-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++++++++++
-----------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะทุกคน ก็เอานิยายที่แต่งเองมาฝากค่ะ ด้อมๆมองๆมาได้สักพักแล้ว ก็เลยตัดสินใจเอาเรื่องมาลงบ้าง ฮี่ๆ :m23:
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ยังงงๆกับการโพสอยู่ เหอๆ :m13: :m1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Chapter 1 เหตุเกิดเพราะเมา
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ด้วยความตื่นตกใจ ตกใจที่ตัวเองนอนตัวเปล่าเล่าเปลือยอยู่บนเตียงที่ไม่ใช่เตียงผม ตกใจที่ได้รับรู้ว่าตัวเองนอนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่ห้องนอนของผม แล้วยิ่งตกใจหนักเข้าไปอีก เมื่อพบว่าตามเนื้อตามตัวของผมเต็มไปด้วยรอยคิสมาร์กทั่วตัวไปหมด รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาจากผลของการดื่มเหล้ามาเมื่อคืน ผมจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนดื่มไปมากแค่ไหน แต่น่าจะเยอะพอควรเมื่อดูจากอาการที่ส่งผลมาถึงเช้านี้
ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง ความรู้สึกปวดแปล๊บแล่นจี๊ดอย่างหนักหน่วงที่บริเวณบั้นท้าย ทำให้ผมต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ ความรู้สึกหวั่นวิตกกับความคิดพิลึกที่แวบเข้ามาในสมอง ทำให้ผมต้องส่ายหัวไปมา พร้อมทั้งบอกกับตัวเองในใจว่า ไม่มีทางเด็ดขาด!
ทั้งๆที่ในใจร่ำร้องว่าไม่ใช่ แต่ความคิดของผมกลับแล่นฉิวไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้มันไม่เป็นอย่างที่คิด ถึงแม้ว่าความเป็นจริงมันจะฟ้องให้เห็นอยู่หลัดๆก็ตาม
นึกย้อนความทรงจำกลับไปเมื่อคืนวาน ตอนห้าทุ่มจำได้ว่าผมยังอยู่ที่บริษัทอยู่เลย ยังยุ่งอยู่กับเอกสารต่างๆบนโต๊ะที่เลขานำมาให้ได้สักพัก เจ้าเรโอเพื่อนรักของผมมันก็โทรมา รบเร้าอ้อนวอนให้ผมไปดื่มเป็นเพื่อน ด้วยข้ออ้างที่ว่า ผมควรไปเปิดหูเปิดตาหาสีสันมาเติมแต่งให้กับชีวิตที่น่าเบื่อซะบ้าง มันหาว่าผมเป็นมนุษย์งาน เป็นหุ่นยนต์เครื่องจักรกินน้ำมันแทนข้าว วันๆเอาแต่ทำงาน ชีวิตมีแต่งานๆงาน แล้วมันก็บ่นอีกสารพัดจนผมต้องยอมตกลงไปกับมัน
มันขับรถมารับผมที่หน้าบริษัทอย่างกระตือรือร้น ยิ้มร่าไม่หยุด พอผมถามว่ามันเป็นอะไร มันก็เอาแต่หันมายิ้ม ผมรู้สึกสังหรณ์ใจกับรอยยิ้มนั่น จึงถามมันออกไปว่า เราจะไปดื่มกันที่ไหน? มันก็เงียบไม่ยอมบอก ผมจึงลองเดาจากนิสัยและท่าทางของมัน ถามมันว่าใช่บาร์เกย์หรือเปล่า? คราวนี้มันพยักหน้าเป็นคำตอบพลางยิ้มแหยๆให้ผม ความคิดมันทำไมผมจะเดาไม่ได้ ผมคบกับมันมาเกือบสิบปี รู้แกวมันอย่างหมดไส้หมดพุง
พอผมรู้ว่ามันจะพาผมไปดื่มที่บาร์เกย์ ผมก็รีบปฏิเสธไม่ไปกับมันทันที บอกให้มันหยุดรถแล้วปล่อยผมลง แต่มันก็ไม่ยอม มันอ้างว่า ผมรับปากจะไปดื่มกับมันแล้ว พูดห้ามคืนคำสิ บอกให้ผมซื่อสัตย์ต่อคำพูด เท่านั้นแหละ ผมจึงต้องยอมจำใจไปกับมัน เพราะผมเป็นคนรักษาคำพูด เมื่อลั่นวาจาออกไปแล้วไม่คิดคืนคำ มันเองก็รู้จักนิสัยของผมดี ถึงได้ยกเหตุผลนี้ขึ้นมาอ้าง
เมื่อมาถึงบาร์เกย์แห่งหนึ่งแถวย่านสีลม ผมก็รู้สึกอยากจะนั่งรากงอกอยู่บนเบาะรถของเจ้าเรโอซะให้ได้ แต่ก็กลับถูกเจ้าเพื่อนเลวลากเข้าไปจนได้ สถานเริงรมย์ที่ไม่ว่ามองไปทางไหน ก็มีแต่ผู้ชายกับผู้ชาย มันทำให้ผมรู้สึกพะอืดพะอมกลืนไม่เข้าคายไม่ออกซะให้ได้ อยากจะหันหลังกลับเปิดตูดหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะเจ้าเรโอมันคอยดันหลังผมเอาไว้
เมื่อเข้าไป ผมรับรู้ได้ถึงสายตาหลากหลายคู่จ้องมายังผม มีทั้งสายตาสนใจใคร่รู้ สายตาแทะโลม และสายตาหื่นกาม ผมคิดว่าตัวเองหน้าจะคุ้นเคยกับการตกเป็นเป้าสายตาแล้วนะ แต่ทำไมวันนี้กลับรู้สึกขนลุกเกรียวอย่างบอกไม่ถูก คงเป็นเพราะมโนจิตสำนึกของผมร่ำร้องว่าคนทั้งหมดที่นี่มันเป็นเกย์! ล่ะมั้ง ถึงทำให้ผมรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก
ผมหันไปมองเจ้าเพื่อนสุดที่รักที่เดินอยู่ข้างๆ อย่างอ้อนวอน แต่มันกลับยิ้มร่ามาให้อย่างไม่สะทกสะท้าน แถมยังกระซิบใกล้หูผมว่า หน้าตาแบบผมสเป็คเกย์มันเลยชวนผมมา เผื่อผมจะเป็นที่ดึงดูดให้เกย์หน้าตาดีเข้ามาทักทาย แล้วมันจะได้ผลพลอยได้จากผมกลับไปเสวยสุขคืนนี้
ก็รู้ๆอยู่ว่าเพื่อนผมคนนี้มันเป็นไบ ได้ทั้งหญิงทั้งชาย เป็นเพลย์บอยตัวยง หน้าตามันใช่ว่าจะแย่ หล่อระดับนายแบบเสียด้วยซ้ำ และแหล่งที่มาของความหล่อของมันก็คือ การมีแม่เป็นคนไทย และ พ่อเป็นชาวอิตาลี มันจึงกลายเป็นส่วนผสมที่ลงตัวระหว่างสองเชื้อชาติโดยสมบรูณ์
ทั้งๆที่มันมาคนเดียว ก็สามารถหาเหยื่อได้เป็นพรวนมากินเล่นอยู่แล้ว โดยที่ไม่ต้องมุพยายาม เหยื่อก็มาติดเบ็ดอย่างยินยอมพร้อมใจ ทำไมมันจะต้องลากผมมาเอี่ยวด้วยล่ะ แต่พอผมถามไป มันกลับตอบแบบไม่แยแสว่า มีคนหล่อสองคนมาด้วยกัน เหยื่อย่อมมาติดกับเยอะขึ้นเป็นสองเท่า ผมล่ะอยากเจาะกะโหลกมันมาล้างสมองให้รู้แล้วรู้รอดเลย อยากรู้นักมันใช้อะไรคิด ถึงได้ออกมาพิลึกลั่นถึงเพียงนี้
พวกเรานั่งดื่มกันอยู่ที่หน้าบาร์ได้สักพัก พวกผมก็ถูกชักชวนให้ไปนั่งที่โต๊ะหนึ่งที่มีแต่พวกหน้าตาดีๆรวมกันอยู่ เจ้าเรโอมันก็รีบตกปากรับคำหูตาแพรวพราวทันที แต่ผมปฏิเสธ ใครจะไปล่ะ บรื่อ~ ผมบอกกับเจ้าเรโอว่าจะนั่งดื่มอยู่ตรงนี้คนเดียว มันจะไปไหนก็ตามสบาย มันเห็นท่าทางเบื่อหน่ายระคนหงุดหงิดของผมก็ไม่รบเร้าอีกต่อไป จึงยอมไปคนเดียวตามคำชวน
ระหว่างที่ผมนั่งดื่มอยู่คนเดียว มีผู้คนมากมายเข้ามาคุยกับผมทำนองเกรี้ยวพาราสีเชิญชวนผม อย่างไม่ขาดสาย แต่ผมก็ไม่ยอมคุยกับใครสักคน เอาแต่นั่งดื่มอย่างเดียวเพื่อลดความกดดัน และเพื่อให้ลืมสายตาแทะโลมจากคนรอบข้างที่ต่างมองผมด้วยสายตาที่ผมคิดว่ามันชวนอ้วกสุดๆ
สักพักผมเริ่มทนไม่ไหว สงสัยจะดื่มมากเกินไป กอปรกับเสียงเพลงที่ดังอึกกะทึกหนวกหู ทำให้ผมเริ่มจะมึนๆ เวียนหัวคลื่นไส้ อยากจะอาเจียนขึ้นมาจริงๆ ผมจึงลุกขึ้น เดินไปห้องน้ำ ระหว่างที่เดินเบียดฝูงชนที่กำลังเต้นกันสุดเหวี่ยง ผมต้องกัดฟันกรอดกลั้นหายใจแล้วรีบเดินผ่านไปให้เร็วที่สุด เพราะเวลาผมเดินผ่าน ผู้คนเหล่านั้นก็จะมองผมด้วยสายตาหยาดเหยิ้ม ไม่ก็แกล้งเดินมาเบียดเสียดชิดใกล้ หรือที่หนักสุดเห็นจะเป็น... การเข้ามาตระคลุบน้องชายของผมอย่างเต็มไม้เต็มมือ หรือบีบก้นผม ผมล่ะขนหัวลุก สยดสยองมากๆ แทบอยากจะปล่อยอ้วกให้ทะลักตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด ผมสาบานกับตัวเองเลยว่า จะไม่มาเหยียบที่แบบนี้อีกเป็นอันขาด!
ผมรีบสาวเท้าไปยังห้องน้ำให้ด่วนที่สุด เพราะรู้สึกว่าตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ทุกอย่างที่อยู่ในท้องผมเตรียมจะคะย่อนออกมาทางปากอยู่รอมร่อ ผมผลักประตูห้องน้ำเข้าไปอย่างเร่งด่วน จึงไม่ทันสังเกตเห็นคนที่เดินสวนออกมา ร่างของผมปะทะกับชายคนนั้นอย่างแรง ด้วยความจุกจากแรงกระแทก ทำให้อ้วกที่ผมพยายามกลั้นไว้ ทะลักทะลายออกมาหมด รดเต็มเสื้อผ้าของชายคนนั้น ภาพเบื้องหน้าของผมเลือนราง... สติของผมเริ่มจะดับวูบ อาการวิงเวียนปวดเศียรเวียนเกล้ายิ่งนักขึ้น แว่วได้ยินเสียงชายคนนั้นสบถอย่างหัวเสีย จากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย...
เหตุการณ์ต่อจากนั้นก็จำไม่ได้อีกเลย... มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่?!!!
แอ๊ด...!!
คำตอบของคำถามปรากฏขึ้นแทบจะในทันที ชายร่างสูงเดินออกมาจากห้องน้ำภายในห้อง ในสภาพที่เปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดปกปิด ผมช็อกอ้าปากค้างทันที
“ไง ตื่นแล้วเหรอครับ? เมื่อคืนคุณร้อนแรงมากเลยนะครับ ที่รัก” ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานมาให้ผม ผมยังคงอึ้งอยู่อย่างนั้น สมองงุนงงสับสนไปหมด นี่มันอะไรกัน!? ไอ้หมอนี่มันเป็นใคร!!?
“หนะ นายเป็นใครน่ะ!” ผมถามออกไป จิตใจสับสนงุนงงไปหมด
ชายหนุ่มต่างชาติ ผมสีบรอนด์ทอง นัยน์ตาสีมรกต ร่างสูงโปร่ง เรียกว่าสูงมากเลยแหละ สักประมาณ 190 ซ.ม เห็นจะได้ รูปร่างสมส่วนมีมัดกล้ามสวยงาม บ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้น เป็นคนเอาใจใส่กับรูปร่างเป็นอย่างดี ผิวสีแทนอ่อนๆ ที่มีหยดน้ำเกาะแพรวพราว ทำให้ชายหนุ่มดูดีมีเสน่ห์มากขึ้น ชนิดที่ว่าถ้าผมเป็นผู้หญิงผมอาจหลงรักเลยก็ได้
ผมไล่สายตาลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่น้องชายอันใหญ่โตของหมอนั่น ผมกลืนน้ำลายเอื้อก! ถึงจะรู้ว่าเป็นขนาดปกติของคนต่างชาติก็เถอะ แต่มาเห็นแบบนี้ ผมก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไปเลย ถ้าสิ่งที่ผมคิดเป็นความจริง... ผมคงลมจับทันที
“นี่คุณจำเรื่องระหว่างเราเมื่อคืนไม่ได้เลยหรือครับ?” หนุ่มฝรั่งสาวเท้าเข้ามาหาผม ด้วยร่างกายเปลือยๆ อย่างไม่อายฟ้าอายดิน
ผมสะดุ้งตกใจ เมื่อเขานั่งลงบนเตียงข้างๆผม แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมรีบกระเถิบตัวหนีทันที มองเห็นสายตาตัดพ้อที่ชายหนุ่มส่งมาให้ แต่ผมแสร้งไม่สนใจ ผมอยากจะรีบหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ผมมองหน้าเขาแล้วเอ่ยถามในสิ่งที่ผมอยากรู้แต่อีกใจนึงก็ไม่อยากออกไป
“ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? แล้ว... เรา... เรา...” ผมอยากจะถามคำถามที่ตรงประเด็ดมากที่สุด ว่า เรามีอะไรเกินเลยกันรึเปล่า? แต่ผมกลับพูดไม่ออก...
ชายหนุ่มยิ้มกริ่มส่งสายตาหวานเหยิ้มมาให้ผม “งั้นผมจะเล่าให้ฟังนะครับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
น่าติดตาม ๆ
จารอตอนต่อปายนะคับ :m4:
-
เรื่องนี้จะเป็นการเล่าสลับกันของตัวเอก2คนนะคะ
สำหรับตอนนี้ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ :m26:
_____________________________________
ผมบินจากนิวยอร์กเพื่อมาถ่ายแบบที่เมืองไทย พึ่งมาถึงกรุงเทพได้ไม่นาน เพื่อนในกองถ่ายก็ชวนไปบาร์เกย์ กินดื่มได้สักพัก ผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ พอทำธุระอะไรเสร็จเรียบร้อยกำลังจะเดินออกไป ก็เจอแจ็คพ็อตเข้าให้ ผมเดินชนปะทะเข้ากับคนที่กำลังจะเดินสวนเข้ามาพอดี แต่แจ็คพ็อตสุดซวยไม่ใช่แค่โดนชนเท่านั้น แต่มีอ้วกแถมมาด้วย!!
ตอนนั้นผมโมโหมาก ทั้งเหม็นทั้งสกปรก อยากจะขยี้ไอ้ขี้เมาที่ดันมาอ้วกใส่ผมให้แหลกคามือ ถ้าไม่ติดตรงที่มันดันสลบเหมือดไปซะก่อน ผมไม่อยากทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ก็เลยพยายามข่มอารมณ์เอาไว้
ผมพยุงร่างคนหมดสติขึ้นมา แล้วมองหน้าเขาให้ชัดๆ ผมตกตลึงทันที ตอนแรกผมก็นึกว่าไอ้ขี้เมานี่คงจะเป็น พวกชายแก่ติดเหล้าเมาหัวราน้ำธรรมดาๆ แต่ที่ไหนได้กับเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี เรียกว่าหล่อเหลาเลยก็ว่าได้ บุคลิกการแต่งตัวก็ดูดีมีฐานะ ไม่ใช่กุ๊ยอย่างที่ผมคิดไว้ในตอนแรก
ความโกรธในจิตใจเริ่มมลายหายไป เมื่อมาคิดดูว่า ชายคนนี้อาจไม่ได้ตั้งใจที่จะอ้วกรดใส่ผมก็ได้ บางทีเขาอาจจะรีบมาห้องน้ำเพราะรู้สึกคลื่นไส้ แต่ดันมาชนกับผมเข้าซะก่อน ความจุกจากแรงปะทะ คงจะทำให้สิ่งที่เขาอัดอั้นเอาไว้พุ่งทะลักออกมาก็เป็นได้
เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมจึงอุ้มร่างชายคนนั้นไว้ในอ้อมแขน มันไม่หนักอย่างที่ผมคิดไว้หรืออาจเป็นเพราะร่างกายผมแข็งแรงก็ได้ ชายที่อยู่ในอ้อมแขนผมมีความสูงประมาณ 175 ซม. ซึ่งเป็นความสูงระดับคนเอเชีย ไม่ถือว่าต่ำกว่าเกณฑ์ สูงประมาณนี้ คงจะหนักสักประมาณ 60 กก. เห็นจะได้
ผมอุ้มร่างอันไร้สติ ออกจากห้องน้ำ แล้วเดินไปที่โต๊ะที่พวกเพื่อนของผมนั่งกันอยู่ พวกมันพากันงงกับสภาพอันเละเทะของผม แต่ที่พวกมันแปลกใจยิ่งกว่าเห็นจะเป็นคนที่ผมพามาด้วย พวกมันสนใจคนที่ผมอุ้มมาเป็นอย่างมาก ก็แหงล่ะสิจะไม่ให้พวกมันสนใจได้ยังไง ก็หน้าตาดีออกอย่างงี้นี่!
หน้าตาของชายหนุ่มในอ้อมแขนผม องค์ประกอบทุกอย่างล้วนดูดีไปเสียหมด ทั้งจมูกโด่งเป็นสันสวยงาม ขนตางอนยาว ริมฝีปากแดงระเรื่อ ผิวขาวเนียนละเอียดน่าสัมผัส เป็นชายที่น่าออกแนวหวานนิดๆ ไม่ถึงกับเหมือนผู้หญิง เพราะมีเค้าโครงเป็นชายมากกว่า คงเรียกได้ว่าเป็นชายงามเห็นจะได้ และหน้าตาแบบนี้แหละสเป็คเกย์สุดๆ โดยเฉพาะกับเกย์ที่เป็นคิง
ผมมองเขม่นพวกเพื่อนๆผม ที่ดูจะสนใจชายหนุ่มคนนี้อย่างเกินหน้าเกินตา ตอนนั้นผมทำท่าราวกับแม่หมาหวงลูกอย่างไรอย่างนั้นเลย ผมบอกลาเพื่อน ขอตัวกลับก่อน แล้วเดินออกจากร้านไป
ผมพาชายหนุ่มมาที่โรงแรมที่ผมใช้พักอยู่กับทางโมเดลลิ่งที่ผมสังกัด เพราะผมไม่รู้จะพาเขาไปส่งที่ไหน อีกอย่างผมไม่ค่อยถนัดเรื่องเส้นทางในกรุงเทพฯสักเท่าไหร่ ถึงจะมาที่นี่ค่อนข้างบ่อยก็เถอะ
เมื่อมาถึงห้องพักของผม ผมก็วางร่างเขาลงบนที่นอน ก่อนจะเข้าห้องน้ำจัดการกับสภาพตัวเองให้สะอาดสะอ้าน
ผมออกมาจากห้องน้ำ หลังจัดการทุกอย่างเสร็จ เหลือบมองร่างที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง แล้วเดินเข้าไปหา
เสื้อผ้าที่ชายหนุ่มใส่ ก็เปื้อนอ้วกเหมือนกัน ผมเพิ่งจะสังเกตเห็น จึงรีบถอดเสื้อผ้าออกให้ จนเหลือแค่ชั้นในเพียงตัวเดียว
ผมเดินกลับไปยังห้องน้ำอีกครั้ง หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้มาชุบน้ำแล้วบิดมาดๆ เพื่อจะนำมาเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายให้เขา
ผมเอาผ้าเปียกเช็ดหน้าเช็ดตา แล้วไล่ลงไปเช็ดตามตัว เมื่อผมเช็ดลำตัวท่อนบนของเขาเสร็จ ผมก็เกิดการลังเลใจ ว่าจะเช็ดทำความสะอาดสิ่งใต้ร่มผ้าของเขาให้ดีไหม
ใจจริงผมก็ไม่อยากจะทำการล่วงละเมิดต่อตัวเขา แต่ผมกลัวว่าถ้าไม่จัดการทำความสะอาด เขาจะรู้สึกอึดอัดไม่สบายตัว จึงจัดการถอดปราการชิ้นสุดท้ายของชายหนุ่มออกทันที
ผมจับจ้อง มองแก่นกายขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่แต่กำลังดีของชายหนุ่มอย่างไม่อาจละสายตา แล้วจัดการเอาผ้าขนหนูโปะลงไป ผมค่อยๆใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดเจ้าหนูของเขาให้อย่างทะนุถนอม
ขณะที่ผมกำลังเช็ดลูบไล้ทำความสะอาดมัน อยู่ๆเจ้าหนูของชายหนุ่มก็ตื่นตัวขึ้น มันค่อยๆชูคอขึ้นชี้ฟ้าอย่างช้าๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมันถูกความเย็นหรือมันตื่นตัวจากสัมผัสของผมกันแน่ แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ผมก็ตัดสินใจแล้วว่าจะปลดเปลื้องอารมณ์ให้ชายหนุ่ม ผมอยากจะให้เขานอนหลับสบาย ไม่ต้องทนอัดอั้นให้ร่างกายอึดอัด
ผมวางผ้าขนหนูลง แล้วใช้มือรวบกำแท่งเนื้อนั้นไว้แน่น จัดการใช้มือรูดขึ้นลงตามความยาวของลำตัวอย่างเนิบช้าแต่เน้นๆ แก่นกายของชายหนุ่มค่อยๆขยายพองโตขึ้นจนเครียดเขม็ง ปึ๋งปั๋งเต็มไม้เต็มมือผม ผมจึงดำเนินการบีบมันแน่นแล้วเร่งความเร็วเพิ่มขึ้นอีก
“อะ อืมมม...” เสียงครางเบาๆของชายหนุ่ม ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง เขาลืมตามองผมด้วยดวงตาปรือๆ สงสัยฤทธิ์แอลกอฮอล์จะยังไม่หมด
“ผมจะช่วยให้คุณปลดปล่อยนะครับ” ผมบอกเขาแล้วส่งยิ้มให้ ก่อนที่จะก้มลงไป กลืนกินแท่งเนื้อนั้นไว้ในปาก ผมใช้ปากอมแล้วขยับรูดขึ้นลงตามความยาว ลิ้นพันเกี่ยววนเวียนที่ปลายยอดที่เริ่มจะมีน้ำเหยิ้มออกมาหน่อยๆ
ผมดูดเน้นที่หัวยอด ใช้ฟันขบเบาๆ แล้วอมใส่ปากอีกครั้ง จนเกือบมิดด้าม จากนั้นผมก็จัดการผงกหัวขึ้นลงอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ปากและลิ้นก็ทำการดูดลัดแก่นกายนั้นไว้อย่างเมามัน
“อ้ะ! อื้อออ!!!...” ชายหนุ่มครางร่างกายบิดเล้า แผ่นหลังกระตุก กระดกสะโพกขึ้นรับกับจังหวะการใช้ปากของผม สะโพกเขาที่กระดกขึ้นลงนั้น มันช่างยั่วยวนผมซะเหลือเกิน
บางทีผมอาจจะคิดผิดก็ได้ ที่อาสาช่วยชายหนุ่มปลดเปลื้องอารมณ์เพศ เพราะตัวผมเองก็ดันเกิดอารมณ์ด้วยเหมือนกัน เจ้าตัวน้อยในกางเกงของผม มันพองโตตื่นตัวเต็มที่ จนจะทะลุทะลวงเนื้อผ้าออกมาอยู่แล้ว!!
แผ่นหลังชายหนุ่มกระตุกขึ้น แล้วกระเด้งสะโพกเข้าหาผมเต็มแรง เรือนกายของเขาที่คับแน่นในปากผมกระตุกสั่นระริก และแล้วของเหลวอุ่นๆก็ไหลทะลักเข้าเต็มปากผม ผมจึงรีบดูดกลืนลงคอจนหมด รสชาติน้ำรักของชายหนุ่มมันหวานเหลือเกิน จนผมชักติดใจ ผมจัดการเลียทำความสะอาดแท่งเนื้อนั้นจนหมดทุกหยาดหยด แล้วใช้ผ้าขนหนูมาเช็ดทำความสะอาดต่อ
ผมยันตัวขึ้นมองหน้าชายหนุ่ม หน้าเขาขึ้นสีเรื่อหายใจหอบเบาๆดวงตาสีนิลปรือมองผม มันดูแล้วเซ็กซี่เย้ายวนใจผมเหลือเกิน ผมจึงก้มลงไปประกบจูบปากเขาอย่างอดใจไม่ไหว
ชายหนุ่มเผยอปากรับลิ้นของผมที่สอดแทรกเข้ามาอย่างเป็นธรรมชาติ แล้วจูบตอบผมอย่างดูดดื่ม ลิ้นของเราสองคนพันเกี่ยวกวัดหยอกล้อกันอย่างเมามัน อารมณ์ผมเริ่มปะทุจนยับยั้งไม่ได้ เผลอจูบเขาอย่างรุนแรงเร่าร้อน ผมพยายามตั้งสติ ควบคุมตัวเองจนตัวเกร็ง แล้วค่อยๆถอนจูบออกด้วยความยากลำบาก
ยังไม่ทันที่ริมฝีปากผมจะผละออกห่างจากปากเขาได้ไกล ชายหนุ่มก็ยกแขนขึ้นโอบรอบคอผม พลางดันหัวผมมาประกบปากจูบอีกครั้ง อย่างดูดดื่ม คราวนี้ผมไม่สามารถที่จะยับยั้งอารมณ์ได้อีกแล้ว คงต้องปล่อยให้เลยตามเลย...
ผมถอนจูบออก หันมาซุกไซร้ซอกคอขาวของชายหนุ่มแทน แล้วดูดเม้มผิวขาวเนียนจนเป็นจ้ำๆสีแดง กลิ่นกายหอมอ่อนๆเฉพาะตัวของเขานั้น ทำเอาผมถึงกับเคลิบเคลิ้ม อยากสัมผัสเล้าโลมต่อไปเรื่อยไม่ยอมห่าง ผมไล่ปากไปที่หน้าอกขาวดูดเม้มจนเป็นรอยแดงไปทั่ว เหลือบมองหัวนมสีชมพูทั้งสองข้างแล้วอดไม่ได้ที่จะดูดกลืนกินมันไว้ในปาก ผมดูดปลายยอดหัวนมแล้วขบกัดเบา แล้วใช้ลิ้นไล้วนไปรอบๆราวนม ผมทำอย่างนี้ไปมาสลับกันทั้งสองข้าง
ชายหนุ่มบิดเร้าตัวไปมาอย่างเสียวซ่าน สองมือคอยจะผลักไสผมออกไป แต่ผมไม่สามารถทำได้แล้ว ผมไม่สามารถหยุดได้แล้ว!
รูปร่างของชายหนุ่มดูดีสมส่วน แม้จะผอมไปหน่อย แต่ก็มีกล้ามเนื้อขึ้นตามประสาผู้ชาย ทีพอดูดี ไม่บอบบางและไม่ถึงกับบึกบึน
ตอนนี้เจ้าหนูในกางเกงของผม มันร่ำร้องอยากจะออกมาข้างนอกอย่างเต็มที่แล้ว จนผมเริ่มอึดอัด ผมจึงหันมาถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกจากร่างกายตนบ้าง
ชายหนุ่มมองร่างกายอันเปลือยเปล่าของผมด้วยสายตาเบลอๆแล้วยิ้มหวานให้ผม ผมจึงก้มลงไปจูบอย่างดูดดื่มเป็นรางวัลให้เขา แล้วก็เริ่มเล้าโลมร่างกายเขาต่อ จนปรากฏร่องรอยที่ผมทำไว้จนทั่วแทบทั้งตัว
เจ้าตัวน้อยของผมเริ่มจะไม่ไหวแล้ว มันอยากจะมุดเข้าสำรวจโพรงถ้ำเต็มทีแล้ว ผมจึงแยกขาของชายหนุ่มออก แล้วจับขาทั้งสองข้างขึ้นพาดบ่า ยันตัวขึ้น แล้วจับสะโพกของเขารั้งเข้ามาหา ให้ช่องทางของเขาตรงกับหัวจรวดของผม
ผมค่อยๆดันแท่งเนื้ออันใหญ่โตของผมเข้าไปภายในอย่างช้าๆ ช่องทางของชายหนุ่มเล็กแคบมาก ผมรู้เลยว่านี่ต้องเป็นครั้งแรกของเขาแน่ แต่ผมไม่อาจหยุดทุกอย่างได้แล้ว! ยังเข้าไปได้ไม่ถึงครึ่ง ชายหนุ่มก็เริ่มดิ้นร้องโวยวายให้เอาออก
“โอ๊ย! เจ็บ...อะ ออกไปนะ ออกไป” ตาของชายหนุ่มแดงก่ำเหมือนจะร้องให้ ใบหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวด ขบริมฝีปากแรงจนห้อเลือด สองมือกำยึดผ้าปูที่นอนจนเกร็งแน่น ช่องทางคับแคบเริ่มบีบตัวพยายามจะผลักใสผมออกไป สิ่งเหล่านี้มันทำให้ผมหน้าเสีย รู้สึกสูญเสียความมั่นใจนิดหน่อย
ผมก้มลงไปจูบปากปลอบประโลมชายหนุ่ม เพื่อให้เขาหายเกร็ง เขาจูบตอบผมอย่างเร้าร้อนจนร่างกายผมสั่นระริก อารมณ์พุ่งสูงขึ้นจนฉุดไม่อยู่ ผมจึงดันแก่นกายที่เข้าไปได้เพียงครึ่งดันเข้าไปทีเดียวจนสุดลำอย่างรุนแรง ร่างกายของเขากระตุกอย่างแรง ส่งเสียงร้องในลำคอขณะที่ผมกำลังจูบอยู่
ผมแช่ความเป็นชายค้างไว้ในร่างชายหนุ่มเพื่อให้เขาปรับตัวตามขนาดของผม แต่ด้วยช่องทางที่แสนจะคับแน่นและร้อนระอุทำให้ผมอดทนได้ไม่นาน ก็เริ่มขยับสะโพกเข้าออกร่างของชายหนุ่มอย่างช้าๆ
ชายหนุ่มเริ่มดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวด พยายามจะดันตัวออกห่างจากผม ผมจึงจับสะโพกเขารั้งไว้แน่นไม่ให้ขยับ แล้วเลื่อนตัวลงมาพรมจูบทั่วใบหน้าเขาเพื่อปลุกปลอบ การขยับเขยื้อนสะโพกเข้าออกผมยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
ผมเร่งจังหวะการเข้าออกเร็วขึ้น เมื่อได้ยินชายหนุ่มเริ่มร้องครางออกมาด้วยความสุขสม สะโพกของเขาเริ่มขยับตามการเข้าออกของแก่นกายผม ร้องครางกระเส่าเสียงหวาน ผมจึงขย่มสะโพกแรงขึ้นถี่ขึ้นตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูง
โพรงถ้ำอันแสนคับแน่นร้อนระอุตอดรับลำกายผม จนรู้สึกเสียวไปทั่วสัพพางกาย ความร้อนอัดแน่นจุกที่ท้องน้อยของผม จนต้องส่งเสียงครางต่ำๆออกมาอย่างสุขสม
ผมขย่มสะโพกเข้าออกรัวแรงอัดเข้าหาร่างชายหนุ่ม จนศีรษะเขาสั่นคลอน เขาเริ่มกรีดร้องอย่างทนไม่ไหว แต่ผมก็ยังไม่ยอมหยุด ผมรู้สึกดีมากกับการที่ได้เข้ามาอยู่ในร่างชายหนุ่ม จนไม่อยากจะถอนกายออก ผมก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ที่ผ่านมามีเซ็กซ์กับใครก็ไม่เคยรู้สึกเอิบอิ่มเท่าครั้งนี้มาก่อน ร่างกายของเขามันทำให้ผมรู้สึกเป็นสุขอย่างมาก จนแทบล้นทะลัก
ผมขยับเข้าออกเรื่อยๆ จนกระทั่งรู้สึกว่าชายหนุ่มจวนจะหมดสติ จึงได้หยุด ดันตัวออกจนเกือบสุดแล้วกระแทกกับเข้าไปใหม่อย่างรวดเร็วรุนแรงครั้งสุดท้าย ผมปล่อยเสียงครางออกมาอย่างสุขสม เมื่อของเหลวอุ่นร้อนที่อัดแน่นในลำกายถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดก๊อก ไหลทะลักเต็มช่องทางภายใน ผมค้างเอาไว้อย่างนั้น นอนฟุบบอย่างเหนื่อยหอบบนร่างชายหนุ่ม จนกระทั่งลำกายอันแข็งแกร่งของผมเริ่มหดตัวอ่อนเปลี้ย จึงถอนกายออกมาจากถ้ำแคบ
ผมขยับตัวลงนอนข้างๆชายหนุ่ม แล้วดึงเขาเข้ากอดแน่น หน้าท้องผมชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำแห่งความสุขที่เขาได้ปลดปล่อยออกมาจากการร่วมรักกันเมื่อสักครู่ แต่ผมก็ไม่ได้นึกรังเกียจแต่อย่างใด กลับรู้สึกดีด้วยซ้ำ ที่รู้ว่าเขารู้สึกสุขสมเหมือนกับผมจนต้องปลดปล่อยออกมา
ผมคิดว่า ผมเป็นชายคนแรกของชายหนุ่มแน่นอน ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกดีใจก็ไม่รู้ที่มันเป็นแบบนี้ ผมอาจจะผิดที่ปล้ำเขาตอนกำลังเมา แต่มันก็เกิดขึ้นไปแล้ว ถ้าเขาขอให้ผมรับผิดชอบในตัวเขา ผมก็ยินดีโดยไม่บ่ายเบี่ยงเลย เพราะผมรู้สึกชอบชายคนนี้ขึ้นมาแล้วสิ...
-----------จบตอน----------
-
แล้วมาต่ออีกน้า อยากอ่านจัง กะ ชาวต่างชาติเนี่ย :m3:
-
โอ่ ความเมานำพาสิ่งต่างๆมาโดยไม่รู้ตัว
:m25: :m25: :m25:
-
ขอบคุณ o1 คุณ EnvyElric คุณJaeTae คุณ blueBoYhUb ค่ะ ที่มาติดตาม :m1:
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ o15
มาต่อให้อีกค่ะ เพราะพรุ่งนี้ไม่อยู่บ้าน จะออกไปเที่ยว :m18:
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Chapter2: รับไม่ได้!! อย่าได้เจอกันอีกเลย!
ความจริงที่ผมได้รับรู้ มันทำให้ผมช็อกมาก แทนที่ผมจะอายหน้าแดงกับเรื่องแบบนี้ แต่ผมกลับหน้าซีดเผือดแทบหยุดหายใจ
ตอนนี้ผมอยากจะตายสักร้อยหน ผมไม่น่าอยากรู้เรื่องนี้เลย ถ้าเรื่องมันเลวร้ายถึงเพียงนี้สู้ไม่รู้ตั้งแต่แรกยังจะดีกว่า
ความจริงที่เกิดขึ้น เรื่องที่น่าอับอายแบบนี้ มันเป็นความอัปยศอดสูที่สุดสำหรับลูกผู้ชายอย่างผม!!
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ? สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย...” หนุ่มฝรั่งยกมืออังหน้าผากผมส่วนมืออีกข้างกุมมือผมไว้ นัยน์ตาสีมรกตมองผมอย่างห่วงใย
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ! ไปให้พ้น!! “ ผมตวาดลั่นผลักชายหนุ่มออกอย่างแรงจนเขาตกใจ
“ทำไมล่ะครับ ? เมื่อคืนผมสัมผัสตัวคุณยิ่งกว่านี้อีก...” ชายหนุ่มว่า
“หุบปาก!! ฉันไม่อยากฟัง ! ฉันจำไม่ได้และก็ไม่อยากฟังด้วย”
หนุ่มฝรั่งหน้าเสียแววตาตัดพ้อเจ็บปวด
“ผมจะรับผิดชอบตัวคุณเองครับ เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องกลัว ในสิ่งที่คุณสูญเสีย ผมผิดเองที่ไม่ยอมหักห้ามใจตัวเอง ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเป็นครั้งแรกของคุณ เพื่อไม่ให้คุณเข้าใจผิดว่าผมหลอกฟันคุณฟรีๆ ผมจะรับผิดชอบในตัวคุณทุกอย่างนะครับ...” คำพูดของเขาและสีหน้ารู้สึกผิดของเขา มันตอกย้ำจิตใจผมทุกรายละเอียด มันเหมือนกับมีดที่กรีดแทงบาดแผลซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีวันจางหาย ผมอยากจะปิดหูปิดตาปิดการรับรู้ทุกอย่างซะเดี๋ยวนี้เลยถ้าหากเป็นไปได้
“ฉันไม่ได้หมายความถึงเรื่องนั้น!! อย่าได้เข้าใจผิด ! ฉันไม่เคยพิศวาสอะไรกับเรื่องพันธุ์นี้เลย ไม่แม้แต่จะคิด เพราะฉะนั้น จบมันซะตรงนี้เถอะ ! “หนุ่มฝรั่งถึงกับอึ้งในคำพูดของผม สีหน้าแววตาบ่งบอกถึงความสะเทือนใจอย่างถึงที่สุด
แต่ผมไม่แคร์หรอก ผมยอมเป็นคนเลือดเย็นดีกว่า ถ้าจะทำให้ผมตัดขาดจากเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างถาวรได้
“คุณหมายความว่าอย่างไรครับ ? ผมไม่เข้าใจ..” เขาถามผมเสียงเบาเหมือนกับต้องการคำตอบที่ดีกว่านี้จากผม
“ฉันบอกจบก็คือจบ! ฉันไม่ต้องการจะสานต่อ ถือว่าเรื่องเมื่อคืนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนละกัน เพราะฉันเองก็จำไม่ได้อยู่แล้ว และไม่คิดอยากรื้อฟื้นด้วย ! เพราะฉะนั้น นับแต่นี้ต่อไปถือว่าเราไม่รู้จักกันมาก่อน ระหว่างเรามันเป็นอุบัติเหตุเท่านั้น ฉันจะทำเป็นไม่สนใจ แต่นี้ต่อไปอย่าได้เจอกันอีกเลย”ผมลุกจากเตียงเดินอย่างทุลักทุเลเข้าห้องน้ำไป โดยไม่สนใจชายหนุ่มที่นั่งเงียบอยู่บนเตียงสักนิด...
เมื่อผมเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ขัดถูตัวอย่างเอาเป็นเอาตายร่วมชั่วโมง ก็พบว่าหนุ่มฝรั่งคนนั้นยังคงนั่งอยู่บนเตียงเช่นเดิม แต่สีหน้าของเขาไม่ได้มีแววเจ็บปวดเหมือนตอนก่อนหน้านี้เลย
นัยน์ตาสีมรกต จับจ้องมาที่ผมเขม็งแข็งกร้าว สีหน้าดุดันเหี้ยมเกรียม จนผมตกใจ ผมแสร้งทำเป็นใจดีสู้เสือ กระชับผ้าเช็ดตัวที่พันอยู่รอบเอวแน่น
“เสื้อผ้าของฉันล่ะ” ผมเดินเข้าไปถามชายหนุ่มอย่างหงุดหงิด
“ผมส่งไปซักรีด เดี๋ยวพนักงานก็เอามาส่งให้” เขาตอบผมเสียงห้วนๆ นัยน์ตาดุดันจ้องผมเขม็ง แล้วจู่ๆชายหนุ่มก็ลุกพรวดขึ้นจากเตียงทั้งร่างกายเปลือยเปล่าอย่างไม่มียางอายจนผมสะดุ้งเฮือก! รีบกระเถิบหนีถอยหลังอย่างรวดเร็ว
“ที่คุณปฏิเสธผม เป็นเพราะคุณมีคนรักอยู่แล้วใช่ไหม!? ” หนุ่มฝรั่งถามผมอย่างคาดคั้น อะไรของเขากัน นี่ยังไม่เลิกตอแยผมอีก ทั้งๆที่ผมก็ยื่นคำขาดไปก่อนหน้านี้แล้วแท้ๆ มันหน้าหงุดหงิดชะมัด…
“ฉันจะมีหรือไม่มี แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย” ผมตอบเสียงเย็น รู้สึกปวดหัวหนึบๆ สงสัยอาการเมาค้างจากฤทธิ์แอลกอฮอล์จะยังไม่หมดไป
“ผมอยากรู้นัก... ว่าไอ้ผู้ชายหน้าไหนที่เป็นแฟนคุณ ถึงได้ปล่อยคุณทิ้งไว้ที่บาร์เกย์ในสภาพเมามายแบบนั้นคนเดียว!” หา? มันว่าอะไรนะ... แฟน? ผู้ชาย...! นี่...มัน... คิดว่าผมเป็นเกย์หรือนี่!!? พระเจ้า!!!
“นี่! นาย...” ขณะที่ผมกำลังจะพูดแก้ต่างให้กับตัวเอง ก็ต้องหยุดคำพูดลง เมื่อคิดได้ว่า ถ้าบอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นเกย์ และไม่ได้มีแฟนเป็นผู้ชาย ไอ้หมอนี่มันอาจจะยิ่งได้ใจ ตามราวีผมต่อ แต่ถ้ายอมรับว่ามีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆ บางทีมันอาจจะเลิกยุ่งกับผมอีกก็ได้ แล้วมันคุ้มที่จะลองเสี่ยงไหม?
“เหอะ แล้วนายจะมาจุ้นจ้านอะไรกับชีวิตฉันล่ะ? ในเมื่อเราไม่เคยรู้จักกัน” ผมไม่คิดจะเลือกสักทาง เพราะมันเสี่ยงเกินไป แถมยังรู้สึกลำบากใจต่อตนเองด้วย
“ผมมันไม่ดีตรงไหน? ทำไมคุณถึงไม่เลือกผมแล้วเลิกกับไอ้หมอนั่น!!?” ไปกันใหญ่แล้ว... ชักรำคาญแล้วนะ!!
“ก็เพราะ... ฉันรังเกียจ ขยะแขยง! พอใจรึยัง!!” ผมพูดออกไปด้วยความเดือดดาลถึงขีดสุด ถึงคำพูดของผมจะเป็นจริงเพียงนิดหน่อยก็เถอะ
ชายหนุ่มหน้าแดงด้วยความโกรธ มองผมด้วยสายตาเกรี้ยวกราดดุดัน แล้วเดินเข้ากระชั้นชิดผมยิ่งขึ้น จนผมต้องก้าวถอยหนีอย่างลนลาน
“เหอะ! คุณคิดว่าผมพิศวาสคุณนักรึไง ถึงได้ทำท่ามากเล่นตัวแบบนี้ ขอบอกเอาไว้เลย คุณมันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกหากินตามบาร์หรอก ชอบมาอ่อยเหยื่อทำเป็นเมา เพื่อหาคู่นอน... ” ผมทนฟังไอ้บ้านี่พล่ามไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว!! ผมสวนหมัดต่อยปากมันไปเต็มแรง จนหมอนั่นหน้าหัน ปากแตกเลือดไหลซิบๆอยู่ตรงมุมปาก
“ไอ้นรก!!” นี่คือคำๆเดียวที่กลั่นออกมาจากความรู้สึกผม ผมไม่เคยรู้สึกรังเกียจใครเท่านี้มาก่อน เพราะคำพูดเหยียดหยามของหมอนี่มันทุเรศยิ่งกว่าการล่วงเกินผมเสียอีก...
-
หมับ!! จู่ๆหมอนั่นก็กระชากต้นแขนทั้งสองข้างของผมดึงร่างผมเข้าหา แล้วบดจูบขยี้ริมฝีปากผมอย่างรุนแรง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มปากผม ลิ้นร้อนๆของหมอนั่นพัวพันอยู่ในปากผมอย่างดุดัน
ผมพยายามขัดขืนผลักไสอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งทุบทั้งถีบหมอนั่นอย่างรุนแรง แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะนิยมความซาดิสม์ ถึงได้ไม่สะดุ้งสะเทือนเลยสักนิด วงแขนแกร่งโอบรัดร่างผมแนบแน่น จนร่างกายผมสัมผัสกับแผ่นอกแกร่งและหน้าท้องแบนราบของเขาอย่างแนบสนิท
มือข้างหนึ่งของเขากดศีรษะที่พยายามขัดขืนของผมไว้ จูบที่หนักหน่วงและยาวนานของชายหนุ่มมันทำให้ผมแทบขาดอากาศหายใจตาย ผมรู้สึกตัวเบาหวิวสมองขาวโพลน... ความวาบหวิวที่ส่งผ่านปลายลิ้นร้อนมันทำให้ผมรู้สึกไร้สิ้นเรี่ยวแรง ร่างกายอ่อนระทวยทรยศต่อความขัดแย้งขัดขืนในจิตใจผมโดยสิ้นเชิง...
ในที่สุดชายหนุ่มก็ถอนริมฝีปากออก ผมหอบหายใจแรงเหมือนคนขาดอากาศหายใจ ร่างทรุดลงไปกองกับพื้นทันที หนุ่มฝรั่งเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวรีบก้มลงมาประคองผมไว้อย่างลนลาน
ผมขืนตัวไว้ไม่รับการช่วยเหลือจากเขา แล้วผลักไสปัดป้องมือของชายหนุ่มออกห่างจากตัวอย่างไร้เยื่อใย ก้มหน้าก้มตาด้วยความคับแค้นใจ
หนุ่มฝรั่งทรุดกายลงโอบกอดผมไว้ โดยไม่สนใจการขัดขืนที่ไร้เรี่ยวแรงของผม ริมฝีปากปากกดเน้นที่บริเวณขมับผมหลายครา จากนั้นกระซิบที่ข้างหูผมด้วยน้ำเสียงโศกเศร้าเสียใจว่า
“ผมขอโทษ...” คำๆนี้วนเวียนอยู่ที่ข้างหูผมหลายครั้งหลายครา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีแม้สักนิดในตอนนี้ ผมรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน...
ขณะที่ริมฝีปากของชายหนุ่มเคลื่อนย้ายผ่านข้างแก้มอย่างอ่อนโยน จนกระทั่งจรดลง บนริมฝีปากผมอีกครั้ง พลันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาจากเบื้องนอกห้อง พร้อมกับเสียงชายแก่ดังแว่วมา
“ผมนำเสื้อผ้าที่ซักรีดแล้วมาส่งครับ!!”
หนุ่มฝรั่งหยุดชะงักการกระทำด้วยความหงุดหงิดใจ ลุกขึ้นรีบหยิบชุดคลุมมาสวมใส่ปกปิดความเปลือยเปล่าของร่างกาย หันมองคนที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่พื้นห้อง ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง แล้วหักใจเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อรับเสื้อผ้ามาจากพนักงานที่รออยู่
ผมจ้องมองพื้นพรมสีครีมที่นั่งอยู่อย่างเหม่อลอย รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อมือซ้ายอย่างไม่ทราบสาเหตุ มือขวาลูบคลำรอยแผลเป็นจางๆที่ข้อมืออย่างหดหู่ ทำไมตอนนั้นถึงไม่ตายนะ...?
ได้ยินเสียงประตูปิดเบาๆ จากเบื้องหลัง พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินตรงเข้ามาหา แต่ผมก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นเหมือนเดิม
สัมผัสไออุ่นที่โอบกอดผมจากข้างหลัง ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก! ตื่นจากภวังค์ทันที ริมฝีปากร้อนและจมูกโด่งเป็นสันของชายหนุ่มจรดไล้คลอเคลียอยู่ที่บริเวณลำคอและลานไหล่ของผม สร้างความเสียวกระสันให้กับผมอย่างไม่ทราบสาเหตุ พานให้รู้สึกหงุดหงิดตัวเองมากยิ่งขึ้น
“เสื้อผ้าฉันล่ะ?” ผมถามเสียงเย็นชา จนชายหนุ่มหยุดชะงัก เงยหน้ามองผมแววตาเจ็บปวดน้อยใจ
ผมไม่สนใจ ขืนตัวออกจากวงแขนของเขา เหลือบเห็นบนเตียงมีถุงเสื้อผ้าอยู่จึงรีบคว้าเดินเข้าห้องน้ำทันที รู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่มองตามหลังผม จนกระทั่งประตูห้องน้ำปิดลง...
ผมรีบแต่งตัวให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยากออกไปจากที่นี่ไวๆ ผมอยากจะหนีไปจากที่นี่!ไม่อาจทนอยู่ต่อไปได้อีก ไม่อยากปะทะสู้หน้าไอ้หมอนั่นนานๆ เพราะว่าผมกลัว... ความรู้สึกบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ มันบอกผมว่าหมอนั่นอันตราย...
ผมสูดหายใจเข้าลึกๆให้เต็มปอด แล้วตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำออก มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง แล้วผมก็หันไปพบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มือถือรวมทั้งกุญแจรถของผมวางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ผมจึงรีบคว้าหมับทันทีอย่างรวดเร็ว แล้วยัดทุกอย่างลงในกระเป๋ากางเกง หันมองรอบๆห้องอย่างหวาดผวา จนกระทั่งเห็นหมอนั่นอยู่ที่ริมระเบียงห้อง หนุ่มฝรั่งกำลังหันหลังคุยโทรศัพท์ให้ผมอยู่ที่ระเบียงข้างนอก โดยกั้นปิดไว้ด้วยกระจกใสบานเลื่อน ผมจึงรีบฉวยโอกาสตอนหมอนั่นยังไม่รู้ตัว เผ่นออกจากห้องไปในทันที!
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ ผมก็เข้ามาในห้อง มองประตูห้องน้ำที่ยังคงปิดสนิทอยู่ด้วยความรู้สึกแปลกๆ ทำไมแต่งตัวนานจัง... ผมไปคุยโทรศัพท์ตั้งนาน มันน่าจะเสร็จแล้วนะ พลันความคิดบางอย่างก็แล่นเข้าสู่สมองผมอย่างรวดเร็ว หรือว่า?!!!
เร็วเท่าความคิด ผมรีบเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปทันที และต้องพบกับความว่างเปล่า...อย่างที่คิด ผมกลับมาดูที่ห้องนอน ปรากฏว่าของทุกอย่างบนโต๊ะหัวเตียงอันตรธานหายไปหมด!
แล้วความตกตะลึงก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะในที่สุด หัวเราเยาะในความน่าสมเพชของตัวเอง...
เขาคงจะกลัวผมมากถึงได้รีบหนีไปแบบนั้น ก็สมควรแล้วล่ะ! ผมมันไม่ดีเอง ช่วยเขาไว้ แล้วยังไปทำไม่ดีซ้ำเติมเขาอีก เอาเปรียบเขาตอนที่เขากำลังเมาไม่ได้สติ ไม่ยอมหักห้ามใจตัวเอง ทั้งที่ถ้าผมพยายามมันก็ทำได้แท้ๆ คิดแล้ว ผมนี่มันแย่ที่สุด...
ไม่เคยมีครั้งไหนที่ผมทำอะไรลงไปแล้วจะรู้สึกผิดมากเท่ากับครั้งนี้ ไม่อยากจะเชื่อตัวเองจริงๆ
ป่านนี้ไม่รู้ชายหนุ่มคนนั้นจะเป็นยังไงบ้าง จะกลับบ้านได้โดยปลอดภัยรึเปล่า? ผมถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงด้วยความรู้สึกสะท้อนใจ แม้แต่ชื่อของเขาก็ยังไม่รู้เลย...
อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็จะต้องขึ้นเครื่องไปภูเก็ตแล้ว ผมมาเมืองไทยครั้งนี้ก็เพื่อมาถ่ายแฟชั่นรับฤดูร้อนร่วมกับนายแบบนางแบบในโมเดลลิ่งที่ผมสังกัดอยู่
คิดแล้วก็น่าอเนจอนาถใจ เมื่อคืนผมรู้สึกมีความสุขมาก แต่มันก็เป็นเพียงความสุขแค่ชั่วข้ามคืนเท่านั้น ในตอนนี้ผมต้องกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริงแล้ว เก็บของเตรียมตัวออกเดินทาง คงอีกนานกว่าผมจะได้มาที่นี่อีก เพราะหลังจากถ่ายแฟชั่นชุดนี้ผมก็ต้องบินไปปารีสต่อเพื่อไปเดินแบบให้กับห้องเสื้อของที่นั่น แล้วยังมีคิวงานต่ออีกมากมาย ผมคิดว่าถึงผมจะได้มาเมืองไทยอีกครั้ง ก็คงจะไม่มีวันได้พบกับชายหนุ่มคนนั้นอีก ผมคงต้องตัดใจจากเขา คิดซะว่ามันเป็นเพียงความทรงจำที่ดีที่ผ่านเข้ามาในชีวิตก็พอ...
- - - - - - - - - - - - - - - -
-
โอ้มายก๊อตตตตตต :m10: :m10: :m10: ชอบครับมาต่ออีกนะอิๆ :m21: :m21: :m21:
-
มาตามอ่านคร้าบบบบ
-
นั่นแน่คุณSatan666 ..เจอกันอีกแล้วนะค่ะ...เจอกันที่บอร์เด็กดี-พี่เคท ...
ยังติดตามอ่านอยู่นะค่ะ เข้าไปดูแต่ยังไม่เห็นตอนใหม่ที่แท้มาอยู่ที่บอร์ดนี้นี่เอง...ยังไงก็ยังตามอ่าน
อยู่นะค่ะ... :m13:
สำหรับท่านผู้อ่านทุกท่านค่ะ...ขอเชียร์เรื่องนี้ค่ะ..ติดตามอ่านได้เลย เขียนได้สนุกมากๆ ไม่เสียเวลาในการอ่านแน่นอน...มีแต่เวลาของท่านจะไม่พออ่านมากกว่า..น่าติดตามมาก(เสียดายที่ยังไม่จบ)
ปล.ไม่ได้เป็นหน้าม้าเชียร์นะค่ะ...แต่เดี๋ยวท่านก็จะรู้ว่า เรื่องนี้ก็จะเป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ท่านจะประทับใจเลยเชียวแหละ :m3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น่าจะสนุกนะ มารอติดตามจ้า
แล้วจะได้เจอกันอย่างงัยละนี่ ไปกันคนละทิศละทาง เหอะ เหอะ
-
น่าสนุก ๆ :m4: :m4: :m4: ออกแนวหนังไทยนิด ๆ คอยอ่านต่อไป :a1: :a1: :a1:
-
:try2:
เคยเข้าบาร์เกย์แค่ครั้งเดียวสิบปีที่แล้วมั้งงงง สภาพตามที่บรรยายเลยยยย ไม่รู้มือใคร ๆ มั่วไปหมด
บอกตรง ๆ ไม่ชอบเลยยยยทั้ง ๆ ที่ผมก็เป็นเกย์นะ... จนเดี๋ยวนี้ไม่เคยเข้าอีกเลยยยย ... น่ากลัวอ่ะ o22
กลุ้มใจแทนนนนน จะมีโอกาสได้เจอกันอีกไหมนะ...แล้วรอยแผลเป็นเกิดจากอะไร....
มีเรื่องให้ชวนติดตามมมมมม จะลงเอยกันยังไงนะ.....รีบมาต่อนะครับบบบบบ รอรอรอร :m7:
:bye2:
-
มาต่อแล้ววันนี้
คุณnartch มันก็เป็นเรื่องปกติไปแล้วล่ะที่จะเจออะไรแบบนั้นที่บาร์เกย์ :m10:
คุณ THIP จะว่าไปก็เหมือนหนังไทยจริงๆแฮะ เพิ่งรู้ตัวว่าเรื่องที่แต่งอย่างกับละคร :try2:
คุณ LoVeMoDe คุณ ken_krub คุณ Uknowvry ยินดีต้อนรับ และขอบคุณที่คอยติดตามนะคะ :m1:
คุณ youngest ขอบคุณมากค่ะ ที่ช่วยโปรโมท ฮี่ๆ :m23: เล่นชมซะตัวแทบลอยแน่ะ :m2: :laugh:
----------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากหลบหนีออกมา ผมก็ตรงมายังบริษัททันที เพราะว่าตอนนี้เก้าโมงครึ่งแล้ว สายมากแล้ว ปรกติเวลาเข้างานของผมคือเจ็ดโมงเช้า ซึ่งเป็นเวลาที่ผมกำหนดเอาเอง ความจริงตำแหน่งประธานบริษัทอย่างผมจะมาทำงานกี่โมงก็ได้และแต่ความต้องการ แต่ผมไม่ใช่คนเหลาะแหละแบบนั้น สำหรับผมหน้าที่ต้องนำหน้ามาก่อนความสุขความสบายส่วนตนเสมอ ผมจึงตั้งกฎสำหรับตัวผมเอาไว้ เพื่อเป็นตัวอย่างที่ดีแก่ลูกจ้างในปกครองของผม ในฐานะประธานบริษัท ผมต้องมาทำงานก่อนคนในบริษัทของตน
แต่วันนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมและไม่สามารถทำได้ ถึงในหลักความเป็นจริงผมจะไม่ผิดอะไร แต่ผมก็ยังรู้สึกไม่พอใจตัวเองอยู่ดี พนักงานในบริษัทต่างยกมือไหว้ผมเมื่อเห็นผมเดินเข้ามา บางคนมองผมอย่างแปลกใจ แต่ผมทำเป็นไม่สนใจพลางเดินเข้าลิฟต์ส่วนตัวไป
ลิฟต์พาผมขึ้นไปยังชั้นบนสุด ที่เป็นชั้นทำงานส่วนตัวของผม ผมเดินเร็วๆออกจากตัวลิฟต์เดินตรงเข้าไปในห้องทำงานทันที ท่ามกลางสายตาของเลขาส่วนตัวผมที่มองตามอย่างงุนงง
พอเข้าห้องนั่งประจำที่ปุ๊บ ผมก็กดสายตรงถึงเลขาหน้าห้องทันที
“คุณสุภวรรณมัวทำอะไรอยู่ เข้ามาแจ้งตารางงานของผมในวันนี้ได้แล้ว!”
[“ค่ะ...ค่ะ! ท่านประธาน จะ...จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ!”] เลขาของผมรับคำน้ำเสียงตะกุกตะกัก หลังจากนั้นไม่ถึงหนึ่งนาทีเธอก็เข้ามาพร้อมกับสมุดตารางงานทันที
ผมนั่งพิงพนักเก้าอี้สองมือวางบนที่ท้าวแขน มองเลขาส่วนตัวด้วยความหงุดหงิด ผมรู้ว่าเลขาของผมไม่ได้ทำอะไรผิด แต่วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดี มองอะไรก็ขวางหูขวางตาน่าหงุดหงิดรำคาญไปเสียหมด เป็นเพราะไอ้หมอนั่นแท้ๆ!!
เลขาสาวมองผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ไม่ยอมอ่านตารางงานให้ผมฟังสักที จนผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆ
“ว่ามาสิ ตารางงานวันนี้มีอะไร?!!” ผมเร่ง จ้องมองเธอเขม็ง
“...ค่ะๆ ท่านประธาน ช่วงเวลานี้ยังไม่มีอะไร นอกจากเซนต์เอกสารที่รอการอนุมัติ 11โมง มีนัดรับประทานอาหารกับลูกค้าจากประเทศญี่ปุ่น คุณมัตสึโมโต้ ทาคาโอะ บ่ายโมง เจรจาธุรกิจอสังหาริมทรัพย์กับบริษัทซีซีเค... บ่ายสองโมงครึ่ง มีประชุมสัมมนากับพวกผู้จัดการการโรงแรมในเครือบริษัท ห้าโมงเย็น รับประธานอาหารกับคุณหญิงสุรีย์รัตน์ หนึ่งทุ่ม ไปงานเลี้ยงครบรอบ30ปี บริษัททีแอนด์เอน.... สำหรับวันนี้มีเท่านี้ค่ะบอส ” ตารางงานที่แน่นเอี๊ยดทำให้ผมต้องถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
อารมณ์ของผมตอนนี้ไม่พร้อมจะไปนัดพบกับใครทั้งสิ้น ขืนไปมีหวังทุกอย่างร่มหมดแน่ อารมณ์ครุกรุนคับแน่นในอกผมจนแทบระเบิด ยิ่งเห็นภาพใบหน้าหมอนั่นลอยวนเวียนในหัว ผมยิ่งจะเป็นบ้าตาย
“ยกเลิกนัดในวันนี้ให้หมด เลื่อนเป็นวันอื่นแทน” ผมตัดสินใจบอกกับเลขาสาวไป
“แต่ท่านคะ ตารางงานของท่านทุกๆวันก็แน่นอยู่แล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นวันอื่น...” เลขาสาวแย้ง แต่เมื่อเธอสบตากับสายตาเย็นชาของผม เธอก็หยุดคำพูดไปในทันที
“ไปจัดการซะ! แล้วเรื่องการประชุมกับบรรดาผู้จัดการโรงแรมในเครือ ให้จัดการประชุมที่นี่แทน ออกไปได้แล้ว...”
“ค่ะท่านประธาน...” เลขาสาวรับคำแล้วผลุนผันออกไปจากห้องทำงานผมอย่างรวดเร็ว
ผมมองตามประตูที่ปิดลง สองมือยกขยี้หัวอย่างหงุดหงิดใจ
“โอ๊ย!! ออกไปจากหัวฉันนะไอ้บ้า!!” ผมดึงถึงหัวตัวเองราวกับนักธุรกิจเครียดเรื่องหุ้นตก ถ้าหากการแพทย์สมัยนี้ก้าวหน้าจนสามารถล้างสมองคนได้ ผมก็ยินดีไปทำโดยเร็วที่สุด!
ในขณะที่ผมกำลังงุ่นง่านกับตัวเองอยู่นั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจากเบื้องนอก ผมรีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านทุกอย่างทิ้ง รีบทำผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อย จัดเสื้อสูทและเนคไทต์ที่สวมใส่อยู่ให้เข้ารูปเข้าทรงดูดี ก่อนจะเอ่ยอนุญาตแขกจากเบื้องนอก
“เชิญ!”
ประตูเปิดออก พร้อมๆกับบุคคลที่ผมไม่อยากเห็นหน้าที่สุดเดินเข้ามา ไอ้เรโอเพื่อนรักที่น่าหมั่นไส้เหลือเกินสำหรับผม ยิ้มหน้าบานเดินเข้ามาอย่างไม่ทุกข์ร้อนใดๆ
“ไง! เห็นเลขานายบอกว่านายเพิ่งมาทำงานนี่หว่า เป็นไปได้ไงเนี่ย!! คนที่เคร่งครัดต่อตนเองเสมออย่างนาย” คำทักทายของมัน ทำให้ผมอารมณ์ไม่ดียิ่งกว่าเดิม เห็นหน้ามันแล้วอยากจะตั้นให้หน้าหงาย เป็นเพราะมันเมื่อคืนนี้ผมถึงได้ซวย! ยังมีหน้ามาทำระรื่นใส่ผมอีก
“ไม่ต้องมาพล่ามมากเลย แกมาหาฉันมีธุระอะไร?” ผมถามออกไปอย่างหงุดหงิด
“โหย... เพื่อนรักมาหาทั้งที จำเป็นต้องมีธุระด้วยเหรอวะ”
“จำเป็นสิ! เพราะนี่มันเวลางานของฉัน ถ้าแกไม่มีธุระอะไรก็กลับไปซะ” มันทำหน้าหงิกงอทันทีที่ได้ยินคำพูดตัดรอนจากผม
“อูย...หนาว อย่าพูดจาเย็นชานักสิเพื่อน แกเป็นอะไรวะวันนี้ ดูอารมณ์ไม่ค่อยดี...” มันแสร้งทำท่ากอดอกตัวสั่นเมื่อสบกับสายตาเย็นชาของผมพลางเดินเข้ามานั่งลงบนเก้าอี้บุนวมตรงข้ามโต๊ะทำงานผม
“ก็เออน่ะสิ! อารมณ์ไม่ดีโว้ย!! รีบๆไปให้พ้นหน้าเลยไป เกะกะสายตา...” ผมพูดอย่างรำคาญเห็นหน้าตาออกฝรั่งของเจ้าเรโอทีไรพานให้นึกถึงหน้าไอ้ฝรั่งหื่นกามนั่นทุกที
“ทำไมกายใจร้ายกับเรโอแบบนี้ล่ะ ไม่น่ารักเลย... เดี๋ยวก็หาแฟนไม่ได้หรอกทำตัวแบบนี้” มาอีกแล้ว... คำเรียกชื่อแทนตัวแบบนี้... เห็นท่าวันนี้มันคงไม่ยอมไปง่ายๆ ผมถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง มองมันด้วยสายตารำคาญเป็นที่สุด
“มันเรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับแก” ผมบอกไปโดยไม่มองหน้ามัน ก้มหน้าก้มตาเซ็นต์เอกสารบนโต๊ะต่อไป
ปึง!!! จู่ๆ นิตยสารเล่มหนึ่งก็ลงมากระแทกทับเอกสารที่ผมกำลังอ่านเพื่อทำการอนุมัติอย่างแรง ด้วยฝีมือของเรโอเพื่อนจอมก่อกวน
ผมเงยหน้ามองมันอย่างฉับพลันด้วยสายตาแข็งกร้าวทันที! ผมโมโหจริงๆแล้วนะ!!
“แหะๆ โทษทีนะ แต่แกช่วยฟังฉันพูดหน่อยเถอะ ฉันมีเรื่องจะเล่าให้แกฟังอ่ะ ถ้าไม่ได้เล่าฉันคงตายแน่เลย มันคันปากไปหมดแล้ว! นะนะ” มันทำตาอ้อนวอนกระเง้ากระงอด จนผมรู้สึกว่าถ้าไม่ฟังเรื่องที่มันเล่าวันนี้มันคงไม่ยอมไปไหนอีก ผมผ่อนลมหายใจยาว วางปากกาในมือลง แล้วเอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้ กอดอกมองหน้ามันนิ่ง
“มีอะไรก็ว่ามา” เจ้าเรโอทำหน้าดีใจจนออกนอกหน้าทันทีที่ผมอนุญาตและยอมรับฟังมัน
“นี่! เรื่องที่ฉันจะเล่าก็คือนี่!” มันชี้นิ้วไปที่หน้าปกนิตยสารที่มันวางบนโต๊ะผม และผมเพิ่งจะสังเกตว่าตอนมันเข้ามามันถือนิตยสารติดมือมาด้วย
ผมเหลือบมองหน้าปกนิตยสารนั่นอย่างไม่ใส่ใจ แล้วหันไปมองหน้ามันเป็นเชิงถาม
“อะไร? รีบๆเล่ามาอย่าอ้อมค้อม”
“นี่ไง! กลุ่มนายแบบบนหน้าปกนี่ เมื่อคืนฉันได้เจอพวกเขาที่ร้านที่ฉันพาแกไปดื่มอ่ะ สุดยอดเลย หน้าตาดีกันทั้งนั้น!” ผมมองท่าทางตื่นเต้นของมันด้วยสายตาไร้ความรู้สึก
“แล้วไง?” ผมถามอย่างไม่ใส่ใจ
“คือ... ที่ฉันจะบอกก็คือ หนึ่งในกลุ่มนี้ มีคนที่ฉันหมายปองอยู่ด้วย อยากจะลองมีเซ็กส์กับเขามานานแล้ว” มันพูดพลางเปิดนิตยสารให้ผมดูรูปของคนที่มันหมายปอง
หนุ่มน้อยหน้าละอ่อนคนหนึ่งอยู่บนหน้าทางขวามือ หน้าตาคมคายดูดี เปลือยท่อนบนโชว์หุ่นสมส่วน ผมสีดำสนิทเปียกชื้นมีหยดน้ำเกาะแพรวพราวดูเซ็กซี่ แต่สำหรับผมมันก็แค่ฝรั่งคนหนึ่ง ไม่เห็นจะมีอะไรหน้าตื่นเต้นแบบที่เจ้าเรโอมันกำลังเป็นอยู่เลย
“และเมื่อคืนฉันก็ได้นอนกับเขาอย่างสมปรารถนามาแล้วด้วย! แต่มีอีกคนที่ฉันก็หมายตาเอาไว้ด้วย แต่หน้าเสียดายที่เมื่อคืนไม่เห็นเขา นี่ไงคนนี้!” แล้วมันก็ชี้มือมาทางหน้าด้านซ้ายมือ ผมกวาดสายตามองตามมือมัน แล้วก็ต้องตกใจจนแทบตกเก้าอี้ทันทีที่ได้เห็นคนในรูป!!
“เฮ้ย!!!” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไงกันล่ะ ในเมื่อคนในรูปเป็นไอ้เกย์ฝรั่งคนเมื่อเช้านี้!!!
_______จบตอน______
-
o9
สั้นจังเลยยยยยยยยยยย :m7:
ยังไม่เห็นวี่แววจะได้เจอกันเลยยยย จะทำไงให้รักกันได้อ่ะ....
เบื่ออีตาเพื่อนหื่นกามนี่จิง...น่าจะเตะให้ตกเก้าอี้....ทำเพื่อนเสียตัวจะรู้ไม๊เนี่ยยยยยย :m16:
แหม...แต่เรื่องแนวนี้ม่ายค่อยชอบเลยยยย ที่ทำให้ผู้ชายกลายเป็นเกย์แบบไม่เต็มใจเงี้ยยยยย
สงสารเค้าอ่ะ....ชีวิตมันเปลี่ยนแปลง...ยิ่งเป็นนักธุรกิจหย่ายยยยแบบนี้ด้วย....แย่สิ :m26:
ไงก็ติดตามกันต่อ...รอนะครับบบบบ.... :bye2:
-
พาเพื่อนไปเสียตัวเเท้ๆยังมาทำระรื่นอีก :m16: 2คนนี้อยู่คนละโลกกันเลยอะเเล้วจะเจอกันได้ไงเนี่ย :m18:
-
ชอบเรื่องนี้พระเอกออกแนวโหดนิดๆ :m3: :m3: รออ่านต่อนะ
-
เข้ามาจิ้มตูดพี่หนึ่ง อิอิ :a11:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
พึ่งได้อ่านจ้า มาตามอ่านอีกหนึ่งคน :m3: :m3: :m3:
-
คุณ nartch -- แฮะๆ ลงยาวๆ เดี๋ยวจะอ่านมะทันกันน่ะ อย่าเกลียดคุณเพื่อนเค้าเลย ตัวเด่นเลยนะนั่น หุหุ
คุณ jammy -- คนเค้าทำไปโดยไม่รู้ตัว ไม่รู้ว่าเพื่อนจะเสียตัวนี่ :m29: ถึงอยู่กันคนละโลก แต่ความรักมันก็อยู่ในโลกใบเดียวกันน๊า :m3:
คุณ Poes และ คุณ ken_krub -- ติดตามต่อเลยจ้า
คุณ Ferfa คุณ PeaZa -- ยินดีต้อนรับค่ะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Chapter:3 วันที่วุ่นวายวันหนึ่ง
เรโอมองผมตาปริบๆกับอาการตกใจราวกับเห็นผีของผม ผมจ้องมองภาพคนบนหน้ากระดาดเขม็ง หายใจหอบอย่างกับคนวิ่งร้อยเมตร มือทั้งสองยึดจับที่ท้าวแขนแน่นเหมือนกับกลัวจะร่วงตกจากเก้าอี้
“แกเป็นอะไรของแกวะกาย?!! วันนี้แกดูผิดปรกติไปนะ มีเรื่องอะไรรึเปล่า?” ไอ้เรโอขมวดคิ้วมุ่นมองผมอย่างสงสัย แต่ผมยังคงจ้องมองบุคคลในรูปนิ่งราวกับวิญญาณได้หลุดออกจากร่างไปแล้ว...
“เฮ้ย!! ไอ้กาย!!!” ผมสะดุ้งโหยง!ทันที เมื่อเจ้าเรโอตะโกนใส่หูผมเสียงดัง ปลุกผมจากภวังค์ความคิดทั้งปวง
“อะ...อะไรวะ! เสียงดังทำไม?!”
“ก็ถามแล้วไม่ตอบนี่หว่า? เอาแต่ทำหน้าอย่างกับคนถูกผีเข้าอยู่ได้” ถ้าผมถูกผีเข้าอย่างที่มันว่าก็ดีน่ะสิ จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไร ผมลูบหน้าลูบตาตัวเองเป็นการปลอบขวัญ แล้วรีบปิดนิตยสารเล่มนั้นทันที เพราะไม่อาจทนเห็นหน้าไอ้หมอนั่นอีกต่อไป
ผมเหลือบมองเรโอก็พบว่ามันกำลังมองหน้าผมอย่างฉงนสงสัยสลับกับมองนิตยสารบนโต๊ะทำงาน ผมเกิดอาการตื่นตัวทันที หรือว่าเรโอมันจะรู้แล้ว!! ไม่หรอกๆไม่มีทาง ผมวิตกจริตเกินไปแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะไม่มีใครรู้ได้นอกจากผมกับเจ้าฝรั่งนั่นเท่านั้น!
“มองอะไรวะ หลงรักฉันแล้วรึไง?” ผมแสร้งถามเพื่อขัดความคิดของมัน ถึงจะไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ก็เถอะ!
“เหอะ! ถ้าได้หน้าตาแบบแกเป็นแฟนก็ดีน่ะสิ แต่ถ้าให้เอาแกเป็นแฟนฉันไม่เอาด้วยหรอก โหดอย่างกับอะไรดี... มีหวังได้ตายก่อนจะทันได้คบ” คำพูดหมาๆของมันทำให้ผมหมั่นไส้ ดูมันพูดทำอย่างกับตัวเองประเสริฐเลิศเลออย่างไรอย่างนั้น ผมจึงเอาคืนมันด้วยการเอานิตยสารที่มันภูมิใจนักหนาฟาดกระบาลมันทันที
“โอ๊ย! ไอ้บ้า! ฟาดมาได้ นี่มันกระบาลคนนะไม่ใช่กระบาลสัตว์!” มันลูบคลำหัวป้อยๆแล้วรีบดึงนิตยสารออกจากมือผมโดยไวเมื่อเห็นว่าผมเงื้อมือจะฟาดมันอีกครั้ง
“แล้วใครใช้ให้พูดจาหมาๆวะ หมดธุระแล้วใช้ไหม จะไปไหนก็ไป ฉันมีงานต้องสะสางต่อ ไม่ว่างมาพูดจาไร้สาระกับแกหรอก”
“เพื่อนกันประสาอะไรวะ ไล่เพื่อนอย่างกับหมูกับหมา อุส่าเป็นห่วงเลยแวะมา แต่ความห่วงใยที่มี เพื่อนกลับไม่เหลียวแล ไม่เห็นคุณค่า...” มันบ่นยืดยาวด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ จนผมนึกสงสารมัน
“พอๆ หยุดๆ ไม่ไปก็ไม่ไป ฉันไม่ไล่แกแล้ว จะอยู่ต่อไปก็เชิญ แต่กรุณาอย่ารบกวนการทำงานของคนอื่นเขา” ผมบอกออกไปอย่างเหนื่อยหน่าย จับปากกาขึ้นมาเซ็นต์เอกสารบนโต๊ะต่อไป
“ก็ได้เพื่อน ฉันไม่อยู่นานหรอก เดี๋ยวจะไปดูร้านแล้ว แต่ก่อนจะไปขอถามแกสักสองสามอย่างสิ” ผมเงยหน้ามองมันทำที พลางชั่งใจคิดว่ามันจะถามอะไรผม
“จะถามอะไรก็ว่ามา”
“เมื่อคืนแกกลับบ้านยังไงวะ? ในเมื่อแกมารถฉันไม่ได้เอารถแกมาด้วย” คำถามของมันทำให้ผมนิ่งงันชั่ววูบ ก่อนจะตอบออกไปโดยไม่ต้องคิดอะไรมากมาย
“แท็กซี่” ผมบอกหน้าตาย แม้จะเป็นคำโกหกก็ตาย แต่มันก็เป็นความจริงอยู่กึ่งหนึ่ง เพราะผมนั่งแท็กซี่มาบริษัทเมื่อเช้า
“งั้นเหรอ... ไอ้เรารึก็เป็นห่วง จะกลับก็ไม่มีมาบอกลากันบ้างเลย ปล่อยให้เพื่อนกระวนกระวายใจนึกว่าแกโดนเกย์แถวนั้นฉุดไปซะอีก...” คำจี้ใจดำโดยที่ไม่ได้ตั้งใจของไอ้เรโอ ทำให้ผมสำลักน้ำลายทันที
“…แค่กๆๆ พูดอะไรของแกวะ ความคิดแกนี่ไม่เคยมีเรื่องสร้างสรรค์เลยนะ ไอ้บ้า!” ผมว่าสวนกลับไปด้วยความร้อนใจ ไอ้นี่เซ้นท์มันสุดยอดเลย สงสัยผมคงประมาทมันไม่ได้อีกต่อไป
“ก็ดีแล้วที่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด วันนี้ฉันก็เลยมาหาแกเพื่อดูให้แน่ใจไง”
“อืมม์ แล้วมีอะไรจะถามฉันอีก” ผมรู้สึกโล่งใจอย่างไรไม่รู้ ที่มันไม่ถามซักไซ้ไล่เรียงผมต่อเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน
“ฉันจะถามแกว่าพรุ่งนี้พอจะว่างรึป่าว? มามกับแดดฉันเพิ่งจะกลับจากอิตาลี่เมื่อเช้านี้ พวกท่านอยากเจอแกน่ะ”
“ถ้าพรุ่งนี้ไม่ว่างหรอก ตารางงานฉันแน่นมากแทบจะไม่มีเวลาขยับตัวไปไหนเลย แต่ถ้าวันนี้ก็พอจะว่างอยู่หรอก”
“จริงเหรอ?! เมื่อไหร่ล่ะ ฉันจะได้มารับ ”
ผมยกแขนขึ้นมาดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาข้อมือที่สวมใส่อยู่ พลางหันไปตรวจเช็คแฟ้มเอกสารที่เหลือบนโต๊ะ
“คงสักประมาณเที่ยงๆแหละ แล้วก็ต้องกลับมาประชุมที่บริษัทต่อตอนบ่ายสองโมงครึ่ง ”
“เออดี! งั้นตอนเที่ยงฉันจะมารับนายไปกินข้าวที่ร้านฉันละกัน เอาล่ะ! คำถามสุดท้ายแล้ว...” มันทำสีหน้าจริงจังขึ้น มองผมแน่วนิ่ง จนผมชักเกร็งหนาวๆร้อนๆขึ้นมา
“อะ...อะไร?” ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดเคือง รอลุ้นกับคำถามของมัน
“เลขานายน่ารักดีว่ะ! ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นความน่ารักก็วันนี้ นายว่าฉันจะจีบเธอติดไหมวะ?” ผมยกกำปั้นขึ้นมะเหง็กมันหนึ่งทีทันทีกับคำถามงี่เง่าของมัน โทษฐานทำให้ผมใจหายใจคว่ำ หายใจไม่ทั่วท้อง
“เฮ้ย! แกเห็นหัวฉันเป็นอะไรวะ! ชอบทารุณฉันอยู่เรื่อย... ฉันถามเพราะอยากได้คำตอบไม่ได้อยากได้มะเหง็กโว้ยยย”
“แกอยากถามเรื่องงี่เง่าเองนี่หว่า? แล้วห้ามมายุ่งกับคนของฉันนะ ฉันไม่อยากให้ลูกจ้างใต้ปกครองของฉันต้องมัวหมองเพราะแก” ผมรีบพูดดักคอมัน เพราะผมรู้นิสัยมันดี ถึงจะถูกใจใครก็เป็นเพียงแค่ชั่ววูบเป็นพักๆไป ไม่เคยคบใครได้นานๆเลยสักหน จนผมรู้สึกระอา ไม่รู้จะพูดยังไงกับมันแล้ว กับนิสัยที่แก้ยังไงก็ไม่หายของมัน
“โห่! ไอ้หมาหวงก้าง... ไม่เอาก็ได้วะ เป็นเพราะเห็นแก่นายนะเนี่ย เลยยอมตัดใจ”
“ดีแล้ว! หมดเรื่องจะคุยแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ทำงานต่อ”
“เออๆ งั้นฉันไปก่อนล่ะ เดี๋ยวตอนเที่ยงจะมารับ ตั้งใจทำงานล่ะ!”
แล้วเจ้าเพื่อนจอมก่อกวนของผมก็จากไปจนได้ ผมถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ดีใจที่มันไปได้สักที เพราะขืนมันอยู่ต่อมันคงถามนู่นถามนี่ต่อไม่หยุด เผลอๆความลับของผมอาจแตกได้ ถ้าเกิดมันสะกิดใจขึ้นมากับอาการที่ผมแสดงออกมาตอนดูนิตยสารเล่มนั้น
ผมหัวเราะอย่างขื่นๆ หันมาจดจ่ออยู่กับแฟ้มเอกสารบนโต๊ะต่อ แต่แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็น สิ่งที่ผมไม่อยากจะเห็นมากที่สุดในเวลานี้ นิตยสารของไอ้เจ้าเรโอ!!
-
มันคงจะลืมหยิบกลับไปด้วย ถึงได้ยังวางอยู่บนโต๊ะทำงานผมแบบนี้ ผมหยิบนิตยสารเล่มนั้นมาเปิดดู โดยไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจ อาจจะเป็นความสงสัยใคร่รู้ของผมก็ได้ ผมแค่สงสัยว่าทำไมไอ้ฝรั่งนั่นถึงได้มาอยู่ในนิตยสารเล่มนี้ได้เท่านั้น
นิตยสารเล่มนี้ลงเกี่ยวกับแฟชั่นยีน แต่ผมคิดว่ามันโชว์หุ่นโชว์กล้ามเสียมากกว่า เพราะท่อนล่างใส่แต่กางเกนยีนท่อนบนก็เปลือยกันทุกคน แต่ดูเหมือนภาพของหมอนั่นจะมีเยอะกว่าใครๆเพื่อน เพราะมีภาพหมอนั่นหลายหน้ามาก บ้างก็ถ่ายคู่บ้างก็ถ่ายหมู่ แต่ภาพเดี่ยวๆของหมอนั่นก็ยังมีเยอะกว่าใครอยู่ดี สงสัยจะเป็นตัวเด่นของแฟชั่นเซทนี้
มองหน้าหมอนั่นในรูปสักพัก ความคิดแผลงๆบางอย่างก็แวบขึ้นมาในห้วงสมอง ผมจึงหยิบปากกาขึ้นมาไว้ในมือ ส่งยิ้มเหี้ยมเกรียมให้กับคนในรูป แล้วลงมือบรรจงแต่งแต้มวาดเติมเขี้ยวฟันบนริมฝีปากหมอนั่น วาดเขาบนหัว แต้มสิวทั่วใบหน้าหล่อๆของมัน จนไม่เหลือเค้าเดิมอีกเลย แถมผมยังพลิกหน้าเปิดไปวาดทุกๆหน้าที่มีหมอนั่นปรากฏอยู่แบบให้อุบาทสุดๆ จนกระทั่งหมดทั้งเล่มด้วยความสะใจ
“เหอะ! เป็นไงล่ะ หน้าตาดีกว่าเดิมอีกแน่ะ!” ผมพูดกับคนในรูปด้วยความภาคภูมิใจในฝีมือศิลปะที่แสนสร้างสรรค์ที่สุดสำหรับผม แล้วสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นชื่อของหนุ่มฝรั่งคนนี้ที่มุมล่างสุดของหน้ากระดาษ
“นิโคลัส แม็คเวลงั้นเหรอ... หวังว่าชาตินี้คงไม่เจอกันอีก ลาก่อน ตลอดกาล... ”
ผมปิดนิตยสารเล่มนั้นโดยแรง แล้วจัดการโยนมันลงไปในถังขยะอย่างไม่แยแสเหลียวมองอีก หลังจากได้ผ่อนคลายความหงุดหงิดออกจากใจ จนรู้สึกดีขึ้นบ้าง ผมก็หันมาตั้งหน้าตั้งตาลุยงานที่คั่งค้างต่อทันที
-------------------------------------------
“เฮ้ย! แกเป็นอะไรวะนิค ตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาก็เอาแต่นั่งเงียบตลอด ไม่สบายรึเปล่า?” เพื่อนนายแบบที่นั่งข้างๆผมถามผมอย่างห่วงใย ผมเหลือบตามองมันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปมองท้องฟ้าและหมู่เมฆนอกหน้าต่างต่อเหมือนเดิม
“ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะที่เป็นห่วง ฉันแค่รู้สึกเหนื่อยๆเท่านั้นแหละ” ผมบอกมันไปเพื่อไม่ให้มันกังวลอีก พลางมองหมู่เมฆเบื้องนอกอย่างเหม่อลอย จนถึงตอนนี้ผมยังไม่สามารถลบภาพใบหน้าของเขาคนนั้นออกไปจากห้วงสมองได้ ภาพใบหน้าชายหนุ่มที่ออกแนวหวานยังคงติดตาผมไม่จางหาย มันทำให้ผมรู้สึกสะท้อนใจขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึงเขา
ถ้าเราได้เจอกันในเหตุการณ์อื่นที่ไม่ใช่ในแบบเมื่อคืน อะไรๆมันจะเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้นรึเปล่าหนอ เขาอาจจะไม่ได้โกรธเกลียดผมอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้... ไม่สิ ถ้าผมไม่ได้ปล้ำเขาเมื่อคืน ทุกสิ่งทุกอย่างมันคงจะดีขึ้นกว่านี้เยอะ มันเป็นเพราะผมไม่ดีเอง ที่เป็นคนทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง แล้วมานั่งสำนึกเสียใจอยู่แบบนี้ เมื่อสายไป...
“สงสัยแกจะเหนื่อยจริงๆ แฮะงานนี้ ไอ้ฉันก็นึกว่าแกเป็นมนุษย์เหล็กอึดทนทาน เห็นรับงานนี้เป็นงานที่สามติดต่อกันยังไม่ได้พักเลยนี่ แถมเสร็จจากงานนี้ยังมีคิวเดินแบบที่ปารีสอีก ฉันล่ะเหนื่อยแทนแกจริงๆ”
“หึ! แค่นี้จิ๊บจ๊อยน่า... ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกริคาโด้ มือชั้นนี้แล้ว” ผมหันไปพูดกับมันด้วยน้ำเสียงร่าเริงและเชื่อมั่นในตัวเองในแบบฉบับของผม ขืนมัวแต่นั่งซึมคิดฟุ้งซ่านใจลอย การงานอาชีพที่มีการแข่งขันกันสูงอย่างผมคงหลุดลอยไปโดยไม่สามารถคว้ากลับมาได้อีก ซึ่งมันก็ไม่ใช่ง่ายๆเลย กว่าผมจะมายืนอยู่ที่จุดๆนี้ได้
การเป็นนายแบบอันดับหนึ่งของโมเดลลิ่งมันก็ต้องเหนื่อยเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แถมตอนนี้ผมกำลังเป็นที่จับตามองอยู่ในฐานะนายแบบหน้าใหม่ไฟแรงของวงการ จึงเป็นผลทำให้คิวงานของผมรัดแน่นจนไม่มีเวลาได้หายใจหายคอ ซึ่งผมก็ได้ทำใจเอาไว้แล้ว ถึงขนาดต้องดอร์ปเรียนมหาลัยเอาไว้ก่อนหนึ่งปี เพื่อมาทำในสิ่งที่ผมใฝ่ฝัน
“ฉันเชื่อแกว่ะนิค ถ้าเป็นฉันคงไม่รอดหรอก ไม่ได้อึดเท่าแกนี่หว่า” เจ้าเพื่อนร่วมอาชีพตบไหล่ผมอย่างแรงจนผมรู้สึกเจ็บ แต่ว่ามันดูเหมือนจะไม่สนใจนัก คงคิดว่าผิวหนังของผมทำจากเหล็กกล้ากระมัง
“มันเจ็บนะโว้ย! ฟาดมาได้! ฉันมันก็คนนะไม่ใช่วัวใช่ควาย” ผมหันไปต่อว่ามันอย่างฉุนๆ
“เออลืมไปว่ะ... โทษทีเพื่อน” มันยิ้มแหยๆ มือก็บีบนวดไหล่ผมให้อย่างปะจบประแจง
“เหอะ! ฉันจะนอนแล้ว ห้ามชวนคุยอีก ยิ่งเพลียๆอยู่ จำไว้อย่าปลุกจนกว่าฉันจะตื่นเอง เข้าใจ๊!” ผมหันไปสั่งกำชับมัน เมื่อเห็นเพื่อนพยักหน้ารับคำผมจึงเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หยิบที่ปิดตาขึ้นมาสวม แล้วปล่อยตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทรา...
-------------------------------------------
พอเที่ยงเรโอก็มารับผมตรงเวลาเป๊ะ! มันถามหาหนังสือที่มันลืมเอาไว้ แต่ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง บอกว่าไม่เห็นนิตยสารเล่มนั้นอยู่ในห้องทำงานผม ไอ้เรโอมันก็ทำหน้างงๆ พลางบ่นอยู่คนเดียวว่าเอาไปลืมไว้ที่ไหน ผมก็ตีหน้าซื่อไว้ก่อน ถ้าเกิดมันเห็นหนังสือของมันที่ผมได้แต่งแต้มงานศิลปะเอาไว้ มันอาจจะคลั่งจัดจนมาฆ่าผมได้ ก็คนที่มันเล็งไว้ถูกผมละเลงซะเละเลยนี่นา! ฉะนั้นผมจึงได้แต่หัวเราะอยู่ในใจคนเดียวเท่านั้น
ผมนั่งรถมันออกจากบริษัท ประมาณยี่สิบนาที ก็มาถึงร้านอาหารอิตาเลี่ยนซึ่งเป็นกิจการของครอบครัวเจ้าเรโอ กิจการร้านอาหารของครอบครัวนี้มีหลายสาขาทั่วโลก แค่นับในประเทศไทยก็มีอยู่สามสาขาแล้ว และที่มันพาผมมา คือสาขาใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ซึ่งปกติผมก็มักจะแวะมาอุดหนุนที่นี่อยู่บ่อยๆ
พอเข้ามาในร้าน เรโอก็พาผมขึ้นไปยังชั้นสองของร้านที่เป็นที่สำหรับโต๊ะนั่งพิเศษ ภายในร้านตกแต่งอย่างหรูหราคลาสสิก มีต้นไม้ให้ความร่มรื่นเย็นตาอยู่เป็นจุดๆภายในร้าน บรรยากาศชวนให้รู้สึกดื่มด่ำเป็นที่สุด
คุณพ่อคุณแม่ของเรโอมานั่งรอพวกเราที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว ผมยกมือไหว้พวกท่านแล้วนั่งลงร่วมโต๊ะอาหารกับพวกเขา พวกท่านถามไถ่สารทุกข์สุขดิบผมเป็นการใหญ่ จนผมตอบแทบไม่ทัน
ผมรู้จักกับเรโอตอนผมเรียนไฮสคูลอยู่ที่อังกฤษ ความจริงตอนเรียนอยู่ผมไม่ค่อยสนิทกับใครเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว ชอบอยู่คนเดียว แต่แล้ววันหนึ่งเรโอคนที่ผมจำไม่ได้เลยว่าอยู่ห้องเดียวกันก็เข้ามาทักทำตัวสนิทสนมด้วยจนผมสนิทกับมันไปจริงๆและนับมันเป็นเพื่อนสนิท แล้วผมก็มารู้ทีหลังว่าความจริงแล้วมันน่ะเข้ามาจีบผม ซึ่งตอนนั้นผมก็ไม่รู้ตัวหรอก มารู้ตัวทีหลังตอนที่มันมาสารภาพรัก ตอนนั้นผมตกใจมาก เพิ่งรู้ว่าเพื่อนสนิทของตัวเองมีรสนิยมแบบนี้ และผมก็ปฏิเสธมันแทบจะในทันทีโดยไม่ต้องคิดเลย มันซึมอยู่สามวันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม มาบอกกับผมว่ามันกับผมจะเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม ผมก็ตอบตกลงไปอย่างงงๆ
การที่ผมสนิทกับมันทำให้ผมสนิทกับครอบครัวมันไปด้วย ครอบครัวอัลโทเน่ทุกคนต้อนรับผมอย่างเป็นกันเองเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อกับแม่เรโอเอ็นดูผมมากพวกท่านมักจะเอาผมไปเปรียบเทียบกับเจ้าเรโอแล้วสั่งสอนมันให้เอาเยี่ยงอย่างผมบ้าง ซึ่งเจ้าเรโอก็ทำหน้าเบื่อหน่ายทุกครั้งไป
ผมนั่งรับประทานอาหารพูดคุยกับพวกท่านไปอย่างสนิทสนม เพราะพวกท่านไปควบคุมกิจการร้านอาหารในต่างประเทศนานๆจึงได้เจอพวกท่านที ทำให้ต้องมีเรื่องพูดคุยกันมากด้วยความคิดถึง คิดๆดูแล้ว ผมชักไม่แน่ใจว่าเรโอหรือผมกันแน่ที่เป็นลูกของพวกท่าน
จนกระทั่งบ่ายสองโมง ผมก็ขอตัวกลับบริษัท เพราะใกล้จะถึงเวลาประชุมบริษัทแล้ว เจ้าเรโอจึงทำหน้าที่เป็นสารถีมาส่งผมที่บริษัทอย่างขยันขันแข็ง
มาถึงบริษัทผมก็ตรงเข้าห้องประชุมทันที ส่วนเจ้าเรโอก็ขับรถกลับไปดูแลร้าน ผมเข้ามาในห้องประชุมตรงเวลาพอดีตามกำหนด พวกผู้จัดการโรงแรมก็มารอผมอยู่ก่อนแล้ว ผมนั่งประจำที่ตรงหัวโต๊ะ เป็นประธานในที่ประชุม ผมกวาดตามองผู้ร่วมประชุมทุกคนนิ่งๆ แล้วสายตาผมก็มองไปเห็นที่นั่งว่างอยู่ที่หนึ่งในห้องประชุม ซึ่งแสดงว่าผู้ร่วมประชุมยังมาไม่ครบ
ผมอารมณ์เสียขึ้นมาทันที เพราะผมถือเรื่องการตรงเวลาในที่ประชุมๆมาก ผู้ใต้บัญชาของผมทุกคนล้วนรู้ดี
-
อยากให้เจอกันเร็วๆจังเลย :m21:
-
“คุณพงษ์ศักดิ์ไปไหน? ทำไมยังไม่มาอีก” ผมถามเสียงเย็น จนคนในห้องประชุมทุกคนนั่งตัวเกร็ง ต่างมองหน้ากันไปมา ไม่มีใครตอบคำถามผมได้สักคน ผมจึงลุกขึ้นจากที่นั่งทันทีด้วยความโมโห
“ถ้าคนในที่ประชุมยังไม่ครบ การประชุมก็ไม่สามารถเริ่มได้ ถ้าครบทุกคนแล้วไปแจ้งต่อผมด้วย!” ผมพูดเสียงเฉียบขาดอย่างหงุดหงิด แล้วเดินออกจากที่ประชุมไป ท่ามกลางสายตาหวาดหวั่นของบรรดาคนในห้องประชุมทุกคน
ระหว่างที่ผมเปิดประตูห้องประชุมออกไป ผมก็เจอกับคนมาสายที่ทุกๆคนต่างรอคอย นายพงษ์ศักดิ์ ทองสุข กรรมการผู้จัดการโรงแรมในเครือบริษัท
“ขะ...ขอโทษที่มาสายครับท่านประธาน พอดีผมลืมเอกสารการประชุม....”
“ผมไม่ต้องการฟังคำแก้ตัว!” ผมพูดสวนขึ้นก่อนที่ชายแก่รุ่นพ่อผมจะทนได้แก้ตัวจบ “ลืมเอกสารงั้นหรือ... ถ้าคุณมีความละเอียดรอบคอบกว่านี้ เรื่องแบบนี้ก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น! หรือคุณจะอายุมากเกินจนเลอะเลือนหลงลืมอะไรง่ายๆ ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมคงต้องทบทวนเรื่องความเหมาะสมในตำแหน่งของคุณแล้วล่ะ”
“ขะ ขอโทษครับท่าน ครั้งหน้าผมจะละเอียดรอบคอบมากกว่านี้...” เขารีบก้มหัวปะหลกๆขอโทษผมใหญ่ จนผมยิ่งมองยิ่งหงุดหงิดรำคาญ
“ไม่ใช่แค่ครั้งหน้าเท่านั้น แต่ครั้งต่อๆไปด้วย เข้าใจไหมครับ” ผมบอกเสียงเย็นจ้องมองชายแก่ด้วยสายตาดุๆจริงจัง
“คะ...ครับท่านประธาน” เมื่อเห็นเขารับปากผมจึงหลีกทางให้เขาเข้าห้องประชุมไป แล้วผมก็เดินตามหลังเข้าห้องประชุมไป
การประชุมดำเนินไปอย่างเคร่งเครียด เพราะอารมณ์ผมยังไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่ นโยบายต่างๆที่คนในที่ประชุมนำมาเสนอต่อผม ถูกผมซักไซ้อย่างละเอียดยิบ จนคนนำเสนอนั่งตัวเกร็งเพราะกลัวจะพูดอะไรผิดพลาดเป็นที่ขัดใจผม
จนกระทั่งการประชุมสิ้นสุดลงโดยที่โครงการต่างๆที่บรรดาผู้จัดการโรงแรมในเครือบริษัทผมไม่มีใครผ่านการอนุมัติจากผมสักคน เพราะแต่ละโครงการยังไม่มีน้ำหนักและความสมบูรณ์เพียงพอให้ได้รับการอนุมัติ
เพราะฉะนั้นการประชุมรอบสองในครั้งหน้าจึงได้มีขึ้นอีก และคงจะมีครั้งต่อๆไปจนกว่าจะได้ข้อสรุปที่ดี
วันนี้ทั้งวันผมนั่งจมอยู่กับแฟ้มเอกสารต่างๆที่มีเข้ามาเรื่อยๆจากฝ่ายต่างๆไม่หยุดหย่อน จนผมแทบไม่มีเวลาได้หยุดพัก นี่ขนาดเลื่อนนัดของวันนี้แทบทั้งหมดแล้วนะ ความยุ่งที่ผมเคยชินทุกวันก็ยังไม่หมดไปอีก
การเกิดมาบนกองเงินกองทองอย่างผมถึงจะเป็นที่อิจฉาของใครหลายๆคน แต่ไม่ใช่สำหรับผม ใช่ว่าเกิดมารวยจะได้มีแต่ชีวิตที่สุขสบายเท่านั้น ชีวิตผมตลอดมาตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบันนี้ล้วนถูกกำหนดวาดกรอบเอาไว้ทั้งหมด โดยมีความกตัญญูต่อผู้ให้กำเนิดและชื่อเสียงวงศ์ตระกูลค้ำคอเอาไว้อย่างยากที่จะหลีกเลี่ยง เหมือนชีวิตถูกตีกรอบบางๆเอาไว้ แต่ทว่ามันแข็งแกร่งกว่าที่เห็นด้วยตาเปล่าจนยากจะฝ่าทำลายออกไปได้ อิสรภาพในการตัดสินใจเรื่องอนาคตหรือความใฝ่ฝันถูกตัดขาดก่อนที่จะทันได้คิด มีแต่ต้องเดินตามเส้นทางเพียงสายเดียวที่พ่อผมได้กำหนดเอาไว้ ในฐานะที่ผมเป็นทายาทสืบทอดกิจการทั้งหมดของตระกูลเท่านั้น
จริงๆแล้วผมรู้สึกน้อยใจในชาติกำเนิดของตัวเองเสียด้วยซ้ำไป การมีชีวิตที่ธรรมดาพอมีพอกินแต่มีความสุขเป็นสิ่งที่ผมใฝ่ฝันและอยากลองสัมผัสดูสักครั้ง แต่มันก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย อยากจะมีพี่น้องหลายๆคน เพื่อที่จะปัดภาระบ่นบ่าให้เบาลงบ้าง แต่พระเจ้าคงจะไม่เห็นใจผม ถึงได้ให้ผมเกิดมาเป็นลูกชายคนโตเพียงคนเดียว ถึงแม้ว่าผมจะมีพี่สาวอยู่คนหนึ่งก็ตาม แต่ผมกับพี่ก็ไม่ได้เจอกันนานแล้วนอกจากพูดคุยกันทางโทรศัพท์เท่านั้น
แต่จะโทษว่าพี่ก็ไม่ได้ ที่ต้องโทษคือพ่อแม่ของพวกเราต่างหาก ที่พรากเราพี่น้องออกจากกัน ทำให้ความหวังทั้งหมดของพ่อตกมาอยู่ที่ผมแต่เพียงผู้เดียว ตั้งแต่จำความได้ครอบครัวที่ ’แสนอบอุ่น’ ไม่เคยมีบัญญัติไว้ในชีวิตผมเลยสักครั้ง มีแต่ความหมางเมินเท่านั้นที่ผมได้สัมผัสจนชาชิน
ผมวางมือจากงานทั้งหมดตอนสี่ทุ่มครึ่งเพราะเห็นว่าดึกมากแล้ว ถึงเวลาที่จะกลับบ้านไปพักผ่อนเสียที แต่ผมก็ยังไม่วายหยิบแฟ้มเอกสารที่ยังไม่ได้ตรวจตราติดมือออกจากบริษัทไปด้วย เพราะความบ้างานติดเป็นนิสัย ผมถึงไม่ชอบทำอะไรค้างคาจนเป็นที่ขัดใจตัวเอง มีความสมบูรณ์แบบเท่านั้นที่ทำให้ผมเกิดความสบายใจได้
ผมขับรถกลับคอนโดส่วนตัวของผมที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทเท่าไหร่ ความจริงแล้วบ้านของผมก็มีอยู่หรอก แต่บ้านของผมก็เป็นบ้านของพ่อด้วยเหมือนกัน ผมถึงไม่อยากกลับไปที่บ้านใหญ่นัก อีกอย่างพักอยู่ที่นี่ก็สะดวกกว่าตั้งเยอะ เพราะใกล้ที่ทำงาน ไม่ต้องขับรถไกลให้หงุดหงิดกับการจราจรที่คับคั่งในทุกๆเช้าของกรุงเทพมหานครฯ
ผมเดินขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสูงสุดของคอนโดที่เป็นที่พักของผมทั้งชั้น รวมทั้งชั้นดาดฟ้าที่มีสวนร่มรื่นและสระว่ายน้ำด้วย คอนโดของผมนี้ เปิดให้บรรดาลูกท่านหลานเธอตระกูลร่ำรวยต่างๆมาซื้ออยู่ด้วย ตลอดจนดารานักร้องนักแสดงโด่งดังทั้งหลาย เพราะที่นี่มีเครดิตเรื่องระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม จนเป็นที่น่าไว้วางใจ ให้บรรดาเศรษฐีกระเป๋าหนักทั้งหลาย มาทุ่มซื้อเพื่อเป็นที่พักอาศัยส่วนตัวกัน
ผมวางแฟ้มเอกสารที่ขนมาจากบริษัทไว้บนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาใหญ่ในห้องพัก แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำชำระล้างร่างกายและความเหนื่อยล้า
ผมมองร่างเปลือยของตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ในห้องน้ำ ร่องรอยหลักฐานบนร่างกายยังคงไม่เลือนหายไปจากผิวกายผม มันเป็นการตอกย้ำผมเหลือเกินว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความจริง ความจริงที่ว่าร่างกายนี้เคยถูกคนเพศเดียวกันล่วงเกินมาก่อน ถึงผมจะจำไม่ได้ว่าความรู้สึกในตอนนั้นมันเป็นยังไง แต่มันก็ได้เกิดขึ้นกับผมแล้ว และไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก
ถึงผมจะรู้สึกแย่มากๆ กับเรื่องแบบนี้ และไม่อาจยอมรับมัน แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ถึงผมจะโทษไอ้เกย์นั้นแบบเต็มประตู แต่ผมก็มีส่วนผิดอยู่เหมือนกัน ที่ไม่ยอมดื่มเพลาๆปล่อยให้ตัวเองเมาไม่ได้สติจนเกิดเรื่องขึ้น
ผมได้แต่มองร่างตัวเองในกระจกอย่างแค้นเคือง แล้วเดินไปอาบน้ำขัดถูตัวเองให้สะอาดหมดจดอีกครั้ง เพื่อให้ตัวเองรู้สึกสบายใจกว่าเดิม
กว่าผมจะได้นอนในคืนนี้ เวลาก็ล่วงเลยไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว นั้นเป็นเพราะผมทำงานเพลินจนลืมเวลานั่นเอง ผมหัวเราะขำตัวเองอย่างเซ็งกับชีวิต ทำไมผมจะต้องทุ่มเทถึงขนาดนี้ด้วยนะ ทั้งๆที่มันเป็นเวลาส่วนตัวแท้ๆ...
---------------------------------------------------
-
:a6: รออยู่นะคับ อิอิ :a6:
-
สงสารคนบ้างาน :m8: :m8: :m8:
-
ขอรอด้วยโคนนนนนนนนนนน :a1:
-
:try2:
จะมีชีวิตมาบรรจบกันได้ยังไงเนี่ยยยยย ... ดูห่างไกลกันเหลือเกินนนนนระหว่างกายกับนิค...
คงต้องพึ่งไสยศาสตร์..... :a1:
นายกายเองก็ผู้ชายซะขนาดนั้นนนนน จะให้เป็นนายเอกก็ดูจะยังไง ๆ ....สงสารชีวิตที่เปลี่ยนไป
นิคคงเหนื่อยแน่กว่าจะทำให้กายเห็นใจได้..... :เฮ้อ:
ตามกันต่อไปดีกว่า...post คราวนี้ยาววววววววถูกใจเชียวววว..... :m4:
:catrun:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เรื่องมานจะต่อไปอย่างไรหว่า .... ว่าแต่อยากมีอุบัติเหตุอย่างนี้บ้างสักครั้งอะ :m5: :m23:
สนุกคับ รอคนใจดีมาห้ายอ่านต่อ งับ o14
cargo cargo
-
ตื่นเต้นๆๆๆ เจอหน้ากันอีกหน
สวรรค์จะดลใจให้รักกันป่าวหนอ
:m3: :m3: :m3:
-
มาแล้วจ้า :a10:
คุณLonelyBoiZ - - รออยู่นะคับ อิอิ >> มาต่อแล้ว ขอบคุณน๊าค๊า
คุณ@PeaZa@ - - สงสารคนบ้างาน >> นั่นสิ o7
คุณ jammy - - ขอรอด้วยโคนนนนนนน >> จ้า...
คุณ nartch - - จะมีชีวิตมาบรรจบกันได้ยังไงเนี่ยยยยย ... ดูห่างไกลกันเหลือเกินนนนนระหว่างกายกับนิค... คงต้องพึ่งไสยศาสตร์..... >> ขนาดนั้นเชียว :m23:
นายกายเองก็ผู้ชายซะขนาดนั้นนนนน จะให้เป็นนายเอกก็ดูจะยังไง ๆ ....สงสารชีวิตที่เปลี่ยนไป นิคคงเหนื่อยแน่กว่าจะทำให้กายเห็นใจได้..... >> น่านจิเนอะ... :m17:
ตามกันต่อไปดีกว่า...post คราวนี้ยาววววววววถูกใจเชียวววว..... >> ช่ายๆ ขอบคุณมากค่า o15
คุณ ken_krub - - เป็นกำลังใจให้ครับ >> ขอบคุณค่ะ
คุณcargo- - เรื่องมานจะต่อไปอย่างไรหว่า .... ว่าแต่อยากมีอุบัติเหตุอย่างนี้บ้างสักครั้งอะ >> :m20:
สนุกคับ รอคนใจดีมาห้ายอ่านต่อ งับ >> ขอบคุณนะคะ ติดตามกันต่อได้เลย
คุณ b|ueBoYhUb - - ตื่นเต้นๆๆๆ เจอหน้ากันอีกหน
สวรรค์จะดลใจให้รักกันป่าวหนอ >> ต้องติดตามแหละจ้า อิอิ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ท้องทะเลภายใต้ความมืดมิดของค่ำคืนในเวลานี้ ทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่กับตัวเองคนเดียวในโลกใบนี้ ท้องฟ้าดำมืดไร้เมฆหมอกจนเห็นดวงจันทร์อย่างกระจ่างชัดช่วยให้ผมรู้สึกว่าภายใต้ความมืดมิดที่เปลี่ยวเหงายังมีแสงสว่างแห่งความสวยงามคงอยู่
ชีวิตที่อยู่กับแสงสี กับสังคมที่คึกคักและเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา ทำให้ผมต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองตามไปด้วย เพื่อไม่ให้ตัวเองล้าหลังจนหลุดลอยไปจากสังคม จนผมแทบจะไม่มีเวลาอยู่กับตัวเองเลยด้วยซ้ำ
เวลาส่วนตัวกับการดื่มด่ำกับธรรมชาติเช่นนี้ผมไม่ได้สัมผัสมันมานานแล้ว ตั้งแต่เข้าวงการนายแบบมา สังคมที่ต้องแข่งขันกันชิงดีชิงเด่นเช่นนี้ ถ้าใครไม่กล้าและมั่นใจในตัวเอง ก็มีสิทธิ์จะอนาคตดับได้ง่ายๆ การปั้นแต่งสวมใส่หน้ากากเข้าหากันเป็นสิ่งที่ยากหลีกเลี่ยง เพราะมันเป็นยุทธวิธีเดียวของความอยู่รอด
ฉะนั้นเวลาที่ผมได้อยู่กับตัวเอง จึงเป็นสิ่งมีค่ามากที่สุด ที่จะฉุดตัวเองไม่ให้จมลงไปกับภาพมายาที่สวยหรูงดงาม ซึ่งความจริงแล้วมีแต่ความฟ่อนเฟะ
ทะเลยามกลางคืนที่มีลมทะเลฟัดกระหน่ำเย็นสบาย ช่วยทำให้จิตใจผมปลอดโปร่งยิ่งนัก ผมชอบเมืองไทยมาก ชอบมาตั้งแต่ยังเด็กแล้ว จึงทำให้ผมมาเยือนที่นี่บ่อยครั้ง เพื่อหลีกหนีจากชีวิตที่วุ่นวาย
อีกทั้งคุณน้าของผมก็ย้ายมาอยู่ที่เมืองไทยตั้งแต่ผมเป็นเด็กแล้ว เพราะท่านติดใจบ้านเมืองวัฒนธรรมความเป็นอยู่ของคนไทย ถึงขนาดหลงใหลมาก จนผมชอบแซวคุณน้าว่า ‘เป็นคนฝรั่งหัวใจไทย’
เวลาที่ผมมาเมืองไทยผมก็จะไปพักที่บ้าคุณน้าและสามีที่อยู่เชียงใหม่ เรียกได้ว่าบ่อยกว่าการกลับบ้านเกิดที่แคลิฟลอเนียเสียอีก
ผมนั่นมองคลื่นซัดเข้าหาฝั่งริมชายหาดอย่างเหม่อลอย พลันใบหน้าของคนๆหนึ่งก็ลอยขึ้นมาให้ผมนึกถึง คนที่ผมไม่รู้แม้กระทั่งชื่อไม่รู้ว่าเขาคือใคร แต่กลับมีผลต่อจิตใจของผมยิ่งนัก จนผมยังตกใจตนเอง ว่าผมมีความรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทั้งที่ที่ผ่านมาผมคบหาใครเรื่อยๆมาตลอด ไม่เคยมีใจหรือยึดติดกับใครได้เท่ากับคนๆนี้เลย
จนผมเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจแล้ว ว่าผมเพียงแค่สนใจเขาเท่านั้นจริงๆหรือเปล่า?
ความเปลี่ยนแปลงในจิตใจผมที่แทบไม่ทันข้ามวัน ทำให้ผมหวั่นไหว กลัวว่าความรู้สึกในจิตใจผมจะเป็นได้แค่เพียงความผิดหวังเท่านั้น ถ้าผมยังไม่อาจหักห้ามความรู้สึกเช่นนี้ ความไม่สมหวังคงจะกัดกร่อนจิตใจผมจนแย่แน่ๆ
ผมรีบสลัดความคิดทุกอย่างทิ้ง ปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปกับธรรมชาติที่สวยงามของค่ำคืน จนกระทั่งเวลาได้ล่วงเลยมามากแล้ว ถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับที่พักเสียที หมดเวลาสำหรับการอยู่กับตัวเอง แล้วกลับไปอยู่กับชีวิตที่แสนวุ่นวายต่อ
ถ้าผมมานั่งเล่นดึกเกินกว่านี้สักพักต้องมีคนออกมาตามผมแน่ เพราะนี่มันเกือบเที่ยงคืนแล้ว ถ้าผมนอนดึกพรุ่งนี้เช้าคงโดนบนอาน เนื่องจากการนอนดึกจะทำให้ใบหน้าผมที่เป็นนายแบบอันดับหนึ่งดูโซม และจะทำให้การถ่ายแบบในพรุ่งนี้เช้าออกมาไม่ดี
ฉะนั้นผมจะต้องรีบนอนก่อนที่ผมจะโดนดุให้เสียอารมณ์ และเพื่อใบหน้าที่มีราคาของผมจะได้ไม่ร่วงโรยก่อนวัยด้วย
ผมเดินกลับที่พักไปพักผ่อนอย่างเปล่าเปลี่ยว ลมเย็นพัดปะทะร่างผมจนรู้สึกหวิวๆ แม้ตอนนี้จะเป็นหน้าร้อนแต่ยามกลางคืนริมทะเลก็ทำให้ตัวเย็นได้เหมือนกัน และวันนี้ถึงผมจะสามารถนอนหลับได้อย่างสนิท แต่ความรู้สึกหนักหน่วงในจิตใจผมก็ยังไม่เลือนหายไปจากใจ
-
Chapter:4 โชคชะตาเล่นตลก
ตั้งแต่เหตุการณ์อันเป็นที่อัปยศที่สุดในชีวิตลูกผู้ชายของผมในครั้งนั้น นี่ก็ผ่านมาได้สามเดือนกว่าแล้ว ผมแทบจะลืมเหตุการณ์ในครั้งนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ อันที่จริงก็เป็นเรื่องที่ดีแล้วสำหรับผม ที่สามารถลืมๆมันไปได้
ตอนนี้ผมกำลังขึ้นเครื่องบินไปลอนดอน เพื่อไปตรวจสอบเครือบริษัทของวิริยะมหาดิษกุลกรุ๊ปสาขาลอนดอน กำหนดหมายการทำงานของผมในช่วงนี้ทำให้ผมไม่ได้อยู่ติดที่เลย เพราะก่อนจะบินไปลอนดอนนี่ ผมก็เพิ่งเสร็จงานจากประเทศญี่ปุ่นมาหมาดๆ ซึ่งผมก็ชินแล้วกับการเดินทางไปหลายๆประเทศติดต่อกันเป็นเดือนๆแบบนี้
การไปลอนดอนในครั้งนี้ไม่ได้ไปเพื่อตรวจสอบการบริหารงานของที่นั่นเท่านั้น ผมต้องไปเซ็นต์สัญญาร่วมกับโมเดลลิ่งชื่อดังแห่งหนึ่งที่หน่วยงานฝ่ายการตลาดของเครือบริษัทผมได้ไปทำการติดต่อไว้ การเจาะตลาดแฟชั่นในครั้งนี้ของบริษัทผม นอกจากจะสร้างแบรนด์แฟชั่นให้เป็นที่ต้องการของผู้อุปโภคแล้ว ยังต้องอาศัยการพรีเซ้นท์สินค้า ที่จะทำให้แบรนด์ของบริษัทผมเป็นที่สนใจของผู้คน ซึ่งนั่นก็คือการมีนายแบบนางแบบที่มีคุณภาพ มาทำการโชว์สินค้านั่นเอง
กว่าจะมาถึงลอนดอนเล่นเอาผมรู้สึกเพลียหน่อยๆ เหนื่อยกับการเดินทางติดต่อกัน และการต้องปรับตัวให้เข้ากับเวลา วันนี้พอมาถึงโรงแรมซึ่งก็เป็นของเครือบริษัทผมเช่นกัน ผมก็นอนหลับเป็นตายเลย เพราะรู้สึกร่างกายเหนื่อยล้าเหลือเกิน
รุ่งเช้าเสียงโทรศัพท์ก็ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาอย่างมึนอื้อ เพราะผมเป็นโรคความดันเลือดต่ำอยู่แล้ว การตื่นเช้าจึงเป็นความยากลำบากสำหรับผมในทุกๆวัน
เจ้าเรโอโทรมาบอกผมว่าตอนนี้มันพึ่งบินมาถึงมิลาน ถามผมว่าหลังจากเสร็จธุระที่ลอนดอนผมจะมามิลานด้วยรึเปล่า หรือว่าผมจะไปที่ไหนต่อ ผมก็ตอบเสียงเนือยๆกลับไป ว่าผมเสร็จธุระแล้วจะแวะไปที่นั่น แล้วค่อยตรงกลับเมืองไทย
จากนั้นมันก็หันไปบอกกับมามแด๊ดของมันว่าผมจะแวะมาที่นี่ ผมจึงเดาได้ว่าพวกท่านคงอยากพบผม ถึงได้ใช้ให้เรโอโทรมาถาม
การคุยกับเรโอทำให้ผมตาสว่างเพราะมันจงใจคุยน้ำเสียงตะโกนใส่หูผม ซึ่งมันรู้ดีว่าถ้าไม่ทำแบบนี้ มันจะคุยกับผมได้ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ และกว่ามันจะยอมวางสายมันก็เล่นจ้อไม่หยุดเกือบครึ่งชั่วโมง จนผมรู้สึกปวดหัวเพราะมัน เช้านี้เป็นเช้าที่แสนวุ่นวายสำหรับผมจริงๆ...
เช้านี้ผมไปที่บริษัทสำนักงานใหญ่สาขาลอนดอนก่อนเป็นอันดับแรก พอมาถึงผมก็เรียกประชุมผู้บริหารระดับสูงทันที การประชุมเกี่ยวกับงบประมาณและทรัพยากรของบริษัทสาขาลอนดอนดำเนินไปอย่างเชื่องช้า ทว่าเคร่งเครียด กว่าจะจบการประชุมเวลาก็ผ่านไปเกือบเที่ยงวันแล้ว ผมจึงถือโอกาสชวนผู้บริหารทุกคนไปร่วมรับประทานอาหารเที่ยงร่วมกัน เพื่อให้ทุกคนรู้สึกผ่อนคลายจากการประชุมที่เคร่งเครียดที่ผ่านมา
หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ผมก็ขอตัวไปงานประมูลภาพวาดเพื่อการกุศลต่อ ผมได้ประมูลภาพเขียนมาสองใบด้วยจำนวนเงินสูงสุด และจำนวนเงินที่ได้จากการประมูลในงานนี้ ทางผู้จัดงานประมูลจะนำไปเป็นปัจจัยในการช่วยเหลือเด็กที่ยากไร้ในเอธิโอเปีย ซึ่งนี่เป็นสาเหตุสำคัญที่ผมมาร่วมงานประมูลนี้ด้วย
สำหรับผมการทำการกุศลไม่ใช่เพราะหวังเรื่องชื่อเสียงหน้าตา แต่เพราะผมตระหนักได้ว่าผมมีเงินทองมากมายที่ไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดหรือเปล่า แล้วจะเก็บไว้กับตัวมากมายทำไม ในเมื่อตายไปก็เอาไปไม่ได้ สู้ทำให้เงินทองที่ผมมีอยู่ ได้นำมาใช้ให้เกิดประโยชน์และมีค่าต่อเพื่อนมนุษย์ยังดีเสียกว่า
หลังจากเสร็จธุระจากงานประมูลแล้ว ผมก็มีนัดพบผู้ถือหุ่นรายใหญ่ของสาขาลอนดอน ซึ่งก็คือคุณลุงของผมนั่นเอง
ท่านพักอยู่แถวชานเมืองหลีกหนีจากความวุ่นวายภายในตัวเมือง บ้านของคุณลุงผม เรียกว่าใหญ่เกินกว่าจะเป็นบ้านเสียด้วยซ้ำ มันเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์หลังหนึ่งเลยแหละ
พอผมไปถึงท่านก็ดีใจมากๆที่ผมแวะมาหา ซึ่งก็เป็นไปตามประสาคนแก่ขี้เหงาอายุล่วงเลยหกสิบปี ท่านไม่มีลูกเพราะคุณป้าซึ่งเป็นภรรยาของท่านไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ พวกคุณลุงคุณป้าจึงรักผมซึ่งเป็นหลานมาก เสมือนเป็นลูกของท่านจริงๆ
และที่ผมได้มาเรียนไฮสคูลที่อังกฤษ นั่นก็เป็นเพราะคุณลุงได้ขอตัวผมมาอยู่ด้วยจากพ่อนั่นเอง ผมจึงได้มาใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นอยู่ที่นี่
ผมนั่งพูดคุยกับคุณลุงคุณป้าอย่างผ่อนคลายพลางจิบน้ำชายามบ่ายไปด้วย ที่โต๊ะบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน การที่นานๆจะมาเยี่ยมพวกท่านที ทำให้ผมและคุณลุงคุณป้ามีเรื่องต้องพูดคุยกันมากมาย
คุณป้าจึงได้ถือโอกาสชักชวนผมให้นอนค้างที่นี่ด้วยเลย ซึ่งคุณลุงเองก็สนับสนุนด้วยอย่างชอบอกชอบใจ
ผมก็รับปากพวกท่านไป แต่บอกพวกท่านว่าผมต้องไปร่วมงานแฟชั่นโชว์เย็นนี้เพื่อทำการเซ็นต์สัญญา อาจจะกลับมาดึกหน่อยบอกพวกท่านว่าไม่ต้องอยู่รอให้เข้านอนก่อนได้เลย ตอนแรกพวกท่านก็อิดออดบอกว่าอยู่รอผมได้ แต่ผมไม่อยากให้คนแก่มาอดนอนรอผม ผมจึงบอกไปว่า ถ้าพวกคุณลุงคุณป้าอยู่รอ ผมจะโกรธพวกท่าน และจะรีบบินไปมิลานตอนเช้าเลย
เท่านั้นแหละพวกท่านถึงได้ยอมผม และรับปากว่าจะไปนอนไม่อยู่รอผมกลับคืนนี้ แลกกับพรุ่งนี้ผมต้องอยู่กับพวกท่านทั้งวัน ผมจึงได้แต่ยอมตกลงอย่างบ่ายเบี่ยงไม่ได้ อีกอย่างการได้พักผ่อนสักวันก็ดีเหมือนกัน เพราะผมไม่ได้หยุดพักผ่อนมานานแล้ว
กระทั่งเวลาหกโมงเย็นผมก็ให้คนขับรถประจำบ้านคุณลุงพาผมมายังงานแฟชั่นโชว์ พอมาถึงที่ลานกว้างหน้างาน ก็เป็นเวลาที่งานใกล้จะเปิดแล้ว พนักงานของแบรนด์ชื่อดังซึ่งเป็นเจ้าภาพในงานนี้ พอเห็นผมเข้างานมา ก็รีบมาต้อนรับขับสู้ผมอย่างยินดี เพราะงานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้ มีชื่อผมร่วมเป็นสปอนเซอร์รายใหญ่อยู่ด้วย
ผมถูกเชิญไปนั่งยังที่นั่งวีไอพีติดกับเวทีเดินแบบ บรรยากาศในงานในตอนนี้คลาคล่ำไปดูผู้คนมีชื่อเสียงจากวงการต่างๆมาร่วมงาน จนดูสับสนวุ่นวายยิ่งนัก ผมจึงได้แต่นั่งอยู่กับที่เงียบๆเพราะไม่ต้องการความวุ่นวายเข้ามารบกวนให้อารมณ์หงุดหงิด
แต่ก็ไม่วายขนาดผมนั่งอยู่กับที่เฉยๆ ยังมีคนสังเกตเห็น เข้ามาทักทายผมอย่างไม่ขาดสาย จนผมต้องถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย นี่แหละน๊า...ผมถึงไม่ค่อยชอบออกงานสังคมเท่าไรนัก เพราะมันน่าหงุดหงิดแบบนี้เอง
เวลาล่วงเลยมาถึงทุ่มเศษ อันเป็นเวลาที่แฟชั่นโชว์บนแคทวอคได้เริ่มขึ้น บรรดานางแบบนายแบบต่างเดินพรีเซ้นต์อวดโอ่แฟชั่นที่ตนสวมใส่ตามจังหวะดนตรีอย่างมากหลาย เป็นการสร้างสีสันให้กับเวทีแฟชั่นยิ่งนัก
ผมมองการโชว์บนเวที อย่างเบื่อหน่าย รอเวลาให้งานนี้สิ้นสุดลง ผมถึงจะได้พบกับผู้บริหารโมเดลลิ่งที่ผมจะทำการเซ็นต์สัญญาด้วย จนกระทั่งถึงโชว์ชุดสุดท้ายแล้ว... ซึ่งผมได้ยินมาว่าเป็นหัวใจหลักของงานนี้
-
ขอบคุณนะฮะรีบมาต่อนะฮะชอบเรื่องนี้แล้วจิ :m3:
-
อ้าว ขาดตอนซะ ง๋านเลยอะคับ จะถึง ช็อตเด็ดอยู๋แล้ว มาต่อนิดหนึ่งนะนะ อ้อนซะ :sad2: :sad2:
คุณ satan 69 69(อิอิ) น่ารัก จุ๊บ จุ๊บ
-
สงสัยจะได้เจอกันในงานนี้ :m3:
-
ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:a6:
รอกันต่อไปตามระเบียบบบบ มะเจอกันซะที.....ลุ้นจนกล้ามเนื้ออักเสปหมดละ... :o
เรื่องราวจะออกมาทิศทางไหนน๊ออออออ คิดมะออก....รอคนแต่งดีกว่า...ง่ายดี
เอาใจช่วยยยยทั้งสองคนให้เจอกันและปรับความเข้าใจกันเร็ว ๆ ....รอ รอ รอ... :เฮ้อ:
-
มาต่อคับ อยากอ่าน อิอิ :m27:
-
อ๊ากกกก ขาดใจ :m4:
-
three - - ขอบคุณนะฮะรีบมาต่อนะฮะชอบเรื่องนี้แล้วจิ >> ขอบคุณเช่นกันค่ะ o15
cargo - - อ้าว ขาดตอนซะ ง๋านเลยอะคับ จะถึง ช็อตเด็ดอยู๋แล้ว มาต่อนิดหนึ่งนะนะ อ้อนซะ
คุณ satan 69 69(อิอิ) น่ารัก จุ๊บ จุ๊บ >> 69 เลยหรอ หุหุ
jammy - - สงสัยจะได้เจอกันในงานนี้ >> ต้องติดตามค่า :a3:
ken_krub - - ขอบคุณครับ เป็นกำลังใจให้ครับ >> o1
nartch - - รอกันต่อไปตามระเบียบบบบ มะเจอกันซะที.....ลุ้นจนกล้ามเนื้ออักเสปหมดละ...
เรื่องราวจะออกมาทิศทางไหนน๊ออออออ คิดมะออก....รอคนแต่งดีกว่า...ง่ายดี
เอาใจช่วยยยยทั้งสองคนให้เจอกันและปรับความเข้าใจกันเร็ว ๆ ....รอ รอ รอ... >> มาต่อแล้วน๊า
LonelyBoiZ - - มาต่อคับ อยากอ่าน อิอิ >> จ้า...
เด็กเรียน - - อ๊ากกกก ขาดใจ >> มาแว้วๆ ใจอย่าเพิ่งขาดน๊า
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ไฟบนเวทีดับมืดลง คงเหลือแต่ไฟสปอร์ทไลท์ดวงใหญ่อยู่บนกึ่งกลางเวทีเท่านั้น แล้วม่านด้านหลังเวทีก็ถูกกระชากออก พร้อมกับการปรากฏตัวของนายแบบนางแบบคู่หนึ่งภายใต้แสงสปอร์ทไลท์สว่างจ้าและแบ็กกราว์ชื่อแบรนด์เบื้องหลัง ผมจ้องมองคนบนเวทีด้วยความตื่นตะลึง!!
ชายที่ผมจดจำหน้าตาได้ดีด้วยความคับแค้น กำลังยืนอยู่ในชุดสูททักซิโด้อย่างสง่างามน่าหลงใหล พร้อมด้วยนางแบบสาวสวยในชุดราตรียาวที่ประกบควงคู่มาด้วย
นี่หรือหัวใจหลักของงาน...
ความตกใจของผมแปรเปลี่ยนเป็นความสมเพชในชีวิต โลกนี้ตั้งกว้างใหญ่ แล้วทำไมผมจะต้องได้เจอกับมันในงานนี้ด้วย โชคชะตาช่างเล่นตลกอย่างไม่ปราณีกับผมเหลือเกิน...
ผมคงได้แต่ทำใจ ทั้งที่ภายในใจขุ่นแค้นอย่างเหลือทน ถ้าเป็นไปได้ผมอยากรีบหนีออกจากงานนี้ให้เร็วที่สุดถ้าหากทำได้ แต่เพราะการงานและความรับผิดชอบของผมเป็นตัวฉุดดึงผมเอาไว้ทำให้ไม่สามารถทำอย่างที่ใจอยากได้
คนทั้งคู่ก้าวเดินมาตามความยาวของเวที อย่างเชื่องช้าทว่าสง่างามยิ่งนัก ใกล้เข้ามายังผมเรื่อยๆ จนผมใจระทึกกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เพราะกลัวว่าชายหนุ่มบนเวทีจะสังเกตเห็นผม แต่เหมือนโชคจะเข้าข้างผมอยู่บ้าง ที่ทำให้คนบนเวที มองแต่ทางตรงเท่านั้น โดยที่สายตาไม่ลอกแลกเลย
แต่ตอนหมุนตัวเดินกลับนี่สิ ที่ทำให้ผมถึงกับเสียวไส้ รีบหันหน้าไปคุยกับคนข้างๆทันที เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยง
“โชว์ชุดนี้สวยดีนะครับ” ผมพูดกับชายแก่ด้านข้างอย่างฝืนใจพูด ซึ่งผมก็จำไม่ได้แล้วว่าชายแก่คนนี้เป็นคนของบริษัทไหน ถึงแม้ว่าเขาจะทำการแนะนำตัวกับผมแล้วก็ตาม
“คะ...ครับ” ชายคนนั้นมองผมอย่างแปลกใจที่จู่ๆผมก็ชวนเขาคุยทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดจะทำ ผมกำหนดเวลาสักพักให้คนบนเวทีทั้งคู่เดินหันหลังให้กับผมไปแล้ว ผมถึงค่อยกลับมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม
ผมรู้สึกโล่งใจอยู่บ้าง ที่ผมได้เห็นเขาอยู่ฝ่ายเดียว และผมจะได้รีบหลบหนีไปจากที่นี่ทันที เมื่อการเซ็นต์สัญญาลุล่วง โดยที่หมอนั่นยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าผมอยู่ในงานนี้ที่เดียวกับเขา
แต่การสบายอกสบายใจกับหนทางรอดของผมก็พลันสิ้นสุดลงทันใด เมื่อคนที่เดินหันหลังให้ผมไปแล้ว หันกลับมามองผม!!
นัยน์ตาสีมรกตประสานสบตากับผมชั่วขณะ ก่อนที่เขาจะหันกลับไปแล้วเดินเข้าไปยังหลังเวที ผมนั่งอึ้งอยู่บนเก้าอี้อย่างตัวชา จนกระทั้งเสียงปบมือจากบรรดาผู้ร่วมงานดังขึ้นปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์ ผมถึงได้รับรู้ว่างานได้ถึงคราสิ้นสุดแล้ว พร้อมกับเหล่าดีไซน์เนอร์ของแบรนด์ดังที่ออกมาเดินโชว์ตัวและรับช่อดอกไม้
การปรากฏตัวบนเวทีของเหล่านางแบบนายแบบอีกครั้ง ทำให้ผมยิ่งแน่ใจว่าหมอนั่นเห็นผมแล้วจริงๆ เพราะหมอนั่นจ้องมองผมเขม็งเลย ความฝันที่จะชิ่งหนีก่อนที่หมอนั่นจะเจอผมต้องสลายไปกลายเป็นฝันร้ายซะแล้ว ทำไมชีวิตผมถึงได้ซวยแบบนี้!!
ผมรีบปลีกตัวออกมาให้ไกลจากเวที ก่อนที่นายแบบนางแบบทุกคนจะลงจากเวทีเสียด้วยซ้ำ การปรากฏตัวของคนที่ผมไม่อยากพบหน้าที่สุดในชาตินี้ สร้างความหวั่นวิตกกับผมเป็นอย่างมาก ทางที่ดีผมควรรีบสิ้นสุดธุระที่นี่ให้รวดเร็วที่สุด แล้วออกไปจากที่นี่โดยด่วน
คิดได้ดังนั้นผมจึงกดโทรศัพท์มือถือโทรหาผู้บริหารโมเดลลิ่งที่ผมจะทำการเซ็นสัญญาด้วย เพื่อเร่งเวลาในการเจรจาธุรกิจให้เร็วก่อนกำหนด
เมื่อทางนั้นรับสาย ผมก็บอกความต้องการของตัวเองไปในทันที ทางนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร รีบส่งคนมาเชื้อเชิญผมมาที่ห้องรับแขกซึ่งจัดไว้ให้ผู้บริหารงานได้ใช้นั่งพักผ่อนด้านหลังเวที
การเจรจาทำสัญญาดำเนินไปอย่างกระชับและรวบรัด ด้วยความตั้งใจของผมเอง ซึ่งอีกฝ่ายก็เข้าอกเข้าใจดี ว่านักธุรกิจอย่างผมต้องมีงานยุ่งอยู่ตลอดเวลาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว
“ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยค่ะ ที่คุณธาราธรณ์เลือกใช้งานโมเดลลิ่งของเรา แทนที่จะเป็นโมเดลลิ่งอื่นที่มีชื่อเสียงยิ่งกว่า” หญิงสาววัยกลางคนซึ่งดำรงตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดของโมเดลลิ่ง พูดกับผมด้วยน้ำเสียงจริงใจไม่เสแสร้ง ซึ่งเป็นการยืนยันว่าผมคิดถูกแล้วที่มาเซ็นสัญญาว่าจ้างกับโมเดลลิ่งแห่งนี้
“ไม่หรอกครับมาดาม ที่ผมเลือกโมเดลลิ่งของคุณไม่ใช่ดูแค่ชื่อเสียงเท่านั้น คุณภาพบุคลากรของคุณต่างหากที่เป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ผมว่าจ้างโมเดลลิ่งของคุณ” ผมพูดโต้ตอบหล่อนด้วยความจริงใจเช่นกัน
เธอยิ้มให้กับคำพูดของผม อันเป็นการเริ่มต้นมิตรภาพที่ดีของการร่วมมือกันทางธุรกิจของทั้งสองฝ่าย หลังจากพูดคุยกันสัพเพเหระตามมารยาทกับเธอนิดหน่อย ผมก็บอกกับเธอว่าผมต้องขอตัวกลับก่อน เพราะผมต้องบินไปธุระที่มิลานต่อ เธอจึงเดินมาส่งผมที่ลานจอดรถ ซึ่งคนขับรถของคุณลุงได้มายืนรอผมที่หน้ารถเตรียมตัวอยู่ก่อนแล้ว
ผมรู้สึกโล่งใจที่ไม่ได้เจอไอ้เกย์นั่นอีก อย่างน้อยก็ในเวลานี้… ผมบอกลามาดามซิลวีน ผุ้บริหารโมเดลลิ่ง แล้วขึ้นรถจากไป โดยมีเธอส่งยิ้มยืนโบกมือลา…
รถที่ผมนั่งอยู่นั้นขับพ้นอาณาเขตของงานไปไกลแล้ว พร้อมๆกับความกังวลใจของผมที่ค่อยๆเลือนหายไปจากใจกลายเป็นความผ่อนคลายลง
ผมรู้อย่างเดียวในตอนนี้คือ ผมคงอยู่ที่ลอนดอนได้ไม่นานเท่าที่คิดแล้ว หลังจากให้เวลาคุณลุงคุณป้าหนึ่งวันตามสัญญา ผมคงต้องรีบบินไปหาเรโอที่มิลานทันที
คิดแล้วก็น่าอเนจอนาถใจ ทำไมผมถึงต้องหนีไอ้หมอนั่นราวกับคนหนีหนี้ด้วย ทั้งที่ไม่เห็นจำเป็นจะต้องลนลานถึงขนาดนั้น แกล้งทำเมินเฉยทำเป็นไม่รู้จักไปซะก็หมดเรื่อง
แต่ที่ผมกำลังคิดหนีไปให้พ้นหน้าหนุ่มฝรั่งคนนี้ ไม่ใช่มาจากความขี้ขลาดของผม แต่เป็นเพราะแววตานั่น… แววตาที่จ้องมองผม ราวกับแววตาราชสีห์จ้องมองลูกกวางผู้เป็นเหยื่อ ความหมายในแววตานั่นที่ผมสัมผัสได้ มันฟ้องว่าเขายังไม่คิดจะเลิกราจากผมไปง่ายๆ และไม่คิดจะทำตามข้อตกลงที่ผมเคยบอกต่อเขาไว้
แววตาที่มีความหมายมากมายแฝงอยู่อย่างลึกล้ำ ทำให้ผมรู้สึกหวาดระแวง และไม่มั่นใจต่อความปลอดภัยของตัวเองเมื่อผมได้พบกับเขาอย่างใกล้ชิดอีก เพราะฉะนั่นเพื่อเรียกความรู้สึกมั่นใจของผมกลับคืนมา ทางที่ผมจะเกิดความสบายใจขึ้นได้ คือการหนีไปให้ไกลที่สุด ไปให้ไกลจากหมอนั่นได้มากเท่าไหร่ยิ่งดี!!
________________________________
-
คืนวันนี้ผมต้องเข้าร่วมงานเดินแฟชั่นโชว์ที่จัดขึ้นในกรุงลอนดอนประเทศอังกฤษในฐานะตัวหลักของงาน และตอนนี้ผมก็กำลังทำการเตรียมตัวอยู่ในห้องแต่งตัวด้านหลังเวที รอเวลาให้ถึงคิวเดินแบบของผม โชคดีที่งานวันนี้ผมไม่ต้องเหนื่อยมาก เพราะผมเดินแค่เพียงชุดเดียวเท่านั้น คือชุดปิดท้ายงาน และเป็นชุดหัวใจหลักของงานแฟชั่นโชว์ในวันนี้นั่นเอง
วันนี้ผมได้ยินข่าววงในจากคนในโมเดลลิ่งมาว่า จะมีคนใหญ่คนโตเดินทางมาชมการเดินแบบของทางโมเดลลิ่งเราโดยเฉพาะ ซึ่งถ้าหากเป็นที่พอใจ ทางโมเดลลิ่งเราก็จะได้รับเลือกให้ทำงานชิ้นใหญ่ที่มีค่าว่าจ้างเป็นมูลค่ามหาศาล
ถึงการได้ทำสัญญากับบริษัทใหญ่โตแบบนี้ จะเป็นที่ดีอกดีใจของทางผู้บริหารโมเดลลิ่งเป็นอย่างมาก แต่ไม่ใช่สำหรับผมที่เป็นนายแบบในสังกัด เพราะทางโมเดลลิ่งผมยิ่งมีผู้ว่าจ้างเข้ามามาก นายแบบนางแบบในสังกัดยิ่งต้องเหนื่อยเพิ่มขึ้นอีกเป็นทวีคูณ
ผมซ้อมเดินแบบไปมาหลายรอบภายในห้องแต่งตัวเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาด จนกระทั่งผมรู้สึกว่าเสียงจังหวะดนตรีอึกทึกเบื้องนอกงานเริ่มเบาบางลง จนกระทั่งหยุดไป อันเป็นสัญญาณที่ทำให้ผมรู้ว่า ถึงคิวเดินของผมแล้ว ผมจึงเดินออกจากห้องแต่งตัวไปในทันที โดยไม่ต้องให้พี่ทีมงานมาเรียกตัว
สไตล์ลิสสองคนเดินเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังผมเพื่อตรวจตราความพร้อมเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมให้ก่อนขึ้นเวที ผมเหลือบมองแคทเทอลีนนางแบบสาวสวยในชุดราตรียาวสีเลือดนกที่ยืนอยู่ห่างจากผมไม่ใกล้ไม่ไกล เธอส่งยิ้มให้ผมอย่างหวานซึ้งชวนฝัน ถ้าหากผมเป็นผู้ชายปรกติธรรมดาทั่วไปล่ะก็นะ ผมอาจตกหลุมรักเธอไปแล้วก็ได้
เมื่อเสียงดนตรีเพลงบัลลาดอันแสนโรแมนติกบรรเลงขึ้นจากหน้าเวที ผมจึงหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้กับนางแบบสาวที่จะเดินขึ้นเวทีควงคู่ไปพร้อมกับผม เธอยิ้มหวานให้ผมแล้วก้าวเดินเข้ามาหาผมด้วยท่วงท่าสง่างามราวกับสตรีอันสูงศักดิ์
ผมยกแขนขึ้นให้เธอควงอย่างสุภาพเรียกให้รอยยิ้มแพรวพราวประดับบนใบหน้างามอีกครั้ง จนผมชักเริ่มรู้สึกเอียนขึ้นมา ผมจึงรีบก้าวเดินนำพาเธอไปยังบันไดเวทีทันที เราสองคนหยุดยืนบนเวทีหลังม่านกั้น รอเสียงสัญญาณจากทีมงานเมื่อจะกระชากม่านกั้นเบื้องหน้าออก
เสียงสัญญาณดังขึ้นพร้อมๆกับม่านเบื้องหน้าผมได้ถูกกระชากออกไป แสงสปอร์ทไลท์ส่องสว่างวาบอย่างเจิดจ้า ณ จุดที่ผมและนางแบบสาวยืนอยู่ ผมหรี่ตาลงนิดหนึ่งเมื่อแสงกระทบเข้านัยน์ตาจนเกิดอาการพร่ามัว และเพียงชั่วพริบตาสายตาผมก็สามารถปรับให้เคยชินกับแสงจากสปอร์ทไลท์ได้ ซึ่งนั่นก็มีผลอันเนื่องมาจากประสบการณ์อันเคยชินที่ผ่านมาในอาชีพนายแบบของผมนั่นเอง
ผมแสดงสีหน้าท่าทางสงบเสงี่ยมมาดขรึมตามคอนเซ็ปที่ได้รับมอบหมาย สายตามองตรงไม่ลอกแลก แล้วก้าวเดินไปพร้อมๆกับนางแบบสาวด้วยท่วงท่าอันสง่างาม ซึ่งขับเน้นให้ชุดเสื้อผ้าที่ผมและเธอสวมใส่อยู่ดูมีระดับมากขึ้น
เมื่อก้าวเดินไปจนสุดเวทีแคทวอคแล้วหมุนตัวเดินกลับ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นใบหน้าด้านข้างของคนๆหนึ่งที่ผมรู้สึกคุ้นตา ผมไม่แน่ใจว่าใช่เขารึเปล่า คนที่ผมไม่เคยลืมเลือนและไม่สามารถลบเขาออกไปจากจิตใจได้ แม้เวลาจะผ่านไปได้สามเดือนกว่าแล้วก็ตาม
ผมเดินต่อไปเรื่อยๆรอจังหวะที่ผมจะเดินเลยเขาไป ผมก็ตัดสินใจหันหน้ากลับไปพิสูจน์ดูด้วยตาตัวเองว่าใช่คนที่ผมกำลังนึกถึงอยู่รึเปล่า เขาหันหน้ากลับมาจากการพูดคุยกับคนด้านข้างพอดี! และนั่นก็ทำให้ผมเห็นหน้าคนๆนั้นได้อย่างชัดเจนแจ่มแจ้ง!!
ชายหนุ่มที่หน้าติดออกแนวหวานที่ผมพบที่เมืองไทยนั่นเอง!!
เมื่องานแฟชั่นโชว์ได้ถึงคราสิ้นสุด ขณะนายแบบนางแบบก็เตรียมตัวออกไปเดินโชว์ตัวบนเวทีอีกครั้ง ผมแทบจะอดทนรอให้ถึงคิวผมแทบไม่ได้ อยากจะรีบแซงหน้าใครต่อใครขึ้นไปบนเวทีอย่างรวดเร็ว เพราะผมกลัวว่าคนที่ผมเห็นจะเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่ผมพร่ำเพ้อถึงเท่านั้น ฉะนั้นผมถึงต้องไปดูกับตาให้แน่ใจอีกครั้ง เพื่อความมั่นใจ
คนที่ผมกำลังจ้องมองอยู่อย่างไม่วางตาเมื่อผมเดินขึ้นมาบนเวทีแล้ว เป็นตัวจริงแบบเป็นๆของเขาคนนั้นอย่างแน่นอน ซึ่งเขาคนนี้นี่แหละที่ทำให้ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาผมไม่สามารถมีเซ็กส์กับใครได้อีก เพราะเวลาจะทำรักกับใครคนอื่น ภาพของเขาก็มักจะลอยออกมาให้ผมนึกถึงเสมอ จนผมหมดอารมณ์ทุกครั้งไป
กลายเป็นความบกพร่องอย่างหนึ่งของผม ที่คงจะรักษาไม่หายแน่ ถ้าไม่ได้พบกับเขาอีกครั้ง แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมีงานยุ่งเข้ามาตลอดจนไม่มีเวลาไปตามหาชายหนุ่มที่เมืองไทย การตามหาคนโดยไม่มีหลักฐานระบุตัวที่แน่ชัดเป็นการยากมากผมรู้ดี เพราะผมรู้แค่ว่าเขาเป็นคนไทยและอยู่ในกรุงเทพฯเท่านั้น ซึ่งกรุงเทพมหานครฯเมืองหลวงของประเทศไทยก็ไม่ใช่เล็กๆแถมยังมีจำนวนประชากรอาศัยอยู่อย่างแน่นหนาแออัดอีก ฉะนั้นการตามหาตัวคนๆหนึ่งจำเป็นต้องใช้ระยะเวลาการดำเนินการที่ค่อนข้างมาก และระยะเวลานานขนาดนั้นก็ใช่จะหามาได้ง่ายๆในอาชีพนายแบบอย่างผม
และเพราะเหตุนี้ผมจึงได้ยื่นใบขอลาพักร้อนต่อทางผู้จัดการผม ไปตั้งแต่สองเดือนก่อน แต่เพิ่งจะได้รับการอนุมัติเมื่อเร็วๆนี้เอง ผู้จัดการมาบอกผมว่าผมจะไปพักร้อนได้หลังจากจบงานแฟชั่นโชว์วันนี้
การที่ได้พบกับเขาโดยบังเอิญในวันนี้ มันช่างเหลือเชื่อจริงๆสำหรับผม มันคงจะเป็นเพราะโชคชะตาของผมและเขาผูกพันกัน ถึงทำให้เราทั้งคู่ได้มาพบกันอีกครั้งหนึ่งแบบนี้ ผมรู้สึกดีใจจริงๆที่ความหวังในการหาตัวเขาที่เมืองไทย ไม่ต้องเลือนรางอย่างที่คิด
เอ๊ะ! เขาลุกออกไปแล้ว!! ผมรู้สึกร้อนใจทันทีที่เห็นชายหนุ่มลุกเดินออกไปจากงาน สงสัยเพราะเขารู้ว่าผมกำลังมองเขาอยู่กระมัง เขาถึงได้พยายามจะรีบหนีผมไป ความกระวนกระวายใจกลัวว่าเขาจะหนีผมไปจนผมตามจับไม่ทัน ทำให้ผมอยากจะกระโดดลงไปจากเวทีเดี๋ยวนี้เลย อยากจะไปตามจับเขาก่อนที่เขาจะหลุดมือผมไปอีก
แต่หน้าที่นายแบบในงานนี้ของผมยังไม่สิ้นสุด ทำให้ผมทำอะไรอย่างใจนึกไม่ได้ แม้ใจจะมีความต้องการมากเพียงไหนก็ตาม คงต้องรอให้หน้าที่ในวันนี้ผมสิ้นสุดก่อนเท่านั้น แต่มันจะสายเกินไปรึเปล่า? ผมคงได้แต่รออย่างมีความหวัง...
เมื่อหน้าที่ของผมสิ้นสุดลง เหล่านางแบบนางแบบและทีมงานก็จัดงานปาร์ตี้เล็กๆฉลองความสำเร็จกันด้านหลังเวทีกันอย่างสนุกสนาน แต่สำหรับผมตอนนี้ไม่มีอารมณ์สนุกเลยสักนิด ผมรีบปลีกตัวออกจากงานโดยไวเพื่อตามคนที่มีผลต่อจิตใจและร่างกายของผม คนที่ผมขาดไม่ได้...
-
มาเกาะขอบรอ อิอิ
สู้ๆๆๆ :a11:
-
ตามๆๆๆๆ อย่าให้พลาด :angry2:
-
จะตามกันทันไหม
จับมัดแล้วเอาไปโรงแรมเยย
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
:try2:
สงสารนิคก็สงสาร แต่ก็สงสารกายเหมือนกัน....ไม่ใช่เกย์นี่เนาะจะให้ยอมรับง่าย ๆ คงลำบาก...
จะมีอะไรเปลี่ยนใจกายให้หันมาสนใจนิคได้มั่งน้อออออ....... :เฮ้อ:
รอกันต่อไปปปปป ด้วยใจจดจ่อ....แม้เนื้อเรื่องจะดูไฮโซ โอเวอร์ไปซักหน่อย...แต่ก็แปลกดีน่าติดตาม
+1 เป็นกำลังใจให้คุณ satan666 ด้วยครับบบบบ
:a9:
-
เหอ เหอ จะตามทันมั๊ย :laugh: :laugh:
-
มานยาว ซะทะลุ คอหอยเลยอะคับ :a6: :a6:
ขอบคุณ มาต่อ เร็ว ๆ นะงับ :m26: :m21: :m27:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ตามหาให้เจอนะครับ :m3:
-
มาช่วยลุ้นคร้าบ :m18: :m18:
แล้วจะลงเอยกันยังงัยเนี่ยคับ
-
ยังไม่มาอีกเหรอ o9 o9 ไปตามถึงไหนกัน
-
รอ รอ รอ รอ รอ รอ :m17:
เปนกะลังจัยให้นะคับผม :m11:
-
ยังไม่มาอีกหรอ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
LonelyBoiZ - - มาเกาะขอบรอ อิอิ สู้ๆๆๆ >> มาต่อแล้วๆ ขอบคุณน๊า
เด็กเรียน - - ตามๆๆๆๆ อย่าให้พลาด >> :laugh:
b|ueBoYhUb - - จะตามกันทันไหม จับมัดแล้วเอาไปโรงแรมเยย >> ไม่ค่อยหื่นอ่ะ หุหุ :m12:
nartch - - สงสารนิคก็สงสาร แต่ก็สงสารกายเหมือนกัน....ไม่ใช่เกย์นี่เนาะจะให้ยอมรับง่าย ๆ คงลำบาก... >> มันก็ช่าย........
จะมีอะไรเปลี่ยนใจกายให้หันมาสนใจนิคได้มั่งน้อออออ....... >> มันก็ต้องมีบ้างแหละ
รอกันต่อไปปปปป ด้วยใจจดจ่อ....แม้เนื้อเรื่องจะดูไฮโซ โอเวอร์ไปซักหน่อย...แต่ก็แปลกดีน่าติดตาม
+1 เป็นกำลังใจให้คุณ satan666 ด้วยครับบบบบ >> ฮ่าๆ ไฮโซโอเวอร์ :m20: นั่นจิ ขอบคุณนะคะ o15
THIP - - เหอ เหอ จะตามทันมั๊ย >> อ่านเอาละกาน
cargo - - มานยาว ซะทะลุ คอหอยเลยอะคับ >> ยาวเกินไปหยอ :m17:
ขอบคุณ มาต่อ เร็ว ๆ นะงับ >> ขอบคุณน้า
ken_krub - - เป็นกำลังใจให้ครับ >> o14
jammy - - ตามหาให้เจอนะครับ >> :m1: ขอบคุณที่ติดตามน้า
anTon - - มาช่วยลุ้นคร้าบ แล้วจะลงเอยกันยังงัยเนี่ยคับ >> ติดตามต่อนะ
เด็กเรียน - - ยังไม่มาอีกเหรอ ไปตามถึงไหนกัน >> เมื่อวานไม่อยู่บ้านน่ะ ก็เลยไม่ได้มาต่อให้
EnvyElric - - รอ รอ รอ รอ รอ รอ เปนกะลังจัยให้นะคับผม >> มาแล้วๆ :m11:
@PeaZa@ - - ยังไม่มาอีกหรอ >> มาแล้วค๊า...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ผมออกตามหาเขาไปทั่วทุกทิศทุกทางทั่วทั้งบริเวณงาน แต่ก็ไม่เจอตัวชายหนุ่มเลยแม้แต่เงา จนชักเริ่มท้อ เพราะผมตามหาเขามานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ถ้าไม่เจอเขาอยู่ในงาน ป่านนี้เขาอาจจะหนีกลับไปแล้วก็ได้ แล้วผมจะไปตามหาตัวเขาได้ที่ไหนอีกในลอนดอน!!
ผมคิดอย่างคนสิ้นหวัง เดินกลับไปงานปาร์ตี้ด้านหลังเวทีอย่างคนหมดแรง เพราะผมหายตัวมานานมากแล้ว ทั้งๆที่เป็นตัวหลักของงาน แต่ผมกลับไม่อยู่ร่วมฉลองด้วย มันไม่ค่อยจะดีนัก
แต่ในขณะที่ผมจะกลับเข้างาน ผมก็บังเอิญไปเห็นพวกคณะบริหารโมเดลลิ่งทยอยกันเดินออกมาจากห้องที่เป็นของส่วนบุคคล หรือจะเป็นการเจรจาทำสัญญากับบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ผมได้ยินมา!!
ผู้บริหารใหญ่ของโมเดลลิ่งผม มาดามซิลวีน กำลังพูดคุยอย่างเป็นกันเองกับคนผู้หนึ่งขณะเดินออกมา ผมจ้องมองคนๆนั้นอย่าอึ้งตลึง! ความหวังที่เลือนรางเริ่มกลับมาอีกครั้ง เมื่อคนที่เดินคุยมากับมาดาม เป็นคนๆเดียวกับที่ผมกำลังตามหาอยู่!
ผมตัดสินใจสะกดรอยตามพวกเขาไปในทันที จนกระทั่งถึงลานจอดรถ ชายวัยกลางคนท่าทางสุภาพคนหนึ่งยืนรอพวกเขาอยู่ด้านข้างรถสุดหรูสีดำมันเงาคันหนึ่ง ทำให้ผมต้องขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจทันที เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นเปิดประตูด้านหลังให้ชายหนุ่มนั่งหลังจากบอกลามาดามซิลวีนเรียบร้อยแล้ว ไอ้หมอนั่นมันเป็นใครกัน!!
แต่ผมก็มีเวลาคิดได้ไม่นาน เมื่อเห็นรถคันนั้นได้ขับออกไป โดยมีมาดามยืนโบกมือลา ผมรีบวิ่งไปยังรถของผมทันทีอย่างรวดเร็ว เพื่อขับรถตามรถคันนั้นไป คราวนี้ผมจะไม่ยอมปล่อยให้เขาหลุดมือผมไปได้อีกแล้ว!!
ผมขับรถตามรถคันนั้นไปจนถึงแถวชานเมือง แล้วรถคันนั้นก็ขับเข้าไปในประตูคฤหาสน์หลังใหญ่หายลับไป ผมจอดรถอยู่ข้างกำแพงคฤหาสน์ ลงจากรถแล้วเดินไปทางประตูคฤหาสน์ มองผ่านรั้วลูกกรงเข้าไป เห็นรถคันนั้นจอดสนิทอยู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่ แล้วชายหนุ่มก็เดินลงมาจากรถ เดินเข้าไปข้างใน
ถึงผมจะอยากตามเข้าไปก็คงทำไม่ได้ คฤหาสน์หลังใหญ่ขนาดนี้คงต้องมีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนาแน่นอน ผมคงได้แต่เฝ้ารออยู่ข้างนอกนี่จนกว่าจะมีโอกาสอีกครั้ง
แต่ถึงอย่างไร วันนี้ผมก็ได้รู้แล้วว่าชายหนุ่มพักอาศัยอยู่ที่ไหนในลอนดอน ความหวังของผมเริ่มเด่นชัดขึ้นแล้ว!!
ผมนั่งรออยู่ในรถจับตามองประตูคฤหาสน์อย่างไม่คลาดสายตาตลอดทั้งคืนอย่างไม่ยอมหลับยอมนอน แม้จะเหน็ดเหนื่อยอ่อนเพลียเพียงไหนก็ตาม เพราะถ้าเกิดผมหลับขึ้นมา ในเวลาที่ผมนอนอยู่ เขาเกิดเดินทางออกไปจากที่นี่ล่ะ? ผมไม่อยากจะคิดเลย... ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมคงต้องรออีกนานกว่าโอกาสจะมาถึงอีกครั้ง
เพราะฉะนั้นผมจะไม่ยอมปล่อยให้โอกาสหลุดมือไปเด็ดขาด จะต้องคงสติเอาไว้ตลอดเวลา แล้วรอคอยโอกาสมาถึงเท่านั้น!
จนกระทั่งยามเช้ามาถึง แสงแดดอ่อนๆสาดส่องเข้ามาในรถผมอย่างอบอุ่น ผมมองดูนกตัวเล็กๆบินออกหากินยามเช้า ส่งเสียงร้องเสนาะหูอย่างเพลิดเพลิน ทันใดนั้นผมก็พลันได้ยินเสียงประตูคฤหาสน์เปิดออกอย่างช้า แล้วรถคันหนึ่งก็แล่นออกมา!!
ผมรีบหยิบหมวกปีกและแว่นตากันแดดในรถมาสวมใส่ทันที เปิดประตูลงจากรถ แล้วออกมายืนข้างตัวรถ รอจนกระทั่งรถคันนั้นเคลื่อนขับมาถึง
เมื่อรถคันนั้นขับใกล้เข้ามา ผมก็รีบโบกไม้โบกมือให้รถคนนั้นจอด ถึงผมจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนขับก็เถอะ แต่คงต้องลองเสี่ยงดู เป็นไงเป็นกัน! ผมได้แต่ภาวนาให้คนขับเป็นชายหนุ่มที่ผมเฝ้ารอ...
รถคันนั้นจอดลงใกล้ๆผม แล้วกระจกจากประตูที่นั่งด้านข้างคนขับก็ค่อยๆเลื่อนลงเปิดออก คนขับฉะโงกหน้าออกมาถามผม
“มีอะไรหรือครับ?” น้ำเสียงที่ผมแสนคิดถึงกับใบหน้าออกแนวหวานที่ผมเฝ้าคะนึงหา นั่นก็คือเขานั่นเอง! ผมแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจซะตรงนี้เลย เพราะคำภาวนาของผมกลายเป็นจริงแล้ว ขอบคุณสวรรค์!!
“อะ...เอ่อ น้ำมันหมดครับ...” ผมรีบระงับความตื่นเต้นแล้วตอบเขาไป
“งั้นหรือครับ แล้วผมพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง?” การยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือโดยไม่ตะขิดตะขวงใจของเขาทำให้ผมรู้สึกปลาบปลื้ม เขาช่างเป็นคนจิตใจดีเหลือเกิน... แต่ในทางกลับกันผมก็ไม่พอใจ เพราะชายหนุ่มไว้ใจคนง่ายเกินไป โดยเฉพาะคนที่ดูมีพิรุธและทำตัวลึกลับเช่นผมโดยการดึงหมวกปีกปกปิดใบหน้าและการใส่แว่นดำ
“ผมแค่ต้องการความเร่งด่วนครับ ผมแค่อยากรีบเข้าไปในตัวเมืองให้ทันนัดสำคัญเท่านั้น ให้ผมติดรถคุณไปได้ไหมครับ?” ผมพูดอย่างสุภาพให้เขาเกิดความไว้วางใจและยอมให้ความช่วยเหลือต่อผม แล้วทีนี้... แผนตระครุบกวางน้อยของผมก็จะเป็นอันสำเร็จ!!
_________________จบตอน________________
-
Chapter:5 หนีไม่พ้น
ชายหนุ่มมองผมอย่างครุ่นคิด ก่อนจะพยักหน้าตกลง “ขึ้นมาเลยครับ ผมกำลังจะเข้าเมืองอยู่พอดี”
“ขอบคุณครับ!” ผมดีใจจนแทบเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ รีบเปิดประตูรถด้านข้างคนขับขึ้นนั่งทันที
“คุณแน่ใจหรือ ว่าจะไม่เอาน้ำมันไปเติมรถคุณ ผมพอจะมีน้ำมันอยู่ในแกลรอนหลังรถน่ะครับ” เขาหันมาถามผมเหมือนคิดขึ้นได้
“ไม่เป็นไรครับ มันเสียเวลาเปล่าๆ เดี่ยวผมมาเอารถทีหลังก็ได้”
“จะเอาอย่างนั้นหรือ ตกลงครับ” แล้วเขาก็เหยียบคันเร่ง ออกรถไป ผมลอบยิ้มอย่างสุขสมหวัง มองใบหน้าด้านข้างของเขาอย่างสมมาตรปรารถนา
บรรยากาศในรถเงียบกริบ เขาไม่ได้พูดอะไรกับผมอีกเลย เอาแต่นั่งขับรถเงียบๆอย่างมีสมาธิ ผมจึงได้แต่มองเขาอย่างเพลิดเพลินเท่านั้น ไม่กล้าพูดคุยรบกวนเขาที่กำลังใช้สมาธิในการขับรถ
“จะให้ผมไปส่งคุณที่ไหนครับ?” เขาถามขึ้นหลังจากที่เงียบมาพักใหญ่ สายตายังคงจับจ้องเส้นทางเบื้องหน้าโดยไม่เหลียวมามองผมสักนิด ผมแสร้งทำเป็นเงียบไม่ตอบคำ ถอดหมวกและแว่นกันแดดออก แล้วนั่งมองเขาอย่างเงียบๆ
ชายหนุ่มละสายตาจากทางเบื้องหน้าแล้วหันหน้ามามองผมอย่างงุนงง ผมรีบหลบหน้าเสมองทางหน้าต่างด้านข้างอย่างรวดเร็ว
“ได้ยินไหมครับ จะให้ผมไปส่งที่ไหนครับคุณ!” เขาถามย้ำอีกครั้ง ผมลอบยิ้มอย่างนึกสนุก แล้วค่อยๆหันหน้ากลับมาทางเขา
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ สบายดีไหมครับที่รัก...” ผมส่งยิ้มหวานให้เขา มองเขาด้วยสายตารักใคร่
“!!!” เขามองผมตาค้างอย่างตกตลึง แล้วเหยียบเบรกอย่างกะทันหันด้วยความตกใจ!!
เอี๊ยด!!!!........ รถเกิดการกระชากกระตุกไปเบื้องหน้าสุดแรงเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนส่ายไปมาอย่างไร้สมดุล ผมรีบยึดจับที่จับเหนือหัวไว้มั่น ก่อนที่หน้าจะถลาไปโขกกระจกหน้า อีกมือรีบเอื้อมไปควบคุมพวงมาลัยแทนชายหนุ่ม ที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
รถส่ายไปส่ายมาบนถนนอย่างน่าหวาดเสียว ผมกัดฟันควบคุมพวงมาลัยไว้มั่น จนกระทั้งผมสามารถควบคุมมันให้ตรงทางแล้วหยุดลงอย่างช้าๆกลางถนนที่ว่างเปล่า...
ผมถอนหายใจแรงอย่างโล่งอกเอนหลังพิงเบาะตามเดิม ควบคุมใจที่ยังคงเต้นระทึกให้กลับเป็นเหมือนปกติ ผมตกใจมาก!! ไม่คิดว่าเขาจะช็อกถึงขนาดนั้นเมื่อเห็นหน้าผม ผมไม่น่าไปทำให้เขาตกใจแบบนั้นเลย...
ผมรีบหันไปมองชายหนุ่มทันทีด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าเขาซีดเผือดหายใจหอบกระชั้นถี่ เหงื่อกาฬแตกผุดพรายเต็มขมับและหน้าผากจนผมเปียกชื้น มือไม้สั่นเทาอย่างควบคุมไม่อยู่ อาการของเขาทำให้ผมใจหาย รีบดึงเขาเข้ามากอดปลอบประโลมแนบอกทันที
เขาคงจะตกใจและเสียงขวัญมาก อาการของเขาถึงได้ดูย่ำแย่แบบนี้ ผมลูบหลังเขาไปมาอย่างปลอบโยน กระซิบคำขอโทษที่ข้างหูเขาหลายครั้งหลายครา จนกระทั่งร่างในอ้อมกอดผมหายสั่นเทาและผ่อนคลายลง
ผมค่อยๆขยับตัวออก ก้มมองหน้าเขาอย่างเป็นห่วง “คุณโอเครึเปล่าครับ?”
ขอไม่ตอบผมแต่เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยความโกรธขึง “แกอยากจะพาฉันไปลงนรกด้วยนักใช่ไหม?!!”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ...”
“ออกไปจากรถฉันเดี๋ยวนี้! ออกไปให้พ้น!!” ชายหนุ่มตวาดไล่ผมอย่างเกี้ยวกราดก่อนที่ผมจะทันได้พูดคำขอโทษจบ ถึงตอนนี้ผมจะรู้สึกเสียใจต่อเขา แต่ก็ไม่เกี่ยวกับการที่ผมจะเลิกล้มความตั้งใจในครั้งนี้!!
“ไม่ครับ” ผมบอกออกไปอย่างดื้อดึง จับจ้องสู้สายตาเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ต่างกันที่เขามองผมอย่างแค้นเคือง ส่วนผมมองเขาอย่างหมายมั่น
“ลงไปซะ! ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่!!” เขาพูดอย่างเดือดดาล ล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูทที่สวมใส่อยู่ แล้วคว้าปืนพกขนาดเล็กออกมาจ่อใส่หน้าผม!!
ผมจับจ้องมองเขาด้วยความตื่นตกใจ!!
ไม่คิดเลยว่าเขาจะเล่นแรงถึงขนาดนี้ เกลียดผมถึงขนาดจะฆ่าแกงกันเลยเหรอ....? ผมรู้สึกขมขื่นใจเหลือเกิน นี่ผมกับเขาจะไม่มีวันญาติดีกันเลยหรือ? จะมีสักครั้งบ้างไหมที่เขาจะมองผมในแง่ดีบ้าง? ผมจะไม่มีวันได้ลบล้างความผิดที่ก่อขึ้นเลยหรือไง? แล้วเมื่อไหร่เขาถึงจะเปิดใจให้ผมล่ะ?
คำถามที่แสนหดหู่วนเวียนอยู่ในห้วงสมองของผมจนรู้สึกอึดอัด แต่ถึงยังไงผมก็ต้องอดทนให้ถึงที่สุด เพราะผมวางเดิมพันทั้งหัวใจของผมไว้ที่เขาแล้ว ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะมองเห็นมันรึเปล่า? และความจริงใจของผมจะเอาชนะใจเขาได้หรือไม่เท่านั้น!
“คุณไม่กล้ายิงผมหรอก ผมรู้! แต่ถึงคุณจะกล้ายิงยังไง เมื่อผมตายคุณก็ต้องติดคุกหัวโตโทษฐานฆ่าคนตายอยู่ดี คุณจะยอมรับผลของการกระทำนั้นได้หรือ...? ” ผมบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ จ้องมองเขาด้วยสายตาท้าทาย โดยไม่เกรงกลัวปืนที่จ่ออยู่ตรงหน้าสักนิด
“ทำไมฉันจะไม่กล้ายิง ในเมื่อสิ่งที่ฉันทำลงไปเป็นการกระทำเพื่อป้องกันตัวเองเท่านั้น เพราะฉะนั้นฉันไม่มีความผิดอะไร” เขาเอ่ยอย่างเย็นชา จนผมได้แต่นั่งนิ่งอึ้ง
“แต่แค่คุณพกปืนไปไหนมาไหนด้วยแบบนี้ ก็มีความผิดข้อหามีอาวุธไว้ในครอบครองแล้ว!” ผมโต้ตอบไปอย่างไม่ยอมแพ้
“อย่างน้อยฉันก็มีใบอนุญาตพกปืนละกัน” เสียงของเขาเย็นเยียบขึ้นอีก จนผมรับรู้ได้ว่าเขากำลังสะกดข่มโทสะเอาไว้ ผมถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ยกมือชูขึ้นทั้งสองข้างเป็นการยอมแพ้ เพราะไม่อยากกวนอารมณ์ของชายหนุ่มอีกต่อไป
“ผมยอมแล้วครับ แต่คุณช่วยฟังผมพูดสักหน่อยได้ไหม...?” ผมอ้อนวอน ไม่อยากจากไปโดยที่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยแบบนี้
เขาจ้องมองผมเขม็งอย่างไม่ไว้ใจ จนผมได้แต่เพียงส่งสายตาอ้อนวอนและจริงใจไปให้เขาเท่านั้น เขามองผมอยู่สักพักก่อนจะชักปืนกลับแล้วซุกมันไว้ในเสื้อสูทเหมือนเดิม
“มีอะไรก็รีบๆว่ามา แล้วก็รีบไปให้พ้นๆซะ!”
-
เหอ เหอ แผนตะครุบกวางสำเร็จ แต่กวางดันกลายเป็นเสือไปซะนี่ :laugh: :laugh: :laugh:
-
:เฮ้อ:
แง่วววว ...กายดุจังวุ้ยยยยย ... เลิกสนกายมาจีบเราแทนดีกว่ามะนิค.... :m3:
เกือบตายคู่แล้วมะล่ะ.....จีบก็ยาก ดุก็ดุ....เฮ้อออ สงสารนิคจิง ๆๆๆๆๆๆ
:try2:
-
อ่า o22
กายโหดอ่ะคับ
-
อืม ใจแข่งน่าดูแฮะ :try2:
-
ยังไม่เห็นแนวมางว่า จะมารักกานได้เลยอะ ต้องลุ้นอีกนานไหมว่า :a3: :a10: :a11:
-
ไม่ต่อง่า
-
สงสัยจะคุยไม่รู้เรื่อง แบบนี้ต้องจับมัดเท่านั้น
:m11: :m11: :m11:
-
ดุเหลือเกิ๊นนายเอกเรา :m8:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับสงสัยจะคุยกันไม่รู้เรื่องนะครับ
เรื่องจะไปกันใหญ่แล้วอ่า
แล้วเรื่องจะเป็นไงต่อไปอ่าครับ
สนุกมากครับผม ชอบมากครับ สู้ๆๆ
:impress: :impress: :impress:
-
สงสัยจะคุยไม่รู้เรื่อง แบบนี้ต้องจับมัดเท่านั้น
:m11: :m11: :m11:
เดียวมันจะติดเรทนะ แต่จริงๆก็ชอบนะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยอ่ะค่ะ ก็เลยไม่ได้มาต่อให้อ่านทุกวัน :m29:
THIP - - เหอ เหอ แผนตะครุบกวางสำเร็จ แต่กวางดันกลายเป็นเสือไปซะนี่ << ฮ่าๆ กายดุใช่ไหมล่ะ :laugh:
nartch - - แง่วววว ...กายดุจังวุ้ยยยยย ... เลิกสนกายมาจีบเราแทนดีกว่ามะนิค....
เกือบตายคู่แล้วมะล่ะ.....จีบก็ยาก ดุก็ดุ....เฮ้อออ สงสารนิคจิง ๆๆๆๆๆๆ << มันก็ต้องมีระทึกใจกันบ้าง หึหึ
anTon - - อ่า กายโหดอ่ะคับ << นายเอกโหดๆไม่ดีเหรอ... ได้รสชาติไง
เด็กเรียน - - อืม ใจแข่งน่าดูแฮะ << ช่ายๆ
cargo - - ยังไม่เห็นแนวมางว่า จะมารักกานได้เลยอะ ต้องลุ้นอีกนานไหมว่า << รอลุ้นต่อไปละกานค่ะ อิอิ
pondomyim - - ไม่ต่อง่า << มาแล้วๆ ไม่ค่อยว่างอ่า...
b|ueBoYhUb - - สงสัยจะคุยไม่รู้เรื่อง แบบนี้ต้องจับมัดเท่านั้น << โหดเกินไปม้างงงง :m11:
jammy - - ดุเหลือเกิ๊นนายเอกเรา << ฮ่าฮ่า :laugh:
deshiwa - - อ่าครับสงสัยจะคุยกันไม่รู้เรื่องนะครับ เรื่องจะไปกันใหญ่แล้วอ่า
แล้วเรื่องจะเป็นไงต่อไปอ่าครับ สนุกมากครับผม ชอบมากครับ สู้ๆๆ << ยินดีต้อนรับนะคะ ขอบคุณค่ะ o15
@PeaZa@ - - //สงสัยจะคุยไม่รู้เรื่อง แบบนี้ต้องจับมัดเท่านั้น// เดียวมันจะติดเรทนะ แต่จริงๆก็ชอบนะ << :laugh: :laugh: o17
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
เขาจ้องมองผมเขม็งอย่างไม่ไว้ใจ จนผมได้แต่เพียงส่งสายตาอ้อนวอนและจริงใจไปให้เขาเท่านั้น เขามองผมอยู่สักพักก่อนจะชักปืนกลับแล้วซุกมันไว้ในเสื้อสูทเหมือนเดิม
“มีอะไรก็รีบๆว่ามา แล้วก็รีบไปให้พ้นๆซะ!”
ผมดีใจมากที่เขายอมฟังสิ่งที่ผมจะพูด นี่เท่ากับเขายอมเปิดใจให้ผมบ้างแล้วใช่ไหม?! ถึงจะเพียงแค่เล็กน้อย แต่ยังไงผมก็ยังรู้สึกยินดีอยู่ดี
แต่ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไรกับเขา เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นซะก่อน เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับทันทีโดยไม่สนใจผมสักนิด
“ครับพ่อ! ยังไม่ถึงครับ .....เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะครับ ครับๆ แล้วผมจะรีบไป...” ผมมองดูเขาคุยโทรศัพท์อย่างเงียบๆจนกระทั่งเขาวางสายไป เขาหันมามองผมด้วยสายตาหงุดหงิด แล้วเอ่ยปากเร่งรัดผมอีกครั้ง
“มีอะไรก็ว่ามา! ฉันมีธุระต้องรีบไป”
“คือ... ผมอยากจะขอโทษคุณ ในสิ่งที่ผมได้ทำลงไปในตอนนั้นน่ะครับ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมรู้สึกผิดมาตลอด อยากจะขอให้คุณยกโทษให้ผมสักครั้ง ให้อภัยในสิ่งที่ผมกระทำลงไปโดยไม่ยั้งคิดได้ไหมครับ?” ผมพูดความรู้สึกออกมาจากใจจริง หวังว่าความจริงใจของผมจะทำให้เขาเป็นมิตรกับผมมากยิ่งขึ้น
“ฉันไม่เคยจำได้ แล้วก็ไม่อยากจำ แต่ถ้านายรู้สึกผิดนักละก็... ฉันก็อยากจะขอร้องนายเหมือนกัน” คำพูดของเขาทำให้ผมต้องชั่งใจคิด คำขอร้องของเขาต้องไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมแน่ ผมรู้สึกอย่างนั้น แต่ถ้าหากสิ่งที่เขาร้องขอเป็นสิ่งที่ผมสามารถกระทำได้ ผมก็ยินดีจะทำมันโดยไม่บ่ายเบี่ยง
“อะไรล่ะครับ? ถ้าผมทำได้ผมก็จะรับปากคุณ” ผมพยายามมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขา อย่างค้นหาความรู้สึกของเขา แต่ผมก็พบแค่เพียงความเย็นชาหมางเมินเท่านั้น
“ลืมเรื่องทุกอย่างระหว่างนายกับฉันซะ และช่วยไปให้พ้นจากชีวิตฉันที” เขาขอร้องผมอย่างจริงจัง แต่สิ่งที่เขาขอร้อง ผมคงจะทำให้ไม่ได้ ถึงจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวผมก็ยอม แต่ถ้าจะให้ปล่อยเขาไปผมไม่ยอมเด็ดขาด ผมยอมเสียเขาไปไม่ได้
“เรื่องนี้ผมคงทำให้ไม่ได้ และผมขอบอกไว้เลยว่าต่อให้เอาช้างมาฉุดผมให้ไปจากชีวิตคุณ ผมก็ไม่ยอมไป ผมจะทำให้คุณรักผมให้ได้!” ผมบอกไปอย่างมาดมั่น และผมก็ต้องทำอย่างที่พูดให้ได้ด้วย!
ชายหนุ่มทำสีหน้าเหยเกกับคำพูดของผม สายตาของเขาที่จับจ้องมองผมเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
“เหอะ! อยากทำอะไรก็ทำ! แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมให้นายมาวุ่นวายกับชีวิตของฉันง่ายๆ และก็อย่าได้พร่ำเพ้อให้มันมากนัก เพราะฉันไม่มีวันรักนายได้!! ”
คำอนุญาตที่เขาพูดอย่างประชดประชันแดกดัน ทำให้ผมรู้สึกดีใจมาก และผมจะตื๊อเพื่อทำให้เขารักผมให้ได้! ต้องมาคอยดูกันแล้วว่าผมจะท้อทอยก่อน หรือเขาจะใจแข็งไปได้ถึงเมื่อไหร่ เพราะผมจะทำทุกๆอย่างเพื่อสั่นคลอนหัวใจของเขา
“แต่ผมจะทำอะไรก็ต้องทำให้ได้ และมันก็จะเป็นไปตามที่ผมต้องการด้วย!”
“มันจะไม่มีวันนั้น! หมดธุระแล้วใช่ไหม?! รีบลงจากรถไปซะ!” เขาทำสีหน้ายับยุ่งด้วยความไม่พอใจ มองผมอย่างรังเกียจชิงชังเป็นที่สุด
“ก็ได้ครับ แต่ก่อนจะไป... ผมขอจูบลาเมียให้หายคิดถึงก่อนนะครับ!” พูดจบผมก็กระทำตามที่พูดทันที จับประคองศีรษะของเขาไว้มั่นด้วยสองมือ แล้วประกบริมฝีปากบดเบียดกับริมฝีปากนุ่มของเขาอย่างดูดดื่มชนิดที่ชายหนุ่มไม่ทันได้ตั้งตัวสักนิด
“อุ๊บ!! อื้ออออ...!!” ร่างของเขาเกร็งขัดขืนผม พยายามสะบัดหน้าหนี แต่ฝ่ามือผมก็สามารถจับประคองใบหน้าเขาแน่นจนเขาไม่อาจหนีพ้นได้
มือของเขาพยายามผลักดันตัวผมให้ออกห่าง แต่ดูเหมือนเรี่ยวแรงของเขาจะอ่อนปวกเปียกไปแล้ว ทำให้แรงผลักของเขาเป็นเพียงแค่การดันเบาๆสำหรับผมเทานั้น ผมสอดลิ้นหยอกล้อกับลิ้นนุ่มๆนั้นอย่างเคลิบเคลิ้มและแสนโหยหา ความรู้สึกที่เต็มตื้นอัดแน่นในหัวใจที่โหรงเหลงของผมจนเต็มเปี่ยม
อารมณ์ของผมถูกกระตุ้นขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่ เพราะรสจูบจากริมฝีปากหอมหวานของเขา จนผมแทบไม่อยากทำเพียงแค่การจูบเท่านั้นแล้ว ตอนนี้ผมใคร่อยากจะครอบครองเขาทั้งตัวมากกว่า
ริมฝีปากของเขาสั่นระริกจนผมรู้สึกได้ เขาพยายามจะทำร้ายริมฝีปากและลิ้นผมด้วยการกัด แต่มันก็ล้มเหลวทุกครั้งไปเพราะเขาไม่มีแรงที่พอจะทำได้ ผมจึงได้แต่จูบเขาอย่างจาบจ้วงและยาวนานที่สุดเท่านั้น
ผมถอนริมฝีปากออกเมื่อเห็นว่าเขาหมดแรงแล้ว ก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่นของเขาแทน ผมดึงเนคไทต์ของเขาให้คลายออก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต แล้วสอดมือล้วงไปสัมผัสผิวกายนุ่มเนียนในสาบเสื้อของเขา
ผมค่อยๆเลื่อนใบหน้าต่ำลง สัมผัสลิ้มเลียยอดอกสีเชอร์รี่ของเขาอย่างเคลิบเคลิ้ม ดูดเม้มสร้างร่องรอยแห่งสัมผัสทั่วบริเวณแผ่นอกของเขาจนเป็นรอยแดง ได้ยินเสียงของเขาครางในลำคอเบาๆ ร่างกายสั่นระริก เพราะการตื่นตัวจากสัมผัสที่ผมมอบให้
“คนเชื่อถือไม่ได้ ไหนบอกรู้สึกผิด ที่แท้เป็นแค่ลมปาก... ” คำพูดน้ำเสียงสั่นระริกของเขา ทำให้ผมหยุดชะงักการกระทำทั้งหมดทันที
ชายหนุ่มมองผมตาแดงก่ำระรื่นด้วยน้ำตาใสๆ มันทำให้ผมรู้สึกตัวว่าได้ทำร้ายเขาอีกแล้ว ผมรู้สึกละอายตัวเองจริงๆ เพราะอารมณ์ความใคร่ชั่ววูบของผมแท้ๆ ทำให้เขารู้สึกแย่กับผมเข้าไปอีก เป็นเพราะผมไม่ยอมสะกดอารมณ์ กลับทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงกว่าเดิมอีก ผมนี่มันแย่จริงๆ
“ผมขอโทษ เป็นเพราะผมคิดถึงคุณมากเกินไป ก็เลยหักห้ามใจไว้ไม่ไหว...” ผมยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าที่ขาวซีดของเขา แล้วก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากเพื่อปลอบโยน
เขาคงจะตื่นกลัวมาก ถึงได้มีสีหน้าแย่แบบนี้ ตัวเขายังสั่นระริกอยู่เลย ผมคงต้องอดทนยิ่งกว่านี้ แล้วทำอะไรอย่างค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า
“ไปซะ...ไปให้พ้น!” เขากัดฟันคำรามเสียงเย็นจนผมฟังแล้วรู้สึกหดหู่ใจ วันนี้คงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้แล้ว ขืนดึงดันยืดเยื้อมากกว่านี้ อาจทำให้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อผมเลวร้ายยิ่งกว่านี้อีก
“ครับ... แล้วเจอกันใหม่” ผมกล่าว มองเขาด้วยความรู้สึกเสียดาย อยากจะอยู่กับเขาให้นานกว่านี้ แต่วันนี้คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว... ผมหันไปเปิดประตูเตรียมลงจากรถ หันไปมองชายหนุ่มอีกครั้งอย่างไม่อาจตัดใจ
แต่จู่ๆชายหนุ่มก็ยกขาขึ้นถีบผมเข้าเต็มๆที่สีข้าง จนกระเด็นออกจากรถไปกระแทกก้นจ้ำเบ้ากับพื้นถนนเบื้องนอก
“อยากลีลาดีนัก!” เขาพูดน้ำเสียงเย้ยหยัน เอื้อมมือมาปิดประตูรถ แล้วสตาร์ทรถขับตะบึ่งออกไปด้วยความเร็ว ทิ้งให้ผมนั่งมองควันจากท่อไอเสียตาปริบๆ ยกมือขึ้นกุมสีข้างด้วยความเจ็บปวด
“อูย... คนอะไรโหดชิบ…”
ผมนั่งเหม่ออยู่บนถนนสักพัก ก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินกลับไปในทิศทางตรงกันข้ามกับที่ชายหนุ่มไป เพื่อไปเอารถของผมที่จอดทิ้งไว้แถวบ้านของชายหนุ่ม
ระหว่างทางก็ใช้สมองขบคิดแผนการพิชิตใจชายหนุ่มไปด้วย ทุกอย่างมันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น...
__________________________________________
-
เย้ เย มาต่อแล้ว โคตรรอคอยเลยอะ :m23: :m11:
เพราะผมจะทำทุกๆอย่างเพื่อสั่นคลอนหัวใจของเขา ----> ชอบจังคำนี้ อยากได้ซัก ครั้งอะ :o8:
มา วายวาย อีกนะคับ ตามสะดวก แต่มีคนรออยู่นะ (แอบกดดัน :m23:)
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับเอาใจช่วยครับผม
ผมว่าคราวนี้คงไม่ลืมรสจูบแน่ๆๆเลย
ว่าป่าวครับ อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
พระเอกสู้ๆ!!! :angellaugh2: :angellaugh2: :angellaugh2:
-
:o :o :o
ทำไม โหดเยี่ยงนี้ โดนถีบขนาดนี้นิคยังทนได้
น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็น ศรีทนด้ายยยยยยยยย
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:m4:
ถูกใจกายโดนจูบบบบบบ....เอาใจช่วยนิคมากมายยยย ก็กายมันโหดเหลือรับบบบ....
ดูแผนการพิชิตเสือกายดีกว่า......รอครับรออออออ :a2:
-
มารอด้วยนะคับ อิอิ :a10: ชอบๆ
-
เหอะ เหอะ :try2:
กายก้อยังโหดเหมือนเคย
แต่ก้อเผลอจัยอ่อนปัยนะ :m10:
สู้ๆนะนิค เปนกะลังจัยหั้ย :m4:
-
มาต่อให้ยามเช้าค่ะ อิอิ เด๋ววันนี้ตอนดึกๆจะเข้ามาต่อให้อีก :m26:
cargo - - เย้ เย มาต่อแล้ว โคตรรอคอยเลยอะ <<< ดีใจๆที่มีคนรอคอย :m4:
เพราะผมจะทำทุกๆอย่างเพื่อสั่นคลอนหัวใจของเขา ----> ชอบจังคำนี้ อยากได้ซัก ครั้งอะ <<< ก็หาคนมาบอกสิคะ อิอิ
มา วายวาย อีกนะคับ ตามสะดวก แต่มีคนรออยู่นะ (แอบกดดัน ) <<< ฮ่าๆ
deshiwa - - อ่าครับเอาใจช่วยครับผม ผมว่าคราวนี้คงไม่ลืมรสจูบแน่ๆๆเลย
ว่าป่าวครับ อิอิ <<< จำแม่นเลยล่ะมั้ง
jammy - - พระเอกสู้ๆ!!! <<< สู้ๆ :a9: ฮ่าๆ
b|ueBoYhUb - - ทำไม โหดเยี่ยงนี้ โดนถีบขนาดนี้นิคยังทนได้ <<< อึดไงคะ
น่าจะเปลี่ยนชื่อเป็น ศรีทนด้ายยยยยยยยย <<< ฮ่าๆ นั่นสิ
nartch - - ถูกใจกายโดนจูบบบบบบ....เอาใจช่วยนิคมากมายยยย ก็กายมันโหดเหลือรับบบบ....
ดูแผนการพิชิตเสือกายดีกว่า......รอครับรออออออ <<< รอลุ้นต่อละกานค่ะ อิอิ
LonelyBoiZ - - มารอด้วยนะคับ อิอิ ชอบๆ <<< ขอบคุณน๊า
anTon - - เหอะ เหอะ กายก้อยังโหดเหมือนเคย แต่ก้อเผลอจัยอ่อนปัยนะ สู้ๆนะนิค เปนกะลังจัยหั้ย <<< ไม่มีใครเชียร์กายให้รอดเลยเหรอ :m28: มีแต่คนเชียร์นิคทุกคนเลยอ่ะ ฮ่าๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ผมขับรถด้วยความเร็วชนิดที่เกินมาตรการกำหนดด้วยความอยากระบายอารมณ์ รู้สึกเจ็บใจและโมโหอย่างมาก อยากจะระบายความอัดอั้นใจที่คุกรุ่นในอกเหลือเกิน แต่มันก็ยากนักที่จะทำได้ ตั้งแต่เมื่อวานที่ผมได้พบกับหนุ่มฝรั่งคนนั้น จนกระทั่งเช้านี้อีก ทำไมพระเจ้าช่างกลั่นแกล้งผมเหลือเกิน...
ในที่สุดผมก็ชะลอความเร็วลงแล้วขับไปจอดที่ข้างทาง พยายามสงบอารมณ์และจิตใจให้เข้าที่เข้าทาง เพราะเดี๋ยวผมก็ต้องไปพบกับพ่อแล้ว พ่อที่ไม่รู้ว่ามาถึงลอนดอนตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อเช้าจู่ๆก็โทรมา บอกให้ผมมาพบด่วน ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่...ช่างเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่ไม่ดีเอาเสียเลย
ไม่รู้ว่าการไปพบพ่อในครั้งนี้จะมีเรื่องอะไรรึเปล่า ผมจึงต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้ รักษาสติให้แจ่มแจ้ง เอาไว้รับเหตุเปลี่ยนแปลงที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในชีวิตผม
ผมรีบจัดแจงเสื้อผ้าที่รุดลุ่ยให้เขาที่เข้าทางเรียบร้อยเหมือนเดิม ในใจก็สาปแช่งไอ้คนทำไปด้วย ความจริงผมไม่น่าหวังดีจอดรถให้มันขึ้นเลย ความมีน้ำใจต่อเพื่อมนุษย์ กลับวกกลับมาทำร้ายตัวผมเอง นี่ผมทำดีจริงรึเปล่าเนี่ย !!ทำไมถึงได้กลับกลายเป็นโชคร้ายแบบนี้
ผมพยายามข่มจิตใจระงับโทสะ แล้วตัดสินใจออกรถ ในใจเพียงคิดปลอบใจตนเองแค่ว่า ‘เย็นนี้ก็จะบินไปมิลานแล้ว’ ซ้ำไปซ้ำมา เพื่อให้ตนเองรู้สึกดีขึ้น
เมื่อผมมาถึงสำนักงานใหญ่สาขาลอนดอน ผมก็รีบขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุดของตึกทันที ชั้นนี้เป็นพื้นที่รับรองส่วนตัวของผู้บริหารระดับสูงเท่านั้น เวลาผมมาตรวจงานสำคัญๆก็มักจะใช้ที่นี่ดำเนินงาน
ผมเคาะประตูไม้สักทองบานใหญ่ ที่เป็นห้องที่ผมใช้ทำงานเวลามาอยู่ที่นี่ด้วยใจที่เต้นระทึก
แต่เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากชายแก่ที่อยู่ข้างใน ผมก็พยายามสงบใจให้นิ่ง แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง
พ่อผมกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ภายในห้อง โดยมีบอดี้การ์ดประจำตัวยืนสงบนิ่งอยู่ไม่ห่างนัก ผมมองทักทาย นายแฟรงค์ นีลตัน ซึ่งเป็นหัวหน้าบอดี้การ์ดประจำตัวของตระกูล ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมก็เห็นเขาเป็นบอดี้การ์ดอยู่ข้างกายพ่อนานแล้ว เรียกได้ว่าเป็นการ์ดมือหนึ่งของตระกูลผมเลยล่ะ
ชายผู้ให้กำเนิดผมไม่เงยหน้ามองผมที่เดินเข้ามาเลยสักนิด ผมจึงนั่งลงบนโซฟาด้านตรงข้ามอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร รอจนกว่าพ่อผมจะเอ่ยปากพูดธุระของท่านเอง
ผมแสร้งทำตัวปลอดโปร่งทั้งที่ในใจรู้สึกหวั่นๆ การเจอพ่อแต่ล่ะที จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ไม่เคยมีเรื่องดีๆสำหรับผมเลยสักครั้ง มันมีแต่เรื่องน่าปวดหัวน่าเหนื่อยหน่ายมาอยู่เสมอ จนผมรู้สึกเข็ดขยาด
บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบจนน่าอึดอัดได้สักพัก พ่อผมก็เอ่ยปากขึ้นด้วยเสียงเรียบๆทว่าจริงจัง
“ทำไมแกถึงไม่ไปหาหนูหยกเขาสักที?” คำถามของพ่อทำให้ผมรู้สึกเบื่อหน่าย ทุกทีสิน่า... เวลาพ่อรู้ว่าผมมาที่ลอนดอน ก็มักจะคะยั้นคะยอเรื่องนี้อยู่ตลอด จนผมรู้สึกอึดอัด
ผมพยายามบ่ายเบี่ยงเรื่องนี้มาตลอด แต่สุดท้ายครั้งนี้คงหนีไม่พ้นซะแล้ว...
“ผมไม่ค่อยมีเวลา แล้วน้องเค้าก็ต้องเรียน...” ผมพยายามหาข้ออ้างเป็นครั้งสุดท้าย
“แกอย่ามาอ้าง ธุระเรื่องงานที่นี่แกก็สะสางจนหมดไปแล้วนี่ ส่วนหนูหยก พ่อถามน้องเค้าแล้ว เค้าก็พอจะมีเวลา ไม่ได้เรียนหนักขนาดไม่ว่างอย่างที่แกว่า ”
จนคำพูด... ผมถอนหายใจยาวอย่างหนักหน่วง พ่อผมรู้สึกจะอยากได้เธอคนนี้มาเป็นลูกสะใภ้เอามากๆเลยสิน่า ทั้งๆที่ผมไม่เคยรู้จักหรือแม้แต่เห็นหน้าเจ้าหล่อนมาก่อนแท้ๆ จะไม่ให้ผมรู้สึกลำบากใจจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไง
ไม่อยากจะเชื่อเลย! สมัยนี้ยังมีการคลุมถุงชนอยู่อีกหรือนี่!! วันนี้เห็นที่จะหลีกเหลี่ยงไม่ได้แล้ว
“ตกลงวันนี้ แกต้องนัดดินเนอร์กับหนูหยก ห้ามบิดพลิ้วอีก ฉันจะส่งคนไปคอยตามดู” บังคับอีกแล้ว... นี่ผมจะไม่ได้ทำอย่างที่ใจต้องการเลยใช่ไหม? ต้องอยู่เป็นหุ่นยนต์คอยรับคำสั่งเพียงอย่างเดียวเท่านั้นหรือ
แม้จะไม่ได้รู้สึกผูกพันกับคนๆนี้มากนัก แต่เขาก็ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของผม การที่ผมมีชีวิตอย่างไม่ต้องลำบากใดๆ อย่างเช่นทุกวันนี้ ก็เป็นเพราะอำนาจเงินทองของพ่อนี่แหละที่คอยส่งเสริมให้ผมมีทุกวันนี้
ในฐานะลูก ผมก็ต้องเชื่อฟังท่าน เพื่อตอบแทนพระคุณท่านที่ให้กำเนิดผมมา แม้จะมีบ้างที่ต้องลำบากใจก็ตาม...
“แต่ผมต้องไปมิลาน ไฟต์หกโมงเย็น.. ” ข้ออ้างสุดท้ายจริงๆ
“’งั้นก็นัดทานข้าวกลางวันซะสิ” ผมมองพ่ออย่างอับจนคำพูด ได้แต่พยักหน้าหงึกๆรับคำเท่านั้น
_______________________________
-
o9
มาไงเนี่ย...น้องหยก....เวรกรรม โดนบังคับดูตัวซะละ....กายจะทำไงล่ะเนี่ยยยย
ที่สำคัญลำบากนิคอีก....กลุ้มเว้ยยยยย :เฮ้อ:
:catrun:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม พี่กายโดนพ่อบังคับ อิอิ
ใช่ครับก็ว่าสมัยนี้ยังมีแบบนี้อยู่อีกเหรอครับ
แล้วพี่กายจะทำไงอ่าครับ ถ้าพ่อรู้ว่าพี่กายเป็นเกย์อ่า
เหอๆๆ ไม่อยากจะคิด แล้วพระเอกของเราไปไหนเนี้ย
มาช้วยนายเอกด่วนๆๆๆ อิอิ
อ่าครับผมกลับบ้านไม่อยู่หลายวันคงไม่ได้มาอ่านนะครับ
กลับมาจะรีบมาอ่านละกันครับผม เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ
:impress: :impress: :impress:
-
นายเอกเรานี้ หน้าสงสาร (หรือป่าว) :m1: :m1: :m1:
-
โอ้มาต่อเร็ว ๆ นะครับ อยากรุ้ว่าน้อง หยก จะน่ารักขนาดไหน
สงสัยต้องเรื่องธุรกิจแน่เลยงานนี้
-
มีอะไรจะบอกอะ
มาน น้อยๆ ยังไงมะรู้ ว่าปะ :m23: :m26: :m29:
มาต่อ วายวายนะ ฮับ
-
:o หง่ะ
อารัยเนี่ย พ่อเกี่ยวรัยง่ะ
พ่ออยากดั้ยก้อปัยหาเองดิ
เกี่ยวรัยกับกายอ่ะ o12
ต้องเก็บ กาย ไว้หั้ย นิค คนเดียว
-
นายเอกอุปสรรคชีวิตเยอะเหลือเกินพระเอกจะไปไหวมั้ยเนี่ย :m29: :m26:
-
มาแล้วๆ ดึกไปป่าวเนี่ย :m17:
nartch - - มาไงเนี่ย...น้องหยก....เวรกรรม โดนบังคับดูตัวซะละ....กายจะทำไงล่ะเนี่ยยยย
ที่สำคัญลำบากนิคอีก....กลุ้มเว้ยยยยย >>> ต้องอ่านต่อค่ะ ว่าจะกลุ้มต่อรึเปล่า อิอิ
ken_krub - - เป็นกำลังใจให้ครับ >>> ขอบคุณมากๆค่ะ
deshiwa - - อ่าครับผม พี่กายโดนพ่อบังคับ อิอิ ใช่ครับก็ว่าสมัยนี้ยังมีแบบนี้อยู่อีกเหรอครับ >>> ก็นะ น่าจะมีนะ
แล้วพี่กายจะทำไงอ่าครับ ถ้าพ่อรู้ว่าพี่กายเป็นเกย์อ่า >>> ต้องติดตาม อิอิ
เหอๆๆ ไม่อยากจะคิด แล้วพระเอกของเราไปไหนเนี้ย
มาช้วยนายเอกด่วนๆๆๆ อิอิ
อ่าครับผมกลับบ้านไม่อยู่หลายวันคงไม่ได้มาอ่านนะครับ >>> รับทราบจ้า มะเป็นไร แต่ต้องกลับมาติดตามด้วยล่ะ อิอิ
กลับมาจะรีบมาอ่านละกันครับผม เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ >>> จ้า...
@PeaZa@ - - นายเอกเรานี้ หน้าสงสาร (หรือป่าว) >>> มะรุจิ
bigynew - - โอ้มาต่อเร็ว ๆ นะครับ อยากรุ้ว่าน้อง หยก จะน่ารักขนาดไหน
สงสัยต้องเรื่องธุรกิจแน่เลยงานนี้ >>> จะเป็นยังไงต่อน๊า... หุหุ
cargo - - มีอะไรจะบอกอะ มาน น้อยๆ ยังไงมะรู้ ว่าปะ มาต่อ วายวายนะ ฮับ >>> อ่าว น้อยไปเหรอ ก็กลัวจะอ่านมะทันกันอ่ะจิ เลยค่อยๆลง งั้นคราวนี้เพิ่มให้อีกละกาน
anTon - - หง่ะ
อารัยเนี่ย พ่อเกี่ยวรัยง่ะ >>> ก็พ่อนี่นา
พ่ออยากดั้ยก้อปัยหาเองดิ >>> ฮ่าๆๆ
เกี่ยวรัยกับกายอ่ะ >>> นั่นจิ
ต้องเก็บ กาย ไว้หั้ย นิค คนเดียว >>> ไม่เข้าข้างนายกายกันเล้ยย
jammy - - นายเอกอุปสรรคชีวิตเยอะเหลือเกินพระเอกจะไปไหวมั้ยเนี่ย >>> ก็ต้องเอาใจช่วยล่ะค่ะ
- - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - -
หลังจากนั้นผมกับพ่อก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนามาพูดคุยเรื่องโปรเจ็คหลายอย่างที่กำลังจะดำเนินการของบริษัท ผมต้องรายงานความคืบหน้าให้พ่อฟังโดยละเอียดถี่ถ้วน พร้อมทั้งฟังคำแนะนำของท่าน เพื่อนำไปปฏิบัติตาม ถึงผมจะได้ชื่อเป็นประธานเครือบริษัท แต่ถึงอย่างไรพ่อของผมก็ยังคงดำรงตำแหน่งสูงสุดในฐานะประธานใหญ่อยู่ดี ดังนั้นผมจึงได้แต่รับฟังแล้วนำไปดำเนินการตามคำสั่งเท่านั้น
ทุกวันนี้ เป็นผมที่ต้องดูแลการดำเนินกิจการของบริษัทแทนพ่อทุกอย่าง ส่วนพ่อผมเพียงแค่คอยรับฟังรายงานความเป็นไปของกิจการบริษัท และคอยควบคุมบงการผมอยู่เบื้องหลังเท่านั้น ซึ่งอันที่จริงตัวผมก็ไม่ต่างอะไรกับเป็นหุ่นเชิดของพ่อหรอก
พวกเราพูดคุยกันได้สักพัก พ่อผมก็ขอตัวกลับ บอกว่าจะไปพักร้อนที่ฮาวายต่อ ซึ่งผมก็สามารถคาดเดาได้เลยว่า สาเหตุของการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อไปพักร้อนอย่างเดียวเท่านั้น แต่เป็นเพราะผู้หญิงคนใหม่ของพ่อมากกว่า
ผู้หญิงที่มีอายุน้อยกว่าผมเสียด้วยซ้ำ
ผมอยู่สะสางงานที่นี่นิดหน่อย ก่อนจะกลับไปอยู่กับคุณลุงคุณป้าต่อตามที่ได้สัญญากับพวกท่านเอาไว้ ประมาณเกือบเที่ยง คุณป้าก็มาเรียกผมไปทานข้าวด้วยกัน ผมถึงพึ่งนึกขึ้นได้ว่า ต้องโทรไปชวนน้องหยกทานอาหารกลางวัน ตามบัญชาของพ่อ
ผมปฏิเสธการทานข้าวกับคุณลุงคุณป้าด้วยความลำบากใจ แล้วขับรถออกมาข้างนอก พร้อมทั้งโทรหาเธอ เพื่อบอกสถานที่นัดพบ เธอบอกว่ากำลังรอโทรศัพท์จากผมอยู่พอดี ซึ่งผมก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่ เพราะยังไงมันก็ต้องเป็นฝีมือของพ่อผมอยู่แล้ว
เมื่อผมมาถึงร้านอาหารที่นัดพบ ซึ่งเธอเป็นคนเลือกเองและมารออยู่ก่อนแล้ว ผมก็กวาดตามองหาเธอทั่วร้าน ก่อนจะพบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังโบกมือยิ้มร่าให้ผม ผมยิ้มทักตอบ ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอ
ผมจ้องมองหน้าเธอพลางครุ่นคิด เมื่อก่อนผมเคยคิดว่า ทำไมพ่อไม่จีบเธอเอาเองซะเลย ในเมื่อถูกใจเธอออกขนาดนั้น แต่ผมก็มารู้เอาทีหลังว่า พ่อของเธอคนนี้เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ของพ่อผมนั่นเอง
หยกฟ้า ลูกสาวเอกอัครราชทูตไทยประจำประเทศอังกฤษ ตอนนี้เธอกำลังศึกษาปริญญาโท ที่ Oxford University ทางด้านกฎหมาย เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีเลยทีเดียว ดูฉลาดหลักแหลมและมั่นใจในตัวเองมากๆ ความจริงก็ไม่เลวเลยทีเดียว ถ้าเธอจะมาเป็นว่าที่ภรรยาในอนาคตของผม
“กว่าเราจะได้พบกันนะคะ...” เธอมองผมยิ้มๆเชิงหยอกล้อ
“อ่ะครับ... ต้องขอโทษด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันเข้าใจ ความจริง...” เธอเหมือนจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ต้องหยุดลง เมื่อพนักงานร้านเดินมารับออเดอร์ที่โต๊ะ เราจึงหยุดการสนทนาลงแล้วสั่งอาหารกัน
ระหว่างรออาหารมาเสริฟ์ ผมก็เฝ้ารอว่าเธอจะพูดอะไรต่อจากที่ค้างไว้ แต่เธอก็ไม่ได้พูด เอาแต่นั่งส่งยิ้มให้ผมอยู่นั่นแหละ ผมเลยคิดจะพูดก่อน อยากให้เธอกับผมทำความรู้จักสนิทสนมกันก่อน แล้วเรื่องความสัมพันธ์ในระดับที่สูงขึ้น ค่อยว่ากันทีหลัง ผมอยากให้มันค่อยเป็นค่อยไปมากกว่า
“ผมขอถามอะไรคุณสักอย่างได้ไหมครับ?”
“เชิญเลยค่ะ ถ้ามันไม่เป็นคำถามที่ยากเกินไป”
“คุณคิดยังไง กับความร่วมมือของพ่อของพวกเรา?” ผมถามออกไปตรงๆ เพราะผมอยากจะรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับเรื่องแบบนี้ ใช่คิดเห็นแบบเดียวกับผมรึเปล่า? เธอจ้องมองผมนิ่งๆ สักพักก็แย้มยิ้มพราวเสน่ห์มาให้ผม ก่อนจะเริ่มเปิดปากพูดสิ่งที่เธอคิด
“ความจริงฉันอยากเจอและพูดคุยกับคุณมาตลอด ตั้งแต่ดิฉันทราบว่าพ่ออยากได้คุณมาเป็นลูกเขยแล้วล่ะค่ะ” ผมนิ่งอึ้งกับคำพูดที่เปิดเผยของเธอ พูดอะไรไม่ออกอีก ได้แต่มองหน้าเธออย่างเดียวเท่านั้น แล้วผมก็ต้องอึ้งอีกครั้งกับคำพูดถัดมาของเธอ
“แต่ดิฉันคงจะทำตามความต้องการของพ่อไม่ได้หรอกค่ะ เพราะดิฉันมีคนรักอยู่แล้ว... ที่ดิฉันอยากพบและพูดคุยกับคุณมาตลอด ก็เพื่อจะบอกสิ่งนี้แหละค่ะ แต่ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยอยากเจอดิฉันสักเท่าไหร่... ” เธอทำหน้าเศร้าๆกับคำพูดสุดท้าย ก่อนจะมองผมเป็นเชิงขอโทษ
“ไม่หรอกครับ ผมรู้สึกดีใจมากเลยที่ได้พบกับคุณในวันนี้” ผมส่งยิ้มให้เธอด้วยความจริงใจ เธอก็ยิ้มตอบผมอย่างดีใจเช่นกัน
ผมทั้งอึ้งทั้งโล่งใจ ที่ทุกอย่างลงเอยแบบนี้ มันเหนือความคาดหมายของผมเลยล่ะ ถ้ารู้ว่าเธอต้องการแบบนี้ ผมคงไปพบกับเธอนานแล้ว คงไม่บ่ายเบี่ยงจนถึงทุกวันนี้หรอก แต่ผมก็นึกเสียดายอยู่บ้าง ถ้าเธอไม่บอกว่ามีคนรัก ผมอาจจะลองจีบเธอดูสักตั้ง
ที่สุดแล้วเรื่องมันเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ ผมกับเธอจะได้ไม่ต้องลำบากใจต่อกัน แล้วเริ่มต้นมิตรภาพได้อย่างสนิทใจ ได้น้องสาวมาคนหนึ่งก็ดีเหมือนกัน ผมเองก็อยากจะลองมีน้องกับเขาบ้าง
______________จบตอน_______________
-
Chapter : 6 เริ่มแผนการ
ภายในร้านคอฟฟี่ช็อปบรรยากาศสบายๆแห่งหนึ่งในกรุงลอนดอน ผมกำลังนั่งดื่มกาแฟเย็นที่โต๊ะในสุดของร้าน ที่ค่อนข้างเป็นมุมส่วนตัวและเงียบสงบ ผมใช้หลอดกาแฟเขี่ยน้ำแข็งในแก้วเล่นพลางครุ่นคิด
ตอนนี้ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี ทำยังไงผมถึงจะเข้าถึงตัวชายหนุ่มได้อีกครั้ง แม้กระทั่งชื่อ หรือประวัติของเขา ผมก็ไม่รู้เลยสักอย่าง... หนทางช่างมืดบอดเหลือเกิน...
เอ๊ะ! ประวัติเหรอ??
“นั่นสิ! ก่อนอื่นต้องเริ่มจากประวัติก่อน ใช่แล้ว ต้องสืบประวัติ! ” เริ่มมองเห็นหนทางแล้ว ผมยิ้มอย่างมาดมั่น ก่อนจะควักโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดโทรออกอย่างรวดเร็ว
ผมนั่งฟังเสียงเพลงรอสายเนื้อหาเลี่ยนๆอยู่สักพัก ปลายสายก็รับขึ้น
[“ฮัลโหล! ไง นึกยังไงถึงโทรมา ตอนนี้ไม่ได้หยุดพักร้อนหรอกเหรอ? มีโปรแกรมจะไปพักผ่อนที่ไหนน่ะเรา”] เสียงชายหนุ่มดังขึ้นจากปลายสายอย่างมาดขรึม
“โหย... รับโทรศัพท์ทีก็ถามเป็นชุดเลยนะ แย่งผมพูดหมดเลย นี่ใครเป็นคนโทรหาใครกันแน่เนี่ย” ผมแกล้งพูดประชดประชัน
[“ย่ะ! แล้วคุณชายมีอะไรจะพูดล่ะจ๊ะ! เชิญพูดมาเลยไม่มีใครเขาอุดปากเธอหรอกนะ”] เสียงคนจากปลายสายเริ่มไม่แมนขึ้นเรื่อยๆจนผมนึกขำ
“ผมแค่มีเรื่องอยากจะถามเท่านั้นล่ะครับ ในฐานะที่พี่เป็นผู้จัดการของเหล่านางแบบนายแบบในสังกัด พี่ต้องรู้ในสิ่งที่ผมจะถามแน่นอน”
[“ก็ว่ามาสิ จะถามอะไร ถ้าฉันรู้จริงๆอย่างที่เธอว่าฉันจะตอบให้”]
“คือว่า... ผมอยากจะถามเรื่องการเซ็นต์สัญญากับบริษัทยักษ์ใหญ่เมื่อวานน่ะครับ”
[“จะถามไปทำไมเรื่องนี้”]
“คือผมอยากรู้จักคนๆนึงน่ะครับ ผมคิดว่าเขาน่าจะเป็นตัวแทนของบริษัทที่มาทำสัญญากับเรา คนเมื่อวานน่ะครับ ที่หน้าตาดีๆ” ผมคิดว่าอย่างนั้นจริงๆ ชายหนุ่มคนนั้นต้องเป็นตัวแทนของบริษัทนั้นแน่นอน แค่ไม่รู้ว่าอยู่ในตำแหน่งอะไรก็ตาม
[“…เฮ้ย!! จะบ้าเหรอ!!!”] พี่เขาเงียบไปสักพักเหมือนกำลังนึกตาม ก่อนจะตะโกนใส่หูโทรศัพท์เสียงดังจนผมต้องเอามันออกห่างจากหู
“ทำไมเหรอครับ?” ผมสงสัย แค่อยากจะรู้จักมันผิดอะไร ทำไมต้องตกอกตกใจถึงขนาดนี้ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ
[“ถามมาได้! เธอจะอยากรู้จักไปทำไม นั่นมันระดับประธานบริษัทเชียวนะ!”] คำตอบจากไปสายทำให้ผมนิ่งอึ้ง ไม่อยากจะเชื่อ... ผมไม่คิดเลยว่า ฐานะของเขาจะสูงส่งถึงเพียงนี้
ผมจำได้ว่า บริษัทที่จะมาทำสัญญากับโมเดลลิ่งที่ผมสังกัด เป็นบริษัทที่ใหญ่โตมากๆ ทำธุรกิจหลากหลายสารพัด จนร่ำรวยติดอันดับโลก เรื่องนี้เป็นที่พูดถึงกันของเหล่าบรรดานางแบบนายแบบ มันเป็นหัวข้อสนทนาที่กำลังฮิตกันอยู่ในโมเดลลิ่ง จนผมที่ไม่เคยสนใจอะไรนอกจากเรื่องงาน ยังรับรู้ได้
[“อย่าริอาจคิดอะไรบ้าๆนะนิค เขาไม่ใช่คนประเภทเรา”] ผมหัวเราะฝืดๆกับคำเตือนของคนที่ผมนับถือเขาเป็นพี่ชายคนหนึ่ง
“แต่ผมคิดไปแล้วล่ะครับ ไม่สามารถกู่กลับแล้วด้วย”
[“นี่เธอเอาจริงเหรอเนี่ย... แต่เขาไม่ใช่เกย์อย่างเรานะ ประวัติของเขาที่ผ่านมาไม่เคยมีเรื่องพันธุ์นั้นเลยสักนิด ขืนแก่ไปยุ่งกับเขา อาจมีหวังได้กินลูกตะกั่วแน่”]
“ก็เกือบได้กินแล้วล่ะครับ แหะๆ คือ... ผมอยากรู้ประวัติของเขาน่ะครับ พี่พอจะช่วยผมได้ไหม”
[“ก็ได้อยู่หรอก เขาเป็นคนดังออกจะตายไป ตามนสพ. นิตยสารธุรกิจ ก็มีข่าวของเขาลงออกบ่อย ในอินเตอร์ก็มีเรื่องของเขาเยอะแยะ”] ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที แต่ก็นึกแปลกใจตัวเองเหมือนกัน นี่ผมเป็นคนที่ไม่ทันข่าวสารโลกเลยเหรอเนี่ย ถ้าเขาดังถึงระดับนั้น ผมก็ต้องได้ยินบ้างล่ะน่า หรือผมจะได้ยินแต่ไม่ได้สนใจ?
“งั้น วันนี้เลยนะครับ ผมจะเข้าไปหาพี่ที่อาพาร์ทเม้น กี่โมงดีครับ”
[“อืมม์ ฉันกลับถึงบ้านประมาณสองทุ่มน่ะ แต่เธอเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนจอหน์ก่อนก็ได้ แล้วห้ามชวนดื่มกันล่ะ เข้าใจนะ”] จอหน์ที่พี่เขาพูดถึง คือแฟนของพี่เขาเอง เป็นอดีตนักมวยปล้ำมีชื่อ พี่เขาเล่าให้ผมฟังว่า พี่ไปดูมวยปล้ำ แล้วได้พบรักกับจอห์นเข้า สองคนนี้ได้จดทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยากันเรียบร้อยแล้วเมื่อปีก่อน ปัจจุบันนี้ยังคงรักกันอย่างหวานชื่น
คนคู่นี้เป็นต้นแบบที่ผมใฝ่ฝันถึงเลย ในอนาคตผมก็อยากแต่งงานร่วมชีวิตด้วยกันกับคนที่ผมรัก ครองรักกันไปจนแก่จนเฒ่า มันคงจะเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากแน่ๆ ผมคิดเช่นนั้น
“ครับพี่เอ แล้วเจอกัน” ผมกดวางสาย เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ จ้องมองน้ำแข็งในแก้วที่ค่อยๆละลายกลายเป็นน้ำสีซีด แต่ในใจกลับนึกถึงใบหน้าของเขาอย่างเด่นชัด
“เมื่อไหร่กันนะที่ผมจะได้ยืนอยู่เคียงข้างคุณ ในฐานะคนรัก…” ผมพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะแย้มยิ้มขึ้น
“รอผมก่อนเถอะ สักวันหนึ่งผมจะต้องเข้าไปอยู่ในหัวใจคุณแน่นอน” ผมลุกพรวดขึ้น แล้วก้าวเดินออกไปจากร้านอย่างมุ่งมั่น
ผมแวะเข้าไปในร้านหนังสือละแวกนั้นต่อ เปิดดูนิตยสารหนังสือพิมพ์ทุกฉบับเพื่อหาข่าวสารของเขา แล้วก็เป็นอย่างที่พี่เอบอกจริงๆ ผมได้พบข่าวของเขาในนิตยสารสังคม และนสพ.ธุรกิจ เกือบทุกฉบับ ผมจึงกว้านซื้อทุกอย่างที่มีเรื่องเกี่ยวกับเขาทั้งหมด แล้วขับรถตรงกลับที่พักทันที
ที่พักที่ผมใช้พักอยู่ ระหว่างที่ผมอยู่ในลอนดอน เป็นที่พักของทางโมเดลลิ่งที่มีไว้ให้นางแบบนายแบบในสังกัดอยู่ ผมเดินหอบนิตยสารและหนังสือพิมพ์เข้าไปข้างใน เจอกับริคาโด้ที่กำลังยืนคุยกับเหล่านายแบบในสังกัดอีกสามคน ซึ่งเป็นคนที่ผมคุ้นเคยดีทั้งนั้น เพราะผมกับกลุ่มนี้ได้ถ่ายแบบร่วมกันมาแล้วหลายงาน
ทั้งหมดมองผมอย่างแปลกใจ ก่อนที่เจ้าริคาโด้จะเป็นคนเริ่มทักผมก่อน
“ไงนิค หอบอะไรมานั่น เป็นปึ้งเลย” ริคาโด้มองสื่อสิ่งพิมพ์ที่อยู่ในมือผมอย่างสนใจ
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก แค่เอามาอ่านเฉยๆ” ผมบอกปัดๆไป
“เห็นไม่อยู่ที่ห้องตั้งแต่เมื่อคืน พวกเราก็นึกว่านายเปิดตูดแนบไปพักร้อนแล้วเรียบร้อย” มาคัสพูดขึ้นยิ้มๆ คนอื่นต่างพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ทำเอาผมไม่รู้จะตอบพวกมันยังไง
“ไปไหนมาวะเมื่อคืน?” ริคาโด้เดินมาโอบไหล่ถามผม
“ไปตามหารัก...” ผมตอบยิ้มๆติดตลก จนคนทั้งหมดหัวเราะลั่น แต่ผมไม่ได้โกหกพวกเขานี่ เมื่อคืนผมไปตามหารักจริงๆ
ผมปฏิเสธคำชวนของเพื่อนร่วมงาน ที่จะไปเดินเที่ยวกันที่จัตุรัส ทราฟาเจอร์ (Trafarger Square) แล้วตรงขึ้นห้องพักทันที
วางสิ่งที่หอบถือมาลงบนเตียง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว นี่ก็เข้าสู่หน้าร้อนแล้ว อากาศของที่นี่จึงค่อนข้างอบอุ่น แต่ถ้าเทียบกับเมืองไทยตอนนี้นั้น ที่นั่นคงจะร้อนสุดๆ คิดแล้วก็อยากจะไปเที่ยวทะเลที่ไทยเหลือเกิน คราวที่แล้วที่ไป ก็ไปทำงานอย่างเดียวไม่ได้เที่ยวเลย เฮ้ออ...
-
เริ่มแผนการแล้ว
เสร็จแน่เยย
สู้ๆๆ คับ :a11:
-
ก็ว่าชื่อคุ้นๆ มาจาก เด็กดีรึเจ้าค่ะ
ตามอ่านอยู่สักพักก็หายไปเลย
ดีใจที่มาลงที่นี่ อิอิ อ่านง่ายดัเจ้าค่ะ 555++
ติดตามตอนต่อไปนะเจ้าคะ
สนุกมากๆ
-
:m4:
ดีใจจังงงง กายหมดพันธะ ...... :m3: นิคก็เริ่มเดินหน้าแล้ววววว :a1:
เอาใจช่วยกันต่อครับบบบบบบบ.....
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สงสัยงานนี้ นิคคงต้องเหนื่อยหน่อยละ :m13: :m13:
-
LonelyBoiZ - - เริ่มแผนการแล้ว เสร็จแน่เยย สู้ๆๆ คับ >>> ลุ้นๆ ฮี่ๆ
archi_10_001 - - ก็ว่าชื่อคุ้นๆ มาจาก เด็กดีรึเจ้าค่ะ >>> ช่ายแล้ว
ตามอ่านอยู่สักพักก็หายไปเลย >>> งั้นมาตามที่นี่ก็แล้วกันนะ
ดีใจที่มาลงที่นี่ อิอิ อ่านง่ายดัเจ้าค่ะ 555++ >>> จ้า
ติดตามตอนต่อไปนะเจ้าคะ
สนุกมากๆ >>> ขอบคุณค่า o15
nartch - - ดีใจจังงงง กายหมดพันธะ ...... นิคก็เริ่มเดินหน้าแล้ววววว
เอาใจช่วยกันต่อครับบบบบบบบ..... >>> ติดตามต่อได้เลย
ken_krub - - เป็นกำลังใจให้ครับ >>> ค๊า...
THIP - - สงสัยงานนี้ นิคคงต้องเหนื่อยหน่อยละ >>> เหนื่อยเพื่อรักนิคบอกสู้ตาย ฮ่าๆ o17
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - -
ผมออกมาจากห้องน้ำด้วยกางเกงขาสั้นตัวเดียว แล้วเดินมานั่งลงบนเตียง หยิบนิตยสารเล่มหนึ่งขึ้นมาเปิดดู
ในเล่มนี้มีภาพของชายหนุ่มลงด้วย แต่รู้สึกว่าจะเป็นภาพแอบถ่าย เพราะเห็นแต่ใบหน้าด้านข้าง เขากำลังคุยกับอาแป๊ะตาตี่ๆที่ไหนไม่รู้ แต่ไอ้แก่คนนี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ซะจนผมรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ
ผมเลื่อนสายตาลงมาอ่านบทความข้างล่าง
“ไฮโซหนุ่มรูปหล่อ นายธาราธรณ์ วิริยะมหาดิษกุล ทายาทมหาเศรษฐี แห่งวิริยะมหาดิษกุล ปรากฏตัวในงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิดของ นาย โอกาโมโต้ เคนอิจิ เจ้าของธุรกิจยานยนตร์รายใหญ่ยักษ์ในญี่ปุ่น ทำเอาเจ้าภาพปลาบปลื้มจนยิ้มไม่หุบ...”
ธาราธรณ์ วิริยะมหาดิษกุล งั้นหรือ... ในที่สุดผมก็ได้รู้จักชื่อคุณแล้ว คืบหน้าไปอีกขั้น ผมยิ้มให้กับคนในรูป ก่อนจะลุกขึ้นไปหากรรไกรมาตัดหน้าบทความนี้ เพื่อเอาไปใส่แฟ้มเก็บสะสมรวบรวมไว้
หลังจากที่ผมได้ลองศึกษาอ่านบทความข่าวทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขาตามที่ผมหามาได้แล้ว ผมจึงได้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวเขาว่า เขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงมากคนหนึ่งในวงการธุรกิจ บริษัทของเขากุมอำนาจทางเศรษฐกิจ ถึงระดับโลก เขาไม่ชอบออกงานสังคมวงการไฮโซ ถ้าไม่ใช่งานที่มีความสำคัญต่อธุรกิจเขาก็จะไม่ไป เขาเป็นนักบุญตัวยง มักบริจาคเงินหรือสิ่งปัจจัยต่างๆ ให้กับมูลนิธิต่างๆทั่วโลก สิ่งสุดท้ายที่ผมได้ทราบนี้ ทำให้ผมยิ้มออกมาจนแก้มแทบปริเลยล่ะ
“สมแล้ว ที่เป็นคนรักของผม...” ผมลูบไล้ ภาพๆหนึ่งในแมกกาซีน ซึ่งเป็นภาพเดียวที่ถ่ายตอนชายหนุ่มกำลังยิ้มอยู่ ผมพึ่งจะเคยเห็นใบหน้านี้ตอนยิ้มนี่แหละ มันทำให้หัวใจของผมอ่อนยวบทันทีที่เห็นเลยล่ะ ถึงจะรู้ว่ามันเป็นรอยยิ้มทางธุรกิจก็เถอะ แต่แค่นี้ก็ทำให้ใจผมชุ่มชื้นขึ้นแล้ว
ผมจัดการตัดภาพนี้อย่างประณีต กะว่าจะนำมาใส่กรอบเก็บเอาไว้ดูเวลาคิดถึงเขา มันคงจะดีกว่านี้ ถ้าผมได้ตัวเป็นๆของเขามาอยู่เคียงข้าง แต่สิ่งที่ผมใฝ่ฝันไว้ มันคงจะไม่ได้มาง่ายๆ หากผมไม่ลองพยายามไขว่คว้าเพื่อให้ได้มา
หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล ความรักของผมจะสุขสมหวัง หรือแตกสลาย ก็เป็นเรื่องที่ผมต้องลองเสี่ยงดู แม้หนทางแห่งความสำเร็จจะดูมืดบอดเพียงไหนก็ตาม ผมจะลองคลำทางเพื่อเข้าไปสู่หัวใจของเขาให้ได้
ผมไม่เคยทุ่มเทให้กับความรักเท่านี้มาก่อน ความรักที่ผ่านมาในชีวิตผมจนถึงตอนนี้ มันไม่อาจเรียกว่ารักได้เลย เมื่อนำมาเทียบกับความรู้สึกในตอนนี้ ความเอ่อท้นในใจนี้ หากเรียกมันว่ารัก ก็คงจะได้ ความรู้สึกที่อัดแน่นจนล้นปรี่นี้ มันยากนักที่จะสะลัดมันทิ้งไปได้ง่ายๆ
ผมไม่เข้าใจ ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นกับตัวผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่มีแม้กระทั่งสัญญาณเตือนล่วงหน้า และถ้าเกิดผมรู้ตัวก่อนล่วงหน้า ผมจะยินยอมรับความรู้สึกนี้เข้ามา หรือปฏิเสธมันทิ้งไปเล่า?
ผมคงไม่สามารถเลือกได้อย่างเด็ดขาดโดยไม่ลังเลสักนิดแน่นอน...
ธรรมชาติของจิตใจมันเป็นเช่นไรกัน? แม้แต่ตัวเราเองก็ไม่อาจควบคุมจิตใจตนได้ แล้วนับประสาอะไรกับการควบคุมจิตใจคนอื่นเล่า? มันช่างเป็นความสิ้นหวังในความสิ้นหวังจริงๆ
แต่ผมจะไม่ยอมถอดใจอย่างเด็ดขาด! ถ้าขนาดผมยังไม่อาจควบคุมจิตใจตนเองให้ไม่รักเขาได้ แล้วเขาจะควบคุมจิตใจของเขาได้หรือ?
แม้นี่จะเป็นการคิดเข้าข้างตนเองสักแค่ไหนก็ตาม แต่เพื่อกำลังใจของผม การคิดเช่นนี้ก็คงไม่ผิดเท่าไรนัก
หากฟ้ากำหนดมาให้เราคู่กัน ยังไงก็คงไม่แคล้วคลาด ถึงความรักของผมในครั้งนี้ ผมจะต้องพยายามขวนขวายเพื่อให้ได้มา มันก็คงจะเป็นบททดสอบจากฟ้าดิน เพื่อพิสูจน์ความรักของผมนั่นแหละ
ผมยิ้มให้กับคนในรูป เอนตัวนอนลงบนเตียง กอดรูปของชายหนุ่มไว้แนบอกแล้วหลับตาลง ผมกะว่าจะนอนสักงีบ เพราะตั้งแต่เมื่อคืนผมก็ยังไม่ได้ข่มตาหลับเลย
“ผมจะฝันถึงคุณครับ...” แล้วพอผมตื่นขึ้นมาอีกที ผมก็จะได้ไปเสาะสืบหาเรื่องราวของเขาต่อ
“รอผมก่อนเถอะ”
_______________________________________
-
หลังจากรับประทานอาหารกันเสร็จ ผมก็ขับรถไปส่งน้องหยกที่ อ๊อกฟอร์ด สตรีท (Oxford Street) เพราะเธอบอกว่านัดแฟนหนุ่มของเธอเอาไว้แถวนั้น พอส่งเธอเสร็จผมก็ขับรถกลับบ้านลุงที่อยู่แถวย่านเคนชิงตัน (Kensington) ซึ่งเป็นย่านที่คนรวยอาศัยอยู่กัน
ผมนั่งเล่นหมากรุกกับคุณลุงอยู่หลายกระดาน การได้มีเวลาอยู่กับครอบครัวเช่นนี้ ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ท่านทั้งสองทำให้ผมยิ้มและหัวเราะได้อย่างเป็นธรรมชาติ ไม่เหมือนตอนอยู่กับพ่อ ที่ทำให้ผมรู้สึกเคร่งเครียดอยู่ตลอดเวลา
พอบ่ายแก่ๆ คุณป้าก็ชักชวนผมกับคุณลุง จิบน้ำชาทานอาหารว่างกัน ที่โต๊ะบริเวณสนามหญ้าหน้าคฤหาสน์ ภายใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งแต่ผมเด็กๆมันก็ยังคงอยู่คงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
คุณป้าอบเค้กกาแฟของโปรดผม มาให้ทานกัน ผมชอบขนมฝีมือคุณป้ามาก เพราะขนมของท่านจะไม่หวานจนเกินไป ซึ่งผมเป็นคนไม่ชอบทานของหวานๆเท่าไรนัก
พวกเรานั่งคุยกันถึงเรื่องสมัยก่อนกัน รำลึกถึงอดีตที่เราเคยทำร่วมกันตอนผมอยู่กับพวกท่าน ผมยิ้มแหยๆเมื่อพวกท่านพูดถึงตอนที่ผมปีนต้นไม้ไปจับกระรอกแล้วตกลงมาขาแพลง ตอนนั้นผมแค่อยากจะลองจับมันดูเท่านั้น แต่ก็ดันพลัดตกลงมา ดีที่ไม่ตกลงมาขาหักแทนที่จะขาแพลง
“หลานได้เจอแม่เราบ้างหรือเปล่า?” อยู่ๆคุณลุงก็ถามผมขึ้น แต่มันเป็นคำถามที่ทำให้ผมต้องนิ่งอึ้ง
คุณป้ามองผมอย่างลำบากใจ ก่อนจะหันไปตีแขนคุณลุงแล้วทำหน้าดุใส่ ผมได้แต่ยิ้มฝืนๆให้พวกท่าน คำถามของคุณลุงทำให้ผมนึกถึงแม่ขึ้นมา ทั้งๆที่ผมไม่อยากจะนึกถึงเท่าไหร่นัก
นี่ก็สิบแปดปีแล้วสินะ... ที่ผมไม่ได้อยู่กับแม่ มันช่างเป็นเวลานานแสนนานเหลือเกิน จำได้ว่าตอนนั้นผมอายุแปดขวบ อยู่ๆแม่ก็เก็บข้าวของออกจากบ้านไปพร้อมพี่สาวผม แล้วทั้งสองคนก็ไม่กลับมาอีกเลย...
ผมไม่รู้ว่าทั้งสองคนไปไหน แล้วทำไมถึงไปนานจัง พ่อผมก็ไม่พูดอธิบายอะไรกับผมเลย ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องปรกติธรรมดาของพ่อผมอยู่แล้ว ผมมารู้ความจริงทีหลัง ก็ตอนอยู่ช่วงประถมห้า เรื่องการหย่าร้างกันของคู่รักที่เคยแต่งงานจดทะเบียนสมรสกัน และนั่นก็ทำให้ผมได้รู้ว่าแม่และพี่สาวของผมจะไม่กลับมาอยู่ร่วมกับผมอีก
“คุณแม่สบายดีครับ ถึงผมจะไม่ได้เห็นก็ตาม... ผมทราบจากพี่ทิพย์น่ะครับ” ผมตอบคุณลุงไป ทำตัวเหมือนปรกติ ให้พวกท่านสบายใจ พวกท่านยิ้มตอบ แล้วพวกท่านก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องอื่นแทน ราวกับว่าพวกท่านล่วงรู้ถึงจิตใจของผมอย่างนั้นแหละ
หลังจากเวลาน้ำชา ผมก็ขึ้นห้องมาเก็บของ เตรียมตัวไปสนามบินทันที อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็จะออกจากประเทศนี้ไปแล้ว ไปไกลจากหนุ่มฝรั่งคนนั้นให้มากขึ้น และผมก็หวังว่าจะไม่ได้พบกับเขาอีกไม่ว่าจะเป็นการบังเอิญหรือเขาจงใจ
การมีผู้ชายมาวิ่งตามขอความรักจากผม ทำให้ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าในชีวิตนี้ผมจะได้เจอเรื่องแบบนี้ด้วย คิดแล้วอยากจะบ้าตาย มันกลับตาลปัตรของกฎธรรมชาติโดยสิ้นเชิง เพราะแทนที่จะเป็นผู้หญิงแต่นี่กลับเป็นผู้ชาย!
ถึงผมจะมีเพื่อนสนิทเป็นคนประเภทนี้ แต่ให้เจอกับตัวเองก็รับไม่ไหว เพราะไอ้เจ้าเรโอมันเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น แล้วมันก็ไม่เคยยัดเหยียดความชอบของมันมาให้ผมเลยสักครั้ง แต่นี่เป็นใครที่ไหนไม่รู้ อยู่ๆมาบอกว่าจะให้ผมรับรักเขา ท่าจะบ้า... ให้ผมไปตายยังง่ายเสียกว่า
ผมเคยได้ยินประโยคๆหนึ่งจากเรโออยู่บ่อยๆว่า ‘มีคนรักยังดีกว่า มีคนเกลียด’ พอผมว่ามัน เรื่องความเจ้าชู้หลายใจของมัน ถามมันว่าไม่เหนื่อยบ้างเหรอ การคบใครหลายๆคนน่ะ? มันก็มักจะตอบเป็นประโยคนี้ให้ผมฟังอยู่ร่ำไป
แต่สำหรับเรื่องหนุ่มฝรั่งนั่นในครั้งนี้ ทำให้ผมอยากจะปฏิเสธคำพูดของเจ้าเรโอชนิดแบบหัวชนฝาจริงๆ ผมยอมให้คนเกลียดผมมากกว่าคนที่มารักผมเลยให้ตายสิ!
เจ้าหมอนั่นดูจะมั่นใจมากๆ ว่าผมจะรับรักเขา เหอะ! มันไปเอาความมั่นใจนั่นมาจากไหนกัน ถึงได้คุยโอ่กับผมแบบนั้น บอกตามตรงว่าผมรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง กลัวเขาจะตามรังควานผมไม่เลิก ตามที่เขาได้พูดเอาไว้
แล้วผมจะสามารถมีชีวิตเป็นปรกติสุขหรือ? มันคงจะน่ารำคาญเป็นที่สุดถ้านายนั่นมาคอยตามตื๊อผมอยู่ตลอด แต่มาคิดอีกที ผมวิตกจริตเกินไปหรือเปล่า? มันอาจจะไม่ได้เลวร้ายถึงขั้นนั้นก็ได้ ผมก็ต้องทำงานเดินทางไปไหนต่อไหนอยู่ตลอด งานยุ่งจนแทบไม่มีเวลาเป็นส่วนตัว แล้วหมอนั่นจะมีปัญญามาตามผมทันหรือ?
ผมได้แต่หัวเราะกับตัวเองอย่างสาแก่ใจ เมื่อคิดว่าคงไม่มีวันที่หนุ่มฝรั่งคนนั้นจะทำตามที่พูดไว้ได้หรอก พอตามผมไปสักพัก หนักเข้าๆก็คงไม่ไหว ยอมเลิกราไปเองนั่นแหละน่า
พอคิดได้อย่างนี้ผมก็รู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง ผมก็แค่อยู่ของผมไปอย่างนี้ ทำตามทุกอย่างที่เคยทำมา ใช่ชีวิตอย่างเป็นปรกติ แค่อย่าไปสนใจพวกแมลงที่มาเกาะแกะรังควานเท่านั้นเป็นพอ
หมอนั่นคงไม่มีความอดทนขนาดนั้นหรอก เขาก็มีชีวิตของเขา ผมก็มีชีวิตของผม ต่างก็มีการมีงานที่ต้องรับผิดชอบ ใครจะไปบ้ากับเรื่องไร้สาระแบบนั้นอยู่ได้นานเล่า!
ผมคิดอย่างมั่นใจ แล้วเดินถือกระเป๋าเดินทางลงไปข้างล่าง คุณลุงคุณป้าล่ำลาผมอยู่นาน บอกให้ผมมาเยี่ยมพวกท่านอีกบ่อยๆ กว่าผมจะปลีกตัวขึ้นรถได้ก็นานพอสมควร
ผมมาที่สนามบินด้วยความปลอดโปล่งใจ รู้สึกว่าตัวเองอารมณ์ดีขึ้น ผมมองคนขับรถบ้านคุณลุงที่ยกกระเป๋าลงมาให้ผม ก่อนจะเอ่ยปากขอบคุณออกไป จนคนขับรถเงยหน้ามองผมอย่างแปลกใจ
“ขอให้คุณชายเดินทางโดยสวัสดิ์ภาพครับ” คุณลุงคนขับรถบอกต่อผม ผมเพียงแค่พยักหน้าตอบไป แล้วถือกระเป๋าเดินเข้าประตู Terminal ไป
อีกไม่นานผมก็จะไปจากที่นี่แล้ว พอถึงมิลานคงจะยุ่งน่าดู ทั้งเรื่องเจ้าเรโอและเรื่องงานที่รอผมอยู่ที่นั่น คิดแล้วก็น่าปวดหัว ไม่รู้ว่าผมทนกับชีวิตอย่างนี้ได้ยังไงกันอยู่ตั้งนานนม แต่มันคงจะเป็นเพราะความเคยชินนั่นแหละ ที่ทำให้ผมอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้
ผมลุกขึ้นเดินไปทันที เมื่อได้ยินเสียงประกาศให้ขึ้นเครื่องของเที่ยวบินที่ผมต้องไป ต้องขึ้นเครื่องบินอีกแล้ว... ในชีวิตนี้ผมขึ้นเครื่องบินมากี่ครั้งกันแล้วนี่ ผมแทบจะจำไม่ได้แล้ว ซึ่งผิดกับคนปรกติธรรมดาโดยสิ้นเชิง คนบางคนอาจไม่เคยขึ้นเครื่องบินมาตลอดทั้งชีวิต คนบางคนอาจเป็นเพียงครั้งแรกในชีวิตด้วยซ้ำ
แล้วคนที่โดยสารเที่ยวบินเดียวกับผมล่ะ? จะมีใครเป็นแบบผมบ้างหรือเปล่า? ผมได้แต่ขำตัวเองในใจ กับความคิดของตน
พอเครื่องบินออกผมก็กะจะหลับทันที เพราะพอไปถึงที่นู่นผมก็อาจจะไม่มีเวลาได้หลับนอนเท่าไหร่นัก เพราะฉะนั้นก็ต้องนอนตุนเอาไว้ก่อน แต่สุดท้ายผมก็ทำได้เพียงแค่หลับตาเฉยๆเท่านั้น อย่างไม่อาจข่มตาหลับจริงๆได้
นั่นเพราะผมเป็นโรคนอนไม่หลับนั่นเอง ผมเป็นมานานแล้วล่ะ เหมือนร่างกายจะไม่ยอมพักผ่อนตามที่ใจต้องการ ผมต้องหลับตาอยู่เป็นชั่วโมงถึงจะค่อยๆหลับไปเอง ซึ่งผิดวิสัยกับคนปรกติธรรมดา ที่แค่ห้านาทีสิบนาทีก็สามารถหลับได้แล้ว บางครั้งเพื่อให้ร่างกายได้พักผ่อน ผมจึงต้องพึ่งยานอนหลับเข้าช่วยแทน
ถึงจะรู้ว่ามันไม่ค่อยดีต่อสุขภาพ แต่ผมก็จำเป็นต้องใช้มัน เพราะถ้าผมนอนไม่หลับหนักๆเข้า แล้วต้องทำงานหนักอีก ร่างกายผมต้องพังแน่ๆ อีกอย่างผมคิดว่า ไอ้ยานอนหลับนี่ช่วยให้ผมหลับสนิทได้ดีจริงๆ
แต่ผมก็ไม่ได้ทานบ่อยๆหรอก หากไม่คิดว่ามันจำเป็น อย่างเช่นเวลานี้นั่นเอง... ผมลืมตาขึ้น หันไปมองท้องฟ้าอันดำมืดนอกหน้า เมื่อเห็นท้องฟ้าสีทะมึนนั่นผมก็อดรู้สึกสะทกสะท้อนใจตัวเองไม่ได้จริงๆ
------------------------------------------------------
-
หุหุ งานนี้คงต้องมี ตามล่าตามรัก กันบ้างแหละ :m14: :m14:
-
ขออีกได้ปะคร้าบบบ ... อ่านแล้วอยากลุ้นต่อว่าจะผ่านด่านกระสุนพ่อตาไปได้อย่างไร o3 o3
ยิ่งพ่อตาเป็นมาเฟียซะด้วย คงมะยอมง่าย ๆ แน่ งานนี้น่ามีเซ้าชัวร์ :o211: :o211:
รอ ร้อ รอ :a6: :a6:
-
นิคจะตามหาตัวเจอไหมนี่
:m11: :m11: :m11: :m11:
กายเริ่มคิดถึงนิคหล่ะ คิกคิก
ดีนะที่ไม่โดนคลุมถุงชน ไม่งั้นนคิเศร้าแน่
:a1:
ปล.สำนวนการเขียนคุ้นๆแหะ
-
แล้วเมื่อไหร่ กาย กะ นิค จะลงเอยซักทีเนี้ย
ตามล่ากันสุดขอบโลก
แล้วจะดั้ยรักกันอ่ะป่าวเนี่ยคับ :m17:
-
มารอเป็นกำลังใจให้ครับ
-
จะตามมาจอกันมั้ยเนี่ย :m12: :m12: :m12:
-
จะตามเจอมั้ยน๊า
รอตามต่อ อิอิอ :a11:
-
มาต่อให้ก่อนที่วันนี้จะไม่ได้มาต่อ :a3: มันมะค่อยว่างเลย สงสัยจะต้องหาตัวแทนซะแล้ว หรือไม่ก็มาลงวันเว้นวัน
THIP - - หุหุ งานนี้คงต้องมี ตามล่าตามรัก กันบ้างแหละ >>>> มันคือคอนเซปของเรื่องนี้เลยแหละ
cargo - - ขออีกได้ปะคร้าบบบ ... อ่านแล้วอยากลุ้นต่อว่าจะผ่านด่านกระสุนพ่อตาไปได้อย่างไร >>> ด่านกระสุนพ่อตามีแน่นอน อิอิ
ยิ่งพ่อตาเป็นมาเฟียซะด้วย คงมะยอมง่าย ๆ แน่ งานนี้น่ามีเซ้าชัวร์ >>> มะรุจิ
รอ ร้อ รอ >>> รอก่อนนะ :m4:
b|ueBoYhUb - - นิคจะตามหาตัวเจอไหมนี่ >>> ไม่รุ ไม่รุ
กายเริ่มคิดถึงนิคหล่ะ คิกคิก >>> มั้ง
ดีนะที่ไม่โดนคลุมถุงชน ไม่งั้นนคิเศร้าแน่ >>> คลุงถุงอย่างอื่นมะเศร้าหรอกนะ ฮุๆ :m10:
ปล.สำนวนการเขียนคุ้นๆแหะ >>> คุ้นกับนักเขียนท่านไหนล่ะคะ
anTon - - แล้วเมื่อไหร่ กาย กะ นิค จะลงเอยซักทีเนี้ย >>> ม่ายรุจิ
ตามล่ากันสุดขอบโลก >>> เป็นการออกกำลังกายไง
แล้วจะดั้ยรักกันอ่ะป่าวเนี่ยคับ >>> ต้องติดตามแหละ
ken_krub - - มารอเป็นกำลังใจให้ครับ >>> ขอบคุณเสมอ
@PeaZa@ - - จะตามมาจอกันมั้ยเนี่ย >>> น่านสิ อิอิ
LonelyBoiZ - - จะตามเจอมั้ยน๊า รอตามต่อ อิอิอ >>> รอร๊อรอ คริคริ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - -- - - - - - - - - - - - -
เมื่อผมมาถึงสนามบินมิลาน ท้องฟ้าก็ยังคงมืดอยู่เช่นเดิม แต่ถึงจะดึกดื่นเพียงไหน เจ้าเรโอก็ยังคงมารอรับผมอย่างหน้าชื่นตาบาน มันเดินเข้ามาสวมกอดทักทายผมแน่น ผมเพียงแค่ตบหลังมันไปเบาๆเท่านั้น
“คิดถึงกายจังเลย...” มันบอกผมเสียงแผ่ว
ผมเห็นว่ามันชักจะกอดผมนานเกินไป จึงตบหลังมันแรงขึ้น “ไอ้บ้า! ปล่อยได้แล้ว อย่ามาเมา เดี๋ยวเจอดี ”
“อั้ก! ปล่อยแล้ว ปล่อยแล้วจ้า!” มันรีบปล่อยผมทันทีเมื่อผมจัดการทุบหลังมันไปทีหนึ่งโดยแรง
“คนอะไรโหดได้โหดดี...” มันบ่นงึมงำ มองผมอย่างงอนๆ
“ก็อยากทำตัวประสาทเองนี่หว่า อ้ะ! เอากระเป๋าไป แล้วก็รีบๆไปเถอะฉันง่วง!” ผมจัดการส่งกระเป๋าไปให้มันถือ แล้วเดินนำมันออกไป
“นายไม่ได้หลับบนเครื่องเลยเหรอ?” มันถามผมพลางเดินตาม
“อืม หลับไม่ค่อยลงน่ะ”
“เป็นอะไร? เครียดอีกแล้วเหรอวะ” มันเปลี่ยนมาเดินข้างๆ จ้องหน้าผมเขม็ง
ผมหันไปมองตอบพลางส่ายหัว “เปล่า! ฉันไม่ได้เป็นอะไรก็ปรกติดี”
“เหอะ! นายก็เป็นแบบนี้ทุกทีล่ะน่า คิดเหรอว่าฉันไม่รู้ นายยิ่งพยายามทำตัวไม่ให้ฉันเป็นห่วง แต่มันกลับยิ่งทำให้ฉันเป็นห่วงนายยิ่งกว่าเดิมรู้ไหม?” ผมฟังคำพูดมันอย่างหูทวนลม ไม่ได้หันหน้าไปมองมันอีก ทั้งๆที่รู้ว่าเรโอกำลังมองผมอยู่
“ถึงฉันจะรู้ตัวดีว่าไม่สามารถช่วยอะไรนายได้มากนัก แต่ฉันก็พร้อมที่จะเป็นผู้ฟังที่ดีเสมอนะ” ผมไม่ได้สนใจกับคำพูดของมัน ถึงจะรู้ว่ามันหวังดีกับผมก็ตาม แต่ก็อย่างที่มันว่า มันไม่สามารถช่วยอะไรผมได้ เพราะมันเป็นปัญหาเกี่ยวกับตัวผม ถึงบอกมันไป จะทำให้มันเป็นกังวลเรื่องผมซะเปล่าๆ
“ขอบใจในความหวังดีนะเรโอ แต่ฉันยังไม่ตายหรอก อย่าเพิ่งตื่นตูม ก็แค่โรคนอนไม่หลับเท่านั้นแหละ” ผมหันไปบอกมันพลางตบบ่ามันเบาๆ
“ก็นั่นแหละโรคนอนไม่หลับ แถมยังเป็นความดันโลหิตต่ำอีก แค่นี้ก็หนักแล้ว ยังไม่ถึงสามสิบแต่สุขภาพแย่อย่างนี้ ไม่ตายก่อนวัยอันควรก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วว่ะ” ดูมัน ดูมันพูด นี่มันเป็นห่วงผม หรืออยากแช่งให้ผมตายเร็วกันแน่เนี่ย!
“แกอยากแช่งฉันนักใช่ไหม?” ผมหันไปถามมันอย่างเคืองๆ
“ไม่ใช่! ที่พูดมาเนี่ย ก็เพราะอยากจะให้นายดูแลสุขภาพตัวเองซะมั่ง ฉันจะได้ไม่กำพร้าเพื่อนไง” แล้วผมก็ตบหัวมันไปทีด้วยความหมั่นไส้
“อย่ามาพูดมาก ฉันรู้ตัวเองดีน่า ไปเอารถมาได้แล้ว” ผมมองดูเจ้าเรโอมันเดินไปเอารถขับมารับผมที่หน้าทางเข้า พลางครุ่นคิดในใจ นี่ผมทำตัวให้มันเป็นห่วงอีกแล้วหรือนี่? ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้นเลยนะ
ก็เข้าใจว่ามันเป็นห่วงและหวังดีต่อผม แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน งานผมยุ่งอยู่ตลอดเวลา ทำให้ผมไม่ค่อยจะมีเวลาจัดการกับตัวเองนัก ความจริงจะเรียกว่าผมไม่ใส่ใจในตัวเองก็เป็นได้ ผมยอมรับว่า ผมสามารถหาเวลาพักได้ แต่ผมไม่ทำ ผมสามารถลดงานที่ทำอยู่ให้น้อยลงได้แต่ผมก็ไม่ทำ
ผมมีสิทธิ์มีทุกอย่างที่สามารถจัดการได้ ในเมื่อผมเป็นประธานบริษัทนี่! แต่ก็นั่นแหละ ผมเลือกที่จะไม่ทำ ผมไม่อยากให้ตัวเองว่าง ผมไม่อยากให้ตัวเองมีเวลาหยุดพัก จะว่าผมบ้างานบ้าเงิน ก็คงถูกแค่คำว่าบ้างาน เพราะเงินที่ได้มาผมแทบจะไม่ได้ใช้เท่าไรนัก แทบจะไม่ได้สนใจมันเลยด้วยซ้ำไป คงจะมีแต่พ่อนั่นแหละที่คอยถลุงใช้เงิน หมดไปกับพวกผู้หญิงของพ่อเท่านั้น
ผมก็แค่ยกข้ออ้างต่างๆนาๆขึ้นมาแก้ต่างให้กับตัวเองเท่านั้น ผมรู้ตัวเองดี แต่ผมก็ไม่สามารถหาคำตอบที่แน่ชัดให้กับตัวเองได้ ผมทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร? ต้องการอะไร? มันยังเป็นคำตอบที่มืดมนสำหรับผมอยู่
ผมจึงได้แต่หาคำตอบลวงๆมาใช้แทนก่อนว่า ทุกอย่างเป็นเพราะหน้าที่ๆหลีกเลี่ยงไม่ได้ ซึ่งก็ถูกอยู่ส่วนหนึ่ง ที่ว่าผมหลีกเลี่ยงมันไปไม่ได้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เพราะมันเป็นภาระที่ถูกกำหนดมาให้เป็นของผมอยู่แล้ว ถึงคนอื่นจะคิดว่าภาระที่ผมได้มานั้นเป็นความโชคดีก็ตาม...
เมื่อรถของเจ้าเรโอมาจอดอยู่ตรงหน้าผม ผมจึงก้าวเดินขึ้นรถไป แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
“ขอนอนก่อนนะง่วง...” ผมพึมพำบอกมันเบาๆ
“อ่ะอืม เดี๋ยวปรับเบาะให้นะ จะได้นอนสบาย” แล้วมันก็เอื้อมตัวมาปรับเบาะรถให้ผม ผมหลับไปโดยเร็วเนื่องเพราะอาการง่วงจัด และเหนื่อยที่จะครุ่นคิดสิ่งใดอีก...
_________________จบตอน________________
-
แว๊กกก!!! :o ถึงตอนที่7แล้วเหรอเนี่ยยย ต้องรีบปั่นตอนล่าสุดแล้วสิ เพราะถ้าตามกันทันแล้ว มันจะกลายเป็นหมักดองแสนอร่อย :m30: ซึ่งในเว็บอื่นมานกำลังเป็นอยู่ กำลังอร่อยได้ที่เลยล่ะ :m26:
Chapter: 7 แผนการพิชิตรัก
พอผมตื่นขึ้นมาอีกทีก็เกือบๆหกโมงเย็นแล้ว ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอกทันที ผมขับรถไปบ้านพี่เอที่อยู่แถว Regent’s Park บ้านที่พี่เออาศัยอยู่กับแฟนเป็นบ้านแบบโรลเฮ้าวส์ (row houses) หลังเล็กๆ แต่ก็สามารถอยู่ได้กันสองคนโดยไม่อึดอัด
แต่ก่อนจะเข้าบ้านพี่เอ ผมก็ต้องแวะซื้อเบอร์เกอร์ชีสที่ร้านฟ้าดฟู้ดไปเป็นของฝากให้จอห์น จอห์นเขาชอบทานของแบบนี้มากครับ แต่โดนพี่เอสั่งห้ามกิน เพราะกลัวแฟนจะเป็นโรคอ้วนและเสี่ยงต่อการเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตามมาอีก
เวลาที่ผมจะแวะมาที่บ้านเขา จอห์นต้องบอกให้ผมแอบซื้อมาฝากให้อยู่ทุกครั้ง ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจความเป็นห่วงแฟนของพี่เอ แต่ผมก็สงสารจอห์นเหมือนกัน การโดนสั่งห้ามกินของที่ตัวเองชอบ มันช่างเป็นอะไรที่เลวร้ายมาก เหมือนกับการที่คนติดเหล้าโดนสั่งห้ามดื่มแอลกอฮอล์จากหมอนั่นแหละ
ผมสั่นกระดิ่งหน้าประตูสองสามครั้ง แล้วรอคอยจอห์นให้มาเปิดประตูให้ คุณลุงคนหนึ่งวิ่งจ้อกกิ้งมาตามถนน เขายิ้มทักทายผมก่อนจะวิ่งจากไป ผมมองตามหลังคุณลุงไป พลางคิดว่ามิตรภาพระหว่างเพื่อนมนุษย์ในโลกนี้ยังคงมีให้เห็นอยู่ทั่วไปอย่างไม่จางหาย แม้ว่าเราจะไม่ได้รู้จักกันก็ตาม
จอห์นมาเปิดประตูด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผม ก็ยิ้มกว้างจนหน้าบาน ผมยิ้มทักทาย เราทั้งคู่สวมกอดกันอย่างสนิทสนม แล้วพากันเดินเข้าบ้านไป
“นี่ของฝากของคุณ” ผมยื่นถุงกระดาษที่บรรจุแฮมเบอร์ไว้หนึ่งอันให้กับจอห์น ผมไม่อยากซื้อเยอะเพราะผมก็เห็นด้วยกับพี่เอเหมือนกัน
“อะไรกัน อันเดียวเอง” จอห์นบ่นผม แล้วทำหน้าเซ็งๆ
“แค่นั้นก็พอแล้วครับ”
“ก็ได้ ดีกว่าอดกินและกัน ขอบใจนะไอ้น้องชาย” เขาหันมาฉีกยิ้มกว้างให้ผม แต่ผมเห็นว่ามันเหมือนกับการแยกเขี้ยวซะมากว่า
“ไม่เป็นไรครับ เพื่อพี่ชายของผมซะอย่าง” ผมบอกตอบ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟารับแขก ถือวิสาสะเปิดทีวีดูราวกับเป็นบ้านของตนเอง เห็นจอห์นเดินเข้าไปในครัว เขาคงจะไปหาอะไรมาให้ผมดื่มกระมัง
พวกเรานั่งดูทีวีพลางคุยกันพลาง ผมค่อนข้างเข้ากับจอห์นได้ดีเลยครับ เขาเป็นคนคุยสนุกมาก เฮฮาร่าเริงสนุกสนานดี เวลาผมมาที่นี่เขาก็มักจะชวนผมดื่มด้วยกันอยู่ทุกครั้ง บ้างก็ชวนผมเล่นไพ่ บางทีเขาก็ชอบเล่าเรื่องอดีตช่วงที่เป็นนักมวยปล้ำให้ผมฟัง ผมล่ะฟังเรื่องเก่าๆของเขาจนหูชาเลย ฟังซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบแล้ว แต่ผมก็ไม่ได้ขุ่นข้องรำคาญแต่อย่างใด เพราะเรื่องที่เขาเล่าก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร แถมมีแต่เรื่องฮาๆเสียด้วยซ้ำไป
ผมนั่งคุยเป็นเพื่อนจอห์นเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งพี่เอกลับมาถึงบ้าน จอห์นลุกขึ้นไปต้อนรับพี่เอกลับมา กุลีกุจอถือกระเป๋าเอกสารให้ แล้วปลีกตัวเข้าไปในครัวเพื่อเอาน้ำเย็นๆมาให้คนรักดื่ม ผมมองภาพของคนทั้งคู่อย่างเหม่อลอย
ถึงผมจะเห็นคนคู่นี้เขาหวานชื่นกันมาหลายต่อหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอิจฉาพวกเขาเท่ากับในตอนนี้เลย ไม่รู้ว่าผมคิดอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ผมก็อยากจะมีเวลาแบบนี้กับคนที่ผมรักบ้างเหมือนกัน คิดแล้วผมก็เหมือนกับคนหลงทาง ตามหาที่ๆใจผมต้องการไม่เจอ เหมือนกับคนโดนปิดตาข้างเดียว ไม่สามารถเห็นสิ่งที่อยากเห็นตามใจได้
สำหรับตอนนี้คงจะมีแต่เขาคนเดียวเท่านั้นแหละ ที่เป็นทุกๆสิ่งของหัวใจผม ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ไม่เคยใส่ใจในความรักอย่างผม จะเป็นได้ถึงขนาดนี้ การอยากมองเห็นคนๆหนึ่งอยู่ตลอดเวลา อยากพูดคุยและรับฟังกับคนๆเดียวเท่านั้น อยากหายใจร่วมกับคนๆหนึ่งภายใต้บรรยากาศเดียวกัน นี่ผมเป็นอะไรมากไปหรือเปล่า? ทำไมความต้องการต่อคนผู้หนึ่งของผมถึงได้ท่วมท้นมากมายถึงขนาดนี้
แม้มันอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระ ของใครคนอื่น แต่ไม่ใช่สำหรับผม หากใครได้ลองรับรู้และสัมผัสความรู้สึกเดียวกับผมก็คงจะเข้าใจ ว่าสิ่งที่อัดแน่นอยู่ในใจผม ยากจะปฏิเสธมันได้ง่ายๆจริงๆ
“ว่าไงนิค เรื่องที่ต้องการรับรู้เกี่ยวกับนายกายคนนั้นมีอะไรบ้าง?” พี่เอเดินมานั่งข้างๆผม จัดการแย่งรีโมทไปจากมือผมซะเฉยๆแล้วเปลี่ยนช่องไปดูซี่รี่ย์โรแมนติก ที่กำลังฉายอยู่ในช่วงเวลานี้
“กาย?” ผมหันไปมองพี่เอด้วยความแปลกใจ
“อะไรกัน แค่ชื่อเล่นของเขาก็ไม่รู้ แล้วจะจีบเขาติดเร้อ!” พี่เอหันมาทำหน้าแบบว่าไม่อยากจะเชื่อ แล้วหันกลับไปดูละครในทีวีต่อ
“อย่างน้อยผมก็รู้ชื่อจริงของเขาละกัน ว่าแต่ชื่อกายงั้นเหรอ...?” ในที่สุดผมก็ได้รู้ชื่อเล่นของเขาแล้ว ผมรู้สึกเหมือนตัวเองค่อยๆเข้าใกล้เขาเพิ่มขึ้นอีกนิดอย่างไรอย่างนั้น
“โธ่ๆ พ่อคุณเอ๊ย... ชื่อของเขาใครๆเขาก็รู้จักกันทั่วบ้านทั่วเมืองทั้งนั้น!!”
“คร้าบๆ ผมเข้าใจแล้ว เชิญพี่บอกประวัติเกี่ยวกับตัวเขาให้ผมรับรู้หน่อย ขอความกรุณาด้วยนะครับ!” ผมยกมือไหว้พี่เขาอย่างเทิดทูลสุดหัวใจ จนพี่เขาหัวเราะงอหงาย
“อ่ะนะ จะบอกเท่าที่รู้ให้แล้วกัน” ผมนั่งตัวตรงรอคอยรับฟังวาจาของพี่เขาด้วยความตั้งอกตั้งใจ แล้วเวลาก็ผ่านไปหลายนาที แต่พี่เอก็ยังไม่เปิดปากพูดสักที เอาแต่นั่งจ้องหน้าจอโทรทัศน์อยู่นั่นแหละ
“พี่เอคร้าบบบ!! เมื่อไหร่จะเล่ามาสักที!” ผมเขย่าแขนพี่เอไปมา ทำหน้าตาให้ดูเวทนาเป็นที่สุด
“ก็ไม่เห็นเตรียมอุปกรณ์มาจดอะไรเลยนี่! บอกไว้ก่อนนะว่าจะพูดแค่ลอบเดียวเท่านั้น ห้ามมีมาถามซ้ำอีก รบกวนเวลาดูละครของฉันหมด” ตามบัญชา ผมรีบกระวีกระวาดไปหากระดาษปากกาทันที แล้วกลับมานั่งรอฟังอย่างตั้งอกตั้งใจอีกครั้ง
“เริ่มล่ะนะ เขาคนนั้นชื่อ นายธาราธรณ์ วิริยะมหาดิษกุล ทายาทผู้สืบทอดธุรกิจอันมหาศาลของตระกูล หรือก็คือบริษัท VMD ที่ฝรั่งเขาเรียกกัน เป็นลูกชายคนเดียวของ นายธีรพัฒน์ วิริยะมหาดิษกุล ผู้เป็นประธานใหญ่ ปกติเขาอาศัยอยู่ที่ไทย แต่ก็เดินทางไปดูงานตามประเทศต่างๆอยู่บ่อยๆ เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงมาก สร้างสรรค์โครงการต่างๆให้บริษัทอยู่ตลอด จนก้าวหน้ายิ่งกว่าตอนที่พ่อของเขาทำหน้าที่ซะอีก” พี่เอหยุดอยู่แค่นี้ ก่อนจะหันไปตะโกนบอกกับจอหน์ที่อยู่ในครัว
“ดาร์ลิ้ง!! หาอะไรมาให้กินหน่อยสิ หิวจะแย่อยู่แล้ว! ”
“แป๊ปนะจ๊ะเบบี๋ เดี๋ยวจะเอาไปให้ ” ได้ยินเสียงจอห์นแว่วมาจากในครัวโต้ตอบ ผมได้แต่นั่งอึ้งกับคำเรียกหาของคนคู่นี้ สงสัยในอนาคตผมต้องเอาเยี่ยงอย่างดูบ้าง เผื่อรักของผมจะได้หวานชื่นไม่เสื่อมคลายเหมือนคนคู่นี้บ้าง
“ต่อๆนะ เขาจบ MBA จากมหาวิทยาลัยฮาวาร์ด เข้ารับตำแหน่งประธานบริษัทตั้งแต่อายุ23 ทุกวันนี้ดูแลกิจการแทนพ่อทุกอย่าง เขาไม่ชอบออกงานสังคมไม่ชอบการให้สำภาษณ์กับนักข่าว ถ้าเกิดเขาไปออกงานไหนที่ไม่ใช่งานทางธุรกิจก็จะเป็นที่น่าตกใจมาก แต่ยกเว้นงานการกุศลนะ ถ้าเป็นงานการกุศลล่ะก็เขาจะเข้าร่วมบริจาคด้วยเกือบทุกงาน เรียกได้ว่าใจบุญศุลทานจริงๆ อืม... อืม... แล้วมีอะไรอีกน๊า...” พี่เอขมวดคิ้วมุ่นแล้วหันมามองผมอย่างครุ่นคิด
“นึกไม่ออกแล้วล่ะ ที่พี่รู้มันก็แค่ข้อมูลพื้นๆเท่านั้น” เขายิ้มเผล่ ยักไหล่ให้ผมทีหนึ่ง แล้วหันกลับไปดูทีวีต่อ
-
:o
บินกันไปก็บินกันมา....ขนาดอยู่ซอยบ้านเดียวกันยังแทบจะไม่เจอหน้ากันเลย...
นี่เล่นข้ามประเทศ ข้ามทวีป.... :เฮ้อ: พี่นิคฉานนนน จะทำไงเนี่ยยยยยย เป็นรองเค้าทุกอย่างเล๊ยยยยยย
:m29:
-
เป็นเรื่องที่มีรายละเอียดเยอะนะ คนแต่งรู้เยอะเชียว o13
ยังมะเห็นแนวทางอยู่ดี ว่าจะรักกันเมื่อไร สงสัยคนเขียนคนแต่งต้องดองเค็มเราซักวัน o12
ขออีกได้ปะ
-
จะเจอมั้ย ยังต้องลุ้นอยู่นะเนี่ย :a4: :a4: :a4:
-
ดูว่าจะมีเเผนอะไรเอาชนะใจกาย :m3: :m3: :m3:
-
หุหุ รู้ประวัติแล้ว ลุยเลย :m11: :m11: :m11:
-
ขอหั้ยดั้ยเจอกัน วาย วาย นะคับ :m13:
สู้ๆนะ นายนิค :yeb:
-
แล้วจะไล่จับคุณกายได้ไหมเนี้ย
ท่าทางจะยากเอาการอยู่นะครับ
ยังไงก็เอาใจช่วยนะ
-
ไล่ตามไปหาตัวให้เจอ
เจอแล้วอย่าให้คลาดสายตา
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
แบบว่า ช่วงนี้เจ้าของเรื่องอาจจะยุ่งๆๆ เต๋าจะมาช่วยโพสนะคะ ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านนะ
:m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7: :m7:
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ข้อมูลที่พี่เอบอกกับผม ส่วนใหญ่เป็นข้อมูลที่ผมพอจะทราบอยู่แล้วบ้าง มีเพียงแค่บางเรื่องที่ผมไม่รู้เท่านั้น แล้วผมจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะ? ที่พี่เอบอกว่า เขาไปดูงานต่างประเทศอยู่บ่อยๆ เห็นจะจริงเพราะเท่าที่ผมอ่านจากข่าว มันก็มีหลายประเทศอยู่ที่เขาไป
ถ้าเกิดว่าเขาเดินทางอยู่บ่อยๆชนิดไม่ติดที่อยู่แบบนี้ล่ะก็... ผมจะมีปัญญาไปตามเขาทันหรือ? มันช่างลำบากลำบนจริงๆ แถมเปอร์เซ็นที่ผมกับเขาจะได้พบกัน ก็ช่างมีน้อยเหลือเกิน ผมถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง จนพี่เอหันมามอง
“ผิดหวังหรือไงที่พี่รู้อยู่แค่นั้น?” ผมไม่ได้หันไปมองหน้าพี่เขา ทำเพียงแค่ส่ายศีรษะไปมาเท่านั้น
“เปล่าหรอกครับ เพียงแต่ผมกำลังคิดถึงความเป็นไปได้ที่ผมจะได้เจอกับเขาเท่านั้น...” ผมบอกพี่เอไปตามตรง พยายามเค้นสมองครุ่นคิดถึงหนทางที่จะเป็นไปได้ ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม
“นั่นสินะ แค่จีบเขาก็ยากอยู่แล้ว แต่การได้มีเวลาพบกับเขานี่ยิ่งแทบเป็นไปไม่ได้จริงๆ เพราะว่าเราไม่ใช่คนระดับเดียวกับเขานี่นะ นิค พี่ว่า... ตัดใจไม่ดีกว่าเหรอ? นิคแค่เล่นๆนึกสนุกใช่ไหมล่ะ? ” ผมหันไปจ้องพี่เขาเขม็งทันที เมื่อได้ยินคำพูดสุดท้ายของพี่เอ
“ผมไม่ได้แค่เล่นๆนะ!! ผมตั้งใจจริง!!!” ผมตะคอกใส่พี่เขาด้วยความโมโห เขาพูดกับผมอย่างนี้ได้ยังไง เลิกเหรอ? เล่นสนุกงั้นเหรอ? ไม่อยากจะคิดเลยว่านี่เป็นคำพูดจากปากคนที่ผมคิดว่าเขาเข้าใจในตัวผมเป็นอย่างดี
“เอ่อ... นิคพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจดูถูกเธอ แค่ไม่อยากเห็นเธอลำบาก และพบเจอกับความผิดหวังกลับมาเท่านั้น...”
“แค่ไอ้เรื่องลำบากน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ผมไม่หวั่นอยู่แล้ว แต่จะให้ผมถอดใจง่ายๆโดยที่ยังไม่ทันได้เริ่มอะไรล่ะก็ ไม่-มี-ทาง!” ผมบอกอย่างมุ่งมั่น จงใจเน้นคำพูดให้พี่เอได้รับรู้ถึงจิตใจของผม
“นี่นิคเอาจริงหรือ?” พี่เขาจ้องหน้าผมด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ ผมจึงได้เพียงแต่พยักหน้าตอบเขาไปเท่านั้น
บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ ผมได้แต่ครุ่นคิดหาหนทางอยู่คนเดียวในใจเท่านั้น ได้ยินเสียงถอนหายใจอยู่หลายคราจากคนข้างๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก จนกระทั่งพี่เอเปิดปากพูดทำลายความเงียบขึ้นมา
“พี่จะร่วมมือด้วยละกันนิค เพื่อให้น้องของพี่สมหวัง พี่จะพยายามเท่าที่พี่ทำได้นะ” ผมหันไปมองหน้าพี่เอด้วยความแปลกใจ
-
“พี่จะช่วยผมได้ยังไงเหรอ?!!” ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นทันที เมื่อเห็นพี่เอยิ้มแบบมีลับลมคมนัย
“ก็คืองี้นะ เธอก็รู้ใช่ไหมที่คุณกายมาทำสัญญากับทางโมเดลลิ่งเราน่ะ” ผมพยักหน้าตอบพี่เขาไปแต่ในใจก็ยังคงสงสัยอยู่ ว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องของผมด้วย
“คือทางบริษัทวิริยะมหาดิษกุล จะตั้งแบรนด์สินค้าตัวใหม่บุกตลาดแฟชั่น แล้วพี่ก็เพิ่งมารู้จากปากมาดามเมื่อไม่นานมานี้ว่า สินค้าแบรนด์ใหม่ตัวนี้ เป็นเสื้อผ้าสำหรับบุรุษ...” พี่เอยิ้มกว้างให้ผม แล้วทำท่าให้ผมคิดต่อ ผมมองพี่เขาตาโตอย่างเหลือเชื่อ
“หรือว่า...? จริงเหรอพี่!! ” ผมจับไหล่พี่เอเขย่าไปมาด้วยความดีใจ
“เป็นความจริง เพียงแต่ว่ายังไม่ได้ระบุตัวนายแบบที่จะได้เข้าร่วมงานนี้เลย ” พี่เอมองผมยิ้มๆเมื่อเห็นผมดีใจจนออกนอกหน้า
“งานเริ่มเมื่อไหร่หรือครับ?”
“ประมาณกลางเดือนหน้าน่ะ เห็นทางนั้นเขาว่าอย่างนั้นนะ” ผมรู้สึกดีใจจนทำอะไรไม่ถูกจริงๆ งานนี้ผมไม่มีทางพลาดแน่ๆ และผมก็คิดว่าอาจมีสิทธิ์ได้พบกับเขาอย่างแน่นอน คงไม่มีทางที่คุณกายเขาจะทิ้งงาน โดยไม่มาสนใจติดตามดูหรอก ผมมั่นใจ
หนทางที่เคยมืดมิดของผม เริ่มค่อยๆสว่างขึ้นแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองมีกำลังใจขึ้นโขเลย มันไม่ใช่เรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว! คราวนี้แหละผมจะไม่ยอมให้โอกาสที่ได้มายากแบบนี้หลุดมือไปแน่นอน!
ผมจะทุ่มเทความรักทั้งหมดที่ผมมีไปให้เขา ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาไม่สามารถลืมผม และมีตัวผมประทับอยู่ในใจเขาอย่างไม่มีวันลบเลือนหายไป
ต้องคอยดูกันต่อไปว่าการเดิมพันทั้งหมดของหัวใจผมในครั้งนี้ จะสำเร็จหรือล้มเหลว ผมไม่อยากจะคิดถึงความผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต แต่ผมจะมองอยู่แค่เพียงปัจจุบันเท่านั้น อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ในเมื่อผมได้พยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว ถึงจะต้องพบกับความผิดหวังกลับมา ผมก็ต้องทำใจรับมัน
หากผมต้องโชคร้าย คงไม่อาจโทษใครได้ คงต้องโทษที่ตัวผมเอง ที่ไม่มีวาสนาพอ แต่ผมก็ไม่รู้ว่าเมื่อได้พบกับสถานการณ์เลวร้ายจริงๆ ผมจะทำใจยอมรับได้โดยดุษณีอย่างที่ใจคิดรึเปล่า?
แต่มันอาจจะไม่เลวร้ายถึงขั้นนั้นก็ได้ ผมได้แต่คิดเข้าข้างตัวเองเท่านั้น...
___________________________________________
-
หุหุ ลุยโลด :m11: :m11: :m11:
-
จะได้พบสบเจอกันแว้ว
:m11: :m11: :m11: :m23:
-
:m1:
มีความหวังแล้ววววพี่นิค....ดีใจจังงงงเลยยย เอาใจช่วยยยยย
พี่นิคนี่ท่าทางหลงสเน่ห์กายเอามาก ๆ เลยนะเนี่ยยยยยยยยย
รีบมาต่อนะครับบบบบบบ รออยู่.......
:bye2:
-
ลุย เลย ไอ้ น้อง :a1: :a1: :a1: :a9: :a9: :a9:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
แล้วจะไล่จับคุณกายได้ไหมเนี้ย
ท่าทางจะยากเอาการอยู่นะครับ
ยังไงก็เอาใจช่วยนะ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผมกลับมาแย้วครับ
มาอ่านได้ละครับผม อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
สู้ๆๆนะคับ
จับให้ได้เร็วๆนะคับ อิอิ :a1: :a1: :a1:
-
อยากอ่านมากมากมาก ต่อด่วนคับ :a6: :a6: :a6: :a6:
-
เมืองมิลาน ประเทศอิตาลี
เรโอเข้ามาปลุกผมที่ห้องตอนเก้าโมงเช้า บอกให้ลงมาทานอาหารเช้าร่วมกัน มันรอผมอาบน้ำแต่งตัวจนเสร็จ แล้วพวกเราก็ลงไปที่ห้องอาหารด้วยกัน
คุณพ่อคุณแม่และน้องสาวคนเดียวของเจ้าเรโอ โรซีน่า ปีนี้เธอเพิ่งเข้าวิทยาลัย เรียกได้ว่าอายุห่างจากผมและเรโอค่อนข้างเยอะทีเดียว พวกเขามานั่งรอพวกผมที่โต๊ะอาหารอยู่ก่อนแล้ว ผมรู้สึกเขินนิดหน่อย ที่มาอาศัยบ้านเขาอยู่ แต่กลับตื่นช้ากว่าเจ้าของบ้าน แถมยังต้องให้มาปลุกอีก แต่ดูเหมือนครอบครัวนี้จะไม่คิดมากเท่าผม ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว พวกเขามักจะปฏิบัติต่อผมเฉกเช่นเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่เสมอ
พวกเราร่วมรับประทานอาหารเช้าด้วยกันอย่างเป็นกันเอง คุณพ่อของเรโอถามผมถึงเรื่องงานที่มิลาน ผมก็บอกเท่าที่บอกได้ เพราะถึงบอกรายละเอียดไป จะเสียอรรถรสในการรับประทานอาหารไปเสียเปล่าๆ
“พี่กาย หน้าพี่ดูซีดเซียวยังไงไม่รู้ ทานน้ำมะเขือเทศหน่อยนะคะ จะได้สดชื่นขึ้น” ผมมองตามโรซีน่าที่ลุกไปรินน้ำมะเขือเทศให้ผมตาปริบๆ พลางหันไปมองคนบนโต๊ะทุกคน ที่กำลังจ้องผมเป็นตาเดียว
“จริงๆด้วย ลูกดูหน้าซีดๆนะ ไม่สบายรึเปล่า?” คุณแม่เรโอถามผมอย่างห่วงใย
“เปล่าครับ ผมสบายดี” ผมบอกท่านยิ้มๆ
“’งั้นก็ต้องกินเข้าไปเยอะๆ จะได้มีแรง” เจ้าเรโอรีบตักอาหารหลายอย่างลงมาในจานผมชนิดยัดเหยียดไม่ให้ผมได้ทันปฏิเสธ
“ใช่ๆ กินเยอะๆเลยลูก” แถมคุณพ่อก็ยังสนับสนุนอีก ผมจึงไม่สามารถทัดทานต่อไปได้ จำต้องกินอาหารในจานให้หมด เพื่อไม่ให้ทุกคนเป็นห่วงอีก
โรซีน่า ยกน้ำมะเขือเทศมาให้ผมพร้อมรอยยิ้ม เธอเป็นคนสวยมากเลยทีเดียว ตอนเธอเป็นเด็กยังเล่นซนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่เลย ไม่นึกเลยว่าพอโตเป็นสาวจะสวยน่ารักถึงขนาดนี้
“ขอบคุณครับ” ผมรับแก้วจากเธอมา พร้อมทั้งยกขึ้นดื่มให้เธอเห็น ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยจะชอบน้ำมะเขือเทศนี่เท่าไรนัก แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจ ผมจึงต้องจำใจดื่มมันเข้าไป
บรรยากาศเป็นไปด้วยความอบอุ่นเป็นกันเอง ผมรู้สึกว่า ผมถูกคนเหล่านี้ดึงเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย รับรู้ถึงความอบอุ่นห่วงใยซึ่งกันและกันของคนในครอบครัว รับรู้ถึงความรักที่มีให้ต่อกันด้วยความผูกพัน ซึ่งผมไม่เคยได้สัมผัสมันมาก่อน จากคนในครอบครัวผมเลย
พอรับประทานอาหารเสร็จ ผมก็ขอตัวไปที่เครือบริษัทสาขามิลาน โดยที่เจ้าเรโอขับรถไปส่งตามระเบียบ เมื่อเรโอพาผมมาส่งที่บริษัท มันก็ขอตัวไปดูงานที่ร้านต่อ แล้วบอกว่าถ้าผมจะกลับเมื่อไหร่ ให้โทรเรียกมันมารับ
ความจริงผมไม่อยากรบกวนมันนัก เพราะคนขับรถของผมที่นี่ก็มี ไม่เห็นต้องลำบากมัน แต่มันก็ยังจะดึงดัน บอกว่ายังไงก็กลับทางเดียวกัน จะสิ้นเปลืองทำไมให้มากความ ผมก็เข้าใจมันดี เลยไม่ได้ว่าอะไรมันอีก
ผมเดินทางมาที่มิลานในครั้งนี้ เพื่อมาตรวจสอบโครงการอุตสาหกรรมอัญมณีและเครื่องประดับของบริษัทผม ซึ่งมาเปิดตลาดที่มิลานเมืองแห่งแฟชั่นนี้ และเพื่อเข้าร่วมงานประชุมการเจรจาการค้ากับผู้ประกอบการชาวอิตาเลี่ยนและยุโรป ซึ่งจะเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ติดต่อกันเป็นเวลาสามวัน
เมื่อผมมาถึงห้องทำงานตำแหน่งประธานบริษัท ที่ปรกติจะว่างเว้นไว้ให้ผม ผมก็จัดการเรียกพบประธานสาขา ที่ถือเป็นตำแหน่งสูงที่สุดของสาขา มีหน้าที่ควบคุมดูแลบริษัทสาขามิลานแห่งนี้
เมื่อพูดคุยหาลือกับประธานสาขาเสร็จ ผมก็จัดการเรียกประชุมผู้บริหารสาขาทุกคนทันที หัวข้อหลักในการประชุมครั้งนี้คือ การตรวจสอบการบริหารงานและความพร้อมของแต่ละหน่วยงานในการเป็นเจ้าภาพในงานประชุมใหญ่ในวันพรุ่งนี้
ผมต้องการให้ทุกอย่างออกมาเพอร์เฟ็คไร้ความผิดพลาด เพราะถ้าเกิดมีความผิดพลาดขึ้นมา นั่นหมายถึงความน่าเชื่อถือของบริษัทก็จะลดลง และส่งผลต่อความสำเร็จหรือล้มเหลวของโครงการนี้
เพราะฉะนั้นเพื่อให้ทุกอย่างออกมาไม่ผิดพลาด ผมจึงต้องตรวจสอบแล้วตรวจสอบเล่าเพื่อให้เกิดความมั่นใจ ตรวจดูการประสานงานของทุกหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เพื่อให้ทุกอย่างออกมาลงตัว
แม้ผมจะดูเข้มงวดไปบ้าง แต่เพื่อไม่ให้สิ่งผิดพลาดเล็กน้อย มากระทบถึงงานใหญ่ ผมก็ต้องทำ ซึ่งผมคิดว่าผู้มีหน้าที่รับผิดชอบทุกคนจะต้องเข้าใจ และปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดแน่นอน
การประชุมดำเนินไปอย่างยืดยาวเหมือนจะไม่จบไม่สิ้น ผมรู้สึกปวดหัวตุ้บๆ อยากจะให้ช่วงเวลาที่ต้องดำเนินงานอยู่ที่มิลาน จบๆไปโดยเร็ว หลังจากนี้ผมจะได้มีเวลาหายใจสะดวกแล้วกลับไปที่เมืองไทยอย่างสบายใจเสียที
แต่ผมก็ต้องอยู่ที่นี่อีกสามวัน แล้วตลอดช่วงสามวันที่จะถึงนี้ มันจะต้องเคร่งเครียดมากขึ้นกว่าวันนี้อีกเป็นเท่าตัวอย่างแน่นอน ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงเมื่อนึกถึง
-
เย้แอบมีคนมาต่อ ขอยาวยาวได้ปะ :m26: :m26: :m26:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อยากหั้ยนิค เจอ กาย วาย วาย :m18:
แล้วหั้ย กาย เปิดจัยรัก นิค เร็วเร็ว ด้วยคับ :m1:
-
ลุ้นให้เจอนิคไวไวนะ :a10: :a10:
-
:เฮ้อ:
ฟังบรรยายชีวิตกายแล้วน่าสงสารคนรวยเหลือเกินนนนนนน :m23:
มาเป็นคนจนกัดก้อนเกลือกินอย่างเราดีกว่ามะกายยยยยยย......
นิคจะช่วยพี่กายให้หลุดจากวัฎฎะชีวิตนี้ได้รึเปล่านะ.... คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ.... :confuse: :m25:
:110011: :เชิป2:
-
หลังจากการประชุมได้เสร็จสิ้น ผมก็โทรบอกเรโอว่าไม่ต้องมารับแล้ว เพราะว่านี่ก็เป็นเวลาเกือบๆสามทุ่มเข้าไปแล้ว ผมยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลย ฉะนั้นผมค้างที่นี่เลยจะสะดวกกว่า ผมรู้สึกเพลียมาก แต่ก็ต้องอยู่สะสางงานที่บริษัทต่อ
บนชั้นบนสุดของตึกบริษัทสาขา จะเป็นชั้นที่พักส่วนตัวของผม ซึ่งมีอยู่แบบนี้ทุกแห่งในบริษัทสาขาทั้งหมด ผมยังไม่ได้เข้านอนทั้งที่เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว เพราะผมกำลังนั่งตรวจดูเอกสารสำคัญต่างๆที่จะต้องใช้ประกอบในการประชุมวันพรุ่งนี้
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยล้า แล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอน เมื่องานทุกอย่างได้เสร็จสิ้นหมดแล้ว
ผมนอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง คิดอะไรเรื่อยเปื่อยในใจ แล้วใบหน้าของคนๆหนึ่ง ที่ผมไม่อยากนึกถึง ก็ผุดขึ้นมาในความคิด ใบหน้าของไอ้ฝรั่งนั่น!
ผมสะลัดศีรษะไปมา ซุกหน้าลงกับหมอน พยายามไล่หมอนั่นออกไปจากความคิดให้ได้ ทำไมผมต้องนึกถึงหน้ามันด้วย! หรือเพราะความเกลียดชังมันฝังใจ ผมถึงลืมหนุ่มฝรั่งคนนั้นไม่ได้สักที
ผมไม่อยากจะคิดไม่อยากจะนึกถึงคนพันธุ์นั้นเลยจริงๆให้ตายสิ ทำไมจะต้องมารังควานกระทั่งในความคิดผมด้วย อยากจะบ้าตายจริงๆ
ผมรู้สึกปวดหัวหนึบๆ วันนี้ก็มีอาการแบบนี้มาทั้งวัน สงสัยผมจะโหมงานหนักติดต่อกันนานเกินไปกระมัง ร่างกายถึงได้คอยประท้วงแบบนี้ เห็นทีหลังจากงานในครั้งนี้ ผมคงต้องหาเวลาพักผ่อนร่างกายเสียหน่อยแล้ว
ผมตั้งโทรศัพท์มือถือให้ปลุกหกโมงเช้า ซัดยานอนหลับไปหนึ่งเม็ดแล้วนอน เพราะถ้าไม่กิน เวลานอนของผมก็จะลดน้อยลง ซึ่งมันไม่ดีเลยเมื่อนึกถึงการประชุมในวันพรุ่งนี้
ยานอนหลับเริ่มออกฤทธิ์ ความง่วงงุนเข้าครอบงำตัวผม แล้วผมก็หลับไปในเวลาไม่ช้า จนแทบจะไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด...
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นช้ากว่าเวลาที่ปลุกเอาไว้หนึ่งชั่วโมง แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะการประชุมจะเริ่มขึ้นเมื่อเวลาเก้าโมง ผมแค่เผื่อเวลาให้กับตัวเองไว้เท่านั้น
ผมอาบน้ำแต่งตัว แล้วลงลิฟต์ไปยังชั้นถัดลงมา ที่เป็นชั้นของห้องทำงานประธานบริษัท ผมจัดการติดต่อผู้บริหารและหน่วยงานที่เกี่ยวของทุกคน เข้าประชุมอีกครั้ง เป็นครั้งสุดท้ายก่อนการปฏิบัติงานจริง
การประชุมเป็นไปอย่างรวดเร็ว กระชับสั้นได้ใจความ เพราะเวลาเหลือน้อยเต็มทีแล้ว ดังนั้นผมจึงรีบสั่งการและสรุปแผนงานเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อให้ผู้เกี่ยวข้องทุกคนนำไปปฏิบัติตามโดยไม่บกพร่อง
“เอาล่ะ! ผมหวังว่าทุกคนจะเข้าใจหน้าที่ของตน และผมเชื่อมั่นในตัวพวกคุณทุกคน ขอให้ทุกคนโชคดี จบการประชุมเพียงเท่านี้... ” ผมลุกขึ้นบอกเมื่อทุกอย่างได้เสร็จสิ้นแล้ว
“ครับ/ค่ะ ท่านประธาน” ผู้ร่วมประชุมต่างขานรับผมอย่างแข็งขัน ผมยิ้มน้อยๆโต้ตอบ เพื่อผ่อนคลายทุกคนจากอาการตึงเครียด เพราะก่อนหน้านี้ผมคงจะทำหน้าเครียดมาก จึงส่งผลให้ทุกคนพากันเคร่งเครียดตามไปด้วย
ผมเดินออกจากที่ประชุม ท่ามกลางรอยยิ้มของผู้ใต้บังคับบัญชาทุกคนที่ส่งมาให้ เหมือนกับเป็นกำลังใจให้ผม นั่นสินะ! ผมไม่ได้ทำงานคนเดียวสักหน่อย ถ้าไม่มีพวกเขาคอยให้ความร่วมมือ ผมเพียงคนเดียวจะไปทำอะไรได้ มันก็เหมือนกับคนปราศจากแขนขานั่นแหละ ถ้าไม่มีแขนขา จะสามารถเดินไปถึงจุดหมายได้หรือ?
งานประชุมการเจรจาการค้ากับผู้ประกอบการชาวอิตาเลี่ยนและยุโรปในวันนี้ ดำเนินไปอย่างราบรื่นไม่ติดขัด และผมก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนี้ไปตลอดทั้งสามวันด้วย
ผมรู้สึกเหนื่อยมากกว่าปรกติที่เคยเป็น คงเป็นเพราะผมต้องใช้สมองและความคิดอย่างหนักกระมัง ถึงได้เป็นแบบนี้ ถึงภายนอกผมจะดูเหมือนปรกติ แต่นั่นก็เพราะผมแสร้งทำ เพื่อให้คนอื่นเห็นเป็นอย่างนั้น ถ้าผมทำตัวหมดสภาพ งานการที่สำคัญอาจจะเสียหายได้ เพราะฉะนั้นผมจึงต้องอดทนเข้าไว้
งานประชุมทั้งสามวันผ่านไปอย่างเชื่องช้ามากสำหรับผม แต่ในที่สุดก็จบลงด้วยดี ผมจึงได้ถือโอกาสอันน่ายินดี เปิดงานเลี้ยงฉลองความสำเร็จให้แก่พนักงานทุกคน เพื่อเป็นการขอบคุณในความร่วมมือที่เป็นไปด้วยดี
ผมมาเปิดงานเลี้ยงฉลอง แล้วกล่าวสุนทรพจน์ขอบคุณพนักงานทุกคน จากนั้นผมก็ปลีกตัวออกจากงานไป เรโอมารอรับผมที่บริษัท ผมจึงกลับไปพร้อมกับเรโอ ไปอยู่บ้านมันอีกคืน แล้วพรุ่งนี้ผมกะว่าจะขึ้นเครื่องบินกลับเมืองไทยเลย
“นายดูท่าทางแย่ลงนะ” เรโอเอ่ยขึ้นหลังจากที่ขับรถใกล้จะถึงบ้านมันแล้ว มันมองทางข้างหน้าสลับกับมองหน้าผมไปมา
“อืม... เหนื่อยนิดหน่อยน่ะ”
“งั้นเหรอ? แต่ฉันว่าไม่นิดแล้วม้าง... ท่าทางเหมือนคนหมดแรงแบบนี้” แล้วมันก็เอามือข้างหนึ่งปล่อยจากพวงมาลัยมาแตะหน้าผากผม
“ตัวรุมๆนะ อยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันเถอะ ไว้ดีขึ้นแล้วค่อยกลับก็ได้” น้ำเสียงของเรโอเจือด้วยความเป็นห่วงจนผมรู้สึกได้
“กินยานอน เดี๋ยวก็หายน่า นายไม่ต้องห่วงหรอก... ฉันอยากรีบกลับเมืองไทยสะสางงานที่คั่งค้างไว้ ฉันทิ้งมันมานานเกินไปแล้ว...” ผมบอกแล้วส่งยิ้มให้มันอย่างฝืนๆ
“เหอะ! อะไรก็งานๆ ชีวิตนี้มีแต่งาน หายใจเข้าออกอะไรก็งาน ทำไมไม่รู้จักปล่อยวางซะบ้างห๊ะ!! แกจะไปแคร์อะไรมากมายกับบริษัทที่เป็นของไอ้แก่มากตัณหานั่น! หรือแกทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน๊อตเพื่อหาเงินให้พ่อแกเสพสุขบำรุงบำเรอเมีย!!” ไอ้เรโอใส่อารมณ์กับผมทนที ดูเหมือนมันจะไม่พอใจกับคำพูดของผมเมื่อกี้เอามากๆ แต่คำพูดของมัน ล้ำเส้นเกินไปแล้ว... ผมไม่อยากจะฟังอีกต่อไป
“พอเถอะ...” ผมบอกมันอย่างใจเย็น แต่มันก็ยังไม่ยอมหยุด
“ฉันไม่เข้าใจแกจริงๆเลยว่ะ! แกทำตัวเหมือนกับคนไม่รักตัวเอง แกไม่เคยสนใจหรือใส่ใจในตัวเองเลย แกทำตัวอย่างกับเป็นเครื่องมือให้พ่อแก ทั้งที่แกก็มีเลือดเนื้อจิตใจ !! แกไม่...”
“หุบปากซะ!!!” ผมตะคอกใส่เรโอเสียงดังอย่างอดรนทนไม่ไหว
ทั่วทั้งคันรถเงียบสงบในทันใด ผมยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความปวดหัว หลับตาลงอย่างไม่ต้องการรับรู้เรื่องใดๆอีกทั้งสิ้น ได้ยินเสียงของเรโอดังแว่วทำลายความเงียบขึ้นมาอย่างแผ่วเบา
“...แกไม่เป็นห่วงตัวเอง ก็นึกถึงคนที่เป็นห่วงแกซะบ้าง...”
ผมไม่ได้โต้ตอบคำพูดของมัน แต่จมอยู่ในภวังค์ความคิดของตน ผมเข้าใจดี ในคำพูดทั้งหมดของมัน เข้าใจว่ามันห่วงใยผมขนาดไหน เข้าใจในความรักที่มันมีต่อผมในฐานะเพื่อน แต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจคือ ตัวผมเอง...
ผมไม่เข้าใจในตัวเองจริงๆ...
ถ้าตัวผมเองยังไม่เข้าใจในตัวเอง แล้วจะมีใครเข้าใจผมได้กันเล่า?
____________จบตอน____________
-
:m26:
เอ....เรโอจะแอบชอบกายรึเปล่านะ.... :m28:
นี่ละ กาย ถึงต้องมี พี่นิค มาคอยดูแล... เพราะเอาแต่ทำงานนนนน จนไม่ดูแลตัวเองงงงง :m12:
รอเวลาพบหน้ากันอีกครั้งงงงง ... เอาใจช่วยพี่นิค...
:m4:
-
เริ่มแผนการพิชิตได้แล้วนะ อิอิ อยากเห็นฉาก sweet แล้วอะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
วันนี้มาต่อให้เอง :a4: ขอบคุณเต๋ามากๆเลยค่ะที่มาช่วยโพสให้
==========================================================================
Chapter: 8 ลักพาตัว
เวลานี้ผมกำลังยืนรอคนๆหนึ่งอยู่ที่อาคารผู้โดยสารขาเข้าสนามบินสุวรรณภูมิ ความจริงผมมาถึงที่เมืองไทยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ที่มาอยู่ที่สนามบินอีกครั้งในวันนี้ ก็เพราะว่าเขาคนนั้นกำลังจะมา...
ผมกำลังรอใครอยู่นั้นหรือ? คงต้องย้อนความกลับไปเมื่อสามวันก่อน...
ผมนอนค้างที่บ้านพี่เอหนึ่งคืนเพื่อหารือถึงแผนการต่างๆที่จะสามารถใช้ในการเข้าถึงตัวคุณกายได้ แล้วก็ได้นามบัตรของคุณกายมาจากพี่เอด้วย ซึ่งพี่เอได้รับมาจากเขาตอนที่เจรจาทำสัญญากัน ในนามบัตรมีเบอร์ของคุณกายด้วย แต่ผมยังไม่กล้าโทรไปหรอก ขืนโทรไป เกิดเขาไหวตัวทันจะทำยังไง ผมไม่อยากให้เขาเตลิดหลุดมือผมไปอีกครั้ง
พอเช้าวันรุ่งขึ้นผมก็ออกจากบ้านพี่เอไปเก็บของที่ห้องพัก แล้วขับรถมาที่คฤหาสน์แถวเคนชิงตัน ที่ๆผมได้พบและพูดคุยกับคุณกายอีกครั้ง
ผมมาด้อมๆมองอยู่หน้าประตูคฤหาสน์อยู่นานสองนาน ภาวนาว่าเขาจะยังอยู่ที่นี่ แม้อีกใจหนึ่งจะคิดไว้ว่าเขาไม่น่าจะอยู่แล้วก็ตาม ผมพอจะเข้าใจในตัวเขาอยู่บ้าง ว่าเขาคงไม่โง่พอที่จะอยู่ที่นี่หรอก นอกจากเขาจะอยากเจอผม ซึ่งก็เป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำที่จะเป็นอย่างนั้น
ผมยืนเกาะประตูรั้วอยู่พักใหญ่ก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม
“สวัสดีครับ คุณมาหาใครหรือครับ?” ชายคนนั้นถามผมจากในรั้วคฤหาสน์
“อะ เอ่อ... ผมมาหาคุณกายน่ะครับ” ผมบอกไปด้วยใจที่เต้นระทึก
“คุณชายไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วครับ คุณมีธุระอะไรฝากไว้ไหมครับ? ผมจะได้ไปเรียนคุณท่านให้”ภาษาอังกฤษสำเนียงคนไทยของคุณลุงคนนี้ ทำให้ผมถึงกับยิ้มออกมา เพราะดูท่าเขาจะไม่ค่อยถนัดใช้ภาษาอังกฤษเท่าไรนัก ผมจึงเปลี่ยนมาพูดภาษาไทยกับคุณลุงแทน
“แล้วทราบไหมครับว่าคุณกายไปที่ไหน? คือ ผมมีธุระที่จำเป็นจริงๆครับ” คุณลุงคนนั้นทำหน้าแปลกใจอย่างมาก ก่อนจะพูดไทยตอบโต้ผม
“คุณชายไปมิลานตั้งแต่เย็นวานแล้วครับ”
“เขาจะอยู่ที่มิลานนานไหมครับ ผมไม่อยากคลาดกับเขาอีก” คุณลุงคนนั้นขมวดคิ้วมุ่น สายตาของเขาดูเคลือบแคลงสงสัยในตัวผม ผมเริ่มรู้สึกหวั่นๆ จึงตอบรับสายตาคุณลุงด้วยการฉีกยิ้มพิมพ์ใจเพียงเท่านั้น
“เอ่อ... รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียนถามคุณท่านให้” แล้วคุณลุงคนนั้นก็หันหลังเดินจากไป
ผมได้แต่ยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียว คุณกายไปมิลานเมื่อเย็นวาน... เกินการคาดคิดของผมมาก ทั้งๆที่ผมเพิ่งเจอกับเขาเมื่อเช้าวานนี้ พอตกเย็นก็รีบบินออกจากอังกฤษเลยเหรอ? มันเป็นเรื่องบังเอิญ หรือเขาจงใจหนีผมกันแน่! ผมได้แต่แค่นยิ้มสมเพชตัวเองอย่างฝืดเคือง
สักพักคุณลุงคนเดิมก็มาเปิดประตูรั้วให้ผม ผมได้แต่ยืนมองการกระทำของเขาอย่างประหลาดใจ
“เชิญครับ คุณท่านต้องการพบคุณน่ะครับ” เขาทำท่าเชื้อเชิญผมให้เข้าไป ตอนนั้นผมรู้สึกขาแข็งทื่อก้าวเดินไม่ออกในทันใด แต่ก็ต้องเดินตามหลังคุณลุงเข้าไปจนได้ ด้วยความคิดที่ว่า
ไม่เข้าถ้ำเสือแล้วจะได้ลูกเสือเหรอ?!!
ผมนั่งตัวเกร็งอยู่ที่โถงรับแขกของคฤหาสน์ ยังคงไม่เห็นคุณท่านที่คุณลุงคนนั้นว่าปรากฏออกมาให้เห็นสักที ไม่รู้ว่าคุณท่านคนนั้นเป็นใคร จะใช่ นายธีรพัฒน์ วิริยะมหาดิษกุล คุณพ่อของคุณกายหรือเปล่า? เมื่อนึกถึงความเป็นไปได้ว่าจะเป็นพ่อของเขา ผมถึงกับกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นทันที นี่ผมเข้ามาหาผลพลอยได้ หรือเข้ามาหาเรื่องใส่ตัวกันนี่!!
ในขณะที่ใจผมเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หวั่นวิตกไปต่างๆนาๆนั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม หัวใจผมเต้นระรัวทันทีขณะเงยหน้ามองคนที่มา แล้วผมก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อหญิงคนนั้นเพียงแค่เอาน้ำมาเสริฟ์แล้วจากไปเท่านั้น
และแล้วสิ่งที่ผมรอคอยก็มาเยือนจนได้ ชายหญิงวัยประมาณหกสิบคู่หนึ่ง เดินเข้ามาในโถงรับแขก ทั้งคู่ส่งยิ้มให้ผม ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งที่โซฟาตรงข้ามกับผม
“เธอเป็นเพื่อนของกายหรอกหรือ?” เป็นฝ่ายหญิงเปิดปากถามผมขึ้นก่อน
“อ่ะ เอ่อ... ครับ จะว่าอย่างนั้นก็ได้” ผมตอบไปอย่างอึกอัก เห็นคนทั้งคู่ขมวดคิ้วอย่างเคลือบแคลง ผมจึงต้องรีบทำตัวให้เป็นปรกติและเป็นธรรมชาติมากที่สุด
“กายเขาไปประชุมที่มิลานน่ะ ตอนนี้น่าจะยุ่งจนหัวหมุนเลยล่ะ” ชายอีกคนหนึ่งบอกผม ผมจึงได้แต่พยักหน้ารับคำเท่านั้น แต่ในใจกลับรู้สึกเป็นห่วงคุณกายขึ้นมา ไม่รู้ว่าเขาจะทำงานเหนื่อยมากหรือเปล่า? มีเวลานอนหลับพักผ่อนบ้างไหม?
“ได้ยินว่าเธอพูดไทยได้ เป็นลูกครึ่งรึเปล่า? อืม...แต่ดูเหมือนไม่น่าจะใช่นะ คุณว่าไหม?” หญิงคนนั้นมองผมอย่างพินิจพิจารณาแล้วหันไปถามคุณลุงที่นั่งข้างๆอย่างขอความเห็น ผมคิดว่า ที่คนคู่นี้ทราบว่าผมพูดไทยได้ ต้องเป็นเพราะคำบอกเล่าของชายที่มาเปิดประตูให้ผมแน่นอน
“เปล่าหรอกครับ คุณน้าของผมเป็นคนสอนให้ตั้งแต่เด็กๆแล้วครับ ท่านเป็นคนที่รักเมืองไทยมากเลยล่ะครับ” ผมไขข้อข้องใจให้กับคนทั้งคู่อย่างภาคภูมิใจ
“’งั้นหรอกหรือ? ปกติพวกเราไม่ค่อยได้เจอเพื่อนของกายสักเท่าไหร่ นอกจากเจ้าเรโอ ตอนแรกก็นึกว่าหลานของฉันเป็นคนขาดแคลนเพื่อนซะอีก เห็นคบเพื่อนอยู่แค่คนเดียวตั้งนาน ” คุณป้าบอกกับผมยิ้มๆ ผมจึงยิ้มตอบเธอไปด้วยอารมณ์ที่ผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น
“แล้วพวกคุณทราบไหมครับว่าคุณกายจะกลับไปเมืองไทยเมื่อไหร่?” ผมตัดสินใจถามออกไป เพราะการเจอกับคุณกายที่ประเทศไทยมันง่ายกว่าการไปตามหาในที่อื่น ผมจึงกะว่าจะไปรอเขาที่เมืองไทยก่อน
“อืมม์ คงหลังจากงานประชุมที่มิลานเสร็จสิ้นล่ะนะ กายคงจะรีบกลับเมืองไทยทันทีเพราะเป็นห่วงงานที่นั่นน่ะ” คุณป้าบอกผม
“แล้วทำไมเราไม่โทรไปถามกายเขาดูล่ะ?” คุณลุงถามผมขึ้นมาหลังจากที่เงียบอยู่นาน
“ผมไม่กล้าโทรครับ กลัวเขาติดงานอยู่ ผมไม่อยากจะรบกวนเขาครับ” ผมบอกไปด้วยความจริงเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น “ผมคิดว่าจะไปรอคุณกายที่เมืองไทยก่อนน่ะครับ ถ้าเขาจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่ ผมจะได้ไปรอรับเขาที่สนามบินเลย”
“อืม... ไว้จะลองโทรถามกายให้ละกันนะพ่อหนุ่ม” คุณป้าบอกผม
“อ่า...ครับ รบกวนด้วยนะครับ นี่ครับนามบัตรของผม” ผมยื่นนามบัตรให้คุณป้าไป “ถ้าได้เรื่องยังไงอย่าลืมติดต่อผมนะครับ”
“จ้ะ ชื่อนิคโคลัสหรือ?” คุณป้ามองนามบัตรของผมแล้วถาม
========================================================================
ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ o1
-
เหอะๆ น่าแปลกอยู่นะ เป็นเพื่อนแต่ไม่กล้าโทร
กลับมาหาถึงบ้าน
:m29: :m29: :m29:
ไม่ได้จับผิดนะ แต่ถ้าผมเป็นพ่อกาย คงสงสัยนึกว่าเจ้าหนี้มา
:m20:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับขอให้พี่นิคเจอพี่กายเร็วๆๆนะครับ
จะได้รักกันซะที เพราะที่เห็นก็ไม่มีวี่แวว
ว่าจะลงเอยกันได้เลยอ่าครับ
สู้ๆๆเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
:impress: :impress: :impress:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาเปงกำลังใจให้นะคับ อิอิ
สู้ๆๆนะคับ :a10: :a10: :a10:
-
:m4:
แม้จะสั้นไปหน่อยยยย แต่ได้ข่าวคราวพี่นิคก็ ok ละ...
น่าจะเป็นพี่นิคนี่ละน๊ะ...ที่จะจัดระเบียบชีวิตให้กายยยย :m3:
คิดแล้วอิจฉา,,,,,,,, :m25:
+1 ให้กำลังใจกันไปปปปปตามระเบียบบบ ทั้งวันละวันนี้....
-
ให้กำลังใจคนโพส +1 o15 ให้กำลังใจคนช่วยโพสก็ +1 จ้า o14
อยากจะลุ้น...แต่ไม่รู้จะช่วยลุ้นยังไง ห่างไกลกันซะขนาดนั้น :m17:
อ๊ะ!! แต่นิคก็ยังมีหวังนี่เนอะ กายเขาคิดถึงนิคด้วยนะ อิอิ :m12:
-
:m7: :m17:แอบย่องมาดูความเคลื่อนไหวครับแล้วเราก็ย่องออกไป :m7: :m7:
-
:o :oอ่ะ เรื่องนี้ลงที่เด็กดีใช่ป่าวค่ะ หยกเคยอ่านอิอิ :m18: :m1:
แต่มาอ่านซ้ำอีกทีก็สนุกเหมือนเดิมมาอัพต่อไวๆน่ะค่ะ :m3: :m3: :m3: :m3:
-
อีกนิดก็ได้เฉียวแล้ว :a6: :a6: :a6: :a6:
-
เพิ่งได้อ่าน สนุกมากๆเลยคับ ติดใจซะแล้วสิ อิอิ :m3:
-
b|ueBoYhUb - - เหอะๆ น่าแปลกอยู่นะ เป็นเพื่อนแต่ไม่กล้าโทร
กลับมาหาถึงบ้าน >>> คนแก่คงมองพิรุตไม่ออกหรอก อิอิ
ไม่ได้จับผิดนะ แต่ถ้าผมเป็นพ่อกาย คงสงสัยนึกว่าเจ้าหนี้มา >>> เผอิญว่าไม่ใช่พ่ออ่ะ แต่เป็นลุงกะป้า
deshiwa - - อ่าครับขอให้พี่นิคเจอพี่กายเร็วๆๆนะครับ >>> เร็วๆนี้แหละ
จะได้รักกันซะที เพราะที่เห็นก็ไม่มีวี่แวว >>> รอดูกันต่อปาย
ว่าจะลงเอยกันได้เลยอ่าครับ >>> ก็ต้องติดตาม อิอิ
สู้ๆๆเป็นกำลังใจให้เสมอครับ >>> ขอบคุณค่า o15
ken_krub - - เป็นกำลังใจให้ครับ >>> o14
LonelyBoiZ - - มาเปงกำลังใจให้นะคับ อิอิ สู้ๆๆนะคับ >>> อ่ะจ้า
nartch - - แม้จะสั้นไปหน่อยยยย แต่ได้ข่าวคราวพี่นิคก็ ok ละ...
น่าจะเป็นพี่นิคนี่ละน๊ะ...ที่จะจัดระเบียบชีวิตให้กายยยย >>> งั้นม้าง
คิดแล้วอิจฉา,,,,,,,, >>> อิจฉาก็หาจิ อิอิ
+1 ให้กำลังใจกันไปปปปปตามระเบียบบบ ทั้งวันละวันนี้.... >>> ขอบคุณค่ะ
Turn_righT - - ให้กำลังใจคนโพส +1 ให้กำลังใจคนช่วยโพสก็ +1 จ้า >>> o15
อยากจะลุ้น...แต่ไม่รู้จะช่วยลุ้นยังไง ห่างไกลกันซะขนาดนั้น >>> คอยลุ้นละกาน
อ๊ะ!! แต่นิคก็ยังมีหวังนี่เนอะ กายเขาคิดถึงนิคด้วยนะ อิอิ >>> ฮ่าๆ ช่ายๆ
three - - แอบย่องมาดูความเคลื่อนไหวครับแล้วเราก็ย่องออกไป >>> จาย่องปายหนายยย
yoki - - อ่ะ เรื่องนี้ลงที่เด็กดีใช่ป่าวค่ะ หยกเคยอ่านอิอิ >>> ช่ายแล่ว
แต่มาอ่านซ้ำอีกทีก็สนุกเหมือนเดิมมาอัพต่อไวๆน่ะค่ะ >>> จ้า
cargo - - อีกนิดก็ได้เฉียวแล้ว >>> เฉียวอาราย :laugh:
pongsj - - เพิ่งได้อ่าน สนุกมากๆเลยคับ ติดใจซะแล้วสิ อิอิ >>> ดีใจนะเนี่ย :m1:
ถ้าค้างก็อย่าว่ากันน๊า บอกไว้ก่อง อิอิ o17
============================================================================
“จ้ะ ชื่อนิคโคลัสหรือ?” คุณป้ามองนามบัตรของผมแล้วถาม
“ครับ เรียกผมนิคเฉยๆก็ได้” ผมบอกยิ้มๆ ในใจลอบดีใจสุดขีด ไม่คิดว่าโอกาสของผมจะได้มาง่ายๆแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ดูหนทางจะยากลำบากมากแท้ๆ พระผู้เป็นเจ้าคงจะเข้าข้างผม ถึงได้มีโอกาสดีๆแบบนี้เกิดขึ้นกับผม
หลังจากนั้น ผมก็ขอตัวลาพวกท่านกลับ ความหนักอึ้งในจิตใจผมเริ่มผ่อนคลายลง เรื่องที่คิดว่ายากลำบาก กลับกลายเป็นสิ่งที่ไม่ยากอย่างที่คิด ความเป็นจริงมันไม่ได้เลวร้ายเท่าไรนักเลย
ผมอยู่เคลียร์ธุระหลายๆอย่างที่อังกฤษวันกว่าๆ รวมทั้งเรื่องจองตั๋วเครื่องบินไปไทยด้วย เมื่อผมไปถึงเมืองไทย ผมก็มัวนั่งรอโทรศัพท์จากคุณลุงคุณป้าอย่างไม่มีกระจิตกระใจทำอย่างอื่น จนกระทั่งข้ามวันไปแล้ว ก็ยังคงไม่มีการติดต่อเข้ามา ผมได้แต่คิดร้อนใจอยู่คนเดียว นี่ผมหวังสูงเกินไปไหมเนี่ย!!
จนกระทั่งเช้าวันนี้ สิ่งที่ผมรอคอยก็มาถึง คุณป้าของคุณกายได้ติดต่อมาหาผม บอกไฟลต์บินที่คุณกายจะมา ผมจึงรีบไปเช็คเวลาบินทันที พอตกเย็นผมก็ไปรอรับเขาที่สนามบิน รออย่างใจจดใจจ่อ...
ผมคิดไปต่างๆนาๆ ว่าถ้าเขาพบกับผมเขาจะมีท่าทียังไง จะรีบหนีผมไปเลยหรือเปล่า? หรือเปิดปากด่าผมก่อน ความจริงตอนปรึกษาเรื่องแผนการกับพี่เอ พี่เขาเสนอแผนลักพาตัวให้ผมทำ แต่ผมไม่อยากใช้แผนนี้ เพราะมันจะมีแต่ผลเสียเกิดขึ้น ผมกลัวว่าเขาจะเกลียดผมกว่าเดิม ผมจึงไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
วันนี้ผมจึงคิดว่าแค่มารอเจอหน้าเขาก็พอ ขืนลักพาตัวที่นี่ คนต้องแตกตื่นกันแน่ และเขาก็คงจะขัดขืนผมอย่างถึงที่สุดแน่นอน
นั่นไง มาแล้ว... คนที่ไม่ว่าจะยังไง ก็ดูโดดเด่นในสายตาผมเสมอ ไม่ว่าเขาจะอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่แออัดคับแน่นยังไง ผมก็ยังสามารถมองเห็นเขาได้อย่างเด่นชัด
ผมยิ้มกว้างขึ้น เมื่อเห็นชายหนุ่มที่ผมเฝ้ารอคอย กำลังเดินมาทางผม ความจริงอยากจะรีบวิ่งไปกอดเขาเสียด้วยซ้ำ แต่ก็ต้องอดทนระงับใจเอาไว้ก่อน แล้วเฝ้ารอเขาเดินมาใกล้อย่างอดทน
ผมเพ่งพินิจมองเขาโดยละเอียด ดูเขาท่าทางแปลกๆอย่างไรไม่รู้ หน้าตาเขาดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเลย หรืองานที่มิลานที่คุณลุงคุณป้าว่า จะหนักหนาสาหัสมาก ถึงกับทำให้คุณกายดูหม่นหมองลงถึงขนาดนี้ ผิดกับตอนที่ผมเจอกับเขาที่ลอนดอนเลย
เขาคงจะไม่ได้สังเกตเห็นผม จึงยังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จนกระทั่งเขาเดินมาใกล้ผม ผมจึงเดินไปประชิดตัวเขา แล้วจับแขนเขาเอาไว้ เห็นเขาเงยหน้ามองผมอย่างงุนงง จากนั้นสายตาเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นตกใจ
แต่ที่ผมตกใจยิ่งกว่าคือ คุณกายไม่ได้ขัดขืนผม แต่กลับเซเข้ามาซบอกผมซะเฉยๆ ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ
_____________________________________
หลังจากคืนที่ผมมีปากเสียงกับเรโอ เราก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีก พอเช้าวันรุ่งขึ้นผมก็เตรียมตัวไปสนามบินทันที แน่นอนว่าเรโอเป็นคนขับรถไปส่งผม แต่ระหว่างทางผมก็ไม่ได้พูดอะไรกับมัน และมันก็ไม่ได้พูดอะไรกับผม มันทำแค่เพียงเหลือบมองผมเป็นพักๆเท่านั้น
ที่ผมไม่พูดคุยอะไรกับมันก็ไม่ใช่อะไรหรอก เพียงแต่ผมเหนื่อยที่จะพูดก็เท่านั้น กระทั่งการขยับร่างกายผมยังไม่ค่อยอยากจะทำเลย ร่างกายผมตอนนี้มันดูฝืดๆอย่างไรไม่รู้ แต่ผมก็ยังฝืนทำตัวให้เป็นปรกติต่อหน้าเจ้าเรโออยู่ดี
ก่อนจากลา เรโอเพียงแค่ใช้สายตามองส่งผมเท่านั้น แต่ผมสามารถรับรู้ได้จากสายตาของมัน ว่ามันห่วงใยผมมาก ผมยิ้มตอบรับความรู้สึกของมัน แล้วเดินจากไป
ตลอดระยะเวลาการเดินทางบนฟากฟ้า ผมหลับเป็นตายมาตลอดทาง เป็นอย่างที่เจ้าเรโอว่าเลย ว่าผมจะอาการแย่ลง แต่ผมก็ไม่ได้นึกเสียใจที่รีบเดินทางกลับไทย เพราะผมคิดว่าผมมาอยู่ที่ไทยผมรู้สึกดีกว่าการอยู่ที่ต่างประเทศมากว่า
ก้าวแต่ละย่างก้าวของผมช่างหนักอึ้งเหลือเกิน ทำไมสนามบินมันกว้างอย่างนี้นะ เมื่อไหร่จะถึงทางออกสักที ผมเดินลากกระเป๋าไปตามทางอย่างเซ็งๆ
ตอนนี้ผมปวดหัวมาก เหมือนสมองจะระเบิดออกมาให้รู้แล้วรู้รอด การมองเห็นของผมในตอนนี้ก็ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร ตาผมมันพร่าๆมองอะไรไม่ค่อยถนัดชัด ผมต้องกระพริบตาถี่ๆแล้วพยายามเพ่งมอง ภาพเบื้องหน้าถึงจะชัดเจนขึ้น
ผมอยากจะรีบกลับบ้านไปนอนพักผ่อนมาก ไม่อยากให้ตัวเองป่วยอยู่แบบนี้ ผู้คนรอบข้างเดินกันขวักไขว่รอบตัวผม จนผมตาลาย แต่ผมก็ยังกดฟันข่มใจเดินต่อไป
แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงแรงจับของใครบางคนที่ฉุดแขนผมรั้งไว้ ผมงุนงงมาก หันหน้าไปมองคนๆนั้นด้วยความสงสัย ภาพของคนผู้หนึ่งปรากฏขึ้นในสายตาผม หน้าเขาเบลอๆ ผมเห็นเขามีอยู่สามหัว ผมจึงเพ่งมองอย่างตั้งใจอีกครั้ง ใบหน้านั้นจึงค่อยๆรวมตัวเข้าหากัน เป็นใบหน้าหนึ่งที่ทำให้ผมตกใจมาก!!
แล้วสายตาผมก็เริ่มพร่าเลือน รู้สึกวิงเวียนศีรษะอย่างมาก จากนั้นผมก็ไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเลย...
___________________________________
-
มาเปงกำลังใจให้นะคับ
อิอิ
:a9: :a1: :a1:
-
:impress: :impress: :impress:
พี่กายสลบอ่าอกของพี่นิค อิอิ
ทำงานและเดินทางมาเหนื่อยๆก็งี้อ่าครับ
รักกันเร็วๆๆนะครับ เอาใจช่วยมาตั้งนานละ
:impress: :impress: :impress:
-
ซบ ซุก และมันก็จะจุกแน่น ไปหมด :laugh: :laugh: :laugh:
-
จะบอกว่าค้างก็ไม่ได้ o21โหยรีบมาต่อนะครับตอนนี้ทรมานตับไตใส้พุงหมดแล้ว :a6:
-
ตกใจจนเป็นลม ก็ตามแผนลักพาตัวเลยสิเนี่ย :m3:
-
:try2:
จะรู้สึกไงดีล่ะตอนนี้....สงสารกาย...แต่ก็ดีใจที่นิคมีโอกาส..... :เฮ้อ:
ไงก็คงต้องฝากพี่นิคดูแลกายให้ดี ๆๆๆๆ .... กายจะได้ประทับใจจจจจ....
เอาใจช่วยกันต่อไปครับบบบบบ.... :m3:
-
เข้ามาแถมให้ก่อนออกไปธุระข้างนอก คนมันใจดีนะเนี่ย :m19:
เห็นว่าค้างกัน เด๋วจาไม่เสร็จ :m14:
พรุ่งนี้มาดูถ้ารีกานน้อย จาปาชด :m16: แต่งให้นายเอกอาภัพ ว่ะฮ่าๆๆ :laugh: :laugh:
========================================================================
ร่างของคุณกายทิ้งน้ำหนักลงมาที่ตัวผม แล้วทรุดฮวบลงไป ผมตกใจอย่างมาก รีบโอบกอดคว้าตัวเขาไว้ทันที
“คุณกายครับ คุณกาย! คุณเป็นอะไรหรือเปล่า!!” ผมก้มลงมองหน้าเขาอย่างเป็นห่วง แต่ปรากฏว่า เขาได้หมดสติลงไปแล้ว ผมรู้สึกใจไม่ดีเลย...
ไม่คิดว่าพอเขาเจอหน้าผม จะถึงกับเป็นลมไปแบบนี้ แต่ผมคิดว่าคงไม่ใช่เพราะเจอผมหรอก มันคงจะเป็นเพราะอาการป่วยที่เขาเป็นมาอยู่ก่อนแล้ว ตัวเขาร้อนมาก ใบหน้าก็ดูซีดเซียวผิดจากปรกติ เขาทำงานหนักถึงขนาดล้มป่วยลงแบบนี้เลยหรือ? ผมไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ ว่าถ้าวันนี้ผมไม่ได้มารอเจอเขา ป่านนี้เขาจะเป็นอะไรไปแล้วบ้าง!!
ผมคว้าตัวเขาอุ้มขึ้นไว้ในอ้อมแขนทันที ผู้คนรอบข้างต่างฮือฮา มุงดูการกระทำของผม แต่ไม่เห็นมีใครจะยื่นมือเข้ามาช่วยผมเลยสักคน ผมได้แต่มองตอบสายตาของผู้คนอย่างหงุดหงิด ลำพังผมแค่พาตัวเขาไปคนเดียวก็ได้ แต่มันติดอยู่ตรงที่กระเป๋าเดินทางของเขานี่แหละ ผมไม่สามารถเอามันไปด้วยได้ จะทิ้งเอาไว้ก็กลัวมันจะหาย ไม่รู้ว่าในนั้นมีของสำคัญอะไรบ้างรึเปล่า? แต่แล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม
“เป็นอะไรมากไหมครับ? มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้บ้างรึเปล่า?” ผมยิ้มตอบเขาทันทีด้วยความตื้นตันใจ อย่างน้อย ณ ที่นี้ ก็ยังคงหลงเหลือคนที่มีน้ำใจอยู่บ้าง
“ขอบคุณครับ วานคุณช่วยถือกระเป๋าตามผมมาที” ผมบอกกับเขา แล้วรีบพาคุณกายเดินออกไป โดยมีชายหนุ่มเดินถือกระเป๋าติดตามมา
ผมเดินมาถึงจุดขึ้นแท็กซี่ คนขับรถแท็กซี่คนหนึ่งที่เห็น รีบลงมาเปิดประตูรถให้ผมทันที ผมอุ้มคุณกายไว้ที่เบาะหลัง โชเฟอร์ก็นำกระเป๋าจากชายหนุ่มคนนั้นใส่ในกระโปงท้ายรถ
“ขอบคุณ คุณมากนะครับที่ช่วยเหลือ” ผมบอกกับชายคนนั้นด้วยความจริงใจ
“ไม่หรอกครับ เห็นคนกำลังลำบากผมก็ต้องช่วยเหลือเป็นธรรมดาอยู่แล้ว” เขายิ้มให้ผม แล้วเบือนสายตาไปมองคุณกายที่อยู่ในรถ “นั่นแฟนคุณหรือครับ? ดูคุณจะเป็นห่วงเขาเอามากๆ”
“ใช่ครับ” ผมตอบเขาไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องยั้งคิด
“พวกคุณดูเหมาะสมกันมากเลยนะครับ หน้าตาดีทั้งคู่เลย ยังไงก็ขอให้ความรักของพวกคุณยืนยาวมั่นคงนะครับ” ผมยิ้มแก้มปริทันทีอย่างถูกใจคำพูดของชายหนุ่ม
“มันแน่นอนอยู่แล้วครับ งั้นผมคงต้องขอตัวก่อนนะครับ” ผมบอกกับเขาเตรียมจะขึ้นรถไป
“ครับ ขอให้คุณโชคดีครับ” ผมยิ้มขอบคุณเขา แล้วขึ้นรถไป บอกชื่อสถานที่ๆจะไปกับโชเฟอร์ ผมคิดว่าจะเอากระเป๋าเดินทางของคุณกายไปเก็บที่โรงแรมที่ผมพักก่อน แล้วค่อยพาคุณกายไปหาหมอที่โรงพยาบาล
เห็นชายหนุ่มคนนั้นยืนโบกมือให้ ขณะที่รถที่ผมนั่งค่อยๆเคลื่อนขับไกลออกไปเรื่อยๆ ผมยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงคำพูดของชายคนนั้นอีกครั้ง เหมาะสมกันงั้นหรือ...?
ผมหันไปมองคนที่นอนสลบไสลอยู่บนตักผมแล้วจึงคลี่ยิ้มออกมา ภาวนาให้คำอวยพรของชายคนนั้นเป็นจริงดังที่เขาว่า ผมใช้มือเขี่ยปอยผมที่ปรกหน้าเขาออกให้อย่างเบามือ ลูบไล้ใบหน้าของคนที่ผมแสนคิดถึงไปมา แล้วก้มลงประทับจูบที่ริมฝีปากสีซีดของเขาอย่างตราตรึง
“ผมสัญญาว่าหัวใจของผมจะมีไว้เพื่อคุณตลอดไป แม้ว่าในตอนนี้คุณจะยังไม่ต้องการมันก็ตาม…” ผมกุมมือซ้ายของเขาไว้หลวมๆ แล้วยกขึ้นจุมพิตเบาๆที่นิ้วนางข้างซ้าย...
เมื่อมาถึงโรงแรมที่ผมพักอยู่ ผมก็เรียกให้พนักงานโรงแรมมายกกระเป๋าขึ้นไปเก็บที่ห้องให้ แล้วขึ้นแท็กซี่คนเดิม ตรงไปยังโรงพยาบาลใกล้ๆต่อทันที
พอถึงโรงพยาบาล ผมก็อุ้มคุณกายเข้าไป เรียกนางพยาบาลคนหนึ่งให้ช่วยเหลือ แล้วพยาบาลคนนั้นก็ไปตามบุรุษพยาบาลสองคนนำเตียงเข็นมาให้ หลังจากนั้นผมก็ปล่อยตัวคุณกาย ให้เป็นหน้าที่ของหมอต่อไป
ผมไม่คิดเลยว่าอาการของคุณกายจะหนักถึงขนาดต้องนอนให้น้ำเกลือหนึ่งคืน คุณหมอบอกว่าร่างกายเขาอ่อนเพลียมากบวกกับเป็นโรคความดันต่ำอยู่ด้วย อาการจึงได้แย่ลงแบบนี้ ผมนั่งเฝ้าเขาอยู่ข้างเตียงโดยไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ ความห่วงกังวลทำให้ผมไม่เป็นอันกินอันนอน
“คุณอย่าทำให้ผมเป็นห่วงขนาดนี้ได้ไหมครับ...” ผมกุมมือที่เย็นเฉียบของเขาเอาไว้ แล้วนำมันมาทาบกับข้างแก้ม
ไข้ของเขาลดลงบ้างแล้ว หลังจากที่หมอวัดได้สามสิบเก้าองศา ผมจ้องมองใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา แล้วนึกคิดว่า ทำไมเขาถึงต้องหักโหมงาน ถึงขนาดป่วยไข้ลงแบบนี้ ถ้าเจ้าตัวฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ผมคงต้องต่อว่าเขาสักหน่อยแล้ว ทำไมเขาถึงไม่คิดเป็นห่วงตัวเองบ้างเลยนะ
รุ่งเช้า คุณกายมีอาการดีขึ้น คุณหมอก็อนุญาตให้คนป่วยไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้ ผมจึงได้พาคุณกายกลับไปที่โรงแรมที่ผมพักอยู่ทั้งๆที่เขายังหลับอยู่แบบนั้น
ผมรู้สึกดีใจที่ได้อยู่ใกล้ชิดเขานานขนาดนี้ เหมือนกับรอคอยเวลานี้มานานแสนนาน การได้มีคนที่เรารักอยู่ใกล้ๆแบบนี้มันช่างรู้สึกดีเหลือเกิน ผมสามารถจ้องมองหน้าเขาได้ตลอดเวลา โดยไม่ต้องเฝ้านึกถึงใบหน้าเขาในห้วงความคิดอีก ผมสามารถสัมผัสตัวเขาได้อย่างใกล้ชิด รับรู้ถึงการคงอยู่ของเขา โดยที่ไม่ต้องคิดถึงอยู่คนเดียว
ผมจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนชุดใหม่ให้เขา เพื่อที่เขาจะได้สบายตัว แล้วผมก็โทรไปสั่งอาหารสำหรับคนป่วย ให้ทางโรงแรมจัดขึ้นมาให้ ผมไม่ได้รู้สึกง่วงนอนแต่อย่างใด ทั้งๆที่ผมไม่ได้หลับนอนเลยตลอดทั้งคืน ความกระตือรือร้นที่จะอยู่คอยดูแลเขา ทำให้ผมลืมสิ้นทุกสิ่งที่เกี่ยวกับตัวเอง
หลังจากที่พนักงานโรงแรมนำอาหารมาส่งให้ที่ห้อง ผมก็เข้าไปอาบน้ำจัดการกับตัวเองเพื่อรอเวลาที่คุณกายจะฟื้นขึ้นมา ผมหวังว่าหลังจากที่เขาตื่นขึ้นเขาจะไม่ทำตัวดื้อรั้นที่ให้ผมคอยดูแล แต่เห็นทีความหวังของผมจะไม่มีทางเป็นจริงได้ เมื่อผมนึกถึงความร้ายกาจของเขาเมื่อครั้งที่แล้วที่เจอกัน
คิดดูแล้วผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเล่นกับไฟอยู่เลย คุณกายช่างพยศดื้อรั้นเหลือเกิน พอผมวิ่งตามเขาก็วิ่งหนี พอผมจับตัวเขาได้เขาก็ขัดขืนอย่างสุดแรง พอผมจะบังคับปลุกปล้ำเขา เขาก็สรรหาคำพูดมากล่าวเชือดเฉือนใจผม เฮ้อ...
ผมถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ผมอยากเห็นคุณกายในแบบที่อ่อนหวานน่ารักบ้าง แล้วมันจะมีวันนั้นไหมนะ วันที่เขาจะยินยอมเป็นศรีภรรยาให้ผมอย่างเต็มใจ คิดแล้วก็ช่างลางเลือนเหลือเกิน
ถึงยังไงผมก็จะลองพยายามดู เมื่อโอกาสมาถึงแล้ว ผมจะปล่อยให้ความมีเปรียบหลุดมือไปได้ยังไงกันเล่า! ผมจะใช้โอกาสนี้ทำคะแนนให้กับหัวใจของเขา ทำให้เขามีความรู้สึกที่ดีต่อผมมากยิ่งขึ้น
เมื่อคิดได้ดังนั้นกำลังใจที่ผมมีก็เพิ่มพูนขึ้นทันใด ผมพร้อมที่จะสู้รบปรบมือกับทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว! ผมเดินออกจากห้องน้ำทั้งๆที่ยังไม่ได้ใส่อะไร เพราะเสื้อผ้าผมมันอยู่ข้างนอก ผมไม่ได้เตรียมมาเปลี่ยนในห้องน้ำด้วย
แต่พอผมออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าคุณกายได้ตื่นแล้ว ผมยิ้มให้เขาอย่างยินดี ตรงกันข้างกับเขาที่จ้องมองผมอย่างตื่นตะลึง!!
_______________________________________
สรุปมันก็ยังค้างอยู่ใช่มะ คิกคิก :m4:
-
:o อ่ะ ค้างงคาหนักกว่าเก่าอีกค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
^
^
^
^
เร็วมากมายอ่ะ :try2:
สำหรับช่วงนี้ มาต่อยังไงก็ค้างอยู่ดีอ่ะแหละ
มะรุจะทามยังไง แต่ก็สะใจดี แกล้งคนอ่านอ่ะ :m20:
-
ถ้ากายเป็นอะไรนะ จะโดนมิใช่น้อย :เตะ1: :เตะ1: :laugh: :laugh:
-
ยังคงเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
เหอ เหอ จะคอยดูกายอาละวาดอ่ะ :m11: :m11:
-
ทามมายทำแบบนี้... o7 คุณ satan666 ใจร้ายมั่กมาก
ต่อด่วน!!!! :o12: เพื่อเพื่อนมนุษย์ตาดำๆ
เชียร์นิคก้าบพี่น้อง.. :a9:
-
กายอย่าคิดมากยังไม่โดนน่ะ :laugh:
-
นิค ดูแลกายดีดีนะคับ :impress:
กายผู้น่าสงสารแต่ก้อแอบโหด
-
o13 นิคนายเยี่ยมมาก
ว่าแต่มาต่อเร็ว ๆ นะครับ รออยู่อ่ะ
-
โย่วววว ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน:m11:
ตอนแรกก็สงสัย ที่แท้ก็พูดภาษาไทยได้นี่เอง พระเอกนิโคลัสของเรา
กายนี่ชอบตื่นมาเจอช็อตเด็ดตลอด 555
ถ้ากายดื้อมากก็จับมัดเลยนิค 555 ป่วยๆอย่างนี้ไม่มีแรงหรอก :m26: อิอิ ต้องรีบจัดการทำคะแนน :m12:
ช่วงนี้กายคงไม่มีเวลาต่อปากต่อคำซักเท่าไหร่ เหอะๆ
อยากอ่านต่อแล้ววววว มาต่อเร็วๆน้าคะ :m1:
-
:m19: :m19: :m19:อิอิมารายงานตัวอ่านนิยายแย้วเจ้าค่ะ
รีบมาอัพต่อเร็วๆน่ะค่ะ :m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
อ่านไปขำไป ตลกนิคเราทำงานอยู่ตลกคาเฟ่ป่าว
:m20:
อ่านแล้วมันจั๊กกะจี้ไงไม่รู้
ต้องมาเป็นเปรตแต่เช้าใครจะไม่ช๊อค
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:try2:
ทิ้งไว้ตอนกายเป็นลมมมม จะสบายใจกว่ามะเนี่ยยยยยย? ? ?
แค่คิดถึงฤทธิ์เดชนายกาย.... o22 เป็นห่วงพี่นิคจิง ๆๆๆๆๆ ดันตื่นมาเจอชอร์ทเด็ดซะด้วยยย
ทามม๊ายยยยย ทามมายไม่ตื่นมาเจอตอนกำลังนั่งกุมมืออดตาหลับตานอนเฝ้า..... :เฮ้อ:
รีบมาต่อให้ไว..... :m16:
ปล.. แค่นี้กายก็น่าสงสารละนา...พี่นิคก็ลำบากลำบน...อย่าไปแกล้งทั้งคู่เลยยยยนะ... :m13:
-
อารมณ์ค้างอ่ะ
แงงง
เปงกำลังใจให้นะคับ อิอิ :a9: :a9: :a9:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับพี่กายตื่นมาคงจะโวยวายแน่เลย
รับประกันได้ อิอิ เอาใจช่วยคนนิค ครับผม
รักกันเร็วๆๆนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
มาต่อแล้วจ้าๆ :m18: :m18: :m18:
ตอบรีพลายจ้า...
cargo - - ถ้ากายเป็นอะไรนะ จะโดนมิใช่น้อย >>> ใครโดนอ่ะ โหดร้าย :m15:
ken_krub - - ยังคงเป็นกำลังใจให้เสมอครับ >>> ขอบคุณค่ะ
THIP - - เหอ เหอ จะคอยดูกายอาละวาดอ่ะ >>> เด๋วก็ได้ดูล่ะ อิอิ
Turn_righT - - ทามมายทำแบบนี้... คุณ satan666 ใจร้ายมั่กมาก >>> เค้าไม่ใจร้ายน๊า :m17:
ต่อด่วน!!!! เพื่อเพื่อนมนุษย์ตาดำๆ >>> อิอิ
เชียร์นิคก้าบพี่น้อง.. >>> ไม่เชียร์กายบ้างหรอ :impress:
Tetjinen - - กายอย่าคิดมากยังไม่โดนน่ะ >>> โดนไรอ่ะ :m28:
anTon - - นิค ดูแลกายดีดีนะคับ >>> มันแน่อยู่แล้ว
กายผู้น่าสงสารแต่ก้อแอบโหด >>> เป็นสีสันอ่ะ
bigynew - - นิคนายเยี่ยมมาก ว่าแต่มาต่อเร็ว ๆ นะครับ รออยู่อ่ะ >>> มาต่อแล้วจ้า
JaHkoNY - - โย่วววว ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน:m11: >>> เก่งจัง :m4:
ตอนแรกก็สงสัย ที่แท้ก็พูดภาษาไทยได้นี่เอง พระเอกนิโคลัสของเรา >>> ช่ายแล้ว
กายนี่ชอบตื่นมาเจอช็อตเด็ดตลอด 555 >>> ขำๆ :laugh:
ถ้ากายดื้อมากก็จับมัดเลยนิค 555 ป่วยๆอย่างนี้ไม่มีแรงหรอก อิอิ ต้องรีบจัดการทำคะแนน
ช่วงนี้กายคงไม่มีเวลาต่อปากต่อคำซักเท่าไหร่ เหอะๆ >>> แอบโหดนะเนี่ยคนเรา :m12:
อยากอ่านต่อแล้ววววว มาต่อ >>> จ้าๆ
yoki - - อิอิมารายงานตัวอ่านนิยายแย้วเจ้าค่ะ รีบมาอัพต่อเร็วๆน่ะค่ะ >>> จ้า ขอบคุณน๊า o15
b|ueBoYhUb - - อ่านไปขำไป ตลกนิคเราทำงานอยู่ตลกคาเฟ่ป่าว อ่านแล้วมันจั๊กกะจี้ไงไม่รู้
ต้องมาเป็นเปรตแต่เช้าใครจะไม่ช๊อค >>> น่านสิ เจอเปรตตัวผู้แต่เช้า รับอรุณเลยล่ะ :laugh:
nartch - - ทิ้งไว้ตอนกายเป็นลมมมม จะสบายใจกว่ามะเนี่ยยยยยย? ? ? >>> มะรุสิ อิอิ
แค่คิดถึงฤทธิ์เดชนายกาย.... เป็นห่วงพี่นิคจิง ๆๆๆๆๆ ดันตื่นมาเจอชอร์ทเด็ดซะด้วยยย
ทามม๊ายยยยย ทามมายไม่ตื่นมาเจอตอนกำลังนั่งกุมมืออดตาหลับตานอนเฝ้า..... >>> นายนิคไม่มีดวงเรื่องภาพพจน์ไง
รีบมาต่อให้ไว..... >>> รับทราบ อิอิ
ปล.. แค่นี้กายก็น่าสงสารละนา...พี่นิคก็ลำบากลำบน...อย่าไปแกล้งทั้งคู่เลยยยยนะ... >>> ครายแกล้งๆ ไม่รู้ไม่ชี้ :m21
LonelyBoiZ - - อารมณ์ค้างอ่ะ แงงง >>> ขนาดนั้นเลย :m23:
เปงกำลังใจให้นะคับ อิอิ >>> ขอบคุณค่ะ
deshiwa - - อ่าครับพี่กายตื่นมาคงจะโวยวายแน่เลย >>> เด๋วก็รุ อิอิ
รับประกันได้ อิอิ เอาใจช่วยคนนิค ครับผม >>> ไม่มีใครอยู่ข้างกายเลยนะ o16
รักกันเร็วๆๆนะครับ >>> อันนี้ก็ต้องติดตาม
========================================================================
ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนตึ้บ! ปวดหัวมากๆ แถมยังไม่รู้ด้วยว่าตัวเองตื่นมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง ผมงุนงงสับสนมาก ดูจากห้องที่ผมอยู่ในตอนนี้ก็พอจะคาดเดาออกว่ามันเป็นห้องของโรงแรม แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?
คิดแล้วก็เหมือนเหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นกับตัวผมมาก่อน เหมือนกับว่าผมเคยตื่นขึ้นมาอย่างงุนงงในห้องของโรงแรมในทำนองนี้ แล้วมันเมื่อไหร่กันล่ะ?
แอ๊ด...!! ประตูห้องน้ำในตัวห้องเปิดออก พร้อมๆกับที่ร่างๆหนึ่งปรากฏกายขึ้นในสภาพล่อนจ้อน
สิ่งที่ผมนึกไม่ออก ทำให้ผมนึกขึ้นได้ทันที ราวกับภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นได้ย้อนกลับมาฉายซ้ำใหม่อีกครั้ง เป็นเหตุการณ์ที่ราวกับฝันร้ายสำหรับผม แล้วในตอนนี้มันก็ได้เกิดขึ้นแล้วอีกครั้ง
สองมือผมรีบลูบคลำร่างกายของตนทันทีโดยสัญชาตญาณ แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อพบว่าร่างกายของผมยังคงมีเสื้อผ้าสวมใส่อยู่
หนุ่มฝรั่งคนที่เคยสร้างความอัปยศให้กับตัวผม ยังคงส่งยิ้มมาให้ผมอย่างหน้าไม่อาย ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังโดนเขาหลอกหลอน หนีเท่าไหร่ก็หนีไม่พ้น ทั้งๆที่ไม่อยากเจอแต่กลับได้เจอ ผมอยากจะบ้าตายจริงๆ เห็นเขาเดินเข้ามาใกล้ ผมนั่งตัวเกร็งขึ้นทันที
“รู้สึกยังไงบ้างครับ? ดีขึ้นรึยัง?” เขาเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนผมแทบอยากจะกระโจนหนีออกไป
“อย่าเข้ามาใกล้นะ... แค่กๆๆ” ผมไอออกมาไม่หยุดด้วยความเจ็บคอ เสียงผมตอนนี้มันแหบแห้งมากเหมือนกับไม่ใช่เสียงผมเลย ลำคอของผมแห้งผาด ผมรู้สึกหิวกระหายน้ำเป็นอย่างมาก
“อย่าเพิ่งพูดอะไรสิครับ คุณคงจะเจ็บคอ อ่ะ นี่น้ำครับ จะได้รู้สึกดีขึ้น” ราวกับเขารู้ใจผม หนุ่มฝรั่งจึงรินน้ำใส่แก้วส่งให้ผมดื่ม ผมรับน้ำมาดื่มโดยค่อยไม่เต็มใจเท่าไรนัก
“เดี๋ยวกินข้าวก่อน แล้วค่อยทานยานะครับ” เขาเดินไปหยิบถาดอาหารจากรถเข็นมาวางที่โต๊ะข้างเตียง ผมได้แต่มองการกระทำที่ดูสบายๆของเขาอย่างงุนงง
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันจะกลับบ้าน!” ผมบอก ขยับตัวลุกออกจากเตียง แต่แล้วผมก็ต้องทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นห้องทันที เพราะแขนขาไร้เรี่ยวแรงพอที่จะพยุงตัวยืนอยู่ได้
“เป็นอะไรรึเปล่าครับคุณกาย?!!” หมอนั่นรีบถลาเข้ามาหาผม แล้วจับแขนผมเพื่อจะช่วยพยุงตัวผมขึ้น ผมรีบสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขาทันที
“อย่ามาใกล้ฉัน ไปให้พ้น!” ผมรีบขยับตัวหนีทันที เห็นเขาสะดุ้งตกใจกับท่าทีของผม สายตาของเขาดูเศร้าหมองลง แต่ผมไม่สนหรอก ทำไมผมจะต้องไปแคร์ความรู้สึกของไอ้หมอนี่ด้วย
ทันใดสายตาที่หม่นหมองลงของเขาแปรเปลี่ยนเป็นดุดันแข็งกร้าวอย่างรวดเร็วจนผมตกใจ แล้วไอ้หมอนั่นก็แบกผมขึ้นพาดบาแล้วโยนร่างผมลงบนเตียง ผมนอนตัวงอด้วยความทรมาน แรงกระเทือนจากการกระแทกกับเตียง ทำให้ผมรู้สึกปวดหัวหนักยิ่งกว่าเดิม
“เป็นคนป่วยก็ควรจะนอนพักผ่อนอยู่นิ่งๆสิครับ กรุณาอย่าได้ฝืนทำอะไรเกินตัวอีก” ได้ยินเสียงของเขาดังแว่วมากระทบหู ผมทำได้เพียงแค่นอนกัดฟันกรอดด้วยความขุ่นข้องโมโหเท่านั้น
ผมนอนฟุบหน้าลงกับหมอนด้วยอาการปวดเศียรเวียนเกล้า ได้ยินเสียงของหมอนั่นเดินไปมาอยู่ในห้อง เสียงซวบซาบเหมือนกับกำลังสวมใส่เสื้อผ้าอยู่
“มากินข้าวก่อนเถอะครับ ร่างกายจะได้แข็งแรง” เสียงเตียงยุบยวบลงทำให้ผมสะดุ้งนิดๆ “คุณกายครับ...” เขาเรียกอีกครั้งเมื่อเห็นผมยังนอนคว่ำหน้านิ่งอยู่
“ไม่กิน...” ผมตอบกลับไปทั้งๆอย่างนั้น ผมยังไม่อยากจะทำอะไรในตอนนี้ทั้งสิ้น ทั้งๆที่ผมยังคงปวดหัวแทบบ้าอยู่อย่างนี้
“คุณต้องกินอะไรบ้างนะครับ อย่าดื้ออยู่อย่างนี้เลย เพื่อตัวคุณเองนะครับ” เขาจับตัวผมพลิกให้หันกลับมาทางเขา สีหน้าแววตาของเขาแสดงออกถึงความเป็นห่วงผมอย่างมาก ทำให้ผมเห็นแล้วรู้สึกหงุดหงิดใจอย่างไรไม่รู้
“ฉันปวดหัว... อย่ามายุ่งกับฉัน” ผมบอกไปด้วยความเย็นชา โดยเฉพาะในคำหลัง แต่เขากลับไม่สะทกสะท้านใดๆ แถมยังส่งยิ้มอย่างนุ่มนวลมาให้ผมอีก จนผมรู้สึกขยะแขยงนัยน์ตาพิลึก
“ถ้าปวดหัว คุณก็ต้องกินข้าวเพื่อจะได้กินยาแล้วนอนพักไงครับ” น้ำเสียงที่อ่อนโยนนุ่มนวลของหนุ่มฝรั่ง ทำให้ผมแทบอยากจะหูหนวกซะให้ได้ ผมพยายามเพ่งมองความเสแสร้งของเขา แต่กลับไม่พบว่าเขาเสแสร้งแต่อย่างใด ทุกการกระทำของเขาราวกับเป็นการถ่ายทอดออกมาจากใจของเขาจริงๆ
อะไรของเขากัน ทำไมถึงจะต้องมาปฏิบัติต่อผมอย่างนี้ด้วย ราวกับว่าผมเป็นคนที่สำคัญสำหรับเขามากเสียอย่างนั้น เขาพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นนั่ง แต่ผมขัดขืนเขาแล้วพยายามลุกขึ้นนั่งเอง ผมไม่อยากทำตัวอ่อนแอต่อหน้าเขา ผมไม่อยากตกเป็นเบี้ยล่างให้เขากดขี่ข่มเหงผมได้ง่ายๆ ไม่อยากให้เขาทำตัวตามอำเภอใจเมื่อเห็นว่าผมอ่อนแอแบบนี้
__________จบตอน__________
-
เพราะไปขืใจเค้าตอนแรกเอง เป็นไงล่ะโดนเค้าเกลียดเข้าให้ m26: คราวนี้ทำไงล่ะเนี่ย :m21:
-
โวะ.... ต่อสั้นมากมาย o9
นิคจัดการไม่ได้ใจเลย 555 แต่ก็นะ กลัวว่าถ้าทำอะไรไม่ดีไปเดี๋ยวเค้าจะเกลียดใช่มั้ยล่ะ~
เนี่ยละน้า คนที่ไปรักเค้าก่อนก็ต้องยอมอย่างเงี่ย เฮ้อ~
ง่า~ กายก็ลดทิฐิลงบ้างนะจ๊ะ อย่ามองว่าเค้าเป็นคนอย่างที่เราไม่ได้ชอบ
นิคออกจะเป็นคนดี อิอิ ดูแลใส่ใจตลอด (ดูเริ่มมีสาระ ฮ่าๆ) :m13:
มาต่อเร็วๆนะตัวเอง จุ๊บๆ
ปล. ข้อแนะนำสำหรับนิค จับปล้ำเลยๆ ขึงผืดๆ o13
-
สั้นจัง
อิอิ
เปงกำลังใจให้ต่อนะคับ :a5: :a5: :a5:
-
ทำไงกายถึงจะใจอ่อนนะ
มาถึงแบบนี้แล้ว นิคอย่าปล่อยไปไหนหล่ะ
:m11: :m11: :m11: :m11:
-
มาต่อให้อีกนิดนึงค่ะ เห็นว่าสั้นไป :m23:
==================================================================
Chapter: 9 ดูแลคนป่วย
ในที่สุดคุณกายก็ยอมอยู่เฉยๆสักที แม้เขาจะยังดื้อรั้นไม่ยอมผมอยู่ แต่แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ผมมองใบหน้าหงิกงอของเขาแล้วยิ้มออกมา
“คุณรู้ไหมครับว่าเมื่อวานผมลำบากแค่ไหน อยู่ๆคุณก็มาเป็นลมต่อหน้าผม ผมตกใจแทบแย่แน่ะ! ต้องแบกคุณไปนอนให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลคืนหนึ่ง แถมยังต้องแบกกลับมาที่นี่อีก แทบหลังหัก...” ผมแกล้งบ่นเพื่อให้เขามีความรู้สึกเห็นใจผมบ้าง เขาทำตาโตจ้องหน้าผมอย่างตกใจ ก่อนใบหน้านั้นจะเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
“แล้วใครใช้ให้นายมาช่วยฉัน!”
“โถๆ ถ้าผมไม่ช่วยคุณไว้ ป่านนี้ไม่รู้คุณจะเป็นอย่างไรบ้างน่ะสิ ผมเป็นห่วงคุณนะครับ” ผมคว้ามือของคุณกายมากุมเอาไว้ จ้องมองเขาด้วยความห่วงใย แต่เขากลับหลบสายตาผมแล้วดึงมือออกจากการเกาะกุมของผม เห็นคุณกายนิ่งเงียบเหมือนกำลังครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วเขาก็เปิดปากถามผมขึ้น
“…นายไปอยู่ที่นั่น ในตอนนั้นได้ยังไง?” ผมสะดุ้งกับคำถามนี้ของเขาทันที จะให้ผมตอบว่าอย่างไรดีล่ะ? ตอบว่าเพราะได้ความช่วยเหลือจากญาติคุณน่ะเหรอ? ถ้าผมตอบไปตามความจริงมีหวังไม่ใช่แค่ผมที่ซวยคนเดียวคนอื่นๆที่ไม่ทราบเรื่องก็จะซวยไปด้วยแน่นอน
“ผมมีธุระแถวนั้น” ผมตอบไปให้ตรงกับความเป็นจริงมากที่สุด คุณกายมองผมอย่างหงุดหงิด เหมือนกับว่าเขาไม่เชื่อผม
“เหอะ! อะไรจะบังเอิญ เหมาะเจาะขนาดนั้น”
“เป็นบุพเพสันนิวาสไงครับ” ผมยิ้มให้เขาอย่างหวานหยด แต่เขากลับหันหน้าหนีผม ทำหน้าบูดบึ้งยิ่งกว่าเดิมพร้อมกับคำพูดประชดประชันที่ตามมาตอกใส่ผม
“บุพเพอาละวาดแบบนั้น ฉันเป็นลมตามไปตรงนั้นยังดีกว่า”
“คุณไม่เห็นใจผมบ้างหรือครับ ผมอุตส่าห์ช่วยคุณเอาไว้ แต่ผลตอบรับที่ตามมากลับเป็นใบหน้าที่บูดบึ้งกับคำพูดที่แดกดันของคุณ” ผมแสร้งทำหน้าตาน่าสงสารใส่เขา คุณกายมองหน้าผมนิ่งเงียบ ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น จนผมอยากจะจับคนตรงหน้ามาจูบให้รู้แล้วรู้รอด
“ฉันไม่ขอบคุณที่นายช่วยฉันไว้หรอกนะ และจะไม่ถือว่าเป็นบุญคุณด้วย ฉันจะถือว่าความช่วยเหลือของนาย เป็นการไถ่บาปที่นายเคยทำไว้กับฉัน” ผมนิ่งอึ้งกับคำพูดของเขา ในใจรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที
“เอาล่ะกินข้าวก่อนเถอะนะครับ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง ทั้งๆที่ความรู้สึกในใจมันเหมือนกับถูกกัดกร่อน
ผมถือชามข้าวต้มไว้ในมือ หยิบช้อนตักข้าวต้มอย่างพอดีคำยื่นจ่อปากป้อนเขา แต่คุณกายกลับหันหน้าหนี ผมขมวดคิ้วมุ่น รู้สึกขัดใจในท่าทีของเขาเล็กน้อย แต่ผมก็ต้องทำใจเย็นไว้ เพราะผมไม่อยากให้อารมณ์มาเป็นตัวนำการกระทำของผม
“ให้ผมป้อนเถอะครับ คุณจะได้กินสะดวก” ผมบอกไปอย่างใจเย็น
“ฉันกินของฉันเองได้!” เขาบอกผมเสียงกระด้าง
“คุณนี่ดื้อจริง หรือคุณอยากจะให้ผมป้อนข้าวคุณด้วยปากของผม จะเอาไหมล่ะครับ?!” ผมบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง สายตาเอาจริง เขานิ่งเงียบไม่ต่อปากต่อคำกับผมอีก ผมจึงยื่นช้อนข้าวต้มจ่อปากเขาอีกครั้ง
ผมถือช้อนข้างอยู่นาน นานจนเมื่อยมือ... แต่เขาก็ยังไม่เปิดปากรับข้าวต้มเข้าปากไป พอแล้ว... ผมทนจนพอแล้ว... ในเมื่อไม่เกรงกลัวคำขู่ของผม ก็ไม่มีอะไรมาโทษว่าผมได้แล้ว!
ผมวางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะ แล้วเอามือมาบีบคางเขาไว้แน่น ตักข้าวต้มใส่ปากตัวเอง แล้วประกบปากกับปากของเขาทันที!
เขาพยายามสะบัดหน้าขัดขืน ทำให้ข้าวต้มที่ผมพยายามเอาใส่ปากเขาไหลย้อยออกมาจากมุมปากของเขา แต่ผมก็ไม่ได้หยุดเพียงเท่านั้น ผมแทรกลิ้นเขาไปในโพรงปากที่ร้อนระอุด้วยพิษไข้ของเขา แล้วมอบจูบที่แสนดูดดื่มร้อนแรงเท่าที่ใจผมต้องการให้ด้วย
มือที่พยายามจะผลักใสตัวผมออกไปนั้นอ่อนแรงเหลือเกิน คงเป็นเพราะเขากำลังป่วยอยู่กระมัง ถึงทำให้อาการขัดขืนของเขาดูรุนแรงน้อยกว่าปกติ ผมค่อยๆถอนจูบออกอย่างช้าๆเมื่อเห็นว่าเขาไร้แรงขัดขืนแล้ว
เขาหอบหายใจกระชั้นถี่ ก้มหน้านิ่งไร้ปฏิกิริยาใดๆอีก ผมจึงดึงเขาเข้ามาสวมกอดไว้แน่น
“ผมรักคุณนะครับ สิ่งที่ผมทำทั้งหมดก็เพราะผมรัก...”
“หุบปาก... นายไม่มีสิทธิที่จะเอ่ยคำๆนั้นกับฉัน!” เสียงเย็นๆที่เอ่ยแทรกขึ้นมาของเขาทำให้ผมใจสะท้าน แล้วเพิ่มแรงกอดรัดตัวเขาให้มากยิ่งขึ้น ราวกับกลัวว่าเขาจะหนีจากผมไปอีก
“ทำไมคุณถึงไม่ยอมเปิดใจรับตัวผมบ้าง... ทำไมคุณถึงได้รังเกียจผมนัก?” ผมถามเขาด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นตันใจมานาน แล้วคำตอบที่ผมได้รับจากเขาก็คือ...
“ก็เพราะว่านายทำตัวของนายเอง”
=======================================================================
-
อืม ยากแท้ จะอาอะไมาพิสูจน์ความรักนี้ดีหนอ
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับมะไรพี่กายจะยอมรับในตัวพี่นิคนะครับ
ผมละสงสารพี่นิคจริงๆๆเลย เอาใจช่วยก็แล้ว
ส่งแรงใจก็แล้วไม่เห็นพี่กายใจอ่อนบ้างเลย
ไม่รู้ว่าพี่นิคจะอดทนไปได้ถึงไหนนะครับ
แบบนี้ต้องขมขืน และตบจูบแล้วละมั้งครับ อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
o13 นิคนายเยี่ยมมาก
ว่าแต่มาต่อเร็ว ๆ นะครับ รออยู่อ่ะ
...........................อ๋อหรอ...............
-
เพราะกายเป็นพวกเจ็บแล้วจำนี่เอง...ถึงไม่ยอมเปิดใจรับนิค
แต่ว่านะ การกระทำของนิคมาจากความเข้าใจผิดส่วนหนึ่งนี่นา
(น่าน..แก้ตัวให้ซะเลย :impress: ) น่าจะให้โอกาสนิคบ้างนะจ๊ะกาย
อยากให้ใช้เวลาด้วยกันมากๆ กายจะได้ใจอ่อนลง...นิดนุงก็ยังดีเนอะ
เชียร์นิคเหมียนเดิมมมม :a11: :a1:
-
ยังคงติดตามเป็นกำลังใจให้นะครับ
-
ยังติดตามอยุ่นะคับ
อิอิ
เปงกำลังใจให้นะคับ :a9: :a9:
-
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ o15
วันนี้จะมาแจ้งว่า สัปดาห์หน้าไม่มาอัพเรื่องให้นะ เพราะติดธุระเรื่องเรียนน่ะค่ะ
รอกันหน่อยนะ o14
==========================================================================
ผมนิ่งอึ้งกับคำพูดของเขาไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ถึงคุณจะพยายามทำร้ายจิตใจของผมถึงเพียงไหน มันก็ไม่สามารถลดทอนความรู้สึกของผมไปได้หรอกครับ เพราะผมได้ตัดสินใจแล้ว และไม่คิดจะลังเลอีก ” ผมกระชับอ้อมกอดแน่นเพื่อยืนยันความหนักแน่นในจิตใจ “ผมอยากให้คุณเปิดใจ แล้วมองมาที่ผม ให้อภัยผมและมอบโอกาสให้ผมได้พิสูจน์ตัวเองสักครั้ง ได้ไหมครับ...?”
“ถ้าหากว่านายเป็นผู้หญิงฉันอาจจะทำอย่างนั้น” เขาตอบเรียบๆ โดยไม่แม้แต่จะคิดทบทวนสิ่งที่ผมร้องขอสักนิด
“ผมเป็นผู้ชาย แล้วมันต่างกันยังไงครับ ผมก็เป็นคนๆหนึ่งที่รักคุณอย่างบริสุทธิ์ใจเหมือนกัน” ผมหยุดก้มหน้าลงมองเขาแล้วกล่าวต่อไป “คุณอย่าใช้อคติที่คุณสร้างขึ้นมา มาปิดกั้นความรักของเราได้ไหมครับ ถึงผมจะเป็นชายแต่จิตใจที่รักคุณก็ไม่แพ้ใคร”
“ชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ!” เขาพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของผมอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ “อย่ามาพูดเองเออเองได้ไหม! ความรักของเรางั้นเหรอ? เหอะ! อย่ามาประสาทหน่อยเลยน่า!”
“ผมไม่ได้ประสาท เพราะมันจะเป็นอย่างนั้นในอนาคตแน่นอน” ผมโต้ตอบเขาไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ถึงจะไม่ได้มั่นใจมากนักก็ตาม
“ฉันจะบอกอะไรให้อย่างหนึ่ง! คนเพ้อเจออย่างนายจะได้หยุดละเมอสักที! ว่าฉันมีคู่หมั้นอยู่แล้ว และในอนาคตที่นายว่า! ก็คือวันแต่งงานของฉันกับผู้หญิงคนนั้น!!” เขาผลักผมออกไปจากตัวเป็นผลสำเร็จ ผมได้แต่นั่งอึ้งกับสิ่งที่เขาพูดจนตัวชา ความสับสนมากมายเวียนวนอยู่ในหัวผม จนจิตใจผมไม่อาจสงบได้
“แต่...มันเป็นเรื่องของอนาคต ในอนาคตมันอาจไม่ได้เป็นอย่างนั้นก็ได้ มันสามารถเปลี่ยนแปลงได้เสมอ” ผมพึมพำออกมา เพื่อปลุกปลอบจิตใจตัวเอง
“นั่นแหละ! รวมทั้งเรื่องของนายด้วยไง อนาคตของนายกับฉันก็จะไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิด...”
ผมมองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย มองการขยับปากเอื้อนเอ่ยคำพูดที่ทำร้ายจิตใจผมของเขา มองสายตาที่แข็งกระด้างของเขาด้วยความทรมานใจ และโดยที่ผมแทบไม่รู้สึกตัว...
ผมก็จัดการถาโถมตัวกดเขาลงกับเตียงทันที สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นมองผมด้วยความตื่นตกใจ!
“นะ นาย... จะทำอะไรน่ะ!” สีหน้าเขาดูแตกตื่นเป็นอย่างมาก พยายามดันตัวผมออกไป แต่ผมก็ใช้น้ำหนักตัวทั้งหมดกดทับตัวเขาเอาไว้
ผมไม่พูดพร่ำทำเพลงใดๆทั้งสิ้น โน้มหน้าบดจูบริมฝีปากของเขาอย่างจาบจ้วง เขาส่งเสียงอู้อี้ขัดขืนในลำคอ แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของผมได้
ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้กระทำการอุกอาจต่อเขาแบบนี้ ผมพยายามทำให้เขารับรู้ถึงหัวใจของผมแล้ว แต่หัวใจของเขานั้นมีเกราะกำบังแน่นหนาเหลือเกิน ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกทรมานใจจนแทบคลั่ง
ในที่สุดผมก็ปลุกปล้ำถอดเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ออกไปจนหมด เขานอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่มีแรงขัดขืนผมอีกต่อไปแล้ว
“นายมัน... แค่กๆๆ” เขาเหมือนจะพูดอะไรกับผมแต่ก็เกิดอาการไอขึ้นมาเสียก่อน เขาหลับตานิ่วหน้าเหมือนว่าเขากำลังเจ็บปวด มันทำให้ผมสำนึกได้ว่าผมกำลังทำร้ายคนป่วยอยู่
ผมหลับตานิ่ง ความรู้สึกหลากหลายประดังประเดถาโถมเขามาในจิตใจ ผมเอนตัวลงนอนข้างเขา แล้วดึงร่างที่สั่นเทาของเขาเข้ามากอดไว้แน่น
ไม่มีคำใดสามารถเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากผมได้ ราวกับว่าผมไม่สามารถนึกหาคำใดมาพูดปลอบความรู้สึกที่อยู่ในใจเขา และในที่สุดผมก็เอ่ยประโยคๆหนึ่งต่อเขา เท่าที่ผมจะนึกขึ้นได้ในตอนนั้น
“ผมสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายคุณอีก ถ้าคุณไม่คิดจะดื้อดึงต่อผม ตกลงไหมครับ?” เขาไม่ได้ตอบอะไรผม ผมจึงกระชับกอดเขาแน่นขึ้น เนื้อตัวของเขายังร้อนรุมๆอยู่เลย ผมจึงเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มที่ปลายเตียงมาห่มคลุมร่างของเราสองคนเอาไว้
“คุณกายครับ...” ผมเรียกเขา แล้วก้มลงมองหน้าเขาเมื่อเห็นว่าเขายังไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ผมมองสบตากับเขา ดวงตาของชายหนุ่มแดงก่ำ แล้วเขาก็ค่อยๆพริ้มหลับตาลง เหมือนกับว่าเขาไม่อยากจะเห็นหน้าผมอีก ผมกอดเขาแน่น บรรจงจูบลงบนเปลือกตาที่พริ้มหลับของเขา เขาทำหน้ายุ่ง แต่ก็ไม่ได้ต่อต้านผมแต่อย่างใด ราวกับว่าเขาเหนื่อยหน่ายที่จะทำอย่างนั้น
ผมถอนหายใจยาว แล้วลุกขึ้นออกไป ผมกะว่าจะไปเอาผ้าขนหนูชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เขาอีกสักรอบ ผมเดินเข้าห้องน้ำไป แล้วปล่อยให้เขานอนอยู่บนเตียงอย่างนั้น
ไม่นานผมก็ออกมาพร้อมกับผ้าเปียกผืนหนึ่ง แล้วปรากฏว่าคุณกายได้หลับไปแล้ว เขาคงจะรู้สึกเหนื่อย และผมก็เป็นคนทำให้เขารู้สึกอย่างนั้น ผมถอนหายใจอย่างหนักหน่วง ให้กับความงี่เง่าของตัวเอง
นี่ผมจะดูแลคนป่วย หรือพาเขามาทรมานกันแน่เนี่ย!!
สรุปแล้ววันนี้ข้าวปลาคุณกายก็ยังไม่ได้กิน ยาก็ยังไม่ได้ทาน ผมรู้สึกระอาแก่ใจจริงๆ
ผมคงจะใจร้อนจนเกินไป เรื่องแบบนี้ผมคงจะต้องใจเย็นกว่านี้สินะ การที่จะทำให้คนๆหนึ่งมารักเรามันไม่ใช่ง่ายๆอย่างที่ผมอยากจะให้เป็น เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา และต้องค่อยเป็นค่อยไป
ผมทบทวนคำว่า ‘ค่อยเป็นค่อยไป’ ซ้ำไปซ้ำมา ราวกับจะทำให้คำๆนี้ติดตราตรึงจนขึ้นใจ ผมเดินเข้าหาตัวเขา นั่งลงบนเตียงเบาๆ แล้วค่อยๆเริ่มเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขาอย่างเบามือ
หลังจากที่ผมเช็ดตัวให้เขาเสร็จแล้ว ผมก็จัดการเก็บเสื้อผ้าของเขาที่กองเกลื่อนอยู่แถวเตียงขึ้นมา แต่ผมไม่ได้คิดจะสวมใส่มันกลับให้คุณกายหรอกนะ ผมมีแผนการบางอย่าง เป็นแผนการที่จะทำให้เขาไม่สามารถหนีไปจากผม ระหว่างที่ผมพลั้งเผลอได้อีก
ผมโทรไปเปิดห้องอีกห้องหนึ่งไว้ ซึ่งอยู่ในชั้นเดียวกัน แล้วขนสัมภาระทั้งหมดที่เป็นของเขาและของผมไปไว้ในห้องนั้น ให้พ้นหูพ้นตาของชายหนุ่ม เพื่อที่เขาจะได้ไม่มีอะไรใส่ และไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้ทั้งอย่างนั้น สิ่งที่ผมหลงเหลือไว้อยู่ คือผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งที่แขวนไว้ในห้องน้ำเท่านั้น และหวังว่าเขาคงไม่บ้าพอ ที่จะนุ่งผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวออกไปจากที่นี่
อันที่จริงผมจะมัดเขาไว้กับเตียงไม่ให้ไปไหนก็ได้ แต่ผมไม่อยากทำอย่างนั้น เพราะมันจะยิ่งทำให้ความรู้สึกของเขาที่มีต่อตัวผมจมดิ่งลง และผมก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น เพราะแค่เพียงความรู้สึกของเขาในตอนนี้ผมก็แทบจะรับไม่ไหวแล้ว
ผมล้มตัวลงนอนข้างๆเขา คิดว่าจะหลับสักงีบ การอดหลับอดนอนมาตลอดทั้งคืนเริ่มส่งผลมาถึงผมแล้ว ผมรู้สึกง่วงงันเหลือเกิน แต่ผมก็ไม่ลืมที่จะโอบกอดคุณกายไว้ในอ้อมกอดของผม พลางคิดว่า ถ้าผมได้นอนกอดเขาทั้งยามหลับและยามตื่นอย่างนี้ทุกๆวันก็คงจะวิเศษดีหนอ
ผมคิดว่าสักวันหนึ่งมันจะต้องถึงเวลานั้น และผมจะตั้งตารอมันอย่างอดทน รอคอยวันเวลาที่ผมกับเขาจะได้ครองรักกันอย่างหวานชื่น ดั่งที่คู่ของพี่เอกับจอห์นเป็น
ถึงแม้ว่าความรักของผม จะไม่สามารถทำเพียงแค่การรอคอย แต่ต้องขวนขวายมาด้วยตัวเอง และต้องฟันฝ่าอุปสรรคมากมาย ไม่ว่าจะเป็นตัวเขาสรรค์สร้างขึ้นมา หรือจากสิ่งรอบข้างก็ตาม ถึงกระนั้นผมก็จะพยายามให้ถึงที่สุด
ผมก้มหน้าลงจูบหน้าผากเขาทีหนึ่ง แล้วพริ้มตาหลับลง รู้สึกว่าตัวเขาซุกเขามาในอ้อมกอดผมมากยิ่งขึ้น ผมแย้มยิ้มบางๆขึ้นมาทันทีอย่างสุขใจ เขาคงจะหนาวถึงได้เบียดเสียดตัวเขาเข้ามาหาตัวผมอย่างไม่รู้ตัว ผมกอดกระชับเขาแน่น แล้วพาตัวเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเป็นสุข
__________________________________________
-
อ๊ะ :o สัปดาห์หน้าไม่มาอัพ :m15:
ไม่เป็นไรจ้ะ จะรออ่าน อย่าลืมมาอัพแล้วกันนะ :m17:
นิค(ของช้านนนน) เศร้าต่อปายยย :sad2:
-
แผนสูงน่ะเนี่ย ให้เหลือไว้แค่ผ้าเช็ดตัว แบบนี้ไม่ยั่วกันตายไปเลยเหรอ อิอิ
-
หุหุ จับขังไว้ในห้องแล้ว :m3: :m3: :m3: :m3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาเปงกำลังใจให้นะคับ
อาทิตย์นึ่งแน่ะ
จะรอนะคับ อิอิ :a1: :a1: :a1:
-
งืม บอกให้จับขึงผืด อันนี้เล่นจับขังเลย ได้ใจมากมาย ฮิ้วๆ :m3:
สู้ต่อไปนะนิคโคลัส คนไม่เคยก็คงจะสับสนหน่อย
เดี๋ยวพออยู่ไปซักพัก กายอาจจะเปิดใจก็ได้อิอิ :m13:
อาทิตย์หน้าไม่มาหรอจ๊ะ งืมๆ รอรอรอ
ว่าแต่ ขังในห้องแบบนี้ งานไม่ต้องทำกันแล้ว ไหนบอกจะมาเป็นนายแบบ 555
รีบมาต่อนะจ๊ะ จุ๊บๆ :m1:
-
:m30: :m30: :m30:
โหดจังเรย ชอบคับ ^^
:m4:
-
เข้ามาให้กำลังใจครับ :m4:
-
ยังไม่ม่ต่ออีหรอเคอะคุณน้อง
เจ้รอกันจนหอย(ทาก) แห้งแล้วนะเคอะเนี่ยยยยยยยยยยยย
เด๋วงอนไม่อ่านซะเลยนิ
มาต่อได้แล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว เจ้ขอร้องงงงงงงงงงงง
-
รักกันสักทีเถอะคับ
ลุ้นเหนื่อยแล้วคับ :m18:
-
เพื่อที่เขาจะได้ไม่มีอะไรใส่ และไม่สามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้ทั้งอย่างนั้น
:m11: :m11: :m11: :m11:
อยากหนีก็หนีไม่ได้ แบบเชลยรักเยยป่าว
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ ไม่เป็นไรครับจะมาดันละกัน
แต่สัปดาห์ที่เหลืออ่าครับมาอัพให้หลายๆๆตอนได้ป่าวครับ
อิอิ อยากอ่านเยอะๆๆครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
:o8:
ดีจังเลยยย นิค ได้นอนกอดกับ กาย แล้วววววววว.....
จะมีวิธีไหนให้กายใจอ่อนบ้างนะ.....เชียร์กันต่อปายยยยย :เฮ้อ:
ปล. ไม่ post ทั้งอาทิตย์เลยเหรอออออ โหหห คิดถึงกายกะพี่นิคแย่เลยยยยย :m26:
-
:impress: :impress: :impress:
คนแต่งหายไปไหนเอ่ย
นานแล้วนะครับ รออ่านอยู่
ชอบมากอะครับ มาต่อได้แล้วนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
อึ๊บๆๆ ขุดๆ เอากระทู้ไปอยู่ข้างบน 555
-
กลับมาแล้วค่ะ แหะๆ :m23:
เพิ่งจาสอบเสร็จมาสดๆร้อนๆวันนี้
และจากลับมาลงเรื่องได้ตามปกติแล้วจ้า
ขอบคุณทุกๆคนมากเลยน๊า นึกว่ากลับมาจะหากระทู้มะเจอซะแล้ว o15
ขอโทษที่ปล่อยให้รอ มาต่อกันเลยดีกว่า :m4:
==========================================================================
ผมลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นโอบล้อมรอบตัวผมอยู่ ความรู้สึกนี้ทำให้ผมมึนงง ผมกระพริบตาถี่ๆไล่ความรู้สึกง่วงงุนออกไป เมื่อสติค่อยๆกลับคืนมาผมก็นึกขึ้นได้ทันที!
เร็วเท่าความคิด ผมรีบขยับตัวออกจากการโอบกอดของหนุ่มฝรั่งนั่นทันที หมอนี่กล้าดียังไงมานอนกอดผม! คิดแล้วก็อยากจะตั้นหน้ามันนัก แต่ก็ต้องข่มใจเอาไว้ เพราะว่าถ้าเกิดเขาตื่นขึ้นมา โอกาสในการหนีรอดของผมก็จะหมดไปทันที
การที่ต้องล่อนจ้อนต่อหน้าไอ้บ้านี่อีกครั้งทำให้ผมรู้สึกย่ำแย่มาก มันเหมือนกับว่าผมไม่มีอะไรหลงเหลืออีกแล้ว สิทธิส่วนตัวของผมนั้นได้ถูกเขาแย่งชิงไป คิดแล้วก็น่าเจ็บใจนัก ผมสอดส่องสายตามองหาเสื้อผ้าของผมที่หมอนั่นถอดออกไป แต่มองหาเท่าไหร่ ผมก็หาไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าหมอนั่นเอาไปไว้ไหนแล้ว
ผมจึงหากระเป๋าเดินทางของผมแทน ผมหามันจนทั่วห้อง แต่ก็หาไม่เจอ ผมเริ่มรู้สึกใจไม่ดี ไม่อยากให้ตัวเองเปลือยอยู่แบบนี้เลย ไม่รู้ว่าไอ้บ้านั่นเอาทุกอย่างไปไว้ไหนหมด ผมรู้สึกโมโหอย่างมาก เพราะแม้แต่เสื้อผ้าของหมอนั่นผมก็ยังไม่พบเจอแม้สักชิ้น ผมเห็นเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวแขวนอยู่ในห้องน้ำ ซึ่งผมก็ไม่มีความกล้าพอจะนุ่งมันหลบหนีออกไป
ผมเดินเข้าหาหมอนั่นที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยความเดือดดาล มีทางเดียวเท่านั้นที่ผมจะได้เสื้อผ้าใส่! คือปล้นเอาจากตัวหนุ่มฝรั่งนั่น!
ผมตบกระบาลมันไปทีหนึ่งเพื่อทดสอบว่าหมอนี่หลับสนิทหรือไม่ แม้จะเสี่ยงอยู่บ้างถ้าเกิดเขาตื่นขึ้นมา แต่ผมก็ต้องทำ ปรากฏว่าชายหนุ่มเพียงแค่ขยับตัวนิดหน่อยเท่านั้น แต่ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมา มันทำให้ผมรู้สึกโล่งใจขึ้น
ผมจัดการขึ้นคร่อมตัวเขา ถลกเสื้อยืดที่เขาใส่ขึ้นมา การถอดเสื้อคนที่นอนอยู่เป็นอะไรที่ยากมาก เพราะถ้าเป็นเสื้อเชิ้ตธรรมดา ก็ทำแค่เพียงปลดกระดุมออกเท่านั้น แต่เสื้อยืดนี่ต้องถอดให้ลอดพ้นศีรษะและแขนของเขาด้วย
ผมจับแขนของเขาให้ชูสูงขึ้น แล้วพยายามดึงเสื้อให้สูงขึ้นพ้นตัว แต่จู่ๆก็มีมือมาจับแขนผมไว้แน่น ผมสะดุ้งตกใจรีบปล่อยมือออกจากเสื้อนั่นทันที เขาจับมือทั้งสองข้างของผมไว้แน่น ลืมตาขึ้นมองผม ก่อนจะหลุบตาลงมองเรือนร่างของผมที่ค่อมอยู่บนตัวเขา
ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่ทราบสาเหตุ การสบตากับนัยน์ตาสีมรกตนั่นเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก เพราะผมรู้สึกว่าเขากำลังมองผมอย่างทะลุปรุโปร่ง จนผมไม่อาจหลบหนีไปไหนได้
“คุณอยากมีอะไรกับผมเหรอครับ? ถึงได้พยายามจะปลุกปล้ำถอดเสื้อผ้าผมนัก” เขายิ้มกรุ้มกริ่ม มองตาผมด้วยสายตาหวานเยิ้ม จนผมอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เสียให้ได้
เขากระชากตัวผมลงมาแนบติดกับตัวเขา ผมพยายามสะบัดแขนออกแต่ก็สู้แรงของหนุ่มฝรั่งนี่ไม่ได้เลย ผมรู้สึกทั้งเจ็บใจทั้งโมโห
“ไอ้บ้า! ปล่อยฉันนะ!” ผมพยายามกระเถิบตัวออก แต่เขากลับพลิกร่างผมลงนอนบนเตียงแล้วเขาขึ้นมาคร่อมผมไว้แทน ผมเริ่มใจไม่ดี รู้สึกกลัวการกระทำต่อไปของเขา
“คุณรู้ไหม... ว่าร่างกายของคุณยั่วยวนใจผมมาก” เขากระซิบข้างหูผม ก่อนจะเลียเขาที่ใบหูของผมจนผมสะดุ้งเฮือก! เขาเลื่อนสายตามาสบตากับผม ผมรีบหลุบตาทันที พยายามบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขาอย่างถึงที่สุด
“ยะ... หยุดนะ อุ้บ!!” จู่เขาก็จูบผมอย่างหนักหน่วง ผมพยายามสะบัดหน้าหนี แต่ก็ไม่สามารถหนีพ้น รู้สึกได้ถึงลิ้นร้อนๆของเขา ที่เบียดแทรกเข้ามาในโพรงปากของผม ลิ้มชุ่มๆนั่นพยายามหยอกล้อกับลิ้มผม ผมรู้สึกสมองขาวโพลน ร่างกายสั่นสะท้าน ร่างกายของผมเริ่มไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืน ราวกับถูกคนตรงหน้าดึงดูดไปเสียหมด
ผมหอบหายใจถี่รัวทันทีเมื่อเขาถอนจูบออก รู้สึกมึนหัวเป็นอย่างมากราวกับคนขาดออกซิเจน เห็นเขาผละตัวออกไป แล้วเริ่มเปลื้องผ้าของตนออก ผมมองหมอนั่นด้วยความตื่นตกใจทันที!
“จะ...จะทำอะไรน่ะ! ออกไปนะ ออกไปให้พ้น!” ผมเริ่มรนราน รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก ราวกับผมได้ตกนรกทั้งเป็นอย่างไรอย่างนั้น แต่ชายหนุ่มกลับทำแค่เพียงส่งยิ้มมาให้ผมเพียงเท่านั้น
ความหวาดกลัวเริ่มครอบงำจิตใจของผม ผมรีบกระเถิบตัวหนี เมื่อเขาโน้มตัวเข้ามาหาผมอีกครั้ง ถึงผมจะเคยมีอะไรกับไอ้บ้านี่มาก่อน แต่ผมก็จำอะไรไม่ได้ ไม่รู้แม้กระทั่งความรู้สึกในตอนนั้นว่ามันเป็นยังไงด้วยซ้ำ
เขารั้งตัวผมเข้ามาหาอย่างไม่ยากเย็น ด้วยพละกำลังที่เหนือกว่า “ผมจะทำให้คุณมีความสุขยังไงล่ะครับ”
“ฉันไม่ต้องการ ไปให้พ้นนะ!” ผมรู้สึกได้ถึงเสียงตัวเองที่กำลังสั่นเครืออย่างควบคุมไม่อยู่ เขาเริ่มโลมเลียร่างกายของผม จนผมรู้สึกร้อนวูบวาบทั่วทั้งสรรพางค์กาย ฝ่ามือของเขาจับที่ส่วนนั้นของผมจนผมสะดุ้งเฮือก!
“หนะ...ไหนนายบอกว่าจะไม่ทำอะไรฉันไง!” ผมรีบตะโกนบอก เขาหัวเราะในสำคอเบาๆ แล้วโน้มหน้าลงมาจูบผมอีกครั้ง
“นั่นขึ้นอยู่กับว่าคุณจะสัญญากับผมรึเปล่า ว่าต่อไปนี้จะไม่ดื้อดึงกับผมอีก” เขากระซิบข้างหูผม แล้วเป่าลมอุ่นๆรดหู จนผมรู้สึกขนลุกซู่ จากนั้นเขาก็เริ่มขยับมืออย่างช้าๆ การกระทำของเขามันทำให้ผมรู้สึกหายใจติดขัด
“พอได้แล้ว! หยุดนะ! อึ่ก! ฉันสัญญา! ฉันสัญญาแล้ว! ขอร้องล่ะ หยุดสักที ได้โปรด...” ผมขอร้องทั้งน้ำตา ร่างกายผมสั่นไปหมด ผมรู้สึกว่าตัวเองย่ำแย่เหลือเกิน จิตใจผมพยายามต่อต้าน แต่ร่างกายผมกลับทรยศ!
เขาหยุดการกระทำในทันทีทันใดแล้วดึงผมเข้ามาโอบกอด “คุณสัญญาแล้วนะครับ” ผมพยักหน้าเบาๆโต้ตอบเขา ตอนนี้ผมรู้สึกสมเพชตัวเองสุดๆ ผมไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย ได้แต่ตกอยู่ในการบงการของเขาเท่านั้น มันน่าคับแค้นใจจนเกินทน
“ในเมื่อคุณสัญญากับผมแล้ว ผมก็จะรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณด้วย” เขายิ้มให้ผมดวงตาหวานฉ่ำ ผมรีบเบือนน่าหนีอย่างสะอิดสะเอียน
“ว่าแต่...เจ้าหนูของคุณมันตื่นแล้ว ให้ผมช่วยจัดการให้ไหมครับ” หมอนั่นยื่นหน้ามาถามผม ผมรีบผลักมันออกไปทันที
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!” ผมรู้สึกโมโหเลือดขึ้นหน้า ไม่เคยรู้สึกโมโหใครมากมายเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต ทำไมชีวิตผมถึงต้องมาเจอกับไอ้บ้านี่ด้วย มันเป็นความเลวร้ายสำหรับผมจริงๆ
“อ่า...ครับ งั้นผมขอตัวไปจัดการของผมละกันครับ” เขาลุกออกจากเตียงไป โดยไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อผ้าของตนเข้าห้องน้ำไปด้วย ผมดึงทึ้งผ้าห่มอย่างหงุดหงิดใจ ปาหมอนกระแทกประตูห้องน้ำเพื่อระบายความขุ่นข้องโมโหที่อัดอั้นตันใจ เมื่อไรชีวิตผมถึงจะหลุดพ้นจากความเลวร้ายนี้สักที
__________________________________
-
o15 ว้าว!!! ในที่สุดก็มาต่อ
o1 o1 o1
-
โอ้วว ต่อน้อยนิดง่ะ แต่ก็ได้ใจไม่น้อย อิอิ
ไมนิคปล่อยกายไปง่ายๆล่ะ อย่าลืมออกมาช่วยกายด้วยนะ 5555 :m11:
หายไปนาน ต้องรีบมาต่ออีกนะจ๊ะ
จุ๊บๆ :m1:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ ปากบอกไม่นะครับแต่เจ้านู๋อ่าแข็งแล้ว
อิอิ แบบนี้ก็มีครับ เอาใจช่วยครับผม ยอมๆๆกันไปละกัน
:impress: :impress: :impress: :impress:
-
หายไป 1 อาทิตย์
กลับมาต่อแล้ว
ดีใจจังเยยคับ
:a1: :a1: :a1: :a1:
-
หุหุ สัญญาทาส :m3: :m3: :m3: :m3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:a3:..กว่าจะตามทัน....สวัสดีครับ พึงเข้ามาอ่านครับ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปนะครับ จากการดูแล้วเมื่อไรกายมีใจให้นิคบ้างเนี่ย คนอ่านใจร้อนนะครับ อยากให้มีฉากที่กายเปิดใจกับนิคเสียที ไงก็เป็นกำลังใจต่อไปนะครับ.. :a1:
...............................รักจงเจริญ....... :m3: :m3: :m3:.........................
-
มาต่อแล้วจ้า :a2:
ยินดีต้อนรับคุณ My name Mค่ะ ขอให้อ่านนิยายให้สนุกนะคะ
==========================================================================
พอผมเข้าไปในห้องน้ำปุ๊บ ผมก็รีบเปิดฝักบัวเอาน้ำรดหัวทันที การพยายามหักห้ามใจนี่มันแสนยากเย็นจริงๆ แต่เพื่อให้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณกายเป็นไปอย่างยืดยาว ผมก็ต้องระงับความต้องการของตนไว้ซะก่อน เพราะถ้าผมฉกฉวยความสุขเพียงช่วงเวลาเดียวนั้น อาจทำให้คุณกายเกลียดชังผมมากขึ้นไปอีก แล้วทุกอย่างก็จะเลวร้ายลง
ผมยอมอดทนในวันนี้ เพื่อวันข้างหน้า วันที่ผมหวังว่ามันจะสดใส
ความจริงเหตุผลมันไม่ได้มีเพียงเท่านี้หรอก เหตุผลอีกประการหนึ่งของผมก็คือ การทำให้คุณกายสัญญากับผม เพราะผมเชื่อว่าคนอย่างเขาต้องรักษาสัญญาแน่นอน ตอนนี้ผมเป็นต่อเขาแล้ว และผมจะไม่ยอมเสียโอกาสอันดีนี้ไปง่ายๆหรอก
ผมไม่อยากมีปากเสียงหรือกระทำการรุนแรงกับเขา แต่เมื่อเขาดื้อดึงกับผม ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง นอกจากวิธีนี้ หวังว่าผมจะใช้สัญญาระหว่างผมกับเขาในครั้งนี้ ให้เป็นประโยชน์อย่างมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
หลังจากที่ผมสงบสติอารมณ์ของตนเรียบร้อยแล้ว ผมก็ออกจากห้องน้ำไป ที่หน้าประตูห้องน้ำมีหมอนอยู่ใบหนึ่ง ผมมองมันอย่างแปลกใจ ก่อนจะเก็บมันขึ้นมา เดินเข้าหาคุณกายที่ทำหน้าบึ้งตึงอยู่บนเตียง
“คุณปามาหรือครับ?” ผมถามเขาแล้ววางหมอนลงบนเตียงตามเดิม เขาไม่พูดอะไรกับผม ล้มตัวลงนอนบนเตียง แล้วเอาผ้าห่มมาคลุมโปง
“คุณหิวหรือเปล่าครับ?” เขายังคงไม่ตอบผม ได้ยินเสียงไอค่อกๆแค่กๆดังมาจากข้างในผ้าห่มเท่านั้น ผมรีบตรงเข้าหาเขาทันที ดึงผ้าห่มให้พ้นศีรษะของชายหนุ่ม แล้วจ้องมองหน้าเขาเขม็ง
“คลุมโปงไว้แบบนั้นคุณจะหายใจสะดวกได้ไง” เขาทำหน้ายุ่ง งึมงำบอกว่าจะนอนแล้ว เขาบ่นว่าปวดหัวมาก แล้วเขาก็หลับไปในทันที ผมเอามืออังหน้าผากเขา ปรากฏว่าตัวเขาร้อนยิ่งกว่าเดิมอีก
ผมจึงทำการเช็ดตัวให้เขาอีกครั้ง แล้วห่มผ้าให้เขา จากนั้นผมก็ปลีกตัวออกไปข้างนอก เพื่อหาอะไรมาให้เขาทาน เมื่อเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมหวังว่าเขาจะทำตัวเป็นคนป่วยที่ดีเสียบ้าง
ผมใช้เวลาหาซื้ออาหารให้คนป่วยนานทีเดียว เพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว จึงใช้บริการของโรงแรมไม่ได้อีก ผมตระเวนหาร้านอาหารไปทั่วละแวกนั้น แต่ก็มีแต่ร้านอาหารตามสั่งที่มีแต่อาหารหนักๆรสจัดทั้งนั้น ผมต้องการอาหารอ่อนๆให้คุณกายมากกว่า
ผมเดินไปถามคนแถมนั้นถึงสิ่งที่ผมต้องการ แล้วก็ได้เรื่องทันที เขาแนะนำร้านข้าวต้มโต้รุ่งให้กับผม ซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโรงแรมที่ผมพักเลย แต่ผมกับหาไม่เจอ พอได้สิ่งที่ต้องการมาแล้ว ผมก็กลับโรงแรมอย่างอารมณ์ดี
คุณกายยังคงนอนหลับอยู่เหมือนเดิม ผมมองเขายิ้มๆแล้วเดินตรงเขาไปหอมแก้มหนึ่งฟอด จากนั้นก็จัดการเทข้าวต้มที่ซื้อมาใส่ชามใบเก่าที่ผมได้นำไปล้างมา เมื่อตระเตรียมทุกอย่างเสร็จพร้อม ผมก็เข้าไปปลุกคุณกายให้ลุกมาทาน
เขาดูงัวเงียสะลืมสะลืออย่างมาก ผมว่าใบหน้าเขาตอนตื่นนอนดูน่ารักมากเลย จึงอดไม่ได้ที่จะโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มเขาอีกครั้ง เขาทำหน้ายุ่งเอามือถูแก้มไปมา ผมยิ้มขำกับการกระทำของเขา
“หิวน้ำ...” เขาบอกผม ผมไม่รอช้ารีบเทน้ำให้เขาดื่มทันที พอคุณกายดื่มน้ำเสร็จ เขาก็ทำหน้าเหยเก จนผมตกใจ
“เป็นอะไรไปครับ??!” ผมรับแก้วมาวาง แล้วประคองหน้าถามเขา
“ปวดท้อง...” ผมรู้แล้วว่าเพราะอะไร ตอนนี้กระเพาะของเขาคงจะว่างโล่ง พอกินน้ำเขาไปก็ต้องปวดท้องเป็นธรรมดา
“ก็คุณไม่ยอมกินข้าวนี่ครับ แต่ตอนนี้คุณต้องกินแล้วนะ” ผมยกชามข้าวต้มมาเตรียมป้อนให้เขา คุณกายทำหน้าบูดบึ้งเหมือนไม่อยากให้ผมป้อน แต่พอผมทำหน้าเข้มเขาก็ยอมผมแต่โดยดี
ข้าวต้มพร่องไปไม่ถึงครึ่งชามคุณกายก็บอกไม่ไหวแล้ว ผมรู้สึกว่าเขากินน้อยไปจึงบังคับเขาให้กินอีกสองสามคำ เขาก็จำใจฝืนกลืนตามที่ผมคะยั้นคะยอ
พอทานข้าวเสร็จผมก็ส่งยาให้เขาทานตาม แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้งอย่างอ่อนเพลีย ผมจับตัววัดไข้เขาตัวเขายังอุ่นๆเหมือนเดิม ไม่นานเขาก็หลับไป ผมโน้มหน้าจูบหน้าผากเขาเบาๆ ห่มผ้าห่มคลุมร่างเขาให้มิดชิด แล้วเฝ้ามองเขาหลับอยู่อย่างนั้น
ผมกำลังคิดถึงสิ่งที่ผมพอจะทำให้เขาได้หลังจากนี้ และเป็นสิ่งที่ผมต้องการจะทำให้เขาจากใจจริง คงต้องทำอะไรกับเขาบ้าง เพื่อไม่ให้สุขภาพของเขาย่ำแย่เช่นนี้อีก
_________จบตอน________
========================================================================
ปล. วันนี้แค่นี้ก่อนละกัน เด๋วพรุ่งนี้จะมาขึ้นตอนใหม่ให้นะ
-
อิอิ ดีใจ ป้อนข้าวป้อนน้ำขนาดนี้ ต้องมีใจอ่อนบ้างแหละเนอะ
-
จะใจอ่อนก็ตอนป่วยนี่แหละ :m1: :m1:
-
ต่อนะคับ กำลัง มันส์ :a1:
-
เป็นเด็กดีซะทีนะคุณกาย...ยินดีกับนิคด้วยนะจ๊ะ
:m3: :m3: :m3: :m3: :m3:
-
:m4: :m4:
,ต่อเรวๆนะคัฟ ^^
-
ดื้อด้าน ก็ถือว่าผิดสัญญา จะต้องถูกลงโทษ
:m25: :m25: :m25:
-
ค้า! รอๆ พรุ่งนี้นะพรุ่งนี้ อิอิ
นิคจะทำอะไรน้า งืมๆ ตอนกายตื่นคงน่ารักน่าดู อ่านไปแล้วยิ้มตามเลย อิอิ
จุ๊บๆ :m1:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับมะไร่คุณกายจะยอมพี่นิคอ่าครับ
สงสารพี่นิคนะครับ ยอมๆๆหน่อยก็ดีครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
:o8:
พี่นิคน่ารักกกกกจริง ๆๆๆ.... คราวนี้กายคงจะเห็นใจบ้างล่ะนะ...
ดัดนิสัยกายบ้างงงง...มะค่อยใส่ใจสุขภาพตัวเองงงง ดื้อมากกกก
พยายามต่อไปพี่นิค.....สู้สู้.....เอาใจช่วยสุดใจ... :m4:
-
ถึงตอนที่10แล่ว ที่มีในสต๊อกใกล้จะหมดลงทุกที :m29:
ตอนล่าสุด ตอน15 ยังเขียนมะจบเลย :m23:
มาต่อกันดีฟ่า ขอบคุณทุกคนที่ติดตามน๊า
==========================================================================
Chapter 10 เปลี่ยนมุมมอง
ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงพูดคุยของคนที่อยู่ในห้อง อาการปวดหัวบรรเทาลงไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังคงมึนๆอยู่ ผมกระพริบตาถี่ๆขับไล่ความอ่อนเพลียไป เพ่งมองแผ่นหลังของคนๆหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างเตียง เขากำลังพูดคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้ ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก
“ครับคุณน้า คือแฟนผมเขาเป็นโรคความดันต่ำน่ะฮะ แล้วตอนนี้ก็ไม่สบายอยู่ด้วย” ผมขมวดคิ้วมุ่นทันที เมื่อได้ยินถ้อยคำที่เขาพูด เหมือนกับว่าคนที่เขาพูดถึงอยู่นั้นหมายถึงผมอย่างไรอย่างนั้น
“ครับ ผมอยากรู้เรื่องวิธีการดูแลน่ะครับ พวกเรื่องอาหารการกิน อะไรแบบนี้น่ะครับ” ดูเหมือนเขาจะยังไม่รู้ตัว ว่าผมกำลังมองเขาอยู่ หัวข้อสนทนากับบุคคลทางปลายสายทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด อะไรของหมอนี่กัน จะมาวุ่นวายอะไรกับชีวิตของผมอีก ผมจะเป็นอะไรก็ช่างผมสิ ทำไมจะต้องมาคอยก่อกวนสร้างความรำคาญให้แก่ผมแบบนี้ด้วย
“อ่ะ เดี๋ยวนะครับ ขอผมหาปากกากับกระดาษก่อน” เขาหันมาหาของในลิ้นชักหัวเตียง ผมรีบหลับตาลงแสร้งทำเป็นหลับตามเดิม รู้สึกได้ถึงเตียงที่ยุบยวบลง และสัมผัสจากมือเขาที่วนเวียนอยู่ข้างแก้ม มันทำให้ผมต้องนอนตัวเกร็ง
“พร้อมแล้วครับ บอกมาเลยครับ” เขาผละมือออกจากใบหน้าผมแล้ว ผมค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นเขานั่งหันหลังให้กับผม มือขวาจับปากกา มือซ้ายถือโทรศัพท์ ดูเขาจะตั้งอกตั้งใจฟังแล้วจดตามที่คนปลายสายบอกเหลือเกิน
“ครับๆ อาหารประเภทโปรตีน... หา! ชา กาแฟ และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์น่ะเหรอครับ! อ๋อ...เข้าใจแล้วครับ ถึงมันจะช่วยได้บ้างก็เถอะ แต่ผมก็ไม่คิดจะสนับสนุนให้ดื่มเท่าไหร่นัก... ”
หนุ่มฝรั่งพูดกับคนปลายสายอยู่สักพัก ก็วางสายไป หัวข้อสนทนาก็หนีไม่พ้นเรื่องผมอยู่ดีนั่นแหละ แถมยังเรียกหาผมเป็นแฟนได้อยากเต็มปากเต็มคำอีก มันทำให้ผมรู้สึกหมั่นไส้ระคนขุ่นเคืองใจเหลือเกิน
ทันทีที่เขาวางสายลง เขาก็หันมามองผม เราทั้งคู่สบตากันสักพัก เขาก็ส่งยิ้มชวนขนลุกมาให้ แล้วโน้มหน้าลงมาจะจูบผม แต่ผมรีบเบี่ยงหน้าหลบเสียก่อน แล้วทำหน้าดุใส่หมอนั่น
“อรุณสวัสดิ์ครับ! คุณหิวรึเปล่า? ” เขาถามผมเสียงอ่อนเสียงหวานน่าสะอิดสะเอียน ผมทนมองใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่นไม่ไหว รู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ที่ทำให้ผมต้องมาพบเจอกับคนน่ารำคาญเช่นเขา ผมไม่สนใจหมอนั่นอีก พลิกตัวนอนหันหลังให้อย่างไม่แยแสสนใจ
อยู่ดีๆหมอนั่นก็เอามือมาลูบไล้แผ่นหลังของผม จนผมสะดุ้งเฮือก! “อย่ามายุ่งนะ!!” ผมหันไปตวาดใส่
“ผิวของคุณเนียนนุ่มดีจังนะครับ ผมชอบมากเลย” หมอนั่นบอกผมด้วยน้ำเสียงเคลิบเคลิ้ม แล้วลูบแผ่นหลังของผมไม่หยุด ทั้งยังไล้ต่ำลงเรื่อยๆอีก จนผมรู้สึกวาบหวิวอย่างบอกไม่ถูก
“ไอ้เวรนี่!!” ผมลุกพรวดขึ้นนั่งด้วยความโมโห การลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วส่งผลทำให้ผมหน้ามืด ผมยกมือขึ้นกุมขมับ รู้สึกว่าเขากำลังโอบประคองร่างผมไว้อยู่
“หน้ามืดหรือครับ? ทีหลังอย่าลุกพรวดพราดเร็วๆแบบนี้สิครับ...” น้ำเสียงที่อ่อนโยนของชายหนุ่ม ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ที่ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
“มันเรื่องของฉัน” ผมผลักเขาออก เขาจ้องมองผมไม่ได้ตอบโต้อะไร
“นายเอาเสื้อผ้ามาคืนฉันได้แล้ว ฉันมีงานมีการต้องทำนะ ไม่ได้อยู่ว่างๆ” ผมบอกอย่างหงุดหงิด สายตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้น
“ไม่ครับ” เขาตอบอย่างรวดเร็ว มองผมอย่างดุๆ “ก็เพราะคุณเอาแต่หักโหมงานเนี่ยแหละ ร่างกายถึงได้เป็นแบบนี้ ทำไมไม่เอาใจใส่ดูแลตัวเองซะบ้าง”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย ฉันจะเป็นอะไรก็ช่างฉันสิ!”
“คุณนี่มันปากดีจริงๆ” เห็นเขาบ่นพึมพำ แล้วลุกขึ้นยืน ผมมองเขาอย่างแปลกใจ เพราะเขาไม่ได้โต้ตอบอะไรผม แต่กลับนิ่งผิดคาด
“เดี๋ยวผมจะออกไปหาอะไรมาให้คุณทาน คุณต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”
“ฉันต้องการเสื้อผ้า!” ผมจ้องหน้าหมอนั่นเขม่ง
“ขอโทษด้วยนะครับ สิ่งนั้นมันอยู่นอกเหนืออะไรที่ผมจะให้คุณได้” เขาตอบผมยิ้มๆ แล้วก้มลงหอมแก้มผม โดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวสักนิด
“แล้วผมจะรีบกลับมานะครับที่รัก” แล้วหมอนั่นก็จากไป ทิ้งให้ผมโมโหเดือดดาลอยู่คนเดียวในห้องเท่านั้น
ผมทิ้งตัวลงนอน ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากอย่างกลัดกลุ้ม จะทำยังไงผมถึงจะหนีออกไปจากที่นี่ได้ล่ะ? มันเป็นปัญหาที่แสนยากเย็นสำหรับผมในตอนนี้เหลือเกิน
สายตาผมเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของโรงแรมบนโต๊ะหัวเตียงเข้า ความคิดบางอย่างแล่นวาบเข้ามาสู่สมอง ใช่แล้ว! นี่คือหนทางรอดนั่นเอง!
พร้อมกับการด่าทอตัวเองในใจ ที่ตั้งแต่เมื่อวานทำไมไม่ยอมคิดได้ ผมรีบคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมาทันที
“ฮัลโหล รบกวนคุณช่วยส่งเสื้อผ้ามาให้ผมหนึ่งชุดที่ห้องด้วยครับ” ผมบอกกับทางพนักงานปลายสาย
[“เอ่อ... เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในบริการของทางโรงแรมเรานะคะ ต้องขออภัยด้วยค่ะ”]
ผมขมวดคิ้วมุ่นกับคำตอบที่ได้รับ “ผมเป็นลูกค้านะครับ คุณมีอาชีพบริการ อาชีพอย่างคุณ ต้องสร้างความพึงพอใจให้กับลูกค้าสิครับ เรื่องค่าใช้จ่ายไม่ต้องเป็นห่วง ขอแค่คุณจัดหาสิ่งที่ผมต้องการมาให้ก็พอ” ปลายสายเงียบไปสักพักหนึ่ง ผมได้ยินเสียงคนปรึกษากันดังแว่วมา จึงได้แต่อดทนรอฟังคำตอบเท่านั้น
[“...เสื้อผ้าบุรุษหนึ่งชุดใช่ไหมคะ? หมายเลขห้องอะไรคะ”]
“ใช่ครับ เอ่อ...สักครู่นะครับ” ผมรีบตรงไปห้องน้ำ คว้าผ้าขนหนูมาพันรอบกายส่วนล่าง แล้วออกมาเปิดประตูหน้าห้องพักเพื่อดูหมายเลขห้อง โชคดีที่ไม่มีใครเดินอยู่บริเวณทางเดินหน้าห้อง ไม่งั้นเขาคงจะมองผมอย่างประหลาด ที่มีคนนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาชะเง้อมองหมายเลขห้อง
“ห้อง2704ครับ ขอบคุณสำหรับการให้บริการเป็นอย่างดีนะครับ” ผมยิ้มออกมาอย่างลิงโลดขณะวางหูโทรศัพท์ลงบนแท่นตามเดิม
ทีนี้ผมก็จะได้หนีออกไปจากที่นี่แล้ว ไม่คิดว่ามันจะง่ายดายปานนี้ แต่ก็ถือว่าผมยังมีโชคอยู่บ้าง หลังจากที่ซวยซ้ำซวยซ้อนมาหลายครั้ง
ที่เหลือก็คงได้แต่รออย่างเดียวเท่านั้น หวังว่าทางพนักงานโรงแรมจะจัดส่งเสื้อผ้ามาให้ผมก่อนที่หมอนั่นจะกลับมานะ ผมภาวนาอย่างสุดใจขาดดิ้นจริงๆ
ผมเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำชำระล้างร่างกาย เพื่อเตรียมรอเสื้อผ้าเปลี่ยน พออาบน้ำเสร็จ ผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังออกมาจากหน้าประตูห้องพัก จึงรีบนุ่งผ้าเช็ดตัว แล้วออกไปทั้งๆที่ยังไม่ทันได้เช็ดตัวให้แห้ง
แอ๊ด...!
ผมเปิดประตูออก ยิ้มกว้างออกมาทันที เมื่อเห็นพนักงานชายยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับถุงเสื้อผ้าใบหนึ่ง แต่เมื่อผมมองข้ามไหล่ชายคนนั้นไป ผมก็ต้องนิ่งอึ่ง ช็อกสนิท!
===========================================================================
ปล. ค้างอ่ะเด้ อิอิ :laugh:
ปลล. ถ้าคนที่ติดตามอ่าน มารีครบทุกคนอาจมีแถม :m18:
-
ค้าง o9 o9 o9 o9 มาต่อไวไว เลย o9 o9
-
:o อ่ะใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยย ค้างคาที่สุด
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:o8:
ไม่ค้างหรอกครับ เพราะเดาได้ว่า ไงก็ต้องเป็นพี่นิคแน่นอน
อยากให้พี่นิคกะกายอยู่ด้วยกันนานๆๆๆๆๆ :m3:
-
กร๊างๆๆๆๆๆๆๆ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
หยกชอบตอนนี้จังอิอิ :m10: :m10:
มาต่อไวไวน่ะค่ะ :m3: :m3: :m3:
-
กำ มาต่อด่วนครับ
:serius2: :serius2: :serius2:
สงสัยจะหนีไปไหนไม่รอด
คิกคิก
:m11:
-
นิค โคดน่ารักเลยอ่ะคับ :m3:
กายอย่าดื้อสิคับ นิคเค้ารักนายจิงจิงนะ :m18:
คนเขียน ค้างอย่างแรงคับ :a5: :a5: :a5:
-
คิดหนีเหรอจับกดเลย หุหุ o12
-
:a5: :a5:
ค้างคาจายสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
มาแถมให้ค่ะ อิอิ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะ
ปล. ได้อ่านต่อแล้วคงจะหายค้างกันได้แล้วเนาะ :m4:
==========================================================================
แอ๊ด...!
ผมเปิดประตูออก ยิ้มกว้างออกมาทันที เมื่อเห็นพนักงานชายยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับถุงเสื้อผ้าใบหนึ่ง แต่เมื่อผมมองข้ามไหล่ชายคนนั้นไป ผมก็ต้องนิ่งอึ่ง ช็อกสนิท!
หนุ่มฝรั่งร่างสูง ที่ยืนทำหน้าถมึงทึงอยู่ข้างหลังพนักงานโรงแรมนั่น... โอ๊ยตายแล้ว... ความโชคดีของผมมีอยู่จำกัดจริงๆ ความปรารถนาอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เมื่อยื่นมือจะไปคว้า มันกลับตกอยู่ในหุบเหวลึก ช่างเป็นความรู้สึกที่โหดร้ายจริงๆ
“นี่เสื้อผ้าที่คุณสั่งครับ ส่วนนี่ใบเสร็จรับเงิน เชิญชำระค่าเสื้อผ้า แล้วช่วยเซ็นชื่อยืนยันด้วยครับ” พนักงานหนุ่มบอกกับผม แต่ขณะที่ผมกำลังยื่นมือไปรับถุงเสื้อผ้านั้น หนุ่มฝรั่งเจ้าของเงื้อมมือมารกลับคว้ามันไปเสียก่อนอย่างรวดเร็ว
เห็นเขาล้วงกระเป๋าตังค์ออกมา ควักเงินให้พนักงานคนนั้นไปสองพันแล้วเซ็นชื่อ จากนั้นก็คว้าแขนผมกระชากเข้าห้องอย่างแรง ตามด้วยเสียงประตูกระแทกกระทั้นปิดลงเสียงดัง
“เผลอเป็นไม่ได้เลยนะครับ!!” หน้าตาเขาตอนนี้ดุดันน่ากลัวมาก ผมค่อยๆก้าวถอยหลังออกห่างจากเขาอย่างหวาดผวา แต่เขาก็ก้าวกระชั้นชิดตัวผมเข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งหลังของผมชนกับผนังด้านหนึ่งของห้อง สิ้นสุดหนทางหนี
ผมรู้สึกว่าร่างกายของผมกำลังสั่นอยู่ แต่ผมไม่ได้สั่นเพราะกลัวไอ้บ้านี่หรอกนะ ผมสั่นสู้ต่างหากล่ะ!หรือไม่ก็สั่นเพราะหนาว เพราะตัวผมยังเปียกอยู่เลย
เขาจ้องมองผมเขม่ง นัยน์ตาสีมรกตนั่นเหมือนกับมีดวงไฟลุกโชนอยู่ภายใน ผมหลุบตาลงไม่กล้าจ้องมองดวงตานั่น เขาเอามือมาสัมผัสใบหน้าผมและผมที่เปียกชื้นของผม
“นี่คุณอาบน้ำมาเหรอ...” ผมได้ยินเสียงเขาถอนหายใจ แล้วร่างผมก็ถูกเขาพาไปที่เตียงนอน เขาเดินเอาของที่ซื้อมาไปวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินกลับมาหาผม ที่ยืนทำหน้างงอยู่ข้างเตียง แล้วจู่ๆหมอนั่นก็กระชากผ้าเช็ดตัวออกจากร่างผม!!
“เฮ้ย!!” ผมรีบเอามือปกปิดของสงวนของผมไว้ทันที ขณะกำลังจะอ้าปากด่ามัน หมอนั่นก็เอาผ้าขนหนูนั่นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ผม ทำให้คำด่าที่เตรียมพรั่งพรูออกมากลืนหายเข้าไปในลำคอของผม
ผมมองการกระทำของหมอนั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก ความจริงผมอยากจะต่อว่าเขาให้สาแก่ใจ แต่ตอนนี้ผมกลับด่าเขาไม่ลง ไม่รู้ว่าทำไม ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย
“คุณไม่สบายอยู่นะครับ อาบน้ำแบบนี้ ถ้าเกิดไข้กลับขึ้นมาจะทำยังไง” เขาพร่ำบ่นใส่ผมขณะเช็ดตัวให้
เมื่อเขาพยายามจะดึงมือผมออกจากส่วนนั้น ผมก็รีบเบี่ยงตัวหลบ หันหลังให้เขาทันที “อย่ามายุ่ง!!”
“ผมแค่จะเช็ดให้เท่านั้นแหละ” เขาหัวเราะในลำคอ แล้วโอบกอดผมไว้จากข้างหลัง
“มันจะมากไปแล้วนะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้!!” ผมพยายามดิ้นหนี แต่เขากลับเพิ่มแรงกอดรัดผมแน่นยิ่งขึ้น
ตอนนี้ผมรู้สึกย่ำแย่มาก การที่ต้องมาเปลือยเปล่าต่อหน้าคนอื่น โดยเฉพาะกับหมอนี่ เป็นอะไรที่อันตรายสำหรับตัวผมมาก เพราะฉะนั้นถึงเมื่อวานเขาจะรับปากกับผมว่าจะไม่ทำอะไรผม แต่ผมก็ยังไม่ไว้วางใจอยู่ดี
“คุณยิ่งดิ้น ผมยิ่งมีอารมณ์นะ” เขากระซิบข้างหูผมเบาๆ
ผมหยุดดิ้นทันที ให้ตายเหอะ! คำขู่ของมัน...
ผมจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ทำไมผมจะต้องมาอยู่กับหมอนี่ ในสภาพแบบนี้ด้วยนะ อยากจะบ้าตายจริงๆ ช่างเวลาที่ย่ำแย่แบบนี้มันจะดำเนินไปอีกนานแค่ไหนกันนี่
“นายปล่อยฉันไปเถอะนะ ขอร้องล่ะ” ผมร้องขอ นี่ผมยอมพูดดีๆกับเขาแล้วนะ ผมยอมฝืนตัวเองสุดๆ
“ผมจะปล่อยคุณไปเมื่อคุณหายดีแล้ว” เขาบอกพลางซุกไซร้ซอกคอผม เส้นเลือดบริเวณขมับผมกระตุกด้วยความฉุนเฉียว เกลียดนักกับการกระทำที่ฉวยโอกาสของหมอนี่
สมองคิดทบทวนหาสิ่งที่สามารถหลีกเลี่ยง ไม่ให้เขาถึงเนื้อถึงตัวผมแบบที่เขากำลังทำกับผมอยู่ตอนนี้ ผมไม่อยากทนอยู่เป็นเบี้ยล่างให้เขารังแก ผมไม่อยากตกอยู่ในความเสียเปรียบ โดยที่ผมไม่ได้รับอะไรกลับมาเลย
และผมก็คิดได้ ในเมื่อเขาบอกว่ารักผมนัก ผมก็จะใช้ความรู้สึกของเขานี่ล่ะ เป็นตัวช่วยของผม ใช้ประโยชน์จากมันให้ดี ในเมื่อผมเป็นนักธุรกิจ ผมก็ต้องขบคิดเสียบ้าง เพื่อไม่ให้ผมเสียเปรียบ
ผมลอบยิ้มออกมาอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะยื่นคำขาดต่อเขา ตามที่ได้คิดไว้
“ถ้านายไม่หยุดลวนลามฉัน ฉันจะไม่เปิดปากพูดกับนายอีก”
----------------------------------------------------------------------
-
เอาแล้วไง เริ่มเกิดสงครามเย็นขึ้นแล้ว แง่ว~
กำลังชอบใจอยู่เลยที่นิคได้เปรียบ ไพ่กำลังจะเปลี่ยนมาอยู่ในมือกายแล้วหรือนี่ เฮ้อ ไม่มันส์เลย (อ้าว) 555
ชอบๆ แต่เมื่อไหร่กายจะยอมใจอ่อนลงซะที นิดนึงก็ยังดี ตอนที่สิยละน้า ใจยังแข็งเหมือนเดิม
นิคสู้ๆ ฮ่า ๆ ไม่มีใครอยู่ข้างกายเลยได้ข่าว อิอิ
จุ๊บๆนะคะ :m1:
-
ไม่เปิดปากพูดก็จับข่มขืนเลย
เด่วก็ต้องร้อง
โอ้ยๆเสียว
:m20: :m20: :m20:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ชอบ..ชอบอออ :m4:
-
:a3:..อีกนานมั้ยอ่ะครับ กว่าอีกฝ่ายจะมีใจให้...ลุ้นมากเลยครับบบบบ...เปงกังลังจัยให้น่ะครับ... :m23:
-
แบบนี้เมื่อไหร่................จะรักกันล่ะเนี่ย
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม ชอบมาตลอดอ่าครับ
อ่านแล้วสนุกดีครับผม ชอบๆๆ
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ
:impress: :impress: :impress:
-
ไม่เปิดปากพูดก็จับข่มขืนเลย
เด่วก็ต้องร้อง
โอ้ยๆเสียว
:m20: :m20: :m20:
สมกับตำแหน่งเป็ดหื่นจริง ๆ คร้าบ :m20: :m20: คราวนี้จะหาว่าบล็อคโหวตไม่ได้แล้วน้า :m14: :m14:
-
ไม่เปิดปากพูดก็จับข่มขืนเลย
เด่วก็ต้องร้อง
โอ้ยๆเสียว
:m20: :m20: :m20:
ไม่เสียแรงที่โหวตให้ :a1:
เชียร์นิคเหมือนเดิมจ้า... :a2:
-
:m18: :m18:
เฮ้ออออออออ อิจฉาจิงๆ
-
หวัดดีค่ะ เพิ่งมาอ่าน ยังตามหน้าไม่ทัน แต่อยากเมนต์ อิอิ เพิ่งต้วมเตี้ยมถึงฉากกายเอาปืนจ่อยิงนิคที่หน้า 3 เอง :m23: สนุกดีค่ะ นายกายไฮโซ๊ ไฮโซ :try2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ <<< น่ารักเหมือนเดิมนะครับบบบบ คุณ Ken :m12:
ช่างคิดสมกับเป็นนักธุรกิจจริง ๆๆๆๆๆ นายกายยย :m5:
หนักใจแทนพี่นิค....รักกายน่ะแหละถึงเข้าข้างพี่นิคคคคค :m1:
เอาใจช่วยกันต่อไปครับบบบบ....
-
ตามทันแล้วววว :m19: กายใจแข็งน่าดู คนแต่งไม่สงสารนิคตัวน้อยๆบ้างเหรอคะ :impress:
-
มาแล้วค่ะ วันนี้ยาวหน่อยละกัน ชดเชยเมื่อวานด้วย :m9:
=========================================================================
ผมชะงักการกระทำของตนทันที เมื่อได้ยินคำพูดน้ำเสียงเยียบเย็นของเขา รู้สึกอึ้งนิดหน่อยที่อยู่ๆเขาก็พูดออกมาแบบนี้ ดูเขาจะโกรธที่ผมมาทำยุ่มย่ามกับเขา ผมจึงต้องอดใจเอาไว้ แล้วค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากตัวเขา
ตอนแรกที่กลับมา แล้วเห็นอย่างจะๆว่าเขากำลังจะคิดหนี ผมรู้สึกโมโหมาก ไม่คิดว่าเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อไปจากผมให้ได้แบบนี้ ตอนแรกกะจะลงโทษเขาให้หลาบจำ จะได้ไม่คิดหนีอีก แต่เมื่อผมสังเกตเห็นร่างกายที่กำลังสั่นเทาของเขา หยดน้ำที่เกาะพราวทั่วร่าง และผมที่เปียกชื้น ความโมโหเดือดดาลก็ค่อยๆลดลงทันที เปลี่ยนเป็นความห่วงใยแทน
คนป่วยคนนี้ไม่ใช่คนป่วยที่ธรรมดาเลย ชอบหาเรื่องอยู่ตลอด ทั้งดื้อรั้นถือทิฐิเป็นที่สุด แล้วแบบนี้จะหายดีโดยเร็วได้อย่างไร ผมล่ะหนักใจจริงๆ
ผมมองด้านหลังเขาพลางส่ายศีรษะไปมา แล้วเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มบนเตียงมาห่มคลุมร่างที่หนาวสั่นให้เขา หมุนร่างเขาให้หันหน้ามาทางผม
“ดูสิเนี่ย... ปากคุณซีดหมดเลย” ผมบ่นขณะไล้นิ้วมือไปมาที่ริมฝีปากซีดๆของเขา แล้วโน้มหน้าเข้าหา หวังจะจูบปากของเขาเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ แต่เมื่อสายตาผมสบกับสายตาเชือดเฉือนอาฆาตของเขา ผมก็ชะงักการกระทำนั้นทันที
ให้ตายสิ ผมรู้สึกขัดใจชะมัด แต่ผมก็หวั่น ว่าถ้าผมทำไปตามแต่ใจตน เขาจะไม่พูดกับผมอย่างที่ปากว่าจริงๆ
ผมผละออกจากตัวเขา เดินไปแกะถุงน้ำเต้าหู้ที่เพิ่งซื้อมาใส่แก้ว แล้วยกมาให้เขาดื่ม
“น้ำเต้าหู้อุ่นๆครับ คุณน้าของผมบอกว่า คนที่ความดันเลือดต่ำควรทานอาหารประเภทโปรตีน น้ำเต้าหู้นี่ก็มีโปรตีนจากถั่วเหลือง ดื่มเยอะๆดีต่อสุขภาพนะครับ ” ผมบอกไปยิ้มไป เห็นเขามองหน้าผมสลับกับมองแก้วน้ำเต้าหู้ไปมา แล้วทำหน้าเซ็งๆ
เขารับแก้วมาดื่มอย่างว่าง่าย ไม่ได้เกี่ยงอย่างที่คิดไว้ ผมคิดว่าเขาคงจะหิว หรือไม่ก็คงชอบดื่มน้ำเต้าหู้ ผมก็ได้แต่เดาไป ตามองคุณกายค่อยๆดื่มน้ำเต้าหู้ในแก้วจนหมด อย่างสุขใจเล็กๆ
“ผมซื้อโจ๊กมาให้คุณทานด้วย โจ๊กหมูใส่ไข่น่ะครับ คุณจะทานเลยไหมครับ? ” เห็นเขาพยักหน้าเบาๆ ในใจผมรู้สึกยินดีจนตัวลอย ต้องอย่างนี้สิถึงจะน่ารัก! แต่ผมก็ไม่กล้าบอกเขาไปตรงๆหรอก
“งั้นเดี๋ยวผมป้อนให้นะครับ” ผมหันไปเทโจ๊กใส่ชาม
“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้เป็นง่อย” เขาสวนกลับมาแทบจะในทันที แต่ผมทำเป็นไม่สนใจ ดันเขาให้นั่งลงบนเตียง แล้วผมก็ยกชามโจ๊กมานั่งลงข้างๆเขา
“ก็ผมอยากป้อนให้นี่ครับ ไหนเมื่อคืนคุณสัญญากับผมแล้วไง ว่าจะไม่ดื้อกับผมอีก” เขาทำหน้าง้ำทันที เมื่อผมทวงสัญญา
“สัญญาบ้าบอ ไม่เห็นจะยุติธรรม...” ชายหนุ่มบ่นพึมพำ แต่ก็ยอมให้ผมป้อนแต่โดยดี
เขาพูดถูก เรื่องสัญญานั่นผมมีแต่ได้กับได้ เพราะผมทบทวนมาดีแล้ว ไม่ว่าเขาจะทำตามสัญญาหรือไม่ ผมก็เป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่ดี การดีดลูกคิดรางแก้วครั้งนี้ กำไรอยู่ที่ผมเห็นๆ
เมื่อทานข้าวเสร็จผมก็เอายาให้เขากิน ผมรู้สึกได้ถึงสายตาของเขา ที่จับจ้องมองมาที่ผม ขณะที่ผมกำลังจัดการกับถ้วยชามและถุงขยะอยู่ ไม่รู้ว่าเขามองผมทำไม
ผมได้แต่หวังว่าที่เขามองผม นั่นอาจเป็นเพราะเขาเริ่มมีใจให้ผมแล้ว ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ผมก็ดีใจสุดๆเลย ที่ความพยายามของผมเริ่มเห็นผลบ้างแล้ว
แต่ถึงมันจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด ก็ไม่เป็นไร เพราะถึงยังไงเขาก็ยังเห็นผมอยู่ในสายตาบ้างแล้ว
ผมหันไปมองสบตาเขา เขารีบหลบตาผมอย่างรวดเร็ว แล้วขยับตัวลงนอนแสร้งทำเป็นไม่สนใจผม การกระทำนั่นทำให้ผมยิ้มขำ ผมเห็นว่ามันตลกดี
“จะนอนแล้วเหรอครับ คุณยังปวดหัวอยู่รึเปล่า?”
เขาสั่นหัวเบาๆ ใบหน้าข้างหนึ่งฝังลงกับหมอน พริ้มตาหลับลง คงเป็นเพราะฤทธิ์ยากระมัง จึงทำให้เขารู้สึกง่วง
ผ้าห่มที่ห่มคลุมร่างเขาเลื่อนลงมาถึงอก เผยให้เห็นยอดอกสีชมพูทั้งสองข้าง ซึ่งถูกสรรสร้างอย่างสวยงามอยู่บนแผ่นอกขาวเนียน ที่สะท้อนขึ้นลงเบาๆตามจังหวะการหายใจ
ผมมองภาพอันยั่วยวนนั่น พลางกลืนน้ำลายอย่างฝืดเคือง ข่มใจแล้วเดินเข้าไปจัดแจงผ้าห่มให้ปิดคลุมถึงหัวไหล่ของเขา
ความจริงผมอยากจะเข้าไปปลุกปล้ำเขา แล้วทำให้ร่างกายเขาตกเป็นของผมทั้งวันทั้งคืน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ร่างกายผมโหยหาแต่เขา ต้องการสัมผัสเขาแล้วฝังตัวลึกเข้าไปในความสุขที่ร้อนระอุ ซึ่งไม่ได้สัมผัสมานาน ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบเจอเขา และไม่มีวันลืมเลือน
แต่ตอนนี้ผมต้องระงับยับยั้งใจเอาไว้ก่อน เพื่อซื้อใจเขา ผมไม่อยากให้เขาเกลียดผม ไม่อยากให้เขารู้สึกไม่ดีต่อตัวผม
ผมก้มลงหอมแก้มคุณกายฟอดใหญ่ให้ชื่นใจ มีแต่ตอนนี้เท่านั้นแหละ ที่ผมจะฉกฉวยโอกาสได้ตามใจ
ถึงเวลาสำหรับปากท้องของผมบ้างแล้ว ผมแกะห่อข้าวมันไก่ที่ซื้อมา แล้วสวาปามอย่างเอร็ดอร่อย สำหรับคนตัวโตๆอย่างผม ต้องข้าวมันไก่สองห่อถึงจะอยู่ท้อง ผมชอบอาหารแบบนี้จัง สะดวกแล้วก็ราคาไม่แพง แถมยังมีประโยชน์กว่าอาหารฟาสต์ฟู้ดที่บ้านเกิดเมืองนอนของผมอีก
หลังจากอิ่มหนำแล้ว ผมก็นึกขึ้นได้ถึงเรื่องโทรศัพท์ ที่เป็นตัวต้นเหตุ ทำให้ชายหนุ่มเกือบจะหนีไปจากผมได้สำเร็จ ผมจัดการดึงสายโทรศัพท์ออก แล้วยัดเครื่องโทรศัพท์นั้นลงในลิ้นชักหัวเตียง ไม่ลืมที่จะไขกุญแจ ล็อกมันเอาไว้ ทีนี้เขาก็หมดหนทางที่จะหนีไปจากผมได้อีกแล้ว
เฝ้ามองคุณกายหลับอยู่สักพัก ผมก็ลุกออกไปจากห้องพัก ตรงไปยังอีกห้องที่ผมเปิดเอาไว้ ผมมาอาบน้ำแต่งตัวที่นี่ เพราะเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ของผมทั้งหมดอยู่ในห้องนี้ รวมทั้งของๆคุณกายด้วย
พออาบน้ำเสร็จ เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ความจริงมันก็ดังอยู่สักพักแล้วล่ะ เพียงแต่ผมกำลังอาบน้ำอยู่เท่านั้น สายที่โทรเข้ามาเป็นพี่เอ เขาคงจะโทรมาเพื่อถามความคืบหน้าเรื่องของผม
ผมรีบกดรับ ตั้งแต่มาเมืองไทยผมก็ยังไม่ได้ติดต่อไปหาพี่เขาเลย อยากจะบอกพี่เอเต็มแก่แล้ว ว่าแผนที่อยู่ในทางเลือกสุดท้าย กลับเป็นผลสำเร็จ
“ฮัลโหลพี่เอ ดึกดื่นป่านนี้ ยังอุตส่าห์โทรมาอีกนะ ไม่หลับไม่นอนเหรอครับ”
[“ก็ฉันคำนวณเวลาแล้วไง ถึงได้โทรมาหาเธอตอนนี้ ที่โทรมาก็เพื่อจะมาบอกข่าวให้เธอรู้น่ะ”]
“ข่าวอะไรเหรอครับ?” ผมเริ่มสนใจแล้วสิ ที่พี่เอยอมเสียสละเวลานอนเพื่อโทรมาหาผม ข่าวที่เขาเอามาบอกจะต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ
[“ข่าวเรื่องคุณกายของเธอไง เมื่อวานฉันไปคุยกับมาดามมา เลยได้รู้เรื่องที่น่าสนใจเกี่ยวกับคุณกายอย่างหนึ่ง มันค่อนข้างจะเป็นข่าวร้ายสำหรับเธอนะ เธอยังอยากจะฟังอยู่รึเปล่า?”] ผมแทบหยุดหายใจ ข่าวร้ายเหรอ...?? แต่ถึงแม้มันจะเป็นข่าวร้าย ยังไงผมก็ยังอยากรู้อยู่ดี ก็ในเมื่อมันเป็นข่าวของคุณกายคนรักของผมนี่
“ว่ามาสิครับ เรื่องอะไร” น้ำเสียงผมเริ่มซีเรียสขึ้น
[“อะ เอ่อ...คุณกายของเธอน่ะ เขามีคู่หมั้นคู่หมายแล้ว... เรื่องนี้ฉันได้ยินจากปากมาดามซิลวีตรงๆเลย มันเป็นเรื่องที่พูดคุยกันในสังคมวงในน่ะ รู้สึกจะเป็นลูกสาวท่านทูตไทยประจำอังกฤษด้วย”]
มันเป็นเรื่องจริงเหรอเนี่ย! ที่ว่าคุณกายมีคู่หมั้นแล้ว! ผมนึกว่ามันเป็นคำขู่ของเขาเสียอีก... ผมไม่ได้กลัวเรื่องที่คุณกายมีคู่หมั้นแล้ว แต่ผมกลัวว่าหัวใจของเขาจะไม่ได้อยู่กับตัวเขาแล้ว มันอาจจะตกไปอยู่ที่ผู้หญิงคนนั้น คนที่เป็นคู่หมั้นของคุณกาย
“เรื่องนั้นผมทราบแล้วล่ะครับ” ผมบอกพี่เอไป
[“อ้าว! รู้ได้ยังไง นี่เป็นข่าววงในเลยนะ เพราะเขายังไม่ได้ประกาศหมั้นอย่างเป็นทางการ”]
“ผมรู้จากปากคุณกายเองเลยล่ะ รสชาตินี่เกินบรรยาย”
[“เอ๋... ตอนนี้คุณกายไม่ได้อยู่อิตาลีหรอกเหรอ? มาดามบอกว่าเขามีงานเจรจาธุรกิจที่มิลาน”]
“เปล่า เขากลับจากอิตาลีแล้ว ตอนนี้อยู่ที่ไทย และอยู่กับผมด้วย”
[“กรี๊ด!! ไม่อยากจะเชื่อ! เธอไปฉกตัวเขามาได้ยังไงน่ะ บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!”] แล้วผมก็ต้องบอกเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่เอฟังตั้งแต่ต้นจนจบ รู้สึกเขาจะตื่นเต้นมากกับเรื่องที่ผมเล่า
“ฮะๆ แผนแย่ๆที่พี่คิดขึ้น กลับประสบผลสำเร็จอย่างง่ายดาย ผมก็แทบไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ” ผมบอกไปตามความจริง ใครจะคิดล่ะ ว่าแผนที่เหมือนกับเป็นโจรผู้ร้ายแบบนั้นจะสำเร็จได้
[“อะไรกันยะ! แผนของฉันออกจะดี มาว่าแผนฉันแย่ได้ยังไง ตานิคต้องมาก้มกราบฉันแล้วย่ะ ถ้าไม่ได้มันสมองอย่างฉันคิดแผน ป่านนี้เธอก็คงได้แต่เห่าเครื่องบินอยู่นั่นแหละ โฮะๆ”]
“แหม! ได้ที่ทับถมผมเลยนะครับ มันเป็นเรื่องบังเอิญต่างหากล่ะครับ ไม่ต้องมาเอาความดีใส่ตัวเลยพี่ ฮะๆ แต่ยังไงผมก็ต้องขอบคุณพี่เอนะครับ ถ้าไม่ได้พี่ผมก็คงจะแย่อยู่เหมือนกัน พี่ไปนอนได้แล้วครับ ดึกแล้วเดี๋ยวจอห์นก็ว่าหรอก” ผมรีบไล่ให้พี่เอไปนอน เขาบ่นพึมพำ บอกว่าเพราะผมเลยทำให้เขาตาสว่างเลย แล้วเขาก็อวยพรให้ผมโชคดีเรื่องความรัก จากนั้นก็รีบวางสายไป เพราะผมแว่วได้ยินเสียงของจอห์นเรียกพี่เอดังมาจากปลายสาย
หลังจากได้คุยกับพี่เอแล้ว ผมมีความรู้สึกที่ผ่อนคลายมากยิ่งขึ้น เพราะอย่างน้อยผมก็ไม่ได้สู้อยู่คนเดียวตามลำพัง ผมยังมีพี่เอที่คอยเป็นกำลังใจให้ผมอยู่เสมอ
เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ผมก็ถือวิสาสะค้นกระเป๋าเดินทางของคุณกาย ด้วยความใคร่รู้ว่า เวลาคุณกายเดินทางนำอะไรติดตัวไปบ้าง น้ำหอมโคโลนเขาชอบกลิ่นอะไร หรือแม้แต่ไซส์ชั้นในของเขาผมก็อยากจะรู้
ในกระเป๋าของเขามีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กกอยู่เครื่องหนึ่ง แฟ้มเอกสารหนึ่งแฟ้ม เสื้อผ้าที่เป็นชุดใส่ทำงานสองชุด เนคไทต์สามเส้น กางเกงในสองสามตัว นอกนั้นก็เป็นข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวที่จำเป็น น้ำหอมที่เขาใช้คือ คลูวอเตอร์ ผมก็ว่าเหมาะกับเขาดี ข้าวของเครื่องใช้ในกระเป๋าเดินทางของเขาถูกจัดวางอย่างมีระเบียบเรียบร้อย ซึ่งบ่งบอกถึงลักษณะนิสัยของเจ้าตัวเป็นอย่างดี
แล้วสายตาผมก็เหลือบไปเห็นกระปุกยาเล็กๆใบหนึ่ง ผมหยิบมันขึ้นมาพิจารณาด้วยความสงสัย ว่ามันเป็นยาอะไร ชื่อยาตรงฉลากไม่ได้บอกว่าเป็นยาพาราเซทตาม่อนอย่างที่ผมคิดเอาไว้ เพราะมันเป็นยาสามัญที่ปกติคนมักจะพกกันเวลาเดินทางไปไหนต่อไหนเผื่อจำเป็น แต่ชื่อยาประหลาดๆนี้ผมไม่คุ้นเคยกับมันเลย
“ยาอะไรกัน...”
ผมจดจำชื่อยานั้นเอาไว้ คิดว่าจะลองโทรไปถามคุณน้าดูว่ามันเป็นยาอะไร คุณน้าของผมเป็นหมอ ยังไงท่านก็ต้องย่อมรู้ดีเรื่องยารักษาโรคอยู่แล้ว แต่เห็นจะโทรไปเลยตอนนี้ก็ไม่ได้ เพราะเวลานี้เป็นเวลางาน ผมยังไม่อยากจะไปรบกวน
คำถามต่อมาในจิตใจผมคือ ยานี้รักษาโรคอะไร คุณกายมีโรคประจำตัวด้วยหรือ?
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ และเริ่มเป็นกังวล ผมรีบสลัดความคิดต่างๆทิ้ง เพราะยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเลยเถิด จึงได้แต่เก็บความสงสัยที่มีเอาไว้ แล้วรอคอยคำตอบที่เป็นจริงเท่านั้น
ผมปิดกระเป๋าเดินทางลงตามเดิม แต่ก่อนที่ผมจะก้าวเดินออกจากห้องนี้ไปนั้น โทรศัพท์ถือก็พลันดังขึ้น จึงรีบควานหามือถือในกระเป๋ากางเกงทันที ปรากฏว่าเสียงนั้นไม่ได้มาจากมือถือของผม แต่มันดังจากที่ใดที่หนึ่งภายในห้อง กรีดร้องอย่างไม่ยอมหยุด ผมขมวดคิ้วอย่างฉงน ก่อนจะเดินหาต้นตอของเสียง
ที่แท้เป็นโทรศัพท์มือถือของคุณกาย มันสั่นเบาๆอยู่บนโต๊ะหัวเตียง วางอยู่ข้างๆกันกับกระเป๋าสตางค์ ที่ผมยึดมันมาจากเขาเป็นการชั่วคราว
--------------จบตอน---------------
=========================================================================
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ o1
วันเสาร์จะมาขึ้นตอนที่11ให้นะ
-
:o :o :o
มีคู่หมั้นแล้ว อิอิ
งี้จะเอาอะไรมาพิชิตใจหนอ
:m30:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับมะไร่คุรกายจะยอม นิคละครับ
ยอมๆๆไปเถอะครับผม พี่นิคน่ารักออกซะขนาดนี้ครับ
อิอิ เอาใจช่วยครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
:try2: คู่นี้ท่าทางลุ้นเหนื่อย
-
คู่หมั้นที่ว่านี่คุณหยกฟ้าใช่มั้ยเคอะ...รายนั้นเขามีคนรักแล้วนิ
เง้อ...อย่าเพิ่งหมดกำลังใจนะนิค สู้ต่อไปนะจ๊ะ :a9:
เอาชนะใจคุณกายให้ได้... :m28: ว่าแต่ใครโทรหากายเนี่ย
-
ดูยังไงก็ไม่มีใจให้สักที
-
ยังคงติดตามเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
เมื่อไหร่กายจะใจอ่อนซักทีล่า :m17: สงสารนิค
-
:give2: :give2: :give2:
ดูแลดีจริงๆ
:bye2:
-
มาดันจ้า o13
-
ว่าจะอ่านเรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว เพิ่งได้มีโอกาส
เรื่องสนุกดีคับ เอาใจช่วยนิคคับ
จะมาติดตามนะคับ
-
:m22:
คนทางกายคงตามหากันใหญ่ละ....นิคจะแก้ไขปัญหาไงน๊า...... :m28:
ลุ้นจนเหนื่อยไปหมดละคู่นี้....คงได้เวลาแยกกันอีกละ....จะได้เจอกันอีกมะไหร่มะรู้....
เอาใจช่วยนิคกับกายต่อไปปปปป ด้วยใจมุ่งมั่นนนน :a2:
:try2:
-
มาต่อให้แล้วจ้า
สำหรับตอนนี้ความรู้สึกมันหลากหลายเหลือเกิน
มันจะเรียกว่าคืบหน้ารึเปล่าน๊า รอลุ้นกันดู :m27:
==================================================================
Chapter 11 เผลอ
หน้าจอโทรศัพท์ขึ้นชื่อผู้โทรเข้าว่า Leo ผมมองชื่อนั้นอย่างครุ่นคิด คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยรู้จักชื่อนี้ที่ไหนมาก่อน แต่นึกเท่าไรผมก็นึกไม่ออกสักที
ผมลังเลว่าจะกดรับสายดีหรือปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนี้ดี บางทีคนที่บ้านคุณกายอาจจะโทรมาก็ได้ เพราะคงจะเป็นห่วงที่เขาหายตัวไป ฉะนั้นผมไม่ควรจะทำให้คนในครอบครัวของเขาเป็นห่วง ไม่เช่นนั้นมันอาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ถึงขนาดแจ้งความคนหายก็เป็นได้ ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็คงถึงคราย่ำแย่แล้วล่ะ
แต่ถ้าเป็นโทรศัพท์ทางธุรกิจล่ะ ถ้าผมรับไปมันอาจจะเป็นการก้าวก่ายก็เป็นได้ ซึ้งคุณกายก็จะเสียหาย ไม่รู้ว่าเป็นธุรกิจสำคัญรึเปล่า แต่โทรจิกไม่หยุดขนาดนี้มันต้องเป็นเรื่องด่วนอย่างแน่นอน
เมื่อครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วน ว่าผมควรจะรับไม่ว่าปลายสายที่โทรมาจะเป็นใคร และให้เขาฝากธุระไว้กับผม เพราะผมสามารถที่จะอ้างเหตุผลต่างๆนาๆที่เหมาะสมได้ โดยที่ไม่ทำให้คนทางปลายสายตะขิดตะขวงใจเรื่องคุณกายหายไป
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสายทันทีที่ตัดสินใจได้
[“ฮัลโหลกาย!! ทำอะไรอยู่วะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์!”]
“…”
[“กาย... กาย! กายโว้ย!! เกิดอะไรขึ้น! มีอะไรหรือเปล่า?”]
“...”
ผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ ไม่รู้จะโต้ตอบปลายสายไปยังไงดี เพราะทุกอย่างมันไม่ได้อยู่ในการคาดเดาของผมทั้งสิ้น ผมคิดว่ามันไม่ใช่โทรศัพท์จากทางครอบครัวหรือทางธุรกิจแน่นอน
แล้วปลายสายเป็นใครล่ะ?
ควรจะตอบเขาไปว่าอะไรดี ฟังจากคำพูดที่ดูสนิทสนมของหมอนี่ ขืนผมโกหกสร้างเรื่องผิดพลาดขึ้นมา มีหวังโดนจับได้แน่นอน
[“ฉันเพิ่งกลับมาเมืองไทยเมื่อเช้านี้เอง ไปหานายที่บริษัทแต่นายก็ไม่อยู่ นี่กำลังขับรถไปหานายที่คอนโด”]
“...”
[“เป็นอะไรหรือเปล่า... หรือว่าไม่สบาย? นี่ตอบหน่อยสิ กายครับ... กาย อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงได้ไหม...”]
ปิ๊ป!
ผมกดตัดสายทิ้งทันที ด้วยเพราะทนฟังต่อไปไม่ไหว รู้สึกเคลือบแคลงใจเหลือเกิน ถึงความสัมพันธ์ระหว่างคนที่โทรเมื่อกี้กับคุณกาย มันเป็นใครกัน? ถึงได้พูดน้ำเสียงอ่อนโยน ที่ดูรักและห่วงใยหนักหนาแบบนั้น ผมรู้สึกไม่ชอบใจเลยจริงๆ
ตัดสินใจถอดแบตมือถือคุณกายทิ้ง อย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นอีกแล้ว ไม่อยากให้นายคนนั้นโทรมาอีก ผมรู้สึกไม่ชอบเขาเลยแม้จะไม่เคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อน แต่แค่ได้ยินเสียงก็ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดมากแล้ว
เดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว ไปยังอีกห้องที่มีคุณกายนอนอยู่ ผมปิดประตูลงเบาๆเพื่อไม่ทำให้คุณกายตื่น ก่อนจะเดินไปที่เตียงที่เขานอนอยู่ เลิกผ้าห่มออกแล้วสอดแทรกตัวเข้าไปนอนด้วย แล้วสวมกอดชายหนุ่มไว้จากด้านหลัง
เขาขยับตัวหันมาหาผมอย่างงัวเงีย ลืมตามองผมตาปรือ ผมจึงยกมือขึ้น นิ้วหัวแม่มือลูบไล้เปลือกตาเขาเบาๆ จนกระทั่งเขาปิดตาหลับลงอีกครั้ง
ผมซุกหน้าลงดอมดมทั่วใบหน้าติดออกแนวหวานของเขา แล้วดึงคุณกายเข้ามาซุกซบกับอกผม กอดเขาไว้อย่างสุขใจ ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่ผมรู้สึกอิ่มเอมใจเป็นที่สุด
เรื่องที่สร้างความขุ่นมัวให้กับผมก่อนหน้านี้ ปลาสนาการไปหมดสิ้น เมื่อได้มีเขาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ ผมปิดเปลือกตาลง กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น มือลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มของเขา จมูกสูดดมกลิ่นกายอันหอมกรุ่นของเขา ข่มจิตใจเอาไว้แล้วพยายามหลับให้ได้ นึกฝันว่าสักวันหนึ่ง ผมคงได้เป็นเจ้าของทั้งตัวและหัวใจของเขา
ผมมีความรู้สึกว่า นอกจากตัวเขาแล้ว ผมหมดความสนใจต่อสิ่งใดอื่นทั้งสิ้น คงเป็นเพราะว่าทุกๆพื้นที่ในหัวใจผมถูกเขาจับจองจนหมดสิ้นแล้ว ผมไม่เคยมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งกับใครเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ อิทธิพลของเขาสำหรับผม ช่างมากมายเหลือเกิน...
**************************************************************************************************
มีต่ออีกนะ แต่ดูก่อนว่ามีคนอยากอ่านรึเปล่า
-
อยาก เอามาต่อนะ :impress: :impress: :impress:
-
o9
อะนะมีการมาหยอดให้อยากกกก....ต่อสิคร๊าบบบบบบยังไม่หายคิดถึงพี่นิคกะกายเลยยยยย
รอ รอ รอ ...... :m7: :m7: :m7:
-
และก็ตามอ่านทันจนได้ เหนื่อย!! :เฮ้อ:
อยากๆๆๆ ลงเลย อิอิ :m4:
-
ยังเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ล่อให้อยากแล้วจากไป :sad2:
-
โห ตานิคนี่ขี้หึงเอาเรื่องเลยนะเนี่ย แค่โทรศัพท์นะ ยังอารมณ์เสียได้ขนาดนี้
ถ้ารู้ว่าเรโอเป็นเกย์ไม่ต่อยคว่ำไปเลยหรอ 555
อยากอ่านต่ออยู่แล้วล่ะค่า จุ๊บๆ :m1:
-
อ่ะๆ มาต่อให้แล้ว :m14:
แบ่งไม่ถูกจริงๆแฮะ :m21:
=====================================================================
รู้สึกตัวอีกที ผมก็ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของหนุ่มฝรั่งคนนี้แล้ว ไม่รู้ว่าอยู่แบบนี้มานานเท่าไร ถึงแม้ว่าอ้อมกอดเขาจะทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอยู่บ้าง แต่ผมก็รู้สึกว่ามันทะแม่งๆพิกล รู้สึกว่ามันผิดแปลกอย่างไรไม่รู้
ผมค่อยๆขยับตัวออกห่างจากเขา รู้สึกหนักใจที่ยังเป็นอยู่แบบนี้ เมื่อไรกันที่ผมจะหลุดจากพันธนาการที่น่าชิงชังนี้ได้สักที ผมรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน
ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ แต่ผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหมดแรงที่จะต่อสู้อีกต่อไปแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปผมต้องเสียท่าให้กับเขาแน่นอน ถึงผมจะกลัวเขา แต่ผมกลัวตัวเองมากกว่า ทุกครั้งที่เขาพยายามถึงเนื้อถึงตัวผม แม้ใจผมพยายามจะต่อต้านขัดขืน แต่ร่างกายผมกลับโอนอ่อนผ่อนตามไปกับสัมผัสของเขา ผมกลัวว่าความรู้สึกนั้นจะกลายเป็นความเคยชิน จนปราการที่ผมเพียรสร้างขึ้นมาสั่นคลอนพังทลายลง
ใช่ว่าผมจะต่อต้านหรือแอนตี้ความรักประเภทนี้ เพราะว่าเพื่อนรักของผมก็เป็นบุคคลหนึ่งที่อยู่ในสังคมแบบนั้น แต่ผมไม่เคยคิดว่าเรื่องทำนองนี้จะเกิดขึ้นกับตัวผมเอง และผมก็ไม่เคยคิดฝันว่าในอนาคตผมจะเปลี่ยนเป็นคนที่นิยมเพศเดียวกันด้วย
เรโอก็ส่วนเรโอ เราต่างคนต่างคบหากันอย่างจริงใจในฐานเพื่อนสนิท และไม่เคยคิดก้าวก่ายเรื่องความชอบส่วนตัวของแต่ละคน เรโอไม่เคยยัดเหยียดรสนิยมของมันให้กับผม ทั้งยังไม่คิดสนับสนุนแต่อย่างใด ถึงแม้ว่ามันจะชอบแกล้งผม ด้วยการพาผมไปสถานที่พิเศษเฉพาะของบุคคลประเภทเดียวกับมันก็ตาม แต่ถึงกระนั้นมันก็ปล่อยให้ผมตัดสินใจเอง และไม่คิดแนะนำหรือยัดเหยียดใครให้ผมเลยสักครั้ง
แต่การกลั่นแกล้งของไอ้เจ้าเรโอมัน กลับทำให้ผมต้องพบกับเรื่องเลวร้ายไม่มีที่สิ้นสุดเช่นในปัจจุบันนี่สิ คิดแล้วก็อยากตบกระบาลมันเหลือเกิน ที่เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง ถ้าวันนั้นมันไม่พาผมไปที่บาร์เฮงซวยนั่น เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้
เมื่อขยับตัวหลุดออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่มได้ ผมก็ลุกขึ้นนั่งทันที ถอนหายใจยาวออกมาอย่างหนักหน่วง กวาดสายตามองไปทั่วห้องสี่เหลี่ยม ที่จะกว้างก็เรียกว่ากว้าง จะแคบก็เรียกว่าแคบ
แต่ทั้งหมดนี้สร้างความอึดอัดให้กับผมยิ่งนัก ถึงแม้จะไม่ได้ถูกมัดมือมัดเท้า แต่ผมก็ทำได้แค่เพียงเดินไปเดินมา ภายในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้เท่านั้น ถูกจำกัดให้มีขอบเขตแห่งความอิสระเพียงเท่านี้ ไม่สามารถหลุดพ้นออกจากขอบเขตที่รายล้อมนี้ไปได้
ช่างเป็นความทรมานจริงแท้ เมื่อไหร่กัน ที่จะถูกปลดปล่อยไปเสียที...
รู้สึกได้ถึงเตียงที่ขยับเขยื้อน แต่ผมก็ไม่ได้หันกลับไปมองแต่อย่างใด แล้ววงแขนแกร่งของหนุ่มฝรั่งก็โอบกอดผมไว้จากด้านหลัง ความอบอุ่นแผ่ซ่านทั่วร่างกายผม อย่างไม่อาจยับยั้ง
“คุณเป็นยังไงบ้างครับ ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า หืมม์...” ริมฝีปากของเขาคลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มผม ลมหายใจอุ่นๆรดรินสัมผัสผิวแก้มจนอุ่นวาบ
“ไม่แล้ว ฉันหายดีแล้ว...” ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แล้วขยับตัวออก เมื่อคิดได้ว่าควรจะทำ
แต่เขากลับรั้งตัวผมไว้ ซ้ำยังกอดแน่นกว่าเดิม เขาดันศีรษะผมให้พิงกับอกเขา ผมได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างไม่อาจทำอะไร
“คุณอึดอัดหรือ...” น้ำเสียงของเขาเจือเศร้า มันเป็นคำถามที่ฟังดูธรรมดา แต่มันกลับทะลุทะลวงเข้าสู่จิตใจผมอย่างจัง
อึดอัดหรือ?? ที่เขาถามหมายถึงอะไร อึดอัดที่เขากอดผมแน่นอยู่อย่างนี้ หรืออึดอัดใจ...
ถ้าเป็นอึดอัดใจล่ะก็ใช่ ผมอึดอัดใจ อึดอัดมาก! แต่ผมไม่ทราบสาเหตุของการอึดอัดใจของผมเลย เพราะสิ่งที่เขาคิดกับผม หรือ เพราะตัวผมเอง ผมก็ไม่สามารถบ่งบอกได้
แต่สิ่งที่ผมอยากจะทำคือ หนี หนีไปจากที่นี่ ไปให้ไกลจากหมอนี่ โดยหวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก
“คุณกำลังคิดอะไรอยู่ครับ?” เขาจับหน้าผมให้หันมา จ้องมองผมเหมือนกับกำลังอ่านความคิดในใจ ผมรีบปัดมือเขาออกแล้วหันกลับไปทางเดิม ได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆจากหนุ่มฝรั่ง แล้วเขาก็กอดผมเอาไว้เงียบๆไม่ถามอะไรอีก
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด ผมซึ่งกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิด ไม่ได้สนใจคนใกล้ตัวอีกต่อไป รู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดลงบนบ่าข้างซ้าย แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ
“ผมรักคุณนะครับ...” คำพูดทำลายความเงียบของเขา ฉุดผมออกจากห้วงคำนึงทันที หัวใจผมเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“แม้จะฟังดูพร่ำเพื่อ แต่ทุกครั้งที่ผมบอก ล้วนกลั่นกรองออกมาจากใจผมทุกครั้ง ” คำพูดของเขาทำให้ผมอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย
ไม่เข้าใจ และไม่คิดจะเข้าใจ ผมไม่ต้องการที่จะเข้าใจอะไรทั้งนั้น และมันจะต้องเป็นอยู่แบบนี้
ตราบเท่าที่ความตั้งใจของผมยังคงอยู่
“ผมไม่เคยรู้สึกกับใครอย่างนี้มาก่อน ไม่รู้ว่าความรู้สึก ‘รัก’ จะเป็นแบบนี้ เพราะคุณ... ”
“พอเถอะ! ฉันไม่ต้องการจะรับฟังความรู้สึกของนาย!” ผมตัดบทคำพูดของเขา เพราะไม่ต้องการที่จะฟังสิ่งที่เขาพูดอีกต่อไป คำพูดของเขา... กำลังทำร้ายผม...
หัวใจของผมกำลังเต้นแรง จนผมกลัวว่าเขาจะได้ยิน มันน่าอับอายมาก ที่ปฏิกิริยาของหัวใจผมในตอนนี้ เป็นเพราะคำพูดของเขา คำพูดที่น่าสะอิดสะเอียนในความคิดผม แต่มันกลับส่งผลต่อหัวใจผมอย่างไม่อาจควบคุม
“นั่นสินะครับ...” ศีรษะของเขาที่เกยอยู่บนบ่าผมผละออกไป น้ำเสียงของเขาฟังดูหดหู่ยิ่งนัก ผมรีบหันไปมองหน้าเขาทันที และพบว่าเขากำลังมองผมอยู่
สายตาที่เหมือนกำลังมองผมอย่างทะลุปรุโปร่งนั่น ทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนี แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เพราะเขาเชยคางผมให้หันมาทางเขา ผมหลุบตาลงต่ำ ไม่อยากมองสบกับดวงตาที่ดึงดูดลึกล้ำเหมือนบึงน้ำสีมรกตที่สงบนิ่งนั่น
“นั่นสินะ ผมอาจจะรุกคุณเร็วเกินไป ทั้งที่พยายามบอกกับตัวเองแล้ว ว่าให้มันค่อยเป็นค่อยไป แต่ผมก็หักห้ามใจตัวเองไม่ได้สักที...”
ใบหน้าของชายหนุ่มกำลังเลื่อนเข้าใกล้ผมเรื่อยๆ ดวงตาของเขาจับจ้องมองผมไม่ไหวติง ความรู้สึกของเขาถูกถ่ายทอดผ่านดวงตา จนผมสามารถรับรู้ได้ รับรู้... แต่ไม่อยากยอมรับ
แล้วริมฝีปากของเขาก็จรดลงบนริมฝีปากผมอย่างนุ่มนวล ลิ้นอุ่นๆของเขากำลังสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากของผม ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งสรรพางค์กาย ร่างกายของผมกำลังไร้การควบคุม
จูบของเขานุ่มนวลอ่อนหวานมาก จนผมใจสั่น สมองเริ่มไม่รับรู้ถึงสิ่งใด หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ จนผมอยากจะสั่งให้มันหยุดทำงาน แต่ก็ไม่อาจจะทำได้
“ผมต้องการคุณ...”
=========================================================================
เอ่อ... รีบเผ่นออกจากกระทู้ :m7: :m7:
-
ขออนุญาตลากตัวคุณ satan666 มาเขียนต่อ :angry2:
โทษฐาน :m28:
มาให้อยากแล้วจากไป :laugh:
อิอิ :impress:
-
กลับมาก๊อนนนนนนนนน อย่าเพิ่งป๊ายยยยยยยย :m2:
-
" ผมต้องการคุณ " ..... :m25:
จะเป็นครั้งที่สองของกายรึเปล่า...... :m28:
:m16: ใจร้ายที่สุดดดดทิ้งไว้แค่นี้เหรอออออ
รอ รอ รอ ต่อไปปปปป ..... :m18:
-
:o12: :o12: :o12:...ขอแค่สักครั้งหนึ่งได้มั้ย ขอให้เราเป็นแบบนี้นานนนนนน นานจนกว่าเราจะตายจากกัน .... :m15:เป็นคำพูดที่ผมอยากบอกกับคนที่ผทรักอ่ะครับ แต่พุดไม่ได้เพราะมันมีสิ่งกรีดขว้างที่เรียกว่า...............เพื่อน.... o7 o7
:m3: :m3: :m3: :m3:........เป็นกำลังใจให้ครับ มาต่อนะครับ ลุ้นจนลงแดงแล้วอ่ะ...
-
ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ทำไมจบได้ ค้างคาอีกแล้ว อ่านแล้ว................อยากจะบ้าตายจิงๆ
-
:m16:
โหอะไรเนี้ยค้างคาอ่ะ ต้องรีบลากกลับมาเล่าต่ออย่างด่วน
แต่ท่าทางคุณกายของเราก็เริ่มโอนเอนบ้างแล้วนะเนี้ย
สู้ต่อไปนะนิค เราเชียร์อยู่ อิอิ :a9:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับเป็นกำลังใจให้พี่นิคสู้ต่อไปครับ
อย่ายอมแพ้นะครับผมพี่นิค
:impress: :impress: :impress:
-
มาต่อเถอะคับ :impress: :impress: :impress:
-
ค้าง ค้าง ค้าง
-
เอาใช่วย สู้ๆต่อไปนะคับ
-
โห เอายังงี้เลย ค้างซะงั้น กายจะมีไงน้อ
ยอมรับใจตัวเองซะเถอะๆ
-
:m3: :m3: :m3:
ใกล้รักกันแล้ว ชิมิ :m18:
แต่รุ้สึกมันยังมั่ยจบตอนอ่าคับ :a5:
อย่าทรมานผู้อ่านสิคับ :teach:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยครับ มาต่อด่วน !!!!
-
มาเปงกำลังใจให้นะคับ
อิอิ
ชอบๆๆๆๆ :a1: :a1:
-
อ่ะ โอกาสมาแล้ว
ต้องจัดการพิชิตศึก
:m3: :m3: :m3: :m3:
เรื่องที่สร้างความขุ่นมัวให้กับผมก่อนหน้านี้ ปลาสนาการไปหมดสิ้น เมื่อได้มีเขาอยู่ใกล้ๆแบบนี้ ผมปิดเปลือกตาลง กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น มือลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มของเขา จมูกสูดดมกลิ่นกายอันหอมกรุ่นของเขา ข่มจิตใจเอาไว้แล้วพยายามหลับให้ได้ นึกฝันว่าสักวันหนึ่ง ผมคงได้เป็นเจ้าของทั้งตัวและหัวใจของเขา
อ่านแล้วเหมือนโดนดูดเข้าไปนอนกอดชายหนุ่มอย่างเคลิบเคลิ้ม :o8: :o8: :o8:
-
เอาอิมเมจตัวละครมาให้ดูชม ไม่รู้ว่าจะตรงกับจินตนาการของทุกคนรึเปล่า :m21:
(http://img139.imageshack.us/img139/2010/guyda4.png)
คนแรกเลย นายธาราธรณ์ วิริยะมหาดิษกุล หรือ กายนั่นเอง
-
คนที่สอง ก็ต้องพระเอกของเรา
(http://img235.imageshack.us/img235/6903/nicoruszi5.png)
นายนิคโคลัส แม็คเวล หรือ นิค,นิคกี้ :m3:
-
คนสุดท้าย นายเรโอ เพื่อนตัวแสบของกาย
(http://img233.imageshack.us/img233/1157/leocy6.png)
นายเรโอ อัลโทเน่ หนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาเลี่ยน :m1:
-
หล่อ ระเบิดไปเลยแต่ละคน
:m3: :m3: :m3: :m3:
-
ทำไมพี่เรย์เห็นครบทุกคนล่ะ จิ๊บเห็นแค่กายเอง นิคกับเรโอไม่เห็นง่ะ
แต่กายผิดอิมเมจที่จิ๊บคิดไว้ 555 แต่ก็หล่อค่ะ ฮิ้ว~ ที่คิดว่าคือเป็นหนุ่มตี๋กว่านี้อีกนิดอ่ะ
ทำไมจิ๊บเห็นแค่กายยยยย งืมๆ
-
^
^
^
อ้าว ทำไมเห็นแค่กายละคะ :a6: เค้าก็เห็นทุกคนน๊า
-
ไม่รู้อ่าค่ะ refresh หลายรอบก็ยังไม่เห็นง่ะ เศร้าเลย :sad2:
-
แต่กายผิดอิมเมจที่จิ๊บคิดไว้ 555 แต่ก็หล่อค่ะ ฮิ้ว~ ที่คิดว่าคือเป็นหนุ่มตี๋กว่านี้อีกนิดอ่ะ
เห็นด้วยยยยยยย
อีกอย่างพี่นิคน่าจะแมนเข้มกว่านี้อีกซักนิดส์ ดูหวานไปหน่อยนะ :m26:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับรูปถูกใจมากครับผม
แต่รูปคุณกาย น่าจะเป็นรูปไทยมากกว่านะครับ
อิอิ ถูกใจครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
จินตนาการตามที่ตนเองคิดดีกว่าค่ะ แค่เอารูปมาให้ดูกันเฉยๆเท่านั้น
ขอโทษที่ปล่อยให้ค้างคากัน :laugh:
มาต่อให้อ่านกันแล้ว :m27:
=========================================================================
จูบของเขานุ่มนวลอ่อนหวานมาก จนผมใจสั่น สมองเริ่มไม่รับรู้ถึงสิ่งใด หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำ จนผมอยากจะสั่งให้มันหยุดทำงาน แต่ก็ไม่อาจจะทำได้
“ผมต้องการคุณ...”
...............................................
เขาค่อยๆถอนจูบออก แล้วเริ่มซุกไซร้ซอกคอผม ลิ้นของเขาลากเลียตั้งแต่ซอกคอจนถึงกกหูผม มันทำให้ผมตัวชา ร่างกายสูญเสียการควบคุม หนุ่มฝรั่งกดตัวผมลงนอนบนเตียงเบาๆ แล้วโน้มตัวเขาหา
นัยน์ตาของเขากำลังวอนขอและเรียกร้อง สะกดให้ผมไม่อาจต่อต้าน จิตใจผมกำลังล่องลอย จับทิศทางของร่างกายไม่ถูก
แทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ว่าเขาถอดเสื้อผ้าของตนออกไปจนหมดตั้งแต่เมื่อไร ร่างกายกำยำของเขาทาบทับลงมาบนตัวผม มือของเขาเปะปะลูบไล้ทั่วร่างกายผมจนร้อนวูบวาบ
สติของผมล่องลอยไปไกล ร่างกายเปลี่ยนแปลงไปตามสัมผัสร้อนนั่น ผมครางอืออึงอย่างไม่รู้ตัว เมื่อสัมผัสจากปลายลิ้นและริมฝีปากของเขา วนเวียนอยู่ที่ยอดอก มันสร้างความรู้สึกที่กระสันและวาบหวามอย่างยิ่ง
ปลายลิ้นที่สร้างความรัญจวนนั่น กำลังปั่นป่วนอารมณ์ผมจนยากสะกดกลั้น เมื่อมันลากไร้ลงต่ำเรื่อยๆ มันวันเวียนอยู่รอบสะดือลากผ่านหน้าท้องไป จนผมต้องบิดกายไปมา
“ยะ หยุดนะ...” ผมบอกเสียงคราง เมื่อเริ่มรู้สึกว่าจุดต่อไปที่ริมฝีปากของเขาจะสัมผัสเป็นส่วนนั้นของผม
“คุณอย่าปฏิเสธอีกเลย ร่างกายของคุณพร้อมที่จะเป็นของผมแล้วนะครับ”
ได้ยินคำพูดของเขาไม่ถนัดชัดนัก นอกจากเสียงหายใจหอบและหัวใจที่เต้นรัวของตน แล้วสัมผัสที่เขามอบให้ ริมฝีปากอุ่นร้อนที่เข้าครอบครองส่วนอ่อนไหวของผม มันทำให้ผมเกร็งไปหมดทั้งตัว พยายามจะไม่เปล่งเสียงร้องครางออกมา แต่ก็ไม่สามารถเก็บเสียงไว้ได้หมด เมื่อการกระทำของเขายังคงสร้างความเสียวซ่านให้ผมไม่หยุดหย่อน
ความปวดมวนที่บริเวณท้องน้อยและความอึดอัดที่ทวีความรุนแรงขึ้น ผมรู้สึกตัวทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายผมต่อไป จึงรีบเบี่ยงตัวหนี แต่เขาก็ยังจับเอวผมล็อคไว้กับที่ และไม่ยอมที่จะถอนปากออก ทั้งยังจงใจกระตุ้นให้ผมอดทนต่อไปไม่ไหว
ในที่สุดผมก็ไม่สามารถอดกลั้นต่อไปได้อีก ปลดปล่อยมันออกมา ด้วยความรู้สึกโล่งสบาย เห็นเขากลืนกินสิ่งที่ผมปลดปล่อยออกมาจนหมด ผมรีบเบือนหน้าหนีทันที ด้วยความรู้สึกพะอืดพะอมแทน
“นายมันบ้า...” ผมต่อว่าเสียงสั่น แต่เขากลับยิ้มไม่พูดอะไร ขยับเข้ามาจะประกบปากผม
“ยะ...อย่านะ” เสียงห้ามของผมไม่อาจห้ามอะไรเขาได้ เมื่อชายหนุ่มจูบผมอย่างดูดดื่ม ด้วยรสจูบที่มีรสชาติปะแล่มๆ
ผมตกใจเมื่อมือของเขาฉีกขาผมออกขณะที่เขากำลังจูบผมอยู่ เริ่มรู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ผมรีบใช้มือทั้งสองดันบ่าของเขาให้ออกห่างด้วยแรงทั้งหมดที่รวมรวมได้
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะนุ่มนวลกับคุณ” เขารวบมือผมมาจูบเบาๆอย่างปลอบโยน ก่อนที่จะเริ่มซุกไซ้ซอกคอผมอีกครั้ง สร้างความรู้สึกวาบหวามให้กับผมจนลืมเลือนสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นไปชั่วขณะ
“โอ๊ย!” ความเจ็บปวดแล่นวาบจนตัวเกร็ง เจ็บจนต้องกัดฟัน มันแย่มากจริงๆ
“ขอโทษนะครับ เจ็บมากไหม อดทนอีกนิดนะครับที่รัก” เขากระซิบน้ำเสียงแตกพล่า ก่อนจะค่อยดันสิ่งนั้นเข้ามาในร่างผมอย่างช้าๆ ผมหน้านิ่วด้วยความเจ็บจุกอก
ทำไมผมจะต้องอดทนอย่างที่เขาบอกด้วย ในเมื่อมันเจ็บขนาดนี้!
แต่สายตาของเขานี่สิ... สายตาที่ร้อนแรงนั่น มันกำลังสาปให้ผมเป็นหิน
“ผมรักคุณนะครับ...”
ในที่สุดผมก็ไม่อาจต้านทานแรงปลุกเร้าของเขาได้ ในเมื่อร่างกายของผมมันตอบสนองกับสัมผัสของเขาอย่างเต็มที่แบบนี้ ผมคงจะหยุดมันไม่ได้แล้ว ในเมื่อเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว
ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่เขาขยับร่างกายสอดคล้องกับร่างกายผม บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าขณะนี้ผมรู้สึกอย่างไร ในเมื่อมันเป็นความรู้สึกที่ผสมปนเปกันไปหมดจนผมแยกไม่ออก
สายตาที่มีความหมายของเขา ที่จับจ้องมองผมตลอดเวลาไม่เคยคลาดเคลื่อน มันเป็นสายตาที่ผมไม่อยากจะมองตอบจริงๆ
และมันเป็นสายตาที่ตกค้างอยู่ในความทรงจำสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างจะสิ้นสุด และผมไม่สามารถที่จะมีสติรับรู้อะไรได้อีก
=====================================================================
มีต่ออีกนะ แต่เด๋วมาต่อ :m26:
-
หืม เสร็จนิคอีกครั้งจนได้ 555 กายเริ่มจะหวาดกลัวความรู้สึกตัวเองเข้าให้แล้ว เง้อ
สู้ๆนะนิค หัวใจกายกำลังอ่อนแอ สู้ๆ
จุ๊บๆ :m1:
-
:m3: :m3: :m3:....อย่าปากแข็งอีกเลยครับ คนเราบ้างครั้งก็ยอมเชื่อใจตัวเองบ้างเห่อครับบบบ...มาลงต่อได้แล้วนะครับ อยากรู้ว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไงอ่ะครับบบบ
-
หุหุ และแล้วก็ ... :m10: :m10: :m10:
มีต่ออีกใช่มะ งั้นปูเสื่อรอเลยละกัน :m11: :m11: :m11:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม ชอบมากๆเลยครับ
แล้วต่อไปพี่กาย จะยอมนิคอีกป่าวครับ
ชอบแล้วอะดิครับ อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
:a5: :a5: :a5:
เหอๆ ไม่ไหวแล้ว เขิลแทน
อิอิ
:m25:
-
เห็นภาพซพเลือดกำเดาจะไหลเลย
-
หายไปไหนแล้วอ่ะ ง่วงแล้วไปนอนก่อนเน้ออออ :m23:
-
:m17: :m23:......เพิ่งได้เข้ามาอ่านอ่ะค้าบ....ก็รออ่านต่อนะค้าบ...ขอบคุณมากๆที่เอาเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน....เป็นกำลังใจให้นะค้าบ...ว่าแล้วก็ส่งให้+เลยครับผม... :m18: :m3:
-
อ่ะ งี้จะโทษใคร
:m11: :m11: :m11:
เพราะยินยอมพร้อมใจเอง
:m25: :m25: :m25:
-
ขอบคุณะครับในท่สุดคุณกายของผมก็ :m10:
เป็นกำลังใจให้นะครับผม :a2:
-
ร่างกายพาไปแบบไม่รู้ตัว เดี่ยวหัวใจก็จะพาไปแบบไม่รู้ตัวเหมือนกันแน่ๆ
-
เมื่อวานเกิดเหตุขัดข้องนิดหน่อยเลยต่อไม่ได้ค่ะ
อ่านแล้วเห็นภาพขนาดนั้นเลยเหรอฉากอัศจรรย์อ่ะ
นี่ลดดีกรีลงแล้วนะ เมื่อเทียบกับตอนแรก อ่ะ :m10:
สำหรับรูปนายกายที่มะเหมือนคนไทย เพราะไม่อยากเอารูปคนไทยมาอ่ะ กลัวไปพาดพิง
อีกอย่าง ชอบโดยส่วนตัวด้วยแหละ ฮ่าๆ มะหล่อรึงาย :m21: น่ารักออก :m18:
====================================================================
ผมนั่งมองคุณกายที่นอนหลับอยู่บนเตียง ร่างกายเขาคงจะอ่อนเพลียมากเพราะว่ายังไม่หายดีแล้วยังมาเจอผมทำรักกับเขาอีก ผมอมยิ้มเมื่อนึกถึงความสุขที่ได้กอดเขา แม้จะเป็นช่วงเวลาที่ผ่านเลยไป แต่ก็เป็นความรู้สึกที่ยากจะลืมได้ง่ายๆ ผมมีความสุขมาก เหมือนกับว่าผมได้ใกล้ชิดกับเขามากยิ่งขึ้นกว่าเดิม หวังว่าใจของชายหนุ่มจะเอนเอียงมาทางผมบ้างไม่มากก็น้อยนะ
คิดแล้วก็อยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ซะ ตอนที่เรายังคงอยู่ด้วยกันแบบนี้ ผมไม่อยากแยกจากเขาเลย แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้ แค่ผมดึงตัวเขามาหลายวันแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าเดือดร้อนเขามากแค่ไหนแล้ว ผมเข้าใจดี บุคคลเช่นเขาไม่ได้เหมือนกับผม หน้าที่การงานของเขาสำคัญและยิ่งใหญ่มาก เพราะฉะนั้นผมจะมัวมาเอาแต่ใจตนเองไม่ได้
ผมขยับตัวนอนลงแล้วดึงร่างชายหนุ่มเข้ามากอดไว้ โดยไม่อยากจะปล่อยให้ทุกเวลาที่ได้อยู่กับเขาต้องสูญเปล่า
ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว ผมรีบลุกจากเตียงอาบน้ำแต่งตัว เตรียมออกไปซื้ออาหารมาไว้ให้เขากินก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา
ผมคิดว่าคงไม่ต้องซื้ออาหารคนป่วยจืดชืดมาให้เขาทานแล้ว เพราะคิดว่าเขาก็คงจะเบื่อเหมือนกัน เมื่อจับจ่ายซื้อของเสร็จ ผมก็ตรงกลับโรงแรมทันที ฟ้าเริ่มสลัวลงบ่งบอกว่าความมืดเริ่มกล้ำกราย ผมรีบขึ้นลิฟท์ นี่ก็เย็นมากแล้ว กลัวคุณกายจะตื่นมาหิว
เมื่อมาถึงห้องก็พบว่าคุณกายไม่ได้อยู่บนเตียง ตอนแรกใจหายวูบ แต่เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำผมก็คลายใจลง หันมาจัดแจงอาหารที่ซื้อมาเตรียมไว้ให้เขา รอเขาอาบน้ำเสร็จ
รออยู่นานก็ไม่เห็นว่าเขาจะอาบน้ำเสร็จสักที นี่ก็ผ่านมาร่วมชั่วโมงแล้ว ก็ยังไม่ออกมา คงมีแต่เสียงน้ำเท่านั้นที่ลอดผ่านประตูมาให้ได้ยินตลอดเวลา ไม่รู้ว่าคิดมากไปรึเปล่า แต่ผมรู้สึกใจไม่ดีเลย
ก๊อกๆ ก๊อกๆๆ
“คุณกายครับ คุณกาย”
ผมเคาะประตูเรียก ยังคงได้ยินแต่เสียงน้ำไหล ไร้การโต้ตอบจากเจ้าตัว
“คุณกายครับ ทำไมอาบน้ำนานจัง เปิดประตูให้ผมหน่อยสิครับ” ผมหมุนลูกบิดประตูไปมาก็พบว่ามันล็อกไว้อยู่ ไม่สามารถเปิดเข้าไปได้ ใจผมเริ่มร้อนรน รู้สึกเป็นห่วงเขา จะเป็นลมในห้องน้ำรึเปล่าก็ไม่รู้
ปัง! ปัง! ปัง!
“คุณกายครับ! คุณได้ยินผมรึเปล่า!!”
ผมแนบหูกับประตูฟังเสียงจากด้านใน แต่ก็ไม่มีเสียงอื่นใดให้ได้ยินเลย นอกเสียจากเสียงน้ำไหลเท่านั้น
ในขณะที่ผมตัดสินใจผละออกมา เพื่อจะไปหากุญแจมาไขประตูห้องน้ำนั้น
แกร๊ก!
ประตูห้องน้ำเปิดออก ผมรีบหันกลับไปมองทันที ใบหน้าขาวซีดกับผมที่เปียกโชกจนน้ำไหลเป็นทางของเขา โผล่มาให้ผมได้เห็นจากประตูที่แง้มเปิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นัยน์ตาของเขาคมกร้าว จับจ้องมองผมนิ่ง ก่อนที่ริมฝีปากซีดเซียวสั่นเทาของเขาจะเผยอเอ่ยคำพูดออกมา
“เอาเสื้อผ้ามาให้ฉันใส่”
พูดเพียงเท่านั้น ประตูห้องน้ำก็ถูกปิดใส่หน้าผมโดยแรง แล้วเสียงล็อกประตูก็ตามมาให้ได้ยิน ผมยืนนิ่งอึ้งอยู่อย่างนั้นอย่างทำอะไรไม่ถูก ได้ยินเพียงเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำเท่านั้นที่ยังดำเนินต่อไป
นิ่งคิดอยู่นาน ก่อนจะจำใจเดินไปขนข้าวของๆเขาจากอีกห้องเข้ามาที่ห้องนี้ บอกตามตรง ผมไม่ชอบที่คุณกายเป็นแบบนี้เลย มันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก คิดอะไรไม่ออกเลยว่าควรจะทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเขาวีนใส่ผมก็ว่าไปอย่างสิ อย่างนั้นผมยังหาทางตอบโต้อะไรได้บ้าง แต่แบบนี้มัน... จนปัญญาจริงๆ
ก๊อกๆ
“คุณกายครับ ผมเอาเสื้อผ้ามาให้แล้วครับ ออกมาเถอะ อาบน้ำนานๆไม่ดีนะครับ เกิดไข้กลับขึ้นมาจะทำยังไง”
ผมยืนถือผ้าเช็ดตัวรออยู่หน้าประตูห้องน้ำสักพัก เขาก็ยอมออกมา ผมรีบเอาผ้าขนหนูคลุมตัวเขาที่เปียกปอนหนาวสั่นไว้ทันที
“คุณทำแบบนี้ทำไม ผมเป็นห่วงคุณนะ” ผมกอดเขาไว้ โดยไม่สนใจว่าผมที่เปียกของเขาจะทำให้เสื้อของผมชื้นแฉะ
“ฉันจะกลับบ้าน...” น้ำเสียงที่หนาวสั่นของเขาทำให้ผมต้องถอนหายใจออกมา กอดกระชับเขาให้แน่นกว่าเดิม แล้วทอดถอนใจอีกครา
“...ก็ได้ครับ”
..........
“บ้านคุณอยู่ไหนครับ” ผมถามขึ้นหลังจากเดินหิ้วกระเป๋าเดินทางของคุณกายมาถึงหน้าโรงแรมพร้อมกับเขา
“ฉันจะกลับเอง”
“ไม่ครับ ผมจะไปส่งคุณถึงที่บ้าน ไม่งั้นผมไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆแน่”
ผมเปิดประตูรถแท็กซี่ที่ขับมาจอดตรงหน้าให้ชายหนุ่มขึ้น โดยที่เขาไม่อาจปฏิเสธ คุณกายหันมามองอย่างขัดใจ แต่ผมไม่สน หันไปบอกพนักงานโรงแรมที่อยู่แถวนั้นให้เอากระเป๋าไปไว้ที่ท้ายรถ แล้วผมก็ขึ้นรถตามคุณกายไป
“บอกที่อยู่ไปสิครับ”
เมื่อเห็นผมเร่งรัด คุณกายก็หันมามองอย่างรำคาญ ก่อนที่เขาจะบอกที่อยู่กับคนขับไป
ตลอดทางที่ขับผ่าน ผมพยายามจดจำรายละเอียดเส้นทางไว้ เพราะนี่คือแผนหนึ่งของผมที่คิดเอาไว้ เพื่อให้ทราบที่อยู่ของเขาในกรุงเทพฯ
ไม่รู้ว่าคุณกายรู้สึกเพลียหรือกำลังคิดอะไรอยู่ เห็นเขาหลับตานิ่งอย่างนั้นมาได้สักพักหนึ่งแล้ว ผมเอามือแตะหน้าผากเขาด้วยความเป็นห่วง แต่เขากลับเบี่ยงตัวหนีมือผม เปลือกตายังคงปิดสนิทอยู่อย่างนั้น ไม่แม้แต่กระทั่งลืมตามามองผมเลย
เมื่อมาถึงจุดหมายปลายทาง คฤหาสน์หลังใหญ่โออ่ากินพื้นที่กว้างขวางก็ปรากฏแก่สายตา ซึ่งผมก็ไม่ตกใจมากนัก เพราะทราบถึงฐานะของเขาดีอยู่แล้ว
คุณกายบอกให้คนขับแท็กซี่จอดรถที่หน้าประตูคฤหาสน์ จากนั้นเขาก็ลงจากรถเดินไปกดอินเตอร์โฟนติดต่อกับคนภายใน ไม่นานนักก็มีชายร่างใหญ่สองคนวิ่งมาที่หน้าประตู ทั้งคู่สวมใส่สูทเนคไทดำหน้าตาดุดันเหี้ยมเกรียม จนผมมองแล้วรู้สึกหวั่นๆ เห็นคุณกายพูดคุยกับสองคนนั้นสองสามคำ หนึ่งในนั้นก็เปิดประตูรั้วออกมา เปิดท้ายรถแท็กซี่นำกระเป๋าของคุณกายไป ส่วนชายอีกคนก็เชื้อเชิญคุณกายเข้าไปอย่างนอบน้อม
เขาหันมามองผมที่ยืนอึ้งแวบหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในรั้วคฤหาสน์หลังนั้น โดยไม่สนใจผมอีก ผมได้แต่มองตามหลังคุณกายไปอย่างอาทร คงได้แต่รอคอยโอกาสครั้งต่อไปที่จะได้พบกับเขา
_______________จบตอน_____________
=======================================================================
-
:o12: :o12: :o12: :o12:....น้ำตาจะไหลพรากกกกกกก ๆ กายจะเปิดใจจริง ๆ เมื่อไรนะ กว่าที่จะเข้าใจตัวเองอ่ะครับบบ เป็นกำลังใจต่อไปแล้วกันครับบบบ
-
ให้เวลากายสักนิดนะ
คงจะยังรับตัวเองไม่ได้
หวังว่าจะคิดได้ก่อนสายไป
:m15: :m15: :m15:
-
แหง่ววว แล้วงี้พ่อพระเอกนิคของเราจะทำเยี่ยงไรต่อล่ะนี่
การ์ดมากันขนาดนั้น แล้วจะสู้เค้าได้มั้ย
สู้ๆนะ นิค เอาชนะใจกายให้ได้ ฮิ้วๆ~
-
นายนิค...อย่าท้อนะจ๊ะ o12
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เอาชนะใจคุณกายสุดที่รักให้ได้ไวๆนะ :m12:
เปงกำลังใจให้มากกกกกกกมายยยยยยย :m1:
แต่อย่ารุนแรงกะกายมากน้า จะบอบช้ำเอาง่ายๆ อิอิ :m26:
ปล.อ่านเรื่องนี้แล้วเปนมั้ยคะ รู้สึกเหมือนมีคลื่นเกิดขึ้นในท้อง เราเปนจิงๆนะ :impress:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เป็นกำลังใจให้นะครับ มาต่อไวไวนะครับ
-
ใจแข็งมาก :m15:
-
ขึ้นตอน12แย้ว วันนี้มายาวหน่อย ฉะนั้นรีกันเยอะๆน๊า :m1:
ปล.อ่านเรื่องนี้แล้วเปนมั้ยคะ รู้สึกเหมือนมีคลื่นเกิดขึ้นในท้อง เราเปนจิงๆนะ
คุณkaporzung เกิดอะไรขึ้นกับคุณน่ะ :m28: ไม่เข้าใจอ่ะ ทำไมอ่านแล้วเป็นแบบนั้นอ่ะ :m28:
========================================================================
Chapter: 12 ความสับสน
ผมไม่ได้กลับบ้านนี้มานานแล้ว ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ว่างเปล่าดังเดิม มันใหญ่โตเกินไป ที่ผมจะสามารถอยู่ได้อย่างสบายใจ พ่อบ้านประจำคฤหาสน์ออกมารับหน้าผม ดูเขาจะดีอกดีใจเป็นพิเศษที่ผมมาเยือน
“ยินดีต้อนรับครับคุณชาย กระผมดีใจอย่างยิ่งเลยที่คุณชายกลับมาอยู่ที่นี่”
“ใครว่าฉันจะมาอยู่ล่ะ แค่แวะมาเฉยๆเดี๋ยวจะกลับคอนโดแล้ว” ผมบอกไป เห็นชายแก่ทำหน้าสลดลงผมจึงต้องเอ่ยปลอบใจเขา อย่างน้อยเขาก็เป็นคนเก่าคนแก่ ที่ดูแลรับใช้ครอบครัวผมมาเป็นเวลานาน
“เอาเป็นว่าถ้ามีเวลา แล้วพ่อไม่อยู่ จะมาค้างที่นี่บ้างละกันครับ”
“แค่นั้นผมก็ดีใจแล้วครับคุณชาย ความจริงคุณท่านก็ไม่ค่อยมาอยู่ที่นี่หรอกครับ แล้วคุณชายยังไปพักข้างนอกอีกคน กลายเป็นว่าบ้านนี้เอาไว้ให้คนใช้อยู่อย่างไรอย่างนั้น ” ชายแก่หัวเราะขำกับคำพูดของตน แต่เวลานี้ผมไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะขำได้เลย เพราะมีเรื่องมากมายวนเวียนอยู่ในหัวผม ยากที่จะขจัดออกไปได้ง่ายๆ
“เอารถออกไปส่งฉันที่คอนโดหน่อย ฉันจะกลับแล้ว”
ที่ผมบอกให้แท็กซี่พามาส่งที่นี่ก็เพื่อตบตาหนุ่มฝรั่งนั่น ผมรู้ดีว่าเขาตามมาส่งผมเพราะอะไร และเพราะรู้อย่างนั้นผมถึงได้เลือกที่จะมาที่นี่แทนที่จะเป็นคอนโดที่ผมอาศัยอยู่
“คุณชายดูหน้าซีดๆนะครับ ไม่สบายรึเปล่า? ผมว่าพักผ่อนอยู่ที่นี่ก่อน...”
“ไม่ต้องห่วงไป ฉันจะกลับไปพักผ่อนที่คอนโดเอง” ผมแทรกคำขึ้น ก่อนที่พ่อบ้านจะพูดกับผมยืนยาวเป็นที่วุ่นวาย
“ครับคุณชาย” แล้วพ่อบ้านก็เดินไปสั่งคนให้เตรียมเอารถออก
ผมยืนครุ่นคิดอยู่คนเดียวสักพัก ก็สั่งพ่อบ้านให้คนเอารถออกไปทางประตูหลังคฤหาสน์ เนื่องจากเกรงว่าหนุ่มฝรั่งนั่นจะดักซุ่มอยู่ที่ประตูหน้าไม่ไปไหน เหมือนกับตอนที่ผมอยู่อังกฤษ
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน จากประสบการณ์ในครั้งนั้นทำให้ผมต้องมีความละเอียดรอบคอบมากยิ่งขึ้น แล้วเหตุการณ์จะไม่ซ้ำรอยเดิมอีกต่อไป
ผมเดินทะลุผ่านไปด้านหลังของคฤหาสน์ เพื่อไปขึ้นรถที่เตรียมรอไว้ โดยหวังว่าในครั้งนี้จะเป็นการตัดขาดกันเสียที
เมื่อมาถึงคอนโดชั้นที่พักของผม ก็พบว่าเจ้าเรโอนั่งฟุบนอนหลับอยู่ที่หน้าประตูห้อง ผมขมวดคิ้วอย่างงุนงง ไม่รู้ว่ามันมารอผมตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ผมเอาเท้าสะกิดๆที่ขามันให้ตื่น มันเงยหน้าขึ้นมองผมงัวเงีย ก่อนที่สีหน้าของมันจะแปรเปลี่ยนเป็นแตกตื่นลุกพรวดพราดขึ้นมาจนผมตกใจ
“แกไปไหนมา!!” มันตรงเข้ามาเขย่าๆไหล่ผมไปมาจนผมรู้สึกมึน รีบผลักมันให้ออกห่าง
“เมื่อเช้ารับโทรศัพท์ทำไมไม่พูด เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า! ฉันเข้าไปหานายที่บริษัท เลขานายยังไม่รู้เลยว่านายกลับเมืองไทยมาสองสามวันแล้ว นายไปอยู่ที่ไหนมา...” ผมเดินสวนมันเข้าไปเปิดประตูห้อง รู้สึกปวดหัวไม่อยากฟังมันพูดอีก
“กาย...”
ผมหันมาตามเสียงเรียกของเรโอ เห็นสีหน้าที่เป็นห่วงของมัน ก็ต้องทอดถอนใจออกมา
“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ได้ไหม... ขอร้องล่ะ กลับไปเถอะ ฉันอยากพักผ่อน” ผมบอกมัน เดินเข้าห้องไป แต่ในขณะที่ผมกำลังจะปิดประตูลง เจ้าเรโอก็เอามือมายันไว้เสียก่อน
“พรุ่งนี้ฉันจะแวะเข้ามาหานะ ไม่รู้ว่านายมีเรื่องไม่สบายใจอะไร แต่ถ้านายอึกอัดมาก ก็ระบายออกมาให้ฉันฟังบ้างก็ได้ ฉันเป็นห่วงนายนะเพื่อน...”
“ขอบใจนะ” บอกมันไปเบาๆ ก่อนจะปิดประตูลง สักพักผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามันเดินจากไป ผมถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน หลับตายืนพิงประตูอยู่อย่างนั้น
วันนี้ผมเหนื่อยจริงๆ บอกไม่ถูกว่าเพราะร่างกายมันอ่อนล้า หรือจิตใจอ่อนล้ากันแน่ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย ความคิดมันวุ่นวายสับสนไปหมด
ครั้งที่สองแล้วที่ผมมีอะไรกับผู้ชายด้วยกัน ถึงแม้ว่าในครั้งแรกผมจะจำความรู้สึกในตอนนั้นแทบไม่ได้ก็ตาม เนื่องเพราะในตอนนั้นฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบคลุมสติสัมปชัญญะของผมไปเสียหมด แต่ในครั้งนี้สิ ผมไม่ได้เมา ผมมีสติรับรู้ทุกอย่าง แล้วผมปล่อยให้มันเกิดขึ้นซ้ำสองได้ยังไง ผมปล่อยตัวปล่อยใจไปแบบนั้นได้ยังไง!
ลากสังขารตัวเองมาที่เตียงนอน แล้วล้มลงนอนแผ่ไปบนเตียง สายตาจับจ้องมองเพดานห้อง แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล...
ภาพใบหน้าของหมอนั่นโผล่มาให้เห็นตลอดในห้วงสมอง ผมหลับตาลงสะบัดหน้าไปมาด้วยอยากจะลบเลือนมันออกไป
ผมคิดว่าที่ผมหลวมตัวไปกับหนุ่มฝรั่งนั่น คงเป็นเพราะความเหงา เพราะที่ผ่านมาผมยุ่งอยู่กลับงานตลอด ไม่ได้คบใครหรือมีความสัมพันธ์กับใครมานานแล้ว คงเพราะเหตุนี้กระมังวันนี้ผมถึงได้ปล่อยตัวปล่อยใจไปแบบนั้น ผมคิดถูกแล้ว...
ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็เพราะเสียงกริ่งหน้าประตูที่ยังคงดังไม่หยุด หันมองรอบตัว แสงสว่างลอดผ่านม่านที่ปิดกั้นเข้ามาทำให้ห้องดูสว่างขึ้น ผมคว้านาฬิกาบนโต๊ะหัวเตียงขึ้นมาดูเวลา แปดโมงยี่สิบ... นี่ผมหลับยาวเลยสิเนี่ย
อาการปวดหัวตั้งแต่เมื่อคืนทุเลาลงบ้างแล้ว แต่ร่างกายยังคงปวดล้าอยู่ ผมขยับตัวลุกเดินออกไปที่หน้าประตูห้องอย่างช้าๆ ไม่ได้เร่งร้อนอะไร แต่ดูเหมือนผู้มาเยือนจะไม่ได้คิดอย่างผม เพราะเขากดกริ่งหน้าประตูถี่รัวยิ่งกว่าเดิม แถมยังมีเสียงทุบประตูตามมาด้วยอีกต่างหาก
ปัง! ปังๆ!
“กาย! กายเปิดสิวะ! เป็นอะไรมากรึเปล่า” เป็นเสียงเรโออย่างที่ผมคาดเดาไว้นั่นเอง
ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูออก ส่วนตัวเองก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นเลย เพราะอยู่ดีๆก็เกิดอาการวูบขึ้นมา ไอ้เรโอพอเปิดประตูเข้ามาก็โวยวายใส่ผมใหญ่ กระวีกระวาดเข้ามาพยุงผมขึ้น
“เป็นไรมากเปล่าเนี่ย รู้ไหมฉันมากดกกริ่งเรียกนายเกือบชั่วโมงแล้วนะ ถ้านานกว่านี้ฉันจะไปเรียกเจ้าหน้าที่ให้มาเปิดแล้ว อย่าทำให้เป็นห่วงสิวะ!”
“อย่าพูดมากได้ไหม รำคาญ” ผมว่ามันเบาๆ
“เออ ไปๆ กลับไปนอนเลย ดูซิป่วยขนาดนี้ ก่อนหน้านี้ฉันเตือนนายแล้วนะ แต่ดื้อชิบคนอะไร แล้วเป็นไง ไหนบอกจะรีบกลับมาทำงาน อีโธ่... ” เรโอประคองพาผมเดินไปยังห้องนอน แต่เสียงบ่นไม่หยุดของมันทำให้ผมเริ่มมึน
“หยุดพล่ามซะทีเหอะ ถ้าจะมาบ่นแบบนี้ก็กลับไปเลยไป” ผมผลักมันออกไป แล้วเดินต่อไปเอง
“ไอ้นี่...ไม่สบายแล้วยังพาลอีก” มันบ่นตามหลัง
ผมไม่สนใจฟัง เดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง แล้วหลับไป
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งนอน กินข้าวเช้าก่อน” เรโอเดินเข้ามาฉุดผมให้ลุกจากเตียง ไอ้นี่จะอะไรกับผมนักหนานะ ตอนแรกบอกให้ไปนอน แล้วมาอะไรอีกเนี่ย
“ไม่กิน...คนจะนอน”
“ไม่ต้องเลยๆ กินก่อนเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ” แล้วมันก็ล้วงถุงที่มันถือติดมือมาด้วย เอากล่องพลาสติกสีขาวแบนๆออกมายื่นให้ผม
“อะไรอ่ะ” ผมถาม มองกล่องในมือมัน เห็นแบรนด์ร้านอาหารของเจ้าเรโอก็หน้าเสียเลย เพราะพอจะรู้แล้วว่าสิ่งที่บรรจุในกล่องนั่นต้องเป็นอาหารอิตาเลี่ยนแน่นอน
“ลาซานญ่าผักโขม กินซะ”
“แหวะ ฉันเบื่ออาหารอิตาเลี่ยน” ผมหันหน้าหนี
“โว้ย อย่าเรื่องมากน่า กินๆไปซะเดี๋ยวเสียของ” มันยัดกล่องในมือมันใส่มือผม แล้วจ้องมองผมด้วยสายตาเชิงบังคับ
“แล้วทำไมต้องเป็นลาซานญ่าด้วย” พยายามถามบ่ายเบี่ยงต่อ
“ก็มันจะได้กลืนง่ายๆไง คนป่วยก็ต้องกินแบบนี้แหละ”
“แต่มันเลี่ยน มันแหยะๆเละๆ” พยายามต่ออีก ผมไม่ชอบนี่นา
“อย่าบ่น กินไปซะ ไม่งั้นจะป้อนนะ” มันขู่ ผมก็เลยจำใจเปิดกล่องกิน เพราะไม่อยากให้มันป้อนเหมือนเด็กๆ ผมรำคาญ
แล้วมันก็เดินออกไปจากห้อง สักพักก็กลับมาพร้อมกับน้ำดื่มในมือ ผมกินด้วยความพะอืดพะอม กินไปได้เกือบครึ่งก็ไม่ไหวแล้ว เพราะมันจะตีกลับออกมา ก็เลยต้องพอ แล้วเรโอก็เอาน้ำให้ผมดื่ม
“มียากินไหม?” มันถาม
“มี”
“อยู่ไหนล่ะ”
“ในกระเป๋าเดินทางใบนั้นน่ะ” ผมชี้ไปที่กระเป๋าตรงมุมห้อง จำได้ว่านายนิคไอ้ฝรั่งนั่น เขาใส่พวกยาต่างๆไว้ในกระเป๋าผม เหอะ! แล้วผมจะไปนึกถึงนายนั่นทำไม
“อ่ะ กินยาซะแล้วนอน เดี๋ยวฉันจะออกไปดูร้านแล้ว ตอนเที่ยงจะแวะมาอีกที”
ผมก็ว่าง่ายครับ กินยาเสร็จก็ล้มตัวลงนอนเลย ง่วงมากๆ เรโอเดินเข้ามาจัดแจงห่มผ้าให้ผม คงจะมีแต่เรโอนั่นแหละ ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยผมเสมอ ผมโชคดีจริงๆที่ได้มันเป็นเพื่อน
“นายไม่ต้องเทียวไปเทียวมาหรอก ลำบากเปล่าๆ” ผมบอกกับมันทั้งๆที่ตาปิดแล้ว
“เงียบไปเลย อย่าเอาความหวังดีของฉันมาโยนทิ้งสิฟะ” มันเดินเข้ามาตบหัวผมเบาๆ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นลูบหัวผมไปมา
“พักผ่อนซะ ฉันเอาคีย์การ์ดไปนะ นายจะได้ไม่ต้องลุกมาเปิดประตูให้ฉันอีก” แล้วมันก็ผละตัวจากไป ได้ยินเสียงปิดประตูดังแว่วมาเบาๆ เจ้าเรโอคงจะกลับออกไปแล้ว
ความเงียบเข้าครอบงำ เมื่อเหลือเพียงผมอยู่คนเดียว ผมลืมตาขึ้นมา จ้องมองเพดานห้องสีขาว ยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก
แต่ก่อนผมมักจะชอบอยู่คนเดียว ความเงียบสงบเป็นสิ่งที่ผมแสวงหา แต่ทำไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกใจโหวงๆก็ไม่รู้ เมื่อผมต้องอยู่คนเดียวแบบนี้
โลกของผมที่มักจะมีแต่ตัวผมเท่านั้น บัดนี้มันเหมือนขาดหายอะไรไปบางอย่าง ผมไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่จะมาเติมเต็ม และผมก็ไม่เข้าใจความรู้สึกที่บอกไม่ถูกนี้เลย
ในความว่างเปล่า ผมเหมือนจะมองเห็นอะไรบางอย่าง แต่มันเหมือนมีหมอกมาปรกคลุมมันเอาไว้ อำพรางสิ่งนั้นไว้จากสายตาผม อำพรางหัวใจของผมไว้
ความรู้สึกของผมมันบอกว่า ดีแล้ว และถูกต้องแล้ว ที่ผมไม่ได้เห็นในสิ่งที่ผมไม่เห็น
========================================================================
ปล. เจอพี่นิคพรุ่งนี้ :m7:
-
สัญญาแล้วนา ถ้าพรุ่งนี้นิคไม่โผล่ละก็ :m16: :m16: :m16: ว่าแต่กายเริ่มใจอ่อนนิด ๆ แล้ววุ้ย :m12:
-
:m3: :m3:....ใจอ่อนให้นิคคนเดียวพอน่ะ อย่างใจอ่อนให้คนอื่น เปงกำลังให้เช่นเคย
-
ใจอ่อนแล้ว
มารอนะคับ อาหุ อาหุ :a1: :a1: :a1: :a1:
-
มาอ่านต่อแล้วเจ้าค่ะอิอิ :m3: :m3: :m3:
-
จะใจอ่อนรึยังน่ะ รอลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
มาอ่านแล้วคับ
-
:m15: :m15:
สงสารหัวใจกาย ที่ต้องโดนหลอกลวง T_T
-
:impress: :impress: :impress:
วันนี้เมาอ่านมะไหว
มาเม้มให้ก่อนตื่นมาค่อยอ่านครับผม
เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมครับ
:impress: :impress: :impress:
-
โอ้ มาต่อเร็ว ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้อยู่
-
คุณกายครับหนีอะไรก็หนีได้นะแต่หนีใจตัวเองอ่ะมันหนีไม่พ้นหรอกนะ :a2:
-
ลุ้นค่า ตามมาปูเสื่อนั่งรออยู่ อย่างด่วนค่ะ ต่อๆๆๆๆ :impress:
ปล. จะเกิดคลื่นในท้องก็ตอนมีฉากที่ซึ้งๆโดนๆ อ่ะค่ะ เหมือนกะอินจัดมั้ง บอกมะถูก แต่ชอบนะ อย่างน้อยก็รู้ว่าเข้าถึงเนื้อเรื่อง อิอิ :m23:
-
^
^
^
อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ ดีใจซะอีกที่มีคนอินกับเรื่องที่เราแต่งขนาดนี้ ขอบคุณค่ะ o15
เอาล่ะ อย่างที่รับปากเมื่อวานไว้ วันนี้เพ่นิคมาแล้วว :m27:
=======================================================================
บ้านหลังใหญ่โตที่อยู่เบื้องหน้าผมในตอนนี้ เป็นบ้านที่คนที่ผมรักอยู่และเติบโตมา ผมรีบตื่นมาหาเขาตั้งแต่เช้า แต่ก็ทำได้แค่เพียงมองจากนอกรั้วเท่านั้น จากกันเพียงแค่คืนเดียว แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงคิดถึงเขามากนัก คิดถึงจนทนต่อไปไม่ไหว
อยากจะรู้ว่าตอนนี้เขาตื่นหรือยัง? เมื่อคืน ก่อนนอนได้กินยาที่ผมให้ไว้หรือเปล่า? นอนหลับห่มผ้าไหม? ร่างกายดีขึ้นหรือยัง?
อยากจะรู้ในทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับเขา...
สามชั่วโมงผ่านไป... ดวงอาทิตย์เริ่มทอแสงกล้า จนผมต้องหาที่หลบแดด กำลังคิดว่าจะกลับก่อน แล้ววันพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ คิดว่าวันนี้เพียงแค่ได้เห็นสถานที่ที่เขาพักอาศัยอยู่ก็พอแล้ว
แต่แล้วรถยนต์คันหนึ่งก็แล่นออกมาจากคฤหาสน์หลังงาม ผ่านหน้าผมไป ผมตัดสินใจวิ่งตาม เพราะไม่ทันได้สังเกตบุคคลภายในรถ แต่ถ้าเป็นคุณกายอยู่ในรถจริงๆอย่างที่ผมอยากให้เป็น ผมก็ไม่อยากจะพลาดโอกาสไป
เมื่อคนขับรถมองเห็นผมวิ่งตามมา ก็หยุดรถทันที กระจกที่นั่งด้านหลังถูกเลื่อนเปิดออก ชายชราท่าทางสุภาพโผล่หน้าออกมาจากหน้าต่างรถ ทำเอาผมหมดหวังเพราะไม่ใช่คนที่ผมอยากพบเจอ
“มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?” ชายแก่ถาม มองผมอย่างเคลือบแคลง
“เอ่อ...คือ... ผมมาหาคุณธาราธรณ์น่ะครับ”
“คุณเป็นพวกนักข่าวหรือ? คุณชายไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกครับ ผมเสียใจด้วย ถ้าต้องการสัมภาษณ์หรือทำข่าว คุณควรจะไปติดต่อที่บริษัทมากกว่านะ ผมคงต้องขอตัวก่อน” แล้วชายชราก็หันไปสั่งคนขับรถให้ออกรถ
ผมได้แต่ยืนนิ่งไม่ทันได้โต้ตอบอะไร จนกระทั่งรถคันนั้นได้เคลื่อนตัวจากไปไกล ผมถึงได้รู้สึกตัว
เรื่องที่ชายคนนั้นพูดเป็นความจริงรึเปล่า!?
มันอะไรกัน? เมื่อวานผมพึ่งพาคุณกายมาส่งที่นี่ แต่ชายคนนั้นบอกว่าคุณกายไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว... หรือว่า??
นี่คุณกายหลอกผมหรือนี่?
จากคำบอกเล่าของชายแก่คนนั้น เหมือนกับว่าคุณกายไม่ได้พักอาศัยอยู่ที่นี่นานแล้ว แสดงว่าเมื่อวานนี้เขาก็จงใจให้ผมพามาส่งที่นี่น่ะสิ เพราะเขารู้เท่าทันว่าผม อาสามาส่งเขาเพื่อให้ได้ทราบที่อยู่ของเขา แต่เขาดันตลบหลังผมให้มาที่นี่ ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาพักอยู่ที่อื่น
แล้วเขาไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ?
ผมเหลือบมองป้ายตัวอักษรสีทองที่เป็นชื่อตระกูลของเขาอย่างเคลือบแคลง แล้วควานหานามบัตรของคุณกายที่ได้จากพี่เอในกระเป๋าสตางค์
ในนามบัตรเป็นที่อยู่ของบริษัท ซึ่งระยะทางค่อนข้างไกลจากบ้านหลังนี้มาก มันก็ไม่แปลกที่เขาจะมีบ้านอีกหลัง ที่อยู่ใกล้ๆกับบริษัทมากกว่า
เบอร์โทรศัพท์ที่อยู่ในนามบัตรเขาดึงดูดสายตาผม ถึงจะรู้ว่าโทรไปจะไม่ได้รับการตอบรับที่ดีนัก แต่ผมก็อยากจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง
แต่พอโทรไปเขาก็ดันไม่รับ โทรซ้ำไปหลายๆครั้งแล้ว ก็ยังไม่มีใครรับจนผมเริ่มหงุดหงิดใจ เดินออกมาโบกแท็กซี่ไปยังบริษัทของเขาทันที
เมื่อไปถึง ผมก็ไปติดต่อกับประชาสัมพันธ์ของบริษัทคุณกาย ประชาสัมพันธ์ติดต่อไปยังเลขาส่วนตัวของคุณกาย ปรากฏว่า เลขาของเขาบอกว่าท่านประธานไปดูงานที่ต่างประเทศ ตอนนี้ให้ผู้อำนวยการบริษัทรักษาการณ์แทนอยู่ แสดงว่าวันนี้คุณกายก็ยังคงไม่ได้เข้าบริษัทเลยสักครั้ง เพราะกระทั่งเลขาส่วนตัวก็ยังไม่ทราบเลยว่าเจ้านายของตนกลับมาเมืองไทยแล้ว
วันนี้ผมก็เลยต้องพกพาความผิดหวังกลับไป
แต่ผมก็จะไม่ล้มเลิกความพยายามหรอกนะ ผมจะมาดักรอที่บริษัททุกวันจนกว่าจะเจอ ถ้าเขาจะไม่มาทำงานเลยก็ให้มันรู้ไป ยังไงเขาก็ไม่สามารถหนีผมได้พ้นหรอก
=======================================================================
เด๋วมีต่อรอบดึกอีก คราวนี้เป็นรอบนายกายบ้าง อิอิ
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม ชอบนิคขึ้นมาแล้วซิครับ
เอาใจช่วยนิคเหมือนเดิมครับ อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
มาแค่นี้ :m17: :m17: แถมยังไม่ได้เจอกับกายอีก :a6: :a6: :a6:
-
ว้า พลาดเยย รู้งี้ไม่น่าปล่อยออกมา น่าจะเก็บไว้อีกสักสองสามวัน
คิกคิก
:m25: :m25: :m25:
ดูสิเนี่ยะ นิคทุ่มเทซะขนาดนี้ ไม่ว่าจะสุดหล้าฟ้าเขียวอย่างไรก็จะตามเธอไป
:m11:
ว่าแต่เจ้าเรโอนี่แปลกๆนะ เพื่อนที่รักกันมากถึงขนาดมานั่งหลับเฝ้าหน้าห้องนี่หายากอยู่
:m28: :m28: :m28:
-
:a6: :a6:...โอ้ยยยยย ดูมาต่อดิ ไม่สนองความอยาก(อ่าน)เลยอ่ะ..... :a11: :a11:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
-
ง่าาาา สงสารนายนิคจัง :m15: :m15:
คุณกายขา ใจอ่อนซะทีจิ เค้าออกจาดีเลิศประเสริฐศรีซะขนาดนี้ :m17:
แค่รุนแรงไป(มาก)ตอน xxx อิอิ :m1:
-
TBC..... :m15: :m15:
-
นิคบทน้อยยยยย แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้ชอบเรโอมากว่า อิอิ
-
มาต่อรอบดึกจ้า
=======================================================================
“กาย! โทรศัพท์ดังว่ะ”
“รับให้หน่อยสิ” ผมบอกขณะซุกหน้าอยู่กับหมอน ได้กลิ่นอาหารโชยมาจากในครัว เสียงโทรศัพท์มือถือผมยังคงดังไม่หยุด แต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันอยู่ไหน สมองผมมึนตื้อไปหมด
“ลำบากฉันอีกแล้วนะ อ่ะ ฮัลโหลครับ ครับๆคุณพ่อบ้าน คุณชายกายมันนอนอยู่นี่แหละครับ” เสียงเรโอดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ผมลืมตาหันไปมองมัน เห็นสีหน้าของเรโอที่คุยโทรศัพท์อยู่ เปลี่ยนเป็นยุ่งยาก หัวคิ้วขมวดกันมุ่น ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ
“คุณพ่อบ้านไม่ต้องมารับมันหรอกครับ มันไม่สบายอยู่คงไปไม่ไหว” จากคำพูดของมันทำให้ผมเริ่มสงสัย ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่ง ส่งสายตาเป็นคำถามให้กับมัน
เจ้าเรโอเอามือถือออกห่างใช้มือป้องไว้ไม่ให้ปลายสายได้ยิน แล้วหันมาบอกผมด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
“พ่อแกมาแล้วว่ะ พ่อบ้านจะมารับแกไปสนามบิน รู้สึกว่าคู่หมั้นของแกก็มาด้วย”
“หา! ไหนพ่อบอกว่าจะไปพักร้อนที่ฮาวายไง ทำไมจู่ๆถึงกลับมา”
“จะไปรู้เรอะ! แกคุยเองแล้วกัน แต่บอกไว้ก่อนนะว่าอย่าฝืนสังขารไปเด็ดขาด” เรโอยื่นโทรศัพท์มือถือให้ผม แล้วเดินออกไปจากห้อง
“ฮัลโหล พ่อบ้านโทรมาหาผมมีธุระอะไรเหรอครับ”
[“อ่ะ คุณชายเหรอครับ เป็นยังไงบ้างครับ”]
“ก็ไม่สบายนิดหน่อย”
[“งั้นเหรอครับ คือว่า... คุณท่านโทรมาสั่งผมให้พาคุณชายมารับคุณท่านกับคุณหนูหยกที่สนามบินน่ะครับ”]
“มาถึงแล้วเหรอ?”
[“ยังครับ แต่เครื่องลงบ่ายสองโมง”]
“อืมม์ ตอนนี้พ่อบ้านอยู่ไหนครับ”
[“ผมรออยู่ที่ล็อบบี้ข้างล่างแล้ว แต่ถ้าคุณชายไม่ไหวก็ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจะเรียนคุณท่านให้เอง”]
“งั้นก็ฝากด้วยละกันนะครับ” ผมกดวางสายแล้วล้มตัวลงนอน
ความสงสัยวนเวียนอยู่ในสมอง ทำไมน้องหยกถึงมากับพ่อได้? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?
แต่ที่แน่ๆ ผมคิดว่าหลังจากนี้ต่อไปชีวิตผมคงต้องวุ่นวายแน่ ไม่รู้ว่าคราวนี้พ่อผมจะมาไม้ไหน คงจะหนีไม่พ้นต้องมาวุ่นวายเรื่องชีวิตของผมอีก แล้วคราวนี้ยังพาน้องหยกมาด้วย ผมรู้สึกว่าจุดประสงค์ของพ่อต้องไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมและน้องหยกแน่
“กายมากินข้าว!”
เมื่อได้ยินเสียงเจ้าเรโอเรียก ผมก็ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง ลากสังขารไปที่ห้องครัว เห็นเรโอกำลังตักอาหารที่ทำใส่ชาม ผมจึงทรุดนั่งลงที่โต๊ะอาหาร แล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“ข้าวต้มกุ้งร้อนๆ มาแล้วครับคุณชาย” มันวางชามข้าวต้มหอมกรุ่นลงตรงหน้าผม
ผมเงยหน้าขึ้นมองมันอย่างแปลกใจ
“นอกจากอาหารอินตาเลี่ยนแล้ว แกทำอย่างอื่นเป็นด้วยเหรอวะ?”
“อย่าดูถูก ก็เห็นนายบ่นว่าไม่อยากกินอาหารอิตาเลี่ยน ฉันก็เลยทำอย่างอื่นให้ทานไง หรือไม่พอใจอีก?”
“เปล่าๆ ก็แค่แปลกใจ”
“ฉันกำลังหัดทำอาหารไทยอยู่น่ะ แล้วไอ้ข้าวต้มเนี่ย เป็นอย่างแรกที่แม่ฉันสอน”
“เหรอ อร่อยดีนี่” ผมตักข้าวต้มเข้าปากหลายคำ รู้สึกว่ามันอร่อยกว่าราซานญ่าเมื่อเช้านี้เยอะ
“ของมันแน่อยู่แล้ว ฮ่าๆ” เจ้าเรโอมันยิ้มแก้มปริเชียว สงสัยจะดีใจมากที่ผมชม
พอทานข้าวกินยาเสร็จ ผมก็เดินโต๋เต๋กลับห้องนอน เพราะยังรู้สึกเพลียๆอยู่ เลยกะจะนอนต่ออีกหน่อย
แต่เรโอก็เข้ามาขัดขวางการนอนของผมเสียก่อน
“มากาย เดี๋ยวเช็ดตัวให้”
“เฮ้ย! ไม่ต้อง จะนอนแล้ว”
“ไม่ต้องเลยไม่เหนียวตัวบ้างรึไง เดี๋ยวเช็ดตัวให้จะได้นอนสบาย” เจ้าเรโอเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำหมาด
“ถอดเสื้อผ้าสิ”
“ไม่เป็นไร ฉันว่าฉันอาบน้ำเลยดีกว่า” ผมทำท่าจะลุกไปอาบน้ำ คิดว่าตัวผมสกปรกแล้ว เพราะว่าตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่ได้อาบเลย ฉะนั้นถ้าจะเช็ดตัวก็อาบน้ำไปเลยดีกว่า
“หยุดเลย แกอยากเป็นปอดบวมรึไง แกไม่สบายอยู่นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ไม่เป็นไรได้ไง พอๆไม่ต้องพูดแล้ว ฉันบอกจะเช็ดตัวให้ ก็ต้องเช็ดตัว” แล้วมันก็ตรงเข้ามายื้อถอดเสื้อผมออก โดยที่ผมขัดขืนมันไม่ไหว
“เฮ้ย!” เรโอทำหน้าตาตื่นตกใจ หลังจากที่มันถอดเสื้อผมได้แล้ว
“อะไรวะ? ร้องซะดัง...”
“ก็นี่ไง!” มันชี้มาที่หน้าอกผม ผมจึงมองตามที่มันชี้ด้วยความสงสัย
“เฮ้ย!!” คราวนี้เป็นผมเองที่ร้องขึ้นมาบ้าง ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ ผมลืมไปเลย ลืมร่องลอยหลักฐานที่ไอ้หนุ่มฝรั่งนั่นมันทำไว้กับผมเมื่อวานไปเสียสนิท
ความกลัวเริ่มครอบงำผม ผมกลัวว่าเรโอจะรู้ กลัวคำถามของเรโอที่กำลังจะตามมาหลังจากนี้ แล้วผมจะตอบมันไปว่าอย่างไรดี?
ด้วยความรวดเร็ว ผมรีบกระชากเสื้อของผมที่อยู่ในมือมันมาสวมใส่อีกครั้ง พยายามไม่มองสบตามัน เพราะผมรู้สึกได้ว่าสายตาของมันที่กำลังมองผมอยู่ตอนนี้ เต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัย...
“กาย...”
ผมล้มตัวลงนอนหันหลังให้มัน พยายามไม่สนใจในสิ่งที่มันจะพูด
“นั่นมันรอยคิสมาร์กนี่?”
_________จบตอน_________
========================================================================
ติดตามตอนต่อไปได้ในวันพรุ่งนี้.... :a1:
สำหรับตอนหน้า ปริศนาที่มีในตอนแรกจะได้เฉลยกันสักที(ถ้าใครจำได้นะ :m26:)
-
หุหุ เอาละซี กายจะแก้ตัวว่ายังไงน้อ :m1: :m1: :m1:
-
:a5: :a5: :a5:
จะเอาไงดีหล่ะทีนี้
ฮุๆๆ :m12:
-
อ่าๆๆๆ คิสมาร์คๆๆๆ
มารอต่อไปนะคับ อิอิ :a1: :a1:
-
รอต่อไปครับ
-
มารอตอนต่อไป
-
ปริศนาไรหว่า
-
:เฮ้อ: :m17:Ahhhh...KISSED MARKS.....งานนี้ปฏิเสธไม่ออกแล้วอ่ะ....ง่า...ทามงายดีหว่า... :m29: :try2:
-
เอาล่ะสิความจะแตกไหมนี้รอครับรอ :a2:
-
ตามอ่านทันละ....ไม่ได้อ่านซะหลายวัน....และแล้วพี่นิคก็ได้อีกรอบบบบบบบบบ :m3:
กายถูกเรโอจับได้ซะแล้ววววว .....kiss mark :o8:
ติดตามให้กำลังใจพี่นิคต่อไปปปปปป เย้ ๆๆๆๆๆ
o15 o14
-
ความแตกแว้ว
:m11: :m11: :m11:
บอกความจริงเพื่อนๆไปเตอะ
เผื่อเพื่อนจะช่วยซ้ำ
สนับสนุนนิคอีกคน
:m3: :m3: :m3:
-
มาแล้วๆ วันนี้มารอบเดียวเท่านั้น :m18:
=====================================================================
Chapter: 13 ความฝันที่เป็นจริง
“ช่วงเวลาที่แกหายไป เกิดอะไรขึ้นกับแกกันแน่??”
ผมไม่รู้จะตอบเรโอมันไปว่าอย่างไรดี แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆก็ไม่ได้ เพราะคนอย่างเรโอต้องจับได้ชัวร์ ร่องรอยที่อยู่บนตัวผมเป็นหลักฐานให้เห็นอย่างเด่นชัด จนใจที่ผมจะหาคำอธิบายเป็นอื่นได้
เรโอไม่ใช่คนโง่! สิ่งที่มันเห็นผมรู้ว่ามันต้องรู้แน่นอน!
เพียงแต่มันต้องการคำตอบที่แน่ชัดจากปากผมเท่านั้น และผมก็ไม่มีทางบอกความจริงกับเรโอเด็ดขาด แม้ว่ามันจะรู้อะไรก็ตาม หรือคิดอย่างไรก็ตามแต่
ถ้าผมบอกก็เท่ากับผมยอมรับน่ะสิ... ซึ่งผมไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด!
“หันมาพูดให้รู้เรื่องสิกาย เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่ ” เรโอเอื้อมมือมาดึงต้นแขนผมให้หันมา
“ฉันจะนอนแล้ว!!” ผมเผลอตวาดใส่มันด้วยความหงุดหงิดรำคาญ
นึกก่นด่าไอ้คนที่ทำให้ผมซวยแบบนี้ เจ็บใจที่เมื่อวานผมไปยอมมันได้อย่างไร ทั้งโมโหตัวเองทั้งแค้นไอ้หมอนั่น จนอยากจะหายไปจากโลกใบนี้ไม่อยากรับรู้อะไรอีก
“แกไปนอนกับใครมา?” ไอ้เรโอเริ่มถามล้วงลึกแล้วสิ นี่ถ้ามันสงสัยอะไรเป็นต้องรู้ให้ได้ใช่ไหม?
“ผู้หญิงหรือผู้ชาย?” ผมหันควับไปมองหน้ามันอย่างคนที่เริ่มจะเคือง มันหรี่ตามองผม อย่างกับต้องการจะมองความจริงในใจผมให้ทะลุปรุโปร่ง
“ไม่รู้สักเรื่องได้ไหม!” ผมตะคอกใส่มันอย่างเหลืออด เห็นมันสะดุ้งตกใจกับท่าทีของผมนิดหน่อย ก่อนสายตามันจะเปลี่ยนเป็นมองผมอย่างแข็งกร้าวดุดัน
“กาย! ฉันเป็นห่วงแกไม่ได้เลยรึไง!!” ผมอึ้งชะงักค้างไปในทันที เรโอมันตวาดใส่ผม ซึ่งน้อยครั้งนักที่มันจะโมโหใส่ผมแบบนี้ แล้วยังสายตาตัดพ้อนั่นอีก...
“กาย แกไม่เคยเป็นอย่างนี้... รู้ไหมแกทำให้ฉันเสียใจ” แล้วมันก็ลุกเดินออกจากห้องไป ทิ้งความเงียบสงบให้อยู่เป็นเพื่อนผมเท่านั้น
ยอมรับว่าตอนนี้ผมไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ผมไม่รู้จะหาทางออกให้กับความสับสนนี้ยังไง จิตใจผมมันหงุดหงิดไปเสียทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามแต่
ขืนผมตามไปง้อเรโอมันตอนนี้ ก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา เพราะผมคงไม่มีความอดทนพอที่จะง้อมันอย่างใจเย็น ถึงผมจะรู้ตัวดี ว่าเรื่องในครั้งนี้ผมผิดก็เถอะ หวังว่าเรโอมันจะเข้าใจความอึดอัดใจของผมบ้าง
ผมเอี้ยวตัวเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบกระปุกยานอนหลับออกมา แล้วซัดยานอนหลับเข้าไปสองเม็ด ก่อนจะล้มตัวลงนอน ไม่อยากจะคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว...
ในความมืดมิด ผมเห็นเด็กชายคนหนึ่งนั่งกอดเข่าอยู่ในห้องนอนมืดๆของตนอย่างเดียวดาย เด็กชายคนนี้หน้าตาเหมือนกับผมเมื่อวัยเยาว์อย่างมาก สายตาของเขาจ้องมองรูปถ่ายเก่าๆในมือนิ่ง ไม่รู้ว่าในใจกำลังคิดอะไรอยู่ ในรูปถ่ายใบนั้นเป็นภาพของครอบครัวหนึ่ง ผู้เป็นพ่อและแม่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ บนตักพ่อมีเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ ส่วนในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่มีทารกน้อยนอนหลับอุตุในอ้อมแขน คนทั้งสี่ดูรักใคร่และมีความสุขกันมาก แต่ทว่าเหตุใด แววตาของเด็กชายที่กำลังจ้องมองรูปถ่ายใบนี้ถึงดูเศร้าหมองยิ่งนัก
ภาพเบื้องหน้าค่อยๆเลือนรางจากสายตาผม แล้วเหตุการณ์หนึ่งก็เริ่มปรากฏขึ้นให้ผมเห็นอย่างเด่นชัด เด็กชายคนเดิมยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง สีหน้าของเขาดูดีใจมาก ก่อนที่ร่างๆนั้นจะหายเข้าไปในตัวบ้านหลังนั้น และเพียงไม่นานก็ถูกเจ้าของบ้านไล่ตะเพิดออกมาอย่างไม่ใยดี
“แกออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ตัวซวย!!” เสียงหญิงสาวตวาดไล่ ถีบเด็กชายคนนั้นล้มลงกองกับพื้นหน้าบ้าน
เด็กชายเงยหน้ามองหญิงสาวนางนั้นด้วยสายตาเจ็บปวด ร้องเรียกคนเบื้องหน้านั้นด้วยความโหยหา
“แม่ครับ แม่... ผมทำผิดอะไร ผมผิดอะไร” เด็กชายยังหาสาเหตุให้ตนไม่ได้
“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่เคยมีลูกอย่างแก!” หญิงสาวถลึงตาใส่อย่างเกี้ยวกราด
เด็กชายค่อยๆคืบคลานเข้าหาเงาร่างของหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู แล้วโผเข้ากอดเอวของเธอแน่น
“กรี๊ดดดด!! ปล่อยนะ! ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก!” หญิงสาวกรีดเสียงร้องอย่างคนเสียสติ มือทั้งสองข้างดึงทึ้งผมของเด็กชายอย่างทารุน
ผมยืนมองภาพเบื้องหน้าด้วยความเจ็บปวด ความเจ็บที่เด็กชายคนนั้นได้รับพุ่งตรงเข้าหาผมจนแทบล้มทั้งยืน ภาพในอดีตที่ผมไม่เคยลืมเลือนกำลังฉายชัดตอกย้ำผมอีกครา...
หญิงสาวผู้เป็นแม่กำลังทุบตีลูกชายตนเองราวกับรังเกียจชิงชังเป็นสิบชาติ ความผูกพันที่เด็กชายมีอย่างท่วมท้น แต่สำหรับหญิงสาวนั้นมันไม่หลงเหลือแม้กระทั้งความอาทร ความเจ็บปวดที่ร่างกายได้รับไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่บาดลึกในจิตใจของเด็กชายตอนนี้เลย
“ผมรักแม่นะครับ ผมรักแม่...” เด็กชายร้องบอกน้ำเสียงแหบพร่าปะปนกับเสียงสะอื้นร่ำไห้เบาๆ หวังจะให้ผู้เป็นแม่รับรู้ถึงความรู้สึกของตน แม้จะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งก็ตาม
“แต่ฉันเกลียดแก! เกลียดพ่อของแก รวมทั้งแกที่เป็นลูกของคนชั่วแบบนั้นด้วย!” คำพูดของหญิงสาวกรีดแทงหัวใจที่บอบช้ำของเด็กชายยิ่งนัก
เห็นหญิงสาวผลุบหายเข้าไปในบ้านชั่วครู่ แล้วกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับด้ามไม้กวาดในมือ
“ออกไป! ออกไป๊!! ฉันเกลียดแก!!!” เธอถือด้ามไม้กวาดไล่ฟาดลงบนร่างเด็กชายอย่างไม่ยั้งมือ ราวกับอยากให้ชีวิตน้อยๆนี้ดับดิ้นคามือเธอเสียให้ได้
รถยนต์หรูคันหนึ่งแล่นมาจอดที่หน้าบ้านอย่างรวดเร็ว ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ออกมาจากตัวรถ รีบตรงเข้ามาอุ้มร่างเด็กชายให้ออกพ้นจากรัศมีการทำร้ายของหญิงสาว ผมที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่จำได้ว่าชายคนนั้น คือบอดี้การ์ดมือหนึ่งของพ่อ แฟรงค์ นีลตัน ส่วนอีกคนที่กำลังลงจากรถตามมานั้น เป็นพ่อบ้านประจำตระกูลของผมเอง...
“คุณผู้หญิง นั่นมันลูกชายคุณนะครับ! ทำไมคุณถึงโหดร้ายกับลูกในไส้ของคุณแบบนี้!!” พ่อบ้านต่อว่าหญิงสาวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่หญิงสาวกลับกลอกตาไปมาพลางหัวเราะฮิฮะอย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆ
“คุณพ่อบ้านครับ รีบพาคุณชายกลับเถอะครับ คุณชายอาการไม่ดีเลย” บอดี้การ์ดหนุ่มบอก แล้วรีบพาเด็กชายขึ้นรถ โดยมีพ่อบ้านขึ้นรถตามมาด้วยอย่างไม่อาจทำอะไรหญิงสาวที่กำลังหัวเราะราวกับคนเสียสติในตอนนี้
รถยนต์คันหรูแล่นจากไปไกลแล้ว แต่ตัวผมตอนนี้ยังคงมองภาพหญิงสาวเบื้องหน้าอยู่ เธอหัวเราะไม่หยุดอย่างยาวนาน ก่อนจะเอาด้ามไม่กวาดในมือหวดไปมาในอากาศ
แล้วร่างของผมก็ถูกฉุดให้กลืนหายไปกับความมืดเบื้องหลังอย่างไม่อาจต่อต้าน ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือภาพที่หญิงสาวคนนั้นกำลังมองผมอย่างชิงชัง...
ร่างของผมถูกพามาที่ห้องนอนของเด็กชายอีกครั้ง เด็กชายที่เป็นตัวผมในอดีต...
แต่ภายในห้องไม่ได้มืดมิดอีกต่อไปแล้ว ภายในห้องตอนนี้สว่างจ้าจากแสงแดดที่ลอดบานหน้าต่างเข้ามาสาดส่องภายในจนถ้วนทั่ว
เด็กชายกำลังยันตัวลุกออกจากเตียงด้วยร่างที่สะบักสะบอม เขาก้าวเดินออกจากห้องนอนไป โดยมีผมเดินตามอยู่ข้างหลังด้วยขาที่ขยับไปเอง เด็กชายก้าวลงบันไดหรูของคฤหาสน์หลังใหญ่ช้าๆ สายตาเหม่อลอยไร้จุดมุ่งหมาย
เห็นชายในชุดสูตภูมิฐานกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก นั่นคือพ่อของผมเอง ชายคนนั้นเหลือบมองเด็กชายที่เป็นตัวผมในอดีตแวบหนึ่ง ก่อนจะหันเดินจากไปอย่างไม่สนใจใยดี ทิ้งให้เด็กชายมองตามเงาหลังของผู้เป็นพ่อไปอย่างเหม่อลอย
เด็กชายเดินเข้าไปในส่วนครัวของคฤหาสน์ ที่นั่นในตอนนี้ปราศจากซึ่งผู้คน เขาจึงบริการหาน้ำดื่มด้วยตนเอง หลังจากดื่มน้ำเสร็จสายตาของเด็กชายก็เหลือบไปเห็นมีดทำครัววางอยู่ ความคิดบางอย่างแล่นวาบขึ้นมา ดึงดูดให้เด็กชายคว้าด้ามมีดมาไว้ในมือ
ก่อนจะค่อยๆกรีดลึกลงไปในข้อมือของตน มองดูของเหลวสีแดงค่อยๆหลั่งไหลจากปากแผล ความเจ็บปวดที่แล่นริ้วตามมาทำให้มีดในมือล่วงหล่นสู่พื้น แต่เลือดยังคงหลั่งไหลนอนพื้นไม่หยุด
ผมมองดูใบหน้าเด็กชายที่ซีดเซียวลงเรื่อยๆ ตามปริมาณเลือดที่สูญเสีย ความเจ็บปวดนั้นแทรกซึมสู่ตัวผม จนรับรู้ได้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นช้าลง ร่างของเด็กชายทรุดล้มลงกองกับพื้นที่เลือดนองเต็มไปหมด
“กรี๊ดดดด!!!”
ผมหันควับ! ไปมองแม่ครัวที่เดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ ถุงจ่ายตลาดในมือเธอล่วงลงสู่พื้นดังโครมใหญ่ แล้วภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าผมก็ถูกย้อมเป็นสีแดงเต็มไปหมด สีแดงของเลือดที่หลั่งไหล...
พรึ่บ!
ผมลืมตาโพล่งขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด หายใจหอบอย่างหนักหน่วง เหงื่อไหลโทรมกายจนแผนหลังชุ่มฉ่ำ เจ้าเรโอที่มานอนอยู่ด้านข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ขยับตัวหันมาหาผม
“ฝันร้ายเหรอ?”
ผมยกมือขึ้นปิดตาเอาไว้แล้วพยักหน้าตอบมันเบาๆ ผมฝันถึงเรื่องในตอนนั้นอีกแล้ว ฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับว่าในชีวิตนี้ผมจะไม่สามารถหลีกหนีความเลวร้ายนั้นได้พ้น
“ฝันถึงเรื่องนั้นอีกล่ะสิ เฮ้อ...” เรโอมันคงพอจะเดาได้ เพราะมันเป็นคนใกล้ชิดของผมเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้
“อืม... เรื่องไร้สาระน่ะ อย่าสนใจเลย” ผมแค่นยิ้มบอกมัน
“นายน่าจะลืมๆมันไปได้แล้วนะ เรื่องมันก็ผ่านมานานมากแล้ว”
“ถ้ามันลืมกันได้ง่ายๆอย่างที่แกพูดละก็ ฉันคงจะลืมมันไปได้นานแล้วล่ะ” พูดจบก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
ผมขยับตัวลุกออกจากเตียง เดินออกไปท่ามกลางความมืดสลัวภายในห้อง
“นายจะไปไหน?” เรโอร้องถาม ผมจับน้ำเสียงของมันได้ว่ามันกำลังเป็นห่วงผมอยู่
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันไม่ไปคิดสั้นหรอกน่า แค่จะไปอาบน้ำ เหนียวตัวไปหมดแล้วเนี่ย” แล้วผมก็เดินเข้าห้องน้ำไป พยายามสลัดลืมภาพในความฝันที่ยังคงติดตา ปล่อยสายน้ำที่เย็นฉ่ำให้รดลงบนผิวกาย ดับจิตใจที่สั่นไหวให้สงบราวน้ำนิ่ง
ทุกอย่างยังคงต้องดำเนินต่อไป...
========================================================================
มีใครรู้ไหมว่าปริศนาอะไร :m28:
-
ไม่รู้ เฉลยหน่อยจิ :m23:
-
อดีตที่น่าเศร้า :o12:
ไม่เป็นไรค่ะคุณกาย ชีวิตยังมีอะไรให้คิดอีกเยอะ o12
อย่าคิดมากน้า เดี๋ยวนายนิคสุดหล่อจะเป็นห่วงเอา :m15:
แค่นี้นายนิคก็เป็นทุกข์เป็นร้อนแทนแล้ว อิอิ :m1:
-
:m28: อายจัง ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ... ปริศนาไรหว่า.....บอกหน่อย ๆๆๆๆ
สงสารกายจัง..... :m15: อดีตทำไมโหดร้ายจังเลยยยยยย.... :เฮ้อ:
เรียกพี่นิคมาปลอบกายหน่อยดีกว่า.......ให้ความรักเยียวยาแผลในอดีต........
:impress:
-
ว่าแล้วว่าต้องมีคนจำกันไม่ได้ :m29:
ปริศนาก็คือ รอยแผลเป็นที่ข้อมือซ้ายของกายไง ที่เปรยไว้ในตอนแรกอ่ะ :m17:
ตอนนี้ก็เลยรู้สาเหตุสักทีว่ามันเกิดจากอะไร
-
:o12 :m21: :m21:....นิคคคคคค ... อยู่ไหนอ่ะ มาห่กายหน่อยดิคิดถึง... :m18: :m18:
-
แผลในใจต้องการนิคมาเยียวยา
:m11: :m11: :m11: :m11:
(ตุ๊บ ใครเอาไม้เขวี้ยงใส่หวาเนี่ยะ)
:m7: :m7: :m7:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
-
:m17: :m15:....อา..อดีตอันแสนโหดร้ายของนายเอกของเรา...อืม...พระเอกเราจะทำให้ฝันร้ายนี้หยุดลงได้ไหมน้า.... :undecided: :m7:
-
จำแผลที่ข้อมือได้นะ ไม่คิดว่ากายจะมีอดีตน่าเจ็บปวดแบบนี้ กาซิก :o12: นึกถึงนิคคคคค
-
แวะมาอ่านคับ
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม เรโอก็เป็นเพื่อนที่ดีนะครับผม
อิอิ แล้วจะรอออ่านตอนต่อไปครับ
:impress: :impress: :impress:
-
จะบอกว่าจบตอนหน้าก็จะไล่ตามเว็บอื่นทันแล้ว :m21:
สงสัยจะได้มีการหมักดองกันล่ะงานนี้ แหะๆ :m23:
แต่จะพยายามแต่งให้ทันก็แล้วกัน :m17:
=======================================================================
อาบน้ำเสร็จ ก็เห็นเจ้าเรโอมันเปิดไฟห้องนอนผมจนสว่างจ้าไปหมด ส่วนตัวมันนั่งมองผมอยู่บนเตียง
“อ้าว ไม่นอนต่อล่ะ?” ผมเอ่ยถามมัน
“ไม่ล่ะ หลับไม่ลงแล้ว ฉันว่าเรามาคุยกันดีกว่า” คำชวนของมันทำให้ผมเริ่มรู้สึกร้อนตัวขึ้นมา กลัวว่ามันจะถามถึงเรื่องเดิมเมื่อกลางวันอีก
“อะ เอ่อ...จะคุยเรื่องอะไร?” ลองถามหยั่งเชิงดู
“บอกตามตรงนะ เมื่อกลางวันฉันโมโหนายจริงๆ แต่เมื่อฉันลองมาคิดทบทวนดูอีกที ฉันก็เข้าใจว่า นายคงจะอึดอัดใจ ไม่กล้าบอกฉัน แล้วยิ่งเป็นเรื่องแบบนั้นด้วย เป็นใครใครมันจะกล้าเล่าให้ฟัง...” มันพูดซะยืดยาวเชียว ทั้งๆที่ตัวมันเองนั่นแหละอยากจะมาปรับความเข้าใจกับผมก่อน
“เอาเป็นว่าฉันจะไม่ฝืนใจนายอีก ถ้านายพร้อมที่จะบอกฉันเมื่อไหร่ ฉันก็พร้อมที่จะรับฟังนายเสมอ” คำพูดกับสายตามันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ผมมองตามัน สายตาของมันบอกกับผมว่ามันพอจะรู้อะไรบางอย่าง เพียงแต่ไม่บอกออกมา
ซึ่งผมจะไปห้ามความคิดของเรโอก็ไม่ได้ แก้ตัวไปก็เหมือนว่าตื่นตูมไปเปล่าๆ ถึงแม้ผมจะหาข้อแก้ตัวมาโกหกมันได้ แต่คนที่เจนจัดอย่างมันมีหรือจะยอมเชื่อผมง่ายๆ
“แล้วเป็นไงอาการดีขึ้นรึยัง? ”
“ก็ดีขึ้นแล้ว พรุ่งนี้คงไปทำงานได้” ผมตอบ รู้สึกเป็นห่วงงานที่บริษัทที่ผมปล่อยทิ้งไว้ ไม่ใช่ไม่ไว้วางใจผู้ที่ดำเนินการแทนอยู่ แต่ผมเกรงใจคุณอาแท้ๆของผม ซึ่งดำรงตำแหน่งผู้อำนวยการ ผมทิ้งภาระไว้ให้ท่านจัดการนานเกินไปแล้ว
“นี่ใจคอจะไม่ให้ร่างกายได้หยุดพักบ้างรึไงห๊า!” มันตะโกนใส่ผมสีหน้าไม่จริงจังนัก
“พักมาพอแล้วว่ะ อยู่เฉยๆแล้วมันเบื่อๆ”
“เออ ทราบแล้วคร้าบพอคนขยัน! แล้วนี่หิวรึเปล่า? จะได้ทำอะไรมาให้คุณชายท่านเสวย”
“หิวสิ แต่ดูพูดเข้า” ผมหน้านิ่ว ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วดูมันจะพูดแดกดันผมซะเหลือเกิน
“หิวก็ตามมา ” มันไม่สนใจผมที่ยืนหน้าบูดอยู่ ลุกเดินออกไปจากห้องทันที
ผมเดินตามมันไปยังห้องครัว ยืนมองมันเปิดตู้เย็นหยิบของสดวุ่นวาย
“ให้ช่วยไหม?” ผมอาสา รู้สึกเกรงใจมันนิดหน่อย
“เออ ไม่ต้อง นั่งที่โต๊ะนั่นแหละ เดี๋ยวก็เสร็จ” งั้นก็ไม่เกรงใจล่ะ ผมทำตามมันอย่างว่าง่าย เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร มันยังมีแก่ใจ กลัวผมรอนาน เปิดตู้เย็นรินนมสดใส่แก้วมาวางไว้ตรงหน้าผม
ผมมองแก้วนมแล้วเหลือบมองหน้ามัน
“ไปซื้อมาตอนไหน” ปกติผมไม่ทานนม ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก แค่ไม่ชอบ มันเหม็นคาว ฉะนั้นในตู้เย็นบ้านผมจึงไม่มีเครื่องดื่มประเภทนมให้ได้เห็น
“ตอนแกหลับแหละ เออใช่! คู่หมั้นแกมาหาด้วยนะวันนี้ แต่ฉันไม่เห็นพ่อแกว่ะ” มันก็แหงอยู่แล้วล่ะที่พ่อจะไม่มา เคยสนใจเรื่องของคนอื่นเขาที่ไหน นอกจากเรื่องของตัวเอง คงต้องรอให้ผมใกล้ตายก่อนถึงจะยอมปลีกตัวมา
“แล้วเป็นไง?”
“เป็นไงอะไร สวยสะเด็ดเลยล่ะ ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆได้คู่หมั้นแบบนี้” มันพูดทั้งๆที่กำลังผัดอะไรบางอย่างในกระทะ
“หยุดเลย ไม่ต้องมาอิจฉาฉัน แล้วนั่นนายทำอะไรให้ฉันกินน่ะ? ไม่เอาอาหารอิตาเลี่ยนนะโว้ย”
“ไม่เลี่ยนโว้ย ทำข้าวผัดจะกินไหมคุณชาย” มันกระแทกตะหลิวลงกับกระทะ แล้วหันมาพูดท้าวเอวใส่ผม
“เออ กินๆ”
“แล้วนั่นทำไมไม่กินนมลองท้องไปก่อน จะตั้งไว้รอให้มันระเหิดรึไง!”
“แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ จะซื้อมาทำไม” ผมทำหน้าเหม็นบูด มองแก้วนมตรงหน้าอย่างเบื่อๆ
“ไม่ต้องอิดออด กินไปซะ หน้าแกมันฟ้องว่าขาดแคลเชี่ยม ฉันเลยซื้อมา” มันดูยังไงของมัน
“แกรู้ได้ไง” ถามด้วยความสงสัย
“ก็หมู่นี้แกชอบทำตัวหงุดหงิดง่ายนี่หว่า สงสัยกระดูกจะพรุน” มันทำตาลอยปากแบะ แล้วหันไปทำกับข้าวต่ออย่างสบายใจ ทิ้งให้ผมนั่งนิ่งคิดในคำพูดประหลาดๆของมัน
“...นี่แก หาว่าฉันแก่ขี้หงุดหงิดเรอะ”
“หึหึ ยอมรับก็ดี” ผมล่ะอยากเอาแก้วนมเขวี้ยงใส่หัวมันจริงๆ กวนประสาทดีนัก แต่ติดตรงที่ว่ามันกำลังทำกับข้าวให้ผมที่ตอนนี้หิวไส้กิ่วกิน ขืนประทุษร้ายมันผมก็อดน่ะสิ
“กินไปเลย นมแก้วนั้นน่ะ อย่าทำให้มันเสียของ ไม่งั้นฉันไม่ให้แกกินข้าวนะ” มันหันมาบอก พร้อมกับยกจานข้าวผัดหอมกรุ่นเดินเข้ามา ผมเลยต้องกลั้นใจกระเดือกนมในแก้วให้หมดอย่างจำใจ
หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเราก็ย้ายถิ่นฐานมานั่งเล่นกันที่ห้องรับแขก ไอ้เรโอเปิดทีวีดู แต่ดันกดรีโมตเปลี่ยนช่องไปมา ไม่ยอมดูสักช่อง
“นี่ จะดูช่องไหนก็ดูสักช่องเถอะ ฉันเวียนหัว” ผมหันไปว่า
“อ่าวเหรอ งั้นดูนี่ละกัน” มันกดรีโมตหยุดลงที่ช่องการ์ตูน
“เปลี่ยนดูCNNไม่ได้หรอ?” ผมเสนอ ทนดูการ์ตูนที่มีเสียงภาคชวนปวดแก้วหูต่อไปไม่ไหว
“ไม่ล่ะ ดูนี่แหละหนุกออก แกอย่าทำตัวซีเรียสได้ปะ หน้าก็อ่อนกว่าอายุจนฉันล่ะอิจฉา แต่ดันชอบทำตัวเป็นคุณลุง”
โป้ก!
ผมมะเหงกมันไปทีนึง ข้อหาปากมอม แล้วลุกเดินไปเอาโน๊ตบุ๊คในห้องมาเปิดเช็คเมล์
“กายใจร้าย เรโอเจ็บนะ ถ้าสมองเสื่อมขึ้นมาจะทำยังไง”
“เออ เสื่อมไปได้ก็ดี” ผมตัดบท ไม่สนใจมันอีก หันเหความสนใจไปที่อีเมล์เรื่องงานที่เลขาผมส่งมาให้ รวมทั้งงานสำคัญที่ต้องให้ผมเป็นคนอนุมัติ ที่ ผอ. หรือคุณอาของผมส่งมาให้ผมยืนยัน
“ลืมแล้วรึยัง?” จู่ๆเรโอก็ถามโพล่งขึ้นมา แต่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับการ์ตูนที่โลดแล่นบนจอโทรทัศน์
“ลืมอะไร” ผมไม่เข้าใจที่มันถาม มือก็กดลงบนแป้นพิมพ์อย่างคล่องแคล่ว พิมพ์ตอบเมล์ที่ได้รับส่งกลับไป
“ความฝันนั่นน่ะ” มันบอกเสียงแผ่ว เหมือนกับไม่กล้าเอ่ยอย่างเต็มปากเต็มคำ
ผมชะงักไปในทันที นิ้วที่รัวคีย์บอร์ดอยู่หยุดโดยอัตโนมัติ พิมพ์ผิดไปสองสามตัว ผมนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะค่อยๆหันไปมองมัน ก็พบว่ามันจ้องมองผมอยู่ก่อนแล้ว
ผมเข้าใจแล้ว... ที่วันนี้มันคอยกวนประสาทผมไม่หยุด ก็เพื่อให้ผมไม่มีเวลามานึกถึงฝันร้ายนั่น เพื่อให้ผมได้ลืม...
---------------------------------------------------------
ผมนอนก่ายหน้าผากอยู่ในห้องพักของตน คิดถึงคุณกายจนข่มตาหลับไม่ลง การพยายามอย่างมุ่งมั่นโดยไม่ท้อถอย แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาไม่เป็นอย่างที่หวัง ก็ทำให้คนเราท้อแท้ได้เหมือนกัน
ในเมื่อเราพยายามอย่างมากแท้ๆ แต่ทำไมจึงไม่ได้ในสิ่งที่เราต้องการสักที? คำถามนี้มักจะเกิดขึ้นบ่อยๆกับคนที่กำลังพยายามอยู่
ทุกสิ่งไม่ได้เป็นอย่างที่ตั้งใจเสมอไป ความบังเอิญใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ
บังเอิญใจตรงกันมีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ ผมรู้ดี ซึ่งน้อยครั้งนักจะมีคนที่โชคดีแบบนั้นจริงๆ
การยอมรับความจริงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เหมือนกับผมที่ไม่อาจยอมรับว่าคุณกายกับผมนั้นต่างกัน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะยอมปล่อยสิ่งที่ตนเองต้องการให้หลุดลอยไป เพียงเพราะเขาไม่มีใจให้
ผมไม่เข้มแข็งพอที่จะทำแบบนั้น และผมไม่ใช่คนดีพอ ที่จะหยุดความต้องการของตนเพื่อสิ่งที่เขาต้องการ ผมยังคงเป็นมนุษย์โดยสันดาน
สิ่งที่เจ็บปวดที่สุด คือตอนที่คิดว่าได้ทุกสิ่งมาไว้ในมือแล้ว แต่เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งมันกลับเป็นสิ่งที่ผมนึกทึกทักเอาเองฝ่ายเดียว โดยที่เขาทำเหมือนกับว่าการที่เราทั้งคู่ได้ร่วมรักด้วยกัน เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบที่ไม่ควรจดจำ
“เฮ้ออ~” ผมถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูระเบียงกระจก ออกไปรับลมข้างนอกให้จิตใจผ่อนคลาย
ท้องฟ้ามืดครึ้มในยามดึกสงัด จนมองไม่เห็นดวงดาวแม้สักดวง แม้กระทั่งดวงจันทร์ยังเป็นสีเทาทะมึนด้วยเมฆหนาบดบัง ลดทอนความสวยงามของท้องฟ้ายามรัตติกาลให้หมดไป
ยิ่งเหม่อมองดวงจันทร์ยิ่งหดหู่ใจ ผมจึงหันเหลงมองแสงสีของไฟรถราบนถนน ป้ายโฆษณาและตึกรามบ้านช่องภายในเมืองที่ไม่เคยหลับใหล
รู้สึกสะทกสะท้อนใจนัก ทุกสิ่งที่ผมเห็นนั้นไม่เคยหยุดอยู่กับที่ ไฟสีเขียวของสัญลักษณ์โรงพยาบาลที่ไกลตาไม่เคยหลับใหลหรือท้อแท้ มันยังคงทำหน้าที่บอกตำแหน่งให้ผู้ที่เดือดร้อนพบเห็นมันต่อไป มันคงอยู่มากี่ปีแล้วโดยที่ไม่เหนื่อยล้า
แล้วผมที่เพียงเวลาไม่นานกลับดูท้อแท้ถึงเพียงนี้เล่า! ไม่น่าละอายหรอกหรือ?
ไฟถนนยังคงส่องแสงนำทางต่อไป ให้ผู้คนในรถราได้ไปยังสถานที่ที่มุ่งหมายไว้ ทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด แล้วผมจะหยุดนิ่งแต่เพียงเท่านี้หรือ?
การอยู่คนเดียวทำให้ผมได้มีเวลาคิดฟุ้งซ่าน แต่มันก็เป็นเวลาที่ให้ผมได้ทบทวนจิตใจ
ผมนึกถึงคุณน้า
คุณน้าเคยบอกกับผมว่า คนเราจะชอบคิดว่าเวลาไม่เคยพอ เวลามักจะผ่านไปเร็วเสมอ แต่ความจริงมันไม่ได้เป็นเช่นนั้น เวลามันยังคงดำเนินของมันต่อไป
เพียงแต่ว่าเวลาที่คนเรามีความสุข จะพยายามตักตวงมันเอาไว้กับตัวให้ได้นานที่สุด แต่เมื่อความทุกข์ย่ำกรายเข้ามา ก็จะเหมือนกับว่าเวลาแห่งความสุขหมดไปในเวลาอันสั้น ทั้งๆที่ความสุขนั้นมันอยู่ในความทรงจำของเรานั่นเอง เพียงถ้าเรานึกถึงมัน
แต่คนเรามักจะมองอะไรเพียงด้านเดียว ทุกข์คือทุกข์ สุขคือสุข ทั้งๆที่มันอยู่ใกล้กันเพียงแค่เรานึกถึง คนเราเมื่อทุกข์ก็มักจะจมอยู่กับมัน โดยลืมความสุขที่ผ่านมาเสียสิ้น
คุณน้ามักสอนผมว่า เวลาที่เราทุกข์ควรนึกถึงความสุขที่เคยมี เพราะเพียงแค่เรานึกถึง ความทุกข์ที่เราคิดว่าแสนสาหัสนักหนา จะเบาบางลง เพียงแค่ชั่วเวลาที่เรานึกถึงสิ่งที่เป็นสุข การจมอยู่ในห้วงทุกข์ก็จะหมดไป เช่นเดียวกับเวลาที่เป็นสุข ให้เรานึกถึงความทุกข์ที่ได้เผชิญมา เพียงเท่านี้ เราก็จะเห็นคุณค่าของความสุขที่เราได้รับ และเก็บรักษามันไว้ในความทรงจำที่ดี
ผมเงยหน้าขึ้นมองฟ้า เห็นเสียงไฟสีแดงจากเครื่องบินอยู่ไกลลิบตา ตัดสินใจกับตัวเองว่า ตราบใดดวงอาทิตย์ยังคงขึ้นทางทิศตะวันออกทุกเช้า ผมก็จะไม่มีทางย่อท้อเด็ดขาด
เดินกลับเข้าห้องโดยที่ไม่ลืมปิดประตูระเบียง ล้มตัวลงนอนบนเตียง รู้สึกหนังตาหนักอึ้ง เวลานี้ผมคงสามารถนอนหลับได้สักที
แล้วเมื่อถึงพรุ่งนี้เช้า ก็จะเป็นการเริ่มต้นแผนดักรอที่หน้าบริษัท ผมจะรอจนกว่าจะได้พบกับเขา จะเฝ้ารออย่างใจเย็น ถึงยังไงเขาก็หนีผมไปได้ไม่นานหรอก
การทำทุกอย่างเพื่อความสุขของตนเองมันไม่ใช่เรื่องผิด ผมคิดอย่างนี้ได้ใช่ไหม?
______________จบตอน______________
====================================================================
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ o15
-
ปฎิบัติการตามล่าหัวใจ :m27: :m27: :m27: :m27: :m27:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
-
มาต่ออีกเร็วนะ อ่านแล้วมันหนาวใจแปลกดีว่าปะ :undecided: :undecided: :undecided:
-
:m1: :m3: :m18:....5555...ปฏิบัติการตามล่าหาหัวใจ...ขอให้สำเร็จน้า....ขอบคุณที่มาต่อค้าบ... o14 o15 :m4:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม พี่นิคต้องรอพี่กายแน่ใจให้ดีกว่านี้อ่าครับ
ตอนนี้พี่กายก็สับสนๆๆอยู่ อีกหน่อยคงชอบพี่นิค อ่าครับ
เอาใจช่วยอยู่แล้ว
:impress: :impress: :impress:
-
มาอ่านแล้วนะค๊าบ
-
สงสารนิค คนเขียนลำเอียง ไม่เขียนถึงความในใจของกายบ้างเลย :m17: :m17:
-
โธ่สองคนนี่เมื่อไหร่จะเจอกันอีก
น่าสงสารไม่ได้ดูแลกันและกันยามป่วยไข้
:m21:
ว่าไปเจ้าเรโอต้องแอบชอบกายแน่ๆ ดูแลยังกะลูกแหนะ อิอิ
:m13:
-
เมื่อไหร่กายจะยอมรับซักทีเนี้ย สงสารนิค อีกใจก็สงสารกายเหมือนกันอ่ะ คงทำใจยอมรับยากอยู่
-
:m18: :m18: :m18:.....เป็นแรงใจให้ต่อไปน่ะครับบบบบบ :give2: :give2:
-
ดึก... :m2:
===================================================================
Chapter : 14 รอคอยด้วยความหวัง
บรรยากาศยามเช้าช่างสดชื่นแจ่มใส แต่ผิดกับผมคนนี้ที่ไม่ได้รู้สึกสดชื่นไปกับบรรยากาศแต่อย่างใด การรอคอยอย่างใจจดใจจ่อเพื่อให้ได้พบกับสิ่งที่หวัง มันไม่ได้ทำให้ผมที่เป็นอยู่นี้มีความสุขขึ้นมาได้ เพราะว่าผมไม่รู้ ว่ามันจะเป็นการรอคอยที่สูญเปล่าหรือเปล่า มันเหมือนกับเป็นการเสี่ยงโชค และหวังว่าพระเจ้าคงเมตตาผมสักครั้ง
โทรศัพท์มือถือในมือช่วยทำให้ผมลดทอนความเบื่อหน่ายลงไปบ้าง ผมนั่งเล่นเกมในมือถือได้สักพัก แต่มันก็จบลงด้วยการแพ้ทุกตา เพราะผมจะมัวแต่จดจ่อสมาธิกับเกมมากเกินไปไม่ได้ กลัวว่าถ้าเล่นอย่างจดจ่อเกินไปจะทำให้ผมพลาดโอกาสที่กำลังรอคอย
ผมไม่รู้ว่าปกติคุณกายจะมาทำงานเวลาไหน และไม่รู้ด้วยว่าวันนี้เขาจะมาทำงานไหม หายป่วยหรือยังก็ไม่รู้ ตอนนี้มันเท่ากับผมมืดแปดด้านจริงๆ ที่คิดออกตอนนี้มีเพียงสิ่งที่กำลังกระทำอยู่เท่านั้น คือการรอคอย
คุณกายเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูง คนอย่างเขาไม่น่าที่จะทิ้งงานไว้ได้นาน ยิ่งตำแหน่งของเขายิ่งมีความสำคัญต่อบริษัทอย่างมากอีกด้วย
ฉะนั้นไม่วันนี้ก็พรุ่งนี้เขาจะต้องกลับมาบริหารงานที่บริษัทแน่ๆ ผมมั่นใจ
พนักงานของบริษัทเริ่มทยอยกันมาเข้างานตั้งแต่เช้าแล้ว บางพวกก็มาด้วยรถไฟฟ้าหรือรถเมล์ และบางคนก็มาโดยรถยนต์ส่วนตัวที่ขับเข้าไปจอดยังที่จอดรถด้านหลังบริษัท มันทำให้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่า คิดถูกหรือเปล่าที่มานั่งคอยอยู่ที่ด้านหน้าบริษัท เพราะมันมีทางเข้าอีกทางอยู่ด้านหลังบริษัทซึ่งเชื่อมต่อกับลานจอดรถ
ที่แน่ๆ คุณกายต้องมาทำงานโดยรถยนต์ส่วนตัวแน่นอน และผมคิดว่าคนระดับประธานบริษัทคงไม่จอดรถรวมกับพนักงานทั่วไปแน่ๆ แล้วที่จอดรถส่วนบุคคลมันอยู่ที่ไหนล่ะ?
ร.ป.ภ มองผมอย่างสำรวจเป็นระยะๆ เพราะคงเห็นผมป้วนเปี้ยนแถวหน้าบริษัทอยู่นานสองนานแล้ว ผมจึงหันไปยิ้มแห้งๆให้เขา แล้วยกแขนขึ้นทำท่าดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เหมือนกับว่ากำลังรอคอยใครอยู่ คนในเครื่องแบบจึงเลิกใส่ใจผม หันไปสำรวจสิ่งรอบกายต่อตามหน้าที่
“นี่เธอ ท่านประธานกลับมาจากการดูงานแล้วนะ” เสียงพนักงานสาวท่าทางแต่งตัวดูดีไม่เหมือนชุดฟอร์มแบบพนักงานคนอื่นๆดังขึ้น
“จริงเหรอยัยวรรณ! ฉันไม่ได้เห็นหน้าท่านนานแล้ว คิดถึงจัง คนอะไรไม่รู้หล๊อหล่อ” หญิงสาวอีกคนที่ด้านข้างทำหน้าชวนเคลิ้มฝัน
“ให้มันน้อยๆหน่อยเธอ เขาน่ะมันระดับไหน ส่วนเธอน่ะระดับไหน ดูตัวเองซะบ้าง” ผู้ถูกเรียกว่าวรรณสัพยอกเพื่อนสาวอย่างยิ้มๆ
“ก็แหม! ฉันมันไม่เหมือนเธอนี่ยะ แม่เลขาสาวของท่านประธาน ได้ทำงานใกล้ๆเขา ฉันล่ะอิจฉาเธอชะมัด”
“อย่ามาอิจฉาฉันเลยย่ะ เธอก็รู้ว่าท่านประธานเย็นชาจะตาย แถมอารมณ์ขึ้นๆลงๆเดาไม่ถูกอีก ฉันล่ะนั่งทำงานตัวเกร็ง ” ผมนั่งฟังการสนทนาของพวกเธออย่างจดจ่อ นึกจินตนาการไปถึงเวลาที่คุณกายทำงาน พาลให้รู้สึกแตกต่างกับตอนที่เขาอยู่กับผม ด่าว่าผมปาวๆ แถมยังพยศดื้อรั้นอีก
พวกเธอเดินผ่านหน้าผมไป แต่ผมยังคงได้ยินเสียงพวกเธอคุยกันเจื้อยแจ้ว
“งั้นมาแลกกันไหมล่ะ เธอมาเป็นเลขาผอ.แทนฉัน เดี๋ยวฉันจะเป็นเลขาท่านประธานเอง”
“เรื่องอะไรยะ! ไม่มีทางหรอก ถึงท่านจะดุ แต่ได้ทำงานข้างๆท่าน ก็รู้สึกกระชุ่มกระชวยแล้ว ออกจะหล่อเท่ปานนั้น”
“แหม! เธอก็ไม่ได้ต่างจากฉันหรอกยัยวรรณ โฮะๆ”
“แล้วท่านประธานจะเข้าบริษัทเมื่อไหร่ ฉันจะได้เตรียมสวยไว้รอ”
“วันนี้แหละย่ะ ท่านเมล์มาบอกฉันเมื่อคืนให้เตรียมเอกสารไว้” เสียงพวกหล่อนเริ่มเบาลงเรื่อยๆ ตามระยะทางที่ไกลห่าง แต่คำพูดสุดท้ายของแม่เลขาสาวของคุณกาย ผมได้ยินเต็มสองรูหู และเป็นสิ่งที่สร้างความยินดีให้กับผมเป็นอย่างมาก
คุณกายจะเข้ามาทำงานวันนี้!
แต่มาคิดอีกที เมื่อรู้แล้วว่าคุณกายมา แล้วจะทำยังไงเพื่อให้ผมได้พบเขาล่ะ? ผมมาถึงทางตันอีกแล้วสิ...
ถึงยังไงการที่ผมมานั่งรออยู่อย่างนี้ ก็ไม่ต่างกับการงมเข็มในมหาสมุทรอย่างไรอย่างนั้น เพราะผมไม่รู้ว่ารถที่คุณกายจะมาคือคันไหน รถเข้าออกที่บริษัทนี้ก็มีเป็นสิบเป็นร้อย ทำเอาผมสับสนไปหมด คิดว่าถ้าเป็นอยู่อย่างนี้ คงไม่มีทางที่ผมจะได้พบกับเขาแน่นอน
ผมตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินออกจากบริเวณหน้าบริษัท ว่าจะไปตั้งหลักที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้าม คิดทบทวนอะไรสักหน่อย
ขณะที่ผมเดินข้ามถนนทางเข้าบริษัทนั้น ก็มีรถยนต์หรูคันหนึ่งคับสวนเข้ามาเสียก่อน
ปี้นนนน!!
ผมตกใจรีบถอยหลังหลบทันที! มองตามรถคันนั้นเลี้ยวเข้าบริษัทไป แล้วแล่นลงไปในทางเข้าที่เป็นทางลาดลงไปข้างใต้ตึก ซึ่งผมคิดว่ามันน่าจะเป็นลานจอดรถอีกแห่งหนึ่งในบริษัท
แต่ผมไม่ค่อยเห็นรถขับเข้าไปจอดที่นั่นเท่าไร เพราะส่วนใหญ่จะขับเลยไปลานจอดรถด้านหลังมากกว่า แล้วผมก็ฉุกใจคิดขึ้นได้ว่า ลานจอดรถแห่งนี้ อาจจะเป็นลานจอดรถส่วนบุคคลก็เป็นได้!
========================================================================
ต่อไป ไม่แน่ว่าจะไม่มาต่อให้ทุกวันนะ มันหมดสะต๊อกแล้วอ่ะ :m29:
:a12:
-
ไม่ได้เร่ง ไม่ได้รีบ ใช้เวลาแต่งให้เต็มที่ เพื่อผู้อ่านค่ะ แต่อย่านานเกินไปน้า คิดถึงนิค :m17:
-
กำ :m16: :m16: :o :o
-
สงสัยเจอพ่อกายกับคู่หมั้นก่อนมั้ง :m17: :m17:
-
o9 ทิ้งไว้อย่างงี้ได้ไงงงงง หมดสต๊อกอีกกกกก.... :m16:
พี่นิคสู้ ๆ ....อยากให้นิคไปเจอเรโอจัง....เข้าทางเรโอน่าจะง่ายยยยยย
จะได้มีฉากกุ๊กกิ๊ก ๆๆๆ บ่อย ๆๆๆ :m3: :m3: :m3:
ไงก็รอน๊ะ....รีบมาต่อ...คิดถึงพี่นิค คิดถึงกาย....ชักคิดถึงเรโอด้วยละ.... :o8:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ง่าๆๆๆ
หมดสต๊อกแล้วเหรอ
มาสั่งซื้อใหม่ดีฟ่า
ผลิตด่วน :a1: :a1: :a1: :a1:
-
เครียดๆ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
กายจะรออยู่ที่ลานจอดรถป่าว เพราะเห็นนิคแล้ว
o9 o9 o9 o9
มาต่อหน่อยนะครับ
:m18:
-
ของหมดสต๊อก แต่ตอนนี้ก็กำลังผลิตอย่างด่วนๆอยู่จ้า :m23:
แต่ตอนนี้เครื่องจักรเริ่มจะอืด เนื่องจากระบบสั่งงานเริ่มมีปัญหา :a6:
ตอนที่15 จึงแต่งมา2เดือนแล้วไม่จบสักที :เฮ้อ:
คาดว่าวันนี้คงได้ฤกษ์เปิดไหดอง(บอร์ดอื่นเขารอกันแหง็กอ่ะ :m29:)
แต่ไม่ต้องห่วงบอร์ดนี้ไม่ดองแน่ หมายถึงช่วงนี้นะ :a6:
========================================================================
“เฮ้ย!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ รีบก้มตัวหลบอย่างรวดเร็ว
“เป็นอะไรของแกไอ้กาย ฉันยังไม่ได้ขับรถชนคนสักหน่อย” ไอ้เรโอที่เป็นคนขับหันมามองผมอย่างแปลกใจ
ก็จะไม่ให้ผมตกใจได้ไงล่ะ ชาวต่างชาติที่เรโอบีบแตรใส่เมื่อกี้ ผมรู้สึกคุ้นตาอย่างไรไม่รู้ ไม่รู้ว่าตัวเองอุปทานไปเองหรือป่าว แต่ผมรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาอย่างไรชอบกล
หันหลังกลับไปดูทางกระจกหลังอีกทีเพื่อความแน่ใจ แต่ปรากฏว่าชายคนนั้นได้หายไปแล้ว ผมอาจจะตาฝาดเบลอไปเองคนเดียวก็เป็นได้
“มองหาใครวะ? แกนี้ชอบทำตัวแปลกๆขึ้นทุกวันนะ”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร” ผมหันมานั่งสงบเสงี่ยมตามเดิม แล้วตีหน้านิ่งตามปกติ
“เดี๋ยวส่งแกเสร็จ ฉันจะเข้าไปดูร้านเลย กลางวันนี้ไม่แวะไปหานะ กินข้าวให้ตรงเวลาแล้วก็กินยาด้วยล่ะ จะกลับกี่โมงก็โทรมา ฉันจะได้ขับรถมารับ ช่วงนี้แกห้ามขับรถไปไหนมาไหนเองจนกว่าจะหายสนิท เข้าใจไหม? ” มันมาเป็นชุด จนผมแทบกุมขมับ นี่ผมเป็นเพื่อนมันหรือเป็นลูกมันกันแน่เนี่ย
“เออน่า! พูดมากจริง” ผมตอบรับอย่างแกนๆ เมื่อรถจอดสนิทที่ลานจอด ผมก็เปิดประตูก้าวออกจากรถทันที หันไปล่ำลามันคำหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปที่ทางเขา ซึ่งมีลิฟต์ส่วนบุคคลขึ้นไปยังชั้นบน
กดลิฟต์ไปชั้นบนสุด ที่เป็นชั้นทำงานของผม เมื่อก้าวออกมาจากลิฟต์ก็เห็นว่าเลขาสาวประจำตัวผมเพิ่งจะเดินผ่านไป เห็นเธอสะดุ้งนิดๆก่อนจะค่อยๆหันหน้ามาทางผมที่ยืนมองเธออยู่
“อะ...อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านประธาน” เธอกล่าวแม้น้ำเสียงจะยังดูตื่นๆก็ตาม
“ครับ เพิ่งมาหรือคุณสุภวรรณ”
“ค่ะท่าน”
“แล้วเอกสารที่ผมให้เตรียมไว้ล่ะ?” ผมลองถามคำถามที่คิดว่าเธอกลัวที่สุด เพราะเมื่อคืนนี้ผมได้ส่งเมล์ไปหาเธอ บอกให้เธอเตรียมเอกสารที่ผมต้องการเอาไว้ให้พร้อมในเช้าวันนี้ ฉะนั้นเธอก็น่าจะมาก่อนเวลาสักนิดเพื่อเตรียมเอกสารที่ผมสั่งตามความมอบหมาย
แต่เช้านี้ผมไม่อยากจะดุว่าใคร ให้เสียพลังงานสมอง ทั้งๆที่เธอขาดความรับผิดชอบ
“เอ่อ... รอสักครู่นะคะ ดิฉันจะรีบนำไปให้ท่านที่ห้องค่ะ” เธอตอบหน้าซีดๆ
“อืม กาแฟด้วยนะ” สั้นๆง่ายๆไม่ติดใจเอาความ แล้วผมก็เดินผ่านหน้าเธอเข้าห้องทำงานไป
เมื่อเข้ามาในห้องทำงานสิ่งแรกที่ผมเห็นคือกองแฟ้มเอกสารขนาดย่อมๆร่วมสองกอง วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ทำเอาผมแทบหน้ามืดไปเมื่อได้เห็น
ทำใจอยู่สักพักก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่ หยิบแฟ้มทีละแฟ้มเปิดอ่านก่อนจะเซ็นลงไป
ไม่นานเลขาสาวของผมก็เข้ามาในห้องพร้อมเอกสารที่ผมสั่ง แล้วเดินออกไปอีกครั้งเพื่อนำกาแฟมาเสิร์ฟ
ผมนั่งเคลียร์เอกสารต่างๆที่คั่งค้างไว้ในระหว่างที่ผมไม่อยู่ อย่างไม่หยุดพัก ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เอกสารที่อยู่บนโต๊ะก็ยังไม่หมดไปจากโต๊ะผมสักที
จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานผมดังขึ้น จากการติดต่อของเลขาสาวหน้าห้อง
[“ท่านประธานคะ มีคนมาขอพบท่านประธานค่ะ”]
“ใครครับ?” ผมเอ่ยถาม
[“เอ่อ... คุณหยกฟ้าค่ะ”]
คนที่มาเยี่ยมเยียนผมในเวลานี้ ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ไม่รู้ว่าน้องหยกมีธุระอะไรสำคัญกับผมหรือเปล่า เธอถึงได้มาหาผมถึงที่ทำงานแบบนี้
“เชิญเธอเข้ามาพบผมได้เลย แล้วอย่าลืมจัดเตรียมเครื่องดื่มให้แขกของผมด้วย”
[“ค่ะท่าน”]
ไม่นานประตูห้องทำงานของผมก็ถูกเปิดออก พร้อมกับที่ร่างบางระหงส์หรือ ว่าที่คู่หมั้นกำมะลอของผม เดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้มทักทาย
“หยกมารบกวนพี่รึเปล่าคะ?” เธอเอ่ยถามพลางกวาดตามองไปรอบๆห้องทำงานผม ก่อนที่สายตาจะมาหยุดอยู่ที่กองเอกสารบนโต๊ะทำงาน
หลังจากที่ผมพบกับเธอครั้งแรกในตอนนั้น ผมกับน้องหยกก็สนิทใจกันมากขึ้นกว่าก่อน ต่างคนต่างให้ความร่วมมือซึ่งกันและกัน เพราะเราทั้งสองต่างก็ไม่เห็นด้วยกับการคลุมถุงชนที่คร่ำครึโบราณ ที่บุพการีของเราเห็นชอบนักหนา
“ไม่หรอกครับ พี่ก็กะว่าจะโทรหาน้องหยกอยู่เหมือนกัน เมื่อวานต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่น้องหยกมาหาแล้วพี่ดันหลับน่ะ”
ผมลุกจากเก้าอี้ แล้วเดินนำเธอมาที่ชุดโซฟารับแขกภายในห้อง
“เชิญตามสบายครับ” ผายมือเชิญเธอนั่งแล้วผมจึงค่อยนั่งตาม เห็นเธอนั่งมองผมอยู่สักพักไม่ได้พูดอะไร เหมือนกับกำลังลังเลอะไรบางอย่าง ไม่กล้าที่จะพูดออกมา
“น้องหยกมีอะไรหรือเปล่าครับ? ถ้าพี่พอจะช่วยได้พี่ก็ยินดี” กล่าวเกริ่นเอาไว้เพื่อให้เธอสบายใจ แม้จะไม่รู้ว่าพอจะช่วยอะไรได้บ้าง
“คือว่า... เรื่องที่หยกมาเมืองไทยครั้งนี้น่ะค่ะ มันมีสาเหตุ...” เธอหยุดค้างไว้ ช้อนตามองผมอย่างไม่แน่ใจ
“พี่ก็พอจะเดาได้อยู่แล้วว่าต้องมีสาเหตุ ลองบอกมาดูสิครับว่าเป็นยังไง เผื่อจะได้ช่วยกันแก้ไข น้องหยกจะได้สบายใจขึ้น”
“คือ... ไม่รู้ว่าจะรบกวนพี่รึเปล่า เห็นพี่งานยุ่งๆก็เลยยิ่งไม่กล้าพูด กลัวว่ามันจะเป็นปัญญาให้พี่วุ่นวาย ” ผมได้แต่ยิ้มบางๆให้ รอให้เธอพูดต่อ
“เรื่องของเรื่องก็คือ...” แล้วน้องหยกก็คลายความหนักใจทั้งหมดของเธอออกมาให้ผมได้รับรู้ ซึ่งผมก็หนักใจอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ฟังเธอเล่าจนจบ เพราะปัญหาที่เกิดขึ้นนี้ ตัวต้นเหตุก็คือ พ่อผมคนเดียวไม่ใช่ใครที่ไหนเลย...
เรื่องมันมีอยู่ว่า... เมื่อสองวันก่อน พ่อผมได้ไปหาพ่อของน้องหยกที่เป็นเพื่อนกันที่ลอนดอน ทั้งคู่คุยกัน แล้วตกลงกันเองว่า ช่วงซัมเมอร์นี้จะให้น้องหยกมาอยู่ที่ไทย เพื่อให้น้องหยกกับผมกระชับความสัมพันธ์กัน โดยไม่มีการถามความเห็นของเราทั้งคู่แต่อย่างใด แถมน้องหยกยังถูกบังคับอย่างเสียไม่ได้ เพราะเธอกลัวว่า ถ้าปฏิเสธไป พ่อเธอจะสงสัย และอาจจะสาวไปถึงแฟนหนุ่มของเธอที่แอบคบกัน
พ่อของน้องหยก ท่านไม่ชอบให้น้องหยกคบหาแฟนเป็นพวกฝรั่งมังค่าผลผลิตต่างชาติ ไม่ชอบชนิดที่ว่า สั่งห้ามอย่างเด็ดขาด ท่านนิยมแต่ของไทยและใช้ของไทย โดยเฉพาะหนุ่มที่มาคบกับลูกสาวตน จะต้องเป็นคนไทยเท่านั้น แถมยังเลือกคุณภาพ ให้เหมาะสมกับลูกสาวอีกต่างหาก
และไม่รู้ว่าเป็นกรงกรรมกรงเกวียนอะไรของผม ที่ดันเกิดเป็นลูกชายเพื่อนสนิทของพ่อหล่อนเสียได้ แต่ท่าทางปัญญาหาของน้องหยกจะหนักยิ่งกว่าผม เพราะผมไม่ได้มีเรื่องอะไรที่จะส่งผลกระทบต่อเรื่องแบบนี้เท่ากับเธอ
หยุดซัมเมอร์ เป็นช่วงที่เธอกับแฟนหนุ่มเฝ้ารอคอยอยู่ก่อนแล้ว ทั้งคู่วางแผนกันว่าจะไปสวีทคลายร้อนกันที่มัลดีฟให้สุขสันต์ แต่พ่อผมดันไปทำลายแผนการทุกอย่างของทั้งคู่พังครืนลงอย่างไม่ได้เจตนา น้องหยกนำเรื่องนี้ไปปรึกษาแฟน ทั้งคู่จึงตกลงกันว่า จะเปลี่ยนสถานที่สวีท จากมัลดีฟเปลี่ยนไปที่ภูเก็ตเมืองไทยแทน
แต่ปัญญาของเธอก็ติดตรงที่ว่า จะไปหาแฟนหนุ่มที่รออยู่ที่ภูเก็ตอย่างไร โดยไม่ทำให้พ่อผมสงสัย!
เอาอีกแล้วเรื่องหน้าปวดหัว! เป็นปัญหาวุ่นวายอย่างที่เธอว่าก่อนหน้านี้จริงๆ แล้วผมจะช่วยเธอได้ยังไงเนี่ย! แต่จะทำเมินเฉยก็คงจะไม่ได้ เพราะปัญหานี้ก็มีผมเป็นส่วนเกี่ยวข้องด้วยเหมือนกัน
====================================================================
ขอบคุณในทุกรีพลายค่ะ o15
-
เย้ๆๆ หนีไปฮันนีมูนภูเก็ต
สลับคู่ชู้ชื่นเลย
:m3: :m3: :m3: :m3:
พ่อจะส่งสายลับบุกไปถึงห้องนอนเปล่า
:m11: :m11: :m11:
-
จิดเดียวเองอะ :m26: :m26:
-
ไปภูเก็ตด้วยกันแล้ว แล้วไปเจอนิคที่นู่น :m3: :m3: :m3:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ คนรวยก็มีเรื่องให้ทุกใจแบบนี้ละครับ
ยังไงก้เอาใจช่วยพี่หยก กับ พี่กายนะครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
:bye2: :bye2: :bye2:
ไม่เป็นไรครับ ถึงจะมันสต๊อก
แต่ก็รออ่านอยู่น่ะครับ
เป็นกำลังอยู่อย่างห่าง ๆ น่ะครับ
:m1: :m1: :m1:
-
:m11: :m4:....อ่าครับให้ 1+เป็นกำลังใจให้นะครับผม...ก็มาต่อเรื่อยๆนะครับ... :m18: :m3: :m1:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน อ่านซะชื่นใจเลยเรา อิอิ ต่ออีกเร็วๆน้า :m3: :m3:
-
ฮันนีมูน 2 คู่ชู้ชื่น ณ ภูเก็ตกันดีกว่าน้า :m13:
-
พานิคไปด้วยเลย ไปฮันนีมูนกัน 2 คู่ชู้ชื่น อิอิ
กายจะกล้าชวนนิคไหมเนี้ย
-
จบตอนที่14 จนได้ :m15:
======================================================================
ตอนนี้ผมกำลังนั่งก้มหน้ากุมขมับอยู่ เพราะยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงดี ปัญหาดูเหมือนจะเล็กน้อยและแทบจะเป็นเรื่องไร้สาระเสียด้วยซ้ำ แต่ผมกลับไม่รู้ว่าจะหาทางออกอย่างไรดีกับเรื่องนี้
“หยกว่าพี่ไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะ” หญิงสาวเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา เรียกสายตาให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นจ้องมองเธออย่างฉงน
ริมฝีปากเธอแย้มยิ้มขึ้น นัยน์ตาวาวระยับสบตามองผมอย่างเจ้าเล่ห์แสนกล แต่ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม นอกจากยกกาแฟขึ้นจิบอย่างสบายอารมณ์
“หรือว่าน้องหยกมีแผนอยู่แล้ว?”
“ปิ๊งป่อง!” เธอหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นผมทำหน้าเหวอ จรดแก้วกาแฟวางบนที่รองแก้ว แล้วส่งยิ้มทะเล้นให้ผม
“นี่แกล้งพี่เหรอครับ มีแผนอยู่แล้วก็ไม่บอกนะ ปล่อยให้พี่คิดวุ่นวายอยู่ได้ มันน่าช่วยไหมล่ะ” ตัดพ้อเธอไปอย่างไม่จริงจังนัก รู้สึกโล่งอกอยู่บ้างที่น้องหยกมีทางออกสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว
“โธ่! พี่ก็ หยกก็แค่อุบไว้ ไม่ได้กะจะแกล้งสักหน่อย”
“เอาล่ะๆ แล้วตกลงแผนของหยกเป็นยังไง” รีบวกกลับมาเข้าเรื่อง เพราะผมอยากรู้เร็วๆว่าแผนของเธอเป็นอย่างไร เห็นลีลาเยอะนักกว่าจะบอกออกมา
“ก็ง่ายๆค่ะ แค่พี่บินไปภูเก็ตกับหยกเท่านั้น”
“เฮ้ย! จะบ้ารึไง! ก็น้องหยกจะไปเที่ยวกับแฟนแล้วจะเอาพี่ไปด้วยทำไม แล้วอีกอย่าง พี่ต้องทำงานด้วย” ผมไม่เข้าใจเธอเลย มันเรื่องง่ายๆตรงไหนกัน ทำอย่างกับผมมีเวลาว่างงั้นล่ะ
“เดี๋ยวสิคะ พี่อย่าเพิ่งขัดสิ ฟังหยกอธิบายให้จบก่อน!” เธอแย้งเสียงสูง จ้องหน้าผมเขม็ง แต่มุมปากกลับยิ้มขำ
“หยกหมายถึง ให้พี่ไปประจำที่สาขาภูเก็ตสักพักน่ะค่ะ บริษัทพี่มีสาขาอยู่ที่นั่นด้วยไม่ใช่เหรอ? พี่ก็ไปทำงานที่นั่น ส่วนหยกก็ไปเที่ยวกับริชาร์ต แล้วขากลับเราค่อยกลับด้วยกันไง อีกอย่าง พี่จะได้พักผ่อนไปในตัวด้วย อยู่ในกรุงเทพฯมลพิษเยอะจะตาย พี่ว่าไหม? ”
เมื่อฟังเธออธิบายจบผมก็ถึงบางอ้อทันที ไอ้ผมก็คิดซะมากมาย ที่แท้ก็เรื่องง่ายๆอย่างที่เธอว่าจริงๆ เป็นอันว่าผมกับเธอก็ตกลงกันตามนี้ เพราะว่าคงคิดแผนอื่นที่ดีกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว
“พี่กายทานข้าวเที่ยงรึยังคะ?” ผมส่ายหัวตอบ ลืมไปเสียสนิท นี่ถ้าไอ้เรโอรู้เข้ามีหวังเฉ่งผมตาย
“ตายแล้ว นี่มันเที่ยงกว่าแล้วนะคะ พี่ชอบกินข้าวไม่เป็นเวลาอย่างนี้น่ะสิ ถึงได้ป่วยน่ะ เอาอย่างนี้ละกัน พี่ไปทานข้าวพร้อมกับหยกเลยแล้วกัน หยกก็ยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงมาเลย ไปค่ะไป”
ด้วยเหตุนี้ เราสองคนจึงออกมาหาอะไรทานกันที่แคนทีนของบริษัท ตอนแรกผมกะจะพาเธอไปกินที่อื่น แต่เธอบอกว่ากินที่ใกล้ๆ จะได้ไม่เสียเวลา ผมก็เลยต้องแล้วแต่การตัดสินใจของเธอ แต่ผมก็ไม่อยากจะเชื่อเธอเลยจริงๆ น้องหยกเป็นผู้หญิงที่สบายๆไม่คิดเล็กคิดน้อยเลยจริงๆ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นลูกผู้ดีมีตระกูล เอาเป็นว่าผมไม่เคยเห็นผู้หญิงที่มีฐานะทางสังคม แล้วเป็นแบบน้องหยกเลยสักคน
เวลานี้เป็นเวลาพักของพนักงานบริษัทอยู่แล้ว ทำให้มีคนมากินข้าวที่แคนทีนอยู่ค่อนข้างมาก ถ้าเทียบกับพวกที่เลือกจะออกไปกินข้าวที่ร้านอาหารแถวหน้าบริษัท
เมื่อพวกผมไปถึง พวกพนักงานที่สังเกตเห็นผมก็ยกมือไหว้กันให้วุ่น แต่ดูเหมือนจะตกใจกันมากกว่า จากคนสองคนก็เริ่มหันมามองผมเป็นสิบ แล้วก็ลามไปจนพนักงานทุกคนต่างหันมามองผมเป็นตาเดียว
ก็จะไม่ให้พวกเขาตกใจได้ไงกันล่ะ ในเมื่อคนระดับผู้บริหารสูงสุดของบริษัทอย่างผม มากินข้าวที่โรงอาหารพนักงาน!
น้องหยกดูจะไม่แคร์สายตาใครเลย เธอลากจูงผมไปนั่งที่โต๊ะว่างโต๊ะหนึ่ง แล้วหันมายิ้มให้ผม
“ดีเหมือนกันนะคะ ทำแบบนี้จะได้ใกล้ชิดกับพนักงานระดับล่างไปด้วย พวกเขาจะได้ไม่มองว่าพี่อยู่บนที่สูงดีแต่ชี้นิ้วสั่ง เนี่ยเป็นวิธีซื้อใจคนวิธีหนึ่งเลยนะคะ พวกพนักงานจะได้ทำงานอย่างซื่อสัตย์ เมื่อเห็นพี่เป็นแบบอย่างที่ดี” ผมล่ะทึ่งกับความคิดของน้องสาวคนนี้จริงๆ คอยแต่หาเรื่องมาทำให้ผมประหลาดใจอยู่เรื่อย
“กลัวว่าจะทำให้พวกเขากดดันจนกินข้าวไม่ลงน่ะสิ” ผมโต้ตอบเธอไปตามความคิด เพราะรู้สึกได้ว่าพวกพนักงานที่มากินข้าวกันต่างก็เกร็งกันหมด บรรยากาศจ้อกแจ้กจอแจก่อนหน้านี้แทบจะเปลี่ยนเป็นเงียบสนิทตั้งแต่ผมเดินเข้ามา
เธอหัวเราะขำขันกับคำพูดของผม แล้วเหลือบมองรอบๆกาย ก่อนจะหันมาบอกผมยิ้มๆ
“หยกก็เริ่มจะกลัวว่าพวกพนักงานจะเป็นโรคอาหารไม่ย่อยกันไปหมด”
“น้องหยกจะทานอะไรครับ เดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” ผมรับอาสา
“เหมือนพี่นั่นแหละค่ะ หยกทานอะไรก็ได้อยู่แล้ว”
“ครับ งั้นคอยเดี๋ยวนะ” ผมลุกออกจากโต๊ะ เดินไปยังร้านขายข้าวมันไก่ที่อยู่ใกล้กับโต๊ะที่ผมนั่งมากที่สุด ที่เลือกใกล้ๆเพราะถ้าเดินไปร้านอื่นก็ต้องเดินผ่านโต๊ะอื่นๆที่พวกพนักงานนั่งกันอยู่ ไม่อยากจะทำให้พวกเขาอึดอัดกลืนข้าวไม่ลงกัน
“ท่านครับ เดี๋ยวผมไปซื้อให้เองครับ” พนักงานชายคนหนึ่งที่นั่งกินข้าวอยู่ใกล้ๆร้านข้าวมันไก่เหมือนกันรีบลุกขึ้นอาสา
“ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกครับแค่นี้เอง เชิญคุณนั่งทานข้าวต่อเถอะ ทานให้อร่อยนะครับ ” ผมปฏิเสธไปอย่างนุ่มนวลเพื่อไม่ให้เขารู้สึกเสียน้ำใจ
“งั้นเหรอครับ... งั้นผมไปซื้อน้ำให้แทนนะครับ ได้รึเปล่าครับ?”
“เอ่อ... ก็ได้ครับ ขอบคุณมากเลย” สุดท้ายผมก็ต้องยอมตกลง เพราะเขาขันอาสาอย่างจริงใจ และจริงจังเหลือเกิน
“ยินดีเสมอครับท่าน” ผมยิ้มตอบรับ แล้วแยกตัวออกไปซื้อข้าวที่ร้านทันที
พอผมกลับมาที่โต๊ะ ก็มีน้ำดื่มวางรอท่าอยู่แล้ว แต่ตัวคนเอามาให้ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว
“ขอบคุณค่ะ เมื่อกี้หยกตกใจหมด กำลังคิดว่าจะไปซื้อน้ำอยู่พอดี จู่ๆก็มีคนเดินเอามาให้” น้องหยกรับจานข้าวมาจากผม สายตาก็ปรายมาที่ขวดน้ำดื่มที่วางอยู่
“อ๋อ คนนั้นเขารับอาสาน่ะครับ” ผมบอกยิ้มๆ นึกชื่นชมในน้ำใจของพนักงานคนนั้น
“พนักงานบริษัทพี่นี่น่ารักจัง”
แล้วผมกับเธอก็ลงมือรับประทานอาหารตรงหน้ากันอย่างเอร็ดอร่อย ผมว่าอาหารมื้อนี้เป็นมื้อที่ไม่เลวเลยทีเดียว ถึงจะไม่หรูหราราคาแพง แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกถึงคุณค่าของจิตใจ
___________________จบตอน____________________
======================================================================
สำหรับตอนหน้าก็เป็นตอนสุดท้ายแล้ว ไม่สิ ตอนล่าสุดต่างหาก :เฮ้อ:
ขอบคุณที่ติดตามค่า
-
:bye2: :bye2: :bye2:
ไม่เป็นไรครับ ถึงจะมันสต๊อก
แต่ก็รออ่านอยู่น่ะครับ
เป็นกำลังอยู่อย่างห่าง ๆ น่ะครับ
ขอให้มีนิคบ้างเห่อครับ คิดถึงอ่ะ
:m1: :m1: :m1:
-
มะมีนิโคลัสสุดหล่อเลย ตอนนี้ ฮ่าๆ
ไปภูเก็ตหรอ ใครก็ได้ไปบอกนิคที กายหนีเที่ยวแล้ว ตามด่วน 55
น้ำที่มีคนซื้อมาให้คงไม่มีอะไรใส่ไว้หรอกนะ (เริ่มคิดมาก และคิดไปไกล เหอะๆ)
จุ๊บๆจ้า
-
คงไม่ใช่นิคแอบดูอยู่หลังเสาแคนทีนหรอกนะ แล้วแอบไปชีช้ำกินน้ำใบบัวบกอยู่คนเดียวไรงี้ :m26:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
นิคต้องตามไปภูเก็ตแน่ ๆ :a3: :a3: :a3:
-
แล้วนิคจะไปยังไงหล่ะ
แอบอยู่ในรถกายแน่ๆ
:m11:
เอิ้กๆ
(นี่ๆๆ ไม่ใช่หนังนะ :m30:)
-
ออกเดทที่ภูเก็ตสองคู่ชู้ชื่น :m1:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ พี่หยก น่ารักดีครับผม
แล้วพี่นิคหายไปไหนอ่าครับ อิอิอิ
เอาใจช่วยเสมอครับ
:impress: :impress: :impress:
-
คิดถึงนายนิคสุดหล่อจังเลย อิอิ มาไวๆน้า :m1:
-
อิอิ ไม่ได้อ่านหลายวันกลับมาอ่านก็ยังสนุก อิอิ
-
และแล้ว...ก็ถึงตอนที่15 :a1:
:bye2: :bye2: :bye2:
ไม่เป็นไรครับ ถึงจะมันสต๊อก
แต่ก็รออ่านอยู่น่ะครับ
เป็นกำลังอยู่อย่างห่าง ๆ น่ะครับ
ขอให้มีนิคบ้างเห่อครับ คิดถึงอ่ะ
:m1: :m1: :m1:
ตอนที่15ได้เจอนิคสมใจแล้วค่ะ :m4:
มะมีนิโคลัสสุดหล่อเลย ตอนนี้ ฮ่าๆ
ไปภูเก็ตหรอ ใครก็ได้ไปบอกนิคที กายหนีเที่ยวแล้ว ตามด่วน 55
น้ำที่มีคนซื้อมาให้คงไม่มีอะไรใส่ไว้หรอกนะ (เริ่มคิดมาก และคิดไปไกล เหอะๆ)
จุ๊บๆจ้า
เป็นการเดาที่น่ากลัวมากค่ะ ช่างคิดจริงๆ :try2:
มองโลกในแง่ดีบ้างนะจ้ะ จุ๊บๆ(ขอคืนบ้างเหอะ) :m1:
คงไม่ใช่นิคแอบดูอยู่หลังเสาแคนทีนหรอกนะ แล้วแอบไปชีช้ำกินน้ำใบบัวบกอยู่คนเดียวไรงี้ :m26:
คนนี้ก็เดาแบบน่ารักๆแฮะ :laugh:
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ขอบคุณเสมอเลยค่ะ
นิคต้องตามไปภูเก็ตแน่ ๆ :a3: :a3: :a3:
ต้องติดตามค่ะ อิอิ
แล้วนิคจะไปยังไงหล่ะ
แอบอยู่ในรถกายแน่ๆ :m11:
เอิ้กๆ
(นี่ๆๆ ไม่ใช่หนังนะ :m30:)
ยิ่งกว่าหนังอีกค่ะ :m20: เหมือนเล่นซ่อนแอบเลย
ออกเดทที่ภูเก็ตสองคู่ชู้ชื่น :m1:
จะสองคู้ชู้ชื่นกันรึเปล่าไม่รู้ เผลอๆอาจมีชีช้ำ ฮุๆ
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ พี่หยก น่ารักดีครับผม
แล้วพี่นิคหายไปไหนอ่าครับ อิอิอิ
เอาใจช่วยเสมอครับ
:impress: :impress: :impress:
จะบอกว่าหยกเป็นตัวแปรสำคัญเลยแหละ :laugh: แต่ม่ายบอกหรอกว่ายังไง :m18:
คิดถึงนายนิคสุดหล่อจังเลย อิอิ มาไวๆน้า :m1:
คิดถึงก็เจอแล้วตอนนี้ :m1:
อิอิ ไม่ได้อ่านหลายวันกลับมาอ่านก็ยังสนุก อิอิ
ขอบคุณค่ะที่ยังคอยติดตาม o15
รอแปป...
-
Chapter 15 : จนมุม
หลังจากวนเวียนอยู่แถวๆนั้นได้ครึ่งวัน ในที่สุดผมก็คิดแผนมัดมือชกออก หึหึ รับรองว่าแผนการของผมครั้งนี้คุณกายต้องดิ้นไม่หลุดแน่นอน และผมจะไม่ยอมอ่อนข้อให้อีกต่อไป เพราะแผนนี้อาจจะเป็นไม้ตายสุดท้ายของผมก็เป็นได้
ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ...14.40 นาที อยากเจอคุณกายจนแทบอดใจรอไม่ไหว แต่ผมจะใจร้อนไม่ได้ ขืนทำอะไรบุ่มบ่ามมีหวังเสียแผนแน่
มองตึกบริษัทยักษ์ใหญ่ตรงหน้าอย่างหมายมาด แล้วตัดสินใจโบกแท็กซี่กลับโรงแรม ยังไงก็ต้องรอให้ถึงคืนนี้...
“อีกไม่นานหรอกครับ” พึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงใบหน้าของคุณกายเมื่อได้พบกับผมอีกครั้ง
ถึงโรงแรมปุบ ผมก็เก็บกระเป๋าและสำภาระทุกอย่างเอาไว้ล่วงหน้า จากนั้นก็เข้าห้องน้ำอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่น ก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงเพื่อนอนพักเอาแรง
ตื่นมาอีกทีก็เย็นมากแล้ว ท้องฟ้าเบื้องนอกเป็นสีแดงฉานบ่งบอกว่าความมืดกำลังค่อยๆคืบคลานเข้ามาในไม่ช้า ผมหอบกระเป๋าเดินทางสะพายขึ้นบ่า เดินตรวจดูรอบๆห้องว่าลืมอะไรทิ้งไว้อีกหรือไม่ แล้วเดินออกจากห้องพักไป เช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรม
พาหนะที่ผมใช้เดินทางไปไหนมาไหน ยังคงเป็นรถแท็กซี่เหมือนเดิม เพราะมันเป็นอะไรที่สะดวกที่สุดแล้ว แม้ในกรุงเทพฯจะมีรถประจำทางให้ขึ้นหลากหลาย แต่ผมไม่อยากจะสับสนวุ่นวายกับเบอร์รถและเส้นทางที่จะไปอีกหลายต่อ ฉะนั้นแท็กซี่จึงเป็นอะไรที่ง่ายที่สุด เพียงแค่บอกจุดหมายที่จะไปเท่านั้น
โชเฟอร์พาผมมาที่ตึกสูงแห่งหนึ่ง ตามที่อยู่ที่ผมได้ยื่นให้ก่อนหน้านี้ ผมจึงรีบจ่ายเงิน ลงจากรถด้วยความตื่นเต้น
ท้องฟ้ามืดมิดจนหมด ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา ทุ่มเศษแล้ว... แย้มยิ้มอย่างสุขใจ ได้เวลาแล้วสินะ
ผมสะพายกระเป๋าเดินเข้าไปในตึกอย่างมุ่งมั่น!
_______________________________________________________
“เมื่อตอนกลางวันได้กินยารึเปล่า?” เรโอถามขึ้นในขณะขับรถจะพาผมไปส่งที่คอนโด
ผมพยักหน้าตอบ หันมองวิวข้างหน้าต่างรถ “แล้ววันนี้จะค้างอีกรึเปล่า?”
“ไม่ว่ะ เดี๋ยวส่งนายเสร็จ ฉันต้องไปตรวจเช็คสต็อกเครื่องเทศที่เพิ่งส่งมาจากอิตาลีน่ะ”
“งั้นเหรอ”
“เออ เดี๋ยวจะโทรมาเช็คด้วยว่ากินยาก่อนนอนรึเปล่า แล้ววันนี้ก็อย่านอนดึกล่ะ”
“จู้จี้จริงวุ้ย!” ผมสบถ มองหน้ามันอย่างเคืองๆ
“ฮ่าๆๆ ใครใช้ให้แกเกิดมาเป็นเพื่อนฉันล่ะ” มันหัวเราะเย้ย ตบบ่าผมเบาๆ
ผมกำลังจะหันไปโต้คารมกับไอ้เรโอต่อ แต่พอดีเสียงมือถือผมดังขึ้นเสียก่อน มันจึงรอดตัวไป
เบอร์ใครไม่คุ้นเลย... แต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นลูกค้าวีไอพีหรือไม่ก็หุ้นส่วนคนสำคัญของผมสักคนแหละ เพราะนามบัตรส่วนตัวของผมไม่ได้มีไว้แจกส่งๆ มีแต่บุคคลระดับสูงที่ผมติดต่อธุรกิจด้วยเท่านั้นที่จะได้ไป
“ฮัลโหล ผมธาราธรณ์พูดครับ”
[“...”]
“ฮัลโหล! นั่นใครพูดครับ”
[“...”] ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจจากปลายสาย เริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วสิ ไม่รู้ว่าจะเป็นการโทรมาข่มขู่อะไรรึเปล่า
“ถ้าไม่พูดผมจะวางแล้วนะ” เหลือบตาไปมองเรโอ ก็เห็นว่ามันกำลังมองผมด้วยความสงสัยอยู่เหมือนกัน ผมจึงได้แต่ส่ายหน้าตอบมันไป
[“...คุณคือ Mr. Taratorn ใช่ไหม?”] เสียงจากปลายสายดังขึ้นเป็นครั้งแรก ผมแน่ใจแล้วว่าคนๆนี้ต้องเป็นคนต่างชาติแน่ๆ สำเนียงภาษาอังกฤษของเขาติดออกไปทางคนอเมริกัน
“...” ผมได้แต่เงียบไว้เท่านั้น สมองพยายามคิดกลั่นกรองอย่างหนัก
[“...ตอนนี้... ผมกำลังรอคุณอยู่...”] ชายนิรนามพูดด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ
“คุณเป็นใครครับ?” ต้องพูดดีๆก่อน เพราะผมยังไม่รู้จุดประสงค์ของชายคนนี้ แต่ๆที่แน่ๆมันน่าจะไม่ใช่เรื่องที่ดี
[“เดี๋ยวคุณก็รู้ ตอนเราพบกัน”]
“ต้องการอะไรจากฉัน”
[“ตรงกันข้ามกันต่างหาก หึหึ เพราะผมต่างหากที่มีอะไรจะให้คุณ”]
“อะไร” ผมชักจะเริ่มหงุดหงิดแล้ว
[“เดี๋ยวก็รู้... เอาเป็นว่ามันสำคัญสำหรับคุณมากก็แล้วกัน”]
ตอนนี้เรโอหันมาจ้องผมเขม็งเลยครับ มันคงจะรู้สึกผิดสังเกตกับการพูดจาของผมแหละ
“เหอะ อะไรล่ะที่สำคัญ อย่าคิดว่ามันจะง่ายๆ อย่างที่คุณต้องการ ผมไม่ได้โง่นะ” ผมบอกพลางหันไปส่งสายตาให้ไอ้เรโอตั้งใจขับรถต่อไป
[“หลักฐานรูปถ่าย... สำคัญพอไหมล่ะครับ? หึหึ”]
ความเครียดเข้าจู่โจมผมทันที ลางสังหรณ์บอกว่านี่ไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน แล้วหลักฐานรูปถ่ายที่ว่านั่นก็ต้องเป็นอะไรที่จะแบล็กเมล์ผมได้แน่ๆ แต่ผมก็ยังนึกไม่ออกเลย ว่าผมไปทำอะไรไม่ดีเอาไว้ ให้ไอ้สโตรคเกอร์มันแอบถ่ายไว้ได้
“...” คงต้องรอฟังเฉลยเท่านั้น
[“จะเป็นยังไงน้า... ถ้าผมจะส่งรูปคุณกับแฟนหนุ่มชาวต่างชาติ... พากันอุ้มเข้าโรงแรม... ให้พวกนักข่าว... ฮ่าๆ”]
ผมรู้สึกเย็นสันหลังวาบ ช็อคจนพูดไม่ออก บอกตามตรงว่ากลัวมาก มันเป็นอะไรที่ร้ายแรงจริงๆ ถ้าคนๆนี้ทำอย่างที่ขู่จริงๆ ปัญหาจะต้องตามมามากมายแน่ๆ
====================================================================
ไม่รู้ว่าค้างกันเป่า :m21: แต่เจอกันพรุ่งนี้น๊า :m18:
-
ค้าง :a6: :a6: :a6: :a6:
สงสัยนิคโทรมาขู่แน่ ๆ ไม้นวมไม่ได้ผล ใช้ไม้แข็งซะเลย :m9: :m9:
-
นิคจริงอะหรอ เป็นคนโทรฯ
อาจจะเป็นผู้ชายคนนั้นที่เคยช่วยนิคขนกระเป๋าของกายตอนที่กายกลับมา(ที่กายเป็นลม)ก็ได้นะ
>_< จิ๊บคิดมากมองโลกในแง่ร้ายอีกแล้ว ชิมิ 555
-
ติดตามเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
:m3: :m3: :m3:
ตอนนี้แม่ปลื้มครับ...5555+
มาอีกน่ะครับ
จะรอจ้า.......
:m18: :m18: :m18:
-
เหอะๆ ต้องเล่นไม้แข็ง
:m11: :m11: :m11: :m11:
ถึงจะเอาอยู่
:m18:
-
จริงๆแล้วอ่านมานานแล้วคับ เพิ่งจะสมัครสมาชิก
เป็นกำลังใจให้คับผม แบบว่าชอบเรื่องนี้อ่ะ
อ่านจบตอนสุดท้ายแล้ว รอให้ถึงพรุ่งนี้มะไหวจิง อยากอ่านต่อแล้วคับ
แล้วมาต่อไวๆน้า :m2:
-
คงไม่ใช่นิคเล่นแผนแบล็คเมล์ซะเองน้า :m17:
-
กี๊สสสส ครายแกล้งคุณกายอ่า :angry2:
แต่เอ๊ะ นายนิครึป่าวน้า แกล้งให้มาเจอ อิอิ :m12:
-
พ่อพระเอกเราช่างกล้าทำ
-
ถ้าเป็นนิคก็ OK เพราะเข้าใจว่าจำเป็นต้องทำ ไม่งั้นคงไม่มีทางเจอกายแหง๋ม ๆ
แต่ถ้าเป็นคนอื่นนนนนน :m29:
อยากให้นิครู้จักเรโอ หรือไม่ก็น้องหยกจังงงงงง จะได้มีคนช่วยพี่นิคมั่งงงง
:m3: :m3: :m3:
-
เล่นกันแบบนี้เลยหรอเนี้ย เอาเลยนิคเป็นกำลังใจให้ 555
-
อยากจะบอกว่า ช่วงนี้มาต่อยังไงก็ค้างอยู่ดี :a10:
ค้าง :a6: :a6: :a6: :a6:
สงสัยนิคโทรมาขู่แน่ ๆ ไม้นวมไม่ได้ผล ใช้ไม้แข็งซะเลย :m9: :m9:
ก็ต้องใช้ไม้แข็งๆสิจ้ะ ถึงจะได้ผลกับน้องกายคนนี้ 555
นิคจริงอะหรอ เป็นคนโทรฯ
อาจจะเป็นผู้ชายคนนั้นที่เคยช่วยนิคขนกระเป๋าของกายตอนที่กายกลับมา(ที่กายเป็นลม)ก็ได้นะ
>_< จิ๊บคิดมากมองโลกในแง่ร้ายอีกแล้ว ชิมิ 555
นั่นแน่ มองโลกในแง่ร้ายอีกแล้ว :m12: แต่ช่างคิดนะเนี่ย ผู้ชายคนนั้นคงเสียใจอ่ะที่ตกเป็นผู้ต้องหาทั้งๆที่กระทำดี :laugh:
ติดตามเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
จ้า... o15
:m3: :m3: :m3:
ตอนนี้แม่ปลื้มครับ...5555+
มาอีกน่ะครับ
จะรอจ้า.......
:m18: :m18: :m18:
เป็นปลื้มเลยเหรอคะ o17
เหอะๆ ต้องเล่นไม้แข็ง
:m11: :m11: :m11: :m11:
ถึงจะเอาอยู่
:m18:
เล่นไม้แข็ง กายก็แย่อ่ะจิ :m21:
จริงๆแล้วอ่านมานานแล้วคับ เพิ่งจะสมัครสมาชิก
เป็นกำลังใจให้คับผม แบบว่าชอบเรื่องนี้อ่ะ
อ่านจบตอนสุดท้ายแล้ว รอให้ถึงพรุ่งนี้มะไหวจิง อยากอ่านต่อแล้วคับ
แล้วมาต่อไวๆน้า :m2:
เจอพวกซุ่มอ่านแล้ว 555 ขอบคุณมากเลยที่มาปรากฏตัวให้เห็น :m13:
คงไม่ใช่นิคเล่นแผนแบล็คเมล์ซะเองน้า :m17:
ติดตามเอาเองๆ :m18:
กี๊สสสส ครายแกล้งคุณกายอ่า :angry2:
แต่เอ๊ะ นายนิครึป่าวน้า แกล้งให้มาเจอ อิอิ :m12:
จาเดาถูกป่าวน๊า.....
พ่อพระเอกเราช่างกล้าทำ
โฮะๆ บอกแบบนี้ แสดงว่าฟันธงแล้วว่าพระเอกเป็นโจร อิอิ
ถ้าเป็นนิคก็ OK เพราะเข้าใจว่าจำเป็นต้องทำ ไม่งั้นคงไม่มีทางเจอกายแหง๋ม ๆ
แต่ถ้าเป็นคนอื่นนนนนน :m29:
อยากให้นิครู้จักเรโอ หรือไม่ก็น้องหยกจังงงงงง จะได้มีคนช่วยพี่นิคมั่งงงง
:m3: :m3: :m3:
อีกไม่นานนายนิคก็ได้เจอทั้งหยกทั้งเรโอแล้วล่ะ แต่ไม่รุจะมีใครช่วยรึป่าว :laugh: :laugh:
เล่นกันแบบนี้เลยหรอเนี้ย เอาเลยนิคเป็นกำลังใจให้ 555
เชียร์ให้คุณพระเอกทำชั่วซะงั้น :a6:
...................................................
...........................................
.................................
...........................
......................
................
............
.........
.....
....
...
..
.
เดากันเก่งจริงๆ :try2:
-
เอาล่ะเหตุการณ์ระทึกมาแล้ว....
======================================================================
ผมรู้สึกเย็นสันหลังวาบ ช็อคจนพูดไม่ออก บอกตามตรงว่ากลัวมาก มันเป็นอะไรที่ร้ายแรงจริงๆ ถ้าคนๆนี้ทำอย่างที่ขู่จริงๆ ปัญหาจะต้องตามมามากมายแน่ๆ
“ต้องการเท่าไหร่” ผมต่อรองเสียงเครียด มือกำโทรศัพท์ไว้แน่นทั้งๆที่มันสั่นไปหมด
[“เรื่องนั้น เอาไว้มาตกลงตอนเจอกันดีกว่าครับ แต่ขอบอกว่าให้คุณมาคนเดียวเท่านั้น ห้ามเล่นตุกติก พาใครมาเด็ดขาด ห้ามแจ้งตำรวจด้วย เพราะผมไม่รับประกันหรอกนะ ว่าไฟล์ภาพที่อยู่ในโน๊ตบุ๊คผมตอนนี้ จะถูกแฉลงในอินเตอร์เน็ตรึเปล่า ถ้าคุณเล่นไม่ซื่อ เพียงแค่คลิกเดียวเท่านั้น... หึหึ ภาพทั้งหมดก็จะ กลายเป็นข่าวฉาวโฉ่ภายในไม่กี่นาทีแน่นอน...”]
หนาวจับขั้วหัวใจแล้วตอนนี้ ทั้งๆที่เรื่องราวทุกอย่างมันไม่ได้เกิดขึ้นโดยที่ผมตั้งใจให้มันเกิดเลย แต่ผลเสียกลับตกมาที่ตัวผมฝ่ายเดียว รู้สึกแย่มากจริงๆ
“ที่ไหน...” บอกไปน้ำเสียงแหบแห้ง ลำคอตีบตันไปหมดแล้วตอนนี้
[“…ผมมารอคุณอยู่ที่ล็อบบี้คอนโดของคุณแล้วตอนนี้”] อย่างนี้ แสดงว่ามันต้องสืบเรื่องของผมมาหมดแล้วแน่ๆ เพราะถึงขนาดรู้ด้วยว่าตอนนี้ผมพักอยู่ที่ไหน ผมเหลือบมองข้างทาง ก็รู้ว่าใกล้จะถึงคอนโดมิเนียมที่พักของผมแล้ว หัวใจเต้นโครมครามด้วยความหวาดหวั่น
“ตกลง ฉันใกล้จะถึงแล้ว”
[“ครับ แล้วอย่าลืมข้อตกลงระหว่างเราด้วยล่ะ หวังว่าคุณจะฉลาดพอ ที่จะคิดถึงผลได้ผลเสียออก”] แล้วชายนิรนามก็วางสายไป คงเหลือแต่ความเคร่งเครียดทิ้งไว้ให้ผมเท่านั้น
“ใครโทรมาเหรอ?” เรโอหันมาถามผมหน้าเครียด มันคงจะรอจนอัดอั้นความอยากรู้มานานแล้ว
“ไม่มีอะไรหรอก คนของพ่อน่ะ” บอกให้มันวางใจ เพราะเรื่องที่ผมจะต้องเผชิญในอีกไม่นานนี้ ผมไม่อยากให้มันรู้ และไม่อยากให้ใครรู้ทั้งสิ้น
“แน่ใจนะ”
“เออน่า... ถึงแล้ว จอดตรงนี้แหละ ไม่ต้องเลี้ยวเข้าไปหรอก แกรีบไปทำธุระเถอะ เดี๋ยวจะดึกดื่น” ผมบอก เมื่อมันขับรถมาถึงคอนโดของผมแล้ว
“อือ มีอะไรต้องโทรมานะ”
“เออ รู้แล้ว! บายเว้ย” แล้วผมก็ก้าวลงจากรถไป เดินเข้าไปในคอนโดด้วยความเคร่งเครียด
พยายามมองหาตัวการแห่งความวุ่นวาย แต่ภายในล็อบบี้ที่ผมยืนอยู่ในตอนนี้กลับไม่พบใครเลยสักคน ในขณะที่กำลังลังเลใจว่าจะไปสอบถามประชาสัมพันธ์ด้านหน้าดีหรือไม่ จู่ๆมือถือของผมก็มีข้อความเข้ามา
ผมสะดุ้งเฮือก จากนั้นจึงค่อยๆหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอ่านข้อความที่ได้รับ
........ผมเห็นคุณแล้ว อย่าเล่นตุกติก......
หันรีหันขวางมองหารอบทิศทันที แต่ผมก็ไม่พบใคร นอกจากคนที่พักอยู่ที่นี่ ที่เพิ่งออกมาจากลิฟต์กันสองสามคนเท่านั้น
....คุณไม่ต้องมองหาผมหรอก....
เป็นข้อความที่สองที่ถูกส่งมา ผมกำโทรศัพท์มือถือแน่น สถานการณ์ที่ตกเป็นรองอยู่ในขณะนี้มันช่างไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิด แล้วสักพักก็มีข้อความส่งมาอีกจากเบอร์เดิม
....เปิดกระเป๋าเป้สีดำบนโซฟา....
ผมมองหากระเป๋าเป้ที่มันบอก แล้วก็พบว่ามันอยู่ที่โซฟาตรงล็อบบี้ ผมทำใจกล้าเปิดกระเป๋าใบนั้น ก็คิดว่าข้างในมันคงไม่ใช่วัตถุระเบิดหรอก แต่ก็แอบหวั่นๆอยู่เหมือนกัน ผมว่าถ้ามันเป็นมือวางระเบิดจริง มันคงไม่เอารูปถ่ายมาขู่ผมก่อนหรอก
เปิดมาก็เจอกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่งนอกจากนั้นก็มีแต่เสื้อผ้าอยู่ภายใน ผมหยิบโน้ตแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน
ถือกระเป๋ามาที่สระว่ายน้ำ
เป็นเพียงแค่ข้อความสั้นๆทว่าผมกลับต้องสูดลมหายใจเข้าปอดด้วยความหนาวเหน็บ ไม่เข้าใจการกระทำของคนร้าย ไม่รู้วัตถุประสงค์ที่แท้จริง ไม่รู้ว่ามันซ่อนตัวอยู่ไหน ไม่รู้อะไรเลย... ผมกำลังมืดแปดด้าน!!
เหมือนกับผมอยู่ในที่สว่างและมันอยู่ในที่มืด ผมไม่สามารถมองเห็นมันได้ ส่วนมันกำลังมองผมอยู่ในมุมมืดที่ไหนสักแห่ง รับรู้ทุกการกระทำของผม และผมกำลังเดินอยู่ในเกมที่มันควบคุมอย่างไม่อาจขัดขืน
ผมถือกระเป๋าเป้ใบนั้นไปในทิศทางที่เป็นสระว่ายน้ำอย่างไม่อาจหาหนทางที่ดีกว่านี้ จิตใจหนักอึ้งพร้อมๆกับอาการปวดเศียรเวียนเกล้าที่เริ่มรุมเร้า
คงต้องเป็นไงเป็นกันแล้วล่ะ!
สระว่ายน้ำในเวลาดึกสงัด ว่างเปล่าไร้ผู้คน ไฟสีส้มสลัวๆที่เปิดโดยรอบทำให้บรรยากาศดูวังเวงยิ่งขึ้น ผมวางกระเป๋าเป้ไว้บนพื้น แล้วกวาดสายตามองโดยรอบ แต่ก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตใดอยู่บริเวณ นั่นมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดและหวาดระแวงมากกว่าเดิม มันอยู่ที่ไหนกัน??!
สายตาสะดุดอยู่ที่กระดาษโน้ตสีขาวที่กำลังลอยอยู่ในสระ ผมเดินเข้าไปดูด้วยความสงสัย เมื่อมันลอยมาติดขอบสระผมจึงนั่งยองๆริมสระแล้วค่อยๆหยิบกระดาษที่เปียกชุ่มนั้นขึ้นมาดูอย่างเบามือ
มีข้อความประโยคหนึ่งเขียนบนกระดาษแผ่นนี้ แต่เพราะมันเปียกน้ำจึงทำให้น้ำหมึกที่เขียนข้อความนั้นเลือนราง ผมเพ่งมอง พยายามอ่านมันให้ออก
“...ยินดี ...ที่ได้พบกัน... อีกครั้ง...”
เมื่อผมอ่านประโยคนั้นจบลง ก็รู้สึกตัวว่ามีเงาคนกำลังทาบทับผมจากด้านหลัง ร่างกายแข็งทื่อโดยอัตโนมัติ ก่อนที่จะพยายามสงบใจแล้วหันไปมองบุคคลนั้น...
แต่คนที่กำลังยืนยิ้มให้ผมอยู่นั้น กลับทำให้ผมตกใจจนเสียหลักตกลงไปในสระน้ำ เมื่อได้รับรู้ว่าคนๆนั้นเป็นใคร!
ตู้มมมมมมมม!!!
ผมตั้งสติไว้แล้วพยายามว่ายขึ้นมาเหนือผิวน้ำ แต่ด้วยความตกใจที่ได้รับทำให้เผลอกินน้ำเข้าไปอึกใหญ่ หายใจหอบไอค่อกแค่กสองสามครั้ง แล้วจ้องมองคนที่ยืนอยู่ริมสระอย่างโกรธเคือง
“สารเลว! นายทำกับฉันเกินไปแล้วนะ!!”
“ผมไม่มีทางเลือก...” เขาทำหน้าสลดลง “ก็คุณเล่นไม่เปิดโอกาสให้ผมเลย... เอาแต่หนีผมอยู่นั่นแหละ”
“เฮอะ! ใครไม่หนีก็โง่แล้ว” ผมโต้ตอบกลับไป รู้สึกโกรธอย่างมากถึงมากที่สุด สาบานได้ว่าผมไม่เคยรู้สึกโกรธใครได้มากเท่านี้มาก่อน
ผมกำลังจะต่อว่าเขาอีกเพื่อระบายความโกรธที่ปะทุเดือด แต่ก็ยังไม่ทันได้ทำอะไร เมื่อจู่ๆหนุ่มฝรั่งก็กระโดดตามลงมาในสระ แล้วว่ายเข้ามาคว้าตัวผมไปกอดไว้แน่นโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
===================================================================
ค้างกันล่ะสิๆ :m18:
.........................
................
..........
......
...
..
.
รอพรุ่งนี้นะจ้ะ :m14:
-
:m16: :m16: :m16:
:m18: :m18: :m18:
:m3: :m3: :m3:
:m1: :m1: :m1:
:m4: :m4: :m4:
:m11: :m11: :m11:
-
ติดตามเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ค้าง ... แต่ตอนนี้นิคมาปรากฏตัวแล้ว ก็พอโอเค :m3: :m3: :m3:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับ พี่นิคนี่แผนสูงนะครับ
แล้วแผนนี้จะสำเร็จไหมครับ
รออ่านตอนต่อไปครับ
ว่าแต่ ทำให้ค้างงงงง อะ
:impress: :impress: :impress:
-
อยู่ด้วยกันอีกแล้ว ดีใจละคับบบบบ
:m1: :m1: :m1:
-
ยอมให้หรอก satan666 แกล้งกันจัง
-
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ค้างสุดๆคับ
แต่นิคน่ารัก 555+ :m18: :m18:
-
กี๊สสสส นิคสุดหล่อมาหาคุณกายแล้วเจงๆด้วย :m18:
เอาเลยค่ะ กลางสระเลย ทำโทษซะ 55 :laugh:
ต่อไวๆค่า ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มั่กกก :o12:
-
:a5: :a5: :a5:
ตามกันสุดยอดอ่า
หนีตามกันไปเลย หนับหนุนๆ
:m4:
-
แผนร้ายกาจแบบนี้ สงสัยโดนเกลียดอีกแน่ๆ
-
ทุ่มซะขนาดนี้ ก็ขอให้โชคดีนะคับ
เอาใจช่วยนะ
-
:m16: :m16:
เล่นกันแบบนี้เลยน่ะ ( ค้างคาทำมั้ย )
:m3: :m3: :m3:
แต่ชอบอ่ะ.....รักนิคคคคค :m12: :m12: :m12:
-
ที่ปล่อยให้ค้างไม่ใช่ไรหรอก เพราะต่อยังไงก้อค้างอยู่ดี
นี่ก็อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว แล้วจาหายไปสะสมเสบียงสักพัก :m21:
หมดสต๊อกแล้วเรียบร้อย :เฮ้อ:
==================================================================
ผมกำลังจะต่อว่าเขาอีกเพื่อระบายความโกรธที่ปะทุเดือด แต่ก็ยังไม่ทันได้ทำอะไร เมื่อจู่ๆหนุ่มฝรั่งก็กระโดดตามลงมาในสระ แล้วว่ายเข้ามาคว้าตัวผมไปกอดไว้แน่นโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว
“นี่! ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง!!” ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดเขา แต่เพราะอยู่ในน้ำจึงทำให้ไม่เป็นผลนัก
“ไม่! คราวนี้ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอีกแล้ว ขืนปล่อยไป คุณก็คงจะหนีหายไปดื้อๆอีก! ”
“แล้วที่นายทำกับฉันในวันนี้มันถูกแล้วเหรอ! ไอ้วิธีการทุเรศๆแบบนั้นน่ะ!”
“ผมไม่มีวิธีการอื่นแล้ว เป็นเพราะคุณทำให้ผมจนมุมเอง... คุณไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผม! แถมยังเอาแต่หนีผม แล้วจะให้ผมทำยังไง! จะให้ผมทำยังไง!” เขาเขย่าไหล่ผมไปมาจนหัวสั่นคลอน นัยน์ตาของเขาแดงก่ำ สีหน้าดูเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ผมไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆหรอก ผมเกลียดวิธีการแบบนี้ ผมเกลียดที่สุด!
“วิธีการงั้นเหรอ... ไอ้วิธีการที่เล่นกับความรู้สึกของฉันเนี่ยนะ!” ผมฟาดผ่ามือลงบนใบหน้าของเขาอย่างแรงจนหน้าหัน ตัวผมสั่นไปหมดด้วยแรงโกรธ
“สนุกมากใช่ไหม! ปั่นหัวคนอื่นเขาน่ะ เห็นฉันโง่มากใช่ไหมที่วิ่งเต้นตามแผนการของนายแบบนี้!”
“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่เคยคิดแบบนั้น...” เขาพยายามอธิบาย แต่ผมไม่ฟังหรอก การกระทำมันฟ้องอยู่แล้ว เรื่องคราวนี้เขาเล่นแรงเกินไป เกินไปจริงๆ...
ผมรีบสะบัดตัวออกเมื่อเขาเผลอคลายวงแขนชั่วขณะ แล้วว่ายขึ้นฝั่ง แต่จู่ๆก็มีแรงมากระชากผมจากด้านหลัง จนร่างผมตกลงในน้ำอีกครั้ง ผมพยายามตะเกียดตะกายขึ้นจากน้ำ แต่กลับถูกดึงให้จมลง นี่จะฆ่ากันเลยใช่ไหม!
ผมลืมตาโพลงในน้ำ ปรากฏว่าใบหน้าของหนุ่มฝรั่งอยู่ใกล้ผมเพียงนิดเดียว เขากำลังจ้องมองผมอยู่ แล้วใบหน้าของเขาก็ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้ จนริมปากของเราสัมผัสกัน ผมพยายามสะบัดหน้าหนี แต่เขากลับรั้งดันศีรษะของผมไว้ บดเบียดริมฝีปากของผมอย่างหนักหน่วง
จูบของเขาเร้าร้อน และยาวนาน สูบเอาลมหายใจของผมแทบหมดสิ้น ร่างกายอ่อนปวกเปียกในทันใด โดยที่ชายหนุ่มคอยประคับประคองเอาไว้ ผมเอามือผลักอกเขาด้วยกำลังเท่าที่มีเมื่อรู้สึกสมองมึนอื้อ
จนในที่สุดเขาก็พาผมขึ้นมาสูดอาการหายใจบนผิวน้ำ ผมหอบหายใจแรง เอนศีรษะลงพิงบ่าของเขา อย่างไม่มีแรงที่จะต่อต้านอีกต่อไป
รู้สึกได้ถึงความเป็นชายของเขาที่กำลังดุดดันต้นขาของผมอยู่ เขากอดกระชับตัวผมแน่น จนร่างของเราแนบสนิทแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน
มือของเขาสอดแทรกเข้ามาภายในเสื้อเชิ้ตที่เปียกชุ่มจนแนบผิวกายของผม ไล้สัมผัสร้อนจากหน้าท้องขึ้นมาถึงหน้าอก ผมสะดุ้งวาบ! เมื่อปลายนิ้วของหนุ่มฝรั่งสะกิดเข้าที่ยอดอกของผม
“อ้ะ! หยะ...หยุดนะ เดี๋ยวมีใครมาเห็น... อื๊อ...” เขาประกบปากจูบผมอีกครั้ง แต่คราวนี้เปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อนหวานทว่าเรียกร้อง จนผมเผลอตอบสนองไปกับรสสัมผัสนั่น เหมือนเขาจะยิ่งได้ใจกับปฏิกิริยาตอบโต้ของผม มืออีกข้างของเขาจึงล้วงเข้าไปในกางเกงของผม ปลุกเร้าน้องชายของผมให้ตื่นตัวขึ้น
“น่ะ...นี่ หยุด... หยุดนะ... อย่าทำแบบนี้ ไม่ใช่ที่นี่...” ผมห้ามเสียงแผ่วเมื่อชายหนุ่มถอนจูบออก สำหรับตอนนี้ผมกลัวมีใครมาเห็นที่สุด เพราะมันคงไม่ใช่ภาพที่น่ามองนักหรอก เกิดมีใครอุตริอยากมาว่ายน้ำตอนกลางคืนจะทำยังไง
“ไม่ใช่ที่นี่ แต่เป็นที่อื่นได้ใช่ไหมครับ งั้นคุณพาผมไปห้องคุณสิ” เขากระซิบข้างหู แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ จนผมนึกหวั่น
“ไม่มีทาง” ผมปฏิเสธโดยที่ไม่ต้องคิดให้มากความ เรื่องอะไรที่ผมจะต้องตกอยู่ในกลลวงของเขาล่ะ
“งั้นก็ทำมันตรงนี้แหละ! ได้ประสบการณ์ดีเหมือนกันเนอะ” เขายิ้มกว้างอย่างไม่แคร์ ก่อนจะก้มลงซุกไซร้ซอกคอของผม จนผมขนลุกซู่ไปหมด
“นี่จะบ้าเหรอ! หยุดนะ! อะอื้อ...” พยายามเบี่ยงตัวออก แต่เขากลับรั้งเอวผมเอาไว้แน่น บดเบียดความเป็นชายของเขากับผมเสียดสีกันไปมา ผมหน้าร้อนผ่าว รู้สึกหมดเรี่ยวแรง ดูเหมือนร่างกายของผมจะเป็นใจให้กับหมอนี่เหลือเกิน
ไม่รู้ว่ากระดุมเสื้อเชิ้ตของผมถูกปลดออกจนหมดตั้งแต่เมื่อใด เพราะตอนนี้ริมฝีปากที่ร้อนผ่าวของเขาเปลี่ยนมาเล็มเลียที่หน้าอกของผมแล้ว
ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินไปมาจากเบื้องนอก ทำให้ผมนึกหวั่นว่าจะมีคนเดินมาทางนี้ ถ้ามีใครมาเห็นเข้า ผลลัพธ์คงย่ำแย่สุดประมาณ เห็นทีผมคงต้องตัดสินใจแล้ว แม้มันจะเป็นการตัดสินใจที่ทำร้ายตนเองก็ตาม แต่มันก็ไม่มีหนทางไหนที่ดีไปกว่านี้แล้ว
“…ก็ได้ ฉันยอมแล้ว” ผมบอกเขาเสียงเบา ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดของผมที่เอ่ยออกมา ทำให้ผมรู้สึกขัดเขินแปลกๆ
“ว่าอะไร...นะครับที่รัก...” น้ำเสียงของเขาแตกพร่าเหลือเกิน
“ก็...ก็ได้ ไปที่ห้องฉันก็ได้ ไม่ใช่ที่นี่นะ ขอร้อง...” ผมบอกอีกครั้ง ก้มหน้าลงหลบสายตาของเขาที่เงยขึ้นมาจับจ้อง
เขานิ่งเงียบอยู่ชั่วครู่ แล้วกอดผมแน่นมาก
“ตกลงครับ” เขาก้มลงจูบปากผมหนักๆ แล้วจึงพาผมที่สิ้นเรี่ยวแรงว่ายขึ้นฝั่ง
เมื่อขึ้นจากน้ำได้ ผมแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น ดีที่ชายหนุ่มประคองผมไว้เสียก่อน ผมรีบติดกระดุมเสื้อของตนทันทีที่นึกขึ้นได้ นึกปลงสังเวชตัวเองในใจ วันนี้ช่างเป็นวันที่แสนเลวร้ายสำหรับผมเหลือเกิน
หนุ่มฝรั่งแบกกระเป๋าเดินทางขึ้นบ่า แล้วโอบไหล่ผมเดินออกไป ผมสะบัดตัวออกเมื่อเดินเข้ามาด้านใน โชคดีที่บริเวณทางเดินตรงนั้นปราศจากผู้คน ผมจึงเดินไปที่ลิฟต์ส่วนตัวของผมโดยที่ไม่สนใจชายหนุ่มที่เดินตามหลังมา รู้สึกร่างกายหนาวสั่นจนฟันกระทบกันดังกึกๆ เนื่องจากแช่น้ำอยู่เป็นเวลานาน แถมยังใส่เสื้อผ้าที่ชุ่มโชกเดินตากแอร์ภายในตึกอีก
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ผมก็เดินเข้าไปในตัวลิฟต์ทันที มือไวเท่าความคิด ผมรีบกดปุ่มปิดรัวทันที แต่ก็ช้าไปจนได้ เมื่อหนุ่มฝรั่งเอามือมายันไว้เสียก่อน เขาเดินเข้ามาจ้องผมเขม็ง กระชากตัวผมมาชิดอก กระซิบเสียงรอดไรฟัน
“แสบนักนะคุณ เผลอเป็นไม่ได้เลย”
ผมได้แต่มองตาขวาง รู้สึกลำคอแห้งผาดจนพูดอะไรไม่ออก จึงได้แต่ด่าทอเขาทางสายตาเท่านั้น
ลิฟต์เคลื่อนตัวพาพวกเราขึ้นมาที่ชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมอย่างว่องไว จนผมนึกหงุดหงิดระบบการทำงานของมันเป็นครั้งแรก ทันทีที่ประตูเปิดออก เขาก็ลากตัวผมที่พยายามยืนขาแข็งเอาไว้ออกมาจากลิฟต์ ผมใจเต้นระรัว นึกหวั่นถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับผมต่อไปนี้
“เปิดห้องสิครับ ไม่หนาวหรือไง”
ผมยืนช่างใจ พยายามถ่วงเวลาเอาไว้ แม้ร่างกายจะหนาวสั่นจนแทบทนไม่ไหวก็ตาม สำหรับตอนนี้ผมกลายเป็นคนสิ้นคิดไปแล้ว...
“เร็วสิครับ หรือจะให้ผมเพิ่มความอบอุ่นให้คุณมันตรงนี้เลย กล้องวงจรป่งวงจรปิดไม่ต้องสนมันล่ะ!” ผมสะดุ้งโหยงกับคำพูดของเขา ลืมกล้องวงจรปิดที่มีอยู่หน้าห้องและในตัวลิฟต์ไปเสียสนิท ผลสุดท้าย ก็เลยต้องจำใจเปิดห้องให้หมอนั่นเข้ามา
พอเข้าห้องมาได้ปุบ ผมก็รีบวิ่งหนีทันที กะว่าจะขังตัวเองไว้ในห้องนอน หรือไม่ก็หาอาวุธมาไว้ป้องกันตัวก่อน แต่ดูเหมือนหมอนั่นจะคาดการณ์เอาไว้ก่อนแล้วว่าผมจะหนี เขาจึงได้วิ่งมาคว้าเอวผมไว้ได้ทัน
“ถึงขนาดนี้คุณยังจะคิดหนีผมอีกเหรอ? ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง...”
ผมพยายามแกะมือเขาออก ผมกลัว... กลัวว่าเขาจะทำอะไรกับร่างกายผมอีก กลัวตัวเองจะเผลอใจไปกับสัมผัสของเขาอีกครั้ง เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเป็นเลยจริงๆ มันไม่ควรจะเกิดขึ้นอีก...
เมื่อเห็นผมไม่ยอมหยุดดิ้นสักที เขาก็จัดการอุ้มผมขึ้นพาดบ่าเอาไว้
“ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ! ปล่อย!!” ผมร้องลั่น แต่เขากลับไม่สนใจในท่าทีของผมเลยสักนิด ยังคงเดินแบกผมไปในทิศทางของห้องนอน
“นี่ห้องนอนคุณใช่ไหมครับ” ผมใจหายวาบ เมื่อหนุ่มฝรั่งแบกผมเข้ามาที่ห้องนอน ความหวาดกลัวเข้าครอบงำไปทุกพื้นที่ของจิตใจ
“ปล่อยนะ! นายจะทำอะไรฉัน!” ผมคิดกลัวไปต่างๆนาๆ
“นี่เลิกดิ้นได้แล้ว! ผมแค่จะพาคุณไปอาบน้ำ เกิดไข้คุณกลับขึ้นมาจะทำยังไง เพิ่งจะหายเองแท้ๆ อย่าฤทธิ์มาก!” เขาตวาดดุผมจนผมต้องชะงักเลิกดิ้นทันที พูดไม่ออกทำอะไรไม่ถูกไปโดยปริยาย
ทั้งๆที่เขาหวังดีกับผม แต่ผมกลับตีค่าความหวังดีของเขาในแง่ร้าย...
นี่ผมรู้สึกผิดหรอ?? ไม่! ไม่มีทาง!
เขาทำไม่ดีกับผม เขาหลอกลวงผม มันก็สมแล้วที่ผมจะไม่ไว้ใจเขา และคิดว่าเขาประสงค์ร้าย
ผมไม่ควรจะแสดงความเห็นใจต่อคนแบบนี้... ไม่ควร... ไม่ควร... ไม่... ไม่...
นี่เป็นความรู้สึกที่ผมพยายามเน้นย้ำในจิตใจ...
---------------------------จบตอน--------------------------
==================================================================
เจอกันตอนต่อไป :m27:
-
หุหุ เจอกันแล้ว :m3: :m3: :m3: :m3:
ปล. อย่าหายไปนานน้า :m18: :m18:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
อีกนานปะ... :impress: :impress: :impress:
-
กำลังมันส์เลย หมดสต๊อกซะแล้วเหรอ............... :o11:
ยังไงรีบปั่นเลยน่ะค้าบ ไม่งั้นคิดถึงแย่ๆแน่ๆ o9
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม ชอบๆๆครับ
แล้วพี่กายก็เริ่มมีใจให้กับพี่นิคแล้วซิครับ
อิอิ อีกหน่อยคงไม่อยากให้พี่นิคหายไปไหนไกลๆๆแน่ๆๆ
:impress: :impress: :impress:
-
ความรู้สึกรักยังไม่บังเกิด ชิ :m16:
-
ดีใจ ๆๆๆๆ ได้อยู่ด้วยกันอีกแล้ว
:m4:
:m1:
:m3:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกมากค่า :m18: :m18:
อย่าจากกันเลยน้า อยู่ด้วยกันดีฟ่า :m1: :m1:
-
ค้างอย่างแรงคับ o22
มาต่อด่วนเลยคับ :o o12
ปล.+1ให้คนแต่งคับผม o13
-
:a5: :a5: :a5:
:serius2:
อ๊า.......... ค้างคา....
:serius2:
มาต่อเร็วๆนะคัฟ :m5:
-
มาอ่านคับ
-
:sad2:รีบมาต่อนะครับค้างคาอย่างแรงอ่ะ :a6:
-
มารออยู่นะครับ อยากรู้เป็นไงต่อไป อิอิ จะโดนอีกไหมเนี้ยคราวนี้
-
:m2: :m2: :m2:
จะรอน่ะครับบบบบบบบ
รักนิคคคคคคคคคคคค มากมายครับ
เป็นกำลังใจให้เขียนบทต่อไปน่ะครับบบบ
-
:a5: :a5:
ค้างคา..........
:m15:
-
นานเลยสิคราวนี้....คิดถึงพี่นิคกะกายแย่เลยยยยยย
:m17:
รีบมาเร็ว ๆ นะค๊าบบบบบบ
-
รออยู่นะครับเนี้ย
-
:bye2: :bye2: :bye2:
เป็นกำลังใจให้ครับบบบบ
มาต่อน่ะครับบบบบ
พึ่งเข้ามาอ่านครับ
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคับ
พยายามเข้า สู้ๆ :a1:
-
รออยู่นะครับเนี้ย
มาขอรอข้างๆด้วยคนค่ะ...ที่รัก
-
รอต่อไปๆๆๆๆๆ
o1 o1 o1
-
โอมมมมมมมมมมมมมมม จงมา เพี้ยงๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงนะ...อย่าหายไปนานนักดิ...จงมา โปรดจงมา
-
:m2: :m2: :m2:
จะรอน่ะครับบบบบบบบ
เป็นกำลังใจให้เขียนบทต่อไปน่ะครับบบบ
-
มาต่อไว ๆ นะคับ :a4:
ดัน ๆๆๆๆ :a9:
-
มาแล้วๆ อิอิ :m1:
คราวนี้มาดูที่มาที่ไปของแผนการนายนิคกันดีกว่าค่ะ :m26:
============================================================
Chapter : 16 แผนร้าย แผนรัก
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเที่ยงของวัน ผมมานั่งคิดอะไรคนเดียวอยู่ที่คอฟฟี่ช็อปฝั่งตรงข้ามบริษัทของคุณกายตั้งแต่เช้าแล้ว จนกระทั่งสามารถคิดแผนการบางอย่างออก แต่ก็ยังคงลังเลใจที่จะทำ เพราะแผนการนี้ค่อนข้างที่จะมีความเสี่ยงอยู่มาก มันเสี่ยงต่อการที่คุณกายจะโกรธจะเกลียดผมยิ่งกว่าเดิม...
แต่ถึงยังไงผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก เพราะเวลาของผมเหลือน้อยลงแล้ว อีกไม่นาน ผมก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ในอาชีพของตนต่อ คงไม่ได้มีเวลาเช่นนี้อีก ถ้าขืนผมปล่อยให้โอกาสในครั้งนี้หลุดลอยไป ผมก็ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะได้รับโอกาสอีก บางที... โอกาสอาจจะไม่มีอีกแล้วก็เป็นได้
เพราะฉะนั้นต่อให้รู้ทั้งรู้ว่ามันเสี่ยงถึงเพียงไหน ผมก็อยากจะลองทำดู แม้ว่าผลที่ออกมาจะไม่เป็นที่คาดหวังก็ตาม แต่ถึงอย่างไร ถ้าไม่ลองทำดูก็ไม่รู้
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาไว้ในมือ กดเลือกเบอร์ที่บันทึกเอาไว้เมื่อไม่นานมานี้ เหลือบดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ รู้สึกลังเลใจเป็นยิ่งนัก แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของคุณกาย ความลังเลก็กลับกลายเป็นความมุ่งมั่นทันที!
ต่อสายโทรข้ามประเทศสักพัก ปลายสายก็รับขึ้น ได้ยินเสียงนิ่มนวลของหญิงมีอายุดังมาจากปลายสาย
[“Hello! สวัสดีค่ะ”]
“เอ่อ... สวัสดีครับ ใช่คุณป้ารึเปล่าครับ? ผมนิคนะครับคุณป้า” ผมละล่ำละลักพูดไป ความหวั่นใจเกรงใจและดีใจผสมปนเปกันไปหมด เพราะคนที่ผมโทรหา คือคุณป้าของคุณกายที่อยู่ลอนดอนนั่นเอง
ปลายสายนิ่งเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง เหมือนกำลังหวนนึก
[“...อ๋อ นิคเพื่อนกายคนนั้นใช่ไหมจ้ะ ป้าจำได้ๆ มีอะไรรึเปล่าจ้ะ โทรมาแต่เช้าเชียว”]
“ขอโทษนะครับที่รับกวนคุณป้าแต่เช้า แต่ผมมีเรื่องอยากให้คุณป้าช่วยน่ะครับ”
[“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ป้าตื่นมาเตรียมอาหารเช้าให้คุณลุงเขาพอดี แล้วมีเรื่องอะไรให้ป้าช่วยล่ะจ้ะ ท่าทางจะเรื่องสำคัญนะ”]
“ครับคุณป้า คือว่า... คุณป้ารู้ที่อยู่อีกแห่งของกายรึเปล่าครับ?”
[“อ้าว... นิคยังไม่ได้เจอกายอีกเหรอ?”] คุณป้าถามเสียงสูงอย่างแปลกใจ
“เจอแล้วครับ แต่กายเขาไม่สบายน่ะครับ ผมเลยพาเขาไปส่งที่คฤหาสน์ แต่พอจะไปเยี่ยมอีกที กายก็ไม่อยู่ที่นั่นแล้ว โทรไปก็ไม่รับสาย ผมเป็นห่วงเขาน่ะครับ”
[“กายไม่สบายเหรอ... ตายแล้ว แล้วอยู่ที่คอนโดคนเดียวใครจะดูแลล่ะเนี่ย”] คุณป้าพึมพาออกมาด้วยเสียงไม่เบานัก ผมได้ยินก็หูผึ่งทันที คุณกายอยู่คอนโดหรอกเหรอ??
“ครับ แต่ผมไปคอนโดของกายไม่ถูกอ่ะครับ จำที่อยู่ไม่ได้ ไม่รู้จะขึ้นรถรายังไง ” ในใจก็ขอโทษคุณป้าไปด้วยที่บอกไปแบบนี้ แต่เพื่อความแนบเนียนผมก็ต้องทำ
“เดี๋ยวนะจ้ะ ขอป้าหาที่อยู่ก่อน... แล้วฝากดูแลกายแทนป้าด้วยนะนิค”
และนี่ก็คือความสำเร็จอย่างแรก ที่ทำให้ผมรู้ที่อยู่ที่แท้จริงของคุณกายเสียที ความจริงผมน่าจะใช้วิธีนี้ไปตั้งนานแล้ว โง่อยู่ได้ตั้งนานกว่าจะคิดออก ถ้าคุณกายรู้ว่าผมมีแบล็กอัพเป็นคุณลุงคุณป้าของตน ไม่รู้ว่าเขาจะว่าอย่างไรบ้าง คงจะคาดไม่ถึงเลยเชียวแหละ
แล้วแผนขั้นต่อไปของผมก็เริ่มขึ้น ด้วยความคิดแผลงๆของผม แต่ทั้งหมดก็ทำขึ้นเพื่อให้ผมได้พบกับคุณกาย ด้วยสถานการณ์ที่เขาจะไม่สามารถหนีผมไปไหนได้อีก ในเมื่อวิธีการปกติใช้ไม่ได้ผลกับเขา เห็นที่ผมจะต้องใช้ไม้แข็งกำราบให้อยู่หมัดเสียแล้ว
ผมแบกสำภาระออกจากโรงแรมแล้วตรงไปคอนโดมิเนียมของคุณกายตามที่อยู่ที่คุณป้าให้ไว้ ตระเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย รอเวลาอันเหมาะสม แล้วโทรหาคุณกายเพื่อดำเนินตามแผนการทันที
[“ฮัลโหล ผมธาราธรณ์พูดครับ”] ใจผมเต้นระทึกเมื่อคุณกายรับโทรศัพท์
“...”
[“ฮัลโหล! นั่นใครพูดครับ”] แค่ได้ยินเสียงคุณกายผมก็มีความสุขแล้ว ไม่ได้เห็นหน้าเพียงวันเดียวก็คิดถึงจะแย่แล้ว
“...”
[“ถ้าไม่พูดผมจะวางแล้วนะ”]
“...คุณคือ Mr. Taratorn ใช่ไหม?” ผมรีบบอกออกไปตามแผนด้วยภาษาอังกฤษ เพราะทุกครั้งที่ผมพูดกับคุณกายผมมักใจใช้ภาษาไทย คิดว่าเขาไม่น่าจะจำเสียงตอนผมพูดอังกฤษได้
[“...”] เขาเงียบไป
“...ตอนนี้... ผมกำลังรอคุณอยู่...” ผมรุกคืบหน้าต่อ กดเสียงให้ต่ำเนิบนาบ เพื่อเพิ่มความลึกลับ
[“คุณเป็นใครครับ?”]
“เดี๋ยวคุณก็รู้ ตอนเราพบกัน”
[“ต้องการอะไรจากฉัน”]
“ตรงกันข้ามกันต่างหาก หึหึ เพราะผมต่างหากที่มีอะไรจะให้คุณ”
‘สิ่งที่ผมจะให้คุณคือความรักของผมไง’ ผมลอบยิ้มในใจ
[“อะไร”] เขาตอบกลับน้ำเสียงหงุดหงิด
“เดี๋ยวก็รู้... เอาเป็นว่ามันสำคัญสำหรับคุณมากก็แล้วกัน” ใช่ สำคัญมากๆเลยล่ะ หัวใจของผมนะ
[“เหอะ อะไรล่ะที่สำคัญ อย่าคิดว่ามันจะง่ายๆ อย่างที่คุณต้องการ ผมไม่ได้โง่นะ”] ผมรู้ว่าคุณฉลาด ไม่อย่างนั้นผมจะต้องวางแผนถึงขนาดนี้เลยเหรอ
“หลักฐานรูปถ่าย... สำคัญพอไหมล่ะครับ? หึหึ” ผมยังคงพูดไปตามแผน ไม่อยากพูดตามใจ เดี๋ยวจะเสียแผนหมด
[“...”] คุณกายเงียบไปเลย เหมือนกับว่าเขาช็อกจนพูดอะไรไม่ออก
“จะเป็นยังไงน้า... ถ้าผมจะส่งรูปคุณกับแฟนหนุ่มชาวต่างชาติ... พากันอุ้มเข้าโรงแรม... ให้พวกนักข่าว... ฮ่าๆ” ผมพูดขู่เขาต่อ เพื่อเพิ่มระดับความกลัวต่อเขา หลุดขำออกมา เมื่อนึกว่าผมพูดออกไปได้ยังไงแบบนั้น
[“ต้องการเท่าไหร่”] เขาต่อรองเสียงเครียด ซึ่งเข้าแผนผมพอดี
“เรื่องนั้น เอาไว้มาตกลงตอนเจอกันดีกว่าครับ แต่ขอบอกว่าให้คุณมาคนเดียวเท่านั้น ห้ามเล่นตุกติก พาใครมาเด็ดขาด ห้ามแจ้งตำรวจด้วย เพราะผมไม่รับประกันหรอกนะ ว่าไฟล์ภาพที่อยู่ในโน๊ตบุ๊คผมตอนนี้ จะถูกแฉลงในอินเตอร์เน็ตรึเปล่า ถ้าคุณเล่นไม่ซื่อ เพียงแค่คลิกเดียวเท่านั้น... หึหึ ภาพทั้งหมดก็จะ กลายเป็นข่าวฉาวโฉ่ภายในไม่กี่นาทีแน่นอน...” ความจริงผมไม่อยากใช้แผนขู่เขาแบบนี้หรอก แต่ถ้าไม่ทำแล้วเขาจะยอมมาเจอผมง่ายๆเหรอ?
[“ที่ไหน...”] เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง แทบทำใจผมอ่อนยวบ แต่ผมก็ต้องแข็งใจเอาไว้เพื่อความสำเร็จ
“…ผมมารอคุณอยู่ที่ล็อบบี้คอนโดของคุณแล้วตอนนี้”
[“ตกลง ฉันใกล้จะถึงแล้ว”]
“ครับ แล้วอย่าลืมข้อตกลงระหว่างเราด้วยล่ะ หวังว่าคุณจะฉลาดพอ ที่จะคิดถึงผลได้ผลเสียออก” เมื่อทำการเจรจาตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ผมก็ตัดการติดต่อกับเขาทันที รู้สึกตื่นเต้นมาก ที่อีกไม่นานผมก็จะได้เจอตัวเขาแล้ว คราวนี้ผมจะไม่ปล่อยให้เขาหลุดรอดมือผมไปไหนได้อีก
ผมทิ้งกระเป๋าเดินทางไว้บนโซฟาตรงล๊อบบี้ แล้วหามุมซ่อนตัวที่สามารถมองเห็นล๊อบบี้คอนโดได้อย่างทั่วถึง...
รออยู่สักพัก ผมก็เห็นคุณกายมาถึง หัวใจผมเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความดีใจอย่างเหลือล้น คิดได้ดังนั้นผมจึงส่งข้อความไปหาเขา เริ่มแผนการต่อไปทันที
.....ผมเห็นคุณแล้ว อย่าเล่นตุกติก....
เห็นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูใบหน้าเคร่งเครียด หันซ้ายหันขวาเหมือนกับกำลังมองหาผมอยู่
....คุณไม่ต้องมองหาผมหรอก....
เป็นข้อความที่สองที่ผมส่งไป ผมยิ้มขึ้น เมื่อทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามเกมของผม คุณกายหลงกลผมเข้าเต็มเปาแล้ว ผมพิมพ์ข้อความสุดท้าย แล้วส่งออกไปให้เขา
....เปิดกระเป๋าเป้สีดำบนโซฟา....
เมื่อเห็นเขาเดินไปที่กระเป๋าเดินทางของผม ทุกอย่างเป็นไปตามความคาดคำนวณ ที่เหลือก็คือไปรอในสถานที่สุดท้ายเท่านั้น แล้วผมก็พาร่างของตนเดินไปในทิศทางของสระว่ายน้ำด้วยความมั่นใจ
===============================================================
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ o15
-
o21ค้างคายิ่งกว่าเก่าอ่ะครับผม :sad2:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับพี่นิคนี่ร้ายนะครับอิอิ
แต่ก็ชอบและเอาใจช่วยเสมอครับ
เอาคุณกายมาเป็นแฟนและเมียรักให้ได้นะครับ
อิอิ พี่นิคสู้ๆๆ
:impress: :impress: :impress:
-
ลุ้นยิ่งกว่าเดิมอีก :a6: :a6: :a6: :a6: :a6:
-
o21ค้างคายิ่งกว่าเก่าอ่ะครับผม :sad2:
i agree T_T
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อะไรอ่ะ
เครียดดดดดดดดดดดด
มาลงน่ะครับ
-
หายไปซะนานเลย คิดถึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:a5: :a5: :a5:
ค้างคากว่าเดิมอีก
-
หายไปซะนานเชียวนะครับ มาต่อก็ทำค้างอีกล่ะ มาต่อไวไวนะครับเอาไวไวควิกด้วยเลยนะครับ
-
หายไปซะนานเชียวนะครับ มาต่อก็ทำค้างอีกล่ะ มาต่อไวไวนะครับเอาไวไวควิกด้วยเลยนะครับ
[/quo ............................
-
มาต่อแค่เนี้ยเหรออออออ :serius2:
ม่ายมีรายคืบหน้าเลยยยยยยยยยยย ใจร้ายที่สุดดดดดดด :a14:
-
เข้าขั้นสโตกเกอร์เต็มขั้น เมื่อไหร่ กายจะใจอ่อนซะทีน้า :m2:
-
:mc4:มาต่อได้แล้วคับ :mc1:
:mc3:ปล.อย่าลืมอ่านหนังสือเยอะ ๆ นะคับ ถ้าว่างค่อยมาลงก็ได้คับรอได้คับ :mc3:
-
ว้าว เล่นแผนเดิมนะนายนิค อิอิ :m1:
-
รีบมาต่อนะครับ :oni2:
-
:mc4:รอต่อปายอีกเช่นเคยคับ :mc3:
-
Happy New Year 2008 ค่ะทุกคน :mc3: :mc3:
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ คิดทำอะไรก็ขอให้สมความตั้งใจ :m1:
สำหรับตอนนี้ไม่ต้องงงกันนะคะ ยังย้อนความไปตอนของนายนิคอยู่
มาดูความเจ้าเล่ห์ของนายคนนี้กัน :oni1:
=============================================================
ผมวางกระดาษโน้ตที่เขียนข้อความเอาไว้ บนผิวน้ำในสระ กระดาษโน้ตสีขาวที่ล่องลอยในสระสะดุดตาเป็นยิ่งนัก ผมคิดว่ายังไงชายหนุ่มก็ต้องหยิบมันขึ้นมาดูนั่นแหละ ผมรีบเดินไปหลบหลังเสาต้นหนึ่งที่มีต้นไม้ประดับช่วยบดบัง ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ใจผมเต้นตึกตักด้วยความตื่นเต้น
แผ่นหลังของเขาดูไม่มั่นคงเลยในเวลานี้ เห็นเขากวาดสายตาไปโดยรอบด้วยความหวาดระแวง นี่การกระทำของผมทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจใช่ไหม? แล้วจะให้ผมทำอย่างไรได้ล่ะ? ในเมื่อผมสามารถทำให้คนที่ผมต้องการ มาอยู่ตรงหน้าแล้ว! ด้วยวิธีสกปรกแบบนี้...
ผมค่อยๆเดินเขาไปหาเขาจากด้านหลัง โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยสักนิด บางที...เขาอาจไม่มีสมาธิรับรู้ถึงการมาของผม ในเมื่อตอนนี้เขาพยายามอ่านข้อความที่ผมเขียนไว้ในกระดาษอย่างตั้งใจ
“...ยินดี ...ที่ได้พบกัน... อีกครั้ง...”
เมื่อคุณกายอ่านจบ ผมก็ยืนประชิดอยู่ข้างหลังเขาแล้ว เห็นเขาชะงักร่างกายแข็งทื่อเมื่อรับรู้ถึงการมาของผม เขาค่อยๆหันมามองผมอย่างช้าๆ ผมจึงส่งยิ้มพิมพ์ใจให้แก่เขาด้วยความยินดีตามข้อความ
แต่ปฏิกิริยาของเขากลับยิ่งกว่าที่ผมคาดคิด เขาตกใจมาก จนเสียหลักตกลงไปในน้ำ โดยที่ผมคว้าเขาไว้ไม่ทัน
ตู้มมมมมมมม!!!
ผมเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ร่างกายของผมไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนเลยทั้งๆที่ใจติดตามคนในสระไปแล้วเรียบร้อย จนกระทั่งคุณกายตะเกียดตะกายว่ายขึ้นมาเหนือผิวน้ำได้ สติผมถึงกลับคืนมาเป็นปกติ รับรู้ถึงสายตาโกรธเกลียดของเขาที่ส่งมาให้ผมอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก มันช่างกัดกร่อนใจผมเป็นยิ่งนัก
“สารเลว! นายทำกับฉันเกินไปแล้วนะ!!” คำด่าว่าของเขากรีดแทงเขาไปในใจผม
“ผมไม่มีทางเลือก...” ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ ผมก็ไม่อยากใช้วิธีแบบนี้กับเขาหรอก
“ก็คุณเล่นไม่เปิดโอกาสให้ผมเลย... เอาแต่หนีผมอยู่นั่นแหละ”
“เฮอะ! ใครไม่หนีก็โง่แล้ว” ดูเหมือนเขาจะโกรธมาก ซึ่งผมก็รู้ตัวดี
ผมตัดสินใจกระโดดตามลงไปในสระแล้วคว้าตัวเขามากอดไว้ แต่คุณกายก็ดิ้นเหลือเกิน
“นี่! ปล่อยนะ! บอกให้ปล่อยไง!!” ผมไม่ปล่อยหรอกต่อให้ดิ้นยังไงผมก็ไม่ปล่อย ผมกระชับกอดเขาไว้แน่นขึ้น
“ไม่! คราวนี้ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอีกแล้ว ขืนปล่อยไป คุณก็คงจะหนีหายไปดื้อๆอีก! ”
“แล้วที่นายทำกับฉันในวันนี้มันถูกแล้วเหรอ! ไอ้วิธีการทุเรศๆแบบนั้นน่ะ!” ผมชะงักกับคำพูดของเขา
หัวใจผมกำลังถูกบีบคั้นอย่างหนัก คุณกายไม่เคยเข้าใจผมเลยแม้สักนิด ไม่อยากให้เขาไม่พอใจ แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ ในเมื่อเขาเอาแต่ปฏิเสธผมอยู่เรื่อย! ผมก็ทรมานใจเหมือนกันนะ
“ผมไม่มีวิธีการอื่นแล้ว เป็นเพราะคุณทำให้ผมจนมุมเอง... คุณไม่ยอมเปิดโอกาสให้ผม! แถมยังเอาแต่หนีผม แล้วจะให้ผมทำยังไง! จะให้ผมทำยังไง!” ผมพรั่งพรูความรู้สึกที่อัดอั้นในใจออกมา พร้อมกับเขย่าไหล่เขาอย่างแรง อยากจะให้เขารับรู้ อยากจะให้เขารับรู้เหลือเกิน...
“วิธีการงั้นเหรอ... ไอ้วิธีการที่เล่นกับความรู้สึกของฉันเนี่ยนะ!” เขาตอบโต้กลับมา แล้วตบหน้าผมอย่างแรงจนผมหน้าชาไปทั้งแถบ แต่มันก็ไม่เท่ากับความรู้สึกในใจผมตอนนี้หรอก... คำพูดของเขาทำร้ายหัวใจผม ยิ่งกว่าความเจ็บปวดที่ผิวแก้มเป็นร้อยเท่า!
“สนุกมากใช่ไหม! ปั่นหัวคนอื่นเขาน่ะ เห็นฉันโง่มากใช่ไหมที่วิ่งเต้นตามแผนการของนายแบบนี้!”
“ไม่ใช่นะครับ ผมไม่เคยคิดแบบนั้น...” อยากจะอธิบายแต่เขากลับไม่ยอมรับฟัง ผมไม่เคยคิดกับเขาเล่นๆแบบนั้นเลย มันไม่ได้สนุกหรอกกับไอ้วิธีการแบบนั้น เขาสะบัดตัวออกจากผมเมื่อผมเผลอตัวคลายวงแขนออก แล้วว่ายหนีขึ้นฝั่ง
ในตอนนั้นผมรู้สึกว่างเปล่า... เหมือนเขาได้หนีไปจากผมอีกแล้ว โอกาสของผมกำลังจะหมดไป และผมคงไม่สามารถสร้างโอกาสแบบนี้ได้อีกต่อไป เมื่อคิดได้ดังนั้น ผมก็รีบไล่ตามเขาไปทันที
ผมคว้าตัวเขาไว้ได้อีกครั้ง พร้อมกับจิตใจที่เด็ดเดี่ยวขึ้น!
มอบจูบให้เขาใต้ผิวน้ำอย่างหนักหน่วงยาวนาน หวังให้เขาหยุดต่อต้านขัดขืนผมเสียที เมื่อผมประคองเขาขึ้นจากน้ำก็เป็นเวลาที่ผมได้สมใจ ความพยศของเขาได้หมดลงเพราะอาการเหนื่อยหอบ ผมกอดกระชับเขาไว้แนบแน่น ไม่อยากให้เขาหนีออกจากอ้อมแขนผมได้อีก
ร่างกายของผมเกิดปฏิกิริยาขึ้นเมื่อเนื้อตัวขาวผ่องของเขาเห็นได้ชัดจากเสื้อเชิ้ตที่เปียกชุ่ม อยากจะสัมผัสลูบไล้แนบชิดให้มากกว่านี้ ผมกอดกระชับตัวคุณกายอย่างแนบแน่น บดเบียดความเป็นชายที่กำลังตื่นตัวเข้ากับต้นขาของเขา มือสอดแทรกผ่านเสื้อผ้าเข้าไปสัมผัสเนื้อตัวของเขาอย่างย่ามใจ
“อ้ะ! หยะ...หยุดนะ เดี๋ยวมีใครมาเห็น... อื๊อ...” ประกบปากจูบเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้เปลี่ยนเป็นจูบที่อ่อนหวานทว่าเรียกร้อง เมื่อเห็นเขาตอบสนองกับจูบของผม ผมก็ยิ่งได้ใจ มืออีกข้างจึงล้วงเข้าไปในกางเกงของเขา ปลุกเร้าน้องชายคุณกายให้ตื่นตัวขึ้น
“น่ะ...นี่ หยุด... หยุดนะ... อย่าทำแบบนี้ ไม่ใช่ที่นี่...”
“ไม่ใช่ที่นี่ แต่เป็นที่อื่นได้ใช่ไหมครับ งั้นคุณพาผมไปห้องคุณสิ” ผมกระซิบบอกเขา แสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของแผนการผมเหมือนกัน
“ไม่มีทาง” เขาปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“งั้นก็ทำมันตรงนี้แหละ! ได้ประสบการณ์ดีเหมือนกันเนอะ” ผมเปิดฉากรุกหนักยิ่งขึ้น คาดคิดว่าเขาคงไม่ยอมให้ทุกอย่างดำเนินไปแบบนี้หรอก อีกไม่นานคุณกายก็ต้องยอมจำนน
“นี่จะบ้าเหรอ! หยุดนะ! อะอื้อ...” เขาพยายามเบี่ยงตัวออก แต่ผมกลับรั้งเอวเขาเอาไว้แน่น บดเบียดความเป็นชายของผมกับเขาเสียดสีกันไปมา ใบหน้าของคุณกายแดงระเรื่อ ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ในกายผมมากยิ่งขึ้น ดูเหมือนร่างกายของเขาจะเป็นใจให้กับสัมผัสของผมเหลือเกิน
ผมปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกจนหมด ริมฝีปากไล้เล็มเลียที่หน้าอกคุณกายจนเขาแอ่นตัวตาม
ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินไปมาจากเบื้องนอก ผมกระหนิ่มยิ้มในใจ คุณกายคงไม่อยากให้ใครเดินมาเห็นเขาในสภาพนี้หรอก ผมรู้ดี อีกไม่นาน เมื่อไม่มีหนทางที่ดีกว่านี้ ยังไงเขาก็ต้องยอมเป็นเหยื่อในกับดักของผมอยู่ดี และในที่สุดสิ่งที่ผมปรารถนาก็สมดั่งใจ
“…ก็ได้ ฉันยอมแล้ว”
“ว่าอะไร...นะครับที่รัก...” ผมถามย้ำ จงใจกลั่นแกล้งเขา
“ก็...ก็ได้ ไปที่ห้องฉันก็ได้ ไม่ใช่ที่นี่นะ ขอร้อง...” ชายหนุ่มระล่ำระลักบอก ก้มหน้างุดหลบสายตาผม จนผมต้องยิ้มขำ
“ตกลงครับ” กระชับกอดเขาแน่น ก้มลงจูบหนักๆที่ริมฝีปากแดงๆนั่น ก่อนจะพาร่างที่อ่อนปวกเปียกของเขาขึ้นจากน้ำ
===============================================================
-
:m25: :m25: ชอบฉากในน้ำอ่ะ เผลอจิ้นไปไกลเลย
แต่ก็มาเจอพอนนี่ตัดเรื่องซะงั้นไม่ยอมนะ :serius2:
-
อือ อยากบอกว่ารอฉากในห้องนอน มานานแล้ว อะก๊าบ ได้โปรดเถอะ :sad2: :sad2:
-
ตัดจบตอนลำบากจริงๆ :m29:
ตอนสำคัญเอาไว้ตอนหน้าละกันเนอะ :m1:
พรุ่งนี้มาต่อฉากในห้องน้ำให้ :m30:
ฉากบนเตียงยังมะมี :o8:
:bye2:
=======================================================
คุณกายพาผมมาที่ลิฟต์ด้วยอาการหนาวสั่น ผมมองตามแผ่นหลังที่สั่นไหวนั่นอย่างนึกสงสาร ทุกอย่างเป็นเพราะการกระทำของผม แต่ผมไม่นึกเสียใจหรอก ต่อจากนี้แหละ ผมจะพยายามพิสูจน์ใจของผมให้คุณกายได้รับรู้ จะทำให้เกาะกำบังหัวใจของเขาพังทลายลงให้ได้
คิดอะไรเพลินๆอยู่ครู่เดียว ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นคุณกายเข้าไปในลิฟต์แล้วรีบกดปิดรัว โชคดีที่ผมเอามือยันประตูลิฟต์ไว้ทันก่อนที่มันจะปิด รีบแทรกตัวเข้าไป มองคุณกายอย่างคาดโทษ นี่เค้ากะจะหนีผมทุกวีถีทางเลยใช่ไหม! ผมกระชากตัวเขามาชิดอก กระซิบเสียงรอดไรฟัน
“แสบนักนะคุณ เผลอเป็นไม่ได้เลย” เขาได้แต่มองผมตาขวางเหมือนกับจะด่าทอผมทางสายตา ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากเขาเลยสักคำ
ลิฟต์มาหยุดอยู่ที่ชั้นบนสุด ที่เป็นชั้นที่พักของเขา ผมรู้สึกดีใจมาก ในที่สุดแผนการพาโจรขึ้นบ้านของผมก็เป็นอันสำเร็จลุล่วงแล้ว! ผมแทบจะอุ้มเขาออกจากตัวลิฟต์ เพราะชายหนุ่มยืนขาแข็งขัดขืน แต่ผมก็ลากเขามาที่หน้าประตูห้องจนได้ นึกขำเขาในใจ จนป่านนี้แล้ว เขายังจะขัดขืนผมอีก ช่างเป็นคนที่ปราบยากจริงๆ เห็นที่ผมคงคลาดสายตาจากเขาไม่ได้อีกต่อไป
“เปิดห้องสิครับ ไม่หนาวหรือไง”
เห็นเขายืนละล้าละลัง ไม่ยอมเปิดประตูเสียที ผมแทบจะหลุดขำออกมา ดูเหมือนว่าเขาพยายามที่จะถ่วงเวลาให้ถึงที่สุด ทั้งๆที่ตัวเองหนาวสั่นจนแทบทนไม่ไหว แต่ก็ยังฝืนอดทน มันเป็นภาพที่น่าตลกจริงๆสำหรับผม
“เร็วสิครับ หรือจะให้ผมเพิ่มความอบอุ่นให้คุณมันตรงนี้เลย กล้องวงจรป่งวงจรปิดไม่ต้องสนมันล่ะ!” ผมแกล้งแหย่เขาต่อ ดูเหมือนคำขู่ของผมจะได้ผลแฮะ เพราะเห็นเขารีบเปิดประตูให้ผมเป็นการใหญ่ หึหึ
พอเข้าห้องได้ปุ๊บ เขาก็วิ่งหนีผมอีก สงสัยต้องการจะขังตัวเองไว้ในห้องใดห้องหนึ่งล่ะมั้ง ผมล่ะเหนื่อยใจกับเขาจริงๆ ป่านนี้แล้ว ยังจะหนีผมไปไหนได้อีก เขาไม่เหนื่อยบ้างรึไง
ผมคว้าเอวเขาไว้ได้ทัน แต่คุณกายทั้งดิ้นทั้งพยายามแกะมือผมออกไม่หยุด
“ถึงขนาดนี้คุณยังจะคิดหนีผมอีกเหรอ? ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง...” ผมถามเขา แต่เขาก็ยังคงดิ้นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผมจึงตัดสินใจอุ้มชายหนุ่มขึ้นฟาดบ่าไว้ ดูซิแบบนี้จะดิ้นไปไหนได้อีก แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุดดิ้นอย่างที่ผมคิด แถมยังร้องแหกปากอีกตังหาก
“ปล่อยนะ! นายจะทำอะไรฉัน!” เขาร้องอย่างกับว่าผมเป็นฆาตกรแน่ะ คงคิดว่าผมจะฆ่าเขาหมกคอนโดละมั้ง เฮอะ! ความอดทนของผมสิ้นสุดลง เผลอตวาดใส่เขาออกไป
“นี่เลิกดิ้นได้แล้ว! ผมแค่จะพาคุณไปอาบน้ำ เกิดไข้คุณกลับขึ้นมาจะทำยังไง เพิ่งจะหายเองแท้ๆ อย่าฤทธิ์มาก!”
ได้ผลแฮะ สิ้นเสียงของผม คุณกายก็เลิกดิ้นเลิกโวยวายทันที เห็นทีไม้อ่อนคงใช้กับเขาไม่ได้ผล คงต้องใช้ไม้แข็งแบบนี้แหละ คนดื้อๆอย่างเขาจะได้สิ้นฤทธิ์เสียที
_______________จบตอน_______________
==============================================================
-
ไม่มาต่อไวๆมีเคืองแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
มาดันห้ายพอนนี่
เด๋วป๋มอ่านต่อน้าา :m23:
-
รอตอนหน้าด้วยใจจดจ่อ :m1:
อย่าทำให้พี่รอเก้อนะ :mc3:
-
...มาร่วมเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนครับ สนุก ๆ มาก ๆ ๆ เลยครับ
รอต่อนะครับผม ขอบคุณคร้าบบบบ...
...สวัสดีปีใหม่ ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง มีความสุขและโชคดีตลอดปีนะคร้าบบบ...
...วันที่กายจะเข้าใจตัวเอง กลัวจะเป็นวันที่นิคน้อยใจหนีหายไปจากกายแล้วน่ะสิ เฮ้อ สู้ ๆ นะนิคเอ้ยยยย...
-
กรุณามาต่อด่วน :oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
-
o13สุดยอด o13
-
กายใจอ่อนซะทีเต๊อะ :oni3:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับคุณกายนี่ตื้อจริงๆๆ
แบบนี้ต้องเจออย่างพี่นิคละครับอิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
:m4: ที่มาต่อ...แม้ว่าจะยังไม่เดินเรื่องเพิ่มก็เถอะ...
แม้ว่าคน comment กำลัง :m15: ก็ตามมมมม
-
:sad2: :sad2: :sad2:
ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:serius2: :serius2:
-
ยิ่งดิ้นยิ่งเสียว อิอิ
:m25: :m25: :m25:
-
รีบๆมาต่อเน้อ :m12:
ยิ่งดิ้นยิ่งได้ใจ อิอิ :m1:
จะเกิดอารายขึ้นในห้องน้ำหว่า :m25: ไม่อยากจะจิ้น :m30:
-
สุดยอด เลยครับบบบบ
มานอนรอ รอ คนแต่ง
ขอบคุณมากมายยยยย o13 o13 o13
-
จะมารอจิ้มตูดพอนนี่ ก็ไม่มาซักที :a11:
เลยมา :a12: รอน้องดีกว่า
มาเมื่อไหร่ปลุกด้วยนะ :oni1:
-
:m21:
-
:mc4: :mc4: มารอคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
:a11: มารอ ๆ
-
:m1: แอบชอบคุณกายมานานแล้ว เมือไรจะลงตัวซักที่นะ :เฮ้อ: คนเขียน กรุณาอย่าทำร้ายจิตรใจคนอ่านเลยมาลงซักที่เถอะนะ :โหลๆ:
-
ตกกาใจ :o
ตอนแรกหาเรื่องตัวเองมะเจอ ที่แท้ตกไปอยู่หน้า2 :m29:
วันนี้มาอัพแล้ววว อิอิ
หวังว่าคงชอบตอนนี้นะ :m4:
============================================================
Chapter : 17 รุกสักนิด หวังพิชิตใจ
หลังจากที่ผมสามารถทำให้คุณกายเลิกขัดขืนผมได้ ผมก็อุ้มเขาเข้ามาในห้องน้ำ แล้ววางร่างของเขาลง ชายหนุ่มยังคงนิ่งเงียบ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ในใจ หรือเขาจะโกรธที่ผมไปตวาดใส่เขา?
“หนาวไหมครับ?” ผมถาม พลางเดินไปเปิดวาวน้ำอุ่นที่อ่างอาบน้ำ แล้วรอให้น้ำเต็มอ่าง
เดินกลับมาหาคุณกายที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แล้วลงมือถอดเสื้อผ้าที่เปียกแฉะออกจากตัวเขา น่าแปลกที่คุณกายกลับไม่ขัดขืนการกระทำของผมอย่างที่คาดคิด เขายืนหลับตานิ่ง ใบหน้าซีดขาวจนผมนึกหวาดหวั่น ผมรีบถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกาย จากนั้นจึงสวมกอดตัวเขาไว้ในอ้อมกอดแน่น
“ตัวคุณร้อนขึ้นนะครับ สงสัยจะมีไข้... เดี๋ยวผมมานะ ยืนรอผมตรงนี้ก่อน” ผมผละออกจากตัวเขา เดินออกจากห้องน้ำไปยังห้องนอน ค้นหาผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าของเขา
กลับเข้ามาในห้องน้ำ ก็ยังเห็นคุณกายยืนอยู่ที่เดิมตามที่ผมบอก เขายังคงยืนหลับตาอยู่เหมือนเดิม...
“คุณโอเคไหม?” ผมถามอย่างเป็นห่วง เอาผ้าขนหนูที่นำมา เช็ดผมที่เปียกให้เขาเบาๆ
“อืม...” ชายหนุ่มตอบเสียงเบาในลำคอ
“งั้นรีบอาบน้ำกันดีกว่าครับ จะได้ทานยาแล้วพักผ่อน” สรุปเองเสร็จสรรพ ช้อนตัวเขาอุ้มขึ้น แล้วพาลงอ่างอาบน้ำด้วยกัน
“ฉันอาบเองได้...”คุณกายบอกเสียงแผ่ว เมื่อผมเอามือละเลงครีมอาบน้ำทั่วเนื้อตัวของเขา
“ผมอาบให้น่า คุณอยู่เฉยๆเหอะ” ผมยืนยันแกมบังคับ เห็นเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ จากนั้นก็ไม่ขัดผมอีก ยอมอยู่นิ่งๆให้ผมอาบน้ำให้แต่โดยดี
เราทั้งคู่อาบน้ำเสร็จ โดยที่ไม่มีอะไรเกินเลยเกิดขึ้น ความจริงผมต้องใช้ความพยายามข่มใจอย่างมากเลยล่ะ ที่จะไม่ทำอะไรชายหนุ่มไปมากกว่าการอาบน้ำ ผมไม่อยากให้เขาคิดว่าผมเป็นคนฉวยโอกาส เอาเปรียบเขาตอนไม่มีทางสู้
ผมคิดว่าอดทนแค่นี้เป็นเรื่องเล็กน้อย โอกาสข้างหน้ายังคงมีอยู่ อยากให้เขาไว้ใจผมมากกว่านี้ ผมต้องการแสดงให้คุณกายเห็นถึงความจริงใจของผม และหวังว่าสักวันเขาคงหวั่นไหวใจบ้าง
“ยาอยู่ไหนครับ คุณได้ทานตามที่หมอสั่งหรือเปล่า?” ผมถามขึ้นเมื่อแต่งตัวให้เขาและพามานอนที่เตียงเรียบร้อย
“ไม่ต้องยุ่ง มันเรื่องของฉัน...” แน่ะ ยังไม่เลิกอีก เมื่อไหร่กันนะ ที่เขาจะยอมพูดจาดีๆกับผมบ้าง
“คุณกายครับ! เลิกทำตัวเป็นเด็กๆสักที ยามันต้องทานให้ครบตามกำหนด ไม่งั้นเมื่อไหร่มันจะหาย คุณอย่ามาดื้อกับผมเรื่องนี้นะ! ” ผมพูดเสียงดุ คุณกายมองผมตาค้าง นัยน์ตาเริ่มแดงมีน้ำใสๆคลอหน่วย ใจผมแฟบลงเรื่อยๆ นี่ผมกำลังทำเขาร้องไห้เหรอเนี่ย! ดูเหมือนว่าเวลานี้ จะเป็นช่วงเวลาที่เขาอ่อนแอที่สุด
“อยู่ในลิ้นชัก...” เขาชี้ไปที่ลิ้นชักโต๊ะหัวเตียง “แค่กินยาก็จบใช่ไหม... เลิกจุ้นจ้าน...สักที” เหมือนเขาพยายามสร้างความเข้มแข็งขึ้น ทั้งๆที่น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ
ผมมองหน้าคุณกายนิ่งถอนหายใจเบาๆก่อนจะลุกออกไปรินน้ำพร้อมจัดยามาให้เขากิน
“ดื่มน้ำเยอะๆนะครับ ดีต่อร่างกาย” คะยั้นคะยอให้เขาดื่มน้ำที่ผมรินให้หมดแก้ว
“ทีหลังอย่าดื้อโดยไร้เหตุผลแบบนี้นะครับ คุณไม่นึกถึงผม ก็ให้นึกถึงตัวคุณบ้าง” ผมรับแก้วไปวาง แล้วดึงตัวชายหนุ่มมากอดไว้หลวมๆ เขาไม่ได้โต้ตอบอะไร ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ...
ผมตระกองกอดลูบหลังเขาเบาๆอยู่นาน จนกระทั่งลมหายใจของคุณกายแผ่วเบาลงและสม่ำเสมอ ผมจึงค่อยๆคลายอ้อมกอด จัดท่าให้เขานอนลงบนเตียงแล้วห่มผ้าห่มให้จนถึงคอ
ไม่รู้นานเท่าไรแล้วที่ผมนั่งมองคนที่ผมรักนอนหลับอยู่อย่างนี้ ใบหน้าของเขายามหลับเหมือนกับเด็กน้อยที่ไร้พิษสง ผิดแผกกับตอนยามตื่นโดยสิ้นเชิง
จะมีเวลาแห่งนิรันดร์ไหม ที่ผมจะได้อยู่เคียงข้างเขาแบบนี้...
ผมถอนหายใจยาว ไม่อยากจะคิดอะไรให้มากความ แต่คงห้ามความคิดนั้นไม่ได้ แม้ภายนอกผมจะดูมั่นอกมั่นใจหนักหนา แต่ลึกๆในใจแล้ว... เกิดความหวั่นไหวและความกลัวอยู่ตลอดเวลา
ถึงจะขัดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงจะต้องการอยากครอบครองมากแค่ไหนก็ต้องอดทน ในเมื่อใจผมเองเป็นสิ่งกำหนดให้รักเขา ใจของเขาก็เป็นสิ่งกำหนดความรักของเขาเช่นกัน
ทำได้แค่เพียงเรียกร้องการตอบรับ ทำได้แค่เพียงมอบความรู้สึกดีๆให้แก่เขา แต่มันก็คือ ความสุขใจเล็กๆสำหรับผม ขอแค่เพียงได้อยู่ตรงนี้...
ผมล้มตัวนอนเคียงข้างเขาแล้วโอบกอดตัวชายหนุ่มไว้ตามใจปรารถนา ความอบอุ่นจากตัวเขาที่แผ่ซ่านสู่ตัวผม เป็นความรู้สึกที่ยืนยันว่าเราไม่ห่างไกลกัน
อยากจะขอให้คืนนี้เป็นคืนที่ยาวนาน...
===========================================================
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยสมองมึนอื้อ แต่มันไม่ได้เป็นเพราะร่างกายผมหรอก แต่เป็นเพราะเรื่องราวเมื่อวานที่ประดังประเดสู่ตัวผม จนตั้งหลักแทบไม่ทันต่างหาก ผมคิดไม่ออกว่าในเวลานี้ผมควรจะทำอะไรก่อนเป็นอันดับแรกเสียด้วยซ้ำ
แล้วนี่ไอ้หนุ่มฝรั่งนั่นไปไหนแล้วล่ะ?
กวาดสายตามองทั่วห้องนอนก็ไม่พบเห็น เดินไปดูในห้องน้ำก็ไม่มี ผมเริ่มใจชื้นขึ้น หรือไอ้บ้านั่นจะมีสามัญสำนึกยอมจากไปแต่โดยดี! ผมลอบตั้งความหวังพลางเดินออกไปดูข้างนอกบ้าง เป็นการพิสูจน์ยืนยันอีกที
แต่เมื่อผมเปิดประตูห้องนอนออกมา ความคาดหวังของผมก็มลายหายไปในอากาศทันที กลิ่นหอมฉุยของอาหารช่วยเรียกน้ำย่อยให้ตัวผมได้บ้าง แต่ถ้าจะให้ดี ผมก็ไม่อยากที่จะให้หมอนั่นมาทำอาหารในห้องผมตอนนี้เลย ยอมทนหิวเสียยังดีกว่า
ผมเดินเข้าไปในครัวด้วยอาการเซ็งๆ คิดว่ายังไงวันนี้ผมก็ต้องพูดให้เด็ดขาด! ไล่ไอ้เฮงซวยนี่ออกไปจากห้องผมให้ได้!
ยืนพิงกรอบประตูครัว เฝ้ามองอากาบกิริยาแสนวุ่นวายของพ่อครัวที่ไม่เคยต้อนรับอย่างเงียบๆ ผ้ากันเปื้อนสีเทาของผมที่เรโอมักจะใช้ ถูกเจ้าบ้านี่นำมาใช้แทน ตระหลิวที่ถูกถืออยู่ในมือแทบจะตลอดเวลา หน้ามันย่องจากควันอาหาร ภาพทั้งหมดนี้ช่างดูขัดกับชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาดีกรีนายแบบที่เคยพบเห็นเสียเหลือเกิน
แต่ทำไมผมถึงได้รู้สึกว่า สิ่งที่เห็นเป็นสิ่งที่น่ามองกันล่ะ?
ผมรีบสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนั่นออกไปทันที! เป็นเวลาเดียวกับที่หนุ่มฝรั่งหันมาเห็นผมเข้าพอดี
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอครับ” เขาร้องทักอย่างยิ้มแย้ม แล้วเดินเข้ามาหาผม
“มารับจูบอรุณสวัสดิ์จากผมหน่อย” บอกพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ผมจึงรีบเดินเบี่ยงหลบอย่างว่องไว แต่เขาดันคว้าเอวผมไว้ได้เสียก่อน
“จะหนีไปไหนครับที่รัก หึหึ”
“ไปไกลๆเลย ปล่อยสิว๊ะ! ออกไปนะ!” ผมพยายามเบี่ยงหน้าหลบจูบของเขาอย่างสุดความสามารถ ทำให้ริมฝีปากของหนุ่มฝรั่งเฉียดที่แก้มผมไปมา ได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างสมใจ ผิดกับใจของผมที่มันเต้นแรงด้วยความโมโห(?)
“หยุดนะ! ไอ้บ้า... อุ๊บ! อื้ออ อืม...” ในที่สุดเขาก็ใช้มือจับใบหน้าของผมเข้ามาจูบจนได้
เขาจูบผมอยู่นาน จนผมได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่มันจะสิ้นสุดเสียที เขาจูบเก่งมาก ลิ้นของเขาชอนไชไปทุกตารางนิ้วในโพรงปากของผมอย่างช่ำชอง จนผมที่เป็นผู้ชาย เกือบลืมตัวเคลิบเคลิ้มตาม ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะ ว่าผมก็เผลอรู้สึกดีเหมือนกัน แต่มันก็เป็นเพราะปฏิกิริยาทางร่างกายเท่านั้นแหละ! ไม่ได้เกี่ยวกับความชอบเลยสักนิด!
ทุกอย่างสิ้นสุดลง เมื่อจมูกได้กลิ่นเหม็นไหม้โชยมาจากกระทะบนเตาแก๊ส เขารีบผละออกจากตัวผมอย่างรวดเร็ว วิ่งหน้าตั้งไปปิดเตาเป็นที่วุ่นวาย
“ว๊ากๆๆ ไข่ไหม้ๆ” เขาร้องโวยวาย ผมจึงเดินเข้าไปดู ปรากฏว่าไข่เจียวในกระทะ ไหม้เกรียมไปด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านยังคงเหลืองนวลสวย
“เฮอะ! สมน้ำหน้า เมนูนี้นายกินไปคนเดียวเหอะ!” ว่าจบ ผมก็รีบเดินออกไปจากครัวทันที ไม่อยากอยู่ใกล้ๆเขาต่อไป เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย
ผมเดินกลับมาในห้องนอน ถอดเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เนื่องจากมันถึงเวลาที่ผมจะแต่งตัวออกไปทำงานได้แล้ว
อาบน้ำเสร็จ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังจากเบื้องนอก ไม่รู้ว่ามันดังอยู่นานเท่าไหร่ แต่คาดว่าคนที่โทรมาหาผมน่าจะเป็นไอ้เจ้าเรโอ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ผมรีบนุ่งผ้าเช็ดตัวลวกๆ เปิดประตูออกไปจากห้องน้ำ ด้วยความเคยชิน ลืมไปสนิทเลยว่า ในเวลานี้ไม่ได้มีแค่ตัวผมคนเดียวที่อยู่ที่นี่ !
=======================================================
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :m1:
-
เมื่อไรคุณกายจะเลิกดื้อซะทีคะเนี่ย หุหุ :เฮ้อ:
-
อิอิ ยังตั้งแง่ไม่เลิกจิงๆ แต่นึกภาพผู้ชายตัวโตๆตอนทำครัวคงน่ารักพิกลเนอะ อิอิ
-
คุณกายไม่รองเปิดใจตัวเองดูหน่อยหรือ อาจจะดีก็ได้น่า :m1:
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว :m4:
อย่างกายเนี่ยเรียกปากแข็งใจอ่อนหรือเปล่า :m1:
-
สู้เขานิค :oni2: :oni2: :oni2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น่ารักจังเลยยยย พี่นิค...เอาใจช่วยอยู่น๊า... :m1:
กายเนี่ยก็ดื้อออออจริง ๆ เล๊ยยยย สงสารพี่นิคมั่งจิ
รอต่อไปคร๊าบบบบบบบ
:m4:
-
:o8: ในที่สุด กาย ก็เริ่มหวั่นไหว อิอิ ลุ้นต่อไป
-
พอนนี่!!!!!!!!!!!!!!
เค้าอุตส่ามาเม้นตอนตี 4 นะจ๊ะ
ถ้าไม่มาต่อ หึหึ รู้นะว่าต้องโดนอาราย :เตะ1:
จุฟจุฟ อิอิ :m1: :m1:
-
:m4:มาต่อเร็วๆน้าคร๊าบชอบมากมาย
-
ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะครับคุณแต่ไงพระเอกเราปราบเด็กหดื้อได้อยู่แล้ว(ช้าไปสักนิดก็เถอะ) :m20:
-
ไม่ระวังแบบนี้ เขาถือว่ายั่ว ต้องรับผิดชอบ
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
:m30: คุณกายเธอไม่ได้ยั่วเธอกะให้เอาเลยอะ มามะนิดจ้ากายรออยู่ :o8:
-
มาเม้นให้ก่อน
สอบเสร็จค่อยอัพก้อได้นะ
ไม่รีบอ่านเว่ยยยย
5555+
คิดถึงคนแต่งคับ
-
:impress: :impress: :impress:
พี่นิคอย่าพึ่งท้อนะครับผม
เป็นกำลังใจให้ครับผม
สู้ต่อไปครับพี่นิค ขนาดหินยังกร่อนได้เมื่อเจอน้ำหยดทุกวัน
อิอิ แล้วพี่กายก็ยอมใจอ่อนได้แล้วนะครับ
ผมสงสารพี่นิคอะ
:impress: :impress: :impress:
-
รอนะครับ
-
...สมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคน...
กายเริ่มใจอ่อนแล้วใช่ป่ะ อิอิ
-
:m13:
-
ม่ะด้ายอ่านตั้งนาน เรื่องไปไกลเรยอ้ะพอนนี่ :sad2:
กายๆๆๆๆๆๆ อย่างนั้นแหละ ดีๆๆๆ :m4:
ปล. วิ่งหนีคนเชียร์พี่นิคไปแร้น :oni1:
-
ไม่มีอะไรมาเชียร์คนแต่ง :ped149: :เชิป2:
แล้วรีบๆมาลง :oni3:
-
คนเขียนหลักสบายไปเลยนะ ตื่นๆ :mc1:
-
มาให้กำลังใจพอนนี่ :m1: :m1: รีบมาอัพนะ :m4: :m4:
-
:impress: :impress: :impress:
ยังรออยู่นะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
:dont2:คนเขียนไปไหนอะ มาเขียนต่อเถอะไปโปรด :call:
-
มาแจ้งว่า อยู่ในช่วงเตรียมสอบค่ะ
จึงไม่มีเวลามาต่อให้ ต้องขอโทษด้วย
ประมาณสักปลายเดือนมีนาคม(หลังสอบ) จะมาต่อเรื่องตามปกติ
รอกันหน่อยน๊า :m1:
:oni1: :oni1:
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:oni1: :oni1:นึกว่าน้องจะเข้ามาต่อ ดีใจอ่ะ
แต่ :a2:เพื่อการสอบของน้อง
พี่รอได้ฉะเมอนะ o7
พอนนี่สู้ๆ :a1: :a1: :a1:
-
:เฮ้อ:เข้าจายนะ ขอให้สอบได้นะ เปนกำลังจายให้ o15
-
:o เอ๊ ชื่อเรื่องนี้มันคุ้นๆ
:m30: เอ๊ ชื่อคนแต่งดูคุ้นๆ
:mc4: :mc4: กีสสส ทีว่าลงบอร์ดนี่คือบอร์ดนี้เองหรอค๊าาา พี่สาวจ๋า
อิอิ เค้าเพิ่งมาบอร์ดนี้แหละ ก็นะ คนไม่เค๊ยไม่เคย
คิดถึงนะค๊า จุ๊บบ :m1: :m1:
-
:impress: :impress: :impress:
รับทราบครับผม
ขอให้สอบผ่านนะครับผม
แล้วผมจะรอนะครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
สอบเสดแล้วมาต่อด้วยนะคับ
ม่ายเครียด
เพราะต้องสอบเหมือนกัน 555+
-
:c2:
-
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
พอนเน่.....อิอิ :a2:
-
:a2: :a1:
พอนนี่เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
กว่าจะตามอ่านทัน :m29: :m29: :m29: เหนื่อย
ขอให้สอบได้เกรดดีๆๆๆๆๆๆๆ นะครับ
เป็นกำลังใจให้
-
สู้ๆนะพอนนี่ สอบแอดน่ะ
เปนกะลังจัยให้นะ
ปล. ช่วงนี้คงไม่ได้เจอกันเรยล่ะ ผมก้อจาสอบแร้ว :sad2:
-
o4
-
มารอด้วยคนจ้า :m1: อ่านแล้วอึดอัดหัวใจเหลือเกินเมื่อไหร่กายจะใจอ่อนน๊า :เฮ้อ:
สงสารนิคเหลือเกิน สู้ต่อไปนิคคคคคคค o7 :sad2:
-
ตามอ่านทันแล้ว
อยากบอกว่าเห็นด้วยกับรีฯบน
เป็นกำลังใจให้นะครับ
-
พอนนนเนนนนนนนน่
อิอิ
พี่มาหาแล้ว...
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
-
:เฮ้อ: :m1:รออยู่นะคะ สู้ ๆ :m12: :m12:
-
ผมก้ปเปงกำลังใจให้อีกคนคับ
-
:a9:
สอบเสร็จแล้วเจอกัน
รอต่อไป
:แปลงร่าง3:
-
มารอจ้า ข้อให้สอบได้คะแนนดีๆน้า o13 o13 o13
-
นิก&กายกับมาแล้วววว อิอิ :a1:
แต่ตอนนี้ยังลงให้ถี่ๆไม่ได้ คอมฯโดนไวรัสยังแก้ไม่เสร็จเลย :sad2:
ขอบคุณค่ะที่ยังรอคอยกัน :L2:
==========================================
ผมเดินกลับมาในห้องนอน ถอดเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เนื่องจากมันถึงเวลาที่ผมจะแต่งตัวออกไปทำงานได้แล้ว
อาบน้ำเสร็จ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังจากเบื้องนอก ไม่รู้ว่ามันดังอยู่นานเท่าไหร่ แต่คาดว่าคนที่โทรมาหาผมน่าจะเป็นไอ้เจ้าเรโอ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ผมรีบนุ่งผ้าเช็ดตัวลวกๆ เปิดประตูออกไปจากห้องน้ำ ด้วยความเคยชิน ลืมไปสนิทเลยว่า ในเวลานี้ไม่ได้มีแค่ตัวผมคนเดียวที่อยู่ที่นี่ !
“ออกมาแบบนี้ คิดจะยั่วผมเหรอครับ?” เสียงทุ้มดังขึ้นจากหน้าประตูห้องนอน
ใจผมหายวาบ นึกกล่นด่าตนเองในใจ ลืมไปเลยว่ามีหมอนี่อยู่ด้วย!
“น่ะ...นายเข้ามาทำไม!”
“ผมแค่จะมาตามคุณไปทานอาหารเช้า” หนุ่มฝรั่งมองสำรวจตัวผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่ ผ้าเช็ดตัวสีขาวที่ปิดบังอะไรๆอย่างหมิ่นเหม่จวนจะหลุด
เห็นเขาแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ ความร้อนพุ่งแล่นวาบทั่วใบหน้าผม พร้อมกับความกระดากเมื่อพอจะเดาได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สองมือผมจึงรีบตระคลุบผ้าขนหนูไว้แน่นแล้วหันหลังให้
“ออกไปได้แล้ว! ฉันจะแต่งตัว”
“ หึหึ ไม่เห็นต้องอายเลย... ผมกับคุณก็เห็นกันมาถึงไหนต่อไหนกันแล้วนี่ ” หนุ่มฝรั่งเดินเข้ามาโอบกอดผมจากข้างหลัง แล้วก้มลงไล้จมูกดอมดมไปทั่วลานไหล่ของผม มันทำให้ผมรู้สึกวาบหวิวในกาย
“ย่ะ...หยุดนะ” ผมเริ่มหายใจติดขัดขึ้น เมื่อเขาไล้จมูกและปากขึ้นไปตามลำคอ ลิ้นร้อนตวัดเลียใบหู สร้างความรู้สึกของผมให้ก่อตัวขึ้น
“หอมจัง... อืมม์”
มือแกร่งจับตัวผมให้หมุนเข้าหา ปากร้อนประกบกับริมฝีปากของผมโดยไม่เสียจังหวะ ลิ้นชุ่มเกี่ยวกระวัดดุนดันยอกล้อกับลิ้นผมอย่างมีชั้นเชิง ขาผมเหมือนจะหมดแรงเอาดื้อๆ มือไม้อ่อนแรง รีบคว้าลำคอของชายหนุ่มไว้เป็นที่ยึดเกาะ
พรึ่บ!
ผมสะดุ้งโหยง ความเย็นจากแอร์คอนดิชั่นแล่นวูบทั่วผิวกาย ทำให้รู้สึกได้ว่าบัดนี้ร่างกายของผมปราศจากสิ่งปกคลุมใดๆ
ผมตกหลุมพรางของหมอนี่อีกแล้ว...
“หึหึ... ผ้าหลุดแล้วนะครับ” เขาหัวเราะในลำคอบอกเสียงขบขัน หลังจากที่ถอนจูบออก หันมาซุกไซร้ลำคอผมต่อ
“อะ...ไอ้บ้า!” ผมออกแรงผลักร่างชายหนุ่มออกจากตัว
“อะไรกัน คุณปล่อยมือเองนะ จะโชว์ผมก็บอกมาเหอะ” นัยน์ตาสีมรกตมีแววขบขันเต้นระริก แต่ผมอยากจะเต้นด้วยความเจ็บใจและอับอายมากกว่า!
ผมนิ่งเงียบถลึงตามองหมอนั่นอย่างโกรธเคือง
จุ๊บ! เขาโน้มหน้ามาจุ๊บปากผมเบาๆแล้วยิ้มบาง
“ไม่เห็นต้องทำหน้าดุขนาดนั้นเลยน่า รีบแต่งตัวสิครับก่อนผมเปลี่ยนใจ ผมรอทานข้าวกับคุณอยู่นะ”
ผมนิ่งอึ้ง มองตามแผ่นหลังร่างสูงที่เดินออกไปจากห้อง ไม่อยากจะเชื่อว่าหมอนั่นจะยอมเลิกราไปง่ายๆ เอ๋...แต่มันก็ดีสำหรับผมแล้วนี่! ผมถอนหายใจเบาๆ ด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก แล้วจึงหันมาจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย ขืนมัวแต่ลีลา เกิดหมอนั่นเปลี่ยนใจขึ้นมาจะทำไง? ยังไงก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อน จริงไหม?
...
อาหารบนโต๊ะดูน่ากินจนน่าเหลือเชื่อ ผมมองหน้าหนุ่มฝรั่งสลับกับชามข้ามต้มปลาตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
“อย่ามองหน้าผมอย่างนั้นสิ เห็นผมอย่างนี้ แต่ฝีมือทำกับข้าวพอตัวนา... อาหารไทยก็พอทำเป็นหลายอย่าง ” เขาบอกอย่างอวดๆ
“อืม ก็ดูเป็นอาหารดี แต่รสชาติอาจแย่ก็ได้” ผมตอบหน้าเฉย ทั้งๆน้ำย่อยในกระเพาะร่ำร้องอยากอาหารตรงหน้าเต็มทนแล้ว
“โธ่... ลองทานดูสิครับ แล้วบอกให้ผมชื่นใจหน่อยว่ามันอร่อย”
“ปกติฉันไม่กินอาหารเช้าหรอกนะ แต่จะกินก็ได้...” ผมบอกอย่างวางฟอร์ม ก่อนจะถือช้อนขึ้นมาตักกิน
เอ่อ... ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะว่ามันอร่อยจริงๆ ผมแกล้งทำหน้าเฉยๆ แล้วตักข้าวต้มกินอย่างต่อเนื่อง
“เป็นไงครับ อร่อยไหม!” หนุ่มฝรั่งยิ้มแป้น ลุ้นในคำตอบจากผม
“ก็งั้นๆ รสชาติเหมือนข้าวต้มดี” ผมตอบหน้าเป็น ใครจะไปชมมันล่ะ
เห็นเขาหน้าม่อยลง แล้วหันไปตักข้าวต้มในชามตนกินบ้าง ก่อนจะเงยหน้ามองผมยิ้มๆ
“ผมถือว่าเป็นคำชมละกัน หึหึ” แววตาเขาบ่งบอกว่ารู้ทันผม
ฮึ่ม! เมื่อไหร่ผมจะเอาชนะหมอนี่ได้สักทีเนี่ย!
“แล้วไข่เจียวไหม้ๆนั่นล่ะ?” ผมถาม
“ทิ้งไปแล้วครับ มันกินไม่ได้แล้วนี่”
“ดีเนอะ กินทิ้งกินขว้าง” ผมแขวะเบาๆให้เขาได้ยิน รู้สึกสะใจเล็กๆ
“ทิ้งน่ะดีแล้ว... ขืนกินเข้าไปได้เป็นมะเร็งกันพอดี” เขาบอกเสียงขรึม จนผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ได้แต่ทำหน้าเซ็ง มองหมอนั่นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะมองหน้าผม
จะมีความสุขอะไรกันนักกันหนาฟะ?!
“เดี๋ยวฉันจะออกไปทำงานแล้ว ส่วนนายก็รีบเก็บข้าวของออกไปจากห้องฉันซะ หวังว่าฉันกลับมาจะไม่เห็นหน้านายอีก”
ผมลุกออกจากโต๊ะเมื่อรับประทานอาหารเสร็จ คว้าเสื้อสูทและกระเป๋าเอกสารมาถือไว้ เตรียมตัวออกไปทำงาน
“เดี๋ยวครับคุณกาย” หมอนั่นเดินตามผมมาที่หน้าประตู
ผมจึงหันไปถามอย่างหงุดหงิด “อะไรอีก?!”
“เนคไทต์เบี้ยวครับ” มือใหญ่ขยับจัดแจงเนคไทต์ของผมให้เข้าที่ โดยมีผมคอยมองตามการกระทำนั้นอย่างแปลกใจ
จุ๊บ! “ไปดีมาดีนะครับที่รัก”
ฮึ่ม! โดนหมอนี่จูบทีเผลออีกแล้ว!! ผมได้แต่เข่นเคี้ยวเขี้ยวฟัน ใบหน้าร้อนฉ่า มองชายหนุ่มที่ส่งยิ้มกว้างมาให้อย่างเจ็บใจยิ่งนัก
ทำได้แค่เพียงระบายอารมณ์ด้วยการปิดประตูแรงๆใส่เท่านั้น
เช้านี้ผมโดนผู้ชายจูบไปกี่ครั้งแล้วนี่??!
ให้ตายเหอะชีวิตผม! o7
-
กายของเรา..ทำไมขี้หงุดหงิดจังเลย..นิดๆหน่อยๆเอง.....555+
โดนเค้าไล่ซึ่งหน้าแบบนี้.......แล้วจะทำยังไงละเนี่ย.......นิคสู้ๆๆๆ...... o7
-
อิอิ อย่าหายไปอีกน่ะ คิดถึงคู๋นี้มากๆเมื่อไหล่จะรักกันสักทีเนี่ย
-
:เฮ้อ:..ได้พฤกษ์มาต่อสักทีเน่ออออออ.
:m4:...น่ารักเหมือนเดิมเลยเน่อ...
:mc4:..เป็นกำลังใจให้คนแต่งและนิคคร้าบบบ
-
:m4:มาต่อแว้ววววว ได้อ่านต่อซักที
:serius2:มันสั้นนนนนนนนนไปนะพอนนี่ ยังไม่จุใจเลยอ่า
เอาน้องไวรัสออกไปจากเครื่องเมื่อไหร่มาต่ออีกนะ :a11:
(ต้องไปโทษเจ้าคนที่ส่งไวรัสมาให้พอนนี่ เด๋วพี่ไปจัดการให้) :a2:
ดีใจด้วยจ้าสอบเสร็จแล้วว :oni1: :oni1: :oni1:
มามะพี่เลี้ยงงงงงง :oni2:
-
:o8: วุ่นรัก พิทักษ์ใจ เปลืยนชื่อหว้าเราว่า
หว้า(ดีกว่า) เราว่านะชื่อหวานปานน้ำผึ้ง
หรือไม่ก็กายน้ำฝึงเดือนสิบสองของนิก
ชื่อเชยๆ แต่นิยายก็กะชากใจดีนะ
โอ็ย มาต่อเร็วๆนะใจร้อนอ่ะ ไปสอบต้ังนาน
คิดถึงจะแย่ นะนะมาต่อเร็วๆนะ
:L2:
-
น่าร๊าก :m1:
มีส่งจูบกันก่อนไปทำงาน :m1:
หรือคุณกายจะได้เปลี่ยนบทกดเค้าบ้าง :m12:
-
หุหุ ยังหวานได้อีก :o8: :o8: :o8:
-
กายยยยย ใจอ่อนเหอะๆนะ
เค้าดีซะขนาดนี้อ่ะ
ใจอ่อนซะทีนะจ๊ะ :m1:
-
มาต่อซะที แต่สั้นไปหน่อยนะ :oni1: :oni1: :oni1:
-
นิคน่ารักเหมือนเดิมเร้ย :m13:
นายกายหวั่นไหวแล้ว ฮุ ฮุ :haun5:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:c5:คนจ่ายร้ายมาต่อนิดเดียว แล้วเธอก็จากไป
-
:angry2:แค่เนี้ยยยยย จายร้ายง่ะ :angry2:
-
หุหุ...หวานซ้า :o8:...มีคิสก่อนออกจากบ้านด้วย...อิอิ :m12:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ... :oni2: :oni2: :oni2:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม เป็นกำลังใจให้เสมอครับผม
พี่กายเมื่อไร่จะยอมพี่นิคซะทีอะครับ อิอิ
เชียร์พี่นิคเหมือนเดิมครับ
:impress: :impress: :impress:
-
o7 มาต่ออีกนะครับ สนุกมาก ครับ
-
ขอโตดดดที่คราวที่แล้วสั้นเกินปายย :o12:
ขอให้อ่านให้สนุกนะคะ :m1:
:oni1:
===================================
ผมกดโทรศัพท์มือถือโทรหาเรโอ เมื่อเช้าตอนผมอาบน้ำมันโทรมาแต่ผมไม่ได้รับ ไม่รู้มันมีอะไรรึเปล่า?
“ฮัลโหลเรโอ มีอะไรรึเปล่าว๊ะ?”
[“อ่าวกาย... ฉันกำลังจะขึ้นไปหาแกนะ แล้วมัวทำไรอยู่วะโทรศัพท์ไม่รับ”] ใจผมหล่นวูบเมื่อได้ยินคำพูดของมัน นี่ถ้าผมออกจากห้องช้าอีกนิดเดียว เจ้าเรโอคงขึ้นมากดกริ่งหน้าห้องแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ ไม่อยากจะคิดเลย...
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องขึ้นมาแล้ว ฉันออกมาแล้ว เจอกันที่รถเลยแล้วกัน แค่นี้นะ” กดวางสาย พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถ้าเรโอมันพบไอ้นายแบบนั่นในห้องผม เช้าวันนี้คงได้วินาศยิ่งกว่าเดิม
“เฮ้อ! ชีวิตบัดซบ!” ผมสบถออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ
เรโอมาส่งผมที่บริษัทแล้วมันก็มานั่งเล่นในห้องทำงานผมต่อ ซึ่งก็เป็นปกติของมันอยู่แล้วที่จะมาขลุกอยู่กับผมแบบนี้ ถ้ามันไม่มีงานที่ร้านหรือธุระสำคัญอะไร หรือถ้าเกิดผมงานยุ่งหรือมีประชุมมันก็จะไม่อยู่กวน
“แกโอเครึป่าววะกาย” เมื่อเลขาของผมออกไปมันก็ถามผมขึ้นมา เหมือนกับรอจังหวะอยู่ก่อนแล้ว
“หมายความว่าไง?” ผมไม่เข้าใจ
“ก็ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลยว่ะ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ตอนที่ไปส่งนาย นายดูท่าทางแปลกๆไป ” มันบอกคิ้วขมวด จ้องมองผมเขม็งเหมือนจะคาดคั้นเอาคำตอบ
รสชาติของกาแฟที่เลขาสาวนำมาเสริฟ์ ฝืดเฝื่อนลงไปโดยปริยาย ผมมองมันอย่างหนักใจ รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นห่วงผม แต่ผมคงจะบอกอะไรมันไม่ได้หรอก เพราะผมไม่อยากให้เรื่องมันลุกลามใหญ่โต ไม่อยากให้ใครมาร่วมรับรู้ด้วย เดี๋ยวเรื่องมันจะยิ่งบานปลายเข้าไปกันใหญ่
“ไม่มีอะไรหรอก นายคิดมากไปเองน่า ” ผมยิ้มให้มันเป็นเชิงว่าผมสบายดี มันจะได้หายข้องใจ
“หรือฉันจะคิดมากไปเอง… ท่าจะประสาทแล้วว่ะ ฮ่าๆ” มันมองหน้าผมส่ายหัวไปมา
“แกน่ะ ประสาทมานานแล้วต่างหาก ฮึๆ”
“ฮ่าๆได้โอกาสว่าใหญ่เลยนะเพื่อน” มันขำจนตัวงอ
“แล้วไม่ไปทำงานทำการฟะ อีกหนึ่งชั่วโมงฉันจะมีประชุมแล้วนะ” ผมบอกมัน เห็นมันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาพลางขมวดคิ้วมุ่น
“ว่าจะไปดูร้านตอนเที่ยงว่ะ ของีบก่อน เมื่อคืนแทบไม่ได้นอน ไม่ไหวจริงๆ” มันนวดกระบอกตาไปมา แล้วเอนตัวนอนราบไปกับโซฟา
“ทำไมวะ?” ผมถามอย่างข้องใจ เพราะดูท่าทางมันเหนื่อยล้าอย่างที่พูดจริงๆ
“ก็สินค้าที่ฉันไปเช็คมีปัญหา เลยต้องวุ่นหาต้นตอความผิดพลาด สาเหตุก็คือบรรจุภัณฑ์ไม่ได้มาตรฐานเพียงพอ เลยทำให้ความชื้นเข้าไปทำให้เครื่องเทศเสียหาย” มันปิดตางึมงำบอก พลางถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เพิ่งจะรู้ ว่าแกก็เอาการเอางานเป็นเหมือนกัน” ผมบอกมันยิ้มๆ มันลืมตาหันมามองหน้าผม แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์แฝงความนัย
“ไม่ทำก็อดมรดกน่ะสิ ที่ฉันทำก็เพื่อแสดงให้แด๊ดเห็นว่าฉันสามารถรับผิดชอบกิจการได้ ฮ่าๆ”
“ไอ้ลูกเวร…” ผมสบถด่ามัน แต่ก็รู้อยู่ว่าความจริงไม่ได้เป็นอย่างที่ไอ้เจ้าเรโอพูดหรอก ที่มันทำก็เพื่อแบ่งเบาภาระพ่อแม่ เตรียมตัวเป็นเสาหลักของครอบครัวแทนพ่อมัน
“เออ… งั้นแกหลับไปนะ เดี๋ยวฉันตรวจเซ็นเอกสารก่อน ต้องการอะไรก็บอกเลขาฉันละกัน” ผมบอกพลางลุกขึ้น เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
“ต้องการตัวเลขาสาวสวยได้ไหมวะ” มันบอกน้ำเสียงทะเล้น
“อย่ามาละเมอ นอนไปเลยไป”
...
การประชุมตอนเช้าเสร็จสิ้นลงโดยที่ผมแทบไม่รู้เรื่องอะไรเลย สงสัยผมคงต้องไปอ่านเนื้อหาการประชุมจากเลขาซะแล้วล่ะ ที่ผมเป็นแบบนี้ก็เพราะผมรู้สึกไม่สบายใจ เลยไม่ค่อยจะมีสมาธิจดจ่อกับการประชุมเท่าไรนัก
ผมไม่สบายใจเรื่องไอ้บ้านั่น ไม่รู้ป่านนี้มันจะออกไปจากคอนโดตามที่ผมบอกรึเปล่า? คิดไปคิดมาคนอย่างหมอนั่นหรือจะยอมทำตามง่ายๆ ลองได้โอกาสดีๆที่จะได้ใกล้ชิดผมอย่างนี้ มีหรือที่เขาจะยอมถอนตัวจากไปง่ายๆ ท่าทางผมจะคิดตื้นไปจริงๆ
มาลองคิดดูแล้วหมอนั่นก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เพียงแต่ที่ผมไม่ชอบใจเลยจริงๆคือไอ้วิธีการทุเรศๆของมัน ทั้งตอนที่มันปล้นสวาทผมตอนเจอกันครั้งแรก และเรื่องหลอกหลวงที่เขาสร้างขึ้นเมื่อวานนี้ ผมยอมรับไม่ได้จริงๆให้ตายสิ
ปกติผมเป็นคนที่ไม่ค่อยติดใจเอาความใครนานขนาดนี้ แต่สำหรับเรื่องนี้คงยอมง่ายๆไม่ได้ นอกจากว่าเขาจะเลิกยุ่งกับผมแล้วไปให้พ้นหูพ้นตา ผมถึงจะยอมหลับหูหลับตา ลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น กลับมาใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเดิม
ผมลองนึกทบทวน ถ้าเทียบกับตอนที่ผมรู้จักหมอนั่นครั้งแรก ความเกียจชังเป็นสิ่งที่บ่งบอกความรู้สึกของผมในตอนนั้นได้อย่างเด่นชัด แต่พอมาตอนนี้… ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเริ่มจางหายไปตั้งแต่เมื่อไร กลับกลายเป็นความรู้สึกหมั่นไส้และไม่อยากยอมแพ้เสียมากกว่า
ความเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้ผมรู้สึกกลัว… ผมไม่อยากจะยอมรับความเปลี่ยนแปลงนี้เลย เพราะมันทำให้ความรู้สึกของผมไขว้เขว
ทำไม? ทั้งที่มันเป็นความรู้สึกของตัวผมแท้ๆ แต่ทำไมผมถึงไม่สามารถควบคุมมันได้ เหตุใดมันถึงได้พยายามเบี่ยงเบนจากความตั้งใจที่ผมกำหนดล่ะ ผมไม่เข้าใจจริงๆ…
มันเป็นความซับซ้อน ที่ยากเกินกว่าจะอธิบายให้เข้าใจ เพราะขนาดตัวผมเองก็ยังไม่เข้าใจเลย แม้จะใช้ตรรกะใดๆก็คงไม่สามารถอธิบายความผสมปนเปในจิตใจของผมตอนนี้ได้หรอก
เที่ยงกว่าแล้ว แต่ผมไม่มีความรู้สึกอยากอาหารเลย ความคิดคำนึงของผมล่องลอยไปไกล…
ตั้งแต่เป็นเด็กแล้ว ผมไม่เคยเชื่อถือในความรัก
เมื่อจำความได้ ผมไม่เคยเห็นใบหน้าของแม่มีรอยยิ้มเลย… มีเพียงแววตาเศร้าๆที่ทอดมองมายังผมอยู่เสมอ และหยดน้ำตาที่ไหลรินหลังจากที่พ่อหมางเมินใส่เท่านั้น
ความทุกข์ทรมานเสียงกรีดร้องคร่ำครวญของแม่ เป็นสิ่งที่ผมชินหูชินตา
แม่รักพ่อมาก ทุ่มเททุกอย่าง แต่ผลสุดท้ายก็ไม่ช่วยอะไรเลย…
แม้กระทั่งการให้กำเนิดลูกสองคน ก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งพ่อไว้ได้นาน
ผมรู้ว่าที่พ่อแต่งานกับแม่ไม่ใช่เพราะความรัก แต่มันเป็นเรื่องของผลประโยชน์และความมีหน้ามีตาในสังคม ผิดกับแม่ที่รักพ่อและยอมทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อตอบสนองในความรักที่ทุ่มเทให้
ความต่างกันนี้เป็นเส้นขนานสองเส้นที่ไม่อาจโคจรมาบรรจบเป็นเส้นเดียวกันได้
แต่ผมไม่เคยคิดว่าผลลัพธ์ของพ่อและแม่ของผมจะลงเอยด้วยความเลวร้ายเช่นนี้…
…ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ไม่ต้องการรับรู้เรื่องราวอะไรอีก กับ ผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีความต้องการที่ไม่เคยพอ…
ผมหลับตาลงแล้วถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง
กับหยกฟ้าคู่มั่นที่พ่อเลือกให้ ถ้าเกิดว่าเธอไม่ได้มีคนรักอยู่ก่อน แล้วเธอนึกชอบพอผมขึ้นมา ผมก็ไม่ได้นึกรังเกียจอะไร กลับคิดว่าถ้าได้ผู้หญิงดีๆอย่างเธอมาเป็นภรรยา ชีวิตของผมก็คงจะสมบูรณ์จนผู้ชายหลายคนนึกอิจฉา
แต่พอมาคิดถึงเหตุผลของจิตใจดู ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะรักเธอหรือเปล่า? บางที…มันอาจจะมีประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเกิดขึ้นกับผม แบบชีวิตของพ่อกับแม่ก็ได้ ผมจึงไม่สนับสนุนความคิดที่ว่า ‘แต่งๆกันไปอยู่ด้วยกันเดี๋ยวก็รักกันเอง’ เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่จะมากำหนดความรู้สึกของคนสองคนได้เสมอไป
โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะทำงานสั่นครืดๆขัดจังหวะความคิดของผม ดูที่หน้าจอเป็นเบอร์ที่ผมจำได้ติดตาตั้งแต่เมื่อวาน มือไวกว่าความคิดกดรับสายไป ทั้งๆที่ไม่คิดจะเสวนาด้วย แล้วทำไมผมต้องตื่นเต้นไปกับการโทรมาของคนที่นึกเกลียดด้วย!!
[“ฮัลโหลๆ คุณกายครับ”] ไอ้โรคจิตคนเมื่อวานนั่นแหละ เหอๆ
“นายโทรมาทำไม นี่มันเวลางานนะ ฉันยุ่งอยู่!” ผมว่าเสียงดุ ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอย่างที่บอกเลยสักนิด
[“เวลางานอะไรกันครับ! นี่มันเวลาพักเที่ยงแล้วไม่ใช่เหรอ!?”]
“…” ผมจนคำพูด
[“นี่อย่าบอกนะว่า… ตอนนี้คุณยังนั่งทำงานอยู่! ฮึ่ม! ทำไมคุณชอบเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยเนี่ย ดูเวลาซะมั่งสิครับ ตอนนี้คุณควรจะวางมือจากงานทุกอย่างก่อน แล้วไปหาอะไรใส่ท้องซะ! ไม่งั้นผมจะไปหาคุณถึงที่ทำงาน แล้วลากคุณมาทานข้าว!”]
“หยุดเลยนะ! อย่าแม้แค่จะคิด” ผมรีบพูด กลัวไอ้บ้านี่มันทำจริงๆอย่างที่พูด ยิ่งบ้าๆอยู่ด้วย
[“งั้นคุณก็ออกไปทานข้าวซะ แล้วผมจะโทรเช็คอีกที”]
“นี่นายเป็นพ่อฉันหรือไง! ออกคำสั่งอยู่ได้! แล้วนี่อย่าบอกนะว่า… นายยังอยู่ที่ห้องฉัน?” ผมได้ยินเสียงเพลงคลาสสิคดังเบาๆจากปลายสาย ซึ่งเป็นแผ่นเพลงที่ผมฟังค้างไว้เมื่อวันก่อนแล้วยังไม่ได้เอาแผ่นออกจากเครื่อง
[“ก็ใช่น่ะสิครับ ใครจะไปให้โง่ล่ะ หึหึ”]
“ไอ้ๆ…” ผมยังไม่ทันได้ด่ากลับ ไอ้บ้านั่นก็วางไปเสียก่อนอย่างรู้ทัน ทิ้งให้ผมจ้องมองโทรศัพท์มือถือในมืออย่างนึกสาปแช่ง ผมลุกออกจากโต๊ะทำงาน แล้วเปิดประตูออกไปจากห้อง
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่! ยอมเชื่อฟังทำตามคำสั่งของหมอนั่นเหรอ?
ไม่ๆ ไม่หรอก ผมส่ายหัวไปมา เป็นเพราะผมหิวแล้วต่างหาก ถึงได้จะออกไปกินข้าว
ต้องเป็นแบบนั้นแหละ!
_____________จบตอน______________
-
:m4:yyyy ดีจัง อีกนิดเดียวเท่านั้น
-
ช่ายแว้ว ใครจะไปให้โง่ :oni2: :oni2: :oni2:
-
:oni2: เริ่มเปิดใจยอมรับแบบไม่รู้ตัวแล้ว ล่ะสิ อิอิ
-
ผู้ร้ายปากแข็ง.. :m14:
-
หัวใจสั่นไหว :m12: :m12: :m12:
-
:a3:คนเขียนเค้าจ่ายดีมาต่อให้อีก กะจี๊ด เอาแบบแค่หายยากไปนิดเอง
-
:impress: :impress: :impress:
พี่นิคนี่ตื้อไม่หยุดเลยจริงๆๆ
มาถูกทางแล้วครับพี่นิค
อีกหน่อยพี่กายก็ใจอ่อน อ่อนใจไปเองละครับ อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
วันก่อนไปแอบอ่านมาแล้ว เม้นไปแล้ว วันนี้มาเม้นในเล้าต่อ เป็นกำลังใจให้พอนนี่นะ รีบต่อล่ะ กำลังสนุกเลย :m4: :m4:
-
เหอะๆ......บรรทัดข้างบนยังบอกไม่หิวอยู่เลยนี่นา......
กายเริ่มรู้สึกดีๆกะนิคแล้วใช่ม้า... :oni2:
แค่หมั่นไส้...(ที่ใช้วิธีขี้โกงมาหลอก..).แล้วก็ไม่อยากแพ้.(เพราะว่าตามตื้ออยู่ได้...)..แน่ๆเลย....555+
-
o13 เข้าทางแล้ว อิอิ
-
อาการแบบนี้....แถวบ้านเรียกว่าหลอกตัวเองงงง :a4:
-
o12ยังเธอยังไม่มา
-
ไม่ได้เข้าบอร์ดนานมีเวลาว่างเลยได้อ่าน
อยากบอกว่ากายคับใจอ่อนเถอะคับสงสารนิคนะัคับ
มาต่ออีกนะคับ ถ้าว่างจะแวะมาอีกคับ สู้ ๆๆๆคับ
ปล. ว่าแต่นายก็เด็กเอนท์ใช่ปะ คะแนนออกยังคับไงก็ขอให้เอนท์ติดที่ที่หวังไว้นะคับ
-
:o8: :o8: :o8:
น่ารัก
:o8: :o8: :o8:
-
ท่านนักเขียนที่รัก กระผมมารายงานตัวเเล้วคับ--*
เป็นกำลังใจคับท่าน :mc4:
ปล.รักคนเขียน 55 --*
-
โอ ตามทันแล้ว :mc4:
หุหุ กายเริ่มหวั่นไหว
นิค สู้ๆ :laugh:
มาต่อไวไวน้าค้า o13
-
ตานายนึกบ้างล่ะ :a2:
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ o15
---------------------------------------------------------------
Chapter:18 กำแพงที่เริ่มผุ
ไม่เคยมีช่วงเวลาไหนที่ผมจะรู้สึกมีความสุขได้มากเท่ากับช่วงเวลานี้ นับตั้งแต่ได้พบกับคุณกาย ใจผมก็ไม่เคยได้อยู่กับเนื้อกับตัว มันรู้สึกหัวใจพองฟูและมีความสุข กับการที่ได้อยู่ใกล้ๆเขาหรือแม้กระทั้งการได้นึกถึง
แม้การที่เขาหมางเมินใส่ผม จะทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดก็ตาม แต่มันก็ไม่ทำให้ความรู้สึกที่มีต่อตัวเขาลดน้อยถอยลงแต่อย่างใด กลับมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเสียมากกว่า
เพราะความรักทำให้ผมเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ?
คิดแล้วก็น่าขำ แต่ก่อนผมเคยคิดว่า สำหรับคนที่มีรสนิยมชอบเพศเดียวกันแบบผม เพียงแค่ความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวยก็พอ ไม่จำเป็นต้องหาใครมาผูกมัด ก็สามารถอยู่ได้อย่างมีความสุข
ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อในความรักนะ ผมเชื่อ… เพียงแต่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวผมเร็วขนาดนี้ ไม่รู้สิ… ผมแค่คิดว่า ผมยังอายุน้อยอยู่ มันเป็นช่วงเวลาที่ผมควรจะตักตวงความสนุกสนานและความท้าทายในชีวิตมากกว่า ผมคิดว่าช่วงเวลาที่ผมต้องการความรัก คือตอนที่ผมได้ใช้ชีวิตโดยอิสรเสรีอย่างคุ้มค่าแล้วต่างหาก
แต่ความรักของผมมันก็เกิดขึ้นแล้ว โดนมีคุณกายเป็นตัวจุดฉนวน มันลุกลามรวดเร็วจนทำให้เกิดปฏิกิริยาต่อหัวใจของผมอย่างท่วมท้น ความรู้สึกรักมันเป็นอย่างนี้นี่เอง… มันเหมือนการล่องลอยไปในอากาศ มีการลอยขึ้นสูงได้ ก็มีการร่วงหล่นลงมาเช่นกัน ผมหวังว่าผมจะไม่ร่วงลงมาเจ็บหนัก เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะทนได้ไหม
ผมอยากจะมีโชคดีด้านความรักกับเขาบ้าง…
…
ห้องของคุณกายกว้างขวางและน่าอยู่มาก มีเครื่องอำนวยความสะดวกอย่างครบครัน ที่สำคัญห้องของเขาดูเป็นระเบียบและสะอาดสะอ้านจนนึกไม่ถึงว่านี่จะเป็นห้องของชายโสด แต่ก็อย่างว่าแหละ นิสัยของเขาเป็นคนที่ค่อนข้างเข้มงวดกับตัวเอง จึงไม่แปลกอะไรที่สภาพแวดล้อมตัวเขาจะเป็นแบบนี้
แต่มันก็ทำให้ผมเซ็ง เพราะระหว่างที่รอเขากลับมา ผมดันไม่มีอะไรจะทำค่าเวลา ในเมื่องานเก็บกวาดทำความสะอาดแทบไม่มีให้ผมทำเลยสักอย่างนี่สิ ผมจึงได้แต่เดินสำรวจห้องคุณกายไปพลางๆเท่านั้น น่าแปลกที่ห้องของเขาไม่มีรูปถ่ายตั้งโชว์เลยสักใบ แม้กระทั่งรูปของครอบครัวเขาก็ไม่มีปรากฏให้เห็น เรียกได้ว่าไม่มีรูปถ่ายของมนุษย์ให้เห็นเลยก็ว่าได้ รูปภาพส่วนใหญ่ก็เป็นแค่ภาพติดผนังที่เป็นรูปวิวทิวทัศน์เสียมากกว่า
เมื่อกลางวันผมโทรไปหาคุณกายแล้ว แต่ถึงอยากจะโทรหาบ่อยๆผมก็ต้องอดทนไว้ เพราะกลัวว่ามันจะไปรบกวนเวลางานของเขา และจะทำให้เขาไม่พอใจผมได้
วันนี้ทั้งวันผมจึงได้แต่ดูหนังฟังเพลงค่าเวลาระหว่างรอเขากลับมาเรื่อยๆ พอตกเย็นผมก็ลุกมาทำมื้อเย็นเตรียมไว้รอเขากลับมาทานด้วยกันอย่างสุดฝีมือ
หนึ่งทุ่มกว่าแล้ว อาหารเย็นฝีมือผมถูกจัดวางไว้บนโต๊ะอาหารอย่างน่าทาน ผมยิ้มให้กับความสำเร็จของตัวเอง ก่อนที่จะไปอาบน้ำจัดการกับหน้าที่มันย่องและตัวที่เหม็นควันอาหารให้เรียบร้อย แล้วรอสุดที่รักผมกลับมาอย่างจดจ่อ
เวลาผ่านไป จนอาหารบนโต๊ะเริ่มเย็นชืด ส่วนผมก็แทบจะหลับคาโต๊ะอาหารไปแล้ว คุณกายก็ยังไม่กลับบ้านมาสักที ผมถอนหายใจเฮือก! การรอคอยมันช่างน่าเบื่อหน่ายจริงๆ ผมมองดูเวลานี่ก็สี่ทุ่มเศษๆแล้ว สมควรแก่เวลาที่เขาจะกลับมาสักที เลยลุกออกไปโทรศัพท์หาเขา
ต่อสายอยู่นาน แต่เขาก็ไม่รับเสียที จนผมเริ่มร้อนใจ ชักวิตกกังวลมากขึ้น กลัวว่าเขาจะกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์หลังนั้น นี่เขาไม่อยากจะอยู่ใกล้ผมถึงขนาดนี้เชียวหรือ...? ผมคิดสรตะอย่างว้าวุ่นใจ
[“…ฮัลโหล”] เฮ้อ! ในที่สุดคุณกายก็รับโทรศัพท์ผมจนได้
“คุณอยู่ที่ไหน ทำไม่ถึงรับโทรศัพท์ผมช้า”
[“อยู่ที่ทำงานก็ทำงานอยู่น่ะสิ แล้วนายมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย! ฉันจะอยู่ไหนทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว! ”]
ผมสะอึกกับคำพูดของเขาทันที เขาช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าคำพูดของเขามันบาดลึกลงในใจผมแค่ไหน ผมจึงได้แต่นิ่งเงียบ คำพูดมันจุกอยู่ในลำคอไม่อาจพูดอะไรต่อได้อีก มีเพียงความเสียใจเท่านั้นที่มาทดแทนความดีใจเมื่อแรกเริ่มที่ได้ยินเสียงของเขา
[“ตกลงไม่มีธุระอะไรแล้วใช่ไหมฉันจะได้วาง แล้วก็วันนี้ฉันจะนอนค้างที่บริษัท เพราะงั้น…”] เขาพูดน้ำเสียงเจือความหงุดหงิด จนผมไม่อยากจะฟังมันต่อไป ผมเลยพูดแทรกคำพูดของเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง
“คุณไม่เคยนึกถึงใจผมบ้างเลย… ผมเสียใจนะ ที่คุณพูดแบบนั้นกับผม…”
[“…”]
กดวางสายไปด้วยจิตใจห่อเหี่ยว ผมกำโทรศัพท์มือถือในมือแน่น เจ็บกับคำพูดของเขาเหลือเกิน ผมก็มีหัวใจนะ เป็นก้อนมีเลือดเนื้อ ไม่ใช่ก้อนศิลา การที่เขาตัดรอนผมแบบนี้ จะไม่ให้รู้สึกกระทบกระเทือนข้างในใจได้อย่างไร?
เดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร แล้วลำเลียงอาหารที่ทำเข้าไปไว้ในตู้เย็นด้วยใจที่เหม่อลอย จากที่เคยหิวแต่ก็ยอมอดทนรอคุณกายกลับมาทานด้วยกัน ตอนนี้กลับไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด เวลานี้ผมคงไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรอีกต่อไปแล้ว
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนของเขา สูดกลิ่นกายของเขาที่ยังคงหลงเหลืออยู่เข้าเต็มปอด มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากในตอนนี้ มันกลับทำให้ผมโหยหาเขายิ่งกว่าเดิมมากกว่า ถึงตอนนี้ผมจะได้อยู่ในห้องเขา บนเตียงนอนของเขา คิดว่าตัวเองคงจะใกล้ตัวเขามากขึ้นแล้ว แต่ระยะห่างของหัวใจกลับยังคงเดิม
นี่สินะความรู้สึกที่ตัวอยู่ใกล้ แต่ใจอ้างว้าง…
มันทรมานยิ่งกว่าอะไรดี เหมือนกับมองเห็นภาพลวงตาที่คิดว่าถึงจุดหมายแล้ว แต่เมื่อยื่นมือไปสัมผัสมันกลับอันตรธานหายไป สุดท้าย… ก็พบเพียงตัวเองที่อยู่คนเดียวบนความว่างเปล่า…
ผมหลับตาลงหยุดความคิด… พยายามข่มตานอน แม้จะยากแสนยาก
…อดทนต่ออีกนิดเถอะนิค ทะเลทรายยังมีโอเอซิสได้ แล้วนับประสาอะไรกับใจของคุณกายที่จะมีแกไม่ได้… ผมคิดปลอบใจตัวเอง
ไม่รู้ว่าผมเผลอหลับไปตอนไหน แต่รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาอีกหน ก็พบว่าคุณกายกำลังยืนมองผมอยู่ข้างเตียง ผมรีบลุกขึ้นนั่งขยี้ตาแรงๆสองที แล้วเพ่งมองเขา
เป็นคุณกายจริงๆด้วย! ไม่ใช่ความฝัน!
คุณกายยืนอยู่ในชุดนอน สงสัยคงเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ นี่เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมผมไม่รู้สึกตัวเลย?
“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ไหนว่าจะค้างที่บริษัท?” ผมถามเขาเสียงเรียบ ทั้งๆที่ในใจดีใจเหลือเกินที่เขากลับมาอยู่กับผม
“ไม่นานนี้แหละ …ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” เขาบอกไม่ยอมมองหน้าผม แล้วก็ทำท่าจะเดินออกไปเมื่อผมจ้องมองเขานิ่งไม่พูดอะไร
“เดี๋ยวสิครับ จะไปไหน” ผมรีบลุกคว้าแขนคุณกายไว้ ดึงเขาเข้ามากอดหลวมๆ แล้วซบหน้าลงบนไหล่ของเขา
“อย่าพูดแบบนั้นกับผมอีกนะครับ… อย่าทำร้ายจิตใจกันอย่างนั้น…”
“ขอโทษนะ…” เขาบอกเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน จนผมชะงักเงยหน้าขึ้นมามองเขา อยากจะแน่ใจว่าผมไม่ได้ฟังผิดไป
“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะครับ?”
“เปล่า… ช่างมันเถอะ วันนี้ฉันหงุดหงิดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ”
“งั้นเหรอครับ… เหนื่อยไหมครับ แล้วคุณหิวรึเปล่า?” ผมถามเสียงห่วงใย ยกมือขึ้นไล้แก้มนุ่มเบาๆ
เขาส่ายหัวไปมา ก้มหน้าหลบสายตาผม
“กับข้าวในตู้เย็น… อร่อยดี” เขาบอกเสียงเบา ไม่ยอมมองหน้าผม แต่คำพูดของเขากลับทำให้หัวใจผมพองโตคับอก ดีใจจนต้องหอมแก้มเขาแรงๆซ้ายทีขวาที
“ชื่นใจจัง” ผมยิ้มกว้างให้เขา แต่เขากลับผลักตัวผมออกห่าง
“ยุ่งน่า! ฉันจะนอนแล้ว”
คุณกายเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วเอาผ้าห่มคลุมโปงไว้ แต่ผมก็ยังทันได้เห็นใบหน้าขึ้นสีเรื่อของเขา ทำไมเขาช่างน่ารักอย่างงี้!
ผมหัวเราะขำท่าทางของเขาเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างเขา ดึงตัวชายหนุ่มเข้ามากอดเอาไว้
“นี่มันเตียงฉันนะ บนพื้นมีที่ว่างตั้งเยอะ” เขาพึมพำบอก พยายามจะดันตัวผมออกไปแต่ก็ไม่สำเร็จ
“ผมอยากนอนกอดคุณนี่! แต่ถ้าคุณดิ้นมากผมเกิดอารมณ์ขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ”
บอกไปเท่านั้นแหละ เป็นอันกริบ! เลิกดิ้นเลิกขัดขืนผมทันที นี่ผมควรจะดีใจที่เขาเลิกดื้อ หรือควรจะเสียใจที่เขาไม่อยากมีอะไรกับผมถึงขนาดนั้นดีเนี่ย!
เอาเป็นว่าเรื่องนั้นช่างมันเถอะ แค่ตอนนี้มีตัวเขาอยู่ข้างๆให้ผมกอด ผมก็มีความสุขยิ่งกว่าอะไรดีแล้ว!
~*--------------------------------------------------*~
-
:c5:เอาเถอะถึงจะมาต่อให้อีกนิด
เวลาอ่านแล้วก็มีความสุขโคตะระ โคตะระ แล้ว
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม สงสารพี่นิคอะ
แล้วพี่นิคยังไม่ได้กินข้าวเลยนะครับ
สงสัยพี่กายกินหมดแล้วอะ อิอิ
:impress: :impress: :impress:
-
กำแพงกำลังทลายลงแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :o8:
แต่คนอ่านจะรอไม่ไหว ถ้าไม่รีบเอามาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
-
กำแพงกำลังทลายลงแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :o8:
แต่คนอ่านจะรอไม่ไหว ถ้าไม่รีบเอามาต่อด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :serius2:
เช่นกานครับ :m4:
-
น่าร๊ากกก :o8:
นิคสู้ๆๆๆ :mc4:
-
เริ่มใจอ่อนแล้ว :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
ขอ กรี๊ดดดดดดดดดดด ดังๆหนึ่งที กายใจอ่อนแล้ว อิอิ :laugh: :laugh: :laugh:
-
เริ่มใจอ่อนแล้วละสิ...อิอิ :oni2: :oni2:
-
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้นะ
อยากบอกว่า กลับมาตามเรื่องแล้วจ้า :oni1:
-
มาต่อเถอะเฮีย หลายวันแล้วอ่ะ รอนานแล้ว เดี่ยวนี้ไม่เขียนยาวๆเหมือนเดิมเลยนะ
:oni2:
-
แฟน ๆ เยอะดีนี่นา เรื่องนี้ :pig3:
-
o13
คุณกายเจ๋งมาก
o7
ทำดีแบบนี้ตลอดไปน้า
-
:o8: หวั่นไหวใจอ่อนแล้ว หุหุ
-
คอยจนเหงกแล้วคับ
มาต่อเหอะคับ
ไม่ไหวแล้วคับ
น๊าคับ
มาต่อเหอะคับ
จะตายอยู่แล้ว
-
o7 อยากอ่านความรู้สึกนึกคิดของกาย ตอนล่าสุดอ่ะครับ เย้ ๆ ดีกันซะทีนึง
-
มาต่อได้แล้วคับ
รอจนรากงอกแล้วคับ :a12:
-
ตามมาทันจนได้
แหะๆๆๆ
รอต่อไปค้าบ
-
ยังไม่มาอีกกกก
อีากกกกกก
:angry2: :angry2:
-
อ่านตอนต่อไป
-
แบร่ๆ
บ้าๆ
บอๆ
คิดถึงคนแต่งนะจ๊ะ :L1:
-
พอนนี่จ๋ามาต่ออีกนะ อยากอ่านต่อแล้ว :m5: :m5:
-
โอ๊ย โอ้ย
น่าร๊ากกที่ซู๊ดด!!!!
มาต่อด้วยนะคับ
-
มาอัพวันApril fool วันดีเจรงๆ o3
ย้อนกันนิดนึง มาดูความรู้สึกนึกคิดของนายกายกัน :m1:
---------------------------------------------------------
เมื่อตอนบ่ายๆของวันนี้ น้องหยกโทรมาหาผม เธอโทรมาถามผมว่า ผมจะไปภูเก็ตพร้อมเธอวันมะรืนนี้ได้ไหม? ผมก็เลยตอบตกลงไป เพราะกลัวว่าแฟนของเธอที่รออยู่จะคอยนาน อีกอย่าง ผมดูก็รู้ว่าน้องหยกอยากรีบไปเร็วๆ เพียงแต่เธอเกรงใจผมมากเท่านั้น เลยไม่ได้เซ้าซี้อะไร
เพราะฉะนั้น วันนี้และพรุ่งนี้ผมจึงต้องเคลียร์งานให้เรียบร้อยก่อนไป เพื่อจะได้ส่งมอบหน้าที่ให้คุณอาของผมดูแลแทนไปก่อน
สี่ทุ่มแล้ว… แต่ผมยังคงนั่งหัวหมุนกับงานตรงหน้าอยู่ แสงจากจอคอมพิวเตอร์ที่ผมนั่งจ้องเป็นเวลานาน ทำให้ตาผมเริ่มล้า เอกสารที่ผมยังไม่ได้อ่านแล้วลงอนุมัติดูเหมือนจะไม่มีวันหมดอย่างไรอย่างนั้น
แล้ววันนี้… ผมถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้…
เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ดึงความสนใจไปจากงานตรงหน้าที่ผมทำอยู่ได้ ถึงกระนั้นมันก็ยังคงดังไม่หยุด กรีดร้องจนผมแทบจะลงมือเขวี้ยงทิ้ง ผมวางมือจากงานตรงหน้า เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แรงๆด้วยความหงุดหงิด
“บ้าชิบ! ใครโทรมาดึกดื่นวะ!” สบถอย่างหัวเสีย แล้วคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจะปิดเครื่อง แต่เบอร์ที่โทรมากลับทำให้ผมหยุดชะงักการกระทำนั้นไว้ แล้วกลายเป็นกดรับแทน
“…ฮัลโหล” ผมพูดอย่างซังกะตาย
[“คุณอยู่ที่ไหน ทำไมถึงรับโทรศัพท์ผมช้า”] เหอะ! พอผมรับโทรศัพท์ก็เอาใหญ่เลยนะ หมั่นไส้ชะมัด! มีสิทธิ์อะไรมาทำเป็นพูดกับผมแบบนี้?
“อยู่ที่ทำงานก็ทำงานอยู่น่ะสิ แล้วนายมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย! ฉันจะอยู่ไหนทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว! ”
ผมพูดตอกกลับไปด้วยความหงุดหงิด แล้วผมจะมัวมาเสียเวลาพูดกับเขาทำไมกัน? รู้งี้ไม่น่ารับโทรศัพท์ซะตั้งแต่แรก หงุดหงิดโว้ยยย!!!
เห็นหมอนั่นเงียบไป ผมเลยตัดสินใจจะยุติการเสวนานี้ลง
“ตกลงไม่มีธุระอะไรแล้วใช่ไหมฉันจะได้วาง แล้วก็วันนี้ฉันจะนอนค้างที่บริษัท”
“เพราะงั้น…” กำลังจะเอ่ยปากบอกให้เขารีบๆออกไปจากห้องผมในเช้าวันพรุ่งนี้ แต่เขาดันพูดแทรกผมขึ้นมาเสียก่อน
[“คุณไม่เคยนึกถึงใจผมบ้างเลย… ผมเสียใจนะ ที่คุณพูดแบบนั้นกับผม…”] เขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงและเจ็บปวด
“…”
เหมือนเวลาถูกหยุดลงชั่วขณะตรงนี้… ผมไม่สามารถพูดอะไรต่อไปได้จนกระทั่งเขาวางสายไป หัวใจของผมเหมือนจะหยุดเต้นเสียให้ได้ ไม่รู้สิ… ใจของผมมันโหวงๆหวิวๆแบบแปลกๆยังไงไม่รู้…
“หรือเราจะพูดแรงเกินไป…” ผมพึมพำกับตัวเองพลางมองหน้าจอมือถือ
“ไม่หรอกน่า! มันก็สมควรแล้วล่ะ!”
พยายามปัดความรู้สึกนั้นออกไปให้พ้น แล้วหันมาจัดการกับงานที่คั่งค้างต่อ แต่ทำได้เพียงไม่นาน คำพูดของหมอนั่นก็ลอยเข้ามาดังก้องในหัวสมอง
‘คุณไม่เคยนึกถึงใจผมบ้างเลย… ผมเสียใจนะ ที่คุณพูดแบบนั้นกับผม…’
แล้วทำไมผมต้องไปแคร์ความรู้สึกเขาด้วย มันใช่เรื่องที่ผมควรจะรู้สึกผิดเหรอ…? ทีเขาทำอะไรลงไป เคยรู้สึกผิดบ้างไหม แถมยังมาทำหน้าระรื่นอย่างหน้าด้านๆได้อีก ที่ผมพูดออกไปแบบนั้น มันยังน้อยเกินไปเสียด้วยซ้ำ…
“เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว ทำงานต่อดีกว่า” บอกกับตัวเอง แล้วตั้งใจทำงานต่อไป
แต่เพียงไม่นานเท่านั้น…
“โธ่เว้ย!!” ผมก้มหน้าเอาหัวโขกกับโต๊ะทำงานเบาๆ ก่อนจะลุกพรวด คว้าโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะ แล้วพรวดพราดออกไป
ผมก็แค่… เปลี่ยนใจอยากกลับบ้านเท่านั้น…
ผมขับรถบึ่งออกจากบริษัท ความไม่สบายใจยังคงคับแน่นอยู่ในอก ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้นานๆ…
เมื่อผมมาถึงคอนโดก็ดึกมากแล้ว ภายในห้องมืดมิดไปหมดจนเหมือนกับไม่มีใครอยู่ในนี้ ผมกวาดตามองไปรอบๆ เปิดสวิตซ์ไฟจนทั่วทั้งห้องสว่างจ้า แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาใครสักคน
หมอนั่นหายหัวไปไหนวะ?
เดินไปเปิดตู้เย็นหาน้ำดื่ม แต่ผมก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเห็นอาหารหลายอย่างอยู่ในตู้เย็น พลางนึกคิดไปถึงคนๆนั้น ที่ผมได้พูดจาไม่ดีกับเขาไว้
หรือว่า…เขาทำกับข้าวไว้รอผมกลับมากิน แต่ผมดันไม่กลับมาสักที เขาก็เลยโทรหา…
ผมขมวดคิ้วมุ่น ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะนำอาหารทั้งหมดไปอุ่นในไมโครเวฟ แล้วนั่งกินอาหารเหล่านั้นเงียบๆคนเดียว
ถ้าคิดถึงความเป็นเพื่อนมนุษย์ โดยตัดความรู้สึกที่หมอนั่นมีต่อผมออกไป การพูดจาของผมก็ดูจะตัดรอนน้ำใจของเขาจนเกินไป คิดในทางกลับกัน ถ้าผมเป็นเขา แล้วเกิดโดนคนสำคัญที่ผมแคร์พูดอย่างนั้นเข้าให้ จะเป็นยังไง?
ผมก็คงรู้สึกแย่ไม่เบา…
อาหารฝีมือหนุ่มฝรั่งอร่อยทุกอย่าง จนผมแทบไม่อยากเชื่อ แถมเขายังจัดตกแต่งอย่างน่ารับประทานแลดูพิถีพิถัน ยิ่งเห็นอย่างนี้ ความรู้สึกของผมก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ในใจของผมมันเหมือนเกิดคลื่นวนภายในที่อธิบายไม่ถูก
ทำไม…? เขาถึงจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ให้ผม ทำไมจะต้องทุ่มเททุกอย่างเพื่อผม คนที่ไม่เคยใส่ใจไยดีความรู้สึกของเขา คนที่พยายามจะปฏิเสธตัวเขา คนอย่างผม…
มันมากไปหรือเปล่า?
เขาแค่บอกว่า’รัก’ผม คำๆนี้ผมได้ยินจากปากเขาหลายครา แต่ผมไม่เคยคิดจะสนใจ แค่ความรู้สึก’รัก’ใครสักคน มันทำได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ? ถึงขนาดต้องยอมตามคนๆนึงไปทุกแห่งหน เพื่ออ้อนวอนร้องขอความรักตอบ ยอมทำทุกหนทางไม่ว่าจะดีหรือเลว เพื่อให้ได้ใกล้ชิดคนที่รัก ทั้งหมดนั้น…
ไม่เรียกว่าบ้าหรือ…
บอกตามตรงว่าจนถึงตอนนี้ผมไม่ได้รังเกียจความรู้สึกของเขาเลย ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลใดๆที่ทำให้เขาเกิดชอบผมขึ้นมาก็ตาม ถึงมันจะไม่ได้เป็นความรู้สึกที่ชั่วร้าย แต่ผมก็ไม่อาจทำใจยอมรับ
เขาไม่ได้นิสัยเลว เขาไม่ได้คิดในแง่ร้ายต่อผม เรื่องนี้ผมพอจะรู้สึกได้ แต่แล้วไงล่ะ… มันก็เท่านั้น ผมไม่เคยคิดว่าความรู้สึกของผมจะเปลี่ยนไปเพราะเหตุนี้หรอก ไม่เคยคิด… และไม่มีวัน
หลังจากกินจนอิ่มแล้ว ผมก็จัดการทำความสะอาดถ้วยชามให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน พบกับชายร่างสูงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของผม มันทำให้ผมเห็นแล้วนึกหมั่นไส้ ก็นั่นมันเตียงของผมนี่นา!
ผมเลยเดินเซ็งๆเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำให้สดชื่น เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ จะเข้านอนก็รู้สึกแปลกๆ เพราะไอ้บ้านี่ยึดเตียงผมไปแล้ว ถึงมันจะมีที่เหลือให้ผมนอน แต่ความรู้สึกแม่งๆก็ทำให้ผมไม่กล้า เลยได้แต่ยืนข้างเตียงมองใบหน้าของเขายามหลับ
ใบหน้าของเขาสะอาดเกลี้ยงเกลา คิ้วโก่งสีบรอนด์ทองเรียวสวย เปลือกตาหนารับกับขนตายาวสีเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน และสุดท้าย… ริมฝีปากเป็นกระจับสีชมพูเข้ม ที่ทำให้ผมนึกถึง… รสจูบของเขา…
นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย!
ผมส่ายหัวไปมา ยกมือขึ้นลูบสองข้างแก้มที่ร้อนผ่าวแรงๆ มองหน้าหนุ่มฝรั่งแล้วถอนหายใจเบาๆ จนกระทั่งเปลือกตาที่ปิดสนิทนั้นค่อยๆลืมขึ้นมาช้าๆเผยให้เห็นนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่รู้สึกเหมือนถูกดึงดูดทุกครั้งที่จ้องมอง
แล้วทำไมผมถึงต้องใจเต้นแรงแบบนี้เนี่ย! กับอีแค่สบตากัน!
“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ไหนว่าจะค้างที่บริษัท?” หนุ่มฝรั่งถามผมเสียงเรียบ จ้องมองผมนิ่ง จนผมต้องหลบตา มองพื้นดีกว่า
“ไม่นานนี้แหละ …ฉันเปลี่ยนใจแล้ว” ผมบอกไป แต่เขาก็ยังเงียบจ้องผมอยู่นั่นแหละ ผมเลยคิดว่าไปจากตรงนี้ดีกว่า ไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย
“เดี๋ยวสิครับ จะไปไหน” เขาลุกจากเตียงมาคว้าแขนผมไว้ ก่อนจะดึงตัวผมเข้ามากอดไว้หลวมๆ
“อย่าพูดแบบนั้นกับผมอีกนะครับ… อย่าทำร้ายจิตใจกันอย่างนั้น…” เขาบอกน้ำเสียงสั่นขณะซบหน้าลงบนไหล่ของผม
“ขอโทษนะ…” บอกเขาเสียงเบา เพราะคิดว่าผมผิดที่พูดไม่ดีกับเขา แต่ผมก็รู้สึกกระดากปากที่จะพูดขอโทษหมอนี่อย่างเต็มปากเต็มคำ
เห็นเขาชะงักเงยหน้าขึ้นมองผม มันทำให้ผมไม่รู้จะเอาสายตาไปไว้ตรงไหนดี
“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะครับ?”
“เปล่า… ช่างมันเถอะ วันนี้ฉันหงุดหงิดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ” บอกปัดๆไป เพื่อไม่ให้เขาเซ้าซี้ต่ออีก
“งั้นเหรอครับ… เหนื่อยไหมครับ แล้วคุณหิวรึเปล่า?”
หนุ่มฝรั่งยกสองมือไล้แก้มผมเบาๆอย่างอ่อนโยน พลางถามน้ำเสียงห่วงใย การกระทำของเขามันทำให้ผมเกิดอาการประหม่า ทำอะไรไม่ถูกนอกจากส่ายหัวไปมาแล้วก้มหน้าก้มตาหลบสายตาของเขาที่มองมาเท่านั้น
ผมนึกถึงอาหารที่เขาทำ เลยอยากจะพูดตอบแทนน้ำใจของเขา
“กับข้าวในตู้เย็น… อร่อยดี” บอกเขาเสียงเบา ไม่กล้ามองหน้าชายหนุ่ม รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนจะแย่แล้ว แถมยังใจเต้นไม่หยุดอีก โว้ยยยยยย!! หงุดหงิดตัวเอง!
เขายิ้มกว้างอย่างดีใจในคำพูดของผม แล้วหอมแก้มผมไปมาหลายที
“ชื่นใจจัง”
“ยุ่งน่า! ฉันจะนอนแล้ว” ผมรีบผลักเขาออกห่าง รู้สึกว่าตัวเองย่ำแย่แล้ว น่าขายหน้าชะมัด!
ผมจึงรีบเดินไปล้มตัวลงนอน คว้าผ้าห่มมาคลุมตัวไว้ นอนดีกว่าๆ ไม่อยากเป็นบ้าแล้ว
ได้ยินเสียงหมอนั่นหัวเราะเบาๆ แล้วล้มตัวลงนอนข้างผม แถมยังดึงตัวผมเข้าไปกอดอีก มันจะมากไปแล้วนะ!
“นี่มันเตียงฉันนะ บนพื้นมีที่ว่างตั้งเยอะ” ผมพึมพำบอกอย่างถือสิทธิ์ ออกแรงดันตัวเขาออกไป แต่ก็ไม่สำเร็จ เพราะหมอนี่มันควายถึกชัดๆ ฮึ่ม! ผมจึงได้แต่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขาไม่หยุด
“ผมอยากนอนกอดคุณนี่! แต่ถ้าคุณดิ้นมากผมเกิดอารมณ์ขึ้นมาไม่รู้ด้วยนะ”
คำพูดของเขาทำให้ผมชะงักการกระทำทั้งหมด แล้วชั่งใจคิดว่า ผมยอมโดนกอดเฉยๆ ดีกว่ายอมให้ร่างกายผมเป็นของไอ้บ้านี่อีกครั้ง
เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ ยอมเสียเล็กเสียน้อยไปแล้วกัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย ดีกว่าเสียตัว เสียใจ เสียพลังงานละกัน เหอะ!
__________________จบตอน__________________
-
:oni1: :oni1: :oni1:
-
:เฮ้อ: อีกนิด อดทนอีกนิดเพื่อความรัก
จะละลายภูเขาน้ำแข็งมันต้องใช้ความพยายามและความอดทน
เอาใจช่วยนิก (ถึงคนเขียน เห็นใจพี่เถอะหนูใจจะขาด กรุณามาต่อ
เร็วๆหน่อย เอาเป็นพรุ้งนี้มาต่ออีกนะ)อิอิ :laugh:
-
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
:m1: :m1: :m1: :m1: :m1:
-
กาย ครับ
ยอมรับความจริงเสียเถอะ :m20: :m20: :m20: :m20:
-
อีกนิดเดียว แค่เส้นบางๆเท่านั้น พยามอีกนิด
-
:m13:ขอหวานอีกนิดส์
อ่านแล้วมีความสุข :m4:
มาต่อด่วนเลยน้องชดเชยช่วงเวลาที่หายไป :a11:
คนอ่านให้อภัยเรื่องดองเค็มที่ผ่านมา :laugh:
-
คิดถึงนิคกะกาย น้ำแข็งขั้วโลกละลายแล้วววววว :o8:
เอาใจช่วยยยยยย มาต่อเร็วๆ น๊า....
-
555+ มีการกลัว เสียพลังงาน ด้วยวุ้ย :laugh: :laugh: :laugh:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับพี่กายเริ่มๆๆละครับ อิอิ
อีกหน่อยก็ได้เป็นแฟนกันซะที
:impress: :impress: :impress:
-
มาขอติดตามอ่านด้วยคนครับ :m1: :m1:
-
อืม
จากแง่ของอีกคนนึงก็ดูดีนะครับ
-
o13 อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รอช๊อตนี้ละครับ สุด ๆ เลยครับ
แล้วนี่ตอนไปภูเก็ต นิค ตาม กายไปด้วยหรือป่าวละนี่ เหมือนไปเดท ไปฮันนีมูนเลย อิอิ
-
:a4: รอพอนนี่มาต่อ ตอนต่อไป อย่าให้รอนานนะ สงสารนิก :oni2: :oni2:
-
พี่กายทำดีมาก o13
รีบๆใจอ่อนได้แล้ว :oni3:
คนอ่านอ่อนใจแทนแล้วนะ :o8:
-
555+ มีการกลัว เสียพลังงาน ด้วยวุ้ย :laugh: :laugh: :laugh:
หุหุ...ไม่อยากจะคิดอ่ะ :o8:
-
o2 แล้วภูเก็ต กายจะไปกะใคร? :o8:
-
อึดโคตรๆๆ o13
-
มาต่อได้แล้วนะครับ
-
:a6: :a6:
-
:a12: :a12: :a12: :a12:
-
:เตะ1: มาเขียนต่อซักที่ดิพี่ รอนานหลายวันแล้วนา ขอบอก
-
มาต่อเร็ว ๆ นะครับ
-
มาดันด้วยคนค่า....ยอมให้กอดแบบนี้มีแววว่าจะได้ไปสวีทกันที่ภูเก็ตรึเปล่าว นิค-กาย :oni2:
ขอให้ไปด้วยคนน้า... :oni1:
-
มาดันด้วยคนค่า....ยอมให้กอดแบบนี้มีแววว่าจะได้ไปสวีทกันที่ภูเก็ตรึเปล่าว นิค-กาย :oni2:
ขอให้ไปด้วยคนน้า... :oni1:
เห็นด้วยกับคุณkarenoo อยากอ่านเร็วๆๆๆๆๆ
-
อ่า..สวัสดีค่าขอตามาเป็นแฟนฟิคอีกคนนะคะ
เห็นที่เด็กดีบ่อย..แต่ไม่ได้เข้าไปอ่านสักที พอมาเห็นที่นี่อีกเลยเอาสักหน่อย :o8:
แฮะๆสนุกมากๆเลยค่ะ ไม่ผิดหวังเลยจริงๆที่เข้ามาอ่าน :m1: เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2:
-
:m4: :m4: น่ารักมากเลย :m13: :m13:
-
ยัง sweet และ น่ารัก เหมือนเดิมนะคับคู่นี้
อิจฉาคนมีความรักอะเมื่อไหร่จะเจอรักแท้บ้างนะเรา :bye2:
-
มาต่อได้แล้วคับผม :o8:
-
:m13:
ช่างเป็นเรื่องราวที่กรีดหัวใจส่วน right และ left atrium ยิ่งนัก
จนทำให้ข้าพเจ้าติดตามเรื่องราวดังกล่าวจนแทบหายใจไม่ทัน
เฮ้อ.... :เฮ้อ:
หนักใจ
-
มาต่อได้แล้ววคร๊าบบบ :o8:
-
นอนรอพอนนี่
แอบขโมย ป๊อปคอนมาจากเวทีพี่จี
เจ๊แกยังไม่มา อิอิ
:oni3: :oni3: :oni3: :oni3:
-
:L2: โหลๆๆๆ พี่สาวว
จำเค้าได้ป่าว โฮปเองน้าค๊า อิอิ เราจะดันทั้งสองที่รุย :laugh:
กร๊าดดดดด คิดเถิงงง :oni1:
-
มาต่อได้แล้วค๊าบผม
-
ในที่สุดก็อ่านทันเเล้ว o2
กายเริ่มใจอ่อนเเล้ว
นิคสุดยอดมาก เป็นคนที่อดทนดีจัง o13
สนุกมากๆเลยคร้าบบ
รีบมาอัพต่อไวไวนะ :m13:
-
คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง พอนนี่ที่ร้ากกกกก :m13:
.................................
ส่งความคิดถึงไปให้ เธอไม่รู้หรอก
เป็นกำลังใจให้เธอ อยู่เสมอ
แม้เราไม่ได้พบเจอ
อย่าเดาเลยเธอว่าฉันนั้นเป็นใคร
ฉันอาจเป็นสายฝนเมื่อเธอร้อนใจ
อบอุ่นเหมือนไฟเมื่อเธอเหน็บหนาว
อาจเป็นดนตรีกล่อมเธอเมื่อเหงา
อาจเป็นแสงดาวเมื่อเธอแหงนมอง
.............................
..แล้วเมื่อถึงเวลาก็จะรู้
เหตุผลที่ฉันนั้นทำให้เธอไป
เธอเขียนข้อความหนึ่งไปกับดอกไม้
ให้เธอเรียกฉันว่าสายลมที่หวังดี
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
มาต่อได้แล้วค๊าบบบ จงมา จงมา
-
มาต่อได้แล้วคับผม
มาลงต่อได้แล้้วคับ คนอื่นเค้าจะได้มีความสุขกันไงคับ
-
:m23: ตามอ่านทันละ
กำลังสนุกเลยค่ะ มาต่อไวๆนะคะ
-
:m29:...เข้ามาดันกระทู้ไว้ก่อนไงก็จะตามอ่านแน่นอนครับ
เป็นกำลังใจให้น่ะครับ....สู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :bye2:
-
มาต่อซักที่เถอะ จะเดือนอยู่แล้ว รอจนรากงอกแล้วนะ
กลับมาเถอะอภัยแล้วทุกอย่าง (ที่ให้รอ) o7
-
เหอะๆๆๆ ผมเคยอ่านเรื่องนี้ในเด็กดีแล้วครับ
เป็นเรื่องที่สนุกมาก
-
แง๊.... :o12: :o12: :o12: :o12: เค้าคิดถึงนิคกับกายอ๊ะตัวเอง.....
มาอัพให้เค้าหายบ้าหน่อยนะตะเอง... :oni2:
-
เหอะๆๆๆ ผมเคยอ่านเรื่องนี้ในเด็กดีแล้วครับ
เป็นเรื่องที่สนุกมาก
อ่านแล้วจบหรือเปล่า มาให้ฟังบ้างดิ อยากรู้ว่าภูเขาน้ำแข็งชื่อกายละลายยังไง
-
มารอค่า :a12:
-
มาต่อด้วยนะคร้าบ
คึดเถิงนายนิค กะ คุณกาย
แทบคลั่ง :serius2:แล้วคับ
-
ขอมาดันๆกระทู้หน่อย
รออ่านตอนต่ออยู่นะคะ :impress:
-
ขอโทษที่ล่าช้า และหายไปนานค่ะ :a6:
ช่วงนี้เริ่มทำงานแล้ว o2
จะหาเวลาจัดสรรมาอัพให้ค่ะ ขอโทษจริงๆ :m15:
ยกโทษให้เค้าน๊า :o12: :o12:
-----------------------------------------------------------------------------------
Chapter:19 แผนเชือดใจ
เช้าวันนี้ ผมรู้สึกจิตใจปลอดโปร่งยิ่งกว่าวันไหนๆ คงเป็นเพราะปฏิกิริยาท่าทีของคุณกายที่เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นกระมัง ถึงได้ทำให้ผมรู้สึกดีถึงขนาดนี้ แม้มันจะเป็นเพียงความเปลี่ยนแปลงเล็กๆ แต่มันก็เป็นเหมือนหยดน้ำค้างหนึ่งหยด ที่ช่วยทำให้ใจของผมชุ่มชื่นได้เป็นอย่างดี
การที่เขาเริ่มแคร์ความรู้สึกผม ทำให้ผมได้คิดว่า ในใจของเขาก็คงนึกถึงผมอยู่ไม่มากก็น้อย หวังว่าผมคงจะมองไม่ผิดนะ หากว่าสิ่งที่เขาทำเป็นเพราะความสงสารเห็นใจ สิ่งที่ผมควรดีใจ มันจะกลับกลายเป็นตรงกันข้ามกันเลย ผมก็หวังว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้น คงต้องพยายามมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ ตักตวงความสุขในเวลานี้ก่อน วันหน้าค่อยว่ากัน
“คุณไม่กินข้าวเช้าจริงๆเหรอครับ?” ผมถามเป็นรอบที่สอง อยากให้เขากินข้าวเช้าก่อนออกไปทำงาน แต่เขาก็ยืนกรานว่าไม่อยากกิน
“ไม่ล่ะ กาแฟถ้วยเดียวก็พอ เมื่อคืนก็กินข้าวไปตั้งเยอะแล้ว…” ประโยคท้ายเสียงเบามาก เหมือนกับว่าเขาลืมตัวพูดออกมา แต่มันก็ไม่อาจเล็ดลอดจากหูผมได้ ผมยิ้มกว้างให้เขาด้วยความดีใจ
“ดีใจจัง ที่อาหารฝีมือผมถูกปากคุณ”
“อย่าฟุ้งซ่าน ฉันไปทำงานล่ะ” เขารีบลุกจากโต๊ะ หยิบกระเป๋าเอกสารเดินออกไป เหมือนกับว่าพยายามจะหลบหน้าผม
“เดี๋ยวสิครับ จะรีบไปไหน ยังไม่ได้จูบกันเลย” ผมรีบเดินไปดักเขาที่หน้าประตู
“จูบอะไรกันอย่ามาบ้า! หลบไป!” เขาบอกเสียงดัง แต่หน้างี้แดงแจ๋เลย
“จูบลาไงครับฮันนี่ ผมจะได้มีแรงใจอยู่เฝ้าบ้านให้คุณอย่างจงรักภักดี”
“ฉันไม่ได้ขอ! ไม่ต้องมาเฝ้า ออกไปเร็วๆยิ่งดี!”
“คนอะไรใจร้ายชะมัด…” ผมแสร้งตัดพ้อ
“งั้นเปลี่ยนจากจูบเป็นหอมแก้มก็ได้ ผลัดกันหอมนะ คุณหอมผมก่อนสิ” ผมโน้มหน้าลง ยื่นแก้มพองลมให้เขา ในใจก็เต้นระทึก อยากให้เขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อนบ้าง
เพี้ยะ!
เวรกรรมของผม… แทนที่จะได้หอม กลับได้ฝ่ามือไปกินแทน แถมแรงตบก็ไม่ใช่น้อยๆ เล่นซะหน้าผมรู้สึกชาเล็กๆเลย
“ลามปาม”
ว่าเสร็จก็ผลักผมออกจากหน้าประตู แต่ผมไวกว่า รีบดึงตัวคุณกายไว้ก่อนที่เขาจะเปิดประตู จับเขาหันเข้าหา แล้วรีบประกบจูบบนริมฝีปากบางของเขาอย่างหนักหน่วง เรียวลิ้นชอนไชไปทั่วทั้งโพรงปากอันหอมหวาน คุณกายสะท้านทั้งร่าง ล้มลงอ่อนระทวยกับอ้อมอกของผม
ผมถอนลิ้นออกจากปากของเขา แต่ริมฝีปากยังคลอเคลียอยู่บนริมฝีปากของเขาอย่างอ้อยอิ่ง รสชาติอันหอมหวนชวนให้ผมอยากลิ้มลองไม่หยุดยั้ง แต่ผมก็ต้องหักใจไว้ ไม่อยากให้อารมณ์เตลิดเปิดเปิงในเวลาที่ไม่สมควร ผมมองหน้าเขา ตาประสานตา ส่งยิ้มทะเล้นให้เขา
“หึหึ ตบจูบแรกกัน… โอ๊ย!”
คุณกายเหยียบเท้าผมเต็มแรง จนผมต้องก็โดดขึ้นลงเหยงๆ เห็นเขาหน้าแดงก่ำ ขบริมฝีปากเม้มแน่น มองผมอย่างคาดโทษ ผมล่ะทั้งเจ็บทั้งขำ
“คุณเหยียบเท้าผมซะเต็มแรงเลย อย่างนี้ต้องโดนปรับจูบสองเท่า!” ผมทำท่าจะเดินเข้าหาเขาอีกครั้ง พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
“อั่ก!” กระเป๋าเอกสารในมือเขาถูกกระทุ้งใส่ท้องผมเต็มๆ เจ็บจนตัวงอเลย สงสัยความโหดของเขาจะฟื้นคืนชีพแล้ว
“สมน้ำหน้า ไอ้หน้าด้าน” เขาว่าทิ้งท้ายก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไป
ผมค่อยๆพาตัวเองเดินกลับเข้าไปล้มตัวลงนอนบนเตียง ชักไม่แน่ใจว่าจูบที่ได้มา แลกกับการเจ็บตัวในเช้าวันนี้ มันคุ้มไหม?
แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร เพราะมันไม่ได้หนักหนาสาหัสเท่าไร ผมกลับรู้สึกสนุกและสุขใจมากกว่า ที่ได้ต่อกรกับคนอย่างเขา มันทำให้ชีวิตไม่น่าเบื่อดี
ผมควานหามือถือ มากดโทรหาเขา อย่างนึกสนุก
[“มีอะไรอีก”]
“คุณทำร้ายผมบาดเจ็บสาหัส กลับมาผมจะคิดบัญชีกับคุณ คุณเสร็จผมแน่ที่รัก หึหึ”
[“อะ…ไอ้!”] ผมรีบกดวางทันทีก่อนที่จะได้ยินคำด่าจากเขา ในใจลอบกระนิ่มยิ้มย่อง รอคอยโอกาสคืนนี้…
...
คืนนี้ คุณกายก็ยังคงกลับดึกเช่นเคย แต่เขาได้โทรมาบอกผมก่อนล่วงหน้าแล้วว่าไม่ต้องทำอาหารคอย มันเป็นครั้งแรกเลยที่คุณกายเป็นฝ่ายโทรมาหาผมก่อน มันทำให้ผมรู้สึกดีใจมาก ถึงแม้ว่าเขาจะโทรมาแป๊บเดียวแล้ววางสายไปก็ตาม
ผมนั่งดูโทรทัศน์ระหว่างรอคอยเขากลับมา จนกระทั่งไม่รู้ว่าตัวเองล้มตัวลงนอนไปกับโซฟานุ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงคุณกายกำลังคุยกับใครอยู่หน้าห้อง
“มันดึกแล้วนะ ขอนอนค้างไม่ได้หรอ” เสียงผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้พูดกับคุณกาย
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ พรุ่งนี้ฉันต้องไปภูเก็ตแต่เช้า”
เอ๊ะ! ไปภูเก็ต! ผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหม คุณกายจะไปภูเก็ตงั้นเหรอ... เขา...ไม่คิดจะบอกผมเลยใช่ไหม...
“ก็เดี๋ยวตอนเช้าฉันออกไปพร้อมแกไง ไม่เห็นจะยาก ขี้เกียจขับรถกลับแล้ว แกอย่าใจร้ายกับเพื่อนฝูงเสะ ”
“ไม่เว้ย! รีบกลับไปได้แล้วฉันง่วง!”
ผมค่อยๆย่องเดินเข้าไปใกล้สองคนนั้น อยากจะเห็นหน้าคนที่คุณกายคุยด้วยให้ชัดๆ นั่งยองๆหลบมุมอยู่ข้างตู้โชว์แล้วชะโงกหน้าออกไปดู เห็นชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาเหมือนคนอิตาเลี่ยน กำลังยืนคุยกับคุณกายอยู่ที่หน้าประตูห้อง
“โธ่...กาย ฉันอุตส่าห์ขับรถมาส่งแกถึงนี่นะ เห็นแกบอกว่ารีบเคลียร์งานกลับดึก ฉันก็เลยมารอรับ ขืนให้แกขับรถกลับเองทั้งที่เพลียๆเหนื่อยๆ คงไม่พ้นเกิดอุบัติเหตุ คนอุตส่าห์หวังดี...”
ไอ้หมอนี่มันอะไรกัน! คุณกายก็ปฏิเสธไปหลายรอบแล้วว่าไม่ให้ค้าง ยังจะหน้าด้านขอค้างต่ออีก ผมไม่ชอบใจเลย มันเป็นใครกัน!
“เฮ้อ! ขอโทษนะเรโอ แต่วันนี้ไม่ได้จริงๆ วันนี้ฉันอยากอยู่คนเดียว...”
อะไรนะ! เรโอ... ชื่อคุ้นๆแฮะ แต่นึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหน...
“เป็นอะไร... แกมีเรื่องอะไรในใจอยู่รึเปล่า อย่าทำอย่างนี้สิ ฉันเป็นห่วงนายรู้ไหม...”
“ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ อย่าคิดมาก”
“แกก็ชอบเป็นแบบนี้ทุกที! มีเรื่องไม่สบายใจก็ชอบแบกไว้คนเดียว ฉันเป็นเพื่อนแกนะไม่ใช่หัวหลักหัวตอ!!”
ดูเหมือนสถานการณ์จะยิ่งตึงเครียดขึ้น เห็นคุณกายทำแค่เพียงนิ่งเฉยให้หมอนั่นว่าปาวๆ
“แกทุกข์อยู่คนเดียว คิดว่าเพื่อนอย่างฉันที่คอยมองแกอยู่จะสบายใจเหรอ การแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียวมันไม่หนักบ้างเหรอ แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆฉันก็ไม่สามารถแบ่งเบาให้แกได้เลยหรือไง... เอ๊ะ! เสียงทีวี...”
ซวยแล้วไง... ผมดันเปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ นี่ขนาดผมเปิดเสียงเบาแล้วนะ ไอ้หมอนี่ยังจะได้ยินอีก ผมรีบย่องเร็วๆกลับเข้าไปข้างใน แล้วกระโดดข้ามโซฟาไปนั่งแอบข้างหลัง ประจวบกับที่ไอ้อิตาเลี่ยนก้าวยาวเข้ามาพอดี ผมจึงลอดพ้นจากสายตาไปได้อย่างหวุดหวิด
“มีใครอยู่ทำไมทีวีถึงเปิดไว้?!”
“ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ! ทีวีมันเปิดของมันเองอัตโนมัติ กลับไปได้แล้ว!” แล้วคุณกายก็ลากหมอนั่นออกจากห้องไปด้วยกัน ผมจึงกลับมานั่งบนโซฟาเหมือนเดิม
สักพักคุณกายก็กลับเข้ามาคนเดียว เห็นเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ มือจับปมคลายเนคไทต์ออก เดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น
“นายรู้ไหมว่านายเกือบทำฉันซวย... นี่มันตีหนึ่งกว่าแล้วทำไมไม่รู้จักหลับจักนอน ห๊า...?” ชายหนุ่มต่อว่าผมเสียงเครียด
“ก็...ผมรอคุณอยู่” ผมตอบหน้าเจื่อน คิดอยู่แล้วว่าเขาคงไม่ชอบให้คนรู้จักของเขามาเห็นว่าผมอยู่ร่วมกับเขาแบบนี้ แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจนี่...
“ใครใช้ให้รอ”
“ก็ผมอยากเข้านอนพร้อมคุณ” ตอบสวนกลับไปเท่านั้นแหละ คุณกายก็หน้าแดงทันที เขากรอกตาไปมาขบริมฝีปากแน่น เหมือนกับทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะตอบโต้ผมยังไง เห็นแล้วขำชะมัด เขาดูน่ารักดีในเวลาแบบนี้
“ฝะ...ฝันไปเหอะ!” ท้ายเสียงลงเสียงหนัก ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวเดินเข้าห้องนอนไป โดยปิดประตูเสียงดังแสดงความไม่พอใจ
ผมยืนขำท้องขัดท้องแข็ง แล้วเดินตามไปที่ห้องนอน แต่...
“เฮ้ยยย....!! นี่คุณจะล็อกประตูทำไมเนี่ย! แล้วผมจะนอนที่ไหนล่ะ ที่ร๊ากคร้าบบบบ เปิดหน่อยคร้าบบบ! ”
ก๊อกๆๆ!! ปึงๆ!
“คุณกายครับ! อย่าเล่นแบบนี้สิ มันดึกแล้วน๊า...” ผมทุบประตูห้องเสียงดัง เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีท่าทีจะมาเปิดให้จริงๆ
“นอนข้างนอก!! นั่นคือที่ของนาย!” คุณกายตะโกนสวนมาจากข้างใน ดูท่าคงจะเริ่มรำคาญเสียงโหยหวนเป็นมาหงอยของผมแล้วกระมัง
“คนใจร้าย... ใจคอจะให้ผมนอนข้างนอกจริงๆเหรอ!”
เงียบ... ไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ ยืนคิดไม่ตกอยู่สักพัก ก็เห็นภายในห้องดับไฟลง...
ซวยแล้วไง... ผมไม่น่าไปแหย่เสือเล้ยย... ดูสิ ดันหันเขี้ยวเล็บใส่ผมแบบนี้ แล้วคืนนี้ผม... หันไปมองโซฟาในห้องนั่งเล่น แล้วเดินคอตกไปล้มตัวลงนอน
ผมนอนลืมตาในความมืด คืนนี้ไม่ได้นอนกอดตัวนุ่มนิ่มของเขา รู้สึกว่าชีวิตไร้รสชาติไปโดยปริยาย แต่ปัญหาเฉพาะหน้าที่ผมต้องครุ่นคิดไม่ใช่เรื่องนี้ แต่เรื่องที่ทำให้คืนนี้ผมข่มตาหลับไม่ลงคือ... พรุ่งนี้เช้าคุณกายจะไปภูเก็ต...
รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผม และไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องมาคอยบอกผม แต่...มันหน้าน้อยใจไหมล่ะ เหมือนกับว่าเขา... จะหาเรื่องหนีผมไปอีก...
ผมจะทำยังไงดี...
~*******************************************~
ขอบคุณในความกรุณาค่ะ :L2:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับในที่สุดก็มาต่อให้จนได้
สงสารพี่นิค อะครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
สักวันความดีของพี่นิคจะชนะใจคุณกายเองละครับ
เพราะดูแล้วตอนนีคุณกายก็เริ่มๆๆชอบพี่นิคแล้วนะ
:impress: :impress: :impress:
-
:m4: ขอบคุณนะที่อุสามาต่อให้
แล้วอีกตอนนี้ให้รอเดือนหน้าเปล่าละตะเอง
-
จบแบบค้างๆคาๆอย่างงี้ได้ไงอะคะ โธ่ o7
แล้วรีบมาต่อน๊า :m1:
-
ได้อ่านต่อแล้วดีใจ :oni2:
ถึงจะน้อยไปหน่อยแต่ถ้ามาปลอบใจด้วยฉากสวีทที่ภูเก็ตในตอนต่อไปก็จะหยวนให้
รีบมาต่อนะจ๊ะ :bye2:
-
:o12: นิค ตาม กาย ไปเลย แอบไป อิอิ
-
รออ่านแผนเชือดใจ ต่อนะครับ.. นายนิคสู้ๆ :mc4:
-
:m31: :m31: :m31: :m31: :m31: :m31:
เป็นกะละมังใจให้เมิงน๊า
จุฟจุฟ
:a2:
รักเมิงมากๆๆๆ
:oni3:
-
อิอิ ท่าทางจะชอบความรุนแรง อิอิ
-
สงสารนิค มีความอดทนสูงเหลือเกิน
-
พอนนี่จ๋า ค้างอีกแล้วรีบมาต่อนะ รออ่านอยู่จ้า :oni2: :oni2:
-
ค้างค่ะ ค้างงงงงงง :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
เย้ๆ กลับมาแล้ว :m4: :m4:
-
อ๊ะ กว่าจะกลับมานะ
-
ยิ่งอ่านเเล้วสงสารนิค :o12:
ตามไปภูเก็ตเลย อิอิ
-
ตอนหน้า อย่าหายไปนานแบบนี่อีกนะ o7 o7 o7
-
>>> ตามไปโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดด~!!!!
.
-
นายนิค
ตามปัยสวีทที่ภูเก็ตเลยค้าบ :oni1:
-
o12 นิดตามไปภูเก็ตเลย อิอิ
-
โอ้วววว.... ดีใจได้อ่านต่อแล้ว :o8:
มาอัพต่อเร็ว ๆ นะคร๊าบบบ
มันค้างงงงงงงง...... :laugh:
-
:m4: ดีใจที่มาต่อแล้ว
สงสารหนุ่มนิคจริง..สู้ๆน๊า :a2:
แล้วมาต่อตอนต่อไปเร็วๆนะคะ :m13:
-
:m4: :m4:
รีบๆๆมาต่อตอนหน้านะครับ
มาต่อเร็วๆนะครับ อดใจรอไม่ไหว
-
:oni1: :oni1:
เข้ามารอด้วยอีกคน...
เอาใจเชียร์นิคเมื่อไหร่จะละลายน้ำแข็งได้ซักที :serius2: :serius2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับผม หนุกมากๆ มารออ่านอยู่น่ะครับ
-
:a5: มาต่อเร็วๆซิจ๊ะคนสวย
-
มาต่อไวไวนะจ๊ะ.....รอลุ้นคุณนิคอยู่ :a2:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง :serius2: :serius2:
มาต่อเร็ว ๆ น๊า นายนิค สู้ ๆ :a2: :a2:
-
เห็นใจคนเขียนหน่อยน่ะคับ
คุณหญิง ท่านงานรัดตัว
อิอิ ..
-
:เฮ้อ:นึกว่ากายจาจัยอ่อนซะแล้ว
ยังจัยแข็งเหมือนเดิม
แต่นายนิคจาทำงัยน่ะ กายจาปัย
ภูเก็ตแล้ววทำงัยดี
-
:o8: แอร๊ย ย ยยย
พี่พอนนี่มาอัพที่เล้าแต่ไม่ไปอัพที่บอร์ดเด็กดีอ่า
เด๋วคนที่นู่นรอเน๊ :m12:
คิดถึงๆๆๆ มาต่อเรวๆน้า
ม๊วฟๆๆๆ
(จำเค้าได้ป่าวอ่ะ เค้าโฮปเองนะตะเอง :m13:)
-
มาupต่อเร็ว ๆ น๊า o13 o13 o13 o13
-
:m32:
มาเดือนละครั้งก็ขอยาวๆหน่อยดิ
ให้รอตั้งเดือนนะ
-
นิคนี่ ความอดทนสูงเหลือเชื่อแฮะ
สู้ๆนะนิค :L2:
-
:o
ยังไม่มาอีกหรือ โฮ่ๆๆๆๆ
เจือดเวลาซักนิดมาต่อให้พี่น้องๆเถอะ
รอนานแล้ว
-
:เศร้า2:
ยังไม่ยอมมาอีก
น้อยใจแล้วนะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
เอามาให้ จขกท.
-
:m23: เพิ่งว่างมาอ่านค่ะ แต่ก็ยังลุ้นอยู่นะ แล้วมาต่อนะค่ะ
ปล.คิดถึงจังเลย :o8:
-
:กอด1:
มิซยูวววววววว
คิดถุงมากมายย
ไม่ได้คุยกันนานแล้วน๊า
ไม่มาอัพนิยายด้วย :เศร้า2:
-
เอ่ออออ อ่านไปๆ รู้สึกเหมือนจะเคยอ่านแล้ว จากอีกเวป อิอิ :a6:
คิดถึงมากมาย พอนนี่จ๋า :กอด1:
-
^
^
^
พอกันเลยตะเอง
ว่าแต่
สงสัยเม้นต์แต่เวบโน้น
วันนี้ตามจ้นพี่กุ้งจ๋ามา
อิอิอิ
คิดเถิงพอนเน่อ่ะ :กอด1:
-
แง แง แง คิดถึงรีบนนนนนนนนน :monkeysad:
-
มารอด้วยคน....รีบๆมาต่อน๊า...คิดถึงนิค...เอิ๊กๆๆๆ :o8: :o8:
-
รอนานแล้วอ่าคับ
มาต่อนะๆๆ :m1:
-
Are they still in Phuket?
wating and waiting!
:sleep2:
:m7:
:sleep2:
-
ร่วมด้วยช่วยทวง :m16: :m16: :m16:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
หายไปนานมากครับ
เอากำลังใจมาส่งครับ :L1: :L1: :L1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่า...ขอโทษที่หายไปเลย :sad2:
ไม่ค่อยจามีเวลามาแตะคอมฯ :o12:
สาปส่งได้เต็มที่ แค่มีคนยังอ่านอยู่ก็ดีใจแล้ว :m15: :m13:
************************************************
ผมตื่นเช้าขึ้นมาแพ็คกระเป๋าเตรียมออกเดินทาง ของที่เอาไปก็ไม่ได้มีอะไรมาก แค่เสื้อผ้าสองสามชุดและของใช้จำเป็นอีกนิดหน่อย แต่สิ่งที่ผมจะขาดไปไม่ได้เลย คือโน้ตบุ๊ก เพราะยังไงผมก็ยังห่วงเรื่องงานอยู่
นัดน้องหยกเอาไว้แปดโมงเช้า ผมต้องไปรับเธอที่บ้าน แล้วค่อยไปสนามบินพร้อมกัน แต่นี่ยังเพิ่งหกโมงเช้าเอง ผมยังมีเวลาเตรียมตัวอีกถมเถ
เตรียมของเสร็จ อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย ผมก็ลากกระเป๋าเดินทาง เปิดประตูออกจากห้องนอน แต่...
ปึ้ก! ผมสะดุดบางสิ่งบางอย่างบนพื้น แทบหน้าคะมำ ดีที่รีบคว้าจับขอบประตูเอาไว้ได้ทันก่อนล้มลง
“`โอ๊ย... คุณเตะผมทำไมเนี่ยย!” คนบนพื้นโอดครวญ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น แต่ผมยังตกใจไม่หาย มันมานอนอะไรตรงนี้วะ...
“มานอนอะไรตรงหน้าประตู บ้ารึเปล่า?”
“หึ ถ้าผมไม่เฝ้าเอาไว้ คุณก็จะหนีผมไปอีกใช่ไหมล่ะ ผมไม่ยอมหรอก”
ผมนิ่งอึ้งกับคำพูดของเขา หรือว่า... เขาจะรู้แล้วว่าผมกำลังจะไปไหน
“พูดเรื่องอะไร ฉันก็แค่จะไปทำงานตามปกติ”
“แล้วนั่นอะไรครับ กระเป๋าเดินทางนั่น” หนุ่มฝรั่งชี้มาที่กระเป๋าเดินทางในมือผม
“แล้วไง... ฉันจะเดินทางไปติดต่อธุระไม่ได้หรือไง จำเป็นต้องคอยรายงานนายทุกเรื่องเลยหรือไง ...เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย...” ผมบอกเสียงราบเรียบด้วยอารมณ์ขุ่นมัว แต่ประโยคสุดท้ายนั้น... ผมเผลอพลั้งปากไป... นึกแล้วก็หงุดหงิดตัวเอง ทำไมผมจะต้องสนใจในคำพูดตัวเองด้วย ผมควรจะสะใจไม่ใช่เหรอ ที่ได้เห็นหน้าเสียๆของเขา แต่ทำไมหัวใจของผมมันวูบลง? เพียงแค่มองสบตากับแววตาตัดพ้อของเขา
ผมเป็นอะไรไป...
“ต่อให้คุณจะพูดคำที่ทำร้ายจิตใจผมสักกี่ครั้งก็ตาม ก็อย่านึกว่าผมจะยอมถอยง่ายๆ คุณมีเหตุผลของตัวเอง ผมเองก็มีเหมือนกัน สิ่งที่ผมพยายามทำทุกอย่างต่อคุณ ล้วนมีเหตุผลทั้งนั้น กรุณาอย่าวัดจิตใจของผมที่มีต่อคุณกับสิ่งอื่น ผมไม่ใช่คนตายด้าน ที่จะคอยให้คุณทำร้ายเฉยๆได้หรอกนะ” แววตาของเขาหม่นหมองขณะพูดกับผม แต่สีหน้าแฝงความเด็ดเดียว มันทำให้ผมยิ่งกลัว...
ความปรารถนาของคนไม่ใช่ได้มาง่ายๆอย่างใจคิด มันก็เหมือนกับคนจนที่อยากจะร่ำรวย และเหมือนกับผมที่ปรารถนาจะออกห่างจากคนๆนี้ให้มากที่สุด มันควรจะเป็นเรื่องง่าย แต่ทำไมผมถึงทำไม่ได้?!
“หมดคำพูดแล้วใช่ไหม ฉันจะได้ไปสักที” ผมเกลียดการเผชิญหน้าในตอนนี้ที่สุด เพราะมันเหมือนกับว่าครั้งนี้ผมไม่อาจชนะได้ง่ายๆ ผมเบี่ยงตัวเดินออกจากการขวางกั้น แต่เขากลับกางแขนกันตัวผมไว้ได้ก่อน
“ไม่! คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”
ผมสะดุ้งโหยงกับน้ำเสียงที่เฉียบขาดของเขา ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองสีหน้าและแววตาของเขา ไม่รู้สิ... ผมรู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัวของเขาแตกต่างไปจากเดิม เหมือนกับว่าที่ผ่านมา เขาพยายามอ่อนข้อให้ผมเสมอ
แต่ผมไม่ยอมง่ายๆหรอก มันไร้เหตุผลสิ้นดี ผมจะไปไหน ทำอะไร มันก็เป็นสิทธิของผม ไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะมาคอยกะเกณฑ์บงการ!
“หลีกไป!” ผมตวาดใส่เขาอย่างเหลืออด
“ไม่! คราวนี้จะไม่มีทางอีกแล้ว... ” ไม่ทันขาดคำ ร่างสูงก็เข้ามาประชิดตัวผม สองมือแกร่งคว้าต้นแขนทั้งสองข้างของผมบีบกำโดยแรง สร้างความเจ็บปวดให้แก่ผมจนน้ำตาแทบเล็ด กระเป๋าเดินทางหลุดจากมือผมกองลงบนพื้น
ผมฝืนความเจ็บปวด กัดฟันแน่น ยกเท้าเตะใส่หน้าแข็งของหมอนั่น แต่เขาดันหลบเท้าผมได้ ออกแรงกระชากตัวผมจนตัวลอย พากลับเข้าไปในห้องนอน พยายามต่อสู้ดิ้นรนตลอดทาง ทั้งถ่วงน้ำหนักตัวไว้ ทั้งพยายามใช้ปากกัดแขนของเขา แต่มันก็ไม่เป็นผลทั้งสิ้น มีแต่ยิ่งดิ้นรนผมยิ่งเจ็บตัวมากขึ้นเท่านั้น แขนของผมที่ถูกบีบไว้เจ็บปวดจนชาด้าน ถึงตอนนี้ผมไม่อาจสะกดกลั้นได้อีกต่อไปแล้ว ปล่อยน้ำตารินไหลเป็นทาง
“เจ็บ... เจ็บนะ... ฮึก...”
ดูเหมือนตอนนี้หูตาของเขาจะมืดบอดไปแล้ว ต่อให้ผมพยายามร้องทัดทานเพียงไหน เขาก็ไม่ได้สนใจ สายของผมพร่ามัวด้วยม่านน้ำตา เงยหน้าขึ้นมองสีหน้าของเขา แววตาของเขาที่ทอดมองผม แฝงความหมายหลากหลาย ทั้งเจ็บปวด ผิดหวัง แต่แฝงความเด็ดเดี่ยวเอาจริง
ทุกอย่างเลวร้ายกว่าที่ผมคาดคิด เขาดูแตกต่างจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง ทุกครั้ง...แม้ผมจะต่อต้านขัดขืนแค่ไหน เขาก็จะคอยโอนอ่อนผ่อนตามผมทุกครั้งเสมอ แต่ครั้งนี้... ความอ่อนโยนที่เคยมีสูญหายสิ้น จนผมกลัว...
ผมใจหายวาบ เมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับพื้นเตียงโดยแรง ตามด้วยร่างสูงถาโถมกดทับตัวผมลงมา
รู้อย่างนี้เมื่อคืนผมไม่น่ากลับมาที่นี่เลย... รู้อย่างนี้... ผมไม่น่าไล่เรโอกลับไปเลย... ผมรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ทำอย่างนั้น แต่สำหรับตอนนี้ ไม่ว่าผมสำนึกเสียใจแค่ไหน มันก็สายเกินการณ์
ยอมรับว่าการไปภูเก็ตครั้งนี้เหตุผลหลักเพราะน้องหยก แต่เหตุผลจริงๆของผมคือต้องการหลีกหนีหน้าจากเขา ที่ผมต้องการไปให้ห่างเพราะผมรู้สึกไม่ดี ความเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆในตัวผม ทำให้ผมหวาดหวั่น ไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้ ไม่ต้องการให้ความเป็นตัวเองของผม เปลี่ยนแปลง....
“คุณรู้ตัวไหมว่าคุณกำลังทำผมไขว้เขว คุณกำลังปั่นหัวผมอยู่ตลอดเวลา จุดประกายความหวังเล็กๆของผมขึ้นมา... แต่ในชั่วพริบตาคุณก็เป็นคนดับความหวังของผมลงด้วยตัวคุณเอง คุณคงสาแก่ใจสินะ ที่เห็นผมเป็นแบบนี้! ใช่ไหม!”
เขาตวาดใส่หน้าผมเสียงดัง จนใจผมสั่นไปหมด แรงอารมณ์ของเขาทำให้ผมกลัวจนไม่รู้จะทำยังไง นอกจากส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตา
ผมไปให้ความหวังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่...?
เขาคิดไปเอง คิดไปเองทั้งนั้น....
คำพูดของเขาตอกย้ำในความรู้สึกของผม ทำให้ผมรู้สึกสับสนไปหมด แต่สมองผมสั่งให้ปฏิเสธ ใจผมสั่งให้ต่อต้าน!
“เหลวไหล! ทุกอย่างนายคิดไปเองทั้งนั้น ! อย่า...อย่าหวังว่าเรื่องของนาย...จะมารกสมองของฉันได้” ประโยคสุดท้ายมันพูดยากลำบากเหลือเกิน ลำคอตีบตันไปหมด... แต่ผมก็พูดไปแล้ว... มันเป็นสิ่งที่ผมต้องการจะตอกย้ำกับตัวเองในตอนนี้
ผมหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมา ไม่อยากเห็นแววตาที่ปวดร้าวและตัดพ้อของเขา
รู้สึกถึงความเปียกชื้นของน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า หยดลงบนแก้มผม ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมามองดูอย่างไม่อาจเชื่อสายตา
ผู้ชายตัวโตๆที่ดูเข้มแข็งตรงหน้าผม กำลังร้องไห้!
เขาไม่ได้สะอื้นร้องคร่ำครวญ มีแต่เพียงน้ำตาเท่านั้นที่หยดลงมาจากดวงตาคู่สวยที่เปี่ยมไปด้วยความเสียใจ
ภาพทุกอย่างราวกับเคลื่อนไหวช้าลง เห็นเขาค่อยๆขยับลุกออกจากตัวผมช้าๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไป โดยมีสายตาผมมองเงาหลังของเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งไม่เข้าใจ กลัว สับสน และ ใจหาย...
มันถูกแล้วไม่ใช่เหรอ? ที่ผมทำแบบนี้... นี่คือสิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่เหรอ...?
แต่ทำไม...ผมไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย มันไม่ได้รู้สึกโล่งใจอย่างที่คิด มันอึดอัด... ทำไมมันอึดอัดแบบนี้...
ด้วยความรู้สึกเหล่านี้ ทำให้ร่างกายของผมเคลื่อนไหว ลุกลงจากเตียง วิ่งตามออกไป!
---------------จบตอน------------
:pig4:
-
:o
:a5:
:a6:
:serius2:
:o12:
:sad2:
พอนเน่อ่ะ
-
:o
:a5:
:a6:
:serius2:
:o12:
:sad2:
พอนเน่อ่ะ
ขอบอกอาการเด่ยวกะเบตตี้ :sad2:
-
:o
ทำไมจบแบบนี้อ่ะ ไม่ยอมๆๆๆๆ
เข้ามาต่อด่วน :m16:
-
ง่า จบแบบนี้ค้างคา แถมต้องรออีกนานแน่ๆเลย........ o7 o7 o7
-
คเางคาได้ใจจริงๆเลย :serius2:
-
จบได้ค้างคามากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
-
:a5: ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:a6: :a6:ค้างยิ่งกว่าเดิมอีกครับพี่น้อง o12
-
จบแบบนี้ได้ไงอ่ะ รีบมาต่อไวไวด้วยนะครับ มาม่าไม่เอา อิอิ
โหหหห ค้างอย่างแรงอ่ะ
-
ฮือๆ คนอ่าน อ่านเเล้วใจจะขาด
มันอึดอัดตามไปด้วยเลย
ว่าเเต่ไมตัดแบบนี้ :serius2: มันค้างอ่า
:sad2: :sad2: :sad2:
-
อารัยเนี่ยค้างกว่าเดิมอีกอ่ะ
:sad2: :sad2: :sad2: :sad2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ค้างมากๆๆครับ อิอิ
เป็นกำลังใจให้ครับผม
แบบนี้พี่นิคของผมก็มีหวังแล้วซิครับ
เอาใจช่วยครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:o
สงสารนิคจังเลยยยย...กายใจร้ายจัง...รีบตามไปง้อเลยยยยยย
หายไปนานนนนน ไงก็รีบกลับมาต่อไว ๆ นะครับบบบบ :m1:
-
:o ค้างงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
-
แสนจะดีใจเมื่อเห็นว่านิค&กายมาแย้ว...
แต่ว่าจบแบบนี้มันค้างยิ่งกว่าไม่มาต่ออีกนะ
o7
:serius2:
:o12:
:laugh:
:sad2:
-
มาเดือนละตอนเลยเหรอหลา่น
-
>>>อยากจะแวกจอคอมเข้าไปดึงตัวคนเขียน แล้วเอาแซ่มาตี แล้วให้นั่งเขียนต่อให้จบ
>>>สนุก...(แอบอ่านมานาน)
~~~~~~~~~จบแค่นี้แหละ :m31:
-
:เฮ้อ: รู้งี้ไม่น่ารีบอ่านตามมาให้ทันเลยเนี๊ย ....พอตามมาทัีน ความอึดอัดก็ตามมา o7 จาบ้าตาย...
:m15: รีบ ๆ มาลงเพิ่มน๊าาาาา
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
รีบมาต่อ เลย................... แงแง
^^ สู้ๆๆ Fighting
-
ตามอ่านจนทัน :o แต่ไมมันค้างอ่า
โหดร้ายมากกกกกก :o12: ใจร้ายที่สุดเลย....
:m15:
-
ดีใจจังที่ยังมีคนติดตามอยู่ o7
ขอบคุณทุกคนมากค่ะ :L2:
แหะๆ ไม่ได้ตั้งใจให้ค้างกันนะ
ตอนนี้คงได้หายค้างกันแล้วแหละ :m4:
=====================================
Chapter : 20 จนได้...
เส้นทางข้างหน้าพร่ามัวด้วยน้ำตา... ผมกดลิฟต์ลงมาชั้นล่าง ตามหาเขาจนทั่ว แต่ก็ไม่พบ... ไม่เห็นแม้แต่เงา...
อาจเป็นเพราะเวลายังเช้าอยู่ ตอนนี้ที่ชั้นล่างเลยยังไม่ค่อยมีคน ไม่งั้นถ้ามีคนเห็นผมตอนนี้ คงคิดว่าผมบ้าไปแล้ว ซึ่งผมก็บ้าจริงๆ บ้าถึงขนาดวิ่งออกไปดูที่ถนนหน้าคอนโดฯ
ผมกำลังทำอะไรอยู่...
ผมกำลังกดโทรศัพท์หาเขาอยู่ครับ แต่...ไม่มีใครรับ
ผมเริ่มใจเสีย เขาไปจริงๆเหรอ...??
ผมกำลังทำอะไร? นี่เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ผมถามตัวเองแบบนี้ เพื่ออะไร?
...ไปซะได้ก็ดี จะได้เลิกวุ่นวาย หมดปัญหาสักที ผมสบายใจ ผมสบายใจได้แล้ว...
เดินกลับมาที่ห้องด้วยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อา...ขึ้นลิฟต์มาตอนไหนยังไม่รู้เลย เปิดประตูห้องเข้าไป ทำไมใจมันหนักอึ้งแบบนี้นะ... ผมเงยหน้าพิงประตูสูดหายใจเข้าลึกๆ ปาดน้ำตาบนใบหน้าที่ยังไหลไม่หยุดแล้วเดินเข้าห้องนอน ทิ้งตัวลงบนเตียง ตอนนี้ในสมองของผมลำดับความคิดอะไรไม่ได้เลย มันตื้อไปหมด...
โทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น ผมรีบคว้ามันมาดูอย่างรวดเร็ว แต่คนที่โทรเข้ามาเป็นน้องหยก ผมหลับตาลงด้วยความผิดหวัง นี่ผมกำลังคาดหวังให้เขาโทรมางั้นเหรอ?
“ครับ”
[“พี่กายออกมารึยังคะ หยกเตรียมตัวเสร็จแล้วค่ะ”]
“คือ... พี่ขอโทษนะครับ พี่คงไปพร้อมกับน้องหยกไม่ได้แล้ว พอดีมีธุระด่วนเข้ามา น้องหยกไปก่อนได้รึเปล่าครับ? หรือจะรอพี่”
[“ไม่เป็นไรค่ะพี่ หยกไปเองได้ หยกนัดกับริชาร์ตเขาไว้แล้วด้วย ”]
“อ่าครับ... ยังไงไปไหนมาไหนกับแฟนก็ระวังตัวด้วยนะ เดี๋ยวสายสืบของคุณลุงกับพ่อพี่จะมาเห็นเข้าก็แย่เลย ถึงแล้วโทรบอกด้วยนะ แล้วพี่จะรีบไปสมทบ”
[“ค่า ทราบแล้วค่ะ แล้วพี่เป็นอะไรรึเปล่า เสียงดูเนือยๆยังไงไม่รู้ ไม่สบายรึเปล่าคะ?”]
“อืมม์... สงสัยเหนื่อยล่ะมั้ง ไม่เป็นไรหรอก”
[“อ่ะค่ะ ธุระไม่ต้องรีบนะคะ หยกรอได้ค่ะ แค่นี้นะคะพี่ชาย พักผ่อนเยอะๆนะคะ”]
“ครับๆ” ผมโยนมือถือไว้บนเตียง ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา
พอออกมาจากห้องน้ำ สายตาผมก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าเป้ใบใหญ่วางอยู่ข้างๆตู้เสื้อผ้าของผม นี่มัน... ของหมอนั่นนี่นา...
เขารีบร้อนจากไปถึงขนาดลืมทิ้งไว้เลยเหรอ? ผมรู้สึกใจชื้นขึ้น ในส่วนลึกรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ยังไงเขาก็ต้องกลับมาเอากระเป๋าล่ะน่า...
แต่ถ้าไม่ล่ะ?
ผมถือวิสาสะค้นกระเป๋าของเขาดู เผื่อเจอสิ่งของสำคัญที่ทำให้เขาต้องกลับมาเอา
“อ่ะ! นี่ไง” ผมเจอพาสปอร์ตของเขาในกระเป๋า ของสำคัญแบบนี้ยังไงเขาก็ต้องกลับมาเอาแน่ๆ
เอ๊ะ! แล้วนี่อะไร มือผมปัดไปโดนกรอบรูปเล็กๆใบหนึ่งในกระเป๋า ด้วยความสงสัยเลยหยิบขึ้นมาดู ตอนแรกในใจผมคิดว่า ต้องเป็นรูปพ่อแม่หรือครอบครัวของเขาแน่เลย แต่ที่ไหนได้... ดันเป็นรูปผม!
มันโรคจิตจริงๆด้วย! นี่มันรูปในนิตยสารนี่นา ถึงขนาดตัดใส่กรอบเลยเหรอเนี่ย... เจอเข้าแบบนี้บอกไม่ถูกว่าผมรู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆผมอึ้งไปเหมือนกัน อะไรจะขนาดนั้น... เขาช่างทำไปได้
ที่สำคัญผมรู้สึกขำมากกว่า ก็ไอ้หมอนั่นมันบ้าจริงๆ...
ผมเก็บกรอบรูปนั้นกลับไว้ที่เดิม ปิดกระเป๋าแล้วเดินกลับไปนอนที่เตียง ลืมตามองเพดานห้องสีขาวโพลน รู้สึกเหงาๆยังไงไม่รู้ ชีวิตผมมันเงียบเชียบถึงขนาดนี้เชียวเหรอ?
“เฮ้ออ...” ถอนหายใจให้กับตนเอง แต่ก่อนผมไม่เคยมีความคิดแบบนี้นี่นา... นี่มันเป็นชีวิตประจำวันของผมไม่ใช่เหรอ? ผมชินกับการอยู่กับตัวเองมาตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมผมต้องรู้สึกว่าเหมือนกับมีอะไรบางอย่างขาดหายไป... น่าปวดหัวจริงๆ
ไม่รู้ตัวว่าหลับไปตอนไหน ตื่นมาอีกที่ก็บ่ายโมงแล้ว ไม่รู้สึกหิวเลยสักนิด แต่ลำคอแห้งผาดไปหมด... เลยลุกขึ้นไปหาน้ำกินในครัว ตอนนี้ผมรู้สึกไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น เพราะทุกอย่างมันดูน่าเบื่อไปหมด
จนบ่ายแล้ว หมอนั่นก็ยังไม่กลับมาสักที ไม่รู้ว่าไปที่ไหน คุ้นเคยกับทางในกรุงเทพฯรึเปล่าก็ไม่รู้ ผมถอนหายใจยาวเหยียด ทำไมผมต้องเป็นกังวลถึงขนาดนี้นะ ไม่เคยมีครั้งไหนเลย ที่ผมจะรู้สึกกับคนๆหนึ่งถึงขนาดนี้มาก่อน อึดอัดข้างในใจเหลือเกิน จนไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี...
ผมเดินมาที่ระเบียงห้อง ตั้งใจจะออกไปสูดอากาศข้างนอกเสียหน่อย เผื่อว่าความคับแน่นในอกจะบรรเทาเบาบางลงบ้าง ผมเลื่อนบานเลื่อนประตูกระจกออก แต่เมื่อมองไปที่ระเบียงห้องก็ต้องชะงักเท้าไว้ด้วยความตื่นตะลึง!
อาจเป็นเพราะประตูกระจกมีม่านบังไว้ ทำให้ก่อนหน้านี้ผมไม่ทันสังเกตเห็น เก้าอี้ไม้หวายบนระเบียงห้องถูกยึดครองโดยหนุ่มฝรั่งร่างสูง ที่ก่อนหน้านี้ผมนึกถึงแล้วมัวแต่กระวนกระวายเป็นบ้าอยู่คนเดียว ทั้งที่เขาก็อยู่ใกล้แค่เนี้ย! ผมไม่รู้ว่าเขามาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ พึ่งมาตอนผมหลับ หรือว่าอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรกก็ไม่รู้...
เขานั่งหันหลังให้กลับผม เหมือนไม่รู้สึกตัวว่าผมมา หรือว่าจงใจเมินเฉยก็ไม่รู้ แต่ผมก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้พบเขา
ผมรู้สึกสองข้างแก้มตึงๆ เลยยกสองมือขึ้นมาจับที่แก้ม อะไรกัน... นี่ผมกำลังยิ้มอยู่เหรอเนี่ย! ฮึ้ย! อยากจะเอาหน้าแทรกซีเมน ทำไมต้องดีใจที่ได้พบหมอนี่ถึงขนาดนี้ก็ไม่รู้ ดีใจถึงขนาดไม่สามารถหุบยิ้มลงได้ ถ้าหมอนี่มาเห็นเข้าคงได้ขายหน้ากันพอดี บ้าชิบ!
แต่เมื่อเจอเขาแล้ว ผมจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะ ตอนแรกก็กระวนกระวายไม่สบายใจ อยากเจอเขาให้ได้ แต่พอมาพบตัวจริงๆ กลับทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะพูดหรือเริ่มยังไงดี ผมควรจะทำยังไงดีล่ะ?
“เอ่อ...คือ เอ่อ...” พูดอะไรดีล่ะ? ผมก้มหน้ากำชายเสื้อแน่น
“นายอยู่ตรงนี้ตลอดเลยเหรอ?”
เขานิ่งเงียบไร้ปฏิกิริยาตอบกลับ มันทำให้ผมกลัวใจเขามากขึ้น นี่เขาโกรธผมมากขนาดนี้เชียวเหรอ?
ทำไงดีล่ะ? ในชีวิตนี้ผมไม่เคยง้อใครมาก่อนเลยนะ ผมจะต้องเริ่มจากตรงไหนดีเพื่อทำให้เขาหายโกรธผม ทำให้ความไม่สบายใจและอึดอัดในอกนี้หมดไปเสียที
เอาล่ะ! เป็นไงเป็นกัน!
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับเขา
แต่ปรากฏว่า...
หนุ่มฝรั่งกำลังนั่งหลับอยู่...
จะบ้าตาย...นี่ผมพูดอยู่คนเดียวเหรอเนี่ย!!
น่าหมั่นไส้ชะมัด! ผมอุตส่าห์มาง้อนะ แต่ดูเขาทำสิ... แล้วผมจะเอายังไงต่อไปดี...
ผมมองหน้าเขาอย่างพินิจพิจารณา ก่อนจะเอื้อมมือไล้นิ้วเบาๆที่ขนตาสีอ่อนของเขา ขนตางอนยาวสั่นระริกไปมา หัวคิ้วเริ่มขมวดกันมุ่นด้วยความรำคาญ ก่อนที่มือแกร่งจะยกขึ้นปัดมือผมออกไปเหมือนปัดแมลง ทำให้ผมต้องชักมือกลับมา
ขณะที่ยืนคิดไม่ตกว่าจะปลุกเขามาคุยกัน หรือจะปล่อยไว้แบบนี้ดี เขาก็ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว...
เขาจ้องมองผมที่ยืนอยู่ตรงหน้า โดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่ผมสังเกตได้จากแววตาเศร้าๆของเขา ว่าผมได้ทำร้ายจิตใจเขามากแค่ไหน ทุกอย่างมันสื่อผ่านสายตาของเขาได้ทั้งหมด
คำพูดที่ผมเตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ ติดขัดอยู่ในลำคอ ไม่สามารถเปล่งถ้อยคำใดๆออกมาได้ เพิ่งจะรู้ว่าการพูดจาภายใต้สายตาที่มองผมอย่างค้นหา มันยากลำบากถึงเพียงนี้....
รับรู้ได้เลยว่า คำพูดของผมต่อไปนี้จะเป็นตัวตัดสินทุกอย่าง ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับผม และเขากำลังรอให้ผมตัดสินใจ...
ผมลองคิดทบทวนเหตุผลในจิตใจ ว่าในใจผมต้องการอะไรกันแน่ ลองช่างน้ำหนักในจิตใจดูว่า ระหว่างบทสรุปสองอย่าง อย่างไหนที่ผมต้องการมากกว่ากัน
ระหว่างไล่เขาออกไปจากชีวิต กับการให้เขายังอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม...
และผมก็ได้ข้อสรุปว่าถ้าไล่เขาไปจริงๆ ผมคงจะมีอาการเหมือนเมื่อเช้า มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีนักหรอก...
จากการได้คิด ทำให้ผมเพิ่งรู้ตัวว่า เขาได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมไปแล้ว แล้วถ้าขาดเขาไป บอกไม่ถูกจริงๆว่าผมจะเป็นยังไง...
นี่ผมกลายเป็นคนอ่อนแอแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...?
ผมขบริมฝีปากแน่น หรือผมจะตัดเนื้อร้ายออกไปแต่เนิ่นๆดี??
สิ่งที่ผมกลัวมาตลอดมันคือสิ่งนี้เอง... ผมกลัวว่าถ้าเขายังอยู่ข้างๆผมแบบนี้ โลกของผมจะไม่เป็นโลกของผมอีกต่อไป โลกที่ผมสร้างสรรค์ขีดเส้นแบ่งกำหนดทุกอย่างเอาไว้ จะเกิดการเปลี่ยนแปลง... กลัวว่าถ้าเกิดมีใครก้าวล้ำมาในพื้นที่ของผม ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม มันจะกลายเป็นอนาคตที่ผมมองไม่เห็น...
ในขณะที่ผมกำลังสับสนลังเลใจ อยู่ๆเขาก็ลุกจากเก้าอี้ จ้องมองผมนิ่ง แล้วทำถ้าจะเดินออกไป แววตาของเขานั้นฉายชัดว่าผิดหวังในตัวผมเหลือเกิน...
ผมใจสั่นไปหมด จ้องมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆห่างออกไป หยุดความคิดทุกอย่างลง แล้วตัดสินใจทำตามความรู้สึกของผมในตอนนี้!
ผมวิ่งเข้าไปกอดเขาไว้จากด้านหลัง...
“ฉันขอโทษ...อย่าไปนะ...อย่าไป” น้ำตาผมไหลออกมา สองแขนกอดรัดเอวเขาไว้แน่น ผมไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น ไม่อยากคิดอีกต่อไปแล้ว...
หนุ่มฝรั่งยืนนิ่งเงียบไป ก่อนจะพูดคำพูดที่ทำให้ผมชะงักเสียงสะอื้นลง
“จริงหรือครับ? คงไม่ใช่เพราะสงสารหรือเห็นใจผมหรอกนะ ผมก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ ถ้าไม่ใช่ความต้องการจากใจคุณจริงๆ ผมคงต้อง...”
“ไม่! ไม่ใช่อย่างนั้น...” ผมตัดบทเขา
“มันเป็นความรู้สึกของฉัน...เป็นความต้องการของฉัน... จริงๆนะ จริงๆ...ฮึก...”
สองมือแกร่งที่ตกห้อยข้างลำตัวของเขา ถูกยกขึ้นมากุมมือของผมเอาไว้ เขาดึงแขนของผมที่กอดเขาไว้ออก ก่อนจะหันกลับมาสวมกอดผมไว้ในวงแขนอย่างแนบแน่น
“ผมดีใจจัง... ดีใจที่คุณก็ต้องการผมเหมือนกัน” หนุ่มฝรั่งมองตาผมอย่างหวานซึ้ง ยกมือเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มผมเบาๆ ก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงพรมจูบทั่วใบหน้าของผมอย่างอ่อนโยน จรดริมฝีปากลงบนปากผมอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนาน...
************************************************************
-
ผมติดตามอ่านมาจากเด็กดีแล้ว ลุ้นตั้งนาน ในที่สุดก็ยอมเปิดใจซะที o13
-
ในที่สุดก็เปิดใจ :m1: :m1:
-
o7
-
อ๊าาา
รอครับ อิอิ ฉากต่อไป วาบหวามสุดขาดใจ
-
:m1: ไำกล้จะถึงบทโรเมนติกแล้วอ่ะดิ คิ ๆ ๆ
-
o7 โธนู๋กายในที่สุด ในทีสุด ก็กลายซะแล้ว
อิอิ กลายเป็นว่ารู้ใจตัวซะที่
ยะฮู้ :m4: สมหวังซะที่นะนิกนะ เราเชียร์นายวะ
-
o7 o7 o7
-
เย้ ๆ มีความสุขซักทีนะ หรืออาจจะเป็นบทเริ่มต้นของโศกนาฏกรรม อิอิ อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย ชอบ ๆ หนุกดี
-
และแล้ว.... o7 o7 o7
-
ว้าวววววววววววววววววววววววววว ในที่สุด :o8:
-
อ๊า...ยอมรับแล้ว...
รออ่านตอนหน้าอย่างใจจดจ่อ..อิอิ :o8:
-
โอยยย... ลุ้นครับ
.
.
.
“ฉันขอโทษ...อย่าไปนะ...อย่าไป” น้ำตาผมไหลออกมา สองแขนกอดรัดเอวเขาไว้แน่น ผมไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น ไม่อยากคิดอีกต่อไปแล้ว...
.
.
.
อย่าหายไปนานนะครับ คนอ่านกำลังอิน o7 ขอบคุณครับ
-
ตอนต่อไปก็ หุหุหุ.... :m25: :m25: :m25:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ในที่สุดพี่นิคก็สมหวังวะที
หลังจากที่เชียร์มานานแทบขาดใจ..อิอิ
แล้วความรักทั้ง2จะเป็นยังไงต่อครับผม
ยังไงๆก็เป็นกำลังใจให้เสมอครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ในที่สุดก็มาต่อ.... o7
นิกจ๋าพระเจ้าเข้าข้างแล้ว.... :oni1:
หุหุ...รอตอนต่อไป... :m12: :m12:
-
อุ้ยๆๆ รักกันแล้วๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:โหลๆ: ต้องบอกให้คนอื่นรู้ๆๆๆ
ฮ้า... ไปบอกข่าวเรโอก่อน อิอิ :oni1: :oni1: :oni1:
-
ในที่สุดพี่กายก็ใจอ่อน o13
ลุ้นจนตัวโก่งไปหลายตลบ o7
:m1:รับรักเค้าซักที
-
ในที่สุด และในที่สุด พี่กายก็..... :L1:
:oni3: จงมา จงมาต่อ ตอนต่อไป
จากแฟนนิค+กาย
-
:m1: ดีจังอย่างนี้ต้องฉลอง :mc4:
-
กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!
o13
:o8:
:m4:
:m1:
-
ลุ้นแทบตายยยยยยยย
:m1:
-
และแล้ว....กายก็ยอมรับซักที :m1:
อย่างนี้ต้องไปฮันนีมูนต่อที่ภูเก็ตนะคะ :m12:
-
เย่ๆ กายยอมแล้ว ต่อไปขอฉากหวานๆนะคะ :m13:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ อ่านตั้งแต่เที่ยงคืน จบ เอาตอนตีสี่ สุดยอดเลย :m13:
สงสัยวันนี้ต้องโดดงานแน่ๆ :เฮ้อ: จะรอตอนต่อไปนะครับ :m1:
-
โฮกกกกกกกกก ในที่สุด!!!!!!!!!!!!!!!!! บราโว่~~~~~~~~~ o13 o13
รอมานานคุณกายก็รับรักหนุ่มฝรั่งของเราซะที วิ้ววววววววววว
รีบๆมาต่อน้า
รอมานานมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :o8:
-
มาแล้วค่ะ :o8:
หวังว่าจะชอบกันนะคะ :m13:
ตานายนิคกันบ้าง ฮุฮุ :laugh:
==========================
ผลของการใช้จิตใจเป็นเดิมพันของผมในครั้งนี้ ได้ผลตอบรับที่เกินคาดกว่าที่ผมคิด!
การที่ผมใช้หัวใจตีแผ่ความรู้สึกออกมานั้น ก็เพื่อบีบเค้นให้เขาแสดงธาตุแท้ในจิตใจออกมาให้ผมได้รับรู้ ผมคิดว่าเขาน่าจะมีใจให้ผมบ้าง เพราะดูจากท่าทีของเขาที่ผ่านมา เห็นได้ชัดถึงความเปลี่ยนแปลงจากช่วงแรกที่ผมพบกับเขา กับในระยะหลังที่ได้อยู่ร่วมกัน มันดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
นั่นทำให้ผมมั่นใจขึ้น และลองเดิมพันความรู้สึกที่แท้จริงที่เขามีต่อผมดู
ถึงมันจะเสี่ยงไปบ้าง เพราะผมได้รับรองกับตัวเองแล้วว่า ถ้าเขายังคงยืนกรานปฏิเสธผมอย่างถึงที่สุด ผมก็จะถอยออกมาจากชีวิตเขา และรักเขาโดยที่ไม่ไปก้าวก่ายให้เขารำคาญใจอีก...
ผมเดิมพันบทสรุปในความรักของผมกับวันนี้...
แต่สิ่งที่ผมทำนั้น ก็ต้องแลกมาด้วยความเจ็บช้ำไม่น้อย คำพูดของเขาราวกับคมมีดที่บาดเฉือนหัวใจผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันดูเหมือนกับว่า ในใจเขาไม่เคยมีผม อยากที่ผมเคยคาดคิด...
จนในที่สุด ผมก็เป็นฝ่ายทนไม่ได้ ผละจากมาด้วยความเจ็บปวดใจ ความมั่นใจอันน้อยนิดในตอนแรกแหลกสลายไม่มีชิ้นดี มันทำให้ผมท้อแท้สิ้นหวังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
ผมเดินออกไปสูดอากาศที่ริมระเบียง มองท้องฟ้าอันสดใสเบื้องนอกที่ตรงข้ามกับจิตใจผมในตอนนี้อย่างซึมเซา ผมจะต้องไปจริงๆเหรอ...? ผมไม่อาจหักใจได้จริงๆ...
ถอนหายใจยาว อยากจะปลดปล่อยความเจ็บปวดหดหู่ข้างในจิตใจนั้นออกมาผ่านลมหายใจสายนี้...
นึกถึงเรื่องราวเหตุการณ์ต่างๆที่ได้อยู่ร่วมกับเขาที่ผ่านมา สองเท้าตรึงอยู่กับที่... ที่ๆเป็นบ้านของคนที่ผมรัก... อยากจะซึมซับทุกอย่างเอาไว้ให้มากที่สุด...
ผมทรุดตัวลงนั่งเอนหลังบนเก้าอี้หวายริมระเบียงอย่างเหนื่อยล้า หลับตาลง... ใบหน้าของเขายังคงฉายชัด
ชั่วชีวิตนี้ผมคงไม่มีวันลืมคนๆนี้ได้หรอก... ผมแย้มยิ้มออกมาอย่างข่มขื่น
สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น ผมหยิบมันขึ้นมาดูชื่อคนโทรอย่างไม่อาจเชื่อสายตา มือที่กำโทรศัพท์สั่นระริกอย่างไม่อาจควบคุม
หรือทุกอย่างจะไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด?!
ทันใดความหวังที่สูญสลายสาดโถมเขามาในจิตใจผมอีกครั้งดุจระลอกคลื่น ผมยิ้มบางๆออกมา การที่เขารีบโทรมาหาผมหลังจากที่ผมผละจากมาไม่นาน แสดงให้เห็นอย่างแน่ชัดว่าคุณกายก็แคร์ความรู้สึกของผมบ้างเหมือนกัน ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมา การเดิมพันคงยังไม่สิ้นสุดสินะ... ผมคงด่วนตัดสินใจเร็วเกินไป ...
ที่เหลือผมคงต้องเฝ้ารอคอยการตัดสินใจครั้งสุดท้ายของเขา!
ผมรอคอยเป็นเวลานาน จนกระทั่งผมเผลอหลับไป ตื่นมาอีกที่ก็เห็นคุณกายยืนอยู่ตรงหน้าผม ไม่จำเป็นที่ผมต้องพูดอะไรแล้ว ทุกอย่างมันสื่อผ่านสายตาของผมทั้งหมด ความรู้สึกทุกอย่าง...
บทสรุปสุดท้ายขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขา ซึ่งผมก็พร้อมที่จะยอมรับมัน....
ดวงตาของเขาที่มองผมสับสนลังเลยิ่งนัก เห็นเขายืนครุ่นคิดอยู่กับที่อย่างยากตัดสินใจ มันทำให้ผมไม่อาจทนมองอีกต่อไป ไม่เข้าใจว่าจนถึงขนาดนี้แล้วเขายังต้องคิดวุ่นวายอยู่อีกเหรอ? ฮึ! บางทีผมอาจจะดื้อด้านไปเอง ก่อนหน้านี้เขาก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่ต้องการมีผมไว้รกสมอง!
ผมก้าวเดินออกไปอย่างไม่สนใจอีกต่อไป ผมคงจะต้องยอมรับความจริงเสียที...
หมับ!
คุณกายวิ่งมากอดผมจากด้านหลัง มันทำให้ผมต้องชะงักร่างกายแข็งทื่อทันที เขาสะอึกสะอื้นระร่ำระลักออกมา
“ฉันขอโทษ...อย่าไปนะ...อย่าไป” เขากอดรัดผมไว้แน่น ราวกับกลัวว่าผมจะหลุดลอยจากไปจริงๆ นั่นทำให้หัวใจที่แห้งเหี่ยวของผมเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมา
แต่ผมจะแน่ใจได้จริงเหรอ? มันเป็นความต้องการจริงๆของเขาหรือแค่สงสารเห็นใจผมกันแน่? ผมถามออกไป แต่ในใจภาวนาให้เป็นความรู้สึกจากใจจริงของเขา
“จริงหรือครับ? คงไม่ใช่เพราะสงสารหรือเห็นใจผมหรอกนะ ผมก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกันนะ ถ้าไม่ใช่ความต้องการจากใจคุณจริงๆ ผมคงต้อง...”
“ไม่! ไม่ใช่อย่างนั้น...” ผมนิ่งลุ้นในคำตอบ
“มันเป็นความรู้สึกของฉัน...เป็นความต้องการของฉัน... จริงๆนะ จริงๆ...ฮึก...”
เท่านั้นแหละ ผมก็หันมาสวมกอดเขาไว้ทันที คำพูดของเขาสร้างความตื้นตันใจจนหัวใจพองโต มันเป็นคำพูดจากใจจริงของเขา แม้ไม่ใช่ถ้อยคำที่อ่อนหวานรื่นหู แต่คำพูดเขาเหล่านี้ ก็ซึมซับสู่จิตใจผมยิ่งกว่าถ้อยคำพิเศษอันใด
“ผมดีใจจัง... ดีใจที่คุณก็ต้องการผมเหมือนกัน”
…..
ภายในห้องนั่งเล่นของคอนโดฯ หลังจากทานอาหารกลางวันด้วยกัน ผมกับคุณกายก็มานั่งดูหนังกันที่นี่ แต่ผมแทบจะดูหนังไม่รู้ เนื่องเพราะสายตาผมไม่ได้จดจ่ออยู่ที่จอทีวี หากแต่เอาแต่จดจ่ออยู่ที่ใบหน้าด้านข้างของเขา
การได้มองเขา อยู่ใกล้ถึงเพียงนี้ ก็เป็นสุขยิ่งแล้ว...
ผิวพรรณของคุณกายขาวเนียนใสหมดจด น่าลูบไล้สัมผัสนัก สมกับเป็นลูกผู้ดีฐานะมั่งคั่ง เค้าโครงเครื่องหน้าถูกจัดวางอย่างลงตัวดั่งถูกสรรค์สร้างจากจิตกรชั้นเอก เพียงมองจากด้านข้างผมก็แทบอดใจไว้ไม่อยู่ โดยเฉพาะริมฝีปากแดงฉ่ำนั่น...
ก่อนหน้านี้ผมไม่ได้สังเกตรายละเอียดถึงขนาดนี้มาก่อน แค่เห็นว่าเขาดูน่ารักดีเท่านั้น แต่พอมาสังเกตอย่างจริงจัง คุณกายถือเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากคนหนึ่งเลยทีเดียว
ผมมองอย่างเคลิบเคลิ้ม บังเกิดความต้องการขึ้นตามธรรมชาติ พยายามสื่อผ่านสายตาให้เขารู้ แต่เขากลับไม่หันมามองผมแม้สักนิด ยังคงดูหนังต่อไปอย่างตั้งใจ อะไรจะจดจ่อถึงขนาดนั้น!?
ผมเริ่มหงุดหงิดเล็กๆ เขาไม่สนใจผมเลยอ้ะ! ฮึ้ยย...
“มองอะไรนักหนา หนังไม่สนุกหรือไง?” เขาถามขึ้น แต่ไม่ได้ถอนสายตาจากหนังที่ดู ผมเลยต้องหันไปมองดูบ้าง
เอเลี่ยนน่าตาน่าเกลียดในจอ กำลังไล่ล่าฆ่าคนอยู่... เหตุการณ์ในหนังน่าตื่นเต้นระทึกขวัญยิ่งนัก!
แต่ผมกำลังเซ็ง...
มองคุณกายด้วยตาละห้อย ก่อนจะตัดสินใจไถลตัวกับโซฟา นอนลงบนตักเขา คุณกายเพียงก้มลงมองผมแวบหนึ่ง ไม่ได้ว่าอะไร แล้วหันไปดูหนังต่อ
หลังจากนั้นคุณกายก็มองผมบ้างเป็นครั้งคราวสลับกับดูหนัง สักพักก็เริ่มหันมามองผมบ่อยขึ้น บ่อยขึ้นๆ จนสุดท้ายก้มลงจ้องผมตาเขม็ง ไม่สนใจจอทีวีอีกต่อไป!
“นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ”
“ครับ?” ผมเงยหน้าออกจากหน้าท้องแบนราบของเขา หันมามองด้วยตาใสซื่อ
“อย่ามาเสแสร้ง นายจะเป่าลมใส่หน้าท้องฉันทำไม? หัวก็ถูไถไปมา... แล้วนี่อะไร?” คุณกายเอื้อมมือกลับหลังไปตะปบคว้ามือผมที่ซุกซนอยู่ภายในเสื้อของเขาเอาไว้ แต่เขายิ่งเปิดโปงการกระทำของผมยิ่งหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆจนผมแทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“มะ...ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ!” เขาค้อนผมวงหนึ่งก่อนจะเสหน้าไปดูทีวีต่อ แถมไม่ลืมที่จะผลักศีรษะผมออกจากตักด้วยแรงที่ไม่เบาเลย แทบทำผมกลิ้งตกโซฟาแน่ะ!
ผมคืบคลานลุกขึ้นนั่ง ในใจนึกสนุกแต่ยังแสร้งปั้นสีหน้าบูดบึ้งไม่พอใจ ก็ผมชอบท่าทางตอนเขาโกรธปนอายนี่นา... น่ารักออกปานนั้น...
“ก็คุณเอาแต่สนใจไอ้เอเลี่ยนนั่นนี่นา ไม่เห็นสนใจผมบ้างเลย...”
คุณกายหันมามองผมด้วยสีหน้าแววตาที่เหมือนกับกำลังมองตัวประหลาดตนหนึ่ง
“ประสาท! เอเลี่ยนในหนังน่าสนใจกว่านายตั้งเยอะ นายเทียบไม่ติดหรอก...” พลางจดจ่อดูหนังต่อ ไม่สนใจใยดีผมอีก เหมือนกับว่ามันเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ
ผมเริ่มไม่สบอารมณ์ขึ้นมาจริงๆ จับหน้าเขาหันมามองผม
“คุณดูให้ดีๆสิ ผมหล่อกว่าตั้งเยอะ ไอ้เอเลี่ยนนั่นมันมีดีตรงไหน? คนของคุณถึงสู้ไม่ได้?!” คำพูดผมไม่ได้จริงจังนักหรอก แค่อยากจะแกล้งเขาด้วยคำพูดคืนบ้าง
“ก็มัน... เอ๊ะ! เมื่อกี้นายว่าไงนะ?”
“ผมถามว่า ไอ้เอเลี่ยนนั่นมันมีดีตรงไหน?”
“ไม่ใช่! หลังจากนั้นอีก” เขาชักสีหน้าไม่พอใจ
“อืมม์...” ผมแสร้งเป็นขบคิดทบทวน
“อ้อ! ...คนของคุณ...ถึงสู้ไม่ได้?” เท่านั้นแหละคุณกายถ้าแดงก่ำทันที! เขาลุกขึ้นยืนปาหมอนอิงใส่หน้าผม แต่ถูกผมคว้าไว้ได้อย่างง่ายดาย เมื่อเห็นว่าผมยังคงนั่งหน้าระรื่นพออกพอใจอยู่ เขาก็ทำท่าจะยกเท้าเตะใส่ผม!
“อ้ะๆ อย่านะคุณ...” ผมยกหมอนอิงทำท่าตั้งการ์ดป้องกัน “คนของผมดุนะคร้าบ! ถ้าเกิดถูกคุณแตะจนบาดเจ็บใช้การไม่ได้ คนของผมคงเสียใจแย่... คนของผมยิ่งดุร้ายเจ้าอารมณ์อยู่ด้วย... ใช่ไหมครับที่รัก!” กล่าวพลางขยิบตาส่งให้ทีหนึ่ง
“น่ะ...นาย... นาย...”
คุณกายชี้นิ้วมาที่ผม จะพูดอะไร แต่เหมือนกับพูดไม่ออก หน้าแดงหูแดงไปหมด สบอารมณ์ของผมยิ่งกว่าเดิม ผมจึงใช้โอกาสนี้คว้าร่างของเขาอุ้มขึ้น
“จะทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!”
“ก็ผมอยากเป็นเอเลี่ยนบ้างนี่...” ผมแสยะยิ้ม
คุณกายชะงักหยุดดิ้น เงยหน้ามองผมอยากงงงัน
“หมายความว่าไง...?”
“ก็เอเลี่ยนในหนังมันจับคนกินนี่... ผมก็อยากเรียนแบบมันจับคุณกินบ้าง!” บอกพลางสาวเท้าเดินเข้าห้องนอนอย่างไม่รีรอลังเลใดๆ
“เฮ้ย! ไม่! ปล่อยนะ ปล่อยยย...”
“ฮ่าๆ คุณจะได้รู้ความจริงไง ว่าไอ้เอเลี่ยนกับผมใครมีดีกว่ากัน?”
เกมนี้ผมเป็นฝ่ายคุมเกมบ้างล่ะ หึหึ...
-----------------จบตอน------------------
-
พอนเน่จ๋า
ทำไมทำกับพี่อย่างงี้ :m25:
คิดถึงจังเลยค่ะ :กอด1:
-
พอนเน่จ๋า
ทำไมทำกับพี่อย่างงี้ :m25:
คิดถึงจังเลยค่ะ :กอด1:
คิดถุงพี่เบ๊ตตี้เหมือนกานนนน :กอด1: :กอด1:
-
:serius2:ค้างิอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
มาต่ด่วนเยยยย5555555555555+
-
พอนเน่จ๋า
ทำไมทำกับพี่อย่างงี้ :m25:
คิดถึงจังเลยค่ะ :กอด1:
คิดถุงพี่เบ๊ตตี้เหมือนกานนนน :กอด1: :กอด1:
ทำไรกานนนนนนฟระ กอดมั่ง อิอิ :กอด1:
มาจิ้มไม่ทัน โหม่งแรงๆ ๆๆๆๆๆ ให้ทะลุไปรีบน ของ รีบน :oni2:
-
ตอนต่อไปก็....ใช่มั้ยพอนนี่ :m25: รีบอัพนะอยากอ่านตอนต่อไป :laugh:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
จะเอาตอนในห้องนอนอ่ะ
-
:L2: ดีใจจังไม่ดองแล้วใช่ป่ะ
-
:serius2:
ค้างมากๆๆๆๆๆๆๆๆ
อัพด่วนเลย
-
:oni1: :oni1:
55555555555555 อัศจรรย์ใจจังเลย
-
แบบนี้ก็ได้อ่านฉากหวานๆๆ แล้วอะดิ
หลังจากลุ้นมาอย่างยาวนาน 5555555
แค่คิดก็มีความสุขแล้ววุ้ย :oni3:
-
มีความสุขจัง วิ๊วๆ
อยากอ่านตอนต่อไปจังเลย :m13:
-
o13 ยอดเยี่ยมเลยนิคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค
-
มาต่อแล้วววววว :oni1: :oni1:
กายน่ารักจังเลยคับ :m1: :m1:
-
:a2: เย้!หวานแวว อิอิ :o8:
แต่ฉากกายโดนเอเลี่ยนนิดกินล่ะ? :m31:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ปล่อยให้ค้างแบบนี้ทุกที
แต่ก็ตื่นเต้นดีครับ เป็นกำลังใจให้พี่กายกับพี่นิครักกัน เข้าใจกันนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
.
.
.
“หมายความว่าไง...?”
“ก็เอเลี่ยนในหนังมันจับคนกินนี่... ผมก็อยากเรียนแบบมันจับคุณกินบ้าง!” บอกพลางสาวเท้าเดินเข้าห้องนอนอย่างไม่รีรอลังเลใดๆ
“เฮ้ย! ไม่! ปล่อยนะ ปล่อยยย...”
“ฮ่าๆ คุณจะได้รู้ความจริงไง ว่าไอ้เอเลี่ยนกับผมใครมีดีกว่ากัน?”
เกมนี้ผมเป็นฝ่ายคุมเกมบ้างล่ะ หึหึ...
:a5: ว๊ากกกก..อยากอ่านตอนพี่นิคคุมเกมหนะคร้าบบบ
-
:3125: มาต่อได้แล้วผ่านมาตั้ง 1 วันแล้วนะ :m16:
-
:m4: :m4: :m4:
มาต่อแย้ว
ดีใจมากมาย
-
อิอิ กลายเป็นเอเลี่ยนนนนนนนนนนนนนนนนไปซะแล้ว :laugh:
-
จบได้ค้างมั่กๆ :m12: :m12: :m12:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ค้างๆๆ รอตอนต่อไปค่า
-
ค้าง.....อย่างแรง :o
ทำอะไรกันในห้องเอ่ย...ขอเค้ารู้ด้วยคนเด่ะ :o8:
-
ตะกี้เห็นคนแต่งนิยายไปวิ่งเล่นอยู่กระทู้ของเพ่ชายสุดเลิฟฟฟฟ :m32:
-
น้องใหม่มาอ่านเรื่องเนี้ย
โดนตั้งกะตอนแรก ยัน ตอนปัจจุบันอ้า
โคตตต ชอบเลย อ้า น่าร๊ากกกกกกก
อ่านได้อย่างต่อเนื่อง
แล้วมาต่ออีกนฮับ ฮิฮิ จงมาๆ :oni3:
-
^
^
^
ยินดีต้อนรับน้องใหม่ค่ะ :L2:
อยากจะบอกว่าอัพวันเว้นวันนะ ก็ใจร่มๆเย็นๆกันหน่อยนะเพ่น้อง
นี่เร็วที่สุดในประวัติการณ์เลยนะเนี่ย :a6: :laugh: :laugh:
ส่วนตอนนี้ก็... :o8: :o8: :o8:
====================================
Chapter : 21 ของกันและกัน
บรรยากาศระหว่างเราสองเต็มไปด้วยความอบอุ่นนุ่มนวล ผมพยายามที่จะสร้างความอ่อนโยนและวาบหวามต่อเขาให้ถึงที่สุด
ก่อนหน้านี้คุณกายพยายามที่จะต่อต้านขัดขืนการกระทำของผม แต่เมื่อพยายามเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้าย...เขาก็เลือกที่จะนอนนิ่งๆเป็นตอไม้แทน ซึ่งผมสังเกตจากแววตาของเขาก็ดูออกว่า เขากำลังกลัว...
แน่นอนว่าประสบการณ์เรื่องเซ็กซ์ระหว่างผมกับคุณกายนั้น ไม่ใช่เรื่องที่น่าจดจำสำหรับเขาสักเท่าไหร่ ผมรู้ดี...
ดังนั้นในครั้งนี้ ผมจึงสัญญากับตัวเองว่า จะทำให้เขามีความสุข ให้เขาพึงพอใจให้ได้! อยากให้เขาเปลี่ยนมุมมองว่าเซ็กซ์สำหรับผมที่มีต่อเขาไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง แต่เป็นการกระทำของความรักรูปแบบหนึ่ง
ผมจูบลากไล้จากลำคอขึ้นมาคลอเคล้าที่ใบหูของเขา ขบเม้มติ่งหูเบาๆแล้วแยงลิ้นเข้าไปในรูหู เป่าลมอุ่นๆแผ่วเบาแล้วกระซิบคำรัก จนคุณกายบิดเร้าไปมา มือทั้งสองของเขายกขึ้นมาโอบรอบคอผมไว้โดยอัตโนมัติ
เสื้อผ้าของเขาถูกผมถอดออกไปจนหมดตั้งแต่แรกแล้ว รวมทั้งของผมด้วย
จุ๊บ! ผมจูบเบาๆที่เปลือกตาทั้งสองของเขา “ลืมตาสิครับ แล้วมองผมไว้”
คุณกายยังคงหลับตานิ่งเหมือนกับไม่ได้ยินที่ผมบอก ผมจึงไล้เลียริมฝีปากของเขาแล้วดูดดุนเบาๆ มือทั้งสองข้างก็เปะปะลูบไล้ไปทั่วเนื้อตัวของเขา ปลุกเร้าจนเขาเผลอหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ
“ลืมตาสิครับคนดี แล้วมองตาผม” ผมหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วมองหน้าเขานิ่ง มองเขาด้วยความรู้สึกรักที่ท่วมท้น รอจนกระทั่งเขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาสบตากับผม
ใบหน้าของคุณกายเป็นสีแดงระเรื่อ ผิวกายของเขาก็เช่นกัน มันทำให้อารมณ์ของผมถูกปลุกเร้าจนแทบอดใจไว้ไม่ไหว แต่ผมจะใจร้อนไม่ได้ ผมจะต้องปรนเปรอให้เขาเกิดความต้องการในตัวผมให้ได้เสียก่อน
ผมส่งยิ้มให้เขา ดึงมือข้างหนึ่งของเขามาแนบไว้ที่แก้มผม แล้วจับมือเขาไล้ลากผ่านแก้มมาที่ลำคอ เรื่อยลงมาที่หน้าอกผึ่งผาย จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าท้องที่มีกล้ามเป็นลอนๆของผม โดยที่คุณกายเลื่อนสายตามองตามมือของตนตลอดเวลา
“ชอบไหมครับ...?” ผมถามยิ้มๆ จนคุณกายหน้าแดงก่ำกว่าเดิม
“ไม่!” เขาบอกเสียงแข็งแล้วหันหน้าหนี มือก็พยายามจะชักออกจากมือผมให้ได้ แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อยมือเขากลับลากต่ำลงมาอีก จนมือเขาสัมผัสกับความเป็นชายของผม ผมรวบมือเขาให้กำมันเอาไว้ จับมือที่สั่นระริกของเขาไม่ให้คลายออก
เขาหันมามองผมหน้าตื่น “คนลามก หน้าไม่อาย... อุ้บ!” ผมจูบปิดปากเขาอย่างหนักหน่วงร้อนแรง ลิ้นเกี่ยวกวัดหยอกเย้ากับลิ้นของชายหนุ่ม สำรวจซอกซอนทั่วทั้งโพรงปากเขาอย่างอุกอาจ แล้วแปรเปลี่ยนเป็นจูบนุ่มนวลอ่อนหวานตบท้าย
ผมถอนริมฝีปากออก แล้วมองหน้าเขา ดวงตากลมโตของเขาฉ่ำเยิ้ม ริมฝีปากแดงช้ำหอบหายใจออกมาเบาๆ ช่างเป็นภาพที่ดูเชิญชวนสำหรับผมเหลือเกิน ผมจูบพรมทั่วใบหน้าของเขา เลื่อนต่ำมาที่ลำคอขาว จูบประทับจนเป็นรอยแดงหลายรอย ไล้ริมฝีปากมาลิ้มเลียความหอมหวานที่ยอดอกทั้งสองข้างของเขา จนคุณกายแอ่นอกเข้าหาด้วยความเสียวซ่าน เปล่งเสียงครางออกมาอย่างควบคุมไว้ไม่อยู่
“อ้ะ...อ๊า...” คุณกายส่ายหัวไปมากับที่นอนเมื่อมือผมรวบกุมส่วนอ่อนไหวของเขาไว้ในกำมือแล้วขยับเบาๆ
มองไปที่มืออีกข้างของเขาที่ยังคงสัมผัสกับแกนกลางของผมอยู่ แล้วก็ต้องยิ้มออกมา เพราะผมปล่อยมือเขานานแล้ว แต่คุณกายก็ไม่เห็นปล่อยมือออกมา แถมยังออกแรงบีบไว้โดยไม่รู้ตัวอีก
“บอกมาสิครับว่าคุณชอบ?” ผมถามอีกครั้ง ลงลิ้นหนักๆดูดดุนขบเม้มที่ยอดอกของเขา จนมืออีกข้างของเขาที่เกาะบนศีรษะของผมจิกกำเส้นผมของผมเอาไว้แน่น
“ใช่ไหมครับ หืมม์?...” มือของผมก็ทำหน้าที่ขยับขึ้นลงรุนแรงขึ้น จนร่างกายของเขากระสับกระส่ายไปมาบนเตียง
“คะ... คะ...ครับบ... อะ อ๊า...” เขาบอกเสียงสั่น
“ดีมากครับที่รัก...” ผมไล้ลิ้นต่ำลงมาจากหน้าอกจรดหน้าท้องแบนราบแล้วเลียวนอยู่รอบๆสะดือ เขาครางเสียงหวานแขม่วพุงจนเกร็ง
“เดี๋ยวผมมานะ”
ผมปล่อยมือออกจากกลางลำตัวเขา ไม่ยอมทำให้เขาจนเสร็จ แล้วแกะมือเขาออกจากแก่นกายของผม ลุกจากเตียงเดินออกไป ปล่อยให้เขานอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงมองผมอย่างสงสัย ผมหันมาส่งยิ้มให้เขา แล้วเดินมาเปิดกระเป๋าเป้ของผม หยิบขวดเจลออกมา สิ่งนี้แหละที่ผมเตรียมมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ หึหึ...
เดินกลับไปหาเขาที่เตียง จ้องมองไล้สายตาไปทั่วตัวเขาอย่างหวานเชื่อม อารมณ์ใคร่ของผมปะทุถึงขีดสุด เห็นคุณกายนอนระทดระทวยอยู่บนเตียง เป็นสภาพที่ชวนให้ผมคลั่งใจเหลือเกิน มันถึงเวลาของผมแล้วสินะ!
ผมกระโดดขึ้นเตียง โน้มหน้าลงประกบริมฝีปากจูบเขาอย่างดูดดื่ม ลิ้นของเขาตอบสนองกับลิ้นของผมอย่างไม่ยอมแพ้กัน ทำให้ผมรู้สึกว่าตอนนี้คุณกายก็ต้องการผมอยู่เหมือนกัน
ทางหนึ่งจูบ ทางหนึ่งก็ใช้มือดันขาทั้งสองของเขาแยกออกแล้วใช้เข่ายันไว้ ผมถอนจูบออกมา มองเขาตาประสานตา ในที่สุดเขาก็แพ้สายตาผม หลุบตาลงหลบเลี่ยง ผมอบยิ้มออกมา คุณกายดูน่ารักในสายตาผมเสมอ...
ผมเอื้อมมือคว้าหมอนมาใบหนึ่ง ยกสะโพกของเขาขึ้นแล้วใช้หมอนใบนั้นมารองสะโพกของเขาเอาไว้ ดันขาของเขาขึ้นจนก้นลอย บีบเจลใส่มือแล้วโปะมันลงไปที่ช่องทางสุดสวาทแสนยั่วยวนใจผม คุณกายสะดุ้งวาบ! หันมามองผมเป็นคำถาม แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรส่งยิ้มให้เขาเฉยๆ หันมาชโลมเจลใส่เจ้าหนูของผมบ้าง
เมื่อเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว ผมก็โน้มตัวไปหาเขาอีกครั้ง จูบเบาๆที่ริมฝีปากเขาอย่างอ้อยอิ่ง แล้วเปลี่ยนไปขบเม้มติ่งหูเขาเบาๆ กระซิบแผ่วเบาที่กกหูเขาน้ำเสียงแตกพร่า
“....พร้อมแล้วนะครับ...” คุณกายไม่ส่งเสียงตอบ แต่ผมก็รู้คำตอบได้จากการที่เขายกสองมือโอบรอบคอผมไว้แน่น
ผมจึงค่อยๆดันของๆผมเข้าไปในช่องทางที่คับแน่นของเขา เล็บมือคุณกายจิกแผ่นหลังผมจนแสบ ช่องทางที่คับแน่นหดเกร็งลงจนผมต้องกัดฟันกรอดๆ หันมาจูบหนักที่ขมับของเขา แล้วก้มลงซุกไซร้ซอกคอของเขาเพื่อให้เขาผ่อนคลายลง เมื่อเขาเริ่มผ่อนคลายจากอาการเกร็ง ผมก็ค่อยๆดันเข้าไปเรื่อยๆจนสุด ครั้งนี้มันเข้าไปง่ายกว่าครั้งก่อนที่ผมมีสัมพันธ์กับเขา คงเป็นเพราะเจลนี่แหละที่เป็นตัวช่วยอย่างดี คิดถูกแล้วที่ผมได้เตรียมมันเอาไว้
เงยหน้าขึ้นมองเขา เห็นสองตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อคลอหน่วยจนกระทั่งไหลรินออกมาเป็นเส้นสายเล็กๆ คิ้วของเขาขมวดกันมุ่น ขบเม้นริมฝีปากจนฮ้อเลือด
“ยังเจ็บอยู่เหรอครับ...” ผมถามเขาอย่างเป็นห่วง นี่ขนาดใช้เจลแล้วนะ... แต่เขาสั่นศีรษะตอบผมช้าๆ ทำให้ผมเริ่มงง อะไรของเขากัน...? แล้วเขาเป็นอะไร?
เมื่อเขาไม่บอกออกมา ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่จูบซับน้ำตาให้เขา ขยับสะโพกไปมาเบาๆ อารมณ์ที่พยายามข่มกลั้นมาตลอดของผมถูกฉุดดึงถึงขีดสุด จนต้องเร่งจังหวะการขยับร่างกายให้เร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ
ช่องทางที่แสนคับแน่นของเขาทำให้อารมณ์ของผมเตลิดเปิดเปิง เหมือนถูกโอบรัดด้วยความสุขสรรค์อย่างแน่นหนา ผมกอดรัดเขาแน่น จูบเขาอย่างดูดดื่มเป็นระยะๆ
“อ๊ะ...อา...อ๊า! ฉะ...ฉัน ไม่ไหวแล้ว... ฮ๊า...!” คุณกายบอกเสี่ยงสั่นๆ ผมจึงใช้มือช่วยให้เขาปลดปล่อยออกมา
ส่วนผมก็เร่งจังหวะเร็วขึ้น รุนแรงและเน้นย้ำขึ้น จนความรู้สึกผมพุ่งพล่านถึงขีดสุด ความรู้สึกมันถูกส่งผ่านมาที่ท้องน้อย สมองผมลั่นอื้ออึง กล้ามเนื้อหดเกร็ง ก่อนจะปลดปล่อยหยาดรักออกมาด้วยการกระแทกครั้งสุดท้าย หอบหายใจแรง ก้มหน้าลงจูบคุณกายอย่างยาวนาน โดยที่ยังไม่ได้ถอนตัวออกจากร่างกายของเขาแต่อย่างไร
เพราะมันยังไม่จบลงง่ายๆหรอก นี่เพิ่งแค่เริ่มต้นเท่านั้น... หึหึ ผมหัวเราะขึ้นในใจ มองตาคุณกายด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความต้องการไม่มีที่สิ้นสุด และยิ้มให้กับสายตาตื่นๆของเขาอย่างสมใจ
----------------------------------------------------------------------
:-[ :-[
-
:m25: อ้า..................
-
ตะกี้เห็นคนแต่งนิยายไปวิ่งเล่นอยู่กระทู้ของเพ่ชายสุดเลิฟฟฟฟ :m32:
ย่องมาบอกทามมายยยย :m16:
:laugh: :laugh:
เดี๋ยวจับ :กอด1: :กอด1:
:oni1: :oni1:
-
:m25: :m25: :m25:
ขอเลือดเสริมด่วย เอิ๊ก...
-
หวานมากๆๆๆๆ อ่านแล้วเคลิ้มเลย ลีลาเล้าโลมร้ายกาจมากๆๆๆ :laugh:
-
:m25:
โอ๊ะโย๊ะโหยว...กายจะโดนเบิ้ลซะละม้างเนี่ยยยยย :o8:
อยากเป็นกายแทนซะแล้วจิ :laugh:
-
:m25:
สู้ๆ
-
อู้..:m25:..ช่างคุ้มค่ากับการรอคอยจริงๆ
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ไม่เสียแรงที่เชียร์มานาน สำหรับคู่นี้
พัฒนาขึ้นมากๆๆครับ ยินดีด้วยกับพี่นิค ครับผม
ได้สมใจพี่เค้าละ อิอิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:m25: คุ้มแล้วววววววววววววววววววกับที่รอคอย อิอิ o13
-
ดูท่าท่างจะเสียเลือดหลายคน
สงสัยต้องแจ้งธนาคารเลือดออกมาสำรอง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:m14: :m14:
-
ตะกี้เห็นคนแต่งนิยายไปวิ่งเล่นอยู่กระทู้ของเพ่ชายสุดเลิฟฟฟฟ :m32:
:laugh: แอบเห็นเหมือนกัน 55555
ไปเพิ่มประสบการณ์ ให้กายกะนิกแน่เลย
โท่โท้โธ :o8: กุ้งจ๋าก็รู้กันอยู่ใครเลยละหื่นเท่าพี่ชายสุดเลิฟฟฟฟฟฟของเรา จริงป่ะ :a3:
-
ตาย ๆ ครั้งเดียวไม่พอ .. o7 สาหัสแน่งานนี้ เอเลี่ยนออกอาละวาด :laugh:
-
ในที่สุด :o8: :oni1: :oni1:
-
:m25: และแล้วก็.... งานนี้จะแค่สองรึมากกว่าน๊า
พอนนี่รีบมาต่ออีกนะอย่าให้รอนาน :laugh: ช่วงนี้กำลังหวาน
-
อ่านตั้งแต่ 5โมงเยน ยัน 5 ทุ่ม มาราทอนเลยข้าน้อยย หุหุ
มาต่อเรวๆๆนะฮะ มานค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:o8: :m4: สมาชิกใหม่ ดันๆๆๆๆ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ อิอิ :m1: :m13:
-
วันนี้ที่รอคอยในที่สุดก็ลงเอย อิอิ
-
ตามมาอ่านที่นี่ด้วย หวังว่าหวานกันไปเรื่อยๆอย่างนี้จะดีมาก
ไม่ใช่ว่าหวานตอนนี้ ทะเลาะกันตอนหน้า จะแบบ แป่วมาก
แต่ตอนนี้ :o8: :oni2: กิ๋วกิ้วมากเลยอ่ะ ชอบๆๆๆๆๆ
กายยอมแล้ว ไม่รู้ยอมเพราะ.............แต่ก็ถือว่ามีชัยไปกว่าครึ่งละเนอะ
เหลือแต่ให้เพื่อนของกายรู้แค่นั้นแหละ มันส์แน่ 5555
-
:o8:
-
ฝากตัวขอติดตามอีกคนนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
มารอลุ้นติดขอบจอว่าคุณกายจะทนนายนิคได้มั้ย..อิอิอิ
-
o13 o13 o13
โห ว้าวๆๆๆ
ฉากสำคัญนะเนี่ย คริคริ
-
o13 โอ้ววววววววววววว นิค
อยากรู้จักค้าบบ ว่ากายรู้สึกยังไง อิอิ ชอบ ๆ มาลงต่ออีกนะค้าบบ
-
:m23: แหะ แหะ คือมาตามนิยายอ่ะ
เปล่าๆๆ ไม่ได้รีบเท่าไรหลอก
แต่แบบว่าขอวันนี้เลยละกัน ไม่รีบ ไม่รีบ
-
:m23: แหะ แหะ คือมาตามนิยายอ่ะ
เปล่าๆๆ ไม่ได้รีบเท่าไรหลอก
แต่แบบว่าขอวันนี้เลยละกัน ไม่รีบ ไม่รีบ
จิ้มรีบน
พี่แอนไม่รีบ
แต่เบ็ตรีบอ่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พอนเน่อยู่หนายคะ
ออกมาหาพี่หน่อยเร้ว
-
:oni2:
ชอบ ๆ
-
ใคร นินทา ฟร่ะ
เหมือนจะได้ยิน.......... :o10: :o10: :o10: :o10: :o10:
-
ตะกี้เห็นคนแต่งนิยายไปวิ่งเล่นอยู่กระทู้ของเพ่ชายสุดเลิฟฟฟฟ :m32:
:laugh: แอบเห็นเหมือนกัน 55555
ไปเพิ่มประสบการณ์ ให้กายกะนิกแน่เลย
โท่โท้โธ :o8: กุ้งจ๋าก็รู้กันอยู่ใครเลยละหื่นเท่าพี่ชายสุดเลิฟฟฟฟฟฟของเรา จริงป่ะ :a3:
ดูๆ แล้วคุณพี่ชายเขาไม่ยอมรับว่าเขาหื่น เห็นเที่ยวไปโทษคนนั้นคนนี้ว่าหื่น น่ะพี่แอน :laugh:
:m23: แหะ แหะ คือมาตามนิยายอ่ะ
เปล่าๆๆ ไม่ได้รีบเท่าไรหลอก
แต่แบบว่าขอวันนี้เลยละกัน ไม่รีบ ไม่รีบ
จิ้มรีบน
พี่แอนไม่รีบ
แต่เบ็ตรีบอ่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พอนเน่อยู่หนายคะ
ออกมาหาพี่หน่อยเร้ว
เมื่อคืนเห็นพอนนี่ไปโผล่ที่ cbox ตอนห้าทุ่ม คึคึ :m32:
-
^
^
^
คนข้างบนนี่ก็ช่างรายงานสถานการณ์ดีจริงๆ o2 อุตส่าห์ทำตัวเป็นวิญญาณล่องหนนะ :oni2:
แถมยังรวมหัวกันนินทาพี่ชายอีก... o12
เปล่าๆ ไม่ได้ว่านะพี่สาว :o8: จะบอกว่าหนับหนุนอย่างแรงง o13
:laugh: :laugh:
-
^
^
แป่ววววววว
นึกว่ามาลงตอนต่อไป
งั้นรอต่อแล้วกัน
-
^
^ ป๊าดดด... :a6: :a6: :m16:
เอาล่ะมาต่อนิยายกันบ้าง ช่วงนี้หัวสมองมึนงง :a6: ช้านิดหน่อยนะก้ะ
ส่วนตอนนี้ เรื่องก็หวานอมเปรี้ยวนิดหน่อย หลังจากตอนหน้าก็จะได้ปวดหัวกันอีกล่ะ :laugh: :laugh:
รับรองได้สนุกสะหัวจวย :m14:
:oni1: :oni1:
------------------------------------------------------
ผมตื่นขึ้นมากลางดึก ตื่นมาก็เห็นหน้าคนข้างๆนอนกอดผมหลับสบายอย่างน่าหมั่นไส้ อยากจะทุบเขาให้ตายคามือจริงๆเชียว คนอะไรหื่นกามชะมัด พอผมยอมเข้าหน่อยก็ไม่มีเกรงอกเกรงใจกัน เล่นซะผมปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด แย่จริงๆ นี่ผมคิดถูกรึเปล่าที่ยอมให้หมอนี่อยู่ด้วย?
ทุกอย่างมันเลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว มันคงย้อนกลับไปไม่ได้ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังคงไม่เข้าใจตนเองเลยแม้แต่น้อย คนที่ผมนึกเกลียดตั้งแต่ตอนแรก พยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด แต่ในท้ายที่สุด... ผมกลับเป็นฝ่ายเหนี่ยวรั้งเขาไว้กับตัวซะเอง ผมเป็นบ้าอะไร... ไม่เคยคิดเลยว่าผมจะกลายเป็นคนแบบนี้….
หรือผมจะชอบผู้ชายเข้าแล้ว? รสนิยมผมเปลี่ยนไปแล้วหรือ...?
ไม่มีทาง! ผมยืนยันได้ว่าผมยังมองผู้ชายเพศเดียวกัน เป็นแค่ผู้ชาย ก็แค่นั้น... แต่ผมก็มองผู้หญิงต่างเพศ เป็นแค่ผู้หญิงเหมือนกัน ผมไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่านี้ ตลอดมา...
แต่กับเขาคนนี้ ทำไมผมถึงได้รู้สึกแตกต่างกับใครทั่วไป ผมรู้จักหมอนี่เพียงไม่นาน รู้แต่ชื่อ ประวัติความเป็นมาผมยังไม่รู้เสียด้วยซ้ำ และอะไรมันดลบันดาลใจให้ผมออกปากให้เขาอยู่ข้างกาย? หรือเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ต่างจากคนอื่น ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและใกล้ชิดกว่าใครๆ เพราะเหตุนี้ใช่ไหม... ถึงได้ทำให้ผมเกิดความรู้สึกที่ผูกพันขึ้นมา ความรู้สึกที่ไม่อยากจะตัดออก สิ่งนี้ใช่ไหมที่ทำให้ผมไม่ยอมปล่อยมือ...
จากสิ่งที่เกลียดและชิงชัง พยายามหาหนทางหลีกหนีแทบเป็นแทบตาย แต่สุดท้าย... กลับกลายเป็นว่า ผมสำรอกใยไหมพันธนาการตัวเองจนดิ้นไม่หลุด
ผมหลับตาลง ก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตามองหน้าเขาอีกครั้ง ผมกลัวเหลือเกิน... กลัวว่าความรู้สึกของผมจะไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ ผมกังวลสับสนไปหมด ยอมรับกับตัวเองเลยว่าผมเกิดความหวั่นไหวใจต่อผู้ชายคนนี้ไม่น้อย กลัวว่าถ้าความรู้สึกของผมที่มีต่อเขาเพิ่มมากขึ้น เมื่อถึงเวลา ผมจะถอนตัวออกมาไม่ได้...
เคยได้ยินจากเรโอว่า ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ค่อยจีรังยั่งยืน เพราะมันไม่มีสิ่งผูกมัดเหมือนกับความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง ไม่ว่าจะเป็นการสมรส หรือการมีบุตรก็ตาม
ความสัมพันธ์ระหว่างเพศเดียวกันไม่เป็นที่ยอมรับในวงกว้าง บางทีก็ต้องคอยปกปิดความสัมพันธ์เอาไว้ เพื่อให้ได้เป็นที่ยอมรับของสังคม ยังไม่นับอุปสรรคนาๆประการที่จะตามมาในหลายด้านอีก แค่คิดผมก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาแล้ว
แต่สังคมรอบข้าง ผมไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่หรอก เพราะคนรอบข้างไม่ได้หาข้าวให้ผมกิน ไม่ได้หาเงินให้ผมใช้เสียหน่อย ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องสนใจอะไรมากมาย แต่สิ่งที่ผมกังวลคือผมและเขา... ถ้าใครสักคนหนึ่งเปลี่ยนไป ทุกอย่างคงต้องจบลง...
แน่นอนว่าถ้าลองให้ผมได้ตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว การเปลี่ยนแปลงมันเป็นสิ่งที่ยากเอาการ แต่ผมกลับไม่แน่ใจในตัวเขา ยิ่งเขาไม่ใช่คนไทย ความคิดก็ต้องมีแตกต่างกัน ไม่ได้ยึดถือเรื่องศีลธรรมจรรยาคร่ำครึ ไม่ได้ยึดติดกับความสัมพันธ์ที่ถาวร ยิ่งไม่มีสิ่งใดมาผูกมัดที่แน่นอน มันก็ไม่ต่างอะไรกับการมีอิสระในตัวเอง
คิดถึงตอนนี้ผมก็รู้สึกขำตัวเองในใจ หรือผมจะจริงจังกับชีวิตมากเกินไป?
เอาเป็นว่าผมไม่อยากคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว เขาจะคิดอะไรยังไงก็ช่าง เพราะจนกระทั่งตอนนี้แม้แต่ตัวผมก็ยังไม่แน่ใจในตัวเองเท่าไหร่ บางที...ผมอาจไม่ได้คิดอะไรกับเขาอย่างจริงจังถึงขั้นนั้นก็ได้
มันเป็นแค่ความผูกพันที่เพิ่งก่อเกิด ทุกอย่างมันไม่แน่นอนเสมอไป... และผมหวังว่ามันจะเป็นสิ่งที่ทดแทนความเหงาใจสำหรับผมเท่านั้น
ตอนนี้ผมรู้สึกเหนียวตัวไปหมด อยากจะลุกไปอาบน้ำเหลือเกิน ก็ตั้งแต่สิ้นสุดกิจกรรมบนเตียง... เอ่อ... นั่นแหละ! แค่คิดผมก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาเลย เอาเป็นว่านั่นแหละ!ละกัน คือ...หลังจากนั้นผมก็อ่อนเพลียหมดแรง ก็เลยหลับไป ไม่ได้เข้าห้องน้ำไปล้างเนื้อล้างตัวแต่อย่างใด ตื่นขึ้นมาไม่รู้สึกอึดอัดก็แปลกแล้ว
ผมพยายามจะแกะมือหนุ่มฝรั่งที่โอบกอดผมอยู่ให้พ้นตัว แต่ไอ้มือปลาหมึกนี่มันอะไรกัน! ยิ่งผมพยายามแกะออกยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ!
“อือ... จะไปไหน...” เขางึมงำเสียงงัวเงียทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
“จะไปห้องน้ำ อยากอาบน้ำอ่ะ...”
“อืมๆ...” รับคำในลำคอ แต่ยังไม่ยักกะลืมตาสักที อะไรของมันวะ!
“อืม ก็ปล่อยซะทีสิ ฉันจะได้ไป”
สักพักเขาก็ลืมตาลุกขึ้นนั่ง มองผมด้วยสายตาง่วงๆ อ้าปากหาว มือก็เกาหัวแกร็กๆ “ลุกไปไหวเหรอครับ?”
เออ นั่นสิ... ผมจะเดินไหวรึเปล่ายังไม่รู้เลย เนื้อตัวมันล้าๆยังไงไม่รู้ แถมยังเจ็บบั้นท้ายหนึบๆอีก เซ็ง... ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างยากลำบาก ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงผมสาบสูญไปไหนหมด...
“เพราะใครกันล่ะ! ฉันถึงได้เป็นแบบนี้” หันไปมองคนข้างๆอย่างขุ่นเคือง
“อ่ะแน่นอน ก็ตั้งเจ็ดครั้งนี่นา!” ผมเบิกตาโต มองคนหน้าด้านที่ส่งยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้ผมอย่างหน้าไม่อาย ผมไม่ได้โรคจิตแบบมันนี่นา ถึงได้คอยนับจำนวนครั้ง ความจริงตอนนั้น... ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอก มันรู้สึกเบลอไปหมด รับรู้แต่เพียงว่าผมถึงจุดหลายต่อหลายครั้งเท่านั้น... เขาจะจับจะพลิกจะคว่ำ ผมก็ไม่มีแรงต่อต้านแต่อย่างใด คิดถึงตอนนี้ผมก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆขึ้นมาทันที อยากจะบ้าตาย...
“เงียบไปเลย... ไม่ต้องมามองหน้าด้วย!” ผมออกคำสั่ง ยิ่งเขาจ้องหน้าผมเขม็งแถมยังค่อยๆเขยิบมามองผมใกล้ๆจนหน้าแทบจะติดกันอีก มันยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูกไปกันใหญ่
“ก็ที่รักผมเขินน่ารักดีอ่ะครับ เลยอยากมองนานๆ” เขายิ้มทะเล้น จนจมูกของเราชนกันเขาก็ทำปากจู๋ยื่นมาจูบปากผมเบาๆทีหนึ่ง
“ออกไปเลย... จะไปอาบน้ำแล้ว” ผมรีบผลักอกของเขาออก เพราะเขาทำท่าจะยื่นหน้ามาจูบผมต่ออีก พอผมขัดใจ เขาก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ผมล่ะหมั่นไส้จริงๆ
“งั้นผมพาไปนะ” เขายิ้มแป้นรีบขันอาสา กุลีกุจอเข้ามาอุ้มผมขึ้น
“พาไปอย่างเดียวนะ ห้ามเข้าไปอาบด้วย” ผมกลัวจะไม่แค่อาบน้ำน่ะสิ ยิ่งตอนนี้ผมยิ่งไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืนด้วย ขืนเขาเข้าไปอาบด้วย ผมคงไม่มีชีวิตรอดออกมาจากห้องน้ำหรอก ให้ตายเหอะ...
“ทำไมล่ะครับ” หนุ่มฝรั่งหยุดกึกอยู่หน้าห้องน้ำไม่ยอมปล่อยผมลง ก้มมองผมหน้ามู่ทู่
ผมรีบก้มหน้าซุกกับซอกคอของเขาแล้วบอกอ้อมแอ้ม “ถ้าจะอาบด้วย ต้องอาบเฉยๆนะ... ” ยิ่งพูดผมก็ยิ่งอายตัวเอง เหอๆ
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง คุณเพิ่งทำให้ผมคิดนะเนี่ย... หึหึ แต่เสียใจนะครับ ผมเองก็เริ่มหมดแรงแล้วเหมือนกันอ่ะ แต่ถ้าคุณอยาก... ผมจะพยายามเค้น!อย่างเต็มที่เลย!”
ผลัก!
ผมลงมือบ้องหัวมันไปหนึ่งที ข้อหาปากมอม เพิ่งจะรู้ว่านี่คือธาตุแท้ของเขาก็วันนี้นี่เอง เอ๊ะ! หรือเป็นมานานแล้วแต่ผมเพิ่งจะสังเกตเห็น ไม่ๆ หมอนี่มันหื่นมาตั้งนานแล้วนี่นา เพียงแต่วันนี้มากเกินกว่าปกติเท่านั้นเอง ไม่น่าเลยผม... เฮ้ออ
“โอ๊ย! ไหนบอกไม่มีแรงไงครับ แล้วไปเอาแรงมาจากไหน...?”
“แรงแค้นอ่ะเคยได้ยินมะ” ผมบอกเสียงเย็น อยากแกล้งคืนบ้าง ไม่ยอมถูกเอาเปรียบฝ่ายเดียวหรอก
“โหยย... แค้นอะไรผมอ่ะ” ยังมาทำเสียงอ่อยอีก ทำหน้าตาซะน่าสงสารเชียว แต่ผมล่ะอยากตบแสกหน้ามากกว่า จะไม่ให้ผมเคืองได้ยังไงกัน ดูเขาทำกับผมสิ ไม่ต่างอะไรกับคนง่อยแบบนี้ ฮึ่มม... ถ้าพรุ่งนี้ไม่หายนะ!
“ไม่รู้! แต่ถ้าพรุ่งนี้ไม่หายนะนายจะไม่ได้ไปภูเก็ตกับฉัน!” ผมเอ่ยคาดโทษ
“จริงเหรอครับ! คุณจะให้ผมไปด้วยจริงๆ” โหย... ทำหน้าตาลิงโลดสุดๆเลยนะ นี่เขาไม่กลัวคำขู่ของผมหรือไงกัน
“จะได้ไปหรือเปล่า มันขึ้นอยู่กับความพอใจของฉัน” ผมบอกเสียงราบเรียบ
“ครับๆ ได้เลยคร้าบ ผมจะปรนนิบัติพัดวีคุณให้สุดๆไปเลย ดีไหมครับที่รัก” เขาบอกด้วยสีหน้าระรื่นชื่นบาน ประมาณว่าไม่กลัวเลยด้วยซ้ำว่าผมจะไม่พาไป ซึ่งผมก็พอจะรู้ได้เลยว่า ถ้าผมไม่ให้เขาไปด้วย เขาก็คงจะไม่ปล่อยให้ผมไปง่ายๆหรอก และหากเป็นแบบนั้นผมก็จะเสียเวลาและเสียแผนที่เตี๋ยมเอาไว้กับน้องหยกไป
ความจริงผมก็ไม่อยากพาเขาไปหรอก เพราะไม่ได้บอกกับน้องหยกไว้ว่าจะพาใครไปด้วย แล้วจู่ๆพาใครที่ไหนมาก็ไม่รู้ เดาไม่ถูกเลยว่าน้องเขาจะคิดยังไง อีกอย่าง ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะให้คนอื่นมาล่วงรู้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้นายแบบนี่ด้วย เพราะผมเองก็ยังไม่แน่ใจ ก็เลยไม่อยากให้ใครมาเข้าใจเป็นอื่นซะก่อน
แต่ที่ผมเปลี่ยนใจ พ่วงไอ้หมอนี่ไปด้วย เพราะผมคิดได้อีกแง่หนึ่งว่า ถ้าผมไปคนเดียว แล้วไปร่วมอยู่ด้วยกันกับคู่รักหวานชื่นคู่นั้น ผมคงจะเกร่อพิลึก แต่ถ้าผมแยกตัวออกมาทำงานของผมตามที่น้องหยกบอก แผนมันก็จะไม่แนบเนียนน่ะสิ มันคงจะตบตาคนของพ่อผมที่มาจับตาดูไม่ได้หรอก เพราะงี้ผมเลยต้องเปลี่ยนแผนนิดหน่อย ให้กลายเป็นว่ามาเที่ยวกันเป็นกลุ่มเพื่อนๆ ไม่ได้ไปเที่ยวเป็นคู่ระหว่างผมกับหยกอย่างที่พ่อพวกเราต้องการ
ทริปนี้มันจะออกมาในรูปแบบไหนผมก็ไม่รู้ แต่ผมมีความรู้สึกว่ามันจะไม่ราบรื่นอย่างที่ผมคิด ความรู้สึกนี้...มันเหมือนกับเป็นลางสังหรณ์ที่เลวร้ายอย่างหนึ่ง ที่ทำให้ตาขวาของผมกระตุกเป็นพักๆ หวังว่านี่มันจะเป็นแค่อาการหลอนไปเองของผมนะ ผมได้แต่ภาวนาเช่นนี้...
--------------------จบตอน----------------------
:L2: :L2:
-
^
^
^
^
จิ้ม ๆ คิกคิก
:m1:
-
รักกานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ฮิ้วๆ :m1:
-
:m13: :m13:
-
:a5:สังหรณ์อารายยยยอีกอ่า o12
-
คนข้างบนนี่ก็ช่างรายงานสถานการณ์ดีจริงๆ o2 อุตส่าห์ทำตัวเป็นวิญญาณล่องหนนะ :oni2:
แถมยังรวมหัวกันนินทาพี่ชายอีก... o12
เปล่าๆ ไม่ได้ว่านะพี่สาว :o8: จะบอกว่าหนับหนุนอย่างแรงง o13
:laugh: :laugh:
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ :m32:
ปล. การบ้านที่ให้ทำ ก็คือ แบบว่า ให้รูปหล่อทำให้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ :laugh:
-
:m1: :m1: :m1:
-
น่ารักอีกแล้ว .แต่จะมีตอนให้กังวลอีกแล้วเหรอ..
โอๆ .. จะเกิดอะไรขึ้นนี่ อย่าขมเลย
ตามลุ้นพ่อนิคมานานแสนนาน..อย่าให้สมหวังไปตลอดรอดฝั่ง... :oni1:
-
ตั้งเจ็ดครั้ง :m25: :m25:
:laugh: ไม่ทันไรกายเล่นบทนางพญาสั่งๆใหญ่เลย
-
:o8: อ่าาาา เจ็ดรอบ เลยเหรอค้าบบ โอ้ววว
เหอ ๆ นิคกะกายจะเจออะไรอีกเนี่ยยย ฮ่า ๆ ๆ ๆ
-
น่ารักอีก ตอนแล้ว o13 ขอให้เที่ยวภูเก็ตให้สนุกนะคะ
แต่ว่า...ไอ้ตาขวากระตุกเนี้ยะ มันหมายความว่ายังไงนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ :m1:
สนุกมากมาย โดยเฉพาะตอนล่าสุดนี่ หวานแหววกันจริงๆ :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2:
:a2:
-
เจ็ดรอบ!!! สมควรลุกไม่ไหว
ถ้านิคยังไำหวอยู่เนี่ย :laugh:
น่ารักจังเลย หุหุ
:L2: :L2: :L2:
-
555 ภูเก็ตทริปนี้คงมันส์แน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
o13 o13 o13
มาต่อเร็วๆน้า สนุกมากเลย
-
คนข้างบนนี่ก็ช่างรายงานสถานการณ์ดีจริงๆ o2 อุตส่าห์ทำตัวเป็นวิญญาณล่องหนนะ :oni2:
แถมยังรวมหัวกันนินทาพี่ชายอีก... o12
เปล่าๆ ไม่ได้ว่านะพี่สาว :o8: จะบอกว่าหนับหนุนอย่างแรงง o13
:laugh: :laugh:
เอิ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ :m32:
ปล. การบ้านที่ให้ทำ ก็คือ แบบว่า ให้รูปหล่อทำให้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์ :laugh:
กุ้งจ๋าม่ายเอา ม่ายเอาจ๊ะน้องจ๋า แบบว่ารู้แล้วก็ให้อมยิ้มไว้เฉยๆๆ นะจ๊ะ อิอิ :haun5: :haun5:
:laugh: :laugh:ความจริงเราก็ดูได้จากตัวละครในเรื่องก็ประมาณว่า รู้กันไงน้องกุ้งงงงงงงง : 222222:
มาต่อเร็วๆนะอยากรู้ว่าผลจากการไปหาประสบการณ์ได้ผลเกินคราดหรือเปล่า (อยากรู้ว่าจะหื่นได็ใจแบบพี่ชายสุดเลิฟฟฟฟฟฟฟฟหรือเปล่า 7 ครั้งพี่ว่ามันยังชิวๆๆนะ 555555):จุ๊บๆ: :pandalaugh:
ปล.อย่าหักโหมทำการบ้านมากนะจ๊ะ พี่เป็นห่วงสุภาพอ่ะ55555
-
:m30: เจ็ดครั้งเนี๊ยน่ะ o7โอ๊วววแม่เจ้า o13
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
มีคนน่ารักๆแนะนำมา :m1:
แต่ยังอ่านไม่จบอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
ขอแว่บไปอ่านต่อก่อนดีกว่า...
:oni1:
ปล.เดี๋ยวต้องกลับไปทำงานที่ต่างจังหวัดต่อ
ถ้ายังไงขอเซฟไปอ่านแล้วกันนะคะ
ไม่สามารถตามอ่านได้ในเล้าจริงๆ
ขออนุญาตหน่อยนะคะ :กอด1: :กอด1:
-
:m25: :laugh:
7 ครั้ง Ohhhh my goddddd :m29:
เข้าหอแล้วก็ไปฮันนีมูนนนนน :m4:
-
อิอิ มาฝากข่าวประชาสัมพันธ์ ล่วงหน้า เรื่อง โหวต เซ็งเป็ดอวอร์ดครั้งที่สอง เค้าจะเริ่มให้โหวตกันเดือนสิงหาคมนี้
ยังไงช่วยกันเข้าไปดูรายละเอียดกันหน่อยค่ะ ตาม link นี้เลยนะคะ
รายละเอียด และ ของรางวัล เซ็งเป็ดอวอร์ดครั้งที่ 2 จ้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5282.0)
-
หักโหมไปป่าวเนี้ย ยังไงก็มาเร็ว ๆ นะอยากรู้ต่อไปเป็นไง อิอิ
-
มาให้กำลังใจน่ะ คุณคนเขียนผู้น่ารัก
ปล. เรายังมีกันและกันน่ะเธอ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
คิดถูกแล้วครับที่พาพี่นิคไปด้วย อิอ
ในที่สุดก็ลงเอยกันซะที
ต่อจากนี้ไปก็ขอให้สู้ด้วยกันเพื่อผ่านอุปสรรคทั้งหลายให้ลุล่วงไปได้ด้วยดีนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตามอ่านมาตั้งแต่สมัยอยู่ในเว็บเด็กดีอ่ะครับ แต่ไม่ได้เข้านานแล้ว มาอ่านในนี้นี่อัพไปไกลเลยเชียวครับ
ชอบมาก ๆ อ่ะครับ โดยเฉพาะอิมเมจของคุณกาย เราชอบที่สุดเลยอ่ะ :m1:
-
เห็นคนแต่งนิยาย วิ่งเล่นอยู่ในเล้าแว๊บๆ คึคึ :m32:
-
เห็นคนแต่งนิยาย วิ่งเล่นอยู่ในเล้าแว๊บๆ คึคึ :m32:
^
^
^
:m16: เข้ามาแต่ละทีนะ
:laugh: :laugh:
มาให้กำลังใจน่ะ คุณคนเขียนผู้น่ารัก
ปล. เรายังมีกันและกันน่ะเธอ
^
^
^ อุ้ย! คิดถึงอ่ะ :m1:
ออนมาคุยกันบ้างเหอะคุณชาย :m13:
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
มีคนน่ารักๆแนะนำมา :m1:
แต่ยังอ่านไม่จบอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
ขอแว่บไปอ่านต่อก่อนดีกว่า...
:oni1:
ปล.เดี๋ยวต้องกลับไปทำงานที่ต่างจังหวัดต่อ
ถ้ายังไงขอเซฟไปอ่านแล้วกันนะคะ
ไม่สามารถตามอ่านได้ในเล้าจริงๆ
ขออนุญาตหน่อยนะคะ :กอด1: :กอด1:
^
^
^ ได้จร้า... ยินดีต้อนรับคนน่ารักนะคะ :กอด1:
ตามอ่านมาตั้งแต่สมัยอยู่ในเว็บเด็กดีอ่ะครับ แต่ไม่ได้เข้านานแล้ว มาอ่านในนี้นี่อัพไปไกลเลยเชียวครับ
ชอบมาก ๆ อ่ะครับ โดยเฉพาะอิมเมจของคุณกาย เราชอบที่สุดเลยอ่ะ :m1:
^
^ดีใจจังที่ยังคงติดตามต่อ :กอด1:
อิอิ ชอบอิมเมจคุณกาย ดีใจแทนนายกายด้วย :L2:
:oni1:
.
.
..
...
เอาล่ะมาต่อกันดีกว่า สำหรับตอนนี้ก็เป็นกำลังใจกันให้พี่นิคกานนนน :laugh:
---------------------------------------------
Chapter : 22 ภูเก็ตสุดหรรษา
ท่าอากาศยานภูเก็ต
ผมกับคุณกายมาเหยียบสนามบินภูเก็ตตอนบ่ายๆของวัน ตลอดทางที่มา คุณกายก็ย้ำผมแล้วย้ำผมอีก ว่าถ้าจะให้ผมตามมาด้วยก็ห้ามผมทำอะไรประเจิดประเจ้อให้เขาลำบากใจ ซึ่งผมก็เข้าใจนะเรื่องกาลเทศะน่ะ แต่พอเขาย้ำบ่อยๆผมก็เริ่มไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ ยิ่งเจอคำพูดที่ว่า 'นายต้องทำตัวเหมือนเพื่อนคนหนึ่งของฉัน' ผมยิ่งเซ็งมากกว่าเดิม...
การที่เขาย้ำแบบนี้ทำให้ผมเกิดความรู้สึกว่า การมาภูเก็ตครั้งนี้ เขาไม่ได้มาทำงานอย่างเดียว เพราะถ้าเขาแค่มาทำงาน เขาก็ไม่จำเป็นต้องย้ำผมแบบนี้หรอก ยังไงผมก็ปฏิบัติตัวถูกอยู่แล้ว และตอนทำงานเขาคงไม่ได้ให้ผมไปด้วยหรอก
แสดงว่าการมาครั้งนี้ไม่ได้มีเพียงผมกับคุณกาย เขาจะต้องไปเจอใครสักคนที่เขาไม่อยากให้มาล่วงรู้ความสัมพันธ์ของเรา และคงจะหลีกเลี่ยงจากการพบปะกับผมไม่ได้ ผมได้แต่สันนิฐานเช่นนี้...
เห็นคุณกายกดโทรศัพท์โทรหาใครก็ไม่รู้ สักพักก็มีคนเดินเข้ามาหาคุณกาย เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาไทยๆคนหนึ่งครับ มาถึงก็ยกมือไหว้คุณกายแต่ไกลเลย
"ว่าไงตั้ม ไม่ได้เจอตั้งนานแน่ะ เรียนชั้นไหนแล้วล่ะเรา?" คุณกายถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แถมยังยิ้มให้อีก ซึ่งผมไม่เคยเห็นคุณกายในรูปแบบนี้มาก่อนเลย ทำให้ผมที่เมื่อกี้มองเด็กหนุ่มคนนี้ผ่านๆต้องหันกลับมามองใหม่ให้ดีๆ
"ปวช. ปี3แล้วครับคุณชาย"
"ไอ้เด็กคนนี้นี่! บอกตั้งหลายรอบแล้วว่า ไม่ต้องเรียกฉันด้วยคำเชยๆแบบนั้นอีก" คุณกายเอ็ดขึ้น จนไอ้เด็กนั่นก้มหัวงุดๆ
"ทราบแล้วครับ คุณกาย..."
"...ฉันเคยบอกว่าให้เอ็งเรียกยังไงนะ?" เขาถามเสียงเข้มขึ้น ผมขมวดคิ้วมุ่นมองการโต้ตอบของสองคนนี้อย่างงุนงง
"อะ...เอ่อ พี่กาย...ครับ" เด็กหนุ่มบอกเสียงตะกุกตะกัก ดูจะหวาดกลัวคุณกายเหลือเกิน แต่ผมสังเกตแววตาของเด็กหนุ่มคนนี้ที่มองคุณกาย รู้สึกได้ว่ามันเป็นแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชมและเทิดทูน
"เออ จำได้ก็ดี ไปๆนำไปที่รถได้แล้ว"
เด็กหนุ่มรับคำ แล้วทำท่าจะเข้ามาช่วยผมถือกระเป๋าในมือ ซึ่งมีทั้งกระเป๋าเป้ของผมและก็กระเป๋าเดินทางของคุณกาย แต่คุณกายเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน
"ไม่ต้อง! เพื่อนฉันมีปัญญาถือเอง ไปๆอย่าเสียเวลา" แล้วคนพูดก็ออกเดินไปโดยมีไอ้เด็กนั่นรีบเดินตามหลังต้อยๆ ทิ้งให้ผมมองตามด้วยความอึ้ง ก่อนที่ผมจะตัดสินใจถือกระเป๋าเดินตามพวกเขาไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
เมื่อมาถึงรถยนต์คันหนึ่ง เด็กหนุ่มก็เข้ามาเอากระเป๋าจากผมไปใส่ในท้ายรถ จากนั้นก็กุลีกุจอเปิดประตูที่นั่งด้านหลังให้คุณกายขึ้นรถไป ทำให้ผมยิ่งแน่ใจว่า ไอ้เด็กนี่เป็นแค่เด็กรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น ก่อนขึ้นรถผมก็ยิ้มๆให้ไอ้เด็กนั่นก่อนจะแนะนำตัวเอง
"พี่ชื่อนิคนะ ไม่ต้องห่วงนะพี่พูดไทยได้คล่องเชียวล่ะ" เด็กหนุ่มมองผมด้วยความอึ้งนิดๆ คงประหลาดใจที่คนต่างชาติอย่างผมพูดภาษาของเขาได้เป็นอย่างดี
"อ่ะครับคุณนิค ผมตั้มครับ" เด็กตั้มบอก รอผมขึ้นรถแล้วปิดประตูให้
จากสนามบินก็ขับรถออกมาเรื่อยๆ ผ่านถนนหนทางต่างๆ เลี้ยวผ่านแยก ผ่านหมูบ้านตามรายทาง ก่อนจะเลี้ยวเข้าทางเข้าโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่ง ตอนแรกผมก็นึกว่าพวกเราจะมาพักกันที่โรงแรมแห่งนี้ แต่ที่ไหนได้เด็กตั้มดันขับออกไปอีกทางหนึ่งออกจากพื้นที่โรงแรมไป จนสักพักก็มาถึงบ้านพักตากอากาศหลังหนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากโรงแรมนั้นพอสมควร เมื่อเหลียวมองกลับไปก็สามารถเห็นหลังคาโรงแรมนั้นอยู่ลิบๆ
"นี่หาดอะไรหรอ?" ผมเอ่ยทำลายความเงียบเมื่อรถจอดสนิทลง ตลอดระยะทางที่ผ่านมาคุณกายไม่ได้พูดอะไรสักคำ เขาเพียงแค่นั่งหลับตานิ่งๆเท่านั้น ซึ่งผมก็เข้าใจว่าร่างกายของเขายังคงไม่หายดีจากการที่โดนผมทำรักซะจนหนำใจตั้งแต่เมื่อวานนี้ วันนี้เขาจึงดูท่าทางหงุดหงิดกว่าปกติ และผมก็รู้หน้าที่ดีด้วยการชมวิวทิวทัศน์ตลอดรายทาง พยายามไม่ไปก่อกวนเขาให้โดนตอกกลับมา ส่วนไอ้เด็กคนขับรถก็เงียบกริบเหมือนกับฝึกเรื่องมารยาทมาเป็นอย่างดี
"หาดบางเทาครับ" เด็กหนุ่มตอบคำถามผม แล้วออกจากรถมาเปิดประตูให้คุณกายลง ส่วนผมก็เปิดประตูอีกฝั่งหนึ่งลงมาสูดกลิ่นอายทะเลเข้าเต็มปอด รู้สึกปลอดโปร่งชุ่มชื่นกว่าอากาศในเมืองหลวงหลายเท่านัก
หันมาอีกทีก็เห็นคุณกายเดินลิ่วๆเข้าบ้านพักหลังนั้นไปโดยไม่ชวนผมเลยสักคำ ต้องเกาหัวแกร็กๆหันมามองไอ้เด็กตั้มที่เปิดกระโปงรถเอากระเป๋าออกมาด้วยความเซ็ง...
"เอ่อ...คุณชายเป็นอะไรรึเปล่าครับ...? ดูท่าทางอารมณ์ไม่ดี..." เด็กตั้มหันมาถามผมที่เดินอยู่ข้างๆเข้าบ้านพักตากอากาศไปด้วยกัน
"งอนแฟนอ่ะครับ" ผมบอกยิ้มๆ
"เอ๊ะ! งอนแฟน? คุณหยกน่ะเหรอครับ?" เด็กหนุ่มทำหน้างง แต่ผมนี่แทบเดินสะดุดล้มกลิ้งกับพื้น เมื่อกี้มันว่ายังไงนะ??
“เมื่อกี้ว่าไงนะ!? พี่ได้ยินไม่ถนัด” ผมทวนถาม เพื่อยืนยันว่าตัวเองได้ยินไม่ผิดไป เมื้อกี้ไอ้เด็กนี่มันพูดถึงแฟน... ตอนนี้ผมรู้สึกไม่อยากให้ตัวเองนึกฉลาดขึ้นมาเลย เพราะผมพอจะคาดเดาได้ลางๆแล้วว่า คนที่ไอ้เด็กนี่ว่าเป็นใคร... และคุณกายมาภูเก็ตครั้งนี้ก็เพราะคนๆนี้นี่เอง
เด็กตั้มหันมายิ้มแหยๆให้ผมไม่ตอบอะไร คงจะไม่อยากพูดถึงเรื่องของเจ้านายลับหลัง ช่างเป็นเด็กที่สัตย์ซื่อจริงๆ ผมส่ายหัวไปมา บอกไม่ถูกว่ามันใข่เรื่องดีรึเปล่าแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นผมก็หลอกถามอะไรที่เกี่ยวกับคุณกายจากไอ้เด็กนี่ไม่ได้เลยอ่ะสิ
แต่ไม่นานเมื่อผมเข้าไปในบ้านพัก คำตอบที่ค้างคาใจเมื่อครู่ ก็พุ่งเข้ามาทิ่มแทงนัยน์ตาผมอย่างจะๆคาตา เห็นคุณกายกำลังพูดคุยกับหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งอย่างสนิทสนมกลมเกลียว บอกตามตรงว่าเมื่อแรกเห็นผู้หญิงคนนี้ ผมรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจเพศตรงข้ามจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องรูปลักษณ์หน้าตา แต่เป็นการแสดงออกที่อ่อนหวานและแฝงด้วยความรู้สึกที่มั่นใจในตัวเอง เป็นบุคลิกเฉพาะตัวที่ทำให้คนนึกชื่นชม
ผมรู้สึกทรวงอกอึดอัดขัดข้อง ต้องฝืนเค้นรอยยิ้มขึ้นมาแล้วก้าวเดินไปหาพวกเขา ผมรู้แล้วว่าก่อนหน้านี้ทำไมคุณกายถึงได้คอยย้ำถึงการวางตัวต่อผมเหลือเกิน ที่แท้ก็เป็นเพราะแบบนี้... ผมอดที่จะเกิดความผิดหวังในตัวเขาขึ้นมาวูบหนึ่งไม่ได้ แต่เป็นเพียงชั่ววูบก็หายวับไปเท่านั้น ที่ปรากฏขึ้นในความคิดผมตอนนี้คือความเคลือบแคลงสงสัยมากกว่า เห็นได้ชัดว่าทำไมก่อนหน้านี้คุณกายถึงคิดจะมาที่นี่เพียงคนเดียว แต่หลังจากนั้นทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนใจพาผมมาด้วย? หรือเป็นเพราะผมเซ้าซี้ขัดขวางเขา เขาถึงได้ตัดปัญหาด้วยการพาผมมา?
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งงุนงงสับสน แต่ที่สุดแล้วผมไม่อยากที่จะคิดในแง่ร้ายที่ยิ่งกว่านี้ ความคิดที่ว่าเขาจงใจพาผมมาเพื่อจะได้ให้มาเห็นอะไรแบบนี้ ถ้าเป็นแบบนั้น...ก็แสดงว่าเรื่องราวระหว่างเราเมื่อวานนี้เป็นความหลอกลวง...? ผมไม่อยากที่จะคิด และไม่กล้าที่จะคิดต่อไปจริงๆ
“อ้าว! พี่กายพาเพื่อนมาด้วยเหรอคะ?” หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นผมเดินเข้ามา ก่อนจะส่งยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร แต่มุมปากของผมกระตุกยิ้มด้วยความฝืดเคืองเท่านั้น
“อ่อ... นี่นิโคลัส เพื่อนพี่เอง...” เขาบอกแนะนำผม แล้วแนะนำตัวหญิงสาวข้างกายว่า
“ส่วนนี่หยกฟ้า เป็น... คู่หมั้นของฉันเอง...” คำพูดประโยคสุดท้ายของเขาเหมือนกระแสไฟฟ้าที่แลบแปลบปลาบเข้ามากลางใจผม ถึงแม้ก่อนหน้านี้ผมพอจะคาดเดาสถานะของเธอคนนี้ได้ แต่ก็ไม่เท่ากับการได้ยินจากปากเขาเอง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เรียกฉันว่าหยกเฉยๆก็ได้ค่ะ” เธอยื่นมือมาให้ผมจับ ยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างเป็นมิตร จนผมไม่อาจปฏิเสธในความมีน้ำใสใจจริงของเธอ นั่นสินะ... เธอไม่รู้เสียหน่อยว่าผมกับคุณกายเป็นอะไรกัน
“ยินดีที่ได้รู้จักเข่นกันครับ เรียกผมว่านิคก็ได้ครับ” ผมยื่นมือมาจับกับมือเธอแล้วส่งยิ้มให้ ถึงยังไง...ผมก็ไม่ใช่คนที่แยกแยะอะไรไม่เป็น...
หลังจากทำความรู้จักกัน คุณหยกก็ชักชวนพวกเราออกไปทานข้าวด้วยกัน แต่คุณกายกลับปฏิเสธบอกว่าอยากนอนพักสักงีบ แถมยังโบ้ยให้พวกผมไปทานด้วยกันสองคน
มันทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ คุณกายดูเรื่อยๆไม่ใส่ใจอะไร เหมือนกับว่าในหัวของเขาปราศจากความคิดใดๆและไม่มีจุดประสงค์อื่นใด ผมมองตาเขาอยากจะอ่านความรู้สึกของเขาในตอนนี้ แต่ผมก็ไม่ได้รับคำตอบที่แน่ชัดจากดวงตาคู่นี้...
สุดท้ายพวกเราก็ไม่ได้ออกไปทานข้าวข้างนอกกัน เพราะผมอยากอยู่กับคุณกายมากกว่า เลยปฏิเสธไปว่ายังไม่ค่อยหิว คุณหยกเลยเสนอไอเดียว่าให้ทำกินกันเอง เธอจะลงมือเข้าครัวโชว์ฝีมือเอง แต่เพื่อไม่ให้น่าเกียจผมจึงอาสาเป็นลูกมือเธอ ไม่รู้สิ... แม้เธอจะมีฐานะเป็นถึงคู่หมั้นคุณกาย แต่ผมกลับเกลียดเธอไม่ลง...
ถึงกับบังเกิดลางแพ้ขึ้นในจิตใจชั่ววูบ ในเมื่อคุณกายไม่ได้เป็นคนที่รักชอบเพศเดียวกันมาตั้งแต่แรกแบบผม ก็ไม่แปลกใจอะไรที่มีผู้หญิงดีๆเข้ามา แล้วเขาจะไม่คว้าเอาไว้ หากแม้ผมเป็นผู้ชายปกติ ก็ไม่แน่เหมือนกันว่าผมจะไม่หวั่นไหวใจต่อผู้หญิงเช่นนี้
เธอสร้างความหวาดกลัวให้ผม... ขณะเดียวกันเธอก็ทำให้ผมก่อเกิดความละอายแก่ใจขึ้นมา...
ที่ผ่านมาผมคิดเข้าข้างตัวเองเสมอว่า การกระทำของผมนั้นไม่ผิด ผมทำเพื่อใจตัวเอง เพื่อความรักของผม ผมไม่ผิดอะไร... การทำให้คุณกายหันมารักผม...ไม่ผิด ในเมื่อผมไม่ได้มีจิตคิดร้ายต่อเขา ผมแค่แสดงความรักต่อเขาให้เขาได้รับรู้ ผมไม่เคยคิดว่ามันเป็นสิ่งผิดมาก่อน
แต่ผมก็ลืมนึกถึงคนที่เขามาก่อนผม คนที่ผูกพันกับคนที่ผมรักมาก่อน ในเมื่อคุณกายสามารถทำให้ผมรักเขาจนไม่สามารถไถ่ถอนตัวได้ แล้วนับประสาอะไรกับคนอื่นๆ คนที่รักเขาก่อนผม...
“นิคคะ! เราจะทำอะไรกินกันดีคะ ช่วยหยกคิดหน่อยสิ” เธอถามผมขึ้นขณะเปิดตู้เย็นในครัว ดูว่ามีของสดอะไรบ้าง ผมหยุดการครุ่นคิดมองเงาหลังที่อ่อนช้อยสมเป็นผู้หญิงของเธอ ในใจไม่ทราบยุ่งเหยิงเพียงไร
“ทำเมนูที่ชอบละกันครับ” ผมบอก
“แล้วนิคชอบอะไรล่ะคะ หยกจะได้ทำให้ทาน” เธอหันมาหาผมพร้อมรอยยิ้ม
“ผมยังไงก็ได้ครับ ผมทานได้หมด...เอาเป็นว่าทำอาหารที่คุณกายชอบทานดีไหมครับ!” ผมเสนอ เวลาผมทำกับข้าวให้คุณกายทาน ผมมักจะมีความสุขในการทำเพิ่มขึ้นเสมอ แค่ได้นึกว่าเมื่อเขาทานอาหารที่ผมทำอย่างเอร็ดอร่อย และการได้รับคำชมจากปากเขา ผมก็รู้สึกเบิกบานใจขึ้นมาทันที
“แล้วพี่กายชอบทานอะไรล่ะคะ?” คำถามนี้ทำเอาผมนิ่งเงียบไป เพราะผมตอบไม่ได้! ที่ผ่านมาผมทำอะไรให้เขาทาน เขาก็ทานหมดทุกอย่าง มากบ้างน้อยบ้าง แต่เขาไม่เคยบ่นอะไรสักคำ ไม่เคยบอกว่าเกลียดหรือชอบอะไรเป็นพิเศษด้วยซ้ำ ผมรู้แค่ว่าเขาไม่ค่อยชอบทานข้าวเช้า และทุกเช้าเขาจะต้องดื่มกาแฟ แต่ก็รู้เพียงนี้เท่านั้น...
“ทำอาหารไทยละกันครับ เขาท่าทางจะเบื่ออาหารฝรั่ง” ผมคาดเดา เพราะเขาเพิ่งกลับจากยุโรปไม่นาน คงจะคิดถึงอาหารไทยมากกว่า
“หยกเห็นด้วยค่ะ เพราะหยกก็เบื่อเหมือนกัน อยู่เมืองนอกหยกไม่ค่อยได้ทำหรอกค่ะ ส่วนใหญ่ก็ซื้อกินเองเพราะไม่ค่อยจะมีเวลา แต่ไม่ค่อยถูกปากเหมือนรสชาติอาหารที่เมืองไทยหรอกค่ะ รสมันเปลี่ยนตามลิ้นคนต่างชาติน่ะค่ะ”
ดังนั้นผมกับเธอจึงลงมือทำอาหารหลายอย่าง คุณหยกทำอาหารได้คล่องแคล่วกว่าผมเสียด้วยซ้ำ เธอบอกว่าคุณยายเธอทำอาหารอร่อยมาก เธอเลยเรียนรู้จากคุณยายเธอตั้งแต่เด็ก ผมแอบแวบออกไปดูคุณกายนอกครัว เห็นคุณกายยืนคุยอะไรกับไอ้เด็กตั้มก็ไม่รู้ คล้ายกับออกคำสั่งอะไรบางอย่าง เด็กนั่นก็พยักหน้ารับคำหงึกๆหงักๆ แล้วเดินออกจากบ้านพักสตาร์ทรถออกไปไหนก็ไม่รู้
ส่วนคุณกายก็แยกตัวเดินขึ้นไปชั้นบน ผมรีบกลับเข้าไปในครัว บอกคุณหยกว่าผมจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วปลีกตัวจากมา ตามคุณกายขึ้นไป เมื่อขึ้นมาก็เห็นประตูห้องฝั่งซ้ายมือบานหนึ่งแง้มเปิดอยู่ ผมจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปภายใน ภาพที่เห็นทำเอาหัวใจผมตกวูบลง...
คุณกายนั่งอยู่ที่ขอบเตียงก้มหน้าก้มตามือข้างหนึ่งกุมขมับเอาไว้แน่น...
“เป็นอะไรไปครับ!” ผมโพล่งออกมาด้วยความเป็นห่วง เห็นเขาสะดุ้งตกใจกับการมาของผม ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองผมช้าๆ
“เปล่า...แค่รู้สึกเวียนหัวเฉยๆ ไม่เป็นไรหรอก แล้วทำไมต้องเข้ามาเงียบๆแบบนี้ด้วย นายทำฉันตกใจรู้ไหม?” เขาพูดเชิงตำหนิ แต่น้ำเสียงไม่ได้เจือความหงุดหงิดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
“’งั้นนอนพักเถอะครับ เดี๋ยวทำอาหารเสร็จแล้วผมจะขึ้นมาเรียก” ผมดันตัวเขาให้นอนลงบนเตียงเบาๆแล้วห่มผ้าให้ แต่ขณะที่ผมจะลุกผละออกไป เขากลับจับมือผมเอาไว้
“อยู่ข้างๆฉันสักแป๊บนะ ให้ฉันหลับก่อนแล้วค่อยไป...” เขาบอกเบาๆทั้งๆที่หลับตาอยู่ คำพูดของเขาสร้างความอบอุ่นซึ้งใจให้กับผม จิตใจที่ก่อนหน้านี้หดหู่และเป็นกังวลค่อยๆรู้สึกดีขึ้นมาในทันใด เพราะอย่างน้อย...เขาก็ยังคงเห็นคุณค่าความสำคัญของผม
ผมนั่งมองเขาเงียบๆ จนกระทั่งลมหายใจของเขาผ่อนช้าลงเป็นจังหวะ แสดงว่าคุณกายนั้นหลับไปแล้ว ผมก้มหน้าหอมแก้มเขาเบาๆ
“ฝันถึงผมนะครับ” ผละออกมาจากห้องของเขาอย่างเงียบๆ ปิดประตูลงเบาๆ แต่เมื่อผมหมุนตัวออกมา สายตาของผมกลับปะทะกับดวงตาสุกใสคู่หนึ่ง ของคนๆหนึ่ง... ทำเอาผมใจหายวาบ!
“คุณหยก...” ผมเรียกชื่อคนๆนั้นแผ่วเบา เหมือนกับรวบรวมน้ำเสียงขึ้นมาไม่ได้กะทันหัน
“หยกลองขึ้นมาดูน่ะค่ะ เห็นนิคหายไปนาน กลัวว่าจะหาห้องน้ำไม่เจอรึเปล่า?” เธอบอกผม แต่ผมกลับนึกหาคำพูดโต้ตอบกับเธอไม่ได้ไปชั่วขณะ
ผมเป็นกังวลว่าเธอจะเห็นตอนที่ผมอยู่กับคุณกายรึเปล่า เพราะตอนผมเข้ามาหาเขาก็ดันลืมปิดประตูให้สนิทเสียด้วย สำหรับผมนั้นไม่เท่าไรหรอก ผมไม่แคร์อยู่แล้ว แต่สำหรับคุณกายคงไม่ใช่ เขาต้องไม่ยอมแน่ๆ
“เห็นนิคออกมาจากห้องพี่กายพอดี แสดงว่าต้องหาห้องน้ำชั้นล่างไม่เจอแน่ๆเลยใช่ไหมคะ?” เธอถามต่อยิ้มๆ คำพูดของเธอทำให้ผมเบาใจลง แสดงว่าเธอเพิ่งขึ้นมาตอนที่ผมออกมาจากห้องพอดี อย่างนี้ความลับก็ยังไม่เปิดเผย ตามที่ผมได้รับปากกับคุณกายไว้ก่อนหน้านี้ ว่าจะไม่ให้ใครล่วงรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเรา
“มาเถอะค่ะ หยกต้มแกงพะแนงเอาไว้ นิคทานเผ็ดได้รึเปล่า หยกจะได้ปรุงถูก” เธอชักเชิญผมเดินตามลงไปชั้นล่าง
“พอได้ครับ”
“งั้นดีเลย เพราะถ้ามันไม่เผ็ดก็คงไม่อร่อย” เธอบอกพลางหัวเราะออกมา ผมก็ยิ้มๆตอบ หันมาเป็นลูกมือให้เธออย่างเต็มขั้น และได้เรียนรู้การทำอาหารจากเธอเพิ่มเติมไปด้วย
ความไม่สบายใจของผมก่อนหน้านี้ ไม่รู้หายไปที่ใดแล้ว...
----------------------------------------------------------------------------
:pig4:
-
พอนเน่เท่ร้ากกกกกกกก :m1:
อย่าแกล้งหนุ่มๆ นักเล้ย
-
มานินทาว่าคนเขียนนั่งงมหาข้อมูลเรื่องภูเก็ตอย่างขมักเขม้น
หาข้อมูลไป อ่านนิยายชาวบ้าน ไปด้วย :laugh:
-
อิคึอิคึ ลุ้นต่อ
-
:a4: :a4: :a4: :a4:
ไปทะเลกันดีกว่า
:a4: :a4: :a4: :a4:
-
ว้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แบบนี้มีนิคคนเดียวน่ะสิ ที่ไม่รู้อะไรเลย น่าสงสารๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
คิดถึงเธอที่อยู่คนเดียววว ฮ่า ๆๆๆ
-
นิคเป็นคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย น่าสงสาร
ถ้าหยกพาแฟนมาด้วยเรื่องคงง่ายกว่านี้
นิคก็แปลกไม่เอะใจเลย หยกไม่รู้ว่ากายชอบทานอะไร เป็นคู่หมั่นอย่างไงไม่รู้ o3
แล้วกายเป็นอะไรอ่ะ แค่อ่อนเพลียจริงๆๆเหรอ แอบโรแมนติกตอนท้ายนะ คนเราเวลาอ่อนแอ มักจะอยากอยู่ใกล้ๆๆ คนที่รักและไว้ใจที่สุด ฮิ้วๆๆๆๆๆ :laugh:
-
นิด o2 หยกเป็นไรกะกาย
-
ยังไงพี่กายก็เลือกพี่นิค
ใช่ไหมพี่กาย
-
จะเที่ยงคืนแล้ว ไม่มาเหรอ o2
-
งานนี้จะสงสารนิคดีมั้ยเนี่ย
เหมือนกายโดนนิคเอาคืนเล็กๆ แหะ เลยไม่ยอมบอกอะไรเลย :m29:
-
:เฮ้อ: อย่าปล่อยให้เรื่องนี้คาราคาซังนานน่ะคับกาย...สงสารนิดเค้าอ่ะ :o8:
-
o13 นิคกังวลอะไรเนี่ย ไม่มั่นใจในตัวกายเลยเหรอ อิอิ
ตอนหน้า นิคคงจะเข้าใจ ว่าอะไรเป็นอะไร เพราะ เด๋ว ก็ต้องรู้ว่าหยก รักใคร 555
แต่ให้เข้าใจผิดไปงี้ก่อนก็ดีนะ 555 แกล้งซะเลย 55
-
:m31:ลิงตาตี่มาปักหมุดแล้วคับ มาต่อไวๆน้า
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม ชอบมากๆๆครับ
หยกเป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆๆเลยนะครับ
นี่ถ้าไม่ติดพี่นิคนะครับ
ยกให้พี่กายไปเลย อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:กอด1:
-
o13 กายจ๋ายังใจแข็งเหมือนเดิม
-
:m31:ลิงตาตี่มาปักหมุดแล้วคับ มาต่อไวๆน้า
:m1: :m1: ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :กอด1: :กอด1:
:กอด1:
^
^
:กอด1: :กอด1:
....
...
..
.
เอาล่ะมาเจอนายกายกัน :a2: :a2:
----------------------------------------------------------------
“มีอะไรติดหน้าพี่เหรอครับ?” ผมถามขึ้นด้วยความงุนงง
หลังจากที่ผมงีบหลับไปได้สักพัก นายนิคก็ขึ้นมาตามผมให้ลงมาทานข้าวด้วยกัน แม้จะรู้สึกขัดใจที่เขามารบกวนการนอนของผม แต่เมื่อถูกปลุกมาแล้ว จะนอนหลับต่อก็หลับไม่ลง
ตั้งแต่ผมลงมาร่วมโต๊ะ จนกระทั่งเริ่มทานข้าวกัน น้องหยกเธอจ้องหน้าผมมาตลอด จนหนักๆเข้าผมก็เริ่มทำอะไรไม่ถูก มันก็แน่ล่ะที่จะเป็นแบบนี้ ใครล่ะจะชอบให้คนอื่นมาจ้องหน้าตัวเองแบบนี้นานๆ มันเหมือนกับว่าจะทำอะไรก็ไม่เป็นส่วนตัว เพราะคนอื่นคอยมองจับผิดเราตลอด
ตอนนี้ผมเข้าใจเลยว่าทำไมไอ้พวกอันธพาล เวลาเจอคนมอง ต้องไปหาเรื่องต่อยตีกับเขา ด้วยคำพูดติดปากที่ว่า ‘มองหน้าหาเรื่องเหรอ?’
แต่กับน้องหยกคงไม่ใช่กรณีนี้... แต่การกระทำของเธอก็น่าจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง ผมครุ่นคิดแต่ปากก็ถามคำถามพื้นๆไปก่อน บางที...หน้าผมอาจจะมีอะไรผิดปกติติดอยู่ก็ได้
“อ๋อ... เปล่าค่ะ หยกแค่รู้สึกว่าพี่กายหล่อขึ้นนะ ไม่ใช่สิ...ดูน่ารักขึ้นมากกว่านะหยกว่า” นี่คือเหตุผลที่เอาแต่จ้องหน้าผมมาตลอดงั้นเหรอ?? เล่นเอาผมอึ้งไปเหมือนกัน...
“ได้คำชมว่าหล่อขึ้นพี่จะรับไว้ด้วยความดีใจนะ แต่ไอ้น่ารักเนี่ยย! น้องหยกเก็บไว้กับตัวเถอะ ไม่ต้องโยนมาให้พี่หรอก” ผมสัพยอกคืนอย่างขำๆ
“พี่กายอ่ะ หยกอุตส่าห์ชมนะ ” เธอทำหน้าง้ำ ก่อนจะตักแกงในชามตรงหน้าเธอใส่จานข้าวผม “นี่! เอานี่ไปทานเลยค่ะ แกงพะแนงเนี่ยหยกใช้ใจทำเลยนะ ฮิๆ”
“ขอบคุณครับ ดูน่ากินจัง แต่ไม่รู้อร่อยรึเปล่านะ หึหึ” ผมว่าอย่างไม่จริงจัง แล้วตักกับข้าวเข้าปากลิ้มรสดู
“โหย...ฝีมือชั้นไหนแล้ว รับรองติดใจจนอยากจะขอหยกไปเป็นแม่ครัวประจำที่บ้านพี่ คิกๆ”
ผมตอบรับยิ้มๆ เริ่มชักรู้สึกแม่งๆแล้ว คงเป็นเพราะคำพูดและการกระทำของเธอในวันนี้มันแปลกๆไป แต่ก็เข้าใจว่าเธอแค่กำลังหยอกเย้าผมสนุกๆเท่านั้น เลยไม่ได้ติดใจอะไรนาน
แม้ว่าผมกับน้องหยกจะรู้จักคุ้นเคยกันได้ไม่นาน แต่เราทั้งคู่กลับสนิทใจกันได้เร็วจนน่าเหลือเชื่อ อาจบางทีเพราะพวกเรามีความเข้าใจซึ่งกันและกัน และไม่ยอมตกอยู่ใต้อำนาจของบุพการีด้วยกันทั้งคู่กระมัง
สำหรับผมนะไม่เท่าไหร่หรอกไอ้เรื่องการหมั้นหมาย ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงที่เลวร้ายอะไร ผมก็คงพอรับได้ แต่เมื่อทราบว่าน้องหยกเธอมีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ทำให้ผมต้องกลับมาคิดในเรื่องของตัวเองใหม่ ว่าผมจะยอมหมั้นยอมแต่งกับใครก็ได้ที่ไม่ได้ทำความรู้จักหรือเกิดความรักขึ้นมาก่อนได้เลยเหรอ มาคิดๆดูผมก็แค่จะตัดความรำคาญที่มีต่อพ่อก็เท่านั้น ผมไม่ได้สนใจข้อปลีกย่อยเรื่องการใช้ชีวิตคู่สักเท่าไหร่
ถ้าคิดอย่างจริงจัง ว่าน้องหยกไม่ได้มีคนรักมาก่อน แล้วยอมรับการหมั้นหมายนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างก็คงซ้ำรอยเดิมของพ่อกับแม่ผม... การแต่งงานทางธุรกิจและสังคม... แล้วจุดจบอย่างหนึ่งของสิ่งนี้ สามารถดูได้จากพ่อและแม่ผมเป็นตัวอย่าง ความคิดที่น่ากลัวนี้ ทำให้จากการที่ง่ายๆอะไรก็ได้ของผม กลายเป็นร่วมกันต่อต้าน และต่อให้น้องหยกมีคนรักหรือไม่มี ผมก็คงจะไม่ยอมเหมือนเดิมแล้ว
การเป็นคู่หมั้นหลอกๆ เป็นผู้ร่วมอุดมการณ์ หรือเป็นพี่ชายน้องสาว ทำให้ผมกับน้องหยกอยู่ในฐานะพิเศษของกันและกัน และคงจะไม่มีใครเข้าใจพวกเรายิ่งกว่าเราทั้งคู่
“อ้าว! ไม่กินล่ะ ไม่อร่อยเหรอไง นายก็ร่วมมือทำด้วยนี่?” ผมถามเมื่อหันไปเห็นหนุ่มฝรั่งที่นั่งอยู่ด้านข้างกำลังเขี่ยข้าวในจานไปมาอย่างเซ็งๆ
“ก่อนหน้านี้ผมชิมจนอิ่มแล้ว” เขาบอกโดยไม่หันมามองหน้าผม น้ำเสียงติดจะแข็งๆหน่อยๆ จนผมแปลกใจว่าเขาเป็นอะไร?
“งั้นเหรอ...” ผมนิ่งคิด พลางชำเลืองมองคนหน้าบูดไปด้วย แล้วก็ได้คำตอบที่ว่า เขาคงจะไม่พอใจที่ผมมัวแต่คุยกับน้องหยกคนเดียว โดยที่ไม่สนใจเขา เข้าใจว่าเขาเพิ่งเจอกับน้องหยกไม่นานเลยยังไม่สนิทกันเท่าไหร่ ก็เลยไม่รู้จะร่วมวงสนทนายังไง
“ไหน... จานไหนนายเป็นคนทำล่ะ ลองตักมาให้ฉันชิมดูหน่อยสิ” ผมเปิดประเด็นใหม่ ชวนเขาคุยบ้าง เดี๋ยวมื้อนี้จะเป็นอันกร่อยไปซะก่อน
“เอาสิคะนิค อย่าให้หยกได้หน้าคนเดียวสิ” หญิงสาวเสริมขึ้น แล้วหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี
นายนิคหันมามองผมแวบหนึ่ง แต่ยังคงปั้นหน้าบึ้งๆอยู่ จากนั้นก็ตักผัดเปรี้ยวหวานลงในจานของผม โดยไม่พูดอะไรสักคำ
“หืมม์...อร่อยเหมือนกันแฮะ” ผมอุทานเมื่อลิ้มรสอาหารฝีมือของชายหนุ่ม เหลือบสังเกตสีหน้าของเขาไปด้วย เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นครึ่งยิ้มครึ่งบึ้งของเขา ผมก็ต้องแอบหัวเราะในใจ โห่...ที่แท้ก็ทำเป็นเต๊ะท่าเรียกร้องความสนใจ
“ไอ้ผัดนี่มันเรียกว่าอะไรเหรอ?” ผมแสร้งถามต่อ พยายามฉุดดึงให้เขามีส่วนร่วมในการพูดคุย
“ผัดเปรี้ยวหวานคนที่ถูกลืม” เขาตอบกลับเสียงเรียบแล้วยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แต่คำตอบมันประชดผมชัดๆ
“นิคคะ ทำไมตั้งชื่อไม่เป็นมงคลแบบนั้นล่ะ เปลี่ยนๆ มาหยกตั้งให้ดีกว่า...” น้องหยกท้วงพร้อมกรอกตาไปมาอย่างครุ่นคิด แล้วยิ้มเผล่ออกมาเหมือนนึกอะไรได้
“ต้องชื่อนี้สิ ผัดเปรี้ยวหวาน จี๊ด! ถึงใจ!”
“แค่กๆ!!” เสียงไอสำลักน้ำอย่างรุนแรง ทำให้ผมต้องหันไปมองคนข้างๆด้วยความตกใจ รีบเอามือลูบหลังให้เขาโดยอัตโนมัติ
“เป็นไงมั่ง?” ผมถามพลางหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นส่งให้เขา เพราะไอ้หมอนี่มันสำลักจนน้ำหูน้ำตาไหลเลย
เขาส่ายหน้าตอบไปมา “แค่ก... ไม่เป็นไรแล้วครับ... แค่ชื่อที่คุณหยกตั้งให้มันจี๊ดถึงใจจริงๆ แค่กๆ”
“นายก็นะ...กินน้ำยังไงให้สำลัก” ผมยังคงลูบหลังให้เขาต่อไป แต่อดไม่ได้ที่จะบ่น
“นิคสำรักก แบบนี้หยกก็เคยเป็นเหมือนกัน แถมเป็นบ่อยด้วย คิกๆ” น้องหยกบอกพลางหัวเราะ จนผมต้องหันไปสนใจเธอบ้าง ปรากฏว่าเธอกำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองผมกับนายนิคสลับกันไปมา
“น้องหยกเป็นบ่อยเหรอครับ หลอดลมกับหลอดอาหารทำงานผิดปกติรึเปล่า เคยไปให้หมอตรวจมาหรือยัง?” ผมถามอย่างเป็นห่วง เพราะถ้าสำลักบ่อยๆคงจะทรมานน่าดู แล้วถ้าสำลักอาหารก็ยิ่งเสี่ยงอันตรายไปกันใหญ่
“เอ่อ... หยกไม่เป็นไรแล้วค่ะ แหะๆ เอ้อใช่! พี่กายให้น้องตั้มไปรับมาเหรอคะ?” หญิงสาวรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูด
ผมนิ่งคิดว่าหยกพูดถึงอะไร ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าผมให้ตั้มมันไปรับแฟนของหยกที่พักอยู่อีกโรงแรม ให้มาพักที่นี่
“อ๋อ...ใช่ๆ น่าจะมาตั้งนานแล้วนี่ ไปไหนซะล่ะ ทำไมไม่เรียกให้มาทานข้าวด้วยกัน”
“เขากินมาจากโรงแรมแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ตามน้องตั้มไปติดต่อเช่าเรือกับอุปกรณ์ไว้ไปดำน้ำดูปาการังกันพรุ่งนี้เช้า” เธออธิบาย
ผมหันไปดูคนข้างๆอีกครั้ง เห็นเขากำลังนั่งมองผมกับน้องหยกคุยกันอย่างงงๆ
“นี่ยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักกันเหรอ…?” ผมหันไปถามน้องหยกอย่างแปลกใจ และก็ได้รับคำตอบจากเธอแค่การส่ายศีรษะยิ้มๆเท่านั้น
“แนะนำใครเหรอครับ” นายนิคถามผมอย่างสงสัย
แต่ในขณะที่ผมจะหันไปอธิบายที่มาที่ไปให้เขาเข้าใจ น้องหยกกลับโพล่งตอบแทนผมเสียก่อน
“อ้อ เพื่อนหยกเองค่ะ เป็นเพื่อนที่เรียนที่เดียวกันที่อังกฤษน่ะค่ะ เขาตามมาเที่ยวพร้อมกับหยกด้วย อีกไม่นานก็คงได้เจอกันแล้วล่ะค่ะ”
ผมหันขวับไปมองหน้าเธออย่างอึ้งๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงแนะนำริชาร์ตแฟนหนุ่มของเธอกับนายนิคแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังอะไร ในเมื่อทั้งหมดมาอยู่ร่วมบ้านเดียวกันแบบนี้แล้ว
ที่ผมไม่ได้อธิบายเรื่องแผนการที่ผมร่วมมือกับน้องหยกให้นายนิครู้ก่อนมา เพราะเรื่องนี้มันเป็นเรื่องของน้องหยก ถ้าผมปากโป้งบอกใครไปก่อนที่จะได้รับความเห็นชอบจากเธอ กลัวเธอจะไม่พอใจ ฉะนั้นผมก็เลยกะว่าจะให้ทำความรู้จักกันก่อน แล้วค่อยบอกแผนการในการร่วมมือกัน
แต่เมื่อน้องหยกแนะนำแฟนว่าเพื่อน ทำให้ผมพูดอะไรต่อไม่ออกอีก กลายเป็นอาการของคนเอ๋อแทน งุนงงและไม่เข้าใจในการกระทำของเธอ มีเหตุผลอะไรกันแน่ที่ทำแบบนี้?!
------------------------------จบตอน----------------------------
:L2:ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :L2:
ปล. เด๋ววันนี้จะอยู่กด+1ให้ทุกคนเลย :กอด1:
:oni1: :oni1:
-
:oni2:
กอดเค้ามั่งดิ o9
-
คิดถึงเธอที่อยู่คนเดียววว ฮ่า ๆๆๆ
ปั๊ดเหนี่ยว o12 o12
:oni2:
กอดเค้ามั่งดิ o9
มาๆๆๆกอดๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: หายใจออกมั้ย :o8:
-
:m1:
เดี๋ยวนี้กายห่วงนิคมากขึ้นเนอะ... :m4:
ว่าแต่น้องหยก...วางแผนทำไรหว่า...
สงสัยจะจับผิดสองหนุ่มแหง๋ม ๆ :laugh:
-
:oni2:ในที่สุดก้ออ่านตามจนทันสะที :oni2:
:m29:น้องหยก...คงจะเห็นเข้าพอดีล่ะมั้งตอนที่นิคหอมแก้ม..พี่กาย...เลยว่างแผนแกล้งนิคสะเลย55555 :m4:
-
ดีใจจนน้ำตาไหล o7คนแต่กลับมาต่อ
จะได้เจอนิคกะกายบ่อยๆ
-
อิอิ มาแล้วนิคกับคุณกายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องหยกนี้..........ยังไงน่ะ เหมือนรู้แล้วแต่อุบอิบไว้นั้นแหละ
-
น้องหยกมีแผนอะไรหว่า ท่าทางจะไม่ธรรมดา คงมีเรื่องให้ปวดหัว(ใจ) นายนิคแน่ๆๆๆเลย :laugh:
-
โห ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง :o12:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:คนแต่ง
-
โอ๋ๆๆ น่าสงสารผัดเปรี้ยวหวานคนที่ถูกลืม จังเลย อิอิ :m1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
มาเป็นกำลังใจให้ครับผม
เดี๋ยวมาอ่านครับ ตอนนี้ทำรายงานก่อนครับผม
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:m31:นั่นดิ เจ๊หยก มีแผนไรหว่า...
-
:sad2: :o12: แง ค้าง แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :serius2:
-
สงสัยแผนร้าย.... กลายรัก :laugh:
-
น้องหยกน่ารัก...สนับสนุนการแกล้งคู่รักฟอร์มจัดจ้า :laugh:
-
ผัดเปรี้ยวหวาน พรุ่งนี้เจอกัน :oni1:
-
นายนิคเอ๊ย หึงก็บอกไปสิ
งานนี้ท่าจะได้แม่สื่อมือดีมาช่วยนะนี่ หุหุ :laugh:
-
:m1:
-
โอ้สุดยอดมาลงอีกนะครับ
-
:m12: :m12: อ่ะแน๊+ แผนสูงน่ะน้องหยก :o8:
-
:oni2: :oni2: :oni2:
-
Chapter : 23 แผนซ้อนแผน
เกลียวคลื่นม้วนซัดขึ้นลงไปมาเป็นระลอกๆ คลื่นเสียงของมันช่างสงบฟังแล้วเปลี่ยวเหงา ท้องฟ้ายามเย็นทอทอดขอบฟ้าเป็นสีแดงหม่น ดวงอาทิตย์ดวงโตกำลังจะลาลับไป...
ผมนั่งมองลูกคลื่นในท้องทะเล ฟังเสียงคลื่นสาดซัดกับชายหาด ในใจเต็มไปด้วยการครุ่นคิด ที่แท้การมาภูเก็ตครั้งนี้ก็ไม่ได้สนุกอย่างที่ใจคิดแต่อย่างใด หรือตลอดเวลาหลังจากนี้ผมจะต้องอยู่อย่างอดทนอดกลั้น?
รู้อยู่แก่ใจว่าต้องอัดอั้นจนอกแทบระเบิดเป็นแน่ แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ จะให้ตีอกชกหัวประกาศความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของต่อหน้าคู่หมั้นของคุณกายงั้นเหรอ?! ต่อให้อยากทำแค่ไหน ผมก็ต้องนึกถึงคุณกายเขาบ้าง
ก่อนออกมานั่งที่นี่ ผมได้พบกับเพื่อนของคุณหยกที่ชื่อริชาร์ตแล้ว เขาเป็นคนที่อัธยาศัยดีคนหนึ่งเชียวแหละ คุยกันไปคุยกันมา ก็มารู้ว่าพวกเรามีงานอดิเรกที่ชอบเหมือนกันอีก นั่นก็คือการปีนเขา เมื่อตอนเด็กๆผมกับพ่อชอบไปปีนเขาด้วยกันบ่อยๆ แต่ระยะหลังๆผมติดงานเยอะแยะ ส่วนพ่อก็ต้องดูกิจการที่บ้าน เลยไม่ค่อยได้ไปปีนเขาด้วยกันอีก
แล้ววันนี้มาเจอคนที่ชอบอะไรเหมือนๆกัน ก็เลยค่อนข้างจะถูกคอกัน แถมยังมีชวนไปปีนด้วยกันอีก หากว่ามีเวลาว่างตรงกันนะ ซึ่งผมก็รับปากไป เพราะว่าไม่ได้ไปปีนเขานานแล้ว จะไปชวนพ่อก็ไม่ไหว ท่านก็อายุมากแล้ว คงไม่สะดวกเหมือนแต่ก่อน
แต่ผมก็พูดคุยอย่างสนุกสนานได้ไม่นานนัก ก็ต้องมาอารมณ์เสียและหงุดหงิดใจ กับภาพบาดตาบาดใจของชายหนุ่มหญิงสาวสองคนที่กำลังพูดคุยหยอกเย้ากันอยู่ไม่ห่างไกลจากสายตาผมนัก ผมทนมองต่อไปไม่ไหว ขืนยังทนอยู่ผมคงอกแตกตายแน่ ผมจึงขอตัวจากริชาร์ตมาเดินเล่นที่ชายหาดคนเดียว หวังจะให้อารมณ์ที่คุกรุ่นสงบลงบ้างสักนิดก็ยังดี
ไม่รู้ว่าเป็นเจตนาหรือไม่เจตนาของคุณกายกันแน่ที่ทำให้ผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ แถมยังพูดคุยหยอกเย้ากันต่อหน้าต่อตาผมอีก เขาไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของผมบ้างเลยเหรอ?
ถ้าหากว่าคุณหยกเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีในสายตาผมล่ะก็ ป่านนี้ผมคงทำอะไรไปตามอำเภอใจแล้ว คงไม่ต้องมานั่งกล้ำกลืนฝืนทนแบบนี้หรอก แต่นี่มันไม่ใช่ เธอไม่ได้ไม่ดี แถมยังปฏิบัติต่อผมด้วยดีอีกต่างหาก แล้วจะไม่ให้ผมรู้สึกเกรงใจเธอขึ้นมาได้อย่างไร
เธอมีสิทธิ์ในการเป็นคู่หมั้น แล้วผมมีอะไร? ผมจะเอาอะไรไปสู้กับเธอได้...
“ทำไมมานั่งเป็นหมาหงอยอยู่ตรงนี้ล่ะ?”
เสียงหนึ่งดังจากข้างหลังผม ทำเอาผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์ความคิดทั้งหมด ไม่จำเป็นต้องหันไปมองผมก็รู้ว่าเป็นใคร...
“คุณยังสนใจผมอยู่อีกเหรอ...?” ผมประชดเขาเสียงเรียบ
“นายเป็นผู้หญิงหรือเป็นผู้ชายกันแน่ ทำตัวแบบนี้มันไม่มากเกินไปเหรอ!?” น้ำเสียงของเขาเจือความหงุดหงิด คงจะไม่พอใจต่อท่าทีของผมเท่าไหร่ มันทำให้ผมยิ่งโมโหในตัวเขายิ่งกว่าเดิม!
“ผมเป็นคนมีหัวใจ! ถ้าคุณรำคาญนักทำไมไม่ไล่ผมไปเลยล่ะ!” ผมลุกขึ้นหันมาเผชิญหน้ากับเขาโดยตรง
“นายอย่ามางี่เง่า! ใครกันแน่ที่ตื๊อจะตามมา ฉันไม่เคยขอให้นายมาด้วยตั้งแต่แรกแล้ว”
ผมกัดฟันแน่น สูดอากาศเข้าปอดลึกๆ พยายามข่มอารมณ์ที่ปะทุรุนแรงภายในกายอย่างถึงที่สุด นี่มันอะไรกัน? ตกลงผมผิดทั้งหมดเลยใช่ไหม! ผมมันบ้า งี่เง่าไปเองว่างั้น?!
“มันอะไรกัน? เมื่อวานกับวันนี้มันอะไร คุณต้องการจะเล่นตลกอะไรกับผมกันแน่!” ผมเค้นเสียงถาม
“เล่นตลกงั้นเหรอ... นายจะเข้าใจอะไรยังไงก็ช่าง เพราะมันคงไม่ต่างกับที่นายเคยทำไว้กับฉันหรอก ชอบเล่นตลกนักนี่!” คุณกายแดกดันผมกลับ จนผมต้องนิ่งอึ้ง จิตใจผมหนักอึ้งเข้าไปอีกสิบเท่า ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูดจริงๆ ไม่จริงน่า... ความสุขระหว่างเราเมื่อวาน หรือมันเป็นการเล่นงานคืนจากเขา...
“ฉันไม่น่ามาตามหานายเลยให้ตายเหอะ...” เขาพึมพำเสียงเบา ก่อนจะสะบัดหน้าจากไป ทิ้งให้ผมเคว้งคว้างอยู่กับที่คนเดียว...
ผมไม่เข้าใจจริงๆ ตกลงว่าเรื่องราวทั้งหมดก็มาลงไว้ที่ผมคนเดียวว่างั้น ผมจะไม่มีสิทธิ์เคืองโกรธอะไรได้เลยหรือไง? ผิดที่ผมตั้งแต่แรกเลยใช่ไหม ให้ตายเหอะชีวิต...
ทรุดนั่งลงกับผืนทรายเช่นเดิม รอเวลาให้อารมณ์สงบลงกว่านี้ก่อน แล้วค่อยตั้งต้นใหม่ ผมไม่อยากให้ช่วงเวลาดีๆเมื่อวานนี้ต้องสูญเปล่าไปกับวินาทีที่ไร้เหตุผลแบบนี้ กว่าผมจะได้มาซึ่งความไว้ว่างใจจากเขา จนเขายอมให้ผมถึงขนาดนี้ ผมต้องอ้อนวอนหน้าด้านหน้าทนถึงขนาดไหนกว่าที่จะสมหวัง ยังไงก็ไม่ยอมสูญเสียไปง่ายๆหรอก!
ผมไม่เชื่อ ไม่ว่ายังไงก็ไม่เชื่อ ว่าเขาจะล้อเล่นกับผม ว่าเรื่องราวเมื่อวานนี้จะเป็นเพียงแค่การแสร้งหลอกลวงของเขา เพราะมันไม่ได้อะไรขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ เขามีแต่เสียส่วนผมมีแต่ได้ทั้งนั้น คนอย่างคุณกายคงไม่ยอมทำอะไรแบบนี้หรอก การเอาตัวเองเข้าแลกเพื่อหวังจะเอาคืนจากผม มันเป็นวิธีการที่สิ้นคิดสำหรับเขาชัดๆ
เวลาผ่านไป ผมก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แต่จิตใจลอยไปกับคลื่นในทะเลเรียบร้อยแล้ว บางครั้งการปล่อยจิตใจให้ล่องลอยในมุมเงียบๆสงบๆอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องไปสับสนวุ่นวายในโลกแห่งความเป็นจริงที่ไม่ต้องการ
“นิคคะ นิค!” และแล้วผมก็ต้องเผชิญกับความจริงต่อไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่พ้น
“ครับ!” ผมหันไปตามเสียงเรียก เห็นคุณหยกเธอกำลังเดินตรงเข้ามาหาผม
“สามทุ่มแล้วนะคะ ยังไม่เข้าบ้านอีกเหรอ? แล้วคุณเห็นพี่กายบ้างหรือเปล่าคะ หยกเดินหาทั่วบ้านแล้วยังไม่เจอเขาเลย ออกมาดูข้างนอกก็นึกว่าอยู่กับนิคซะอีก”
“เอ๋...เขาไม่ได้อยู่ในบ้านเหรอ ผมเห็นเขาเข้าไปนะ” ก็คุณกายเดินไปทางบ้านพักนี่นา ผมจำได้
“นอนอยู่ในห้องรึเปล่า?”
“ไม่นะคะ เมื่อกี้หยกไปดูมาแล้ว ห้องไม่ได้ล็อคแล้วก็ไม่มีใครอยู่ด้วย” เธอบอกมาแบบนี้ ทำเอาผมหน้าเสียยิ่งกว่าเดิม
“หรือเขาจะไปดูงานที่รีสอร์ท?” ผมลองคาดเดาดูอีกครั้ง เพราะรีสอร์ทข้างๆบ้านพักหลังนี้เป็นกิจการของครอบครัวคุณกายเอง
“ก่อนหน้านี้พี่กายบอกหยกว่า มาครั้งนี้เขาจะมาเที่ยวเฉยๆ จะไม่ไปดูงานแล้ว” หญิงสาวส่ายศีรษะรัว แล้วตรงเข้ามาจับแขนผมแน่น “ทำไงดีคะ ทำไงดี... หยกใจไม่ดีเลยค่ะ นี่ก็มืดแล้วด้วย...”
ใจผมหายวูบ คุณกายไปที่ไหนกัน? หรือเพราะทะเลาะกับผม เขาเลยโกรธผมจนหนีไปที่ไหนอีกรึเปล่า?!
“เอาอย่างงี้นะครับ! คุณหยกใจเย็นๆก่อน ไปรอที่บ้านก่อนนะครับ เผื่อว่าเขากลับบ้านพักแล้ว เดี๋ยวทางนี้ผมตามหาเอง!” ผมตัดสินใจโดยฉับไว ไม่รอให้เธอรับปากก็ผละจากเธอมาอย่างรวดเร็ว
ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรอีกแล้วนอกจากตามหาเขาให้พบเสียก่อน ส่วนเรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที เพราะตอนนี้ผมห่วงเขาจนร้อนใจไปหมด
:oni1: :oni1: :oni1:
-
:m22:
:oni1:
ไปอ่านต่อก่อน
-
:o12: สงสัย นิคกะกาย จะโดน หยก แกล้ง ละงานนี้ 555
-
:a2: โดนกายหลอกแหง๋ม ๆ นิคเอ๊ย :laugh:
-
ง่า เกิดรายขึ้นหว่า
-
งานนี้ แม่สื่อท่าจะทำพิษแหะ :laugh:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง :o12: :o12:
-
ยังคาใจอยู่น่า :serius2:
-
น้องหยกต้องมีแผนอะไรอยู่แน่เลย
รอลุ้น...รอลุ้น :m12:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ค้างครับผม ว่าแต่เป็นแผนใครครับเนี้ย
ขักอยากรู้อยากเห็นซะแล้ว อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่าน น้านนาน คิคิ
สนุกเหมือนเดิมมม คิคิ
กาย นิค สู้ๆๆ - -+แล้วเขางอลอาไรกานอีกอะ2 คนอ่านไป
งอลลล กานอีกแว้วแงๆๆ o2 o2
สวีทททท!!! :oni3: คิคิ :oni1:
-
ค้างไปไหมน้องสาว
เดี๋ยวมาเจอกันหน่อยไหม
พี่สาวจะขอเฮดล็อคสักที
ค้างซะ :a6:
-
รอร๊อรอ... :L1:
-
:a6: :a6: :a6:
-
ค้างสุดๆเลย :serius2:
-
อ้าววว....กายหายไปไหนแล้ว....ทะเลาะกันแล้วหายไปเฉยๆแบบนี้ไม่ดีเลยค้า....T^T
คนอ่านกลุ้มใจ...หายไปไหนน้ออออ.......
-
o2 เกิดอะไรขึ้น ค้าง~
-
กายหนีไปหรือว่าแผนลองใจคนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิอิ
-
หวังว่าจะชอบตอนนี้กันนะคะ :กอด1:
:oni1: :oni1:
============================================
ผมเดินไปวิ่งไปทั่วทั้งชายหาด กวาดสายตามองหาเงาร่างของเขาจนทั่วทุกที่ ผมเลือกที่จะไปทางที่เขาเดินจากผมไปตอนแยกกันครั้งสุดท้าย เดินๆวิ่งๆไปเรื่อยๆตลอดทั้งความยาวของชายหาดแห่งนี้
ถ้าเกิดเขาไม่ได้อยู่แถวนี้จริงๆ ผมจะทำยังไงดี ที่สำคัญผมก็ไม่ได้คุ้นที่ทางแถวนี้เลย จะหาคนๆหนึ่งที่ตั้งใจจะหนีให้พบ มันไม่ต่างจากการควานหาเข็มเล่มหนึ่งจากในกองฟางแต่อย่างใด แต่ลองมาคิดดูอีกที มันไม่มีเหตุผลอะไรเพียงพอที่เขาจะทำแบบนี้เลย นอกจากจงใจหลบหน้าเท่านั้น
ผมเดินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งมองเห็นโขดหินใหญ่แห่งหนึ่งแต่ไกล บนโขดหินนั่น... คุณกายกำลังนั่งอยู่...
ภายในความมืดมิดท่ามกลางหมู่ดาวจำนวนนับไม่ถ้วน คุณกายกำลังนั่งกอดเข่าเงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่ ภาพๆนี้ติดตรึงอยู่ในสายตาผม จนต้องจ้องมองต่อไปเงียบๆ
ภาพของคนๆหนึ่งมันจะให้ความรู้สึกที่โดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาถึงเพียงนี้เชียวหรือ... ผมแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ลมทะเลพัดโหมรุนแรง แต่เงาร่างนี้กลับไม่สะทกสะท้านไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าร่างของเขาจะกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับบรรยากาศที่เงียบเหงานี้อย่างไรอย่างนั้น...
ผมค่อยๆก้าวเดินเข้าไปหาช้าๆ เขาดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามีคนเดินเข้ามาใกล้แล้ว ไม่รู้ว่าใจลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้วป่านนี้ ผมปีนขึ้นไปบนโขดหินนั่งลงซ้อนที่ด้านหลังของเขา แล้วรั้งดึงตัวเขาเข้ามาในอ้อมกอด เนื้อตัวของเขาค่อนข้างเย็น คงเป็นเพราะนั่งตากลมมาเป็นเวลานาน
“คุณทำผมเป็นห่วงนะ เล่นหายตัวไปไม่บอกใคร” ผมก้มหน้าลงเกยคางบนไหล่คุณกาย แก้มแนบแก้มเย็นๆของเขา
คุณกายหันมาเลิกคิ้วด้วยสีหน้าแปลกใจกับคำพูดของผม ดูเขาจะไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่ที่ผมตามหาเขาพบ ทั้งยังเอนศีรษะมาซบกับอกของผมอีก เขาไม่ได้ต่อว่าอะไรผมสักคำ ความหงุดหงิดที่ก่อนหน้านี้เคยแสดงออกมาก็ไม่มี ตอนนี้...ท่าทางของเขาสงบเยือกเย็นยิ่งนัก...
“นายรู้ไหมว่าฉันกำลังมองอะไรอยู่...” เขาเปรยขึ้นเสียงเบา ใบหน้าเงยขึ้นมองท้องฟ้าอีกครั้ง
ผมแหงนหน้ามองตาม เห็นเพียงแค่หมู่ดาวนานับท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิดเท่านั้น
“มองดาวเหรอครับ?”
คุณกายสั่นศีรษะ “ฉันกำลังมองพื้นที่ระหว่างดวงดาวกับดวงดาว... นายเห็นไหมว่าตรงนั้นมีอะไรอยู่?” เขาถามพลางชี้มือไปบนฟ้า
ผมส่ายหัวตอบ ผมไม่เห็นอะไรเลย นอกจากพื้นที่สีดำนั่น... เขากำลังหมายถึงอะไรกัน?
“ฮะๆ ก็เพราะไม่เห็นไงฉันถึงต้องมอง” เขาหัวเราะแผ่วเบาก่อนจะเบนสายตามามองผม เราสองคนสบตากันพักหนึ่ง คุณกายก็หันไปมองท้องฟ้าตามเดิม
“เห็นดาวดวงนั้นกับดวงนั้นไหม...” เขาชี้มือไปที่ดาวสองดวงที่อยู่ใกล้ๆกัน “สมมุติว่านายเป็นดาวดวงนั้น ส่วนฉันเป็นอีกดวง... พื้นที่สีดำระหว่างเรามันคือสิ่งที่ฉันกำลังกลัวอยู่ เพราะว่ามองไม่เห็นถึงได้พยายามเพ่งมอง... เพราะว่ามองไม่เห็น ถึงได้น่ากลัว...”
ผมครุ่นคิดตามคำพูดของเขา สิ่งที่เขาบอกต้องมีความนัยอะไรสักอย่าง คงเป็นสิ่งที่เขาเก็บงำไว้มาตลอดและไม่รู้จะอธิบายออกมายังไง จึงได้ใช้วิธีนี้บอกต่อผม ผมแหงนหน้ามองท้องฟ้า จิตใจมุ่งสู่ดวงดาวทั้งสองดวง ความคิดแผ่ขยายไปไกล...
“ถ้าสิ่งที่เรามองไม่เห็นทำให้เรากลัว ชีวิตนี้คงไม่อาจดำเนินต่อไป และถ้าคุณต้องการจะเดินไปในทางที่ตาคุณมองเห็นเท่านั้น ชีวิตนี้ก็คงปราศจากคุณค่าให้จดจำ...” ผมหยุดคำพูดไว้ ก้มหน้าลงมองดูปฏิกิริยาของเขา แต่เห็นว่าเขากำลังหลับตาฟังอยู่ ผมจึงพูดในสิ่งที่คิดต่อไป
“ถ้าหากคุณเลือกเส้นทางที่มืดมิดมองไม่เห็นสิ่งใด เมื่อคุณสะดุดก้อนหินในเส้นทางข้างหน้า คุณก็จะจดจำตำแหน่งมันไว้ หรือไม่ก็เตะมันทิ้งไป เมื่อเจอปัญหาข้างหน้าจนต้องวกกลับมาตั้งหลักใหม่ คุณก็จะไม่สะดุดก้อนหินนั้นอีก การสะดุดก้อนหินอาจจะเป็นเพียงแค่อุปสรรค์เล็กๆ แต่มันอาจจะทำให้คุณเพิ่มความระมัดระวังในการเดินมากขึ้นกว่าเดิม…” ผมหยุดกลั่นกรองคำพูด แล้วกล่าวต่อ
“คุณรู้ไหมว่านักวิทยาศาสตร์ที่ประสบความสำเร็จอันยิ่งใหญ่นั้น เขาไม่ได้ทำการทดลองเพียงครั้งเดียวก็ประสบความสำเร็จหรอกนะ การทดลองย่อมมีการผิดพลาด แต่เมื่อผิดพลาดก็ทำการแก้ไข แล้วทดลองต่อไปเรื่อยๆ จนถึงจุดมุ่งหมายที่วางไว้ และสิ่งที่เขาได้ทดลองนั้นอาจจะได้การเรียนรู้มากขึ้นกว่าเดิมก็เป็นได้ บางทีมันอาจจะมากกว่าขอบเขตที่เขาวาดไว้ในตอนแรกเสียด้วยซ้ำ ”
“สิ่งที่ได้มานั้น เราอาจจะไม่เสียดายกับความยากลำบากที่ผ่านมาทั้งหมดก็เป็นได้... ลืมตาสิครับ แล้วมองไปที่ดวงดาวทั้งสองดวงนั้น” ผมบอก แล้วคอยมองจนกว่าเขาจะลืมตาขึ้น เราทั้งสองสบตากันอีกครั้ง ก่อนที่จะแหงนมองท้องฟ้าด้วยกัน
“ถ้าผมกับคุณเป็นดาวทั้งสองดวงนั้นจริงๆ ทำไมเราทั้งคู่ไม่พยายามส่องแสงด้วยกัน ให้พื้นที่ๆเรามองไม่เห็นสว่างขึ้นกว่าเดิมล่ะ หากเราทั้งคู่โคจรไปพร้อมๆกันล่ะก็ ทางที่มองไม่เห็นยังน่ากลัวอยู่อีกเหรอ?”
คุณกายไม่ได้ตอบรับกับคำพูดของผมในทันที แต่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ ผมโน้มหน้าลงหอมแก้มเขาฟอดหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก ปล่อยให้เขาได้ใช้เวลาในการคิดทบทวนเงียบๆต่อไป
สักพักเขาก็ทำลายความเงียบขึ้น “กลับกันเถอะ”
“อะไรกัน คุณยังไม่ได้ให้คำตอบผมเลยนะ” ผมร้องท้วงเมื่อเห็นว่าเขาทำท่าจะขยับตัวลุกขึ้น เลยยิ่งกอดเขาไว้แน่นกว่าเดิม
คุณกายหันมามองผมแวบหนึ่งแล้วก้มหน้านิ่ง ไม่ได้ขัดขืนการกระทำของผมแต่อย่างใด เขาปล่อยให้ผมกอดอยู่อย่างนั้นไม่ได้จะลุกไปไหนอีก
“การที่ฉันอยู่ให้นายกอดแบบนี้ มันไม่ได้เป็นคำตอบที่แน่ชัดแล้วเหรอ?” เขาบอกเสียงแผ่ว
“โธ่... ปากแข็งถึงที่สุดเลยนะครับ จะบอกสักคำให้ผมชื่นใจก็ไม่ได้” ผมว่าเสียงอ่อย เอาแก้มไปถูกับแก้มของเขา
“แล้วจะให้บอกว่าอะไรล่ะ?”
“ก็... บอกว่ารักผม... ได้รึยังล่ะ?” ผมอ้อนขอ พลางยกมือข้างหนึ่งของเขาขึ้นมาจูบเบาๆ
“ยังๆ ยังไม่ใช่อ่ะ ตอนนี้ยังไม่ใช่...” ผมชะงักการกระทำทั้งหมดกับคำพูดของเขา ก่อนจะตัดสินใจพลิกร่างของคุณกายให้หันมาเผชิญหน้ากับผม โดยที่ผมนั่งขัดสมาธิอยู่บนโขดหินแล้วให้เขานั่งคร่อมบนตักหันหน้ามาชนกัน
“ทำไมล่ะครับ...” สองมือประคองหน้าของเขาขึ้นมา มองเข้าไปในดวงตาของเขา “ทำไมถึงยังไม่ใช่อีกล่ะ?”
“ก็...ฉันไม่รู้นี่ มันเรียกว่ารักได้รึยังก็ไม่รู้...” เขาตอบเสียงเบาหวิว หลุบตาต่ำลง
“’งั้นลองบอกมาให้ผมฟังดู อธิบายความรู้สึกในตอนนี้ของคุณที่มีต่อผม”
เขานิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด ก่อนจะยกสองมือขึ้นมาโอบคอผมไว้ ใบหน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้หน้าผมเรื่อยๆ ผมใจเต้นระทึกมองตามการกระทำของเขา ปลายจมูกของเราเข้ามาใกล้จนแทบจะชนกัน สายตาผมจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากอิ่มของเขา อยากจะสัมผัสและกลืนกินมันเข้าไป แต่คุณกายก็ทำให้ผมต้องหยุดความคิดนั้นลงอย่างกะทันหัน เมื่อเขาขยับใบหน้าออกไปด้านข้าง กระซิบคำสารภาพออกมาข้างหูผม...
==================================================
:o8: :o8: :o8:
-
ค้างไปไหมน้องสาว
เดี๋ยวมาเจอกันหน่อยไหม
พี่สาวจะขอเฮดล็อคสักที
ค้างซะ :a6:
พี่เบ๊ตน่ากลัวอ่า :serius2: :serius2:
ต้อง :กอด1: สิ ไม่ใช่เฮดล๊อค
เค้าจาเอา :กอด1: :กอด1:
-
:oni2:
-
น้องสาวคะ
ถ้าหนูยังลงค้างคาแบบนี้อีก
พี่สาวคาดว่าแค่ :กอด1:
คงไม่พอหรอกค่ะ
พี่สาวจะรัดให้ขาดใจตายคาอกพี่สาวเลย
ดีไหมคะ?
ค้างว้อย
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พอนเน่ใจร้าย :m15:
โดนพี่กุ้งปาดอีกล่ะ o12
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม ชอบมากๆๆตอนนี้
ถือว่าก้าวหน้าไปมากๆๆเลยครับ อิอิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
วิ้ววววววววววววววววววววววววววววววว ตอนนี้ซึ้งมาก ขอบคุณคับ
-
หุหุ
มี หวาน แล้ววว
-
ค้าง!! :serius2: :sad2:
มาแบบนี้ทั้งปี :a6: :a6:
จาไปฟ้องแม่ด้วย :o12:
-
เมื่อเขาขยับใบหน้าออกไปด้านข้าง กระซิบคำสารภาพออกมาข้างหูผม...
^
^
^
^
^
^
^
คะ.......................ค้าง
อย่างแรง
-
แอบรู้มาว่าวันนี้วันเกิดคนแต่งนิยาย เอา link มาฝากด้วย คริ คริ :m32:
สุขสันต์วันเกิด satan666 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5537.msg245055#new)
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
สุขสันต์วันเกิดนะคะ..มีความสุขมากๆน๊า
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
แต่จบค้างๆเนี่ย...อืมมมม o7
-
o12 :o :angry2: :serius2:
-
:serius2:
ค้าง
อยากอ่านตอนต่อไปอ่ะ
-
หวานซ้า........ :m1:
แต่ว่า...มันค้างงงงงงงง o7
กายกระซิบบอกนิกว่าอะไร "รัก" หรือเปล่า :oni2:
:oni1: :oni1: :oni1:
-
แอบรู้มาว่าวันนี้วันเกิดคนแต่งนิยาย เอา link มาฝากด้วย คริ คริ :m32:
สุขสันต์วันเกิด satan666 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5537.msg245055#new)
HAPPY BIRTHDAY TO U :กอด1:
ชั้นอยากกินแมวเหลือเกิน
-
บอกอะไรอ่า
-
ค้างอย่างแรง ฮื้ออออ o2 o2
-
:a6: ทำกะพี่อย่างนี้ได้ยังไง
มันค้างๆๆๆๆๆๆ :serius2:
-
ค้างงงงงงงงงงง ตลอดเลยยยยยยยยย o7
-
:o10: :o10: :o10: :o10: :o10: :o10:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
กายกระซิบว่าออะไรอ่ะ อยากรู้ๆๆๆ :m31:
งานนี้ค้างอีกแล้ววววววววว :a6:
-
ค้างอย่างรุนแรงเลยอ่ะ o12
เห็นแก่ว่าเป็นวันเกิดนะ เลยม่ายเคือง
อะ :L2: :L2: ให้ดอกไม้ สุตสันต์วันเกิดนะคะ แถม :กอด1: ให้ด้วย อิอิ
-
:m26: กระซิบไรกัน?
-
ค้างกว่านี้มีอีกไหม :serius2:
-
o13
:a4: :a4: :a4:
:a2: :a2: :a2: :a2:
ลุ้นจนม้ามจะตีบแล้วฮ่า เขียนสนุกที่สุดเลย
-
ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :sad2: :sad2: :sad2:
-
o9 ใจร้ายพอนนี่ใจร้าย รอ 2 วันแล้ว :impress3:
-
อ๊ายยย :serius2: ใจร้อนกันจางงงง :o12:
มาแล้วๆๆ :m31:
:laugh: :laugh:
เอาล่ะ สำหรับตอนนี้ก็หวานกันให้แสบคอเคืองตากันไปเล้ยยยยยยยยยยยยย :m30:
อย่าลืมอ่านไปยิ้มไปนะคะ :m13:
:m1: :m1:
==============================================
“...ฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่นายกอดฉันแบบนี้ ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันก็แน่ชัดขึ้นในทุกๆครั้ง... เวลาที่เห็นนายโกรธ หรือฉันทำให้นายเจ็บปวด ฉันมักจะรู้สึกใจไม่ดีทุกครั้งไป และแทบทุกเวลาไม่ว่าฉันกำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน นายมักจะเป็นคนๆเดียวที่ฉันต้องนึกถึงแทบตลอดเวลา ทุกๆเรื่องราวของนาย ไม่ว่าจะเป็นความเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ ความช่างตื๊ออย่างบ้าคลั่ง หรือการที่นายเคยทำสิ่งดีๆให้กับฉัน ถึงแม้ในตอนแรกฉันไม่อาจจะยอมรับมัน แต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่มันฟ้องอยู่ข้างในนี้ได้...” ผมทาบมือกับอกข้างซ้าย บอกความรู้สึกทั้งหมดออกมาให้เขาได้รับรู้
“ฉันไม่เคยมีความรักหรอกนะ แต่ความรู้สึกของฉันทั้งหมดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน นอกจากนาย... ฉันไม่รู้ว่าทั้งหมดที่ฉันรู้สึกมันเพียงพอกับคำว่า ‘รัก’ รึเปล่า? แต่ฉันว่าคำว่า ‘รัก’ มันดูยิ่งใหญ่เกินไปสำหรับฉัน ฉันคงไม่กล้าพูดอย่างเต็มปากเต็มคำหรอก เอาเป็นว่านายคือสิ่งๆนี้ละกัน...” ผมคว้ามือเขาขึ้นมาทาบที่ตรงตำแหน่งของหัวใจ
“ทุกๆการกระทำของนาย ทุกสิ่งทุกอย่างของนาย นับตั้งแต่วินาทีที่ฉันเผลอใจไป มันก็ส่งผลกระทบข้างในนี้แล้ว...” ผมบอกจบก็ซบหน้าลงบนบ่าของเขาไม่กล้าเงยขึ้นมาอีก
ทุกอย่างกลับคืนสู่ความเงียบสงบของบรรยากาศรอบข้าง เขาไม่พูดอะไร และผมก็ยังไม่สามารถสงบหัวใจที่เต้นระรัวนี้ได้
แต่ความเงียบของเขามันนานเกินไปและนิ่งเกินไป จนผมต้องค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองดูเขาด้วยความฉงน
สิ่งที่เห็นคือ เขากำลังหลั่งน้ำตา... นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมเห็นเขาร้องไห้! ผมรีบเอามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของเขา
“ร้องไห้ทำไมล่ะ หรือไม่พอใจที่ฉันไม่ได้บอกว่ารัก?”
“ไม่ใช่ครับ” เขาสั่นศีรษะปฏิเสธ
“สิ่งที่คุณบอกออกมา มันก็เป็นคำสารภาพรักแล้ว และมันยิ่งกว่าคำว่ารักคำเดียวด้วยซ้ำ” เขาค่อยๆเขี่ยเส้นผมที่พัดปลิวมาละหน้าผมออกเบาๆ
“คุณทำให้หัวใจผมท่วมท้นตื้นตัน อย่างที่ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าจะมีวันนี้ ผมดีใจมากที่คุณยอมลดตัวลงมาเพื่อผู้ชายที่แสนเอาแต่ใจอย่างผมคนนี้ ” มือหนาไล้แก้มผมเบาๆ ตาของเขาทอประกายอ่อนหวาน ดึงดูดให้ผมต้องมองตอบ “คุณกายครับ... คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม คือดวงใจของผมเช่นกัน...”
คำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปหมด ดีนะที่เป็นตอนกลางคืนเลยทำให้เขาไม่สังเกตเห็นว่าหน้าของผมป่านนี้คงแดงก่ำไปหมดแล้ว
“ฮะๆ นายทำฉันเลี่ยนนะรู้ไหม” ผมหัวเราะกลบเกลื่อนอาการเก้อเขิน
เขายิ้มให้ผมทั้งปากและนัยน์ตา ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาจูบปากผมเบาๆ ริมฝีปากของเราแตะกันเบาๆ ผมพริ้มตาหลับลงปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายดำเนินการต่อไป ปลายลิ้นของเขาเล็มเลียทั่วริมฝีปากของผมและดูดดุนเบาๆ ผมครางอือในลำคอ เมื่อเรียวลิ้นนั้นสอดผ่านริมฝีปากผมเข้ามาอย่างนุ่มนวล
ผมตอบรับกับสัมผัสนั้นโดยไม่ต่อต้านใดๆ ลิ้นของเราทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดกันภายใน ความอบอุ่นชุ่มชื้นทำหัวใจผมสั่นไหว ดื่มด่ำไปกับรสสัมผัสนั้น โพรงปากของผมถูกบุกรุกทุกซอกทุกมุม ทุกสิ่งรอบกายเหมือนกับถูกหยุดไว้ ให้เวลาไม่มีที่สิ้นสุด เสียงแห่งสัมผัสดังก้องกระทบหูจนใจผมวาบหวิว
เป็นเวลานานจนแทบลืมหายใจ เขาก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกมา แต่ยังคงใช้ฟันขบเบาๆบนริมฝีปากผมอย่างไม่ยอมผละจาก
“อือ...” ผมหอบหายใจเบาๆ สมองยังเวียนวนกับรสสัมผัสของเขา แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อมือของเขาดันสะโพกผมให้เลื่อนมาแนบชิด จนสัมผัสได้ถึงความแข็งขืนภายในกางเกงของเขา
“อยากจัง...” เขากระซิบเสียงพร่า ริมฝีปากเปลี่ยนมาขบเม้มเล็มเลียที่ใบหูผม
“นี่อย่ามาบ้าน่า...ที่นี่มันที่ไหนหัดดูซะมั่ง” ผมร้องประท้วง แต่เขากลับบดเบียดสะโพกของเขาเข้ามา จนความเป็นชายของผมยิ่งตื่นสู้เข้าไปใหญ่ ผมเผลอหลุดเสียงครางออกมา กอดคอเขาไว้แน่น
“หึหึ ทำไมล่ะ โรแมนติกจะตายไป ท่ามกลางหมู่ดาวและท้องทะเลเป็นสักขีพยานแบบนี้” เขาหัวเราะในลำคอพลางลากริมฝีปากซุกไซร้กับซอกคอผม
“อืมม... ไม่เอานะ... หายไปนานๆไม่ดี นี่ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเป็นห่วงนะ” ผมพยายามพูดหันเห ชักจูงให้เขาเปลี่ยนใจ และก็ได้ผลเมื่อเขาหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ว้า...น่าเสียดายจังบรรยากาศกำลังดี แต่ปล่อยให้คุณหยกเธอกระวนกระวายก็ไม่ดี ผมเล่นหายมานานแล้วเหมือนกัน” เขาบ่นงึมงำ แต่ผมกลับฟังแล้วข้องใจ
“นายหมายความว่าไง ทำไมน้องหยกต้องกระวนกระวายด้วย?”
“ก็คุณหยกเธอตามหาคุณไม่พบ เธอเป็นห่วงคุณไม่รู้คุณหายไปที่ไหน ผมก็เลยบอกให้เธอไปรอที่บ้านก่อน ส่วนผมก็ออกมาตามหานี่ไง” เขาอธิบาย
คำบอกของเขาทำผมงงไปหมด ก็ในเมื่อน้องหยกเธอก็รู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าผมมาอยู่ที่นี่ และถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของเธอ ผมก็คงไม่มานั่งคิดอะไรคนเดียวอยู่ที่นี่เป็นเวลานานหรอก...
ผมนึกย้อนกลับไปเมื่อตอนผมมีปากเสียงกับนายนิค แล้วต้องเป็นฝ่ายผละจากมาด้วยความหงุดหงิดใจ ในระหว่างทางกลับบ้านพักนั้น ผมก็ดันจ๊ะเอ๋กับน้องหยกเข้าพอดี...
“พี่กายเป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น?” เธอทักขึ้นเมื่อเห็นว่าผมเดินหน้าบึ้งตึงมา
“เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกปัดๆไป
“งั้นเหรอ... งั้นพี่ไปเดินเล่นกับหยกหน่อยสิ เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น” หญิงสาวชักชวนพลางยิ้มหวานให้ผม
“ก็ได้ครับ”
พวกเราเดินเคียงกันไปช้าๆเลียบริมหาด ต่างคนต่างก็ไม่พูดอะไร ผมกำลังคิดวุ่นวายกับการทะเลาะกันระหว่างผมกับนายนิค ทั้งๆที่ผมก็แคร์เขาเป็นห่วงเขา เลยออกมาตามหา แต่เขากลับประขดประชันให้ผมเสียอารมณ์ มันน่าโมโหไหมล่ะ!
ก็พอจะเข้าใจอยู่ว่าเขาคงจะไม่พอใจท่าทีของน้องหยก ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเธอทำไปทำไม เธอพูดหยอดผมอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน จนบางทีผมก็ตั้งตัวไม่ติดเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมาก คิดแค่ว่าเธอจงใจแกล้งผมเล่นสนุกๆเท่านั้น
แต่การประชดเหมือนกับจะน้อยเนื้อต่ำใจของนายนั่น ทำให้ทุกอย่างยิ่งไปกันใหญ่ เรื่องราวเมื่อคืนวานระหว่างผมกับเขามันไม่ได้ทำให้เขาเชื่อมั่นในตัวผมบ้างเลยหรือไง ผมยอมเขาไปขนาดนั้นแท้ๆ หรือว่าเขาไม่ได้จดจำมันเลย...
“พี่กายคะ... พี่กาย”
“อ่ะ... ครับๆ ว่าไงครับ...” ผมหันไปตามเสียงเรียก
“พี่คิดอะไรอยู่เหรอ? หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว...”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ... ” ผมบอกเสียงเรียบ แล้วยิ้มให้เธอบ้าง ไม่อยากให้เธอมากังวลใจกับเรื่องของผม
เธอยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้าวนำผมไป ก้มลงเก็บกิ่งไม้บนผืนทรายมากวัดแกว่งไปมา
“พี่กายรู้ไหมคะว่าหยกกับริชาร์ตคบกันได้ยังไง” เธอหันกลับมาถามผมอย่างยิ้มแย้ม
ผมส่ายหัวตอบ “แล้วคบกันได้ไงล่ะ?” เปิดโอกาสให้เธอเล่า
“เมื่อก่อนหยกชอบผู้ชายเอเชียมากกว่า ถึงแม้จะไปเรียนที่ยุโรป แต่ก็ไม่เคยคิดจะเป็นแฟนกับพวกฝรั่งตาน้ำข้าวหรอกค่ะ แต่ริชาร์ตก็เป็นคนทำให้ความคิดของหยกเปลี่ยนไป มันเป็นการค้นพบที่อยู่นอกเหนือจากค่านิยมส่วนตัว...” เธอหยุดนิ่งมองผมพักหนึ่งก่อนจะหันหลังก้าวเดินต่อไป แต่ผมกับเป็นฝ่ายหยุดอยู่กับที่ เพราะคำพูดของเธอทำให้ผมก้าวขาไม่ออก เหมือนกับว่าโดนตะปูที่มองไม่เห็นตอกตรึงเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น
“ริชาร์ตเป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ของหยก ที่ชีวิตนี้คงไม่ลืม... เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และทั้งๆที่ต่างเชื้อชาติ ต่างศาสนา และต่างดินแดน เรากลับได้มาพบกันและเกิดความรู้สึกดีๆให้แก่กันโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้น การได้รู้จักกับเขาทำให้หยกได้รู้ซึ้งถึงความคิดหนึ่งอย่างแน่ชัดว่า... คุณค่าของคนมันอยู่ที่จิตใจ ไม่ใช่แค่รูปลักษณ์ภายนอก และหยกก็แน่ใจแล้วว่า ไม่ว่าริชาร์ตเขาจะเป็นใครมาจากไหน หน้าตาจะดีหรือไม่ดี จะสูงหรือต่ำเตี้ย มันก็แค่เปลือกนอกของคนเท่านั้น... หยกรักที่เขาเป็นเขา รักที่ใจเขาเท่านั้น... ”
ลมหายใจผมเหมือนกับจะขาดห้วง ลำคอตีบตันไปหมด คำพูดของเธอวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาในความคิด ตอกย้ำลงในจิตใจส่วนลึก กรอบแห่งความคิดที่เคยยึดมั่นว่าถูกต้องพังทลายไป ราวกับเป็นแค่แผ่นแก้วบางๆที่เคยขวางกั้นจิตใจของผมเอาไว้
ที่ผ่านมาผมกลัวมาตลอดว่าโลกของผมจะเกิดความเปลี่ยนแปลง และมันก็ทำให้ผมลังเลใจที่จะให้เขามาอยู่ข้างกาย แต่มันก็เป็นเพียงแค่ค่านิยมส่วนตัวของผมเท่านั้น เป็นสิ่งที่ผมกำหนดขึ้นมาเอง... โดยที่ผมคิดเอาเองว่ามันถูกต้องสมควรแล้ว ผมอยู่ในโลกแคบๆมาตลอด โดยที่ไม่ยอมเปิดจิตใจให้กว้างกว่านี้...
ผมมันแค่คนอ่อนแอคนหนึ่ง ที่ไม่กล้าพอที่จะยอมรับความจริง ทั้งๆที่ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นภายในจิตใจผมแล้ว แต่ผมก็ยังคิดจะปฏิเสธมัน ต่อต้านมัน... โดยไม่ได้คิดเลยว่ามันใช่เป็นสิ่งที่ใจต้องการจริงๆหรือเปล่า?
“คนเราถ้าจะรักกัน สิ่งตัดสินมันอยู่ที่จิตใจอย่างเดียวเท่านั้น กฎเกณฑ์ทางความรักต่างๆไม่ได้ทำให้ใจเราเป็นสุขขึ้นมาได้หรอก... ทั้งๆที่ความรักเกิดขึ้นมาก่อนที่มนุษย์จะสร้างกฎเกณฑ์ขึ้นมาก่อนแท้ๆ แต่คนเรากับเชื่อและยึดถือในอย่างหลังมากกว่า มันทำร้ายตัวเองชัดๆเลยเนอะ พี่กายว่าไหมคะ... ”
ผมจ้องมองแผ่นหลังของเธอเงียบๆ ในตอนนั้นผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลยสักคำ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอพูดมา มันเป็นกุญแจเปิดไขให้จิตใจผมออกมาสู่โลกภายนอกที่แท้จริง ความคิดอคติต่างๆที่เคยมีกลายเป็นไม่สลักสำคัญอีกต่อไป
ยอมรับด้วยใจเลยว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้เธอแข็งแกร่งกว่าผู้ชายอย่างผมนัก เธอกล้าที่จะเลือก กล้าที่จะตัดสินใจ กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงความคิดเก่าๆ และกล้าที่จะฝืนทวนต่อการต่อต้านของครอบครัวเธอ ซึ่งผมที่โตกว่าเธอ มีวุฒิภาวะมากกว่าเธอ อยู่ในโลกใบนี้มามากกว่าเธอหลายปี กลับไม่สามารถสู้เธอได้เลย...
“พี่กายร้องไห้เหรอคะ ฮะๆ” เธอทักเมื่อหันมามองผม
ผมร้องไห้เหรอ...? ผมแทบจะไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ....
“คงเป็นเพราะพี่ซาบซึ้งกับความรักของน้องหยกมั้งครับ...” ผมยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า “...ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยเปิดโลกทัศน์ให้พี่...”
“หยกก็แค่พูดตามที่ใจหยกคิดเท่านั้นแหละค่ะ คิกๆ พี่กายเองก็ลองหัดทำตามใจตัวเองบ้างสิ แล้วจะรู้ว่ามันทำให้เราสบายใจแค่ไหน” เธอบอกยิ้มๆ แล้วหันหน้าไปมองท้องทะเล
แสงสุดท้ายของวัน ณ เส้นขอบฟ้า กำลังค่อยๆหายลับไป... เหมือนกับสิ่งที่เคยครอบงำในจิตใจผมได้จางหายไป ผมสูดอากาศเข้าปอดลึกๆแล้วปลดปล่อยมันออกมาด้วยความโล่งสบายกว่าเดิม
สักพักน้องหยกก็ขอตัวกลับไปหาคนรักของเธอ โดยที่ผมไม่ลืมที่จะถามว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมรับกับนายนิคว่าริชาร์ตเป็นแฟนของเธอ แต่เธอกลับส่งยิ้มที่ผมอ่านไม่ออกมาให้ผม แล้วบอกแค่เพียงว่า
“หยกแค่กลัวว่าหน้าต่างจะมีหูประตูจะมีตาเท่านั้นแหละค่ะ ฮิๆ”
น้องหยกเดินจากไปโดยทิ้งให้ผมมึนงงสงสัยอยู่คนเดียวเท่านั้น... ผมเลือกที่จะไม่กลับไปพร้อมกับเธอเพราะต้องการจะใช้ความคิดเงียบๆคนเดียว ทบทวนจิตใจของตนให้แน่ชัด
ผมเดินไปที่โขดหินใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล ปีนขึ้นไปนั่งบนนั้น ดวงดาวมากมายผลุบขึ้นมาเต็มท้องฟ้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมแหงนหน้าขึ้นมองมัน มองพื้นที่สีดำระหว่างดวงดาวอย่างใช้ความคิด... โดยที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้ว
จนกระทั้งสัมผัสแห่งความอบอุ่นโอบรัดรอบกายของผมไว้ ผมไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่ที่คนที่มาเป็นเขา เพราะผมกำลังรอคอยให้เขามาอยู่พอดี มันไม่ต่างจากการคาดการณ์ของผมเลย ว่าเขาจะต้องมาตามหาผม ก็ผมเล่นหายตัวไปนานขนาดนี้นี่นา ถ้าเขาไม่ออกมาตามหาผม ก็คงไม่ใช่คนที่ผมควรจะแคร์แล้ว
ผมบอกในสิ่งที่ผมคิดมาตลอดให้เขาได้รับรู้ อนาคตที่มองไม่เห็นเนื่องจากความเปลี่ยนแปลง... สิ่งที่ผมกลัวมาตลอด... ผมอยากร่วมแชร์ความคิดเห็นกับเขา อยากรู้ว่าเขาจะมีความคิดอย่างไรในสิ่งที่ผมบอกกับเขา เพื่อให้ผมได้แน่ใจในตัวเขาบ้าง...
แต่ความนึกคิดของเขากลับอยู่เหนือความคาดหมายของผมนัก คำพูดของเขาสร้างความสะท้านสะเทือนในใจผม ยิ่งกว่าคำบอกเล่าของน้องหยกมากนัก มุมมองที่มีต่อเขาเปลี่ยนไป เรียกความเชื่อมั่นของผมที่มีต่อเขามากยิ่งขึ้น ทำให้ผมมั่นใจแล้วว่า ผมได้เลือกถูกต้องแล้ว และไม่จำเป็นที่ผมจะต้องมานึกเสียใจอีก...
‘ถ้าผมกับคุณเป็นดาวทั้งสองดวงนั้นจริงๆ ทำไมเราทั้งคู่ไม่พยายามส่องแสงด้วยกัน ให้พื้นที่ๆเรามองไม่เห็นสว่างขึ้นกว่าเดิมล่ะ หากเราทั้งคู่โคจรไปพร้อมๆกันล่ะก็ ทางที่มองไม่เห็นยังน่ากลัวอยู่อีกเหรอ?’
คำพูดนี้ของเขา เท่ากับเป็นการปิดผนึกหัวใจของผมให้มีเพียงแค่เขาแต่เพียงผู้เดียว....
----------------------จบตอน--------------------
:L2:ขอบคุณในการติดตามค่ะ :L2:
-
ค้างอย่างรุนแรงเลยอ่ะ o12
เห็นแก่ว่าเป็นวันเกิดนะ เลยม่ายเคือง
อะ :L2: :L2: ให้ดอกไม้ สุตสันต์วันเกิดนะคะ แถม :กอด1: ให้ด้วย อิอิ
:กอด1: :กอด1: ขอบคุงนะคะ :m1:
o13
:a4: :a4: :a4:
:a2: :a2: :a2: :a2:
ลุ้นจนม้ามจะตีบแล้วฮ่า เขียนสนุกที่สุดเลย
สงสารม้ามจัง ม้ามผิดตรงไหน o16 o16
o9 ใจร้ายพอนนี่ใจร้าย รอ 2 วันแล้ว :impress3:
:กอด1: :กอด1: หายเคืองนะคะ :o8: :o8:
-
ตามมาจากเด็กดีเจ้าค่ะ (ความจริงเห็นตั้งนานและ แต่โง่ เสือกไม่เข้ามาดู)
พอเข้าไปดูในเด็กดี สรุปว่า
มันส์ เจ้าค่ะ o13 เหอๆ อัพเร็วน๊า อยากอ่านต่อ ชอบลูกตื้อขอนิคจาง (มาตื้อเค้าได้มะ ตะเอง)
-
อิอิ ตอนนี้ปลื้มสุดดดดดดดดดดดดดดดดด ยกความดีทั้งหมดให้หยกเลย อิอิ
-
ขอบคุณครับ ชอบมาเลย
:o8:
-
:a2:
-
:loveu: มาต่อแล้ว มาต่อแล้ว ดีใจจัง
:จุ๊บๆ: รักพอนนี่จังเลย :m1: +1 ให้น้องสาวคนสวย อิอิ รีบไปอ่านดีกว่า
-
เปนตอนที่โรแมนติกมากเลยค่ะ ชอบมากกกกก :m1: :m1: :m1:
มาต่อไวๆนะคะ :o8: :m4:
-
หวาน น่ารัก โรแมนติคได้ใจมากเลย :m1: :m1:
แม่สื่อหยกทำหน้าที่ได้เยี่ยม :m4:
ขอบคุณคนแต่งนะคะ :L2:
-
ชอบมากครับกับตอนนี้ :m1:
-
:m13: อย่าฃืมมาต่อฉากนั้นนะคะ ว่าแต่วันเกิดเมื่อไหร่ค่ะเมื่อวานป่ะ งั้นก็ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ :กอด1:
-
น่ารัก ซะ ตอน นี้
อิอิ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
น่ารักจังคับ :m1:
-
:o12: ซึ้งมาก ๆ อ่ะค้าบบบ ฮืออออ ไม่ได้มาอ่านสองวัน วันนี้มาอ่านแล้ว อึ้ง ๆ ๆ ๆ ขอบคุณมาก ๆ ค้าบบ
ปล. สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะค้าบบ ขอให้มีความสุขมาก ๆ สุขภาพแข็งแรง เฮง ๆ ๆ นะค้าบบบบ
-
ตามทันแล้วค้าบป๋ม
แบบว่าเยี่ยมมั๊กมั่ก
ไม่เคยชอบอ่านพวกฝรั่งมังค่าเล้ย
เรื่องนี้ไหงชอบ(มั๊กมั่ก)ซะงั้น
o13 o13 o13 o13
ปล.ขอจิ้นนิดเป้นเอเชียแล้วกันนะค้าบ :m13: แฮะแฮะ
แอบรู้มาว่าเรื่องนี้ข้ามปีกันเลยที่เดียว
เห็นดองจนได้ทีมาแล้วใช่ป่ะค้าบ
อย่าดองอีกนะค้าบ เด๋วมันจะเปรี้ยว แฮะแฮะ :m23:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ครับผมสมหวังไปอรกคู่แล้วครับ
รอมานานในที่สุดก็สมหวัง
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
แล้วกายก็เปิดรับนิคเต็มหัวใจ น้องหยกได้ใจจิงๆตอนนี้ o13
-
ติดตามมาตั้ง :กอด1:
ดีใจมากที่มาต่อซะที :oni1:
ตอนหลังๆเขียนดีมากมาย....ชอบคำพูดหลายช่วง :m1:
มาต่อเนื่องเรื่อยๆนะคาบบบ o13
ติดตามๆคาบบบ :bye2:
-
หง่ะ หวานจนเลี่ยนไปเลยนะเนี่ย ตอนนี้
-
ช่วงนี้ก็หวานแสบใสกันไปก่อนนะ :o8:
ชดเชย เพราะคู่นี้หาเวลาหวานกันไม่ค่อยจาได้ :laugh:
หวังว่าคนอ่านจะไม่เอียนกันไปก่อนนะ :m1:
:oni1:
=====================================
Chapter : 24 เพื่อนตัวแสบ
ผมกับคุณกายเดินจูงมือกันกลับมาที่บ้านพัก เวลานี้ผมมีความสุขมาก มากเสียจนไม่สามารถใช้ถ้อยคำใดๆมาบรรยายได้ทั้งหมด มันเป็นการกระชับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณกายให้ยิ่งแนบแน่นขึ้นกว่าเดิม จนไม่เหลือช่องว่างใดๆอีก
จนเมื่อมาถึงหน้าบ้านพัก คุณกายก็เป็นฝ่ายดึงมือออกจากมือผม แล้วเดินดุ่มๆเข้าบ้านพักไปก่อน ผมแอบยิ้มตามหลัง ไม่ได้ว่าอะไรเขา เพราะผมเข้าใจเขาดี ว่าเขาคงยังไม่พร้อมที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์นี้กลับใคร ผมว่าคุณกายคงต้องใช้เวลาในการปรับตัวสักพักแหละ เขาถึงจะเริ่มเคยชิน
เดินตามคุณกายเข้าไปในบ้าน ก็เห็นเด็กตั้มกำลังเดินเข้ามาหาคุณกายพร้อมกับกระดาษโน้ตสีหวานแผ่นหนึ่ง ส่งยื่นให้แล้วขอตัวจากไป เขารับมันไปอ่านอยู่สักพัก คิ้วก็เริ่มขมวดเข้ากันเป็นปม ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นเค้นเสียงรอดไรฟันออกมา
“ยัยตัวแสบ...”
“อะไรเหรอครับ?” ผมถามด้วยความสงสัย อยากจะรู้ว่าข้อความในกระดาษเขียนไว้ว่าอย่างไร คุณกายถึงได้มีอาการแบบนี้ ถึงผมจะพูดไทยได้ แต่เรื่องอ่านกับเขียนนี่ขอลา รู้น้อยยิ่งกว่าเด็กอนุบาลเสียอีก...
“น้องหยกทิ้งโน้ตไว้บอกว่า จะไปกินข้าวข้างนอกกับริชาร์ต ให้ฉันกับนายหาอะไรกินกันเอง เพราะเธอไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่” เขาบอก แต่หน้ายังคงหงิกอยู่
“แล้วทำไมคุณถึงได้ทำหน้าบูดบึ้งแบบนี้ล่ะ หรือคุณไม่พอใจเธอ ” ผมถาม ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องซีเรียสขนาดนี้ ดีซะอีกที่ผมจะได้มีเวลาอยู่กับเขาสองต่อสองนานขึ้น
“คนที่ไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกปั่นหัวอยู่อย่างนาย จะมาเข้าใจอะไร เชิญเซ่อต่อไปเถอะ!” เขาขยำกระดาษเป็นก้อนกลมแล้วปาใส่อกผม ก่อนจะเดินขึ้นชั้นสองไป
ทิ้งให้ผมยืนเกาหัวมองตามด้วยความงุนงง ก้มลงเก็บก้อนกระดาษนั้นขึ้นมาคลี่ออกดู
ปรากฏว่า... มีข้อความเขียนไว้ประมานสามสี่บรรทัดเป็นภาษาไทยทั้งหมด ถึงผมจะพอรู้บ้างบางคำ แต่ก็ไม่สามารถจับใจความทั้งหมดให้รู้เรื่องได้
แต่ว่ามีอยู่สองคำในภาษาไทยที่ผมสามารถอ่านออกเขียนได้อย่างภาคภูมิใจที่สุด คือ ‘รัก กาย’ ยิ่งถ้าให้พูดออกมานะ หัวใจผมเต็มร้อยเลยล่ะ ฮ่าๆ
ผมหัวเราะกับตัวเองอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะติดตามคุณกายขึ้นห้องไป เห็นคุณกายกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่ริมระเบียงผมจึงเดินเข้าไปสวมกอดเขาจากข้างหลัง ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่อยากอยู่ห่างจากเขาแม้สักวินาที แค่เห็นเขาผมก็อยากจะกอดร่างๆนี้ไว้ ไม่ยอมให้จากไปไหน
“ระวังเหอะ ออกไปแบบนี้เดี๋ยวความลับก็แตกหรอก...” เขาหันมามองผมแวบหนึ่ง แล้วพูดกับปลายสายต่อไป
“หา... ว่าไงนะ! โทรไปอ้อนวอนพ่อพี่เนี่ยนะ?!” คุณกายถามเสียงสูง สีหน้าตื่นตกใจ
“...แล้วพ่อพี่ว่ายังไงล่ะ ยอมถอนกำลังออกไปไหม?”
“งั้นเหรอ... อืมๆ ฉลาดนักนะเรา เก่งจริงๆ ไม่ต้องมาขำพี่เลยนะ!” เขาหน้าแดงพลางหันมามองหน้าผม ผมจึงก้มลงหอมแก้มเขาฟอดหนึ่งเต็มๆ แต่กลับโดนคุณกายถลึงตาใส่ซะงั้น...
“แล้วทำไมแม่คนเก่งถึงได้ชิ่งหลบหน้าพี่ซะล่ะ เก่งนักไม่ใช่เหรอ...?” ผมพอจะเดาได้แล้วล่ะว่าคุณกายคุยกับใคร ก็จะเป็นใครซะล่ะนอกจากคุณหยก คนที่ทำให้คุณกายแทบจะเป็นบ้าได้เพราะโน้ตแผ่นเดียว...
“เปล่า...ไม่ได้โกรธ แค่หมั่นไส้คนช่างวางแผนเท่านั้น รู้ดีนักนะ... ฮะๆ อืมม์ โชคดีละกันครับ ขอให้สนุกนะ อย่ามัวแต่สวีทกันจนลืมโปรแกรมเช้าพรุ่งนี้ล่ะ ครับ... ฝันดีนะน้องสาว ” จากตอนแรกที่พูดน้ำเสียงติดจะประชดหน่อยๆ ไปๆมาๆคุณกายก็ยิ้มหัวเราะ ทำเอาผมมองจนเคลิ้ม อดใจรอให้คุณกายวางสายแทบไม่ไหว
“ที่รักจูบหน่อยคร้าบบ...” ผมอ้อนขอพลางทำปากจู๋ เมื่อเห็นว่าคุณกายวางสายแล้ว แต่เขากลับทำท่าจะเอาโทรศัพท์มือถือในมือมาตีปากผม ทำให้ผมต้องรีบเบี่ยงหน้าหลบโดยไว
“ไม่ต้องมาอ้อนเอาอะไรเลยนะ ฉันต้องคิดบัญชีกับนายก่อน” คุณกายว่าเสียงเข้ม ผมเกาหัวอย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าผมไปทำผิดอะไรไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาถึงได้คาดโทษผมแบบนี้
“คิดบัญชีอะไร? ผมทำอะไรผิดเหรอครับ...”
“ถ้านายไม่ได้เป็นคนผิด แล้วน้องหยกเธอจะรู้ความสัมพันธ์ของเราได้ยังไง? นี่ยังไม่ทันข้ามวันเลยแท้ๆ... บอกมานะ! ว่านายไปทำอะไรให้เธอผิดสังเกต!”
ผมนึกคิดตามคำพูดของเขา อะไรกัน... ที่คุณกายพูด ก็หมายความว่า... คุณหยกเธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผมกับคุณกายเป็นอะไรกันงั้นเหรอ... งั้นทุกอย่างในวันนี้ก็...
ผมลองลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ตั้งแต่ผมมาถึงภูเก็ต ผมทำกับข้าวกับคุณหยก สักพักผมก็ปลีกตัวมาหาคุณกาย แล้วผมก็นั่งเฝ้าจนเขาหลับไป หอมแก้วเขา.... เฮ้ย! หอมแก้ม!
หรือว่าคุณหยกเห็นช็อตนั้นเข้าพอดีตอนที่ขึ้นมาตามหาผม! โอ้ พระเจ้า! แสดงว่าหลังจากนั้นมาเธอก็หลอกผมทั้งหมดน่ะสิ ทั้งพูดจาหยอกเย้าคุณกายต่อหน้าต่อตาผม... ทั้งยังแกล้งก่อกวนจนผมแทบคลุ้มคลั่งตาย ทั้งหมดเป็นแผนทดลองปฏิกิริยาของผมว่างั้น...
“อะไร ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่านึกอะไรออกแล้วใช่ไหม! บอกฉันมาซิ!” คุณกายเอ่ยคาดคั้น
“ก็...แหะๆ” ผมเกาหัวแกรกๆ “ก็ผมหอมแก้มคุณตอนคุณหลับ...แล้วคุณหยกเธอบังเอิญ...”
“บังเอิญมาเห็นเข้าว่างั้น” คุณกายต่อท้ายให้ ผมก็ได้แต่พยักหน้าตอบรับไป
“นายนี้น๊า...” เขาทำหน้าหน่ายใจ
“ก็ผมไม่ได้ตั้งใจนี่นา...ใครจะรู้ว่าเธอจะมาเห็นเข้า” ผมบอกเสียงอ่อย ทำหน้าให้น่าสงสารที่สุด เพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากเขา
“ดีนะ ที่น้องหยกเธอไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องนี้ ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าผลมันจะออกมาอีท่าไหน อาจจะเลวร้ายไปเลยก็ได้ ในเมื่อผลมันออกมาแบบนี้ นายคงต้องไปขอบคุณเธองามๆแล้วล่ะ ที่เธอมีส่วนช่วยทำให้พวกเราเข้าใจกันมากขึ้น” เขาหันมากอดตอบผม แล้วยิ้มหวานให้ผมอย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน เล่นเอาใจผมแทบละลายไปกองอยู่บนพื้น
ผมยิ้มตอบเขา จูบหน้าผากเขาเบาๆ “คุณหยกเธอเหมือนเทพีแห่งความรักเลยเนอะ”
คุณกายหัวเราะกับคำพูดผม เขาดูสดใสขึ้นมากกว่าแต่ก่อน เปิดเผยมากกว่าแต่ก่อน ไม่ได้ตีหน้าขรึม วางตัวเย็นชาเหมือนแต่ก่อนอีก คงเป็นเพราะเราทั้งสองได้เปิดใจต่อกันมากขึ้น และเขาได้มอบความไว้วางใจให้กับผมแล้ว...
ไม่มีช่วงเวลาใดจะเป็นสุขได้เท่ากับช่วงเวลาที่มีเขาอยู่เคียงข้าง รอยยิ้มของเขาเป็นมนต์วิเศษที่ทำให้หัวใจผมเหมือนถูกสาป สาปให้ความรักเพิ่มพูนขึ้น โดยที่ไม่มีวันสิ้นสุด...
อ้อมกอดที่แน่นหนาของผมนี้... จะไม่มีวันปล่อยเขาไปอีก จะกักขังเขาทั้งกายและใจ โดยไม่มีวันหลุดพ้น... เราจะเป็นแสงสว่างให้กันและกัน ส่องสว่างในเส้นทางรักของเราไปพร้อมๆกัน...
=========================================
ปล. อ่านแล้วอย่าลืมยิ้มหวานๆให้โลกสดใสด้วยนะคะ :m13:
-
:กอด1: รักพอนนี่จังเลยมาต่อให้ละ
ที่ละนิดที่ละหน่อยก็ยังดี 55555
^
^
^
^
:รักจัง11: ยิ้ม
-
:o12: ซึ้งมาก ๆ อ่ะค้าบบบ ฮืออออ ไม่ได้มาอ่านสองวัน วันนี้มาอ่านแล้ว อึ้ง ๆ ๆ ๆ ขอบคุณมาก ๆ ค้าบบ
ปล. สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะค้าบบ ขอให้มีความสุขมาก ๆ สุขภาพแข็งแรง เฮง ๆ ๆ นะค้าบบบบ
ขอบคุณนะคะ ขอผลพรส่งกลับถึงผู้ให้ด้วยนะคะ :กอด1: :กอด1:
ตามทันแล้วค้าบป๋ม
แบบว่าเยี่ยมมั๊กมั่ก
ไม่เคยชอบอ่านพวกฝรั่งมังค่าเล้ย
เรื่องนี้ไหงชอบ(มั๊กมั่ก)ซะงั้น
o13 o13 o13 o13
ปล.ขอจิ้นนิดเป้นเอเชียแล้วกันนะค้าบ :m13: แฮะแฮะ
แอบรู้มาว่าเรื่องนี้ข้ามปีกันเลยที่เดียว
เห็นดองจนได้ทีมาแล้วใช่ป่ะค้าบ
อย่าดองอีกนะค้าบ เด๋วมันจะเปรี้ยว แฮะแฮะ :m23:
จิ้นอะไรก็จิ้นไปเถอะค่ะ ตามความพอใจ :กอด1:
ปล. เมื่อไม่ว่างก็เลยต้องดอง เมื่อดองก็เลยอาหย่อย :laugh: :laugh:
-
:oni2:
:กอด1:
รักจังงงงงงงง
-
น่ารักดี.. ว่าแล้วน้องหยกนี่น่าจะระแคะระคายบ้างแหละ
สรุปว่ารู้แต่ต้น แต่แกล้งปั่นหัวพ่อนิคของเรา ..
ตอนนี้คุณกายน่ารักดี ไม่ดื้อมากแล้ว ..
ดีใจกับนิคด้วย
-
:o8: โอ้ววว ดีจังค้าบบ สองคู่ชู้ชื่นนนนนนนนน
-
:o8:
:m1:
o13
:กอด1:(คนแต่ง)
-
น่ารัก :m1:
-
:o8: วุ้ย วุ้ย หวาน หวาน หวาน มากกกกกกกกก :laugh:
อ่านไปยิ้มไป วุ้ย มีความสุขจริงวุ้ย 55555
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆๆๆ ขอกอดที :กอด1:
-
:m1: ชอบจังเลย สารภาพรักแล้วด้วย :o8:
-
ตามอ่านทันแล้วววววว :m4:
หว๊านหวาน อิอิ :o8:
:pig4: คนเขียน :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มหวานได้จริงๆค่ะ :m1:
-
หวานได้อีกน้า...... :m1: :m1:
-
แหม.........ช่วงนี้อะไรก็สดใสไปหมด อิอิ
-
อ๊ายยยยยยยยยย น่ารักจางเลยยย :o8:
-
หุหุ เริ่มหวานขึ้นอีกนิด
:o8:
-
:กอด1: :กอด1: คิคิรักคนเขียนน ง้าบ
กว่าจะลงตัวลุ้นแทบแย่ แต่ชอบบ ฉากสวีทมากเลยค้าบบบบ
อยากให้สวีทยังงี้อีกเยอะๆ แล้วก้อต้องไปพบปัยหาอีก 108 แงๆ
นิค กาย สวีทแค่ฉากเดวมดกะขึ้นแล้ว แถมสั้นๆ ได้ใจความด้วย
พี่คนแต่ง สู้ๆค้าบบ บัน รอ ลุ้นอยู่ ก๊ากก :laugh: :laugh:
-
ชอบๆๆ น่ารักอ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
คู่นี้ยังเหลือด่านอีกด่านคือ
ต้องฝ่าฟันด่านพ่อให้ได้ อิอิ
ชอบครับผม น่ารักมากครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อิอิ ช่วงนี้โลกสดใส มีความสุข....
เดี๋ยวนี้คุณกายน่ารักจังเนาะ :m1:
ขอบคุณน้องพอนนี่มากๆค่ะ ชอบมากเรื่องนี้
-
:m1: :m1:
-
:m4: เต็มอิ่มดีจัง นายนิคอ้อนได้น่าร๊าก น่ารัก :laugh:
-
ใครทำลายเซนต์ให้ จขกท ฟร่ะ สวยยยยโคตรรรรรร o7 o7 o7
-
หวานกันจริงเลยคู่นี้ชักอิจฉาขึ้นมาแล้วซิเนี้ย
-
หวานเสร็จต้องมีเอ็นซีจบท้าย
เอิ๊กๆ :laugh:
-
เห็นด้วยกับรีฯบนอย่างยิ่ง หวานแล้วต้องตามด้วย NC :m1:
-
o13 คิดถึง นิค กะ กาย
-
ตามอ่านมาได้สักพักแล้วกับเรื่องนี้ ตัวละครน่ารักดี ชอบนิค มีความเป็นทั้ง นายเอก และ พระเอก ผสมกันพอดีเลย
ขอบคุณอีกครั้งครับ :pig4:
-
:oยังไม่มา :serius2:พอนนี่หายไปไหน ใครเอาพอนนี่ไปเอาคืนมานะ :o12:
-
:m1: :m1: :m1:
in love สุดๆๆ โรแมนติกมากๆ รีบๆมาต่ออีกนะครับ
-
กี๊ดๆ เดี๋ยวนี้คุณกายเธอพัฒนาเเล้ว
มีกอดตอบด้วย อิจฉาอ่ะ หวานสุดๆ :o8:
-
:m31:หวานจิงจิ๊งงง
-
อืจฉาเล็กๆ :o8:
-
my dear sister :กอด1:
-
:L2:วุ่นรัก พิทักษ์พอนนี่ :m3: แล้วพอนนี่อยู่ไหน
จะได้ไปพิทักษ์ถูกไง อิอิ :loveu:
-
เห็นแว็บๆ เหมือนจะหม่ำข้าวอยู่ :m32:
-
:L2:วุ่นรัก พิทักษ์พอนนี่ :m3: แล้วพอนนี่อยู่ไหน
จะได้ไปพิทักษ์ถูกไง อิอิ :loveu:
^
^
^
มาให้พิทักษ์แล้วค่ะ อิอิ :m1:
ใครก็ไม่รู้ส่งกระแสจิตมาดังมากกก :o ไม่มาคงไม่ได้แล้ว :o8:
เห็นแว็บๆ เหมือนจะหม่ำข้าวอยู่ :m32:
^
^
^
เจ๊คนนี้รายงานสถานการณ์ตลอดแหละ อย่างงี้จะหลบไปไหนพ้น :serius2:
:laugh: :laugh:
....
เอาล่ะมาดูนายกายกันบ้าง ความหวานละมุนละไมยังคงอยู่ :oni1:
========================
ถึงพี่กาย
หยกออกไปทานข้าวข้างนอกกับริชาร์ตนะคะ พวกพี่ก็หาอะไรทานกันเองนะคะไม่ต้องรอ สำหรับเรื่องวันนี้พี่กายอย่าโกรธหยกนะคะ ที่มายุ่งเรื่องส่วนตัวของพี่ แต่หยกเห็นแล้วมันอดใจไม่ได้น่ะค่ะ ตั้งแต่พี่กายมาถึงภูเก็ต พี่กายสีหน้าไม่ดีเลยนะคะ เหมือนกับคนที่มีปัญหาอะไรบางอย่างในใจ และคิดไม่ตกอยู่ รู้ไหมคะว่ามันแสดงออกมาทางสีหน้าของพี่ แต่พอหยกลองสังเกตนิคดู หยกก็รู้เลยทันทีว่าเพราะอะไร อิอิ
ปล. หยกไม่รู้ว่าจะกลับกันเมื่อไหร่ เอาเป็นว่ายกบ้านพักให้เป็นเรือนหอของพี่กายกับนิคเลยแล้วกัน ขอให้พวกพี่ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์อย่างมีความสุขนะคะคืนนี้ หุหุ ^0^
จาก น้องสาวของพี่
ตอนที่อ่านจดหมายที่น้องหยกทิ้งไว้ ผมไม่ได้โกรธเธอเท่าไหร่หรอกนะที่มาวางแผนให้ผมกับนิคแทบหัวหมุน แต่สุดท้ายก็เข้าใจกันด้วยดี... ผมต้องขอบคุณเธอเสียด้วยซ้ำที่ช่วยชี้ทางสว่างให้กับผม ทำให้ผมไม่ต้องสับสนลังเลใจกับทางที่เลือกอีกต่อไป...
แต่ข้อความในตอนท้ายของจดหมายทำให้ผมรู้สึกหมั่นไส้เธอขึ้นมา แหม...ทำเป็นเปิดโอกาสให้พวกผมอยู่กันสองต่อสอง แต่ความจริงจงใจหลบหน้าผมชัดๆ ยัยน้องคนนี้มันแสบจริงๆ...
พอนายนิคถามผมด้วยหน้าเซ่อๆ ความหมั่นไส้ของผมยิ่งทวีคูณ ดื่มผึ้งพระจันทร์อะไรกัน! ประสาทสิ! ผมเลยพาลใส่เขาแล้วเดินขึ้นห้องไป
โทรศัพท์มือถือผมลืมไว้ในห้อง มีสายเข้าทั้งหมดสิบกว่าสายเป็นของเรโอทั้งนั้น ไม่รู้มันจะโทรมาทำไมกัน...สงสัยคงมีธุระอะไรสักอย่างกับผมล่ะมั้ง เดี๋ยวไว้ค่อยติดต่อกลับไปละกัน สำหรับตอนนี้ต้องโทรไปจัดการกับน้องสาวตัวดีซะก่อน เจ้ากี้เจ้าการดีนักนะ หึหึ
“ว่าไงอาหารอร่อยไหม?” ผมถามขึ้นเมื่อเธอรับสาย
[“อร่อยมากเลยค่ะ บรรยากาศก็ดีด้วย ร้านนี้เป็นร้านที่ริชาร์ตเขาไปเจอตอนมาอยู่ที่นี่ก่อนน่ะค่ะ เขาเลยพาหยกมา”] เธอบอกน้ำเสียงระรื่น ดูจะไม่ทุกข์ร้อนใดๆเลยสักนิด
“ทำอย่างนี้จงใจหลบหน้าพี่ล่ะสิยัยตัวดี”
[“หยกหวังดีกับพี่ต่างหากล่ะ อยากให้พี่มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองนานๆ หยกก็เลยไม่อยู่เป็นก้างขวางคอไง ไม่ดีเหรอคะ คิกๆ”] เฮอะ! ทำเป็นรู้ดีนะ มันน่าหมั่นไส้ไหมล่ะแบบนี้!
สักพักนายนิคก็เดินเข้ามากอดผมจากข้างหลัง ผมหันไปมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะพูดกับปลายสายต่อ
“ระวังเหอะ ออกไปแบบนี้เดี๋ยวความลับก็แตกหรอก...”
[“จะแตกได้ยังไงกันคะ ก่อนหน้านี้หยกโทรไปอ้อนขอให้พ่อพี่ถอนกำลังที่มาซุ่มดูออกไปแล้ว ”] น้องหยกบอกด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจสุดๆ แต่ผมนี่สิแตกตื่นสุดๆ
“หา... ว่าไงนะ! โทรไปอ้อนวอนพ่อพี่เนี่ยนะ?!” ผมถามด้วยความตกใจ ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าเธอจะทำแบบนั้น ผมสงบใจลงแล้วถามเธอต่อ “แล้วพ่อพี่ว่าไงล่ะ ยอมถอนกำลังไหม?”
[“จะให้ไม่ยอมได้ยังไงคะ ก็หยกเล่นอ้อนแกมขู่ บอกว่าหยกอึดอัดที่มีคนมาคอยจับตามอง หยกต้องการความเป็นส่วนตัว จะได้เที่ยวอย่างสบายใจ ถ้าพ่อพี่ไม่ยอมถอนกำลังออกไป หยกก็จะกลับลอนดอนทันที เป็นไงคะใช้ได้รึเปล่าคะพี่ชาย! ฮิๆ ”] อย่างงี้นี่เอง...พ่อผมยิ่งแพ้เด็กสาวๆอยู่ซะด้วย เจอลูกอ้อนแถมข่มขู่ไปแบบนั้น จะไม่ยอมทำตามที่ขอได้ยังไงกัน
“งั้นเหรอ... อืมๆ ฉลาดนักนะเรา เก่งจริงๆ” ผมบอกแกมประชด เธอมันจอมวางแผนชัดๆ เจ้าเล่ห์แสนกลชนิดที่ว่าพ่อผมยังหลงกลสนิท แล้วนับประสาอะไรที่ผมกับนายนิคจะไม่หลงกลเธอด้วย?
[”พี่กายก็อย่าแกล้งนิคมากนะคะ ยอมๆนิคเขาบ้างนะพี่หยกสงสารเขา พี่อ่ะชอบทำตัวเย็นชาใส่นิค หยกรู้นะว่าพี่กำลังเขิน คิกๆ”] เธอหัวเราะคิกคักไม่หยุด แต่ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกจี้ใจดำจนรับมือแทบไม่ไหว
“ไม่ต้องมาขำพี่เลยนะ!” ผมสวนกลับไปหน้าแดง แล้วหันไปมองคนที่น้องหยกว่า แต่เขากลับโน้มหน้าลงมาหอมแก้มผม เลยทำให้ผมยิ่งทำตัวไม่ถูกหันไปถลึงตาใส่เขาแทน ตอนนี้หน้าผมต้องแดงแย่แน่ๆ ฮึ้ยยย...
“แล้วทำไมแม่คนเก่งถึงได้ชิ่งหลบหน้าพี่ซะล่ะ เก่งนักไม่ใช่เหรอ?” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากคุยเรื่องที่มันเข้าตัวผมอีก
[“อะไรคะ พี่กายยังโกรธอยู่อีกเหรอ? ถึงได้วกกลับมาว่าหยกเรื่องนี้อีก”] เธอทำน้ำเสียงหงอยๆ
“เปล่า...ไม่ได้โกรธ แค่หมั่นไส้คนช่างวางแผนเท่านั้น รู้ดีนักนะ...”
[“หยกทำไปเพราะรักพี่ห่วงพี่นะคะ หยกอาจจะจุ้นจ้านไปนิด แต่เพราะหยกไม่มีพี่ชาย หยกเลยถือว่าพี่กายเป็นพี่ชายของหยก เห็นพี่ชายท่าทางไม่สบายใจแบบนั้น จะให้น้องสาวคนนี้อยู่เฉยๆอย่างห่วงๆได้ไง จริงไหมคะ?”] แหม...น้องสาวคนนี้ช่างปากหวานจริงๆ อย่างงี้จะไม่ให้ผมใจอ่อนได้ยังไงกัน...
“ฮะๆ อืมม์ โชคดีละกันครับ ขอให้สนุกนะ อย่ามัวแต่สวีทกันจนลืมโปรแกรมพรุ่งนี้เช้าล่ะ ” ผมยิ้มพลางสัพยอกเธอคืนบ้าง
[“พี่กายก็ด้วยแหละ คิกๆ”] เธอสวนผมคืนขำๆ ทำเอาผมแทบสำลักคำพูดตัวเอง เลยไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเธอต่อ เพราะผมคงสู้เธอไม่ได้แน่ๆชาตินี้
“ครับ...ฝันดีนะน้องสาว” แล้วผมก็วางสายไป หันมาอีกทีก็เห็นว่านายนิคกำลังจ้องมองผมอยู่ ตางี้หวานเชื่อมมาเชียว...
“ที่รักจูบผมหน่อยคร้าบบบ...” เขาทำเสียงอ้อนจนผมแทบใจอ่อน แต่ความหมั่นไส้มีมากกว่า ยังไงผมก็ต้องคิดบัญชีกับเขาก่อน เรื่องที่เขาไปทำอะไรไว้ให้น้องหยกเธอจับได้ ผมต้องรู้ให้ได้!
ผมเลยคาดคั้นเขาให้สารภาพความจริงออกมา เขาทำท่านึกอยู่สักพัก ก็ทำหน้าตื่นๆเหมือนกับนึกอะไรขึ้นมาได้ ผมจึงเค้นถามเขา จนเขาสารภาพว่าน้องหยกคงมาเห็นตอนที่นายนี่แอบหอมแก้มผมตอนหลับเข้า ทำให้เธอรู้ว่านายนิคคิดอย่างไรกับผม หลังจากนั้นเธอก็ยิ่งสังเกตท่าทีของผมกับนายนิค จนกระทั่งแน่ใจ...
เฮ้อ... ผมล่ะอ่อนอกอ่อนใจกับนายคนนี้จริงๆ มาทำเสียงอ่อนสำนึกผิด ทำหน้าซะน่าสงสารเรียกร้องให้ผมเห็นใจเขา อย่างนี้...ผมจะไม่ใจอ่อนได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่ได้ตั้งใจให้น้องหยกมาเห็นนี่นา...
“ดีนะ ที่น้องหยกเธอไม่ได้คิดอะไรมากกับเรื่องนี้ ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าผลมันจะออกมาอีท่าไหน อาจจะเลวร้ายไปเลยก็ได้ ในเมื่อผลมันออกมาแบบนี้ นายคงต้องไปขอบคุณเธองามๆแล้วล่ะ ที่เธอมีส่วนช่วยทำให้พวกเราเข้าใจกันมากขึ้น” ผมบอกกับเขาแล้วหันมาสวมกอดเขาบ้าง พลางยิ้มหวานๆให้เขาหนึ่งทีเป็นความหมายว่าผมไม่โกรธเขาแล้ว
หนุ่มฝรั่งยิ้มตอบผม แล้วจูบหน้าผากผมเบาๆ “คุณหยกเธอเหมือนเทพีแห่งความรักเลยเนอะ”
ผมหัวเราะขำกับความนึกคิดของเขา ตอนนี้ผมรู้สึกสบายใจอย่างมาก เหมือนกับได้ปลดเปลื้องปัญหาหนักอกทิ้งไป แล้วกลับมาเริ่มใช้หัวใจที่ชำระล้างใหม่อีกครั้ง หลังจากนี้สิ่งใหม่ๆกำลังจะเกิดขึ้นกับตัวผม รวมทั้งเรื่องราวต่างๆที่ผมจะต้องเผชิญในวันหน้า แต่ผมจะไม่กลัวอีกต่อไป และไม่กังวลอีกต่อไป
เพราะว่าผู้ชายของผมคนนี้... จะร่วมเดินไปกับผม เผชิญเรื่องราวต่างๆด้วยกัน ผมคงไม่ต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว... ไม่ต้องอ้างว้างเหมือนวันคืนเก่าๆอีกแล้ว ถึงแม้ว่าวันข้างหน้าเราต้องเผชิญกับปัญหาที่หนักหนาสาหัส แต่เราจะจับมือกันผ่านพ้นไป...ด้วยกัน
จากชีวิตตัวคนเดียว... แทบปล่อยเวลาให้ว่างเปล่าไปวันๆ แต่เวลานี้... เริ่มจากวินาทีที่เรามีเรา ทุกเวลาจะมีคุณค่าสำหรับผม คุณค่าที่ผมเลือก... คุณค่าก็คือเขา...
--------------------------------------------------------------
:L1: :กอด1: :L1: <<< ให้คนอ่าน อิอิ
-
ให้คนเขียนเหมือนกัน..................... :L2: อิอิ
-
:กอด1: :L2: :L2:...ให้คนแต่งด้วยจ้า
-
ขอบคุณกร๊าบบบบบ
:o8:
-
เห็นแว็บๆ เหมือนจะหม่ำข้าวอยู่ :m32:
^
^
^
เจ๊คนนี้รายงานสถานการณ์ตลอดแหละ อย่างงี้จะหลบไปไหนพ้น
รักเค้าอ่ะดิ๊ :give2:
-
ฮ่าา อ่านแล้วตื้นตัน
-
:กอด1:
กอดดดดด
มาจิ้มไว้ก่อนน้า วันนี้วันดี ไปดูโอลิมปิคก่อนนน
เด๋วมาอ่านน้า :m1:
-
ให้ด้วยๆ :L2: :L2:
กอดด้วย :กอด1: :กอด1: แล้วมาต่ออีกเร็วๆนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
:L2:
:pig4:
-
:กอด1: กับ :L2: ให้คนเขียน
-
ทันแล้วพี่สาววว :กอด1: :กอด1:
เหมือนคนละเรื่องกับตอนแรกๆเลยอ่า
หวานซ้าาาา~
อิอิ
น่ารักไปไหนเนี่ยคู่เนี้ยยยยย :o8:
มาต่อเรวๆน้า คิดเถิงงงงงง :L2:
-
ชิ ...อิจฉาคนมีความรัก ....หวานกันเข้าปายยยยย o7
-
:m1: กำลังสวีตวิดวิ้ว อิอิ ขอให้ได้อย่างงี้ตลอดไปก็ดี แต่ไม่ได้ชิมิ รักต้องมีอุปสรรค :laugh:
-
o7 ฮือออ โดนค้าบบ ชอบ ๆ แบบที่แสดงความรู้สึกต่อกันแบบนี้
มาต่ออีกนะค้าบ ขอบคุณค้าบผมมม
-
อิจฉา :o8:
-
ชอบจังเลย น่ารักกันทั้งคู่เลย :o8:
o13 ให้น้องหยกในฐานะแม่สื่อแสนดี
-
สนุกจังคับ :m1: :m1:
-
น้องหยกน่ารักจังเลย :o8:
หรือว่าเรโอจะตามมาแจม :a5:
-
o13
-
:mc4: วันนี้ไปทำบุญมาแต่เช้าเลยค้าบ หุหุ เอาบุญมาฝากค้าบผม
-
ว้าวๆๆ สวีททททททท :L1: :L1:
ขอซีน สวีทอีกได้หม๊ายย ค้าบบ คิคิ :m32: :m32:
-
เป็นปลื้มจังเรย อิอิ
หยกก็น่ารักซ๊ะขนาด
:m4: :m4: :m4:
-
ตอนต่อไปจะมีฉาก...มั้ยนะ??? :m25: :m25: :m25:
-
:a2:ในที่สุดก็อ่านตามทันแล้ววววว
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ในที่สุดก็อ่านตามทันแล้ววววว
ดีใจด้วยฟาง :mc4:
-
ว้าว หวานเน๊อะ
หยกน่ารักมากค่ะ :m1:
-
:a2:ในที่สุดก็อ่านตามทันแล้ววววว
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ยินดีด้วยค่ะพี่สาว ดีใจจัง :m4: :กอด1:
---
ตอนนี้ก็ยังหวานเหมือนเดิม :m1:
เบื่อกันรึยังเอ่ย :m13:
ปล. ใกล้จะถึงฉากเรียกเลือดและ :m25:
============================
ผมกับคุณกายช่วยกันทำอาหารด้วยกัน แต่ส่วนใหญ่เขาจะคอยดูผมทำพลางพูดคุยไปด้วยมากกว่า ผมกับเขาคุยกันหลายเรื่องมาก เราไม่เคยได้คุยเรื่องส่วนตัวของกันและกันอย่างใกล้ชิดถึงเพียงนี้มาก่อน เหมือนกับเป็นการศึกษาเรียนรู้ตัวตนของกันและกันมากยิ่งขึ้น ผมได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากเขา เรื่องราวต่างๆที่ประกอบจนมาเป็นตัวตนของเขาเบื้องหน้าผมคนนี้...
ส่วนใหญ่ที่เขาเล่าให้ฟังจะเป็นช่วงที่เขาอยู่ที่อังกฤษกับคุณลุงคุณป้าที่ผมเคยพบเสียมากกว่า เขามักจะหลีกเลี่ยงการพูดถึงพ่อแม่หรือญาติพี่น้องคนอื่นๆในครอบครัวของเขา เหมือนกับจงใจทีจะไม่เอ่ยถึงมันและก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมสมควรจะถาม ถึงแม้จะข้องใจอยู่บ้างก็ตาม แต่ผมก็เข้าใจว่าเขาคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างที่ไม่อยากจะพูดถึง
“บ้านเกิดนายอยู่แคลิฟอร์เนียเหรอ...” คุณกายถามเมื่อผมเล่าเรื่องครอบครัวของผมให้ฟังขณะนั่งทานอาหารที่ทำด้วยกัน
“ครับ แล้วไว้ผมจะพาคุณไปนะ ผมว่าพ่อแม่ผมต้องชอบคุณแน่ๆ มีลูกสะใภ้น่ารักแถมเก่งขนาดนี้ ” ผมบอกยิ้มๆ
“อย่ามาก้าวกระโดดนะ ฉันยังไม่พร้อมให้ถึงขั้นนั้นหรอก” เขาทำหน้ามู่ทู่ พลางตักข้าวเข้าปาก
“แต่ยังไงก็ต้องมีวันนั้นชัวร์ๆ เตรียมใจไว้ก็ไม่เสียหายไม่ใช่เหรอครับ”
คุณกายเงยหน้าขึ้นมองผม ก่อนจะตักกับข้าวหลายอย่างบนโต๊ะ ใส่ลงในจานผม
“รีบๆกินซะ ฉันมีที่ๆหนึ่งจะพานายไป”
“ไปที่ไหนเหรอครับ?” ผมถามอย่างตื่นเต้น
“เดี๋ยวก็รู้เองน่า... รับรองนายต้องชอบแน่ๆ” เขาบอกพลางยิ้มน้อยๆ จนผมอยากจะจับหน้าเขาเข้ามาจูบซะเดี๋ยวนั้นเลย ให้ตายเถอะ เขาน่ารักซะจนผมจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้วนะ!
หลังจากทานข้าวจนอิ่มหนำสำราญกันแล้ว พวกเราก็ช่วยกันทำความสะอาดถ้วยชามที่ใช้ โดยสุดที่รักผมเป็นคนล้าง และผมเป็นคนเช็ดเก็บเข้าตู้ การได้ร่วมกันทำอะไรเล็กๆน้อยๆด้วยกัน ทำให้ผมรู้สึกเป็นสุขมาก มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นใจอย่างหนึ่งเลยล่ะ
จากนั้นคุณกายก็พาผมขึ้นมาชั้นสอง ตอนแรกผมแอบคิดว่าเขาจะพาผมไปห้องนอน ก็เขาบอกว่าที่ๆเขาจะพาไปผมต้องชอบนี่นา... ห้องนอนนี่แหละเป็นที่ๆผมชอบที่สุดซะด้วย ถ้ามีเขาอยู่ด้วยกันล่ะก็นะ หึหึ
แต่ที่ไหนได้คุณกายกลับพาผมมาที่บันไดขึ้นชั้นสาม ซึ่งผมเพิ่งจะสังเกตเห็นก็เมื่อตอนเขาพามานี่แหละ
“นี่เป็นบันไดขึ้นไปห้องใต้หลังคา” เขาหันมาบอกพลางเดินนำขึ้นไป
ประตูห้องใต้หลังคาถูกเปิดออก ภายในห้องมืดสลัวจนสังเกตอะไรแทบไม่เห็น คุณกายเดินเข้าไปข้างในราวกับคุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมเดินตามเข้าไป ก้มหัวต่ำลงเพราะความสูงของผมเลยกรอบประตูบานนี้ไปนิดหน่อย
สายตาผมเริ่มเคยชินกับความมืด มองเห็นเงาตะคุ่มของสิ่งใหญ่สิ่งหนึ่งตั้งอยู่ตรงใจกลางพื้นที่เล็กๆของห้องใต้หลังคาแห่งนี้
“นี่อะไรครับ?” ผมถามถึงสิ่งนั้น
คุณกายไม่ได้บอกอะไร แต่เฉลยสิ่งที่ผมถามด้วยการดึงผ้าคลุมผืนใหญ่ที่ครอบคลุมสิ่งๆนั้นเอาไว้ออก เผยให้เห็นแกรนด์เปียโนสีขาวหลังหนึ่ง...
“นี่เป็นเปียโนตกทอดจากคุณย่าของฉัน” เขาเอ่ยขึ้น พลางไล้นิ้วมือไปตามพื้นผิวไม้เนื้อเรียบสีขาวนั้น สีหน้าเขาดูเศร้าสร้อยลง เหมือนกับกำลังหวนรำลึกนึกถึงเรื่องราวในอดีต
เขาก้าวเดินไปยังมุมห้องด้านใน โดยมีสายตาผมกวาดมองตาม เห็นเขากดสวิตซ์อะไรบางอย่างตรงนั้น พร้อมกันนั้นผมได้ยินเสียงครืดเบาๆดังจากเบื้องบนหลังคา ผมเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น!
หลังคาที่เคยมืดทึบ บัดนี้หลงเหลือเพียงกระจกหลังคาใสๆเท่านั้น เผยให้เห็นภาพอันสวยงามของท้องฟ้าราตรีเบื้องนอก... ดวงดาวมากมายสุดคณานับ... ดวงจันทร์ทอแสงสีเงินรางๆ
ภายในห้องสว่างขึ้นเล็กน้อย ทำให้ผมได้เห็นใบหน้าคุณกายชัดเจนยิ่งขึ้น เขาเดินช้าๆเข้ามาหาผม พร้อมกับรอยยิ้มที่น่ามองไม่ต่างจากดวงจันทร์บนฟากฟ้า...
“รู้ไหม...ที่นี่เป็นที่ๆสำคัญสำหรับฉันมากเลย คุณย่าสอนฉันเล่นเปียโนที่นี่ ตอนที่ท่านยังอยู่ ไม่มีใครดีกับฉันเท่าคุณย่ามาก่อน... แต่พอฉันอายุสิบห้าหลังจากที่ไปอยู่ที่อังกฤษกับคุณลุงคุณป้าได้ไม่นานท่านก็จากไป โดยที่ฉันไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าท่านเป็นครั้งสุดท้าย... ”
แม้ว่าคุณกายกำลังยิ้มให้ผมอยู่ แต่ดวงตาของเขากลับดูอาลัยอาวรณ์ยิ่งนัก ดวงตาของเขาเหมือนกับจะมองผม แต่ผมรู้ว่าเขาไม่ได้มองผมอยู่ สายตาของเขาไร้ขอบเขต เหมือนกับกำลังมองภาพในอดีตที่เขาเอ่ยถึงนั้น...
ผมดึงเขาเข้ามากอดไว้หลวมๆในอ้อมแขน ให้เข้าได้รู้ว่าตอนนี้เขาไม่ได้อ้างว้างเดียวดายอีกแล้ว เพราะเขาจะมีผมอยู่ ต่อแต่นี้ไป...
“ผมเสียใจกับเรื่องของคุณย่าคุณด้วยนะครับ” ผมบอกเสียงแผ่วเบา
“ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะมันก็ผ่านมานานแล้ว อีกอย่างมันก็เป็นความต้องการของคุณย่าที่ท่านเฝ้ารอมานาน...” ผมนิ่งอึ้งกับคำพูดของเขา อะไรนะ... เฝ้ารอความตายงั้นเหรอ...?
เขาคงเห็นผมนิ่งเงียบงันไปจึงเงยหน้าขึ้นมามองผม เราทั้งคู่สบตากัน แล้วคุณกายจึงค่อยๆอธิบายเสียงเบา
“คุณย่ามีชีวิตอยู่เพื่อรำลึกถึงคุณปู่ จนถึงวาระสุดท้ายของลมหายใจ... ท่านอยากให้ความรักของคุณปู่คงอยู่ในโลกใบนี้ต่อไป จึงได้พยายามมีชีวิตอยู่ให้นานที่สุด อยู่เพื่อรำลึกถึง...ความรัก และจุดมุ่งหมายสุดท้ายคือนำความรักติดตามไป...”
หยดน้ำใสๆหยดหนึ่งไหลรินออกจากหางตาของเขา ผมก้มลงจูบซึมซับหยาดน้ำตาหยดนี้เอาไว้ ในใจซาบซึ้งถึงความรักระหว่างคุณปู่กับคุณย่าของคุณกาย จนสั่นไหวไปทั้งหัวใจ
“นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันไม่แน่ใจในคำว่า ‘รัก’ ไม่รู้ว่าความรู้สึกของฉันจะมากพอกับคำๆนี้รึเปล่า... เพราะถ้าเทียบกับความรู้สึกของคุณปู่คุณย่าแล้ว... มันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่ฉันจะใช้คำว่า ‘รัก’ ได้ง่ายๆ ”
“ผมเข้าใจแล้วครับ... ถึงตอนนี้คุณจะไม่แน่ใจ แต่ผมเชื่อว่าเวลาจะค่อยๆทำให้มันแน่ชัดขึ้นเอง ” ผมยิ้มให้เขา ถ่ายทอดความรักของผมผ่านทางแววตา ให้เขาได้รับรู้
คุณกายยิ้มตอบผม เป็นยิ้มที่สดชื่นขึ้นกว่าเดิม เขาดึงมือผมเดินไปที่หน้าแกรนด์เปียโนหลังนั้น แล้วนั่งลงบนเก้าอี้บุนวมสีขาว ผมนั่งลงตามที่ด้านข้างเขา มองเขาค่อยๆเปิดฝาครอบคีย์บอร์ดขึ้นมา พรมนิ้วจรดลงบนตัวคีย์
“เพลงนี้ฉันมอบให้นาย...” เขาบอกเสียงนุ่มหันมายิ้มให้ผมทีหนึ่ง แล้วเริ่มบรรเลงเพลง...
==============================
:pig4: คนอ่าน
:กอด1:
-
เย้ๆๆได้จิ้มคนแต่ง
น่ารักค่ะ..แต่สั้นไปอ่ะป่าวเอ่ย
ว่าแต่คุณกายจะเล่นเพลงอะไรน๊อ
-
:m1: คิดถึงพอนนี่จัง
:m32:แอบมาจิ้มไว้ก่อน อิอิ
ไปอ่านมาแล้วนู่กายยังคงความหวานไว้เหมือนเดิม
อยากรู้จังว่ากายร้องเพลงอะไร
โอ๊ยตายละลืมอ่่านไปตอนนึงต้องรีบไปอ่่านด่วน
-
ลุ้นๆ เล่นเพลงอะไร :oni1: :oni1:
-
เวลาโพสต์ 04:16 AM :angry2:
-
:m22:
:กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หวานได้อีก เล่นเปียโนใต้แสงดาวกับคนรัก :m3: :m3:
ปล.ไม่หลับไม่นอนกันเลยรึไงจะหนู :m29:
รักษาสุขภาพเน้อ :m13:
-
:m13:
หวานจัง
-
:m1:
ในที่สุดก็รักกันได้ซักที...ร่วมเดินทางฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกัน
เอาใจช่วยครับบบบบบ :L1:
-
ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
เวลาโพสต์ 04:16 AM :angry2:
แหะๆ :m23:
เค้านอนมะหลับอ่า :m15:
:กอด1:
หวานได้อีก เล่นเปียโนใต้แสงดาวกับคนรัก :m3: :m3:
ปล.ไม่หลับไม่นอนกันเลยรึไงจะหนู :m29:
รักษาสุขภาพเน้อ :m13:
:L2: ได้ค่ะพี่ :o8:
:กอด1:
ปล. งดอัพวันแม่นะคะ วันนี้เลยมาลงเพิ่มอีก :laugh:
ขอให้คุณแม่ของทุกๆคนมีความสุขมากๆนะคะ :L2:
=====================================
“เพลงนี้ฉันมอบให้นาย...” เขาบอกเสียงนุ่มหันมายิ้มให้ผมทีหนึ่ง แล้วเริ่มบรรเลงเพลง...
เสียงนุ่มๆของคุณกายร้องคลอไปตามโน้ตเพลงที่เล่น จังหวะการขยับเขยื้อนนิ้วมือลื่นไหลราวสายน้ำ ผมจับจ้องมองใบหน้าของเขาอย่างลึกซึ้ง แสงจางๆของดวงจันทร์ส่องต้องใบหน้าของเขาเลือนราง ความหมายของเพลงที่เขาร้องซาบซ่านลงในจิตใจ เสียงใสๆของเปียโนกระทบกับจังหวะหัวใจของผมจนสั่นไหว
I see the lonely road that leads so far away,
I see the distant lights that left behind the day
But what I see is so much more than I can say
And I see you in midnight blue.
I see you cryin' now you've found a lot of pain,
And what you're searchin' for can never be the same,
But what's the difference cos' they say what's in a name.
And I see you in midnight blue.
I will love you tonight
And I will stay by your side
Lovin' you, I'm feelin' midnight blue.
I see you standing there far out along the way,
I want to touch you but the night becomes the day,
I count the words that I am never gonna say
And I see you in midnight blue.
Can't you feel the love that I'm offering you,
Can't you see how it's meant to be,
Can't you hear the words that I'm saying to you,
Can't you believe like I believe,
It's only one and one it's true
Still I see you in midnight blue.
I see beautiful days and I feel beautiful ways
Of loving you, everything's midnight blue.
จนกระทั่งหางเสียงสุดท้ายจบลง... แต่ยังคงกึกก้องในใจผมไม่จางหาย ชั่วขณะนั้นผมซาบซึ้งจนไม่สามารถเรียงร้อยถ้อยคำใดๆมาบอกกล่าวได้ คุณกายในวันนี้เป็นความประทับใจอย่างถึงที่สุดสำหรับผมเหลือเกิน...
น้ำตาของผมเอ่อคลอหน่วย มองใบหน้าด้านข้างของเขา สายตาคุณกายทอดมองอยู่บนมือของเขาที่สัมผัสกับคีย์บอร์ดนิ่ง มุมปากของเขายังคงประดับด้วยรอยยิ้มเล็กๆ
ความเงียบแผ่ซ่านทั่วทั้งห้องใต้หลังคา จนผมสามารถได้ยินเสียงของหัวใจตัวเองอย่างชัดเจน ความอบอุ่นล่องลอยอยู่ทุกอณูอากาศ หัวใจผมกำลังพองโตเพราะมัน บทเพลงที่เขาร้องยังคงดังซ้ำๆในจิตใจผม ย้ำ...ให้ความรู้สึกผมอิ่มเอม
“ฟังดูเศร้าหรือเปล่า? แต่เพลงนี้ฉันฟังมาตั้งแต่เด็กๆเลยนะ คุณย่ามักจะร้องเวลาที่นึกถึงคุณปู่ ฉันว่ามันกินใจดีนะ ถ้าฉันรู้สึกได้อย่างเพลงๆนี้ มันคงแน่ชัดแล้วล่ะ...” เขาหันมาบอกยิ้มๆ
“มันคือเพลงอะไรเหรอครับ ผมไม่เห็นเคยฟังมาก่อน” ผมถามเขา ในที่สุดก็ค้นหาเสียงของตัวเองเจอแล้ว
“Midnight Blue ของ ELO น่ะ ไม่เคยฟังไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะเพลงนี้มีตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดด้วยซ้ำ”
“สำหรับผมไม่เศร้าหรอกครับ ผมว่ามันซาบซึ้งใจและตรงกับความรู้สึกของผมเลยล่ะ” ผมมองตาเขาอย่างลึกซึ้ง
“ขอบคุณนะครับ ที่ทำให้วันนี้เป็นวันที่มีความหมายสำหรับผมมาก และมันจะมีความหายในทุกๆวัน...ที่มีคุณ ” ผมดึงเขามากอดแนบแน่น จูบพรมไปทั่วใบหน้าของเขา ก่อนจะหยุดอยู่ที่ริมฝีปากสีหวานของเขาเนิ่นนาน...
ภายใต้แสงเดือนดาวส่องกระทบร่าง ริมฝีปากของเราสองยังคงไม่ยอมผละจากกัน เสื้อผ้าของคุณกายหลุดออกไปกองอยู่บนพื้นห้องทีละชิ้นๆด้วยน้ำมือผม จนกระทั่งร่างของเขาเปลือยเปล่าไร้สิ่งใดปกปิด
จากนั้นผมก็ผละจากเขามาที่เปียโนปิดฝาครอบด้านบนของเปียโนลง โดยมีเขามองตามด้วยความสงสัย ผมหันไปยิ้มให้เขาเมื่อจัดการเสร็จเรียบร้อย แล้วลงมือถอดเสื้อผ้าของตนออกอย่างรีบร้อน เพราะผมไม่อาจรอได้อีกแล้ว...
“เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า...” คุณกายร้องท้วงเมื่อผมเดินมาอุ้มเขาวางพาดที่ด้านบนของเปียโนตัวใหญ่
“จะบ้าเหรอ! นี่มันเปียโนของย่าฉันนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมว่ามันแข็งแรงจะตายไป” ผมบอกยิ้มๆพลางปิดฝาครอบคีย์บอร์ดลงแล้วปีนตามขึ้นไป
“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น...” คุณกายหน้าแดง “แต่มันมีครูนะ... มันเป็นเปียโนของคุณย่า...”
“อ้าวเหรอ...ผมไม่รู้...” ผมชะงักกับสิ่งที่คุณกายบอก ก่อนจะก้มลงกราบเปียโนแล้วอธิฐานในใจ แล้วหันมายิ้มกว้างให้เขา
“ผมขอคุณย่าแล้วนะ ให้ท่านเป็นพยานรักของเราในค่ำคืนนี้...”
“คนบ้า...” เขาว่าผมเบาๆ แต่ก็ยังยิ้มอายๆให้ผม
“เพราะคุณทำให้ผมบ้านั่นแหละ...” ผมบอกเสียงพร่า ทาบทับลงกับร่างของเขา จนผิวเนื้อส่วนนั้นกระทบเสียดสีกัน ริมฝีปากของเราบรรจบกันอีกครั้งราวกับเป็นแม่เหล็กดึงดูซึ่งกันและกัน
เสียงหอบหายใจดังกระชั้นเร่งร้อน ร่างที่เปลือยเปล่าของเราทั้งสองแนบชิดสนิทกันจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน ร่างคุณกายอยู่ภายใต้ร่างของผม ผิวเนื้อที่ขาวผ่องของเขาเปล่งประกายในความมืด กระตุ้นให้ผมเกิดความรู้สึกอยากลูบไล้สัมผัสยิ่งนัก
ผมไล้ริมฝีปากไปทั่วร่างกายของเขา ฝากทิ้งริ้วรอยแห่งรักดุจกลีบกุหลาบแดง ประทับตราในทุกๆที่ ที่ริมฝีปากของผมท่องไป ร่างของคุณกายสั่นสะท้าน บิดป่วนไปมา เปล่งเสียงครวญครางออกมาเป็นระยะๆ
“รู้สึกดีไหมครับ...” ผมถามเมื่อผละปากออกจากส่วนอ่อนไหวของเขา คุณกายพยักหน้าให้ ดวงตาช่ำหวานจนผมวาบหวิวใจ
“ผมจะทำให้คุณรู้สึกดียิ่งขึ้น เรียกชื่อผม...แล้วบอกว่าต้องการผมสิครับ...” ผมบอกเสียงกระเส่า เพราะผมเองก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว เจ้าหนูของผมเรียกร้องอยากจะเข้าไปสัมผัสกับส่วนลึกในกายเขาเต็มทนแล้ว!
=================================
:m32:
-
เง้อ................................ :m30: บนเปียโนเลย อิอิ :m25:
-
:m1: พอนนี่อยากฟ้งเพลงนี้จังเลย
สวิทได้ใจจริงจริ๊งน้องรัก :กอด1:
-
:oni2: :oni2: :oni2: โหม่งแรงๆ สามเด้ง ทะลุไปถึง คนเขียน กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกซ์
-
:เฮ้อ:...ได้แต่นั่งปาดเหงื่อ...มาทำให้อยากแล้วก้อจากไปอย่างค้างคา..... o2
***...คาตา...คามือ...คาใจ...***
-
หวานซะทะลุเปียโน 555555
โรแมนติคมากๆครับ :o8:
แต่ว่า...ตัดจบแบบนี้มันทรมานใจ(และกาย)คนอ่านนะครับ :sad2:
-
นายนิคอดใจไม่ไหวแล้วจริงๆ ถึงกับเล่นบทเพลงรักบนเปียโนเลย 555 :laugh:
แต่ก้อหวานซึ้งกินใจดีนะ :m1: :m1:
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V244CA7PD&Autoplay=1
-
ค้างง
:m31:
-
:pig4:
ขอบคุณพี่nartchมากเลยค่ะ ที่มาลงเพลงให้ อิอิ :กอด1:
พอดีลงไม่เป็นอ่ะ :m23:
:m32:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: เปียโน :o8: :o8: :o8: :o8:
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V244CA7PD&Autoplay=1
น่ารักจริงๆเลย
อุสาเอามาลงให้ฟัง :loveu:
-
:m30: เกินคำบรรยาย
-
ฟังเพลงแล้วยิ่งอิน จินตนาการว่ากายเล่นเปียนโนสีขาวร้องเพลงนี้กลางแสงดาว
โอ้โหหวานกันซ้า... :m1:
:m12:ว่าแต่ว่านิกเล่นบรรเลงเพลงรักตอบบนเปียนโนเลยเหรอ :m29:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m25:
บนเปียโนๆๆๆๆๆ :o8:
หวานกันจริงคู่นี้ อิจฉาวุ้ย :a12:
-
ค้างงงงงงงงงงง :m31:
บนเปียโน... :m25: :m25:
หว๊านนนนนหวานนนนนนนน :o8:
:pig4:
-
:serius2: ค้าง~
-
ฝากแจ้งข่าวเรื่องเวปค่ะ ตาม link เลยนะคะ
เนื่องจาก isp มีปัญหา จะย้าย isp ปิดเวป 29 สิงหาคม เวลา 24:00 น ถึง 02:00 น. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5689.0)
-
ก๊ากกก นิค ที่สำคัญก็ไม่เว้นน อย่างงี้ กายไปไหนก็ตาม ก็ต้องจดจำนิคไปตลอด เพราะแต่ละที่ไม่เหลือเลยยย 55
ไม่ได้มาอ่านหลายวันค้าบ ตามอ่านทันแล้ว อิอิ สนุกมากมาย ขอบคุณมาก ๆ ค้าบบ
แล้วมาต่ออีกนะค้าบผม ^^
-
:oni3:
-
อ่านทันแล้ววววว :oni2:
ด้วยอภินันทนาการจากพี่กุ้งจ๋า :pig4: :กอด1:
ถึงตอนค้าง...พอดีเลย มาต่อไวๆ นะจ้ะน้องสาว :m3:
รักคนเขียนนะจ้ะ :จุ๊บๆ:
-
^
^
^
มาอ่านนำเราไปตอนึงได้ไงเนี่ยนนนี่ :laugh:
เพลงเพราะ :o8: ตอนที่ผ่านมาก็ :m25:
อย่าให้ค้างนานนะค่ะที่รัก :m1:
-
อ่านทันแล้ววววว :oni2:
ด้วยอภินันทนาการจากพี่กุ้งจ๋า :pig4: :กอด1:
ถึงตอนค้าง...พอดีเลย มาต่อไวๆ นะจ้ะน้องสาว :m3:
รักคนเขียนนะจ้ะ :จุ๊บๆ:
เย้ๆ พี่สาวตามทันแล้ว :m4: :กอด1:
มาต่อไม่ให้ค้างแล้วน๊า :m13:
^
^
^
มาอ่านนำเราไปตอนึงได้ไงเนี่ยนนนี่ :laugh:
เพลงเพราะ :o8: ตอนที่ผ่านมาก็ :m25:
อย่าให้ค้างนานนะค่ะที่รัก :m1:
จุฟๆ ได้เลยคร๊า :a2: :กอด1: :กอด1:
==================================
ความเดิม...
“ผมจะทำให้คุณรู้สึกดียิ่งขึ้น เรียกชื่อผม...แล้วบอกว่าต้องการผมสิครับ...” ผมบอกเสียงกระเส่า เพราะผมเองก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว เจ้าหนูของผมเรียกร้องอยากจะเข้าไปสัมผัสกับส่วนลึกในกายเขาเต็มทนแล้ว!
...
ผมปิดปากเงียบ รู้สึกกระดากปากกับสิ่งที่เขาร้องขอให้ผมพูด ร่างกายผมอ่อนปวกเปียกอย่างกับดินเหลวแบบนี้ เขาก็รู้ทั้งรู้ว่าผมเองก็ต้องการเขาเหมือนกัน ยังจะให้ผมพูดคำพูดน่าอายแบบนั้นอีก
“นิค อย่าแกล้งกันสิ...” ผมร้องบอก ยังไงก็ไม่ยอมพูดเด็ดขาด
“อ้ะ!” ผมสะดุ้งเมื่อรู้สึกได้ถึงนิ้วมือของเขาที่ชำแรกเข้ามาในกายผม จากหนึ่งนิ้วเป็นสองนิ้ว ขยับเข้าออกไปมาในร่างผม จนผมรู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ริมฝีปากของเขาก็ไม่แพ้นิ้วมือ ละเลงลิ้นไปทั่วยอดอกของผม จนหลังผมแทบอยู่ไม่ติดกับพื้นเปียโน
รู้สึกสมองหมุนเวียนวน จับต้นชนปลายไม่ถูก ความรู้สึกของผมถูกปลุกเร้าจนถึงขีดสุด ยิ่งเมื่อเขาใช้มืออีกข้างลูบไล้ความเป็นชายของผมอย่างหนักหน่วง ผมก็เริ่มจะทนทานไม่ไหวอีกต่อไป อารมณ์ของผมถูกเขาปลุกปั่น จนความคิดอายฟ้าอายดินไม่คงเหลืออีกต่อไป!
“นิค...จูบฉัน...” ผมร้องบอกเสียงสั่น ดึงหน้าเขาเข้ามาจูบอย่างหนักหน่วงตามอารมณ์ที่รุ่มร้อน โดยที่เขาสนองจูบผมอย่างไม่ยอมแพ้กัน
เขาหัวเราะในลำคอเมื่อถอนจูบออก มองตาผมด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้มในอารมณ์
“ต้องการผมหรือเปล่า...” เขาถามอีกครั้ง นัยน์ตาสีมรกตราวบึงน้ำที่สงบนิ่ง สะท้อนประกายดึงดูดสายตาผมให้ล่วงล้ำเข้าไป
“ครับ...” ผมตอบ รู้สึกว่าขาทั้งสองข้างของผมกำลังถูกแยกออกแล้วดันขึ้น ความร้อนวาบนาบอยู่ที่ช่องทางประตูหลังของผม รับรู้ได้เลยว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับร่างกายผมต่อจากนี้
“บอกแบบนี้สิ... บอกว่า กายต้องการนิคครับ... ” เขากล่าวเสียงนุ่มอ่อนหวาน “บอกให้ผมชื่นใจหน่อยเร็ว”
ผมหน้าร้อนฉ่าไปหมด เริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยในความช่างเซ้าซี้ของเขา เหลือบมองเขาที่กำลังรอคอยคำตอบจากปากผมอย่างจดจ่อ แล้วก็ต้องหายใจแรงขึ้นเผลอหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ เมื่อความแข็งขืนของเขาวนเวียนไปมาอยู่ที่ปากทางอยู่อย่างนั้น จนผมรู้สึกวูบวาบภายในกายไปหมด
ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนของผม คือความต้องการ ที่จะให้เขาล่วงล้ำเข้ามาในกาย อยากจะสัมผัสถึงความอุ่นร้อนของตัวเขา และอยากจะรับรู้ถึงความมีชีวิตชีวาของร่างกายเขาที่ขยับเคลื่อนไหวในร่างกายผม
ผมกำลังจะบ้าแล้วจริงๆ...
“นิค... กะ...กาย...ต้องการนิคครับ...” ในที่สุดผมก็ต้องเปล่งคำร้องขอที่เขาอยากได้ยินออกมาจนได้ แต่ด้วยความรู้สึกที่ล้นปรี่ในตอนนี้ ผมจะไม่ยอมรับก็คงไม่ได้แล้ว...
เขายิ้มกว้างจนเกือบเห็นฟันแทบทุกซี่ มอบจูบให้ผมอย่างดูดดื่มยาวนาน พร้อมกันนั้นร่างกายส่วนล่างของเขาก็เริ่มชำแรกเขามาในกายผมช้าๆ ผมยกมือกอดแผ่นหลังเขาไว้แน่น ผ่อนคลายร่างกายตัวเองให้เปิดรับเขาเข้ามา
ความรู้สึกอึดอัดคับแน่น จุกๆตึงๆ ยังคงเด่นชัดเมื่อส่วนนั้นของเขาสอดผ่านเข้ามาจนหมด แต่ความรู้สึกเหล่านั้นก็เลยผ่านไป เมื่อร่างกายผมเริ่มคุ้นชิน
เขาโน้มหน้ามาจูบผมอย่างเร่าร้อน ริมฝีปากของเขาเหมือนกับจะจาบจ้วงตามแรงอารมณ์ ส่วนล่างของเขาขยับไปมาในร่างกายผม จากช้าเป็นเร็ว จากเร็วเป็นถี่ขึ้นเรื่อยๆ
ร่างกายของผมสั่นสะท้าน ตอบรับทุกๆสัมผัสจากเขา จนไม่สามารถกักเก็บเสียงครวญครางจากอารมณ์ที่เหมือนจะพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆนี้ได้
“อะ อ๊า!...นิค นิค!” ชื่อของเขาคนนี้ ผมร้องเรียกแทบตลอดเวลา จนไม่สมารถจะนับจำนวนครั้งได้แล้ว...
“คุณกายครับ... ผมรัก...คุณ...” ถ้อยคำเหล่านี้ก็เช่นกันที่ผมได้ยินเขาพร่ำบอกข้างหูผมหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมกลับไม่รู้สึกเบื่อที่จะได้ยิน หากยังต้องการจะได้ยินมันอีกเรื่อยไป
เรือนร่างของผมถูกอ้อมแขนของเขาโอบกอดไว้แน่น ร่างกายของเราแนบชิดกันจนแทบไม่เหลือช่องว่าง เช่นเดียวกับช่องว่างในใจผมที่ได้ถูกเขาเติมเต็มจนแทบไม่เหลือพื้นที่ว่างใดๆอีก อารมณ์ของผมปั่นป่วนเหมือนกับว่าผมกำลังล่องลอยอยู่กลางมหาสมุทร ถูกคลื่นลมสาดซัดจนล่องลอยไปไกลแสนไกล...
“อ้ะ! ไม่ไหวแล้ว ฉะ...ฉันจะไปแล้วนิค!” ผมร้องบอก รู้สึกได้ถึงความร้อนวูบวาบที่แล่นผ่านท้องน้อยมายังจุดหมายปลายทาง
“ครับ...ที่รัก ผมจะ...ถึงแล้ว จะถึงแล้ว!” เขาบอกเสียงหอบกระเส่า เร่งจังหวะเร็วรุนแรงขึ้น
ผมกอดเขาไว้แน่น ปากกัดลงบนหัวไหล่ของเขา ความรู้สึกผมพุ่งสูงขึ้นพร้อมที่จะทะลักทะลายออกมา ตาผมมองข้ามไหล่ของเขาขึ้นไป ท้องฟ้าพร่างพรายด้วยแสงดาวระยิบระยับจับตาผมเหลือเกิน... ความรู้สึกเหมือนเดินท่องไปบนทางช้างเผือกแล่นวาบสู่ห้วงสมองของผม พร้อมๆกับที่ผมปลดปล่อยความสุขออกมาเปรอะเปื้อนหน้าท้องของผมและเขา
ความหนักแน่นของเขายังคงเคลื่อนไหวย้ำๆในร่างกายผมไปมา ก่อนที่การเคลื่อนไหวเข้ามาครั้งสุดท้ายของเขา จะมาพร้อมๆกับมอบความรู้สึกอุ่นวาบแล่นเข้ามาในช่องท้องของผม
หนุ่มฝรั่งหอบหายใจถี่ แล้วจูบผมปิดท้ายอย่างยาวนานจนแทบลืมกาลเวลาไป...
หลังจากอารมณ์ของเราทั้งคู่ได้รับการเติมเต็มจนสงบลงแล้ว ผมกับเขาก็นอนกอดกันบนเปียโนอยู่อย่างนั้น พวกเราพูดคุยกันพลาง มองฟ้านับดาวกันพลาง
“คุณรู้ไหมครับ ว่าผมรักคุณมากเท่าไหน” อยู่ๆเขาก็ถามผมขึ้นมา แล้วผมจะไปรู้ได้ไงล่ะ ใครจะไปอ่านใจกันได้
แต่ผมก็ยังคงเล่นกับเขาต่อไป “มากเท่าไหนล่ะ? เท่าฟ้าเหรอ...”
หนุ่มฝรั่งส่ายหัวกับคำตอบของผม ตายังคงจ้องมองท้องฟ้าต่อไป
“แล้วอะไรล่ะ” ผมถามต่อ
“นั่นไง...” เขาชี้มือขึ้นไป
“มากเท่ากับดวงดาวบนท้องฟ้าเลยไงครับ” เขาหันมายิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจให้ผม
“แค่นี้เองเหรอ” ผมแสร้งบอกอย่างไม่ยี่หระ
“แค่นี้อะไรกัน... คุณสามารถนับมันได้หมดรึเปล่าล่ะ” เขาร้องท้วง แล้วแกล้งกอดรัดผมแน่นจนผมจะขาดใจตาย
“โอ๊ยๆ พอก่อน! อึดอัด! ฉันเข้าใจแล้วน่า...”
“เข้าใจว่าอะไรล่ะ...” เขาถามเสียงอู้อี้ เพราะตอนนี้หน้าของเขาซุกๆอยู่ตรงซอกคอผมแล้ว จนผมหวั่นว่ามันจะกลายเป็นยกสองถ้าหากยังไม่หยุด
“ก็เข้าใจว่า ความรักของนายนับไม่ถ้วนเหมือนดวงดาวไง มากรักจริงจริ๊ง ฮ่าๆ พอ! ปล่อยได้แล้ว!”
“หึ มากรักกับคุณคนเดียวแหละ” เขาบอกหน้ามู่ทู่ คงคิดว่าผมไม่เชื่อที่เขาบอก
“อื้มม์ เชื่อแล้วน่า... จุ๊บ!” ผมบอก เงยหน้าจากอกเขา แล้วจูบปากเขาเบาๆ
เรานอนคุยกันอย่างนั้นจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ผมเปิดปากหาวหลายต่อหลายครั้ง ความรู้สึกง่วงเข้าครอบงำผม จนตาแทบจะปิดลง แต่ผมก็ยังคงนอนฟังเสียงของเขาต่อไป ฟังเขาเล่าถึงชีวิตวัยเด็กของเขา...
อยากจะฟังต่อไปเรื่อยๆ แต่ผมไม่ไหวแล้ว... หนังตาผมหนักอึ้งจนลืมไม่ขึ้น
ได้ยินเสียงของเขาแว่วมา “อ้าว...หลับไปซะแล้ว...”
แล้วผมก็พาตัวเองเข้าสู่ห้วงนิทราไป....
-
จิ้มเจ้าของกระทู้
:oni1:ไปอ่าน
-
ในที่สุด o7 o7
:m25: :m25:
-
:m25: :m25:
ร้ากกกคนเขียน :m1:
ขออีกน๊าน้องสาววววววววววว :oni2:
-
^
^
^
รีบน
เก็บอาการหน่อย
ขอด้วยดิน้องสาว :oni2:
-
รุ่นพี่ไม่ต้องเก็บแล้ววววววววววว :m11:
เต็มที่กะชีวิตจ้า :oni2:
-
^
^
^
^
มาลงเพิ่มให้พี่สาวคนสวย ที่ไม่ยอมหลัยยอมนอนทั้งสองคน :กอด1:
อ่านแล้วก็หลับฝันดีกันด้วยนะคะ :m1:
=====================================
ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงก๊อกแก็กข้างๆเตียง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมานอนอยู่ที่เตียงในห้องนอนได้อย่างไร แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก เพราะคาดเดาได้ว่านายนิคคงเป็นคนพาผมมาแหละ
“ตื่นแล้วเหรอครับ หิวรึเปล่า” ได้ยินเสียงเขาถามผม แต่ผมยังคงปิดตางัวเงียอยู่
“อือ...กี่โมงแล้ว”
“เก้าโมงแล้วครับ แต่คู่นู้นยังไม่ตื่นกันเลย ก็นะ...เล่นกลับมาซะดึกแบบนั้นใครจะไปตื่นไหว”
ผมเงยหน้าขึ้นจากหมอนมามองหน้าเขา เพราะงุนงงกับคำพูดของเขา
“นายหมายถึงใครนะ?”
“ก็คู่คุณหยกกับริชาร์ตไงครับ ผมรู้แล้วนะว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน เมื่อคืนตอนที่ผมอุ้มคุณมานอนที่ห้อง พวกเขาก็กลับมากันพอดี จูงมือกันกระหนุงกระหนิงแบบนั้นผมไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันก็สมองถั่วแล้ว!”
“ว่าไงนะ! นายว่าอุ้มฉันมานอนแล้วเจอกับพวกเขาพอดี?” ผมทวนถาม ตอนนี้ตื่นเต็มตาเรียบร้อยแล้ว
“ใช่ครับ ผมอุ้มคุณอยู่... ทำไมเหรอครับ?”
“นายแต่งตัวให้ฉันเรียบร้อยรึเปล่า...” ผมถามเสียงเบาขึ้นเรื่อยๆ แค่ให้น้องหยกกับแฟนเธอมาเห็นผมกำลังโดนผู้ชายด้วยกันอุ้มเข้านอนก็อายจะแย่แล้ว ถ้าหมอนี่ยังแต่งตัวให้ผมไม่เรียบร้อย...ผมคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนอีก
“ฮะๆ หน้าแดงเชียว... อายเหรอครับ น่ารักจังแฟนผม...” ผมทำหน้ายุ่งตีมือเขาที่เอื้อมมาจะจับแก้มผม
“หยุดเลย...บอกมาก่อน”
“ก็...แต่งตัวให้เรียบร้อยสิครับ แฟนผมๆไม่ยอมให้ใครเห็นนอกจากผมหรอกน่า แต่...” ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกกับคำบอกของเขา แต่ก็เบาใจได้ไม่นาน เมื่อได้ยินหางเสียงสุดท้ายของเขาว่า แต่... แผ่วเบา
“แต่อะไร!” ผมเค้นเสียงถาม เริ่มชักจะหงุดหงิดกับสีหน้าแววตาเจ้าเล่ห์ของเขาแล้ว
“แต่คุณใส่ ผมไม่ได้ใส่ไง” เขาบอกแล้วยิ้มเผล่
“เฮ้ย!” ผมอุทานด้วยความตกใจ มองหน้าเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“หึหึ ผมใส่แต่กางเกงน่ะ เสื้อไม่ใส่ ก็มันร้อนนี่นา… แล้วก็ไม่คิดว่าจะเจอพวกเขาด้วย คุณก็อย่าคิดว่าเขาจะตาถั่วจนไม่รู้อะไรกันนะ เพราะรอยฟันคุณบนไหล่ผมเตะตาพอดูเชียวล่ะ! ฮ่า!ๆ”
พูดจบเขาก็หัวเราะลั่นอย่างสาแก่ใจ ก่อนจะรีบวิ่งหลบหมอนที่ผมเขวี้ยงใส่เป็นพัลวัน
“พอๆ สงบศึกก่อน” เขาบอกก่อนจะพุ่งเข้ามารวบตัวผมมากอดไว้ “ไม่เห็นจะต้องอายเลย คนเขาก็รู้ๆกันว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ”
“ฉันไม่ได้หน้าด้านอย่างนายนี่... เอ๊ะ! นั่นอะไร” ผมบอกหน้าหงิก แล้วเหลือบไปเห็นถาดอาหารวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงจึงถามขึ้นอย่างสงสัย
“อาหารเช้าไงครับ ผมเพิ่งยกเข้ามาเอง”
“ฉันรู้แล้วน่าว่ามันคืออะไร แต่นายตื่นขึ้นมาทำเองเหรอ?” นี่แหละที่ผมสงสัย ถึงแซนวิชกับกาแฟจะเป็นอาหารที่ทำง่าย แต่มันก็ต้องใช้เวลาไม่น้อยเลย
เมื่อคืนพวกเราเองก็นอนดึกเหมือนกัน แล้วนี่เขายังตื่นขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าให้ผมอีก...
“ใช่ครับ ผมทำไว้เผื่อทุกคนเลย” เขาบอกอย่างยิ้มแย้ม ทำเอาผมหายเคืองเรื่องที่เขาทำผมขายหน้าก่อนหน้านี้ไปเลย เฮ้อ... เขาเป็นแบบนี้ แล้วความรู้สึกของผมที่มีต่อเขาจะไม่เพิ่มขึ้นได้อย่างไรล่ะ
ผมร่วมกันทานอาหารเช้าด้วยกันกับเขา รู้สึกว่าแซนวิชที่เขาทำอร่อยยิ่งกว่าแซนวิชที่ไหนในโลก ไม่รู้เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนทำ หรือผมหิวมากกันแน่ถึงได้คิดแบบนี้ อิอิ
จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือถือของผมร้องดังขึ้นขัดจังหวะการกินของผม นายนิคเอื้อมหยิบมือถือส่งให้ผม แต่ผมเห็นตาของเขาเหลือบมองชื่อคนโทรเข้า ก่อนจะทำหน้าบึ้งใส่ผมจนผมงง
“นายคนนี้โทรมาตั้งแต่เช้าแล้ว คงจะสะกดคำว่าเกรงใจไม่เป็น” เขาบอกหน้าหงิกกัดแซนวิชกร้วมๆ
ผมส่ายหัวยิ้มๆให้นายนิค ก่อนจะรับสายของเรโอ “ฮัลโหล ว่าไง...”
[“กว่าจะรับสายได้นะ ฉันโทรหาแกตั้งแต่เมื่อคืนจนมือจะหงิกแล้ว แถมยังไม่คิดจะโทรกลับบ้างเลยนะ”] เสียงเรโอบ่นยาวรับเช้าวันใหม่มาเลย
“ขอโทษ...ฉันลืมโทรกลับน่ะ ไม่ได้พกมือถือติดตัวด้วย”
[“เออๆ ช่างมันก็ได้ แต่นายต้องออกมารับฉันนะ”]
“หมายความว่าไง?” ผมงง ไอ้เรโอมันเพ้อจนลืมว่าผมอยู่ที่ภูเก็ตหรือไง
[“ก็มารับฉันที่สนามบินภูเก็ตไง เร็วๆด้วย ฉันเบื่อรอแล้ว!”]
“เฮ้ย! มาทำไม!!” ผมตะโกนลั่นจนนายนิคหันมามอง
[“ก็ฉันเบื่อนี่หว่า... อยากไปเที่ยวบ้าง ไม่ได้ไปทะเลนานแล้วด้วย... แล้วทำไมฉันจะมาไม่ได้ บ้านพักตากอากาศหลังนั้นฉันก็มาพักผ่อนกับแกก็ตั้งหลายครั้ง แกขัดข้องอะไรหรือไง”] เออ! ขัดข้องสิวะ ขัดมากด้วย ก็ไอ้เจ้านี่มันตัวป่วนชัดๆ ขืนมันมาผมคงไม่ได้อยู่เป็นสุขกันพอดี แถมมันยังเป็นคนที่ผมไม่อยากจะให้รู้เรื่องที่ผมคบกับนายนิคที่สุดอีก
“แล้วงานการไม่มีทำหรือไง ว่างนักเหรอ?”
[“ฉันเคลียร์งานสำคัญหมดแล้ว ที่เหลือก็ให้ลูกน้องมันจัดการกันเอง เออๆไม่ต้องลีลาแล้ว ออกมารับฉันเลย”]
“ทำไมมาฉุกละหุกอย่างนี้วะ” ผมบ่นอย่างไม่พอใจ
[“ฉุกละหุกบ้าอะไร! ฉันโทรบอกแกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แกดันไม่ยอมรับโทรศัพท์เองนี่หว่า... ยังไม่อาบน้ำใช่ไหมน่ะ ฉันจะให้เวลาแกอาบน้ำแต่งตัวบวกกับเวลาเดินทาง ด้วยการนั่งจิบกาแฟในร้าน เร็วๆนะ แค่นี้แหละ ปิ๊บ!”]
ผมมองโทรศัพท์มือถือในมืออย่างหัวเสีย คิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงต่อไปดีในเมื่อมันมาถึงแล้ว จะไล่ให้กลับไปก็ดูจะใจร้ายเกินไปแถมมันจะสงสัยเอาอีก เฮ้อ...นี่ใช่ไหม ลางสังหรณ์ร้ายของผม...
ไอ้เรโอมันเป็นตัววุ่นวายเลยแหละ ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผมก็เถอะ แต่ถ้ามันได้รู้ว่าผมกับนายนิคคบกันล่ะก็ มีหวังได้วุ่นวายโลกาวินาศเป็นแน่
มันมีหลายด้านที่มันจะแสดงออกเมื่อรู้ความสัมพันธ์ของผมกับนายนิค
อย่างแรกคือ มันเคยเอานิตยสารให้ผมดู แล้วชี้ไปที่รูปนายนิคแล้วบอกว่าชอบ! เหตุการณ์ครั้งนั้นผมไม่เคยลืมแน่นอน แล้วถ้าสองคนนี้มาเจอกัน... ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ
กรณีที่สอง เป็นกรณีที่ไอ้เรโอเลิกชอบนายนิคไปแล้ว เพราะไอ้นี่ใจมันแปรปรวน ถ้ามันรู้ว่าผมคบกับนายนิค มันอาจจะลงมือขัดขวางทุกวิถีทางด้วยความหวังดี ที่ไม่อยากให้ผมกลายเป็นพวกเดียวกันกับมัน...(?)
กรณีสุดท้าย เป็นสิ่งที่ผมไม่อยากจะเจอที่สุด คือ มันอาจจะล้อเลียนผม แกล้งแซวผมไปตลอดทั้งทริป เพราะแต่ไหนแต่ไรผมไม่สนใจจะคบใครเป็นจริงเป็นจังมาก่อน แม้กระทั่งคบเล่นๆก็มีน้อยยิ่งกว่าน้อย ในฐานะที่มันเป็นเพื่อนผมมานานมันเองก็รู้ดี แล้วมาตอนนี้ผมเกิดมีแฟนขึ้นมาโดยที่มันไม่เคยรับรู้มาก่อน แถมยังเป็นผู้ชายอีก... มันคงน่ากลัวถ้าเกิดไอ้เพื่อนตัวแสบคนนี้บ้าจี้ขึ้นมา เหอๆ
ผมหันไปมองหน้านายนิคอย่างเต็มฝืน ชักเริ่มอยากจะร้องไห้ในชะตากรรมของตนเองขึ้นมาบ้างแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” เขาถามพลางขมวดคิ้วมุ่น
ผมฝืนยิ้มตอบ “คือ...ฉันต้องไปรับเพื่อนที่สนามบินน่ะ”
“ไอ้คนที่คุณคุยด้วยเมื่อกี้น่ะเหรอ?” เขาถามเสียงรอดไรฟัน จนผมเริ่มหวั่นๆ ต้องคว้ามือเขามากุมไว้
“เป็นไร...นั่นเพื่อนสนิทฉันนะ ทำไมต้องทำหน้าบูดบึ้งแบบนั้นด้วย” เขานิ่งเงียบไม่ตอบคำ จนผมไม่รู้จะทำยังไง เลยได้แต่ลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำแปรงฟัน
แต่ในขณะที่ผมกำลังอาบน้ำอยู่นั้น จู่ๆนายนั่นก็เปิดประตูพรวดพลาดเข้ามา จนผมใจหายใจคว่ำ จะหันไปต่อว่าด้วยความขุ่นเคือง แต่เขาดันพูดสวนขึ้นมาก่อนว่า
“ผมจะไปด้วย!”
มันช่างเป็นคำพูดที่ทำให้ผมอยากจะลาโลกนี้ไปเหลือเกิน...
------------------จบตอน-----------------
:กอด1: :L2: << ให้คนอ่าน อิอิ :o8:
-
อิอิ ทั้งจิ้ม ทั้งปาด :oni2:
มาดันน้องสาวสุดแรงงงงงงงงงงง :a1:
ฝันดีได้เพราะน้องสาวนี่แระจ้า :กอด1:
-
ตัวยุ่งมาอีกล่ะ
ว่าแต่พี่สาวรีบน
นอนหลับฝันดี
นี่กะจะนอนกี่โมง...ห๊ะ??? :angry2:
แล้วแม่น้องสาวตัวดี
จะสว่างป่านนี้แล้วยังไม่นอนอีก o12
น่าจับมาตีทั้งคู่เลย :m31:
-
ตัวยุ่งมาอีกล่ะ
ว่าแต่พี่สาวรีบน
นอนหลับฝันดี
นี่กะจะนอนกี่โมง...ห๊ะ??? :angry2:
แล้วแม่น้องสาวตัวดี
จะสว่างป่านนี้แล้วยังไม่นอนอีก o12
น่าจับมาตีทั้งคู่เลย :m31:
:m31:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
เข้ามา ฮา ก่อนไป :a12:
สองรีบนค่ะ เชิญนอนได้แล้วค่ะ :กอด1:
อ้อ น้องสาวด้วยนะจ้ะ :กอด1:
ใครไม่นอนน๊าโดนนนนน :m31:
-
:a12: ฝันดีราตรีสวัสดิ์ น้องสาวทั้งสามคนจ้า :กอด1:
นอนได้แล้ว :angry2:
-
^
^
^
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกก! :o :o
ไปนอนแล้วก็ได้ค๊า! พี่สาวจอมดุทั้งสาม :m15:
:กอด1: :กอด1:
:oni1: o19
-
^
^
^
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกก! :o :o
ไปนอนแล้วก็ได้ค๊า! พี่สาวจอมดุทั้งสาม :m15:
:กอด1: :กอด1:
:oni1: o19
:m16:
:กอด1:
-
เรโอมา...หุหุ
จะเป็นไงต่อไปเนี่ย
เรโอ นิค กาย เจอกัน...
จะเกิดไรขึ้น!
รอตอนต่อไปนะค่ะ
:pig4:
-
:m1: :m1: จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m4: :m4:
-
:m13: สาวน้อยแอบเอานิยายมาลงตอนดึก
o7 เลยมาไม่ทั้งน้องๆสุดดุทั้งหลาย
โทโท้ น่าสงสารโดนดุใหญ่เลย พี่ๆเค้าก็กลัวหนูนอนไม่พอเด่ยวไม่สวยไง 55555
^*^ :กอด1:
คุณน้องขรา นิยายคุุณน้องบรรยายซะขนาดนั้น ถ้าพี่ไม่รู้มาซักนิดนี้พี่ต้องนึกว่า
ประสบการ์จริงจากตัวน้องเลยแหละ :m10: เหอเหอ อ่านซะเห็นภาพเลย :haun4:
จบแล้วรวมเล่นนะ พี่จองล้วงหน้า 2 ชุดเลยเอา แอบรักมานานแล้ว
ให้น้องสาวคนสวยนะ : 222222: แถม +1
[attachment deleted by admin]
-
เรโอมามัยหว่า :m28:
งานนี้จะออกข้อไหนที่กายคิดนะ :m20:
-
หัวหรือก้อยหว่า :a6: :a6: :a6:
-
ผมว่ากายไม่กล้าลาโลกจริง ๆ หรอก ก็นานนิคออกจาน่ารักขนาดนั้น :o8: :o8:
ลาไปก่อนเสียดายแย่ :laugh: :laugh:
-
มาลุ้นระทึกติดขอบเวที...ยกนี้นิคกะเรโอ..ผลจะเป็นไงต่อน๊า :laugh:
มาต่อเร็วๆนะคะ..ลุ้นเต็มที่
-
จะเกิดอะไรขึ้นนะ
:laugh:
-
ตอนหน้าต้องสนุกแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 555 :laugh:
-
พายุกำลังจะมา :m1: :m1: :mc4:
-
คุณน้องขรา นิยายคุุณน้องบรรยายซะขนาดนั้น ถ้าพี่ไม่รู้มาซักนิดนี้พี่ต้องนึกว่า
ประสบการ์จริงจากตัวน้องเลยแหละ :m10: เหอเหอ อ่านซะเห็นภาพเลย :haun4:
จบแล้วรวมเล่นนะ พี่จองล้วงหน้า 2 ชุดเลยเอา แอบรักมานานแล้ว
ให้น้องสาวคนสวยนะ : 222222: แถม +1
แหมพี่แอนขา ปายแซวน้องเขาด้ายยยยย เด๋วน้องพอนเน่(ใช่ป่าวหว่า ถ้าเรียกผิดขอโทดด้วยนะค๊า)
เขา :o8: เราจะอด :m25:กันน๊า(แซวเล่นนะค๊า) แต่น้องเขาแต่งเก่งเจงๆๆอ่ะ o13 อ่านแล้ว :o8: :m25:
เคยเห็นเรื่องนี้ในเวปเด็กดีด้วยแต่เหมือนจะยังตามที่นี่อยู่ใช่ไหมคะ งั้นอ่านที่นี่ดีที่ซู้ดดด
:oว่าแต่เพ่แอนคนสวย ทำไมมาเช้าอย่างเนี้ยะ มามืดๆจิ เช้าอย่างนี้แนนยังม่ายตื่นอ่ะ :serius2:
ว่าแต่
เรโอจะมา....... :laugh:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
พี่กายอาจคิดมากไปก็ได้
ไม่แน่อาจเป็นเรื่องดีก็ได้นะครับ
เพราะยังไงเจ้าเรโอก็มีประสบการ์นมากกว่า
อิอิ เป็นกำลังใจให้ครับผม แต่ที่ผมอยากรู้มากที่สุด
ก็คือ เจ้าเรโอจะ อึ้ง ไหมเวลาเจอพี่นิค อะครับ อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
รักกายกับนิค มากค่าาาาาาาา ได้อ่านแล้วหัวใจบานฉ่ำ :m1:
ว่าแต่เรโอมาแล้ว กายจาทำไงหว่า แต่บอกๆไปก้อดีนะคะ เรโอเป็นเพื่อนกาย ไม่น่าจะมีอะไรไม่ดีหรอกม้าง (ม้างนะ )
-
มาต่อเร็ว ๆ นะคับ
กำลังสนุกเลย
o13 o13 o13
-
มาช่วยลุ้นว่ากายจะแก้ไขสถาณะการที่เรโอจะมาป่วนยังไงน๊อ
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
จะเป็นยังไงต่อน้า...
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกก! :o :o
ไปนอนแล้วก็ได้ค๊า! พี่สาวจอมดุทั้งสาม :m15:
:กอด1: :กอด1:
:oni1: o19
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
พี่ๆน้องๆเป็นอารายกาน ดึกๆดื่นๆไม่หลับไม่นอน ตกลงเป็นฝูงค้างคาวกันก็ไม่ยอมบอก
แต่ว่าพอนนี่จ๋า.....น้องแต่งได้สุดยอดดดดดดดด :m25: :m25: :m25:
-
ตอนต่อไปจะเป็นยังไงเนี่ย
เรโอ ก็ เหมือนจะชอบกายอยู่ด้วย
ลุ้นๆๆๆ :oni2:
-
กี๊ดๆ ลุ้นสุดๆ จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย :oni1:
ชอบจังฉากบนเปียโน อิอิ
-
:oni1: :oni1: :oni1:
สวีทกันจังน้า แอร๊ย ย ย ยๆๆๆๆ
น่ารักอ่า พอหวานกันแล้วอดยิ้มมะได้รุย สุขจายย~
ลุ้นว่าจิเปนไงต่อไป เอิ๊กๆๆๆ
*กอด* พี่พอนนี่ฮะ!
(โฮปเองจ้า >w<
-
เย็นไว้กาย เย็นไว้
-
พี่ๆน้องๆเป็นอารายกาน ดึกๆดื่นๆไม่หลับไม่นอน ตกลงเป็นฝูงค้างคาวกันก็ไม่ยอมบอก
แต่ว่าพอนนี่จ๋า.....น้องแต่งได้สุดยอดดดดดดดด :m25: :m25: :m25:
ค้างคาวกินกลัวย :laugh:
-
Chapter : 25 ฮันนีมูนหรือฮันนีบาล(?)
เคยมีไหมที่คุณจะไม่ชอบขี้หน้าใครสักคนอย่างมาก จนไม่อยากแม้กระทั้งได้ยินชื่อคนๆนั้น?
ตอนนี้ผมมีแล้วครับ...
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมผมถึงได้เกิดความรู้สึกในแง่ลบถึงขนาดนี้ ทั้งๆที่ผมเคยเห็นหน้าเขาแค่แวบเดียวเท่านั้น ไม่ได้แม้แต่พูดคุยหรือทำความรู้จักกันมาก่อนเลย
แต่ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ผมเชื่อมั่นในความรู้สึกของผม!
ผมกับคุณกายเดินลงมาชั้นล่างพร้อมกัน หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เห็นคุณหยกกับริชาร์ตกำลังนั่งจิบกาแฟกินแซนวิชที่ผมทำพลางพูดคุยหยอกเย้ากัน สวีทหวานรับยามเช้ากันเลยทีเดียว
“แหมๆ ทำไมเมื่อวานไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยนี่ครับ ทำวางฟอร์มเตี๋ยมกันมาทั้งคู่ เล่นซะผมเกือบหัวหมุนตาย” ผมร้องแซวพวกเขา
“คิกๆ ก็หมดสนุกแล้วนี่นา ในเมื่อนิคกับพี่กายเข้าใจกันแล้ว หยกก็ไม่กล้าใจร้ายต่อไปหรอกค่ะ” คุณหยกบอกยิ้มๆ
“เอาเป็นว่าเรื่องที่คุณแกล้งผมหักกลบลบล้างกับที่คุณช่วยผมพิชิตใจคุณกายไปเลยละกันนะครับ หึหึ ต้องขอบคุณมากๆเลยนะครับ ไม่งั้นคุณกายคงยังไม่ยอมอ่อนข้อให้ผมถึงขนาดนี้ หึหึหึ” ผมพูดน้ำเสียงระรื่น อารมณ์ดีขึ้นมาทันใด เมื่อคืนช่างเป็นคืนที่แสนวิเศษสำหรับผมจริงๆ เพียงแค่นึกถึงก็เรียกรอยยิ้มจากผมได้แล้ว...
“อ้าว! พี่กายคะ!!” เธอร้องเรียก เมื่อเห็นคุณกายเดินจ้ำๆออกจากบ้านไปโดยไม่พูดไม่จา
“พี่กายต้องโกรธหยกแน่เลย...” เธอพึมพำเสียงอ่อย หน้าเจื่อนลงทันใด
“ไม่หรอกครับ คุณกายเขาเขินต่างหาก หึหึ” ผมหัวเราะในลำคอ รู้สึกขำกับท่าทีไม่กล้าสู้หน้าใครของเขาขึ้นมา
“แล้วพวกคุณเตรียมตัวจะออกไปไหนกันหรือ? เดี๋ยวสิบโมงครึ่งต้องไปดำน้ำกันแล้วนะ” ริชาร์ตที่นั่งข้างๆคุณหยกเอ่ยปากถาม ทำเอาผมหมดอารมณ์รื่นเริงในทันใด
“อ๋อ... พอดีคุณกายเขานำเข้าก้างจากอิตาลีน่ะครับ เลยต้องรีบไปขนย้ายโดยด่วน” ผมตอบอย่างแกนๆ เห็นคุณหยกเธอมองหน้าผมอย่างแปลกใจ ก่อนจะทำตาโตเหมือนกับคิดอะไรได้ แล้วปิดปากหัวเราะผมยกใหญ่
ผมบอกลาพวกเขา รีบตามคุณกายออกไป เห็นเขากำลังคุยกับเด็กตั้มที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ แล้วเด็กตั้มก็ล้วงกุญแจรถออกมาให้เขา
“ความจริงคุณไม่เห็นต้องไปเองเลย ให้ตั้มไปรับก็ได้นี่” ผมเสนอเมื่อเห็นหน้าเด็กตั้ม
“ไม่ได้หรอก ฉันให้ตั้มมันอยู่คอยดูแลหยกกับริชาร์ตที่นี่ นายไม่อยากไปก็ไม่ต้องนะ ฉันไปเองคนเดียวได้” คุณกายบอกแล้วเดินนำผมไปที่รถ
คุณกายบอกแบบนี้แล้วจะให้ผมทำยังไงได้ล่ะ นอกจากตามเขาขึ้นรถไป...
…
พอมาถึงสนามบินคุณกายก็กดโทรศัพท์โทรหานายนั่นทันที
“ฮัลโหล... อยู่ร้านกาแฟใช่ไหม เออ ถึงแล้ว กำลังจะเดินไปหา แค่นี้นะ!”
คุณกายหันมายิ้มให้ผม “เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว นายกำลังจะไปเจอเพื่อนสนิทที่สุดของฉันนะ ทำหน้าตาให้มันดีกว่านี้หน่อยสิ...”
“ครับๆ” ผมรับคำฉีกยิ้มอย่างเฝื่อนๆ
ผมคงต้องเก็บอารมณ์ของตัวเองสักหน่อย เพราะไม่อยากให้คุณกายรู้สึกไม่สบายใจ... เขาพาผมมาที่ร้านกาแฟร้านหนึ่งในสนามบิน แต่ก่อนจะเดินเข้าไปเขาก็หันมาบอกผมว่า
“ทำตัวให้ปกตินะ ได้ไหม?”
ถึงจะรู้สึกหงุดหงิดใจมากแค่ไหนผมก็ต้องรับปากเขาไป ซ่อนความไม่พอใจเอาไว้ลึกๆข้างในเท่านั้น...
คุณกายเดินเข้าไปยังโต๊ะๆหนึ่งที่มุมร้าน เห็นหนุ่มอิตาเลี่ยนเพื่อนของเขากำลังนั่งจิบกาแฟกินขนมเค้กอยู่ หมอนั่นลุกขึ้นยืนยิ้มกว้างเมื่อเห็นคุณกายเดินเข้ามา ก่อนจะยิ้มค้าง... ทำตาโต จ้องมองผมที่เดินตามหลังสุดที่รักผมเข้ามา
มองทำซากอะไรวะ! ยิ่งผมได้มาเห็นหน้านายคนนี้ใกล้ๆ ก็ยิ่งฟ้องความรู้สึกในใจผมว่า ไม่ถูกชะตา...
“รอนานไหมวะ?” คุณกายถามขึ้น
แต่หมอนั่นยังคงเหม่อมองผมอยู่ไม่ตอบคำ คุณกายหันกลับมามองผมสีหน้าดูแปลกๆไป
“...นี่นิโคลัส นายอยากเจอไม่ใช่เหรอเรโอ” คุณกายแนะนำ
คำพูดของเขาทำเอาผมสะดุ้ง งุนงงไปหมด เขาหมายความว่ายังไงกัน? หมอนี่อยากเจอผมเหรอ... อยากเจอไปทำไมกัน??
ไอ้อิตาเลี่ยนมองหน้าผมกับคุณกายสลับไปมาหลายตลบ แต่ผมรู้สึกไม่ชอบสายตาของมันเลย แววตามันเหมือนมีอะไรเคลือบแฝงที่ผมอ่านไม่ออกอยู่...
“นิค! นี่เรโอเพื่อนสนิทฉัน รู้จักกันไว้นะ” ผมพยักหน้ารับส่งๆไป ทั้งๆที่ในใจขัดแย้งมากมาย ยิ่งหมอนั่นมองผมแปลกๆแบบนี้ ผมยิ่งไม่อยากจะรู้จักมันเท่าไหร่นัก...
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” นายเรโอยื่นมือมาตรงหน้าผมแล้วยิ้มให้
ผมมองมือไอ้อิตาเลี่ยนแวบหนึ่ง แล้วยื่นมือจับตอบ “ครับ เช่นกัน”
“ฉันว่าเรารีบกลับกันเถอะ” คุณกายบอก ก่อนจะเดินนำออกจากร้านไป
“แกจะรีบไปไหนวะกาย ฉันยังไม่ทันได้หายใจหายคอเลยนะ” ไอ้หมอนั่นเดินตามคุณกายไปติดๆ
“ก็ไหนแกว่าให้ฉันรีบมารับ เบื่อรอแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“แหม แค่นี้ทำมาหงุดหงิดนะ” ไอ้อิตาเลี่ยนกอดคอสุดที่รักผมไว้
ผมยืนมองเพื่อนรักทั้งสองคนนิ่ง ก่อนจะเดินตามพวกเขาไปอย่างเซ็งๆ ในใจยังคงข้องใจกับสายตาแปลกๆของนายเรโอนั่น
ไม่รู้สิ...ผมรู้สึกว่ามันเป็นสายตาที่แฝงความน่ากลัวบางอย่าง ที่แน่ๆผมไม่รู้สึกเป็นมิตรกับสายตานั้นเลย...
หวังว่าการมาของหมอนี่จะไม่มีเรื่องแย่เกิดขึ้นระหว่างผมกับคุณกายนะ เอาเป็นว่าผมจะพยายามใจเย็นละกัน ผมจะอดทน เพื่อไม่ให้คนที่ผมรักลำบากใจ...
------------------------------------------------------------------------
-
อะหย่า ก้างจากอิตาลี่ นี่
แย่ๆๆๆ จะทำไงดีเอ๋ย
หุๆๆๆๆ
-
แหมเข้าใจคิดนะนิก "ก้างนำเข้าจากอิตาลี" :m12:
ว่าแต่ว่าเรโอมองนิกแปลกๆ เป็นเพราะหวงกาย หรือว่าหึงนิกกันแน่น้า o2
รอลุ้น ตอนต่อไป
-
เรโอหวงกายแน่ ๆ เลย อุตสาห์เฝ้ามาตั้งนาน o7
เสร็จนิคซะงั้น งานเข้าแล้วนิค :m29:
-
ก้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงเบ้อเริ่มเลยงานนี้ 555 :laugh:
-
อืมม จะเป็นไงต่อไป เดาใจเรโอไม่ออกแฮะ o12
แต่แอบรู้สึกเหมือนกับว่าเรโอจะแอบรักคุณกายอยู่..ยังไงไม่รู้ :sad2:
สงสารนิคอีกแล้วอ่ะ...เหมือนโดนทิ้งเลย
แล้วคืนนี้จะได้นอนกอดคุณกายมั้ยเนี่ย :o8:
รออ่านต่ออยู่น๊า :L2:
-
ผมว่า เรโอ ไม่ได้มาร้ายหรอกมั้ง :เฮ้อ:
-
สั้นจังค้าบบบบ
เอาอีก ๆๆๆ
:a11: :a11: :a11: :a11: :a11:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับพี่นิคอย่างเพิ่งคิดไปไกล
เรโอ อะ เค้าชอบพี่นิคไงครับ
เลยมองด้วยสายตาแบบนั้นอะ
หรือไม่ใช่หว่า...
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เรโอจะมาไม้ไหนเนี่ย
:L2:
:pig4:
-
:m4: เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแล้ว เอาไปเลย +1 อิอิ
-
:m32: :m32:
-
คุณน้องขรา นิยายคุุณน้องบรรยายซะขนาดนั้น ถ้าพี่ไม่รู้มาซักนิดนี้พี่ต้องนึกว่า
ประสบการ์จริงจากตัวน้องเลยแหละ :m10: เหอเหอ อ่านซะเห็นภาพเลย :haun4:
จบแล้วรวมเล่นนะ พี่จองล้วงหน้า 2 ชุดเลยเอา แอบรักมานานแล้ว
ให้น้องสาวคนสวยนะ : 222222: แถม +1
แหมพี่แอนขา ปายแซวน้องเขาด้ายยยยย เด๋วน้องพอนเน่(ใช่ป่าวหว่า ถ้าเรียกผิดขอโทดด้วยนะค๊า)
เขา :o8: เราจะอด :m25:กันน๊า(แซวเล่นนะค๊า) แต่น้องเขาแต่งเก่งเจงๆๆอ่ะ o13 อ่านแล้ว :o8: :m25:
เคยเห็นเรื่องนี้ในเวปเด็กดีด้วยแต่เหมือนจะยังตามที่นี่อยู่ใช่ไหมคะ งั้นอ่านที่นี่ดีที่ซู้ดดด
:oว่าแต่เพ่แอนคนสวย ทำไมมาเช้าอย่างเนี้ยะ มามืดๆจิ เช้าอย่างนี้แนนยังม่ายตื่นอ่ะ :serius2:
ว่าแต่
เรโอจะมา....... :laugh:
แนนนี่นี่นี่นี่
น้องพอนนี่ :m12:นี้เค้าของจริงนะขอบอก :m4:ของเค้าดีจริงๆจินตนาการที่เลือดกระจายแหละ
อ่านหลายตอนแล้ว :m25: กระจายทุกตอน :m23:
+1 ให้ไอเดียแสนบรรเจิด อิอิ :กอด1:
:m26: เห็นป่ะนี้แค่เริ่มต้นของตอนนะ เล่นซะค้างกันเป็นแถว :m32:
-
เรโอจะกินนิคแน่เลยอ่ะเนี้ย
-
คุณน้องขรา นิยายคุุณน้องบรรยายซะขนาดนั้น ถ้าพี่ไม่รู้มาซักนิดนี้พี่ต้องนึกว่า
ประสบการ์จริงจากตัวน้องเลยแหละ :m10: เหอเหอ อ่านซะเห็นภาพเลย :haun4:
จบแล้วรวมเล่นนะ พี่จองล้วงหน้า 2 ชุดเลยเอา แอบรักมานานแล้ว
ให้น้องสาวคนสวยนะ : 222222: แถม +1
แหมพี่แอนขา ปายแซวน้องเขาด้ายยยยย เด๋วน้องพอนเน่(ใช่ป่าวหว่า ถ้าเรียกผิดขอโทดด้วยนะค๊า)
เขา :o8: เราจะอด :m25:กันน๊า(แซวเล่นนะค๊า) แต่น้องเขาแต่งเก่งเจงๆๆอ่ะ o13 อ่านแล้ว :o8: :m25:
เคยเห็นเรื่องนี้ในเวปเด็กดีด้วยแต่เหมือนจะยังตามที่นี่อยู่ใช่ไหมคะ งั้นอ่านที่นี่ดีที่ซู้ดดด
:oว่าแต่เพ่แอนคนสวย ทำไมมาเช้าอย่างเนี้ยะ มามืดๆจิ เช้าอย่างนี้แนนยังม่ายตื่นอ่ะ :serius2:
ว่าแต่
เรโอจะมา....... :laugh:
แนนนี่นี่นี่นี่
น้องพอนนี่ :m12:นี้เค้าของจริงนะขอบอก :m4:ของเค้าดีจริงๆจินตนาการที่เลือดกระจายแหละ
อ่านหลายตอนแล้ว :m25: กระจายทุกตอน :m23:
+1 ให้ไอเดียแสนบรรเจิด อิอิ :กอด1:
:m26: เห็นป่ะนี้แค่เริ่มต้นของตอนนะ เล่นซะค้างกันเป็นแถว :m32:
พี่แอนกับพี่แนนพร้อมใจกันมาเลย โฮๆๆ :o12:
หาไหให้มุดหน่อยดิ อยากมุดไห :o8: :o8: :o8:
ปล. เอางี้เพื่อไม่ให้ระดับความดันเลือดของพวกพี่ๆทั้งหลายพุ่งสูงขึ้นจนเกิดอาการแทรกซ้อน ฉากNC ก็จะลดระดับลงและกัน :m14:
ด้วยรักและห่วงใย :กอด1: :กอด1:
...
:laugh: คราวนี้มาวางบอมบ้าง ลูกเป้งๆเลย :m20:
คุณกายกับนายนิคของทุกๆคนจะทำยังไงต่อไปหนอ :m12:
================================
เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆเหรอเนี่ย! ก็พอเรโอมันเจอหน้านายนิคก็เล่นจ้องตาเป็นมันขนาดนั้น แสดงว่ามันคงจะยังชอบนายนิคอยู่เป็นแน่!
นี่ถ้ามันรู้ว่าผมคบกับนายแบบหนุ่มที่มันปลื้มๆอยู่ล่ะก็... ไม่รู้มันจะว่ายังไง...
“กาย แกไปรู้จักกับนายแบบคนนั้นได้ยังไง” เรโอถามผมขึ้น แต่น้ำเสียงมันแปลกๆไงก็ไม่รู้
ผมมองหน้ามัน ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่กำลังเดินตามมาแต่ไกล
“ก็ติดต่องานกับต้นสังกัดของเขา ก็เลยรู้จักกัน ทำไมวะ?” ผมตอบๆไปตามความเป็นจริงอันน้อยนิด ขืนอธิบายว่ารู้จักกันยังไงให้ไอ้นี่ฟัง เรื่องคงยาวจนข้ามคืนก็ยังไม่จบ
“แกไม่เห็นเคยบอกฉันเลย” มันหันมาจ้องตาผมนิ่ง แต่ผมหลบตามัน สายตาของมันเหมือนกับจะมองผมให้ทะลุถึงความเป็นจริงที่ซุกซ่อนอยู่ ทำให้ผมไม่กล้าที่จะจ้องมันตอบตรงๆ
“...ก็แกไม่เคยถาม แล้วฉันจำเป็นจะต้องรายงานแกในทุกๆเรื่องของฉันหรือไง” ผมตอบเสียงเรียบ พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
ความจริงผมก็ไม่ได้ต้องการจะปิดบังเรื่องที่ผมคบกับนิคหรอก แต่ผมแค่ยังไม่พร้อม ขนาดน้องหยกเธอรู้ ผมยังทำตัวไม่ถูกเลย แล้วถ้าไอ้เรโอคนที่ใกล้ชิดกับผมที่สุดอย่างมันรู้เข้า... บอกไม่ถูกเลยว่าผมจะวางตัวยังไงดี
เรโอเพื่อนผมเป็นคนฉลาด ผมรู้ดีว่าอีกไม่นานมันก็ต้องรู้ความจริง คนช่างสักเกตอย่างมันจะต้องรู้ได้ในเร็ววันแน่ๆ และผมคิดว่าให้เป็นแบบนั้นจะดีกว่าให้รู้ความจริงจากปากผมเอง เพราะผมคงไม่กล้าพอที่จะสารภาพความจริงกับมันตรงๆหรอก ปล่อยให้มันคาดเดาอะไรเอาเองก็แล้วกัน...
แต่ที่ผมหนักใจคือ...มันจะยอมรับเรื่องนี้ได้ไหม แน่นอนว่าผมไม่ได้กลัวว่ามันจะรังเกียจผม และมันไม่มีทางแน่นอน เพราะมันเป็นคนๆหนึ่งที่เข้าใจในเรื่องแบบนี้เป็นอย่างดี สำหรับเรื่องนี้ผมไม่ต้องกังวลไป
สิ่งที่ผมกลัวคือ... ถ้ามันรู้ว่าอยู่ๆผมเกิดมีแฟนเป็นผู้ชาย แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ไม่เคยมีวี่แววมาก่อน มันคงช็อคเลยแหละ
บอกตรงๆว่าผมไม่สามารถคาดเดาปฏิกิริยาของมันเมื่อรู้ความจริงได้เลย...
เมื่อผมขึ้นรถประจำที่นั่งคนขับ เห็นนายนิคทำท่าจะมานั่งข้างผม แต่ไอ้เรโอมันดันตัดหน้าเขาขึ้นมานั่งกับผมแทน ชนิดหน้าตาเฉย ผมหันไปมองนายนิคที่จำใจขึ้นมานั่งที่เบาะด้านหลังอย่างเห็นใจ เขาดูจะข่มอารมณ์ตัวเองสุดๆในเวลานี้... ซึ่งผมก็หวังว่าเขาจะมีเหตุผลพอที่จะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแค่นี้
ตลอดทางไปยังบ้านพักตากอากาศเรโอชวนผมคุยตลอดเวลา คุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ ทั้งเรื่องคราวก่อนที่เคยมาเที่ยวพักผ่อนกันที่นี่ ตลอดจนรื้อฟื้นความทรงจำเมื่อสมัยเรียนด้วยกันมาพูด ซึ่งผมก็อือๆออๆร่วมไปกับมัน แปลกใจอยู่บ้างที่อยู่ๆมันคิดอยากจะขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆมาพูดถึง แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร พูดถึงเรื่องเก่าๆก็เพลินดีเหมือนกัน
ระหว่างพูดคุยกันผมก็เหลือบมองหน้านายนิคทางกระจกมองหลังอยู่ตลอด เขาหน้าหงิกมากๆหันไปมองวิวข้างหน้าต่างตลอดทาง ไอ้เรโอมันก็ชวนนิคคุยบ้างนะ ก็มีถามนู่นถามนี่บ้าง แต่เขาแค่พูดตอบแค่คำสองคำก็เงียบไปทุกครั้ง หลังจากนั้นไอ้เรโอมันก็ไม่ชวนคุยอีก ก็นะ...เล่นทำหน้าบูดบึ้งซะขนาดนั้น ใครจะกล้าคุยด้วยล่ะ...
นายนิคดูเหมือนจะไม่ชอบเพื่อนผมคนนี้เอามากๆ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเลยว่าเป็นเพราะอะไร ทั้งๆที่พวกเขาเพิ่งจะเจอหน้ากันเองแท้ๆ
แต่ที่ผมไม่เข้าใจอย่างถึงที่สุดคือ เพื่อนผมเองนี่แหละ ตั้งแต่มันเจอหน้านายนิค ท่าทีมันก็แปลกๆไปจนผมจับต้นชนปลายไม่ถูก แวบแรกที่มันจ้องนายนิคอยู่นานแบบนั้น ผมมั่นใจเลยว่ามันชอบนายนิคอย่างที่เคยประกาศไว้กับผมก่อนหน้านี้ แต่การแสดงออกของมันกลับทำให้ผมงุนงง กลายเป็นเริ่มไม่มั่นใจในข้อสันนิฐานแรกไป เพราะดูมันจะไม่ค่อยสนใจหรือกระตือรือร้นกับนายนิค อย่างที่ควรจะเป็น...
“เย้! ถึงแล้ว” ไอ้เรโอร้องขึ้นเมื่อรถถึงที่หมาย รีบลงจากรถออกไปสูดกลิ่นอายทะเลในทันใด
“เป็นอะไรรึเปล่า?” ผมได้โอกาสถามนายนิคที่ยังนั่งหน้าบูดบึ้งอยู่บนรถ
“เพื่อนของคุณนี่มันยังไงกัน รู้สึกจะพยายามคุยแต่เรื่องของคุณที่มีแต่เขาเท่านั้นที่รู้ เขากำลังข่มผมชัดๆ” เขาบอกชักสีหน้าไม่พอใจสุดๆ
“คิดมากน่า... เพิ่งจะรู้จักกันเองเลยยังไม่รู้จะคุยอะไรกับนายมั้ง แล้วนายเองก็ทำปั้นปึ่งซะขนาดนั้น ถามคำก็ตอบคำ ใครมันจะอยากคุยด้วยต่อล่ะ”
“คุณไม่เชื่อผมเหรอ ผมดูมันไม่ผิดหรอก คนแบบนี้ไว้ใจไม่ได้หรอก คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้...” เขายังคงยืนยันในความคิดของตัวเอง จนผมเริ่มรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาตงิดๆ เขาเพิ่งจะเจอหน้าเพื่อนผมแท้ๆ เอาอะไรมาตัดสินว่าเพื่อนผมที่คบกันมาเป็นสิบปีไว้ใจไม่ได้!
“นั่นเพื่อนของฉันนะ นายเอาอะไรมาตัดสิน!” ผมสวนกลับไปเสียงดัง จ้องเขาเขม่งด้วยความไม่พอใจ
เขาชะงักไปกับท่าทีของผม ก่อนจะพูดน้ำเสียงประชดปนน้อยใจ “ครับๆ นั่นเพื่อนคุณนี่ ผมจะไปทำอะไรเขาได้”
เราจ้องตากันนิ่งเนิ่นนาน ก่อนที่ผมจะเปิดปากพูดด้วยเสียงที่อ่อนลง เพราะผมไม่อยากจะทะเลาะกับเขาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ “ขอเถอะ อย่าเอาอคติของนายมาทำให้ฉันอารมณ์เสียอีก ถ้านายมีเหตุผลเพียงพอฉันจะไม่ว่าอะไรเลย...”
พูดจบผมก็ก็เปิดประตูรถออกไปเพราะเหลือบเห็นว่าไอ้เรโอกำลังจะเดินเข้ามาตามแล้ว พอมันเห็นผมออกมามันก็รีบลากผมออกไปเดินเล่นริมหาดทันที ผมหันไปมองนายนิคอีกครั้ง เห็นเขากำลังเดินเข้าไปในตัวบ้านด้วยสีหน้าซังกระตาย... ผมจึงได้แต่ถอนหายใจกับตัวเองเบาๆแล้วเดินตามเพื่อนผมไป
“เมื่อเย็นวานฉันเจอพ่อแกด้วย” เรโอเปิดบทสนทนาขึ้น หลังจากที่พวกเราเดินเล่นเงียบๆมาสักพักหนึ่ง
“เฮ้ย! ไปเจอได้ไง” ผมแปลกใจ พ่อผมใช่ว่าจะเจอได้ง่ายๆเสียหน่อย แล้วไอ้เรโอมันซวยไปเจอได้ยังไงล่ะเนี่ย...
“ก็พ่อแกมาทานมื้อเย็นที่ร้านของฉันน่ะ พอดีกับที่ตอนนั้นฉันเข้าไปตรวจสอบบัญชีพอดี พ่อแกก็เลยเรียกฉันมาคุยด้วยน่ะ” มันอธิบาย น้ำเสียงดูราบเรียบผิดปกติ
“แล้วพ่อฉันว่าไง? พูดอะไรกับแกบ้าง?” ผมถามอย่างสงสัยใคร่รู้ ปกติพ่อไม่เคยจะสนใจเรื่องของเพื่อนผมมาก่อน แล้วจู่ๆทำไมถึงเรียกไอ้เรโอไปคุย?
“พ่อแกแค่เรียกฉันมาถามว่า ฉันไม่ได้ไปเที่ยวที่ภูเก็ตกับแกเหรอ? เห็นว่าแกพาเพื่อนต่างชาติไปเที่ยวด้วยอีกสองคน... ” เรโอหยุดเดินแล้วหันมาจ้องหน้าผมนิ่ง
“ฉันเลยแปลกใจ จากที่แกเคยบอกฉันคร่าวๆว่าแฟนน้องหยกคู่หมั้นแกมารอที่ภูเก็ตอยู่ก่อน ทำให้ฉันคาดเดาได้ว่าชาวต่างชาติคนหนึ่งต้องเป็นคนรักน้องหยกแน่ๆ แต่อีกคนที่พ่อแกคิดว่าเป็นฉันล่ะ? มันเป็นใครมาจากไหน...?”
ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดเฝื่อนคอ เรโอพูดแบบนี้แสดงว่ามันไม่ได้คิดอยากจะมาเที่ยวอย่างที่เคยบอกกับผมก่อนหน้านี้ ที่แท้มันก็ต้องการมาพิสูจน์ดูอะไรบางอย่างนี่เอง...
“ได้ยินพ่อแกบอกแบบนั้น ตอนแรกฉันก็งง แต่มาเอ๊ะใจนึกถึงรอยคิสมาร์กตามตัวแกเมื่อวันนั้น... ฉันเลยถามพ่อแกว่า เพื่อนแกที่ไปด้วยใช่ผู้ชายทั้งคู่รึเปล่า? ฮึ! ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงที่ไหนมาทำรอยคิสมาร์กให้กับผู้ชายเยอะขนาดนั้นหรอกนะ ฉันสงสัยตั้งแต่เห็นตอนแรกแล้ว ว่าต้องเป็นฝีมือผู้ชายแน่ๆ” สีหน้าของเรโอเริ่มอึมครึมขึ้นเรื่อยๆ จนผมนึกหวั่น ปากผมเหมือนเป็นตะคริวชั่วขณะ จนไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ เพราะสิ่งที่ไอ้เรโอพูดมามันโดนผมเต็มๆ
“พอพ่อแกบอกว่าสองคนนั้นผู้ชายทั้งคู่... ฉันเลยตัดสินใจบินตามมาดู แต่ไม่คิดหรอกนะว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นนิโคลัสนายแบบนั่น...”
เรโอนิ่งเงียบไปนานจนผมรู้สึกอึดอัด มันนิ่งมาก...ทำให้ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไงกันแน่กับเรื่องนี้ แต่ผมต้องยอมรับมันจริงๆเรื่องที่มันประติดประต่อเรื่องราวจนคาดเดาได้ถึงขนาดนี้... อะไรมันจะแสนรู้ขนาดนั้น...
“มันเป็นมายังไงแกคงไม่บอกฉันหรอกใช่ไหม...?” มันถามขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน และมันก็เป็นอย่างที่ไอ้เรโอมันว่า เรื่องแบบนี้ใครจะไปกล้าเล่า ยิ่งเรื่องราวระหว่างผมกับนายนิค มันค่อนข้างแปลกประหลาดซะด้วยซ้ำ
มันหันมาจ้องหน้าผม แต่ผมก้มหน้าก้มตามองพื้นทรายสีขาวราวกับเป็นสิ่งที่น่าสนใจเสียเต็มประดา ตอนนี้...ผมไม่กล้าจะสบสายตาของมันที่พยายามจะมองทุกอย่างในตัวผมจนแทบจะโปร่งใสหรอก...
แต่แล้วเรโอก็พูดในสิ่งที่ทำให้ผมต้องนิ่งอึ้งตลึงงัน!
“...ฉันชอบนิโคลัส ยิ่งมาเจอตัวจริงก็ยิ่งรู้สึกชอบ” มันบอกเสียงเรียบ แต่น้ำเสียงดูจริงจังอย่างน่าประหลาด
“เอาล่ะกลับเข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวน้องหยกกับแฟนเธอจะไม่พอใจที่ฉันไม่ยอมเข้าไปทักทายพวกเขาเสียที”
มันทิ้งระเบิดที่ผมยังไม่สามารถเก็บกู้ได้ชั่วขณะเอาไว้ แล้วสะบัดตูดเดินขึ้นหาดไปก่อน ทิ้งผมที่ยังยืนนิ่งคิดเวียนวนกับคำพูดของมันอยู่อย่างนั้น....
------------------------------------------------------------------
:oni1:
-
จิ้ม ๆๆๆ พอนเน่เลย
พี่นนไม่อาวน๊าลดระดับความหื่นอ่ะ
พี่จะอ่าน nc ขั้นสุดยอดน๊า ไม่งั้นนนน :o12:
-
อ้าวววววไหงจะ มาแย่งนิคกันล่ะเนี่ย
-
เฮ้ย!!!!
ผมยังคิดว่าเรโอ มาดีอยุ่นะครับบบ
อาจจะโกรธที่กายปิดบังเรื่องนี้ไว้
จากที่อ่านมาตั้งแต่ต้นเรื่อง คนอย่างเรโอ คงไม่เห็นคนที่ตัวชอบ สำคัญกว่าเพื่อนรัก หรอกมั่งนะ
-
อ้าวพ่อเรโอไหงมาทิ้งระเบิดงี้ล่ะครับพ่อคุณ :m16:
-
:oni2: YYY พอนนี่สุดที่รักแอบมาลงตอนไหนเนี้ย :laugh:
:o7: โธพอนนี่นี่นี่นี่
:dont2: ไม่นะม่ายอย่าลดบท NC เค้านะเค้ายอมแล้วจร้า ยอมแล้ว
เป็นเบาหวานตายก็ช่างหัวมัน แต่ขอได้เสพนิยายพอนนี่ที่มีบท NC แยอะนะนะ
คนดีคนดี มามะมามะเด่ยวหอมแก้มให้อย่างอนนะคนดีของดี :loveu:
-
อืมมม อิตาเรโอนี่มันยังไงอยู่นะ... :m16:
บอกว่าชอบนายนิค..แต่การกระทำมันไม่ใช่อ่ะ
เหมือนจะกันท่าเพื่อนมากกว่ามั้ง...อิตาเรโอต้องแอบชอบคุณกายอยู่แน่ๆ :a6: :a6:
โฮฮฮฮฮฮฮ ก้างชิ้นโตจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นายนิคเรา..เซ็งไปเรยเน๊าะ :seng2ped:
ว่าแต่คุณกายนี่สิ..จะทำไงต่อไป เมื่อเพื่อนรักบอกออกมาว่า ชอบสามีตัวเอง..... :เฮ้อ:
-
ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ เป็นเพียงผู้ชายที่เฝ้ารักเธอ :music:
มะมีไร มาป่วนทู้น้องสาว เล่น คึคึ :m32:
-
มาแล้วดีใจจังเลยครับ
-
มา ต่อ อีก นะ จ๊ะ
หูย....ลุ้น สุด ยอด
-
พี่นนไม่อาวน๊าลดระดับความหื่นอ่ะ
พี่จะอ่าน nc ขั้นสุดยอดน๊า ไม่งั้นนนน
พี่สาวหื่นจางเลย
:m14:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
พี่นนไม่อาวน๊าลดระดับความหื่นอ่ะ
พี่จะอ่าน nc ขั้นสุดยอดน๊า ไม่งั้นนนน
พี่สาวหื่นจางเลย
:m14:
เพื่อ :oo1: พี่ยอม o16
:laugh3:
-
ระเบิดลูกนี้จะกู้ยังไงละเนี่ย เหอะๆ
-
เรโอจะเอาพี่กาย
หรือจะกดพี่นิค
สับสนสับสน o2
-
เห...ไหงกลายเป็นเรโอจะมาแย่งนิกซะงั้น o12
กายอย่ายอมน้าาาาา......
-
พี่นนไม่อาวน๊าลดระดับความหื่นอ่ะ
พี่จะอ่าน nc ขั้นสุดยอดน๊า ไม่งั้นนนน
พี่สาวหื่นจางเลย
:m14:
เพื่อ :oo1: พี่ยอม o16
:laugh3:
ของเขาแรงจิง
:m13:
-
เริ่มไม่ชอบเรโอแระค่ะ -*-
-
จากมาเที่ยวกลายเป็นงานเข้าซะงั้น :a5:
-
:o แย่ล่ะสิทีนี่
-
เรโอ แกล้งพูดป่วนกายแน่ ๆ เลย :m29:
-
:oni2: YYY พอนนี่สุดที่รักแอบมาลงตอนไหนเนี้ย :laugh:
:o7: โธพอนนี่นี่นี่นี่
:dont2: ไม่นะม่ายอย่าลดบท NC เค้านะเค้ายอมแล้วจร้า ยอมแล้ว
เป็นเบาหวานตายก็ช่างหัวมัน แต่ขอได้เสพนิยายพอนนี่ที่มีบท NC แยอะนะนะ
คนดีคนดี มามะมามะเด่ยวหอมแก้มให้อย่างอนนะคนดีของดี :loveu:
:laugh: :laugh: มาปรับกอดซะดีๆ :กอด1: :กอด1:
ไอ้บทอัศจรรย์รีเควสกันเยอะๆ ก็ไม่ไหวนะ พอดีไม่ได้หื่นในสายเลือดอ่า o3
แบบว่า :o8: มีสอดแทรกพอกล้อมแกล้มก็พอแล้ว :-[
พี่นนไม่อาวน๊าลดระดับความหื่นอ่ะ
พี่จะอ่าน nc ขั้นสุดยอดน๊า ไม่งั้นนนน
พี่สาวหื่นจางเลย
:m14:
เพื่อ :oo1: พี่ยอม o16
:laugh3:
ของเขาแรงจิง
:m13:
ช่ายๆเจ๊คนนี้เขาแรงจริงๆ o13
พี่สาวคนนี้ไม่ค่อยกักเก็บความหื่นเลยอ่า :m12:
เป็นสาวเป็นแซ่ต้องอายเล็กๆหน่อยเซ่ :o8:
:laugh: :laugh:
....
เอาล่ะทันนี้ขอมาปล่อยระเบิดอีกลูกละกัน
ให้ตู้มต้ามหัวใจกันไปเล้ยยยยยย! :laugh:
:oni2:
====================================
เมื่อผมเข้าไปในบ้านพักทั้งๆที่จิตใจยังไม่สงบ ก็เจอกับคุณหยกและแฟนหนุ่มของเธอกำลังรวมตัวนั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่นโดยมีเด็กตั้มนั่งร่วมอยู่ด้วยเงียบๆ
“อ้าว! กลับมาแล้วเหรอคะนิค แล้วทำไมทำถ้าบอกบุญไม่รับอย่างนั้นล่ะคะ?” คุณหยกถามขึ้นน้ำเสียงแปลกใจ
“แล้วพี่กายกับพี่เรโอล่ะไปไหน เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ?” ผมส่ายหัวตอบอย่างเซ็งๆ แล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา
ผมครุ่นคิดกับตัวเองโดยไม่สนใจว่าพวกคุณหยกคุยอะไรกัน ดูเหมือนเธอจะรู้ว่าผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะร่วมเสวนาด้วยได้ เธอจึงเลิกสนใจผมแล้วพูดคุยเรื่องที่ค้างไว้ต่อ โดยส่วนใหญ่จะถามเด็กตั้มเรื่องสถานที่เที่ยวในภูเก็ตเสียมากกว่า
ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องเลยที่ผมจะมาทะเลาะกับคุณกายเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ทั้งๆที่เราเพิ่งจะดีกันได้ไม่นานแท้ๆ ผมไม่ควรจะเอาอารมณ์ความรู้สึกส่วนตนมาอยู่เหนือเหตุผล ผมจะพยายามใจเย็นกว่านี้ ไม่ว่าไอ้อิตาเลี่ยนมันจะทำอะไรยังไงก็เรื่องของมัน ผมจะอยู่ของผมแบบนี้... ทำสิ่งที่ดีที่สุดที่ตอนนี้ผมสามารถทำได้โดยไม่กระทบกับความเข้าใจของพวกเรา...
สักพักนายเรโอเพื่อนของคุณกายก็เดินเข้ามา ไม่เห็นคุณกายตามมาด้วยเลยทำให้ผมแปลกใจและรู้สึกห่วงเขาขึ้นมา
“อรุณสวัสดิ์ครับน้องหยก คุณริชาร์ต วันนี้มีโปรแกรมไปเที่ยวที่ไหนบ้างครับเนี่ย ” ไอ้อิตาเลี่ยนยิ้มแย้มแจ่มใสมาเชียว
“หวัดดีค่ะพี่เรโอ เดี๋ยวพวกเราจะไปดำน้ำดูปาการังกันค่ะ พี่จะไปด้วยไหมคะ เอ๊ะ! แต่พี่เพิ่งลงจากเครื่องมานี่นา...”
“…พี่คงไม่ไหวอ่ะ เมื่อคืนก็นอนดึกด้วย แถมวันนี้ยังตื่นเช้าอีก” พูดจบก็ปิดปากหาวทันที ตั้งแต่เข้ามาแล้ว...เขาไม่ได้สนใจผมที่นั่งร่วมอยู่ด้วยเลยสักนิด
“แล้วตั้มเป็นไงบ้างล่ะเรา ไม่ได้เจอกันนานเลย ป้าใยเป็นยังไงบ้าง?”
“ผมสบายดีครับ... แม่ก็สบายดีเหมือนกัน” เด็กตั้มบอกอย่างนอบน้อม
ผมไม่คิดจะฟังบทสนทนาของพวกเขาต่อไป ตัดสินใจเดินออกไปข้างนอกเพื่อไปดูคุณกายว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ทำไมถึงไม่ตามเข้ามาสักที
ออกมาก็เห็นคุณกายเดินวนเวียนอยู่ที่ชายหาดแต่ไกล ผมจึงรีบเดินไปหาเขาทันที
“มีอะไรรึเปล่าครับ ทำไมคุณไม่เข้าบ้านมาพร้อมกับเพื่อนคุณล่ะ?” ผมเอ่ยปากถามเขาจากด้านหลัง
เขาหันกลับมามองผมทันที หัวคิ้วเรียวขมวดกันมุ่น มองผมสีหน้าครุ่นคิด
“รู้ไหม... เมื่อกี้ไอ้เรโอมันบอกว่า มันชอบนาย” คำพูดน้ำเสียงเคร่งเครียดของเขา ทำเอาผมนิ่งอึ้งไปเลย...
“ฮะ ฮ่าๆๆ!” ผมระเบิดหัวเราะออกมา หลังจากครุ่นคิดในคำพูดของเขาเรียบร้อยแล้ว
มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน ไอ้อิตาเลี่ยนนั่นมันไม่เห็นมีท่าทีจะสนใจผมเลยสักนิด กระทั้งเหลือบมองผมมันยังไม่ทำเลย แล้วมันจะมาชอบผมได้ยังไงกัน?!
“คุณเอาอะไรมาพูดน่ะ เล่นมุกกับผมอยู่เหรอ? ฮะๆ”
“น่าขำตรงไหน มันบอกกับฉันแบบนั้นจริงๆ” คุณกายชักสีหน้าบูดบึ้ง
“หึ คุณก็เลยหึงว่างั้น?” ผมถามยิ้มๆ รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาทันใด
คุณกายถลึงตาใส่ผมแต่ใบหน้าเริ่มขึ้นสีเรื่อ รีบเถียงผมคำโต
“เปล่านะ!”
“ฮ่าๆ ครับๆ ไม่หึงก็ไม่หึง แต่หวงใช่ไหมล่ะ หึหึ” ผมยังไม่เลิกล้อเขาด้วยความครึ้มอกครึ้มใจสุดๆ เห็นคุณกายจนมุมหน้าดำหน้าแดงแบบนี้แล้วน่ารักชะมัด!
“นี่ หยุดเลยนะ! แม่ง! ประสาทจริงๆเลยแต่ละคน” เขาเริ่มกระฟัดกระเฟียดซะแล้ว
“อ่ะๆ ผมหยุดแล้ว... ก็ผมไม่อย่างให้คุณทำหน้าซีเรียส แล้วบอกว่าเพื่อนคุณชอบผมแบบนั้นนี่นา... มันฟังไม่รื่นหูเลยอ่ะ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ” ผมบอกอย่างเซ็งๆ ใครจะไปดีใจล่ะ ผมว่านะ สิ่งที่นายเรโอบอกกับคุณกายนั้น มันต้องตรงกันข้ามกับความเป็นจริงแน่ๆ
ผมไม่เห็นว่าไอ้อิตาเลี่ยนนั่นจะพิศวาสผมตรงไหน มันบอกกับคุณกายว่าชอบผม ต้องมีแผนอะไรเคลือบแฝงแน่นอน บางที...อาจจะหาทางกันท่าผมออกจากคุณกายก็ได้
“นายไม่เชื่อเหรอ... แต่เมื่อนานมาแล้วมันเคยเอานิตยสารที่นายลงมาให้ฉันดู แล้วบอกว่าชอบนายด้วยนะ” คุณกายยังคงไม่เลิกกับประเด็นนี้
แต่ถ้ามันเป็นอย่างที่คุณกายว่า ไอ้หมอนั่นอาจจะเคยชอบผมจริงๆก็ได้ แต่ทำไมผมถึงไม่เห็นรู้สึกได้ถึงสายตาชื่นชมจากเขาเลยสักนิดล่ะ? ถ้าผมเป็นคนที่ไอ้อิตาเลี่ยนชอบจริงๆ สายตาที่มองผมคงไม่แปลกประหลาดจนน่ากลัวแบบนั้นหรอก ผมเชื่อในความรู้สึกของผมเลยว่า... มันไม่ได้ชอบผมอย่างที่ปากว่าจริงๆหรอก
“ช่างมันเถอะครับ อย่าไปจริงจังกับมันเลย เอาเป็นว่าผมกับคุณชอบกันก็พอแล้ว คนอื่นจะคิดยังไงก็ช่างประไร” ผมบอก ไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ต่อแล้ว
“พูดจาเห็นแก่ตัวจัง สไตล์นายเลยนี่! ฉันเกือบลืมไปเลย” คุณกายแขวะใส่ผมยิ้มๆ สีหน้าของเขาเริ่มดีขึ้นแล้ว
“อ้าว...พูดอย่างงี้เดี๋ยวก็จับโยนลงทะเลเลย” ผมหันไปว่าเขาอย่างไม่จริงจังนัก พลางย่างสามขุมเข้าหาเขา
คุณกายรีบถอยหลังหนีผมทันที ก่อนจะออกวิ่งไปทางตัวบ้าน
“ฮะๆ อยู่ให้จับก็โง่สิ” ยังไม่วายหันมาแลบลิ้นใส่ผมอีก
“หยุดนะ! ถ้าไม่หยุดผมจับคุณกดทั้งคืนแน่” ผมขู่เขาเล่นๆ ก่อนจะวิ่งตามเขาไป
เห็นไอ้อิตาเลี่ยนกำลังเดินออกมาจากตัวบ้าน เดินเข้าหาคุณกายที่กำลังวิ่งหนีผมอยู่พอดี แต่คุณกายดันหันมาโต้ตอบผมไม่ได้รับรู้ถึงการมาของไอ้หมอนั่น
“ใครจะกลัว...”
ปึก!
ร่างของคุณกายชนเข้ากับร่างสูงของนายนั่นอย่างจัง จนเซล้มลงกระแทกกับพื้นปูน ผมตกใจจนไม่ทันได้ร้องเตือนหรือรีบวิ่งมารับเขาไว้
“อูยย... อะไรวะแม่ง...” คุณกายสบถออกมาด้วยสีหน้าเจ็บปวด ก็ก้นของเขากระแทกกับพื้นเต็มๆเลยนี่นา...
ฮึ่ยย! มันน่าเตะไอ้บ้านั่นให้คว่ำนัก ถ้าก้นแฟนผมช้ำขึ้นมาแกโดนแน่!!
ผมรีบวิ่งเข้าหาคุณกายอย่างเร่งด่วน กะจะประคองสุดที่รักของผมขึ้นมากอดปลอบ แต่ผมดันโดนตัดหน้าจากตัวต้นเหตุเสียก่อน
“โตแล้วจะวิ่งเป็นเด็กๆทำไมล่ะเนี่ย... แล้วเจ็บมากรึเปล่า?!” นายเรโอประคองคุณกายขึ้นมาด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยยิ่งนัก แต่มือมันนี่สิ... มือมัน...
“อ่ะ! เฮ้ยย...” ผมช็อกอ้าปากค้างพะงาบๆ
ก็มือไอ้เวรนั่นมันกำลังลูบก้นสุดที่รักของผมอยู่น่ะเซ่!!
อ๊ากกกกกก! ไอ้สารเลว!!
---------------------จบตอน-----------------------
:กอด1:
:oni1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ครับผม ผมก็เชื่ออย่างที่พี่นิคพูดนะครับ
ว่าเรโอไม่ได้ชอบพี่นิค แต่ชอบพี่กายมากกว่า
ยังังๆก็ใจเย็นๆก่อนนะครับพี่นิค
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:serius2:อ๊ากกก โดนปาดไปแล้ว
ไอ้บทอัศจรรย์รีเควสกันเยอะๆ ก็ไม่ไหวนะ พอดีไม่ได้หื่นในสายเลือดอ่า o3
แบบว่า :o8: มีสอดแทรกพอกล้อมแกล้มก็พอแล้ว :-[
:m28: ใช่ม่ายนั้น aaa ไม่ค่อยแน่ใจ :o ไม่ช่ายไม่ช่ายปากน้อปากเกือบแล้วไม่ล่ะ
เค้ารักตะเองนะ พอนนี่มาต่อนะนะ :จุ๊บๆ:
-
อาย ทำงายหรอพอนนี่ :confuse:
พี่ทำเป็นแต่หน้านี้อ่ะ :m10:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:m4: รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่ออีก อิอิ
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :angry2: ไอ้เรโออออออออออออออ เดี๋ยวเห๊อะ :fcuk:
คุณกาย...เชื่อนิคเหอะ...ไอ้เรโอมันไม่ได้พิศวาสนายนิคจริงๆหรอก
น้องพอนนี่....เอาอีกๆๆๆๆ ได้อีกๆๆๆ :m4: :a9:
-
ขอบคุณมากๆนะครับผม :oni2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เรโอ จะมาไม้ไหนนะ
-
:m4: :m4: :m4: น่าร๊ากกกก :m4: :m4: :m4:
-
เรโออออออออออออออออออ คิดไรอยู่เนี่ย
-
เรโอจะทำอะไรเนี่ย :o :angry2:
-
เรโอมันยังไงเนี่ย
:pig4:
-
ตืบมัน นิค ตืบมัน o12
-
มา ต่อ ได้ แล้ว จ้า
-
:m1: :m1: :m1: :m1:
อ๊า.......... ชอบอ่า ไม่ไหวแล้ววว
o7
-
มานอน :a12: เป็นกำลังใจให้คนเขียน
:oni3:โอม...จงไฟแรง ไฟแรง :a1: ลงให้อ่านวันละสองตอน (สาธุ)
เพ้อเจ้อละ ไปดีก่า :m32:
-
เหนื่อยไหมคะ น้องสาว :กอด1:
v
v
v
v
อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่แอน :L2:
จ๊ากกกกกกก มันจั๊กกะเดียมก้นนะคะ :laugh:
-
:laugh:แอบมาจิ้มกันน้องกุ้ง อิอิ :m32:
:m13:คนงามเมืองนนท์เมื่อไรจะมาต่อซักที่ รออยู่จ้า :serius2:
-
อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่แอน :L2:
จ๊ากกกกกกก ถึงว่าสิ เมื่อคืนนอนไม่หลับกระสับกระส่าย มันจั๊กกะเดียมก้นจังโดนพี่แอนจิ้มนิเอง :laugh:
:กอด1:
นานแล้วแก้วตา ที่ไม่ได้แอบจิ้มน้องกุ้ง
:m28: แต่เอ ทำมัยรูปแทนตัวน้องกุ้งเป็นแมวตลอด
หรือน้องจะแอบสื่อความหมายนางแมวยั่วสวาทให้พี่หรือเปล่าหนอ :อิอิ1: ล้อเล่น
-
อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่แอน :L2:
จ๊ากกกกกกก ถึงว่าสิ เมื่อคืนนอนไม่หลับกระสับกระส่าย มันจั๊กกะเดียมก้นจังโดนพี่แอนจิ้มนิเอง :laugh:
:กอด1:
นานแล้วแก้วตา ที่ไม่ได้แอบจิ้มน้องกุ้ง
:m28: แต่เอ ทำมัยรู้แทนตัวน้องกุ้งเป็นแมวตลอด
หรือน้องจะแอบสื่อความหมายนางแมวยั่วสวาทให้พี่หรือเปล่าหนอ :อิอิ1: ล้อเล่น
พี่แอนเขียนผิดรึป่าวคะ :confuse:
พี่กุ้งจ๋านะเค้าเป็น แมวยั่วประสาท ตะหากค่า :laugh:
คงต้องหัดหวาน ๆ จี๋จ๋ากะพี่แอนบ่อย ๆ อ่ะ ถึงจะยั่วสวาทได้ :m4:
-
:a5: :a5: อยากยั่วมั่ง แต่ยั่วโมโหได้อย่างเดียว :laugh:
กะเหยียบคนมายั่ว :a1:
ปล.พอนนี่...แต่พี่ว่าเรโอมาจับก้นนี่ขอตื๊บก่อนได้ไม๊ :เตะ1:
-
กร๊ากกกกกกกก :laugh: :laugh: ขำรีฯบนๆ
แมวยั่วประสาทเหมาะเม็ง :a2:
=========================
Chapter : 26 หมาเฝ้ากระดูกแว้งกัด
ตอนนี้ผมอารมณ์เสียสุดๆ ตั้งแต่ไอ้เรโอมาทุกอย่างก็เหมือนจะแย่ลงเรื่อยๆ แล้วนี่ผมยังต้องมาเจ็บตัวโดยใช่เหตุอีก ทางอื่นมีให้เดินไม่เดินดันเดินมาขวางทางผม น่าโมโหชะมัด!
“ออกไปได้แล้วเกะกะ” ผมผลักมันออกจากตัว
“ทำไมต้องขวางทางกันด้วยวะ แม่ง...เจ็บชิบ” ผมลูบสะโพกตัวเองไปมา มองมันอย่างเคืองๆ
“ก็ใครจะไปรู้วะ ไม่นึกว่าแกจะไม่มองทางแบบนี้นี่...” มันแก้ต่างให้ตัวเอง
“เออ...สรุปฉันมันเซ่อเอง” ผมขี้เกียจเถียงกับมันต่อแล้ว เพราะมันไม่เห็นจะได้อะไรขึ้นมาเลย จะหงุดหงิดรำคาญกว่าเดิมเสียเปล่า
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?”
นายนิคเดินเข้ามาจับไหล่ผม ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยจนผมรู้สึกได้
“อ่ะ...เอ่อ... ฉันไม่เป็นไรหรอก” ถึงบอกไปแบบนั้นเพื่อให้เขาสบายใจ แต่ความจริงยังเจ็บแปลบๆอยู่เลย ก้นผมจะเขียวรึเปล่าเนี่ย?!
ผมหันไปมองหน้าหนุ่มฝรั่งข้างกาย ปรากฏว่าเขาไม่ได้มองมาที่ผม แต่เล่นจ้องไอ้เรโอเขม็งซะอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อแน่ะ ส่วนไอ้เพื่อนบ้าของผมก็จ้องตอบกลับแบบไม่ยอมแพ้เช่นกัน ไอ้พวกนี้มันเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย...?
พวกมันจ้องตากันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ผมยังไม่รู้เลย... แต่บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองมันน่าอึดอัดยังไงไม่รู้สิ... มันทำให้ผมที่อยู่กึ่งกลางระหว่างพวกเขาพลอยอึดอัดไปด้วย จ้องกันซะอย่างกับปลากัดสองตัว...
“พวกนายจะจ้องกันอีกนานไหม” ผมหมดความอดทน “งั้นฉันไปล่ะ... ได้ลูกพันธุ์ใหม่เมื่อไหร่มาบอกละกัน”
ตัดสินใจเดินผ่านพวกเขาเข้าไปในบ้านอย่างไม่คิดที่จะสนใจอะไรอีก นี่มันวันอะไรกันเนี่ย! บั้นท้ายผมยังต้องมาระบม แถมยังต้องมาคอยเฝ้าสังเกตอารมณ์ที่แสนจะแปรปรวนของไอ้บ้าสองตัวนั่นอีก... ไม่มีวันซะล่ะ!
…
“น้องหยกครับ พี่ไม่ไปดำน้ำด้วยแล้วนะ” ผมบอกน้องหยกเมื่อเดินเข้ามาเจอเธออยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“อ้าว...ทำไมล่ะคะ? จวนจะได้เวลาแล้วด้วย” เธอถามเสียงสูง สีหน้าแปลกประหลาดใจ
“พี่หมดอารมณ์แล้วล่ะ พวกน้องไปกันเถอะ ตั้มพี่ฝากดูแลด้วยนะ” ผมหันไปสั่งตั้มที่นั่งรวมอยู่ด้วย
“ได้ครับ”
“พี่กายมีอะไรรึเปล่าคะ? นิคก็ท่าทางแปลกๆไปอีกคน...” หญิงสาวถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง ผมยิ้มตอบเธอเป็นความหมายว่าไม่มีอะไรหรอก เพื่อให้เธอสบายใจ
“เอ้อ...งั้นเย็นนี้เราทำบาร์บีคิวกินกันที่ริมหาดละกันนะ เดี๋ยวพี่สั่งคนที่โรงแรมมาเตรียมให้” ผมบอกเมื่อนึกขึ้นได้
“เป็นความคิดที่ดีเลยค่ะ” เธอบอกยิ้มแย้ม จากนั้นผมก็ขอตัวขึ้นห้อง กะว่าจะเปิดคอมพิวเตอร์เช็คงานที่เลขาผมส่งเมล์มารายงานเสียหน่อย
เวลานี้ผมไม่อยากจะใส่ใจกับเรื่องอะไรอีก เพราะยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้สมองผมมึนทึบกว่าเดิน ความสงสัยใจทำให้ผมรู้สึกอึดอัดคับข้องใจ ผมไม่เข้าใจในตัวเพื่อนผมคนนี้เลย...
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกแบบนี้อย่างแน่ชัด คบกับไอ้เรโอมันมาเป็นสิบปี ผมคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นคนที่เข้าใจมันมากที่สุด แต่ทำไมตอนนี้... ผมถึงไม่เข้าใจในตัวมันเลยสักนิด
สายตาที่จ้องมองนิค เป็นสายตาที่จ้องจะเอาชนะมากว่าที่จะเป็นความชื่นชมรักใคร่ ทั้งๆที่มันเพิ่งจะสารภาพกับผมไปไม่นานว่าชอบนายนิค แต่สิ่งที่มันกำลังทำดูจะขัดแย้งกันเสียมากกว่า
ไอ้เรโอมันกำลังเล่นอะไรอยู่... สิ่งที่มันต้องการคืออะไร?
นี่เป็นสิ่งที่ผมสงสัยอยู่ในเวลานี้... ทั้งๆที่มันรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าผมกับนายนิคมีความสัมพันธ์กันอย่างไร แล้วทำไมมันถึงได้ยืนยันว่าชอบนายนิค? เหมือนกับจงใจจะแย่งชิงมาจากผมอย่างนั้นล่ะ...
ผมไม่เคยเห็นมันเป็นคนแบบนั้น... เวลาที่มันเกิดชอบใครขึ้นมา แต่มารู้ที่หลังว่าเขาคนนั้นมีเจ้าของแล้ว มันก็จะเลิกยุ่งทันที เพราะไม่อยากจะตอแยเรื่องราวใส่ตัวและไม่อยากทำตัวผิดมโนธรรมประจำใจ
ผมรู้เรื่องนี้ดี... เพราะรู้ดี ผมถึงได้ตกใจและเคร่งเครียดกับการที่มันบอกว่าชอบนายนิคแบบนี้ไง...
“คุณไม่ไปผมก็ไม่ไป” นายนิคโพล่งขึ้นทันทีที่บุกรุกเข้ามาในห้องทำงานของผม
ห้องทำงานนี้เชื่อมติดกับห้องนอนที่ผมใช้ มันเป็นห้องเก่าของคุณปู่ และกลายเป็นห้องประจำของผมไปในทุกครั้งที่มาพัก
ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา คิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้...
“นายอยากไปไม่ใช่เหรอ? เห็นบอกนานๆทีถึงจะได้ทำกิจกรรมแบบนี้นี่”
“ก็ในเมื่อไม่มีคุณ ผมจะไปสนุกอะไร อีกอย่าง...หมอนั่นมันก็ไม่ไป” ดวงตาของนายนิควาวโรจน์ขึ้นมาเมื่อเอ่ยประโยคสุดท้าย
“หมายถึงเรโอน่ะเหรอ... ปล่อยมันนอนไปสิ” ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจ คิดไว้แล้วว่าเรโอคงไม่ไปตั้งแต่แรก ไม่ใช่เพราะผมไม่ไปหรอก... แต่ท่าทางของมันเหมือนคนอดหลับอดนอนแบบนั้น จะไปดำน้ำไหวได้ยังไง
“ยังไงผมก็ไม่ปล่อยให้คุณอยู่กับหมอนั่นสองคนหรอก” เขายืนกรานเสียงแข็ง
“แล้วน้องหยกเขาจะคิดยังไง ในเมื่อถอนตัวกันหมดแบบนี้” ผมเริ่มซีเรียส รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นตัวการให้งานล่มหมดสนุกกันแบบนี้
“คุณจะให้ผมไปเป็น กขค พวกเขารึไงเล่า! ในเมื่อผมไปแล้วเป็นส่วนเกินแบบนั้น...”
เออนั่นสิ... เหตุผลของนายนิคก็ถูก แต่มันก็มีไอ้ตั้มไปด้วยอีกคนนี่หว่า...
“ตั้มไง นายก็เล่นน้ำกับมันสิ”
เขาขยี้หัวไปมาอย่างกระฟัดกระเฟียด “มันเหมือนกันที่ไหนล่า! ไม่รู้ล่ะ ผมจะอยู่กับคุณ!”
ผมส่ายศีรษะไปมา เดินไปยืนริมหน้าต่างห้อง ทอดมองทิวทัศน์ไกลตา... ไม่รู้ว่าเป็นผมที่เอาแต่ใจไม่ยอมไป หรือเป็นเขาที่เอาแต่ใจจะอยู่กับผม ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
“คุณเข้าใจความรู้สึกของผมบ้างไหม... ผมรักคุณ ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะอยู่กับคนที่ผมรักตลอดเวลา” เขาเดินเข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลัง
คิดแบบนี้เหรอ... ทำไมผมไม่ได้นึกถึงเลยล่ะ? ผมกำลังมองข้ามความรู้สึกของเขาไปสินะ...
-
:m4: ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:m16: โดนปาดอีกแล้ว
ยุฮู ว่างายไอไอไอ พอนนี่น้องสาวที่รัก :sad4: พี่สาวค้างอยู่บนยอดตาลช่วยมาเอาลงที่
พาขึ้นมาทุกเทียวที่มาต่อเลยเว้ย :o12:
-
^
^
^
:laugh: :laugh: :laugh: แต่เช้าเลยนะเพ่สาวว
ยิ่งสูงยิ่งสวยนะพี่ :oni2:
-
:m1: :m1: :m1:
-
พอนนี่ nc พี่ละน้องสาวววว :m15:
หลอกให้พี่นอนฝันค้างหรอ :o12:
ระบายอารมณ์ด้วยการ :เตะ1: เรโอ เรยยยยย
มาขัดขวางช่วงฮันนีมูนของคุณนิค กะ กาย ได้งายเนี่ย :m31:
-
^
^
^
:laugh: :laugh: :laugh: แต่เช้าเลยนะเพ่สาวว
ยิ่งสูงยิ่งสวยนะพี่ :oni2:
:m15: สวยตรงไหน เค้ากลัวความสูงอ่ะ o7
-
:serius2:ความรัก :serius2:
-
ต่ออีกหน่อยเถอะค้าบ
:m13:
-
^
^
^
:laugh: :laugh: :laugh: แต่เช้าเลยนะเพ่สาวว
ยิ่งสูงยิ่งสวยนะพี่ :oni2:
:m15: สวยตรงไหน เค้ากลัวความสูงอ่ะ o7
เห็นใจคนกลัวความสูงอ่ะ :m1: เลยวิ่งเข้ามาสอยพี่แอนตกต้นตาล
เฟี๊ยววววววว... ตุ้บ! :laugh: :laugh:
พอนนี่ nc พี่ละน้องสาวววว :m15:
หลอกให้พี่นอนฝันค้างหรอ :o12:
ระบายอารมณ์ด้วยการ :เตะ1: เรโอ เรยยยยย
มาขัดขวางช่วงฮันนีมูนของคุณนิค กะ กาย ได้งายเนี่ย :m31:
nc ไม่มีอ่ะพี่ มีแต่น่ารักกิ๊บกิ้วว กล้อมแกล้มไปก่อนนะ :oni2:
พอดีเด็กตามผู้ใหญ่ไม่ทันอ่ะ เลือดยังไม่หื่นพอ :laugh:
...
ปล. เห็นเสียงเรียกร้อง กับเห็นพี่ทิพส่งลิงอ้อนมาหลายตัว เลยจัดให้ซะหน่อย :L2:
============================
น้องหยกไม่ได้ว่าอะไรที่ผมกับนายนิคเบี้ยวไม่ยอมไปดำน้ำด้วย ดูเหมือนเธอจะอยู่ในโลกส่วนตัวกับแฟนหนุ่ม จนไม่คิดจะใส่ใจใครอื่น... เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะ ผมจะได้รู้สึกสบายใจ
ก่อนเธอไปยังยื่นหน้ามากระซิบกลั้วหัวเราะใส่ผมด้วยว่า
“พี่กายนี่เนื้อหอมจังนะคะ คิกๆ” แน่นอนว่าผมต้องงงกับคำพูดของเธอ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่นัก...
ผมกับนายนิคมาที่ห้องนอนอีกครั้ง เพราะผมอยากอาบน้ำอีกรอบ นายนิคนั่งอยู่บนเตียง เขากำลังจดจ้องผมที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ออกทีละเม็ด
“จะมองทำไม เลิกมองได้แล้ว!” ผมหันไปว่า หน้าร้อนผ่าวๆ สายตาของเขาทำให้ผมเกิดอาการประหม่าขึ้นมา กระดุมที่พยายามจะปลดออก ก็ดูเหมือนจะแกะยากกว่าเดิม
“คุณกำลังจะยั่วผมเหรอ...” เขาแสยะยิ้มหื่นๆให้ผม
“ฉันจะอาบน้ำ! ไม่ได้จะยั่ว!” ผมเริ่มฉุน หมอนี่ชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ เอะอะ อะไรก็เรื่องใต้สะดือตลอด นี่ผมเลือกผิดรึเปล่าที่เป็นเขา? ดันคว้าคนบ้ากามแบบนี้มาใกล้ตัว
เขาลุกเดินเข้ามาหาผม ก่อนจะคว้าเอวผมเข้ามาแนบชิด
“ไหนดูซิ” บอกพลางปลดกระดุมกางเกงผมออกแล้วออกแรงดึงจนชั้นในเลื่อนตามติดกับกางเกงไปด้วย
“จะทำอะไรเนี่ย!” ผมร้องท้วง ความร้อนแล่นวาบทั่วใบหน้าผมเมื่อหนุ่มฝรั่งคุกเข่าลงกับพื้น จนใบหน้าของเขาอยู่ในระดับเดียวกันกับก้นผม
“ก็ที่คุณล้มก้นจ้ำเบ้า... ผมก็เลยจะตรวจดูว่าก้นช้ำรึเปล่าไง ” เขาทำน้ำเสียงซีเรียส
ผมพูดอะไรไม่ออก ไม่ได้ตื้นตันใจกับความห่วงใยของเขาหรอกนะ แต่ผมรับมือเขาไม่ทันต่างหาก ก็ผมไม่ได้หน้าด้านแบบเขานี่! เกิดมาเพิ่งจะเคยให้ใครใกล้ชิดตัวผมถึงขนาดนี้ ก็มีแค่เขานี่แหละ...
“ไหนกางขาออกหน่อยสิ” หมอนั่นเพ่งตามองก้นผมเขม็ง ออกคำสั่งเสียงเคร่งเครียด ผมล่ะอยากจะเตะกลับหลังเสยหน้าหื่นๆของเขาจริงๆ เห็นชัดเจนว่าเขากำลังลวนลามผมทางสายตา ยังจะปั้นหน้าจริงจังหลอกผมอีก
จุ๊บ! ริมฝีปากร้อนจูบลงบนแก้มก้นผมเบาๆจนผมสะดุ้งโหยง
“ก้นสวยจัง หึหึ”
ผมสลัดข้อเท้าออกจากขากางเกง ความเขินอายถูกกลบเกลื่อนด้วยความขุ่นเคือง แต่เมื่อผมหันไปจะเล่นงานเขาเท่านั้นแหละ กลับเป็นผมที่ต้องผงะก้าวถอยหลังไป ก็จะอะไรซะอีกล่ะ... ผมหันไปเผชิญหน้าเขาแบบนี้ เจ้าหนูผมก็ทักทายเขาแบบจะๆน่ะสิ
“เห็นไหมล่ะ คุณตั้งใจจะยั่วผมชัดๆ” เขาหัวเราะในลำคออย่างครึ้มอกครึ้มใจ
ป๊าบ!
ฝ่ามือผมตบลงบนศีรษะเขาอย่างไม่ออมแรง ด้วยความโมโหระคนอับอายที่เต้นระริกภายในกาย ปิศาจในกายผมอยากจะตรงเข้าบีบคอนายนี่เหลือเกิน แต่เทวดาในตัวผมกลับทัดทานเอาไว้สุดแรง จนผมได้แต่ยืนตัวสั่นอยู่แบบนี้...
“โอย...ทำไมชอบใช้ความรุนแรงจัง” หนุ่มฝรั่งโอดครวญกุมศีรษะลุกขึ้นยืน
“ก็นายมันพิเรนนี่!”
“ฮ่าๆ ก็คุณโดนผมแกล้งแล้วน่ารักดี ผมชอบ” ดูเหมือนว่าแรงตบของผมจะไม่เพียงพอกับการกำจัดเนื้อร้ายในเซลล์สมองของหมอนี่เลย รู้งี้ใช้มะเหง็กโขกแรงๆจะดีกว่า…
“ไอ้โรคจิต”
มองเขาอย่างเอือมระอาสุดๆ แต่เขาดันยิ้มตอบรับอย่างไม่รู้สึกรู้สาใดๆ แถมยังจับจ้องมองผมไม่วางตาอีก
“แฟนผมเซ็กซี่จัง ผมจะอดใจไม่ไหวแล้วนะ”
ผมก้มลงมองสำรวจตัวเอง เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดยังคงสวมใส่อยู่บนตัวผม แต่กระดุมถูกปลดออกหมดทุกเม็ดแล้ว เผยให้เห็นแผ่นอกและหน้าท้องของผมที่มีรอยแดงๆอยู่เต็มไปหมด ด้วยฝีมือของเขาเมื่อคืน...
เซ็กซี่ตรงไหนฟระ...ตัวลายอย่างกับตุ๊กแก...
และนี่ก็คืออีกเหตุผลหนึ่งที่ผมไม่คิดจะไปดำน้ำกับพวกเขา เพราะไม่อยากให้ใครมาเห็นไอ้รอยพวกนี้เป็นการประจานตัวเอง...
“จริงเหรอ? มานี่สิ...” ผมกระดิกนิ้วเรียก ยิ้มหวานส่งสายตาเชิญชวนให้เขา เห็นสีหน้าตื่นเต้นดีใจของเขารอยยิ้มผมกระตุกจนกลายเป็นแสยะยิ้มเย็นทันที แต่เขาคงจะหน้ามืดตามัวไปแล้วเรียบร้อย ถึงได้เดินเข้ามาหาผมราวกับหมาป่าที่หิวโหยยังไงยังงั้น
“อ๊ากก! เจ็บๆๆ! คุณมันโหดร้าย!” จากหมาป่ากลายเป็นหมาเสียท่าร้องเสียงหลงไปในทันที เมื่อผมหยิกเต็มเหนี่ยวไปที่ท้องของเขา
“ก็นายชอบแกล้งฉันนักนี่... ฉันก็เลยเอาคืนบ้าง เป็นไงล่ะ!”
เขาก้มหน้าเอามือกุมท้อง สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด “อูยย...เจ็บอ่ะ แสบๆด้วย เลือดออกรึเปล่าเนี่ย...”
เห็นเขาเอามือล้วงเสื้อไปแตะตรงที่เจ็บ แล้วดึงออกมาดู ก่อนจะทำตาโตตื่นตกใจ คราวนี้กลายเป็นผมที่ตระหนกจนหน้าซีดแทน นี่ผมรุนแรงไปรึเปล่าเนี่ย!
“อะไร...เลือดออกเหรอ? ฉันขอโทษ...ไหนขอดูหน่อยซิ” ผมรีบเดินเข้าหาเขาอย่างเป็นห่วง จับชายเสื้อชายหนุ่มเลิกขึ้นดู
แต่ปรากฏว่า...
มันหลอกผม!! ไม่มีเลือดออกซักหยด เห็นมีแต่รอยแดงเป็นจ้ำตรงที่ผมหยิกเท่านั้น
“มานี่เลย เดี๋ยวผมอาบน้ำให้คุณเอง” เขากระโจนเข้ามาคว้าตัวผมไว้โดยที่ไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะลากผมเข้าห้องน้ำไป
“เฮ้ยย! ไม่เอา ปล่อยยย!!” ใครก็ได้มาช่วยผมที! ผมกำลังจะถูกฆาตกรโรคจิตจับเชือดในห้องน้ำแล้ว!!
“นิคคร้าบบปล่อยกายน๊า ไม่เอานะยังเช้าอยู่เลย ” ผมเริ่มใช้วีธีอ้อนวอน
“ผมไม่สนแล้วตอนนี้”
ปึง! ประตูห้องน้ำถูกปิดลงพร้อมกับชะตากรรมของผมที่ถูกปิดตาย... สงสัยการกระทำแกล้งยั่วของผมคงจะไปสะกิดต่อมแรงปรารถนาของหมอนี่ให้ลุกโชนขึ้นอย่างยับยั้งไว้ไม่อยู่กระมัง ผมถึงต้องมารับเคราะห์ในยามเช้าแบบนี้...
นี่สินะ...เล่นกับใครไม่เล่น ดันมาเล่นกับจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์อย่างเขา...
-
พอนเน่ที่รักจ๊ะ
ตกลงได้นอนหรือเปล่าจ๊ะ
อยากโดนพี่สาวรัดด้วยฟามรักแรงๆ ช่ายม้าย :m31:
เดี๋ยวตีตูดเลยนิ o12
-
^
^
^
ก่อนเบ็ตจะตีตูดพอนนี่ พี่นนจิ้มตูดเบ็ตก่อนน๊า :laugh:
หนายย ครายไม่นอน เด๋วไปจัดการเรยยย :m16:
คุณกายน่าร้ากกกกกกกกกกก :m1: :m1: :m1:
-
^
^
^
อ๋อย...พี่สาวทั้งสอง o2 เมื่อคืนหนูละเมออ่ะ :o8:
ตอนนี้ตื่นแล้ว :laugh: :laugh:
-
o3 o3 เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะเจ้านิกจอมหื่น เป็นไงล่ะ เจ็บตัวเรยย :-[ :-[
-
:m31:
nc ก็ไม่มี :angry2:
พี่นน
หรือสูตรปุ๋ยเรา 2 คนจะประสิทธิภาพไม่พอหว่า :laugh:
-
จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ :m1:
-
อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย น่ารักจิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อิจฉา อิอิ
-
เข้าห้องน้ำ ไปอาบน้ำอย่างเดียวเหรอค้าบ
แบบนี้มีป่าว :oo1:
:m13:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับพี่กายครับ ผมว่าพี่นิคน่ารักออกครับ
ทำหน้าที่แฟนไม่ตกบกพร่อง ขนาดนี้
อิอิ รักพี่กายพี่นิค ครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
สั้นจังคับ มาต่ออีก ๆ
:m1: :m1:
-
ว้ายยยย กายโดนนิคปล้ำ อิอิ :m1: :m1: :m1:
-
:m31:
nc ก็ไม่มี :angry2:
พี่นน
หรือสูตรปุ๋ยเรา 2 คนจะประสิทธิภาพไม่พอหว่า :laugh:
o9 พอนนี่จายร้ายอ่ะ ให้เค้าค้างบนยอดดอยเลยคาวนี้
:m15: แล้วจะลงยางไงละเนี้ย เค้ายิงเป็นโรคกลัวความดันทุรังสูงอยู่ด้วย o7
-
:m22: อยากแอบดูในห้องน้ำจัง
-
ไล่คนแต่งนิยายไปนอนตะกี้นี้ :m32:
-
น่ารัก :m1: :m1:
-
:m4: น่าร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:o แต่ ค้างอีกแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
:m31: :m31: :m31: :m31:
:m1: อิอิรออยู่นะคร้า จุ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ไล่คนแต่งนิยายไปนอนตะกี้นี้ :m32:
แมวยั่วสวาทเดือด
[attachment deleted by admin]
-
แมวยั่วสวาทเดือด
โทษนะพี่แอนขา แต่มุกนี้ไม่เข้าใจเลยไม่ขำ ไม่เกี่ยวกับนิยายของพอนนี่ด้วยเลยแอบงง o7
ปล.ชอบตอน นิค&กาย หยอกกันเล่นจังเลย น่าร๊ากกกกกกกก :m1:
-
:m31: :m31:
จะเอาฉากต่อจากมะกี๊อ่ะพี่พอนเน่ โฮปจาอาววววววว
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆ :m4: :m4: :m4:
-
ไม่มีอะไร เข้ามาดันกระทู้น้องสาวเฉยๆ :m32:
-
:m32: :m32: :m32:
-
:o8: :o8:
ได้ข่าวว่า เลโอ ยังอยู่ในบ้านนะคับ
ไม่กลัวเขาได้ยินหรอ ฮุๆๆ :o8:
-
:m31: :m31:
จะเอาฉากต่อจากมะกี๊อ่ะพี่พอนเน่ โฮปจาอาววววววว
^
^
^
ฉากต่อจากมะกี้ไหนเหรอ o3
หนูโฮปไปจิ้นต่อเองและกัน :กอด1: :กอด1:
...
เอาล่ะมาตามดูนายเรโอกัน จะปั่นป่วนขนาดไหน :laugh: :laugh:
===================================
ใกล้เที่ยงคุณกายก็พาผมไปที่รีสอรท์ของเขา เราไปทานกลางวันกันที่นั่นเพราะคุณกายบ่นหิวไม่อยากรอผมทำกับข้าว รีสอร์ทของเขาบรรยากาศดีมากเลย การตกแต่งก็กลมกลืนกับธรรมชาติดูแล้วสบายตาดี
ดูเหมือนจะไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ คุณกายบอกว่าพนักงานระดับล่างไม่ค่อยมีใครได้เห็นหน้าเขาหรอก ส่วนใหญ่รู้จักแต่ชื่อกันเท่านั้น นี่ถ้ารู้นะว่าใครมา คงกรูกันออกมาต้อนรับกันเอิกเกริกเชียวแหละ
แต่เขาจงใจมาเงียบๆเพื่อตรวจดูการทำงานตลอดจนการบริการทั้งหลาย เขาบอกว่าถ้าแจ้งมาก่อนว่าจะมาดู คงได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างในที่นี้ดีไร้ที่ติไปหมด คุณกายไม่ชอบผักชีโรยหน้าที่หวังจะได้รับคำชมแบบนั้น เขาอยากให้ทุกอย่างดีพร้อมอยู่เสมอมากกว่า
“อาหารที่นี่อร่อยดีนะครับ ต้องเป็นเชฟมีชื่อแน่เลย” ผมชื่นชมหลังจากที่เราอิ่มหนำกันแล้วเรียบร้อย และกำลังรออาหารที่คุณกายสั่งกลับไปที่บ้าน
ผมค่อนข้างหงุดหงิดเล็กน้อยที่สุดที่รักผม ห่วงใยนึกถึงปากท้องของไอ้บ้านั่นที่นอนอืดอยู่ที่บ้าน คนคิดไม่ซื่ออย่างมันไม่เห็นจะต้องให้คุณกายของผมทำถึงขนาดนี้เลย ให้ตายสิ!
“ก็เป็นเชฟที่มีคุณภาพน่ะ หัวหน้าเชฟเป็นคนไทยด้วยนะ ที่นี่เราจะเน้นเมนูอาหารไทย ให้คนต่างชาติได้ลองทานอาหารไทยอร่อยๆกัน” คุณกายบอก สักพักพนักงานก็เดินเอาอาหารที่สั่งมาให้
คุณกายพูดคุยกับพนักงานคนนั้น บอกให้ไปแจ้งเชฟให้เตรียมของทำบาร์บิวคิวมาส่งที่บ้านพัก จากนั้นเขาก็ยื่นนามบัตรให้ พนักงานคนนั้นทำหน้าตาตื่นเมื่อเห็นชื่อในนามบัตร รีบรับคำไปปฏิบัติโดยด่วน แถมยังอาสาเอาอาหารที่สั่งไปส่งให้ถึงที่อีก
“ฉันว่าเรารีบไปจากที่นี่กันดีกว่า ตอนนี้ฉันยังไม่อยากพบผู้คนเท่าไหร่”
เราเดินออกมาจากรีสอร์ท ก้าวเอื่อยๆลัดเลาะริมชายหาดไป วันนี้อากาศดีจริงๆท้องฟ้าโปร่งแสงแดดสดใส น้ำทะเลสีฟ้าส่องกระทบแสงแดดระยิบระยับจับตา
“เล่นน้ำกันไหมครับ” ผมเอ่ยชวน
“นี่มันเที่ยงตรงนะ แดดแรงจะตาย” คุณกายหันมาทำหน้าแหยงๆใส่ผม
“ก็ทาครีมกันแดดสิครับ เดี๋ยวผมทาให้!” ผมยิ้มกว้าง รีบขันอาสา ไอ้เรื่องแตะเนื้อต้องตัวสุดที่รักผม ยังไงก็ไม่มีวันเบื่อหรอก หึหึ
คุณกายมองผมด้วยสายตารู้เท่าทัน เดินนำผมไปไม่พูดตอบรับอะไร ผมยิ้มรีบเดินตามไปกอดคอเขาไว้
“ทำอะไรเนี่ย! ยังไม่พ้นเขตโรงแรมเลยนะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” เขาโวยวาย ทำท่าจะแกะมือผมออก
“แค่กอดคอเอง ไม่มีใครคิดมากเหมือนคุณหรอกน่า”
ผมทำเป็นไม่สนใจ โอบไหล่เขาเดินต่อไป คุณกายทำหน้าหงิกมองค้อนผมแต่ไม่ได้ห้ามอะไรอีก ผมว่าเขาหวาดระแวงจนเกินไป ถึงคนอื่นมาเห็นก็คงไม่มีใครคิดทุกคนหรอกว่าพวกเราเป็นแฟนกัน นอกจากพวกคนที่เป็นแบบพวกผม หรือพวกที่ช่างสังเกตจริงๆ
พวกเราเดินกลับมาถึงบ้านพักในเวลาไม่นาน เข้ามาในบ้านก็เห็นว่าไอ้อิตาเลี่ยนมันกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะอาหาร ที่มันโซ้ยอยู่ก็อาหารที่คุณกายสั่งมาให้มันกินนั่นแหละ พนักงานก็ดันบริการส่งให้รวดเร็วถึงใจดีจริงๆ แทนที่จะช้าๆหน่อยปล่อยให้หมอนี่มันหิวไส้ขาดไป
เห็นหน้ามันผมก็ยิ่งหงุดหงิด พาลนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าที่ผมปะทะคารมกับมันหลังจากที่คุณกายเดินนี้เข้าบ้านไปก่อน...
ผมกับมันจ้องหน้ากันอยู่นาน รอจนคุณกายหายลับเข้าไปในบ้านผมถึงได้เป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นก่อน
“นายต้องการอะไรกันแน่ จุดประสงค์ของนายคืออะไร” ผมถามเสียงเย็น
“ฉันทำอะไรล่ะ” มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ลอยหน้าลอยตาใส่ผม
ผมพยายามข่มอารมณ์ไว้สุดฤทธิ์ “ก็สิ่งที่นายกำลังทำอยู่ไง! นายไปหลอกคุณกายว่านายชอบฉันทำไม”
“ฉันหลอก?” เขายิ้มเยาะ
“คำพูดกับการกระทำของนายมันสวนทางกันอย่างเห็นได้ชัด เห็นๆอยู่ว่านายกำลังคิดไม่ซื่อ”
ไอ้อิตาเลี่ยนยิ้มแต่แววตาไม่ได้ยิ้มตาม “ฉลาดเหมือนกันนี่!”
ตอนนั้นผมรู้สึกอยากจะเตะมันให้คว่ำจริงๆ แต่ติดตรงที่ว่าไม่อยากให้เกิดเรื่องเกิดราวใหญ่โต กลัวว่าคุณกายจะเกิดความไม่สบายใจ เพราะไอ้นี่มันได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของคนที่ผมรัก ผมจะพยายามทนไว้เท่าที่ทนได้...
“สิ่งที่ฉันเฝ้าถนุถนอนดูแลมาเป็นสิบปี ไม่มีทางหรอก...ไม่มีทางที่หมาอย่างนายจะคาบไปได้ง่ายๆ!” นายเรโอพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แข็งกร้าวอย่างเห็นได้ชัด
ผมคาดเดาไม่ผิดจริงๆว่ามันต้องคิดไม่ซื่อกับเพื่อนสนิทตัวเอง แววตาของมันฟ้อง เวลาที่มันมองคุณกายผมรู้สึกว่าสายตามันอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด ผิดกับที่มันมองผมในตอนนี้โดยสิ้นเชิง... ท่าทีการปฏิบัติต่อคุณกายก็ดูจะเกินกว่าที่เพื่อนเขาทำให้กัน และดูเหมือนว่าสุดที่รักผมจะไม่ได้คิดอะไรต่อสิ่งที่มันทำให้เลยสักนิด นั่นก็แสดงว่า... หมอนี่ปฏิบัติต่อคุณกายแบบนี้จนเขาเคยชินแล้ว!
ไม่นึกมาก่อนเลยว่าข้างกายสุดที่รักผมจะมีตัวอันตรายซุ่มอยู่แบบนี้ ดีนะว่าผมกับคุณกายพวกเราเข้าใจกันดีแล้ว ขืนหมอนี่มันเข้ามาก่อนหน้านี้ ตอนที่ผมกับคุณกายทำศึกต่อสู้กันอยู่ ไม่อยากจะคิดเลย...ว่ามันจะต้องมาฉุดดึงยุยงให้คุณกายเตลิดไปจากผมให้ได้แน่ๆ
มันหาว่าผมเป็นหมาลอบมาคาบคุณกายไปกิน แต่ผมว่ามันนั่นแหละเป็นหมาตัวจริง! เป็นหมาเฝ้ากระดูกที่พร้อมจะแว้งกัดคนที่มาแย่งกระดูกแสนหวงของมันไป แต่ก็นะ...ของแบบนี้ใครดีใครได้ว่ะ
แต่ผมก็ต้องขอบคุณมันเหมือนกันนะ ที่มันยอมเป็นหมาเชื่องๆตัวหนึ่ง ที่ไม่ยอมแตะต้องกระดูกที่วางอยู่ตรงหน้า ไม่อย่างงั้นมันจะมีตกทอดหลงเหลือมาให้ผมได้เหรอ??
“มันไม่ได้ง่ายๆอย่างที่นายคิดหรอก” ผมบอก “และอย่าคิดนะว่านายจะมาขัดขวางสิ่งที่ฉันพยายามทำมาทั้งหมดได้”
หมอนั่นตาแดงฉานด้วยความเคืองแค้น กระชากคอเสื้อผมขึ้น ผมก็ไม่ยอมกระชากคอเสื้อมันเหมือนกัน เราจ้องตากันอย่างไม่ยอมแพ้ และไม่สะทกสะท้าน
“พื้นที่ๆเคยเป็นของฉันคนเดียว ฉันไม่ปล่อยให้แกแย่งไปง่ายๆแน่คอยดู” มันขู่เสียงรอดไรฟัน
“นายมันโง่เอง...น่าจะดูสถานะของตัวเองให้ดีนะ” ผมเย้ยหยัน มันกัดฟันผลักอกผมจนเซ ก่อนจะชี้หน้าผม
“นายเป็นใครมาจากไหน! รู้จักกับกายไม่นานอย่าสำคัญตัวผิดไป!”
ว่าจบไอ้อิตาเลี่ยนก็เดินเข้าไปในตัวบ้าน โดยที่ผมมองตามแผ่นหลังที่เหมือนมีเงาทะมึนทอทาบบนร่าง ด้วยความรู้สึกที่ไม่สบายใจต่อคำพูดของมันเท่าไหร่นัก...
-
น้องสาว
คิดถึงจัง :กอด1:
-
:oni1: :oni1: :oni1:
-
o13
สมควรแล้ว
-
ขออนุญาติ เข้าข้างเรโอ เอิ๊กๆๆ
:laugh:
-
เพื่อนรัก หักเหลี่ยมโหด อีกแล้ว
-
ศึกชิงคุณกาย หุหุ
:pig4:
-
:m16:
-
เค้าจะแย่งคุณกายของพี่นนกันแล้ววววววว :o8:
-
:m1: รักกายจังเลย
:m16: มาละน้องสาวสุดเลิฟ มาพาขึ้นต้นตาลอีกละ
:sad2:ไม่สงสารพี่สาวคนสวยบ้างค้างนานไม่ดีต่อสุภาพนะ
-
ร้ายกาจอ่า
-
เห็นม่ะ เรโอ มันคิดไม่ซื่อจิง ๆ :m29:
นิคสู้ๆ :a2:
-
มันจะเป็นไงต่อไปเนี่ย :a6:
-
โอ๊ะโอ...เรโอ นายนี่มัน...เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ :angry2: นี่หว่า
นิกกี้อย่าไปยอมมันนะ :serius2:
-
:a5: จะเกิดศึกชิงนางอีกแล้วหรอออออออออออออออออออออ ว่าแล้ว เพือ่นคนนี้ทำตัวน่าสงสัย แล้วก็เปนอย่างที่คิด 66+ รอดูต่อไป
-
เรโอ.......................หางโผล่
-
เห่อ ๆ มาเหนือความคาดหมายจริงๆ เรโอ หมาเฝ้ากระดูก โถๆ ๆ ไม่มีเค้าจริงๆ น่ะเนีย :laugh:
-
:a2:
อ่านให้สนุกนะคะ :m23:
================================
“ขอบใจนายนะ ตื่นมาโคตรหิวเลย”
“อร่อยไหมล่ะ ของโปรดแกทั้งนั้นนี่”
ผมตื่นจากภวังค์ความคิด หันมองพวกเขาทั้งสองคน ไอ้เรโอยักคิ้วให้ผมข้างหนึ่งตอนที่คุณกายเดินไปหาน้ำกินในครัว แถมยังเอามาเผื่อไอ้หมอนี่อีก มันมีมือมีเท้าไปหยิบกินเองไม่ได้เหรอวะ ทำไมต้องให้คุณกายมาบริการด้วย!
“นิค นายทานอาหารไทยได้รึเปล่า?” คนถามไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ไอ้อิตาเลี่ยนนั่นแหละ ไม่รู้ทำไมเกิดพิศวาสผมขึ้นมา
“เป็นสิ! เขาทำอาหารไทยเป็นด้วยนะ อร่อยด้วย” คุณกายตอบแทนผม เห็นหน้าหงิกๆของไอ้บ้านั่นแล้วนึกสมน้ำหน้ามัน ผมเลยยักคิ้วคืนมันบ้าง
“แล้วมาเมืองไทยทำไมครับ มาเที่ยวเหรอ?” คราวนี้ผมคงต้องตอบเองซะแล้วเพราะคุณกายนั่งนิ่งเลย
“พอดีมาจัดการธุระสำคัญที่นี่น่ะ” ผมบอกยิ้มๆพลางมองหน้าคุณกาย
“นายพูดไทยเก่งชะมัด หายากนะเนี่ยแบบนี้” ผมรู้ว่ามันไม่ได้เต็มใจจะชมผมแบบนี้หรอก เห็นๆอยู่ว่ามันกำลังเสแสร้งแกล้งทำ
“ขอบคุณที่ชมครับ” ผมยิ้มรับ
การพูดคุยระหว่างพวกเราดูเหมือนจะเป็นปกติ แต่หารู้ไม่ว่าระหว่างผมกับนายเรโอกำลังทำสงครามเย็นกันอยู่ เชือดเฉือนกันอย่างเงียบๆโดยที่คุณกายไม่รู้ตัว...
“มาอยู่ที่ไทยนานแล้วเหรอ” มันถาม
“ก็สักพักแล้ว”
“ทิ้งงานมาแบบนี้ ทางต้นสังกัดไม่ว่าอะไรเหรอ? ได้ข่าวว่านายกำลังมาแรงนี่” มันหาว่าผมทิ้งงานเหรอ? กล่าวหากันชัดๆ คอยดูเถอะ!
“ผมลาพักร้อนมาน่ะ เลยเป็นโอกาสดีที่ได้มาหาคุณกาย” ผมบอกแล้วยิ้มหวานให้สุดที่รัก คุณกายหน้าขึ้นสีเรื่อมองผมตาดุ แต่นายเรโอมองผมกับคุณกายด้วยสายตาเคลือบแคลง เหมือนกับกำลังคิดอ่านอะไรอยู่ในใจ
ถึงแม้ผมจะไม่อยากเสวนาอะไรกับหมอนี่ให้เปลืองน้ำลายเท่าไหร่นัก แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยให้คุณกายอยู่กับไอ้ตัวมารนี่สองต่อสองหรอก ผมกลัวว่ามันจะหาโอกาสมาทำให้คุณกายของผมไขว้เขวน่ะสิ ยังไงก็ไม่ยอมเด็ดขาด!
สักพักโทรศัพท์มือถือของคุณกายก็ดังขึ้น เขาเลยลุกออกไปคุยธุระข้างนอก ทิ้งผมกับนายเรโอไว้ตามลำพัง ทำให้บรรยากาศที่ผมกับมันกั๊กเอาไว้แตกปะทุขึ้นอย่างโจ่งแจ้งเมื่อลับหลังคุณกายแล้ว
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายกับไอ้กายเริ่มกันมายังไง แต่ฉันพอจะคาดเดาได้ว่ามันคงเริ่มต้นไม่สวยนักหรอก ฉันรู้จักกายเป็นอย่างดี เรื่องอะไรที่มันไม่ชอบฉันย่อมรู้ดีที่สุด!”
ผมนิ่งอึ้งกับคำพูดของมัน สายตาที่จริงจังสะกดให้ผมได้นึกคิด ผมยอมรับว่าผมเอาแต่ใจกับคุณกายไว้มาก ดื้อรั้นดึงดันกับเขา ทำให้เขาอึดอัดใจ จนเขาเกือบจะเกลียดผมจริงๆ นี่ถ้าเกิดว่าคุณกายของผมไม่ใช่คนที่แข็งนอกอ่อนในล่ะก็ ป่านนี้...ที่ๆผมกำลังยืนอยู่คงไม่ใช่ตรงนี้แล้ว
แต่ผมคงไม่สามารถกับไปแก้ไขเรื่องที่ผ่านมาได้อีก... มีแต่ต้องชดเชยส่วนที่พลาดพลั้งไว้กับปัจจุบันเท่านั้น ในเมื่อได้ก้าวเดินมาถึงจุดๆนี้แล้ว ผลที่ได้ก็ไม่ได้เลวร้าย ไม่ได้ทำให้คุณกายเสียใจ... มีแต่ต้องเชื่อมั่นในความรักของผมต่อไปเท่านั้น นี่คือสิ่งที่ผมควรทำ...
“คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้ แล้วมันผิดตรงไหนที่คุณกายเกิดชอบผู้ชายอย่างฉันขึ้นมา หรือนายยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้?!”
ปึง! มันลุกขึ้นตบโต๊ะเสียงดัง จ้องหน้าผมเขม็งเหมือนกับว่าคำพูดของผมแทงใจดำหมอนี่เข้าอย่างจัง
“นายมันก็แค่พวกชุบมือเปิบนั่นแหละ! คงจะใช้ไอ้วิธีสกปรกสารพัดเพื่อให้ได้มาล่ะซี่…”
ผลั๊ก! หน้าไอ้อิตาเลี่ยนหันไปตามแรงต่อยของผม ก่อนจะเซถลาออกไปสองก้าว
กรอดดด... ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว!! หมดสิ้นกันทีสำหรับทุกอย่างที่ผมพยายามอดกลั้นเอาไว้!
“หนอย...! แก!”
ผลัวะ!! มันกระโจนเข้ามาซัดผมกลับโดยที่ผมไม่ทันได้หลบทัน จากนั้นผมกับมันก็เข้าตลุมบอลกันด้วยความโมโหที่ครอบงำจิตใจ ระเบิดอารมณ์ใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร!
“เฮ้ย! อะไรกันน่ะ!!”
เสียงคุณกายดังขึ้น แต่ดูเหมือนว่าผมกับไอ้บ้านี่ไม่ว่าใครก็ไม่ยอมเป็นฝ่ายถอยก่อน! ตอนนี้ผมกำลังขึ้นคร่อมบนตัวไอ้เรโออยู่ ต่อยหมัดใส่มันไม่ยั้ง!!
“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!! ตีกันทำไม! หยุดนะ!”
คุณกายวิ่งเข้ามาดึงแขนผม เลยทำให้ผมชะงักไป เปิดโอกาสให้ไอ้หมอนั่นพลิกตัวกลับมาคร่อมผมไว้แทน ตะบันหมดใส่ผมอย่างหนักหน่วง!
“ฉันบอกให้หยุดได้ยินไหม!! ไอ้เรโอแกหยุดเดี๋ยวนี้!” คุณกายตรงเข้ามายื้อคอเสื้อของมันไว้
“กาย! แกอย่ามายุ่ง ออกไป! ฉันจะสั่งสอนมัน!”
จังหวะที่มันหันไปตวาดใส่คุณกายนั้น ผมก็ได้โอกาสผลักมันออกจากตัว ก่อนจะลุกขึ้นเหวี่ยงหมัดใส่ซีกแก้มข้างซ้ายของไอ้หมอนั่นสุดแรง!
ไอ้อิตาเลี่ยนเซถลาไปทางขวาตามแรงหมัด ชนเข้ากับคุณกายที่ยื้อคอเสื้อมันไว้อยู่ ทำให้ร่างของคุณกายถูกกระแทกล้มไปตามแรงและน้ำหนักตัวของไอ้หมอนั่น
ผลัก!! โครม!!!
ผมยืนช็อกกับภาพที่เห็น มันเกิดขึ้นรวดเร็วมากโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ศีรษะของสุดที่รักผมกระแทกเข้ากับมุมโต๊ะกินข้าวอย่างจัง!!
เห็นไอ้เรโอที่ล้มใส่คุณกายรีบกระวีกระวาดลุกขึ้นมาจากตัวชายหนุ่ม เบิ่งตาค้างมองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความตระหนกไม่แพ้กันกับผม!
“กาย!!”
“คุณกาย!!”
ร่างที่ฟุบอยู่กับพื้นค่อยๆลุกขึ้นมา คิ้วเรียวขมวดกันแน่น ฟันขบริมฝีปากล่างไว้จนฮ้อเลือด มือขวาที่กุมไว้ตรงขมับข้างเดียวกันมีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมาตามร่องนิ้ว!
---------------------จบตอน---------------------
:pig4:ขอบคุณในการติดตามค่ะ :pig4:
-
โหม่ง :oni2: :oni2:
-
กว่าจะเข้ามาได้เกือบตายละ ดีว่ามีใจรักน้องพอนนี่
:a2:พยายามเข้ามา แล้วในที่สุดเราก็เข้ามาจนได้ o7
^
^
^
^
:angry2:เห็นมายบอกแล้วว่าพอนนี่นะรักกันจริง โน้น~~พาไปอยู่ยอดตาลบนดอยต่างหาก
ฮือๆๆ ค้างอย่างแรง น้องกายสุดที่รักของชั้นโดนอีกแล้ว มาต่อด่วนพอนนี่จ๋า :o12:
-
เจ้าสองคนนี้ ทำคุณกายเจ็บ ต้องจัดการเรยยยยย
เข้าเล้ายากมากมาย T__T
-
ไอ่พวกนี้นี่ต่อยกันไม่ระวังเลย :angry2: :angry2:
-
ขออนุญาติ เข้าข้างเรโอ เอิ๊กๆๆ
:laugh:
เข้าข้างเรโอด้วยคน :laugh:
-
เอ๊า! ซวยซ่ะงั้น ความซวยตกมาอยู่กะกายซ๋ะงั้น ไอ้พวกนี้นิ ปั๊ด :เตะ1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
อ้าววววววววววววววววววววววว ทะเลาะกันจนได้เรื่อง
-
:m15: น้องกายของพี่ :o12:
-
^
^
^
จิ้มที่อั้ม เหอะๆ
กายที่ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะเป็นอะไรไปมั้ยเนี่ย
โหม่งขอบโต๊ะเต็มเหลี่ยมแบบนั้นอ่า กระซิกๆๆๆๆๆ o7
-
ลุงมาตามติดๆ อย่างกระชั้นชิดเลยอ่ะหลานๆ จ๋า
-
:m31: เกิดอะไรขึ้นนี่
:m15: พี่กายเป็นไรมากป่าวอ่ะ
:a1: แปลงร่างแล้วจัดการเลย ย้ากกกกกกกกกกกกกกก :เตะ1:
:m23: 55+ ล้อเล่นไม่โหดขนาดนั้น
:กอด1: รออยู่น้า
-
พี่กายเจ็บตัว
:m15:
ทำไมไม่ไปต่อยกันไกลๆ
:sad2:
สงสารเรโอ
โดนแย่งคนที่ถนอมมานาน
เจ็บใจแทน
แต่ก็เชียร์นิคอ่ะ
o13
-
ขออนุญาติ เข้าข้างเรโอ เอิ๊กๆๆ
:laugh:
เข้าข้างเรโอด้วยคน :laugh:
ถึงตอนนี้ ก็ยังอยุ่ข้างเรโอ ก๊าบบบบบบบบบบ
-
จัดการมันเลยหลานพอนนี่...
ลุงคลั่งไปหรือป่าวนี่หลาน
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กายเจ็บตัวเลย
เดี๋ยวโดนไล่กลับกท. แน่ อิ 2 คนเน้
-
:m13: :m13: :m13:
-
:m15:
เค้าจะเชียเรโอ
สงสารเรโออ่า ไม่เอานา 3P ไปเลยน้าพี่พอนนี่ ...... T^T
-
เรโอ หวงก้างได้อีก
คำว่าเพื่อนมันค้ำคอ ก็เงี้ยอ่ะนะ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ไง
กายอ่ะต้องคู่กับนิคเท่านั้น อิอิอิ
ออกนอกหน้าไม่นิดส์นึง
แหมๆ ก็หวานอยู่ดีๆ มีมารมาขวางอ่ะสิ (แต่จริงแอบชอบเรโอนะ แต่เชียร์นิคอ่ะ)
เฮ้ออออ ไม่รู้ว่ากายจะเข้าใจผิดนิคเปล่าเนอะ เรื่องทำเลาะกับเพื่อนอ่ะ
ถ้านิคบอกกายไปว่า เรโอ หวังจ้องจะงาบกายมานานละ กายจะเชื่อมั้ย เหอๆๆๆๆ
อิอิอิ สนุก ยิ่งอ่านยิ่งมันส์ ชอบๆๆๆ ถึงบางตอนมันจะเลี่ยนมากก็เถอะ
แต่ชอบความเลี่ยน :laugh:
-
ไอ้พวกบ้า จะต่อยกันก็ไปต่อยไกลๆ หน่อยจิ :angry2: คุณกายของเค้าเลยโดนลูกหลงไปด้วยเลย
ตอนนี้โป้งนิกแล้ว o9
ส่วนเรโอก็ยิ่งอยาก :เตะ1: มันเหมือนเดิม แต่ว่าวันนี้แถม :13223: เพิ่มให้ด้วย
-
:serius2: :serius2: :serius2:
มานเกิดอารายยยยย
หนุกหนานกันละงานนี้ 555+ o7
-
^
^
เอ่อ คุณ Miracle_X ค้าบ
"รวมรัก" ไม่ใช่ ร่วมรัก นะค้าบ
:เตะ1: เรโอเอาไปแหลกซะ
แล้วคุณกายจะเป็นไรมากป่าวค้าบ
-
ฮือออออ สงสารน้องกายมากกกก
โดนตลอดเลย
-
คุณกายหัวแตกอ่ะทำไงดีอ่ะ :a5:
-
อ่านอีกที่มาเม้นท์อีกที่เนอะ พอนนี่มาต่ออีกนะ :oni2: :oni2:
-
คุณกายได้เลือดเลย :o12:
-
:o แย่แล้วจงไม่ความจำเสื่อมน่ะ
-
พอนนี่จ๋าคิดถึงอย่างแรง :กอด1:
อยากถามว่าเมื่อไรน้องสาวจะมาต่อให้หือ :m16: 2 วันแล้วนะใจจะขาดแล้ว~~~~
-
กายหัวแตกเลยอ่ะ o7
แต่งานนี้กายจะเข้าข้างใครล่ะนี่ เพื่อหรือว่าแฟน :m29:
-
:dont2: มาต่อซักที่เถอะค่าาาาาา
น้องสาวสุดเลิฟ พี่สาวสำนึกผิดแล้วค่าาาาาา
-
:m1:
:กอด1:
เพิ่งเข้ามาอ่านนะ
นิคน่ารักจังง :m25:
ตอนล่าสุดโหดร้าย
กายเลือดอาบเลย :m15:
-
:m1:
:กอด1:
เพิ่งเข้ามาอ่านนะ
นิคน่ารักจังง :m25:
ตอนล่าสุดโหดร้าย
กายเลือดอาบเลย :m15:
55555555555555
เข้ามาฮาชื่อ เห็ดน้อยย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เห็ดน้อยยๆๆ เอาไป + นึง กร๊ากกกกซ์
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
-
อย่างนี้เองหรือครับ
ที่เรียกว่า...อาการ "ได้เลือด"
-
:m1:
:กอด1:
เพิ่งเข้ามาอ่านนะ
นิคน่ารักจังง :m25:
ตอนล่าสุดโหดร้าย
กายเลือดอาบเลย :m15:
55555555555555
เข้ามาฮาชื่อ เห็ดน้อยย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เห็ดน้อยยๆๆ เอาไป + นึง กร๊ากกกกซ์
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
^
^
^
ฮาด้วยคน :laugh:
น่ารักดีออกกกกกก :o8:
ปล. มาต่อให้แล้วนะคะ :m1:
=========================================
Chapter : 27 เพราะเพียงเพื่อน...
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เป็นสิ่งที่ผมไม่เข้าใจสาเหตุเลยจริงๆ ก่อนหน้านี้พวกมันก็คุยกันด้วยดี แต่พอผมออกไปคุยโทรศัพท์ กลับมาเท่านั้นแหละ ไหงเรื่องราวมันถึงได้กลับตาลปัตรเป็นเลวร้ายแบบนี้!
แถมผมยังต้องมาโดนลูกหลงจากการกระทำที่ไร้สติของพวกมันทั้งคู่อีก มันยังจะมีอะไรที่ซวยไปกว่านี้อีกไหม...?
ตอนนี้สมองผมมึนงงไปหมด อาการแล่นวาบทั่วทั้งศีรษะ... ภาพเบื้องหน้าเหมือนจะพร่ามัวไปชั่วขณะ ก่อนจะสามารถปรับโฟกัสได้อีกครั้ง...
เพิ่งจะรู้สึกตัวว่ากำลังนอนฟุบอยู่บนพื้น ...นี่หัวผมกระแทกกับอะไรเนี่ย? เจ็บชะมัด! ความเจ็บเริ่มมาแทนที่อาการมึนชาอย่างรวดเร็ว เจ็บมาก...เจ็บจนน้ำตาแทบไหล...
แต่ความโกรธอย่างเดียวเท่านั้น... ที่หยุดยั้งน้ำตาของผมเอาไว้
ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืน มือขวากุมศีรษะเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่เหมือนจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ สัมผัสกับฝ่ามือของผม
ผมเงยหน้าขึ้นกวาดตามองตัวต้นเหตุทั้งสองด้วยความเย็นชา ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากผมอีก ผมโกรธจริงๆ โกรธมาก...อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
พวกมันอยากจะตีกันต่อ ผมก็จะไม่ว่าอะไรอีก อยากจะทำอะไรผมก็จะไม่สนใจทั้งสิ้น! อยากจะไปตายที่ไหนผมก็จะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวอีกแล้ว!
ผมก้าวเดินออกไปจากตรงนั้น โดยไม่สนใจคนทั้งสองนั้นอีก...
“กาย แกเลือดออกนะ ฉันว่าไปหาหมอ...”
“คุณกาย... ผมขอโทษ...”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!” ผมตวาดใส่พวกมันเสียงเย็น แล้วเดินโซเซขึ้นบันไดไปชั้นบน
“ฉันว่ารีบไปโรงพยาบาล...” ไอ้เรโอเข้ามาจะพยุงตัวผม
“อย่ามาแตะ!!” มันสะดุ้ง รีบเอามือออกจากตัวผมทันที
“คุณกายครับ...” นายนิคเรียกผมเสียงสั่น ผมหันไปมองหนุ่มฝรั่ง ก่อนจะหันมามองไอ้เรโอช้าๆ แล้วบอกกับพวกมันด้วยน้ำเสียงที่เฉียบขาดเอาจริง
“พวกแกอย่าทำให้ฉันโมโหไปมากกว่านี้นะ... ไปให้พ้นๆจากสายตาฉันซะ ฉันอยากอยู่คนเดียว!”
ผมปิดประตูห้องลงแล้วกดล็อค โดยที่พวกมันได้แต่ยืนหน้าซีดสลดอยู่หน้าห้องเท่านั้น เวลาที่ผมโกรธมากๆ ผมจะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แม้กระทั่งบาดแผลของตนผมก็ไม่ได้สนใจ...
ก่อนหน้านี้น้องหยกโทรมาหาผม บอกว่าขึ้นฝั่งมาแล้ว กำลังแวะทานข้าวกันอยู่ เธอเลยโทรมาถามผมว่า ผมต้องการอะไรไหมเธอจะได้ซื้อมาเผื่อ ผมก็ปฏิเสธไปว่าผมทานกลางวันเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องการอะไร พอคุยกับน้องหยกเสร็จ กลับมาก็เห็นหมาบ้าสองตัวฟัดกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
ผมงุนงงสับสนไปหมด ไม่เข้าใจจริงๆ ไม่เข้าใจอะไรเลย...
เหมือนมีคนจับผมโยนลงในม่านหมอกหนาทึบ จนมองไม่เห็นอะไร... ทำไมพวกมันถึงทะเลาะกัน เพราะอะไร? ไหนเรโอประกาศกร้าวกับผมว่าชอบนายนิค แล้วทำไมถึงต่อยตีกันได้? อะไรคือสาเหตุของเรื่องราว?
เหล่านี้เป็นคำถามที่ค้างคาใจผมยิ่งนัก แต่ถึงแม้ผมอยากจะรู้ ก็ไม่ใช่เวลานี้... เวลาที่ผมโกรธพวกมันอยู่
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความอ่อนล้า ไม่รู้ว่าไปเอาแรงบ้ามาจากไหนถึงได้ลากสังขารมาถึงห้องนอนได้โดยไม่ล้มลงก่อน คงเป็นความโกรธละมั้ง ที่ฉุดให้ผมมานอนอยู่ตรงนี้คนเดียวได้
กลิ่นคาวเลือดกระทบจมูกผมอย่างเด่นชัด มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลย... มันทำให้ผมนึกถึงตอนที่เคยกรีดข้อมือ... เลือดมากมายกับกลิ่นคาวเลือดที่รุนแรง... ยังติดอยู่ในความทรงจำของผม ไม่ลืมเลือน...
ตอนนี้ผมไม่อยากจะลืมตามองมือที่เปื้อนเลือดกับหมอนสีขาวที่ผมกำลังกดหัวลงไปนี้เลย... มันคงไม่ใช่ภาพที่ดีนักหรอก รู้สึกเหมือนหน้าจะมืด คงเป็นเพราะอาการเสียเลือด แต่ความปวดมึนศีรษะยังคงรุนแรงชำแรกเข้ามาจนเนื้อตัวผมสั่นระริกไปหมด
ถึงแม้ว่าผมจะรู้ว่าตัวเองกำลังแย่ แต่ผมจะไม่เรียกร้องให้ตัวต้นเหตุทั้งสองมาช่วยผมหรอก!
ผมไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากพวกมัน ไม่ต้องการคนที่มันทำผมเจ็บ!
ปึงๆๆ!! เสียงทุบประตูห้องผมดังขึ้นอย่างเร่งร้อน ตามมาด้วยเสียงอ้อนวอนของนายนิค
“คุณกายครับเปิดประตูเถอะ ให้ผมเข้าไปดูคุณหน่อยนะครับ...คุณกาย...”
“คุณกายครับส่งเสียงตอบผมหน่อย! ได้โปรดเถอะ...”
ผมทำเป็นไม่ได้ยิน แต่เขาก็ยังเรียกไม่หยุด จนในที่สุด...ก็ค่อยๆเงียบเสียงไป ผมคิดว่าเขาคงท้อถอยแล้ว...
ตาผมเริ่มปิดลง หนังตาทั้งสองหนักอึ้งมาก ความง่วงกำลังกล้ำกลายมา...
แอ๊ด...
ผมได้ยินเสียงประตูเปิด แต่ร่างกายผมมันอ่อนล้าเกินกว่าจะหันไปมองดู ได้แต่สงสัยในใจเท่านั้น ว่าใครกำลังมา... แล้วเข้ามาได้อย่างไร?
ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งเข้ามาหาผมที่นอนอยู่บนเตียง แต่ทิศทางที่มา ไม่ใช่จากประตูห้องนอน มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกมึนงงกว่าเดิม
“คุณกาย!” ร่างผมถูกจับยกขึ้นอยากรวดเร็ว
เมื่อผมลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าที่ดูไม่สบายใจของนายนิคปรากฏขึ้น
“นาย...เข้ามาได้ยังไง...” ผมถามเสียงเบาหวิว
“ทางประตูระเบียง... ผมปีนขึ้นมา... แต่เพราะคุณรู้ไหม...คุณกำลังทำให้ผมเป็นบ้า! ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย...” เขาบอกเสียงสั่นน้ำตาเอ่อคลอเบ้า มือของเขาที่ลูบไล้แก้มผมอยู่ เย็นและสั่นเทาเหลือเกิน...
“รู้สึกก็ดี... จะได้รู้ว่าการไม่อยากให้คนที่เราแคร์ต้องมาเจ็บตัวมันเป็นยังไง”
เขาเงียบไป แววตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยคำขอโทษและความเสียใจ เพียงเท่านี้ก็พอ ผมไม่ต้องการอะไรอีก... ผมหลับตาลง ซุกตัวกับอ้อมอกที่มั่นใจว่าต้องปลอดภัยของชายหนุ่ม ไม่อยากคิดอะไรอีก...
แกร็ก! แอ๊ด...!!
คราวนี้เป็นเสียงประตูห้องนอนผมเปิดจริงๆ
"เฮ้ย! เข้ามาได้ไง!" สองเสียง ของคนที่ก่อนหน้านี้แทบจะตีกันตายโพล่งขึ้นมาพร้อมกัน
“ฉันไปขอกุญแจจากป้าใยแม่ไอ้ตั้มมา นายล่ะ” ไอ้เรโอบอกเสียงเรียบ
“ปีนระเบียง”
มันนิ่งเงียบไปกับคำตอบของนายนิค ก่อนจะถามขึ้นมา
“แล้วกายเป็นยังไงบ้าง?”
“อาการไม่ค่อยดีเลย... หน้าซีดมาก ฉันว่าเรารีบพาคุณกายไปโรงพยาบาลกันเถอะ ”
“งั้นนายรีบอุ้มมันลงมา ฉันจะไปสตาร์ทรถรอ” มันสั่งเสร็จสรรพ ก็รีบวิ่งออกไปทันที
การพูดคุยของพวกมันเหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะกันมาก่อนด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าพวกมันไปเจรจาสงบศึกกันตั้งแต่ตอนไหน ถึงได้ให้ความร่วมมือกันอย่างกลมเกลียวถึงเพียงนี้
นายนิคช้อนตัวผมอุ้มขึ้นมา ผมรู้สึกเหมือนตัวเบาหวิวราวกับจะล่องลอยไป... เวียนหัวมากจนต้องยกมือกอดคอหนุ่มฝรั่งเอาไว้
“คุณกายครับ… อย่าเพิ่งหลับนะครับ เรากำลังจะไปหาหมอกันแล้ว ทนอีกนิดนะครับ” เขาบอกกับผมเสียงนุ่ม ก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากผมเบาๆ
เรโอติดเครื่องรอไว้ก่อนอยู่แล้ว โดยมีป้าใยนั่งคู่ด้านหน้าไปด้วย ให้ป้าใยเป็นคนบอกทางไปยังโรงพยาบาล ระหว่างทางนายนิคจะคอยเรียกผมแล้วพูดคุยไปด้วยตลอดทาง เหมือนกับไม่อยากให้ผมหมดสติไป ดวงตาของเขาสั่นไหวทุกครั้งที่จ้องมองผม จนผมรู้สึกได้ถึงความพะว้าพะวงในใจเขา
ไอ้เรโอคอยมองผมกับนายนิคผ่านกระจกมองหลังของรถตลอดเวลา สีหน้ามันราบเรียบมาก จนไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ... พอมันเห็นว่าผมกำลังมองมันอยู่ มันก็จะหลบตา แล้วหันไปคุยถามทางจากป้าใย
แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาใคร่ครวญถึงการกระทำของมัน เพราะยิ่งคิดมากเท่าไหร่ หัวสมองผมก็เหมือนกับจะระเบิดออกมา จนผมต้องหลับตากัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้...
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่ในที่สุดเราก็มาถึงโรงพยาบาล ร่างของผมถูกจับนอนบนเตียงเข็น ห้อมล้อมด้วยพยาบาลและแพทย์ สำนึกสุดท้ายที่ผมรู้สึกคือ... มือที่แสนอบอุ่นของนายนิคที่จับกระชับมือของผมเอาไว้แน่น...
แม้สติของผมจะหลุดลอยไป... แต่ความอบอุ่นจากสัมผัสนั้น ได้ถ่ายทอดความรู้สึกของเขาแผ่ซ่านลงในหัวใจของผมอย่างเด่นชัด...
=========================================
:L2: :L2:
-
:กอด1: :a11: :oni2:
กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
:laugh:
-
:angry2: ตีกันสะจนทำให้คนที่รักต้องเจ็บตัว.. :angry2:
***มานหน้าตืบไหมเนี้ย ทั้งสองคน***
ปล..เพื่อนกัน..กับ..คนที่รักมานต่างกันนะ...เรโอ...จิงมั้ย...นิค
-
แม้สติของผมจะหลุดลอยไป... แต่ความอบอุ่นจากสัมผัสนั้น ได้ถ่ายทอดความรู้สึกของเขาแผ่ซ่านลงในหัวใจของผมอย่างเด่นชัด...
:m1:
-
:m4: มาต่อแล้ว อยากอ่านต่อแล้วจ้า พอนนี่หาคู่ให้เรโอไปซะ อย่ามายุ่งกะคุณกายของนิค
-
แค่นี่ก็รู้แล้วล่ะน่ะว่าใครกันที่เป็นห่วงเป็นใยกายมากกว่ากัน
-
มาต่ออีกเร็วๆน้า ... :กอด1:
-
ปีนระเบียง
โห..เท่ห์มาก
เรโอ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อป่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เรโอ "แกมาทำอะไรเอาตอนนี้" (http://i300.photobucket.com/albums/nn20/PeaZaaa/psn2.jpg)
-
เรโอแพ้ราบคาบ :sad2:
-
แมนได้ใจมากเลยนิค ปีนระเบียงกันเลยทีเดียว o13
-
จาเปนไรไหมเนี้ยย เปนห่วงคุณกายยจังงงง o2 o2
หัวกระแทก สมองกระทบกระเทือนไหมม เนี้ยแงๆๆๆ
ทั้ง 2 คนนี่ อารมณ์รุนแรงงโคตๆ :m15:
รอต่อปาย
-
:m15: สงสารพี่กายอ่ะ
:m1: รอตอนต่อไปนะคะ อิอิ
-
กายเจ็บตัวเลยอ่ะ
มาต่อเร็วๆนะ
-
เป็นห่วงคุณกายจังเลย o7
-
:m1:
:กอด1:
เพิ่งเข้ามาอ่านนะ
นิคน่ารักจังง :m25:
ตอนล่าสุดโหดร้าย
กายเลือดอาบเลย :m15:
55555555555555
เข้ามาฮาชื่อ เห็ดน้อยย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เห็ดน้อยยๆๆ เอาไป + นึง กร๊ากกกกซ์
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
:angry2:ฟ๊อกจอมหื่นตามมาจิ้มเด็กใหม่เลยเหรอ
พอนนี่จ๋าสนุกมาก เกรงใจเหมือนกันแหละ รบกวนเวลาอ่านหนังสือหรือเปล่าจ๊ะ
แต่ก็อยากอ่านต่ออ่ะ :sad2:
-
พอกายเอาจริงก็ดีกันซะได้รวดเร็วจิงๆ 555
-
น่าร้ากกกกกกกก.......^^
ว่าแต่...สองคนตีกัน..ทำไมคนที่เลือดสาดกลายเป็นนายเอกของเราได้.....
ฮืออ...ยุติธรรมคอดๆ
-
เจอคุณกายเหวี่ยงถึงจะสงบศึกกันได้ เหอะๆ
:pig4:
-
:m32: :m32:
ย่องมาอ่าน
ชอบมากมาย
แต่อนาคต สองคนนั้นจะตีกันต่อไปไหม o7
สู้ๆ o13
-
เอาซี้....
นิค เท่ห์มั้กๆ ขอบอก :m4:
-
สนุกจัง อ่านรวดเดียวจบครับ ชอบมากคับ o13
-
:a2: นิคสู้ๆ
-
:m4:
นิคสุดยอด กล้ามาก :o
มาต่อตามหลัง :m16:
:m13: โดนเจาะไข่
-
ตามเรื่องนี้มาตลอด.....ชอบมาก...... :m4:
-
ลุงรักหลานนิคเป็นที่สุด
สู้เขานะนิโคลัส
-
(http://i239.photobucket.com/albums/ff173/love_u_ja/web/12thaiboy-1.jpg) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5905.0)
คลิ๊กที่รูปโปสเตอร์เพื่อเข้าสู่กระทู้
-
สั้นจังเลยคับ เหอ ๆ
มาต่อไว ๆ นะคับ
:a3: :a3: :a3:
-
พอนนี่จ๋า
กิฟ๊ซ่ามาให้กะลังจาย
ยังไม่ได้อ่านเรย
กำลังตามอ่าน งุงิ
สู้ๆเน้อว :a2:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ฮืมครับผม แบบนี้แสดงว่าเรโอก็ชอบพี่กายมาตลอดซิครับ
แต่พี่นิคโชคดีแล้วละครับผมว่า อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:กอด1:
:m32:
-
ว้า...คุณกายยังมะมาอีก
:m22:
:m32:
ไปละเดี๋ยวพรุ่งนี้มาใหม่
-
น้องสาวววว มาต่อไว ๆ นะจ้ะ :man1:
พี่จะลงแดงเพราะคิดถึงคุณกายอยู่แล้ววววว :serius2:
-
ขอโทษที่ช้านะคะ :m15:
ช่วงนี้อยู่ในภาวะอ่านหนังสือเตรียมสอบค่ะ :เฮ้อ:
================================
“คนไข้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ ดีที่ผลเอ็กซ์เรย์ไม่มีเลือดคั่งในสมอง กะโหลกไม่เกิดรอยร้าว แต่หนังศีรษะแตกต้องเย็บสี่เข็ม ผลของการเสียเลือดทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย หมอได้ให้น้ำเกลือกับคนไข้นะครับ พอน้ำเกลือหมดถุงแล้ว ก็กลับบ้านได้แล้วครับ” นี่เป็นคำบอกของแพทย์ที่รักษาคุณกาย ทำให้ผมรู้สึกโล่งอกและสบายใจขึ้นมาก
ผมรีบเข้าไปหาคุณกายที่ถูกย้ายไปนอนในห้องพักผู้ป่วย เขากำลังหลับอยู่ สีหน้ายังคงซีดเซียว มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดในใจมากขึ้น ถ้าผมไม่อารมณ์ร้อนจนเกินไป คุณกายก็คงไม่พลอยโดนลูกหลงไปด้วยแบบนี้ ผมมันผิดเองที่ไม่ยอมยับยั้งชั่งใจ...
ไอ้อิตาเลี่ยนไม่ได้ตามผมเข้ามาด้วย และผมก็ไม่ได้สนใจว่ามันหายไปไหน บางที...มันอาจจะไปนั่งทำใจที่ไหนสักแห่งก็ได้ เพราะว่าทุกอย่างมันก็เห็นกับตาอยู่ว่าผมกับคุณกายผูกพันกันมากแค่ไหน หวังว่ามันคงจะรู้ตัว แล้วยอมถอยออกไป...
บอกตามตรงว่า ผมเป็นคนดีสู้ไอ้หมอนี่ไม่ได้จริงๆ ตั้งแต่เจอกับมันและได้รู้ว่ามันเองก็ชอบคุณกายเหมือนกัน มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกว่าตัวเองย่ำแย่มาก
คนๆหนึ่งที่รักคนอีกคนมาเป็นสิบปี โดยที่เฝ้าแคร์ความรู้สึกของคนที่รักตลอดมา ไม่เคยหวังการตอบรับ แต่เลือกที่จะเป็นฝ่ายให้คนที่รัก... เสมอมา...
มันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่ผมจะเทียบเปรียบได้จริงๆ การได้อยู่กับคนที่เรารักแต่ไม่อาจแตะต้องได้ เพราะกลัวที่จะแตะต้อง กลัวที่จะทำลาย... หากเปลี่ยนเป็นผม คงทนไม่ได้...
ผมนึกย้อนกลับไป เมื่อตอนที่คุณกายขังตัวเองอยู่ในห้อง...
“ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้เลย...” มันเอ่ยขึ้นมา นั่งลงพิงประตูห้องที่ปิดสนิท
“ก็แหงล่ะ! ถ้านายไม่ปากหมาทำฉันเลือดขึ้นหน้า คุณกายก็คงไม่โดนลูกหลงแบบนี้” ผมต่อว่ามัน ขณะเดินงุ่นง่านคิดหาหนทางไปมา
“เฮอะ! เพราะแทงใจดำล่ะสิ” มันกัดผมตอบ
ผมหยุดกึก นิ่งเงียบครุ่นคิดกับตัวเอง ใช่ซี่...ผมมันใช้วิธีสกปรกเพื่อให้ได้ครอบครองตัวคุณกาย เจอคุณกายครั้งแรกก็ไปข่มขืนเขา หลังจากนั้นก็ยังหน้าด้านทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขารับรัก ผมมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนหนึ่ง...
บรรยากาศกลับคืนสู่ความเงียบสงบจนน่าวังเวง พวกเราไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรอีก ผมตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน ส่วนไอ้อิตาเลี่ยนมันนั่งก้มหน้ามองพื้นเงียบๆไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่เหมือนกัน
“ฉันหลงรักกายมาตั้งแต่สมัยเรียนไฮสคูลด้วยกันแล้ว แต่มันปฏิเสธฉัน เลยได้แต่ขอให้มันคบฉันเป็นเพื่อน... ” มันทำลายความเงียบขึ้น ไม่เงยหน้าขึ้นมา เลยไม่รู้ว่าผมมองมันด้วยความสะใจอยู่ลึกๆ
“...ตั้งแต่คบกับมันมา ไม่เคยมีวี่แววเลย... ว่ามันจะชอบผู้ชายด้วยกัน แม้ว่าฉันจะเคยทดสอบมาแล้วหลายครั้ง”
“เฮ้ย! ทดสอบอะไร” ผมสะดุ้งสุดตัวเพราะคำพูดที่ฟังดูคลุมเครือของมัน
“ฮึ! ก็หลายอย่าง... ฉันไม่เคยเห็นมันคบใครจริงจังมาก่อน พอฉันอยู่ใกล้ๆมันมากๆ บางครั้งก็เกิดมีความหวังขึ้นมา อยากเข้าข้างตัวเองสักนิด...”
ประโยคหลังมันเหมือนกับพึมพำกับตัวเองมากกว่า ผมจ้องมองมันนิ่ง ไม่รู้เพราะมึนหมัดของผมรึเปล่า ถึงได้นึกอยากจะพูดความในใจออกมา
“แต่ไม่ว่าจะทดสอบกี่ครั้ง มันก็ไม่เห็นมีท่าทีเปลี่ยนไปสักครั้ง ทำให้ฉันแน่ใจว่ามันไม่มีทางชอบผู้ชายแน่ๆ จนกระทั่ง...” เสียงมันเบาลงเรื่อยๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องผมตาเขม็ง
มันลุกขึ้นยืน มองผมอย่างเดือดดาล “นายมา... จู่ๆนายก็มา!”
ไอ้เรโอกำหมัดแน่น กัดฟันกรอดๆ ผมได้แต่ยืนระวังตัว เตรียมความพร้อมถ้ามันเกิดอยากจะเข้ามาต่อยตีกับผมอีกรอบ แต่ผมก็คิดผิด...
“ไอ้บ้าเอ๊ย!” มันตะโกนใส่หน้าผมเสียงดัง แล้วสะบัดหน้าจากไป
ผมยืนนิ่งครุ่นคิดอยู่อย่างนั้น... คิดว่าถ้าผมเป็นมัน ผมจะทำได้อย่างที่มันทำรึเปล่า? ความรู้สึกที่เหมือนเสียสิ่งสำคัญไปอย่างปัจจุบันทันด่วนนั้น... ผมจะทนไหวรึเปล่า? บางที...ผมอาจจะบ้ายิ่งกว่ามันก็ได้...
...
แกร็ก..... เสียงประตูห้องพักผู้ป่วยเปิดขึ้น ปลุกผมออกจากภวังค์ความคิดทั้งหมด
คุณหยกกับริชาร์ตเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ ทำให้ผมต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
“พี่เรโอโทรมาบอกหยกน่ะค่ะ” หญิงสาวบอกผมเบาๆ เพราะกลัวว่าคนนอนอยู่บนเตียงจะตื่น
“มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้...”
ผมไม่ตอบอะไร เพียงถอนหายใจออกมาเบาๆ มองคุณกายที่หลับสนิทด้วยความรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ทำ มือบางของคุณหยกตบลงบนบ่าผมเบาๆเหมือนกับจะปลอบใจ ผมจึงหันไปส่งยิ้มแห้งแล้งให้เธอ
“หน้ายับเยินพอๆกับพี่เรโอเลย น่าจะไปทำแผลสักหน่อยนะคะ”
ผมส่ายศีรษะปฏิเสธ “ไม่ดีกว่าครับ คุณกายเจ็บกว่าผมเสียอีก”
“หยกเข้าใจนิคนะคะ แต่หยกก็เห็นใจพี่เรโอเขาเหมือนกัน มันอาจจะกระหันเกินไป จนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว คงต้องใช้เวลาให้เขาได้ทำใจกับความเป็นจริง...”
“คุณรู้??” ผมมองเธออย่างแปลกใจ
“ค่ะ... ตอนหยกเพิ่งมาถึงเมืองไทย พี่กายป่วยหยกก็เลยไปเยี่ยมที่คอนโด เจอพี่เรโออยู่ด้วย เขาดูแลพี่กายอย่างดีเลย ดีจนเกินไปด้วยซ้ำ... จนหยกรู้สึกว่าเขาคงคิดกับพี่กายเกินเพื่อนไปแล้ว... ”
“แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ถึงขนาดเจ็บตัวกันแบบนี้...”
ผมนิ่งเงียบฟังที่เธอพูด ในใจไม่ได้โกรธเคืองไอ้อิตาเลี่ยนอีกแล้ว เพราะผมเป็นคนมาทีหลัง แต่ดันโชคดีกว่ามัน
คงโทษมันไม่ได้... เพราะมันเองก็คงจะเจ็บปวดกับเรื่องนี้ไม่เบา
“แล้วเขาไปไหนแล้ว?” ผมถามถึงไอ้เรโอจากคุณหยก
“นั่งอยู่นอกห้องน่ะค่ะ หยกชวนแล้วแต่เขาไม่ยอมเข้ามา”
ผมพยักหน้าเบาๆอย่างรับรู้ ประโยคสนทนาเงียบไป ผมกับคุณหยกหันไปมองคนบนเตียง ต่างคนต่างถอนหายใจออกมาเบาๆ
-
ตามมาเป็นกำลังใจให้ น้องสาว ค้าบบบบบ :oni2:
-
:m4: มาต่อแล้ว
-
โชคดีในการสอบน๊า น้องสาว :man1:
-
:m15: สงสารเรโอจังเฝ้ากันมาเป็นสิบปี ก็ได้แต่เฝ้ากันต่อไป
สู้สู้ นิก :a2: :a2: พอนนี่ด้วยสอนให้ได้นะค่าเป็นกำลังใจให้
รอตอนต่อไปด้วย อิอิ :t2:
-
ง่า มาตอนนี้ ทำลำบากใจ
มากมาย :m15:
-
เครียด
:m30:
ปล. GET A ค้าบ ผมก้อจะสอบเหมือนกัน :เฮ้อ:
-
โหย รักมานานแล้วนะนั่น
แต่ก็นะ นิคเค้าไม่มีทีท่าให้เรโอเลยนี่นา
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เรโอน่าสงสาร :o12:
โชคAในการสอบนะค่ะ
-
สู้ๆ ค่าพอนนี่
:L2:
-
เฮ้อ ต้องให้กายเลือดตกยางออกก่อนถึงจะเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร เวรกรรมจริงๆๆ
จริงก็รักกายทั้งคู่ แต่แทนที่จะให้คนที่รับมีความสุขกลับ...... :m16:
-
:m13: สงสารเรโอเนอะ :m13:
-
เรโอ........เศร้าเลยยย สงสารเรโอ อ่ะ
o7
-
ว่างแล้วมาต่อนะหลานนะ
ลุงล่ะนึงสงสารหลานกายเหลือเกิน
-
น่าสงสารทุกคนอ่ะแหละ
ก็เหมือนนิคพูด นิคโชคดีกว่าก็แค่นั้น
ดูเหมือนเรโอ จะถอยทัพแฮะ ทำตัวซะน่าสงสารเชียว
ไม่ใช่กายหายแล้ว ออกลายเหมือนเดิมนะ
-
สงสารเรโอด้วยอีกคน... :o12:
-
ดีใจจังมาต่อแล้วววววววว
:oni2:
น่าสงสารนายเรโออยู่เหมือนกันเนอะ
แอบรักมานานขนาดนั้นอ่ะ
แต่ยังเชียร์นายนิคเหมือนเดิมเจ้าค่ะ
หวานกันมากๆหน่อย อิอิ
:o8:
-
เหอะ มาอ่านแล้วล่ะ คนแต่งเอ๋ยยยยย สุดยอด ๆๆ o13 o13 o13 o13 o13
-
เคลียร์ๆให้จบๆกันไปเลย
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับเข้าใจความรู้สึกของพี่เรโอนะครับ เห็นใจจริงๆ
แต่ก็อย่างว่าละครับ ต้องทำใจและตัดใจจากพี่กาย
ถึงแม้จะยากหน่อยแต่ก็เป็นสิ่งที่ควรทำ
พี่เรโอ สู้ๆๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ไหน ๆ คนไหนที่ว่าเรโอมันไม่ดี หึ...สงสารมันอ่ะดิทีเนี๊ย...ฮ่วยตูด้วยนี่หว่า เซ็งจิต
หมดแรงเม้ม
-
น่าสงสารเรโอจังเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงซะตั้งนานอ่ะ :o12:
-
3P ไปเลยเพ่ :laugh:
-
ไม่ใช่ของเรา ต้องทำใจ จะมาโวยวายทำเรื่องให้ยุ่งยาก ทำไม
-
:m4: :m4: :m4:
มาต่ออีกนะ
ขยันจิงนะ :m20: :m20:
สู้ๆเพื่อ A ร่วมกัน :m20:
-
:m1:
:กอด1:
เพิ่งเข้ามาอ่านนะ
นิคน่ารักจังง :m25:
ตอนล่าสุดโหดร้าย
กายเลือดอาบเลย :m15:
55555555555555
เข้ามาฮาชื่อ เห็ดน้อยย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกก
เห็ดน้อยยๆๆ เอาไป + นึง กร๊ากกกกซ์
:pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh: :pandalaugh:
^
^
^
ฮาด้วยคน :laugh:
น่ารักดีออกกกกกก :o8:
ชื่อแจร่มมมมมม มาก ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เห็ดน้อยยยยยย +1 จัดไป
อืมมมม เด๋วมาดามกุ้ง เปลี่ยนเป็น .....น้อย 5555555555
:m4: :m4: :m4:
มาต่ออีกนะ
ขยันจิงนะ :m20: :m20:
สู้ๆเพื่อ A ร่วมกัน :m20:
มัวแต่มาแซวเพื่อน เห็ดน้อยอย่าลืมอ่านหนังสือนะ :m32:
-
:m4:เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาแว้วววววววววววว
-
ก็น่าสงสารเรโอนะครับ แอบรักแอบถนอมมาเป็น 10 ปี แต่ก็ต้องมาพรากไปง่ายๆ มันก็ปวดใจเหมือนกัน การแอบรักเพื่อนมันทรมานจริงๆ ว่าแต่อยากรู้จังว่า กายของเราจะหาทางออกยังไง ที่ไม่ต้องเสียคนรักและเสียเพื่อน
-
:m13: :m13:
:m15: :m15:
:sad2: :sad2: :sad2:
--------------------------------------------------------------------
พวกคุณหยกกลับไปบ้านพักก่อนแล้ว โดยที่นายเรโอขับรถไปส่ง ทิ้งให้เป็นหน้าที่ของเด็กตั้มในการขับรถพาคุณกายกลับ ผมคิดว่าไอ้อิตาเลี่ยนคงอยากจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้าในตอนนี้ หรือไม่ก็ไม่อยากเห็นภาพเวลาที่ผมอยู่กับคุณกาย มันทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ต่างฝ่ายจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดใจ...
“อื้อ... ปวดหัวจัง...”
“ตื่นแล้วเหรอครับ ทานน้ำสักหน่อยนะ” ผมรีบลุกขึ้นเทน้ำใส่แก้วให้เขาดื่มทันที
คุณกายดูดน้ำจากหลอดที่ผมจับยื่นให้ ก่อนจะนอนหลับตาลงอีกครั้ง หัวคิ้วยังคงขมวดกันมุ่น
“ปวดหัวมากเหรอครับ... คุณหมอบอกว่าพอคุณตื่นก็ให้พากลับบ้านได้ ผมให้ตั้มมันไปรับยากับเคลียร์ค่าใช้จ่ายเรียบร้อยแล้ว”
“’งั้นเหรอ...” เขาตอบรับเสียงเบา
“ไหนบอกฉันมาซิ... ว่านายทะเลาะกับเรโอเพราะอะไร” คุณกายถามทั้งที่หลับตาอยู่
“มันดูถูกผม...” ผมหยุดทบทวน แล้วคำด่าของหมอนั่นก็แวบขึ้นมาในสมองอีกครั้ง
‘นายคงใช้วิธีการสกปรกเพื่อให้ได้มาสินะ’
ผมสะอึกคำพูดทุกอย่างลงคอ ก่อนจะพูดความจริงที่ผมรู้สึกออกมา
“คุณกายครับผมขอโทษ... ทุกอย่างผมผิดเอง ผมผิดแต่แรกแล้ว... ผมมันไม่ดี ไม่ดีจริงๆ...”
“ทำไมล่ะ” เขาลืมตาหันมามองผม
“ผมมันคนเห็นแก่ตัว เอาแต่ใจตัวเอง ผมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณรักผม โดยที่ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของคุณเลย ผมมันแย่มาก...”
“ใช่! นายมันแย่มาก ชอบยึดถือตัวเองเป็นศูนย์กลางอยู่ฝ่ายเดียว”
คำพูดที่ตอกย้ำความรู้สึกของเขา กระทบจิตใจผมยิ่งกว่าการด่าว่าตัวเองหลายร้อยเท่า คุณกายจ้องมองหน้าผมนิ่ง
“แล้วไงล่ะ... แย่ถึงขนาดฆ่าคนมาหรือไง สิ่งที่นายทำมันอาจจะไม่ดีก็จริง แต่นายก็ได้พิสูจน์ให้ฉันเห็นถึงความดีและความจริงใจของนายแล้ว ฉันก็ไม่ได้ตาย...และฉันก็ไม่ได้เสียใจสักหน่อยที่เลือกนาย...”
“ฉะนั้น เลิกคิดว่าตัวเองผิดได้แล้ว เพราะถ้านายมันไม่ดีจริงๆล่ะก็... ฉันคงไม่เลือกนายหรอก จำไว้...”
ผมรู้สึกหัวใจพองโตจนคับอก ไม่คิดเลยว่าเขาจะเชื่อมั่นในตัวผมถึงขนาดนี้
“ขอบคุณนะครับ ผมสบายใจขึ้นแล้ว” ผมยิ้มกว้างให้เขา ก่อนจะโน้มหน้าเข้าหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
“แต่โทษของนายยังมีอยู่นะ สำหรับเรื่องนี้”
คำพูดเสียงเย็นที่ตามมาของเขาทำเอาผมชะงักความลิงโลดยินดีเอาไว้แทบไม่ทัน ก่อนจะเปลี่ยนมาตีหน้าสลด เผื่อว่าเขาจะลดหน่อยผ่อนโทษให้ผมบ้าง
“ไม่ต้องมาทำหน้าตาหน้าสงสารเลย ทีตอนไปมีเรื่องไม่รู้จักคิด มีสมองเสียเปล่าแต่ทำไมความยับยั้งช่างใจถึงได้น้อยเหลือเกิน”
“มันก็มีบางเรื่องที่ผมยั้งไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องคุณ...” ผมเถียงเสียงอ่อย
“...ห๊ะ! อย่าบอกนะว่าที่ทะเลาะกัน เพราะฉัน? ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย!?”
ผมอึกอักในลำคอ ไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไงดี เพราะคู่กรณีของผมดันเป็นเพื่อนรักของคุณกายที่ไม่ได้มีใจให้แค่เพื่อน... ถ้าคุณกายรู้เรื่องนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะว่ายังไง...
“แสดงว่าไม่ใช่แค่พูดจาแล้วผิดใจกันใช่ไหม สาเหตุมาจากฉันเหรอ...?”
เขาพึมพำเสียงเบาอย่างครุ่นคิด คิ้วเรียวขมวดกันมุ่น ดวงตาสีดำขลับไหวระริก ผมกุมมือของเขาไว้ ไม่อยากให้เขาคิดมากในตอนนี้ ซึ่งเป็นเวลาที่เขาควรจะพักผ่อนมากกว่า
“เรากลับบ้านไปพักผ่อนกันก่อนดีกว่าครับ แล้วผมจะค่อยๆเล่าให้คุณฟังทีหลังเอง...”
...
กลับมาถึงบ้านพักอย่างแรกที่ทำคือพาคุณกายไปพักบนห้องนอน เพราะหมอบอกว่าที่รักผมจะมีไข้ต้องพักผ่อนเยอะๆ แล้วทานยาตามกำหนด
ผมเล่าสาเหตุการทะเลาะวิวาทให้คุณกายฟังทั้งหมดแล้ว แต่คนฟังดันนิ่งเงียบจนผมอ่านใจเขาไม่ออกเมื่อได้รู้เรื่องทุกอย่าง ผมไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าเขาจะตัดสินใจกับเรื่องนี้อย่างไร...
ฟ้าเบื้องนอกเริ่มมืดค่ำลงแล้ว ผมผละออกมาจากห้องนอนเมื่อเห็นว่าคุณกายหลับสนิท ลงไปช่วยพวกคุณหยกเตรียมทำบาร์คิวกินกันที่ลานหน้าบ้าน
“ขอโทษนะครับที่ทำให้การมาเที่ยวครั้งนี้ของพวกคุณต้องกร่อยไป ผมเสียใจจริงๆ”
ผมบอกกับคุณหยกขณะช่วยเธอคีบกลับอาหารบนเตาย่าง พอเห็นหน้าหญิงสาวที่มักจะมีรอยยิ้มส่งมาให้อยู่เสมอของเธอ ผมก็รู้สึกผิดอย่างมากที่ทำให้ทุกอย่างดูหมดสนุกไป
“หยกไม่ถือสาหรอกค่ะ ก็นิคไม่ได้ตั้งใจนี่นา... อีกอย่างหยกก็ได้อยู่กับริชาร์ตเขาทั้งวัน แค่นี้หยกก็รู้สึกดีแล้วที่ได้มาเที่ยวที่นี่”
ผมยิ้มขอบคุณเธอ รู้สึกดีทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับเธอ ผมไม่เคยเห็นผู้หญิงที่อบอุ่นและมีจิตใจดีเท่าเธอมาก่อน ทำให้ผมต้องนึกคิดว่า จะมีวันไหมที่ผู้หญิงคนนี้จะโมโหร้ายใส่ใคร ถ้ามีคนโดนเธอโกรธใส่จริงๆล่ะก็ เขาคนนั้นต้องเป็นคนที่เคราะห์ร้ายที่สุดเป็นแน่
ที่โต๊ะปิกนิกกลางลานบ้าน เห็นไอ้อิตาเลี่ยนกำลังนั่งพูดคุยอยู่กับคุณริชาร์ตอย่างออกอรรถรส ทำให้ผมแทบจะลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้มันเป็นคู่อริทางคับแคบของผม เพราะมันทำตัวได้ปกติธรรมดามากเหมือนกับว่าวันนี้ไม่เคยมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นมาก่อน
“หยกคิดว่าพี่กายคงจะหาทางออกให้กับเรื่องนี้ได้...” คุณหยกเอ่ยขึ้นมาเหมือนกับว่าอ่านใจผมออก เมื่อเห็นผมหันไปมองเจ้านั่นอยู่นาน
“พวกเขาโตๆกันแล้ว ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่ได้ดังใจหรืออะไรก็ตาม แต่หยกคิดว่าเขาจะหาทางออกที่ดีที่สุดให้กันได้”
ผมละสายตามามองหญิงสาว คงจะเป็นอย่างที่เธอพูด เพราะดูจากท่าทีของคุณกายเมื่อตอนผมเล่าทุกอย่างให้ฟังแล้ว เขาดูสงบนิ่งมาก ความสงบนิ่งนั้น... คงจะมีความคิดบางอย่างอยู่ในใจแล้ว
------------------------------------------------------
:o12: :o12:
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อะไรจะเกิดต่อไปหล่ะเนี่ย
:กอด1: รักคนแต่งงับ :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม ยังไงๆคุณกายก็เลือกพี่นิคอยู่แล้วครับ
อันนี้มั่นใจๆๆ มากๆๆด้วย อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เย่ๆๆๆ น้องพอนนี่มาต่อแล้ววววววว :m4:
คุณกายจะำจัดการเรื่องนี้ยังไงน๊าาา.. :เฮ้อ:
ขอบคุณน้องพอนนี่ค่ะ :L2: เป็นกำลังใจให้นะค๊า :กอด1:
-
มาต่อแล้วรออ่านต่อนะ :m4:
-
เลือกนิคสิ :laugh: :laugh:
-
ดีใจแทนนิกด้วยนะครับผม :L2:
-
:t2:ตามมาให้กำลังใจน้องสาวคนงามค่าาาาาาาาาาาาาา :t2:
-
เดี่ยวกายต้องมีไม้เด็ดมาจัดการดัดนิสัยนายนิคแน่ๆ
-
3P ไปเลยเพ่ :laugh:
เออน่ะ พักหลังนี่โดนแรงยุ 3P ไปหลายเรื่องเหมือนกันน่ะเนี๊ย
-
ทันแล้ว
มาต่อเร็วๆเนอะคับ
-
โตๆๆกันแล้ว ทางออกที่ดีที่สุด....... มารอลุ้นกันต่อไป 555555
หวังว่าจะคุยกันเข้าใจ
-
ค้างเหอะ
:serius2:
-
คุณกายน่ารักจัง
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
-
o12
ต้องจับเรโอมาคุยให้รู้เรื่องงงงง
แต่ก็ดีที่นิคกะกายเข้าใจกันดีอยู่ :กอด1:
-
:a2: สู้ๆ
-
อยากรู้เหมือนกันว่า กายจะหาทางอกที่จะยุติปัญหานี้ยังไง เป็นกำลังใจให้นะครับ มาต่อไวไวนะครับ
-
ลุ้นทางออกของคุณกาย
ว่าจะจัดการนิคกับเรโอยังไง :m13:
:L2:
-
:a2: :a2: :a2:............... :a1: :a1: :a1:
-
3P ไปเลยเพ่ :laugh:
เออน่ะ พักหลังนี่โดนแรงยุ 3P ไปหลายเรื่องเหมือนกันน่ะเนี๊ย
:laugh: :laugh: เห็นด้วย ยกมือโหวต :a1:
-
ไม่มีอะไร ขุดนิยายน้องสาวรายวัน :m32:
-
:m32:
-
:m15:
พี่พอนเน่อ่า
โฮปจะเอา 3P จิงๆด้วย
เรโอน่าสงสารแบบนี้ไม่เอานะ
แงงงงงงง~ >[]<
-
:a11: รอลุ้นต่อไป
-
สั้นจังอ่าคับ
มาต่อเร็วๆ เน่อออออ
:oni2: :oni2:
-
จะเป็นยังไงต่อไปน้าาาา
อยากอ่านต่อแล้วสิ หุหุ
มาต่อไวๆนะคะ
:oni2:
-
ว้าวววววววววววววววววววว จา 3 p หรอ พอนนี่
พี่นนมะได้หื่นน๊า แค่มายกมือตามกระแสเจ๋ย ๆๆ :a1:
:oni1:
-
:m4: :m4:แรงเชียร์ 3P ยังไม่ตก :m4: :m4:
จัดมาอย่าให้เสีย :laugh:
-
คุณกายน่ารักจัง
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ชอบรูป avatar ของตาลอ่ะ :laugh:
ปล. มะมีไร ก็แค่มาดันนิยายน้องสาวเช่นเคย :m23:
-
...ไม่น่าจะ 3p นะ หุหุ (ผมจะโดนคนอื่นเขวี้ยงของมาไหมเนี่ย)
เพราะกายก็ไม่ได้รักเรโอ และนิคก็ไม่ได้รักเรโอ
ถ้าจะแลกคำว่าเพื่อนกับการเปนอะไรกันสามคน
ผมว่ามันไม่คุ้มเลยย แหะ ๆ...
-
...ไม่น่าจะ 3p นะ หุหุ (ผมจะโดนคนอื่นเขวี้ยงของมาไหมเนี่ย)
เพราะกายก็ไม่ได้รักเรโอ และนิคก็ไม่ได้รักเรโอ
ถ้าจะแลกคำว่าเพื่อนกับการเปนอะไรกันสามคน
ผมว่ามันไม่คุ้มเลยย แหะ ๆ...
เห็นด้วยครับ :a11:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
อย่าค้างนานนักซิครับหลาน
ลุงแก่ๆ อยู่ด้วยเด๋วจะลืมตัวละครซะหมดกันพอดี
-
...เงียบเลย หุหุ...
-
น้องพอนนี่ ฝากมาแจ้งว่าตอนนี้ ซุ่มอ่านหนังสืออยู่อย่างขมักเขม้น
(ระบุไม่ได้ว่าหนังสือแนวไหน คริคริ)
ปล. น้องเขาบอกว่าถ้าหนูหายเกิน 3 วัน ให้มาแจ้งให้ด้วย เอิ๊กกกกกซ์
:m32:
-
คิดถึงพอนนี่!!!!!!!!!!!!!!!
:m15:
-
^
^
^จิ้มกิฟ นอนบ้างยังเนี่ย :angry2:
:m13: คิดถึงพอนนี่ด้วยคน
-
ตามอ่าน ๆ ๆ ใกล้ทันแหละ ๆ ๆ
อย่าพึ่งรีบอัพนะครับ เด๋วตามไม่ทัน
(โดนคนอื่น รุมตื้บแน่ ถ้าพูดแบบนี้จริง :เตะ1:)
-
มาแล้วค่ะทุกโคนนนน :กอด1:
ช่วงนี้เป็นช่วงสอบ เลยไม่ค่อยจะมีเวลาสักเท่าไร
ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ o1
ปล. ขอบคุณพี่กุ้งที่มาชี้แจงให้นะคะ :กอด1:
------------------------------------------------------------
ผมลืมตาในความมืดมิด หลังจากที่แสร้งเป็นหลับไปเพื่อให้นายนิคไม่กังวลใจในตัวผม ความคิดต่างๆนาๆวนเวียนอยู่ในสมองของผมจนหลับไม่ลง ถึงแม้ว่าร่างกายจะยังอ่อนล้าอยู่ก็ตาม
ความจริงที่ว่าเรโอมันยังชอบผมอยู่ ทำเอาผมใจหายเมื่อได้รู้ ใครจะคิดล่ะว่าหลังจากที่ผมปฏิเสธรักมันไปเมื่อตอนเรารู้จักกันครั้งแรกนั้น เวลาผ่านมานานขนาดนี้ แต่มันยังคงปักใจชอบผมอยู่... จะไม่ให้ผมอึ้งได้อย่างไร
ความรู้สึกแรกสำหรับผมตอนที่เริ่มรู้จักมันคือ ให้มันได้แค่เพื่อน ตอนนั้นผมคิดว่ามันตัดใจได้แล้วซะอีก หลังจากที่มันมาขอให้ผมคบมันเป็นเพื่อนแทน ไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำ ว่าความรู้สึกของมันที่มีต่อผมจะยังคงเดิม...
ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจที่มันชอบผม ไม่ได้รู้สึกแย่ที่ได้รับรู้ แต่ผมรู้สึกใจหาย กับการเฝ้ารักเฝ้ารอของมัน
ทั้งๆที่มันก็น่าจะรู้อยู่ว่า มันไม่มีทางเป็นไปได้ มันเข้าใจผมดีรู้จักผมดียิ่งกว่าใคร ว่าผมเป็นคนที่ถ้าลองได้ตัดสินใจอะไรแน่ชัดแล้ว สิ่งนั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...
ผมถอนหายใจกับตัวเองยาวเหยียด... จะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี?
ในเมื่อผมไม่สามารถให้ในสิ่งที่มันต้องการได้ แต่ผมก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจมัน
ถ้าเป็นก่อนที่ผมจะคบกับนายนิคผมคงไม่ลำบากใจเท่านี้หรอก แต่เมื่อผมคบกับนิคแบบนี้แล้ว ไอ้เรโอมันจะตัดพ้อผมรึเปล่า? ผมไม่เคยชอบผู้ชาย มันเองก็รู้และไม่เคยทำให้ผมลำบากใจในเรื่องนี้มาก่อน แต่อยู่ๆผมก็มาคบกับผู้ชายคนหนึ่ง โดยที่มันไม่เคยได้รับรู้มาก่อน
ผมพอจะเดาความรู้สึกของมันได้เลยว่าเป็นยังไง...
ความลำบากใจอัดแน่นอยู่ในอกผมตอนนี้จนจุกไปหมด เรโอคือเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของผม คอยดูแลช่วยเหลือผมอยู่ไม่ห่างตลอดมา อยู่ด้วยกันตลอดจนไม่เคยคิดว่าจะมีวันแยกจาก ผมแคร์มันมาก รักมันมาก
...เพียงเพื่อนเท่านั้น...
เอาเป็นว่าผมจะยังไม่พูดอะไรทั้งที่รับรู้อยู่ในใจ เพื่อไม่ให้มันลำบากใจ และทำให้มันมีพื้นที่ก้าวลงไปได้อย่างมั่นคง
ผมจะรอให้มันเป็นฝ่ายมาบอกกับผมเอง...
เรโอเป็นคนฉลาด ผมคิดว่ามันรู้ว่าสิ่งไหนถูกต้องและควรทำ แม้ว่ามันออกจะโหดร้ายกับตัวมันไปบ้าง แต่จะให้ผมทำอย่างไรล่ะ จะให้ผมฝืนความรู้สึกของตัวเองเพราะมันเหรอ? แบบนั้นจะทำให้ทุกอย่างยิ่งแย่ลงไปกันใหญ่
เรื่องนี้ไม่มีใครผิด ผมไม่อาจโทษว่ามันหรือใครได้ มีแต่ต้องทำให้ทุกอย่างแน่ชัดด้วยดีเท่านั้น หากว่าเรามีความเข้าใจกัน... ทุกอย่างคงไม่เลวร้ายหรอก ผมเชื่อมั่นกับตัวเอง
แอ๊ด.... ประตูห้องผมถูกเปิดออกช้าๆและแผ่วเบา
ผมลืมตามองในความมืดสลัว แสงไฟจากภายนอกแยงตาผมจนต้องหรี่ลง ตอนแรกนึกว่านายนิคเข้ามาดูผม แต่ที่ไหนได้คนที่มากลับเป็นไอ้เจ้าเรโอ
ผมรีบหลับตาลงแสร้งเป็นว่าหลับอยู่ ปรับลมหายใจเป็นสม่ำเสมอ...
เสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง มันยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งเนิ่นนานจนผมแทบลืมไปว่ามันมีตัวตน และแล้วผมก็ได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาของมัน
ขอบเตียงยุบลงเล็กน้อย เมื่อไอ้เรโอนั่งลงข้างๆตัวผมที่นอนอยู่ รู้สึกได้ถึงสายตาของมันที่กำลังจับจ้องใบหน้าผมอยู่อย่างไม่วางตา แล้วลมหายใจอุ่นๆที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์โชยมาของมันก็ค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนผิวหน้าผมสัมผัสได้
มันกำลังจะทำอะไร? สิ่งที่ผมกำลังคิด ทำเอาผมแทบกลั้นหายใจซะเดี๋ยวนั้น!
ในที่สุดริมฝีปากนุ่มของมันก็สัมผัสกับหน้าผากผมอย่างแผ่วเบาเนิ่นนาน... ทำให้ผมโล่งอกในใจ ถ้าสิ่งที่มันจะทำมีเพียงแค่นี้เท่านั้น...
แต่ผมก็โล่งใจได้ไม่นาน! เมื่อการกระทำของมันต่อมาทำให้ลมหายใจที่พยายามทำให้ราบเรียบของผม ถึงกับจะสะดุดติดขัดเสียให้ได้!
ลมหายใจอุ่นร้อนคลอเคลียกับริมฝีปากของผม ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ...
นี่อย่าบอกนะว่า... มันกำลังคิดจะจูบผม!
ในระหว่างที่ผมกำลังใช้สมองครุ่นคิดอยู่ว่าจะเบี่ยงหน้าหลบแสร้งเป็นนอนพลิกตัว หรือจะตื่นมาผลักมันออกไปดีนั้น เรโอก็เป็นฝ่ายตัดสินใจแทนผมทั้งหมด ด้วยการค่อยๆผละออกมาซะเอง พร้อมกับถอนหายใจออกมายาวเหยียด
ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจผมตอนนี้คือ... ขอบคุณมัน...
ขอบคุณที่มันยังคงเดิมทั้งต่อหน้าและลับหลัง ผมรู้ดีว่ามันแคร์ผมมาก ความรู้สึกของผมในใจมันมักจะมาเป็นที่หนึ่งก่อนเสมอ มันไม่เคยทำตัวให้ผมไม่ชอบใจมาก่อน แทบจะไม่เคยขัดความสุขของผมเลยด้วยซ้ำ ถึงแม้บางทีมันจะห่วงผมมากเกินกว่าที่ผมนึกห่วงตัวเองไปบ้าง แต่ที่มันทำทุกอย่าง ก็เพราะเพื่อผมทั้งนั้น
“ขอโทษนะกาย ไม่น่าเลย... เจ็บตัวเพราะฉันแท้ๆ....” มันรำพึงกับตัวเองเสียงแหบพร่า ความเศร้าเสียใจถ่ายทอดผ่านกระแสเสียงอย่างเด่นชัด
‘ทำไมนะ ทำไม... ทำไมคนที่แกรักต้องเป็นฉันด้วย...’
ผมได้แต่นึกคิดกับตัวเองด้วยใจที่หดหู่ ไม่อาจตอบสนองใจของมัน ทำได้แต่นิ่งเฉย นิ่งเฉยอย่างเจ็บปวด...
“อือ...”
ผมขยับตัวทำเป็นว่าเพิ่งตื่นขึ้นมา ด้วยไม่อาจทนนอนเฉยๆอีกต่อไป เวลานี้...สมควรที่เราจะทำความเข้าใจกันได้แล้ว ผมคงไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป ในเมื่อเรโอต้องเจ็บปวด ก็จะขอให้มันเจ็บปวดโดยเร็ว ไม่อยากให้ปล่อยผ่านเลยไปจนทำให้มันเป็นฝ่ายช้ำเลือดช้ำหนองเพราะผมนานมากกว่านี้
“ตื่นแล้วเหรอ... ปวดหัวรึเปล่า? ”
มันยังคงห่วงผมมากกว่าตัวเองเหมือนเดิม... น้ำใสๆเอ่อเคลือบนัยน์ตาของผมจนร้อนผะผ่าว ผมสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างข่มกลั้น ก่อนจะส่ายศีรษะตอบคำถามของมัน
“แล้วหิวรึเปล่า”
ผมยังคงส่ายหน้าตอบ ตอนนี้ลำคอของผมแห้งผากจนตีบตันไปหมด แววตาที่ฉายสะท้อนความโศกเศร้าอยู่ลึกๆของมัน ทำให้ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออก...
“งั้น...ดื่มน้ำสักนิดนะ” มันยิ้มเล็กๆอย่างเอาใจ ก่อนจะหันไปรินน้ำมาให้ผมดื่มชะล้างลำคอที่เหือดแห้งให้ชุ่มฉ่ำ
“มาเฝ้าฉันเหรอ มานานยัง...” ผมถามอย่างไม่รู้จะพูดอะไร
“...ก็ สักพักแล้วล่ะ เห็นนายหลับ เลยไม่อยากกวน”
แล้วบรรยากาศระหว่างเราทั้งคู่ก็กลายเป็นเงียบสงบ เหมือนกับว่าต่างคนต่างครุ่นคิดอะไรอยู่ในใจ จนไม่รู้จะต่อบทสนทนาต่อไปอย่างไรดี
ผมมองตามัน... มันมองตาผม...
ความคิดแตกต่างกัน แต่รวมเป็นเรื่องเดียวกัน คือเรื่องระหว่างเรา...
“เจ็บมั้ย” มันทำลายความเงียบขึ้นแล้วเป็นฝ่ายหลบตาผมก่อน ปลายนิ้วที่ดูจะสั่นไหวของมันแตะเบาๆที่ผ้าพันแผลบนศีรษะผมอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เจ็บ...” ยังไม่ทันสิ้นเสียงผม มันก็รีบชักมือกลับทันที
“เจ็บมากมั้ย... ขอโทษนะ เพราะฉันแท้ๆ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเสียใจไม่ต่างจากที่นายนิคพูดกับผม แต่ติดที่ว่าเป็นคนละคนกัน
ผมรู้สึกตื้นตันในอก แต่ต่างความหมายกัน...
“ช่างเถอะ... แล้วไปแล้ว ฉันไม่ได้โทษนาย และจะไม่โทษใคร มันแค่อุบัติเหตุเล็กน้อยเอง ไกลหัวใจจะตายไป”
ผมบอกให้มันคลายใจลง ไม่อยากให้มันโทษตัวเองจนเกินไป
ต่างฝ่ายต่างเงียบลงไปอีกครั้ง... แววตาของมันสั่นไหวอยู่ตลอดเวลาเมื่อมองหน้าผม
“เรโอ...ฉันยังเหมือนเดิมนะ สิ่งที่เคยให้นาย เวลาที่เคยมีให้ ทุกอย่างจะเหมือนเดิม แม้ฉันอาจจะบกพร่องในฐานะ ...เพื่อน.... ไปบ้างก็ตาม แต่ฉันจะไม่เปลี่ยนไปหรอก นายสำคัญกับฉันยังไง ก็ยังคงสำคัญกับฉันคงเดิม...”
ผมตัดสินใจเริ่มก่อน สร้างบันไดให้กับมัน เพื่อให้เพื่อนของผมคนนี้ มีทางในการก้าวลง ก้าวลงจากความรู้สึกที่ไม่มีทางเป็นจริง... ก้าวลงจากความผิดพลาดของหัวใจอย่างมั่นคง...
:t3:
-
มาแว้ววววววววววววว :oni2:
-
มากับความเศร้าจริงๆ หวังว่าเลโอคงรักษาแผลใจได้เร็วน่ะ ..สงสารจัง
-
เศร้า :sad2:
สงสารเรโอ
-
:m1:อ่านทันแล้ว กายน่ารักจัง
-
แล้วสุดท้าย เรโอก็จะจากไป (ช่วยไม่ได้อยู่มาตั้งนานดันไม่รู้ว่า จะทำให้นิครักได้ยังไง)
นิคกะกายก็รักกันอย่างมีความสุข
:serius2: :serius2: รับไม่ได้สงสารเรโออ่ะ
-
:a2: สู้เข้าไปพี่เชียร์เต็มที่ ทีคนเลยนะ อิอิ :t2:
-
เด็ดขาด ดี ค่า :man1:
-
เศร้าที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!! o7
ไม่ชอบๆ เพื่อนรัก รักเพื่อน แบบนี้ไม่เอาเศร้า :o12:
สงสารเรโอที่สุดเลยยยยยย :m15:
แต่เคยไปอ่านเจอประโยคนึงเค้าบอกว่า
"ถ้าเราไม่ได้คิดกับผู้ชายเค้าแค่เพื่อน ก็อย่าไปเป็นเพื่อนกับเค้า"
เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad2:
-
มะมาๆๆๆๆ เด๋วพี่จะรักษาแผลใจให้เรโอเอง :m13:
โชคดีในการสอบนะจ้ะน้องสาว :กอด1:
-
o13 กายเยี่ยมมากกกกก สุดยอดดดด
-
กว่าจะอ่านทัน
=_______=**
ก็ชอบเรโอ ,, แต่ชอบคุณนนิคมากกว่า
ชอบพระเอกมุทะลุ ดู๊ดู ,, ปีนหน้าต่างทั้งๆที่เรโอใจเย็นไปขอกุญแจ
แต่ เพื่อนรักรักเพื่อนก็คงจบด้วยดี .. ชิมิ ? :oni3:
อย่าให้มีอุปสรรคอีกเล้ยยย ,,
ลืมไป ,, อุปสรรคก้างชิ้ยใหญ่
ท่านพ่อ (-<>-)
มาต่อเร็วๆนะเคอะ ~ :oni2:
-
o13
-
ชอบค่ะ..ชัดเจนดี..สู้ๆจ้าจะรอตอนต่อไปนะคะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ฮืมครับก็สงสารเรโอนะครับ อิอิ
แต่ทำไงได้เชียร์พี่นิคไปแล้ว
อิอิ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
:m4: มาต่อแว้ว และกายก็เลือกนายนิค :oni2:
-
ความลำบากใจ
-
เห้อ....ลุงละหนักใจแทนซะเหลือเกินเลยอ่ะหลาน
-
o7 o7
-
:a2: สู้ๆ
-
มาลงตอนจบของตอนให้แล้วค่ะ :t2:
หวังว่าไม่ค้างกันแล้วนะ :oni2:
และก็ขอลาเลยแล้วกัน ขึ้นตอนใหม่ เจอกันเดือนหน้านะคะ :กอด1:
จะบอกไว้ก่อนเลยว่า ให้ทุกคนเตรียมทิชชู่หรือผ้าเช็ดหน้ารอเอาไว้เลย หึหึหึหึ :m32:
-----------------------------------------------------
มันนิ่งเงียบไป ก้มหน้ามองพื้น ก่อนจะหัวเราะขื่นๆในลำคอออกมา
“หึ! หมอนั่นมันฟ้องล่ะสิ นายถึงได้มาพูดอะไรแบบนี้กับฉัน”
“ใครบอกก็ไม่สำคัญหรอก เพราะยังไงซักวันฉันก็ต้องรู้ความจริงอยู่ดี”
“รู้แล้วเกลียดฉันรึเปล่าล่ะ สมเพศคนที่มันงมงายอย่างฉันมั้ย!” มันตะคอกใส่หน้าผมเสียงดัง เหมือนกับจะระบายความรู้สึกที่ล้นปรี่ในอกออกมา
ผมนิ่งฟัง ไม่ได้รู้สึกโกรธในอารมณ์ของมัน แต่เพราะรู้ในความอัดอั้นตันใจของมัน จึงได้แต่มองมันด้วยความเสียใจเท่านั้น
และเหมือนมันจะรู้ตัวว่าใส่อารมณ์กับผมจนเกินไป มันจึงเบนหน้าหนีนั่งหันข้างให้กับผม ลมหายใจหนักหน่วงกับไหล่บ่าที่สั่นกระเพื่อมของมัน ทำให้ความเสียใจของผมยิ่งทวีคูณกว่าเดิม
เป็นเวลาเนิ่นนาน จนผมรู้สึกว่าอากาศโดยรอบหนาวเย็นกว่าเดิม ผมคู้เข่าเข้าหาตัวใช้สองแขนโอบกอดไว้ แต่สายตาผมไม่เบนเบือนจากร่างที่นิ่งสงบของเรโอเลยสักนิด
เห็นมันถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงก่อนจะเปิดปากพูดอีกครั้ง
“ขอโทษนะ... นายไม่เกี่ยวเลย ไม่เคยเกี่ยว... เป็นฉันเองที่แส่หาเรื่อง เป็นฉันเองที่เคยคาดหวังลมๆแล้งๆ นายปฏิเสธฉันอย่างจริงจังตั้งแต่แรกแล้ว แต่ฉันดันหลับหูหลับตาเอง ฉันแค่คิดว่าถ้าเริ่มต้นเป็นเพื่อนกันก่อน นายอาจจะค่อยๆผูกพันกับฉันเอง... คาดหวังเอาเองว่าความรู้สึกของนายจะเบนมาหาฉันบ้าง...”
ผมยังคงนิ่งฟัง รับฟังทุกสิ่งทุกอย่างตลอดสิบปีที่กดทับใจของมันไว้ รองรับความรู้สึกของมันที่ระบายออกมา เท่าที่ผมจะทำได้ และเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้วที่ผมให้มันได้
“แต่ฉันก็ได้แค่ความผูกพันฉันเพื่อน... นายไม่เคยเปลี่ยนเลย ความรู้สึกของนายยังคงเดิมในฐานะที่นายกำหนดให้ฉันไว้แค่ ‘เพื่อน’ ทั้งๆที่ฉันรู้มาตลอด ยิ่งนานวันมันก็ยิ่งเด่นชัดในความสิ้นหวัง... แต่ว่าฉันเหมือนคนจมน้ำ ถลำลึกจนเกินไปแล้ว เกินกว่าจะปีนป่ายขึ้นมาจากบ่อน้ำลึก ที่ชื่อว่า ‘กาย’ ได้...”
ร่างกายของผมสั่นระริกด้วยอาการหนาวเหน็บที่เหมือนจะมากขึ้นกว่าปกติ แต่คำพูดของมันเหมือนกับเกร็ดน้ำแข็งที่แผ่ขยายในใจผมยิ่งกว่าหนาว
“ฉันเคยลองแล้วที่จะหันเหความรู้สึกออกจากนาย มองคนอื่น... คบใครมากหลาย... แต่มันก็เป็นความสุขแค่ชั่วประเดี๋ยวเท่านั้น พอตื่นขึ้นมาทุกสิ่งที่ทำไปก็จืดชืดไร้ความหมายในทุกครั้ง ฉันเสพติด... เสพติดนายจนถอนตัวไม่ขึ้น มอมเมาตัวเองอยู่อย่างนั้น... หึ! พูดแล้วก็ช่างน่าสมเพศตัวเองจริงๆ”
น้ำตาของผมร่วงหล่นลงบนหัวเข่าโดยไม่รู้ตัว หัวใจของผมสั่นไหวไปหมดทั้งดวง ความรู้สึกของมันที่มีต่อผมมีมาก มากจนผมไม่อยากจะเชื่อ... ทุกวันนี้... มันเก็บความรู้สึกมาถึงทุกวันนี้ ได้อย่างไร...
“ทั้งๆที่ทำใจมานานแล้ว เพราะเข้าใจนิสัยของนายดีว่าถ้าลองตัดสินอะไรลงไปอย่างแน่วแน่แล้ว มันจะไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเป็นอื่นได้อีก... ฉันถึงได้พยายามทำใจ ว่าสักวันหนึ่งนายจะต้องเป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน แต่...ทั้งๆที่คิดว่าตัวฉันจะรับได้ในทุกๆสถานการณ์แล้วแท้ๆ... พอถึงเวลาเข้าจริงๆ มันกะทันหันมาก... และไม่เคยคาดคิดมาก่อน เหมือนฟ้าผ่าลงมาโดยที่ฉันไม่ทันอุดหู ไม่มีเวลาให้ฉันได้ทันตั้งตัวเลยสักนิด... ”
เสียงของเรโอยิ่งสั่นไหวขึ้นเรื่อยๆในคำพูดสุดท้าย... ก่อนจะก้มลงปาดน้ำตาอย่างลวกๆโดยที่ผมไม่ได้เห็นมันแม้สักหยาดหยด
ไม่เคยเลย... ไม่เคยแม้สักครั้ง ที่มันจะแสดงความอ่อนแอให้ผมเห็น มันมักจะเป็นหลักให้ผมได้พึ่งพิงอยู่เสมอ ใจที่อ่อนแอของผมใช้มันยึดเหนี่ยวมาตลอด...
“...ฉันเคยหวัง ไม่สิ... คิดมาตลอดว่าจะไม่มีผู้ชายคนไหนได้นายไป ในเมื่อฉันไม่ได้ ผู้ชายหน้าไหนก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน ฉันคงทำใจได้เร็วถ้าคนที่นายเลือกเป็นผู้หญิง...”
คำสารภาพของมันทำเอาลมหายใจของผมสะดุดติดขัด ก้อนสะอื้นติดอยู่ที่ลำคอ ใจหายในความคิดของมัน.... รู้สึกกลัวในความคับแค้นใจของมันเหลือเกิน...
“เร...โอ...” ผมเรียกมันได้แค่นั้น
มันหันมามองหน้าผมก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่น
“หึ! อยากทำนะ อยากขัดขวางให้ถึงที่สุด... อยากจะสู้เพื่อตัวเองบ้าง แต่เมื่อมองหน้านาย มองแววตาของนาย ฉันก็รู้ความรู้สึกของนายทุกอย่างแล้ว ฉันไม่เคยชนะเลย กับนายแค่คนเดียวที่ฉันไม่เคยชนะ ฉันพ่ายแพ้ให้กับนาย เพราะฉันทนทำร้ายนายไม่ได้ ใจฉันมันไม่แข็งพอ...”
ใจของผมโล่งลงพร้อมๆกับไหววูบ ผมรู้ว่ามันคงจะเจ็บปวดมาก แต่ใจของมันก็ยังคงเข้มแข็งให้ผมเห็น เป็นผมต่างหากที่แพ้มัน... ถ้าเปลี่ยนเป็นผม ผมคงสู้กับความรู้สึกอย่างมันไม่ได้ ความเข้มแข็งนี้ ผมคงเปรียบกับมันไม่ได้เลยสักนิด...
“ขอโทษนะเรโอ... และก็ขอบคุณที่นายซื่อตรงต่อฉันมาตลอด” ผมโอบกอดมันไว้ ซบหน้าลงบนบ่าไหล่ของมัน
ตลอดเวลาที่ผ่านมา จะเรียกได้ว่าเรโอเป็นคนที่ใกล้ชิดกับผมมากที่สุดยิ่งกว่าคนในครอบครัวเสียด้วยซ้ำ ผมมีมันอยู่เคียงข้างมาตลอด แต่ทั้งๆที่ความใกล้ชิดนี้ เป็นโอกาสให้มันหยิบฉวยมาตลอด แต่มันก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะล่วงเกินผม อย่างที่ใจมันต้องการ มันซื่อตรงต่อผมเสมอ โดยที่ตัดความซื่อตรงต่อตัวเองทิ้งไป เพราะแคร์ความรู้สึกผมมากกว่า...
ขอบคุณจากใจจริง... สำหรับการเลือกที่จะให้มากกว่าเลือกที่จะรับของมัน....
“ไม่ต้องขอโทษหรอก ใจฉันมันไม่รักดีเองต่างหาก...” มันตอบเสียเบาหวิว ราวกับคนที่หมดสิ้นเรี่ยวแรงแล้ว
“เรายังเหมือนเดิมนะ หลังจากนี้จะไม่มีใครเปลี่ยนแปลงใช่ไหม?” ผมถามเพื่อเรียกความเชื่อมั่นจากมัน รู้สึกถึงมือของมันที่ค่อยๆเลื่อนขึ้นมาโอบรอบตัวผมไว้จนแน่น
ผมกลัวว่าหลังจากนี้มันจะทำตัวเหินห่างจากผม กลัวว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่คงเดิมอีก...
“หึ! ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายเรียกร้องความมั่นใจจากตัวนาย หวังว่าหน้าที่ของฉันที่เคยทำให้นายจะไม่ถูกเปลี่ยนมือ”
“เหมือนเดิมสิ ฉันไม่ได้จะจากไปไหน ยังอยู่เคียงข้างนายเหมือนเดิมนะ ถึงแม้เวลาที่เคยมีให้อาจลดลงไปบ้าง แต่นายจะสำคัญกับฉันเสมอ ฉะนั้นอย่าตัดพ้อตัวเองเลยนะ สำหรับกับนายหรือกับคนที่ฉันเลือก จะไม่มีการแข่งขัน จะไม่มีใครเป็นที่หนึ่งหรือที่สอง เพราะพวกนายต่างก็สำคัญกับฉันมาก ถึงจะต่างความรู้สึกก็ตาม... แต่มันก็เปรียบเทียบกันไม่ได้หรอกนะ อย่าน้อยใจจนลดคุณค่าของตัวเองไปเลยนะ เข้าใจไหม... ”
“อื้อ...”
ประตูห้องถูกเปิดออกเบาๆ พร้อมกับแสงจากภายนอกเล็ดลอดออกมา คนที่ยืนอยู่หลังประตูเป็นนายนิค... แต่ผมก็ไม่ได้ปล่อยมือที่โอบกอดเรโอเอาไว้
ผมมองตาเขา เขามองตาผม ความเข้าใจถูกส่งผ่านสายตาระหว่างเราโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยใดๆ
หนุ่มฝรั่งยิ้มอย่างอบอุ่นให้ผม ก่อนจะผละจากไปด้วยความเงียบยิ่งกว่าเดิม โดยที่ทิ้งร่องรอยอุ่นระอุไว้ในใจของผม ขอบคุณเขาที่เข้าใจ... เข้าใจผม เข้าใจเรโอ...
ผมยิ้มออกมาพร้อมกับซุกหน้าลงบนบ่าของเพื่อนคนนี้ต่อไป...
ใจของผมร้องคำว่าขอบคุณอยู่นับล้านครั้ง... ขอบคุณนะทั้งสองคน....
--------------------------จบตอน----------------------------
:pig4:
-
มาต่ออีกแล้ว ขยันจริงๆ :m32:
-
แอบสงสารเรโอ อยากให้เรโอเจอคนดีๆจังเลย
-
ตอนล่าสุดเขียนได้น่ารักดีจัง :กอด1:
ไม่ณุ้ว่าเรื่องจะดำเนินต่อไปอย่างไร
ติดตามนะคับ :t2:
-
หาคู่มาดามอกเรโอเถอะ ,, น่าสงสารไปแล้ววว
รักเค้ามาตลอดเลยแต่ทำไงได้ล่ะเนาะ
นายนิคเป็นคนเปิดใจกายนี่นา ,,
เฮ้ออออออออออออออออออ ~
เจอกันเดือนหน้าเคอะ ! :a11:
-
หวังว่าอุปสรรค์คงไม่มีแล้วนะ :m4:
-
อื่ม เพราะรัก จึงเข้าใจ........
-
o13
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เจอกันเดือนหน้านะคะ จะมารอ เดือนนี้ต้องทำภาระกิจอันหนักอึ้ง ต้องไปขึ้นเขียงให้อาจารย์หั่น ออก เป็น ท่อน ๆ
ปล. อยากมีเวทมนต์จะสะกดจิตอาจารย์ให้ออกข้อสอบง่ายๆ ไม่งั้นก็เอาเฉลยข้อสอบแปะบอร์ดให้ดูก่อนสอบซะหน่อย 5555
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับถ้าอ่านนิยายแล้วออกสอบนิ
ผมสอบได้แน่ๆ อิอิ
สงสารเรโอจังคร้าบบผม แต่ทำไงได้ครับ
ทำใจอย่างที่ทำอยู่ตอนนี้ละครับ
สู้ๆต่อไปครับเรโอ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
...ขอบคุณมาก ๆ ค้าบ คนแต่งเรื่องนี้ ขอบคุณจริง ๆ ค้าบ...
...ว่าแต่ว่า ตอนหน้าต้องซับน้ำตาเลยเหรอค้าบ อ่า ยังไงกันเนี่ย...รออยู่นะค้าบผม
-
o7
-
โว้วววววววววววววววววววววววววววววววววว.......
-
o7 o7เราเป็นกำลังใช้ให้ทุกฝ่าย
ทั้งสงสารทั้งเห็นใจ ความรักมันเป็นอะไรที่เกินคำบรรยายจริงๆ
-
:เฮ้อ: ป้ญหาคาใจ เคลียร์ได้ซ่ะที แอบโล่งใจกับกาย........
-
ซึ้งมากค่ะ o7
:L2:เจอกันเดือนหน้าค่ะ :pig4:
-
ชอบตอนนี้จังเลย รู้สึกกายช่างโชคดีที่ได้รับทั้งความรักและมิตรภาพที่สวยงาม
:กอด1: :L2: :กอด1:
-
สงสารเรโอ.. แต่เพื่อนก็คือเพื่อนเนาะ.. รออ่านต่อหน้านะครับ ขอบคุณที่สละเวลามาเขียนให้อ่านครับ
-
ลุงมาติดตามดูความชุลมุนครับหลาน....
-
ฉ๊านนนนนนน
คิดถึงงงงงงงงงงงง
แกกกกกกกกกกกกกกกกก
พอนนี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
กูร๊ากกกกกกกกกกกก เมิงงงงงงงงงงงง
อีเพื่อนรักของกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
:m32:
-
:a4:
-
:a11:
:a4:
:a1:
:oni1:
-
o8
-
มาต่อเร็ว ๆ นะค้าบบบ
หายไปนานเลย
:oni2: :oni2:
-
อย่าหายไปนานจิ เค้าคิดถึงอ่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ต้นเดือนจะเข้าครึ่งเดือนแล้วนะค้าบ
ยังไม่มีอีหเหรอ
:sad2: :sad2:
-
:oni2: :oni2: :oni2: :oni2: :oni2:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
โครตคิดถึงแกพอนนี่
รักแกมากกกกกกกกกกกกกกกก
รักกูเป่า งิงิ
:n1:
-
^
^
^
รีบนโปรดทราบ กลับทู้ตัวเองด่วน...
เด๋วจะขโมยแมวเหมียวให้หมดเลย :m14:
ป๋อหล๋อ ๆ คิดถุง จขกท. เหมียนกัน :กอด1:
-
:ped149:
-
:m15: พอนนี่อ่ะ พากายหายไปเลย
ทิ้งคนอ่านให้เดียวดาย :undecided:
-
:L2:
-
มาแล้วววววววว :mc4:
ที่หายไปไม่ใช่ไรหรอก หนีไปสอบอ่ะ :a6:
o2 o2 o2 o2 o2
:sad2: :sad2:
ขอบคุณทุกๆคนมากค่ะที่รอคอย :กอด1:
ยังไงก็มาต่อแล้วอ่ะเนอะ อิอิ
ปล. ตอนนี้รู้สึกนายเรโอจะเท่ขึ้นเรื่อยๆ จนจะกลบรัศมีพระเอกอย่างนายนิค แทบจอดสนิท กร๊ากกกกกกกกกก :jul3: :jul3: :jul3:
ปลล. เดี๋ยวมาต่อหลังเที่ยงคืนอีกตอนนะ :m13:
------------------------------------------------------
Chapter: 28 ความโชคดี
ผมเข้าใจคุณกายดี ว่าเขาคงลำบากใจไม่น้อย ที่จะต้องปฏิเสธรักของเพื่อนสนิทคนนี้โดยไม่มีทางเลือกอื่นอีก คุณกายคงไม่อยากทำร้ายจิตใจของเพื่อนนักหรอก แต่เพราะทุกอย่างต้องดำเนินต่อไป ทำให้เขาไม่มีทางเลือก...
มันคงไม่เรียกว่าแอบฟังหรอก เพราะผมเองก็ไม่ได้ยินประโยคสนทนาของทั้งสองชัดนัก แต่ที่ตามหลังนายเรโอมายืนเฝ้าหน้าประตูห้อง เพราะผมเป็นห่วงที่รักผม และไม่ไว้ใจไอ้หมอนั่นด้วย ก็มันดื่มไวน์กับริชาร์ตไปตั้งหลายแก้วนี่นา จะให้ผมไว้ใจคนเมาได้ยังไงกันเล่า!
แต่ผมก็ไม่กล้าเปิดประตูเข้าไปแอบดูแอบฟังหรอก เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขาที่ต้องเคลียร์กันเอง แม้จะมีผมเข้ามามีเอี่ยวด้วยไม่น้อยก็ตาม แต่เรื่องความละเอียดอ่อนของจิตใจและมิตรภาพของทั้งสอง เป็นสิ่งที่พวกเขาต้องจัดการรับผิดชอบกันทั้งสองฝ่ายเอง
บอกตามตรงว่าไม่ได้ไว้วางใจนายเรโอคนนี้โดยสนิทใจหรอก แต่เพราะให้เกียรติในความเป็นเพื่อนของคุณกาย เลยได้แต่นิ่งเฉยเอาไว้เท่านั้น เห็นแก่ความเป็นเพื่อนของพวกเขา เลยปล่อยให้ปรับความเข้าใจกันเอง
แม้ผมจะเพิ่งคบกับคุณกายเพียงชั่วเวลาสั้นๆ แต่ผมก็เชื่อใจเขาไม่น้อย เขาเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวในการตัดสินใจ ความสงสาร หรือเห็นใจ คงไม่ทำให้การตัดสินใจของคุณกายโลเลขึ้นมาหรอก ผมเชื่อ...
ไม่รู้ว่าเสียงคนภายในห้องเงียบสงบลงเมื่อใด แต่มันเงียบอยู่นาน จนทำให้ผมเกิดความสงสัยใจ ลองแง้มเปิดประตูดูความเคลื่อนไหวภายใน...
ภาพเงาตะคุ่มของคนสองคนนั่งกอดกันบนที่นอนปรากฏแก่สายตาผม ผมไม่ได้รู้สึกไม่พอใจ เพราะผมไม่มีสิทธิ์ไม่พอใจ ถึงในส่วนลึกจะมีความหึงหวงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากมาย คงเป็นเพราะผมเกิดความเห็นใจนายเรโอมากกว่า และเป็นเพราะผมนึกย้อนกลับไปตอนที่คุณกายปฏิเสธผมในช่วงแรกๆ ทำให้ผมเข้าใจดี ว่ามันสาหัสนัก... ความบอบช้ำของเรโอในตอนนี้ มันคงจะยิ่งกว่าผมในตอนนั้นเสียอีก
ถ้าหากว่าเรื่องของผมกับคุณกายไม่ได้ลงเอยด้วยดีเช่นปัจจุบันนี้ ผมก็คงมีจุดจบไม่ต่างจากนายเรโอสักเท่าไร ผมไม่นึกอวดโอ่ ผมจะไม่นึกลำพอง เพราะผมไม่ได้เป็นคนเก่งกาจสามารถ บางทีนายเรโออาจมีดีกว่าผมก็ได้ ถ้ามันจะจีบคุณกายจริงๆแบบกัดไม่ปล่อยอย่างที่ผมทำมานั้น เผลอๆคนที่อยู่ในฐานะคนรักของคุณกายอาจไม่ได้เป็นผมก็ได้ ใครจะรู้?
ผมคิดว่าตัวเองโชคดีแล้ว เพราะผมได้รับโอกาสที่นายเรโอไม่ได้!
สำหรับผมแล้วนี่อาจจะเป็นเพราะวาสนาส่งเสริมก็เป็นได้...
ผมยิ้มขอบคุณให้กับคุณกายที่จ้องมองผมอยู่ ขอบคุณในความเป็นตัวเขา ขอบคุณที่เขารับรักผม...
ประตูถูกปิดลงด้วยมือผม พร้อมกับความรู้สึกปลอดโปร่งสบายใจที่มากกว่าเดิม อาจเป็นเพราะสายตาที่คุณกายมองผม เป็นสายตาที่แสดงออกถึงความรักและห่วงใยที่มีต่อผม ทำให้ผมเพิ่มความเชื่อมั่นขึ้นมา จนไม่ต้องพะวักพะวงในเรื่องนี้อีกต่อไป...
ท้องฟ้าโปร่งยามราตรี เรียกความสนใจให้ผมแหงนหน้าขึ้นมองดวงดาวสุกสกาว เรียกรอยยิ้มกว้างให้กับผมเมื่อนึกถึงค่ำคืนที่สวยงามและวาบหวามระหว่างผมกับคุณกายในคืนที่ผ่านมา ความอ่อนหวานของเขาที่ผมไม่เคยพบเห็น ความซาบซึ้งในความรักระหว่างคุณปู่คุณย่าของเขาตราตรึงใจผม ความเปิดเผยของตัวเขาที่อบอุ่นน่ารัก ทั้งหมดนี้เป็นเวลาแห่งความสุขที่ผมจะไม่มีวันลืมโดยเด็ดขาด
“หึ มันต่างกันสินะ...”
เสียงรำพึงจากด้านข้างตัวทำให้ผมสะดุ้งขึ้นนิดๆ ตื่นจากสภาวะเคลิบเคลิ้ม หันไปมองหน้านายเรโอ ที่ออกมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ เห็นหมอนั่นแหงนหน้ามองท้องฟ้าอย่างจดจ่อ จนผมต้องมองตาม หมู่ดาวระยิบระยับยังคงสวยงามดังเดิม ถ้าหากมานอนดูดาวกับคุณกายด้วยกันสองคนคงจะดีไม่น้อย... ผมยิ้มเล็กๆออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าคนที่ผมรัก
“ทั้งที่ท้องฟ้าเดียวกันแท้ๆ แต่ความรู้สึกที่นายมอง...กับที่ฉันมองมันต่างกัน จนไม่อยากจะเชื่อว่าเราอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน...”
ผมชะงักความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดโดยพลัน หันไปมองคนข้างกายอย่างไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไรดี คำพูดที่เหมือนจะเยาะเย้ยตัวผมและตัวเองในเวลาเดียวกัน ทำเอาผมรู้สึกสลดหดหู่ใจขึ้นมา
ความลิงโลดยินดีคงฉายชัดความเปี่ยมสุขบนใบหน้าผม จนหมอนั่นมองแล้วรู้สึกขัดใจขึ้นมากระมัง ถึงได้เอ่ยกับผมแบบนี้
สายตาที่อ้างว้างเบนมาสบกับผมก่อนจะเปลี่ยนเป็นเข้มข้นขึ้นจนแข็งกร้าว
“ฉันไม่ได้หลีกทางให้นายหรอกนะ อย่าเพิ่งหลงดีใจเข้าข้างตัวเองไป แต่เพราะฉันไม่อยากมีเรื่องกับกายต่างหาก... ในชีวิตของฉันคนที่ฉันจะแพ้มีแค่คนเดียวเท่านั้น และคนๆนั้นก็คือกาย... ไม่ใช่นาย”
สุ่มเสียงที่เย็นชาและหนักแน่น ราวกับจะตอกย้ำว่า ผมมีวันเวลานี้ได้เพราะคุณกายเป็นคนตัดสิน หมอนั่นยอมถอยเพราะทำเพื่อคุณกายไม่ใช่ผม... เขาไม่ได้แพ้ผม แต่เลือกที่จะเสียสละเพื่อให้ความสุขของคุณกายดำเนินต่อไป...
ผมไม่ได้โต้ตอบอะไรไป เพียงแค่ยกยิ้มมุมปากนิดๆ และไม่ลืมที่จะยักคิ้วกวนๆส่งให้มันด้วย ในฐานะที่ผมเป็นคนรักของคุณกาย ผมก็ต้องทระนงตัวบ้าง! เรื่องอะไรจะยอมหงอให้กับไอ้คุณชายมาดพระรองนี่กันล่ะ! หึหึ...
“ดูเหมือนกายจะเริ่มมีไข้แล้ว...” มันเอ่ยขึ้นลอยๆ สายตาทอดยาวไกล มองคลื่นสีทะมึนสาดซัดกระทบฝั่ง
ผมเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ จ้องมองหมอนั่นอย่างครุ่นคิด ว่าคำพูดของมันที่เหมือนจะหวังดีต่อผมซ่อนความนัยอะไรไว้อีกรึเปล่า? และเหมือนหมอนั่นจะรู้ว่าผมข้องใจในคำพูดของมัน ถึงได้หันมาเหยียดยิ้มให้ผมอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนคำพูดเชิงข่มขู่ของมันจะเปล่งออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ฉันไม่ได้คิดจะเปิดโอกาสให้นายหรอกนะ แต่เพราะต่อจากนี้ไปมันเป็นหน้าที่ของนายแล้วที่จะต้องคอยดูแลมัน แต่ถ้านายขาดตกบกพร่องหรือดูแลกายไม่ดีล่ะก็... รับรองว่าฉันจะไม่มีทางอยู่นิ่งเฉยแน่!”
ดูมันขู่ผมสิ... อย่างนี้ต่อจากนี้ผมก็ต้องอยู่อย่างตื่นตัวตลอดแล้วล่ะสิ ไม่งั้นไอ้คู่แข่งตัวแสบรายนี้จะหันมาแว้งกัดเอาได้ ซึ่งผมจะไม่มีทางยอมแพ้มันเด็ดขาด!
“ไม่มีทางหรอก... ที่ฉันจะปล่อยให้คุณกายหลุดมือออกไปได้ เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดจะมารอรับส่วนบุญต่อจากฉันหรอกนะ หน้าที่แฟนที่ดี ฉันรู้หรอกน่า...ว่ามันต้องทำยังไง ไม่ต้องให้คนอย่างนายมาคอยเตือนหรอก ขอบใจ!”
ผมยิ้มเยาะให้มันอย่างไม่ยอมแพ้ เพราะผมไม่ใช่พระเอกที่แสนดีหรอกนะ ที่จะยอมทนให้ใครต่อใครอย่างมาดนิ่ง โดยเฉพาะกับผู้ชายที่เหมือนจะเป็นคู่แข่งตัวฉกาจของผมคนนี้!
“ปากดีจริงนะ...”
“นายก็ไม่ต่างกันหรอก”
แล้วสงครามเย็นขนาดย่อมก็เป็นอันสิ้นสุดลง เมื่อผมตัดสินใจหันหลังเดินกลับเข้าบ้านไป ลมทะเลโหมพัดเข้ามาจนเสื้อที่สวมใส่แนบติดกับแผ่นหลัง พร้อมๆกับคำพูดสุดท้ายของหนุ่มอิตาเลี่ยนลอยเข้าหูมา...
“…แล้วฉันจะคอยดูการก้าวเดินของพวกนายจากตรงนี้...”
ผมหันกลับไปยิ้มให้เงาหลังอันโดดเดี่ยวของหมอนั่นอย่างจริงใจ รอยยิ้มที่ปราศจากการเสแสร้ง ปราศจากการเยาะเย้ยถากถางและมานะทิฐิ... ผมยิ้มเพราะเคารพในตัวมัน นับถือความสัตย์ซื่ออย่างลูกผู้ชายของเขาคนนี้...
ดีใจที่ข้างกายคนที่ผมรักมีคนดีแบบนี้ ดีใจที่คุณกายมีเพื่อนที่ดีแบบนี้... และดีใจในความโชคดีของตัวเอง ที่ได้เจอศัตรูความรักที่แสนดีผู้นี้ เขาจะรู้ไหมว่าเขาได้ชนะตัวเอง ในการต่อสู้กับการเคี่ยวกรำความรู้สึก และได้ชนะใจผมในความหาญกล้าของเขา...
-
:m4:
:กอด1:
-
o7
o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้อ่านต่อแล้ววววววววววว :m4: ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงนิคกับกายมากๆๆ
ขอบคุณน้องพอนนี่นะคะ
สำหรับตอนนี้...อิตาเรโอ แมน..มากๆ
รออ่านต่ออยู่นะค๊าาาาาา :oni2:
-
เรโอเป็นพระรองที่มาดพระเอกมั่ก o13
-
เรโอเท่เกิ๊น ~ o13
นิคต้องห้ามปล่อยให้มีช่องว่างเลยนะเนี่ย ,,
ถ้าทะเลาะกันผิดใจกันวันไหนเจอแทรกแน่นอน 5555*
-
:m4: มาต่อแย้ว
-
เย้ๆ มาต่อลแ้ววววว
คิดถึงนิคกะนู๋กายน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา
เรโอ พระรองมั่กๆๆ
ยังไงๆก็สู้พระเอกไม่ได้อยู่ดีเนอะ
-
เรโอ น่าจะเจอคนดีๆบ้างน่ะ
-
:n1: ชอบจังเลย
เรโอโคตรพระเอก
เอามาแทนนิคเลย 555+
-
โห...แมนมากกกกกกกกกกกกกก
-
:o8: :o8: :o8: :o8: เท่เหมือนพี่ฟ๊อก
-
:m4:ดีใจจังพอนนี่มาแล้ว
สอบเป็นไง ทำได้หรือเปล่า โชคAนะพอนนี่ อิอิ :t2:
:o8: :o8: :o8: :o8: เท่เหมือนพี่ฟ๊อก
:oak: :oak: :oak: :oak: :oak: :oak: :oak: :oak: :oak: :oak:
-
:oni1: :oni1: :กอด1:
-
เรโอเท่เกินไปแล้ววว o7
โชค A ในการสอบจ้าน้องสาว :กอด1:
-
:m23: เรโอ นี่มันจะมากไปแล้วน่ะ ตอนนี้แย่งซีนของพระเอกไปหมดเลยนิ :laugh:
ยังเท่ห์ได้อีกเรโอ
-
โครตจะแมน o13
-
รอ เกรด ออกอยู่รึป่าว อิอิ
ถ้ามาต่อเร็วๆ ขอให้เกรด ๆ เพี้ยงงงง ง งง
:laugh:
-
สู้ๆ ค้าบผม
-
ตามทันซะที
เรื่องสนุกดีนะคะ
ตอนแรกใจแข๊งมากมาย เหมือนตัวเองเมื่อสมัยโดนจีบใหม่ๆ
5 5 5 (อดีตที่เคยรุ่งเรือง o7)
-
หง่า เห็น avatar ของ copter_p ตกใจ ก๊ากกกกกกก รูปเดียวกับ display msn ของพอนนี่ นึกว่าน้องพอนนี่แปลงร่างมา
:laugh:
-
มาต่อเร็ว ๆ นะค้าบบ
สั้นจังเลย อิอิ
:m4: :m4:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: เท่เหมือนพี่ฟ๊อก
พอนนี่บอก
เหรอคะ?
-
:a5: ยังไม่มาอีกอ่ะค้าบ หุหุ
-
:m22:
แวะมาดู
-
ขอโทษที่ช้า ขอโทษที่หาย ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :pig4:
---------------------------------------------
คุณกายนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียง เหงื่อกาฬผุดพรายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าซีดเซียวริมฝีปากแตกแห้ง ดูแล้วน่าสงสารยิ่งนัก ผมรีบเตรียมน้ำใส่กะละมังใบย่อม ผ้าขนหนูพื้นเล็กชุบน้ำบิดจนหมาด ก่อนจะเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เขาเพื่อลดไข้
“อื้อ...” เขาครางเบาๆในลำคอเมื่อผมใช้ผ้าชุบน้ำโปะลงบนหน้าผากของเขา
“...หนาว นิค... หนาว...” คุณกายนอนขดตัวสั่น เพราะผมเพิ่งเช็ดตัวให้เขาเสร็จ ยังไม่ทันได้เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้เขาเลยด้วยซ้ำ
“ครับๆ” ผมรีบหยิบชุดนอนตัวใหม่มาสวมใส่ให้เขาทันที แล้วห่มผ้าห่มให้เขาจนมิดชิด
ในขณะที่ผมจะลุกไปอาบน้ำอาบท่าเตรียมเข้านอนบ้าง จู่ๆคนที่ผมคิดว่าหลับไปแล้วกลับยื้อดึงชายเสื้อผมเอาไว้ไม่ให้ไปไหน
“นิค... อย่าไปไหนสิ...” เขาบอกเสียงแหบแห้ง ลืมตาแดงๆขึ้นมามองหน้าผม
“ไม่ได้ไปไหนครับที่รัก แค่จะไปอาบน้ำเดี๋ยวก็มา ” ผมส่งยิ้มให้ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มเขาเบาๆ
“เร็วๆนะ...”
“คร้าบ... รอแป๊บนะครับคนดี” มือผมลูบศีรษะเขาเบาๆ จนเขาค่อยๆหลับตาลงอีกครั้ง ผมจึงหันมาคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ผมก็มาแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม คว้าร่างที่กำลังนอนหลับอยู่เข้ามากอดไว้แนบตัว ร่างกายของคุณกายอุ่นขึ้นกว่าปกติด้วยพิษไข้ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้ร้อนตามเหมือนที่ร่างกายแสดงออก กลับซุกตัวเข้ามากอดผมไว้แน่นอย่างกับตัวเองกำลังหนาวเหน็บอย่างไรอย่างนั้น แม้ผมจะรู้สึกอึดอัดและร้อนๆอยู่บ้าง แต่ผมก็ยินดีที่ตัวผมสามารถสร้างความอบอุ่นให้เขาคลายหนาวได้ ผมยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจะก้มลงจูบเบาๆที่กลุ่มผมสีดำขลับนุ่มลื่นของเขา แล้วหลับตาลงด้วยใจที่อบอุ่นผ่อนคลาย...
...
ผมหลับๆตื่นๆตลอดทั้งคืน เพราะต้องคอยดูแลคนป่วยอยู่เป็นระยะๆ จะหลับก็หลับไม่ลงเพราะเอาแต่ห่วงเขาอยู่ตลอด กว่าจะได้นอนจริงๆ ก็ประมาณตี่สีตีห้าเข้าแล้ว
ตื่นขึ้นมาอีกที ไม่รู้เวลาเท่าไหร่ แต่ผมได้ยินเสียงคนคุยกันที่หน้าประตูห้อง
“ไม่อยู่เที่ยวด้วยกันต่อเหรอ...”
“ไม่ล่ะ... ฉันกะว่าจะกลับไปสะสางงานที่กรุงเทพฯก่อนแล้วค่อยบินไปคาปรี คราวนี้ไปนานหน่อย กะว่าจะพักให้เต็มที่เลย...”
เสียงแรกเป็นเสียงของคุณกาย ส่วนเสียงที่สองเห็นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากนายเรโอนั่น!
“...” คุณกายเงียบเสียงไป ผมจึงลืมตาขึ้นมามองดูคนทั้งคู่
ภาพที่เห็นคือคุณกายยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนหันหลังให้กับผม ส่วนนายเรโอมันกำลังเอามือทาบแก้มและลูบไล้พวงแก้มสุดที่รักผมเบาๆ ทำเอาผมอยากจะส่งเสียงกระแอมขึ้นมาขัดจริงๆ ให้ตายเหอะ! มันฉวยโอกาสแฟนผม!
“ไข้ลดลงแล้วนะ ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า...? นี่... อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิกาย ...ฉันยังไม่ตายหรอกน่า ยิ้มหน่อยๆ นะนะ เรโอไม่ชอบกายทำหน้าเศร้าแบบนี้เลยอ่ะ...”
แหวะ! พูดมาได้นะไอ้อิตาเลี่ยน! มาหวานใส่แฟนผมได้ยังไงกัน ผมล่ะอยากลุกขึ้นมาอาละวาดจริงๆ แต่ที่ยอมอยู่เฉยๆแบบนี้เพราะผมเป็นคนใจกว้างต่างหาก ยอมๆไอ้บ้านั่นมันสักหน่อย เดี๋ยวมันก็ไปแล้ว เฮอะ! ไอ้ก้างไม่มีคุณภาพ สมแล้วที่ต้องโดนส่งกลับบ้านเกิด! หึหึ...
“น่านแหละ... ยิ้มสวยๆแบบนั้นแหละ เรโอล่ะช๊อบชอบ เห็นแล้วจะกรี๊ดสลบ ฮ่าๆๆ” ไอ้อิตาเลี่ยนทำเสียงน่าหมั่นไส้ ก่อนจะแกล้งทำตัวเซไปพิงกรอบประตูเหมือนกับคนหมดแรง เห็นแล้วผมล่ะอยากเข้าไปถีบมันจริงๆ
“บ้านแกสิ เดี๋ยวโดนถีบ” น้านนน ที่รักผมช่างรู้ใจจริงๆ สมแล้วที่เรารักกัน ฮ่าๆ เอาเลย ถีบเล้ยย ผมเปิดโอกาส!
“ฮ่าๆ อย่างนี้ค่อยสมเป็นไอ้กายหน่อย โหดๆแบบนี้ล่ะใช่เลย”
“พอได้แล้ว อย่ามาเล่น แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ นานไหม?” คุณกายเริ่มทำเสียงจริงจังขึ้น โถๆ มันไปนานๆก็ดีแล้วครับที่รักกกก ปล่อยไอ้บ้านี่มันไปเหอะ!!
“ทำไมล่ะ คิดถึงเรโอเหรอ...” มันเข้าข้างตัวเองสุดๆ ผมได้ยินแล้วแสลงหูเลย อยากจะเข้าไปตบกะโหลกมันจริงๆ จะยุ่งกับคนของผมมาไปแล้ว...
“ไม่ใช่โว้ย! เบื่อขี้หน้าว่ะ... ไปนานๆเลยไป” โอ้วว! ถูกใจผมมากที่ร๊ากกก น่านแหละๆ
“แหง่ะ! ทำไมทำกับเค้าอย่างงี้อ่ะ...” ไอ้เรโอทำเสียงอ้อนสุดๆ ช่างอ้อนพระบาทาของผมจนเท้าผมสั่นกระตุกขึ้นมาทันที
“อย่ามาปัญญาอ่อน... เดี๋ยวโดนโบก” คุณกายว่าเสียงเรียบ ผมล่ะสะใจ หึหึ
“ฮ่าๆ เออ... ไม่รู้สิ อยากกลับเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ว่าจะไปเป็นพระเอกมิวสิคคนอกหักที่นั่นสักพัก หึหึ!”
“...เรโอ”
“พอๆ ไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว ลงไปกินมื้อเช้ากับฉันกัน ฉันทำข้าวต้มกุ้งที่นายชอบเตรียมไว้ให้แล้ว” ไอ้หมอนั่นบอกยิ้มๆ ก่อนจะคว้ามือคุณกายให้เดินออกจากห้อง
“เอ่อ...แล้วนิคล่ะ...” คุณกายยื้อตัวไว้แล้วถามขึ้นเบาๆ ทำเอาหมอนั่นชะงักกึกทันที เห็นแล้วสะใจ ฮ่าๆ ทำไมที่รักผมน่ารักแบบนี้! อุตส่าห์นึกถึงผมด้วย... ผมแอบยิ้มด้วยความปลื้มใจ
“ปล่อยมันนอนไม่ได้เหรอ อย่าไปปลุกมันเลย ยังไม่อยากเห็นหน้าให้เสียบรรยากาศ...”
“ดีกันหน่อยไม่ได้เหรอ...?” คุณกายถามเบาๆ น้ำเสียงติดจะอ้อนวอนหน่อยๆ
“ตอนนี้จะให้ปุบปับก็คงจะไม่ได้หรอก มันอยู่ที่ความรู้สึก นายเข้าใจฉันหน่อยนะ...”
ผมเห็นด้วยนะกับที่มันพูด ถึงนายเรโอจะเป็นเพื่อนสนิทคุณกายก็เถอะ แต่ความรู้สึกของมันที่มีไม่ใช่แค่เพื่อนนี่นา... จะให้ผมเปิดใจยิ้มรับอย่างปกติสุข เห็นจะเป็นเรื่องยาก... ยังไงผมก็คิดว่าระหว่างผมกับมัน สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ และเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในการสมานฉัน คือการที่เราคงสถานะต่างคนต่างอยู่ ไม่ก้าวก่ายในจุดยืนของกันและกันก็พอ ผมคิดว่าแบบนี้แหละ มันเป็นการดีที่สุดแล้ว...
---------------------------------------------------------
:man1: คนอ่าน
-
จิ้ม ๆ ๆ ๆ ครั้งแรกเลยนะเนี่ย รออ่านต่อไปนะค้าบ สนุกมาก ๆ ค้าบ หุหุ
-
o12 ได้ไงอ่ะ เค้ารอตั้งนานแอบมาจิ้มก่อนเค้า :serius2:
รักพอนนี่เหมือนกัน มาต่อเร็วๆนะจะรอ :loveu:
-
มันสั้นจังค้าบ
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
:m4: พอนนี่มาต่อแล้ว
นิคยังน่ารักเหมือนเดิม :m1:
-
เรโอดูไปดูมาก็น่ารักดีเนอะ.............555
-
คนโพสใจดี
มาต่ออีกนะ
จุ๊บๆ :laugh: :laugh:
-
o12 ได้ไงอ่ะ เค้ารอตั้งนานแอบมาจิ้มก่อนเค้า :serius2:
รักพอนนี่เหมือนกัน มาต่อเร็วๆนะจะรอ :loveu:
ไม่ให้....พอนเน่ของผมอ่ะ o12
-
o12 ได้ไงอ่ะ เค้ารอตั้งนานแอบมาจิ้มก่อนเค้า :serius2:
รักพอนนี่เหมือนกัน มาต่อเร็วๆนะจะรอ :loveu:
ไม่ให้....พอนเน่ของผมอ่ะ o12
:m14: ไม่ให้ก็จะเอาซะอย่าง
ของงี้มันขึ้นอยู่กะฝีมือ ไอ้หนู 55555 :o9:
ไปท่าเค้าแล้วก็วิ้งหลบบาทาเค้าด้วยว่ะ :oni1:
-
มาแล้ววววววว.....นิค&กาย...ยังไม่หายคิดถึงก็จบซะแล้วอ่ะ
แต่มิเป็นไร..รอได้จ้า
-
:oni2:...คุณกาย แน่วแน่มาก เพื่อนก้อคือเพื่อน คนรักก้อคืคนรัก หนักแน่นมาก... :oni2:
..นิค เองก้อเข้าใจได้ดีและทำถูกแล้วที่นิ่งเฉย เพราะเขาคือ เพื่อนรักของคนที่เรารัก
-
o12 ได้ไงอ่ะ เค้ารอตั้งนานแอบมาจิ้มก่อนเค้า :serius2:
รักพอนนี่เหมือนกัน มาต่อเร็วๆนะจะรอ :loveu:
ไม่ให้....พอนเน่ของผมอ่ะ o12
:m14: ไม่ให้ก็จะเอาซะอย่าง
ของงี้มันขึ้นอยู่กะฝีมือ ไอ้หนู 55555 :o9:
ไปท่าเค้าแล้วก็วิ้งหลบบาทาเค้าด้วยว่ะ :oni1:
แย่งกานทำมายย เค้าเอาไม้สอยพอนเน่มาแว้วววว :laugh:
เนอะ พอนเน่ มาอยู่กะพี่นนนี่ดีกว่า :t2:
-
:fcuk:
อย่ามาเนียนๆ
แต่ละคน
พอนเน่น่ะ
เด็กเบ็ตเฟร้ย
ใช่ไหมจ๊ะ?
หนูรับของหมั้นพี่ไปแล้วนี่
พี่กุ้งกะน้องเห็ดเป็นพยานให้ได้
:laugh:
ว่าแต่น้องหนู
สอบยังไม่เสร็จ
แต่มาลงนิยาย
อย่างงี้ต้อง :เตะ1:
-
:man1:
สั้นไปป่ะ
แต่กินใจให้อภัยได้
-
นิคน่ารักอ่ะ
คุณกายก็อ้อนซะ
-
:man1: :man1:
-
:กอด1:
-
:man1: คนเขียนเหมือนกันค้าบ
-
:m23: ขอบคุณครับ
-
พอนเน่บอกเค้าไปเลย ว่าเราเป็นอะไรกัน :m13:
-
พอนเน่บอกเค้าไปเลย ว่าเราเป็นอะไรกัน :m13:
มิน่าวันนี้
เห็นขอหย่าอยู่ได้
อย่าแม้แต่จะคิด
:jul3:
พอนเน่บอกพี่มาเลย ว่าเราเป็นอะไรกัน :m13:
-
:m29: มายังไม่ทันได้หายคิดถึงเลย ไปซ่ะแล้ว :เฮ้อ:
สั้นเหลือเกิน :m15:
-
พอนเน่บอกเค้าไปเลย ว่าเราเป็นอะไรกัน :m13:
มิน่าวันนี้
เห็นขอหย่าอยู่ได้
อย่าแม้แต่จะคิด
:jul3:
พอนเน่บอกพี่มาเลย ว่าเราเป็นอะไรกัน :m13:
บอกความจริงลุงๆป้าๆไปเลยที่รักว่าเราเป็นอะไรกัน
รักนะพอนนี่ :give2:
-
บอกความจริงลุงๆป้าๆไปเลยที่รักว่าเราเป็นอะไรกัน
รักนะพอนนี่ :give2:
พี่แอนไปแซวฟ๊อกงี้
เดี๋ยวฟ๊อกก้อเคืองหรอก :jul3:
-
บอกความจริงลุงๆป้าๆไปเลยที่รักว่าเราเป็นอะไรกัน
รักนะพอนนี่ :give2:
พี่แอนไปแซวฟ๊อกงี้
เดี๋ยวฟ๊อกก้อเคืองหรอก :jul3:
ป่าวน้า ไม่ได้ว่า จิ๊งจิง o16
แต่พอนนี่นะของเราชัวร์ :a2:
-
^
^
ผมเห็นแว๊บๆเลยตามหลังคนข้างบนมาติดๆแบบประชิดห้ามขยับ
ขออ่านตอนที่สองก่อนนะครับ
-
เหยยยยยยยยยย ~ o12
ยังไม่หายคิดถึงนิคกับกายเล้ย ~
มาต่อด่วนเหอะ ~ :oni3:
-
เอ่อ...ระหว่างที่ห่างหายจากทู้ฯไป เกิดศึกสงครามแย่งชิงอะไรกัน :m29:
พี่ๆไม่ต้องแย่งกันหรอก เพราะเค้าเป็นของทู้กกกกโคนนนน :o8: :o8:
หัวใจมีสี่ห้อง จับจองเช่าพื้นที่กันเอาเองนะ :jul3: :jul3:
พอนเน่บอกเค้าไปเลย ว่าเราเป็นอะไรกัน :m13:
โถ...พี่ชายสุดที่ร๊ากกกก
ก่อนถามแบบนี้ ไปเคลียร์กับคนอื่นก่อนนะ :laugh:
ถามซะ... เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดน้อง :o8:
:oni1:
ปล. ใครเป็นสาวแว่นตบเท้ากันเข้ามาเล้ยยยย :กอด1: :laugh:
โสดไม่แสดงออก :oni2: แย้วๆ
.
.
.
.
.
.
ไปติดตามนิยายกันดีกว่าเนาะ :m4:
มาแบบบรรยากาศสบายๆ ก่อนมีพายุแรงกันดีกว่า :a2:
----------------------------------------------
“กาย...ถามอะไรอย่างสิ” อยู่ๆไอ้เรโอก็ถามขึ้นมาในระหว่างที่ผมกำลังลงมือรับประทานข้าวต้มฝีมือมันอยู่ ส่วนมันนั่งจิบกาแฟเป็นคุณชายอยู่ด้านตรงข้ามกับผม
“ถามอะไร?” ผมเงยหน้ามามองมันที่กำลังจ้องผมอยู่อย่างไม่วางตา แววตามันเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ ผมรอให้มันถาม แต่มันก็เอาแต่นิ่งเงียบมองผมอยู่อย่างนั้น จนผมเริ่มหงุดหงิด หันมาตักข้าวต้มกินต่ออย่างไม่สนใจมันอีก
“มันบังคับนายใช่ไหม” อยู่ๆมันก็ถามขึ้นมาเสียงเรียบอย่างไม่มีจุดหมาย ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร มันต้องการอะไรจากผมกัน?
แต่แล้วไอ้เรโอมันก็พูดตอบเออออคาดเดาเอาเสียเอง ราวกับว่ามันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวผมอย่างหมดเปลือก ทั้งๆที่ผมยังไม่เข้าใจตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“แต่คงไม่ใช่หรอก... เพราะตัวนายเองก็มีอำนาจเงินทอง มีอิทธิพลในมือ... การที่จะกำจัดใครสักคนให้ออกไปให้ห่างจากชีวิต มันเป็นเรื่องที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงเลย ถ้านายคิดจะทำจริงๆนะ...” คำพูดของมันทำเอาผมสะดุ้ง ร่างกายแข็งทื่อในทันใด
ผมกำลังช็อก... ที่มันบอกมา เป็นสิ่งที่ผมข้องใจในตัวเองมาตลอด จริงสินะ... ผมมีทุกอย่าง ผมสามารถตัดสิ่งที่ผมไม่ชอบสิ่งที่มาก่อกวนชีวิตผมได้ง่าย ถ้าผมจะทำ...
แล้วทำไมกับนิค... ทำไมผมถึงได้ไปติดพันกับเขา จนกลายเป็นความยุ่งยากวุ่นวายแบบนั้น ทำไมผมไม่เลือกที่จะทำอะไรอย่างเด็ดขาดจริงๆ ทำไมผมเลือกที่จะหนี เลือกที่จะใช้กำลังของตัวเอง โดยที่ไม่ใช้อำนาจในมือเลยสักนิด
ตั้งแต่แรก... หรือเป็นที่ใจของผมตั้งแต่แรกแล้ว ที่มันกำลังต้องการให้ใครสักคนวิ่งตาม ใครที่จะไม่ท้อถอยกับความเป็นตัวผม...
“ไอ้หมอนั่น... มันคงจะใช้ความพยายามไม่เบาเลยสินะ ถึงฉันจะรู้สึกเสียดาย ที่ไม่เคยคิดจะลองทำอะไรโผงผางแบบมันมั่ง หึ... แต่คิดได้มันก็สายไปแล้วล่ะ คนเรามันไม่เหมือนกันนี่นะ ฉันมันอ่อนแอเกินกว่าจะกล้าทำอะไรเสี่ยงๆแบบหมอนั่น...”
ผมมองหน้าเรโอ มองดวงตาอิดโรยเหมือนคนอดหลับอดนอนของมัน มองการเหยียดยิ้มของริมฝีปากที่เหมือนกับจะสมเพชในตัวเองของมัน พูดอะไรไม่ออก... ในเวลานี้ผมไม่สามารถจะสรรหาคำพูดอะไรดีๆ มาปลอบใจของเพื่อนคนนี้ได้เลย
ผมรู้และเข้าใจดี ว่ามันคงไม่ต้องการความสงสารหรือเห็นใจจากผมหรอก...
...
“คุณกาย เดี๋ยวกินยาด้วยนะครับ!” หนุ่มฝรั่งเดินเข้ามาทำลายความเงียบระหว่างผมกับเรโอ เขายิ้มให้เมื่อผมหันไปมอง ก่อนจะยื่นถุงยาในมือให้ผมรับไป
“ตื่นแล้วเหรอ ไม่นอนต่ออีกหน่อยล่ะ เมื่อคืนก็อยู่ดูแลฉันตลอด...”
“ผมหายง่วงแล้วล่ะ อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว” บอกพลางเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆผม
ฟอดด~~
“เฮ้ย!” ผมหน้าเหวอ เมื่อจู่ๆนายนิคโน้มหน้าเข้ามาหอมแก้มผม โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
“อ่า! ชื่นจายย”
ผมหันมองเขาตาดุอย่างไม่พอใจ ถ้าเกิดไอ้เรโอไม่ได้นั่งร่วมอยู่ด้วย ผมก็จะไม่ว่าอะไรหรอก แต่นี่ต่อหน้าต่อตาเลย... ไอ้บ้านี่จะรู้ไหมนะว่าผมลำบากใจ!
หันไปมองดูปฏิกิริยาของเรโอ ก็พบว่ามันกำลังมองพวกผมสองคนอยู่ด้วยอาการนิ่งเฉย เหมือนกับว่าเมื่อกี้ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเฝื่อน อาการแบบนี้ของมันน่ากลัวกว่าการแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาเสียอีก...
“อาหารเช้าอยู่ในครัว นายบริการตัวเองเอาเลยนะ” ไอ้เรโอบอกนายนิค ก่อนจะเปิดหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน
“หึ... ไม่มียาพิษใช่ไหม” นายนิคถามหัวเราะในลำคอ
ผมส่งสายตาดุประมาณว่า ‘ยังจะเล่นอีก!’ ให้หนุ่มฝรั่ง ที่กำลังยิ้มให้ผมอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ฉันไม่ใช่นายนี่! ไอ้วิธีการสกปรกๆเล่ห์เหลี่ยมสารพัดคงสู้นายไม่ได้หรอก จริงไหม...”
นั่น! ถึงกับสะอึกเลยไหมล่ะนายนิค ดันเล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเพื่อนผม... ที่เวลามันอยู่เฉยๆก็จะไม่มีพิษมีภัยหรอก แต่ถ้าลองได้มีใครไปแหย่มันล่ะก็ มันแว้งกัดเจ็บยิ่งกว่างูจงอางเสียอีก ฮ่าๆ
“ไปเลย... ไปตักข้าวมากินได้แล้ว ปากจะได้ไม่ว่าง” ผมเอาเท้าเตะๆไปที่ขาของนายนิค ไล่ให้ลุกไป
หนุ่มฝรั่งหน้ามุ่ยใส่ผม ก่อนจะยอมลุกออกไป เมื่อสายตาของผมเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น
“เล่นกับใครไม่เล่น...” ไอ้เรโอพึมพำเบาๆ ตาก็ยังจดจ่ออยู่ที่หนังสือพิมพ์ในมือ
“นายก็ด้วยแหละไอ้บ้า! ชอบเล่นนักนะไอ้สงครามจิตวิทยานั่นน่ะ ก่อนหน้านี้ก็มาใช้กับฉัน ...อย่าให้ฉันเอาจริงนะ เดี๋ยวจะโดน…” ผมหันไปขู่มันเสียงเย็น จนมันค่อยๆลดหนังสือพิมพ์ลงมามองหน้าผมอย่างหวาดหวั่น
“อย่าจริงจังไปสิ... ฉันแค่เล่นๆ” เรโอยิ้มแหย เอื้อมมือมาลูบเบาๆที่หลังมือผมอย่างเอาใจ
“แต่ฉันไม่สนุก...” คำแต่ล่ะคำที่มันพูด เหมือนกับมันมานั่งอ่านใจผมได้แบบนั้น เป็นใครจะสนุกได้ล่ะ
“น่านะ... กินยาได้แล้วๆ” มันรีบเปลี่ยนเรื่อง คว้าถุงยามาแกะ ก่อนจะจัดยาที่ต้องกินมาให้ผม
นายนิคเดินมานั่งที่เดิมพร้อมกับชามข้าวต้มหอมฉุย ตักกินเงียบๆทั้งที่สีหน้ายังไม่สบอารมณ์อยู่ ไอ้เรโอก็ไม่ได้สนใจ มันอ่านหนังสือพิมพ์ต่อหน้าตาเฉย ผมล่ะเหนื่อยใจกับสองคนนี้จริงๆ เมื่อไหร่พวกมันถึงจะญาติดีกันได้นะ...
“อร่อยไหม?” ผมถามนายนิคเมื่อจัดการกินยาอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ก็งั้นๆ รสชาติเหมือนข้าวต้มทั่วไป” เอ๊ะ! คำตอบมันคุ้นๆนะ เหมือนผมเคยใช้มาก่อน
ผมนึกย้อนไปตอนที่ นายนิคทำอาหารให้ผมกินเป็นครั้งแรก อืม... รู้สึกจะเป็นข้าวต้มปลานี่แหละ จำได้ว่าตอนนั้น ผมตอบเขาไปทำนองนี้ ทั้งๆที่ความจริงมันอร่อย แต่ผมก็แกล้งทำเฉยๆไว้ เพื่อไม่ให้หนุ่มฝรั่งได้ใจ
นี่ตกลงนายนิคตอบแบบนี้เพราะคิดจะเอาคืนผม หรือวางฟอร์มใส่ไอ้เรโอกันแน่เนี่ย!
“งั้นๆ แต่กินจนจะหมดชามอยู่แล้วนี่นะ” ผมแซวยิ้มๆ รู้สึกตลกดี กับท่าทางบ้าๆบอๆ เหมือนกับไม่อยากน้อยหน้า หรือเอ่ยชมไอ้เรโอตรงๆของนายนิค
“ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ! คนเรามันต้องกินเพื่ออยู่” เขายิ้มให้ผม ก่อนจะหันไปยักคิ้วจึ้งๆให้ไอ้เรโอ ที่เหลือบตาจากหนังสือพิมพ์มามอง
“รู้งี้... ใส่สลอดลงไปดีกว่า” ไอ้เรโอหันมาบอกผมหน้าตาจริงจัง จนผมหลุดขำออกมา ส่วนนายนิคขมวดคิ้วอย่างงุนงง สงสัยจะไม่รู้จักสลอดแฮะ! ฮ่าๆ ไอ้บ้าพวกนี้นี่ ทำเอาผมขำไม่หยุดเลย
-
เย้ๆๆ น้องพอนนี่มาต่อแล้ววววววว
:oni2:
-
:m29:
แอบมาปลดปล่อยหรองับตัวเอง :laugh:
อดจายไม่อยู่หรืองัย
:pandalaugh:
ปล.สี่ห้องหัวใจของตัวเปนของเรามิใช่หรอ :m1:
-
พอนเน่บอกเค้าไปเลย ว่าเราเป็นอะไรกัน :m13:
โถ...พี่ชายสุดที่ร๊ากกกก
ก่อนถามแบบนี้ ไปเคลียร์กับคนอื่นก่อนนะ :laugh:
ถามซะ... เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดน้อง :o8:
:m20:
ปล. ใครเป็นสาวแว่นตบเท้ากันเข้ามาเล้ยยยย :กอด1: :laugh:
:o8:
ลืม
มีสอบนี่พรุ่งนี้
ไปนอนเลย
เดี๋ยวพี่ไปกล่อมเอง :oni2:
-
..สั้นๆ..ขอให้สอบได้นะจ๊ะ(งง..เกี่ยวมั้ย)
-
:m4: มาต่อแล้ว รออ่านต่อ หวังว่าพายุที่จะมาคงไม่แรงนะ
-
กลัวพายุลูกใหม่
หวั่น ๆ ไงชอบกล
:sad4: :sad4:
-
:oni1:
พี่ก้อสาวแว่นเหมือนกานน :o8:
:man1:
-
:man1: :man1: :jul3: :man1:
-
น้องรักรักน้อง :m1:
-
ตอนแรกก็คิดอยู่เหมือนกันว่าถ้าเราเป็นเรโอ
เราจะรู้สึกอย่างไร มันไม่เคลียร์อ่ะ
แต่ตอนนี้คิดแล้วว่าใช่เลยที่ พอนนี่เขียนแบบนี้
ถูกใจมากเลย เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปนะ :a2:
ถ้าเป็นอาจารย์จะให้เกรด A เลย อิอิ :L2:
^
^
ผมเห็นแว๊บๆเลยตามหลังคนข้างบนมาติดๆแบบประชิดห้ามขยับ
ขออ่านตอนที่สองก่อนนะครับ
:m11:มาแล้วดัชนีชี้วัดความหื่น ของเค้าดีจริงๆนะพอนนี่ :m3:
:haun5:คุณkurugmin ไปกระทู้ไหนกระทู้นั้นต้องเป็นกระทู้หื่นของแท้ :m10:
ขอรับประกันคุณภาพโดยคุณkurugmin เองแหละ อิอิ :laugh:
-
หาแฟนให้เรโอสักคนสิครับ
น้องตั้มไง โตพอจะใช้การได้แล้ว 555 ให้เรโอเอาใจเด็กๆน่ารักดีนะครับ
อิอิ
ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น o13
-
:a1: ยกมือรายงานตัวอีกคน สาวแว่น อิอิ
:กอด1: จขกท.
-
:m1: :m1: :m1:
-
:m1:
:กอด1:
-
:m1: :m1: :m1:
-
:t3:
-
:oni1: ตกลง สาวแว่นนี่มันอะไรยังไงเหรอคุณน้อง ชักเง็ง :jul3:
-
หาแฟนให้เรโอสักคนสิครับ
น้องตั้มไง โตพอจะใช้การได้แล้ว 555 ให้เรโอเอาใจเด็กๆน่ารักดีนะครับ
อิอิ
ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น
สาวแว่นนี่หมายถึงแว่นในเรื่อง oneday หรือเปล่า
แล้วที่ยกมือหมายถึงเห็นด้วยใช่ไหมเอ่ย หรือไม่ใช่หว่า งงพี่เหมือนนะเนี๊ยะไรเขียนเองงงเอง
-
ลุงตามมาเป็นยา่มอ่ะ
-
จะเป็นไงต่อเนี่ย ......... :oni1:
-
ร้ายพอกัน
ฮาดี..
-
:L2:
-
มาแล้วค่ะ :m4:
หาแฟนให้เรโอสักคนสิครับ
น้องตั้มไง โตพอจะใช้การได้แล้ว 555 ให้เรโอเอาใจเด็กๆน่ารักดีนะครับ
อิอิ
ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น
สาวแว่นนี่หมายถึงแว่นในเรื่อง oneday หรือเปล่า
แล้วที่ยกมือหมายถึงเห็นด้วยใช่ไหมเอ่ย หรือไม่ใช่หว่า งงพี่เหมือนนะเนี๊ยะไรเขียนเองงงเอง
แฟนของเรโออ่ะมีแน่นอน แต่ไม่ใช่ในภาคนี้ แล้วก็ไม่ใช่ไอ้เด็กตั้มด้วย :jul3:
ว๊ายตายแล้ว! อุ๊บไว้ก่อนๆ :o8:
ส่วนสาวแว่นเนี่ย แล้วแว่นในเรื่องoneday อ่ะ สาวรึเปล่าล่ะ หุหุ :laugh:
:oni1: ตกลง สาวแว่นนี่มันอะไรยังไงเหรอคุณน้อง ชักเง็ง :jul3:
รีบไปส่องกระจกดูนะ เด๋วได้คำตอบเอ๊งง อร๊ายยเขิล :o8: :laugh:
.
.
.
มาต่อกันดีกว่า :oni1:
--------------------------------------------
...
เรโอกลับไปแล้ว... โดยมีตั้มขับรถไปส่งที่สนามบิน ทั้งที่มันเพิ่งมาที่นี่เมื่อวานนี้แท้ๆ เช้าวันนี้ก็กลับซะแล้ว... มันทำให้ผมรู้สึกโหวงๆอย่างไรไม่รู้ ความรู้สึกผิดมันตื้ออยู่เต็มอก รู้สึกแย่ที่ไม่สามารถทำอะไรให้มันได้มากกว่านี้...
มันเองก็คงเข้าใจความรู้สึกของผมดี ถึงได้พยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพื่อไม่ให้ผมรู้สึกลำบากใจ... แต่นั่นแหละ! ยิ่งมันทำแบบนั้น... ผมกลับรู้สึกแย่มากกว่าเดิม ยังไงก็ตาม ผมหวังว่าการไปพักผ่อนของมันครั้งนี้ จะทำให้เพื่อนผมคนนี้กลับมาร่าเริงสนุกสนาน โดยที่ไม่ต้องฝืนใจทำแบบนี้อีก...
“คุณทำดีที่สุดแล้ว...” หนุ่มฝรั่งเข้ามาโอบไหล่ผมที่กำลังยืนเหม่อมองท้องทะเลไกลตาอยู่บริเวณหน้าบ้านพัก
“ไม่ใช่หรอก... ฉันแค่ทำเท่าที่ฉันจะทำได้เท่านั้น สำหรับพวกเรามันอาจจะดีที่สุด แต่สำหรับกับมัน...”
ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ นายนิคก็ยกมาปิดปากผมเบาๆเสียก่อน
“ชู่วว... ไม่เอาน่า...เลิกคิดมากได้แล้วครับ คุณพูดแบบนี้เท่ากับทำร้ายน้ำใจของหมอนั่นรู้ไหม”
ผมก้มหน้านิ่ง.... ชายหนุ่มดึงผมเข้ามาโอบกอดเอาไว้ หน้าของผมซบอยู่ที่อกอุ่น แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกสุขใจเลยในตอนนี้...
“เรื่องความรักมันไม่เข้าใครออกใครหรอกคุณก็รู้... มันไม่ผิดเลยที่เขาจะรักคุณ เรื่องแบบนี้มันกำหนดอะไรตายตัวไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เรารักจะรักตอบไหม แต่มันก็ห้ามความรู้สึกอยากรักของตัวเองไม่ได้... ผมเข้าใจเขาดี เพราะแต่เดิม ผมก็ไม่มั่นใจ แต่ผมก็อยากจะลองเสี่ยงดู... ผมโชคดีกว่าใคร โชคดีกว่าเขา... ที่คนที่ผมเสี่ยงรัก ยอมเปิดใจให้ผม... ” เขายิ้มอบอุ่นให้กับผมที่เงยหน้าขึ้นมามอง
เขาทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น... มันอบอุ่นจากภายใน จนไม่คิดเลยว่า ผู้ชายตรงหน้าผมคนนี้จะทำให้ใจของผมคนนี้อยากจะแอบอิงใครขึ้นมา ได้ท่วมท้นเท่ากับเขา
“เพราะฉะนั้น... คุณควรจะรู้สึกยินดี และเป็นกำลังใจให้เขาจะดีกว่า อย่าทำให้ความเข้มแข็งของหมอนั่นดูไร้ค่า คุณควรจะยิ้มรับ กับสิ่งที่หมอนั่นได้ทุ่มเทให้กับคุณ สำหรับกับผมเอง ที่เป็นคนที่รักคุณเหมือนกัน ผมรู้ดีว่าสิ่งที่เขาต้องการคืออะไร... หมอนั่นอยากให้คุณยิ้มได้อย่างมีความสุข เขาคงไม่อยากให้ความรู้สึกของเขาที่มีให้กับคุณ กลายเป็นภาระทางจิตใจให้คนที่รักหรอก... คุณเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการบอกไหมครับ?”
“อื้อ...” ผมพยักหน้าตอบรับเบาๆ ก้มหน้าซบที่ไหลแข็งแรงของเขา ด้วยความรู้สึกสบายใจมากขึ้น...
“เข้าใจแล้วก็เงยหน้ามายิ้มให้ผมดูหน่อยสิ” เขาบอกเสียงอ่อนโยน ผมจึงเงยหน้ามายิ้มกว้างให้เขา
“แบบนั้นแหละคนเก่ง มาๆ ให้ผมจูบที หมั่นเขี้ยวจัง!”
จุ๊บๆ! เขาจับหน้าผมล็อคไว้ด้วยสองมือ ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาจุ๊บปากผมซ้ำๆ แล้วกัดปลายจมูกผมเบาๆอีกหนึ่งที
“ฮ่าๆ จมูกแดงเลย น่ารักๆ”
“ไอ้บ้า! น้ำลายติดเลย” ผมทำหน้าเบ้ใส่ เอามือเช็ดจมูกตัวเอง แล้วนำไปเช็ดกับเสื้อของนายนิค
“ฮะๆ อะไร แค่นี้รังเกียจเหรอที่รัก! ทีตอน... ผมทั้งดูดทั้งเลีย...” หนุ่มฝรั่งทำหน้ากรุ่มกริ่มส่งสายตาหื่นๆมาให้ผม จนเลือดสูดฉีดที่ใบหน้าผมขึ้นมา
“เฮ้ย! เดี๋ยวโดนถีบ หุบปากเลยนะ!”
ผมทำท่ายกขาเตะนายนิค จนเขาหัวเราะล่า รีบชิ่งหนีผมเข้าไปในบ้าน จนผมต้องวิ่งไล่ตามเตะก้นด้วยความโมโหปนขำ แถมนายบ้านี่ยังทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา หันมาตีก้นตัวเองล้อเลียนผมอีก
“แหมๆ สวีทหวานต้อนรับยามเช้ากันเลยนะคะ เกินหน้าเกินตาพวกเราแล้วนะ คิกๆ”
น้องหยกร้องแซว เมื่อผมวิ่งไล่นายนิคมาจนถึงโต๊ะอาหารที่เธอกับแฟนหนุ่มกำลังนั่งทานข้าวต้มฝีมือไอ้เรโอมันอยู่ ริชาร์ตเองก็มองพวกผมขำๆเช่นกัน
“ฮะๆ ก็พวกผมไม่อยากน้อยหน้าพวกคุณไง จริงไหมครับที่รัก?” ยังมีหน้าหันมาขอเสียงสนับสนุนจากผมอีก เรื่องอะไรที่ผมจะยอมเล่นด้วยล่ะ!
“มาจริงไหมอะไร เดี๋ยวจะโดน!” ผมขู่ใส่อย่างไม่จริงจัง ก่อนจะผละเข้าครัวไปหาน้ำดื่ม เพราะผมยังมีไข้อ่อนๆอยู่เลย แล้วยังมาออกกำลังวิ่งไล่ตามอย่างนี้อีก จะไม่ให้รู้สึกเหนื่อยกว่าปกติได้ยังไง
เมื่อเห็นผมไม่เล่นด้วย นายนิคจึงหันไปคุยร่วมวงกับน้องหยก เรื่องโปรแกรมเที่ยวที่จะไปหลังจากผมหายดีแล้ว ซึ่งผมก็ปล่อยให้พวกเขาคุยกันไป ส่วนผมก็ปลีกตัวขึ้นห้องมานอนต่อ เพราะรู้สึกปวดหัวและปวดแผลขึ้นมา
เสียงโทรศัพท์มือถือของผมที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ร้องดังขึ้นกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาหยิบดู ได้ยินเสียงน้ำไหลจากห้องน้ำ นายนิคคงกำลังอาบน้ำอยู่ ผมมองหน้าจอมือถือ ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมา
พี่ทิพย์... โทรมาทำไมกัน...?
หลังจากที่พ่อแม่แยกทางกัน ตอนนั้นผมยังเด็กมาก ธาราทิพย์พี่สาวแท้ๆของผมถูกพาตัวไปอยู่กับแม่ ส่วนผมอยู่กับพ่อ ด้วยความที่ยังเด็ก และพี่สาวผมก็อายุห่างจากผมถึงสี่ไป ทำให้ตอนเด็กๆเราไม่ค่อยได้เล่นด้วยกัน ผมจริงไม่สนิทกับพี่สาวตัวเองสักเท่าไร ยิ่งพ่อแม่แยกทางกัน ความเป็นพี่น้องยิ่งห่างไกลกัน...
ผมได้รับการติดต่อจากพี่ทิพย์ในช่วงระยะหลังๆ ก่อนที่ผมจะจบปริญญาโท พี่ทิพย์ส่งจดหมายมาหาผมเดือนละฉบับ โดยที่พี่ทิพย์ได้ไปติดต่อขอที่อยู่ผมจากคุณลุงคุณป้าที่อังกฤษ แต่ผมก็เขียนตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เพราะช่วงนั้นผมค่อนข้างที่จะเรียนหนัก
จนกระทั่งผมเรียนจบ และศึกษางานจากบริษัทของพ่อที่อเมริกาหนึ่งปี จากนั้นพ่อก็ออกคำสั่งให้ผมมารับตำแหน่งที่ประเทศไทย นั่นจึงทำให้ผมได้มาพบกับพี่สาวแท้ๆของผม หลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานานปี...
ผมกดปุ่มรับสายเมื่อมันร้องดังขึ้นอีกครั้ง ความจริงไม่อยากจะรับเลย ตั้งแต่ครั้งล่าสุดเมื่อสองเดือนก่อนที่พี่ทิพย์ติดต่อมา... ผมก็พยายามหลีกเลี่ยงจากการพูดคุยกับเธอตั้งแต่นั้น...
[“ฮัลโหล กาย!”]
“ครับพี่ทิพย์ เป็นไงบ้างครับ”
[“พี่จะถามเราต่างหากว่าเป็นยังไงบ้าง โทรไปทุกครั้งก็ฝากข้อความตลอด งานยุ่งเหรอเรา?”]
“...ก็ครับ ผมยุ่งๆ” ผมตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก
[“ไม่ใช่จะหนีพี่หรอกนะ”] เสียงหวานพูดเหมือนรู้ทันผม
“ไม่ใช่..” แต่ผมไม่ทันได้ปฏิเสธ เธอก็พูดแทรกตัดบทผมเสียก่อน
[“เฮ้อ... พี่ไม่อยากจะบังคับฝืนใจเราหรอกนะ ...แต่เราอยากจะหนีแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆเหรอ ทั้งๆที่ยังไม่รู้เลยว่าผลจะออกมาเป็นยังไง กายก็หนีซะแล้ว... รองคิดดีๆนะ ว่าจะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความหลัง หรือจะเลือกเผชิญกับสิ่งใหม่ๆ ที่อาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้ อย่าคิดว่ามันจะเลวร้าย ก่อนที่จะได้เจอสิ อย่าอคติกับมัน...”]
หัวใจของผมหนักอึ้งเหมือนถูกหินนับพันชั่งถ่วงเอาไว้ ปัจจุบันกับอดีตตีกันยุ่งเหยิงในหัวผมจนสับสนไปหมด ผมหาทางออกให้กับเรื่องนี้ไม่ได้... ผมยังไม่พร้อม ผมยังไม่กล้าพอ...
“ผมยังไม่พร้อมพี่ทิพย์... พี่ต้องให้เวลาผม...” ผมวอนขอน้ำเสียงแหบแห้ง รู้สึกไร้เรี่ยวแรงไปหมดทั้งกายใจ
[“แล้วต้องใช้เวลาเท่าไหร่ หืมม์? แม่ออกจากโรงพยาบาลมาได้3ปีแล้วนะ ท่านหายแล้วนะกาย กลับมาใช้ชีวิตได้เหมือนเดิมแล้ว...”]
“พี่ครับ...ผมไม่มั่นใจ... พี่จะเอาอะไรมาเป็นหลักประกันล่ะ ว่าถ้าผมไปพบแม่ ท่านจะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิม... ผมคงทำใจไม่ได้ ถ้าผมได้เห็นแม่ในสภาพแบบนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง ความเข้มแข็งของผมที่พยายามสร้างมาหลายปี อาจพังทลายลงจนไม่เหลือชิ้นดี... ”
[“เรากังวลมากเกินไปหรือเปล่า... มันอาจจะไม่เลวร้ายอย่างที่คิดก็ได้นะ เฮ้อ... พี่ก็ไม่ใช่เรา พี่ไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้แล้ว แต่พี่แค่อยากให้ครอบครัวของเรากลับมาปรองดองกันอีกครั้งเท่านั้น... ทั้งๆที่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่พี่ก็ยังจะคาดหวังลมๆแล้งๆอีก...”]
ผมสูดหายใจเข้าปอดอย่างหนาวเหน็บ อยากจะร้องบอกว่า สิ่งที่พี่ทิพย์คาดหวังไว้ ไม่เคยอยู่ในความคิดผมเลยสักนิด...
“...”
[“เอาล่ะ พี่จะไม่เซ้าซี้เราในเรื่องนี้อีกแล้ว เพราะสุดท้าย...เรื่องนี้ก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเท่านั้น ว่าจะละทิ้งความหลังเพื่อเดินหน้าต่อ หรือจะย่ำอยู่กับที่อยู่แบบนี้... แค่นี้นะ กายไปคิดทบทวนให้ดีๆล่ะ”]
แกร็ก!
ประตูห้องน้ำเปิดพร้อมกับนายนิคที่เดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา
“อ้าว! ตื่นแล้วเหรอครับ แล้วทำไมคิ้วขมวดแบบนั้นล่ะ ปวดหัวเหรอ?”
ผมหันไปยิ้มแห้งๆตอบรับ โดยที่มือยังคงกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น ผมจะหาทางออกอย่างไรดี ในเรื่องนี้!?
หนุ่มฝรั่งส่งยาแก้ปวดหัวพร้อมกับน้ำดื่มมาให้ผม ก่อนจะหันไปแต่งตัว ผมมองแผ่นหลังกว้างนั้น... หากซบหน้าลงไป ความหนักอึ้งในใจนี้ จะผ่อนคลายลงได้ไหม...?
---------------------จบตอน---------------------
:L2:ให้ๆ
-
:m32:
Hey girl......... :m9:
:m27:
-
เริ่มมีประเด็นใหม่ :a2: :a2:
-
แล้วกายจะพานิคไปพบแม่มั้ยน๊า รออ่านต่อจ้า :a2:
-
มีปัญหาเข้ามาอีกล่ะเนี่ย o2
-
:serius2: มาต่อให้ค้างอีกแล้ว
-
:m4:
-
มีแต่เรื่อง :เฮ้อ:
-
:a5:
-
:m4: :m4: พาลูกเขยเข้าบ้าน :m4: :m4:
-
มาแบบสั้นๆแต่ได้ใจความ...กายขี้อ้อนขึ้นนะเนี่ย
-
มีเรื่องมาให้กายเครียดอีกแล้ว :เฮ้อ:
หวังว่านิคคงจะช่วยได้นะ
-
กิ้ววว ว
หายไป6วัน เสียใจมากนะรู้ไหมคนเขียน :o12:
-
:m13:
-
:m13: นานไปป่าวอ่ะ
-
รักน้อง :L2:
-
:กอด1:พอนเน่เท่ร้าก
รักษาสุขภาพเน้อ
จ้องคอมมากจนตาแห้ง
จะหาว่าพี่สาวไม่เตือนไม่ได้นา
รักนะ
เด็กโง่
:o8:
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
:oni2:
ตามน้องพอนนี่ มาอ่านที่นี่ก็ได้นะ
นิคกับกาย ตำนานพิสูจน์ความรักที่ยาวนาน
แล้วจะยังไงต่อไปล่ะเนี่ย
รอนะคร้าบบบบ
:pig4:
-
อ่านเรื่องนี้ในเด็กดีอยู่เหมือนกันครับ รีบๆอัพนะ
-
รออยู่นะค้าบบบ :impress2:
-
คุณกายจ๋า....
นิคจ๋า....
ไปอยู่ไหนกัน...เมื่อไรจะกลับมา? :m15:[/b]
-
:ped149: :ped149: :ped149:
-
:z2: :z2: :z2: [ :m20:]
:3123:
:L2:
:m26: l love yu. Jub ๆ :m3:
-
ช่วงนี้งานยุ่งเหยิงชีวิตวุ่นวาย :serius2: เพิ่งเริ่มทำงานอ่ะ อะไรๆก็เลยยังไม่ลงตัว
เวลาที่มีก็หมดไปกับการทำงาน :เฮ้อ: กลับถึงบ้านก็เหนื่อยสลบ :jul1: :z3:
สงสัยคงต้องปรับตัวให้ตัวเองถึกทนกว่านี้ :z2: <<<ชอบตัวนี้จัง
ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะคะ :sad11:
:man1: :man1:
-------------------------------------------------------
Chapter : 29 ท่องเที่ยว
คุณหยกกับริชาร์ตชวนเด็กตั้มให้พาออกไปเที่ยวชมตามแหล่งท่องเที่ยวของอำเภอถลาง เช่น วัดพระนางสร้อย อุทยานแห่งชาติสิรินาถ และ พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติถลาง ตามที่เด็กตั้มรับอาสาว่าจะพาพวกเขาไปชมดู ซึ่งผมไม่ได้ร่วมทางด้วย เพราะเห็นว่าคุณกายต้องการพักผ่อน จึงบอกว่าจะอยู่ที่นี่ดูแล้วเขา
อีกอย่าง ผมก็ไม่ค่อยอยากไปสถานที่แบบนี้สักเท่าไหร่ ผมชอบแหล่งท่องเที่ยวที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติมากกว่า
อากาศในวันนี้ร้อนอบอ้าวกว่าเมื่อวาน ทำให้ผมต้องอาบน้ำอีกรอบเพื่อคลายความร้อนในร่างกาย ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าคนที่คิดว่าหลับอยู่ตื่นขึ้นมาเสียแล้ว
ร่างบนเตียงหน้าขาวซีดหัวคิ้วขมวดกันมุ่น ผมคิดว่าเขาตื่นขึ้นมาคงจะรู้สึกปวดหัว สีหน้าถึงไม่ค่อยดีนัก ผมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง แล้วส่งยาและน้ำให้เขาทาน ก่อนจะหันไปแต่งตัวให้ตัวเอง
หมับ!
ผมสะดุ้งนิดๆ ชะงักการกระทำ ทั้งๆที่สวมใส่เสื้อยืดค้างไว้ที่คอและแขนอีกข้างหนึ่ง
“เป็นไรไปครับ” ผมหันหน้ามามองคนที่กอดผมอยู่จากด้านหลัง มือข้างซ้ายที่ยังไม่ได้สอดใส่แขนเสื้อ ทาบลงเบาๆบนหลังมือของอีกฝ่ายที่บริเวณหน้าท้องผม
“เปล่า... แค่อยากกอดเฉยๆ” เสียงเบาหวิวตอบกลับมา
“’งั้นให้ผมใส่เสื้อให้เสร็จก่อนนะ” ผมจับมือเขาดึงออกเบาๆ ก่อนจะสวมใส่เสื้ออย่างรวดเร็ว แล้วหมุนตัวกลับมามองหน้าคุณกาย
“เป็นอะไรรึเปล่า? สีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลยนะ ยังคิดมากเรื่องเพื่อนอยู่อีกเหรอ...”
คุณกายสั่นศีรษะไปมา เอนตัวเข้ามาซบหน้าที่อกผม ผมโอบกอดเขาไว้ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจในการกระทำของเขา
“...ฉันแค่ฝันร้าย แค่กลัวเท่านั้น ฉันไม่อยากจะนึกถึงเลย...” คำตอบไขข้อข้องใจของเขาทำเอาผมนิ่งอึ้ง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดู คนเรา... บทจะอ้อนก็อ้อนซะน่ารักเชียว ไม่เหมือนตอนที่หงุดหงิดโมโหเลยสักนิด ทำเอาผมหลุดหัวเราะเบาๆออกมา เมื่อนึกถึงความหลากหลายในบุคคลคนเดียวกันนี้
“ทีหลังคุณต้องนึกถึงหน้าผมก่อนนอนนะ แล้วคุณจะฝันดี” ผมบอกจนคุณกายหลุดขำออกมาเบาๆ
“นั่นยิ่งกว่าฝันร้ายอีก...” เขาพึมพำ
“โหยยย อะไรเนี่ย... งอนดีมั้ยแบบนี้”
ผมแกล้งทำหน้าบึ้งใส่ ปล่อยมือที่กอดเขาไว้ออกทันที คุณกายจ้องผมยิ้มๆ ก่อนจะผละเดินเข้าห้องน้ำไป โดยไม่ลืมคำพูดทิ้งท้ายก่อนปิดประตูลง
“ตามใจ... งอนไปก็ไม่ง้อหรอกนะ”
…
อาหารมื้อเที่ยง เป็นฝีมือผมเอง คราวนี้ล่ะ! จะทำให้คุณกายติดใจจนลืมอาหารฝีมือของไอ้เรโอนั่นไปเลย
“นิค เดี๋ยวกินเสร็จแล้ว ออกไปเดินเล่นข้างนอกกันนะ” เขาเอ่ยชวนขณะที่เรากำลังนั่งทานอาหารกันสองคน ผมรู้สึกมีความสุขจริงๆเลยวันนี้ ที่ได้อยู่กับคุณกายตามลำพังสองต่อสอง โดยที่ไม่มีตัวมารมาคอยขัดขวางอีก
“แต่แดดยังไม่ร่มเลยนะครับ ผมกลัวไข้คุณกลับอีก”
“ก็อยู่แต่ในบ้านมันอึดอัดนี่ เบื่อด้วย! หรือจะให้ฉันไปทำงานอ่ะ เออใช่! มีงานที่ขนมาทำด้วยนี่นา...”
อะไรเนี่ยคนเรา! ผมมองหน้าเขาอย่างนิ่งอึ้ง นี่ขนาดมาพักผ่อน ยังมีแก่ใจขนงานมาทำอีกเหรอ... ถึงตอนแรกเขาจะบอกกับผมว่ามาทำงาน แต่ก็เห็นเขารับปากกับคุณหยกเอาไว้แล้ว ว่าจะผักผ่อนเหมือนกันกับเธอ
“พอๆ หยุดเลย เลิกคิดซะ ไอ้เรื่องเอางานมาทำ คุณมาพักผ่อนนะครับไม่ได้มาทำงาน!”
“งั้นก็ออกไปเดินเล่นกันนะ” คุณกายยิ้มเล็กๆ จนผมหน้าเหวอ ...และสุดท้ายผมก็จนมุมจนได้
ฟ้าใสทะเลสวย... ทำให้ผมรู้สึกสดชื่นจริงๆ วันนี้ฟ้าโปร่งเมฆน้อย แดดจึงแรงกว่าปกติ ผมสวมหมวกปีกถักสานสีขาวที่แอบหยิบมาจากในบ้านลงบนศีรษะของเขา คุณกายเลิกคิ้วมองผมอย่างแปลกใจ
“ไปเอาหมวกของใครเขามา?”
“ไม่รู้เหมือนกัน... ของคุณหยกมั้งครับ ผมเห็นมันวางอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น สงสัยเธอลืมหยิบไป” ผมมองคุณกายอมยิ้มๆ ไม่คิดว่าเขาใส่หมวกแบบนี้ จะน่ารักขนาดนี้ สงสัยหมวกปีกกว้างแบบนี้เป็นรูปแบบที่ผู้หญิงเขานิยมกัน ทำให้เวลาคุณกายสวมใบหน้าเลยดูหวานน่ารักขึ้น เหมือนกับดอกไม้บานเลยล่ะ! ฮะๆ
“ฮะๆ น่ารักจังแฟนใครเนี่ย?” ผมหลุดขำออกมา
คุณกายหน้าหงิก ถอดหมวกออกมาปาใส่หน้าผม แต่ผมมือไวคว้าไว้ทัน
“ไอ้บ้า! นี่มันหมวกผู้หญิงนะ!”
“เหมาะกับคุณดีออก” ผมบอกยิ้มกลั้วหัวเราะ “อีกอย่าง...หมวกแบบนี้บังแดดดีจะตายไป แดดร้อนๆจะได้ไม่ส่องตรงหัวคุณจนไข้กลับ ไม่รู้ล่ะ... ถ้าไม่ใส่หมวกเดินเล่น ก็กลับเข้าบ้านไปนอนดีกว่า”
“นี่! กล้าขู่ฉันเหรอ...” เขาเม้มปากมองผมตาดุ แต่ผมไม่กลัวหรอก... หึหึ
“เปล่า!...ผมบังคับเลยต่างหาก” ผมทำลอยหน้าลอยตาบอกเสียงสูง ก่อนจะสวมหมวกให้เขาใหม่อีกครั้ง แล้วคว้ามือคุณกายที่กระฟัดกระเฟียดใส่ พาเดินออกไป
“คุณไม่ต้องอายหรอกน่า นี่มันหาดส่วนตัวนะ หรือว่าคุณอายผม?” ผมถามยิ้มๆ จนคุณกายหันมามองผมตาขวาง
“แกล้งกันอยู่ได้ สนุกนักรึไง”
“กับคุณเท่านั้นแหละ...” ผมยิ้มกว้าง ส่งตาเชื่อมๆไปให้ จนเขาเสหน้าไปทางอื่น ยังทำปากแบะใส่อีก มันน่าจับมาจูบเสียให้เข็ดจริงๆ!
แดดวันนี้ค่อนข้างแรง พวกเราเลยเดินเล่นกันอยู่ไม่นาน ผมจึงต้องพาคุณกายกลับ เพราะดูคนป่วยจะหน้าแดงเพราะกระไอร้อนไปหมดแล้ว
“ทีตอนไม่ป่วย ผมชวนไปเล่นน้ำ บ่นเสียยกใหญ่เลยว่าร้อนอย่างนั้นร้อนอย่างนี้ ทีมาตอนนี้ นึกยังไงอยากออกไปเดินเล่น?”
“นายบ่นเรื่องนี้มารอบที่เท่าไรแล้วเนี่ย...” คุณกายงึมงำ ขมวดคิ้วมองหน้าผม
“ก็เพราะคุณน่ะสิ...” ผมกำลังจะพูดต่อ แต่ชายหนุ่มสวนคำตัดบทผมขึ้นมาเสียก่อน ด้วยน้ำเสียงที่เจือความหงุดหงิด
“หยุดบ่นได้แล้ว! ก็ฉันเบื่อนี่ เอาแต่นั่งๆนอนๆ คนมันก็เบื่อเป็นเหมือนกันนะ!”
ผมยืนมองคนเหวใส่ตาปริบๆ ก่อนจะก้มลงเก็บหมวกที่เขาเพิ่งปามันลงไปกับพื้นทรายด้วยอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นมาปัด
“ขอโทษคร้าบบ! ที่บ่นน่ะ เพราะห่วงหรอกนะ...” ส่งยิ้มอ้อนๆให้ โบกหมวกในมือพัดไปมาให้คนตรงหน้า
“แล้วบ่นขึ้นมาให้มันได้อะไร!”
“โอ๋ๆ อย่าอารมณ์เสียสิครับ เดี๋ยวปวดหัวนา... มาๆ ขี่หลังผม จะได้ถึงบ้านไวๆ”
ผมย่อตัวลงหัวหลังให้คนหน้าบึ้ง ความจริงเดินอีกหน่อยก็ถึงบ้านแล้ว แต่ผมอยากเอาใจแฟนผม ง้อสักหน่อย เผื่อหน้ายุ่งๆนั่นจะได้คลายลงบ้าง
น้ำหนักตัวของคุณกายทาบทับลงกับแผ่นหลัง ผมจึงเอามือช้อนต้นขาของเขาเกี่ยวเอาไว้กับตัว แล้วลุกขึ้นเดิน ศีรษะของเขาซบลงบนบ่าของผมนิ่งเงียบ
“ปวดหัวหรือเปล่าครับ?” ผมหันไปถาม
“เปล่า... แค่เวียนหัวนิดหน่อย...”
“เห็นไหม ผมเตือนคุณแล้ว แต่คุณมันดื้อ...”
“นายนิคค!” น้ำเสียงรอดไรฟันนั่น ทำเอาผมต้องปิดปากเงียบลงอีกครั้ง แล้วส่งยิ้มแหยๆให้คนหน้าบึ้งตึง จะให้ทำอย่างไรล่ะ คนมันยิ่งรักยิ่งห่วงนี่... ก็แฟนผมทั้งคนนี่นา
ตกเย็นพวกคุณหยกก็กลับมากัน หอบของฝากมาพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือไปหมด ดูท่าจะมีความสุขกันมาก เพราะใบหน้าของคู่รักคู่นี้เจือไปด้วยรอยยิ้มไม่จางหาย
“เดี๋ยววันนี้หยกโชว์ฝีมือทำอาหารเย็นเองค่ะ พวกเราแวะซื้อของสดมากันแล้ว อาหารทะเลที่นี่สดจริงๆหยกซื้อมาเยอะแยะเลย ไม่รู้จะกินกันหมดไหม คิกๆ” เธอพูดไปหัวเราะตัวเองไป แถมริชาร์ตแฟนหนุ่มยังเหน็บเธออีกว่า เหมือนเกิดมาไม่เคยเห็นของกิน คนโดนว่าเลยหันไปตีแขนชายหนุ่มด้วยแรงที่ไม่เบานัก จนผมหลุดขำออกมา
“เอ้อ.. แล้วพี่กายล่ะคะ ไปไหน?” เธอมองซ้ายมองขวาไปทั่วบ้าน มองหาคนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับผม
“นอนอยู่บนห้องน่ะครับ วันนี้ไปตากแดดมา”
“อ้าว! ยังไม่หายดี พาคนป่วยออกไปเจอลมเจอแดดทำไมล่ะคะ”
“ผมเปล่านะ คนเขาดื้อจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ” ผมบอกยิ้มๆ จนคุณหยกที่ขมวดคิ้วทำท่าไม่พอใจเมื้อกี้ ยิ้มขำออกมา เมื่อพอจะเดาเรื่องราวได้
“นิคก็อย่าตามใจสิ เรื่องไหนกำราบได้ก็กำราบ” นายริชาร์ตชี้แนะ ไม่ต้องห่วงว่าพวกเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องหรอกครับ เพราะเราใช้ภาษาอังกฤษคุยกัน เพื่อไม่ให้ริชาร์ตเขากลายเป็นส่วนเกินของวงสนทนาไป
“รวมทั้งเรื่องบนเตียงด้วยใช่ไหมครับ” ผมยิ้มกริ่ม มองสบตากับหนุ่มอังกฤษอย่างรู้ๆกัน
“พวกคุณคุยอะไรกันเนี่ย!” หญิงสาวโวยหน้าแดง ก่อนจะเดินหนีพวกผมเข้าไปในครัว โดยมีผมกับเพื่อนใหม่หัวเราะร่วนตามหลัง
...
จากการประคบประหงมเป็นอย่างดีด้วยฝีมือผมเป็นเวลาสามวัน ตอนนี้คุณกายหายดีแล้ว แต่ยังต้องกินยา และเปลี่ยนผ้าพันแผลอยู่ทุกวัน
วันทุกวัน ผมมีเขาอยู่ข้างกายแบบนี้ บางครั้งก็นึกว่าเหมือนฝัน แต่ความเป็นจริงที่เขาตอบรับกลับมาให้ผม... ทำให้สิ่งที่เคยนึกฝันเป็นจริงขึ้นมาอย่างเด่นชัด ความสุขที่ผมได้สัมผัสจากเขา เปรียบไม่ได้เลยกับความสุขที่แล้วมาในชีวิต ผมดีใจที่ผมได้มายืนอยู่ตรงนี้ ดีใจที่ได้มีเขาอยู่เคียงข้างแบบนี้
แล้วต่อไปนี้ ยังจะมีอะไรอีกที่ผมจะต้องการไปมากกว่าเขา เพราะที่สุดของผมแล้ว คือคุณกายเท่านั้น...
-----------------------------------------------------------------
วันสุดท้ายของการมาพักผ่อนครั้งนี้ ร่างกายผมหายดีแล้วแม้ว่ายังต้องกินยากับทำแผลอยู่ก็ตาม การมาเที่ยวครั้งนี้ดูจะวุ่นวาย และมีอุปสรรคขัดขวางไปบ้าง แต่ผมก็รู้สึกมีความสุข มันต่างออกไปจากการมาเที่ยวครั้งก่อนๆของผม เป็นความอบอุ่นและมิตรภาพ เราทั้งหมดเข้าใจกัน ไม่มีการแบ่งแย่งใดๆ
ที่สำคัญที่สุด อาจเป็นเพราะการมาเที่ยวครั้งนี้ของผม มันมีความหมายมากกว่าครั้งไหนๆ เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมและเขาคนนั้น เข้าใจซึ่งกันและกัน...
มันอาจจะเรียกว่าความรัก อย่างที่เขาคนนั้นว่าก็ได้ ผมสัมผัสได้ถึงสิ่งพิเศษในจิตใจที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เป็นความแปลกประหลาดที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครนอกจากตัวเขา ถามตัวเองว่า ยังคงกลัวไหม? บอกตามตรงว่ายังคงหวั่นใจอยู่ รูปแบบของความรักครั้งนี้ มาพร้อมกับอุปสรรคอย่างเห็นได้ชัด ปัญหาที่แบกไว้บนบ่าไหล่ดูจะมากว่าเดิม... แต่เมื่อหันไปมองหน้าเขา ผมกลับสลัดลืมปัญหาเหล่านั้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ ผมยิ้มให้กับตัวเอง
อะไรที่เปลี่ยนผมให้เชื่อมั่นถึงเพียงนี้หรือ...? มันคือแววตาของเขาไง... แววตาที่ไม่ว่าเวลาไหน ภาพสะท้อนข้างในนั้น ยังคงเป็นตัวผมคนนี้...
“ไหนๆก็วันสุดท้ายแล้ว คุณกายก็แข็งแรงดีแล้ว ผมว่าวันนี้เราไปเที่ยวพร้อมๆกันเป็นการส่งท้ายกันดีกว่า” หนุ่มผมบลอนด์นัยน์ตาสีมรกตเสนอแนะขึ้นขณะที่พวกเรากำลังร่วมรับประทานอาหารเช้าพร้อมกัน
เช้านี้ป้าใยเป็นคนลงมือเตรียมอาหารเช้าให้พวกเรา ฝีมือของแม่ไอ้ตั้มยังคงเด็ดเหมือนเดิม จนน้องหยกเอ่ยชมไม่ขาดปาก ถึงกับจะสมัครเป็นลูกศิษย์ ขอจดสูตรเด็ดเคล็ดลับกลับไปทำกินเองที่อังกฤษ ทำเอาป้าร่างท้วมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนแก้มแทบปริ
“ดีเลยค่ะ ขับรถเล่นไปชมหาดสวยๆ ที่ยังไม่ได้ไป และก็เตรียมอาหารไปปิกนิกด้วยเลย” หญิงสาวส่งเสียงสนับสนุนเป็นคนแรก ตามด้วยแฟนหนุ่มที่พยักหน้าเห็นด้วยอยู่ด้านข้าง
“คุณกายว่าไงครับ ดีมั้ย?” นายนิคหันมาถามผมที่นั่งเงียบยิ้มอยู่คนเดียวมานานแล้ว
มือใหญ่ของเขากุมมือผมเอาไว้ที่ใต้โต๊ะ หันมาทำหน้าสงสัยกับท่าทีของผม
“เป็นอะไรครับ ยิ้มอยู่คนเดียว” เสียงนุ่มก้มลงถามผมข้างใบหูพร้อมกับลมอุ่นๆที่เป่ารด ทำเอาผมใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ปละ...เปล่า แค่ดีใจน่ะ อยากไปเที่ยว” ผมละล่ำละลักบอก หน้าร้อนวาบขึ้นมา ทั้งที่อุณหภูมิในบ้านไม่ได้ร้อนเลย
“หึๆ” เสียงหัวเราะในลำคออย่างพึงใจดังจากคนด้านข้าง ทำเอาผมต้องลอบเตะขาเขาจากใต้โต๊ะอย่างนึกหมั่นไส้ขึ้นมา
...
เมื่อตกลงโปรแกรมวันสุดท้ายกันเรียบร้อยแล้ว น้องหยกก็ไปเข้าครัวช่วยป้าใยเตรียมอาหารกลางวัน จะได้เอาไปปิกนิกกันแล้วชมหาดสวยๆไปพลางๆ คุณริชาร์ดกับนายนิคเดี๋ยวนี้ซี้กันเหลือเกิน คุยกันซะออกรสออกชาติ บางทีผมก็แอบได้ยินพวกเขาคุยกันเรื่องผมกับน้องหยก แถมบ่อยซะด้วย ผมล่ะหมั่นไส้จริงๆ ป่านนี้ผมจะเหลืออะไรไว้สู้หน้าคุณริชาร์ดล่ะเนี่ย ยิ่งหลังๆเขาชอบมองผมแบบยิ้มๆบ่อยๆ เล่นเอาขนลุกไปเลย...
ทุกอย่างเตรียมพร้อม พวกเราก็ได้ฤกษ์ออกเดินทางกัน และผู้เป็นสารถีก็คงนี้ไม่พ้นคนชำนานทางอย่างเด็กตั้มเช่นเดิม ครั้งนี้พวกเราเลือกใช้รถแวนในการเดินทาง เพราะนั่งสบายไม่ต้องเบียดเสียดยัดเหยียดกัน แถมท้ายรถยังจุของใช้จำเป็นได้มากด้วย
สภาพอากาศในวันนี้ ดูเหมือนจะเป็นใจให้กับการเดินทางท่องเที่ยวเหลือเกิน วันนี้ท้องฟ้าโปร่ง เมฆน้อย แสงแดดแฝดจา บวกกับวิวท้องทะเลสีฟ้าไล่ระดับตามความตื้นลึกของท้องทะเล ทำให้รู้สึกว่า นี่แหละได้อารมณ์ของการเที่ยวทะเล!
เราขับรถแวะตามหาดชื่อดังต่างๆของหาดภูเก็ต จอดลงไปถ่ายรูปกันไม่ได้หยุด โดยเฉพาะน้องหยก รู้สึกจะตื่นตาตื่นใจมาก เธอถ่ายรูปตลอดตามวิวข้างทางไม่ได้หยุด
จนในที่สุดเราก็มาหยุดอยู่ที่หาดป่าตอง ในเวลาบ่ายสี่โมงเย็น แดดเริ่มออนจางลงบ้างแล้ว เลยตกลงกันว่าจะกินอาหารเย็นกันที่นี่เลย ส่วนผมเกิดอยากเล่นน้ำขึ้นมากระทันหัน หลังจากมาภูเก็ตครั้งนี้แล้วไม่เคยเอาตัวไปจุ่มน้ำทะเลเลยสักครั้ง แถมยังไปชมหาดสวยๆมาซะหลายที่ แต่ก็ทำได้แต่ตาดูเท่านั้น
ผมรบเร้านายนิคจะไปเล่นน้ำ แต่เขาดันอิดออดบ่นนั่นบนนี่เสียยกใหญ่ หลังจากที่เราตกลงกันแล้วว่า ผมจะอยู่เล่นน้ำ ส่วนน้องหยกกับคุณริชาร์ดจะไปเดินหาซื้อของฝากกลับบ้าน โดยมีเด็กตั้มเป็นไกด์พาเดิน ให้เวลาหนึ่งชั่วโมงในการทำกิจกรรมของแต่ละคน แล้วค่อยมาพบกันที่ร้านอาหารริมหาดป่าตองชื่อดังร้านหนึ่ง ตามที่นัดแนะกันไว้
“แดดยังร้อนอยู่เลยนะครับ”
“ก็ทากันแดดสิไม่เห็นจะยาก อีกอย่างนี่มันสี่โมงแล้วนะ แดดไม่แรงหรอก” ผมบอกพลางฉุดลากแขนนายนิคไปที่ริมหาด
“แต่กางเกงว่ายน้ำ...”
“ฉันใส่มาเรียบร้อยแล้ว อยู่ข้างในเสื้อผ้า”
“โห... เตรียมพร้อมเลยนะ กะจะเล่นน้ำลูกเดียวเลยใช่ไหมวันนี้”
“ใช่!”
“แต่นี่เพิ่งอาทิตย์เดียวเองนะครับ แผลคุณยังไม่หายดีหรอก เดี๋ยวน้ำเข้าแผล...” มันยังไม่หยุดบ่น จนผมชักเริ่มรำคาญ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ตายหรอก ตกลงจะมาไม่มา... ไม่มาฉันไปเล่นคนเดียวก็ได้!” ผมหมดความอดทน สลัดมือออกจากมือนายนิค แล้วเดินดุ่มๆไปที่ชายหาด
“เฮ้อ... ครับๆ ตกลงผมจะขัดที่รักไม่ได้เลยใช่ไหมครับ รอก่อนสิครับ!” หมอนั่นเหมือนจะจำยอมเดินตามหลังผมมา ผมแอบยิ้มเล็กๆ แต่ไม่หันไปมองหรอก...
ผมถอดเสื้อผ้าออกเหลือแต่กางเกงว่ายน้ำ แล้วเอาเสื้อผ้าให้นายนิคถือ ชายหนุ่มทาครีมกันแดดทั่วตัวผมโดยไม่พูดอะไร แต่หัวคิ้วนี่ขมวดกันมุ่นเชียว...
“นี่ๆ เล่นน้ำด้วยกันนะ” ผมเอานิ้วจิ้มๆที่คิ้วผูกโบว์นั่น แล้วเอียงคอยิ้มๆ ฮ่าๆ ชอบล่ะซี้... หมอนี่ชอบจังเลย เวลาผมอ้อนๆแบบนี้ เขาชอบบอกว่าน่ารักน่าฟัด แต่ผมไม่เห็นจะเห็นด้วย ผมว่าพอผมทำมันเหมือนคนปัญญาอ่อนหน่อยๆมากกว่า เฮอะๆ
เขายกมือมากุมมือผมแล้วดึงออก หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นผ่อนคลายลง
“เล่นแป๊บเดียวนะครับ และก็อย่าไปลึก ผมจะคอยดูคุณอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวของหาย และก็อย่าไปไกลจากสายตาผมนะ และก็...”
“พอๆ พอก่อน” ผมรีบเบรกไว้ก่อนที่เขาจะสั่งนู่นสั่งนี่ยาวเหยียดจนหมดอารมณ์เล่นน้ำไป “ฉันรู้แล้วน่า ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ!” บอกเสร็จผมก็รีบลงไปเล่นน้ำก่อนจะ ให้นายนิคได้ทันโต้แย้งอะไรอีก แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงบ่นดังมากระทบหู
“โตแต่อายุมากกว่ามั้ง” ผมเลยหันไปแลบลิ้นใส่ แล้วขยับปากบอกช้าๆเน้นๆ จนหมอนั่นหัวเราะขำ
‘ปากกกดี... นาย-แหละ-เด็ก-โข่ง-หื่น-กามมม’
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
น่ารักจริงๆคู่นี้ :L2:
เป็นไงบางจ๊ะพอนนี่ หายยุ่งหรือยัง
คิดถึงนะ :จุ๊บๆ:
-
^
^
^
เจ็บหัวไหมพี่แอน ระวังหัวแตกนะ :กอด1:
-
:z2: :z2: :z2:
จิ้มก่อนอ่านทีหลัง
คิดถึงนิค+กายมากมาย
:z2: :z2: :z2:
-
:z3: <---- ไอ้ตัวนี้เหรอ
ไม่เจ็บหัวหลอกเจ็บมือดิ อิอิ
แอบเอาไอ้ตัวนี้มาจองที่ไว้ก่อนไง
กลัวไม่ทันอ่ะ อิอิ :z2:
-
มาต่อแล้ว นิค กาย :m3:
-
:z3:
:z2: :z2: :z2:
-
นิคกับกายหายไปนาน
กลับมาอีกที อ่านแล้วยิ้ม^______^
-
[color#8B6969]ที่รัก :กอด1:
วันนี้คุณนิคน่า :man1:[/color]
-
มาต่อแล้วววววววววววววววววว :z2:
น่ารักมากๆเลย :กอด1:
รอตอนต่อไปค่า... :bye2:
-
หายไปนานเลยนะคับ
เลยมาทีนึงยาวเลย
รออ่านต่อไปคับ :bye2:
-
กิ้ววว ว ว มาแล้วว
ดีใจทีสุด :m12:
-
:sad11: รอมานาน ติดตามอยู่น่ะครับ
เข้ามาครั้งแรกแล้วอ่านเรื่องนี้ เลย ชอบมากครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:n1:
:กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: มาแล้วๆ :mc4:
-
รักพอนนี่มากมาย จุึฟๆๆ :z1:
-
น่ารักกันจริง ๆ :impress2:
-
:z2:
:z1:
หายไปซะนานเลย
คิดถึ๊ง คิดถึง :จุ๊บๆ:
-
:impress2: ในที่สุดก็มาแล้ว อ่านจุใจหายคิดถึงเลยแหล่ะ :impress2:
คุณกายเนี๊ยน่ารักมากเกินไปป่าวเนี๊ย พักหลังมีแอบแบ๊วอีกต่างหาก :haun4:
-
:m3:หวานได้ใจจังเลย..อิอิ
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อแล้วววว
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก
-
มาต่ออีกกกกกกกกกกก :call:
-
น่ารักจังเลยอ่ะ
หวานกันอีกเยอะๆ นะ
-
:o12: :z3: :z3:
ของคุน 3ตัวอ่ะ
IS RU EN
เข้าไปดูใหม่ก็ดีนะ
เออ ดูด้วยว่าหน่วยละกี่บาท
:เฮ้อ:
แล้วเจอกัน :กอด1: :กอด1:
:a3: :a3: :a3:
-
Ayyyy
Wait and waiting yah
-
มาเต้นรอน้องสาวววววววว :z2:
คิดถึงจังเลย :กอด1:
-
น่ารักมากมาย :impress2: :-[
-
I love you just the way you are!!! :กอด1:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
ตามอ่า นน ทันเเล้ว ว
มาต่อนะคะ :L1:
-
มารอครับ
เมื่อไหร่จะมาต่อเอ่ย
-
:z3:
-
เมื่อไหร่จะม่าต่อครับ
-
เมื่อไหร่จะมาต่อ :z2:
เย้ๆ เจาะไข่ kamenat ด้วย
:mc4:
-
ชอบ ชอบ หวานได้อีกๆ อิอิ :n1:
-
:m16:
:เฮ้อ:มีเรื่องให้เครียดอีกแล้วววว :o12:
ไม่ยอมๆ :m31:
มาต่อเร็วๆนะคะ
-
ตอนต่อไปมารึยัง?
คิดถึงคุณกายอ่ะ :เฮ้อ: รีบๆ มาต่อเถอะนะ :m15:
-
มาต่อซะทีซิ
นานและนะ
:serius2: :serius2:
อยากอ่านต่อแล้ววววววววววววววววววววววว :sad4: :sad4:
-
:กอด1:
คิดถึงตะเองนะ
ไว้วันไหนว่างๆ ไปเดทกัน 55+
สู้ๆ นะที่ร๊ากกกก หุหุ
-
ยังไม่มาอีก หุหุ
-
:z2:รออออออ
-
มาส่งความคิดถึงให้น้องสาวจ๊ะ
-
น่ารักจังเลยอ่ะ
หวานกันอีกเยอะๆ นะ
bigy ชอบหวานๆหรอคะ หวานมากๆระวังเบาหวานถามหาอ่ะ อิอิ
:n1:
-
ลงชื่อรอด้วยคนค่า
-
สนุกมากเลยค่ะ ชอบมากๆๆ
ตอนนี้ตามอ่านเรื่อยๆอยู่ ^^
-
ตามเชียร์ ตามอ่านอยุค่ะ
อิอิ
-
คิดถึงคนอ่านทุกคนค้าบ
ตอนนี้นู๋เป็นหวัด ไอค๊อกแค๊ก ด๊อกแด๊ก แล้วก็ ไอเลิฟยู
:laugh:
-
:z13:จิ้มให้หายคิดถึง
-
ตามมาอ่านทันแล้ว หลังจากหายไปนาน ดีใจ :sad4:
-
เปงงายบ้างค้าบ หายเงียบไปเลยอ่ะค้าบ ^^
-
เมื่อไรจะมาต่ออะ
อย่าอ่านต่อและนะ
:z3: :z3: :serius2:
-
รออยู่นานแล้วน้าาา
หายไปไหนแล้วอะคับ :z13:
-
อ่านทันแล้ววววววววววววววววววววว
จะได้ปูเสื่อรอ
รักคนแต่งจัง :กอด1:
-
เรื่องนี้เค้าหายไปดื้อ ๆ เลยเหรอคับ
กว่าจะรักกันได้ก้แสนยาก พอรักกันได้ไม่เท่าไหร่ ดันหาย ซะงั้น :sad4:
-
ยังหวานม่ายสุดเลยอ่าคับ
จะอ่านฉากเล่นน้ามๆๆๆ
-
หายไปนานมาก
มาต่อได้แล้ว จ้า
-
แวะมาดัน ๆ ๆ รออ่านต่อครับ :m31:
รีบกลับมาต่อเร็ว ๆ นะ :m16:
-
มาแล้วค่ะ กราบขอโทษงามๆ o1
เนื่องจากว่าไรเตอร์ไปเผชิญภาระหน้าที่มา เลยมิมีเวลามาจับงานเขียน :o12:
ต้องขอโทษทุกๆคนที่ปล่อยให้รอกันนะึคะ ง้อๆ :L2:
:กอด1: :กอด1:
ยกโทษให้คนแต่งคนนี้ด้วยนะคะ :กอด1:
---------------------------------------------------------
“มาคนเดียวเหรอครับ?” เสียงทักดังขึ้นจากใครคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก
“เปล่าครับ” ผมตอบพลางมองหน้าคนถาม ชายหนุ่มผิวแทน เครื่องหน้าคมเข้มหล่อเหลาสไตล์คนไทย กำลังยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร
“อ้าว...แล้วเพื่อนคุณไปไหนล่ะครับ ผมเห็นคุณเล่นน้ำอยู่คนเดียวมาสักพักแล้วนะ”
“รออยู่บนหาดน่ะครับ” ผมบอก เพราะตอนนี้ผมลงมาเล่นในทะเลแล้ว ระดับน้ำอยู่ในช่วงคอผมพอดี
“ผมชื่อตรีนะครับ ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าผมเป็นลูกคนที่สาม แล้วคุณล่ะครับ ชื่ออะไร”
“ผมกายครับ” ผมแนะนำตัวเองอย่างไม่คิดอะไร เพราะคนๆนี้ก็ดูท่าทางเป็นมิตรดี ไม่เสียหายอะไรที่จะทำความรู้จักกันเล็กน้อย
เขายิ้มกว้างให้ผม “คุณมาจากไหนเหรอครับ ใช่คนกรุงหรือเปล่า แต่เห็นผมแบบนี้ผมคนเชียงใหม่นะครับ แต่ผมชอบเล่นกีฬากลางแจ้ง เลยดำแบบนี้ไง ฮะๆ”
“อ่ะครับ ไม่ดำหรอกครับ ผิวแทนแบบนี้ดูเป็นคนสุขภาพดีออก ไม่เหมือนผม ขาวซีดเหมือนคนเป็นโรค” ผมเริ่มคุยกับเขาบ้าง ความที่เขาอัธยาศัยดีต่อผมแบบนี้ ทำให้ผมต้องพูดคุยกับเขาอย่างเสียไม่ได้
“ไม่หรอกครับ ผมว่าน่ารัก...”
ผมชะงัก นิ่งอึ้งในคำพูดของเขา แต่รอยยิ้มที่ไม่จางหายบนใบหน้าคมสันนั้น ทำให้ผมแน่ใจว่า ผมไม่ได้ฟังผิดไป
เวลานี้... ผมเริ่มรู้สึกทะแม่งๆแล้ว ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้แค่อยากแสดงความรู้จักผมเฉยๆซะแล้ว...
ไม่อย่างนั้น คนที่เพิ่งรู้จักกัน จะชมผู้ชายที่พบหน้ากันเป็นครั้งแรก ว่าน่ารัก... ได้ยังไง?
ความจริงแล้ว ผมก็ไม่ได้อยากเล่นน้ำเท่าไหร่หรอกนะ แต่ไหนๆก็มาทะเลทั้งที ถ้าไม่ได้แตะน้ำทะเลเลย ก็เหมือนกับว่ามาไม่ถึงที่ จริงไหม? เพราะงั้นผมถึงได้มาเล่นน้ำก่อนกลับไง อีกอย่างหนึ่งผมคิดว่า การลงเล่นน้ำ อาจทำให้ผมหายฟุ้งซ่านเรื่องของพี่สาวและแม่ผมได้บ้างไม่มากก็น้อย
ผมพยายามแล้วที่จะทำตัวให้เป็นปกติ โดยที่หนุ่มฝรั่งไม่ได้สงสัยใดๆ ผมคิดว่าเรื่องในครั้งนี้เป็นปัญหาของผมเอง ที่ทิ้งคาราคาซังมานานแล้ว มันเป็นเรื่องในครอบครัว ที่ต่อให้ผมอยากอธิบายต่อเขายังไง ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี อันที่จริงประเด็นสำคัญที่สุดที่ทำให้ผมไม่อยากบอกเรื่องราวของผมออกไป มันคงเป็นเพราะผมไม่อยากหวนนึกถึงอดีต... และไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของผมไปมากกว่านี้...
“คุณมาพักร้อนเหรอครับ ผมก็เพิ่งขอพ่อมาลาพักร้อนตั้งแต่เมื่อสามวันก่อนเอง กว่าจะอ้อนวอนมาได้ก็แทบแย่”
“อ่ะครับ” ผมตื่นจากภวังค์ความคิดแล้วหันไปพยักหน้าตอบ ทั้งๆที่ไม่ทันได้ฟังที่เขาพูด แต่ก็พอจะจับใจความได้ว่าเขาพูดเรื่องอะไร
“แล้วคุณทำธุรกิจอะไรเหรอครับ จะลาพักร้อนทีถึงกับต้องขออนุญาตจากพ่อด้วย?”
“บ้านผมทำไร่ผลไม้น่ะครับ หลักๆก็ส้มกับองุ่น ผมลงพื้นที่เองด้วยนะ! ถึงได้ผิวคล้ำแบบนี้ไง แต่ก็สนุกดีนะครับ ไว้ถ้าคุณไปเที่ยวทางเหนือบ้าง คุณอย่าลืมแวะไปชมนะครับ ” ผมยิ้มรับเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท โดยที่เขาบอกกับผมว่ากิจการของที่บ้านเขาชื่ออะไร ซึ่งชื่อกิจการก็ติดหูผมเป็นอย่างดี เรียกว่ามีชื่อเสียงเลยทีเดียว
“นั่นเพื่อนคุณใช่รึเปล่าครับ? ชาวต่างชาติคนนั้น...ผมเห็นเขามองพวกเราอยู่นานสองนานแล้วนะครับ” ชายหนุ่มถามผมด้วยความฉงนพลางพยักพเยิดไปบนฝั่ง
ผมมองตามสายตาเขาไป ก็พบว่านายนิคกำลังยืนจ้องผมกับคุณตรีอยู่ แถมยังจ้องเขม็งซะด้วยสิ พอหนุ่มฝรั่งเห็นผมหันมามองทางเขา ก็กวักมือเรียกผมทันที ผมก็เห็นว่าตัวเองเล่นน้ำมาได้สักพักแล้ว สมควรที่จะขึ้นจากน้ำเสียที จึงหันไปล่ำลาหนุ่มไทย โดยที่เขาได้พยายามถามไถ่ว่าผมพักที่โรงแรมไหน แต่ผมไม่ได้บอกไป บอกแค่ว่าผมจะกลับกรุงเทพฯแล้ว อีกอย่างผมเห็นว่าแค่เป็นมิตรที่ประสบพบเจอแล้วผ่านพ้น จึงไม่จำเป็นที่จะต้องถือสารายละเอียด เพราะยังไงก็คงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกอยู่แล้ว
เมื่อขึ้นจากทะเล ผมกับนายนิคก็ไปอาบน้ำล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้ากันที่ห้องอาบน้ำแถวนั้น ก่อนจะพากันเดินไปร้านอาหารริมทะเลที่เป็นจุดนัดพบของพวกผมกับพวกน้องหยก
“ผู้ชายคนนั้นใครเหรอครับ...”
ผมหันไปมองนายนิคอย่างแปลกใจ ก็ตั้งแต่ผมเล่นน้ำเสร็จเขาก็ไม่เห็นถามถึงเรื่องที่ชายหนุ่มนามว่านายตรีเข้ามาคุยกับผม จนกระทั่งเรากินข้าวเย็นกันเสร็จ แล้วออกเดินทางไปยังแหล่งท่องเที่ยวที่สุดท้าย ของทริปนี้ ผมก็นึกว่าเขาจะลืมไปแล้วเสียอีก...
“ไม่เคยรู้จักหรอก เขาแค่เข้ามาคุยด้วยเฉยๆ”
“มาจีบล่ะสิไม่ว่า...” เสียงพึมพำไม่เบานัก
“ทำไม? หึงเหรอ?” ผมถามหยั่งเชิง แต่ทำไมรู้สึกใจเต้นผิดปกติก็ไม่รู้
“เปล่า... ผมแค่ไม่ชอบให้ใครมาเกาะแกะแฟนตัวเองเท่านั่น” คำตอบของเขาทำเอาผมหุบยิ้มไม่ลง นี่ผมกำลังดีใจอยู่ใช่ไหม?
“ฮ่าๆ แก้ตัวอย่างงี้ อย่าพูดเลยดีกว่า” ผมขำกับการแสดงเหตุผลให้ดูดีของเขา หนุ่มฝรั่งกรอกตาไปมา เหมือนเด็กถูกจับผิด ก่อนจะพูดยอมรับออกมาตรงๆ
“ก็... คุณก็น่าจะรู้นี่ ว่าผมเป็นคนยังไง... ใช่! ผมทั้งหึงทั้งหวงคุณมากๆเลยล่ะ ไม่ชอบให้ใครหน้าไหนมายุ่มย่ามกับคุณ ถ้าทำได้...ผมอยากจะกักขังคุณไว้ไม่ให้ไปพบเจอใครเสียด้วยซ้ำ แต่ผมแสดงความรู้สึกของผมออกมาตรงๆไม่ได้หรอก เพราะผมรู้... ว่าคุณจะต้องด่าผมว่างี่เง่า ใช่ไหมครับ?”
“ใช่!” ผมตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำโดยไม่ต้องนิ่งคิดจนคนข้างๆหน้าหงอยไปในทันที
ผมรู้ว่านายนิคเป็นผู้ชายที่ขี้หึงมากถึงมากที่สุด แถมยังอารมณ์ร้อนอีกต่างหาก ดูจากการที่คอยตั้งแง่กับเรโอตั้งแต่ยังไม่ทันเจอหน้าก็รู้ วันนี้ผมเลยอดแปลกใจไม่ได้ที่เขาดูนิ่งเฉยผิดปกติ ไม่ได้กระฟัดกระเฟียดอารมณ์เสียอย่างที่เคยเป็น
อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่ทะเลาะต่อยตีกับไอ้เรโอเป็นผลให้ผมต้องมาเจ็บตัว เรื่องนี้ผมรู้ดีว่าเขาคิดมากเพียงไร และเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงไร สิ่งที่เกิดขึ้นมันคงทำให้เขาได้คิดขึ้นมาบ้าง ว่าการใจร้อนวู่วามใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล จะส่งผลเสียต่อคนรอบข้างแค่ไหน
ผมอมยิ้มมองใบหน้าด้านข้างของเขาที่ติดจะบูดบึ้งด้วยอาการงอน ดีใจที่เขาเลือกที่จะแคร์ผมมากกว่าแคร์ความรู้สึกของตัวเอง อิ่มเอมใจที่ถึงแม้ว่าคนๆนี้จะเป็นเพศเดียวกับผม แต่ความรักที่เขามอบให้ไม่ต่างจากความรักของคนปกติทั่วไปที่สังคมยอมรับ หรืออาจจะเหนือกว่าด้วยซ้ำ
อันที่จริงผมไม่ทราบหรอกว่ารักแค่ไหน และรักแบบไหนถึงจะดีที่สุด เพราะผมไม่รู้หรอกว่า ความรู้สึกที่ว่า ‘อยากจะอยู่กับคนๆนี้ให้นานที่สุด อยากให้เวลาของเราไม่มีวันสิ้นสุด’ มันเรียกว่ารักหรือเปล่า?
เอาเป็นว่า ผมจะค่อยๆศึกษาความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเขาไปเรื่อยๆละกัน จนกว่าความรู้สึกทั้งหมดของผมจะมีมากพอที่จะจำกัดความไว้ในคำๆเดียวได้เต็ม...
คำว่า ‘รัก’ มันยิ่งใหญ่มากเลยนะ พวกคุณว่าไหมครับ?
-----
มือเรียวของคนข้างกายสอดเข้ามากระชับมือของผมไว้ ทำให้ผมแอบรอบยิ้มในใจ แต่ยังคงตีสีหน้างอนใส่เขาต่อไป ก็จะไม่ให้ผมเคืองได้อย่างไร! ในเมื่อผมแค่จะถามลองใจเขาเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าเขาจะเห็นด้วยกับสิ่งที่ผมถามแบบไม่มีหยุดคิดขนาดนั้น
แต่ผมก็แค่แกล้งงอนเขาเท่านั้นแหละ ไม่ได้จริงจังอะไรมากมาย ผมรู้ดีว่าคุณกายเป็นคนที่ตรงไปตรงมาอยู่แล้ว สำหรับเขา ถ้าใช่ก็คือใช่ ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ถ้าความคิดเห็นเขาเป็นแบบไหน คำตอบมันก็แน่ชัดของมันแล้ว
ผมยอมรับว่า ตัวผมขึ้หึงมาก โดยเฉพาะกับคุณกายผมทั้งหึงทั้งหวงได้หน้ามืดตามัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครได้เท่านี้มาก่อน อาจเป็นเพราะกับคนๆนี้ผมรู้สึกจริงจังมากกว่าใครก็เป็นได้ เลยทำให้ผมมีอาการแบบนี้ และจากเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่นาน ทำให้ผมรู้ตัวว่า การใช้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล มันทำให้คนที่ผมรักเจ็บปวดแค่ไหน ผมรู้ซึ้งเลยทีเดียวเชียว
ฉะนั้นวันนี้ผมถึงพยายามใจเย็นกว่าเดิม ควบคุมตัวเองให้มากขึ้น ทั้งๆที่มันทำให้ผมอารมณ์เสียและไม่พอใจแค่ไหน ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนละก็ ผมคงลุยน้ำเข้าไปขวางเรียบร้อยแล้ว!
“ฉันไม่ชอบให้นายมาคอยหึงคอยหวงก็จริง... แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายจะต้องเก็บความรู้สึกของตัวเองถึงขนาดนั้น มันจะอึดอัดเปล่าๆนะ แสดงออกตามความรู้สึกน่ะได้ แต่ก็ควรพอดี อย่ามากเกินไปจนบานปาย มันมีแต่จะทำให้เสียกับเสียเท่านั้นแหละ แต่ฉันก็ดีใจนะนิค ที่นายหึงฉัน... เพราะถ้านายไม่หึงไม่แสดงอาการอะไรเลย ตอนนั้นฉันกับนายคงเป็นได้แค่คนรู้จักกันเท่านั้นแหละ... โอ๊ยยย นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ยยย... ”
ผมลืมอาการแกล้งงอนของผมไปโดยสิ้นเชิง เพราะมัวแต่ตะลึงกับคำพูดของเขา ขณะพูดคนข้างๆไม่ยอมสบตากับผมเลย ยิ่งประโยคหลังๆยิ่งก้มหน้ามองพื้นงุดๆ ถึงจะเห็นหน้าไม่ถนัดชัดแต่ก็รู้ได้จากหูที่แดงก่ำของคุณกายว่าคงจะอายมากแค่ไหนในตอนนี้
คนเขินอายสลัดมือผมทิ้ง ก่อนจะเดินจ้ำๆแซงหน้าผมไป พลางงึมงำกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
“โอ๊ยๆ พูดไปแล้วๆ พูดออกไปได้ไงเนี่ยย”
ทิ้งให้ผมหัวเราะขำในความน่ารักของเขาจากเบื้องหลัง ผมยิ้มกว้างรีบก้าวยาวๆตามคนข้างหน้าให้ทัน ก่อนจะเอื้อมมือไปกอบกุมมือนั้นไว้อีกครั้ง
“คนอะไร พูดจาน่ารักจัง...” ผมกระซิบบอกเขาข้างใบหู แล้วจับมือก้าวเดินเคียงคู่กันไป
ในใจตอนนี้อยากจะกู่ร้องให้ก้องฟ้า กับสิ่งที่เขาแสดงออกมาให้ผมเห็น คำพูดแบบนี้... อาการแบบนี้...แสดงว่าเขาเริ่มหลงรักผมแล้วใช่ไหม? พวกคุณเห็นด้วยไหมครับ?
...
สถานที่แห่งสุดท้ายของการท่องเที่ยวในวันนี้ คือ แหลมพรหมเทพ จุดชมวิวพระอาทิตย์ตกดินที่ขึ้นชื่อของประเทศไทย โชคดีที่พวกเรามาทันก่อนที่ดวงอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า เลยได้เห็นวิวทิวทัศน์ที่สวยงามตรึงตาตรึงใจเช่นนี้
นักท่องเที่ยวทั้งไทยและเทศต่างจับจองพื้นที่ชมวิว ทั้งมากันเป็นครอบครัว และมากันเป็นคู่รัก คงจะเรียกได้ว่าที่แห่งนี้ เป็นจุดชมวิวที่โรแมนติกที่สุดในภูเก็ตเลยก็ว่าได้ น่าเสียดาย...ที่จำนวนคนที่มาชมธรรมชาติเยอะเกินไปหน่อย เลยทำให้รอบบริเวณมีสภาพคึกคัก ขัดกับบรรยากาศธรรมชาติที่ควรจะเงียบสงบ เมื่อแสงอาทิตย์สุดท้ายกำลังลาลับกับขอบฟ้าไป...
วันนี้ท้องฟ้าปรอดโปร่งมีเมฆน้อย ดูจะเป็นใจให้พวกเราได้ชมดวงอาทิตย์ตกลูกกลมโตสีแดงสด คนข้างกายผมเงียบมาได้สักพักแล้ว หลังจากที่ผมชวนเขาไปยืนในที่ๆผู้คนไม่หนาตานัก ผมละสายตาจากภาพทิวทัศน์ตรงหน้าหันมามองใบหน้าด้านข้างของคุณกายที่อาบไล้แสงตะวัน
ไม่รู้ว่าผมอุปทานไปเองรึเปล่า ที่รู้สึกว่าสีหน้าของเขาดูอ้างว้างเหลือเกิน สายตาที่ทอดยาวไปไกลคู่นั้น กำลังคิดถึงอะไรอยู่กันนะ...
ผมค่อยๆขยับตัวไปยืนซ้อนหลังเขา ก่อนจะเอื้อมมือโอบกอดคนตรงหน้าเอาไว้หลวมๆ คุณกายหันมามองผมเล็กน้อย ก่อนจะหันหน้ากลับไปดูการปิดฉากของธรรมชาติที่สวยงามจับตา...
ไม่มีคำพูดใดจะเอื้อนเอ่ยในเวลานี้ นอกจากการกระทำที่เด่นชัดในสัมผัส พวกเรามองท้องฟ้าเดียวกัน มองดวงอาทิตน์ดวงเดียวกัน และท้องทะเลอันเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา ความประทับใจที่สุดสำหรับผมก็คือ การได้มีส่วนร่วมในวันเวลาดีๆเช่นนี้ กับคนที่ผมมั่นใจแล้วว่า เขาเป็นคนสำคัญที่สุด ที่อยากจะแบ่งปันอะไรหลายๆอย่างในชีวิตร่วมกัน
“ผมรักคุณ...” คำพูดสั้นๆที่ไม่เคยหน่ายหากจะพูดกับคนๆนี้ กระซิบเบาๆให้ได้ยินเฉพาะเรา
คุณกายยกมือทาบทับมือของผมที่โอบกอดเขา ก่อนที่ศีรษะจะเอนซบกับไหล่ของผม ผมยิ้มบางๆ กับการตอบรับทางการกระทำของเขา อบอุ่นใจที่เขาไม่ปฏิเสธรักที่ผมมอบให้
แสงสุดท้ายของวันกำลังถูกกลืนกินด้วยความมืดอย่างช้าๆ ดวงอาทิตย์ที่เคยเจิดจ้ามาตลอดวันอ่อนแสงลงราวกับจะจับต้องได้ สุดปลายของท้องทะเลที่บรรจบกับท้องฟ้าค่อยๆดูดกลืนแสงสีส้มดวงโตนั้น...
พวกเรายืนดูความสวยงามของธรรมชาตินี้ จนดวงจันทร์ขึ้นแทนที่ดวงอาทิตย์ที่กลางท้องฟ้ายามกลางคืน ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ณ ตอนนี้เหมือนเราจะลืมกาลเวลาไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ความประทับใจที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่นาน ยังคงเรืองรองอยู่ในใจผม...
“นั่นไง! เจอแล้ว! นิค พี่กาย มาแอบสวีทกันตรงนี้นี่เอง คนอื่นๆเขาทยอยกลับกันไปหมดแล้วนะ พวกพี่จะไม่กลับเหรอไง หรืออยากดูพระอาทิยต์ขึ้น คิกๆ”
ผมกับคุณกายรีบผละออกจากกัน ไม่สิ! คุณกายต่างหากที่รีบผลักผมออกไป สงสัยจะเขินที่คุณหยกมาเห็นเข้า
“คุณหยกก็แซวซะ ที่รักผมเขินจนทำอะไรไม่ถูกเลยเห็นไหม ฮ่าๆ โอ๊ยยยย... หยิกผมทำไมอ่า!”
ผมเอามือคลำหลังป้อยๆ เพราะที่รักเล่นบิดเนื้อกลางหลังซะแรง คนอะไรก็ไม่รู้... จะเขินทีก็ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือกันขนาดนี้เลย กระซิกๆ
“พูดมากดีนัก” คนทำร้ายพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินจากไปแบบไม่รอ ปล่อยให้คุณหยกยืนหัวเราะผมเหมือนจะเยาะเย้ยอยู่นั่นแหละ
“คุณก็เอาแต่หัวเราะอ่ะ ไม่ยอมช่วยผมเลย” ผมหันไปพูดกับหญิงสาวแบบไม่จริงจัง
“ก็ใครจะกล้าช่วยล่ะคะ นิคก็รู้ว่าพี่กายเขาน่ากลัวขนาดไหน ลองโดนโกรธทีสิ ตัวใครตัวมันล่ะทีนี้” เธอทำท่าเอานิ้วปาดคอ จนผมหัวเราะลั่น
“นั่นสิเนอะผมก็ว่า บ้าอำนาจจะตาย...” แต่ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงผม เสียงเย็นๆก็พูดสวนขึ้นมาจากคนที่เดินกลับมาใหม่
“ใครบ้าอำนาจ! เร็วๆทั้งคู่น่ะ กลับกันได้แล้ว!”
ผมกับคุณหยกมองหน้ากันเหวอๆ ก่อนจะรีบเดินตามคนออกคำสั่งไปอย่างเจี๋ยมเจี้ยม ตอนนี้ความคิดในใจของคุณหยกคงไม่ต่างไปจากผมหรอก ว่าคุณกายแอบน่ากลัวเป็นบางเวลาจริงๆ
แต่ก็เพราะเขาเป็นแบบนี้แหละ...
เพราะเขาเป็น ‘คุณกายของผม’
----------------------จบตอน------------------------
:pig4:
-
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกนะคับ
นึกว่าจะไม่มีต่อซะแล้วววววว :sad4:
ดีจายๆๆ :oni1:
-
หายไปนานเลยน๊า อิอิ
นิคกับกายยังน่ารักเหมือนเดิม คริคริ :-[
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นิคกับกาย กลับมาแล้ววววววววววววววววววววววว
-
:L2: :กอด1:
หายไปน๊าน..นาน..นาน..มากจนเกือบใจหาย
-
:L2: :L2: :L2:
ยินดีต้อนรับการรับมา หายไปซะนานเลยเน้อ
-
:o โอ๊ะ! มาเงียบๆ นะเนี่ย ระบุวันโพสต์ผิดรึเปล่าจ๊ะ?
เดือนหกแล้วเน้อ ..เอ....ท่าทางงานจะยุ่งมากๆ จนลืมวันลืมเดือนกันเลยนะ
ดีใจที่กลับมาจ้า คิดถึงนะ :กอด1: :กอด1:
-
อร๊ายยยยยยยยย ช๊อคค่ะช๊อค ฝันไปหรือเปล่านี้เรา :L2:
-
คุณกายกับชายนิคมาแล้ว :mc4: คิดถึงค่า
อยากให้คุณกายเคลียร์เรื่องคุณแม่กับพี่สาวให้จบ
จะได้มีความสุขสุดๆสักที :กอด1:
ไม่ต้องกลัวอะไรยังไงนิคก็อยู่ข้างๆอยู่แล้วเนอะ
+1 :pig4:
-
:laugh: ... นานข้ามปี ... แต่ก็ยังมีมาอัพให้กระชุ่มกระชวย
เพิ่งมาอ่านรวดเดียว ตั้งแต่เมื่อคืน ถึง เมื่อตะกี้
กว่าจะจบ ... ยิ้มแป้นไปหลายรอบเลย อิอิ
คุณกาย น่ารักจังเลย :impress2: .... นิคก็ช่างเอาอกเอาใจ น่าหมันเขี้ยวจิง ๆ o18
เป็นกำลังใจกันต่อไปน๊า ... เหลืออุปสรรคอีกนิดเดียวแล้ว o13
-
โหลแตก รอบเดียวรึป่าว
อยากอ่านอีกๆ
นิค กาย น่ารักเหมือนเดิมเลย
อิอิ :กอด1:
-
ขอบคุณที่แต่งต่อ นึกว่าจะไม่ได้อ่านซะแระ :pig4:
-
เย้ กลับมาต่อแล้ว
ขอบคุณน้า o13
-
:3123: ขอบคุณนะคะที่มาต่อ คิดถึงคุณกายกับหนุ่มนิคเหมือนกันนะเนี่ย
-
ดีใจ........ในที่สุดนิคกับกายก็กลับมาแล้ว
ยังน่ารักเหมือนเดิม :o8:
-
คุณกายน่ารักจังเลย
รักนะ แบบ แสดงออกน้อย อิอิ
ขอบคุณนะคับสำหรับการกลับมา
-
+1 แต่ให้รอนานมากๆๆๆๆๆ คิดถึงจะแย่ ดีใจที่กลับมา :mc4:
-
:กอด1:
-
กรี๊ดๆๆๆๆๆ เพิ่งมาอ่าน เจอเรื่องน่ารักอีกแล้ว ชอบๆๆ มาต่ออีกนะค้า อย่าดองอีกหละ :pighaun: :call:
-
มาต่อแล้ว
:pig4:
-
ขอบคุณ และ ขอบคุณ
จะรอต่อคาฟฟฟ
-
หวานซะ :o8:
แต่นานเว่อร์
ยิ่งกว่าดอง
ทำมัมมี่อ่ะป่าวเจ้
:laugh:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกก :-[
ขอบคุณที่มาต่อให้่อ่านจ้า :กอด1:
-
ขอบคุณที่ยังคอยติดตามกันนะคะ :pig4:
ดีใจมากๆเลยค่ะที่ยังไม่ลืมกัน :o12:
แต่ไม่ได้ดองมัมมี่นะ :sad4: ใครจะดอง นิค&กาย ลง :m15:
มาต่อกันดีกว่าค่ะ อิอิ คนเขียนพูดน้อยแต่รักยาวนานค่ะ :กอด1:
อาจไม่ค่อยได้ตอบเม้นทุกคน แต่อ่านทุกเม้นเลยนะคะ รักคนอ่านจริงจังค่ะ :man1:
-------------------------------------
Chapter 30 : แผนยั่ว(1)
เช้าวันนี้ผมกับคุณกายขึ้นเครื่องกลับกรุงเทพทันที ส่วนคุณหยกกับแฟนหนุ่มแยกทางกันกับเราเพราะพวกเขามีแผนว่าจะไปเที่ยวที่อื่นๆทางภาคใต้ต่อ ดูท่าพวกเขาจะยังไม่เต็มอิ่มกับการท่องเที่ยวในภูเก็ต หรือไม่ก็อยากไปสวีทกันตามประสาคู่รักให้จุใจ ผมคิดว่าคู่นี้เขาน่ารักดีนะ หน้าเสียดายที่พ่อแม่คุณหยกดูจะเข้มงวดกับการเลือกลูกเขยซะเหลือเกิน เลยทำให้ต้องรักแบบหลบๆซ่อนๆต่อไป
พูดถึงการหลบๆซ่อนๆ ก็เหมือนกับโดนคู่ผมด้วยเหมือนกัน แถมดูเหมือนจะหนักกว่าคู่คุณหยกเสียด้วยซ้ำ ไม่ใช่แค่เรื่องฐานะชาติตระกูลเท่านั้น แต่เรื่องเพศเดียวกันนี่สิ ปัญหาใหญ่เลยล่ะ!
ผมรู้ว่าคุณกายเป็นลูกผู้ดีมีตระกูล แถมยังเป็นถึงผู้สืบทอดกิจการทั้งหมดของครอบครัวอีก ไม่ว่าครอบครัวไหนถ้าเกิดมีลูกชายคนเดียว ก็อยากจะให้มาสืบสกุลมีลูกมีหลานสืบต่อวงศ์ตระกูล และยิ่งเป็นคนไทยเชื้อสายจีน ก็ยิ่งเคร่งครัดในเรื่องนี้เข้าไปกันใหญ่
แต่ถึงแม้ผมจะทราบดีอยู่แล้ว ผมก็เพิ่งจะมาคิดอย่างจริงๆจังๆก็ตอนนี้แหละ เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้ความรักของผมอยู่เหนือเหตุผลใดๆ เลยทำตามอารมณ์ทำตามหัวใจอย่างไร้การไตร่ตรอง จนกระทั่งได้สิ่งที่ต้องการมาครอง ก็เพิ่งจะนึกได้ว่าสิ่งที่คว้ามานั้นการจะเก็บรักษามันไว้กับตัวตลอดไปมันยากกว่าการไขว่คว้ามายิ่งนัก
ผมเติบโตมาในครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่ผมเลี้ยงดูลูกๆอย่างใกล้ชิดแต่ก็ปล่อยให้มีความคิดเป็นของตัวเอง พอจบไฮสคูลก็จะปล่อยให้ตัดสินใจเรื่องอนาคตของตัวเอง แต่ก็ยังคอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ เวลาเรามีเรื่องทุกข์ใจเมื่อเผชิญปัญหาในชีวิต พ่อแม่จะคอยให้คำปรึกษาเพื่อให้เรากลับไปแก้ไขปัญหาเหล่านั้นด้วยกำลังของตัวเอง ผมว่าผมเติบโตขึ้นได้อย่างเข้มแข็งในทุกวันนี้ ก็เพราะการเลี้ยงดูปลูกฝังของพ่อแม่นี่แหละ
สังคมแต่ละสังคมแตกต่างกัน เพราะเชื่อชาติ ศาสนา และวัฒนธรรม ความคิดจึงมีหลากหลาย ผมไม่สามารถแย้งได้ว่าความคิดแบบไหนถูกแบบไหนผิด เหตุผลมันอยู่ที่รูปแบบความคิดของคนในสังคมนั้นๆมากกว่า ซึ่งน้ำหนักก็จะวัดกันได้จากค่านิยมในความถูกต้อง ที่สังคมนั้นปลูกฝังยอมรับกันมาแต่นาน
ถกคิดเรื่องนี้ไป ก็เปลืองสมองเปล่าๆ เพราะมันคงไม่สามารถหาทางออกอะไรดีๆได้ สู้คิดเสียว่า นี่เป็นด่านทดสอบในชีวิตยังจะดีกว่า ในเมื่อทุกอย่างมันกลายเป็นแบบนี้แล้ว ผมก็พร้อมที่จะเดินหน้าลุยต่อไป ด้วยเหตุผลและความรักของผม...
“คิดอะไรอยู่น่ะ” เสียงคุณกายถามผมเบาๆ จนผมต้องสลัดความคิดทุกอย่างทิ้งแล้วหันมามองคนข้างกาย
“อืมม...คิด...” ผมกลอกตาไปมา ส่งยิ้มกรุ่มกริ่มให้ แต่แกล้งทำน้ำเสียงเครียดๆ
“คิดเรื่องสำคัญอยู่...”
แกร่กๆๆ แกร๊กๆ คลิ๊กๆ
มือเรียวพรมนิ้มลงบนคีบอร์ดโน้ตบุ๊กอย่างคล่องแคล่ว ตั้งแต่กลับมาจากภูเก็ต ถึงจะไม่ได้เข้าบริษัท แต่พอกลับถึงคอนโดเขาก็เริ่มต้นเคลียร์งานที่ค้างคาไว้ในทันที พอมองเขาทำงานแบบนี้... จะไม่ให้ผมคิดเรื่องปัญหาชีวิตรักของเราได้อย่างไร สิ่งที่เขาต้องแบกรับเอาไว้ ถึงคุณกายจะไม่ได้พูดอะไรออกมา ผมก็รู้...ว่ามันคงจะหนักอึ้งมาก...
“หืมม์?? คิดอะไร...?” เขาละสายตาจากหน้าจอมามองผม
ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ เขยิบเข้าไปชิดตัวเขาแล้วก้มลงกระซิบเบาๆข้างหู “ก็คิดว่า...”
“คืนนี้จะได้แอ้มคุณรึเปล่าไง ฮึๆ”
คนตรงหน้าผมหน้าเอ๋อไปชั่วขณะ ก่อนที่แก้มขาวๆจะขึ้นสีเรื่อหน่อยๆพอสังเกตได้
“ไอ้ลามก! ฉันก็นึกว่าคิดอะไร เห็นทำหน้าเครียดคิดอะไรอยู่คนเดียว ที่แท้ก็เรื่องใต้สะดือเหรอเนี่ย! แต่ฝันไปซะเถอะ เพราะพรุ่งนี้เช้าฉันมีประชุม! ” ปากก็ด่าผมงู้นงี้นะ แต่หน้านี่หลบผมจัง คนอะไรเขินไปด่าไป แต่ผมก็ชอบนะ ผมว่าน่ารักดี
“...ผมแค่ล้อเล่นน่า ไม่ได้หมกมุ่นขนาดนั้น...” ผมพูดจริงๆนะ ไม่ได้แก้ตัว ถึงผมจะทะลึ่งตึงตังเวลาอยู่กับเขา แต่ผมก็ยับยั้งช่างใจเป็นนะ เซ็กซ์มันก็แค่ตัวเสริมให้ชีวิตรักมีรสชาติ แต่มันไม่ใช่ตัวบทสำคัญของความรักสักหน่อย...
แต่ดูคนตรงหน้าผมนี่สิ ทำหน้าไม่เชื่ออย่างสุดๆ!
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะคร้าบบบ ผมมันเชื่อไม่ได้ขนาดนั้น?” ส่งสายตานิ่งๆแสดงความจริงใจไปให้เขาปริบๆ จนคุณกายที่เล่มเกมส์จ้องตากับผมหลุดหัวเราะออกมา
“งั้น...เว้นสักอาทิตย์ได้เปล่าล่ะ?” เขาพูดไปขำไป แต่ผมนี่สิไม่อยากจะเชื่อหู!
“หา!!” มองเขาอย่างอึ้งๆ เข้าใจในคำถามของเขาโดยไม่ต้องยั้งคิด
“นี่คุณแกล้งผมเหรอ...” ผมทำตาละห้อย นี่เขาพูดจริงพูดเล่นเนี่ย! จะบ้ารึไง! ให้ผมอดอาทิตย์หนึ่งทั้งๆที่นอนข้างเขาบนเตียงเดียวกันทุกคืน ผมทำไม่ได้หรอก!
“อ้าว! ก็ไหนบอกว่าไม่ใช่คนหมกมุ่น?” คนอะไรเนี้ยย! ไล่ต้อนผมซะจนมุม แถมยังยิ้มกว้างเสียจนหน้าหมั่นไส้อีก เดี๋ยวนี้หัดทำตัวเจ้าเล่ห์แล้วเรอะ!
เร็วเท่าความคิดผมโผเข้าตะครุบตัวเขากดลงบนพรมหน้าโซฟาทันที คุณกายหุบยิ้มทำหน้าตกใจเพราะตั้งตัวไม่ทัน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าหวั่นๆ เมื่อผมแสยะยิ้มส่งให้
“ใช่! ผมมันทั้งลามก ทั้งหื่น และผมก็จะฟัดคุณตรงนี้ เวลานี้แหละ... ฮึๆ”
“เฮ้ยย! นิคคค... กายทำงานอยู่นะ งานยังไม่เสร็จ งานสำคัญอ่า... นะๆ” เอาแล้วไง เริ่มมาลูกอ้อนแล้ว เดี๋ยวนี้ชักจะใช้บ่อยเกินไปแล้วนะ เหมือนเขาจะรู้ว่าผมแพ้ทาง...
แต่... ก็ไม่เสมอไป ฮ่าๆๆ!!
ผมบดจูบริมฝีปากของคุณกายเบาๆ จนคนโดนจูบเงียบเสียงท้วงลง มือที่ตอนแรกดันหน้าอกผมไว้เปลี่ยนมาโอบรอบลำคอของผมโดยอัตโนมัติ เราจูบกันอยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้เบื่อ มือของผมเลิกชายเสื้อของเขาขึ้น เผยให้เห็นผิวเนื้อเนียนขาวหน้าท้องแบนราบ อดใจไม่ไหวต้องลากไล้ฝ่ามือปัดป่ายไปทั่ว กระตุ้นให้ขนอ่อนๆของร่างด้านใต้ลุกชูชันด้วยความซ่านสยิว
ในเวลานี้ไม่มีการต่อต้านใดๆจากคุณกายอีกเพราะอารมณ์ที่ปะทุขึ้นตอนนี้คงไม่ต่างจากที่ผมรู้สึกหรอก ริมฝีปากของผมเปลี่ยนจากจูบเขาไล้มาที่กกหู เรียวลิ้นทำหน้าที่อย่างช่ำชองจนคนตรงหน้าหลุดเสียงครางอืออาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ผมเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้เขาที่ตอนนี้หน้าแดงจัด ดวงตาที่มองหน้าผมช่ำเยิ้มจนดูหวานกว่าปกติ คุณกายในตอนนี้ดูน่ารักมากๆ จนผมแทบอดใจไว้ไม่อยู่
และก่อนที่อะไรๆจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ผมจำต้องผละตัวออกมาจากเขา ด้วยจุดประสงค์หวังผลบางอย่าง ที่ผมเพิ่งจะนึกขึ้นได้เมื่อกี้นี้!
รอยยิ้มลึกลับปรากฏขึ้นบนใบหน้าผม โดยที่คุณกายไม่ทันได้สังเกตเห็น...
“งั้นผมมัดจำคุณไว้แค่นี้ก่อน ที่เหลือไว้ต่อคราวหน้านะครับ...”
“ หิวแล้วใช่ไหมครับ? งั้นเดี๋ยวผมไปทำอะไรให้คุณกินดีกว่า” ผมรีบลุกออกจากตัวคุณกาย ก่อนที่ตัวเองจะนึกเปลี่ยนใจ ส่งยิ้มให้เขาที่มองหน้าผมเหมือนคนพูดอะไรไม่ออกแล้วสาวเท้าเข้าไปในครัวอย่างครึ้มอกครึ้มใจ
เมื่อเข้ามาในครัวก็อดหลุดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้ หน้าคุณกายที่มองผมเหวอๆดูตลกชะมัด! ที่ผมเล่นแบบนี้ก็แค่อยากจะลองใจเขาดู ว่าไม่ได้มีแต่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ต้องการเขาอยู่ฝ่ายเดียว ผมอยากดูปฏิกิริยาของเขา อยากจะรู้ว่าเขาเองก็ต้องการผมมากๆพอกันรึเปล่า?
ในใจนึกแผนการแกล้งคนด้วยความนึกสนุก พร้อมๆกับลงมือทำอาหารไปด้วย หวังว่าการละเล่นในคราวนี้ จะได้เห็นอะไรบ้างอย่างในตัวเขาที่แสดงออกมา คิดแล้วผมก็อดยิ้มไม่ได้ ถึงแม้ว่าแผนนี้จะทำให้ผมต้องอดทนอดกลั้นไม่น้อย แต่ผมคิดว่ามันก็แฟร์กับเขาเหมือนกัน เราจะสู้กันอย่างเสมอภาค และผมจะคอยดูว่าความอดทนของใครจะมากกว่ากัน หึหึ...
…
เข้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาเตรียมทำอาหารเช้าให้สุดที่รักทานตามปกติ พอจัดโต๊ะอาหารทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็เข้าไปปลุกเขาที่ยังนอนหลับอยู่ เมื่อคืนคุณกายนั่งทำงานจนดึก จนผมต้องมาตามให้เขาไปนอนตั้งสามรอบถึงจะยอม ความจริงก็ไม่อยากปลุกให้ตื่นตอนนี้หรอกนะผมอยากให้หลับต่อมากกว่า แต่เห็นเขาบอกว่าวันนี้มีประชุมเช้า ถ้าผมไม่ปลุกก็กลัวจะเสียการเสียงาน
“ที่รักครับ... ตื่นได้แล้วครับ เจ็ดโมงจะครึ่งแล้วนะ” ผมโน้มหน้าลงหอมแก้มนุ่มเบาๆ คุณกายลืมตามองผมงัวเงีย แล้วยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากหลับตาลง
ผมทรุดนั่งลงที่ขอบเตียง จูบเบาๆที่ริมฝีปากบาง “นอนไม่พอล่ะสิ... คุณยิ่งความดันต่ำอยู่ พักผ่อนน้อยก็แย่สิครับ”
ปากพูดเสียงนุ่ม แต่มือเริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว ผมยังไม่ลืมแผนที่คิดได้เมื่อวานหรอกนะ หึหึ... ตอนนี้แหละเหมาะเลยที่จะกระตุ้นอารมณ์เขานิดๆหน่อยๆ เพราะตอนเพิ่งตื่นนอนที่รักผมจะเฉื่อยกว่าปกติ เหมือนคนไม่มีแรงเนื่องจากร่างกายยังไม่ปรับสภาพความดันให้เข้าที่
ชุดนอนของเขาถูกมือผมค่อยๆปลดออกทีละชิ้นๆ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ตัวนะ แต่เขาคงไม่อยากลุกขึ้นมาสู้แรงผมตอนนี้มากกว่า นั่นไง... ตาที่ลืมมองผมเจือแววหงุดหงิดเล็กน้อย มีคนมากวนใจตอนเพิ่งตื่นก็ต้องอารมณ์เสียเป็นธรรมดาล่ะน่า... แต่ผมไม่สนหรอก เดี๋ยวจะทำให้คนหงุดหงิดตาหวานฉ่ำให้ได้เลยคอยดู... ฮ่าๆ
เวลาเช้าๆแบบนี้บวกกับอากาศเย็นๆของแอร์คอนดิชั่น คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเจ้าหนูของผู้ชายทุกคนนะ หึหึ... ทันทีที่กางเกงผ้าฝ้ายบางเบาหลุดออกจากขาสุดที่รักผม สิ่งนั่นก็ตื่นขึ้นมาสูดอากาศยามเช้าพร้อมกับเจ้าของทันที
“อรุณสวัสดิ์ครับหนูกาย” ผมยิ้มทักทายพร้อมกับโน้มหน้าลงไปจูบเบาๆ
“เฮ้ย! ทำไร!” ดูเหมือนเจ้าผู้ปกครองของหนูน้อยจะตื่นเต็มตาเสียแล้ว ฮ่าๆ มองผมตาเหลือกเลย
“ก็คุณไม่ยอมลุกสักทีนี่ครับ ผมเลยช่วยทำให้ลุกนิดหน่อย” ผมบอกแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มให้คนหน้าตื่นที่ตอนนี้ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆแล้ว น่ารักจริงจริ๊งง
“ไอ้บ้า! ไอ้ทะลึ่ง!!” คุณกายร้องว่าพร้อมกับผลักตัวผมออกห่าง
“ครับ” ผมยิ้มรับคำ “...แต่ ทะลึ่งกว่านี้ก็ยังได้นะ!”
สิ้นคำพูดผมไม่รอช้าให้เขาได้ตั้งตัวทัน น้ำหนักตัวผมกดทับคนตัวบางกว่าลงบนเตียงทันที!
คุณกายมองผมตาโต ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะปรือลงด้วยรสจูบอันหอมหวานดูดดื่มของผม มือทั้งสองของผมก็ไม่ปล่อยให้ว่างงาน ขวาก็ลูบไล้บดขยี้ยอดอก ซ้ายก็เลือนต่ำลงปลุกเร้าเจ้าหนูกายจนมันพร้อมไปโรงเรียน ฮ่าๆ ผมเริ่มบ้าแล้วใช่ไหม?
“อื้ออ... อ๊ะ...อ๊า! นิค!” ร่างด้านใต้บิดเร้าไปมาด้วยแรงอารมณ์ที่ค่อยๆก่อตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ
มือของผมยังคงทำหน้าที่ปรนเปรอต่อไป ปากก็เริ่มขยับโยกย้ายไปตามส่วนต่างๆของร่างกายขาวเนียน จุดไหนไวต่อความรู้สึก จุดไหนไวต่อสัมผัส... ผมตรวจสอบมันมาหมดแล้ว...
“อ๊า...นิค! เร็วๆสิ จะ...ออกแล้ว!”
ผมหยุดชะงักมือที่กำลังขยับอย่างรุนแรงค้างไว้เมื่อรู้สึกถึงแรงกระตุกเบาๆตรงส่วนนั้น ก่อนจะปล่อยมือออกแล้วแสร้งทำหน้าขัดใจระคนเสียดาย คุณกายมองผมตาค้างเมื่ออารมณ์ที่ถูกจุดให้สูงลิบลิ่วล่วงต่ำลงมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“โอ๊ยย... ขอโทษนะครับผมลืมไปเลยว่าคุณมีประชุมสำคัญ เฮ้อ...แย่จังเลยผม” แกล้งทำหน้าอดกลั้นความต้องการให้เขาเห็น แล้วลุกออกจากเตียงด้วยท่าทีจำยอม
“คุณรีบอาบน้ำแต่งตัวเถอะครับเดี๋ยวจะไปสาย ผมเตรียมอาหารเช้าไว้ให้คุณแล้วนะครับ ” ผมยิ้มอ่อนๆให้คนที่กำลังมีอาการพูดอะไรไม่ออกทำอะไรไม่ถูก จูบหน้าผากเขาเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องนอนด้วยความยากลำบาก
การฝืนอารมณ์ความต้องการนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ ใช่ว่าที่ผมทำไปจะไม่รู้สึกอะไร ความรู้สึกของผมก็ไม่ต่างกับคุณกายหรอก มีคนตัวขาวๆครางเสียงหวานข้างหู เป็นใครจะอดใจไหวกัน แต่ผมก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ แล้วรอคอยให้คนที่ผมต้องการ ลุกขึ้นมาแสดงความต้องการของตัวเองบ้าง!
ผมจะดีใจมากเลย ถ้าเขาจะเป็นฝ่ายร้องเรียกผมไว้ ก่อนที่ผมจะเดินจากมา ผมอุตส่าห์เดินช้าๆแล้วนะ! แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีเสียงใดๆหลุดออกจากปากเจ้าตัวเลยสักคำ! ให้มันได้อย่างนี้สิ!
ฮึ... คนดื้อที่แสนปากแข็ง ผมอยากจะรู้นัก... ว่าคุณจะทนต่อไปได้นานแค่ไหน...
-----------------------------------------------------
:z10:
-
เย้ เย้ +1 ให้ เพราะคุณกายกับนิคกลับมาแล้ว :mc4:
-
นายนิคร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ว้าว ยั่วกำลังได้ที่ แผนที่ 2 มีเฮป่าว รอ :pighaun:
-
งานนี้มีแผน2 ต่อหรือเปล่านี่ :z2:
-
:laugh:
พอกันทั้งคู่เลยยยยย อยากรู้จังยกนี้ใครจะชนะ :z1:
-
รีบมาต่อแผน 2 ด่วน ๆๆๆๆ เลยจ้า พอนนี่ :กอด1:
จะได้รู้ว่าใครจะแน่กว่ากัน :z1:
-
รออยู่นะจ๊ะพอนนี่
:กอด1:
-
จิ้มบวกหนึ่งให้แล้วนะคะ
อ๊ากกลับมาง้างปากคุณกายให้บอกรักนิคกันดีกว่า
ลุ้นมากว่าเมื่อไหร่คุณกายจะยอมบอกรักแต่โดยดี
-
ใช้เวลา 4 ชั่โมงในการอ่าน
ตาจาหลุดจากเบ้าอยู่แล้ว
นิคน่ารักมากมาย
มาต่อไวๆนะจ๊ะ
-
ฟอร์มเก่งทั้งคู่ :laugh:
-
:serius2: :serius2: อ๊าค...นานๆมาที...เเละปล่อยให้ลุ้นอีกเเล้ว
-
ร้ายกาจที่สุด
o13
-
มาดูทางฝั่งคุณกายกันบ้างว่าจะรับมือกับแผนร้ายของนายนิคได้ไหม :z1:
ตอนนี้รีบมาอัพเท่าที่ทำได้แล้วค่ะ :3123: ใจร่มๆ รอคนเขียนขัดเกลานิดนุง :sad11:
ขอบคุณคนอ่านมากๆค่ะ ถ้าไม่มีใครอ่านใครเม้นกำลังใจก็คงหดหาย :กอด1: :กอด1:
สุดท้ายนี้ ขอให้อ่านนิยายอย่างมีความสุขนะคะ :bye2:
------------------------------------
Chapter: 30 แผนยั่ว(2)
ผมไปทำงานด้วยอารมณ์หงุดหงิดขุ่นมัว ไม่อยากจะยอมรับหรอกนะว่าเมื่อเช้านิคทำผมขัดใจเป็นอย่างมาก แต่ผมก็ไม่รู้จะทำไง ในเมื่อเขาหยุดเพราะกลัวผมเสียงาน จะให้ผมพูดอะไรออกไปได้ล่ะ
ถึงผมจะไม่แน่ใจก็เถอะ แต่ผมว่าเขาดูแปลกไปจากปกติ ทั้งที่จริงๆแล้วคนอย่างเขาไม่น่าจะยอมปล่อยมือจากผมจนกว่าเขาจะได้ในสิ่งที่ต้องการแท้ๆ ซึ่งเมื่อเช้านี้สิ่งที่เขาทำมันดูต่างไปจากเดิมจากที่เคยเป็น... หรืออาจเป็นเพราะเขาแคร์ผมมากขึ้นและไตร่ตรองเหตุผลมากกว่าเดิม? หรือจะเป็นเพราะเมื่อวานผมไปหาว่าเขาหมกมุ่น!
ผมชักเริ่มสับสนในตัวเขาเสียแล้วสิ…
เฮ้อ... อย่าเพิ่งคิดอะไรให้สับสนวุ่นวายในตอนนี้จะดีกว่า อีกไม่กี่นาทีการประชุมบอร์ดบริหารก็จะเริ่มแล้ว ขืนผมไม่มีสมาธิรับฟังการประชุม จะเสียงานเสียการและเสียเวลาไปเปล่าๆ
…
วันนี้กว่าผมจะได้ออกจากบริษัทก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว เมื่อช่วงหัวค่ำผมได้โทรไปบอกนิคแล้วว่าไม่ต้องรอผมกลับมาทานข้าวด้วยกัน แม้ว่าตอนแรกเขาทำท่าจะไม่ยอม แต่ในที่สุดก็ต้องยอมผม เพราะความจริงแล้วเจ้าตัวเองก็คงจะหิวอยู่ไม่น้อยเลย อาการที่แสดงถึงความห่วงใยในตัวผมมากกว่าห่วงตัวเองของเขา ทำให้ผมอดที่จะยิ้มในขณะทำงานไม่ได้
ตั้งแต่กลับมาจากการเที่ยวพักร้อนที่ภูเก็ต เวลาผมจะออกไปไหนมาไหนก็ต้องขับรถไปเองไม่ก็คอยบอกทางให้นายนิคขับให้แต่มันก็ไม่ค่อยหน้าไว้วางใจนักกับการไม่ค่อยชินถนนหนทางของเขา ทำให้ส่วนใหญ่จะเป็นผมมากกว่าที่เป็นคนขับ
พูดแล้วก็นึกถึงเรโอ คนที่ทำให้ผมเสียนิสัยจนถึงทุกวันนี้ ตอนมันอยู่คอยดูแลเทียวรับเทียวส่งผมก็เฉยๆนะ เห็นเป็นเรื่องปกติด้วยซ้ำ แต่พอมันไม่อยู่นี่สิ เห็นถึงความสำคัญที่มันคอยเจ้ากี้เจ้าการผมขึ้นมาในทันที ว่าที่ผ่านมามันเอาใจใส่ผมมากจนบางครั้งก็นึกรำคาญ แต่ผลสุดท้ายกลับเป็นผมที่เอาแต่พึ่งพามันจนเคยตัว...
ผมขับรถมาถึงคอนโดก็เกือบเที่ยงคืนแล้ว ดึกขนาดนี้...ไม่รู้ว่านายนั่นจะหลับไปหรือยัง?
เมื่อไขประตูเข้ามาในห้องก็พบว่าไฟในห้องดับหมดแล้ว เห็นแค่เพียงแสงสลัวๆที่ส่องออกมาจากในห้องนอนเท่านั้น ผมคลายเนคไทออกแล้วเดินตรงไปยังห้องนอนทันที
ผู้ชายตัวโตนอนหลับสนิทบนเตียงนอนของผม ทำให้ผมยิ้มออกมา
‘คงจะรอไม่ไหวล่ะสิ...’
ผมคิด แล้วถอดเสื้อผ้าออกเตรียมตัวอาบน้ำ ได้ยินเสียงเตียงขยับ ก่อนที่คนที่คิดว่าหลับอยู่จะพูดกับผมด้วยเสียงงัวเงีย ทำเอาผมที่เพิ่งจะแก้ผ้าออกจนหมดสะดุ้งเฮือก!
“กลับมาแล้วเหรอครับ...? มานี่สิ...” ขอหาผ้าเช็ดตัวมาพันเอวกันอุจาดก่อนได้ไหม แล้วค่อยไปหา ถึงผมจะคบกับเขาอยู่ แต่ก็ยังอายอยู่ดี มันไม่ได้ชินกันง่ายๆหรอกนะ
“มีอะไร ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว” ผมคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่ง ไม่กล้าหันไปมองเขา เพราะรับรู้ถึงสายตาของเขาที่กำลังจดจ้องผมอย่างไม่วางตา
“มาให้ผมกอดหน่อยสิครับคนดี กว่าคุณจะกลับมาก็ดึก ปล่อยให้คนรอคิดถึงจะแย่…” น้ำเสียงตัดพ้อแต่ทว่าอ่อนโยน ทำให้ผมหน้าร้อนผ่าวใจอ่อนยวบลง จนต้องเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเขาที่ข้างเตียง
แขนแกร่งคว้าเอวผมดึงลงให้ล้มลงบนตัวเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว หนุ่มฝรั่งนอนกอดผมไว้นิ่ง แต่ความนิ่งของเขากลับทำให้หัวใจผมเต้นรัว เพราะไม่คิดว่าภายใต้ผ้าห่มหนาที่ก่อนหน้านี้ปิดคลุมตัวเขาไว้ กลับไม่มีอะไรติดกายเขาเลยสักชิ้นเมื่อผ้าห่มเลื่อนออกไปจากร่าง
“คิดถึงจังเลยครับ...” มือร้อนผ่าวลูบไล้แผ่นหลังเปล่าเปลือยของผมแผ่วเบา ไม่มีอารมณ์ความต้องการแฝงอยู่ในน้ำเสียงแต่อย่างใด แต่เหมือนกับว่าที่เขาลูบหลังผมนั้น เพื่อจะให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากกว่า
แต่...มันไม่เป็นอย่างนั้นน่ะสินิค! ผมไม่ได้เกิดความรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเลยแต่อย่างใด ตรงกันข้ามกลับเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นกับตัวผมมากกว่า
ฮือ... อยากจะร้องไห้ เพราะตอนนี้กลางลำตัวของผมกำลังค่อยๆตื่นขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม ทั้งๆที่ไม่ได้ถูกเขาเล้าโลมเหมือนในทุกๆครั้ง แต่มันกลับตื่นตัวขึ้นง่ายๆ อย่างที่ตัวผมเองก็ยังตกใจ
หรือว่ามันเป็นอาการเก็บกดตั้งแต่เมื่อเช้า?
ยังไงก็ช่างเถอะ เพราะตอนนี้ผมอายมากๆ เขาต้องรู้แล้วแน่ๆเลยว่าผมเกิดอารมณ์ เขากอดผมนิ่งๆไม่ได้ทำอะไรผมแท้ๆ แต่ผมกลับตื่นเต้นจนใจสั่นเมื่อฝังหน้าอยู่กับหน้าอกแน่นๆของหนุ่มฝรั่ง กล้ามท้องที่แนบกับลำตัวผมทำให้รู้ถึงความแข็งแรงอย่างผู้ชาย นี่ผมกำลังเป็นบ้าใช่ไหม? ผมกำลังเบี่ยงเบนจนเต็มตัวแล้วใช่ไหมถึงได้เกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา!
ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าที่ร่วมรักกับเขาในทุกครั้ง เป็นเพราะเขาปลุกเร้าอารมณ์ความต้องการทางเพศตามธรรมชาติของผมขึ้นมา และไม่ว่าใครเมื่อถูกกระตุ้นเล้าโลมก็ต้องเกิดอารมณ์ร่วมตามเป็นธรรมดา...
แต่ตอนนี้ผมคงต้องคิดใหม่เสียแล้ว เพราะเขาไม่ได้ปลุกเร้าอะไรผมเลยด้วยซ้ำ!
แค่ได้รู้ว่าเขากอดผมทั้งๆที่เปลือยเปล่าแบบนี้ ก็ทำให้ผมใจสั่น อารมณ์เตลิดกับร่างกายสัดส่วนของผู้ชาย สิ่งที่เกิดขึ้นผมไม่คาดคิดเลยว่ามันจะเกิดกับผมได้
ผมชอบผู้ชาย... ไม่จริงน่า...
“อยากเหรอครับ?” ผมสะดุ้ง คำพูดน่าอายหลุดออกมาจากปากเขาง่ายๆจนทำให้ผมเขินแทน หนุ่มฝรั่งคงรู้สึกได้ถึงสิ่งแข็งขืนนั้นที่ผ้าเช็ดตัวก็คงกั้นไว้ไม่อยู่
ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเขาเลย เพราะใบหน้าผมตอนนี้มันร้อนจนแทบไหม้แล้ว!
“ว่าไงครับ...” เขาถามย้ำ
“...”
ผมพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะบอกยังไงดี อยากจะยอมรับตามความจริงแต่ก็ไม่กล้าพูดมันออกมา ได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่เขาจะคลายอ้อมกอดออกจากตัวผมแล้วดันให้ผมลุกขึ้น
“ผมว่าคุณไปอาบน้ำก่อนดีกว่า กลับมาเหนื่อยๆแบบนี้”
“เอ่อ... เอ่อ..” ผมพูดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ อยากจะแย้งเขาอยู่หรอกนะ แต่ก็อายตัวเองยังไงไม่รู้ แต่เขานี่สิ! ยังนอนยิ้มให้ผมเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมกลับมายืนข้างเตียงอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจ ทุกทีเขาจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนโดยที่ไม่เคยถามความเห็นของผม แต่มาวันนี้เขากลับปล่อยผมไปเฉยๆ เหมือนเขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับร่างกายของผมเลย...
นี่มันอะไรกัน... ผมกำลังคาดหวังให้เขาอยากมีอะไรกับผมงั้นเหรอ...?
เมื่อวานผมเพิ่งจะหาว่าเขาหมกมุ่นในเรื่องเซ็กซ์แท้ๆ แต่วันนี้กลับเป็นผมซะเองที่กำลังทำตัวหมกมุ่น! ชักจะไปกันใหญ่แล้วตัวผม...
“วันนี้อยู่บ้านคนเดียว ผมก็ไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยเอาผ้าม่านมาซักแล้วก็ปัดกวาดเช็ดถู ค่าเวลาระหว่างรอคุณกลับ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน ไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับ ว่างานบ้านจะทำให้เหนื่อยได้ขนาดนี้ ” หนุ่มฝรั่งพูดกับผมด้วยท่าทีปกติ จนผมที่ยืนอยู่กับที่รู้สึกแปลกๆ ได้แต่ถามตัวเองว่าจะยืนรีรออะไรอยู่ต่อไป ผมอยากให้อะไรมันเกิดขึ้นนักเหรอ?
ความคิดของผมหยุดอยู่แค่นั้นจนนึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมา ผมไม่ได้ตอบรับหรือรับฟังสิ่งที่เขาพูดคุยเลย หันหลังเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่ใส่ใจคนที่กำลังยิ้มข้าง โดยไม่รับรู้ว่าคนข้างหลังถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ในท่าทีของผม
อาบน้ำเสร็จออกมาก็พบว่าหนุ่มฝรั่งหลับไปอีกแล้ว แถมยังไม่ยอมห่มผ้าห่มผ่อนปกปิดร่างกายอีก ฮึ่ม! นอนอ้าซ่าให้ผมทุเรศลูกตาอยู่นั่นแหละ!
ผมเดินไปหยุดยืนมองคนหลับอยู่ข้างเตียง แล้วอะไรดลใจให้ผมโน้มหน้าลงไปจูบเบาๆที่ริมฝีปากเขาไม่รู้ แต่ผมก็ทำไปแล้ว... ผมผละออกมายืนหน้าแดง นี่ผมลักจูบคนหลับเหรอเนี่ย!? ถ้าเขาตื่นอยู่ผมคงไม่ทำอะไรแบบนี้ก่อนแน่ๆเชื่อสิ!
ส่ายศีรษะให้กับความบ้าของตัวเองแล้วเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มมาเพื่อจะห่มให้คนที่นอนอยู่ แต่ผมก็ต้องชะงักการกระทำค้างไว้ เพราะสิ่งที่กำลังค่อยๆเติบโตนั่น!
ผมจ้องมองสิ่งนั้นหน้าร้อนผะผ่าว ก่อนจะละสายตาไปมองหน้าเจ้าของร่างกายนี้อีกครั้ง ใบหน้าหล่อเข้มยังคงนอนหลับตาพริ้มอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ เห็นอย่างนี้แล้วก็ทำให้ผมเกิดอารมณ์หมั่นไส้ขึ้นมาทันที!
‘หนอยยย! หลับสบายเชียวนะ ปล่อยให้ฉันปั่นป่วนอยู่ได้คนเดียว น่าเจ็บใจนัก’
ตาผมจ้องมองไปที่แกนกลางลำตัวของหนุ่มฝรั่งอีกครั้ง มองอยู่อย่างนั้นจนกลืนน้ำลายลงคอหลายอึกโดยไม่รู้ตัว แล้วความคิดบางอย่างก็วาบขึ้นในสมองของผม!
ปล่อยให้ผมปั่นป่วนทั้งร่างกายและจิตใจตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ แล้วยังมานอนหลับได้อย่างหน้าตาเฉยแบบนี้อีก เขาทำแบบนี้แล้วคืนนี้ผมจะหลับตาลงได้อย่างไร
ผมไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมอีกต่อไปแล้ว! แม้กระทั่งหน้าตัวเองก็ไม่คิดจะสนอีกต่อไป! ในเมื่อวันนี้ไม่จบไม่สิ้นเสียที ผมคงต้องทำอะไรบางอย่างแล้ว...
บางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกถึงอารมณ์ของผมตอนนี้ บางอย่างที่เขาต้องรับผิดชอบ และรับรู้ด้วยกันกับผม!
คิดได้ดังนั้น มือผมก็ปัดผ้าห่มผืนหนาออกจากเตียงทันที!
ลงมือคว้าสิ่งที่กำลังชี้หน้าท้าทายผมไว้เป็นตัวประกัน ก่อนจะนิ่งอย่างใช้ความคิด ว่าจะจัดการมันอย่างไรดี
“อื้อ...” เสียงครางในลำคอของเขา ทำให้ผมต้องละสายตามามองหน้าเขาก่อน
นัยน์ตาคู่สวยสีมรกตปรือขึ้นมองผมเหมือนจะงุนงงในการกระทำของผม
“...คิดจะลักหลับผมเหรอครับ” ผมหน้าร้อนฉ่ากับคำถามแรกของเขาหลังจากตื่นขึ้นมา แล้วรีบปล่อยมือจากตัวประกันทันที เหมือนกับคนถูกจับได้เมื่อแอบทำความผิดอย่างไรอย่างนั้น ความคิดที่อยากจะเอาคืนเขาถูกความอายกลบกลืนจนมิด!
ชายหนุ่มจ้องมองผมนิ่ง โดยที่ผมไม่กล้าสบตากับเขา ก่อนจะพูดคำพูดที่ทำให้ผมหน้าชาและอยากจะร้องไห้ ออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย
“แต่ตอนนี้ผมง่วงมาก ไว้คราวหลังนะครับ มันดึกแล้วขอผมนอนเถอะ...” พูดจบก็นอนตะแคงหันหลังให้ผมเสียอย่างนั้น
ผมตัวชานิ่งอึ้งไปหลายวินาที ก่อนที่สติของผมจะคาดผึ่งอย่างยับยั้งไว้ไม่อยู่!
“ไม่!! ฉันไม่ให้นอน จนกว่าเราจะพูดกันให้รู้เรื่อง!” ผมกระชากแขนเขาให้หันกลับมาเผชิญหน้า
“ก็ผมบอกแล้ว...!”
น้ำตาผมไหลออกมาด้วยความน้อยใจเมื่อเห็นหน้าเขาที่เจือแววหงุดหงิด คำพูดที่เขากำลังจะบอกผมถูกกลืนหายไปในลำคอ ด้วยความตกใจที่เห็นผมร้องไห้
“...ผมขอโทษ อย่าร้องนะครับคนดี ผมขอโทษๆ ผมผิดไปแล้ว...” แขนแกร่งดึงตัวผมเข้าไปกอดไว้แน่น คำพูดปลอบโยนบอกกับผมซ้ำไปซ้ำมา
“นายไม่รักฉันแล้วเหรอ...” ผมถามเสียงเครือ ทวงถามคำที่ผมไม่เคยให้เขา แต่ผมกลับเป็นฝ่ายที่ต้องการมันมากกว่าอะไร
“รักสิครับ” คำตอบที่บอกผมอย่างไม่ต้องหยุดคิด ทำให้ความน้อยใจของผมหายไปได้อย่างน่าประหลาด
“ละ...แล้วทำไมวันนี้นายถึงทำเฉยเมยกับฉันล่ะ เบื่อกันแล้วเหรอ... ”
“ชู่ร์... ไม่เอาไม่พูดคำนั้นอีกนะครับ” หนุ่มฝรั่งยื่นนิ้วมาปิดปากผมไว้เบาๆ
“ผมไม่เคยมีความคิดอย่างนั้นสักวินาที และผมก็ไม่ได้ทำเฉยเมยกับคุณนะ ผมถามคุณแล้วนะก่อนคุณไปอาบน้ำแต่คุณก็ไม่พูดอะไรออกมา”
“ผมอยากจะฟังคุณให้มากกว่านี้ ผมไม่อยากจะคิดว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่เป็นการบังคับคุณรึเปล่า ในเมื่อคุณไม่พูดออกมาแล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณต้องการอะไรจากผม สิ่งที่คุณต้องการจากผมอย่างแท้จริงคืออะไร? เรียกร้องบ้างสิครับ...” สายตาจริงจังแต่น้ำเสียงเว้าวอน ทำให้ผมต้องนิ่งคิดกับตัวเองถึงคำพูดของเขา
จริงสินะ... ผมมัวแต่คิดมากคิดจนวุ่นวาย จนลืมสิ่งที่แท้จริงไป ลืมความต้องการแรกไป โดยเอาความคิดต่างๆนานๆมาขยายมันเพื่อหักลับเหตุผลที่แท้จริงไป ผมปฏิเสธความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง โดยคิดแต่ว่าสิ่งที่ผมต้องการมันเป็นสิ่งไม่ดี เป็นสิ่งที่ผมไม่อยากจะยอมรับ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้ผิดอะไร ถ้าผมจะเรียกร้องจากคนที่ผมไว้วางใจให้อยู่เคียงข้างแบบนี้
“เราแชร์หัวใจกันแล้วนะครับ ถ้าไม่ใช้มันให้เป็นประโยชน์ แล้วเราสองคนจะมีความสุขกันได้อย่างไร”
คำพูดของเขาสะท้อนไปมาในหัวผม และชี้ทางสว่างให้ผมได้เป็นอย่างดี
อีกครั้งแล้วสินะ... กับคนๆนี้... ที่ทำให้มุมมองความรักของผมเปลี่ยนแปลง...
-------------------------------------
:pig4:
-
:z3:แอบหวานแต่ แต่ แต่ ทำไมไม่มีฉากถัดไปละคะ (ชัดเจนไปมั้ยเนี่ย)
ไม่ใช่อะไรค่ะ แค่อยากรู้ว่าหลังจากแกล้งยั่วสำเร็จแล้ว นายนิคจะทำไงต่อ อิอิ
-
อยากอ่านต่ออีกนิดอ่ะค่ะ งือ
ลุ้นนายกายจะพูดคำว่ารักกับนายนิคหรือยังหนอ
เหอๆๆ ที่สำคัญรอ NC ด้วยนะจ๊ะ
ขอบคุณนะคะที่มาลงต่อ
ขอบคุณมากจ้า :L2:
-
ตอนต่อไปล่ะ อิอิ
-
ไม่ได้เข้ามาตั้งเดือนกว่า อดใจแทบไม่ไหว เมื่อไหร่จะมาต่อคร้าบ ตอนนี้กำลังทำแต้ม ไล่อ่านนิยายทุกเรื่องที่ชอบอยู่
-
นิคน่ารักจัง
-
แผนยั่ว(2)จริงๆด้วย
ยั่วให้ผู้อ่านใจเต้นตุ๊มต่อม เชียร์ncกันเป็นแถบ อิอิ
รอตอนต่อไปค่า :3123:
-
:haun4: :haun4:
-
โอย....อ่านแล้วมัน...เฮ้อ :o8:
แต่ว่าก็ค้าง...อ่ะ :sad4:
-
:m4: พอนนี่มาต่อแล้ว รออ่านต่อนะ
-
คุณกายน่ารักกก
อยากได้แบบนายนิคสักคน :o8:
รอตอนต่อไปค่า :z1:
-
คนเขียนร้ายกาจ
ติ๊ดฉึ่งไปไหน??????
:serius2:
-
ซึ้งจังเลย :-[ ถึงจะขัดใจที่มี NC ก็เหอะ :z1: 55
ขอบคุณที่มาต่อจ้า :L2:
-
เอ๋!!!!!จบตอนแล้วหรอ เหมือนจะลืมอะไรไปบางอย่างนะ!!!!~ คริคริ 555 :z1:
-
นิคน่ารักเจงๆ :impress2:
-
มันยังมีตอน (3) ใช่ป่ะคะพอนนี่
:impress2:
ใจเย็นๆ ค่อยๆแต่ง
พี่บัวรอได้
-
ตอนหน้าเป้น NC เลยชิมะ :impress2: หวานมาก
-
คุณกายน่ารัก......
แผนยั่วของนิคได้ผลแล้ว...... :-[
รอตอนต่อไปนะคะน้องพอนนี่
-
บอกรักกันไปแว้วววว :-[
ขอการกระทำต่อเลยนะจ้ะน้องสาว :oo1:
รอ (3) อยู่นะจ้ะ :man1:
-
รออยู่นะ
:z1:
:oo1:
-
เรามานั่งรอจ้า :call: :call:
-
กลับมาต่อซะที +1ให้กำลังใจน๊ะจ๊ะ :impress3:
-
มาจิ้มบวกหนึ่งเป็นกำลังให้คนเขียน
ชอบตอนที่นิคบอกรักกายจัง
หายโมโหที่แกล้งให้กายอารมณ์ค้างเมื่อตอนที่แล้วหมดเลย
หุๆๆๆๆ รอตอนต่อไปเหมือนเดิมค่ะ
-
คุณกายน่ารักๆๆๆๆ อ่านตั้งนานกว่าจาจบเน่ะ :o8: นิคง้อ คุณกายเก่งมาก
จากที่ไม่ชอบ กลายเปนว่ารักกันซะงั้น อ่านเร้วรู้สึกว่าสนุกทุกตอน o13
ถ้าจำไม่ผิดน้า เคยเข้าไปอ่านเรื่องนี้ที่เว็บอื่นด้วย
แต่ว่าตอนนั้นเพิ่งอัพแค่ครึ่งเรื่องเอง ดีใจจังที่ได้กลับมาอ่านต่อ :m4:
เร้วมาอัพตอนต่อไปอีกน้า :L2:
-
ตามอ่านจนทันแล้ว อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากๆ
เลยค่ะ o13 ชอบตัวละครแต่ละตัว แล้วก็ชอบมุมมอง
กับความคิดของตัวละครด้วย โดยเฉพาะนิคเป็นตัว
ละครที่น่าสนใจมาก ทั้งมุมมองความรัก และ ความ
เจ้าเล่ห์ช่างวางแผน ที่สำคัญ เป็นพวกที่หื่นอย่าง
มีชั้นเชิงมากๆ (หรือจริงๆ จะเป็นเพราะว่ากายนั้น
อ่อนต่อโลกในเรื่องพวกนี้มากเกินไป ทำให้ตาม
หมาป่าเจ้าเล่ห์ตัวโตไม่ทันเสียที) เรโอ กับ หยกก็
น่าสนใจเช่นกัน โดยรวมแล้วชอบตัวละครทุกตัวเลย
แต่อยากจะรู้จริงๆ ว่าเพราะอะไรแม่ของกายถึงมีท่า
ทีรังเกียจและโทศกายว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องราวใน
อดีต นอกจากนั้นยังอดระแวงไม่ได้ว่าถ้าในที่สุด
เรื่องไปถึงหูพ่อของกายแล้วมันจะลงเอยเช่นไร แต่
ก็หวังว่าไม่ว่าอย่างไรนิคกับกายก็คงจะพยายาม
ฝ่าฟันไปด้วยกันจนถึงที่สุดเช่นกัน
ปล. รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :L2:
-
มาแล้วววว มาแล้ววว ยังดีกว่าไม่มาาาาา :laugh:
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆเลยค่ะ :L2:
ช่วงนี้สุขกาพร่างกายมิค่อยจะดิบดี ต้องขออภัยที่หายไปเป็นช่วงๆนะคะ :3123:
แต่ยังคงสัญญาว่าจะยังสร้างสรรค์คู่รักคู่นี้ต่อไป :n1: ต่อให้คนอ่านมาไล่ก็จะนั่งยันนอนยันอยู่อย่างงี้แหละ :o8:
เอาล่ะๆมาเข้าเรื่องกันดีกว่า ตอนที่จะลงนี้ยังคงเป็นผลต่อเนื่องจากตอนที่แล้วอยู่ นั่นก็คือตอนแผนยั่ว!! :m20:
ยังไม่จบๆ เรียกว่าตอนดองข้ามเดือน ส่วนนิยายดองข้ามปี................. :z6:
แต่ถึงจะอัพช้า แต่มันจะค่อยๆซึมซับที่ละเล็กทีละน้อยเนอะ(แถได้อีก o22)
:o12:
------------------------------------------
Chapter:30 แผนยั่ว(3)(จบ)
แผนการของผมที่กำลังดำเนินการอยู่นั้น ผมรู้ดีว่าคงจะสร้างความขัดใจต่อคุณกายเป็นอย่างมาก แต่การที่เขาไม่ต่อว่าผมหรือทักท้วงอะไรในสิ่งที่ผมทำ มันก็ทำให้ผมรู้สึกผิดหวังเล็กๆ ที่เขามักจะทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับความต้องการเสมอ
ผมรู้ว่าคุณกายเป็นคนคิดมาก เขามักจะมีสีหน้าครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา แล้วชอบกักเก็บมันไว้ภายในใจ เขาคิดและตัดสินใจด้วยตัวเองเสมอโดยไม่คิดจะพึ่งพาใคร นั่นเป็นข้อดีที่ทำให้เขาเป็นคนเข้มแข็งในการตัดสินใจและมีระเบียบแบบแผนในชีวิต
แต่นั่นก็เป็นข้อเสียสำหรับความรักของคนสองคน ผมไม่อยากให้เขาคิดมากกับผม ไม่อยากให้ความคิดมาขวางกั้นความรู้สึกของเรา ผมอยากให้เราเปิดเผยกันให้มากกว่านี้ แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมา แสดงตัวตนของเราอย่างไม่ปิดกั้นซึ่งกันและกัน
การเป็นคนรักกัน ถ้าเราไม่สื่อสารกันให้เข้าใจ ความรักก็คงดำเนินต่อไปอย่างสะดุดติดขัด จนกระทั่งพบกับทางตันในที่สุด...
ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นเลยสำหรับเราสองคน
ตอนแรกแผนของผมก็ไม่ได้จริงจังอะไรนักหรอก แค่จะแกล้งคุณกายเล่นๆ ทดสอบดูว่าตัวเขาเองก็ต้องการผมอยู่เหมือนกัน ไม่ใช่แค่ว่าพอผมเริ่มแล้วเขาก็เลยต้องคล้อยตามโดยไม่อาจขัดขืน ผมอยากให้เขามีความรู้สึกร่วม มีความต้องการที่ไม่ยิ่งหย่อน และอยากให้เขาเป็นฝ่ายเริ่มอะไรๆก่อนบ้าง
แต่แล้วสิ่งที่ผมคิดไว้ก็ไม่ได้เป็นไปตามคาด เขาไม่ได้เริ่มอะไรเลย ไม่แม้แต่จะร้องขออะไรจากผมเสียด้วยซ้ำ สิ่งที่เขาแสดงออกมาเหมือนกับคนคิดไม่ตกและขัดแย้งในตัวเองมากกว่า
นั่นทำให้ความคิดแรกของผมกลายเป็นจริงจังขึ้นมา...
คำก็ลามกสองคำก็ทะลึ่ง ที่คุณกายชอบหยิบยกมาว่าผมบ่อยๆ แม้ผมจะทำเป็นหูทวนลมไม่ใส่ใจในทุกครั้ง แต่ใช่ว่าผมจะไม่คิดอะไรเลย บางครั้งผมก็เก็บคำพูดของเขามาพิจารณาตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าผมเป็นอยากที่เขาว่าจริงหรือ? การแสดงออกของผมมันมากไปจนทำให้เขาตีความการกระทำของผมเป็นอย่างนั้นหรือ?
ผมไม่อยากให้เขาคิดแบบนั้นเลย...
สิ่งที่ผมแสดงออกมาถึงแม้จะเป็นความสัมพันธ์ทางกาย แต่ในทุกๆครั้งใช่ว่าผมจะมีเพียงแค่ความต้องการเท่านั้น... ไม่ใช่ความต้องการที่หมกมุ่น ไม่ใช่ความอยากกระหายทางด้านร่างกาย ถ้าหากผมต้องการจากตัวเขาเพียงเท่านั้นล่ะก็ ผมคงไม่ตามตื๊อให้เขามารักผมอย่างยากลำบากหรอก ป่านนี้คงไปหาคู่นอนคนอื่นๆที่เขาพร้อมจะตอบสนองให้กับผมโดยที่ไม่ต้องร้องขอแล้ว!
การแสดงออกทางความรักของผมคือการได้ใกล้ชิดคลอเคลียกับเขา แค่คิดว่าเรากำลังสัมผัสกับร่างกายของคนที่ชอบ ได้ใกล้ชิดกันตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ก็เป็นอะไรๆที่ทำให้ผมมีความสุขมาก ถึงแม้ว่าจะเป็นการกอดจูบกันธรรมดาๆ แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ผมอยากจะทำมันทุกวันๆอย่างไม่รู้เบื่อ
ผมอยากให้เขาเข้าใจผมในเรื่องนี้บ้างสักนิด...
ผมคิดว่าจะพักเรื่องที่คิดฟุ้งซ่านอยู่ตอนนี้เอาไว้ก่อน ควรปล่อยให้เวลามันพิสูจน์สิ่งที่ผมกระทำจะดีกว่า และหวังว่าเขาจะเข้าใจตัวผมและตัวเองได้ในเร็ววัน
คุณกายอาบน้ำนานมากจนผมเกือบหลับไปแต่ในระหว่างที่กำลังจะเคลิ้มหลับอยู่นั้น สัมผัสแผ่วเบาๆที่ริมฝีปากก็ปลุกผมให้มีสติขึ้นมา คุณกายลักจูบตอนผมหลับ!
ถึงเขาจะคิดว่าผมคงไม่รู้สึกตัว แต่การกระทำลับหลังของเขาก็ทำให้ใจผมเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น ที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลยถ้าผมไม่ร้องขอ หรือในระหว่างเรากำลังร่วมสัมพันธ์กัน แต่นี่เขากำลังทำในสิ่งที่ผมอยากให้เขาเป็นคนเริ่ม ทั้งๆที่ถ้าตอนนี้ผมหลับจริงๆ ผมคงไม่มีทางรู้ว่าเขา’แอบ’ทำอะไรแบบนี้
สัมผัสเพียงเล็กน้อยนี้ กลับทำให้ร่างกายผมตื่นตัวขึ้นมาอย่างง่ายๆ เพราะความคิดของผมเตลิดไปว่าคุณกายจะแอบทำอะไรร่างกายผมอีกรึเปล่า? หรือนี่จะเป็นสิ่งที่เขาต้องการจะทำ? เพียงแต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องแอบทำโดยที่เขานึกว่าผมไม่รู้ตัวด้วย!
มือเย็นๆหลังอาบน้ำของคุณกาย สัมผัสกับสิ่งนั้นของผมแล้วค้างไว้อยู่นานสองนาน จนผมแทบทนต่อไปไม่ไหว จำต้องแสร้งลืมตาขึ้นมามองดูเขา
“...คิดจะลักหลับผมเหรอครับ” ผมถามขึ้นลองใจเขา ถ้าเขาตอบว่า ’ใช่’ ผมจะดีใจมากเพราะนั่นเป็นการยอมรับตามตรงว่าเขาเองก็ต้องการผมเหมือนกัน แต่ถ้าเขาบอกว่า ’ไม่’ แสดงว่าเขาไม่ซื่อสัตย์ต่อตัวเองเลย
คุณกายมีสีหน้าตื่นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ก่อนจะปล่อยมือออกจากร่างกายผมอย่างรวดเร็ว โดยไม่ตอบหรือพูดอะไรในสิ่งที่ผมถาม ท่าทางของเขาเหมือนกับคนถูกจับได้เมื่อแอบทำความผิดอย่างไรอย่างนั้น และนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ความหวังเล็กๆของผมดับวูบลงอีกครั้ง
ผมพยายามจ้องมองเขาอย่างค้นหา คนตรงหน้ากลับหลบตาผมโดยไม่พูดอะไร จนผมต้องสรุปทุกอย่างในวันนี้ไว้เพียงเท่านี้ก่อน
ผมไม่ได้โกรธอะไรเขาเลย เพราะคิดว่าตัวผมจะดึงดันเอาอะไรจากเขาไม่ได้ แค่เขายอมรับรักผม มันก็น่าดีใจอย่างมากแล้ว เพราะฉะนั้นผมก็ควรจะพอใจในสิ่งที่ได้รับในตอนนี้ ส่วนวันเวลาข้างหน้ายังคงมีอยู่ให้ผมอีกถมไป
“แต่ตอนนี้ผมง่วงมาก ไว้คราวหลังนะครับ มันดึกแล้วขอผมนอนเถอะ...” ผมบอกเขาอย่างหมดอารมณ์ที่จะสานต่อ แล้วนอนตะแคงหันหลังให้เขา
คุณกายนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นหลายวินาที ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมอดตกใจไม่ได้
“ไม่!! ฉันไม่ให้นอน จนกว่าเราจะพูดกันให้รู้เรื่อง!” เขากระชากแขนผมให้หันกลับมาเผชิญหน้า แต่ในตอนนั้นผมไม่อยู่ในอารมณ์ที่อยากจะอธิบายอะไร ผมอยากจะให้มันจบๆไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากกว่า
“ก็ผมบอกแล้ว...!”
คำพูดตัดบทของผมกลืนหายลงไปในลำคอทันที พร้อมกับการตกใจสุดขีด เมื่อคนที่ผมแคร์มากร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร...
“...ผมขอโทษ อย่าร้องนะครับคนดี ผมขอโทษๆ ผมผิดไปแล้ว...” นี่คือบทสรุปที่ผมไม่ได้ต้องการให้เกิดขึ้นเลย โอบกอดคนที่ผมรักไว้แน่นอย่างปลอบประโลม พลางนึกโทษตัวเองที่เป็นคนบีบคั้นเขามากเกินไป
“นายไม่รักฉันแล้วเหรอ...” เขาถามเสียงเครือ ทำเอาหัวใจผมหล่นวูบ คนในอ้อมกอดของผมตอนนี้ดูราวกับเด็กตัวเล็กๆที่กำลังต้องการความรักความอบอุ่นอย่างไรอย่างนั้น ซึ่งคำตอบที่มีให้เขาอย่างไม่ลังเลมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น
“รักสิครับ”
“ละ...แล้วทำไมวันนี้นายถึงทำเฉยเมยกับฉันล่ะ เบื่อกันแล้วเหรอ... ”
คำถามที่คลางแคลงของเขาทำให้ผมครุ่นคิดว่าผมไม่น่าจะเริ่มแผนบ้าๆนี่เสียตั้งแต่ทีแรก ถ้าเกิดรู้ว่าการทดสอบเขาจะทำให้คุณกายไม่มั่นใจในตัวผมขึ้นมาแบบนี้...
“ชู่ว์... ไม่เอาไม่พูดคำนั้นอีกนะครับ” ผมยื่นมือปิดปากห้ามเขาไว้ พร้อมกับอธิบายสิ่งที่ผมคิดและต้องการจากเขาออกมา ให้เราเข้าใจกัน
สำหรับเขามันอาจจะต้องใช้เวลาสร้างความผูกพัน ผมไม่ควรจะไปเร่งรัดเขามากนัก จนทำให้ระหว่างเราขัดแย้งกันเอง แต่อย่างน้อยผมก็ได้พูดในสิ่งที่ผมคิดออกไปโดยไม่ค้างคาใจ ส่วนเขาจะคิดยังไง จะเข้าใจในตัวผมมากขึ้น หรือทบทวนใจตัวเองมากขึ้นรึเปล่า? ก็สุดแท้แต่เขา...
“เราแชร์หัวใจกันแล้วนะครับ ถ้าไม่ใช้มันให้เป็นประโยชน์ แล้วเราสองคนจะมีความสุขกันได้อย่างไร”
เพราะผมได้รักเขา ได้ตีแผ่หัวใจตรงหน้าเขา ตั้งแต่แรกแล้ว...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แล้วต้องทำยังไงล่ะ...” ผมถามเสียงเบา พร้อมกับซุกหน้าลงบนแผงอกแข็งแรงของเขา
“ห๊ะ...?”
“...ก็ นายบอกว่าให้ฉันเรียกร้องในสิ่งที่ต้องการไม่ใช่เหรอ?”
ผมเข้าใจในสิ่งที่เขาบอกก็จริง แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะแสดงออกในสิ่งที่ต้องการอย่างไรดี รู้ตัวเองดีว่าไม่ถนัดที่จะทำอะไรแบบนี้เลย ในชีวิตผมไม่เคยเลยที่จะมาอ้อนใครเพื่อความต้องการของตัวเอง แม้แต่เรโอที่เป็นเพื่อนสนิทคนเดียวหรือกระทั่งคนในครอบครัวผมก็ตาม...
หนุ่มฝรั่งนิ่งเงียบไป ก่อนจะจับใบหน้าของผมให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา นัยน์ตาสีมรกตที่ราวกับพูดได้ของเขา กำลังบอกผมให้มีความมั่นใจในตัวเอง ซื่อสัตย์ต่อตัวเอง เหมือนกับแววตาที่มั่นคงของเขานี้...
“ตอนนี้คุณอยากทำอะไรล่ะ สิ่งที่คุณต้องการในเวลานี้...” ริมฝีปากได้รู้ขยับช้าๆขณะพูด ทำให้ผมต้องจ้องมองตามโดยไม่อาจคลาดสายตา
ฝ่ามือหนาเคลื่อนมารวบมือทั้งสองของผมไว้ ยกขึ้นนาบกับสองข้างแก้มของเขา สัมผัสถึงไรนวดสากๆที่ปลายคาง ทำเอาใจผมปั่นป่วนขึ้นมาอีกระลอก
ผมเหมือนกับคนต้องมนต์ โดนชักจูงด้วยสายตาที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ น้ำเสียงทุ้มหนักที่เป็นเสียงกระซิบให้ได้ยินแค่เรา ฟังแล้วอดใจเต้นแรงไม่ได้ ลมหายใจร้อนผะผ่าวรับรู้ได้จากใบหน้าที่ห่างหันไม่ถึงคืบของเรา
ตาจดจ่ออยู่ที่ริมฝีปากที่กำลังเอื้อนเอ่ยของเขา
“ตอนนี้... คุณต้องการ...”
ต้องการ?...
ความคิดหนึ่งวูบขึ้นมาในหัวผมอย่างรวดเร็ว!
‘อยากจูบริมฝีปากที่อยู่ตรงหน้าผมนี้!!’
ไม่ทันที่ความคิดแรกจะได้แตกตัวเป็นความคิดถัดไป มือที่แนบหน้าเขาก็กระชับแน่น พร้อมกับโถมตัวเข้าหาริมฝีปากคู่นั้นทันที!
ร่างสูงล้มตัวลงบนเตียงอย่างไม่ทันตั้งตัว พร้อมกับที่ผมได้สัมผัสกับความรู้สึกที่แรงกล้านี้อย่างสมใจ ผมแนบริมฝีปากบดเบียดกับริมฝีปากเขาอย่างหนักหน่วง พร้อมกับลิ้นที่ควานหารสชาติหอมหวานจากโพรงปากของเขา ณ วินาทีนั้นผมลืมแม้กระทั่งตัวเอง ลืมความคิดขัดแย้งร้อยแปดพันเก้าที่เคยมี จนไม่มีอะไรมาฉุดรั้งความปรารถนาของผมได้อีกต่อไป
หนุ่มฝรั่งดูจะตกใจเล็กน้อยกับการจู่โจมที่ร้อนแรงของผม แต่ในที่สุดเขาก็ค่อยๆคุมเกมที่ผมเป็นฝ่ายเริ่มขึ้นได้อย่างไม่ยากลำบาก ร่างของผมถูกพลิกจากบนลงล่าง พร้อมกับการกระหน่ำจูบของเขาที่หนักหน่วงร้อนแรง จนร่างกายผมอ่อนยวบ ลมหายใจแทบจะขาดเป็นห้วงๆ แต่กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
เราจูบกันอยู่อย่างนั้นนานมาก บางครั้งก็นุ่มนวล บางครั้งก็หนักหน่วงรุนแรง สุดท้ายหนุ่มฝรั่งก็เป็นฝ่ายผละออกก่อน โดยที่มือผมคอยเหนี่ยวรั้งลำคอของเขาไว้อย่างไม่ยินยอม
เขามองผมที่กำลังหอบหายใจด้วยนัยน์ตาพราวระยับ มุมปากคลี่ยิ้มเล็กน้อยพลางเสยผมที่ชื้นเหงื่อของผมเบาๆ
“ลำดับต่อไปล่ะ? เจ้าหญิงของผมอยากให้ผมปรนนิบัติคุณอย่างไร...”
สติผมกลับคืนมาอีกครั้งด้วยคำพูดของเขา หน้าร้อนผ่าวเมื่อรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไป แต่ก็ไม่ได้นึกเสียใจกับการกระทำของตัวเองแต่อย่างไร มันกลับรู้สึกปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก เหมือนจิตใจถูกปลดปล่อยโดยไม่ต้องคำนึงถึงสิ่งใดอีกต่อไป
ผมค้อนควับใส่คนตรงหน้าที่กำลังยิ้มเจ้าเล่ห์
“ยังจะถามอีกนะ... ถ้านายต้องการฉันก็ต้องการ ฉันเรียกร้องเท่าที่ทำได้แล้วนะยังไม่พอใจอีกเหรอ! แค่นี้ก็ทำฉันอายจะแย่... ”
“ฮะๆ พอใจได้ในระดับหนึ่ง แต่จะให้ดีกว่านี้ คือไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง แต่ในทุกๆเรื่องของคุณ แค่คุณคิดที่จะพึ่งพาผมและไว้วางใจผมอย่างไม่มีข้อแม้ นึกถึงผมในทุกๆเวลาที่คุณต้องการใคร ผมอยากจะเป็นคนแรกและคนเดียวของคุณ... ต่อให้เป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ถ้าเกี่ยวข้องกับคุณมันก็สำคัญมากสำหรับผม”
คำพูดของเขามันเต็มตื้นในอกผม จนแทบรับไว้ไม่ได้ เมื่อคิดกลับกันว่าผมได้ใส่ใจความรู้สึกของเขาได้เท่ากับที่เขามีให้ผมรึเปล่า
ในใจเขามีแต่ผมอยู่ตลอดเวลาจริงๆ จนผมไม่รู้ว่าจะตอบแทนความรู้สึกที่เขามีให้ได้มากแค่ไหน
ผู้ชายคนนี้... เป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่ผมไม่คิดเลยว่าจะได้สัมผัสกับหัวใจที่อบอุ่นแบบนี้
ผมไม่ได้นึกโทษโชคชะตาที่ทำให้ผมต้องคบกับผู้ชายด้วยกันอีกต่อไป แต่กลับนึกโชคดีที่เขาได้ให้อะไรๆกับผมอย่างมากกว่าที่คิด ทำให้เรื่องเพศระหว่างเราสองคนกลายเป็นไม่สลักสำคัญอีกต่อไป...
ผมส่งยิ้มอย่างอ่อนหวานให้ผู้ชายตรงหน้าอย่างที่ไม่เคยคิดที่จะทำให้ใครได้อีก ไม่มีคำพูดอะไรต้องบ่งบอกกันอีกต่อไป นอกจากการสานต่อบทรักที่กำลังเรียกร้องซึ่งกันและกันจนลืมกาลเวลา...
-----จบตอน-----
-
ชอบคุณกาย น่ารักกก
นายนิคก็เป็น ผช ที่ดีจริงๆ
อยากได้อย่างนี้บ้าง (หัวเราะ)
ขอบคุณค่า :pig4:
-
อ่านแล้วซึ้ง น้ำตาไหลเลยนะนี่
-
ชอบเรื่องเน้
o13 o13 o13 o13
อ่านแล้วคิดถึงคนนั้น
พี่สาวครับขอเป็นเรื่องยาวนะครับ
จะช้าจะไวยังไง ก็ขอให้ลง
เป็นเรื่องยาวสิบปีจบอะไรทำนองนั้นก็ได้
จะตามอ่านตลอดไป
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
คำพูดคมมากกก
อ่านแล้วได้หลายอย่างมากมาย
รอ อ่านเสมอนะค่ะพอนนี่จัง
มาต่อด้วยนะอย่า ดองข้ามเดือนกันเลย
สงสารคนอ่านบ้างอะไรบ้าง :m15:
-
นิคเป็นผู้ชายที่ดีจิงๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วมองความรักได้หลายแง่มุมมากขึ้น
เข้าใจอารมณ์ของตัวละครแต่ละตัวอย่างชัดเจนเลย
ไรทเตอร์เขียนได้ดีมาก ภาษาก้อสวย สื่ออารมณ์ตัวละครดี
ชอบเรื่องนี้จัง จะติดตามต่อไปนะ
-
พอนนี่ ยังเขียนได้ดีเหมือนดี หรือดีขึ้นหว่า o13 ยังรออ่านคู่รักคู่นี้เหมือนเดิมนะ
ตอนหน้าจะไม่บรรยาย ตอนต่อจากตอนนี้หรอ :z1: แบบว่าไม่ได้อ่านนานแล้วนะ ฉากนี้ของพอนนี่อะ
-
ชอบๆๆ โอ๊ยหวานมาก :serius2: :o8:
-
คุณกาย น่าร๊ากกกกกกกกกกก :-[
นิคเจ้าเล่ห์ได้ตลอดเลยนะ ไม่เคยเปลี่ยน
ฉากสวีทน่ารักมาก ๆ
ชอบสำนวนการเล่าเรื่อง บรรยายอารมณ์ลักษณะจังเลยค่ะ ... มีเสน่ห์มาก
เหมือนแต่ละฝ่ายก็กล้าๆ กลัวๆ ที่จะแสดงออก ... นึกภาพ นึกอารมณ์ตามได้ชัดเจนเชียว
:กอด1: ผมเหมือนกับคนต้องมนต์ โดนชักจูงด้วยสายตาที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ
น้ำเสียงทุ้มหนักที่เป็นเสียงกระซิบให้ได้ยินแค่เรา ฟังแล้วอดใจเต้นแรงไม่ได้
ลมหายใจร้อนผะผ่าวรับรู้ได้จากใบหน้าที่ห่างหันไม่ถึงคืบของเรา
นึกว่าต้องรออีกนานซะแล้ว .... :L2: +1 ให้นะค๊า คิดถึงทุกๆ การกลับมา
-
.... plan complete .. .. เรียบร้อยแล้ว เย้ เย้ คิดว่าจะทะเลาะกันซะแระค่ะ ดีใจที่คุณกาย ดูน่ารัก มีน้ำมีนวลเพราะคำรักนะคะ ...รอตอนต่อไปดูสิ หลังใช้บริการแล้วมีผลอย่างไร
-
กลับมาก็หวานเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แผนสำเร็จดังคาด อิอิ
-
หว๊านนนนนน......หวาน
:L2: :L2:
-
มาแบบหว๊านหวานจริงๆด้วยอ่ะ :-[คุณกายน่ารักจริงๆ
-
:mc4: 555 ไม่รู้เรื่อง ต้องไปอ่านใหม่ดิลืมแล้ว :z3:
-
และก็มาต่อ รอตั้งนาน :angellaugh2:
น่ารักอะ
แล้วมาต่อไว่ๆนะ
รออยุ่
-
o13
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกจังเลยค่ะ :m1:
-
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียน หลังจากรอมานานในที่สุดก็กลับมาซะที :กอด1:
-
:กอด1: น่ารักมากๆค่ะ
-
และแล้วก็มาถึงตอนนี้... ที่ปริศนาที่หลายๆคนสงสัย กำลังจะถูกคลี่คลาย :z3:
แล้วคุณกายจะทำยังไงหนอ จะรับมือกับมันได้มั้ย? ส่วนนายนิคจะช่วยอะไรได้............ :o12:
ไหนๆก็หวานกันมามากแล้ว คงจะเต็มอิ่มกันแล้วเนอะ :laugh:
-----------------------------------------------------------
Chapter:31 พี่สาว(ครึ่งแรก)
“โอ๊ยย... สายแล้ว! นิคทำไมถึงไม่ปลุกฉัน” เสียงงัวเงียของสุดที่รักผมดังลอดออกมาจากประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้ ทำให้ผมที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ต้องหันมามองตามร่างที่ผลุนผันออกมา
“ก็เห็นคุณหลับสนิท ขนาดนาฬิกามือถือที่ตั้งไว้ก็ยังไม่ได้ยินเลย ผมก็เลยไม่อยากปลุก ว่าแต่...คนอะไรขี้เซาชะมัด...” ผมบอกยิ้มๆ มองหัวยุ่งเหยิงของเขาที่เพิ่งตื่นนอน
รู้สึกชอบคุณกายตอนที่เพิ่งตื่นมากที่สุด เพราะดูเขาเบลอๆไม่ค่อยระมัดระวังตัวเท่าไหร่ ขนาดนุ่งผ้าขนหนูจะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่ ก็ยังไม่เห็นได้สนใจ
คนหน้ายุ่งมองผมอย่างขุ่นเคืองนิดๆ
“ก็เพราะใครกันล่ะ ฉันถึงตื่นสาย!”
“ฮ่าๆ ผมผิดเองแหละที่เมื่อคืนไม่ยอมปล่อยให้คุณนอน แต่...ใครบางคนก็สมยอมด้วยนี่น๊า...”
คุณกายหน้าแดงแปร๊ดกับคำพูดของผม ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรืออายกันแน่ แต่มองยังไงเขาก็ยังน่ารักอยู่ดี
“ไอ้บ้า! ชอบกวนประสาทแต่เช้า”
“ไม่เช้าแล้วครับ จะสิบโมงแล้วนะ” ผมยิ้มตอบ
“ชิ! ฉันไปอาบน้ำก่อนล่ะ”
คนน่ารักค้อนใส่ผมวงโต ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเดิม
“เดี๋ยวครับ!”
คุณกายหยุดเดินหันกลับมามองผมอย่างข้องใจ
“อะไร?”
“มอร์นิ่งคิสล่ะครับ?!” ผมทวงถาม
“ฉันยังไม่ได้แปรงฟันเลยนะ...”
“ผมไม่รังเกียจ”
คิ้วเรียวมุ่นลงเล็กน้อย ก่อนจะยอมเดินกลับมาหาผมอีกครั้ง แล้วยื่นหน้ามาให้ผมหอมซ้ายขวา แล้วปิดท้ายด้วยการจูบเบาๆบนริมฝีปากบาง
“พอยัง...?”
“ยัง! คุณต้องทำคืนแบบเดียวกับที่ผมทำด้วย”
คนตรงหน้ากลอกตาตลบหนึ่ง ก่อนจะมองหน้าผมด้วยสีหน้าเอือมระอา
“ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ! ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”
“แน่นอน!!” ผมยิ้มกว้าง ตอบชัดถ้อยชัดคำ
คุณกายมองผมรอยยิ้มค่อยๆผลุดขึ้น ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา
“ขำอะไรครับที่รัก...”
ผมขยับเข้าไปกอดเอวเขาไว้ สายตามองไล่ไปตั้งแต่ปลายคางได้รูป เรื่อยลงไปยังลาดไหล่และยอดอกสีชมพูสวยของเขา ร่องรอยแห่งรักเมื่อคืนปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัดบนแผ่นอกและหัวไหล่ขาวนวลนั่น
“ก็ขำที่ใครบางคนไม่รู้อารมณ์ดีอะไรนักหนา ถึงได้ยิ้มไม่หุบตั้งแต่เช้าแบบนี้”
สองมือของเขายกขึ้นกอดลำคอผมไว้ ทำเอารอยยิ้มผมหุบไม่ลงอย่างที่เขาว่าจริงๆ
จากเหตุการณ์เมื่อคืนจนถึงเช้าวันนี้ ดูคุณกายเปลี่ยนไปจนสังเกตได้ เขาดูปล่อยตัวปล่อยใจกับผมมากขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ โดยที่ไม่มีการตะขิดตะขวงใจกับการแสดงออกระหว่างเราอีก
แต่ถึงอย่างไรคุณกายก็ยังคงขี้อายเหมือนเดิม สังเกตได้จากใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของเขาก็รู้แล้ว
ผมดีใจมากที่สิ่งที่ผมบอกกับเขาเมื่อคืนได้ผลดีถึงขนาดนี้ ถึงมันจะเป็นความเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยสำหรับคู่รักคู่อื่น แต่มันก็เป็นสิ่งที่สำคัญมากสำหรับผมยิ่งกว่าอะไร เป็นผลตอบรับที่ยิ่งใหญ่จากการที่ได้ทุ่มเทความรักให้แก่เขาเลยทีเดียว
“แค่ได้เห็นหน้าคุณทุกวัน ผมก็ยิ้มได้แล้ว” ผมตอบไป
“แหวะ ดีนะยังไม่กินข้าวกัน ไม่งั้นล่ะอ้วกจริงๆแน่”
เขาก็พูดกลบเกลื่อนไปอย่างนั้นแหละ แต่ผมรู้ดีว่าเขากำลังเขินผมอยู่ หน้าก็ไม่ยอมมองผมแลยสักนิด ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ!
“นี่คุณอย่าเฉไฉสิ ไหนล่ะมอร์นิ่งคิสของผม”
“ก็ได้ๆ หลับตาก่อนสิ...”
ผมหลับตาลงตามคำสั่ง มือที่กอดลำคอผมไว้ฉุดดึงให้ผมโน้มคอลงมา ก่อนที่ผมจะรับรู้ได้ถึงสัมผัสเบาๆจากริมฝีปากของเขาที่จูบหน้าผากผมเบาๆ ไล่ลงมาที่เปลือกตาทั้งสองข้าง แก้มซ้ายขวา สุดท้าย...หยุดลงที่ริมฝีปากของผมแล้วผละจาก
หัวใจผมสูบฉีดเลือดจนเต้นแรงไม่หยุด ทั้งรู้สึกประหลาดใจและรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“คนมากเรื่องพอใจหรือยังครับ... นี่แถมให้ด้วยนะ ถือเป็นรางวัลที่เมื่อคืนพูดจาดี”
ผมมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี ก่อนจะแกล้งยกมือขึ้นกุมหน้าอกซ้ายไว้
“โห... หัวใจผมแทบหยุดเต้นแน่ะ”
“เว่อร์!” แล้วเราสองคนก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
“...นี่ ปล่อยสักทีเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว”
“งั้นผมอาบด้วยนะ” ผมรีบขอทันที แต่ดันโดนสายตารู้ทันของเขาตอกกลับมาซะงั้น...
“อาบด้วยน่ะได้ แต่ต้องรักษามารยาทในการอาบน้ำด้วยนะ”
“มารยาทในการอาบน้ำมีด้วยเหรอ? ผมเคยได้ยินแต่มารยาทบนโต๊ะอาหารนะ” ผมแย้งเขาอย่างไม่จริงจัง ตามองเขาแสร้งทำเป็นงุนงง
“มีสิ! มีไว้สำหรับคนเจ้าเล่ห์เท่านั้นแหละ ฮ่าๆ”
“คร้าบๆ ครั้งนี้ผมยอมก่อนก็ได้... ฮึๆ”
ผมยิ้มให้เขา
‘รู้ทันให้ได้ตลอดนะครับที่รัก’
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ความจริงตำแหน่งประธานบริษัทอย่างคุณ ไม่เห็นจะต้องเข้างานแต่เช้าเลยนี่ครับ คุณเป็นเจ้าของบริษัท จะเข้างานเช้าหรือสายก็คงไม่มีใครว่าอะไรอยู่แล้ว ผมเห็นคุณไปเช้ากลับดึกทุกวัน บางวันก็หอบเอกสารกลับมาดูต่อที่บ้านอีก ไม่เหนื่อยบ้างหรือครับ?”
หนุ่มฝรั่งถามขึ้นระหว่างที่เรากำลังนั่งทานอาหารเช้าที่เจ้าตัวทำให้
วันนี้ถึงผมจะบ่นว่าสาย แต่ความจริงคิวงานของผมวันนี้ก็ไม่ได้สำคัญอะไร แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมอยู่ในตำแหน่งผู้สืบทอดบริษัทของพ่อแล้วจะทำตัวเอ้อระเหยได้ อย่างน้อยการทำให้บริษัทก้าวหน้าต่อไปโดยไม่ตกต่ำลงก็เป็นหน้าที่สำคัญที่ผมต้องรับผิดชอบอยู่ดี
นี่เป็นเรื่องสำคัญมาก เพราะถึงบริษัทของครอบครัวผมจะมีความมั่นคงสถาพร แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีคู่แข่งที่โดดเด่นรายอื่นๆเลย อีกทั้งผลกระทบของเศรษฐกิจโลกที่มีความผันผวนอยู่ตลอดเวลา ทำให้อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ในยุคสมัยของการแข่งขันทางเศรษฐกิจนี้
ถ้าเราไม่มีความรอบคอบเป็นกิจวัตรล่ะก็ ต่อให้มีเสาค้ำบริษัทที่แข็งแกร่งเพียงไหน สักวันหนึ่งก็ต้องล้มลงได้... และผลกระทบต่อมาไม่ใช่แค่ผู้ถือหุ้นบริษัท ไม่ใช่แค่ผู้บริหารระดับสูง แต่ส่งผลกระทบเป็นอย่างมากต่อพนักงานทั้งบริษัทและครอบครัวที่มีจำนวนไม่ใช่น้อย...
เพราะฉะนั้นผมจะมานั่งตำแหน่งลอย คอยให้พนักงานระดับล่างทำงานให้ไม่ได้! ตัวผมที่เป็นประธานบริษัทก็ต้องควบคุมเครือข่ายบริษัทให้เกิดการพัฒนาเป็นที่ประจักษ์ ไม่อย่างนั้นจะเอาอะไรมาเป็นหลักประกันให้พนักงานมีความเชื่อมั่นในระบบบริหารได้?
อีกทั้งเรื่องเงินโบนัสใครๆก็ต้องอยากได้กันทั้งนั้น ถ้าบริษัทมีงบประมาณที่สูงและมั่นคงให้กับพนักงาน บุคลากรของบริษัทก็จะตั้งใจทำงานให้แก่บริษัทอย่างเต็มที่ เพื่อให้มีผลงานจนได้รับการพิจารณาในเรื่องเงินปันผล
“มันก็ใช่ที่ไม่มีใครว่าอะไร... แต่ฉันก็ทำแบบนี้มาจนชินแล้ว อีกอย่าง...คนเป็นผู้นำไม่ใช่แค่เป็นแต่ชี้นิ้วออกคำสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาเท่านั้น แต่ก็ต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้พวกเขาเห็นก่อน พวกเขาถึงจะยอมทุ่มเททำงานให้แก่บริษัทเราอย่างเต็มที่ไง ”
ผมตอบโดยสรุปให้นายนิคเข้าใจ เพราะต่อให้สาธยายหลักเหตุผลของผมทั้งหมด วันนี้ก็คงไม่จบไม่สิ้น
หนุ่มฝรั่งมีสีหน้าครุ่นคิดกับคำพูดของผม ผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงเข้าใจ
“ไอ้เรื่องธุรกิจนี้ผมก็ไม่ถนัดนักหรอก คงจะเถียงสู้คุณไม่ได้ แต่ผมอยากให้คุณรู้ด้วยว่า ไม่ใช่มัวแต่นึกถึงพนักงานของคุณเท่านั้น แต่คุณต้องนึกถึงตัวคุณเองด้วย ผมไม่อยากเห็นคุณโหมงานจนไม่ได้ใส่ใจสุขภาพร่างกายตัวเอง ”
“ฉันฟังเรโอบ่นเรื่องนี้จนหูชาแล้ว ยังต้องมาฟังนายอีกเหรอเนี่ย...” ผมบ่นพึมพำ
“เขาพูดถูกแล้วครับ และคุณควรจะรับฟังเขาด้วย”
ผมมองนายนิคอย่างไม่เชื่อสายตา ไม่เข้าใจว่าไม้เบื่อไม้เมาคู่นี้ไปญาติดีกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนอยู่ที่ภูเก็ตยังจิกกัดกันจนนาทีสุดท้ายอยู่เลย วันนี้นายนิคกลับพูดจาเข้าข้างอีกฝ่าย!
“คุณไม่ต้องมองผมแบบนั้นหรอก ยังไงผมกับหมอนั่นก็คงเข้าหน้ากันไม่ติดง่ายๆ แต่ที่ผมเห็นด้วยกับเขา เพราะผมรู้ว่าหมอนั่นกับผมเหมือนกัน แค่มองตามัน...ก็รู้แล้วว่า ความห่วงใยที่มีต่อคุณมีไม่แพ้กัน”
ผมเข้าใจดีที่นายนิคพูด และเข้าใจเรโอเช่นกัน เรื่องระหว่างพวกเราแม้จะคลี่คลายด้วยดีแล้ว แม้เรโอจะเข้าใจและรับรู้ถึงจุดยืนของตัวเอง แต่ยังไงผมก็รู้สึกเสียใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่ดี ผมทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากปล่อยให้เวลามันลบเลือนไป
หวังว่าเพื่อนของผมคนนี้ จะลืมความเจ็บปวดได้โดยเร็ว แล้วกลับมาเป็นเพื่อนคนเดิมของผม...
นายคิคเห็นสีหน้าหม่นหมองเป็นกังวลของผม จึงบอกกับผมด้วยน้ำเสียงปลอบโยน
“อย่าเสียใจไปเลย... คุณทำดีที่สุดแล้ว และก็อย่าไปทำหน้าแบบนี้ต่อหน้าหมอนั่นนะครับ ความทุกข์ใจของคุณ จะยิ่งทำให้เขาเสียใจมากขึ้น เข้าใจนะครับ...”
หนุ่มฝรั่งลูบหลังมือของผมเบาๆ พลางคลี่ยิ้มอย่างให้กำลังใจ ทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้น เพราะตั้งแต่เรโอกลับไปอิตาลี ก็ไม่ได้ติดต่อหาผมอีก ผมเองก็ไม่กล้าโทรหามัน กลัวว่าถ้าโทรไปแล้วจะทำให้ความรู้สึกของเรโอแย่ลง...
คงต้องรอเวลาให้มันรู้สึกสบายใจจนติดต่อกลับมาเองนั่นแหละ จะเป็นการดีที่สุดแล้ว...
“ฉันไปทำงานก่อนล่ะ เย็นนี้ไม่ต้องทำกับข้าวรอนะ ฉันกะว่าจะเลิกงานเร็วสักหน่อย แล้วเดี๋ยวเราออกไปทานข้าวข้างนอกกัน”
ผมลุกขึ้นจากโต๊ะ เดินไปใส่รองเท้าที่หน้าประตูโดยมีหนุ่มฝรั่งเดินตามมาส่ง
จุ๊บ!
ร่างสูงโน้มหน้ามาจูบปากผมเบาๆ แล้วส่งยิ้มให้
“ขับรถดีๆนะครับที่รัก”
...
หลังเคลียร์งานในวันนี้เสร็จเรียบร้อย ผมก็ขับรถตรงกลับคอนโดทันที เพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปกินข้าวข้างนอกพร้อมกัน
อยากจะตอบแทนน้ำใจของหนุ่มฝรั่งบ้าง ที่คอยทำกับข้าวให้ผมทานทุกมื้อ ตอนเช้าก็ตื่นมาทำอาหารเช้าให้ ส่วนตอนเย็นยังทำอาหารรอให้ผมที่กลับดึกดื่นมากิน แต่เขาไม่เคยบ่นอะไรเรื่องนี้สักคำ มีแต่จะทำทุกอย่างให้ผมด้วยความเต็มอกเต็มใจ
ทำให้ผมรู้สึกว่าอยากจะทำอะไรให้กับเขาบ้าง แม้จะเรื่องเล็กๆน้อยอย่างการไปกินข้าวด้วยกันข้างนอกเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศก็ตาม
เป็นเวลาทุ่มหนึ่งได้กว่าพวกเราจะอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จ เตรียมตัวออกไปกัน และก็เช่นเดินที่ผมต้องทำหน้าที่ขับรถ เพราะมีแต่ผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้จุดหมายปลายทางของร้านที่จะไป
“เราจะไปทานข้าวที่ไหนเหรอครับ ...คุณคงเบื่อกับข้าวฝีมือผมแล้ว ถึงได้ชวนมากินข้างนอกแบบนี้”
ผมเลิกคิ้วมองคนด้านข้าง น้ำเสียงที่เขาพูดก็ไม่ได้มีท่าทีน้อยใจแต่อย่างไร แต่ยังไงผมก็อดที่จะแย้งไม่ได้อยู่ดี
“เปล่านะไม่ได้เบื่อ กับข้าวฝีมือนายอร่อยมากเลย เพียงแต่เปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดีเหมือนกัน ฉันไม่อยากให้นายอุดอู้อยู่แต่ในห้องทั้งวัน”
หนุ่มฝรั่งยิ้มกว้างกับคำพูดของผม
“แหม! ชื่นใจจังครับ”
ร้านอาหารริมแม่น้ำเจ้าพระยาแห่งนี้ เป็นพี่ทิพย์พี่สาวแท้ๆของผมพาผมมากินบ่อยๆเวลาที่เรานัดพบกัน เธอมักจะคะยั้นคะยอให้ผมออกมาเจอเสมอ แต่นานๆครั้งที่ผมจะตกลงตอบรับ เพราะการพบกับพี่สาวเท่ากับเป็นการพบกับความจริงบางอย่าง...
บรรยากาศริมน้ำยามค่ำคืนเย็นสบายจนรู้สึกอารมณ์ผ่อนคลาย โต๊ะเก้าอี้แยกกันเป็นสัดเป็นส่วนกับโต๊ะอื่นๆ ทำให้มีความเป็นส่วนตัวไม่ต้องรู้สึกเบียดเสียดแออัดกับคนอื่น
อาหารของที่นี่ก็อร่อยแถมยังสะอาดสดใหม่ ไม่แปลกอะไรที่จะมีคนมาทานเต็มทุกโต๊ะ โดยเฉพาะเวลาค่ำๆอากาศเย็นสบายแบบนี้ โชคดีที่ผมโทรมาจองโต๊ะไว้ล่วงหน้าก่อน ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้กินกันพอดี
ผมกับนายนิคสั่งอาหารกันมาจนเต็มโต๊ะ ระหว่างรออาหารมาเสริฟ์ก็นั่งคุยกันพลางมองเรือแล่นไปมาบนผิวน้ำพลาง
“ที่นี่บรรยากาศดีจังเลยครับ นึกไม่ถึงว่าคนที่หมกมุ่นอยู่กับงานอย่างคุณ จะรู้จักร้านดีๆแบบนี้ด้วย”
“จะชมหรือว่ากันแน่! ฉันไม่ได้บ้างานจนไม่ลืมหูลืมตาเสียหน่อย...”
นายนิคหัวเราะขำ มองบริกรของร้านที่ทยอยนำอาหารมาเสริฟ์ที่โต๊ะ
“มา เดี๋ยวผมแกะกุ้งเผาให้คุณกิน”
เราผลัดกันกินผลัดกันคุย เล่าเรื่องราวหลายๆอย่างของตัวเอง แต่โดยส่วนมากเขาจะเป็นคนเล่าเรื่องวีรกรรมตอนเป็นวัยรุ่นให้ผมฟังเสียมากกว่า ซึ่งก็สนุกสนานน่าตื่นเต้นทุกเรื่อง จนผมคิดว่าเรื่องของผมมันช่างจืดชืดจนไม่น่าหยิบยกมาเล่าเสียเหลือเกิน...
“อ้าว! กาย!”
เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกให้ผมหันไปมอง เห็นครอบครัวพ่อแม่ลูกกำลังเดินมานั่งที่โต๊ะตรงข้ามกับพวกผม และหญิงสาวที่เรียกผมนั้น... เป็นพี่สาวของผมที่เพิ่งนึกถึงอยู่หยกๆนั่นเอง
ธาราทิพย์... พี่สาวแท้ๆของผม...
“สวัสดีครับคุณพล พี่ทิพย์ก็มาทานข้าวเหรอครับ” ผมลุกจากโต๊ะยกมือไหว้พี่เขย โดยมีนายนิคยืนขึ้นทำตามอย่างงงๆ
พี่ทิพย์มองนายนิคอย่างแปลกใจ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
“ใช่จ้ะ! ว่าแต่เป็นไงบ้างล่ะเรา ไม่ได้เจอพักนึงเลยนะ ต้นกล้าบ่นคิดถึงคุณน้ากายจะแย่ ”
เธอบอกพลางปล่อยมือให้ลูกชายวัยห้าขวบวิ่งเข้ามาหาผมด้วยท่าทางดีอกดีใจ
-------------------------------------------------
:pig4:
-
ยังไม่อิ่มหวาน
ชอบของหวาน กินได้ตลอด
เหมือนของหวานมันจะกลายเป็นขมเลยแหะ
อย่านะ ๆ
:sad4: :sad4:
-
:-[ช่วงนี้นำตาลราคาลดเหรอจ๊ะ.....หวานได้ใจจัง
-
มันจะมีอะไรไม่น่าไว้วางใจรึป่าวเนี่ย :serius2: :serius2:
-
...ตอนนี้มาเร็วดีจังค่ะ ....ต้องมีเรื่องเกิดขึ้นอีกแน่ๆ เลยค่ะ ....รอตอนต่อไปนะคะ...
-
:L2: เข้ามาให้กำลังใจคนแต่ง
เนื้อเรื่อง คุณกายเริ่มเข้มข้น
-
น่ารักจังเลย :กอด1: :impress2:
-
โอะ! เหมือนลางร้ายเริ่มปรากฎ
มันจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมั้ยเนี่ย!!! ลุ้นๆๆๆๆ
-
มาแล้วววววววววววว
มาจุ๊บที :จุ๊บๆ:
-
จะหวานกันได้มั๊ยเนี่ย กัวงานเข้าจัง :z3:
ขอบคุณที่มาต่อจ้า น่ารักจัง :o8:
-
ตอนนี้หวานๆ แต่เห็นลางร้ายจะมามั้ย :serius2: ไม่เอานะพอนนี่ กว่าจะได้หวานขนาดเน้ สงสารทั้งคู่ :sad11:
-
พี่สาวเห็นนิคแล้วจะเป็นไรมั๊ยน้อ
:serius2:
-
เพิ่งแวะเข้ามาอ่านค่ะ
ชอบนิคจังเลย ยอมเสี่ยงทำทุกอย่างเพื่อให้กายรับตอบ
ในที่สุดก้อสมหวังซะที
แต่สองคนจะมีอุปสรรค์อะไรอีกหนอ เอาใจช่วยค่ะ
-
อย่าหายไปนานค้าบ ขอร้อง อิอิ
-
ตามอ่านตั้ง3วันกว่าจะอ่านทัน มาต่อไวนะครัฟ :impress2: :impress2: :impress2:
-
มาแล้วค่ะ :L2:
ยินดีต้อนรับคนใหม่ที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ :3123:
ปล. ใกล้สอบอีกแล้ว :z10:
------------------------------------------------------------------
Chapter:31 พี่สาว (ครึ่งหลัง)(จบ)
“น้ากายไม่มาหาต้นกล้าเลย ต้นกล้าอยากเจอน้ากายนะฮะ แต่มาม๊าบอกน้ากายไม่ว่าง” เสียงเล็กๆของเด็กชายพูดเจื้อยแจ้ว จนผมต้องอุ้มเด็กน้อยแสนน่ารักขึ้นมาหอมแก้มฟอดใหญ่ด้วยความเอ็นดู
“ขอโทษนะครับ พอดีน้างานยุ่งน่ะครับ” ผมบอกยิ้มๆ รู้สึกผิดกับการที่ผมพยายามหลบหน้าพี่สาว แต่กลับทำให้หลานชายคนเดียวคิดถึงเสียนี่...
ปกติเวลาผมนัดเจอพี่ทิพย์ พี่สาวผมก็มักจะพ่วงลูกชายมาด้วย และคงเป็นเพราะพี่เขยงานยุ่งไม่ค่อยจะมีเวลา บวกกับพี่สาวผมเป็นผู้หญิงเลยไม่ค่อยถนัดเล่นกับเด็กผู้ชาย เลยทำให้ต้นกล้าค่อนข้างจะติดผมอยู่บ้าง
“เอ้อ... ลืมแนะนำให้รู้จักกันเลย พี่ทิพย์ครับนี่นิโคลัส เอ่อ... เพื่อนผมเองครับ” ผมแนะนำนายนิคให้พี่สาวรู้จัก
ไม่รู้ว่าพี่สาวผมจะคิดยังไงถ้าแนะนำตามจริง กลัวเธอจะรับไม่ได้ เลยได้แต่บอกว่าเป็นเพื่อน หันไปมองหน้านายนิค หนุ่มฝรั่งก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่ยิ้มให้หญิงสาวอย่างเป็นมิตรเท่านั้น คิดว่าเขาคงจะเข้าใจสถานการณ์ของผมเป็นอย่างดี
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณนิโคลัส ดิฉันทิพย์ค่ะเป็นพี่สาวของกายเค้า ส่วนคนนั้นสามีดิฉัน ชื่อพลค่ะ”
พี่ทิพย์แนะนำตัวเอง พร้อมทั้งหันหน้าไปทางสามีที่กำลังสั่งอาหารกับบริกรในร้านอยู่ ซึ่งเขาก็หันมายิ้มให้นายนิคอย่างเป็นมิตรเช่นกัน
“ยินดีที่รู้จักครับ เรียกผมนิคเฉยๆก็ได้ครับพี่ทิพย์”
“ต๊าย! พูดไทยคล่องจังเลยค่ะ กว่าจะพูดเก่งขนาดนี้ใช้เวลานานไหมคะ”
“ก็หลายปีอยู่เหมือนกันครับ”
จากนั้นพี่ทิพย์ก็ชักชวนให้พวกเราย้ายมานั่งโต๊ะเดียวกัน
ผมดีใจที่นายนิคดูจะเข้ากับพี่สาวของผมได้ดี โดยเฉพาะเด็กผู้ชายวัยกำลังซนอย่างต้นกล้ายิ่งเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย คงเป็นเพราะชายหนุ่มเป็นคนมีอัธยาศัยดีด้วยกระมังเลยทำให้เข้ากับทุกๆคนได้ง่าย
พี่ทิพย์สอบสวนประวัตินายนิคคร่าวๆว่าเป็นใครมาจากไหน เป็นเพื่อนผมตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะปกติพี่ทิพย์จะเห็นเพื่อนผมแค่เรโอคนเดียว ไม่แปลกอะไรที่เธอจะรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย
หนุ่มฝรั่งก็โต้ตอบได้ดีถามคร่าวๆก็ตอบคร่าวๆจริงๆ ไม่ตอบอะไรที่ทำให้ผมลำบากใจเลย แถมยังตอบแบบไม่ทำให้พี่สาวผมติดใจสงสัยอีก กลายเป็นว่าเธอเข้าใจว่านายนิครู้จักกับผมเพราะผมจะเปิดแบรนด์เสื้อผ้า เลยสนิทกันเพราะต้องติดต่อร่วมงานกัน
สักพักพี่ทิพย์ก็เข้ามาสะกิดให้ผมลุกไปคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว ผมลอบถอนหายใจ ในที่สุดสิ่งที่พยายามหลีกเลี่ยง สักวันหนึ่งก็ต้องมาถึงจนได้...
พี่ทิพย์พาผมออกมาคุยบนระเบียงที่ยื่นออกไปเหนือผิวน้ำ สายลมเย็นพัดผ่านต้องร่างเราสองคน ท้องฟ้ายามกลางคืนเห็นดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยวลอยโดดเดี่ยวอยู่กลางฟ้าไร้หมู่ดาว ชวนให้รู้สึกสะท้อนใจนัก
“พี่ไม่อยากพูดอะไรมากหรอกนะ เพราะพี่เคยพูดไปแล้ว ไม่อยากพูดซ้ำอีก แต่อยากขอให้กายคิดทบทวนให้ดีๆ เราสองพี่น้องก็โตจนมีครอบครัวมีการมีงานแล้ว แล้วพ่อแม่ก็แก่ขึ้นเรื่อยๆ พี่เลยไม่อยากเห็นกายต้องเสียใจอีก และไม่อยากให้มันเป็นปัญหาค้างคาใจไปตลอดชีวิตของกาย”
ผมนิ่งครุ่นคิด ใช่ว่าผมจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด แต่ปัญหาระหว่างผมกับแม่มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ ความกลัวของผมมันไม่ใช่เพียงปมด้อมในจิตใจเมื่อวัยเด็กเท่านั้น แต่มันมีเหตุผลอื่นอีกที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงที่จะรับรู้มาตลอด ผมไม่กล้าไปเจอแม่ไม่ใช่เพราะกลัวว่าแม่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่ใช่เพราะทนไม่ได้ที่จะเห็นแม่เกลียดผมเหมือนก่อน แต่เป็นเพราะ...
“ผมจะไม่หนีอีก...” ผมตัดสินใจบอก แม้มันจะยากลำบากเหลือเกิน
“แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมเท่านั้น... พี่ไม่รู้หรอกว่าความกลัวของผมมีมากเท่าไหน ไม่รู้หรอกว่ายิ่งผมโตขึ้นมีวุฒิภาวะมากขึ้น สิ่งที่ผมเคยละเลยไปในอดีตกลับทำให้ผมต้องย้อนมาคิดใหม่ กลายเป็นความสงสัยที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ จนผมนึกกลัวตัวเอง...”
ผมหันไปจ้องตาพี่สาวเพียงคนเดียว ดวงตาของเธอสั่นไหวกับคำพูดของผม นัยน์ตาคู่สวยมีน้ำตาเอ่อคลอ ก่อนที่พี่ทิพย์จะเป็นฝ่ายหลบเลี่ยงสายตาของผม หันไปมองผิวน้ำกระเพื่อมขึ้นลงเป็นระลอกๆ
ลำคอของผมตีบตัน ท่าทีของพี่ทิพย์ฟ้องให้ความสงสัยของผมเหมือนจะชัดเจนขึ้น ทำให้คำถามของผมถูกเค้นออกมาจากลำคออย่างยากลำบากกว่าเดิม
“พี่รู้สิ่งที่ผมสงสัยใช่ไหมครับ... ผมไม่ใช่เด็กเล็กๆเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ผมมีสมองความคิด ทำไมผมจะไม่สงสัยว่า... ..ทำไมแม่ปฏิบัติต่อเราสองคนแตกต่างกัน แม่รักพี่มากกว่าผม ทั้งที่เราต่างก็เป็นลูกแท้ๆเหมือนกัน ทำไมแม่ถึงแสดงท่าทีรังเกียจผมอย่างเด่นชัด... “ ผมหยุดนิ่ง สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทบทวนคำพูดในหัวสมอง
“...ตอนแม่ฟ้องหย่าพ่อ...น่าจะได้สิทธิ์เลี้ยงดูลูกมากกว่า ญาติทางฝ่ายแม่ก็เป็นผู้ดีมีเงินทอง กับแค่การรับลูกมาเลี้ยงทั้งคู่มันจะลำบากอะไร! แต่แม่กลับทิ้งผมให้อยู่กับพ่อโดยไม่ติดต่อมาอีก ราวกับ...ระ..ราวกับผมไม่ใช่ลูกของแม่มาก่อน...”
เสียงของผมสั่นไหวขึ้นเรื่อยๆตามความรู้สึกที่กัดกร่อนในหัวใจที่ปวดร้าว แต่ในที่สุดก็ระบายความสงสัยทุกอย่างที่อัดแน่นในอกออกมา จนหมด...
ผมไม่อยากจะรื้อฟื้น ไม่อยากจะนึกถึง แต่ในที่สุดความจริงก็ย่อมเป็นความจริง ปริศนาที่มืดมนมาตลอดต้องกระจ่างขึ้นจนปรากฏแก่สายตาไม่วันใดก็วันหนึ่ง... และวันนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องเผชิญกับมัน...
“...ไม่หรอก คิดมากไปรึเปล่า อย่าลืมว่าแม่เขามีอาการทางจิตนะ การกระทำก็ต้องคาดเดาไม่ได้เป็นธรรมดา และอีกอย่างแม่เขาก็เหมารวมว่ากายเป็นลูกพ่อด้วย แม่โกรธเกลียดพ่อมากก็เลยไม่ยอมแบ่งแยกบุคคล แต่ตอนนี้แม่เค้าดีขึ้นแล้วนะ... แม่เค้า... ”
“อย่ามาโกหก... อย่าโกหกผมอีก!”
ผมตวาดใส่หน้าพี่ทิพย์ จนเธอสะดุ้งตกใจ แต่ก็ไม่กล้าสบตาผม ในระหว่างพูดเธอไม่ยอมมองหน้าผมเลยสักนิด...
“...จนป่านนี้แล้ว พี่ยังคิดจะปิดบังผมอีกเหรอ...” น้ำเสียงของผมแห้งแล้งไร้เรี่ยวแรง หลับตาลงอย่างอ่อนล้า
“กาย...”
เสียงเรียกสั่นเครือของพี่ทิพย์ เป็นสัญญาณที่ทำให้ผมยิ่งแน่ใจ ว่ามีเรื่องราวบางอย่างที่ผมไม่รู้ และคงจะมีแต่ผมคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยรู้...
เรื่องราวเกี่ยวกับตัวผม ที่ทุกคนพยายามปิดบัง มาตลอด...
“บอกมาเถอะครับ... ถึงผมกลัวที่จะรับรู้ความจริง แต่ไม่ว่าพี่จะเป็นคนบอก หรือคนอื่นที่รู้ความจริงบอกผม... สักวันหนึ่งผมก็ต้องรู้อยู่ดี รู้เร็วรู้ช้าคงไม่ต่างกันเท่าไหร่...”
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา ผมยังคงหลับตารออย่างสงบใจ รอคอยเรื่องราวที่จะต้องรับรู้ เรื่องราวที่คงไม่ใช่เรื่องดีสำหรับผมนัก...
หลังจากที่ผ่านวันเวลามานาน ผ่านความรู้สึกเจ็บปวดกับฝันร้ายในวัยเด็ก จนวันนี้...ผมคิดว่าร่างกายและจิตใจของผมคงไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่แล้ว ถ้าจะรู้ความจริงที่เลวร้ายยิ่งกว่าหรือทรมานใจยิ่งกว่า มันก็คงจะไม่เจ็บปวดได้มากไปกว่านี้หรอก...
ผมภาวนามาตลอด ว่าเรื่องราวที่แม่รังเกียจผมจนไม่อยากเห็นหน้า ถึงกับลงมือลงไม้ทุบตีผม เป็นเพราะอาการทางจิตของแม่ทั้งหมด ผมหวังให้มันเป็นเช่นนั้นตลอดมา...
แต่น้ำหนักของเหตุผลมันกลับไม่เพียงพอให้ได้ข้อสรุป ต่อให้เป็นโรคประสาทขนาดไหนก่อนหน้านี้ก็ต้องสนใจใยดีลูกของตัวเองบ้าง ไม่ใช่เย็นชาไร้หัวจิตหัวใจแบบนี้
“...นั่นสินะ มันก็สมควรแล้วที่กายจะสงสัยในตัวแม่... ตอนแรกพี่คิดว่าจะปล่อยเรื่องนี้ให้กลายเป็นอดีตไป แต่เมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้แล้ว ถ้าพี่ยังจะปิดบังอีกต่อไป พี่ก็คงเป็นพี่ที่แย่มาก เฮ้อ... ไม่ว่าสิ่งที่พี่จะบอกจะเป็นอะไร ขอให้กายรู้ไว้ด้วยว่า พี่ยังคงรักกายในฐานะที่กายเป็นน้องชายคนเดียวของพี่เสมอ...”
ผมลืมตามองมายังพี่สาวคนเดียวของผม ประกายในแววตาของเธอดูหมองเศร้า แต่รอยยิ้มที่เธอมอบให้ผมกลับเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นจริงใจ...
“...กายคงสงสัยอีกเหตุผลหนึ่งด้วยใช่ไหม? ที่ทำไมกายไม่มีเค้าโครงเหมือนแม่เลยสักนิด ซึ่งผิดกับพี่... แต่มันไม่ใช่เพราะกายหน้าตาเหมือนพ่อมากกว่าหรอกนะ กายคงจะรู้ตัวมานานแล้วใช่ไหม... ว่าตัวเองก็ใช่ว่าจะถอดแบบจากพ่อมาทั้งหมด...”
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เด่นชัดกว่าอะไรทั้งหมด ผมไม่มีอะไรที่เหมือนแม่เลยสักอย่าง แม้แต่ความคลับคล้ายก็ไม่มี ผิดกับพี่สาวของผม ที่ดูก็รู้ว่าเป็นแม่ลูกกัน
พี่ทิพย์นิ่งเงียบไปราวกับว่าอยากจะใช้เวลาสักนิดเพื่อรวบรวมความกล้าของตัวเอง...
“ความจริงทั้งหมดเป็นเพราะ....”
.
.
.
.
.
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับบอกความจริงที่กักเก็บมานานให้ผมรู้ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ...
.
.
“เราสองพี่น้องไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกัน แม้จะมีพ่อคนเดียวกันก็ตาม...”
พี่ทิพย์ร้องไห้ออกมาหลังจากบอกความจริง ส่วนผมรู้สึกเหมือนถูกสายฟ้าฟาดเข้าใส่กลางใจจนเจ็บแปลบปลาบ ชาไปทั้งร่างกายและจิตใจ...
สิ่งที่เคยคลางแคลงใจกลับกลายเป็นความจริง!
ความรู้สึกตอนก่อนจะรู้ความจริงและหลังจากรู้ความจริง มันต่างกันอย่างมากมายจริงๆ...
++++++++++++++++ +++++++++++++++++
ผมนั่งเล่นกับ ’น้องต้นกล้า’ หลานชายของคุณกาย พร้อมทั้งพูดคุยกับคุณพลที่เป็นพี่เขยแฟนผมไปด้วย
คุณกายออกไปคุยกับพี่สาวได้สักพักแล้ว สงสัยจะมีเรื่องสำคัญต้องพูดคุยกันระหว่างพี่น้องกระมัง ผมก็ได้แต่นึกคาดเดา...
วันนี้นอกจากจะดีใจที่สุดที่รัก พาผมออกมาดินเนอร์ข้างนอกเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศแล้ว ยิ่งนึกไม่ถึงว่าจะได้เจอกับพี่สาวแท้ๆของคุณกายด้วย! ทำให้คิดว่าวันนี้คงจะเป็นวันดีสำหรับผม ที่ทำให้ได้ทำความรู้จักกับสิ่งรอบตัวของคุณกายเพิ่มขึ้น
พี่ทิพย์ เป็นผู้หญิงที่อัธยาศัยดีมากคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงที่ดูมีความมั่นใจในตัวเองสูง เป็นคนที่ดูทะมัดทะแมงแต่ก็รู้สึกถึงความอ่อนโยนนุ่มนวลอยู่ในตัว สมกับที่เป็นแม่คนจริงๆ
แต่คุณกายกับพี่ทิพย์ เป็นพี่น้องที่ไม่เหมือนกันสักเท่าไหร่ ทั้งคู่เป็นพี่น้องที่หน้าตาไม่คล้ายกันเลย ถ้าไม่บอกว่าเป็นพี่น้องกันผมก็คงจะไม่ทราบเอาได้
พี่สาวของคุณกายเป็นคนผิวออกแทน หน้าตาคมคายดูสวยเหมือนสาวไทยแท้ๆ ซึ่งผิดกับคุณกาย ที่ผิวขาวผ่อง หน้าตาหล่อแบบคนเอเชียที่มีเชื้อสายจีนผสม ถ้าบอกว่าทั้งคู่ไม่ใช่พี่น้องกันผมก็เชื่อ แต่ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากความกับเรื่องนี้ เพียงแค่ประหลาดใจนิดหน่อยเท่านั้น...
จู่ๆโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น เป็นพี่เอซึ่งเป็นผู้จัดการและเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวของผมโทรมานั่นเอง
ผมรีบขอตัวจากคุณพล แล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกร้านทันที
“ว่าไงครับพี่”
[“ว่าไงอะไรของแก น้ำเสียงสดใสเชียวนะ สมหวังแล้วล่ะสิ”] พี่เอสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมระคนหมั่นไส้
“ขอโทษที่ไม่ได้ติดต่อบอกความคืบหน้าให้รู้ ผมลืมจริงๆ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว พี่ไม่ต้องห่วงหรอก”
[“แหม! ถ้าไม่สมหวังป่านนี้คงมีคนโทรมาคร่ำครวญกับพี่แล้วย่ะ ยิ่งหายไปเงียบๆแบบนี้ ทำไมพี่จะไม่รู้ว่าข้าวสารคงหุงเป็นข้าวสุกเรียบร้อยแล้ว ชิ! หมั่นไส้!”]
“ฮะๆ อะไรข้าวสงข้าวสาร คำสำบัญสำนวนผมไม่เข้าใจหรอกพี่” ผมพูดกลั้วหัวเราะ
[“เออ! ทำเป็นแอ๊บนะ แต่อย่ามีความสุขกันจนลืมงานการเข้าล่ะ ใกล้ถึงกำหนดกลับแล้วนี่! ”]
ผมสะอึกกับคำพูดของพี่เอ เป็นอย่างที่พี่เขาว่า... ผมมีความสุขจนหลงลืมจริงๆ
เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ จนแทบไม่รู้ตัว...
[“อย่าบอกนะว่าลืม...”]
ผมเริ่มคิดหนัก นี่ก็ใกล้จะหมดกำหนดลาพักร้อนหนึ่งเดือนแล้ว คิวงานที่จะรอผมอยู่หลังจากนี้ก็คงจะมีมากจนไม่ว่างเว้น แล้วอย่างนี้จะมีเวลาว่างมาเจอหน้าสุดที่รักไหมนี่? แต่ถึงมีเวลาว่างอยู่บ้างแต่คุณกายก็ต้องดูแลธุรกิจของตัวเองเหมือนกัน
คิดแล้วก็ใจหาย ผมคงต้องคลั่งใจตายแน่เลย ถ้าไม่ได้เจอกับคุณกาย ไม่ได้กอด ไม่ได้จูบ ต้องขาดใจตายแน่ๆ!!
[“พี่เข้าใจนะว่านิครู้สึกยังไง แต่เรื่องงานก็ส่วนเรื่องงาน เรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัว... พี่ไว้วางใจนิคนะ และมั่นใจด้วยว่านิคเข้าใจและแยกแยะมันได้ดี ”]
.
.
.
“ครับ... ผมทราบดี...”
หลังจากพี่เอวางสายไป ผมก็รู้สึกห่อเหี่ยวใจขึ้นมาทันที...
กลับเข้ามาในร้านอีกครั้ง ก็เห็นคุณกายเดินมาที่โต๊ะพร้อมกับพี่สาวพอดี แต่ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า ที่รู้สึกว่าท่าทางของคนทั้งคู่ดูแปลกๆไป
คุณกายเงียบขรึมลง ส่วนพี่ทิพย์ก็ดูซึมๆไป ไม่ร่าเริงเหมือนก่อนหน้านี้เลย...
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” คุณกายพูดขึ้น เมื่อหันมาเห็นผม
พี่ทิพย์เพียงแค่พยักหน้าน้อยๆ มองหน้าคุณกายด้วยท่าทีซึมเซา ส่วนคุณพลที่จับต้นกล้านั่งตักก็หันมายิ้มให้
“จะกลับแล้วเหรอ... พี่เช็คบิลโต๊ะของกายให้แล้วนะ มื้อนี้พี่ขอเป็นเจ้ามือ นานๆทีจะได้เจอกายแบบนี้ อย่าปฏิเสธเลยนะ ” คุณพลบอกยิ้มๆท่าทางใจดี จนคุณกายโต้แย้งอะไรไม่ได้ ต้องตอบรับน้ำใจของพี่เขยเอาไว้ทั้งๆที่เกรงใจ
“ขอบคุณครับพี่พล ต้นกล้าครับ... น้ากลับก่อนนะครับ”
“น้ากายจะมาหาต้นกล้าอีกมั้ยครับ!” เด็กน้อยถามเสียงใส
“ถ้าน้างานไม่ยุ่ง น้าจะมาเล่นด้วยอีกนะ” คุณกายบอกเสียงอ่อนโยน ยื่นมือลูบหัวหลานชายเบาๆ
“เย้!”
“ขับรถดีๆนะกาย” หญิงสาวที่นั่งเงียบมาตลอดเอ่ยลาขึ้นเสียงเบา ตามองน้องชายด้วยสายตามีความหมาย
คุณกายเพียงแค่หันไปยิ้มรับเท่านั้น แต่เท่าที่ผมสังเกตเห็น ระหว่างสองพี่น้องมีบางอย่างที่แปลกๆไป ซึ่งผมก็บอกไม่ถูกว่าเป็นอะไร...
ผมเข้าไปล่ำลาพวกเขาบ้าง ก่อนจะเดินตามคุณกายออกจากร้านไป
...
ระหว่างทางกลับคอนโด คุณกายไม่พูดอะไรเลยสักคำ ทำให้ผมยิ่งแน่ใจว่าเขาดูแปลกไปจากเดิมจริงๆ ท่าทีของเขาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องที่ออกไปคุยกับพี่ทิพย์อยู่นานรึเปล่า แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าคงจะเป็นเพราะสาเหตุนั้นอยู่หลายส่วน
ผมก็ไม่กล้าถามอะไร เนื่องจากกลัวว่าคุณกายจะเสียสมาธิในการขับรถ เลยได้แต่เงียบไปตลอดทางด้วยความไม่สบายใจ....
---------จบตอน----------
:pig4:
-
บรรยากาศอึมครึมจริงๆเลยน๊า....แต่ทว่าแล้วคุณกายของเรา(เนียนๆ)ลูกใครเหรอ
-
คุณกายก็กำลังเศร้าเรื่องแม่ นิคก็จะกลับไปทำงาน :serius2: แล้วจะเป็นงัยต่อละเนี่ย
-
ตายๆๆๆๆแบบนี้ กายไม่ช่ำใจตายเหรอเนี่ย
-
เฮ้อ....สงสารคุณกาย
กำลังไม่สบายใจ นิคก็จะต้องกลับไปทำงาน :o12:
-
บรรยากาศคลุมเครือแบบนี้ไม่ดีเลยอ่ะ
มีปัญหาทั้งทางกายและก้อนิคเลยอ่ะ
เวลาที่กายต้องการกำลังใจ นิคก้องานเข้า
รออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
+1เป็นกำลังใจให้คุณกาย นิคต้องคอยดูแลคุณกายดีๆน้า :กอด1:
-
:เฮ้อ:
-
สงสารกายจังอะ
-
แล้วจะเป็นงัยต่อละเนี่ย
-
:เฮ้อ:
-
มาต่อเร็วๆๆนะ
กะละสนุกเลย
-
มารอครัฟผม อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
มาแล้วววคร๊าาา :o12:
ช่วงนี้ใกล้สอบแล้ว เวลาที่มีเลยค่อนข้างยุ่งเหยิงกว่าเดิม :serius2:
นิยายก็ดันดำเนินมาถึงช่วงเวลาเครียดๆ บวกกับอ่านหนังสือสอบเครียดๆ เลยยิ่งเครียดไปกันใหญ่ :laugh:
แต่แบบว่าเป็นโรคจิตนิดนุงค่ะ ใกล้สอบเครียดๆต้องมาระบายกับนิยายบ้าง ไม่งั้นคงทนไม่ได้ :m31:
พอและ พล่ามมาเยอะ มาเข้าเรื่องนิค&กายดีกว่า :-[
เห็นมีคนถอนหายใจกันยกใหญ่ เลยต้องสร้างบรรยากาศให้ผ่อนคลายขึ้นบ้าง อิอิ
ใครที่อยากได้ตอนหวานๆ ตอนนี้ก็หวานไปอีกแบบนะ หวานนุ่มๆละมุมละไม หวานอบอุ่นซึ้งๆ :กอด1:
ปล. ขอบคุณสำหรับการติดตามที่มีอยากสม่ำเสมอนะคะ :pig4:
--------------------------------------------------------------------------
Chapter:32 ไม่อยากหลับฝัน(1)
“นอนไม่หลับเหรอครับ?” ผมเอ่ยถามคนที่นอนพลิกตัวไปมาบนเตียง ก่อนจะโอบกอดเขาไว้จากด้านหลัง จนแผ่นหลังของเขาแนบชิดกับตัวผม
“อื้อ...”
คุณกายถอนหายใจยาว ผละออกจากอ้อมกอดผม ลุกขึ้นมาเปิดลิ้นชักโต๊ะหัวเตียง ค้นหาอะไรบางอย่างในนั้น
“หาอะไรเหรอครับ?”
“อืมม์...นิคเห็นกระปุกยาเล็กๆที่เคยอยู่ในนี้รึเปล่า”
ผมมองคุณกายนิ่ง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ เพราะรู้ว่าสิ่งที่คุณกายกำลังหาคืออะไร...
เขาเห็นผมไม่ตอบอยู่นาน จึงหยุดการค้นหาแล้วหันมามองหน้าผมเพื่อรอคำตอบ
“ยานอนหลับของคุณน่ะเหรอ... ผมเก็บทิ้งไปหมดแล้ว” บอกเสียงเรียบ พลางมองคนตรงหน้าที่จ้องผมนิ่งเหมือนกับจะต่อว่า แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเพียงแค่ถอนหายใจแล้วเดินออกไปเท่านั้น...
“คุณจะไปไหน!” ผมร้องถาม
“...กินน้ำ”
ผมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ได้แต่มองตามเงาหลังของเขาที่หายลับไปจากประตูห้องนอน... ไม่รู้จะทำอย่างไรดี...
ตั้งแต่กลับมาถึงคอนโด ทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างเงียบๆ เขาไม่ปริปากพูดอะไรเลย ท่าทางเหมือนคนคิดไม่ตกบวกกับอาการเหม่อลอยของเขาทำให้ผมรู้สึกอึดอัดใจ เคยลองเรียบเรียงเคียงถามดูแล้ว แต่สิ่งที่บอกจากปากเขาก็มีเพียงแค่คำตอบเดียวเท่านั้น
‘ไม่มีอะไร...’
คำพูดตัดความของเขา เหมือนกับต้องการจะบอกว่า ‘อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย’ ทำให้ผมไม่กล้าที่จะถามอีกต่อไป ได้แต่มองดูคนที่รักอย่างห่วงใยเท่านั้น...
หลังจากที่ผมทราบว่ากระปุกยาที่เคยเห็นในกระเป๋าเดินทางของคุณกาย เป็นยานอนหลับชนิดไม่รุนแรงนัก ผมก็จัดการเก็บรวมรวมไปทิ้งทั้งหมดโดยไม่บอกกล่าว
ถึงอย่างไรได้ชื่อว่าเป็นยานอนหลับ แม้จะช่วยให้เราสามารถหลับได้สนิทแต่ยังไงมันก็ไม่เป็นผลดีต่อร่างกายอยู่ดี ผมไม่ต้องการให้เขาพึ่งพายาจำพวกนี้ จนส่งผลกระทบต่อสุขภาพร่างกาย...
ตั้งแต่ผมมาอยู่กับเขา คุณกายไม่เคยถามหากระปุกยาที่หายไปเลย ทำให้ผมรู้สึกเบาใจ ที่เขาไม่ถึงกับติดยานอนหลับอย่างที่ผมเคยนึกกังวล จนกระทั่งคืนนี้... ที่เขาถามหา ทำให้ผมรู้สึกได้ว่า เรื่องราวที่รบกวนจิตใจเขาในตอนนี้คงจะหนักหนาสาหัสมาก จนเขาไม่สามารถข่มตานอนหลับได้
ผมถอนหายใจยาว กลัดกลุ้มใจที่ไม่รู้จะทำอย่างไร เพื่อให้คุณกายอารมณ์ดีขึ้น ตัวผมที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้สาเหตุของเรื่องราวใดๆ ทำให้รู้สึก...เหมือนเป็นคนที่ไร้ประโยชน์อย่างไรอย่างนั้น...
เวลาผ่านไปนานแล้ว... แต่เขาก็ยังไม่กลับเข้ามาอีก ทำให้ผมต้องเดินออกไปดูคนที่ทำให้ผมนึกเป็นกังวล...
เห็นคุณกายนั่งอยู่บนโซฟา ก้มหน้าก้มตาสองมือกุมขมับ ทำให้ผมรู้สึกตกใจ
“เป็นอะไรครับ! ปวดหัวเหรอครับ”
ผมนั่งลงข้างเขา รู้สึกร้อนใจที่เห็นเขาเป็นแบบนี้
คุณกายไม่ตอบอะไร เขานั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ราวกับไม่รู้สึกตัวว่าผมอยู่ตรงนี้ ผมค่อยๆยื่นมือไปเตะแผ่นหลังของคุณกายเบาๆ จนอีกฝ่ายสะดุ้งนิดๆ เงยหน้ามามองผม
ดวงตาของเขาแดงก่ำแววตามองเศร้า ผมรีบคว้าตัวเขามากอดไว้แน่น โอบกอดเพื่อให้เขารับรู้ว่าเขายังมีผมอยู่ตรงนี้ เขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว...
รู้สึกถึงความเปียกชื้นตรงอกเสื้อ ผมก้มลงจูบเปลือกตาที่สั่นระริก พยายามปลอบโยนจิตใจของคนที่รัก เท่าที่ผมทำได้... แม้จะไม่ทราบต้นสายปลายเหตุของทุกข์นี้ ...
ผมอยากจะเป็นคนที่สามารถแบ่งเบาความทุกข์ของเขาบ้างสักนิดก็ยังดี...
“ลืมมันเถอะครับ... ลืมความจริงที่รบกวนจิตใจของคุณ แค่สักครู่ก็ยังดี... ”
รู้ดีว่าตอนนี้คุณกายคงยังไม่พร้อมที่จะเล่าอะไรให้ฟัง ปัญหาของเขาคงเป็นเรื่องที่พูดได้ลำบาก อาจจะเป็นปัญหาภายในครอบครัวของเขาเอง ซึ่งผมที่เป็นคนนอกได้แต่เป็นกำลังใจอยู่ห่างๆเท่านั้น แม้คุณกายจะยอมรับตัวผมในฐานะคนรักแล้วก็ตาม... แต่มันก็คงจะเร็วเกินไปอยู่ดี ที่เขาจะยอมให้ผมได้รับรู้ปัญหาส่วนตัวของเขาแบบนี้
หรือคนรักอย่างผมก็มีขอบเขตที่สามารถกระทำได้และรับรู้ได้อย่างจำกัดเหมือนกัน...
ผมไม่อยากจะเป็นได้แค่นั้น ผมอยากจะเป็นข้อยกเว้นเพียงคนเดียวสำหรับเขา อยากเป็นที่หนึ่งในทุกๆเรื่องราวของคนๆนี้ให้ได้ในสักวันหนึ่ง...
“นิค...” เสียงเรียกเบาหวิวของคนในอ้อมกอดเรียกให้ผมก้มลงมองใบหน้าอันอ้อนล้าของเขา
“ครับ...”
“...นิค จะไม่ทิ้งฉัน... เหมือนกับที่ฉันเคยถูกทอดทิ้งมาตลอดใช่ไหม... ”
“...”
คำพูดของเขาสะกดให้ผมต้องนิ่งงัน เพราะไม่สามารถจะตอบรับได้ในทันทีทันใด เรื่องที่ผมต้องกลับไปทำงาน ย้อนมาวนเวียนให้ผมต้องคิดหนักอีกครั้ง
ถ้าเป็นเวลาปกติ เวลาที่ตัวคุณกายไม่ได้มีท่าทางอ่อนแอแบบนี้ ผมคงจะบอกกับเขาได้ตามตรง และปรึกษากันและกันว่า จะหาทางออกที่ดีให้กับเราทั้งคู่อย่างไร
แต่ในตอนนี้ เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้... ผมกลับไม่กล้าที่จะพูดมันออกมาแม้สักครึ่งคำ ถึงกับไม่อยากจะจากไปทั้งๆอย่างนี้
“ครับ ผมไม่มีวันทิ้งคุณหรอก... ผมเคยบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วนี่ครับ ว่าต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ไม่ยอมไปจากคุณ คุณจำไม่ได้เหรอ?” ผมกัดฟันบอกไป
ในใจคิดว่า ‘ถึงผมจำเป็นต้องห่างจากคุณ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะทิ้งคุณนะครับ’
“...สัญญานะ”
“ผมสัญญาครับ”
ครั้งนี้ผมพูดได้เต็มปากเต็มคำมากกว่าเดิม เรียกความมั่นใจของตัวเองกลับคืนมา ย้ำกับตัวเองว่า ต่อให้ลำบากขนาดไหน หรือต้องเจอกับอะไร ผมก็จะขอยืนยันที่จะอยู่เคียงข้างเขาต่อไป นอกเสียจากคนๆนี้ จะไม่ต้องการผมอีก...
ในใจผมคิดถึงความหมายของคำ ‘เคยถูกทอดทิ้งมาตลอด’ ของเขา ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด หรือว่าเขาเคยถูกใครทิ้งมาแล้ว? ผมได้แต่นึกสงสัย และทราบดีว่าไม่ควรถามอะไรในเวลานี้
“เราไปนอนกันเถอะครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว...พรุ่งนี้เช้าคุณต้องตื่นไปทำงานไม่ใช่เหรอครับ”
“อื้อ... ขออยู่แบบนี้สักพักได้ไหม...” ผมส่งยิ้มตอบรับให้เขา กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น หวังว่าอ้อมกอดที่อบอุ่นของผมจะช่วยผ่อนคลายจิตใจของเขาลงได้บ้าง...
“ผมร้องเพลงกล่อมคุณดีไหม...”
“ร้องเป็นด้วยเหรอ...?” คนซุกกับอกถามเสียงอู้อี้
ผมยิ้ม “เสียงไม่ดีหรอก แต่คุณอยากฟังไหมล่ะ?”
“เอาสิ...”
ผมเอนหลังกับพนักโซฟา อุ้มคุณกายขึ้นมานั่งบนตัก โอบกอดเอวเขาไว้หลวมๆ ปล่อยให้ศีรษะของเขาซุกซบกับแผ่นอกของผมในท่าสบาย แล้วจึงค่อยๆร้องเพลงที่ผมนึกได้ในตอนนี้ออกมาเบาๆข้างหูคนฟัง
“…That you are not alone. For I am here with you.
...ว่าคุณไม่ได้อยู่ลำพัง เพราะผมอยู่ที่นี่กับคุณ
Though you're far away. I am here to stay
แม้ว่าคุณอยู่ห่างไกล ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณ
But you are not alone. For I am here with you
แต่คุณไม่ได้อยู่ลำพัง เพราะผมอยู่ที่นี่กับคุณ
Though we're far apart. You're always in my heart
แม้ว่าเราอยู่ห่างไกล คุณอยู่ในหัวใจผมเสมอ…
But you are not alone.
แต่คุณไม่ได้อยู่ลำพัง....”
คุณกายหันมาโอบกอดลำคอของผมไว้แน่น คิดว่าเขาคงรับรู้ได้ว่าเพลงที่ผมร้อง เป็นตัวแทนความรู้สึกของผมที่มีต่อเขา และอยากจะย้ำเตือนให้เขาได้รับรู้เอาไว้...
“Just the other night. I thought I heard you cry
เพียงแค่อีกคืน ผมคิดว่า ผมได้ยินเสียงคุณร้องไห้
Asking me to come. And hold you in my arms
ขอให้ผมกลับมา และกอดคุณไว้ในอ้อมแขนของผม
I can hear your prayers. Your burdens I will bear
ผมได้ยินคุณอธิษฐาน ภาระของคุณผมจะรับไว้
But first I need your hand. Then forever can begin
แต่ก่อนอื่นผมขอมือคุณ ครั้นแล้วความเป็นนิรันดร์จะเริ่มต้น
Everyday I sit and ask myself. How did love slip away
ทุกๆวันผมนั่งถามตัวเอง ว่าความรักล่วงเลยไปได้อย่างไร
Something whispers in my ear and says
กระซิบบางอย่างที่หูผมแล้วกล่าว
That you are not alone. For I am here with you
ว่าคุณไม่ได้อยู่ลำพัง เพราะผมอยู่ที่นี่กับคุณ
Though you're far away. I am here to stay
แม้ว่าคุณอยู่ห่างไกล ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณ
For you are not alone. For I am here with you
คุณจะไม่โดดเดี่ยว เพราะผมอยู่ที่นี่กับคุณ
Though we're far apart. You're always in my heart
แม้ว่าเราจะห่างกัน คุณอยู่ในหัวใจของผมเสมอ
For you are not alone
คุณจะไม่โดดเดี่ยว...”
รับรู้ได้ถึงแรงสะอื้นเบาๆจากคนในอ้อมแขน ผมโอบกอดแผ่นหลังที่สั่นไหวนั้นไว้แน่น ให้ในใจเขาแน่ชัดว่า เรามีกันและกัน
เขาจะมีผม... และผมมีเขา อยู่เคียงข้างกัน...
.
.
”Whisper three words and I'll come runnin'
กระซิบสามคำนั้นแล้วผมจะวิ่งมาหาคุณ
And girl you know that I'll be there. I'll be there
ที่รัก คุณคงรู้ว่าผมจะอยู่ที่นั่น ผมจะอยู่ที่นั่น....
You are not alone. For I am here with you
คุณไม่ได้อยู่คนเดียว เพราะผมอยู่ที่นี่กับคุณ
Though you're far away. I am here to stay
แม้ว่าคุณอยู่ห่างไกล ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณ
For you are not alone. For I am here with you
คุณจะไม่โดดเดี่ยว เพราะผมอยู่ที่นี่กับคุณ
For I am here with you. Though we're far apart
เพราะผมอยู่ที่นี่กับคุณ แม้ว่าเราจะห่างกัน
You're always in my heart
คุณจะอยู่ในหัวใจของผมเสมอ....”
ความเปียกชื้นที่อกเสื้อขยายเป็นวงกว้าง ราวกับอยากจะดูดซับความเศร้าโศกของคนที่ผมรักเอาไว้ทั้งหมด หากเป็นอย่างนั้นได้จริงผมก็ยินดี...
ผมพร้อมที่จะรองรับความทุกข์ใจของเขาเอาไว้ทั้งหมดโดยไม่บ่ายเบี่ยง
.
.
”For you are not alone. For I am here with you
คุณจะไม่โดดเดี่ยว เพราะผมอยู่ที่นี่กับคุณ
Though you're far away. I am here to stay
แม้ว่าคุณอยู่ห่างไกล ผมจะอยู่ที่นี่กับคุณ
For you are not alone. For I am here with you
คุณจะไม่โดดเดี่ยว เพราะผมอยู่ที่นี่กับคุณ
Though we're far apart. You're always in my heart….
แม้ว่าเราจะห่างกัน คุณอยู่ในหัวใจของผมเสมอ....
For you are not alone...
คุณจะไม่โดดเดี่ยว....”
คำร้องซ้ำๆ คลอเคลียอยู่ข้างหูเขา เพื่อให้เขาได้ซึมซับความหมายที่ผมต้องการจะบอก
ให้เขาได้รับรู้ว่า ผมหวังจะเป็นที่พักพิงให้แก่เขาในทุกๆเรื่อง...
ให้เขาได้รู้ว่า ผมพร้อมที่จะเป็นคนที่เข้มแข็งกว่าเขาในยามที่เขาอ่อนแอ...
เป็นโลกทั้งใบสำหรับเขา...ที่สามารถโอบอุ้มและมีกำลังปกป้องเขาไว้ได้ด้วยสองมือ...
ขอเพียงเขาเชื่อมั่นว่าผมได้ทุ่มเททุกอย่างให้กับเขาแล้ว...
:pig4:
-
เจ๋งได้อีก นิค
-
พอนนี่มาซะดึกเลย ชอบนิคขอแบบนี้สักคนได้มั้ย :-[
-
ตอนต่อไปต้องเศร้าๆแน่ๆ
-
กำลังเศร้า :เฮ้อ: :m15: :monkeysad:
-
... อ๊าก ก ก นิคไม่ได้มีดีแค่หื่นอย่างเดียวนะคะ แต่ถ้ากายรู้ว่านิคต้องกลับไปทำงานช่วงนี้เนี้ย จะเกิดอะไรขึ้นน้า หวั่นใจจริงๆ
รอตอนต่อไปนะคะ... o13
-
ตอนนี้คุนกายเครียดดดด :m15:
รออ่านเสมอน้า :กอด1:
-
นิคน่ารักจังเลย อย่าเพิ่งกลับไปทำงานเลยนะ o18
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาต่อไวนะครัฟ.... :z10:
-
:z2: :z2: :z2:
-
^^ รอยู่นะครัฟ
-
:o8:
อยากได้คนรักแบบนิคบ้างจัง...ช่างเข้าใจและอบอุ่นดีเกิ๊นนนน :L2:
-
นิคน่ารัก
:impress2:
-
น่ารักดีนะครับ
-
ตามมาบวกหนึ่งให้กำลังใจคนเขียนแล้วนะคะ
หายไปนาน แต่กลับมาอีกทีนิยายเรื่องนี้ก็ยังเป็นที่ประทับใจเสมอ
เอาใจช่วยกาย กับนิค ให้ฟันฝ่าอุปสรรคไปได้ด้วยดีนะคะ
-
โอ๊ยเหนื่อยจัง
กว่าจะอ่านทั้งหมดจบในวันเดียว
เรื่องสนุกมากๆค่ะ อ่านเพลินเลยทีเดียว
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะค่ะ แล้วจะมาตามต่อ
-
:3123: อ่านจบหละ ซึ้มมาก o7
-
นิคอบอุ่นมาก.....อยู่เป็นเพื่อนคุณกายก่อนย่าเพิ่งไปเลย
น้องพอนนี่...ขอให้สอบได้ดีๆนะคะ :L2:
-
กลับมาแล้วค่ะทุกโคนนนน
สอบเสร็จแล้ว แต่.... ป่วย... 555
ฝนตกพรำๆทุกวัน จนต้องฝ่าฝนไปสอบ เป็นธรรมดาที่หลังสอบเสร็จจะแย่ o22
ยังไงฝนฟ้าไม่เป็นใจแบบนี้ ก็ขอให้ทุกคนรักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ อย่ามาเปื่อยกันเลย ไม่ดีหรอก 555
เอาล่ะ คิดถึงนิคกับกายกันแล้วใช่มะ มาต่อกันเลยดีก่า
ปล. บรรยากาศฝนตกช่างเหมาะกับเรื่องเศร้าเสียจริง ว่ามะคะ อิอิ o13
-----------------------------------------------------
Chapter:32 ไม่อยากหลับฝัน (2)
ณ บ้านพักตากอากาศริมชายทะเล เท้าเล็กๆเหยียบย่ำไปบนผืนทรายสีขาวเพียงลำพัง เด็กชายคนหนึ่งเงยหน้ามองท้องทะเลที่ไกลตาอย่างหงอยเหงา
วันนี้วันที่เท่าไรแล้วนะ ต้องรออีกกี่วันแม่ถึงจะมาเยี่ยมเขาพร้อมพี่สาว?
เด็กชายเบื่อหน่ายการรอคอย แต่คุณปู่คุณย่าบอกว่าอย่างอแง เพราะถ้าเขางอแงแม่ก็จะไม่รักเขา และจะไม่มาหาเขาอีก
เขารู้ว่าคุณปู่คุณย่ารักเอ็นดูเขา จึงขอเขามาเลี้ยงตั้งแต่เล็กๆ แต่ยังไงเขาก็อยากจะอยู่กับแม่มากกว่าอยู่ดี
ในความทรงจำของเด็กน้อยแม่ของเขาเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลก เธอมักจะยิ้มหวานให้เขาในทุกครั้งที่เธอมาหา ถึงจะแค่สองสัปดาห์ต่อครั้งก็ตาม แต่เขาก็ยังจำมันได้ดี
บางครั้งเด็กชายก็รู้สึกน้อยใจ ที่แม่ให้พี่สาวไปอยู่ด้วย แต่กลับไม่เคยพาเขาไปอยู่ด้วยบ้างเลย เขาอิจฉาพี่มากๆที่ได้อยู่กับแม่คนสวยของเขาตลอดเวลา
คุณปู่บอกว่า เพราะพี่สาวเป็นผู้หญิงเลยต้องอยู่กับแม่ เขาเองก็นึกอยากเป็นผู้หญิงบ้างเหมือนกัน!
ทุกอย่างช่างไม่ยุติธรรม! แต่เขาจะงอแงไม่ได้...
เพราะแม่ไม่ชอบเด็กขี้แง...
“กาย! กาย!! อยู่ไหนลูก!” เสียงหญิงชราเรียกหา
เท้าเล็กๆรีบหันหลังกลับ วิ่งไปหาเสียงเรียกนั้นทันที!
“คุณย่าครับ คุณแม่จะมาหาผมเมื่อไร ทำไมนานจัง” เด็กชายถามเสียงหงอย มือน้อยๆจับมือเหี่ยวย่นของหญิงชรา เดินเข้าบ้านไปพร้อมกัน
หญิงแก่ยิ้มเศร้าวูบหนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างมาลูกศีรษะเด็กน้อยเบาๆ
“พรุ่งนี้แล้วลูก...”
“จริงเหรอ จริงเหรอ! จริงเหรอครับคุณย่า!” เสียงเจื้อยแจ้วถามไม่หยุดด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“จริงจ้ะ” คุณย่ายิ้มอ่อนโยน
“เย้! ผมคิดถึงแม่มากๆเลยครับ แม่ก็คิดถึงผมเหมือนกันใช่ไหมครับคุณย่า!”
หญิงชราไม่ตอบ เพียงแค่ยิ้มให้อย่างเดียว รอยยิ้มนั้นเหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่เด็กอย่างเขาในตอนนั้นไม่เข้าใจ...
“แม่ต้องคิดถึงผมแน่ๆ ไม่งั้นแม่ไม่มาพรุ่งนี้หรอก” เด็กชายพูดเองสรุปเองอย่างเสร็จสรรพ
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเด็กชายตื่นนอน ก็รีบตรงไปนั่งรอบนขั้นบันได้ทางเข้าบ้านอย่างใจจดใจจ่อ เขาไม่ลืมหรอกว่าวันนี้แม่จะมาหาเขา!
“จะมาเมื่อไหร่น๊า... ตอนเช้า ตอนสาย บ่าย หรือเย็น มาเร็วๆนะครับคุณแม่...” เด็กน้อยพึมพำ มือเล็กทั้งสองเท้าคางกับหัวเข่า รอคอยการมาของคนสำคัญ
“ไปรอข้างในบ้านก็ได้ลูก แม่เขายังไม่มาแต่เช้าหรอก” ชายชราเดินออกมาหา
“ไม่ฮะ! ผมรอแม่ตรงนี้ได้ไม่เป็นไร คุณปู่บอกว่าถ้าเป็นเด็กอดทน แม่จะรักไม่ใช่เหรอครับ ผมอยากให้แม่เห็นหน้าผมเป็นคนแรก แม่จะได้ดีใจ!” เสียงร่าเริงนั้นทำให้คุณปู่อ่อนใจ ก่อนจะเดินมานั่งเป็นเพื่อนหลายชายสุดรัก
ตกบ่ายคนที่เด็กน้อยเฝ้ารอคอยตั้งแต่เช้าก็มาถึงจนได้...
“แม่ฮะๆ แม่คิดถึงกายเหมือนกับที่กายคิดถึงแม่รึเปล่า กายคิดถึงแม่มากๆเลยครับ” เด็กชายถามเสียงแจ้ว กอดแขนของแม่จนแน่น
หญิงสาวหันไปมองคุณปู่คุณย่าที่มองมาแวบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มอ่อนหวานให้คนถาม
“คิดถึงสิจ้ะ อยู่กับคุณปู่คุณย่าเป็นเด็กดีรึเปล่า”
“ฮะ กายไม่ดื้อไม่ซน ไม่งอแง คุณแม่จะได้มาหากายบ่อยๆไงฮะ” เด็กน้อยยิ้มอย่างน่ารัก จนปู่กับย่าอดยิ้มตามไม่ได้
แต่เมื่อคุณย่าขอตัวไปดูของว่างในครัว และคุณปู่เดินไปห้องน้ำ เท่านั้นแหละคนเป็นแม่ก็ดึงแขนออกจากมือเล็กๆนั้นทันที
“คุณแม่ร้อนเหรอฮะ”
“ใช่!” หญิงสาวตอบเสียงหนัก
เด็กชายผงกศีรษะอย่างเข้าใจ ก่อนจะถามขึ้นเสียงแจ้วอีกครั้ง
“คุณแม่ฮะ ทำไมวันนี้พี่ทิพย์ไม่มาด้วยฮะ?”
“วันนี้พี่ทิพย์ติดเรียนบัลเล่ย์”
“อื้มๆ แล้ววันนี้คุณแม่จะนอนค้างกับกายรึเปล่า?”
“ไม่! เลิกถามได้แล้วหนวกหู”
ร่างเล็กรีบเงียบเสียงลง เขากลัวแม่จะโกรธ เขาผิดเองที่พูดมากเกินไป ทั้งที่แม่เพิ่งมาถึงเหนื่อยๆ
คุณย่าเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับถาดขนมอบในมือ หญิงสาวเห็นดังนั้นก็หันไปยิ้มให้ลูกชายที่เฝ้ามองเธออยู่ตลอด ก่อนจะหยิบถุงกระดาษที่นำมาด้วย ส่งให้เด็กชาย
“แม่ซื้อของเล่นมาให้ด้วยนะ ชอบรึเปล่า?”
เด็กน้อยยิ้มดีใจ รับถุงกระดาษมาเปิดดูอย่างทะนุถนอม เห็นในถุงนั้นมีลูบิกสีสวยอันหนึ่ง ใบหน้าน่ารักยิ้มไม่หุบ ไม่ว่าของที่แม่ให้จะเป็นอะไรเขาก็ดีใจทั้งนั้น...
.
.
.
ทุกอย่างดำเนินไปแบบนั้นจนเมื่อเด็กน้อยอายุเจ็ดขวบ เขาไม่เคยเรียกร้องอะไรเลย เพราะถ้าเขาเรียกร้อง จะกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจที่ไม่น่ารัก
ถ้าเป็นเด็กไม่ดีแม่ก็จะไม่รักเขา... เด็กชายเชื่อแบบนั้นมาตลอด
จนกระทั่งวันหนึ่งโอกาสที่เขารอคอยก็มาถึง คุณปู่ป่วยจนต้องนอนโรงพยาบาลเป็นเดือนๆ คุณย่าเองก็ต้องคอยเฝ้าดูแลคุณปู่ จนไม่มีเวลาเลี้ยงดูหลานอีก พ่อของเด็กชายจึงมารับไปอยู่ด้วยในที่สุด
ในตอนนั้นเขารู้สึกดีใจมาก ที่ต่อไปนี้จะได้ไปอยู่กับแม่ในบ้านหลังเดียวกัน โดยไม่รู้เลยว่าทุกอย่างมันไม่ได้เลิศเลออย่างที่ความคิดของเด็กชายคนหนึ่งเคยวาดหวังไว้เลยสักนิด...
ความเลวร้ายกับชีวิตที่ถูกทอดทิ้งได้เริ่มจากตอนนั้นเอง....
คุณปู่อาการทรุดหนักจนเกินเยียวยา จนคุณย่าตัดสินใจให้แพทย์นำอุปกรณ์ยื้อชีวิตออก ตามความต้องการของคุณปู่
ช่วงเวลาที่ลมหายใจของปู่รวยรินจนแสงแห่งชีวิตใกล้มอดดับนั้น ท่านเรียกหลานชายคนเดียวให้เข้าไปหา แล้วกอดเด็กชายด้วยแรงเฮือกสุดท้าย คำพูดของชายชราในตอนนั้นแหบพร่าจนน่าใจหาย แต่มันยังคงดังก้องอยู่ข้างหูของเด็กชายจวบจนโตขึ้น ก็ยังไม่เข้าใจความหมายของมัน...
‘...เราไม่สามารถบังคับจิตใจใครได้ เรื่องทั้งหมดปู่ผิดเอง... ปู่เสียใจ...แต่มันก็สายไปแล้ว ...ขอโทษสำหรับทุกอย่างในชีวิตหลาน ปู่รักกายมากๆนะลูก...’
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนที่ปู่จะสิ้นลมหายใจ ตอนนั้นเด็กชายยังไม่เข้าใจความตายอย่างถ่องแท้นัก เพียงรู้สึกว่าต่อจากนี้จะไม่ได้เจอคุณปู่อีก... ความเสียใจที่มีตอนนั้น ทำให้ไม่ได้สงสัยในคำพูดของปู่แต่อย่างใด...
แต่ต่อให้เขานึกสงสัย ก็สุดที่วัยในตอนนั้นจะคาดเดาได้...
ความทรงจำเกี่ยวกับบ้านหลังใหญ่โตของพ่อแม่ ดูจะเลือนรางนักสำหรับเด็กชาย ด้วยการที่อาศัยอยู่กับปู่ย่ามาตั้งแต่เล็กๆ ทำให้เขาไม่ค่อยได้มาที่บ้านหลังนี้บ่อยนัก
พ่อเสนอให้เด็กชายมาอยู่ที่นี่ด้วยกันเพราะกลัวว่าลำพังย่าคนเดียวจะเลี้ยงเขาไม่ไหว อีกทั้งยังต้องการให้เขาได้เข้าโรงเรียนดีๆมีมาตรฐานกว่าโรงเรียนในตัวจังหวัดที่ปู่กับย่าอาศัยอยู่
เป็นเหตุให้ชีวิตต่อจากนี้ของเด็กชาย ต้องเดินไปตามหนทางที่คนเป็นพ่อต้องการอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้...
ชีวิตความเป็นอยู่กับครอบครัวของเด็กชาย แรกๆก็ตื่นเต้นดีอยู่หรอก แต่พอนานวันเข้า บ้านหลังใหญ่ที่สวยงามในตอนแรกกลับเป็นอะไรที่วังเวงเงียบเหงานักสำหรับเด็กอย่างเขา
ทุกคนในบ้านอยู่กันแบบตัวใครตัวมัน คุณแม่มักจะเก็บตัวอยู่เงียบๆคนเดียว ห้ามใครมากวน ยกเว้นเธอจะเรียกหาเอง ไม่ก็ออกไปร่วมงานสังคมกับพวกเพื่อนๆข้างนอก ทำให้ตั้งแต่เด็กชายย้ายเข้ามา ก็แทบจะไม่ได้คุยกับแม่อย่างที่เขาเคยต้องการมาตลอดเลย
ในความรู้สึกของเด็กชายตอนนั้น เขาทั้งเสียใจและน้อยใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าเรียกร้องอะไรให้แม่รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจ ส่วนพ่อของเขา อย่าว่าแต่เห็นหน้าเลย คุยกันยังแทบจะนับคำได้ จำได้ว่าความเฉยชาของพ่อทำให้เขารู้สึกกลัวเกรงจนไม่อยากเข้าใกล้ และรู้สึกเสียใจที่พ่อของเขาไม่ใจดีเหมือนกับพ่อของพวกเพื่อนๆที่โรงเรียนเลย
เด็กน้อยเห็นหน้าพ่อเฉพาะตอนออกไปทำงานในตอนเช้าเท่านั้น ส่วนตอนพ่อกลับจากทำงานก็ดึกดื่นเสียจนเด็กชายหลับไปก่อนทุกครั้ง
คุณปู่เคยบอกว่าพ่องานยุ่งมาก ต้องทำงานหาเงินมาเลี้ยงดูครอบครัว ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาว่างมาอยู่ด้วยกัน เขาก็ได้แต่เชื่อคุณปู่แบบนั้นตลอดมา...
แต่ถึงจะมีคนงานคอยรับใช้ ก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศภายในบ้านหายเงียบเหงาลงแต่อย่างใด ทุกคนต่างทำงานของตน โดยไม่ก้าวก่ายความเป็นอยู่ของคนในบ้าน อยู่กันอย่างเงียบสงบ และให้ความเคารพต่อตัวเด็กชายในฐานะคุณหนูของบ้าน จนเขารู้สึกห่างเหิน...
ยังดีที่อย่างน้อยก็มีพี่สาวคนเดียวของเขามาอยู่เล่นเป็นเพื่อนบ้าง ทำให้ชีวิตของเด็กน้อยไม่ได้เงียบเหงาจนเกินไปนัก
ทุกๆปิดเทอม เด็กชายก็ได้ไปอยู่กับคุณย่าที่บ้านชายทะเลแห่งนั้น พอเปิดภาคเรียนก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมๆ กับครอบครัวที่เหินห่างกัน... จนกลายเป็นว่าเขาอยากจะอยู่กับคุณย่ามากกว่า ความรู้สึกนั้น... มันเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง
ชีวิตของเด็กชายเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนเมื่อเขาอายุได้แปดขวบ สิ่งที่เขาเริ่มเคยชินบ้างแล้ว ก็มีอันต้องเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง...
อยู่ๆคุณแม่ก็พาพี่ทิพย์ออกไปจากบ้าน โดยไม่กลับมาอีกเลย
ในตอนนั้น... เด็กชายไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น...
ความคิดถึง ความรู้สึกผูกพันที่ยังมีต่อแม่ ทำให้การรอคอยดำเนินไปนับตั้งแต่ตอนนั้น...
.
.
.
“คุณพ่อบ้านพอจะรู้ไหมครับ ว่าบ้านของแม่อยู่ที่ไหน?”
เสียงเรียบของเด็กชายวัยสิบสองถามชายวัยกลางคน จนคนถูกถามรู้สึกลำบากใจที่จะตอบ
“ผมโตจนรู้ความแล้วนะครับ ผมรู้ว่าพ่อกับแม่หย่ากันแล้ว คงไม่ได้กลับมาพบกันอีกง่ายๆ แต่ตอนนั้นมันกะทันหันเกินไป และผมก็ยังเด็กมาก... ถ้าคุณรู้ก็ขอร้องเถอะครับ ผมอยากพบแม่กับพี่สาวมาก แค่ไปเห็นหน้าก็ยังดี ช่วยบอกผมทีได้ไหมครับ... ”
น้ำเสียงเว้าวอนของคุณหนูของบ้าน ทำให้ชายวัยกลางคนรู้สึกสงสารและเห็นใจเป็นอย่างมาก แต่ก็อึกอักที่จะบอกสิ่งที่เด็กชายถามออกไป เพราะคำสั่งของเจ้านายก็ยังคงค้ำคออยู่ ทำให้รู้สึกยากที่จะฝ่าฝืน
“ผมรู้นะครับ ว่าคนเก่าแก่อย่างคุณจะต้องรู้แน่ๆ บอกผมเถอะนะครับ ผมคิดถึงแม่มาก... ได้โปรด...” น้ำเสียงสั่นเครือกับดวงตาแดงๆนั่น ส่งผลให้คนเห็นรู้สึกใจอ่อนลง จนในที่สุดก็ต้องฝ่าฝืนคำสั่งบอกไปจนได้
เด็กชายรู้สึกดีใจมาก ที่ได้รู้ที่อยู่ของแม่เสียที เขาเฝ้ารอเป็นเวลาหลายปี ในที่สุดความหวังที่จะได้พบแม่อีกครั้งก็ใกล้จะเป็นจริงแล้ว!
หลังจากที่ทราบที่อยู่แน่ชัด เขาก็ไม่รีรอลังเลเลยที่จะเดินทางไปตามที่อยู่ที่ได้รับนั้นด้วยตัวเอง
เขาวาดหวังไว้ว่าแม่จะต้องดีใจมากแน่ๆที่เขาไปพบ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานแบบนี้
แต่ความหวังแสนสวยงามของเด็กชายก็เป็นอันสิ้นสูญลง เมื่อพบกับความเป็นจริงที่ตอบรับกลับมาอย่างที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้รับ...
“แกออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ตัวซวย!!” เสียงหญิงสาวที่เขาแสนคิดถึงตวาดไล่ ถีบร่างเล็กกว่าล้มลงกองกับพื้นหน้าบ้าน
เด็กชายเงยหน้ามองแม่ของเขาด้วยสายตาเจ็บปวดและสับสนในจิตใจ ร้องเรียกคนเบื้องหน้านั้นด้วยความโหยหา
“แม่ครับ แม่... ผมทำผิดอะไร ผมผิดอะไร” เขาไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ว่าทำไมแม่แสนสวยของเขาถึงได้กลายเป็นแบบนี้
“อย่ามาเรียกฉันว่าแม่ ฉันไม่เคยมีลูกอย่างแก!” หญิงสาวถลึงตาใส่อย่างเกรี้ยวกราด
เด็กชายค่อยๆคืบคลานเข้าหาเงาร่างของแม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู แล้วโผเข้ากอดเอวของเธอแน่น
“กรี๊ดดดด!! ปล่อยนะ! ไปให้พ้น ฉันไม่อยากเห็นหน้าแก!” หญิงสาวกรีดเสียงร้องอย่างคนเสียสติ มือทั้งสองข้างดึงทึ้งผมของเด็กชายอย่างทารุน ก่อนจะลงมือทุบตีร่างตรงหน้าด้วยความโมโหโทโส
สำหรับเด็กชายในตอนนั้น ความเจ็บปวดจากการโดนแม่ทุบตี ไม่เท่ากับความรู้สึกปวดร้าวในใจเหมือนหัวใจดวงน้อยๆได้แหลกสลายลงไปเลยสักนิด...
“ผมรักแม่นะครับ ผมรักแม่...” เด็กชายร้องบอกน้ำเสียงแหบพร่าปะปนกับเสียงสะอื้นร่ำไห้เบาๆ หวังจะให้ผู้เป็นแม่รับรู้ถึงความรู้สึกของตน แม้จะเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวหนึ่งก็ตาม
“แต่ฉันเกลียดแก! เกลียดพ่อของแก รวมทั้งแกที่เป็นลูกของคนชั่วแบบนั้นด้วย!” คำพูดของแม่กลับกรีดแทงหัวใจที่บอบช้ำของเขาจนสาหัสยิ่งกว่าอะไร
เห็นหญิงสาวผลุบหายเข้าไปในบ้านชั่วครู่ แล้วกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับด้ามไม้กวาดในมือ ทำให้เด็กชายต้องหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดทั้งกายและใจ
“ออกไป! ออกไป๊!! ฉันเกลียดแก!!!” เธอถือด้ามไม้กวาดไล่ฟาดลงบนร่างเด็กชายอย่างไม่ยั้งมือ ราวกับอยากให้ชีวิตน้อยๆนี้ดับดิ้นคามือเธอเสียให้ได้
ภาพความโหดร้ายของแม่ค่อยๆเลือนรางลง ตามสติของเด็กชายที่ค่อยๆดับมืดลง...
ความรู้สึกในตอนนั้น... คือความเจ็บปวดที่ยังคงอยู่อย่างท่วมท้น เขาไม่ต้องการอะไรอีก แม้แต่ความหวังในการมีชีวิต ก็ไม่มีอีกต่อไป...
“...กาย”
“...คุณกาย”
ได้ยินเสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้น แต่กลับรู้สึกห่างไกล...
“คุณกาย... คุณกายครับ คุณกาย!”
เสียงเรียกที่คุ้นเคยนั้นดังขึ้น ชัดขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับการสั่นสะเทือนของร่างกาย ปลุกผมให้ลืมตาโพล่งมองคนเรียกหา
“คุณกาย!”
ภาพตรงหน้าที่เห็นคือนายนิคที่มีสีหน้าร้อนรนกระวนกระวาย ก่อนที่ตัวผมจะถูกคนตรงหน้าดึงเข้ามากอดโดยแรงอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“คุณ... ฝันร้ายเหรอครับ ผมตกใจแทบแย่...”
ใช่... เป็นฝันร้ายที่ไม่เคยจบสิ้น แถมยังชัดเจนยิ่งกว่าครั้งใดๆ ชัดเจนเสียจน... เหมือนกับกลับไปอยู่ในเหตุการณ์ที่เลวร้ายนั้นอีกครั้ง...
---------จบตอน---------
-
ค้างงงอะพอนนี่ กำลังมันส์เลย :z10:
-
อ๊าก ก ก ก ก :z3: ค้างมากๆ ค่ะ ... ยังไม่คืบหน้าเลยอ่ะ ขอตอนต่อไปด่วนเลย ทำเอาค้างกันเป็นแถบๆ ...สู้สู้นะคะ
-
:sad11: ใจร้าย
-
รอบต่อไปสงสัยวันพ่อ... o18
:m15: สงสารกายจัง...
-
:monkeysad: :monkeysad:
-
:sad11:
กายมีอดีตที่น่าเศร้า นิคดูแลดีดีนะ
-
โหดร้ายที่สุด
มาต่อไว้ๆๆนะ
กะลังสนุกเลย
-
:3123: + 1 ให้จ้า มาต่อเร็วๆ น๊า
มันค้างอ่า พลีสสสส
-
แล้วนิคจะทำไงต่อไปล่ะเนี่ยยยย
-
:sad11: เรื่องมันเศร้าจังเลยเน๊อะ ถ้านิคกลับไปทำงานตอนนี้ แม่ยกมีเคืองนะจ๊ะ สงสารคุณกายอ่ะ
ว่าแล้วก็รอติดตามนะคะ :pig4:
-
ยิ่งกว่าเศร้า
-
มาแล้วจ้า :กอด1:
:z10:
เห็นมีคนแซวว่าต้องรอถึงวันพ่อ 555+++ ไม่นานขนาดนั้นหรอกค่ะ :m15:
ใครคิดถึงนิคกายกลับมา :mc4:
ช่วงนี้เห็นมีเรื่องใหม่เยอะแยะมากมาย น่าอ่านทั้งน้านน แต่อ่านเรื่องอื่นแล้ว อย่าลืมติดตามเรื่องนี้ต่อด้วยนะคะ อิอิ
ฝากด้วยนะคะ :L2:
-----------------------------------------------
Chapter:33 ต้องห่างกัน(1)
คืนนี้... เป็นคืนที่ผมข่มตานอนไม่หลับ แต่คนข้างกายที่ผมคอยห่วงใยหลับไปแล้วด้วยความอ่อนเพลียจากการร้องไห้ แม้ผมยังคงไม่รู้สาเหตุของเรื่องราว แต่ผมก็ได้ให้สัญญากับตัวเองแล้วว่า ผมจะต้องทำอะไรบางอย่างกับเรื่องนี้ อย่างน้อยก็เพื่อให้ตัวผมหมดห่วงเสียก่อนที่ผมจะต้องกลับไปเริ่มทำงานอีกครั้ง
กว่าจะกล่อมให้คุณกายหลับได้ก็นาน เพราะเขาเป็นคนที่หลับยากอยู่แล้ว ยิ่งมีเรื่องมารบกวนจิตใจแบบนี้ด้วย ก็สมควรแล้วที่เขาคิดจะพึ่งยานอนหลับ
ผมนอนมองใบหน้าที่อิดโรยของคนรักด้วยความไม่สบายใจนัก ยังไงผมก็ยังไม่วางใจที่จะหลับตานอนจนกว่าจะผ่านพ้นคืนนี้ไป อยากจะให้เขาตื่นขึ้นมาโดยเห็นผมอยู่เคียงข้างตลอดเวลา ไม่อยากให้เขาคิดว่าเขาต้องเผชิญกับความทุกข์ใจเพียงลำพัง ผมขอแค่ได้เป็นที่พึ่งพิงให้แก่เขาก็พอ
“แม่...” ความคิดสิ้นสุดลงเมื่อคนที่นอนหลับอยู่ละเมอเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ทำเอาผมต้องลุกขึ้นมามองดูให้แน่ใจว่าหูไม่ได้ฝาด
คนตรงหน้าผมเริ่มอยู่ไม่นิ่ง ท่าทางของเขาดูกระสับกระส่าย คิ้วเรียวขมวดกันมุ่น เหมือนกับคนกำลังฝันร้าย
“แม่ครับ ผมทำผิดอะไร ผมผิดอะไร...” เสียงเพ้อดังขึ้นจนได้ยินอย่างแน่ชัด มือไม้ของเขาปัดป่ายไปมา เหมือนกับจะปัดป้องตัวเองจากอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น
จนเมื่อเห็นน้ำตาค่อยๆไหลจากดวงตาที่ปิดสนิทอยู่เท่านั้นแหละ ความกระวนกระวายก็ถาโถมเข้ามาหาผมในทันที
ตัดสินใจเขย่าตัวคุณกายให้ตื่นขึ้น แต่เขากลับไม่มีปฏิกิริยาใด นอกจากน้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อยๆอย่างไม่รู้ตัว ผมมองดูด้วยความร้อนใจและตกใจ ไม่อยากจะคิดเลยว่า คุณกายกำลังฝันถึงอะไร? แต่มันคงจะเป็นสิ่งที่ปวดร้าวอย่างมากจากจิตใต้สำนึกของเขา
“คุณกาย คุณกายครับ ตื่นเถอะ!” ผมร้องเรียกพร้อมกับเขย่าตัวอีกฝ่ายไปด้วย
“คุณกาย... คุณกายครับ คุณกาย!”
ผมเริ่มใจไม่ดี เมื่อปลุกเรียกคนตรงหน้าเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมตื่น จนผมนึกกลัวว่าเขาจะไม่ตื่นขึ้นมาหาผมอีก ท่าทางของเขาราวกับคนที่เดินวนเวียนในโลกอีกใบที่หาทางออกไม่พบ สีหน้าของเขาดูทุกข์ทรมานมาก จนผมทนดูต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
“คุณกาย!” ผมตะโกนเสียงดังขึ้น ทั้งเขย่าร่างกายเขาแรงขึ้น จนในที่สุดคนตรงหน้าก็ลืมตาโพล่งมองหน้าผม
ในตอนนั้นความตื่นตกใจกับท่าทีของเขาสิ้นสุดลงพร้อมกับความปลอดโปร่งใจที่ตามมา จนต้องดึงตัวเขาเข้ามากอดไว้แน่เพื่อเรียกขวัญที่หายไปของตนเองกลับคืนมา ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“คุณ... ฝันร้ายเหรอครับ ผมตกใจแทบแย่...”
คนในอ้อมกอดผมไม่ตอบอะไร เขาเพียงแต่หายใจหอบกระชั้นถี่ เหมือนกับคนที่ยังตื่นกลัวจากการฝันร้าย จนผมต้องลูบแผ่นหลังที่เปียกชุ่มนั้นเบาๆเพื่อให้เขารู้สึกผ่อนคลายลง
“นิค... ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ ปล่อยเถอะ...” คุณกายบอกเสียงเบา ผมได้แต่ปล่อยเขาออกจากอ้อมแขน แต่ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยจะวางใจนัก
คุณกายลุกจากเตียงถอดเสื้อผ้าที่ชื้นเหงื่อออก ก่อนจะหันมาบอกผมให้นอนต่อไม่ต้องรอเขา ส่วนเขาจะไปอาบน้ำ
ผมมองตามการกระทำทุกอย่างของเขาจนกระทั่งประตูห้องน้ำปิดลงบดบังสายตาผมจากตัวเขา ได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆ แต่ยังคงรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก
จะให้นอนต่ออย่างที่เขาบอกคงเป็นไปไม่ได้ เพราะผมเองก็นอนไม่หลับตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เหลือบเห็นโทรศัพท์มือถือคุณกายบนโต๊ะหัวเตียง เลยหยิบขึ้นมาดูเวลา
ตีห้าสามสิบสองนาที... อีกไม่นานก็เช้าแล้ว...
หน้าจอมือถือโชว์สายที่ไม่ได้รับสามสาย ผมเปิดดู เห็นชื่อคนโทรมา ความคิดหนึ่งก็ผ่านวูบเข้ามาในสมองทันที
จะเป็นอะไรไหมนะ ถ้าผมตกลงใจจะทำอะไรบางอย่าง....
.
.
.
นี่เป็นเช้าที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่ผมได้มาอยู่ร่วมกับคนที่ผมแสนรักคนนี้ ทุกๆวันที่ได้อยู่กับเขา นับเป็นช่วงเวลาพิเศษสำหรับผม และอยากจะให้มันคงอยู่แบบนี้ร่ำไป
หากแต่สถานการณ์รอบข้างที่เปลี่ยนผันอยู่ตลอดเวลา กลับทำให้ผมและคุณกาย ไม่สามารถจะหยุดเวลาแห่งความสุขของเราเอาไว้ได้ตามใจนึก พวกเรายังคงต้องใช้ชีวิตอยู่ในสังคมมนุษย์ต่อไป เพียงเพื่อให้มีปัจจัยสำคัญในการดำรงอยู่ ถ้าเราหันหลังให้กับสิ่งรอบข้างโดยไม่ต้องแคร์อะไรได้จริงๆ วันนั้นก็คงเป็นวันที่ว่างเปล่าที่สุดเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะนึกได้
หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ผมไม่ทราบสาเหตุ ท่าทางของคุณกายไม่ได้ดูดีขึ้นและไม่ได้ดูแย่ลง เหมือนกับว่าเขาพยายามจะแสดงให้ผมเห็นว่าเขาปกติดี ซึ่งสำหรับผมที่เป็นคนรักของเขาแล้ว ทำไมผมจะมองไม่ออก ว่าเขาได้แสร้งทำขึ้นมาเพื่อให้ผมรู้สึกสบายใจเท่านั้น
แต่เขาไม่รู้หรอกว่า ยิ่งเขาทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมคิดมาก และหนักอึ้งในจิตใจมากกว่าเดิม...
เมื่อทุกอย่างไม่ดีขึ้นแบบนี้ มันทำให้ผมคิดว่า สิ่งที่ผมคิดจะลองทำดู เห็นทีจะหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกแล้ว
.
.
.
รถแท็กซี่ที่ผมนั่งมาจอดนิ่งลงหน้าร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ผมจ่ายเงินเสร็จก็ลงจากรถ พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อลดความตึงเครียดในใจให้สงบลง แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เมื่อคิดว่าพอก้าวพ้นประตูร้านเข้าไป ผมจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง
บางทีการกระทำของผม ที่หวังว่าจะให้เรื่องร้ายกลายเป็นดี มันอาจจะเป็น... จากเรื่องร้ายกลายเป็นเรื่องเลวร้ายกว่าเดิมก็เป็นได้
วินาทีนี้ ผมไม่มั่นใจเอาเสียเลย...
แต่จะทำไงได้ ในเมื่อทำไปแล้ว ก็ถอยหลังกลับไปไม่ได้อีกแล้ว
ผมยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา หน้าปัดนาฬิกาข้อมือบอกผมว่า อีกสิบห้านาทีจะถึงเวลานัดแล้ว ผมไม่ได้มาสาย...
เพียงแต่ไม่ทราบว่า คนที่นัดไว้เขาจะมาถึงก่อนหรือผมมาถึงก่อนเท่านั้น...
เข้ามาภายในร้านที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ก็ทำให้รู้สึกใจเย็นลงได้ในนิดหน่อย บรรยากาศในร้านตกแต่งได้อย่างมีรสนิยม ไม่แปลกเลยที่คนที่ผมนัดไว้ จะเป็นคนเลือกสถานที่นัดพูดคุย
พนักงานเดินเข้ามาทักทายผมอย่างมีอัธยาศัย พลอยทำให้บรรยากาศในร้านที่เปิดเพลงฟังสบายๆดูอบอุ่นยิ่งขึ้น ผมบอกกับพนักงานว่านัดคนไว้ก่อนแล้ว
“ใช่เป็นคุณธาราทิพย์รึเปล่าครับ?”
“ครับ ใช่ครับ! หรือเธอมาแล้ว?” ผมเลิกคิ้วถาม รู้สึกแย่นิดหน่อยที่ผมไม่ได้เป็นคนที่มาถึงก่อน
“ครับ คุณเขาเป็นลูกค้าประจำของเราอยู่แล้วครับ มาดื่มกาแฟที่ร้านเราเป็นปกติทุกวัน เชิญทางนี้เลยครับ...”
บริกรหนุ่มเดินนำผมเข้าไปภายใน ออกทางประตูหลังร้าน ทำให้ผมเพิ่งรู้ว่าร้านกาแฟแห่งนี้แบ่งออกเป็นสองโซน พ้นประตูมาก็เห็นความร่มรื่นของพันธุ์ไม้สีเขียวนานาพันธุ์ทันที ที่แห่งนี้ตกแต่งเป็นสวนสวยเล็กๆมีโต๊ะไม้หวายจัดอยู่ประมาณสามชุดตามมุมต่างๆภายในสวน
ร่มผ้าใบสีขาวจัดวางไว้ระหว่างโต๊ะกันแสงแดดยามเช้าที่เริ่มส่องแสงเจิดจ้าขึ้น เห็นแบบนี้แล้วผมรู้สึกว่าเทียบกับข้างในร้านที่ติดแอร์เย็นฉ่ำแล้วที่นี่ให้บรรยากาศที่น่านั่งกว่าเป็นไหนๆ
ผมลองแอบถามพนักงานที่นำทางผม ว่าคนที่ผมนัดไว้เขามาถึงนานแล้วรึยัง? คำตอบที่ได้รับทำให้ผมรู้สึกสบายใจขึ้น เพราะคนที่นั่งคอยผมอยู่เพิ่งจะมาก่อนผมได้ไม่ถึงสิบนาทีเอง
“สวัสดีครับพี่ทิพย์” ผมกล่าวทักทายขึ้นก่อนเมื่อเดินถึงโต๊ะ
หญิงสาวยิ้มรับพร้อมกับเอ่ยเชิญชวนให้ผมนั่งลง บริกรคนเดิมยื่นเมนูให้ผมสั่งเครื่องดื่มกับขนมของทางร้าน
“เอสเปรสโซ่ครับ… พี่ทิพย์ล่ะครับ?”
“พี่สั่งของพี่เรียบร้อยแล้วจ้ะ เดี๋ยวคงมา”
“ครับ... เท่านี้แหละครับน้อง” พนักงานค้อมศีรษะให้ก่อนจะเดินหายเข้าไปภายในร้าน
เมื่อเหลือแค่เราสองคนนั่งอยู่ตามลำพัง ความรู้สึกประหม่าก็เริ่มเข้าครอบงำผมขึ้นมาอีกครั้ง อยากจะพูดคุยกับเธอถึงเรื่องสำคัญให้กระจ่าง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มถามจากตรงไหนก่อนดี
ใช่แล้วครับ... เรื่องที่ผมลองตัดสินใจทำดูก็คือการขอพบกับพี่สาวของคุณกายตามลำพังนี่เอง...
ในวันที่เกิดเรื่องนั้น ผมดูโทรศัพท์มือถือของคุณกายแล้วเห็นว่าสายที่โทรเข้ามาเป็นชื่อพี่สาวของคุณกาย นั่นทำให้ผมจุดประกายความหวังขึ้นมา ผมจึงเมมเบอร์มือถือของเธอไว้ แล้วตัดสินใจอยู่นานกว่าจะโทรไปหาเธอ เพื่อขอนัดคุยด้วยเป็นการส่วนตัวในเช้าวันนี้
จุดประสงค์ของผมก็เพื่อถามพี่สาวคุณกาย ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคนรักของผมเท่านั้น ในเมื่อคุณกายไม่ยอมบอกอะไร แถมท่าทางอาการก็ไม่เห็นว่าจะดีขึ้นอย่างปากพูด ผมถึงได้ตัดสินใจถามคนต้นเหตุอีกคน ที่ดูเหมือนจะทราบเรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดีคนนี้
มันอาจจะดูเป็นการละลาบละล้วงเรื่องในครอบครัวของเขา แต่ผมก็ทนไม่ได้ที่ยังเห็นคุณกายเป็นอย่างนี้ ทั้งๆที่เหลือเวลาอีกไม่ถึงสัปดาห์ ผมก็ต้องบินกลับไปทำงานของผมต่อแล้ว
ถ้าไม่ได้ทำอะไรสักอย่างกับเรื่องนี้ ผมก็คงทำงานได้อย่างไม่เป็นสุข เพราะยังไม่หมดห่วงเรื่องของเขา อย่างน้อยก็ขอให้ได้รู้ต้นสายปลายเหตุสักหน่อย ดีกว่าไม่รู้อะไรเลย
อยากจะให้ฐานะแฟนของผม มีส่วนช่วยอะไรได้บ้าง อย่างน้อยก็สามารถพูดให้กำลังใจคนรักได้ถูกจุด...
รอจนกาแฟมาเสริฟ์ที่โต๊ะแล้ว แต่บทสนทนาระหว่างผมกับเธอก็ยังไม่ได้เริ่มขึ้นเลย
หญิงสาวไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเธอที่มองผมอย่างสำรวจสร้างความกระอักกระอวนแก่ผมเป็นอย่างมาก จนไม่รู้จะเริ่มพูดกับเธออย่างไรดี
ความจริงผมเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองสูงนะ แต่พอมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน กลัวว่าถ้าถามอะไรออกไปที่เกี่ยวกับน้องชายของเธอ เรื่องที่ผมคบกับน้องชายเธอจะแดงขึ้นมา แล้วพลอยทำให้คุณกายของผมเดือดร้อน
ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าคุณกายรู้จะเกิดอะไรขึ้น!
แต่จะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเขาไม่บอกอะไรผม ก็มีแต่ผมต้องเป็นฝ่ายมาถามจากพี่สาวของเขาแทน
ส่วนอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปนั้น ก็เอาไว้แก้ปัญหากันในภายหลังก็แล้วกัน
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ยกแก้วเอสเปรสโซที่หอมกรุ่มขึ้นมาจิบคำหนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจพูดขึ้นมา
“คือว่า...”
“ตกลงเธอเป็นอะไรกับน้องชายพี่กันแน่?”
ผมสะอึกคำพูดที่เตรียมไว้ลงคอ ลืมตามองคนตรงหน้าอย่างอึ้งๆ ที่จู่ๆเธอก็สวนคำถามขึ้นมาโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว แถมยังเป็นคำถามที่ตรงเป้าชนิดที่หลบหลีกไม่พ้นเสียอีก เลยได้แต่มองหน้าเธอเงียบๆ
เพราะรู้ว่าเธอคงคาดเดาอะไรได้เองอยู่แล้ว จากการที่ผมโทรนัดพบเธอในวันนี้ อะไรๆจากการกระทำของผม มันฟ้องให้เห็นอยู่แล้วว่า ความสัมพันธ์ของผมกับคุณกายนั้น คงไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดา
“พี่สงสัยตั้งแต่เมื่อวันก่อนแล้ว พี่เห็นพวกเธอตักกับข้าวให้กันกินก่อนที่จะทักพวกเธอแล้ว มองดูแล้วมันเหมือนเป็นคู่รักมากกว่าเป็นเพื่อนอีกนะ”
นี่เธอสังเกตเห็นมาตั้งแต่แรกแล้วเหรอเนี่ย! คงเป็นเพราะตอนนั้นผมกับคุณกายมากินข้าวกันสองคน ไม่คิดว่าจะเจอกับคนรู้จัก เลยไม่ทันได้ระวังตัวเอาไว้ก่อน มัวแต่สนใจกันและกันจนลืมไปเลยว่าคนรอบข้างอาจสังเกตได้จากการแสดงออกของพวกเรา
ไอ้ผมนะไม่เท่าไรหรอก ไม่ถือสาเลยว่าใครจะมามองผมกับคุณกายเป็นอะไรกัน แต่คุณกายนี่สิ... ผมรู้ดีว่าเขายังไม่พร้อมที่จะให้ใครต่อใครมารู้เรื่องระหว่างเรากัน
“ตอนแรกก็คิดว่าอาจจะคิดไปเอง แต่พอได้รับโทรศัพท์จากเธอ พี่ก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร เธอนัดพี่มาคุยเรื่องกายในวันนี้ ก็เพราะเป็นห่วงกายใช่ไหม?”
“ครับ...”
“นั่นสินะ... ถ้าเป็นเพื่อนกันเฉยๆ คงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก” เธอพึมพำออกมาให้ผมได้ยิน ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบบ้าง
ท่าทีของเธอดูเรียบเฉยมากเมื่อรู้เรื่องที่ผมกับคุณกายคบกัน ทำให้ผมอ่านไม่ออกเลยว่า เธอรู้สึกอย่างไรเมื่อรู้เรื่องนี้
ไม่รู้เลยว่าเธอรับความสัมพันธ์แบบนี้ได้หรือไม่ได้กันแน่?
ผมไม่ห่วงตัวเองหรอกนะเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ผมห่วงคุณกายมากกว่า ในเมื่อผู้หญิงตรงหน้าผมคนนี้ เป็นพี่สาวแท้ๆของคุณกายนี่นา
บางที... ผมอาจจะผิดตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ ที่ตัดสินใจทำอะไรบุ่มบ่ามแบบนี้
เฮ้อ... แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ในเมื่อผมเป็นห่วงคุณกายในตอนนี้มากกว่านี่
---------------------------------------------
-
อูยยยยย เกร็งตับไปหมดละ...จะดีขึ้นหรือแย่ลงละเนี่ยยยย :เฮ้อ:
-
^
^
^
ดีใจค่ะ ที่ยังมีคนเห็นเรื่องนี้อัพด้วย กร๊ากกกกก :laugh:
+1 ให้เลย ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ต่อๆๆๆ ด้านกายบ้าง อิอิ :-[
---------------------------------------------
บทที่33 Part2
เรื่องเมื่อวัยเด็กที่ผมพบเจอมา ทุกอย่างที่ผมเคยเข้าใจ และเคยเสียใจกับมัน พอมาได้รู้ความจริงที่แตกต่างกันทีหลังในตอนนี้ กลับกลายเป็นว่าทุกอย่างที่เผชิญมาดันเป็นตลกร้ายฉากหนึ่ง ที่พวกผู้ใหญ่จับผมโยนลงไปให้รับบทนั้นบทนี้ ผลักไสให้ผมไปทางนั้นทางนี้ โดยที่สิ่งที่ผมรับรู้เป็นเพียงแค่ข้อมูลส่วนหนึ่งของเรื่องจริงเท่านั้น
มันเป็นอะไรที่แย่มาก ถ้าความจริงทุกอย่างมาเปิดเผยเอาตอนที่ผมผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมานานแล้ว ใครๆคงคิดว่าเรื่องมันผ่านมานานแล้ว ผมน่าจะทำใจได้ แต่ไม่เลย... ใครจะรู้นอกจากตัวผม ว่าเวลาไม่ได้ทำให้แผลใจเมื่อวัยเด็กของผมหายได้เลย
ผมไม่ได้รู้สึกเคียดแค้นหวาดกลัวแม่ที่ทำร้ายร่างกายผมเมื่อวัยเด็ก ผมไม่ได้ฝังใจในความเจ็บปวดที่แม่ทุบตีผม แต่สิ่งที่ผมฝังใจไม่เคยลืมคือคำถามหนึ่งเท่านั้น ว่าทำไม...
ทำไมแม่ถึงได้เกลียดชังผมนัก? ทั้งที่ผมไม่เคยได้ทำอะไรเลวร้ายให้เลยสักครั้ง...
ผมผิดอะไร? ในตอนนั้นไม่มีใครตอบผมได้เลย แม้แต่คุณย่าที่ผมรักที่สุด
หรือไม่... ทุกคนอาจตอบคำถามของผมได้ เพียงแต่พวกเขาเลือกที่จะปิดปากเงียบเท่านั้น
แล้วผมล่ะ... ทุกคนเห็นผมเป็นตัวอะไร...
ตอนเป็นเด็กคุณปู่เคยสอนผมว่า ทุกอย่างมีเหตุและผลในตัวมัน แต่ผมไม่อาจหาคำตอบของผลที่ผมได้รับ ได้เลยสักครั้ง... ผมจมอยู่กับปัญหานี้มานานแสนนาน จนสรุปเอาเองว่าเพราะพ่อเป็นคนเจ้าชู้เลยทะเลาะกับแม่ จนถึงขั้นหย่าร้างกัน พลอยทำให้ผมติดร่างแหที่พ่อทำไว้ไปด้วย และคิดว่าแม่มีอาการทางจิตประสาทก็เลยเกลียดผมเหมารวมถึงพ่อด้วย ผมพยายามคิดในแง่ดีแบบนี้มาตลอด...
แต่เหมือนกับว่าผมจะคาดเดาเรื่องอย่างง่ายดายและรวบรัดเกินไป จนมันดูขัดกับเหตุผลหลายอย่าง จนกระทั่งความจริงทุกอย่างได้มาเปิดเผยจากปากพี่ทิพย์นี่แหละ มันเลยทำให้ผมรู้สึกว่าเรื่องที่ผ่านมา ความทุกข์ที่ผมได้รับโดยไม่ตั้งใจ มันก็แค่ตลกร้ายของเด็กชายคนหนึ่งเท่านั้น!
ผมจะไม่รู้สึกอะไรมากเท่านี้เลย... ถ้าหากว่าทุกคนบอกความจริงกับผมตั้งแต่แรก! ถึงแม้ว่าในตอนนั้นผมอาจจะยังเด็กอยู่ แต่ถ้าให้ผมรู้เรื่องตั้งแต่แรก ผมอาจจะแค่เสียใจที่ดันมาเกิดผิดที่ผิดเวลาเท่านั้น และความเป็นเด็กอาจจะทำให้ผมลืมและทำใจได้เร็วกว่าปัจจุบันก็ได้!
เหตุผลที่ผมตามหามาตลอดตั้งแต่เด็ก ได้ปรากฏอย่างชัดแจ้งให้ผมได้รับรู้ในตอนนี้แล้ว!
แต่มันก็สายไปเสียแล้ว เมื่อความจริงที่ทุกคนพยายามปิดบังผม กลับทำให้ผมรู้สึกแย่มาก
ไม่ใช่ทำใจไม่ได้... แต่มันเป็นความรู้สึกเสียความรู้สึกอย่างที่สุด
ผมรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจจนเกิดคำถามว่า มันยากนักหรือกับการที่ทุกคนจะหันมาสนใจแคร์
ความรู้สึกของเด็กคนหนึ่งบ้าง? มันยากมากเหรอ?
เด็กอย่างผมในตอนนั้น ไม่มีชีวิตจิตใจหรือไงกัน...?
ใครช่วยบอกผมที...
.
.
.
ผมถอนหายใจยาวออกมา เอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้โต๊ะทำงาน พร้อมกับยกมือขึ้นบีบหว่างคิ้วเบาๆ เพื่อผ่อนคลายความเครียด หมุนเก้าอี้ไปมองภาพทิวทัศน์ยามคำคืนของกรุงเทพฯผ่านกระจกใสบานใหญ่ในห้องทำงาน ความคิดล่องลอยไปถึง คืนวันที่ได้พูดคุยกับพี่ทิพย์ในวันนั้น...
“ละ...แล้วผมเป็นลูกใคร...?” ผมกลั้นใจถามหลังจากที่รู้ความจริงจากปากพี่ทิพย์ว่าพวกเราเป็นพี่น้องคนละท้อง
“…พี่ไม่รู้ แม่บอกพี่ว่าแม้แต่แม่เองก็ยังไม่รู้เลย แม่บอกว่าอยู่ๆวันหนึ่งพ่อก็เรียกให้แม่ไปหาที่บ้านคุณปู่คุณย่า แล้วก็นำเด็กทารกคนหนึ่งมาบอกให้แม่รับเป็นลูกอีกคน...”
“คุณปู่... คุณย่า...” ผมพึมพำเสียงเบา น้ำตาที่เอ่อคลอหน่วยไหลออกมาเป็นทาง
ความจริงที่ได้รู้ว่าแม่ไม่ใช่แม่แท้ๆของผมสร้างความเสียใจให้แก่ผม ไม่เท่ากับการได้รู้ว่าคุณปู่คุณย่าที่ผมรักมากที่สุด กลับเป็นผู้ที่รู้เห็นเป็นใจในเรื่องนี้ด้วย
นี่ก็แสดงว่า... ทุกอย่างที่ผ่านมาพวกท่านที่คอยเลี้ยงดูอุ้มชูผมรู้มาตลอด แต่ไม่เคยบอกผมเลยสักครั้ง พวกท่านเลือกที่จะปิดบังความเลวร้ายที่พ่อทำไว้มากกว่าที่จะบอกให้ผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
ผมเสียใจเหลือเกินที่ได้รู้ว่า ทุกอย่างที่ผมพบเจอมา เป็นการรวมหัวกันของพวกผู้ใหญ่ เพื่อที่จะสะสางเรื่องราวทุกอย่างไม่ให้เสื่อมเสียวงศ์ตระกูล แต่กลับไม่ได้คิดเลยว่าชีวิตต่อไปในอนาคตของเด็กคนหนึ่งจะเป็นอย่างไร
ในตอนนั้นคุณปู่คุณย่าและพ่อ จะรู้บ้างไหมว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะผูกใจเจ็บแค้นกับเรื่องนี้มากแค่ไหน ทุกคนต่างคิดว่าเรื่องมันจะจบลงอย่างสวยงาม แต่เปล่าเลย... ชีวิตจิตใจคนเรามันไม่ได้สวยงามราบเรียบอย่างที่คิด...
ผมมองพี่สาวเพียงคนเดียวของผม ด้วยความรู้สึกราวกับมองคนแปลกหน้าคนหนึ่ง ในเมื่อเธอรู้ความจริงทุกอย่างมาตลอด แต่เธอกลับเลือกที่จะปิดบังต่อไปตามที่ผู้ใหญ่ร่วมกันทำมา หรือความเป็นพี่น้องกันมันไม่ช่วยทำให้เธอรู้สึกเห็นใจผมบ้างเลยหรือ...?
เธอมองตอบสายตาผมเช่นกัน ดวงตาของเธอมีน้ำตาคลอราวกับจะบอกผมว่าเธอเองก็เสียใจกับเรื่องนี้เหมือนกัน
“...พี่ขอโทษ ...พี่เองก็เพิ่งรู้ความจริงทั้งหมดจากปากแม่เมื่อสามปีก่อน หลังจากที่แม่หายป่วยแล้วนั่นแหละ พี่ก็เลยคิดว่า... เลยคิดว่าเรื่องมันก็ผ่านมานานปีแล้ว บอกไปก็กลัวทำให้น้องพี่เสียใจซ้ำ ก็เลยเลือกที่จะให้ความจริงค่อยๆเลือนหายไป...”
“แต่พี่ไม่เคยคิดเลยว่า ผมไม่ใช่คนโง่นะ ที่จะไม่เคยสงสัยอะไรเลย... ยิ่งโตขึ้นความสงสัยมันก็เพิ่มมากขึ้น พี่ไม่เข้าใจความทรมานใจของผมหรอก แถมยังจะให้ผมไปพบกับแม่ ราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นอีก พี่ใจร้ายมาก... ” ผมกัดฟันพูด พร้อมกับส่งสายตาตัดพ้อไปให้
“…พี่ขอโทษ”
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หันหน้ากลับไปมองความมืดมิดของท้องน้ำอีกครั้ง
“เอาเถอะ... ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พี่เล่าให้ผมฟังตั้งแต่ต้นเลยได้ไหม เล่าทุกอย่างที่พี่รู้ให้ผมฟังทั้งหมด...”
.
.
.
‘...เรื่องราวมันเกิดจากปัญหาเรื่องวงศ์ตระกูลตั้งแต่สมัยยุคต้นตระกูลของเราแล้ว พวกผู้ใหญ่มักจะจับคู่ลูกหลานในตระกูลหรือตระกูลอื่นที่เกี่ยวดองกันมาแต่งงานกัน เพื่อคงรักษาไว้ซึ่งสายเลือดเก่าแก่ของบรรพบุรุษเรา ทำสืบต่อกันมานานจนกลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของวงศ์ตระกูลต่อๆไป
รุ่นแรกๆที่ถูกจับแต่งงานกันแม้จะไม่ได้รักกันมาตั้งแต่แรก แต่สุดท้ายก็มารักกันเองในภายหลัง จนไม่ว่าคู่ไหนๆก็ไม่เคยจะมีปัญหาขัดแย้งอะไร ด้วยความที่ผู้อาวุโสในตระกูลต่างคิดกันแบบนี้มาเรื่อยๆ พอมาถึงรุ่นพ่อกับแม่พวกเรา พวกท่านก็ยังคิดกันแบบเดิมๆ จับพ่อแม่มาแต่งงานกันสืบต่อ ’
เรื่องธรรมเนียมเก่าแก่ที่ชอบคลุมถุงชนลูกหลานในตระกูล เรื่องนี้ผมทราบดีแต่แรกแล้ว เพราะตัวผมเองก็โดนเหมือนกัน แต่มีความแตกต่างกันตรงที่ พ่อผมไม่ได้จับคู่ให้ผมกับน้องหยกเกี่ยวดองกันเพื่อคงไว้ซึ่งสายเลือดเก่าแก่อะไร แต่ที่จะจับผมหมั้นกับน้องหยก ก็เพื่อเป็นหน้าเป็นตาแก่วงศ์ตระกูลก็เท่านั้น
และผมก็ทราบดีว่าที่พี่ทิพย์หยิบยกเรื่องธรรมเนียมเก่าๆมาบอกผม ก็เพราะว่าพ่อกับแม่เองก็ไม่ได้แต่งงานกันเพราะความรัก แต่ถูกผู้ใหญ่ในตระกูลจับมาแต่งกันโดยทั้งคู่ไม่ได้เต็มใจ
‘...ทุกอย่างมันคงจะราบรื่นเหมือนคนรุ่นก่อนๆ ตามที่คุณปู่คุณย่าคิดไว้ แต่ไม่เลย... พวกท่านไม่ทันได้คิดเลยว่ายุคสมัยสังคมมันได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว ไอ้เรื่องผัวเดียวเมียเดียว ซื่อสัตย์ต่อคู่สมรส มันไม่ได้ปลูกฝังในความคิดของลูกหลานทุกคนเสมอไป
ซึ่งพ่อก็เป็นหนึ่งที่มีความแตกต่าง... หลังจากพ่อแม่แต่งงานกันได้สักพัก การที่พวกผู้ใหญ่เคยเข้าใจว่า อยู่กินกันไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็รักกันเอง มันดันเกิดขึ้นกับแม่คนเดียวไม่ใช่พ่อ! หลังจากที่แม่ให้กำเนิดพี่มา ในตอนนั้นความคิดของพ่อมีแค่ว่า พ่อได้ทำทุกอย่างเพื่อวงศ์ตระกูลเรียบร้อยหมดสิ้นแล้ว ทั้งเรื่องแต่งงานตามธรรมเนียมและการให้กำเนิดทายาท...
ไม่มีอะไรที่พ่อต้องเสียสละให้วงศ์ตระกูลอีกต่อไป พ่อจึงหันกลับมาใช้ชีวิตเสเพลอิสรเสรีตามที่เคยเป็นมาเหมือนเดิม โดยไม่นึกเลยว่าหัวอกของผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายจะเป็นอย่างไร... ’
ฟังเรื่องราวที่พี่ทิพย์เล่ามาถึงตรงนี้ ผมก็พอจะประติดประต่อเรื่องทุกอย่างได้หมดแล้ว เข้าใจอย่างชัดแจ้งแล้วว่าแม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของพ่อมากแค่ไหนตลอดมา แล้วอยู่ๆก็นำเด็กที่เป็นลูกของผู้หญิงคนไหนของพ่อก็ไม่รู้มาให้รับเป็นลูก มันก็เป็นธรรมดาที่แม่จะเจ็บแค้นมาก ที่พ่อไม่เคยแคร์ความรู้สึกของแม่ที่เป็นภรรยาหลวงเลยสักนิด
“...กาย พี่ไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดใครเป็นคนผิดนะ ไม่รู้ว่าผิดที่คุณปู่คุณย่าคลุมถุงชนให้พ่อกับแม่แต่งงานกัน ผิดที่พ่อเป็นคนเจ้าชู้ไม่สิ้นลาย หรือผิดที่แม่ที่ไม่ยอมปล่อยวางเรื่องราวทุกอย่างลง พี่ไม่รู้ว่าผิดที่ใคร...
แต่ในตอนนั้นพวกเขาทั้งหมด ต่างคิดกันเอาเองว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกเสมอ คุณปู่คุณย่าก็คิดว่าท่านไม่ผิดที่ทำตามธรรมเนียมปฏิบัติของวงศ์ตระกูลที่พวกท่านต่างก็รักกันด้วยธรรมเนียมนี้มาก่อน
พ่อก็คิดว่าพ่อไม่ผิดที่จะคืนความอิสระของตัวเองกลับมา เพราะพ่อคิดว่าการที่ยอมแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักถือเป็นการเสียสละความสุขส่วนตัวมามากพอแล้ว
ส่วนแม่ก็คิดว่าแม่ไม่ผิด เพราะแม่ไม่เคยขัดแย้งใคร แม่ปฏิบัติตนในฐานะภรรยาที่ดีเสมอมาและรักพ่อมาตลอด แต่ความรักที่แม่มีให้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ความรักที่มีให้พ่อก็เลยยิ่งกัดกินจิตใจจนมองทุกอย่างเลวร้ายไปหมด
สิ่งที่พวกผู้ใหญ่ก่อขึ้นมาเลยกลายเป็นปัญหาบายปลายมาจนถึงทุกวันนี้ไง และมันก็จบลงด้วยความเสียใจของทุกฝ่าย โดยที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนผิดกันแน่... แต่สิ่งที่ทุกคนรู้อยู่อย่างหนึ่งและรู้อยู่แก่ใจคือ กายไม่ได้เป็นคนผิด... แต่เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดกลับทำให้เด็กที่บริสุทธิ์คนหนึ่งต้องพบกับความเสียใจมาตลอด... ”
.
.
.
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นจากความเงียบสงัดภายในห้องทำงาน ฉุดความนึกคิดทั้งหมดของผมให้กลับคืนมา ผมหมุนเก้าอี้หันกลับเข้าหาโต๊ะทำงานแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูคนโทรเข้ามา...
...นิค...
แค่เห็นชื่อคนโทรเข้ามา นิ้วมือผมก็กดรับสายไปเองโดยไม่ต้องมีการยั้งคิด
“...” ผมไม่ได้เอ่ยทักทาย แต่รอให้ปลายสายเป็นฝ่ายพูดก่อน
[“...ดึกแล้วนะครับที่รัก งานยังไม่เสร็จอีกเหรอ?”] แค่ได้ยินเสียงของเขา ความอบอุ่นก็แผ่ซ่านลงในใจผมทันที... มันทำให้ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“อื้ม... เสร็จแล้วล่ะ กำลังจะกลับแล้ว...”
[“...ครับผม ขับรถดีๆนะครับ แล้วผมจะรอคุณกลับมาทานข้าวพร้อมกันนะ รักนะครับ...”] ผมยิ้มอีกครั้งกับคำพูดของเขา
“ครับ... แล้วจะรีบกลับนะ”
ปลายสายวางไปแล้วแต่ผมยังไม่ได้ละมือถือออกจากใบหู ผมยิ้มกับตัวเองก่อนจะพึมพำคำพูดหนึ่งออกมาเบาๆ
“รักเหมือนกันครับ...”
ใช่แล้ว... จนตอนนี้ผมเริ่มแน่ใจกับตัวเองแล้วว่า สิ่งที่เกิดขึ้นในความรู้สึกของผม จิตใจที่ค่อยๆเปลี่ยนแปลงไปที่ละนิดตั้งแต่ได้พบกับเขา ความรู้สึกท้วมท้นในใจตั้งแต่ได้ตัดสินใจคบกับเขา มันทำให้ผมมีความสุขมาก อย่างที่ไม่เคยได้รับรู้มาก่อนในชีวิต
เขาทำให้ผมไม่รู้สึกว่าตัวเองอ้างว้างอีกต่อไปเมื่อมีเขาคอยอยู่ข้างๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ทราบว่าผมทุกข์ใจเรื่องอะไร แต่เขาก็ยังคอยเป็นห่วงเป็นใยคอยอยู่ดูแลผมไม่ห่าง ราวกับว่าเขายินดีที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปพร้อมๆกันกับผม ยิ่งได้รู้จักตัวเขานานขึ้น มันยิ่งฟ้องให้ผมเห็นว่าการกระทำของเขาแสดงออกว่ารักผมมากเพียงใด
ความอบอุ่นของเขาทำให้ผมมีความคิดที่จะพึ่งพิงเขาขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่ไม่เคยมีให้ใครคนไหนมาก่อน ที่ผ่านมาผมพยายามปิดกั้นตัวเอง ไม่เคยคิดจะหวังพึ่งพิงใครมาตลอด เพราะกลัวว่าจะเป็นฝ่ายทำให้ใครคิดว่าเป็นภาระและทำให้ผมเกิดความเสียใจอีก ผมพยายามยืนด้วยตัวเอง เข้มแข็งด้วยตัวเอง มีความสุขไปตามอัตภาพ
แต่พอมีเขาเข้ามาในชีวิต มันกลับทำให้ผมยิ่งแสดงความอ่อนแอต่อเขามากขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่ผมเคยเก็บงำไว้ในส่วนลึก มันแสดงออกมาให้คนๆนี้เห็นธาตุแท้ความอ่อนแอของผมอย่างหมดเปลือก
ไม่ต้องคิดเลยว่า หากต้องขาดเขาไปในชีวิต แล้วผมจะเป็นอย่างไร...
จะกลับมาใช้ชีวิตในรูปแบบเดิมได้รึเปล่า ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆ
ถ้าเกิดความรู้สึกที่ผมอธิบายมาทั้งหมดนี้ มันเรียกว่า ‘การรักใครสักคน’ ล่ะก็...
ผมก็คงปฏิเสธไม่ได้อีกแล้ว ที่จะใช้คำว่า’รัก’เป็นคำจำกัดความที่บ่งบอกถึงความรู้สึกทั้งหมดของผม...
ส่วนจะบอกออกจากปากถึงเจ้าตัวเมื่อไหร่นั้น... คงต้องรอให้ผมรวบรวมความกล้าให้ได้มากกว่านี้แล้วล่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด พอนนี่แอบย่องมาลง :impress2:
-
+1เป็นกำลังใจ รักคุณกายกับนิค :impress3:
-
รออ่านนะค่ะ เรื่องใหม่เยอะ แต่ก้อไม่ลืม นิค กาย แน่นอน :really2:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาอัพ~แล้ววว
หลังจากรอนานมากๆจนเหงือกแห้งๆ เฮ้ออ คุณกาย จะเริ่มยึดติดรึป่าว แต่คงไม่หรอกมั๊ง
นิคเอ๊ยย จะทำอะไรก็รีบทำรีบบอกน้อ
-
เศร้าจังเลย..... นิคอย่าเพิ่งกลับไปทำงานตอนนี้เลยนะ
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆimac ต่อหลังเที่ยงคืนค่ะ คงดึกๆ ตามเดิม
กรี๊ดดดดดดดดดดด พอนนี่แอบย่องมาลง :impress2:
แอบย่องมาลงจริงๆแหละพี่ ดีนะที่พี่ยังมาเห็น :z10:
+1เป็นกำลังใจ รักคุณกายกับนิค :impress3:
ดีใจที่คนเก่าๆกลับมาอ่าน :กอด1: แล้วอย่าลืมติดตามต่อนะคะ ช่วงนี้จะพยายามอัพบ่อยๆขึ้นค่ะ
รออ่านนะค่ะ เรื่องใหม่เยอะ แต่ก้อไม่ลืม นิค กาย แน่นอน :really2:
:กอด1: เย้ๆ ดีใจที่ไม่ลืม นิค กาย แล้วก็ติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ จุบุๆ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย มาอัพ~แล้ววว
หลังจากรอนานมากๆจนเหงือกแห้งๆ เฮ้ออ คุณกาย จะเริ่มยึดติดรึป่าว แต่คงไม่หรอกมั๊ง
นิคเอ๊ยย จะทำอะไรก็รีบทำรีบบอกน้อ
มาแล้วคร๊า อิอิ ไม่ต้องรอจนเหงือกแห้งแล้ว :laugh:
ชีวิตที่เริ่มผูกพันธ์กับใครอีกคน การที่จะยึดติดกับมัน มันก็เป็นเรื่องธรรมดาแหละค่ะ แต่ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคนด้วย ว่าจะหาทางออกให้กับตัวเองยังไง ต้องตามเป็นกำลังใจให้คุณกายกันต่อไป
ปล. วันนี้มีอิมเมจใหม่ของคุณกายมาให้ดูกันค่ะ น่าจะใช้ได้กว่ารูปก่อนๆนะคะ
คิดเห็นกันยังไงก็บอกกันนะ เอาไปจิ้นกันเฉยๆ 555++
(http://img688.imageshack.us/img688/5295/102216510.jpg)
-
อืมม อิมเมจคนนี้ใช้ได้เลย แต่ดูหน้าเด็กไปอะ คนเก่าหน้าออกฝรั่งแต่ดุมีอายุเหมาะกะการเป็นเจ้าคนนายคน
ส่วนหนุ่มคนนี้ ถ้าเป็นคุณกายช่วงรุ่นๆยังเรียน มหาลัยก็โอเคเลย :laugh:
-
^
^
^
^
จิ้มตรูดพี่หนึ่งจึ้กๆ :z13:
หาอิมเมจให้ตรงกับนายกายยากแสนยาก 555++ นี่ก็ว่าตรงกับที่บรรยายแล้วนะ ขาวตี๋หล่อ อิอิ
ส่วนเรื่องหน้าเด็กกว่าอายุก็มีออกถมไปน่า หน้าเด็กสิดี ใครๆก็อยากหน้าเด็ก จริงมะพี่ :m12:
ปล. มาต่อกันดีกว่า ตอนนี้เป็นของนายนิคล่ะ ซุปเปอร์แมนของกาย :laugh:
------------------------------------------
Chapter:33 Part3
อาหารหลายอย่างที่ผมลงมือทำถูกจัดเรียงไว้บนโต๊ะกินข้าวเรียบร้อยแล้ว เหลือก็แต่รอให้คนรักของผมกลับมากินร่วมกันเท่านั้น วันนี้ได้รู้เรื่องอะไรๆหลายๆอย่างเกี่ยวกับตัวคุณกายจากพี่ทิพย์ ทำให้ผมเพิ่มความเข้าใจในตัวเขามากยิ่งขึ้น
ชีวิตเขาผ่านอะไรมามากยิ่งกว่าที่ผมคิดเสียอีก ทำให้ไม่นึกแปลกอะไรอีกต่อไป ที่คุณกายจะเติบโตมาเป็นคุณกายในทุกวันนี้...
ผมนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้... ยังคงอดใจสั่นไหวไม่ได้ ที่ต้องลุ้นระทึกว่าพี่สาวคุณกายจะมีท่าทียังไงเมื่อรู้ว่าผมกับน้องชายเธอคบกันอยู่ แต่ทุกอย่างก็ผ่านมาได้อย่างราบรื่น ล่ะมั้ง...
หัวเราะฝืนๆกับตัวเอง แล้วเดินออกไปรับลมที่ริมระเบียง
นึกถึงการสนทนาตลอดสองชั่วโมงนั้น... ที่ได้อะไรหลายๆอย่างยิ่งกว่าที่คิดไว้ และคิดไม่ผิดจริงๆที่ตัดสินใจทำแบบนั้น...
“…ความจริงก็ตกใจอยู่เหมือนกัน ที่น้องพี่มีรสนิยมแบบนี้... แต่มันอาจจะดีก็ได้ที่เป็นอย่างนี้” ผมมองหน้าพี่ทิพย์อย่างแปลกใจในสิ่งที่เธอพูด
หญิงสาวมองหน้าผมนิ่ง ก่อนจะเผยยิ้มออกมาน้อยๆ
“ผู้ชายอย่างกายไม่เหมาะที่จะคอยดูแลปกป้องใครหรือเป็นหัวหน้าครอบครัวหรอก... มองภายนอกกายอาจดูเป็นคนที่เข้มแข็งเด็ดเดี่ยว แต่ไม่เลย... ในสายตาของพี่ กายเป็นคนที่เปราะบางมาก ไม่ต่างจากตอนเป็นเด็กเลยด้วยซ้ำ พี่เลยคิดว่ากายคงจะเหมาะให้มีใครสักคนคอยดูแลปกป้องเขามากกว่า”
ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นเมื่อได้ฟังในสิ่งที่เธอบ่งบอก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้บอกว่ายอมรับผมกับคุณกายคบกันได้ แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกในแง่ลบออกมาให้เห็น และดูเหมือนเธอจะเข้าใจในความเป็นตัวตนของน้องชายเธอเป็นอย่างดี
“…แต่ถึงแม้พี่จะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยเรื่องที่พวกเธอคบกัน พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรหรอก เพราะว่าน้องพี่เขาโตแล้ว เขาจะเลือกการใช้ชีวิตแบบไหนหรือคบกับใคร พี่ว่ากายเขาก็คงใคร่ควรมาอย่างดีแล้ว และพี่ก็เคารพในการตัดสินใจของเขา”
ผมยิ้มให้เธอเป็นเชิงขอบคุณ ดีใจที่พี่สาวของคุณกายรักน้องชายมากขนาดนี้ ทุกอย่างที่เธอคิดก็เพื่อความสุขของน้องเธอ พี่ทิพย์จึงไม่ได้คิดขัดแย้งอะไรในเรื่องนี้
ผมรู้สึกขอบคุณเธอที่เธอเข้าใจ ขอบคุณที่เธอใช้เหตุผลเป็นตัวกำหนดความคิดมากกว่าที่จะใช้อคติในการคิด...
“ขอบคุณนะครับที่พี่ทิพย์ ยอมเล่าเรื่องในอดีตของคุณกายให้ฟัง ไม่งั้นผมก็คงไม่รู้ต่อไป และปล่อยให้เขาเก็บความทุกข์ใจเอาไว้อยู่คนเดียว...”
“เรื่องเล็กน้อยจ้ะ... ถ้าเทียบกับสิ่งที่คนใกล้ชิดอย่างเธอจะทำเพื่อกายได้” เธอพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ
“...ต่อให้พี่อยากช่วยกายมากแค่ไหน ก็คงเป็นไปได้ยาก เพราะเขาคงไม่อยากจะรับฟังอะไรจากพี่อีกต่อไปแล้ว... นิค... พี่หวังในตัวเธอนะ สิ่งที่แสดงออกมาจากแววตาของเธอ พี่คิดว่าพี่มองคนไม่ผิด ได้โปรดฉุดดึงกายขึ้นมาจากอดีตที่เลวร้ายด้วย ช่วยทำให้กายมีความสุขเสียที... ”
.
.
.
ผมยิ้มให้กับตัวเองเป็นการให้กำลังใจ... เรื่องที่พี่ทิพย์ฝากฝังไว้กับผม มันหนักเอาการ แต่เมื่อนึกถึงความสุขในวันข้างหน้าของคนที่ผมรักแล้ว ต่อให้ลำบากยังไงผมก็ไม่หวั่น เพราะว่าความสุขของเขา มันก็คือความสุขของผมด้วยเหมือนกัน...
แต่เรื่องของจิตใจมันต้องใช้เวลา ยิ่งเป็นเงื่อนปมในจิตใจด้วยแล้ว... ก็ต้องค่อยๆแก้มันอย่างค่อยเป็นค่อยไป มันเป็นสิ่งที่ละเอียดอ่อน ที่ผมต้องนึกหาวิธีที่ถูกต้องเหมาะสมที่สุดมาใช้
“เฮ้อ...” ผมถอนหายใจออกมาแรงๆ เพื่อระบายความรู้สึกอึดอัดในใจ
ปัญหาของคุณกายยังไม่จบ แต่ผมดันต้องกลับไปทำงานในช่วงเวลาแบบนี้ด้วยนี่สิ! คิดแล้วก็ให้รู้สึกกลัดกลุ้มใจขึ้นมา...
ผมจะบอกเรื่องนี้กับคุณกายยังไงดีหนอ อีกห้าวันก็จะสิ้นเดือนแล้ว เวลาก็ผ่านไปเร็วซะเหลือเกิน...
ไม่ใช่ว่าผมจะไม่อยากหาโอกาสพูดหรอกนะ แต่ตั้งแต่เกิดเรื่องกับคุณกาย พอเห็นแววตาหมองเศร้าของเขา คำพูดทุกอย่างที่เตรียมมา ก็เป็นอันต้องกลืนลงคอ จนกลายเป็นผมที่ไม่กล้าพูดออกมา เพราะกลัวว่าจะทำให้ดวงตาเศร้าๆนั้นหม่นหมองยิ่งไปกว่าเดิม
ยิ่งถ้าคิดว่า จะรีบสะสางงานของตัวเองให้เสร็จเร็วๆ แล้วรีบบึ่งกลับมาหาเขา ก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เพราะอาชีพนายแบบอย่างผมไม่มีอะไรแน่นอนตายตัวเหมือนกับพนักงานออฟฟิสทั่วๆไป
เผลอๆตารางงานของผม อาจจะแน่นเอี๊ยด จนหาโอกาสปลีกตัวมาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
แล้วจะทำยังไงดี... ผมจะทิ้งให้คุณกายอยู่อย่างโดดเดี่ยวในเวลาแบบนี้งั้นหรือ...
เขาจะเป็นยังไงถ้าเกิดไม่มีผมคอยโอบกอดเขาไว้เวลาที่เขาฝันร้าย...
เขาจะกินข้าวครบทุกมื้อหรือเปล่า ถ้าไม่มีผมคอยดูแลจัดหา...
ตอนนี้ผมเริ่มจะเป็นคนวิตกจริตไปเสียแล้ว แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ! ในเมื่อเรื่องที่ผมกังวลใจอยู่ เป็นเรื่องของคนที่ผมรักนี่!
ผมล้วงโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดโทรหาคนที่จะให้คำตอบกับผมได้
“ฮัลโหลพี่เอ”
[“ว่าไงยะ... มีเรื่องอะไรถึงนึกจะโทรหาพี่ได้เนี่ย”]
“พี่รู้ได้ไงอ่ะ?”
[“แหมๆ แล้วทำไมพี่จะเดาไม่ได้ล่ะ ถ้าไม่ได้มีปัญหาอะไรนิคก็คงไม่โทรหาพี่หรอกจริงไหม? เชอะๆ คนเป็นเบอร์สองก็อย่างนี้แหละ! ชีช้ำตลอด”]
“ฮ่าๆ อะไรพี่ ละเมอหรือเปล่า! อย่างผมนะ แม้แต่เบอร์สุดท้ายก็ไม่มีให้พี่หรอก อย่าหวังๆ นู่นนน ไปขอส่วนบุญจากจอหน์เขาไป! ”
[“ชิ! พอมีความรักเข้าหน่อยก็ไม่สนหัวพี่ ถ้าอกเดาะขึ้นมา แล้วอย่ามาง้อให้ฉันช่วยที่หลังนะยะ ”]
“อย่ามาพูดจาอัปมงคล มาเข้าเรื่องกันดีกว่า... ที่โทรมานี่ซีเรียสนะ ไม่ได้โทรมาคุยเล่น”
[“อืม... ว่าไงล่ะ มีเรื่องอะไรกำลังล้างหูรอฟังอยู่”]
“คือ... จะโทรมาถามพี่ว่า สัญญาว่าจ้างของผมจะหมดสัญญาเมื่อไหร่...?”
ปลายสายเงียบไปอึดใจหนึ่ง เหมือนกับกำลังครุ่นคิดในสิ่งที่ผมถามอยู่
[“...นี่อย่าบอกนะว่า?”]
“ใช่อย่างที่พี่คิดนั่นแหละ...” ผมบอกพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ
[“พูดแบบนี้แสดงว่าถ้าสัญญาหมดนิคก็จะไม่ต่อสัญญาอีกแล้วใช่ไหม? คิดดีแล้วเหรอที่ตัดสินใจแบบนี้ อาชีพนายแบบของนิคกำลังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์นะ มันไม่เสี่ยงไปหน่อยเหรอกับการฝากอนาคตทั้งหมดไว้กับเขา ที่ไม่รู้ว่าจะรักกันได้นานแค่ไหน พี่ว่านิคคิดใหม่อีกทีดีกว่านะ”]
“ผมแค่โทรมาถามว่าสัญญาหมดเมื่อไหร่เท่านั้น! ส่วนเรื่องคิดใหม่หรือตัดสินใจยังไง เอาไว้ใกล้หมดสัญญาแล้วผมจะบอกพี่อีกทีละกัน แต่ยังไง...เมื่อถึงเวลานั้น ผมคิดว่าผมคงไม่เปลี่ยนใจหรอก...”
เรื่องการไม่ต่อสัญญาการเป็นนายแบบในสังกัดโมเดลลิ่ง เป็นสิ่งที่ผมเริ่มมีความคิดขึ้นมาหลังจากที่คุณกายตัดสินใจคบกับผมแล้ว
เนื่องจากงานที่ผมทำมันไม่เคยได้หยุดนิ่งเลย ยิ่งในช่วงที่กำลังหนุ่มแน่นแบบนี้แล้ว ก็มีแต่ต้องทุ่มเทเวลาเก็บเกี่ยวให้ได้มากที่สุด เพราะในวงการแบบนี้คลื่นลูกหลังมักไล่ทันคลื่นลูกแรกเร็ว อาชีพแบบนี้มีขาขึ้นก็ย่อมมีขาลงเป็นธรรมดา
และอย่างที่พี่เอบอก อาชีพนายแบบของผมในตอนนี้ กำลังรุ่งโรจน์ถึงขีดสุด ถ้าผมไม่ไขว่คว้าเอาไว้... หลังจากนี้ก็จะไม่มีโอกาสให้ผมอีกแล้ว
แต่สิ่งที่ผมคิดในตอนนี้ไม่ใช่มีเพียงแค่ความรุ่งโรจน์ในหน้าที่การงาน แต่เป็นความคิดที่ว่า จะทำยังไงเพื่อที่จะรักษาความรักของผมในครั้งนี้ให้ยืนยาวได้ตลอดไปเท่านั้น
เวลานี้ผมไม่ต้องคิดเพื่อตัวเองคนเดียวอีกต่อไป ยังมีอีกคนหนึ่งที่ผมต้องคิดเผื่อเขาด้วย...
[“เหลืออีกปีครึ่ง...”] พี่เอบอกขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปสักพัก
“โอเค... ผมแค่โทรมาถามเฉยๆ พี่คงเข้าใจผมนะ ที่เวลามีความรักแล้ว ก็อยากจะใช้เวลาอยู่ร่วมกันให้มากๆ ไม่อยากจะให้เราห่างกัน...”
[“พี่เข้าใจดี... แต่เราก็ต้องคิดให้ดีนะ เพราะชีวิตมันไม่ได้สวยงามอย่างที่เราอยากให้เป็น พี่ไม่อยากให้นิคต้องเสียใจในภายหลัง แล้วเรื่องนี้ปรึกษาเขาแล้วรึยัง...? ”]
“ยังเลย...”
[“อืม... ไปปรึกษาเขาก่อนซะ อย่าทำอะไรเองคนเดียว เพราะบางทีสิ่งที่เราคิดว่าดีที่สุด มันอาจจะเป็นเรื่องแย่ที่สุดสำหรับเขาก็ได้”]
“ครับ... ขอบคุณนะครับพี่” ผมวางสายลง พร้อมกับครุ่นคิดถึงคำพูดของพี่เอ
นั่นสินะ... ผมไม่เคยถามคุณกายเลย ว่าสิ่งที่ผมต้องการทำ มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการให้เป็นด้วยหรือเปล่า...
ผมหันหลังจะเดินกลับเข้าห้อง แต่ก็ต้องชะงักเท้าไว้ด้วยความตกใจ เมื่อเห็นคุณกายยืนมองผมนิ่งอยู่ที่ประตูระเบียง โดยที่ในมือกำเศษกระดาษที่ผมคิดว่ามันเป็นตั๋วเครื่องบินที่ผมแอบซ่อนไว้จนยับยู่ยี่!
---------------------------------------
ค้างป่าวหว่า? :laugh:
อิอิ เจอกันอีกที่หลังเที่ยงคืนวันใหม่นะ :กอด1:
-
ค้างงงงงง มากมาย ถ้าพรุ่งนี้ไม่ต่อ พี่จะบอมทู้ พอนนี่ :serius2:
กายจะคิดงัยเนี่ย ขอให้เข้าใจกันด้วยนะ ห้ามเศร้า :z10:
-
:z2: มาจิ้ม +
รอตอนต่อไปจ้ะ
-
โคดค้างเลย :serius2:
-
มันค้างอ่ะ คุณพอนนี่
:call: :call:
-
ค้างจิ มาต่ออีกนะค่ะ อย่าหายไปนานนะ :m15:
-
:m15: :m15: ค้างอ่ะ
-
:เฮ้อ:
ใจจะขาด...กายคงได้ยินแล้วละ รอต่อไปแทบไม่ไหว :serius2:
-
พูดได้คำเดียวว่า " ตาย 5 แน่นอน " นายนิค
:sad4:
-
พูดได้คำเดียวว่า " ตาย 5 แน่นอน " นายนิค
:sad4:
ไม่ขนาดนั้นหร๊อกกกก อิอิ กายไม่โหดขนาดน้านนน
:เฮ้อ:
ใจจะขาด...กายคงได้ยินแล้วละ รอต่อไปแทบไม่ไหว :serius2:
อย่าเพิ่งขาดใจน๊า นี่ขนาดมาต่อทุกวันแล้วนะเนี่ย :กอด1:
:m15: :m15: ค้างอ่ะ
เย้ๆ ดีใจที่พี่ทิพย์กลับมาอ่านต่อ อิอิ :กอด1:
อ่านตอนนี้หายค้างแล้วคร๊า หรือเปล่าหว่า?
ค้างจิ มาต่ออีกนะค่ะ อย่าหายไปนานนะ :m15:
ไม่หายไปนานแล้วคร๊า นี่ก็มาต่อติดๆกันหลายวันแล้วน๊า แต่ไม่มีใครเห็นอ่ะจิ ว้าๆๆๆ
มันค้างอ่ะ คุณพอนนี่
:call: :call:
555++ ถึงขนาดจุดธูปเรียกเชียว
โคดค้างเลย :serius2:
ค้างๆคาๆ ไม่ชอบหยือ อิอิ แต่มาต่อให้แบบไม่ค้างแล้วน๊า :L2:
:z2: มาจิ้ม +
รอตอนต่อไปจ้ะ
การี๊ด... พี่นนนี่ คิดถึงมักๆ :กอด1:
ค้างงงงงง มากมาย ถ้าพรุ่งนี้ไม่ต่อ พี่จะบอมทู้ พอนนี่ :serius2:
กายจะคิดงัยเนี่ย ขอให้เข้าใจกันด้วยนะ ห้ามเศร้า :z10:
คนนี้น่ากลัวมากมาย ถึงขั้นข่มขู่กันเลยยย
ไม่เศร้าหรอกคร๊า เขียนให้เศร้าก็ปวดเฮดคนแต่งเปล่าๆ :laugh:
-----------------------------------------------
ปล. ถึงคนอ่านทุกท่าน
จะถามว่าอัพถี่ๆแบบนี้ดีมั้ยหน้อออ
เหมือนมันแปลกๆ เหมือนจะไม่ค่อยมีใครสังเกตเห็นกัน เพราะมันผิดปกติวิสัยนี่เอง... - -*
คนที่เคยติดตามเขาคงเคยชินกับระยะห่างของการอัพเมื่อก่อนซะแล้ว เลยปรับตัวไม่ทันกันรึเปล่า? 555+
มันเงียบบบบบอ่า เค้าเหงา...
:monkeysad:
-
บทที่33 Part4
กว่าจะขับรถกลับมาถึงห้องก็เป็นเวลากว่าสี่ทุ่มแล้ว... ทันทีที่ขึ้นลิฟต์มาถึงชั้นที่พัก ผมก็ไม่รอช้าที่จะเปิดประตูเข้าห้องไป เพราะไม่รู้ว่าคนที่รอผมกลับมาทานข้าวด้วยกันจะรอผมจนเบื่อไปแล้วหรือยัง
เข้ามาในห้องก็ไม่เห็นนายนิคนอนดูทีวีรอบนโซฟาเหมือนอย่างที่เคย ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจ ก่อนจะหันไปเห็นเงาคนยืนอยู่นอกระเบียง
ปรากฏว่านายนิคกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอกนั่น... เห็นแล้วก็ไม่อยากเข้าไปกวน เขาคงกำลังคุยธุระเกี่ยวกับงานของเขากระมัง... ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องนอน เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยมาทานข้าวด้วยกัน
เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่ออกมา สายตาเหลือบไปเห็นกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของนายนิคที่ข้างตู้ล้มอยู่บนพื้นห้อง เลยกะจะยกขึ้นมาวางให้มันดีๆหน่อย ปรากฏว่าซิปกระเป๋ามันดันปิดไม่สนิท มุมกระดาษใบหนึ่งเลยโผล่พ้นออกมาข้างนอก
ด้วยความหวังดีผมจึงรูดซิปออกเพื่อเก็บเอกสารให้เขาใหม่ เผื่อเป็นเอกสารสำคัญมันจะได้ไม่ยับ...
แต่ผมก็ต้องงงันวูบ เมื่อหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมาดู เพราะแผ่นกระดาษใบนี้...มันเป็นอะไรที่ผมช่างคุ้นตาเหลือเกิน...
กระดาษในมือผมตอนนี้มันเป็น E-Ticket ที่ถูกปริ้นออกมาจากเครื่องปริ้นเตอร์นั่นเอง...
รายละเอียดในตั๋วใบนี้ทำให้ผมต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อเห็นวันเวลาที่ระบุ เป็นวันที่สิ้นเดือนนี้... ก็อีกไม่กี่วันนี้แล้วสิ...
ในใจสับสนงุนงงไปหมด เกิดคำถามขึ้นในหัวสมองมากมายจนรู้สึกมึนอื้อ...
ทำไมไม่บอกกันบ้างเลยว่าจะไปแล้ว?
หรือคิดจะหายไปจากชีวิตผมเงียบๆไม่บอกไม่กล่าวกัน?
ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ด้วย!?
เรื่องสำคัญขนาดนี้...
หรือว่าเบื่อกันแล้ว...เลยไม่อยากจะบอก...
ยิ่งคิดผมก็ยิ่งรู้สึกทรมานข้างในอก ในใจมันไหววูบไปหมด เหมือนกับกำลังถูกของมีคมกรีดเฉือนหัวใจออกเป็นชิ้นๆ
กระดาษในมือถูกผมขยำยู่ยี่โดยไม่รู้ตัว! จากความสับสนกลายเป็นความกรุ่นโกรธที่เริ่มปะทุอยู่ภายในใจ!
ผมโกรธมาก... ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องกลับไป แต่เป็นเรื่องที่จนถึงวันนี้... วันที่เขาใกล้จะไปแล้ว แต่เขากลับปิดเงียบโดยไม่คิดจะบอกผมล่วงหน้าสักคำ หรือเขาคิดจะรอจนถึงวันสุด
ท้ายแล้วค่อยมาบอกกัน...?
มันจะใจร้ายกับผมมากเกินไปไหม!?
ขาของผมก้าวเดินไปหาเจ้าตัวที่กำลังทำร้ายจิตใจผมอยู่ จะด้วยความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม ยังไงวันนี้ผมก็ต้องคาดคั้นถามเหตุผลจากปากเขามาให้ได้!
.
.
.
ผมเดินไปที่ระเบียงห้อง เลื่อนบานประตูกระจกออก แต่เหมือนคนที่ผมกำลังต้องการหาจะยังไม่รู้สึกตัวว่าผมมา เขายังคงคุยโทรศัพท์ต่อไปเรื่อยๆ
ผมชะงักค้างเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ เมื่อบทสนทนาที่เขากำลังคุยอยู่กับปลายสาย ดังเข้ามาในหูผม จนได้ยินอย่างชัดเจน...
“ผมแค่โทรมาถามว่าสัญญาหมดเมื่อไหร่เท่านั้น! ส่วนเรื่องคิดใหม่หรือตัดสินใจยังไง เอาไว้ใกล้หมดสัญญาแล้วผมจะบอกพี่อีกทีละกัน แต่ยังไง...เมื่อถึงเวลานั้น ผมคิดว่าผมคงไม่เปลี่ยนใจหรอก...”
นี่มัน...หมายความว่ายังไงกัน...?
สัญญางั้นเหรอ...? หรือที่เขากำลังพูดถึงอยู่คือสัญญาว่าจ้าง?!
“โอเค... ผมแค่โทรมาถามเฉยๆ พี่คงเข้าใจผมนะ ที่เวลามีความรักแล้ว ก็อยากจะใช้เวลาอยู่ร่วมกันให้มากๆ ไม่อยากจะให้เราห่างกัน...”
ฟังถึงตรงนี้ ผมก็พอจะคาดเดาเรื่องราวได้แล้ว ว่าสิ่งที่เขากำลังพูดกับปลายสายคือเรื่องอะไร คำพูดของเขามันก็ฟังดูดีอยู่หรอกนะ ไอ้เรื่องอยากอยู่กับผมนานๆ ไม่อยากให้งานที่ทำเป็นเหตุให้เราต้องห่างเหินกัน แต่สิ่งที่เขาคิด...มันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีใจหรือปลื้มใจเลยสักนิด!
เพิ่งจะรู้ว่าอีกไม่นานเขาก็จะไปจากผมแล้ว แถมยังต้องมาฟังเรื่องที่เขาคิดจะเสียสละการงานที่เขารัก เพียงเพราะว่าเขาคิดจะเอาเวลาในส่วนนั้นมาเติมเต็มให้ผม!
วันนี้มันอะไรกัน... ทำไมผมต้องกลับมาเจอเรื่องเซอร์ไพรส์สุดๆถึงสองเรื่องในเวลาเดียวกันแบบนี้ด้วย? แค่นี้ผมยังต้องเจอเรื่องเคี่ยวกรำจิตใจมาไม่พอหรือไง ถึงต้องมีเรื่องมาทำให้จิตใจผมเหนื่อยล้าลงแบบนี้อีก...
จำเป็นด้วยหรือที่การที่เขาได้มาคบกับผม แล้วต้องมาเป็นฝ่ายเสียสละตัวเองแบบนี้... มันจำเป็นด้วยหรือ...
ตลอดมาผมไม่เคยคิดจะหวังพึ่งพิงใคร เพราะกลัวว่าจะเป็นฝ่ายทำให้อีกฝ่ายเป็นภาระ ผมไม่ต้องการจะให้ใครมาลำบาก เพียงเพราะว่าเขามีผม!
เขาไม่รู้บ้างเลยหรือไง... ว่าผมเกลียดเรื่องแบบนี้เป็นที่สุด!
“ยังเลย...”
“ครับ... ขอบคุณนะครับพี่”
สิ้นสุดการสนทนานั้น แผ่นหลังกว้างที่ผมเคยคิดว่ามันแสนอบอุ่นและมั่นคงนั้นก็หันกลับมา ให้ผมได้เผชิญหน้ากับคนที่ผมเคยคิดว่าเขาพร้อมที่จะร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันกับผม
แต่ในตอนนี้... เขากลับทำให้ผมคิดว่า เขากำลังทำเพื่อสุขของผมเพียงอย่างเดียวเท่านั้น โดยที่ผมไม่เคยได้แตะต้องทุกข์สุขในส่วนของเขาเลยแม้แต่น้อย...
ผมจับจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง ยอมรับกับตัวเองเลยว่า ยิ่งได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับเขา ความรู้สึกที่อยากจะพึ่งพิงคนๆนี้ก็มีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนน่ากลัว... การกระทำที่เขาทำให้ผมทุกๆอย่างมันทำให้ผมรู้สึกเคยตัว จนทำให้เกิดความรู้สึกว่าไม่อยากอยู่ห่างจากเขา...
แต่มันไม่ใช่แบบนี้! ผมไม่ต้องการแบบนี้!
ผมไม่ใช่คนอ่อนแอถึงขนาดให้ใครต้องมาทำอะไรเพื่อผมแบบนี้!
การกระทำของเขาที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ ผมไม่ต้องการ!
“คุณกาย...”
นายนิคครางชื่อผมออกมาเบาๆ เมื่อเห็นผมยืนจ้องหน้าเขาอยู่ตรงประตู สีหน้าที่ตื่นตกใจของเขา ทำให้ความโกรธในใจผมยิ่งปะทุรุนแรงขึ้น!
เมื่อเขาเหลือบเห็นกระดาษในมือผมก็ยิ่งหน้าถอดสี พร้อมกับหลบสายตาผมที่จ้องมองมา
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามสะกดข่มความโกรธขึ้งที่แล่นริ้วอยู่ภายในใจ
“หมายความว่ายังไง...” ผมถามเสียงรอดไรฟัน พร้อมกับชูกระดาษในมือขึ้นปาใส่หน้าเขา แต่ด้วยลมที่พัดแรงจากที่สูงทำให้กระดาษปลิวออกไปทางอื่นแทน
หนุ่มฝรั่งมองตามกระดาษที่ปลิวหล่นไปยังที่ห่างไกล แล้วหันมามองหน้าผมอย่างกระอักกระอวน
“ผมแค่ปริ้นมันออกมาดู...”
เขาบอกเสียงเบาหวิว สบสายตากับผมด้วยแววตาสำนึกผิด
“ฉันไม่ได้ถามว่าปริ้นออกมาทำไม! ฉันถามว่า มัน-หมาย-ความ-ว่า-ยังไง!” ผมสวนกลับไปด้วยเสียงที่ดังกว่าหลายเท่า ตัวของผมสั่นระริกตามแรงอารมณ์ที่ถาโถม
จ้องมองนัยน์ตาสีมรกตคู่สวยนั้นเขม็งนิ่งด้วยความเจ็บปวดใจ จนขอบตารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา ภาพตรงหน้ากลับกลายเป็นพร่ามัว เมื่อรู้สึกได้ถึงความชุ่มชื้นของน้ำในตา...
อีกฝ่ายมีท่าทีตกใจเมื่อเห็นอาการของผม มือหนาเลื่อนมาจับต้นแขนผมบีบเบาๆ
“คุณกายครับ...ใจเย็นๆ ฟังผมก่อนนะครับ ผมอธิบายได้...นะครับคนดี...”
น้ำเสียงอ่อนโยนของเขา ทำให้ความโกรธของผมสงบลงได้บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด...
“อธิบายอะไร? เรื่องตั๋วเครื่องบินหรือว่าเรื่องสัญญาว่าจ้าง...?” ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมถาม
“คุณได้ยิน...”
“ใช่... นายทำให้ฉันเซอร์ไพรส์มากเลยวันนี้ ขอบใจมากนะ ในทุกๆเรื่องที่นายพยายามจะเสียสละเพื่อฉัน แต่อย่าเลย... เพราะวิธีการแบบนี้ฉันไม่ต้องการ และยอมรับไม่ได้!”
“ส่วนเรื่องตั๋วเครื่องบินนั่น! ฉันจะไม่ว่าอะไรเลยถ้านายเดินมาบอกฉันสักคำว่าจะต้องกลับไปแล้ว อย่างน้อยก็บอกไว้ก่อนก็ยังดี ฉันจะได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ได้ ไม่ใช่ให้ฉันมารู้ทีหลังในวันที่นายจะไปอยู่รอมร่อแบบนี้! นายใจร้ายกับฉันมาก รู้ตัวบ้างไหม...”
ผมสะบัดแขนออกจากมือเขาโดยแรง แล้วกลับหลังหันเดินจากไป
“คุณกาย ฟังผมก่อนครับ! คุณกาย!”
“หมดเวลาอธิบายแล้ว ฉันเข้าใจทุกอย่างทั้งหมดแล้ว!”
นายนิคเดินตามมากอดผมไว้จากข้างหลัง อ้อมแขนของเขากอดรัดผมจนแน่น พร้อมกับฝังใบหน้าลงบนไหล่บ่าของผม น้ำเสียงสั่นพร่ากระซิบคำพูดที่ทำเอาหัวใจผมต้องอ่อนยวบลง
“อย่าเดินหนีผมแบบนี้ อย่าหันหลังให้ผม... ได้โปรด...”
เรากอดกันนิ่งอยู่แบบนั้นสักพัก พร้อมกับใจของผมที่ค่อยๆสงบลงเรื่อยๆ อ้อมกอดที่อบอุ่น... ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดต้นคอ... ทำให้จิตใจผมผ่อนคลายความตึงเครียดลงได้อย่างน่าประหลาด
“คุณกำลังเข้าใจผมผิด... สิ่งที่ผมคิดจะทำมันไม่ใช่การเสียสละ แต่เป็นสิ่งที่ผมคิดจะทำเพื่อเรา ไม่ใช่เพื่อความสุขของใครคนใดคนหนึ่ง แต่มันเป็นความสุขของเราสองคน…”
ผมนิ่งฟังคำพูดของเขา ความรู้สึกอุ่นวาบค่อยๆแผ่ซ่านลงในจิตใจผมอีกครั้ง ดีใจที่เขาต้องการจะทำก็เพื่อความรักของเรา แม้ในใจผมจะยังรู้สึกขัดแย้งในสิ่งที่เขาบ่งบอกก็ตาม
เพราะผมไม่คิดว่านี่เป็นทางออกที่ดีระหว่างเรา มันจะดีหรือ... ที่เขาต้องมาฝากอนาคตทั้งหมดไว้ที่ผมคนเดียว ผมทำไม่ได้หรอก... แม้เขาจะมั่นคงต่อผมอย่างแท้จริง แต่จะแน่ใจได้อย่างไรว่ารักของเราจะมั่นคงตลอดไป?
ผมไม่ต้องการให้ใครมานั่งเสียใจทีหลัง และหวังจะหาทางออกที่ดียิ่งกว่านี้ เพื่อที่ต่างฝ่ายจะได้ไม่มีใครต้องเสียเปรียบกันและกัน...
แค่คำว่า ‘ความรัก’ อย่างเดียว มันเอามายึดหลักทั้งหมดของชีวิตไม่ได้หรอกนะ...
------------------------------------------------
ปล. สำหรับตอนนี้ค่อนข้างซีเรียสอยู่มาก 555++ เมื่อไหร่จะหมดตอนนี้ซักทีหนอ อยากเขียนอะไรน่ารักๆมั่งแล้ว :z10:
แต่ทำไงได้ ตอนนี้ก็เป็นตอนสำคัญตอนหนึ่งของเรื่องซะด้วย ก็ต้องทุ่มเทอย่างเต็มที่ล่ะนะ!
สำหรับเรื่องราวของตอนนี้ จุดประสงค์ในการแต่งก็เพื่อแสดงความแตกต่างทางมุมมองความคิดของคนสองคนค่ะ
ฝ่ายหนึ่ง เป็นคนที่ทุ่มเทกับความรักมาก และมีมุมมองที่ลึกซึ้งในการใช้ชีวิตคู่ การแสดงความรักต่อกันและกัน ที่มอบให้อย่างหมดหน้าตัก โดยไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นหรือไม่เกิด แต่ขอให้ประคับประคองความรักครั้งนี้สำเร็จก็พอ
ส่วนอีกฝ่าย ก็คิดแบบเจ้าคนนายคน คิดถี่ถ้วนรอบคอบ และมีมุมมองในรูปแบบของการใช้ชีวิตจริง ที่ต้องมีปัจจัยหลายๆอย่างมาเป็นตัวเสริมนอกจากความรัก
ปลล. อ่านแล้วมีความคิดเห็นต่อเรื่องราวยังไงก็บอกด้วยนะคะ จุ๊บๆ อิอิ :-[
-
สู้ๆๆ เข้ามาเชียร์แล้วนะ 5555
คนอ่านก้ออยากอ่านตอนน่ารักๆ หวานๆ ปนหื่นๆ :z1:
และก้อตอนสำคัญของเรื่องเหมือนกัน
อิอิ
+1 :กอด1:
-
ค้างอีกแล้ว o22 กำลังเศร้า :m15:
-
:a5: . . . .
ไม่ตายก็เหมือนตาย T^T~ แต่ดีนะคะที่คุณกาย เข้าใจ แต่ต่างคนต่างความคิด
คุณกายเปรียบเหมือนเพชรที่เปราะบาง แต่ก็ยังมีเหลี่ยมมีมุมที่แข็งแกร่งอยู่นะนายนิค มันเป็นสิ่งดีนะคะที่คนรักได้ทำอะไรหลายๆอย่างร่วมกัน..
แต่ บางทีก็อยากให้นายนิคมั่นใจในตัวเองบ้างเหมือนกัน T^T~~ คุณกายรักแกนะ ดังนั้น.. วิ่งผลัดกันดีก่า วิ่งคนเดียวมันเหนื่อย ร่วมด้วยช่วยกันปรับ
บ่นอะไรของฉันคนเดียว
ปล. ที่บอกว่า อัพถี่ๆแบบนี้ดีไม๊ ดีค่ะ :impress2: แต่ถ้าไม่สะดวก หรือว่า คิดว่ามันถี่เกินไป ก็โพสอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง ก็ได้
(ถึงแม้ว่าอยากจะให้โพสอาทิตย์ละ 7 ครั้งก็ตาม 555+) เพราะยังไงก็รอติดตามอยู่เสมอ
-
พอนนี่ลงถี่ๆดิ จะได้ผ่านช่วงอึดอัดไปงัย จะกลับมาลงถี่ๆแล้วหรอ :mc4:
ตอนนี้กายจะฟังนิคมั้ย สงสารทั้งคู่จริงๆ อุปสรรคเยอะมาก งี้ต้อง :beat: คนเขียน
อ่านเนื้อเรื่องลืมอ่านคำถาม อิอิ
ความคิดเห็นหรอ เรื่องนี้พอนนี่เขียนดีนะ ยอมรับอ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมกะตัวละคร
ความคิดของคนสองคน พี่จะเอียงมาทางนิคนิดนึง :laugh: คือชอบแบบที่นิคคิด
แต่รู้ว่าการจะบอกคนรักเรื่องที่จะต้องกลับไปทำงานต่อ มันก็ปวดใจอยู่ เพิ่งจะได้สมหวัง
แต่เวลาไม่คอย นิคพลาดที่คิดจะบอกกายช้าไปเรื่องงาน ทำให้กาย ซึ่งคิดไปอีกอย่าง
กะนิค ทำงัยได้ คนเป้นเจ้าคนนายคน กะ ลูกจ้างอย่างนิค เค้าคิดไม่เหมือนกัน
งี้ต้องจูนกันใหม่ เรียนรู้กันเพิ่ม นิคก็ต้องเรียนรู้กาย กายก็ต้องเรียนรู้นิค
เพราะเค้าทั้งสอง เพิ่งจะรักกันนิ มันเพิ่งเริ่มต้นเอง พี่พูดยาวไปว่ะ จบไม่ลงแล้ว :jul3: จบดีกว่า
-
อ่าๆๆ ชอบ น่ารักจัง คุณนิค คุณกาย
นั่งอ่านมา สอง วัน ตาเยิ้มเลยย :jul3:
-
ลงถี่ๆ ก็จะมาถี่ๆ จ้ะ :กอด1:
-
o13 o13 o13 o13
ได้แง่คิด มุมมอง หลาย ๆ อย่างจากเรื่องนี้
-
เย้ๆ ในที่สุดก็ตามทัน :m1:
สู้ๆค้าบบ
:m3: :m3: :m3:
-
:เฮ้อ:
มีรัยต้องคุยกัน...อย่าทำเพื่ออีกคนเพราะคิดเองว่านั่นดีแล้ว
สงสารกาย...รักนิค... :L2:
-
เพราะผมไม่คิดว่านี่เป็นทางออกที่ดีระหว่างเรา มันจะดีหรือ... ที่เขาต้องมาฝากอนาคตทั้งหมดไว้ที่ผมคนเดียว ผมทำไม่ได้หรอก... แม้เขาจะมั่นคงต่อผมอย่างแท้จริง แต่จะแน่ใจได้อย่างไรว่ารักของเราจะมั่นคงตลอดไป?
ผมไม่ต้องการให้ใครมานั่งเสียใจทีหลัง และหวังจะหาทางออกที่ดียิ่งกว่านี้ เพื่อที่ต่างฝ่ายจะได้ไม่มีใครต้องเสียเปรียบกันและกัน...
แค่คำว่า ‘ความรัก’ อย่างเดียว มันเอามายึดหลักทั้งหมดของชีวิตไม่ได้หรอกนะ...
---------------------------------------------------------
Chapter:33 Part4
“คุณกำลังเข้าใจผมผิด... สิ่งที่ผมคิดจะทำมันไม่ใช่การเสียสละ แต่เป็นสิ่งที่ผมคิดจะทำเพื่อเรา ไม่ใช่เพื่อความสุขของใครคนใดคนหนึ่ง แต่มันเป็นความสุขของเราสองคน…”
ผมพยายามอธิบายในสิ่งที่ผมคิดให้คนในอ้อมกอดเข้าใจเสียใหม่ ว่าผมไม่ได้ทำเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องเสียสละอย่างที่เขาคิด
ที่ผมตัดสินใจเอาไว้ว่าหลังจากหมดสัญญากับทางโมเดลลิ่งแล้ว จะไม่ทำสัญญาต่อ มันก็เพียงเพื่อให้หลังจากนั้นเป็นต้นไป ผมจะสามารถมีเวลาอยู่ร่วมกับเขาได้อย่างอิสระ ไม่ต้องคอยกังวลว่าจะมีการงานมาผูกมัดตัวผมไว้ได้อีก
อันที่จริงเหตุผลของผมที่ตัดสินใจแบบนี้ ก็เป็นเพราะเพื่อตัวเองเป็นส่วนใหญ่นั่นแหละ
ช่วงเวลาสั้นๆที่ผ่านมานี้ ผมมีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขา ทุกๆวันผ่านไปอย่างมีคุณค่าความหมาย จนไม่คิดว่าผมจะมีความรู้สึกที่แสนวิเศษได้ถึงขนาดนี้
เหมือนกับผมได้อยู่ในฝันที่วาบหวามและเป็นสุข แต่เมื่อสะท้านตื่นขึ้นมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง จนผมต้องสำนึกตัวว่ายังมีการงานที่ผมต้องรับผิดชอบอยู่ในวันหน้า ก็ทำให้ความฝันที่เปี่ยมสุขของผมแตกสลายไปในอากาศธาตุซะเดี๋ยวนั้น
การที่ได้อยู่กับเขา... ความสัมพันธ์ของเราที่ยิ่งนานวันยิ่งลึกซึ้งขึ้น มันทำให้ผมรู้สึกหวงแหนวันเวลาเหล่านี้มาก... จนไม่อยากจะเสียเวลาไป...ให้กับสิ่งอื่น
“...แต่มันไม่ยุติธรรมเลย มันเป็นอาชีพที่นิครักไม่ใช่เหรอ...? ฉันว่ามันไม่ควรจะต้องทำถึงขนาดนี้เลยนี่...” คุณกายบอกเสียงเบา จนผมต้องคลายอ้อมกอดออกแล้วหมุนตัวเขาให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับผม
ผมโอบประคองข้างแก้มของเขาด้วยสองมือ แล้วสบสายตากับเขาอย่างอ่อนหวาน
“...ไม่เลยที่รัก ความยุติธรรมจะไม่คงอยู่ระหว่างเรา จะไม่มีใครคิดว่าสิ่งที่เราอยากจะทำให้แก่กันเป็นการเสียสละ... ผมไม่ต้องการให้ข้อกำหนดทั่วไปมาใช้กับความรู้สึกที่เราจะมีต่อกัน...”
“อีกอย่างเรื่องสัญญาว่าจ้าง ก็เหลือเวลาอีกตั้งนานกว่าจะหมดอายุ ผมแค่ถามผู้จัดการของผมเพราะอยากรู้ว่าเหลือเวลาอีกนานไหมที่ผมต้องฝืนทนต่อไป... คุณก็น่าจะคิดได้นี่นา ว่างานของเราแต่ละคนมันแทบจะโคจรกันคนละเวลาเลย แถมยังต่างดินแดนกันอีก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะมีเวลาว่างตรงกันได้ ผมทนไม่ได้หรอกนะที่ต้องเหินห่างจากคุณนานๆแบบนั้น หรือคุณไม่เป็นแบบผมบ้างเลยหรือครับ ฮืมม์...? ”
คุณกายมองหน้าผมโดยไม่ตอบอะไร เหมือนกับกำลังครุ่นคิดในสิ่งที่ผมบอกอยู่ หัวคิ้วที่ยังคงขมวดมุ่นไม่คลายของเขาทำให้ผมรับรู้ว่าเขายังคงรู้สึกไม่สบายใจต่อเรื่องนี้อยู่
ผมโน้นหน้าลงให้หน้าผากของเราแนบชิดกัน เราต่างมองตากันเพื่อสำรวจความรู้สึกของกันและกันให้แน่ชัด
“ถ้าผมต้องกลับไปทำงานนานๆ คุณจะไม่คิดถึงผมบ้างเลยเหรอ?” เอ่ยถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ
ดวงตาสีดำขลับมีแววไหวระริกก่อนจะเป็นฝ่ายหลบเลี่ยงสายตาจากผม
“...ก็อาจจะ” คำตอบเสียงเบาหวิวของเขาเรียกรอยยิ้มจากผมได้ในทันที
“ฮึ...คนปากแข็ง” ผมบีบจมูกอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะรวบร่างคนตรงหน้าเข้ามากอดไว้อีกครั้ง
“อืมม...เอาอย่างงี้ดีกว่า... ถ้าคุณยังรู้สึกไม่สบายใจล่ะก็ เราก็มาดูกันก่อนว่าเวลาปีครึ่งก่อนที่สัญญาจะหมด พวกเราจะสามารถปรับตัวกันได้ดีขนาดไหน กับการใช้ชีวิตที่เดือนนึงเจอกันสองสามหนหรืออาจน้อยกว่านั้น ถ้าเรายังเป็นปกติสุขได้กับชีวิตแบบนั้นล่ะก็ มันก็ไม่สายหรอกที่ผมอาจจะลองทบทวนการตัดสินใจดูกันอีกครั้งหนึ่ง ใช่ไหม? เพราะฉะนั้นตอนนี้เลิกคิดเรื่องนี้ได้แล้วครับ ปล่อยให้เวลามันพิสูจน์ความรู้สึกระหว่างเราจะดีกว่า...”
“อืม...” คุณกายตอบรับคำในลำคอ พลางซบหน้าลงบนแผ่นอกผม
เห็นแบบนี้แล้ว...ก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจไปเปราะหนึ่งเมื่อสามารถทำให้เขาคลายใจลงได้แบบนี้...
วันนี้ผมเกือบต้องซวยโดยไม่ตั้งใจแล้วไหมล่ะ ดีนะที่เขาไม่โมโหผมถึงขนาดไม่ยอมรับฟังอะไรเลย ไม่อย่างนั้นล่ะก็... ไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะออกมาในรูปแบบไหน...
“นิค...”
“ครับ?”
“อย่ามือซน… จะเลื้อยเข้ามาในเสื้อทำไมเนี่ย”
“ก็ตัวคุณมันดึงดูมือผมนี่…”
“ไม่ต้องเลย... นายยังมีความผิดอยู่อีกกระทงหนึ่ง!”
คุณกายผละตัวออกจากอ้อมกอดผม เดินหนีเข้าไปในครัว ทิ้งให้ผมหน้าเหวอกับคำคาดโทษของเขา
แล้วอย่างงี้คืนนี้ผมจะทำยังไงดีล่ะ!?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คืนนั้นผมไม่สามารถนอนหลับได้เลย แม้ว่าตัวผมจะอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของคนรักก็ตาม...
สิ่งที่ผมครุ่นคิดในตอนนี้ ไม่ใช่ปัญหาในครอบครัวผมอีกต่อไป แต่มันเป็นเรื่องที่นายนิคจะต้องบินกลับไปทำงานของเขาในอีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้
มันช่างรวดเร็วเหลือเกิน... เร็วเกินไป จนผมไม่ทันได้ตั้งตัว...
ตั้งแต่เขามาตามตื้อผมที่เมืองไทย จนกระทั่งผมตกลงปลงใจเป็นแฟนกับเขา และได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในช่วงเวลาหนึ่ง สิ่งที่ดำเนินมาถึงตอนนี้มันเป็นเวลากว่าเดือนหนึ่งเลยทีเดียว แต่ก็เป็นเดือนหนึ่งที่มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายระหว่างเรา แล้วทุกอย่างก็ดำเนินไปอย่างมีความสุข สุขเหลือเกิน... สุขจนไม่อยากจะให้ช่วงเวลาดีๆเหล่านี้ต้องสิ้นสุดลง...
แต่พอตอนนี้เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องจากไปจริงๆ ผมกลับคิดว่าทำไมเวลามันช่างแสนสั้นแบบนี้นะ...
ทุกอย่างมันจบลงเร็ว จนผมเกิดความรู้สึกเคว้งคว้างไปชั่วขณะหนึ่ง
ตื่นเช้ามาทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมอย่างเช่นทุกวัน นิคมักตื่นก่อนผมเสมอเพื่อมาเตรียมอาหารเช้าง่ายๆให้ผมทานก่อนไปทำงาน หลังจากเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วเขาถึงจะเข้ามาปลุกผมให้ไปอาบน้ำแต่งตัว แถมยังไม่ลืมข้อปฏิบัติระหว่างเราในทุกๆเช้าที่ต้องจูบรับอรุณสวัสดิ์ให้แก่กันและกันอีก...
การดูแลเอาใจใส่ของเขามันทำให้ผมเคยชินไปแล้วตอนนี้ ทำให้ผมไม่อยากจะคิดเลยว่า พอเขาจากไป ผมจะเป็นยังไง ถ้าไม่มีเขาคอยทำอะไรๆให้เหมือนอย่างที่ผ่านมาแบบนี้
“อย่าทำหน้าเศร้าสิครับ... อีกตั้งหลายวันกว่าผมจะไปนะ” เขาพูดขึ้น หลังจากที่มาส่งผมไปทำงานที่หน้าประตู
“ตั้งหลายวันที่ไหนกัน...” ผมบ่นงึมงำ ถ้าไม่นับวันนี้ ก็เหลืออีกแค่สี่วันเอง... มันไม่พอสำหรับผมหรอก...
“ไม่เอาน่า...” หนุ่มฝรั่งทำเสียงอ่อน ก่อนจะรวบมือทั้งสองข้างของผมไปกุมไว้
“ถ้าตลอดเวลาที่เหลืออยู่ คุณเอาแต่ทำหน้าแบบนี้ล่ะก็ ผมกลับไปก็คงทำงานได้ไม่เต็มที่แน่ เพราะมัวแต่พะวักพะวงกับคนทางนี้...” ดวงตาสีมรกตดูหมองลงระหว่างพูด ก่อนเขาจะยิ้มบางๆมาให้ผม
“เพราะฉะนั้น ผมถึงอยากจะเก็บเกี่ยวช่วงเวลาเหล่านี้ให้มีค่าที่สุด เรามาทำให้เวลาที่เหลืออยู่ทั้งหมด เป็นเวลาแห่งความสุขของเรากันดีกว่าครับ แม้จะเหลือแค่วินาทีสุดท้าย ผมก็อยากที่จะเห็นรอยยิ้มของคุณ มากกว่าการได้เห็นน้ำตาของคุณ... ”
ช่วงเวลานั้นผมพูดไม่ออกเลย เหมือนมีก้อนบางอย่างมากจุกแน่นอยู่ที่อกผม จนไม่สามารถจะเอ่ยอะไรออกมาได้...
นั่นสินะ... เขาเองก็คงรู้สึกไม่ต่างจากผมเหมือนกัน
ผมมัวแต่นึกถึงแต่ตัวเอง ว่าจะเป็นยังไงถ้าวันพรุ่งนี้หรือวันต่อๆไปไม่มีเขาอยู่ข้างๆ ทำให้ไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของเขาเลยว่าเขาจะเป็นยังไงถ้าไม่มีผม… เขาไม่ได้เต็มใจเลยสักนิดที่จะจากไป มองแววตาของเขาก็รู้ได้ ว่าความรู้สึกของเรามันไม่ต่างกันเลย...
“ยิ้มให้ผมหน่อยสิครับ...คนดีของผม” น้ำเสียงเว้าวอนของเขาหยุดความคิดทั้งหมดไว้ จนต้องเงยหน้าขึ้นมองเขา
เห็นสีหน้าไม่สบายใจของเขา ก็ทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเขาแคร์ผมมากขนาดไหน แล้วผมล่ะ...? ผมก็ควรจะแคร์ความรู้สึกของเขาด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
คิดได้ดังนั้นผมก็เผยยิ้มให้เขาอย่างเป็นธรรมชาติที่สุด เป็นยิ้มที่มาจากหัวใจ และต้องการจะมอบให้เขาแค่คนเดียว...
นายนิคยิ้มกว้างทันทีที่เห็นผมยิ้มให้ วินาทีนั้นผมรับรู้ได้ด้วยตนเองเลยว่า การที่เราส่งยิ้มให้คนพิเศษของเรา แล้วเขาคนนั้นยิ้มตอบกลับมา มันให้ความรู้สึกที่ดีต่อเรามากๆ จนไม่สามารถจะบ่งบอกออกมาเป็นคำพูดได้เลย ว่ามันประทับใจสำหรับผู้ให้และผู้รับมากเพียงไหน
หลังจากนั้น ผมก็ได้ตกลงใจแล้วว่า ต่อให้เหลือเวลาแค่น้อยนิดสำหรับผม แต่ผมจะไม่ทำให้เวลาเหล่านั้นต้องเสียเปล่าลงไปกับความเศร้า ผมจะทำให้ทุกๆเวลาระหว่างนี้เป็นช่วงเวลาดีๆสำหรับเรา จนถึงเวลาสุดท้ายที่เราต้องห่างกัน...
ไม่เป็นไรหรอกน่า... มันไม่ได้นานอย่างที่คิดหรอก ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เราก็สามารถโทรคุยกันได้นี่นา...
ผมให้กำลังใจกับตัวเอง ว่าอะไรๆมันคงไม่เลวร้ายอย่างที่คิดหรอก เพราะเราไม่ได้จากกันอย่างถาวรสักหน่อย...
เคยอยู่คนเดียวมาได้ตั้งนาน ทำไมจะทำไม่ได้อีก?
แต่ถึงผมจะคิดแบบนั้น... ก็ยังอดไม่ได้ให้รู้สึกโหวเหวงในใจ...
-------จบตอน------
:pig4:
-
สู้ค่ะ คุณกาย ต้องเข้มแข็งได้ ผัดไทเชื่อ ว่าต้องทำได้ :sad4:
ระยะทางกับเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรักค่ะ
แต่ว่า หาเวลาว่างบินไปหาบ่อยๆสิค่ะ. . . จะทำงานหนักไปทำไม คุณกาย
:L2: ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
สู้ๆๆ เข้ามาเชียร์แล้วนะ 5555
คนอ่านก้ออยากอ่านตอนน่ารักๆ หวานๆ ปนหื่นๆ :z1:
และก้อตอนสำคัญของเรื่องเหมือนกัน
อิอิ
+1 :กอด1:
ตอนน่ารักๆ ยังไม่มีเลย มีแต่หวานหน่อยๆพอกล้อมแกล้ม อิอิ
ค้างอีกแล้ว o22 กำลังเศร้า :m15:
ไม่เศร้าขนาดนั้นหรอกคร๊า ตอนนี้ก็แอบหวานนิดๆแล้วน๊า
:a5: . . . .
ไม่ตายก็เหมือนตาย T^T~ แต่ดีนะคะที่คุณกาย เข้าใจ แต่ต่างคนต่างความคิด
คุณกายเปรียบเหมือนเพชรที่เปราะบาง แต่ก็ยังมีเหลี่ยมมีมุมที่แข็งแกร่งอยู่นะนายนิค มันเป็นสิ่งดีนะคะที่คนรักได้ทำอะไรหลายๆอย่างร่วมกัน..
แต่ บางทีก็อยากให้นายนิคมั่นใจในตัวเองบ้างเหมือนกัน T^T~~ คุณกายรักแกนะ ดังนั้น.. วิ่งผลัดกันดีก่า วิ่งคนเดียวมันเหนื่อย ร่วมด้วยช่วยกันปรับ
บ่นอะไรของฉันคนเดียว
ปล. ที่บอกว่า อัพถี่ๆแบบนี้ดีไม๊ ดีค่ะ :impress2: แต่ถ้าไม่สะดวก หรือว่า คิดว่ามันถี่เกินไป ก็โพสอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง ก็ได้
(ถึงแม้ว่าอยากจะให้โพสอาทิตย์ละ 7 ครั้งก็ตาม 555+) เพราะยังไงก็รอติดตามอยู่เสมอ
โอ้ว เปรียบได้ดีจังค่ะ เปรียบคุณกายดั่งเพชรงามน้ำหนึ่ง... 555+ แต่ไม่หวานปานน้ำผึ้งเดือน5 (มั้ง) :laugh:
ปล. เรื่องอัพ ก็จะพยายามมาบ่อยๆละกันค่ะ ถ้าว่างก็มาถี่ๆ ถ้าหาเวลาได้น้อยก็สัปดาห์ละ2-3 ครั้ง ล่ะกานน :กอด1:
พอนนี่ลงถี่ๆดิ จะได้ผ่านช่วงอึดอัดไปงัย จะกลับมาลงถี่ๆแล้วหรอ :mc4:
ตอนนี้กายจะฟังนิคมั้ย สงสารทั้งคู่จริงๆ อุปสรรคเยอะมาก งี้ต้อง :beat: คนเขียน
อ่านเนื้อเรื่องลืมอ่านคำถาม อิอิ
ความคิดเห็นหรอ เรื่องนี้พอนนี่เขียนดีนะ ยอมรับอ่านแล้วมีอารมณ์ร่วมกะตัวละคร
ความคิดของคนสองคน พี่จะเอียงมาทางนิคนิดนึง :laugh: คือชอบแบบที่นิคคิด
แต่รู้ว่าการจะบอกคนรักเรื่องที่จะต้องกลับไปทำงานต่อ มันก็ปวดใจอยู่ เพิ่งจะได้สมหวัง
แต่เวลาไม่คอย นิคพลาดที่คิดจะบอกกายช้าไปเรื่องงาน ทำให้กาย ซึ่งคิดไปอีกอย่าง
กะนิค ทำงัยได้ คนเป้นเจ้าคนนายคน กะ ลูกจ้างอย่างนิค เค้าคิดไม่เหมือนกัน
งี้ต้องจูนกันใหม่ เรียนรู้กันเพิ่ม นิคก็ต้องเรียนรู้กาย กายก็ต้องเรียนรู้นิค
เพราะเค้าทั้งสอง เพิ่งจะรักกันนิ มันเพิ่งเริ่มต้นเอง พี่พูดยาวไปว่ะ จบไม่ลงแล้ว :jul3: จบดีกว่า
อาไรอ่า :o12: มาตบเค้าทำไม :monkeysad:
ไม่มีอุปสรรคก็น่าเบื่อแย่สิพี่ o18
เย้ๆ :กอด1: กอดพี่หนึ่งทีนึง เม้นยาวถูกใจมากคร๊า :z2:
อ่านแล้วแยกแยะได้แบบนี้ แสดงว่าหนูเขียนอ่านรู้เรื่อง กร๊ากกกก
ช่าย คนเพิ่งจะรักกันก็แบบนี้แหละ มันยังไม่เบื่อกันเลยสักหน่อย (กรรม)
เอาเป็นว่าเวลาหนูเขียนก็แอบลำเอียงเหมือนกันแหละ ลองสังเกตดูว่าซีนใครดูดีกว่ากัน 555++
อ่าๆๆ ชอบ น่ารักจัง คุณนิค คุณกาย
นั่งอ่านมา สอง วัน ตาเยิ้มเลยย :jul3:
เย้ๆ :กอด1: กอดต้อนรับผู้หลงเข้ามาใหม่ อิอิ
อ่าน2วันตาเยิ้ม เยิ้มเพราะไรหว่า?
:laugh:
ลงถี่ๆ ก็จะมาถี่ๆ จ้ะ :กอด1:
พี่นนท์ชอบถี่ๆ ใช่มะล่ะ :-[
o13 o13 o13 o13
ได้แง่คิด มุมมอง หลาย ๆ อย่างจากเรื่องนี้
ขอบคุณคร่า ทุ่มเทความคิดกับเรื่องนี้หมด จนเรื่องต่อไปไม่รู้จะใส่อะไรเข้าไปนี่แหละ :serius2:
เย้ๆ ในที่สุดก็ตามทัน :m1:
สู้ๆค้าบบ
:m3: :m3: :m3:
เย้ ยินดีด้วยจ้าที่ตามทันแล้ว แล้วมาอ่านเรื่อยๆน๊า :L2:
:เฮ้อ:
มีรัยต้องคุยกัน...อย่าทำเพื่ออีกคนเพราะคิดเองว่านั่นดีแล้ว
สงสารกาย...รักนิค... :L2:
อุ้ย... มีคนเห็นด้วยกับกายด้วย
ช่ายๆ รักกันทั้งที ต้องแชร์ความคิดกันหน่อย แล้วขับเคลื่อนไปพร้อมๆกัน จะได้ไปกันรอดฝั่ง อิอิ :o8:
-
แอร๊ยยยส์ นิคจะไปแล้ว กายต้องเหงาแน่ๆเลย ไม่มีคนกอด :laugh: เพราะนิคจะมากอดพี่แทน :-[
ตอนต่อไปให้ไวนะพอนนี่ o18
-
โอ๊ยยยยย สั้นอ่าๆ o9 ไม่ยอมๆ
+1 เป็นกำลังใจน้า :กอด1:
-
นิคยิ้มให้กาย กายก็ยิ้มตอบ อยากบอกว่าคนอ่านก็ยิ้มตาม :o8:
ดีนะไม่ปัญหาไม่บานปลาย...แต่ต่อไปคงเหงาน่าดู...
:เฮ้อ:
-
ยิ้มให้กันและกัน จริงแหะ
เอาไปใช้มั่ง :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่อยากให้จากกันไปเลย :serius2: ไม่............... :m15:
-
:m15: นิคอย่าไปเลยนะ
-
คงได้สำนวนใหม่ขึ้นมาอีกว่า
"หนทางพิสูนจ์ม้า กาลเวลาพิสูจน์ความรัก"
ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจห่างแค่เพียงเอื้อมมือ
ถ้าหัวใจยังอยู่ใกล้ๆกัน สงสารทั้งนายนิคและ
คุณกาย แต่อุปสรรคที่จะผ่านเข้าและที่ผ่าน
เลยไปจะทำให้ความรักแข็งแกร่งขึ้นทุกๆวัน
:กอด1: :L2: :กอด1:
-
FC ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนครับ
ขอบคุณครับ
ผมดีใจมากที่ได้อ่านเรื่องนี้
:man1:
-
หนทางพิสูจน์รักแท้
-
รีบมาต่อเร็วน๊า
รัก นิค&กาย :L2:
-
ซึ้งจังเลย ขอบคุณที่่มาต่อให้อ่านบ่อย ๆ ค่ะ :L2:
-
ฝันดีครับ
-
ฝันดีครับ :man1:
-
สู้ ๆ ครับ o13
-
สู้ค่ะ คุณกาย ต้องเข้มแข็งได้ ผัดไทเชื่อ ว่าต้องทำได้ :sad4:
ระยะทางกับเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความรักค่ะ
แต่ว่า หาเวลาว่างบินไปหาบ่อยๆสิค่ะ. . . จะทำงานหนักไปทำไม คุณกาย
:L2: ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
อิอิ มาดูซิว่าใครจะทนคิดถึงไม่ไหวก่อนกัน :-[
ไม่อยากให้จากกันไปเลย :serius2: ไม่............... :m15:
แต่จากกันไปแว้วววว :o12: :laugh:
:m15: นิคอย่าไปเลยนะ
ไม่ไปแสดงว่าไม่มีความรับผิดชอบต่อการงาน ทำไงได้ล่ะ :เฮ้อ:
คงได้สำนวนใหม่ขึ้นมาอีกว่า
"หนทางพิสูนจ์ม้า กาลเวลาพิสูจน์ความรัก"
ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจห่างแค่เพียงเอื้อมมือ
ถ้าหัวใจยังอยู่ใกล้ๆกัน สงสารทั้งนายนิคและ
คุณกาย แต่อุปสรรคที่จะผ่านเข้าและที่ผ่าน
เลยไปจะทำให้ความรักแข็งแกร่งขึ้นทุกๆวัน
:กอด1: :L2: :กอด1:
ช่าย เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง :L2:
FC ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคนครับ
ขอบคุณครับ
ผมดีใจมากที่ได้อ่านเรื่องนี้
:man1:
ยินดีต้อนรับจร้า ดีใจหลายๆที่มีคนมาอ่านเพิ่ม อิอิ :กอด1:
หนทางพิสูจน์รักแท้
ต่อๆ กาลเวลาพิสูจน์ใจคน... :laugh:
รีบมาต่อเร็วน๊า
รัก นิค&กาย :L2:
รักแต่นิคกายเหรอ...? :impress2:
ซึ้งจังเลย ขอบคุณที่่มาต่อให้อ่านบ่อย ๆ ค่ะ :L2:
:n1: ดีใจที่ชอบนะคะ
ฝันดีครับ :man1:
คุณcarol ถึงกับมารอเลย ขอโทษนะคะที่ให้รอ แบบว่าช่วงนี้ยุ่งๆนิดนึง :เฮ้อ: อะไรๆก็ไม่เป็นใจ
สู้ ๆ ครับ o13
ขอบคุณค๊า
เอาล่ะมาติดตามอ่านต่อกันเลยดีกว่า ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร หลังจากที่นิคไปแล้ว :t3:
-
Chapter:34 ความคิดถึง
ผมขับรถออกจากสนามบินหลังจากที่ส่งนายนิคขึ้นเครื่องไปแล้ว บอกไม่ถูกเลยว่าความรู้สึกของผมหลังจากที่แยกจากกันมันเป็นอย่างไร รู้อย่างเดียวว่ามันไม่ดีเอาเสียเลย... ผมไม่ชอบการจากลา แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว จำได้ว่าครั้งสุดท้ายคือตอนที่แม่จากผมไปหลังจากหย่ากับพ่อ...
หลังจากนั้นผมก็รู้สึกเกลียดการจากลาพอๆกับการรอคอย...
แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว... นานจนผมลืมแม้กระทั่งความรู้สึกในตอนนั้นแล้วด้วยซ้ำ ไม่สิ... ผมไม่อยากจะเอามันมานึกถึงอีกมากกว่า
อันที่จริงจะบอกว่านี่เป็นความรู้สึกเหมือนครั้งอดีตก็ไม่เชิง เพราะมันต่างบุคคลต่างความหมายออกไป ครั้งนี้ผมไม่ได้จากลาแบบถูกทอดทิ้ง แต่เราจากกันด้วยรอยยิ้มและความห่วงหาอาทรต่อกัน
ส่วนการต้องรอคอยก็ต่างกันออกไป ครั้งนี้ผมไม่ต้องรอคอยด้วยความหวังอันริบหรี่เหมือนครั้งนั้นอีกต่อไป แต่ครั้งนี้ผมสามารถที่จะหวังได้อย่างเต็มเปี่ยม และเชื่อมั่นว่าความหวังของผมจะไม่มีวันถูกปฏิเสธ
คิดแล้วก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ที่ผ่านมานอกจากตัวเองแล้วผมไม่เคยเชื่อใจใครได้มากขนาดนี้มาก่อน ไม่คิดเลยว่าคนอย่างผมจะยอมเชื่อใจใครคนหนึ่งได้มากถึงเพียงนี้ ถึงกับยอมไว้วางใจทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเขา แถมคนๆนั้นยังเป็นผู้ชายด้วยกันซะอีก ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยจริงๆ...
หนึ่งเดือนแล้วเหรอ...? กับการมีนายนิคคอยป้วนเปี้ยนอยู่ข้างกาย เวลาหนึ่งเดือนจะว่ายาวก็ไม่ยาวจะว่าสั้นก็ไม่สั้น แต่จากการที่เป็นคนแปลกหน้าจนถึงกับเป็นศัตรูสำหรับผมจนกระทั่งกลายเป็นคนรักกันในที่สุด ทำให้ผมเกิดคำถามกับตัวเองว่า เวลาแค่หนึ่งเดือนมันเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของผมได้มากขนาดนี้เลยเหรอ?
ถึงกับเปลี่ยนสถานะจากคนที่เกลียดกลายเป็นคนที่รักได้อย่างง่ายดาย...
ถ้าผมในอดีตสามารถรู้สิ่งที่เกิดขึ้นในอนาคตได้ล่ะก็ ผมก็คงค้านหัวชนฝาว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน! แต่ในความเป็นจริงเรื่องที่เคยคิดว่าเป็นไปไม่ได้ มันกลับเป็นไปแล้วนี่สิ...
เฮ้อ... เชื่อสิว่า กับเรื่องของหัวใจไม่มีใครสามารถควบคุมมันได้หรอก แม้ว่าบุคคลนั้นจะใหญ่มาจากไหนก็ตาม...
...ความรู้สึกที่อยู่ในใจคนเรา ไม่ใช่รูปธรรมที่เราจะสามารถกำหนดรูปแบบที่ต้องการได้อย่างใจนึกหรอกนะ...
แต่มีสิ่งที่เราสามารถตัดสินใจเลือกได้สองอย่างคือ ‘ใจเรากับความทุกข์ กับ ใจเรากับความสุข’
ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากมากเกินกว่าจะตัดสินใจเลือกได้อย่างชัดแจ้ง ถึงผมจะรักตัวเองมากแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่ผมจะสามารถมีความสุขกับการต้องห่างกันในครั้งนี้ และเป็นไปไม่ได้เลยที่ผมจะสามารถรอคอยอย่างมีความสุขได้ เพราะผมเป็นคนที่คิดถึงความเป็นจริงและไม่ได้เป็นคนคิดบวกถึงขนาดทำใจให้เป็นสุขได้
ผมถอนหายใจยาวเมื่อขับรถมาจอดในลานจอดรถของคอนโดที่พัก ก่อนจะเดินขึ้นลิฟท์ไปด้วยจิตใจที่ไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง สิ่งแรกที่คิดคือ...
ทำไมห้องที่อยู่จนเคยชินมานาน มันกว้างจัง... กว้างจนคิดว่าห้องชุดขนาดใหญ่แบบนี้ ทำไมผมถึงอยู่คนเดียวมาได้ตั้งนาน...
ความคิดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน จนกระทั่งตอนนี้... ตอนที่ไม่มีเงาร่างของใครอีกคนให้เห็นอีกเหมือนกับเมื่อวันวานที่ผ่านมา...
นึกแล้วก็ให้รู้สึกสะทกสะท้อนในใจ เคยอยู่กับความเหงาแบบนี้มาได้ตั้งนาน แต่ทำไมไม่เคยมีคราวไหนเลยที่รู้สึกรุนแรงได้เท่าตอนนี้
ท่าจะแย่แล้วสิผม... นี่ขนาดเพิ่งจะส่งเขาขึ้นเครื่องไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เองนะ แล้วแบบนี้วันต่อๆไปผมไม่ยิ่งแย่ไปกว่านี้อีกเหรอ?
ไม่ได้การแล้ว... ยิ่งคิดก็ยิ่งฟุ้งซ่านไปเปล่าๆ ผมคงต้องหาอะไรทำเพื่อที่จะให้ตัวเองไม่มีเวลาว่างมาวุ่นวายใจอีก
.
.
.
เช้าวันต่อมา ผมตื่นนอนด้วยเสียงนาฬิกาปลุกแทนที่จะเป็นเสียงนายนิคปลุกเรียกเหมือนวันก่อนๆ รู้สึกหัวมึนอื้อไปหมดด้วยอาการความดันต่ำ แต่ก็จำต้องลุกจากเตียงอาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน ก่อนไปทำงานก็ไม่ลืมหยิบคลับแซนวิชจากตู้เย็นที่หนุ่มฝรั่งทำทิ้งไว้เมื่อวานออกมากินเป็นมื้อเช้าระหว่างรอรถติด
มองแซนวิชแล้วก็นึกถึงใบหน้าคนทำลอยขึ้นมา นึกไปถึงคำพูดของเขาที่คอยกำชับกำชาให้ผมอย่าลืมกินมื้อเช้าทุกมื้อระหว่างที่เขาไม่อยู่ด้วย
“...นิคซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะ” ผมถามเมื่อเห็นนายนิคถือของพะรุงพะรังกลับมา ในบ่ายวันสุดท้ายก่อนจากกัน
“ก็พวกนมกับน้ำผลไม้น่ะครับแล้วก็อื่นๆอีก... ผมซื้อมาไว้ให้คุณกินรองท้องแทนมื้อเช้า”
“อะไรนะ! ฉันไม่กินนม เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?! จะซื้อมาทำไมให้เสียของเนี่ย” หนุ่มฝรั่งยิ้มเผล่เมื่อเห็นผมมีสีหน้าบูดบึ้ง
“ผมรู้น่า... ก็เลยซื้อแต่พวกนมเปรี้ยวกับนมถั่วเหลืองมาไงครับ ไม่ใช่นมรสจืดแบบที่คุณไม่ชอบหรอก...”
“ที่สำคัญ... ผมซื้อของกินมาไว้ให้คุณกินเป็นมื้อเช้าระหว่างที่ผมไม่ได้อยู่ด้วย คุณก็ต้องห้ามลืมกินเด็ดขาดนะครับ ไม่ใช่ปล่อยให้มันอยู่ยังไงก็อยู่อย่างนั้น ถ้าผมกลับมาแล้วของในตู้เย็นยังเต็มตู้อยู่ล่ะก็... ผมโกรธคุณแน่ รู้ไหมครับ... ”
ผมกรอกตาขึ้นลงด้วยอาการเซ็ง ก่อนจะพยักหน้ารับคำแบบจำใจ เพราะผมไม่ชอบทานอาหารมื้อเช้าอยู่แล้ว แต่ตั้งแต่คบกับเขาการทานมื้อเช้าก็ดันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่ต้องทำเป็นประจำทุกวันไปโดยปริยาย...
“นี่... รู้รึเปล่า? รับปากผมสิครับ” เขายังจ้องหน้าผมอยู่อย่างต้องการจะคาดคั้นเอาคำตอบจากปากผม
“ครับๆ รู้แล้ววว”
.
.
.
ผมยิ้มกับตัวเอง นี่ผมกำลังกลัวว่าเขาจะโกรธเหรอ...? ถึงได้หยิบของจากตู้เย็นมากินตามที่เขาสั่งไว้จริงๆ...
.
.
.
เวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์... ผมเริ่มปรับตัวให้คุ้นชินกับการที่ไม่มีเขาอยู่ด้วยได้บ้างแล้ว จากที่วันแรกๆผมมักจะนอนไม่หลับเกือบทุกวันเสมอเพราะพอล้มตัวลงนอนทีไรผมจะรู้สึกคิดถึงอ้อมกอดอุ่นๆที่คอยกอดผมไว้ระหว่างหลับตลอดเวลา พอผ่านไปหลายวันผมก็เริ่มปรับตัวนอนหลับได้โดยไม่มีสิ่งนั้น แต่ความคิดถึงต่อสัมผัสนั้นมันก็ยังคงติดอยู่ในความรู้สึกของผมไม่ได้จางหายไปเลยแม้แต่น้อย...
สิ่งที่ทำให้ผมนอนหลับได้ง่ายขึ้น เห็นจะเป็นการที่ทุกๆคืนก่อนผมหลับเขาจะเป็นฝ่ายโทรมาคุยกับผมบอกเล่าเรื่องราวต่างๆในแต่ละวันของเขาให้ผมรับฟัง พร้อมกับคำบอกรักหวานๆทุกครั้งก่อนจะวางสาย
นึกไม่ถึงเลยว่าแค่เพียงได้ยินเสียงของเขาก่อนนอนทุกวัน จะทำให้อาการคิดถึงของผมลดลงได้อย่างง่ายดาย และนึกไม่ถึงเลยจริงๆว่าคำบอกรักหวานหูจากปากเขาคนนั้น จะทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งโดยไม่เบื่อที่จะได้ฟังมัน ผมคงบ้าไปแล้วจริงๆแหละ...
แล้วคืนนี้ก็เป็นอีกคืนที่ผมกำลังคอยใครบางคนโทรมาหาอย่างเช่นทุกวัน หลังจากอาบน้ำใส่ชุดนอนสบายๆผมก็โดดขึ้นเตียงหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวานขึ้นมาอ่านระหว่างรอ
เวลาผ่านไปไม่นานเสียงมือถือที่วางไว้ข้างตัวก็ดังขึ้น ผมยิ้มรีบปิดหนังสือที่อ่านแล้วกดรับสายทันที โดยไม่ได้มองหรอกว่าคนที่โทรมาหาผมใช่เป็นคนที่ผมกำลังรออยู่หรือเปล่า
“ฮัลโหลนิค!”
[“…”] คนปลายสายไม่ได้พูดตอบรับ เพียงแต่ได้ยินเสียงถอนหายใจดังเล็ดลอดออกมาเบาๆเท่านั้น
“...ฮัลโหล ได้ยินรึเปล่าครับ?” ผมเริ่มใจแป้วลง ว่าคนปลายสายอาจไม่ใช่คนที่ผมรอ
ลองก้มดูหน้าจอมือถือว่าคนโทรมาเป็นใคร แต่เมื่อเห็นชื่อคนโทรมาชัดๆ ก็รู้ตัวเลยว่าผมปล่อยไก่ไปตัวเบอะเริ่มเทิ้มเลย แถมคนปลายสายยังเป็นคนที่ไม่สมควรด้วยนี่สิ...
“...เอ่อ เรโอเหรอ...?”
[“อืมม์... เฮ้อ! พูดไม่ออกเลยเจอแบบนี้...”]
“ขอโทษ... ขอโทษนะ ไม่ทันดูว่าเรโอโทรมา...”
[“...ช่างเหอะๆ นี่กำลังรอโทรศัพท์จากไอ้นั่นอยู่ล่ะสิ ฉันคงโทรมาผิดเวลาสินะ”]
“...ก็ ใช่... แต่ก็รอโทรศัพท์จากแกอยู่เหมือนกันนะ ตั้งแต่กลับอิตาลีก็ไม่ยอมโทรมาหากันเลย ”
[“...เป็นห่วงกันด้วยหรือไง”]
ไอ้เรโอทำเสียงน้อยใจจนผมใจเสียเลย หรือว่ามันยังคิดมากอยู่...
“พูดอย่างงี้หมายความว่าไงวะ ฉันก็ต้องเป็นห่วงสิ ก็เพื่อนทั้งคนนี่... ”
[“ฮ่าๆ... พูดแบบนี้ค่อยดีใจหน่อย”]
“อ้าว... นี่แกล้งกันเหรอ เฮอะ! แล้วโทรมานี่มีอะไรอ่ะ?”
[“เดี๋ยวนี้โทรมาหาเฉยๆไม่ได้รึไงกัน มันก็น่าให้ฉันน้อยใจจริงๆนะเนี่ย...”]
“โห... เรโอคร้าบบบ ทำน้อยใจเป็นผู้หญิงไปได้ แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความอย่างที่พูด ทำเป็นน้อยใจไปได้ แล้วเป็นยังไงล่ะ จะกลับมาไทยเมื่อไหร่?”
[“ฉันกลับมากรุงเทพตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว!”]
“อ้าว! แล้วทำไมไม่บอกกันล่ะ ไม่คิดจะมาหากันเลยรึไง”
[“ก็ฉันไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอของใครนี่! ไม่อยากเห็นภาพบาดตา...”]
“...ก็ไปหาฉันที่บริษัทก็ได้นี่นา” ผมบอกเสียงอ่อน
ฟังเหตุผลที่มันไม่ยอมมาหาผมแล้ว ถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลย ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเรามันเปลี่ยนไปเล็กน้อย จนรู้สึกว่าไม่สามารถพูดจาได้อย่างสนิทใจเหมือนเมื่อเก่าก่อน ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย... รู้สึกว่าราวกับว่ามันกำลังค่อยๆห่างเหินจากผมไปทีละนิดๆ... ผมไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้...
[“ฮะๆ ฉันล้อเล่น! ความจริงไม่ว่างต่างหาก เกงานไปหลายอาทิตย์ พอกลับมา งานนี่กองสุมมาเต็มเลย วันนี้ก็เลยโทรมาหาจะชวนไปเที่ยวผับสักหน่อย แต่เห็นทีแกคงไปไม่ได้ซะแล้ว ใช่ไหม!? แล้วไอ้หมอนั่นล่ะ... มันไปไหนทำไมแกต้องรอโทรศัพท์มัน ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกเหรอ...?”]
“...เขากลับไปได้สักพักแล้ว ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียว”
[“อ้าว... มันไปไหน? ทำไมถึงทิ้งแกให้อยู่คนเดียว แล้วนี่...เป็นอะไรรึเปล่า? ไมเป็นไรใช่ไหม...”]
ผมยิ้มออกมา เมื่อรู้สึกได้ถึงความเป็นห่วงในน้ำเสียงของเพื่อนคนนี้ได้เป็นอย่างดี หรือผมจะเป็นฝ่ายคิดมากจนเกินไป... เพราะมันยังคงคอยเป็นห่วงเป็นใยผมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน...
ทุกครั้งเลยสินะ... ที่ไม่ว่าผมอยู่ที่ไหน เป็นอย่างไร ก็จะมีคนๆนี้คอยอยู่เคียงข้างอย่างถูกที่ถูกเวลาเสมอมา... มาคิดได้ก็ตอนนี้ ว่าทุกอย่างคงเป็นเพราะเขาคอยเฝ้ามองผมอยู่และนึกถึงผมอยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมาก็เป็นได้ เพื่อนคนนี้ดีกับผมมาก ถึงแม้จะมีเหตุผลของการกระทำนั้นแอบแฝงอยู่ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำก็ไม่มีการประสงค์ร้ายต่อผมเลยแม้สักครั้ง...
เขาทำให้ผมนึกละอายใจ ที่ไม่เคยทำสิ่งใดตอบแทนน้ำใจนี้ให้สมกับที่เขามอบให้ผมได้เลยแม้แต่น้อย...
“ฉันไม่เป็นไรหรอก... เขาแค่กลับไปทำงานของเขาเท่านั้นเอง ขอบใจที่เป็นห่วงนะ”
[“เออๆ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว! ถ้ามันทำแกเสียใจต้องรีบบอกนะ ฉันนี่แหละจะเป็นคนตามไปตื้บมันกับตีนเลยคอยดู!”]
“ฮ่าๆ พูดไปนั่น... อืมม์ ฉันอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนแล้ว ไม่อยากออกไปไหนอีก ไว้คราวหน้าล่ะกันนะ เที่ยวให้สนุกล่ะ”
[“อืม งั้นแค่นี้ละกัน ไม่กวนแล้ว บาย...”]
“บาย...”
ผมมองดูหน้าจอมือถือแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ จะเที่ยงคืนแล้วทำไมยังไม่โทรมาอีกนะ...? ระหว่างคุยโทรศัพท์กับเรโอก็ไม่เห็นมีสายซ้อนเข้ามา... มัวทำอะไรอยู่นะ? หรือว่าติดงานจนไม่ว่างโทรหา...
ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ
ถ้าถามว่าแล้วทำไมผมถึงไม่เป็นฝ่ายโทรไปหาเอง?
ผมก็บอกได้เลยว่า ผมกลัวว่าจะโทรไปผิดจังหวะ กลัวว่ามันจะเป็นเวลาที่เขาทำงานอยู่ ซึ่งผมไม่อยากรบกวน เพราะผมเองก็เป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครมารบกวนระหว่างทำงานด้วยเหมือนกัน เลยคิดว่าเขาเองก็น่าจะรู้สึกแบบเดียวกันกับผมด้วย
เพราะฉะนั้นผมคิดว่าผมควรจะรอให้เขาเป็นฝ่ายโทรมาเองดีกว่า...
แต่รอจนแล้วจนเล่าก็ไม่มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกตลอดคืน ผมไม่รู้ว่าตัวเองเฝ้ารอเขาโทรมาจนดึกดื่นแค่ไหน... และเผลอหลับไปตอนไหน... มารู้สึกตัวอีกครั้ง ก็เป็นเช้าของอีกวันไปแล้ว...
รีบคว้ามือถือมาดู แต่ปรากฏว่าไม่ว่าจะเพ่งดูยังไง ที่หน้าจอก็ไม่มีข้อความมิสคอลเข้ามาเลยสักครั้งเดียว แสดงว่าเขาไม่ได้โทรมาหาผมเลยตลอดคืน...
ผมถอนหายใจยาว ลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงาน
ตลอดทั้งวันผมเอาแต่คิดเรื่องของเขาจนไม่เป็นอันทำงาน โชคดีที่วันนี้ไม่มีงานสำคัญอะไรเท่าไหร่ จึงทำให้ผมไม่ต้องกังวลว่าจะพลาดเรื่องสำคัญไป
ผมพอเข้าใจว่าเมื่อคืนเขาอาจจะไม่ว่างโทรมา แต่เขาก็น่าจะรู้ว่าผมกำลังรอโทรศัพท์อยู่ เขาน่าจะโทรมาบอกผมสักคำก็ยังดีเพื่อที่ผมจะได้ไม่ต้องรอเก้อแบบนี้
แต่คิดมากไปก็เปล่าประโยชน์ ยังไงคืนนี้ค่อยคุยกัน แล้วถามเหตุผลจากเขาก็ได้
ตกบ่ายผมไม่มีธุระที่ไหนอีก เลยตัดสินใจขับรถไปร้านอาหารอิตาเลี่ยนของเรโอ ก่อนไปก็โทรนัดเจ้าตัวไว้ก่อน มันจะได้อยู่กับร้านไม่ออกไปเถลไถลที่ไหนให้ผมไม่เจอตัว
“ไง มากินฟรีเหรอ?” เรโอส่งเสียงทักเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในร้าน
มันนั่งรออยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างมุมประจำที่ผมกับมันชอบมานั่งทานอาหารด้วยกัน บนโต๊ะมีอาหารหลากเมนูของทางร้านที่ผมชอบกินวางรอเตรียมให้ผมมาทานเรียบร้อยแล้ว มันช่างเป็นเพื่อนที่รู้ใจผมเสียจริง...
“จะให้ฉันจ่ายก็ได้นะ ฉันยังไงก็ได้” ผมบอกยิ้มๆ เลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับมัน
“แหม! ไอ้มีเงิน ไอ้รวย! หมั่นไส้ว่ะ!”
ผมหัวเราะขำคำพูดแดกดันของมัน อย่างรู้กันว่ามันไม่ได้พูดจริงจังอะไร
“กาย...”
“หืมม์?”
เงยหน้าขึ้นมองคนเรียก ขณะที่มือยังจิ้มสลัดผักเข้าปากอยู่
“เป็นอะไรรึเปล่า? หน้าตาดูอิดโรยนะ...” มันพูดพลางจ้องมองหน้าผมนิ่ง
“เหรอ... คงเพราะช่วงนี้ทำงานยุ่งน่ะ เลยเหนื่อยๆ”
“นอนไม่พออีกล่ะสิ เอาอีกแล้วนะ” เรโอว่า
“ยังไม่ชินอีกรึไง...” ผมบอกยิ้มๆ
“เฮ้อ... แล้วตอนนี้ยังกินยานอนหลับอยู่อีกรึเปล่า?”
“ไม่แล้ว”
“ก็ดี” เรโอคว้าแก้วไวน์มาจิบดื่ม ก่อนจะเหลือบตาขึ้นมองผมอีกครั้ง “แต่แปลก...”
“แปลกอะไร? ก็มันไม่มีให้กินแล้ว ก่อนหน้านี้โดนเก็บกวาดไปทิ้งเรียบไม่มีเหลือ แอบเสียดายอยู่เหมือนกัน” ผมอธิบาย
“ฮ่าๆ! ฝีมือไอ้หมอนั่นเหรอ?” เรโอหัวเราะเสียงดัง ตบโต๊ะเหมือนกับถูกจะอะไรสักอย่าง
“ใช่! ทำไม?”
“ฮ่าๆ ถูกใจว่ะ! ครั้งนี้มันทำถูกใจฉันมากเลยนะเนี่ย เพราะฉันเองก็เคยแอบเอาไปทิ้งบ้างเหมือนกัน แต่แกก็เอามาใหม่อยู่เรื่อย จนฉันไม่รู้จะทำยังไงดี คิดไม่ถึงว่าหมอนั่นจะทำอะไรเด็ดขาดแบบนั้นกับแกได้ ฮ่าๆ”
ผมค้อนใส่เรโอ ก่อนจะหันมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ
“เออ... ขำเข้าไป เดี๋ยวนี้แอบเข้าข้างกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เปล่า... ก็แค่มันทำอะไรสมเหตุสมผลดี คนหัวดื้ออย่างแกมันต้องเจอซะบ้าง ฮึๆ”
“เฮอะ!”
ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับมันแล้ว พูดทีไรมันชอบวกมาเข้าตัวผมอยู่เรื่อย เลยได้แต่กินอาหารตรงหน้าต่อ โดยมีมันเฝ้ามองพลางหัวเราะพลาง มันคงขำที่คราวนี้ผมเถียงมันไม่ออกล่ะสิ
“เอ้อ! ฉันทำทีรามิสุไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า เดี๋ยวจะไปเอามาให้กินนะ” เรโอบอก แล้วก็ลุกออกไป
พอเรโอไม่อยู่ ผมก็อดไม่ได้ต้องกลับมาคิดถึงเรื่องนายนิคอีก ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ คงกำลังถ่ายแบบ ไม่ก็ซ้อมเดินแบบอยู่ละมั้ง พอมาคิดเรื่องงานของเขาดูแล้ว เมื่อเทียบกับตัวเองมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน โดยเฉพาะเรื่องของเวลา งานของเขาไม่มีเวลากำหนดตายตัว อย่างการถ่ายแฟชั่น ถ้าถ่ายเสร็จเร็วก็เลิกกองเร็ว ถ้าถ่ายเสร็จช้าก็อาจยืดเยื้อข้ามวันไปเลยก็เป็นได้
ยิ่งถ้าถ่ายแบบมีวิวแสงสีธรรมชาติประกอบฉากยิ่งแล้วใหญ่ บางครั้งก็ถึงกับต้องตื่นแต่เช้าตรู่มาแต่งหน้าทำผมเพื่อถ่ายฉากพระอาทิตย์ขึ้นเพียงแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น หากพลาดช็อตเด็ดที่ต้องการขึ้นมา ก็ถึงกับเริ่มถ่ายกันใหม่ในเช้าของอีกวันเลยก็เป็นได้
พอมาคิดเรื่องการทำงานของเขา ก็เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงมีความคิดที่จะไม่ต่อสัญญากับทางต้นสังกัดต่อ เพราะการมีต้นสังกัดจะมีงานเข้ามาตลอดเรื่อยๆ ตามแต่ทางต้นสังกัดจะแจกจ่ายงานมาให้ ยิ่งถ้ามีแววหรือได้รับความนิยม จนมีเอเจนซี่ต่างๆติดต่อขอให้ทำงานให้ก็ยิ่งแล้วใหญ่ ถ้ารับงานมากขึ้นเวลาว่างก็ลดลงเป็นธรรมดา
เขา...อาจจะคิดไว้ล่วงหน้าแล้ว ถึงได้คิดตัดสินใจไปแบบนั้น... ว่าถ้าเขาเลือกจะอยู่กับงาน ความรักของเราก็จะหยุดอยู่กับที่แบบนี้ โดยไม่มีการกระเตื้องขึ้นแต่อย่างใด...
“มาแล้วๆ ทีรามิสุแสนอร่อย!” เสียงเรโอที่เดินเข้ามาพร้อมกับถาดขนมในมือ ปลุกเรียกผมให้ตื่นจากภวังค์ความคิดทั้งมวล
“เป็นไร? ทำไมนั่งทำหน้าหงอยๆวะ กินนี่สิ! รับรองอร่อยเด็ด!”
จานเค้กที่มีเนื้อครีมสีขาวเหมือนงาช้างซ้อนทับกันเป็นชั้นๆกับบิสกิตหอมกลิ่นกาแฟอ่อนๆและกล้วยหอมสด ด้านบนโรยช็อคโกแล็ตขูดกับผงโกโก้ ดูหน้าตาน่ารับประทานมากๆ ถูกวางลงตรงหน้าผม
แน่นอนว่าฝีมือของลูกชายเจ้าของร้านอาหารก็ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน เพื่อนผมคนนี้ทำอะไรก็อร่อยอยู่แล้ว เอาหน้าหล่อๆของมันเป็นประกันได้เลย!
ผมหยิบส้อมที่ข้างจานมาตักขนมตรงหน้ากิน ความหวานมันของเนื้อครีมสดซึมทราบผ่านลิ้นจนหายไปในลำคอ กล้วยหอมกับบิสกิตรสกาแฟช่วยทำให้รสชาติไม่เลี่ยนจนเกินไปนัก
รู้สึกได้เลยว่าทานของหวานแล้วมันทำให้อารมณ์หมองๆก่อนหน้านี้รู้สึกดีขึ้นมาได้จริงๆ
“เป็นไง...อร่อยไหม?”
“อื้มมม” ผมตอบรับในลำคอพร้อมกับยกนิ้วโป้งแล้วยิ้มให้
“กายยิ้มเก่งขึ้นนะ รู้ตัวบ้างรึเปล่า” จู่ๆเรโอก็พูดขึ้นมาพลางจดจ้องมองหน้าผมอย่างแปลกใจ
“หือ? งั้นเหรอ...”
“ใช่... ดูน่ารักขึ้นกว่าเดิมมากเลย ไม่ค่อยทำตัวเย็นชาเหมือนแต่ก่อน...”
ผมหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันใด กับคำชมที่มันพูดโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัวออกมา
เฮ้อ...สงสัยผมจะอยู่กับนายนิคมากเกินไปแน่เลย ถึงทำให้ผมเผลอทำตัวแปลกๆออกไปแบบนี้
“เป็นเพราะมันสินะ... ชิ! ฝีมือดีจนน่าหมั่นไส้!”
ไอ้เรโอยิ้มทะเล้นส่งมาให้ผม พร้อมกับคำที่ฟังดูก้ำกวมชวนคิดแปลกๆ ทำเอาผมหน้าร้อนผ่าวยิ่งกว่าเดิมอีก
แล้วทำไมผมถึงต้องมาโดนมันไล่ต้อนแบบนี้ด้วยเนี้ย!!!
---------------------------------------------------------------
มาต่อให้ยาวกว่าเดิมแล้วนะคะ :กอด1:
สุดท้ายนี้ เป็นรูปทีรามิสุของเรโอ o13
(http://img51.imageshack.us/img51/8568/39519024.jpg)
-
เก็บตกๆ
แอร๊ยยยส์ นิคจะไปแล้ว กายต้องเหงาแน่ๆเลย ไม่มีคนกอด :laugh: เพราะนิคจะมากอดพี่แทน :-[
ตอนต่อไปให้ไวนะพอนนี่ o18
โห... นิคจะกอดพี่หรือพี่จะเกาะ(เอ้ย! กอด)นิคกันแน่ หุหุ :laugh:
โอ๊ยยยยย สั้นอ่าๆ o9 ไม่ยอมๆ
+1 เป็นกำลังใจน้า :กอด1:
ยอมหน่อยน่า :man1: อิอิ
นิคยิ้มให้กาย กายก็ยิ้มตอบ อยากบอกว่าคนอ่านก็ยิ้มตาม :o8:
ดีนะไม่ปัญหาไม่บานปลาย...แต่ต่อไปคงเหงาน่าดู...
:เฮ้อ:
อ่านไปยิ้มไป ดีจัง :กอด1:
ยิ้มให้กันและกัน จริงแหะ
เอาไปใช้มั่ง :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
เอาไปใช้ได้เลยคร้า รับรองเห็นผล เวลายิ้มให้ใครแล้วคนนั้นยิ้มตอบกลับมา มันจะรู้สึกดีใจมากๆ o13
-
หูยยยยยยยย น่ากิน :impress2:
ในที่สุดดูท่าเรโอ จะชอบนิคขึ้นมาบ้างแล้วนะ เมื่อไหร่จะได้เจอกันเนี่ย
กายรวยๆ บินไปหานิคมั้ง :laugh: เกงานนิดไม่เป็นไรหรอก
:serius2: พอนนี่ปาดพี่
-
หิวขนม :impress2: :impress2: เดี๋ยวไปซื้อมากินดีกว่า :man1: :man1:
-
ถ้าคิดถึงกายโทรไปหานิคก็ได้นะครัฟ......อย่าห่างกันนานๆเลย
-
ฝีมือดีจนน่าหมั่นไส้!
รีบหาคนมาฝึกฝีมือดิ :laugh:
-
สั้นอ่ะ
ว่าแต่นิคหายไปไหนปล่อยให้กายคอยโทรศัพท์ทั้งคืน :m16:
-
เย้ๆ ในที่สุดก็ตามทัน :m1:
สู้ๆค้าบบ
:m3: :m3: :m3:
เย้ ยินดีด้วยจ้าที่ตามทันแล้ว แล้วมาอ่านเรื่อยๆน๊า :L2:
สนุกแบบนี้มาตามเรื่อยๆอยู่แล้วคร้าบบบบ o13
เห็นรูปเค้กแล้ว...น่ากินจางเยยยยย // เช็ดน้ำลาย
เคยกินทีนึงเมื่อนานมาแล้วแต่รสชาดมันแปลกๆอ่ะ คงต้องไปลองกินใหม่อีกทีละ :impress2:
ว่าแต่ นิคหายไปไหนเนี่ย
-
ยินดีต้อนรับจร้า ดีใจหลายๆที่มีคนมาอ่านเพิ่ม อิอิ :กอด1:
คุณcarol ถึงกับมารอเลย ขอโทษนะคะที่ให้รอ แบบว่าช่วงนี้ยุ่งๆนิดนึง :เฮ้อ: อะไรๆก็ไม่เป็นใจ
รักษาสุขภาพด้วยครับผม อย่าโหมงานหนัก :กอด1:
ตอนล่าสุด
‘ใจเรากับความทุกข์ กับ ใจเรากับความสุข’
ชอบประโยดนี้ครับ
ฝันดีครับผม :man1:
-
ขอทีรามิสุ 1 ที่ค้าบบบบ :really2:
-
:man1:
-
คิดถึงนิคๆ :กอด1: ให้กลับมาเร็วๆนะ คุนกายเค้าเหงาน้า คนอ่านก้อเหงาตาม
-
น่ากินจัง :z1: ไม่อยากให้จากกันเลย :sad11:
-
ลืมอ่านเรื่องนี้ไปนานเลย 555
การที่ใครคนหนึ่งคิดแทนใครอีกคน บางทีมันเจ็บปวดมากกว่าสุขใจค่ะ
ดีใจที่มาอ่านตอนที่สองคนเข้าใจกนัแล้ว ถ้าอ่านตอนกำลังทะเลาะกันคงแย่แน่เลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:man1:
-
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ น่ารักจิง ๆ เลย
แต่่ว่า.......... นิคหายไปไหนอ่ะ :z3:
-
อยากกินทีรามิสุ (http://image.ohozaa.com/ip/qqemoticon043.gif) (http://image.ohozaa.com/show.php?id=29701d8bed4ad3bd96025e4c20dbb967)
-
นายนิคหายไปไหนหว่า เรโอก็ยังคง
น่ารักเสมอต้นเสมอปลายหลังจาก
ที่หายไปอิตาลีเสียนานเลย แต่กาย
ตั้งแต่มีคนรักก็น่ารักขึ้นจริงๆ คงจะ
เป็นจริงที่ว่าความรักทำให้คนคนนั้น
สดใสขึ้นได้ ดูกันต่อไปว่าเวลาและ
ความห่างไกลจะทำให้ความรักของ
คนทั่งคู่เข้มแข็งขึ้นมากมายขนาดไหน
-
:man1:
-
:man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
:man1:
-
ฝันดีครับ
ปล. Merry Christmas eve :mc4:
-
Merry Christmas!!! :L2:
-
Merry Christmas :mc2:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
ฝันดีครับผม :man1:
-
Happy New Year ล่วงหน้าจ้าาาาาา
ขอให้มีความสุขมากๆคร้าบบบบบบ :mc4:
ปล.ถ้าไรท์เตอร์มีความสุขแล้วก็มาแบ่งความสุขให้รีดเดอร์มั่งน้าา :impress2:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับ ปีใหม่
ฝันดีครับ :man1:
-
สุขสันต์ปีใหม่ครับ :man1:
-
มาเป็นกำลังใจ :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
:man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
ฝันดีครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :man1:
-
รอได้และเป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
รอได้และเป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
นั่งรอ นอนรอ มาต่อไว ๆ เพี้ยงๆ :call:
-
สวัสดีครับ :man1:
-
:man1:
-
ฝันดีครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอ :man1:
-
Carol....มารอเป็นเพื่อน :z2:
-
Carol....มารอเป็นเพื่อน :z2:
คุณLittle Devil หวัดดีครับ มาช่วยกันรอจะได้ไม่เหงา ฝันดีครับคุณLittle Devil
รอได้และเป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ฝันดีครับ
:man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
:man1:
-
:z3:ตามอ่านทันแระ ช่วยมาต่อด้วยนะค่ะ อยากอ่านแล้ว นิคกะกายยเนี้ยย ชอบบบ
-
ฝันดีครับ :man1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
ราตรีสวัสดิ์ครับ :man1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ ฝันดีครับ :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
ราตรีสวัสดิ์ :man1:
-
ราตรีสวัสดิ์ :man1:
-
:man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
ฝันดีครับ :man1:
-
เป็นกำลังใจให้เสมอ
ฝันดีครับ :man1:
-
time for Love
-
เมื่อไรจะมาต่ออ่ะ :serius2:
คิดถึงนิคกาย จะแย่แล้วน๊า :monkeysad:
-
:z3: มาตะกายฝารอน้องสาว หายไปนานเลยน้า
-
เม้นซ้ำๆๆอะไรก้มะรุ้ :really2:
-
สุขสันต์วันแห่งความรักและตรุษจีนครับ :man1:
-
ประกาศ !!!!!
ไรท์เตอร์หายตัวไป ใครเจอ จับส่งเล้าด่วน!!!!!
-
มาต่อซะทีเท้ออออออออออออ
-
ในที่สุดก็ตามหาเรื่องนี้จนเจอ
(ตามมาจากไหนไม่บอก 55)
ตอนนี้ รออัพ จ้า
-
สนุกมากเลยค่ะ รออยู่นะค่ะ Writer :3123:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อล่ะครับ?????
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
-
คิดถึงคุณกายสุดๆ ค่า
คิดถึงเรื่องนี้มากกก
-
พอนนี่ พี่คิดถึง นายนิคแล้ว :sad11:
-
สวัสดีค่ะ :L2:
ไรทเตอร์มารายงานตัวแล้วค่ะ ว่ายังมีชีวิตอยู่
ขอโทษที่หายไปเสียนานนะคะ แต่มาแต่งเรื่องไม่ได้จริงๆค่ะ เพราะชีวิตไม่ได้อยู่โหมตปกติเลย 555
ตอนนี้เรียนหนักค่ะ ต้องอ่านเยอะ เก็บข้อมูลเยอะ จนพาลเบื่อตัวหนังสือไปเลยก็มี
ตั้งเป้าหมายในชีวิตไว้อย่างหนึ่งตอนนี้ อยากจะทำให้สำเร็จ ตอนนี้เลยพยายามอย่างเต็มที่อยู่ หวังว่าทุกคนจะให้อภัยไรทเตอร์คนนี้นะคะ :กอด1:
แต่รับปากเลยว่า เรื่องนี้มาต่อจนจบแน่นอนนะคะ ยืนยันได้ค่ะ :n1: อาจมาช้า อัพได้ไม่แน่นอน แต่ไม่หายไปไหนแน่ๆ (ไม่งั้นอาจโดนฆ่าได้ 555)
-----------------------
“คัต!! เลิกกองได้! วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้ถ่ายตอนดวงอาทิตย์ขึ้นเป็นฉากสุดท้ายแล้ว”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่องานในวันนี้เสร็จสิ้นลงเสียที
“ไง! ใจจะขาดหรือยังล่ะ?” พี่เอผู้จัดการของผมเดินเข้ามายื่นน้ำให้ดื่ม
“ฮึ! พี่ก็รู้อยู่ ไม่รู้เขาจะโกรธผมไหม ที่จู่ๆผมก็หายเงียบไปโดยไม่บอกเขาก่อนแบบนี้” เมื่อนึกถึงหน้าเขาคนนั้นแล้วก็พาลให้ผมต้องถอนหายใจออกมาอีกระลอก
“จำเป็นต้องคอยรายงานทุกสถานการณ์เลยหรือไง โตๆเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ถามหน่อยเหอะ ว่าเขาเคยรายงานแกเหรอ? ว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ที่ไหนอย่างไร”
ผมส่ายหน้า เพราะสิ่งที่พี่เอพูดมันคือเรื่องจริง คุณกายน้อยครั้งที่จะเป็นฝ่ายโทรหาผมก่อน เวลาที่ผมโทรคุยกับเขา ก็มักมีแต่ผมที่เป็นฝ่ายชวนคุย ส่วนเขาไม่ค่อยเล่าอะไรให้ผมฟังนอกจากเรื่องทั่วๆไปเท่านั้น
“...แต่มันคนละเรื่องนี่พี่ ตอนนี้เรากำลังอยู่ที่อิยิปต์นะ!”
“ก็มันเหตุสุดวิสัยช่วยไม่ได้ หรือแกมีปัญญาโทรบอกเค้า”
ผมไม่ตอบ ยกขวดน้ำในมือขึ้นมาราดรดหน้าดับความร้อนในร่างกายแทน จริงอย่างที่พี่เอพูด ผมไม่มีปัญญาติดต่อหาคุณกายจริงๆนั่นแหละ เพราะรอบตัวผมตอนนี้มีแต่ทรายกับทรายเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา
ที่ทุระกันดานแบบนี้… จะไปหาสัญญาณโทรศัพท์โทรทางไกลถึงต่างประเทศได้ยังไงกันเล่า!!
ใช่แล้วครับตอนนี้ผมอยู่ที่อิยิปต์ ดินแดนแห่งทะเลทราย เป็นที่ตั้งของหนึ่งในเจ็ดสิ่งมหัศจรรย์ของโลกอย่าง พีระมิด… และในตอนนี้ผมก็มาถ่ายมิวสิควีดีโอให้กับนักร้องดังคนหนึ่งนั่นเอง
งานครั้งนี้ผมได้รับมาอย่างปุบปับโดยไม่คาดคิดจริงๆ… เรื่องราวฉุกละหุกมันเกิดขึ้นเพราะนายแบบในสังกัดคนหนึ่งที่รับงานนี้ดันเกิดอาหารเป็นพิษ!!
ทำให้ผมต้องมาซวยกลายเป็นตัวตายตัวแทน เนื่องจากตัวผมดันมีรูปร่างใกล้เคียง อิมเมจคล้ายกันกับนายแบบคนนั้นที่เขามาถ่ายทำที่นี่ไปบ้างแล้วในบางฉากที่สุด
ทันทีที่รู้ข่าวร้ายนี้ ผมก็แทบจะไม่มีเวลาเตรียมตัวเลย รุ่งเช้าก็โดนพี่เอลากไปสนามบินแล้ว และคืนของวันนั้นก็เป็นคืนแรกที่ผมไม่ได้ติดต่อไปหาคุณกายตามปกติ…
เมื่อมาถึงสนามบินไคโรก็โดนพาตัวขึ้นรถจี๊บขับออกนอกเมืองทันที แม้แต่เมืองหลวงไคโร ผมก็ยังไม่มีโอกาสได้เหยียบนานถึงชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ!
นี่ก็ล่วงเลยเข้าวันที่ห้าแล้วที่ผมมาที่นี่ การถ่ายทำใกล้จะเสร็จแล้ว ผมยังต้องอดทนต่ออีกวันหนึ่ง… ไม่รู้คุณกายจะโกรธผมมากไหมที่ผมหายไปเงียบๆแบบนี้…
เฮ้อ… เอาไว้กลับไปค่อยอธิบายให้ฟังละกัน คุณกายไม่ใช่คนไร้เหตุผลเสียหน่อย…
คิดได้ดังนั้น ความไม่สบายใจที่มีมาตลอดหลายวันนี้ก็ผ่อนเบาลงทันที
ดีนะ…ที่หลังจากงานนี้แล้วคงได้พักสักสัปดาห์หนึ่ง เพราะการรับงานด่วนนี้ ทำให้พี่เอต้องยกเลิกคิวงานบางส่วนของผมออกไป เลยพอมีเวลาว่างนิดหน่อยให้ผมสามารถใช้มันได้อย่างคุ้มค่า
ผมวางแผนในใจ ก่อนจะยิ้มออกมาเงียบๆคนเดียว
+++++++++++++++++++++
กี่วันแล้วนะ…?
กี่วันแล้วที่เขาไม่ได้ติดต่อมาหาผมอีกเลย…
1…2…3…4…5…6 วัน ไม่สิ… นับวันนี้ด้วย ก็ล่วงเข้าวันที่7 แล้ว ครบสัปดาห์พอดี…
ความรู้สึกในวันแรกยังจำได้ดี ว่าตัวเองรู้สึกกระวนกระวายใจมากแค่ไหน ตาก็คอยแต่จับจ้องมองโทรศัพท์มือถือจนนอนแทบไม่หลับ
เช้าวันที่สอง ก็รู้สึกโกรธเคืองที่คนต้นเหตุไม่ยอมโทรมาบอกเหตุผลกันบ้างเลย ปล่อยให้ผมคอยโทรศัพท์อยู่ได้ตั้งนาน ติดงานติดธุระก็ไม่ว่าเลย แค่โทรมาบอกสักนิดก็ยังดี ผมจะได้ไม่ต้องมาคอยห่วงพะวงอยู่แบบนี้...
วันที่สาม... ยังคงไร้การติดต่อ ชีวิตของผมเงียบเชียบลงกว่าเดิม จากปกติที่ว่าเงียบอยู่แล้ว วันนี้กลับรู้สึกต่างจากที่เคย ความรู้สึกในใจมันแปลกๆ เหมือนผมกำลังขาดแคลนบางสิ่งบางอย่างในใจ มันรู้สึกใจโหวงๆ ทั้งๆที่ผมก็ยังดำรงชีวิตตามปกติอย่างที่เคย แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ความรู้สึกของผมไม่เหมือนเคยอีก...
ล่วงเข้าวันที่สี่ ผมลองเป็นฝ่ายโทรหานิคดู คิดว่าจะลองถามเขาให้รู้เรื่อง ดีกว่ามานั่งรอไปวันๆแบบนี้ เขาหายเงียบไปสี่วัน นี่ก็ถือว่าผิดปกติมากแล้ว มันไม่เหมือนกับเขาคนเดียวกับที่คอยตามตื๊อผมทุกหนทางเลย มันผิดปกติวิสัยจากที่เขาเป็น วันนั้นทั้งวันผมพยายามติดต่อเขาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็สิ่งที่ตอบกลับมาเป็นเพียงสัญญาณปิดเครื่องจากเขาเท่านั้น… หรือเป็นผมเอง ที่ยังรู้จักเขาไม่ดีพอ...
วันที่ห้า... ผมล้มเลิกความพยายามที่จะติดต่อเขาอีก แต่ความรู้สึกของผมมันกลับไม่ดีขึ้นเลย ผมยอมรับเลยว่า ผมคิดถึงเขามากกก มากจนไม่อยากจะเชื่อตัวเอง ผมโหยหาทุกสิ่งที่เคยได้รับจากเขา ความรู้สึกนี้มันเข้มข้นชัดเจนขึ้นทุกวันๆ จนผมนึกกลัว... ผมเพิ่งรู้ตัวเองก็วันนี้ ว่าผมเสพติดเขาเข้าซะแล้ว เขาทำให้ผมเคยตัว โดยไม่เคยคิดเลย ว่าจะเป็นมากขนาดนี้
วันที่หก ผมพยายามปรับตัวให้เคยชินกับความรู้สึกที่ก่อตัวอยู่ เขาอาจจะเหนื่อยหน่ายก็ได้ที่ต้องมาคอยโทรหาผมทุกวันแบบนั้น ทั้งที่งานก็ยุ่งยังต้องหาเวลามาโทรหาผมอีก ก็ไม่แปลกหรอกที่เขาจะเบื่อมันขึ้นมา จากวันแรกๆที่ผมโกรธเขาที่จู่ๆก็หายเงียบไปไม่บอกกล่าว จนวันนี้ผมไม่เหลือความรู้สึกนั้นแล้ว มันกลับเกิดความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งขึ้นมาแทนที่มากกว่า... ผมกำลังรู้สึกน้อยใจเขา...
น้อยใจว่าทำไมเขาไม่รู้สึกเหมือนผมบ้างเลย ไม่คิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงเขาบ้างเลยเหรอ?
จนกระทั่งวันนี้... วันที่เจ็ดแล้วสินะ
ที่ไม่ได้ยินเสียงทุ้มๆทุกคืนก่อนนอน ไม่ได้ฟังเรื่องเล่าในแต่ละวันที่เขาหยิบยกมาเล่าให้ผมฟังอย่างไม่รู้เบื่อไม่ได้รับคำบอกรักหวานๆส่งผมเข้านอน
เฮ้อ... ผมถอนหายใจออกมายาวเหยียด ความรู้สึกโหวงเหวงในใจนี้ จะต้องให้ผมรออีกสักกี่วัน ถึงจะทำให้มันหมดไปได้
แอ๊ด!
เสียงประตูห้องทำงานผมเปิดออกโดยไม่ได้เคาะก่อน ทำให้ผมรู้เลยว่าใครเป็นคนเข้ามา
คงจะเป็นใครไปไม่ได้หรอกนอกจากไอ้เรโอเพื่อนสนิทของผมนั่นแหละที่มันกล้าทำแบบนี้
“งานเสร็จรึยัง! วันนี้ไปดินเนอร์กัน ฉันได้ของดีจากลูกค้ามาว่ะ” เรโอยิ้มร่าพร้อมกับชูขวดไวน์เก่าเก็บยี่ห้อดังให้ผมดู
“เอาสิ กำลังเซ็งอยู่เหมือนกัน ว่าแต่จะไปกินที่ไหนดีล่ะ” ผมตอบรับ พร้อมกับปิดแฟ้มเอกสารที่กำลังดูอยู่ลง ก่อนจะลุกขึ้นคว้าสูทที่วางพาดไว้มาสวม
“ห้องแกละกัน เดี๋ยวฉันทำมื้อค่ำให้กินเอง”
“เอางั้นก็ได้ เตรียมของทุกอย่างมาแล้วล่ะสิ” ผมหมายถึงพวกของสดเครื่องปรุงที่จะทำ
“อื้ม แหงล่ะ ไปๆ รถฉันนะ?”
“เออๆ”
แล้วผมกับเรโอก็ขับรถมุ่งสู่คอนโดของผม ยังดีนะที่ผมยังมีเรโอ คอยแวะเวียนมาหาตลอดทั้งสัปดาห์นี้ ไม่งั้นผมคงรู้สึกแย่ได้มากกว่านี้แน่
+++++++++++++++++++++
เครื่องบินที่ผมนั่งมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิก็ดึกมากแล้ว ผมตัดสินใจขึ้นแท็กซี่ไปยังคอนโดของคุณกายทันที มองโทรศัพท์มือถืออย่างช่างใจว่าจะโทรไปดีไหม...
นี่ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว... ป่านนี้เขาจะนอนรึยังนะ?
“ไม่โทรบอกดีกว่า... ถือว่าเป็นเซอร์ไพรส์ละกัน ไหนๆเราก็มีคีย์การ์ดสำรองอยู่แล้ว” ผมพึมพำอมยิ้ม แล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงตามเดิม
...
แท็กซี่มิตเตอร์แล่นมาจอดสนิทลงหน้าคอนโดหรูแห่งหนึ่ง พร้อมกับใจของผมที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เพราะในที่สุดผมก็จะได้พบกับคนที่ผมคิดถึงอยู่ตลอดเวลาแล้ว ดังนั้นพอจ่ายเงินเสร็จผมก็รีบก้าวยาวๆเข้าไปภายในโดยไม่รีรอทันที
ขึ้นลิฟต์มาจนถึงชั้นที่พัก เดินไปหยุดอยู่หน้าประตูบานใหญ่ที่ปิดสนิทนั้น นิ่งคิดอยู่ว่าพอเปิดประตูเข้าไปจะเป็นยังไง คนในห้องจะว่ายังไงบ้างเมื่อผมกลับมาโดยไม่บอกแถมก่อนหน้านี้ยังหายไปไม่ติดต่อหาเขาเป็นอาทิตย์อีก หรือไม่เขาอาจจะหลับไปแล้ว...
หลับแล้วก็ดี เพราะผมก็กลัวๆอยู่เหมือนกันว่าเขาอาจจะโกรธผมอยู่ไม่น้อย
แต่ทำไงได้ล่ะ! ผมเองก็อยากเห็นว่าเขาจะคิดถึงผมมากๆอย่างที่ผมเป็นรึเปล่า??
ผมล้วงคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋ากางเกงเสียบลงกับแผงประตู แล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น เมื่อไม่ได้ยินเสียงของการปลดล็อคอย่างที่ควรจะได้ยิน
“ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมถึงไม่ล็อคประตูให้เรียบร้อยล่ะเนี่ย...” แม้รู้สึกไม่ชอบใจนัก แต่ก็จำใจต้องเปิดประตูย่องเข้าไปเงียบๆ ถึงยังไงวันนี้ผมก็มาเซอร์ไพรส์เขานี่นา ไว้ค่อยตักเตือนเรื่องที่เขาไม่ค่อยระมัดระวังทีหลังก็แล้วกัน...
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่ผมต้องหยุดมองก่อนเป็นอันดับแรกคือ
รองเท้าสองคู่ที่วางคู่กันอยู่หน้าห้อง!
แน่นอนว่าคู่หนึ่งในนั้นเป็นของคุณกาย แล้วอีกคู่หนึ่งที่ไซส์ใหญ่กว่าล่ะ… ของใคร?
ดึกดื่นป่านนี้ใครมาหาแฟนผมถึงห้องล่ะเนี่ย!!
อารมณ์กรุ่นโกรธเริ่มปะทุในใจผมทีละนิดๆ ไม่ใช่ว่าผมไม่ไว้ใจคนรักของผม ผมเชื่อใจเขามากเลยทีเดียว เพราะคนใจแข็งอย่างเขาไม่มีทางที่จะเปลี่ยนใจอะไรง่ายๆเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้าหรอก ดูจากการที่เขากว่าจะยอมมาคบกับผมก็รู้
แต่ที่ผมอารมณ์เสียอยู่ตอนนี้ เพราะผมไม่ไว้วางใจคนรอบตัวเขาต่างหาก คุณกายอาจจะไม่รู้ตัวว่าตัวเองมีเสน่ห์ต้องตาต้องใจใครต่อใครมากแค่ไหน แต่คนรอบข้างเขารู้สึกได้! ไม่งั้นผมคงไม่หลงรักเขาถึงขนาดนี้หรอก…
แล้วเวลานี้มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วล่ะ? มันควรจะเป็นเวลาที่เขาต้องนอนพักผ่อนอยู่ที่ห้องคนเดียวไม่ใช่เหรอ?? ไม่ใช่เวลามานั่งรับแขกแบบนี้!?
เสียงเพลงคลาสสิคดังคลอเบาๆจากสเตริโอสุดหรู ราวกับต้องการสร้างบรรยากาศดื่มด่ำให้คนในห้องทั้งสอง ผมหน้าเครียดสาวเท้าเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงพูดคุยดังอยู่แว่วๆ
“ไม่ได้จิบไวน์รสเลิศฟังเพลงด้วยกันมานานแล้วเนอะกาย ครั้งสุดท้ายนี่เมื่อไหร่นะ…” เสียงทุ้มของชายคนหนึ่งดังขึ้นมา ทำให้ผมต้องหยุดนิ่งขมวดคิ้วอย่างฉงน ครุ่นคิดว่าเคยได้ยินเสียงคนๆนี้ที่ไหนมาก่อน
ชื่อๆหนึ่งปรากฏขึ้นมาในมโนความคิดโดยไม่ต้องเสียเวลานาน
เรโอ…
ไอ้หนุ่มอิตาเลี่ยนหมาเฝ้ากระดูกนั่นเอง…
แม้จะเบาใจที่แขกของคุณกายคนนี้เป็นคนที่ผมรู้จัก แต่ผมก็รู้สึกไม่ชอบใจอยู่ดี คงเพราะผมรู้ว่าในใจมันคิดอะไรกับแฟนผมล่ะมั้ง ผมถึงได้รู้สึกไม่อาจวางใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์
ผมเดินเข้าไปเงียบกริบ โดยที่คนในห้องไม่รู้ตัว ภาพที่ปรากฏตรงหน้าผมคือคนสองคนกำลังดื่มไวน์เคล้าเสียงเพลงอยู่บนโซฟา
ในมือคุณกายข้างหนึ่งถือแก้วไวน์อีกข้างถือขวดไวน์กำลังรินดื่มเอง ส่วนไอ้เรโอนั่งจิบไวน์มองหน้าที่รักผมอยู่นั่นแหละ!
“เป็นไรเนี่ย? ดื่มเอาๆตั้งหลายแก้วแล้วนะ เดี๋ยวก็เมาหรอก”
“ดี…” คุณกายตอบเสียงเบาหวิว ก่อนจะกระดกแก้วไวน์ดื่มพรวดเดียวจนมันไหลออกนอกปากหกรดเสื้อเชิ้ตของเขา
“เฮ้ย! เมาแล้วมั้ยเนี่ย!!” ไอ้เรโอร้องเสียงหลง กระชากแก้วจากมือบาง ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมถึงกับยืนอึ้ง
มือทั้งสองของมันค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตคุณกายทีละเม็ดๆก่อนจะแหวกสาบเสื้อถอดออกจากตัว สายตาของมันมองเนื้อตัวขาวๆนั่น… มันเป็นสายตาที่ทำให้ผมไม่พอใจสุดๆ เป็นสายตาที่ผมใช้มองคนรักอยู่เสมอ…
สายตารักใคร่…
แววตาผมลุกโชนด้วยอารมณ์โกรธที่ปะทุจากภาพเบื้องหน้า
แล้วก็ถึงขีดสุดเมื่อคนรักของผมไม่ได้แสดงอาการขัดขืนใดๆอย่างที่ผมอยากให้ทำ
โครม!!!
กระเป๋าเป้บนบ่าผมถูกเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างแรง โดยไม่แยแสของภายในเลยแม้แต่น้อย
คนทั้งคู่สะดุ้งเฮือก! หันมามองทางผมด้วยความตกใจ
“นิค…” คุณกายเรียกชื่อผมด้วยดวงตาเบิกโพลง
ผมมองคนทั้งคู่ด้วยความโมโห ผมไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้พวกเขาดูแลกันมายังไง สนิทสนมกันขนาดไหน แต่วิธีปฏิบัติที่ใกล้ชิดเกินเหตุ ราวกับพวกเขาเป็นคนรักกันแบบนี้ผมรับไม่ได้! ผมเองไม่ใช่หรือที่เป็นตัวจริง! แล้วจะให้ผมทนมองสิ่งที่ตัวจริงอย่างผมมากกว่าที่จะต้องเป็นคนทำแบบนี้ได้เหรอ?
ผมไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้นนะ!
เหมือนนายเรโอจะเป็นฝ่ายได้สติก่อน
“ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไร แต่มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก ความจริงฉันก็ไม่อยากอธิบายนักหรอกนะ” มันยักไหล่ให้ผม แววตาที่มองผมไม่ได้มีความรู้สึกผิดอะไรเลยแม้แต่น้อย
ก่อนมันจะก้าวเท้าเดินเข้ามาพูดกับผมเบาๆ “ฉันไม่รู้ว่าระหว่างนายกับกายมีเรื่องอะไรกันรึเปล่า แต่ขอเตือนอีกครั้งนะว่า ถ้านายขาดตกบกพร่องหรือดูแลกายไม่ดีล่ะก็ ฉันจะไม่อยู่นิ่งเฉยแน่… ”
ผมมองมันด้วยสายตาขุ่นเคือง แต่มันกลับยิ้มเยาะโต้ตอบผมมา แล้วเดินชนไหล่ผมออกไป
“ฉันกลับก่อนนะกาย ไว้ค่อยเจอกัน”
ถ้าผมอยากจะวิ่งไปตั้นหน้าหมอนั่นสักหมัดจะผิดไหม…?
แต่ผมไม่ได้ทำอย่างที่คิดหรอก เพราะบทสรุปจากคราวที่แล้วที่ผมต่อยตีกับมันไม่ค่อยจะสวยงามนัก แล้วผมก็ไม่ต้องการเห็นคุณกายมาขวางจนต้องเจ็บตัวแบบนั้นอีก
แว่วได้ยินเสียงประตูคอนโดปิดลงจากน้ำมือคนที่จากไป ทิ้งให้คนในห้องยืนมองหน้ากันอย่างเงียบงัน…
อารมณ์ขุ่นเคืองของผมยังคงไม่จางหาย เลยตัดสินใจเดินผ่านคุณกายไปยังห้องนอนโดยไม่พูดอะไร ผมต้องการเวลาสงบสติอารมณ์ในตอนนี้ ไม่อย่างนั้นความมีเหตุผลของผมคงหายไปไม่มีเหลือ จนผมอาจจะเผลอทำอะไรลงไปเพราะแรงอารมณ์ที่ครุกกรุ่นอยู่ก็เป็นได้
--------จบตอน---------
-
:z13:
แปะไว้ก่อน
ไปอ่านแปบ
-
นิคมาแล้ว แต่มาแบบค้างๆอะ :serius2: ขออีกหน่อยจิพอนนี่ ยังไม่หายคิดถึงเรย
-
นิคกับกายมาแล้ว
-
อยากอ่านต่ออ่ะ รอมานานแล้ว ไม่อยากค้างอ่ะ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
:เฮ้อ:เกือบไปแล้วมั้ยละนายกาย ปล่อยตัวปล่อยใจปล่อยกายจนงานเข้าเลยที่นี้
-
จบตอน!!! ได้งายยยยยยย
ยังไม่รู้เรื่องกันเลย นายกายยังไม่ได้พูดอะไรให้นิคฟังเลยอ่ะ
นิคก้อยังไม่ได้บอกเรื่องที่หายไปเฉยๆ เลย เอาให้มันเคลียร์แล้วค่อยจบไม่ได้รึงายยยยยยย
-
ค้างกว่าเดิมอีกอ่ะ แต่ก็ดีนะมันอาจจะทำให้กายคิดอะไรถึงใจนิคมากขึ้น
เรโอก็ลัลล้ามากอ่ะ นิคไม่อยู่นี่ก็ขอนิดๆหน่อยๆ เฮ้อ
-
:เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
คุณกายอธิบายมาซะดีดีเชียว
-
:serius2:
อุตส่าห์ได้พบหน้ากัน ดันต้องเข้าใจผิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง
พูดคุยกันดีๆ เน้อๆๆๆ หวังว่าตอนหน้าจะมีฉากหวานๆ :o8:
-
ดีใจมากกกกกกกกกกที่ไรเตอร์มาต่อ คิดถึงนิค+กายที่สุด เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ
-
จบตอนได้ใจร้ายมากเลยฮะไรทเตอร์ T^T
ปล่อยให้รอนานยังไม่พอ ยังจะมาจบแบบนี้อี๊กกกกกก *ผลั๊ว*>>> โดนไรท์เตอร์ตบ
สงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ เฮ้อออ คุุยกันดีๆนะ อย่าใช้อารมณ์
คุณกายก็อ้อนนิคมั่งก็ได้
เรโอก็น่าสงสาร ขอให้ตัดใจได้เร็วๆนะ ไม่ก็ขอให้มีคนใหม่เข้ามาเร็วๆเถอะ
สู้ๆจ้าาา
ปล.กลับมาต่อเร็วๆน้าาาาา
-
หลายเดือนที่หายไป
เมื่อคุณกลับมา
ทำผมค้าง :z3:
ต่ออีกนิดเถอะนะ :dont2:
-
มาแจ้งว่า พรุ่งนี้ว่าง เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้อ่านกันนะจ้ะ :กอด1:
วันนี้ได้แตะคอมฯนิดเดียวเอง T^T พิมพ์จากกระดาษยังไม่ถึงไหนเล้ยยยย :z3:
ต้องออกไปธุระซะแล้ววว ฮู๊วววว~
เอาเป็นว่าตอนหน้ามีลุ้นนะคะ อุอุ แต่จะลุ้นให้มีอะไร ต้องรอติดตาม
รับรองทุกคนต้องชอบกันแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ
-
ขาดการติดต่อไปเป็นปีเชียวนะ
มาแล้ว ก็มาทำให้ค้างซะงั้น หึหึ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สนุกดี
ชอบเรโอจัง
แล้วมาต่ออีกนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ค้างงง
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ลุ้นไปกับนายนิคตลอดเวลา ขอให้เอาชนะใจสำเร็จ :z2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน และอ่านทันแล้ว
ตกใจที่อยู่ๆไรเตอร์หายไป 2/3ของปี เอิ่มแล้วตอนหน้านี่กี่เดือนอ่ะค่ะ :m15:
เรื่องนี้สนุกค่ะ ตอนแรกๆรู้สึกว่า เรื่องยืดมากเคยตัดใจจะไม่อ่านต่อ แต่แบบเอาวะ ไหนๆก็อ่านละ
ตอนนี้รู้สึกดีใจมากที่อ่านมาจนถึงตอนปัจจุบัน สนุกค่ะ นิคน่ารักมากกกกกกกกกกกกก
กายก็แบบเป็นนายเอกที่เย็นช๊าเย็นชา หาไม่ค่อยได้นะเนี่ย อิอิ
+1 ให้ไรเตอร์ค่ะ
-
ตามอ่านทันแล้ว เย่ๆๆ :mc4:
แต่ก็ค้างอีกแล้ว :serius2:
-
หลังจากไปตามอ่านอีก35%ในเด็กดีรู้สึกว่าค้างกว่าเดิมมากเลยค่ะ
ไงก็มาต่อเร็วๆนะคะ จะรออ่าน :L2:
-
เค้าคิดถึงไรท์เตอร์ที่สุด
รอคอยอย่างที่ความหวัง
ฮึ๊บบบบ
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว
คุณกายก็น้อยใจ นิคก็โกรธ
เดี๋ยวก็ทะเลาะใหญ่โตหรอก
อาเมน
-
มาต่อให้อีกเถอะ ทำค้าง :serius2:อย่างรุนแรง
-
มาอีกนะคะ ค้างคามากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เข้ามาดูวันละสามเวลา
เมื่อไรจะมาสักทีนิ งอลหละน่า :เฮ้อ:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อซักทีอ่ะ
รออ่านอยู่นะคะคุณไรท์เตอร์
:z3:
-
มาแล้วค่ะ ขอโทษที่มาไม่ตามกำหนดการนะคะ :กอด1:
ไรท์เตอร์เปื่อยค่ะ เป็นๆหายๆ อยู่นั่นแหละ ตอนนี้เซ็งมากกกก
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงวายป่วงมากกกก อย่าลืมดูแลตัวเองให้ดีๆนะคะทุกคน :n1:
--------------------
Chapter : 35 เคลียร์หัวใจ
นิคกลับมาแล้ว...ตอนแรกผมรู้สึกน้อยใจเขามาก ที่อยู่ๆเขาก็หายเงียบไปไร้การติดต่อ แต่พอผมได้เห็นหน้าเขาในวันนี้เท่านั้นแหละ ความน้อยใจที่เคยมีก็หายไปไม่มีเหลือ มีแต่ความดีใจแทรกแซงขึ้นมาเท่านั้น จนรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นโครมครามอยู่ในอกเด่นชัด
แต่ความดีใจของผมกลับแผ่วลงๆเรื่อยๆ เมื่อได้สักเกตเห็นสีหน้าบึ้งตึงของเขา ผมคิดว่าเขาคงโมโหที่กลับมาแล้วเห็นผมอยู่กับเรโอสองต่อสอง แต่นั่นมันเรโอเพื่อนสนิทผมนะ!! เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าผมกับเรโอไม่มีทางเป็นมากกว่าเพื่อนไปได้!
ผมมองหน้าเขาอยู่ตลอดเวลา ขณะที่เรโอเดินไปพูดอะไรบางอย่างกับนิค ดวงตาสีเขียวที่เคยมองผมอย่างอบอุ่นเสมอมา บัดนี้เต็มไปด้วยแววขุ่นเคือง
ไม่รู้ว่านานเท่าไรที่จ้องมองเขา จนกระทั่งได้ยินเสียงเรโอบอกลา ผมถึงได้ตื่นจากภวังค์ครุ่นคิด หลังจากเรโอกลับไปแล้ว เราทั้งคู่ต่างมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น
ผมไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไรกับเขาดี แววตาขุ่นเคืองเหมือนกับจะต่อว่าผมนั้นทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก นิคนิ่งเงียบ ไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยจากปากเขาสักคำ ก่อนที่เขาจะเดินผ่านผมไปเงียบๆ เหมือนไม่อยากจะเห็นหน้าผมในตอนนี้
เสียงปิดประตูห้องนอนดังตามมา ขอบตาผมร้อนผ่าว มองประตูห้องนอนด้วยความน้อยใจที่ประดัง
นี่มันอะไรกัน...?
มันต้องเป็นผมไม่ใช่เหรอที่ต้องโกรธเขามากกว่า? ถึงเขาจะไม่พอใจที่เห็นผมอยู่กับเรโอ แต่มันก็ไม่เห็นต้องโกรธผมถึงขนาดต้องเมินกันแบบนี้นี่... ผมไม่ได้ทำผิดอะไรด้วยซ้ำ เราแค่กินข้าวสังสรรค์กันตามประสาเพื่อนฝูง ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ทุกอย่างสามารถอธิบายได้
แต่เขากลับเดินหนีผม โดยไม่ถามหรือฟังคำอธิบายจากผมเลย...
ผมทรุดนั่งลงบนโซฟา คว้าขวดไวน์ที่ยังเหลืออยู่รินดื่มอีกครั้ง น้อยใจคนในห้องนอนเหลือเกิน ทั้งๆที่เราไม่ได้เจอหน้ากันมานาน ทั้งๆที่ผมเฝ้าคิดถึงเขามาหลายวันโดยไม่มีเขาโทรมาคุยเหมือนทุกวัน เขาทำผมเป็นห่วงกระวนกระวายใจที่เขาไม่ติดต่อมาหา แต่พอกลับมา กลับทำท่าไม่สนใจผมสักนิด...
หรือที่ผ่านมาเขาไม่คิดถึงผมเลย... ไม่มีคำอธิบายหรือคำขอโทษจากปากเขาสักคำ ผมไม่ใช่เหรอที่ควรจะเป็นฝ่ายงอนเขา? ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ยิ่งนึกก็ยิ่งน้อยใจ!
ผมนั่งดื่มคนเดียวจนไวน์หมดขวด ไวน์แดงของเรโอทำให้ผมหน้าร้อนผ่าว เหลือบดูนาฬิกาบนผนังห้อง จะตีสองแล้วหรือนี่...?
หันไปมองทางประตูห้องนอนที่ปิดสนิทนั่น ยังคงไร้วี่แววจากหนุ่มฝรั่ง หรือเขาจะหลับไปแล้ว...
ไม่จริง... เขาไม่เคยหลับก่อนโดยที่ไม่รอผมเมื่อเราอยู่ด้วยกันเลยสักครั้ง...
ขอบตาผมร้อนผะผ่าว น้ำตาคลอหน่วย เขาไม่คิดจะมาง้อผมเลยหรือไง? เขาคิดจะหลับสบายโดยปล่อยให้ผมนั่งบ้าอยู่อย่างนี้เหรอ?!
ผมลุกพรวดขึ้น ก่อนจะเดินโซเซเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ไปที่หน้าประตูห้องนอน
แค่เขาออกมาง้อผม หรือแค่ออกมาจากห้องให้เห็นหน้ากันผมก็จะเลิกโกรธเขาแล้ว! กลับมาคราวนี้ไม่รู้เขาจะได้อยู่เมืองไทยสักกี่วัน ความจริงเราไม่สมควรมาโกรธใส่กันแบบนี้เลย เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันควรจะมีความสุขด้วยกันไม่ใช่เหรอ?
ยัง ไงคืนนี้ก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ผมทนไม่ไหวหรอกนะที่จะต้องมาเมินกันทั้งๆที่อยู่ด้วยกันแบบนี้ ไม่งั้นคืนนี้ผมคงข่มตาหลับไม่ลงแน่ๆ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เอื้อมมือจับลูกบิดประตู ต่อให้ผมต้องเป็นฝ่ายง้อเขาก่อน ผมก็คงยอมแล้วตอนนี้...
ทั้งที่ผมไม่ได้เป็นฝ่ายผิดเลยด้วยซ้ำ ผมกับเป็นฝ่ายคิดจะง้อเขาก่อน? ตัวผมที่เคยเอาแต่คิดเรื่องเหตุผล คิดถึงแต่ความถูกต้อง คนๆนั้นหายไปไหนแล้ว?
ผมยิ้มเยาะให้กับตัวเอง เหตุผลมีอยู่หนึ่งเดียวเท่านั้น...
ก็ตั้งแต่ผมรู้ตัวว่ารักเขาเข้าแล้ว…
.
.
รักผู้ชายที่ชื่อ นิโคลัส แม็คเวลล์ คนนั้น..
ผมหลับตาสูดลมให้ใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะเปิดประตู...
แต่วินาทีที่ผมกำลังจะเปิดประตู บานประตูกลับถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยฝีมือคนในห้อง! แรงกระชากทำให้ผมตัวเซจนต้องจับขอบประตูไว้แน่น
ผม เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า ดวงตาสีมรกตเบิกโพลงเมื่อเห็นผมยืนอยู่หน้าห้อง สายตาเราประสานกันเนิ่นนาน ไม่มีแม้คำพูดใด มีแต่สายตาของเราเท่านั้นที่กำลังสื่อสารระหว่างกันและกัน...
+++++++++++++++++++++++
ผมนั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนเตียงนอน ภาพระหว่างเรโอกับคุณกายก่อนหน้านี้ยังวนเวียนอยู่ในหัวสมองไม่จางหาย มันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดใจเหลือเกิน
ผมเชื่อใจคุณกายว่าไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าเพื่อนก็จริง แต่มันไม่ใช่กับนายเรโอนั่นสักหน่อย! รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนตัวเองมีใจให้ เขาก็ควรจะรักษาระยะห่างเอาไว้บ้าง ลองเป็นอย่างนี้ แล้วเมื่อไหร่นายเรโอมันจะตัดใจได้สักทีล่ะ??
อีกอย่างนี่ก็ดึกดื่นเที่ยงคืนแล้ว จะสังสรรค์คุยกันอะไรเอาป่านนี้ ผมไม่ได้คิดจะปิดกั้นอิสระของคนรักหรอกนะ แต่ทำอะไรก็ควรดูเวลาดูความเหมาะสมกันบ้าง ตัวเองก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วแท้ๆ เขาน่าจะคิดถึงใจผมที่เป็นแฟนเขาบ้างสิ!
ถึงคุณกายจะไม่รู้ว่าผมจะกลับมาวันนี้ แต่ก็ไม่ควรปล่อยตัวปล่อยใจ นั่งดื่มของมึนเมากับเพื่อนที่คิดไม่ซื่อแบบนั้น! ถ้าเกิดมันเมาด้วยกันทั้งคู่ แล้วทำอะไรคุณกายของผมเข้าล่ะ? แล้วดูคุณกายตอนเมาสิ… หน้าแดง ตาหวานเยิ้มขนาดนั้น ยั่วยวนโดยไม่รู้ตัวแบบนั้น…
โอ๊ยยยยยย!! ยิ่งคิดก็ยิ่งอารมณ์เสีย!
แต่แล้ว… ภาพในคืนวันนั้นที่พบกับคุณกายครั้งแรกก็ผุดวาบขึ้นมาในสมองให้หวนนึก เราเองไม่ใช่หรือ…? ที่ขาดการยับยั้งชั่งใจ ลักหลับคนเมาที่ไม่รู้สึกตัวแบบนั้น…
แล้วผมเอาอะไรมาตัดสินว่าคนอื่นก็จะทำแบบผมเหมือนกัน? ผมเอาความคิดชั่วๆอะไรมาหักล้างความเป็นเพื่อนกันมาสิบปีของพวกเขาสองคน?
ถ้าเรโอเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนั้น ป่านนี้คุณกายก็คงไม่เหลือรอดมาถึงมือผมหรอก…
ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแย่ จนความโกรธเคืองลบเลือนไปไม่มีเหลือ กลายเป็นความสมเพชตัวเองขึ้นมาแทน ผมมันงี่เง่าเอง ที่คิดจะดูถูกความเป็นเพื่อนที่ผูกพันกันมานาน
นั่นสิ… ใครจะรู้ดีเท่าพวกเขา เวลาของสองคนนั้นมันยาวนานกว่าผมนี่ ส่วนผมเป็นแค่แฟนเพียงไม่กี่เดือน จะไปเทียบอะไรได้…
คิดได้ดังนั้น ผมจึงลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างหดหู่ หวังว่าหลังอาบน้ำแล้วจะทำให้ใจผมชุ่มชื่นขึ้นมาได้ เพราะอย่างน้อยถึงผมจะเริ่มต้นกับคุณกายแบบไม่ดีนัก แต่ผมก็มีความจริงใจและรักให้กับคุณกายไม่แพ้ไอ้ลูกครึ่งอิตาเลี่ยนนั่นหรอก!
อาบน้ำอยู่นานจนตัวแทบเปื่อย เพราะมัวแต่คิดวกวนถึงคนนอกห้อง ป่านนี้แล้วเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง จะโกรธผมหรือเปล่าที่เดินหนีเขามาไม่พูดไม่จา เขาคงต้องรู้สึกแย่แน่ๆ แถมก่อนหน้านี้ผมยังขาดการติดต่อจากเขาเป็นอาทิตย์อีก ถ้าไม่โกรธผม ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
ไม่ได้การ! ผมไม่น่าปล่อยให้คุณกายนั่งอยู่ข้างนอกแบบนั้นเลย
แต่ก่อนหน้านั้นผมโกรธเคือง จนกลัวว่าจะระเบิดใส่เขานี่นา ผมถึงต้องหลบฉากมาสงบสติอารมณ์ตามลำพังแบบนี้… ไม่รู้ว่าตอนนี้คนคิดมากแบบเขาจะเป็นยังไงบ้าง…?
ผมรีบแต่งตัวลวกๆ เหลือบดูนาฬิกาก็ต้องใจหายวาบ ตีสองแล้วหรือนี่!!
ดึกขนาดนี้มันควรจะเป็นเวลาที่เรานอนกอดกันหลับฝันดีไม่ใช่เหรอ? แล้วนี่ผมมัวทำบ้าอะไรอยู่แบบนี้!!
ไอ้นิคเอ๊ยยย! รู้ทั้งรู้ว่ามีเวลาพักผ่อนหนนี้แค่อาทิตย์เดียวเท่านั้น ยังจะทำให้เวลาที่ควรจะใช้อย่างมีความสุขกับคนรักหมดไปเพราะความหึงไม่เข้าเรื่องแบบนี้อีก
เฮ้อ! ยังไงก่อนอื่นก็ต้องง้อคุณกายก่อนล่ะ ผมจะเป็นฝ่ายยอมรับผิดทุกอย่างเอง ต่อให้คนนอกห้องโกรธใส่ผมแค่ไหนผมก็จะยอมหมดสิ้น…
เมื่อคิดได้ผมก็รีบเปิดประตูห้องนอนออกโดยไม่รอช้า....
+++++++++++++++++++++++++++++
-
มาตอนนี้ก็ค้างอีกเหมือนกัน :serius2: :serius2: :serius2:ใจร้ายจริงๆเลยค่ะ :z3 :a5: :a5:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงง อย่างแรง พอนนี่มาต่ออีกหน่อยจิ :serius2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย
ตัดตอนได้ขัดใจมากกกกกก
รอมาตั้งหลายวันมาต่อให้ค้าง
อีกแล้วคุณไรท์เตอร์
:serius2:
-
o22
-
เอ่อ ค้าง!!!!!!!!!!!!!!!
แต่เราชอบคู่นี้นะ รู้ว่าอะไรคือสาเหตุ และต้องแก้ปัญหายังไง
ฝนตกหนักจริงเล้ยยยยยยยยย
-
ไรเตอร์คะ ......................... ใจร้ายอ่ะ T^T
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ค้ า ง
-
:serius2: :serius2:
ค้างไปมั้ยคะไรเตอร์
-
:mc4:
เคลียร์ๆๆๆกันโดยไว จะได้นอนหลับฝันดี :-[
-
ใจร้ายจริงๆด้วยยยยยยยยยยยยยยยย ฮืออออออออออออออออออออ
-
ทำอย่างนี้มันค้างจริง ๆ เจ้าค่ะ ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
แอร๊ยยยยยยยยย ทำกันแบบนี้ได้ไงค๊าาาไรท์เตอร์
ยังไม่หายคิดถึงพ่อนิคเลย ฮืออออ
มาอีกนะคะ จะรอๆ
ูสู้ๆ จ้ะ
-
ไรเเตอร์จ๋า...ทำไมมันค้างอย่างนี้!!!!!! :m31:
ยังไงมาต่อเร็วๆนะคะ :L2:
-
มาแล้วค่ะ มาแบบรีบๆ ไม่ปล่อยให้ค้างนาน
มาดูคุณกายโหมดหื่นกัน 55555
-----------------------------------------
ผมมองนัยน์ตาคมสีสวยนิ่ง ความน้อยอกน้อยใจที่มีหายเป็นปลิดทิ้ง เพราะความคิดถึงที่มีมาตลอดเวลาที่เราห่างกันนั้นมีมากกว่าจนตีตื้นขึ้นมาเต็มอก
คิดถึงเหลือเกิน… แววตาคู่นั้นที่มีภาพผมฉายชัดอยู่ตลอด
จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้าคมคายได้รูป เคราบางๆที่ขึ้นตลอดแนวคางเพราะลืมโกนทำให้ใบหน้านั้นดูดุเข้มขึ้น แต่เพราะผมสีบลอนด์ทองของเขาจึงทำให้เขาดูอบอุ่นเหมือนแสงแดด ทุกอย่างดูลงตัวไปหมด จนผมเผลอมองนิ่ง
โหยหาเหลือเกิน… ริมฝีปากบางเฉียบนั้น ที่มักเอ่ยคำหวานให้ผมฟังเสมอ ที่ผ่านมาผมเคยปฏิเสธคำหวานหูเหล่านั้น แต่ถึงเวลานี้ต้องยอมรับกับตัวเองแล้วว่า …ผมอยากได้ยิน
ที่สำคัญ… แผ่นอกหนาแข็งแกร่ง อ้อมกอดที่กอดผมไว้แนบแน่น ไม่ว่าผมจะสุขหรือทุกข์ มันมีความหมาย ว่าผมจะมีเขาเคียงค้าง ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า … ผมต้องการ
คิดถึง โหยหา ต้องการ เหลือเกิน…จนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ได้แต่เงยหน้าสบตาสีเขียวมรกตของเขา ถ่ายทอดความรู้สึกทุกอย่างของผมผ่านทางแววตา
แล้วผมก็ได้พบว่าแววตาของเขาก็สื่อความรู้สึกถึงผมอย่างไม่ต่างกันเลย
ผมรู้สึกและรับรู้ได้ ว่าเขารักผม…
เพียงแค่มองตา…
เวลานี้…คำพูดใดๆก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เท้าของผมก้าวเข้าหาเขาเหมือนถูกดึงดูด สายตาของเรายังคงไม่คลาดจากกัน
ผมก้าวเท้าช้าๆจนใกล้จะประชิดตัวเขาในระยะเอื้อมมือ แต่เหมือนหนุ่มฝรั่งจะทนรอไม่ไหวอีกต่อไป แขนแกร่งคว้าเอวผมรวบขึ้น ขาของผมตวัดเกี่ยวเอวเขาไว้โดยอัตโนมัติ
เราสบตากันนิ่งในท่านั้น ลำแขนของนิคโอบตะกองกอดผมไว้แนบแน่น ผมใช้สองมือประคองใบหน้าเขาไว้ ใช้นิ้วมือลากไล้ไปตามองคาพยพบนใบหน้าเขาสำรวจมองอย่างพิจารณา
รับรู้ได้ว่าสายตาของเขาที่มองผมอยู่ ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะแผดเผาผม ซึ่งผมเองก็คงจะไม่ต่างกันเท่าไรนัก ฝ่ามือร้อนข้างหนึ่งสอดเข้ามาภายใต้เสื้อเชิ้ตลูบไล้แผ่นหลังผมผ่านแนวกระดูกสันหลังจนผมขนลุกซู่
สายตาผมจดจ้องที่ริมฝีปากเขาอยู่สักพัก ก่อนจะละสายตาขึ้นสบตาที่หลอมละลายผมได้อย่างวอนขอ จนกระทั่งเขาตอบสนองผมในทันทีด้วยการใช้มืออีกข้างกดท้ายทอยผมเข้ามาให้ริมฝีปากของเราสัมผัสบดเบียดกันจนไม่เหลือพื้นที่ว่าง
สองมือของผมเปลี่ยนเป็นโอบกอดรอบคอเขาไว้กันตก สองขาเกี่ยวรัดสะโพกเขาไว้แน่นขึ้น รู้สึกถึงความต้องการของเขาที่สัมผัสกับสะโพกของผมผ่านทางเนื้อผ้า ทำให้ผมอดที่จะบดเบียดสะโพกลงไปกับสิ่งนั้นไม่ได้
เสียงครางต่ำในลำคอของนิค บอกให้ผมรับรู้ถึงอารมณ์ปรารถนาในกาย ยิ่งเขาครางผมยิ่งรู้สึกพึงพอใจจนยิ่งบดเบียดสะโพกลงไปไม่หยุด ลิ้นหนาที่กำลังหยอกล้ออยู่ในโพลงปากผมเกี่ยวกวัดพัวพันลิ้นผมอย่างหนักข้อขึ้น จนผมแทบขาดอากาศหายใจ ได้แต่ระบายด้วยการจิกทึ้งเสื้อด้านหลังของเขา
เมื่อจูบจนพอใจแล้วเขาก็ถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ฟันของเขาขบกัดริมฝีปากล่างของผมเบาสลับกับดูดเม้มแรงๆ จนผมคิดว่าปากของผมต้องบวมเจ่อแล้วแน่ๆ
ดวงตาหวานฉ่ำร้อนแรงเหลือบขึ้นมองผมอีกครั้ง สื่อความต้องการให้เห็นอย่างไม่ปิดบัง ผมจ้องตากลับโดยไม่หลบเลี่ยง ลืมความกระดากอายที่เคยมีไปหมดสิ้น เหมือนคนโดนมนต์สะกด ปลุกสัญชาติญาณที่เก็บซ่อนในกายให้ตื่นขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม
สองมือร้อนของเขาลูบไล้แผ่นหลังผมเน้นหนักผ่านเนื้อผ้า ก่อนจะวกผ่านสีข้างไปที่แผ่นอกนิ้วโป้งสะกิดกับยอกอกของผมอย่างหยอกเย้าสลับกับบดขยี้ลงไปอย่างรุนแรง
“อือ…อ๊า!” ผมร้องครางออกมาแผ่นอกแอ่นสะท้าน แทบไม่รู้ตัวว่าต้นขาผมเสียดสีกับสะโพกของเขารุนแรงแค่ไหน นิคเองก็คางเสียงทุ้มออกมาข้างหูผมจนทำเอาใจผมวาบหวิวไปหมด มือแกร่งเปลี่ยนเป็นยึดคลึงบั้นท้ายผมไว้แนบแน่นราวกับว่ากลัวมันจะหยุดหายไป
เขาขบกัดติ่งหูและเล็มใบหูผม ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า
“ผมไม่ไหวแล้ว... อยากแนบเนื้อคุณใจจะขาด” ถึงถ้อยคำจะฟังดูลามกสำหรับผม แต่ผมกลับฟังแล้วยุยงให้เกิดอารมณ์มากกว่าเดิม
ผมเอื้อมไปด้านหลังหนุ่มฝรั่งถลกชายเสื้อเขาขึ้นมาทางศีรษะ ก่อนจะเขวี้ยงเสื้อทิ้งไป จากนั้นก็ค่อยๆหันมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเองทีละเม็ด โดยมีสายตาเขาจับจ้องมองอยู่ตลอดเวลา ไปๆมาๆผมดันเกิดอาการมือสั่นขึ้นมา เนื่องเพราะสายตาที่ร้อนแรงจะแผดเผาผมได้นั้น ทำให้ผมลนอยากจะทอดเสื้อออกให้เร็วๆ แต่ยิ่งเร่งดูเหมือนจะทำให้ยิ่งช้าลง
ดูเหมือนการกระทำของผมจะยิ่งทำให้คนมองทนต่อไปไม่ไหว จากที่เรากำลังยืนเกาะเกี่ยวกันกลางห้องนอน เขาก็กระชับตัวผมก้าวยาวไปที่เตียงอย่างรวดเร็ว
ทันทีแผ่นหลังผมสัมผัสเตียงนอน นิคก็จัดการกระชากเสื้อเชิ้ตผมออกจากร่างจนกระดุมที่เหลือติดอีกสามเม็ดหลุดกระเด็น ผมอึ้งมองคนตรงหน้าตาค้างไปชั่วขณะ การกระทำของเขาบ่งบอกได้ชัดว่าอาการทนต่อไปไม่ไหวเป็นยังไง
จากนั้นเขาก็รีบแกะเข็มขัดผมออกปลดตะขอกางเกงรูดซิปลงพร้อมกับจัดการดึงกางเกงสแลคหลุดออกมาจากขาพร้อมกับกางเกงในของผมในเวลาเพียงไม่กี่วิฯ จนผมแทบยกก้นให้เขาดึงลงแทบไม่ทัน
นายนิคมองผลงานการเปลื้องผ้าของเขาอยู่ข้างเตียง ก่อนจะรีบดึงกางเกงนอนเนื้อนิ่มของตนลงอย่างไม่รอช้า ผมนอนจ้องมองเลือนร่างที่ยืนข้างเตียงนั้นตาค้าง ถึงก่อนหน้านี้จะเคยเห็นมาแล้วหลายต่อหลายครั้งก็เถอะ แต่ไม่เคยที่จะพิจารณาอย่างถี่ถ้วนเท่าตอนนี้มาก่อน
แผ่นอกหนากล้ามเนื้อเป็นลอนสีทองแดงจากการอาบแดด ผิวกายชโลมด้วยเหงื่อจนเป็นมันเงา ขับเน้นสรีระกายให้เด่นชัดยิ่งขึ้น ดูเหมือนเครื่องปรับอากาศไม่ได้ช่วยให้หนุ่มต่างทวีปคลายความร้อนรุ่มลงได้เลย ผมไล่สายตามองสำรวจลงไปเลื่อยๆ ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อสายตาหยุดที่กลางลำตัวของเขา
สิ่งนั้นกำลังเครียดขึงอย่างเห็นได้ชัด ความเปียกฉ่ำตรงส่วนปลายที่เหมือนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆทำให้รู้เลยว่ามันพร้อมรบอย่างเต็มที่
ต้องยอมรับเลยว่ารูปร่างของเขาใครได้เห็นก็ต้องอดร้องครางในใจไม่ได้ ผมรู้สึกตัวว่าร่างกายร้อนรุ่มยิ่งกว่าเดิมเมื่อจ้องเลือนกายเขาอย่างไม่วางตา น่าแปลกที่ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจ ไม่ได้รู้สึกขยะแขยง หรือรู้สึกกระดากที่เห็นผู้ชายด้วยกันมายืนล่อนจ้อนอยู่ตรงหน้า
ผมกลับรู้สึกว่า…
ผมกำลังเกิดความพึงพอใจ…
ลำคอผมแห้งผาด… หรือตอนนี้ผมจะเป็นเกย์อย่างเต็มตัวไปเรียบร้อยแล้ว?
“ที่รัก…สายตาคุณ...” เสียงเขาเบาหวิวคล้ายคำอุทานกับตัวเอง
ผมหยุดความคิดที่เตลิดเปิดเปิงทั้งหมดไว้ ก่อนจะเงยหน้ามองใบหน้าเขา ดวงตาที่ราวกับสัตว์ป่าจับจ้องผมเขม็งจนผมขนลุกซู่ ก่อนจะเกิดความคิดแผลงๆที่อยากจะให้เขากระโจนเข้ามากัดกินผมทั้งเป็นซะเดี๋ยวนั้น
“นิค…” ผมครางเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงและแววตาแบบไหนผมก็ไม่ทราบ แต่มันทำให้ทันทีที่สิ้นเสียงผม ร่างกายหนาหนักนั้นก็เข้ามาบดเบียดกับร่างของผมจนแทบจะจมหายลงไปในที่นอน
ริมฝีปากเขาบดจูบลงมาที่ปากผมอย่างจาบจ้วง ลิ้นร้อนอุกอาจเข้าสู่โพลงปากจนแทบหายใจหายคอไม่ทัน ก่อนที่ผมจะค่อยๆปรับตัวจูบตอบโต้เขาไปอย่างร้อนแรงไม่แพ้กัน
มือหนาทั้งสองก็ไม่ยอมอยู่นิ่งเฉยลากไล้สลับกับบีบคลึงผิวกายผมจนอารมณ์ผมกระเจิดกระเจิง เขาผละจูบออกก่อนจะหันมาไซร้หนักๆที่ลำคอ เคราสากๆถูไถกับผิวเนื้อผมจนเจ็บแปลบ แต่กับทำให้ขนอ่อนๆทั่วร่างผมลุกชันด้วยความซ่านสยิว
มือข้างหนึ่งของเขาลากผ่านลำตัวของผมลงไปจนถึงจุดกลางลำตัว ก่อนจะปรนเปรือสิ่งนั้นด้วยมือของเขา
“อะ...อ๊า นิค…!” ผมร้องครางเสียงดังเมื่อมือข้างนั้นขยับขึ้นลงไปมาอย่างหนักหน่วงรุนแรง ผมแยกขาออกกว้างเมื่อริมฝีปากนั้นไล้ต่ำลงมาถึงส่วนนั้น มือเขายังคงขยับเคลื่อนไหวไม่หยุด แต่ปากและลิ้นร้อนกลับหยอกเย้าความอ่อนหยุ่นที่กำลังเต่งตึงทั้งสองข้างนั้นอย่างไร้ความปราณี ผมกรีดร้องลั่นด้วยความเสียวกระสัน
นิ้วมืออีกข้างของหนุ่มฝรั่งลากผ่านโคนขาอ่อนจนไปหยดอยู่ที่จนไปหยุดอยู่ที่จุดเร้นลับ ก่อนจะค่อยกดปลายนิ้วถูไถไปรอบๆ แล้วฝังนิ้วสู่ภายในช้าๆ
“อ๊า! หยุดก่อน…! นิค… อ๊ะ อ๊า!” รู้สึกเหมือนจะขาดใจตายให้ได้ จนสะโพกผมลอยไม่ติดเตียง นิ้วมือนั้นหยอกล้อเข้าออกไม่ดันจนสุดเสียที ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดใจ
“อ๊า! นิค...ไม่เอา!” ผมร้องบอก
เขาจึงหยุดการกระทำทุกอย่างลงเงยหน้าขึ้นมองผม ได้ยินเสียงลมหายใจหนักหน่วงจากแรงอารมณ์ที่ปั่นป่วนของเขา
“แล้วจะเอาอะไรครับ” เสียงทุ้มถามปลายเสียงแหบพร่า ผมหน้ารอนวูบ มองเขาตาปรอยกัดริมฝีปากล่างเบาๆก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกไป
“น่ะ…ไหน ...บอกว่าทนไม่ไหวแล้วไงครับ”
เขาจ้องผมนิ่งค้าง ก่อนจะสบถออกมาให้ผมได้ยิน
“ให้ตายสิที่รัก! คุณทำผมคลั่งได้ตลอด!”
ผมหน้าร้อนผ่าวกับสิ่งที่ได้ยิน รู้สึกได้ว่าขาของผมถูกแยกออกจนกว้าง ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาจูบผมอย่างหนักหน่วง กระซิบเสียงสั่นบนริมฝีปากผม
“ผมอยากอ่อนโยนกับคุณ ผมไม่อยากรุนแรงกับคุณ ผมรักคุณ…”
ความรู้สึกวาบหวามใจแผ่ซ่านลงในกาย จนผมต้องยกสะโพกขึ้นถูไถกับส่วนที่ร้อนลวกแข็งขึงของเขา
“อื้มม… ไม่เป็นไรนิค เข้ามาเถอะ! ตอนนี้เลย!” ผมเร่ง
ผมดีใจนะที่เขาอยากจะอ่อนโยนกับผมอยากจะถะนุถนอมผม แต่ ณ เวลานี้ ผมกลับอยากให้เขารักผมแรงๆ ให้สมกับความโหยหาอ้อมกอดของเขามาตลอดที่ไม่ได้เจอกัน และผมก็รู้ดีว่าเขาเองก็ต้องการแบบนั้น แต่เขากลับเลือกที่จะอดทนไว้ เพราะเขาแคร์ความรู้สึกผมมากกว่า
นิคตอบสนองผมด้วยการค่อยแทรกตัวเขามาในร่างกายผมทีเดียวจนมิด ผมร้องครางหน้านิ่วด้วยความจุก ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายร่างกายลง เขาเองก็หยุดนิ่งรอจังหวะให้ผมพร้อมเหมือนกันทั้งๆที่หน้าเหยเกอย่างพยายามจะสะกดกลั้น
เมื่อเห็นว่าผมหายเกร็งแล้วเขาจึงค่อยๆขยับตัวเข้าออกช้า ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเมื่อผมตวัดขาเกี่ยวรอบเอวเขาไว้ พร้อมกับขยับสะโพกรับเป็นจังหวะเดียวกัน
เสียงหายใจหอบดังข้างหูผม เสียงครางทุ้มต่ำที่ดังเป็นระยะๆสลับกับเสียงร้องของผม ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ผมให้พุ่งสูงยิ่งขึ้น
“อ๊า!! นิค! แรงๆ อ๊า… แรงๆ แรงอีก…”
“อ๊า… ที่รัก ข้างในตัวคุณ… ซี๊ดด…”
เขาขยับตัวเร็วขึ้นแรงขึ้น จนผมได้ยินเสียงน่าอายของเนื้อกระทบเนื้อดังก้องขึ้นปะปนกับเสียงครางของผมกับเขา ความร้อนที่เสียดสีเข้ามาในตัวผม ทำเอาต้องเกร็งขาจนสั่น แรงเสียดสีของสิ่งนั้นที่เติมเต็มในกาย ทำเอาเนื้อตัวผมร้อนลวกไปหมด ความรู้สึกร้อนวาบที่ท้องน้อยกำลังสั่งสมถึงขีดสุด
“อ้า!! นิค! กายไม่ไหวแล้ว!” ผมร้องบอก
หนุ่มฝรั่งตอบสนองผมด้วยการบดเบียดเขามาอย่างรุนแรงขึ้นถี่เร็วขึ้น จนแผ่นหลังผมเสียดสีไปมากับผ้าปูเตียง
จนผมรู้สึกเสียววาบที่ท้องน้อย พร้อมกับปลดปล่อยความต้องการทั้งหมดออกมาโดยไม่ได้แตะต้องส่วนนั้นเลยสักนิด ผมตัวอ่อนหายใจหอบอยู่กับเตียง
ปล่อยให้เขาจัดการะกระแทกร่างกายเข้ามาในร่างผมอย่างหน่วงหน่วงสักพักก่อนที่เขาจะปลดปล่อยตามผมมา จนรู้สึกได้ถึงกระแสอุ่นร้อนที่ฉีดพุ่งเข้ามาในกาย
++++++++++++++++++++++++
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด สลบ ไม่ไหวแล้ว ร้อนแรงมว๊ากกกก
โอ่ยยยยย อยากอ่านต่อออออ
-
:haun4: so hot จริงๆ
-
:z1: :z1: :pighaun: :pighaun:
-
He ร้อนแรงงงงงง
-
คิดถึงรุนแรง
ขัดใจเรโอ
-
แว้กกกก มันค้างค่า >,.<
สุดยอดเลย เคลียร์กันบนเตียงจริงๆด้วย
คุณกายร้อนแรงมาก ว้ายๆๆ พึ่งเคยเห็นคุณกายแบบนี้ >///<
นิคคงชอบใจล่ะซี่ หุหุ
ชอบประโยคนี้มากๆเลย “ให้ตายสิที่รัก! คุณทำผมคลั่งได้ตลอด!” <<นู๋ก็คลั่งค่า~ เคียกๆ
ชอบมากๆค่ะ มาต่อไวๆนะคะ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า มีความสุขจริงๆ
-
พอนนี่ บรรยายได้พริ้วมากเลย อ่านแล้วเคลิ้มตามเลยให้ตายเหอะ :m25: ขออีกได้ปะ ดูมันยังไม่สุดเลยอะ :z1:
-
คุณกาย so hot สุดยอดดดดดดดดดดด :pighaun: :pighaun:
-
ตามทันแล้ว สุดยอดมากเลย
-
คุณกาย so hot!! จริงด้วย!!!!!
:m25:
-
+1 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์
อ่านไปก็ :m25: :pighaun: :jul1:
-
:m25:
so hot อะไรจะปานนี้!!!~
-
ทุกคอมเมนท์ ต้องมี :m25:
ขนลุกเลยทีเดียว บรรยายซ๊ะเห็นภาพเลยค่ะ :m25:
-
:-[ โอ้.....คุณกายสุโค่ยมั่ก ๆ
เคยอ่านจากเวบเด็กดีมาก่อน ดีจังเลยที่มาลงต่ออีกที่นี่
:กอด1: ขอบคุณนะจ๊ะ
-
รักร้อนๆ ของกาย&นิค
ขอกระดาษทิชชู่ซับเลือดด่วน
:m25:
-
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
คุณกายขา so hot แบบนี้บ่อยๆนะคะ เอิ๊กกกก
อยากอ่านต่อจังเลย ไรเตอร์จ๋า
ยังไงก็มาต่อเร็วๆนะคะ :กอด1:
-
เลือดวายออกหมดตัวแล้วครับ ลาก่อนชีวิตนี้
-
อ๊ายยยยยยยย
ไม่ไหวแล้ว
ละมุนละไม ร้อนแรง
ตายอย่างสงบ
แต่มาอีกนะคะไรท์เตอร์ เหมือนยังค้างนิดๆ 555
-
เอิ้กกกกกก เกิดอะไรขึ้นกะคุณกายยยยยยย โซ ฮอททททททททท :pighaun:
ง้อกันบนเตียงนี่ได้ผลตามเคยนะ ก๊ากกกกกกกก :z1:
-
จากที่อ่านตอนแรกๆว่าแล้วสองคนนี้มันจะรักกันได้ยังไง
มาตอนนี้...ไม่สงสัยแล้ว~~ แต่อิเจ๊ขอเลือดกรุ๊ป B ด่วนเจ้าค่ะ
อ้าย~~~ เล่นเอาเลือดหมดตัวกันเลยทีเดียว....กายน่ารักมากมายอ่ะ ชอบที่เป็นคนตรงๆแบบนี้ แล้วก็หนักแน่นมากๆ คิดว่านิคกายเนี่ยก็เหมาะสมกันที่สุดแล้วล่ะ
ส่วนเรโอ...มาซบอกอิเจ๊มา คนแบบนี้~~ อิเจ๊ชอบ~~ อิ๊งอ๊าง... :-[
-
ดีใจที่มาต่อให้อ่านแล้ว Thanks มากๆเด้อ
ต้องรีบไปอ่านก่อนดูท่าทางจะดุเดือดกันมากเพราะมีคนตายจมกองเลือดกันเยอะเลยอ่ะ :pandalaugh:
-
โอโห!!!!!! สุดยอด อ่านแล้วขนลุกซู่เลย มันแบบรู้เลยว่าเวลาจากกันไปนาน ความคิดถึงกันมันต้องแบบนี้ล่ะใช่เลย
ลาตาย :jul1:
มาต่ออีกนะคราวหน้าเอาแบบหวานๆบ้างก็ได้ :impress:
-
กลับมาพร้อมเลือดที่ร้อน :m25: :m25: :m25:
-
ตามทันแระ เห้อ ตอนล่าสุดเนี่ย ร้อนแรงอย่าบอกใคร
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ร้องแรงเกินจะบรรยาย
-
:o8: :o8:
มาต่ออีกซักนิดก้ดีนะคะ :-[
-
:m25: Ohh !! Hottest Guy จริงๆ
พึ่งตามทัน แหมเค้าร้อนแรงกันจริงๆคู่นี้
กายน่าร๊ากกก :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้ แล้ววอยากมีแฟนนมั้งอ่ะ ฮ่าๆ
-
เข้ามาอ่านรวดเดียว
โอ้ยย
ง่วง
ืมือสั่น
ม่ายหวายแล้ว
ขอไปนอนก่อน
:really2: :t3: :t3:
-
ตื๊ลลลลลลตันใจ~ :o12:
-
เอาชนลุกซู่ ยิ่งกว่าประสบการณ์ตรง :oo1:
o13 o13 o13 o13
-
:m25:
คืนดีกันดุเดือนเจงๆๆๆ :-[
-
ดันเข้าๆ :z2:
-
มาต่ออีกเร็ว ๆ นะ ซี๊ดดดดด
-
หายไปนาน กลับมาคราวนี้คุณกาย So Hot จริงๆ :impress2:
-
สุโค่ยยยยยยยยย :z1:
-
น่าจะมีคุณกาย so hot แบบภาค cont.
ร้อนแรงจริงๆเลย เข้ามาดันและมาอ่านอีกรอบค่ะ
-
อ่านทันแล้วค่ะสนุกมากเลยอะ
อ่านตอนนี้แล้ว คุณกาย ฮิ้ววว so hotจริงๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
:z1: พอหอมปากหอมคอ
-
ทำไมหายไปอีกแล้วล่ะ คนอ่านยืนต่อแถวรออ่านกันเยอะเลยนะ
o9
-
เห่อๆ แบบนี้คุณกายจะลุกไหวมั้ยเนี่ย
แต่เรื่องนั้นคงไม่เป็นปัญหาหรอกจริงมั้ย
นิคคงไม่ให้ลุกอยู่แล้วล่ะ เอ๊ะ หรือจะเป็นกายเองที่ไม่อยากให้ลุก ฮ่าๆ
สู้ ๆ จ้า
-
คิดถึงนิค+กายแล้วนะคะ เมื่อไหร่ตอนใหม่จะมาน้อ
:call: :call: :call: :call: :call:
-
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
-
หายไปด้วยความมึน เรื่องมันยืดออกปายยยย :a5:
ตอนนี้กับเข้าชายฝั่งไทยได้แล้วคร๊า :กอด1:
ต่อกันเลยดีกว่า
++++++++++++++++++++++++++++
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความเหนื่อยอ่อน เมื่อคืนแทบจำความไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง รู้แต่ว่ากว่าผมกับนิคจะได้นอนหลับกันจริงๆก็รุ่งเช้าแล้ว และต้องยอมรับว่าถึงจะเหนื่อย แต่ผมก็มีความสุข…
รู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมดโดยเฉพาะสะโพก จนไม่อยากจะขยับลุกจากเตียงไปไหนอีก วันนี้ผมก็เกงานจนได้ สภาพแบบนี้ผมคงถ่อสังขารไปทำงานไม่ได้หรอก แค่จะเข้าห้องน้ำยังลำบากเลย นิคก็ไม่รู้หายไปไหน ทิ้งผมให้นอนบนเตียงคนเดียวนานแล้วนะ…
รอนานจนเผลอหลับไปอีกรอบ ตื่นมาอีกทีเพราะได้ยินเสียงดังกุกกักๆข้างนอกห้อง
ผมพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง อดหน้านิ่วนิดหน่อยไม่ได้เพราะความเจ็บแปลบที่ส่วนนั้นมันระบมไปหมด
“นิค… นิคครับ!”
“คร้าบบ!” เสียงขานรับพร้อมกับร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในห้องนอน
“ไปไหนมา นานจัง…”
“ไปซุปเปอร์มาเก็ตมาครับ ในตู้เย็นโล่งว่างมาก ไม่มีของทำกับข้าวเลย ผมเลยไปซื้อของสดมาใส่ไว้ เห็นคุณเพลียๆก็เลยไม่อยากปลุก” เขาบอกยิ้มๆ เดินมานั่งข้างเตียง ก่อนจะหอมแก้มผมฟอดหนึ่ง
“ฮ้า! ชื่นใจจัง… หิวรึยังครับ ผมซื้อกับข้าวทำร้อนๆมาหลายอย่างเลย ไปกินกันเถอะครับ”
“อะ…อื้มม ไปสิ”
ผมตอบรับอ้อมแอ้ม อยู่ๆก็ไม่กล้ามองหน้าคนข้างๆขึ้นมาซะงั้น
จากนั้นเราก็ไปกินข้าวกันโดยที่ผมไม่ต้องเดินไปเองเลย เพราะมีคนอาสาอุ้มผมตลอดเวลาไม่ว่าผมคิดจะไปที่ไหนในบ้าน แรกๆก็เขินอยู่เหมือนกัน แต่สักพักก็เริ่มชิน หลังๆจะไปไหน จะเข้าห้องน้ำทำธุระก็เรียกใช้เองซะเลย ฮ่าๆ สะใจดีเหมือนกัน อยากให้ผมเป็นแบบนี้เองนักนี่
“คราวนี้จะอยู่นานไหม…?” ผมถามขึ้นมาขณะเรากำลังดูหนังกันที่โซฟา โดยที่ผมนอนหนุนตักนิคอยู่
พูดแล้วก็รู้สึกใจหายขึ้นมาเลย เจอกันแค่วันเดียวทำไมเวลาผ่านไปเร็วจัง… นี่ท้องฟ้าก็มืดแล้ว อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เป็นเช้าของอีกวันเสียแล้ว…
“อาทิตย์นึงครับ หึหึ…ถามแบบนี้แสดงว่าคิดถึงผมเหรอ?”
“…ก็ …มั้ง” ตอบเสียงเบาแต่คิดว่าเขาต้องได้ยินอยู่แล้วแหละ
“หึหึ… ไม่ต้องบอกผมก็รู้น่า ทำเอาเมื่อคืนผมซาบซึ้งเป็นอย่างดี”
เพี้ยะ! ผมเอามือฟาดขานิคหน้าร้อนวูบ
“อย่ามาทะลึ่งนะ!”
“ฮ่าๆ”
ยังมีหน้ามาหัวเราะหน้าระรื่นอีก หมั่นไส้ชะมัด
“คุณกายครับ… ผมขอโทษนะครับที่อยู่ๆก็ขาดการติดต่อไป คือผม…” ผมเอามือไปปิดปากเขาหยุดคำพูดไว้
“ช่างเถอะ… แค่กลับมาก็ดีแล้ว แต่คราวหน้าจะมีธุระหรืออะไรต้องบอกก่อนนะ อยู่ๆหายไปแบบนี้ ไม่เอาอีกแล้ว…”
เพิ่งรู้ตัวก็ตอนนี้เองว่าสิ่งที่ผมกลัวมากที่สุด คือการจากไปของเขา…
ใจของผมมันโหวงวูบไปหมด กับการรอให้วันแต่ละวันผ่านพ้นไป โดยที่ไม่ได้พบเจอ หรือแม้แต่ได้ยินเสียง
“ผมอยากขอโทษอีกเรื่อง…” หนุ่มฝรั่งดึงมือผมไปกอบกุมไว้
“ขอโทษที่เมื่อวานผมอารมณ์เสียใส่คุณ เรื่องคุณกับเพื่อน… ผมมันงี่เง่าเอง”
“ใช่! ทำเหมือนไม่เชื่อใจกันเลย” ผมสำทับ
“ไม่ใช่ไม่เชื่อใจคุณ… แต่ผมไม่ไว้ใจมันต่างหาก” เขาแย้งเสียงอ่อย
“ฉันกับเรโอคุยกันรู้เรื่องแล้ว เราต่างก็รู้จุดยืนของตัวเองดี ยังไงความสัมพันธ์แบบเพื่อนก็ยั่งยืนกว่า”
“คุณพูดเหมือนกับว่าเป็นคนรักจะไม่ยั่งยืน?” ผมเหลือบตามองเขา ก็เห็นว่านายนิคกำลังมองผมอยู่ด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ไม่รู้สิ… แต่ถ้าเราเข้าใจกันในทุกๆเรื่องของกันและกันมันก็คงจะยั่งยืนมั้ง”
“คุณคิดมากอีกแล้วนะ อย่าไปคาดเดาหรือสงสัยในสิ่งที่ยังมองไม่เห็นสิครับ แบบนั้นจะทำให้คุณยึดติดกับมันตลอดเวลา การอยู่ด้วยความเข้าใจกันมันก็ถูกนะ แต่ถ้าวันใดวันหนึ่งการเข้าใจกลายเป็นพยายามจะเข้าใจ มันจะทำให้คุณรู้สึกเหมือนบีบคั้นตัวเอง และการพยายามเข้าใจในตัวผมจะกลายเป็นสิ่งที่คุณคาดหวังไว้โดยไม่รู้ตัว ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าคุณคาดหวังอะไร ถ้าเราไม่บอกความรู้สึกออกมาตรงๆ”
ผมครุ่นคิดตามที่เขาบอก ก่อนจะพยักหน้าตอบรับเบาๆแล้วส่งยิ้มให้ นี่สินะเหตุผลที่เขาคอยบอกให้ผมแสดงความรู้สึกถึงสิ่งที่ผมต้องการจากเขาออกมาตรงๆ
บางครั้งใจสื่อใจมันคงไม่เพียงพอ ต้องมองตา คิดถึงกันบ้าง เข้าใจกันและกัน และแชร์ความรู้สึกร่วมกัน
เอาเป็นว่า เรื่องความรักผมคงต้องค่อยๆเรียนรู้ค่อยๆรักไปละกัน…
“หึ… ว่าแต่คนอื่นคิดมาก แล้วเมื่อวานใครกันล่ะที่คิดมากเรื่องฉันกับเรโอ”
“โธ่… นั่นเขาเรียกว่าหึงคร้าบบบบคุณ!”
++++++++++++++++++จบตอน+++++++++++++++++++++++++
-
คิดถึงจังเลยค่าา :กอด1:
เข้าใจกันก็ดีแล้วน้าา นิคกะคุณกาย
มาบ่อยๆนะคะ ^^
-
โห สั้นอะ แต่ก็โอเคแล้ว อยากให้หวานๆมันมากกว่านี้ :impress2: อยากชี้นิ้วสั่งได้เหมือนกายจัง แต่ นิคของเราคงอุ้มไม่ไหว :laugh:
-
ตัดจบตอนซะงั้นอ่าส์
-
สั้นมากเลย
-
ดีจังถึงจะสั้นแต่ก็ได้ใจความนิ ขอบคุณไรท์เตอร์ครับ
-
ขอบคุนไรท์เตอร์ที่เข้ามาต่อค่ะ
-
สั้นอ่ะ!!!!! >_<
แต่ก็พอแก้คิดถึงได้นิดนึง!! คึคึ
-
น่าร๊ากกกกก
แต่มาต่อแต่ละทีนี่ต้องระลึกชาติกันเลยทีเดียว โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:a5: สั้นไปอ่า่่่่าาา
ยังไม่หายคิดถึงกายเลย :L2: :L2: :z3:
-
มาแล้วววว :m2:
-
โอ้ยยย คิดถึงนิค กาย
มาต่อนิดๆ ก้อยังดี เฮ้ออออ
อ่านเรื่องนี้แล้วมันอิ่มมม
อิ่มกับมุมมองของนิคเสมอ
เป็นคนที่คิดดีจริงๆ ได้ข้อคิดเสมอ ไม่ผิดหวังในตัวนิคเลยจริงๆ
^ ^
แล้วมาอีกนะคุณนักเขียน คิดถึงมว๊ากกกก
-
มาต่อแบบสั้นๆ
ยังไม่หายคิดถึงเลยค่ะ :กอด1:
-
ถึงตอนนี้จะสั้นไปนิด แต่ก็ยังพอให้หายคิดถึงไปบ้าง
ยังไงคราวหน้าขอแบบเยอะๆเต็มๆนะคะ o18
เป็นกำลังใจให้เสมอค่า
-
ขอหวานๆนานๆหน่อยน้า :monkeysad: :กอด1:
-
ติดตามมาจากเด็กดีคะ
-
โอ๊ยย มาอยู่แป๊บเดียวเองเนอะคุณกาย
แค่อาทิตย์เดียวเอง
ยังไม่ทันหายคิดถึงเลย หุหุ
รอตอนต่อไปจ้า
-
:call:
-
อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มาเร็ว
เครมเร็ว
ไปเร็วจริงๆเลย
-
มาต่ออีกเร็วๆน๊า
-
ดันๆๆๆ :z10:
-
:m15: :m15: :m15:
ประกาศหาตัวไรเตอร์ครับ หายไปไหนอ่ะ คิดถึงนิค+กาย
ปอลิง อย่าลืมอีกเรื่องนะครับ :really2: :really2:
-
โอ๊ะ อัพแล้วๆ
ดีใจด้วยที่ดึงเรื่องกลับมาได้ ฮ่าๆๆๆๆ
เรื่องความรู้สึกนี่เป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนจริงๆนะ ไม่บอกไม่แสดงออกมาก็ไม่เข้าใจหรอก
สู้ สู้ จ้าาาา
-
แย๊กกกกกก มานิดเดียวเองง่าาาา
เค้ายังไม่หายคิดถึงนายนิคกับคุณกายเลยนะ
น่ารักอ่ะ มาต่อไวๆนะคะ
คุณกายน่ารักขึ้นมากเลยอ่ะ น่ารักๆๆๆ
นิคก็น่าร๊ากกกกก สู้ๆนะคะทั้งคู่ ชอบอ่าาาา
-
อ่านทันซะที รวดเดียวไม่ยอมนอน อิอิ แต่ก้อค้างจนได้ ดีใจมากเรยที่เจอเรื่องนี้ จำได้ว่าเคยอ่านนานมากแล้วตอนนั้นมีไม่เยอะ มีแค่ตอนที่พระเอกไปหานายเอกแล้วเจอป้ากับลุงแค่นั้นเอง จำไม่ได้แล้วว่าอ่านจากไหน อยากหาอ่านต่อมากๆๆๆ ดีใจสุดๆๆที่เจอ :oni2: o7 มาต่อไวๆๆนะค้า
-
มาดัน รอ ค่า
ตามอ่านจนทันแล้วดีใจจัง ชอบเรื่องมากอ่ะ คุนกายกะนิคน่ารักมากอ่ะ
ตอนแรกไม่ชอบนิค สงสารกายมากอ่ะ แต่พออ่านไปเรื่อย ๆ แล้ว ชอบมากเลยอ่ะ
นิคดูแลเอาใจใส่ดีกมากอ่ะ กายเองก้อเริ่มแสดงออกมากยิ่งขึ้น ยิ่งอ่านยิ่งมีความสุข
รอคนเขียนมาต่อเรว ๆ ๆ นะค่า น้องรออ่านอยู่ค่า อิอิ
-
อ๊าย....ให้ความรู้สึกเหมือนเช้าหลังคืนแต่งงานเลย :o8:
-
... Happy New Year 2011... :L2:
-
เอ่อ...เพิ่งเข้ามาอ่าน และต้องรับมือกับคลื่นความสงสัยที่ถาโถมในใจว่า....
"เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดองนานที่สุดในประวัติศาสตร์เล้าเป็ดใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยยย !?!?!?!?!?!?!?!?!?"
T^T...T^T...T^T...TToTT...TToTT...TToTT...TT^TT...TT^TT...TT^TT
-
วิ่งมาดูแว๊บๆ
อิอิ เผื่อจิมาต่อบ้างไรบ้าง
คิดถึงจังค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด คิดถึง มาต่อเถอะ :monkeysad: :L1: :call: :call: :call:
-
เข้ามาตามอ่านค่า ค่อยๆ อ่านไปเนอะ
เห็นหลายคนค้างแล้วเราต้องยืดเวลาค้างสะหน่อย 55+
เนื้อเรื่องน่าติดตามค่ะ ยังอ่านไม่ไปถึงไหนเลย
พระ-นาย ยังไม่เจอหน้าครั้งที่2เลยอ่ะ อิอิ
-
มาตามอ่านอีกรอบบ ขอบอกว่าก่อนหน้านี้ปี่ที่แล้มั้งหรือปีก่อนนี่แหละเคยอ่านไปแล้วหนนึง แล้วชอบมากแต่ดันจำชื่อเรื่องไม่ได้สะงั้น แต่เนื้อเรื่องมันอยู่ในหัวตลอดว่าพระเอกนายเอกเป็นแบบนี้นะ จำได้แต่จำชื่อเรื่องไม่ได้นี่แย่สุด พอได้มาอ่านเรื่องใหม่ น้องโฟล์คซองไปเลยตามมาอ่านเรื่องนี้ จนพบว่าเรื่องนี้เองที่เราตามหาอยู่ 55555 โก๊ะได้อีกช๊านนนนน จะรออ่านต่อส่วนชื่อตอนนี้จำได้แม่นแล้ว และอย่าดองนานนะคะ เพราะของดองกินมากไม่ดี กร๊ากกกกก
-
อ่านทันแล้ว ชอบมากเลย
ทีนี้เลยอ่านไม่หยุด กวดสุดฤทธิ์
ตอนนี้ก็มาต่อคิวรอเหมือนคนอื่นแล้วค่า
-
สนุกดีคับเรื่องนี้
-
เรื่องนี้สนุกดีค่ะ
กว่าจะตามอ่านทัน
เฮ้อออ~
-
ยังรออ่านอยู่นะจ๊ะ
คิดถึงนิคกี้ คุณกาย
-
รอ ร๊อ รอ...
คิดถึงคุนคนเขียน คิดถึงคุนนิคและคุนกาย
-
Happy Valentine's Day คร๊า :L1:
(http://img340.imageshack.us/img340/4807/valentinesday1.th.gif)
-------
Special Chapter : วันพิเศษกับคนที่แสนพิเศษ
วันพิเศษ... จะว่าไปผมไม่เคยใส่ใจนึกถึงวันเหล่านั้นมาก่อนเลย ไม่รู้ว่ามันจะมาถึงเมื่อไหร่ด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะผมเลิกที่จะตั้งตารอการมีความสุขในวันพิเศษสำคัญๆของปีไปนานแล้วก็เป็นได้
เพราะไม่เคยมีวันพิเศษกับคนพิเศษ...
แม้แต่ครอบครัวก็ทิ้งผมไว้ข้างหลัง ไม่แยแส...
ดังนั้น...ตลอดมา วันพิเศษของใครหลายๆคน จึงเป็นแค่เพียงวันธรรมดาสำหรับผมเท่านั้น...
วันนี้ก็เช่นกัน บรรยากาศรอบๆตัวอบอวลไปด้วยความหวานละมุมของสีชมพูและสีแดง สีที่บ่งบอกถึงความรัก... ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ วันแห่งความรักนั้นเอง
ตั้งแต่เช้าแล้ว ตามถนนข้างทาง จะมีแผงขายดอกไม้สวยๆข้าวของสีหวานกระจุกกระจิก ตลอดจนถึงขนมหวานๆรูปหัวใจขนาดต่างๆรวมไปถึงช็อกโกแลตหลากหลายรูปแบบ แล้วแต่จะเลือกสรรค์เพื่อเป็นของแทนใจมอบให้แก่คนที่รักชอบในวันแห่งความรักนี้
บรรยากาศเหล่านี้ มันทำให้ผมนึกถึงคนรักของผมขึ้นมา
ป่านนี้นายนิค กำลังทำอะไรอยู่นะ? คงกำลังง่วนอยู่การถ่ายแบบของเขานั่นแหละ
เมื่อช่วงสิ้นปีจนถึงต้นปี เขาได้หยุดยาวไปแล้ว และคงไปไหนไม่ได้นอกจากมาอยู่กับผมยาวเกือบเดือน เราใช้ช่วงเวลาเหล่านั้นฉลองปีที่ผ่านมาอย่างมีความสุขในทุกๆวัน ได้ไปเที่ยวตามที่ต่างๆกันสองคน เป็นการเที่ยวพักผ่อนที่หากเป็นเมื่อก่อนที่ผมอยู่คนเดียวคงได้อารมณ์กลับมาอีกแบบ และมันคงไม่มีความสุขมากๆเท่ากับตอนนี้หรอก
ช่วงเทศกาลแห่งความรักนี้ เขาคงไม่ว่างมาหาผมหรอก ดูท่าทางเราคงจะได้เจอกันอีกทีก็เดือนหน้าล่ะมั้ง?
ผมยิ้ม ลึกๆในใจก็อยากใช้ช่วงเวลานี้อยู่กับคนรักเหมือนกับคู่รักคนอื่นๆบ้าง
จริงๆผมไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรกับแค่วันๆหนึ่ง ซึ่งแต่ก่อนไม่เคยใส่ใจก็ได้
แต่ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่ผมมีคนรัก ผมถึงได้คิดเยอะขึ้นแบบนี้นะ... บางเรื่องที่ผมเคยมองข้ามไป และคิดว่าไม่สำคัญสำหรับผมอีกต่อไป พอวันนี้ถึงได้กลับมาคิดจนติดค้างในใจ
อาจเป็นเพราะผมมีคนพิเศษแล้ว...
ในวันพิเศษแบบนี้ ผมเลยนึกถึงคนพิเศษของผมขึ้นมา...
“มัวแต่ฟุ้งซ่าน ไม่เป็นอันทำงานกันพอดี” ผมบ่นกับตัวเอง ก่อนจะหันไปมองดอกแดฟโฟดิลสีเหลืองสดช่อใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟารับแขกภายในห้องทำงานของผม
พอมาถึงบริษัทผมก็ได้รับดอกไม้ช่อนี้จากพนักงานส่งดอกไม้ทันที เรียกว่าเป็นการต้อนรับวันแห่งความรักเลยก็ว่าได้ แต่คนให้ไม่ใช่คนรักของผมหรอก
แต่เป็นเพื่อนรักของผมนั่นเอง...
เรโอ เพื่อนสนิท เพื่อนรัก เพื่อนที่ผมไว้วางใจได้มาตลอดจนกระทั่งในปัจจุบันความเชื่อใจก็ยังไม่หายไปจากพวกเรา
ช่อดอกไม้มาพร้อมการ์ดใบหนึ่ง หากแต่ไร้ซึ่งตัวคนมอบ เพราะเจ้าตัวตอนนี้กลับไปช่วยงานพ่อที่อิตาลีได้สักพักแล้ว แต่ถึงอยู่ไกลก็ยังอุตส่าห์สั่งดอกไม้ข้ามทวีปมาเซอร์ไพรส์ผมได้อีก นี่ล่ะเรโอ... เพื่อนที่มักจะทำให้ผมประหลาดใจแต่ยิ้มได้อยู่เสมอ
ในการ์ดใบนั้นเขียนข้อความไว้ว่า ‘ดอกไม้ช่อนี้มีความหมาย’
เขียนแค่นั้น ไม่ได้มีคำเฉลยอะไรอีก ทำให้ผมเกิดความสงสัยอยากรู้ จนต้องไปเสริท์หาความหมายในอินเตอร์เนทเอาจนได้
“น้ำใจไมตรี และความเอื้ออาทรของเธอ สมแลัวกับที่เป็นเพื่อนรักที่แสนดีของฉัน”
ผมยิ้มกว้างเมื่อได้รู้ความหมายของดอกแดฟโฟดิลที่ส่งกลิ่นหอมอวลจางๆ ก่อนจะส่งข้อความไปขอบคุณเพื่อนผู้แสนดีของผมเหมือนกันคนนั้น...
เช้าวันแห่งความรัก เริ่มต้นด้วยความอบอุ่นใจ ไม่จำเป็นต้องเป็นความรักของคนรัก แต่ความรักในรูปแบบอื่นก็สำคัญต่อจิตใจเช่นกัน ไม่ว่ายังไงความรักก็คือความรัก คือสิ่งที่สวยงาม...
...
ทั้งวันนั้นมีคนส่งช่อดอกไม้มาให้ผมหลายต่อหลายช่อ จากทั้งคนรู้จัก และเพียงพบหน้าทางธุรกิจแบบผิวเผิน
จนทำให้ผมเกิดความสงสัยขึ้นมา ว่านี่ใช่วันแห่งความรักจริงๆเหรอ?
แต่พอเลขาสาวที่เป็นผู้วิ่งวุ่นคอยรับดอกไม้แทนผมพูดขึ้นมาเท่านั้นแหละ ผมถึงได้เข้าใจทันที
“สมแล้วที่บอสของเราเป็นหนุ่มโสดครบเครื่อง ถึงได้มีคนส่งดอกไม้สื่อความในใจเยอะขนาดนี้ ”
ผมส่ายหน้ากับคำชมของเลขาสาว กลิ่นของดอกไม้ตลบอบอวลทั่วห้องทำงานจนชักรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา
พลางนึกไปถึงคนรักที่อยู่ห่างไกล บอกตรงๆว่าคิดถึงจริงๆ ยิ่งช่วงเวลาแบบนี้ยิ่งจุดชนวนความคิดถึงมากเป็นพิเศษ
เฮ้อ...คงได้แต่แก้ความคิดถึงด้วยการรอคุยโทรศัพท์ด้วยกันคืนนี้แล้วล่ะ
...
เลิกงานแล้ว เคลียร์งานทุกอย่างเรียบร้อย แต่ไม่รู้จะกลับคอนโดฯไปทำอะไรดี เมื่อก่อนอยู่กับความเหงาได้สบายๆแท้ๆ คิดว่าชินแล้วเสียอีก แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้นึกเกลียดความเหงาขึ้นมาจับใจ หรือความรู้สึกในตอนนี้คือ เหงาที่แท้จริง...
แวะไปเดินเล่นที่ห้างแถวๆคอนโดฯ เดินไปเดินมาก็ชักเซ็งกับบรรยากาศคู่รักที่มีให้เห็นจนเกลื่อนกราด ผ่านร้านของขวัญสื่อรักต่างๆ ผ่านร้านจิวเวอร์รี่ที่ลดราคาต้อนรับเทศกาลแห่งรัก เห็นคู่รักกำลังเลือกแหวนให้กัน
ในใจผมเกิดความรู้สึกเหมือนกับต้องการอะไรบางอย่าง...
ผมสบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากสมอง นึกไปถึงวันวาเลนไทน์ปีที่แล้วผมกำลังทำอะไรอยู่นะ ใช่ๆ ปีที่แล้วผมทำงานจนดึกดื่นที่บริษัทตามเคย แล้วเรโอ ก็หอบหิ้วไวน์มานั่งดื่มกับผมพูดคุยเรื่องเก่าๆสมัยเรียนจนเช้า
ต่างกับปีนี้โดยสิ้นเชิง ความรู้สึกของผมไม่เหมือนเก่า เหมือนตอนที่ผมไม่มีใครอยู่ในใจ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ผมมีคนสำคัญในใจแล้ว...
ปีก่อนมีเรโอฉลองตามประสาคนโสด ปีนี้ผมมีคนในใจ แต่ดันต้องอยู่คนเดียว...
เฮ้อ... กลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวก็ได้คุยกันแล้ว ถึงไม่ได้อยู่ฉลองเทศกาลแห่งความรักด้วยกัน แต่ทุกๆวันเรานึกถึงกัน ห่วงใยต่อกัน ก็น่าจะเพียงพอแล้ว ไม่เห็นต้องกำหนดวันรักอะไรกันให้มันวุ่นวาย ไม่ว่าวันไหนๆก็ทำให้มันเป็นวันแห่งรักได้ทั้งนั้นนี่นา
เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็เริ่มยิ้มออกมาได้ ขับรถกลับคอนโดฯด้วยความสุขใจเล็กๆ
...
เปิดประตูเข้าห้องมา ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนเดิม เก็บรองเท้าใส่ตู้ วางกระเป๋าเอกสารไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะพับแขนเสื้อปลดเนคไทด์ให้คลายออกสบายๆ แล้วเดินเข้าไปหาน้ำดื่มในครัวให้ชื่นใจ
ระหว่างที่กำลังดื่มน้ำอยู่จู่ๆก็ได้ยินเสียงเพลงแว่วขึ้นมาจากห้องนั่งเล่น
~ I know you've heard these words a hundred other times before
ผมรู้ดีว่าคุณเคยได้ยินคำพูดเหล่านี้มานับร้อยๆครั้งก่อนหน้านี้
And you've been hurt so your heart has chosen to close the door
และคุณเคยเจ็บปวดกับมันมาก่อน ดังนั้นหัวใจของคุณจึงเลือกที่จะปิดลง
Love broke your heart and brought you lies
ความรักมันทำร้ายหัวใจของคุณ และเหมือนคุณถูกละทิ้ง...~
ขมวดคิ้วอย่างงุนงง จำได้ว่าเข้ามาผมก็ไม่ได้เปิดโทรทัศน์หรือเครื่องเสียงเสียหน่อย แล้วทำไมถึงมีเพลงดังขึ้นมาได้ล่ะ?
~Look in my eyes. You'll see a love that's deep and true.
มองที่ตาของผมสิ คุณจะมองเห็นความรักที่มันลึกซึ้งและเที่ยงแท้
Tender and strong and all for you
ความอ่อนหวานและมั่นคงทั้งหมดนี้มีเพื่อคุณ~
ผมนิ่งงันไป เมื่อลองตั้งใจฟังเสียงเพลงนี้ให้ดีๆ ทำนองและความหมายของเพลงทำให้ผมต้องวางแก้วน้ำลง แล้วก้าวเดินเข้าหาเสียงเพลงนั้น...
~You can trust this love
คุณเชื่อมั่นในรักนี้ได้อย่างแน่นอน
Honest, that's the honest truth
ด้วยความสัตย์จริง มันจริงแท้และแน่นอน~
ภายในห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า มีเสียงเพลงดังขึ้นจากเครื่องเสียงที่เปิดทำงานไว้ ผมเกิดความสงสัยว่าอยู่ๆทำไมเครื่องเสียงถึงเล่นขึ้นมาเองได้ หรือจะเป็นเพราะไปตั้งเวลาเปิดมันไว้ แต่วันก่อนๆก็ไม่เห็นดังนี่นา...? ทำไมวันนี้ถึงได้ดังขึ้นมาได้?
~From the heart. I'm giving you everything, everything
จากหัวใจของผม ผมจะมอบให้คุณทุกๆสิ่ง
From the heart. I promise you that I'll be there
I'll be there to love you
จากหัวใจของผม ผมสัญญาว่าผมจะอยู่ตรงนั้นเพื่อคุณ
ผมจะอยู่ตรงนั้น...เพื่อรักคุณ~
ผมสะดุ้งโหยง เมื่ออยู่ๆไฟในห้องก็พลันดับลงอย่างพร้อมเพรียงกันจนห้องทั้งห้องมืดสนิทไปหมด มองซ้ายมองขวากวาดสายตาท่ามกลางความมืดมิด เสียงเพลงยังคงดังอย่างต่อเนื่องไม่ดับไปแต่อย่างใด
นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาแล้ว ถ้าเกิดไฟดับเครื่องเสียงมันก็ต้องดับด้วยสิ อีกอย่างระบบไฟฟ้าของคอนโดฯผมมีไฟฟ้าสำรองเป็นอย่างดี เป็นไปไม่ได้ที่พอไฟดับแล้วระบบไฟฟ้าสำรองจะไม่ทำงานแบบนี้ แล้วไอ้เสียงเพลงที่กำลังเล่นอยู่นี่อีก...
จะต้องมีคนอยู่ในห้องผมแน่ๆตอนนี้... ใจผมเริ่มหวั่นวิตก หรือมีคนบุกรุกเข้าห้องผม!
เป็นไปไม่ได้ ระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่หนาแน่นมาก คนนอกไม่มีทางบุกรุกเข้ามาง่ายๆหรอกถ้าไม่ได้รับอนุญาติจากผมก่อน แล้วถ้าคนในล่ะ? ความกลัวเริ่มครอบงำจิตใจผม...
เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อไป...
~From the soul. I'm showing you all I feel, all I feel is
ด้วยจิตวิญญาณ ผมจะแสดงให้คุณเห็น
ว่าความรู้สึกของผมทั้งหมดนั้น
From the heart, from the heart
มันมาจากหัวใจ... มาจากหัวใจ...~
ใจผมเต้นระทึก เมื่อรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินเงียบๆมาหยุดอยู่เบื้องหลังผม เข้ามาใกล้มากจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดต้นคอ ผมยืนตัวเกร็งลมหายจะสะดุดขาดหาย แต่เมื่อได้ยินเสียงทุ้มกระซิบตามบทเพลงที่เปิดอยู่เท่านั้นแหละ ใจผมเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่นก็พลันเปลี่ยนจังหวะเป็นความตื่นเต้นเมื่อได้ยินเสียงคนคุ้นเคย
“…I will protect you and respect you and be all you need”
ผมจะปกป้องเอาใจใส่ดูแลคุณและเป็นทุกอย่างที่คุณต้องการ
เสียงกระซิบประโยคในบทเพลงดังก้องข้างหูผมสะท้อนถึงหัวใจ ทำเอาใจผมสั่นไหวไปหมด
~And when you reach for love you'll only need to reach for me
และเมื่อคุณต้องการความรักเมื่อใด..คุณก็แค่มารับไปจากผม~
“These arms will never let you down”
ด้วยสองแขนนี้..จะไม่มีวันทำให้คุณเสียใจ
They're staying around
ด้วยสองแขนนี้..จะโอบกอดอยู่รอบๆ ตัวคุณ...
ลำแขนแกร่งค่อยอ้อมมาโอบกอดผมไว้จากด้านหลัง ก่อนจะกระชับตัวผมไว้จนแนบแน่น
“I'll walk with you through every storm”
ผมจะเดินไปกับคุณแม้ต้องผ่านกี่มรสุม
“I'll keep you safe, I'll keep you warm”
ผมจะคุ้มครองและให้ความอบอุ่นกับคุณ
คำกระซิบผ่านบทเพลงแสนหวาน ราวกับคำสาบานรัก... ใจผมสั่นหวิวไปหมด ความอบอุ่นแผ่ซ่านรอบกายผมซึมลึกถึงหัวใจ ในอกจุกแน่นไปหมดด้วยความตื้นตัน
~And you'll have no doubt
และคุณจะไม่มีข้อสงสัยใดๆ เลย~
“You're the one I'm living for”
ว่าผมจะมีชีวิตอยู่เพื่อคุณเท่านั้น
นายนิคโอบกอดตัวผมไว้รวมๆพร้อมกับขยักโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลง เหมือนกับพวกเรากำลังเต้นรำกันอยู่ คำกระซิบคลอตามเพลงในบางประโยคทำให้ผมยิ้มออกมาและรู้สึกขอบตาร้อนผะผ่าว
~From the heart. I'm giving you everything, everything
จากหัวใจของผม ผมจะมอบให้คุณทุกๆ สิ่ง
From the heart. I promise you that I'll be there
I'll be there to love you
จากหัวใจของผม ผมสัญญาว่าฉันจะอยู่ตรงนั้นเพื่อคุณ
ผมจะอยู่ตรงนั้น...เพื่อรักคุณ~
~From the soul. I'm showing you all I feel, all I feel is
From the heart, from the heart
ด้วยจิตวิญญาณ... ผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าความรู้สึกของผมทั้งหมดนั้น
มันมาจากหัวใจ มาจากหัวใจ...~
มือข้างซ้ายของผมถูกมือใหญ่คว้ามากอบกุมไว้ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความเย็นวาบโอบรอบนิ้วนางข้างซ้ายของผม หัวใจของผมเต้นแรง ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา แต่เมื่อก้มลงมองมือตัวเอง...แหวนสีเงินยวงมีเพชรเม็ดจิ๋วสีม่วงอ่อนๆประดับอยู่กึ่งกลางสะท้อนในความมืดมิด เท่านั้นแหละน้ำตาก็ไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ทันที
“I'll provide the love you need Just trust my touch.
Believe in me…”
ผมจะเตรียมความรักที่คุณต้องการ เพียงแค่คุณเชื่อมั่นในสัมผัสรักจากผม
เชื่อมั่นในตัวผม
คำสัตย์สาบานตามบทเพลงยังคงดังเน้นอยู่ข้างหูด้วยเสียงนุ่มนวลอบอุ่น... ผมกลั้นสะอื้นด้วยความตื้นตันใจในสิ่งที่เขามอบให้ไม่ได้ จนต้องพลิกตัวกลับไปโอบกอดเขาไว้แน่น ใบหน้าซุกซบลงบนอกแกร่ง ซึ้งผมอยากจะพักพิงมันทุกเวลาต่อจากนี้
“I'll never make you cry. Givin' all I got with all I got inside”
ผมจะไม่มีวันทำให้คุณร้องไห้ จะให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมีอยู่ข้างใน
ผมเงยหน้ายิ้มกับคำบอกของเขา เพราะตอนนี้ผมร้องไห้ซะแล้ว แต่ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่เพราะมันเป็นความสุขที่มากมายจนล้นปี่
~From the heart. I'm giving you everything, everything
จากหัวใจของผม ผมจะมอบให้คุณทุกๆ สิ่ง
From the heart. I promise you that I'll be there.
I'll be there to love you
จากหัวใจของผม ผมสัญญาว่าผมจะอยู่ตรงนั้นเพื่อคุณ
ผมจะอยู่ตรงนั้น...เพื่อรักคุณ
From the soul. I'm showing you all I feel, all I feel is
From the heart, from the heart
ด้วยจิตวิญญาณ ผมจะแสดงให้คุณเห็นว่าความรู้สึกของผมทั้งหมดนั้น
มันมาจากหัวใจ
From the heart, from the heart
มันมาจากหัวใจ.... มาจากหัวใจ...~
ปล่อยให้บทเพลงขับกล่อมระหว่างเราพร้อมกับโยกตัวไปเบาๆ ผมกอดเขาไว้ เขากอดผมไว้ ใจเราจะไม่แยกจากกัน ในวันแห่งความรัก ที่ไม่คิดว่าจะได้พบกับเขา ความปรารถนาลึกๆในใจกลับเป็นดังหวัง เรื่องเซอร์ไพรส์ในวันพิเศษนี้ผมคงไม่มีวันลืมเลือนได้...
บทเพลงรักสิ้นสุดลง เราสบตากันเนิ่นนาน ผมยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวานที่สุด นายนิคยกมือขึ้นปาดคราบน้ำตาข้างแก้มให้ผมเบาๆด้วยความอ่อนโยน
ไม่มีคำถามใดๆ เพราะผมยังพูดอะไรไม่ออก จึงได้แต่สบตากับนัยน์ตาสีมรกตนั้นอย่างตื้นตันข้างใน
ใบหน้าคมสันเคลื่อนลงมาจนชิดกับใบหน้าผม เราสบตากันอย่างไม่คลาดจาก เกิดแรงดึงดูขึ้นระหว่างเรา
“I love you.”
คำสั้นๆแต่ความหมายลึกซึ้งครอบครุมทั้งหมด กล่าวกับผมแผ่วเบา
“I love you. Too.”
ผมตอบกลับอย่างไม่ลังเล ก่อนจะเงยหน้ารับจูบที่แสนอ่อนหวานจากเขา
ในค่ำคืนแห่งความรักเราจูบกันอย่างเนิ่นนานครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่ยอมผละจาก ผมดีใจที่มีเขาในวันพิเศษกับคนที่แสนพิเศษแบบนี้ และต่อจากนี้จะกลายเป็นวันพิเศษในทุกๆวันเมื่อได้มีเขาอยู่ข้างกายเช่นนี้...
………….The End……………
-
:z13:
:กอด1: :กอด1: นิคน่ารักตลอด
กายด้วยยยย
i love you :impress2:
-
โอ๊ยอิจฉาคุณกาย
นิคน่ารักมากมาย รักกันแบบนี้ไปนานๆนะค๊า
-
นิคอ่า~~~ โฮกกกกกกกก หวานเกิ๊นนนน >_<
-
อ๊ายยยยยยยยยย
ตะเอ๊งงงง
เค้าเขินค่อดดดดด
รักๆๆๆๆ สองคนนี้
-
:o8: :o8:
-
หายไปนาน
กลับมาแบบหวานต้อนรับวันวาเลนไทน์เลยนะคะ :L1:
กรี๊ด...อิจฉากายจริงๆ เล้ย
-
:-[ :L2: :L2: :L2:
-
หวานรับวาเลนไทน์ ให้คนอ่านน้ำตาลขึ้น :-[
+1
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากมีีคนมาบอกรักแบบนี้บ้าง
+1 จ้ะ
-
หวานจนจิตใจห่อเหี่ยวของอิเจ๊ชุ่มชื่น
รู้สึกถึงความละมุนละไมของนายนิค แล้วก็ความรักของคุณกาย
สุดท้าย อยากกระโดดกอดเรโอ งุ้งงิ้ง~~
-
อุ้ยแหม.. หวานกันซะ :-[
เขินแทนคุณกายจังเลย นิคนี่โรแมนติกจริงๆ
-
เลเวลความเขินพุ่งสูงสุด :o8:
หวานนนนนนนนมาก นิคโรแมนติกสุดๆ
วันนี้คงเป็นวันที่กายมีความสุขสุดๆ ไปเลย
-
โอย โอ๊ย โอย น้ำตาลเกาะเรา หวานมาก ....น่าอิจฉาคนเขารักกันมากจริงๆ :-[
-
หวานนนนนน น่ารักกกตลอดดดดดดด
ทำเอาคนอ่านอิจฉาตาร้อน ด้วยเพราะไม่มีคู่ในวันแบบนี้ - -
แต่ว่า...อยากอ่านตอนปกติต่อจังเลยค่ะไรเตอร์ขาาา (ทำตาวิ้งใส่)
-
อ๊ายยยยย หวานแอบอิชชี่ซะงั้น 555555
-
นิคน่ารักมากเลย ถ้าเราเป็นคุณกายก็คงร้องไห้ออกมาแหละ
หวาน~
:impress2:
-
ตามอ่านทันแล้ววววววววววว
นิค......นาย.....น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :-[
*เอาคุณกายผูกโบใส่พานถวาย*
ตอนพิเศษหวานมากค่ะ ซึ้งงงงงงงงงง :monkeysad:
-
The End จบแล้วทั้งเรื่อง หรือจบแค่ตอนพิเศาอ่ะค่ะ แต่มันหวานจริงๆอ่านไปแล้วอิจฉามากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ซึ้งมากอะ
กระซิ้กๆ :monkeysad:
+1 ค่ะ
^^
-
:o8:
เข้ามาร่วมเขิลด้วยคน :jul3:
-
:sad4: มะ มะ มะ มาแว้วววววววววววววววววววววววว :mc4:
-
:o8:
นิคของฉัน
หวานจนคนอ่านเบาหวานถามหา
-
แวะเข้ามาดู ยังรออยู่นร๊า :o12:
-
กรี๊ดดดดดดดดด หว๊าน..หวาน น่ารักกันจังเลยคู่นี้
คุณกายเปลี่ยนไปมากเลยนะเนี่ย น่ารักขึ้นเยอะ
เขินแทนคุณกาย :-[ นายนิคโรแมนติกมากกก~
ยังรอเนื้อเรื่องหลักอยู่นะคะ
-
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ+1
-
เอ่อ เรื่องนี้จบยังอ่ะ (จะได้ย้าย ช่วงนี้ว่างครับอยากย้ายนิยาย 55)
-
ยังไม่จบช่ายม๊ายยยยยย
รออยู่นร๊า
-
ตามทันแว้ววววววววว
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ
-
รวมเล่มมั๊ยค่ะ ขอบคุณไร้เตอร์ค่ะ
-
หายไปนานพอกลับมาด็หวานซะ.. อิจฉา :เฮ้อ:
-
สนุกมากเลยคะ
-
ผมชอบเรื่องนี้มากเลยครับ พึ่งจะได้อ่าน จะติดตามตลอดไปครับ
สัญญาเลย ชอบมาก :o8:
-
คิดถึงนะคะ
สบายดีมั้ยคุณนักเขียน
-
คิดถึงเรื่องนี้จัง
-
หลายปีกว่าจะจบ
-
:m15: ซึ้งมากค่ะตอนล่าสุด
กว่าจะตามอ่านทัน เล่นเอาหลายวันกันเลยทีเดียว
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ o13
รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้นักเีขียนมาแต่งต่อค่าา :mc4:
ปล.เป็นเรื่องแรกที่อัพบ่อยมาก แต่อัพทีละสั้นๆให้พอลุ้นเยอะ 55+ :-[
ติดตามค่าา :bye2:
-
อ่านรวดเดียวจบเลย ชอบนิคมากๆ มีความพยายามจนทำให้กายใจอ่อนได้
เขาถึงบอกว่า "ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จย่อมอยู่ที่นั้น"
เรื่องนี้มีครบทุกรสชาติเลยจริงๆ ตั้งแต่ สุข ^-^
เศร้า :o12: หวาน :o8: หื่น :m25:
ชอบตอนพิเศษมากๆ หวานกันซะจนน้ำตาลเรียกพี่เลย
ขอให้ทั้งคู่รักกันแบบนี้ตลอดไป
-
อย่าเพิ่งเร่งจบเลยย ยังอยากอ่านต่ออยู่นะค่ะ คู่นี้ :-[
:call: :call: :call: :call:
-
เฮ้ออออออออ
เหนื่อยกับสังขารตัวเอง
พักนี้เสียเลือดก็บ่อยแถมน้ำตาลขึ้นอีกต่างหาก
แต่ยังไงก็ชอบอ่ะ แบบว่ามันขาดไม่ได้
รอคนเขียนมาอัพตอนต่อไป สู้ๆๆๆๆๆๆทั้งคนเขียนและตัวเองด้วย :L2: :L2: :L2:
-
เคยแว็บอ่านเรื่องนี้ก่อนสมัครสมาชิกอีกนะเนี่ย
แต่คนแต่งหายไปเลย, ไม่มาแต่งต่อแล้วอ่อ?
:monkeysad:
-
ตกลงเรื่องนี้จบแล้วหรอค่ะ ถึงยังไงก็ยังรอ อยู่นะคร่า มาต่อไวๆๆ นะคร่า รอคร่า
-
นายนิคน่ารักอ่าาาาา
-
...............สุดยอดมากครับเรื่องนี้..............
การดำเนินเรื่อง.........ภาษาใช้ได้ดี...........เยี่ยมครับ
ขอขอบคุณและให้กำลังใจนักเขียน...........ที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ให้อ่าน
.................................................................ขอบคุณครับ..............................................................
-
อยากอ่า่นเรื่องนี้อีก ~
:-[
-
เรื่องนี้สนุกมากติดอย่างแรงนั้งอ่านข้ามวันข้ามคืนกันเลยที่เดี่ยว
เพราะเรื่องนี้ทำเอาเกือบโดนยึดมือถือ(แกแอบอ่าบในห้องเรียนเองนิ) อย่างนี้ต้องโทษนักเขียน เขียนได้สนุดดีติดมากมาย
รอนักเขียนมาแต่งต่อนะค่ะ :กอด1:
-
อ่าวจบแล้วเหรอค่ะ
แต่ก็เต็มอิ่มแล้วค่ะ
เขียนได้ดีทีเดียว สำนวนภาษาสวยงาม ลื่นไหล เก่งมากค่ะ
-
ตามันแฉะจริงๆนะ :really2: :really2:
แต่ก็อ่านจนจบเลยนะ พออ่านๆไปเพลินดี :a5: เฮ้ย!!จบแล้ววุ้ย :sad4:
หวานมว๊ากกกมายลายล้อม (เพ้อแระๆ)
เลือดก็ใกล้จะหมดล่ะ
ไปเติมก่อนๆ55 สนุกมว๊ากกกก
-
มาแต่งต่อเร็วๆนะ เป็นกำลังใจให้
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากกกก เป็นกำลังใจให้เด้ออออ
-
แปะไว้ก่อนเดียวกลับมาอ่าน
-
เรื่องนี้ดองจนอร่อยแล้วมั้งเนี่ย55555555
-
สนุกมากเลยค่ะ ชอบมาก :-[ ไม่มีต่อแล้วหรอคะ :sad4: จะรอนะคะ :pig4:
-
นิคน่ารักดี ดูแลกายดี ๆ นะ
-
ขอบคุณ
-
ตามทันล่ะ 555 :mew1: :mew1:
-
:call: :call: :call: :call: :call:
-
อ่านเรื่องนี้จนครบหมด ซี๊ดจี๊ดจ๊าดม๊วกๆ :hao7:
-
กายดุไปไหมอ่ะ :mew2: :mew2: :mew2:
-
ผิดมั้ยถ้าจะบอกว่าชอบเรโออ่ะ :o8: :o8: :-[ :impress2:
-
:oni3: :oni3: :oni3:
กายแอบดุนะเนี่ย
-
สนุกมาก ขอบคุณค่ะ
-
สนุกมากเลย แต่เหมือนไม่จบ
-
สนุกมากเลยค่ะ :pig4:
-
o22..สนุกดีค่ะ..แต่อยากจะถามว่าจบแล้วเหรอคะ.. :katai1:
-
o22..สนุกดีค่ะ..แต่อยากจะถามว่าจบแล้วเหรอคะ.. :katai1:
ยังไม่จบค่ะ แต่ยังไม่ได้มาต่อ....นานแล้ว :hao5:
-
เห็นอยู่ในหมวดนิยายจบแล้ว
มาอ่านจริงๆ
:a5:
อ่าวยังไม่จบนิ...ยังค้างๆคาๆหลายเรื่อง
ทั้งเรื่องครอบครัว เรื่องชีวิตหลายๆอย่าง
ท่าทางคนเขียนจะไม่มาต่อแล้วผ่านไปหลายปีนิน่า
อืมเราชอบเรื่องนี้นะสนุก
นิคน่ารัก พยายามจนกายใจอ่อน
หนุ่มฝรั่งแสนอบอุ่น
ชอบๆๆๆๆ
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
จบแล้วหรอ รักเรื่องนี้มาก
เพิ่งมาอ่าน 555555
ยังรอให้มีต่อนะค้า รักพี่นิค และ พี่กาย + พี่เรโอด้วยย
ขอบคุณนักเขียนมากเลยนะค้า อ่านแล้วเห็นภาพเลย :hao7:
-
I love you too. :L1:
-
อ้าว จบแล้วเหรอคะเนี่ย รู้สึกเหมือนไม่เคลียร์อะ
ชอบเรโอค่ะ กรี๊ด อบอุ่นอ่อนโยนคอยเฝ้าดูแล
-
สนุกดีค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
แต่คิดว่าคงเขีนยคงไม่แต่งต่อแน่ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
ง่าจบแล้วหรอ มันจบแล้วจริงๆหรอ เหมือนยังไม่เคลียร์เลย แต่ตอนพิเศษนี่หวานมาก
-
o13
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
จบแล้วหรอเนี้ย แต่ก็ขอบคุณคนเขียนมากๆนะครับ
แล้วมีผลงานดีๆออกมาอีกนะ
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีค่ะ :pig4:
อยากได้แบบนิคสักคนจัง :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ
ชอบนิคมาก เป็นพระเอกแบบว่าพระเอกมากอ่ะ 555
เหมือนจะยังไม่จบเนอะ แต่ว่าก็พออนุโลมว่าจบได้
เพราะก็พอเห็นแนวทางของเรื่องว่าจะไปทางไหน
ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนอีกทีจ้า สนุกๆมากๆ ^^
-
:-[
-
จบแล้วอะ กะลังมันส์หยดเยยยย ชอบน่ารักกกก หวานมากกกกก
-
o13
-
สนุกมากเลยค่ะ
นิคโรแมนติกมากกกกก
กายก็น่ารักมากกกกก
เป็นปลื้มค่าาาา น่าร๊ากกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
สนุก :hao7: :hao7:อิจฉาเบาๆ
-
จบแล้วหรอคะเนี่ย สนุกมากเลยค่ะ
นิคกับคุณกายคือแบบ กรี้ดดด :mew1:
ขอบคุณคนแต่งสำหรับนิยายดีๆ นะคะ o13
นึกว่าจะมีตอนที่เคลียร์กับพ่อคุณกายซะละ เรื่องคู่หมั้นอีก :a5:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ สนุกเช่นเดิม ^^
-
^^
-
อ่านรอบสองแล้วววว สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะค่ะ :pig4: :pig4:
-
อิพ่อหายไปเลย
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
เรืีองนี้มันดีจริงๆ ^^
เสียดายคนเขียนไม่ได้เขียนถึงพ่อของกายต่อ
พ่อแบบนี้เพลียจริงๆ
-
:pig4:
-
o13 สนุกมากค่ะ
-
มาอ่านอีกแล้วจ้าาาา
-
จบเหมือนไม่จบ แต่สนุกดีค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
อ่านมาครึ่งเรื่อง มีความ หงุดหงิด ลักพาตัวที่สนามบิน เจ้าธุระกิจพันล้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือไงบอดี้การ์ดควรมีหรือเปล่า
เขียนเข้าข้างพระเอกเกินไป
ความรักเกิดจากการข่มขืนซ้ำๆ นั้นคือความรักจริงๆเหรอ
-
:hao3: :z13: