Special Case : Happy Birthday แทนไทย
“มึงว่ากูดูเป็นไงบ้าง”
แทนไทยถามคำถามเดิมกับเพื่อนรักเป็นรอบที่ห้าร้อยเจ็ดสิบสี่ หมุนซ้ายขวาหน้ากระจกเหมือนสาวน้อยแรกรุ่นที่กำลังจะได้ออกเดทเป็นครั้งแรกในชีวิต คนถูกถามผงกหัวขึ้นจากเตียง เอียงคอซักพักเหมือนกำลังครุ่นคิดคำตอบทั้งที่ในหัวสมองมีเพียงลำดับเบสดีเอ็นดีที่กำลังท่องอย่างขะมักเขม้นเมื่อครู่ วันนี้เขาขอพี่กล้ามาติวกับแทนไทยเป็นกรณีพิเศษ แต่ดูเหมือนรูมเมทของเขาจะไม่เข้าใจความยากลำบากที่เขาต้องเผชิญกว่าจะได้กลับมาที่ห้องนี้แม้แต่น้อย
“อือ หล่อดี”
แทนไทยอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตคอปกแขนยาวสีน้ำเงินเข้มทับด้วยเสื้อกั๊กสีขาวกับกางเกงขายาวสีขาว เส้นผมสีบลอนด์ทรายหวีเรียบแปล้จัดทรงอย่างดี อันที่จริงระดับป๊อบปูล่าโหวตเดือนมหาลัยอย่างแทนไทยไม่จำเป็นต้องแต่งองค์อะไรมากนัก เขาไม่เข้าใจว่าเพื่อนรักจะตื่นเต้นอะไรนักหนากับค่ำคืนนี้
“เออ แทน มึงจะไปไหนนะ”
“พี่อุ่นจะอ่านหนังสือสอบ เลยออกไปเที่ยวกันไม่ได้ กูเห็นพี่เขาเสียงเครียดมากเลย กูเลยอยากจะทำอะไรให้พี่เขาผ่อนคลายน่ะ”
“มึงก็เลยจะทำอะไร?”
“กูจะพาดินเนอร์สุดหรูไปหาพี่เขาไง” ร่างสูงขยิบตา หยิบกระเป๋าเงิน โทรศัพท์ และกุญแจรถจากโต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แว่นชันตัวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ที่ซ่อนไว้ใต้หมอนออกมาต่อสายหาร่างโปร่งที่เป็นคนล่อเด็กหนุ่มลูกครึ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“ฮัลโหลพี่อุ่น ไอ้แทนออกจากห้องไปแล้วนะครับ”
“ขอบใจมากนะแว่น เรื่องเค้กฝากด้วยนะ” เสียงหวานตอบกลับมาจากปลายสาย ก่อนจะตัดสายไป
เรื่องทั้งหมดเริ่มขึ้นเมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากปู่รหัสก่อนหน้านั้นไม่นานนัก
“แว่น...พี่มีเรื่องรบกวนหน่อยได้มั้ย?”
เสียงของน้ำอุ่นฟังดูร้อนรน ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดจากกิจกรรมยามดึกที่ลากยาวมาจนถึงยามเช้าและยามบ่ายของคนรักที่นอนหลับอุตุกอดเอวเขาไว้แน่นในขณะนี้
“มีอะไรรึเปล่าครับพี่?”
“คือ พี่เพิ่งรู้ว่าวันนี้วันเกิดแทน...”
อา..จริงด้วยสิ
“ครับ”
“แว่นช่วยพี่ทำเซอร์ไพร์สวันเกิดแทนได้มั้ย”
แและนั่นทำให้เขามาเดินหาเค้กวันเกิดของเพื่อนรักในโซนอาหารของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่หลังจากที่อีกฝ่ายถูกหลอกไปที่ห้องของคนรักเรียบร้อยแล้ว และด้วยความที่รู้ตัวว่าเป็นคนไม่ละเอียดอ่อนเท่าไหร่นัก เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจชวนมีนออกมาช่วยตามหาเค้กวันเกิดด้วยกัน
…ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะพกพ่อทูนหัวมาด้วย
“เอ่อ มีน ถ้าไม่ว่างเราไปคนเดียวก็ได้นะ” แว่นกระซิบ พยายามไม่ให้ชายร่างสูงในชุดสูททำงานเต็มยศที่เดินรั้งท้ายพวกเขาได้ยิน
“ขอโทษนะแว่น พอเราบอกว่าเพื่อนที่จะมาเลือกเค้กด้วยเป็นผู้ชาย เขาก็....”
“กระซิบกระซาบอะไรกัน”
ร่างเล็กทั้งสองผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว แว่นพยักเพยิดให้คนตัวเล็กกว่ากลับไปหาชายหนุ่มก่อนที่เขาจะโดนสั่งเก็บ ซึ่งมีนก็รู้หน้าที่ผ่อนฝีเท้ากลับมาเดินข้างร่างสูง ยิ่งมองยิ่งรู้สึกเหมือน(เจ้า)พ่อ(มาเฟีย)เดินกับลูก(หนี้)
“ก้อนนี้เป็นไง” แว่นชี้ไปที่เค้กช็อกโกแลตก้อนหนึ่ง มีนก้มลงพิจารณาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะส่ายหน้า
“แพง ไม่มีส่วนลด”
“จริงด้วย สะสมแต้มไม่ได้ด้วย” แว่นกัดกระพุ้งแก้มอย่างชั่งใจ
“เลือกไปเถอะ เดี๋ยวฉันจ่ายเอง” ธีรเชษฐ์ที่ยืนเงียบอยู่ด้านหลังมานานเสนอเสียงเรียบ
“เอ่อ...ไม่ต้องหรอกครับคุณเชษฐ์ คืออันนี้คุณธารเขาสั่ง...” มีนรีบปฎิเสธ แต่สายตาของร่างสูงทำให้เด็กหนุ่มค่อยๆปิดปากเงียบไปในที่สุด ทั้งสามเดินผ่านร้านขนมอีกหลายร้านจนกระทั่งคนตัวเล็กที่สุดหยุดยืนอยู่หน้าร้านขนมสีขาวสะอาดตาร้านหนึ่ง
แต่มันไม่ใช่ร้านขนมเค้กทั่วไปนี่สิ
“มีน..นี่มันร้านเค้กแต่งงานนะ” แว่นดึงแขนเสื้อเพื่อน “ไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่เสร็จ”
“เอ่อ...อืม...ขอโทษที” มีนเดินตามเพื่อนร่วมคณะ ในที่สุดทั้งสองก็มาหยุดที่ร้านเค้กราคาแพง แต่แว่นมีบัตรเครดิตที่กวิน
ภพทำไว้ให้ซึ่งเข้าร่วมรายการส่วนลดพอดี ทำให้พวกเขาตัดสินใจจะซื้อเค้กของร้านนี้
“แทนมันชอบผลไม้ เอาฟรุ๊ตเค้กไปดีมั้ย” แว่นก้มลงจ้องบรรดาเค้กหน้าตาหรูหราอย่างลังเล
“โทรไปถามคุณธารดีมั้ย?” มีนเสนอ แต่แว่นรีบส่ายหน้า
“พี่อุ่นอยู่กับไอ้แทน เดี๋ยวแผนแตก”
“อืม…งั้นเค้กช็อกโลแลตมั้ย หน้าตาน่ารักดี” มีนชี้ไปที่เค้กช็อกโกแลตมูสอีกก้อน “มีโปรโมชั่นสามปอนด์คิดแค่สองปอนด์ด้วย”
“เฮ้ย ตาดีมากอ่ะ วันหลังเดี๋ยวไปซื้อของด้วยกันมะ” แว่นชวนอย่างกระตือรือร้น รู้สึกถูกชะตากับคนข้างกาย
“เอ่อ..” มีนเหลือบมองเจ้ากรรมนายเวรที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มมีสีหน้าเหนื่อยใจ แต่ก็พยักหน้าให้ “ได้สิ โทรมาแล้วกัน”
“ตกลงเอาก้อนนี้เนอะ” เด็กหนุ่มกำลังจะหันไปบอกพนักงานแต่เสียงของธีรเชษฐ์หยุดเขาไว้เสียก่อน
“สีขาว...”
“เอ๊ะ?” ทั้งสองหันไปมองร่างสูงที่ยืนพิจารณาขนมในตู้
“เอาก้อนสีขาว”
สายตาทั้งสามคู่จับจ้องไปที่ขนมเค้กครีมสดสีขาวบริสุทธิ์ที่ตกแต่งด้วยสตรอเบอร์รี่ด้านบน
“ลุงรู้ได้ยังไงครับว่าไอ้แทนมันจะชอบ”
คำว่าลุงที่ออกจากปากแว่นทำให้เด็กหนุ่มถูกหมายหัวจากธีรเชษฐ์ทันที แต่สำหรับแว่นที่ไม่ค่อยชอบท่าทางขี้เต๊ะของคนตรงหน้าอยู่แล้ว ร่างเล็กไม่ได้กลัวชายหนุ่มเลยซักนิด
ผิดกับมีนที่หน้าซีดตัวสั่นไปเรียบร้อยแล้ว
“เพราะฉันรู้ว่าธารจะสามารถประยุกต์ใช้มันได้ดีกว่าแบบอื่น” ชายหนุ่มให้เหตุผลหน้านิ่ง
แว่นนึกถึงวิปครีมกระป๋องของตนแล้วเผลอหน้าแดงออกมา
พ่อแบบนี้ก็มีด้วยรึไงฟะ?
“เอ่อ...งั้นเอาอย่างที่ลุงว่าก็ได้ครับ”
แว่นรีบหันไปคุยกับพนักงาน แต่หูยังไม่วายได้ยินเสียงทั้งสองคนกระซิบกระซาบอยู่ด้านหลังตัวเอง
“ขอโทษนะครับ..แว่นเขาเป็นคนตรงๆ”
“ไว้กลับไปฉันจะคิดบัญชีกับเธอทีหลัง”
อ่า...ขอโทษนะมีน
“พี่ติณณ์ ผมมาถึงใต้หอแล้วครับ” เมื่อมาถึงหอพักแพทย์ในรถยนต์คันหรูของคุณป๋าหน้าตาย แว่นก็โทรหาเพื่อนสนิทของพี่น้ำอุ่นที่ทำหน้าพาพวกเขาขึ้นหอ พี่ติณณ์เป็นคนที่พี่น้ำอุ่นใส่ชื่อลงไปเป็นรูมเมททำให้สามารถเข้าออกหอได้อย่างอิสระและมีกุญแจห้องถึงจะไม่เคยได้ใช้ ทีแรกแว่นจะเดินอ้อมไปหยิบเค้กที่หลังรถแล้วเดินขึ้นไปกับมีน แต่เจ้าของรถกลับดับเครื่องแล้วเดินลงไปยกกล่องเค้กออกมาด้วยตัวเอง
“คุณเชษฐ์จะขึ้นไปด้วยเหรอครับ?” มีนถามเสียงสูงอย่างตกใจ ชายหนุ่มหน้านิ่งขยับยิ้มมุมปากเป็นครั้งแรกของวัน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ก็การขัดขวางลูกไม่ให้ได้กับแฟนไม่ใช่หน้าที่ของพ่อที่ดีเหรอ?”
เออ...ก็ถูกของลุงแกนะ
เฮ้ย! ใช่เหรอ?
“แว่น ทางนี้”
ติณณ์ภพจอดมอเตอร์ไซค์ที่ลานจอดมอเตอร์ไซค์ไม่ไกลจากจุดที่พวกเขาจอดรถ ร่างสูงถอดเสื้อกาวน์พาดไว้ที่รถ หิ้วถุงพิซซ่าและไก่ทอดถุงใหญ่วิ่งเหยาะๆมาหาพวกเขา ร่างสูงหยุดเล็กน้อยเมื่อเห็นธีรเชษฐ์ แว่นคิดว่ารุ่นพี่ของเขาคงไม่ค่อยได้เห็นคนที่สูงกว่าตัวเองอย่างเห็นได้ชัดแบบนี้มากนัก
“ใครเหรอ?”
“เอ่อ..พ่อพี่อุ่นน่ะครับ” แว่นที่ไม่รู้จะอธิบายสถานะของชายหนุ่มในชุดสูทอย่างไรตอบ ติณณ์ภพยังคงมีสีหน้างุนงงแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม ทั้งสี่เข้าไปในลิฟต์ของหอพัก ติณณ์ภพยกนิ้วแตะริมฝีปากเมื่อมาถึงชั้นที่น้ำอุ่นอยู่
“อย่าเสียงดัง ที่นี่ผนังบางมาก”
“แบบนี้ยังอยากมาอยู่นี่ตอนปีสี่อีกมั้ย?” ธีรเชษฐ์ก้มลงกระซิบถามคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม มีนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ กัดริมฝีปากแต่ไม่พูดอะไร
ทั้งสี่เดินมาตามทางเดินอย่างเงียบเชียบ ติณณ์ภพหยุดยืนที่หน้าห้องซึ่งมีชื่อของเขากับน้ำอุ่นติดอยู่ ชายหนุ่มหยิบกุญแจ
ห้องออกมาจากกระเป๋ากางเกง ทว่าก่อนที่จะได้ไขประตูห้อง เสียงที่ดังลอดออกมาจากด้านในก็หยุดชายหนุ่มไว้เสียก่อน
“อ๊ะ..แทน...พะ...พอก่อน...” เสียงหวานกระเส่าที่สงวนไว้สำหรับแผ่นหนังผู้ใหญ่ทำเอาเด็กหนุ่มสองคนในกลุ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ทว่าเพลย์บอยตัวพ่ออย่างติณณ์ภพกับธีรเชษฐ์กลับไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้แต่น้อย
“ทำไมล่ะครับ?” เสียงทุ้มถามขึ้น
“พี่…พี่เสียว...อ๊ะ...”
“แว่น..เรา..เรากลับก่อนดีมั้ย?” มีนกระซิบอย่างร้อนรน
“เฮ้ย แต่พี่อุ่นนัดเรามาเองนะ คงมีอะไรเข้าใจผิดล่ะมั้ง” แว่นยังคงไม่ปักใจเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“อย่างอแงสิครับพี่อุ่น ผมเพิ่งแหย่เข้าไปแค่ปลายๆเองนะ”
“ไม่..ไม่ไหว มันเสียว...”
“อยากให้ไอ้พวกแฟนคลับมาเห็นนางฟ้าของพวกมันตอนนี้จริงๆ” ติณณ์ภพกลอกตา “ยั่วน้องจนได้เรื่องอีกล่ะสิ”
ทำไมผมถึงฟังเหมือนพี่อุ่นไม่ได้เต็มใจกับสถานการณ์เลยครับ?“อย่าดื้อนะครับพี่อุ่น ผมจะใส่เข้าไปอีกนิด..”
“แทน..ไม่เอา..พอก่อน..”
“ทนหน่อยนะครับ ไม่เข้าไปลึกว่านี้แล้ว ทนหน่อยนะครับ”
“ฮึก..ไม่เอา...”
“พี่อุ่นอย่างอแงสิครับ”แว่นได้ยินเสียงเพื่อนรักของเขาดุอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฮึก..แทน..ไม่เอาแล้ว...”เสียงหวานเริ่มสะอื้นเล็กน้อย คราวนี้ธีรเชษฐ์เป็นฝ่ายทนไม่ไหว กระชากกุญแจจากมือของติณณ์ภพแล้วไขประตูเปิดโดยไม่สนใจเสียงห้ามปรามของคนที่เหลือ
“เฮ้ย!”
แว่นได้ยินเสียงแทนไทยร้องลั่น ทั้งสามรีบตามธีรเชษฐ์เข้าไปข้างในทันที
ภาพที่เห็นคือแทนไทยนั่งอยู่บนเตียงโดยมีน้ำอุ่นนอนตะแคงอยู่บนตักในมือของร่างสูงมีไม้ปั่นหูที่รีบยกขึ้นด้วยกลัวว่าคนรักจะลุกพรวดขึ้นมาแล้วโดนไม้แทงหู ร่างโปร่งของเจ้าของห้องลุกขึ้นนั่งตัวตรง ยกมือปาดน้ำตาที่รื้นอยู่ที่ขอบตาแดงๆป้อยๆอย่างน่าเอ็นดู
“เอ่อ...เซอร์ไพร์ส?” แว่นชูกล่องเค้กขึ้นพร้อมรอยยิ้มแหย
“คุณมาทำอะไรที่นี่?” น้ำอุ่นถามเมื่อเห็นบิดาบังเกิดเกล้า แต่ไม่มีความเป็นศัตรูอยู่ในน้ำเสียงของร่างโปร่งแล้ว
“Я беспокоюсь о тебе.(ฉันเป็นห่วงเธอ)” ธีรเชษฐ์ตอบกลับเป็นภาษาที่แว่นไม่เข้าใจ
เหมือนพี่อุ่นจะเคยบอกว่ามีเชื้อรัสเซีย...ภาษารัสเซียเหรอ?
“занимайся своими делами.”(ยุ่งแต่เรื่องของตัวเองเถอะ)
น้ำอุ่นตอบกลับด้วยสีหน้าหงุดหงิด แต่แว่นก็แอบสังเกตว่าอีกฝ่ายกำลังกลั้นยิ้มอยู่เล็กน้อยกับสิ่งที่บิดาพูด
ง่า..พูดไรกัน แว่นไม่เข้าใจ
“แล้ว...” ติณณ์ภพกอดอก ถามเพื่อนรักที่ยังคงนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียงอย่างผิดวิสัยด้วยสีหน้าเหมือนสนุกสนานกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นรอบตัวเสียเต็มประดา “เมื่อกี้เล่นอะไรกันอยู่เหรอ?”
น้ำอุ่นตวัดสายตามองคนรักอย่างเคืองๆ ส่วนแทนไทยก็ได้แต่เกาศีรษะแล้วยิ้มแห้ง สีหน้าเหมือนจะฆ่าคนได้ของธีรเชษฐ์ทำให้รู้ว่าหากเขาไม่รีบอธิบาย อาจจะได้กลายเป็นอาหารปลาใต้ท้องทะเลก็เป็นได้
“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ...”
“โหแทน...แต่งตัวมาซะเต็มยศจะไปไหนเหรอ?”
น้ำอุ่นในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นถามเมื่อเปิดประตูห้องของตนออกแล้วพบกับร่างสูงที่แต่งองค์ทรงเครื่องเสียใหญ่โต แทนไทยฉีกยิ้ม ก่อนจะดึงช่อดอกกุหลาบขาวช่อโตที่ซ่อนไว้ด้านหลังออกมา พร้อมกับถุงใส่อาหารของร้านเสต็กที่ร่างโปร่งชอบซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ไปประมาณห้าสิบนาที
ไม่น่าล่ะ แว่นออกว่าออกมานานแล้วถึงยังมาไม่ถึงเสียที
“มาหาแฟนครับ” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องของคนรัก “ผมยกเดทมาเสิร์ฟที่ห้องแล้ว พี่อุ่นจะได้ไม่ต้องออกไปไหน ดีมั้ยครับ?”
“แบบนี้พี่ต้องให้รางวัลหนักๆแล้วสิ” ร่างโปร่งอุ้มกุหลาบช่อใหญ่ไว้เต็มอ้อมแขนพร้อมรอยยิ้มกว้าง ทั้งที่ในใจเริ่มเหงื่อตก
นี่เขาแสดงเนียนเกินไปใช่มั้ยเนี่ย?
“ไม่ต้องหรอกครับ คืนนี้ให้ผมดูแลพี่ดีกว่า พี่อุ่นอ่านหนังสือเถอะ” แทนไทยว่า ถึงแม้จะรู้สึกเสียดายเลยน้อยก็ตาม ทั้งสองทานอาหารเย็นในห้อง ก่อนที่แทนไทยจะรีบเก็บจานไปล้างก่อนที่เจ้าของห้องจะได้ขยับตัว น้ำอุ่นใช้โอกาสนั้นรีบคว้าโทรศัพท์เพื่อต่อสายหาติณณ์ภพว่าไม่ต้องซื้ออาหารเย็นมาแล้ว
“พี่อุ่น จานนี่เช็ดแล้วเก็บเข้าที่วางเลยหรือเอาไว้ข้างนอกก่อนครับ?”
แทนไทยโผล่หน้าเข้ามาจากระเบียง ทำเอาร่างโปร่งแทบโยนโทรศัพท์หนี
“เอ่อ...ไว้ก่อนก็ได้” น้ำอุ่นหันมายิ้มน่ารักให้แฟนหวังเบี่ยงเบนความสนใจ แต่คนตาไวอย่างแทนไทยกลับมองโทรศัพท์ด้วย
สีหน้าสงสัย
“โทรหาใครเหรอครับ?”
“เอ่อ...ติณณ์น่ะ พอดีจะถามเรื่องเลคเชอร์” ร่างโปร่งตอบตาใส
“แล้ว ไม่โทรแล้วเหรอครับ?” แทนไทยเลิกคิ้วกับท่าทางมีพิรุธของอีกฝ่าย
“ไม่อ่ะ พี่เข้าใจละ” น้ำอุ่นพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ เขาไม่เคยเซอร์ไพร์สวันเกิดใครมาก่อนทำให้ลนลานกว่าที่เป็นตามปกติ
“จะว่าไป..พี่ติณณ์กับพี่อุ่นนี่ สนิทกันดีจังนะครับ” ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในห้อง ก้าวประชิดร่างโปร่งที่ดูขี้ตื่นผิดวิสัย “สนิทกันจนน่าหงุดหงิด”
“หยุดฟุ้งซ่านเลย พี่จะอ่านหนังสือ” น้ำอุ่นดันแผ่นอกของคนรักออกเบาๆ หยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเดินไปที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงแล้วกางหนังสือเปิดอ่าน
ต้องหาทางติดต่อติณณ์กับน้องแว่น..
น้ำอุ่นนึกโกรธตัวเองที่ไม่เป็นคนติดโทรศัพท์ ทำให้ทุกครั้งที่เขาจับต้องเครื่องมือสื่อสาร แทนไทยจะต้องหันมามองด้วยความสนใจทุกครั้งไป
แทนไทยทรุดตัวลงบนเตียงข้างคนรัก นิ้วเรียวยาวสางเส้นผมของคนรัก น้ำอุ่นครางในลำคอเหมือนลูกแมว เรียกรอยยิ้มจากริมฝีปากของร่างสูงได้เป็นอย่างดี
น้ำอุ่นก้มลงอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้น ทั้งที่ใจจริงพะวะพะวงอยากโทรศัพท์หาติณณ์ภพกับแว่นจะแย่อยู่แล้ว
เจ็บ...
จู่ๆร่างโปร่งก็รู้สึกเจ็บๆที่หู น้ำอุ่นกดนิ้วที่ใบหูเพื่อช่วยบรรเทาอาการ ซึ่งแทนไทยนั่งอยู่ข้างๆก็เริ่มสังเกตเห็น
“เจ็บหูเหรอครับ?”
“อือ ไม่เป็นไรหรอก นิดหน่อย” คนอายุมากกว่าตอบ
“เดี๋ยวผมปั่นหูให้ดีกว่า จะได้โล่งขึ้น” เด็กหนุ่มเด้งตัวขึ้นจากเตียง เดินไปที่กล่องเก็บของจุกจิกที่วางอยู่บนโต๊ะของคนรักโดยไม่ฟังคำคัดค้านของชายหนุ่ม น้ำอุ่นได้แต่ถอนหายใจ ปล่อยให้คนรักที่ดูอยากจะดูแลเขาเหลือเกินในวันนี้ทำตามใจตัวเอง
ไหนๆวันนี้ก็วันเกิดแทนทั้งทีนี่นา
“นอนลงมาเลยครับ” น้ำอุ่นนอนตะแคงลงบนตักของเด็กหนุ่มอย่างว่าง่าย จริงๆเขาไม่ชอบปั่นหูเพราะกลัวจะเผลอแหย่ไม้เข้าไปลึกเกิน และอีกสาเหตุนึงคือ...
“อ๊ะ..แทน...พะ...พอก่อน...” น้ำอุ่นร้องขึ้นทันทีหลังจากอีกฝ่ายแหย่ไม้เข้ามาในหูได้ไม่นาน
“ทำไมล่ะครับ?” เสียงทุ้มถามงงๆ
“พี่…พี่เสียว...อ๊ะ...”ร่างโปร่งหายใจติดขัดเมื่ออีกฝ่ายใช่ด้านที่เป็นแปรงขนนิ่มปัดใบหูของเขาเบาๆ
ใบหูเป็นจุดที่เขาอ่อนไหวมากที่สุดจุดหนึ่งในร่างกาย
“อย่างอแงสิครับพี่อุ่น ผมเพิ่งแหย่เข้าไปแค่ปลายๆเองนะ” แทนไทยทำเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย คนที่ยุกยิกอย่างอยู่ไม่สุขจึงต้องทำตัวนิ่งๆเป็นเด็กดีอย่างช่วยไม่ได้ แต่ทำไปได้ไม่เท่าไหร่น้ำอุ่นก็เริ่มงอแงขึ้นอีกครั้ง
"ไม่..ไม่ไหว มันเสียว...” มือเรียวจิกผ้าปูที่นอนแน่น เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจงใจหรือไม่ที่ลากไม้ปั่นหูไปมาบริเวณใบหูของเขาอย่างเชื่องช้า
“อย่าดื้อนะครับพี่อุ่น ผมจะใส่เข้าไปอีกนิด..” แทนไทยหว่านล้อมเสียงนุ่ม
“แทน..ไม่เอา..พอก่อน..” ...ถ้ามากกว่านี้เขาจะร้องไห้จริงๆแล้วนะ
“ทนหน่อยนะครับ ไม่เข้าไปลึกว่านี้แล้ว ทนหน่อยนะครับ”
“ฮึก..ไม่เอา...” เมื่ออ้อนไม่ไหวก็บีบน้ำตามันมันซะเลย น่าเสียดายที่แทนไทยอยู่กับเขามานานพอที่จะแยกแยะได้แล้วว่า
ตอนไหนร่างโปร่งกำลังเจ็บจริงๆ ตอนไหนที่ทำเพียงเพื่อเอาตัวรอดจากสิ่งที่ไม่อยากทำ
“พี่อุ่นอย่างอแงสิครับ”แทนไทยเริ่มทำเสียงดุ
“ฮึก..แทน..ไม่เอาแล้ว...” ร่างโปร่งยังคงงอแงไม่เลิก ทว่าการกระทำทั้งหมดถูกหยุดลงด้วยประตูห้องที่กระแทกเปิดเสียงดังลั่นจนพวกเขาสะดุ้ง
“…เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละครับคุณพ่อ” แทนไทยยิ้มแห้งอย่างขอความเมตตา
“ใครเป็นพ่อนาย” ธีรเชษฐ์มองร่างสูงที่ทำให้ลุกชายคนกลางของเขาต้องร้องไห้ตาขวาง
“คุณเชษฐ์ครับ...”มีนแตะข้อศอกร่างสูงเป็นเชิงปราม ธีรเชษฐ์มีสีหน้าหงุดหงิด แต่ก็ยอมสงบลงแต่โดยดี
แทนไทยเพิ่งนึกได้ถึงสัจธรรมข้อหนึ่ง
เขามีแม่เลี้ยงพี่อุ่นอยู่ทีมเขานี่หว่า
เสร็จโจรสิครับ
“นี่ก็ครางซะกูเคลิ้มเลยมึง” ติณณ์ภพทิ้งตัวลงข้างเพื่อนรัก ดีดปลายจมูกร่างโปร่งอย่างหมั่นไส้
“ติณณ์!”น้ำอุ่นยกมือปิดจมูก ร่างโปร่งตาโตเมื่อเห็นกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่ห้อยอยู่กับนิ้วชายหนุ่ม “ติณณ์! เราบอกว่าอย่าขี่มอเตอร์ไซค์มาไง! ช่วงนี้ฝนยิ่งตก ถนนลื่นๆอยู่”
“คร้าบแม่ ผมจะระวัง” คนโดนดุไม่มีความสำนึกผิดแม้แต่น้อย
“เอ่อ...งั้น เราทิ้งเค้กไว้นี่แล้วไปกินพิซซ่าหอผมมั้ยครับ”
แว่นรีบเสนอเมื่อเหลือบไปเห็นสีหน้าทะมึนของเพื่อนรัก ดูเหมือนติณณ์ภพจะสังเกตเห็นเช่นกัน แต่หลังจากโดนเหนือฟ้าเทหนีไปญี่ปุ่น คนดีๆอย่างเขาจะปล่อยให้เพื่อนมีความสุขได้ยังไงกัน
“งั้นกูไปแล้วนะ” ร่างสูงดึงแก้มใสไปมา ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับกล่องอาหารมากมาย เดินนำทุกคนออกจากห้องให้คนทั้งสองอยู่กันตามลำพัง
“เฮ้อ...แผนพังไม่เป็นท่าเลย”
น้ำอุ่นถอนหายใจเมื่อทุกอย่างจบลงอย่างรวดเร็ว ลุกไปดูกล่องเค้กที่วางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ริมฝีปากเรียวกระตุกยิ้มเมื่อเห็นว่าภายในเป็นเค้กสตรอเบอร์รี่ครีมสดสีขาว
รู้เลยว่าใครเลือก
“อย่างน้อยเราก็ยังมีเค้ก...แทนเป็นอะไรรึเปล่า?” ร่างโปร่งถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องเข้าไม่วางตาด้วยสีหน้าอ่านไม่ออก
“ไม่รู้จริงๆเหรอครับว่าเมื่อกี้พี่ทำอะไรผิด?”แทนไทยเลิกคิ้ว
“เอ่อ...”ร่างโปร่งนึกย้อนกลับไป สิ่งเดียวที่คิดออกคือภาพของติณณ์ภพที่กำลังหยิกแก้มเขา
หืม...น่าสนใจ
“อะไรเหรอ?” ร่างโปร่งเอียงคอถามตาแป๋ว
“ทำหน้าแบบนี้ อยากโดนลงโทษมากสินะครับ”
แทนไทยขยับประชิดร่างคนรักด้วยความว่องไวของคนที่ฝึกศิลปะป้องกันตัวมาตั้งแต่เด็ก น้ำอุ่นถูกผลักให้ฟุบลงกับโตีะเขียนหนังสือโดยไม่ทันตั้งตัว พอจะลุกขึ้นก็ถูกร่างสูงทาบทับลงมา ร่างทั้งสองแนบสนิทกันจนร่างที่ถูกดันติดโต๊ะลุกไม่ขึ้น แทนไทยกัดเข้าที่ติ่งหูของคนรักเบาๆ ดูดดุนที่หลังกกหูของร่างโปร่งจนเกิดรอย
“อ๊ะ..” ขนอ่อนที่หลังคอของร่างโปร่งลุกเกรียว กระซิบที่ข้างหูของคนรักด้วยน้ำเสียงที่ทำให้น้ำอุ่นเสียวสันหลังวาบ
“ผมจะทำให้พี่ร้องไห้..จนลืมไม่ลงเลยว่าอะไรไม่ควรทำ...”
“เลอะเทอะหมดเลย...”
ทั้งที่ถูก ‘ลงโทษ’ เสียจนต้องนอนฟุบอยู่บนพื้นห้อง ไม่มีแรงจะคลานกลับขึ้นไปบนเตียงด้วยซ้ำ แถมเค้กที่แว่นซื้อมายังถูกเจ้าของวันเกิดประยุกต์ใช้ด้วยตัวเองจนหมดก้อน แต่ร่างโปร่งยังไม่วายบ่นเรื่อยสภาพห้องราวกับตัวเองไม่ได้สะทกสะท้าน
อะไรกับพายุทอร์นาโดที่ชื่อว่าแทนไทยแม้แต่น้อย
“เค้กนี่...อร่อยดีจริงๆนะครับ” แทนไทยที่นั่งอยู่ข้างๆกัดสตรอเบอร์รี่ลูกโตลูกสุดท้ายของเค้ก ร่างโปร่งหน้าแดงวาบเมื่อนึก
ว่าสตรอเบอร์รี่ลูกอื่นหายไปไหน
“พี่อุ่น...ขอบคุณนะครับ” แทนไทยหอมแก้มคนรัก “สำหรับของขวัญวันเกิด”
“ไม่ต้องมาอ้อน พาพี่ไปอาบน้ำเลย เหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว” น้ำอุ่นชูแขนให้อีกฝ่ายอุ้ม ซึ่งคนที่เอาแต่ใจตัวเองมาค่อนคืนแล้วก็ยอมอุ้มอีกฝ่ายที่เกี่ยวขาเรียวยาวกับเอวสอบแล้วพาเข้าไปในห้องน้ำแต่โดยดี
Happy Birthday นะแทน...THE END
------
มีความยาว555555
https://www.facebook.com/LittlePig-246682512474295/ ฝากเพจด้วยเน้ออออออ
หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63 (อ่าน 417256 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก