หัวข้อ: ++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64

[p_phai]

 

[Morake]

รอๆๆ

[psychological]

คืนนี้มาต่อฮะ

[MiniMax]

 :กอด1:ส่ง กลจ.

[psychological]

ซีนที่64 ตายทั้งเป็น


“นภ…..นภ…..เค้าพูดขึ้นมาคำแรกว่า……..น้องปลอดภัยรึเปล่า!!!” ป้าสมทรงปล่อยโฮอีก……คนทั้งห้องแถลงข่าวต่างปรบมือให้พร้อมกับตะโกนชั้นรักนภศูล!!!!

“สมทรงภูมิใจในตัวนภศูลมากๆค่ะ…….เป็นห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ…….พอเค้ารู้ว่าน้องปลอดภัย…..เค้าก็ยิ้มแล้วบอกป้าด้วยแรงเฮือกสุดท้ายว่า…… ‘ฝากดูแลน้องด้วยนะครับ แล้วก็ฝากบอกแฟนคลับทุกคนด้วยว่าไม่ต้องเป็นห่วง’ ……….จากนั้นก็หมดสติไปอีกค่ะ” ป้าสมทรงบีบน้ำตาเล่าต่อ……..เท่านั้นแหละ……ทวีตเตอร์ เฟสบุ๊ค ไอจี ต่างๆก็มีเรื่องไอ้นภโผล่ขึ้นมาเต็มไปหมด ….. มือถือไอ้นภสั่นเหมือนมีลูกกรอกมาเข้าสิงเพราะ notificationขึ้นรัวๆๆๆๆๆๆๆไม่หยุด

“สำหรับเรื่องของน้อง เราพบว่าวันนั้นแม่น้องป่วย น้องเลยร้อนใจรีบกลับบ้านไปหาคุณแม่ ทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้น แต่ตอนนี้น้องปลอดภัยดี และคุณนภศูลก็มอบเงินส่วนตัวช่วยเหลือคุณแม่ของน้องให้ได้รับการเข้ารักษาเรียบร้อย….เรามีเสียงคุณแม่ของน้องที่ฝากข้อความมาถึงทางสื่อมวลชนด้วยครับ” พี่เปรมแถลงต่อด้วยความราบรื่นเหมือนคนละคนกับก่อนหน้านี้ก่อนที่จะเปิดคลิปเสียงแม่ของเด็กขึ้นมา

“ขอบคุณน้องนภศูลมากๆค่ะที่ช่วยลูกคุณแม่ ทั้งๆที่เราเป็นแค่คนจน ……แต่นภศูลก็ยังเห็นคุณค่าของชีวิตลูกคุณแม่……เอาชีวิตของตัวเองเข้ามาเสี่ยง….เสี่ยงจนเฉียดตาย…..แถมยังช่วยคุณแม่อีก…..คุณแม่จะไม่ลืมบุญคุณในครั้งนี้เลยค่ะ……สุดท้ายคุณแม่จะบอกถึงทุกท่านที่เป็นห่วงว่าลูกคุณแม่ปลอดภัยดีนะคะ เพราะนภศูลเอาร่างเข้าบังค่ะ…..แล้วก็ขอโทษด้วยที่พวกเราเป็นสาเหตุให้นภศูลต้องบาดเจ็บ….คุณแม่จะดูแลลูกให้ดีที่สุดไม่ให้นภศูลต้องผิดหวังนะคะ…...รักนภศูลมากค่ะ!!” คุณแม่ของน้องพรั่งพรูทุกอย่างออกมาสลับกับเสียงสะอื้น……ทำให้ทุกคนลุกปรบมือให้นภศูลอีกรอบ…….

ผมกับไอ้นภเมื่อดูถึงตรงนี้ก็พร้อมใจกันปิดทีวี…..รู้สึกรับความดราม่ามากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว…….แต่เอาเถอะครับอย่างน้อยทุกอย่างจบลงด้วยดีก็โอเคแล้ว

“วาฬ มึงดูนี่สิ มีคนเสนอจะมอบรางวัลอะไรให้กูด้วย…..กูไม่กล้ารับเลยว่ะ” ไอ้นภพูดขึ้นมาขณะนั่งดูเฟส

“ทางนี้ก็ไม่แพ้กัน ไม่ถึงสิบนาทีเรื่องของมึงขึ้นอันดับหนึ่งเทรนทวิตไปแล้วอะ”ผมบอกไอ้นภขณะที่ไถทวิตดู

“กูว่าเราเลิกดูโซเชี่ยลกันดีกว่านะ กูว่าเรื่องของกูคงยาวไปอีกหลายวัน ขืนตามดูไม่ได้หลับได้นอนแน่” ไอ้นภวางมือถือลง…..ก่อนที่จะฉุดผมลงมานอนกอดบนเตียง

“เดี๋ยวๆ มึงจะทำอะไรอีก นี่โรงพยาบาลนะ” ผมกระซิบกับไอ้นภเบาๆ

“ก็กูเจ็บอยู่…..ถ้ามึงมาอยู่บนเตียงกับกู มึงจะได้ดูแลกูง่ายๆไง” ไอ้นภพูดพร้อมกับจ้องตาจนผมละลาย……และเราก็จูบกันอีกครั้ง….


……………………………………………

ผมอยู่ดูแลไอ้นภทั้งวันครับ…..ไอ้นภอ้อนผมมากจนไม่แน่ใจว่าตอนนี้มันป่วยหรือมันแกล้งผมกันแน่….. มันเรียกร้องให้ผมทำนู่นทำนี่ให้มันอยู่ตลอดเวลา……ทำเอาผมไม่ได้อยู่นิ่งๆเลยครับ…….แล้วถ้าผมเผลอมันก็จะฉุดผมไปกอดไปหอมบนเตียงทุกที…..มีอยู่ครั้งนึงทีมคุณหมอเข้ามาในห้องพอดี ผมที่ถูกไอ้นภกำลังงับหูอยู่ต้องถีบตัวออกจากมันแทบไม่ทัน หงายหลังกลิ้งตกเตียงไปนอนกองอยู่กับพื้น…..ทำเอาคุณพยาบาลตกอกตกใจกันใหญ่

“วาฬ……กูมีเรื่องอยากจะคุยกับมึง” อยู่ๆไอ้นภก็หันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คุยเรื่องอะไรเหรอ” ผมหันไปถาม

“คือ…….กู……เอ่อ……..มึงสัญญาก่อนได้ไหมว่าถ้ากูพูดอะไรออกไปแล้วดันทำให้มึงไม่พอใจ…..มึงช่วยอภัยให้กูได้ไหม…..แบบ….จะไม่โกรธกูและไม่หนีกูไปอีกอะ…..ได้ไหม”ไอ้นภถามผมด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ได้สิ กูสัญญา” ผมตอบ……หลังจากที่เกิดเหตุการณ์ทั้งหมด ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าผมจะไม่หนีไปไหนอีกแล้วครับ….

“ขอบคุณนะ……คือ…...เอ่อ…….คือ……”ไอ้นภพูดแล้วหยุดอีก ก่อนที่มันจะสูดหายใจเข้าไปลึกๆแล้วถอนหายใจออกมา

“บอกมาเถอะ…..กูจะไม่หนีไปไหนอีกแล้วจริงๆ”ผมตอบพร้อมกับลงไปนั่งข้างๆมันที่เตียง

“คือ…….มึงช่วยกลับไปเคลียร์กับพ่อมึงได้ไหม……”ไอ้นภโพล่งออกมาได้ในที่สุด

“………………….”

“………………………….”

“……..มึง……บอกเหตุผลให้กูฟังหน่อยได้ไหม ว่าทำไมอยู่ๆมึงถึงพูดเรื่องนี้” ผมถามฝ่าความเงียบขึ้นมา

“ก็……กูคิดว่า…..กูเข้าใจความรู้สึกของพ่อมึงนะ….”

“ยังไง”

“ก็ตอนที่มึงหนีกูไป……กูเสียใจมาก……กูรู้อยู่เต็มอกว่ามึงเข้าใจผิด…..แต่กูก็ไม่สามารถอธิบายอะไรให้มึงฟังได้ไง กูไม่รู้ว่ามึงอยู่ที่ไหนด้วยซ้ำ ถึงถ้ารู้ มึงก็คงไม่ยอมออกมาคุยกับกูดีๆ….. กูนึกว่ากูต้องเสียมึงไปตลอดกาลแล้วซะอีก…….มึงรู้ไหมว่ากูกลัวมากนะ…….. กลัวมากจริงๆ…….แต่สุดท้ายกูก็โชคดี…….โชคดีที่มึงยอมกลับมาและเปิดใจคุยกับกู……เรื่องมันเลยดีขึ้น…… ก็จากเรื่องนี้แหละที่กูถามตัวเอง…..ว่าใครมันจะไปเข้าใจกูบ้างว่ากูรู้สึกยังไง……กูก็เลยฉุกคิดได้ว่ายังมีอีกคนนี่นา…..พ่อของมึงไง……คนที่เค้าอาจจะทุกข์ยิ่งกว่ากูล้านเท่าซะอีก…...” ไอ้นภเล่าไปมองหน้าผมไปด้วยความกังวล….มันคงกลัวผมไม่โอเคจริงๆนั่นแหละครับ

“………กูไม่รู้ว่าความจริงด้านของพ่อมึงจะเป็นยังไงนะ……บางทีมันอาจจะเหมือนกับที่มึงคิดก็ได้…….มึงอาจจะคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลยก็ได้ที่จะฟัง……….แต่กูว่านะ……..อย่างน้อย…….มึงก็เปิดโอกาสให้เค้าได้ขอโทษมึงอย่างจริงจังสักครั้งเถอะ……..แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่มึงหายไปกูก็เหมือนคนกำลังจะตายละ………แต่กับพ่อมึงนี่สิ……มันนานกว่านั้นเยอะ……ถ้าเป็นกู กูคงรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นแล้วแหละ……..แค่นี้มันก็หนักหนาพอสำหรับเค้าแล้วมั้งนะกูว่า….อีกอย่าง มันก็นานเกินไปแล้วสำหรับมึงด้วย…..ที่มึงต้องทรมานตัวเองอยู่แบบนี้……. มึงสมควรจะมีความสุขจริงๆสักทีนะ…….แล้วมึงก็ไม่ต้องกลัว……ว่ามึงต้องเผชิญเรื่องนี้อยู่คนเดียว……ตอนนี้มึงมีกู……กูจะอยู่เคียงข้างมึงเอง”ไอ้นภพูดต่อพร้อมกับจับมือผมไว้ตลอด……. ทุกอย่างที่มันพูดมาเป็นความจริงทั้งสิ้นครับ…..เหลือแต่ว่าผมจะตัดสินใจทำอะไรต่อไป…….

“ขอบใจมากนะนภ….กูสัญญาว่าจะเก็บเรื่องนี้เอาไปคิดดู” ผมตอบพร้อมกับยิ้มให้คนตรงหน้า…..เราสองคนยิ้มให้กันและกัน….ก่อนที่จะ….

“นภภภภภภภภภภ เป็นยังไงบ้างลูกกกกกกกกก” ป้าสมทรงโผล่ออกมาด้วยจังหวะซิทคอม ผมกับไอ้นภดีดตัวออกจากกันแทบไม่ทันอีกแล้ว

“ดีขึ้นแล้วครับป้า”ไอ้นภตอบด้วยความเลิกลั่กเบาๆ

“ค่อยยังชั่ว ป้าเป็นห่วงแทบแย่แหนะ ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจหน่อย เมื่อวานนี้ป้าเครียดมากเกือบหนีไปบวชชีแล้วนะคะ” ป้าสมทรงยิ้มอย่างโล่งใจ

“ผมไม่ยอมเป็นอะไรง่ายๆหรอกครับ อุตส่าห์เจอคนที่ทำให้มีความสุขได้สักที”ไอ้นภยิ้มตอบป้าสมทรงพร้อมกับแอบส่งสายตามาให้ผม…..โอ้ย……ทำไมผมต้องเขินมันด้วยเนี่ย

“ดีแล้วจ๊ะ….อ้อ….ว่าแต่วันนี้ป้ามีข่าวดีจะมาบอกด้วยนะคะ”

“ข่าวดีอะไรครับ”ไอ้นภถาม

“ลูกค้าเข้าแน่นมากกกกกกกกก……… มีงานพรีเซ็นเตอร์ติดต่อเข้ามา15ชิ้น ละคร8เรื่อง หนังอีก5เรื่องจ๊ะ!!! ไม่รวมสารพัดอีเว้นท์กับภาพลักษณ์ที่ดีขึ้นเหมือนติดจรวดอีกนะ……โอ้ยยยยย…..ค่อยคุ้มหน่อย ไม่เสียแรงที่ป้าอุตส่าห์ไปจัดงานแถลงข่าว……เนี่ย….ตั้งแต่เช้า กว่าจะสัมภาษณ์เสร็จเหนื่อยน่าดูเลยจ๊ะ”ป้าสมทรงเล่าด้วยความเบิกบาน……..จริงๆก็สมควรจะเหนื่อยอะนะครับ…..ก็เล่นใหญ่ซะขนาดนั้นนี่นะ……ตอนดูนี่แยกไม่ออกเลยว่าแถลงข่าวหรือเล่นละครเวที…..

“อุ้ย…..เกือบลืมเรื่องสำคัญอีกอย่าง แต่อันนี้ของวาฬนะคะ” ป้าสมทรงหันมาบอกผม

“ของผมเหรอครับ??”

“ใช่จ๊ะ ของวาฬ……พอดีบทละครเรื่องนึงเค้าพึ่งเขียนเสร็จ ผู้กำกับเลยจะเปิดแคสนักแสดงเร็วๆนี้ ป้าจัดการส่งชื่อวาฬไปแล้วนะคะ เตรียมตัวไปแคสได้เลยค่ะ”ป้าสมทรงยิ้มกริ่ม

“เอ่อ…..ใช่ละครวายเรื่องที่นภแสดงนำรึเปล่าครับ”

“ว้าย ใช่ค่ะ ทำไมรู้คะ มีญาณเหรอคะเนี่ย ป้ายังไม่ทันบอกใครเลยค่ะ” ป้าสมทรงทำท่าตกใจเอามือทาบอก

“ก็เดาดูน่ะครับ” ผมตอบพร้อมกับยิ้มแห้งๆ…..สงสัยงานนี้ผมคงต้องตั้งใจแคสจริงจังแล้วล่ะฮะ เพราะถึงแม้ไอ้นภจะยืนยันเสียงแข็งว่าบทนี้ยังไงผมก็ต้องได้ แต่ถ้าผมยังแสดงแข็งเป็นหินเมื่อที่ผ่านมามีหวังคนได้ด่ากันทั้งเมืองตั้งแต่ทีมแคสยันคนดูแหงๆ ขี้เกียจปิดโซเชี่ยลหนีฮะ แหะๆ

“เดาเก่งนะคะเนี่ย เอาเป็นว่าป้าจะส่งบทไปให้ที่หอวันมะรืนนะคะ”

“เอ่อ……ที่หอคงไม่ได้ครับ” ผมตอบ

“อ้าว ทำไมล่ะลูก” ป้าสมทรงถาม

“นั่นสิทำไมล่ะ” ไอ้นภหันมาถามบ้าง

“ผมจะไปอยู่คอนโดครับ” ผมตอบ

“ห๊า คอนโด!!! มึงจะไม่กลับไปที่หอกับกูเหรอ!!! กูนึกว่าเราเคลียร์กันรู้เรื่องแล้วซะอีก!!!” ไอ้นภดูตกใจและผิดคาดไปอย่างมาก

“ขอโทษนะ…...”




…………………………………………..


ต่อตอนหน้าอะจิ




 

[cavalli]

 

[DrSlump]

 

[Tanthai23]

   ค้างงงงง  ...  มากค่ะ. แต่ดีใจแทนแม่ลูก โชคดีที่นภใจดีให้การข่วยเหลือทั้งที่ได้รับบากเจ็บ
  ให้คนแต่งค่ะ

[Morake]

 

[PFlove]

  รอรอตอนต่อไป
  :กอด1:ให้คนแต่งค่ะ

[psychological]

มาต่อพรุ่งนี้นะฮะ

[Tanthai23]

 
รอ รอ พรุุ่งนี้ 

[p_phai]

 

[direkraj]

รอ 

[psychological]

ซีนที่65 ย้ายเข้า



“มึงจะไม่กลับไปที่หอกับกูจริงๆเหรอ!!!” ไอ้นภถามด้วยความตกใจ
 
“ขอโทษนะ…...”ผมตอบ….แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยค ไอ้นภก็แทรกขึ้นมาทันควัน

“มึงจะทิ้งกูจริงๆด้วย…..” ไอ้นภพูดหน้าเศร้าจนผมสงสาร

“เดี๋ยวๆ อย่าพึ่งมโนดึงดราม่า….ให้กูพูดให้จบก่อน……เรื่องที่กูบอกว่าจะไม่กลับไปที่หอ อะใช่ แต่กูยังไม่ได้พูดสักคำเลยนะว่ากูจะย้ายไปถาวร แล้วที่สำคัญกูก็ไม่ได้จะทิ้งมึงด้วย……”ผมรีบพูดขึ้นก่อนที่ไอ้นภจะมโนต่อไปไกล

“ถึงไม่ใช่ถาวร แต่มึงก็จะปล่อยให้กูอยู่ที่หอคนเดียวทั้งๆที่กูเจ็บอย่างงี้แล้วไม่เรียกว่าทิ้งได้ไง” ไอ้นภเถียงไม่ละความพยายาม

“กูไม่ได้จะปล่อยให้มึงอยู่คนเดียว….” ผมพยายามอธิบาย

“ไม่!! มึงจะให้ใครมาดูกูแทนใช่ไหม!! กูไม่เอาคนอื่น!! กูจะเอามึงคนเดียว!!!” ไอ้นภเริ่มเปลี่ยนจากการตัดพ้อเป็นโวยวายแทน

“โว๊ย!! หยุด!! กูพูดไม่จบประโยคซะที!! เหนื่อย!! ฟังนะ กูไม่ได้จะทิ้งมึงและไม่ได้จะเอาคนอื่นมาดูแลมึงด้วย!! กูจะดูมึงเอง เพราะมึงต้องไปอยู่คอนโดกับกู!!!!”


…………………………………………………


หลังจากผ่านไปสองวัน คุณหมอก็อนุญาตให้ไอ้นภกลับบ้านได้ และก็เหมือนที่ผมบอก ผมพาไอ้นภย้ายมาอยู่ที่คอนโดกับผมด้วยชั่วคราว

“วาฬ…..เดี๋ยวนะ…..นี่มึงซื้อหรือเช่า” ไอ้นภถามผมทันทีที่เข้ามาในห้อง

“เอ่อ….ซื้อ…..”

“มึงซื้อห้องนี้เนี่ยนะ!!! ใหญ่ขนาดนี้ มึงจะมาอยู่กี่คน!!!” ไอ้นภเริ่มโวยวาย

“คือ….กูไม่ได้เป็นคนเลือก…..พี่เปรมจัดการให้อะ…..” ผมตอบอ้อมแอ้ม

“แหม คุณวาฬ โยนให้พี่เลยนะ ตอนแรกพี่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้รอก่อน แต่คุณวาฬเองนั่นแหละที่เป็นคนดึงดันจะเอาให้ได้เดี๋ยวนั้นเลยไม่ใช่เหรอ” พี่เปรมที่กำลังช่วยย้ายของ เดินเข้ามาได้ยินพอดี

“นั่นไง ไปโยนให้พี่เปรมอีก”ไอ้นภหันมาตาเขียวใส่

“เอาน่า ก็เพราะห้องมันใหญ่นี่แหละ กูเลยจะได้ดูแลมึงสะดวกๆไง……ที่หอเตียงมันเล็ก ถ้ากูไปนอนห้องกู ก็จะไม่มีคนดูแลมึง…..ถ้ากูไปนอนห้องมึง กูกับมึงก็ต้องนอนเบียดกัน”ผมอธิบาย

“แต่กูไม่ติดนะถ้าต้องนอนเบียดกับมึง”ไอ้นภตอบด้วยความรวดเร็ว

“แต่กูติด!! ถ้าตอนกลางคืนกูบังเอิญละเมอฟาดหัวมึงขึ้นมา แผลมึงได้ฉีกแน่ๆ กูไม่อยากตื่นมาเห็นสภาพกูกับมึงนอนจมกองเลือด” ผมสวนไปทันที

“มึงแน่ใจเหรอว่าไอ้ที่พูดมานั่นแค่ละเมอ อะไรมันจะรุนแรงขนาดนั้น” ไอ้นภโวย

“อะ มึงไม่เชื่อใช่มะ งั้นนี่”

“โอ๊ย!!” ไอ้นภร้องขึ้นมาทันทีหลังจากผมเอานิ้วกดไปที่แผลมันเบาๆ

“เป็นไง นี่แค่แตะเบาๆนะ”

“เออๆๆ กูยอมเชื่อมึงละ…..ไม่ต้องเอากีบหน้ามากดแผลกูก็ได้”ไอ้นภบ่นงึมงำ

“มึงว่าอะไรนะ?” ผมหันไปถามเพราะได้ยินไม่ถนัด

“เปล่าคร๊าบ ไม่ได้ว่าอะไร…ไปดูห้องกันเถอะ” ไอ้นภพูดเสร็จก็จูงมือผมให้เดินไปดูห้องด้วยกันทันที


………………………………………..


เย็นวันนั้นหนูแม้นกับบอลก็มาที่คอนโดผมครับ ทั้งสองคนเอาเนื้อหาวิชาช่วงที่พวกผมสองคนขาดเรียนมาสอนให้ รวมถึงงานกลุ่มที่หนูแม้นทำเองคนเดียวจนเกือบเสร็จมาให้พวกผมทำเพิ่มนิดๆหน่อยๆก่อนที่จะเอาไปส่งอาจารย์พรุ่งนี้

“ตามทันไหมที่สอนไปทั้งหมดเมื่อกี้” หนูแม้นเงยหน้าขึ้นมาถามพวกผมสองคนที่พึ่งนั่งฟังการสอนแบบสุดโหดรวบรัดเนื้อหา3วันให้จบใน3ชั่วโมง

“เกือบทันอะ” ไอ้นภตอบหน้าเจื่อนๆ

“ก็เกือบนะสองชั่วโมงแรก แต่ช่วงหลังเริ่มไม่ค่อยแน่ใจ” ผมตอบด้วยเสียงที่เจื่อนไปกว่าไอ้นภอีกครับ

“ค่ะ ไม่เป็นไร แค่เกือบก็ดีใจแล้ว ลองทวนอีกทีละกันนะ แต่ถ้าไม่ทันก็อ่านอันนี้นะคะ” หนูแม้นพูดพร้อมกับควักโพยเทพเก็งข้อสอบในตำนานของนางออกมา……โพยนี้เป็นที่เลื่องลือมาแต่ไหนแต่ไรว่านางเก็งแม่นเหมือนไปลอกมาจากข้อสอบของอาจารย์ที่พึ่งพิมพ์เสร็จใหม่ๆ

“ขอบคุณคร๊าบบบ”ผมกับไอ้นภกล่าวขึ้นพร้อมกัน

“หิวกันรึยัง เดี๋ยวกูไปทำมื้อค่ำให้ ยืมครัวหน่อยนะ” ไอ้บอลถามขึ้น

“หิวแล้วค่ะ” หนูแม้นหันไปตอบแฟนนางด้วยสายตาล่อแหลม….นี่แน่ใจใช่ไหมว่าหิวข้าว

“เดี๋ยวเราไปช่วยไหม”ผมถาม

“ไม่เป็นไร วาฬนั่งคุยกับแม้นเถอะ เดี๋ยวทำเอง ขอโชว์ฝีมือหน่อย อยากทำกับข้าวในห้องครัวดีๆมานานละ”ไอ้บอลยิ้มแล้วก็เดินกะเผลกไปเข้าครัว

“บอลเค้าชอบทำอาหารเหรอแม้น” ผมถาม

“ใช่ ชอบมาก นี่แทบจะไปสมัครรายการ ‘ฟาเธอร์เชฟ’อยู่แล้วนะ แม้นต้องขอไว้ไม่งั้นต้องดรอปเรียน ตกชั้นอดเรียนด้วยกันพอดี…..อย่างวันนี้นะพอรู้ว่ามีครัวดี ก็ตาลุกวาวรีบไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเตรียมเลยแหละ” แม้นตอบ

“แม้นดูมีความสุขขึ้นเยอะเลยนะ” ไอ้นภพูดขึ้นมา

“ก็นิดนึงค่ะ” หนูแม้นตอบพร้อมกับบิดไปบิดมาเป็นเกลียว….นี่ไม่เรียกนิดแล้วแม่คุณ

“แล้วที่คณะเค้าว่าไงกันมากเรื่องอุบัติเหตุ” ผมถาม

“ก็ตกใจกันใหญ่เลยสิคะ ดีนะที่บอกแม้นไว้ก่อน พวกที่สนิทกันเลยไม่แตกตื่น แต่พวกพี่ปีอื่นกับคณะอื่นๆนี่กรีดร้องกันเป็นแถวตอนรู้ข่าว ยิ่งตอนแถลงข่าวนะลุ้นกันอย่างกับอะไรดี ป้าสมทรงในทีวีแกพูดเหมือนนภศูลอาการหนักมากกำลังโคม่าจะตายแหล่มิตายแหล่ ป้าแดงร้านขายข้าวแกลุ้นจัดทนไม่ไหวเป็นลมไปเลยสิ จากนั้นก็เกิดเหตุอุปทานหมู่ที่โรงอาหารเลยค่ะ”หนูแม้นเล่า

“อุปทานหมู่?? ยังไงนะ”ไอ้นภถามด้วยความตกใจ

“ใช่คะ อุปทานหมู่ พอป้าแดงแกเป็นลมหน้าทิ่มลงถาดไก่ทอดเสียงดังโครม คนได้ยินหันไปเห็นก็ตกใจขึ้นไปอีก ร้องกรี๊ดกันเป็นแถว แล้วก็เลยเป็นลมตามๆกันไปเป็นสิบเลยค่ะ วุ่นวายกันไปทั้งมหาวิทยาลัย” หนูแม้นเล่าจนเห็นภาพ

“ดีนะไม่หน้าทิ่มลงกระทะตอนกำลังทอด” ผมพูดขึ้นมา

“นั่นสิ ไม่งั้นกูได้ลงข่าวซ้ำแน่ๆ ว่าเป็นสาเหตุให้คนหัวทิ่มลงกระทะ เดี๋ยวกูให้ป้าสมทรงเอาของไปเยี่ยมป้าแดงแกหน่อยดีกว่า” ไอ้นภตอบ

“ว่าแต่ ตอนนี้จับคนที่ขับชนได้รึยัง” หนูแม้นถามขึ้นมา

“ยังเลย รู้แค่ว่าเป็นรถXXX รุ่นYYY สีดำ ไม่ติดป้ายทะเบียน”ผมบอก

“รถXXX รุ่นYYY สีดำ……คุ้นๆนะ…..ว๊าย!!!”

อยู่ๆแม้นก็ร้องขึ้นมาเหมือนนึกอะไรได้




………………………………………………..




ต่อตอนหน้าอะจิ

 

[Nattie69]

 

[fc_fic]

 

[Tanthai23]

 :ling1:รอ รอ
  ให้คนแต่งค่ะ

[direkraj]

 รอฮะ

[DrSlump]

 

ใคร ๆ หนูแม้น  อิพี่ดินป่ะ   อิอิ

[tiger2006]

 

[bun]

อย่าบอกว่ารถพี่ดินนะ

[cavalli]

 

[p_phai]

 

[Morake]

พี่ดินแน่ๆ

[psychological]

พรุ่งนี้มาต่อนะครับ

[psychological]

ซีนที่66 ฆ่าปิดปาก



“ร้องทำไมแม้น ตกใจหมด”ไอ้นภถาม

“ก็รถXXX รุ่นYYY สีดำ นี่มันเหมือนรถของพี่ดินเลยไง แม้นเห็นตอนเค้าขับมาหาที่บ้าน” แม้นตอบ

“จริงด้วย…..นั่นสิก็ว่าคุ้นๆ…..คันที่เค้าเคยขับมาที่หอ…..จำได้ว่ามันเป็นรุ่นเดียวกับของนภแค่คนละสี” ผมค่อยๆทบทวนความจำ

“แต่มันก็คงแค่บังเอิญมั้งคะ อะไรมันจะไปประจวบเหมาะกันขนาดนั้น….. ถ้าใช่คันเดียวกันจริงๆ….ก็มีความเป็นไปได้อย่างเดียวนั่นก็คือ…..แผนฆาตกรรมแล้วล่ะค่ะ”แม้นพูดต่อ

“เดี๋ยวนะ…..”ผมพึ่งนึกอะไรขึ้นได้ แล้วก็รีบไปคุ้ยที่ถุงขยะ หวังว่าคงยังไม่มีใครเอาอะไรไปทิ้งนะ

“กำลังหาอะไรน่ะวาฬ”แม้นกับนภเดินตามมาดู

“หา….นี่ไง!!” ผมชูถุงโจ๊กขึ้นมา

“ถุงพลาสติกเนี่ยนะ หาทำไม”แม้นถามด้วยความงงงวย

“ถุงโจ๊กใบนี้คือถุงที่พี่ดินซื้อมาให้เรา…..ในตอนเช้าวันที่นภถูกรถชน”ผมอธิบาย

“แล้วไงนะ…..”ไอ้นภถามต่อ

“เช้าวันนั้นพี่ดินบอกว่าพึ่งซื้อโจ๊กเจ้านี้กลับมาให้หลังจากออกไปวิ่ง แต่พี่เปรมบอกว่าร้านนี้เป็นเจ้าดังที่มีอยู่ที่เดียว ไม่มีสาขา”ผมอธิบายต่อ

“เดี๋ยวนะ…..ร้านนั้นแม้นก็เคยไปกิน…..มันอยู่ที่….ว้าย!!”หนูแม้นร้องตกใจแล้วเอามือขึ้นมาปิดปาก

“ที่ไหนเหรอแม้น” นภหันไปถาม

“หมอชิต!!” แม้นตอบ

“…..หมอชิตงั้นเหรอ”ไอ้นภทวนคำด้วยความตกใจ

“ใช่ หมอชิต”ผมยืนยัน

“งั้นแสดงว่าพี่ดินที่มีรถแบบเดียวกับคันที่ชนกูก็ไปแถวนั้นในเช้าวันที่เกิดเหตุน่ะสิ!!” ไอ้นภพูดขึ้น

“…………………..” ทุกคนต่างเงียบกันไปหมด

++++ปิ๊งป่อง++++

อยู่ๆเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดัง…..ฉุดพวกผมให้ออกจากภวังค์

“ใครนะมาซะดึกเลย”ไอ้นภถามขึ้น

“สงสัยพี่เปรมล่ะมั้ง” ผมเดินไปดูที่จอหน้าประตู…..อิ๊บอ๋าย!!! พี่ดิน!!! ทำไมมาตอนนี้!!

ผมรีบวิ่งกลับไปบอกไอ้นภและหนูแม้นว่าคนที่มาไม่ใช่พี่เปรมแต่เป็นพี่ดิน….ทั้งสองคนได้ยินก็ตกใจตาเหลือกทำอะไรไม่ถูก…..กระซิบกระซาบกันว่าจะเอายังไงต่อดี

++++ปิ๊งป่อง++++ ++++ปิ๊งป่อง++++ ++++ปิ๊งป่อง++++

เสียงกริ่งดังขึ้นอีก บีบคั้นอารมณ์พวกผมที่กำลังลนลานอย่างมาก….เพราะคิดอะไรกันไม่ทันไอ้นภเลยบอกให้ทำตามพล็อตละครที่มันเคยเล่น นั่นก็คือให้ผมไปเปิดประตูก่อนแล้วมันจะพาหนูแม้นไปแอบดูอีกห้อง!!…..ว่าแต่พวกมึงจะไปหลบกันทำม๊ายยยยยยยย นี่ไม่ใช่ละคร!!!

“อ้าว พี่ดิน ทำไมมาซะดึกเลย” ผมพยายามทักพี่ดินอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนพึ่งรู้ว่าเป็นเค้าตอนเปิดประตูออกมาเจอ

“ก็เป็นห่วงวาฬไงครับ เห็นไม่ไปที่คณะมาตั้งหลายวัน”พี่ดินยิ้มตอบเหมือนทุกที

“วาฬโอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปเรียนตามปกติแล้วครับ ขอบคุณนะครับ” ผมพยายามยิ้มตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

“ได้ยินอย่างงี้ก็ดีใจแล้ว…..ว่าแต่…..จะปล่อยให้พี่ยืนคุยอยู่หน้าประตูแบบนี้เหรอ ไม่ให้พี่เข้าไปหน่อยเหรอครับ” พี่ดินถามขึ้นมา…..อิ๋บอ๋าย…..เอาไงดีวะ

“อ๋อ พอดีวาฬพึ่งอาบน้ำเสร็จกำลังจะเข้านอนแล้วน่ะครับ” ผมพยายามบ่ายเบี่ยง

“เข้านอน? อาบน้ำแล้วใส่ชุดนี้เนี่ยนะ”พี่ดินถาม…..เชรี่ย….ลืมไปเลยว่ายังใส่เสื้อเชิร์ตกางเกงขายาวอยู่เลย….เอาไงดีวะ

“อ๋อ พอดีชุดไม่พอครับ ยังไม่ได้เอามาจากหอเลยต้องใส่ชุดนี้ก่อน” ผมแถ

“คาดเข็มขัดด้วยเนี่ยนะ” พี่ดินถามต่อพร้อมกับมองผมขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้า

“นั่นแหละครับ แหะๆ ถ้าไม่ใส่จะรู้สึกแปลกๆ พอใส่ขายาวแล้วก็ต้องคาดเข็มขัดด้วยถึงจะสบายใจ แหะๆ”ผมแถต่อจนสีข้างถลอกไปหมด

“อะๆ สบายใจก็สบายใจ…..อ้อ…..พี่ซื้อข้าวมาฝากด้วยนะ”พี่ดินชูถุงอาหารให้ดู

“ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้วาฬจะเอาไปทาน งั้นยังไงคืนนี้ราตรีสวัสดิ์นะครับ”ผมรับถุงมาพร้อมกับจะปิดประตู…..แต่เฮ้ย!!…..ปึง!!......พี่ดินเอามือขึ้นมายันประตูไว้ซะงั้น!!

“เดี๋ยวสิ”

“ครับ?”

“พี่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับ”พี่ดินยิ้มพูดกับผม…..แต่ทำไมมันดูน่ากลัวจัง

“ชะ….เชิญครับ…..” ผมจำใจต้องให้พี่ดินเข้ามา

หลังจากผมพาพี่ดินไปเข้าห้องน้ำ พอประตูปิดเท่านั้นแหละไอ้นภกับแม้นก็โผล่ออกมาทันทีด้วยจังหวะซิทคอม

“เค้ามาทำไม” ไอ้นภกระซิบถาม

“เค้าบอกเป็นห่วง ไม่เห็นกูไปเรียนหลายวัน เลยแวะมาเยี่ยมแล้วก็เอาข้าวมาให้” ผมกระซิบตอบ

“แล้ววาฬขา ปล่อยให้เค้าเข้ามาทำไมคะ” หนูแม้นกระซิบถามต่อด้วยความร้อนลน

“เมื่อกี้ปิดประตูใส่ไปแล้วแต่เค้าดันเอามือยันไว้ บอกว่าขอเข้าห้องน้ำอะสิ”ผมกระซิบตอบ

“ตายแล้ววววว…..อย่างกับหนังฆาตกรโรคจิต……เค้าจะกลับมาฆ่าปิดปากวาฬขารึเปล่าคะ”หนูแม้นกระซิบด้วยความแตกตื่น……ว่าแต่หล่อนจะจินตนาการน่ากลัวไปไหม

“อย่าพูดแบบนั้นสิ น่ากลัวเกิน……ว่าแต่……เอาจริงๆเมื่อกี้ตอนเค้ายันประตูแล้วยิ้มให้……ก็แอบขนลุกอยู่นะ”ผมเริ่มคล้อยตามหนูแม้น

“เค้าไม่ฆ่ามึงตอนนี้หรอก…..กูว่านะ…..จากพล็อตหนังที่กูเคยเล่น…….เค้าคงกลับมาทำลายหลักฐานก่อน…..ไอ้ถุงโจ๊กเมื่อกี้อะ…… แต่ถ้าเค้ารู้ว่ามึงรู้เรื่องแล้ว เค้าคงฆ่าปิดปากมึงตอนนี้เลยแหละ”ไอ้นภวิเคราะห์จริงจัง

“เชรี่ย!!......น่ากลัวกว่าเดิมอีก……พวกมึงช่วยคิดอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อยได้ไหม……ทำไมเอะอะกูต้องโดนฆ่าตลอดเลย…….กูเริ่มกลัวจริงจังแล้วนะ”ผมกระซิบตอบด้วยความร้อนลน

แกร๊ก!! เสียงลูกบิดประตูห้องน้ำดังขึ้นไอ้นภกับหนูแม้นพร้อมใจสไลด์ตัวไปหลบกันแทบไม่ทัน

“เมื่อกี้คุยกับใครรึเปล่า” พี่ดินถามขณะที่เดินออกมาจากห้องน้ำ…..อิ๊บอ๋าย!!.....กระซิบกันขนาดนั้นยังจะได้ยินอีกนะ

“เปล่าครับ วาฬแค่ซ้อมละคร บทพูดที่ต้องไปแคสน่ะครับ” ผมยิ้มให้พี่ดินอย่างเป็นธรรมชาติ แต่เหงื่อไหลพลั่กๆ

“อ้อเหรอ” พี่ดินตอบเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ…..

อิ๊บอ๋าย!!!.......นั่น!!!.......ทำไมซวยซ้ำซวยซ้อน!!!.......ถุงโจ๊กเมื่อกี้เผลอวางไว้ตรงเคาน์เตอร์!!! ……ห่างจากพี่ดินไปสองเมตร!!!.......เค้าจะเห็นมั๊ยนะ……ม่ายยยยยยยยย……..ผมยังไม่อยากถูกฆ่าปิดปากกกกกกก!!!!


………………………………………


ต่อตอนหน้าอะจิ

 

[DrSlump]

 

กะลังคิดว่า  มูลเหตุจูงใจของอิพี่ดิน   

อาจจะมาจากการตายของ "บี" หรือเปล่า?

[p_phai]

 

[PFlove]

โอ้ย!! ขำวาฬหนักมาก