ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


***************************************************************

[/size][/color]

เรื่องนี้จะเป็นดราม่า ผสมกับเนื้อหา 18+ แบ่งออกเป็น 2 ภพหลักคือเมื่อปีพ.ศ. 2000
ระหว่าง เจ้าคุณพิชัย หนุ่มใหญ่ กับเมียเด็กอย่าง เจ้าขุน

อีกภาหนึ่งคือ พ.ศ. 2515 ที่มีนาวา นายอำเภอหนุ่ม ณ อำเภอหนึ่งของจ.เชียงใหม่
ที่พานพบกับ สองเมือง หนุ่มบ้านนอกที่เข้ามาขอความช่วยเหลือเรื่องที่ดิน

สองภพสองชาตินี้ผูกพันกันอย่างประหลาด เรื่องราวจึงดราม่าและวาบหวิวอย่างไม่น่าเชื่อ

ภพ นายทาส >>> ตอน 1-4
ภพ นายทาส ตอน 5 Update 19 เมษายน 2559 หน้า 1
ภพ นายทาส ตอน 6 Update 22 เมษายน 2559 หน้า 1

ภพ สัญญา >>> ตอน 1-6
ภพ สัญญา ตอน 7 Update 25 เมษายน 2559 หน้า 1


หน้าสอง >> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52913.30
ภพ นายทาส ตอน 7 Update 26 เมษายน 2559 หน้า 2
ภพ นายทาส ตอน 8 Update 27 เมษายน 2559 หน้า 2
ภพ สัญญา ตอน 8 Update 3 พฤษภาคม 2559 หน้า 2
ภพ นายทาส ตอน 9 Update 6 พฤษภาคม 2559 หน้า 2
ภพ สัญญา ตอน 9 Update 7 พฤษภาคม 2559 หน้า 2
ภพ นายทาส ตอน 10 Update 11 พฤษภาคม 2559 หน้า 2
ภพ สัญญา ตอน 10 Update 14 พฤษภาคม 2559 หน้า 2



หน้า 3>>> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52913.60
ภพ สัญญา ตอน 11 Update 17 พฤษภาคม 2559 หน้า 3
ภพ สัญญา ตอน 12 Update 19 พฤษภาคม 2559 หน้า 3
ภพ สัญญา ตอน 13 Update 20 พฤษภาคม 2559 หน้า 3
ภพ สัญญา ตอน 14 Update 26 พฤษภาคม 2559 หน้า 3
ภพ สัญญา ตอน 15 Update 29 พฤษภาคม 2559 หน้า 3



ภพ สัญญา ตอน 16 Update 30 พฤษภาคม 2559 หน้า 4
ตอนจบ หน้า 4
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=52913.91

ภพ: นายทาส ตอน 2

   ขุนออกแรงกดไล้เรื่อยตั้งแต่ฝ่าเท้า เขามิได้ร่ำเรียนมาจากไหน แต่จดจำมาเรื่อยๆว่าท่านเจ้าคุณปวดตรงจุดไหน ต้องออกแรงอย่างไร ต้นขาท่านเจ้าคุณนั้นแข็งแกร่งสมชายชาตรี กล้ามเนื้อแน่นดูยิ่งใหญ่ราวกับท่อนไม้ ผิวสีแดงเข้มจากการทำงาน ไม่เหมือนผิวพรรณของเจ้านายในวังคนอื่น ที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวอ้วนเผละ ผิวขาวเสียจนเหมือนคนอมโรค

   สองมือที่กดจุดตามแข้งขาทำให้ท่าเจ้าคุณรู้สึกแปลกๆ เลือดไหลพล่านทั่วสรรพางกาย รู้สึกกระปรี้กระเปล่าราวกับเป็นหนุ่มแรกรุ่น ตั้งแต่ภริยาสิ้นไปเมื่อหลายปีก่อน เขาก็มิได้มีหญิงใดเคียงคู่กายแม้แต่คนเดียว วันๆก็มุงานหลวงและดูแลกิจการร้านรวงจนแทบมิได้นึกถึงเรื่องอื่นเสียเท่าใดนัก เมื่อความต้องการถูกบีบคั้นซุกซ่อนไว้ที่ก้นบึ้ง การถูกกระตุ้นด้วยนิ้วเรียวน้อยไล้ตาม อาวุธคู่กายผงาดเหยียดหยัดจนเขามิอาจทนนอนคว่ำหน้าได้ด้วยท่านอนคว่ำทับความใหญ่โต

“ขุน หยุดก่อน” เขาออกคำสั่ง เด็กหนุ่มหยุดอย่างว่าง่าย มองดูท่าเจ้าคุณที่ผงาดตัวใหญ่โตน่าเกรงขามและเปลี่ยนท่านอน หงายให้สิ่งที่ซ่อนเร้นได้ผงาดปลดปล่อยจากการกดทับ นี่มิใช่ครั้งแรกที่ท่านเจ้าคุณเผยเรือนร่างต่อหน้าเขา ถึงแม้จะเห็นมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ทำให้เขาตื่นตาตื่นใจทุกครั้งร่ำไป

“เจ้าอายุเท่าใดแล้วรึขุน”

“ปีนี้กระผมย่างเข้า 12 ปีแล้วขอรับ” เด็กชายตอบ พลางออกแรงฝ่ามือกดที่โคนขาแข็งแกร่ง ความชูชันน่ายำเกรงผงกหัวภายใต้ผ้าคลุมผืนบาง เด็กชายไม่กล้าแม้แต่จะมองตาม ด้วยหวั่นเกรงในบารมีของเจ้านาย

“นวดแบบนั้นข้าไม่รู้สึกอะไรเลย” เจ้าคุณพิชัยบ่น

“เจ้าขึ้นมานั้งบนนี้” เขาชี้ที่แผงอก เด็กขุนเก้ๆกังๆผุดมานั่งที่หน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม

“นั่งแบบนี้แหละ แล้วนวดตรงโคนขาให้ข้าอีกที” ท่านั่งบนหน้าท้องและเอื้อมมือไปนวดต้นขาท่านเจ้าคุณยิ่งทำให้เขาออกแรงลำบาก เพราะต้องคอยหลบมังกรผงาดท่อนใหญ่เพื่อออกแรงกดให้ถึงเส้น ถึงแม้จะพยายามหลบเลี่ยง แต่ต้นแขนหรือข้อศอกของเรายังถูไถกับท่อนลำใหญ่นั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

“นวดลำบากรึ” เจ้าคุณถาม

“ชะ ใช่ขอรับ”

   ผู้เป็นนายสลัดผ้าคลุมผืนบางทิ้ง ท่อนเอ็นใหญ่ปูดโปนผงาผงึดหัวเด่นจ่อตรงหน้าเด็กชาย ขุนตกตะลึงกว่าทุกครั้ง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นมันอย่างเต็มตา “ข้าดึงผ้าออกแล้ว เจ้าคงนวดได้ง่ายขึ้น ไม่ต้องห่วงไปดอกหากเจ้าจะพลาดไปโดนมัน ข้ามิตำหนิเจ้า”

   เด็กชายมิเข้าใจในสิ่งที่เจ้าคุณกล่าว เขาพยายามหลบเลี่ยง “สิ่งนั้น” และนวดอย่างเก้ๆกังๆ

“เจ้าไม่เคยเห็นสิ่งนี้รึ” ท่านเจ้าคุณลูบท่อนลำใหญ่แผ่วมือ เด็กชายหันหน้าและส่ายหัวอย่างแรง

“กระผมมิเคยเห็นของท่านขอรับ เห็นแต่ของตัวกระผมเอง แต่มันไม่ได้ใหญ่เท่านี้”  เจ้าคุณพิชัยหัวเราะร่วนกับคำตอบที่ได้

“แสดงว่าเจ้าก็มิเคยจับต้องของผู้ใดล่ะสิ”

“ไม่เคยขอรับ”

“งั้นลองจับของข้าดู” เด็กชายลังเล ความยิ่งใหญ่ของมันราวกับท่อนแขนของเขา ความยาวของมันเกือบครึ่งแขนได้กระมัง ทั้งใหญ่และโค้งมนน่าเกรงขาม “ข้าบอกให้ลองจับดู” ท่าเจ้าคุณย้ำ เจ้าขุนยื่นมือไปจับอย่างลังเล สัมผัสที่ได้มันร้อนระอุ แข็งแกร่งราวกับเหล็กไหล และดิ้นไปมาในมือน้อย เขาต้องใช้ถึงสองมือเพื่อจับทั้งหมด ท่านเจ้าคุณร้องซี๊ด เสียงกระเส่าออกคำสั่ง “รูดมันสิ” เด็กชายรูดสองมือขึ้นลงช้าๆ ท่านขุนโยกบั้นท้ายขึ้นลงตามจังหวะเร่งเร้ากระตุ้นความกระสันต์ ผู้เป็นเด็กย่ามใจเร่งจังหวะจนท่านเจ้าคุณครางเสียงหลง ปลาเท้าจิกเกร็ง “พอก่อนขุน” เด็กชายหยุดมือด้วยความเสียดาย

“ท่านไม่ชอบหรือขอรับ”

“ชอบสิ แต่ข้าอยากให้เจ้าทำอย่างอื่นมากกว่า” ท่านเจ้าคุณจับเอวเด็กชายให้เลื่อนมาที่หน้าอก “ยกก้นขึ้นหน่อย” เขาออกคำสั่ง “ข้าอยากให้เจ้าใช้ปากกับสิ่งนั้นของข้า”

   เด็กชายหันมามองหน้าท่านเจ้าคุณผู้เป็นนายที่นอนพิงศีรษะกับหมอนพิงใบใหญ่โดยมีเด็กชายนอนราบยกบั้นท้ายสูงเกือบจรดใบหน้า “กระผมไม่เคยเลยขอรับ”

“ไม่ต้องห่วงดอก ข้าจักสอนเจ้าเอง” ท่านขุนยกบั้นท้ายจ่อเอ็นยาวใหญ่ที่ปากน้อยของขุน “อ้าปากสิ อมมันไว้”

   เด็กชายครอบปากกับดาบทู่ดุ้นเขื่อง แค่หัวหยักก็แทบทำให้เขาสำลักเสียแล้ว กลิ่นสาปอ่อนๆกระตุ้นความกระสันต์ซ่านให้กับเขาแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เลือดไหลเวียนสูบฉีดรุนแรงทั่วกาย เขาอมถึงคอหอยได้ยังไม่ถึงครึ่งท่อนลำเลย มันทั้งใหญ่ทะมึนจนเกินความสามารถของเขา “เลียมันสิ” ท่านขุนออกคำสั่ง เด็กชายถอนปากออกมาใช้ลิ้นน้อยเลียแตะน้ำใสที่ปลายเปิดสีแดงเข้ม รสชาติเค็มคาวโชยแตะจมูก “เลียให้ทั่วสิ” ท่านขุนสั่งด้วยเสียงรำพันสั่นสะท้าน “ดูดมันด้วย อย่างนั้นแหละ” ขุนพยายามอยางยิ่งยวดที่จะเอาใจผู้เป็นนายตามคำสั่งผู้เป็นพ่อ เขายินดีทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนเจ้าคุณพิชัยให้สมกับความเมตตราดูแลชุบเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ด้วยความใหญ่ของท่อนเนื้อ มันไม่ง่ายเอาเสียเลยที่จะไม่ทำให้เขาสำลักจนน้ำตาไหล

   เจ้าคุณพิชัยพินิจบั้นท้ายของเด็กน้อยที่ลอยยกสูงจ่อตรงหน้า เขาต้องหักห้ามใจอย่างหนักมิให้ล่วงเกินไปมากกว่านี้ คงเป็นแพราะเขาห่างหายจากรสชาติของอิสตรีมานานตั้งแต่ภริยาคนล่าสุดจากไป การโดนสัมผัสไล้ไปมาทั่วเรือนร่างของเด็กชายกลับกลายเป็นการกระตุ้นความรู้สึกตื่นตัวกระชุ่มกระชวยราวกับกลับไปเป็นเด็กหนุ่มแรกรุ่นอีกครั้ง เมื่อสมัยเขาออกรบ ทหารหนุ่มกลัดมันต่างก็ร่วมรักกันเองเพื่อปลดปล่อย แต่เมื่อสงครามสงบ เหล่าทหารต่างพากันกลับพระนครและต่างออกเรือนไปกับหญิงสาวสวย ดังนั้นมันจึงมิใช่เรื่องแปลกที่เขาจะรู้เรื่องพวกนี้ แต่หากยังเกรงว่าการล่วงล้ำเด็กน้อยตัวกระจิริดนี้ อาจก่อความเสียหายมากกว่าการล่วงล้ำเหล่าทหารหนุ่มวัยฉกรรจ์

   แต่ยิ่งผ่านไป สัมปะชัญญะของเราเริ่มเหือดแห้ง ด้วยปากน้อยๆที่โลมเลียท่อนเนื้อขนาดใหญ่ยิ่งกระตุ้นความต้องการปลดปล่อย ไม่อาจทำให้เขาสำเร็จล่วงอะไรได้เลย เจ้าคุณพิชัยเพ่งบั้นท้ายน้อย รูสวรรค์เล็กกว่าปลายก้อยเขาเสียอีก แต่เขามิอาจทานทนได้อีกแล้ว เจ้าคุณพิชัยกระหวัดปลายลิ้นใหญ่ที่รูลับแลนั้นอย่างบ้าคลั่ง

“ทะ ท่านเจ้าคุณ อย่าขอรับ อ๊า!” เสียงห้ามช่างต่างจากเสียงครางที่เปล่งออกมาจากรสลิ้นสากตวัดปลายอุโมงค์ของตนเสียยิ่ง ความเย็นเยียบของสัมผัสแรกเหือดแห้งไปอย่างรวดเร็วเมื่อลิ้นสากนั้นทะลึ่งฉกละเลงน้ำลายจนชื้นแฉะ เด็กน้อยหัวโล่งมิอาจรับรู้ความรู้สึกใดๆได้อีกนอกจากความเปรมปรีดิ์ ขุนโยกบั้นท้ายอย่างลืมตัวตามแรงกระหวัดนั้น ปากยังมิวายควานช้อนหาความหอมหวาน ความแข็งแกร่งที่รายล้อมด้วยเส้นเลือดปูดโปนโค้งงอยิ่งใหญ่นั้นยากแก่การครอบครองทีเดียวด้วยปากน้อย เขาต้องสาละวนซ้ายทีขวาทีราวกับกำลังดูดดื่มความหอมหวานของแท่งทวนนั้น ความคับแน่นแล่นพล่านเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมว่ายแหวกเข้าไปที่รูเล็กแคบ ขุนอ้าปากจะกรีดร้องแต่ถูกท่อนใหญ่ยักษ์ดุนเข้ามิดชิด มีแต่เสียงอู้อี้และน้ำตาที่ไหลพรากเพราะความอึดอัดที่บั้นท้ายนั้นค่อยๆรุนแรงขึ้น นิ้วมือใหญ่หนาของเจ้าคุณพิชัยมิได้ชโลมด้วยน้ำหล่อลื่นใดๆทั้งสิ้น ทำให้มันทั้งฝืดคับและยากแก่การดุนดันเข้าไป เขาควานหาบางอย่างที่วางไว้ข้างที่นอน และละเลงบนนิ้วใหญ่หนา ก่อนจะเขี่ยปลายนิ้ววนรอบรูน้อยของขุนที่ปิดสนิท

   ขุนสะดุ้งเฮือกเมื่อของเหลวถูกราดรดที่ขอบบั้นท้าย เขาพยายามยกตัวหนีแต่ก็ถูกสกัดด้วยแรงมหาศาลของผู้เป็นนาย นิ้วสากใหญ่ทะลวงเข้ารูแคบทีละน้อย เขาต้านทานสิ่งแปลกปลอมด้วยแรงขมิบ แต่ถูกสั่งห้ามไว้ด้วยเสียงทรงพลัง เด็กชายถูกล่วงล้ำทั้งปากและทวาร น้ำตาไหลรินด้วยความรู้สึกที่มิอาจพรรณาได้ ทั้งสุขสันต์และคับข้องในคราเดียวกัน

โอ๊วววววววววววว นายบ่าวต่างวัย
นิดนึงเนาะ เพื่อความสมจริง คนสมัยก่อนแต่งงานตั้งแต่อายุ 14-15 อยากให้คำนวนช่วงอายุดีๆ
เข้าใจว่าต้องการคนอายุเยอะ แต่คนสมัยก่อนอายุ 20 กว่าๆ ก็เป็นปู่ ย่า ตา ยาย กันแล้วนะ
รอติดตามน้าาา

อย่าบอกนะว่านาวากับสิงห์คำอ่ะะะะ

ปล.รบกวนคนแต่งใส่ชื่อตอน/วันที่อัพตรงหัวเรื่องหน่อยได้ไหมคะ

 

ภพ: สัญญา ตอน 3


   แค่พบพักตร์แรกรักปักสวาท  อยากเอื้อมอาจครอบครองไว้ดังใจหวัง
แค่พบพานเพียงครั้งใจพะวัง  เหมือนรู้จักแต่หนหลังช่างคุ้นตา
มิอาจปล่อยเจ้าไปไกลอีกแล้ว  โอ้ยอดแก้วดวงใจที่โหยหา
ถึงแม้นพี่จะต้องทำต่ำกริยา แต่เพื่อมีเจ้ามาข้ายินดี...


   นาวาเขียนกลอนลงสมุดบันทึก จิตใจร้อนรุ่มถึงแต่ใบหน้าที่คุ้นเคยของนายสอง เขาตกอยู่ในภวังค์ทันทีที่ได้พบ เหมือนกับว่ารู้จักกันมานานแสนนาน ใบหน้ากร้านแดดนั้นมีเสน่ห์ แววตาดุดันแต่แฝงไปด้วยความสิ้นหวัง เขาตกหลุมรักทันทีและไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้ นาวาครุ่นคิดถึงเงื่อนไขในสัญญานั้น มันใช้ไม่ได้ทางกฎหมาย แต่นายสองไม่ใช่คนมีความรู้เลยไม่ได้เอะใจ นอกจากเดินหน้าตาสิ้นหวังออกจากห้องทำงานของเขาไป นาวาพะว้าพะวัง ถ้านายสองไม่มาล่ะ เขาจะต้องบ้าคลั่งแน่ๆ เขาทนไม่ได้แน่ๆถ้านายสองไม่เป็นของเขา

   นายอำเภอรู้ดีว่าทำผิดบาป แต่ความรู้สึกของเขามันอยู่เหนือความผิดชอบชั่วดี เขาไปหาพ่อเลี้ยงสิงห์คำตอนบ่าย ได้รับการต้อยรับขับสู้ที่ดี บ่าวก็คือบ่าว ถึงแม้จะนานมาแล้ว พ่อเลี้ยงผู้ยิ่งใหญ่ยังเกรงใจเขา นาวามิได้พูดจาให้นายสิงห์คำสงสัย ค่อยๆตะล่อมว่าเขาอยากได้ที่ดีๆและเห็นที่นาของนายสองทำเลดีและสวย เขาไปสอบถามแล้วได้ความว่าที่ดินนั้นถูกนายสิงห์คำยึด เลยอยากมาเจรจาขอซื้อ และมันไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิด พ่อเลี้ยงสิงห์คำมีที่ดินมากมาย แค่ยี่สิบไร่ของนายสองเหมือนเป็นแค่เศษเสี้ยว พ่อเลี้ยงตกลงยกให้เขาเปล่าๆ แต่นาวาขอให้ทำเรื่องซื้อขายกัน ตกลงราคาที่ 500 บาท เสมือนราคาญาติมิตร เขาให้พ่อเลี้ยงลงชื่อในสัญญาซื้อขาย และรบโฉนดที่ดินกลับมาตอนบ่ายนั้นเลย

   จิตใจของนาวาร้อนรุ่ม ด้วยความที่เป็นลูกผู้รากมากดี เขาจึงถูกเลี้ยงดูแบบปรนเปรอ เขาต้องได้ทุกอย่างที่เขาอยากได้ ถึงแม้ตอนนี้เขาจะล่วงเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่สันดานที่ถูกปลูกฝังมาแบบผิดๆก็เอาชนะความดีอยู่ร่ำไป เขามิใช่คนดีอะไร แต่ในยุคสมัยนี้ อะไรที่ตักตวงได้เขาก็ต้องทำ มิเช่นนั้นเขาจะอยู่รอดได้อย่างไร

   นาฬิกาตั้งพื้นโบราณตีระฆังบอกเวลาหนึ่งทุ่ม ความมืดแผ่ขยายไปทั่ว เขาหยิบเหรียญกษาปณ์เหรียญเก่าขนาดเท่าลูกสะบ้ามาพลิกไปมา มันเหมือนเงินโบราณ แต่ไม่มีอักษรหรือตัวเลขอะไรระบุไว้ มีรอยบิ่นตามกาลเวลาสีเทาหม่น เขาเก็บได้ตอนที่รถเสียขามาเชียงใหม่ นาวาจับจ้องที่เหรียญอยู่มันก็ร้อนฉ่าขึ้นมาจนต้องสะบัดทิ้ง เหรียญหมุนเคว้งอยู่บนพื้น ลมบ้าหมูพัดติ้วในห้องแบบไม่มีที่มา ประตูในบ้านต่างเปิดปิดเองกระแทกไปมาตามแรงลมดังโครมคราม ตะเกียงไฟไหววูบจะดับมิดับแหล่ นาวาเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ความกลัวแล่นพล่านถึงก้านสมอง นี่เขากำลังถูกภูติผีตนใดหลอกหลอนอยู่หรือ นายอำเภอหนุ่มผวา ตะกายตัวพิงผนังสองมือหาที่เกาะยึด ลมประหลาดดับวูบ แสงตะเกียงสว่างวาบขึ้นมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูบ้าน นาวาวิ่งถลาออกไปด้วยความกลัว เหรียญกษาปณ์นั้นกลิ้งตัวเองเขาไปติดซอกไม้ใต้เตียง สองตาสีแดงส่องประกายในความมืด สุ้มเสียงหนึ่งรำพันด้วยความเจ็บปวด เจ้าหนีเวรกรรมไม่พ้นจริงๆ

   นาวามองคนที่เคาะประตูเบื้องหน้า นายสองสวมเสื้อผ้าเก่าๆที่ดูเหมือนจะเป็นชุดที่ดีที่สุดของเขา ใบหน้าเจื่อนด้วยความหวาดหวั่น

“เข้ามาก่อนสิ” นาวาเชื้อเชิญ นายสองหิ้วย่ามใบเล็กใบเดียวเดินตามเข้ามาในบ้าน แสงจากตะเกียงส่องสว่างพอเห็นทาง “เดี๋ยวพรุ่งนี้ช่างก็มาดูไฟให้แล้ว วันนี้ใช้ตะเกียงไปก่อนละกัน” นายอำเภอบอกสอง

“นายสองกินอะไรมาหรือยัง”

“ผมกินมาแล้วครับ” นายสองตอบตะกุกตะกัก สุ้มเสียงราวกับคนไม่มั่นใจในตัวเอง

“เป็นอะไร กลัวหรือ” นายสองขยับตัวหนีมือนายอำเภอที่หมายจะมาแตะ นาวาลดมือลง ถอนหายใจเบาๆ

“นั่งตรงนี้สิ”

“ไหนโฉนด” นายสองโพล่งถาม นาวาสบตาที่ดูดุดันขึ้น นายสองดูดีมากในแสงส้มแบบนี้ นาวาหักห้ามใจ เขาเข้าไปหยิบกระดายที่ม้วนไว้มาให้นายสองดู นายสองรับและอ่านดูด้วยสายตาเบิกบาน

“ผมทำตามสัญญาแล้ว ถึงตานายสองแล้วนะ”

   หนุ่มบ้านนาสะดุ้งเฮือก หยิบสัญญาทาสยับยู่ยี่ขึ้นมาวางบนโต๊ะ นายอำเภอยื่นปากการาคาแพงมาให้ สองรับมาด้วยท่าทางสลดผิดกับเมื่อครู่ เขาครุ่นคิดเหม่อลอย ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ และจรดปากกาเขียนลงไปด้วยลายมือโย้เย้

“ประทับลายนิ้วมือด้วย” นาวาออกคำสั่ง เขาไม่อยากจะทำพลาดแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ

“เอาล่ะ ต่อจากนี้ไป นายสองเมือง ใจรักษาคือภรรยาของผม นายอำเภอนาวา พิทักษ์นาวา”

   สองก้มหน้านิ่ง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอดสู เขากำหมัดแน่นในใจคิดเคียดแค้นชิงชังผู้ชายคนข้างหน้าอย่าเหลือล้น
“นายจะโกรธ จะเกลียด ผมไม่ว่าหรอกนะ แต่ถ้านายจะทำอะไรสิ้นคิด เช่น จะทำร้ายผมและชิงโฉนดไปก็ขอให้คิดให้ดีๆ พ่อเลี้ยงสิงห์คำที่นายหวาดกลัวไม่กล้าทำอะไรยังยอมให้โฉนดที่ดินของนายมาง่ายๆ นายคิดหรือว่าจะทำอะไรผมได้ง่ายดายขนาดนั้น”

   สองหยุดคิด มองหน้านายอำเภอที่อยู่เบื้องหน้า หากเขาทำอะไรด้วยอารมณ์ชั่ววูบ เขานั่นแหละที่จะต้องเจ็บตัว เพราะผู้ชายที่กำลังจะเป็นสามีเขานั้นร่างกายสูงใหญ่ คะเนด้วยสายตาก็ราวๆ 175 เซ็นติเมตร มัดกล้ามเต่งตึงอวดแน่นในเสื้อกล้ามสีขาวบาง ผิวพรรณขาวผุดผ่องเนียนละเอียดยิ่งกว่าผู้หญิง ใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้น ดวงตาเล็กเหมือนคนเจ๊กจีนแต่ดูน่าเกรงขาม ผิดกับเขาที่ถึงแม้จะรูปร่างกำยำ แต่ความสูงก็ต่างกันราว 10 เซ็นติเมตรเห็นจะได้ ใบหน้าดำทะมึนด้วยกรำแดดทำงานหนักมาตั้งแต่เด็ก ผิวพรรณหยาบกร้าน มือไม้แข็งกระด้าง มิได้มีส่วนไหนน่าพิศวาสเลยแม้แต่น้อย

“ท่านจะทำอะไรผมน่ะ” สองเบือนหน้าหนีทันทีที่นายอำเภอยื่นใบหน้ามาใกล้

“ผมก็จะจูบนายไง เมียรัก”  สองพยายามเบือนหน้าหนี แข็งขืน

“อย่าขัดขืนสิครับ อย่าลืมสิว่าเรามีสัญญากันอยู่นะ” นายสองชะงักเมื่อได้ยินคำว่าสัญญา เขายืนนิ่งให้นายอำเภอหนุ่มประกบริมฝีปาก ความอุ่นเลื่อนคล้อยมาดูดดันบดเบียนริมฝีปากเขา ลิ้นลุ่มชอนไชเข้าไปเบื้องใน ควานหาความหอมหวาน นายสองมิได้มีอะไรกับคนอื่นเลยนับตั้งแต่เมียหอบลูกน้อยหนีไป ด้วยวัยเพียง 25 ปีที่ถูกปลุกเร้าอย่างหนัก ความต้องการปลดปล่อยมีมากกว่าความหวาดกลัวและสำนึกความถูกต้อง

“ไปที่ห้อง” นายอำเภอหนุ่มออกคำสั่ง สองถูกจูงมือเข้าไปในห้อง นาวานั่งที่กลางเตียงสองขาแตะพื้น

“ถอดเสื้อผ้าออกสินายสอง” ไม่รู้ว่ามีสิ่งใดดลใจ สองค่อยๆบรรจงถอดอาภรณ์ตัวเองจนสิ้น ปลดเปลื้องทุกสัดส่วนต่อคนที่นั่งมองอยู่เบื้องหน้า “มาหาผมสิ” นายสองเดินไปช้าๆ มนต์สะกดจากรสจูบยังไม่คลายไปไหน ท่อนเอ็นของเขายังคงตั้งตระหง่าน

“เป็นของผมนะครับ” นาวาพูดก่อนจะดึงนายสองลงมาประกบริมฝีปาก นายสองนอนราบลงที่เตียงอ่อนนุ่ม ส่งเสียงครวญครางด้วยความกระสันต์

 

ภพ: นายทาส ตอน 4
   
   ขุนลืมตาตื่น ท่านเจ้าคุณมีสีหน้าโล่งใจเหลือหลายที่เขามิได้เป็นอะไร เด็กชายเจ็บแปลบที่หว่างขา ร่างกายไร้เรี่ยวแรง

“นอนพักเยอะๆนะ คนดีของพี่” ท่านเจ้าคุณป้อนคำหวาน

“กระผมเป็นอะไรไปหรือขอรับ”

“เจ้าเป็นลมไปน่ะ” ขุนตรึกตรอง เขากำลงถูกท่านเจ้าคุณทำมิดีมิร้ายอยู่ก่อนที่จะสิ้นสติไป พอคิดได้เด็กชายก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึง

“เป็นอะไรน่ะ มิสบายรึ หน้าแดงก่ำเชียว” เจ้าคุณพิชันเอื้อมมือมาจับหน้าผากและซอกคอ

“ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่”

“กระผมมิได้เป็นอะไรขอรับ”

“ปากแข็ง ถ้ามิได้เป็นอะไรแล้วที่นอนซมอยู่นี้ล่ะ” ท่านเจ้าคุณต้อนเด็ก

“ขะ ข้า” ขุนมิอาจหาถ้อยคำใดมาเถียงได้

“นอนพักไปเถิด ไว้มีแรงแล้วค่อยลุก ข้าจักนั่งดูการดูงานข้างๆนี้แล” ท่านเจ้าคุณสั่ง พลางก้มมาจุมพิตที่หน้าผาก “เจ้าเป็นเมียข้าแล้วนะขุน ดูแลตัวเองให้ดีๆ ศึกครั้งนี้ยังเล็กน้อยเสียนัก เจ้าต้องฝึกฝนอีกเยอะ” ขุนหน้าแดงซ่าน รีบดึงผ้าแพรมาปิดหน้าทันที

“ข้าต้องฝึกอีกกี่สิบปีล่ะท่านเจ้าคุณ ขนาดมหึมาเพียงนั้นข้ามิตายก็บุญโขแล้ว” ขุนคิดในใจ มีความเขินอายเต็มไปทั่ว ก่อนจะผลอยหลับไป

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   ย้อนไปกว่ายี่สิบปีที่แล้ว กาลครั้งที่เจ้าคุณพิชัยยังเป็นแค่คุณชายพิชัยอายุอานามเพิ่ง 15 ขวบปี วัยกำลังแตกเนื้อหนุ่มเพิ่งแตกพานได้ไม่นาน เขามิได้อยากรับงานราชการดั่งเจ้าคุณพ่อหรือพี่ๆทั้งหลาย จึงได้ขัดพระทัยหม่อมแม่ด้วยการสมัครเป็นทหาร ด้วยความที่เป็นผู้ดีแต่ในวัง ชีวิตทหารของคุณชายพิชัยจึงสะดวกสบายกว่าพลทหารทั่วไปเสียมากนัก จนเขารู้สึกเบื่อหน่าย เพราะไม่ใช่ชีวิตที่เขาอยากได้เลยสักนิด

   เมื่อฝึกฝนอยูในหน่วยมาสองสามปี คุณชายพิชัยได้อาสาออกหน่วยลาดตระเวณชายเมือง เรื่องร้อนไปถึงหม่อมแม่ที่ต้องทั้งฝากและฝังบุตรชายไว้กับ ขุ่นเสน่ห์ ที่เป็นใหญ่เป็นโตอยู่ที่กองพลให้จับตาดูแลเป็นพิเศษ คุณชายวัยรุ่นจึงถูกจับคู่กับท่านขุนในคราครั้งไป

“ฉันขอฝากน้องให้พ่อขุนดูแล อย่าให้คมหอกคมดาบหรือศาตราวุธใดมาปลิดชีพน้องได้ พ่อขุนจักต้องสาบานแก่ฉัน ว่าน้องจะกลับมาพร้อมลมหายใจและร่างกายที่สมบูรณ์”

   ขุนเสน่ห์มองร่างของหนุ่มน้อยที่นอนหลับอยู่ ลมหายใจแผ่วเบาสม่ำเสมอ คุณชายพิชัยอยู่ภายใต้การดูแลของเขาสามเดือนกว่า งานลาดตระเวณครั้งนี้ยาวนานกว่าที่คาด หัวเมืองฝั่งเหนือถูกคุกคามโจมตี หน่วยงานของเขาจักต้องพร้อมอยู่เสมอ เมื่อใดที่เห็นความเคลื่อนไหวที่ไม่น่าไว้ใจ จักต้องกระจายข่าวให้หัวเมืองชั้นในเตรียมตัว การลาดตระเวณจะใช้กำลังไม่เกิน 4 นาย กระจายเป็นหลายกองเพื่อความง่ายต่อการพรางตัวและหาข่าวเชิงลึก ทหารอีกนายหนึ่งนอนพิงต้นไม้ กองไฟกองเล็กที่สุมไว้กันสัตว์ป่าแตกประกาย ขุนเสน่ห์อยู่เวรมาได้สักชั่วยามแล้ว

“ท่านขุนยังมินอนหรือครับ” คุณชายงัวเงียถามเสียงแผ่ว ขุเสน่ห์โน้มตัวลงเพื่อเงี่ยหูฟังคำถามให้ชัด หากมิทราบ อาจจะดูเหมือนคู่ชายหญิงกำลังพลอดรักกันอยู่

“ข้าจักนอนได้อย่างไร เมื่อพวกเจ้ายังหลับอยู่มิมีใครอยู่เวรเฝ้าสักคน”

“ถ้าอย่างนั้นข้าอยู่เวรเองขอรับ”

“มิต้องดอกพิชัย เจ้านอนนั่นแหละดีแล้ว”

“มิได้ขอรับ” คุณชายจะลุก แต่ถูกมือใหญ่กดทาบที่หน้าอกปรามไว้ ขุนเสน่ห์ยิ้มภายใต้ความมืดมิด มีเสียงหัวใจเต้นตึกตักกังวานอยู่ในเงาแห่งยามดึก

“เจ้ามาอยู่กับข้านานแล้วใช่ไหม”

“ใช่ขอรับท่านขุน” ขุนเสน่ห์ไล้มือใหญ่ลงที่หน้าท้องของเด็กหนุ่ม

“แล้วเจ้าเคยทำเรื่องอย่างว่าหรือไม่”

“ขะ ข้าไม่เคยขอรับ” มือใหญ่ของขุนเสน่ห์จับที่ของสงวนชายหนุ่ม

“อย่าขอรับท่านขุน” ถึงแม้จะห้าม แต่เขาก็มิได้ปัดป้อง เป็นทหารต้องเชื่อฟังนาย เรื่องกามาในกองเป็นสิ่งสามัญ แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจักต้องเป็นท่านขุนผู้แสนเย็นชาคนนี้ ขุนเสน่ห์ประกบปากดุนดัน สองมือรุกเร้าปลดเปลื้องท่อนล่างอย่างร้อนรน
“หือ ของเจ้ามันช่างมหึมายิ่งนัก” ขุนเสน่ห์เปล่งเสียงอุทานด้วยความตะลึง ท่อนเอ็นที่ชูชันนั้นงาดยิ่งใหญ่เกินบุรุษทั่วไปที่เขาเคยพบพาน อาจจะเรียกได้ว่ามันยิ่งใหญ่ที่สุดในกองทัพนี้เลยกระมัง คุณชายพิชัยยิ้มกริ่ม เหล่าเพื่นทหารต่างหวาดกลัวอาวุธคู่กายของเขาอยู่แล้ว นั่นเป็นสาเหตุที่เขามิได้เสพสมกับใครเลยตลอดเวลาที่ลาดตระเวณอยู่ ความกำหนัดจึงมีมากล้นพร้อมทะลายได้ทุกเมื่อ

   คุณชายประกบปากดุนดันขุนเสน่ห์ เสียงหอบพร่าต้องถูกสะกดกลั้นไว้ ขุนเสน่ห์ผู้มากประกบการณ์พลาดพลั้งเพราะมัวแต่ตื่นตะลึงกับอาวุธยักษ์ รู้ตัวอีกทีก็ถูกพลิกตัวกลับและบั้นท้ายถูกยกขึ้นมา พิชัยถุยน้ำลายชะโลมท่อนลำเขื่อง ขุนเสน่ห์กลั้นหายใจและพยายามผ่อนคลาย ก่อนที่จะถูกเอ็นดุ้นยักษ์ลอดเข้าถ้ำหรรษา

   เสียงเอ็นเนื้อทะลวงทวารดังกึกกึก ขึนเสน่ห์กัดเสื้อตัวเองกรอดๆ มิอาจให้เสียงครางเล็ดลอดมาได้ มิเช่นนั้นพลทหารอีกนายจะตื่นและพบสิ่งมิงามที่ตัวเองกำลังถูกเด็กน้อยกระทำเยี่ยงนี้ ถึงแม้เขาจะผ่านศึกมาบ้าง แต่ก็มิเคยพบพานขนาดเท่านี้มาก่อน สองขาของขุนเสน่ห์สั่นเทา ดุ้นเนื้อยัดเยียดผุดผาดทะลวงจนครูดผนังภายใน คุณชายพิชัยเด้งตัวจนสุด ภายในตอดรัดจนแทบได้ยินเสียงตุบตับ ขุนเส่ห์น้ำตาไหลพราก มันทั้งเสียวซ่านปนเปกับความแสบสันต์ คุณชายถอยตัวออกก่อนกระแทกดังปึกปัก จังหวะบั้นท้ายเสยรับช่างเหมาะเหม็ง ขุนเสน่ห์กัดผ้าแน่นกว่าเก่า ความสุขสันต์เต็มล้น คุณชายหออบโยน เม็ดเหงื่อผุดพราย สองเข่าวางแนบพื้นดิน เขาดันขาอีกฝ่ายให้แยกกว้างขึ้นเพื่อให้การสอดใส่ทำได้คล่องแคล่วกว่าเก่า แรงเสียดสีเริ่มสาก น้ำลายที่ชะโลมไปแห้งเหือด ขุนเสน่ห์รู้สึกแสบจนต้องดันหน้าขาเขาไว้

“ใส่น้ำลายเพิ่มหน่อย ข้าเจ็บ”

   คุณชายถอนท่อนเนื้อออกแทบหมดลำ เหลือไว้แค่หัวบาน ขุนเสน่ห์ซี๊ดปากด้วยความเสียว น้ำลายถูกชะโลมลงไปอีกครั้ง คุณชายเสยตัวเข้าไปทีเดียวมิด ขุนเสน่ห์ถึงขั้นกรีดร้องภายใต้แรงกัดเสื้อตัวเอง เขามิเคยรู้สึกเจียนตายแบบนี้มาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรก

“ข้ารักท่านนะขอรับ ท่านขุน” ชายหนุ่มพร่ำรักที่ข้างหู ขุนเสน่ห์ละปากจากผ้าที่กัดไว้ เขาประกบปากดูดดื่มปรนเปรอความต้องการ การใช้ชีวิตในป่าด้วยกันหลายเดือน ทำให้ความรู้สึกของเขาไม่ได้ต่างจากเด็กหนุ่มผู้นี้

“ข้าก็รักเจ้า” ขุนเสน่ห์ตอบหลังจากริมฝีปากถูกถอนออก น้ำลายยืดย้อย บั้นท้ายเต้นตุบด้วยความสุขซ่าน เพลงรักของทั้งสองบรรเลงเกือบครึ่งชั่วยาม ทั้งหมดนั้นมิอาจหลบซ่อยจากสายตาของนายทหารที่นอนพิงต้นไม้อยู่แม้แต่น้อย

ภพ: สัญญา ตอน 5


   สองตื่นขึ้นมาด้วยความปวดร้าวทั่วสรรพางกาย แต่ความเจ็บกระจุกที่บั้นท้ายแปลบปลาบทันทีที่ผุดนั่ง เวลานี้สายมากแล้ว เขาดูเข็มสั้นที่ชี้ไปที่เลข 9

“ตื่นแล้วเหรอครับเมียพี่” เสียงอีกฝ่ายสดใสเดินเข้ามาในห้อง สองรู้สึกอายจึงไม่ลุกจากที่นอนไปไหน เพราะร่างกายเปลือยเปล่า
“ลุกมาอาบน้ำไหวมั้ยครับ”

สองไม่ตอบ

“อ้าว สามีถามก็ตอบสิครับ ลุกไหวไหม?” นาวาถามย้ำด้วยความยียวน เมื่อคืนเขาขยี้พรหมจรรย์สองไปสี่ยก ถ้าตอบว่าไหวก็คงเป็นยอดมนุษย์แล้วแหละ

   สองไม่ตอบแต่ใช้สองแขยันตัวเองลุก แต่ก็ต้องกลับไปนั่งกัดฟันกรอดด้วยความปวดร้าว นาวามองด้วยความเวทนา เขาไม่น่าทำสองเยอะขนาดนั้นเลยเมื่อคืน แต่มันหักห้ามใจไม่ได้จริงๆ

“มา งั้นพี่จะพาไปอาบน้ำเอง” นาวาอุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นมาโดยง่าย

“ไม่เอาท่าน ผมเดินเองได้”

“ทำเป็นพูดดี เมื่อกี้ลุกไม่ขึ้นไม่ใช่รึไง” นาวาถามกลับ “เจ็บหรือว่าขาไม่มีแรงถึงลุกไม่ไหว?”

“ถะ ถามอะไรครับท่าน” สองหน้าแดงในอ้อมอกชายหนุ่ม

“ถามว่าที่เมียพี่ลุกไม่ไหวเนี่ย เพราะเจ็บที่ตรงนั้น หรือว่าเพราะขาไม่มีแรงครับ”

“บ้า ท่านก็ถามอะไรก็ไม่รู้” สองไม่เข้าใจอากัปกิริยาและคำตอบของตนแม้แต่น้อย มันช่างเหมือนสาวน้อยแรกรุ่นที่เพิ่งผ่านอะไรๆกับผู้ชายเป็นครั้งแรก

แต่ เอ...นี่เขาก็เพิ่งผ่านผู้ชายคนแรกนี่นา

“เรียกพี่ว่า นาวา หรือสามี หรือผัวดีกว่า อย่าเรียกท่านเลยมันดูห่างเหิน”

“แต่ผมไม่ชินครับท่าน” สองเจียมตัว

“ถ้าไม่เริ่ม เมื่อไหร่จะชิน” นาวายียวน “เนี่ยเมื่อคืนพี่เริ่มแล้ว เดี๋ยวต่อเมียพี่ก็ชิน

“ทะลึ่ง” สองหน้าแดง ไม่รู้จะต่อกรอย่างไรดีกับผู้ชายคนนี้

“ไหน เรียกพี่อีกทีซิ”

“ให้ผมเรียกอะไรล่ะครับ”

“เรียกผัวหรือสามีก็ได้เอาที่สองชอบ”

“ไม่ชอบทั้งสองอย่างครับ มันดูกระดากปาก เดี๋ยวคนอื่นจะมองว่าประหลาด” สองตอบ

“อืม ก็จริงนะ งั้นเรียกว่า พี่นาวา ดีไหม”

“จะดีเหรอครับท่าน” นาวาวางสองลงที่ห้องน้ำ

“ทำไมจะไม่ดีล่ะ ก็เราน่ะเป็นเมียพี่แล้วนะ”

“คำก็เมีย สองคำก็เมีย”

“แล้วมันจริงไหมล่ะ” นาวาตักน้ำรดตัวสอง

“อูยยย น้ำเย็นจังครับท่าน” นาวาตักน้ำรดตัวสองสามสี่ขันติด จนสองต้องขอให้พอ

“จะเรียกท่านอีกไหม” นาวาทำเสียงดุ

“ไม่เรียกแล้วครับ” สองเสียงอ่อย

“ไหน เรียกพี่ใหม่ซิ”

“ก็ได้ครับ พี่นาวา”

“แบบนี้สิ ดีมาก” นาวายิ้มอย่างเริงร่า เขาพรมจูบสองทั่วตัวก่อนจะใช้มือลูบไล้ตามตัว

“หยุดเถอะครับพี่ แค่นี้ผมก็ไม่มีแรงจะเดินแล้ว” สองปรามสามีตัวเอง นาวาหยุดมือยิ้มเก้อ ที่สองพูดก็ถูกนะ ถ้าขืยังดึงดันทำต่อไป สองอาจจะเข็ดขยาดเขาได้


   สองนอนซมตั้งแต่เช้า นาวากลับมาดูอาการของสองตอนพักเที่ยงจึงได้รู้ว่าเขาจับไข้

“กินยาหน่อยนะครับสอง” นาวาป้อนยาหลังป้อนข้าว สองกินไปแค่สองสามคำก่อนจะบอกว่าอิ่ม เนื้อตัวร้อนดังไฟเผา นาวาจับสองพลิกตัวสำรวจบั้นท้าย เขาแหวกแก้มก้นของสองที่หมดแรงต่อสู้ดู มันบวมแดงจนน่ากลัว เขาวิ่งโร่ไปซื้อยาแก้อักเสบจากหมอที่อนามัยประจำอำเภอ ก่อนไปบอกลูกน้องว่าช่วงบ่ายเขาจะไม่เข้าและจะลางานพรุ่งนี้ต่ออีกหนึ่งวัน เท่ากับว่าเขามีเวลาดูแลสอง 3 วันครึ่ง เพราะวันมะรืนก็เป็นวันเสาร์แล้ว

   สองกลืนยาอย่างลำบาก นาวาเช็ดตัวและดูแลไม่ห่าง สองมีอาการเพ้อเป็นระยะ อาการบวมแดงยังไม่หาย แต่ไข้มีท่าทีลดลงบ้างแล้ว นาวากินยาแก้ไข้ก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองซุกตัวทนร้อนอยู่ใต้ผ้าห่ม ให้คนที่นอนหนาวพราะพิษไข้ได้ไออุ่นจากร่างกายเขา กลิ่นสบู่อ่อนๆของสองทำให้เขาตื่นตัว แต่ต้องแข็งใจอดทนไว้

“ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะมึงนะไอ้นาวา” เขากร่นด่าตัวเอง กระชับอ้อมกอดให้สองได้รับไออุ่นจากตัวเขาให้มากที่สุด ยามบ่ายคล้อยแดดร่ม แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็ส่งเสียงกรนเบาๆพร้อมๆกัน

เปิดกระทู้มาก็วังเวงและเหงาหอย เอ๊ย เหงาหงอยกันเลยทีเดียว
ไม่มี feedback จากผู้อ่านเลยฮะ คนเขียนเลยไม่รู้ว่าชอบกันหรือเปล่า
แต่ตอนนี้ผมก็เขียนเนื้อเรื่องจนใกล้จบแล้ว รอปรับเกลาภพสัญญาให้จบ
ก็คาดว่าจะอีกไม่นานเนื้อเรื่องคงสมบูรณ์

อ้อ ลืมบอกไปว่า แต่ละภพ จะพยายามให้จบภายใน 10 ตอนนะครับ
รวมทั้งเรื่อง ก็จะไม่ยาวมา ก็ 20 ตอนจบ (ถ้าไม่เจอปมที่ถอดยากเกินไป) ก็คงจบแล้วล่ะ
เพราะผู้เขียน เขียนภพนายทาสจบไปแล้ว เหลือแต่ภพสัญญาที่ต้องหามุม twist ของเรื่องให้สวยกว่านี้

ถ้ายังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ที่อ้อมอกอ้อมใจนักอ่านด้วยนะครับ

พล็อตน่าสนใจนะคะ สำนวนใช้ได้
รอค่ะ

ขอบคุณทุกเสียงตอบรับและกำลังใจนะครับ
จะน้อมรับและสร้างสรรค์ผลงานเรื่องต่อๆไปให้ดีขึ้นครับ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

ภพ: นายทาส ตอน 5

   พิชัยไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ เจ้าเดชก็เป็นพลทหารร่วมลาดตระเวณด้วยกันมา แต่มันปากโป้งเอาเรื่องของเขากับขุนเสน่ห์มาไขแก่เพื่อร่วมกองจนท่านขุนเสื่อมเสีย หนำซ้ำยังขโมยอัฐและพยายามหนีออกจากหน่วยโดยไม่แจ้ง โทษของมันคือคุมขังและเฆี่ยนตี แต่ขุนเสน่ห์ออกอุบายให้มันถูกขังไว้ที่ค่ายใต้ดินห่างไกลคนอื่น และมีตัวเขาเองที่กำลังจะสำเร็จโทษฐานเดียวกับขุนเสน่ห์พบพานทุกเมื่อเชื่อวัน

   มันต่างกันที่ เจ้าเดชมันแค่เด็กวัยรุ่น มิเคยพบเจอเฉกเช่นขุนเสน่ห์เคยผ่าน มันจึงได้แต่กรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและหวาดผวาตอนที่พิชัยกระแทกกระทุ้ง เลือดไหลอาบช่องรักน้อยข้นคลั่ก เด็กชายถูกชำเราและตรอมใจจนกระทั่งพยายามหลบหนีอีกครั้ง ครานี้เขาถูกพลธนูฆ่าเสียกลางทาง

   พิชัยรู้สึกผิดบาปอย่างใหญ่หลวง มิอาจทนอยู่ในกองลาดตระเวณได้อีก เขาจึงขอย้ายตัวเองออกเป็นพลทหารแถวหน้า ประจัญบานกับข้าศึก ขุนเสน่ห์ร้อนใจและต้องตามมาดูแล มิใช่เพราะคำมั่นสัญญาที่เคยให้ไว้ แต่เป็นเพราะความรักที่มีต่อชายหนุ่มผู้น้องนั่นเอง

“กระผมทำให้เขาต้องตาย” พิชัยคร่ำครวญโศกา

“มิใช่ความผิดของเจ้าดอก” ขุนเสน่ห์พร่ำบอก ระดมจูบทั่วสรรพางกายงดงาม กล้ามเนื้อที่แน่นขนัดขึ้นของวัยหนุ่มชวนให้หลงไหล พิชัยมิได้อยู่ในอารมณ์ใคร่ เพียงแต่โหยหาที่พึ่งพาทางใจให้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้น การออกรบที่หัวเมืองหน้าด่านทำให้สมองเขาปลอดโปร่ง ความตื่นเต้นทำให้เลือดสูบฉีดและลืมทุกอย่างไปได้ และการที่เขากำลังถูกดุ้นเนื้อขนาดเขื่องจ่อประจัญบานที่ร่องเล้นลับ เส้นเลือดเต้นตุบตับด้วยเพราะเป็นครั้งแรกที่เขาจะถูกกระทำ ขุนเสน่ห์จ่อปลายทู่แหวกว่ายหูรูดสีชมพูกระจับ พิชัยกัดฟันกรอดด้วยความจุกแน่น ความเจ็บวิ่งถึงก้านสมอง เขาร้องคราง “ท่านขุน ข้าเจ็บ”

“อดทนหน่อยนะคนดี ข้ารับรองว่าจะนุ่มนวลกับเจ้า”

   พิชัยเชื่อคำลวงอันหอมหวาน ทนกัดฟันตามจังหวะดันเข้า เมื่อความเจ็บแปรเป็นความสุขสม ขุนเสน่ห์ปรนเปรอเด็กหนุ่มด้วยกระบวนท่าที่พิชัยมิอาจจะปัดป้องขัดขืนได้อีกเลย

“ข้ารักเจ้านะ พิชัย” คุณชายหลับตาพริ้ม ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับลำนำรักที่ขับขาน มันกึกก้องกังวาน รุนแรงโรมรันและนุ่มนวลระคนปนเป เด็กหนุ่มกระหวัดขาเกี่ยวตามแรงถาโถม โสตประสาทดับดิ้นไร้สิ้นเสียงรายรอบ ขุนเสน่ห์ดึงดันแดดุนจนสุดสิ้นที่หมาย เด็กหนุ่มนอนแผ่หรา น้ำกามไหลทะลัก สีแดงปะปนเป

“ข้าขอโทษ เจ้าเจ็บมากไหม”

“เพื่อท่าน มากกว่านี้ข้าก็ยอม” ขุนเสน่ห์กอดกระชับเด็กหนุ่ม เขาจะมิยอมให้อะไรมาพรากชายคนรักไปจากอกนี้ได้

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   ผลกระทบจากสงครามย่อมไม่เกิดผลดี ไม่ว่าภายภาคหน้าบ้านเมืองจะสุขสมร่มเย็นปานใดก็ตาม แต่ช่วงขณะนั้นมันไม่เคยเป็นคุณต่อใครเลย ในยามศึก บ้านเมืองร้อนเป็นไฟ ชายชาตินักรบจักต้องไปแถวหน้า เพื่อขจัดแผ้วภัยพาล พิชัยก็เฉกเช่นกัน เขาแกว่งกระหวัดดาบคู่กายปลิดชีพศัตรูฝั่งตรงข้ามศพแล้วศพเล่า ทั้งที่มิเคยจะได้รู้จัก ไม่เห็นพานพบมาก่อน ภายใต้เกราะหุ้มนั้นมีแต่แววตาที่ขึ้งโกรธ ราวกับเป็นอริมาแต่ชาติปางไหน เลือดในกายฉีดพล่าน ความคะนองศึกกระหยิ่มยิ้มย่องทำให้เขาพลัดจากกลุ่มก้อนหมายแต่จะฆ่าพวกมันเสียจนตกมาอยู่ในวงล้อมของอีกฝั่งหนึ่ง

   ใบมีดกระหวัดเฉียดใบหน้า ชายหนุ่มหลบฉาก แต่เลือดอุ่นไหลทะลักอาบใบหน้าด้านซ้าย เสียงอลหม่านดังอยู่รายรอบ เขาต้องหลุดรอดฝ่าดงนี้เพื่อรวมกับไพร่พล เสียงวืดผ่านหน้าเขาอีกครา พิชัยกระหวัดดาบเป็นกำบังดันเสี้ยวคมนั้นให้ไกลตัว ถีบที่หน้าอกผู้หมายจะปลิดชีพตน ใบมีดคมกริบฟันฟาดที่หน้าอกล้มพับ ล้มไปหนึ่ง เหลืออีกหก

   คุณชายพิชัยหอบโยนกำจัดไปได้อีกหนึ่งก็ยังเหลืออีกสี่คนที่เหลือตรงหน้า เขาล้า เรี่ยวแรงร่อยหรอ มิน่าเขาถึงเตือนไว้ว่าอย่าได้ร่วมประเวณีก่อนออกรบ ด้วยความคึกคะนองทั้งคู่จึงละเลยกฎสำคัญ ความตายอยู่ตรงหน้าทุกขณะจิต เมื่อเขาถูกเตะที่ชายโครงทรุดกองกับพื้น ดาบยาวคู่กายยันตัวไม่ให้ล้ม เสียงวืดของพญามัจจุราชใกล้เข้ามา เขาหลับตารับชะตากรรม พลันสิ้นเสียฉับ เขากลับยังมีลมหายใจ

“ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายหรอก ที่รักของข้า” ขุนเสน่ห์มาจากทางใดมิอาจรู้ แต่เขาเหนื่อยหอบและอ่อนล้าเช่นเดียวกัน เสี้ยงวินาทีนั้นเอง ใบหูส่วนบนของขุนเสน่ห์ถูกตัดขาด เลือดไหลทะลัก พิชัยดันตัวลุกหมายปลิดชีพฝั่งคู่แค้น แต่กลับเป็นเขาเสียเองที่ถูกคมดาบจ่อที่คอหอย ขุนเสน่ห์ใช้ไหวพริบขว้างดาบปักกลางหลังผู้นั้นจนแดดิ้น พร้อมกับศีรษะที่หลุดร่วงกองกับพื้นของขุนเสน่ห์ด้วยเสียเอง คู่แค้นอาศัยจังหวะดาบหลุดจากมือ ลอบฟันเขาเสีย ร่างที่ไร้หัวทรุดล้มลงราวกับท่อนไม้ผุพัง

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” พิชัยตะโกนก้อง น้ำตาไหลริน แรงฮึดถาโถมเต็มกำลัง เขาฟาดฟันศัตรูที่เหลือจนเหี้ยน ก่อนทรุดดูใบหน้าของคนรักที่หลับตาพริ้มราวกับแค่หลับไหลไปชั่วครู่ ขุนเสน่ห์ตายแล้ว เขาตายแล้ว...
“ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าตายหรอก ที่รักของข้า” เสียงนั้นยังกึกก้องในโสตประสาท ตราตรึงยาวนานจนถึงทุกวันนี้

ภพ: นายทาส ตอน 6

   เจ้าคุณพิชัยจุมพิตใบหูกุดขาดของขุน เขาเชื่อสนิทใจเลยว่านี่คือขุนเสน่ห์กลับมาเกิดเพื่อมาอยู่กับเขา
“อ๊ะ ท่านเจ้าคุณ”

“ตื่นแล้วฤา เป็นเยี่ยงไรบ้าง เจ้าส่งเสียงเหมือนฝันร้าย”

“ใช่ขอรับ กระผมฝันถึงตอนที่โจรป่าบุกมาฆ่าแม่ข้า” เด็กชายสะอึก น้ำตาไหลร่วงโดยไม่รู้ตัว

“เจ้ารู้ไหม ว่าทำไมพวกโจรป่าถึงได้ตามมาปล้นระดมคนจนแบบนายกลัดด้วย” ท่านเจ้าคุณถามด้วยความกังขา นายกลัดผู้เป็นพ่อของขุน มิน่าจะร่ำรวยล้นฟ้าล่อตาให้เจ้าโจรชั่วไล่ล่าปล้นชิง

“พ่อกระผมบอกว่า พวกมันตามหาสิ่งนี้ขอรับ” ขุนหยิบหยกครึ่งซีกขนาดครึ่งฝ่ามือออกมาจากผ้าถุง “พ่อบอกว่ามันคือหยกราคาแพงที่แม่ได้มาจากตากับยาย พวกโจรมันรู้เข้าเลยตามมาปล้นขอรับ” ขุนพิชัยหยิบหยกขึ้นมาพินิจ

“มันคือหยกธรรมดาเท่านั้น มิได้มีราคาค่างวดมากมายอันใดเลย” เขาคิด แต่ไม่ได้แพร่งพรายออกไป เขารู้ได้ทันทีเนื่องจากกิจการของเขาในตอนนี้ก็เกี่ยวข้องกับของพวกนี้เป็นหลัก

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะสืบที่มาของหยกอันนี้ให้ จะได้รู้เสียทีว่าทำไมพวกโจรป่ามันถึงต้องไล่ล่าพ่อกับแม่เจ้า”

“ขอบพระคุณขอรับท่านเจ้าคุณ” ขุนกราบแทบอกด้วยความซาบซึ้ง ถึงแม้ร่างกายเขาจะเจ็บปวดปานใดก็ตาม

“เวลาอยู่กับข้าสองคน ให้เรียกข้าว่าสามีนะ” ท่านเจ้าคุณออกคำสั่ง “ข้าก็จะเรียกเจ้าว่าเมียรักด้วย”

   ขุนไม่กล้าขัด แต่ก็ไม่กล้าทำตามด้วยความเคอะเขิน เด็กชายวัย 12 ปีต้องตกมาเป็นเมียของชายแก่คราวพ่อ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน เขาถึงจะชาชินกับดุ้นยักษ์ดุ้นนั้น ความเป็นเมียที่ถูกยัดเยียดให้ทำให้เขาหวาดกลัว แต่เขาขัดท่านเจ้าคุณไม่ได้ มันคือกฎเหล็กที่ทาสทุกคนจะต้องทำตาม

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

   กลางดึกคืนหนึ่ง ในฤดูฝนที่กระหน่ำ เรือนเจ้าคุณพิชัยปิดไฟเงียบเชียบ เด็กชายขุนถูกท่านเจ้าคุณปรนเปรอกามาจนเสร็จสม ครานี้เขาก็ยังเจ็บปวดเจียนตายเหมือนเคย แต่ท่านเจ้าคุณทะนุถนอมเขายิ่งกว่าเดิม บทรักดำเนินไปช้าๆจนร่องรูเขารับท่อนเขื่องได้จนหมด จังหวะกระแทกกระทั้นมิได้รุนแรงปานพายุ แต่ก็หนักหน่วงเพียงพอให้เขาจุกแน่นคับเจ็บตราตรึงจวนเจียนจะสิ้นลม เมื่อศึกนั้นสงบ ท่านเจ้าคุณตระกองกอดเมียเด็กไว้แนบกาย ก่อนสะดุ้งตื่นด้วยเสียงคมดาบกระทบกัน เสียงเคาะประตูอย่างร้อนรน

“มีอะไรรึ” เจ้าคุณถาม

“โจรขอรับ มีโจรบุกมาปล้นเรือนขอรับ” บ่าวบนเรือนตอบด้วยเสียงกระหืดกระหอบ ขุนผุดลุกด้วยความตระหนก

“ขุนอยู่นี่นะ เจ้าดูแลขุนด้วย” ท่านเจ้าคุณรีบใส่เสื้อ คว้าดาบคู่กายที่แขวนผนังออกไปภายนอก

“ท่านเจ้าคุณระวังตัวด้วยนะขอรับ” ขุนตะโกน เขามิอาจผุดลุกออกไปได้ทัน ด้วยโดนศึกหนักโจมตีก่อนหน้านี้

“มันมากันเยอะไหมขอรับ”

“เขาบอกว่ายี่สิบ โจรฝีมือดีทั้งนั้น ทางที่ดีเจ้าควรใส่เสื้อผ้าแล้วหาที่ซ่อนตัวด้วยนะ” ขุนทำตามคำสั่ง บ่าวคนนี้จะแพร่งพรายเรื่องที่เขานอนเปลือยเปล่าที่ห้องท่านเจ้าคุณไหมนะ ขุนขบคิด แล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ท่านเจ้าคุณจะต้องเสื่อมเสียเพียงใด

   ประตูถูกถีบเปิดดังโครม ไม่ใช่เจ้าคุณพิชัยที่บุกเข้ามา มันเป็นโจรป่าที่มีรอยสักรูปเสือเผ่นที่หน้าอก ขุนจำได้ในทันที ถึงแม้ใบหน้าจะปิดไว้ด้วยผ้าแต่มันคือคนที่ปล้นพ่อและเข่นแม่เขาเป็นแน่แท้

“เจ้า ไอ้โจรชั่ว เจ้าฆ่าแม่ข้า” ขุนผุดลุกหมายจะฆ่าโจรบ้าด้วยมือเปล่า บ่าวในเรือนกันตัวเขาไว้ มิทันไรก็ถูกคมดาบปลิดชีพ ขุนถูกจับโดยง่าย “ปล่อยข้า ไอ้โจรร้าย ไอ้ฆาตรกร”

“หยุดก่อน ขุน เจ้ากำลังเข้าใจข้าผิด” โจรป่าเปิดหน้ากากออก ใบหน้านั้นคุ้นตาราวกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“มึงไอ้โจรชั่ว มึงฆ่าแม่ข้า กูจะฆ่ามึง!” ถึงแม้จะหวาดกลัวตัวสั่นสะท้านเพียงใด ขุนก็มิยอมให้ความอ่อนแอมาบดบังความเคียดแค้นที่สุมในทรวงมาตั้งแต่สามปีก่อน เด็กชายวัยสิบสองตะเกียดตะกายปล่อยหมัด จนถูกพลพรรคโจรร้ายจับไว้ มันกระชากตัวเขาพลางค้นไปมา

“หยุดนะ นั่นหยกของแม่ข้า ไอ้โจรชั่ว แกจะแย่งของๆแม่ข้าไปไม่ได้” ขุนตะโกนร้องลั่น

“นี่ใช่ไหมพี่เขม ที่เราตามหาอยู่” เจ้าโจรที่ค้นตัวถาม

“ใช่ สิ่งนี้แหละ”

“ปล่อยกู” ขุนดิ้น สรรพนามแทนตัวเริ่มสับสน ความชิงชังทะลักทะลาย เขาถูกโจรที่จับไว้ตบหน้าฉาดใหญ่

“เห้ย หยุด อย่าทำลูกข้า!” โจรป่าที่มีรอยสักโพล่ง ขุนตาเบิกโพลง

“เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าโจรชั่ว” ขุนถาม

“พ่อบอกว่า เจ้าคือลูกข้า ไอ้ขุนลูกชายพ่อเขม”

“ไม่จริง พ่อข้าคือพ่อกลัด แกคือไอ้โจรชั่วที่ฆ่าแม่ข้า” เขมหยิบหยกอีกชิ้นหนึ่งออกมา มันประกบกับชิ้นที่ขุนมีอยู่อย่างลงตัว

“นี่คือหยกของข้า มรดกตกทอดของตระกูลข้า ข้ามอบให้อีลำดวนแม่ของเอ็งไว้เป็นของแทนใจ แต่มันกลับเห็นไอ้กลัดนั่นดีกว่าข้า มันหอบผ้าหอบผ่อนและลูกหลบหนีมา พ่อพยายามตามหาเจ้ามาเรื่อยๆ จนเจอมันเมื่อสามปีก่อน ข้าเจอมันในป่า พวกมันกำลังหนีสงคราม ข้าจำตัวแม่เอ็งไว้ แต่ไอ้กลัดมันแอบเอาตัวเจ้าเป็นประกันและหลบหนีมาได้ แต่อีลำดวนมันสมควรตาย มันพรากลูกชายพ่อไปจากอก พ่อยอมไม่ได้”

“ไม่จริง แกโกหก ไอ้โจรชั่ว”

“ลูกจะไม่เชื่อพ่อก็ไม่ว่ากะไร แต่ลูกดูหน้าพ่อให้ดีๆสิ ว่ามีส่วนไหนบ้างที่แตกต่างจากเจ้า” ขุนชะงัก เพ่งพินิจใบหน้ากร้านดำที่เขาดูคุ้นตานั้น เขาเคยเห็นมันมาก่อน เพราะใบหน้านั้นเหมือนใบหน้าของเขาเองราวกับแกะ

“เลือดย่อมข้นกว่าน้ำลูกเอ๋ย เจ้าจะเกลียดพ่ออย่างไรก็ได้ แต่เจ้าคือลูกพ่อ พ่อตามหาเจ้ามาตลอดสิบปีนี้”

“มึงหมายความว่าเยี่ยงไรพี่เขม มึงหลอกพวกกูว่าให้ตามหาหยกล้ำค่า แต่จริงๆแล้วมึงแค่ตามหาลูกชายของมึงงั้นรึ แล้วหยกนี่ล่ะ” โจรอีกคนถาม

“หยกนั่นไม่มีค่าอันใดเลย เจ้าโจรเอ๋ย” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

“ท่านเจ้าคุณ” ขุนร้องเรียกด้วยความดีใจ

“ปล่อยเด็กซะ”

“ไม่ นี่ลูกข้า ข้าจะมารับเขากลับไป” ท่านเจ้าคุณตะลึง ขุนเป็นบุตรนายกลัดมิใช่หรือ ถึงแม้เขาจะคลางแคลงใจด้วยหน้าตาและผิวพรรณที่แสนจะแตกต่างกันเพียงไร แต่เมื่อดูใบหน้าที่ถอดแบบเดียวกันของชายสองวัยเบื้องหน้าแล้ว มันยากเหลือเกินที่จะไม่เชื่อ

“มึงหลอกกู” สิ้นเสียงอาฆาต โจรอีกคนแทงทะลุทรวงอกโจรเขม ขุนตกใจกรีดร้อง ท่านเจ้าคุณได้จังหวะเข้าไปตะบันฟันฟาดโจรร้าย มันหลบฉาก คบดาบกระทบกันดังก้อง เสียงคนวิ่งบนเรือนดังใกล้เข้ามา ขุนก้มไปหาชายที่นอนกระอักเลือด เจ้าคุณสติหลุดชั่วครู่ โจรร้ายได้ทีตะบัดคมดาบ เจ้าคุณพิชัยดึงสติกลับเอี้ยวตัวหลบ ปลายดาบกรีดที่ทรวงอก หากมิหลบได้ทัน คงจะตายสะพายแล่งเป็นแน่แท้ เจ้าคุณพิชัยเลือดไหล ความเจ็บร้อนระอุแต่ต้องแข็งขืนปกป้องเมียรักให้จงได้

“พ่อ!!!!” ขุนร้องเรียก “พ่อตื่นสิ พ่ออย่าทิ้งข้าไป” ขุนร่ำไห้ เจ้าคุณพิชัยสงสารขุนจับใจ เจ้าโจรชั่วนี้ฝีมือดียิ่งนัก แต่กลับถูกโจรอีคนหลอกใช้มาร่วมสิบปี หากสันดานมันมิได้เป็นคนเลวร้ายแล้ว เขาจักต้องจ้างมันไว้เพื่อปกป้องเรือนเป็นแน่แท้

   บ่าวไพร่ในเรือนพุ่งเข้ามาสมทบหลายสิบ โจรป่าที่เหลือต่างตายตกตามกันไปจนสิ้น ไอ้เสือโหยที่ฟาดฟันกับท่านเจ้าคุณดูสีท่าไม่ดีรีบพุ่งออกท่างหน้าต่าง โดยมิรู้เลยว่าทหารรับจ้างฝีมือดีอีกหลายสิบคนรออยู่เบื้องล่าง คมดาบของใครสักคนกรีดลึกที่หน้าท้อง บ้างก็แทงทะลุหน้าอกจนมันตายคาที่

“พ่อรักลูกนะ” โจรเขมสิ้นใจคาอ้อมกอด ขุนได้แต่ร่ำไห้อยู่ในอ้อมอกของท่านเจ้าคุณพิชัย



---------------------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีครับ ตอนหลังๆเริ่มคลายปมไปทีละนิดๆนะครับ
เนื้อเรื่องก็จะค่อยๆคลี่คลายไปเรื่อยๆ และคงจะพยายามให้จบโดยไว
ชอบใครเชียร์ใครก็ส่งแรงใจให้คนเขียนด้วยนะครับ 

นายอำเภอนาวา คือ เจ้าคุณพิชัย
สอง คือ ขุน...เหรอ
แล้วเหรียญนั่นล่ะ กับสิ่งที่ไม่ให้สองฆ่าตัวตายนั่นอีก
รอตอนต่อไปค่ะ
ให้กำลังใจคนเขียน

เข้ามาอ่านทุกคอมเม้นต์นะครับ แต่ไม่กล้าตอบ กลัวตอบแล้วสปอยล์ 555
ขอบคุณมากๆที่ติดตามครับ

ตอนใหม่มาแล้วน้าาาา ฝากด้วยนะครับ อิอิ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

  ภพ: สัญญา ตอน 7

   นาวาสังเกตว่าเมียของเขาแปลกไป ชอบพูดอยู่คนเดียวในห้อง ถึงแม้การบ้านการเรือนจะไม่ขาดตกบกพร่อง แต่กลับบ่ายเบี่ยงที่จะมีสัมพันธ์กับเขาหลายต่อหลายคราในช่วงสองสามเดือนมานี้ แถมมีท่าทีเหนื่อยล้าจนเห็นได้ชัด ไม่มีอารมณ์ร่วมในแต่ละครั้งที่ร่วมหลับนอนกัน เหมือนเขากำลังกระแทกกระทั้นท่อนไม้เสียอย่างนั้น นาวาได้แต่คลางแคลงใจเหลือล้น “หรือว่าสองมีคนอื่น” เขาพยายามกลั้นความโกรธ เมื่อไม่มีหลักฐาน เขาก็ว่าอะไรไม่ได้ สองยังทำกับข้าว ดูแลบ้าน ซักรีดผ้าจัดเตรียมชุดทำงานของเขาไม่ขาด มีแต่ต้นไม้ในสวนและหญ้าที่ดูรกรุงรังเท่านั้นที่สองละเลย

“แถมเรื่องบนเตียงด้วย” เขาบ่นพึมพำ ด้วยวัยเพียงแค่นี้ สองไม่น่าจะเบื่อหน่ายเขาได้ นอกจากสองจะใช้เรี่ยวแรงกับคนอื่น ไอ้อีหน้าไหนมันบังอาจมาล้วงคองูเห่า!!! เขาได้แต่ครุ่นคิด กระชับอ้อมกอดเมียรัก จุมพิตหน้าผากของคนที่หลับไหลด้วยความรักจน นาวาไม่เข้าใจตัวเองเอาเสียเลย เขามีสัมพันธ์มากมายกับผู้ชายและผู้หญิงครั้งที่เรียนอยู่ต่างประเทศ แต่ก็ผ่านมาแล้วผ่านไป ไม่รู้สึกผูกพันหรืออยากสานต่อกับผู้ใดทั้งนั้น แต่กลับกลายเป็นเป็นผู้ชายซื่อๆเฉกเช่นนายสองเมือง ที่เขาทั้งไขว่คว้า อยากจะครอบครอง ไม่อยากให้ผู้ใดมายื้อแย่งไป

   นาวาออกจากบ้านแต่เช้าตามปรกติ แต่เขาซุ่มอยู่ใกล้ๆบ้านในมุมลับตา สองเร่งรีบออกมาตามหลังไม่นานนัก ขี่จักรยานที่เขาซื้อให้ตอนสงกรานต์ออกไป นาวาขี่มอเตอร์ไซค์คันเก่าตามห่างๆ สองท่าทางเร่งรีบจนไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังถูกตามไล่หลัง นาวาเริ่มเอะใจเมื่อเห็นทางคุ้นตา เลี้ยวซ้ายข้างหน้าคือบ้านเก่าของสอง

“บังอาจมาแอบพลอดรักที่กระท่อมปลายนาสินะ” นาวาดับเครื่อง เดินลัดเลาะไปตามทาง เขาดูสองที่เร่งรีบถอดเสื้อผ้าหน้ากระท่อมเข้าไปภายใน

“เจอดีแน่ พวกชายโฉด หญิงชั่ว” นาวาดันประตูเข้าไป สองสะดุ้งตัวโยนในชุดผ้าเก่าๆ

“พี่มาทำอะไรที่นี่ครับ” สองถามด้วยสีหน้าตกใจ เสื้อผ้าตัวเก่าถูกสวมแทนตัวเดิม มีหมวกสานใบเขื่องสวมไว้โดยมีเชือกผูกคล้องคอเพื่อกันหลุดร่วง

“ก็มาดูเราน่ะสิ ว่าแอบหลบมาทำอะไรตรงนี้” นาวาเสียงเข้ม

“คือ ผม...”

“ผมอะไร ไหนบอกพี่มาสิ ว่านัดกับใครที่นี่ ทำไมถึงได้ทำตัวแปลกๆไป” นาวาเริ่มคุมความเข้มของเส้นตัวเองไม่อยู่ เขาสอดส่องสายตาดุดันไปทั่วบ้าน แต่ไม่มีสัญญาณของสิ่งมีชีวิตอื่นเลยนอกจากพวกเขาแค่สองคน

“คือ...”

“ตอบมา!” นาวาตวาด สติกระเจิดกระเจิงเพราะความหึงหวง

“พี่ฟังผมก่อน” สองเข้ามาใกล้จับมือนายอำเภอไว้ นาวาสะบัดทิ้งแบบไม่ใยดี

“ตอบมาสิ นัดกับใครไว้ ทำไมพักหลังถึงได้เฉยชาใส่พี่” นาวาตะคอกด้วยอารมณ์น้อยใจ สองกระหยิ่มยิ้มด้วยความขบขัน

“โธ่ พี่ก็ ผมมาที่นี่จะนัดใครได้ล่ะ นอกจาก...”

“นอกจากอะไร!”

“ก็นอกจากที่นาของผมน่ะสิ อย่าลืมสิว่านี่มันหน้าน้ำ ผมเป็นชาวนานะครับ ถ้าไม่มาทำนาจะให้ผมทำอะไร” สองตอบด้วย้ำเสียงหนักแน่นแกมดุ เขาทั้งโกรธปนขบขันที่เห็นนายอำเภอที่ชาวบ้านให้ความเคารพต้องย่องตามมาดูเขาถึงปลายนาเช่นนี้ นาวารู้สึกเสียหน้า เขาพิจารณาสารรูปเมียของเขา เสื้อผ้าเก่าๆกับหมวกสานใบโต มีถุงมือสีขาวสวมทับอยู่

“แล้วทำไมไม่บอกพี่ล่ะ”

“ผมไม่กล้านี่ครับ ผมกลัวพี่ไม่อนุญาต แต่ผมก็พยายามทำงานบ้านจนเสร็จและออกมาทำงานที่นานี่นะครับ” สองอธิบาย

“ไอ้บ้าเอ๊ย ทำไมคิดเองไปซะหมดล่ะ พี่มีหรือจะห้าม บอกพี่สักคำสิ พี่จะจ้างคนมาช่วยให้เสร็จโดยเร็วด้วยซ้ำ” นาวาทำเสียงอ่อนหวานกลบเกลื่อน

“ก็ผมไม่กล้ารบกวนพี่นี่ครับ มันคือที่นาของผม ถ้าผมทำนา ขายข้าวได้เงินผมจะได้มีเงินมาไถ่ถอนที่นากับพี่ไงครับ” นาวารู้สึกโกรธกับคำตอบ นี่สินะเหตุผลที่แท้จริง สองมาทำนาเพื่อหาเงินไถ่ถอนตัวเองจากเขา ความโกรธแปรเปลี่ยนเป็นน้อยใจจนเข่าทรุด

“สองอยากไปจากพี่ขนาดนั้นเลยหรือ มากมายเสียจนแอบมาทำนาหาเงินไถ่ถอนเชียวหรือ” นาวาหมดกำลังใจ รู้สึกหัวใจแตกสลาย สองรั้งแขนนาวาไว้อย่างขบขัน อยู่ๆผู้ชายตัวโตเท่าบ้านทำหน้าตาเหยเกราวกับจะร้องไห้

“โธ่พี่ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” สองพยายามหาคำอธิบาย ด้วยความรู้เท่าหางอึ่ง เขาไม่รู้จะพูดอย่างไรให้มันดูดี “ผมติดหนี้บุญคุณพี่ โฉนดอยู่ในมือพี่ยังดีกว่าอยู่กับพ่อเลี้ยง เพราะผมยังเห็นมัน ผมแค่ ก็แค่.. แค่ไม่อยากสร้างความลำบากให้พี่ ผมรู้ว่าพี่ต้องจ่ายเงินหลายพันเพื่อนไถ่ถอนมันมาให้ ผมอยากช่วยพี่” คำตอบของสองทำให้นาวาสะอึก ความรู้สึกผิดแผ่ซ่าน เขาไม่เคยบอกด้วยซ้ำไปว่าที่นานี้เขาไถ่มาราคาถูกแสนถูก แต่มันกลับสร้างความลำบากใจให้อีกฝ่ายจนต้องหาทางออกแบบนี้

“คนโง่เอ๊ย” นาวาพึมพำ “พี่ขอโทษที่เข้าใจผิดนะครับ” สองมึนงงกับอาการของชายหนุ่ม เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนตามไม่ทัน

“พี่นึกว่าผมมีชู้เหรอ” สองถามตรงๆ

นาวากัดริมฝีปาก สองใช้กำปั้นทุบที่อกของนาวาอย่างแรง

“กัดปาก แสดงว่าจริง คนอะไรไม่เชื่อใจกันเลย” สองตีซ้ำๆ ซึ่งผิดวิสัยห่ามๆของตัวเองยิ่งนัก ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงต่อยจนล้มคว่ำไปแล้ว การตีรัวๆไปมามันคือกิริยาของหญิงสาวที่กำลังงอนคนรักชัดๆ

“หยุดๆๆๆๆ หยุดก่อนพี่ขอโทษ นะสองนะ” นาวากอด แรงทุบที่โดนมันหนักหน่วง คงเพราะสองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง เรี่ยวแรงจึงมากเหลือล้น “ใครจะไปรู้ล่ะว่าแอบมาทำนา การบ้านก็ไม่ยอมทำ ปล่อยให้พี่เฉาจะตายอยู่แล้ว”

“ใครจะไปเหลือแรงล่ะ ทำนาก็เหนื่อยสายตัวแทบขาด ไหนจะงานบ้าน ให้มาเป็นเมียพี่อีกผมก็คงตายพอดี” สองบ่น

“แล้วใครใช้ให้ไม่บอกพี่ล่ะ” นาวาย้อน

“ก็...”

“ไม่ต้องตอบ เอาเป็นว่าวันนี้งดทำนาหนึ่งวัน แล้วพรุ่งนี้พี่จะหาคนมาช่วย ตกลงไหม”

“ถ้าหยุดวันนี้ แล้วให้ผมทำอะไรล่ะ”

“วันนี้สองมีแรงเหลือใช่ไหม” นาวาถาม

“เหลือเฟือเลยครับ” สองตอบซื่อๆ

“งั้นเรามาทำอะไรที่สองไม่ได้ทำมานานกับพี่นะ” สองหน้าซีด เขาเริ่มรู้ชะตากรรมล่วงหน้า

“ที่นี่เนี่ยนะ”

“ที่นี่แหละ ที่บ้านของสองนี่แหละ” นาวาผลักเมียรักให้นั่งบนแคร่ “ทนเจ็บหลังหน่อยนะ เพื่อพี่ เพราะพี่ทนไม่ไหวแล้ว มันร้างมานานเหลือเกิน” สองพยายามขัด แต่กอดโดนสัมผัสที่คุ้นเคยและรสจูบที่หอมหวาน เขาไม่รู้เลยว่าเสื้อผ้าหลุดรุ่ยไปตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็เมื่อเห็นขาตัวเองพาดที่คอผัวรักเสียแล้ว

“คนเจ้าเล่ห์” สองพูด

“เจ้าเล่ห์แต่กับเมียคนเดียวเท่านั้นแหละ” นาวาถุยน้ำลายชะโลมจนชุ่ม สองหลับตาพริ้ม บทรักที่ปลายนาก็ดำเนินต่อไปอย่างหรรษา

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

“ท่านว่าเขาจะจำได้ไหมครับ”

“ไม่ได้หรอกสอง คนละภพ คนละชาติเสียแล้ว”

“แล้วทำไมผมถึงติดต่อกับท่านได้ล่ะครับ ทั้งๆที่เขา...”

“เจ้าก็รู้ว่าทำไมนี่นา เด็กน้อย”

“แล้วเมื่อไหร่ข้าจะได้เห็นท่านล่ะครับ” สองพลิกเหรียญโบราณนั้นไปมา

“ข้าเป็นแค่ดวงจิตที่ฝังอยู่ในนี้ แต่เจ้าก็เห็นข้าแทบทุกคืนในความฝัน อย่ากังวลไปเลย”

“แต่ในฝัน ข้าเห็นใบหน้าท่านเลือนลางเหลือเกิน”

“ข้าทำได้เพียงแค่นี้สองเอ๋ย”

“ผมกับคุณนาวามีกรรมใดต่อกันหรือครับ”

“อีกไม่นานเจ้าก็จะได้รู้ แต่เมื่อวันนั้นมาถึง เจ้าจะต้องเตรียมใจ”

“เตรียมใจ ทำไมหรือครับ”

“เพราะวันนั้นมาถึง เจ้าทั้งคู่จะต้องเผชิญบททดสอบที่หนักหนาน่ะสิ”

“ท่านพูดจริงหรือครับ” สองถามด้วยความใจหาย เขาผูกพันกับนาวามากขนาดนี้เชียวหรือ

“อย่าได้ตีโพยตีพายไปก่อนเลยสอง จงใช้สติให้มาก เมื่อวันนั้นมาถึง จงตั้งรับมันอย่างมีสติ”

   เสียงประตูเปิดเข้ามา สองเก็บเหรียญไว้ใต้หมอน เขาเจอมันติดซอกใต้เตียงตอนทำความสะอาด และได้ยินเสียงประหลาดอยู่เรื่อยมา จนกระทั่งเขาได้คุยกับเสียงๆหนึ่ง น้ำเสียงที่คุ้นเคย เขาได้ยินจากในฝันตั้งแต่มาอยู่กับนาวาที่บ้านหลังนี้ สองฝันซ้ำๆถึงเหตุการณ์เก่าๆ เขาเริ่มประติดประต่อเรื่องราวต่างๆได้ทีละนิด แต่ยังไม่อาจแน่ใจได้ว่า เหตุใดเขาจึงต้องฝันถึงมันด้วย

“คุยกับใครหรือเมียรัก”

“เปล่าครับ” สองตอบ “เหนื่อยมั้ยครับวันนี้”

“ไม่หรอก กลับมาเจอเมียเอาใจแบบนี้พี่ก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งแล้ว” นาวาหอมแก้มชายหนุ่มฟอดใหญ่ เขาใช้ชีวิตร่วมกันมาปีกว่าแล้ว ไม่มีวันไหนที่ความรักของเขาต่อสองจะลดน้อยลงเลย

“นอนเถอะครับ พรุ่งนี้วันเสาร์ ผมอยากไปเที่ยวน้ำพุร้อนสักครั้ง พี่พาผมไปนะครับ” สองออดอ้อน ความรักทำให้เขาอยากได้การปกป้องและดูแลจากชายคนนี้

“ไปน้ำพุร้อนเหรอ เอาสิ ไม่ไกลจากที่นี่ด้วย” สองหอมแก้มผู้เป็นสามี “แต่พี่ขอเบิกค่าตอบแทนล่วงหน้าเลยนะ” นาวาพรมจูบพลางถอดเสื้อ

“เจ้าเล่ห์ที่สุด” สองตอบ พลางใช้สองมือถอดกางเกงของผู้เป็นสามีออกจนหมด