หัวข้อ: Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล | นิยาย Y ตอนที่ 40 P.12 @11/11/20

[แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก]

แม่อ่อน

ลูกต่อ....................

[bun]

ของขวัญวันเกิดเลยเหรอ อย่างนี้พี่เอกจะกล้าปฏิเสธเหรอ

[t2007]

เขิลมาก ขอผัวแบบน้องต่อ 1 อัตรา

[วายซ่า]

ว้ายยยยย พี่เอกจะรออะไรล่ะ ตกลงไปเลย ไหนๆ ก็ไม่รอดมือคุณต่อแล้ว แม่ก็ยกให้แล้ว ได้แฟนหล่อแถมรวยด้วยนะพี่   

[Dee^daY]

Happy Birthday To .. แกะของขวัญ

[BitterCucumber]

ขอของขวัญวันเกิดแบบมัดมือชกมาก ต่อสไตล์

[k2blove]

 

[Ac118]

โอ้ยยย พี่เอกยอมเป็นของขวัญวันเกิดให้คุณน้องต่อไปเถอะ พี่ใจละลายแล้ววว  ดูออก

[จากต้นจนอวสาน]

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล

บทนำ

             เอกภพ ชายหนุ่มวัยสามสิบปีกำลังถูกพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก เมื่อแม่ดันมาป่วยต้องใช้ค่ารักษามากโข แต่รายได้จากการขับแท็กซี่นั้นไม่พอยาไส้แน่ๆ เหมือนดาวพระเคราะห์ยังปราณีเมื่อมีเศรษฐีหนุ่มหล่อรุ่นน้องชื่อต่อพงษ์ ที่ปากเสียและอารมณ์ร้อนมาชวนให้ไปเป็นคนขับรถยนต์ส่วนตัวด้วยข้อเสนอที่สุดแสนเย้ายวน

             ทุกอย่างมันไปได้สวยเลยแหละ ถึงแม้เจ้านายหนุ่มใบหน้าหล่อกว่าพระเอกละครจะกร่นด่าทุกวี่วันแต่เอกภพก็ยึดตำแหน่งหลังพวงมาลัยไว้อย่างเหนียวแน่น ไม่ถูกไล่ออกเหมือนคนก่อนๆ แต่เรื่องมันจะไม่วุ่นเลย ถ้าเจ้านายหนุ่มของเขาไม่ทั้งอ่อย ทั้งยั่ว และใช้ตำแหน่งหน้าที่เข้าขู่ ชายแท้อย่างเอกภพมีเหรอจะยอมง่ายๆ ถึงแม้จะหวั่นไหวกับประโยคที่แสนมั่นใจของเจ้านายหนุ่มประโยคหนึ่งเสียเหลือเกินก็ตาม

“....พี่เอกเป็นของผม”

             แล้วคนขับรถจนๆอย่างเอกภพจะต้องทำยังไง ถ้าเลือกจะลาออก ที่บ้านจะต้องเดือดร้อน แต่ถ้าอยู่ต่อ ตัวเองนั้นแหละที่จะเดือดร้อนเป็นแน่แท้...








*** นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น มิได้ลอกเลียนหรือดัดแปลงมาจากเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งโดยเฉพาะ
ภาพประกอบ ชื่อ และสถานที่อ้างอิงเป็นเพียงการสมมุติ
มิได้มีเจตนาอื่นใดนอกจากแต่งเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ***

[จากต้นจนอวสาน]

       

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล

ตอนที่ 24 เอกภพตอบแบบนี้ เจ้านายจะโอเคไหมครับ



              ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่เคยมีความคิดว่าจะชอบมาก่อน ที่ผ่านมาเกือบ 31 ปี ผมได้แต่มองนมมองก้นสาวๆ จนกระทั่งพลาดมาสมัครเป็นคนขับรถส่วนตัวให้กับเจ้านายหนุ่มคนที่นั่งคุกเข่าตรงหน้าเมื่อเกือบ 9 เดือนที่แล้ว ชีวิตก็เปลี่ยนไปหมด... ไหนจะโดนคว้าไปจูบตอนแกล้งเมา...ไหนจะตอนที่มอมตัวเองด้วยบลูฮาวายที่พัทยา...ไหนจะเรื่องการถูกกอดตอนนอนทุกคืน....ไหนจะเรื่องคุณกรที่เคยเข้ามากวนใจอีก

...ถ้าบอกว่าไม่คิดอะไรกับเขา ผมคงไม่ใช่คนแล้วล่ะ น่าจะเป็นหุ่นยนต์มากกว่า

   คนอย่างเอกภพไม่ยอมรับหรอกว่าตัวเองเป็นเกย์ และก็จะไม่พูดด้วยว่ารู้สึกดีเฉพาะกับคุณต่อ ...เพราะไม่เคยมีผู้ชายหน้าไหนกล้าเข้ามาใกล้ผมในระยะนี้มาก่อน และคิดว่าชาตินี้คงไม่มีใครกล้าด้วย เพราะเจ้านายหนุ่มนี่ขี้หวงมาก...แม้แต่คุณกรที่เป็นชายแท้แกยังห้ามเข้าใกล้รัศมีเลย ...

   แต่การที่ได้อยู่ด้วยกันมา ได้เห็นความเป็นคุณต่อ ได้เห็นจิตใจและความจริงใจที่ให้ กำแพงเรื่องเพศที่สร้างไว้พังครืนไปนานแล้ว มีแค่คนๆหนึ่งชื่อต่อพงษ์ กับอีกคนชื่อเอกภพเท่านั้นที่พัฒนาความรู้สึกจนมาถึงตอนนี้

...ผมสบสายตาที่เว้าวอน ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรนั้นทำให้หัวใจหวั่นไหวตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ความตื้นตันมันจุกอก

“ผมรักพี่เอกนะครับ รักมาก ผมไม่รู้หรอกว่ารักตั้งแต่ตอนไหน แต่ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่าผมรักพี่มากจริงๆ” ถ้อยคำที่พรั่งพรูออกมาจากปาก ทำให้ผมหน้าแดงไปหมด ดีนะที่สาพภาพในโรงรถ ถ้าทำกลางถนนหรือหน้าบ้านคงได้อายกว่านี้เท่าตัวแน่

“เป็นแฟนกับผมนะ เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดในโลกของผมนะครับ”....

ผมสบตาเขา....เนิ่นนานจนรู้สึกเหมือนชั่วกัลปวสาน... คิดแค่ว่าจะต้องเป็นแฟนและอยู่กับเขาไปตลอด กับคนตรงหน้าจริงๆเหรอ... มันชวนให้คิดและกังวล ทั้งความแตกต่างที่มีมากเกินไปจนมันชวนให้น้อยเนื้อต่ำใจ

“ผมสัญญา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะดูแลพี่ จะไม่ให้พี่ต้องรู้สึกว่าต่ำต้อย ผมจะเป็นคนที่ให้เกียรติพี่ จะไม่ทำให้พี่ต้องเสียใจ”

“....”

“ผมรู้ว่าพี่กังวลใจเรื่องอะไร” เจ้าชายกำลังจุมพิตมือผมอีกครั้ง

“แต่ผมอยากขอให้พี่เชื่อใจผมนะครับ ต่อพงษ์คนนี้จะทำให้พี่เป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกอย่างแน่นอน”

...โห กล้ารับประกันขนาดนี้เชียวรึคุณต่อ...

... ลมหายใจผมนี่สิ ติดขัดไปหมด สมองมันตื้อมากระทันหัน คิดอะไรไม่ออกเลย เพราะในใจมันมีแค่คำตอบเดียวที่ผุดมา

“ครับ”

“หืม” เจ้านายหนุ่มครางในลำคอ

“ตกลงเป็นแฟนกับคุณต่อครับ” แค่นั้นแหละครับ คุณเคยเห็นคนดีใจจนหลุดมั้ย... เจ้านายผมกระโดดตัวลอยร้องแหกปากดีใจลั่นดังไปทั้งซอย วิ่งไปวิ่งมาจากโรงรถไปหน้าบ้าน ตอนวิ่งกลับก็ร้องแหกปากไม่หยุดแถมยังจับมือทั้งสองของผมไว้เขย่าไปมาอย่างลิงโลด โผกอด หอมแก้ม อุ้มไอ้คนที่เพิ่งตอบตกลงไปหยกๆทั้งยืนซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งมาอยู่หน้าประตูบ้าน

“ไอ้ต่อ โวยวายอะไรวะ แหกปากลั่นไปหมด” นั่นไงครับ มากันครบเลย ทั้งท่าประธาน คุณนาย คุณตงฉิน คุณแก้วกานดา คุณพันธุ และป้าสายหยุด

“พี่พัน ดีใจกับผมหน่อย วู้! ผมมีแฟนแล้วโว้ยยยย”

“อะไรของพี่เนี่ยพี่ต่อ” คุณตงฉินถาม ท่าแคะหูยังหล่อเลย

“นั่นสิลูกต่อ เป็นอะไร ใครเป็นแฟนใคร” คุณนายถามด้วยน้ำเสียงสงสัย คนถูกถามไม่ตอบพลางอุ้มผมที่ยืนอยู่ในท่านี้แหละ ยกให้ลอยอย่างกับเป็นนุ่น

“นี่ไงครับแม่ ทุกคนครับ พี่เอกตกลงเป็นแฟนผมแล้ว”

ห๊ะ ... เห้ย คุณต่อ นี่มันต่อหน้าทุกคนเลยนะครับ ผมตกใจจนอึ้ง ทำหน้าไม่ถูกเลย เล่นมากันครบทั้งครอบครัวแบบนี้

“โอย นึกว่าเรื่องอะไร โวยวายลั่นบ้าน” อ้าว ผมล่ะงงเลย

“ใช่ แค่นี้ต้องตะโกนด้วย นี่นึกว่าเป็นแฟนกันมาตั้งนานแล้วนะ” เสียงคุณนายครับ

“นั่นสิ ช้าว่ะพี่ต่อ เป็นผมรวบหัวรวบหางไปตั้งนานละ” คุณต๊งงงงงงงง

“เสียเวลาหมด” ท่านประธานพูดครับ ... ช่วยด้วยสิครับ ทำไมตัดบทขนาดนี้

“ไปกันเถอะค่ะคุณ ปล่อยลูกชายเราบ้าไปเถอะ” อ้าว เดี๋ยวๆๆๆ ทำไมไม่มีใครห้ามหรือคัดค้านอะไรเลยล่ะ

“ดูแลมันดีๆนะเอก เอาไปแล้วห้ามส่งคืน” พี่สาวคนโตพูดกับผม

“คะ ครับ”

“ไปเถอะคุณพัน” นั่นไงจูงกันไปดื้อๆ

“ยินดีด้วยนะคะ” ป้าหยุด ป๊า....ทำไมทำหน้ากรุ้มกริ่ม

....ผมล่ะงงไปเลย



“ทำไมไม่มีใครแปลกใจเรื่องของเราเลยล่ะครับคุณต่อ” ผมถามตอนที่นอนกอดกันอยู่บนเตียงแล้วล่ะครับ

“ใครจะแปลกใจล่ะพี่เอก เค้าเห็นพี่มาค้างบ้านผมทุกวันขนาดนี้ทั้งๆที่คนขับรถคนก่อนๆต้องระเห็จกลับบ้านหรือไม่ก็ต้องไปนอนห้องแม่บ้านที่บ้านใหญ่”

“แต่ท่านประธานกับคุณนายก็เห็นดีเห็นงามง่ายๆแบบนี้เลยเหรอครับ”

“ไม่ดีรึไง แม่ผมน่ะชอบพี่เอกอยู่แล้วตั้งแต่ตอนนั้น ส่วนพ่อผมน่ะแกไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของลูกหรอก แกไม่ได้ใจแคบขนาดนั้น ถ้าคิดว่าจะไม่มีใครสืบทอดตระกูล...โน่นไง สองหมูลูกพี่แก้ว” ลูกคุณตงฉินต่างหากล่ะ

“ยังไงผมก็ไม่ชินอยู่ดีแหละ ทำไมทุกอย่างมันดูง่ายดายไปหมด”

“พี่คิดว่าง่ายงั้นเหรอ” อ้าว พูดอะไรผิดอีกล่ะกู “กว่าผมจะเจอพี่ กว่าผมจะใช้มารยาหนุ่มหลอกล่อพี่ได้ ตั้งเก้าเดือนเชียวนะกว่าพี่จะใจอ่อนยอมเป็นแฟนผมเนี่ย”

“....” ไม่เถียงจะดีกว่า

“ตอนนี้พี่เป็นแฟนผมอย่างเป็นทางการแล้วนะ” ไม่ว่าเปล่า เจ้านายก็โน้มมาไล้เลียที่หลังหูผมอีก ขนกายลุกชูชันเลยครับ

“คุณต่อ อื้อ” ผมขัดไม่ได้ครับ สองแขนถูกตรึงไว้พร้อมร่างใหญ่ที่นอนคร่อมจนบังแสงไฟมิด ใบหน้าหล่อได้รูปส่งสายตาเย้ายวนมาให้จนเขินไปหมด

“ขอบคุณนะครับ” แล้วก็หอมแก้มผมฟอดใหญ่

“ขอบคุณอะไรครับ”

“ก็ขอบคุณพี่เอก ที่ยอมเป็นแฟนผมไง” ทำไมต้องยิ้มเจ้าเล่ห์ขนาดนั้นด้วยครับ

“ผมถามจริงๆเถอะครับคุณต่อ ทำไมถึงชอบผมล่ะครับ” อันนี้ยังข้องใจอยู่ แต่ที่ข้องใจกว่า คือทำไมกอดซะแน่นขนาดนี้เลยครับ!

“ผมก็บอกพี่ไปแล้วนี่นา” อื้ออออ...ไม่เอา อย่าไซร้ซอกคอสิ ... ผมดันหน้าหล่อให้ออกจากใบหู

“...” ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแหละ คนหล่อระดับดารา ฐานะทางบ้านก็ดี หน้าที่การงานคือใหญ่โต การศึกษาก็เยี่ยม...มันไม่มีอะไรที่เข้ากันได้เลย เหมือนเครื่องบินตกมาทับหัวหมาตอนที่เห่าใส่งั้นแหละ

“พี่เอกอย่าคิดมากนะครับ” นั่นไง แค่เงียบแป๊บเดียวเอง เหมือนรู้ “รู้แค่ว่าผมรักพี่ ก็พอแล้ว”

“ห๊ะ” ผมหันขวับ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ... แล้วยิ้มแบบนี้คืออะไรครับ ยิ้มกว้างๆ ยิ้มแล้วหล่อขนาดนี้ แถมบอกรักกันง่ายๆแบบนี้

...เอกภพหน้าร้อนวูบวาบแล้วครับ

“วันนี้วันเกิดผม... ผมยังไม่ได้ของขวัญจากพี่เลยนะ”

“ก็เป็นแฟนแล้วไงครับ” ผมจะตอบยังไงล่ะเนี่ย คือ... ไม่รู้มาก่อนว่าวันนี้วันเกิดเค้าเลยไม่ได้เตรียมอะไรเลย

“งั้น เริ่มจาก ขอจูบทีนึง” แหมมมมมมมม พอตกลงเป็นแฟนล่ะเอาใหญ่เชียวนะ

“อื้อออออออออ” ครางสิครับ ยังไม่ทันตอบอะไรเลยก็ส่งปากมาบดเลยจ้า กลิ่นของคุณต่อมันกระตุ้นความรู้สึกผมจนหวีดหวิวไปหมดแล้ว หมดแรงต้านทานจริงๆ

“แล้ว...ขอกินพี่เอกแทนเค้กนะครับ” แววตาหื่นกามแบบปิดไม่มิดเชียวครับ ผมเสียววาบเลยล่ะ ... กิน กินยังไง...กินท่าไหน เห้ย ไม่ใช่สิ คุณต่อจะกินผม ... เดี๋ยวๆๆๆๆ ยังไม่ได้เตรียมใจ เกิดมายังไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนเลยนะครับ แล้วมันจะต้องทำยังไง ทำแบบไหน ...

“ฮ่าๆๆๆๆๆ พี่เอก อย่าทำหน้าแบบนี้สิ ผมล้อเล่น” อ้าว ... งงดิ หน้าตาผมคงเหรอหราจนเห็นได้ชัด

“คุณต่อ ชอบแกล้งผม”

“ก็พี่เอกของผมน่ารักน่าแกล้งนี่นา” เอาอีกล่ะ ซื้อขาดได้มั้ยคำว่าน่ารักเนี่ย ปกติมีแต่คนชมว่าผมหล่อ ... อ้วกก่อน

“ดีจัง” อยู่ๆก็พูดลอยๆมาแบบนี้ ผมจะรู้มั้ยครับ

“ดีอะไรครับ”

“ก็ตอนนี้ไง ดีจัง ผมได้นอนกอดพี่เอกในฐานะแฟน” จะย้ำทำไมเนี่ยยยยยย ไม่เคยมีแฟนเหรอครับ

“คุณต่อ...”

“พี่เอกหยุดเรียกผมว่าคุณได้แล้วนะ” นั่นไง คำสั่งมาละ

“แล้วจะให้ผมเรียกอะไรล่ะครับ มันชินปากแล้ว” เรียกมาตั้ง 9 เดือนแล้วนะ

“ก็เรียก น้องต่อ หรือไม่ก็ที่รักจ๋า แฟนครับ หรือเบบี๋ก็ได้” หืมมมม แต่ละคำ ... ใสเกินวัยและหน้าตาผมไปมั้ย

“เอิ่ม” ผมหมดคำสิเว่า... “ผมเรียกคุณต่อเหมือนเดิมดีกว่าครับมันชินปาก ผมยังต้องทำงานให้อีก”

“งั้นพี่เอกต้องแทนตัวเองว่าพี่...ไม่ใช่ ผม...” นี่บังคับหรือไร “นะครับ” เสียงอ้อนมาแล้วววววว

“คุณต่ออออออ” ผมลากเสียง คือมันไม่ชินไง ...

“ไม่งั้นผมจะให้พี่เรียกผมว่า คุณแฟน” หึ...เพิ่งเริ่มเป็นแฟนก็เอาแต่ใจละเหรอ

“ก็ได้ครับคุณต่อ...ผม เอ๊ย พี่จะแทนตัวเองแบบนี้ก็ได้” แต่ผมก็ยอมแพ้ผู้ชายคนนี้อยู่ดี ... เป็นแฟนเค้าไปแล้วนี่

[จากต้นจนอวสาน]

ปุกาด ปุกาด

หลังจากฟินกันมาสักพักแล้ว ไรต์จะขอแจ้งว่า

ตั้งแต่ตอนที่ 25-29 จะเป็นตอนพิเศษนะครับ

แต่เนื้อหาไม่ได้หลุดจากเนื้อเรื่องหลักเท่าไหร่

แต่จะเป็นส่วนเสริมที่จะเพิ่มความน่ารักให้คู่นี้จ้า

อย่าลืมติดตามอ่านกันด้วยนะครับ



ปล. ฝากแชร์นิยายเค้าด้วยน้าๆๆๆๆๆ

[/b]

[BitterCucumber]

สมหวังแล้วนะเจ้าต่อ ได้พี่เอกแสนซื่อไปครอบครอง 

[DrSlump]

 

[Ac118]

แฟนกันแล้วอ้อนแฟนใหญ่เลยน้าา คุณน้องต่อออ

[gotcha]

กว่าจะได้พี่เอกเป็นแฟนรอตั้ง 9 เดือน แล้วถ้าจะได้ยิ้มกันนี่ น้องต่อตั้งรออีกกี่ปีกันนั่น 555555555

[k2blove]

 
คุณต่อดีใจจนเป็นบ้าไปแล้ว อิอิอิ

[แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก]

เบบี๋...ต่อ

[วายซ่า]

ในที่สุดคุณต่อก็หลอกล่อพี่เอกเป็นแฟนได้แบบพี่เอกยังงงอยู่เลย 

[seaz]

ในที่สุดก็ถึงวันที่รอคอย

[t2007]

ห๊า ยังมีน่ารักกว่านี้อีกเหรอ เท่านี้ หัวใจ เหลวเป๋ว หมดแย้วววว

[จากต้นจนอวสาน]

Personal Driver : คนขับ(รัก)ส่วนบุคคล

ตอนที่ 25 การปรับตัวของเอกภพ [ตอนพิเศษ #1]

             โดยปกติแล้ว คุณต่อพงษ์จะออกงานสังสรรค์ค่อนข้างบ่อย เนื่องจากเป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคม โดยงานอีเว้นต์ต่างๆจะส่งการ์ดเชิญมาสม่ำเสมอ หลายๆงานก็ไปเอง บางครั้งก็พ่วงพนักงานคนอื่นไปบ้างถ้ามันเกี่ยวข้องกัน หลังๆก็จะมีคุณกรไปด้วย เพราะว่าดูแลเรื่องการตลาด รวมไปถึงภาพลักษณ์องค์กร งานที่ไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับบริษัทเช่น งานเดินแบบ งานเปิดตัวสินค้าต่างๆ ก็ไปบ้าง คำว่าบ้างนี่คือ 85% เลยนะครับ เพราะส่วนใหญ่คนที่เชิญมาก็คือเพื่อนคุณต่อเองบ้าง เพื่อนท่านประธานและคุณนายบ้าง หรือไม่ก็งานที่คุณตงฉินไปเดินแบบบ้าง...มีส่วนน้อยถึงน้อยมากที่เจ้านายหนุ่มจะไม่ไป

             วันนี้ก็เช่นกัน เป็นงานเปิดตัวสินค้าของเครื่องประดับยี่ห้อดังที่โรงแรมแถวสาทร บัตรเชิญส่งตรงถึงคุณต่อพงษ์โดยมีการต่อสายมากำชับอีกครั้งว่าอยากให้ไปร่วมงานเป็นอย่างมาก คงเพราะว่าปีที่แล้วทางบริษัทได้เหมาเครื่องประดับมาเป็นของขวัญปีใหม่กับลูกค้ากระมัง ชื่อของคุณต่อพงษ์เลยกลายเป็นลูกค้าวีไอพีโดยปริยาย...ทุกอย่างมันก็คงดำเนินไปตามที่มันควรเป็นหรอก หากไม่ใช่...

“พี่เอก ไทเบี้ยวแล้วครับ” โอย ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยแต่งตัวแบบนี้ครับ ทั้งสูทสีเข้มเข้ารูปติดกระดุมล่างหนึ่งเม็ดและเชิ้ตแบบพอดีตัวสีครีมไข่ผูกเน็คไทสีน้ำเงินที่เป็นตีมของงาน แถมยังโดนลากไปตัดผมจนสั้น ใส่เจลจัดทรงซะแข็งโป๊ก ยังไม่รวมกับรองพื้นที่โปะจนหน้าเรียบเหมือนไม่ใช่หน้าตัวเองอีกนะ

“ไม่ใส่ชุดนี้ได้มั้ยอะครับ พี่ไม่ชินอะ” ผมประท้วง

“ไม่ได้ครับ งานนี้เป็นงานแรกที่ผมควงพี่ไปด้วย จะต้องเปิดตัวพี่เอกให้ทุกคนตะลึง” ถามหรือยังว่าอยากเปิดตัวไหม...ตะลึงเนี่ย เพราะตกใจของแปลกหรือเปล่าครับ

“พี่เอกไม่ชอบเหรอครับ” เสียงน้อยใจเริ่มมา ดราม่าเก่ง เอะอะทำเสียงอ่อย...หน้าจ๋อย แพ้ ... แพ้ทางทุกรูปแบบ

“ปะ เปล่าครับ พี่แค่ไม่ชินน่ะ เกิดมายังไม่เคยแต่งตัวไปงานอะไรแบบนี้เลย” ผมสารภาพตามตรง

“พี่ไม่ต้องห่วงหรอกครับ งานนี้ไม่มีอะไร แค่มีสินค้าจัดแสดง ชอบชิ้นไหนก็สั่งซื้อ ไม่ชอบก็เดินดูไปเรื่อยๆ ในงานก็มีของกินเล่นมีการพบปะพูดคุยกับคนรู้จัก มีดาราไปเดินโชว์ มีนักข่าวไปทำข่าว ไม่มีอะไรมากหรอกครับ”

“นี่เรียกว่าไม่มีอะไรมากเหรอ” ผมกลืนน้ำลาย โว้ยยยยย นี่มันงานระดับชาติชัดๆ ไอ้คนพูดก็บรรยายซะไม่กล้าไปเลย

“งั้น เอางี้ ไม่ผูกไทก็ได้ แล้วก็จัดเชิ้ตให้ดูหลวมๆนิดนึง” แล้วกระดุมเม็ดบนสุดก็ถูกปลดออก ผมหายใจโล่งขึ้นเยอะเลย

“พี่กลัวไปแล้วทำตัวไม่ถูกน่ะสิครับ”

“ไม่ต้องห่วงครับ พี่แค่เดินไปกับผม ยิ้มให้กับคนที่มาทักทาย ใครถามอะไรมาเดี๋ยวผมตอบให้เอง”

“มันก็ยัง...”

“พี่เอกครับ อย่าคิดมาก ผมอยู่ข้างๆพี่ตลอดงานนะครับ” แฟนหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาในชุดคล้ายกันกุมสองมือผมไว้แล้วเอาไปจูบแผ่วเบา ... หวานตลอดจริงๆ “งานแรกมันก็ตื่นเต้นแบบนี้แหละ แต่งานต่อไปพี่จะชินเอง”

“ห๊ะ งานต่อไป”

“ใช่ครับ พี่เป็นแฟนผมแล้วนะ จะให้ผมออกงานคนเดียวเหรอ” เสียงน่ะจะกระเง้ากระงอดไปไหน ช่วยดูรูปร่างตัวเองด้วย ยังกับยักษ์วัดพระแก้ว

“...” กรรมหรือเวรของไอ้เอกกันวะเนี่ย ผมได้แต่รับสภาพแหละ

บีบ...

“คุณต่อ” ผมสะดุ้งโหยง เมื่อมือใหญ่บีบแก้มก้นอย่างแรงตอนที่หันหลังให้

“เลิกเครียดได้แล้ว ไปออกงานนะครับ ไม่ใช่ไปรบ”

....ผมอยากขอกลับเข้ากรมและย้ายตัวเองไปชายแดนจังเลยตอนนี้ ฮื้ออออ อยากย้อนกลับไปตอนอายุ 21

             เมื่อจอดรถที่หน้าโรงแรมหรูแล้ว คุณต่อให้พนักงานมารับรถไปไว้ในที่จอดเพราะอยากให้เดินไปด้วยกัน ล็อบบี้ของโรงแรมกว้างขวางและน่าอยู่ มีโซฟาหลากสีท่าทางน่านั่งประดับด้วยหมอนขนาดย่อมมีตัดกันวางไว้อย่างลงตัวมั่วบริเวณ มีแขกของโรงแรมบางตาเนื่องจากเป็นช่วงค่ำ มีผู้หญิงสวยหลายคนแต่งตัวในชุดราตรีหรูหราเดินไปมา บ้างก็คุยโทรศัพท์ บ้างก็มองหาใครบางคน หรือไม่ก็นั่งที่โซฟารับแขกของโรงแรมคุยกันอย่างออกรส

             เจ้านายหนุ่มพาเดินไปขึ้นลิฟต์และไปที่ชั้นสามตามข้อมูลที่ติดป้ายไว้ที่ทางเดิน ผมประหม่าไปหมด แข้งขาสั่นเหมือนเดินเข้าป่าช้าตอนตีสามก็ไม่ผิด ในลิฟต์มีแต่เราแค่สองคน ...

“ไม่ต้องกังวลนะพี่เอก” เหมือนจะรู้ใจนะ แต่ถ้ารู้ใจจริงๆก็ไม่ต้องพามาไหม  “ผมอยู่ตรงนี้แล้วไง” มือใหญ่ที่แนบกันมีความเคลื่อนไหว นิ้วก้อยของคุณต่อเขี่ยมาที่นิ้วก้อยของผมจนรู้สึกเบาใจอย่างบอกไม่ถูก ... เป็นไงเป็นกันล่ะวะไอ้เอกเอ๊ย...

   ตึ๊ง!  เสียงลิฟต์บ่งบอกว่ามาถึงที่หมายแล้ว ผมสูดลมหายใจเฮือกใหญ่คิดในใจว่ามันคงเป็นงานธรรมดาเท่านั้น พอประตูลิฟต์เปิด พรมสีแดงก็มารอรับแล้ว พวกเราต่างเดินไปตามทางที่ปูไว้ จากลิฟต์ไปที่งานก็ประมาณ 40 เมตร มีคนเดินไปมาประปรายเพื่อเข้าห้องน้ำ พอเดินผ่านไปก็จะเจอจุดลงทะเบียนที่งานนี้มีพนักงานสาวสวยของบริษัทเครื่องประดับชั้นนำมาไหว้ทักทายและส่งยิ้มหวาน เจ้านายหนุ่มไม่ต้องแสดงบัตรเชิญ เพราะทุกคนจำหน้าได้ เมื่อลงชื่อเสร็จ ผมก็ถูกคุณแฟนดันตัวให้เดินตามเข้าไปข้างใน

             ตอนนั้นตาผมแทบจะปรับสภาพไม่ได้ นอกจากแสงไฟที่สาดส่องแล้ว แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปโผล่มาจากมุมไหนก็ไม่รู้กรูเข้ามาถ่ายรูปคุณต่ออย่างเนืองแน่น นี่ถ้าไม่รู้จักคิดว่าเป็นดารามาเอง...แต่ เอ๊ะ ... ก่อนหน้านี้คุณต่อก็เคยเป็นดารานี่นา ผมพยายามทำตัวลีบเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต แต่กลับถูกมือใหญ่ของเจ้านายจับที่เอวด้านหลังไว้ให้ต้องเขยิบมาอยู่หน้ากล้อง มีนักข่าวสายบันเทิงที่ทำรายการสัมภาษณ์พวกไฮโซออกทางทีวีก็ยื่นไมโครโฟนมาสัมภาษณ์เจ้านายหนุ่มที่คุยกันอย่างออกรส ผมเคยเห็นพิธีกรคนนี้แต่ในทีวี ไม่คิดว่าวันนี้จะได้มาเจอตัวเป็นๆ

“พี่ๆนักข่าวคะ เดี๋ยวงานจะเริ่มแล้ว ขอตัวคุณต่อไปประจำที่ก่อนนะคะ” แล้วพนักงานสาวสวยคนเดิมก็แหวกทางให้พวกเราไปประจำที่นั่งของวีไอพี ซึ่งเป็นเก้าอี้ออกแบบแปลกตาอยู่มุมหนึ่งของงาน มีแขกวีไอพีหลายคนจับจองที่นั่งกันอยู่แล้ว ในมือก็ถือเครื่องดื่มหลากสีสัน

“ผมขอบลูฮาวายกับบลัดดี้แมรี่อย่างละแก้วนะครับ” คุณต่อแจ้งกับพนักงานต้อนรับที่สอบถามเรื่องเครื่องดื่ม ... ใจคอจะไม่ให้ผมชิมอย่างอื่นเลยใช่มั้ย นอกจากไอ้บลูฮาวายเนี่ย

   ตั้งแต่ออกจากลิฟต์จนมานั่งตรงนี้ พวกเราทั้งคู่ยังไม่ได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราว คงเพราะเสียงเพลงและเสียงพูดคุยกันอื้ออึงทำให้ไม่สะดวกที่จะสนทนา บวกกับภายในงานยังมีเครื่องประดับหลากหลายชิ้นวางเรียงรายในตู้กระจกใสบนโพเดี้ยมปูทับด้วยผ้าสีขาว เมื่อเครื่องดื่มมาบริการ เจ้านายก็ชวนไปเดินดูสินค้า ซึ่งเอาตรงๆว่า...ไม่รู้จัก

   ภายในงานคนเริ่มทะยอยมาจนเรียกว่าเกือบจะแน่น แต่ยังดีที่พวกเรามีโต๊ะวีไอพีให้นั่ง ไม่ต้องยืนหรือเดินไปมาเหมือนคนส่วนมากของงาน ของว่างหลากหลายก็มีคนคอยบริการ ผมที่ไม่สันทัดเรื่องสินค้าก็จ้วงของกินจนพุงกางเลยตอนนี้ รู้สึกแน่นท้องเพราะสูทมันรัด

“เอาล่ะค่ะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอเชิญพบกับการเดินแบบแสดง....” พิธีกรในงานที่ทำหน้าที่บนเวทีมาสักพักก็แจ้งเรื่องการเดินแบบ ส่วนหนึ่งที่คุณต่ออยากให้มาก็เพราะคุณตงฉินมาเดินแบบในงานด้วย นางแบบหน้าตาสวยหุ่นดีเดินวนไปมาหลายคนสลับกับนายแบบหนุ่มกล้ามแน่นที่หล่อตะลึงต่างนำเสนอเครื่องประดับหลากชิ้นอย่างมืออาชีพ จนกระทั่งคนที่เรามาเชียร์เดินออกมา

             คุณตงฉิน น้องชายคุณต่อพงษ์ เจ้าของใบหน้าหล่อตี๋ ผิวสีแทนมาในชุดกึ่งลำลอง กางเกงขายาวพริ้วสีขาว เปลือยท่อนบนเผยแผงกล้ามลีนแน่นขนัด ที่คอมีสร้อยคอประดับไว้ มันเหมาะกับคุณตงฉินจนเรียกได้ว่าคนอื่นใส่อาจจะหมอง ผมจับจ้องน้องชายของแฟนตัวเองตาเป็นมัน ในหัวแอบคิดแว้บหนึ่งว่าถ้าคุณตงเป็นคนมาจีบ ผมจะตกหลุมแบบพี่ชายเขาไหม

“คิดอะไร ฮึ ... มองขนาดนี้ห่อกลับบ้านด้วยเลยมั้ย” นั่นไง จะเสียงใครล่ะ แค่มองนิดเดียวเองตาขวางค้อน

“เปล่าซะหน่อย ผมก็แค่ให้กำลังใจคุณตงเฉยๆ”

“ไม่ต้องหรอก แฟนคลับมันเยอะแยะ พี่เอกอยู่กับผมก็พอ” อะหะ...นี่คือหึงแม้กระทั่งน้องตัวเองเลยเรอะ ... แต่ที่คุณต่อพูดก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ในงานนี้มีแฟนคลับคุณตงฉินมาหลายคนเลย ทั้งที่เป็นงานแบบปิด ไม่ได้เชิญแขกทั่วไป ต้องเป็นลูกค้าของยี่ห้อนี้เท่านั้นจะได้บัตรเชิญมา และนั่นหมายความว่าแฟนคลับคุณตงฉินจะต้องทุ่มเงินไม่น้อยเพื่อให้มาในงานได้

“พูดยังกะผมหล่อน่าแย่งงั้นแหละ”

“หึหึ พี่ไม่รู้ตัวไง ดูโน่นสิ ค่อยๆหันนะ โต๊ะซ้ายมือสิบสี่นาฬิกา ... เกย์สองสามคนมองพี่ตาเป็นมันเชียว” ผมค่อยๆหมุนใบหน้าไปทางซ้ายตามเข็มนาฬิกาที่คุณต่อบอก ผู้ชายแต่งตัวฉูดฉาดจับจ้องมาทางพวกเราจริงๆ แถมตอนที่ผมหันไป มียิ้มและพยักหน้าให้ด้วย

“คะ เค้าอาจจะมองคุณต่อก็ได้มั้ง”

“ไม่ใช่แน่นอน เพราะผมนั่งจ้องสามคนนั้นนานละ ไม่มีทีท่าจะสนใจ แต่แค่พี่หันไปกลับยิ้มให้เฉ้ย เสน่ห์แรงนักนะ” โอย คุณต่อ ผมอยู่เฉยๆเองงงงง

“เอ่อ ขอโทษนะครับ พอดีว่า เพิ่งเคยเห็นหน้าคุณครั้งแรก ไม่แน่ใจว่าเพิ่งเคยมางานแนวนี้หรือเปล่าครับ” เอาไงล่ะกู หนึ่งในสามเก้งเดินมาประชิดแบบไม่ทันตั้งตัวก็พุ่งคำถามใส่ ผมมองหน้านั้นอย่างเหรอหรา ถึงแม้จะไม่ใช่คนหล่อจัด แต่ก็ดูดี สะอาดสะอ้าน การแต่งกายนั้นเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า กลิ่นน้ำหอมฉุนกึกปะทะมาอย่างจัง ควรจะตอบยังไงไม่ให้เค้ารู้ว่าเป็นบ้านนอกเข้ากรุงกันวะเนี่ย

“ครับ คระ ครั้งแรก” ผมตอบไป

“ผมเทพบดินทร์ หรือเทพนะครับ นี่นามบัตรผม” ผมหยิบมาอย่างเกรงใจ (เกรงใจแฟน ไม่รู้ว่าตอนนี้ทำหน้ายังไง ไม่กล้ามอง) อ่านชื่อในนามบัตร อื้อหือ มันเขียนว่าซีอีโอบริษัทนำเข้าแห่งหนึ่ง

“ผะ ผม เอกภพครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณเอกภพ ขออนุญาตชนแก้วหน่อยนะครับ” คุณเทพบดินทร์ยิ้มหวานจนผมขนลุกยื่นแก้วเครื่องดื่มมาเพื่อขอชน ผมจำเป็นต้องทำตามมารยาท “คุณต่อด้วยนะครับ พี่ขออนุญาต”

“ได้ครับ ขอบคุณมากครับคุณเทพที่ให้เกียรติ”

“แหม พูดเว่อไป คนกันเองทั้งนั้น” จีบปากจีบคอจนลืมเก๊กไปซะละ “ว่าแต่ คนนี้ใครเหรอ ถึงได้มากับน้องต่อได้ ..”

“...”

“หน้าตาหล่อเชียว แถมหุ่นแน่น สเป๊กมาก เพื่อนคุณต่อเหรอ พี่ขอจีบได้ปะ” หมดกัน ความแมนที่คุณเทพบดินทร์เก๊กไว้ สายตากรุ้มกริ่มทำผมอึดอัด นี่แสดงว่าหน้าตาเราดึงดูดเพศเดียวกันแล้วจริงๆใช่มั้ย

“พี่สนใจพี่เอกจริงๆเหรอครับ” นั่นไง ถามเสียงเข้ม

“ใช่จ้ะ ชอบมาก ชายในฝัน” อื้ออออ อย่าเอามือมาลูบแขนสิครับ ไอ้เอกทำตัวไม่ถูก

“คุณเอกภพว่าไงครับ” โห จู่โจมรุนแรงมาก ต่อหน้าแฟนกูอี๊ก... คุณต่อช่วยด้วย ... ไปไม่ถูก

...ทำหน้ากร้าวแบบนี้ ไม่พอใจแหงๆ...

“คือ เอ่อ...ผะ ผม...” จะบอกไงดี จะบอกว่าไม่ชอบผู้ชายก็ไม่ได้ ตอนนี้มีแฟนแล้ว แฟนหล่อมากด้วย แถมเป็นผู้ชายตัวใหญ่เท่ายักษ์อีกต่างหาก แต่จะบอกปัดยังไงดีล่ะ ไอ้คุณต่อก็ไม่ช่วยอะไรเลย นั่งกอดอกหน้ามุ่ยไปซะงั้น ไอ้คุณเทพบดินทร์ก็ทำหน้าตาแพรวพราวอย่างมีความหวัง ...

“ผมขอไลน์คุณเอกภพได้มั้ยครับ จะได้เอาไว้ติดต่อ...” นั่นไง จู่โจมเข้าไป ทำไมวะ หน้ากูเนี่ยเหมือนเกย์ขนาดนั้นเลยเรอะ

“คือผม...” เอาวะ เป็นไงเป็นกัน “ผมขอโทษด้วยนะครับ พอดีผมมีแฟนแล้ว”

“อ๊ะ” เสียงอุทานของคุณเทพบดินทร์ดังขึ้น หน้าเสียเลยงานนี้

“ใช่ครับ ผมนี่แหละแฟนพี่เอก” เจ้านายหนุ่มหน้ายิ้มร่าเลยจ้า แถมอยู่ๆเอื้อมมือมาโอบไหล่จนตัวเซเกือบไปซบอีกต่างหาก

“คุณต่อ” ผมประท้วง พยายามดันตัวออก ผิดกับคุณเทพบดินทร์ที่ตกใจตาเบิกโพลงไปแล้วนั่น

“อะ อ่อ อุ่ย” คุณเทพบดินทร์ไปไม่ถูกเลย “พอดีนึกได้ว่าเพื่อนอยากคุยงาน พี่ขอตัวก่อนนะครับ”

...แล้วเจ้าของร่างสูงใหญ่กล้ามแน่นก็เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองแทบทันทีโดยที่พวกเราไม่ได้พูดอะไรต่อ

“ร้ายนักนะ”

“ร้ายอะไรคุณต่อ” ผมปรับท่านั่งหลังจากหลุดจากแขนใหญ่ที่คว้าไปโอบ

“ก็ที่บอกว่ามีแฟนแล้วไง” นั่นยิ้ม แหม...ทีเมื่อกี้หน้าบูดเป็นตูดไก่ต้มอยู่เลย

“แล้วจะให้ผมบอกว่าไงล่ะครับ” ออกงานครั้งแรกก็แทบจะบ้าตายเลยเห้ย

“ผมไม่รู้” ไอ้เจ้านายตอบหน้าตาเฉย “ผมก็ลุ้นอยู่ว่าพี่เอกจะตอบยังไงเหมือนกัน”

...ลองคิดดูสิ ถ้าตอบอย่างอื่นไป กลับบ้านมีงอนยาวแน่ๆ... ดีนะ งานยังไม่กร่อย ... เราหันไปโฟกัสกับแฟชั่นโชว์จนจบ นางแบบนายแบบก็เดินกลับมาวนโชว์ตัวอีกครั้งก่อนเดินไปหลังเวที ผมจิบบลูฮาวายแก้วแรกอย่างช้าๆ เพราะคืนนี้ต้องขับรถอีก ในงานก็ไม่มีอะไรอีก ดีเจกลับมาเปิดเพลงครึกครื้น แขกเหรื่อในงานก็คุยกันราวกับเป็นเพื่อนสนิทกันนมนาน นักข่าวต่างกรูไปสัมภาษณ์คนโน้นคนนี้ก่อนจะไปรุมสัมภาษณ์พระเอกนางเอกชื่อดังที่มาร่วมเดินแบบคืนนี้ด้วยอย่างคับคั่ง

“คุณต่อพงษ์คะ ขอเชิญที่แบ็กดรอปด้วยได้ไหมคะ” เสียงเจ้าของงานมาเชื้อเชิญเจ้านายหนุ่มถึงที่ “เดี๋ยวจะมีถ่ายรูปรวม ขอเชิญเป็นเกียรติกับเราด้วยนะคะ”

“ยินดีครับ” เจ้านายหนุ่มลุก ร่างสูงสง่าน่าดึงดูด คนในงานต่างจับจ้องมาทางนี้เพราะว่าสปอร์ตไลต์สาดแสงมา ผมนั่งมองอย่างบรรยายอารมณ์ตัวเองไม่ถูก มันช่างต่างกับชีวิตจริงของเราเหลือเกิน

“พี่เอก พี่เอก” ผมสะดุ้งเมื่อโดนเขย่าตัว

“ไปเร็ว จะเหม่ออีกนานมั้ย”

“ปะ ไปไหนครับ” ผมถามเจ้านายหนุ่มที่ยืนประจัญหน้า

“อ้าว ก็ไปถ่ายรูปไง เจ้าภาพเค้ามาเชิญแล้ว”

“ห๊ะ พี่ต้องไปด้วยเหรอ” ผมชี้มาที่ตัวเอง

“ไม่ถ่ายได้ไง พี่มาในฐานะอะไร อย่าลืมสิ” หึ ย้ำจัง

“ตะ แต่...”

“ไปเร้ว อย่าช้า คนอื่นรออยู่” ชิบ..หาย...แล้ว

             ผมค่อยๆลุกยืนจนสุดสองขาที่กำลังสั่น มือเย็นเฉียบอย่างตื่นเต้น อยู่ๆก็โดนลากไปกลางงานเพื่อถ่ายรูปร่วมกับแขกคนอื่นๆและดาราชื่อดังที่เคยเห็นแต่ผลงานละครที่กำลังออกอากาศ ไม่คิดว่าจะมาอยู่ใกล้ระยะประชิดขนาดนี้ เจ้าภาพแหวกที่ให้เจ้านายหนุ่มยืนชิดกับนางเอกสาวคนสวย ผมมองอย่างตะลึงเลยครับ ไม่คิดเลยว่าจะมีวาสนาขนาดนี้

“อ้าว พี่เอก มาด้วยเหรอ” คุณตงฉินนั่นเอง ตอนนี้เปลี่ยนชุดแล้ว ดูหล่อจนกลบออร่าผมมิดเลย ซ้ายก็คุณต่อ ขวาก็คุณตง ...

...กูนี่หลุมดำชัดๆ... ผมยืนเกร็งเลยครับตอนที่รอทางเจ้าภาพจัดแจงท่าก่อนถ่ายรูป สัมผัสอุ่นๆของมือใหญ่โอบเอวมาทำให้อุ่นใจขึ้นเยอะ แต่...มันไม่ได้มีแค่มือเดียวน่ะสิ

“ไอ้ตง เอามือมึงออกไป” คุณต่อพยายามโน้มตัวไปกระซิบไล่น้องชายตัวเอง

“โห พี่ต่อแค่นี้ทำหวง” กวนประสาทกันเองอีกละ

“คุณต่อนะ นิ่งๆค่ะ เดี๋ยวจะถ่ายรูปแล้วนะคะ” ทางเจ้าภาพขอร้อง แต่เจ้านายหนุ่มยังไม่พอใจที่น้องชายตัวเองยังโอบเอวผมอยู่

“มานี่”

“อ๊ะ” ผมตกใจสิครับ เมื่อคุณต่อสลับตัวผมให้มาชิดกับนางเอกสาวแทน วินาทีนี้ไอ้เอกไม่คิดอะไรแล้วครับ เพราะมายืนข้างคนสวยระดับนี้ทำให้หน้ามือตามัวไปหมดแล้ว กลิ่นก็ห๊อมหอม หน้าก็ส๊วยสวย ขอลืมไอ้ผู้ชายตัวใหญ่สองคนที่กำลังตีกันอยู่ข้างๆแป๊บ...

[DrSlump]

 

[bun]

พลาดแล้วคุณต่อ ที่เอาพี่เอกไปไว้ใกล้สาวสวย

[t2007]

พี่ต่อ ก็ขี้หึง น้องตง ก็ขี้แหย่ ลุงเอก นอกใจ ไปกับนางเอกสาวสวย คงเฮฮา

[k2blove]

คุณต่อหารู้ไม่ว่าพี่เอกชอบสาวๆ นะ
 

[Dee^daY]

ชุลมุนกันไปหมด ..

[BitterCucumber]

น้องต่อพลาดละนะ 5555555  เดี๋ยวพี่เอกหลงสาวสวย ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว โดนลงโทษอีก

[แก่ เหี่ยว เคี้ยวยาก]

บลูฮาวาย.........???

[seaz]

เดี๋ยวก็โดนหึงอีกหรอกครับ

[วายซ่า]

เหมือนเอาปลาย่างไปฝากแมว พี่เอกใจสั่นไปหมดแล้วนั่น  555