หัวข้อ: [ตีพิมพ์กับ Hermit Books] Blind side รัก||ของ||แว่น ตอนพิเศษติณณ์เหนือ P.35 22/1/63

[megatef4]

อ่านจบแล้ววววว สนุกมากๆเลยค่ะ เขียนดีอ่ะเราชอบ
ปกติจะไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องที่มีหลายคู่ แต่เรื่องนี้สนุกทุกคู่ ขำความกากของกล้า #กล้าคนกาก 555
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคะ ชอบมากเลย :

[B_SRIKHUNLA]

รอติดตามเรื่องต่อไปค่าาาาาา

[littlepig]

Underlying Disease: ครึ่งใจ




“กล้า ออกไป หนัก”เหนือฟ้าบ่น ทว่าเพื่อนรักที่โตวันโตคืนซึ่งหลับไปตั้งแต่หัวถึงหมอนไม่สนใจ มิหนำซ้ำยังขยับตัวทับร่างเล็กๆของเด็กชายตัวน้อยจนแทบหายใจไม่ออก “ต้นกล้า!”






เหนือฟ้าพยายามดิ้น ทั้งเตะทั้งถีบกว่าจะสลัดตัวเองหลุดออกจากใต้ร่างของเพื่อนรัก เด็กชายคลานลงมาจากเตียงในสภาพเสื้อยืดตัวยักษ์ของกวินภพที่ยับยู่ยี่จากการโดนทับ ถึงแม้จะนอนกับอีกฝ่ายมาตั้งแต่เล็กจนโต แต่เหนือฟ้าก็ยังไม่ชินกับการโดนทับแบบนี้เสียที






ร่างเล็กคว้าแว่นสายตากรอบเหลี่ยมของตนที่วางอยู่ข้างเตียง เปิดประตูแล้วปิดอย่างแผ่วเบา ไม่ได้กลัวเจ้าของห้องตื่น เพราะรายนั้นต่อให้ฟ้าถล่มเขาก็ไม่คิดว่าจะตื่นขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง แต่เขากลัวเด็กหนุ่มที่อยู่ข้างห้องซึ่งมักจะนอนดึกจากการอ่านหนังสือและโทรคุยกับสาวๆตื่นขึ้นมาต่างหาก เหนือฟ้าย่องลงมาจากบันไดโดยไม่เปิดไฟ อาศัยความคุ้นชินพาตัวเองลงมาที่ห้องครัวเพื่อหานมมาต้มดื่มให้นอนหลับ ทว่าระหว่างที่มุดหากล่องคุ้กกี้ที่ตนใส่ไว้เหนือชั้นผักด้านล่างสุด ไฟที่เปิดขึ้นอย่างกระทันหันพร้อมกับเสียงของคนที่เขาต้องการหลบหน้าที่สุดก็ทำให้ร่างเล็กสะดุ้งโหยงจนศีรษะโขกกับชั้นวางเหยือกน้ำด้านบน






“กางเกงในลายน่ารักดีนะ”






“พี่ติณณ์!” เหนือฟ้าใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือขวดนมดึงชายเสื้อปิดบั้นท้ายของตนที่โก้งโค้งลอยเด่นด้วยไม่นึกว่าจะมีคนมองอยู่เมื่อครู่ด้วยใบหน้าแดงก่ำ วันนี้เขาใส่กางเกงในลายสตรอเบอร์รี่ที่ม๊าซื้อมาแบบแพ็คจากร้านทุกอย่างยี่สิบบาท ไม่อยากเชื่อว่าคนที่เขาไม่อยากให้เห็นที่สุดดันเป็นคนที่โผล่มาในเวลาแบบนี้เสียได้






“อะไรกันฟ้า ตกใจอย่างกับเห็นผี แบบนี้พี่เสียเซลฟ์หมด”ติณณ์ภพผละจากประตูครัวเดินตรงมายังร่างเล็กที่ถือขวดนมอยู่ในมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างก็กำชายเสื้อตัวเองแน่นด้วยใบหน้าแดงก่ำ






“ก็…พี่ติณณ์มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ผมตกใจหมด” เด็กชายแก้ตัว






“ฟ้า…”






“ครับ?”






“แทนตัวเองว่าฟ้าสิ” ร่างสูงยิ้มน้อยๆ “แค่ตอนที่อยู่กับพี่...ได้มั้ย?”






“ทำไมล่ะครับ?”เหนือฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ






“ก็…” ติณณ์ภพขยับเข้ามาประชิดร่างที่ยืนติดตู้เย็น ไม่มีทางหนีทีไล่ “มันน่ารักดี”






“นะ..นั่นไม่ใช่เหตุผลซักหน่อย”เหนือฟ้าแย้งเสียงสั่น ติณณ์ภพไหวไหล่ เหลือบไปเห็นขวดนมสดในมือร่างเล็ก





“ทำให้พี่หน่อยสิ”





“ฮะ…ทะ..ทำอะไรครับ?” ร่างเล็กถาม มองร่างสูงอย่างหวาดระแวง





“อุ่นนมไง? จะทำอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” ร่างสูงเลิกคิ้ว โน้มตัวลงมาใกล้พร้อมรอยยิ้มรู้ทัน “หรือว่าอยากทำอย่างอื่นให้พี่?”





“ปะ..ไปนั่งรอสิครับ เดี๋ยวผมทำให้”เหนือฟ้าดันแผ่นอกเปลือยเปล่าของอีกฝ่ายออกแล้วเดินไปยังเตาไฟฟ้า กดเปิดไฟแล้วหยิบหม้อขึ้นมาตั้ง พร้อมกับเทนมสดขวดใหญ่ลงไปทั้งขวด ถามโดยไม่หันหน้ากลับไปมองคนที่รออยู่ “เอาขนมปังปิ้งด้วยมั้ยครับ?”





“รู้ด้วยเหรอว่าที่ชอบขนมปังปิ้งกับนม?”





เสียงที่อยู่ใกล้กว่าที่ควรทำให้เหนือฟ้าหันไปมองอย่างสงสัย เข้าทางคนที่ดักรออยู่ด้านหลังเต็มเปา





จมูกโด่งฝังที่แก้มเนียนจนมิด ติณณ์ภพขโมยหอมจากแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่ก่อนที่คนตัวเล็กจะประมวลผลได้ว่าเกิดอะไรขึ้น





“พี่ติณณ์!”





“ครับ?” เจ้าของชื่อขานรับเสียงใส เหนือฟ้ากัดริมฝีปากแน่นอย่างไม่รู้จะทำยังไง ก่อนจะหันกลับไปดูหม้อใส่นม แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่





ติณณ์ภพยอมล่าถอยกลับมานั่งรอที่เคาท์เตอร์ครัวแต่โดยดีเมื่อได้แกล้งลูกแกะน้อยของตนจนพอใจแล้ว วิวของต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายเสื้อตัวหลวมช่างเป็นอะไรที่เจริญหูเจริญตา หากไม่ติดว่าเสียผ้าของเด็กชายยับยู่ยี่จนผิดสังเกต





“ฟ้า ทำไมเสื้อยับจังล่ะ?” ร่างสูงเท้าคางกับเคาท์เตอร์แล้วถามคนที่ยังง่วนอยู่หน้าเตา




“อ๋อ ไอ้กล้ามันนอนทับน่ะครับ กว่าจะดิ้นหลุดออกมาได้แทบแย่” เหนือฟ้าหลุดขำออกมาเมื่อนึกถึงเพื่อนรักที่นอนหลับอุตุอย่บนเตียง





“เหรอ...” ร่างสูงเอ่ยเสียงยานคาง คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์กับคำตอบที่ได้






เป็นแค่เพื่อนมันต้องนอนทับกันแบบนั้นเลยเหรอวะ?






“นี่ครับพี่ติณณ์ นมสดร้อน ขนมปังปิ้งทาเนยนมข้นหวาน” เหนือฟ้ายกอาหารใส่จานมาเสิร์ฟให้พี่ชายของเพื่อนสนิทอย่างเป็นการเป็นงาน ก่อนจะเปิดกล่องคุ้กกี้ของตนออกแล้วหยิบขนมภายในออกมาจุ่มมนมกินอย่างเอร็ดอร่อย ติณณ์ภพมองภาพของร่างเล็กที่เลียคราบนมเหนือริมฝีปากด้วยจิตใจไม่สงบ





“ฟ้า…คืนนี้ไปนอนห้องพี่มั้ย”





รู้ตัวอีกทีก็พูดแบบนั้นออกไปแล้ว





“เอ๊ะ?” เหนือฟ้าหันมามองเขาเหมือนไม่มั่นใจว่าตนได้ยินถูกหรือไม่





“ไอ้กล้ามันนอนดิ้นใช่มั้ยล่ะ มานอนกับพี่น่าจะสบายกว่านะ”ติณณ์ภพใช้เหตุผลเข้าสู้





เหนือฟ้าลังเล ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคำเชิญชวนนี้หมายความว่าอย่างไร แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาพร้อมที่จะตอบตกลง





แต่ถ้าเขาไม่พร้อม...โอกาสแบบนี้จะมีมาอีกมั้ยนะ?





ร่างเล็กรู้ ว่าเขากำลังเหยียบอยู่บนเส้นบางๆระหว่างคำว่า ‘คนในครอบครัว’





หากเขาก้าวออกไป...เขาจะสูญเสียสิทธิทุกอย่างในการเป็น ‘น้องชายอีกคน’ ของติณณ์ภพ





แต่หากเขาก้าวออกไป...เขาจะมีสิทธิทุกประการ ในการที่จะ ‘รัก’ ติณณ์ภพโดยไม่ต้องรู้สึกผิด






“ถ้าไม่รบกวนพี่ติณณ์จนเกินไป ผม...ฟ้าขอนอนด้วยแล้วกันครับ”





“ยินดีครับ”





เหนือฟ้าเผลอจ้องรอยยิ้มพึงพอใจที่ประดับบนริมฝีปากได้รูปอย่างหลงใหล ไม่ได้รับรู้เลยว่าในอีกไม่ช้า รอยยิ้มนั้นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ตนอยากเห็นบนโลกใบนี้






“ขอโทษนะ ห้องพี่ไม่มีผ้าห่มสำรอง ใช้ผืนเดียวกับพี่ไปก่อนแล้วกัน”






เหนือฟ้าพยักหน้า มองไปรอบห้องนอนของร่างสูงที่ตนไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาเป็นเวลาหลายปีแล้ว ห้องของติณณ์ภพยังคงดูเหมือนเดิม อาจเป็นเพราะเด็กหนุ่มไม่ค่อยมีของเล่นตั้งแต่สมัยเด็ก มีอะไรก็โยนไปไว้ห้องของกวินภพให้พวกเขาทั้งสองคนเล่น ทำให้ห้องของติณณ์ภพดูเป็นผู้ใหญ่มาตั้งแต่ต้น







หมับ!







“อ๊ะ…”






ร่างเล็กอุทานเบาๆเมื่อจู่ๆก็ถูกรั้งเข้าไปในอ้อมกอดของเจ้าของห้องจากด้านหลัง






“นี่คือคำตอบของคำถามเมื่อกลางวันรึเปล่าครับ?”เสียงทุ้มกระซิบถาม






“พี่ติณณ์..ผมจะนอนแล้วครับ” เหนือฟ้าพยายามเปลี่ยนเรื่อง





ฟอด!





คนถอดขโมยหอมรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันสะดุ้ง ติณณ์ภพกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น





“ถ้าเรียกตัวเองว่าผมต่อหน้าพี่อีก พี่จะหอมให้แก้มช้ำเลย ตกลงมั้ยครับ?”




ร่างเล็กหน้าแดงก่ำ แต่ก็พยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ติณณ์ภพยอมปล่อยคนในอ้อมกอดในที่สุด แต่ยังคงจับมือเรียวเล็กไว้แน่น
ขณะจูงเพื่อนสนิทของน้องชายมาที่เตียง แรงกระตุกแค่เพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้เหนือฟ้าลอยหวือขึ้นมาบนเตียงกับเขาอย่างง่ายดาย วงแขนแข็งแรงจากการเล่นเทนนิสรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ นิ้วเย็นๆสอดเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ ลากขึ้นตามแนวกระดูกสันหลัง รับรู้ถึงร่างที่สั่นเทาภายใต้สัมผัสเพียงผิวเผินของเขาอย่างไร้เดียงสา





น่ารัก..






“ว่าไงครับ?”





“ระ...รู้อยู่แล้วนี่ครับ...” เหนือฟ้าซุกหน้าลงกับผ้าปูที่นอน ไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของตน ทำให้เด็กชายไม่เห็นรอยยิ้มของหมาป่าใจร้าย





“ถ้าอย่างนั้น...”





นิ้วเรียวยาวลาย้อนกลับลงมาเรื่อยๆ เหนือฟ้าสะดุ้งอย่างแตกตื่น รีบคว้าข้อมือหนาไว้ก่อนที่มันตะได้เคลื่อนต่ำลงไปกว่าระดับเอว





“ไม่…ไม่เอา..”





“ครับๆ ไม่เอาก็ไม่เอา อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” ติณณ์ภพปลอบ มืออีกข้างลูบศีรษะคนที่ยังคงตัวสั่นอย่างหวาดกลัว“ไม่ทำอะไรแล้วครับ”





“ขอ…ขอโทษครับ” เหนือฟ้ามีสีหน้าเหมือนกับจะร้องไห้






“พี่ไม่ได้จะเร่งอะไรฟ้าหรอกนะ พี่เข้าใจ แต่มีเรื่องนึงที่ฟ้าควรรู้” มือที่ยังคงวางทาบอยู่บนแผ่นหลังเนียนใต้เสื้อยืดดึงเสื้อตัวใหญ่ของน้องชายออกจากร่างเล็กภายในครั้งเดียว เหนือฟ้าไม่ทันทีจะได้กระพริบตาเสื้อที่ตนสวมใส่อยู่ก็ร่วงลงไปกองกับพื้น “พี่ไม่ชอบแชร์คนของพี่กับใคร”






เหนือฟ้ายกมือกอดตัวเองไว้ขณะที่ติณณ์ภพลุกไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อยืดของตนมาโยนให้ร่างบาง เหนือฟ้ารับมันมากอดไว้ แต่ยังคงไม่ยอมสวมมันเข้าไป






“จะนอนทั้งแบบนั้นก็ได้นะ” ร่างสูงไหวไหล่ ฉีกยิ้มที่ทำให้เหนือฟ้าขนลุกเกรียวทั่วร่าง“แต่พี่ไม่รับประกันความปลอดภัยนะ”




เหนือฟ้ารีบใส่เสื้อที่ได้รับมาอย่างรวดเร็ว ติณณ์ภพเดินกลับมาที่เตียง คว้าร่างที่เพิ่งใส่เสื้อผ้าเสร็จเข้ามาในอ้อมกอดแล้วล้มตัวลงนอน รั้งร่างของเหนือฟ้าลงมาพร้อมกัน





“พี่ติณณ์...”





“ฝันดีนะครับ” ติณณ์ภพหอมแก้มป่องไปอีกฟอดก่อนจะกระชับอ้อมกอด ซุกใบหน้าลงกับซอกคอหอมกรุ่นแล้วหลับตาลง







เขาไม่รีบนักหรอก







เพราะคนที่ง่ายถึงขั้นยอมขึ้นเตียงกับเขาในวันแรกที่ชวน...ไม่ได้ท้าทายความสามารถของติณณ์ภพเลยซักนิด






----------

มาล้าวววววว หลังจากห่างหายไปนาน

[Tennyo_Y]

โห พี่ติณท์ เลวจริง สงสารฟ้าเลยอะ มิน่า ทำไมฟ้าถึงกลัวมาก ๆ

[DraCo_SLa13]

อ้าวอิพี่  เดี๋ยวจะรู้สึก

[•♀NoM!_KunG♀•]

เลวไปอีก

[fuku]

โอ๊ะ นิสัยเสียนี่หว่า

ยังเด็กอยากเอาชนะ

[Dee^daY]

กลับมาแล้ว ..

[เป็ดอนุบาล]

 
จริงๆเหนือฟ้ารู้ทั้งรู้ว่าพี่เค้าเป็นไงก็ยังอยากไปเล่นกับไฟก็สมแล้วที่ไฟจะลวกเอาแต่ดีนะที่ตอนท้ายพี่ติณณ์มันกลับใจได้
ลองนึกดูว่าถ้าพี่ติณณ์กลับใจไม่ได้ยังลอบชายไปเรื่อยฟ้าจะเจ็บแค่ไหน

[mild-dy]

 

[janeyuya]

  มารออ่านความเลวของพี่ติณณ์

[Nattarat]

รอมาต่ออีกค่ะ

[เจ้าหญิงในเงามืด]

โคตรชอบเรื่องนี้เลยยยยยย

[littlepig]

Underlying Disease: หลอกตัวเอง





เหนือฟ้าลืมตาตื่นขึ้นพร้อมกับความรู้สึกหนักๆที่ข้างเอว กลิ่นหอมอ่อนของน้ำยาปรับผ้านุ่มที่เป็นกลิ่นเดียวกับที่เขาตื่นมาเจอแทบทุกเช้ากลับทำให้ร่างเล็กใจเต้นอย่างประหลาดเมื่อรู้ว่ามันไม่ใช่กลิ่นของกวินภพที่เขาคุ้นเคย เหนือฟ้าขยับตัวให้หลุดจากท่อนแขนแกร่ง แต่กลับถูกรั้งกลับไปอย่างรวดเร็ว





“ไปไหนแต่เช้าครับ หืม?”





“กล้ามันตื่นมาเข้าห้องน้ำเวลานี้น่ะครับ เดี๋ยวไม่เห็นผมจะงอแงเอา”





เหนือฟ้าไม่ได้เอาแว่นออกมาจากห้องของกวินภพตอนลงไปที่ครัวเมื่อคืนเพราะเขาไม่ใช่คนสายตาสั้นมาก แต่ระยะห่างระหว่างเขากับใบหน้าของติณณ์ภพ ต่อให้สายตาสั้นจนแทบบอด ก็ยังสามารถเก็บรายละเอียดของร่างสูงได้อย่างชัดเจน ทั้งจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากได้รูปที่ค่อนข้างแห้งอยู่ตลอดเวลา ดวงตาคมดุสีรัตติกาล คิ้วเข้มหนาที่ชี้ขึ้นทำให้ร่างสูงดูเหมือนโมโหใครอยู่...





“จ้องขนาดนี้ ถ่ายรูปเก็บไว้ก็ได้ครับ”ร่างสูงเย้า เหนือฟ้าได้สติรีบหันหน้าหนีพร้อมกับดันตัวเองออกจากร่างที่กักขังเขาไว้ข้างกาย





“พี่ติณณ์ครับ ปล่อยผม..”





“ถ้าแทนตัวเองผิดอีกพี่จูบจนกว่าจำได้เลย” ติณณ์ภพหรี่ตาอย่างคาดโทษ





“ปล่อย...ปล่อยฟ้าเถอะครับ”





“ถ้าพี่ไม่ปล่อย...ฟ้าจะทำยังไง?” ร่างสูงยักคิ้วยียวน แต่เหนือฟ้าไม่มีเวลามาเล่นหมาหยอกไก่กับอีกฝ่ายตอนนี้ เพราะเขารู้ว่าหากตัวเองไม่กลับไปให้ทันก่อนกวินภพจะรู้ว่าเขาหายไป ได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่





“พี่ติณณ์ เดี๋ยวกล้ามันโวยวาย” เด็กชายเริ่มร้อนใจ




“ฟ้า น้องชายพี่อายุสิบห้าแล้วนะ ไม่ใช่เด็กสามขวบที่จะงอแง...”





“แม๊!!!!!!แม่คร้าบ!!!!!”





นั่นประไร ยังไม่ทันที่ติณณ์ภพจะพูดจบประโยคเสียงร้องดังลั่นที่สามารถปลุกทุกคนในบ้านจากการนอนหลับได้ของกวินภพก็ดังขึ้น เหนือฟ้าอาศัยจังหวะที่ติณณ์ภพเผลอกระโดดแผล็วลงจากเตียงแล้วเปิดประตูห้องวิ่งไปยังห้องของเพื่อนรักที่อยู่อีกฝั่งของทางเดิน





“กล้าๆ เราอยู่นี่ เบาๆหน่อยเดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่ตื่น” ร่างเล็กกระโดดกอดคอเพื่อนรัก ตวัดขาโอวรอบเอวสอบไว้เหมือนลูกหมีโคอาล่า แล้วใช้มือนึงปิดปากกวิภพไว้ “กลับเข้าไปในห้อง”






ร่างสูงพยักหน้าหงึกหงัก โอบเอวเพื่อนรักไว้ไม่ให้ตก แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างทุลักทุเล ไม่ได้สังเกตถึงสายตาของพี่ชายที่มองภาพนั้นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์






ทีกับเขาแตะนิดแตะหน่อยทำเป็นหวงตัว...






ทีกับไอ้กล้าทำไมถึงต้องถึงเนื้อถึงตัวขนาดนั้นวะ?!










“น้องกล้า กินบวบด้วยสิคะ”คุณเดือนดาราเตือนเมื่อเห็นลูกชายไม่ยอมแตะบวบในบวบผัดไข่ที่ป้านวลทำให้ กวินภพเขี่ยวัตถุปริศนาในจานไปมา ก่อนจะเบ้หน้าไม่ยอมกินเหมือนเด็กๆ





“กล้า กินเข้าไป อย่าเรื่องมาก” เหนือฟ้าดุ





กวินภพมีสีหน้าหงอลง แต่ก็ยอมตักเข้าปากแต่โดยดี ถึงแม้จะเคี้ยวด้วยสีหน้ากล้ำกลืนฝืนทนมากก็ตาม เหนือฟ้ายกแก้วน้ำให้เพื่อนรักดื่มตามไป สงสารก็สงสารอยู่หรอกนะ แต่ถ้าตามใจมากๆเดี๋ยวก็จะเลือกกินอย่างนี้ตลอด




“ไปเรียนได้แล้วมั้งครับ เดี๋ยวสาย” ติณณ์ภพลุกขึ้นจากเก้าอี้ รู้สึกหมดความอยากอาหารขึ้นมา





“อ้าว วันนี้พี่ติณณ์ไม่ขี่มอเตอร์ไซค์ไปเองเหรอคะ?” คุณเดือนดาราถาม ตั้งแต่มีใบขับขี่รถจักรยานยนต์เด็กหนุมก็ไม่เคยนั่งรถไปกับเด็กทั้งสองอีกเลย ติณณ์ภพส่ายหน้า




“ไม่ครับแม่ วันนี้รู้สึกเพลียๆ” ร่างสูงเหลือบมองเด็กชายตัวเล็ก “สงสัยนอนผิดท่า”




เหนือฟ้าก้มหน้า ไม่กล้าสบตาพี่ชายของเพื่อนสนิทด้วยกลัวว่าคนรอบข้างจะรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทั้งสามเดินมาที่รถรถสี่ประตูซึ่งมีคนขับรออยู่แล้ว กวินภพเปิดประตูด้านหลังรถด้วยความเคยชิน แต่ลูกชายคนโตของบ้านกลับก้าวตัดหน้าน้องชายเข้าไปในรถ





“อ้าว พี่ติณณ์ ทำไมแย่งที่ผมอ่ะ” กวินภพโวยวาย




“ข้างหน้ามันหนาว” ร่างสูงตอบ ไม่คิดจะลุกให้น้องชายนั่ง




“แต่ว่า...”




“ไปนั่งข้างหน้า”




“แต่…”




“ไอ้กล้า”





“หยุดทั้งสองคนนั่นแหละครับ! ผมจะไปนั่งข้างหน้าเอง พี่ติณณ์นั่งหลังกับไอ้กล้าไป” เหนือฟ้าตัดบทอย่างรำคาญ เดินไปนั่งเบาะหน้าเพื่อป้องกันการตีกันอีกยกของสองพี่น้อง นี่น่าจะเป็นครั้งแรกในรอบปีที่ร่างสูงนั่งรถมาโรงเรียนกับพวกเขา เมื่อมาถึง ติณณ์ภพเปิดประตูลงจากรถ เด็กหนุ่มทำท่าเหมือนจะพูดอะไรกับเหนือฟ้า แต่เมื่อเห็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งโบกมือให้ ร่างสูงก็เดินฉิวไปหาร่างในชุดกระโปรงทันที






แต่ว่า...





“กล้า นั่นพี่พลอยไม่ใช่เหรอ?”






เด็กสาวหน้าตาเหมือนนางแบบแฟชั่นวัยรุ่นคนนั้นเป็นแฟนของกวินภพ ร่างสูงถูกพลอยพรรณขอคบเมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ซึ่งถึงแม้กวินภพจะไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับเธอ แต่เมื่อมีรุ่นพี่หน้าตาน่ารักมาขอเป็นแฟน เด็กชายที่ไม่เคยปฎิเสธใครได้เต็มปากเต็มคำจึงตอบตกลง หลังจากนั้นเหนือฟ้าก็เห็นทั้งสองไปไหนมาไหนด้วยกันดี มีเพียงไม่กี่วันมานี้ที่เขาไม่เห็นกวินภพพดถึงแฟนสาว





“อือ เลิกกันแล้ว”กวินภพพึมพำ





“เฮ้ย อีกแล้วเหรอวะ?” เมื่อไม่มีผู้ใหญ่อยู่ใกล้ๆ เหนือฟ้าจึงไม่จำเป็นต้องสุภาพกับเพื่อนอีกต่อไป





“อือ…เหตุผลเดิม”






เหมือฟ้าไม่อยากให้เพื่อนพูดแบบนี้ด้วยสีหน้าปลงตก ผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของกวินภพบอกเลิกกับเขาแทบจะในทันทีที่รู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในลานสายตาของติณณ์ภพเรียบร้อยแล้ว แต่เหนือฟ้าก็ยังไม่อยากให้เพื่อนคิดว่านี่เป็นเรื่องปกติ เป็นสิ่งที่เขาจะพบเจอไปตลอด ถึงแม้เหนือฟ้าจะรู้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นระวังตัวมากที่จะไม่ให้ติณณ์ภพรู้ว่ากำลังคบกับน้องของเขา บางครั้งถึงขั้นมาร้องห่มร้องไห้ว่าเด็กชายทิ้งพวกเธอ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าติณณ์ภพก็ยังไม่ควรยุ่งกับผู้หญิงพวกนั้นอยู่ดี






อีกอย่าง...เขาก็อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ ว่าเหตุการณ์เมื่อคืน อาจจะทำให้ร่างสูง....เลิกพฤติกรรมที่เคยทำมาตลอด






หึ...มโนเป็นตุเป็นตะเลยไอ้เหนือเอ๊ย





“มึงว่า..จะมีซักคนบนโลกที่เลือกกูก่อนพี่ติณณ์มั้ยวะ?” กวินภพพึมพำ เอนตัวลงนอนตักเพื่อนรักที่ม้านั่งตัวยาวหน้าห้องเรียน ดูเหมือนว่าครั้งนี้จะเจ็บกับคำบอกเลิกมากกว่าทุกที เหนือฟ้าลูบกลุ่มผมสีดำสนิทถอดแบบมาจากพี่ชายอย่างทะนุถนอม





“แล้วกูเป็นมนุษย์ต่างดาว?” เหนือฟ้าก้มลงถามคนที่นอนหลับตาพริ้มอย่างไม่เกรงใจ





ถึงแม้จะเป็นแค่คำปลอบโยน แต่เหนือฟ้าหมายความตามนั้นทุกประการ





ต่อให้คนทั้งโลกเลือกติณณ์ภพ แต่สำหรับเขา กวินภพจะมาก่อนพี่ชายเสมอ





“มึงไม่นับสิ กูเอามึงไปทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วป่ะวะ ขนลุก” ร่างสูงหัวเราะ บีบจมูกเพื่อนรักที่งับนิ้วของเขากลับอย่างไม่ยอมแพ้






“โห คู่ผัวเมียมารขาวมารดำครับ สวีทกันเกรงใจคนโสดหน่อยคร้าบบบบ”





เพื่อนๆในห้องโห่แซว ร่างสูงพลิกตัวซุกหน้ากับหน้าท้องของเพื่อนรัก ไม่สนใจโลกภายนอก ซึ่งเป็นสิ่งที่เพื่อนทั้งห้องชินเสียแล้ว คาบแรกของวันนี้เป็นคาบโฮมรูม ซึ่งไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายที่อาจารย์ที่ปรึกษาของห้องพวกเขาไม่เคยเข้า ทำให้เป็นเวลาทองของนักลอกการบ้านทั้งหลาย แต่เด็กเรียนทั้งสองที่ไม่เคยมีปัญหานี้มักจะใช้เวลาดังกล่าวยึดครองที่ว่างหน้าระเบียงเพื่อเป็นสถานที่งีบให้กับร่างสูง





เหนือฟ้าเงยหน้าขึ้น ก่อนจะก้มลงอย่างรวดเร็ว กระซิบที่ข้างหูของเพื่อนรักอย่างรีบร้อน




“กล้า มึงอย่าเงยหน้าขึ้นมานะเว้ย”





“ติณณ์คะ พลอยอยากไปกินไอติม เย็นนี้ไปเป็นเพื่อนพลอยหน่อยนะคะ” พลอยพรรณควงติณณ์ภพเดินมาตามทางเดิน ร่างสูงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มที่หุบลงทันทีที่ดวงตาสีรัติกาลหันมาเห็นเขา เหนือฟ้ารับรู้ถึงร่างที่สั่นน้อยๆของเพื่อนรัก จริงอยู่ที่กวินภพไม่ได้มีความผูกพันธ์อะไรกับพลอยพรรณเป็นพิเศษ แต่ร่างเล็กเข้าใจดีว่าที่เพื่อนรักกำลังสั่น เป็นเพราะความเจ็บใจที่ถูกพี่ชายแย่่งคนของตัวเองไปครั้งแล้วครั้งเล่าต่างหาก





ติณณ์ภพหันไปเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างกับเด็กสาวข้างกาย แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเมื่อเห็นกวินภพนอนอยู่บนตักของเหนือฟ้า ร่างเล็กก้มหน้าชิดกับใบหน้าของเพื่อนรัก ไม่ต้องการให้ร่างสูงเห็นว่าเขารู้สึกอย่างไรในขณะนี้
เหนือฟ้ารอคนเงาของคนทั้งสองเดินผ่านไป สะกิดเพื่อนรักให้ลุกจากตัวของเขา




“ไปเรียนเถอะ อาจารย์จะเข้าแล้ว”




เหนือฟ้าวักน้ำขึ้นกระทบใบหน้า ตลอดคาบเช้าเด็กชายไม่มีสมาธิในการเรียนเลยซักนิด ซึ่งผิดวิสัยของเขาเป็นอย่างมาก ปกติแล้วในเวลานี้เขาจะต้องลงไปทานอาหารกลางวันกับกวินภพ เพราะมัธยมต้นกับมัธยมปลายพักคนละช่วงเวลากัน เหนือฟ้าจึงมักจะหาข้ออ้างอยู่กินขนมจนถึงเวลที่พี่ๆเริ่มทยอยลง ด้วยความหวังว่าจะได้เห็นติณณ์ภพซักแว่บนึงก็ยังดี





ถึงแม้อีกฝ่ายจะมีใครอยู่ด้วยไม่ซ้ำหน้าก็ตาม




แต่วันนี้สภาพจิตใจเขายังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับพี่ชายเพื่อนสนิทมากกว่าที่จำเป็นจริงๆ





“พี่นึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ” เสียงของคนที่เขาพยายามหลบหน้าดังขึ้นจากด้านหลัง เหนือฟ้าสะดุ้ง เงยหน้าขึ้นจากอ่างล้างหน้า ภาพสะท้อนของติณณ์ภพจากกระจกเด่นชัดจนยากจะคิดว่าเป็นภาพลวงตา เหนือฟ้าควบคุมสติ หันกลับมาหาพี่ชายของเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าเรียบเฉยที่สุดเท่าที่จะทำได้





“พี่ติณณ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”




“ฟ้าคงจะไม่เข้าใจที่พี่พูดเมื่อคืนสินะ” ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหา เหนือฟ้าขยับถอยตามสัญชาตญาณทว่าอ่างล้างหน้าด้านหลังกันเขาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน ติณณ์ภพเท้าแขนลงกับเคาท์เตอร์อ่างล้างหน้า ใบหน้าคมโน้มลงมาใกล้จนเหนือฟ้าต้องเบือนหน้าหนี




“พี่ติณณ์...เดี๋ยวคนมาเห็น...”




“พี่ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องของของพี่” ติณณ์ภพเอ่ยอย่างชัดเจน มือข้างหนึ่งยกขึ้นแตะใบหน้าเรียวเล็กให้หันกลับมา “เราเข้าใจตรงกันนะครับ?”





“พี่ติณณ์...นั่นมันไอ้กล้านะครับ...”





“เข้าใจตรงกันนะครับ?” ร่างสูงถามย้ำ นิ้วโป้งแตะที่ริมฝีปากนุ่ม ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะทาบทับลงมาอย่างนิ่มนวล เหนือฟ้าหลับตาลงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ปล่อยให้ลิ้นร้อนที่ช่ำชองนำทางตามประสาเด็กน้อยไม่รู้ความ มือเล็กกำเสื้อของร่างสูงแน่นระบายความรู้สึกวาบหวามในอก ริมฝีปากเผยออ้าเพื่อให้อีกฝ่ายตักตวงความหวานได้มากขึ้น เด็กหนุ่มร่างสูงยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจกับผลงานของตัวเอง ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง มองร่างเล็กที่หอบหายใจฮุบเอาอากาศอย่างเอาเป็นเอาตาย






น่ารัก...






“พี่…พี่ติณณ์...”เหนือฟ้าเรียกเสียงสั่น




“ครับฟ้า...” ร่างสูงพึมพำตอบรับ มือใหญ่ลูบวนที่สะโพกกลมกลึงภายใต้เนื้อผ้าของเครื่องแบบนักเรียน




“ปากแห้ง....”





“หือ…ฮ่าๆๆๆๆ”





ติณณ์ภพไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เด็กหนุ่มหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง ผละออกจากร่างที่ยังคงหายใจรัวเร็ว กุมท้องที่เจ็บจากการหัวเราะ





“ฮะๆ…นั่นสินะ ปากพี่แห้งจริงๆนั่นแหละ ไม่ค่อยได้กินน้ำ” ร่างสูงยิ้ม ขยิบตาให้เขาแบบที่ทำให้คนที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงอยู่แล้วอายขึ้นไปอีก “คงต้องมีคนดูแลแล้วล่ะ”





เหนือฟ้ายังคงยืนอยู่ตรงนั้นหลังจากที่ติณณ์ภพเดินออกจากห้องน้ำไปแล้ว มือเล็กยกขึ้นแตะริมฝีปากที่บวมแดงขึ้นมาเล็กน้อยของตนอย่างสั่นเทา






พี่ไม่ชอบให้ใครแตะต้องของของพี่





แต่ของของพี่ไม่มีสิทธิ์โวยวายถ้าพี่จะแตะต้องใคร...สินะครับ?






----------------

ไรท์ไม่ชอบมาม่า
ไรท์ชอบมุ้งมิ้งสีชมพูววววววว
เลยเข็นออกมายากหน่อยถถถถถ


 

[เป็ดอนุบาล]

ทำใจยังไงให้ไม่รักพี่ติณณ์ดีชอบผู้ชายสายเลวอิอิ

[่jum]

 

[crazydoii]

ทำไมติณเป็นแบบนี้อ่า??

[Tennyo_Y]

พี่กล้าน่ารักมาก อ้อนเหนือได้แบบสุด ๆ อะ มิน่าเหนือฟ้าเป็นห่วงมากมาย


พี่ติณท์เลว

[Nattarat]

สงสารเหนือฟ้า แต่เราชอบดราม่า

[akeins]

 

[fuku]

อ่านแล้วอยากเอาหินปาหัวติณณ์

[duckka]

อร๊ากกกก ค้างพี่ติณณ์กะเหนือฟ้า
ส่วนน้องแว่นสนุกมากมาย อะไรก็มาทำ
ให้หัวใจน้องแว่นสั่นไหวมากกว่าของกิน
ไม่ได้ เหอๆๆ รักคู่เพื่อนสนิท ต้นกล้าเหนือฟ้า

[littlepig]

Underlying Disease: ของเล่น



หลังจากวันนั้น ชีวิตสองด้านของเหนือฟ้าก็เริ่มต้นขึ้น




“อือ วันนี้กูไปช่วยป๊าที่อู่รถนะ มึงกลับไปก่อนเลย” ร่างเล็กกดวางสายจากเพื่อนรัก เงยหน้ามองพี่ชายของคนที่เขาเพิ่งโกหกใส่ที่ยิ้มให้เขาบนมอเตอร์ไซค์ดูคาติคันหรู หมวกกันน็อกสำรองถูกยื่นให้เขาโดยไม่มีคำอธิบาย แต่นั่นก็เป็นแค่หนึ่งในสิ่งที่เขาชินเสียแล้ว เหนือฟ้ารับหมวกกันน็อคมาสวม ตวัดขาคร่อมมอเตอร์ไซค์ซ้อนท้ายร่างสูงอย่างคล่องแคล่ว





“คล่องแล้วนี่เรา” ติณณ์ภพชม





“ขอบคุณครับ” เหนือฟ้ายิ้มเขิน เอื้อมมือกำชายเสื้อของร่างสูงไว้




“อีกหน่อยคงคร่อมอย่างอื่นคล่องเหมือนเนอะ” คนขับหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้เขา เหนือฟ้าไม่มีทางเลือกนอกจากฝังใบหน้าลงกับแผ่นหลังของร่างสูง ปล่อยให้อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอแล้วสตาร์ทเครื่องยนต์อย่างอารมณ์ดี ร่างเล็กซุกหน้ากับแผ่นหลังกว้าง อมยิ้มกับอุณหภูมิร่างกายที่ส่งผ่านมาหาเขาอย่างต่อเนื่อง




“ถึงแล้ว”





เหนือฟ้าถอดหมวกกันน็อคออก ช่วงสองสามเดือนที่เขาเริ่มคบกันมานี้ ติณณ์ภพมักจะพาเขาไปเที่ยวที่ห้างหรือไปทานข้าวที่ร้านอาหารซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนไปเกือบอีกฟากของเมือง เด็กหนุ่มให้เห็นผลว่ามันเป็นร้านที่น่าไป แต่เหนือฟ้ารู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการให้ใครสังเกตเห็นพวกเขา ซึ่งก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล เขาจึงทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น







เช่นเดียวกับที่เขาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องที่อีกฝ่ายมีใครอีกหลายคนซ่อนอยู่





“ครับแนน เดี๋ยวคืนนี้ติิณณ์ไปหา” เหนือฟ้าเมินเสียงกระซิบคุยโทรศัพท์ของร่างสูง กระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์เพื่อสำรวจสภาพรอบกาย




นี่มัน...







“พี่ติณณ์ ผมเข้าไปในนั้นไม่ได้หรอกครับ”เหนือฟ้าหันกลับไปหาร่างสูงด้วยสีหน้าซีดเผือด “พี่ติณณ์ก็เข้าไม่ได้เหมือนกันนี่ครับ”






“ไร้สาระน่าฟ้า มากับพี่ กลัวอะไร”ติณณ์ภพหัวเราะ จูงเด็กชายที่ยังยู่ในชุดนักเรียนเข้าไปในผับ ดูเหมือนคนเฝ้าประตูจะคุ้นเคยกับร่างสูงดี ถึงได้ปล่อยพวกเขาเข้ามาโดยไม่พูดอะไรซักคำ เหนือฟ้ากำชายเสื้อของคนอายุมากกว่าแน่น ร่างสูงเดินนำเขาไปยังที่นั่งวีไอพีที่อยู่ชั้นบน ผ่านผู้คนที่โยกไปตามเสียงเพลง บ้างก็นัวเนียกันอยู่ตามมุมมืด ไม่อายสายตาคนซักนิด





มีแต่คนมองเนี่ยแหละที่รู้สึกอาย






“พี่ติณณ์...”





“มานี่มา” ร่างสูงในชุดแจ็กเกตหนังที่ไม่เหมาะกับอากาศเมืองไทย แต่ใส่แล้วหล่อลากธรณีนั่งลงบนโซฟาสีแดงตัวใหญ่ ตบ
ตักของตัวเองแล้วกระดิกนิ้วเรียกร่างเล็ก เหนือฟ้านั่งลงข้างพี่ชายของเพื่อนสนิทอย่างลังเล ก่อนจะร้องออกมาเบาๆเมื่อถูกอีกฝ่ายดึงขึ้นไปนั่งบนตัก





“พี่ติณณ์ เดี๋ยวคนมองครั...”





“ดูรอบๆสิฟ้า” ร่างสูงกระซิบ งับที่ใบหูเล็กน่ารักอย่างหยอกเย้า “ใครเขาจะมาสนใจเรา”





มือใหญ่สอดเข้ามาใต้เสื้อนักเรียนสีขาว ลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนที่สั่นระริกจากสัมผัส




“พี่ติณณ์...ไม่...ไม่เอา...”




“รู้แล้วครับ...” เสียงทุ้มติดรำคาญเล็กน้อย เหนือฟ้ารู้สึกใจเสียยิ่งกว่าถูกอีกฝ่ายดุตรงๆเสียอีก “ไม่ทำจนจบหรอกน่า”




“พี่..พี่ติ...อื้อ!”




ริมฝีปากได้รูปบดขยี้ลงมาอย่างรุนแรง มือใหญ่บีบเค้นสะโพกมนเพิ่มความรู้สึกวาบหวามให้คนบนตักจนร่างเล็กที่ควบคุมตัวเองไม่ได้บิดเร่าอย่างห้ามไม่อยู่ ติณณ์ภพขยับยิ้มอย่างพึงพอใจ มือใหญ่ขยับมาด้านหน้า ลูบไล้หน้าท้องแบนราบไล่ขึ้นมาบนแผ่นอกน่ารัก สะกิดเม็ดทับทิมสีชมพูเข้มกระตุ้นให้ร่างเล็กแอ่นร่างรับสัมผัสอย่างลืมตัว





“ไม่..ไม่เอา...”




“อือ…ไม่ทำอะไรหรอกครับ ฟ้าขยับหน่อยสิ” ร่างสูงเร้าเสียงสั่นอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ มือใหญ่ควบคุมจังหวะให้สะโพกบนตักขยับเสียดสีกับความเป็นชายใต้กางเกงขายาวของตน





“ฮึก…ไม่เอา..พี่ติณณ์...ไม่...พอแล้ว....” แม้สติจะเริ่มเลือนรางจากอารมณ์ที่ครอบงำ แต่ร่างบางยังคงพึมพำอย่างหวาดกลัว
ดูเหมือนนั่นจะทำให้ร่างสูงที่หูทวนลมมานานรำคาญในที่สุด เด็กหนุ่มดันร่างของคนรักลับๆลงจากตัก เอนตัวพิงโซฟาอย่างไม่พอใจ เหนือฟ้าหอบหายใจฮุบเอาอากาศอย่างเอาเป็นเอาตาย มองร่างสูงที่นั่งไขว้ห้างกอดอกไม่สนใจตนเลยแม้แต่น้อย






พี่ติณณ์....โกรธเหรอ?






ตลอดเวลาที่คบกัน ถึงแม้ติณณ์ภพไม่เคยทำอะไรที่เขาไม่เต็มใจ แต่เขาก็ดูออกว่าอีกฝ่ายไม่พอใจทุกครั้งที่ถูกห้าม เหนือฟ้าไม่รู้ว่าตนควรจะทำอย่างไร หากไม่ยอม ไม่ช้าก็เร็วเขารู้ว่าพี่ติณณ์จะต้องหมดความอดทนกับเขา






แต่ถ้าเขายอม นั่นก็จะเป็นสิ่งหนึ่งที่เขาไม่ได้กลับคืนมาอีก





 “พี่ติณณ์...ผม...”





เจ้าของชื่อลุกขึ้นจากโซฟา “พี่จะไปห้องน้ำ อยากกินอะไรก็สั่ง”




เหนือฟ้าจะเรียกร่างสูงไว้ แต่ยั้งตัวเองทัน เขารู้ว่าพี่ติณณ์ไม่ชอบให้เซ้าซี้ตอนที่อารมณ์ไม่ดี จึงทำได้เพียงปล่อยให้ร่างสูงเดินออกไปสงบสติอารมณ์ ส่วนตัวเองก็นั่งนิ่งอยู่กับที่อย่างเชื่อฟัง แต่เมื่อเวลาล่วงเลยไปเกือบครึ่งชั่วโมง เหนือฟ้าก็เริ่มกังวลว่าอาจเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหนุ่ม ร่างในชุดนักเรียนลุกจากโซฟาสีแดงตัวใหญ่ เดินตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่อีกฝั่งของผับ






“แหม…น้องติณณ์ก็...” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ห้องน้ำ เหนือฟ้ารีบก้มหลบเมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนหันหลังให้เขา แขนทั้งสองข้างคร่อมร่างของหญิงสาวสวยเปรี้ยวในชุดสายเดี่ยวกระโปรงสั้นจนแทบจะปิดอะไรไม่มิดชิดกำแพง คนที่ถูกกักขังไว้ในอ้อมแขนแกร่งโอบรอบคอของร่างสูง





“วันนี้พี่ส้มก็สวยเหมือนเดิมจริงๆนี่ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยชมอย่างเป็นกันเอง มือใหญ่ที่วางอยู่บนเอวคอดค่อยๆสอดเข้าไปในเสื้อสายเดี่ยวแนบเนื้อ





เหนือฟ้าเบือนหน้าหนี ทนดูภาพที่เกิดขึ้นไม่ได้




“ไปนั่งที่โต๊ะพี่ก่อนสิ..”




“เอ่อ...คือผม...” น้ำเสียงของเด็กหนุ่มลังเล ทว่าคนชวนไม่ปล่อยให้ร่างสูงปฎิเสธ




“นะติณณ์ วันนี้ยัยตาลก็มาน้า...เดี๋ยวพวกพี่จะดูแดติณณ์ ‘อย่างดี’เลย”






เหนือฟ้ากัดริมฝีปาก เดินออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างเงียบเชียบ อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายจะไม่กลับมาจากห้องน้ำอีกพักใหญ่ ร่างเล็กนั่งลงบนโซฟาที่ตอนนี้เบื้องหน้ามีแก้วเหล้าและขนมขบเคี้ยววางอยู่ ท้องของเขาร้องประท้วง แต่เหนือฟ้าไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะกินอะไรทั้งนั้น






“น้องชาย มาคนเดียวเหรอครับ” เสียงอ้อแอ้ดังขึ้นข้างกาย เหนือฟ้าเงยหน้าขึ้นพบชายหนุ่มที่ดูจะเมาได้ที่ยืนยิ้มให้เขา และเป็นรอยยิ้มที่ทำให้เหนือฟ้ารู้สึกพะอืดพะอมทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ทำอะไร





“เปล่าครับ มากับพี่ พี่จะกลับมาแล้ว” เด็กชายขยับตัวหนีช้าๆ แต่นั่นกลับเปิดโอกาสให้คนตรงหน้านั่งลงที่ที่ว่างข้างกาย “นี่คุณจะทำอะไรน่ะ ลุกออกไปนะ!”






“อย่าใจร้ายนักเลย...มาสนุกกับพี่ดีกว่าน้า....” ชายหนุ่มดึงร่างของเหนือฟ้าเข้ามาใกล้ เด็กชายพยายามขัดขืน แต่พละกำลังที่ต่างกันเกินไปทำให้ร่างเล็กแทบจะลอยหวือขึ้นไปบนตักของอีกฝ่าย เหนือพยายามดิ้นขัดขืน ร้องโวยวายทุกวิถีทาง แต่เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทำให้แทบไม่มีใครได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเขา





ยกเว้นอยู่คนนึง




ผลั่ก!






ขี้เมาที่ลูบคลำไปทั่วตัวเขาเมื่อครู่ลงไปนอนกองกับพื้นด้วยหมัดเดียว เหนือฟ้าเงยหน้าขึ้นอย่างดีใจ ทว่ารอยยิ้มของเด็กชายหายไปจากใบหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าคนที่ช่วยเขาไว้ไม่ใช่คนที่เขาคิด





ร่างสูงในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ประเคนหมัดลุ่นๆใส่หน้าคนที่ร่วงไปแล้วอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ แล้วหันกลับมาทางเขา
ใบหน้าคมคายราวเทพบุตรกรีกเล่นเอาเหนือฟ้าอ้าปากค้าง ดวงตาคมสีควันบุหรี่จ้องมาที่เขานิ่ง เหนือฟ้าเริ่มรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา นี่เขาหนีเสือปะจระเข้รึเปล่าเนี่ย





“เป็นอะไรรึเปล่า”





ชายหนุ่มร่างโปร่งในชุดเสื้อคอวีแขนยาวสีครีมและกางเกงขายาวที่ยืนอยู่ข้างๆกับร่างสูงที่ช่วยเขาเอาไว้ถาม น้ำเสียงเป็นห่วงของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกคลายกังวลไปบ้าง เหนือฟ้าส่ายหน้า ยกมือขึ้นไหว้ชายทั้งสอง





“ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมไว้”






“มากับใครเนี่ย ทำไมถึงได้อยู่คนเดียวในที่แบบนี้ล่ะ?”ร่างโปร่งถามอย่างเป็นห่วง




“ผม…มากับพี่...” เด็กชายตอบอ้อมแอ้ม “เขาไปกับ...เพื่อน”




“โห ลำบากแย่เลย แถวนี้ก็มีแต่คนเมา นี่ มานั่งกับพวกพี่ก่อนมั้ย อยู่โตะข้างๆนี่เอง ถ้าพี่ชายมาค่อยกลับมา”ร่างโปร่งเสนอ
ทั้งที่คำพูดชักชวนคล้ายคลึงกับขี้เมาเมื่อครู่ แต่แววตากังวลที่ฉายชัดในดวงตาสีเทาเหลือบฟ้าเขียวทำให้เหนือฟ้ารู้สึกดีกับคนตรงหน้ามากขึ้น





“งั้น รบกวนด้วยนะครับ” เด็กชายยกมือไหว้อีกครั้ง





“พี่ชื่อหมอก นี่พี่เมฆ น้องชื่ออะไรเหรอ?”




ร่างโปร่งแนะนำตัวชายที่ช่วยเขาไว้ เมฆาไม่หือไม่อือเพียงแต่พยักหน้ารับไหว้ ดูท่าจะไม่ใช่คนที่ชอบพูดเท่าไหร่นัก





“เหนือฟ้าครับ” เด็กชายแนะนำตัว เดินตามคนทั้งสองไปยังโต๊ะวีไอพีที่อยู่ด้านหลังอย่างว่าง่าย ที่โต๊ะมีชายหนุ่มร่างสูงอีกคนนั่งอยู่ สิ่งเดียวที่เหนือฟ้าเห็นอย่างเด่นชัดจากแสงสลัวคือรอยสักเต็มสองแขนที่โผล่พ้นเสื้อแขนสั้นออกมา





“วิน จัดการด้วย” เมฆาเอ่ยขึ้น นั่นเป็นครั้งแรกที่เหนือฟ้าได้ยินอีกฝ่ายพูดอะไรออกมา





“เออๆ กองมันไว้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวให้เด็กหิ้วไปทิ้ง” คนที่ชื่อวินเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ยกแล้วเหล้ากระดกเข้าปาก “นั่งเลยครับน้อง สั่งอะไรก็ได้ พี่เลี้ยงเอง ถือเป็นการไถ่โทษที่ผับของพี่มีคนแบบนี้เข้ามา”






เจ้าของผับหรอกเหรอเนี่ย?







เหนือฟ้ารู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อรู้อย่างนั้น นาวินทร์สั่งมันฝรั่งทอดกับไก่ทอดและน้ำอัดลมมาให้เมื่อเห็นว่าเขาเกรงใจไม่กล้าสั่งอะไรเสียที






“น้องเหนือเรียนม.ไหนแล้วเนี่ย เข้ามาในที่แบบนี้เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะดุหรือเปล่า?”หมอกถาม ยกเครื่องดื่มในแก้วขึ้นดื่มอึกใหญ่ เหนือฟ้าเพิ่งสังเกตเห็นว่าในแก้วเป็นนมช็อกโกแลตเย็นๆแก้วหนึ่ง






“คือ..”






“เอาน่าๆ อย่าดุน่าเลยหมอก ไว้ฉันจะกำชับเรื่องตรวจบัตรให้เข้มกว่านี้ วันนี้วันเกิดฉันนะ ผ่อนคลายหน่อยสิ”นาวินทร์ออกโรงปกป้องเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆ โอบไหล่บางอย่างสนิทสนม น่าแปลกที่ทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน แต่เหนือฟ้ากลับไม่รู้สึกขัดเขิน หรือรู้สึกว่าถูกล่วงเกินเลย






“เอ่อ สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่วิน” เหนือฟ้าหันไปพูดกับเจ้าของผับ




“โอ้ ขอบใจๆ เด็กดีจริงๆ”นาวินทร์หัวเราะชอบใจ






พวกเขาพูดคุยกันหลายต่อหลายเรื่องจนเขาแทบลืมเวลา เหนือฟ้าหัวเราะไปกับมุกตลกของนาวินทร์ อมยิ้มไปกับเรื่องราวของเมฆาและหมอกที่เขาเพิ่งรู้ว่าทั้งสองคบกันมาสามปีแล้ว ร่างเล็กเห็นรอยยิ้มที่หมอกมีให้กับเมฆาและแววตาที่ร่างสูงมองตอบคนรัก ความสัมพันธ์เหนียวแน่นที่ไม่อาจอธิบายด้วยคำพูดชัดเจนในบรรยากาศรอบตัวคนทั้งคู่ เขารู้สึกยินดีที่ทั้งสองหากันจนเจอ และรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยที่ไม่เคยมีใครมองเขาด้วยแววตาแบบนั้น






“มาทำอะไรตรงนี้!”ร่างของเหนือฟ้าถูกกระชากอย่างแรงจนถลาไปซบกับอกแกร่งของคนที่พาเขามาทิ้งไว้ที่นี่





“เฮ้ย!” ร่างสูงทั้งสามลุกขึ้นทันที เหนือฟ้าที่กลัวว่าเมฆาจะกระทืบติณณ์ภพไปนอนกับพื้นเป็นเพื่อนขี้เมาคนก่อนรีบเอ่มห้ามปรามร่างสูง






“ไม่…ไม่เป็นไรครับ นี่พี่ชายผม”





“หึ พี่ชาย?” คนโดนเปลี่ยนสถานะกลางคันแยกเขี้ยว “ได้...อยากได้พี่ชายใช่มั้ย?”





ร่างเล็กถูกลากออกมาจากผับอย่างรวดเร็ว คนทั้งสามที่เิ่งรู้จักกับเขาเมื่อครู่ตั้งท่าจะเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง แต่เหนือฟ้าส่ายหน้าพรืดอย่างอ้อนวอน หมอกมีสีหน้าเป็นกังวล แต่ก็จับร่างของเมฆาไว้ไม่ให้เดินตามออกมา





“ขึ้นมา” ติณณ์ภพดึงเด็กชายขึ้นมานั่งบนมอเตอร์ไซค์ เหนือฟ้าไม่ขัดขืน หากมีอีกสิ่งที่เขาเรียนรูู้จากการเป็นเพื่อนสนิทของน้องชายติณณ์ภพ นั่นคือเด็กหนุ่มเป็นคนโมโหร้าย อยากได้อะไรก็ต้องได้ และไม่ควรขัดขืนในเวลาที่เขากำลังเดือดจัดแบบนี้






เหนือฟ้าซุกหน้าลงกับแผ่นหลังของอีกฝ่ายเช่นเดียวกับตแนมา แต่ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว




________________

เปิดเทอมล้าววววววว

ความอัพช้ากำลังคืบคลานเข้ามา555555

[puiiz]

 

[van16]

   กินมาม่านานท้องจะอืดแล้ว อยากได้ของหวาน 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อดีต ติณณ์ ร้ายกาจ เอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์
พอไม่ได้ดั่งใจ ก็ไปทำกับสาวๆ
ทำร้ายจิตใจเหนือฟ้า
ทิ้งเหนือฟ้าเฝ้าโต๊ะคนเดียว จนถูกคนเมาลวนลาม
ดีที่โต๊ะหมอก เมฆ มาช่วย
ติณณ์กลับมา ไม่เห็นเหนือที่โต๊ะก็ไ่ม่ถาม กลับแสดงอารมณ์ใส่
เป็นเหนือฟ้าไม่ทนติณณ์แล้ว คนที่พาเราไปแต่ไม่เห็นความสำคัญของเรา
สมละที่เหนือฟ้า จะไม่สนติณณ์กลับ
       
 

[Tennyo_Y]

พออ่านตอนเก่า แบบ เอาใหม่ฟ้าอย่ากลับไปคบมันเยไอ้พี่ติณท์อ่ะ แม่งเลว ทุเรศจริง คิดว่าฟ้าเป็นของตายมาตลอดสินะ 


แต่ฟ้ายังรักใช่มะ เอาเถอะ คบไปแล้วทำไงได้ ไอ้ติณท์ก็ดีขึ้นละนิเนอะ เฮ้อ

สงสารต้นกล้า คือไม่รู้เรื่องอะไรเลย เหมือนคนโง่ คือเพื่อนที่รักที่สุดโดนพี่ชายทำร้ายแบบเลือดเย็นมาก

[mild-dy]

 

[เป็ดอนุบาล]

ความรักของคู่นี้คือมาม่าจนจบค่ะ

[่jum]

  ทำตัวแบบนี้มันก็สมควรละที่เลิกกันไป