^
^ ป๊าดดด...
เอาล่ะมาต่อนิยายกันบ้าง ช่วงนี้หัวสมองมึนงง
ช้านิดหน่อยนะก้ะ
ส่วนตอนนี้ เรื่องก็หวานอมเปรี้ยวนิดหน่อย หลังจากตอนหน้าก็จะได้ปวดหัวกันอีกล่ะ
รับรองได้สนุกสะหัวจวย
------------------------------------------------------
ผมตื่นขึ้นมากลางดึก ตื่นมาก็เห็นหน้าคนข้างๆนอนกอดผมหลับสบายอย่างน่าหมั่นไส้ อยากจะทุบเขาให้ตายคามือจริงๆเชียว คนอะไรหื่นกามชะมัด พอผมยอมเข้าหน่อยก็ไม่มีเกรงอกเกรงใจกัน เล่นซะผมปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด แย่จริงๆ นี่ผมคิดถูกรึเปล่าที่ยอมให้หมอนี่อยู่ด้วย?
ทุกอย่างมันเลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว มันคงย้อนกลับไปไม่ได้ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังคงไม่เข้าใจตนเองเลยแม้แต่น้อย คนที่ผมนึกเกลียดตั้งแต่ตอนแรก พยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด แต่ในท้ายที่สุด... ผมกลับเป็นฝ่ายเหนี่ยวรั้งเขาไว้กับตัวซะเอง ผมเป็นบ้าอะไร... ไม่เคยคิดเลยว่าผมจะกลายเป็นคนแบบนี้….
หรือผมจะชอบผู้ชายเข้าแล้ว? รสนิยมผมเปลี่ยนไปแล้วหรือ...?
ไม่มีทาง! ผมยืนยันได้ว่าผมยังมองผู้ชายเพศเดียวกัน เป็นแค่ผู้ชาย ก็แค่นั้น... แต่ผมก็มองผู้หญิงต่างเพศ เป็นแค่ผู้หญิงเหมือนกัน ผมไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่านี้ ตลอดมา...
แต่กับเขาคนนี้ ทำไมผมถึงได้รู้สึกแตกต่างกับใครทั่วไป ผมรู้จักหมอนี่เพียงไม่นาน รู้แต่ชื่อ ประวัติความเป็นมาผมยังไม่รู้เสียด้วยซ้ำ และอะไรมันดลบันดาลใจให้ผมออกปากให้เขาอยู่ข้างกาย? หรือเป็นเพราะความสัมพันธ์ที่ต่างจากคนอื่น ความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งและใกล้ชิดกว่าใครๆ เพราะเหตุนี้ใช่ไหม... ถึงได้ทำให้ผมเกิดความรู้สึกที่ผูกพันขึ้นมา ความรู้สึกที่ไม่อยากจะตัดออก สิ่งนี้ใช่ไหมที่ทำให้ผมไม่ยอมปล่อยมือ...
จากสิ่งที่เกลียดและชิงชัง พยายามหาหนทางหลีกหนีแทบเป็นแทบตาย แต่สุดท้าย... กลับกลายเป็นว่า ผมสำรอกใยไหมพันธนาการตัวเองจนดิ้นไม่หลุด
ผมหลับตาลง ก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตามองหน้าเขาอีกครั้ง ผมกลัวเหลือเกิน... กลัวว่าความรู้สึกของผมจะไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ ผมกังวลสับสนไปหมด ยอมรับกับตัวเองเลยว่าผมเกิดความหวั่นไหวใจต่อผู้ชายคนนี้ไม่น้อย กลัวว่าถ้าความรู้สึกของผมที่มีต่อเขาเพิ่มมากขึ้น เมื่อถึงเวลา ผมจะถอนตัวออกมาไม่ได้...
เคยได้ยินจากเรโอว่า ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ค่อยจีรังยั่งยืน เพราะมันไม่มีสิ่งผูกมัดเหมือนกับความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง ไม่ว่าจะเป็นการสมรส หรือการมีบุตรก็ตาม
ความสัมพันธ์ระหว่างเพศเดียวกันไม่เป็นที่ยอมรับในวงกว้าง บางทีก็ต้องคอยปกปิดความสัมพันธ์เอาไว้ เพื่อให้ได้เป็นที่ยอมรับของสังคม ยังไม่นับอุปสรรคนาๆประการที่จะตามมาในหลายด้านอีก แค่คิดผมก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาแล้ว
แต่สังคมรอบข้าง ผมไม่ค่อยแคร์เท่าไหร่หรอก เพราะคนรอบข้างไม่ได้หาข้าวให้ผมกิน ไม่ได้หาเงินให้ผมใช้เสียหน่อย ไม่จำเป็นที่ผมจะต้องสนใจอะไรมากมาย แต่สิ่งที่ผมกังวลคือผมและเขา... ถ้าใครสักคนหนึ่งเปลี่ยนไป ทุกอย่างคงต้องจบลง...
แน่นอนว่าถ้าลองให้ผมได้ตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว การเปลี่ยนแปลงมันเป็นสิ่งที่ยากเอาการ แต่ผมกลับไม่แน่ใจในตัวเขา ยิ่งเขาไม่ใช่คนไทย ความคิดก็ต้องมีแตกต่างกัน ไม่ได้ยึดถือเรื่องศีลธรรมจรรยาคร่ำครึ ไม่ได้ยึดติดกับความสัมพันธ์ที่ถาวร ยิ่งไม่มีสิ่งใดมาผูกมัดที่แน่นอน มันก็ไม่ต่างอะไรกับการมีอิสระในตัวเอง
คิดถึงตอนนี้ผมก็รู้สึกขำตัวเองในใจ หรือผมจะจริงจังกับชีวิตมากเกินไป?
เอาเป็นว่าผมไม่อยากคิดอะไรอีกต่อไปแล้ว เขาจะคิดอะไรยังไงก็ช่าง เพราะจนกระทั่งตอนนี้แม้แต่ตัวผมก็ยังไม่แน่ใจในตัวเองเท่าไหร่ บางที...ผมอาจไม่ได้คิดอะไรกับเขาอย่างจริงจังถึงขั้นนั้นก็ได้
มันเป็นแค่ความผูกพันที่เพิ่งก่อเกิด ทุกอย่างมันไม่แน่นอนเสมอไป... และผมหวังว่ามันจะเป็นสิ่งที่ทดแทนความเหงาใจสำหรับผมเท่านั้น
ตอนนี้ผมรู้สึกเหนียวตัวไปหมด อยากจะลุกไปอาบน้ำเหลือเกิน ก็ตั้งแต่สิ้นสุดกิจกรรมบนเตียง... เอ่อ... นั่นแหละ! แค่คิดผมก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาเลย เอาเป็นว่านั่นแหละ!ละกัน คือ...หลังจากนั้นผมก็อ่อนเพลียหมดแรง ก็เลยหลับไป ไม่ได้เข้าห้องน้ำไปล้างเนื้อล้างตัวแต่อย่างใด ตื่นขึ้นมาไม่รู้สึกอึดอัดก็แปลกแล้ว
ผมพยายามจะแกะมือหนุ่มฝรั่งที่โอบกอดผมอยู่ให้พ้นตัว แต่ไอ้มือปลาหมึกนี่มันอะไรกัน! ยิ่งผมพยายามแกะออกยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ผมเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ!
“อือ... จะไปไหน...” เขางึมงำเสียงงัวเงียทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
“จะไปห้องน้ำ อยากอาบน้ำอ่ะ...”
“อืมๆ...” รับคำในลำคอ แต่ยังไม่ยักกะลืมตาสักที อะไรของมันวะ!
“อืม ก็ปล่อยซะทีสิ ฉันจะได้ไป”
สักพักเขาก็ลืมตาลุกขึ้นนั่ง มองผมด้วยสายตาง่วงๆ อ้าปากหาว มือก็เกาหัวแกร็กๆ “ลุกไปไหวเหรอครับ?”
เออ นั่นสิ... ผมจะเดินไหวรึเปล่ายังไม่รู้เลย เนื้อตัวมันล้าๆยังไงไม่รู้ แถมยังเจ็บบั้นท้ายหนึบๆอีก เซ็ง... ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงอย่างยากลำบาก ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงผมสาบสูญไปไหนหมด...
“เพราะใครกันล่ะ! ฉันถึงได้เป็นแบบนี้” หันไปมองคนข้างๆอย่างขุ่นเคือง
“อ่ะแน่นอน ก็ตั้งเจ็ดครั้งนี่นา!” ผมเบิกตาโต มองคนหน้าด้านที่ส่งยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้ผมอย่างหน้าไม่อาย ผมไม่ได้โรคจิตแบบมันนี่นา ถึงได้คอยนับจำนวนครั้ง ความจริงตอนนั้น... ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอก มันรู้สึกเบลอไปหมด รับรู้แต่เพียงว่าผมถึงจุดหลายต่อหลายครั้งเท่านั้น... เขาจะจับจะพลิกจะคว่ำ ผมก็ไม่มีแรงต่อต้านแต่อย่างใด คิดถึงตอนนี้ผมก็รู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆขึ้นมาทันที อยากจะบ้าตาย...
“เงียบไปเลย... ไม่ต้องมามองหน้าด้วย!” ผมออกคำสั่ง ยิ่งเขาจ้องหน้าผมเขม็งแถมยังค่อยๆเขยิบมามองผมใกล้ๆจนหน้าแทบจะติดกันอีก มันยิ่งทำให้ผมทำตัวไม่ถูกไปกันใหญ่
“ก็ที่รักผมเขินน่ารักดีอ่ะครับ เลยอยากมองนานๆ” เขายิ้มทะเล้น จนจมูกของเราชนกันเขาก็ทำปากจู๋ยื่นมาจูบปากผมเบาๆทีหนึ่ง
“ออกไปเลย... จะไปอาบน้ำแล้ว” ผมรีบผลักอกของเขาออก เพราะเขาทำท่าจะยื่นหน้ามาจูบผมต่ออีก พอผมขัดใจ เขาก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ผมล่ะหมั่นไส้จริงๆ
“งั้นผมพาไปนะ” เขายิ้มแป้นรีบขันอาสา กุลีกุจอเข้ามาอุ้มผมขึ้น
“พาไปอย่างเดียวนะ ห้ามเข้าไปอาบด้วย” ผมกลัวจะไม่แค่อาบน้ำน่ะสิ ยิ่งตอนนี้ผมยิ่งไม่มีเรี่ยวแรงขัดขืนด้วย ขืนเขาเข้าไปอาบด้วย ผมคงไม่มีชีวิตรอดออกมาจากห้องน้ำหรอก ให้ตายเหอะ...
“ทำไมล่ะครับ” หนุ่มฝรั่งหยุดกึกอยู่หน้าห้องน้ำไม่ยอมปล่อยผมลง ก้มมองผมหน้ามู่ทู่
ผมรีบก้มหน้าซุกกับซอกคอของเขาแล้วบอกอ้อมแอ้ม “ถ้าจะอาบด้วย ต้องอาบเฉยๆนะ... ” ยิ่งพูดผมก็ยิ่งอายตัวเอง เหอๆ
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง คุณเพิ่งทำให้ผมคิดนะเนี่ย... หึหึ แต่เสียใจนะครับ ผมเองก็เริ่มหมดแรงแล้วเหมือนกันอ่ะ แต่ถ้าคุณอยาก... ผมจะพยายามเค้น!อย่างเต็มที่เลย!”
ผลัก!
ผมลงมือบ้องหัวมันไปหนึ่งที ข้อหาปากมอม เพิ่งจะรู้ว่านี่คือธาตุแท้ของเขาก็วันนี้นี่เอง เอ๊ะ! หรือเป็นมานานแล้วแต่ผมเพิ่งจะสังเกตเห็น ไม่ๆ หมอนี่มันหื่นมาตั้งนานแล้วนี่นา เพียงแต่วันนี้มากเกินกว่าปกติเท่านั้นเอง ไม่น่าเลยผม... เฮ้ออ
“โอ๊ย! ไหนบอกไม่มีแรงไงครับ แล้วไปเอาแรงมาจากไหน...?”
“แรงแค้นอ่ะเคยได้ยินมะ” ผมบอกเสียงเย็น อยากแกล้งคืนบ้าง ไม่ยอมถูกเอาเปรียบฝ่ายเดียวหรอก
“โหยย... แค้นอะไรผมอ่ะ” ยังมาทำเสียงอ่อยอีก ทำหน้าตาซะน่าสงสารเชียว แต่ผมล่ะอยากตบแสกหน้ามากกว่า จะไม่ให้ผมเคืองได้ยังไงกัน ดูเขาทำกับผมสิ ไม่ต่างอะไรกับคนง่อยแบบนี้ ฮึ่มม... ถ้าพรุ่งนี้ไม่หายนะ!
“ไม่รู้! แต่ถ้าพรุ่งนี้ไม่หายนะนายจะไม่ได้ไปภูเก็ตกับฉัน!” ผมเอ่ยคาดโทษ
“จริงเหรอครับ! คุณจะให้ผมไปด้วยจริงๆ” โหย... ทำหน้าตาลิงโลดสุดๆเลยนะ นี่เขาไม่กลัวคำขู่ของผมหรือไงกัน
“จะได้ไปหรือเปล่า มันขึ้นอยู่กับความพอใจของฉัน” ผมบอกเสียงราบเรียบ
“ครับๆ ได้เลยคร้าบ ผมจะปรนนิบัติพัดวีคุณให้สุดๆไปเลย ดีไหมครับที่รัก” เขาบอกด้วยสีหน้าระรื่นชื่นบาน ประมาณว่าไม่กลัวเลยด้วยซ้ำว่าผมจะไม่พาไป ซึ่งผมก็พอจะรู้ได้เลยว่า ถ้าผมไม่ให้เขาไปด้วย เขาก็คงจะไม่ปล่อยให้ผมไปง่ายๆหรอก และหากเป็นแบบนั้นผมก็จะเสียเวลาและเสียแผนที่เตี๋ยมเอาไว้กับน้องหยกไป
ความจริงผมก็ไม่อยากพาเขาไปหรอก เพราะไม่ได้บอกกับน้องหยกไว้ว่าจะพาใครไปด้วย แล้วจู่ๆพาใครที่ไหนมาก็ไม่รู้ เดาไม่ถูกเลยว่าน้องเขาจะคิดยังไง อีกอย่าง ผมก็ยังไม่พร้อมที่จะให้คนอื่นมาล่วงรู้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้นายแบบนี่ด้วย เพราะผมเองก็ยังไม่แน่ใจ ก็เลยไม่อยากให้ใครมาเข้าใจเป็นอื่นซะก่อน
แต่ที่ผมเปลี่ยนใจ พ่วงไอ้หมอนี่ไปด้วย เพราะผมคิดได้อีกแง่หนึ่งว่า ถ้าผมไปคนเดียว แล้วไปร่วมอยู่ด้วยกันกับคู่รักหวานชื่นคู่นั้น ผมคงจะเกร่อพิลึก แต่ถ้าผมแยกตัวออกมาทำงานของผมตามที่น้องหยกบอก แผนมันก็จะไม่แนบเนียนน่ะสิ มันคงจะตบตาคนของพ่อผมที่มาจับตาดูไม่ได้หรอก เพราะงี้ผมเลยต้องเปลี่ยนแผนนิดหน่อย ให้กลายเป็นว่ามาเที่ยวกันเป็นกลุ่มเพื่อนๆ ไม่ได้ไปเที่ยวเป็นคู่ระหว่างผมกับหยกอย่างที่พ่อพวกเราต้องการ
ทริปนี้มันจะออกมาในรูปแบบไหนผมก็ไม่รู้ แต่ผมมีความรู้สึกว่ามันจะไม่ราบรื่นอย่างที่ผมคิด ความรู้สึกนี้...มันเหมือนกับเป็นลางสังหรณ์ที่เลวร้ายอย่างหนึ่ง ที่ทำให้ตาขวาของผมกระตุกเป็นพักๆ หวังว่านี่มันจะเป็นแค่อาการหลอนไปเองของผมนะ ผมได้แต่ภาวนาเช่นนี้...
--------------------จบตอน----------------------
หัวข้อ: †ღ♥ Łove Âccident!! วุ่นรัก พิทักษ์ใจ ♥ღ†(นายนิค&คุณกาย) ตอนพิเศษ Happy Valentine's Day (อ่าน 523039 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก