(Mpreg)โซ่รักคล้อง(หัว)ใจ(นาย)EP.26 ความจริงจากเป็กซ์ P1EP.26 ความจริงจากเป็กซ์ P2จังหวะนั้นประตูถูกเปิดเข้ามา โดยอากันตภณ ผมหันไปมองพร้อมกับยกมือไหว้ ทุกคนก็เช่นเดียวกัน อากันเดินเข้านั่ง ทุกคนหันไปมองอาจารย์กันหมด รวมถึงเป็กซ์
“สวัสดีครับอาจารย์” เป็กซ์ยกมือไหว้ อากัน อากันนั่งลงตรงข้ามผมกับพี่เธียร
“ตกลงใครจ้างเรา เป็กซ์” อากันตภณถามคำถามแรกกับเป็กซ์ทันที ถามได้ตรงเป้าเหมือนกับว่าอาจารย์เขาทำการบ้านมาดี
“อาจารย์เปรมสินีครับ อาจารย์กันตภณ” ผมหันไปมองหน้าอากัน สีหน้าอาจารย์กันตภณไม่ได้รู้สึกตกใจหรือแปลกใจเลยสักนิดที่ได้ยินชื่อนี้
“เขาส่งเด็กไปให้ ให้พวกผู้ใหญ่เพื่อบำเรออย่างว่าใช่ไหมเป็กซ์” อากันตภณถามเป็กซ์
“ครับ อาจารย์เขาทำครับแบบนั้นด้วยครับ มีทั้งคนที่รู้ก็ยังยอมและคนที่ไม่รู้เหมือนโดนหลอกไปแค่เพราะว่าเงินมาล้อและเขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะว่าพวกมันอัดคลิปไว้ต่อรอง” เป็กซ์พูด
“อาได้ยินมาบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะเกิดกับคนใกล้ตัวอาแบบนี้” อากันตภณพูด
“อาจารย์เคยเป็นแฟนกับอาจารย์เปรมสินีมาก่อนไหมครับ” ฟิล์มหันมาถามอากัน ผมกับพี่เธียรหันมามองหน้าอาจารย์พร้อมกัน
“ไม่เคยน่ะ “อากันตอบด้วยน้ำเสียงที่นิ่ง สมกับเป็นอาจารย์กันตภณ
“แต่เขามีรูปถ่ายอาจารย์กับเขา ไม่เชิงว่าถ่ายแบบแนบชิดเป็นแฟนนะครับ ดูแล้วน่าจะหลายปีแล้วด้วยครับ ก่อนที่ผมจะเข้าไปเรียนมหาวิทยาลัยอีกครับ”
“ในรูปถ่ายมีสามคน มีผู้หญิงอีกคนดูสนิทกับอาจารย์มากด้วยครับ” เป็กซ์พูด ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา และส่งให้อากันดู อากันรับมาดู
“ผมรีบกดถ่ายเอาไว้นะครับ มันเลยเบลอๆ หน่อย”
“ดูไม่เหมือนอาจารย์เปรมสินีในตอนนี้เลยครับอาจารย์” เป็กซ์บอกอากัน” ผมว่าอาจารย์เขาน่าจะทำศัลยกรรมจัดเต็มก่อนจะมาเป็นอาจารย์ที่นี้ครับ” เป็กซ์พูด และอาจารย์กันตภณก็กดเข้าในมือถือของเขาก่อนจะเลื่อนดูน่าจะรูปอาจารย์เปรมสินี ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“มีเค้าหน้าอยู่น่ะ “อาจารย์กันตภณพูด พี่เธียรวิชย์เดินไปขอมาดู ผมก็ก้มดู รูปในมือถืออากันกับมือถือของเป็กซ์ ถึงจะเบลอๆ แต่ก็ดูออก
“อาจารย์เปรมสินีเขามาไกลมากเลยว่ะ จากก่อนศัลยกรรม” ฟิล์มพูด
“อันนี้เขาเรียกศัลยกรรมเปลี่ยนชีวิต เรียกว่าเกิดใหม่เลยก็ว่าได้” พี่ไปส์อีกคน
“อาพอจะจำได้แล้ว ตอนนั้นอากับอาหลินยังไม่ได้หย่ากัน นี่แสดงว่าเขาคือคนที่ทำงานที่เดียวอาหลินเมื่อก่อน นี่อาจำเขาไม่ได้เลย เขาเปลี่ยนไปเยอะและเขาก็น่าจะเปลี่ยนชื่อและนามสกุลด้วย “อากันพูด
“เป็นใครก็จำไม่ได้หรอกครับอา เขาเปลี่ยนไปแบบหน้ามือกับหลังเท้าเลยนะ” พี่เธียรพูดก่อนจะส่งมือถือคืนให้อากันไปและมือของเป็กซ์
“วันนั้นอาไปทำเรื่องที่คุรุสภาและหลินเขาก็ชวนอาไปทานข้าวใกล้ๆ สำนักงาน คนนี้ก็ไปด้วยเพราะว่าเพิ่งมาทำงานใหม่ๆ อาก็ไม่ได้สนใจน่ะเพราะว่าอาหลินเขายังเป็นภรรยาของอาอยู่ในตอนนั้น “อากันพูด
“เขามาเป็นอาจารย์ก่อนรุ่นเราจะเข้ามาปีหนึ่งได้มั้ง” อากันพูด
“ตอนนั้นอากับอาหลิน เริ่มแยกกันอยู่แล้ว” อากันพูด
“เขาคนนี้คือคนที่สั่งให้น้องวางยาบีมเพื่อพาไปให้พวกที่ชอบมีเซ็กส์กับนักศึกษาเหรอครับ” พี่เธียรถามเป็กซ์
“ครับ เขาให้ผมทำหลายครั้งแล้ว แต่ผมบ่ายเบี่ยง จนกระทั่งวันนั้นแหละ เขายื่นคำขาดมาแล้ว และคืนวันนั้นคือวันเคาท์ดาวน์ เหมือนกับว่าเขาน่าจะรู้ว่า อาจารย์กันตภณกำลังจะเสนอชื่อบีมเขาเพื่อรับการคัดเลือกเกียรตินิยม เขาเลยเร่งผมใหญ่เลยครับ “เป็กซ์พูด
“วันนั้นผมแอบไปรอบีมเขา ผู้จัดการเดินมาบอกผมว่า บีมไปชงเหล้ากับแขกและดูท่าคงจะโดนมอมเหล้า ให้ผมรอจังหวะและจัดการได้เลย”
“ไอ้ผู้จัดการนี้น่ะ”
“มันก็อยากได้เงินเร็วๆ มันมีคนมาทวงเงินมันอยู่” เป็กซ์พูด
“ผมรอดูสักพัก จนกระทั่ง บีมเดินออกมาด้วยอาการมึนๆ ผมเดาว่าน่าจะเมาแล้ว คือปกติบีมเป็นคนไม่ดื่มเหล้าเลย ถึงจะเห็นว่าบีมทำงานในผับก็เถอะ เหล้าบุหรี่บีมไม่เคยเลย “เป็กซ์พูด
“ผมเอาขวดน้ำที่ผสมยาไว้ให้บีมดื่มทันที และบีมคงมึนมากเลยคว้ามาไปดื่มโดยไม่ได้ดูว่าขวดน้ำนั้นมาจากใคร และผมเดินตามจนแน่ใจว่ายาออกฤทธิ์แล้ว ผมโทรบอกผู้จัดการ และเขาก็เดินมาแตะบัตรให้ผมพาร่างบีมเข้าไปเพราะว่าพวกนั้นรออยู่”
“ผู้จัดการนั้นมันก็เดินออกไปทันที ก่อนจะบอกกับผมว่าไปห้องไหน ไอ้คนพวกนี้ เป็นพวกชอบใช้ความรุนแรง ชอบกัดบ้าง บังคับใช้ยาเสพติดบ้าง คนที่ถูกกระทำก็จำได้บ้างไม่ได้บ้าง และยังชอบถ่ายคลิปเอาไว้ด้วยอีก”
“ผมยืนสับสนอยู่พักหนึ่ง แต่ผม ผมก็ทำไม่ได้ครับ ผมเลยดึงบีมออกมา บีมมันอยู่ในสภาพที่ยาปลุกเซ็กกำลังออกฤทธิ์ด้วย ระหว่างที่ผมกำลังโทรตามไอ้ผู้จัดการว่าให้มันมาเปิดประตู และผมจะพาบีมออก แต่ไอ้บีมมันดันเดินหายไปไหนไม่รู้ ผมก็หาไม่เจอ”
“จนผู้จัดการมา ผมบอกบีมหายไป ผมไม่ทำแล้ว ผมจะเอาเพื่อนผมกลับ แต่ผู้จัดการมันไม่ยอม มันบอกมีตำรวจนอกเครื่องแบบมา มันจะพาคนพวกนั้นหนีก่อน คนพวกนี้เสียเงินเมมเบอร์แพง ถ้าไม่ช่วยเจ้าของผับเอามันตายแน่ และมันบอกว่าให้ผมออกไปและไม่ต้องย้อนกลับมาอีก มันดันผมออกทันทีและมันก็ล๊อกประตู แน่นอนผมไม่มีเมมเบอร์ผมเข้าไม่ได้อยู่แล้ว ผมเลยไปช่วยบีมไม่ได้” เป็กซ์พูดอย่างรู้สึกผิด
“ผู้หญิงนี้รักแรงหึงแรง น่ากลัว โคตรๆ เลยอ่ะ “พี่ไปส์พูด
“และหลังจากนั้นผมก็ไม่รู้อะไรอีกเลยว่าเกิดอะไรขึ้น” เป็กซ์พูด
“มึงได้สวมเสื้อผ้าให้กูเปล่าว่ะ” ผมถามเป็กซ์
“กูหามึงไม่เจอ จะไปสวมให้มึงตอนไหนวะ ถ้ากูหาเจอกูเอามึงออกมาแล้ว” เป็กซ์พูด
“แล้วใครวะ” ผมหันมามองพี่เธียรวิชย์
“กูว่าน้องที่ชอบมาคุยกับมึงแน่ๆ เลยว่ะ น้องที่เรียนสารพัดช่าง เด็กดูแลแขกด้านในห้องพักแขกวีไอพี “
“กูยังแซวมึงเลยว่าน้องเขาชอบมึงแน่ๆ ตอนที่กูไปรับมึงกลับอ่ะ เห็นเขายืนมองมึงทำท่าจะทักมึงหลายรอบแล้ว” เป็กซ์พูด บางทีเป็กซ์มันมาค้างกับผม ผมก็จะให้มันขับรถไปรับผมกลับ แต่พอผมหันมามองคนข้างๆ ผม เขาก็มองผมนิ่งๆ เฉยเลย เหมือนบีมจะงานเข้า
“แต่หลังๆ ที่กูไป กูไม่เห็นน้องเขาแล้วน่ะ ลาออกไปแล้วมั้ง คงเพราะมึงด้วยมั้ง น้องคงเสียใจนะ” ไอ้เป็กซ์ ผมถลึงตาใส่มั้นทันที มึงจะใส่ไฟเพิ่มทำไมว่ะ
“น้องคนนั้นแน่ๆ น้องที่ชื่อบัส น้องเขาทำงานที่นั่นมาก่อนเกือบปี และเขามักจะบอกว่าอย่าไว้ใจผู้จัดการกับเจ้าของร้านมากหนัก เขาบอกผมแบบนี้หลายครั้งมาก “ผมพูดแต่คนข้างๆ ผมเริ่มจะมองผมนิ่งมาก
“ก็แค่พูดคุยกันเวลาเจอกันทีทำงาน และมีชวนไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวหลังเลิกงานครั้งหนึ่ง” ผมหันมาบอกพี่เธียร
“แน่นะ!!”
“เหตุการณ์นี้มันเกิดก่อนผมเจอพี่ปะ แยกแยะหน่อยดิ” ผมหันมามองพี่เธียร
“แล้วไป” พี่เธียร
“ไอ้ผู้จัดการมันถ่ายรูปแบล็กค์เมล์บีมไว้ด้วย น้องรู้ไหม” พี่เธียรหันไปบอกเป็กซ์
“รูปที่บีมมีเข็มฉีดยานะเหรอ” อากันตภณหันถาม ผมกับพี่เธียรค่อนข้างตกใจเพราะว่ายังไม่เคยบอกเรื่องนี้กับอากันมาก่อนเลยแม้แต่รูปก็ยังไม่เคยให้ดูเลย
“อารู้ได้ไง” พี่เธียรถามอากัน
“รูปพวกนี้แหละ ที่ทำให้อาต้องถอนชื่อบีมออกจากเกียรตินิยมอันดับสองตามที่อาจารย์เปรมสินีบอกและเขาจะไม่ส่งรูปพวกนั้นให้อธิการบดี เพราะนี้อาจจะทำให้บีมไม่มีสิทธิ์เรียนต่อจนจบ “อากันตภณพูดแต่เขาไม่ได้บอกผมว่าเป็นเพราะรูปนี้มาก่อน สงสัยว่าเขาไม่อยากให้ผมเครียดตอนท้องด้วย
“ในรูปมันดูเหมือนบีมไปเสพยาและการที่บีมชอบทำงานผับมันทำให้เชื่อมโยงกันได้ดี จนพี่เองก็แก้ต่างอะไรให้ไม่ได้ นอกจากจะกลับไปหาคำตอบ แต่ดันได้คำตอบที่ …. ฮืมมม” อากันพูดก่อนจะหันมามองคนข้างๆ ผม เขาก็หันหน้าหนี ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“งั้นแปลว่าอาก็รู้ก่อนไอ้เธียรมันอีกซิครับ” พี่ไปส์พูด
“ไอ้ไปส์!! " "อาเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะพวกมันเลยนะ” พี่เธียรหันมาแก้ต่างทันที
“เดี๋ยวนะอา แพรวามันเป็นคนไปเอารูปพวกนี้มาจากไอ้ผู้จัดการคนนั้นเองเลยน่ะ แพรวามันก็เอามาเพื่อให้ป๊ากับม๊าผมดู” พี่เธียรพูด
“ผู้จัดการบอกว่า แพรวาไปเอาตามคำสั่งอาจารย์แต่ไม่ได้บอกชื่ออาจารย์ครับ ไอ้ผู้จัดการนั้นมันจำแพรวาได้ ว่าแพรวาเป็นลูกสาวลุงธรรมรัตน์ รัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศ” พี่เธียรพูด
“อาจารย์เปรมสินีเขาก็มีรูปอยู่แล้ว เขาให้ผมไปเอาไฟล์รูปจากไอ้ผู้จัดการ วันที่ผมเจอพี่เขานั่นแหละ” เป็กซ์พูดและชี้ไปที่พี่ไปส์
“พี่จำได้ครับ ไม่ต้องย้ำ น้องเหยียบเท้าพี่ครับ ขอโทษสักคำก็ไม่มี “
“กูไม่สะดุดเท้ามึงก็บุญแค่ไหนแล้ว ที่กูโมโหเพราะว่าหน้ากูเกือบทิ่มลงพื้น!” เป็กซ์มันหันขวับมาพูด ไอ้ฟิล์มมันถึงกับเหลือกตาขึ้นบน
“เดินนะหัดมองดิน้อง และคำขอโทษน่ะ มารยาทพื้นฐานครับ พกไว้บ้าง” พี่ไปส์ก็ไม่ยอม
“พอ!! “พวกผมต้องร้องห้าม
“เอาไว้เคลียร์กันทีหลังได้ไหม ไอ้เรื่องเหยียบเท้าอะไรกันนี่ เอาเรื่องบีมก่อน ขอล่ะครับ” พี่เธียรพูด
“ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม อาจารย์เปรมสินีเขาให้แพรวาไปเอาเองละครับ” เป็กซ์ถามด้วยความแปลกใจ
“ผู้จัดการมันเพิ่งส่งข้อความหา ว่าจะปริ้นรูปที่แพรวาไปเอารูปมาให้ทางอิเมล มันได้จากกล่องวงจรปิด มันบอกว่ามันชดเชยเงินสองหมื่นที่เอาไป นี่ยังไม่ได้เข้าไปเช็กอิเมลเลย” พี่ไปส์พูด
“แสดงว่า เขาตั้งใจ ให้แพรวาคือคนรับเต็มๆ ถึงได้ให้แพรวาไปเอาเอง เพราะกล่องวงจรปิดจะจับภาพที่เธอ ถ้าจะตามเรื่องต้องไปขอดูกล้องวงจรปิดก่อน “อากันตภณพูด
“แพรวามันก็ไม่คิดอะไรให้มันรอบคอบเลย มันนึกอยากจะได้รูปมาอวดป๊ากับม๊าผมแค่นี้นี่น่ะ “พี่เธียรพูด
“แถมเรื่องบีมท้องที่มีคนตั้งกระทู้ในเว๊บไซต์ของมหา’ ลัย อาจารย์เปรมสินีก็เป็นคนทำด้วยครับ ทำให้เป็นประเด็นคนพูดกันและมันกับมุ้งเป้ามาที่อาจารย์กันตภณ ว่าเป็นคนทำให้บีมท้อง” เป็กซ์พูด พี่เธียรหันมามองผม ผมพยักหน้าว่าจริง
“เขารู้ว่าไม่ใช่อาจารย์ที่ทำบีม เขาแค่อยากให้อาจารย์ออกมาพูดว่าไม่ใช่คนทำ แต่อาจารย์กลับเลือกที่จะเงียบ ปล่อยให้คนเข้าใจกันไปแบบนั้น อาจารย์คงไม่รู้นางยิ่งเดือด นางคงส่งอะไรให้หมอภีมปภพ ผมเห็นชื่อนี้ที่หน้าซองจดหมายครับ ผมเองก็ไม่แน่ใจเลยไม่ได้ถามอาจารย์” เป็กซ์พูด
“แต่บีมมันก็เข้มแข็งน่ะ มันเรียนจนจบ จนผ่านมาได้ เป็นผม ผมทำไม่ได้ เดินเข้าไปก็มีแต่คนหันมามอง ยิ่งไปอ่านกระทู้ที่เขาคุยกัน พวกผมนี้สงสารบีมมันมากและผมก็ยิ่งรู้สึกผิด เพราะบางคนก็เห็นใจ บางคนก็พูดแบบไม่มีความเห็นอกเห็นใจและยังซ้ำเติมอีกด้วย “เป็กซ์พูด พี่เธียรโอบไหล่ผมเบาๆ
“อาจารย์ก็ไม่คิดว่า คนที่ทำหน้าที่ครูอาจารย์ ไม่ใช่แค่สอนเท่านั้นนะแต่ยังเป็นเหมือนผู้ปกครองคนที่สอง คอยให้คำแนะนำช่วยเหลือลูกศิษย์แต่กลับมาทำแบบนี้กับลูกศิษย์ซะเอง อานี่หมดศรัทธาผู้หญิงคนนี้นับแต่วันนี้เลย “อากันพูด พี่เธียรบีบมือผมเบาๆ
“ใครมีหลักฐานอะไรส่งให้อาให้หมดเลยน่ะ เป็กซ์ด้วย “อากันพูด พี่เธียรหันไปคุยกับพี่ไปส์ พี่ไปส์เดินไปหยิบเอาแล๊ปท๊อปออกมา
“ผมต้องไปเอามือถืออีกเครื่องนะครับ มีหลักฐานหลายอย่างเลยครับ อยู่ในนั้น แต่ผมซ้อนไว้ในตุ๊กตาหมีที่ห้องนอนผมครับ” เป็กซ์พูด
“ตุ๊กตาหมี!! ” พี่ไปส์พูด
“เป็นคนชอบสะสม ทำไมอ่ะ ผิดเหรอ” เป็กซ์มันหันมาถามพี่ไปส์
“ไม่ครับแค่แปลกใจ ผู้ชายอะไรวะ ขอบตุ๊กตาหมี” พี่ไปส์พูด พี่เธียรหันไปมองเพื่อนเขา ก่อนจะทำนิ้วให้รูดซิปปาก
“แม้กระทั่งหลักฐานที่ผมเอาเงินไปให้ผู้จัดการผมก็มีครับอาจารย์”
“เอาล่ะทุกอย่างเรารู้กันแค่นี้น่ะ เอาหลักฐานทุกอย่างที่ทุกคนได้ ส่งให้อา อาจะได้ส่งให้อาหลินเขาทำเรื่องถึงอธิการบดีเพื่อตรวจสอบ อาไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้กับคนอื่นอีก เขาน่าจะทำมาหลายครั้งแล้ว และคนแบบนี้ไม่น่าจะเป็นครูอาจารย์ใครได้ “อากันตถภณพูด
“แม้กระทั่งแพรวานะ ก็ห้ามให้เธอรู้ พ่อเธอไม่ธรรมดา เราน่าจะรู้ดีเธียร ถึงแม้ว่าแพรวาจะไม่ได้ตั้งใจทำ แต่เธอคือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ และเธอกำลังโดนตรวจสอบถึงผลการเรียนที่น่าจะเป็นเท็จ เธออาจจะไม่ได้จบในปีนี้ถ้าผลนั้นออกมาจริง” อากันตภณพูด
“ผมเดาว่าพ่อเธอคงโกรธมากอ่ะอา”
“อาทำในสิ่งที่ถูกต้อง ถ้าเขารักลูกจริง ไม่ควรปล่อยให้ลูกทำเรื่องพวกนี้ได้ และเธอใช้วิธีนี้มานานแล้วน่ะเธียรแต่มันไม่น่าเกลียดเท่าปีนี้ เกรดออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อทุกตัว” พี่เธียรวิชย์ ทำสีหน้าตกใจ
“เพื่อแค่ว่าอยากได้เกียรตินิยมอันดับสอง “อากันหันมาพูดกับพี่เธียร
“ตอนนี้อาจารย์เปรมสินีเขารู้แล้วว่าผม ต้องเอาเรื่องนี้มาบอกอาจารย์ เขาเหมือนพยายามส่งคนตามผมด้วยครับ” เป็กซ์พูด
“ผมไม่กล้ากลับบ้าน ผมไม่กล้าไปทำงาน และงานที่ผมได้ อาจารย์เปรมสินีก็ฝากผมกับพ่อของแพรวา” เป็กซ์พูด
“เอาอย่างนี้ พักที่นี้ อยู่ที่นี้ จนกว่าทุกอย่างจะดีขึ้น “พีไปส์พูด
“ให้อยู่ทำไม มึงด่ากูไว้ตั้งเยอะ” เป็กซ์หันไปถามพี่ไปส์
“ไอ้เป็กซ์มึงยังมีตัวเลือกอื่นอีกเหรอวะอยู่ที่นี้ไปเลย ส่วนแม่มึงน่ะ พวกกูไปดูให้” ฟิล์มมันถามเป็กซ์ ผมพยักหน้ากับมันว่าอยู่ที่ปลอดภัยดีกว่า
ตื้ดๆๆ เสียงข้อความเข้ามือถือฟิล์ม
“เพื่อนผมมาแล้วครับ “
“มะนาวกับใบชาอ่ะ”
“พี่ไปส์ผมกับเพื่อนลงไปรับเองดีกว่าผมเกรงใจพี่อ่ะครับ” ผมบอกพี่ไปส์ พี่เขาพยักหน้า
“ไปส์ขออาใช้ไวไฟเราหน่อยซิ อาจะคุยกับอาหลินและส่งหลักฐานบางอย่างให้อาหลินเขา “อากันตภณพูด ผมพยักหน้ากับพี่เธียร ก่อนจะเดินออกมา ผมจำเลขที่ห้องของพี่ไปส์
“กูขอโทษนะบีม กูขอโทษจริงๆ ว่ะ “
“แค่มึงเปลี่ยนใจไม่ส่งกูไปเจอนรกก็ดีแค่ไหนแล้ว”
“แล้วเขาไม่ว่ามึงเหรอว่ะ เรื่องที่มึงทำไม่สำเร็จ”
“กูโกหกเขา กูบอกว่าตำรวจนอกเครื่องแบบเขาถามกู เพราะว่าเขาสงสัยกู กูเลยรีบออกไม่อย่างนั้น กูคงทำให้เขาโดนไปด้วย เขาเลยปล่อยกูไง อาจารย์เปรมสินี แบคอัพเขาดีอยู่นะมึง”
“เขาเคยทำแบบที่นักศึกษาทำมาก่อนว่ะ กูคิดว่าน่ะ” เป็กซ์พูด
“แบคอัพดีแต่จะเหนือกฎหมายไหมล่ะ กูว่าไม่ว่ะ” ฟิล์มพูด
“แต่มึงโชคดีน่ะบีม ที่เจอพี่เธียรและโชคดีที่เขารับผิดชอบมึง กูว่าเขาเนื้อคู่มึงว่ะ” ฟิล์มพูด ผมเดินลงมาก็เจอ
“หมับ” มะนาวตรงมากอดผม ก่อนจะหันมามองเป็กซ์
“มะนาว พวกกูคุยกันเข้าใจแล้ว ทุกอย่างไม่ใช่เพราะเป็กซ์มันอยากทำ ยังไงมันก็เพื่อนเรานะ” ผมบอกมะนาวกับใบชา
“มึงนี่น่ะ มีเชี้ยอะไรแล้วไม่บอกพวกกู มีเพื่อนไว้ทำเชี้ยอะไรของมึงว่ะ” มะนาวต่อว่าเป็กซ์
“กูขอโทษ” เป็กซ์พูด
“แล้วลูกมึงล่ะ” มะนาวถามหาเจ้าลูกโซ่
“อยู่กับอากงเขา”
“ไปกินข้าวบ้านมึงอีกได้ไหมว่ะ” มะนาวถามผม
“มึงจะไปหาสามีให้ได้ใช่ไหมอีนาว!!” ใบชาพูด
“ยังเหลือไม่ใช่เหรอ พี่ธันไง พี่ธันก็หล่อนะ” มะนาวพูด
“อาจจะไม่เหลือแล้วก็ได้น่ะ” ฟิล์มมันพูดลอย ๆ
“มึงหมายถึงว่าเขามีแฟนแล้วเหรอ มึงทำงานกับเขานี่หว่า จริงๆ เหรอวะที่พี่ธัน ไม่รอด โอ๊ย!!” มะนาว
“กูไม่รู้ กูแค่พูดไปเฉยๆ มึงถามเขาดิ เวลาเจอหน้าพี่เขานะ” ฟิล์มพูด ผมหันมามองหน้ามัน แต่ฟิล์มมันขยิบตาแถมหันหลังเดินออกอีกต่างหาก เป็กซ์มันพยักพเยิด ผมกับเป็กซ์ดูมันออก ผมสองคนคบฟิล์มมานานกว่าสองคนนี้
“เหลืออีกคนไง เฮียธามไงแก” ใบชาพูด
“มึงเคยเชื่อคำว่า ผีเห็นผีไหม กูเห็นเฮียธามรู้ทันที และเจ๊แกคุ้นๆ หน้าอ่ะ เหมือนขุ่นแม่ ที่ผับที่เราไปประจำอ่ะ ที่มักจะมีหนุ่มหล่อมาเดินการกุศลและจะมีแม่ยกประมูลของที่หนุ่มคนนั้นถือมา รู้สึกเจ๊แกจะเปย์หนักมาก กูว่าใช่ค่ะ!!” มะนาวพูด
“ที่เขาขอบเรียกกันว่า เลดี้กาก้าสองนะเหรอ” ใบชาพูด พวกนี้มันเที่ยวผับกันด้วยแต่ผมน่ะไปทำงานอย่างเดียว
“ใช่เลย!!!”
“มึงเคยเห็นเจ๊แกแต่งหน้าไหมบีม” มะนาวถามผมทันที
“ไม่เคย!! ไม่มีแน่นอน เขาไม่ทำหรอก อยู่บ้านก็แมนปกติน่ะ แต่ก็มีแอบหลุดบ้าง รู้สึกว่าเจ๊แกจะมีเพจ ฮาวทูอยู่น่ะ “ผมพูดขณะที่กำลังเดินขึ้นไปบนห้องพี่ไปส์ ผมเปิดประตูเข้าไปสิ่งที่ทำให้ผมอมยิ้มคือ พี่เธียรกับอากันตภณกำลังคุยกัน แบบอากับหลาน
“สวัสดีค่ะอาจารย์ สวัสดีค่ะพี่เธียร” มะนาวรีบยกมือไหว้อากันกับพี่เธียร
“สวัสดีครับอาจารย์ สวัสดีครับพี่เธียร” ใบชา ส่วนมะนาวน่ะมันมองอากันกับพี่เธียรสลับกันไปมา
“มีอะไรเหรอมะนาว” อากันหันมาถามมะนาวที่ยืนมองหน้าอากันตภณกับพี่เธียรสลับกันไปมา
“นั่งใกล้กันได้ยังไงคะ อริกันอยู่ไม่ใช่เหรอคะ” มะนาวถามอากันกับพี่เธียร
“อีมะนาว!!!” เพื่อนๆ ผม
“พักยกครับ “พี่เธียรพูดปนหัวเราะ
“เอาล่ะ พี่ส่งหลักฐานเพิ่มไปที่อาหลิน และอาหลินเขาบอกว่าใช้เวลาประมาณหนึ่งอาทิตย์ เราก็อยู่กันแบบนิ่งๆ ไม่ต้องทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเราทำอะไรอยู่”
“ถ้าอาจารย์เปรมสินีโทรมาก็บอกว่าเราอยู่ต่างจังหวัดน่ะเป็กซ์ เขาจะได้รู้ว่าเราจะไม่นำความลับของเขามาเปิดเผย” อากันหันมาบอกเป็กซ์
“ก็อยู่ที่นี้ไปก่อน ห้องนี้พี่ยังไม่ได้มาอยู่ มีเสื้อผ้าตัวไหนใส่ได้ก็ใส่ไปก่อนแล้วกัน จะเอาอะไรก็บอกมา จะเอามาให้” พี่ไปส์พูด
“ขอบใจนะไปส์” อากันหันไปขอบคุณพี่ไปส์
“แม่มึงน่ะกูไปดูให้ ทางผ่านกลับบ้านกูอยู่แล้ว และตอนนี้แม่มึงก็เป็นห่วงมากนะเป็กซ์” ใบชาพูด
“กูฝากแม่ด้วยนะใบชา “เป็กซ์พูด
“เออๆ เห็นแม่มึงบอกว่าแป้งจะมาอยู่ด้วย เพราะว่าย่าเขาให้มาเรียนที่กรุงเทพอ่ะ คงดูแลแม่มึงได้อยู่ เป็กซ์” ใบชาพูด แป้งคือน้องสาวกับพ่อเลี้ยงเป็กซ์มัน แป้งน่าจะเรียนมัธยมปีที่4แล้ว
“เป็กซ์มีอะไรโทรหากูน่ะ กูอยู่ข้างมึง “ผมบอกเป็กซ์
“ขอบใจว่ะบีม “เป็กซ์พูด “หมับ” เขาโผเข้ามากอดผม “ขอบคุณที่มึงยังให้อภัยกูว่ะ กูคิดว่ามึงไม่น่าจะให้อภัยกูได้เลย ฮึก ๆ” เป็กซ์พูด
“กูให้อภัยเพราะว่ามึงคือเพื่อนคนแรกของกูเป็กซ์และเป็นเพื่อนที่ไม่เคยรังเกียจกู “ผมพูด
“พวกมึงทุกคนแหละ คือเพื่อนรักกูทุกคน” ผมพูดกับเพื่อนๆ ผม
“เอาล่ะ งั้นก็แยกย้ายกันกับบ้านเลยแล้วกัน ใครมายังไงกัน จะกลับพร้อมอาจารย์เลยไหม” อากันตภณหันมาถามทุกคน
“มะนาว มึงอ่ะ” ใบชาพูด
“ก็ไปกับอาจารย์เลยแล้วกัน ใบชาด้วยใช่ไหม” อากันหันไปถาม
“ก็ได้ครับอาจารย์ อาจารย์ส่งผมกับมะนาวตรงสถานีรถไฟฟ้าก็ได้ครับ เพราะว่าอีนาวมันจะไป สมัครสมาชิกที่ฟิตเนสนะครับ เขาเกิดอยากจะเวิร์คเอาท์เอาชาบูออกนะครับ” ใบชาพูดพร้อมกับโยกหัวไปด้วย
“มึงนี่น่ะจะเข้ายิม” เป็กซ์หันมาถามมะนาวทันที
“อยากหุ่นดีสำหรับพี่ธัน พี่ธันของมะนาว” มะนาวพูด ผมหันมามองฟิล์ม ฟิล์มมันเหลือกตาขึ้นบนเล็กน้อย
“งั้นกูอยู่นี้ก่อนว่ะ” พี่ไปส์พูด พี่เธียรรีบหันไปมองพี่ไปส์ทันที พวกผมก็เช่นกัน
“ก็กูรอรับน้องชายกูอ่ะ ไอ้ปาร์ค มันเรียนพิเศษ มันจะสอบเข้าหมอและไม่ไกลจากนี้ จะให้ขับรถกลับไปบ้านและมาอีกเหรอ เปลืองน้ำมัน ราคาน้ำมันก็ขึ้น” พี่ไปส์พูด ผมหันไปมองเพื่อนพี่เธียรก่อนจะหันมามองพี่เขาเช่นกัน ยังไงเนี๊ยะ!
“งั้นเรากลับเลยน่ะ ป่านนี้ลูกโซ่คงรอแย่แล้ว ไปเร็วม๊า ไปเถอะ รถป๊าก็ไม่มีคาร์ซีทด้วยน่ะ “พี่เธียรรีบเร่งผมทันที ก่อนจะพยายามดันผมออก นี้เขาเตี้ยมอะไรกันหรือเปล่า ผมยืนมองพี่เธียร คนอื่นก็เดินออกมาจากห้องกันหมด
“น้องฟิล์ม” พี่เธียรเหมือนรีบเปลี่ยนเรื่องซะก่อน พี่เธียรเรียกฟิล์ม
“ครับพี่เธียร” ฟิล์มหันมา
“เฮียธันเขาบอกกับพี่ว่า เฮียจะมารับน้องฟิล์มที่สาขาใหญ่ครับรอด้วยครับ สงสัยว่ามีเอกสารต้องแก้ไขนะครับ น้ำเสียงเฮียของพี่โหดมาก พูดเลย” พี่เธียรพูด ฟิล์มมันเหลือกตาขึ้นบ่นก่อนจะเดินเข้าลิฟต์ไป ผมหันมามองพี่เธียรก่อนจะเดินตามฟิล์มเข้าไปเช่นกัน ผมรับรู้ได้ว่าคนที่ตามเข้ามาทีหลังเขาจับมือผมบีบเบาๆ
“คราวนี้คงจบซะทีน่ะ” พี่เธียรกระซิบพูดกับผม ผมยิ้มให้พี่เธียร
“พี่ว่าแพรวาเขาจะจบเหรอครับ” ผมถามพี่เธียร พี่เงียบไปทันที ผมรู้ว่าพี่เธียรรู้จักเธอดี
“นางอาจจะทำในสิ่งที่พี่กับผมคาดไม่ถึงก็ได้นะครับ” ผมถามพี่เธียรแต่ผมรู้ว่าเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องผมกับลูกโซ่ไว้กับเขาแน่นอน
“ถึงตอนนั้น พี่ก็จะใช้วิธีที่นางก็คาดไม่ถึงเหมือนกันบีม พี่ว่าบีมรู้ แล้วบีมล่ะ เลือกจะไปกับพี่ไหม ถ้าพี่ไม่มีนามสกุลของป๊าพี่ไปด้วย นั้นหมายถึง ไม่มีคนรู้จักพี่และช่องทางดีดีก็อาจจะไม่มีเหมือนตอนนี้ พี่อาจจะลำบากกว่านี้ทั้งที่พี่ไม่เคย และเราอาจจะต้องเริ่มจากศูนย์” พี่เธียรวิชย์ถามผม
“ผมมาโดยไม่มีอะไรมาด้วย ผมก็พร้อมจะออกไปโดยไม่มีอะไรได้เช่นกัน แต่ผมคงทิ้งหัวใจผมไว้ไม่ได้ เพราะว่าพี่กับเจ้าลูกโซ่คือหัวใจของผม” ผมกระซิบกับพี่เธียร พี่เธียรเอาฝ่ามือลูบหัวผมเบาๆ ส่วนฟิล์มมันก็ก้มหน้าก้มตากับมือถือแชทคุยกับใครก็ไม่รู้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ส่วนมะนาวก็คุยกับอาจารย์กันตภณเรื่องที่ทำงานของเขา
TBC......
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
