หัวข้อ: Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล | นิยาย Y ตอนที่ 40 P.12 @11/11/20

[DrSlump]

 

[แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก]

อ่านยังไม่อิ่มเลย

อือออ   ยังดีกว่าไม่มา

[bun]

มาฟังแผนคุณต่อ ว่าจะจัดการลุงเอกยังไง

[seaz]

ลุ้นให้พี่เอกยินยอมพร้อมใจให้คุณต่อ ^^

[Dee^daY]

น้องต่อ น่ารัก ..

[BitterCucumber]

น้องต่ออออออออ

[จากต้นจนอวสาน]

คู่แล้วไม่แคล้วกัน อยู่ๆลุงเอกก็มาตกถึงที่ 

/มีคำที่พิมพ์ตกนะคะ ท่าน ตก น.หนู กลายเป็น ท่า

ขอบคุณมากครับผม แก้ไขแล้วนะครับ ^_^

[จากต้นจนอวสาน]

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล

ตอนที่ 18 ปฏิบัติการแกล้งพี่เอก ผู้ที่เดินทางมาจากยุคหินเริ่มขึ้นแล้ว

             ไม่มีไลน์ ไม่มีเฟสบุ๊ก ไม่มีโปรแกรมอะไรเลยที่สามารถติดต่อได้สะดวก เพราะใช้มือถือแบบปุ่มกดรุ่นเก่า สภาพเหมือนเอาไปใช้ขุดเหมืองถ่านหินมาก็ไม่ผิด ผมไม่อยากจะทำท่าข่มหรือบ่นอะไรหรอก แต่ท่าทางของพี่เอกดูเหม่อลอยพิกล เหมือนคนมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา ผมยังไม่ได้ถามเหตุผลเลยว่าทำไมถึงยอมมาทำงานด้วย แต่ตอนนี้แก้ปัญหาก่อน

“คุณอ้อย” ผมส่งเสียงเรียกเลขาส่วนตัว

“คะ คุณต่อ”

“ไปเอามือถือพนักงานที่บุคคลมาให้ผมเครื่องนึง” ปกติมือถือของพนักงานขายจะเป็นแบบทัชสกรีนรุ่นกลาง เอาไว้เพื่อใช้ติดต่องาน ตอบอีเมล์ลูกค้า เพราะผมถือว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว ถ้าจะต้องทำงานผ่านคอมพิวเตอร์หรือโน้ตบุ๊กมันไม่ทันการหรอก จึงออกนโยบายให้เซลล์ใช้มือถือทุกคน พอเรื่องนี้เข้าท่า พี่เขยผมก็เลยขอมือถือไอโฟนสำหรับผู้บริหารด้วยซะเลย เป็นการใช้เงินกงสี แต่ตัวเองได้มือถือรุ่นท็อป...ดีจังนะพี่เขยผมเนี่ย

[คุณบรรจง เอาไอโฟนรุ่นใหม่ที่เพิ่งเข้ามาให้คุณอ้อยนะ] ผมส่งไลน์ไปหาหัวหน้าฝ่ายบุคคล ถ้าไม่กำชับก่อนคงได้แต่มือถือธรรมดามาอย่างแน่นอน

             พอมือถือเครื่องใหม่ถูกแกะออก พี่เอกภพก็ทำหน้าเหรอหราเลยครับ เหมือนไม่เคยใช้งานมาก่อน ซึ่งพอถามแล้วก็เป็นไปตามคาด...อายุแกก็ไม่มากนะ แต่ทำไมถึงทำตัวล้าสมัยได้เพียงนี้ หรือแกเพิ่งหลุดมาจากยุคหินกันแน่... ผมเลยตัดสินใจคว้ามือถือมาเอง จัดแจงเปลี่ยนซิมให้ด้วย ยังดีที่ซิมของพี่แกเป็นแบบที่ตัดไว้แล้ว แค่แกะออกมาก็สามารถใส่ในมือถือเครื่องใหม่ได้ ตั้งค่ามือถือไม่ยากหรอก แต่หน้าตาที่ดูตื่นเต้นจนปิดไม่มิดนี่ทำให้ผมนึกขำ... แต่ก็พยายามไม่แสดงออก

“มีอีเมล์มั้ย” ผมถาม เพราะมันต้องใช้ลงทะเบียนกับไอโฟน

“ต้องใช้ด้วยเหรอครับ” อ้าวพี่...หลุดมาจากยุคหินจริงๆใช่ไหม

“อืม” ผมเก๊กเสียง เพราะไม่อยากปล่อยเสียงหัวเราะออกไป ท่าทางของพี่แกมันเหรอหราจนน่าขำจริงๆ

“คือ...” เจ้าตัวเงอะงะ จะบอกแต่ก็ไม่บอก ทำหน้าตาคิดมากจนผมต้องกระตุ้นหน่อย

“เร็วๆ”

“ครับ ครับ อีเมล์ eakkonloryeahyeahอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ครับ”

“หะ อีกทีซิ” ผมมองใบหน้าพี่เอกภพ ... เข้าใจไหมครับว่าพี่เขาห่างไกลจากคำว่าหล่อไปมากอยู่เหมือนกัน คือ อายุแกเพิ่งจะสามสิบ แต่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ตัวดำหมองเหมือนคนที่ทำงานตากแดดตลอดเวลา ริ้วรอยที่หน้าผากและตีนกาย่นยับไม่เข้ากับชื่ออีเมล์ที่ตั้งแต่แม้น้อย

“เอกคนหล่อเย่เย่แอทฮ็อตเมล์ด็อทคอมครับ” พี่เอกภพทวนอย่างแผ่วเบา ผมที่กลั้นหัวเราะมาตั้งนานก็หลุดสิครับ คือ...ไม่ไหวแล้วโว้ยยย โอ๊ย จะน่ารักไปไหนเนี่ยพี่เอก แบบนี้มันต้องแกล้ง...



             พี่เอกขับรถได้ดีเลยนะครับ แถมยังมาจากบ้านแต่เช้าเพื่อคอยเช็คสภาพรถก่อนออกไปอีกด้วย บ้านผมมีรถหลายคัน เพราะไม่อยากใช้คันเดิมเพราะกลัวว่ารถจะเสีย เลยใช้วนตามที่อยากนั่ง วันนี้พี่เอกเลือกบีเอ็มสีดำขลับตัวใหญ่ คงจะรู้ว่าผมต้องไปร่วมงานประชุมซัพพลายเออร์ เลยจัดชุดใหญ่...

             พี่เอกท่าทางไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทั้งวัน แม้ผมจะทักหรือดุไปแล้ว แต่แกก็ยังเหม่อเหมือนคนคิดมาก ใบหน้าดูหมองเหมือนคนไม่ได้นอน แถมแววตายังเศร้าแปลกๆ จนแกรับโทรศัพท์แค่นั้นแหละ น้ำตาไหลอาบแก้มแถมยังตัวสั่นเหมือนคุมสติไม่ได้อีก ผมเป็นห่วงจัง ห่วงทั้งตัวเองและคนขับ พลางขบคิดว่าอะไรเป็นสาเหตุให้พี่เอกอ่อนไหวได้ถึงเพียงนี้ ในเมื่อแกก็ยังโสด ถ้ามีแฟนผมก็ต้องรู้สิ เพราะตัวกินกันมาตลอดช่วงสองสามวันนี้

“เห้ย นาย นายเอก เป็นไร” ผมชะโงกหน้ามาฝั่งคนขับเลยครับ นี่แกร้องไห้ตาแดงไปหมด

“แม่ แม่ผม...” พี่เอกกลั้นสะอื้น แต่ยังห้ามน้ำตาไม่ได้

“แม่เป็นไร นายเอก” ผมเขย่าตัวก่อน อีกนิดจะพ้นสะพานแล้ว ถ้าพี่เอกคุมสติไม่ได้รถกลิ้งตกไปแน่นอน

“แม่ผมผ่าตัด ไม่รู้ น้องผมโทรมาร้องไห้ ไม่รู้ว่า ไม่รู้เหมือนกัน”

“จอดรถ” ผมเข้าใจละ เลยบอกให้แกหยุด แต่เหมือนสติของพี่เอกไม่อยู่กับร่องกับรอยจนผมต้องขึ้นเสียง

“จอด!” ท่าทางคนขับสะดุ้งโหยง

“ลงมา” ผมเปิดประตูฝั่งแกที่ยังนั่งนิ่งเหมือนคนใจลอย ผมเลยต้องกระชากตัวออกมา เพราะคิดว่านาทีนี้ต้องรีบ ใบหน้าเงอะงะนั้นดูงุนงงแต่ก็เดินลงจากรถและทำท่าจะเดินไปริมถนน...คิดอะไรของเค้าวะเนี่ย อย่าบอกนะว่าจะเรียกแท็กซี่ไปน่ะ

“ไปนั่งฝั่งโน้น” ผมรีบเรียก ท่าทางพี่เอกยังเงอะเงิ่นจนน่าหงุดหงิดจนต้องย้ำ “เร็วๆสิชักช้าเดี๋ยวไม่ทันการหรอก” ผมนั่งหลังพวงมาลัยทำไมเก้าอี้มันแคบขนาดนี้วะเนี่ย

“ปรับเบาะสั้นจังวะ” ผมบ่น พลางจัดท่าใหม่ รวมไปถึงกระจกมองหลัง “ไปไหน”

“ครับ” ท่าทางสติของพี่แกยังไม่กลับ

“ผมถามว่าโรงบาลไหน” ผมทำหน้าดุมองไปทางคนที่ร้องไห้อยู่ ใจผมเป๋ไปเลยครับเพราะสงสาร พอพี่เขาบอกผมก็บึ่งรถไปทันที เมื่อถึงโรงพยาบาลก็เกิดอิดออดไม่กล้าไปที่ห้องคนไข้เสียอย่างนั้น ผมทั้งสงสารปนหงุดหงิดใจ เนื่องจากคนที่นั่งตัวสั่นเหมือนยังกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับแม่ของตน จนผมต้องฉุดตัวให้เดินมานี่แหละถึงจะยอมลงรถ แต่ร่างหนาของพี่เอกยังไม่ยอมให้ความร่วมมือ ทำท่าเหมือนจะล้มให้ได้จนผมต้องหิ้วปีก ทีแรกหิ้วแค่แขนซ้าย แต่ตัวพี่แกหนักครับ ถึงแม้จะเตี้ยกว่าผมน่าจะเกือบยี่สิบเซ็นติเมตร แต่หุ่นหนาใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่สามารถหิ้วแขนเดียวได้ ผมเลยช้อนสองแขนเข้าใต้รักแร้แกจากด้านหลังซะเลยตั้งแต่หน้าลิฟต์ จนเกือบถึงห้องคนไข้

“ผมโอเคครับคุณต่อ ปล่อยผมเถอะ” โอเคบ้าอะไรล่ะ

“แข้งขาเปลี้ยขนาดนี้ ปล่อยไปกองกับพื้นหน้าฟาดมาจะขี้เหร่กว่าเก่าอีกนะ”

“แต่คุณต่อแทบอุ้มผมแล้วนะ” จริงๆก็อยากอุ้มนะ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน

“ก็เดินดีๆสิ ผมก็หนักนะ”

แกรก.... พอประตูเปิด ผมก็ยืนอยู่แค่นั้น มองไปในห้องแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรน่าห่วง คนไข้ที่เป็นคุณแม่พี่เอกก็นอนอยู่บนเตียง แล้วทำไมแกถึงร้องไห้ขนาดนี้...

....

 “อ๋อ นี่คุณต่อ เจ้านายพี่น่ะ” ผมสะดุ้งจากภวังค์ เพราะใช้สมาธิในการฟังบทสนทนาของพี่น้องคู่นี้

“ห๊ะ” สองแม่ลูกอุทานพร้อมกันอีก “พี่ไปได้งานที่ไหน ตอนไหน”

“นั่นสิ ทำไมไม่เคยบอกแม่”

“แล้วพี่ไม่ขับแท็กซี่ละเหรอ แล้วค่าห้องแม่จะเอาไงล่ะ”

“ใจเย็นๆก๊อนไอ้โท”

“เดี๋ยวผมไปหางานพิเศษทำนะพี่ จะได้ช่วยพี่อีกแรง”

“นี่ไอ้โท กูบอกว่ากูได้งานแล้ว มึงฟังบ้างมั้ยเนี่ย”

“พี่ไปทำงานอะไร วุฒิการศึกษาก็ไม่มี พี่อย่ามาอำ นี่เป็นคุณหมอใหม่แน่ๆเลยใช่มั้ย” คิดแล้วก็ภูมิใจมั้ย น้องชายพี่เอกคิดว่าผมเป็นหมอ... แต่นี่ใช่น้องโทที่เคยเจอกันตอนงานประชุมผู้ปกครองไหมนะ ทำไมน้องถึงจำพี่ไม่ได้ล่ะ พี่ยังสืบเรื่องะพี่เอกจากเราผ่านไอ้ตงอยู่เลย

“สวัสดีครับคุณแม่ ผมต่อพงษ์ครับ เจ้านายพี่เอก” เสียงหล่อๆต้องมา

“ไหว้พระเถอะลูก แล้วทำไมถึงมากับตาเอกได้ล่ะ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีทางผ่านน่ะ เห็นพี่เอกรีบผมเลยถือโอกาสมาเยี่ยมคุณแม่ซะเลย” เรื่องตอบเอาใจเนี่ย ผมถนัดนะ

“โถ พ่อหนุ่ม ขอบใจมากนะ”

“ผมขอโทษด้วยนะครับที่มามือเปล่า เสียมารยาทจัง” ผมยังทำเสียงหลอ่ไม่หยุด

“โอ๊ย ไม่เป็นไรเลยพ่อคุณ” คุณแม่ตอบแบบนี้ แสดงว่าได้ใจผมไปแล้วสินะ

“งั้นเอางี้ ค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด ให้ทางผมรับผิดชอบเองนะครับ” ผมรุกต่อ...อยากทำคะแนนเลย

“ห๊ะ” พี่เอกอุทานเสียงหลง

“ถือว่าเป็นสวัสดิการพนักงาน ไม่ต้องเกรงใจ” ผมตอบเรียบๆ

“คุณต่อ...” พี่เอก อย่าทำเสียงแบบนั้น ผมหวั่นไหว...

“ตั้งใจทำงานละกัน” ผมโน้มตัวมากระซิบคนที่ทำหน้างงสุดชีวิตอยู่ ปกติพี่เอกก็หน้าเอ๋ออยู่แล้ว แต่ตอนนี้ก็ยิ่ง...น่ารัก 

“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ คุณแม่จะได้พักผ่อน” ผมขอตัวลากลับ ทั้งที่ใจจริงอยากอยู่ต่อ แต่ไม่อยากจะให้ใครจับอาการได้ว่ากำลังใจสั่นหูแดงอยู่เมื่ออยู่ใกล้พี่เอก “เจอกันพรุ่งนี้”

“แต่ คุณต่อจะกลับยังไง”

 “รถไง ผมมีรถ”

“แต่...”

“ผมกลับเองได้ นายดูแลแม่เถอะ พรุ่งนี้เจอกัน” ผมไหว้ลาคุณแม่แล้วเดินออกจากห้องอย่างรีบร้อน ถ้าขืนอยู่ใกล้อีกนิด ผมคงตบะแตกคว้าคอพี่เอกมาจูบต่อหน้าแม่แน่ๆ ขายาวผมก้าวฉับๆให้พ้นจากตรงนี้ แต่....

 “คุณต่อ”

“อะไรอีก” โอ๊ย พี่เอก ปล่อยผมไปเถอะนะ แค่วันนี้ผมก็ใจสั่นไปหมดแล้ว ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเป็นแบบนี้นะ แต่พอเห็นน้ำตา เห็นท่าทางของพี่เท่านั้นแหละ นายต่อพงษ์ถึงขั้น... เอ่อ เขิน

“คือ ผมจะโดนหักเงินวันนี้มั้ยอะครับ” แหมพี่ มีแต่อยากจะเพิ่มเงินเดือนให้

“คิดว่าไงล่ะ” ผมยิ้ม มองหน้าที่เหรอหรานั้น เริ่มรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าว ลิฟต์ยังอยู่ที่ชั้นหนึ่ง ผมรีบจ้ำลงบันไดอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้พี่เอกเห็นว่าตอนนี้ผมหุบยิ้มไม่ได้เลย...บ้าจริง

[BitterCucumber]

อั้ยยยยยยยยยยย น้องต่อ เราอ่ะเป็นเอามากกว่าที่คิดอีกนะ

[DrSlump]

 

อ่าว...ทำไมเจ้าโทจำพี่ต่อพี่ของอาตงไม่ได้หล่ะ?

[จากต้นจนอวสาน]

อ่าว...ทำไมเจ้าโทจำพี่ต่อพี่ของอาตงไม่ได้หล่ะ?

พี่น้องคู่นี้ความจำไม่ค่อยดีครับ
ไอ้โทมันหื่น จำได้แต่สาวๆ 555

[seaz]

พี่เอกหนีไม่ได้แล้วแหละ คุณต่อจัดการปูทางไว้แล้ว

[แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก]

ตัวอักษร สีฟ้า อ่านยากอ่ะ

ไม่รู้ว่าท่านอื่น อ่านยากไหม

[t2007]

บ้าจริง น้องต่อหื่น

[วายซ่า]

คุณต่อขี้แกล้งอ่ะ. 

[Dee^daY]

มีเรียกมาลา ..

[จากต้นจนอวสาน]

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล

ตอนที่ 19 พี่เอกรู้ตัวไหมว่าตัวเองน่าแกล้งแค่ไหน

   ผมรู้สึกตัวตลอดเวลานะครับตอนที่กลับจากงานแต่งงานของเพื่อน แต่อยากลองทำตัวเมาไม่ได้สติแล้วดูว่าพี่เอกจะอดทนได้มากแค่ไหน และมันก็ผิดคาดครับ ถึงแม้จะบ่นออดๆแอดๆมาตลอดทาง แต่ก็ยังสามารถลากร่างใหญ่ยักษ์ของผมมาจนถึงโซฟาจนได้ ผมเลยได้ใจแกล้งนอนนิ่งๆ ดูซิว่าจะเป็นอย่างไรต่อ ... เมื่อคนตัวโต(แต่ก็ยังเตี้ยกว่าผม)จัดแจงท่านอนแล้วก็นั่งนิ่ง สงสัยจะเหนื่อย เพราะตัวผมก็ไม่ใช่น้อยๆ

“อื้อ น้ำ หิวน้ำ” ผมแกล้งละเมอ ได้ยินเสียงฝีเท้าคนที่นั่งอยู่ไปที่ครัวก่อนจะเอาแก้วมาจ่อปากที่ปิดสนิท ลองดูซิว่าพี่เอกจะทำอย่างไรต่อ

“เปิดปากหน่อยสิครับ” เสียงฝีเท้าวิ่งไปทางห้องครัวเช่นเคย คราวนี้หายไปพักใหญ่ ก่อนจะกลับมาโดยมีหลอดให้ผมดูด

...จะน่ารักเกินไปแล้ว... พี่เอกรู้มั้ยว่าทำผมหวั่นไหวมากขึ้นทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นความเงอะงะ ท่าทางซื่อ(บื้อ)และไม่เคยเกี่ยงงาน แถมไม่เคยเถียงเวลาผมหงุดหงิดหรืออารมณ์เสียอีก แล้วผมก็แกล้งไอ จนน้ำหกทั่วเลยครับ เสียงคนตื่นอยู่ลนลานอาจจะเพราะกลัวผมดุ ก่อนจะมาถอดเสื้อผมอย่างทุลักทุเล ในท่านั่งคร่อม...

แม่งเอ๊ยยยยยย นี่กะจะยั่วกันใช่ไหมพี่เอก ถ้าหย่อนบั้นท้ายลงมาอีกนิดจะแนบชิดต่อน้อยศิษย์ตื่นตูมใต้กางเกงแล้วนะ...

อื้อออออ สองแขนที่ดึงเสื้อออก ได้กลิ่นบุหรี่อ่อนๆจากลมหายใจพี่เอกในระยะประชิดเลยครับ

มือเย็นเฉียบที่จับเอวผมให้นอนท่าเดิมทำให้ขนลุกซู่เลยครับ

ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย

ผมลืมตาขึ้น พี่เอกทำหน้างงเลยครับเมื่อโดนกระพริบตาใส่ ... ทำไมถึงน่ารักได้ขนาดนี้

กระชากตัวลงมาเลยครับ

ตุบ! ตัวพี่เอกล้มทับอย่างจังพร้อมเสียงโวยวายลั่น ผมใช้จมูกโด่งๆของผมไซร้นัวเนียที่ซอกคอเลยครับ สูดกลิ่นหอมหวานเต็มกำลังที่จะทำได้

“ปล่อยก๊อน”

“ม่าย ห้าย ปาย” ผมแกล้งทำเสียงอู้อี้ กลิ่นตัวพี่เอกเหมือนกลิ่นหญ้าแห้งที่ได้รับแสงแดดจนหอมกรุ่น

“ครับๆ” เสียงพี่เอกเบาลงแล้ว

“พ่ออย่าทิ้งต่อนะ แม่อย่าให้ต่อนอนคนเดียวนะ อือ” จริงผมไม่มีดราม่าอะไรในครอบครัวหรอกนะครับ แค่อยากแกล้ง

“ไม่ไปไหนครับ ผมอยู่นี่ นอนนะครับ”

“อื้อ”

จะไปแล้วเหรอ ไม่ยอมนะ ไม่ยอม ต่อพงษ์ยังไม่หนำใจเลย คนโดนแกล้งพยายามลุก... ผมรีบดึงตัวมากอดเลยครับ

“อุ๊บ” คราวนี้จังหวะมันได้ครับ ปากของเราชนกัน ถึงจะเจ็บแต่ก็คุ้ม แกล้งครางในลำคอบดกับริมฝีปากของพี่เอกหน่อย

“อื้อ”

“ย่ะ...อื้อ” แกเหมือนจะร้องห้าม แต่กลายเป็นว่าเปิดช่องให้ผมบุก ลิ้นของผมเลยฉกเข้าไปภายในทันที พี่เอกร้องอู้อี้เลยครับ แต่ขอโทษเถอะ ต่อพงษ์มีเหรอจะยอมพ่ายแพ้ แกจะดันออก ผมก็พันม้วนกวาดความหอมหวานเต็มรัก กลิ่นบุหรี่เจือจางกับลมหายใจหอมกรุ่นฉุดให้ผมดำดิ่งไปกับรสสัมผัส จนกระทั่งร่างที่เคยขัดขืนอ่อนระทวย...ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ พี่เอกขยับริมฝีปากหวานตอบรับแรงฉกทึ้ง ลิ้นของแกเกาะก่ายกับของผมอย่างเงอะเงิ่นราวกับว่ายังไม่ประสาในเรื่องนี้ ยิ่งแกตอบสนองผมก็ยิ่งได้ใจสิครับ กระหน่ำซัมเมอร์เซลล์จนแข็งขืนจนปวดไปหมด ร่างที่นอนทาบทับผมก็คงไม่ต่างกัน มีเทคนิคอะไรผมอัดลงไปทุกเม็ดจนกลายเป็นว่ารสจูบนี้ได้เติมเต็มความสุขของเราทั้งคู่...

...แล้วผมก็ถูกปล่อยให้ป่วย

เหมือนแกล้งนะ...ผมรู้ว่าพี่เอกแกล้ง...พอแกจะเช็ดตัวให้ ผมก็แกล้งงทำเป็นถอดเสื้อรอ

พอแกเช็ดท่อนบนเสร็จ ทำท่าจะเก็บอุปกรณ์ ผมก็สั่งให้แกเช็ดท่อนล่าง

แกดูตกใจมาก แต่ก็ไม่ขัด ผมยิ้มร่าเลยครับ รีบถอดกางเกงสีน้ำเงินทิ้งไปเลยและวิ่งไปหาบ็อกเซอร์มาใส่ก่อนเอาผ้ามาห่ม...

กางเกงน้ำเงินตัวนั้น ผมตั้งใจถอดกองไว้เพื่อดูอาการพี่เอก...

แกอาจจะเข้าใจว่า ตอนเช็ดท่อนบน ผมเปลือยอก เพราะถอดเสื้อรอก่อน

ได้เวลาเช็ดท่อนล่าง...ผมต้องเปลือยหมดรอแกแน่ๆ

แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะแกมือไม้สั่นเลยครับ สั่นมากด้วย แถมยังหลับตาอีกด้วย

โอ๊ย พี่เอก...พี่จะทำตัวให้น่าแกล้งไหนเนี่ย!!!



             เดิมที่บริษัทผมก็จัดงานสัมนาที่ออฟฟิศนั่นแหละครับ เพราะพื้นที่โรงงานของเรากว้างขวาง จัดทีละมุมก็ได้หลายรอบ แต่เพราะว่าผมอยากเปลี่ยนบรรยากาศ อยากพาพี่เอกที่น่ารักน่าแกล้งของผมไปที่อื่นบ้าง ผมจัดแจงเหมาสระว่ายน้ำชั้นดาดฟ้าของโรงแรมเพื่อสร้างความประทับใจ แต่ก่อนอื่นก็ต้องเริ่มจากการแกล้งให้มาทาครีมกันแดดให้ผมก่อน

             ปกติแล้วผมไม่ชอบความร้อน ไม่ใช่เพราะกลัวผิวคล้ำหรืออะไร แต่ผมเป็นคนเหงื่อออกง่าย และมันเหนียวคันตัวจนน่ารำคาญ แต่งานนี้เมื่อบังคับให้พี่เอกใส่กางเกงในตัวเดียวได้ มีเหรอที่ผมจะไม่ยอมลงทุนเหม็นเหงื่อตัวเองที่ไหลอาบ ปล่อยเวลาผ่านไปสักพัก พี่เอกที่ยกแก้วบลูฮาวายดื่มแทบสิบแก้วก็นิ่ง นอนพิงที่ขอบสระ ท่าทางจะเมามาก เพราะผมขอให้ทางบาร์เทนเดอร์จัดแอลกอฮอล์เป็นสองเท่าของแก้วปกติ...

             ผมเดินไปดูร่างใหญ่ที่หลับตานอนแช่ในสระเด็ก ศีรษะพี่เอกร่นลงจนเกือบจะหลุดลงไปใต้น้ำ ผมรีบคว้าร่างนั้นไว้ แต่ตัวเองดันตกลงไปอยู่หว่างขาพี่เอกจนเปียกไปหมด

“อื้ออออ” ทำไมจังหวะมันดีจังวะ ผมมองอกแกร่งที่กระชับแน่นจากการพาไปออกกำลังกายแล้วใจหวิว ใจที่อยากแกล้งชนะแน่นอน แต่กลับอยากทำมากกว่าแค่แกล้งแล้ว ผมลองปลุกก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ ท่าทางจะเมาจริงๆ

             ในหัวผมน่ะคิดอกุศลกับพี่เอกมาสักพักแล้วครับ ตั้งแต่วันที่ผมแกล้งเมาแล้วจูบแกก็ครั้งหนึ่งละ ครั้งนี้ผมก็หักห้ามใจตัวเองไม่ได้เช่นเคย มือใหญ่ของผมลูบไล้ไปตามตัวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ร่างใหญ่สั่นสะท้านเพราะตอบสนองกับสัมผัสแผ่วเบานี้จนผมยิ้มกว้าง เมื่อเห็นว่าทางสะดวก...แน่สิ ผมเหมาชั้นนี้แล้วนี่นา...ผมก็ดึงกางเกงในตัวจิ๋วพี่เอกลงมา ขนดกดำที่ปกคลุมเอกน้อยที่นอนนิ่งนั้นช่างเย้ายวน นิ้วยาวเรียวไล้ลูบก่อนจะปั่นป่วนให้มันชูชันจนเต็มกำลัง...

...ผมไม่เคยใช้ปากกับใครมาก่อน แต่เรื่องอย่างว่าผมก็ผ่านมาไม่น้อย มีเหรอผมจะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

             กลิ่นสาปเจือจางโชยแตะจมูก ผมดอมดมอย่างไม่รังเกียจ ดูดเฟ้นที่ส่วนปลายอย่างรักใคร่จนคนนอนนิ่งสั่นตัวตามด้วยความเสียว เสียงครางอื้ออึงอย่างพึงพอใจทำให้ผมย่ามใจ ครอบครองดุ้นแข็งนั้นจนสุดลำ รูดคลึงเข้าออกเป็นจังหวะจนกระทั่งพี่เอกกระตุกตัวผมรีบถอนริมฝีปากออก ให้ของเหลวพุ่งตกที่กางเกงในสีเข้มนั้น...

แล้วผมก็ช้อนร่างแกอุ้มลงมาที่ห้อง ในสภาพเมามาย...กาเกงในเปียกโชกที่เลอะคราบยังอยู่ อยากแกล้งแกมากขึ้นไปอีก...

แล้วพวกเราก็นอนหลับโดยที่มีผมกอดร่างใหญ่นั้นไว้อย่างอ่อนเพลีย...



             ผมใจจะขาด หวาดหวั่นใจจนแทบคลั่งเมื่อเห็นใบหน้าไร้ความสุขของพี่เอกเดินหายไปจากงานเลี้ยง ปกติผมไม่เคยปล่อยให้แกคลาดสายตาไปได้ แต่ครั้งนี้เหมือนกับว่าแกตั้งใจจะหลบเลี่ยงจากตรงนี้ คล้ายกับว่าจะหนีไปตลอดกาล...คิดไปได้นะผมน่ะ แต่ผมกลัวจริงๆนะครับ ว่าพี่เอกจะโกรธที่ผมคอยแกล้ง จนยอมลาออกจากงานและเราจะไม่ได้เจอกันอีก

             นายต่อพงษ์ผู้ไม่เคยวิ่งตามใครก็ลนลานตามหา ยังโชคดีที่พี่เอกตัวสูงใหญ่และเดินไม่เร็วนัก ผมเลยเห็นหลังไวๆที่ชายหาด งานนี้พอเคลียร์ได้ผมก็จับแกจูบอีกครั้ง...ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าแกสมยอมหรือเพราะไม่ทันตั้งตัว แต่รสจูบมันก็หวานวาบหวามสุดๆไปเลย...





#ขออภัยที่หายไปหลายวัน...พอดีไรต์ป่วยนะครับ เลยไม่ได้เข้ามาเลย

[DrSlump]

 

Take care นะครับ 

ยิ่งมาป่วยในสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้แล้วด้วย

[BitterCucumber]

กรี้ดดดดดด ชั้นว่าแล้วอินังน้องต่อพงษ์ต้องเจ้าแผนการ เหมาชั้นสระว่ายน้ำว่าเล่นใหญ่แล้ว นี่สั่งแอลฯสองเท่าเลยจ้าาาา  ก็คือวันนั้นมันต้องได้มากกว่าจูบอ่ะ

คุณนักเขียนพักพ่อนเยอะๆนะ ดูแลสุขภาพด้วยจ้า

[แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก]

ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะ

สุขภาพของพี่เอก อีกคนด้วยล่ะ

[seaz]

ลุ้นจะแย่

[Dee^daY]

โดนแกล้งอีกละ

[t2007]

ลุงเอก ไร้เดียงสามั๊กๆ รู้อีกด้านของน้องต่อแล้ว

[Ac118]

น้องต่อร้ายยยย แกล้งได้แกล้งดี พอลุงหงอยๆนี่ลนลานเลย โอ้ยยย หลงลุงหัวปักหัวปำขนาดนั้นก็จับลุงกินๆไปเลยเถอะ

[ommanymontra]

  ขอให้หายป่วยและมีสุขภาพแข็งแรง ปราศจากโรคร้ายทั้งปวงนะครับ

...............................

 

[จากต้นจนอวสาน]

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล

ตอนที่ 20 ข่าวลือของเจ้านายไม่เคยพ้นสองหูของลูกน้องหรอกครับ

             ผมนั่งตัวลีบที่ห้องครัวออฟฟิศเพราะบรรยากาศการพูดคุยอย่างออกรสของสาวๆเกี่ยวกับผู้จัดการฝ่ายการตลาดคนใหม่นั้นไม่มีที่ให้ผมแทรกได้เลย จังหวะนี้ผมนั่งด้านในสุด และทุกคนต่างก็พากันมาออปิดทางออกจนผมหนีไปไหนไม่ได้ ได้แต่นั่งกระพริบตาปริบๆฟังเรื่องเม้ามอยของพวกเธอ

“นี่ๆๆๆๆ รู้มัยว่าผจก.การตลาดคนใหม่น่ะเรียนจบจากอเมริกาที่เดียวกับคุณต่อ”

“จริงดิ” คนที่เหลือส่งเสียงฮือฮา

“ได้ข่าวว่าสนิทกันมากด้วยนะ ไม่งั้นคุณต่อไม่รับมาทำงานหรอก เห็นว่าเพิ่งกลับมาได้ไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ”

“เห็นว่าคุณต่อกับคุณกรซี้ปึ๊กเลย แกดูในเฟสบุ๊กคุณกรสิ ลงรูปคู่ไว้ด้วย” เสียงกรี๊ดกร๊าดดังกระหึ่มเมื่อใครสักคนเปิดโปรแกรมดังมา

“โห หล่อทั้งคู่เลย กินกันไม่ลงจริงๆ”

“แล้วผู้หญิงสองคนนี่ใครเนี่ย”

“ไม่รู้ว่ะแก หรือจะเป็นแฟนคนต่อกับคุณกร ไม่มีแท็กชื่อด้วย” ผมหันขวับเมื่อได้ยินคำว่าแฟน...นั่นสินะ คุณต่อออกจะดีเลิศขนาดนี้ มีแฟนแล้วก็ไม่เห็นจะแปลก

“ว้า อดเผือกเลยสินะ”

“ว่าแต่ทำไมเราไม่เคยเห็นแฟนคุณต่อนะ”

“นั่นสิ”

“พวกแกคิดว่าคนไหนคือแฟนคุณต่อ”

“ฮึ ฮึ่ม” เสียงกระแอมไอดังมาจากประตูห้องครัว วงสนทนาแตกฮือสิครับ เมื่อคุณกรเดช ผู้จัดการฝ่ายการตลาดคนใหม่เข้ามาในห้องเพื่อเติมกาแฟ... บริษัทนี้ถ้าไม่ใช่ตำแหน่ง ผอ.ขึ้นไปก็ไม่มีเลขาส่วนตัวครับ ผมลอบมองคุณกรอย่างเงียบเชียบ หน้าตาหล่อคมคายนั้นผิดแผกจากคุณต่อมาก เพราะอีกฝ่ายคือหล่อขาวใสสไตล์คนจีนไปเลย

“มองผมขนาดนี้ ผมก็เขินนะครับ”

“อุ่ย ขอโทษครับ” น้ำเสียงเป็นมิตรแซวจนผมสะดุ้ง

“นี่ใช่คนขับรถส่วนตัวไอ้ต่อรึเปล่าครับ”

“ใช่ครับ” สายตาที่เขามองมานั้นแปลกๆ เหมือนจะประเมินผมหรือไม่ก็ออกแนวสนใจ มันแยกไม่ออก แต่คงไม่น่าจะใช่อย่างหลัง เนื่องจากคุณกรนั้นดูมาดแมนเกินกว่าจะมาตกหลุมพลางผม(ที่ผมยังไม่รู้เลยว่าไปขุดไว้ตอนไหน)

“บอกไอ้ต่อนะครับว่า....รักษาไว้ดีๆ” หนุ่มหล่อยิ้ม ยิ้มมีเลศนัย “ไม่อย่างนั้นจะโดนแย่งนะครับ”

ผมขนลุกวาบ...แย่ง แย่งอะไร แย่งใคร...



“ฮ่าๆๆๆๆๆ” คุณต่อหัวเราะร่วนเลยครับเมื่อผมเล่าให้ฟัง... ตอนนี้เจ้านายหนุ่มเลื่อนมานั่งข้างๆผมแล้วครับตอนขับรถไปไหนมาไหน มันเกิดขึ้นมาหลังจากวันเกิดคุณตงฉิน เหมือนกับว่าพอบอกความในใจปุ๊บก็รุกหนักขึ้นอีกขั้น... “อย่างไอ้กรน่ะนะจะทำอะไรได้”

“คุณต่อ มันไม่ตลกนะครับ”

“พี่เอกครับ ไม่ต้องห่วง ระดับนี้แล้ว ผมไม่กลับไปแน่ๆ”

“ห๊ะ คุณต่อหมายความว่ายังไงครับ”

“ก็หมายความว่า...ตอนนี้ผมเดินหน้าจีบพี่เอกอยู่ ไม่คิดจะรีเทิร์นกับไอ้กรมันหรอกครับ”

... ชิบหาย...หน้าแตกสิครับ เข้าใจผิดคิดว่าคุณกรจะชิงตัวผม แต่ประโยคกำกวมนั้นคือคำเตือนที่ส่งมาให้ผม

ระวังจะโดนแย่งคุณต่อกลับไป... เอาไปเลย รีบมาเอาไปเลย ผมยกให้

“พี่เอก พี่เอก!” ผมสะดุ้งเฮือกเลยครับ “ใจลอยไปไหนครับเนี่ย จะเลยทางเข้าหมู่บ้านแล้ว”

“โอ๊ะ ผมคิดไปเรื่อยเปื่อยน่ะครับ ขอโทษครับ”

“คิดเรื่องผมรึเปล่าครับ” นั่นไงสายตาเจ้าชู้... ไม่เบื่อรึไงครับที่มาอ่อยผมเนี่ย

“อะ เอ่อ”

“เข้าบ้านเถอะ ผมหิวแล้ว” ประตูหน้าบ้านเปิดให้ผมเคลื่อนรถเข้าไป ก่อนที่ความเงียบสนิทจะเข้ามาแทนที่จนผมอึดอัด

“พี่เอก”

“คะ ครับ”

“กอดหน่อยสิ”

“อ๊ะ” นั่นไง ยังไม่ทันตอบ ร่างใหญ่คว้าไปกอดหมับเลยจ้า...กว่าจะปล่อยก็รัดแน่นจนแทบหายใจไม่ออก

             สถานะของผมกับเจ้านายหนุ่มตอนนี้ไม่ได้คืบหน้าไปไหน เพราะตั้งแต่งานวันเกิดของน้องชายแก ผมก็ยังไม่ได้มีทีท่าว่าจะตอบรับและก็ไม่ได้ปฏิเสธ ... ผมไม่โกหกหรอกว่าไม่หวั่นไหว ... ผมหวั่นไหวมาก แต่ก็ผสมผสานกับความไม่มั่นใจที่คอยกดทับ ประเด็นเรื่องเพศเดียวกันนี่ยังติดใจอยู่ไม่น้อย แต่อีกคนนี่บอกชัดเจนแล้วว่าชอบเอกภพ...แถมยังรับแฟนเก่าเข้ามาทำงานที่บริษัทอีกด้วย ประเด็นต่อมาคือฐานะและพ่วงด้วยการศึกษา... ใครบ้างล่ะจะมองข้าม เมื่อเอามาเทียบกันนี่ผมสุดแสนต่ำต้อย ในขณะที่อีกคนนั้นเหมือนเดือนสุกสว่างบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ... เลี่ยนว่ะ

“พี่เอก คิดอะไรเนี่ย” ผมคงใจลอยเพลินไปหน่อย

“เปล่าครับ”

“เรื่องที่ผมให้พี่เอกคิด ได้คำตอบรึยังครับ”

“เอ่อ” ตายละหว่า ผมลืมเสียสนิทเลย

“พี่เอก อย่าทำเหมือนมันเป็นเรื่องล้อเล่นสิครับ” เสียงตำหนินั้นบอกชัดว่าไม่พอใจ

“ผมขอโทษ” ตอนโดนดุนี่ใจแป้วไปเลยครับ

“นี่คืออนาคตของพี่เองนะครับ”

“ตะ แต่...”

“ไม่มีแต่ เรื่องอายุไม่ต้องห่วง ไม่เป็นปัญหา มันอยู่ที่ใจพี่ล้วนๆเลย”

ผมกลืนน้ำลาย สบตาคู่แกร่งนั้นอย่างเว้าวอน “คุณต่อครับ...”

“พี่เอก ผมไม่ต่อเวลาให้พี่แล้วนะ”

“โธ่...” ผมประท้วง

“เลือกมาว่าจะเรียนคณะอะไร จะได้รีบไปลงทะเบียน” ผมกุมขมับ...นับตั้งแต่จบชั้นม.6 มาจนถึงตอนนี้ก็ 12 ปีแล้วครับ เจ้านายหนุ่มดันเกิดปิ๊งไอเดียจะให้ผมเรียนต่อระดับปริญญาตรีจากมหาลัยเปิดที่ยังพอเปิดรับคนอายุระดับนี้ แถมยังไม่ต้องเสียเวลาไปเรียนที่มหาลัยด้วย...แค่อ่านหนังสือแล้วไปสอบ ... ค่าใช้จ่ายทุกอย่างเจ้านายหนุ่มทุ่มไม่อั้น

...แต่ติดที่ผมไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรนี่สิ....

เครียดจนต้องหนีออกมาสูบบุหรี่ที่หลังบ้าน ยุงชุกชุมไม่เปลี่ยนแปลง

“พี่เอก จะตากยุงอีกนานมั้ย” เสียงเจ้านายหนุ่มเรียก ผมรีบดับก้นบุหรี่และเดินกลับเข้าไปในบ้าน

             บ้านคุณต่อมีห้องทั้งหมดสามห้อง เป็นห้องพระแล้วหนึ่ง อีกห้องเป็นห้องเก็บของที่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกกระเป๋า รองเท้า นาฬิกา โมเดลของเล่นและของสะสมอื่นๆจนไม่มีที่นอน ช่วงแรกผมนอนที่โซฟาด้านล่าง แต่ก็ถูกบังคับให้มานอนร่วมห้องกับเจ้านายหนุ่มตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

จากที่นอนข้างล่าง...ก็ถูกอุ้มมานอนบนเตียง

จากที่นอนคนละฝั่ง...ก็ถูกฉุดไปอยู่ในอ้อมกอด

เป็นอย่างนี้ร่วมเดือนแล้วครับ จนผมชินไปเอง...

“รีบไปอาบน้ำ หรือจะให้ผมอาบให้”

“ผมอาบเองดีกว่าครับ” ตอบเสร็จก็พุ่งเข้าห้องน้ำ ไม่อย่างนั้นเจ้านายหนุ่มตามมาแน่ๆ ถึงแม้เขาจะเห็นอะไรต่อมิอะไรผมหมดแล้ว แถมยังเลยเถิดไปแทบกู่ไม่กลับตั้งแต่พัทยา แต่ผมก็ยังคอยระวังตัวอยู่นะ...ไม่ยอมเผลอง่ายๆหรอก

“ผมเปียกน่ะ ทำไมไม่รู้จักเช็ดให้แห้ง” นั่นไง บ่นอีกละ

“มานี่” เจ้านายหนุ่มตบที่นอนแปะๆให้ย้ายไปนั่งข้างๆ ไดร์เป่าผมสีดำขนาดใหญ่ที่เสียบสายไฟทิ้งไว้ยาวระเกะระกะถูกเปิดให้ลมเย็นปะทะเส้นผมที่ยังหมาด มือใหญ่ยีไปมาให้ไอเย็นไปได้ทั่งถึง คุณต่อเป่าผมให้แทบทุกคืนก็ว่าได้ คืนไหนถ้าทำเองก็จะงอนจนผมต้องกลายเป็นฝ่ายง้อแบบงงตัวเองเช่นกัน

“หอมจัง” นั่นไง จุ๊บหัวอีกละ เชื่อมั้ยว่า “อุ๊บ” ประกบปากอีกแล้วจ้า

“อื้อ” บดเข้าไป บดเข้าไป จูบผมทุกวันไม่เบื่อเหรอครับคุณต่อ แถมยังควานลิ้นจนหายใจขัดไปหมด จากที่เคยขัดขืนก็ปล่อยให้แกทำตามใจต้องการไปเลย ร่างกายของผมอ่อนระทวยอย่างน่าประหลาด มือใหญ่ผลักให้นอนลงอย่างเชื่องช้า แววตาหวานเยิ้มกับรสจูบที่เร่าร้อนทำให้ใจไอ้เอกภพเตลิดเปิดเปิง ลมหายใจหอบถี่รุนแรงขึ้นเมื่อใบหน้าหล่อเปลี่ยนเป็นโลมเลียเรือนร่างผมอย่างคุ้นเคย ความซ่านเสียวนี่ทำให้หมดทางต่อต้าน ลิ้นใหญ่เลียวนที่หัวนมก่อนขบทึ้งแผ่วเบา

“อ๊า” ผมร้องลั่นสิครับ มันเสียวจนแทบคลั่ง...

“พี่เอก”

“ครับ” ผมยังหอบตัวโยน

“เป็นของผมนะครับ” คุณต่อเว้าวอน...

“มะ ไม่ อา” ผมยังใจแข็ง แต่ยิ่งนานวันหินผาที่กล้าแกร่งเริ่มผุกร่อนไปเรื่อยๆ แต่ยังไม่ใช่วันนี้ ปากกว้างครอบท่อนเนื้อผมจนดิ้นพล่าน ความกระสันถูปปลุกปั่นจนต้องทึ้งผมหนานุ่มของเขาอย่างลืมตัว ทอดกายทอดใจให้ล่องลอยไปกับรสรักที่แสนเย้ายวนดุจขี้ผึ้งที่โดนไฟร้อนเร่าเผาไหม้ให้หลอมละลาย...





ไม่ได้หายไปไหนนะครับ ช่วงนี้ยุ่งๆเพราะเตรียมรับมือกับ COVID-19 อยู่

ไรต์ยังปลอดภัยไม่ติดเชื้อเด้อ จะทะยอยมาอัพเดตนิยายบ่อยๆน้าาาาา

ปล.วันนี้วันเกิดไรต์นะครับฝากอวยพรโดยการแชร์นิยายไรต์ไปเยอะๆนะครับ

ขอบคุณครับ ^_^

[BitterCucumber]

เล้าโลมสร้างความคุ้นชินแบบสุดๆไปเลยจ้าแม่ รอเวลาเขมือบ

สุขสันต์วันเกิดจ้า ขอให้คุณนักเขียนสุขภาพแข็งแรง ห่างไกลโควิท นิยายปังๆๆจ้า

[Yarkrak]

เล้าเป็ดรณรงค์ให้ใช้เรียก นักเขียน นักอ่าน แทน ไรท์เตอร์ รีดเตอร์

เพื่อให้เป็นเอกลักษณ์ของเวบ

[seaz]

เรียนบริหารเลยพี่เอก จะได้ช่วยคุณต่อทำงาน

สุขสันต์วันคลายวันเกิดนักเขียนด้วยนะครับ มีความสุขมากมาย สุขภาพกายแข็งแรง

[DrSlump]

 

และ

Happy Birthday นะครับ
มีความสุข ร่างกายแข็งแรง ปลอดภัยจากโคขวิดสิบเก้า