ซีนที่57 พี่เปรมVSพี่ดินตอนที่พี่เปรมจัดการเรื่องคอนโดให้ ผมไม่ได้สนใจเลยว่ามันจะอยู่ตรงไหน ขอแค่ให้ได้ออกมาจากหอไอ้นภให้เร็วที่สุดเท่านั้น…..แต่ตอนนี้ผมพึ่งรู้ว่ามันไม่ได้ไกลจากหอไอ้นภนัก…..ผมสามารถเห็นห้องเดิมของผมกับห้องไอ้นภได้จากที่ไกลๆ……ก็ดีครับ…..อย่างน้อยถ้าผมคิดถึงมันมากๆ…..ผมจะได้มายืนมองดูหอมันจากตรงนี้….
…………………………………………………………..
จนถึงเวลาเช้า เมื่อผมตื่นขึ้นมาสิ่งแรกที่ผมอยากจะทำก็คือการเปิดดูข้อความที่ปกติไอ้นภมักจะส่งมาทิ้งไว้ให้……. แต่สำหรับวันนี้ผมไม่แน่ใจว่าผมพร้อมที่จะรับรู้สิ่งที่กำลังรอผมอยู่รึเปล่า……ผมจะใจแข็งพอที่จะเดินออกมาจากชีวิตไอ้นภเหมือนที่ผมทำไปเมื่อวานได้ไหม…..
แต่เมื่อผมเปิดมือถือขึ้นมา…..ทุกอย่างกลับผิดคาดครับ……ไอ้นภไม่ได้โทรหาผมเลย……ไม่มีแม้แต่ข้อความใดๆที่ส่งมาหาผม…….นี่มันจบแล้วจริงๆสินะ…….ไอ้นภมันคงไม่ได้ต้องการผมอีกแล้ว……ผมให้ค่าตัวเองมากเกินไปใช่ไหมครับ…..จริงๆผมคงไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับมันเลย……
แต่ทั้งหมดที่เกิดขึ้น…..มันก็เป็นสิ่งที่ผมต้องการแล้วไม่ใช่เหรอ……จะมาอาลัยอาวรณ์อะไรกันอีก…..วาฬ……มึงต้องเดินหน้าต่อไป…….แบบนี้มันดีที่สุดแล้ว…..มีชีวิตของมึงซะ…….
++++ปิ๊งป่อง++++
อยู่ๆเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดัง…..ฉุดผมออกจากภวังค์ให้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง……ใครนะมาแต่เช้า….แต่ก็คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่เปรมนั่นแหละครับ…..เพราะตอนนี้มีเค้าแค่คนเดียวที่รู้ว่าผมอยู่ที่นี่…..
“อรุณสวัสดิ์ครับ” เสียงของผู้ชายที่มากดกริ่งทักขึ้น……
“พี่ดิน…..มาได้ยังไง”ผมตกใจกับภาพที่เห็นเมื่อเปิดประตูออกมา……ทำไมเค้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้….
“เมื่อเช้าพี่ออกไปวิ่งมา ขากลับผ่านร้านโจ๊กเจ้าดังก็เลยซื้อมาฝาก”พี่ดินยิ้มให้พร้อมกับชูถุงโจ๊กในมือขึ้นมาให้ดู
“เอ่อ….คือ…เอ่อ…” ผมงงจนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“แหม….ใจคอจะปล่อยให้พี่ยืนถือถุงโจ๊กอยู่หน้าประตูแบบนี้เหรอครับ…..ไม่เชิญเข้าไปนั่งข้างในซักหน่อยเหรอ”พี่ดินยิ้มขำ
“อ้อ….ขอบคุณครับสำหรับโจ๊ก…..พี่ดินเข้ามาก่อนสิครับ” ผมเชิญพี่ดินเข้ามาในห้อง
“โอ้โห…..ห้องสวยมากเลยวาฬ…..นี่คือห้องที่ใหญ่ที่สุดของคอนโดนี้เลยนะ”พี่ดินวางถุงโจ๊กลงบนโต๊ะแล้วเดินสำรวจห้อง
“….ขอบคุณครับ….แต่จริงๆวาฬไม่ได้เลือกเองหรอกครับ…..พอดีคนของที่บ้านเตรียมไว้ให้”
“นั่นไง!! สารภาพออกมาแล้วว่านี่คือห้องวาฬ ไม่ใช่ห้องแม้น!!” พี่ดินรีบหันมาทำหน้าแบบผู้ชนะ…..อิ๊บหาย!!…..หลุดปากออกไปได้ยังไง…..ไม่มีสกิลการโกหกเลยกู……
“ห้องวาฬเองแหละ ขอโทษนะครับที่ต้องโกหกไป พอดีกระทันหันไปหน่อยเลยยังไม่รู้จะอธิบายยังไงดี” ผมพยายามแก้ตัว
“โอเค ให้อภัย……พี่จะไม่ถามละกันว่าทำไม…. แต่มีข้อแม้ว่าวาฬต้องให้พี่มานั่งเล่นบ่อยๆนะ” พี่ดินตอบ
“เอ่อ….คือ…..”
“ทำไม….ยังกลัวพี่อยู่เหรอ” พี่ดินถามด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม….แต่สังเกตได้ว่าแววตาสลดลงอย่างชัดเจน
“เปล่าครับๆ ไม่ได้กลัว….วาฬแค่ยังไม่ชินกับห้องนี้เหมือนกัน….ไว้พี่ดินว่างก็มานะ” ผมรีบแก้ตัว
“สัญญาแล้วนะ ของคุณครับ” พี่ดินตอบพร้อมกับแววตาสดใสขึ้นมาอีกครั้ง….นี่ผมพลาดแล้วใช่ไหมครับ….
หลังจากที่ผมแกะโจ๊กออกมาใส่จานแล้วเอาไปนั่งทานกับพี่ดินที่โต๊ะอาหาร…..พี่ดินก็ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อยๆโดยไม่ถามถึงสาเหตุในการย้ายมาแม้แต่น้อย….ซึ่งก็ทำให้ผมผ่อนคลายลงไปมาก……ที่ไม่ต้องมานั่งตอบคำถามอะไรให้อึดอัดหรือเกิดความลำบากใจ….
“เอ่อ…ว่าแต่ทำไมพี่ดินขึ้นมาถูกได้ยังไง….แล้วทำไมรู้ว่านี่ห้องวาฬ…..” ผมถามเพราะพึ่งนึกขึ้นมาได้
“อ๋อ ก็ไม่ยากอะไรนะ พี่แค่ไปบอกนิติคอนโดว่า พี่เป็นพี่เป็นพี่รหัสของคนที่พึ่งย้ายเข้ามาชื่อวาฬ….กำลังจะไปหาน้องแต่ดันลืมเลขห้อง…….พี่นิติเค้ารู้จักพี่ดีเพราะอยู่มานานเค้าเลยบอกมา…..” พี่ดินอธิบายให้ผมหายสงสัย
“อย่างงี้นี่เอง……พี่ดินนี่ก็สืบเก่งใช่เล่นนะ”
“แน่นอนสิ…..ถ้าพี่อยากรู้อะไรก็ต้องได้รู้…..” พี่ดินยิ้มให้……ดูน่ากลัวยังไงชอบกล…..
++++ปิ๊งป่อง++++
“คุณวาฬ ตื่นรึยัง…….” พี่เปรมกดกริ่งเสร็จก็ไขกุญแจเข้าห้องมาเลย…..ผมยังเดินไปไม่ถึงประตู
“…….พี่เปรมซื้ออกไก่ย่างมาให้ อ้าว มีแขกมาแต่เช้าเลย…..”พี่เปรมยื่นอกไก่ย่างมาให้
“นี่พี่ดินพี่ครับ พี่รหัสของวาฬ” ผมแนะนำพี่ดินให้รู้จักพี่เปรมรู้จัก
“สวัสดีครับ คุณลุง”พี่ดินยกมือไหว้……พี่เปรมสะดุ้งที่ถูกเรียกว่าลุง….ซึ่งผมเองก็ต้องกลั้นขำเอาไว้….
“เอ่อ…..สวัสดีครับ…...’พี่’เปรมยินดีที่ได้รู้จักนะครับ….’พี่’เปรมซื้ออกไก่ย่างมาด้วย…..’พี่’เปรมไม่รู้ว่าชอบทานกันไหม แต่’พี่’เปรมว่าเจ้านี้ดี…..” พี่เปรมรับไหว้พร้อมกับย้ำคำว่าพี่ซ้ำๆแบบเน้นเสียงให้ชัดเจน
“อ้อ….ครับ….ชอบครับ….พี่เปรม” พี่ดินเหมือนจะรู้ตัวเลยรีบเรียกพี่พร้อมยิ้มแหยๆ
“พี่เปรมเคยเป็นทนายให้คุณแม่ของวาฬ ตอนนี้เลยมาดูแลวาฬต่อครับ…..พี่เปรมเหมือนเป็นคนในครอบครัวของวาฬอีกคน”ผมอธิบายให้พี่ดินฟัง พร้อมกับหันไปยิ้มให้พี่เปรม ซึ่งพี่เปรมก็ดูดีใจที่ผมแนะนำไปแบบนั้น….
“ว่าแต่ทำไมน้องดินมาที่นี่แต่เช้าเลยล่ะครับ” พี่เปรมหันไปถามพี่ดิน
“พอดีไปวิ่งมาครับ เลยซื้อโจ๊กมาฝากวาฬ” พี่ดินตอบ
“อ๋อครับ ว่าแต่น้องดินไปวิ่งไกลจังนะครับ สวนสาธารณะแถวนี้ก็มีแต่กลับไปวิ่งที่อื่น…...”
“อะไรนะครับ”พี่ดินถามขึ้นมาด้วยความสงสัย
“น้องดินไปวิ่งแถวหมอชิตมาไม่ใช่เหรอครับ…..เพราะโจ๊กร้านที่ซื้อมาเนี่ยมันอยู่แถวนั้น พี่เปรมเคยไปซื้อมาทานบ่อย” พี่เปรมหยิบถุงโจ๊กขึ้นมา……. หมอชิต???.....มันไกลจากคอนโดผมมากจริงๆครับไม่น่าจะเรียกว่าแวะซื้อได้เลย….
“อ๋อ….คือ….มันมีสาขาอยู่แถวนี้มั้งครับ” พี่ดินตอบ
“ไม่น่าจะเป็นไปได้นะครับ…..พี่เปรมรู้จักแถวนี้ดี ที่สำคัญร้านนี้ยังไม่มีสาขาครับ” พี่เปรมวางถุงโจ๊กลง พร้อมกับหันไปยิ้มให้พี่ดินด้วยสายตาเย็นยะเยือก
“…………………….แปลกจังเลยนะครับ” พี่ดินเงียบไปนิดนึงก่อนจะยิ้มตอบกลับไป
“นั่นสิครับ แปลกจังเลย”พี่เปรมยิ้มตอบ
นี่มันอะไรกันอีกครับ…..นี่มันฉากในละครสืบสวนสอบสวนรึยังไงกัน…..โอย…..เอาความสงบสุขของผมคืนมาเถอะ…..จะบ้าแล้วววววววววววว
ครืด……ครืดดดดดด……
ระหว่างที่พี่เปรมกำลังสอบสวนพี่ดินอย่างเมามันอยู่นั้น จู่ๆก็มีคนโทรเข้ามา……ป้าสมทรง!!!......ป้าคงโทรมาเพราะเรื่องไอ้นภแน่ๆ…….ผมยังไม่อยากรับสายเลยครับ.….…ผมไม่รู้จะบอกป้ายังไงว่าทำไมผมถึงหนีมา…..…ใจนึงก็อยากกดวาง……แต่อีกใจก็คิดว่าผมจะหนีต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ไม่ได้…..ยังไงก็ต้องเผชิญหน้ากับความจริงเข้าสักวัน……ผมเลยตัดสินใจรับสาย
“สวัสดีครับป้า”
“วาฬ…..วาฬอยู่ไหนลูก” ป้าสมทรงถามด้วยเสียงตกใจ
“อยู่ที่คอนโดใหม่ครับ”
“วาฬนั่งลงก่อนลูก” ป้าสมทรงบอก……นั่ง??.......ทำไมต้องนั่งล่ะ……
“ตอนนี้นั่งลงแล้วครับ” ผมตอบพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟา
“วาฬฟังป้าดีๆนะลูก……นภ……นภถูกรถชน…….”ป้าสมทรงพูดเสียงสั่น
ไอ้นภ!!!!
อ่านตอนหน้าอะสิ
หัวข้อ: ++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64 (อ่าน 56212 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก