Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล | นิยาย Y ตอนที่ 40 P.12 @11/11/20
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล | นิยาย Y ตอนที่ 40 P.12 @11/11/20  (อ่าน 43451 ครั้ง)

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

********************************************

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล


บทนำ

             เอกภพ ชายหนุ่มวัยสามสิบปีกำลังถูกพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก เมื่อแม่ดันมาป่วยต้องใช้ค่ารักษามากโข แต่รายได้จากการขับแท็กซี่นั้นไม่พอยาไส้แน่ๆ เหมือนดาวพระเคราะห์ยังปราณีเมื่อมีเศรษฐีหนุ่มหล่อรุ่นน้องชื่อต่อพงษ์ ที่ปากเสียและอารมณ์ร้อนมาชวนให้ไปเป็นคนขับรถยนต์ส่วนตัวด้วยข้อเสนอที่สุดแสนเย้ายวน

             ทุกอย่างมันไปได้สวยเลยแหละ ถึงแม้เจ้านายหนุ่มใบหน้าหล่อกว่าพระเอกละครจะกร่นด่าทุกวี่วันแต่เอกภพก็ยึดตำแหน่งหลังพวงมาลัยไว้อย่างเหนียวแน่น ไม่ถูกไล่ออกเหมือนคนก่อนๆ แต่เรื่องมันจะไม่วุ่นเลย ถ้าเจ้านายหนุ่มของเขาไม่ทั้งอ่อย ทั้งยั่ว และใช้ตำแหน่งหน้าที่เข้าขู่ ชายแท้อย่างเอกภพมีเหรอจะยอมง่ายๆ ถึงแม้จะหวั่นไหวกับประโยคที่แสนมั่นใจของเจ้านายหนุ่มประโยคหนึ่งเสียเหลือเกินก็ตาม

“....พี่เอกเป็นของผม”

             แล้วคนขับรถจนๆอย่างเอกภพจะต้องทำยังไง ถ้าเลือกจะลาออก ที่บ้านจะต้องเดือดร้อน แต่ถ้าอยู่ต่อ ตัวเองนั้นแหละที่จะเดือดร้อนเป็นแน่แท้...








*** นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น มิได้ลอกเลียนหรือดัดแปลงมาจากเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งโดยเฉพาะ
ภาพประกอบ ชื่อ และสถานที่อ้างอิงเป็นเพียงการสมมุติ
มิได้มีเจตนาอื่นใดนอกจากแต่งเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ***
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-05-2021 14:45:34 โดย จากต้นจนอวสาน »

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
สารบัญ

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล

ตอนที่ 1 - 6 หน้า 1
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.0

ตอนที่ 7 - 9 หน้า 2
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.30

ตอนที่ 10 - 12 หน้า 3
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.60

ตอนที่ 13 - 14 หน้า 4
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.90

ตอนที่ 15 - 17 หน้า 5
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.120

ตอนที่ 18 - 20 หน้า 6
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.150

ตอนที่ 21 - 23 หน้า 7
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.180

ตอนที่ 24 - 25 หน้า 8
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.210

ตอนที่ 26 - 28 หน้า 9
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.240


ตอนที่ 29 หน้า 10
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71432.270



ผลงานอื่นๆของไรต์


1. สัญญาธนการ (จบแล้ว)

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52913

2. บังเอิญรักโดยตั้งใจ (จบแล้ว)

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65595.0

3. จะรักนาย เท่าชีวิต - Only You ภาค 1 (จบแล้ว)

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=64729.0

4. จะรักนาย เท่าชีวิต - Only You ภาค 2 (ยังไม่จบ)

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71132.0


5. เตี้ยนักจะรักปะล่ะ? -  My Dearest 20 cm. (ยังไม่จบ)

https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=71558.0


ติดตามผลงานอื่นๆที่ FB นี้เลยครับ
https://www.facebook.com/Begintillanend




« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-05-2020 13:19:07 โดย จากต้นจนอวสาน »

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17



เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

********************************************

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
Personal Driver


ตอนที่ 1 ต่อพงษ์ เสถียรภาพไพบูลย์

ไอร้อนพวยพุ่งมาจากกระโปรงรถหรูที่จอดข้างทางยังไม่ร้อนเท่าอารมณ์ของหนุ่มหล่อในชุดสูทเต็มยศ เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลอาบทั่วใบหน้าจรดทั่วลำคอชวนอึดอัด

“ผมว่าคงอีกสักพักเลยล่ะครับคุณต่อกว่ารถลากจะมา” น้ำเสียงแผ่วเบาของคนขับรถรุ่นพ่อทำลายความเงียบ หนุ่มร่างสูงยืนกลางแดดใกล้กับรถที่จอดข้างทางตรงส่วนไหนก็ไม่รู้ของถนนพระราม 2 ยังอารมณ์ไม่ดี

“กี่รอบแล้วเนี่ยลุงแหวงที่ไม่ชอบเช็กสภาพรถก่อนเอามาขับ”

“ผมขอโทษครับคุณต่อ ผมลืม”

“เฮ้อออ” ผู้เป็นนายถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนขับรถทำผิด ที่ผ่านมาเพราะเกรงใจพี่เขยที่แนะนำมาให้จึงปล่อยผ่าน แต่วันนี้เขามีประชุมต่ออีกที่ซึ่งไกลจากตรงนี้ประมาณชั่วโมงกว่า อารมณ์เดือดจึงพุ่งพล่านกว่าปกติ

“เดี๋ยวผมหารถไปก่อน ลุงรอตรงนี้นะ” ว่าแล้วนิ้วเรียวก็กดแกรปเพื่อหารถสักคัน แต่จนแล้วจนรอดก็หาไม่ได้ ความหงุดหงิดจึงก่อตัวมากขึ้น ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยหยดน้ำ แถมตัวยังชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลกองลงไปด้านล่างจนเหนอะหนะ

นานทีหรอกถึงจะมาแถวนี้ ไกลก็ไกล แถมยังหารถไม่ได้อีก ร่างสูงชะเง้อมองรถราที่แล่นไปมาด้วยความเร็วสูงอยู่อีกสิบห้านาทีก่อนที่แท็กซี่สีชมพูขุ่นสภาพกลางเก่ากลางใหม่จะผ่านมา แขนยาวกวักเรียกอย่างโล่งใจ

“ไปสุขุมวิทครับ” เขาเปิดประตูหลังบอกคนขับ และหันมาพูดกับคนขับรถส่วนตัว

“ลุงแหวง พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานให้ผมแล้วนะ ไปหาพี่พันเลย”

“หะ คุณต่อ...”

ปัง!

ชายหนุ่มปิดประตูรถแท็กซี่โดยไม่สนใจชายแก่ที่ยืนแกร่วข้างทาง แอร์ในห้องโดยสารเย็นฉ่ำจนคลายอารมณ์ลงไปได้บ้าง มือใหญ่ปลดเน็คไทให้คลายจนหายใจสะดวกกว่าเดิม

“ขึ้นทางด่วนมั้ยครับ” คนขับแท็กซี่ถาม ต่อพงษ์หันไปมองใบหน้าซีซ้ายของคนขับก่อนจะตอบตกลง

รถแล่นมาเรื่อยและทำความเร็วได้ดีจนชายหนุ่มเลิกกังวลว่าจะไปไม่ทันนัด ก่อนจะหยิบเอกสารขึ้นมาดูแต่เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงดังลั่น

“ครับพี่พัน”

[ไอ้ต่อ เอ็งไล่ลุงแหวงออกเหรอวะ] พี่เขยของเขาทักมาด้วยน้ำเสียงเข้ม

“อื้อ”

[อีกแล้วเหรอวะ นี่คนที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยของเดือนนี้] ฝ่ายนั้นถอนหายใจอย่างปลงตก

“พี่อย่าบ่นไปเลยน่า นี่ผมไม่ไล่ออกตอนที่ลุงเอารถไปเหยียบตะปูวันก่อนก็ดีแค่ไหนแล้ว”

[อย่างน้อยก็ให้โอกาสแกบ้างสิวะ แกก็แก่มากแล้วนะเว้ย]

“พี่สงสารก็รับไปเป็นคนขับส่วนตัวเองสิ”

[เออๆ ตามใจเอ็งละกัน แล้วนี่ถึงไหนแล้ว คุณประชาเค้าเนี้ยบนะโว้ย อย่าไปสายเด็ดขาด]

“รู้แล้วน่า รีบอยู่” ต่อพงษ์ชิงกดวางสายก่อนด้วยไม่อยากต่อล้อต่อเถียง หมดอารมณ์จะหยิบเอกสารมาอ่านจึงนั่งเงียบจมกับความคิดของตัวเอง

ต่อพงษ์ เสถียรภาพไพบูลย์ หรือต่อ อายุ 25 ปี รองประธานกรรมการบริษัทรับทำอาหารสำเร็จรูปตามสูตรลูกค้า หรือเรียกสั้นๆว่า โออีเอ็ม (OEM) เพิ่งมารับตำแหน่งได้แค่ปีกว่าหลังจากเรียนจบจากอเมริกา ธุรกิจครอบครัวนี้ไปได้สวย แต่เพราะเป็นลูกชายคนโตจากบรรดาลูกทั้ง 3 ของครอบครัว พี่สาวชื่อแก้วกานดา (เปลี่ยนชื่อจาก ตรึงจิต) นั้นแต่งงานกับพันธุ หรือ พี่พัน หัวหน้าฝ่ายบัญชีของบริษัท ด้วยความที่เป็นครอบครัวคนจีน ลูกสาวที่แต่งออกไปแล้วถือว่าเป็นคนนอก ส่วนน้องชายก็เพิ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยชั้นปีที่ 1 เมื่อต้นเทอมที่ผ่านมานี้เอง

“ให้ผมขับเร็วกว่านี้มั้ยครับ” คนขับถามขึ้นมา ชายหนุ่มเงยหน้ามองเสี้ยวใบหน้าที่นั่งหลังตรงหลังพวงมาลัย

“ดีเลยครับ นี่ครับค่าทางด่วน”

“ครับ” คนขับแท็กซี่หันมาจนชายหนุ่มสามารถมองใบหน้านั้นชัดขึ้น

“พี่ขับแท็กซี่มานานรึยังครับ”

“ผมเหรอ เกือบสิบปีแล้วล่ะครับ”

“โห นานเหมือนกันนะเนี่ย”

“ใช่ครับ แต่ก่อนผมน่ะทำงานโรงงาน แต่หัวหน้างานจุกจิก เลยตัดสินใจลาออก”

“แล้วไม่คิดหางานใหม่เหรอครับ”

“โอ๊ยไม่แล้วครับ อายุปูนนี้ละ การศึกษาก็น้อยใครเค้าอยากจะจ้าง” ว่าแล้วก็ลดกระจกยื่นธนบัตรจ่ายค่าทางด่วน

“ผมถามหน่อยสิครับ”

“ครับ ถามได้เลย”

“พี่ขับแท็กซี่แบบนี้ รายได้ดีมั้ย”

“โอ๊ยคุณ สมัยนี้แท็กซี่เยอะจะตาย ไหนจะมีแกรปมาแย่งลูกค้าอีก ขับรถงกๆไปวันๆให้คุ้มค่าแก๊สยังลำบากเลย” คนขับรถตอบอย่างอัดอั้น

“แต่พี่ก็ยังขับมาเป็นสิบปีเลยนะครับ”

“อย่างที่บอกแหละครับ คนเรียนมาน้อย ไปทำอะไรก็ไม่รอด ไหนจะภาระโน่นนี่นั่นอีก”

“อ๋อ ต้องดูแลลูกเมียด้วยใช่มั้ยครับ”

“ฮ่าๆ เปล่าเลยคู๊ณ ลำพังตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย จะกล้าพาใครมาลำบาก ผมหมายถึงภาระเลี้ยงดูแม่ ส่งน้องเรียนก็แทบไม่พอใช้แล้วครับ”

“แล้ว พี่สนใจเปลี่ยนงานปะ”

“หืม”

“ผมหมายถึง สนใจมาเป็นคนขับรถประจำตัวให้ผมมั้ย”

“ห๊ะ” คนขับงงกว่าเดิมสิครับ

“ถ้าพี่สนใจ นี่นามบัตรผม หน้าที่ก็แค่ขับรถพาผมไปนั่นมานี่ เวลาไม่มีอะไรก็กลับบ้านไปดูแลแม่พี่ได้”

“คุณล้อผมเล่นรึเปล่าครับเนี่ย ฮ่าๆ”

“เปล่าครับ รับนามบัตรผมไปนะ ผมเพิ่งไล่คนขับรถออกเมื่อกี้นี้เอง”

“อ่า”

“ไม่ต้องห่วงนะ ผมให้เงินเดือนสามหมื่น ถ้าวันไหนดึกก็ค้างที่บ้านผมได้ ผมไม่รีบ ให้พี่คิดดู ถ้าพี่ตกลง พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าไปรับผมตามที่อยู่นี้” ต่อพงษ์หยิบกระดาษโพสต์อิทมาเขียนที่อยู่ก่อนวางให้คนขับรถที่กำลังงงเป็นไก่ตาแตก

จะมีใครว่าเขาบ้ามั้ยนะ อยู่ๆก็ชวนคนไม่รู้จักมาเป็นคนขับรถให้แบบนี้ แล้วอะไรคือความหมายของคำว่าไม่รีบ แต่ต้องการคำตอบพรุ่งนี้....

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
Personal Driver
ตอนที่ 2 เอกภพ ใบบุญ

             ผมนี่งงเลย งงมาก เอาจริงๆ อยู่ๆก็มีคนรวยที่ไหนไม่รู้เสนอเงินสามหมื่นและชวนไปเป็นคนขับรถให้ เงินขนาดนั้นเนี่ยเอาไปจ้างพนักงานออฟฟิศตำแหน่งสูงๆได้เลยนะเนี่ย ใครบ้างจะไม่แปลกใจสงสัย คิดว่าเป็นโชครึก็ไม่กล้า กลัวจะเป็นพวกต้มตุ๋นสิไม่ว่า

             หลังจากส่งคนแปลกหน้าที่ทำตัวแปลกเสร็จผมก็ตีรถเปล่ากลับทางเดิม จากสุขุมวิทไปพระราม 2 นั้นรถค่อนข้างติด แต่ทำยังไงได้ล่ะ นี่ก็ใกล้เวลาต่อกะแล้ว รถคันนี้ก็เช่าเขา ถ้าไม่รีบผมก็โดนปรับ ผู้โดยสารหลายคนที่กวักเรียกแต่พอถามเส้นทางที่อยู่คนละโยชน์ก็ต้องปฏิเสธ ความจริงผมไม่เกี่ยงงานหรอก แต่ตอนนี้ต้องเผื่อเวลาเติมแก๊สอีก รถติดขนาดนี้กว่าจะไปถึงอู่คงหมิ่นเหม่พอดู แต่ถูกผู้โดยสารด่าหรือไม่ก็ปิดประตูรถโครมใหญ่ใส่หน้าก็ใจแป้วไปเหมือนกัน

             รายได้แต่ละวันก็ไม่มากมายอะไร ยังดีหน่อยที่เมื่อกี้ได้มาเกือบสี่ร้อย จ่ายค่าแก๊สค่าเช่ารถก็พอเหลือเงินอยู่บ้าง หลังจากนั้นก็ขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่ากลับเข้าบ้านที่อยู่ในซอยลึก ยังดีที่ผมมีบ้านอยู่ ไม่ต้องเช่า แต่สภาพมันก็เก่าเก็บใกล้จะพังเต็มแก่ เครื่องใช้ไฟฟ้าก็พอมี แต่อย่าถามถึงแอร์เลย เอาแค่พัดลมไม่พังก็พอแล้ว

“เอกเอ๊ย กลับมาแล้วเหรอ”

“ครับแม่ แม่อยู่ไหนน่ะ” เสียงเปิดประตูบ้านส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดจนผู้เป็นแม่ได้ยิน

“อยู่ในห้องน้ำ หิวมั้ยแม่ทำกับข้าวไว้ที่โต๊ะน่ะ”

“ครับ เดี๋ยวผมอาบน้ำแล้วมากิน แล้วไอ้โทล่ะ” ผมถามถึงเอกภาพ น้องชายวัยรุ่นที่ไปเรียน

“มันบอกว่าวันนี้ไม่กลับ มีทำรายงานกับเพื่อน”

             เสียงตะโกนคุยกันไปมาเป็นเรื่องปกติของบ้านนี้ ครอบครัวเรามีกันอยู่ 3 คนแม่ลูก พ่อของผมเสียไปตั้งแต่ผมยังเรียนชั้นม.6 แม่มีอาชีพเป็นแม่บ้าน พอพ่อเสียรายได้ของเราก็หายไปหมด พวกเราเป๋กันไปพักใหญ่ก่อนที่ผมจะตัดสินใจไม่เรียนต่อและหันไปหางานทำ ตอนแรกมันก็ดูจะไปได้ดี แต่คงเพราะกรรมเก่ามันเยอะ เจ้ากรรมนายเวรถึงได้ตามติดไปทุกที่ เมียน้อยเจ้านายที่โรงงานมาติดพันจนเกิดการเขม่น ไอ้ผมที่อยู่เฉยๆก็โดนจัดหนักจนเครียดถึงขั้นต้องลาออก

             พอลาออกมาก็ไม่รู้จะไปไหน เงินติดตัวก็ร่อยหรอ พอดีไอ้เพื่อนสมัยเรียนที่มีชะตากรรมเดียวกันคือไม่เรียนต่อแนะนำให้ไปขับแท็กซี่ แรกๆก็เงอะๆเงิ่นๆเพราะอายุยังไม่ 20 ได้แต่ทนขับไปทั่วจนชินทาง ขับไปขับมาก็ไม่อยากออกไปหางานทำแล้วจึงอยู่ยาวมาจนทุกวันนี้

โครม!

“แม่!” เสียงดังในห้องน้ำทำให้ผมต้องวิ่งหน้าตาตื่น ประตูห้องน้ำมันชำรุดอยู่แล้วจึงไม่ต้องออกแรงถีบหรือเตะ แม่ผมนอนกองกับพื้น มีเลือดไหลอาบจนหน้าซีด

“แม่เป็นไร ทำใจดีๆไว้”

“แม่ไม่เป็นไรหรอก แค่เจ็บท้อง ฉี่เป็นเลือด” แม่เล่าอาการขนาดนี้คงจะไม่หนักหนาเท่าไหร่หรอก

แต่ผมก็คิดผิด เมื่อถึงมือหมอก็ถูกพาไปห้องฉุกเฉิน ใช้เวลาตรวจนั่นนี่ร่วมสามชั่วโมงก็ได้พบกับคุณหมอท่าทางใจดีเดินมาบอกอาการของแม่ “คุณยายแกเป็นนิ่วที่ไตน่ะครับ แล้วมีเม็ดใหญ่เม็ดหนึ่งไปอุดที่ท่อปัสสาวะจนอักเสบ หากปล่อยไว้จะเป็นอันตรายต้องรีบผ่าตัดออก”

“ร้ายแรงมากเลยเหรอครับ”

“ถ้าผ่าตัดก็จะดีขึ้นครับ แต่ผลเอ็กซ์เรย์ออกมาแล้วว่านิ่วติดที่ไตเยอะไปหมด ถ้าไม่ผ่าออกเดี๋ยวก็มีอาการแบบนี้มาอีก”

ผมใจหายวาบ...คิดถึงค่าหมอขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องห่วงค่ารักษานะครับ โรงพยาบาลรัฐไม่เก็บกับคนป่วยมีบัตรทองหรอก”

“ครับ” ผมรับคำแผ่วเบา รู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย แต่แปลกใจนิดนึง นี่หมอรักษาคนหรือหมอดูวะเนี่ย เดาใจถูกด้วย

“ตอนนี้คุณยายเสียเลือดมาก แต่สภาพร่างกายยังแข็งแรงดีอยู่ไม่น่าเป็นห่วง แต่อาจจะต้องรีบผ่าเอาก้อนนิ่วออก”

“รีบขนาดนั้นเลยเหรอครับ”

“ครับ ผมมีคิวว่างพรุ่งนี้พอดี ถ้าอย่างไรแล้วคุณไปติดต่อกับพยาบาลเรื่องการแอดมิทคนไข้นะครับ”

“ครับ” ผมยกมือไหว้คุณหมอท่วมหัว ไม่รู้จะโชคดีหรือไม่กันแน่ที่อยู่ๆก็มีคิวว่าง อย่างที่รู้กันดีนี่แหละ ว่าโรงพยาบาลรัฐน่ะคิวยาวเหยียดขนาดไหน ถ้าอาการแม่ไม่หนัก คงได้แค่ยาละลายนิ่วไปกินประทังก่อน

“ตอนนี้เตียงผู้ป่วยรวมเต็มนะคะ มีแต่ห้องพิเศษที่ต้องเสียเงินเพิ่ม” ผมมองสภาพผู้ป่วยในห้องคนไข้รวมที่แออัดจนแทบไม่มีทางให้เดิน แม้แต่ทางเดินระหว่างตึกยังมีเตียงคนไข้เรียงรายจนแทบเรียกได้ว่าแย่งอากาศกันหายใจเลยทีเดียว

“มีห้องแบบไหนบ้างครับ”

“ตอนนี้มีเหลือแต่ห้องพิเศษเดี่ยวค่ะ ราคา 1,870 บาทต่อคืน อันนี้ลดแล้วจาก 2,200 บาทนะคะ”

ผมได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ “แล้วแม่ผมต้องพักฟื้นนานแค่ไหนครับ”

“อันนี้ก็แล้วแต่อาการคนไข้หลังผ่าตัด ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อน สองสามวันก็กลับไปพักฟื้นต่อที่บ้านได้ค่ะ”

แต่ถ้านานกว่านั้น...ผมคิดถึงเรื่องค่าใช้จ่ายอย่างหนักใจ



ออฟไลน์ kawisara

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1586
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +119/-7
เอิ่ม คุณต่อ


ไม่ตรวจสอบประวัติ


เขาหน่อยเหรอ

ออฟไลน์ แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 174
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
ตัวหนังสือสีฟ้า อ่านยากจังอ่ะ

ออฟไลน์ KizzllKizz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 200
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +40/-1
รับง่ายจังเลย ถูกใจอะไรเอกน้อ

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
Personal Driver


ตอนที่ 3 สู้เพื่อแม่

             ผมกำนามบัตรในมือแน่น เหมือนชะตาฟ้าลิขิตหรือนรกชังสวรรค์แกล้งก็ไม่รู้ เมื่อตอนกลางวันมีคนแปลกหน้าชวนไปเป็นคนขับรถส่วนตัวให้ด้วยข้อเสนอสุดเย้ายวน แต่ตกเย็นแม่ผมก็ต้องแอดมิทนอนโรงพยาบาลรอผ่าตัดพรุ่งนี้เช้า น้องชายตัวดีกระหืดกระหอบมาที่ห้องพักของแม่หน้าตาตื่นเหมือนคนจะร้องไห้ ส่วนแม่ผมก็ได้แต่บ่นเรื่องห้องพิเศษว่าเปลืองอย่างนั้นอย่างนี้ จนได้เจอเจ้าโทนี่แหละถึงสงบปาก

“พี่เอก ไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวผมดรอปเรียนก่อนก็ได้นะพี่” น้องชายหัวแก้วหัวแหวนผมกระซิบกระซาบถามตอนที่แม่หลับไปแล้ว สายน้ำเกลือระโรงระยางห้อยมาจนถึงข้อมือเป็นสิ่งที่บอกได้อย่างดีว่าเราต้องสู้สักตั้ง

“บ้าน่า พูดไปเรื่อย เอ็งมีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ พี่เอ็งยังไหว”

“พี่เอก”

“พอเลยไอ้นี่ เอ็งคิดว่ากูทำงานงกๆให้มึงมาดรอปเรียนรึไง” ขึ้นมึงกูกับน้องจนเป็นเรื่องปกติแล้วครับ

“...”

“ไม่ต้องคิดมาก ทำหน้าที่เอ็งให้ดีที่สุดก็พอ แก่ตัวมาแม่จะได้ไม่ลำบาก”

“อื้อ” น้องชายตัวโย่งปาดน้ำตาป้อยๆ

“หยุดขี้แยได้แล้ว อายุจะ 18 แล้วนะเว้ย” นั่นแหละครับคุณผู้ชม พ่อผมเสียตอนที่น้องผมยังเล็กน่าจะจำความไม่ค่อยได้เลยด้วยซ้ำ ถ้าผมไม่เลือกทางนี้ ใครล่ะจะทำ

“พี่แม่ง คนจะซึ้งซะหน่อย”

“เออๆ โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว จะมาทำซึ้งอะไรวะ” ผมแซวกลับ ปล่อยให้น้องชายตัวดีล้มตัวนอนที่โซฟา ส่วนผมน่ะเหรอ กลับบ้านสิครับ ไหนๆก็ไหนๆละ

สู้เพื่อแม่ซักตั้งละกัน....



             ผมตื่นตั้งแต่ตีห้า แต่งตัวด้วยชุดที่คิดว่าสุภาพที่สุด หวีผมเรียบแปล้ แล้วออกไปรอแท็กซี่ที่โทรจองไว้ก่อนหน้า เช้าขนาดนี้รถยังไม่ติดมาก แต่ถ้าออกสายกว่านี้หน่อย รับรองผมไปไม่ทันเวลานัดแน่ๆ แต่เอ...เค้านัดกี่โมงกันแน่นะ

....สุดท้ายผมก็มายืนหน้าบ้านหรูกลางกรุงตั้งแต่หกโมงครึ่ง

             รั้วบ้านบ่งบอกถึงฐานะของผู้อยู่อาศัยเป็นอย่างดี แต่ประตูทางเข้าที่ดูคล้ายระแนงไม้ตีทาบทับถี่จัดจนมองไม่เห็นด้านใน ตัวบ้านที่มองเห็นน่าจะไม่มีไฟเปิดเลยสักดวง นั่นไง ว่าละ แกร่วสิครับงานนี้ จะโทรหาก็ไม่กล้า เกรงว่าว่าที่เจ้านายจะยังไม่ตื่น ผมไม่มีที่ไปเสียด้วย ถ้าในบ้านมีคนป่านนี้ก็คงต้องเดินผ่านไปมาบ้างล่ะ แต่ความเงียบเชียบเช่นนี้...ผมคงต้องรอต่อไป

             รู้สึกตัวอีกทีเหมือนมีคนมาสะกิด ผมนั่งกอดเข่าสัปหงกอยู่หน้าบ้านหรูนานแค่ไหนไม่รู้ พอเงยหน้าขึ้นกลับพบใบหน้าหล่อเหลาที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ตกใจจนผุดลุกแทบเอาหัวไปชนอกเค้าเลย ให้ตายสิ

“ท่าน มาตั้งแต่ตอนไหนครับ” ผมขยี้ตาก่อนเช็ดน้ำลายที่ทึกทักว่าคงไหลเยิ้มแก้ม

“เพิ่งมานี่แหละ นายมานานแล้วเหรอ”

“ไม่นานครับ” ตั้งแต่หกโมงครึ่ง ... ผมโกหก

“ไม่นานแต่มานอนหน้าบ้านผมได้เนี่ยนะ” ชายร่างสูงเลิกคิ้วเหมือนจับไต๋ได้ ผมได้แต่ส่งยิ้มแหะๆไปให้

เหมือนหมาเลยกู....

“เข้ามาก่อนสิ” ประตูรั้วเปิดทันทีที่เจ้าของบ้านกดปุ่ม หนุ่มร่างสูงในชุดออกกำลังกายเดินก้าวเท้ายาวเข้าไปข้างใน ทางเดินที่ปูด้วยหินแกรนิต (ผมคิดว่านะ) ไร้เศษใบไม้เกะกะตามทาง ประตูบานไม้สีดำมีแสงไฟส่องสว่าง ผมเดินตามอย่างเงอะเงิ่นสำรวจความหรูหราอย่างใคร่รู้

“ท่านจะออกกี่โมงครับ” ร่างสูงหยุดกึกหน้าประตู

“ผมชื่อต่อพงษ์ เรียกผมว่าต่อก็ได้”

“ครับ คุณต่อ”

“ว่าแต่ นายชื่ออะไรนะ”

“ผมเหรอ เอกภพครับ เรียกเอกก็ได้”

“โอเคนายเอก เข้ามานั่งรอที่โซฟาก่อน ผมไปอาบน้ำแล้วก็จัดการมื้อเช้าแล้วค่อยไป”

“ดะ ได้ครับ”

             ภายในบ้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย พื้นปูนที่คล้ายจะเป็นปูนเปลือยเงาวับแต่ไม่ลื่นล้มตอนเดินวาววับ บ้านช่องเงียบเชียบราวกับไม่มีใครอาศัยอยู่

แกรก เสียงแก้วน้ำวางบนโต๊ะกระจกทำให้ผมหันไปมอง

“ดื่มน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณต่อก็ลงมา” ผมผงกหัวครั้งหนึ่งแทนคำขอบคุณผู้หญิงวัยกลางคนอย่างลืมตัว ปกติผู้น้อยต้องยกมือไหว้ แต่ครั้งนี้ผมคงตื่นเต้นมากเกินไปจนลืมมารยาท แต่คุณน้ากลับไม่ว่าอะไร

“คนขับรถคนใหม่เหรอ ชื่ออะไรน่ะเรา”

“เอ่อ ครับ ชื่อเอกครับ”

“อยู่ด้วยกันนานๆล่ะ อย่าไปทำอะไรให้คุณต่อหัวเสียเชียว เดือนนี้ไล่ออกไปสองสามคนแล้วเนี่ย”

หะ...ผมยกเลิกคิวแท็กซี่ไปแล้วด้วย ถ้าเกิดเจ้านายหนุ่มไม่พอใจผมจะเอาอะไรกิน

“ครับ”

“อ้อ ป้าชื่อสายหยุดนะ เรียกป้าหยุดก็ได้ ปกติอยู่บ้านใหญ่ฝั่งตรงข้าม จะมาที่นี่เฉพาะตอนเช้าเพื่อทำกับข้าวหรือไม่ก็ตอนมาทำความสะอาด”

“สวัสดีครับป้าหยุด” ผมยกมือไหว้แนะนำตัวเสียที ทีแรกจะเรียกน้า แต่อีกฝ่ายแทนตัวว่าป้าก็ต้องว่าตามกัน

“เดี๋ยวป้าไปเตรียมกับข้าวให้คุณเค้าก่อนนะ กินไรมารึยังล่ะเรา”

“ยังครับ” ผมลูบท้องอย่างลืมตัว เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยเช้านี้

“งั้นมานี่มา มาหลังบ้าน” ผมโดนคะยั้นคะยอให้เดินตามป้าหยุดไป ถึงแม้จะเกรงใจแค่ไหนแต่กลิ่นหอมของอาหารทำให้ผมเดินตามไปเหมือนลอยได้ “นั่งกินตรงนี้นะ ปกติไม่มีใครมาหรอก”

“แล้วคุณต่อพงษ์ล่ะครับป้า”

“กินด้านในโน่น หรือไม่ก็ในห้องแล้วแต่สะดวก รายนั้นไม่ค่อยเข้าครัวหรอก” ผมพยักหน้าหงึกๆ

“กินเสร็จแล้วไม่ต้องล้างนะ วางไว้ตรงอ่างเดี๋ยวป้าจัดการเอง รีบเข้าใกล้เจ็ดโมงแล้ว” ผมแหงนดูนาฬิกาแขวนที่ผนังก่อนจะจ้วงอาหารเช้าจนเรียบ

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
Personal Driver

ตอนที่ 4 เริ่มงานวันแรกก็โดนดุซะละ

             บริษัทของเจ้านายผมอยู่แถวแพรกษา จ.สมุทปราการ มันไม่ได้มีแค่ออฟฟิศ แต่มีโรงงานอยู่ด้านในของเนื้อที่กว้างใหญ่นี้ด้วย ผมกลืนน้ำลายอย่างเหนียวคอ เพราะมันดูคล้ายบริษัทที่ผมเคยมาทำงานเมื่อนานมาแล้ว แต่ก็ไม่น่าใช่ เพราะตอนนั้นผมไปทำแถวมหาชัย คงไม่ใช่เป็นโรงงานเดิมแล้วย้ายมาที่นี่นะ...

มันคงไม่ดวงสมพงษ์กันขนาดนี้หรอกมั้ง...

“เป็นอะไร หน้าซีดเชียว” เจ้านายหนุ่มที่นั่งเงียบมาตลอดทางถามขึ้นมา

“ปะ เปล่าครับ ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”

“ตอนขับรถมีสมาธิด้วยสิครับ” หูยยยย แค่วันแรกก็โดนดุไปแล้วหนึ่งดอก

“ขอโทษครับ”

“เดี๋ยวเลี้ยวไปจอดหน้าตึกขวามือนะ จากนั้นก็เอารถไปเก็บที่โรงรถ วนตามทางไปเลย”

“ครับคุณต่อพงษ์”

“เรียกต่อเฉยๆก็ได้” ใจผมน่ะอยากเรียกหรอก เพราะยังไงผมก็แก่กว่า แต่จะให้เรียกแค่ชื่อ หรือน้องต่อก็ยังไม่สนิทกันขนาดนั้น

“เรียกคุณต่อดีกว่าครับ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงเกรงใจ เจ้านายผมไม่ว่าอะไรก่อนจะนั่งนิ่ง

“คุณต่อไม่ลงเหรอครับ”

“...” ใบหน้าหล่อเหลาพยักเพยิดไปที่ประตู อ้อออออ ว่าแล้วผมก็รีบวิ่งลงไปเปิดประตูให้เจ้านายหน้านิ่งทันที

“ขนเอกสารที่เบาะหลังมาด้วย”

“ครับๆ” ผมได้แต่รับคำก่อนกวาดเอกสารปึกใหญ่วิ่งตามต้อยๆ

             ภายในสำนักงานเย็นฉ่ำ มีพาร์ทิชันกั้นคอกสำหรับพนักงานอย่างเป็นระเบียบ เสียงที่อื้ออึงเมื่อครู่เงียบกริบทันทีที่ผู้บริหารหนุ่มก้าวเท้าเข้ามา แต่ละคนก้มหน้างุด จะมีบ้างก็พนักงานสาวๆที่พยายามมอง แต่มองยังไงก็รู้ว่าอ่อย...

“อุ๊ย นั่นใครน่ะ เดินตามคุณต่อมา” เสียงกระซิบ ถ้าจะดังขนาดนี้ก็ตะโกนเถอะครับ

“คนขับรถคนใหม่ไง ไม่รู้เหรอว่าคนเก่าเพิ่งโดนเฉดหัวเมื่อวาน”

“โถ น่าสงสาร จะอยู่ได้สักกี่วันเนี่ย” อยู่ได้โว้ย อยู่ไม่ได้กูจะเอาอะไรแดก...ผมตะโกนตอบในใจ

“ปกติคุณต่อไม่ให้คนขับเข้ามาในออฟฟิศนี่นา ทำไมวันนี้ถึงให้เดินตามล่ะ”

“ชั้นจะรู้มั้ยล่ะ แกก็ถามแปลก...” นี่สินะสังคมออฟฟิศ ขนาดผมเดินย่างกรายใกล้ๆยังนินทากันลั่น

“เอาของวางตรงนี้แล้วก็เอารถไปเก็บ”

“คะ ครับ”

“เดี๋ยวนายไปนั่งรอผมที่ห้องครัวนะ เตรียมตัวให้พร้อมด้วย ตอนเที่ยงผมมีนัด”

“คุณต่อจะออกไปกี่โมงครับ”

“กี่โมงก็ได้ขอให้ทันเที่ยง”

เอาแล้วไง....

“แล้วคุณต่อจะไปไหนครับ”

“นี่ผมต้องตอบคำถามอีกกี่ข้อเนี่ย ไม่มีตารางงานผมรึไง”

หน้าเจื่อนสิคุณ ผมเพิ่งมาทำงานวันแรกนะ “มะ ไม่มีครับ” ได้แต่ตอบเสียงหงอย

“คุณอ้อย ส่งตารางงานอาทิตย์นี้มาในไลน์ผม เดี๋ยวนี้” เจ้านายหนุ่มหน้าดุกดปุ่มอินเตอร์คอมสั่งงาน คนชื่ออ้อยตอบรับอย่างลนลานก่อนจะได้ยินเสียงเตือนดัง

ไลน์!

“มีไลน์มั้ย” เสียงงี้เข้มเชียว ผมชูมือถือเป็นซัมซุงฮีโร่ที่ตกทอดมาจากแม่ให้เจ้านายดู ใบหน้าหล่อนั้นแสดงอาการเอือมระอาอย่างเปิดเผย

“คุณอ้อย”

“คะ คุณต่อ”

“ไปเอามือถือพนักงานที่บุคคลมาให้ผมเครื่องนึง”

“ค่ะ เดี๋ยวอ้อยเอามาให้นะคะ” ครู่เดียวเท่านั้น ไอโฟนสุดหรูก็มาอยู่ในมือผม

“คุณต่อครับ เอ่อ...”

“อะไรอีก นั่นมือถือใหม่ เอาไว้ใช้ติดต่องาน”

“คือ...” ผมพลิกไปพลิกมาอย่างเหงื่อตก จะพูดออกไปก็กระดาก นึกว่าจะได้มือถือหน้าจอสัมผัสธรรมดาๆ แต่ดันได้มือถือราคาแพงลิบขนาดนี้เสียได้ พลิกไปพลิกมา ดูท่าจะราคาแพงกว่าเงินเดือนผมเสียอีก ไหนบอกมือถือพนักงานไง นี่มือถือผู้บริหารชัดๆ

“นาย”

“ครับ” ผมสะดุ้งเพราะเสียงดุดัน

“จะพูดอะไรก็รีบๆ ผมไม่มีเวลา”

“เอ่อ คือ” ผมกลืนน้ำลาย “ผมใช้ไม่เป็นครับ”

   เท่านั้นแหละ ใบหน้านิ่งเรียบที่คอยหาเรื่องผมเปลี่ยนไปทันที เสียงหัวเราะดังลั่นจนผมหน้าแดงหูแดงไปหมด โถ่ คุณครับ ไม่ใช่ผมไม่รู้จักมือถือนะครับ อายุผมแค่สามสิบเอง แต่เกิดมานอกจากพวกโนเกีย หรือไม่ก็ซัมซุงฮีโร่แบบกด ผมก็ไม่เคยแตะอะไรพวกนี้หรอก มันไม่สมราคาผมสักนิด...หรือว่าผมวะที่ไม่สมราคาค่างวดของแบบนี้ก็ไม่รู้

“คุณต่อครับ ระวังจะสำลักนะครับ” หมดกันมาดนิ่งขรึมที่เก๊กมาตลอดทาง

“ขอโทษๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ว่าอะไรนายด้วยนะ” นี่ขนาดไม่มีเจตนาจะว่าอะไรนะครับ หัวเราะจนหน้าแดงไปหมดแล้วน่ะ

“ไม่เป็นไรครับ” ตอบอย่างอื่นได้มั้ยล่ะ

“งั้นมานั่งนี่” เจ้านายผมกวักมือเรียกและชี้ที่เก้าอี้ตัวงามฝั่งตรงข้าม ผมนั่งลงตามบัญชาเพราะไม่อยากตกงานตั้งแต่หัววัน

“เอามือถือมา” ผมวางไอโฟนลงที่โต๊ะไม้เงาวับ

“เครื่องนั้นด้วย”

“หะ” ผมตอบเงอะงะ ก่อนจะวางที่ทับกระดาษแสนโทรมไว้ข้างๆมือถือใหม่ ดูยังไงมันก็โคตรต่าง คุณต่อแกะฝาหลังออกอย่างชำนาญก่อนจะดึงซิมการ์ดออกมาแถมยังแงะตัวซิมให้แยกจากกันด้วย ผมมองความชำนาญนั้นอย่างทึ่ง เข็มแหลมที่อยู่ในกล่องเจาะเข้าที่ด้านข้างก่อนจะวางแผ่นซิมลงในนั้น

“มาเดี๋ยวจัดการให้ เอาเมนูภาษาไทยหรือภาษาอังกฤษ”

“ไทยครับ”

“มีอีเมล์มั้ย”

“ต้องใช้ด้วยเหรอครับ”

“อืม” เสียงเข้มอีกละ จะเก๊กไปไหน

“คือ...” จะบอกยังไงดีล่ะ ผมสมัครไว้นานแล้วตั้งแต่สมัยเรียน ตอนวัยรุ่นอะนะ อะไรเจ๋งๆจ๊าบๆก็งัดมาตั้งชื่อให้มันดูเท่ห์ไว้ก่อน ไม่ได้คิดเผื่อวันข้างหน้าหรอกว่าจะตามติดตัวขนาดนี้ เพราะหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้แตะอินเตอร์เน็ตอะไรอีกเลย

“เร็วๆ”

“ครับ ครับ อีเมล์ eakkonloryeahyeah(@)(hot)(mail).com ครับ”

“หะ อีกทีซิ”

“เอกคนหล่อเย่เย่แอทฮ็อตเมล์ด็อทคอมครับ” ผมทวนอย่างอายตัวเอง

ผมจะไม่อายเลย ถ้าไม่เผลอไปสบตาเจ้านายที่ทำหน้าเคร่งขรึม

ผมจะไม่อายเลย ถ้าใบหน้านั้นจะยังอยู่แบบนั้น

ผมจะไม่อายเลย ถ้าเขาไม่ระเบิดเสียงหัวเราะมาอีกครั้ง

นี่แค่วันแรกนะเนี่ย.....
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 17-01-2020 09:45:25 โดย จากต้นจนอวสาน »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ BitterCucumber

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 136
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
อั้ยยย ชอบๆๆ สนุก :hao7: :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
อั้ยยย ชอบๆๆ สนุก :hao7: :hao7: :hao7:

ขอบคุณครับ ฝากติดตามผลงานด้วยนะครับ

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
ตัวหนังสือสีฟ้า อ่านยากจังอ่ะ

แก้ไขให้แล้วนะครับในตอน 3-4

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5378
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ t2007

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2401
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-5
สนุก เบาสมอง

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล


ตอนที่ 5 คนขับรถของนายเอกภพชื่อต่อพงษ์นะคร้าบบบบบ

             ผมทำงานกับเจ้านายมาดขรึมมาได้ห้าวันแล้วครับ ตอนนี้ก็ไปๆมาๆจากบ้านแถวบางบอนกับสุขุมวิทเป็นประจำจนเจ้านายต้องออกค่าแท็กซี่ให้เสียแล้ว ผมไม่ได้นอนค้างที่นี่เพราะเกรงใจและต้องไปดูแลแม่ที่โรงพยาบาลด้วย นึกถึงก้อนนิ่วที่นั่งนับได้สองร้อยหกสิบสี่เม็ดแข็งๆเล็กบ้างใหญ่บ้างก็ขนลุกไม่หาย

   หลังผ่าตัดแม่มีภาวะแทรกซ้อนคือปวดท้อง มีลิ่มเลือดขนาดใหญ่กว่านิ้วก้อย ยาวเกือบคืบไปปิดท่อปัสสาวะจนต้องนอนดูอาการ เวลาที่แม่เจ็บจะบิดตัวไปมาหน้าซีดร้องโอดโอยเสียงหลง ผมทำอะไรไม่ได้ตอนมองดูพยาบาลที่คอยสอดสายฉีดน้ำเกลือเข้าไปในท่อเพื่อกระตุ้นให้ลิ่มเลือดให้หลุดออกมา ชิ้นแรกที่หลุดมาก็มีขนาดตามที่ผมบอกเมื่อกี้แหละ...รู้สึกสงสารแม่จับใจเลยครับ

“คุณยายอาจจะต้องนอนดูอาการอีกสักระยะนะคะ ตอนนี้หมอยังบอกไม่ได้ว่าจะให้กลับบ้านวันไหน” นั่นเป็นคำพูดของพยาบาลที่ดูแลเตียงผู้ป่วยชั้นนี้เมื่อสองวันที่แล้ว

“ใจลอยไปไหน” ผมหันขวับไปตามเสียงนั้น

“ปะ เปล่าครับ” ผมมองทางอย่างตั้งใจ พาสติตัวเองจดจ่อกับการขับรถ

“ผมเรียกตั้งนานไม่ตอบ” โดนซะแล้วไอ้เอกเอ๊ย ตั้งแต่มาทำงานเนี่ยโดนดุประจำ

“ขอโทษครับ”

“มีอะไรรึเปล่า เห็นเงียบๆ” ตั้งแต่ทำงานมาก็มีวันนี้แหละที่ถามเหมือนจะห่วง

“ไม่มีอะไรครับ” ผมไม่อยากเล่าเรื่องดราม่าของตัวเองมากนัก นี่ก็สี่โมงเย็นแล้ว พวกเราอยู่ระหว่างทางกลับบ้านของเจ้านายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าผมเยอะ แต่กลับเก๊กหน้าดุดันยังกะคนแก่

RRRRRRRR

             เสียงไอโฟนของผมดังรัวจนสะดุ้ง คุณต่อทำหน้าดุอย่างรำคาญใจผ่านกระจกมองหลังจนผมรู้สึกผิด นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกจ้างนะ หน้าแบบนี้ มีโบก

“รับซะที ผมรำคาญ”

“ครับๆ ขอโทษครับ” ผมรีบรับสาย “ว่าไง”

[พี่เอก ฮือ แม่ ฮือ]

“ไอ้โท แม่เป็นไร อย่าเพิ่งร้อง แม่เป็นไร” ผมใจหล่นไปถึงตาตุ่ม อยู่ดีๆน้องชายก็โทรมาร้องไห้เรื่องแม่...

[แม่ ฮือ แม่] น้องชายผมร้องไห้ไม่หยุด ตั้งแต่วันที่แม่ผ่าตัดผมก็ไล่มันให้ไปนอนหอในตั้งหน้าตั้งตาเรียนไปก่อน เพราะตอนกลางวันแม่ก็ดูทีวีทำโน่นนั่นนี่เองได้ แถมญาติๆก็มาเยี่ยมไม่ขาดสาย

“ใจเย็น เห้ย ใจเย็น” แต่ผมนี่สิ เย็นไม่ลงเหมือนกันครับ หน้าซีด ตัวสั่นไปหมดเหมือนจะหมดแรงไปซะดื้อๆ

[แม่ แม่... ตู๊ดๆ] อยู่ๆก้อนอะไรก็ไม่รู้จุกที่คอ น้ำตาไหลเป็นสายเลยทีนี้ ในใจคิดฟุ้งซ่านสะระตะ แม่...

“เห้ย นาย นายเอก เป็นไร” เจ้านายผมชะโงกหน้ามาฝั่งคนขับด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“แม่ แม่ผม...” ผมนี่กลั้นสะอื้น แต่ยังห้ามน้ำตาไม่ได้

“แม่เป็นไร นายเอก” เจ้านายเขย่าตัวให้ผมมีสติก่อนที่อะไรๆมันจะแย่ลง ถ้าขาดสติรถคงแกว่งตกสะพานแขวนนี้แน่ๆ

“แม่ผมผ่าตัด ไม่รู้ น้องผมโทรมาร้องไห้ ไม่รู้ว่า ไม่รู้เหมือนกัน” ผมตกใจจนคุมสติไม่อยู่

“จอดรถ” เจ้านายหนุ่มสั่ง ผมยังตัวสั่น

“จอด!” น้ำเสียงนั้นตะคอกจนผมตกใจ ยังดีที่ดึงสติมาได้บางส่วนก่อนจอดที่ไหล่ทาง

“ลงมา” ร่างสูงโย่งกระชากแขนผมอย่างไม่ปราณี คนใจดำ แม่ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้ยังมาลากตัวผมให้ออกจากรถอีก เอาเถอะ เดี๋ยวหาแท็กซี่ไปก็ได้วะ ไอ้เอกเอ๊ย เวรกรรมอะไรของมึง มาทำงานก็เจอเจ้านายใจจืดใจดำ ... ปาดน้ำตาก่อน เลอะ

“ไปนั่งฝั่งโน้น” เจ้านายหนุ่มสั่ง ผมมองหน้านั้นด้วยน้ำตานอง “เร็วๆสิชักช้าเดี๋ยวไม่ทันการหรอก” ผมวิ่งเงอะงะไปนั่งฝั่งข้างคนขับโดยมีสารถีกิตติมศักดิ์ชื่อต่อพงษ์นั่งหลังพวงมาลัยแทน ผมนี่อึ้งไปหนึ่งดอก...

“ปรับเบาะสั้นจังวะ” เจ้าตัวบ่นอุบ นี่ว่าผมเตี้ยเหรอ ผมสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบหกนะ นายนั่นแหละสูงเกิ๊น คนอะไรสูงตั้งร้อยเก้าสิบสี่ ถ้าไม่ติดว่าห่วงแม่ ผมโบกสักตั้งจริงๆ

“ไปไหน”

“ครับ”

“ผมถามว่าโรงบาลไหน” เจ้านายกลับมาเก๊กมาดขรึม แววตาจริงจัง ผมบอกชื่อโรงพยาบาลไปก่อนที่รถหรูจะกระชากตัวไปอย่างรวดเร็ว

             เกือบชั่วโมงผ่านไป... ผมเดินไปที่ห้องพิเศษอย่างหมดแรง ในใจแป้วเป๋ไปหมด แข้งขาสั่นจนเดินไม่ไหว คนข้างๆคนรำคาญหนักมากถึงขั้นหิ้วปีกผมมาเป็นระยะ “ผมโอเคครับคุณต่อ ปล่อยผมเถอะ”

“แข้งขาเปลี้ยขนาดนี้ ปล่อยไปกองกับพื้นหน้าฟาดมาจะขี้เหร่กว่าเก่าอีกนะ” หึ ดูถูกชิบหาย

“แต่คุณต่อแทบอุ้มผมแล้วนะ” จริงๆครับ อีกนิดเดียวคงเกิดการอุ้มแน่ๆ

“ก็เดินดีๆสิ ผมก็หนักนะ” ผมประคองตัวเดินให้มั่นแต่ตัวมันยังสั่นจนห้ามไม่ได้

แกรก.... ผมแง้มประตูเข้าไปด้านใน ไม่อยากเห็นผ้าขาวที่คลุมร่างแม่เลย ให้ตายสิ แค่คิดน้ำตาก็พาลจะไหล

“พี่เอก พี่เอกมาแล้ว” น้องชายตัวดีโผมากอดด้วยอาการดีใจ ผมงงกับมันจัง

“มาแล้วเหรอลูก” น้ำเสียงอ่อนเพลียนั้นทักทาย

“อ้าวแม่” ผมงงหนัก ไหนเมื่อกี้มึงร้องไห้หนักหน่วงเลยวะ “แม่ไม่เป็นไรเหรอ”

“โอ๊ย ไม่เป็นไรแล้ว เมื่อกี้พยาบาลมาดึงลิ่มเลือดออกให้ ตอนนี้หายเจ็บแล้ว”

“แล้วทำไม”

“ก็น้องเอ็งมันไม่เคยเห็นแม่เจ็บ ตกใจโวยวายลั่นเลย”

“ไอ้..” ผมทำตาเขียวใส่น้องชายที่กำลังยิ้มแหย

“นั่นใครมากับพี่น่ะ” ผมสะดุ้งสิครับ ลืมไปสนิทเลยว่ามียักษ์หน้าดุขวางประตูอยู่

“อ๋อ นี่คุณต่อ เจ้านายพี่น่ะ”

“ห๊ะ” สองแม่ลูกอุทานพร้อมกันอีก  “พี่ไปได้งานที่ไหน ตอนไหน”

“นั่นสิ ทำไมไม่เคยบอกแม่”

“แล้วพี่ไม่ขับแท็กซี่ละเหรอ แล้วค่าห้องแม่จะเอาไงล่ะ”

“ใจเย็นๆก๊อนไอ้โท”

“เดี๋ยวผมไปหางานพิเศษทำนะพี่ จะได้ช่วยพี่อีกแรง”

“นี่ไอ้โท กูบอกว่ากูได้งานแล้ว มึงฟังบ้างมั้ยเนี่ย”

“พี่ไปทำงานอะไร วุฒิการศึกษาก็ไม่มี พี่อย่ามาอำ นี่เป็นคุณหมอใหม่แน่ๆเลยใช่มั้ย”

แต่งสูท ผูกไทเต็มยศขนาดนี้ หมอบ้านเอ็งสิ...แต่เอ๊ะ ก็บ้านมันก็บ้านกูนี่หว่า

“สวัสดีครับคุณแม่ ผมต่อพงษ์ครับ เจ้านายพี่เอก” หืม เรียกพี่เอกซะด้วย ปกติอยู่กันสองคนเรียก นายๆ

“ไหว้พระเถอะลูก แล้วทำไมถึงมากับตาเอกได้ล่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีทางผ่านน่ะ เห็นพี่เอกรีบผมเลยถือโอกาสมาเยี่ยมคุณแม่ซะเลย” หึ เนียนนักนะ ทางผ่านบ้านเตี่ยอะดิ นี่บางบอน คงผ่านไปสุขุมวิทมั้ง

“โถ พ่อหนุ่ม ขอบใจมากนะคะ” แม่ หยุดปลื้ม หยุด

“ผมขอโทษด้วยนะครับที่มามือเปล่า เสียมารยาทจัง” ทำไมต้องทำเสียงหล่อขนาดนั้นด้วยวะ

“โอ๊ย ไม่เป็นไรเลยพ่อคุณ” แม๊! หยุดชื่นชมเดี๋ยวนี้ ดูสายตาสิ จะเอ็นดูทำม้ายยยยย...ทำไมผมสติหลุดหมั่นไส้ได้ขนาดนี้นะ

“งั้นเอางี้ ค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด ให้ทางผมรับผิดชอบเองนะครับ”

“ห๊ะ” เสียงผมเองครับ

“ถือว่าเป็นสวัสดิการพนักงาน ไม่ต้องเกรงใจ” หน้าหล่อๆนั้นพูดเสียงเรียบ จะมาไม้ไหนวะเนี่ย

“คุณต่อ...” ผมนี่ถึงกับอึ้งเป็นดอกที่สอง

“ตั้งใจทำงานละกัน” เจ้านายผมโน้มตัวมากระซิบไก่ที่กำลังตาแตกแบบผม

“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ คุณแม่จะได้พักผ่อน” บังอาจเรียกแม่เสียด้วย ใครแม่เอ็งฟระ

“จ้ะ ขอบใจมากนะที่มาเยี่ยม” ต่อพงษ์ไหว้หญิงชราบนเตียงคนไข้อย่างนอบน้อม ท่าทางผิดแปลกจากตอนที่ดุผมลิบลับ ไอ้น้องชายผมนั่งจับมือแม่เงียบเชียบก็ยกมือไหว้ยกใหญ่  ใบหน้าหล่อเอียงมากระซิบข้างหู “เจอกันพรุ่งนี้”

“แต่ คุณต่อจะกลับยังไง” ผมกระซิบถาม ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องกระซิบกระซาบกันด้วย

“รถไง ผมมีรถ”

“แต่...”

“ผมกลับเองได้ นายดูแลแม่เถอะ พรุ่งนี้เจอกัน” นั่นไง กลับเองอี๊ก ... อึ้งดอกที่สาม แล้วนี่ผมจะโดนว่าไม่มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่มั้ยเนี่ย จะโดนด่าหนักรึเปล่า โดนหักเงินมั้ยภาระยิ่งเยอะๆอยู่ หรือจะโดนไล่ออกรึเปล่า ยิ่งมีข่าวลือหนาหูเรื่องไล่คนขับรถออกบ่อยๆด้วย

“คุณต่อ” ผมเดินตามร่างสูงโย่งมาตรงทางเดินไปที่ลิฟต์

“อะไรอีก” นั่นไง น้ำเสียงเบื่อหน่ายมาแล้ว สร้างภาพเก่งงงงงง

“คือ ผมจะโดนหักเงินวันนี้มั้ยอะครับ” คือ กูไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถามแบบนั้น

“คิดว่าไงล่ะ” เจ้านายผมยิ้ม ผมคิดว่าตัวเองตาฝาด ร่างสูงนั้นยิ้ม เลิกคิ้วก่อนเดินลงบันไดแทนที่จะรอลิฟต์ที่กำลังมา...




(ต่อพงษ์ เสถียรภาพไพบูลย์)

ออฟไลน์ แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 174
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0

ออฟไลน์ seaz

  • รักอยู่ไหน...ใจเรียกหา
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +381/-9
น่ารักดี ๆ พี่เอกก็อย่าไปขัดใจคุณต่อมากเลย งานสบาย รายได้ดี แถมจะได้มีแฟนด้วยนะ :-[

ออฟไลน์ BitterCucumber

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 136
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
แน่ะ น้องต่อพงษ์เริ่มอาการออกละนะ :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ t2007

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2401
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +135/-5
น้องต่อ แค่ 5 วัน เข้าทางแม่พี่เอกซะแล๊

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ommanymontra

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3437
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +96/-0

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
แน่ะ น้องต่อพงษ์เริ่มอาการออกละนะ :hao7: :hao7:

น้องต่อ แค่ 5 วัน เข้าทางแม่พี่เอกซะแล๊


เด็กมันร้ายยยยย

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
เอิ่ม คุณต่อ


ไม่ตรวจสอบประวัติ


เขาหน่อยเหรอ


รับง่ายจังเลย ถูกใจอะไรเอกน้อ



เดี๋ยวมีเฉลยนะครับ อิอิอิ

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
:z1:

 :3123: :pig4: :3123:

สวัสดีครับ เจ้าประจำมาแล้ว เย้เย้

ออฟไลน์ DrSlump

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3382
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +104/-2
 :pig4: :pig4: :pig4:

พี่เอกเจอจับกินแน่

ออฟไลน์ JanTi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 146
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
เจ้านายร้าย :hao3: :hao3:

ออฟไลน์ จากต้นจนอวสาน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 598
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-3
    • จากต้นจนอวสาน
Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล
ตอนที่ 6 เจ้านายหรือลูกกันแน่วะเนี่ย

             เย็นนี้เจ้านายหนุ่มของผมต้องไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนสมัยไหนก็ไม่รู้ แต่เป็นงานค่อนข้างใหญ่ไม่ไปก็ไม่ได้เพราะมีเรื่องคอนเน็คชั่นเข้ามาเกี่ยว ปกติวันศุกร์รถจะติดมาก แค่ขับรถกลับบ้านก็ใช้เวลามากแล้ว แต่นี่ต้องไปๆมาๆระหว่างที่บ้าน ที่ทำงานไหนจะต้องลำบากพาเจ้านายไปตัดชุดเมื่ออาทิตย์ก่อนแล้ว ผมยังต้องตะลอนๆไปรับชุดเพราะเจ้าตัวไม่ว่างจะไปลองเอง พอเอามาใส่ก็ไม่พอดีจนผมต้องพาไปที่ร้านเพื่อวัดขนาดและเอาไปแก้ใหม่ ซึ่งก็เพิ่งเสร็จวันนี้ ... กว่าจะจบลงได้ผมนี่หืดขึ้นคอเลยทีเดียว ... เบื่อศุกร์แห่งชาติ

             ตีม (Theme) ของงานคือสีน้ำเงิน เจ้านายผมก็จัดเต็มเลยสิครับ คนบ้าอะไรวะ ใส่สีอะไรก็ขึ้น ยิ่งสูทเรียบสีน้ำเงินข้างในกลับใส่แค่เสื้อยืดธรรมดา ดันออกมาหล่อยังกับนายแบบ (เสื้อยืดที่ว่าธรรมดาน่ะ ราคาตัวละ 5,600 บาท) กางเกงสแล็กสีเดียวกับสูทสั้นเต่อที่ข้อเท้าแบบที่กำลังฮิต ดีนะที่รองเท้ายังเป็นสีน้ำตาลออกแดงๆไม่ใช่สีเดียวกับชุด ไม่งั้นผมคงมีเรื่องให้เครียดมากกว่านี้กับคำว่า แฟชั่น แล้วล่ะ

“ใจลอย”

“ครับ” ผมสะดุ้ง มองซ้ายขวา ... ไม่ได้ขับรถนี่นา

“ชงกาแฟให้ผมหน่อยสิ ผมง่วง” นอกจากจะเป็นคนขับรถแล้ว ตอนนี้อะไรที่นายสั่งผมทำให้หมดแล้วล่ะ ยังดีนะที่ป้าสายหยุดมาทำงานบ้านให้ ไม่อย่างนั้นคงมีภาระเพิ่มอีกโข

“ได้ครับ” ผมเดินไปที่ครัวโดยเร็วก่อนจะจัดแจงชงกาแฟแบบที่เจ้านายชอบ กาแฟซองแบบทรีอินวัน ใส่กาแฟคั่วเพิ่มหนึ่งช้อน คนให้ละลาย... คนอะไรกินแปลก

“เร็วๆ ไปชงถึงดาวอังคารรึไง” โว้ยยยยยยย ออกมายังไม่ถึงสามนาทีเลย ตะโกนตามลั่นบ้านแล้ว

“มาแล้วครับ” ผมนี่ลุกลี้ลุกลนเดินแทบวิ่งแล้ว จังหวะนั้นเองเจ้านายตัวโย่งดันเปิดประตูซะนี่

โครม!!!

ชิบหาย!!!

กาแฟเลอะเสื้อยืดด้านในตัวละห้าพันหกแล้ว... ซวยแล้วมึง ไอ้เอก

“...” เจ้านายผมยืนนิ่งสิครับ ความสูงของเราต่างกันเกือบยี่สิบเซ็นติเมตร กาแฟจึงหกอยู่ที่แผงกล้ามหน้าท้อง

“ขอโทษครับๆๆๆ” ผมพูดซ้ำๆ จะตกงานก็วันนี้แหละวะ เสื้อบ้าอะไรแพงขนาดนั้น สีหน้าเจ้านายหนุ่มเรียบกริบ ก่อนจะถอดเสื้อยืดออกโดยไว แผงอกแกร่งซ่อนกล้ามงามไว้ปรากฎสู่สายตา ... แม่งเอ๊ย ชาติที่แล้วทำบุญด้วยอะไรวะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย กล้ามใหญ่อีกต่างหาก

“จะมองอีกนานมั้ย”

“ห๊ะ” ผมสะดุ้ง หันไปมองหน้าคนถาม

ตุบ! เสื้อยืดที่เปื้อนสิครับ ปาใส่หน้าผมจังๆเลย...ไอ้เด็กไม่มีมารยาท!

“เอาไปให้ป้าหยุดซัก แล้วไปเตรียมรถ” ค่ำสั่งเฉียบขาดนั้นพาใจแป้ว เดินคอตกไปกดโทรศัพท์หาป้าสายหยุดก่อนจะไปตรวจสภาพรถหน้าหงอย

“ไปได้แล้ว จะขัดอีกนานมั้ยเนี่ยล้อรถเนี่ย” อุบ๊ะ! นี่จะแดกดันกันทุกตอนรึไง

“ไปครับ ไป” อะโด่ ผมไม่กล้าหือหรอกครับ กลัวตกงาน แม่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลเลย พักมาเกือบเดือนแล้วเนี่ย

             เจ้านายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อด้านในเป็นเชิ้ตสีขาว ผูกไทสีน้ำเงินที่ผมยังแปลกใจเลยว่าไปหามาจากไหน มีผ้าเช็ดหน้าสีขาวโผล่ตัวออกมาจากกระเป๋าเสื้อตรงอก ไอ้ผมไม่รู้เรื่องแฟชั่น อธิบายไปก็ได้แค่นี้แหละ

“ไปประตูน้ำ” เจ้านายผมบอกพิกัด โรงแรมหรูที่ใช้แต่งงานอยู่ตรงนั้น แถมรถติดยับ... ทำไงได้ล่ะ เป็นลูกจ้างเค้านี่เนาะ เจ้านายสั่งก็ต้องทำ ถึงแม้จะเด็กกว่า แต่อานุภาพการด่าก็แทงใจจี๊ด ถ้าไม่ใช่คนจ่ายเงินเดือนให้นะ พ่อจะตบกบาลแตกแม่ม!

“ใจลอยอะไรอีก” นี่แอบจ้องอยู่ใช่มั้ยเนี่ย

“เปล่าครับ พอดีรถมันติด” พอจะพูดต่อว่า เลยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย....เหมือนจะสารภาพผิดกลายๆ



             ระหว่างเจ้านายเข้าไปในงานแต่ง ผมนั่งแกร่วรออยู่แถวนั้น สูบบุหรี่ไปเป็นซอง นั่งขัดรถจนเงาวับ สัปหงกได้หลายตื่น เจ้านายหนุ่มยังไม่มีทีท่าจะเดินออกมาจากงานเสียที ยุงแถวนี้ก็ชุกชุมชิบ กัดจนเป็นผื่นหมดแล้วเนี่ย พลิกโทรศัพท์เครื่องใหญ่เท่าฝ่ามือก็เพิ่งสองทุ่ม... ปกติงานแบบนี้มันจะเสร็จกี่โมงวะ

RRRRRRRRRRRRR

“ครับ” เชี่ย ตกใจจนแทบจะปามือถือทิ้ง คุณต่อพงษ์โทรมา

[คุณเอกรึเปล่าครับ]

“ใช่ครับ” ผมงงอยู่ เพราะเสียงปลายสายไม่คุ้นเอาเสียเลย

[ดีเลยครับ พอดีไอ้ต่อมันเมามาก รบกวนมารับมันหน่อยได้มั้ยครับ]

“ได้ครับ ให้ไปรับตรงไหนดีครับ” ผมตอบด้วยเสียงสุภาพ ก่อนที่จะนัดแนะสถานที่รับตรงประตูหน้าโรงแรม ผมขับวนน้ำพุที่ปล่อยน้ำพร้อมกับแสงไฟประดับมาจอดตรงบันได เจ้านายหนุ่มตัวสูงโย่งถูกหิ้วปีกคอพับคออ่อนในชุดสูทสีน้ำเงินขับผิว นี่ขนาดเมาปลิ้นยังคงสภาพความหล่อไว้ได้อีก ยอมใจเลยจริงๆ

             กว่าจะยัดคนขายาวและจัดแจงให้นอนในรถได้ก็เล่นเอาเหนื่อย กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปทั่วเหมือนกับเทลงบนตัวโชยหึ่ง ผมมองสภาพคนเมาอย่างปลงๆ ไม่เหลือมาดขรึมที่คอยบ่นด่าผมทุกวี่วันเอาไว้เลยแม้แต่น้อย ถึงเจ้านายหนุ่มผมจะดูใจร้าย แต่ลึกๆแล้วก็มีจิตใจดีไม่น้อย ไหนจะค่าห้องคนไข้ของแม่ผมที่อาสาจะออกให้อีก

[ไอ้ต่อ นี่เอ็งเอานโยบายค่ารักษาพยาบาลครอบครัวพนักงานมาจากไหนวะ]

“ยุ่งน่าพี่พัน ทำตามที่ผมบอกเถอะ”

[นี่บริษัทนะเว้ย ไม่ใช่องค์กรการกุศล นึกจะควัก…]

ตัดสายสินะ.... ผมแอบได้ยินบทสนทนาก็พอจะรู้ว่าพี่เขยของคุณต่อพงษ์โทรมาบ่นเรื่องอะไร

“คุณต่อครับ...”

“ขับรถไป ไม่ต้องยุ่ง” ชิ! ช่างแม่มละกัน

             เอาล่ะ ตอนนี้ผมเหงื่อแตก ลืมไปว่าที่บ้านของคุณต่อไม่มีใครอยู่ สภาพเมาเละขนาดนี้ก็ทิ้งดิ่งตัวเองเรียบร้อย ตอนยัดใส่รถยังมีกลุ่มเพื่อนๆของเจ้านายหนุ่มคอยพยุง แต่ตอนนี้เหลือแต่ผมคนเดียวที่ลากปนทึ้งร่างสูงใหญ่นี่อย่างทุลักทุเล โอย...คนหรือว่ายักษ์วะ ผมว่าตัวเองก็สูงมากแล้วนะ เจอคนตัวมหึมาขนาดนี้ จะแบกก็ไม่ไหว จะอุ้มก็ไม่รอด คงต้องใช้กำลังลากเอาละกัน ... กว่าจะถึงโซฟาได้ ผมนี่เหงื่อแตกหมด นึกอยากให้บ้านนี้มีลิฟต์นะ จะได้ลากคนปากจัดคนนี้ไปห้องนอนชั้นสองได้

             แต่ตอนนี้ขอนั่งพักก่อนละกัน....

“อื้อ น้ำ หิวน้ำ” เจ้านายหนุ่มร้องหาน้ำ ผมมองค้อนด้วยความเหนื่อย ขนาดไม่รู้สึกตัวยังใช้งานกูอี๊ก

“นี่ครับคุณต่อ” ผมยกปากแก้วชนริมฝีปาก แต่ก็ก็นิ่งสนิท “เปิดปากหน่อยสิครับ” ยังนิ่งสนิท...ต้องวิ่งไปหาหลอดอีกสินะ

             เจ้านายหนุ่มดูดน้ำอึกอึก ก่อนจะไอจากการสำลักจนน้ำกระเด็นไปทั่ว หนำซ้ำน้ำที่เหลือในแก้วก็หกใส่ตัวด้วยอารามตกใจของผมเอง...ผมนี่หลับตาปี๋เลยครับ โดนด่าแน่แล้ว...

เงียบ...

เจ้านายหนุ่มยังคงหลับสนิท ทั้งที่ตัวเปียกโชก...หมดกัน สภาพหนุ่มโสดในฝันของสาวๆ

เอาไงดีวะ จะปล่อยให้เจ้านายนอนตัวเปียกรึก็ใช่ที

แต่ถ้าจะให้ลากไปชั้นบน ตอนนี้หมดแรงสุดๆ

เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆ ถอดสูทก่อน ... “อึ๊บ คุณต่อให้ความร่วมมือหน่อยสิครับ” เจ้าตัวยังแน่นิ่ง แถมยังขัดขืนตอนที่ผมพยายามพลิกตัวให้นอนตะแคงเพื่อดึงแขนเสื้อออก

เชี่ย...เปียกยันเชิ้ต ... ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่เลยครับ ปลดไทก่อนแล้วค่อยปลดกระดุมเสื้อ ตอนนี้ผมอยู่ในท่าเกือบจะนั่งคร่อมตัวคนเมาอยู่แล้ว แถมยังหลับไม่รู้เรื่องอยู่อีก ยังดีที่ไม่กรน แต่การจะถอดเสื้อออกเนี่ยยากเช่นเคย เพราะต้องพลิกคว่ำพลิกหงายอยู่เรื่อยๆ กว่าจะดึงเสื้อให้หลุดเล่นเอาเหนื่อย ผมจึงโยนเชิ้ตสีขาวนั้นทิ้ง ยังไม่ลุกไปไปเพราะหอบเหนื่อย

อยู่ๆเจ้านายหนุ่มผมก็ลืมตา ผมตกใจจนผงะ...

คุณต่อกระพริบตาสองสามที แล้วยิ้ม...

ยิ้มกว้าง ยิ้มแบบทำให้สาวๆครึ่งโลกใจละลายได้เลย ยิ้มในแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน เลยจับจ้องอย่างลืมตัว

“อุ๊บ” แล้วร่างผมก็ถูกกระชากร่วงไปกองแนบอก เสียงหัวใจเต้นตึกตักผิดกับผมที่รัวเป็นกลองเพราะตกใจ

เพราะตกใจเฉยๆนะครับ “อื้ออออ” เจ้านายผมส่งเสียงครางในลำคอ

“คุณต่อ คุณต่อ” ผมผุดลุก มองใบหน้าหล่อที่ปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง... ละเมอเหรอ ละเมอได้น่าถีบมาก ตกใจหมดอยู่ๆก็ดึงมาซบอก แข็งยังกับลานวัด หน้าผมงี้ชาไปหมด

“อื้ออออออออ”

“เฮือก...” ผมนี่สะดุ้งอีกรอบ เมื่อร่างสูงใหญ่คว้าไปกอด “คุณต่อ ปล่อยก๊อน”

“อื้อ ม่ายปล่อย” มาไม้ไหนวะเนี่ย คิดว่าผมเป็นสาวที่ไหนอี๊ก อึดอัดโว้ย เกิดมานอกจากไอ้โทแล้วก็ไม่เคยมีผู้ชายหน้าไหนกล้ามาแหยมกอดผมเลยสักครั้ง แต่นี่เป็นเจ้านายแถมยังเมา นอนละเมอ เรี่ยวแรงจะเยอะไปไหนวะ รัดแน่นจนหายใจแทบไม่ออก

“อื้ออออออออออ” เช็ด แม่งเอาจมูกมาไซร้คอผมครับ ขนลุกซู่ ผมนี่ดิ้นสุดแรงเกิดเลย

“คุณต่อโว้ย ตื่นก๊อน ไม่เล่นสิครับมันจั๊กจี๋”

“อื้อ” นั่นไงยังไม่หยุด พ่อจะโบกละนะ ลิ้นน่ะไม่ต้องเลียก็ได้ กลิ่นละมุดปะทะจมูกเหม็นจนแทบอ้วกออกมา

“งื้อ พอเถ้ออออออออออออ” ผมดันหน้าหล่อๆนั้นออก รู้สึกกลัวมากกว่าจะเคลิ้ม ขนแขนสแตนด์อัพไปหมดแล้วเนี่ย

             คนที่นอนละเมอคลายอ้อมกอด ผมรู้สึกโล่งแต่ยังชาอยู่ คนเมาประสาอะไร เมาได้เลื้อยน่ากลัวมาก ต้องรีบเด้งตัวออกไม่งั้นจะโดนเล่นงานทีเผลออีก

หมับ!

“เห้ย” ผมสะดุ้งเมื่อโดนฉุดข้อมือ

“อย่าเพิ่งไป” เสียงเจ้านายหนุ่มร้องอ้อแอ้ คว้าข้อมือผมแน่นจนแดงไปหมด ... นี่ใจคอจะไม่เบามือกับกูเลยใช่มั้ยเนี่ย

“คุณต่อ ตื่นก่อน เดี๋ยวผมไปหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้”

“ม่าย ห้าย ปาย” นั่นไง โยเยเป็นเด็ก นี่เจ้านายหรือว่าลูกกูกันแน่วะเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าเมา ผมจะคิดว่าแกล้งอำผมเล่นนะ แต่ถ้าจะแกล้งเล่นใหญ่ขนาดนี้ เอารางวัลตุ๊กตาทองไปกอดแทนเถอะครับ

“ครับๆ” สุดท้าย เพื่อเงิน เพื่อแม่ ก็ต้องยอมนั่งอยู่ข้างๆ

“พ่ออย่าทิ้งต่อนะ แม่อย่าให้ต่อนอนคนเดียวนะ อือ” เสียงออดอ้อนเหมือนเด็กออกมาจากริมฝีปากสวยได้รูป ใบหน้าหล่อๆที่หลับสนิทนั้นดูผ่อนคลาย สงสัยจะฝัน... ผมได้แต่ถอนหายใจมองเจ้านายหนุ่มที่ขยับปากเคี้ยวลมไปมา

“ไม่ไปไหนครับ ผมอยู่นี่” นี่กูต้องเล่นบทพ่อสินะ “นอนนะครับ”

“อื้อ” เช็ดดดดดดดดดด ว่านอนสอนง่ายซะด้วย เอาเป็นว่าที่มาไซร้ซอกคอเมื่อกี้พี่ไม่โกรธ

หมับ

“อุ๊บ” ผมตาเบิกโพลงอีกรอบ คราวนี้ตกใจจนสติหลุดเมื่อเจ้านายหนุ่มลากผมลงไปจนหน้าประชิด จังหวะมันได้สุดๆเมื่อริมฝีปากผมประกบกับของเขาอย่างจังดังกึก ความเจ็บจากฟันที่ชนกันร้าวไปหมด ปากจะแตกมั้ยเนี่ย...

“อื้อ” เชี่ย ทำไมต้องขยับปากด้วยวะ ผมดันตัวแต่ไม่หลุด แขนอีกข้างมาจากไหนไม่รู้ตะปบหัวผมไว้ ริมฝีปากบดเบียดกับของผมที่กำลังเม้มปิดสนิท

“ย่ะ...อื้อ” นั่นไง พอเผลอ น้องแกก็ส่งลิ้นเข้ามาล้วงเลยครับ ไม่ล้วงเปล่า ดูดอีก กลิ่นเหล้าคละคลุ้งเลยจ้า แต่แรงบดเบียดไม่ได้ลดเลย แม่เจ้า นี่กูมาทำอะไรตรงนี้วะเนี่ย...ไหนจะโดนด่า โดนใช้งานสารพัด แถมยังมาโดนขโมยจูบอี๊ก เกิดมาสามสิบปี มีแต่ไปจูบปากสาว ไม่เคยโดนหยามน้ำหน้าหนักขั้นนี้มาก่อน แถมคนที่ทำ ดันเป็นเจ้านายขี้เก๊กอีกต่างหาก

“อื้อ” ปล่อยกู๊...ผมได้แต่ร้องในใจ เพราะตอนนี้น้ำลายหนือดเหนียวโดนดูดเฟ้นจากอีกฝ่ายจนตัวอ่อน หัวใจผมเต้นตึกๆรัวเป็นกลองชุด ไม่ไหวแล้ว จะเก่งเกินไปแล้ว ปล่อยกูไปเถอะ ... ปล๊อยยยยยยยยยยยยยยยยย

             กว่าจะผละจากกันตัวผมนี่อ่อนไปหมด จะโมโหก็ทำไม่ได้เพราะคนก่อเรื่องยังหลับสนิท...แม่ง หลับจริงมั้ยวะ หลับจริงเหรอ ทำไมหลับแล้วยังจูบได้สมจริงขนาดนี้ คนที่เคยมั่นใจในตัวเองว่าเด็ดมากอย่างผมยังระทวย แม่งเอ๊ย...ถ้าเป็นผู้หญิงผมคงปล่อยเลยตามเลยไปแล้ว ให้ตายสิ...

นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย...บ้าชิบ!



#ทีมเอกภพ

ออฟไลน์ DrSlump

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3382
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +104/-2
 :pig4: :pig4: :pig4:

น้องต่อ   เอาตุ๊กตาทองไปเลยจ้า

เนียนมาก

ออฟไลน์ JanTi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 146
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด