40.
ผมไม่ได้กลับบ้านตามคำขอของมัน แต่ก็ไม่คิดเข้าไปยุ่งวุ่นวายให้มันต้องรู้สึกลำบากใจมากไปกว่านี้ เลยเลือกจะมาแอบมองดูมันอยู่ห่าง ๆ คอยรายงานความคืบหน้าของมันให้พวกพี่ชายมันได้รู้เป็นระยะ ก่อนจะขอตัวกลับมาทำงานเมื่อแน่ใจว่ามันคงไม่คิดจะกลับบ้านในเร็ววันนี้
ถึงจะรู้สึกแปลก ๆ ไปบ้างที่ได้รู้ว่าตอนนี้ตัวผมไม่ใช่คนที่จะเปลี่ยนหรือเป็นเหตุผลในการตัดสินใจทำอะไรสักอย่างในชีวิตของมันเหมือนเดิมแล้ว
“ปั่นไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไร” ผมสรุปความรู้สึกของตัวเองให้พี่ปูนฟัง “และไม่กล้าเดาว่าหลังจากนี้มันจะทำอะไรต่อ”
“...”
“ภาคมันเปลี่ยนไปมาก”
พี่ปูนยื่นมือมาลูบหัวผมเบา ๆ “หลังจากผ่านเรื่องร้ายมาแล้ว คงไม่มีใครกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้หรอก”
ผมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เราคงทำได้แค่ให้เวลามันเท่านั้น”
“จริง ๆ ปั่นก็แอบเห็นด้วยถ้ามันจะบวช” แต่มันก็เป็นแค่ความคิดของคนนอกอย่างผม “ปั่นอยากให้มันสบายใจ แต่ครอบครัวมันคงไม่เห็นด้วย”
“ไม่มีประโยชน์ที่จะไปคิดแทนพวกเขาหรอก” เห็นผมเริ่มคิดมากพี่ปูนก็รีบเตือนสติ “เดี๋ยวพวกเขาก็หาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนได้เอง”
ถึงจะจริงอย่างนั้น แต่ผมก็ยังอดกังวลไม่ได้อยู่ดี “พี่ปูนว่าปั่นเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้หรือเปล่า”
พี่ชายผมส่ายหน้า “ทุกคนเลือกจะทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำทั้งนั้น ไม่เกี่ยวกับปั่นเลย”
คำพูดที่ดูใจร้ายของพี่ปูนทำให้ผมคิดทบทวนถึงคำพูดของตัวเองที่บอกกับภาคไป “ปั่นบอกมันว่า..การที่นอสตายทำให้เรื่องทุกอย่างจบ”
“...”
“มัน..คงโกรธปั่นเรื่องนี้”
“ลึก ๆ ภาคเองก็คงคิดอย่างนั้น” พี่ชายผมถอยหายใจ “เพราะอย่างนั้นถึงได้ยิ่งรู้สึกผิดจนทำอะไรไม่ถูกแบบนี้ไงล่ะ”
ผมไม่เคยคิดถึงแง่นี้เลย “แล้ว..มันจะกลับมาเป็นคนเดิมได้ไหม”
พี่ปูนส่ายหน้า “ไม่ใช่สิ่งที่พี่จะตอบแทนเจ้าตัวได้หรอก”
“...”
“เราทำได้แค่รอดูเท่านั้นแหละ”
คนหนึ่งค่อย ๆ หายออกไปจากชีวิตของผม ในขณะที่อีกคนกลับเข้ามาสร้างพื้นที่ให้ตัวเองได้มากขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งวันที่เขาเดินเข้ามาบอกผมว่าสามารถสอบเข้ารับราชการในจังหวัดเดียวกันกับที่ผมอยู่ได้แล้ว ผมจึงได้รู้ตัวว่าเผลอปล่อยให้คนที่เคยทำให้ตัวเองต้องเจ็บและเสียใจอย่างเขากลับเข้ามาอยู่ในชีวิตของตัวเองอีกครั้ง
“อย่างนี้พี่ต้องเรียกคุณปลัดแล้วสิ” พี่ชายผมเอ่ยแซวเมื่อได้ยินข่าวดีจากเขา “แล้วนี่จะมาเริ่มงานวันไหน”
“อาทิตย์หน้าครับ วันนี้เลยมาวิ่งหาที่พัก” พูดแล้วก็เหลือบมามองผม “ที่นี่พอจะมีห้องว่างแบ่งให้เช่าบ้างไหมครับ”
พี่ปูนหัวเราะ “ชั้นสามมีห้องว่างเหลืออยู่ห้องหนึ่งนะ ตกแต่งเอาไว้เผื่อปรายแวะมาเที่ยว”
เห็นผมเงียบพี่ชายผมก็พูดต่อ “จริง ๆ ชั้นนี้ก็มี ปั่นทำเป็นห้องนั่งเล่น แต่ก็มีฟูกปูให้นอนได้ เราน่าจะเคยเห็นแล้วนะ”
“แต่จากนี่ไปที่ทำงานเมธ เกือบสิบกิโลเลยนะ” ผมคำนวณเวลา “ถึงรถจะไม่ติดมาก แต่ก็ต้องตื่นเช้าพอควรเลย”
“เราว่าจะเอารถมาใช้..” เขาเว้นจังหวะการพูด “แต่ถ้าไม่สะดวกจริง ๆ ก็ขอบ้านพักได้”
“พี่ขอตัวไปโรงพยาบาลก่อนแล้วกัน” พี่ปูนขอปลีกตัวออกไปก่อน “ปั่นตัดสินใจได้เลยนะ”
ผมพยักหน้าให้พี่ชายตัวเอง “พี่ไปก่อนนะเมธ”
บอกลากันแล้วพี่ปูนก็แยกขึ้นห้องไปแต่งตัว ผมเลยหันมามองเขาก่อนจะหันไปมองห้องว่างที่ผมตกแต่งเอาไว้นั่งเล่น “อยู่ที่นี่แล้วต้องรีบตื่นไปทำงานทุกวัน จะสะดวกจริงเหรอ”
“ปั่นไม่อยากให้เราอยู่ด้วยเหรอ”
ผมส่ายหน้า “เราแค่กลัวเมธลำบาก”
เขายิ้ม “จริง ๆ เราเตรียมใจมาโดนปฏิเสธแล้ว แต่พอปั่นพูดแบบนี้ เรา..ดีใจ”
“เว่อร์” อันที่จริงก็ไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องปฏิเสธ “สมัยเรียนก็อยู่ห้องตรงข้ามกัน แถมเรายังเคยไปขออาศัยเมธ..”
พูดถึงตรงนี้ก็ทำให้ผมนึกไปถึงใครอีกคน “ถ้าเมธสะดวกก็มาอยู่ด้วยกัน ไม่ต้องจ่ายค่าเช่า..”
“ไม่ได้” เขารีบปฏิเสธ “แบบนั้นเราจะกล้าอยู่ได้ยังไง”
“ตอนเราไปขออยู่ด้วย เมธก็ไม่ได้คิด..”
เขายกมือขึ้นห้ามไม่ให้ผมพูด “มันไม่เหมือนกัน”
“ยังไง”
เขาเกาแก้มตัวเอง “ก็..ตอนนั้นปั่นยังหาเงินเองไม่ได้”
“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย” ผมแย้ง “อยู่ที่นี่เมธต้องมีค่าเดินทาง ถ้ายังต้องเสียค่าเช่าอีก..”
“เราไม่ได้ขายสวนหรอกนะ” เขารีบบอก “ถึงจะลำบากหน่อย แต่เราก็เลือกทำต่อ..”
“...”
“ญาติ ๆ เองก็รับปากว่าจะช่วยดูให้ แค่ให้กลับไปดูอย่างน้อยเดือนละครั้ง” เขาอธิบาย “เราคิดว่าคงพอไหว เลยเลือกจะเก็บเอาไว้ อีกอย่าง..”
ผมเลิกคิ้วเมื่อเห็นเขาจ้องหน้าผมนิ่ง “ปั่นเคยบอกว่าเสียดาย..ถ้าต้องขาย”
“...” เขาทำผมพูดไม่ออก
“เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราตัดสินใจแบบนี้”
เห็นเขายิ้มแบบนั้น ผมเลยจนคำพูด “ขอบคุณนะ”
“เปลี่ยนคำขอบคุณไปเป็นรับปากว่าจะไปช่วยเราดูแลมันได้หรือเปล่า” จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าควรต้องรับมือกับเขาในมุมแบบนี้ยังไง “นะ”
“อือ..” สุดท้ายเลยคิดว่าแค่ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปเหมือนอย่างที่เคยทำก็แล้วกัน “แต่เราคิดค่าเหนื่อยนะ”
เขายิ้มกว้างขึ้น “เรายกให้ทั้งหมดเลย”
“ให้มันจริง”
เขาจ้องตาผมอย่างจริงจัง “เราเคยพูดเล่นเหรอ”
แล้วผมก็หมดคำที่จะใช้เพื่อโต้เถียงกับเขา
Ma-NuD_LaW
นิยายสั้นรายเดือน 
ขอบคุณทุกความเห็นนะฮับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
