อ๊ายยย
ใจร้อนกันจางงงง
มาแล้วๆๆ
เอาล่ะ สำหรับตอนนี้ก็หวานกันให้แสบคอเคืองตากันไปเล้ยยยยยยยยยยยยย
อย่าลืมอ่านไปยิ้มไปนะคะ
==============================================
“...ฉันรู้สึกดีทุกครั้งที่นายกอดฉันแบบนี้ ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันก็แน่ชัดขึ้นในทุกๆครั้ง... เวลาที่เห็นนายโกรธ หรือฉันทำให้นายเจ็บปวด ฉันมักจะรู้สึกใจไม่ดีทุกครั้งไป และแทบทุกเวลาไม่ว่าฉันกำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน นายมักจะเป็นคนๆเดียวที่ฉันต้องนึกถึงแทบตลอดเวลา ทุกๆเรื่องราวของนาย ไม่ว่าจะเป็นความเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ ความช่างตื๊ออย่างบ้าคลั่ง หรือการที่นายเคยทำสิ่งดีๆให้กับฉัน ถึงแม้ในตอนแรกฉันไม่อาจจะยอมรับมัน แต่ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธสิ่งที่มันฟ้องอยู่ข้างในนี้ได้...” ผมทาบมือกับอกข้างซ้าย บอกความรู้สึกทั้งหมดออกมาให้เขาได้รับรู้
“ฉันไม่เคยมีความรักหรอกนะ แต่ความรู้สึกของฉันทั้งหมดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน นอกจากนาย... ฉันไม่รู้ว่าทั้งหมดที่ฉันรู้สึกมันเพียงพอกับคำว่า
‘รัก’ รึเปล่า? แต่ฉันว่าคำว่า
‘รัก’ มันดูยิ่งใหญ่เกินไปสำหรับฉัน ฉันคงไม่กล้าพูดอย่างเต็มปากเต็มคำหรอก เอาเป็นว่านายคือสิ่งๆนี้ละกัน...” ผมคว้ามือเขาขึ้นมาทาบที่ตรงตำแหน่งของหัวใจ
“ทุกๆการกระทำของนาย ทุกสิ่งทุกอย่างของนาย นับตั้งแต่วินาทีที่ฉันเผลอใจไป มันก็ส่งผลกระทบข้างในนี้แล้ว...” ผมบอกจบก็ซบหน้าลงบนบ่าของเขาไม่กล้าเงยขึ้นมาอีก
ทุกอย่างกลับคืนสู่ความเงียบสงบของบรรยากาศรอบข้าง เขาไม่พูดอะไร และผมก็ยังไม่สามารถสงบหัวใจที่เต้นระรัวนี้ได้
แต่ความเงียบของเขามันนานเกินไปและนิ่งเกินไป จนผมต้องค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองดูเขาด้วยความฉงน
สิ่งที่เห็นคือ เขากำลังหลั่งน้ำตา... นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมเห็นเขาร้องไห้! ผมรีบเอามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของเขา
“ร้องไห้ทำไมล่ะ หรือไม่พอใจที่ฉันไม่ได้บอกว่ารัก?”
“ไม่ใช่ครับ” เขาสั่นศีรษะปฏิเสธ
“สิ่งที่คุณบอกออกมา มันก็เป็นคำสารภาพรักแล้ว และมันยิ่งกว่าคำว่ารักคำเดียวด้วยซ้ำ” เขาค่อยๆเขี่ยเส้นผมที่พัดปลิวมาละหน้าผมออกเบาๆ
“คุณทำให้หัวใจผมท่วมท้นตื้นตัน อย่างที่ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าจะมีวันนี้ ผมดีใจมากที่คุณยอมลดตัวลงมาเพื่อผู้ชายที่แสนเอาแต่ใจอย่างผมคนนี้ ” มือหนาไล้แก้มผมเบาๆ ตาของเขาทอประกายอ่อนหวาน ดึงดูดให้ผมต้องมองตอบ “คุณกายครับ... คุณคือทุกสิ่งทุกอย่างของผม คือดวงใจของผมเช่นกัน...”
คำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปหมด ดีนะที่เป็นตอนกลางคืนเลยทำให้เขาไม่สังเกตเห็นว่าหน้าของผมป่านนี้คงแดงก่ำไปหมดแล้ว
“ฮะๆ นายทำฉันเลี่ยนนะรู้ไหม” ผมหัวเราะกลบเกลื่อนอาการเก้อเขิน
เขายิ้มให้ผมทั้งปากและนัยน์ตา ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาจูบปากผมเบาๆ ริมฝีปากของเราแตะกันเบาๆ ผมพริ้มตาหลับลงปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายดำเนินการต่อไป ปลายลิ้นของเขาเล็มเลียทั่วริมฝีปากของผมและดูดดุนเบาๆ ผมครางอือในลำคอ เมื่อเรียวลิ้นนั้นสอดผ่านริมฝีปากผมเข้ามาอย่างนุ่มนวล
ผมตอบรับกับสัมผัสนั้นโดยไม่ต่อต้านใดๆ ลิ้นของเราทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดกันภายใน ความอบอุ่นชุ่มชื้นทำหัวใจผมสั่นไหว ดื่มด่ำไปกับรสสัมผัสนั้น โพรงปากของผมถูกบุกรุกทุกซอกทุกมุม ทุกสิ่งรอบกายเหมือนกับถูกหยุดไว้ ให้เวลาไม่มีที่สิ้นสุด เสียงแห่งสัมผัสดังก้องกระทบหูจนใจผมวาบหวิว
เป็นเวลานานจนแทบลืมหายใจ เขาก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกมา แต่ยังคงใช้ฟันขบเบาๆบนริมฝีปากผมอย่างไม่ยอมผละจาก
“อือ...” ผมหอบหายใจเบาๆ สมองยังเวียนวนกับรสสัมผัสของเขา แต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อมือของเขาดันสะโพกผมให้เลื่อนมาแนบชิด จนสัมผัสได้ถึงความแข็งขืนภายในกางเกงของเขา
“อยากจัง...” เขากระซิบเสียงพร่า ริมฝีปากเปลี่ยนมาขบเม้มเล็มเลียที่ใบหูผม
“นี่อย่ามาบ้าน่า...ที่นี่มันที่ไหนหัดดูซะมั่ง” ผมร้องประท้วง แต่เขากลับบดเบียดสะโพกของเขาเข้ามา จนความเป็นชายของผมยิ่งตื่นสู้เข้าไปใหญ่ ผมเผลอหลุดเสียงครางออกมา กอดคอเขาไว้แน่น
“หึหึ ทำไมล่ะ โรแมนติกจะตายไป ท่ามกลางหมู่ดาวและท้องทะเลเป็นสักขีพยานแบบนี้” เขาหัวเราะในลำคอพลางลากริมฝีปากซุกไซร้กับซอกคอผม
“อืมม... ไม่เอานะ... หายไปนานๆไม่ดี นี่ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวคนอื่นเขาจะเป็นห่วงนะ” ผมพยายามพูดหันเห ชักจูงให้เขาเปลี่ยนใจ และก็ได้ผลเมื่อเขาหยุดการกระทำแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม
“ว้า...น่าเสียดายจังบรรยากาศกำลังดี แต่ปล่อยให้คุณหยกเธอกระวนกระวายก็ไม่ดี ผมเล่นหายมานานแล้วเหมือนกัน” เขาบ่นงึมงำ แต่ผมกลับฟังแล้วข้องใจ
“นายหมายความว่าไง ทำไมน้องหยกต้องกระวนกระวายด้วย?”
“ก็คุณหยกเธอตามหาคุณไม่พบ เธอเป็นห่วงคุณไม่รู้คุณหายไปที่ไหน ผมก็เลยบอกให้เธอไปรอที่บ้านก่อน ส่วนผมก็ออกมาตามหานี่ไง” เขาอธิบาย
คำบอกของเขาทำผมงงไปหมด ก็ในเมื่อน้องหยกเธอก็รู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าผมมาอยู่ที่นี่ และถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของเธอ ผมก็คงไม่มานั่งคิดอะไรคนเดียวอยู่ที่นี่เป็นเวลานานหรอก...
ผมนึกย้อนกลับไปเมื่อตอนผมมีปากเสียงกับนายนิค แล้วต้องเป็นฝ่ายผละจากมาด้วยความหงุดหงิดใจ ในระหว่างทางกลับบ้านพักนั้น ผมก็ดันจ๊ะเอ๋กับน้องหยกเข้าพอดี...
“พี่กายเป็นอะไรไปคะ ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น?” เธอทักขึ้นเมื่อเห็นว่าผมเดินหน้าบึ้งตึงมา
“เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก” ผมบอกปัดๆไป
“งั้นเหรอ... งั้นพี่ไปเดินเล่นกับหยกหน่อยสิ เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น” หญิงสาวชักชวนพลางยิ้มหวานให้ผม
“ก็ได้ครับ”
พวกเราเดินเคียงกันไปช้าๆเลียบริมหาด ต่างคนต่างก็ไม่พูดอะไร ผมกำลังคิดวุ่นวายกับการทะเลาะกันระหว่างผมกับนายนิค ทั้งๆที่ผมก็แคร์เขาเป็นห่วงเขา เลยออกมาตามหา แต่เขากลับประขดประชันให้ผมเสียอารมณ์ มันน่าโมโหไหมล่ะ!
ก็พอจะเข้าใจอยู่ว่าเขาคงจะไม่พอใจท่าทีของน้องหยก ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเธอทำไปทำไม เธอพูดหยอดผมอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน จนบางทีผมก็ตั้งตัวไม่ติดเหมือนกัน แต่ผมก็ไม่คิดอะไรมาก คิดแค่ว่าเธอจงใจแกล้งผมเล่นสนุกๆเท่านั้น
แต่การประชดเหมือนกับจะน้อยเนื้อต่ำใจของนายนั่น ทำให้ทุกอย่างยิ่งไปกันใหญ่ เรื่องราวเมื่อคืนวานระหว่างผมกับเขามันไม่ได้ทำให้เขาเชื่อมั่นในตัวผมบ้างเลยหรือไง ผมยอมเขาไปขนาดนั้นแท้ๆ หรือว่าเขาไม่ได้จดจำมันเลย...
“พี่กายคะ... พี่กาย”
“อ่ะ... ครับๆ ว่าไงครับ...” ผมหันไปตามเสียงเรียก
“พี่คิดอะไรอยู่เหรอ? หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว...”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ... ” ผมบอกเสียงเรียบ แล้วยิ้มให้เธอบ้าง ไม่อยากให้เธอมากังวลใจกับเรื่องของผม
เธอยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะก้าวนำผมไป ก้มลงเก็บกิ่งไม้บนผืนทรายมากวัดแกว่งไปมา
“พี่กายรู้ไหมคะว่าหยกกับริชาร์ตคบกันได้ยังไง” เธอหันกลับมาถามผมอย่างยิ้มแย้ม
ผมส่ายหัวตอบ “แล้วคบกันได้ไงล่ะ?” เปิดโอกาสให้เธอเล่า
“เมื่อก่อนหยกชอบผู้ชายเอเชียมากกว่า ถึงแม้จะไปเรียนที่ยุโรป แต่ก็ไม่เคยคิดจะเป็นแฟนกับพวกฝรั่งตาน้ำข้าวหรอกค่ะ แต่ริชาร์ตก็เป็นคนทำให้ความคิดของหยกเปลี่ยนไป มันเป็นการค้นพบที่อยู่นอกเหนือจากค่านิยมส่วนตัว...” เธอหยุดนิ่งมองผมพักหนึ่งก่อนจะหันหลังก้าวเดินต่อไป แต่ผมกับเป็นฝ่ายหยุดอยู่กับที่ เพราะคำพูดของเธอทำให้ผมก้าวขาไม่ออก เหมือนกับว่าโดนตะปูที่มองไม่เห็นตอกตรึงเอาไว้อย่างไรอย่างนั้น
“ริชาร์ตเป็นการค้นพบครั้งยิ่งใหญ่ของหยก ที่ชีวิตนี้คงไม่ลืม... เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และทั้งๆที่ต่างเชื้อชาติ ต่างศาสนา และต่างดินแดน เรากลับได้มาพบกันและเกิดความรู้สึกดีๆให้แก่กันโดยไม่มีอะไรมาขวางกั้น การได้รู้จักกับเขาทำให้หยกได้รู้ซึ้งถึงความคิดหนึ่งอย่างแน่ชัดว่า...
คุณค่าของคนมันอยู่ที่จิตใจ ไม่ใช่แค่รูปลักษณ์ภายนอก และหยกก็แน่ใจแล้วว่า ไม่ว่าริชาร์ตเขาจะเป็นใครมาจากไหน หน้าตาจะดีหรือไม่ดี จะสูงหรือต่ำเตี้ย มันก็แค่เปลือกนอกของคนเท่านั้น... หยกรักที่เขาเป็นเขา รักที่ใจเขาเท่านั้น... ”
ลมหายใจผมเหมือนกับจะขาดห้วง ลำคอตีบตันไปหมด คำพูดของเธอวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาในความคิด ตอกย้ำลงในจิตใจส่วนลึก กรอบแห่งความคิดที่เคยยึดมั่นว่าถูกต้องพังทลายไป ราวกับเป็นแค่แผ่นแก้วบางๆที่เคยขวางกั้นจิตใจของผมเอาไว้
ที่ผ่านมาผมกลัวมาตลอดว่าโลกของผมจะเกิดความเปลี่ยนแปลง และมันก็ทำให้ผมลังเลใจที่จะให้เขามาอยู่ข้างกาย แต่มันก็เป็นเพียงแค่ค่านิยมส่วนตัวของผมเท่านั้น เป็นสิ่งที่ผมกำหนดขึ้นมาเอง... โดยที่ผมคิดเอาเองว่ามันถูกต้องสมควรแล้ว ผมอยู่ในโลกแคบๆมาตลอด โดยที่ไม่ยอมเปิดจิตใจให้กว้างกว่านี้...
ผมมันแค่คนอ่อนแอคนหนึ่ง ที่ไม่กล้าพอที่จะยอมรับความจริง ทั้งๆที่ความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นภายในจิตใจผมแล้ว แต่ผมก็ยังคิดจะปฏิเสธมัน ต่อต้านมัน... โดยไม่ได้คิดเลยว่ามันใช่เป็นสิ่งที่ใจต้องการจริงๆหรือเปล่า?
“คนเราถ้าจะรักกัน สิ่งตัดสินมันอยู่ที่จิตใจอย่างเดียวเท่านั้น กฎเกณฑ์ทางความรักต่างๆไม่ได้ทำให้ใจเราเป็นสุขขึ้นมาได้หรอก... ทั้งๆที่ความรักเกิดขึ้นมาก่อนที่มนุษย์จะสร้างกฎเกณฑ์ขึ้นมาก่อนแท้ๆ แต่คนเรากับเชื่อและยึดถือในอย่างหลังมากกว่า มันทำร้ายตัวเองชัดๆเลยเนอะ พี่กายว่าไหมคะ... ”
ผมจ้องมองแผ่นหลังของเธอเงียบๆ ในตอนนั้นผมไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลยสักคำ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอพูดมา มันเป็นกุญแจเปิดไขให้จิตใจผมออกมาสู่โลกภายนอกที่แท้จริง ความคิดอคติต่างๆที่เคยมีกลายเป็นไม่สลักสำคัญอีกต่อไป
ยอมรับด้วยใจเลยว่า ผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้เธอแข็งแกร่งกว่าผู้ชายอย่างผมนัก เธอกล้าที่จะเลือก กล้าที่จะตัดสินใจ กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงความคิดเก่าๆ และกล้าที่จะฝืนทวนต่อการต่อต้านของครอบครัวเธอ ซึ่งผมที่โตกว่าเธอ มีวุฒิภาวะมากกว่าเธอ อยู่ในโลกใบนี้มามากกว่าเธอหลายปี กลับไม่สามารถสู้เธอได้เลย...
“พี่กายร้องไห้เหรอคะ ฮะๆ” เธอทักเมื่อหันมามองผม
ผมร้องไห้เหรอ...? ผมแทบจะไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ....
“คงเป็นเพราะพี่ซาบซึ้งกับความรักของน้องหยกมั้งครับ...” ผมยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า “...ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยเปิดโลกทัศน์ให้พี่...”
“หยกก็แค่พูดตามที่ใจหยกคิดเท่านั้นแหละค่ะ คิกๆ พี่กายเองก็ลองหัดทำตามใจตัวเองบ้างสิ แล้วจะรู้ว่ามันทำให้เราสบายใจแค่ไหน” เธอบอกยิ้มๆ แล้วหันหน้าไปมองท้องทะเล
แสงสุดท้ายของวัน ณ เส้นขอบฟ้า กำลังค่อยๆหายลับไป... เหมือนกับสิ่งที่เคยครอบงำในจิตใจผมได้จางหายไป ผมสูดอากาศเข้าปอดลึกๆแล้วปลดปล่อยมันออกมาด้วยความโล่งสบายกว่าเดิม
สักพักน้องหยกก็ขอตัวกลับไปหาคนรักของเธอ โดยที่ผมไม่ลืมที่จะถามว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมรับกับนายนิคว่าริชาร์ตเป็นแฟนของเธอ แต่เธอกลับส่งยิ้มที่ผมอ่านไม่ออกมาให้ผม แล้วบอกแค่เพียงว่า
“หยกแค่กลัวว่าหน้าต่างจะมีหูประตูจะมีตาเท่านั้นแหละค่ะ ฮิๆ”
น้องหยกเดินจากไปโดยทิ้งให้ผมมึนงงสงสัยอยู่คนเดียวเท่านั้น... ผมเลือกที่จะไม่กลับไปพร้อมกับเธอเพราะต้องการจะใช้ความคิดเงียบๆคนเดียว ทบทวนจิตใจของตนให้แน่ชัด
ผมเดินไปที่โขดหินใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล ปีนขึ้นไปนั่งบนนั้น ดวงดาวมากมายผลุบขึ้นมาเต็มท้องฟ้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ผมแหงนหน้าขึ้นมองมัน มองพื้นที่สีดำระหว่างดวงดาวอย่างใช้ความคิด... โดยที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไรแล้ว
จนกระทั้งสัมผัสแห่งความอบอุ่นโอบรัดรอบกายของผมไว้ ผมไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่ที่คนที่มาเป็นเขา เพราะผมกำลังรอคอยให้เขามาอยู่พอดี มันไม่ต่างจากการคาดการณ์ของผมเลย ว่าเขาจะต้องมาตามหาผม ก็ผมเล่นหายตัวไปนานขนาดนี้นี่นา ถ้าเขาไม่ออกมาตามหาผม ก็คงไม่ใช่คนที่ผมควรจะแคร์แล้ว
ผมบอกในสิ่งที่ผมคิดมาตลอดให้เขาได้รับรู้ อนาคตที่มองไม่เห็นเนื่องจากความเปลี่ยนแปลง... สิ่งที่ผมกลัวมาตลอด... ผมอยากร่วมแชร์ความคิดเห็นกับเขา อยากรู้ว่าเขาจะมีความคิดอย่างไรในสิ่งที่ผมบอกกับเขา เพื่อให้ผมได้แน่ใจในตัวเขาบ้าง...
แต่ความนึกคิดของเขากลับอยู่เหนือความคาดหมายของผมนัก คำพูดของเขาสร้างความสะท้านสะเทือนในใจผม ยิ่งกว่าคำบอกเล่าของน้องหยกมากนัก มุมมองที่มีต่อเขาเปลี่ยนไป เรียกความเชื่อมั่นของผมที่มีต่อเขามากยิ่งขึ้น ทำให้ผมมั่นใจแล้วว่า ผมได้เลือกถูกต้องแล้ว และไม่จำเป็นที่ผมจะต้องมานึกเสียใจอีก...
‘ถ้าผมกับคุณเป็นดาวทั้งสองดวงนั้นจริงๆ ทำไมเราทั้งคู่ไม่พยายามส่องแสงด้วยกัน ให้พื้นที่ๆเรามองไม่เห็นสว่างขึ้นกว่าเดิมล่ะ หากเราทั้งคู่โคจรไปพร้อมๆกันล่ะก็ ทางที่มองไม่เห็นยังน่ากลัวอยู่อีกเหรอ?’คำพูดนี้ของเขา เท่ากับเป็นการปิดผนึกหัวใจของผมให้มีเพียงแค่เขาแต่เพียงผู้เดียว....
----------------------จบตอน--------------------
:L2:ขอบคุณในการติดตามค่ะ
หัวข้อ: †ღ♥ Łove Âccident!! วุ่นรัก พิทักษ์ใจ ♥ღ†(นายนิค&คุณกาย) ตอนพิเศษ Happy Valentine's Day (อ่าน 522671 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก