Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ* * * ต่อค่ะ 100% * * *
เดียร์กลับมาอยู่บ้านได้เกือบสองอาทิตย์แล้วหลังจากที่ฮาร์ทสอบเสร็จก็ขับรถพากันกลับมาที่บ้าน นอนกอดมัม อ้อนแด๊ด แกล้งน้องสาว ป่วนคุณตาคุณปู่คุณยายจนครบ พอกลับมาอยู่บ้านแล้วก็แทบไม่อยากจะออกไปไหนเลย นอนอยู่บ้านตากแอร์เย็นๆ เป็นอะไรที่สบายมาก ตลอดช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเดียร์ไม่ได้นัดเจอกับกันต์เลยสักครั้ง เพราะเจ้าตัวเองก็กลับบ้านแถมยังกลับไปหาญาติที่ต่างจังหวัด พอกลับมากรุงเทพฯ อีกรอบก็โดนพวกไข่เจียวกับป่าไม้ลากไปเที่ยวกันต่อ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคุยกันทุกวัน ผ่านทางแชทบ้าง ทางโทรศัพท์บ้าง บางคืนก็วีดิโอคอลหากัน แล้วก็โดนพวกไข่เจียว ป่าไม้แกล้งไม่ให้คุย แม้จะได้คุยกันทุกวันแต่เดียร์ก็รู้สึกว่า... เขาชักจะคิดถึงเหมือนกัน เหมือนกับที่อีกฝ่ายบอกคิดถึงเขาทุกวัน นี่สินะ... คนมีแฟน แล้วไม่ได้อยู่ใกล้ๆ แฟนน่ะ
เรื่องที่เขาคบกับกันต์ เดียร์ก็ยังไม่ได้บอกที่บ้าน ฮาร์ทเองก็ไม่พูดเพราะรอให้เดียร์เป็นคนพูดเอง ใจหนึ่งเดียร์ก็อยากจะบอก แต่อีกใจก็กลัว ไม่รู้ว่าแด๊ดกับมัมจะรู้สึกอย่างไรถ้ารู้ว่าเขามีแฟนแล้ว แถมแฟนยังหล่อมากด้วย...
ส่วนวันนี้เขาต้องเดินทางไปกระบี่เพื่อไปสำรวจชุมชนของวิชาในเทอมที่สอง เดียร์เลยต้องตื่นแต่เช้ามืดขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารอให้ทัชขับรถมารับ ส่วนหินผาเห็นว่ากลับที่หอได้สองวันแล้ว และค่อยไปเจอกันที่มหา’ลัยเช้านี้เลย
แม้ว่าเดียร์จะตื่นเช้ามาก แต่ก็ไม่ทันมัมมี๊ที่ลุกขึ้นเตรียมนมกับอาหารเช้าง่ายๆ อย่างแซนด์วิชใส่กล่องเอาไว้ให้เขาเอาไปกินกับเพื่อนๆ ตอนเดินทาง
“มัมมี๊” เข้าไปกอดเอวอ้อน เขาชอบกอดมัมมี๊เพราะมันอบอุ่นเสมอ กอดแล้วสบายใจ กอดแล้วเหมือนได้ผ่อนคลายหรือเพราะมัมมี๊มีกลิ่นหอมๆ ติดตัวกันนะ มิน่าล่ะ... แด๊ดดี๊ของเขาถึงได้ชอบกอดมัมมี๊ขนาดนี้ เผลอไม่ได้เป็นต้องกอดเสมอ เดียร์รู้หรอกว่าต่อให้อายุเข้าเลขสี่แบบนี้แล้ว แด๊ดดี๊ก็ยังแอบกุ๊กกิ๊กกับมัมมี๊สองต่อสอง แต่เดียร์ไม่พูดหรอก ถ้าพูดไปเดี๋ยวมัมมี๊อาย
“ตื่นแล้วใช่ไหมลูกชายมัม”
“เดียร์ตื่นแล้วครับ แต่เดียร์ง่วงจัง” พูดไปก็ไถหน้ากับไหล่ของมัมมี๊อ้อนไป
“เมื่อคืนนอนดึกล่ะสิ มัมบอกแล้วว่าให้รีบนอนเพราะต้องตื่นแต่เช้า ดื้อ... ไม่ฟัง”
“งื่อ... มัมไม่ว่าน้อง” ลูกชายวัยสิบเก้าปีร้องงอแงอย่างกับอายุสี่ขวบให้มัมมี๊ต้องส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“ดื่มนมก่อนครับ แซนด์วิชมัมใส่กล่องเอาไว้แล้ว เอาไว้ไปกินกับทัชแล้วก็หินผานะ ให้กินตอนนี้คงยังกินไม่ลงหรอกใช่ไหม”
“มัมมี๊รู้ใจเดียร์ที่สุด” เดียร์ฉีกยิ้มหวานกลับไป
“เหรอครับ... มัมรู้ใจเดียร์ที่สุดจริงเหรอ ไม่ใช่คนอื่นเหรอ” มัมมี๊ถามกลับ
ทำเอาเดียร์เลิ่กลักไปหมด “ค คนอื่นอะไรครับ” แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ คว้าแก้วนมมาดื่ม แต่ในใจนี่นึกหวั่นไปหมดแล้วว่ามัมมี๊จะรู้เรื่องของกันต์ไหม
“มัมก็แค่แซวเล่นน่ะครับ นั่น... เสียงรถมาแล้ว ทัชหรือเปล่า” พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก วางแก้วนมที่ดื่มหมดแล้วไว้บนโต๊ะ หันไปคว้ากระเป๋าเดินทางมาหิ้วพร้อมกับกระเป๋าเป้ลายเดียวกัน สีเดียวกันอีกใบขึ้นสะพายหลังแล้วเดินตามมัมมี๊ไปหน้าบ้าน
ทัชลงจากรถมายกมือไหว้มัมมี๊ของเพื่อน “สวัสดีครับมัม”
“สวัสดีครับ มัมทำแซนด์วิชเอาไว้ให้นะ อยู่ในนี้ เอาไว้กินระหว่างขับรถนะ” มัมมี๊ส่งถุงใส่กล่องแซนด์วิชให้กับทัช “ขับรถกันก็ระวังๆ หน่อยนะ ไม่ไหวก็ผลัดกัน เราขับสลับกับหินผาใช่ไหม”
“ครับมัม”
“ระวังตัวดีๆ นะครับ ทั้งคู่เลยรู้ไหม”
“ครับ”
“อย่างนั้นเดียร์ไปแล้วนะครับมัม” เดียร์เข้ามากอดมัมมี๊อีกรอบ ยกมือไหว้ก่อนจะเดินเอากระเป๋าไปเก็บเอาไว้ที่ท้ายรถ ก่อนจะโบกมือให้มัมมี๊อีกรอบ ก่อนที่ทัชกับเดียร์จะพากันขึ้นรถแล้วขับออกจากรั้วบ้านบริสตันไป
“เข้ามาที่บ้านมึงทีไรกูก็ขนลุกกับความใหญ่โตชิบหาย คงเพราะมีบ้านอยู่สามหลังในนี้ละมั้ง” ทัชว่า เพราะในรั้วบ้านของตระกูลบริสตันนั้นมีอยู่ด้วยกันสามหลัง คือบ้านของคุณปู่หมอ บ้านของคุณปู่คุณย่า แล้วก็บ้านของเดียร์ ซึ่งแต่ละหลังก็ใหญ่ๆ ทั้งนั้น รวมเข้ากับพื้นที่สวนไปอีก เลยเป็นอาณาเขตที่กว้างใหญ่มากในบริเวณนี้
“อือ เพราะมีอยู่สามหลังแหละเลยใหญ่ ถ้าทำรั้วกั้นแยกแต่ละหลังก็ไม่ใหญ่ขนาดนี้” เดียร์ตอบ “แล้วสรุปต้องแวะรับไอ้หินไหม”
“ไม่ต้อง มันบอกเดี๋ยวไปเจอกันที่คณะเลย รุ่นพี่เขานัดที่หน้าคณะก่อน”
ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่พวกเขาก็มาถึง หินผามารออยู่ก่อนแล้ว พวกรุ่นพี่ผู้ชายก็มาแล้ว เดียร์กับทัชเลยเข้าไปรวมกลุ่มแล้วก็ทักทาย ไม่นานทุกคนก็มากันพร้อม พี่ๆ เลยขอคุยกันก่อนเรื่องรายละเอียดที่จะไปลงชุมชนกัน
“โอเค... ครบแล้วเนอะ เดี๋ยววันนี้เรากำลังจะไปกระบี่กัน ไปเกาะลันตา พวกพี่ติดต่อเรื่องเรือข้ามฟากกับที่พักเอาไว้แล้วเรียบร้อย เรื่องที่พักนี้โชคดีที่เรามีสปอนเซอร์ให้ส่วนลดพิเศษให้ แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่แต่เราน่าจะได้เจอที่นู้น ไม่รู้ว่าพวกแม่งจะตามกันไปทำไม” เฟียสพูดท้ายประโยคเหมือนกับจะบ่นเสียมากกว่า
“เอาน่า ก็ให้พวกมันช่วยดูน้องอีกแรงไง”
“เออๆ ข้ามเรื่องพวกมันไปก่อน วันนี้เราจะยังไม่ลงชุมชนกันเพราะกว่าจะไปถึงก็เย็นแล้วล่ะ พักผ่อนที่รีสอร์ทได้ตามอัธยาศัยเลยนะ แน่นอนว่ามีปาร์ตี้แอลกอฮอล์แน่ๆ ไม่ต้องห่วง แต่ไม่ให้กินกันจนเมานะโว้ย เอาแค่พอหอมปากหอมคอชื่นชมบรรยากาศ เพราะพรุ่งนี้ยังต้องลงสำรวจอีก งานเหนื่อยหน่อย”
เดียร์รู้สึกว่าพี่เฟียสเป็นอดีตเดือนคณะที่หน้าตากับนิสัยไปคนละทางเลย คำพูดท่าทางพี่แกออกจะห่ามๆ แต่หน้าตาหล่ออย่างกับหนุ่มเจ้าสำอางค์
“พรุ่งนี้เช้าพี่จะพาไปรู้จักกับผู้นำชุมชน เขาจะพาเราไปลงชุนชมอีกที ชุมชนที่เราจะไปเป็นชุมชนเก่า อยู่กันมานานแล้วบ้านก็จะเป็นบ้านไม้โบราณ สิ่งที่น้องๆ ต้องไปทำในวันพรุ่งนี้ก็คือพูดคุยกับชาวบ้านนะคะ” เปลี่ยนเป็นดาวรุ่นพี่ผู้หญิงมาพูดแทน “น้องต้องไปสัมภาษณ์ ไปคุยกับเจ้าของบ้านอย่างน้อยก็เจ็ดหลังตามจำนวนของน้องเลย เพราะน้องต้องทำบ้านกันคนละหลังเนอะ แล้วก็ต้องไปวัดขนาดบ้านด้วย เอาตลับเมตรกันมาใช่ไหม ที่พี่ให้เตรียมกันมา”
“น้องๆ ต้องวัดขนาดบ้าน จดรายละเอียดต่างๆ ที่อาจจะเป็นจุดเด่นของบ้านแต่ละหลังเนอะเอาไว้ให้ละเอียด เพราะพวกนี้จะต้องใช้ในการออกแบบบ้านหลังใหม่นะ แล้วก็ถ่ายรูปบ้านมาด้วยเยอะๆ เพราะก่อนที่น้องจะออกแบบหลังใหม่ อาจารย์จะให้น้องขึ้นสามมิติบ้านหลังเดิมด้วยนะ เพราะฉะนั้นแปลนบ้านต้องมีนะคะ เข้าไปวัดแล้วก็วาดมาคร่าวๆ เรื่องนี้พวกพี่ประสานไปกับทางหัวหน้าชุมชนแล้วก็ขออนุญาตแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ”
แล้วพวกพี่ก็อธิบายรายละเอียดอื่นๆ เพิ่มเติมจนครบถ้วนถึงได้เริ่มเดินทางกัน มื้อเช้าทุกคนตัดสินใจว่าจะแวะเซเว่นเอาเพราะตอนนี้ยังเช้าเกินไปเลยไม่ค่อยหิว แล้วเดี๋ยวค่อยแวะหามื้อกลางวันกินกันอีกที ทางรถของเดียร์ก็สบายไปเพราะมีเสบียงแล้ว แค่แวะซื้อน้ำ ซื้อนมกันเท่านั้น
เมื่อทุกอย่างพร้อมก็เริ่มออกเดินทางกันทันที รถของรุ่นพี่ขับนำอยู่ข้างหน้าหนึ่งคัน ตามด้วยรถของเจเพื่อนในกลุ่ม แล้วก็รถของทัช ปิดท้ายด้วยรถของรุ่นพี่อีกคัน พวกเขาตั้งใจจะพยายามไม่แวะข้างทางบ่อยนักเพราะไม่อย่างนั้นจะถึงที่พักดึกเกินไป โชคดีที่ไม่ใช่ช่วงวันหยุดยาว หรือเทศกาลอะไร รถที่ออกต่างจังหวัดจึงมีไม่มากนัก
แวะกินมื้อกลางวันที่ร้านข้างทาง แต่ก็เป็นร้านขึ้นชื่อที่มีคนรีวิวเอาไว้เยอะ รสชาติอาหารก็สมกับคำล่ำลือ ราคาไม่แพงเหมาะกับนักท่องเที่ยว พอกินข้าวกันเสร็จหินผาก็เปลี่ยนมาขับรถแทนบ้างให้ทัชนั่งข้างๆ คอยช่วยดูทาง ส่วนคนที่ขับรถไม่เป็น ดูทางไม่เก่งอย่างเดียร์ก็โดดดีดให้ไปนั่งเบาะหลังตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว เจ้าตัวก็บ่นงุ้งงิ้งตามประสาแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ปล่อยให้เพื่อนรักทั้งสองคนขับรถแล้วดูทางกันไป
“มึงๆ ที่รีสอร์ทมีสระน้ำด้วย กูอยากเล่นว่ะ ถึงแล้วไปเล่นกันนะมึง” เดียร์พูด ตอนนี้เขากำลังนั่งดูรูปบรรยายกาศของรีสอร์ทที่กำลังจะไปพัก เป็นรีสอร์ทขนาดใหญ่ ห้องพักเป็นบ้านหลังๆ บ้านหลังหนึ่งก็พักได้สองถึงสามคน แล้วก็มีเป็นแบบบ้านพักหลังใหญ่ “เราสามคนพักด้วยกันใช่ไหมวะ”
“ก็คงงั้นแหละ ให้ไอ้เจนอนกับไอ้เปียไป ผู้หญิงเขาก็ต้องพักกับผู้หญิงอยู่แล้ว เราสามคนก็อัดกันไป” ทัชหันมาตอบเพื่อน “แต่ไม่รู้ว่าพี่เขาจองที่พักแบบไหนไว้ เป็นหลังใหญ่ หรือหลังเล็กก็ไม่รู้”
“เออนั่นสิ แต่ไม่ว่ายังไงกูก็นอนกับพวกมึงอ่ะ”
“มึงจะนอนกับพวกกูสองคนเหรอวะ รับไหวเหรอมึง” ทัชหันมาทำตาระยิบระยับใส่เพื่อน ตอนแรกก็ทำหน้างงแต่พอเห็นสีหน้าของทัชก็เลยเข้าใจว่ามันเล่นมุกทะลึ่ง
“ไอ้สัส! ทะลึ่งนะมึงอ่ะ กูไม่นอนแบบนั้นกับมึงหรอก” เดียร์ด่าไปก็หน้าแดงไป
“อ่อ... ไว้นอนกับพี่กันต์งั้นสิมึงอ่ะ”
“เชี่ย!” ด่าให้อีกรอบ แต่คนโดนด่าไม่สะทกสะท้านอีกทั้งยังหัวเราะชอบใจอีกด้วย ขนาดหินผาเองก็ยังหัวเราะเลย
“หน้าแดงนะมึง คิดทะลึ่งอยู่ล่ะสิ นี่ตกลงมึงได้เสียเป็นผัวเมียกับพี่กันต์หรือยัง”
“มึงจะถามบ้าอะไรเนี่ย”
“อ้าว! ก็กูสงสัยใคร่รู้ไงมึง แต่จากท่าทางน่าจะยังไม่โดน กูอยากรู้เหมือนกันนะว่าพี่กันต์จะเด็ดขนาดไหน หรือมึงว่าไงวะเดียร์ ไอ้หิน”
“มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“แหมๆ หวงผัว เอ้ย หวงแฟนเหรอมึง ไม่ต้องห่วงนะกูไม่คิดพิศวาสพี่กันต์หรอก”
“กูไม่คุยกับมึงแล้ว” เดียร์ว่า ขยับมานั่งเล่นโทรศัพท์แทน ไม่อยากจะพูดกับเพื่อนปากเสียแล้ว
ทัชหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเพื่อน การแกล้งเดียร์เป็นหนึ่งกิจกรรมยามว่างของเขา แกล้งมันแล้วสนุกดี ทำเอาอารมณ์ดีทั้งวัน หินผามองเพื่อนรักสองคนที่ชอบเถียงกันแล้วก็ส่ายหน้า ถ้าวันไหนไม่เถียงกันคงกินข้าวไม่อร่อย นอนไม่หลับ
กว่าจะเข้าสู่จังหวัดกระบี่ก็เย็นย่ำ ยังต้องไปขึ้นเรือข้ามฟากอีกหนึ่งต่อ เรือที่ว่าเป็นเรือลำใหญ่ที่สามารถขับรถขึ้นไปได้เลย ตอนนี้ก็กำลังรอคิวเพื่อขึ้นเรือกันอยู่ พอขับรถขึ้นมาได้จอดเรียบร้อยทุกคนก็ลงจากรถเพื่อยืดเส้นยืดสายกับรับกลิ่นอายของทะเล
“ไง นั่งกันเมื่อยเลยล่ะสิ” พวกพี่ๆ เดินเข้ามาทัก
“ใช่พี่” เดียร์ตอบคนแรก นั่งรถนานๆ มันเมื่อยมาก
“แหม... นี่ขนาดมึงแค่นั่งเฉยๆ ไม่ช่วยดูทาง ขับรถไม่ได้ยังเมื่อยขนาดนี้เลยเนอะ” แล้วก็ไม่ใช่ใครที่แขวะเพื่อนตัวเอง ก็เป็นทัชอีกนั่นแหละ เดียร์เลยหันไปมองตาขวาง
“ฮ่าๆ พวกมึงสองคนนี่ก็เถียงกันเองเก่งเหลือเกินนะ กูเห็นกี่ทีๆ ก็เอาแต่เถียงกัน” อิฐหัวเราะขำกับท่าทางของรุ่นน้องทั้งสองคนก่อนจะหันไปหาหินผาที่ยืนอยู่ข้างๆ “นี่มึงทนได้ยังไงวะ”
“ชินแล้วครับพี่”
“เอ่อพี่... พวกพี่จองที่พักแบบไหนเอาไว้เหรอครับ หลังเล็กหรือหลังใหญ่เหรอ” เดียร์ถามอย่างสนใจ
“หลังเล็กน่ะ พักห้องละสองสามคน เดี๋ยวไปถึงก็จับคู่นอนกันเองแล้วกัน ตอนแรกก็จะเอาหลังใหญ่นะ แต่หลังใหญ่มันค่อนข้างไกลกันเพราะเขาทำเพื่อความเป็นส่วนตัว ส่วนที่พวกเราจะไปพักกันเนี่ยมันเหมือนเป็นเวิ้งส่วนตัวเลย มีสระว่ายน้ำ ใกล้ทะเลตรงนี้มีบ้านอยู่เก้าหลังพอดีกับพวกเราเลย”
“แล้วคนที่พี่บอกว่าเป็นสปอนเซอร์ล่ะครับ ใครเหรอ” เจที่เดินตามมาสมทบถามขึ้น
“เป็นน้องสายของพลอยน่ะ รีสอร์ทที่เราจะไปพักเป็นของครอบครัวมันเอง เลยได้ราคาพิเศษมา”
“แล้วที่พักเก้าหลังนี่ไม่เยอะไปเหรอพี่ พวกเราพักกันหลังละสองสามคนก็แค่ห้าหกหลังเองมั้งพี่” ทัชถามหลังจากลองจับคู่นอนอยู่ในใจ
“ก็มีคนอื่นมาด้วยอีกไง กลุ่มน้องสายพลอยน่ะ เบ็ดเสร็จมากันทั้งหมดยี่สิบคน ชิบหาย... โคตรเยอะเลยว่ะ อ้าว... จะขึ้นฝั่งแล้ว ไปๆ แยกย้ายขึ้นรถ เดี๋ยวขับตามพี่มานะ จากท่าเรือไปที่พักก็อีกสักครึ่งชั่วโมง” ทุกคนเลยแยกย้ายกันไปขึ้นรถเมื่อได้ยินแบบนั้น
“โห... ทริปนี้มียี่สิบคน โคตรเยอะเลยว่ะ ชักอยากจะรู้แล้วแหะว่าใครที่จะมาด้วย”
“น่าจะเป็นรุ่นพี่ปีสอง ไม่ก็ปีสาม” ทัชบอก “ปีหนึ่งต้องไปลงพื้นที่กันอยู่แล้ว ปีสีด้วย ก็เหลือแค่ปีสองกับปีสามนั่นแหละ”
“แหมมึง ปีสองกับปีสามก็เป็นร้อยคนไหมล่ะ”
“อ้าว แต่กูก็พูดถูกไหมล่ะว่าต้องเป็นปีสองกับปีสาม”
“พวกมึงไม่ต้องเถียงกันหรอก เดี๋ยวพอไปถึงก็รู้เองว่าปีไหน เป็นใคร เพราะพวกพี่เขาก็บอกอยู่ว่ามาด้วย จะเถียงกันทำไม” หินผาเป็นคนเอ่ยห้าม วันนี้วันเดียวเขาฟังสองคนนี้เถียงกันไปกี่รอบแล้วก็ไม่รู้
พอเห็นว่าพ่อของกลุ่มเอ่ยห้ามแล้วอาจจะหงุดหงิดขึ้นมาถ้าหากเขายังเถียงกันต่อลูกทั้งสองคนก็ยอมเงียบ นั่งเล่นโทรศัพท์ของตัวเองไป เป็นเด็กดีไม่ดื้อ ไม่ซนจนถึงที่พัก
รถทั้งสี่คันขับไปตามเส้นทางในรีสอร์ท ไม่ได้จอดแวะตรงหน้าล็อบบี้เพราะเมื่อกี้พี่พลอยไลน์บอกในกลุ่มแล้วว่าให้ขับไปที่ห้องพักได้เลยเพราะกลุ่มน้องสายพี่เขามาเช็คอินให้แล้วเรียบร้อย บรรยากาศภายในรีสอร์ทนั้นดีมาก เต็มไปด้วยต้นไม้ ยิ่งตอนเย็นแบบนี้เลยทำให้อากาศเย็นจนเกือบจะหนาว
เดียร์สะพายเป้กับหิ้วกระเป๋าตามเพื่อนทั้งสองคนไปรวมกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นแล้วก็รุ่นพี่ เหมือนว่ากลุ่มของน้องสายของพลอยก็อยู่ด้วยเหมือนกัน เขาได้ยินเสียงทักทาย
“มึง... กูว่านะมึงไม่ได้นอนกับกูแล้วก็ไอ้หินแล้วว่ะ” ทัชหันมาพูดกับเดียร์
“อ้าว ทำไมวะ แล้วกูจะนอนกับใครอ่ะ” เดียร์ทำหน้างงปนๆ ไม่พอใจที่อยู่ๆ จะโดนดีดออกจากห้อง
“นอนกับพ่อมึงไง”
คราวนี้คนฟังก็ยิ่งทำหน้างงเข้าไปใหญ่ “พ่ออะไรของมึงวะ”
“นู้นไง... พ่อมึงอ่ะ”
เดียร์มองตามนิ้วของเพื่อนที่ชี้ออกไป เพราะเขาเดินตามมาหลังสุดเลยอยู่ด้านหลังไม่เห็นว่าด้านหน้าที่รวมกลุ่มกันอยู่มีใครมา ชะเง้อไปชะเง้อมาถึงได้เห็นพ่อที่ไอ้ทัชว่า คราวนี้ล่ะตากลมก็เบิกกว้างขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงนั้นด้วย
“เอาปีหนึ่ง จับคู่เลยเดี๋ยวพี่จะแจกกุญแจห้องแล้ว ได้คู่ตัวเองแล้วก็มาเอากุญแจที่พี่เค้กเลยนะ บนกุญแจมีเลขห้องอยู่ หนึ่งถึงห้าอยู่ฝั่งนี้ ที่เหลือก็ฝั่งนู้นนะ” เฟียสตะโกนบอกน้องๆ เพราะมีกันอยู่แค่เจ็ดคน ไม่ต้องใช้เวลานานก็ได้คู่กันหมดแล้ว
หินผากับทัชก็เดินไปเอากุญแจโดยปล่อยเดียร์เอาไว้ แต่ยังไม่ทันจะตามเพื่อนไปไหนกระเป๋าที่หิ้วอยู่ก็ถูกแย่งไปเสียก่อน
“พ พี่กันต์”
“จะไปไหนล่ะเรา”
“ก็... ไปหาไอ้ทัชไง ผมนอนกับมันอ่ะ” เดียร์ชี้นิ้วไปที่ทัชที่ยืนยักคิ้วให้อยู่ ทุกคนหันมามองเขาสองคนเพราะแค่รับกุญแจยังไม่มีใครเดินไปไหน
“ทัชนอนกับหินผาไม่ใช่เหรอ เราจะไปนอนเบียดกับเพื่อนทำไม นอนห้องเดียวกับพี่นี่” กันต์พูดพร้อมกับชูกุญแจในมือ
“ไอ้ไม้... กูรู้สึกเจ็บๆ ยังไงไม่รู้ว่ะ” เสียงของไข่เจียวเรียกสายตาทุกคนให้หันไปมอง เดียร์เพิ่งเห็นว่ากลุ่มของกันต์มากันหมดรวมถึงสองสาวอย่างใบบัวกับใยไหมด้วย
“มึงเป็นอะไรวะ” ป่าไม้ถามพลางทำหน้าเครียด
“กูโดนเพื่อนถีบส่งให้มานอนรวมกับพวกมึง เพราะมันจะได้หนีไปนอนกับแฟน กูล่ะเจ็บชิบหาย” พูดไปก็ทำท่าทางเจ็บปวดไปด้วย ดูแล้วน่าซ้ำมากกว่าน่าช่วย
“เออ เรามันแค่เพื่อนเว้ยมึง จะไปสู้แฟนได้ไง จะเป็นจะตายชิบหายไม่ได้เจอหน้าแฟนสองอาทิตย์ ไปเที่ยวก็ทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก นี่ก็ทั้งบังคับ ทั้งขู่เพื่อนในกลุ่มให้มาเที่ยวเกาะ ไอ้เราก็นึกว่าอยากมาดำน้ำดูปะการัง ที่ไหนได้ แม่งตามแฟนมาเพราะรู้ว่าแฟนจะมาลงชุมชนที่นี่” ป่าไม้ก็ไม่ได้น้อยหน้าเพื่อนมากนัก “ทั้งเสนอหน้าหาที่พงที่พักให้เรียบร้อย ไปบังคับไอ้ดิวให้ลดราคาที่พัก ให้ไอ้ดิวเสนอที่พักให้พี่พลอยอ่ะมึง มึงคิดดูถ้ามันไม่อยากตามแฟนมานะ เพื่อนอย่างพวกเราก็ไม่มีความหมายหรอกเว้ย”
“สัส!” กันต์หันมาด่าเพื่อนทั้งสองคน ห่ามกลางเสียงโห่แซวของพี่ปีสี่
“พี่ก็แปลกใจ อยู่ๆ ดิวก็มาทักว่าพวกพี่จะมากระบี่กันเหรอ เสนอส่วนลดให้ไอ้เราก็นึกว่าน้องสายคิดไม่ซื่อกับเรา ที่ไหนได้... เพื่อนบังคับให้ทำเพราะเพื่อนอยากตามแฟนมา” พลอยทำหน้าเสียดายยกใหญ่เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
คนที่ตามแฟนมาแค่ยืนทำหน้าเซ็ง เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรเพราะก็จริงอย่างที่เพื่อนพูด แต่คนเป็นแฟนนี่ยืนหน้าแดงหมดแล้ว แม้ฟ้าจะมืดแต่ไฟก็สว่างพอจึงทำให้เห็น
“เออ! กูก็ว่าแม่งดีเว้ย จะขอตามมาไอ้กูก็นึกว่าอยากมาช่วยดูน้องด้วยใจ มาศึกษางานก่อนไรงี้ ที่ไหนได้กลุ่มน้องกูมีแฟนมัน มันเลยตามมา ไอ้ชิบหาย ไปๆ แยกย้ายโว้ย กูล่ะเบื่อ” อิฐโบกมือไล่ทุกคนให้แยกย้ายเข้าห้อง “ไอ้กันต์! น้องกูมาทำงานนะมึง พรุ่งนี้มันต้องลงพื้นที่ใช้แรงเยอะนะไอ้สัส อย่าทำน้องกูหมดแรงนะโว้ย”
“ไปๆ แยกย้ายๆ ก่อนนอนอย่าลืมใส่หูฟังเปิดเพลงนะ เดียร์... มึงอย่าป่วยนะ” เจมส์เองก็ตะโกนส่งท้าย
“พี่เจมส์!!” เดียร์เรียกรุ่นพี่เสียงดังลั่น ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนอื่นๆ นี่ถ้าเกิดอีกฝ่ายเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันล่ะก็ได้โดนเดียร์ด่าไปแล้ว แต่นี่เป็นรุ่นพี่แถมยังโตกว่าตั้งหลายปี ถึงแม้จะเริ่มสนิทกันแต่ก็ยังไม่กล้าขนาดจะว่ารุ่นพี่ได้
ทุกคนโห่แซวกันอีกเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายเข้าห้องพักของตัวเอง แม้แต่เพื่อน รุ่นพี่ผู้หญิงก็ยังแซวให้เดียร์ได้แต่ยืนเขินหน้าแดงอยู่ที่เดิม สุดท้ายก็หันมาเตะ ต่อยคนต้นเรื่องที่ทำให้โดนแซวแบบนี้
“มาเตะพี่ทำไมล่ะเนี่ย” กันต์ถามปนเสียงหัวเราะ
“ก็พี่นั่นแหละ ผมเลยโดนแซวเลยเนี่ย...” ได้แต่บ่นอุบก้มหน้าหนีเพราะเขินจนไม่กล้ามองหน้า
กันต์หัวเราะก่อนจะจูงมือน้องตัวเล็กไปที่ห้องพักของตัวเองบ้าง ของพักของพวกเขาอยู่ริมสุดติดกับทะเลมากที่สุด มีโต๊ะกลมวางอยู่ตรงเฉลียงด้านหน้าเอาไว้ออกมานั่งรับลมทะเลได้ ภายในห้องมีเตียงขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่กลางห้อง มีโต๊ะยาวอยู่ปลายเตียงวางโทรทัศน์และทำเป็นโต๊ะเครื่องแป้งไปในตัว ตู้เย็นขนาดเล็ก ตู้เสื้อผ้า แล้วก็ห้องน้ำหนึ่งห้อง
กันต์วางกระเป๋าของน้องไว้บนเก้าอี้ในห้องพักก่อนจะดึงน้องให้มานั่งด้วยกันที่เตียง หน้าของแดงยังคงแดงก่ำอยู่จากเหตุการณ์โห่แซวเมื่อครู่ ให้ต้องยกมือขึ้นลูบแก้มแดงๆ นั้นเล่น
“แล้ว... พี่มาได้ยังไงเนี่ย”
“ก็คิดถึง เลยตามมา” กันต์ตอบ “พี่รู้มาว่าพวกพี่เฟียสจะมาเกาะนี้กันก็เลยไปขอร้องไอ้ดิวเรื่องที่พัก แล้วก็ให้มันไปบอกพี่พลอยพี่สายมัน แล้วพวกพี่ก็ขับรถมานี่ก่อน มาตั้งแต่สองวันก่อนแล้วล่ะ”
“ไม่เห็นบอกผมเลย”
“บอกก็ไม่แปลกใจสิ ปิดเทอมทั้งทีก็โดนไอ้พวกไข่ลากเที่ยว แทนที่จะได้หาเวลาไปหาเราก็ไม่ได้ไป แล้วเราก็มานี่เองกว่าจะกลับก็อีกตั้งหลายวัน พี่เลยลากพวกมันมาบ้าง อยากเจอ” กันต์พูด เขามองหน้าน้องไม่หลบไปไหน ไม่ได้เจอหน้าน่ารักนี้ตั้งกี่วันแล้ว คิดถึงจะแย่
“อย่ามาทำผมเขินดิ เลิกมองหน้าผมได้แล้ว” เดียร์ต่อยเข้าที่ไหล่ของคนพี่แล้วร้องโวยวาย ให้กันต์ได้หัวเราะขำก่อนจะคว้าน้องมากอดเอาไว้แทน ไม่ได้กอดตั้งสองอาทิตย์
เดียร์ได้แต่ส่งเสียงฮึดฮัดเหมือนจะไม่พอใจ แต่ก็กอดตอบแถมยังฝังหน้าลงกับไหล่ของเขาด้วย ได้ยินเสียงอู้อี้ตอบกลับมาให้กันต์ต้องก้มลงฟัดแก้มแดงๆ ไปอย่างมันเขี้ยว โทษฐานทำตัวน่ารักเกินเหตุ
“ผมก็คิดถึงพี่”************************************************
มีความคิดถึงน้อง มีความตามน้องไปทำงานด้วย จ้าพี่จ๋า ลงทุนมากเลยค่ะ ลงทุนขับรถไปใต้เพื่อจะได้ไปอยู่กับน้อง อือหือ... ขอแบบพี่กันต์ 1 คนค่ะ ชีวิตคู่เราต้องการคนแบบนี้ ฮ่าาา คือแบบ... ใกล้จบแล้วอ่ะ ใจหาย พออัปนิยายช่วงท้าย ๆ ทีไรใจหายทุกที ฮือ... อีกไม่กี่ตอนแล้วจริง ๆ ค่ะ
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 360824 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก