หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63

[sailom_orn]

  ถึงแม้จะชอบมาม่าคู่รอง แต่เนื้อเรื่องคู่หลักป็สนุกมากๆค่ะ 

[Fragrant]

ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ เป็นเรื่องที่ครบรสสำหรับเรามากเลย คู่น้องแว่นน่ารัก กร๊าววววววววใจเราอ่ะ อยากจะมีหมาขี้อ้อนตัวโตแบบพี่กล้าบ้างจัง คู่พี่ตินฟ้าก็ไม่น้อยหน้า แม้ตอนแรกความรักจะมีแต่หนามทิ่มแทงก็เถอะ แต่ว่าก็ผ่านมาได้ด้วยดีนะ ต่อจากนี้ก็รักษาความรักเอาไว้ให้ดีๆนะพี่ติน ให้กำลังใจคนแต่งค่ะ เราจะตามไปอ่านในเล่มต่อน้า 

[nuch-p]

  สุดยอดดดดดด ติดตามคะ

[jomyingg]

สนุกมากๆเลยค่ะ พี่กล้าก็ป๊อดเกิ๊น น้องแว่นนี่น่าร้ากก ชอบคู่ติณณ์กับเหนือฟ้าด้วยค่ะ หนวงดี5555 แทนไทยกับพี่อุ่นก็แซ่บ ยั่วหนักมาก555 

[didididia]

ทำไมเราพึ่งได้อ่านเรื่องนี้ สนุกจนเลิกอ่านไม่ได้เลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะจะคอยติดตามเรื่องต่อๆไปค่ะ

[Chichi Yuki]

สารภาพเลยค่ะว่าที่พลาดเรื่องนี้เพราะชื่อเรื่อง นึกว่าจะเป็นแนวเด็กเนริด์แอบรักรุ่นพี่ธรรมดาๆ แต่พอมาอ่านเข้าจริงๆ แต่ละคนก็มีปมหนักเบาเป็นของตัวเองทำให้เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตามมาก พลาดไปแล้วจริงๆ
ชอบปมคูพี่ติณณ์กับฟ้า มันก้ำกึ่งระหว่างจะไปต่อหรือจะหยุดอยู่แค่ตรงนี้ ถ้าหากว่าทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างแยกทางกันเราก็ไม่สงสัยเพราะคนนึงก็ไม่ชัดเจนส่วนอีกคนก็คิดในแง่ลยมากเกินไป ถ้าหากคุยกันตั้งแต่แรกคงไม่นั่งเสียเวลาหลายปี
คู่แทนไทและพี่อุ่น ปมก็อยุ่ที่ครอบครัว เราไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมคุณพ่อต้องทำแบบนี้แต่ถ้าหากเราเป็นพี่อุ่นนี่จะโกรธก็คงไม่แปลก ดีที่แทนไทบอกและเตือนพี่ไม่อย่างนั้นความสัมพันธ์ครอบครัวคงดิ่งลงเหวมากกว่านี้
อีกคู่ที่จะไม่พูดถึงไม่ได้เลยคือคู่หลักอย่างพี่กล้ากับน้องแว่น แอบรักกันนานมากกกกกก ต่างคนก็มองตัวเองในแง่ร้ายไม่คู่ควรอย่างงั้นอย่างงี้จนเราอยากจะจับขังในห้องด้วยกันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ถือว่าเป็นคู่ที่ปมไม่ค่อยหนัก อ่านแล้วสบายๆ น่ารัก
ขอบคุณนักเขียนนะคะสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้

[thananna]

อ่านวันเดียวจบรวด...ชอบเนื้อหาทุกคู่เลยค่ะ โดยเฉพาะคู่ ติณห์ฟ้า สะเทือนอารมณ์ได้สุดๆ ^^

[pamhicc]

ชอบคู่ติณห์ฟ้าค่ะ สงสารทั้งคู่เลย
ขอบคุณมากนะคะ 

[Kfc_Pizza]

 

[mentholss]

 

[lipure]

น่ารักทุกคู่เลย

และชอบที่สุดคือ เหนือฟ้า กะ ติณณ์ภพ

 

[Nattarat]

ชอบคู่ ติณเหนือมากเลยค่ะ ขอตอนพิเศษคู่นี้อีกนะค่ะ

[noveeo]

 

[Hoya]

  อ่านจบแล้ว ปักรายงานตัว
^_^ สนุก ทุกคู่ เริ่มหลงรัก สไตล์การเขียน ของ writer เข้าแล้วค่ะ

ปอลิง... น่าจะมีคนทำ ลิงค์ รวม ตอน ไว้ให้เนอะ.... เพราะการจิกอ่าน ไล่ลำดับ จาก หน้า 1 ถึง 36 รวดเดียว บนมือถือ
มัน ทรม้านนนนนน  555555

[Thanking]

งานเขียนชิ้นนี้อ่านแล้วมีความสุขจัง มีความงดงามของความรักในหลายรูปแบบ มีความเจ็บช้ำ มีความสมหวัง มีชิวิตจริง มีบาดแผลเรื้อรัง มีการเยียวยา มีเวลาสำหรับการปล่อยวาง และการเริ่มต้นใหม่ อ่านแล้วนับให้เป็นเครื่องมือจิตบำบัดอีกรูปแบบนึงได้เลย ขอบคุณผู้เขียนสำหรับงานที่น่าประทับใจชิ้นนี้ค่ะ   

[Hoya]

ทดลองทำลิงค์รวมตอนค่ะ

รัก ของ แว่น
ตอนที่ 1 หัวใจเต้นแรง...หน้าแดงทุกที

ตอนที่ 2 หายใจเข้า....หายใจออก --- ครึ่งแรก+ครึ่งหลัง ---

ตอนที่ 3 คนปอดแหก

ตอนที่ 4 ความดัน(ทุรัง)สูง

ตอนที่ 5 จะตัดใจ...หรือจะไปต่อ

ตอนที่ 6 ฤทธิ์เหล้าหรือจะเท่าฤทธิ์เธอ --- ครึ่งแรก ---

ตอนที่ 6 ฤทธิ์เหล้าหรือจะเท่าฤทธิ์เธอ --- ครึ่งหลัง ---

ตอนที่ 7 เจ็บแค่นี้...ไกลหัวใจ--- ครึ่งแรก---

ตอนที่ 7 เจ็บแค่นี้...ไกลหัวใจ--- ครึ่งหลัง ---

ตอนที่ 8 เทไร่อ้อยขนาดนี้ ชอบพี่ซักทีเถอะครับ

ตอน Underlying Disease

ตอนที่ 9 ขยับเข้าใกล้หัวใจอีกนิดแล้วนะครับ (ติณณ์เหนือ)

ตอนที่ 10 ตุบ…ตุบ..ตุบตุบ...--- ครึ่งแรก---

ตอนที่ 10 ตุบ…ตุบ..ตุบตุบ...--- ครึ่งหลัง---

ตอนที่ 11 เจ็บที่ใจ...ไม่ตายหรอก

ตอน History: Abrasion

ตอนที่ 12 บางทีสิ่งที่เห็น...ก็เป็นแค่ภาพลวงตา

ตอนที่ 13 คนเคยรัก --- ครึ่งแรก ---

ตอนที่ 13 คนเคยรัก --- ครึ่งหลัง ---

ตอนที่ 14 บาดลึก

ตอนที่ 15 ไม่เข้าใจ...

ตอนที่ 16 คาเฟ่เทพนิยาย --- ครึ่งแรก ---

ตอนที่ 16 คาเฟ่เทพนิยาย --- ครึ่งหลัง ---

ตอนที่ 17 เปิดใจ

เด็กชาย ธารธารา ทรัพย์ดำรง

ตอนที่ 18 เทศกาลเตรียมสอบ

ตอนที่ 19 เวลาจะรักษาทุกสิ่ง --- ครึ่งแรก ---

ตอนที่ 19 เวลาจะรักษาทุกสิ่ง --- ครึ่งหลัง ---

ตอนที่ 20 ก้าวผ่าน ---ครึ่งแรก--- 

ตอนที่ 20 ก้าวผ่าน --ครึ่งหลัง---

ตอนที่ 21 Aspirin --ครึ่งแรก---

ตอนที่ 21 Aspirin --ครึ่งหลัง---

ตอนที่ 22 Naproxen --ครึ่งแรก ---

ตอนที่ 22 Naproxen --- ครึ่งหลัง ---

ตอนที่ 23  Laroxepam --- ครึ่งแรก---

ตอนที่ 23  Laroxepam --- ครึ่งหลัง---

ตอนจบ HEALED , THE END


Special case {ติณณ์เหนือ} : New Beginning

Special Case : Happy Birthday แทนไทย

Underlying Disease: เริ่มรัก

Special case:[One year later] Korsakoff Syndrome ติณณ์เหนือ

Underlying Disease: ครึ่งใจ

Underlying Disease: หลอกตัวเอง

Underlying Disease: ของเล่น

Underlying Disease: เศษใจ

Underlying Disease: หัวใจอาบยาพิษ

Underlying Disease: ตอนที่ 6

Underlying Disease:ใจสลาย

Underlying Disease:

Underlying Disease: แตกหัก

Underlying Disease: THE END

วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์

[nookik]

 :hao5:สนุกมากกกกกกกกกกกก. คู่น้องแว่นน่ารักเจ้าค่ะ แต่เรายินดีกับคู่น้องฟ้า แบบว่าจบดีแฮปปี้ปลื้มปริ่ม คือตอนแรกเนี่ยแพนด่าพี่ตินไว้เยอะมากจริงๆ แต่พอรู้ว่านางชดใช้กรรมแล้วเราก็สบายใจ คิคิ  //เลิฟๆนักเขียนที่สู๊ดดดดดดด

[unnonym]

อ่านกี่ทีก็ประทับใจทุกทีเลยค่ะ จำไม่ได้ว่ารอบที่เท่าไหร่ แต่จะแวะมาเรื่อยๆนะคะ. ตอนนี้ขอไปอ่านเทสต์กับทีมอีกรอบก่อนน้า 

[sira_nann]

 

ขอบคุณค่ะ
 

[punthipha]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน รวดเดียวจบ ชอบทุกคู่

[KYLM_s]

-10-
กลัวว่าสุดท้ายจะพังกันทั้งคู่อะฮืออ ทั้งเหนือทั้งพี่ติณณ์ แต่ดูแล้วเหนือน่าจะโดนมาเยอะเลยจนพังมาแล้วครั้งนึงอะ

[แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง]

เรื่องนี้สนุกมาก ชอบพาร์ทติณณ์กับเหนือดูดาร์กดี ชอบ

[Tonson777]

น้องแว่นน่ารักมากและอิพี่กล้าคือหลุดมาดพระเอกเวอร์มากอะคือเฮ้ย!!!นี่พระเอกจริงๆหรอฟร๊ะทำไมถึงหลุดขนาดนี่ แต่ก็น่ารักดีในความหลุดๆของอิพี่กล้า

ส่วนพี่น้ำอุ่นนี้คือดีอะแบบมาดราชินีเวอร์แบบว่าโดนมากชอบตัวละครนี่มากมีความลูกล่อลูกชน มีความอ่อย ชอบที่สุด

ส่วนคู่พี่ติณกับเหนือคือปวดตับ ดราม่าจนปวดใจ เห้อ....ชีวิตแม่มเศร้าไปไหมถ้ามีความรักแบบนี้

ขอบคุณไรท์สำหรับนิยายนะ

[Majariga]

อ่านเรื่องของคุณเชษฐ์กับหนูมีนมา แล้วเพิ่งรู้ว่าเรื่องนี้มีเป็นแฟมิลี่ ประทับใจ ใจเต้นรัวๆ เลยตามมาอ่านค่ะ
คู่กล้ากับน้องแว่น คือน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกก ชอบในความอ้อน ความหวงน้องของคนพี่ 
พอมาเจอคู่พี่ติณณ์กับเหนือฟ้า นี่ปวดใจสุดดดดด สงสารเหนือ แต่สุดท้ายทุกคนก็แฮปปี้เอนดิ้ง 

ขอบคุณคุณนักเขียนนะคะ เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกก มีหลายคู่ หลายรสชาด ที่สำคัญทำให้เข้าใจน้ำอุ่นมากขึ้นด้วย จากที่อ่านเรื่องของคนพ่อ เราก็ไม่ค่อยเข้าใจน้ำอุ่นเท่าไร ตอนนี้เคลียแล้วค่ะ 

[กรุ๊ปเลือดวะวายยยย]

สนุกดี

[Areya]

ปมจากการไม่เข้าใจกันไม่พูดในสิ่งที่ตรงกับใจคิด คิดเองเออเองทำให้หลายๆเรื่องราวเกิดขึ้น ความน่ารักสดใส?ของคู่หลัก้เอาใจช่วยให้ลงเอยด้วยดี ผนวกกับความหม่นเศร้าที่กว่าจะเข้าใจกันของคู่รองทำให้ดั้นด้นอ่านจบจนรวดเดียวได้ ขอบคุณเรื่องราวดีๆที่แบ่งปันให้อ่านอย่างต่อเนื่องนะคะ ตามไล่อ่านมายิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าคนเขียนแต่งเรื่องได้สนุก แยบยล ซับซ้อนน่าติดตามมากและหลากหลายมุมมองจริงๆค่ะ ชอบมากค่ะ 

[p_phai]

 

[littlepig]

ตอนพิเศษ [ติณณ์เหนือ] หึง

*หมายเหตุ: เรื่องนี้เกิดก่อนอนพิเศษ วันวาเลนไทน์ของติณณ์เหนือนะคะ



เหนือฟ้าไม่ใช่คนขี้หึง


การคบกับพี่ติณณ์ครั้งแรกเตรียมพร้อมให้เขาเผื่อใจไว้สำหรับปัญหานี้


หรือไม่ นั่นอาจเป็นเพียงสิ่งที่เขาคิด


"ติณณ์ เราบอกแล้วไงว่าเลิกขี่มอร์เตอร์ไซค์เร็วๆได้แล้ว มันอันตราย"



"ยุ่ง"



"ติณณ์!"



"...เออๆ รู้แล้ว"



เหนือฟ้าที่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินกระดิกขาอย่างไม่สบอารมณ์ ทั้งที่เขารู้ดีว่าพี่ติณณ์กับคนคนนั้นเป็นแค่เพื่อนกัน จะพูดให้ถูกคือทั้งสองมีแค่กันและกันและไม่มีเพื่อนสนิทคนอื่นในรุ่น แถมคนตรงหน้ายังเป็นคนรักของแทนไทย เพื่อนสนิทของน้องแว่น ซึ่งรักกันหวานซึ้งและออกสื่อเสียจนเป็นคู่ขวัญที่คนตามกรี๊ดกันทั้งมหาวิทยาลัย



แต่ใครใช้ให้น้ำอุ่นทั้งน่ารัก อ่อนโยน แถมยังเป็นเหมือนนางฟ้าในวอร์ดของเพื่อนในรุ่นอีกล่ะ ประวัติพี่ติณณ์เป็นยังไงใครๆก็รู้ จะให้เขาไม่รู้สึกหวั่นไหวกับสิ่งที่เห็นก็คงไม่ได้



"เดี๋ยวให้อาจารย์มาดูก่อน..."



"ไม่ต้อง แค่ทำแผลก็พอแล้ว กูไม่เป็นไร"



ติณณ์ภพขยับแขนที่มาผ้าก็อซผืนใหญ่แปะไว้เพื่อทดสอบ ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงทำแผลโดยมีน้ำอุ่นที่ยังคงมีสีหน้าเป็นห่วงแฟนของเขาอย่างออกนอกหน้าพยุงออกมา


"ฟ้า ขอโทษนะ รอนานมั้ย"



ติณณ์ภพเอ่ยขอโทษคนรักที่ต้องเป็นธุระขับรถพาเขามาทำแผลอย่างเกรงใจ เหนือฟ้ากอดอกอย่างไม่สบอารมณ์ ถึงแม้ติณณ์ภพจะไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายกำลังโมโหเรื่องอะไรก็ตาม



"ช่างเถอะครับ กลับกันได้แล้ว"


"ติณณ์ อย่าลืมนะ ห้ามขี่มอเตอร์ไซค์แล้วนะ"


น้ำอุ่นย้ำอีกครั้ง ติณณ์ภพกลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยน่ายกับคำบ่น แต่ก็พยักหน้าส่งๆตัดรำคาญไป



หากมีสิ่งหนึ่งที่เหนือฟ้ารู้ว่าติณณ์ภพไม่มีวันทำเพื่อเข้า คือการเลิกขี่เจ้าบิ๊กไบค์คู่ใจที่ชายหนุ่มรักเหมือนลูก เขาจึงไม่เคยคิดที่จะขอ แต่พอเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าให้เพื่อนรักอย่างง่ายดาย ความหัวร้อนที่เขาไม่ได้สัมผัสมานานก็กลับมาอีกครั้ง



"จะไปได้รึยังครับ"



เหนือฟ้ากระชากเสียงเล็กน้อยอย่างลืมตัว เดินนำคนที่มีแผลถลอกทั้งแขนและหัวเข่าให้เดินกระย่องกระแย่งตามมาโดยไม่คิดจะช่วย



ถ้าอยากได้คนช่วยนักก็เรียกพี่น้ำอุ่นอะไรนั่นมาสิ เฮอะ!






"แล้วมึงคิดดูนะ หลังจากวันนั้นไอ้พี่ติณณ์แม่งก็เลิกขี่มอไซค์ไปเลยจริงๆเว้ย"



เหนือฟ้าโวยวายกับเพื่อนรักที่นอนอยู่บนตักของเขา มือเรียวเอื้อมหยิบองุ่นไร้เมล็ดพวงเล็กที่น้องแว่นล้างมาวางไว้ให้ตามประสาเจ้าบ้านที่ดีมาเด็ดเข้าปาก อีกเม็ดป้อนเข้าปากเพื่อนรักที่อ้ารออยู่แล้วอย่างรู้งาน



"คือ เป็นเพื่อนกันมันก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังกันขนาดนั้นป่ะวะ สนิทแค่ไหนมันก็ต้องมีขอบเขตบ้าง ไอ้กล้า เคี้ยวดีๆ เดี๋ยวสำลัก"
ร่างโปร่งดุเพื่อนที่เคี้ยวอาหารลวกๆแล้วกลืน นิสัยที่เขาพยายามแก้มาหลายปีของอีกฝ่าย



"ใช่ พี่ติณณ์แม่งเลว"



น้องชายของคนรักที่มักจะยุให้พวกเขาเลิกกันวันละสามครั้งหลังอาหารเอ่ยด้วยสีหน้าชั่วร้าย หลังจากที่เหนือฟ้าตกลงคบกับติณณ์พบอีกครั้งเมื่อปีที่แล้ว กวินภพก็บังคับให้เขาสัญญาว่าจะเล่าทุกอย่างให้มันฟังหากเขามีอะไรไม่สบายใจ แต่เท่าที่จำได้นี่
น่าจะเป็นครั้งแรกที่เขาทำตามคำสัญญานั้น


เพราะเหนือฟ้ารู้สึกว่าหากเขาไม่ทำอะไรซักอย่าง ความรู้สึกอึดอัดในอกนี้จะต้องทำให้เขาระเบิดใส่ทุกคนแน่



"คือกูไม่เข้าใจว่าเป็นเพื่อนกันมันจำเป็นจะต้องสนิทกันขนาดนั้นเลยเหรอวะ? เชี่ยกล้า อย่าดูด สกปรก" เหนือฟ้าบ่น พยายาม
ดึงนิ้วออกจากปากเพื่อนที่งับเอานิ้วของเขาแล้วดูดเอาที่มีน้ำหวานจากผลองุ่นเคลือบอยู่เล็กน้อยอย่างมีความสุข ตั้งแต่เขายอมกลับมาจากญี่ปุ่น กวินภพก็แทบจะล่ามโซ่เขาไว้กับตัวเองราวกับกลัวว่าหากละสายตาเหนือฟ้าจะตีตั๋วขึ้นเครื่องกลับญี่ปุ่นไป



"จริงมั้ยน้องแว่น?"


ร่างโปร่งหันไปขอความคิดเห็นจากเด็กหนุ่มในชุดนักศึกษาที่นั่งอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนเงียบๆอยู่ที่มุมอ่านหนังสือของห้อง ในช่วงปีกว่าๆที่เขาไม่อยู่น้องแว่นดูดีขึ้นผิดหูผิดตา ร่างเล็กดูสูงขึ้นจากที่เขาจำได้เกือบสิบเซนติเมตร ทรงผมม้ากะลาครอบเปลี่ยนเป็นทรงตัดสั้นเรียบร้อยตามสมัยนิยม จะมีก็แต่แว่นทรงกลมนั้นที่ยังคงปิดบังใบหน้าครึ่งหนึ่งของอีกฝ่ายทำให้ยากแก่

การคาดเดาอารมณ์ของเด็กหนุ่มหน้านิ่งคนนี้เสมอ



"ใช่ครับ" แว่นตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากหนังสือ "เป็นแค่เพื่อนทำไมต้องสนิทกันขนาดนี้ด้วย"



"ขนาดน้องแว่นยังเห็นด้วยเลย"


เหนือฟ้าถอนหายใจ ไม่ได้เอะใจเลยว่าคำพูดเมื่อครู่ของน้องแว่นไม่ได้หมายถึงติณณ์ภพกับน้ำอุ่น



"แต่กูว่าพี่น้ำอุ่นคงไม่ได้อะไรกับไอ้พี่ติณณ์หรอก ไม่ต้องห่วง"



กวินภพเอ่ยด้วยสีหน้าครุ่นคิด



"ทำไม?" เหนือฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ



"ก็แว่นเคยบอกว่าแทนไทยมันเป็นพวกหึงโหดจะตาย พี่น้ำอุ่นเขาคงไม่ทำอะไรให้แฟนตัวเองโกรธหรอก"ชายหนุ่มให้เหตุผล “อีกอย่าง นิสัยไอ้พี่ติณณ์เป็นยังไง พี่อุ่นเขาก็รู้ดีพอๆกับมึง จะเอาพิมพ์เสนไปแลกกับเกลือทำไม”



"...กูคงคิดมากไปเอง" ร่างโปร่งยอมรับ



"พี่น้ำอุ่นไม่ได้คิด ไม่ได้หมายความว่าพี่ติณณ์ไม่คิดด้วยนี่"



กวินภพได้ทียุให้พี่ชายบ้านแตก จนคนรักที่นั่งอย่างหนังสืออยู่เมื่อครู่ทนไม่ไหว ลุกขึ้นมาดึงหูคนรักไปจากตักของเพื่อนสนิทโดยที่คนอายุมากกว่าได้แต่ร้องโอดโอยเดินเซตามแรงดึง



"ถ้ามีเวลายุให้คนอื่นเขาแตกกันก็มาช่วยผมจัดห้อง"



"โอ๊ยๆๆๆ พี่เจ็บนะแว่น"



"เจ็บสิครับดี จะได้จำ"


เหนือฟ้าส่ายหน้ายิ้มๆมองคู่รักคู่ฮาทั้งสองที่ชีวิตดูเรียบง่ายและราบรื่นเสียจนเขาอิจฉา



เหนือฟ้ายอมรับ ว่าเขายังคงลืมตาค้างบางคืนที่ร่างสูงอยู่เวร นึกไพล่ไปถึงอดีต แล้วกังวลไปเองว่าติณณ์ภพได้ขึ้นเวรอย่างที่พูดไว้จริงหรือไม่



เหนือฟ้าอยากจะขอดูตารางเวร อยากตรวจสอบ อยากตามไปดูให้แน่ใจ แต่เขารู้ว่าการกระทำแบบนั้นน่ารำคาญเพียงใด



เขาอยากจะเชื่อว่าร่างสูงเปลี่ยนไปแล้ว แต่ก็มีบางครั้งในช่วงเวลาแบบนี้ ที่เหนือฟ้าอดถามตัวเองไม่ได้ว่าความสุขที่ได้รับ มัน
คุ้มค่ากับการใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวงแบบนี้จริงหรือ






"พี่ติณณ์ ซักผ้าไปแล้วเหรอครับ"



เหนือฟ้าขมวดคิ้วเมื่อหาเสื้อผ้าในตะกร้าไม่พบ ติณณ์ภพที่นอนสลบอยู่บนโซฟาครางตอบในลำคอ เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากคนรักได้เป็นอย่างดี เหนือฟ้าเดินเข้าไปหยิบผ้าห่มในห้องนอนออกมาคลุมทับร่างของชายหนุ่มที่ใส่เพียงกางเกงนอนขาสั้นตัวเดียว
ถอดแว่นตาของอีกฝ่ายออกจากใบหน้าคมที่นอนหลับตาอย่างอ่อนเพลีย วงคล้ำใต้ตาของติณณ์ภพชัดขึ้นกว่าที่เขาจำได้มาก เหนือฟ้ารู้ดีว่าอีกฝ่ายจริงจังกับงานของตัวเองแค่ไหน ยิ่งตอนนี้ที่ใกล้จบปีหกแล้วความรับผิดชอบของอีกฝ่ายยิ่งมีมากขึ้น



แต่ก็ยังดึงดันจะช่วยเขาทำงานบ้าน ให้ตายเถอะ


"อือ..."



ชายหนุ่มขมวดคิ้ว พยายามปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งเมื่อรู้สึกถึงร่างของคนรักที่คุกเข่าอยู่ข้างโซฟา เหนือฟ้าอมยิ้ม ก่อนจะโน้มตัวจุมพิตระหว่างคิ้วที่ขมวดมุ่นนั้นเบาๆ



"นอนพักเถอะครับ เดี๋ยวผมทำอะไรให้ทาน"



ติณณ์ภพส่งเสียงงึมงำประท้วง แต่ความเหนื่อยล้าทำให้ชายหนุ่มต้องยอมแพ้ๆ เหนือฟ้าหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะลุกไปเตรียมอาหารให้กับคนรักที่เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ทว่าเมื่อกลับออกมา คนที่ตั้งใจจะหลับตาพักร่างกายสักเดี๋ยวกลับนอนหลับสนิทไปจริงๆเสียอย่างนั้น ถึงแม้จะเสียดายกับข้าวที่ทำเสร็จใหม่ๆ แต่เหนือฟ้าก็ตัดสินใจปล่อยให้อีกฝ่ายนอนต่อไป ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งบนพื้นข้างโซฟา วางคางบนเบาะนุ่มมองใบหน้าคมคายที่อยู่ห่างกับเพียงคืบ รอยยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นบนริมฝีปาก
บางโดยไม่รู้ตัว



Rrrrr



โทรศัพท์มือถือของร่างสูงแผดเสียงลั่นจนเหนือฟ้าสะดุ้ง เช่นเดียวกับติณณ์ภพที่สะลึมสะลือตื่น เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือที่โต๊ะเล็กข้างโซฟาแล้วกดรับ มือใหญ่ขยี้ตาพร้อมอ้าปากหาวหวอด



"อะไร? เออ...อือ...อือ....รู้แล้วๆ ตื่นแล้วว้อย"



"เอ่อ...ใครโทรมาเหรอครับ?"



เหนือฟ้าถาม ติณณ์ภพขยับตัวขึ้นนั่งบนโซฟา ยังคงมีสีหน้าเหมือนไม่ตื่นดี



"ไอ้อุ่นน่ะ มันโทรมาเตือนว่าอย่าลืมทำพรีเซ้นต์เคสให้อาจารย์ ดีนะยังพอมีเวลา"



ร่างสูงดูนาฬิกาข้อมือที่เหนือฟ้าเคยให้ไว้เมื่อหลายปีก่อน ติณณ์ภพไม่เคยถอดนาฬิกาออกนอกจากเวลาอาบน้ำ ซึ่งมักจะทำให้เหนือฟ้ายิ้มได้เสมอเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายให้ความสำคัญกับของที่เขาให้มากขนาดนี้



แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างที่ไม่ได้เป็นมานานเมื่อได้ยินว่าคนที่โทรมาเป็นใคร ติณณ์ภพไม่ได้สังเกตสีหน้ามึนตึงของคนรัก คว้าแว่นของตัวเองลุกไปที่โต๊ะทำงานซึ่งอยู่ในห้องนอน เหนือฟ้าถอนหายใจ ก่อนจะลุกตามอีกฝ่ายไป



ภาพของติณณ์ภพที่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงานจนเขาปวดหลังแทนก็เป็นอีกภาพนึงที่เขาชินตา ถึงแม้เหนือฟ้าจะไม่ได้รู้สึกอยาก
เคยชินเลยสักนิดก็ตาม ร่างโปร่งหยุดอยู่ที่หลังเก้าอี้ของอีกฝ่าย แขนเรียวโอบรอบคอของคนที่ใส่แค่กางเกงขาสั้นนั่งปั่นสไลด์จากด้านหลัง ติณณ์ภพจับมือของคนรักขึ้นมาจุมพิตเบาๆเพื่อเติมพลังให้ตัวเอง ยังคงไม่ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์



"ผมทำอาหารไว้ให้แล้ว อย่าลืมทานด้วยนะครับ"


เหนือฟ้าเกยคางกับลาดไหล่แข็งแรง พึมพำข้างหูคนรักที่พยักหน้าอย่างว่าง่าย เมื่อเห็นว่าติณณ์ภพเข้าสู่โลกของตัวเองไปแล้ว
เหนือฟ้าจึงหอมแก้มคนรักเบาๆ แล้วผละจากอีกฝ่ายไปอาบน้ำนอน ได้แต่หวังว่าติณณ์ภพจะไม่ลืมทานอาหารที่เขาเตรียมไว้ให้





นอกจากจะไม่ลืมแล้ว นักศึกษาแพทย์หนุ่มยังอุตส่าห์ล้างจานให้เสียเรียบร้อยอีกต่างหาก



เหนือฟ้าตื่นขึ้นมาพบกับร่างสูงที่ฟุปอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ เหนือฟ้าหยิบผ้าห่มที่ไม่เคยได้ใช้บนเตียงมาคลุมร่างเย็นเฉียบที่นอนหลับสนิท เมื่อร่างโปร่งเข้าไปหาน้ำดื่มในครัว จานอาหารที่เขาคลุมพลาสติกไว้ถูกล้างเก็บบนตะแกรงพัก เหนือฟ้าอมยิ้ม ส่ายหัวกับความขยันช่วยงานของคนรักที่เขาไม่เคยต้องเอื้อนเอ่ยขอความช่วยเหลือ



ติณณ์ภพยังคงหลับสนิทตอนที่เขากลับมาในห้องนอน เหนือฟ้าใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมสีดำสนิทที่ปรกใบหน้าที่ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่บิดม้วนด้วยความเขินอายเพียงแค่ชายตามอง รู้สึกสงสารคนรักที่ไม่เคยได้พักผ่อนอย่างเต็มที่



"สู้ๆนะครับ ฮีโร่ของผม"



เหนือฟ้ากระซิบ ผละจากร่างที่ฟุบหลับอยู่ ก้าวเข้าไปในห้องน้ำอย่างเงียบเชียบเพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปช่วยงานบิดาที่คาร์แคร์ซึ่งเขาเตรียมตัวที่จะรับช่วงต่อกิจการ




“เออๆ รู้แล้ว กำลังจะออกไป”



เหนือฟ้าเงยหน้าขึ้นจากส่วนผสมทำคุ้กกี้ที่ตนกำลังนวดให้เข้ากันอย่างประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงคนรักเอ่ยกับโทรศัพท์อย่างไม่สบอารมณ์ในชุดเครื่องแบบนักศึกษาแพทย์ปีหก



“พี่ติณณ์ วันนี้หยุดไม่ใช่เหรอครับ?”



“ไอ้อุ่นเรียกไปช่วยน่ะ เดี๋ยวพี่กลับมานะ”



ติณณ์หอมแก้มคนรักในผ้ากันเปื้อนฟอดใหญ่แล้วออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน ทั้งให้เหนือฟ้ายืนเก้ออยู่ในครัวเพียงคนเดียว



เขารู้ว่าเขาไม่ควรจะหึง…



ทั้งที่รู้อย่างนั้นแท้ๆ




“ขอโทษที่มารบกวนนะครับน้องเหนือ”


วันนี้เป็นวันเกิดของเหนือฟ้า



ทั้งที่คิดว่าพวกเขาจะฉลองกันด้วยอาหารจานโปรดของทั้งคู่ เปิดไวน์รสดีสักขวดแล้วดื่มด่ำกับช่วงเวลาเพียงน้อยนิดที่เขาได้ติณณ์ภพมาเป็นของตัวเอง



แต่คนรักของเขากลับมีความคิดอื่นอยู่ในหัว



“พี่ติณณ์…ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ ไม่ต้องจัดปาร์ตี้อะไรแบบนี้ให้ก็ได้”


เหนือฟ้าบ่นอุบ ติณณ์ภพชวนทั้งน้องชายของตัวเอง น้องแว่น เพื่อนฝาแฝดทั้งสองของเหนือฟ้า และแทนไทย ซึ่งแน่นอนว่ามาพร้อมกับคนรักของตัวเองที่ยังคงภาพลักษณ์นางฟ้าของรุ่นไว้อย่างครบถ้วนไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี



ปกติเหนือฟ้าไม่ใช่คนที่รู้สึกว่าตัวเองจำเป็นจะต้องเป็นจุดเด่นในสายตาของคนอื่น เขาชอบที่จะอยู่ในฉากหลังเสียด้วยซ้ำ แต่ในวันนี้ เขากลับรู้สึกอยากจะช่วงชิงสปอตไลท์มาจากร่างโปร่งเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่หัวร่อส่อกระซิกกับคนรักของเขา
ราวกับว่าที่นี่เป็นห้องของตัวเองให้อีกฝ่ายตระหนักว่าวันนี้เป็นวันของใคร



“เป็นไรมึง? หน้าเป็นตูดเชียว…”



เพื่อนรักของเขาถาม เกยคางลงบนไหล่มนด้วยสีหน้าง่วงงุน เหนือฟ้าถอนหายใจ ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเพื่อนรักด้วยความเคยชิน



“ต้องถามอีกเหรอ?”


เหนือฟ้าเบือนหน้าหนีภาพบาดตาตรงหน้า นึกสงสัยว่าเขาคิดมากไปเอง หรือว่านี่เป็นความกังวลที่สมเหตุสมผลกันแน่



“วันนี้วันเกิดมึงนะ ถ้ามึงไม่อยู่ตรงนี้ ก็ไม่มีใครห้ามมึงหรอก” กวินภพคล้องแขนพาดคอเพื่อนสนิทให้ก้าวตามตนไป “มา…เดี๋ยวกูจะทำให้มึงอารมณ์ดีเอง”




ใครจะคิดว่าการทำให้เขาอารมณ์ดีหมายถึงการลักลอบพาเขาออกมาจากงานวันเกิดของตัวเองมายังคาเฟ่เล็กๆที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของเขา แถมยังเป็นด้วยมอเตอร์ไซค์ลูกรักที่ติณณ์ภพยกให้น้องชายหลังจากเลิกขี่ไปอีกด้วย



ความสงบที่เหนือฟ้าไม่คิดว่าจะได้รับในค่ำคืนนี้ทำให้ร่างโปร่งรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งเริ่มหายใจได้อีกครั้ง



เขาไม่เคยชอบงานเลี้ยงสังสรรค์ แม้จะไม่ได้ถึงกับต่อต้าน แต่หากอยู่ไปนานๆเขามักจะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกบีบเอาอากาศหายใจออกจากร่าง



แน่นอน…เขาไม่เคยบอกติณณภพเรื่องนั้น



“ถึงมึงจะเป็นแฟนพี่ติณณ์ แต่กูก็รู้จักมึงที่สุดอยู่ดีนั่นแหละ” กวินภพอวดอย่างภาคภูมิใจ



“ระวังเถอะ น้องแว่นจะทิ้งเอา หนีมาอยู่กับกูเแบบนี้” เหนือฟ้าจิกกัดอย่างหมั่นไส้ แต่เพื่อนรักของเขากลับส่ายหน้าอย่างมั่นใจ



“ไม่มีทาง แว่นนั่นแหละเป็นคนบอกให้กูพามึงออกมา”



เหนือฟ้าไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงประหลาดใจ คนรักของกวินภพเป็นคนช่างสังเกต แม้เจ้าตัวจะไม่แสดงออกแต่บ่อยครั้งที่เด็กหนุ่มสังเกตปัญหาของคนรอบข้างและพยายามช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้



เขารู้สึกยินดีที่เพื่อนลงเอยกับคนดีๆแบบนั้น



“เหนือ…” กวินภพเรียกเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนต่อนะ มึงหาได้ดีกว่าพี่ติณณ์เยอะ”



“กูรู้ว่ากูหน้าตาดี” ร่างโปร่งเอ่ยทีเล่นทีจริง ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบหลังจากนั้น เหนือฟ้าก้มลงดูดน้ำหวานที่ตัวเองสั่งมา ทิ้งตัวเอนพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยล้า



เขารักพี่ติณณ์ รักมากเสียจนเขาไม่คิดว่าจะสามารถรักใครได้อีก



แต่ในเวลาที่อ่อนแอ…เขาอดคิดไม่ได้ว่าชีวิตของเขาจะเป็นแบบใดหากไม่ต้องรู้สึกหวาดระแวงทุกครั้งที่เห็นติณณภพอยู่กับเพื่อนสนิท



“กลับกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะหากูไม่เจอ” แม้จะไม่อยากกลับ แต่การหนีออกมาจากงานวันเกิดของตัวเองแบบนี้ดูจะไม่เป็นมืออาชีพเท่าไหร่นัก



“ไม่ต้องห่วง แว่นบอกว่ากว่าจะเป่าเค้กก็เที่ยงคืนนู่น ไม่ต้องรีบ” กวินภพไหวไหล่ “หายใจให้พอก่อน”



บางครั้งความเข้าใจที่ไร้เสียงระหว่างพวกเขาก็ทำให้เหนือฟ้ารู้สึกประหลาดใจแม้จะผ่านไปกี่ปี

[littlepig]

ปกติเหนือฟ้าไม่ใช่คนที่รู้สึกว่าตัวเองจำเป็นจะต้องเป็นจุดเด่นในสายตาของคนอื่น เขาชอบที่จะอยู่ในฉากหลังเสียด้วยซ้ำ แต่ในวันนี้ เขากลับรู้สึกอยากจะช่วงชิงสปอตไลท์มาจากร่างโปร่งเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่หัวร่อส่อกระซิกกับคนรักของเขา
ราวกับว่าที่นี่เป็นห้องของตัวเองให้อีกฝ่ายตระหนักว่าวันนี้เป็นวันของใคร



“เป็นไรมึง? หน้าเป็นตูดเชียว…”



เพื่อนรักของเขาถาม เกยคางลงบนไหล่มนด้วยสีหน้าง่วงงุน เหนือฟ้าถอนหายใจ ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเพื่อนรักด้วยความเคยชิน



“ต้องถามอีกเหรอ?”


เหนือฟ้าเบือนหน้าหนีภาพบาดตาตรงหน้า นึกสงสัยว่าเขาคิดมากไปเอง หรือว่านี่เป็นความกังวลที่สมเหตุสมผลกันแน่



“วันนี้วันเกิดมึงนะ ถ้ามึงไม่อยู่ตรงนี้ ก็ไม่มีใครห้ามมึงหรอก” กวินภพคล้องแขนพาดคอเพื่อนสนิทให้ก้าวตามตนไป “มา…เดี๋ยวกูจะทำให้มึงอารมณ์ดีเอง”




ใครจะคิดว่าการทำให้เขาอารมณ์ดีหมายถึงการลักลอบพาเขาออกมาจากงานวันเกิดของตัวเองมายังคาเฟ่เล็กๆที่อยู่ไม่ไกลจากห้องของเขา แถมยังเป็นด้วยมอเตอร์ไซค์ลูกรักที่ติณณ์ภพยกให้น้องชายหลังจากเลิกขี่ไปอีกด้วย



ความสงบที่เหนือฟ้าไม่คิดว่าจะได้รับในค่ำคืนนี้ทำให้ร่างโปร่งรู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งเริ่มหายใจได้อีกครั้ง



เขาไม่เคยชอบงานเลี้ยงสังสรรค์ แม้จะไม่ได้ถึงกับต่อต้าน แต่หากอยู่ไปนานๆเขามักจะรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกบีบเอาอากาศหายใจออกจากร่าง



แน่นอน…เขาไม่เคยบอกติณณภพเรื่องนั้น



“ถึงมึงจะเป็นแฟนพี่ติณณ์ แต่กูก็รู้จักมึงที่สุดอยู่ดีนั่นแหละ” กวินภพอวดอย่างภาคภูมิใจ



“ระวังเถอะ น้องแว่นจะทิ้งเอา หนีมาอยู่กับกูเแบบนี้” เหนือฟ้าจิกกัดอย่างหมั่นไส้ แต่เพื่อนรักของเขากลับส่ายหน้าอย่างมั่นใจ



“ไม่มีทาง แว่นนั่นแหละเป็นคนบอกให้กูพามึงออกมา”



เหนือฟ้าไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงประหลาดใจ คนรักของกวินภพเป็นคนช่างสังเกต แม้เจ้าตัวจะไม่แสดงออกแต่บ่อยครั้งที่เด็กหนุ่มสังเกตปัญหาของคนรอบข้างและพยายามช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้



เขารู้สึกยินดีที่เพื่อนลงเอยกับคนดีๆแบบนั้น



“เหนือ…” กวินภพเรียกเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าจริงจัง “ถ้าไม่ไหวก็อย่าฝืนต่อนะ มึงหาได้ดีกว่าพี่ติณณ์เยอะ”



“กูรู้ว่ากูหน้าตาดี” ร่างโปร่งเอ่ยทีเล่นทีจริง ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบหลังจากนั้น เหนือฟ้าก้มลงดูดน้ำหวานที่ตัวเองสั่งมา ทิ้งตัวเอนพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยล้า



เขารักพี่ติณณ์ รักมากเสียจนเขาไม่คิดว่าจะสามารถรักใครได้อีก



แต่ในเวลาที่อ่อนแอ…เขาอดคิดไม่ได้ว่าชีวิตของเขาจะเป็นแบบใดหากไม่ต้องรู้สึกหวาดระแวงทุกครั้งที่เห็นติณณภพอยู่กับเพื่อนสนิท



“กลับกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นจะหากูไม่เจอ” แม้จะไม่อยากกลับ แต่การหนีออกมาจากงานวันเกิดของตัวเองแบบนี้ดูจะไม่เป็นมืออาชีพเท่าไหร่นัก



“ไม่ต้องห่วง แว่นบอกว่ากว่าจะเป่าเค้กก็เที่ยงคืนนู่น ไม่ต้องรีบ” กวินภพไหวไหล่ “หายใจให้พอก่อน”



บางครั้งความเข้าใจที่ไร้เสียงระหว่างพวกเขาก็ทำให้เหนือฟ้ารู้สึกประหลาดใจแม้จะผ่านไปกี่ปี




พวกเขากลับมาถึงลานจอดรถของคอนโดไม่กี่นาทีก่อนเที่ยงคืน แต่จังหวะที่เหนือฟ้ากำลังจะตวัดขาลงจากมอเตอร์ไซค์ของติณณภพ ร่างโปร่งกลับเสียหลักจนเซหลับลงไปนั่ง ขาของเหนือฟ้านาบกับท่อไอเสียเพียงแค่เสี้ยววินาที แต่ความร้อนที่แผ่เข้าสู้ผิวหนังผ่านเนื้อผ้าอย่างรวดเร็วทำให้เขาร้องออกมาเสียงดังลั่น


“โอ๊ย!”



“ไอ้เหนือ!” กวินภพร้องอย่างตกใจ รีบประคองเพื่อนรักมายืนข้างตัวรถด้วยสีหน้าแตกตื่นก่อนจะก้มลงสำรวจบาดแผลที่แข้งของ
เพื่อนรัก “เดี๋ยวกูโทรเรียกพี่ติณณ์…”



“ไม่ต้อง!” เหนือฟ้ากัดฟันเอ่ยห้าม “พากูไปไปคลินิคใต้คอนโด”



แม้จะเป็นเรื่องไร้สาระ แต่ในเวลานั้น ในหัวของเหนือฟ้ามีเพียงความคิดที่ว่าแผลพุพองบนขาในตอนนี้จะทำให้ติณณภพรู้สึกชอบเขาน้อยลง



ทั้งที่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างในความสัมพันธ์อีก แต่คำพูดมักทำง่ายกว่าการกระทำเสมอ



“แต่…”



“ฟ้า!” ไม่ทันขาดคำ คนที่เขาไม่อยากให้เห็นตัวเองในสภาพนี้ที่สุดก็โผล่มา ติณณภพสาวเท้าเข้ามาหาคนรักด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “หายไปไหนมา พี่โทรหาก็ไม่…เป็นอะไรน่ะ?!”



“โดนท่อไอเสียอ่ะพี่ติณณ์” กวินภพหันไปบอกพี่ชาย แต่ติณณภพในตอนนั้นไม่ได้เห็นน้องของตัวเองอยู่ในสายตา ร่างสูงทรุดตัวลงตรงหน้าเหนือฟ้าด้วยสีหน้าราวกับว่าร่างโปร่งเพิ่งถูกรถบรรทุกชน



“เจ็บมั้ยฟ้า…”



“ขึ้นไปทำแผลก่อนดีกว่านะ” เสียงหวานของต้นเหตุที่ทำให้เหนือฟ้ารู้สึกหงุดหงิดใจมานานดังขึ้น ร่างโปร่งเพิ่งตระหนักว่านอกจากติณณภพ คนที่มาร่วมงานต่างกำลังมองมาทางเขาด้วยความเป็นห่วง



“อุ่น มาช่วยกูหน่อย” ติณณภพขยับลุกขึ้นมาพยุงเหนือฟ้าไม่ให้ลงน้ำหนักบนขาที่มีแผลพร้อมกับเอ่ยเรียกเพื่อน แต่กวินภพตัดบท



“ไม่ต้องครับ ผมช่วยดีกว่า”



สุดท้าย เหนือฟ้าจึงถูกแบกกลับมาที่ห้องโดยสองพี่น้องตระกูลรัตนประดิษฐ์ ติณณภพขอให้แขกทุกคนกลับไปก่อน แม้กระทั่งกวินภพที่ดื้อแพ่งจะอยู่ต่อยังถูกคนรักลากกลับไปอย่างไม่จำยอม



“ทนหน่อยนะฟ้า”



ติณณภพคุกเข่าลงทำแผลให้เหนือฟ้าที่นั่งอยู่บนเตียงในเสื้อตัวเดิมและกางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้นตัวบางที่เขาไม่มีวันยอมรับว่าใส่มาเพื่ออ่อยคนบางคนที่เขาคิดว่าจะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง เขาไม่รู้ว่าเพราะอีกฝ่ายกำลังก้มหน้าอยู่หรืออย่างไร แต่เสียงของติณณ์ภพฟังดูสั่นเครืออย่างน่าประหลาด



เหนือฟ้ากัดริมฝีปากพร้อมหลับตาแน่น จิกผ้าปูที่นอนทุกครั้งที่รู้สึกเจ็บแม้ว่าร่างสูงจะพยายามเบามือขนาดไหน ในที่สุด ความรู้สึกของผ้าปิดแผลทำให้เขากล้าที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้ง



…เพื่อพบกับดวงตาที่แดงก่ำของร่างสูงตรงหน้า



“พี่ติณณ์…”



ติณณภพกอดเอวบางไว้ราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้าย ใบหน้าคมซุกกับหน้าท้องแบนราบเพื่อซ่อนใบหน้าของตัวเองในตอนนี้



“พี่ขอโทษ…”



“เรื่องอะไรเหรอครับ?” เหนือฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ



“พี่ขอโทษที่ทำให้ฟ้าอึดอัด” เสียงทุ้มพึมพำสั่นเครือ “ฟ้า...อย่าทิ้งพี่ไปเลยนะ”



“หา?” คนฟังเบิกตากว้างอย่างสับสน “พี่ติณณ์พูดถึงเรื่องอะไรครับ?”



“ถ้าฟ้าอยากให้พี่เปลี่ยน พี่จะเปลี่ยนทุกอย่าง ให้โอกาสพี่นะฟ้า” ร่างสูงช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างอ้อนวอน



เหนือฟ้าที่ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นดึงแขนเสื้อให้อีกฝ่ายขึ้นมานั่งข้างๆ ใบหน้าของติณณ์ภพดูเหมือนคนอดหลับอดนอนมาหลายคืน เหนือฟ้าไม่เคยคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มากไปกว่าการเรียนที่หนักขึ้นของอีกฝ่าย แต่ในตอนนี้ เขาเริ่มรู้สึกแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอีกฝ่าย



“พี่ติณณ์...ทำไมพี่ติณณ์พูดแบบนี้ล่ะครับ?”



“พี่รู้นะ ว่าฟ้าหาข้ออ้างหลบหน้าพี่” ติณณภพเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั่นเครือ “พี่รู้นะ ว่าระยะหลังมานี้ ฟ้าหาเรื่องออกไปหาไอ้กล้า
ออกไปอยู่ข้างนอก เพราะฟ้าไม่อยากอยู่ที่ห้อง”



ข้อกล่าวหาที่มีมูลความจริงอยู่บางส่วนทำให้เหนือฟ้าเถียงไม่ออก ร่างโปร่งกัดริมฝีปาก คิดหาคำอธิบายที่ไม่น่าสมเพชมากนัก
ให้กับพฤติกรรมของตัวเองในช่วงที่ผ่านมา



“พี่ติณณ์ครับ ผม…”



“ฟ้า…เบื่อพี่แล้วใช่มั้ย”



คำถามที่ขัดขึ้นมานั้นทำเอาประโยคแก้ตัวใดๆในหัวของเหนือฟ้าแตกกระเจิงหายไปจากสาระบบ ร่างโปร่งกระพริบตา มองหาแววล้อเล่นในดวงตาสีรัตติกาล แต่สิ่งที่เขาพบ มีเพียงการเว้าวอนที่ไร้เสียงของผู้ชายไม่เคยคุกเข่าให้กับใคร
ติณณภพกำลังหวาดกลัว หวาดกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ



และคนที่ทำให้อีกฝ่ายตกอยู่ในสภาพเช่นนี้คือเขา



เหนือฟ้าเกลียดตัวเองที่รู้สึกถึงความดีใจเล็กๆที่ปะปนมากับความเจ็บในอกข้างซ้าย



“พี่ติณณ์เลยคิดว่าผมเบื่อ?”



“พี่รู้ว่าพอขึ้นปีหกแล้วเวลาที่มีมันไม่เหมือนเดิม เพื่อนพี่หลายคนเลิกกับแฟนเพราะไม่มีเวลาเหมือนแต่ก่อน…”ติณณภพกระชับ
อ้อมกอดที่โอบรอบเอวบาง ซุกหน้าลงกับตักนิ่มของคนรักที่เขาชอบใช้หนุนนอนเป็นประจำ อ้อนวอนคนรักเสียงสั่นเครือ “พี่สัญญา พี่จะดูแลฟ้าให้ดีกว่านี้ พี่จะใส่ใจฟ้าให้มากกว่านี้ ฟ้าอย่าทิ้งพี่ไปเลยนะครับ พี่อยู่ไม่ได้ ไม่มีฟ้า พี่อยู่ไม่ได้จริงๆ”
 มือเรียวยกขึ้นอย่างละล้าละลัง ก่อนจะว่าปุลงบนศีรษะของติณณภพแล้วลูบเบาๆ เหนือฟ้าถอนหายใจ รู้สึกว่าอารมณ์หึงหวงของตัวเองกลายเป็นเรื่องงี่เง่าขึ้นมา



“ผมไม่เคยโกรธพี่เรื่องนั้น ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่ติณณ์เรียนหนัก แค่ที่พี่ติณณ์หาเวลาอยู่กับผมได้มากขนาดนี้ ผมก็แปลกใจมากแล้ว”



“ถ้าอย่างนั้น…” โครงหน้าคมคายเงยขึ้นมองเขาอย่างสับสน “ฟ้าโกรธพี่เรื่องอะไรล่ะครับ”

เหนือฟ้ากัดริมฝีปาก ขยี้ผมตัวเองอย่างงุ่นง่านใจ



“พี่ติณณ์ห้ามล้อผมนะ”



“หือ?” คำสั่งประหลาดนั้นทำให้ติณณภพเอียงคออย่างงุนงง



“ห้ามหัวเราะ ห้ามแซว ห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกใครด้วย ไม่งั้นผมทิ้งพี่จริงๆนะ” คำขู่ที่ห้อยทำเอาคนฟังผวาเฮือก กอดเอวบางส่ายหน้าพรืดสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่ทำสิ่งใดที่ทำให้ร่างโปร่งต้องขุ่นข้องหมองใจ



”ผม…ไม่ชอบ…พี่อุ่น…” เสียงหวานพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ ติณณภพขมวดคิ้ว ยื่นหน้าเข้าใกล้อีกฝ่าย


“ฟ้า ว่ายังไงนะครับ”



 “ผมไม่ชอบเวลาพี่อยู่ใกล้พี่อุ่น” เหนือฟ้ากลั้นใจพูดออกมาตรงๆ “ผมหึง พอใจรึยังครับ”



เขาคาดหวังจะได้เห็นสีหน้าเปื้อนยิ้มของติณณภพ ได้ยินคำหยอกเย้าถึงความคิดไร้สาระของเขา แต่สิ่งที่เขาได้รับมีเพียงดวงเนตรสีรัตติกาลภายใต้กรอบแว่นที่เบิกกว้างและใบหน้าที่สลดลงของคนรัก



“พี่…ยังทำให้ฟ้าเชื่อใจพี่ไม่ได้สินะ”



“พี่ติณณ์…มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ” เหนือฟ้าถอนหายใจ เอาไม่รู้ว่าจะเริ่มอธิบายยังไง ในเมื่อตัวเขาในตอนนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองคิดอะไร “ผมรักพี่ติณณ์ ผมเชื่อใจพี่ แต่เรื่องระหว่างเรามันมีอดีตที่ฝังลึกเกินกว่าที่ผมจะไม่รู้สึก…ไม่ปลอดภัย พี่อุ่นเขาทั้งหน้าตาดี อ่อนโยน น่ารัก แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมคิดมากได้ยังไง”



“ไอ้อุ่นเนี่ยนะ น่ารัก อ่อนโยน” ติณณภพเลิกคิ้วอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน “นี่เราพูดถึงคนคนเดียวกันอยู่รึเปล่า”



“น่ารักไม่น่ารัก เขาก็ทำให้พี่ยกมอเตอร์ไซค์ของพี่ให้ไอ้กล้าได้นี่ครับ” เหนือฟ้าตัดพ้ออย่างน้อยเนื้อต่ำใจ แต่นั่นดูเหมือนจะยิ่ง

ทำให้ติณณภพสับสนยิ่งกว่าเก่า



“หา?”



“ก็หลังจากวันที่พี่ติณณ์รถล้ม พอเขาบอกให้พี่เลิกขี่มอ’ไซค์ พี่ก็ยกรถให้ไอ้กล้าเลยไม่ใช่เหรอครับ”



“นั่นเพราะฟ้าโกรธพี่ต่างหาก” ติณณภพแย้ง “ฟ้าไม่ยอมพูดกับพี่เลยหลังจากกลับมาจากห้องฉุกเฉิน พี่กลัวฟ้าจะโกรธพี่อีกเลยเลิกขี่ไป ไม่เกี่ยวอะไรกับไอ้อุ่นซะหน่อย”



เหนือฟ้าถึงกับหน้าม้านไปเมื่อได้ยินความจริงจากปากคนรัก


“แต่…ผมไม่ได้ขอเลยนะครับ”



“แค่พี่เห็นฟ้าไม่สบายใจ พี่ก็ไม่อยากเก็บมันไว้แล้ว” ติณณภพตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่ทำให้เหนือฟ้าหน้าร้อนเห่อ



“ขอโทษนะครับที่ทำให้พี่ติณณ์คิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง… ทั้งๆที่พี่ใกล้จะสอบแล้วแท้ๆ”



“เรื่องของฟ้าไม่เคยเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องสำหรับพี่” ติณณภพว่า ลุกขึ้นมานั่งข้างคนรักบนเตียงด้วยสีหน้าจริงจัง “พี่อยากดีพอสำหรับฟ้าในทุกด้าน พี่อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับฟ้า…พี่อยากเป็นสิ่งที่ดีที่สุดให้ฟ้า”



“ที่พี่ติณณ์เป็นอยู่ตอนนี้ก็มากกว่าที่ฟ้าจะฝันแล้วล่ะครับ” เหนือฟ้าโอบแขนรอบลำคอของคนรัก คำแทนตัวที่ไม่ได้ยินบ่อยนักในปัจจุบันเรียกรอยยิ้มจากติณณภพ “ให้เวลาฟ้าหน่อยนะครับ ฟ้าเชื่อว่าซักวัน ฟ้าจะรักตัวเองได้มากพอที่จะเชื่อว่าพี่ติณณ์ต้องการฟ้าแค่คนเดียว”



“พี่รอฟ้าได้ทั้งชีวิต” ติณณภพซุกหน้าลงบนซอกคอขาว “ต่อให้ฟ้าไม่เชื่อใจพี่อีก พี่ก็จะพิสูจน์ให้ฟ้าเห็นจนลมหายใจสุดท้าย ว่าชีวิตพี่มีแค่ฟ้า แค่ฟ้าคนเดียวจริงๆ”



“รอฟ้านะครับ รอคำนั้นจากปากฟ้า…” เหนือฟ้ากระซิบ แม้จะไม่ใช่คำที่เขาเฝ้าหวังจะได้ยินตลอดสองปีที่ผ่านมา แต่ก็นับว่าใกล้
เคียงเสียจนติณณภพรู้สึกเหมือนตนกำลังจะขาดอากาศหายใจ



“พี่รักฟ้านะครับ ต่อให้ชาตินี้พี่ไม่ได้ยินมันอีก พี่ขอแค่ได้บอกฟ้าแบบนี้ไปทุกวัน พี่ก็พอใจแล้ว” ติณณภพกระซิบตอบเสียงพร่า บ่งบอกว่าอีกฝ่ายกำลังสะกดกลั้นอารมณฟืไว้อย่างสุดความสามารถ เหนือฟ้ายิ้ม ผละออกมาจากคนรักแล้วประคองใบหน้าคมให้มองมาที่เขา



“จะเที่ยงคืนแล้ว เป่าเค้กกันดีกว่านะครับ”




“อื้อ” ร่างสูงกุลีกุจอลุกขึ้นไปจุดเทียนปักก้อนขนมเค้กที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว เหนือฟ้ามองแผ่นหลังของคนรักด้วยแววตาอ่อนโยน ส่งยิ้มให้ติณณภพที่ถือขนมเค้กก้อนใหญ่เดินมาตรงหน้าเขา เสียงทุ้มร้องเพลงวันเกิดให้กับคนรักอย่างตั้ง
อกตั้งใจ




เหนือฟ้าหลับตาลงอธิษฐาน ก่อนจะก้มลงเป่าเทียนทุกเล่มจนดับลง




“ฟ้าอธิษฐานว่าอะไรเหรอครับ”



ติณณภพถามอย่างสนใจ เหนือฟ้าอมยิ้ม



“ถ้าฟ้าบอกพี่ติณณ์ก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์สิครับ”



ถ้าจะพูดไปแบบนั้น เหนือฟ้ายังคงมั่นใจว่าคำอธิษฐานของตัวเองจะกลายเป็นจริงในอีกไม่ช้า




‘ขอให้เงาของอดีตกลายเป็นเพียงความทรงจำที่เขามองกลับมาได้โดยไม่รู้สึกเจ็บปวด



ขอให้หัวใจของเขาเปิดรับผู้ชายที่ชื่อติณณภพเข้ามาข้างในจนหมดทั้งดวง




ขอให้เขาได้เอ่ยคำคำนั้นที่อีกฝ่ายเฝ้ารอคอยได้อย่างไร้ซึ่งข้อกังขาในความรู้สึกของตัวเอง’





THE END

-___________________

คิดถึงคู่นี้กันม๊ายยยยย
เอาพี่ติณณ์กับน้องฟ้ามาเสิร์ฟค่ะ ของขวัญเล็กๆน้อยๆจากหมูน้อยปีใหม่นี้ อิอิ

[HISY]

กรุบกริบใจกันไปจ้าาา
รอวันน้องฟ้าบอกรักพี่ติณณ์