21.ไม่อยากรู้ปั่นฟุบหลับไปแล้วตอนที่ผมออกมาจากห้องน้ำ ผมขยับตัวไปนั่งลงตรงพื้นข้าง ๆ เขา เอนหัวซบแขนตัวเองจ้องเส้นผมของเขาที่ปลิวไปมาตามแรงพัดจากพัดลมเงียบ ๆ แล้วคิด
ผมจะทำยังไงกับเรื่องของเราดี..
จะทำยังไงให้เขาไม่ต้องเสียใจแบบนี้อีก..
“ถ้าเราชวนไปเที่ยวที่บ้านเรา ปั่นจะยังอยากไปอยู่ไหม” ผมขมวดคิ้วเมื่อเห็นน้ำตาที่ซึมออกมาตรงหางตาเขา “ไม่ได้หลับอยู่เหรอ”
ผมยกมือขึ้นไปลูบหัวเขาเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงสะอื้น “ขอโทษนะ..เราขอโทษจริง ๆ”
“อย่าดีกับเราแบบนี้ได้ไหม” เขาพูดออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา “เลิกห่วง เลิกทำดีกับเรา”
“ปั่น..”
“ถ้าเมธดีกับเราน้อยลงกว่านี้..แค่นิดเดียวก็ได้” แล้วเขาก็ยอมลืมตาขึ้นมามองผมสักที “เราอาจจะบอกตัวเองให้เกลียดเมธลง”
“...”
“และเราคงไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนี้” ผมรู้สึกว่าลมหายใจตัวเองสะดุดลงเมื่อได้สบตาเขาจริงจังอย่างนี้เป็นครั้งแรก “ทำไมถึงแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ แล้วปล่อย ๆ เราไปตามทางของเราไม่ได้”
“...”
“เราพิมพ์เสร็จแล้ว” เขาว่าแล้วเลื่อนโน้ตบุ๊กมาให้ผม “เราขอไปเข้าห้องน้ำก่อน”
ผมได้ยินเสียงเขาร้องไห้..
มันดังชัดเจนมากซะจนเหมือนเขาตั้งใจจะให้ผมได้ยิน..
ปั่นไม่ได้พูดหรือแสดงท่าทีอะไรอีกเลยหลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาทำเพียงแค่เดินกลับมานั่งลงข้าง ๆ ผม พูดคุยเรื่องรายงานที่กำลังทำอยู่ ก่อนจะขอตัวกลับห้องไปเมื่อหมดหน้าที่ของตัวเองแล้ว
ผมไม่ได้คัดค้าน หรือขอให้เขาอยู่ต่อ เพราะผมไม่กล้าเอาแต่ใจตัวเองไปมากกว่านี้อีก
สิ่งที่ผมกลัวมากที่สุดในชีวิต นั่นคือความรู้สึกที่ว่า พอทำอะไรลงไปแล้วผมกลับคิดว่าไม่น่าทำมันลงไปเลย“อีกสักครึ่งชั่วโมงก็ถึงแล้ว” ผมหันไปบอกคนที่เอาแต่นั่งหลับตานับตั้งแต่ขึ้นรถมา “พ่อเราคงมารอรับแล้ว”
“อืม..”
ผมไม่ได้เซ้าซี้อะไรเขาอีก ทำแค่ปล่อยให้เขานั่งนิ่ง ๆ ไม่พูดไม่จาอยู่แบบนั้นต่อไป เพราะคิดดีแล้วว่าจะพยายามใช้ช่วงเวลาสองวันสุดท้ายที่เขาให้ด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องเรียกร้องอะไรจากเขาเพิ่มเติมอีก
เหมือนกับที่ผมเคยพยายามกับความรักครั้งก่อน..
ผมอยากทำให้ดีที่สุดในส่วนของตัวเอง..
เพื่อที่ว่าสุดท้าย จะได้ไม่ต้องกลับมานั่งคิดว่าไม่น่าปล่อยให้มันจบทั้งที่ไม่ได้พยายามทำอะไรเลย..
“เป็นที่นอนที่ย่าเราเย็บเอง” ผมว่าแล้วปูที่นอนที่เพิ่งยกมาให้เขา “มุ้งมีหลังเดียว เพราะงั้นคงต้องนอนติดกันหน่อยนะ”
เห็นเขาพยักหน้า ผมก็สบายใจที่ไม่ต้องทำให้เขารู้สึกอึดอัด “ห้องน้ำต้องลงไปใช้ข้างล่าง คงลำบากหน่อย”
“ไม่เป็นไร”
เห็นเขาเริ่มตอบโต้ ผมก็เริ่มยิ้มออก “พ่อเราเป็นลูกคนเล็ก เลยรับหน้าที่เลี้ยงดูปู่กับย่า เพราะงั้นเลยได้รับมรดกเป็นบ้านหลังนี้เลย”
“แล้วที่สวน..” สีหน้าเขาดูเกรงใจที่จะถาม
“จากฝั่งตากับยายน่ะ”
“อ๋อ..”
ผมยิ้มให้เขาอีกครั้ง “เราไปช่วยแม่ทำกับข้าวก่อน เสร็จแล้วจะมาตามนะ”
“เราไปช่วยด้วยดีกว่า”
ผมส่ายหน้าทั้งรอยยิ้ม “ปั่นพักเถอะ เก็บแรงไว้ไปช่วยเรารดน้ำผักเย็นนี้ดีกว่า”
“แปลงผักข้างหลังบ้านนั่นน่ะนะ” เห็นผมพยักหน้า เขาก็พูดต่อ “งั้นเราคงต้องนอนตุนแรงเอาไว้ก่อนจริง ๆ”
ผมยื่นมือไปลูบหัวเขาทั้งที่ยังยิ้มอยู่ “นอนพักเถอะ”
“อืม”
ผมลุกขึ้นไปกดหยุดพัดลมให้เลิกส่ายไปมา แล้วยกไปวางใกล้ปลายเท้าเขาอีกนิด “ให้เราเปิดเพิ่มอีกตัวไหม”
เขาส่ายหน้า “แค่นี้พอแล้ว”
“งั้น..ฝันดีนะ”
“อืม..”
ผมดึงประตูปิดเพื่อเพิ่มความเป็นส่วนตัวให้เขา ก่อนจะรีบเดินเข้าไปช่วยแม่ในครัว หยิบนู้นหั่นนี่ไปแล้วยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองคิดไม่ผิดเลยที่ชวนเขามาเที่ยวที่บ้านผมอย่างนี้
เพราะบรรยากาศความเป็นบ้าน..
บรรยากาศที่หาได้ง่าย ๆ ทั่วไปในชนบท..
บรรยากาศแบบนี้มันสามารถทำให้เขายอมเปิดใจให้โอกาสผมได้จริง ๆ..
ผมชวนปั่นลงมาช่วยกันรดน้ำผักหลังจากกินข้าวกันอิ่มแล้ว ผมลากสายยางออกมาให้เขาแล้วเดินกลับไปเปิดก๊อกน้ำ พอน้ำไหลได้ที่ก็เดินวนถอนต้นหญ้าที่ขึ้นแทรกมาประปรายออก สลับกับการมองเขารดน้ำผักไป
“ปกติที่บ้านเมธกินข้าวเย็นกันเร็วแบบนี้ตลอดเหรอ”
ผมพยักหน้า ก่อนจะอธิบายเพิ่ม “ปู่กับย่าเราก็กินข้าวเย็นกันเร็วแบบนี้ เลยติดเป็นนิสัยตามกันมาน่ะ”
“แล้วมื้อเช้าล่ะ”
“หกโมงครึ่ง เจ็ดโมง ราว ๆ นั้น”
เขาทำท่าคิด “งั้นเราต้องตื่นมาช่วยแม่เมธทำกับข้าวตอนกี่โมง”
ผมยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเขาถามอย่างนั้น “ตีห้าครึ่งก็ได้ ปกติมื้อเช้าแม่เราจะทำกับข้าวง่าย ๆ น่ะ ไม่ใช้เวลาทำนานเท่าไรหรอก”
“งั้นเหรอ” ผมรู้สึกว่าตัวเองหุบยิ้มลงไม่ได้เลย “เห็นเมธถอนต้นหญ้าแล้วก็รู้สึกว่าแปลงผักบ้านเมธไม่ค่อยมีวัชพืชเท่าไร..”
ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบ “พ่อกับแม่เราถอนตลอดน่ะ ที่เราถอนนี่มันแค่ส่วนที่หลงหูหลงตา”
“อ๋อ..”
“เดี๋ยวรดเสร็จแล้วไปอาบน้ำกัน อาบดึกมากมันจะหนาว” เห็นเขาทำหน้าตกใจผมก็รีบพูด “หมายถึงให้ปั่นอาบก่อนแล้วเราค่อยอาบ”
“...”
“โทษทีนะ”
“อืม..”
ไม่มีบทสนทนาอะไรเพิ่มเติมจากนั้นอีก แต่ผมก็รับรู้ได้ว่าบรรยากาศระหว่างพวกเราเริ่มต้นดีขึ้นมาเรื่อย ๆ แล้ว..
[จบเมธ]
Ma-NuD_LaW
ทำไมบวกเป็ดไม่ได้อ่าครับ 
ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
