หัวข้อ: เพื่อน..ไม่รัก [40] 6/6/2020 หน้า 13

[MyLavenderLand]

จบกันแล้วจริงๆเหรอ??? จบง่ายๆก็ไม่ใช่นิยายฉบับคุณ Ma-NuD_LaW ล้าวว 

[DrSlump]

 

[Pednoiinnocent]

 

[tasteurr]

รู้สึกว่าคนที่เข้าใจง่ายสุดในเรื่องนี้ คือ ภาค
ภาครักปั่นมากแบบมากจริงๆ ขนาดปั่นไปอยู่หอเดียวกับเมธ ภาคก็ยังตามไปอยู่ด้วยเลย จิตใจต้องเข้มแข็งต้องรักปั่นมากขนาดไหนกัน
ในขณะที่เราไม่ค่อยเชื่อในความรักของปั่นเลย ปั่นที่เคยบอกว่ารักเมธเพราะเมธเป็นคนดี
กลับบอกว่าอึดอัดกับความดีของเมธ คิดว่าปั่นเจอเมธหลังจากรู้ว่าภาครักตัวเอง
ในตอนที่พยายามปิดกั้นตัวเองจากภาคอยู่ ก็บังเอิญเจอเมธคนดีๆที่คล้ายพ่อตัวเอง
ก็เลยพาตัวเองไปผูกติดกับเมธ จากความมโนล้วนๆ (ฮา)
ส่วนที่ปั่นโกรธที่เมธไม่พูดคำว่ารัก ก็เพราะรู้สึกแพ้ภาคอ่ะ ไม่ใช่เพราะเมธไม่รักตัวเอง
ส่วนเมธ เราคิดว่าบางทีเมธก็ลืมไปว่าความรักมันไม่ต้องพยายาม
มันไม่ใช่การพยายามปรับตัวเพื่ออยู่ด้วยกัน แต่เป็นการพยายามที่จะรักอ่ะ อยากรู้เลยว่า
ความพยายามตอนคบกับแนนเป็นแบบไหน

ตั้งแต่ทีแรกที่อ่านรู้สึกว่าใครก็ได้อ่ะที่คู่กับปั่น ภาคก็ดูแบดๆรวยๆ เมธก็น่ารักดี เราโอเคหมดเลย
แต่จากตอนล่าสุดเมธกับปั่นคงไม่กลับมาคบกันอีกแล้ว ปั่นเทความสัมพันธ์ครั้งนี้แบบไม่เอาอีกแล้ว
ส่วนกับภาคก็ดูจะไม่เห็นทาง

 

[Hananijinji]

เอ่อ คือไรท์คะ ไรท์ลืมนิยายเรื่องนี้ไปแย้วหยอออออ

[ANIKI.]

จบแบบนี้รึ!!!

[SoSweetCB]

เดี๋ยวภาคก็ต้องกลับมาใช่มั้ย?
หรือมีโอกาสจะรีเทิร์นกับเมธมั้ย?

[SoSweetCB]

อยากให้มาอัพต่อมาเลยฮับ ลุ้นว่าจะเป็นยังไงต่อ แง ไรต์จะมาต่อมั้ยคะ 

[DrSlump]

 

[ลิงภูเขา]

24.ได้แต่รับรู้ความเป็นไป

“ ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มั่นคง คุณจะรักอะไรก็ได้ แล้วจะพบกับความเจ็บปวด หรือบางทีอาจถึงกับอกหัก แต่หากคุณไม่อยากเจ็บตัวเจ็บใจ คุณก็อย่าได้มอบหัวใจของคุณให้กับใครเลยแม้แต่สัตว์สักตัว ห่อหุ้มความรักให้ดีด้วยกิจกรรมยามว่าง หรือสิ่งบำรุงบำเรอความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณ พยายามอย่าให้อะไรเข้าไปเกี่ยวข้องกับมัน ใส่กลอนมันไว้อย่างปลอดภัยในโลงศพแห่งความเห็นแก่ตัวของคุณ..
เพราะนอกจากสวรรค์แล้ว สถานที่เดียวที่คุณจะปลอดภัยจากอันตรายของความรักได้ก็คือ.. นรก”
                                           (รักสี่แบบ.. ซี.เอส. ลูอิส)


ผมไม่สามารถทำตามคำพูดของตัวเองได้ ไม่สามารถทำใจมองหน้าเขา ยิ้มให้เขา แล้วคิดว่าตอนนี้เราเป็นแค่เพื่อนกันได้จริง ๆ สุดท้ายก็จบลงด้วยการที่ผมคอยหลบเลี่ยงจะเจอหน้ามากกว่าต้องเสแสร้งว่าเรายังคงเป็นเพื่อนกันได้
เมธเองก็ไม่ได้พยายามที่จะเข้าใกล้ผม เขาเว้นระยะห่างระหว่างกันได้ดีแม้ในยามที่เราไม่สามารถจะหลีกเลี่ยงการเจอหน้า หรือต้องพูดจากัน
บรรยากาศระหว่างพวกเราจึงกลับไปเป็นเหมือนอย่างเมื่อก่อน นั่นคือไม่ใช่คนแปลกหน้า แต่ก็พูดไม่ได้เต็มปากว่ารู้จักกัน

กระทั่งเขาเลือกมาทำลายมันลงในตอนนี้..

“ กินมาม่าอีกแล้วเหรอ” ผมเหลือบไปมองคนถาม ก่อนจะพยักหน้าตอบกลับไป “หนที่สามของอาทิตย์แล้วนะที่เราเห็นปั่นซื้อมาม่ามา”

ผมก้มลงมองถุงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในมือตัวเอง แล้วพึมพำบอกเขา “ ก็เราไม่รู้จะกินอะไร”

เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วอึดใจ “ไปกินกับเราไหม”

“...”

“พอดีมีถั่วพลูเหลืออยู่ในตู้ เราเลยแวะซื้อหมูบดมากะว่าจะผัดกระเพรา”

ใจผมเต้นแรง แต่สมองกลับสั่งให้รีบปฏิเสธเขาไป “ไม่เป็นไร..”

“เราเคยสัญญาว่าจะทำให้ลองชิม แต่ก็..”

ผมไม่รู้หรอกว่ามันมีความหมายอะไรซ่อนอยู่ในคำพูดของเขาหรือเปล่า และถึงมีผมก็พอจะคาดเดาได้ว่ามันคืออะไร

“ไว้คราวหน้า..”

เขารีบแทรกขึ้นมาก่อนที่ผมจะพูดจบ “อีกอาทิตย์เดียวก็จะสอบแล้ว และถ้าสอบเสร็จเราก็เดาว่าปั่นคงจะกลับบ้านเลย แล้วเราจะยังมีเวลาได้เจอกันอีกตอนไหนเหรอ”

นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้ยินคำพูดที่จัดได้ว่าค่อนข้างเอาแต่ใจจากเขา

“ขอเราเลี้ยงข้าวปั่นสักมื้อเถอะ” เสียงเขาเบาลง “ลองชิมกับข้าวจานนี้ของเราหน่อยนะ”

“อืม..”

เขาทำให้ผมไม่เหลือเหตุผลดี ๆ อะไรไว้ใช้ปฏิเสธเขาได้เลย






เหมือนอากาศลดน้อยลงจนแทบไม่พอใช้หายใจเมื่อเขายื่นโปสการ์ดรูปท้องฟ้าใบที่สามมาให้ ผมก้มมองมัน.. มองแล้วนึกเปรียบเทียบกับโปสการ์ดใบก่อนที่ยับย่นไปไม่น้อยจากคราบน้ำตาของผม ซึ่งตอนนี้ถูกเก็บรักษาไว้อย่างดีคู่กันกับใบแรกในลิ้นชักของผม

“ เราหาโอกาสเอาให้ปั่นไม่ได้สักที”

ผมสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ ก่อนจะกลั้นใจเงยหน้าขึ้นไปมองเขา “ ขอบคุณนะ”

“เวลาเห็นท้องฟ้าสดใส ทำให้เรานึกถึงปั่นทุกที”

ผมกำโปสการ์ดในมือแน่นเพื่อสะกดกั้นอารมณ์ “เราหิวแล้ว”

เขาส่งยิ้มให้แบบไม่ถือสา “งั้นเราทำกับข้าวก่อน ปั่นตามสบายเลยนะ”

ถึงเขาจะพูดอย่างนั้น แต่ห้องมันก็แคบเกินกว่าจะให้ผมหลบมุมไปในจุดที่ไม่ต้องสบตากับเขาไม่ได้ สุดท้ายเลยทำได้แค่หยิบหนังสือเรียนของเขาขึ้นมาอ่านบังหน้าไปเล่มหนึ่ง กระทั่งเขาตักข้าวใส่จานมาวางตรงหน้า ผมถึงได้วางมันลง

“เราตักราดมาเลยนะ”

“ อืม”

“ในตู้มีน้ำอัดลมอยู่ ปั่นอยากกินไหม”

“ขอเป็นน้ำเปล่าดีกว่า”

“เราต้มน้ำใบเตยเอาไว้ เอาอันนี้ดีกว่านะ”

นั่นคือบทสนทนาชุดใหญ่ ก่อนที่ทุกอย่างภายในห้องจะเงียบลง ผมนั่งก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปาก ไม่กล้าที่จะเหลือบมองคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ เดาว่าเขาเองก็คงไม่กล้ามองผมและคงกระอักกระอ่วนกับบรรยากาศระหว่างเราอยู่ไม่น้อยเช่นกัน

“หนึ่งปีเต็มที่เราพยายามรักษาความรักระหว่างเรากับแนน” ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เราพยายามคุยกัน ปรับตัวเข้าหากัน จนสุดท้ายก็รู้ว่าคงแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว”

“...”

“การพยายามมันเหนื่อยมากเกินไปจริง ๆ”

“...”

“ก็เลยต้องยอมแพ้”

“แล้วมาบอกเราทำไม”

“เราเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” เขาถอนหายใจ “คงเพราะเรารู้สึกเหมือนยังติดค้างอะไรปั่นอยู่”

“เมธไม่ได้ติดค้างอะไรเราแล้ว” ผมจ้องตาเขาเพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง “ที่ผ่านมาเมธให้เรามามากเกินไปด้วยซ้ำ”

“...”

“เพราะงั้นไม่ต้องรู้สึกติดค้าง หรือพยายามชดเชยอะไรให้เราอีกแล้ว”

“...”
“กลับไปใช้ชีวิตของตัวเองเถอะ”

“แต่..”

“เราจะสบายใจที่เป็นอย่างนั้นมากกว่า” เห็นเขาขมวดคิ้ว ผมจึงรีบพูดต่อ “เราขอร้องนะ”

พอเขาพยักหน้า ผมก็ยิ้ม “ไม่ต้องห่วงว่าเราจะเจ็บปวดกับเรื่องระหว่างเราอีก”

“...”

“เพราะมันมีแต่ความทรงจำดี ๆ และเพราะอย่างนั้น เราก็จะใช้มันเพื่อก้าวเดินต่อไปข้างหน้า”

“...”

“เราสัญญา”


Ma-NuD_LaW

[DrSlump]

 

[Kelvin Degree]

มาต่อแล้ว,,,

[areenart1984]

หน่วงดีแท้

[iceman555]

โอ๊ยยย สงสารปั้น

[treenature]

โอยยย อยากอ่านอีก
ชอบฉากที่ทักเรื่องมาม่าค่ะ มีความห่างเหิน ความอึดอัด ความพยายามเข้าใกล้ ความไม่ใจอ่อนเสียที

[Snowermyhae]

อึดอัดในหัวใจ 

[Duangjai]

……

อืมมม เมธก้อจากไปด้วยความรู้สึกที่ดีต่อกัน

เหลือภาค เพื่อนที่รักเพื่อน ถึงแม้ เพื่อนไม่รักก้อตาม

ปั่นจะทบทวนใจตัวเองไหม จะรับภาคเข้ามาในหัวใจได้หรือเปล่า


            


…

[naumi]

คนเค้าไม่รัก รั้งไว้ก็รังแต่จะเจ็บทั้งสองฝ่ายอ่ะเนาะ แผลสดมันก็จะเจ็บหน่อย แต่อีกไม่นานมันจะดีขึ้น

[ลิงภูเขา]

25.ฉันจึงยอม


มันเจ็บมาก ๆ เลย..

ผมนอนมองเพดานห้อง วางโปสการ์ดที่ได้มาเอาไว้กับอก ในหัวก็คิดเรื่องอะไรมากมายเสียจนหลับตาลงไม่ได้

อีกอาทิตย์เดียวผมก็จะเรียนจบ..

เมธเองก็จะเรียนจบ..

เรียนจบแล้วผมจะหางานทำได้ไหม ?

เมธเองก็ต้องหางานทำใช่ไหม ?

เขาคงต้องกลับไปอยู่ที่บ้านใช่หรือเปล่า ?

แล้วเขาจะลืมเรื่องของผมไหม ?

แต่ผมเองก็อยากให้เขาลืม ๆ เรื่องของเราไปไม่ใช่เหรอ ?

ทำไมมันถึงได้เจ็บมากมายขนาดนี้นะ..





ผมรู้สึกทรมาน..

ทั้งที่ง่วงนอนมาก ๆ แต่ผมกลับข่มตาลงไม่ได้ และทั้งที่ตอนนี้ในหัวก็กำลังว่างเปล่า ไม่มีอะไรเข้ามาวิ่งวนวุ่นวายในหัวเหมือนช่วงตอนหัวค่ำอีกแล้ว แต่ผมกลับทำใจให้สงบลงไม่ได้เลย

…

…

…

ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังทรมานมากจริง ๆ..







ทุกอย่างมันดูเบลอ ๆ..

ไม่ว่าจะเป็นกองหนังสือ หรือเอกสารประกอบการเรียนอื่น ๆ ในมือ ทุกอย่างทำให้ผมรู้สึกสับสนไปหมด สุดท้ายผมจึงปล่อยมันทิ้ง แล้วหลับตาฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ปล่อยให้สมองมันว่างเปล่าเหมือนกลางดึกคืนที่ผ่านมา

แต่ทุกอย่างก็ยังเบลอไปหมดอยู่เหมือนเดิม..






ผมรู้สึกหมดแรง..

แต่ก็ยังต้องตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือสอบ ต้องพยายามตั้งสมาธิ ทุ่มเททุกอย่างให้กับการสอบครั้งสุดท้าย และคาดหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่ามันจะต้องออกมาดี ไม่ผิดพลาดอะไร ทั้งที่ลึก ๆ ก็รู้ดีอยู่ในใจว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้

สุดท้ายความคาดหวังนั้นก็ทำให้ผมผมหมดแรงลงไปจริง ๆ..






ผมเก็บข้าวของเสื้อผ้าลงในกล่อง จัดการเก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมตัวย้ายกลับไปอยู่ที่บ้าน ทุกอย่างดูเพิ่มขึ้นมากกว่าตอนที่ย้ายเข้า แต่ก็ยังไม่มากพอจะทำให้ผมต้องหาใครมาช่วยเก็บมัน

ผมใช้เวลาเพียงหนึ่งวันในการเก็บ และใช้เวลาอีกหนึ่งคืนเพื่อรอให้พี่ปูนมารับกลับไปอยู่ที่บ้าน ซึ่งมันไม่ได้นานเลยในความเป็นจริง แต่มันกลับยาวนานมากในความรู้สึกของผม

เพราะชีวิตผม..กำลังจะกลับไปเป็นเหมือนก่อนหน้าที่จะได้รู้จักกับเขาแล้วอย่างสมบูรณ์แบบ


Ma-NuD_LaW

ขอบคุณทุกความเห็นนะครับ

ขอบคุณที่ยังรอ 

[Kelvin Degree]

เศร้า,,,

[iceman555]

 

[areenart1984]

จะมีคนเป็นโรคซึมเศร้าเพิ่มขึ้นไปเนี่ย 

[Freja]

เมนท์ของเรานี้จะเป็นคหสตล้วนๆเลยนะ

คือเรามองว่าปั่นจะพยายามต่อไปก็ไม่ไ่ด้อะไรขึ้นมา

คนมันไม่ใช่ ต่อให้นอนกับเขามันก็ทำให้เขารักไม่ได้

ทำตัวเป็นของตาย ให้เขาเลือก ถ้าเขาไม่มีใคร เขาก็อาจจะอยู่ด้วย อาจจะรู้สึกดี แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่ความรัก

แล้วถ้าวันหนึ่งเขาเกิดไปเจอคนที่ใช่ขึ้นมาล่ะ?

ปั่นจะทำยังไง?

สิ่งที่ภาคทำกับปั่นคืออีกขั้วหนึ่งของการแอบรัก แบบที่ปั่นรู้สึก/ทำกับเมฆ แค่ว่ามันรุนแรงกว่าเท่านั้นเอง

ปั่นยึดติดอยุ่ที่เดิมแทนที่จะเดินหน้า ตัดใจ

แทนที่จะพยายามคิดว่า เอานะ ได้ลองแล้ว ได้พยายามแล้ว เมฆรู้แล้ว  ไม่เห็นผลก็ช่างมัน อย่างน้อยก็ได้ทำ

เดินหน้าไปหาคนใหม่ที่เราเป็นคนที่ใช่สำหรับเขา แล้วเขาก็เป็นคนที่ใช่สำหรับเรา ไม่ดีกว่าหรือ

[ummax]

รอตอนต่อไปนะครับ

[mab]

รักข้างเดียวก็มีแต่เจ็บ ๆ ๆ 

[่patsaporn]

คนมันรักเนอะ ยิ่งคนที่เรารักเขาเป็นคนดี แต่เขาดันไม่รักเรา เสียดาย ไปต่อกันไม่ได้
แต่ส่วนตัวเชียร์ภาคมากกว่า แต่ก็อีก ความรักมันบังคับกันไม่ได้

ขอบคุณค่ะ

[ลิงภูเขา]

26.อย่าทำอะไรให้ฉันคาดหวังเลย

ผมใช้หนึ่งเดือนแรกหลังเรียนจบไปกับการอยู่บ้านเฉย ๆ ตลอดทั้งวัน ตกเย็นก็เข้าไปช่วยพ่อที่คลินิกบ้าง แต่ก็ทำได้แค่เพียงช่วยเก็บกวาดทำความสะอาด และดูบัญชีรายรับรายจ่ายเพียงเล็กน้อย ไม่ได้ทำประโยชน์อะไรมากอย่างที่ควรเป็น แม่เองก็คงเห็นว่าเป็นอย่างนั้น ถึงได้เริ่มพูดให้ผมคิดเรื่องเรียนต่อ หรือเลือกเรียนวิชาเสริมอะไรอย่างอื่นที่น่าสนใจ ดีกว่าปล่อยเวลาทิ้งไปเปล่า ๆ อย่างนี้

ผมเอาคำแนะนำของแม่มาคิดอยู่หลายวัน คิดทบทวนจนแน่ใจว่าผมไม่อยากเรียนต่อ หรือหาเรียนอะไรเพิ่มอีก จึงได้โทรหาพี่ชายตัวเองเพื่อขอความคิดเห็น สุดท้ายพี่ปูนก็บอกให้ผมลองไปอยู่กับเขาชั่วคราว ลองไปนั่ง ๆ นอน ๆ เที่ยวเล่นแบบไม่ต้องคิดอะไรดูสักพัก เผื่อจะได้รู้ว่าตัวผมเองอยากทำอะไร ถึงตอนนั้นถ้ารู้แล้วจะได้ลงมือทำให้เต็มที่ ไม่ต้องมาคิดกังวลอย่างนี้อีก

ผมเห็นด้วย และเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าเพื่อนั่งรถข้ามจังหวัดไปหาพี่ปูนทันที

พี่ปูนยกกุญแจรถให้ผม โดยมีข้อแม้แค่ว่าผมต้องคอยรับส่งพี่ปูนให้ไปทำงานทันตามเวลาเท่านั้น นอกนั้นให้อิสระในการใช้ชีวิตกับผมเต็มที่

“หาตัวเองให้เจอเร็ว ๆ พ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องมาคอยห่วง ปั่นเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม”

“อือ”

พี่ปูนลูบหัวผม พูดปลอบว่าผมต้องทำได้แน่ ๆ ไม่ว่าจะเรื่องอะไร แค่ต้องมีใครสักคนให้เวลาผมได้ตั้งตัวก่อนที่จะเริ่มต้น






ผมใช้ชีวิตไปเรื่อยเฉื่อยไร้แก่นสาร  แต่เพราะยังต้องคอยรับส่งพี่ปูนไปทำงาน ทำให้ผมไม่ได้เตลิดไปไหนไกล ช่วงสองอาทิตย์ที่มาอยู่ที่นี่ ผมแทบไม่ได้ใช้สมองคิดอะไรไปมากกว่าการคิดว่าพรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ไหน กินอะไร หรืออยากจะทำอะไรเป็นพิเศษ แน่นอนว่าหนึ่งในสิ่งที่ผมอยากทำนั่นคือการพยายามออกนอกลู่นอกทาง ทำตัวแย่ ๆ ให้ถูกตำหนิบ้าง แต่แล้วก็มาคิดได้ว่ามันคงไม่เกิดประโยชน์อะไรหากทำตัวแบบนั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจ ผมเลยทำแค่กินเที่ยวเรื่อยเปื่อยไปอย่างที่เห็น

กระทั่งใครบางคนทำให้ผมต้องเป๋ออกนอกทางไป

นายเมธี : ปั่น..

ผมอ่านข้อความของเขา อ่านซ้ำ ๆ ไปมา และตั้งตารอคอยข้อความต่อไปที่คิดว่าอาจจะมี
แต่กลับไม่มีข้อความอะไรมาเพิ่มเติมอีก..


ผมกรอกเหล้าเข้าปากตัวเองจนเมา ปล่อยให้พี่ปูนต้องหาทางกลับมาบ้านเอาเองไม่พอยังต้องมาคอยดูแลผมที่เมาจนแทบไม่ได้สติ

แต่ก่อนที่สติสัมปชัญญะของผมจะหมดไป ผมก็เผลอคิดถึงตัวเองตอนที่มีความสุข คิดถึงตัวเองตอนที่ยิ้มได้กว้างที่สุด และผมคิดถึงช่วงเวลาก่อนที่ผมจะได้รู้จักกับเขา

ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมไม่เคยต้องทุกข์ใจแบบนี้..

ใช่แล้ว..

นี่คือสิ่งที่ผมควรจะคิดออกตั้งนานแล้ว..

คงถึงเวลาที่ผมต้องตื่นจากความฝันสักที..



Ma-NuD_LaW

ขอบคุณทุกความเห็นครับ 

[DrSlump]

 

คงจะคิดได้แล้วนะ

[treenature]

 อะไรกัน ทักมาคำเดียว กำแพงทลายเลย ใจแข็งไว้ลูกกกกกก
ป.ล. อยากได้พี่ปูน 

[areenart1984]

ข้อความที่ส่งมาว่าไงบ้างนะ ปั้นถึงได้เป๋ได้ขนาดนี้