----(ครึ่งหลัง)
"โห พี่เมฆ ทำไรเนี่ย ดูดิ๊เขาตัวสั่นเป็นผีเข้าเลย"
เสียงปริศนาดังขึ้นจากด้านหลังของเมฆา เด็กหนุ่มร่างสูงที่แม้จะน้อยกว่าพี่ชายแต่ก็ไม่ได้ดูน่าเกรงขามน้อยไปกว่ากันเดินตรงมาหาพวกเขาโดยมีชายหนุ่มร่างโปร่งอีกคนที่แทนไทยเดาว่าน่าจะอายุประมาณยี่สิบปลายๆหรือสามสิบต้นๆเดินตามมาไม่ห่าง
"เจ้าเข้า" คนที่เดินตามมาช่วยแก้
"อือ นั่นแหละๆ เจ้าเข้า" ร่างสูงว่าพร้อมรอยยิ้มสดใสที่แทนไทยคุ้นเคยดีจากใบหน้าขอคนรัก
ดูเหมือนซันจะได้ส่วนดีของพี่ทั้งสองมาเต็มๆเลยสินะ
"อ้าว นึกว่าใคร พี่เขยนี่เอง หวัดดีครับ" คนอายุเท่ากันยกมือไหว้ เล่นเอาแทนไทยยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน
"ภรัณยู? คุณมาทำอะไรที่นี่?"
เมฆาขมวดคิ้วเมื่อเห็นพนักงานในบริษัทที่ถึงแม้จะเป็นคนขยันเอาการเอางานไม่ได้มีตำแหน่งสูงขขนาดที่จะมางานวันเกิดของประธานบริษัทได้ยืนอยู่ข้างน้องชายคนสุดท้อง
"อ๋อ พี่เมฆครับ นี่พี่ภัทร แฟน...อุ่ก!" ร่างสูงร้องโอดโอยเมื่อถูกภรัณยูศอกเข้าให้ที่ท้อง "เอ่อ...เพื่อนผมครับ"
แทนไทยรู้สึกสงสารเมฆาที่ยกมือขึ้นนวนวดขมับขึ้นมาถนัดใจ
"อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาเชียวนะ" เสียงทุ้มดังขึ้น แทนไทยที่ไม่คิดว่าตัวเองจะเจอใครน่ากลัวกว่าเมฆาหงอสนิทเมื่อเห็นว่าที่พ่อตาเจ้าของวันเกิดในชุดสูทสีดำสนิทเดินมาพร้อมกับมีนาในชุดสูทสั่งตัดสีขาวบริสุทธิ์ทำให้เด็กหนุ่มดูเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆไม่มีผิด หากเมฆาเหมือนเจ้าพ่อมาเฟีย คุณเชษฐ์คนนี้ก็คงเหมือนผู้คุมตลาดมืดค้าขายอวัยวะเถื่อนอะไรเทือกนั้น
ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นคนที่เขาไม่คิดว่าจะได้พบ
"ธาร มากับเขาด้วยเหรอ?"
"ก็ไม่ได้อยากมาหรอกครับ ถ้าเด็กของคุณไม่ตามรังควาญชีวิตผมจนไม่เป็นอันทำอะไรแบบนี้"
น้ำอุ่นกอดอกมองมีนที่ตัวสั่นเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะสายตาเย็นเยียบของพี่ชายคนรองของบ้าน แต่เป็นแววตาสงสัยของลูกชายคนเล็กที่มองมาทางเด็กของบิดาอย่างงุนงง
"มีน? ทำไม..."
"รู้จักกันด้วยเหรอ?" ธีรเชษฐ์ถามลูกชาย
"ครับ เพื่อนที่มหาลัย แต่ทำไม.."
"ซัน ไปคุยกับเราหน่อยได้มั้ย เราจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง"
ร่างเล็กขอร้องก่อนที่สมองของเพื่อนจะเข้าสู่บทสรุปที่ทุกคนกำลังคิด สายตาของมีนเว้าวอนอย่างน่าสงสาร
"จะดีเหรอ? ได้ข่าวว่าเพื่อนยังน้อยๆอยู่นี่" น้ำอุ่นเลิกคิ้ว
"ครับ แต่ผมเหนื่อยที่จะต้องถูกใช้เรื่องนี้ขู่ทุกครั้งที่พูดอะไรแล้ว"
น้ำเสียงของมีนไม่มีแววประชดประชัน มีเพียงความเหนื่อยล้าเจือปนตามที่เจ้าตัวบอก คนถามมีสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มพึงพอใจ ซันถูกเพื่อนตัวเล็กลากตัวไปยังอีกมุมหนึ่งของสวน ส่วนคนที่เหลือจมอยู่ในความเงียบ
"พี่อุ่น.."แทนไทยเรียกคนที่ยังคงจ้องหน้าบิดาด้วยสายตาเฉยชา พยายามเตือนอีกฝ่ายด้วยสายตาว่าพวกเขามาที่นี่ทำไม
น้ำอุ่นถอนหายใจ
"ผมมีเรื่องจะคุยด้วย"
"ไปคุยในบ้าน" ธีรเชษฐ์ตอบเสียงราบเรียบไม่แพ้กัน หมุนตัวหันหลังเดินกลับไปยังตัวบ้านโดยไม่คิดจะรอลูกชายคนรองที่เดินตามไปเงียบๆ ดูเผินๆเหมือนหุ่นยนต์กำลังสนทนากันไม่มีผิด แทนไทยถูกทิ้งให้อยู่กับเมฆาเพียงลำพัง ภรัณยูที่ยืนอยู่ด้วยกันเมื่อครู่หายไปเมื่อไหร่ไม่อาจทราบ
ถ้าพี่อุ่นกลับมาไม่เห็นผม ลงขุดหาใต้ต้นมะม่วงดูนะครับ
"นาย..." แค่เสียงทุ้มก็ทำให้ขนแขนน้องแทนตัวน้อยๆแสตนด์อัพได้แล้ว
"คะ..ครับท่าน" ถ้าก้มลงไปคำนับแทบเท้าได้เขาทำไปแล้ว
"ปราบพยศเจ้าอุ่นได้ดีเหมือนกันนี่" รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นมาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะหายไป แทนไทยไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าเมื่อครู่ตนคิดไปเองหรือไม่ "ตามสบาย ขอตัว"
"ครับ ขอบคุณมากครับ!"
แทนไทยยิ้มไม่หุบหลังจากได้ยินคำชม เดินเตรดเตร่ตามงานรอคนรักพูดคุยกับบิดา หลังจากเดินจนรอบ ร่างสูงพบร่างที่คุ้นตาสองคนนั่งทานอาหารที่ตักมาแถวศาลาริมน้ำ มีนากับซันดูจะเข้ากันได้ดี แทนไทยจึงเดาว่าการปรับความเข้าใจของคนทั้งคู่ผ่านไปด้วยดี
"อ๊ะ พี่เขยรอง! มานั่งด้วยกันสิครับ"
เด็กหนุ่มลูกครึ่งรัสเซียตัวโตหันมาเจอเขาเข้าพอดี กวักมือเรียกพร้อมกับตะโกนก้องสวน ทำเอาบรรดาแขกเหรื่อหันขวับกลับมามองกันเป็นแถว
"ซัน! เราบอกแล้วใช่มั้ย ถ้าเค้าไม่ได้แต่งงานกัน เรียกพี่เขยไม่ได้" มีนรีบเอ่ยปราม "แล้ววพี่เขยรองนี่มันคำสมัยไหนกัน?"
แทนไทยเพิ่งเคยเห็นมีนดุใครก็วันนี้นี่แหละ
"เราได้ยินจากในทีวีอ่ะ" ซันรีบแย้ง "ในซีรีย์เขายังใช้กันอยู่เลย"
"แล้วซีรีย์ที่ว่านี่มันละครยุคไหน?"
"...."
"เอ่อ...นั่งด้วยคนนะ" แทนไทยพยายามนั่งลงให้ไม่เป็นจุดสนใจ แต่ซันดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยเขาไปง่ายๆ
"เรายังไม่เคยแนะนำตัวกันอย่างเป็นทางการเลยใช่มั้ย เราชื่อทินกรนะ แต่เราชื่อซัน"
"ชื่อเล่นชื่อซัน" คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆช่วยแก้ภาษาไทยแปลกหูของเพื่อน
"เราชื่อแทนไทย เรียกแทนเฉยๆก็ได้"
แทนไทยแนะนำตัวเองบ้าง รู้สึกโชคดีที่ถึงแม้เขาจะเป็นลูกครึ่งเช่นเดียวกับอีกฝ่าย แต่ก็เติบโตมาในบ้านที่เข้มงวดเรื่องการอนุรักษ์ความเป็นไทย เรียนโรงเรียนไทยตั้งแต่เด็ก ทำให้ภาษาไทยเขาแข็งกว่าใครหลายคน รวมถึงพี่อุ่นที่มักหลุดคำประหลาดออกมาเป็นครั้งคราว
พูดถึงพี่อุ่นแล้ว...
"นาย...เป็นน้องแท้ๆของพี่อุ่น?" ถึงจะรู้ว่าเสียมารยาทแต่ก็อดถามไม่ได้จริงๆ
"เยส พี่น้องท้องชนกันเลย"
ซันยิ้มร่า ร้อนถึงคนข้างๆต้องช่วยแก้ให้อีกตามเคย
"ท้องเดียวกัน!"
"นั่นแหละๆ เซมๆ" ร่างสูงยักไหล่เหมือนตัวเองไม่ได้พูดอะไรผิด "พี่อุ่นหน้าเหมือนแม่ แต่เราสามคนพ่อแม่เดียวกันหมด จริงๆถ้าย้อนไปดูรูปตอนเด็กๆ เราจะคล้ายกันมากกว่านี้ มีแต่พี่เมฆอ่ะที่น่ากลัวมาตั้งแต่เด็ก ฮ่าๆๆๆๆ"
"มีรูปตอนเด็กๆอยู่แถวนี้บ้างมั้ย?" แทนไทยหูผึ่งเมื่อได้ยินด้งนั้น
อยากเห็นพี่อุ่นตอนเด็กๆจัง
“มีอยู่บนห้องอ่ะ อยากดูมะ เดี๋ยวพาไป” ซันเสนออย่างกระตือรือร้นตามประสาคนอัธยาศัยดี แทนไทยลังเล ถึงแม้เขาจะอยากดูแค่ไหน แต่พี่อุ่นบอกให้เขารออยู่ที่นี่...
“เดี๋ยวเราบอกคุณธารเอง สองคนไปกันเถอะ” มีนอาสา หลังจากความลับออกมาในที่แจ้ง ร่างเล็กดูจะไม่ค่อยเกร็งต่อหน้าเขาเหมือนที่ผ่านมา
แต่ว่า...มีนรู้ได้ยังไงว่าแทนไทยรู้แล้ว?
หรือว่า...
“มีน เรื่องของมีนน่ะ พี่อุ่นไม่เคยพูดให้เราฟังเลยนะ คือเราแอบไปได้ยิน เลยถามเขาเฉยๆ” แทนไทยรีบแก้ตัวแทนคนรัก เขาไม่อยากให้มีนมองพี่น้ำอุ่นแย่ลงจากที่เป็นอยู่ แต่ร่างเล็กเพียงแต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
“เรื่องนั้นเรารู้อยูแล้วล่ะ เราเห็นทั้งแทนทั้งแว่นอยู่หลังถังขยะตอนเดินออกมา”
คนถูกจับได้ยิ้มเจื่อน ยกมือไหว้ปลกๆอย่างขอโทษขอโพย แต่มีนดูจะไม่ได้ถือสาอะไร
“ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้”
ไม่ต้องรอให้ไล่ซ้ำสอง แทนไทยวิ่งตามลูกชายคนเล็กของบ้านขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ทันที ห้องของซันเหมือนห้องของเด็กวัยรุ่นธรรมดา เพียงแต่ใหญ่กว่าไม่รู้กี่เท่า เจ้าของห้องหอบเอาอัลบั้มรูปนับสิบเล่มลงมากองบนเตียงแล้วทิ้งตัวลงตาม ตบที่นั่งข้างๆตัวเองให้แทนไทยนั่งด้วยราวกับทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมานาน ขนาดคนเฟรนด์ลี่อย่างแทนไทยยังยอมแพ้จุดนี้ของร่างสูงกว่า
“นี่รูปตอนพี่อุ่นเกิด”
ซันชี้ไปที่เด็กชายตัวเล็กที่ดูอ่อนแอจนเหมือนจะหยุดหายใจได้ทุกเมื่อในอ้อมกอดของหญิงสาวรูปร่างผอมบางทั้งที่เพิ่งให้กำเนิดชีวิตหนึ่งชีวิตบนโลก ร่างเล็กดูเหนื่อยอ่อนแต่รอยยิ้มกว้างบ่งบอกว่ามีความสุขเพียงไรกับชีวิตน้อยๆในอ้อมกอด
รูปที่สองเป็นรูปเด็กน้อยน่ารักน่าชังในชุดกระโปรงสุ่มสีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าหวานเหยเก เหมือนจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ
“พี่อุ่นเกลียดชุดกระโปรงทุกชุด พี่อุ่นเกลียดผมยาวๆของตัวเอง” น้องชายคนเล็กลูบไล้กระดาษผิวมันด้วยรอยยิ้มเศร้า
“ตอนเด็กๆเราดีใจมากนะ มีแต่คนชอบว่าพี่สาวเราสวย แต่ทุกครั้งที่เราเรียกพี่อุ่นว่าพี่สาว พี่อุ่นจะมองเราแบบไม่พอใจ แล้วไม่คุยกับเราทั้งวัน”
“แล้ว...ไม่มีใครช่วยเลยเหรอ?” แทนไทยถาม พลิกดูรูปถ่ายมากมายของเด็กชายผมยาวที่ดูไม่ต่างจากเด็กหญิงตัวน้อยซักนิด รูปถ่ายเพียงไม่กี่รูปที่ร่างเล็กมีรอยยิ้มสดใสคือรูปที่ถ่ายกับมารดาของตนเท่านั้น
ซันส่ายหน้าเศร้าๆ แต่ไม่ได้ขยายความอะไร
“อ๊ะ เราจำรูปนี้ได้ เราถ่ายเอง” ซันชี้ไปที่รูปของน้ำอุ่นในวัยสิบหกปี ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนระเอวปลิวสยายไปตามลม ชุดกระโปรงสีครีมแขนตุ๊กตาน่ารักยิ่งทำให้คนในรูปดูเหมือนนางฟ้า แต่สิ่งที่ขับให้รูปดูสว่างไสวกว่ารูปอื่นเห็นจะเป็นรอยยิ้มกว้างทั้งที่เป็นรูปถ่ายเดี่ยวของตัวเองที่หน้าบ้าน
แทนไทยจำคนในรูปได้ในทันที
วันนั้นเป็นวันที่เขาได้พบกับ’พี่สาวคนสวย’เป็นครั้งแรก
“วันนั้น พี่อุ่นกลับมาจากโรงเรียน ยิ้มกว้างมากๆเลย เราเลยถ่ายรูปเก็บไว้ พอถามว่ามีอะไรรึเปล่า พี่อุ่นก็บอกว่า เจอเจ้าชายในฝัน....”
ซันหุบปากฉับเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป
“โทษที แทนอย่าคิดมากนะ คือเราว่าจากตอนนั้นพี่อุ่นคงลืมผู้ชายคนนั้นไปแล้วล่ะ”
“เห็นพี่เป็นคนโลเลขนาดนั้นเลยเหรอซัน” เสียงของคนในบทสนทนาดังขึ้นจากหน้าประตู น้ำอุ่นเดินเข้ามาในห้องของน้องชายอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะนั่งผลุบลงบนตักของคนรัก โอบแขนเรียวรอบคอของแทนไทยอย่างไม่เกรงใจสายตาน้องชายคนสุดท้อง
“นี่ไง...เจ้าชายของพี่”
“โห พี่อุ่น ทำอะไรเกรงใจผมหน่อย” ซันท้วง พี่ชายคนรองตอบรับโดยการโน้มใบหน้าของคนรักลงมาประกบริมฝีปากอย่างดูดดื่ม
“เค้าจะฟ้องพี่เมฆ!” เจ้าของห้องปิดตาวิ่งหนีออกจากห้องไป ยังไม่วายตะโกนกลับมาอย่างคาดโทษ น้ำอุ่นหัวเราะคิก ดูจะมีความสุขมากที่ได้แกล้งน้อง
“อะไรครับ? ใช้ผมเป็นเครื่องมือแกล้งน้องเหรอ?” แทนไทยโอบเอวของอีกฝ่ายแน่นขึ้น “แบบนี้จะลงโทษยังไงดีนะ”
“ไม่เอานะแทน ถ้าทำเตียงเลอะซันคงโกรธพี่เข้าจริงๆ”น้ำอุ่นรีบปรามคนรัก ร่างสูงขยับยิ้ม
“ถ้าอย่างนั้นพี่อุ่นก็ห้ามให้มันเลอะนะครับ”
“แทน!” ร่างโปร่งทุบไหล่คนรักไปทีนึงอย่างเขินอาย “ปล่อยได้แล้ว กลับกันเถอะ”
“ว่าแต่ เรื่องเมื่อกี้คุยกับคุณพ่อเป็นยังไงบ้างครับ” แทนไทยถาม น้ำอุ่นยิ้ม สีหน้าที่สดใสขึ้นของอีกฝ่ายทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกใจชื้นขึ้นเล็กน้อย ผลลัพธ์ที่ออกมาคงไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขากลัว
“เรื่องบางเรื่องมันก็ต้องใช้เวลา แต่พี่ว่า...แค่นี้ก็ดีกว่าเดิมมากแล้วล่ะ” น้ำอุ่นตอบ “เขา...คุณเชษฐ์ชวนมากินข้าวด้วยกันวัน
หลัง แทนสะดวกมั้ย”
“ครับ” เด็กหนุ่มพยักหน้า ถึงจะไม่ใช่คำว่าพ่อ แต่สำหรับน้ำอุ่นนี่ถือว่าเป็นพัฒนาการที่ก้าวกระโดดพอสมควร
“ถ้าอย่างนั้นเราอยู่ถึงเป่าเค้กดีมั้ยครับ จะได้ไม่น่าเกลียด” ร่างสูงเสนอ แต่คนรักของเขาเพียงแต่ส่ายหน้า
“พี่ว่า ขนาดเจ้าของวันเกิดยังไม่น่าจะไปเป่าเลย”
“เอ๊ะ? ทำไม...”
ปึก...ปึก...
“คุณ…คุณเชษฐ์...อ๊ะ...เบา....อ๊า.....”
“แยกขาออกกว้างๆสิมีน”
“ไม่…พอ..อ๊า...พอ..ก่อน...”
“ยกสะโพกขึ้น...อย่างนั้น...เก่งมาก...”
น้ำอุ่นหลุดหัวเราะออกมาเสียงใสเมื่อเห็นใบหน้าที่แดงเสียยิ่งกว่ามะเขือเทศสุกปลั่งของคนรักตั้งแต่ได้ยินเสียงเตียงกระแทกกับพื้น
“ห้องนี้อยู่ใต้ห้องนอนใหญ่พอดีน่ะ”
“เดี๋ยว...เดี๋ยวเขาคงออกไปมั้งครับ เรารอซักหน่อย...” แทนไทยยิ้มเจื่อน คนอายุมากกว่ากดจมูกลงบนแก้มของคนรัก กระซิบชิดริมหู แทนไทยรู้สึกถึงขนอ่อนที่ลุกเกรียว
“วันนี้ในฐานะที่แทนเป็นเด็กดี พี่จะยอมให้ใช้ของเล่นที่แทนซื้อมา ดีมั้ย?”
ร่างสูงถึงกับหูผึ่ง เด้งตัวขึ้นยืนเต็มความสูง ฉุดคนรักให้ลุกตามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“กลับกันเถอะครับ!”
น้ำอุ่นเดินตามแรงดึงของคนรัก มองแผ่นหลังกว้างในชุดสูทด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
ขอบใจนะแทน...
เจ้าชายขี่ม้าขาวของพี่
_______
ตอนหน้าจะเป็นตอนจบ แต่ก็ขอฝากตอนพิเศษ แล้วก็เรื่องอื่นๆด้วยนะครัช
ปมบางปมที่ยังไม่คลาย ยังไม่ลืมเน้อ ไปตอนพิเศษ555555
ฝากพี่เมฆ พี่หมอก คุณวี พี่ทีม พี่เทสต์ เจ้าเวย์รับช่วงต่อ น้องแว่นอาจจะตามไปผลุบๆโผล่ๆ แถวนั้น55555
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 417259 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก