---------(ครึ่งหลัง)-------
“อือ…”
เมื่อลืมตาตื่น สิ่งแรกที่แว่นเห็น คือความเบลอ
ภาพทุกอย่างเห็นเป็นเพียงเค้าโครงของข้าวของต่างๆที่ห้องนอนหนึ่งห้องควรจะมี ตู้หนังสือ ทีวี ตู้เสื้อผ้า เด็กหนุ่มควานหาแว่นของตัวเอง แต่กลุบถูกใครบางคนสวมแว่นของเขาเข้ามาให้อย่างอ่อนโยน
“พี่กล้า...”
“ปวดหัวมั้ยแว่น ไหวรึเปล่า?”
ยังไม่ทันจะได้เห็นหน้าชัดๆอีกฝ่ายก็รั้งเขาเข้าไปในอ้อมกอด ลูบศีรษะของเด็กหนุ่มอย่างปลอบขวัญ แว่นเอนตัวเข้าหาฝ่ามืออุ่น ไม่อายที่จะกอบโกยเอาความรักความใส่ใจจากร่างสูงเพื่อลบล้างความรู้สึกที่ยังหลงเหลืออยู่ในอีกจากเหตุการณ์ก่อนหน้า
พี่กร!
“พี่กล้า พี่กรเขา....พี่กล้าไปโดนอะไรมาครับ?!” เด็กหนุ่มที่ผละจากอ้อมกอดของคนรักเพื่อถามถึงคนที่เป็นต้นเหตุให้ตนมานอนอยู่ตรงนี้ แต่รอยช้ำที่มุมปากและแก้มที่เริ่มบวมตุ่ยดึงความสนใจของเขาจากเรื่องนั้นไปจนหมด
“โดนพ่อต่อยน่ะ แหะๆ”
ยังมีหน้ามาแหะๆอีกแน่ะ!
“แล้วไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนต่อยมาครับเนี่ย” นิ้วเรียวเล็กแตะที่บาดแผลเบาๆ ทั้งที่หายเจ็บนานแล้ว แต่ร่างสูงก็ยังคงทำสีหน้าเจ็บปวดให้คนรักโอ๋อยู่ดี
“ก็…ต่อยไอ้พี่วิชญ์ไปนิดหน่อย...”
“นิดหน่อยนี่มันแค่ไหนกันครับ” แว่นลูบแก้มที่บวมฉึ่งอย่างเป็นห่วง
“ก็…ไม่น่าตายมั้ง?”
“พี่กล้า!” เจ้าของชื่อหงอยลงทันทีที่ถูกคนรักเรียกเสียงดุ แว่นถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเหลือบไปเห็นอุปกรณ์ทำแผลบนหัวเตียง “ยังไม่ได้ทำแผลเหรอครับ?”
“อือ รอแฟนทำให้” ร่างสูงคลอเคลียที่ข้างแก้มคนรักอย่างออดอ้อน
“พี่ติณณ์ก็อยู่ทำไมถึงไม่ให้พี่ติณณ์ทำให้ล่ะครับ” แม้จะพวกอย่างนั้น แต่ร่างบางก็ยอมหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาแต่โดยดี
“แว่น...รักนะครับ โอ๊ย!”
เด็กหนุ่มเผลอกดสำลีที่ชุบแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อโดนแผลไปเต็มรัก
“มาพูดอะไรตอบนี้ครับเนี่ย ดูซิเจ็บเลย” เด็กหนุ่มบ่น ทว่ารอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาบนริมฝีปากทำให้กวินภพรู้สึกคุ้มค่ากับความเจ็บเมื่อครู่ หลังจากที่ทำแผลเสร็จ เด็กหนุ่มขอร้องให้คนรักพาเขาลงไปหากรวิชญ์ แต่ชายหนุ่มส่ายหน้าพรืดจนแว่นเป็นห่วงสวัสดิภาพคอ
“นะครับพี่กล้า”
“แว่นจะลงไปหามันทำไม คนอย่างมันไม่มีสิทธิ์หายใจร่วมโลกกับแว่นด้วยซ้ำ!”ชายหนุ่มขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ แว่นไม่เคยเห็นกวินภพหัวเสียแบบนี้มาก่อน
“พี่กล้า ผมอยากให้เรื่องนี้มันจบซะที” เด็กหนุ่มกุมมือใหญ่ไว้หลวมๆ “ถ้าการที่จะทิ้งอดีตไว้ข้างหลังหมายความว่าผมต้องคุยกับเขา ผมก็จะทำ”
“แต่ว่า...” กวินภพลังเล ในหัวเตรียมไปด้วยสถานการณ์ต่่างๆที่สามารถเกิดขึ้นได้ ถ้าแว่นสลบไปอีกล่ะ? ถ้าไอ้พี่วิชญ์มันทำอะไรแว่น? ถ้าแว่นเป็นอะไรไปในครั้งนี้แล้วไม่กลับมาเหมือนเดิม?
เขาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไง
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ”แว่นพยายามยิ้มให้คนรักสบายใจ “ผมมีพี่กล้าอยู่ด้วยนี่นา”
และนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ร่างสูงมายืนกอดอกฮึ่มๆมองร่างทั้งสองของคนรักและลูกพี่ลูกน้องของตนที่เดินออกไปคุยกันในสวนหลังบ้าน ถึงแม้จะอยู่ในลานสายตา แต่เขาไม่ได้ยินอะไรที่สองคนนั้นคุยกันแม้แต่คำเดียว
ซึ่งนั่นเป็นความต้องการของแว่น
“แว่น...”
“ขอโทษนะครับพี่กร ที่พี่กล้าทำร้ายพี่กรแบบนี้”
กรวิชญ์คาดเดาไปต่างๆนานาถึงปฎิกิริยาของอดีตคนรัก ในจินตาการของเขาไม่มีภาพใดเลยที่จบลงด้วยร่างบางยกมือไหว้ขอโทษเขาด้วยสีหน้าเหนื่อยใจแบบนี้
“แว่น...”
“พี่กล้าอาจจะอารมณ์ร้อนไปบ้าง แต่อย่าให้ถึงกับต้องตัดพี่ตัดน้องกันเพราะผมเลยนะครับ”
“แว่น....”
“ที่พี่กล้าทำไปก็เพราะผม ถ้าพี่กรจะเกลียดใคร เกลียดผมเถอะนะครับ”
“แว่น พี่ขอโทษ!”
“เอ๊ะ?”
เด็กหนุ่มมีสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นตกใจเมื่ออีกฝ่ายทรุดตัวลงไปแทบจะกราบแทบเท้าเขาอยู่แล้ว ร่างเล็กรีบย่อตัวลงรับมือของอีกฝ่ายไว้ไม่ให้กราบลงมา
“พี่กร ไหว้ผมทำไม ลุกขึ้นมาครับ เปื้อนหมดแล้ว” แว่นร้องห้าม แต่ชายหนุ่มไม่มีท่าทีจะลุกกลับขึ้นมา
“พี่ขอโทษ พี่มันเลว ทั้งหมดที่พี่ทำไปพี่ไม่มีข้อแก้ตัว” กรวิชญ์เงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่ม “แต่พี่แค่อยากให้แว่นได้ยินคำขอโทษจากปากพี่”
“พี่กร....” แว่นถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ผมจะไม่บอกว่าพี่กรไม่ผิด เพราะเราสองคนต่างก็รู้ว่ามันไม่ใช่ความจริง”
กรวิชญ์ก้มหน้าสำนึกผิด
“แต่ผมไม่ได้โกรธพี่” ในตอนที่พูดออกไปนั้น แว่นค้นพบว่านั่นคือความรู้สึกที่นอนนิ่งอยู่ก้นบึ้งของหัวใจตลอดมา “ผมไม่ได้โกรธ...แต่ผมผิดหวัง”
“ผมผิดหวัง ที่ผู้ชายที่มีพร้อมทุกอย่างแบบพี่ กลับใช้สิ่งที่ตัวเองมีเหนือคนอื่น มาทำให้คนที่ไม่มีอะไรอยู่แล้วรู้สึกด้อยค่าเพียงเพื่อสร้างเสียงหัวเราะ ผมผิดหวัง ที่พี่ทำให้คนคนนึงที่ไม่เคยเชื่อในความรักยอมเปิดใจ แล้วปิดประตูใส่หน้าเขาพร้อมด้วยเสียงหัวเราะ”
แว่นสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“แต่คนที่ผมผิดหวังที่สุด คือตัวผมเอง” กรวิชญ์เงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มอย่างประหลาดใจ “ทั้งที่พี่ไม่ควรจะมีอิทธิพลอะไรกับชีวิตผมแล้ว แต่ผมกลับใช้พี่เป็นข้ออ้าง ทำร้ายคนที่ผมรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมทำให้พี่กล้าต้องเจ็บ เพียงเพราะกลัวว่าวันนึงผมจะเสียเขาไปแบบที่พี่ทำกับผม”
เด็กหนุ่มหันกลับไปมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในบ้าน กอดอกมองพวกเขาทั้งคู่อย่างร้อนรนประหนึ่งว่าหากกรวิชญ์ตุกติกแม้แต่น้อย อีกฝ่ายจะพรุ่งออกมาจากตัวบ้านทันที
“ทั้งที่สมองผมรู้ ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ แต่หัวใจของผมก็ยังไม่ยอมรับฟัง คอยแต่คิดว่าซักวันนึง พี่กล้าจะเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเด็กผู้หญิงที่ดีพร้อมเหมาะสมกับเขาทุกอย่าง แล้วหัวเราะใส่หน้าผมเหมือนที่พี่ทำ”
“กล้า...ไม่ใช่คนแบบนั้น” ชายหนุ่มแก้ตัวแทนลูกพี่ลูกน้องที่ฝากรอยแผลไว้บนใบหน้าของตนไม่ยั้ง
“ผมรู้ครับ” ริมฝีปากรูปกระจับกระตุกยิ้ม “ทั้งที่รู้...แต่ผมกลับทำร้ายเขาซ้ำแแล้วซ้ำเล่า จนวันนึงที่เขาสารภาพรักกับผม ผมถึงได้รู้ว่าคนที่กำลังทำเหมือนที่พี่ทำไม่ใช่พี่กล้า แต่เป็นตัวผมต่างหาก”
“ส่วนเรื่องคืนนั้น..” แว่นหันกลับมาหากรวิชญ์ “ขอบคุณนะครับ ที่มาช่วยผม”
“ถ้าไม่มีพี่ เรื่องเลวร้ายแบบนั้นอาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้” กรวิชญ์แย้ง ไม่อยากให้เด็กหนุ่มมองข้ามความจริงว่าเขาเป็นคนทำให้เกิดเรื่องทั้งหมด
“แต่เราก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนี่ครับ” เด็กหนุ่มนั่งลงบนม้านั่งในสวน รู้สึกเหนื่อยล้าขึ้นมาจากการระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกไป “ถึงแม้เรื่องคืนนั้นจะทำให้ผม...กลัวการถูกสัมผัส แต่มันก็ทำให้ผมรู้ ว่าต่อไปผมไม่มีอะไรจะให้เขา ผู้ชายคนนั้นก็พร้อมที่จะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้ผมโดยไม่มีเงื่อนไข”
กรวิชญ์ได้แต่ยืนนิ่ง แม้จะยินดีแต่หัวใจกลับถูกบีบจนแทบกระอักเลือดเมื่อเห็นแววตาของเด็กหนุ่มเมื่อเอ่ยถึงคนรัก
แววตา...ที่เขาอาจจะได้รับซักวันหนึ่ง หากไม่ใช่เพราะความขลาดเขลาและคึกคะนองของตัวเองในวัยรุ่น
“ว่าแต่...พวกพี่โจ๊กเป็นยังไงบ้างล่ะครับ” แว่นถาม หากจะปิดฉากทุกอย่างในวันนี้ อย่างน้อยเขาก็อยากจะรู้ว่าคนพวกนั้นอยู่ที่ไหนแล้ว
“พวกไอ้กองอยู่ในคุก ข้อหาค้ายาเสพติด” ชายหนุ่มตอบ นึกถึงกลุ่มเพื่อนที่เขาเคยคิดว่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในช่วงวัยรุ่น
“ส่วนไอ้โจ๊ก...มันขัดขืน เลยถูกวิสามัญในที่เกิดเหตุ”
เด็กหนุ่มหลับตาลง ข้อมูลที่เขาได้มาผิดจากที่เขาคาดไว้มาก
“แว่น...พี่ขอโทษ พี่ขออโหสิกรรมแทนไอ้พวกนั้นที่มันทำไว้กับแว่นด้วย” แม้จะรู้สึกว่าคำขอโทษของตัวเองช่างดูไร้ค่าในเวลานี้ แต่กรวิชญ์ก็ยังอยากพูดมันออกมาให้บ่อยที่สุด
“ผมไม่ต้องการคำขอโทษของพี่” เด็กหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้า ไม่รู้ว่ากำลังพูดกับกรวิชญ์ หรือดวงวิญญาณของคนที่เป็นหัวโจกของเรื่องทั้งหมด ก่อนจะหันกลับมาหาอดีตคนรักด้วยรอยยิ้มที่สดใสที่สุดที่เขาเคยเห็น
“ผมมีพี่กล้าแล้ว...ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้วล่ะครับ”
แม้จะรู้ว่าไม่เหมาะสม แต่กรวิชญ์ก็อดยิ้มตามไม่ได้ อย่างน้อย ความเลวของเขาก็ยังไม่ได้ทำร้ายดวงแก้วสีใสบริสุทธิ์นี้ให้แตกจนเกินเยียวยา
ขอบคุณสวรรค์
ไม่สิ...
ขอยคุณนะ ต้นกล้า
“พี่กร...” แว่นลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนที่กรวิชญ์จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างเล็กก็ยกมือขึ้นโอบกอดเขาไว้ แว่นกระซิบเสียงแผ่ว ทั้งที่ในสวนแห่งนี้มีเพียงพวกเขาแค่สองคน “หมดเวรหมดกรรมกันแล้วนะครับ เราสองคน...อย่าได้เจอกันอีกเลยนะ”
กรวิชญ์เดินกลับเข้ามาในตัวบ้านก่อนร่างเล็กขอเวลาอยู่กับตัวเองซักพัก ชายหนุ่มพนมมือไหว้ลาญาติผู้ใหญ่ทั้งสองที่เขา
เคารพรักไม่ต่างจากบิดาและมารดาแท้ๆ คุณวรภพเพียงแต่กอดอก ส่วนคุณเดือนดารายังคงยกมือรับไหว้ แต่ไม่พูดอะไรกับหลานชายแม้แต่คำเดียว
กวินภพกับเหนือฟ้ายืนอยู่ด้วยกัน ทั้งสองมองมาที่เขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แต่ก็พยักหน้าให้เมื่อชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิง
ลา กรวิชญ์เดินออกไปยังรถที่จอดไว้หน้าบ้านตามลำพัง หากไม่ติดร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงตัวรถของเขาอยู่
“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ วิชญ์” ติณณ์ภพถาม ดวงตาคมกวาดมองสภาพของอดีตเพื่อนสมัยมัธยมปลายถึงแม้จะไม่สนิทกันมาก แต่ก็เคยไปไหนมาไหนด้วยกันพอสมควร
“กูคงกลับอเมริกา ไม่มาไทยอีกแล้้วล่ะ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนแรง “สิ่งเดียวที่แว่นขอ...กูอยากทำให้ได้”
“ไว้ว่างๆกูไปเยี่ยม รักษาตัวนะมึง” ติณณ์ภพตบบ่าเพื่อน หัวเราะในลำคอเมื่ออีกฝ่ายร้องซี้ดขึ้นมาเมื่อโดนแผล
“ว่าแต่มึงเถอะ” กรวิชญ์หันกลับไปมองในตัวบ้าน ถึงแม้จะตัวสูงชะลูกกว่าสมัยก่อนหลายเท่า และไม่ได้ใส่แว่นกรอบเหลี่ยมที่ใหญ่กว่าหน้า แต่เขาก็ยังคงจำเหนือฟ้าได้ดี “ไม่ได้เลิกกันไปแล้วเหรอ?”
กรวิชญ์เป็นเพียงคนเดียวในโลกที่ทราบเรื่องของพวกเขา เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นคนรับโทรศัพท์จากเหนือฟ้าในวันที่ร่างสูงเมาจนไม่ได้สติ
“กูไม่รู้...ว่าตอนนี้กูกับฟ้าอยู่ตรงไหน” ชายหนุ่มผิวคล้ำตอบตามความจริง “กูรู้แค่ว่า เขาให้โอกาสครั้งที่สองกับกู กูจะไม่ยอมให้มันจบลงเหมือนครั้งแรกแน่”
กรวิชญ์มีสีหน้าประหลาดใจ แต่ก็แสดงความยินดีกับเพื่อน
“มึงโชคดีกว่ากูมากนะติณณ์ อย่าทำพังล่ะ”
กรวิชญ์ได้แต่บอกเพื่อนไปแบบนั้น ก่อนจะเปิดประตูก้าวขึ้นรถ ติณณ์ภพมองส่งเพื่อนไปจนลับสายตา เขายังคงไม่เข้าใจ ว่าทำไมสวรรค์ถึงได้ตัดสินใจให้กรวิชญ์ได้รับผลจากการกรรมที่ตัวเองก่อไว้ แต่เขากลับได้รับโอกาสที่จะแก้ไขเรื่องผิดพลาดในอดีต
ทั้งๆที่เขาเคยทำเรื่องเลวร้ายกับเหนือฟ้า มากกว่าที่กรวิชญ์ทำไว้กับแว่นหลายเท่าตัว
ทั้งๆที่เขาก็เลวไม่ต่างจากมันแท้ๆ
--------------
รักทุกโคนนนนนน
ไรท์รอผลสอบอยู่ ถ้าจู่ๆไรท์หายไปอาจจะแปลว่าสอบตก เฟล นอนร้องไห้อยู่ที่มุมใดมุมนึงของโลกนะฮะ55555
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 417264 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก