19th Diagnosis: Panic Attack || เวลาจะรักษาทุกสิ่ง
บนเตียงขนาดคิงไซส์ ร่างทั้งสองนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง แว่นนั่งหลังตรง ขยับแว่นของตัวเองให้เข้าที่ ขณะที่กวินภพนั่งยุกยิกไปมา ดึงหมอนใบใหญ่มาวางบนตักอย่างงุ่นง่านใจ เขาควรจะเป็นคนเริ่มสินะ...
“แว่น...แว่นคิดดีแล้วจริงๆเหรอ?”
เด็กหนุ่มพยักหน้า
“งั้น..เอ่อ...”
กวินภพยกมือขึ้น ทำท่าจะโอบกอดร่างเล็ก แต่เปลี่ยนใจ จับที่ชายเสื้อยืดของคนรัก แต่ก็ยังรู้สึกไม่เป็นธรรมชาติ ทางฝั่งแว่นก็นิ่งรออย่างอดทน เวลาผ่านไปร่วมยี่สิบนาที ทั้งสองก็ยังคงหาทางเริ่มต้นกิจกรรมที่ควรจะมาจากสัญชาตญาณดิบภายในเบื้องลึกของจิตใจไม่ได้ ในที่สุด แว่นที่นั่งเกร็งจนเริ่มเหนื่อยจึงได้เสนอทางเลือกที่เด็กเรียนอย่างพวกเขาคุ้นเคยกันดี
“ถ้าอย่างนั้น เราหาข้อมูลกันก่อนมั้ยครับ?”
และนั่นเป็นสาเหตุให้ทั้งสองกลับมานั่งบนเตียงพร้อมกับคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คส์ราคาแพงของร่างสูง สมุดในมือ และหมอนใบใหญ่บนตักของกวินภพเช่นเดิม บนหน้าจอเปิดหน้าหลักของเว็บไซต์วาบหวิวที่เต็มไปด้วยคลิปที่เห็นเรือนร่างของชายหนุ่มสองคนกำลังเข้าได้เข้าเข็มกันอย่างเร่าร้อน
“แว่น...พี่ว่าเราไม่น่าจะต้องทำอะไรแบบนี้...”
“พี่กล้าอยากให้ไอ้ตรงนั้นหักเหรอครับ?” เด็กหนุ่มขยับแว่น
“หือ? มะ…มันหักได้ด้วยเหรอ?”
ชายหนุ่มมีสีหน้าตกใจ ไปหน้าที่ซีดขาวจากการที่เลือดไหลลงไปเลี้ยงช่วงล่างหมดแล้วยิ่งซีดขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินดังนั้น
“อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้นแหละครับ” แว่นว่า “เพราะแบบนี้ไงครับเราถึงต้องศึกษาข้อมูลก่อนการตัดสินใจ”
ร่างเล็กคลิกปุ่มเล่นวีดีโอคลิปแรกแล้วกดขยายภาพเต็มจอ
ชาายหนุ่มทั้งสองในคลิปบรรเลงเพลงรักอย่างดุเด็ดเผ็ดมันส์ เสียงครางของฝ่ายที่ถูกกระทำดังลอดออกมาจนแว่นต้องรีบกดปิดเสียง เด็กหนุ่มก้มหน้าจดรายละเอียดในคลิปอย่างขะมักเขม้นราวกับว่ามันเป็นเพียงวีดีโอเพื่อการศึกษาชนิดหนึ่ง ขณะที่กวินภพนั้นใบหน้าเปลี่ยนจากแดงสดเป็นซีดขาวและเขียวคล้ำสลับกันไป ในที่สุดชายหนุ่มก็ทนไม่ไหว ดึงร่างเล็กที่จดยุกยิกในสมุดของตัวเองขึ้นมานั่งบนตัก ซุกหน้าลงกับซอกคอขาวเนียน สูดหายใจเอากลิ่นหอมอ่อนๆของคนรักเข้าปอด
อย่างโหยหา
“พี่กล้า ทำอะไ...” ความแข็งขืนที่เขากำลังนั่งทำบ่งบอกให้รู้ว่าชายหนุ่มกำลังอยู่ในสถานการณ์แบบไหน กวินภพกอดรัดล่างเล็กแน่นจากด้านหลัง พึมพำเสียงเบาอย่างท้อแท้
“พี่ไม่ทำอะไรหรอก พี่สัญญา ขอพี่อยู่แบบนี้ซักพักนะ”
“ถ้าจะทำ...ผมก็ไม่ว่าหรอกนะครับ” แว่นตอบกลับเสียงเบาไม่แพ้กัน “ถ้าเป็นพี่กล้า...จะลองผิดลองถูกกี่ครั้งก็ไม่เป็นไรหรอกครับ”
กวินภพจับชายเสื้อของอีกฝ่ายดึงขึ้น ผิวขาวเนียนอมชมพูปรากฎแก่สายตา เด็กหนุ่มถอดแว่นของตัวเองออกเพื่อไม่ให้เกะกะสิ่งที่กำลังจะเกิด ถึงแม้กวินภพจะเคยเห็นร่างบางถอดแว่นชัดๆครั้งนึง และถอดในความมืดก่อนนอนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ดวงตากลมโตเป็นประกายยังคงสะกดให้ชายหนุ่มหลงใหลได้ทุกครา
“ถ้าแว่นอยากหยุด ไม่ต้องลังเล บอกพี่ แล้วพี่จะหยุดทันที โอเคมั้ย”
เด็กหนุ่มพยักหน้า กวินภพจุมพิตหน้าผากใสเบาๆ ก่อนจะดันร่างอีกฝ่ายลงไปนอนบนเตียง น่าแปลก ทั้งที่เขาฝันถึงช่วงเวลานี้มาตลอดสามปี แต่เมื่อเวลานี้มาถึง เขากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
แต่ชายหนุ่มยังคงดึงดัน ริมฝีปากได้รูปทำความคุ้นเคยกับผิวกายขาวเนียน ฝากรอยสีกลีบกุหลาบเป็นพยานรักทุกที่ที่ลากผ่าน กวินภพรู้สึกถึงร่างเล็กที่แข็งเกร็งทุกครั้งที่เขาสัมผัส แต่ไม่ใช่ด้วยความเสียวซ่านหรือประหม่า เหมือนแว่นกำลังกลัว...
“ไม่เป็นไรนะครับคนเก่ง พี่อยู่นี่”
ชายหนุ่มแทรกกายระหว่างขาเรียว ปลดเปลื้องอาภรณ์ของคนรักอย่างงเชื่องช้าและนุ่มนวล ดวงตาสีรัติกาลมองสำรวจทั่วเรือนร่างที่บัดนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์ใดปกคลุมกายอย่างกระหาย แว่นรู้สึกถึงหัวใจที่บีบรัดจนหายใจไม่ออกเมื่อสบตากับดวงตาที่ขุ่นมัวด้วยราคะ เด็กหนุ่มทำได้เพียงเบือนหน้าหนี ภาวนาให้ร่างกายของตัวเองเข้าใจว่าคนตรงหน้าจะไม่มีวันทำร้ายเขา
แต่ร่างกายไม่รักดียังคงไม่ฟังคำสั่งของสมองเช่นเดิม
ทันทีที่นิ้วเรียวยาวที่ถูกชโลมด้วยเจลหล่อลื่นจนชุ่มแทรกผ่านช่องทางที่ไม่มีใครเคยแตะต้อง แว่นกระถดตัวหนีอย่างรุนแรงจนชายหนุ่มตกใจ ขดตัวเป็นก้อนกลมอยู่บนหัวเตียง ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
“ผม…ผมขอโทษ...ฮึก...”
“ไม่เป็นไรนะแว่น...พี่ขอโทษ...พี่ไม่ทำอะไรแล้ว...” กวินภพรีบปลอบคนที่ขวัญหนีดีฝ่อ ดึงผ้าห่มผืนหนามาห่อรอบตัวคนที่สั่นระริกอย่างหวาดกลัว กอดอีกฝ่ายไว้จนแทบจะจมหายไปในร่างของเขา แล้วโยกไปมา “พี่ขอโทษ...”
“ไม่..พี่กล้า ฮึก...ผม ผมขอโทษ...” เด็กหนุ่มซุกหน้าลงบนแผงอกแกร่ง “ผมทำไม่ได้...ไม่ได้จริงๆ...ฮึก...ผมขอโทษ...”
“ไม่เป็นไร...บอกแล้วไงว่าพี่รอได้” ชายหนุ่มกดจูบหนักๆลงบนขมับของคนรัก ลูบศีรษะของเด็กหนุ่มในอ้อมกอด “นานแค่ไหนพี่ก็จะรอ..”
“พี่กล้า..ผมมีเรื่องจะสารภาพ..” เด็กหนุ่มผละจากแผงอกแกร่งอบอุ่นที่มักจะทำให้เขารู้สึกปลอดภัย ปาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลรินออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ หันกลับมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่ตอนนี้มีสีหน้ากังวลอย่างปิดไม่อยู่ “ถ้าพี่จะเลิกกับผม...ผมก็
เข้าใจ”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ” กวินภพขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจ เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เด็กหนุ่มจะบอกคืออะไร แต่เขาไมไม่ชอบสีหน้าของ
อีกฝ่ายเลย “พี่สัญญา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะไม่มีวันทิ้งแว่น”
เด็กหนุ่มหลับตาลง รวมรวบความกล้าทั้งหมดที่มีในการเล่าเรื่องทุกอย่างของเขาให้อีกฝ่ายฟัง ทั้งเรื่องพี่กร เรื่องในคืนนั้น คิ้วของกวินภพขมวดเป็นปมขึ้นเรื่อยๆจนแว่นเริ่มหวั่นใจว่ามันจะติดกันอยู่แบบนั้นอย่างถาวร เมื่อเล่าจบ ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ทั้งสองได้แต่มองหน้ากันนิ่งไม่พูดอะไร จนกระทั่งกวินภพดึงเด็กหนุ่มเข้าไปในอ้อมกอด
“พี่ขอโทษ...”
“ขอโทษ? ขอโทษทำไมครับ” แว่นกอดตอบอีกฝ่าย ไม่เข้าใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
“พี่ช่วยอะไรแว่นไม่ได้...แว่นต้องทนทรมานอยู่คนเดียวมาตลอด พี่ขอโทษ” เสียงทุ้มแตกพร่าราวกับกำลังกั้นก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ในลำคอ “ต่อไปนี้พี่จะไม่ให้ใครมาทำอะไรแว่นทั้งนั้น...”
“ขอบคุณนะครับ ที่ไม่รังเกียจผม” แว่นหลับตาลง ขยับซุกเข้าที่อกอุ่นอย่างเคยชิน ฟังเสียงหัวใจของอีกฝ่ายเต้นอย่างสม่ำเสมอ เหมือนจังหวะดนตรีที่คอยผ่อนคลายจิตใจที่ว้าวุ่นของเขา
“แต่พี่คิดว่าแว่นควรไปพบผู้เชี่ยวชาญนะ” กวินภพเสนอ “เขาอาจจะมีวิธีที่จะทำให้อาการของแว่นทุเลาลง ดีมั้ย?”
“ผมไม่มีเงิน...”นั่นเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้แว่นไม่เคยคิดจะไปพบจิตแพทย์
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง พี่จัดการเอง” ชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมองเขา “แว่นแค่สู้เพื่อพี่ก็พอ....นะครับ”
เด็กหนุ่มทำได้เพียงพยักหน้าอย่างตื้นตัน ปาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง ไม่เคยมีใครทำอะไรแบบนี้ให้เขามาก่อน
“เดี๋ยวพี่จะไปถามพี่ติณณ์ ว่าพอจะรู้จักอาจารย์หมอเก่งๆมั้ย” ร่างสูงรีบลุกจากเตียงด้วยความร้อนใจ อยากจะให้คนรักได้พบหมอโดยเร็ว แต่กลับถูกแว่นรั้งไว้
“นี่ก็ดึกมาแล้วนะครับ อย่าไปกวนพี่เขาเลย ไว้พรุ่งนี้ดีกว่า” เด็กหนุ่มให้เหตุผลทั้งที่น้ำเสียงยังสั่นเครือ กวินภพช่วยปาดน้ำตาให้อีกฝ่ายอย่างทรมานหัวใจ
“อีกอย่าง พี่เขาอาจจะกำลังยุ่งอยู่ก็ได้นะครับ”
“อ๊ะ…อ๊า...พี่ติณณ์....”
“ฟ้า…”
“แรงอีก แรงอีก ซี้ดส์ พี่ติณณ์ แรงอีกครับ อ๊ะ...”
“ฟ้า…”
“พี่ติณณ์ มะ..ไม่เอา อย่าจับตรงนั้น มันเสียว..พี่..พี่ติณณ์....ฮะ...”
“ฟ้าครับ...ถ้าฟ้ายังยั่วพี่แบบนี้ พี่จะทนไม่ไหวจริงๆแล้วนะครับ”
ติณณ์ภพที่คุกเข่าอยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นบอกเหนือฟ้าด้วยสีหน้าจริงจัง มือใหญ่ยังคงทำหน้าที่บีบนวดฝ่าเท้าของคนรักในกะละมังน้ำอุ่นอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เหนือฟ้าหลับตาลังอย่างผ่อนคลาย เสียงครางแว่วหวานดังขึ้นในลำคอเป็นระยะ แม้ชายหนุ่มเหนื่อยจากการเพิ่งลงเวร แต่สีหน้ามีความสุขของเหนือฟ้าทำให้ความเหนื่อยของเขาหายเป็นปลิดทิ้ง
“พี่ติณณ์...นวดขึ้นมาหน่อย” ชายหนุ่มบีบนวดน่องขาวของคนรักอย่างชำนาญตามคำสั่ง คนอายุน้อยกว่าที่กำลังเคลิบเคลิ้มปรือตามองอย่างพอใจ การที่เขาใส่เพียงแค่บ็อกเซอร์ทำให้เป็นเรื่องง่ายตัวการบีบนวดของร่างสูง “ขึ้นมาอีกครับ”
“ฟ้า…พี่ว่ามันสูงเกินไปรึเปล่า” ติณณ์ภพถามอย่างลังเล แม้จะขยับแขนขึ้นบีบนวดบริเวณต้นขาตามที่อีกฝ่ายบอกก็ตาม
“ทำไมครับ? ไม่น่าจะมีตรงไหนที่พี่ไม่เคยจับนี่นา” ร่างโปร่งตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ตรงต้นขาด้านใน เน้นๆให้หน่อยได้มั้ยครับ ผมเมื่อย”
ชายหนุ่มยอมทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง พยายามหักห้ามความคิดอกุศลเมื่อได้สัมผัสผิวเนื้อนวลเนียน เหนือฟ้าเท้าคางกับที่เท้าแขนโซฟา เอียงคอมองคนที่ก้มหน้าก้มตานวดให้เขา ก่อนจะใช้เท้าเหยียบลงบนไหล่ของร่างสูง
“วางหน่อยนะครับ เมื่อย”
เขาไม่เคยพูดนะ ว่าเขาเป็นคนดี
บางทีถ้าเอาคืนเล็กๆน้อยๆได้ เขาก็ทำ
แต่นอกจากติณณ์ภพจะไม่โกรธ ชายหนุ่มยังจับข้อเท้าเข้า รั้งเข้ามาประทับฝีปากเบาๆลงบนข้อเท้าของร่างโปร่ง ส่งกระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่างขาว ก่อนจะดึงให้ขาเรียวยืดตรงเพื่อให้พาดได้โดยไม่เมื่อย
“วางสิ”
นี่ไปฝึกความอดทนมาจากสำนักไหนกัน ทำไมถึงได้แข็งแกร่งขนาดนี้
เหนือฟ้าอ่านหนังสือเตรียมสอบเสร็จแล้ว ติณณ์ภพที่เห็นว่าเขาว่างจึงชวนมาค้างที่ห้อง ซึ่งหลังจากเช็คตารางชีวิตของกวินภพอย่างแนบเนียนเหมือนที่เคยทำเป็นประจำสมัยมัธยมปลายรวมทั้งยุยงให้เพื่อรักใช้เวลาอยู่กับแฟนทั้งวัน เหนือฟ้าก็ตอบตกลงเพียงเพราะไม่มีอะไรทำ และอยากมาสอดส่องว่าอีกฝ่ายทำอะไรนอกลู่นอกทางบ้างรึเปล่า
ไม่เกี่ยวอะไรกับการที่วันนี้เป็นวันครบรอบของพวกเขาเลยซักนิด
“ฟ้า คืนนี้อยากทำอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า” ร่างสูงถาม ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดเท้าของอีกฝ่ายอย่างเบามือ
“ไม่มีนะครับ ทำไมเหรอ?” คนอายุน้อยกว่าถาม เอื้อมมือไปหยิบสตรอเบอร์รี่ลูกอวบใหญ่ที่ติณณ์ภพซื้อมากัด ติณณ์ภพกลืนน้ำลาย ดวงตาคมมองตามหยดน้ำจากผลไม้สีแแดงสดที่ไหลลงมาตามคางของเหนือฟ้าตาไม่กระพริบ ลืมคำพูดที่ตัวเองจะถามไปจนหมด
“พี่ติณณ์ เช็ดให้หน่อยสิครับ”
ริมฝีปากบางขยับยิ้มเมื่อเห็นท่าทีของชายหนุ่ม ติณณ์ภพรีบกุลีกุจอหาทิชชู่ให้อีกฝ่าย แต่เหนือฟ้ายกมือเป็นเชิงห้าม
“เปลืองกระดาษครับพี่ติณณ์”
“อ้าว แล้วจะใช้อะไร....”
ริมฝีปากเรียวขยับเข้าใกล้เพียงคืบ ราวกับถูกสะกดจิต ติณณ์ภพเลียน้ำหวานที่ไหลลงมาตามคางของอีกฝ่ายย้อนกลับขึ้นมา
บนริมฝีปากบาง ลิ้นร้อนได้รรับคำเชื้อเชิญจากเหนือฟ้าให้ตักตวงความหอมหวานเท่าที่ใจปรารถนา ติณณ์ภพไม่รู้ว่าพวกเขามาถึงที่เตียงได้อย่างไร รู้ตัวอีกทีเสื้อของเขาก็ถูกโยนลงไปกองกับพื้นพร้อมกับร่างขาวที่จองที่นั่งบนตักเขาเรียบร้อยแล้ว
“ฟ้า..”
ร่างสูงซุกไซร้ซอกคอขาวอย่างมัวเมา เรียกเสียงคราวผะแผ่วเป็นระยะ แต่ทั้งหมดถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์ของเหนือฟ้า ร่างโปร่งผลักอีกฝ่ายลงไปนอนราบบนเตียง ลุกขึ้นรับโทรศัพท์โดยไม่สนใจคนที่นอนมองเพดานอย่างงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย
“มีอะไรกล้า มึงเป็นอะไรรึเปล่า”
เหนือฟ้ากรอกเสียงลงไปตามสายอย่างร้อนรน ครั้งสุดท้ายที่กวินภพพยายามโทรหาเขาดึกดื่นป่านนี้ คือตอนที่ร่างสูงถูกแทง
ติณณ์ภพชันตัวขึ้นนั่ง ไม่น่าถามว่าคนที่ทำให้เหนือฟ้ายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อรับโทรศัพท์เป็นใคร
น้องชายที่แพ้เขาในทุกๆเรื่อง...นอกจากเรื่องเดียวที่ติณณ์ภพอยากชนะ
“มึงไม่ต้องออกมารอรับกูหรอก กูออกมาหาอะไรกินแถวคอนโดมึงพอดี อยู่ดูน้องไป เดี๋ยวถึงนู่นกูเคาะประตูเอง”
ร่างโปร่งสั่งเพื่อนด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติราวกับว่าตัวเองไม่ได้อยู่ห่างจากอีกฝ่ายเพียงไม่ถึงสิบห้อง เมื่อวางสาย เหนือฟ้าก็เริ่มเก็บข้าวของรวมทั้งเสื้อผ้าที่อีกฝ่ายจะนำมาเปลี่ยนเพื่อค้างคืนกลับลงไปในกระเป๋าเป้ใบโตที่ตนแบกมา ก่อนจะเงยหน้ามองนาฬิกาเพื่อกะเวลา
“ฟ้า…จะไปไหนเหรอ” ติณณ์ภพถาม รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีกับท่าทางของอีกฝ่าย
“ไอ้กล้ามีเรื่องนิดหน่อย ไม่ต้องรอนะครับ ผมจะกลับหอเลย”
เหนือฟ้าพิมพ์อะไรบางอย่างในโทรศัพท์ ก้มลงอ่านอย่างขะมักเขม้นไม่สนใจร่างสูงที่ยืนนิ่งด้วยไม่กล้ากวนใจอีกฝ่าย แต่เมื่อร่างโปร่งลุกขึ้นเตรียมตัวออกไปจากห้อง ติณณ์ภพคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ ชายหนุุ่มตัดพ้อด้วยน้ำเสียงน้อยใจ
“ไอ้กล้ามันสำคัญกว่าพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เหนือฟ้าปิดมือออกจากการเกาะกุม ใบหน้าเนียนเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึก
“ที่ผ่านมา พี่เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตผม ผมยอมพี่ทุกอย่าง ถึงแม้มันจะทำให้คนรอบข้างที่รักผมต้องเจ็บแค่ไหน” ร่างโปร่งกระตุกยิ้มขื่น “แต่ถึงอย่างนั้น พี่ก็ยกให้ทุกคนในชีวิตพี่สำคัญกว่าผมเสมอ”
“ฟ้า…”
“เพราะฉะนั้น” เหนือฟ้าขัด ไม่อยากรับรู้ว่าอีกฝ่ายจะแก้ตัวน้ำขุ่นๆอะไรอีก “ถ้าตอนนี้ ผมจะยกให้คนคนเดียวในชีวิตนอกจากพ่อกับแม่ที่ไม่เคยทอดทิ้งผมเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต ผมก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องแปลกอะไร”
เหนือฟ้าจากไปพร้อมกับคำพูดเสียดแทงหัวใจ ติณณ์ภพทรุดตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรง แม้จะรู้ว่ามันเป็นการชดใช้กรรมที่เขาทำกับร่างโปร่ง แต่บางครั้งเขาก็รู้สึกท้อเหลือเกิน
ชายหนุ่มเปิดลิ้นชักหัวเตียง หยิบเอากล่องใส่สร้อยข้อมือเงินแท้ที่เขาเคยเห็นอีกฝ่ายยืนจ้องตาไม่กระพริบสมัยที่พวกเขายังคบกัน ในตอนนั้นติณณ์ภพไม่คิดจะลงทุนอะไรกับเหนือฟ้า คิดเสมอว่าอีกฝ่ายจะยังอยู่่ตรงนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
อีกปีแล้วสินะ...ที่เขายังไม่มีโอกาสได้ให้สิ่งนี้กับเหนือฟ้า
“Happy Anniversary นะครับ เหนือฟ้าของพี่”
ชายหนุ่มประทับริมฝีปากลงบนกล่องกำมะหยี่เบาๆ ก่อนจะเก็บมันกลับเข้าไปในลิ้นชัก
ซักวัน เขามอบมันให้อีกฝ่าย ในฐานะคนรัก ที่จะไม่ทำให้เหนือฟ้าเสียใจอีก
----------(ครึ่งแรก)-----------
ถ้าหายไปอีกอย่าตกใจ ยังคงอยู่ในช่วงสอบ
กลัวคนลืมเรา ฮืออออออออออ
มาหยอดไว้ อิอิ
ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะค๊าาาบบบบบบบ
คู่แฝดทีมเทสต์กับ....ใครน้อ อิอิ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=58878.0
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 417247 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก