EP.33.1 (พี่ไปส์Xเป็กซ)กว่าจะเข้าใจ(ครึ่งหลัง)P1EP.33.1 (พี่ไปส์Xเป็กซ)กว่าจะเข้าใจ(ครึ่งหลัง)P2
Part’ s เป็กซ์ ผมถูกส่งตัวไปเอกซเรย์ปอด มีเศษดินที่ผมหายใจเข้าไป คุณหมอตรวจดูแล้วไม่น่าเป็นอันตรายอะไรกับมาก แต่คุณหมอต้องการให้ผมรับยาฆ่าเชื้อไว้ก่อน พี่พยาบาลบอกผมว่า แฟนบอกให้ผมย้ายไปโรงพยาบาลเอกชนและเขาจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลเอง ผมแอบอมยิ้มเลยจนเพื่อนๆ ผมนี้มองกันหมด
“ไปเป็นแฟนกันตอนไหนแก” มะนาวถามผม
“เออ กู เออ”
” ไอ้เป็กซ์ มึงไปอยู่กับเขามึงเรียบร้อยเขาไปแล้วเหรอวะ” ไอ้ฟิล์มมันถามผม
“ฟิล์ม” บีมหันมา
“กูยอมรับ ว่ากูเผลอตัวไปแล้วแต่ไม่คิดว่าพี่เขาจะบอกว่ากูเป็นแฟนเขาแล้วนี่หว่า” ผมพูด
“แต่จะว่าไป เพื่อนไอ้พี่ไปส์มึงอ่ะ มันจะจำกูได้ไหมวะอีช้างน้ำ” ไอ้ใบชาพูด ผมหันไปมอง
“ใครวะ” ฟิล์มถามไอ้ใบชา
“มึงสองคนไปทำอะไรมา” บีมถามใบชากับมะนาว ดูมันสองคนมองหน้ากัน ผมก็กอดอกมองหน้ามันอีกคน ไอ้ฟิล์มพยักหน้ากับมันสองคน
“กูสองคนไปแรดมาเมื่อคืนและอีใบชามันให้กูช่วยแต่งตัวให้มัน แบบสาวน้อยอ่ะแก ใส่วิก แต่งหน้าซะซวยเลย เล่นเอาชะนีที่แท้ทรูอย่างกูแห้วรับประทานไปเลยมึง ขนาดกูจัดเต็มขนาดนั้นยังแพ้อีใบชา!” มะนาวพูด
“จัดเต็มขนาดที่ว่าแม่มันเห็น ยังเอาไม้กวาดไล่ตี นึกว่าใครเข้ามาในบ้าน ฮาๆ” ใบชาพูดไปพวกผมก็อดขำมะนาวมันไม่ได้ มะนาวมันมีพรสวรรด์เรื่องการแต่งหน้า
“กูไปเจออีพี่มึงด้วยนั่งกินเหล้าราวกับกินน้ำ มีสาวๆ มาเต้นสีพี่แก พี่เขายังเมินใส่เลยและโบกมือไล่ด้วย” ใบชามันหันมาบอกผมว่าเจอพี่ไปส์ กินเหล้าแน่ล่ะเมามาด้วยสภาพแบบนั้นแต่พี่เขาบอกผมแล้วว่าเขาทะเลาะกับพ่อมา ผมแอบหันไปยิ้ม
“แม้ยิ้มใหญ่เลยนะ พอรู้ว่าเขาไม่สนชะนีน่ะ” มีคนแซวผม ผมขยิบตาให้เลิกแซวได้แล้ว
“แต่กูหันมาก็ไม่เจออีพี่มึงแล้ว “ใบชาพูดแน่ล่ะเพื่อนเขาแบกมาส่งให้ผมดูแลไง
“ไปผับใครมาว่ะ” ไอ้ฟิล์มมันถาม
“ผับดังที่มีแต่ไฮโซไง และคืนนั้นก็มีดีเจหุ่นล้ำๆ ไปเปิดแผ่นด้วย พวกฉันเลยไปแก”
“และไอ้พี่นี้กูสองคนไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนอีพี่มึง เขาเดินมาสะดุดเจอใบชา อึ้งไปหลายนาที รีบเดินมาถามเลยนะ ขอเลี้ยงเหล้าอะค่ะ และพวกกูจะรอเชี้ยอะไรละคะ โอเค”
“ใช่ไหมคะ น้องเลมอนที ชื่อนางคะมึงค่ะ เต้นสีกันน่าดู ชะนีโต๊ะข้างๆ กอดอกมองด้วยความหมั่นไส้อีใบชา” คนฟังนี้เชิดคอด้วยความมั่นใจตัวเองมากฟิล์มมันพยักพเยิดกับบีม
“แต่เสือกมานกเอาตอนเที่ยงคืน พ่ออีใบชาเขาบินมาเยี่ยมลูกเขากลางดึก โอ๊ย!! กลับบ้านแทบไม่ทันมึงค่ะ” มะนาวพูด
“จู่ๆ พ่อกูก็บินมาจากเชียงใหม่ ดีน่ะที่กูเปลี่ยนเสื้อผ้าทัน หัวใจกูจะวาย” ใบชาพูด
“เหมือนพ่อกูมีญาณวิเศษเลยว่ะ เหมือนจะรู้ว่า….”
“มึงจะออกไปแรด!!” พวกผมพูดออกมาพร้อมกัน
“ขอบคุณที่ชมนะ กราบงามๆ เว้ย!! “ใบชาหันมาค้อนปะหลับปะเหลือกใส่พวกผม ผมหันมากอดอกกลั้นหัวเราะไม่รู้จะสงสารมันดีไหม พ่อใบชาเป็นพ่อเลี้ยงทางเหนือ ไว้หนวดแบบดูโหด แถมใบชายังไม่เคยบอกพ่อมันเลยว่ามันเป็นอะไร
“กูว่ามึงบอกพ่อมึงไปเถอะว่ะ “ไอ้ฟิล์มพูด
“พ่อกูจะรับได้เหรอวะ” ใบชาหันมาถาม
“มึงคิดว่ามึงจะเป็นแค่วันนี้แล้วพรุ่งนี้มึงหายไหมล่ะ” บีมกอดอกถามใบชา
“ไม่ว่ะ สงสัยตลอดชีวิตว่ะ” ใบชาพูด
“ก็แน่ละ นี่มันไม่ใช่โรคริซซี่นี่ค่ะมึง จะได้รักษากินยาแล้วหายนะ” มะนาวพูด และจังหวะนั้นพวกพี่ๆ เขาเดินเข้ามาพอดี ใบชามันสะกิดมะนาว บีมหันไปมองพี่เธียร เดินเข้ามาคนเดียวไม่มีน้องลูกโซ่มาด้วย
“พี่ให้เฮียธันดูลูกโซ่ไปก่อน ไม่อยากพาเข้ามา” พี่เธียรเดินมากระซิบกับบีม
“เดี๋ยวจะย้ายเราไปโรงพยาบาลที่กรุงเทพนะครับ พี่จองห้องพิเศษไว้ให้แล้ว” พี่ไปส์พูด ผมหันมามองพี่ไปส์ พี่เขายืนใช้แขนเท้าที่กันข้างเตียงมองผม แววตาคู่นั้น มันไม่กวนผมเหมือนที่ผ่านๆ มา และพี่เขาก็ชูแก้วนมเย็นมาให้ผม
“ดื่มหน่อยไหม” พี่ไปส์ถามผม
“อู้ย!!!” เสียงแซวผมจากพวกเพื่อนๆ ผม
“แม้ไอ้ตอแหล แล้วบอกว่ามึงดื่มเอง โธ่ ซื้อมาให้เขาก็บอกดิครับ” พี่ณัฐรีบหันมาแซวพี่ไปส์ใหญ่เลย ผมก็รับนมเย็นมาจากพี่ไปส์
“ให้บีมนอนเป็นเพื่อนไหมเป็กซ์” บีมถามเป็กซ์ คงหมายถึงที่โรงพยาบาล
“บีม พี่ว่า” พี่เธียรสะกิดบีม ผมรู้ว่าหมายถึงอะไร
“บีม พี่เฝ้าเองครับ แฟนพี่ทั้งคน” พี่ไปส์พูด ผมหันมามอง ผมค่อนข้างตกใจที่เขาใช้คำว่าแฟนกับผมแล้ว
“แฟนด้วยอะ “มะนาวแซวผมกับพี่ไปส์ทันที
“งั้นผมฝากด้วยนะครับพี่ไปส์ “บีมหันมาบอกพี่ไปส์
“เป็กซ์ มึงต้องบอกแม่มึงน่ะ เขาเป็นห่วงมึงมากเลยว่ะ “ไอ้ฟิล์มบอกผม ผมพยักหน้าว่าผมจะบอกเอง ไปถึงโรงพยาบาลก่อนค่อยโทรไปหาแม่แล้วกัน
“งั้นก็แยกย้ายกันเลยแล้วกัน พวกกูจะได้กลับบ้านเลย พ่อแม่และว่าที่เมียเป็นห่วง “พี่ราเชนหันมาพูดและมองพวกผมที่ยกมือไหว้พี่เขาแต่ก็มาสะดุ้งตรงน้องมะนาวนี่แหละ เอามือกุมหน้าอกตัวเองอีก
“ตกใจทำไมละคะ” มะนาวถามพี่ราเชน
“ก็น้องเล่นกระโดดเขาลอยไปหาผู้ต้องหาเขาขนาดนั้น เป็นใครก็สยองครับน้องครับ “พี่ราเชนพูด
“มึงแน่ใจเหรอครับว่านั้นท่าเข่าลอย”
“ยกแล้วแต่ไม่ขึ้น สุดท้ายเลยแทบไอ้เวรนั้นแทน เครื่องนั้นมันคงได้ฟกช้ำบ้างแหละครับ” พี่ราเชนพูด ผมหันไปมองอีมะนาวมึงทำอะไรไอ้โก้มัน
“อีมะนาวมันอยากล้างแค้นให้มึงเลยกระโดดทับไอ้โก้ลิ้นแลบไปเลย” ใบชาพูด ผมหันมาสั่นหัวมึงทำไม
“เฮ้ย!! อีบ้า” ผมร้องตกใจหันมาว่ามะนาว
“ไปส์ มึงก็ไปกับรถโรงพยาบาลแล้วกัน กูขับรถมึงกลับไปคอนโดมึงเอง และจะไปเอาของใช้ไปให้มึงว่ะที่โรงพยาบาล “พี่พีชหันมาบอกพี่ไปส์ ผมก็กุมมือพี่ไปซ์เอาไว้ ผมเกรงใจเขาด้วยเหมือนกัน
“มึงสองคนมายังไงกันวะ” ฟิล์มหันไปถามมะนาวกับใบชา ทั้งคู่หันไปมองคนที่จ้องมองมะนาวและใบชาอยู่ทำท่าคิดด้วย พี่ณัฐกับพี่พีช
“มารถมาะนาวมันไง New beetle สีเหลือง สงสัยมันคิดว่ามันขับบอมเบิ้ลบีอยู่มั้ง “ใบชาพูดมะนาวหันขวับมาทันที พวกผมเหลือกตาขึ้นบนเป็นแถว มันเลิกกัดกันสักนาทีได้ไหม ก่อนจะหันไปมองพี่สองคนนั้นที่มองใบชากับมะนาวสลับกันไปมา
“น้องครับ พี่ถามหน่อยได้ไหมครับ น้องมีพี่สาวหรือนางสาวไหมครับ เหมือนมากเลย เหมือนน้องที่ “จู่ๆ พี่ณัฐก็ถามใบชา ผมหันมามองหน้ากัน ใบชามันค่อยๆ หันไปยิ้มให้
“น้องเลมอนที!”
“เลมอนทีอะไร ชื่อใบชา ใบชาโว้ย!!” ใบชามันหันไป แม้โมโหเขากลบเกลื่อนไอ้นี่
“ตกลงมีไหมครับ น้องสาวหรือพี่สาวนะครับ” พี่ณัฐเขาถาม
“มีแต่อยู่ไกล ทำไมเหรอ!!” ใบชามันทำเสียงออกสาวแตกมากกว่า พี่เขาขมวดคิ้วมอง “เออ ทำไมเหรอครับ” ใบชาถามใหม่อีกครั้งคราวนี้เปลี่ยนโทนเสียงใหม่
“บ้านน้องอยู่ไหนครับ” พี่ณัฐถามใบชา
“น้องเขาอยู่เชียงใหม่ค่ะ “มะนาวตอบแทน
“น้องเหมือนน้องผู้หญิงคนหนี่ง ส่วนน้องนี้ก็เหมือนอยู่น่ะ อ้วนเหมือนกันเลยแต่น้องคนนั้นดูสวยกว่า จริงๆน่ะ” พี่พีชพูดก่อนจะหันมามองมะนาว มะนาวหันขวับไปมอง
“พูดแบบนี้เดี๋ยวกระโดดทับเหมือนไอ้คนนั้นเลยนิ” มะนาวพูด ดีที่บีมมันดึงมะนาวไว้ก่อน
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ พี่พูดเล่น น้องสวยเสมอครับ พูดแค่นี้ก็ขึ้น มีของแน่เลย “พี่พีชพูด
“และมรดกพ่อพี่เยอะพี่ยังไม่อยากตายครับ ขออยู่ใช้ก่อน” พี่คนนั้นโผ่ออกมาบอกมะนาว
“ขอโทษนะคะ รถพยาบาลที่จะมารับคนไข้รีเฟอร์มาถึงแล้วค่ะ “พี่พยาบาลเดินมาบอกผม ผมหันไปมองเพื่อนๆ ของผม
“พรุ่งนี้กูไปเยี่ยมมึงน่ะ” บีมหันมาบอกผม ผมพยักหน้า ผมว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกับบีมดีกว่า เรื่องที่ไอ้โก้มันบอกผมนะครับ พี่ไปส์กุมมือผมเอาไว้ก่อนจะให้พี่พยาบาลเข้ามาพาผมไปนั่งเตียงเข็นคนไข้อีกเตียง พวกเขาพาผมไปที่รถพยาบาล โดยมีพี่ไปส์เดินคุยโทรศัพท์ออกมาด้วย
“ครับม๊า ผมรู้ครับแต่นี่ คนพิเศษของผมจริงๆ เอาไว้ค่อยคุยกันได้ไหมครับม๊า ครับ ไปโรงพยาบาลใกล้ๆ กับคอนโดผมไงม๊า ครับม๊า รักม๊าครับ” พี่ไปส์รีบพูดและวางสายก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ ผมเขากุมมอืผมไว้ ระหว่างการเดินทางผมก็เผลอหลับไปอีกรอบด้วยฤทธิ์ยา ผมาตื่นอีกทีตอนที่ถึงโรงพยาบาลแล้ว และขึ้นมาที่ห้องพักคนไข้ เป็นห้องพิเศษ เหมือนที่บีมมานอนหรือว่าโรงพยาบาลเดียวกัน
“น้องตื่นแล้วครับเฮีย” ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะพยายามลุกขึ้นนั่งโดยมีพี่ไปส์เข้ามาประคองผมไว้ ผมสวมเสื้อคนไข้ ใช่จริงๆ ด้วยโรงพยาบาลเดียวกับตอนที่บีมมาคลอดน้องลูกโซ่ ผมหันไปมองพี่ไปส์ พี่เขาเปลี่ยนชุดแล้ว และอีกคน ผมตกใจ คุณหมอภีมปภพ หมอที่คลอดให้ลูกโซ่ ผมไม่ได้ท้อง!!! มาที่นี้ทำไม???
“ทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้นล่ะเป็กซ์ พี่ก็เป็นหมอทั่วไปได้ครับ ไม่ได้ทำคลอดอย่างเดียว” พี่หมอภีมคงเดาความคิดผมออก
“สวัสดีครับพี่หมอภีมปภพ ก็ปกติผมเห็นพี่แต่ในห้องฝากครรภ์นะครับและพี่ยังเป็นหมอทำคลอดให้ไอ้บีมอีก ผมก็ตกใจซิครับ” ผมยกมือไหว้พี่หมอก่อนจะหันมามองพี่ไปส์ สลับกันไปมา
“พี่ก็นึกว่าใครกันที่เป็นคนพิเศษ น้องชายพี่ เป็กซ์นี้เอง “พี่หมอพูดก่อนจะหันไปมองพี่ไปส์ และหันกลับมาหาผมอีกที
“ผมไม่รู้นี้ครับว่า เฮียรู้จักน้องเขาด้วย” พี่ไปส์หันมาพูดกับพี่หมอภีมแถมเรียกเฮียอีกต่างหาก
“พี่หมอเขาเป็นลูกชายอี๊ของพี่ครับเป็กซ์ พี่สาวของม๊าพี่นะครับ” พี่ไปส์พูด ผมพยักหน้าเบาๆ
“เป็กซ์มักจะมากับบีมเขาบ่อยๆ ตอนมาตรวจครรภ์น่ะไปส์” พี่หมอภีมปภพหันมาบอกพี่ไปส์
“แล้วไปทำยังไงถึงได้โดนคนร้าย ทำร้ายเราขนาดนี้ล่ะเป็กซ์” พี่หมอภีมถามผม ผมมองหมอภีมปภพ ก่อนจะหันมามองพี่ไปส์
“ผมอยากคุยกับอาจารย์กันตภพนะครับ ได้ไหมครับพี่หมอ ผมมีเรื่องต้องบอกเขาครับ” ผมพูดกับพี่หมอภีม ตอนนั้นที่อยู่กับบีมผมไม่กล้าบอกมัน ผมกลัวมันจะคิดมากอย่างที่พี่เธียรบอกผม
“เรื่องด่วนไหม อีกสิบนาที กันเขาจะมาหาพี่ที่นี้” พี่หมอภีมปภพถามผม ผมยิ้มออกมาทันที
“ผมรอได้ครับ” ผมรีบตอบ
“ถ้าอย่างนั้นทานอาหารเย็นก่อนแล้วกันและนี่พี่ให้ยาฆ่าเชื้อผ่านสายน้ำเกลือเอาไว้ พรุ่งนี้ค่อยเอาออก และพี่จะให้อาจารย์กันเขาขึ้นมาหาเราที่นี้ พี่ไปดูคนไข้ของพี่ก่อนนะครับ” พี่หมอภีมบอกผมก่อนจะหันไปแตะไหล่พี่ไปส์
พี่พยาบาลยกถาดอาหารเย็นมาให้ผม ก่อนจะเดินออกไปเหลือแค่พี่ไปส์ พี่เขาเดินมาจัดโต๊ะให้ผมและปรับเตียงให้ผมนั่ง พี่ไปส์ขึ้นมานั่งข้างๆ ผมก่อนจะจัดการเปิดสำหรับอาหารให้ผม เขาตักอาหารมาจ่อจะป้อนผมด้วย ผมก็มองอะไรเนี๊ยะ
“พี่จะป้อนไงครับ ทำไมล่ะไม่อยากให้พี่ป้อนเหรอ “พี่ไปส์ถามผม ทำไมต้องทำเสียงออดอ้อนผมด้วยน่ะ
“ผมทานเองได้” ผมหันไปพูดเสียงอ่อยๆ
“อย่าดื้อซิเรานี่ พี่ป้อนให้ เร็ว ๆ อ้าปาก อั้ม! “พี่ไปส์สั่นหัวก่อนจะพยายามดันช้อนให้ผมอ้าปาก ผมก็ต้องยอม จนพี่พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วใส่ยามาให้ผม
“ยาหลังอาหารค่ะ แฟนน่ารักนะคะ เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเชียว มีอะไรกดเรียกได้เลยนะคะ” พี่พยาบาลพูดแซวผม ผมหันไปมองพี่ไปส์ แอบหนีบขาตัวเอง
“ไม่ต้องอายแล้ว เห็นหมดแล้ว” พี่คนที่กำลังป้อนข้าวผมอยู่กระซิบกับผม และพี่พยาบาลก็ออกไปจากห้อง พี่ไปส์ทำหน้าที่ป้อนข้าวป้อนน้ำให้ผม แถมยังบังคับให้ผมทานยาอีกด้วย ผมดื่มน้ำจนหมดแก้ว พี่ไปส์เก็บทุกอย่างเข้าด้านข้างรอพี่เขามาเก็บภาชนะคืนไป ผมว่าจะหันไปหยิบรีโหมดแต่พี่ไปลุกมาหยิบเอื้อมเพื่อจะหยิบให้ผมแทน มันทำให้มือผมกับพี่ไปประสานกัน ผมหันมามองคนที่เอื้อมมือผ่านไปผมไป ริมฝีปากเขาอยู่ใกล้ผมมาก จนผมต้องเม้มปากเข้าหากัน ริมฝีปากพี่ไปส์ก็ขยับเข้าหากันเหมือนอยากจะ จุมพิตผมและสุดท้ายมันเป็นผมเอวเผยอปากจูบคนตรงหน้า ผมรู้สึกเบาหวิวเพราะว่ารสจูบที่ซาบซ่านนั้นจากผู้ชายคนนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตู ที่ทำให้ผมกับพี่ไปส์ต้องผละออกจากกันทันที ผมใช้มือแตะที่ริมฝีปากตัวเอาเบาๆ ก่อนจะหันไปมองที่ตรงประตู คนที่เปิดเข้ามาคืออาจารย์กันตภพ
“เป็นไงบ้างเป็กซ์ อาจารย์รู้เรื่องแล้ว ตกใจมากเลยน่ะเป็กซ์ นี้เขาทำกับเราขนาดนี้เลยเหรอ” อาจารย์กันตภณถามผมทันที
“สวัสดีครับอากัน” พี่ไปส์ยกมือไหว้อาจารย์กันตภณ “สวัสดีไปส์” อากันยกมือรับไหว้พี่ไปส์
“ผมมีอีกเรื่องเกี่ยวกับอาจารย์เปรมสินีครับ” ผมพูดขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นให้พี่ออกไปข้างนอกแล้วกัน” พี่ไปส์พูด
“หมับ” ผมคว้ามข้อมือพี่ไปส์เอาไว้
“พี่ไม่ใช่คนอื่นสำหรับผมแล้วนะครับ” ผมพูด พี่ไปส์หันมายิ้มให้ผม
“พี่ควรจะได้ฟังเพื่อว่ามันอาจจะ ทำให้พี่เข้าใจผมมากขึ้น” ผมพูดกับพี่ไปส์ พี่เขานั่งลงข้างๆ ผม อาจารย์กันตภณหันมาลากเกาอี้มานั่งใกล้ๆ กับผม
“อาจารย์ครับ ผมว่าเรื่องทั้งหมดมันถูกวางแผนมาตั้งแต่ทีแรกแล้ว ไอ้พี่โก้ที่เป็นแฟนผมตอนที่ผมเรียนปีสาม แท้จริงแล้วมันกับอาจารย์เปรมสินีมีสัมพันธ์สวาทกัน เขามีอะไรกันมาก่อนผม” ผมพูดผมหันมามองพี่ไปส์ ก่อนจะหันกลับมามองอาจารย์กันตภณ
“ไอ้พี่โก้มันบอกว่าผมไปทำให้เมียมันไม่พอใจ เรื่องที่ผมเอาความลับมาเปิดเผย และเมียมันก็คืออาจารย์เปรมสินีครับ” ผมพูด อาจารย์กันตภณ นั่งทำหน้านิ่งมาก ก่อนจะพยักหน้าเฉยๆ ไม่มีอาการตกใจเลยสักนิด ก็แน่ล่ะเขาไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษกับอาจารย์เปรมสินีสักนิด ผมแอบสะใจแทน
“ผมไม่รู้ว่ามันทำเพราะโดนเขาสั่งมาหรือว่าเขาขู่มันไว้ด้วยที่มันจะฆ่าผมนะครับ เพราะว่ามันก็บอกผมว่า ถ้ามันไม่ทำมันก็ตาย” ผมพูดกับอาจารย์กันตภณ
“ผมเองก็ยังโดนมันหลอกมาตั้งนานอาจารย์” ผมพูดน้ำตาผมเริ่มไหล แต่มีคนยื่นผ้าเช็ดหน้ามาซับมันทันที
“อย่าไปร้องไห้ ให้คนไม่มีค่าอย่างไอ้โก้มัน “พี่ไปส์บอกผม อาจารย์กันตภณพยักหน้าเห็นด้วย
Rrrrr โทรศัพท์ของพี่ไปส์ดังขึ้น พี่เขาขอตัวไปรับสายซะก่อน
“อาจารย์คิดว่ามันเกินไปแล้วน่ะ ที่จะถึงขั้นจะฆ่าเราเลยน่ะเป็กซ์ อาจารย์แนะนำว่า เอาเรื่องให้ถึงที่สุด”
“แต่ผม”
“อาจารย์จะหาทนายให้ เราหาหลักฐานว่านายโก้กับอาจารย์เปรมดิ์ เขามีการติดต่อด้วยกันจริง” อากันตภณพูด จังหวะนั้นพี่ไปส์เดินกลับเข้ามา
“พอดีลุงของณัฐเขาเป็นผู้กำกับอยู่ที่ สน ที่ใกล้จุดเกิดเหตุ เขาต้องการให้ เป็กซ์เข้าไปให้ปากคำเมื่อเป็กซ์พร้อมครับ” พีไปส์บอกผม
“เมื่อกี้ผมได้ยินว่าจะหาหลักฐานการติดต่อของทั้งคู่ ผมไม่แน่ใจครับอา ตอนที่พี่กอล์ฟเป็นรุ่นพี่เรียนวิศวะคอมพิวเตอร์ที่เดียวกับผมนะครับอา ผมขอให้พี่คนที่แฮ็กข้อมูลไอ้โก้ให้”
“พี่เขาเจอรูปที่มันไปร้านอาหารที่ชลบุรี ตอนมันถ่ายรูปลงเฟสบุ๊คมันนะครับ พี่เขาขยายจนเห็นว่ามีภาพสะท้อนผู้หญิงที่นั่งทานอาหารตรงข้ามกับมันด้วยครับ” พี่ไปส์พูด ผมหันไปมองพร้อมกับอาจารย์กันตภณ และพี่ไปส์ก็หยิบมือถือขึ้นมามากดไล่หารูป ก่อนจะส่งมาให้ผมดู ผมเห็นภาพผู้หญิงสะท้อนผมจำได้ดีแม้จะเบลอๆ ก็ตาม
“อาจารย์ครับ ใช่อาจารย์เปรมสินีจริงๆ ด้วยครับ” ผมบอกอาจารย์กันตภณ ก่อนจะส่งมือถือให้อาจารย์ดู
“ส่งหลักฐานนี้ให้พี่ด้วยไปส์และให้เป็กซ์เก็บติดตัวไว้ ถ้าวันที่ไปให้ปากคำ ถ้านายโก้ให้การปฏิเสธเพื่อปกป้องเขา เอารูปนี้ให้ตำรวจดูด้วยน่ะ” อาจารย์กันตภณบอกผม
“อาจารย์จะช่วยเราด้วยไม่ให้ได้รับโทษอะไรทั้งนั้น “อาจารย์กันตภณพูด คุณหมอภีมปภพเดินเข้ามาพอดี
“ครับแม่ อ้อ ครับ ได้ครับ ครับผมไม่กลับนะครับ เดี๋ยวผมบอกไปส์ให้ครับ ครับแม่ครับ บายครับ” หมอภีมปภพเดินเข้ามาในห้องก่อนจะหันไปมองพี่ไปส์
“ไปส์ ม๊าเราโทรหาอี๊เรา ม๊าเราบอกว่าโทรหาเราไม่ติดเลย เขาเป็นห่วง” หมอภีมปภพหันมาพูดกับพี่ไปส์
“สงสัยตอนที่ผมรับสายจากไอ้ณัฐมันนะครับเฮีย” พี่ไปส์พูด
“โทรกลับด้วยน่ะ รู้สึกว่าเรานี้จะโลดโผนไปหน่อย เบาๆ หน่อย ลูกคนโตน่ะเรานะ” หมอภีมปภพพูดกับพี่ไปส์
“ถ้าอย่างนั้น อาจารย์กลับก่อนน่ะ และดูแลตัวเองด้วยล่ะรู้ไหม พักผ่อนเยอะ เรื่องอื่นอาจารย์จัดการเอง “อาจารย์กันตภณบอกผม ผมก็ยกมือไหว้อาจารย์ พี่ไปส์หลบไปหาที่คุยโทรศัพท์ ผมก็หยิบมือถือผมขึ้นมา ผมต้องโทรหาแม่ผมเช่นกัน ผมยกมือไหว้พี่หมอก่อนที่ทั้งคู่จะออกไปจากห้อง
//แม่//
// เป็กซ์ เป็นไงบ้าง แม่รู้เรื่องจากใบชา แม่ตกใจมากเลยลูก//
// ผมไม่เป็นไรแล้วแม่ มีคนไปช่วยผมไว้ พี่คนที่ให้ผมอยู่ที่คอนโดนะครับ//
//บุญรักษานะเราน่ะ และนี่ไอ้โก้มันถูกจับแล้วใช่ไหม//
//ครับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก ผมยังเหนียวอยู่// ผมพูดเหมือนจะตลกแต่น้ำตาผมดันไหลออกมา ผมคิดว่าจะไม่ได้กลับมาหาแม่ผมแล้ว
//ทำเป็นเก่งนะเราน่ะ แม่ว่าจะไปเฝ้า//
//ไม่ต้องหรอกครับ พี่เขาเฝ้าผมแทนครับแม่//
//งั้นพรุ่งนี้แม่ไปหาและจะทำของโปรดไปให้เราแล้วกัน //
//จริงน่ะแม่ ผมอยากกินต้มข่าไก่อ่ะแม่//
//พรุ่งนี้ต้มไปให้ อ้อนได้นี้แปลว่าหายแล้วจริงๆ //แม่พูด
//แค่นี้แล้วกันน่ะ เราจะได้พักและหายแล้วไปไหว้พระด้วย จะได้หมดเคราะห์ // แม่บอกผม ผมพยักหน้าอยู่คนเดียว
//แม่รักลูกน่ะ ถ้าพ่อยังอยู่เขาคงปกป้องลูกได้ดีกว่าแม่//
//แม่ ผมเข้มแข็งได้ก็เพราะว่าแม่คือแบบอย่าง แม่เข้มแข็งกว่าผมอีก แม่เป็นได้ทั้งพ่อและแม่ให้ผมเลย แม่เก่งที่สุดแล้ว เก่งกว่าผมอีก” ผมพูดไปด้วยปาดน้ำตาไปด้วย
//แม่ผมจะหางานทำใหม่ และผมจะเลี้ยงแม่เลี้ยงน้องแทนนะครับแม่ ผมสัญญา // ผมพูดกับคนปลายสาย ก่อนจะหันมามองพี่ไปส์เขายืนมองผมอยู่ ผมรีบหันหนีปาดน้ำตาทิ้ง
// รอให้หายก่อนเถอะ แค่นี้น่ะ นอนได้แล้วล่ะ ฝันดีน่ะลูก//แม่บอกผม ผมก็หันมามองพี่ไปส์
“ขี้แยอีกแล้ว “พี่ไปส์พูด พร้อมกับใช้นิ้วหัวแม่โป้งปาดน้ำตาของผม ผมหันมาก่อนจะประกบจูบพี่ไปส์ เมื่อสักครู่มีคนมาขัดแต่รอบนี้คงไม่มีแล้วแหละ ผมกับพี่ไปส์จูบกันไม่รู้นานแค่ไหนแต่เล่นเอาผมแอบจะขาดอากาศหายใจตาย แต่แปลกน่ะ มันทำให้ผมเคลิ้มจนไม่อยากถอนปากออก ต่อให้ต้องตายคาอกคนนี้ก็ยอมมั้ง
*****
ขอโทษทีนะคะ ที่หายไป เห็นเงียบเลยคิดว่าไม่ค่อยมีคนอ่านและคนแต่งกำลังรีไรท์ตอนเก่าด้วยค่ะ แก้คำผิดนะคะ แต่จะมาลงให้ต่อน่ะ ช่วงนี้โควิด19 ระบาดเยอะ ดูแลสุขภาพกันด้วยนะคะ
สปอยด์ตอนหน้าพี่ไปส์กับเป็กซ์เขาเคยเจอกันมาก่อน มิหน้าล่ะ พี่ไปส์ถึงได้รู้สึกชอบคนมีฟันกระต่าย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
