Underlying Disease: เศษใจ
ติณณ์ภพโยนร่างของเหนือฟ้าลงบนเตียงของเด็กชาย บ้านของเหนือฟ้าทำธุรกิจอู่ซ่อมรถและคาร์แคร์ทั่วประเทศทำให้ป๊าและม๊าของเขาต้องเดินสายดูกิจการอยู่เสมอ บ้านหลังนี้ของเหนือฟ้าอยู่ข้างๆอู่ซ่อมรถซึ่งมีคนงานที่ป๊าไว้ใจอยู่ยี่สิบสี่ชั่วโมง อีกทั้งยังมีครอบครัวของกวินภพคอยดูแล ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองไว้ใจที่จะทิ้งเขาไว้คนเดียว หารู้ไม่ว่านั่นเป็นอันตรายอย่างหนึี่งที่พวกเขาคาดไม่ถึง
เหนือฟ้ากระถดตัวหนีร่างสูงอย่างหวาดกลัว ติณณ์ภพเคยมาที่ห้องเขาหลายครั้งเนื่องจากร่างสูงอ้างว่าไม่อยากคอยหลบคนในบ้านของตน เหนือฟ้าจึงให้กุญแจสำรองกับคนอายุมากกว่า รวมถึงกุญแจห้องนอนของเขาที่ติณณ์ภพอ้อนขอเพราะไม่อยากกวนเขาหากวันไหนเขาหลับไปแล้ว
“พี่…พี่ติณณ์จะทำอะไรครับ”ร่างเล็กถามเสียงสั่นเครือ
“พี่จะทำให้ฟ้ารู้ไง ว่าฟ้าไม่ใช่น้อง....” ร่างสูงคืบคลานเข้ามาใกล้ร่างที่ถอยจนชิดหัวเตียง “แต่เป็นอะไรของพี่”
“พี่ติณณ์เมาแล้วนะครับ...”เหนือฟ้าพยายามใช้เหตุผล แต่ติณณ์ภพไม่ฟัง กดร่างเล็กลงไปนอนราบบนเตียง ริมฝีปากได้รูปซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนอย่างมัวเมา เหนือฟ้าพยายามดิ้นขัดขืน แต่นั่นยิ่งทำให้ร่างที่คร่อมอยู่เหนือร่างของเขาโมโหขึ้นเท่านั้น ติณณ์ภพกัดเข้าที่กระดูกไหปลาร้าของคนรัก ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก หยุดการขัดขืนทันทีด้วยกลัวความเจ็บปวดเมื่อครู่จะเกิดขึ้นอีกครั้ง
“หึ…รู้เรื่องเหมือนกันนี่” ร่างสูงยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยของตนเริ่มสมยอม เหนือฟ้าหลับตาลง ไม่อยากรับรู้สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ติณณ์ภพค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของคนตรงหน้าออก ลิ้นร้อนฉกฉวยความหอมหวานจากโพรงปากเล็กอย่างเพลิดเพลิน จนกระทั่งรับรู้ถึงความรู้สึกอุ่นชื้นที่ข้างแก้ม
น้ำตา?
ร่างสูงผละออกมาจากเพื่อนสนิทของน้องชาย ใบหน้าหวานเหยเกอย่างหวาดกลัว แม้ไม่มีเสียงสะอื้นแต่หยาดน้ำสีใสก็พรั่งพรูออกมาจากดวงตาไม่หยุด ติณณ์ภพมองภาพตรงหน้าอย่างสับสน ฤทธิ์สุราที่เริ่มอ่อนลงทำให้เด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกผิดกับการกระทำของตน
แต่ความรู้สึกผิดนั้นไม่มากพอที่จะกลบความโกรธที่ถูกเหนือฟ้าทำท่าเหมือนรังเกียจเขาขนาดนั้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังปล่อยให้คนไม่รู้จักโอบไหล่ลูบแขนโดยไม่ถือสา
“โธ่เว้ย!” ติณณ์ภพสบถ ลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่สบอารมณ์ รู้สึกสับสนกับอารมณ์ที่ตีกันปนเปไปหมดของตัวเอง เหนือฟ้ารีบชันตัวขึ้นนั่ง ติดกระดุมเสื้อกลับอย่างรวดเร็วด้วยกลัวร่างสูงจะเปลี่ยนใจ จังหวะเดียวกันนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์ของเด็กหนุ่มดังขึ้น ติณณ์ภพกดรับสาย เสียงหวานออดอ้อนของเด็กสาวจากปลายสายทำให้เขายิ้มออกทันที
เขาต้องออกไปจากที่นี่ ก่อนที่เขาจะหน้ามืดทำอะไรโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
ติณณ์อาจจะไม่ใช่คนดี
แต่เขาก็ไม่ใช่คนเลวถึงขั้นจะบังคับขืนใจใครหรอกนะ
โดยเฉพาะ...
ร่างสูงเหลือบมองคนที่ยังนั่งตัวสั่นเทาอยู่บนเตียง หากเป็นคนอื่น เขาคงบอกเลิกไปตั้งแต่สัปดาห์แรกแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เขาถึงยังดึงดันที่จะคบกับเหนือฟ้าต่อทั้งที่ดูก็รู้ว่าได้ไม่คุ้มเสีย และร่างเล็กก็ไม่เคยแสดงความสนใจอะไรในตัวเขามากกว่ารอยยิ้มจริงใจที่มีทุกครั้งที่เจอกัน
รอยยิ้ม....ที่ทำให้เขาละสายตาไม่ได้สักครั้ง
“ครับแนน เดี๋ยวติณณ์ไป”
ดวงหน้าขาวเนียนหม่นลงทันทีที่ได้ยินดังนั้น เล่นเอาติณณ์ภพรู้สึกเจ็บแปลบในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน เหนือฟ้ารู้พฤติกรรมของเขาอยู่แล้ว และไม่เคยบ่นว่าหรืองอแงให้เขาเหนื่อยใจ แต่ทุกครั้งที่ร่างเล็กมีสีหน้าเศร้าสลดลง เขากลับรู้สึกอยากให้อีกฝ่ายโวยวาย หึงหวงเขาซักนิด
“จะไปแล้วเหรอครับ?” ร่างเล็กถามเสียงแผ่ว
“อือ ไม่ต้องรอนะ” ติณณ์ภพคว้าเสื้อนอกของตัวเองพร้อมกุญแจรถ ทว่าก่อนที่จะได้ออกไปจากห้อง วงแขนเล็กก็โอบรัดเอวสอบไว้จากด้านหลัง ติณณ์ภพชะงัก ไม่มั่นใจว่าความรู้สึกจั๊กจี้ในอกที่เกิดขึ้นวูบหนึ่งเมื่อครู่นี้คืออะไร
“มะ…ไม่ไป...ไม่ได้เหรอครับ?”
ทั้งที่เขาควรจะรู้สึกรำคาญ แต่รอยยิ้มน้อยๆกลับผุดขึ้นบนใบหน้าโดยไม่รู้ตัว
คงจะเป็นความรู้สึกยินดี ที่ร่างเล็กเริ่มเต้นตามเกมของเขาแล้ว
ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ
ติณณ์ภพหันกลับมา สีหน้าเย็นชาทำให้เหนือฟ้าก้มหน้าอย่างตื่นกลัว
“ฟ้าก็น่าจะรู้ ว่าอะไรทำให้พี่ไป”
คนฟังเม้มปาก เงยหน้าขึ้นถามเขาอย่างน่าสงสาร เขาเห็นการต่อสู่ที่เกิดขึ้นภายในหัวของร่างเล็กผ่านทางสีหน้าของอีกฝ่าย แม้จะสงสาร แต่ก็ไม่มากพอที่จะทำให้ร่างสูงยื่นมือเค้าไปช่วย หลังจากนั้นพักหนึ่ง เหนือฟ้าจึงได้ถามเขาด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้
“ถ้า…ถ้าฟ้าให้พี่ติณณ์ได้ เหมือนที่เขาให้...พี่ติณณ์จะไม่ไปใช่มั้ยครับ”
น่ารัก...
ดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นที่รื้นไปด้วยน้ำตายิ่งทำให้ติณณ์ภพอยากจะทำเรื่องที่ไม่ควรทำกับอีกฝ่ายมากมาย ร่างสูงได้แต่ข่มใจไว้ ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรีียบ
“แล้ว....ฟ้าทำอะไรให้พี่ได้บ้างล่ะ”
คืนนั้น ติณณ์ภพไม่ได้ก้าวขาออกจากห้องของเหนือฟ้าแม้แต่ก้าวเดียว
ร่างสูงลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างของเหนือฟ้าในอ้อมแขน ติณณ์ภพก้มลงแตะริมฝีปากบนหน้าผากชื้นเหงื่อแผ่วเบา แก้มเนียนใสอาบไปด้วยคราบน้ำตา เขาดูออกว่าเหนือฟ้าไม่เต็มใจ แต่ก็ยินยอมเพียงเพื่อให้เขาอยู่กับตัวเองในคืนนี้
เด็กเอ๋ยเด็กน้อย...
ตามปกติ หลังจากได้ลิ้มลองแค่ครั้งสองครั้ง ติณณ์ภพก็เบื่อแล้ว แต่มีประกายบางอย่างในดวงตาสีน้ำตาลหม่นที่ทำให้เขาแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอนเมื่อคืน
อาจเป็นเพราะคนคนนี้คือเหนือฟ้า...
ผลไม้ต้องห้ามมักจะทำให้คนที่ได้กัดคำนึงต้องการมากขึ้นเป็นธรรมดา
“อือ…”เหนือฟ้าสะลึมสะสือตื่นขึ้น ร่างเล็กนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่ไม่พูดอะไรออกมา ติณณ์ภพจุมพิตขมับของคนรักอย่างอ่อนโยน
“เห็นมั้ย....ไม่เห็นจะแย่อย่างที่คิดเลย”
“ครับ...” เหนือฟ้าพยักหน้าเอียงอายให้พี่ชายของเพื่อนสนิท “พี่ติณณ์ไม่กลับบ้านเหรอครับ?”
“จริงๆต้องรีบกลับแล้วล่ะ” ร่างสูงมองนาฬิกาที่หัวเตียง “แต่พี่อยากเห็นหน้าฟ้าก่อนนี่นา”
คนฟังหน้าแดงก่ำ
“ก็..ก็เห็นแล้วไงครับ รีบไปเถอะครับ เดี๋ยวคนที่บ้านตื่นมาไม่เจอจะเป็นเรื่อง”
“ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ” พูดจบยังไม่วายขโมยหอมจากแก้มเนียนใสไปฟอดใหญ่ “เจอกันนะครับ”
“ครับ” เหนือฟ้าโบกมือให้คนที่รีบคว้าข้าวของออกไปจากห้อง เมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ของร่างสูงติดเครื่อง เจ้าของบ้านจึงยอมให้ความเจ็บปวดที่อดกลั้นไว้แสดงออกมา
“อึ่ก…”
เหนือฟ้าค่อยๆเปิดผ้าห่มที่ซ่อนเรืือนร่างของเขาไว้ข้างใต้ รู้สึกถึงของเหลวสีแดงสดที่ยังคงไหลออกมาตามต้นขาและเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนร่วมกับธารอารมณ์ ความปวดร้าวแผ่กระจายไปทั่วต้นขา ลามขึ้นมาถึงแผ่นหลัง เหนือฟ้าค่อนข้างมั่นใจว่าตนมีไข้อ่อนๆอยู่ด้วย แต่ตอนนี้ที่น่ากังวลกว่าคือเขาจะลุกลงจากเตียงได้อย่างไร
เขารู้ว่าตัวเองไม่ควรเรื่องมาก เขาไม่ใช่สาวน้อยพรมจารีย์ที่จะต้องทำเหมือนมันเป็นเรื่องใหญ่ และเขาก็ไม่ปฎิเสธว่าเขาอยากให้ครั้งแรกของเขาเป็นติณณ์ภพ
แต่เหนือฟ้าแค่อยากให้มัน...มีความหมายมากกว่านี้
“หึ…มึงจะหวังอะไรกับพี่ติณณ์วะเหนือ?” ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองเบาๆ
เขารู้ตั้งแต่ก่อนที่จะถลำตัวเข้ามาในความสัมพันธ์นี้อยู่แล้ว ว่าติณณ์ภพเป็นคนอย่างไร
แต่อีกฝ่ายยังอยู่กับเขาตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็นับว่าเป็นปาฎิหาริย์ในตัวของมันเองอยู่แล้ว
ติณณ์ภพมาโรงเรียนด้วยอารมณ์ปลอดโปร่งจนเพื่อๆนหลายคนทัก ร่างสูงเพียงแต่ไหวไหล่ไม่ตอบคำถาม ว่าคนที่สามารถทำให้ผู้ชายอย่างติณณ์ภพพึงพอใจได้เป็นสาวนิรนามคนไหนกันแน่
“ติณณ์คะ ทำไมเมื่อคืนไม่ไปหาแนน” เสียงโวยวายของเด็กสาวดังขึ้นก่อนที่เขาจะเห็นเจ้าตัวเสียอีก “รึว่าโดนแรดแถวนี้ฉุดลงข้างทาง?”
อารมณ์ดีๆของร่างสูงหายไปฉับพลัน ปกติเขาเฉยๆกับคำพูดแรงๆของเด็กคนนี่้ แต่วันนี้มันกลับแสลงหูเขาจนน่าหงุดหงิด
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน”
“ติณณ์คะ ติณจะทำกับแนนเหมือนที่ทำกับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้นะ!”
“ทำไมจไม่ได้” ร่างสูงเลิกคิ้วถามเด็กสาวตรงหน้า “เธอรู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นยังไง ถ้ารับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ ฉันไม่ได้พิศวาสเธอถึงขั้นต้องรั้งไว้อยู่แล้ว”
ร่างสูงเดินหนีเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นบั่นทอนสุขภาพหูและสุขภาพจิต พลันสายตาเหลือบไปเห็นระเบียงของห้องที่น้องชายของตนเรียนอยู่ แต่กลับไม่พบร่างที่มักจะออกมานั่งเป็นหมอนให้กับกวินภพ
หายไปไหนของเขา?
“ทั้งหมดสองร้อยแปดสิบบาทค่ะ อย่าลืมว่ายาต้องให้ครบโดสนะคะ” เภสัชกรสาวกำชับ เหนือฟ้าพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เดินกะเผลกออกมาจากร้านโดยใช้ประตูเป็นเครื่องพยุง ร่างเล็กตัดสินใจซื้อกับข้าวเข้าบ้านเพราะรู้ว่าตัวเองไม่มีแรงพอที่จะทำอาหาร เมื่อถึงบ้าน เด็กชายทรุดตัวลงกับพื้นแทบจะในทันที เอนตัวพิงผนังบ้าน แล้วเริ่มฝืนกินอาหารเข้าไปเพื่อให้มีอะไรตกถึงท้องก่อนที่จะทานยา
Rrrr
เหนือฟ้าล้วงโทรศัพท์ออกมารับทั้งที่แทบไม่มีแรงจะพูดคุย คนคนเดียวที่น่าจะสนใจที่เขาหายไปคงจะหนีไม่พ้นกวินภพเพื่อนสนิท ร่างเล็กจึงไม่สนใจที่จะดูชื่อที่หน้าจอ
“กล้า วันนี้กูไม่ไปเรียนนะ”
“หายใจเข้าหายใจออกก็เป็นไอ้กล้าเลยนะ” เสียงเย็นเยียบดังขึ้นจากปลายสาย เหนือฟ้าสะดุ้งกับเสียงที่ไม่คาดคิด เอ่ยถามเสียงแผ่ว?
“พี่..พี่ติณณ์?”
“ใช่ พี่เอง แปลกใจเหรอ?”
“ก็…ไม่คิดว่าพี่จะโทรมา...” ไม่คิดว่าพี่จะสนใจ
“ทำไม คนเป็นผัวจะโทรหาเมียตัวเองต้องขออนุญาตใครด้วยเหรอ?” เหนือฟ้ารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยกับคำเรียก แต่ร่างเล็กก็ไม่ได้ขัดอะไรอีกฝ่าย “แล้วนี้เป็นไงบ้าง?”
น้ำเสียงที่อยู่ปลายสายอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เหนือฟ้าอมยิ้ม ดีใจกับความใส่ใจเล็กๆน้อยๆของร่างสูง ทว่าก่อนที่เขาจะได้ตอบ เสียงหวานใสก็ดังขึ้นจากปลายสาย
“ติณณ์คะ ไปทานข้าวกันดีกว่า วางสายได้แล้วค่ะ”
เขาไม่ได้ยินว่าติณณ์ภพตอบว่าอย่างไรเพราะสายถูกตัดไปเสียก่อน เหนือฟ้าก้มมองโทรศัพท์ในมือพร้อมกับถอนหายใจ แล้วฝืนตักข้าวเข้าปากทีละคำอย่างเชื่องช้าทั้งที่เปิดเปลือกตาแทบไม่ขึ้น
อย่างน้อย...พี่ติณณ์ก็ยังเป็นห่วงเขา
แค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้เหนือฟ้าดีใจแล้ว
ถึงจะเป็นแค่เศษเสี้ยวความรู้สึก เขาก็ยังมีความสุขที่ได้รับมัน
-----
คิดถึงติณณ์เหนือกันม้ายยยยยยย
หน่วงกันต่อไปยาวๆ
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 417270 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก