หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63

[littlepig]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ

เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ3
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาทของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

คลังนิยายของข้าพเจ้า

 :mc4:จบแล้ว

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.msg3600724#msg3600724 Which one? รัก||หลอก||เด็ก (แนวกินเด็กและโดนเด็กกิน)

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58331.0Blind side รัก || ของ || แว่น(แนวแอบรัก)

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59401.0ํYour Stranger รัก||ไม่||ลืม (แนวความจำเสื่อม)

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=60332.0How to fall in love with your boss คู่มือการเป็นเลขาฉบับเกือบสมบูรณ์ (แนวแอบรัก)


 :z13:ยังไม่จบ

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66195.0 Sugar Daddy เล่น||ของ||สูง(อายุ) (แนวโดนเด็กกิน) rewrite อยู่ coming soon

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70320.0 Soulmate From Hell ด้วยรักจากนรก (แนวแฟนตาซี)

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=70468.0 #Newyou สามสิบวันรับประกันคุณคนใหม่





------



Blind side รัก || ของ || แว่น



Atrial Fibrilation || หัวใจเต้นแรง...หน้าแดงทุกที  -




เชื่อว่า ณ ช่วงใดช่วงหนึ่งของชีวิต ทุกคนจะต้องเคยถูกแกล้งด้วยประโยคนี้

"น้องๆ เพื่อนพี่คนนั้นเค้าชอบน้องอ่ะ"





"ขอโทษครับ พี่เขาไม่ใช่สเป็กผม" เด็กหนุ่มดันแว่นสีดำทรงกลมประหนึ่งหลุดมาจากแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่มีเลนส์หนาเตอะเป็นก้นขวดแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น


ทั้งที่หัวใจดวงน้อยกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง

ก็ใครใช้ให้คนที่ถูกชี้เป็นรุ่นพี่ที่เขาแอบมองมาตลอดกันล่ะ




"โถ่ น้องแว่นอ่ะ เพื่อนพี่ออกจะหล่อ ไม่สนใจมันซักนิดเหรอคร้าบบบบ"

"ไม่ครับ ผมไม่ชอบคนตัวโต" แว่นโกหกเสียงเรียบ พลิกหน้าหนังสือเรียนภาษาอังกฤษในมือโดยไม่สนใจรุ่นพี่ต่างคณะที่โดนเพื่อนอีกสองคนลากกลับไปยังโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้อันเป็นที่สิงสถิตประจำของเหล่านักศึกษาคณะบริหารกลุ่มนี้


แม้ว่าคณะที่เด็กหนุ่มอยู่จะเป็นคณะที่รวบรวมประชากรที่มีความพิการทางสายตาไว้มากที่สุด แต่ร่างเล็กก็ยังหันทุกครั้งที่มีคนเรียก 'น้องแว่น'

เพราะนั่นเป็นชื่อของเขา

แว่น หรือ นรธีร์ เด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดปี นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งคณะแพทยศาสตร์ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเขตปริมณฑล เจ้าของรูปร่างผอมแห้งแรงน้อยในชุดนักศึกษาหลวมโพรกแม้จะเป็นไซส์เล็กสุดในร้าน ผิวขาวซีดเหมือนคนเป็นโลหิตจาง และเจ้าของเทรนด์ยอดฮิต หม้าเต่อ แว่นหน้า ผมกะลาครอบ มีความลับหนึ่งเขาที่ไม่เคยบอกใคร

เขาแอบมองคนคนนึงมานานแสนนาน









 ทั้งหมดเริ่มจากความรู้สึกอิจฉา

ในสมัยมัธยมปลาย แว่นมักจะได้รับการขนานนามว่าอัจฉริยะของห้อง ซึ่งเจ้าตัวก็ยืดอกรับอย่างภูมิใจด้วยรู้ว่านั่นเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้ดี

มนุษย์เราถ้าเกิดมาหน้าตาไม่ดี ก็ต้องรวย ถ้าไม่รวย ก็ต้องมีความสามารถพิเศษ ถ้าไม่มีความสามารถพิเศษ ก็ต้องหัวดี

แว่นเชื่อในสัจธรรมนั้น...

จนกระทั่งเขาวันที่เขาได้รู้จักกับผู้ชายที่ชื่อ กวินภพ รัตนประดิษฐ์


"รางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่ง เหรียญทองระดับประเทศ การแข่งขันสุนทรพจน์ภาษาอังกฤษ นาย กวินภพ รัตนประดิษฐ์ ห้องม.6/1"

เสียงประกาศหน้าเสาธงไม่ได้ทำให้เด็กนักเรียนที่ยืนตากแดดจนแทบจะกลายเป็นเนื้อแดดเดียวสนใจเลยแม้แต่น้อย อย่างมากก็แค่ปรบมือพอเป็นพิธี แว่นก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนกางเกงสีดำก้มอ่านโน๊ตย่อวิชาเคมีในมืออย่างไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว

"รางวันชนะเลิศอันดับหนึ่งตอบปัญหาวิชาการคณิตศาสตร์ โอลิมปิกส์ ระดับเอเชีย นาย กวินภพ รัตนประดิษฐ์ ห้องม.6/1"

หืม?

อาจารย์ประกาศชื่อซ้ำรึเปล่า?


"รางวัลเหรียญทองเทสนิสชายเดี่ยวระดับประเทศ นาย กวินภพ รัตนประดิษฐ์ ห้องม.6/1"

คราวนี้แว่นอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมาดูหน้าตาของคนที่ทำให้อาจารย์ต้องพูดรีเพลย์ชื่อซ้ำเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้กรอบแว่นหนาเบิกกว้างเมื่อเห็นคนที่ยืนรับมอบเกียรติบัตรและถ้วยรางวัลบนเวที

ร่างสูงที่น่าจะเกือบแตะร้อยเก้าสิบในชุดนักเรียนที่ไม่สามารถปิดบังหุ่นที่ถูกดูแลอย่างดียืนมองกล้องขณะรับเกียรติบัตรด้วยสีหน้าเรียบเฉย ผิวสีแทนอย่างคนชอบเล่นกีฬากลางแจ้งตัดกับเสื้อนักเรียนสีขาวสะอาด ดวงตาคมสีรัตติกาลหรี่ลงจากแสงอาทิตย์ คิ้วหนาชี้ขึ้นที่ทำให้อีกฝ่ายดูเคร่งเครียดตลอดเวลาอยู่แล้วขมวดมุ่น ใบหน้าคมหล่อเหลามีเหงื่อผุดเล็กน้อยจากการยืนกลางแดดนานๆ

หล่อ..

เรียนเก่ง....

เล่นกีฬาดี...


"แก รู้มั้ยวันเกิดปีนี้พ่อพี่ต้นกล้าเขาซื้อมาเซราติคันละเกือบยี่สิบล้านให้ด้วยล่ะ"

"พี่ต้นกล้านี่คือพี่กวินภพใช่ป่ะ เรื่องจริงดิ ไม่แพงไปเหรอ พี่เขายังเด็กอยู่เลยนะ"

"โอย บ้านนั้นน่ะซื้อดวงซื้อเดือนไปขนหน้าแข้งยังไม่ร่วงเล้ย ฮ่าๆๆๆ"

"ไอ้นี่ก็เว่อร์ตลอด"


เสียงพูดคุยกันของเพื่อนในแถวทำให้แว่นได้ข้อสรุป


ผู้ชายคนนี้เป็นตัวแทนของอำนาจมืดที่จะมาลบล้างสัจธรรมในการดำเนินชีวิตของเขา!!!!

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่สายตาเอาแต่คอยมองตามคนคนนี้ แว่นไม่เคยคิดเข้าข้างตัวเองว่าอีกฝ่ายจะมองกลับมา ถึงเขาจะไม่ได้รวยบ้านเขาก็มีกระจกให้ส่อง

แค่รู้สึกอยากมอง เหมือนกับเวลาที่ชื่นชมงานศิลปะที่จิตกรเอกสรรสร้างขึ้น ก็เท่านั้น

เมื่อไหร่กันนะที่รู้สึกเจ็บแปลบในอกเวลาที่เห็นเขาอยู่กับใคร





ทั้งๆที่ตัวเองเป็นแค่ไอ้แว่นแท้ๆ








กลับมาสู่ปัจจุบัน หลังจากรุ่นพี่ที่แกล้งเขาเมื่อครู่เห็นว่าเด็กหนุ่มไม่สะทกสะท้านจึงเบนเข็มไปเล่นงานสาวๆปีหนึ่งคณะอักษรศาตร์ที่นั่งทานอาหารกลางวันอยู่โต๊ะข้างๆแทน และได้รับการตอบรับที่ต้องการเป็นท่าทีขัดเขินจนตัวบิดของเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งและเสียงกรี้ดกร้าดของเพื่อนร่วมโต๊ะ

ถ้าเขาทำอย่างนั้นบ้าง คงจะได้รับการตอบรับเป็นการโดนกระทืบข้อหาเป็นมลพิษทางสายตาของผู้พบเห็น


"แว่น รอนานมั้ย โทษทีว่ะคนเยอะไปหน่อย"

แทนไทย หรือ แทน เพื่อนสนิทควบตำแหน่งรูมเมทของเขานั่งลงพร้อมกับข้าวผัดหมูชิ้นไข่ดาวไม่สุกสองจาน แว่นไม่ชอบทานเผ็ด ส่วนแทนก็ขี้เกียจคิดเมนูเป็นของตัวเอง ทำให้พวกเขาต้องลงเอยกับอาหารรายการนี้บ่อยๆ

"ไม่นาน" แว่นดึงจานข้าวเข้าหาตัว แต่ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆรีบดึงจานนั้นออกมา

"เฮ้ย จานนี้ของฉัน ใส่พริกน้ำปลาไปแล้ว" แทนไทยเปลี่ยนสลับจานให้เพื่อนแล้วลงมือกินราวกับไปอดอยากมาแต่ชาติปางไหน ทั้งที่ในความเป็นจริงอีกฝ่ายแค่ทานข้าวเช้าไม่ทันเท่านั้นเอง แว่นส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

"ระวังโรคกระเพาะจะถามหา"

"หมอก็รักษาสิครับ โอ๊ย คุณหมอ ผมปวดท้องจังเลย~" เด็กหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษแต่ชื่อโคตรไทยดึงข้อมือผอมให้มาจับที่หน้าท้องซึ่งมีกล้ามขึ้นเป็นลูกคลื่น "คุณหมอตรวจให้หน่อยจิค้าบบบบ"

"ตัวเองก็หมอไม่ใช่รึไง" แว่นดึงมือออกจากหน้าท้องแน่น สมแล้วที่เป็นเดือนคณะ งานคุณภาพจริงๆ
"โห ไม่หวั่นไหวเลยเหรอ นี่ฉันอุตส่าห์ฟิตหุ่นรองานประกวดดาวเดือนมหาลัยนะเนี่ย" คนตัวใหญ่กว่าแกล้งทำหน้าจ๋อย แว่นยังคงให้ความสนใจกับเนื้อหาในหนังสือมากกว่าความติ๊งต๊องของเพื่อน

"นอนห้องเดียวกันแบบนี้ ฉันหวั่นไหวขึ้นมานายนั่นแหละจะเดือดร้อน"

"เดือดร้อนอะไรล่ะ ดีสิจะได้จับทำเมียซะเลย ฮ่าๆๆ"

"อ้าวน้องแว่น ไหนว่าไม่ชอบคนตัวโตไงครับ" เสียงของรุ่นพี่ขี้แกล้งที่ตอนนี้เก็บกระเป๋าเรียบร้อยเตรียมขึ้นเรียนทักขัดเสียงหัวเราะของแทนไทย แว่นเงยหน้าขึ้น หัวใจกระตุกวูบหนึ่งเมื่อเห็นคนที่แอบมองมาตลอดสามปีในรั้วโรงเรียนยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับกลุ่มเพื่อนที่หน้าตาประหนึ่งบอยแบนด์แดนกิมจิอีกสามคน

แต่แน่นอน...เด็กหนุ่มตีสีหน้านิ่งเหมือนไม่เคยเห็นร่างสูงมาก่อน

"โห ไม่ชอบอะไรล่ะพี่ เมื่อคืนยังร้องคราง แทนจ๋า ลึกอีก แรงอีก อยู่เลย" ไอ้เพื่อนเวรแกล้ง

"แทน กูไม่เล่น" แว่นตวัดสายตาดุๆใส่ แต่พอมองผ่านแว่นหนาเตอะกลับไม่มีความน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย
"ไอ้เหนือ สนุกนักรึไงวะแกล้งเด็กเนี่ย ไปเรียนได้แล้ว" กวินภพขัด ดวงตาคมมองเพื่อนด้วยสีหน้าหงุดหงิด"เขาจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขา"

"อ้าวๆๆ ไอ้คุณต้นกล้าหึงเหรอครับ กิ๊วๆๆๆ" พี่เหนือ หรือเหนือฟ้า ยังแซวไม่เลิก กวินภพไม่ตอบ หมุนตัวสาวเท้าเดินไปยังตึกเรียนโดยไม่รอเพื่อนๆ เหนือฟ้ากับเพื่อนอีกสองคนรีบเดินตามไป ทิ้งให้รูมเมททั้งสองอยู่ตามลำพัง

"แว่น รู้จักพวกพี่เขาด้วยเหรอ"

"พี่กวินภพกับพี่เหนือฟ้าอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่ก็ไม่เคยคุยกันนะ" แว่นตอบตามความเป็นจริง แม้พี่เหนือฟ้าจะเคยคบกับเด็กห้องเขาทำให้เจอกันบ่อยๆ แต่อีกฝ่ายแค่ชอบทักเขาเพราะชอบที่เด็กแว่นหัวกะลามันดันชื่อแว่นจริงๆก็เท่านั้น

"อ๋อ เฮ้ย จะบ่ายแล้ว ขึ้นห้องเหอะ เดี๋ยวสาย"
แทนไทยชวน ร่างบางลุกขึ้นเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเตรียมขึ้นห้องเรียน แต่สายตาพลันสะดุดกับของบางอย่างที่ตกอยู่ที่พื้น

"นี่มัน..." เด็กหนุ่มก้มลงเก็บกุญแจรถมาเซราติที่ห้อยตุ๊กตาทำมือที่เขาจำได้ว่าเป็นของที่ห้องของเขาขายที่งานวิชาการของโรงเรียนสมัยม.5

พี่กล้ากลับมาด้วยเหรอ?

"เร็วๆสิ ชักช้าเดี๋ยวอาจารย์ล็อคห้องนะ" แทนไทยเร่ง เดินล่วงหน้าเขาไปก่อนแล้ว แว่นเก็บกุญแจรถใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินตามเพื่อนขึ้นไปบนอาคารเรียน เขาเลิกเรียนก่อนพี่กล้าครึ่งชั่วโมง น่าจะเอาไปคืนทัน

เป็นสตอล์กเกอร์ก็มีข้อดีเหมือนกันแฮะ








"อ้าว น้องแว่น ว่าไง เปลี่ยนใจให้โอกาสเพื่อนพี่แล้วเหรอ จะบอกให้นะ พี่อ่ะเคยไปรด.กับมัน ขนาดงี้ อื้อหือ...."

"พี่กวินภพอยู่ไหนเหรอครับ" แว่นเอ่ยขัดเหนือฟ้าที่กำลังสาธยายคุณสมบัติของเพื่อนแม้จะอยากฟังมากแค่ไหนก็ตาม เขารีบวิ่งมาดักรอหน้าห้องทันทีที่คลาสเลิก แต่กลับไม่มีวี่แววของชายหนุ่ม

"อ๋อ มันไปที่ลานจอดรถอ่ะ เห็นว่าลืมกุญแจไว้..." เด็กหนุ่มวิ่งใส่เกียร์หมาไปยังทางเชื่อมลานจอดรถทันทีโดยไม่จำเป็นต้องถามว่ากวินภพจอดรถที่ไหน ข้อมูลพวกนี้เด็กหนุ่มจำแม่นยิ่งกว่าตารางธาตุเสียอีก


อ๊ะ...เห็นแล้ว

ชายหนุ่มก้มๆเงยๆอยู่แถวตัวรถ ยกมือขยี้หัวอย่างอารมณ์เสีย แว่นไม่มั่นใจว่าตัวเองควรจะออกไปตอนนี้หรือรอให้อีกฝ่ายเย็นลงก่อน

"แม่งเอ๊ย!!"

ขายาวเตะเข้าที่ตัวรถอย่างไม่กลัวสีถลอก เด็กหนุ่มที่ซ่อนตัวอยู่หลังเสาสะดุ้ง ถ้าเขาเอากุญแจไปคืนตอนนี้เขาจะโดนงับหัวมั้ยอ่า

แต่แบบนั้นก็ไม่เลวเหมือนกันนะ

มึงอาการหนักละไอ้แว่น


ร่างเล็กตัดสินใจเสี่ยงดวงเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ทรุดตัวนั่งลงบนพื้นพิงกับรถสปอร์ตคันหรูอย่างอารมณ์เสีย ชายหนุ่มจมอยู่ในห้วงความคิดดูจะไม่ทันสังเกตเห็นเขา

"พี่กวินภพครับ" แว่นเรียก นึกดีใจที่เสียงของตัวเองดังออกไปอย่างโมโนโทนทำให้เขาดูไม่เหมือนสตอล์กเกอร์โรคจิต นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่เขาได้พูดคุยกับอีกฝ่ายตัวต่อตัว แค่คิดก็เขินจนอยากจะมุดลงดินไปโผล่ที่ขั้วโลกใต้แล้ว

เจ้าของชื่อหันขวับกลับมาอย่างรวดเร็วจนเด็กหนุ่มกังวลว่าอีกฝ่ายจะคอเคล็ด แว่นยื่นกุญแจรถในมือให้โดยไม่พูดอะไร กวินภพมองกุญแจในมือขาวสลับกับใบหน้าของเขา แล้วยื่นมือออกมา

....คว้าข้อมือผอมไว้

"...." ภายนอกใบหน้าขาวภายใต้กรอบแว่นยังคงนิ่ง แต่ภายในนั้นทุ่งลาเวนเดอร์เบ่งบานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"ลุกไม่ขึ้น ดึงหน่อย" เสียงทุ้มว่า แว่นออกแรงดึงอีกฝ่ายขึ้นตามคำขอ แต่ด้วยการกะแรงที่ผิดพลาดทำให้กวินภพแทบจะล้มทับเขาไปอีกรอบ มือใหญ่ตวัดรวบเอวบางไว้ไม่ให้เด็กหนุ่มเซล้ม อีกมือก็หยิบกุญแจออกจากมือไม้ที่อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟของเขา

"ขอบใจ" เสียงทุ้มเอ่ยๆเบา แต่ใบหน้าที่อยู่ห่างกันเพียงคืบทำให้เด็กหนุ่มได้ยินคำนั้นอย่างชัดเจน

"ครับ" แว่นนึกดีใจเหลือเกินที่เขาฝึกปรือวิชาโป๊กเกอร์เฟซมาจากยอดเขาอัลไตอันหนาวเหน็บจนบรรลุ ไม่อย่างนั้นคงถูกการโจมตีระยะประชิดนี้เล่นงานจนน่วมไปแล้ว

แต่หัวใจที่รับแอทแทคไปตรวจนี่สิ เต้นเป็นสาวคาบาเร่ต์เลยทีเดียว

"เพื่อเป็นการตอบแทน เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงข้าวแล้วกัน"
"ครับ?" แว่นมองอีกฝ่ายอย่างงุนงง เมื่อกี้พี่ต้นกล้าว่าอะไรนะ?
"ดี ขึ้นรถ"
"หา?" ไม่ทันได้ตั้งตัว เด็กหนุ่มก็ถูกอีกฝ่ายฉุดขึ้นรถไปนั่งเป็นตุ๊กตาเสียกบาลข้างคนขับเสียแล้ว บรรยากาศ ในรถถูกปกคลุมด้วยความเงียบ แว่นหันมองนอกหน้าต่าง แสร้งชมทิวทัศน์ข้างทางหลบหน้าชายหนุ่มที่สายตาจับจ้องอยู่บนท้องถนน


คงไม่ใช่ว่าเขากำลังถูกพี่ต้นกล้าลักพาตัวไปขายอวัยวะที่ชายแดนหรอกนะ




มีความสุขจัง....


----


โธ่ เจ้าแว่น5555 ฝากนิยายด้วยนะคะ❤❤❤

[JACKSON]

น้องแว่นซึนหรือพี่เขาที่ซึน

[Nighttime]

ต่างคนต่างแแอบมองกันแน่ๆ

[littlepig]

- Hyperventilation || หายใจเข้า....หายใจออก -



 ในชีวิตของแว่น มีสิ่งเดียวที่เขายกให้เป็นความสุขเหนือพี่ต้นกล้า


นั่นก็คือ....


"เอ่อ..."



กวินภพเป็นคนไม่ประทับใจอะไรง่ายๆ

แต่ความสามารถในการ 'ยัดทะนาน' ของเด็กหนุ่มสร้างภาพติดตาให้เขาได้เป็นอย่างดี ในตอนแรกที่เขาพามาเลี้ยงอาหารบุฟเฟ่ต์ในห้างที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย ชายหนุ่มยังคิดอยู่เลยว่าจะคุ้มที่จ่ายไปหรือไม่ แต่ดูจากสายตาตื่นตะลึงของคนในร้านแล้ว เขาเริ่มคิดหนักแล้วว่าควรจะต้องจ่ายเพิ่มเป็นมารยาทรึเปล่า

แว่นเคี้ยวข้าวตุ้ยๆจนแก้มขาวป่องเหมือนกระรอกอมลูกวอลนัท ยิ่งแว่นกลมหนาเตอะยิ่งทำให้เด็กหนุ่มดูเหมือนเจ้าสัตว์ขนปุยจนเขาหลุดขำพรวดออกมา

ทางด้านแว่น เด็กหนุ่มดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรกับการถูกหัวเราะโดยคนที่ตนแอบชอบ ร่างเล็กรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีวันสนใจ แล้วทำไมจะต้องพยายามด้วยล่ะ

“แว่น..”
 
เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารที่กองเป็นภูเขาหย่อมๆ แก้มทั้งสองยังคงป่องกลมอย่างน่าเอ็นดู เพิ่มด้วยหางของกุ้งเทมปุระตัวอวบอ้วนที่โผล่ออกมาจากริมฝีปากเล็กที่ดูไม่น่าจะยัดอะไรใหญ่ๆแบบนั้นเข้าไปได้

กวินภพต้องรวบรวมสติไม่ให้เผลอหลุดขำออกมาอีกครั้งอยู่เป็นเวลาพอสมควรกว่าจะเริ่มพูดได้

“ทำไมถึงชื่อแว่นล่ะ”

เด็กหนุ่มเคี้ยวอาหารตุ้ยๆก่อนจะกลืนลงคอ ดึงหางกุ้งออกมาวางบนจานแล้วตอบคำถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“แม่ผมเปิดร้านแว่นครับ”

“แค่นั้นน่ะนะ” กวินภพถามอย่างไม่อยากเชื่อ เด็กหนุ่มพยักหน้าก่อนจะยัดซูชิเข้าปากเพื่อตัดบทสนทนา ความจริงแว่นไม่ใช่คนตะกละตะกลามอะไรขนาดนั้น แต่เขาอยากลดการพูดคุยของพวกเขาให้มากที่สุดเพื่อที่เด็กหนุ่มจะมั่นใจได้ว่าเขาจะไม่หลุดพูดอะไรที่เป็นภัยกับตัวเอง

“กินเสร็จเดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอ อยู่หอในใช่มั้ย” กวินภพถาม เหลือบมองนาฬิการ้านที่เหลือเวลาทานอีกห้านาที

“ไม่ต้องก็ได้ครับ เดี๋ยวผมให้แทนมารับ”ร่างเล็กรีบปฎิเสธ

“อยู่กับพี่แล้วจะไปรบกวนเขาทำไม” คิ้วหนาขมวดมุ่น แว่นไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองรึเปล่าที่รู้สึกว่าอีกฝ่ายเอ่ยด้วยเสียงห้วนกว่าเดิม

“แทนเขาเต็มใจครับ”....ยังไงก็แชร์ค่าน้ำมันกันอยู่แล้ว

“พี่ก็เต็มใจ!”คราวนี้แว่นมั่นใจว่าเขาไม่ได้หูฝาด พี่ต้นกล้ากำลังโกรธเขาอยู่จริงๆ


แต่เรื่องอะไรล่ะ?


“ตามใจแล้วกัน” ชายหนุ่มหยิบแบงค์สีเทาออกมาจากกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะ “ฝากจ่ายด้วย”

พูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มนั่งสับสนว่าเมื่อครู่ตนพูดอะไรผิดไป




อะไรของเขา...











‘โทษนะแว่น เดี๋ยวพรุ่งนี้เลี้ยงข้าว’

“เออๆไม่ต้องหรอก งั้นแค่นี้นะ”


ไอ้แทนเพื่อนรักที่ร้อยวันพันปีทำตัวล่องลอยประหนึ่งแมงกระพรุนในท้องท้องอันกว้างใหญ่ดันมามีธุระในวันที่เขาต้องการ แต่แว่นก็โทษเพื่อนไม่ได้เพราะตัวเองไม่ได้โทรบอกไว้ก่อน



ช่วยไม่ได้...ขึ้นรถเมล์กลับแล้วกัน










กวินภพกำลังอารมณ์เสีย


หลังจากที่แอบมองเด็กคนนึงมาตลอดสามปี กลับไปงานโรงเรียนทุกครั้งที่เปิดให้คนนอกเขาจนได้รับฉายาว่าศิษย์เก่าดีเด่น ไปแกร่วรอแถวที่น้องเรียนกวดวิชาทุกวันหยุด(ซึ่งเหมือนฟ้าฝนเป็นใจให้น้องนัดติวกับติวเตอร์ที่ร้านกาแฟในมหาวิทยาลัยทุกสัปดาห์) โผล่ไปทุกที่ที่น้องเช็คอินในเฟสบุ๊ค จนกระทั่งวันที่เห็นน้องมาลงทะเบียนที่โต๊ะของเขาในวันรับน้องของมหาวิทยาลัย แต่กลับเดินเข้าไปในเต็นท์ของคณะแพทยศาสตร์โดยไม่มีแม้แต่ท่าทางแสดงที่บ่งบอกว่าน้องจำเขาได้ เขาก็ยังคงไม่กล้าพอที่จะคุยกับน้องแว่น ชายหนุ่มเป็นคนหน้าดุโดยกำเนิด ทำให้มีปัญหาในการสร้างมิตรภาพกับคนอื่นอยู่แล้ว ความขี้อายระดับแมกส์ที่ไม่เข้ากับหน้าก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรๆดีขึ้น


ในที่สุดโอกาสที่รอคอยก็มาถึง วันที่เขาได้เข้าใกล้น้องเกินระยะสิบเมตร โดยเพื่อนรักสมัยมัธยมปลายเป็นคนเปิดทางให้ด้วยมุขหลอกเด็กยอดนิยมที่มีมูลความจริงอยู่มากกว่าที่ใครๆคิด


‘น้องๆ เพื่อนพี่คนนั้นเค้าชอบน้องอ่ะ’


แต่ประโยคแรกที่แว่นพูดหลังจากปรายตามองเขาด้วยหางตาคือ ‘ขอโทษครับ พี่เขาไม่ใช่สเป็กผม’



ถามว่าเจ็บมั้ย?



ที่ผ่านมาใช่ว่าเขาจะไม่พยายามสืบว่าน้องชอบผู้ชายแบบไหน กระทั่งให้ไอ้เหนือไปล่อซื้อข้อมูลจากเด็กในห้องของแว่น ก็ไม่มีใครรู้ว่าอีกว่าเด็กหนุ่มจะบวชไม่สึกหรือกามตายด้านกันแน่ แต่สิ่งนึงที่เขาเคยได้ยินอยู่บ่อยๆคือ น้องไม่ชอบคนตัวโต น้องไม่ชอบคนผิวเข้ม และน้องไม่ชอบคนหน้าดุ


ซึ่งทำให้โอกาสของชายหนุ่มที่น้อยอยู่แล้วแทบจะเท่ากับศูนย์

เขาเลิกเล่นเทนนิสไปพักใหญ่แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้ผิวที่เฉดสีเข้มเป็นกรรมพันธุ์อยู่แล้วขาวขึ้นได้ ชายหนุ่มพยายามเดินห้องไหล่ให้ส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรของตนลดลงมาบ้าง ส่วนเรื่องใบหน้า เรียกได้ว่าเหลือแค่ยันฮีกับไปตายแล้วเกิดใหม่แค่สองออพชั่นเท่านั้น

น้องแว่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาเริ่มลองยิ้มในกระจก ยิ้มให้คนในบ้าน และยิ้มให้เพื่อนสนิทที่ต่างขอร้องให้เขาเลิกทำหน้าเหมือนมาตกรโรคจิต เมื่อลองทุกทางแล้วไม่ได้ผล ชายหนุ่มจึงเลือกที่จะมองเด็กน้อยของเขาอยู่เงียบๆ


มีครั้งหนึ่งที่เขาเคยกลับไปงานโรงเรียนแล้วถูกรุ่นน้องขอร้องให้ใส่หน้ากากผีถือป้ายโปรโมทบ้านผีสิงของห้อง ครั้งนั้นห้องของแว่นทำคาเฟ่คอสเพลย์  โดยเด็กหนุ่มแต่งเป็นยอดนักสืบจิ๋วโคนันถือตะกร้าขายของที่ระลึกเล็กน้อยให้กับแขก

“พวงกุญแจมั้ยครับ แฮนเมดมีชิ้นเดียวในโลกเลยนะครับ”

กวินภพยังคงไม่เข้าใจว่าเด็กหนุ่มทำอย่างไรใบหน้าขาวถึงได้ไม่ขยับตามริมฝีปากเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าร่างเล็กเป็นเพียงหุ่นยนต์ที่ถูกป้อนข้อมูลให้พูดแค่นี้

ชายหนุ่มควักเงินซื้ออย่างไม่ลังเล ถึงแม้แว่นจะไม่ได้เป็นคนทำ แต่แค่เขาสามารถมีอะไรให้มองย้อนกลับมาถึงช่วงเวลานี้ได้ เขาก็ดีใจแล้ว

แต่วันนี้เขากลับทำพวงกุญแจอันนั้นหายไป


ทั้งที่อาจจะถูกขโมยรถไปแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้เขาร้อนใจกลับเป็นความคิดที่ว่าเขาจะไม่ได้ของสำคัญชิ้นนั้นกลับมา ร่างสูงย้อนกลับไปหาตามทางไปจนถึงที่รถ แต่ก็ไม่พบ

แต่โชคชะตากลับทำให้เขาได้กลับมาทั้งพวงกุญแจ และคนที่ทำให้เขาตามหามันอย่างแทบเป็นแทบตายขนาดนี้

‘เพื่อเป็นการตอบแทน เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงข้าวแล้วกัน’

กวินภพนึกเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองทันทีที่พูดออกไป

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่การได้แอบมองอยู่ในมุมมืดไม่เพียงพออีกต่อไป


แล้วความหึงหวงก็ทำให้โอกาสของเขาหมดไปจริงๆ


ตั้งแต่ไอ้เด็กแทนไทยเข้ามาในชีวิตของแว่น เด็กหนุ่มก็ดูกล้าที่จะแสดงสีหน้าท่าทางมากขึ้น กวินภพแอบมองการเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่ายอย่างเจ็บใจที่เขาไม่ใช่คนคนนั้นที่ทำให้เด็กหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าได้ อีกอย่าง เขาก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่ามันเป็นฝรั่ง แต่เพื่อนประเทศไหนเอะอะไรกอดคอ นอนหนุนตัก จับเล็กตอดน้อยเพื่อนไม่เว้นแต่ละวัน มันไม่ใช่มั้ย?

อยากจะกระชากมันออกมา แล้วบอกว่าเขามาก่อน

ทั้งที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์หึง

รู้อยู่แก่ใจว่าไม่มีสิทธิ์หวง

แต่ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้

กวินภพอยากจะหมุนตัวกลับไปแทบจะในทันทีที่เดินออกมา แต่ภาพของร่างเล็กที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเพื่อนรักราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำให้ชายหนุ่มชะงัก

ก็สมควรแล้วป่ะวะไอ้กล้า

ครั้งนี้มึงทำตัวเอง





ชายหนุ่มหมุนตัวกลับไปยังทางเข้าลานจอดรถ ไหล่ที่ห่อจนติดเป็นนิสัยลู่ลงมากกว่าเดิม









คนบางคนก็สมควรจะอยู่ในมุมมืดเท่านั้น


------ (ครึ่งแรก)--------

ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ

[MmBb]

อ่านแล้วยิ้้มตามเลยค่ะตลกน้องแว่นน่ะชอบเค้าเขินเค้าแต่ต้องเก็บอาการสุดๆคนพี่ก็กล้าๆให้สมชื่อหน่อยค่ะมันน่ารักมากตรงที่เค้าคิดเหมือนกันทั้งคู่แล้วก้เก็บอาการเก่งพอกันทั้งคู่เลยอยากรู้ละว่าใครจะเข้าหาใครก่อน  รอตอนต่อไปนะคะ อ่านแล้วนึกถึงเกรทพอร์ชเลย

[panitanun]

โง้ยยย น่ารักกเอาใจช่วยทั้งคู่จ้ะ

[เจเจจัง]

โอ๊ย แล้วเมื่อไหร่จะได้คบกัน น้องแว่นก็ทำเฉยเหมือนไม่รัก พระเอกก็ป๊อดไม่สมกับหน้า ไม่ได้ดั่งใจเล้ย

[ตีสี่]

เราเคยเจอประโยคนี้ตอนป.หก
เราตอบกลับว่า อ้อ เหรอ
แล้วโดนพี่คนนั้นตะโกนบอกมาว่า
"กูไม่ชอบเด็กแบบนั้นหรอกโว้ย"
เหมือนโดนสาปอ่ะ ตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงวันนี้ยังไม่เคยมีแฟนเลย เศร้าตรงนี้ล่ะ

[JACKSON]

คนพี่ต้องรุกแรงดิถึงจะได้แอ้มคนน้อง สู้ๆนะพี่

[puiiz]

 

[oOMqROo]

ว่าแล้วว่าพี่กล้าต้องแอบชอบน้องแว่นอยู่

[littlepig]

-----(ครึ่งหลัง)-----




นี่แค่สี่ทุ่มเองนะ ทำไมรถเมล์ไม่วิ่งเลยฟะ






แว่นตบยุงที่แขนอย่างหงุดหงิด กินจังเลย เลือดเขามันหวานขนาดนั้นรึไง


หรือว่าจะตัดใจขึ้นแท็กซี่...แต่ก็ไม่มีเงินอ่ะ


เอาไงดี...

เดินกลับละกลับ ไม่กี่สิบกิโลเอง เพลินๆดี



ปรี๊นๆๆๆ





ขอให้ทุกท่านนึกถึงฉากที่นางเอกยืนตากฝนรอรถผ่านไปมาหลังจากที่ทะเลาะกับพระเอก นางเอกจะหันไปพบกับรถสปอร์ตคันหรูที่จอดขวางจุดจอดรถเมล์อย่างไม่เกรงใจกฎหมายจราจร เปิดประตูลงมาจากรถโดยไม่คิดจะดับเครื่องยนต์ แล้วกระทำการฉุดกระชากหญิงสาวที่สะดีดสะดิ้นกรีดร้องทุบตีเขาขึ้นรถอย่างอุกอาจโดยที่ไม่มีพลเมืองดีกล้าโทรแจ้งตำรวจเพราะพระเอกหล่อ


แล้วจงตื่นจากมโน


“แว่น ไปไหนอ่ะ” เหนือฟ้าในรถฮอนด้าซีวิคสีดำตีไฟฉุกเฉินจอดริมฟุตบาท “หอในป่ะ ขึ้นมาก่อนๆเร็วเดี๋ยวโดนเขาไล่”

แน่นอน แว่นผู้หวงเงินในกระเป๋ายิ่งชีพจนถึงขั้นจะยอมเดินกลับกระโดดแผล็วเข้าไปนั่งในรถของรุ่นพี่สมัยมัธยมปลายทันที

“แล้วไหงมาอยู่นี่ได้อ่ะ ซื้อของเหรอ” เหนือฟ้าถามขณะตีไฟแล้วมองกระจกข้างเพื่อเคลื่อนรถกลับเข้าสู่ถนนใหญ่

“พี่กวินภพพามาเลี้ยงข้างครับ” แว่นตอบเสียงเรียบ แต่คนฟังนี่เกือบเบรกหัวทิ่มกลางถนนแล้ว

“ห๊ะ ไอ้กล้าอ่ะนะ”

“ผมเก็บกุญแจรถเขาได้ เขาเลยเลี้ยงตอบแทนน่ะครับ” แว่นตอบ ความรู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายโกรธจนเดินออกจากร้านไปยังคงมีอยู่ แต่ข้อเสียในตัวของเด็กหนุ่มมีมากเกินกว่าเขาจะเจาะจงได้ว่าส่วนไหนที่ทำให้กวินภพเกลียดเขา

หรือว่าเขาจะกินเยอะเกินไปนะ...

เหนือฟ้าไม่ได้พูดอะไรต่อ ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงโปร่งและเส้นผมโกรกสีทองยาวประบ่าจมอยู่ในห้วงความคิดอย่างผิดวิสัยคนช่างพูด แว่นกำลังคิดว่าเขาควรจะถามมั้ยว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรตอนที่จู่ๆเครื่องยนต์ของรถก็ดับลงตอนที่เลี้ยวเข้าซอยที่เป็นทางผ่านไปประตูหอพักในของมหาวิทยาลัย


“หือ? อยู่บนรถนะ เดี๋ยวพี่ลงไปดูก่อน”

เจ้าของรถสั่งแล้วเปิดประตูลงไปเปิดกระโปรงหน้ารถสำรวจความเสียหายอย่างคล่องแคล่ว แว่นมีความรู้เรื่องรถเท่ากับศูนย์ แต่เด็กหนุ่มจำได้ว่าบ้านของเหนือฟ้าเปิดธุรกิจคาร์แคร์และอู่ซ่อมรถ


เพราะงั้นน่าจะไม่เป็นไร...มั้ง?


ร่างเล็กเห็นชายหนุ่มควักโทรศัพท์ออกมากดโทรออกสองรอบ ก่อนจะกลับเข้ามานั่งในรถ

“พี่โทรเรียกช่างเรียบร้อยแล้ว แต่ว่าน่าจะมาถึงประมาณอีกชั่วโมงกว่าๆ”

นาฬิกาตอนนี้บอกเวลาห้าทุ่มแล้วจากการติดอยู่บนท้องถนนเมื่อครู่ หอของแว่นปิดเที่ยงคืนเสียด้วย

“นี่...พี่ถามจริงๆเหอะ แว่นชอบคนแบบไหนกันแน่” จู่ๆอีกฝ่ายก็โพล่งขึ้นมา คนถูกถามดันแว่นก่อนจะตอบคำตอบเดียวกับที่เคยตอบคนอื่นในสมัยมัธยมที่ไม่รู้จะสนใจะไรสเป็กของเขานักหนา

“ชอบก็คือชอบครับ ผมไม่รู้หรอกว่าคนที่ผมชอบจะเป็นแบบไหน...”

“ขอให้ไม่ใช่ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวเข้ม หน้าตาดุ?” เหนือฟ้ายกมือขึ้นประสานรองศีรษะ ยืดตัวคลายความเมื่อยล้า แล้วหันมองเด็กหนุ่มด้วยแววตารู้ทัน “ไม่รู้สึกว่ามันเจาะจงไปหน่อยเหรอ?”

“ก็ไม่นี่ครับ” เด็กหนุ่มปฎิเสธหน้าตายทั้งที่หัวใจเต้นรัวแรง



จะให้พี่เหนือรู้ไม่ได้เด็ดขาด...



“แล้วถ้าคนคนนั้นตรงกับสิ่งที่นายไม่ชอบทั้งสามข้อ แต่เขาพยายามทุกอย่างที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อนายละ”เหนือฟ้าเลิกคิ้ว “นายจะชอบเขาได้มั้ย”

“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบครับ” เด็กหนุ่มตอบตามความคิด ไม่ได้เชื่อมโยงสิ่งที่รุ่นพี่ต้องการสื่อแม้แต่น้อย “ถ้าผมไม่ชอบ ต่อให้เขาพยายามยังไง ผมก็ไม่ชอบอยู่ดี”

“เฮ้อ....นายนี่มันจริงๆเล้ย” หนุ่มผมทองเก๊บ่นพึมพำ

“พี่เหนือ ผมต้องรีบกลับหอ มันจะปิดแล้ว เดี๋ยวผมโบกวินหน้าปากซอยไปเอง พี่อยู่ได้ใช่มั้ยครับ” แว่นปลดเข็มขัดนิรภัย กระชับสายสะพายกระเป๋าเตรียมลงจากรถ แต่ถูกเจ้าของรถรั้งไว้


“เฮ้ย ไม่ต้องๆ เดี๋ยวก็มาแล้ว”

“อ้าว ไหนเมื่อกี้บอกว่าอีกชั่วโมงไงครับ” เด็กหนุ่มถาม

“ไม่ใช่ช่างหรอก”





แสงไฟหน้ารถของมาเซราติสีดำสนิทสว่างจ้าเสียจนร่างเล็กต้องหลับตา เมื่อดวงตาเริ่มคุ้นชินกับแสง สิ่งแรกที่เห็นคือร่างสูงที่เปิดประตูลงมาจากรถ



“นี่ไง อัศวินขี่ม้าขาวของนาย” เหนือฟ้ายิ้มทะเล้น โบกมือไล่รุ่นน้องและเพื่อนสนิท “ไปได้แล้ว ชิ่วๆ ซอยแคบแค่นี้เดี๋ยวรถมาฉันออกไม่ได้”

“เดี๋ยวสิครับ ผมไปวิน...” กระเป๋าหนังสือสะพายข้างถูกดึงไปจากมือด้วยแรงที่แทบจะเรียกได้ว่ากระชาก แว่นเซวูบแต่รักษาการทรงตัวได้ทัน เด็กหนุ่มหันไปหาคนชิงกระเป๋าที่แวบหนึ่งดูเหมือนจะตกใจกับการกระทำของตัวเองเช่นกัน

แต่เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น แค่กระพริบตา ใบหน้าคมคายก็กลับมาตีสีหน้าดุดันที่เขาคุ้นเคยอีกครั้ง กวินภพหันหลังกลับไปที่รถโดยไม่รอเด็กหนุ่ม เจ้าของกระเป๋าหันรีหันขวางเหมือนไม่รู้จะทำอย่างไร

“ไปสิ เดี๋ยวเขาทิ้งวันนี้ได้หน้าหอไม่รู้ด้วยนะ” เหนือฟ้าเร่ง ร่างเล็กจึงเดินไปเปิดประตูรถเข้าไปนั่งอย่างช่วยไม่ได้ คนขับรถที่นั่งรออยู่แล้วใส่เกียร์ถอยหลังเลื่อนรถออกจากซอย มุ่งหน้าสู่ถนนเข้ามหาวิทยาลัย


“พี่กวิน...”

“กล้า” เจ้าของชื่อขัด ยังคงไม่ละสายตาจากถนน “เรียกพี่ว่ากล้า”

“พี่กล้า ผมขอกระเป๋าคืนได้มั้ยครับ” แว่นถาม ยังคงเดาอารมณ์ของคนตรงหน้าไม่ออกว่าตกลงอีกฝ่ายยังโกรธเขาอยู่หรือไม่

“หลังรถ” ร่างสูงตอบสั้นๆ รถสปอร์ตคันหรูเทียบจอดที่หน้าหอพักในชายที่เขาอยู่ เจ้าของรถและเจ้าของกระเป๋าโน้มตัวไปด้านหลังพร้อมกัน ใบหน้าที่อยู่ห่างกันเพียงคืบเป็นรอบที่สองของวันเริ่มทำให้หัวใจเด็กหนุ่มทุบเข้าที่ซี่โครงถี่รัวเป็นการประท้วงแล้ว

“นี่…” สุดท้ายเป็นคนแขนยาวกว่าที่เอื้อมไปหยิบกระเป๋าให้ แว่นกล่าวขอบคุณเสียงงึมงำในลำคอ แต่ก่อนที่จะได้ลงจากรถ เสียงทุ้มก็เรียกเขาไว้เสียก่อน “เดี๋ยวแว่น”

“ครับ?” เด็กหนุ่มหันกลับมาหาต้นเสียง

“ทำไมไม่กลับกับแทนไทย”

“แทนไม่ว่างครับ”

ร่างสูงทำท่าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแต่เปลี่ยนใจอยู่หลายรอบ แว่นที่ไม่เคยได้เห็นมุมนี้ของอีกฝ่ายนั่งรออย่างใจเย็น


“คือ…”

“ครับ?”


“คือพี่...” กวินภพกัดริมฝีปากล่าง เป็นสิ่งหนึ่งที่เด็กหนุ่มรู้ว่าอีกฝ่ายชอบทำเวลารู้สึกประหม่า ซึ่งไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก ร่างเล็กเริ่มนั่งไม่ติดที่เมื่อคิดถึงเรื่องที่อาจจะออกมาจากปากอีกฝ่าย


‘พี่รู้ว่านายแอบตามพี่มาตลอด พี่อึดอัด ช่วยไปไกลๆได้มั้ย?’

‘พี่ขยะแขยงพวกโรคจิตแบบนาย ช่วยไปไกลๆได้มั้ย?’

‘พี่ไม่อยากใช้อากาศร่วมโลกกับนาย ช่วยไปไกลๆได้มั้ย?’







“พี่ปวดหัว มีพารามั้ย”

แว่นกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเปิดกระเป๋าค้นหาแผงยาในช่องเล็กด้านในแล้วส่งให้อีกฝ่าย


“จริงสิ นี่ตังค์ทอนเมื่อตอนเย็นครับ” เด็กหนุ่มหยิบเงินที่พับเก็บไว้ออกมา “ผมททำใบเสร็จหายไปแล้ว ขอโทษด้วยนะครับ"

“อืม ไม่เป็นไร ขอบใจนะ” ร่างสูงรับของจากมือเล็กด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่บรรยายได้อย่างเดียวว่า ‘เพลียจิต’ สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ

“ขอบคุณที่มาส่ง ขับรถกลับดีๆนะครับ” แว่นปิดประตูรถ มองมาเซราติสีดำสนิทเคลื่อนตัวออกไป พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก


“เฮ้อ นึกว่าจะถูกจับได้ซะแล้ว”



ร่างเล็กเดินกลับเข้าในหอพักของตน โดยไม่ได้เอะใจเลยว่าเหตุใดชายหนุ่มถึงมาส่งเขาที่หอพักนี้โดยไม่ต้องถามทาง ทั้งที่มีหอชายถึงแปดหอ
 









ร่างสูงของเจ้าของรถถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เช่นกันหลังจากพ้นเขตมหาวิทยาลัยออกมาแล้ว แต่ด้วยคนละเหตุผลกับเด็กหนุ่มอย่างสิ้นเชิง


“พี่…ไม่อยากให้แว่นเดินทางคนเดียว พี่เป็นห่วง ให้พี่มารับมาส่งได้มั้ย ให้พี่เป็นตัวเลือกที่สองรองจากไอ้แทนก็ยังดี”



ทำไมตอนอยู่ต่อหน้าร่างเล็ก ถึงได้พูดออกไปยากนักนะ






ไม่เข้าใจ....
------



ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะค้าาาาาาา

[JokerGirl]

ต่างคนต่างแอบชอบกัน แล้วป๊อดทั้งคู่เมื่อไหร่จะได้ลงเอย สงสัยต้องให้พี่เหนือกับแทนช่วยแล้วแหละ

[♠DekDoy♠]

พี่ต้องเริ่มก่อน เพราะน้องคงไม่เริ่มแน่ ๆ

[puiiz]

ชอบจัง   

[MmBb]

พีกล้าพี่ต้องเข้าหาน้องก่อนนะอย่ามัวแต่กลัวแล้วก็เลิกคิดไปเองได้ละ

[NuNam]

ต่างคนต่างไม่กล้า 

[เจเจจัง]

ตอนนี้รู้ที่มาแล้วว่าทำไมแว่นชอบกล้า  แล้วมีตอนพิเศษที่จะทำให้รู้ว่ากล้าชอบแว่นได้ไงไหมคะ ตอนพาร์ทกล้าอยู่ ๆ กล้าก็ชอบแว่นแล้ว ไม่มีที่มาที่ไปอ่ะ คือคนเราจะชอบใครสักคน มันควรต้องมีเหตุการณ์หรือความประทับใจอะไรสักอย่างนะ ยิ่งกล้าหล่อรวยเพอร์เฟ็คคนเข้าหาเยอะแยะอ่ะ น่าจะยิ่งชอบใครยากเนอะ

[tear0313]

ป็อดไง โถ่ววววว

[weedear]

น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รีบมาต่อไวๆนะๆๆๆ

[utamon]

เปิดใจคุยกันหน่อยไหมมมม

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ตอนนี้รู้ที่มาแล้วว่าทำไมแว่นชอบกล้า  แล้วมีตอนพิเศษที่จะทำให้รู้ว่ากล้าชอบแว่นได้ไงไหมคะ ตอนพาร์ทกล้าอยู่ ๆ กล้าก็ชอบแว่นแล้ว ไม่มีที่มาที่ไปอ่ะ คือคนเราจะชอบใครสักคน มันควรต้องมีเหตุการณ์หรือความประทับใจอะไรสักอย่างนะ ยิ่งกล้าหล่อรวยเพอร์เฟ็คคนเข้าหาเยอะแยะอ่ะ น่าจะยิ่งชอบใครยากเนอะ

ก็ว่างี้แหละ มันยังไม่ชัดเจนนะ
มันต้องมีอะไร ที่จุดประเด็นให้กล้าชอบแว่น นะ
แล้วกล้า จะไม่รู้การสตอกเกอร์ของแว่นเลยรึ
       
 

[littlepig]

3rd Diagnosis: Pneumothorax || คนปอดแหก...


ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่แว่นได้คุยกับพี่ต้นกล้าเป็นครั้งสุดท้าย



เด็กหนุ่มกลับเข้าสู่โหมดสตอล์กเกอร์โรคจิตเช่นเดียวกับที่เคยทำมา แต่เหมือนโชคจะเข้าข้างเขาตลอดตั้งแต่มัธยมปลาย ที่ไม่ว่าจะไปที่ไหน อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะโผล่เข้ามาในลานสายตาของเขาได้ทุกเมื่อ


อย่างเช่นวันนี้...


“เออแว่น กูว่าจะถามมึงหลายวันแล้ว”

แทนไทยที่ตักวิปครีมบนกาแฟปั่นเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยเปรย แว่นเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่เขาแกล้งทำเป็นอ่าน แต่แท้จริงแล้วกำลังใช้หายตาเหลือบมองโต๊ะของเด็กบริหารสี่คนที่นั่งติวหนังสือเตรียมควิซกันอย่างขะมักเขม้น ทำเลนี้เป็นจุดยุทธศาสตร์เหมาะสมที่สุดในการเก็บภาพกวินภพไว้ในพื้นที่รอยหยักของสมองโดยไม่ถูกเห็นหากอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจหา ซึ่งก็เป็นโชคดีของแว่นที่ชายหนุ่มไม่เคยคิดจะเงยหน้าขึ้นจากสมุดที่ตนจดอยู่เลย

“ว่า?”

“มึงเอาใบเสร็จค่าอาหารใส่กรอบไว้ไมวะ?”

ถ้าในปากของแว่นมีอะไรอยู่ มันคงพุ่งพรวดใส่หน้าของเพื่อนรักไปแล้ว

“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย กูบังเอิญเห็นตอนมึงหยิบออกมาดูเมื่อเช้าไง ไม่ได้ไปค้นลิ้นชักมึงหรอกน่า” แทนไทยรีบแก้ตัวด้วยรู้ว่าเพื่อนสนิทมีโลกส่วนตัวสูงเพียงใด

“กูว่ากูกินคุ้มดีเลยเก็บไว้เป็นที่ระลึก” แว่นโกหก แต่ด้วยพฤติกรรมแปลกๆของเด็กหนุ่มที่เก็บของที่แทนไทยรู้สึกว่าคนปกติไม่เก็บกันไว้มากมายทำให้แทนไทยเชื่ออย่างง่ายดาย

“เออ ว่าแต่เย็นนี้มึงจะไปดูแข่งยูโดป่ะ” เด็กหนุ่มลูกครึ่งผมสีบลอนด์ทรายถาม ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยมา แว่นยังไม่เคยพลาดการแข่งกีฬาชนิดนี้ซักครั้ง แทนไทยที่อยู่ในชมรมอยู่แล้วยังไม่โผล่ไปบ่อยขนาดนั้นเลย “จริงๆมึงน่าจะสมัครเข้าชมรมยูโดนะถ้าชอบขนาดนั้น"

“แค่ชอบดู” คนหน้านิ่งขยับแว่นให้เข้าที่ “เย็นนี้ถ้าไม่มีอะไรก็คงไปแหละ”

พี่ต้นกล้าลงแข่ง...ทำไมเขาจะไม่ไป

“เออ ดีๆ เย็นนี้กูลงแข่ง จะได้มีคนเชียร์บ้าง”

“จะได้มีคนหิ้วมึงกลับก็บอก”

“ตัวเท่าลูกหมาจะไปหิ้วใครไหว ฮึ” มือใหญ่ขยี้ผมเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

ตึ้ง!

เสียงแก้วกระทบกับโต๊ะอย่างแรงดึงความสนใจไปจากร่างบาง เพื่อนร่วมโต๊ะกำลังมองกวินภพที่จู่ๆก็วางกระแทกแก้วน้ำอย่างแรงจนน่ากลัวว่าแก้วจะร้าว แว่นรีบหันกลับมาด้วยกลัวคนที่นั่งอยู่จะสังเกตเห็นเขาอยู่ตรงนี้



แต่ก็สายไปเสียแล้ว



"อ้าว นั่นพวกพี่เหนือนี่นา โย่ว พี่ๆครับ" ถึงแม้จะเคยพูดคุยกับเหนือฟ้าครั้งแรกเมื่อวาน แต่ด้วยความมนุษย์สัมพันธ์ดีเลิศ แทนไทยยกมือขึ้นโบกให้กับกลุ่มนักศึกษาปีสาม เหนือฟ้าที่เห็นยกมือขึ้นโบกตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง

"ไอ้แทน น้องแว่น บังเอิญจัง มานั่งกับพวกพี่มา" อีกฝ่ายกวักมือเรียก แว่นกำลังจะตอบปฎิเสธแต่ไอ้เพื่อนตัวดียกแก้วของพวกเขาเดินตรงไปหาคนเรียกแล้ว ร่างบางจึงเก็บข้าวของเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้

"มาๆ แทนมานั่งนี่ น้องแว่นไปนั่งข้างไอ้กล้าไป มันมองตาละห้อยแล้วนั่น"

"พี่เหนือเลิกแซวพี่เขาเถอะครับ" แว่นปราม นั่งลงข้างร่างสูงที่นอกจากจะไม่ได้มองเขาตาละห้อยอย่างที่ว่า ยังเบือนหน้าหนีไม่หันมามองเขาด้วยซ้ำ

"โธ่ น้องแว่น เพื่อนพี่มันรักมันหลงน้องแว่นอย่างกับโดนของขนาดนี้ อย่าใจร้ายกับมันนักเลยคร้าบบบ" เพื่อนอีกสองคนที่แว่นจำได้ว่าเป็นฝาแฝดชื่อพี่เทสต์กับพี่ทีมผิวปากแซว แต่ถูกสายตาของพี่ต้นกล้ามองจนหุบปากฉับ

แว่นชินกับการแกล้งแบบนี้แล้ว ตั้งแต่สมัยม.ต้นมักจะมีเพื่อนหรือรุ่นพี่หน้าตาดีๆแกล้งจีบแกล้งหยอกเขาเป็นประจำและเอาไปพูดคุยกันสนุกปากทุกครั้งที่เด็กหนุ่มมีท่าทีอ่อนไหว บางครั้งที่เลวร้ายถึงขั้นขอคบเขาเกือบเดือน แล้วควงเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักมาหัวเราะกับความไม่เจียมตัวของเขาถึงที่


'คิดว่าหน้าอย่างนายจะมีคนชอบจริงๆเหรอ? แค่เห็นหน้าก็รู้สึกเหี่ยวเฉาแล้วว่ะ'


 ถึงแม้พี่เหนือน่าจะไม่ได้มีเจตนาร้าย แต่ก็ทำให้เด็กหนุ่มอดรู้สึกหงุดหงิดกับพูดให้ความหวังนั้นไม่ได้อยู่ดี


แต่ก็ทำได้แค่ตีสีหน้านิ่ง




ถ้าเขาไม่เห็นว่าเราอ่อนแอ....เขาจะหมดสนุกไปเอง



นั่นเป็นคติของแว่นมาโดยตลอด




"เอ่อ...พี่ต้นกล้าคะพวกเราขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยคะ" เด็กสาวหน้าตาน่ารักกลุ่มนึงเดินเข้ามาถามด้วยท่าทีเขินอาย ร่างสูงมีท่าทีลำบากใจ แต่เมื่อเจอสายตาออดอ้อนของเด็กสาว เขาจึงยอมพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก

"ขอบคุณค่า! พวกแก เร็วๆมาๆ" ทั้งกลุ่มหยิบมือถือขึ้นมา หันหลังขยับเข้ามาเบียดชิดชายหนุ่มประหนึ่งร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆไม่มีตัวตน แล้วระดมถ่ายเซลฟี่อย่างสนุกสนาน

"อื้อหือ เสน่ห์แรงเหลือเกินพ่อเดือนมหาลัย" เหนือฟ้าแซว กวินภพได้รับตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัยตอนอยู่ปีหนึ่ง ปัจจุบันมีทั้งกลุ่มแฟนคลับและแฟนเพจเป็นของตัวเอง แน่นอน แว่นทำได้แค่ส่องเป็นประจำสม่ำเสมอด้วยไม่กล้ากดติดตามเพจ

เฟสบุ๊คที่สมัครเพราะพี่เขา ปัจจุบันก็ยังไม่กล้าแอดไป ได้แต่กดเข้าไปส่องรูปเช่นกัน

เฟสของเด็กหนุ่มมีเพียงเพื่อนในคณะ เพื่อนสมัยมัธยมปลายบางคน และคนที่เรียนมัธยมเดียวกันที่แอดมาแต่เขาไม่รู้จักเขาก็กดรับไว้บ้างแต่ไม่ได้สนใจ

"จริงสิ เย็นนี้พี่ต้นกล้าลงแข่งเหมือนกันป่ะครับ ผมจะได้เจอพี่มั้ยเนี่ย" แทนไทยเปิดบทสนทนา กวินภพยกแก้วกาแฟที่เด็กหนุ่มรู้ว่าเป็นคาปูชิโน่ร้อนเพราะชายหนุ่มไม่ชอบกาแฟดำขึ้นดื่ม ไม่ตอบคำถามของเด็กหนุ่มอัธยาศัยดีตรงหน้า

"ใช่ ไอ้กล้ามันก็ลง พวกพี่ก็ว่าจะไปเชียร์อยู่" เหนือฟ้าตอบแทนเมื่อเห็นคนถามหน้าเจื่อนไป หันมาหาแว่นพร้อมรอยยิ้มร่าเริงประจำตัว "น้องแว่นไปมั้ยครับ ถ้าวันนี้น้องไป พี่ว่าคนแถวนี้ต้องดีใจแน่เลย"

"ปกติๆ้ผมก็ไปอยู่แล้วครับ" เด็กหนุ่มตอบ "ไปเชียร์แทน"

เขารู้สึกไปเองรึเปล่าว่าอีกฝ่ายยิ้มค้างอย่างไม่รู้จะไปต่ออย่างไร

"พยาบาลประจำตัวผมเองครับ" แทนไทยอวด "ไม่เคยพลาดซักการแข่งเลย"

"งั้นไปกับพวกพี่มั้ยเดี๋ยวให้ไอ้กล้าไปรับ"เหนือฟ้าเสนอ

"กูไม่ว่าง" คนถูกพาดพิงขัดขึ้น เหนือฟ้าขมวดคิ้ว แต่เทสต์(หรือทีม?)ที่นั่งเงียบอยู่นานเป็นคนเอ่ยอย่างงุนงง

"แต่เมื่อกี้มึงบอกว่ากินเสร็จจะไปวอร์มที่โรงยิมเลยนี่"

"ไม่เป็นไรครับ แทนมีรถ ยังไงพวกผมก็ต้องกลับด้วยกันอยู่แล้ว" แว่นช่วยแก้สถานการณ์ ไม่อยากให้กวินภพต้องโดนเพื่อนตำหนิ


แต่ก็แอบเจ็บอยู่นะ...


"เอ่อ...ถ้างั้นพวกผมไปก่อนดีกว่าครับ เดี๋ยวต้องไปเอาชุดที่หอ" แทนไทยบอก ยกมือไว้รุ่นพี่ทั้งกลุ่ม ปกติเด็กหนุ่มเป็นคนที่ชอบพูดคุยเล่นหัวกับรุ่นพี่ได้อย่างสนิทสนม แต่ร่างสูงจะดูออกว่าใครที่ไม่เล่นด้วย


อย่างเช่นชายหนุ่มตาดุที่จ้องเขาเขม็งอยู่ตอนนี้เป็นต้น










"แว่น...มึงว่าพี่ต้นกล้าเขาไม่ชอบกูรึเปล่าวะ?"

แทนถามขึ้นในรถระหว่างทางจากหอไปยังสถานที่แข่งขัน แว่นเงยหน้าขึ้นจากหนังสือเรียนเล่มหนาที่พกติดตัวตลอดเวลาทันทีที่ได้ยินชื่อคนที่แอบชอบ

"ไม่นี่"

"เหรอ กูว่าพี่เขาดูเหม็นขี้หน้ากูแปลกๆ" คนขับรถเอ่ยอย่างเป็นกังวล

"คิดมากมึง จอดให้กูลงก่อนค่อยวนรถไป กูจะจองที่" เด็กหนุ่มสั่งเพื่อน แทนไทยวนรถไปจอดที่จุดรับส่งตรงทางเข้าอย่างว่าง่าย แว่นเปิดประตูลงจากรถ แล้วรีบเดินเข้าไปในงาน

แน่นอน เด็กหนุ่มเลือกทำเลที่มีเงาจากที่นั่งด้านบนตกลงมาเพื่อความกลมกลืนเข้าไปในเงามืด จัดแจงเอากล้องวีดีโอออกมาตั้งไว้ที่แผงกั้นด้านหน้าตัวเองแต่เนิ่นๆเพื่อไม่ให้เป็นจุดสังเกต แล้วนั่งกวาดตามองหากวินภพรอการเเข่งเริ่ม




ร่างสูงที่เด็กหนุ่มมองหา ในตอนนี้กำลังถูกเพื่อนรักเทศนาในรถของตัวเองตั้งแต่ออกมาจากร้าน

"มึงเป็นไรวะไอ้กล้า กูอุตส่าห์เปิดทางให้ นี่อะไรตัดโอกาสตัวเองเฉยเลย"

"มึงจะให้กูไปนั่งฟังเขาจีบกันเหรอวะ"กวินภพถามอย่างอึดอัดใจ "มึงจะให้กูไปนั่งเป็นก้างให้เขารำคาญกูไปมากกว่านี้ทำไม"

"มันดีกว่าการที่มึงมานั่งฟุ้งซ่านมโนภาพไปถึงฉากสิบแปดบวกในรถไอ้แทนมั้ยล่ะ" เหนือฟ้าอยากจะเพ่นกบาลเพื่อนตัวโต เป็นเพื่อนกันมานานทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันไม่มีความมั่นใจในตัวเองจนน่าตกใจ แต่นี่มันมากเกินไปแล้วนะ "เอาที่มึงสบายใจเลยแล้วกัน มัวแต่หวงก้าง ระวังคู่แข่งโผล่มาจริงๆแล้วจะหนาว"


และคำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มอารมณ์เสียไปจนถึงตอนเริ่มการแข่งขัน


"อิปโป้ง!"

แว่นไม่ค่อยเข้าใจกติกาเท่าไหร่ แต่เขาพอรู้ว่าตอนนี้พี่ต้นกล้าได้คะแนนนำไปไกลมากจากการเอะอะจับทุ่มจนเขาเริ่มสงสัยว่าตัวเองมาดูมวยปล้ำรึเปล่า

ทางด้านแทนไทยก็ไม่น้อยหน้า เด็กหนุ่มยังคงชนะเรื่อยๆแม้จะไม่ดุเดือดเหมือนทางกวินภพก็ตาม ร่างสูงหันมาชูสองนิ้วให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มทุกครั้งที่แข่งเสร็จ เล่นเอาแฟนคลับที่ถือป้ายเชียร์หันมาส่งสายตาอาฆาตให้เขาเป็นแถบ

ซึ่งแว่นก็ทำได้เพียงอัดวีดีโอของเพื่อนสนิทไปด้วยอย่างไม่ให้ผิดสังเกต

"น้องแว่น" เสียงนุ่มทัก เจ้าของชื่อหันไปทางต้นเสียงอย่างงุนงง ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดกาวน์ยาวและรอยยิ้มอบอุ่นที่ทำให้ดวงตาเรียวเล็กของเจ้าตัวหยีเป็นพระจันทร์เสี้ยวยืนอยู่ข้างที่นั่งที่เขาวางของไว้

"พี่อุ่นสวัสดีครับ นั่งเลยครับพี่" เด็กหนุ่มยกมือไหว้ รีบเก็บของให้รุ่นพี่ปีสี่ที่เป็นสายรหัสของตน ร่างโปร่งยิ้มขอบคุณแล้วปลดกระดุมชุดกาวน์ออกพับ ก่อนจะนั่งลงแล้วเก็บชุดสีขาวใส่ถุงพลาสติกก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋าอีกรอบ

"พี่อุ่นเพิ่งลงเวรเหรอครับ" เด็กหนุ่มถาม สังเกตว่าอีกฝ่ายมีเหงื่อผุดออกมาตามหน้าผาก คนถูกทักพยักหน้ายิ้มๆ อันที่จริงแว่นไม่เคยเห็นพี่อุ่น หรือ น้ำอุ่น หุบยิ้มเลยซักนิด ด้วยออร่าที่มีพลังฮีลลิ่งสูงทำให้อีกฝ่ายเหมือนแหล่งเยียวยาจิตใตชั้นดีให้กับคนที่พบเห็น

"แล้ว พี่อุ่นมาเชียร์เพื่อนเหรอครับ" แว่นถาม แม้จะไม่ได้เจออีกฝ่ายเลยตั้งแต่เปิดสายรหัส แต่เด็กหนุ่มก็รู้สึกสนิทกับพี่น้ำอุ่นมากกว่าพี่ๆคนอื่นในสาย อาจจะด้วยบุคคลิกอ่อนโยนกับทุกคนทำให้อีกฝ่ายดูเป็นเพื่อนคุยที่ดี

"เปล่า พี่ชอบดูน่ะ" ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ


เอ๊ะ...เหตุผลเดียวกัน


แต่ทำไมมันฟังดูจริงใจไม่เหมือนตอนที่เขาพูดฟะ?

ของแบบนี้มันอยู่ที่หนังหน้าสินะ....


ร่างเล็กสรุปปลงๆ



"จริงสิแว่น พี่ขอเบอร์หน่อยได้มั้ย เอานัดเลี้ยงสายอ่ะ" ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์สมาร์ทโฟนยี่ห้อยอดฮิตรุ่นล่าสุดออกมายื่นให้ แว่นรับมาเมมเบอร์แล้วส่งคืนให้อีกฝ่าย ก่อนที่คนทั้งคู่จะหันกลับไปให้ความสนใจกับการแข่งขันต่อ


หารู้ไม่ว่าการกระทำเมื่อครู่อยู่ในสายตาของสองเพื่อนรักที่นั่งรอการแข่งรอบถัดไปอยู่ใต้อัฒจรรย์อีกฟากของสนาม

ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองร่างขาวสูงโปร่งเจ้าของรอยยิ้มที่ทำให้โลกสว่างสดใสราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ยิ่งตอนที่อีกฝ่ายยื่นโทรศัพท์ให้เด็กหนุ่มเมมเบอร์ราวกับเป็นเรื่องปกติร่างสูงกัดฟันกรอดจนกรามขึ้นสัน

"อื้อหือ นี่มันชายในอุดมคติหลุดออกมาจากหัวน้องชัดๆเลยไอ้กล้า ดูท่าจะเรียนหมอเหมือนกันด้วย เอาไงดีวะไอ้กล้า" เหนือฟ้าเขย่าแขนเพื่อนอย่างแตกตื่น "ถ้ามึงไม่รีบ น้องเสร็จไอ้หน้าหวานนั่นแน่ๆ"


"รอบชิงชนะเลิศ นาย กวินภพ รัตนประดิษฐ์ กับ นาย แทนไทย แดนเวอร์ส ประจำที่ด้วยครับ"

ร่างสูงเดินเข้าไปในสนามแข่งอย่างเหม่อลอย สมองมีแต่ภาพของคนทั้งคู่ลอยอยู่เต็มไปหมด

"เริ่มได้!"


"โห...สองคนเก่งทั้งคู่เลยเนอะ" น้ำอุ่นว่าอย่างสนอกสนใจ ดวงตาเรียวเล็กดูการแข่งขันในสนามตาไม่กระพริบ แว่นพยักหน้าเห็นด้วย "น้องแทนไทยนี่...รูมเมทแว่นเหรอ?"

"ครับ พี่อุ่นมีอะไรกับไอ้แทนรึเปล่าครับ?" หลานรหัสถามอย่างระแวง ไม่ใช่ไอ้แทนไปปีนเกลียวอะไรพี่เขาไว้หรอกนะ

"เปล่าหรอก แค่เห็นในเพจคณะบ่อยๆน่ะ เพิ่งเคยเห็นตัวจริง" ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ

โครม!!

เสียงทุ่มที่ดังผิดปกติทำให้แว่นหันกลับไปที่การแข่งขันอย่างตกใจ สิ่งที่เขาเห็นคือแทนไทยนอนนิ่งอยู่บนพื้นโดยมีร่างสูงของกวินภพยืนอยู่ หน่วยพยาบาลข้างสนามรีบวิ่งเข้ามาทันที

"ไอ้แทน!"

เด็กหนุ่มรีบวิ่งลงบันไดเบียดฝ่าผู้คนลงมาในสนามโดยมีรุ่นพี่ตามมาติดๆ

"ไม่เป็นไรครับ..แค่จุก" แทนไทยบอกหน่วยปฐมพยาบาลด้วยน้ำเสียงขาดห้วงเล็กน้อย

"อย่าเพิ่งลุกนะ เมื่อกี้หัวกระแทกรึเปล่า?" มือขาวที่ไม่คุ้นเคยจับไหล่เขาไว้ไม่ให้ลุก แทนไทยส่ายหน้ามองอีกฝ่ายงงๆ

ใครอ่ะ?

นางฟ้า?

"ตอนนี้เจ็บตรงไหนบ้าง ขยับได้มั้ย" น้ำอุ่นถาม มองสำรวจความเสียหายตามร่างกายจนเด็กหนุ่มรู้สึกเขินเบาๆ

"เอ่อ จุกอ่ะครับ แล้วก็เจ็บก้นกบ" จากที่เจ็บเล็กน้อยกลายเป็นร้องโอดโอยทันทีที่เจอคนงาม แว่นกลอกตาเอือมๆกับความตอแหลของเพื่อนรัก

"ถ้าอย่างนั้นไปตรวจที่โรงพยาบาลให้แน่ใจดีกว่านะครับ น้องเดินได้ใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ขับไปส่ง"น้ำอุ่นดึงแขนอีกฝ่ายให้โอบรอบบ่าตัวเองแล้วประคองเหนือเอวอีกฝ่าย "ลุกไหวนะครับ ฮึบ"

แทนไทยแสร้งเซเล็กน้อยให้ร่างที่เตี้ยกว่าเขาเกือบช่วงหัวต้องโอบเขาแน่นกว่าเดิม "ขอบคุณครับ"

"เดินดีๆนะ"คนหน้าเป็นยิ้มสว่างไสวแล้วพาอีกฝ่ายเดินออกจากสนาม แว่นที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนกำลังจะโดนทิ้งเดินตามไปแต่ถูกคนที่ยืนนิ่งอยู่นานรั้งข้อมือไว้

"แว่น..."

"ขอตัวนะครับ" ด้วยความรีบร้อนกลัวไม่มีรถกลับ เด็กหนุ่มบิดข้อมือออกจากมือใหญ่แล้ววิ่งตามเพื่อนไป ชายหนุ่มก้มลงมองมือ
ของตัวเอง รู้สึกราวกับอากาศรอบกายกำลังหายไป

"จะทำอะไรก็รีบทำมึง ก่อนจะเสียใจทีหลัง" เหนือฟ้าตบไหล่เพื่อนสนิท กวินภพกัดริมฝีปาก



ก่อนจะเสียใจทีหลัง....






คืนนั้น แว่นเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูพันรอบเอวและอีกผืนที่กำลังใช้เช็ดผม แทนไทยที่นอนเหม่อมองเพดานพร้อมกับรอยยิ้มราวกับคนบ้าหันมาหาเขาด้วยสีหน้าอิ่มเอมใจ

"มึง...กูเจอนางฟ้า"

"นางฟ้า?" นี่เพื่อนเขาโดนทุ่มจนสมองเลอะเลือนเลยเหรอเนี่ย

"นางฟ้าชุดขาว..."

น่าน...เข้าโรงบาลแป๊บเดียวมีเวลาไปม่อพยาบาลอีกเพื่อนกู

"พี่น้ำอุ่น..."
 
หือ?

"อะไรนะ ขออีกที" แว่นไม่แน่ใจว่าตนหูฝาดไปรึเปล่า

"มึง กูชอบอ่ะ กูชอบพี่เขา กูจะเอา กูจาอาววว" อีกฝ่ายกอดเอวเขาไว้ เอาหน้าถูไถราวกับโจรหื่นกามจนแว่นต้องดันหัวเพื่อนออกอย่างรังเกียจ

"เออๆ เรื่องของมึงเลยครับไอ้แทน นั่นน่ะของศักดิ์สิทธิ์ โอเอซิสของพี่ปีสี่เลยนะ"

"โอยยยย ไม่ไหว ดีต่อใจเกินไปล้าววววว" หนุ่มลูกครึ่งนอนบิดไปมาบนเตียงแคบ จินตนาการถึงวันแต่งงานไปเรียบร้อยโดยไม่สนใจคำเตือนของเพื่อนซักนิด


แว่นส่ายหน้าเอือมๆ แล้วหยิบกางเกงบ็อกเซอร์ที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาใส่แล้วหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างกันขึ้นมาเปิดไลน์ ว่าจะส่งสติ๊กเกอร์ไปบอกฝันดีแม่ซักหน่อย


หมาน้อยธรรมดา added you by phone number



หือ?

แว่นหลุดขำพรืดออกมา

ใครวะ ชื่อไลน์ครีเอทีฟได้อีก

แต่แอดจากเบอร์มาวันนี้ คงพี่น้ำอุ่นนั่นแหละ

เด็กหนุ่มกดรับแอดคนที่แม้แต่รูปไลน์ยังเป็นรูปลูกสุนัขไซบีเรียนฮัสกี้นั่งอยู่ในกล่องกระดาษ


หมาน้อยธรรมดา: สวัสดีครับ


แว่นเลิกคิ้ว สงสัยเรื่องเลี้ยงสายมั้ง

เด็กแว่น: ครับ?

หมาน้อยธรรมดา: ยินดีที่ได้รู้จักครับ *สติ๊กเกอร์หมีแพนด้าโบกมือ*

ห๊ะ?

แว่นกระพริบตาปริบๆ อะไรของพี่อุ่นเนี่ย


Rrrr


หน้าจอโทรศัพท์เปลี่ยนจากแอพพลิเคชั่นเป็นเบอร์โทรที่ไม่คุ้นเคย แว่นกดรับสาย

"ครับ?"

"ฮัลโหลแว่น นี่พี่อุ่นนะ พฤหัสว่างมั้ย เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงสายที่ร้านชาบูตรงหน้ามอ" เสียงเนิบนาบดังขึ้นจากปลายสาย แว่นขมวดคิ้ว ทำไมไม่บอกในไลน์อ่ะ

"ว่างนะครับ"

"นัดน้องปีอื่นให้พี่หน่อยนะ พี่ไม่เล่นโซเชียลอ่ะ" พี่อุ่นขอด้วยน้ำเสียงเกรงใจ แต่คนฟังนี่สิเงิบไปแล้ว"แว่น?"

"ครับ ได้ครับพี่"

"โอเค แต้งกิ้วมาก แค่นี้นะ"

"ครับ สวัสดีครับ"


พี่อุ่นไม่เล่นโซเชียล...


แล้วคนที่ไลน์มานี่ใคร?

เด็กหนุ่มกดกลับเข้าไปที่แอพทันที

เด็กแว่น: ขอโทษนะครับ นี่ใคร?

หมาน้อยธรรมดา: ผมเป็นหมาน้อยไง *รูปน้องหมานอนแอ้งแม้งอยู่กับพื้น*

ทำเอาคนรักสัตว์อดยิ้มไม่ได้

ไม่ใช่สิ มึงจะไปยิ้มตามเขาทำไมวะแว่น

เด็กแว่น: เอาจริงๆครับ คุณเป็นใคร แอดผิดคนรึเปล่า

หมาน้อยธรรมดา: อาจจะฟังดูแปลกๆ

หมาน้อยธรรมดา: แต่ผมแอบชอบคนคนนึงอยู่

หมาน้อยธรรมดา: ความรู้สึกที่อยากใกล้ชิดใครซักคน แต่ไม่กล้าที่จะทำอะไร ไม่กล้าบอกให้เขารู้ ว่ามีเราอยู่ตรงนี้ เพราะรู้ว่าตัวเองไม่คู่ควร มันทรมานนะครับ...

หมาน้อยธรรมดา: ผม...อยากระบายกับใครซักคนที่ผมไม่รู้จัก ที่จะไม่ตัดสินผมจากความขี้ขลาดของผม

คนไม่รู้จัก...

เด็กแว่น:ถ้าอย่างนั้นคุณรู้เบอร์ผมได้ยังไง?

หมาน้อยธรรมดา: กดมั่วครับ

แว่นแทบจะกุมขมับกับคำตอบนั้น

เออ คนติสๆแบบนี้ยังมีบนโลกด้วยเว้ย

แต่...ก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความอึดอัดนั้นหรอกนะ

หมาน้อยธรรมดา: เรา...เป็นเพื่อนกันได้มั้ยครับ?

เด็กแว่น: ถ้าคุณส่งไลน์ลูกโซ่มา ผมบล็อกนะ

หมาน้อยธรรมดา: *สติ๊กเกอร์หมารับทราบ*

เด็กแว่น: ดาวไลน์ขายตรงผมก็บล็อกนะ

หมาน้อยธรรมดา: *สติกเกอร์แมวยิ้มหวาน*

เด็กแว่น: บ้านทำสติ๊กเกอร์ไลน์ขายเหรอครับ

หมาน้อยธรรมดา: ฝันดีนะครับ

อะไรของเขา แว่นนั่งมึนกับโทรศัพท์ของตน แต่ที่มึนยิ่งกว่าคือทำไมเขาไม่กดบล็อกอีกฝ่ายให้จบๆแล้วกลับไปสู่ชีวิตอันเงียบสงบอย่างการนอนฟังเพื่อนละเมอหาปู่รหัสตัวเอง

เด็กแว่น: อือ

หมาน้อยธรรมดา: ไม่บอกให้ผมฝันดีบ้างเหรอ *สติ๊กเกอร์หมีทำหน้าน้อยใจ*

เด็กแว่น: อย่าเยอะ ไปนอนได้แล้ว


เด็กแว่น: *สติ๊กเกอร์หมีหลับฝันดี*


แว่นกดออกจากแอพแล้วทิ้งตัวลงนอน เกิดมาเพิ่งเคยเจอคนพิลึกแบบนี้


แต่ก็ช่างเถอะ


ถือว่าช่วยคนที่อยู่ในสถานะเดียวกัน

เผื่อกุศลจะส่งผลให้เขาได้พบทางออกบ้าง...








ณ คอนโดหรูราคาหลักสิบล้านขนาดหนึ่งห้องนอนที่อยู่ไม่ห่างจากมหาวิทยาลัยมากนัก ชายหนุ่มร่างสูงที่ยังคงอยู่ในชุดยูโดร้องเยสออกมาดังลั่นหลังจากเห็นสติ๊กเกอร์ของอีกฝ่ายที่ถูกส่งมา มือใหญ่อีกข้างถือใบลงทะเบียนพร้อมเบอร์โทรติดต่อของแว่นที่เขาแอบถ่ายเอกสารไว้ในวันงานรับน้อง


กวินภพอมยิ้มอ่านข้อความของอีกฝ่ายซ้ำไปมา ไม่คิดว่าความบ้าระห่ำของตัวเองจะได้รับการตอบกลับจากคนที่แอบมอง

น่าจะคิดวิธีนี้ออกตั้งแต่สมัครเฟสปลอมไปแอดน้องเขาเมื่อสามปีก่อนแล้ว...

ชายหนุ่มเดินไปยังโต๊ะหนังสือ หยิบกุญแจขึ้นมาไขลิ้นชักเดียวที่เขาล็อกไว้ แล้วหยิบกรอบรูปที่ภายในบรรจุพลาสเตอร์ยาลายโดราเอม่อนแทนที่จะเป็นรูปถ่ายตามปกติพร้อมกับกระดาษโน๊ตเล็กๆที่เขียนคำว่า'คลีนิคหมอแว่น'ออกมา



สามปีแล้วสินะ...จากวันแรกที่เราพบกัน



"ฝันดีนะครับ"




เขารู้ ว่าคืนนี้เขาจะต้องฝันดีแน่นอน



-------

ตอนนี้รู้ที่มาแล้วว่าทำไมแว่นชอบกล้า  แล้วมีตอนพิเศษที่จะทำให้รู้ว่ากล้าชอบแว่นได้ไงไหมคะ ตอนพาร์ทกล้าอยู่ ๆ กล้าก็ชอบแว่นแล้ว ไม่มีที่มาที่ไปอ่ะ คือคนเราจะชอบใครสักคน มันควรต้องมีเหตุการณ์หรือความประทับใจอะไรสักอย่างนะ ยิ่งกล้าหล่อรวยเพอร์เฟ็คคนเข้าหาเยอะแยะอ่ะ น่าจะยิ่งชอบใครยากเนอะ

ก็ว่างี้แหละ มันยังไม่ชัดเจนนะ
มันต้องมีอะไร ที่จุดประเด็นให้กล้าชอบแว่น นะ
แล้วกล้า จะไม่รู้การสตอกเกอร์ของแว่นเลยรึ
       
 

แอร๊ยยยยยย ดีใจกับแต่ละคอมเม้นท์เหลือเกินนนนน

ทำไมพี่กล้าชอบแว่นกันน้า....

อิอิอิอิ ลุ้นกันต่อไป (?)//ส่งรอยยิ้มพี่น้ำอุ่นไป//โดนตบ

 

[Mom2maM]

เข้ามากรี๊
ให้อารมณ์หมอป่ากับวาโย

ที่แต่ละคนก็แอบชอบกันมานาน

/รอฟินรัวๆ

[puiiz]

 

[MmBb]

ต้องเข้าหาน้องในชีวิตจริงด้วยนะพี่กล้าไม่ใช่แค่คนแปลกหน้าที่คุยกัน เราพี่เหนือน่าจะมองออกนะว่าจริงๆแล้วแว่นน่ะคิดยังไงไม่งั้นก็คงไม่ยุให้พี่กล้าจีบหรอก มาต่อเนื่องแบบนี้ดีจังเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ

[mochimanja2]

รอตอนต่อไปน๊า น่ารักน่าติดตาม

[เจเจจัง]

แอบสงสารแว่น ก็ว่าเพื่อนกล้าอ่อยขนาดนี้ ทำไมแว่นทำเหมือนไม่หวั่นไหว ที่แท้น้องก็มีปมมาก่อนนี่เอง ได้แต่เชียร์กล้า เลิกป๊อด จีบน้องจริงจังเสียที กล้าหล่อเพอร์เฟ็คขนาดนี้ ถ้าไม่ออกหน้าจีบก่อน รับรองแว่นไม่กล้าจีบแน่นวล

[P.PIM]

น่ารักจังโว้ยยยยยย เลิกป๊อดทีพี่กล้า พลีสสสสสส

[we.jinkyu]

อ่านแล้ว น่ารักทั้งคู่