ซีนที่52 หายังไงให้เจอ“วาฬ!!!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทันทีหลังจากที่ผมเงยหน้าขึ้นมาจากการกราบ….และเมื่อหันไปดูตามเสียงนั้น ผมก็เจอกับ….ไอ้นภ!!
เดี๋ยวนะ……ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ…….มันไม่รู้จักที่นี่ไม่ใช่เหรอ…….กระเป๋าผมก็ไม่ได้เอามาดังนั้นเครื่องติดตามตัวก็ไม่น่าจะมี……...ไม่น่าจะเป็นไปได้…….หรือจริงๆผมเครียดมากจนจิตใต้สำนึกสั่งให้เห็นภาพหลอนและได้ยินเสียงหูแว่ว…ใช่แน่ๆ….. ผมคงเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ……..เพราะที่ผ่านมาผมก็เลือกใช้ชีวิตใกล้เคียงคำว่าบ้ามากๆอยู่แล้ว…..แต่ก่อนที่ผมจะคิดอะไรต่อ ผู้ชายคนนั้นก็วิ่งเข้ามากอดผมทันที………
“วาฬ!! มึงรู้ไหมว่ากูเป็นห่วงมึงแค่ไหน!!!” ผู้ชายคนนั้นพูดกับผมเสียงสั่น
“นภ…..นี่มึงจริงๆเหรอ…….” ผมถามด้วยความสับสนขณะอยู่ในอ้อมแขนของมัน
“จริงสิ…..นี่กูจริงๆ…..ไอ้นภของมึงไง!!!” ไอ้นภตอบพร้อมกอดผมแน่น………ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านจากตัวมันมาถึงใจผม…..นี่คงเป็นไอ้นภจริงๆสินะ…….ไอ้นภ!!!
เท่านั้นแหละครับ……น้ำตาอุ่นๆที่เคยเหือดแห้งไปแล้วก็ไหลออกมาอีกครั้ง…….ผมร้องไห้ไม่หยุดและกอดไอ้นภไว้……แน่นที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้…….เพราะผมกลัวว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน……และมันจะหายไป……ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้……ผมรู้แต่ว่าผมคงขาดคนๆนี้ไปไม่ได้อีกแล้ว…….
“กูอยู่กับมึงแล้ว….กูจะไม่ปล่อยให้มึงหายไปไหนอีกนะ”ไอ้นภร้องไห้และกอดผมแน่นเช่นกัน……
……………………………………
หลังจากที่พวกผมกอดกันร้องไห้จนหนำใจแล้ว สติก็กลับมา แต่พอหันไปเห็นเหล่าอุบาสกอุบาสิกาพร้อมทั้งคณะสงฆ์ที่กำลังตกตะลึงพรึงเพริศด้วยความฉงนกับเรื่องราวดีๆที่เกิดขึ้นแล้วนั้น……ก็ต้องรีบเผ่นสิครับ!!!......พวกผมยกมือไหว้ทุกคนแทบไม่ทัน……พร้อมกับรีบบอกว่า……คัท!!!.......ถ่ายละครกันครับ!!!.......แล้วไอ้นภก็รีบลากผมไปขึ้นรถทันที……ปล่อยให้เหล่าพุทธศาสนิกชนนั่งมองตากันปริบๆแบบยังจับต้นชนปลายไม่ถูกกันต่อไป…..
“มึงมาที่นี่ได้ยังไง” ผมถามไอ้นภทันทีที่ขึ้นรถ
“มึงตอบกูมาก่อน ว่าทำไมมึงหายตัวไป ทำไมมึงไม่ไปเรียน ทำไมมึงปิดมือถือ และทำไมมึงถึงมาอยู่ที่นี่” ไอ้นภตอบคำถามผมด้วยคำถามรัวๆ
“…..เอ่อ……คือ……” ผมอึกอัก…..ไม่รู้จะตอบมันยังไงดีครับ
“ถ้าเป็นเพราะกูหายหัวไป…..กูขอโทษนะ……กูรู้ว่าลึกๆมึงคงน้อยใจ……กูจะพยายามจัดเวลาใหม่นะ” ไอ้นภตอบเหมือนอ่านใจผมได้ขึ้นมาซะงั้น…..แสดงว่ามึงก็รู้ตัวสินะ…..
“นภ…..กูเข้าใจ…..แล้วกูก็รู้ว่ามึงเหนื่อย……กูถึงไม่อยากจะกวนมึงไง……กูเคยคิดเสมอว่ากูอยู่คนเดียวได้…..แต่พอนานๆเข้ากูถึงรู้ว่ากูทำไม่ได้……กูคิดถึงมึง….กูแอบมีน้อยใจมึงจริงๆ…..เพราะปกติกูมีมึงอยู่ข้างๆตลอดไง…” ผมสารภาพความในใจกับไอ้นภ
“…..ขอโทษนะ…..ที่ทิ้งให้อยู่คนเดียว…....”ไอ้นภเอามือมาลูบหัวผมเบาๆ……มันอบอุ่นมากครับ…
“…..ไม่เป็นไร…..ดีขึ้นแล้วล่ะ…..มึงอยู่ตรงนี้แล้วไง….”ผมตอบ
“อืม…..แล้วทำไมต้องมาที่นี่” ไอ้นภถามต่อ
“คือ……….คงถึงเวลาที่มึงควรจะรู้เรื่องทั้งหมดแล้วสินะ…….มึงตั้งใจฟังกูดีๆนะ…….วันนี้……กูมาหาบี……….” จากนั้นผมก็เริ่มเล่าเรื่องในอดีตของผมทั้งหมดให้ไอ้นภฟัง……ทั้งเรื่องครอบครัวของผม……เรื่องอุบัติเหตุของแม่…..เรื่องการย้ายที่อยู่….เรื่องของพ่อ…..เรื่องของพี่ชาร์ค……..และเรื่องของบีตั้งแต่ต้นจนถึงวันที่จากกัน…..รวมถึงสาเหตุว่าทำไมผมถึงกลายเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่วาฬ……..
ระหว่างที่ผมเล่า…..ไอ้นภฟังผมทุกคำอย่างตั้งใจ…..มันไม่ได้พูดอะไรเลย…..ไอ้นภได้แต่พยักหน้าและมองตาผม……กุมมือผม…..และคอยหยิบกระดาษทิชชู่มาซับน้ำตาให้จนผมเล่าจบ……
“………………………………………..………..ก็นี่แหละ…….อดีตทั้งหมดในชีวิตกู….”ผมพูดกับไอ้นภ
“ขอบคุณมากนะ…..ที่เล่าเรื่องสำคัญให้กูฟัง…..มึงเก่งมากที่ผ่านเรื่องทั้งหมดนี้มาได้……มึงเหนื่อยมากใช่ไหม” ไอ้นภดึงผมเข้ามากอด…
“เหนื่อยสิ…..เหนื่อยจนความรู้สึกมันชาไปหมดแล้ว…..”
“ถ้าเหนื่อยมาก……มึงก็กลับเป็นวาฬตัวจริงเถอะนะ…..บีเองก็คงเป็นทุกข์มากแน่ๆถ้ารู้ว่ามึงต้องเหนื่อยขนาดนี้มาตลอด……..ถึงเวลาที่มึงต้องให้ความสุขกับตัวเองได้แล้วนะ…….ยอมมีความสุขเสียที……มึงจะได้ยิ้มออกมาได้จริงๆ……เป็นตัวของตัวเอง…..ปล่อยความทุกข์ให้มันผ่านไปกับอดีตเถอะ……เพราะตอนนี้มึงก็ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว…..มึงมีกูนะ…..ขอให้กูได้เป็นปัจจุบันและอนาคตของมึงเถอะ” ไอ้นภพูดกับผม……ไม่ใช่แค่ด้วยคำพูดที่ออกมาจากปากเท่านั้น……ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความจริงใจที่ถูกส่งออกมาจากใจของมันอีกด้วย……
“ได้…..กูจะเป็นวาฬที่มีความสุขให้ได้…...” ผมตอบไอ้นภพร้อมกับร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเค้า
“มึงรู้ไหมว่าวันนี้ตอนที่หายตัวไป…..ทุกคนร้อนใจกันมากนะ……ยิ่งเห็นมึงปิดมือถือ…..ทุกคนก็ไม่เป็นอันทำอะไรกันเลย……หนูแม้นถึงกับโดดเรียนช่วงบ่ายบุกไปหากูที่กองถ่าย……แล้วพอกูรู้….กูก็รีบขอตัวออกมาทันที….โชคดีที่ป้าสมทรงเคลียร์ทุกอย่างให้ได้…..ที่กองเลยไม่มีปัญหา……ส่วนพวกหนูแม้นก็ช่วยกันตามหามึงกันให้วุ่นทั้งวันเลยนะ…..ไปทุกที่ที่มึงเคยไป……ขนาดตามสะพานข้ามแม่น้ำพวกมันยังแยกย้ายกันไปดูเลย…..อ้อ…..ไม่ต้องพูดถึงที่หอ…..ไอ้บอลมันพุ่งตัวกระโดดถีบจนประตูหลุดออกมาแล้ว…..คืนนี้มึงคงต้องมานอนที่ห้องกูแหละ””
“อ้าวเหรอ…..ขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวายกันไปหมดเลย…..กูก็พึ่งเห็นว่าไม่ได้เปิดมือถือเนี่ยแหละ” ผมขอโทษออกมาเสียงอ่อย
“อะ….ยกโทษให้…..แต่มึงเห็นไหม….ว่าตอนนี้นอกจากกูแล้ว…..มึงมีเพื่อน…..มีคนที่รักมึงเป็นห่วงมึงเยอะมากกว่าที่มึงคิดนะ…..ดังนั้นเชื่อเถอะว่าตอนนี้มึงไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวจริงๆ” ไอ้นภยืนยันกับผมอีกครั้ง
“อื้ม….เชื่อแล้ว…….” ผมยิ้มให้ไอ้นภ……ไอ้นภก้มลงมาหอมแก้มผม1ครั้ง…..เล่นเอาผมหน้าแดงไปเลย
“เอ่อ…..ว่าแต่……มาที่นี่ถูกได้ไงอะ” ผมถามหลังจากนึกได้
“หึหึ……..” ไอ้นภหัวเราะในลำคออย่างชั่วร้าย
“……นี่มึงทำอะไรกับกูไว้อีกใช่มั๊ย…..มึงไม่ได้ฝังชิฟไว้ที่ตัวกูใช่มั๊ย…..” ผมเริ่มระแวง…..พลางเอามือสองข้างลูบหลังใบหู…..อ้อ……ไม่มีอะไร…..
“แหม…..มึงก็มโนเก่งนะ…..แต่ถือว่าเป็นไอเดียที่น่าสนใจ…...” ไอ้นภขำ……เดี๋ยวนะ…..มึงบอกว่าน่าสนใจเหรอ…..มึงจะแอบมาฝังชิฟที่ตัวกูช่ายม๊ายยยยยยยยยย
“เดี๋ยวๆ….อย่าพึงทำหน้าแบบนั้นกูไม่ได้คิดจะทำจริง…..เพราะเดี๋ยวนี้เทคโนโลยีเจริญ…..กูจะไปฝังทำไมให้เหนื่อย…..ตอนดูในยูทูปที่เค้าฝังชิฟให้หมามันต้องมีเครื่องมือ…...” ไอ้นภตอบ……
“นี่มึงถึงขนาดดูวิธีจากยูทูปแล้วเหรอ!!!…….ไอ้!@$@#$%$#%@#$%+!!!” ผมโวยวาย
“ใจเย็นๆ กูก็พูดเล่นไปงั้นแหละ…..ที่กูหามึงเจอ….ก็กูเคยใส่แอฟติดตามตัวไว้ในมือถือมึงไง……จำไม่ได้เหรอ” ไอ้นภชี้ไปที่มือถือ
“กูจำได้…..แล้วกูก็จำได้ด้วยว่ากูลบไปแล้ว!!” ผมว๊าก
“กูบอกมึงเหรอว่ากูลงไปแค่แอฟเดียว” ไอ้นภทำหน้าแบบปีศาจร้ายขึ้นมาอีกครั้ง
เท่านั้นแหละครับผมรีบค้นมือถือตัวเองดู……มันมีจริงๆด้วยครับถูกซ่อนอยู่ตามfolderต่างๆ…..สรุปไอ้ที่ลบไปแล้วมันก็กลับมา…..แถมมีอันที่ผมไม่รู้จักอีก3!!!.........คุณตำรวจช่วยด้วย!!!......ไอ้นี่มันไม่ใช่ดารา!!!!.....มันเป็นมิจฉาชีพ!!!!!!......ม่ายยยยยยยย!!!!!
“กูนั่งดูมือถือทั้งวันแต่มึงไม่เปิดมือถือกูก็เลยหามึงไม่เจอ…..จนตอนเย็นที่มึงเปิด…..พอจับสัญญานได้กูเลยรีบมามาตามหามึงอย่างที่เห็นนี่แหละ…….” ไอ้นภตอบ
“ขอบคุณนะที่หากูเจอ……”
………………………..
ต่อตอนหน้าอะจิ
ปล. เป็นช่วงที่เขียนยากมากครับ แก้อยู่หลายรอบเพื่อที่จะได้ถ่ายทอดความรู้สึกของตัววาฬให้ออกมาได้มากที่สุด
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นต์นะครับ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งอย่างมากจริงๆเลยครับ ขอขอบคุณมากนะครับ
หัวข้อ: ++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64 (อ่าน 55733 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก