ซีนที่66 ฆ่าปิดปาก“ร้องทำไมแม้น ตกใจหมด”ไอ้นภถาม
“ก็รถXXX รุ่นYYY สีดำ นี่มันเหมือนรถของพี่ดินเลยไง แม้นเห็นตอนเค้าขับมาหาที่บ้าน” แม้นตอบ
“จริงด้วย…..นั่นสิก็ว่าคุ้นๆ…..คันที่เค้าเคยขับมาที่หอ…..จำได้ว่ามันเป็นรุ่นเดียวกับของนภแค่คนละสี” ผมค่อยๆทบทวนความจำ
“แต่มันก็คงแค่บังเอิญมั้งคะ อะไรมันจะไปประจวบเหมาะกันขนาดนั้น….. ถ้าใช่คันเดียวกันจริงๆ….ก็มีความเป็นไปได้อย่างเดียวนั่นก็คือ…..แผนฆาตกรรมแล้วล่ะค่ะ”แม้นพูดต่อ
“เดี๋ยวนะ…..”ผมพึ่งนึกอะไรขึ้นได้ แล้วก็รีบไปคุ้ยที่ถุงขยะ หวังว่าคงยังไม่มีใครเอาอะไรไปทิ้งนะ
“กำลังหาอะไรน่ะวาฬ”แม้นกับนภเดินตามมาดู
“หา….นี่ไง!!” ผมชูถุงโจ๊กขึ้นมา
“ถุงพลาสติกเนี่ยนะ หาทำไม”แม้นถามด้วยความงงงวย
“ถุงโจ๊กใบนี้คือถุงที่พี่ดินซื้อมาให้เรา…..ในตอนเช้าวันที่นภถูกรถชน”ผมอธิบาย
“แล้วไงนะ…..”ไอ้นภถามต่อ
“เช้าวันนั้นพี่ดินบอกว่าพึ่งซื้อโจ๊กเจ้านี้กลับมาให้หลังจากออกไปวิ่ง แต่พี่เปรมบอกว่าร้านนี้เป็นเจ้าดังที่มีอยู่ที่เดียว ไม่มีสาขา”ผมอธิบายต่อ
“เดี๋ยวนะ…..ร้านนั้นแม้นก็เคยไปกิน…..มันอยู่ที่….ว้าย!!”หนูแม้นร้องตกใจแล้วเอามือขึ้นมาปิดปาก
“ที่ไหนเหรอแม้น” นภหันไปถาม
“หมอชิต!!” แม้นตอบ
“…..หมอชิตงั้นเหรอ”ไอ้นภทวนคำด้วยความตกใจ
“ใช่ หมอชิต”ผมยืนยัน
“งั้นแสดงว่าพี่ดินที่มีรถแบบเดียวกับคันที่ชนกูก็ไปแถวนั้นในเช้าวันที่เกิดเหตุน่ะสิ!!” ไอ้นภพูดขึ้น
“…………………..” ทุกคนต่างเงียบกันไปหมด
++++ปิ๊งป่อง++++
อยู่ๆเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดัง…..ฉุดพวกผมให้ออกจากภวังค์
“ใครนะมาซะดึกเลย”ไอ้นภถามขึ้น
“สงสัยพี่เปรมล่ะมั้ง” ผมเดินไปดูที่จอหน้าประตู…..อิ๊บอ๋าย!!! พี่ดิน!!! ทำไมมาตอนนี้!!
ผมรีบวิ่งกลับไปบอกไอ้นภและหนูแม้นว่าคนที่มาไม่ใช่พี่เปรมแต่เป็นพี่ดิน….ทั้งสองคนได้ยินก็ตกใจตาเหลือกทำอะไรไม่ถูก…..กระซิบกระซาบกันว่าจะเอายังไงต่อดี
++++ปิ๊งป่อง++++ ++++ปิ๊งป่อง++++ ++++ปิ๊งป่อง++++
เสียงกริ่งดังขึ้นอีก บีบคั้นอารมณ์พวกผมที่กำลังลนลานอย่างมาก….เพราะคิดอะไรกันไม่ทันไอ้นภเลยบอกให้ทำตามพล็อตละครที่มันเคยเล่น นั่นก็คือให้ผมไปเปิดประตูก่อนแล้วมันจะพาหนูแม้นไปแอบดูอีกห้อง!!…..ว่าแต่พวกมึงจะไปหลบกันทำม๊ายยยยยยยย นี่ไม่ใช่ละคร!!!
“อ้าว พี่ดิน ทำไมมาซะดึกเลย” ผมพยายามทักพี่ดินอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนพึ่งรู้ว่าเป็นเค้าตอนเปิดประตูออกมาเจอ
“ก็เป็นห่วงวาฬไงครับ เห็นไม่ไปที่คณะมาตั้งหลายวัน”พี่ดินยิ้มตอบเหมือนทุกที
“วาฬโอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ไปเรียนตามปกติแล้วครับ ขอบคุณนะครับ” ผมพยายามยิ้มตอบอย่างเป็นธรรมชาติ
“ได้ยินอย่างงี้ก็ดีใจแล้ว…..ว่าแต่…..จะปล่อยให้พี่ยืนคุยอยู่หน้าประตูแบบนี้เหรอ ไม่ให้พี่เข้าไปหน่อยเหรอครับ” พี่ดินถามขึ้นมา…..อิ๋บอ๋าย…..เอาไงดีวะ
“อ๋อ พอดีวาฬพึ่งอาบน้ำเสร็จกำลังจะเข้านอนแล้วน่ะครับ” ผมพยายามบ่ายเบี่ยง
“เข้านอน? อาบน้ำแล้วใส่ชุดนี้เนี่ยนะ”พี่ดินถาม…..เชรี่ย….ลืมไปเลยว่ายังใส่เสื้อเชิร์ตกางเกงขายาวอยู่เลย….เอาไงดีวะ
“อ๋อ พอดีชุดไม่พอครับ ยังไม่ได้เอามาจากหอเลยต้องใส่ชุดนี้ก่อน” ผมแถ
“คาดเข็มขัดด้วยเนี่ยนะ” พี่ดินถามต่อพร้อมกับมองผมขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้า
“นั่นแหละครับ แหะๆ ถ้าไม่ใส่จะรู้สึกแปลกๆ พอใส่ขายาวแล้วก็ต้องคาดเข็มขัดด้วยถึงจะสบายใจ แหะๆ”ผมแถต่อจนสีข้างถลอกไปหมด
“อะๆ สบายใจก็สบายใจ…..อ้อ…..พี่ซื้อข้าวมาฝากด้วยนะ”พี่ดินชูถุงอาหารให้ดู
“ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้วาฬจะเอาไปทาน งั้นยังไงคืนนี้ราตรีสวัสดิ์นะครับ”ผมรับถุงมาพร้อมกับจะปิดประตู…..แต่เฮ้ย!!…..ปึง!!......พี่ดินเอามือขึ้นมายันประตูไว้ซะงั้น!!
“เดี๋ยวสิ”
“ครับ?”
“พี่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะครับ”พี่ดินยิ้มพูดกับผม…..แต่ทำไมมันดูน่ากลัวจัง
“ชะ….เชิญครับ…..” ผมจำใจต้องให้พี่ดินเข้ามา
หลังจากผมพาพี่ดินไปเข้าห้องน้ำ พอประตูปิดเท่านั้นแหละไอ้นภกับแม้นก็โผล่ออกมาทันทีด้วยจังหวะซิทคอม
“เค้ามาทำไม” ไอ้นภกระซิบถาม
“เค้าบอกเป็นห่วง ไม่เห็นกูไปเรียนหลายวัน เลยแวะมาเยี่ยมแล้วก็เอาข้าวมาให้” ผมกระซิบตอบ
“แล้ววาฬขา ปล่อยให้เค้าเข้ามาทำไมคะ” หนูแม้นกระซิบถามต่อด้วยความร้อนลน
“เมื่อกี้ปิดประตูใส่ไปแล้วแต่เค้าดันเอามือยันไว้ บอกว่าขอเข้าห้องน้ำอะสิ”ผมกระซิบตอบ
“ตายแล้ววววว…..อย่างกับหนังฆาตกรโรคจิต……เค้าจะกลับมาฆ่าปิดปากวาฬขารึเปล่าคะ”หนูแม้นกระซิบด้วยความแตกตื่น……ว่าแต่หล่อนจะจินตนาการน่ากลัวไปไหม
“อย่าพูดแบบนั้นสิ น่ากลัวเกิน……ว่าแต่……เอาจริงๆเมื่อกี้ตอนเค้ายันประตูแล้วยิ้มให้……ก็แอบขนลุกอยู่นะ”ผมเริ่มคล้อยตามหนูแม้น
“เค้าไม่ฆ่ามึงตอนนี้หรอก…..กูว่านะ…..จากพล็อตหนังที่กูเคยเล่น…….เค้าคงกลับมาทำลายหลักฐานก่อน…..ไอ้ถุงโจ๊กเมื่อกี้อะ…… แต่ถ้าเค้ารู้ว่ามึงรู้เรื่องแล้ว เค้าคงฆ่าปิดปากมึงตอนนี้เลยแหละ”ไอ้นภวิเคราะห์จริงจัง
“เชรี่ย!!......น่ากลัวกว่าเดิมอีก……พวกมึงช่วยคิดอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อยได้ไหม……ทำไมเอะอะกูต้องโดนฆ่าตลอดเลย…….กูเริ่มกลัวจริงจังแล้วนะ”ผมกระซิบตอบด้วยความร้อนลน
แกร๊ก!! เสียงลูกบิดประตูห้องน้ำดังขึ้นไอ้นภกับหนูแม้นพร้อมใจสไลด์ตัวไปหลบกันแทบไม่ทัน
“เมื่อกี้คุยกับใครรึเปล่า” พี่ดินถามขณะที่เดินออกมาจากห้องน้ำ…..อิ๊บอ๋าย!!.....กระซิบกันขนาดนั้นยังจะได้ยินอีกนะ
“เปล่าครับ วาฬแค่ซ้อมละคร บทพูดที่ต้องไปแคสน่ะครับ” ผมยิ้มให้พี่ดินอย่างเป็นธรรมชาติ แต่เหงื่อไหลพลั่กๆ
“อ้อเหรอ” พี่ดินตอบเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ…..
อิ๊บอ๋าย!!!.......นั่น!!!.......ทำไมซวยซ้ำซวยซ้อน!!!.......ถุงโจ๊กเมื่อกี้เผลอวางไว้ตรงเคาน์เตอร์!!! ……ห่างจากพี่ดินไปสองเมตร!!!.......เค้าจะเห็นมั๊ยนะ……ม่ายยยยยยยยย……..ผมยังไม่อยากถูกฆ่าปิดปากกกกกกก!!!!
………………………………………
ต่อตอนหน้าอะจิ