22nd Diagnosis: (3rd Rx): Naproxen
“พี่กล้า เรามาที่นี่ทำไมเหรอครับ?”
“พี่อยากพาแว่นมาผ่อนคลายบ้าง เจอเรื่องเครียดๆมาเยอะแล้ว”
ชายหาดที่เคยพลุกพล่านไปด้วยผู้คนในหน้าท่องเที่ยวเงียบสงบเนื่องจากอยู่ในช่วงเย็นของวันธรรมดา กระนั้นก็ยังคงมีร้านรวงเปิดขายอาหารทะเลหน้าตาน่ารับประทานอยู่จำนวนไม่น้อย กวินภพจูงมือคนรักมานั่งที่เก้าอี้ชายหาดที่อยู่ใกล้กับทะเลที่สุด แว่นเอนตัวลงอย่างว่าง่าย มองพระอาทิตย์ที่กำลังจมสู่ก้นบึ้งของท้องทะเล ย้อมท้องฟ้าให้เป็นสีส้มสบายตา
“สวยมั้ย?” มือของร่างสูงสอดประสานมือเล็กแล้วกุมกระชับไว้แน่น
“ครับ”
แว่นมองภาพวิวที่เขาไม่ได้เห็นมานาน นึกถึงตอนเด็กๆที่บิดายังไม่ถูกย้ายไปประจำที่ต่างจังหวัด พวกขามักจะไปทะเลกัน
ในวันหยุด กลิ่นอายของทะเลและเสียงคลื่นกระทบฝั่งมักจะทำให้ให้เด็กหนุ่มผ่อนคลายลงเสมอ
“น้ำมะพร้าวค่ะ” เด็กสาวพนักงานร้านวางมะพร้าวสองลูกลงบนโต๊ะ กวินภพยกมาดื่มอย่างอารมณ์ดีเช่นเดียวกับคนรัก ก่อนจะหยิบช้อนเหล็กที่มาพร้อมกันแล้วเริ่มขูดเนื้อมะพร้าวออกมา
“แว่น อ้าปาก” เด็กหนุ่มหันกลับมา ร่างสูงยัดเนื้อมะพร้าวเข้าปากคนที่เผยอริมฝีปากน้อยๆ เด็กหนุ่มส่งเสียงอู้อี้ประท้วง แต่ก็เคี้ยวเนื้อมะพร้าวหวานมันแต่โดยดี
“พี่กล้า เดี๋ยวมืดๆยุงจะเยอะมั้ยครับเนี่ย” เด็กหนุ่มถามอย่างเป็นกังวล
“จริงด้วย จากนี่เดินไปโรงแรมก็ไม่ค่อยใกล้ งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน” ยังไม่ทันได้ถามว่าแบบไหน ขาเรียวก็ถูกดึงขึ้นไปพาดบนตักแข็ง ชายหนุ่มหยิบยากันยุงออกมาจากกระเป๋าเป้ข้างกาย บีบครีมสีขาวกลิ่นสมุนไพรมาใส่มือแล้วลูบไล้ไปตามขาของคนรัก โชคดีที่แว่นใส่กางเกงขายาว ไม่อย่างนั้นชายหนุ่มอาจจะตบะแตกทำอนาจารคนรักในที่สาธารณะก็เป็นได้
“ซีฟู้ดเผากับหอยนางรมค่ะ” พนักงานคนเดิมกลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มพยักเพยิดให้อีกฝ่ายวางจานไว้บนโต๊ะ เด็กสาวมอ
การกระทำของร่างสูงที่ปรนนิบัติคนรักอย่างดีด้วยสีหน้าขวยเขิน ก่อนจะเดินกลับไปที่ร้าน
เด็กหนุ่มหยิบกุ้งตัวโตกลิ่นหอมกรุ่นขึ้นมาแกะ จุ่มกับน้ำจิ้มซีฟู้ดรสจัดแล้วยื่นไปจ่อปากของคนที่กำลังทายาให้เขา
“พี่กล้า อ้าปากครับ”
ชายหนุ่มอ้าปากรับกุ้งด้วยสีหน้ามีความสุข เนื่องจากร่างสูงมือเปื้อนยากันยุง แว่นจึงรับหน้าที่ป้อนอาหารคนรักจนหมด ถึงแม้กวินภพจะไม่ยอมแตะต้องหอยนางรมเลยก็ตาม
“พี่ไม่ชอบอ่ะ แว่นกินเลย”
“ทั้งถาดเนี่ยนะครับ” เด็กหนุ่มตาโต
“ถ้าไม่หมดก็ไม่เป็นไรนะ” ชายหนุ่มแสร้งทำเสียงเสียดาย ถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าคนอายุน้อยกว่าไม่มีทางปล่อยให้อาหารเหลือ
‘หอยนางรมมันเป็นยากระตุ้นตามธรรมชาติ เอาให้น้องกินเยอะๆ’ เสียงของเหนือฟ้าลอยเข้ามาในหัว
หมดถาดนี่บางคนน่าจะคึกยันเช้า
ทั้งสองเดินจูงมือกันเดินเลียบไปตามชายหาดยามค่ำคืน ไปยังโรงแรมหรูระดับห้าดาวริมชายหาด ตอนแรกที่มาจอดที่นี่ แว่นมีสีหน้าไม่พอใจกับตัวเลือกที่แพงเกินไป แต่เมื่อได้ยินว่าชายหนุ่มได้วอยเชอร์มาจากเพื่อน ลดราคาในวันธรรมดาถึงหกสิบเปอร์เซ็นต์ร่างบางก็ยิ้มออกทันที
‘ขอบใจมากไอ้ทีม’
เขาไม่รู้ว่าเพื่อนไปได้วอยเชอร์มาจากไหน แต่ก็ต้องขอบคุณมันที่ทำให้เขาได้สร้างบรรยากาศที่ต้องการด้วยงบที่คนรักพอใจ
“คุณกวินภพคะ ทางเราอัพเกรดห้องให้เป็นห้องสวีทเรียบร้อยแล้วนะคะ ไม่เสียค่าใช้จ่ายเพิ่มเดิมค่ะ” พนักงานต้อนรับสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหยิบตะกร้าไปเล็กที่มีกล่องปริศนาขนาดเล็กสองสามกล่องวางอยู่บนผ้าขนหนู “ของสมนาคุณน่ะค่ะ ขอให้มีความสุขกับการพักที่นี่นะคะ”
ชายหนุ่มพยักหน้าขอบคุณ แล้วเดินกลับไปหาคนรักที่นั่งรออยู่ในล็อบบี้โรงแรม
“ไปกันเถอะ”
“โห ห้องสวยจังเลยครับ เห็นวิวทะเลด้วย” เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปเกาะหน้าต่างอย่างตื่นเต้น เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากชายหนุ่ม ดูเหมือนเขาจะคิดถูกแล้วที่พาคนรักมาที่นี่
“แว่นไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่อาบทีหลัง” ชายหนุ่มว่า ร่างบางพยักหน้า หยิบเสื้อผ้าของตัวเองเข้าไปในห้องน้ำ กวินภพยิ้มเมื่อได้ยินเสียงร้องหูหาของคนรักกับความอลังการของห้องน้ำ หยิบกล่องของสมนาคุณหน้าตาผิดสังเกตออกมาทีละกล่อง ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าภาพยในเป็นเจลหล่อลื่นและกล่องเครื่องป้องกันหนึ่งแพ็ค ร่างสูงหันกลับไปมองตะกร้า มีกระดาษโน๊ตพับครึ่งวางไว้บนผ้าขนหนู ชายหนุ่มหยิบมันออกมาคลี่เปิดอ่าน
‘ไอ้เหนือบอกว่ามึงอาจจะต้องได้ใช้
มึงติดหนี้กูนะกล้า
T.’
ตลอดเวลาสามปีีที่รู้จักกันมา เขามักจะเห็นทีมเป็นเพียงแฝดน้องที่วิ่งตามเทสต์ต้อยๆ ไม่ค่อยมีปากมีเสียง เป็นคนหัวอ่อนยอมคนง่าย และเป็นน้องเล็กให้คนในกลุ่มปกป้อง
ไม่คิดเลยว่าจะกล้าทำอะไรแบบนี้
แต่ก็ขอบใจล่ะนะ
“พี่กล้า ห้องน้ำว่างแล้วครับ”
ชายหนุ่มซุกของทั้งหมดลงใต้หมอนอย่างตกใจ หันมายิ้มแฉ่งให้คนรักด้วยสีหน้ามีพิรุธที่สุดในประวัติศาสตร์ของคนที่คิดจะกระทำผิด แว่นเอียงคอ แต่ก่อนจะได้ถามอะไร อีกฝ่ายก็กระโดดแผล็วเข้าห้องน้ำไปเสียแล้ว
“สติ ไอ้กล้า สติ” กวินภพตบแก้มตัวเองเรียกสติเบาๆ แล้วเปิดน้ำชำระร่่างกาย กว่าจะทำใจเดินออกมาได้ ชายหนุ่มรู้สึกว่านิ้วมือเหี่ยวย่นจากการอาบน้ำนานจนเกินไป
“พี่กล้า เมื่อกี้รูมเซอร์วิสมา เขามีช็อกโกแลตฟรีด้วยแหละ” แว่นเอ่ยอย่างตื่นเต้นเมื่อคนรักเดินออกมาจากห้องน้ำ โยนช็อกโกแลตเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ดูจากกล่องราคาแพง ชายหนุ่มพอจะเดาได้ไม่ยากว่านี่เป็นหนึ่งใน’ของสมนาคุณ’ อีกชิ้นของไอ้ทีมกับไอ้เหนือ
มึงจะเอาให้น้องคึกยันวันกลับเลยใช่มั้ย
ไอ้เพื่อนเวร
กูโคตรรักมึงเลย
“มีแชมเปญด้วย พี่กล้าเอามั้ยครับ?” ร่างบางชี้ไปที่ขวดแชมเปญที่แช่อยู่ในถังน้ำแข็ง
“หืม พี่ดื่มได้เหรอ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ปกติแว่นเข้มงวดเรื่องสุขภาพของเขาจะตายไป
“แค่แก้วสองแก้วน่ะได้ครับ แค่แชมเปญเอง อีกอย่างพรุ่งนี้เราก็ไม่ได้ไปไหน ผมอนุญาตวันนึงแล้วกัน” แว่นโยนช็อกโกแลตเข้าปากอีกชิ้นอย่างไม่ใส่ใจ ชายหนุ่มไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ แต่ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนาเริ่มดูเชิญชวนน้อยๆ
คิดไปเองอยู่แล้ว
ยากระตุ้นว้อยไม่ใช่ยาปลุก มึงอย่ามโนไอ้กล้า
“เอ่อ งั้นซักแก้วละกัน” กวินภพจะเดินไปหยิบขวดแชมเปญ แต่เด็กหนุ่มห้ามไว้เสียก่อน
“พี่กล้านั่งนี่แหละ เดี๋ยวผมเปิดให้”
ร่างบางเดินไปยังถังน้ำแข็งที่วางอยู่บนโต๊ะ หยิบขวดแชมเปญออกมาแล้วใช้ที่เปิดที่ทางโรงแรมให้มาหมุนเปิดขวดอย่างระมัดระวัง แต่ก็ยังไม่วายถูกเชญเปญกระเด็นใส่ใบหน้า
”ดีนะไม่โดนชุด” เด็กหนุ่มพึมพำ หยิบทิชชู่มาเช็ดข้างแก้มและบางส่วนที่ไหลเปื้อนมือ หารู้ไม่ว่าการกระทำของตนอยู่ในสายตาของคนรักที่นั่งกลืนน้ำลายไม่รู้กี่อึกอยู่บนเตียง
“นี่ครับพี่กล้า” ร่างบางเดินกลับมานั่งข้างชายหนุ่มบนเตียง ส่งแก้วแชมเปญให้ร่างสูงที่ยกดื่มรวดเดียวเพื่อดับกระหาย แต่ดูเหมือนจะยิ่งสุมแอลกอฮอล์เข้าไปในกองไฟที่ลุกโชนอยู่ก่อนแล้ว “เอ่อ...เอาอีกมั้ยครับ”
“อื้อ”ชายหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก ส่งแล้วให้คนรัก คราวนี้แว่นหยิบขวดมาทั้งขวดตั้งไว้ข้างเตียง นั่งมองคนที่กระดกแชมเปญแก้วแล้วแก้วเล่าด้วยแววตาสงสัย ก่อนจะหันไปสนใจช็อกโกแลตที่เหลือชิ้นเดียวในกล่อง
“พี่กล้า มันเหลือชิ้นเดียวแล้วอ่ะ พี่กล้าเอามั้ยครับ”
“ก็ได้นะ อ้าว...” ร่างสูงร้องอย่างงุนงงเมื่อคนถามหยิบช็อกโกแลตก้อนเล็กไปกัดไว้หน้าตาเฉย แว่นกระดิกนิ้ว ชี้มาที่ช็อคโกแลตในปากของตัวเอง กวินภพทำหน้างงอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่ออะไร
ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม
“ทานละนะครับ”
ชายหนุ่มก้มลงกัดช็อคโกแลตอีกด้าน ก่อนจะประกบริมฝีปากริมกระจับแล้วสอดลิ้นเข้าไปชิมความหอมหวานของช็อกโกแลต ซึ่งเด็กหนุ่มยอมเผยอปากให้ชายหนุ่มสำรวจเพื่อเติมเต็มความอยากรู้อยากเห็นได้อย่างเป็นอิสระ กวินภพผลักร่างเล็กลงไปนอนราบบนเตียง ตวัดขาคร่อมทับร่างของคนรักไว้มิดไม่ให้มีทางหนีทีไล่ไปไหนได้ ริมฝีปากร้อนที่ยังมีกลิ่นของแชมเปญผสมกับช็อกโกแลตยังคงไม่ละไปจากริมฝีปากนุ่มที่เขาฝันหามาตั้งแต่สมัยมัธยม
“อื้อ…”
เด็กหนุ่มประท้วงเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ กวินภพยอมให้อีกฝ่ายได้สูดอากาศเข้าปอด แต่ยังคงไล่ขบเม้มดูดดึงริมฝีปากล่างของคนรัก เรียกเสียงครางผะแผ่วจะเด็กหนุ่มตัวน้อยได้เป็นอย่างดี
“พี่กล้า...”
“ครับ?” เจ้าของชื่อขานรับ ฝากรอยรักไว้ตามซอกคอของคนรักอย่างมัวเมา
“พี่กล้ารู้ใช่มั้ยครับ ว่าผมเรียนหมอ?”
“หือ? รู้สิ” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เข้าใจคำถาม
“แล้วพี่กล้าคิดว่าคนที่จะเรียนเพื่อไปเป็นหมอ ถึงจะยังไม่เคยเรียนวิชาคณะ เขาน่าจะรู้มั้ยครับ ว่าหอยนางรมกับช็อกโกแลตมีคุณสมบัติอะไร?”
เด็กหนุ่มเลิกคิ้วมองคนที่คร่อมร่างของเขาอยู่
“เอ่อ...” คนถูกจับได้เริ่มมีอาการพูดไม่ออก
“แล้วของแบบนี้เนี่ย ทีหลังถ้าจะซ่อน หาที่ที่มันดีกว่าที่ที่ผมจะนอนทับแล้วรู้สึกแน่ๆ ดีกว่ามั้ยครับ?”
แว่นดึงขวดเจลหล่อลื่นกลิ่นสตรอเบอร์รี่กับกล่องอุปกรณ์ป้องกันออกมาจากใต้หมอน
“เอ่อ...”
นั่นยังคงเป็นเพียงคำเดียวที่กวินภพนึกออก
“แล้วก็นะ...” เด็กหนุ่มยกตัวขึ้นกระซิบที่ข้างหูของคนรัก “พี่กล้าคงตื่นเต้นจนลืมไปสินะครับ ว่าตัวเองคออ่อน”
โดนจับได้เต็มๆเลยไอ้กล้าเอ๊ย
“คือพี่...” ร่างสูงพยายามเค้นสมองหาคำแก้ตัวดีๆ แต่ความคิดทั้งหมดหายไปจากหัวทันทีเมื่อลิ้นร้อนแหย่เข้ามาในหูอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
“พี่กล้า..ผมร้อน..” เด็กหนุ่มกระซิบ ดึงมือของคนรักมาที่ชุดคลุมอาบน้ำที่ตัวเองใส่แทนชุดนอน “อือ...มัน..วูบๆ”
“แว่น..ถ้าแว่นทำแบบนี้พี่จะคุมตัวเองไม่อยู่แล้วนะ” ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย พยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจช้าๆ ร่างเล็กถอดแว่นกรอบหนาของตัวเองออก แววตาฉ่ำเยิ้มกับร่างที่เริ่มขึ้นสีเลือดฝาดพร้อมทั้งผมที่ลู่ติดกับหน้าผากเพราะชิ้นเหงื่อไม่ได้ช่วยอะไรกวินภพหรือน้องชายของเขาเลย
“อึก…พี่กล้า...” ร่างเล็กเริ่มหายใจหอบ ดึงมือของชายหนุ่มมานาบไว้ที่คอ แล้วไล่ลงมาบนแผ่นอกแบนราบ “มือเย็นจัง”
“แว่นครับ โอยยย อิมานิ มะยังภันเต.. ” ชายหนุ่มเริ่มสวดมนต์เท่าที่นึกได้ กำหนดลมหายใจเข้าออกอย่างที่อาจารย์เคยสอนในชั่วโมงศีลธรรม
ยุบหนอ
พองหนอ
ขาวหนอ
เนียนหนอ
“พี่กล้า ถอดชุดให้หน่อย...” ร้องเล็กขอ น้ำเสียงเว้าวอนนั้นยิ่งกระตุ้นต้นกล้าจูเนียร์ให้ลุกขึ้นมาเซย์ไฮ
“ฮือ แว่นครับ จะด่าหรือจะยั่ว พี่ตามไม่ทัน” ชายหนุ่มแทบบ้า อยากจะจัดการร่างตรงหน้าเสียตอนนี้แต่ติดอยู่ที่เหมือนเมื่อกี้เขาจะยังโดนด่าไม่จบ
“ผมแค่จะบอกว่า..อึก...”เด็กหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อความร้อนรุ่มในร่างกายมากกว่าที่เขาคิดไว้หลายเท่า แม้จะยังมีสติแต่เด็กหนุ่มก็รู้สึกได้ว่าคงควบคุมตัวเองไว้ได้อีกไม่นาน “ทั้งที่ผมรู้...ผมยังยอมพี่ขนาดนี้ อึก ถ้าคืนนี้ยังไม่สำเร็จอีกล่ะก็ อื้อ...ผมจะจับตอนให้ดู”
“กลัวแล้วครับ...”ชายหนุ่มยิ้มเมื่อได้ยินคำอนุญาต มือใหญ่กระชากชุดคลุมของอีกฝ่ายปลิวไปตกที่มุมห้อง ร่างเปลือยเปล่าของคนรักเรียกเลือดจากสมองให้ไหลลงไปหล่อเลี้ยงต้นกล้าจูเนียร์ที่พยายามโผล่ออกมาดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น
“จะ..จ้องอะไรนักหนาครับ” แขนเรียวโอบปิดเรือนร่างของตัวเองไว้ แต่ถูกคนรักดึงออก “พี่กล้า!”
“กว่าจะได้เห็นแต่ละที ขอพี่ชื่นชมนานๆหน่อยจิ”ชายหนุ่มตอบอย่างไร้ยางอาย ร่างบางค้อนขวับ
“ถ่ายรูปไปเลยมั้ยครับ?!”
“ได้เหรอ?”
“พี่กล้า! อื้อ!” ริมฝีปากเล็กถูกประกบปิดอีกครั้ง กว่าจะรู้ตัว ร่างเล็กก็โอนอ่อนไปกับสัมผัสปลุกเร้าของคนรัก อาจจะเพราะฤทธิ์จากของที่กินไปทั้งหมด ทำให้เสียงครางหวานหูดังขึ้นอย่างไม่หยดหย่อน
กวินภพบีบเจลหล่อลื่นลงบนนิ้วจนชุ่ม ภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิทั้งหลายให้คืนนี้ผ่านไปด้วยดี
“อึ่ก!”
ชายหนุ่มแทบจะชักนิ้วออกอย่างตกใจ แต่แว่นเพียงแต่ส่ายหน้า กอดคอคนรักไว้แล้วพึมพำเสียงสั่น
“เข้า...เข้ามา..”
“ถ้าไม่ไหว บอกพี่นะ” ชายหนุ่มกระซิบเสียงอ่อนโยน สอดแทรกปลายนิ้วเข้าไปในช่องทางที่ไม่มีใครเคยสัมผัส ดูดดึงซอกคอของคนรักเบาๆเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากการปวดหนึบที่ช่องทางด้านหลัง แว่นสะอื้นเล็กน้อย แต่ไม่ยอมร้องห้ามแม้นิ้วที่สามจะแทรกเข้ามาแล้วก็ตาม
“พี่กล้า..อื้อ...พี่กล้า...”
“ครับ พี่อยู่นี่ คนเก่งของพี่ ไม่เป็นไรนะ” ชายหนุ่มจูบซับน้ำตาที่ไหลรินบนพวงแก้มเนียน ก่อนจะถอนนิ้วออกมาอย่างช้าๆ เรียกเสียงถอนหายใจและเสียงครางแผ่วเบาในลำคออย่างเสียดายของเด็กหนุ่มในเวลาเดียวกัน
“พี่กล้า...อ๊ะ...”
ร่างเล็กร้องเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ใหญ่กว่าทั้งสามนิ้วนั้นมาก กวินภพกัดฟันกับความคับแน่นที่การเบิกทางและเจลหล่อลื่นไม่ได้ช่วยอะไร ชายหนุ่มก้มลงแลบลิ้นเลียวนรอบเม็ดทับทิมสีชมพู มืออีกข้างสะกิดอีกฝั่งเพื่อให้เด็กหนุ่มรู้สึกดี แว่นดูจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ก็ยังยากต่อการเดินหน้าต่ออยู่ดี
“พี่กล้า...นอน...นอนลงไปครับ” ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงจากอารมณ์โหมกระหน่ำดันคนรักให้ลงไปนอน ส่วนตัวเองก็นั่งคร่อมลงบนตักชายหนุ่ม
“แว่น...ทำอะไรครับ” ชายหนุ่มกัดกัดฟันถาม
แม้จะเจ็บจนทนแทบไม่ไหว แต่ร่างบางยังคงยิ้มเหนื่อยๆอย่างน่าเอ็นดู
“ใช้...อึก...แรงโน้มถ่วงครับ...”
ร่างบางกัดฟันกรอดเมื่อรู้สึกว่าร่างของคนค่อยๆรับสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่เข้ามาที่ละนิด กวินภพดึงคนรักเข้ามาจูบอย่าง
ดูดดื่ม พยายามลดความเจ็บปวดของอีกอีกฝ่ายให้ได้มากที่สุด
“จะขยับ...นะครับ” ชายหนุ่มพึมพำ ใบหน้าชื้นเหงื่อพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ก่อนที่ชายหนุ่มจะขยับสะโพกขึ้นลงช้าๆสวนทางกับแรงโน้มถ่วง
“อ๊ะ…พี่..พี่กล้า...”
แว่นขยุ้มผ้าปูที่นอน ความเสียวซ่านที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูผิว
“แว่น...” ชายหนุ่มพึมพำ ชันตัวขึ้นนั่ง ร่างเล็กผวากอดเขาไว้แน่น กวินภพเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากได้รูปปรนเปรอติ่งไตชูชันที่ดูจะชอบการปรนนิบัติของเขาเป็นพิเศษ ได้รับรางวัลเป็นเสียงร้องที่ดังขึ้นเรื่อยๆ และมือเรียวเล็กที่ขยุ้มกลุ่มผมเขาเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดแน่นในร่าง
“อ๊ะ...พี่..อ๊ะ..อ๊า...”
ศีรษะทุยสวยโยกคลอนไปตามแรง สะโพกกลมร่อนตามสัญชาตญาณยิ่งกระพือไฟในตัวชายหนุ่มให้โหมกระหน่ำ ร่างสูงเร่งจังหวะ รับรู้ถึงจุดจบที่ใกล้เข้ามา ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นสีขาวโพลน
-----(ครึ่งแรก)----
ปั่นทันตั้งครึ่งตอน ความภูมิใจนี้55555
คิดถึงเก๊าก็ไปอ่านอีกสองเรื่องรอได้น้าาาา//ไม่ค่อยโฆษณาเลยยยยย
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 417262 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก