ซีนที่58 ไอซียู“วาฬฟังป้าดีๆนะลูก……นภ……นภถูกรถชน…….”
ผมตกใจมากครับกับสิ่งที่ได้ยิน…..รู้สึกเย็นวาบไปตั้งแต่หัวจนถึงปลายเท้า…..มือสั่นใจสั่น…..หนาวไปทั้งตัว……นี่ผมได้ยินถูกใช่ไหม……เหตุการณ์ที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในชีวิตกำลังเกิดขึ้นกับคนที่ผมรักอีกเป็นครั้งที่3……..แม่และบีได้จากผมไปแล้วเพราะเหตุการณ์รถชน…….ครั้งนี้มันจะเกิดขึ้นกับไอ้นภงั้นเหรอ…….
“วาฬ!!...วาฬ!!…..วาฬยังฟังป้าอยู่รึเปล่า…..วาฬ!!” ป้าสมทรงร้องเรียกผม
“ครับ….ครับป้า!!....นภ…..นภเป็นยังไงบ้าง!!....นภอยู่ที่ไหน!!” ผมรีบถามเสียงดังหลังจากที่ได้สติ……พี่ดินกับพี่เปรมคงได้ยินเลยรีบวิ่งมาดู…..
“นภยังอยู่ในห้องไอซียูอยู่เลยลูก…..หมอกำลังดูอาการให้อยู่”
“ไอซียู!!! นภเป็นอะไรมากไหมครับป้า!!”
“ป้าไม่รู้เลย…..ล่าสุดเห็นว่ายังไม่ได้สติ…….วาฬมาหาป้าที่รพก่อนดีไหม…..รพXXXจ๊ะวาฬ…..”ป้าสมทรงบอกผมเสียงสั่น
“ได้ครับป้า….ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้…..รอผมก่อนนะครับ!!!”
เมื่อพูดเสร็จผมก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันทีโดยไม่ได้บอกอะไรกับใครเลย….พี่เปรมต้องรีบตามออกไปดึงตัวผมไว้ที่หน้าลิฟท์ พร้อมกับบอกให้ผมตั้งสติดีๆก่อน…..แล้วค่อยๆเล่าให้เค้าฟัง…..จากนั้นพี่เปรมเลยอาสาจะขับรถพาผมไปที่โรงพยาบาล
……………………………………….
ตลอดทางที่ไปโรงพยาบาลผมร้องไห้ไม่หยุด….ตัวสั่นเทา….ได้แต่ภาวนาขออย่าให้ไอ้นภเป็นอะไรไปเลย….ผมรับความสูญเสียอีกไม่ไหวแล้วจริงๆ……พี่เปรมต้องชำเลืองมองผมเป็นระยะขณะขับรถ……ส่วนพี่ดินที่ตามมาด้วยนั่งนิ่งอยู่ด้านหลังคนขับไม่พูดอะไรเลย…..
เมื่อมาถึงโรงพยาบาลผมรีบตรงไปยังหน้าห้องไอซียูทันที……ผมเห็นป้าสมทรงนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวที่เก้าอี้ด้านข้างประตู
“ป้าครับ….นภเป็นยังไงบ้าง….” ผมรีบโผเข้าไปกอดป้าสมทรง
“วาฬ…..นภยังไม่ฟื้นเลยลูก…..หมอบอกว่านภได้รับบาดเจ็บทางศีรษะ….” ป้าสมทรงตอบน้ำตาริน
“นภต้องปลอดภัยครับป้า……” ผมพยายามปลอบป้าสมทรง….จริงๆผมคงกำลังปลอบตัวเองไปด้วย…
“ใช่…นภต้องปลอดภัยลูก….ต้องปลอดภัย…..” ป้าสมทรงตอบพร้อมกับร้องไห้หนักกว่าเดิม
“…..ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้น ป้าพอจะรู้ไหมครับ….” ผมถามป้าสมทรงต่อ
“เจ้าหน้าที่เล่าให้ป้าฟังว่ามีคนโทรไปแจ้งว่ามีคนถูกรถชนตอนหกโมงเช้า คนที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่านภวิ่งไปช่วยเด็กคนนึงไม่ให้ถูกรถชน…..เด็กรอดมาได้……แต่นภกลับถูกชนซะเอง…..แล้วรถคันนั้นก็ขับหนีไป…..คนแถวนั้นเลยเรียกกู้ภัยให้”
“แล้วทำไมถึงพามาโรงพยาบาลแถวนี้ล่ะครับ ไม่ไปโรงพยาบาลใกล้ๆหอ” ผมถามต่อเพราะโรงพยาบาลนี้มันไกลจากหอไอ้นภมาก
“เหตุมันเกิดที่หน้าสถานีขนส่งหมอชิตจ๊ะวาฬ……เค้าเลยพามาส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด…..ป้าก็ไม่รู้ว่าทำไมนภถึงไปอยู่แถวนั้นตั้งแต่หกโมงเช้า…..” ป้าสมทรงเล่าต่อ
มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอนครับ…….ปกติไอ้นภไม่น่าจะออกไปที่สถานีขนส่งตั้งแต่รุ่งสางแบบนี้……จะว่ามาตามหาผมก็ไม่น่าจะใช่…..เพราะมันก็รู้ว่าผมคงไม่ได้ออกไปต่างจังหวัด…..และถ้าอยากหาตัวผมจริงๆมันคงต้องโทรมาหาผมตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่นี่มันก็ไม่ได้โทรหรือส่งข้อความอะไรมาหาผมเลยสักครั้งเดียว…..แปลกมากจริงๆ…..
“ว่าแต่…..ป้าสมทรงทราบได้ยังไงครับว่านภถูกส่งมาอยู่ที่นี่…..มือถือของนภล็อคแน่นหนาอย่างกับอะไรดี……ไม่น่าจะโทรหาป้าจากเครื่องของมันได้…..”ผมถามต่อด้วยความสงสัย
“ในกระเป๋าสตางค์มีนามบัตรของป้าอยู่จ๊ะ เขียนเอาไว้ว่าถ้าใครเก็บได้ให้ติดต่อป้า…..ส่วนมือถือของนภตอนนี้หายไป…..สงสัยจะกระเด็นไปที่ไหนแน่ๆตอนที่ถูกชน…….” ป้าสมทรงตอบ
“เอ่อ…..ไม่ทราบว่าใครเป็นญาติของคุณนภศูลครับ” คุณหมอที่ออกมาจากห้องไอซียูเดินเข้ามาถามพวกผม
“ดิฉันค่ะ….ดิฉันเป็นพ่อของนภศูลค่ะ” ป้าสมทรงรีบลุกพรวดเข้าไปหาคุณหมอ
“เอ่อ….พ่อเหรอครับ”คุณหมอทวนคำตอบ
“อุ่ย…..เป็นผู้จัดการค่ะ ดูแลนภศูลเหมือนเป็นพ่อเป็นแม่ดูแลลูกค่ะ” ป้าสมทรงรีบแก้แทบไม่ทัน
“อ้อครับ คืออย่างงี้นะครับ ข่าวดีคือ ตอนนี้คุณนภศูลพ้นขีดอันตรายแล้ว อวัยวะภายในยังปลอดภัยดีไม่มีกระดูกหัก ใบหน้าไม่มีแผลใดๆ มีแค่รอยถลอกตามแขนและลำตัว…..” คุณหมอเล่าอาการให้ฟัง……ป้าสมทรงกับผมโล่งใจขึ้นเป็นกอง
“……..แต่ปัญหาคือ คุณนภศูลได้รับบาดเจ็บทางศีรษะครับ คิดว่าตอนเกิดอุบัติเหตุหัวคงกระแทกกับพื้นถนน…..ศีรษะแตกต้องเย็บไป15เข็ม….และถึงแม้ว่าผลจากการสแกนสมองจะไม่พบความผิดปกติใดๆ ไม่มีเลือดคั่งที่เยื่อหุ้มสมอง……แต่ก็ยังได้รับการกระทบกระเทือนอยู่ดี…..ทำให้คนไข้ยังไม่รู้สึกตัว…..สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือเฝ้าดูอาการอย่างใกล้ชิดต่อไป….โดยเฉพาะ72ชั่วโมงแรกนี้นะครับ…..”
“จะไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมคะคุณหมอ”
“ตามความเห็นของหมอ หมอคิดว่าน่าจะดีขึ้นในไม่ช้าครับ…..แล้วถ้ายังไงหมอจะมาอัพเดทความคืบหน้าให้ญาติฟังอีกเป็นระยะนะครับ” คุณหมอสรุปอาการที่เหลือ……..
“ขอบคุณค่ะ/ครับ” ผมกับป้าสมทรงไหว้ขอบคุณคุณหมอ ก่อนที่คุณหมอจะเดินกลับเข้าห้องไอซียูไป
“ก็ยังดีนะ ที่บาดเจ็บเท่านี้ ดีกว่าเป็นอะไรไปมากกว่านี้”ป้าสมทรงพูดขึ้นมาก่อนที่จะเดินกลับไปที่เก้าอี้ตัวเดิม
“นั่นสิครับ…..ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้นภฟื้นขึ้นมาเร็วๆ” ผมเดินกลับไปนั่งลงข้างๆป้าสมทรง….พร้อมกับจับมือของป้าเอาไว้
“เพื่อนคุณวาฬเป็นยังไงบ้างครับ” พี่เปรมเดินเข้ามาถาม
“ยังไม่รู้สึกตัวเลยครับ คุณหมอต้องดูอาการใกล้ชิดก่อน” ผมตอบ
“ใครคะลูก” ป้าสมทรงกระซิบถาม
“อ้อ คนนี้คือพี่เปรมครับ ทนายของคุณแม่ ตอนนี้ดูแลผมอยู่”ผมแนะนำพี่เปรมให้ป้าสมทรงรู้จัก
“ส่วนทางนี้ป้าสมทรงครับ….ญาติผู้ใหญ่คนเดียวของนภศูล”ผมแนะนำป้าสมทรงให้พี่เปรม
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ” ทั้งสองคนสวัสดีทักทายกัน
“ว่าแต่พี่ดินไปไหนแล้วครับ” ผมถามพี่เปรม
“กลับไปก่อนแล้วล่ะ เห็นว่าต้องไปทำธุระอะไรสักอย่าง” พี่เปรมตอบ…….พี่ดินทำตัวแปลกมากครับ……ทำไมรีบกลับไปขนาดนี้
“วาฬ!! ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ” เสียงคนที่คุ้นเคยดังมาจากทางด้านหลังของพี่เปรม
“พี่ชาร์ค!!…..ทำไมมาอยู่ที่นี่ครับ”
“พี่มีเคสต้องมาผ่าตัดด่วนวันนี้”พี่ชาร์คตอบ…..ใช่สินะพี่ชาร์คเป็นหมอนี่นา……แถมจริงๆยังเป็นหมอกระดูกชื่อดังอีกต่างหาก……ถ้าไม่ต้องมาดูแลบริษัทของพ่อผม……ป่านนี้คงกำลังมีความสุขกับการทำงานเป็นหมอเต็มตัวอย่างเดียวแน่ๆ……..
“สวัสดีค่ะคุณหมอชาร์ค” ป้าสมทรงลงไปไหว้ย่ออีกแล้ว
“อ้าว สวัสดีครับป้าสมทรง ”
“สวัสดีครับ……คุณหมอชาร์ค……” พี่เปรมหันไปทักพี่ชาร์ค
.”……..เปรม!!......” พี่ชาร์คอุทานชื่อพี่เปรมออกมาด้วยความตกใจมากกว่าที่เจอผมอีก
แล้วพี่ชาร์คกับพี่เปรมก็ตกอยู่ในภวังค์ยืนจ้องตากันแบบที่เหมือนโลกนี้มีแค่เค้าสองคน…..นี่เค้ารู้จักกันมาก่อนเหรอ……ทำไมบรรยากาศมันน่าสงสัยแบบนี้!!
ต่อตอนหน้าอะจิ
หัวข้อ: ++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64 (อ่าน 56267 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก