-
ส่วนที่เอาไปแปะไว้ที่กระทู้ก่อนลงนิยาย อยู่ในระหว่างเส้น *** นะคะ (ข้อ 1-18 ก๊อปเฉพาะหัวข้อที่ทำตัวทึบไว้ก็ได้
***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
(http://cdn-th.tunwalai.net/files/member/83251/1027114530-member.jpg)
✥ ✥ ✥ ✥ ✥ ✥
FACULTY OF LOVE . 1
My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง
#พี่กันต์สายอ่อย
✥ ✥ ✥ ✥ ✥ ✥
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/a5/f6/95/a5f695ab87d2fe63f637e51ae3f352e4.jpg)
✥ ✥ ✥ ✥ ✥ ✥
เพราะมีหน้าที่เป็นพี่ว้าก ต่อให้ชอบมากแค่ไหนก็ยังจีบไม่ได้เพราะหน้าที่มันค้ำคอ
แต่พอหมดหน้าที่ครั้นจะเข้าไปจีบน้อง ก็กลัวว่าน้องจะกลัวเพราะคำว่า "พี่ว้าก" ที่เคยเป็น
ก็เลยได้แต่อ่อยไปวันๆ อ้อยๆ ไปเรื่อยๆ เผื่อจะทำให้น้องชอบ แล้วกล้า "จีบ" เขาก่อน
✥ ✥ ✥ ✥ ✥ ✥
นิยายของฟาง
อุ่นไอรัก ❤ (http://bit.ly/2BZysUp) THE END
My Mom ; รักของมัม น้องกันต์จัดให้ (http://bit.ly/2C4ufz4) THE END
❤… อุ้มรัก ...❤ #Mpreg (http://bit.ly/2SDJDtg) THE END
❤… อุ้มรัก ' S ...❤ (http://bit.ly/2Rxogwd) THE END
• Lucky Love เปลี่ยนลุค เลยได้รัก • (http://bit.ly/2sae1zJ) THE END
♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ (http://bit.ly/2C0Mkh7) THE END
✥ ✥ ✥ ✥ ✥ ✥
✥ บท 0 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3612918#msg3612918)
✥ บท 01.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3623884#msg3623884) ✥ บท 01.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3631385#msg3631385) l ✥ บท 02.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3636823#msg3636823) ✥ บท 02.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3645569#msg3645569) l ✥ บท 03.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3666083#msg3666083) ✥ บท 03.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3671224#msg3671224)
✥ บท 04.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3678983#msg3678983) ✥ บท 04.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3683418#msg3683418) l ✥ บท 05.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3686885#msg3686885) ✥ บท 05.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3690499#msg3690499) l ✥ บท 06.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3693688#msg3693688) ✥ บท 06.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3699568#msg3699568)
✥ บท 07.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3703613#msg3703613) ✥ บท 07.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3710010#msg3710010) l ✥ บท 08.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3714695#msg3714695) ✥ บท 08.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3718547#msg3718547) l ✥ บท 09.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3733959#msg3733959) ✥ บท 09.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3738142#msg3738142)
✥ บท 10.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3743195#msg3743195) ✥ บท 10.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3752763#msg3752763) l ✥ บท 11.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3768318#msg3768318) ✥ บท 11.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3773872#msg3773872) l ✥ บท 12.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3777350#msg3777350) ✥ บท 12.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3783238#msg3783238)
✥ บท 13.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3789120#msg3789120) ✥ บท 13.2 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3793870#msg3793870) l ✥ บท 14.1 ✥ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3797257#msg3797257) ✥ บท 14.2 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3801301#msg3801301) l ✥ บท 15.1 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3804933#msg3804933) ✥ บท 15.2 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3814496#msg3814496)
✥ บท 16.1 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3817046#msg3817046) ✥ บท 16.2 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3823031#msg3823031) l ✥ บท 17.1 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3833562#msg3833562) ✥ บท 17.2 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3843504#msg3843504) l ✥ บท 18.1 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3847032#msg3847032) ✥ บท 18.2 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3851750#msg3851750)
✥ บท 19.1 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3858975#msg3858975) ✥ บท 19.2 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3860616#msg3860616) l ✥ บท 20.1 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3874239#msg3874239) ✥ บท 20.2 ✥ (http://bit.ly/2o4hE8l) l ✥ บท 21.1 ✥ (http://bit.ly/2PlD2Bu) ✥ บท 21.2 ✥ (http://bit.ly/2PGF2o0)
✥ บท 22.1 ✥ (http://bit.ly/2CYg81U) ✥ บท 22.2 ✥ (http://bit.ly/2QPTTOz) l ✥ บท 23.1 ✥ (http://bit.ly/2zC8ari) ✥ บท 23.2 ✥ (http://bit.ly/2C3gFO1) l ✥ บท 24.1 ✥ (http://bit.ly/2CHvZB5) ✥ บท 24.2 ✥ (http://bit.ly/2J4lJD2)
✥ บท 25.1 ✥ (http://bit.ly/2yYhZ1a) ✥ บท 25.2 ✥ (http://bit.ly/2Qm9W5K) l ✥ บท 26.1 ✥ (http://bit.ly/2QwTXSH) ✥ บท 26.2 ✥ (http://bit.ly/2Q66DCW) l ✥ บท 27.1 ✥ (http://bit.ly/2ButVdT) ✥ บท 27.2 ✥ (http://bit.ly/2rcAR9k)
✥ บท 28.1 ✥ (http://bit.ly/2rppOK5) ✥ บท 28.2 ✥ (http://bit.ly/2EoNOF3) l ✥ บท 29[THE END] ✥ (http://bit.ly/2BxAEm3)
✥ SP01.1 ✥ (http://bit.ly/2GKphNk) ✥ SP01.2 ✥ (http://bit.ly/2GOGvJz)
✥ ✥ ✥ ✥ ✥ ✥
-
(http://cdn-th.tunwalai.net/files/member/83251/1027114530-member.jpg)
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บทนำ
“เร็วๆ ดิวะ เดี๋ยวก็เข้าสอบไม่ทันหรอกมึง อดเรียนที่นี่นะโว้ย!!” เสียงร้องเรียกของเด็กหนุ่มในกางเกงนักเรียนขาสั้นสีน้ำเงิน เสื้อนักเรียนสีขาวร้องเรียกเพื่อนอีกคนที่วิ่งกระหืดกระหอบตามหลังมา
“เออ!!” ได้แค่ส่งเสียงกลับไปแค่นั้นแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อ ใจจริงก็อยากจะร้องด่าไอ้เพื่อนตัวดีกลับไปว่าส่วนหนึ่งก็เพราะมันเนี่ยแหละที่ทำให้เขาต้องมาวิ่งหน้าตั้งแบบนี้
วันนี้เป็นวันเปิดสอบรับตรงของมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพ นักเรียนชั้นม.6 จากหลากหลายโรงเรียนทั่วประเทศต่างก็พาหันแห่แหนมาสอบ รวมถึงพวกเขาทั้งสองคนด้วย
แต่ตอนนี้ภายในมหาวิทยาลัยนักเรียนเริ่มบางตาเพราะเขาเปิดให้เข้าห้องสอบแล้ว เหลือพวกเขานี่แหละที่ยังวิ่งไม่ถึงอาคารสอบเลย
อุตส่าห์มานอนบ้านเพื่อนเพราะเห็นว่าใกล้มหาวิทยาลัย ตื่นไม่ต้องเช้ามาก รอรถไม่นานเดี๋ยวก็ถึง แต่ที่ไหนได้… เพราะความชะล่าใจที่เห็นว่าใกล้มหาวิทยาลัยเลยทำให้เผลอตื่นสาย แล้วยังมัวโอ้เอ้ โดยเฉพาะเพื่อนตัวดีที่บอกว่าทันแน่ๆ ทันแน่นอน ซึ่งกว่าจะออกจากบ้านกันได้ก็อีกสี่สิบนาทีเข้าห้องสอบ ไหนจะต้องมารอรถเมล์ที่วันนี้เหมือนจะพร้อมใจกันไม่ขับผ่านเสียที รออยู่สักพักก็ไม่มีเห็นพี่วินรับจ้างขี่ผ่านไปเป็นสิบก็เลยตัดสินใจจะโบก
แล้วเหมือนชะตาเล่นตลก พออยากขึ้นรถมอเตอร์ไซค์พี่วินก็พากันไม่ขับผ่านเสียอย่างนั้น กว่าจะได้ขึ้นรถก็ตอนที่เหลือเวลาอีกยี่สิบนาทีจะให้เข้าห้องสอบ พวกเขาถึงได้ต้องมาวิ่งกันอยู่นี่ไง
“เร็วๆ ดิมึงน่ะ เตี้ยแล้วยังวิ่งช้าอีกนะ” นั่นไง… มันวิ่งไปถึงบันไดเข้าอาคารสอบแล้วก็หันมาด่าเข้าให้อีกจนอยากจะตะโกนบอก
“เหี้ย!! กูไม่ได้เตี้ย!!” พอร้องบอกเสร็จก็วิ่งต่อ ปกติเขาวิ่งเร็วกว่านี้แต่เมื่อเช้ากินข้าวมาเสียเต็มท้อง วิ่งแบบนี้มันก็จุกไง
อย่างน้อยก็ยังโชคดีที่ห้องสอบอยู่ชั้นหนึ่งซึ่งเป็นห้องบรรยายรวมขนาดใหญ่ ทำให้พวกเขาไม่ต้องเสียเวลาวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสูงๆ ให้เหนื่อย และสุดท้ายก็เข้าห้องไปนั่งหอบทันก่อนถึงเวลาสอบ
ใช้เวลาในห้องสอบอยู่สี่ชั่วโมงเต็มๆ นักเรียนที่มาสอบก็เริ่มทยอยเดินออกมาด้วยใบหน้าที่แตกต่างกัน ทั้งมั่นใจ ทั้งกังวล และบางคนก็แทบจะร้องไห้
“เหี้ย!!! ข้อสอบโคตรยากเลย” ทันทีที่พ้นออกจากห้องสอบ เดินออกจากอาคารสอบแล้วเรียบร้อยก็พ่นความในใจออกมาทันที “มึงได้ทำใช่ไหม”
คนโดนถามทำหน้างง “อะไรของมึง ก็ต้องได้ทำสิวะ หรือมึงไม่ได้ทำ”
“ทำ แต่กูไม่ถามไงว่าทำได้หรือเปล่า เพราะแม่งยากชิบหาย กูเลยถามมึงแทนว่าได้ทำหรือเปล่า” พูดจบมันก็หัวเราะออกมาอย่างกับคนบ้า ให้เขาต้องส่ายหน้าและปล่อยๆ มันไป ข้อสอบกำลังเป็นพิษก็อย่างนี้แหละนะ…
“รอลุ้นกันไปมึง ไม่แน่… มึงกับกูอาจจะติดด้วยกันทั้งคู่ก็ได้นะโว้ย!”
“เออ!! กูก็ขอให้เป็นอย่างนั้นว่ะ จะได้สบายใจไม่ต้องกังวลว่าจะไปสอบที่ไหนอีก”
เขาเองก็พยักหน้ารับกับคำพูดของเพื่อน ก่อนจะตวัดสายตาไปมองเพื่อนรักเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“ไปเตี้ย กลับกันดีกว่า”
“เตี้ยบ้านพ่อง!!!” เขาว่าก่อนจะไล่เตะเพื่อนตัวดีไปตลอดทาง
“มองอะไรวะ”
“หือ… อ๋อ… เปล่าหรอก” อีกคนบอกปัดแต่ก็ยังไม่ได้ละสายตาไปจากภาพตรงหน้า
สุดท้ายก็เลยโดนเพื่อนอีกคนโบกเข้าให้ “เปล่าเหี้ยอะไร ก็กูเห็นมึงมองอยู่เนี่ย”
อีกฝ่ายส่งเสียงในลำคอคล้ายไม่พอใจ “กูก็แค่มองว่าวันนี้เด็กมันเยอะๆ”
“เออว่ะ… อ๋อ! วันนี้คณะเรามีเปิดรับตรงโว้ย น้องๆ มันคงมาสอบกันนั่นแหละ” พูดตอบคำถามพร้อมกับยกมือกอดไหล่เพื่อนตัวเองเอาไว้ “ไปมึงไอ้พี่วินัย พวกพี่ปีสี่เขาเรียกแล้ว”
“อือ…” อีกฝ่ายพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามเพื่อนไป แต่ก็หันกลับไปมองที่เด็กหนุ่มสองคนที่กำลังวิ่งไล่เตะกันไปโวยวายกันไป แล้วหลุดยิ้มขำออกมา
คนอื่นออกจากห้องสอบกันมาเครียดแทบเป็นแทบตาย แต่ไอ้สองคนนี้ดันหัวเราะร่าไล่เตะกัน…
************************************************
แวะมาปล่อยเรื่องใหม่จ้า ฮี่ๆๆ (ได้ข่าวว่าเรื่องเก่ายังลงไม่จบ) เรื่องนี้เป็นแนวใสๆ (?) เช่นเดิมจ้า คืออยากแต่งแบบสายฮานะ แต่ไม่แน่ใจว่ามันจะฮาได้หรือเปล่า ยังไงก็รออ่านกันไปเรื่อยๆ แล้วกันเนอะๆๆๆ มาตอนแรกไม่มีอะไรมาก มาเปิดตัวละครหลักของเรื่องค่ะ จะเป็นใคร จะใช่คนที่คิดกันเอาไว้หรือเปล่าอันนี้ก็รอลุ้นกันค่ะ อาจจะใช่ หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้
ยังไงก็ขอฝาก #พี่กันต์สายอ่อย เอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของคนอ่านทุกๆ คนด้วยนะคะ
อ่านแล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งนิยายให้อ่านกันค่ะ อย่าเงียบนะคะใจคอไม่ดีเลยค่ะ คอมเมนต์คือกำลังใจของคนเขียนนะคะ ^^
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
รอติดตามค่าาาาา :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ว้าวววววววว น้องกันต์จะเป็นว้ากเกอร์หรอเนี่ยยย
-
รอเลยค่า
-
วี้ดดดดดดด
เรื่องใหม่
-
เข้ามาดันค่า
นี่ใช่น้องกันต์ของคุณมัมป่ะเนี่ย วี๊ดดดดดดด
-
พี่กันต์เหรอคะ ใช่มั้ยๆ
-
รอติดตามค่ะ :hao3:
-
พี่กันต์รีบมาอ่อยเร็วๆนร๊าาา
-
รอติดตามมมม.
-
รอติดตามค่ะ อัพถี่ๆเลยนะ
-
น้องกันต์ โตแล้ว จะมีแฟนแล้ว เย้ๆๆๆ รอเลยเนี่ย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตามมารายงานตัวคะ :z1: :z1: :z1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: รอตอนต่อไป
-
รอน้องกันต์ค่ะ :mew1:
-
o13
-
รอน้องกันต์อยุ่นะคะ หรือว่าตอนนี่จะเป็นพี่กันต์ละ :mew1:
-
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/1d/fc/43/1dfc431dcda9cb4cc4431346f7d5744d.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท01
“เดียร์ตื่นหรือยังครับ วันนี้มีปฐมนิเทศไม่ใช่หรือยังไง เดียร์ น้องเดียร์ครับ” เสียงเรียกจากนอกห้องนอนปลุกให้คนที่กำลังซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนาขยับตัว “เดียร์ครับ นี่จะเจ็ดโมงแล้วนะ เขานัดแปดโมงครึ่งไม่ใช่หรือครับ น้องเดียร์”
พอได้ยินเวลาคนที่ยังงัวเงียไม่อยากจะลุกก็เด้งดึ๋งลุกขึ้นนั่งแบบอัตโนมัติ มือและขาถีบสะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วกระโดดลงจากเตียงนอนหลังใหญ่ทันที ปากก็ตะโกนบอกคนข้างนอกไปด้วย
“มัมๆ เดียร์ตื่นแล้วครับ กำลังจะอาบน้ำเดี๋ยวเดียร์รีบลงไปครับ” พูดจบก็หายเข้าไปในส่วนของโซนห้องแต่งตัวที่เชื่อมกับห้องน้ำทันที
ปกติเขาจะใช้เวลาในการเลือกเสื้อผ้าหรืออาบน้ำค่อนข้างนานเพราะทุกอย่างมีครบครันไปหมด แต่วันนี้ขอวิ่งผ่านน้ำสักวันก็แล้วกัน ตู้เสื้อผ้าที่บิ้วท์อินเป็นรูปตัวยู ภายในเต็มไปด้วยเสื้อผ้าที่คุณย่าของเขามักจะซื้อให้ และเขาเองก็ชอบมันทุกตัว คนที่ปกติจะพิถีพิถันในการเลือกชุดมาแมทช์กันพอเห็นเสื้อผ้าที่ละลานตาก็อดหยุดคิดไม่ได้ จนนึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีปฐมนิเทศที่มหาวิทยาลัยเจ้าตัวถึงได้สะดุ้งโหยงอุทานออกมาอย่างลืมตัว
“ชิบหาย! ต้องรีบนี่หว่า” แล้วก็คว้าเอาเสื้อเชิ้ตสีกรมกับกางเกงยีนส์ขาเดฟมาใส่ เดินมาหยิบนาฬิกาข้อมือที่แด๊ดซื้อให้ตอนไปแฟชั่นวีคเมื่อต้นปีมาใส่ ซึ่งข้างๆ ก็มีอีกหลายเรือน
ห้องแต่งตัวของเขาใหญ่มากทีเดียว ทุกอย่างแบ่งสัดส่วนเอาไว้อย่างดีทั้งไอซ์แลนด์ที่เอาไว้เก็บแอคเซสเซอรี่ ตู้เก็บรองเท้า เชื่อว่าใหญ่กว่าห้องแต่งตัวของผู้หญิงหลายคน แต่ทำยังไงได้... พอดีว่าแด๊ดดี๊ที่นอกจากจะหล่อมากแล้วยังเปย์หนักมากด้วยเช่นกัน แล้วก็ไม่ใช่แค่ของเขาหรอก ของพี่ชายกับน้องสาวของเขาก็เหมือนกัน
เดียร์ เมธาวิน บริสตัน แทบจะก้าวกระโดดลงบันไดจากชั้นสองไปที่ชั้นหนึ่งแต่เสียงดุๆ ที่ดังมาจากข้างล่างทำให้ขาที่กำลังกระโดดชะงักแล้วเปลี่ยนเป็นย่องเบาลงบันไดแทน
“เดียร์อย่ากระโดด”
พอลงมาถึงชั้นล่างเจ้าตัวก็ท้าวเอวจ้องหน้าคนดุ ก่อนจะย่นจมูกใส่คนที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ... อ่าก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว เพราะเขามั่นใจมากว่าหล่อกว่ามาก!
“ฮาร์ท เดียร์มากินข้าวครับ เดี๋ยวแด๊ดจะไปส่งที่มหา’ลัย” เสียงนุ่มๆ ดังมาจากห้องทานข้าวให้สองหนุ่มที่ยืนมองหน้ากันหันไปมองแล้วพากันเดินเข้าไป
“มัมๆ มัมๆ ไปส่งเดียร์ด้วยสิ นะ” เดียร์เข้าไปกอดเอวออดอ้อนคนตรงหน้าที่แม้อายุจะเข้าเลขสี่แล้วแต่ความอ่อนเยาว์ยังคงอยู่ ตั้งแต่เด็กจนโตมาอายุสิบแปดเดียร์มั่นใจว่าคนคนนี้หน้าตาไม่ต่างไปจากเดิมเลย
สงสัยว่ามัมมี๊ของเขาจะสตาฟหน้าตาตัวเองเอาไว้ตอนอายุยี่สิบกว่าๆ
คนถูกอ้อนหัวเราะแต่ก็ยอมพยักหน้ารับ “โอเคครับ เดี๋ยวมัมไปส่งด้วยนะ กินข้าวกันได้แล้วเดี๋ยวจะยิ่งสาย”
“แล้วแด๊ดละครับ” อีกคนหนึ่งถามเมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้วไม่เห็นคนเป็นพ่อ
“ไปดูน้องอยู่ครับ เดี๋ยวลงมา”
“ตัวเล็กเป็นอะไรเหรอครับ” ฮาร์ทถามต่อด้วยความเป็นห่วง
“ตื่นสายน่ะสิ แด๊ดเลยไปคุมให้อาบน้ำแต่งตัวเพราะเดี๋ยวจะออกไปเรียนดนตรีไม่ทัน มาครับพี่ฮาร์ทมานั่งกินข้าวได้แล้ว วันนี้ก็มีปฐมนิเทศเหมือนกันใช่ไหม”
คนถูกถามพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆ น้องชายที่หน้าตาเหมือนกัน ต่างกันก็แค่ส่วนสูงที่เขาสูงมากกว่า ดวงตาที่เขาได้มาจากคนเป็นพ่อ แต่น้องชายได้มาจากคนเป็นแม่ น้องชายฝาแฝด
“มัมมี๊ขา อรุณสวัสดิ์ค่ะ” สาวน้อยวิ่งโร่เข้ามาในห้องอาหารกอดหมับเข้าที่เอวของมัมมี๊แล้วยืดตัวหอมแก้มไปฟอดใหญ่ ก่อนจะวิ่งไปหอมแก้มพี่ชายทั้งสองคนแล้วนั่งประจำที่ที่โต๊ะอาหาร
“พี่ควอตซ์กาแฟไหมครับ” หันไปถามอีกคนที่เดินเข้ามา ที่แม้อายุจะมากขึ้นแล้วแต่ความหล่อเหลาก็ไม่ลดลง อีกทั้งยังดูดีภูมิฐานกว่าเมื่อก่อนเสียอีก
“ก็ดีครับ” เดินไปหอมแก้มคนเป็นภรรยาฟอดใหญ่ โดนตีแขนไปหนึ่งทีเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคน
แด๊ดดี๊มัมมี๊มักจะหวานใส่กันอยู่เรื่อย แต่นั่นก็เป็นเรื่องปกติของทั้งสองคน
ลูกหมูตัวน้อยๆ ของควอตซ์และน้ำเหนือเติบโตจนตอนนี้ก็อายุสิบแปดปีย่างสิบเก้าปีแล้ว และก็กำลังจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยชั้นปีที่หนึ่ง ส่วนลูกสาวคนเล็กที่อายุห่างกับพี่ชายสี่ปีก็เป็นสาวน้อยวัยใสที่น่ารักสำหรับครอบครัวบริสตัน
“เดียร์เลิกตอนเย็นเลยใช่ไหม” ควอตซ์เอ่ยถามลูกชายที่กำลังตักข้าวต้มข้าวปากไม่หยุด
หมูน้อยขี้อ้อนในตอนเด็กที่ตอนนี้ทั้งแสบทั้งซนพยักหน้าหงึกหงัก “ใช่ครับ แด๊ดไปรับนะ”
ควอตซ์ส่งเสียงรับคำกับคำขอของลูกชาย รอจนกระทั่งเด็กๆ ทั้งสามทานมื้อเช้าเสร็จก็ไล่ต้อนเด็กซนไปขึ้นรถ วันนี้ฮาร์ทกับเดียร์มีปฐมนิเทศของคณะที่มหาวิทยาลัย ส่วนสาวน้อยเลิฟก็มีเรียนดนตรี
“แด๊ดครับ เรื่องคอนโดที่แด๊ดเคยบอกเอาไว้มันอยู่ตรงไหนเหรอครับ” ฮาร์ทถามขณะที่รถครอบครัวคันสวยแล่นออกจากประตูรั้วบ้านของบริสตัน
“อยู่ใกล้ๆ มหา’ลัยนั่นแหละ เดี๋ยววันเสาร์อาทิตย์แด๊ดพาไปเลือก เราสองคนจะอยู่ด้วยกันหรือจะเอาคนละห้องล่ะ” ควอตซ์มองพี่น้องฝาแฝดผ่านกระจกมองหลังก่อนจะส่ายหน้าเมื่อเห็นเดียร์หันขวับไปมองพี่ชายทันที
สิ่งที่แตกต่างกันของทั้งสองคนนี้นอกจากดวงตา ส่วนสูงแล้วก็คงเป็นนิสัย ตอนเด็กๆ คิดว่าฮาร์ทจะแสบจะซนต่างจากเดียร์ที่ดูจะขี้อ้อน แต่ที่ไหนได้พอโตขึ้นมาคนที่ทั้งแสบทั้งซนก็เป็นแฝดคนน้องทั้งนั้น ผิดกับคนพี่ที่ดูสุขุมกว่าโตกว่า แต่ถ้าได้จับมือกันแล้วละก็... ทวีความแสบเข้าไปอีกคูณสิบเลย
“คนละห้องครับ เผื่อเดียร์พาสาวๆ มาที่ห้อง ฮาร์ทจะได้ไม่เห็น” พูดจบก็หัวเราะคิกคักชอบใจ
“เดียร์... เดี๋ยวเถอะ” เป็นมัมมี๊ที่เรียกเสียงดุปราบเจ้าตัวแสบ
พอเห็นมัมมี๊ดุเจ้าตัวดีก็ขยับมาเกาะเบาะที่น้ำเหนือนั่งแล้วขยับไปซบไหล่ของมัมมี๊ทันที “เดียร์พูดเล่นหรอก แต่แยกห้องนะครับ เผื่อฮาร์ทควงสาวมา เอ๊ย! พาเพื่อนๆ มาไง จะได้สะดวกกันทั้งคู่”
โป๊ก!
กำปั้นถูกเขกลงบนศีรษะของน้องชายฝาแฝดทันทีที่ได้ยินเดียร์พูด “แยกนั่นแหละครับ ผมขี้เกียจอยู่กับเด็กซน คงไม่มีสมาธิทำงาน”
“โอ๊ยๆ มันเจ็บนะฮาร์ท!” เดียร์ร้องโวยวายที่โดนเขก ก่อนจะทำหน้ามุ่ยใส่ “คอยดูเถอะ! ไม่มีเขาอยู่ด้วยแล้วจะเหงา อย่ามาร้องไห้แงๆ ขอให้เขาไปอยู่ด้วยก็แล้วกัน”
“เฮอะ! ไม่มีทางหรอก”
“พอๆ สองคนนี้นี่นะ อายน้องบ้างไหมเถียงกันอย่างกับเด็กๆ เลย” น้ำเหนือปราบเสียงดุอีกรอบ
เลิฟหัวเราะคิกคักอยู่ด้านหลังเบาะฝาแฝด ชอบใจที่เห็นพี่ชายฝาแฝดเถียงกัน “ไม่เป็นไรค่ะมัมมี๊ เลิฟชอบดูพี่ๆ เถียงกัน เหมือนมีน้องชายเลยค่ะ อิอิ”
"ยัยเลิฟ / ตัวเล็ก” ฝาแฝดเรียกน้องสาวพร้อมกัน แบบที่สาวน้อยก็หัวเราะชอบใจ ขนาดแด๊ดดี๊ยังหัวเราะไปด้วยเลย จะมีก็แต่มัมมี๊ที่ถอนหายใจกับความวุ่นวายเล็กๆ ของลูกทั้งสามคนแต่ถึงอย่างนั้นใบหน้านั้นก็ประดับไปด้วยรอยยิ้ม
ไม่นานรถคันสวยก็แล่นเข้ามาจอดในมหาวิทยาลัย สองฝาแฝดยื่นหน้าไปหอมแก้มมัมมี๊กับแด๊ดดี๊แล้วหันไปหอมแก้มสาวน้อยที่ปีนข้ามเบาะมานั่งแทนที่แล้วก็ลงจากรถไป
“ถ้าจะให้แด๊ดมารับก็โทรมาบอกนะ” ควอตซ์บอกลูกชายทั้งสองคนซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ
ตอนนี้สองหนุ่มที่หน้าเหมือนกันกำลังยืนมองหน้ากัน ผู้คนในมหาวิทยาลัยมีบ้างประปราย เพราะวันนี้ไม่ใช่วันปฐมนิเทศของมหาวิทยาลัย แต่เป็นของคณะ ซึ่งก็ไม่ได้มีปฐมนิเทศกันทุกคณะ
“ถ้าเสร็จแล้วจะโทรหา” ฮาร์ทบอกกับแฝดคนน้อง
อีกฝ่ายพยักหน้ารับ “ได้ๆ เขาไปละแล้วเจอกันนะ” พูดจบก็เดินแยกไปอีกทาง ส่วนฮาร์ทเองก็เดินไปทางคณะของตนบ้าง
พวกเขาเลือกเรียนกันคนละคณะ ฮาร์ทเลือกเรียนบริหารเพราะตั้งใจแล้วว่าจะคอยช่วยครอบครัวดูแลบริษัทต่อ ส่วนเดียร์นั้นเลือกเรียนสถาปัตยกรรมศาสตร์เพราะมีความสนใจทางด้านการออกแบบมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนแรกก็ตั้งใจจะเลือกเรียนเหมือนมัมมี๊แต่คิดไปคิดมา มัมมี๊ก็เก่งมากๆ เดี๋ยวเอาไว้ให้มัมมี๊สอนก็ได้ เลยตัดสินใจมาเลือกเรียนคณะนี้แทน
เสียงและระบบสั่นจากการแจ้งเตือนของโทรศัพท์ดังขึ้นให้เขาหยิบเจ้าเครื่องบางๆ นั้นขึ้นมาก็เห็นเป็นเพื่อนรักของเขาที่มาสอบแล้วก็ติดคณะเดียวกันนี้ส่งข้อความมาถามว่าอยู่ไหนแล้ว
เดียร์ส่งข้อความตอบเพื่อนไปก่อนจะเร่งเท้าเดินตรงไปที่คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ เพียงแค่มาถึงลานจอดรถบริเวณหน้าตึกคณะเสียงกลอง เสียงร้องเพลงก็ดังมาให้ได้ยิน เดียร์เห็นรุ่นพี่หลายคนยืนอยู่ด้านหน้าพร้อมร้องตะโกนเรียกเหล่ารุ่นน้องปีหนึ่งที่เพิ่งจะมาถึง
“น้องๆ คณะถา’ปัตย์มาลงทะเบียนตรงนี้เลยนะคะ”
เดียร์เดินตรงไปยังโต๊ะลงทะเบียน เขายกมือไหว้เหล่ารุ่นพี่ที่นั่งกันหน้าสลอน
“ชื่อเล่นว่าอะไรครับ”
“เดียร์ครับ” เขาตอบไป ยืนรอจนรุ่นพี่คนนั้นเขียนชื่อเขาเสร็จก็รับมาคล้องคอก่อนจะเดินไปนั่งต่อแถวรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ เขาเห็นไอ้เพื่อนตัวดียืนอยู่ข้างๆ แถว มันคงรอเขาอยู่ พอไปถึงก็พากันไปนั่ง
“สายตลอดอ่ะมึง”
“เรื่องของกูอ่ะมึง” กวนกลับเข้าให้ แล้วก็ได้ฝ่ามือของเพื่อนโบกเข้าเต็มๆ ที่ศีรษะ จนเขาร้องออกมาหันไปค้อนขวับใส่คนที่นั่งข้างหลัง เห็นเพื่อนร่วมคณะคนอื่นๆ มองมาแล้วก็ยิ้มๆ ที่เห็นเขาโดนโบก เขาก็คนอัธยาศัยดีไง ยิ้มตอบ โดยเฉพาะกับสาวๆ
“หว่านเสน่ห์ๆ เดี๋ยวกูฟ้องพ่อมึง” เดียร์หันไปค้อนใส่เพื่อนอีกรอบ พ่อที่มันว่าไม่ใช่แด๊ดดี๊ แต่เป็นพี่ชายฝาแฝดที่ชอบทำตัวเป็นแด๊ดดี๊ของเขาต่างหาก
“หุบตูดไปเลยไอ้ทัช!”
เดียร์กับทัชเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยชั้นประถม ไม่ใช่แค่พวกเขาสองคนแต่รวมไปถึงคนที่หนีไปเรียนคณะบริหารที่หน้าตาหล่อน้อยกว่าเดียร์นิดหน่อยด้วย พวกเขาทั้งสามคนสนิทกันมา เคยจะสลัดกันทิ้งตอนขึ้นมัธยม แต่ก็ไม่รอดกลับมาเจอกันตลอด ได้อยู่ห้องเดียวกันเสมอ จนสุดท้ายก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกัน
มีฮาร์ทที่สลัดตัวเองหลุดไปได้ แต่เขากับไอ้ทัชนี่สลัดกันไม่หลุด ตอนมาสอบก็มาด้วยกัน วิ่งเข้าห้องสอบพร้อมกันเพราะสายทั้งคู่ แล้วก็ดันติดด้วยกันอีก เห็นทีชีวิตนี้ของเดียร์คงหนีไอ้เพื่อนคนนี้ไม่รอด
เดียร์กับทัชหันไปมองเพื่อนร่วมคณะที่เดินมานั่งต่อหลัง พวกเขาส่งยิ้มทักทายกับคนมาใหม่ก่อนที่ไอ้ทัชจะเริ่มแนะนำตัว
“หวัดดี กูชื่อทัช ไอ้เตี้ยนี่ชื่อเดียร์”
อีกฝ่ายชะงักไปนิดเมื่อประโยคแรกที่คุยกันก็ใช้ภาษาโบราณแล้วแต่ไม่นานเจ้าตัวก็หัวเราะออกมา “กูชื่อหินผา เรียกหินก็ได้”
“หินอยู่กรุงเทพหรือเปล่า” เดียร์ชะโงกหน้าข้ามหัวเพื่อนมาถามเพื่อนใหม่
เพื่อนใหม่ของเขาเป็นคนตัวสูง ใบหน้าคมคายเรียกว่าหล่อเลยทีเดียว หุ่นก็ดูดีมีกล้ามเนื้ออย่างคนสุขภาพดีและใส่ใจตัวเองเสมอ
“เปล่า มาจากเชียงใหม่”
พอได้ยินสองหนุ่มเพื่อนซี้ก็ตาโต “เฮ้ยดีว่ะ เอาไว้พวกกูไปเที่ยวบ้านมึงนะ กูกับไอ้เดียร์เป็นคนกรุงเทพนี่แหละ ไม่ต้องห่วงนะน้อง เดี๋ยวพวกพี่เจ้าถิ่นจะพาเที่ยวเอง”
หินผาหัวเราะ พยักหน้ารับกับคำของเพื่อนใหม่ ทั้งสามคนแลกเบอร์ แลกไลน์ แลกเฟสบุ๊คกันจนครบตกลงปลงใจกันเรียบร้อยว่าจะสามัคคีชุมนุมกันยันเรียนจบ
เมื่อเพื่อนร่วมคณะมากันครบเหล่ารุ่นพี่ปีสองก็ออกมาพูดแนะนำตัวก่อนจะเริ่มแนะนำการเรียนการสอนของที่นี่รวมไปถึงกฎระเบียบต่างๆ ด้วย
“เอาละค่ะต่อไปพี่จะพูดถึงกฎของเรากันนิดหนึ่งนะ หลักๆ เลยนะคะเวลาพี่ๆ เรียกรวมแถวตอนแบบนี้ ให้น้องผู้หญิงมาเข้าแถวอยู่ด้านหน้า ส่วนน้องผู้ชายอยู่ด้านหลัง แต่ถ้าเรียกให้รวมกลุ่มเป็นวงกลม จะกลุ่มเล็กกลุ่มใหญ่ น้องผู้หญิงให้อยู่วงใน ส่วนน้องผู้ชายอยู่วงนอกนะคะ” รุ่นพี่ผู้หญิงตัวเล็กๆ ท่าทางทะมัดทะแมงเป็นคนพูด
“ที่ให้ทำแบบนี้ก็เพราะว่าเราจะได้ดูแลกันได้ เราเข้ามาพร้อมกันเราเป็นเพื่อนกัน เพื่อนกันต้องคอยช่วยเหลือกัน อีกอย่างเราผู้ชายต้องรู้จักให้เกียรติผู้หญิงเสมอนะครับ” รุ่นพี่ผู้ชายอีกคนพูดต่อ “คณะเราสอนกันมาตลอด ต่อให้เป็นเพื่อนกันก็ต้องให้เกียรติกันนะครับ แล้วอีกอย่างที่ต้องจำกันเอาไว้นะครับ มาก่อนคือพี่ มาหลังคือน้อง มาพร้อมคือเพื่อนนะครับ”
“การปฐมนิเทศของเรามีทั้งหมดสามวันนะคะ เหตุผลหลักๆ คือเพื่อให้น้องๆ ที่มาจากคนละที่ คนละจังหวัดได้รู้จักกัน เพราะพอเปิดเทอมเราจะมีกิจกรรมค่อนข้างเยอะ ถ้าพวกน้องรู้จักกันก่อนก็จะทำให้ง่ายต่อการทำกิจกรรมของคณะ พี่ๆ อยากให้ทุกคนสนิทกันไว้ ช่วยเหลือกัน แล้วก็สามัคคีกันนะคะ” พี่ผู้หญิงคนเดิมพูดต่อ
การแนะนำสถาบันรวมไปถึงหลักการเรียนยังคงถูกถ่ายทอดโดยพี่ๆ ทั้งสองคน ก่อนที่พวกพี่เขาจะบอกให้ทุกคนจับกลุ่มกัน กลุ่มละประมาณสิบคน แล้วก็เปลี่ยนเป็นหน้าที่ของพี่ฝ่ายสันทนาการเข้ามารับช่วงต่อ พี่ๆ เริ่มแนะนำตัวทีละคน ก่อนจะแนะนำไปถึงพี่สองคนก่อนหน้านี้ด้วย
“พี่ๆ สองคนเมื่อกี้ออกมาโชว์ตัวอีกรอบหน่อยคร้าบ” พี่ที่แนะนำตัวว่าชื่อ พี่ต๊อบ พูด ก่อนที่พี่ทั้งสองคนจะเดินออกมายืนด้านหน้าอีกรอบ “คนแรกเลย พี่คนสวยของเราขอเชิญแนะนำตัวหน่อยครับผม”
“กูว่าพี่คนนี้ต้องเป็นดาวคณะแน่นอน” คำพูดของทัชเรียกให้เดียร์หันกลับไปมอง
“ทำไมมึงคิดอย่างนั้นวะ”
“อ้าว... หน้าที่แนะนำแบบจริงจังๆ เชิงวิชาการแบบนี้เขาก็ต้องให้คนสำคัญมาแนะนำดิจริงไหมวะ แล้วดูแต่งตัวมาแบบถูกระเบียบซะขนาดนั้น แล้วมึงดูพี่ๆ คนอื่นๆ ดิ” มันว่าแบบนั้น เดียร์หันมองไปรอบๆ พี่คนอื่นใส่พวกเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์กันหมด จะมีก็แค่พี่สองคนนั้นที่แต่งชุดนักศึกษามาแบบถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า
“สวัสดีค่ะ พี่ชื่อฟ้า อยู่ปีสองค่ะ”
“แล้วก็เป็นดาวคณะด้วย~” พอพี่ชื่อฟ้าพูดแนะนำตัว พี่ต๊อบก็เสริมต่อทันที พร้อมกับเสียงผิวปากของรุ่นพี่ที่เป่าปากปรบมือกันเกรียวกราว
เดียร์หันไปมองหน้าเพื่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ทัชยิ้มให้พร้อมกับยักคิ้ว
“เห็นไหมล่ะ กูเก่ง”
“เออ มึงเก่ง เก่งในเรื่องไร้สาระแบบนี้นี่แหละ” เดียร์ว่าเข้าให้ คนเก่งเลยทำหน้างอใส่แบบที่เพื่อนใหม่อย่างหินผาก็หัวเราะขำ
กิจกรรมหลังจากที่รุ่นพี่แนะนำตัวเสร็จ พวกเขาก็เริ่มจับกลุ่มแล้วก็ทำความรู้จักกันก่อนที่รุ่นพี่จะให้แต่ละกลุ่มทำสเก็ต ดีไซน์ เกี่ยวกับเครื่องมือที่จะช่วยในการออกแบบ
การทำสเก็ต ดีไซน์คือการเสนอความคิดเห็นเบื้องต้นของการดีไซน์ จะมีการใส่คอนเซ็ปของงาน การจัดองค์ประกอบการนำเสนอ รวมไปถึงการวาดนำเสนอความคิด แต่ก็ต้องคำนึงถึงการสื่อสารว่าจะต้องเข้าใจง่าย ไม่ยุ่งยากและซับซ้อนจนเกินไป
เดียร์ปล่อยให้เพื่อนๆ ในกลุ่มเสนอความคิดเห็นกันไป ส่วนเขาก็คอยเสริมเมื่อคอนเซ็ปของใครน่าสนใจ แต่ดูเหมือนว่าทุกคนจะตัดสินใจไม่ได้สักที
“อย่างนั้นเอาแบบนี้ ให้แต่ละคนโหวตคอนเซ็ปที่ชอบ ยกเว้นคอนเซ็ปของตัวเอง คอนเซ็ปไหนได้คะแนนเยอะสุดก็เอาอันนั้น” เดียร์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่ายังไม่ได้ข้อสรุปทั้งทีทั้งๆ ที่ผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
งานสเก็ต ดีไซน์มีเวลาทำอยู่สามชั่วโมงก่อนพักกลางวัน ถ้ามัวแต่เถียงกันงานคงไม่เดินสักที
“เอ่อ กูเห็นด้วยกับเดียร์ โหวตดีกว่า นั่งถกกันไปมาก็ไม่มีประโยชน์ ของแต่ละคนก็มีข้อเด่นข้อด้อยต่างกัน ถกไปก็เท่านั้นว่ะ โหวตดีกว่า” ทัชเป็นอีกคนที่สนับสนุนความคิดเห็นของเพื่อน
แม้แต่หินผาเองก็พยักหน้าเห็นด้วย เขาทำหน้าตาเบื่อหน่ายเพราะคนในกลุ่มถกเถียงกันไม่หยุด
พอมีคนเสนอมาแบบนั้นทุกคนก็ลงความเห็นว่าเห็นด้วย ก่อนจะเริ่มโหวตกัน พอได้คอนเซ็ปที่ชนะก็เริ่มแบ่งงานกันแล้วลงมือทำทันที
เจ้าของคอนเซ็ปก็อธิบายเพิ่ม สเก็ตแบบง่ายๆ ให้ทุกคนเข้าใจ ก่อนจะให้คนที่วาดเก่งๆ มาลงดีเทลให้ คนลายมือสวยๆ ก็เขียนคอนเซ็ป เขียนวิธีการใช้งาน คนจัดองค์ประกอบเก่งๆ ก็ดีไซน์การวางองค์ประกอบในกระดาษขนาดเอสาม คนลงสีเก่งๆ ก็ช่วยกันลงสีตอนท้าย สุดท้ายงานสเก็ต ดีไซน์ของกลุ่มนี้ก็เสร็จทันเวลาจนได้
************************************************
อุอิ อุอิ เฉลยคู่แล้วจ้าาาาา เชิญกรี๊ดกันได้เต็มทีสำหรับคู่นี้ เปิดเผยอย่างเป็นทางการ ฮี่ๆ หลายๆ คนก็น่าจะเดาถูกแหละเนอะ ใช่ไหมๆ มีใครเดาถูกบ้างว่าเป็นคู่นี้ ^^ เจ้าลูกหมูโตแล้วจ้า โตมาแล้วหล่อไหมล่ะ ทั้งหล่อทั้งน่ารักเลยทีเดียว เนอะ~~~~
เหตุการณ์รับน้องฟางใช้ตอนที่ตัวเองอยู่ปีหนึ่งก็เมื่อ... เจ็ดปีที่แล้ว... ลืมเลือนไปบ้าง แล้วก็อาศัยจากการอ่านการรับน้องจากหลายๆ ที่ค่ะ ตรงไหนแปลกๆ ก็นะ ฟางไม่ใช่เด็กกิจกรรมตัวยงด้วย เลยไม่ค่อยรู้ละเอียดเท่าไหร่ค่ะ แต่เนื้อหาในส่วนการรับน้องมีไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ใครจะเสนอแนะอะไรก็ได้เลยนะคะ
ยังไงก็ขอฝาก #พี่กันต์สายอ่อย เอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของคนอ่านทุกๆ คนด้วยนะคะ
อ่านแล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งนิยายให้อ่านกันค่ะ อย่าเงียบนะคะใจคอไม่ดีเลยค่ะ คอมเมนต์คือกำลังใจของคนเขียนนะคะ ^^
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณค่ะฟาง ลูกชายโตๆกันหมดแล้ว หล่อน้อยซะที่ไหน รอพี่กันต์เปิดตัวนะคะ :กอด1:
-
เด็กน้อยโตกันหมดแล้วววว
-
อยากให้ประชันหน้ากันเร็วๆจังเลย ฮ่าๆๆ
-
รอติดตามมมมมมมมมมม
-
พี่กันต์ค่าตัวแพง..ครึ่งตอนยังไม่มา
-
อร้ายยยย หลาน ๆ โตแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาต่อเลยได้ม้ายยย :katai2-1:
-
มาแล้วววว หลานๆ โตเป็นหนุ่ม
:mew1:
พี่กันต์ค้าบบบ ค่าตัวแพงเหรอลูก
โผล่มาให้ป้าเห็นหน่อย
-
ลูกหมูในตอนนั้นโตเป็นหนุ่มกันหมดแล้ววววว :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักกกกก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ชอบๆๆๆ
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: มาแล้วววว
+เป็ดให้ลูกหมูและคนเขียน อิอิ
-
:mew1: :mew1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ^^
-
บอกในเรื่องนู้นว่าเด็กๆอย่าเพิ่งมีแฟน
ฮ่าาาาาาาาาาาา
มาขนาดนี้แล้ว...มีก็มี.
:mew1: :mew1:
-
มาแล้วๆ :katai2-1:
-
เด็กๆโตกันหมดแล้ววววววว
ตามมาตั้งแต่เป็นเด็ก เวลาผ่านไปเร็วมากกกกก
-
ดีงามมากมาย เด็กๆ มารวมตัวกันแบบนี้ ฟินเลย พี่กันต์กับน้องเดียร์
-
โตๆกันหมดแล้วน้าาาเด็กน้อยเมื่อวันก่อยเนี่ยยย
-
:mc4: :pig4: :L2:
ตอนอ่านเรื่องของแฝดจากจากเรื่องของรุ่นพ่อ
เจอ #พี่กันต์สายอ่อย คิดว่าจะอ่อยพี่ฮาร์ท
พอตามมา เรื่องนี้ กลายมาเป็นอ่อย น้องเดียร์ ซะงั้น
ติดตามต่อไปค่ะ ต่อถึงรุ่นหลานเลยก็ดีนะคะ o18
-
เรื่องนี้ #กันต์เดียร์ ใช่ไหมคะเนี่ย
รอพี่กันต์สายอ่อย จะอ้อยน้องเก่งแค่ไหน คึคึ
-
:mew1:
ตามมาอ่านเรื่องนี้ของฟางด้วย เพราะเป็นเรื่องของครอบครัวพี่ควอร์ต
น่ารักตั้งแต่เริ่มเรื่องเลยนะ ชอบมากเลย
ดีใจที่ฟางแต่งเรื่องราวของรุ่นลูกต่อด้วย
ชอบมากๆๆๆๆๆๆ
-
:pig2:
-
:m22: :m22: :m22:
-
หลานของพวกเราโตแล้ว
o13 o13
-
:pig2:
-
:hao3: มารอด้วยคน
-
หลานโตแล้ววววววว
-
เด็กๆๆๆ โตเป็นหนุ่มแล้ววว
-
เด็กๆโตเป็นหนุ่มกันหมดแล้ววววว :m3:
-
:hao3: รอเดียร์กับน้องกันต์โตเป็นหนุ่มกันแล้วเหรอเนี่ย
-
ติดตามเลยค่ะ
-
ขอยคุณฮะ
-
:hao4: พระเอกของเรา ค่าตัวแพงละเกินนน
-
น้องกันต์ลูก คนแต่งให้ค่าตัวเท่าไหร่เดียวพี่ให้2เท่าเลย รีบๆออกมานะ 5555
-
ค่อยเป็นค่อยไปปปป
มาตามน้องเดียร์พี่ฮาร์ททททท
-
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คร้าบ
-
รอคร้าฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
-
ขอบคุณคะ รอคะ :mew1: :L2:
-
รอต่อครับ
-
คนพี่จะหวงน้องขนาดไหนนะ
-
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/1d/fc/43/1dfc431dcda9cb4cc4431346f7d5744d.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท01 l "เปิดตัว"
✥ ✥ ✥ ต่อค่ะ 100% ✥ ✥ ✥
“เป็นไงบ้างวันนี้” เสียงทักดังขึ้นให้คนที่กำลังจับกลุ่มกันอยู่หันไปมอง ก่อนจะยกมือไหว้กันเป็นแถวเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาในห้อง
“สวัสดีพี่”
กลุ่มคนมาใหม่ยกมือทักทาย ก่อนจะเดินไปนั่งบนโต๊ะภายในห้องที่เด็กคณะสถา’ปัตย์เรียกกันว่า ห้องสตูฯ เป็นห้องกว้างๆ ตรงกลางเป็นพื้นที่โล่งๆ ส่วนด้านข้างมีโต๊ะไม้ โต๊ะดราฟ วางเรียงเอาไว้ เป็นสถานที่ที่ทุกคนในคณะจะมาร่วมตัวกันบ่อยๆ ไม่นัดประชุม ก็ทำงานกันแบบไฟลนก้น พี่น้องพ้องเพื่อนช่วยกันทำ
“เด็กปีหนึ่งเป็นไงบ้างละ”
“ก็มีคนเด่นๆ นะพี่เจียว” ต๊อบ เฮดสันทนาการปีสองเป็นคนตอบคำถามของรุ่นพี่ปีสามในคณะ “ถ้าเด่นสุดๆ ก็มีอยู่สามคน”
“เด่นเพราะ” เจียว... หรือชื่อเล่นเต็มๆ ไข่เจียวถามรุ่นน้อง
“หลายอย่าง หน้าตา นิสัย ความกล้าแสดงออก พอดีสามคนนี้มันจับกลุ่มด้วยกันด้วยแหละพี่”
“หือ... แบบนี้เปิดเทอมก็อาจจะมีฮีโร่แล้วสิ”
“ก็ไม่แน่หรอกพี่ มันเด่นเพราะหน้าตาเป็นหลัก มีความกล้าแสดงออกก็จริงแต่พวกนี้มันจะนั่งเฉยๆ ไม่ค่อยเสนออะไร แต่ก็ช่วยเพื่อนในกลุ่มทำงานนะ แต่ออกแนวไม่อยากจะเด่นกันมากกว่า”
เจียวพยักหน้ารับกับคำพูดของรุ่นน้อง เพราะเขาก็พอจะนึกออก พวกที่โดดเด่นแบบคนอื่นดันให้เด่นโดยที่ตัวเองไม่อยากจะเด่น
“มาแนวเดียวกับไอ้เหนือเดือนเลยสิ”
“แล้วพวกพี่มาซ้อมบทกันเหรอ” ต๊อบถามกลับ “อ้าวแล้วพี่เหนือเดือนอ่ะครับ”
“อ้อนพ่อมันอยู่มั้ง เดี๋ยวมันก็มา เคยเห็นมันมาตรงเวลาไหมล่ะ กว่าจะลาก ขู่เข็น อ้อนวอนมันมาเป็นพี่วินัยได้นี่พวกกูแทบจะหมดตัว ไอ้ห่านี่เล่นตัวชิบหาย” บ่นไปถึงเพื่อนคนที่ถูกพาดพิงถึง
ผลัวะ!
ฝ่ามือเน้นๆ ปะทะเข้าที่ศีรษะของนายไข่เจียวจนหัวทิ่ม พอหันไปมองก็เห็นหน้าตา... กวนประสาทของเพื่อนตัวดี
“เดี๋ยวกูก็ไม่เป็นซะเลย นินทากู” พูดไปก็เลิกคิ้วมองไป ดันกระพุ้งแก้มตัวเองจนมันป่องออกมาข้างหนึ่ง
ไข่เจียวได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน อยากจะตบมันกลับสักทีแต่ก็ทำไม่ได้ ถ้ามันไม่ยอมมาเป็นพี่วินัยให้นี่แย่เลย เพราะไอ้เหนือเดือนคนนี้เวลาทำอะไรมันจริงจังมาก รวมไปถึงเวลาแกล้งทำหน้าโหด เสียงเข้ม แถมพี่ปีสี่ปีห้าก็บอกเองว่าให้ลากมันมาเป็นพี่วินัยให้ได้ ขืนมันหนีไปเขาได้โดนพี่ๆ เล่นงานสิ!
“เอ่อๆ ไปซ้อมบทต่อได้แล้ว มึงอย่าไปตัดผมโกนหนวดนะโว้ย ปล่อยๆ เอาไว้แบบนี้ก่อน”
“ทำไมต้องให้กูไว้หนวดไว้ผมแบบนี้ด้วยว่ะ กูละโคตรจะรำคาญเลย” เจ้าตัวว่า จับหนวดเครา กับผมที่เริ่มยาวของตัวเองอย่างไม่ชอบใจ “ให้กูเป็นพี่วินัยหน้าหล่อก็ได้นี่”
“เดี๋ยวน้องๆ จะไม่กลัวเอาน่ะสิพี่ พี่วินัยเล่นหล่อจนมองตามเคลิ้มแบบนี้สาวๆ คงกลัวกันหรอก แต่พี่ไว้หนวดไว้เคราแบบนี้ก็เท่ไปอีกอย่างนะ เถื่อนๆ ดี เหมือนผู้ร้ายข้ามชายแดนเลยพี่” พูดจบต๊อบก็หัวเราะชอบใจ โดยมีคนอื่นๆ ผสมโรงไปด้วยก่อนจะร้องโหยหวน อ้อนวอนขอชีวิตเมื่อโดนพี่เหนือเดือนไล่เตะไปรอบสตูฯ
“พอๆ ไอ้เหนือเดือน ไปซ้อมบทพี่วินัยได้แล้วมึงวันนี้พี่ปีสี่จะลงมาดูด้วย” ไข่เจียวเรียกเพื่อนตัวเองให้เลิกไล่กระทืบรุ่นน้อง
“กูชื่อเหนือเดือนที่ไหน ยาวกว่าชื่อเล่นกูอีกไอ้ฉายานี่เนี่ย” คนที่ถูกเรียกว่าเหนือเดือนพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วที่พวกมันเรียกเขาแบบนี้ เรียกกันซะจนคิดว่าตัวเองชื่อเหนือเดือนไปแล้ว
“ก็มึงแม่งเหมาะจะเป็นเดือนมากกว่ากูที่เป็นเดือนไง แต่เสือกไม่ยอมลงไง ถ้ามึงลง มึงก็ได้เป็นเดือนมหา’ลัยไปแล้ว” คราวนี้เป็นอีกคนพูด
“แต่มันไม่ลงก็ดีนะไอ้ดิว มันเลยได้ฉายาเหนือเดือนมหา’ลัยไปเลย เพราะแม่งหล่อกว่าเดือนมหา’ลัยอีก”
‘เหนือเดือน’ ตามที่ใครๆ เรียกได้แต่กรอกตาไปมาแต่ก็ไม่พูดอะไร พูดไปก็เท่านั้น ขี้เกียจพูดแล้วด้วย มันจะเรียกอะไรก็ช่างมันแล้วกัน
“มัวแต่พูดมาก ไหนว่าพี่จะมาดูไม่ไปซ้อมกันหรือไง”
“เออว่ะ! รีบไปเถอะ!” พูดจบก็ยกโขยงกันออกจากห้องสตูฯ ไปทั้งกลุ่ม
แบบที่รุ่นน้องปีสองได้แต่มองตามแล้วก็ส่ายหน้า
“มึงว่า... พี่วินัยปีสามปีนี้จะรอดไหมวะ...”
เสียงฝีเท้าก้าวลงมาจากบันไดชั้นสอง ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาในห้องอาหาร มือยกขึ้นรวบผมที่ยาวเลยบ่ากว้างๆ มาเป็นหางม้าเอาไว้ข้างหลังอย่างลวกๆ
“เมื่อไหร่จะได้ตัดผม โกนหนวดโกนเคราออก” คนที่นั่งอยู่ในห้องอาหารร้องถาม ขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจเมื่อเห็นสภาพคนตรงหน้า
“ก็... จนกว่าจะรับน้องเสร็จครับ อีกสัก... เดือนสองเดือนถึงจะทำได้” เจ้าตัวพูด เดินไปหอมแก้มคนที่เอ่ยถามแล้วกอดแน่นๆ อีกหนึ่งที
“จั๊กจี้!”
ผละออกนิด เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มออกมาแบบที่คนโดนกอดชักร้อนๆ หนาวๆ “แล้ว... เวลาพ่อคินมีหนวดนิดๆ มาหอมมัม มัมจั๊กจี้ไหม”
“น้องกันต์!” คนหน้าแดงร้อง ยกมือตีลูกชายสุดที่รักไปที
“อะไรกันครับ เสียงดังออกไปถึงห้องนั่งเล่นเลย แล้วนั่น... ไปแกล้งอะไรมัมเขาอีกละเรา” ใครอีกคนเดินเข้ามาในห้องอาหาร รอยยิ้มอบอุ่นประดับอยู่บนใบหน้าที่แม้จะเข้าเลขสี่มาหลายปีแล้วแต่ก็ยังดูดีไม่เปลี่ยน
“น้องกันต์เปล่านะ แค่หอมแก้มมัมเอง” คนโดนหาว่าแกล้งมัมส่ายหน้าทันที ยิ้มตาใสใส่ “แล้วก็ถามมัมว่าเวลาพ่อคินไม่ได้โกนหนวดแล้วมาหอมแก้ม มัมจั๊กจี้เหมือนที่น้องกันต์หอมไหม”
น้องกันต์ ชนกันต์ กิจไพศาลกุล เด็กน้อยหัวเห็ดโตขึ้นมาเป็นหนุ่มรูปร่างสูง มีกล้ามเนื้ออย่างคนออกกำลังกายแล้วก็ดูแลสุขภาพเป็นประจำ
ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้ถูกลดถอนด้วยหนวดเครา และทรงผมยาวๆ ดูน่ากลัวไปนิดกำลังแย้มรอยยิ้มชอบใจที่แกล้งหยอกมัมพัทธ์ของเขาได้
“เราก็ชอบแกล้งมัมเขาจริงๆ” พ่อคินที่ยังคงเป็นพ่อคินที่ใจดีของน้องกันต์เหมือนเดิมพูด ส่ายหน้ากับความช่างแกล้งของลูกชายคนโต
“ชอบแกล้งได้พ่อคินมาไงครับ” พูดจบก็หัวเราะชอบใจ
“พอเลย กินข้าวไปเลยครับ เดี๋ยวต้องไปส่งน้องที่โรงเรียนด้วยไม่ใช่หรือไง” มัมพัทธ์เป็นฝ่ายตัดบทสนทนาของพ่อลูก
“คร้าบๆ ว่าแต่น้องแพรละครับ” ถามไปถึงน้องสาวอีกคนที่ยังไม่เห็น
“น้องแพรอยู่นี่ค่ะ” เสียงใสๆ ดังมาก่อนที่ตัวจะเข้ามาถึงเสียอีก สาวน้อยผมหยักศกสีน้ำตาลที่ถูกรวมเป็นหางม้าแล้วก็ผูกโบว์เอาไว้เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะเดินหอมแก้มทุกคนบนโต๊ะอาหารแล้วก็นั่งประจำที่ของตัวเองข้างๆ พี่ชาย
“นี่ค่ะ ข้าวต้มของน้องแพร” พี่ชายสุดหล่อที่ตอนนี้ไม่ค่อยหล่อเพราะติดจะเถื่อนไปหน่อยเลื่อนชามใส่ข้าวต้มมาให้น้องสาวคนสวย
“ขอบคุณค่ะพี่กันต์” ยิ้มน่ารักส่งให้แล้วก็เริ่มลงมือทานมื้อเช้ากัน
“ถ้าเสาร์อาทิตย์จะกลับบ้านก็โทรมาบอกก่อนนะ พ่อคินจะได้รู้” พ่อคินพูดกับลูกชายตอนที่เดินมาส่งลูกทั้งสองคนที่รถ
“ครับพ่อคิน เดี๋ยวผมบอกอีกทีนะครับเพิ่งเปิดเทอมมีรับน้องด้วย ไม่รู้ว่าพวกปีสองจะนัดน้องๆ หรือเปล่า” กันต์ตอบ ตอนนี้เขาเป็นพี่สามของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง
ปกติเวลาเปิดเทอมเขาก็จะไปอยู่คอนโดใกล้ๆ มหาวิทยาลัยที่พ่อคินซื้อให้ แต่ก็กลับบ้านเกือบจะทุกเสาร์อาทิตย์
“ตั้งใจเรียนนะคะน้องแพร ตอนเย็นพ่อคินไปรับนะ” หันไปพูดกับลูกสาวบ้าง
“ค่ะพ่อคิน สวัสดีค่ะ” น้องแพรยกมือไหว้ก่อนจะเดินไปขึ้นรถของพี่ชาย
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของกันต์ เจ้าตัวที่ต้องออกจากบ้านแต่เช้าอยู่แล้วก็อาสาไปส่งน้องสาวที่โรงเรียนเอง ส่วนน้องแพรตอนนี้เป็นเด็กมัธยมปีที่สี ตามจริงน้องควรจะอยู่ชั้นปีสุดท้ายแล้วแต่เพราะตอนเด็กๆ ไม่ได้เข้าเรียนตามเกณฑ์อายุ อีกทั้งยังมีพัฒนาการที่ช้ากว่าเด็กทั่วไปเพราะไม่ได้รับการเลี้ยงดูที่ดีเลยทำให้ช่วงปีสองปีแรกคินกับพัทธ์ต้องจ้างครูมาสอนให้ที่บ้านเพื่อเป็นการปรับพื้นฐาน แล้วจึงเริ่มเข้าเรียน
“ที่โรงเรียนโอเคใช่ไหมคะ เรียนเข้าใจหรือเปล่าถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจก็ถามคุณครูเขานะคะ หรือจะโทรมาถามพี่กันต์ก็ได้” คนที่ขับรถอยู่เอ่ยถามกับน้องสาวตัวน้อย หันมามองก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกคนส่งยิ้มหวานมาให้
“เข้าใจค่ะ กับเพื่อนๆ น้องแพรก็เข้ากันได้ดีค่ะ” เรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ทุกคนในบ้านต่างเป็นห่วงและเป็นกังวล
กลัวว่าน้องแพรจะเข้ากับเพื่อนๆ ในห้องไม่ได้ เพราะส่วนหนึ่งอายุที่ต่างกันสองปี แต่คงเพราะน้องแพรเป็นคนน่ารัก นิสัยดีความแตกต่างเรื่องอายุจึงหมดไป และนั่นก็ทำให้กันต์ รวมไปถึงพ่อคินและมัมพัทธ์สบายใจ
“ดีแล้วล่ะค่ะ น้องแพรเข้ากับเพื่อนๆ ได้พี่กันต์ก็สบายใจ ยังไงก็ต้องตั้งใจเรียนนะคะรู้ไหม”
สาวน้อยพยักหน้ารับ “ค่ะพี่กันต์ น้องแพรจะตั้งใจเรียน เรียนจบสูงๆ จะได้มาช่วยมัมช่วยพ่อคิน แล้วก็จะได้มาคอยช่วยพี่กันต์ ตอนที่พี่กันต์กลับมาดูแลบริษัทของมัม”
“พี่ยกให้ค่ะ”
“ไม่ค่ะ” พอได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้นก็รีบค้านทันที “น้องแพรไม่ได้มีสายเลือดโดยตรง อ่ะๆ อย่าเพิ่งค่ะพี่กันต์ น้องแพรไม่ได้ดูถูกตัวเอง ไม่ได้คิดร้ายกับตัวเอง น้องแพรรู้ค่ะว่าทุกคนรักน้องเหมือนคนในครอบครัว น้องแพรก็คิดอย่างนั้นค่ะ”
“ดีแล้วค่ะ ไม่ว่าใครจะคิดหรือจะพูดยังไง พี่กันต์อยากให้น้องแพรจำเอาไว้ว่าน้องแพรคือครอบครัวของพวกเรานะคะ” กันต์หันมามองน้องสาวของตน ยกมือลูบผมน้องเบาๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มกว้าง
น้องแพรรู้ว่าตัวเองไม่ได้มีสายเลือดเกี่ยวข้องอะไรกับทุกคนในครอบครัวนี้ รับรู้มาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อยที่ยังไม่กล้าพูด แต่น้องแพรไม่เคยคิดน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองที่ไม่มีพ่อแม่แท้ๆ เลี้ยงดู แต่น้องแพรกลับคิดว่านี่คือความโชคดีที่สุด โชคดีที่ได้เจอครอบครัวนี้ ได้เป็นหนึ่งในครอบครัวนี้ และน้องแพรเองก็คิดเสมอว่าทุกคนเป็นผู้มีพระคุณที่จะต้องดูแลและตอบแทน
“พี่กันต์โชคดีนะ ที่มีน้องสาวอย่างน้องแพร”
“น้องแพรก็โชคดีค่ะ ที่มีพ่ออย่างพ่อคิน มีแม่อย่างมัมพัทธ์แล้วก็มีพี่ชายอย่างพี่กันต์”
“ค่ะ เอาล่ะ... ถึงแล้ว” กันต์เลี้ยวรถของตนเข้ามาจอดหน้าโรงเรียนของน้องแพร “ตั้งใจเรียนนะคะ เอาไว้เจอกันนะ”
“ค่ะ แล้วเจอกันนะคะพี่กันต์”
กันต์นั่งมองน้องสาวของตัวเองที่ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนยิ้มๆ อยู่รอส่งจนกระทั่งเห็นน้องสาวเดินเข้าไปในอาคารเรียนแล้วถึงได้ขับรถออกจากบริเวณหน้าโรงเรียน และตรงไปมหาวิทยาลัยต่อทันที
รถ SUV สัญชาติยุโรปเลี้ยวเข้าจอดในลานจอดรถใกล้ตึกคณะสถาปัตย์ เจ้าตัวยกยิ้มพอใจเมื่อได้ที่จอดรถใกล้ๆ กับคณะ เพราะปกติที่จอดดีๆ แบบนี้หายากยิ่งกว่าอะไร ปกติบริเวณนี้จะเป็นที่จอดรถของอาจารย์แต่ก็จะมีที่ว่างให้สำหรับนักศึกษาเข้ามาจอดได้ อีกทั้งยังใกล้กับโรงอาหารกลางด้วย ร่างสูงก้าวลงจากรถ แต่งกายถูกระเบียบผิดกับหน้าที่ติดเถื่อนๆ ปิดรถเรียบร้อยก็เดินก้าวไปยังคณะของตัวเองทันที
ร่างสูงยืนรอลิฟต์โดยระยะหนึ่งเมตรรอบตัวนั้นไม่มีคน แต่ถัดออกไปนักศึกษายืนรอลิฟต์กันให้เพียบ ได้แต่ยกมือขึ้นลูบคางตัวเองอย่างสงสัยว่าทำไมถึงไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ใช้สายตากวางมองไปรอบๆ
น่าจะเป็นเด็กปีหนึ่ง...
ดูจากการแต่งกายที่ถูกระเบียบ
“สวัสดีค่ะ / ครับพี่ต๊อบ พี่นัท พี่โอ” กันต์หันไปมองตามเสียง เห็นเด็กปีหนึ่งยกมือไหว้คนที่เดินมาใหม่กันหน้าสลอน
แต่ดูเหมือนคนที่เพิ่งเดินเข้ามาจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่เพราะเจ้าตัวยกมือไหว้กันต์ที่ยืนรอลิฟต์อยู่ ทำเอาเด็กใหม่สะดุ้งกันเป็นแถบ เพราะรู้แล้วว่าบุคคลหน้าตาเถื่อนๆ คนนี้เป็นรุ่นพี่ในคณะ แถมยังไม่มีใครยกมือไหว้เลยสักคร
“หวัดดีครับพี่”
กันต์พยักหน้าลงนิด ส่งเสียงในลำคออย่างรับรู้การทักทายของรุ่นน้องปีสองคนนี้ “อือ”
“มีเรียนเช้าเหรอครับ” อีกฝ่ายยังถามต่อ
“ประมาณนั้น” เขาตอบยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อลิฟต์ที่รออยู่นานก็มาถึงเสียที
กันต์ก้าวเข้าไปคนแรก ตามด้วยปีสองอีกสามคน ส่วนปีหนึ่งมองหน้ากันเลิกลั่กอย่างไม่แน่ใจว่าควรเข้าไปหรือเปล่า
“เรียกน้องคุณเข้ามาสิ” สั่งเรียบๆ กับน้องปีสอง แต่ปีหนึ่งก็ก้าวพรึบเข้ามากันอย่างพร้อมเพียงแบบพี่ปีสองไม่ต้องสั่งซ้ำ
กันต์เหมือนจะได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะในลำคอจากรุ่นน้องปีสองทั้งสามคน นึกอยากจะยกมือตบกะบาลพวกนี้ไปคนละที
มันคงขำที่เห็นเด็กปีหนึ่งกลัวเขา แต่เขาก็ไม่เข้าใจว่ามีอะไรให้น่ากลัว
“ขนาดยังไม่ได้เปิดตัวพี่วินัย น้องๆ ก็กลัวกันหัวหด” เจ้าต๊อบ หัวหน้าสันทนาการปีสองว่าอย่างขำขันหลังจากปีหนึ่งออกจากลิฟต์กันไปหมดแล้ว
“กูน่ากลัวขนาดนั้นเลย” เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
แค่ไว้หนวดไว้เคราผมยาวรุงรังแค่นี้เอง
“เอาน่าพี่เหนือเดือน เดี๋ยวพอหมดประชุมเชียร์โกนหนวดโหนเคราออกน้องๆ ก็คงพากันกรี๊ดอยู่แล้วล่ะพี่ เล่นหล่อล้ำเดือนคณะทุกชั้นปีหมดแบบนี้”
“แล้วทำไมไม่ให้กูเป็นพี่วินัยหล่อๆ วะ” คราวนี้เปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วแทน
“ก็บอกไปแล้วไงพี่ เดี๋ยวน้องๆ จะหลงหน้าพี่จนไม่กลัว แบบนี้แหละดีแล้ว”
“เออๆ” รับคำอย่างไม่เรื่องมากก่อนจะเดินออกจากลิฟต์เพราะถึงชั้นที่กดพอดี
ขาที่กำลังเดินไปยังห้องเรียนชะงักก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้า เขาก้าวต่อเข้าไปในห้องเรียนก่อนจะกดรับโทรศัพท์
“ครับพ่อคิน”
[ส่งน้องเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ แล้วนี่ถึงมหา’ลัยหรือยังครับน้องกันต์]
“เรียบร้อยครับ น้องกันต์ส่งน้องแพรที่โรงเรียนแล้ว แล้วตอนนี้ก็ถึงมหา’ลัยแล้วด้วยครับ"
[โอเคครับ อย่างนั้นเท่านี้แหละครับ กลางวันอย่าลืมกินข้าวนะ เอาไว้เจอกันครับ]
“ครับพ่อคิน แล้วเจอกันครับ” กดวางสาย เดินไปนั่งที่เก้าอี้ว่างข้างๆ เพื่อนในกลุ่ม "มองไรของพวกมึง”
นายไข่เจียวถึงกับมองแรง “ทีคุยกับพ่อละ ครับอย่างนู้น น้องอย่างนี้ ทีคุยกับพวกกูละแทบจะแดกพวกกูเข้าไป”
กันต์เลิกคิ้วนิด ก่อนจะยกยิ้ม “อย่างพวกมึงกูแดกไม่ลงหรอก”
“สัส!”
หัวเราะชอบใจที่ทำให้เพื่อนหงุดหงิดได้
ในกลุ่มของกันต์มีสมาชิกอยู่ด้วยกันหกคนรวมเจ้าตัว แบ่งได้เป็นหญิงแกร่งสอง ชายหนุ่มสี่ เป็นกลุ่มที่รวบรวมคนหน้าตาเคยดีเอาไว้ ที่ต้องบอกว่าเคยดีเพราะสี่หนุ่มไว้หนวดเคราจนจำหน้าเดิมแทบไม่ได้ ส่วนสองสาวก็ยังคงสวยอยู่แม้ว่านิสัยจะแกร่งเกินชายก็ตามที
“เมื่อกี้ตอนกูขึ้นมา เจอน้องปีหนึ่งแม่งกลัวกูกันเป็นแถว” กันต์ว่าอย่างขำๆ “นี่ขนาดพวกเราวินัยยังไม่ได้ลงเลยนะเนี่ย”
“เออๆ ตอนกูขึ้นมาก็เจอ แค่ไว้หนวด ทำหน้านิ่งๆ ยืนเงียบๆ ก็ทำให้คนกลัวได้ว่ะ ตลกดีนะ แต่แม่กูนี่ด่ากูชิบหายเรื่องกูไว้หนวดแบบนี้”
“มัมกูก็บ่น บอกว่าไว้หนวดแบบนี้แล้วบดบังหน้าหล่อๆ ของกูหมด”
พอได้ยินพูดแบบนั้นเพื่อนในกลุ่มไม่เว้นแม้แต่สองสาวก็แทบจะถุยน้ำลายใส่ ส่วนตัวคนพูดก็หัวเราะชอบใจ ผิดกับมาดตอนอยู่ในลิฟต์กับน้องปีหนึ่ง
เขามีหน้าที่ในฐานะพี่ปีสามคือเป็นพี่วินัย หรือคณะอื่นๆ เรียกว่าพี่ว้ากนั่นแหละ จริงๆ ก็ไม่ได้อยากจะเป็นแต่พวกรุ่นพี่ปีโตๆ ขอมา อีกทั้งเพื่อนผู้ชายในกลุ่มก็เป็นกันหมด เขาก็เลยตกลงไปด้วย
และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาต้องไว้หนวดไว้เครา ปล่อยผมยาวแบบนี้ แม้จะขัดใจนิดหน่อย กับรู้สึกแปลกๆ เพราะเขาไม่เคยปล่อยตัวให้โทรมอย่างนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร
คนมันหล่อ... จะให้เถื่อนแค่ไหนก็กลับรัศมีความหล่อไม่มิดหรอกนะ
************************************************
สวัสดีจ้า หลังจากที่เปิดตัวละครเอกของเราไปหนึ่งคนเมื่อปลายเดือนที่แล้ว วันนี้พาตัวละครอีกคนของฟางมาเปิดตัวจ้า ค่าตัวพี่เขาแพงน่ะจ้า ดีกรีดีขนาดนี้ไม่แพงก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว ฟางเลยพาออกมาได้ยากหน่อย ฮี่ๆๆ
อีกอย่าง... ฟางไปออกบูธมาค่ะ 6 วันติด วันนี้นอนยาวทั้งวันไม่ไปไหน ไม่ทำอะไรเลย เพิ่งฟื้นคืนสภาพเมื่อตอนเย็น เลยมาอัพนิยายให้จ้า ฟางฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ คิดว่าเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่หลายๆ คนอยากอ่านและรอคอยกันอยู่เนอะ สำหรับเรื่องนี้ฟางอยากให้มันดูสนุกๆ ฮาๆ แต่ไม่รู้ว่าจะแต่งได้หรือเปล่า ยังไงก็ติดตามแล้วให้กำลังใจกันไปเรื่อยๆ นะคะ ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านค่ะ
อ่านแล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งนิยายให้อ่านกันค่ะ อย่าเงียบนะคะใจคอไม่ดีเลยค่ะ คอมเมนต์คือกำลังใจของคนเขียนนะคะ ^^
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
ชอบคู่นี้ :L2: :L2: :L2:
อยากใหม่ mpreg ด้วยน้าาา :hao7:
-
เย้ๆๆๆมาแล้วววว
-
มาแล้นๆๆๆๆ น้องกันต์ๆๆๆๆ :z2: :z2:
-
คิดถึงพ่อคิน มัม และน้องกันต์ นะจ๊ะ
-
น้องกันต์ท่าจะขี้เล่นน่าดู
คิดถึงน้องแฝดซะแล้ว รอตอนหน้านะคะ
:กอด1: :กอด1:
-
มาสักที..รอมาน๊านนาน..มาต่อบ่อยๆนะ
-
:pig4: :pig4:
-
ลูกชายโตแล้ว :hao5: ได้มาทั้งมัมทั้งพ่อคินเลยนะน้องกันต์ นึกภาพหน้าโหดไม่ออกเลย ฮ่าๆๆ ขอบคุณมากค่ะฟาง :กอด1:
-
คิดถึงน้องแฝดจังเลย
-
OMG มีความอยากอ่านต่อ มันหนุกอ่า
โมเมนต์คนเถื่อน2017 ชอบๆๆ
-
กันต์เป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากแน่ๆ ดูการพูดกับน้องสาว อ้อนมัมกับพ่อคิณ ฮื้มมมมมม น่ารักที่สุด
แฝดเราค่าตัวแพงมากกกกกก บทนี้ของพี่กันต์สินะคะ อิอิอิ
มาต่ออีกค่ะ
-
:hao7: :hao7:
น้องกันต์ น้องเดียร์
-
เมื่อไหร่จะเจอกันจังๆสักที เฮ้ออออ
-
พี่กันต์จะได้เจอน้องยัง :ruready
-
น้องกันต์โตแล้ว หล่อได้พ่อมาเลยนะคะ
-
พี่กันต์-น้องเดียร์ เข้ากันดีเนอะ อ่านไปยิ้มไป รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
โอ๊ยยยย ดีต่อใจ คิดถึงเด็กทั้งสองบ้านนี้ ได้ดองหันสักทีคงมุ้งมิ้งสุดๆ ตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูก 555
-
อยากเห็นพี่กันต์ ว๊ากน้องเดียร์แล้วววว มาต่อไวๆนะครับ
-
:pig4:
-
จะเป็นแนวเดียวกับอุ้มรักเปล่าเอ่ย..
-
ขอบคุณจ้า รอเจ้าคะ :L2: :mew1: :mew1:
-
1 เดือน 1 ตอนคร้าา
-
นุ้งกันนนน
-
น้องกันต์ คิดถึงๆๆๆ
-
คิดถึงๆ มาต่อไวๆนะครับ
-
:pig4: :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะเจอกันอีกน้าาาาา
-
รอจ้า :mew1: :mew1:
-
ดีงาม น้องกันต์ เดียร์ ฮาร์ท
-
มาติดตามๆ
-
มาส่องทุกวันจ้า :L2: :mew1: :mew1:
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
:z2:
มาแล้ว มาแล้ว นิยายของฟางนะนานแค่ไหนก็รอได้จ้าาา
ขอแค่มาอัพจนจบ เพราะชอบเนื้อหามากเลย
:pig4:
-
อยากอ่านๆ :ling3: :ling1:
ตามมาจากเรื่องอุ้มรักค่ะ พึ่งอ่านจบ เดี๋ยวไปตามเก็บเรื่องของกันต์รอ
-
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/93/e4/44/93e444e4703af95534abb16c02eeccd6.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท02 l “พี่วินัย”
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือเครื่องบาง ปลุกให้คนที่กำลังหลับสบายต้องลืมตาอย่างเกียจคร้าน นอนทำใจอยู่เกือบห้านาทีก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง ปัดผ้าห่มที่คลุมตัวเองอยู่ไปไว้ข้างตัว วาดขายาวๆ ลงจากเตียงสวมลสิปเปอร์หมีริลัคคุมะสีเหลืองน้ำตาลก่อนจะเดินลากขาออกจากห้องนอนไป
ตรงดิ่งไปยังห้องครัวแบบตายังลืมไม่ขึ้นนัก คว้าแก้วน้ำมาก่อนจะเทน้ำใส่เกือบเต็มแก้วแล้วดื่มอึกๆ จนหมดแก้ว
ค่อยรู้สึกตื่นตัวขึ้นหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็เพียงแค่นิดเดียว ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในห้องนอน คว้าเอาผ้าเช็ดตัวมาถือแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ ไม่นานหลังจากนั้นก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเปียกปอน ผ้าขนหนูผืนใหญ่พันอยู่รอบเอว ผืนเล็กคล้องอยู่ที่คอ ใบหน้าง่วงนอนตอนนี้ดีขึ้นแล้ว
นั่งแหมะลงที่โซฟาตรงปลายเตียง มือจับผ้าที่คล้องคอขึ้นขยี้ผมยาวๆ ให้แห้ง หันไปมองเวลาแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดใจ ตอนนี้เพิ่งจะเจ็ดโมงเช้าเท่านั้น อีกทั้งวันนี้เขามีเรียนตั้งสิบโมง แต่ต้องถ่างขี้ตาตื่นตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเพราะต้องรีบไปมหาวิทยาลัยด้วยเหตุผลที่อยากจะตะโกนถามน้องๆ ปีสองว่า
กูปีสาม! มึงจะนัดปีหนึ่งก็นัดไป เกี่ยวอะไรกับกู!!
แต่ก็ทำไม่ได้ไง ก็เขามันเป็นพี่วินัย คณะของเขาเปิดตัวพี่วินัยไปตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว แน่นอนว่าได้รับการตอบรับที่ดีเยี่ยม น้องปีหนึ่งต่างพากันกลัวพวกเขา แม้จะมีบ้างบางคนที่พยายามจะปีนเกลียว แต่บอกเลยว่าไม่มีใครกล้า ก็ไอ้หัวหน้าเฮดว้ากอย่างเขามันน่ากลัวน้อยเสียเมื่อไหร่ล่ะ
จากตอนแรกที่คิดว่าคงน่าเบื่อแต่ตอนนี้ลึกๆ เริ่มชอบ ตลกดีตอนเห็นเด็กๆ ก้มหน้าก้มตาหลบสายตาของเขา ยังแอบหัวเราะเอิ้กอ้ากกับเพื่อนบ่อยๆ ไป แต่ที่ไม่ชอบใจสุดๆ คือการต้องแต่งกายถูกระเบียบมหาวิทยาลัย แล้วก็ต้องไปแต่เช้าทั้งๆ ที่บางวันก็ไม่ได้มีเรียนเช้าเลย
เขาลุกขึ้นไปหยิบชุดนักศึกษามาใส่ เอาเนคไทคล้องคอเอาไว้ คว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมาพาดบนไหล่ตรวจเช็คห้องจนเรียบร้อยก็ควงกุญแจรถสัญชาติยุโรปออกจากห้องไป แตะคีย์การ์ดที่หน้าลิฟต์รอจนกระทั่งลิฟต์มาก็ลงไปยังลานจอดรถของคอนโด
เหวี่ยงตัวเองขึ้นไปนั่งบนรถ กดเปิดเพลงฟังคลอไปด้วยตอนถอยรถออกจากช่องจอดรถ คอนโดของเขาอยู่ห่างจากมหาวิทยาลัยไม่มาก รถไม่ติดก็ขับรถไม่เกินสิบห้านาที ถ้าติดก็ไม่เกินสี่สิบนาที ถือว่ายังพอใช้ได้
เพราะมาเร็วที่จอดรถเลยว่างแบบเลือกไม่ถูกว่าจะจอดตรงไหน ก่อนจะเลือกเอาหน้าอาคารนั่นแหละ เห็นง่ายดี จัดเสื้อผ้าตัวเองให้ถูกระเบียบก่อนจะลงจากรถคว้ากระเป๋ามาสะพาย ก้มมองนาฬิกาข้อมือ พวกปีสองคงมากันครบแล้วเพราะต้องมารอน้องๆ ส่วนปีหนึ่งคงทยอยมากันบ้างแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเพื่อนๆ ของเขามาหรือยัง เงียบหายไม่ไลน์มาหา อ๋อ... ลืมไป ปิดเสียงเอาไว้ยังไม่เปิด
คว้าขึ้นมาดูก็เห็นทั้งมิสคอล ทั้งข้อความไลน์เด้งเต็มไปหมด ได้แต่ยักไหล่แล้วก็เก็บเข้ากระเป๋าตามเดิม ก็จะถึงอยู่แล้วจะตอบพวกมันทำไมล่ะ จริงไหม
พลั่ก!
ตัวเซไปนิดเพราะแรงกระแทกจากทางด้านหลัง กำลังจะหันไปมองคนชนแต่ต้นเหตุดันวิ่งดุ๊กๆ เอ่อ... หมายถึง วิ่งผ่านเขาไปแล้ว
“ขอโทษคร้าบ ผมรีบ!” ได้ยินเสียงตะโกนมาจากฝ่ายนั้น ไม่แม้แต่จะหันมามอง คงรีบจริงๆ
ดูจากทิศทางแล้วคงเป็นเด็กปีหนึ่งคณะเขาไม่ผิด พี่ว้ากหน้าหล่ออย่างเขาก็เป็นคนรักษาระเบียบมาก เอาเรื่องเมื่อกี้ไปพูดสักหน่อยคงไม่เป็นไร ไม่ว่าจะรีบยังไง ทำผิดก็ควรหยุดและเอ่ยขอโทษอย่างจริงใจ
“กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง” เสียงทักทายดังขึ้นทันทีที่เขาเดินเข้ามาใกล้กลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะยาวข้างๆ อาคารที่พวกปีหนึ่งรวมตัวกันอยู่
พวกน้องๆ ปีหนึ่งนั่งเข้าแถวกันอย่างเรียบร้อย พวกน้องผู้หญิงนั่งด้านหน้า น้องผู้ชายนั่งด้านหลังตามที่เคยบอกเอาไว้ พวกปีสองยืนกระจายล้อมอยู่รอบๆ มีพวกรุ่นพี่ฝ่ายพยาบาลยืนแทรกเพื่อคอยดูแลน้องๆ ส่วนพวกพี่วินัยอย่างพวกเขาก็นั่งสบายอยู่ที่โต๊ะข้างอาคาร มีพวกปีสองอีกส่วนนั่งปะปน ยืนบังกันอยู่
ตอนเขาเดินเข้ามา เขาก็อ้อมไปอีกทางเพื่อไม่ให้น้องปีหนึ่งเห็นเดี๋ยวจะกลัวกันไปเสียก่อน เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่พวกวินัยจะไม่ให้น้องเห็นตัวในช่วงเวลานัดรวม แต่พวกเขาก็ไม่เคยไปไหนไกล หลบอยู่ห้องเรียนใกล้ๆ นี้บ้าง อยู่หลังน้องปีสองบ้าง เพื่อคอยดูแลและซัพพอร์ตปีสองด้วยส่วนหนึ่ง
“กูก็มาแล้วนี่ไง” เขาพูดกับเพื่อนตัวดี “เออ ไปประชุมกันหน่อย กูมีเรื่องจะบอก”
พอได้ยินเหนือเดือนพูดแบบนั้นเหล่าพี่วินัยและพี่ที่เกี่ยวข้องต่างก็เลิกคิ้วขึ้นแล้วพวกเขาก็ยกโขยงกันขึ้นลิฟต์ไปชั้นบน ปล่อยให้น้องปีสองดูแลปีหนึ่งไปก่อน
“มีอะไรวะ” คนพูดคือ ไม้ เพื่อนในกลุ่มของกันต์ มันเองก็เป็นพี่วินัยเหมือนกัน
“ก่อนเดินเข้ามา กูเจอเด็กปีหนึ่ง ไม่สิ... ต้องบอกว่ากูโดนเด็กปีหนึ่งวิ่งชน มันตะโกนขอโทษกูแล้วก็วิ่งเข้ามาในนี้เลย” เขาตอบออกไป
“ใครวะ”
ส่ายหน้าก่อนจะตอบ “ไม่รู้ ไม่เห็นหน้า ไม่ได้หันมาดูกู”
“อย่างนั้นคงต้องสอนเรื่องมารยาทกันหน่อย” ดิว ที่เป็นถึงเดือนคณะตอนมันอยู่ปีหนึ่งพูด แต่ตอนนี้มาดเดือนคณะหดหายหมดแล้ว เพราะมันต้องไว้หนวดเครานี่แหละ
กันต์พยักหน้ากับคำพูดของเพื่อน “ใช่ โชคดีที่กูเป็นผู้ชาย ถ้าคนที่มันชนเป็นผู้หญิงแล้วไม่สนใจแบบนี้ กูว่าไม่ใช่ ต่อให้คนโดนจะเป็นอะไรหรือไม่เป็น มารยาทที่ดีควรหันมามอง สอบถามและขอโทษ”
“ตามนั้น เดี๋ยวกูบอกปีสองให้เอง” ไข่เจียวว่า ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก คงโทรหาน้องปีสองไม่ผิดแน่
หลังจากที่ไข่เจียววางสายไป พวกเขาเหล่าพี่วินัยทั้งสิบคนต่างก็เริ่มปรึกษากันคงคำพูดที่จะใช้ เรื่องแบบนี้มันก็ต้องมีการเตรียมบทบาท เตรียมคำพูดและจำลองสถานการณ์ต่างๆ เพื่อที่พวกเขาจะได้รับมือได้ทัน
มันไม่ง่ายหรอกกับการเป็นพี่วินัย พวกเขาต้องทำเป็นดุ ทำเป็นโหด พูดจาไม่ดีกับรุ่นน้อง ทั้งๆ ที่ใจจริงแล้วก็อยากจะชวนคุยชวนเล่น เพื่อให้น้องๆ สนุกสนานและผ่อนคลาย แต่ถ้าหากไม่มีพี่วินัย ก็คงไม่มีใครสอนมารยาท สังคม การปรับตัวให้กับน้องๆ แม้วิธีจะดูโหดไปนิด แต่มันก็ได้ผลอย่างไม่น่าเชื่อ
หลังจากคุยกันเรียบร้อยพวกเขาก็พากันลงไปข้างล่างเหมือนเดิม ปีหนึ่งกำลังร้องเพลงคณะโดยมีพี่ปีสองฝ่ายสันทนาการช่วยร้องและเต้นอยู่ด้านหน้าเพื่อความสนุกสนาน รู้มาว่าวันนี้ปีหนึ่งไม่มีเรียนวิชาคณะในตอนเช้า พวกปีสองเลยนัดน้องๆ รวม แต่ก็มีบางกลุ่มที่มีลงวิชานอกเอาไว้แล้วมีเรียนตอนเช้า ก็ไม่ได้มา ซึ่งพวกเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้ว
กันต์หันไปมองไข่เจียวเพื่อนสนิท ก่อนจะพยักหน้าให้ ซึ่งอีกฝ่ายเองก็พยักหน้ารับ เดินไปสะกิดน้องปีสอง ให้พวกมันสะกิดกันต่อเป็นสัญญาณว่าวินัยจะลงแล้ว
แต่ดูเหมือนทางฝ่ายสันทนาการเองก็เห็นพวกเขาแล้วเหมือนกัน แต่พวกนั้นก็ยังทำหน้าที่ต่อไป
“ร้องกันได้แค่นี้เองเหรอครับปีหนึ่ง” กันต์อาศัยช่วงที่จบเพลงแล้วพูดออกไป ไม่ต้องใช้น้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก แต่แค่พูดเสียงดังหน่อย ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ นิ่งๆ
ปีสองชะงัก เหมือนกับปีหนึ่ง ก่อนที่เหล่าพี่ๆ ด้านหน้าจะขยับถอยหลัง และพี่วินัยก็ค่อยๆ เดินเข้าไปกระจายตัว
“ก้มหน้าลงไปครับปีหนึ่ง” ดิวพูดน้ำเสียงที่ทุ้มๆ ถูกปรับโทนเสียงให้ฟังดูเข้มขึ้นและน่ากลัวขึ้น
ปีหนึ่งต่างพากันก้มหน้าจนหัวแทบจะชนกับหลังเพื่อนของคนข้างหน้า พวกเขาสอดสายตามองจนเห็นว่าปีหนึ่งก้มหน้าก้นหมดแล้วจึงเริ่มพูดต่อ
“พวกผมมีสองเรื่องอยากจะคุยกับพวกคุณ เรื่องแรกก่อนแล้วกัน...” ไข่เจียวพูด
“พวกผมมาเตือนความจำพวกคุณ ว่าอีกสองวันจะมีสอบร้องเพลงคณะ”
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าน้องผมสอนเพลงคุณไปกี่เพลงแล้ว แต่ผมก็จะสอบทุกเพลงที่น้องผมสอนคุณไปนั่นแหละ ผมหวังว่าพวกคุณจะยังจำกันได้”
พวกพี่วินัยผลัดกันพูด ยกเว้นเพียงแค่กันต์ที่ยืนกวาดสายตามองไปรอบๆ ไม่พูดอะไร รอจนกระทั่งเพื่อนๆ พูดจบ
“ปีหนึ่งเงยหน้า” สิ้นเสียงของปุณณ์ เหล่าปีหนึ่งที่ก้มหน้าก้มตากันอยู่ก็เงยหน้าขึ้นทันที แต่พอเงยหน้าขึ้นมาจริงก็ยังพากันหลบสายตาของเหล่าพี่วินัยที่มองนิ่งตาไม่กระพริบ
“ส่วนอีกเรื่อง...” กันต์พูดกวาดสายตามองเหล่ารุ่นน้อง “ใครที่วิ่งชนผมหน้าคณะ แล้วไม่ได้หยุด หันมาสนใจถามไถ่ ลุกขึ้นครับ”
ความเงียบโรยตัวทันทีที่เขาพูดจบ เห็นปีหนึ่งมองหน้ากันเลิกลั่กไปหมด แต่ก็ยังไม่มีใครขยับตัวจนเขาต้องย้ำอีกรอบ “ว่ายังไงครับ ลุกขึ้นครับ”
คราวนี้มีคนขยับตัวก่อนจะมีคนลุกขึ้นยืน กันต์มองคนที่ลุกขึ้นยืนนิ่งไม่ละสายตาอีกฝ่ายก็เหมือนจะเกรงจะกลัว แต่สายตาก็ไม่ได้หันหนีไปไหน
“คุณชื่ออะไร” กันต์ถามออกไป
อีกฝ่ายยืนตัวตรงทันทีก่อนจะตอบเสียงดังฟังชัด “ผม เมธาวิน บริสตัน ชื่อเล่น เดียร์ รหัสนักศึกษา 6004869 ครับ!”
“คุณรู้ไหมว่าคุณทำอะไรผิด”
“รู้ครับ!”
กันต์เลิกคิ้วขึ้นนิดก่อนจะถามต่อ “คุณทำอะไรผิดอย่างนั้นเหรอ”
“ผมวิ่งชนพี่ครับ!” คำตอบของอีกฝ่ายทำให้ริมฝีปากของกันต์กระตุกเป็นรอยยิ้มที่คนมองดูเหมือนกับว่าเป็นรอยยิ้มเหยียดเสียมากกว่าจะเป็นรอยยิ้มมิตรภาพ
“นั่นคือความผิดของคุณใช่ไหม”
“ครับ!”
กันต์พยักหน้ารับกับคำยืนยันคำตอบของเด็กปีหนึ่งคนนี้ “ดี! อย่างนั้นผมจะทำโทษคุณก็คงไม่ผิดอะไรสินะ”
“ครับ!” เดียร์ยังคงตอบเสียงดังฟังชัดเช่นเดิม แม้ในใจจะรู้สึกหวั่นๆ กับบทลงโทษที่ตัวเองจะได้เจอ
“ผมสั่งให้คุณนั่งม้าจนกว่าผมจะสั่งให้หยุด!”
เมื่อกันต์พูดจบเหล่าปีหนึ่งต่างส่งเสียงออกมาแต่เพียงแค่เหล่าพี่วินัยกวาดสายตามองทุกคนก็กลับมาเงียบอีกครั้ง
“นั่งม้า ปฏิบัติ!” เดียร์ตะโกนรับบทลงโทษก่อนที่เจ้าตัวจะกางขาออก แขนทั้งสองข้างเหยียดตรงไปด้านหน้าและกดตัวลง
กันต์มองเด็กปีหนึ่งที่รับบทลงโทษก่อนจะบอกให้พี่สันทนาการปีสองทำกิจกรรมต่อตามปกติโดยมี เมธาวิน บริสตัน รับบทลงโทษอยู่แบบนั้น
“โอเคครับ อย่างนั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ ปีหนึ่งแยกย้ายได้ครับ” เสียงของพี่ต๊อบ พี่สันทนาการปีสองพูดก่อนจะปล่อยน้องปีหนึ่งให้แยกแถว
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีอีกหนึ่งคนที่ไม่ได้แยกแถวตามเพื่อนๆ ไปเพราะคำสั่งลงโทษยังไม่สิ้นสุด พี่ปีสองต้อนน้องๆ ออกจากบริเวณนี้ไป ก่อนที่พี่ๆ จะเข้ามาล้อมเดียร์เอาไว้ สี่ด้านใกล้ตัวเป็นพี่ฝ่ายพยาบาล ส่วนพี่คนอื่นก็อยู่รอบๆ ไม่ได้ไปไหนไกลนัก
แขนของเดียร์สั่นอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวก็ไม่ปริปากพูดว่าไม่ไหวอีกทั้งยังพยักหน้ารับตอนที่พี่ๆ ถามว่าไหวหรือเปล่า
“น้องไหวนะ” ต๊อบถามออกไปอย่างเป็นห่วง
“ไหวครับพี่...”
ปีสองได้แต่ถอนหายใจ ต๊อบกับนัทหันไปมองด้านหลัง เห็นพวกพี่วินัยนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ตรงนั้น
กันต์ก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือของตัวเองก่อนจะลุกเดินเข้ามาในวงล้อม ร่างสูงยืนอยู่ตรงหน้าของเดียร์
“รู้ตัวไหมว่าทำอะไรผิด” คำถามเดิมยังคงถูกถามออกไป
เดียร์แสดงสีหน้าไม่เข้าใจออกมาอย่างชัดเจน ก่อนจะตอบ “ผมเดินชนพี่”
“ใช่ คุณเดินชนผม”
“พี่เลยลงโทษผมเพราะเรื่องนี้” คำตอบของเดียร์ทำให้ใบหน้าที่ดุดันเพราะหนวดเคราของกันต์เรียบตึง
“นับว่าคุณโชคดีที่คนที่คุณชนเป็นผมซึ่งเป็นผู้ชาย” กันต์พูดเสียงนิ่ง “เลิกนั่งม้าได้ ปีสองแยกย้าย”
พอจบคำพูดสิ้นสุดการลงโทษร่างของเดียร์ก็ทรุดลงกับพื้นทันที ขาทั้งสองข้างทั้งสั่นทั้งเกร็งจนปวดไปหมด
“น้อง! ไหวไหม ปวดมากหรือเปล่า” เหล่าพี่พยาบาลต่างรีบเข้ามาดูทันที
“นิดหน่อยพี่...”
“นั่งพักตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้ แพรวๆ เอายานวดมาให้น้องด้วย”
เดียร์นั่งมองพี่ๆ วุ่นวายกับการหาน้ำหายามาให้เขาแล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมา เดียร์ยกมือไหว้ขอบคุณตอนที่ทุกคนเอาของมาให้
“มึงว่าเด็กนั่นจะเข้าใจไหม” กันต์หันไปมองไข่เจียวเมื่อได้ยินเสียงพูด
เจ้าตัวส่ายหน้าไปมา “ไม่มีทางเข้าใจ ในหัวคงคิดอย่างเดียวว่ากูแม่งบ้าอำนาจ โดนชนแค่นี้ก็ต้องมาลงโทษกันด้วย”
นึกอยากจะหัวเราะกับคำพูดของเพื่อนแต่ก็หัวเราะไม่ออกส่วนหนึ่งเพราะมันคงจะจริงอย่างที่เพื่อนบอก ในสายตาเด็กปีหนึ่งพี่วินัยอย่างพวกเขาคงเป็นพวกบ้าอำนาจ ดีแต่ต่อว่าต่อขาน ลงโทษไร้สาระ อีกส่วนหนึ่งเพราะพวกเขายังอยู่ข้างนอกเด็กปีหนึ่งอาจจะมาเห็นมาได้ยิน คงทำให้เสียการปกครองไปหมด
“แต่ก็ไม่แน่หรอก” ดิวพูด “แต่ก็เอาเถอะ ถ้าไม่เข้าใจจริงๆ ก็เรียกมาบอกอีกทีก็แล้วกัน”
ทุกคนพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของดิว
“เอาเถอะ... รอดูกันต่อไปว่าจะเป็นยังไง ถ้าหากคิดตามที่ไอ้กันต์พูดดีๆ ก็น่าจะพอเข้าใจอยู่ มันก็บอกอยู่ว่าโชคดีที่คนที่โดนชนเป็นมันที่เป็นผู้ชาย” ไม้ว่า “เรื่องบางเรื่องก็ต้องให้พวกปีหนึ่งคิดได้เอง ถ้าพวกเราบอกหมดมันก็ไม่มีความหมายหรอกว่ะ”
จริงอย่างที่ไม้ว่า เรื่องบางเรื่อง... ควรที่จะได้เรียนรู้และคิดได้เอง เพราะถ้าหากพวกเขาบอกคำตอบไป พวกปีหนึ่งก็จะแค่ฟังแล้วก็ปล่อยผ่านเลยไป แต่ถ้าหากพวกปีหนึ่งคิดหาคำตอบได้เอง คำตอบนั้นพวกนั้นจะจดจำเอาไว้
************************************************
บทที่ 2 มาแล้วจ้า เปิดตัวพี่วินัยและน้องปีหนึ่งอย่างเป็นทางการ พวกเขาปะกันแล้วเน้อ แล้วพี่กันต์จะได้อ่อยน้องตอนไหนละเนี่ย ดูสิ... เจอหน้าน้องก็สั่งลงโทษน้องเลย แล้วแบบนี้น้องจะรู้สึกยังไงละเนี่ย พี่นี่น้า...
ฟางก็จะเหตุการณ์ตอนรับน้องไม่ค่อยได้แล้วค่ะมันผ่านมาหลายปีมากแล้ว แถมยังไม่ใช่เด็กกิจกรรมอีกต่างหาก เลยหลงๆ ลืมๆ ไปเกือบหมดแล้วค่า น้องๆ ที่เพิ่งพบเจอการรับน้องมีคำแนะนำ แนะนำกันได้น้า ^^
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งนิยายให้อ่านกันค่ะ อย่าเงียบนะคะใจคอไม่ดีเลยค่ะ คอมเมนต์คือกำลังใจของคนเขียนนะคะ ^^
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
นุ้งเดียร์มาล้าวว
-
น้องก็จะจำพี่ได้ เป็นการฝังความตำไว้แบบเนียนๆ :hao7: ขอบคุณค่ะฟาง :กอด1:
-
ทำผิดรู้ตัวก็ดีแล้วเนอะ :L2: :L2:
-
พี่กันต์ น้องเดียร์
:mew1:
พี่กันต์มาก็โหดเลยอ่ะะะะะ
จะไปอ่อยน้องยังไงกัน
:hao7:
-
น้องเดียร์จะเข้าใจมั้ยเนี่ย
หรือว่าต้องให้พี่กันต์บอกอีกทีแบบตัวต่อตัว
อร้ายยย เขินนนน
:o8: :o8: :-[ :-[
-
ท่าการลงโทษทำซะนึกถึงตอนรับน้องที่สาขา
แต่เราไม่เรียกว่า ม้านั่ง เรียกว่า เก้าอี้สน. ตอนนั้นโดนปีว๊ากเรียกขึ้นสตูชั้น5พอโดนลงโทษเสร็จแทบเดินลงบันไดไม่เป็น :hao5: :hao5:
รอตอนต่อไป ว่าเดียร์จะนึกความผิดตัวเองออกมั้ย
:katai5: :katai5: :katai5:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจอกันครั้งแรกก็โดนลงโทษซะแล้วน้องเดียร์ แต่ดีที่น้องกล้าทำ กล้ารับ //ปรบมือ :katai2-1:
สมัยเรา น้องทำผิดคนเดียว เราสั่งทำโทษทั้งรุ่นเลย o18 o18
-
:pig4:
-
สงสารน้องเดียร์
-
พี่กันต์สายอ่อย คงจะเริ่มออกลายตอนรับน้องเสดสินะ คริคริ
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: มาต่อบ่อยๆน้าาาาา...รอทุกวันเลยค่ะ.... :katai3:
-
ตอนนี้พี่กันต์ยังดุอยู่ เมื่อไหร่พี่กันต์จะอ่อยน้องเดียร์นะ ~
-
เปิดด้วยมาดโหด ปิดด้วยมาดไหนดีพี่กันต์ 5555
-
ทำเป็นดุไปค่ะ เด๋วได้หลงน้องเดียร์จนโงหัวไม่ขึ้นแน่ๆ 5555
-
ต้องรอพี่กันต์สลัดคราบพี่วินัยก่อนไม๊ถึงจะอ่อยได้ 555
-
รอจ้าาา
-
พี่กันต์โหด!!
-
น้องเดียร์สู้ๆ
ช่วงนี้พี่กันต์อยู่ในโหมดโหด
-
:pig4:
ขอบคุณนะคะที่ทำเนื้อหาสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน
จบมานานแล้วเหมือนกัน จำไม่ได้เหมือนกัน
แต่ฟางเขียนแบบไหนก็คงน่ารัก ติดตามค่ะ
-
เอาแล้วไง ความประทับใจแรกพบ 555555555555
จะอ่อยน้องยังไงล่ะน้องกันต์ ไม่ใช่ว่าน้องจะเกลียดขี้หน้าหรอกนะ
แต่คนของบริสตันมีเหตุผลเสมอนี่นา เน้ออออ
:hao6:
-
น้องเดียร์ กล้าทำกล้ารับ แมนๆลูกกก :katai2-1:
-
ยังรออยู่น้าาาาาาา
-
น้องเดียร์ยังไม่เข้าใจชัวร์555555
-
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/93/e4/44/93e444e4703af95534abb16c02eeccd6.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท02 l “พี่วินัย”
✥ ✥ ✥ ต่อค่ะ 100% ✥ ✥ ✥
“เป็นยังไงบ้างวะ” ทัชเอ่ยถามกับเพื่อนของตัวเองที่ยังนั่งแหมะอยู่บนพื้น
พี่ๆ ปีสองแยกย้ายกันไปแล้วที่จริงก็ยังไม่มีใครอยากจะไปเพราะอยากรอดูอาการของรุ่นน้องให้แน่ใจก่อนว่าโอเคดีแล้ว แต่ไอ้คนที่นั่งขาสั่นอยู่บนพื้นมันดันให้พี่ๆ คนอื่นแยกย้ายกันไป เพราะมันไม่เป็นอะไรมาก
“ซิกแพคกูขึ้นแล้วมึง” มันยังมีหน้ามาล้อเล่น
สุดท้ายก็โดนเพื่อนซี้เพื่อนรักอย่างทัชตบหัวไปที ส่วนหินผาเพื่อนใหม่แม้จะสนิทสนมกันแล้วตามประสาผู้ชายเป็นมิตรกันง่ายแต่ก็ยังไม่กล้าที่จะสกินชิพโดยการตบก็ได้แต่หัวเราะเมื่อเห็นสีหน้ามึนๆ ของเพื่อนตัวเล็กกว่าเขา
“ตบกูทำไมวะ!”
“ก็มึงยังจะเล่น คนเขาเป็นห่วง” ทัชว่าอย่างงอนๆ
“โอ๋ๆ มึง โอ๋ๆ” ยื่นมือไปตรงหน้าเพื่อนแล้วหมุนมือไปมาเหมือนกับเวลาหยอกล้อกับเด็กๆ “ก็ไม่เป็นไรหรอกมึง แค่ขาสั่นชิบหาย พรุ่งนี้กูต้องปวดขาแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัยเลย”
“ไอ้พี่วินัยหน้าเถื่อนนั่นแม่งก็เหลือเกิน แค่มึงชนพี่เขาเองเปล่าววะ ถึงกับต้องลงโทษกันขนาดนี้เลย หรือมึงไม่ได้ขอโทษพี่เขา” ทัชนั่งลงข้างๆ ก่อนจะถามเพื่อน
เดียร์ทำหน้านึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า “ก็รีบมากเพราะแม่งจะสายอยู่แล้ว วิ่งเต็มสปีดขากูน่ะ ตอนชนก็คงชนแรงอยู่ แต่กูก็ขอโทษแล้วนะโว้ย”
“แล้วทำไมต้องลงโทษมึงแบบนี้ด้วยวะ” ทัชยังคงทำหน้าไม่เข้าใจและติดจะไม่พอใจนิดๆ ที่เพื่อนถูกลงโทษอย่างไร้เหตุผลแบบนี้
“ทุกการกระทำของพี่วินัยมีเหตุผลเสมอ” หินผาที่นั่งเงียบอยู่นานพูดให้เพื่อนทั้งสองคนหันมามอง “กู... ได้ยินมาจากพี่ชายกูน่ะ ว่าพวกพี่วินัย พี่ว้าก พี่ระเบียบเขาทำอะไรเขามีเหตุผลเสมอ อย่างของเดียร์กูว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น พี่เขาคงไม่ลงโทษแค่ไปวิ่งชนเขาหรอก”
“แล้วมีเหตุผลอะไรวะ ถ้าไม่บอกกูก็คงไม่รู้ไม่เข้าใจหรอก” ทัชพูดพลางส่ายหน้า
หินผาหันมองเพื่อนตัวเล็กตัวขาวก่อนจะถาม “พี่ก... พี่วินัยคนนั้นเขาพูดอะไรบ้างหรือเปล่าตอนก่อนจะปล่อยน่ะ”
“อือ... พี่เขาก็มาถามกูอีกรอบว่ากูทำอะไรผิด แล้วก็บอกว่ากูโชคดีแล้วที่ชนเขาที่เป็นผู้ชาย” เดียร์นึกไปถึงคำพูดของพี่หน้าโหดคนเมื่อครู่นี้
แม้จะงงๆ กับประโยคแต่ก็ไม่เข้าใจความหมายนั้นอยู่ดี
“คำพูดฟังแปลกๆ แต่กูก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ะ” ทัชยังคงส่ายหน้าไม่เข้าใจ
หินผาหัวเราะก่อนจะพยักหน้ารับกับเพื่อน “เอาเถอะ เดี๋ยวคงคิดได้ กูว่าเราไปหาอะไรกินกันดีกว่า เดี๋ยวตอนบ่ายมีเรียนยาวยันเย็นเลยนะ ไหนจะต้องเข้ารับน้องอีก”
“เออว่ะ! กูต้องไปเติมพลังงาน ไปไอ้เตี้ย ลุกไหวไหมมึง” ทัชเออออรับคำ ก่อนตัวลุกขึ้นยืนหันมาส่งมือให้เพื่อนจับ
“เตี้ยพ่อง!” เดียร์ด่ากลับเข้าให้แต่ก็ยื่นมือไปจับมือเพื่อนเพื่อใช้พยุงตัวลุกขึ้นยืน ส่วนคนโดนด่าก็หัวเราะชอบใจ
ชอบนักละได้กวนตีนเพื่อนเตี้ยให้มันด่าเล่นๆ
ทั้งสามคนพากันยกโขยงออกจากอาคารของคณะเพื่อไปหามื้อกลางวันลงท้องเพราะช่วงบ่ายยังอีกยาวนานนัก แต่ก่อนจะได้ก้าวพ้นบันไดหน้าคณะเสียงของรุ่นพี่ที่ฟังดูคุ้นๆ ก็ดังขึ้นเสียก่อน หยุดขาของทั้งสามคนให้ชะงักได้
ตรงบันไดบริเวณหน้าคณะ จะมีผนังยื่นออกมารับบันได และอีกฝั่งของผนังจะเป็นสวนเล็กๆ ที่มีโต๊ะหินอ่อนวางอยู่ ระยะห่างแค่ผนังยี่สิบเซนติเมตร แต่เหมือนกั้นแบ่งพวกเขาออกจากกัน
ทัชเป็นคนแรกที่ขยับไปยืนชิดผนังเพื่อฟังในสิ่งที่รุ่นพี่พูด เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนเตี้ยของเขา กวักมือเรียกเพื่อนอีกสองคนให้ขยับมายืนเรียงต่อกัน
“เด็กปีหนึ่งเป็นยังไงบ้าง” เสียงคุ้นๆ เหมือนเสียงพี่วินัยหน้าโหด
“ไหวอยู่พี่ พวกผมให้ยานวดกับยากินไปด้วยเผื่อปวดขา” เสียงนี้น่าจะเป็นเสียงของพี่ต๊อบไม่ผิดแน่
เสียงเงียบไปก่อนจะมีเสียงตอบรับดังออกมา “ดีแล้ว เย็นนี้พวกกูจะไม่ลง ยังไงพวกมึงก็ดูกันดีๆ แล้วกัน นอกจากระหว่างวันจะมีเด็กคนไหนทำผิดอีกพวกกูก็คงต้องลง”
“ครับพี่ เอ่อ... ว่าแต่น้องเดียร์ชนพี่แล้วไม่ขอโทษเหรอพี่ พี่ตั้งใจจะสอนให้น้องรู้จักขอโทษใช่เปล่า” คำถามของพี่ต๊อบเรียกความสนใจจากพวกเขาทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี ยิ่งขยับตัวเบียดกับผนังเพิ่มมากขึ้น
“เปล่าหรอก” คราวนี้ไม่ใช่พี่วินัยหน้าโหดเพราะเสียงเปลี่ยน “ประเด็นจริงๆ คือเด็กนั่นไม่หยุดดูคนโดนชน มึงลองคิดดู... เด็กนั่นมันอาจจะไม่หยุดเพราะเห็นเป็นผู้ชายแต่ถ้าหากคนโดนวิ่งชนเป็นผู้หญิง หรือคนที่มีของเยอะแยะหรือของที่อาจจะเสียหายได้ล่ะ ประเด็นที่จะสอนคือควรหยุดดูคนโดนชนเพื่อดูว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่าหรือต้องการความช่วยเหลืออะไรไหม ไม่ใช่วิ่งต่อแล้วตะโกนขอโทษแบบนี้โว้ย”
“เอ่อ กูถึงบอกไงว่าโชคดีที่คนที่โดนวิ่งชนเป็นกูที่เป็นผู้ชาย เด็กนั่นก็วิ่งซะเร็ว แรงชนก็ไม่ใช่น้อยๆ ถ้าเป็นผู้หญิงคงล้มไปแล้ว มันจะคิดว่ากูไม่ล้มเลยไม่สนไม่ได้ ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องสน ไม่อย่างนั้นพวกกู พวกพี่ๆ เขาจะสอนเรื่องการดูแลกันไปทำไม สอนเรื่องการให้เกียรติกันไปทำไมวะ”
เดียร์หันมองหน้าเพื่อนทั้งสองของตัวเอง หินผาดึงเพื่อนๆ ออกจากตรงนั้นให้เดินย้อนกลับไป ก่อนจะเดินกันออกมาอีกรอบเหมือนกับเพิ่งจะเดินออกมา
“กลางวันนี้มึงจะกินที่ไหน” หินผาถาม เดียร์หันมองอย่างงงๆ เพราะระดับเสียงของเพื่อนที่ใช้ดังกว่าปกติ
“ยังมีเวลาไปร้านหน้ามอกันไหมมึง” ทัชเสนอซึ่งเดียร์ก็พยักหน้ารับ แล้วพวกเขาก็พากันเดินไปรอรถรางของมหา’ลัยเพื่อไปลงหน้ามหา’ลัย
“เอ่อ... ที่พวกเราได้ยินกันเมื่อกี้” เดียร์เปิดประเด็นหลังจากที่พวกเขาสั่งข้าวกันไปแล้วเรียบร้อยคนละจาน
“เอ่อๆ สรุปคือพี่เขาอยากจะบอกมึงว่ามึงผิดที่วิ่งชนเขาแล้วไม่หยุดดู” ทัชพูดต่อ
“อย่างที่กูบอกไง พี่วินัยเขามีเหตุผลของการกระทำเสมอ เขาก็คงอยากจะสอนมึง แต่ไม่อยากบอกตรงๆ แต่พอบอกอ้อมๆ ก็ไม่รู้ไม่เข้าใจ” หินผาพูด
“ก็ใครมันจะไปรู้วะ เล่นให้พี่วินัยมาลงโทษแบบนี้ ในหัวตอนนั้นกูคิดได้อย่างเดียวว่าแม่งหาเรื่องลงโทษไปอย่างนั้น” เดียร์พูดพร้อมกับทำหน้าแหยๆ ในความคิดก่อนหน้านี้ของตัวเอง
ก็ใครมันจะไปคิดว่าจะมีความนัยแฝงในคำพูด ไม่ใช่พระเจ้านะโว้ยที่จะตรัสรู้ได้ ถ้าทำได้กูก็คงฉลาดไปแล้ว!
หินผาหัวเราะกับคำพูดนั้น “เอาเถอะ พี่เขาก็มีเหตุผลของเขานั่นแหละ”
“เออ ว่าแต่มึงแลรู้เรื่องพี่วินัยดีนะ”
“กูมีพี่ชายน่ะ พี่ชอบมาเล่าๆ เรื่องพวกนี้ให้ฟังกูก็เลยรู้แล้วก็ไม่ได้คิดอคติอะไร ตอนแรกๆ กูก็เฉยๆ ไปทางไม่ชอบเท่าไหร่หรอกเรื่องรับน้อง เรื่องระบบโซตัส เคยคิดจะเรียนเอกชนเพราะไม่อยากเข้ารับน้องด้วยซ้ำ กูว่ามันไร้สาระ แต่พอได้ยินพี่ชายพูดกูก็เลยลองเปลี่ยนความคิดใหม่ แล้วกูว่าที่นี่ก็ไม่ได้ระบบแรงมาก อีกทั้งยังสอนดีด้วย”
เดียร์กับทัชพยักหน้ากับคำพูดของหินผา จริงอย่างที่เพื่อนใหม่พูด คณะของพวกเขามีรับน้องก็จริง มีพี่วินัยก็จริง แต่ก็ไม่ได้แรงมากเหมือนอย่างที่เคยคิดเอาไว้ แล้วพอลองลดอคติต่อพี่วินัยลงแล้วมานั่งย้อนนึกไปถึงคำพูดต่างๆ ของพวกพี่เขาแล้ว ก็รู้ว่าทุกอย่างเป็นการสอนทั้งนั้น
“แต่ถึงอย่างนั้นกูก็หมั่นไส้หน้าไอ้พี่โหดอยู่ดี แม่งชอบทำเสียงนิ่งๆ ยืนนิ่งๆ คิดว่าเท่ ว่าหล่อไงวะ หนวดเคราก็รุงรังชิบหาย” เดียร์บ่นกระปอดกระแปดไปถึงพี่วินัยหน้าโหดที่สั่งลงโทษเขา
นี่ไม่ได้อคติหรือนึกเคืองเลยนะที่โดนสั่งลงโทษแบบนี้
“กูอยากเห็นหน้าพวกพี่วินัยตอนโกนหนวดโกนเคราออกว่ะ อยากรู้จะหน้าตายังไง” ทัชพูดมีเดียร์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“เดี๋ยวหลังจบรับน้องคงได้เห็นกันละมั้ง...”
ปีหนึ่งเดินสะโหลสะเหลออกมาจากห้องแลคเชอร์หลังจากการเรียนในคาบบ่ายที่ยาวนานสี่ชั่วโมงจบลง เปิดเทอมมาได้เกือบหนึ่งเดือน การเรียนที่ตอนแรกคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรมากเริ่มไม่ใช่ อาจารย์เริ่มสั่งงานวิชาละอย่างสองอย่าง แล้วไหนยังมีกิจกรรมรับน้องที่ต้องเข้าร่วมอีก แถมยังเจอแรงกดดันจากพี่วินัยที่ขยันลงวินัยทุกเย็นอีกด้วย จึงไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ที่ปีหนึ่งจะเริ่มหมดสภาพ พอมองไปยังพี่ปีสองแล้วก็ได้แต่ชื่นชมในใจ พวกพี่เขาดูสนุกสนานเฮฮากันมากเลยทีเดียว
“วันนี้พี่เขานัดกี่โมงวะ” ทัชหันไปถามเพื่อนที่พากันกอดคอเดินออกจากห้อง
“หกโมง เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง” หินผาเป็นฝ่ายตอบคำถามนั้น
“แวะเซเว่นแปบจะทันไหมวะ อยากหาอะไรลงท้องว่ะ” เดียร์พูดพลางลูบท้องตัวเองไปด้วย การเรียนที่ยาวนานหลายชั่วโมงสูบพลังงานไปจากพวกเขาไม่น้อยเลย
“กูก็ว่างั้น ไปเถอะหาไรลงท้องกัน” ทัชสนับสนุน
พวกเขาทั้งสามคนพากันเดินไปเซเว่นที่อยู่ในโรงอาหารกลางใกล้ๆ กับตึกคณะของพวกเขา เลือกหยิบขนม ไส้กรอก บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาคนละอย่างสองอย่าง ไม่รู้ว่าวันนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้างแต่ยังไงก็ต้องเติมพลังกันเอาไว้ก่อน จะได้ไปสู้กับเหล่าพี่วินัยได้
มีเวลานั่งพักอีกเกือบสิบห้านาทีถึงจะถึงเวลานัดของพี่ปีสอง เมื่อใกล้เวลานัดก็เดินกลับไปที่ตึกคณะ เพื่อนๆ เริ่มมาเข้าแถวกันแล้ว เพื่อนผู้หญิงนั่งข้างหน้า เพื่อนผู้ชายนั่งข้างหลัง พวกเขาเองก็เดินไปนั่งต่อแถวจากเพื่อนคนอื่นๆ
เลทกว่าเวลานัดไปเกือบๆ ห้านาทีพี่ปีสองก็ให้พวกเขานับจำนวนคนเพื่อเช็คดูว่าครบหรือเปล่า ก่อนที่พวกพี่ๆ จะสอนร้องเพลงคณะต่อหลังจากที่เมื่อวันก่อนสอนไปแล้วหนึ่งเพลง
“เงียบ!”
เสียงของพี่วินัยตะโกนก้องให้เด็กปีหนึ่งพากันเงียบทันที ก่อนที่พวกพี่วินัยจะทยอยเดินเข้ามาในลานใต้อาคาร ยืนกระจายรอบๆ ส่วนพี่ปีสองฝ่ายสันทนาการก็พากันหลบฉากไปยืนเรียงแถวกันอยู่ด้านหลังพี่ๆ
พี่วินัยกวาดสายตาไปรอบๆ แบบที่เด็กปีหนึ่งเองก็พากันหลบสายตาไม่กล้าจ้องมองเพราะกลัวว่าอาจจะถูกสั่งลงโทษได้
“นี่พวกคุณร้องอะไรกันครับ”
“เพลงคณะครับ / ค่ะ” เสียงของปีหนึ่งตอบแทบจะพร้อมกัน
“ที่คุณร้องกันเมื่อกี้นี่เรียกว่าเพลงคณะเหรอครับ ผมจำได้ว่าเพลงคณะของผมไม่มีอะไรอย่างที่พวกคุณร้องกันสักนิด ร้องมั่วบ้าง ร้องไม่ทันบ้าง นี่พวกคุณตั้งใจจะร้องกันจริงๆ หรือเปล่าครับ” ไข่เจียวตะโกนถามปีหนึ่งที่นั่งเงียบก้มหน้าก้มตากันอยู่
“คุณน่ะ... ไหนลองร้องเพลงเมื่อกี้สิครับ” ดิวชี้นิ้วไปที่เด็กปีหนึ่งผู้ชายคนหนึ่งให้ลุกขึ้นร้องเพลง
เสียงร้องที่เดี๋ยวเบาเดี๋ยวดัง เดี๋ยวชัดเจนเดี๋ยวขาดห้วงเรียกใบหน้าหงุดหงิดจากพี่วินัยได้เป็นอย่างดี “พอครับ!”
“ไม่ได้เรื่อง! เนื้อก็จำไม่ได้ ทำนองก็มั่ว ไม่ได้เรื่อง! ที่พี่ๆ เขาสอนคุณไปเนี่ยไม่ได้จำกันเลยใช่ไหมครับ”
“อยากจะเป็นน้องคณะผม เพลงคณะต้องร้องได้นะครับ” กันต์พูดเสียงเรียบ ไม่ได้ตะโกนเสียงดังเหมือนคนอื่น แต่คงเพราะว่าไม่มีเสียงอะไรเสียงของเขาถึงได้ดังจนได้ยินกันทั่ว “อาทิตย์หน้าผมจะสอบเพลงคณะกับพวกคุณ ยังไงก็หาทางจำเพลงคณะทุกเพลงให้ได้แล้วกันนะครับ”
พูดเพียงแค่นั้นก่อนที่จะเดินนำพี่วินัยคนอื่นๆ ออกไป ความเงียบยังคงโรยตัวอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนที่พี่ปีสองจะเข้ามาเปลี่ยนบรรยากาศให้ดีขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นสีหน้าของปีหนึ่งก็ยังไม่ดีขึ้นสักเท่าไหร่
“เอาอย่างนี้... ตามที่พี่ๆ เขาพูดไปเนอะว่าอาทิตย์หน้าจะสอบเพลงคณะ” เสียงของต๊อบพูดกับน้องๆ “เรามาหาวิธีที่จะทำให้ทุกคนจำเพลงคณะได้กันดีกว่า”
“ก็... ถ้าเราจำไม่ได้เราจะทำยังไงกันดี” คราวนี้เป็นโอที่เป็นฝ่ายพูดบ้าง
ปีหนึ่งพากันส่งเสียงออกมา จับใจความได้ว่าต้องจดเนื้อเพลงเพื่อที่จะได้กลับไปฝึกร้องกันได้ “ถ้าอย่างนั้นเราก็มาทำสมุดเพลงกันดีกว่า น้องๆ ก็จดเนื้อเพลงกันไปฝึกคราวนี้จะได้จำเนื้อเพลงกันได้เนอะ”
“อย่างนั้นวันนี้พี่ปล่อยเร็วหน่อย พวกน้องๆ ก็จะได้ช่วยกันระดมความคิดว่าจะทำสมุดอะไรแบบไหนยังไงเนอะ” นัทว่าก่อนจะปล่อยให้ปีหนึ่งล้อมวงปรึกษากันเรื่องทำสมุดสำหรับจดเนื้อเพลงคณะ
คุยปรึกษากันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงก็ได้ข้อสรุป พวกเขาจะทำสมุดเพลงขนาดกระดาษ A6 ซึ่งก็แบ่งงานกันไปว่าใครจะเป็นคนไปซื้อกระดาษมาให้เพื่อนๆ แล้วก็ใช้เวลาว่างระหว่างวันมาทำสมุดกัน ช่วยกันทำไม่ถึงวันก็คงเสร็จมีสมุดเพลงกันครบทุกคน
“เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เช้าใครว่างไม่มีเรียนก็มาทำสมุดเพลงที่นี่แล้วกันนะ ช่วยๆ กันทำเราว่าเดี๋ยวก็เสร็จนั่นแหละ ส่วนของที่จะใช้พวกกระดาษ ปากกากลุ่มเราอาสาไปซื้อให้ เราคงจะเข้ามาตอนประมาณสิบโมง ใครว่างไม่มีเรียนก็มานะ รีบๆ ทำจะได้เสร็จไวๆ” เสียงของเพื่อนร่วมชั้นปีพูดหลังจากที่ได้บทสรุปกันแล้ว
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยพี่ปีสองก็เข้ามาพูดคุยอีกนิดหน่อยก็ปล่อยน้องปีหนึ่งให้กลับหอไปพักผ่อนกัน เพราะตอนนี้ก็เกือบจะสองทุ่มแล้ว พี่ๆ ยืนส่งน้องจนทุกคนออกจากคณะจึงได้แยกย้ายกันไป เดียร์เดินไปขึ้นรถของทัชเพื่อติดรถไปคอนโด ที่จริง... พวกเขาสองคนก็อยู่คอนโดเดียวกัน แต่เพียงแค่อยู่คนละชั้นเท่านั้นเอง ส่วนหินผาเจ้าตัวบอกว่าเอารถมาเองก็แยกไปแล้วเรียบร้อย
“พรุ่งนี้มีเรียนบ่าย มึงจะเข้าไปทำสมุดเพลงไหม” ทัชหันไปถามเพื่อนของตนระหว่างขับรถออกจากลานจอดรถ
คนถูกถามพ่นลมหายใจออกมา “มึงว่าไม่มาทำได้ไหมหล่ะ ดีไม่ดีกูว่าพรุ่งนี้พี่วินัยลงอีก ใครไม่มีสมุดเชียร์ซวยโดนลงโทษแน่นอน ดีไม่ดีก็โดนกันทั้งหมดอ่ะ”
“ก็จริงของมึงว่ะ กูกะจะตื่นสายๆ ซะหน่อยเหอะ”
“เออ” เดียร์รับคำ “หรือว่าเราเข้าไปสายๆ เลยดีวะ ทำไม่น่าจะนานนะมึง ตัดๆๆ กระดาษ ใช้แม็กเย็บแม็กจบ”
“เออ! ก็ดีนะมึง เข้าไปสักสิบเอ็ดโมง ทำแปบๆ เสร็จไปหาไรกินแล้วก็เข้าเรียน เดี๋ยวกูโทรนัดไอ้ผาเอง” ทัชว่าก่อนจะเปิดไฟเลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถของคอนโด จอดรถเรียบร้อยก็พากันเดินไปขึ้นลิฟต์
“พรุ่งนี้เจอกันนะมึง” เดียร์ยกมือโบกลาเพื่อนที่ออกจากลิฟต์ไปก่อน ห้องของทัชอยู่ชั้นแปด ส่วนห้องของเดียร์นั้นอยู่ชั้นสิบสอง ฝาแฝดหน้าตาดีน้อยกว่าเขาก็อยู่ชั้นเดียวกัน ห้องข้างๆ กัน
เจ้าตัวยกมือเคาะห้องหนึ่งสองศูนย์สามเสียงปังๆ จนกระทั่งประตูห้องนั้นเปิดออกก็ยิ้มแผล่ ดันแฝดเข้าไปข้างในก่อนจะเดินตามเข้าไป ปิดประตูให้เสร็จสรรพ
“มาทำอะไร ห้องตัวเองอยู่ถัดไปไม่ใช่หรือไง” ฮาร์ทที่อยู่ในชุดพร้อมนอนแล้วถาม ถามทั้งๆ ที่รู้ว่าแฝดของเขามาทำอะไร
“หิวอ่ะ มีอะไรกินบ้าง” พูดไปก็ลูบท้องตัวเองไปด้วยดูแล้วน่าสงสาร
ฮาร์ทถอนหายใจเฮือก ชี้นิ้วไปที่ห้องครัวให้คนที่ทำหน้าทำตาละห้อยดี้ด้าทันทีก่อนจะวิ่งดุกๆ เข้าไปในครัว ต้มยำในหม้อส่งกลิ่นหอมน่าทาน ไหนจะข้าวสวยร้อนๆ นั่นอีก
“ตัวเธอทำเหรอ กินนะ” ปากเอ่ยขอแต่มือตักต้มยำใส่ถ้วยเรียบร้อย หันไปหยิบกระทะมาตั้งเตาแล้วทอดไข่เจียวอีกอย่าง
“ทำไมไม่แวะหาอะไรกินมาก่อน” ฮาร์ทถามแฝดคนน้อง นั่งลงตรงข้ามที่โต๊ะอาหาร
“ขี้เกียจอ่ะ อีกอย่างก็รู้ไงว่ามาห้องนี้ยังไงก็มีข้าวกินชัวร์!” พูดไปก็ยิ้มกว้างไป “ที่คณะไม่มีรับน้องเหรอ ทำไมกลับมาเร็วตลอดเลย”
“มีสิ แต่นัดเร็วก็เลยเลิกไว คณะเราไม่ได้เรียนเย็นเหมือนคณะนายนี่ หกโมงครึ่งก็ปล่อยแล้ว”
“ดีอ่ะ คณะเรานะมีพี่วินัยลงตลอดเลย แถมยังชอบมาทำหน้าโหดๆ เสียงดุๆ สั่งนู้นสั่งนี่” ตักข้าวเข้าปากไป ซดน้ำต้มยำไปก็พูดไป
“เคี้ยวให้หมดปากก่อนค่อยพูดได้ไหม ถ้ามัมอยู่นี่มัมตีไปแล้ว”
“ก็มัมไม่อยู่ไง เราเลยทำ ฮี่”
ฮาร์ทได้แต่ส่ายหน้า ปล่อยให้อีกฝ่ายทำไปเอาไว้ค่อยเก็บไปฟ้องมัมทีเดียว จะได้โดนลงโทษหนักๆ
“เราเคยเล่าให้ฟังแล้วใช่ป่ะ ที่เราโดนสั่งลงโทษให้นั่งม้าเพราะไปวิ่งชนพี่วินัยอ่ะ” เดียร์เล่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่หยิบยกมาพูดได้เกือบทุกรอบ ไม่รู้ว่าหมั่นไส้พี่เขา หรือเคืองที่โดนลงโทษกันแน่
“เล่ามาตลอดหนึ่งเดือนแล้ว เราจำได้หมดทุกเหตุการณ์แล้วเนี่ย แล้วเราก็ยืนยันคำเดิม สม น้ำ หน้า!” ยิ้มมุมปากเยาะเย้ยอีกที
เดียร์ได้แต่ทำท่าฮึดฮัดที่พี่ชายฝาแฝดไม่เข้าข้างกันเลยสักนิด “มาสมน้ำหน้าเราทำไม”
“ก็สมควรแล้วไง”
“ชิ! เราล่ะหมั่นไส้พี่วินัยคนนี้ชะมัดเลย” เริ่มเมามันส์กับการเมาท์พี่วินัย เดียร์ขยับตัวนั่งดีๆ ก่อนจะเริ่มพูดต่อ “รู้ไหม เวลาพี่วินัยลงนะ พี่คนนี้นะจะชอบยืนอยู่ข้างหน้า จะยืนจะเดินก็เอามือไขว้หลังตลอด ทำเป็นพูดเสียงนิ่งๆ เรียบๆ คิดว่าเท่ คิดว่าดูดีหรือยังไงกัน หน้าตานะก็หมวดเคราขึ้นเต็มไปหมด ผมก็ยาว แต่ชอบทำตัวเหมือนตัวเองหล่อ ตัวเองดูดี เห็นแล้วน่าหมั่นไส้”
“นี่เคืองที่โดนเขาลงโทษเลยอคติว่างั้น”
พอโดนย้อนถามแบบนั้นเจ้าตัวก็ส่ายหน้าทันที “เปล่า เราจะไปอคติทำไม แต่พี่เขาเป็นแบบนั้นจริงๆ นี่ เราล่ะอยากเห็นตอนโกนหนวดโกนเครา หน้าตาจะเป็นยังไงก็ไม่รู้”
“พี่เขาชื่ออะไร” ฮาร์ทถาท
“ไม่รู้ดิ เราไม่รู้ชื่อพี่วินัยเลย พี่เขาไม่เคยบอก พวกพี่ปีสองก็ไม่เคยเรียกชื่อ ไม่เคยเห็นพี่ปีสองคุยอะไรด้วยเราเลยไม่รู้”
ฮาร์ทพยักหน้า ก่อนจะลุกจากโต๊ะเพื่อกลับไปทำงานที่กำลังนั่งทำอยู่ต่อให้เรียบร้อย “เก็บล้างด้วยนะ”
“อะไรอ่ะ เรามากินแล้วเราต้องล้างด้วยเหรอ”
คนพี่หันไปมอง “ก็เพราะมากินเลยต้องล้างไง ล้างให้เรียบร้อยด้วย ถ้าไม่ล้างวันหลังก็กลับห้องไปทำกินเอง ไม่ทำเผื่อแล้ว”
“ชิ รู้แล้วๆ เราล้างให้ก็ได้” บ่นงุ้งงิ้งๆ ไปเรื่อยแต่ก็ตักข้าวเข้าปากไม่หยุดเช่นกัน
ฮาร์ทส่ายหน้าให้กับแฝดคนน้องเดินออกจากห้องครัวไปนั่งทำงานของตัวเองต่อ จนกระทั่งคนหิวจัดการในครัวเสร็จเรียบร้อยเดินลูบท้องออกมา
“อิ่มมาก” ลากเสียงยาวเพื่อบอกว่าอิ่มมากจริงๆ เจ้าตัวคว้ากระเป๋ามาสะพายก่อนจะบอกลาพี่ชายฝาแฝด “เรากลับห้องแล้วนะ ขอบคุณสำหรับมื้อค่ำ ไว้จะมาใช้บริการใหม่”
พูดไปก็หัวเราะไปอย่างที่ฮาร์ทนึกอยากจะหยิบหมอนปาใส่น้องชายสักที อีกฝ่ายก็เหมือนรู้ทันรีบหนีออกจากห้องไปทันที
เดียร์กดรหัสเข้าห้องตัวเองก่อนจะตรงวิ่งไปที่ห้องนอน วางกระเป๋าเอาไว้บนโต๊ะมองที่เตียงนอนหลังใหญ่สลับกับห้องน้ำ
“นอนเลยได้ไหมอ่ะ อิ่มจนไม่อยากจะทำอะไรแล้ว” ถามตัวเอง แต่กลับล้มตัวลงนอนแผ่บนเตียงเรียบร้อย
ล้วงเอาโทรศัพท์ออกมากดเล่น เข้าไปอ่านข้อความของกลุ่มเพื่อนในคณะ เข้าไปตอบข้อความของไอ้ทัชที่ส่งมานัดเวลากับเขา ก่อนจะโทรไปหามัมมี๊แด๊ดดี๊ อ้อนอยู่สักพักก็วางสายก่อนจะลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจึงมาล้มตัวนอนอีกรอบ
งานที่อาจารย์สั่งก็มี แต่ยังไม่ต้องส่งอย่างนั้นยังไม่ทำแล้วกัน เอาไว้เสาร์อาทิตย์ค่อยทำทีเดียว ฟังเพลงเล่นเกมดีกว่า สนุกกว่ากันเยอะเลย
จนกระทั่งเกือบเข้าวันใหม่แล้วนั่นแหละถึงได้หยุดเล่น ขยับตัวพลิกไปหยิบสายชาร์ตโทรศัพท์มาเสียบปลั๊กข้างหัวเตียง หยิบเอารีโมทคอนโทรลมากดปิดไฟภายในห้อง ห่มผ้าเรียบร้อยเตรียมเข้านอน
หยิบตุ๊กตาแมวน้ำตัวเน่าๆ เพราะติดมาตั้งแต่เด็กมาวางเอาไว้ข้างๆ กัน ทีนี้ก็นอนหลับฝันดีแล้ว
************************************************
นี่เชื่อกันไหมว่าน้องไม่ได้หมั่นไส้อะไรพี่เลยอ่ะ เชื่อน้องเถอะ น้องพูดจริงๆ หมั่นไส้พี่โหดเหรอ ไม่มีหรอก ก็แค่ไอ้พี่ขี้เก๊ก คิดว่าตัวเท่หรือยังไง แค่นั้นเองนะในความคิดน้อง ไม่มี๊ไม่มีหรอกที่จะหมั่นไส้พี่ แฮ่... ยังค่ายัง สองคนนี้ยังไม่ดีกัน พี่ยังไม่ชอบน้อง น้องยังไม่ชอบพี่ ยังไม่ถึงเวลาจ้า
พยายามนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ช่วงรับน้องว่าต้องทำอะไรบ้าง ผสมๆ เอากับจินตนาการและความมั่วแหลกจ้า ถ้ามันแปลกๆ ตลกๆ ก็ไม่ต้องสงสัยเลย คนเขียนจำอะไรไม่ได้แล้วจ้า ความจำเสื่อมไปแล้วตอนนี้ แฮ่ ^^ คราวนี้มีพี่ฮาร์ทมาออกด้วย พี่ฮาร์ทจะเป็นนักแสดงรับเชิญของเรื่องนี้ค่ะ ได้เห็นความน่ารักของฝาแฝดคู่นี้แน่นอนค่า
ยังไงก็ฝากติดตามแล้วก็เอ็นดูเจ้าน้องกับเจ้าพี่ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งนิยายให้อ่านกันค่ะ อย่าเงียบนะคะใจคอไม่ดีเลยค่ะ คอมเมนต์คือกำลังใจของคนเขียนนะคะ ^^
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
มาแล้นนนนนนนนน
-
กลับมาแล้ว คิดถึงจัง
-
เมื่อไหร น้องเดียร์จะได้เห็นพี่โหดโกนหนวดโกนเคราน๊อ?? จะได้รู้ว่าหน้าตาหล่อเหลาแค่ไหน
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
พอโกนหนวดก็หล่อมากๆๆๆๆๆไงน้องเดียร์
-
น้องเดียร์ อดทนๆนะ สู้ๆ
-
:mew1:
อยากเห็นตอนโกนหนวด เด๋วก็หลงรักพี่วินัยเข้าให้หรอกน้องเดียร์
-
อยากเห็นพี่กันต์ถอนรูปเหมือนกัน อิๆ
-
ภูผาทำไมเหมือนรู้จักพี่กันต์น้าาา :hao3:
น้องเดียร์ทำไมน่าฟัดน่าตีงี้นะ ขอบคุณค่ะฟาง รอตอนหน้าจ้า :กอด1:
-
เดี๋ยวได้เห็นคนตะลึงความหล่อของพี่วินัย
แน่
-
น้องเดียร์น่ารัก พี่กันต์จัดหนักๆเลย อิอิ
-
ดิฉันว่าหินผานี่จะต้องเป็นพี่เนียนแน่ๆเลยค่ะ เดียร์นินทาพี่กันต์เต็มที่เลยนะ เฉลยพี่เนียนทีจะทำยังไงละ 55555555555555555555
-
เรื่องไปทำสมุดเสียสายนี่จะโดนอะไรอีกไหม
(เข้าใจความหมั่นไส้นี้นะน้องเดียร์ ฮา)
-
ขอบคุณคะ อย่าหายไปนานน่ะเจ้าคะ
-
เรื่องนี้น้องเดียร์จะเป็นเหมือนมัมมี๊ไหมคะ ที่ท้องได้
ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องเดียร์เอ๊ย ทะเล้นจริงๆ
-
หึหึ
-
น้องเดียร์ผิดคาดจากตอนเด็กที่เราคิดเลย นึกว่าโตมาแล้วจะนุ่มนิ่มๆ ที่ไหนได้น่าจะซนแสบเอาเรื่องนะ แล้วยังไปหมั่นไส้พี่กันต์เค้าอีก
-
รออยู่นะครับ อย่านานนะคนอ่านใจไม่ดี อิอิ
-
อยากให้พี่ฮาร์ทมาบ่อยๆ คิดถึงแฝดดดด
-
ทำไมน้องซนแบบนี้ล่ะ มีความเกรียนด้วย คือให้มาช่วยเพื่อน ก็ดันนัดกันสายไปอีก
พี่ก็ห่วงเนาะ อยากสอนดีเนาะ แล้วดูน้อง 5555
แต่ก็ไม่แปลกหรอก เป็นเรื่องปกติของการรับน้อง น้อยมากที่จะไม่เคืองรุ่นพี่
-
มานั่งรอน้องเดียร์จ้า :mew1:
-
พี่ชาย ชั้นรอนานแล้วนะเมื่อไหร่พี่จะมานะ
-
เมื่อไหร่พี่กันต์จะมาอ่อยอีกน้าา อิอิ
-
:ling3: หินผาเป็นพี่เนียนแน่ๆอ่ะ จาก ปจก โดยตรง มั่ง55555555555555
-
มารอพี่กันต์ :monkeysad: :monkeysad:
-
มารอน้องแฝด :mew6: :mew6:
-
น้องเดียร์ บ้างที่ก็น่าตีเหมือนกันนะ
-
น้องกันต์ทำไมโตมาแล้วโหดอย่างนี้ล่ะลูก คิดถึงลูกหมูคนนั้นจังเลย
-
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/f9/05/0f/f9050f1d1f75a2e592e3bac88d6b0f35.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท03 l “เมธาวิน บริสตัน”
คนที่นอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนาขยับไปมาก่อนที่หัวทุยๆ จะโผล่ออกมา ใบหน้ายับยู่ยี่เพราะเพิ่งตื่นนอนหันซ้ายหันขวาก่อนจะยื่นมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกที่ส่งเสียงรบกวน
เจ้าตัวบิดขี้เกียจไปรอบก่อนจะล้มตัวลงนอนต่ออย่างคนไม่อยากจะลุกขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็คว้าเอาโทรศัพท์มือถือมากดดูการแจ้งเตือน เลือกกดเข้าแอพสีเขียวทักทายแฝดคนพี่ที่อยู่ห้องข้างๆ อย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน
‘เลิกส่งสติ๊กเกอร์มากวนได้แล้ว!’
เสียงที่ดังมาจากโทรศัพท์เรียกเสียงหัวเราะจาก เดียร์ เมธาวิน บริสตัน ได้เป็นอย่างดี อีกฝ่ายคงรำคาญที่เขารัวสติ๊กเกอร์ไปหาไม่หยุดจึงได้อัดเสียงตัวเองส่งมาแบบนี้ การได้ก่อกวนแฝดยามเช้าเป็นอะไรที่บันเทิงใจมาก
เมื่อก่อกวนคนอื่นเรียบร้อยเจ้าตัวก็ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ฮัมเพลงอย่างสบายอกสบายใจไม่ต้องรีบร้อนอะไรมากมายเพราะวันนี้มีเรียนบ่าย แต่ก็นัดกับไอ้ทัชเอาไว้แล้วว่าจะเข้าไปทำสมุดเพลงกันที่คณะ ไม่แน่ใจว่ามันโทรนัดกับเพื่อนใหม่อย่างหินผาหรือยัง แต่ก็คงเรียบร้อยแล้วล่ะนะ
แต่งตัวเรียบร้อยก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เห็นไอ้เพื่อนรักส่งข้อความมาพอดีว่าอีกสิบนาทีเจอกันที่ชั้นจอดรถ นัดกับหินผาเอาไว้แล้วที่ร้านข้าวหน้ามหา’ลัย
เขาส่งสติ๊กเกอร์โอเคกลับไป หันมาดูความเรียบร้อยของตัวเองอีกรอบ เช็คป้ายชื่อว่าอยู่และไม่เสียหายอะไรก็หันไปคว้ากระเป๋ามาสะพายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
แตะคีย์การ์ดของตัวเองที่ลิฟต์เพื่อรอให้ลิฟต์เปิดก่อนจะกดลงไปที่ชั้นจอดรถ เห็นเพื่อนรักยืนอยู่ที่รถพอดีเจ้าตัวจึงรีบก้าวเดินไปหา
“แกล้งอะไรไอ้ฮาร์ทอีกละ เห็นเดินหน้าบูดออกไป กูจะทักเลยไม่กล้าทักเลย” ทัชทักทันทีที่เห็นเดียร์
เจ้าตัวหัวเราะชอบใจ ในขณะที่อีกคนทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจว่าไอ้ตัวเตี้ยมันหัวเราะอะไร เดียร์โบกมือเป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายเปิดรถก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่ง
ที่จริงแด๊ดดี๊ก็จะซื้อรถให้คนละคัน แต่เดียร์ไม่เอาเพราะขี้เกียจรับผิดชอบ ผิดกับแฝดคนพี่ที่พยักหน้ารับทันทีตอนได้ยินแด๊ดดี๊เปรย ตอนนี้ก็ได้รถสัญชาติยุโรปที่มีโลโก้เป็นรูปดาวสามแฉก ส่วนเขาก็อาศัยเกาะพี่เกาะเพื่อนเอา สบายจะตายไม่ต้องขับเองให้ปวดขา
“ตกลงไปแกล้งอะไรมันจริงๆ สินะ” ทัชถาม ดูหน้าแฝดคนพี่กับแฝดคนน้องก็พอจะรู้เรื่องแล้ว
“เปล่าสักหน่อย” พูดไปก็หัวเราะไป นึกหน้าพี่ชายที่ทำหน้าบูดหน้าบึ้งแล้วก็ขำ “ก็แค่กลัวพี่ชายตื่นสาย ไปเรียนไม่ทัน ไอ้เราก็เป็นห่วงก็เลยส่งสติ๊กเกอร์ไปปลุก”
เดียร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะเปิดเสียงที่พี่ชายฝาแฝดส่งมาเมื่อตอนโดนเขาป่วนให้เพื่อนฟัง
“เป็นกู กูไม่แค่ส่งข้อความเสียงมาหรอก กูตามมาเตะมึงถึงห้องเลย” ทัชส่ายหัวกับนิสัยชอบแกล้งของเพื่อนรัก
ไอ้สองคนนี้ก็ไม่มีใครยอมใคร ผลัดกันแกล้งไปมา ตอนเด็กๆ นี่แกล้งกันแบบไม่ยอมแพ้เลย แต่พอโตมาฮาร์ทก็ไม่ค่อยแกล้งเท่าไหร่แล้ว ก็นะ... อีกฝ่ายเขาเหมือนโตเป็นผู้ใหญ่ แต่ไอ้แฝดน้องเนี่ยเหมือนโตมาเป็นเด็ก เขาละนับถือแด๊ดดี๊กับมัมมี๊ของพวกฝาแฝดเลยที่อดทนเจ้าพวกนี้มาได้ เป็นเขาละเตะโด่งไปแล้ว
เดียร์หัวเราะชอบใจกับคำพูดของเพื่อน “เอ่อๆ แล้วไอ้ผาอ่ะ นัดกันแล้วเรียบร้อย”
“เออ เรียบร้อย มันไปรอที่ร้านแล้วมั้ง หอมันใกล้ร้านข้าวมากกว่า” ทัชตอบ
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงร้านอาหารที่นัดกันกับเพื่อนใหม่ โชคดีที่มีที่จอดรถว่างพอดี ทัชถึงได้ขับรถเข้าไปจอด เดินไปหน้าร้านก็เห็นเพื่อนรูปหล่อยืนกดโทรศัพท์เล่นอยู่แล้ว
ท่าทางมันอย่างกับนายแบบ หุ่นมันดี ผิวก็ดีถึงจะไม่ได้ขาวผ่องเหมือนอย่างเดียร์ก็เถอะ แต่ก็แปลกดีมันเป็นคนเหนือแท้ๆ แต่ผิวมันก็ไม่ได้ขาวอย่างที่เดียร์คิดว่าคนเหนือต้องผิวขาว
“ไง” ส่งเสียงทักทาย
หินผาเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยักคิ้วให้ “กูกำลังจะทักไปถามเลยว่าถึงไหนแล้วจะให้กูสั่งข้าวไว้ก่อนไหม”
“เอ่อๆ ไปหาไรกินกันดีกว่า เดี๋ยวต้องเข้าไปทำสมุดเพลงอะไรนั่นอีก” ทัชว่า ยกมือกอดคอเพื่อนเตี้ย แล้วก็เพื่อนตัวสูงพอๆ กับเขาเข้าไปในร้านอาหารติดแอร์เย็นฉ่ำ
ไม่ได้ไฮคลาสที่นั่งกินข้าวข้างทางไม่เป็น แต่ดูแดดประเทศไทยเถอะ เก้าโมงสิบโมงแดดอย่างกับเที่ยงวัน เลือกได้ก็ขอนั่งตากแอร์เย็นฉ่ำดีกว่า
“เมื่อไหร่จะหมดรับน้องนะ” เดียร์พูด พ่นลมหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เจ้าตัวเอากระเป๋าของตัวเองทาวางบนตักแล้วก็กอดเอาไว้ คางเกยอยู่บนกระเป๋า
“อันนี้ก็ไม่รู้แหะ... ปกติเขารับกันนานไหมวะ” ทัชเองก็ส่ายหน้าอย่างไม่รู้
หินผาเองก็ไหวไหล่แล้วก็ส่ายหน้าไปมา “กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่กิจกรรมคงมีเกือบตลอดปีมั้ง นี่คณะเรายังไม่ได้หาคนประกวดดาวเดือนเลยนี่ แล้วไหนจะกีฬาเฟรชชี่อะไรอีก”
“เออว่ะ!....” ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมกัน
“กูจะเสียสละตัวเองด้วยการไม่ลงกีฬาห่าอะไรเลย” เดียร์ว่า
“จ้า พ่อคนเสียสละ”
หินผาหัวเราะกับท่าทางของเพื่อนใหม่สองคนนี้ ได้รู้จักกับทั้งสองคนเป็นอะไรที่สนุกสนานมากทีเดียว
“โย่ว พี่ชาย”
ทัชกับหินผาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงเดียร์เอ่ยทักใครบางคน พอทัชเห็นก็ยิ้มกว้างยักคิ้วให้เพราะรู้จักกันดี ผิดกับหินผาที่ทำหน้าอึ้งไป
คนมาใหม่กรอกตาไปมา ไม่คิดว่าจะเจอน้องชายฝาแฝดของตัวเองที่นี่
“มานี่ๆ จะแนะนำเพื่อนใหม่ให้รู้จัก” เดียร์กวักมือเรียกพี่ชายฝาแฝด “นี่หินผา เพื่อนใหม่ในคณะเรา ผานี่พี่ชายฝาแฝดชื่อฮาร์ท”
“หวัดดี” หินผาทักทายพร้อมกับยิ้มให้
ฮาร์ทเองก็ส่งยิ้มกลับไปให้ ยกมือเขกหัวน้องชายไปที “โทษฐานก่อกวนเมื่อเช้า มัมโทรมาถามว่าอาทิตย์นี้จะกลับบ้านไหม”
“ทำไมมัมไม่โทรหาเราอ่ะ” เดียร์งอแงทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “ต้องรอดูก่อนว่าพี่เขาจะนัดหรือเปล่า นายกลับไหม”
“ยังไม่แน่ใจ แต่บอกมัมไปแล้วว่าเดี๋ยวบอกอีกที ไปล่ะไว้เจอกัน” ฮาร์ทพูดกับเดียร์ก่อนจะหันไปหาทัชที่เขาเองก็สนิทสนมมา “ไว้เจอกันมึง” รวมถึงลาเพื่อนใหม่ของน้องชายฝาแฝดด้วย
“ฝาแฝด เหมือนกันมากเลยนะ” เมื่อคนหน้าเหมือนหายไปจากโต๊ะแล้ว หินผาก็พูดขึ้นมาทันที “หน้าเหมือนกันมากเลย”
“ไม่นะ กูว่ากูหล่อกว่า” พูดแล้วก็หัวเราะคิกคักชอบใจ โดนเพื่อนรักอย่างทัชโบกไปทีเลยได้แต่หันไปมองตาขวาง
“มันเหมือนกันแค่หน้า ตอนเด็กๆ แม่งเหมือนกันกว่านี้อีกเพราะตัวเท่าๆ กัน ต่างกันแค่สีตา ไอ้นี่มันได้แม่มันมา ส่วนไอ้นู้นได้สีตาของพ่อ แต่ตอนนี้แยกง่ายแล้วเพราะไอ้นี่มันเตี้ย ไอ้นั่นมันสูงกว่า” ทัชร่ายประวัติของเพื่อนสนิท รู้จักกันมานาน เข้าออกบ้านบริสตันมาหลายรอบ
“สัส! เดี๋ยวกูก็สูง”
“สีตา... อ่า จริงสวยแฝดนายตาสีสวยมาก เป็นลูกครึ่งเหรอ” หินผาถามอย่างสนใจ ตัวเขาเองก็มีพี่ชายแต่หน้าตาไม่เหมือนกัน แล้วก็ไม่เคยรู้จักคนที่มีฝาแฝด พอเจอแบบนี้ก็รู้สึกสนใจมากทีเดียว
“ไม่หรอก ลูกครึ่งน่ะแด๊ด พวกเรานี่ลูกเสี้ยวแล้ว แต่เชื้อแด๊ดแรง ยิ่งน้องสาวนะ ไปทางแด๊ดหมดเลย สีผม สีตา หน้าตาฝรั่งจ๋ามาก” เดียร์เองก็เล่าอย่างไม่ปิดบัง ก็ไม่รู้จะปิดไปทำไมเรื่องแบบนี้
“จริงเหรอ”
“หยุดเลยไอ้ผา ทำไมทำท่าทางสนใจขนาดนั้น ไม่ยกน้องสาวให้นะโว้ยบอกเลย” เดียร์หรี่ตามองเพื่อนทันที
หินผาหัวเราะ “ไม่ได้คิดอะไร ก็แค่สนใจเพราะเพื่อนที่เชียงใหม่นู้นก็ไม่มีฝาแฝด แล้วก็ไม่มีลูกครึ่งอะไรแบบนี้ด้วยน่ะ”
“แล้วไป”
“แต่กูจะบอกอะไรให้นะ เลิฟ... น้องสาวมันน่ะ สวยอย่างนี้เลย” ทัชว่า ยกนิ้วโป้งให้พร้อมขยิบตาให้เพื่อนใหม่ สุดท้ายก็เลยโดนพี่ชายของน้องสาวตบเข้าให้จนหน้าเกือบจะทิ่มโต๊ะ
“ไอ้เตี้ย!” หันมากระซิบเสียงโหดใส่คนที่ลอยหน้าลอยตา ตั้งท่าจะเอาคืนไอ้เพื่อนเตี้ยตัวดีแต่ก็โดนขัดเสียก่อน
“เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งตีกัน รีบกินก่อนดีกว่าไปๆ มาๆ จะสิบเอ็ดโมงแล้ว เดี๋ยวต้องเข้าไปทำสมุดเชียร์อีกนะโว้ย”
เป็นหินผาที่เบรกเพื่อนทั้งสองคน เดียร์กับทัชชะงักก่อนจะก้มมองเวลาแล้วร้องออกมาพร้อมๆ กัน คราวนี้ละจากที่คุยกันเฮฮาก็พากันยัดข้างเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ จนไม่สามารถคุยกันได้
ถึงคณะก็เป็นเวลาสิบเอ็ดโมงสามสิบนาที เลทจากที่ตั้งใจเอาไว้ไปครึ่งชั่วโมง แต่ก็ไม่เป็นอะไร เพื่อนๆ ที่ไม่มีเรียนก็มากันเยอะพอสมควร แต่ละคนก็ก้มหน้าก้มตาตัดกระดาษให้เป็นขนาด A6 เพื่อทำสมุดเพลง
พวกเขาทั้งสามคนมองหาที่ว่างๆ ก่อนจะเจอเพื่อนในเซคชั่นเดียวกันนั่งอยู่จึงเดินไปรวมกลุ่ม ถามเอาว่าต้องทำอะไรยังไงบ้างก่อนจะเริ่มลงมือทำ
สมุดเพลงขนาด A6 ประมาณยี่สิบหน้า กระดาษข้างในเป็นกระดาษถนอมสายตา ส่วนหน้าปกก็ใช้กระดาษคราฟท์ ที่มันเป็นสีน้ำตาลมาทำ
“เดี๋ยวกูไปดูหน้าปกให้ว่าเขียนยังไง” หินผาอาสาก่อนจะลุกไปขอเพื่อนที่ทำสมุดเสร็จแล้วดูว่าหน้าปกเขียนอะไรบ้าง
คณะพวกเขาให้ความสำคัญกับความเป็นหนึ่งเดียวมาก เพราะอย่างนั้นหน้าปกสมุดเพลงนี้ก็ต้องเขียนเหมือนกัน ใช้ปากกาเบอร์เดียวกัน ถ้ามีเวลาทำบล็อกตัวอักษร เขาก็เชื่อว่าคงทำไปแล้ว
เดียร์เหยียดขาออกไปด้านข้างเพราะรู้สึกเมื่อยหลังจากนั่งตัดกระดาษมาได้สักพัก ไม่ได้ตัดทำแค่ของตัวเอง แต่ก็ตัดเผื่อเพื่อนคนอื่นๆ ที่ยังมาไม่ได้ด้วย เพื่อนกันก็ต้องคอยช่วยเหลือกัน
“เมื่อยชิบหายเลย” บ่นออกมาเบาๆ เอนหลังพิงเพื่อนทัชอย่างสบายอารมณ์
“สัสเดียร์ หนัก!”
“แปบนึง ให้กูพิงหน่อย”
“กูไม่ใช่พี่มึงไม่ต้องมาอ้อนกู ไม่ได้ผลหรอก” ทัชว่า
เดียร์ได้แต่ทำเสียงจิจ๊ะในลำคอ เอาหลังกระแทกเพื่อนไปทีก่อนจะเปลี่ยนไปพิงหินผาที่เดินมานั่งลงข้างๆ แทน
“อะไรเนี่ย”
“เมื่อย พิงหน่อย” เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวสูงกว่าแล้วยิ้มทะเล้น
“มึงอย่ายอมมันมาก เดี๋ยวมันเคยตัวไอ้คุณหนูนิสัยเสีย!” ทัชว่าอย่างหมั่นไส้ในตัวเพื่อนรัก
“คุณหนูเชี่ยไรมึง”
“ก็มึงไงไอ้คุณหนู คุณหนูน้อยของบริสตัน กูละไม่เข้าใจจริงๆ ว่ายายยุพินเรียกมึงว่าคุณหนูน้อยไปได้ยังไง ไม่ได้มีความเป็นคุณหนูน้อยเล้ย!”
“เพราะกูน่าเอ็นดูไง” พูดไปก็เอียงคอซ้ายขวาประกอบคำพูด
“น่าเอ็นดูตายห่า”
“หรือมึงจะดูเอ็นกูล่ะ หา~”
หินผาหลุดขำพรืด ส่วนทัชที่กำลังกรีดกระดาษก็เผลอกรีดกระดาษเสียไปตอนที่ได้ยินคำพูดของเพื่อน เกือบจะได้เลือดแล้วไหมล่ะ หันมาโบกหัวเพื่อนรักไปอีกรอบ
“ไอ้ห่า! เอาหน้าตาแบ๊วๆ ของมึงไปพูดอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อย ไอ้ลามกจกเปรต”
คนโดนโบกชักสีหน้าใส่แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก “มึงนี่ก็เอาแต่โบกกู เดี๋ยวกูจะฟ้องแด๊ด!”
“เออ เอาเลย กูก็จะฟ้องมัมของมึงว่ามึงพูดจาลามก”
เดียร์ได้แต่ชี้หน้าเพื่อนตัวดี ไอ้นี่ชอบเอามัมมี๊ของเขามาขู่อยู่เรื่อย คิดว่าได้ผลหรือยังไงกัน คนอย่างเดียร์ เมธาวิน บริสตัน น่ะหรือจะกลัว
ก็แค่เกรงใจ... เท่านั้นเอ๊ง
มัมมี๊ของเขาไม่ค่อยใหญ่หรอก แค่เป็นรองคุณย่ามรกตแค่นั้นเอง แล้วก็แค่ใหญ่กว่าแด๊ดดี๊ที่ตอนนี้ขึ้นแท่นเป็นประธานบริษัทจิเวล บริสตันก็แค่นั้นเอ๊ง!
“พวกมึงนี่ตลกดีชะมัดเลย” หินผาว่าหลังจากที่นั่งหัวเราะเพื่อนทั้งสองคนเถียงกันจนเจ็บท้องไปหมด “อยู่กับพวกมึงนี่กูน่าจะขำตายได้เลยนะเนี่ย”
“เอาๆ ใจเย็นมึง เดี๋ยวก็กรามค้าง นอนละเมอหรอกคืนนี้” ทัชหันไปตบหลังหินผาที่ยังหัวเราะไม่หยุด
นี่ก็งงกันนะว่ามันจะหัวเราะอะไรนัก นี่เถียงกับไอ้เตี้ยนะ ไม่ได้เล่นตลกกับไอ้เตี้ย ถึงจะได้มาขำจนท้องแข็ง น้ำตาไหลแบบนี้
************************************************
กลับมาแล้วค่า หลังจากห่างหายไปร่วมเดือนวันนี้ฟางกลับมาแล้วคร้าบบบ คิดถึงเค้าไหม คิดถึงเค้าเปล่า?? ฮี่ๆๆ
เอาเจ้าน้องมาฝากกันค่ะ ส่วนใครคิดถึงเจ้าพี่รอก่อนน้า ตอนนี้เป็นตอนของเจ้าน้องค่ะให้นางหน่อยค่าตัวนางแพง ความทะลึ่งทะเล้นนี่นางได้ใครมา มัมก็ไม่ใช่ แด๊ดก็ไม่น่าใช่ ได้มัมกับแด๊ดมาแล้วหารครึ่งเลยออกมาเป็นอย่างเจ้าน้องนี่แหละ เป็นบุคคลที่ฟางรู้สึกอยากจะเข้าไปดึงแก้มสองข้างให้ยืดออก รู้สึกมันเขี้ยวเจ้าน้องยังไงบอกไม่ถูกค่ะ ฮ่าๆๆ
ยังไงก็ฝากติดตามแล้วก็เอ็นดูเจ้าน้องกับเจ้าพี่ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งนิยายให้อ่านกันค่ะ อย่าเงียบนะคะใจคอไม่ดีเลยค่ะ คอมเมนต์คือกำลังใจของคนเขียนนะคะ ^^
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
ตอนเลื่ินมาเจอนี่ขยี้ตาแรงมาก ในที่สุดก็มาอัพแล้ว กำลังคิดถึงน้องเดียร์เลย ว่าแต่หินผานี่มีซัมติงกับพี่ฮาร์ทรึเปล่าเนี่ย
-
เวลาอยู่กับเพื่อนแล้วตลกดีจริง ๆ ด้วย
ให้กำลังใจคนเขียนนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กอดฟางแรงๆ แบบว่าคิดถึง :กอด1: :กอด1:
คุณหนูน้อยแสบใช่ย่อยนะเนี่ย แกล้งพี่ได้สบายใจ ฮ่าๆๆ ขอบคุณค่ะฟาง
-
พี่ฮาร์ททททท
ใจจะละลาย ออกมาบ่อยๆ หน่อยดิ๊
-
นิยายสนุกมาก เพื่อนแนะนำอุ้มรักให้อ่าน ก็ติดงอมแงม อ่านรวดเดียว 3 วัน
ใช้เวลาหลังเลิกงานกลับบ้านมาไม่ทำไรเลย ติดมากกกก ตอนอ่านจบก็งอแงตัวเอง แบบไม่อยากให้จบ
พอมาเจอเรื่องนี้ ก็เห็นชื่อน้องกันต์ คุณมัมแล้วก็พ่อคิน เลยลองอ่านก่อน ทีนี้ละยาวเลย
ฟาดมากก เป็นเรื่องที่ฟาดมาก นี่เป็นแฟนคลับหมอชล อยากมีหมอชลเป็นของตัวเอง :hao6:
ทีมหมอชลค่ะ :impress2: ออกทะเลมากนี่มันเรื่องของน้องกันต์กับน้องเดียร์นะ 555
นี่มาแค่ 3 ตอนก็สนุกแล้วอะ แบบสนุกจริงๆนะ เรารออ่านมาก ชอบคาแรคเตอร์
และความรู้สึกของนิยายเรื่องนี้มากเลย ทั้งตัวคู่เอกและตัวละครอื่นๆ มันเป็นความรู้สึกต่อเนื่องจากเรื่องก่อน
นี่ก็บ้าอ่านรวดเดียวติดกัน อารมณ์ฟุ้งมาก จักรวาลนิยายของคุณฟางมันสุดยอดไปเลยอ่ะ :katai2-1:
M-Preg เป็นสไตล์นิยายที่เราไม่เคยเข้าถึงมาก่อน และไม่คิดจะกดเข้ามาอ่าน แต่เรายอมแล้ว
นิยายคุณฟางสนุกจริงๆ แล้วจะตามอ่านเรื่องอื่นๆต่อไป อย่าทิ้งน้องกันต์กับน้องเดียร์ไปนานนะ
ขอให้คิดไว้เสมอว่ามีเราคนนึงรออยู่ทุกวันที่หน้าจอ :ruready รอแบบใจจดใจจ่อ ถ้าเป็นไปได้อยาก
จ่ายใต้โต๊ะแซงคิวสำหรับเรื่องนี้ เราอ่านเรื่องอื่นของคุณฟางแต่ยังกดเข้ามาดูทุกวันว่าน้องทั้ง2ของเรามาหรือยัง
วันนี้มาครึ่งตอนนี่ตาวาว กรีดร้อง น้องเดียร์ของพรี่ยยยย คิดถึงมากกกกก ชอบตอนน้องเถียงกับทัช
น้องน่าร๊ากกก ฮรืออออ รักอ่ะ :กอด1: พี่ก็อยากให้รับน้องจบไวๆเหมือนกันน้องเดียร์
พี่อยากเห็นพี่เหนือดาวสุดหล่อของพี่ กรี๊ด เขิน :-[ รออีกครึ่งตอนที่เหลือเด้อจ้าาาา
-
น้องเดียร์น่ารัก :hao3:
-
น่ารักเชียว น้องเดียร์
-
น้องเดียร์มาแล้ว
เล้นจริงๆ เลยคนนี้
o13
-
รอแต่ที่น้องจะได้เจอพี่กันต์จริงๆเลย 555555
-
อยากรู้เร็วๆจังว่าถ้าเจ้าน้องเห็นเจ้าพี่ตอนที่หล่อลากไม่ซกมกแล้วจะรู้สึกยังไง
แต่ดูจากชื่อเรื่องเจ้าพี่ต้องเป็นฝ่ายจีบน้องแน่ๆเลย
-
กลับมาแล้ว~
-
:pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้กลับมาแล้ววววววว :hao7:
-
:impress2: คุณหนูนี่เวลาอยู่กับเพื่อนเหมือนเด็กซน ๆ เลย
-
:sad4: :hao5: :call: โอมจงมาต่อ
-
เอาอีกๆๆๆ
-
:mew1:
เย้ๆๆๆๆๆ ฟางกลับมาแล้วดีใจจังเลย
คิดถึงมากๆๆๆๆๆ ทั้งคนเขียนทั้งนิยายเลย
-
คิดถึงมากๆเลย เข้ามารอที่เล้าทุกวัน :กอด1: :mew1: :katai5:
-
คิดถึงน้องเดียร์ :katai1: :katai1: :katai1:
-
มาแล้วววว พระเอกหายค่ะ ประกาศตามหาพระเอกกก
55555555555
หินผาจะชอบพี่ฮาร์ทป่ะเนี่ยยยยย
-
น้องเดียร์กลับมาแล้ว น่ารักสดใสเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความกวน 55555
-
o13 o13 o13
รอตอนต่อไป
-
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/564x/f9/05/0f/f9050f1d1f75a2e592e3bac88d6b0f35.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท03 l “เมธาวิน บริสตัน”
✥ ✥ ✥ ต่อค่ะ 100% ✥ ✥ ✥
แฮ่กๆ
เสียงหอบแฮกดังมาจากคนที่กำลังวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อไปให้ทันเวลาเข้าเรียน เช้านี้เมธาวิน มีเรียนตอนเก้าโมงเช้า และเป็นวิชานอกคณะที่อาจารย์ประจำวิชาไม่ค่อยจะสอบเด็กคณะสถาปัตย์สักเท่าไหร่ ซึ่งเพราะอะไรนั้นเขาเองก็บอกไม่ได้ แล้วเมื่อถึงเวลาเรียนอาจารย์ก็จะล็อคห้องทันที และคาบนั้นก็จะถูกเช็คว่าโดดเรียนด้วย ไอ้คนตื่นสายเป็นกิจวัตรประจำวันอย่างเขาเลยต้องวิ่งหน้าตั้งมานี่แหละ
ไอ้เพื่อนตัวดีก็ไม่คิดจะรอกันบ้างเลย แต่จริงๆ แล้วมันก็รอนั่นแหละแต่เขาดันสายเอง มันเลยหนีมาก่อน
พลั่ก!
เหมือนเหตุการณ์จะซ้ำรอย คนที่เอาแต่วิ่งหน้าตั้งชนพลั่กเข้ากับใครอีกคนที่เดินสวนทางมา ข้าวของของอีกฝ่ายหล่นกระจัดกระกาย เดียร์ได้แต่มองตาค้าง ยิ่งพอเห็นว่าคนที่ตัวเองชนเป็นใครก็แทบจะร้องไห้แล้วหายตัวเองเลย
หนึ่งในพี่วินัยสุดโหดของคณะ...
เจ้าตัวยกมือไหว้แทบจะท่วมหัว “ข ขอโทษครับพี่ ขอโทษครับ ผมรีบจริงๆ ไม่ทันมอง ขอโทษครับ” ก้มลงเก็บข้าวของให้อย่างรีบเร่งพลางภาวนาในใจว่าขอให้พี่แกอารมณ์ดีสักวันแล้วปล่อยเขาไป
“เด็กปีหนึ่ง...” อีกฝ่ายพูดเมื่อเห็นคนที่วิ่งมาชน จำหน้าได้แม่นเลยเชียวเพราะพวกเขาเคยลงโทษเด็กคนนี้ไปแล้ว อีกทั้งยังเป็นคนดังในชั้นปีด้วย
เดียร์ยิ้มเป็นรอยยิ้มที่ดูแห้งแล้งเหลือเกิน เจ้าตัวยกมือไหว้ขอโทษอีกรอบ “ขอโทษจริงๆ ครับ พอดีผมจะรีบไปเรียนเลยไม่ทันมอง”
“มีเรียนดนตรีเหรอ” พี่วินัยถาม เพราะตอนนี้พวกเขาอยู่หน้าตึกของวิทยาลัยดนตรี
“ครับ ใช่ครับ”
“รีบไปเถอะ ถ้าเรียนกับอาจารย์สุธีร์ละก็นะ เดี๋ยวก็โดนตัดคะแนน วันนี้ผมจะปล่อยคุณไปก่อนแล้วกัน”
“ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบก็ส่งของให้พี่วินัยหน้าโหด ยกมือไหว้แล้วก็วิ่งจู๊ดเข้าอาคารไป
โชคดีที่เรียนอยู่ชั้นสอง วิ่งก้าวกระโดดขึ้นบันไดไปก็ถึง หวุดหวิดเกือบจะเข้าห้องไม่ทัน สุดท้ายก็มานั่งหอบแฮ่กอยู่ระหว่างทัชและหินผาที่หลังห้อง โดนอาจารย์มองแรงไปหนึ่งทีเพราะเข้าห้องสายสุด
“สายตลอดนะมึง” ทัชหันมาบ่นทันทีที่เดียร์นั่งลง
“เออ! เกือบจะมาไม่ทันแล้ว หวิดจะโดนพี่วินัยเล่นอีก” พอได้ยินแบบนั้นทั้งทัชแล้วก็หินผาหันมามองทันที แต่เดียร์ก็ยังไม่ได้เล่าหรือขยายความอะไรเพิ่มเพราะอาจารย์หันมาจ้องอีกรอบ พวกเขาเลยหันกลับไปสนใจหน้าห้องแทน
สองชั่วโมงกับวิชาดนตรีสากลที่นั่งดูแต่สไลด์ ไม่ได้เห็นเครื่องดนตรี ไม่ได้จับเครื่องดนตรี เรียนแต่ประวัติศาสตร์ของเครื่องดนตรีแต่ละชนิด นี่ถ้าเรียนตอนบ่ายคงหลับกันไปเรียบร้อย แต่พอดีว่าเป็นตอนเช้าไฟในการเรียนเลยยังพอมีอยู่บ้างแม้จะน้อยนิดก็ตามที
พวกเขาเก็บชีทใส่กระเป๋าก่อนจะทยอยเดินออกจากห้องเมื่ออาจารย์ปล่อยแล้ว พร้อมใจกันกอดคอเดินไปที่โรงอาหารกลาง เมื่อจับจองที่นั่งได้ทัชก็ล็อคคอเพื่อนรักเอาไว้ทันที
“ไหนมึงเล่ามาสิว่ามึงไปทำวีรกรรมอะไรมาอีกแล้ว”
เดียร์แยกเขี้ยวใส่ ปัดมือของเพื่อนออกจากคอของตัวเอง ก่อนจะเล่าเรื่องราวให้ฟัง “ก็... กูกลัวจะสายเข้าห้องไม่ทันไง กูก็เลยวิ่ง วิ่งแล้วก็ไม่ทันระวังไงก็เลยชนเข้ากับพี่วินัย”
ทัชทำหน้าประหลาดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “มึงนี่... เป็นอะไรกับพวกพี่วินัยวะ แล้วมึงชนใคร”
“พี่คนที่ยืนนิ่งๆ น่ะ ที่ชอบทำเสียงโหดๆ”
ผลัวะ!
เพื่อนเตี้ยแทบจะหน้าทิ่มโต๊ะเพราะเพื่อนทัชตบเข้าให้ “พี่วินัยก็ยืนนิ่งๆ เสียงโหดๆ ทุกคนไหมล่ะมึง”
“ก็แล้วมึงรู้จักชื่อพี่วินัยไหมล่ะ” สวนกลับทันทีอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับยกมือตบหัวเพื่อนไปทีด้วย
“ฮ่าๆ พอๆ พี่เขาไม่ได้ว่า หรือลงโทษอะไรใช่ไหมล่ะ” เป็นหินผาที่เอ่ยห้ามการทะเลาะกันของสองเพื่อนรัก เขาคิดว่าคงต้องทำหน้าที่ห้ามสองคนนี้เถียงกันไปเรื่อยๆ แล้วล่ะ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็เถียงกันได้ตลอด
เดียร์ส่ายหน้ากับคำถามของเพื่อนใหม่ “ไม่ได้ว่าอะไร บอกให้กูรีบไปด้วย”
“ก็ดีแล้วล่ะ กูว่าไปหาอะไรกินกันดีกว่า เดี๋ยวเที่ยงแล้วคนจะเยอะไปมากกว่านี้” หินผาพูด ซึ่งเพื่อนทั้งสองคนก็พยักหน้าเห็นด้วยกันอย่างพร้อมเพียง ทีเรื่องแบบนี้ละพร้อมใจกันเชียว แต่เรื่องอื่นนี่ต้องเถียงกันก่อน
ทั้งสามคนกลับมาที่โต๊ะอีกรอบพร้อมกับของกินคนละอย่าง กำลังจะลงมือจัดการอาหารตรงหน้าก็หันไปเห็นพวกพี่ปีสองเดินอยู่ใกล้ๆ ก็เลยทักทายชวนพวกพี่เขามานั่งด้วยกันเพราะที่ยังเหลือ
“ไงพวกน้อง ไปเรียนอะไรกันมาล่ะ” พี่โอทักพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ มากันพร้อมหน้าพร้อมตาพี่โอ พี่ต๊อบ พี่นัท ผู้สร้างเสียงหัวเราะแล้วก็รอยยิ้มให้กับน้องๆ ปีหนึ่ง
“เรียนดนตรีมาครับ” เป็นหินผาที่ตอบคำถามของรุ่นพี่ ไม่ใช่อะไรเพราะมีแค่เขาคนเดียวที่ปากกำลังว่าง อีกสองคนนั้นข้าวเต็มปากเคี้ยวกันจนแก้มตุ่ย
“อาจารย์ไร อาจารย์สุธีร์ปะ”
ทั้งสามคนพยักหน้ารับพร้อมกัน แบบที่พวกปีสองก็หัวเราะ นัทยกมือตบไหล่ทัชที่นั่งอยู่ข้างๆ “ทำใจหน่อยนะ ตอนพวกพี่ก็เรียนกับอาจารย์แกนั่นแหละ คณะเราได้บีมาก็สวยหรูแล้ว”
“ทำไมอาจารย์แกดูไม่ค่อยชอบคณะเราเลยละครับ พวกผมงี้โดนจ้องประจำเลย”
“พวกพี่ก็ไม่รู้ว่ะ เรื่องมันคงยาวนานมากแล้วมั้งแต่ถามพี่ปีไหนๆ ก็บอกว่าอาจารย์ไม่ชอบนั่นแหละ อ๋อ! แต่ก็มีนะคนที่ได้เอจากอาจารย์แกน่ะ”
ได้ยินแบบนั้นทั้งสามคนก็ตาวาวทันที เพราะเท่าที่ถามเพื่อนถามรุ่นพี่มาวิชานี้ไม่มีใครได้เอเลย อย่างมากก็บีซึ่งเปอร์เซ็นต์ที่ได้นั้นน้อยมากถึงมากที่สุด
“ใครอ่ะพี่ แล้วทำยังไงเหรอ พวกผมไปขอคำปรึกษาได้ไหม”
“ก็ได้นะพี่เขาให้คำปรึกษาตลอดนั่นแหละ แล้วก็ตามตัวไม่ยากหรอกเพราะยังไม่จบด้วย ตอนนี้อยู่ปีสาม ปีที่แล้วพี่ก็ไปขอคำปรึกษามา ก็คว้ามาได้แค่บีนั่นแหละ”
“พี่ปีสาม... ใครเหรอพี่”
“เมื่อกี้เจอพี่เหนือเดือนถา’ปัตย์ด้วย! เท่มาก ลุคนี้ก็เท่ไปอีกแบบเนอะ”
“ใช่ๆ อยากกรี๊ดมาก อยากเข้าไปทักแต่พี่เขาดูรีบๆ โอ๊ยยย ฉันล่ะหลงรักพี่เหนือเดือนมาก”
ยังไม่ทันที่พวกต๊อบจะได้ตอบอะไร เสียงกรี๊ดกร๊าดของกลุ่มนักศึกษาผู้หญิงที่เพิ่งจะเดินเข้ามากลบเสียงของพวกเขาจนมิด
ขนาดพวกเธอเดินผ่านโต๊ะที่พวกเขานั่งไปแล้วก็ยังได้ยินเสียงอยู่เลย
“เหนือเดือนถา’ปัตย์ คืออะไรเหรอพี่ต๊อบ” เดียร์หันไปถามรุ่นพี่ “เหมือนผมได้ยินคนพูดกันมาหลายรอบแล้ว จากคณะอื่นๆ น่ะครับ”
คณะของเขานี่ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้จริงๆ พวกเขาเคยได้ยินคนพูดถึง ‘เหนือเดือน’ๆ หลายรอบมาก โดยเฉพาะเวลาไปเรียนวิชานอกที่เรียนรวมหลายๆ คณะ หลายๆ ชั้นปี
“รุ่นพี่ของคณะเราเองแหละ เอาไว้เดี๋ยวก็รู้จัก คณะเรายังมีอะไรให้ค้นหาอีกเยอะ” นัทตอบพร้อมกับยักคิ้วให้น้องๆ ทั้งสามคน
“ใช่แล้วล่ะ พวกพี่ไปแล้ว ยังไงก็เจอกันเย็นนี้นะ”
“เอ่อ... เดียร์” ก่อนที่พวกพี่ทั้งสามคนจะพากันเดินไป โอก็หันมาเรียกรุ่นน้องที่กำลังตักข้าวเข้าปากให้เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมามอง “ระวังอย่าไปวิ่งชนใครเข้าอีกล่ะ เรานี่ท่าจะมีดวงกับพี่วินัยนะ”
ได้ยินแบบนั้นคนที่เพิ่งไปวิ่งชนพี่วินัยมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนก็แทบจะสำลักข้าวจนเพื่อนๆ ต้องทุบหลัง ลูบหลังให้ “พ พวกพี่รู้ได้ยังไงครับเนี่ย”
“ไม่มีอะไรที่พวกพี่ๆ จะไม่รู้หรอกนะ ยิ่งถ้าเป็นเรื่องของพวกรุ่นน้องด้วยแล้ว พวกพี่วินัยเขาฝากมายังไงก็ระวังตัวหน่อย เดี๋ยวไปวิ่งชนเจ้าถิ่นที่ไหนเข้าแล้วจะแย่นะ”
“แหะ... ครับผม ผมจะระวังตัวครับ ขอบคุณนะคร้าบ”
“มีเสียงกันแค่นี้เองเหรอครับ พวกคุณมีกันตั้งกี่คน ยังร้องเพลงสู้น้องผมที่มีน้อยกว่าคุณไม่ได้เลย” เสียงโหดๆ ของพี่วินัยดังไปทั่วทั้งลานกิจกรรมใต้อาคารเรียนของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์
ท้องฟ้ามืดลงแล้วเพราะดวงอาทิตย์ลาไปเมื่อประมาณครึ่งชั่วโมงก่อน แต่นักศึกษาปีหนึ่งยังคงนั่งก้มหน้ากันอยู่ นับวันพี่วินัยก็ลงบ่อยขึ้น จากที่ลงอาทิตย์ละสามวันก็เปลี่ยนมาเป็นวันเว้นวัน บางวันก็มายืนมองอยู่รอบๆ สร้างความกดดันให้กับน้องปีหนึ่งได้เป็นอย่างดี
“พวกรุ่นพี่ที่เขาคิดแต่งเพลงคณะขึ้นมาคงร้องไห้เสียใจกันน่าดู เพลงคณะก็ถือเป็นสมบัติของคณะนะครับ พวกคุณไม่คิดจะช่วยกันรักษาเลยหรือยังไงกันครับ”
“ร้องกันแบบนี้อย่าร้องเลยครับ น้องผมไม่น่าสอนเลยครับ เสียเวลาน้องๆ ของผมหมด”
“สมุดเพลงที่ทำกันไปนี่ไม่มีความหมายเลยใช่ไหมครับ”
“พวกผมบอกให้ทำก็ทำกันไปอย่างนั้น ทำเสร็จก็ทิ้งเหรอครับ”
สมุดเพลงหลายเล่มถูกโยนลงมาบนพื้นให้น้องๆ ผู้หญิงสะดุ้งเฮือก หลายคนเริ่มน้ำตาคลอเบ้าเตรียมปล่อยน้ำตากันเต็มที่
“ทำแล้วก็ทิ้งขว้าง วางทิ้งไว้ไม่สนใจ จะทำกันไปทำไมครับ แล้วไม่คิดบ้างเหรอครับว่าถ้าคนอื่นมาหยิบไปจะเป็นยังไง”
“ของแค่นี้ยังรักษากันไม่ได้เลยนะครับ แล้วจะรักษาอะไรกันได้บ้างครับ”
“สัญญาอะไรกับพวกผมไว้ก็ทำไม่เคยได้ อย่างนี้จะมาเป็นรุ่นน้องพวกผมเหรอครับ พวกผมควรจะให้น้องๆ ของผมไปดูแลคุณไหมครับ”
“แล้วก็ไม่ใช่แค่สมุดเพลงนะครับ ป้ายชื่อ สัญลักษณ์ชั้นปีของพวกคุณก็วางทิ้งไว้ พวกพี่ๆ เขาตั้งใจทำให้ก็ไม่รักษา ไม่เห็นคุณค่า ไม่คิดว่าพวกพี่ๆ เขาที่ตั้งใจทำ ตั้งหน้าตั้งตาทำให้จะเสียใจเหรอครับ”
“ถ้ารักษากันไม่ได้ก็ไม่ต้องรักษาครับ ถอดออกมาให้หมดทั้งป้ายชื่อ ทั้งสมุดเพลง ส่งคืนมาครับ!”
“พี่ปีสองครับ เก็บป้ายชื่อแล้วก็สมุดเพลงของปีหนึ่งมาให้หมดครับ!”
เหล่าปีหนึ่งหันมองหน้ากันเลิกลั่กกับคำสั่งของพี่วินัย พวกพี่ปีสองเองก็ได้แต่ทำตาม แม้จะมีหลายคนที่ไม่ยอมส่งของให้ แต่เมื่อเจอเสียงของพี่วินัยคอยกดดันก็ได้แต่ถอดป้ายที่คล้องคออยู่ออก น้องปีหนึ่งผู้หญิงหลายคนต่างพากันร้องไห้จนพี่พยายามต้องเข้ามาดูแลเพราะกลัวน้องจะเป็นลมไปเสียก่อน
“ปีสามครับ เตรียมของด้วยครับ ในเมื่อปีหนึ่งเขาไม่อยากได้ของที่รุ่นพี่ทำให้ก็เผาทิ้งมันไปครับ”
พี่วินัยเดินไปรับป้ายชื่อของปีหนึ่งจากปีสองก่อนจะเดินไปนอกอาคาร พวกปีสามอีกหลายคนกำลังเตรียมของกันอยู่ ป้ายชื่อในมือพี่วินัยถูกทิ้งลงในปี๊บก่อนจะจุดไฟด้วยไม้ขีดไฟแล้วโยนลงในปี๊บในเดิม โดยมีสายตาของน้องปีหนึ่งคอยมองอยู่
ความเงียบโรยตัวไปทั่วลานใต้อาคารทั้งๆ ที่มีคนอยู่ร่วมร้อยคน มีเพียงสะอื้นของน้องผู้หญิงที่ดังให้ได้ยิน ทุกคนยังคงตกใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“น้องๆ ครับ...” เสียงของโอ รุ่นพี่ปีสองดังขึ้นเรียกความสนใจจากปีหนึ่ง
รุ่นพี่ปีสองต่างพากันเดินมานั่งล้อมน้องปีหนึ่ง คอยปลอบน้องผู้หญิงที่ยังร้องไห้ ตบไหล่ตบหลังน้องผู้ชาย
“ไม่เป็นอะไรนะ ป้ายชื่อพวกนั้นเราทำใหม่ก็ได้เนอะ ไม่เป็นอะไร” พี่นัทเข้ามาช่วยพูดให้บรรยากาศนั้นดีขึ้น “น้องๆ ก็ทำป้ายชื่อกันใหม่ ให้สวยกว่าที่พี่ๆ ทำให้ คราวนี้พวกพี่ปีสามเขาก็จะได้เห็นไงครับว่าน้องๆ ให้ความสำคัญกับสัญลักษณ์ชั้นปีของพวกน้องๆ แถมยังทำให้พี่เขาเห็นถึงความสามัคคีของพวกเราด้วยเนอะ ดีไหม”
“ครับ / ค่ะ” แม้เสียงที่ตอบกลับมาจะเบาแต่ทุกคนก็พร้อมใจกันตอบออกมา
“วันนี้น้องๆ คงเหนื่อยกันแล้วเนอะ พี่ว่าแยกย้ายกันก่อนดีกว่า เดี๋ยวพวกพี่ๆ เดินไปส่งนะ” ต๊อบพูดกับน้องๆ ก่อนจะหันไปหาเพื่อน “พี่ๆ ครับ เอากระเป๋ามาให้น้องๆ หน่อยครับ”
น้องปีหนึ่งทยอยเดินออกจากใต้อาคารเพื่อแยกย้ายกลับหอกลับบ้านโดยมีรุ่นพี่เดินไปส่งขึ้นรถจนครบทุกคน น้องคนไหนอยู่หอแล้วบังเอิญอยู่หอเดียวกับรุ่นพี่ก็กลับกับพวกพี่ๆ ไปพร้อมกันเลย
เดียร์ ทัชแล้วก็หินผายกมือไหว้รุ่นพี่ก่อนจะพากันเดินไปที่รถ ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนกระทั่งถึงรถที่จอดข้างกัน เดียร์ยืนหันหลงพิงรถของทัชก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา
“นี่มันอะไรวะเนี่ย ถึงกับต้องเผาป้ายกันเลยเหรอวะ”
“จริงของมึง เออ... คนที่ลืมป้ายชื่อทิ้งไว้ก็ผิด แต่ผิดถึงขนาดที่จะต้องเผ้าของทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอวะ” ทัชเองก็เห็นด้วยกับเพื่อนซี้ “ไหนบอกว่าพวกพี่ๆ ตั้งใจทำให้ไง แล้วทำไมมาเผาของที่พวกพี่ๆ เขาตั้งใจทำกันแบบนี้วะ”
ทั้งเดียร์และทัชหันไปมองเพื่อนอีกคนที่มักจะมีคำตอบ แต่คราวนี้หินผาเองก็หาคำตอบมาให้เพื่อนทั้งสองคนไม่ได้ “กูก็คิดเหตุผลของพี่ๆ เขาไม่ออกเหมือนกันว่ะว่าทำไมถึงได้ทำแบบนี้ จะว่าสอนให้พวกเรารู้จักรักษาของก็คงใช่ แต่ก็ทำกันเกินไปว่ะที่มาเผาป้ายชื่อกันแบบนี้”
“ใช่ไหม กูก็ว่าอย่างนั้น”
“กูไม่ยอมแพ้หรอก!” เดียร์พูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบกันไป “กูจะไม่ยอมให้พวกพี่วินัยนั่นมาทำอะไรไปมากกว่านี้แน่นอน”
“แล้วมึงจะทำยังไง” ทัชหันไปมองเพื่อน
“ก็อย่างที่พี่ปีสองบอกไง ป้ายชื่อโดนเผาทิ้งแล้ว แล้วไงวะ ก็ทำใหม่ได้นี่ ต้องให้โดนเผาทิ้งอีกเป็นสิบก็ทำใหม่ได้อีกเป็นร้อยไม่ใช่เหรอวะ”
“แล้วมึงคิดว่าเพื่อนๆ จะมาทำกับมึงไหมหล่ะ”
“ถึงไม่อยากทำก็คงต้องทำแล้วล่ะเพราะส่วนหนึ่งก็สถานการณ์มันบังคับ แต่เราก็เปลี่ยนจากสถานการณ์บังคับให้เป็นการตั้งใจทำได้ไม่ใช่เหรอ” หินผาพูด ดูท่าแล้วเจ้าตัวจะเห็นด้วยกับความคิดของเดียร์
“เราเริ่มกันสามคนก่อน แล้วก็กระจายไปถึงคนอื่นๆ เดี๋ยวมันก็ทั้งชั้นเองนั่นแหละ ถ้าเราไปคุยกับพวกมิ้นท์ พวกเปียให้มาช่วยกันคิดช่วยกันทำป้ายชื่อได้ เดี๋ยวพวกนั้นก็ชวนคนอื่นๆ มาด้วยเองแหละ พวกนั้นเป็นศูนย์กลางปีเราอยู่แล้วนี่”
ทัชพยักหน้ากับคำพูดของเพื่อนทั้งสองคนเริ่มมองออกว่าจะเริ่มต้นอย่างไรกันดี
“เออ... ก็ดีนะ อย่างนั้นพวกเราต้องคุยกับมิ้นท์กับเปียก่อน แล้วให้พวกนั้นช่วยกระจายข่าวให้ ไหนๆ พรุ่งนี้ก็เป็นวันเสาร์ นัดเพื่อนๆ มาประชุมกันก็น่าจะได้ มาไม่ครบก็ไม่เป็นอะไร”
“ดีๆ แบบนั้นก็ดีนะ นัดกันมาประชุมแล้วก็ออกแบบป้ายชื่อกัน ทำให้เหมือนๆ กันให้เห็นถึงความพยายาม ความสามัคคีของพวกเรา มึงว่าดีไหมวะผา” หันไปถาม
หินผาพยักหน้ารับ “ดีนะ กูว่าน่าจะดีเลยแหละ ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้ เดี๋ยวกลับไปกูไปตั้งกลุ่มคุย มีพวกเราแล้วก็มิ้นท์ เปีย คุยกันตรงนี้ก่อน ตกลงอะไรเรียบร้อยค่อยกระจายข่าวอีกที”
“ตกลงตามนั้น อย่างนั้นเราแยกย้ายกันได้”
“เจอกันพรุ่งนี้มึง”
พวกเขาแยกย้ายกันขึ้นรถก่อนที่ทัชจะขับรถออกจากลานจอดรถของมหาวิทยาลัยเพื่อตรงกลับคอนโดโดยมีเพื่อนสนิทอย่างเดียร์นั่งมาด้วยอย่างทุกที เวลาสองทุ่มกว่าๆ ในมหาวิทยาลัยแทบจะไม่มีคนแล้ว ถนนด้านนอกก็โล่ง รถไม่ติด
“เออมึงๆ เดี๋ยวจอดให้กูลงตรงตลาดก่อนถึงคอนโดนะ กูแวะซื้อไรกินก่อน มึงจะแวะด้วยไหม” เดียร์บอกกับเพื่อนรัก
“ไม่อ่ะ เมื่อตอนบ่ายแม่กูแวะมาที่คอนโด เตรียมของกินไว้ให้กูพร้อมแล้ว แต่มึงจะให้กูลงไปด้วยไหมหล่ะ”
“ไม่เป็นไรมึง ปล่อยกูลงตรงนั้นแหละเดี๋ยวกูเดินกลับเอง”
“เออๆ ยังไงก็เดินดีๆ หล่ะอย่าไปเหยียบหางหมาจนมันวิ่งกัดเข้าหล่ะ” ทัชแซวเพื่อนรักไปที แล้วก็ได้อาการแยกเขี้ยวใส่กลับมาเป็นของขวัญ
“เจอกันพรุ่งนี้มึง” เดียร์โบกมือลาเพื่อนทัชก่อนจะกระชับกระเป๋าเดินเข้าไปในตลาด แม้จะเริ่มดึกแต่ตลาดก็ยังคงคึกคักอยู่ ร้านอาหารมากมาย หลิ่นหอมๆ ที่ชวนให้ท้องร้องจนไม่รู้ว่าจะแวะเข้าร้านไหนดี
หลังจากที่เดินวนอยู่ประมาณสองรอบ และในรอบที่สามเจ้าตัวก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหยุดอยู่หน้าร้านขายผัดไท สั่งใส่ห่อไปหนึ่งห่อ หลังจากนั้นก็ไปต่อที่ร้านน้ำผลไม้ สั่งน้ำแตงโมปั่นไปอีกหนึ่งแก้วใหญ่ ตั้งใจว่าจะพอแค่นี้ แต่ระหว่างที่จะเดินกลับคอนโด สายตาก็เหลือบไปเห็นปังเย็นแบบใส่แก้วหน้าตาน่าทาน
เจ้าตัวหยุดเดิน ยืนมองร้านขายปังเย็นสลับกับน้ำแตงโมปั่นในมือ
“ป้าคร้าบ เอาปังเย็นชาเย็นแก้วหนึ่งครับ” สุดท้ายก็เดินเข้าไปสั่งจนได้
ระหว่างที่รอปังเย็นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นให้เจ้าตัวรวบของไว้ในมือเดียว ใช้อีกมือล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดู ยิ้มร่าเมื่อเห็นคนโทรเข้ามาก่อนจะกดรับสาย “ว่าไงครับคนสวย”
[ทะเล้นจริงๆ นะเราน่ะ] ปลายสายตอบกลับมาให้เดียร์หัวเราะชอบใจ [แล้วนี่เลิกรับน้องแล้วเหรอ]
“เลิกแล้วครับ เดียร์กำลังซื้อของกินกลับไปกิน เดินอยู่ตรงตลาดข้างๆ คอนโด”
[อย่างนั้นเหรอ อย่างนั้นก็รีบกลับนะ ตอนเดินอย่าเอาแต่เล่นโทรศัพท์นะเดียร์ ระวังตัวด้วยรู้ไหม]
คนฟังทำหน้ามุ่ยแม้ปลายสายจะไม่เห็น “มัมชอบทำเหมือนเดียร์เป็นเด็ก เดียร์โตแล้วนะ อายุเท่ากับฮาร์ทด้วย”
[ครับๆ แต่เพราะมัมเป็นห่วงยังไงล่ะครับ ยังไงก็รีบๆ กลับนะครับ แล้วจะซื้ออะไรไปกินก็อย่าเยอะนัก มันดึกแล้ว พวกน้ำหวาน ขนมหวานก็ลดๆ บ้างนะรู้ไหม]
คนทางนี้ได้แต่ยิ้ม ก้มมองน้ำแตงโมปั่นในมือกับแก้วปังเย็นที่คนขายกำลังส่งมาให้ หนีบโทรศัพท์เอาไว้พร้อมกับยื่นเงินให้คนขาย รับแก้วปังเย็นแก้วโตมาถือก่อนจะเดินกลับคอนโด “ครับผม เดียร์รู้แล้วครับ มัมก็ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ อย่าโหมทำงานเยอะล่ะ เดี๋ยวแด๊ดเป็นห่วง อิอิ”
[ลูกคนนี้นี่... รีบๆ กลับได้แล้วครับ อาบน้ำ กินข้าว แล้วก็พักผ่อนเยอะๆ นะ เอาไว้พรุ่งนี้มัมโทรไปหาใหม่]
“คร้าบผม เอาไว้หมดรับน้องหมดกิจกรรมแล้วเดียร์จะกลับไปหานะครับ คิดถึงมัมนะ ฝากบอกตัวเล็กกับแด๊ดด้วย สวัสดีครับ”
เดียร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หลังจากที่วางสายของมัมมี๊ไปแล้ว รู้สึกอยากจะกลับไปกอดไปอ้อนมัมมี๊เร็วๆ ไม่อยากจะโม้หรอกนะ แต่มัมมี๊ของเดียร์น่ะน่ารักที่สุดในโลกเลย ทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง สุดยอดไปเลยล่ะแถมยังใหญ่สุดในบ้านด้วย
แต่คนที่กำลังอารมณ์ดีๆ ก็ชะงักไปเมื่อเห็นใครบางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาเดินอยู่ข้างหน้า เจ้าตัวแทบจะกระโดดไปหลบหลังเสา ชะเง้อคอออกไปมองให้แน่ใจว่าคนที่เห็นนั้นใช่คนเดียวกับที่คิดหรือเปล่า
“อึ๋ย! อยู่คอนโดเดียวกันด้วยเหรอวะเนี่ย” บ่นพึมพำกับตัวเอง ยามมองคนตัวสูงๆ ที่หน้าตาเถื่อนๆ เต็มไปด้วยหนวดเคราที่กำลังยืนรอลิฟต์อยู่
พี่วินัยหน้าโหดที่สั่งลงโทษเขาตอนที่เขาวิ่งไปชน
นี่ไม่ได้แค้นฝังหุ่นอะไร แต่แค่จำได้ไม่ลืมก็เท่านั้นเอง
เจ้าตัวยืนหลบหลังเสา ยังไม่อยากจะเดินออกไปขึ้นลิฟต์ตอนนี้ รอให้อีกฝ่ายขึ้นไปก่อนแล้วกัน ยังไม่อยากจะใช้อากาศใกล้ๆ ร่วมกัน!
มองจนกระทั่งแน่ใจว่าอีกฝ่ายเข้าลิฟต์ไปแล้ว และประตูลิฟต์ก็ปิดสนิทแล้วถึงได้เดินออกมาจากหลังเสา แลบลิ้นใส่ประตูลิฟต์ที่พี่วินัยคนนั้นเพิ่งจะเดินเข้าไป
“ไอ้พี่วินัยหน้าเหี้ยม!”
************************************************
พี่กันต์ค่าตัวแพงค่ะ เลยยังไม่ออก แต่ก็แหม... ชื่อตอนก็บอกอยู่เนอะว่าเป็นตอนของ เจ้าน้อง พี่เลยยังไม่ออกค่า มาแค่ชื่อที่ถูกพูดถึงและความโหดของพี่วินัย นี่น้องไม่ได้แค้นอะไรเล้ยยยย จริงๆ นะ ชื่อน้องมันเถอะค่ะ ฮ่า... นี่ขนาดไม่ได้แค้นนะ ถ้าแค้นนี่น้องคงไปสั่งทำตุ๊กตาวูดูเป็นคนพี่แล้วเอาเข็มแทงๆๆๆๆ แน่นอนจ้า
ส่วนตอนหน้าบอกเลยก็ได้ว่าได้เจอคนพี่แน่นอนนนน สลับกันออกเนอะ แบ่งๆ กันไป ค่าตัวของตระกูลกิจไพศาลกุลกับบริสตันนี่ไม่ใช่เล่นๆ จ้า ได้ตัวมาแล้วต้องเอาออกให้คุ้มหน่อย เจอกันตอนหน้านะคะ
ยังไงก็ฝากติดตามแล้วก็เอ็นดูเจ้าน้องกับเจ้าพี่ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วอย่าลืมให้กำลังใจคนแต่งนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งนิยายให้อ่านกันค่ะ อย่าเงียบนะคะใจคอไม่ดีเลยค่ะ คอมเมนต์คือกำลังใจของคนเขียนนะคะ ^^
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
พี่กันต์ออกมาบ้างเหอะ :katai5: :katai5: :katai5:
-
จ้าา
-
o18 นี่ใช่ไม๊คะ ที่เค้าเรียกว่าดวงสมพงศ์กันอะ
-
หนูเดียร์วิ่งชนคนอื่นอีกแล้วนะลูก
-
น้องเดียร์ซุ่มซ่ามอย่างน่ารัก อิอิ
-
เด๋อทุกทีเลยเดียร์เอ้ย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เดียร์ไหนๆ ดวงสมพงษ์กับพี่วินัยแล้ว ก็เตรียมเป็นแฟนพี่วินัยไปเลยดิ
-
มาลงบ่อยๆ นะคะ
ติดตามๆ ค่ะ :L2:
เชียร์น้องกันต์
-
เดียร์เอ๊ย ตื่นให้เร็วกว่านี้ดีมั๊ย รีบตลอดเลย
ปล. "อาจารย์ประจำวิชาไม่ค่อยจะสอบเด็กคณะสถาปัตย์สักเท่าไหร่" คำดีน่าจะผิดนะคะ
-
รอตอนต่อไป~
-
:mew3:
อยู่คอนโดเดียวกัน ก็จะได้เจอบ่อยขึ้น
ดีจังเลย น่ารักกกกกก
-
:katai3: :katai3: :katai3:
-
น่ารักอ่ะ น้องเดียร์พี่กันต์
ปล.ชอบฮาร์ทนะ อิอิ
-
ลิฟท์เปิดออกแล้วพี่เขาหันมาเจอนี่เงิบแน่นอนอะน้องเดียร์ 5555555
-
กำลังคิดอยู่ว่าถ้าอิพี่มันเปิดลิฟต์มาน้องจะทำไง 555+
-
:pig4:
-
:mew1:
-
ขอบคุณครับ. มาช้าแต่ก็มา
:z1: :z1: :z1:
-
ขอบคุณค่า
-
o13 o13 o13
-
ระวังจะตกหลุมรักพี่เค้านะน้องเดียร์ :hao3:
-
เค้าว่าเกลียดอะไร มักจะได้อย่างนั้นนะจ๊ะน้องเดียร์
-
ล้นจริงๆน้องเดียร์
-
คือน้องเดียร์กับน้องกันต์จะชอบกันได้ยังไง เวลาเจอกันยังไม่มียยย์
โง้ยยยย ข้ามไปตอนรับน้องเสร็จเลยได้ไหม งื้อ
อยากเห็นพี่กันต์ถอดรูปแล้ว กรี๊ดด
-
เพิ่งอ่านอุ้มรักจบเดียวมาอ่านะค่ะปักหมุดไว้ก่อนค่ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ชอบเวลาอยู่กับครอบครัวของทั้งคนน้องกับคนพี่เลยค่ะะะ
น่ารักเนอะ
-
แวะมานั่งรอน้องเดียร์ค่าาา :z1: :z1:
-
เข้ามารอทุกวันเลย
-
(http://cdn-th.tunwalai.net/files/member/83251/905859059-member.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท04 l “ชนกันต์ กิจไพศาลกุล”
ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้พร้อมๆ กับเพื่อนอีกหลายคน รับน้ำผึ้งผสมมะนาวมาดูดแม้จะทำหน้าเบ้เพราะรสเปรี้ยวของมะนาวก็ตามที แต่เพราะใช้เสียงไปเยอะเลยต้องบำรุงเสียงกันแบบนี้
“วันนี้เริ่มรุนแรงแล้วเหรอ” เพื่อนผู้หญิงในชั้นปีเดียวกันถาม พลางเดินเสิร์ฟน้ำให้เพื่อนๆ ที่เป็นพี่วินัย “เราอยู่บนนี้ยังได้ยินเสียงเลย”
“อือ... ก็ใกล้วันแล้วนี่นะ” ไข่เจียวตอบเพื่อน เสียงแหบไปไม่น้อยเพราะการตะโกนเมื่อครู่ที่ผ่านมา “ถ้าไม่ไซโคหนักๆ ก็ไม่กระตุ้นกันหรอก”
“แล้วปีหนึ่งเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เหมือนตอนรุ่นเรานั่นแหละ น้องผู้หญิงก็ร้องไห้กันระงม พวกผู้ชายก็คงนึกอยากจะลุกขึ้นมาต่อยหน้าพวกเรา แต่คนที่น่าจะโดนหมั่นไส้มากสุดก็คงเป็นนู้น...” ป่าไม้ว่าพร้อมกับพยักหน้าไปทางหัวหน้าวินัยปีสามที่นั่งทำหน้าเบ้ขณะดูดน้ำมะนาว
“เสียงดังสุด เป็นคนสั่งให้ถอดป้ายออกมา เป็นคนบอกจะเผา แล้วก็เป็นคนจุดไฟเผาเองกับมือ”
แต่คนที่น่าจะโดนน้องปีหนึ่งหมั่นไส้ที่สุดก็ทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองอย่างงงๆ เขาไม่ได้ฟังว่าเพื่อนๆ พูดอะไรกัน คนอื่นได้แต่ถอนหายใจแล้วก็ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกไม่มีอะไร
“เอ่อ... แล้วปี๊บที่เผาเมื่อกี้อยู่ไหนวะ” กันต์ถาม
“กูวางไว้ตรงประตู มึงจะเอากลับหรือจะให้กูเอากลับ” ไข่เจียวว่าพร้อมกับชี้นิ้วไปตรงประตู
“มึงเลย ป่ะ! กูว่าพวกปีสองน่าจะปล่อยน้องแล้วล่ะ ไปช่วยพวกปีสองดูน้องกันดีกว่า” กันต์ว่าก่อนจะลุกขึ้นเดินนำเพื่อนๆ ปีสามออกจากห้อง
พวกปีสามยืนอยู่ตรงบันได มองดูปีสองพาน้องปีหนึ่งไปส่งที่รถบ้าง พาไปขึ้นรถเตรียมไปส่งกลับหอบ้าง ดูจนแน่ใจว่าไม่มีปีหนึ่งแล้วก็ปีสองอยู่ในอาคารแล้วทั้งหมดถึงได้เดินออกมา แยกย้ายกันไป บางกลุ่มก็ขับรถตามปีสองไป บางกลุ่มก็เดินตามปีหนึ่งปีสองไป เพื่อดูให้แน่ใจว่าน้องๆ ของพวกเขาถึงห้องแล้วเรียบร้อย
ก่อนที่เหล่าปีสามจะวกกลับมาที่คณะอีกรอบเพื่อตรวจสอบความเรียบร้อยว่าน้องๆ เก็บของดีหรือเปล่า หรือมีใครลืมของอะไรเอาไว้บ้างไหม ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนบ้าง
“อย่างนั้นกูกลับก่อนแล้วกันนะ” กันต์พูดกับเพื่อนๆ ก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้นมาสะพาย ยกมือโบกลาเพื่อนๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่จอดอยู่หน้าคณะแล้วขับกลับคอนโด
จอดรถเรียบร้อยเจ้าตัวก็เดินไปที่มินิมาร์ทใต้คอนโดเพื่อซื้อของกินสำหรับค่ำวันนี้ หยิบโทรศัพท์มาตอบข้อความน้องสาวสุดที่รักไปด้วยระหว่างเดินกลับเข้าคอนโด เขาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นใครบางคนกระโดดแผล็วหลบหลังเสาต้นใหญ่
ใครบางคนนั้นที่หน้าตาเหมือนเด็กปีหนึ่งที่เคยวิ่งชนเขา เจ้าเด็กนั้นคงคิดว่าเขาไม่เห็น แต่ขอโทษทีนะ... สุดทางเดินที่เป็นส่วนลิฟต์น่ะ ทางคอนโดตกแต่งด้วยกระจกสีทอง เขาเลยเห็นเด็กคนนั้นชัดแจ๋ว แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ หรือไม่ก็ไม่ได้สังเกตุ
กันต์ส่ายหน้ากับทำท่าตลกๆ ของเด็กปีหนึ่งที่ทำตัวผลุบๆ โผล่ๆ เหมือนจะส่องดูว่าเขาเข้าลิฟต์ไปหรือยัง ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าเขายึกยักไม่เข้าลิฟต์ไปสักทีเจ้าเด็กนั่นจะทำอย่างไร แต่ก็เอาเถอะ... วันนี้พวกวินัยอย่างเขาก็ลง จัดหนักไปแล้ว เด็กปีหนึ่งคงเหนื่อยกันน่าดู แล้วก็ดูจะท่าทางแล้วถ้าเขาไม่เข้าลิฟต์ไปสักทีเด็กนั่นก็คงไม่ยอมออกมาจากหลังเสา
นี่ก็เริ่มดึกแล้วด้วย... ปล่อยเด็กไปพักผ่อนก็แล้วกัน
คิดแบบนั้นก็เดินเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดออกพอดี กันต์แตะคีย์การ์ดของตัวเองที่เครื่องแสกนก่อนจะกดชั้นของตัวเอง พอออกจากลิฟต์ก็เดินตรงไปยังห้องของตัวเองทันที กดรหัสเข้าห้องได้ก็พาร่างตัวเองไปนอนแผ่อยู่บนโซฟาทันที
ห้องของเขาเป็นแบบสองห้องนอน สองห้องน้ำ มีห้องน้ำในห้องนอนหนึ่งห้องแล้วก็ข้างนอกหนึ่งห้อง หนึ่งห้องนั่งเล่น แล้วก็หนึ่งห้องครัว ห้องค่อนข้างกว้างแต่ก็อยู่สบาย ตอนก่อนจะซื้อเขาก็บอกกับพ่อคินว่าเอาแค่หนึ่งห้องนอนหรือไม่ก็แบบสตูดิโอก็พอ แต่ทั้งพ่อคินกับมัมพัทธ์ก็ยืนยันจะซื้อแบบสองห้องนอนให้ ตอนนี้เขาคิดว่าก็ดีเหมือนกันเพราะบางทีพ่อคินมัมพัทธ์แล้วก็น้องแพรก็มานอนค้างด้วยเวลาที่เขาไม่ได้กลับบ้านติดๆ กันหลายอาทิตย์ หรือไม่บางทีพวกเพื่อนๆ ก็ชอบหอบกันมาวุ่นวายที่ห้องเขาแล้วก็หลับกันไปเลย ถ้าเป็นแบบห้องสตูดิโอหรือหนึ่งห้องนอนก็คงไม่พอ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเรียกให้คนที่นอนหลับตาอยู่ฝืนลืมตาขึ้นมาอย่างยากเย็น เกือบจะหลับไปแล้ว
“ครับพ่อคิน” แม้จะง่วงแต่พอเห็นว่าเป็นใครที่โทรเข้ามาก็ยิ้มกว้างแล้วกดรับเสียงใสทันที “ยังไม่นอนกันอีกเหรอครับ ดึกแล้วนะ”
[เดี๋ยวก็นอนกันแล้วล่ะ มัมเขาเป็นห่วงไม่รู้ว่าน้องกันต์ถึงห้องหรือยังเลยให้พ่อคินโทรมาหา] ปลายสายพูดมาแบบนั้น
แม้ว่าทุกวันนี้เขาจะโตจนบรรลุนิติภาวะแล้วแต่ทั้งพ่อคินแล้วก็มัมพัทธ์มักจะคิดว่าเขาเป็นน้องกันต์เด็กน้อยเสมอ แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกแย่หรืออะไรกับการที่พ่อแม่คอยโทรถาม โทรตามแบบนี้ เขารู้สึกดีเสียอีกแม้จะไม่อยากให้ทั้งคู่นอนดึกเพราะต้องคอยโทรหาเขาที่เลิกรับน้องช้าก็ตามที
“อย่างนั้นฝากบอกมัมด้วยนะครับว่าน้องกันต์ถึงห้องเรียบร้อย แต่ยังไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้กินข้าวอะไรเลยครับ เพราะน้องกันต์ง่วงนอนม้ากมาก”
กันต์ตอบไปแบบนั้นแล้วก็ได้ยินพ่อคินหัวเราะ รวมถึงได้ยินเสียงของมัมพัทธ์ที่ดังลอดเข้ามาด้วย พ่อคินของเขาคงเปิดลำโพงแน่นอน “ฮ่าๆ อย่างนั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ คิดถึงพ่อคินกับมัมนะครับ เอาไว้รับน้องเสร็จแล้วผมจะกลับบ้านนะ”
[โอเคครับ เอาไว้พ่อคินจะทำข้าวผัดคุณหมีรอนะ]
“อย่างนั้นต้องรีบกลับเลยครับ คิดถึงข้าวผัดคุณหมีฝีมือพ่อคินที่สุดเลย ฝันดีนะครับพ่อคิน มัม”
[ครับ ฝันดีนะครับน้องกันต์]
“อ๋อ... พ่อคินครับ” กันต์เรียกอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนที่พ่อคินจะตัดสายไป “ฝากหอมแก้มัมแล้วก็บอกฝันดีด้วยนะครับ”
พ่อคินหัวเราะ รับปากจะทำให้แล้วก็วางสายไป กันต์มองหน้าจอโทรศัพท์ที่มืดลงก่อนจะยิ้มออกมา ได้คุยกับพ่อคิน มัมพัทธ์แบบนี้ละมีความสุขที่สุด ใครจะหาว่าเขาทำตัวเป็นเด็กติดพ่อแม่ก็ช่าง ก็พ่อคินมัมพัทธ์ของเขาทั้งน่ารักทั้งใจดีให้น่าติดนี่นะ ขนาดเพื่อนๆ ในกลุ่มของเขายังติดพ่อคินมัมพัทธ์เลย
กันต์ยันตัวเองให้ลุกขึ้น คว้าเอามื้อค่ำที่แวะซื้อมาจามินิมาร์ทไปแช่ตู้เย็นเอาไว้ คิดว่าคืนนี้คงไม่กินแล้ว เพราะรู้สึกอยากนอนอย่างเดียว เลยตัดสินใจไปอาบน้ำนอนเลยดีกว่า ตั้งแต่รับหน้าที่เป็นพี่วินัยเขาก็ต้องตื่นแต่เช้าทุกวัน บางวันก็กว่าจะได้นอน ความเพลียสะสมจนตอนนี้ขี้เกียจจะทำทุกอย่าง ใจมันอยากจะนอนเพียงอย่างเดียวเลย
เพราะอย่างนั้นหลังจากที่อาบน้ำเรียบร้อยพี่วินัยหน้าเหี้ยมก็เดินมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงทันที ใช้เวลาไม่นานเจ้าตัวก็หลับไปด้วยความเพลียที่สั่งสมมาตลอดทั้งวัน
รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในตอนเช้า เจ้าตัวขยับตัวอย่างเกียจคร้านแต่ก็ยื่นมือมาคว้าเอาโทรศัพท์ที่รบกวนเวลานอนอันแสนหวาน หรี่ตามองก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าวันนี้เป็นวันหยุด เขาไม่ได้ยกเลิกนาฬิกาปลุกมันเลยแจ้งเตือนอยู่แบบนี้ พอคิดได้แบบนั้นเขาก็ปิดเสียงรบกวนแล้วก็ซุกตัวลงนอนต่อ ไหนๆ วันนี้ก็ไม่เรียน ก็ขอนอนตื่นสายสักวันแล้วกัน ไม่ต้องรีบไปเก๊กขรึมด้วยนี่นะ
ตื่นอีกทีก็ตอนเกือบสิบโมงคราวนี้ไร้อาการงัวเงีย หงุดหงิดเพราะได้นอนอย่างเต็มอิ่มแล้ว แต่ความหิวเข้ามาแทนที่แทน เจ้าตัวจึงลากสลิปเปอร์สีเหลืองตรงไปยังส่วนห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาให้เรียบร้อย ยกมือลูบหนวดเคราตัวเองแล้วก็ถอนหายใจ เขาก็ไม่ได้ชื่นชอบนักหรอกกับการไว้หนวดเคราแบบนี้ เขารู้สึกว่ามันน่ารำคาญมากทีเดียว ผมก็ยาวจนต้องรวบเอาไว้ นึกอยากจะเข้าร้านตัดผมให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่เพราะหน้าที่ยังค้ำคอตัวเองอยู่เลยได้แต่ยอมรับสภาพ แล้วก็สัญญากับตัวเองเอาไว้ว่าวันที่สิ้นสุดการรับน้องเขาจะรีบไปตัดผมแล้วก็โกนหนวดโกนเครานี้ออกซะ
ยังไม่ต้องอาบน้ำแค่ล้างหน้าแปรงฟันพอ กันต์คว้าเอากระเป๋าเงินกับกุญแจห้องมาถือตั้งใจจะลงไปหาอะไรใส่ท้องเป็นมื้อเช้าเสียหน่อย ที่จริงเขาก็ทำอาหารได้ ก็แน่ล่ะ... ทั้งมัมทั้งพ่อคินต่างก็ทำอาหารเก่งด้วยกันทั้งคู่เขาเองก็ได้รับการฝึกมาเหมือนกัน แต่ก็ไม่บ่อยนักหรอกที่เขาจะลงมือทำ เพราะบางทีเวลาก็ไม่เอื้ออำนวย หรือไม่ก็... ขี้เกียจทำ เลยเลือกซื้อมากินมากกว่า
ตลาดข้างคอนโดที่ถ้าเป็นตอนเย็นก็คงคึกคักไปด้วยร้านค้าแล้วก็คนเดิน แต่ในเวลาแบบนี้ก็มีร้านอาหารเปิดอยู่เหมือนกันแม้จะไม่เยอะเหมือนตอนเย็นก็ตาม
ขาที่กำลังก้าวอยู่นั้นชะงักไปเมื่อเห็นเด็กปีหนึ่งเดินออกมาจากห้องที่อยู่ถัดจากห้องเขาไปเพียงสองห้อง ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ทันสังเกตเห็นเขาเพราะเจ้าตัวเอาคอหนีบโทรศัพท์ที่กำลังคุยอยู่ มือก็สาละวนกับการปิดประตูห้อง
“เอ่อๆ กูกำลังจะลงลิฟต์แล้วเนี่ย มึงนี่ก็เร่งกูจัง!” เจ้าเด็กนั่นบ่นกับโทรศัพท์ คงกำลังคุยกับเพื่อนอยู่ “แล้วมิ้นท์กระจายข่าวให้เพื่อนๆ ในชั้นเราหมดแล้วใช่ไหมว่าวันนี้นัดไปคุยกันเรื่องทำสัญลักษณ์ชั้นปีอ่ะ เอ่อๆ กูก็หวังว่าจะมีคนมาเยอะๆ นะ ไม่งั้นคงแป้กชิบหายเลย... กูจะเข้าลิฟต์แล้ว เจอกันที่ลานจอดรถนะมึง”
กันต์เลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของเด็กปีหนึ่ง เขาหมุนตัวกลับเข้าห้องแทน หยิบโทรศัพท์โทรออกหารุ่นน้องปีสองเพื่อถามถึงเรื่องที่ได้ยินมา
“เออ... นัท กูถามอะไรหน่อยดิ วันนี้ปีหนึ่งนัดกันเหรอวะ”
[หือ... นัดอะไรเหรอพี่] ปลายสายถามกลับมาอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่กันต์กำลังพูด
“อ้าว... ปีหนึ่งไม่ได้บอกพวกมึงเหรอว่าวันนี้นัดกันคุยเรื่องสัญลักษณ์ชั้นปี”
[เฮ้ย... ไม่นะพี่ ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย เมื่อวานน้องๆ ก็ไม่ได้พูดอะไรพอพวกพี่เดินออกไปพวกผมก็ปล่อยน้องกลับเลย ไม่ได้ประชุมอะไรต่อ พวกพี่ก็เห็นนี่ผมเห็นพวกพี่ไข่ตามพวกผมอยู่]
“อือ... เมื่อกี้กูได้ยินเด็กปีหนึ่งคุยโทรศัพท์ว่านัดกันจะเข้าไปคุยเรื่องสัญลักษณ์ชั้นปี ยังไงพวกมึงก็ตามไปส่องๆ ดูๆ หน่อยแล้วกัน เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยได้”
[ได้ครับพี่ เดี๋ยวผมบอกเพื่อนๆ เอง แล้วจะแวะเข้าไปดูปีหนึ่งให้ ขอบคุณนะครับที่โทรมาบอก]
“อือ ไม่เป็นอะไร” กันต์ว่าก่อนจะวางสายไป เขาส่งข้อความเข้าไลน์กรุ๊ปเพื่อนปีสามเพื่อบอกให้ทุกคนรู้ว่าวันนี้ปีหนึ่งนัดคุยกันเรื่องทำสัญลักษณ์ชั้นปี ก่อนที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จากที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะไปหาอะไรกินแล้วก็นอนมันยาวๆ เสียหน่อยวันนี้ เสียแผนหมด...!
เด็กปีหนึ่งที่เป็นจอมยุ่งจริงๆ เลยเชียว
มื้อเช้าของกันต์จึงเลื่อนไปตอนเกือบๆ เที่ยงพร้อมกับเพื่อนในกลุ่มที่ร้านอาหารหน้ามหา’ลัย เพราะเดี๋ยวพวกเขาจะแวะเข้าไปดูปีสองปีหนึ่ง
ก่อนหน้านี้ปีสองโทรมาบอกว่าเข้ามาดูน้องๆ ให้แล้วเรียบร้อย เป็นนัดที่เกิดขึ้นกันอย่างกะทันหันเมื่อคืนนี้ตอนที่แยกย้ายกันไปแล้ว ก็เลยไม่ได้บอกพี่ปีสอง
“กูง่วงชิบหาย... ฮ้าว...” ไข่เจียวว่าพลางอ้าปากกว้างเพื่อหาว จนใยไหม กับใบบัว สองสาวในกลุ่มทำหน้ายี้อย่างรังเกียจ
“น่าเกลียดจริงไข่! ปิดปากหน่อยก็ได้เวลาหาว” ใบบัวว่าพร้อมกับปากระดาษทิชชู่ที่ใช้เช็ดมือเมื่อครู่นี้ใส่
“แหม... กระดาษที่โยนมานี่สะอาดเหลือเกินนะ” ไข่เจียวลากเสียงยาวใส่
สนิทกันมาตั้งแต่ตอนเข้าปีหนึ่ง ตอนแรกๆ สองสาวก็ดูเรียบร้อยน่ารักดีหรอก แต่พอสนิทกันไปเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกว่า... ความเรียบร้อยน่ารักที่เคยเห็นนั้นมันเป็นเพียงภาพลวงตาที่สองสาวสร้างขึ้นมาแค่นั้น จากที่เคยคิดอยากจะลองจีบเพื่อนสนิทดู ก็โยนโครงการนี้ทิ้งแบบลงก้นเหวทันที
“กูก็ง่วงนะ กว่ากูจะได้นอนก็เกือบสว่าง นอนได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง วันนี้กูตั้งใจจะนอนอืดทั้งวันแท้ๆ เลย” ป่าไม้เองก็มีสภาพไม่ได้ต่างจากไข่เจียวเท่าไหร่ ท่าทางสะลึมสะลือเหมือนจะหลับอยู่ตลอดเวลา “แล้วทำไมต้องมานัดกันวันนี้ด้วยเนี่ยปีหนึ่ง...”
“ไม่ถามน้องมึงดูอ่ะ” ดิวว่า “เห็นไอ้โอบอกว่ากลุ่มน้องมึงเป็นตัวตั้งตัวตีนัดครั้งนี้”
“เอ่อ จริงอย่างที่ไอ้ดิวว่า มึงไม่บอกน้องมึงวะว่าค่อยนัดเพื่อนพรุ่งนี้”
“เผื่อมึงจะลืมนะครับเพื่อนๆ กูกับมันไม่ได้อยู่หอเดียวกันไหมหล่ะ แล้วกูก็ยังไม่ได้คุยกับมันเลยเนี่ย”
“เอาเถอะๆ รีบกินข้าวแล้วก็ไปดูน้องๆ กันดีกว่า เดี๋ยวจะได้กลับกันเร็วๆ ไง ส่วนถ้าอยากนอนยาวๆ ก็ค่อยนอนพรุ่งนี้ก็ได้” เป็นใยไหมที่เอ่ยห้ามการถกเถียงของเพื่อนๆ ในกลุ่ม เหล่าหนุ่มๆ จึงได้หยุดเถียงกันแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาจัดการข้าวของตัวเอง
ถึงแม้จะบอกว่ามาคอยดูน้องๆ แต่พวกปีสามก็แค่กระจัดกระจายอยู่รอบๆ ไม่ได้เข้าไปเสนอหน้าให้น้องปีหนึ่งเห็นให้ขุ่นเคืองใจไปมากกว่านี้ คอยซัพพอร์ตเวลาปีสองไม่สามารถดูน้องได้ทั่วถึงหรือเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น ปีหนึ่งไม่ได้นัดกันที่ใต้อาคารคณะ แต่นัดกันที่ลานใต้อาคารของคณะอื่นแทน ซึ่งรอบๆ ก็มีที่นั่งให้พวกปีสามนั่งสังเกตการณ์ได้สบายๆ
ไม่รู้ว่าก่อนที่พวกเขาจะมา พวกปีหนึ่งตกลงจะทำอะไรกัน เพราะตอนนี้คือเห็นแต่ละคนตั้งหน้าตั้งตาตัดกระดาษกันอยู่ แบ่งงานกันทำเป็นกลุ่มๆ ช่วยเหลือกันไป ไม่คิดว่าปีหนึ่งจะมากันเยอะขนาดนี้ แต่พอเห็นน้องๆ ตั้งใจกันแบบนี้ก็ได้แต่พากันยิ้ม แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ไม่สามารถยิ้มให้ปีหนึ่งเห็นได้ก็ตามที
ในสายตาปีหนึ่งตอนนี้ คงมองเหล่าพี่วินัยแล้วก็พี่ปีสามไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เพราะวินัยส่วนใหญ่ก็อยู่ปีสาม อีกทั้งปีสามจะไม่เข้าไปคลุกคลี สนิทสนมกับปีหนึ่ง ตอนปีสามลงพบปีหนึ่งก็เอาแต่ยืนเงียบๆ กดดันเหล่าน้องใหม่
“เอ่อ... ไอ้สิงโทรมา มันบอกไหนๆ วันนี้ปีสามก็เข้ามากันหมดแล้ว เลยจะขอประชุมเรื่องงานวันมอบรุ่นหน่อย ให้ไปประชุมกันที่สตูฯ” ไข่เจียวที่เพิ่งเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าหันมาบอกเพื่อนๆ
“เอ่อๆ อย่างนั้นก็ขึ้นไปกันเถอะ”
“พวกมึงไปกันก่อนเลย เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำก่อน จะเอาอะไรไหม” พอกันต์ถามไปแบบนั้นใยไหมก็หยิบสมุดฉีกขึ้นมาจดออเดอร์น้ำทันที ตามด้วยใบบัวแล้วก็คนอื่นในกลุ่ม ก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้
“ฝากด้วยนะ” ส่งยิ้มหวานให้หนึ่งทีก่อนจะพากันเดินไปที่คณะ
กันต์ได้แต่ส่ายหน้าแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาเก็บกระดาษออเดอร์ใส่กระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินไปร้านกาแฟที่เปิดอยู่ใกล้ๆ นั้น
ปึก!
“ขอโท... / ขอโท...”
เพราะกำลังตอบข้อความน้องสาวสุดที่รักเขาจึงไม่ทันได้มองทางจนเดินชนกับคนที่สวนมา เขาตั้งใจจะเอ่ยขอโทษ รวมไปถึงอีกฝ่ายที่จะขอโทษด้วย แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใครคำพูดนั้นก็หลุดหายเข้าไปในลำคอ
เด็กปีหนึ่งที่อยู่คอนโดเดียวกับเขา ชั้นเดียวกัน...
แอบเห็นอีกฝ่ายทำหน้ามุ่ย ปากขยับมุบมิบเหมือนจะบ่นกับตัวเอง ก่อนที่จะยกมือไหว้เขา “ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง”
จะว้ากกลับก็ไม่ได้ เพราะตัวเขาเองก็ไม่ทันมองเหมือนกัน เดี๋ยวเด็กมันจะหาว่าใช้อำนาจในทางมิชอบ
“อือ... ผมเองก็ไม่ทันมอง คุณไปเถอะ”
อีกฝ่ายแสดงสีหน้าออกมาอย่างชัดเจนว่าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาพูด พอเห็นทำหน้าตาแบบนั้นแล้วก็ชักอยากจะสั่งลงโทษ แต่อีกฝ่ายก็ไวพอตัวเพราะยกมือไหว้เขาอีกรอบแล้วก็จ้ำอ้าวผ่านเขาไปทันที คงกลัวว่าเขาจะนึกเปลี่ยนใจแล้วสั่งลงโทษแทน
กันต์หันมองตามเจ้าเด็กปีหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเห็นกระเป๋าของอีกฝ่าย ดูเหมือนเจ้าเด็กคนนั้นจะห้อยพวงกุญแจเอาไว้ด้วย และพวงกุญแจนั้นเขารู้สึกคุ้นๆ อย่างบอกไม่ถูก แต่พวงกุญแจก็มีเป็นร้อยเป็นพันแบบ แต่ละแบบก็มีเป็นหมื่นเป็นแสนอัน เขาคงเคยเห็นตามร้านขายของนั่นแหละนะ...
เขาเลิกสนใจแล้วเดินเข้าไปในร้านกาแฟแทน แผ่นกระดาษที่จดออเดอร์เครื่องดื่มถูกส่งต่อให้พนักงานของร้าน ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งรอตรงโต๊ะที่ว่างๆ แทน วางกระเป๋าสะพายใบเล็กของตัวเองลงบนโต๊ะ รูดซิปหยิบพวงกุญแจที่ถูกซ่อนเอาไว้ข้างในกระเป๋าออกมาดู
ไอ้ไข่เจียวบ่นเขาใหญ่ตอนเห็นเขาห้วยพวงกุญแจ ปกติมันก็ไม่บ่นหรอก แต่ตอนนี้เขาเป็นพี่วินัย แล้วจะให้พี่วินัยมาห้วยพวงกุญแจตุ๊กตาหมีน่ารักๆ แบบนี้ก็คงไม่ได้ มันจะให้เขาเอาออก แต่เขาไม่ยอม เรื่องอะไรล่ะ พวงกุญแจนี้เขารักมาก พกติดตัวมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วด้วย และเพราะผมไม่ยอมเอาออกมันเลยขอให้เขาซ่อนตัวตุ๊กตาเอาไว้ในกระเป๋าแทน ซึ่งเขาก็โอเค ทำแบบนั้นก็ได้ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเอาออกละนะ
พวงกุญแจอันนี้มันพิเศษมากเพราะมีแค่สองอันในไทยเท่านั้น อันหนึ่งอยู่กับผม ส่วนอีกอันผมให้คนอื่นไปแล้วตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็กๆ อยู่ ผมเคยเจอเด็กคนนั้นแค่ครั้งเดียวก็ตอนที่ให้พวงกุญแจไปนั่นแหละครับ จำได้รางๆ ว่าเจอเด็กคนนั้นที่สวนสาธารณะ เหมือนเด็กนั่นจะหลงทางผมเลยอยู่เป็นเพื่อน แล้วหลังจากนั้นเป็นยังไงก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พ่อคินมาปลุกนั่นแหละ แล้วตอนที่เด็กคนนั้นจะกลับเขาก็เลยให้พวงกุญแจไป ไม่ได้ให้กับมือเจ้าตัวหรอกเพราะตอนนั้นอีกฝ่ายหลับอยู่ แต่ให้กับพ่อของเขาไป
ไม่รู้ว่าพวงกุญแจอันนั้นป่านนี้จะไปอยู่มุมไหนของประเทศไทย ไม่รู้ว่าโดนโยนทิ้งไปแล้วหรือยัง แต่ถ้าโยนทิ้งนี่มีโกรธนะ เขารักมากเลยอันนั้นน่ะ แล้วมันมีแค่สองอันด้วย!
แล้วทำไมตอนนั้น... กันต์ถึงได้ให้พวงกุญแจไปกันนะ
************************************************
งุ้ยๆๆ พี่กันต์มาแล้ว กรี๊ดๆๆๆ ชูป้ายไฟพี่กันต์เลยค่าาาาาา พี่กันต์หล่อ(?) พี่กันต์น่ารัก(?) ตอนนี้ฟางกำลังหลงพี่กันต์ค่ะ ยกขึ้นเป็นพระเอกเบอร์ 1.2 ในใจ (เบอร์ 1.1 เป็นใครเรายังไม่บอกหรอก) เด็กปีหนึ่งจอมยุ่งนี่หมายถึงเด็กปีหนึ่งบางคนหรือทุกคนกันคะพี่กันต์ ช่วยชี้แจงแถลงไขให้หายสงสัยหน่อยเร็ว
F.GC : เด็กปีหนึ่งที่เป็นจอมยุ่งนี่... หมายถึงใครบางคนหรือเปล่าอ่ะพี่กันต์??
P’KAN : ตอนนี้ก็... หมายถึงทั่วๆ ไป ไม่ได้มีอะไรพิเศษนี่ครับ
F.GC : งี้ต่อไปก็มีอะไรพิเศษใช่ป่ะ???
P’KAN : ^^
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้เรียกน้องกันต์ไม่ได้แล้วสินะ เป็นพี่กันต์ตัวโตที่หนวดเคราและผมยาว รอหมดรับน้องอยากเห็นว่าน้องๆจะตะลึงไปเลยมั้ย ขอบคุณค่ะฟางที่พาเด็กๆมาให้อ่านกัน :กอด1:
-
ยังไม่ทันได้อ่อยน้องให้คนอ่านชื่อใจเลย!!! :ling1:
ตอนหน้าจะโกนหนวดหรือยังค่ะพี่กันต์ รอใจสั่นไม่ไหวละ
น้องเดียร์น่าร๊ากกกก แค่รับโทรศัพท์คุยกับเพื่อน
พี่สาวก็เอ็นดูแล้วลูก :o8:
-
55555 เดียร์งานเข้าไม่รู้ มาอยู่ที่เดี่ยวกันอีก
ครอบครัวเดียร์น่ารักดี
----
น้องกันต์น่ารักไปอีก ใจดีแต่ก็แอบกวนประสาท
พ่อคินกับมัมก็ยังสวีทและดูแลลูกดีเหมือนเดิม
-
ดีใจที่มาอัพค่ะ
คิดถึงพี่กันต์น้องเดียร์มากๆ เลย
-
โตกันหมด แสบกันหมด
-
อ้าย.....พี่กันต์เป็นหนุ่มแล้ว แต่ก็ยังชอบกินข้าวผัดคุณหมีอยู่เลย :katai2-1:
คิดถึงคุณมัมกะพ่อคินจังเลย ยังหวานกันไม่เปลี่ยน :L1:
-
:impress2: พี่กันต์ออกมาจนได้ เจอกับน้องบ่อย ๆนี่บุพเพอาละวาดแล้วสิ
-
อร๊ายยย. แอบให้ของกันแต่เด็กนี้เอง
-
เค้ามีพวงกุญแจคู่กันด้วย :hao7:
-
คำผิดครับ
"ห้วย"พวงกุญแจ = น่าจะเป็น ห้อย ไหมครับ
-
อุ๊ยๆๆ พี่กันต์รักแรกพบแต่เด็กเลยหรอเนี่ย
-
ที่มาของสายอ่อยใช่ม่ะ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :pig4:
-
ให้พวกกุญแจจองไว้รึเปล่าพิ่กันต์ อิๆ
-
:hao7: อยากอ่านอีกๆ... :pig4:
-
:mew2:
น่ารักมากอ่ะ เค้าเคยเจอกันมาก่อนด้วยยยย
สงสัยเราคงต้องกลับไปอ่านเรื่องของพี่กันต์ใหม่ 55555
อ่านนานแล้วเริ่มลืมเนื้อเรื่องงง
-
o18 รอๆ เมื่อไหร่พี่กันต์จะตัดผม+โกนหนวดเครา
-
แหม พรหมลิขิตบันดาลชักพานี่เอง :mew2:
-
ว้ายยยยพระเอกได้ออกโรงแล้วเด้อออ
แหม ท่าทางจะต้องมีตอนค้นหาอดีตซะแล้วนะเนี่ยพี่กันต์น้องเดียร์
หุหุ
-
ว้ายยยยยยยยย เขามีความหลังกันแหละ (ใช่หรอวะ คนแต่งยังไม่เฉลยเลย 5555)
แล้วแบบนี้ถ้าน้องรู้ว่าเจ้าของพวงกุญแจที่ให้คือพี่วินัยสุดโหดจะทำไงน้าาาาา
-
อยากเห็นตอนพี่กันต์โกนหนวดโกนเคราออกล้าววววว
-
อุ้ยยยย เขาเคยเจอกันมาก่อนสินะ
-
(http://cdn-th.tunwalai.net/files/member/83251/905859059-member.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท04 l “ชนกันต์ กิจไพศาลกุล”
✥ ✥ ✥ ต่อค่ะ 100% ✥ ✥ ✥
“พวกหลอดไฟก็ยังมีอยู่นี่ กูว่าเอาไฟมาทำเป็นสถูปกับอักษรก็น่าจะสวยนะ ส่วนถ้าพวกมึงจะเล่นไฟเย็นก็เล่น เดี๋ยวเว้นพื้นที่เอาไว้จะได้ไม่เป็นอันตรายกับน้องๆ ด้วย” เสียงพูดคุยดังขึ้นภายในห้องเรียนที่ตอนนี้กลายเป็นห้องประชุมของเหล่านักศึกษาปีสองปีสามไปแล้ว
หลังจากปล่อยน้องปีหนึ่งกลับเรียบร้อยพวกเขาจึงมารวมตัวกันเพื่อประชุมถึงงานต่างๆ ที่จะเกิดขึ้น ซึ่งงานที่ใกล้จะถึงในเร็ววันนี้ก็คงคืองานมอบรุ่นให้กับน้องปีหนึ่ง พวกรุ่นพี่เลยต้องมาประชุมกันแบบนี้แล้วค่อยเอาไปคุยกับปีสี่ปีห้ารวมไปถึงอาจารย์
“พวกผมว่าก็ดีนะพี่ ยังจำได้เลยตอนที่เห็นไฟสถูปติดขึ้นมานะ โคตรสวยเลยพี่ ผมว่าน้องๆ ก็น่าจะชอบนะ”
“แล้วก็พวกกระดาษโปรย เตรียมเอาไว้ให้พอ ตอนถ่ายรูปออกมาต้องสวยนะมึง ไม่อย่างนั้นเสียชื่อคณะเราหมด”
“แล้วก็กวาดกันแทบตายจนเกือบเช้าต่อ...”
“เออน่า... เดี๋ยวก็ช่วยๆ กันไง แค่นี้ทำกันได้อยู่แล้วนี่ ว่าแต่ไอ้เหนือเดือน มีอะไรจะเสริมอีกไหมครับ เดี๋ยวจะได้ปล่อยน้องๆ ให้แยกย้ายกันไปพัก”
คนถูกถามเงยหน้าขึ้นจากกระดาษตรงหน้าที่เจ้าตัวกำลังตั้งอกตั้งใจวาดอยู่ “ก็... ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ก็เอาตามที่พวกมึงว่ากันนั่นแหละ”
“แล้ว... นั่นน่ะ เรียบร้อยยังวะ” ไข่เจียวถามพลางพยักเพยิบไปยังสิ่งที่กันต์กำลังทำค้างไว้อยู่
“พรุ่งนี้ก็เสร็จ ถ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวแสกนส่งให้ จะได้เอาไปสั่งทำที่ร้านได้เลย”
“โอเค... อย่างนั้นวันนี้เริ่มเลยแล้วกันนะ หลังจากนี้ก็... ตามแผนเดิมที่เคยวางเอาไว้นะ วันนี้แยกย้ายได้” พอพูดจบเหล่าปีสองก็พากันยกมือไหว้ก่อนจะทยอยออกจากห้องไป เหลือแต่บรรดาปีสามที่ยังนั่งคุยกันอยู่อีกสักพักก่อนจะแยกย้ายกันกลับ
“เอ่อ ว่าแต่มึงรู้ได้ยังไงวะว่าวันนั้นปีหนึ่งนัดกัน นี่ดีนะที่มึงรู้แล้วโทรหาพวกปีสอง ไม่อย่างนั้นถ้าพวกรุ่นพี่รู้ว่าปล่อยให้ปีหนึ่งนัดแล้วไม่มีคนมาคอยดูแลนี่คงโดนเล่นแน่” ป่าไม้หันมาถามระหว่างที่พวกเขาเดินไปที่รถ
“อ่อ... พอดีกูได้ยินปีหนึ่งคุยโทรศัพท์ก็เลยโทรไปหาพวกไอ้นัท ให้มันไปดูให้ทีว่านัดกันจริงหรือเปล่า” กันต์ตอบ
“บังเอิญดี”
“อือ... บังเอิญดี อยู่คอนโดเดียวกัน ชั้นเดียวกัน ห้องถัดไปไม่กี่ห้อง” กันต์ว่าพลางนึกไปถึงเด็กปีหนึ่งที่แลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาลับหลัง โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าเขาเห็นทุกอย่างหมดแล้ว
“หือ... หมายถึงใคร เด็กปีหนึ่งน่ะเหรอ” ดิวเลิกคิ้วขึ้นถาม มองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ อยู่ๆ ก็อมยิ้มอะไรก็ไม่รู้
“นี่กันต์ อย่าอมยิ้มแบบนั้นมันโรคจิต ถ้าตอนถอดรูปแล้วทำน่ะสาวๆ เห็นคงหลงเสน่ห์ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้ถอดรูปมันโรคจิต!” ใบบัวหันมาว่า ยกมือตีแขนเพื่อนไปทีเพราะนอกจากจะไม่หยุดอมยิ้มแล้วยังหันมาแสยะยิ้มใส่สองสาวให้ร้องโวยวาย
กันต์หัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งสองสาวประจำกลุ่ม โดนขนมตุบตับจากใบบัวแล้วก็ใยไหมไปคนละตุบสองตุบ
พวกหนุ่มๆ เดินไปส่งสองสาวที่รถ ใบบัวกับใยไหมอยู่หอเดียวกันเป็นรูมเมทกัน สองคนนี้เลยมักจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ปกติก็จะมีดิวอีกคนที่อยู่หอเดียวกัน สองสาวก็มักจะติดรถของดิวเข้ามหา’ลัยตลอด แต่วันนี้ไม่ได้มาพร้อมกัน พวกเขาเลยเดินมาส่งสองสาวที่รถก่อน
“ขับรถกันดีๆ นะ ถึงห้องแล้วไลน์บอกในกลุ่มด้วย เดี๋ยวให้ไอ้ดิวขับตามหลังไป” ไข่เจียวว่า มันเป็นปกติไปแล้วที่เขาจะคอยดูแลสาวๆ ในกลุ่ม ที่จริงก็รวมไปถึงผู้หญิงทุกคนในคณะ ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง คงเป็นเพราะโดนสอนมาแบบนี้ ถึงแม้จะสนิทกันแบบเล่นหัวได้ไม่ต้องเกรงใจ แต่ก็จะคอยดูแลตลอด
“จ้าๆ เอาไว้พรุ่งนี้เจอกัน ขับรถกันดีๆ ล่ะ” ใยไหมว่าก่อนจะพากันขึ้นรถไป ยืนดูจนแน่ใจว่าสาวๆ ขับรถออกไปแล้วละดิวเองก็ขับตามรถสาวๆ ไปแล้วนั่นแหละถึงได้แยกย้ายกัน
กันต์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือน เป็นพ่อคินส่งข้อความมาหาเขา
“มึง... กูเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ะ พรุ่งนี้กูคงลงวินัยไม่ได้ ลืมไปว่าพรุ่งนี้วันครบรอบ”
“ครบรอบ... อ่อ...” ไข่เจียวทำหน้างงก่อนจะร้องออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ “ไม่เป็นไรมึง”
“เออ เดี๋ยวพวกกูจัดการเอง” ป่าไม้ว่า ยกมือตบไหล่เพื่อน
“ขอบใจมาก งั้นแยกย้ายกันเถอะ ขับรถกันดีๆ นะโว้ย” ยกมือให้เพื่อนทั้งสองคนก่อนจะแยกเดินไปขึ้นรถแล้วขับกลับคอนโดของตัวเองบ้าง
กันต์ขับรถเข้าไปจอดในที่จอดรถของตัวเองจัดการล็อครถเรียบร้อยก็เดินไปขึ้นลิฟต์ จังหวะเดียวกับที่เด็กปีหนึ่งที่อยู่ชั้นเดียวกันกับเขาเดินมากับเพื่อนสนิทในกลุ่ม ทั้งสองคนชะงักไปทันทีที่เห็นเขา คงกำลังลังเลว่าจะทำอย่างไรต่อไป จะเดินหนีก็คงไม่กล้าเพราะเขาเองก็เห็นทั้งสองคนนั้นแล้ว
“เข้ามาสิ” กันต์เรียกทั้งสองคนที่ยืนละล้าละลังอยู่ให้เข้ามาในลิฟต์
ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องเดินเข้าไป “ชั้นไหนกัน”
“ชั้นแปดครับ” เดียร์ตอบ คำตอบนั้นทำให้กันต์เลิกคิ้วขึ้นเพราะเจ้าเด็กปีหนึ่งคนนี้อยู่ชั้นเดียวกันกับเขาคือชั้นสิบสอง แต่ดูท่าแล้วชั้นแปดคงเป็นห้องของเพื่อนมากกว่า
กันต์กดลิฟต์ชั้นที่เดียร์ตอบก่อนที่เขาจะขยับไปพิงผนังลิฟต์ ปล่อยให้เด็กปีหนึ่งทั้งสองคนยืนอยู่ด้านหน้า มองทั้งสองคนตบตีถกเถียงอะไรกันสักอย่าง เห็นเจ้าเด็กปีหนึ่งที่ชอบวิ่งชนคนเขาไปทั่วคว้ากระเป๋ามากอดเอาไว้ พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่เพื่อน แต่พอเหลือบมาเห็นเขาก็สะดุ้งโหยงก่อนจะพากันออกจากลิฟต์ไปเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นแปด
เขาส่ายหน้าขำๆ กับท่าทางของทั้งสองคน เหมือนจะกลัว แต่ก็ดูกลัวไม่สุด เห็นแล้วน่าหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก
กันต์ปิดประตูห้องของตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออกหาพ่อคินที่ส่งข้อความมาแล้วเขายังไม่ได้ตอบอะไรกลับไป “พ่อคินครับ”
[ครับ กลับถึงห้องแล้วเหรอ]
“ใช่ครับ พรุ่งนี้พ่อคินจะไปกันตอนกี่โมงครับ ผมจะได้ไปถูก”
[อ้าว... มาได้เหรอ ไม่ต้องไปดูน้องๆ หรือยังไง ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นอะไรนะ เอาไว้ไปทำบุญวันหลังก็ได้นะครับ]
กันต์หันไปมองที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ก่อนจะตอบพ่อคินกลับไป “ผมไปได้ครับ ไม่เป็นอะไร อีกอย่างผมก็ทำของขวัญเสร็จแล้วด้วยอยากจะเอาไปให้พรุ่งนี้เลย”
[โอเคครับ อย่างนั้นก็เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็นเจอกันนะครับ]
“ครับพ่อคิน พรุ่งนี้เจอกันครับ” วางโทรศัพท์เครื่องสวยลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมา เป็นภาพบ้านหลังหนึ่งที่เขาออกแบบแล้วก็วาดลงสีเอง ใช้เวลาทำอยู่นานเลยกว่าจะเสร็จเพราะเขาอยากจะทำออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
เสียงของอาจารย์ที่ดังอยู่หน้าชั้นเรียนเหมือนยานอนหลับชั้นดีสำหรับนักศึกษาในช่วงบ่ายเช่นนี้ หาวแล้วหาวอีก หาวจนตาจะปิดเวลาก็ยังไม่ขยับไปไหนสักที กันต์ได้แต่นั่งท้าวคางอย่างเบื่อๆ เขาอยากให้หมดคาบเร็วๆ สักที
“ไอ้กันต์ เย็นนี้มึงไม่ลงใช่ไหม” ดิวหันไปถาม
“อือ เดี๋ยวหมดคาบนี้กูก็ไปแล้วล่ะ ฝากดูน้องๆ ด้วยแล้วกันนะ” หันไปตอบเพื่อนก่อนจะหยิบกระดาษในกระเป๋ามาส่งให้ “อันนี้เสร็จแล้ว เอาไปให้พวกตี๋ทำต่อได้เลย”
“โอเค เดี๋ยวจัดการให้”
“อือ กูไปก่อนนะ” กันต์ว่าก่อนจะหยิบกระเป๋ามาสะพายหลังจากที่อาจารย์ปล่อยคลาสพอดี เขาโบกมือให้เพื่อนก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
รถคันสวยแล่นออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อตรงกลับไปที่บ้าน วันนี้เป็นวันเกิดของพ่อศรัณย์ของเขา เขากับพ่อคิน มัมพัทธ์รวมไปถึงน้องแพรเลยจะไปหาพ่อศรัณย์กัน แม้ว่าตอนเช้าที่พ่อคินกับมัมพทธ์ไปทำบุญเขาจะไม่ได้ไป แต่เขาก็อยากจะไปหา ไปไหว้พ่อศรัณย์อยู่ดี
นอกจากวันนี้จะเป็นวันเกิดของพ่อศรัณย์แล้ว ยังเป็นวันที่พ่อศรัณย์จากเขาไปเพราะโรคร้าย เมื่อประมาณสี่ปีก่อน กว่าจะตรวจเจอก็เข้าสู่ระยะสุดท้ายแล้วแต่ถึงอย่างนั้นพ่อศรัณย์ก็ยังสู้ และอยู่ด้วยกันกับเขาอีกเกือบปีก่อนจะจากไปอย่างสงบ ในเวลานั้นเขาลอยเคว้งไปทันที โชคดีที่มีพ่อคิน มัมพัทธ์แล้วก็น้องแพรอยู่ข้างๆ ถึงได้ผ่านเวลานั้นมาได้ ตอนแม่จากไปเขายังเด็กเลยไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ต้องสูญเสียนั้นเป็นยังไง พอมาเจอกับตัวก็ตั้งรับไม่ทัน
“พี่กันต์” เสียงใสร้องมาก่อนตัวเมื่อกันต์เลี้ยวรถเข้าไปจอดในบ้าน น้องสาวคนสวยวิ่งกระโดดมาหาทันทีก่อนจะโผเข้ากอดพี่ชายสุดที่รัก “น้องแพรคิดถึงพี่กันต์”
“พี่กันต์ก็คิดถึงน้องแพรค่ะ” กอดน้องสาวแน่นๆ ไปทีอย่างคิดถึง ไม่ได้เจอกันเดือนกว่าๆ
“หนวดเคราพี่กันต์ยาวแล้ว ยังโกนไม่ได้อีกเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ ยังรับน้องไม่เสร็จเลย แต่อีกเดี๋ยวก็ได้โกนแล้วค่ะ ป่ะ เข้าไปในบ้านดีกว่าพ่อคินกับมัมอยู่ไหนกันคะเนี่ย” กันต์ชวนน้องสาวเข้าไปในบ้าน
“กำลังรอพี่กันต์อยู่นี่แหละค่ะ วันนี้ที่โรงเรียนน้องแพรได้ปักผ้าเช็ดหน้าด้วย น้องแพรตั้งใจจะเอาไปให้ลุงศรัณย์ด้วยค่ะ มีของพี่กันต์ด้วยนะน้องแพรทำไว้ให้”
“จริงเหรอคะ ดีใจจัง ขอบคุณนะคะ” ยีผมน้องสาวไปทีอย่างรักใคร่ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปกอดมัมพัทธ์อย่างคิดถึง “มัม สวัสดีครับ คิดถึงจัง”
มัมพัทธ์ยกมือกอดตอบลูกชายตัวโต ที่ขนาดโตขนาดนี้แล้วก็ยังจะชอบอ้อนเป็นน้องกันต์หัวเห็ดอยู่อีก “ขับรถมาเหนื่อยไหมครับ”
“เห็นหน้ามัมก็หายเหนื่อยแล้วครับ เฮ้อ... คิดถึงมัมที่สุดเลย” ผละออกมาอ้อนก่อนจะกอดมัมพัทธ์อีกรอบเสียแน่นจนอีกฝ่ายต้องยกมือตีแขนลูกชายไปที
“กอดมัมแน่นขนาดนั้นเดี๋ยวมัมก็หายใจไม่ออกหรอกน้องกันต์” เสียงของพ่อคินดังขึ้นให้คนที่กำลังกอดมัมพัทธ์ผละออก เจ้าตัวยกมือไหว้พ่อคินก่อนจะเดินเข้าไปกอดอีกฝ่าย
“สวัสดีครับพ่อคิน”
“สวัสดีครับ ไป... เราไปกันดีกว่าเดี๋ยวจะได้กลับมากินข้าวกัน วันนี้พ่อคินเตรียมทำข้าวผัดคุณหมีเอาไว้ด้วยนะ”
กันต์หัวเราะก่อนจะพยักหน้ารับ ทุกครั้งเวลาที่กลับมาบ้านหลังจากที่ไม่ได้กลับมาสักระยะ เมนูต้อนรับจากพ่อคินก็มักจะเป็นข้าวผัดคุณหมีเสมอ เป็นเมนูที่แสนโปรดปรานของเขามาตั้งแต่เด็กๆ จนตอนนี้อยู่ปีสามแล้วเขาก็ยังชอบข้าวผัดคุณหมีฝีมือพ่อคินเสมอ
กันต์อาสาเป็นคนขับรถเอง โดยมีสาวน้อยอย่างน้องแพรนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถคู่กัน ส่วนพ่อคินกับมัมพัทธ์ก็นั่งอยู่ที่เบาะหลัง
พวกเขาไปวัดใกล้ๆ บ้าน พ่อศรัณย์อยู่ที่นั่นรวมไปถึงแม่พราวด้วย เพราะเป็นวัดใกล้บ้านใช้เวลาไม่นานก็มาถึง กันต์ถือกรอบรูปที่เป็นของขวัญจะให้พ่อศรัณย์ลงจากรถก่อนที่พวกเขาจะพากันเดินไปเจดีย์ที่บรรจุอัฐิของพ่อศรัณย์แล้วก็แม่พราวเอาไว้
พ่อคินกับมัมพัทธ์ให้น้องแพรเข้าไปไหว้ก่อน ก่อนจะปล่อยให้กันต์ใช้เวลาอยู่กับพ่อแม่ตามลำพังเหมือนอย่างทุกปี เป็นการอยู่พร้อมกันของพ่อแม่ลูกที่ไม่สามารถทำอะไรร่วมกันได้
กันต์วางพวงมาลัยที่มัมพัทธ์เตรียมเอาไว้ให้ลงที่หน้าป้ายชื่อของพ่อกับแม่ ก่อนจะขยับตัวลงนั่งอยู่หน้าเจดีย์นั้น เขาวางกรอบรูปพิงฐานเจดีย์เอาไว้ ตอนเด็กพ่อศรัณย์ถามเขาว่าเขาอยากเรียนอะไร เขาก็บอกไปว่าอยากออกแบบบ้าน เขาจะสร้างบ้านที่ให้เขา พ่อศรัณย์ พ่อคิน มัมพัทธ์ น้องแพร รวมไปถึงตากับยายมาอยู่ด้วยกัน แล้วก็จะพาแม่พราวมาอยู่ด้วย
เขายังจำได้... พ่อศรัณย์ยิ้มกว้างแล้วก็สนับสนุน บอกเขาว่าจะรอดูบ้านหลังนั้น แล้วคราวนี้พวกเขาก็จะได้อยู่กันแบบพร้อมหน้าพร้อมตา
“ตอนเด็กๆ ผมตั้งใจจะออกแบบบ้านหลังใหญ่ๆ พวกเราทุกคนจะได้มาอยู่ด้วยกันได้ แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้วครับ บ้านหลังนี้ที่ผมออกแบบหลังมันเล็กน้อย แต่ผมว่าพ่อกับแม่น่าจะอยู่ด้วยกันได้อย่างสบายเลย” กันต์พูด มองรูปบ้านทรงไทยที่เขาวาดออกแบบเอง
“พ่อเคยเล่าให้ฟังว่าแม่ชอบบ้านไทยๆ ไม่ต้องหลังใหญ่มากแต่ชอบสวน ผมก็เลยออกแบบบ้านหลังนี้มา จัดสวนให้แม่เยอะเลยครับ แม่คงใช้เวลาทั้งวันดูแลสวนแน่นอน”
“ผมขอบอกพ่อกับแม่อีกครั้งนะครับว่าผมสบายดี ไม่ต้องห่วงผม ผมมีพ่อคิน มัมพัทธ์ น้องแพร คุณตาคุณยาย แม้ว่าผมจะเสียใจที่เรายังไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากันก็ตาม แต่ผมก็ดีใจนะเพราะตอนนี้พ่อคงอยู่กับแม่แล้ว แม่คงมีความสุขที่ได้อยู่กับพ่อ”
“ถึงแม้ว่าผมจะจำแม่ไม่ได้เลย ถึงแม้ว่าเวลาที่ผมได้อยู่กับพ่ออาจจะไม่ใช่ทั้งหมด แต่ผมก็ขอบคุณที่พ่อกับแม่ทำให้ผมเกิดมา ขอบคุณมากนะครับ” กันต์ยกมือไหว้ขอบคุณ เขาไม่เคยนึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองที่ตั้งแต่เกิดมาจะไม่ได้อยู่กับพ่อแล้วก็แม่ที่แท้จริง แต่เขารู้สึกขอบคุณ... ขอบคุณที่เขาได้เกิดมา ได้เจอมัมพัทธ์ ได้เจอพ่อคิน แล้วก็มีโอกาสได้รู้จัก ได้เจอพ่อแท้ๆ ของเขา แม้จะอยู่ด้วยกันไม่ได้นาน แต่ช่วงระยะเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกับพ่อศรัณย์มันก็เป็นความสุขที่สุดในชีวิตของเขา
กันต์นั่งคุยกับพ่อแม่อีกพักก็ลุกขึ้น ท้องฟ้าทอประกายสีส้มเพราะพระอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้าแล้ว เขาอวยพรขอให้พ่อกับแม่มีความสุขในภพภูมิที่อยู่ ก่อนจะเดินไปหาความสุขของเขาที่ยืนรออยู่ที่รถ เขาสบายดี เขามีความสุขดี เพราะเขายังมีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่กับเขาตรงนี้
“ไม่อยู่ต่ออีกหน่อยเหรอ” มัมพัทธ์เอ่ยถามเมื่อเห็นลูกชายเดินกลับมา
กันต์ส่ายหน้า “ไม่แล้วล่ะครับ ให้พ่อกับแม่สำรวจบ้านที่ผมออกแบบไว้ดีกว่า อีกอย่าง... ผมอยากกลับไปกินข้าวผัดคุณหมีฝีมือพ่อคินแล้วด้วย”
“โอเค อย่างนั้นเรากลับไปกินข้าวผัดคุณหมีกันดีกว่า” พ่อคินพูด ก่อนที่พวกเขาจะพากันขึ้นรถเพื่อขับกลับไปที่บ้าน “คืนนี้นอนค้างที่บ้านไหมน้องกันต์”
“ค้างครับ พรุ่งนี้มีเรียนบ่าย ผมค่อยกลับตอนเช้าก็ยังทันไม่ได้นัดน้องๆ ด้วย”
“อย่างนั้นคืนนี้น้องแพรขอไปนอนกับพี่กันต์นะคะ” น้องแพรหันมาอ้อนทันที แต่ก็โดนพี่ชายทำหน้าดุใส่เสียก่อน
“โตเป็นสาวขนาดนี้แล้วจะมานอนน้องพี่ได้ยังไงกันคะ”
“นอนได้ค่ะ เพราะว่านอนด้วยกันกับพี่กันต์ พ่อคินแล้วก็มัมพัทธ์ นอนด้วยกันสี่คนเลยนะคะ” หันไปทำหน้าอ้อนใส่ทุกคน
“มัมว่ายังไงครับ ลูกสาวขอมาแบบนี้น่ะ” พ่อคินหันไปถามหยอกกับคนรัก
“ก็ลูกสาวเล่นอ้อนแบบนี้ จะตอบอย่างอื่นได้ยังไงละครับนอกจากว่า ได้น่ะ” พอได้ยินมัมตอบแบบนั้นน้องแพรก็ร้องดีใจทันที
แล้วคืนนั้นทั้งสี่คนก็นอนเบียดกันอยู่บนที่นอนที่ลากมาปูบนพื้นในห้องนั่งเล่น เพราะไม่สามารถไปนอนเบียดกันบนเตียงได้หมด
************************************************
พาพี่กันต์มาหาแล้วค่ะ พร้อมฉากสะเทือนอารมณ์(หรือเปล่า)นิดหน่อย เผื่อใครที่สงสัยว่าพี่กันต์กับพ่อศรัณย์เป็นยังไงบ้าง ตอนนี้ก็เฉลยแล้วนะคะว่าพ่อศรัณย์ไปไหน คือที่ยังไม่มีบทพี่กับน้อนเจอกันเนี่ยเป็นเพราะว่าฟางอยากจะเล่าถึงเรื่องราวของแต่ละคนก่อนว่าเป็นยังไง ตอนน้อนอยู่กับพี่ฮาร์ทเป็นยังไง อยู่กับแด๊ดมัมเป็นยังไง พี่อยู่กับเพื่อเป็นยังไง อยู่กับพ่อคินมัมพัทธ์เป็นยังไง เพราะครอบครัวของทั้งสองคนเป็นส่วนสำคัญที่หล่อหลอมให้ทั้งสองคนเป็นอย่างที่เป็นอยู่ ก็เลยขอไปพูดถึงนิดหนึ่ง ให้คุยกับที่บ้าน ไปเจอที่บ้าน
แต่เดี๋ยวตอนจากนี้พี่กับน้อนจะได้รู้จักกันมากขึ้นแล้วล่ะค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามพี่น้อนคู่นี้ด้วยนะคะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
สาบละมุนเว่อ ผช พูดคะขากับน้องนี่มันน่ารักจริงๆ
คือเจอกันมาสี่ห้าตอน พระเอกนายเอกยังแง่งใส่กันอยู่เลย
จะรักจะชอบกันยังไงค่ะเนี้ย น้องเดียร์ของเราก็ไม่เบาอยู่
รอพี่กันต์ถอดรูปเหมือนเดิม รอกรีดร้องไปพร้อมกันน้องปี1ทุกคนค่ะ
-
ครอบครัวอบอุ่น คิดถึงน้องกันต์หัวเห็ด
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีจังที่น้องกันต์มีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่เคียงข้างเสมอแบบนี้
หลังจากนี้เจ้าคนน้องจะทำยังไงน้าาาา อยู่คณะก็เจอ อยู่คอนโดก็เจอ
เสร็จแน่ละน้องเอ้ยยย
ว่าแต่พี่ฮาร์ทจะมีคู่มั้ยน้าาาา
-
อบอุ่นหัวใจค่ะ พี่กันต์ยังโปรดปรานข้าวผัดคุณหมีเหมือนเดิม ขอบคุณค่ะฟาง :กอด1:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้ววอุ่นไปทั้งใจ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
พี่กันต์น่ารักจัง
-
พี่กันต์มาแล้วว :mew1: อย่าหายไปนานนร้าา
-
มาล้าววววว
:hao5:
-
รอตอนต่อไป~
-
ครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่อบอุ่นมากจริงๆ พี่กันต์น่ารักพูดจาคะขากับน้องสาวด้วย คงผิดกับหน้าตาหนวดเฟิ้มตอนนี้ :hao3:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
o13 o13 o13
-
:mew1:
เป็นบ้านที่อบอุ่นน่ารักทั้งสองบ้านเลย
ฟางเขียนเก่งมาก เล่าเรื่องได้ละมุนมากเลย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ก็ว่าทำไมน้องกันต์ไม่พูดถึงพ่อศรัญเลย สงสารน้องเหมือนกันนะคะ แม่เสียตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ พ่อก็มาเสียอีก
แต่ดีที่น้องยังมีพ่อคิน มัม ตายาย และน้องที่อยู่ข้างๆ ต่อไปน้องกันต์ก็จะมีน้องเดียร์อยู่ข้างๆด้วยอีกคนน้าาาาา รีบๆจีบน้องได้แล้ววววววววววววว
-
น่ารักฝุดๆ :man1:
-
ทำไงดีเราอยากอ่านต่อแล้วอ่ะ :mew6: :mew6: :mew6:
-
คิดถึงพ่อคินกับมัมพัทจัง
-
ขอบคุณค่ะ
-
ฉู้ๆ
-
น้องกันน่ารักเหมือนเดิม
-
(https://www.uppic.org/image-20C9_598C83E1.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท05 l “มอบรุ่น”
“อะไรนะ คณะนายเลิกรับน้องแล้วเหรอ ทำไมคณะเรายังรับน้องอยู่อีกอ่ะ” เสียงของเดียร์บ่นกับพี่ชายฝาแฝดที่นอนเหยียดยาวบนโซฟาพร้อมกับอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนไปด้วย
“เราจะรู้ไหม ก็พี่เขาให้รุ่นมาแล้ว ไม่มีกิจกรรมรับน้องแล้ว แต่ก็อาจจะมีนัดบ้างบางวัน” คนที่นอนอยู่ละสายตาจากหนังสือมามองน้องชายที่นั่งหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่บนพรมที่ปูตรงหน้าโซฟา
“ไม่เห็นยุติธรรมเลย มหา’ลัยเดียวกันแท้ๆ ทำไมถึงรับน้องไม่เหมือนกันล่ะ ของเรานะช่วงนี้พี่วินัยลงทุกวันเลย จะพาขึ้นไปทำกิจกรรมข้างบนก็ต้องให้ปิดตาเดินขึ้นบันได ให้ตะโกนบอกเพื่อนต่อๆ ว่ามีบันได มีบันได แถมพี่วินัยก็เล่นหนักตลอด แล้วรู้ไหม สัญลักษณ์ชั้นปีเนี่ยเราทำมาอันที่สิบได้แล้ว ไม่ผ่านตลอดเลย!” พูดไปก็หยิบป้ายที่คล้องอยู่บนคอชูให้พี่ชายดู “คิดดูดิ ใช้ปากกาคนละเบอร์ก็ผิด เขียนเติมอะไรมากกว่าคนอื่นหน่อยก็ผิด บอกว่านี่เหรอความสามัคคีของคุณ ความเป็นหนึ่งเดียวกันของคุณ! แถมยังจะมาขู่ตัดรุ่นพี่ปีสองอีก”
“วันไหนพี่ปีสี่ปีห้ามาดู ก็มาตำหนิพวกเราบอกว่าการแสดงที่แสดงให้พี่ๆ ดูน่ะมันเหมาะสมแล้วเหรอ ทำกันได้แค่นี้เหรอ ตอนแสดงพี่ๆ ก็ออกจะหัวเราะชอบใจ แต่ทำไมพี่วินัยต้องมาหาเรื่องว่าด้วยก็ไม่รู้!”
“งานที่อาจารย์สั่งก็เยอะอยู่แล้ว เรียนก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ยังต้องมาเจอพี่วินัยตะโกนปาวๆ ทุกเย็นอีก! เราล่ะเหม็นขี้หน้าพี่วินัยทุกคนเลย โดยเฉพาะ!”
“โดยเฉพาะคนที่สั่งลงโทษนั่งม้าเราตอนเราวิ่งชน” ฮาร์ทต่อประโยคของน้องชาย ในหนึ่งวันเขาจะได้ยินน้องชายบ่นแบบนี้ไม่ต่ำกว่าสองรอบ จนเขาจำประโยคปิดท้ายได้ขึ้นใจแล้ว “มาห้องนี้ตอนสามทุ่ม นี่จะห้าทุ่มนายยังบ่นไม่หยุดเลยเดียร์ แล้วไอ้ประโยคเมื่อกี้น่ะ เราฟังวันละสองสามรอบ จนมันจะตามไปหลอกหลอนเราในฝันแล้ว”
เดียร์เบ้ปากทำปากยื่นใส่พี่ชาย อีกฝ่ายก็แค่ส่ายหน้ายกมือขึ้นยีผมน้อง “เอาขนมไปเก็บแล้วก็กลับห้องไปอาบน้ำนอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่หรือไง”
“คืนนี้เรานอนนี่ได้ป่ะ ไม่อยากกลับห้องแล้วอ่ะ” มองหน้าพี่ชายพร้อมกับทำตาปริบๆ เหมือนจะอ้อนให้คนมองถอนหายใจ
ฮาร์ทชี้นิ้วไปที่ยังส่วนครัวก่อนจะตอบ “เอาขนมไปเก็บแล้วก็ไปอาบน้ำ จะได้มานอน”
คนฟังยิ้มร่าก่อนจะหอบขนมที่กองอยู่บนตักไปเก็บเอาไว้ในตู้ในส่วนครัวก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องนอนพี่ชาย ถือวิสาสะหยิบผ้าขนหนู รวมไปถึงเสื้อผ้ามาก่อนจะหอบเข้าไปอาบน้ำ
ไม่นานก็ออกจากห้องน้ำแบบตัวหอมฉุยพร้อมนอนเต็มที่ โผล่หน้าออกมาจากห้องนอนกวักมือเรียกพี่ชายที่กำลังเก็บหนังสือให้เข้ามานอน ก่อนจะกระโดดไปที่เตียงสะบัดผ้าห่มคลุมตัวเองเสร็จสรรพพร้อมนอนเสียเหมือนว่าตัวเองเป็นเจ้าของห้องอย่างไรอย่างนั้น
“สบายมากไหม” กอดอกมองฝาแฝดตัวเองที่นอนห่มผ้าอยู่บนเตียง
“สบายดิ มานอนมาพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า” ตบที่นอนปุๆ เรียก
ฮาร์ทส่ายหน้ากับท่าทางสบายอารมณ์ของน้องชายก่อนจะขึ้นไปนอนข้างๆ และพอล้มตัวลงนอนขาหนักๆ ของน้องชายก็พาดมาที่เอวทันที เลยต้องยื่นมือไปดีดหน้าผากเจ้าน้องสายตัวแสบไปหนึ่งทีจนเจ้าตัวร้องโวยวาย
“ไม่ได้แรงขนาดนั้นไหม เวอร์จริงๆ เลย”
พอได้ยินฮาร์ทพูดแบบนั้น เดียร์ก็หัวเราะชอบใจก่อนจะขยับตัวนอนดีๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงขดตัวซุกอยู่ข้างๆ พี่ชายอยู่ดี ตั้งแต่เด็กๆ แล้วถ้านอนด้วยกันเดียร์มักจะมานอนชิดๆ แบบนี้ แล้วก็ขดซุกอยู่ข้างๆ เอาหัวมาชนแขนบ้าง ซบแขนบ้าง ทั้งๆ ที่เวลานอนคนเดียวก็นอนปกติเหมือนคนทั่วไปได้
ฮาร์ทหยิบโทรศัพท์มากดเข้าแอพที่เชื่อมต่อระบบไฟเพื่อปิดไฟภายในห้อง ก่อนจะเปิดเพลงคลอเพื่อกล่อมทั้งตัวเองแล้วก็น้องชาย พฤติกรรมที่ต้องเปิดเพลงฟังตอนนอนน่าจะติดมาตั้งแต่ตอนยังอยู่ในท้องมัมมี๊ เพราะมัมมี๊เคยเล่าให้ฟังว่าตอนท้องจะเปิดเพลงทุกคืนเพื่อกล่อมเขาทั้งสองคนให้นอน หรือแม้แต่ตอนคลอดแล้วก็ยังทำอยู่ มันเลยเหมือนเป็นความเคยชิดที่ติดมาตั้งแต่ตอนยังเด็กๆ
เพราะมีดนตรีคอยกล่อมนอน ไม่นานทั้งเดียร์แล้วก็ฮาร์ทก็หลับสนิท พักผ่อนกันหลังจากผ่านการเรียนและรับน้องมาแล้วทั้งวัน
“เดี๋ยวอาจารย์จะให้งานไป เป็นงานกลุ่มนะ จะกลุ่มละกี่คนก็ได้แล้วแต่เลยไม่บังคับ งานก็คือให้ตัดโมเดลโครงสร้างบ้านไม้มาส่ง ซึ่งรูปแบบของบ้านก็ให้ดีไซน์กันมาเองเลยว่าจะทำแบบไหน สำคัญที่ว่าในงานนั้นโครงสร้างถูกต้องแล้วก็ครบถ้วนหรือเปล่า” เสียงของอาจารย์ที่สอนวิชาโครงสร้างทางสถาปัตยกรรมพูดอยู่หน้าชั้นหลังจากที่เนื้อหาในการสอนของวันนี้หมดลงแล้ว “กำหนดส่งคืออีกสองอาทิตย์นะทุกคน วันนี้ก็แยกย้ายได้”
“ขอบคุณค่ะ / ครับ” เสียงครืดคราดของเก้าอี้ที่ครูดไปกับพื้นห้องดังขึ้นแทบจะพร้อมๆ กันเมื่ออาจารย์ปล่อย
เดียร์ ทัชแล้วก็หินผาที่นั่งอยู่มุมห้องด้านหลังยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อรอให้เพื่อนคนอื่นๆ ทยอยออกจากห้องกันไปก่อนเพราะจะได้ไม่ต้องไปยืนออกันอยู่หน้าลิฟต์
“ตอนนี้มีงานต้องทำกี่งานแล้ววะ” เดียร์หันมาถามหลังจากที่เก็บของลงกระเป๋าแล้วเรียบร้อย ก่อนจะแนบหน้าตัวเองลงบนกระเป๋าเป้ใบโปรด
“ก็มีตัดโมเดลอันนี้ แล้วก็ออกแบบโลโก้ประจำตัว แล้วก็... วาดภาพ สามงานละมั้ง ใช่ไหมวะ” ทัชตอบก่อนจะหันไปถามกับหินผาอีกที
“อือ สามงานนั่นแหละ โลโก้ส่งวันศุกร์ วาดภาพส่งวันอังคารหน้า อย่างนั้นก็ทำสองงานนี้กันให้เรียบร้อยก่อนแล้วกัน แล้วค่อยมาตัดโมเดลกัน ช่วยๆ กันสามคนไม่กี่วันก็คงเสร็จ” หินผาว่า เขาเป็นเหมือนคนคอยจัดการทุกอย่างภายในกลุ่ม จัดตารางให้แต่ละคนว่าจะทำอะไรก่อน ทำอะไรหลัง และมีงานไหนให้ทำอะไร ส่งวันไหนบ้าง ต้องคอยบอกคอยเตือนเป็นประจำ
แต่ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็คงเหมือนกับเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่ต้องคอยดูแลนั่นแหละนะ
เพื่อนใหม่สองคนเหมือนจะโต แต่ก็ยังเป็นเด็กโดยเฉพาะกับเดียร์ที่ดูเหมือนเด็กๆ ให้ต้องคอยดูแล คอยเป็นห่วงเป็นประจำ
“เชี่ย! อย่ามายุ่งกับของกู” หินผาละจากความคิดของตัวเองมามองเพื่อนทั้งสองคนเมื่อได้ยินเสียงโวยวายของเดียร์
เดียร์แยกเขี้ยวใส่ทัช พร้อมทำตาขวางใส่เสร็จสรรพ มือก็กอดกระเป๋าเอาไว้แน่นอย่างไม่ยอมให้อีกฝ่ายแย่งไปได้แน่นอน
“เถียงอะไรกันอีกแล้ว”
“ไอ้ทัชมันจะมาแย่งพวงกุญแจอ่ะดิ นิสัยเสีย” หันมาฟ้องหินผาทันทีก่อนจะหันไปย่นจมูกใส่เพื่อนสนิทของตัวเอง ทัชทำเพียงแค่หัวเราะกับท่าทางของเพื่อนเตี้ย
“เด็กน้อยสัส ห้อยพวงกุญแจ กูเห็นมึงห้อยมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก จนตอนนี้ก็ยังตัวกะเปี๊ยกก็ยังจะห้อยอยู่” พูดจบก็หัวเราะกับคำพูดของตัวเองให้เพื่อนตัวกะเปี๊ยกแยกเขี้ยวอีกรอบ นึกอยากจะเข้าไปกัดให้จมเขี้ยวสักที
“เรื่องของกูไหมหล่ะ” ทำหน้าบูดหน้าบึ้งใส่ “อันนี้มันของสำคัญโว้ย”
พวงกุญแจตุ๊กตาหมีที่ห้อยติดกระเป๋าตลอด ไม่ว่าจะเปลี่ยนกระเป๋าไปกี่ใบก็ต้องย้ายเจ้าหมีน้อยตัวนี้ไปห้อยด้วยทุกครั้ง เป็นของที่ติดตัวมาตั้งแต่ตอนยังเป็นเด็กน้อยแล้ว ไม่ได้มีใครซื้อให้ แต่มีคนให้มา แต่เขาเองก็จำไม่ได้แล้วว่าคนให้หน้าตาเป็นอย่างไรเพราะตอนนั้นเขาเพิ่งจะสี่ห้าขวบเอง แด๊ดเล่าให้ฟังว่าเขาหนีมัมไปเล่นที่สวนสาธารณะแล้วก็หลงทาง ได้คนคนหนึ่งมาช่วยเอาไว้ เหมือนจะอายุมากกว่า แล้วพี่คนนั้นก็ให้พวงกุญแจอันนี้มา เขาก็เลยพกติดตัวเอาไว้ตลอด
“สรุปจนป่านนี้มึงก็ยังไม่เคยเจอเจ้าของพวงกุญแจอันนี้ใช่ไหม” ทัชถาม เขาเคยได้ยินเดียร์เล่าเรื่องที่ไปที่มาของพวงกุญแจให้ฟัง
“ใช่ กูเคยให้แด๊ดพาไปที่ร้านนั้นอีกบ่อยๆ นะ แต่ก็ไม่เคยเจอเลย สวนทางกันตลอด ทั้งๆ ที่ก็น่าจะเจอได้ง่ายๆ แท้ๆ เพราะพี่เขาเป็นลูกชายเจ้าของร้านแล้วก็ไปอยู่ที่ร้านบ่อยมาก”
“พวงกุญแจดูคุ้นๆ เหมือนจะเคยเห็นที่ไหนสักที่” หินผาว่าพลางมองพวงกุญแจที่ห้อยติดกระเป๋าของเดียร์เอาไว้ เขารู้สึกว่าเหมือนจะเคยเห็นพวงกุญแจหมีลักษณะนี้มาก่อน แต่ไม่แน่ใจว่าเห็นที่ไหน
“เคยเห็นที่ไหน ร้านขายของเหรอ”
หินผาส่ายหน้า “ไม่อ่ะ ไม่ใช่ที่ร้านขายของแน่ๆ แต่ก็จำไม่ได้ว่าเคยเห็นที่ไหน หรือไม่ก็อาจจะเห็นแบบที่มันขายทั่วไปก็ได้ เพราะกูเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน”
“ช่างมันเถอะ ถ้ามีโอกาสก็คงได้เจอเองแหละ” เดียร์บอกปัด ก่อนที่พวกเขาทั้งสามคนจะพากันเดินออกจากห้องเรียนหลังจากที่นั่งแช่กันอยู่นานแล้ว
ยังมีเวลาอยู่เกือบสองชั่วโมงถึงจะถึงเวลานัดของรุ่นพี่ปีสอง พวกเขาเลยไปหาอะไรกินกันก่อนไม่รู้ว่าวันนี้จะเลิกกี่โมง จะเจอหนักหน่วงแค่ไหน ยังไงก็ขอเติมพลังเอาไว้ก่อนแล้วกัน
เมื่อใกล้ถึงเวลานัดของพี่ปีสองทั้งสามคนก็เดินมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เมื่อเห็นว่าเริ่มมีเพื่อนทยอยมากันแล้วก็เดินไปรวมกลุ่มเพื่อรอพี่ปีสอง พอพี่ๆ มาก็จัดแถวตอน พวกผู้หญิงนั่งข้างหน้า พวกผู้ชายนั่งข้างหลังเหมือนทุกครั้ง
กว่าจะมากันครบก็ใช้เวลาไปไม่น้อย เลยเวลาที่นัดกับพวกพี่ปีสามไปแล้วเกือบครึ่งชั่วโมง เดียร์เห็นแววโดนลงโทษลอยมาแต่ไกล แต่จะโทษเพื่อนๆ ก็ไม่ได้ เพราะบางคนก็มีเรียนต่อ กว่าจะเลิกเรียนแล้วเดินมาถึงคณะก็ต้องใช้เวลา
“น้องๆ ครับ เร่งนิดหนึ่งครับสายมาครึ่งชั่วโมงแล้วเนอะ เริ่มนับจำนวนกันเลยครับ” พี่โอว่าก่อนจะบอกให้น้องผู้หญิงที่นั่งคนแรกเริ่มนับจำนวน
เสียงปีหนึ่งนับจำนวนดังไปทั่วจนกระทั่งถึงคนสุดท้ายที่ลุกขึ้นยืนและร้องบอกเสียงดังเพื่อให้เพื่อนๆ รวมไปถึงรุ่นพี่ได้ยิน “ทั้งหมด หนึ่งร้อยห้าสิบห้าคนครับ!”
เกือบจะครบตามจำนวนนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่ครบ แต่อย่างน้อยก็มากกว่าจำนวนคนที่พี่วินัยขอเอาไว้ว่าให้ครบหนึ่งร้อยยี่สิบคน ไม่ต้องถูกลงโทษเรื่องคนไม่มาเข้ารับน้องแล้วละนะ
“โอเคครับ เดี๋ยวพวกพี่จะพาขึ้นไปข้างบนกัน พี่ๆ แจก...”
“ปีหนึ่งก้มหน้า!!!” ยังไม่ทันที่พี่นัทจะพูดจบประโยค เสียงตะโกนก้องของพี่วินัยก็ดังแทรกขึ้น ทำเอาน้องปีหนึ่งหลายคนสะดุ้งเพราะไม่ทันระวังตัว ก่อนจะพากันก้มหน้าลงตามคำสั่งของพี่
“ก้มหน้าลงไปครับ ผมบอกให้ก้มไงครับ จะเงยหน้าขึ้นมาทำไมครับ”
“วันนี้มากันกี่คนครับ”
“หนึ่งร้อยห้าสิบห้าคนครับ / ค่ะ” ปีหนึ่งตะโกนออกมาเกือบจะพร้อมกันเพื่อตอบคำถามของพี่วินัย
“ผมขอเอาไว้หนึ่งร้อยยี่สิบคน แต่พี่ปีสองของคุณสัญญากับพวกผมว่าจะพาน้องๆ ของพวกเขามาให้ได้หนึ่งร้อยแปดสิบคน แล้วเมื่อวานก็คุยกันไว้แล้วนี่ครับว่าถ้าไม่ได้อย่างที่พูด ปีสองโดนลงโทษ” ไข่เจียวว่า หันไปมองเหล่าพี่ปีสองที่ยืนอยู่รอบๆ
“ปีสองมาเข้าแถวด้านหน้าครับ!” สิ้นคำพูดของดิว ปีสองก็รีบรุดมาเข้าแถวกันทันที
“ไหนครับ... ที่บอกว่าจะพาน้องๆ มาให้ได้ร้อยแปดสิบคน” กันต์หันไปหาปีสองแล้วถาม “พวกคุณรักน้องของพวกคุณมากไม่ใช่เหรอครับ แล้วก็คิดว่าน้องเขาก็รักพวกคุณเหมือนกัน แต่ทำไมเท่าที่ดู... ไม่ใช่เลยละครับ”
ปีสองไม่มีใครพูดอะไรออกมา ปีหนึ่งเองก็ไม่กล้าพูดอะไรได้แต่ก้มหน้าลงตามคำสั่งของพี่วินัย เพราะเพียงแค่เหลือบตาขึ้นมองก็จะมีเสียงตะโกนว่าให้ก้มหน้าลงไปดังมาทันที
“ปีสอง... นั่งม้าครับ” กันต์สั่งเสียงเรียบ บรรดาปีสองก็ขยับเว้นช่องว่างแล้วก็นั่งม้าทันทีตามคำสั่งลงโทษของพี่วินัย
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ เป็นความเงียบที่กดดันมากทีเดียว พี่วินัยไม่มีใครพูดอะไร นอกจากยืนดูปีสองที่กำลังโดนสั่งลงโทษให้นั่งม้า ปีหนึ่งก็ทำได้แค่ก้มหน้าลงไม่มีสิทธิจะเงยหน้าขึ้นมอง เวลาผ่านไปห้านาที ปีสองหลายคนเริ่มเซเพราะนั่งม้านาน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครพูดบ่นอะไร แต่ละคนขยับเข้ามาใกล้กัน มือที่ยื่นมาด้านหน้าเปลี่ยนเป็นโอบเพื่อนข้างๆ เอาไว้เพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
“ขออนุญาตครับ!” เจ ที่เป็นหัวหน้าชั้นปีหนึ่งชูมือขึ้นแล้วตะโกนขออนุญาต พี่วินัยมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนที่ดิวจะอนุญาตให้อีกฝ่ายพูด
“ผมจิรนันท์ พูลทรัพย์ ชื่อเล่น เจ รหัส 6000434 ครับ! ผมขออนุญาตรับโทษแทนรุ่นพี่ปีสองครับ”
“ทำไมต้องรับโทษแทนครับ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ คุณสัญญากับพวกผมเอาไว้ว่าร้อยยี่สิบคนซึ่งพวกคุณก็ทำได้นี่ คนที่ทำไม่ได้คือปีสองต่างหากล่ะ” ป่าไม้หันไปพูดกับน้องปีหนึ่งที่ยืนขึ้น
“ผม...”
“ถ้าไม่มีอะไรอีกก็นั่งลงไปครับ”
“ขออนุญาตครับ!”
“ขออนุญาตค่ะ!”
พอมีหนึ่งคนที่เริ่ม ก็มีคนที่สองที่สามตามมา จนกลายเป็นว่าปีหนึ่งทุกคนยกมือขออนุญาตกันหมด จนกันต์ต้องตวาดเสียงดังให้ปีหนึ่งเงียบลงและสั่งก้มหน้า
“ดี! พวกคุณดูรักแล้วก็สามัคคีกันดีมาก อย่างนั้นผมก็จะพิสูจน์ดูว่าพวกคุณรักแล้วก็สามัคคีกันจริงหรือเปล่า” กันต์ว่า “ปีสามครับ ช่วยปีหนึ่งปิดตาหน่อยครับ”
บรรดาพี่ปีสามที่ยืนอยู่รอบๆ ขยับเข้ามาใกล้ ใช้ผ้าปิดตาที่ปีสองให้น้องๆ เอาไว้แล้วปิดตาน้องปีหนึ่งเอาไว้ กันต์หันไปมองปีสองก่อนจะสั่งยกเลิกบทลงโทษ ชี้เรียกหน่วยพยาบาลให้เข้ามาดูแลแล้วก็พาปีสองไปนั่งพักที่ข้างๆ
“ปีหนึ่งลุกขึ้นครับ” ดิวสั่ง ปีหนึ่งค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้น ค่อนข้างลำบากเพราะตาโดนปิดเอาไว้แล้ว และพอยืนกันได้ทุกคนก็จับมือกันทันทีอย่างที่ทำทุกครั้ง
“ปีสาม ไปครับ”
พี่ปีสามเดินเข้ามาประจำหัวแถวแต่ละแถว ก่อนจะเริ่มพาปีหนึ่งแถวแรกให้เดิน ก่อนจะเรียงต่อกันไปเรื่อยๆ “เจออะไรบอกเพื่อนด้วยครับ จะให้เพื่อนสะดุดล้มหรือยังไงกันครับ”
“ข้างหน้ามีขั้นบันได”
“ข้างหน้ามีขั้นบันได”
เสียงตะโกนต่อๆ กันของปีหนึ่งดังไล่ไปเรื่อยๆ จนถึงท้ายแถว หัวแถวเจออะไรก็ร้องบอกไล่ไป มือของทุกคนจับกันเอาไว้ไม่ปล่อย
“ขอโทษนะครับ พี่ขอเดินไปหน่อยครับ” พี่ปีสามเดินเข้าไปหาปีหนึ่งที่ยืนจำมือกันอยู่ก่อนจะขอผ่านไป “ขอผ่านไปหน่อยครับ”
เมื่อปีหนึ่งตรงนั้นไม่ยอมปล่อยมือกันก็พูดอีกรอบแต่ก็ยังไม่มีใครยอมปล่อยมือ ซึ่งนั่นก็เรียกรอยยิ้มพอใจให้กับปีสามได้เป็นอย่างดี
นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ยังคงเดินเรียงแถวไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะพาไปที่ไหน หรือจะหยุดเดินเมื่อไหร่ ปีหนึ่งถูกสั่งให้ถอดผ้าปิดตาอีกครั้งตอนที่ทุกคนมาเข้าแถวเรียบร้อยแล้ว แต่เพราะรอบๆ นั้นมืดเกินกว่าจะมองเห็นได้ว่าอยู่ตรงไหน แต่ที่พวกเขายืนอยู่นั้นเป็นลานโล่งๆ ที่ล้อมด้วยอาคารเรียน
“ปีสองมักจะมาพูดกับพวกผมว่าให้พวกผมรับพวกคุณเป็นรุ่นน้อง ผมก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าพวกคุณเหมาะจะเป็นรุ่นน้องของผมหรือเปล่า” พี่วินัยที่ยืนกระจายอยู่รอบๆ ร้องบอก “และผมคิดว่าผมให้โอกาสพวกคุณมากมากแล้วด้วย”
“ปีหนึ่ง! พร้อม!” พอได้ยินแบบนั้นปีหนึ่งก็ขยับตัวเตรียมพร้อมกันทันที เพราะมันเป็นคำสั่งเพื่อให้พวกเขาเตรียมบูม
“พร้อม!” ปีหนึ่งตะโกนรับ ก่อนจะบูมออกมาพร้อมกันอย่างเป็นจังหวะด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง
คำสั่งเดิมถูกสั่งวนซ้ำไปซ้ำมา ปีหนึ่งได้แต่ก้มหน้าแล้วร้องบูมจนเสียงแทบจะแหบแห้งไปหมด กันต์หันมองรอบๆ เพื่อดูความเรียบร้อย
“Architect! Architect! Architecture!!”
ปีหนึ่งร้องออกมาพร้อมกันเป็นรอบที่สามสิบ หลายคนถึงกับเอามือยันเข่าตัวเองเอาไว้เพราะรู้สึกเหนื่อยกับการบูมในแต่ละครั้งที่ใช้เสียงค่อนข้างมาก บางคนที่ไม่ไหวก็ถูกพี่ฝ่ายพยาบาลพาออกไปนั่งพักข้างนอก
ความเงียบโรยตัวอีกครั้งหลังจากที่การบูมครั้งที่สามสิบจบลง ปีหนึ่งมองหน้ากันอย่างแปลกใจเพราะทุกอย่างมันเงียบมากจริงๆ
ก่อนที่ความมืดนั้นจะค่อยๆ สว่างขึ้นเรียกสายตาของปีหนึ่งทุกคนให้หันไปมองด้านหน้า สถูปขนาดใหญ่ที่เป็นสัญลักษณ์ของคณะค่อยๆ ปรากฏขึ้นจากดวงไฟ เริ่มจากแถวล่างสุดที่เป็นฐานของสถูปจนถึงแถวบนสุดที่เป็นจุดยอด
“สถ.! พร้อม!!!” เสียงตะโกนดังมาอีกรอบ พร้อมกับเสียงตอบรับที่ดังไปทั่วจนปีหนึ่งยังตกใจ ไฟรอบๆ เริ่มสว่างทำให้เห็นว่าบริเวณนี้ไม่ได้มีแค่ปีหนึ่ง และปีสามเท่านั้น แต่ยังมีพี่ปีสอง รวมไปถึงปีสี่ ปีห้าและรุ่นพี่ที่จบไปแล้ว
เสียงบูมของเหล่ารุ่นพี่ทุกชั้นปีตะโกนออกมาพร้อมกัน กระดาษสีขาวถูกโปรยลงมาจากระเบียงชั้นบนอาคารรอบๆ
“ยินดีต้อนรับ สถ.30” เสียงของกันต์ หัวหน้าพี่วินัยพูดกับน้องปีหนึ่ง พร้อมกับเสียงเฮของพี่ๆ ที่ดังขึ้นพร้อมกัน กระดาษสีขาวยังคงถูกโปรยปรายลงมาไม่หยุด รุนพี่กลุ่มหนึ่งที่กำลังเล่นไฟเล่น ลากมันเป็นตัวอักษรที่สามารถอ่านได้ว่า สถ.30
เดียร์หันไปมองเพื่อนทั้งสองคนอย่างงงๆ ทั้งๆ ที่ปากยิ้มกว้าง “หมายความว่ายังไงวะ...”
“หมายความว่า... พวกเราได้รุ่นแล้ว ใช่ไหมวะ” ทัชพูดออกมา ปีหนึ่งคนอื่นๆ เองก็เหมือนจะคิดกันออก เสียงร้องตะโกนดีใจเริ่มดังขึ้นทีละคนสองคน จนกลายเป็นหนึ่งเดียวทั้งหมด
************************************************
เย้ๆ น้องปีหนึ่งได้รุ่นแล้วค่าาาา ดีใจแทนน้องๆ เนอะ นึกถึงตอนเราได้รุ่นเลย อารมณ์แบบดีใจมากทั้งๆ ที่ก็ไม่ค่อยได้เข้ากิจกรรมอะไรเท่าไหร่หรอกนะ ฮ่าาาา พี่กับน้องยังคงไม่ได้เจอกัน เดี๋ยวรอเดี๋ยว รอให้ผ่านตรงนี้ไปก่อนค่อยว่ากันเนอะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
เย้ๆๆๆๆ ได้รุ่นซะที
พี่กันต์เปิดตัวเลย
จะได้ติดแฮทเท็ก
#พี่ว้ากหล่อบอกต่อ
:)
-
:katai2-1: ว๊ายยย จะได้เห็นพี่กันต์คนหล่อแล้วสิ
-
รอคอยพี่กันต์มาก เหนือเดือนกำลังมา :z2:
ขอบคุณมากค่ะฟาง
-
ฮือออ สั้นจุง
ร้านที่น้องไปนี่ร้านพ่อคินแน่ๆเลยยยย อยากอ่านตอนน้องได้เจอพ่อคินกับมัมพัทธ์อ่าา
-
:katai2-1: :mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่กันต์ได้เวลาถอดรูปแล้วสิ
-
น้องเดียจัดพี่กันต์ซะหน่อยสิ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:call:รับรุ่นแว้ววว
-
รอพี่กันต์โกนหนวด o13 o13 o13
-
รับรุ่นแล้ว พี่กันต์จะหล่อแล้ว
-
บรรยากาศตอนรับรุ่นดูมีมนต์ขลังจริงๆ
รอดูว่าตุ๊กตาหมีจะกลับมาเจอกันเมื่อไหร่
-
ตามมาอ่านรุ่นลูกต่อ หลังจากที่อ่านรุ่นพ่อแม่ไปหลายรอบแล้ว ^^
-
ได้รุ่นแล้วว น้องเดียร์จะได้เลิกบ่นเนาะ สงสารฮาร์ต 55555
-
ดีใจแทนเลย
-
พี่กันต์คนหล่อใกล้จะคัมแบคแล้วสิ
-
น้องเดียร์เนี่ย(จะเรียกว่าไงดี)ซุ่มซ่ามเหมือนมัมเลยอ่ะ 55555
เดินชนคนอื่นตลอด :mc4: :mc4:
เอ๊ะ! ว่าแต่หินผา จะเป็นพี่เนียนรึป่าวเนี่ย :katai5: :katai5:
-
ตอนหน้า พี่กันต์จะหล่อแล้ว (รึป่าว) :impress2: :impress2:
-
-
:mew1:
ได้รุ่นแล้วดีใจจังเลย
ฟางละเอียดมากเลย เก็บรายละเอียดนิยายได้ดีมาก
ชอบมากๆๆๆๆๆ รอต่อไปนะคะ ติดตามผลงานทุกเรื่องเลย
-
(https://www.uppic.org/image-20C9_598C83E1.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท05 l “มอบรุ่น”
✥ ✥ ✥ ต่อค่ะ 100% ✥ ✥ ✥
“เอาละครับน้องๆ ทุกคน เดี๋ยวพวกพี่มีของจะให้นะครับ ทุกคนนั่งลงก่อนเนอะ” พี่นัทตะโกนบอกน้องๆ ทุกคน พวกพี่ปีสองกลับมาทำหน้าที่ตามเดิมแล้ว และพอมองไปรอบๆ ก็เห็นพี่ๆ ชั้นปีอื่นอยู่เต็มไปหมด แต่พวกเขามองไม่เห็นพี่วินัยแล้ว
“พรุ่งนี้หกโมงเย็นเราเจอกันที่เดิมนะครับ เพราะนอกจากของในวันนี้แล้ว พรุ่งนี้พี่ๆ ยังมีของอยากจะให้อีก ขอให้มากันเยอะๆ นะครับ เพราะถ้าน้องๆ ไม่มากัน คงมีคนเสียใจมากๆ แน่นอนครับ” พี่โอบอกกับทุกคน
พี่ต๊อบกับพี่ปีสองคนอื่นๆ เดินมาด้านหน้า ในมือถือซองอะไรสักอย่างมาด้วย
“พี่จะเรียกทีละคนนะครับให้มารับของ แล้วก็ไปรับกระเป๋าจากพี่ๆ ด้านหลังต่อแล้วก็กลับได้เลยนะครับ” พี่ต๊อบว่าก่อนจะเริ่มเรียกน้องๆ ด้วยรหัสนักศึกษาทีละคนให้ไปรับของ
ใช้เวลาไม่นานน้องปีหนึ่งทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ เดียร์ยืนรอเพื่อนอีกสองคนก่อนจะพากันเดินกลับไปที่รถ พร้อมกับมองของในมือไปด้วย
“กูเปิดดูเลยดีกว่า อยากรู้ว่าเป็นอะไร” เดียร์ว่าก่อนจะเปิดซองสีน้ำตาลในมือ มองผ่านๆ เหมือนกับซองเอกสาร แต่แตกต่างจากซองทั่วๆ ไปก็ตรงลายบนซองเนี่ยแหละ เป็นตัวการ์ตูนหน้าตาน่ารัก ตาโตๆ แก้มป่องๆ ใส่ชุดนักศึกษามีผ้าสีน้ำตาลพาดอยู่ตั้งแต่ช่วงไหล่ลงมาเขียนเอาไว้ว่า ถา’ปัตย์
พอมองของเพื่อนอีกสองคนก็มี แต่หน้าตาตัวการ์ตูนไม่เหมือนกัน พอมองดีๆ แล้วเหมือน... “มึงว่าการ์ตูนนี่คือพวกเราเปล่าวะ”
หินผากับทัชเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยืนมุงกันสามคนดูรูปการ์ตูนบนซอง พอมองดีๆ แล้วก็ใช่จริงด้วน เป็นเหมือนการ์ตูนล้อเลียนพวกเขา แต่หน้าตาน่ารักมาก
“เออว่ะ จริงด้วย อย่างนี้ของคนอื่นๆ ก็เป็นรูปการ์ตูนตัวเองดิวะ ใช่ไหม”
“ก็คงจะใช่นะ พี่เขาคงวาดให้ตามคาแลคเตอร์แต่ละคนละมั้ง” หินผาว่า
“สุดยอดอ่ะ” เดียร์ร้องออกมา “วาดทุกคน แล้ววาดโคตรเก่งอ่ะ คิดดูดิชั้นปีเรามีตั้งเกือบสองร้อยคน”
“เออ... ใครเป็นคนวาดวะเนี่ย”
หินผาไหวไหล่อย่างก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกเขาเลยจัดการเปิดซองออกดู พอหยิบของข้างในออกมาก็ตาโต เพราะว่ามันเป็นสัญลักษณ์ชั้นปีของพวกเขาทุกแบบ ทุกอัน มีทั้งอันที่พวกพี่ๆ ทำให้ อันที่พวกเขาทำแล้วก็โดนยึดไป รวมไปถึงสมุดเพลงด้วย ของทุกอย่างที่โดนยึดอยู่ในนี้ทั้งหมด
“อันนี้... ไม่ใช่ว่าโดนเผาไปแล้วเหรอวะ” ทัชว่าพร้อมกับยิ้มป้ายชื่อที่พวกเขาได้จากรุ่นพี่มา
ก็วันนั้นพวกเขาทุกคนเห็นกับตาว่าพี่วินัยเผามันทิ้งไปแล้วนี่...
“ไม่ได้เผาหรอก ที่เห็นนั่นน่ะหลอก กล่องที่ใส่ป้ายอันนี้จริงๆ ถูกเปลี่ยนไปตอนที่พี่ปีสามเตรียมไฟ แล้วที่เห็นว่าโดนเผาน่ะ มันเป็นกระดาษที่ไม่ได้ใช้แล้วต่างหาก” เสียงของพี่โอที่ดังขึ้นจากด้านหลังเรียกให้ทั้งสามคนหันไปมอง
“จริงเหรอครับ”
“จริงสิ ถ้าไม่จริงมันจะมาอยู่ในมือของน้องๆ ได้ยังไงกัน” พี่นัทยิ้ม
“หลังจากที่ยึดมา ทำเป็นทิ้งก็แยกเอาออกไป แล้วพวกพี่ๆ ก็เอามาแยกตามรายชื่อ เพื่อคืนมันให้น้องๆ ในวันนี้นี่แหละ ของทุกชิ้นเลย”
“ขอบคุณนะครับ ที่ทำอันนี้ให้” เดียร์ว่าพร้อมกับชูซองในมือ
แต่พี่โอส่ายหน้า “ไม่ใช่ปีสองหรอกที่ทำ ส่วนว่าใครทำ... พรุ่งนี้เย็นก็อย่าลืมมาตามที่นัดนะ แล้วจะได้รู้ว่าใครทำให้ ว่าใครกันที่รักพวกน้องๆ ยิ่งกว่าพวกพี่”
“ไปๆ กลับไปพักกันได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“ครับพี่ สวัสดีครับ” พวกเดียร์บอกลาพี่ๆ ทั้งสามคนก่อนจะเดินกลับไปที่รถ
หินผาแยกไปอีกคันแล้วขับกลับไปที่หอพักของตัวเอง ส่วนเดียร์กับทัชก็กลับคอนโดด้วยกัน และถ้าทุกคนหันมามองด้านหลัง ก็จะเห็นพี่ๆ กลุ่มหนึ่งคอยเดินตาม ขับรถตามเพื่อไปส่งน้องๆ ทุกคนถึงที่พัก
ดึกมากแล้วแต่เหล่านักศึกษาปีสองและปีสามยังคงอยู่ช่วยกันทำความสะอาดบริเวณที่มอบรุ่นให้น้องๆ เก็บไฟน่ะไม่เท่าไหร่ แต่เก็บกวาดเศษกระดาษนี่สิงานหนัก เพราะไม่ใช่น้อยๆ เลยที่พวกเขาเอามาโปรย ตอนถ่ายรูปออกมาน่ะสวยมาก แต่ตอนตามเก็บนี่สิ ไม่สวยเลย
“พวกสาวๆ น่ะกลับกันไปได้แล้ว ดึกมากแล้วนะ” ดิวบอกกับเพื่อนๆ และน้องๆ ที่เป็นผู้หญิง เอาจริงๆ เขาก็บอกมาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่มีใครยอมกลับไปสักคนเดียว
“เดี๋ยวก็เสร็จแล้วนี่คะ พวกหนูอยู่ช่วยจนเสร็จดีกว่า” น้องปีสองตะโกนบอกมา ตามด้วยเสียงของสาวๆ คนอื่น
“โอเคๆ ตามใจๆ ถ้าพรุ่งนี้ตาดำ หน้าคล้ำจะมาโทษกันไม่ได้นะเออ” ดิวส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก่อนที่พวกเขาจะลงมือเก็บกวาดกันต่อ
กว่าจะเสร็จก็เกือบตีสองแล้ว พวกผู้ชายเลยอาสาไปส่งสาวๆ ที่หอพัก ดูแลกันจนแน่ใจว่าทุกคนถึงห้องแล้วถึงได้แยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน
กันต์หยิบกล้องของตัวเองขึ้นมากดดูรูปหลังจากที่กลับมาถึงห้องอาบน้ำอะไรเรียบร้อยแล้ว เป็นภาพที่เขาถ่ายเอาไว้ตอนมอบรุ่นให้กับปีหนึ่ง ภาพน้องๆ ที่ร้องตะโกนอย่างดีใจโดยมีกระดาษสีขาวโปรยลงมา สีหน้าของแต่ละคนแม้จะเหนื่อยล้าแต่ก็มีความสุข
ภาพของเพื่อนๆ พี่ๆ ที่ยิ้มแย้มไปกับการเห็นปีหนึ่งร้องดีใจ ตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะเอารูปพวกนี้ส่งให้กับเพื่อนๆ ทุกคน แล้วค่อยให้พวกนั่นเอารูปไปแจกจ่ายกันต่อเอง
หันดูเวลาอีกทีเป็นเวลาตีสามกว่าเกือบจะตีสี่แล้ว เจ้าตัวถึงได้วางกล้องลงที่ข้างเตียงเพื่อเตรียมตัวเข้านอน โชคดีที่พรุ่งนี้ไม่มีเรียน คงได้นอนยาวอย่างสบายๆ ละนะ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นเป็นรอบที่สองในตอนใกล้เที่ยงวันปลุกให้คนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ผ้าห่มนุ่มๆ และเหล่าตุ๊กตาหลายตัวตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย
กันต์คว้าโทรศัพท์มาดูก่อนจะกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของเพื่อนในกลุ่ม
“ว่าไงวะ”
[ไอ้เหนือเดือน ยังไม่ตื่นอีกเหรอวะ] เสียงของไข่เจียวดังมาจากปลายสาย
“ตื่นเพราะมึงเนี่ย มีอะไร”
[ได้เวลาถอดรูปเงาะป่าแล้วครับ เจอกันที่สยามในอีกสองชั่วโมงนะมึง รีบๆ มา กูโทรบอกไอ้พวกที่เหลือแล้ว]
คนฟังขมวดคิ้ว “มึง... ถ่อไปถึงสยามแล้วก็ต้องรีบกลับมาดูน้องเนี่ยนะ”
[เออ ก็ร้านประจำพวกเราอยู่นั่นนี่หว่า เร็วๆ นะโว้ย!!!!] มันว่าเสียงดังแล้วก็ตัดสายไป ให้คนทางนี้มองอย่างหงุดหงิด
วางโทรศัพท์เอาไว้บนเตียง หันไปมองตุ๊กตาหมีที่นั่งยิ้มมองเขาอยู่ก็คว้ามากอดเต็มรักหนึ่งทีแล้วจึงเดินลากท้าวเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปตามนัดของไอ้เพื่อนบ้า
ใช้เวลาอยู่ไม่นานก็ออกมาอย่างหล่อเฟี้ยวถ้าไม่มีหนวดเครารุงรังละก็นะ แต่อีกไม่นานเงาะก็จะถอดรูปแล้ว คว้าเอากระเป๋ากับโทรศัพท์มายัดใส่กระเป๋าสะพายใบเล็ก เห็นว่าพวกเพื่อนๆ เองก็กำลังจะออกจากหอเหมือนกัน
เขาลงลิฟต์ไปยังชั้นจอดรถของคอนโด ตอนที่ลิฟต์กำลังจะปิดก็ถูกกดเปิดอีกครั้ง เขามองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ เพ่งมองคนที่เดินเข้ามาในลิฟต์ อีกฝ่ายเองก็มองมาที่เขาเหมือนกัน
ตั้งใจจะเอ่ยต่อว่าที่เจอหน้ารุ่นพี่แล้วไม่ไหว้ แต่พอมองดีๆ ถึงได้เห็นว่าคนตรงหน้านี้แม้จะหน้าเหมือนเด็กปีหนึ่งในคณะเขา แต่ความรู้สึกบอกว่าไม่ใช่ พอมองสำรวจถึงได้เห็นจุดต่างของทั้งสองคน เด็กปีหนึ่งคนนั้นตาโตและเป็นสีน้ำตาล แต่เด็กคนนี้ตาเรียวกว่าและเป็นสีฟ้าอมเทา
คิดได้อย่างเดียวว่า... เด็กปีหนึ่งนั่นคงมีพี่น้องที่หน้าเหมือนกันมาก หรือไม่ก็เป็นฝาแฝดกัน เขาเลยไม่ได้คิดจะทักหรือพูดอะไรออกไป
กันต์เดินแยกไปอีกทางเพื่อไปยังที่รถของเขาจอดอยู่ ก่อนจะขับออกจากคอนโดเพื่อเข้าไปในเมืองตามนัดของเพื่อนตัวดี
โชคดีที่รถไม่ติด แต่ระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เลยใช้เวลาไปไม่น้อยกว่าจะมาถึง วนหาที่จอดรถอีกเกือบห้านาทีถึงจะได้ที่จอด
หยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่ามีใครถึงแล้วบ้าง เห็นป่าไม้ส่งมาว่าถึงแล้ว ให้ไปเจอกันที่ร้านตัดผมร้านประจำเลย แม้จะหิว แต่เมื่อเพื่อนไปรออยู่ที่นั่นแล้วก็ได้แต่เดินไปที่ร้าน เอาไว้ค่อยหาอะไรกินทีเดียวก็ได้
“ว้าย! น้องกันต์~ ทำไมเถื่อนขนาดนี้คะเนี่ย” เสียงของเจ้าของร้านตัดผมร้องออกมาทันทีที่เห็นลูกค้าประจำของเขาเดินเข้ามาในร้าน
“เจ๊จูดี้ สวัสดีครับ” กันต์ยกมือไหว้สวัดสดีเจ้าของร้าน
“ค่า ดูสุดหล่อพี่มาแต่ละคนเถื่อนๆ ทั้งนั้นเลย มานี่เลยค่ะ เดี๋ยวเจ๊จะแปลงโฉมให้เองนะคะ” เจ๊จูดี้ว่าก่อนจะคว้าแขนกันต์ให้เดินตามไปยังส่วนสระผม
คนอื่นๆ ในกลุ่มทยอยมากันจนครบ ก็พอดีกับที่ป่าไม้แล้วก็กันต์แปลงโฉมเสร็จเรียบร้อย ถอดรูปคนเถื่อนออกไปจนหมดแบบจำแทบไม่ได้เลย
ผมเผ้าที่เคยยาวจนรวบได้ก็ถูกตัดจนสั้น หนวดเคราก็ถูกโกนจนใบหน้าคมคายนั้นเกลี้ยงเกลากลับมาหล่อกันเหมือนเดิมสลัดคาบพี่วินัยหน้าเหี้ยมไปทันที หลังจากที่กลับมาหล่อเหลากันเหมือนเดิมครบทุกคนแล้วก็พากันยกโขยงไปหาอะไรกินกันซึ่งก็เป็นทั้งมื้อเช้าและมื้อกลางวันในตอนบ่ายๆ กันไป
“วันนี้สรุปแนะนำตัวพี่วินัยใช่ไหม” ป่าไม้ถามขึ้นมาระหว่างจิ้มสเต็กชิ้นโตเข้าปาก
ดิวพยักหน้ารับคำถามของเพื่อน “ใช่ แล้วก็จะมีเปิดวีดีโอที่ถ่ายเอาไว้ด้วยน่ะ กินเสร็จก็คงต้องกลับกันแล้วหล่ะ เดี๋ยวรถจะติดแล้วจะกลับไปไม่ทันกว่าจะไปถึงอีก”
จัดการอาหารจานโตกันเรียบร้อยก็แยกกันไปที่รถของตัวเองเพื่อที่จะได้ขับกลับไปที่มหา’ลัย กว่าจะฝ่ารถติดกลับไปถึงก็ถึงเวลานัดของน้องๆ ปีหนึ่งพอดี พวกเขาเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ ปีสามที่สตูดิโอฯของคณะ ส่วนปีหนึ่งยังคงนั่งเข้าแถวอยู่ข้างล่างแล้วเดี๋ยวปีสองจะเป็นฝ่ายพาขึ้นมาบนห้องนี้เอง
นั่งคุยเล่นกันไป ก่อนที่ปีสองจะวิ่งขึ้นมาบอกว่ากำลังพาน้องๆ ขึ้นมา พวกบรรดาปีสามถึงได้แยกย้ายไปอยู่ด้านหลังผ้าสีดำที่กางขึงเอาไว้สามด้าน น้องๆ ยังคงถูกปิดตาเหมือนทุกครั้งที่พาขึ้นมาที่ห้องนี้ รอจนกระทั่งปีหนึ่งนั่งกันเรียบร้อยแล้วถึงได้เดินไปปิดไฟภายในห้อง พวกปีสองเองก็ถอยมาอยู่ด้านหลังผ้าเช่นกัน
ทุกอย่างในห้องเงียบสงบ ก่อนที่ภาพและเสียงของวีดีโอที่ฉายอยู่บนจอโปรเจคเตอร์จะปรากฏและดังขึ้นมา
เสียงเพลง เสียงร้องเพลงดังออกมาจากลำโพงให้ปีหนึ่งหันซ้ายหันขวาแต่ก็ยังไม่มีใครกล้าถอดผ้าที่ปิดตาอยู่ออก เสียงพูดคุยเฮฮายังคงดังต่อไป ก่อนที่...
‘ปีหนึ่งครับ... เปิดตากันได้แล้วละครับ’
เหล่าน้องๆ ปีหนึ่งพากันถอดผ้าปิดตา ทุกอย่างในห้องยังตกอยู่ในความมืด มีเพียงแค่ภาพที่ฉายอยู่บนจอโปรเจคเตอร์ด้านหน้าเท่านั้น
‘สวัสดีครับปีหนึ่ง พี่ชื่อไปป์ครับ ก่อนอื่นเลยพี่คงต้องบอกว่าต้อนรับน้องๆ สถ.30 ทุกคนนะครับ’ ภาพของรุ่นพี่ปีสองที่จำได้ว่าเป็นเดือนคณะกำลังถือไมค์ของเล่นเด็กแล้วสวมบทบาทเหมือนเป็นพิธีกร
‘บอกก่อนเลยว่าวันที่เรามาถ่ายกันนี้เป็นช่วงก่อนที่จะเปิดเทอม ส่วนพี่จะพาไปดูอะไรนั้นก็ตามพี่มาเลยครับ’ ภาพของพี่ไปป์ที่เดินเข้าไปในอาคาร ก่อนที่กล้องจะจับภาพของคนกลุ่มใหญ่กลุ่มหนึ่งที่นั่งล้อมวงกันอยู่
‘โอ๊ะ! นั่นพี่ๆ ปีสามครับ มาทำอะไรกันวันหยุดแบบนี้นะ เราไปแอบดูกันดีกว่าครับ’
บรรดาปีสามที่นั่งล้อมวงกันอยู่กำลังช่วยกันออกแบบแล้วก็ตัดกระดาษ บางคนก็วาดรูป บางคนก็ติดกาวผูกเชือก พอเสร็จก็เห็นเป็นป้ายชื่ออันแรกที่พี่ปีสองมอบให้กับน้องๆ เมื่อวันที่มาปฐมนิเทศ
‘ของต้อนรับให้น้องๆ ปีหนึ่งเหรอครับ’
‘ใช่แล้วจ้า ก็หวังว่าน้องๆ เขาจะชอบละเนอะ’
ภาพตัดไปอีกครั้ง คราวนี้เป็นภาพการรับน้องที่เกิดขึ้นหลังจากที่เปิดเทอมแล้ว ไม่รู้ว่าพี่ๆ แอบถ่ายกันตอนไหน เป็นภาพตอนที่พี่ๆ ปีสองกำลังปล่อยน้องกลับ ซึ่งเป็นภาพจากทางด้านหลัง แต่สิ่งที่ทำให้น้องๆ สนใจกันก็คงเป็นภาพของรุ่นพี่ที่ตามไปส่งแบบเงียบๆ
“พี่แกตามไปส่งทุกวันเลยเหรอวะ” เดียร์เอี้ยวตัวไปคุยกับทัชแล้วก็หินผา
“คงจะใช่นะ เหมือนเคยเห็นอยู่สองสามรอบขับรถตามกูมา แต่ตอนนั้นคิดว่าพวกพี่เขาอยู่หอเดียวกันเลยไม่ได้สนใจอะไร” หินผาตอบพลางมองไปรอบๆ ห้อง
“นั่นตอนเผาป้ายนี่” เสียงของทัชเรียกความสนใจของเดียร์และหินผาให้กลับไปมองที่จออีกครั้ง เป็นภาพของพี่วินัยที่กำลังจุดไฟเผากระดาษ ก่อนที่พวกพี่วินัยจะพากันเดินขึ้นไปบนห้อง บทสนทนาเกี่ยวกับการรับน้องรวมไปถึงการถามถึงปี๊ปที่ใส่ป้ายชื่อของน้องๆ ภาพตอนที่พี่วินัยช่วยกันแยกป้ายชื่อของแต่ละคนเก็บใส่ซองเอาไว้
และความสงสัยของเดียร์ก็ถูกไขให้กระจ่างว่าใครกันที่เป็นคนวาดรูปลงบนซองสีน้ำตาลที่เขาได้มาเมื่อวาน พี่วินัยหน้าโหดที่กำลังนั่งดูรูปน้องแต่ละคนแล้วก็วาดออกมาทีละคน ทีละคน จนครบทุกคน
สุดท้ายเป็นภาพของพี่วินัยทุกคนที่นั่งเรียงกันตรงบันไดหน้าคณะ
‘ปีหนึ่งครับ ผมมีอะไรจะขอกับพวกคุณ’
“ขอพวกผมเป็นพี่ของพวกคุณได้หรือเปล่า”
ภายในห้องค่อยๆ สว่างขึ้นแต่สว่างขึ้นเพราะแสงเทียนที่พี่ๆ ปีสามรวมไปถึงปีสองเดินออกมาจากหลังผ้าสีดำที่ขึงเอาไว้ ในมือของพี่ปีสามถือเทียนเล็กๆ คนละเล่ม พร้อมกับเสียงร้องเพลงของคณะดังขึ้นพร้อมๆ กัน
เทียนในมือของพี่ๆ ถูกส่งต่อให้น้องปีหนึ่งที่นั่งอยู่ “เทียนคือความสว่างที่สามารถทำให้ห้องมืดๆ สว่างไสวขึ้นมาได้ พวกพี่เลยอยากจะมอบแสงสว่างนี้ให้กับน้องๆ และก็ขอให้แสงสว่างนี้อยู่กับน้องๆ ทุกคนตลอดไป”
เหล่าบรรดาพี่วินัยเดินไปรวมกันอยู่ด้านหน้าแต่เพราะใบหน้าที่แตกต่างไปจากเดิมทำให้เหล่าน้องๆ มองอย่างแปลกใจว่าคนตรงหน้านั้นคือใคร
“ขอพวกผมเป็นพี่ของพวกคุณได้หรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มที่ไม่มีการตะคอก ตะโกนดังออกมาจากเหล่าพี่วินัยด้านหน้า
น้องปีหนึ่งหันมองหน้ากันก่อนที่ใครคนหนึ่งจะตะโกนขึ้นมาแล้วทุกคนก็ตะโกนออกมาพร้อมกัน
“ได้ค่ะ / ครับ!!”
สิ้นเสียงตะโกนของปีหนึ่งไฟในห้องก็ถูกเปิดขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงท่อนสุดท้ายของเพลงคณะดังขึ้น
“ยินดีต้อนรับสถ. 30 อย่างเป็นทางการครับ”
“เอาละครับ ทีนี้น้องๆ ก็รู้กันแล้วเนอะว่าอะไรเป็นอะไร ของขวัญทุกชิ้นใครเป็นคนทำให้ และทุกอย่างที่พี่ๆ ทำไปเพื่ออะไร” พี่โอเดินมาข้างหน้าแล้วพูดกับรุ่นน้อง
ก่อนที่พี่นัทและพี่ต๊อบที่เดินตามมาจะพูดต่อ “อย่างนั้นเรามารู้จักกับพี่ปีสามอย่างเป็นทางการดีกว่า”
“พี่ปีสามแนะนำตัวกับน้องๆ หน่อยคร้าบ~”
พี่ปีสามคนหนึ่งก้าวออกมาจากแถวที่ยืนเรียงกันอยู่รอบๆ แล้วพูดแนะนำตัวก่อนจะก้าวถอยหลังกลับไป และพี่คนถัดไปก็ก้าวออกมาแนะนำตัวแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนวนครบทุกคน เหลือเพียงพี่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าเท่านั้น
พอไฟในห้องเปิดจนสว่างและได้เห็นใบหน้าของพี่ๆ ที่ยืนอยู่ด้านหน้าชัดเจนเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นทันทีโดยเฉพาะจากน้องผู้หญิง
“ปีหนึ่งเงียบ!!” เสียงตะโกนดังมาจากพี่คนด้านหน้าทำเอาน้องๆ เงียบเสียงกันทันที “ใครให้พวกคุณพูดครับ”
ผลัวะ!!
ฝ่ามือเน้นๆ ของไข่เจียวตบลงที่หัวของกันต์จนอีกฝ่ายหน้าทิ่ม กันต์หันไปมองเพื่อนสนิทอย่างเคืองๆ เหมือนจะถามกันว่ามาตบหัวทำไม
“มึงจะว้ากลงทำไหม! น้องกลัวหมดแล้วเนี่ย”
กันต์จิ๊ปากอย่างหงุดหงิดก่อนจะถอนกลับไปยืนด้านหลังแทน พี่นัทหัวเราะก่อนจะปรบมือเรียกความสนใจจากน้องปีหนึ่ง “ต่อมาก็มาถึงบุคคลสำคัญของคณะเราแล้วเนอะ เริ่มจากคนแรกเลยครับ”
ที่จอโปรเจคเตอร์ด้านหลังขึ้นรูปของพี่วินัยคนแรก ไข่เจียวก้าวขึ้นไปยืนด้านหน้า “สวัสดีครับ พี่ชื่อไข่เจียวครับ เป็นพี่วินัยปีสามครับผม”
ไข่เจียวถอยหลังไป ป่าไม้ก้าวขึ้นมาแทนพร้อมกับภาพบนจอที่เปลี่ยนตาม “สวัสดีครับ พี่ชื่อป่าไม้ครับ ถึงแม้จะชื่อป่าไม้แต่ก็ไม่ได้ไม้ป่าเดียวกันนะครับ เป็นพี่วินัยปีสามครับผม”
น้องหลายคนต่างหัวเราะไปกับคำแนะนำตัวของป่าไม้ พี่วินัยอีกสี่ห้าคนก็เดินมาแนะนำตัวกันทีคนละ จนเหลือเพียงสองคนสุดท้าย ดิวหันไปมองเพื่อนนิดก่อนจะเดินออกไปด้านหน้า เสียงกรี๊ดแบบพยายามจะกลั้นเอาไว้ของน้องผู้หญิงดังมาให้ได้ยิน ยิ่งตอนที่ดิวเผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมาก็ยิ่งมีเสียงเล็ดลอดออกมามากขึ้น
“สวัสดีครับน้องๆ ทุกคน พี่ชื่อดิวครับ เป็นพี่วินัยปีสาม” ภาพบนจอด้านหลังกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าแม้ว่าจะเพ่งมองดีๆ จนเห็นจุดคล้ายกันแต่ก็แยกต่างกันอย่างกับเป็นคนละคนเลยทีเดียว
“เป็นเดือนคณะปีสามด้วยค่า~!” เสียงของพี่ป๋อมแป๋ม พี่วินัยร่างใหญ่แต่ใจสาวน้อยร้องออกมาจนน้องผู้หญิงปีหนึ่งฮือฮาและส่งเสียงกันยกใหญ่
ดิวหัวเราะแก้เขินก่อนจะถอนออกไป เหลือเพียงคนสุดท้ายคนเดียวที่พอเก้าออกมาพี่ๆ ปีสองและปีสามก็ร้องแซวกันใหญ่ มีแกนนำคือพี่ป๋อมแป๋มที่เอาแต่ร้อง “ผัวขา ผัวขา” กับสามหัวโจกพี่โอ พี่นัทและพี่ต๊อบ
“เชี่ย... โคตรหล่ออ่ะ ขนาดกูเป็นผู้ชายยังต้องชมอ่ะมึง หล่อกว่าพี่คนเมื่อกี้ที่เป็นเดือนอีก แล้วทำไมพี่แกไม่ได้เป็นเดือนวะ” ทัชเอี้ยวตัวมาคุยกับเพื่อน
“นี่ไง... เหนือเดือนของคณะสถา’ปัตย์ ที่สาวๆ พูดถึง” หินผาตอบ
“หา! แล้วมึงรู้ได้ไงวะ” เดียร์หันไปมองพร้อมกับหรี่ตาลง “ไม่ใช่ว่าเดี๋ยวมึงจะลุกขึ้นยืนแล้วแนะนำตัวว่าเป็นพี่นงพี่เนียนหรอกนะ”
หินผาดีดหน้าผากเพื่อนตัวเล็กไปที “จะใช่ได้ยังไง! เปิดเทอมมากี่เดือนแล้วถ้ากูเป็นพี่เนียนกูได้สอบตกแน่ บัตรนักศึกษากูมึงก็เห็น ไม่มีใครลงทุนปลอมถึงขนาดบัตรแล้วมานั่งเรียนกับปีหนึ่งจนจะครึ่งเทอมหรอก”
“อ้าว! แต่มึงดูรู้เรื่องพวกพี่ๆ เขาดี”
“เอาไว้กูเล่าให้ฟัง”
“สวัสดีครับ” ทั้งสามคนหันไปสนใจคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าอีกครั้ง “พี่ชื่อกันต์ครับ เป็น...”
“เดี๋ยวนะ... อย่าบอกนะว่าคนนี้เป็น...” เดียร์หรี่ตามองพี่คนที่ยืนอยู่ข้างหน้า ภาพของพี่วินัยหน้าโหดที่ชอบยืนเก๊กหล่อ พูดเสียงนิ่งย้อนเข้ามาในหัว รวมไปถึงตอนที่ตนโดนสั่งลงโทษนั่งม้า
“ไอ้พี่วินัยหน้าเหี้ยม / หัวหน้าพี่วินัยครับ”
เสียงน้องๆ พูดคุยกันเซ็งแซ่ไปหมดเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวของพี่หน้าตาหล่อๆ คนนี้ เพราะมันช่างดูแตกต่างกันมากเหลือเกิน หัวหน้าพี่วินัยที่น้องๆ เห็นมาตลอดคือคนหน้าตาโหดๆ ชอบทำหน้านิ่ง หน้าบึ้งตลอดเวลา พูดสั้นๆ ห้วนๆ แต่พี่คนนี้ที่ยืนแนะนำตัวอยู่ทั้งหน้าตาดี ยิ้มง่ายเพราะตั้งแต่ออกมาก็ระบายยิ้มแจกน้องๆ ไม่หยุด
“เป็นเหนือเดือนแห่งคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ด้วยค่า~!” พี่ป๋อมแป๋มกรี๊ดออกมาอีกรอบพร้อมกับเสียงของเพื่อนและปีสองที่พากันเป่าปากยกใหญ่
“แล้วก็... เป็นคนวาดรูปทุกรูปที่อยู่บนซองที่พี่ๆ แจกให้เมื่อวานด้วยครับ” พี่นัทพูด
ดูเหมือนว่าการเปิดตัวพี่วินัยครั้งนี้จะสร้างความตกใจให้กับน้องปีหนึ่งไม่น้อยเลยทีเดียว
************************************************
ได้รุ่นอย่างเป็นทางการ พี่กันต์ถอดรูปเรียบร้อย หล่อเหลาเหมือนเดิม พี่เหนือเดือนจะคืนสู่บัลลังก์แล้วค่า เตรียมชูป้ายไฟพี่กันต์ได้เลย ไหนใครทีมใคร ชูป้ายไฟคนไหนไหนบอกฟางหน่อย อยากจะรู้ว่าเรื่องนี้ใครได้คะแนนนิยมดีกว่ากันระหว่าง พี่กันต์ หรือ น้องเดียร์ ส่วนใครอยากจะให้พวกเขารักกันแล้วนี่อดใจรอหน่อยนะคะ พวกเขายังไม่ได้สนิทสนมกันเลย รอนิด รอเนอะ ^^
อ๋อ... เนื้อหาการเรียนการสอน การรับน้องเนี่ย อย่างที่แจ้งใน ปล. ค่ะ บางช่วงบางตอนฟางเอามาจากที่ฟางเคยเจอ ซึ่งนั่นมันผ่านมา 7 ปีกว่าแล้วอ่ะ แน่นอนว่าจำไม่ได้ทั้งหมด ก็เอาเท่าที่จำได้คร่าวๆ มาค่ะ บางช่วงบางส่วนก็แต่งขึ้นมาเอง แต่ฟางก็ดีใจนะคะที่หลายๆ คนอินไปกับฉากการมอบรุ่นของน้องๆ คือตอนฟางอยู่ปีหนึ่ง ฟางก็ประทับใจตอนมอบรุ่นนี่แหละค่ะ ฟางก็เลยยกความประทับใจตรงนั้นมาใส่ในนิยายเรื่องนี้ แล้วก็ดีใจมากค่ะที่หลายๆ คนชอบ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เย้ๆ จุดพลุสิรอไร....
อ้ายยยยส น้องกันต์ของเจ้!!!!
-
อยู่ฝั่งน้องเดียร์เด็กดื้อก็ได้ค่าาาา พี่เหนือเดือนปรากฎตัวแล้วคิดว่าสาวคงกรี๊ดเยอะ ฮา
-
อ๊ากกกกกกกกน้องกันต์มาแล้ว
นึกถึงต้อรับน้องเลย55
บรรยากาศประมาณนี้เลย
เพื่อนเราตอนเป็นเฮดนี่เหมือนน้องกันต์เลย
โคตรขรึมแต่ตัวจริงนี่ตลกมาก โก๊ะมากๆ แต่มันเป็นผู้หญิง
ทำให้คิดถึงตอนปี1เป็นอะไรที่เหนื่อยดี
แต่ก็ไม่เท่าตอนนี้ เหนื่อยกว่าอีก
รอตอนต่อไป อยากรู้เขาจะรักกันยังไงอิอิ
-
หลานชายคนโตถอดรูปแล้ว ร้องไห้ :impress3: น้องเดียร์อย่าเพิ่งช็อคนะลูก พี่กันต์น่าประทับใจมาก วาดรูปเองกับมือเลย ขอบคุณมากค่ะฟาง
-
อ่าาาอยากให้รู้จักกันไวๆอะ ดำเนินเรื่องช้าไปไหมอะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
ถอดรูปแล้ว :mc4: :mc4: :mc4:
-
ถอดรูปแล้วววว
จีบกันได้สักที :mew1:
-
จุดพลุฉลอง น้องกันต์ ที่ตอนนี้กลายเป็นพี่กันต์ของเรา กลับมารูปหล่อแล้ว เย้ๆๆๆ
-
กว่าจะเปิดตัวกันได้เนอะ
-
เงาะถอดรูปแล้ว ^^
-
ว้าววววว พี่กันต์หล่อแล้ววว
-
:laugh: :laugh: พี่กันต์ถอดรูปแล้วววววว
มัมจะได้เลิกบน ซักที
น้องเดียร์จ้าา ไม่มีพี่วินัยหน้าเหี้ยมละเน้อะ :mew1:
-
โอ๊ยยยย!! ละลายพี่กันต์ถอดรูป #ทีมพี่กันต์สายอ่อย
-
พี่กันต์ เหนือเดือนมาแล้ว
รีบๆ จีบน้องเลย
มาต่อบ่อยๆ นะคะ
-
กรี๊ดดดด ถอดรูปแล้ว :-[
-
พระสังทองออกมาแล้ว
-
เย้ๆ ถอดรูปแล้ว หล่อกระชากใจไปเลย 55555
น้องเดียร์จะเจอกับเรื่องที่จะทำให้อึ้งกว่านี้อีกนะลูก :mew3:
-
ถอดรูปแล้ว~
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เปิดตัวน้องกันต์อย่างเป็นทางการแล้ว
แล้วแบบนี้จะเป็นไงต่ออะ พี่กันต์จะจีบน้องยังไงน้าาา
ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนน
:z3:
-
ตื่นตเ้นกับการที่พี่กันต์ถอดรูป
-
พี่กันต์ คนหล่อมาแล้ววว :mew1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
-
พี่กันต์ถอดรูปแล้ว
-
พี่กันต์ถอดรูปมาโปรยเสน่ห์น้องๆแล้ว :katai2-1:
-
เมื่อไหร่คะเมื่อไหรรรรร่!?
เมื่อไหร่เขาจะจีบกันนนนน 55555555555
รออ่านต่อนะคะ
-
ถอดรูปแล้ว หล่อจนน้องงงค่ะ
พี่กันต์คนดี จะทำยังไงต่อล่ะ ถอดรูปแบบนี้แล้ว เดียร์จะเลิกเคืองบ้างไหม
แล้วพี่กันต์ทำดีให้น้องตั้งหลายอย่างนะ เดียร์อย่าเคืองนานล่ะ
เชียร์กันต์ ชงกันต์ค่ะ เดียร์รอเลิกบ่นก่อน 5555
หินผาเป็นน้องป่าไม้หรอคะ
-
พี่กันต์มาด้วยความหล่อ!!!!!!
-
:-[ :-[ :-[ น้องกันต์ถอดรูปแล้ว
-
น้องกันต์ถอดรูปมาแล้ว จุดพลุฉลอง :katai2-1:
-
:mew1:
จ้าาาาา มาแล้วจ้าพี่วินัยสุดหล่อ
เงาะถอดรูปแล้ว ต่อไปก็เรื่องของหัวใจแล้วววว
-
(https://www.uppic.org/image-B7E8_599D9B19.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท06 l “พี่เหนือเดือน”
เหล่าปีหนึ่งต่างทยอยเดินออกจากห้องเรียนหลังจากที่หมดคาบเรียนแล้ว สภาพแต่ละคนดูเหมือนกับผ่านสมรภูมิรบมาอย่างไรอย่างนั้น คงเป็นเพราะอาจารย์ที่นึกคึกให้ทำควิซแบบกะทันหันทำเอาทุกคนไม่ทันตั้งตัวเลยออกจากห้องมาด้วยสภาพที่ไม่ต่างกันนัก
“แบบนี้ก็ได้เหรอ... สอบกันกะทันหันแบบนี้” เดียร์พูดเสียงอ่อย สองมือเกาะแขนเพื่อนทั้งสองคนเอาไว้ด้วยท่าทางอ่อนแรง “นี่ขนาดยังให้ช่วยกันทำ ช่วยกันหาคำตอบได้นะเนี่ย”
“มึงนี่ก็เวอร์จริง” ทัชหันไปว่า แต่สภาพของเจ้าตัวก็ดูตาลอยๆ ไม่ต่างกัน จะมีก็แต่หินผาที่ดูเป็นผู้เป็นคนปกติที่สุด
หินผาหัวเราะกับท่าทางของสองเพื่อนสนิทก่อนจะกึ่งพากึ่งลากทั้งสองคนลงลิฟต์เพื่อไปโรงอาหาร ปล่อยเพื่อนทั้งสองคนให้พักสมองจากการสอบที่ผ่านมาส่วนตัวเขาเองก็เดินไปซื้อเครื่องดื่มเย็นๆ มาบริการให้ วันนี้มีเรียนอีกทีก็บ่ายสาม ตอนนี้เพิ่งจะเที่ยงยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงให้พักผ่อน
พวกเขาผลัดกันไปซื้อข้าวเพราะเวลาแบบนี้ถ้าพร้อมใจกันลุกไปหมดเกรงว่าจะโต๊ะที่นั่งกันอยู่อาจจะอันตรธานไปได้
“เอ่อ! ไหนว่าจะเล่าให้ฟัง” อยู่ๆ เดียร์ก็พูดขึ้นมาทำเอาอีกสองคนทำหน้างง “ก็ที่มึงบอกว่าจะเล่าให้ฟังไง วันนั้นน่ะ บนสตูฯน่ะ”
“เออ ใช่” ทัชเองก็เหมือนจะจำได้แต่คนที่ยังงงอยู่ก็คงเป็นหินผา “มึงบอกว่ามึงไม่ใช่พี่เนียน แต่มึงรู้เรื่องพวกพี่วินัยเยอะมาก แล้วก็บอกว่าจะเล่าให้พวกกูฟังไง”
คราวนี้หินผานึกออกพยักหน้ารับกับคำพูดของเพื่อน “ที่จริงก็ไม่มีอะไรมากหรอก จำได้ใช่ไหมที่กูบอกว่ามีพี่ชายน่ะ พี่กูก็เรียนอยู่ที่นี่กูก็เลยรู้เรื่องมาบ้างเพราะตอนปีหนึ่งพี่ชอบบ่นให้ฟัง แต่พอพี่มันรู้ว่ากูเข้ามาเรียนที่นี่มันก็ไม่ได้เล่าอะไรอีก กูรู้แค่ว่าพวกพี่วินัยเขามีเหตุผลในการทำอะไรแต่ละอย่าง แต่กูก็ไม่รู้ว่าพวกเราจะโดนอะไร เพราะกูกับพี่อยู่คนละหอกัน แล้วมันก็ไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังคงกลัวว่ากูจะหลุดปากออกไป”
“พี่มึงนี่ใครวะ”
“พี่กูก็...”
“ไอ้หิน” ยังไม่ทันที่หินผาจะได้พูดต่อเสียงเรียกเจ้าตัวก็ดังขึ้นเสียก่อนเรียกสายตาของทั้งสามคนให้หันไปมอง พร้อมกับเสียงซุบซิบที่ดังจากรอบๆ “แม่บอกว่าโทรหามึงไม่ติด”
เจ้าของชื่อตาโตขึ้นนิดก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู “เผลอไปปิดเครื่องตอนไหนไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวผมโทรกลับหาแม่เอง”
“เอ่อๆ แล้วนี่ไม่มีเรียนแล้วเหรอวะ” อีกฝ่ายถามพร้อมกับเดินมาใกล้มากขึ้นพร้อมกับเพื่อนๆ ในกลุ่มก่อนจะถือวิสาสะนั่งที่โต๊ะแบบไม่ถามความคิดเห็นของคนที่นั่งอยู่ก่อน
“มีตอนบ่ายสามพี่ แล้วพี่อ่ะ”
“พวกกูมีเรียนบ่ายสอง”
“อ่า... จริงสิ ทัช เดียร์ นี่พี่ป่าไม้ พวกมึงก็รู้จักอยู่แล้วเนอะ พี่ชายของกูเอง” หินผาหันไปแนะนำคนข้างๆ ให้เพื่อนรู้จัก “พี่คนอื่นมึงก็รู้จักอยู่แล้วละนะ พี่ไข่เจียว พี่ดิวแล้วก็พี่กันต์เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกันกับพี่ชายกู”
เดียร์กับทัชลอบกลืนน้ำลายพลางหันมองพี่ๆ แต่ละคนที่มานั่งร่วมโต๊ะ เป็นพี่ปีสามก็ว่าเกร็งแล้ว แต่นี่เหล่าพี่วินัยทั้งนั้น เลยได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วก็ยกมือไหว้กันไป
“เฮ้ย! ไม่ต้องเกร็งกันขนาดนั้นก็ได้ เลิกรับน้องแล้ว ไม่มีลงวินัยแล้ว” ไข่เจียวว่ายกมือตบไหล่ทัชที่นั่งอยู่ข้างๆ หัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจที่เห็นน้องปีหนึ่งนั่งตัวเกร็ง
“เออ ไม่ต้องเกร็งแล้ว พวกกูไม่สั่งลงโทษแล้วน่า” ป่าไม้ยักคิ้วให้
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ก็ใช่ว่าจะลดความเกร็งลงได้ง่ายๆ เสียที่ไหนกัน ถ้าพวกพี่เขาเป็นพี่ฝ่ายพยาบาลหรือฝ่ายสันทนาการจะไม่ว่าเลย แต่นี่คือพี่วินัยตัวโหดๆ ทั้งนั้น ภาพตอนที่พี่แกยืนหน้าโหดตะคอกเอาตะคอกเอายังตามหลอกหลอนอยู่เลย แล้วจะให้เลิกเกร็งนี่นะ ขอเวลาทำใจสักพักเถอะ
“พี่กันต์ที่คณะเลิกรับน้องแล้วเหรอคะ” เสียงของผู้หญิงที่ดังขึ้นเรียกสายตาทุกคนบนโต๊ะให้หันไปมองรวมไปถึงเจ้าของชื่อด้วย
กันต์พยักหน้ารับกับคำถามของน้องผู้หญิง
“มิน่าล่ะ ตัดผมโกนหนวดแล้วหล่อเหมือนเดิมแล้ว นี่ค่ะ พวกเราซื้อขนมมาฝาก ทานกันให้อร่อยนะคะ” หนึ้งในนั้นพูดพร้อมกับยื่นถุงขนมถุงใหญ่มาให้
“ขอบคุณครับ” กันต์ว่า ส่วนป่าไม้ก็ยื่นมือไปรับถุงนั้นมาไว้เองแล้วส่งยิ้มไปให้ ทำเอาสาวๆ ที่เดินมาทักกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่แล้วก็พากันเดินออกไป
“มาแล้วคร้าบ มาแล้ว พี่เหนือเดือนกลับมามีอิทธิพลต่อสาวๆ อีกรอบแล้วครับหลังจากเรตติ้งตกไปเพราะไว้หนวดไว้เครามาหลายเดือน” ไข่เจียวแซวทันทีที่สาวๆ เดินออกไป โดยมีเพื่อนคนอื่นๆ โห่ฮิ้วรับ
“เพ้อเจ้อ!” เจ้าของฉายาเหนือเดือนว่าแค่นั้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่ดังพอดีขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นใครโทรมาก็ยิ้มกว้างทันที “ว่าไงคะน้องแพร ไม่เรียนเหรอ”
“อ่ะๆ น้องแพรคนสวยโทรมาเหรอ ไหนมาคุยบ้าง” ไข่เจียวกับป่าไม้แทบจะพุ่งเข้ามาแย่งโทรศัพท์ ให้คนที่กำลังคุยกับน้องสาวสุดที่รักอยู่หันมามองตาขวาง
กันต์ยกนิ้วชี้หน้าเพื่อนรักทั้งสองก่อนจะแยกออกไปคุยโทรศัพท์ ไม่วายมีเสียงของไข่เจียวตะโกนแทรกเข้าไปในสาย “น้องแพรคนสวย~ พี่ไข่เจียวยังว่างนะ”
“พวกมึงนี่นะ รักษามาดพี่วินัยหน่อยไหม เด็กพวกนี้งงเป็นไก่ตาแตกแล้วเนี่ย” ดิวว่าขำๆ ไม่ได้จริงจังอะไรพลางมองไปทางเดียร์กับทัชที่มองพวกเขาไม่วางตา
กับหินผาไม่เท่าไหร่เพราะเจ้านี่เป็นน้องของป่าไม้ แน่นอนว่ารู้จักสนิทสนมกับพวกเขาอยู่แล้ว มันเลยรู้ว่านิสัยที่แท้จริงของพวกเขาน่ะเป็นอย่างไร ผิดกับเด็กปีหนึ่งอีกสองคนที่เห็นแต่พวกเขาในมาดของพี่วินัยแสนโหด พอมาเจอลุคบ้าๆ บอๆ ก็ตาโตแทบถลนออกจากเบ้า
“ทำใจให้ชินนะน้องนะ” ไข่เจียวหันมายิ้มให้ “เอาจริงๆ แล้วพวกพี่ก็ไม่ได้โหดอะไร ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะว้ากจะอะไรด้วย พอหมดรับน้องก็เลยปล่อยเลย ไม่ทำมาดเข้มต่อ”
“อ่า... ครับ” เดียร์และทัชได้แต่พยักหน้ารับ ผิดกับหินผาที่ส่งยิ้มมาให้เพราะรู้นิสัยของรุ่นพี่แต่ละคนเป็นอย่างดี
“เอ่อ... ว่าแต่พี่ครับ ‘เหนือเดือน’ อะไรนั่นหมายถึงพี่คนเมื่อกี้เหรอ” เดียร์ถามพลางชี้ไปทางกันต์ที่เดินแยกไปคุยโทรศัพท์กับน้องสาว ท่าทางยิ้มแย้มอย่างมีความสุขที่สาวๆ ได้ยินก็ใจหายกันไปหมดเพราะคงมีไม่น้อยที่เข้าใจผิดไปว่าอีกฝ่ายกำลังคุยกับคนรัก ไม่ใช่น้องสาว
“ใช่แล้วล่ะน้อง... เราชื่ออะไรนะ พี่จำได้แต่ว่าเราเป็นเด็กปีหนึ่งที่ชอบวิ่งชนพี่วินัย” ไข่เจียวพยักหน้าก่อนจะถามชื่ออีกฝ่ายแทนเพราะนึกชื่อรุ่นน้องคนนี้ไม่ออก แต่ถ้าถามว่ารู้จักไหมแน่นอนว่ารู้จัก เพราะทั้งสามคนเป็นคนที่โดดเด่นมากในชั้นปีหนึ่ง ไหนจะเป็นเพื่อนของน้องชายเพื่อนสนิทอีก แต่ดันจำชื่อไม่ได้เพราะวีรกรรมของเจ้าเด็กคนนี้คือวิ่งชนพี่วินัยเลยจำได้กันแบบนี้แทน
“เดียร์ ส่วนอีกคนก็ทัช” เป็นหินผาที่แนะนำเพื่อนทั้งสองคนแทน ส่วนเด็กปีหนึ่งที่ชอบวิ่งชนพี่วินัยก็ได้แต่ยิ้มแหยตอนที่ได้ยินแล้วไหนจะมีพี่ดิวที่หันมามองแล้วยิ้มขำๆ อีก
“เอ่อๆ น้องเดียร์ โอเค พวกพี่จะจำเอาไว้นะ” ไข่เจียวตีมือ ยกนิ้วจิ้มที่ขมับของตัวเองเหมือนกับว่าการทำแบบนั้นจะทำให้สามารถจำชื่อรุ่นน้องได้แม่นยำขึ้น “มาต่อเรื่องเหนือเดือน ไอ้หมอนั่นแหละเจ้าของฉายา ‘เหนือเดือน แห่ง ถา’ปัตย์’ ผู้โด่งดัง”
“เหนือเดือนคืออะไรเหรอพี่” เป็นทัชที่ถามบ้างเพราะรู้สึกสนใจกับชื่อนี้
“เหนือเดือน ก็คือ คนที่หล่อกว่าเดือนไง พูดง่ายๆ ก็คือ มันหล่อกว่าพี่” เดือนคณะปีสามบอก “จริงๆ แล้วพวกรุ่นพี่ตั้งใจจะส่งมันไปประกวดเดือนแต่มันไม่ยอมไป บอกหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ประกวด แล้วมันก็โยนมาให้พี่ไปประกวดแทน พวกพี่ก็เลยเรียกมันว่า เหนือเดือน คือหล่อ ดูดีกว่าคนที่เป็นเดือนนั่นแหละ”
ทั้งเดียร์และทัชต่างก็พยักหน้ารับกับคำบอกเล่าของเดือนปีสาม พร้อมกับมองดิวและกันต์ที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะสลับกันไปมา จะบอกว่ากันต์หล่อกว่า หรือดิวหล่อกว่าก็บอกไม่ถูกเพราะแต่ละคนก็หล่อด้วยกันทั้งนั้นแม้จะหล่อกันคนละแบบก็เถอะ เสน่ห์ของทั้งคู่ก็แตกต่างกัน แต่ออร่ารอบๆ ตัวดิวดูนุ่มๆ และน่าเข้าใกล้มากกว่าอีกคน
เดียร์แทบอยากจะยกมือกุมหัวเพราะคิดจริงจังกับเรื่องเหนือเดือนจนแทบจะปวดหัว สุดท้ายก็ต้องสะบัดความคิดนี้ออกไป เพราะไม่ว่าอย่างไร... คนที่ได้ชื่อว่า ‘เหนือเดือน’ ก็คือพี่วินัยที่สั่งลงโทษเขาอยู่ดี!
หลังจากที่กันต์เดินกลับมาพวกพี่ๆ ก็แยกย้ายกันไปซื้อข้าวตอนนี้ทั้งโต๊ะเลยเหลือแต่พวกเขาสามคน เดียร์กับทัชหันไปมองเพื่อนใหม่ของตัวเอง
“สรุป... พี่ชายของมึงคือพี่ป่าไม้ พี่วินัย...” ทัชว่าพลางมองไปรอบๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าคนที่กำลังพูดถึงไม่ได้อยู่ใกล้ในระยะที่ได้ยิน
หินผาพยักหน้ายืนยันกับคำถามของเพื่อน “ใช่แล้วล่ะ กูเลยรู้อะไรบ้างนิดหน่อยไง พวกมึงไม่ต้องเกร็งไปหรอก พวกพี่มันไม่ได้โหดจริงหรอก นิสัยก็อย่างที่มึงเห็นเมื่อกี้นี่แหละ”
“เออ... กูจะพยายามไม่เกร็งแล้วกันนะมึง” ทัชว่า เออออไปกับเพื่อนก่อนจะหันไปหาเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ “แล้วมึงอ่ะ ยังอคติกับพี่วินัยสุดโหดของมึงอยู่อีกไหม”
เดียร์หันมาแยกเขี้ยวย่นจมูกใส่ “ของกูบ้าไรมึง! แล้วกูบอกกี่รอบแล้วว่ากูไม่ได้อคติ ไม่ได้อคติ”
“ไม่ได้อคติ แต่แค่เหม็นขี้หน้าเขา เห็นพี่เขาก็แยกเขี้ยวใส่ตลอด ไอ้ฮาร์ทยังบอกกับกูเลยว่ามันต้องนั่งฟังมึงบ่นเรื่องพี่เขาทุกวันจนมันแทบจะจำสคริปบทของมึงได้ทุกประโยค”
“ก็ถ้าเป็นมึงโดนสั่งลงโทษแบบนั้นบ้างล่ะ มึงจะยิ้นลัลลาไหม” เดียร์เองก็เถียงกลับอย่างไม่ลดละเหมือนกัน
“ยังไม่เลิกบ่นอีกเหรอ” หินผาถามเพราะไม่ค่อยได้ยินเพื่อนพูดถึงเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยได้ยินยิ่งช่วงวันแรกๆ หลังจากที่เดียร์โดนสั่งลงโทษเขาได้ยินเจ้าตัวบ่นงุ้งงิ้งทั้งวัน
“ไม่อยากจะพูด” ทัชหันกลับมาหาหินผาทันที แล้วคนไม่อยากจะพูดก็เริ่มต้นเผาเพื่อนตัวเอง “มึงไม่ได้อยู่คอนโดเดียวกับมันไง ไม่ได้คอยขับรถรับส่งมันไง มึงเลยไม่ได้ยิน แต่กูนี่มึ๊ง! กูนี่ขับรถรับส่ง อยู่คอนโดเดียวกัน มันบ่นทุกวันเรื่องพี่วินัย บางทีนะมึงไม่ได้คุยกันเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำแม่งยังวกเข้ามาพูดได้”
หินผาหัวเราะเมื่อได้ยินทัชเล่า ส่วนคนที่กำลังโดนเพื่อนนินทาระยะเผาขนก็นั่งหน้าบูดหน้าบึ้ง หน้าตาอยากจะพุ่งเข้ามาบีบคอคนเล่ามาก
“ก็กูโดนสั่งลงโทษนี่!”
“แต่มึงก็ยอมรับผิดเองไหมล่ะ” ทัชหันไปพูด “มึงเองก็วิ่งไปชนพี่เขาไหมล่ะ”
“แล้วต้องลงโทษกันขนาดนั้นหรือไงล่ะวะ”
“แต่มึงก็ได้ยินแล้วนี่ว่าเพาะอะไรพี่เขาถึงสั่งลงโทษมึงน่ะ” ทัชยกมือบีบหูเพื่อนตัวเอง “ได้ยินกับหูเองเลยนี่ว่าพี่เขาตั้งใจจะสอนมึงว่าให้มึงหยุดดูแล้วก็ช่วยเหลือคนที่มึงวิ่งชน กูถึงได้บอกไงว่ามึงมันอคติ”
“กูไม่ได้อคติโว้ย!” คนที่เชื่อมั่นในตัวเองว่าไม่ได้อคติก็ยังคงยืนยันแบบนั้น “มึงก็เห็นว่ากูไม่ได้อคติกับพี่วินัยคนอื่นๆ สักหน่อย”
“เออ กูเห็น กับพี่คนอื่นๆ น่ะมึงไม่อคติหรอก แต่มึงน่ะ อคติอยู่คนเดียว”
“กูไม่ได้อคติ กูแค่หมั่นไส้เฉยๆ โว้ย!” เดียร์ว่า “ชอบทำเป็นเก๊ก ยืนนิ่งๆ เดินนิ่งๆ ทำเป็นดุเสียงนิ่ง เวลายืนก็ชอบยืนกอดอกมองนิ่งๆ จะทำอะไรก็ทำเป็นนิ่งหมด กูเลยหมั่นไส้ มึงเข้าใจไหม กูไม่ได้อคติ”
“คุณหมั่นไส้ผมเหรอ”
“ก็ใช่!...” เสียงหายไปในลำคอเมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนที่พูดประโยคเมื่อครู่ไม่ใช่เพื่อนของตัวเองที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะเสียงเหมือนจะดังมาจากด้านหลัง แล้วไอ้ทัชก็คงไม่แทนประโยคนั้นว่าผมหรอก
เดียร์หันไปมองด้านหลัง เห็นคนที่ว่าอยู่เมื่อครู่ยืนถือจานข้าวมองเขาอยู่ ด้านหลังมีพี่ๆ คนอื่นยกมือกุมท้องหัวเราะกันอย่างชอบใจ เดียร์ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอรู้สึกลำคอแห้งผาดไปหมด น้ำลายก็เหนียวหนืดติดคอ เลยต้องคว้าแก้วน้ำมาดูดน้ำอึกๆ พอเหลือบตาขึ้นมองก็ยังเห็นพี่วินัยถอดรูปมองมาอยู่ ก็อยากจะสะดุ้งอยู่หรอก แต่ก็ไม่อยากทำตัวเหมือนคนกลัวไง เดี๋ยวอีกฝ่ายจะได้ใจ คิดว่าเขาจะกลัว
บอกเลยว่าลูกแด๊ดดี๊ควอตซ์กับมัมมี๊น้ำเหนือไม่มีกลัวหรอก!
กันต์มองเด็กปีหนึ่งที่ตอนแรกก็เหมือนจะกลัวเขาอยู่หรอก แต่ตอนนี้กลับมาจ้องหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้เสียอย่างนั้น ตาโตกลมสีน้ำตาลนั้นมองเขาแทบไม่กระพริบ ปลายจมูกเชิดบ่งบอกว่าเป็นเด็กดื้ออย่างแน่นอน เห็นแล้วอยากจะยกมือบีบจมูกนั้นสักที ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีด้านหลังก็หัวเราะไม่หยุด ไม่รู้จะหัวเราะอะไรของมันกัน
“ผมคงน่าหมั่นไส้มากเลยอย่างนั้นสินะ” กันต์ว่า เขาทิ้งตัวลังนั่งข้างน้องของเพื่อนสนิท ก็ตรงข้ามกับเด็กปีหนึ่งนั่นแหละ
เดียร์ย่นจมูกใส่ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป
“ผมก็หวังว่าคงไม่มีเด็กปีหนึ่งบางคนแถวนี้เที่ยวไปวิ่งชนใครต่อใครอีกก็แล้วกัน”
“คิดว่าผมอยากจะวิ่งชนพี่หรือไงล่ะ ใครจะบ้าอยากวิ่งชนคนอื่นกัน” พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็เถียงกลับทันที
กันต์เงยหน้าขึ้นมอง “ก็เด็กปีหนึ่งอย่างคุณไง ที่ดูแล้วน่าจะชอบวิ่งชนคนอื่นไปทั่ว”
“มึง... ใจเย็น...” ทัชรั้งเพื่อนตัวเองเอาไว้เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักเหมือนจะมีควันออกหู
เดียร์ได้แต่ส่งเสียงฮึมฮำในลำคอ แยกเขี้ยวใส่คนตรงข้ามไปทีแต่อีกฝ่ายไม่เห็นเพราะมัวแต่สนใจกับอาหารตรงหน้า ผิดกับคนอื่นๆ ที่ร่วมโต๊ะด้วยเห็นอย่างชัดเจน
“อ้าว! มึงจะไปไหนเนี่ย” ทัชร้องถามเมื่อเห็นเดียร์ลุกออกจากโต๊ะ
“ไปซื้อ ‘คุณหมี’ มากิน!”
เจ้าตัวหันมาพูดก่อนจะเดินจ้ำๆ ออกไป ทัชได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะหันมายกมือไหว้พวกพี่ๆ ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ “ขอโทษด้วยนะครับ มันก็พูดไปอย่างนั้นแหละไม่ได้อะไรหรอก พี่อย่าไปถือสาอะไรมันเลยนะ”
ป่าไม้ยกมือโบกไปมาพร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ไม่ได้โกรธอะไรหรอก ตลกดีๆ นี่มีมวยถูกคู่แล้วนะเนี่ย” พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ
“มึงมันบ้า” กันต์หันไปว่าเพื่อนตัวเอง ก่อนจะหันไปมองตามเส้นทางที่เด็กปีหนึ่งเดินจ้ำหนีไป
“ว่าแต่เมื่อกี้มันบอกจะไปไหนนะ” หินผาถามเพราะไม่แน่ใจว่าฟังไม่ชัดหรือเพื่อนของเขาพูดไม่รู้เรื่องกันแน่
“อ๋อ... มันบอกจะไปซื้อคุณหมีมากิน” คำตอบของทัชทำเอากันต์ที่กำลังตักข้าวกินชะงักไปทันที พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมอง ฟังทัชพูดอธิบายเพิ่มเติมเมื่อเห็นว่าแต่ละคนไม่เข้าใจ “เจลลี่ที่เป็นรูปหมีไง มันเรียกคุณหมี แต่เอาจริงๆ มันเรียกของทุกอย่างที่เป็นรูปหมีว่าคุณหมีหมดนั่นแหละ”
“แล้วทำไมถึงเรียกหมีว่าคุณหมี” กันต์ถามออกไป
ทัชส่ายหน้า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับพี่ แต่ได้ยินมันเรียกแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ตอนแรกเหมือนมันจะใช้เรียกอะไรสักอย่างนี่แหละ ตอนหลังมันเรียกหมีทุกอย่างเป็นคุณหมีหมด ไม่ว่าจะขนมรูปหมี ตุ๊กตาหมี เจลลี่ ขนาดเสื้อรูปหมีมันยังเรียกเสื้อคุณหมีเลย”
กันต์พยักหน้ากับคำตอบของทัช หันไปมองคนที่กำลังก้มๆ เงยๆ หยิบขนมอยู่ในเซ่เว่น ทั้งๆ ที่คนในนั้นก็มีตั้งหลายคนแต่ก็แปลกดีที่พอเขามองไปก็เห็นเด็กปีหนึ่งคนนั้นพอดี
‘วันนี้น้องเขามาหาน้องกันต์ด้วยนะ เพิ่งกลับไปไม่นานนี้เอง แล้วก็ซื้อคุณหมีกลับไปด้วย’
‘ทำไมน้องกันต์ไม่ได้เจอน้องตัวเล็กสักทีละครับ’
‘นั่นน่ะสิ พ่อคินก็ยังคิดเลยว่าทำไมไม่ได้เจอกันสักที น้องเขาก็มาบ่อยแต่ดันไม่เคยได้เจอกันเลย’
‘แล้วน้องตัวเล็กชอบคุณหมีไหมครับ’
‘ชอบสิครับ น้องเขาบอกว่าคุณหมีอร่อยมาก ซื้อกลับไปตั้งสองชิ้น’
“กันต์... กันต์! ไอ้เชี่ยกันต์!”
กันต์สะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตะโกนที่อยู่ใกล้หู หันไปมองเพื่อนตัวเองทันที “อะไรของมึง”
“มึงสิครับ อะไรครับ เป็นอะไร กูเรียกตั้งหลายรอบแล้วเอาแต่เหม่ออะไรวะ ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอกมึง” ไข่เจียวว่า
“อ่อ... อือๆ โอเค” เจ้าตัวรับคำ คว้ากระเป๋ามาสะพาย ถือจานไปเก็บเอาไว้ที่เก็บจานแล้วเดินตามเพื่อนๆ ไป เผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกินข้าวเสร็จตอนไหน เด็กปีหนึ่งนั่นกลับมานั่งที่โต๊ะตั้งแต่เมื่อไหร่
“แล้วเมื่อกี้มึงคิดอะไรอยู่” ดิวหันมาถาม
“ไม่มีอะไร... แค่นึกถึงน้องตัวเล็กเฉยๆ” กันต์ตอบ เขากับดิวรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ และอีกฝ่ายก็แทบจะรู้เรื่องของเขาทุกอย่าง พอตอบไปแบบนั้นดิวก็เข้าใจในทันทีว่าหมายถึงเรื่องอะไรก็เลยไม่ได้ถามอะไรต่อ
************************************************
สวัสดีค่ะทุกคน ก่อนอื่นเลย... (มาแบบทางการมาก ฮ่า) ฟางขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ชอบนิยายเรื่องนี้แล้วก็ตัดสินใจติดตามเรื่องนี้ค่ะ รู้สึกดีใจนะคะที่ทุกคนอินกับเรื่องราวการรับน้อง ตอนแต่งก็ไม่แน่ใจว่าจะออกมาดีไหม เพราะส่วนตัวก็ไม่ใช่คนเข้ากิจกรรมเท่าไหร่ ประสบการณ์รับน้องก็นานเวอร์แล้วด้วย แต่พอลงให้อ่านแล้วหลายคนอิน ฟางรู้สึกขอบคุณมากเลยค่ะ ดีใจมากจริงๆ ที่มีคนบอกว่าฝีมือเราพัฒนาขึ้นอีกขั้น ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ ตามกันไปจนจบเลยนะ
สำหรับตอนนี้... ยินดีด้วยสำหรับคนที่ทายถูก หินผาเราไม่ใช่พี่เนียนนะ แต่มีพี่เป็นพี่เนียนเฉยๆ เท่านั้นเอง อิอิ ส่วนพี่หมีของเราเปิดตัวแล้วจ้า ถอดรูปแล้ว แถมยังได้พูดคุย(?)กับน้องแล้วด้วย แต่จะเริ่มชอบน้องตอนไหน จะอ่อยน้องยังไงก็ติดตามนะคะ อยากจะให้เรื่องราวค่อยๆ ดำเนินไปค่ะไม่อยากเร่งเท่าไหร่ ให้เขาได้รู้จักกันก่อนเนอะ แล้วก็... ฟางหายไปหลายวัน ไม่ใช่อะไรนะคะ ทำงานค่ะ ช่วงนี้งานเร่ง ตารางติดๆ กันหลายวันเลย พอกลับมาหอก็อยากจะพักบ้างอ่ะเนอะ เข้าใจกันน้าาาาาา
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
อยากให้ได้รู้ความจริงกันทั้งคู่เลย ว่าเคยเจอกันตอนเด็กๆ //แค่คิดก็ฟินแล้ว ^^
-
น้องตัวเล็ก :-[ :o8:
o13 o13 o13
-
ใครจะจำได้ก่อนนะ
-
:z1: :z1: :z1:
-
พี่หมีกันต์กับน้องตัวเล็ก :mew3: :mew3:
น้องไม่อคติน้องแค่หมั่นไส้ อิอิ ขอบคุณมากค่ะฟาง
-
พี่กันต์ กับ น้องตัวเล็ก :o8:
-
คุณหมี คือพวงกุญแจด้วยใช่ไหม..ถ้าเราจำไม่ผิด
-
ใครจะรู้ตัวก่อนนะว่าเป็นคนที่เคยรู้จักกันมาก่อนน่ะ :hao4:
-
:-[ :-[
-
น้องตัวเล็กๆ :o8:
ถ้าพี่กันต์เป็นคุณหมี น้องตัวเล็กนี่คงเป็นคุณกระต่ายสินะ
คนเขียนาต่อเร็วๆน้าาาา
-
น้องตัวเล็กของพี่กันต์อยากให้รู้จักเร็วๆ :katai2-1:
-
ใครจะจำได้ก่อน แต่คาดว่าคงเป็นพี่กันย์แน่ๆที่จำได้ก่อน หรือเปล่า :pig4: :pig4:
-
เดียร์จะช็อคไหม ถ้ารู้ว่าเจ้าของตุ๊กตาคือพี่กันย์ที่ตัวเองหมั่นไส้ ฮา
-
ได้คุยกัน(นิดนึง)
-
คนใกล้ตัวเลยค่ะพี่กันต์ ครอบครัวคุณหมี :กอด1:
-
จะจำกันได้เร้วมั้ยนะ
-
จะจำกันได้เมื่อไหร่น้อ
-
จะรออ่านนะคะ :L2:
-
5555 เดียร์เอ้ย โดนพี่เพ่งเล็งไปแล้วไหมล่ะ
แต่ดูกันต์กับทีมเพื่อนกันจะเอ็นดูเดียร์นะ
-
:mew1:
เปิดตัวคุณหมีเลยจ้าาา
น่ารักอ่ะ ชอบมากเลยนะฟาง
ฟางเขียนนิยายได้น่ารักมาก ติดตามต่อไปเรื่อยๆนะจ๊ะ
-
จะจำกันได้ไหมเนีย เรื่องมันตั้งแต่เด็กแล้ว
-
น่ารักจังเลยน้าาาา เรียกน้องตัวเล็ก ><
นี่ถ้าน้องเดียร์รู้ว่าเจ้าของคุณหมีเป็นพี่กันต์จะทำยังไงน้าาาา
อิอิ
-
เพิ่งไปไล่อ่านมัมกับพ่อคินจบมาอ่านน้องกันต์ต่อเลย
:-[
ขอชมคุณฟางนะคะ ว่ามีพัฒนาการทางการเขียนขึ้นผิดหูผิดตา
เราว่าคุณเล่าเรื่องได้สมูทขึ้น ทำให้คนอ่านอินไปกับตัวละครได้มากขึ้นด้วย
ขอบคุณสำหรับเรื่องใหม่นี้ด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
o13 :mew1:
-
กรี๊ดดด น้องกันต์จากรักของมัม กับน้องเดียร์จากอุ้มรัก เหรอเนีย่ยยย :ling1: :ling1:
ตามมมมมๆ :hao7: :hao7: :katai2-1: :pig4: :pig4: รักนักเขียนนน :กอด1:
-
(https://www.uppic.org/image-B7E8_599D9B19.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท06 l “พี่เหนือเดือน”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
เดียร์ไม่คิดเลยว่าพี่วินัยหน้าโหดที่เจ้าตัวนึกหมั่นไส้ทุกครั้งที่นึกถึงจะเป็นที่ชื่นชอบมากขนาดนี้ หลายวันมานี้ไม่ว่าจะเดินไปไหนมาไหน จะอยู่ส่วนไหนของมหา’ลัย หรือแม้แต่ร้านอาหารก็มักจะได้ยินคนพูดถึง ‘เหนือเดือน’ ตลอด ได้ยินบ่อยจนแทบอยากจะเบ้ปากใส่แล้ว
“ทำไมคนถึงได้พูดแต่เหนือเดือนๆ กันเต็มไปหมด นี่... เขาดังมากเลยเหรอ” เดียร์พูดก่อนจะหันไปถามคนที่น่าจะตอบคำถามเขาได้อย่างหินผา
หินผาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ก่อนจะพยักหน้ารับ “ดัง ดังมาตั้งแต่ตอนเข้าเรียนปีหนึ่งแล้ว”
“ทำไมอ่ะ เขาแก้ผ้ามาเรียนวันแรกเหรอถึงได้ดัง มีแต่คนพูดถึง” ทั้งน้ำเสียง ทั้งคำพูดมาเต็มแบบที่ทัชและหินผาฟังก็รับรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนของเขาคงนึกหมั่นไส้รุ่นพี่คนนั้นอีกแล้ว
“มึงนี่ก็นะ...” ทัชเขกหัวเพื่อนไปที มันหมั่นไส้รุ่นพี่เขา ส่วนตัวเขาเองก็หมั่นไส้มันเหมือนกัน
“หึ... พี่กันต์เขาไม่ได้แก้ผ้ามาเรียน แต่เขาเป็นคนเพอร์เฟค รูปหล่อ บ้านรวย เรียนดี กีฬาเด่น ประวัติเสียก็ไม่ค่อยมี”
ยิ่งฟังก็ยิ่งนึกหมั่นไส้จนต้องเบ้ปาก “กูก็เพอร์เฟคหรอก รูปจะมองหล่อก็หล่อ จะมองน่ารักก็ดูดี บ้านกูก็รวย นี่ไม่อยากจะอวด กีฬากูก็ได้ เรียนกูก็ดีเถอะ”
เพื่อนทั้งสองคนได้แต่ยิ้มขำกับท่าทางของเดียร์ ก่อนจะพยักหน้าเออออรับคำของอีกฝ่าย “ก็นั่นแหละ เพราะแบบนั้นพี่เขาก็เลยดัง ที่จริงกลุ่มนี้ก็ดังหมดนั่นแหละ ไหนจะพี่ดิวที่เป็นเดือนคณะ พี่ไข่เจียวเห็นแบบนั้นก็เป็นคนคุยสนุก เข้ากับคนง่ายเลยมีคนรู้จักไปทั่ว แล้วก็ยังมีพี่ผู้หญิงอีกสองคนที่เป็นทั้งดาวแล้วก็รองดาวปีสาม พอรวมกลุ่มกันทีไรเลยเด่นทุกที”
“ก็จริง แต่ละคนเหมือนกับคัดหน้าตาทั้งนั้น” ทัชพยักหน้ากับคำพูดของหินผา
คนในกลุ่มของพี่วินัยนั้นพอโกนหนวดโกนเคราแล้วแต่ละคนนี่หน้าตาดีด้วยกันทั้งนั้น คงไม่แปลกหรอกที่จะเป็นที่รู้จักของคนในมหา’ลัย
“กูก็หล่อเถอะ” เดียร์ยังไม่วายพูด “อีกอย่างกูว่า... เขาก็ไม่ได้หล่อขนาดนั้นไหมวะ ไม่รู้ทำไมผู้หญิงถึงได้ชอบกันนักกันหนา กูว่ามาชอบกูยังจะดีกว่าอีก”
“มึงนี่ก็กล้าเอาตัวเองไปเทียบเขาเนอะ” ทัชส่ายหน้า
คนที่กล้าเอาตัวเองไปเทียบหันมามองทันที หน้าตาเอาเรื่องอย่างที่สุด “ทำไมกูจะไม่กล้าห๊ะ”
“อือหือ... ยังจะกล้าถาม” ทัชยื่นนิ้วมาจิ้มหน้าผากเพื่อนทันที “มึงก็ลองเทียบดู เอาแค่ความสูง... มึงก็เทียบเขาไม่ได้แล้วเดียร์ ลองมึงไปยืนคู่กับพี่เขา ร้อยกูให้ล้าน ผู้หญิงวิ่งข้ามหัวมึงไปหาพี่เขาแน่นอน นี่มึงสูงถึงเอวพี่เขาไหมวะกูก็ลืมวัดว่ะ”
หินผาหัวเราะหึในลำคอ ใจจริงก็อยากจะหัวเราะออกเสียงเลยแต่ก็เกรงใจเพื่อนเลยได้แต่หัวเราะในลำคอเท่านั้น
“สัส! กูไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นโว้ย!” ร้องโวยวายเสียงดัง ยกมือตีเพื่อนไปอีกทีข้อหาที่มันบังอาจมาว่าเขาเตี้ย เขาไม่ได้เตี้ยสักหน่อย นี่สูงนะโว้ย สูงตั้งร้อยเจ็ดสิบกว่า น่าจะร้อยเจ็ดสิบห้าด้วยซ้ำ แล้วมันยังมาหาว่าเขาเตี้ยอีก เตี้ยบ้าอะไร!
แล้วฟังที่มันพูด กล้าพูดได้ยังไงว่าผู้หญิงจะวิ่งข้ามหัวเขาไป ไอ้บ้า! ถ้าจะวิ่งกระโดดข้ามหัวเขาผู้หญิงพวกนั้นต้องสูงสักสามสี่เมตรแล้วมั้ง
“เออ มึงไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นหรอก แต่มึงก็เตี้ยกว่าเขาอยู่ดี พี่เขาสูงเท่าไหร่วะมึง” ทัชว่าก่อนจะหันไปถามหินผา
อีกฝ่ายนิ่งเหมือนจะนึก “กูก็ไม่แน่ใจ แต่พี่เขาสูงกว่ากูนะ กูก็สูงร้อยแปดสิบกว่าแล้ว พี่เขาคงสูงสักร้อยแปดห้าไม่ก็เกิน”
พอได้ยินคำตอบแบบนั้นเดียร์เองก็นิ่งไป สูงกว่าเขาเป็นสิบเซนฯ เลย “นี่คนหรือเปตร สูงไปไหนวะ”
“เห็นไหม แค่ความสูงมึงก็เทียบพี่เขาไม่ได้แล้ว ไม่ต้องพูดถึงรูปร่างหน้าตา ที่พี่เขาหุ่นดีกว่าขี้ก้างอย่างมึง ไหนจะเรียนเก่ง บ้านรวย...”
“บ้านกูก็รวย ดีไม่ดีรวยกว่าด้วย!” เรื่องนี้แหละที่เดียร์จะไม่ยอม ไม่อยากจะอวดนะ แต่เขามั่นใจว่าครอบครัวเขาก็มีฐานะเหมือนกัน “ว่าแต่บ้านเขารวยแค่ไหน”
“อือ... กิจไพศาลกุล เห็นว่าเป็นบริษัทออกแบบเฟอร์นิเจอร์รายใหญ่ของประเทศไทย แล้วก็... มีบริษัทในเครือที่เป็นบริษัทออกแบบด้วย” หินผาตอบอย่างรู้ว่าเดียร์ถามเขาแม้จะไม่ได้เงยหน้ามองก็ตามที
“อ๋อ... กูเคยได้ยินอยู่เหมือนกัน ว่าแต่ว่ามึงนี่รู้เยอะดีนะ มึงเป็นสะใภ้บ้านเขาเหรอ” ทัชพยักหน้าก่อนจะเอ่ยแซวเพื่อนใหม่
“สัส!” หินผาด่าออกมาทันทีแบบที่ทัชแล้วก็เดียร์ก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ปกติเพื่อนใหม่คนนี้ไม่ค่อยจะด่าหรือว่าอะไรเท่าไหร่ เหมือนเป็นพี่ใหญ่ประจำของกลุ่ม แถมยังเก่งแล้วก็รอบรู้มักจะมีคำตอบให้ในแทบจะทุกๆ เรื่อง พอแกล้งให้อีกฝ่ายหลุดมาดได้ก็เลยชอบใจ
“ฮ่าๆ กูล้อเล่นหรอกน่า กูนึกภาพมึงเป็นสะใภ้เขาไม่ออกจริงๆ ว่ะ” ทัชหัวเราะจนท้องแข็งเมื่อนึกภาพตาม
“กูขนลุก!” หินผาว่าพลางลูบแขนตัวเอง และนั่นก็ยิ่งทำให้อีกสองคนหัวเราะหนักเข้าไปอีก กว่าจะหยุดหัวเราะได้ก็เล่นเอาเหนื่อยเลยทีเดียว ส่วนประเด็นเปรียบเทียบระหว่างเดียร์และพี่เหนือเดือนก็เป็นอันตกไปเพราะมัวแต่หัวเราะจนลืมไปแล้ว
“เอ่อ ว่าแต่ว่าเราจะตัดโมเดลกันวันไหนอีก วันจันทร์ก็ส่งแล้วนี่ดีนะที่อาจารย์เลื่อนวันพอดีเลยมีเวลาเพิ่งอีกหน่อย” ทัชถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังมีงานกลุ่มค้างอยู่
“พรุ่งนี้ก็ได้ ไปทำที่คอนโดพวกมึงนั่นแหละ จะห้องใครก็เลือกสักคนเดี๋ยวกูไปหาเอง แล้วก็มีรายงานวิชาประวัติศาสตร์ด้วย” หินผาว่า
“โอเค ทำห้องกูก็ได้ มึงจะเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยก็ได้นะเผื่อขี้เกียจกลับไรงี้” เดียร์ตอบรับก่อนจะพูดกับหินผา ซึ่งอีกฝ่ายเองก็พยักหน้ารับกับคำพูดนั้น
“อย่างนั้นพรุ่งนี้เจอกันที่คอนโดพวกกูตอนสิบโมงแล้วกัน มึงถึงแล้วโทรหากูจะได้ลงไปรับเพราะมันต้องมีคีย์การ์ดถึงจะเข้าได้” ทัชพูด
เมื่อตกลงกันได้แล้วเรียบร้อยพวกเขาแยกย้ายกันกลับ หินผาแยกไปอีกทางเพราะจอดรถเอาไว้คนละที่กับทัช ส่วนเดียร์ก็ไปกับทัชเหมือนทุกครั้ง
“กูว่ามึงไปหัดขับรถเอาไว้ก็ดีนะ” ทัชว่าหลังจากที่ขับรถออกมาจากมหา’ลัยแล้ว “เผื่อวันไหนมึงต้องใช้รถแล้วไม่มีคนขับให้”
“เออน่า... กูก็คิดเอาไว้อยู่เหมือนกันนั่นแหละ เอาไว้ว่างๆ กูให้แด๊ดสอน แต่ว่านะ มัมกูก็ขับรถไม่เป็น ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยเห็นแด๊ดตามรับตามส่งตลอด”
“เออๆ แล้วแต่มึงเหอะ แล้วนี่จะให้กูปล่อยมึงตรงไหน หรือจะเข้าคอนโดเลย”
“ตลาดเลยเพื่อน กูแวะซื้อของกินก่อน มึงไม่ลงใช่ไหม” หันไปถามเพื่อน ซึ่งทัชก็พยักหน้ารับกับคำถามนั้น
ทัชเปิดไฟชิดซ้ายก่อนจะจอดให้เพื่อนของเขาลงตรงตลาดข้างคอนโด ส่วนตัวเขาก็ขับรถกลับไปที่คอนโดเลย
เดียร์กระชับกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในตลาดเพื่อหาของกินเป็นมื้อเย็นวันนี้ วันนี้เขาต้องหาอะไรกินเองเพราะว่าพี่ชายฝาแฝดของเขาอย่างฮาร์ทมีนัดทำงานกับเพื่อน ไม่กลับดึกก็คงจะค้างห้องเพื่อนไปเลย
ในเมื่อไม่มีคนให้ไปปล้นเสบียงก็ต้องหาเลี้ยงตัวเองต่อไป
จริงๆ แล้วเขาก็พอจะทำอาหารเป็นเพราะเคยเข้าไปช่วยมัมในครัวบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้เก่งอะไรผิดกับฮาร์ทที่ดูจะทำเก่งกว่าเขา อีกเหตุผลที่สำคัญคือเขาขี้เกียจ ขี้เกียจหาซื้อวัตถุดิบในการทำ ตอนทำก็สนุกหรอกแต่พอจะเก็บล้างนี่แหละ แค่เห็นกองหม้อกระทะที่วางเอาไว้ก็อยากจะร้องไห้แล้วหลับให้รู้แล้วรู้รอดไป เพราะอย่างนั้นเดียร์จึงเลือกที่จะซื้อมากกว่า ยกเว้นวันไหนที่นึกคึกอยากทำจริงๆ ก็จะทำ
เดินวนหนึ่งรอบเพื่อสำรวจดูว่ามีอะไรน่าอร่อยบ้างก่อนจะตัดสินใจซื้อตอนที่เดินวนรอบที่สอง ได้ก๋วยเตี๋ยวต้มยำทะเลมาหนึ่งถุง ข้าวมันไก่อีกหนึ่งกล่อง ขนมเบื้องอีกหนึ่งถุง ขนมบ้าบิ่นอีกหนึ่งถุง แล้วก็ยังมีข้าวเหนียวสังขยากล่องเล็กอีกหนึ่งกล่อง แล้วก็ปิดท้ายด้วยชานมอีกหนึ่งแก้ว บอกเลยว่าของกินพวกนี้ เขาเหมาคนเดียวหมด ไม่มีแบ่งสำหรับมื้อถัดไป แล้วก็ไม่มีเผื่อสำหรับพี่ชายฝาแฝดด้วย
เดินดูดชานมกลับคอนโดอย่างอารมณ์ดีเพราะได้ของกินถูกใจมาเพียบโดยเฉพาะขนม นี่ใจจริงก็อยากจะซื้อทับทิบกรอบมาอีกอย่างหรอกนะ เขาเป็นพวกชอบขนม โดยเฉพาะขนมไทยจะชอบมากเป็นพิเศษให้กินเท่าไหร่ได้หมด เมนูโปรดเลยก็คือข้าวเหนียวสังขยา ขนมชั้น ทับทิบกรอบน้ำกะทิ เห็นเป็นไม่ได้ ต้องซื้อมาตลอด แต่ถ้าจะให้ชอบที่สุดก็ต้องเป็นขนมหวานฝีมือมัมมี๊แล้วก็คุณย่า อร่อยสุดๆ ให้กินคนเดียวทั้งหม้อ ทั้งถาดก็ไหว
“รอด้วยครับ” เสียงจากนอกลิฟต์ดังขึ้นให้เดียร์ที่กำลังจะกดลิฟต์ปิดต้องเอื้อมมือไปกดเปิดเอาไว้ให้ “ขอบคุณครับ”
“ชั้นอะไร...” เสียงหายไปในลำคอเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาในลิฟต์
พี่วินัยหน้าโหด... ที่ตอนนี้เปลี่ยนโหมดมาเป็น พี่เหนือเดือน
“ชั้นเดียวกัน” อีกฝ่ายตอบให้เดียร์ที่กำลังชะงัก อึ้งค้างไปกว่าเดิม ตอนแรกว่าอยู่คอนโดเดียวกันก็เบ้หน้าแล้ว นี่ยังจะมาอยู่ชั้นเดียวกันอีกเหรอเนี่ย!
กันต์ที่เห็นอีกฝ่ายเอาแต่มัวยืนอึ้งไม่ยอมปล่อยนิ้วจากปุ่มกดลิฟต์เปิดค้างไว้ก็จัดการดึงมืออีกฝ่ายออกแล้วกดปิดลิฟต์แทน เดียร์สะดุ้งตอนที่อีกคนมาจับมือเขาจนแทบจะชักมือออกแต่ก็พอดีกับที่อีกฝ่ายปล่อยมือ
“... อยู่ชั้นนี้เหรอ...” ชี้นิ้วไปที่ปุ่มเลขที่สว่างอยู่เพราะกดเลือกชั้นเอาไว้
กันต์หันมองก่อนจะพยักหน้ารับ “ใช่” เขาตอบเสียงเรียบ หันมองรุ่นน้องปีหนึ่งในคณะ เขาชะงักไปนิดตอนที่เห็นของในมืออีกฝ่าย “อย่าบอกว่ากินคนเดียว”
“ก็ถ้าผมกินคนเดียวแล้วจะทำไมล่ะ!” ถามเสียงขุ่นหน้าตาบูดบึ้งทันที
ทำไม เขากินทุกอย่างในมือคนเดียวแล้วมันจะทำไมล่ะ!
“ถามดูเฉยๆ กิน... เก่งดี”
“คนมันกำลังโต” ว่าแล้วก็เชิดหน้ายืดอกใส่ แต่องศาการเชิดหน้าขึ้นนั้นทำให้เดียร์รู้เลยว่าส่วนต่างของความสูงระหว่างเขากับคนตรงหน้าไม่ใช่น้อยๆ เลย “นี่คนหรือเสาไฟฟ้า” พูดพึมพำเสียงเบา แต่เพราะลิฟต์ก็ขนาดแค่นี้ แถมยังอยู่กันแค่สองคน จะไม่ได้ยินก็คงจะต้องเรียกว่าหูตึงแล้วล่ะ
“แล้วนี่คนหรือหลักกิโล”
เดียร์อ้าปากค้างไปแล้วตอนที่ได้ยิน ในหัวคิดประมวลผลเร็วจี๋ นึกหาคำจะโต้ตอบกลับไป แต่ก็คงไม่ทันเพราะอีกฝ่ายเดินออกจากลิฟต์ที่เปิดออกเมื่อถึงชั้นของพวกเขาแล้ว
ตั้งสติได้ก็รีบก้าวตามออกไปอย่างทันที “นี่พี่ว่าผมเหรอ!”
“ใช่ ว่า” ยอมรับอย่างหน้าตาเฉย เห็นแล้วก็ยิ่งฉุน อยากจะกระโดดกัดให้คอขาดไปเลย พ่อจะงับคอแล้วสะบัดๆๆ ให้คอกับตัวหลุดกระเด็นออกจากกัน
“เฮ้ย! พี่มาว่าผมอย่างงี้ได้ไง”
“แล้วนายว่าพี่ก่อนไหม” หันไปถามกลับ
“ผม!...”
“อย่าปฏิเสธว่าไม่จริง เพราะพี่เองก็ได้ยินเต็มสองหู หูไม่ได้หนวก เราว่าพี่มา ไม่ขอโทษสักคำแล้วพี่ว่ากลับคืนบ้างจะเป็นอะไรไป” กันต์พูด มือที่กำลังกดรหัสห้องตัวเองชะงักก่อนจะหันกลับไปมองคนตรงหน้านิ่ง ใจจริงไม่ได้นึกโกรธเคืองอะไรแต่ก็ต้องพูดสั่งสอนกันหน่อยว่าสิ่งที่ทำมันไม่ถูกต้อง
“ไม่มีใครชอบให้คนอื่นมาว่าเรา เพราะฉะนั้นก็อย่าเที่ยวต่อว่าคนอื่น”
“ผมก็แค่คิดเปรียบเทียบ”
“อย่างนั้นที่พี่พูดก็คือการเปรียบเทียบ ถือว่าเจ๊ากันไป”
เดียร์ทำท่าฮึดฮัดใส่แต่ก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดเพราะไม่อยากจะเถียง รู้ว่าเถียงไปตนก็ไม่มีทางชนะ จึงได้เลือกที่จะแลบลิ้นใส่เหมือนเด็กโดนขัดใจแล้วเดินหนีไปที่ห้องของตัวเองที่อยู่ก่อนถึงห้องของเขาทันที
กันต์มองเด็กปีหนึ่งที่ไม่วายหันมาแลบลิ้นใส่เขาอีกรอบก่อนจะเข้าห้องแล้วก็ส่ายหน้า ทั้งขำทั้งระอากับท่าทางนั้น ไม่รู้เด็กคนนี้จงเกลียดจงชังอะไรเขานักหนา แต่ถ้าจะให้คิดก็คงเป็นเรื่องที่เขาสั่งลงโทษเจ้าตัวไปนั่นแหละ
“เด็กปีหนึ่งนี่วุ่นวายจริงๆ สินะ” ได้แต่บ่นกับตัวเองแล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องบ้าง
ทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวนุ่มแล้วก็ถอนหายใจออกมา เรียนก็เหนื่อยแล้วเพราะวันนี้เขาเรียนทั้งวันแล้วยังมาเจอเด็กปีหนึ่งจอมป่วนอีก แค่คุยไม่กี่ประโยคก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เด็กอะไร... น่าจับตีเสียให้เข็ด อยากจะทิ้งตัวลงนอนหลับให้สบายแต่เสียงท้องร้องที่ดังโครกครากนั้นทำให้เขาต้องลุกแล้วเดินลากเท้าเข้าไปในครัว เปิดตู้เย็นตัวใหญ่ดูก่อนจะพบกับความว่างเปล่า มีเพียงแค่น้ำเย็นๆ ไข่สดอีกสองลูกแล้วก็ไส้กรอกอีกถุงเท่านั้น
ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ของในตู้เกลี้ยงแบบนี้ แต่ช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะเลยลืมซื้อของเข้าตู้ไป แล้วก็ปล่อยให้มันเกลี้ยงอยู่แบบนี้
กันต์ถอนหายใจก่อนจะเปิดตู้แขวนที่อยู่เหนือขึ้นไปแทน หยิบเอาบะหมี่สำเร็จรูปออกมาสองซอง วันนี้คงต้องพึ่งเจ้านี่ไปก่อน พรุ่งนี้วันหยุดค่อยไปหาอะไรมาเติมให้เต็มตู้
ระหว่างที่กำลังรอต้มน้ำให้เดือดเสียงกริ่งก็ดังขึ้นให้เขาเลิกคิ้วแปลกใจ ใครกัน...
เดินลากสลิปเปอร์สีน้ำตาลเหลืองไปหน้าประตู กดที่อินเตอร์คอมที่มันเชื่อมกับกริ่งประตูเพื่อดูว่าใครเป็นคนกด แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า กันต์ตัดสินใจเปิดประตูห้องเพื่อดูให้แน่ชัดแต่ก็ไม่มีใคร เสียงถุงพลาสติกดังกรอบแกรบเรียกสายตาให้ก้มลงมองก่อนจะเห็นถุงใบหนึ่งแขวนเอาไว้ตรงที่จับประตู
หยิบมาดูอย่างงงๆ ชะโงกหน้าออกไปมองตรงทางเดินอีกรอบว่าใครเป็นคนเอามาแขวนเอาไว้ กำลังตัดสินใจว่าจะแขวนเอาไว้อย่างเดิมหรือเดินเอาไปทิ้งดี ของใครก็ไม่รู้แบบนี้ ยังไม่ทันจะตัดสินใจสายตาก็เหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตที่ใส่เอาไว้ในถุง เขาถึงได้หยิบขึ้นมาดู
กันต์หลุดหัวเราะออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องโดยถือถุงนั้นติดมือมาด้วย เสียงเตือนน้ำเดือนดังขึ้นเขาจึงเดินไปจัดการต้มบะหมี่สำเร็จรูป ใส่ไข่กับไส้กรอกที่มีอยู่ลงไปด้วยก่อนจะยกมาที่โต๊ะกินข้าว พร้อมกับกินบะหมี่ชามนั้นกับข้าวมันไก่คู่ไปด้วยกัน
เสียงกริ่งจากประตูหน้าห้องทำเอาคนที่กำลังกินก๋วยเตี๋ยวอย่างเอร็ดอร่อยชะงักไปทันที ตวัดสายตาไปมองที่ประตูอย่างขุ่นเคืองแม้ว่าคนที่อยู่หลังประตูบานนั้นจะไม่รับรู้ถึงสายตาของเขาก็ตามที
ใครกัน ขัดจังหวะคนกำลังกินหมด!
ได้แต่บ่นในใจแต่ก็เดินไปเปิดประตู ไม่ได้เช็คดูเสียก่อนว่าใครมากดกริ่ง พอเห็นว่าเป็นใครก็ชะงักไปทันที
“มีอะ...”
แปะ
ยังไม่ทันได้ถามจนจบประโยคกระดาษโน้ตแผ่นเล็กก็ถูกแปะที่หน้าผากของเขา ก่อนที่เขาที่เอามาแปะจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“อะไรของเขา เพี้ยนไปแล้วหรือไง!” อดไม่ได้ที่จะว่าคนประหลาด ที่ทำอะไรประหลาดๆ แบบนี้
เดียร์ยกมือขึ้นหยับกระดาษที่ติดหน้าผากเขาอยู่ออก ก่อนจะเบ้ปากทันทีที่เห็นข้อความบนนั้น วางทิ้งเอาไว้บนโต๊ะกินข้าว ก่อนจะเดินมานั่งหน้าโทรทัศน์ต่อเพื่อจัดการกับก๋วยเตี๋ยวแล้วก็ขนมอื่นๆ ให้เรียบร้อย
เมื่อท้องอิ่มหนังตาก็เริ่มตก นั่งย่อยอยู่ไม่นานก็ลุกไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน เดินหัวเปียกออกมาจากห้องน้ำ หยิบโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงดังมากดรับแล้วพูดคุยกับพี่ชายฝาแฝด คืนนี้พี่ชายจะไม่กลับมานอนที่คอนโดเพราะยังทำงานกันไม่เสร็จ และพรุ่งนี้ก็คงไม่ได้กลับบ้าน
“อือ... เราก็ไม่ได้กลับบ้าน วันจันทร์มีส่งโมเดล นัดกับหินผาแล้วก็ทัชมาทำงานที่ห้อง แล้วก็มีรายงานอีกด้วย”
[อือ... อย่างนั้นก็ตั้งใจทำงาน อย่าลืมโทรบอกมัมกับแด๊ดด้วยว่าไม่ได้กลับบ้านน่ะ]
“รู้แล้ว เดี๋ยวเราโทรบอก”
[โอเค อย่างนั้นก็อย่านอนดึก รีบนอนเข้าล่ะรู้ไหม]
“คร้าบๆ เราจะนอนแล้วเนี่ย”
[อือ อย่างนั้นแค่นี้แหละ]
“อ่าหะๆ ฝันดีนะนาย”
ฮาร์ทขานรับก่อนจะกดวางสายไป เดียร์เลยจัดการต่อสายโทรศัพท์หามัมมี๊น้ำเหนือต่อเพื่อแจ้งข่าวบอกว่าอาทิตย์นี้ลูกไม่ได้กลับบ้าน ปิดท้ายก่อนวางสายด้วยการอ้อนอยากกินขนมอร่อยๆ ฝีมือมัมมี๊ ตะโกนบอกรักให้ชื่นใจแล้วก็วางสาย
เปิดเข้าแอพต่างๆ เพื่อตามเช็คข่าวสารจนกระทั่งง่วงนอนถึงได้วางโทรศัพท์ลงและปิดไฟเตรียมเข้านอน ก่อนที่เขาจะหลับไปก็นึกไปถึงกระดาษแผ่นนั้น... ที่ยังวางอยู่บนโต๊ะ กระดาษที่มีลายมือของเขาและลายมือของคนที่อยู่ห้องถัดไป
เมื่อกี้ผมพูดไม่ดีกับพี่ไป... ขอโทษ
นี่ข้าวมันไก่ เอามาแบ่งให้ ถือว่าไถ่โทษแล้วกัน
รู้ว่าผิดก็ดี
ข้าวมันไก่อร่อย
ประโยคที่เขาเขียนใส่กระดาษโน้ตแล้วเอาไปใส่ไว้ในถุงข้าวมันไก่ที่ซื้อมา ก่อนจะเอาไปแขวนไว้ที่หน้าห้องของพี่เหนือเดือน ใต้ประโยคพวกนั้นก็มีลายมือของอีกฝ่ายเขียนตอบกลับมา
************************************************
มีใครคิดถึงฟางไหม คิดถึง #พี่หมีกันต์ กับ #น้องตัวเล็ก กันบ้างหรือเปล่าคะ งานเยอะมากจริงๆ ค่ะตอนนี้ เคลียร์งานแทบจะไม่ทัน นี่ยังมีงานบ้านลูกค้าค้างอีกหนึ่งหลังยังไม่เสร็จเลย โฮ... งานอะไรจะเยอะขนาดนี้ อยากจะมีวันหยุดยาวๆ สักอาทิตย์สองอาทิตย์ อยากนอนตื่นสายๆ แต่งนิยายชิลๆ ที่สุดอ่ะ พอ! นอกเรื่องแล้ว กลับมาที่นิยายกันต่อ
มีความต่อล้อต่อเถียงกันจ้าพี่น้องคู่นี้ ทำไมเรารู้สึกว่ามันงุ้งงิ้งๆ ล่ะ ทำไมรู้สึกว่าเขาเหมือนจะจีบกันล่ะทั้งๆ ที่ยังไม่ได้จีบกันเลย พี่กันต์สายอ่อยก็ยังไม่อ่อยน้องตัวเล็กนะเนี่ย มีการเอาข้าวมาแขวนไว้หน้าห้องพี่ น่าเอ็นดูอะไรแบบนี้ เลือกทีมกันได้ไหมคะจะเชียร์ทีมไหน หรือเหมาหมดสองทีมเลยดี ฟางเองก็ชักจะเลือกข้างเลือกฝั่งไม่ถูกแล้วเหมือนกันจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
เริ่มใกล้กันทีละนิดๆ
:-[
-
:z1: :z1: :z1: มีเขียนโน๊ตกันด้วยอะ อิอิอิอิ
-
เดียร์ลูก หนูแค้นมากไหมเนี่ย ฮ่าาาา มีการอวดสรรพคุณแข่งกับพี่เค้าด้วย น่ารักเชียว พี่กันต์เอ็นดูน้องหน่อยนะ ขอบคุณค่ะฟาง :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2: น้องเดียร์ น่ารักน่าเอ็นดู มีการเอาข้าวมันไก่มาไถ่โทษด้วย อิอิ
-
หาว่าปี1 เป็นจอมป่วน พี่กันต์ของเราก็อย่าหลงรักน้าา 555
-
รอตอนต่อไป~
-
น้องเดียร์เด็กดื้อ น่ารัก
-
น้องเดียร์น่ารัก พี่กันต์อย่าแกล้งเยอะสิ ^^
-
ดื้อ! แต่ก็น่ารัก
-
เอ็นดูน้องเดียร์ น่ารักจังเลยลูกกกกกกกก จ้ะหนูกำลังโตเนาะลูกเนาะ :mew1:
ตอนนี้เด็กปีหนึ่งแค่วุ่นวาย ต่อไปอาจเพิ่มเติมว่าวุ่นวายใจรึเปล่าคะพี่กันต์ 55555555 :hao3: :hao3:
-
น้องตัวเล็กของพี่กันต์ท่าจะดื้อ :z2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบพี่กันต์
พาพี่กันต์มาบ่อยๆ นะคะ
-
จ้าาาา
-
งุ้ยยยยยย
-
น้องงงงง น่าเอ็นดูจังเลยลูกกก
เนี่ย พี่ไม่อยู่ ไม่ได้กลับบ้าน ก็ไปอ้อนพี่ห้องใกล้ๆกันก่อนก็ได้เนอะ...โฮะๆๆๆ
-
:mew1:
น่ารัก มีการส่งข้าวส่งน้ำ
น่ารักมากกกก
-
น้องเดียน่ารัก
-
หลักกิโลกับเสาไฟฟ้า เข้ากั๊นเข้ากัน น่ารักกกกกกก :mew1: :mew1:
-
เดียร์น่ารัก แต่ก็ป่วนและเกรียนมาก แต่ยังดีที่ไม่เคืองตอนโดนว่า และรู้จักขอโทษ
กันต์ก็เป็นผู้ใหญ่ดี แบบว่าอีกนิดจะหลงน้องละนะ
-
:m1: :m1:
-
น้องเดียร์น่ารัก รู้จักขอโทษพร้อมของกำนัล
คู่นี้เริ่มมีปฎิสัมพันธ์กันแล้ว :hao3:
-
ระวังตกหลุมรักน้องปี1นะพี่กันต์
-
:pig4: :pig4:
-
(https://preview.ibb.co/bXQD9F/07.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท07 l “สุดยอดเชฟกระทะเหล็ก”
ทั้งเสียงกริ่งเสียงทุบประตูปึงปังดังลอดเข้ามาในห้องนอนให้คนที่กำลังนอนหลับสบายรู้สึกตัวตื่น ใบหน้าเนียนงอง้ำอย่างขัดใจที่มีคนมาขัดจังหวะการนอนที่แสนจะสบายของเขา นอนหลับตานิ่งๆ เพื่อให้ร่างกายตื่นเต็มที่ก่อนจะลุกเดินไปเปิดประตูห้อง เห็นว่าเป็นเพื่อนรักตั้งแต่เด็กยืนฉีกยิ้มกว้าง มือข้างหนึ่งยกค้างมันคงกระหน่ำเคาะประตูอยู่แน่น ส่วนอีกข้างก็แตะอยู่ที่กริ่งหน้าประตู พอมองเลยมันไปก็เจอกับเพื่อนใหม่ยืนยิ้มขำอยู่ด้านหลัง สรุปว่าทั้งเสียงเคาะประตูแล้วก็เสียงกริ่งเป็นฝีมือไอ้ทัชคนเดียวเลยสินะ
“มึงจะกดกริ่งห่าอะไรขนาดนี้ เดี๋ยวข้างห้องก็ออกมาสั่งนั่งม้าหรอกไอ้สัส!” ด่ามันไปทีก่อนจะดันประตูออกกว้างขึ้นเพื่อให้ทั้งสองคนเดินเข้ามา เห็นหินผาหอบหิ้วของสำหรับตัดโมเดลมาเต็มไม้เต็มมือ เลยเดินไปช่วยมันหิ้วแล้ววางเอาไว้ตรงโต๊ะหน้าโซฟา
“หือ... นั่งม้าอะไรของมึง ฝันค้างหรือไง” ทัชถามอย่างงงๆ
“ข้างห้องกูเนี่ย... พี่วินัยอยู่ เข้าใจยังห๊ะ”
ทัชตาโตด้วยความตกใจ “ใครวะ หรือว่า... พี่กันต์เหรอ”
“เออ!”
“เชี่ย...! ไอ้เตี้ย ดวงมึงสมพงษ์พี่เขามาก หรือจะเป็นเนื้อคู่กันว... โอ๊ย! ไอ้สัดตบหัวกูทำไหมเนี่ย” ทัชว่าแต่ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยคฝ่ามือน้อยของเพื่อนเตี้ยก็ตบผลัวะเข้าเต็มๆ ที่ศีรษะจนต้องร้องออกมา
“ปากมึงนี่นะ!!” เดียร์ว่าเสียงโหดพลางมองเพื่อนตาขวาง “หินมึงตามสบายเลยนะ กูไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวมาทำงานกัน รอแปบนึงนะมึง ในตู้เย็นมีพวกน้ำของกินอยู่เอามากินได้เลย” พูดจบก็หาวออกมาอย่างคนที่ยังง่วงนอนอยู่ พลางชี้นิ้วไปทางห้องครัวที่อยู่ใกล้ๆ กัน
“อือ มึงไปอาบน้ำเถอะ” หินผาว่า ทิ้งตัวเหยียดยาวบนพื้นพรมหน้าโซฟา ส่วนทัชก็เดินไปทั่วห้องอย่างกับเป็นห้องของตัวเอง
“อะไรวะมึง” ยังไม่ทันที่เดียร์จะได้เดินกลับเข้าห้องนอนเสียงของทัชก็ดังขึ้นรั้งเขาเอาไว้เสียก่อน เจ้าตัวชูกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ ขึ้นมาให้ดู แบบที่เจ้าของห้องเห็นก็เบ้หน้า “นี่มึงส่งจดหมายรักกับใครวะ เมื่อกี้พูดไม่ดีกับพี่ไป ขอโทษ นี่ข้าวมันไก่ เอามาแบ่งให้ ถือว่าไถ่โทษแล้วกัน รู้ว่าผิดก็ดี ข้าวมันไก่อร่อย อะไรของมึงวะ”
“สัส! เอามานี่” เดียร์แทบจะกระโจนไปหาเพื่อนแล้วแย่งกระดาษแผ่นนั้นมา แต่ทัชก็หันหนีได้ทันท่วงทีเหมือนกัน
“ไม่ใช่ลายมือไอ้ฮาร์ทอ่ะ กูมั่นใจ อีกอย่างมึงไม่เรียกฮาร์ทว่าพี่แล้วมึงสองคนคงไม่เขียนจดหมายตอบไปมามุ้งมิ้งแบบนี้หรอก แล้วนี่ใครวะ เป็นรุ่นพี่ซะด้วย” ทัชหันมาแซ็ว หน้าตาล้อเลียนแบบที่คนเห็นอยากจะยกเท้าถีบสักที “มึงว่าใครวะหิน เพื่อนมึงแอบไปกุ๊กกิ๊กๆ กับรุ่นพี่คนไหนวะ”
“ยุ่งจริง เอามานี่!” เดียร์ว่า พยายามที่จะแย่งกระดาษแผ่นนั้นกลับคืนมาแต่ก็ไม่เป็นผล
“ไหนบอกพี่มาสิจ๊ะ ว่ารุ่นพี่คนนี้คือใครเอ่ย” ทัชลอยหน้าลอยตาถามเสียงอ่อนเสียงหวานเห็นแล้วก็หมั่นไส้อยากจะถีบมันจริงๆ เลย
เดียร์จิ๊ปากอย่างขัดใจ “อยากได้ก็เอาไปเลย!” เจ้าตัวว่าก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง ไม่วายได้ยินเสียงบ่นเสียดายจากไอ้ทัชเรื่องที่ว่าเขาไม่ยอมแย่งมันต่อ
พอนึกไปถึงกระดาษแผ่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน เพราะปากตัวเองแท้ๆ ที่ดันเผลอไปเล่าให้มัมมี๊ฟัง สุดท้ายก็เลยโดนมัมมี๊เทศน์เสียตั้งนานสองนานแถมยังต้องไปขอโทษอีก
‘มัมรู้ไหม พี่วินัยนั่นว่าเดียร์ด้วย บอกว่าเดียร์เป็นหลักกิโลอ่ะมัมมมม เดียร์ไม่ได้เตี้ยสักหน่อยสูงตั้งร้อยเจ็ดสิบกว่า ตัวเองเถอะสูงเวอร์ สูงอย่างกับเสาไฟฟ้า นี่ไม่รู้ว่าคนหรือเสาไฟฟ้าอะไรจะสูงขนาดนั้น แล้วมัมคิดดูสิ เขามาว่าเดียร์อ่ะมัม’
‘เขาว่าเดียร์ เพราะเราไปว่าพี่เขาก่อนใช่ไหม’ น้ำเสียงเรียบๆ ของมัมมี๊ที่ดังมาจากปลายสายทำเอาคนทางนี้ต้องกลืนน้ำลายลงคอ
‘มัม...’
‘ว่ายังไงครับ เราไปว่าพี่เขาก่อนหรือเปล่า’
‘ก็... ครับ’ ได้แต่ยอมรับอย่างจำยอม
‘เพราะเราไปว่าพี่เขาก่อน พอพี่เขาว่ากลับเราก็โกรธ ไม่พอใจ แล้วตอนเราไปว่าพี่เขาไม่คิดบ้างเหรอหือว่าพี่เขาเองก็ไม่พอใจเหมือนกัน’ เสียงนุ่มของมัมมี๊น้ำเหนือพูดสอน ‘เดียร์ไม่ชอบให้พี่เขาว่า พี่เขาก็ไม่ชอบให้เราไปว่าพี่เขาเหมือนกัน อีกอย่างเราอายุน้อยกว่าเขาไปว่าเขาแบบนั้นได้ยังไงครับ ไม่น่ารักเลยนะน้องเดียร์’
‘มัม...’
‘ไม่อ้อนมัมครับ รู้ตัวไหมว่าทำผิด’
‘รู้ครับ...’ ได้แต่รับคำเสียงอ่อย
‘รู้ตัวว่าทำผิดแล้วต้องทำอย่างไรครับน้องเดียร์’
‘ขอโทษครับ...’
‘ใช่แล้วครับ ไปขอโทษพี่เขาที่เราไปว่าพี่เขาแบบนั้น แล้วก็ห้ามทำตัวไม่น่ารักด้วยเข้าใจไหมครับ เราดื้อ ไม่น่ารักแบบนี้มัมไม่โอเคนะครับ’
‘เดียร์ขอโทษครับ’
‘เก่งมากครับ ไปขอโทษพี่เขา จะขอโทษพี่เขายังไงก็ได้แต่ต้องขอโทษนะครับรู้ไหม เด็กดีของมัมต้องทำตามคำพูดแล้วก็ไม่โกหกมัมนะครับ’
‘ครับมัม...’
‘มัมรักน้องเดียร์นะครับ คนเก่งของมัม’
‘น้องเดียร์ก็รักมัมครับ คิดถึงมัม อยากกอดมัมแล้ว’ คนทางนี้ส่งเสียงออดอ้อนไปตามสายให้อีกฝ่ายหัวเราะออกมาอย่างนึกออกเลยว่าลูกชายของตนเองจะทำสีหน้าแบบไหนอยู่
‘เอาไว้กลับมาบ้านมัมจะให้กอดทั้งวันเลยครับ ไปครับไปอาบน้ำ กินข้าว แล้วจะได้พักผ่อนเนอะ’
‘ครับ ฝันดีนะครับมัม’
‘ครับ ฝันดีครับ’
เพราะมัมพูดแบบนั้น เพราะสัญญากับมัมเอาไว้แล้ว และไม่อยากที่จะทำให้มัมผิดหวังไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม เขาถึงได้ตัดสินใจว่าจะขอโทษพี่วินัยหน้าโหดคนนั้น แต่ถ้าจะให้เดินไปพูดต่อหน้าเดียร์ก็ขอบอกเลยว่าไม่ทำแน่นอน สุดท้ายก็เลยหยิบกระดาษแผ่นเล็กมาเขียนคำขอโทษลงไป ตั้งใจว่าจะเอากระดาษไปติดไว้ที่ประตูหน้าห้อง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็นหรือเปล่า เลยตัดสินใจว่าจะเอาใส่ไว้ในถุงข้าวมันไก่ที่เขาซื้อมาแล้วก็เอาไปแขวนไว้ที่หน้าห้องอีกฝ่าย ข้าวมันไก่นี้ก็ถือเสียว่าเป็นของไถ่โทษแล้วกัน
“สรุปว่าไงเนี่ย ลายมือบนกระดาษแผ่นนี้คือใคร” ทัชถามอีกครั้งเมื่อเดียร์เดินออกมาจากห้องนอนด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่
คนที่เพิ่งเดินเข้าไปอาบน้ำมาขมวดคิ้วใส่ “ยังไม่เลิกอีก ยุ่งจริงๆ เลย จะลายมือใครก็ช่างเถอะน่า จะมาทำงานไม่ใช่หรือไงเดี๋ยวก็ไม่เสร็จหรอก มึงหัดเอาอย่างหินผามันบ้าง มันยังไม่เผือกเรื่องกูเลย”
คนโดนพาดพิงหัวเราะหึๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกจากจัดการเคลียร์พื้นที่หน้าโทรทัศน์เพื่อที่พวกเขาจะได้มีพื้นที่ทำงาน
“กูจะบอกมัมมึงว่ามึงแอ๊วผู้ชาย” ทัชว่า
พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ที่กำลังยกน้ำขึ้นดื่มก็สำลักจนน้ำแทบพุ่ง หินผาที่ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังก็หลุดขำดังพรืด
“สัส!! แอ๊วผู้ชายห่าไรของมึงล่ะ!” หันมาว่าหน้าตาแดงก่ำแต่ไม่ได้เพราะเขิน เป็นเพราะยังสำลักไม่หายกับคำที่มันเปรียบเปรย
“อ้าว! แล้วกูพูดผิดตรงไหน กูคาดเดา คาดคะเนจากหัวสมองเชอร์ล็อก โฮมส์ของกู กูขอเดาว่าลายมือบนกระดาษต้องเป็นผู้ชายแน่นอน!” คนมั่นอกมั่นใจว่า มีการเดินไปเดินมาทำท่าครุ่นคิดอย่างกับนักสืบ “เหตุผลมีดังนี้... หนึ่ง ลายมือดูไม่น่ารักมุ้งมิ้ง กูว่าลายมือผู้ชายชัวร์ๆ อีกนิดหนึ่งก็จะเรียกลายมือคุณหมอได้แล้วอ่านยากชิบหายแต่ก็ยังพออ่านได้ ถ้าเป็นผู้หญิงต้องมุ้งมิ้งกว่านี้แน่ๆ สอง! ข้อความในกระดาษมันห้วนและสั่นมาก ต่อให้เป็นรุ่นพี่แต่ถ้าเป็นผู้หญิงข้อความต้องยาวและนุ่มกว่านี้ อย่างน้อยก็ต้องมีคำลงท้ายคะ ค่ะ จ้ะ จ๊ะ บ้างแหละ แต่นี่ไม่มีเลย”
ทัชหันกลับมามองเพื่อนสมัยเด็กของตัวเองแล้วหันไปทางเพื่อนใหม่เพื่อหาแนวร่วม “เพราะฉะนั้น... เจ้าของลายมือนี้ต้องเป็นผู้ชายแน่ๆ! มึงก็คิดแบบนั้นใช่ไหม”
เดียร์หันไปมองหินผาทันทีที่ทัชหันไปหาเพื่อนร่วมขบวนการ อีกฝ่ายเองก็หันมามองเขาพร้อมกับยิ้มแต่เป็นรอยยิ้มที่เดียร์เองก็ไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไหร่ เพราะไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้จากเพื่อนใหม่คนนี้เลย
หินผาไม่ได้พูดอะไรแต่หันกลับไปหาทัชแทน “กูว่ามาเริ่มทำงานดีกว่า เดี๋ยวงานจะเสร็จไม่ทันกำหนดส่งนะ”
ทัชส่งเสียงเหมือนจะขัดใจที่ไม่มีแนวร่วม เจ้าตัวทิ้งตัวลงนั่งใกล้ๆ กับหินผาก่อนจะจัดการรื้อของจำเป็นออกมาจากถุง พอเห็นว่าเพื่อนไม่สนใจอะไรแล้วหินผาก็หันกลับมามองที่เดียร์อีกครั้ง
“พี่กันต์สินะ” เจ้าตัวขยับปากแบบไม่มีเสียงช้าๆ ให้อ่านปากได้ทัน เดียร์ได้แต่ตาโตใส่ พอเห็นท่าทางแบบนั้นหินผาก็ยิ้มขำออกมา ไหวไหล่เหมือนไม่ใส่ใจอะไรแล้วก็หันไปช่วยทัชแทน
เดียร์ได้แต่ย่นจมูกใส่ “พวกมึงกินอะไรมากันหรือยัง”
“ยัง เออ! กูฝากหินซื้อของกินมา เมื่อกี้เอาไปวางไว้ในครัว มึงแกะเลยเดี๋ยวกูเข้าไปช่วย” ทัชพูดอย่างนึกขึ้นได้ ลุกเดินเข้าไปช่วยเจ้าของห้องเทมื้อเช้าใส่ถ้วยใส่จาน
โจ๊กหมูใส่ไข่ที่ยังมีควันลอย แถมยังมีหมูสะเต๊ะอีกยี่สิบไม้
“มึงซื้อแถวไหนวะ น่ากินอ่ะ หมูเต๊ะก็อร่อย” เดียร์ว่า กัดหมูสะเต๊ะเข้าไปเต็มคำ ก่อนจะกวักมือเรียกคนที่ซื้อของกินมาให้มาจัดการมื้อเช้าด้วยกัน
“ร้านหน้าหอน่ะ กูเคยกินแล้วว่าอร่อยดีเลยซื้อมาด้วย” หินผาตอบ
พวกเขาทั้งสามคนใช้เวลาจัดการกับมื้อเช้าไม่นานนัก ทั้งโจ๊กทั้งหมูสะเต๊ะก็อันตรธานหายเกลี้ยงลงไปอยู่ในท้อง เมื่ออิ่มกันเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาลงมือทำงานกันเสียที ตอนแรกว่าจะนั่งทำกันตรงหน้าโซฟา หน้าโทรทัศน์นั่น แต่พอเริ่มลงมือทำงานก็เห็นว่าพื้นที่แค่นี้คงไม่พอแน่ พวกเขาเลยช่วยกันยกโซฟาไปไว้มุมห้องจนเหลือพื้นที่หน้าโทรทัศน์กว้างขวางให้นั่ง นอนทำงานกันเต็มที่
งานที่พอฟังก็เหมือนจะง่ายๆ เพราะให้ตัดโมเดลบ้านไม้ที่ต้องให้เห็นตัวโครงสร้างของบ้านด้วย แต่พอเริ่มลงมือทำถึงได้รู้ว่าไม่ง่ายแบบนั้นเลย เพราะรายละเอียดนั้นค่อนข้างเยอะทีเดียว ทั้งการทำโครงเคร่าของผนัง โครงสร้างของพื้นและหลังคา จากตอนแรกที่คิดว่าคงใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ แต่นี่ผ่านไปครึ่งวันแล้วงานยังไม่คืบหน้าไปไหนเลย
“มึง... กูหิวแล้วว่ะ ไปหาอะไรกินกันดีไหม” ทัชทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดดูเวลา “เชี่ย... บ่ายโมงกว่าแล้วมึง บ้านเรายังได้แค่เสาเองว่ะ กูตัดผนังเสียไปตั้งหลายชิ้น”
“กูก็เหมือนกัน ตัดเบี้ยวว่ะ ถ้าเอาไปติดต้องไม่สวยแน่นอน แล้วนี่ไม้ที่พวกเราซื้อมาจะพอไหมวะเนี่ย” เดียร์ว่า ทิ้งตัวนอนอีกคน
หินผามองเพื่อนทั้งสองคนที่ดูเหมือนจะหมดแรงกันแล้วก็วางมือจากการกรีดไม้ที่เอามาใช้ทำโมเดล “อย่างนั้นไปหาอะไรกินกันก่อนแล้วกัน ซื้อมื้อเย็น มื้อดึกเข้ามาเลยจะได้ทำงานกันต่อยาวๆ”
“กูเห็นด้วย!” ทัชเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินคำว่าไปหาอะไรกิน
มื้อเช้าที่จัดการไปนั้นย่อยสลายไปหมดแล้ว ตอนนี้ในท้องของเขาช่างว่างเปล่าเสียเหลือเกิน พวกเขาจึงช่วยกันเก็บไม้ เศษไม้ กาว กระดาษให้เป็นที่เป็นทางจนเรียบร้อยก่อนจะพากันเดินออกจากห้องเพื่อลงไปหาอะไรกินกัน
“อ้าว... พวกพี่... สวัสดีครับ” ทัชยกมือไหว้เมื่อเจอรุ่นพี่ที่เดินออกมาจากลิฟต์
“อ้าว ปีหนึ่ง อยู่คอนโดนี้เหรอเนี่ย” ไข่เจียวทักกลับมา “มึงก็อยู่นี่เหรอหิน”
“เปล่าพี่ ผมมาทำงานที่ห้องเดียร์ แล้วนี่พวกพี่มาทำอะไรกัน”
ไข่เจียวกับป่าไม้ยกมือขึ้นจนเห็นของในมือชัดเจน ในมือของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยถุงจากซุปเปอร์มาร์เก็ต “มาหาของกินน่ะ แล้วนี่จะไปไหนกัน”
“พวกเราจะไปหาอะไรกินกันน่ะครับ แล้วจะได้กลับมาทำงานกันต่อ” เดียร์ตอบคำถามของรุ่นพี่
“เฮ้ย! อย่างนั้นไปกินด้วยกัน ไม่ต้องไปซื้อ พวกพี่มีเชฟฝีมือดีอยู่รับรองคุณภาพ อร่อยเด็ดอย่างกับเชฟมือหนึ่งของประเทศไทยเลยนะ ได้กินฝีมือมันแล้วจะติดใจ นี่พวกพี่ก็ขนของสดมาให้มันทำให้กินนี่แหละ” ไข่เจียวชวนทั้งสามคน
พวกเขามองหน้ากันเหมือนจะปรึกษากันว่าจะเอาอย่างไรดี ใจจริงก็ไม่อยากจะออกไปข้างนอกเพราะคงเสียเวลาไปเป็นชั่วโมง แต่ก็เกรงใจที่จะไปร่วมวงกับพี่ๆ เขาแบบนี้ แล้วก็ดูเหมือนพวกรุ่นพี่เองก็จะรู้
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ไปกินด้วยกันนั่นแหละ พวกพี่เตรียมของมาเยอะอยู่แล้ว” ดิวพูด
“ใช่ๆ ไปๆ ไปกินด้วยกันนี่แหละ”
“อย่างนั้นก็ได้พี่” เป็นหินผาที่ตอบตกลง ซึ่งทั้งเดียร์และทัชเองก็พยักหน้าตกลง
“อย่างนั้นไปทำห้องผมไหมพี่ ห้องผมอุปกรณ์พร้อม พวกผมจะได้ช่วยด้วย ให้พวกพี่ทำเกรงใจพี่” เดียร์พูด ถ้าจะไปกินข้าวกับพวกพี่เขาแล้วยังต้องไปรบกวนห้องพี่เขาอีกก็เกรงใจ
“ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว นำไปเลยครับผม เดี๋ยวพี่ไปตามเชฟมือหนึ่งของพี่มาก่อน” ไข่เจียวพูดก่อนจะเดินตามรุ่นน้องไปที่ห้อง
เดียร์กดรหัสเพื่อจะเปิดห้องของตัวเองท่ามกลางเสียงร้องของรุ่นพี่ปีสาม จนเจ้าของห้องต้องหันมามอง “มีอะไรเหรอพี่”
“นี่อยู่ห้องนี้เหรอ” ป่าไม้ถามพร้อมชี้นิ้วไปที่เลขห้องบนประตู “อยู่ข้างห้องไอ้กันต์เลยนี่หว่า นี่เคยเจอมันบ้างไหม มันรู้ไหมละเนี่ยว่าอยู่ข้างห้องกับน้องปีหนึ่ง”
“แหะ... ก็เคยเจอแล้วล่ะครับ เมื่อวานก็เจอ ผมเพิ่งรู้เหมือนกันว่าอยู่ข้างๆ ห้องพี่เขา”
“แล้วเชฟมือหนึ่งของพวกพี่ละครับ อยู่ชั้นนี้เหมือนกันเหรอ” ทัชถาม
ไข่เจียวยักคิ้ว ชี้นิ้วไปที่ประตูบานที่อยู่ถัดจากประตูของเดียร์ “นี่ไง เชฟกระทะเหล็กของพวกพี่ ไม่อยากจะโม้นะ แต่ฝีมือทำอาหารของมันนี่สุดยอด ทั้งของคาวของหวาน ได้ชิมรับรองติดใจแน่นอน ไม่เชื่อถามไอ้หินดูเลย มันเองก็เคยกินอยู่”
“เออ พี่กันต์ทำอาหารเก่ง กูเคยได้กินอยู่เหมือนกัน”
“จริงดิ นี่เลยพี่ ไอ้เดียร์นี่ก็ทำเก่ง แต่มันขี้เกียจไปหน่อย สงสัยต้องประลองฝีมือกันหน่อยแล้วมั้งพี่ว่าใครจะเด็ดกว่ากัน” ทัชพูด ดึงเพื่อนมาใกล้แล้วยกแขนขึ้นกอดคอ “ปีหนึ่งอย่างพวกผมขอส่งเดียร์เข้าแข่งขันเลยพี่”
“ดีๆ อย่างนั้นพวกกูปีสามส่งไอ้เชฟกระทะเหล็กเข้าแข่งเอง” ไข่เจียวพูด ส่งถุงในมือให้กับเพื่อนและรุ่นน้อง “ฝากก่อน เดี๋ยวกูไปเรียกเชฟทีมเรามาก่อน ไม่รู้ป่านนี้มันจะตื่นหรือยัง”
ทุกคนพยักหน้ารับก่อนจะพากันเดินเข้าไปในห้องของเดียร์ เจ้าของห้องเดินนำไปที่ส่วนครัวเพื่อเก็บของสด “พวกพี่ตามสบายเลยนะครับ พอดีพวกผมตัดโมเดลกันอยู่หน้าทีวีเลยจะรกหน่อยนะพี่”
“นี่ทำไรกันวะ โมเดลโครงสร้างไม้เหรอ” ป่าไม้ถามพลางเดินไปดูอุปกรณ์ต่างๆ ที่วางเอาไว้ “ตอนปีหนึ่งพวกกูก็ได้ตัด ตอนแรกคิดว่าง่าย เชี่ยเอ๊ย! ที่ไหนได้ ยากเหมือนกันนี่หว่า ยิ่งตอนนั้นนะ พวกกูอยากโชว์เฟี้ยว เอาไม้บัลซ่ามาตัดเป็นกระเบื้องหลังคาโว้ย ทีละแผ่นเลยนะแล้วก็มาติดซ้อนๆ กัน อยากเฟี้ยวไง ใช้ไม้ทั้งหมด เพื่อนกลุ่มอื่นเขาใช้กระดาษที่มันเป็นลอนๆ อ่ะ มาตัด”
“จริงๆ แล้วพวกผมก็อยากใช้ไม้ทำกระเบื้องหลังคานะพี่ แต่นี่แค่ตัดจันทัน กับแปยังเบี้ยวแล้วเบี้ยวอีกเลยพี่”
“มาๆ เดี๋ยวพวกกูช่วยตัด แลกกันกับที่พวกกูมาป่วนห้องมึง” ป่าไม้ว่า เตรียมหยิบคัตเตอร์แล้วก็แผ่นไม้มาตัด
“เฮ้ยพี่! ไม่เป็นไร เกรงใจพี่ พวกพี่ชวนผมกินข้าวด้วยแล้ว ไม่ต้องช่วยพวกผมหรอก เกรงใจ” เดียร์รีบปฏิเสธทันที
“ไม่เป็นอะไรหรอก นิดๆ หน่อยๆ เองเดียร์” ดิวพูดพร้อมกับยิ้มให้ “พวกพี่แค่ช่วยตัด ส่วนประกอบพวกเดียร์ก็ทำกันไป เพราะไหนๆ ก็ว่างอยู่แล้ว เชฟพวกพี่ยังไม่มาเลยกว่าจะทำอาหารเสร็จอีก”
“อ่า... ขอบคุณครับ” เดียร์ยกมือไหว้ขอบคุณ “เออพี่... พี่กันต์เขาทำกับข้าวเก่งมากเลยเหรอพี่”
“อือ! เก่งดิ” ป่าไม้พูด “บ้านมันทำอาหารเก่งกันทั้งบ้าน ทั้งมัมมัน พ่อมัน โดยเฉพาะพ่อนะ ฝีมืองี้สุดยอดเลย ของคาวก็อร่อยของหวานก็อร่อย พวกพี่นี่ชอบไปบ้านมันตอนวันหยุด ได้กินของอร่อยๆ ทุกที”
“เดี๋ยววันนี้ให้มันทำเมนูเด็ดให้กิน รับรองว่าเห็นแล้วจะแปลกใจ” ดิวว่ายิ้มๆ แบบที่เดียร์แล้วก็ทัชได้แต่ทำหน้างุนงง
“เมนูเด็ดเหรอพี่”
“ใช่แล้วล่ะ” ดิวพยักหน้ายืนยันกับคำพูดของตัวเอง “เมนูเด็ด ที่ไม่คิดว่าคนอย่างกันต์มันจะทำได้น่ะ”
************************************************
มาแล้วครับผม มาแล้วค่า มาดึกๆ พร้อมกับตอน เชฟกระทะเหล็ก ฮ่าาาาา แต่คงไม่หิวกันหรอกเนอะ ก็ยังไม่มีพูดถึงอาหารเลย มีย้อนความจ้าว่าเหตุใดเจ้าต่ายถึงได้ยกข้าวมันไก่แล้วก็เขียนโน้ตไปขอโทษพี่หมี น้องต่ายโดนมัมมี๊ดุมาจ้า ส่วนคราวหน้า... เมนูเด็ดของคนพี่จะเป็นอะไรนั้นก็รอติดตามกันนะคะ
เห็นมีคนไม่ชอบนิสัยน้องเดียร์ บอกว่าน้องงี่เง่า ไม่เหมือนพี่ฮาร์ท แต่คืออยากจะบอกว่า ฝาแฝด ไม่จำเป็นต้องเหมือนกันค่ะ ส่วนน้องทำไมงี่เง่า คือฟางก็ไม่รู้ว่าแบบนี้ที่ฟางแต่งเรียกว่างี่เง่าหรือเปล่า แต่ฟางก็ไม่คิดว่าน้องจะงี่เง่าหรือเอาแต่ใจอะไรขนาดนั้น ส่วนตัวของฟางแล้ว ฟางไม่คิดว่าปรับหรือเปลี่ยนนิสัยน้อง เพราะฟางคิดว่า ถ้าน้องไม่ได้นิสัยแบบนี้ก็ไม่ใช่น้องเดียร์ค่ะ ถ้าน้องเดียร์ไม่ได้เป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็คงไม่สามารถทำให้เกิดนิยายเรื่องนี้ขึ้นได้ค่ะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:o8: ข้าวผัดน้องหมีหรือเปล่า ที่พี่กันต์จะทำ
-
งือออออ อยากอ่านต่ออิิิ
พี่กันนทำคุณหมีหรือป่าวววว
-
คิดถึงน้องเดียร์
:katai3: :katai3: :katai3:
-
เมนูเด็ดคือข้าวผัดคุณหมีรึป่าวนะ
-
พี่กันต์จะโชว์ฝีมือแล้ว ข้าวผัดคุณหมีได้เวลาออกโรง :a2: น้องโดนดุนี่เองเลยเป็นที่มาของข้าวมันไก่อร่อย ขอบคุณค่ะฟาง รอตอนต่อไปค่ะ :กอด1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: ใครจะชนะเนี่ยะ เชียร์เดียร์ละกันนะ พี่กันต์ยอมแพ้บ้างเหอะ เก่งได้ทุกเรื่อง
-
ข้าวผัดคุณหมี ชัวส์ o13
-
ข้าวผัดคุณหมีป้ะเนี่ย 55555 อยากกินเลยยย หิวววว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ข้าวผัดคุณหมีๆๆ ใช่ไหมพี่กันต์?
ปล. ชอบเวลาน้องคุยกับคุณมัม คุณมัมเลี้ยงลูกได้น่ารักมากค่ะ
-
o18 น้องเดียร์ จะทำเมนูอะไรสู้น๊อ?
ส่วนพี่กันต์..ข้าวผัดคุณหมี ใช่ไม๊คะ
-
ข้าวผัดคุณหมี ข้าวผัดคุณหมี
พี่กันต์จะได้เริ่มอ่อยน้องตอนทำอาหารหรือเปล่าน้า :hao3:
-
ข้าวผัดคุณหมีแน่เลย น้องเดียร์ก็จะงงเด้ งงเด้
รอลุ้นกันนนนนนนนน อิอิ :hao3:
-
รอดูการประชันฝีมือของ 2 เชฟ
-
เมนูเด็ดต้องข้าวคุณหมีแน่เลย
-
มาต่อเร็วๆนะ อยากเห็นน้องเดียร์กินข้าวผัดคุณหมีผีมือพี่กันต์ :mew3:
-
อยากกินข้าวผัดคุณหมีเลย~
-
ขอตอนต่อไปด่วนๆเลยค่าา :hao7: :hao7:
สนุกอ่ะ ชอบมาก
-
มาช้าจังเลยครับเดี่ยวนี้
-
ถ้าเป็นเมนูเดียวกันนี้คงฮาอ่ะ :katai2-1:
-
หึหึ พี่หมี
-
ข้าวผัดคุณหมีสินะ
-
ของพี่กันต์ก็คงไม่พ้นข้าวผัดคุณหมีแน่ๆ แต่ของน้องเดียร์นี่ซิจะทำอะไรสู้พี่เขาดีค่ะ
-
:mew3:
ข้าวผัดคุณหมีๆๆๆๆ แน่ๆเลย
แล้วน้องเดียร์จะทำอะไรนะ
-
เชฟมือทองกับเชฟกะทะเหล็กหรอ 555
มาได้จังหวะกันมากเลยค่ะ พี่หมี น้องตัวเล็กจะได้สานสัมพันธ์กันแล้วนะ
กันต์จะโชว์เมนูอะไรน่ะ ที่ว่าเด็ดแน่
เดียร์จะประชันไหมล่ะ หรือยอมรอให้พี่ทำ
ทีมเพื่อนกันต์ เป็นคนดีนะนี่ ดูชิลๆด้วย
รอเจอพี่กันต์ค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: ข้าวผัดคุณหมี
เค้ารอๆๆ นะ
-
คิดถึงพี่กันต์ กับน้องเดียร์แล้วว :mew2: :mew2:
-
คิดถึงน้องเดียร์กับพี่กันต์ :กอด1:
-
หวังว่าจะไม่ทะเลาะกันนะครับ พี่กันต์ - น้องเดียร์
-
ข้าวผัดคุณหมีรึเปล่าหว่าา
-
(https://preview.ibb.co/bXQD9F/07.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท07 l “สุดยอดเชฟกระทะเหล็ก”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
เสียงกริ่งประตูห้องดังขึ้นเรียกสายตาจากทุกคนที่อยู่ภายในห้องได้เป็นอย่างดี แต่ก่อนที่เดียร์จะเดินไปเปิดประตูดิวก็ยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปเปิดประตูให้เอง ไม่นานไข่เจียวที่เดินไปปลุกเพื่อนที่ห้องก็เดินเข้ามาตามมาด้วยดิวและคนที่ถูกบอกว่าเป็นสุดยอดเชฟ
เดียร์ไม่แน่ใจว่าคนตรงหน้าจะใช่สุดยอดเชฟจริงหรือเปล่า เพราะใบหน้าของอีกฝ่ายดูจะไม่ให้กับการยืนหน้าเตาทำครัวเลยสักนิด โดยเฉพาะตอนนี้... ใบหน้าคมคายนั้นบูดบึ้ง ดูๆ ไปแลวก็เหมือนหมีอดกินน้ำผึ้งอย่างไรอย่างนั้นเลย
“ไปๆ ไอ้กันต์ไปทำอะไรมาให้กินหน่อย พวกกูหิวมาก ทำเผื่อน้องๆ พวกนี้ด้วยนะ” ป่าไม้เงยหน้าขึ้นมาทักทายเพื่อนสนิท แบบที่คนโดนทักก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ บ่งบอกอารมณ์ว่ากำลังหงุดหงิดได้ที่
“ห้องครัวอยู่นั่น พวกของเตรียมเอาไว้ให้หมดแล้ว” ดิวชี้ไปทางห้องครัว แต่อีกฝ่ายก็ยังมองนิ่งๆ
“โอ๊ย! เชี่ยนี่ แม่งชอบกัดจังวะ” ไข่เจียวร้องออกมาเมื่ออยู่ๆ ก็โดนหมีอดกินน้ำผึ้งกัดเข้าที่ไหล่ ยกมือตบหัวเพื่อนสนิทไปทีแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายปล่อย “เชี่ยกันต์! ปล่อยกู โดนปลุกทีไรแม่งชอบหงุดหงิดแล้วก็มาเที่ยวไล่กัดเพื่อน ไอ้หมาบ้าปล่อยโว้ยกูเจ็บ ไอ้สัส!!”
คนโดนตบหัวปรายตามองเพื่อนตัวเองตาขวางก่อนจะยอมปล่อยไหล่ของไข่เจียวแต่โดยดี ส่วนดิวกับป่าไม้ก็หัวเราะชอบใจผิดกับน้องคนอื่นๆ ที่มองอย่างงุนงง
“ไปมึง กูส่งมึงลงแข่งทำอาหารกับน้องเดียร์ กูอยากจะรู้ว่าใครจะเก่งกว่ากัน มึงงัดเมนูเด็ดมาแข่งเลย” ป่าไม้ร้องบอก
กันต์หันมามองเดียร์ที่ยังยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าตาปริบๆ ตาเรียวที่ฉายแววหงุดหงิดอยู่จ้องมองเขาอยู่แบบนั้นจนเดียร์เริ่มจะรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย ขายาวของคนตัวโตกว่าก้าวไปใกล้จนเดียร์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง พออยู่ใกล้กันแบบนี้เดียร์ถึงได้รู้ว่าความสูงของเขากับคนตรงหน้านี่ต่างกันไม่น้อยเลย
“อ... เฮ้ย!”
“ไอ้เชี่ยกันต์!!!”
“น้องมันไม่ใช่ของกินโว้ย!!”
“มึงจะกินหัวน้องไม่ได้ไอ้สัส!!”
เสียงร้องของทุกคนดังออกมาแทบจะพร้อมกันเมื่ออยู่ๆ คนที่ยืนตาขวางก็ก้มหน้าลงไปกัดหัวรุ่นน้อง คนที่โดนกัดหัวได้แต่ร้องด้วยความตกใจแล้วก็นิ่งอึ้งไป ส่วนบรรดาเพื่อนสนิทต่างก็ส่งเสียงด่าเพื่อนตัวเองทันที
“มานี่เลยมึง” ดิวเดินไปลากเพื่อนของตัวเองไปทางห้องครัว
ป่าไม้กับไข่เจียวก้าวตรงมาหารุ่นน้องทันที ยกมือปัดๆ เช็ดๆ หัวอีกฝ่ายให้ก่อนที่ไข่เจียวจะพูด “ขอโทษทีนะ พอดีว่าพี่ไปแกล้งมันนิดหน่อยตอนปลุก มันเลยหงุดหงิด อีกอย่างเวลามันโดนรบกวนตอนมันหลับมันจะหงุดหงิดๆ แบบนี้แหละ เหมือนหมีจำศีลน่ะ”
“แล้วแม่งก็ประหลาดชิบหาย ชอบไล่กัดคนอื่นไปทั่วเวลาหงุดหงิดเพราะโดนปลุก พวกพี่โดนบ่อยเลยชินแล้ว ตกใจสินะ ขอโทษทีๆ เดี๋ยวพี่ไปตบหัวมันให้อีกรอบนะ” ป่าไม้ขอโทษแทนเพื่อนตัวเอง
“... ม ไม่เป็นไรพี่ ผมแค่ตกใจนิดหน่อย” เดียร์พูดหลังจากที่หาเสียงตัวเองเจอ
จริงๆ แล้วก็ไม่ใช่ตกใจนิดหน่อยแต่เรียกว่าช็อกค้างไปเลยท่าจะถูกต้องกว่า ไข่เจียวกับป่าไม้สำรวจร่างกายรุ่นน้องอีกรอบก่อนจะเดินเข้าไปในครัว เหมือนจะได้ยินเสียงคนร้องดังออกมา แต่เดียร์ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนที่ร้องเสียงเหมือนพวกไข่เจียวกับป่าไม้มากกว่าเสียงของหมีจำศีลคนนั้น...
“ไอ้สัสนี่! นี่มันแขนกูไม่ใช่ไส้กรอก ไอ้ควาย! ถึงกูจะมีไส้กรอกแต่ก็ไม่ให้มึงแดกหรอกไอ้สัส! ไม่ใส่รสนิยมกู!!”
“เขี้ยวมึงเพิ่งงอกหรือไงไอ้ห่า!! เดี๋ยวกูเอากระดูกมาให้แทะเล่น เชี่ยกันต์!!!!~ เลิกกัดกูแล้วไปทำกับข้าว”
เดียร์หันไปมองเพื่อนสนิทอย่างทัชกับหินผา ทั้งสองคนก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างไม่รู้จะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้อย่างไรดี
“เอ่อ... น้องเดียร์ เข้าไปทำอาหารเถอะ เดี๋ยวงานตรงนี้พวกพี่ช่วยเอง มารบกวนแบบนี้ก็เกรงใจ” ดิวที่เพิ่งเดินออกมาจากครัวเรียก ด้านหลังมีไข่เจียวกับป่าไม้เดินตามมาด้วย
“เอ่อ...” เดียร์ชักจะไม่แน่ใจว่าสมควรจะเข้าไปในครัวตอนนี้ดีไหม ท่าทางลังเลของรุ่นน้องปีหนึ่งก็ทำให้ดิวเข้าใจได้ทันที
“มันคงไม่กัดแล้วล่ะ กัดพวกพี่จนพอใจแล้ว เข้าไปเถอะ ถ้ามันกัดก็ถีบมันได้เลย”
เดียร์ยิ้มแหย หันไปมองเพื่อนรักอีกรอบซึ่งทั้งสองคนก็พยักหน้าให้ เขาเลยหันไปพยักหน้ารับกับรุ่นพี่แล้วเดินเข้าไปในครัว แอบชะงักเล็กน้อยตอนที่อีกฝ่ายเงยหน้าจากการตีไข่ขึ้นมามอง
“อย่ามากัดผมนะโว้ย...” ออกตัวไว้ก่อนถึงแม้ว่าไข่เจียวกับป่าไม้จะบอกเอาไว้แล้วว่าคงไม่โดนกัดอีกแน่
“ทำไม กลัวหรือยังไงกัน” อีกฝ่ายถามกลับพร้อมกับแยกเขี้ยวใส่แบบที่เดียร์ก็เตรียมถอยหลังทันที กันต์หัวเราะชอบใจที่เห็นท่าทางนั้น “ไม่กัดแล้ว กัดไอ้พวกบ้านั่นไปจนพอใจล่ะ แล้วไง... ไอ้พวกนั้นบอกว่าจะให้แข่งทำอาหาร”
“พวกพี่เขาก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ว่าแต่... พี่ทำอะไร” เมื่อแน่ใจว่าจะไม่โดนกัดแล้วแน่ๆ เดียร์จึงเดินเข้าไปในครัว ก็แอบไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมทั้งๆ ที่เป็นครัวของห้องเขาเอง แต่เขาเหมือนเป็นคนอื่นที่มาขอใช้ครัวเสียอย่างนั้น
“ข้าวผัด แล้วก็มีไก่ผัดพริกสด เต้าหู้ทรงเครื่อง เห็นไอ้ไข่ย้อยมันซื้อเครื่องต้มยำมาด้วยก็คงทำต้มยำอีกอย่าง พอไหมวะเนี่ย...” ตอบคำถามไปก็เปิดถุงดูของสดที่เพื่อนซื้อมาให้ “พวกเรากินกันเก่งไหม”
“หือ... ห๊ะ อะไรนะพี่” เดียร์ถามอีกรอบเพราะเขาไม่ทันได้ฟัง มัวแต่มองท่าทางคล่องแคล่วของอีกคนอยู่ ไม่อยากจะเชื่อว่าหน้าตาแบบนี้ก็ทำอาหารเป็นกับเขาด้วย
“พี่ถามว่าพวกเรากินกันเก่งไหม”
“อ๋อ... ก็ครับ”
“อย่างนั้นเดี๋ยวทำกับข้าวเพิ่มอีกอย่างแล้วกัน อะไรดีนะ...” คนตัวสูงว่าก่อนจะวุ่นวายกับการเปิดถุงที่พวกไข่เจียวซื้อมาพลางนึกเมนูอาหารไปด้วย
“ผมมีปีกไก่น่องไก่อยู่ ทำไก่ทอดเกลือไหมละครับ”
“ก็ดีนะ อย่างนั้นฝากด้วยแล้วกัน” กันต์พยักหน้ารับกับเมนูอีกที่ฝ่ายเสนอมา ก่อนที่เขาจะหันไปทำอาหารต่อ
เดียร์ยืนมองอีกฝ่าย ก่อนจะผละไปหยิบปีกไก่ในตู้เย็นออกมาเพื่อเตรียมทำเมนูไก่ทอดเกลือ “เดี๋ยวผมทำแพนเค้กเป็นของหวานปิดท้ายด้วยแล้วกัน”
“หือ... ทำได้ด้วยเหรอ” กันต์หันมามอง
“จริงๆ ผมไม่ถนัดพวกของหวานหรอก แต่ถ้าแพนเค้กก็ทำได้อยู่ ผมชอบกินก็เลยฝึกทำ เมนูเด็ดของผมเลยด้วย” พูดอย่างยืดๆ ถึงแม้ว่าเมนูของหวานอื่นจะทำไม่ได้ แต่ถ้าเป็นเมนูแพนเค้กนี้ละก็... อร่อยแน่นอน ไม่ได้อยากจะโม้หรอกนะแต่สูตรการทำเนี่ยได้มาจากร้านขนมหวานเจ้าอร่อยเลยนะเออ
“จะเอาเมนูนี้ลงแข่งว่างั้น”
“ผมชนะแน่นอน!”
กันต์ยกยิ้ม “ก็ลองดู”
แล้วการแข่งขันสุดยอดเชฟกระทะเหล็กก็เริ่มต้นขึ้นเมื่อสิ้นคำพูดของกันต์ เดียร์เดินไปหยิบของจำเป็นออกมาก่อนจะเริ่มลงมือทำ เจ้าตัวเลือกทำเมนูไก่ทอดเกลือก่อน ถึงแม้เขาจะทำอาหารเป็นแต่ก็ไม่ได้คล่องแคล่วขนาดหยิบจับอะไรได้รวดเร็ว ต่างกับคนข้างๆ ที่แม้มาดจะไม่ให้แต่ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็ดูคล่องไปเสียทุกอย่าง
เห็นแล้วก็อดที่จะจิ๊ปากไม่ได้ นึกหมั่นไส้ปนๆ กับจะไม่ยอมแพ้เจ้าตัวถึงได้หันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาทำเมนูของตัวเองไป
ใช้เวลาไปไม่น้อยเลยทีเดียวกว่าจะทำเสร็จทุกเมนูเพราะครัวก็ไม่ได้ใหญ่ ทั้งเตาทั้งกระทะก็มีอยู่แค่นี้ แรกๆ ก็ต้องแข่งกันเลยทีเดียวว่าใครจะไวกว่าหยิบกระทะใช้เตาได้เร็วกว่ากัน
กันต์ส่ายหน้าเมื่อโดนเจ้าเด็กจอมป่วนแย่งกระทะไป นึกอยากจะกัดหัวอีกสักทีข้อหาทำตัวน่าหมั่นไส้ นึกแล้วก็ขยับเข้าไปใกล้จนคนที่กำลังจะทอดไก่ต้องหันมามอง
“อะไรของพี่ ผมใช้อยู่อย่าเพิ่งมากวนดิ ถอยไปเลยๆ”
กันต์ไม่ตอบอะไรนอกจากอ้าปากขึ้นแล้วคนที่โดนกัดหัวมาก่อนก็ชะงักไปทันที “ย อย่ามากัดผมนะโว้ย! ไหนบอกจะไม่กัดแล้วไง ว๊าก!! พี่ไข่เจียว พี่ป่าไม้ ไอ้พี่กันต์จะกัดผมมมม”
เดียร์ร้องตะโกนลั่นก่อนจะได้ยินเสียงตึงตังแล้วบรรดารุ่นพี่และเพื่อนจะโผล่พรวดเข้ามาในครัว ดิวเข้าไปดึงเพื่อนตัวเองออกมาทันที “อะไรของมึงเนี่ยกันต์”
“อะไร กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย” คนโดนดึงว่าอย่างไม่ใส่ใจ ก็เขายังไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นี่นะ
“มึงนี่ก็นะ แล้วทำเสร็จยังเนี่ย พวกกูหิวชิบหายแล้วตอนนี้” ป่าไม้ถามขึ้น พลางส่ายหัวให้กับเพื่อนรัก
“ยัง แต่เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว รอเด็กนั่นทำเสร็จก่อนกูจะได้ทำต่อ กูเตรียมเครื่องไว้หมดแล้วเหลือแค่ผัด” กันต์ว่าพลางชี้นิ้วไปที่เดียร์ที่ยังยกตะหลิวขึ้นตั้งการ์ดป้องกันตัวอยู่
เด็กนั่นที่ว่าแยกเขี้ยวใส่เหมือนจะขู่ว่าอย่าเข้ามาใกล้เชียว กวักมือเรียกเพื่อนรักทั้งสองคนให้มาเป็นการ์ดคอยรักษาความปลอดภัยเพราะกลัวว่าหมีจำศีลที่อดกินน้ำผึ้งจะเข้ามาทำร้าย แล้วจึงหันกลับไปทำอาหารที่ค้างเอาไว้อยู่ โชคดีนะที่ยังไม่ทันได้เปิดเตาไม่อย่างนั้นได้ไหม้หมดแน่!
หลังจากนั้นไม่นาน เดียร์ก็ทำอาหารเมนูไก่ทอดเกลือเสร็จ เหลือเพียงแค่เมนูของหวานอย่างแพนเค้กที่เขาผสมแป้งเอาไว้แล้วและเก็บใส่ตู้เย็นไปแล้ว ตั้งใจว่ากินข้าวกันเสร็จแล้วเขาถึงจะมาทำแพนเค้กให้
ครัวถูกส่งต่อให้กับหมีจำศีลจัดการเมนูอาหารส่วนที่เหลือที่เจ้าตัวบอกเอาไว้ ส่วนเดียร์ก็ออกไปนั่งตัดโมเดลต่อกับเพื่อนๆ แล้วก็รุ่นพี่ ปล่อยอดีตพี่วินัยหน้าเหี้ยมเอาไว้ในครัวคนเดียว ก่อนเดินออกจากครัวก็ไม่วายหันไปแลบลิ้นใส่จนหมีจำศีลอ้าปากขู่จะเข้ามากัดหัวอีกถึงได้รีบวิ่งออกจากครัว
“เพื่อนพี่เขาชอบกัดคนไปทั่วหรือไงกันครับ” เดียร์ถามด้วยความสงสัยระหว่างหยิบกระดาษลอนมาตัดเป็นกระเบื้องหลังคา
“มันชอบกัดเวลาโดนปลุกน่ะ” ดิวตอบคำถามของรุ่นน้อง
“เออ เกือบได้วางมวยกันไปแล้วตอนโดนมันกัดครั้งแรก” ไข่เจียวบอก
“แต่ก็ไม่ทุกครั้งหรอกนะ ถ้าหากไม่ไปแกล้งมันก่อน แต่ที่มันชอบกัดแบบนี้ก็เพราะไอ้พวกนี้ชอบไปแกล้งมัน คนโดนแกล้งให้ตื่นนอนใครๆ ก็หงุดหงิดใช่ไหมละ มันเลยกัดเข้าให้ไง” ดิวว่าต่อ แบบที่ไข่เจียวกับป่าไม้ก็หัวเราะชอบใจ
“จะกินตรงไหน” เสียงของคนที่ถูกนินทาอยู่ดังขึ้นให้พวกเขาหันกลับไปมอง
“ตรงนี้ก็ได้พี่ ยังไงที่โต๊ะก็ไม่พอนั่งอยู่แล้ว เดี๋ยวเคลียร์ที่ก่อน” ทัชตอบรุ่นพี่ ก่อนที่พวกเขาจะจัดการเคลียร์เศษไม้เศษกระดาษให้เรียบร้อย เลื่อนโมเดลที่เริ่มเป็นรูปร่างมากขึ้นออกไปห่างๆ จากตัว
ยกโต๊ะกาแฟมาตั้งเอาไว้แทนเพื่อเอาไว้วางอาหาร ไข่เจียวเข้าไปช่วยกันต์ยกอาหารออกมา แต่ละอย่างดูหน้าตาน่าทานด้วยกันทั้งนั้น จนเดียร์กับทัชต้องเงยหน้ามองรุ่นพี่ตัวสูงอย่างอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าจะทำอาหารเก่งแบบนี้
“เอาละครับ ต่อไปนี้คือเมนูเด็ดของวันนี้นะครับผม” ไข่เจียวว่า ในมือทั้งสองข้างถือจานเอาไว้ “ข้าวผัดสูตรเด็ดโดยเชฟกระทะเหล็กของเรา”
ป่าไม้ที่เดินถือจานตามออกมาก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ไข่เจียว แล้วทั้งสองคนก็ทำตัวเป็นพนักงานเสิร์ฟเดินมายืนอยู่หลังพวกรุ่นน้องก่อนจะวางจานในมือนั้นลง
“เมนู... ข้าวผัดคุณหมีครับผม!!”
รุ่นน้องที่ได้ยินชื่อเมนูก็หลุดร้องหาออกมาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะตาโตเมื่อจานข้าวนั้นถูกวางลงตรงหน้า ข้าวผัดสีสวยที่ถูกจัดเป็นรูปหมีที่กำลังนอนหลับตาพริ้ม ห่มผ้าด้วยไข่เจียวสีเหลืองสวยราดด้วยซอสมะเขือเทศเป็นริ้วๆ รอบๆ จานก็ตกแต่งด้วยผักแล้วก็ไส้กรอกชิ้นโต
แถมทุกจานก็ยังตกแต่งออกมาได้เหมือนกันหมดแทบจะไม่มีจุดแตกต่างเลยสักนิด
เดียร์กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ทำเมนูนี้สลับกับจานตรงหน้าไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ถึงกับอึ้งไปเลยครับผม” ไข่เจียวว่าพร้อมกับหัวเราะ ยกมือกอดรอบคอเชฟมือหนึ่งประจำกลุ่ม “นี่เป็นเมนูเด็ดของหมอนี่เลยนะ ถ้าได้รู้จักกับมันแล้วไม่เคยได้กินข้าวผัดคุณหมีนี่ถือว่ารู้จักไม่จริง ไม่เรียกว่าสนิท”
“ใช่แล้วล่ะ ลองกินดูสิ อร่อยนะ มาๆ มากินกันเลยดีกว่า” ดิวว่า ขยับลงนั่งข้างๆ รุ่นน้องก่อนที่คนอื่นจะนั่งลงตาม เพื่อเตรียมจัดการกับอาหารกลางวันที่กว่าจะได้กินก็บ่ายแล้ว
ทัชกับเดียร์หันมองหน้ากันก่อนที่เจ้าตัวจะตักข้าวผัดที่แสนจะน่ารักตรงหน้าขึ้นกิน
“อร่อย!” ทัชพูดหลังจากกลืนข้าวคำนั้นลงไปแล้ว “อร่อยจริงๆ นะพี่ ข้าวผัดคือไม่แฉะแต่ก็ไม่แห้งเกินจนติดคอ”
“บอกแล้วว่าอร่อย” ป่าไม้ยักคิ้วก่อนที่จะเริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้ากันบ้าง
ทัชเอ่ยชมอาหารทุกอย่าง รสชาติอร่อยถูกปากเขามาก อร่อยกว่าร้านอาหารชื่อดังหลายๆ ร้านเสียอีก “สุดยอดเลยพี่ ไม่น่าเชื่อว่าพี่จะทำกับข้าวอร่อย ใช่ไหมมึง”
เดียร์ที่ถูกเพื่อนลากเข้าสู่บทสนทนาเหลือบมองคนทำอาหาร ไม่อยากจะยอมรับให้เสียเชิงแต่อาหารพวกนี้ก็อร่อยจริงๆ นั่นแหละ สุดท้ายก็เลยพยักหน้ารับ “อือ”
“บ้านพี่มีร้านอาหารด้วยเหรอ ทำไมถึงทำอาหารเก่งแบบนี้ล่ะครับ” ทัชถามคนทำด้วยความสนใจ
“มีร้านขนมหวาน พ่อพี่เปิดร้านขนมหวานน่ะ อยู่ด้วยมาตั้งแต่เด็กๆ เห็นพ่อกับแม่ทำขนมทำอาหารตลอดก็เลยสนใจ เลยฝึกทำกับที่บ้านนั่นแหละ”
“แล้วทำไมต้องเป็นข้าวผัดหน้าหมี”
“ข้าวผัดคุณหมี...” เจ้าของเมนูหันไปแก้คำทันทีที่ได้ยินเดียร์ถามขึ้น “พ่อทำให้กินตั้งแต่เด็กๆ แล้วก็เป็นเมนูแรกที่ฝึกทำ เวลาทำข้าวผัดก็เลยติดทำเป็นข้าวผัดคุณหมีแบบนี้ไปแล้ว”
“เมนูนี้เด็ดจริงครับ” ทัชยกนิ้วให้ก่อนจะหันไปหาเพื่อนรักตั้งแต่เด็ก “แล้วมึงเอาเมนูอะไรเข้าแข่ง”
“แพนเค้ก”
“แพนเค้กหมีน้อยอ่ะเหรอ” ทัชเลิกคิ้วถาม เคยได้กินแพนเค้กฝีมือเพื่อนคนนี้อยู่เหมือนกัน
“นั่นแหละ เตรียมแป้งไว้แล้วเดี๋ยวกินข้าวเสร็จจะไปทำ” เดียร์ตอบก่อนจะฉีกยิ้มให้กับทุกคน “รอกินแพนเค้กแสนอร่อยของผมได้เลย นี่ผมได้สูตรเด็ดมาจากร้านขนมโปรดของผมเลยนะ”
“พี่นี่รอกินเลย ว่าแต่เมื่อกี้ชื่อเมนูอะไรนะ” ไข่เจียวถาม
“แพนเค้กหมีน้อยครับผม”
คำตอบนั้นทำเอากันต์ที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงักไปทันที เขาเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่กำลังยิ้มกว้างโอ้อวดความอร่อยของแพนเค้กหมีน้อย
กระทั่งทุกคนจัดการกับอาหารตรงหน้าจนหมด เดียร์ก็ลุกเข้าไปในครัวเพื่อทำแพนเค้กต่อ ส่วนทัชกับหินผาก็ช่วยเคลียร์จานชามไปเก็บล้าง พวกรุ่นพี่ก็นั่งคุยเล่นกันอยู่หน้าโทรทัศน์เหมือนเดิม
เพราะไม่ได้ทำอะไรกันต์จึงมองไปรอบๆ เพื่อสำรวจห้องของเด็กปีหนึ่ง ภายในไม่แตกต่างจากห้องของเขาเป็นแบบหนึ่งห้องนอน แบ่งสัดส่วนห้องครัวกับห้องนั่งเล่นชัดเจน การตกแต่งเป็นแบบมินิมอล ดูเรียบง่ายตาก็ลงตัว เน้นใช้โทนสีสว่างอย่างสีขาว ครีมผสมผสานเข้ากับสีของไม้โทนอ่อน
แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดสำหรับกันต์ไม่ใช่การตกแต่งห้องหรือของแต่งห้องอะไร แต่เป็นกระเป๋าเป้ที่วางอยู่บนโซฟาที่ถูกย้ายไปมุมห้อง กระเป๋าเป้สีดำที่มีพวงกุญแจห้อยเอาไว้ เขาเพ่งมองเจ้าสิ่งนั้นอย่างตั้งใจ ก่อนที่ตาจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นมันอย่างชัดเจน
หันกลับไปมองคนที่เดินถือจานใส่แพนเค้กหอมๆ มา อีกฝ่ายกำลังตั้งใจพรีเซนต์เมนูตรงหน้าจึงไม่ได้สนใจกับสายตาของกันต์ที่จดจ้องอยู่ที่เจ้าตัว
“นี่เลย~ แพนเค้กหมีน้อย รับประกันความอร่อย นุ่ม ฟู หอมหวาน” เจ้าของเมนูว่าพลางวางจานลงบนโต๊ะ แพนเค้กเนื้อนุ่มสีสวยถูกทำเป็นรูปหมี ใช้ซอสช็อกโกแลตวาดลงรายละเอียดใบหน้าให้หมี รอบๆ จานก็ใช้ซอสช็อกโกแลตวาดเป็นลวดลายเอาไว้ “นอกจากจะเอาสูตรเขามาแล้ว ผมยังเอาวิธีแต่งจานมาจากร้านเขาด้วย”
“ร้านนั้น... ใช้ชื่อเมนูว่าแพนเค้กหมีน้อยเหรอ” กันต์ถามออกไป
ดูภายนอกก็เหมือนกับร้านอื่นๆ ที่ทำแพนเค้กเป็นรูปหมี “หรือว่าใช้ชื่อเมนูว่าแพนเค้กคุณหมีน้อย”
เดียร์เอียงคอมองอีกฝ่ายอย่างงงๆ ก่อนจะทำหน้านึก “อือ... ประมาณนั่นแหละพี่ ผมก็ไม่แน่ใจจำมาแต่งแพนเค้กหมีน้อยๆ ร้านนี้ชอบตั้งชื่อเมนูเป็นหมีน้อย คุณหมีอะไรพวกนี้ แล้วก็มีเมนูที่ทำเป็นรูปหมีเยอะด้วย”
“ผมชอบขนมร้านนี้มากเลย อร่อยมาก ผมให้แด๊ดพาไปบ่อยๆ หรือถ้าไม่อย่างนั้นก็ขอให้แด๊ดซื้อกลับมาให้ตลอดเลย” เดียร์ยังคงเล่าต่อไปเพราะคนอื่นเองก็ตั้งใจฟังอยู่เหมือนกัน
จะมีก็แค่คนเดียวที่ไม่ได้ฟังอะไรแล้วตอนที่ได้ยินอีกฝ่ายเล่า “ตอนเล็กๆ นะ ผมเคยไปที่ร้านแล้วหนีมัมไปเที่ยวที่สวนสาธารณะ หลงทาง หกล้มอีก เจ็บก็เจ็บ โชคดีที่พี่ลูกเจ้าของร้านมาเจอผมแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนจนแด๊ดมาเจอ”
‘ฮือออ... เค้าจะหาแด๊ดดี๊ หามัมมี๊ ฮือออออ’
‘ลุกไหวไหม เดี๋ยวพาไปหาแด๊ดดี๊กับมัมมี๊ไง’
‘ฮือออ เค้าเดินไม่ไหว เค้าเจ็บ ฮือออ... แงงงง แด๊ดดี๊ มัมมี๊’
เด็กตัวเล็กที่ร้องไห้งอแงเจ็บขา จะไปหาแด๊ดดี๊มัมมี๊ย้อนเข้ามาในความทรงจำ เด็กตัวเล็กที่เขาบังเอิญเจอระหว่างเดินจากโรงเรียนไปที่ร้านของพ่อคิน เด็กตัวเล็กที่อายุห่างจากเขาไม่กี่ปีแต่ตัวเล็กนิดเดียว
‘น้องตัวเล็ก’ ที่อยากจะเจออีกแต่ก็ไม่มีโอกาสได้เจอเลยทั้งๆ ที่รู้มาว่าอีกฝ่ายไปหาเขาที่ร้านบ่อยครั้ง
‘น้องตัวเล็ก’ ที่ฝากพ่อคินบอกเขาเสมอว่าขอบคุณที่ช่วยเจ้าตัวเอาไว้วันนั้น
‘น้องตัวเล็ก’ ที่ฝากพ่อคินบอกเขาว่าเจ้าตัวชอบขนมที่เป็นรูปหมีทุกอย่าง และขนมพวกนั้นเขาเป็นคนขอร้องให้พ่อคินทำขายเพราะเขาชอบหมีเลยอยากให้ที่ร้านของพ่อคินมีขนมรูปหมีขายเยอะๆ
‘น้องตัวเล็ก’ ที่เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากเจอทั้งๆ ที่ก็ผ่านมานานเป็นสิบปีแล้ว
************************************************
อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้มาอัพ ขอโทษด้วยค่ะ พอดีว่ามีงานต้องเอากลับมาทำทุกวันเลยค่ะ แล้วเมื่อวันอาทิตย์ฟางก็ไปสอบมาเลยไม่ได้มาอัพ ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่อยากสัญญาเลยว่าจะกลับมาอัพทุกอาทิตย์เพราะเดี๋ยว 27 ต.ค. – 5 พ.ย. มีออกบูธอีก แล้วก็งานประปรายที่บางทีก็เร่งบางทีก็ไม่เร่ง แต่ยังไงก็จะพยายามมาเท่าที่จะทำได้นะคะ
สำหรับตอนนี้... ทุกคนทายถูกด้วยอ่ะว่าพี่กันต์จะทำเมนูข้าวผัดคุณหมี แหม... แต่จะเป็นเมนูอื่นได้ยังไงละเนอะ ก็เมนูนี้นี่บ่งบอกความเป็นตัวตนของพี่หมีกันต์เลยจ้าาาา เจ้าพี่รู้แล้วเน้อว่าเจ้าน้องเดียร์คือละอ่อนคนนั้น เอิ่ม... ไม่ใช่แล้ว ฮ่าๆๆ พี่หมีกันต์รู้แล้วว่าเดียร์คือน้องตัวเล็ก อั๊ยะ แล้วจะเป็นยังไงต่อไปละเนี่ย แล้วเมื่อไหร่น้องจะรู้บ้างละว่าพี่หน้าโหดคนนี้คือพี่ใจดีเมื่อตอนนั้น~~~~~~~~ รอลุ้นเลยว่าจะเป็นยังไงต่อไป ฮี่ๆๆ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
อ่านแล้ว เกิด 2 อารมณ์ คือ ฟินนนนนนน :m3: กับ ค้างงงงงงงง :katai1:
-
ในที่สุดดดดดก็รู้เรื่องแล้ว ติดตามตอนต่อไปเลย
-
:hao7:
-
พี่กันต์จำได้แล้วววว จะเป็นยังไงต่อไป ถ้าจะหวังให้น้องตัวเล็กจำได้คงอีกนาน 55
-
อื้อหือค้าง :katai1: :katai1: :katai1:
-
งุ้ยยยยย!!!
-
พี่กันต์หาน้องตัวเล็กเจอแล้ว
งือ แล้วไงต่อล่ะ ค้างมากค่าาา
-
เอ้า.......พี่กันต์เจอน้องตัวเล็กแล้ว จะเฉลยเลยหรือจะเก็บไว้ก่อน หาเรื่องสานสัมพันธ์กันจ๊ะ :hao3:
-
:hao6: :hao6: :hao6: รู้ความจริงละ
-
คนพี่รู้ก่อนสินะ
ว่าแต่ที่กัดหัวนี่เพราะตำแหน่งพอดีกับปากใช่ป่ะ ^^
-
:hao5: :hao5: สนุก แต่ค้าง
อยากอ่านตอนต่อไปโดยด่วน
o13
-
พี่หมีรู้แล้วๆ :hao7: :hao7: น้องตัวเล็กอยู่แค่้ข้างห้องเองนะพี่กันต์ แล้วพี่จะอ่อยน้องยังไง รอค่ะๆ ขอบคุณค่ะฟาง เรื่องงานสู้ๆนะคะ :กอด1:
-
นึกหน้าพี่หมีตอนง่วงและเคียดแค้นจนกัดเขาไปทั่วแล้วตลกดี
ฝ่ายพี่รู้แล้ว จะทำยังไงต่อหนอ
-
งุ้ยยย จะเรียกน้องกันย์หรือพี่กันย์ดีเนี้ยยยยย ในที่สุดก็ได้เจอน้องตัวเล็ก(แบบรู้ตัว) สักที สองครอบครัวน่ารักเหมือนเดิมเลย ดีต่อใจมากกกกก
-
ใกล้แล้วๆ อีกหน่อยจะจำกันได้ (ขอให้เป็นแบบนั้นนะ) จะได้จีบกันแบบเป็นจริงเป็นจังเสียที ^^
-
ว้าวว เคยเตอกันมาก่อนนี่เอง อิอิ
-
:mew2: :mew2: งื้ออออ เจอแล้ว
-
ค้างงงงงง :katai4:
-
:mew4:
อารมณ์ตอนนี้คือค้างงงงงงมากกกกเลยค่าาาา
แต่ก็ดีใจที่พี่กันต์รู้แล้ววว ต่อไปก็คนน้องสินะ
รอต่อไปจ้าาาาา
-
พี่กันต์ชอบกัด ฮ่าๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
รอตอนต่อไป :hao6:
-
ในที่สุด....
จีบกันได้ จำกันได้แล้ว อิอิ
-
ติดตามจ้า อยากรู้ว่าถ้าน้องรู้เเล้วจะเป็นยังไง อิอิอิอิอิ
-
o18 พี่กันต์ รู้แล้วสิว่าน้องตัวเล็กคือใคร
-
อ่าวววววว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ค้าง
-
น้องตัวเล็กมาอยู่ตรงหน้าพี่กันต์แล้วนะ ได้เจอกันแล้ว :hao7:
-
พี่กันต์รู้แล้วช่ายม้ายยยย
-
พี่กันต์รู้แล้ว จะเป็นยังไงต่อไปละทีนี้ อ่อยน้องเลยรึปล่าว :hao3:
-
คนพี่รู้ตัวแล้วววว จะเป็นยังไงต่ออะ มาต่อไวๆนะคะ
-
น้องตัวเล็ก ในที่สุดกันต์ก็รู้แล้ว เดาส่าพี่กันต์ไม่น่าจะบอกน้องนะว่าตัวเองเป็นใคร
นี่คงเดินหน้าจีบ แบบฉบับพี่กันต์แน่ๆ จะอ่อยน้องแบบไหนนะ
-
แล้วน้องตัวเล็กล่ะ จะรู้เมื่อไหร่น้อ
-
รู้แล้ววววววว o13
-
เข้ามารออออออ รออออออออ
-
รอ :hao6: :hao6: :hao6:
-
(https://preview.ibb.co/dgujqb/08.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท08 l “น้องตัวเล็ก”
“เป็นไรวะ” เสียงของดิวทักให้คนที่นั่งครุ่นคิดอะไรอยู่รู้สึกตัว “เห็นเหม่อๆ มาหลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่ไปห้องน้องปีหนึ่ง มีอะไรหรือเปล่า”
“...” อีกฝ่ายยังเงียบไม่ได้ตอบคำถามอะไรแต่ดิวก็รู้ว่าเพื่อนของตัวเองได้ยินในสิ่งที่ถามออกไป เพราะรู้จักกันมานานเขาจึงรู้ว่าไอ้อาการเงียบแบบนี้คือกำลังคิดหาคำตอบอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
กันต์ไม่ใช่คนที่จะตอบอะไรใครด้วยคำว่า ‘เปล่า’ หากมีเรื่องอยู่ในใจจริงๆ และดิวเองก็ไม่ได้เซ้าซี้ปล่อยให้เพื่อนได้ใช้เวลาคิดแม้ว่าคราวนี้มันจะคิดมาหลายวันแล้วก็ตาม
“น้องตัวเล็ก...”
“หะ!” ดิวหันมามองอย่างงงๆ เมื่ออยู่ๆ ไอ้คนเงียบก็หลุดออกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “น้องตัวเล็ก... อ๋อ... ทำไมวะ”
“กูเจอแล้ว” ถ้อยคำสั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความแต่ทำให้คนฟังถึงกับตาโต วางมือจากรายงานตรงหน้าหันกลับมามองเพื่อนรักทันที
ตอนนี้กันต์อยู่ที่หอพักของดิวเพื่อทำรายงานกลุ่มกัน จริงๆ มีใยไหมอีกคนที่อยู่ในกลุ่มด้วยแต่ตอนนี้ใยไหมติดไปทำธุระให้กับที่บ้านเลยยังไม่ได้มารวมกลุ่มด้วย
“เจอ... น้องตัวเล็กของมึงอ่ะนะ เจอที่ไหนวะ” ดิวถามกลับ เขาไม่รู้หรอกว่าในใจของเพื่อนคนนี้คิดอะไรอยู่ รู้แต่ว่ามันชอบพูดถึงน้องตัวเล็กให้ฟังบ่อยๆ เคยถามกลับไปว่ามันชอบน้องตัวเล็กหรือ แรกๆ มันก็ตอบว่าไม่ใช่ แค่อยากเจอ แต่หลังๆ มันตอบว่ามันไม่รู้ มันไม่เข้าใจ
“มึงก็เจอ” มันไม่ตอบแต่พูดกลับมาให้ดิวทำหน้างงแทน
นึกย้อนไปแต่ละวันก็เจอคนตั้งมากมายโดยเฉพาะรุ่นเพื่อนรุ่นน้อง แต่กันต์มันแปลกๆ ไปตั้งแต่วันที่ไปห้องน้องปีหนึ่ง... “น้องเดียร์ ปีหนึ่งคนนั้นเหรอวะ”
คนนี้ดูมีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นน้องตัวเล็กของไอ้กันต์มัน หินผานี่ตัดไปได้เลยเพราะรู้จักกันอยู่แล้ว อีกอย่างหินผาก็อยู่ที่เหนือมาตลอดเพิ่งจะมาเรียนในกรุงเทพก็ตอนเข้าปีหนึ่งนี่เอง ถึงแม้จะเคยเจอน้องเพื่อนคนนี้บ่อยๆ ก็เถอะ
ระหว่างทัชกับเดียร์... ก็คิดว่าน่าจะเป็นเดียร์มากกว่า
“อือ ขนมวันนั้นที่เด็กนั่นทำก็สูตรจากพ่อคิน แล้วกูก็เห็นพวงกุญแจ” กันต์ว่าก่อนจะชูพวงกุญแจที่ตอนนี้เขาเปลี่ยนมาห้อยกุญแจรถกุญแจห้องเอาไว้แทนขึ้นมาให้ดู
“เออ... ถึงว่ารสชาติคุ้นๆ แต่ว่า... แล้วยังไงวะ เจอน้องตัวเล็กแล้วยังไง อะไรคือเหตุผลที่ทำให้มึงเหม่อๆ แบบนี้วะ เจอน้องเขาก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง” ดิวถามอย่างไม่เข้าใจว่าทำไม หรือเพราะอะไรเพื่อนของเขาถึงได้มีท่าทางแบบนี้
กันต์ถอนหายใจ เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทของตัวเองตั้งแต่เด็กก่อนจะตอบ “บอกตรงๆ เลยนะ กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะว่ากูเป็นอะไร กูดีใจนะโว้ยที่ได้เจอน้องตัวเล็กแล้ว กูอยากเข้าไปถามน้องว่าน้องจำกูได้ไหม แล้วกูก็นึกได้ว่ะว่าน้องไม่ได้มีความคิดที่ดีกับกูเท่าไหร่ ตอนเป็นพี่วินัยกูเล่นน้องไว้เยอะเลยนี่หว่า... แต่ตอนนั้นกูไม่รู้นี่ว่าน้องคือน้องตัวเล็ก พอคิดแบบนั้นกูก็เลยไม่กล้าเข้าไปคุยกับน้อง ไม่กล้าบอกน้องว่าเป็นกู กูเป็นคนให้พวงกุญแจนั้น แล้วกูก็ไม่รู้ด้วยว่าน้องอยากจะรู้ไหมว่ากูคือพี่คนนั้น”
“ที่มึงพูดๆ มา สรุปว่ามึงกลัวน้องเกลียดมึง... ว่างั้นเถอะ” ดิวสรุปใจความสำคัญหลังจากฟังเพื่อนพูดมายืดยาว
“เออ!” กันต์ว่าก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกรอบ
“กันต์ กูถามมึงจริงๆ นะ” ดิวพูดเสียงจริงจัง ก่อนจะถามออกไปเมื่ออีกฝ่ายหันมาเลิกคิ้วถามว่ามีเรื่องอะไรจะถาม “มึงอยากเจอน้องตัวเล็กเพราะอะไรวะ แล้วความรู้สึกของมึงที่มีกับน้องตัวเล็กน่ะคืออะไรกันแน่วะ กูชักจะงงๆ แล้วก็ไม่เข้าใจความรู้สึกมึงแล้วนะ”
“ความรู้สึก... ของกู... อย่างนั้นเหรอ”
“เออ! มึงแค่อยากเจอน้องตัวเล็กเพราะแค่อยากเจอ หรือมึงตัดน้องตัวเล็กออกจากหัวใจมึงไม่ได้กันแน่! ตอนมึงเด็กๆ กูก็พอเข้าใจว่ามึงอาจจะอยากเจอ อยากเล่นกับน้องเขาเหมือนเด็กๆ ทั่วไป แต่นี่แม่งผ่านมากี่ปีแล้ววะกันต์ ที่มึงอยากเจอน้องอยู่แบบนี้เพราะอะไรกันแน่วะ”
พอได้ยินแบบนั้นกันต์ก็นิ่งไปเหมือนคนกำลังใช้ความคิด คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างคนคิดไม่ตกว่าจะหาคำตอบสำหรับคำถามนี้อย่างไรดี “กู... ก็บอกไม่ได้ว่ะ กูเองก็ไม่เคยคิด กูคิดแค่ว่ากูอยากเจอน้องเขาอีก แต่กูก็ไม่ได้หาคำตอบของความอยากเจอ พอมึงทัก พอมึงถามกูกลับตอบคำถามนั้นไม่ได้ว่ะว่าเพราะอะไร หรือมึงว่า... กูจะชอบน้องเขาวะ”
“แต่กูกับน้องก็ไม่ได้เจอกันเลยนะโว้ย กูจะชอบน้องเขาได้จริงๆ เหรอวะ กับคนที่เคยเจอครั้งเดียวตอนเด็กๆ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่เคยเจอ ไม่เคยรู้จักกันอีกเลยน่ะ”
“กูเองก็บอกมึงไม่ได้ว่ะ แต่กูรู้ว่ามึงควรจะทำยังไง”
กันต์มองเพื่อนตรงหน้า หรี่ตาลงเมื่อเห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก “ไหนๆ ตอนนี้น้องก็อยู่ห่างมึงแค่ปลายจมูก มึงก็ลองหาคำตอบดูสิว่ามึงคิดอย่างไรกับน้องกันแน่”
“มึงหมายความว่า... จะให้กูจีบน้อง... โอ๊ย!! เชี่ยดิว!! ตบหัวกูทำไมเนี่ย” เจ้าตัวโวยวายเสียงดังยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองหลังจากโดนเพื่อนรักตบเข้าให้เต็มแรง
ดิวกรอกตามองไอ้คนหน้าตาดี เรียนเก่งแต่บางเรื่องแม่งก็ไม่รู้ห่าเหวอะไรเลยจนน่าหมั่นไส้อย่างเอือมๆ แล้วคิดดูเถอะเขาบอกให้มันหาคำตอบ มันเสือกจะไปจีบน้องเขา มันใช่ไหมเพื่อนกันต์!!
“กูไม่ได้ให้มึงไปจีบน้อง!! มึงยังตอบตัวเองไม่ได้เลยว่ารู้สึกยังไงแล้วจะไปจีบน้อง ไอ้ฟาย! กูหมายถึงว่าไหนๆ มึงกับน้องก็อยู่ใกล้กันขนาดนี้แล้ว มึงก็ลองเอาตัวเองไปเข้าใกล้น้องบ่อยๆ เท่าที่จะทำได้ เผื่อมึงจะรู้ว่าตกลงมึงคิดอะไรยังไงกันแน่”
“เออว่ะ...”
ดิวส่ายหน้ากับท่าทางของเพื่อนรักก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายคิดอะไรไปเรื่อย ส่วนตัวเขาก็หันกลับไปทำรายงานต่อ เหลืออีกไม่เยอะก็เสร็จแล้วอีกทั้งรายงานในส่วนของกันต์ เจ้าตัวก็ทำเสร็จเรียบร้อยแล้วเหลือเพียงแค่เอาของแต่ละคนมารวมเป็นรูปเล่มแค่นั้น เลยปล่อยให้คนที่ยังไม่รู้ ไม่เข้าใจกับความคิดความรู้สึกของตัวเองนั่งหาวิธี หาคำตอบต่อไป
เสียงอาจารย์บอกปล่อยคลาสเรียกเสียงเฮของเหล่านักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ชั้นปีที่สามได้เป็นอย่างดี บางคนก็ลุกขึ้นเก็บของออกจากห้อง บางคนก็เลื้อยไปนอนกับโต๊ะเหมือนอย่างพวกกันต์ในตอนนี้ การเรียนยาวนานกว่าสามชั่วโมงสูบพลังงานชีวิตของพวกเขาไปจนหมดสิ้น แต่ละคนเลยมีสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ยกเว้นสองสาวใบบัวกับใยไหมที่ยังนั่งคุยเล่นกันอยู่พร้อมกับเก็บของไปด้วย
“พี่ๆ สวัสดีครับ” เสียงของรุ่นน้องดังขึ้นเรียกให้พวกเขาหันไปมอง ก่อนจะเห็นน้องปีหนึ่งทยอยเดินเข้ามาในห้อง คงจะเรียนห้องนี้ต่อจากพวกเขา
“ไง... เรียนห้องนี้ต่อเหรอ” ป่าไม้ยกมือขึ้นทักทายรุ่นน้องที่เคยไปกินข้าวด้วยกันก่อนจะถามกลับให้น้องปีหนึ่งพยักหน้ารับกลับมา
“ครับพี่ พวกพี่เพิ่งเรียนกันเสร็จเหรอ” เดียร์ถามกลับ เพราะเริ่มจะสนิทสนมกับเหล่าพี่วินัยแล้วเลยกล้าคุยกล้าถามมากขึ้น
“ช่าย... อยากจะลงไปนอนดิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย...” ไข่เจียวว่า “ว่าแต่นี่มีเรียนอะไรกัน”
“อ๋อ... Visual Training ครับ” หินผาตอบ วางกระเป๋าจองโต๊ะเอาไว้
“วิชานี้สนุกดีนะ ได้มุมมองอะไรใหม่ๆ เยอะเลยล่ะ” ใบบัวหันไปพูดกับน้องๆ “ยิ่งตอนโปรเจคท้ายเทอมนะ ตัดโมเดลกันสนุกสนานเลยล่ะ แต่เป็นงานกลุ่มน่ะไม่ต้องห่วงหรอกนะ ปีหนึ่งยังเน้นเป็นงานกลุ่มอยู่ช่วยๆ กันทำไป”
“ได้ยินพี่ปีสองบอกว่าตอนเทอมสองพวกปีหนึ่งจะได้ทำงานคู่กับพี่ปีสีเหรอครับ” ทัชถาม
“ใช่ๆ เป็นโปรเจค 4+1 สำนึกรักบ้านเกิด ปีหนึ่งก็ออกแบบบ้านนั่นแหละ ตามโจทย์ของพี่ปีสี่ ตอนพวกพี่อยู่ปีหนึ่งก็ได้ทำ”
“อ้าวๆ ปีสาม จะมาเรียนปีหนึ่งใหม่ใช่ไหม ถึงไม่ยอมออกจากห้องเรียนน่ะ” เสียงดุๆ ของอาจารย์ที่ดังมาจากหน้าห้องทำเอาปีสามที่ยังเหลืออยู่ในห้องทั้งสิ้นหกคนสะดุ้งตกใจ ต่างพากันหันไปมองหน้าห้องทันที
เพราะมัวแต่คุยกับรุ่นน้องเลยไม่ทันมองว่าอาจารย์กับรุ่นน้องปีหนึ่งเดินเข้ามาในห้องกันหมดแล้ว พวกเขารีบกวาดของบนโต๊ะที่ยังไม่ทันจะได้เก็บลงกระเป๋า ยกมือไหว้อาจารย์ที่ยืนมองอยู่หน้าห้องอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องเรียนไป
“สวัสดีครับ / ค่า อาจารย์~~~~~~” ขนาดพี่ใบบัวกับพี่ใยไหมยังกระโดดข้ามเก้าอี้ออกไปเลย
พวกเดียร์หัวเราะขำกับท่าทางของเหล่าอดีตพี่วินัยที่ทำตัวเข้ม ส่งเสียงดังเวลาเข้าประชุมเชียร์ แต่ตอนนี้กลับพากันวิ่งหนีอาจารย์ ถ้าหากเป็นช่วงรับน้องคงไม่มีทางได้เห็นอะไรแบบนี้แน่นอน เห็นแล้วก็ตลก ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคนกลุ่มเดียวกัน
โดยเฉพาะอดีตหัวหน้าพี่วินัยที่ก้าวกระโดดข้ามโต๊ะข้ามเก้าอี้พร้อมทั้งร้องสวัสดีครับอาจารย์เสียดังลั่น ไม่เหลือมาดพี่วินัยหน้าเหี้ยมคนนั้นเลยสักนิดเดียว
กันต์หันกลับเข้ามาในห้อง เป็นจังหวะเดียวกับที่เดียร์เองก็หันไปมอง คนที่กำลังเดินอยู่หยุดชะงักไปพลางมองสบตากับรุ่นน้องปีหนึ่งที่เขาเพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายคือน้องตัวเล็กที่เขาเคยเจอเมื่อสมัยยังเป็นเด็ก
“ไปมึง ไปหาอะไรกินกันดีกว่า ไหนๆ ตอนบ่ายก็ว่างแล้วนี่นะ” ป่าไม้พูด ยกมือขึ้นกอดคอกันต์ก่อนจะลากอีกฝ่ายให้เดินตามเพื่อนคนอื่นๆ ไป
กันต์หันไปพยักหน้าให้กับเพื่อนก่อนจะหันกลับไปมองทางเดินอีกรอบ เดียร์ยังคงมองมาที่เขาอยู่เช่นเดิม ก่อนที่อีกฝ่ายจะละสายตาไปก่อนพร้อมกับที่เพื่อนคนอื่นหันมาเร่งกันต์จึงได้หันกลับไปมองเพื่อนแล้วเดินไปหาเพื่อนคนอื่นๆ ที่กดลิฟต์รอเขาอยู่
เขาสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงจับพวงกุญแจที่คล้องกุญแจรถเอาไว้ก่อนจะกำเอาไว้แน่น ไม่นานก็คลายออกเหมือนกับคำถามที่เขาตามหาคำตอบมาหลายวัน
“ไง... ทำหน้าตาเหมือนตัดสินใจอะไรได้” ดิวเอ่ยทักเมื่อเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเพื่อนรัก
อีกฝ่ายหันมายักคิ้วให้ “ก็... ตัดสินใจอะไรได้แล้วล่ะนะ”
“นึกว่าหาคำตอบได้แล้วเสียอีก”
กันต์ส่ายหน้า “ยังหรอก แต่ว่า... ถ้าไม่ลองหาคำตอบดูชัดๆ ก็คงตอบคำถามนั้นไม่ได้หรอกว่ามันเป็นอะไรกันแน่ ก็เลยตัดสินใจว่า... จะลองหาคำตอบดูว่าคำตอบมันจะออกมาหัวหรือก้อยกันแน่”
“เออ ก็ตามนั้น กูจะรอดูแล้วกันว่าคำตอบมึงจะหัวหรือก้อยกันแน่”
“อะไรกันวะพวกมึง เล่นโยนเหรียญกันหรือยังไงกัน หัวๆ ก้อยๆ อยู่นั่นแหละ” ป่าไม้หันมาถามเมื่อได้ยินเพื่อนสองคนข้างหลังเดินคุยกันงุ้งงิ้งๆ ไม่สนใจเพื่อนคนอื่นๆ
“นั่นน่ะสิ แอบคุยกันเงียบๆ สองคน แอบคุยกันเงียบๆ น่ะไม่ว่า แต่อย่าแอบกินกันเงียบๆ ละกันนะ อิอิ” ใบบัวหันมาหัวเราะคิกคัก
กันต์กับดิวได้แต่กรอกตาไปมากับคำพูดของใบบัวแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายแค่แซวเล่น เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว ทุกคนในกลุ่ม รวมไปถึงในคณะต่างรู้ดีว่าใบบัวเป็นสาวสวยสายวาย ที่ชอบจิ้นผู้ชายกับผู้ชาย กันต์ก็ไม่รู้หรอกว่าอะไร ทำไม เพราะอะไรเพื่อนคนสวยคนนี้ถึงชอบจับคู่เขากับดิว ได้ยินสาวเจ้าบอกว่าเพื่อนสนิทกันแบบนี้โมเม้นต์เยอะดี
“ใบบัวต้องเปลี่ยนคู่จิ้นใหม่แล้วล่ะ” ดิวพูดยิ้มๆ “จับคู่เรากับกันต์ไม่ได้แล้ว เพราะกันต์มีตัวจริงแล้วล่ะนะ”
ปล่อยระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ก่อนจะเดินผิวปากสบายใจนำหน้าไป ให้เพื่อนคนอื่นๆ หันขวับมามองที่เขาทันที ก่อนที่ใบบัวกับใยไหมจะเดินเข้ามาใกล้ และเพื่อนคนอื่นยืนล้อมเขาเอาไว้
“ตัวจริงอะไรกัน ไหนว่าไม่สนใจใครไง”
“เออ นั่นดิๆ พี่กันต์คนสุภาพบุรุษที่ไม่เคยรับรักสาวสวยหนุ่มน้อยคนไหนมาตั้งแต่ปีหนึ่งทำไมอยู่ๆ วันนี้ถึงจะมีตัวจริงแล้ววะ”
“นั่นดิ ทำไมพวกกูไม่รู้วะ ไหนวะตัวจริงของมึงอ่ะ คนไหน สวยป่ะ รุ่นเดียวกัน รุ่นพี่หรือว่ารุ่นน้อง เรียนคณะอะไร มหา’ลัยอะไรวะ”
“นี่ไม่อยากรู้กันเลยใช่ไหม”
“ใช่! ไม่ได้อยากรู้เลย” ทุกคนตอบกันอย่างพร้อมเพรียงให้เจ้าของเรื่องต้องส่ายหน้า
“ก็ไปฟังไอ้ดิวมันมากเนอะ มันก็พูดของมันไปเรื่อยนั่นแหละนะ” บอกปัดอย่างไม่ใส่ใจพลางเดินหนี แต่ก็หนีไม่พ้นเมื่อไข่เจียวกับป่าไม้เดินดักหน้าหลัง แถมยังมีสองสาวอย่างใบบัวกับใยไหมที่ก็เป็นไปกับเขาด้วยดักซ้ายขวาแบบนี้
“ไอ้ดิวมันเคยพูดเรื่อยเปื่อยที่ไหนกัน”
“ใช่ คำพูดที่ออกมาจากปากดิว เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เชื่อถือได้แน่นอน!” ใยไหมว่า “เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ก็เชื่อถือได้เหมือนกัน”
“เอ่อ... เอาไว้ให้มั่นใจกว่านี้ก่อนแล้วจะบอกแล้วกันนะ”
“เราจะคอยจับตามองเอาไว้เลย เชื่อสายตาสาววายอย่างเราได้เลย” ใบบัวว่าอย่างหมายมั่นว่าจะหาคู่ตัวจริงของเพื่อนได้
กันต์ส่ายหน้าก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา ยกมือตบหัวเพื่อนรักที่ยืนรอทุกคนอยู่ไปทีข้อหาปล่อยระเบิดลูกใหญ่เอาไว้ให้เขา ส่วนคนโดนตบหัวก็ไม่ได้เดือนเนื้อร้อนใจอะไร อีกทั้งยังหัวเราะชอบใจอีกต่างหาก เห็นแล้วก็น่าหมั่นไส้ น่าจะถีบมันไปอีกสักสองสามที
“นี่ดิว... ปล่อยข้อมูลตัวจริงของกันต์ให้รู้หน่อยสิ” ใยไหมว่าหลังจากที่พวกเขาเข้ามารวมตัวกันในร้านอาหารหน้ามหา’ลัย
คนกุมข้อมูลเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมองเพื่อนในกลุ่ม เหลือบไปมองเพื่อนรักที่ทำหน้าดุใส่แล้วก็หัวเราะขำ “เราให้ข้อมูลได้แค่นี้แหละ ข้อมูลอื่นๆ คงต้องขออุบเอาไว้ก่อน รอเจ้าตัวรู้ตัวเองแน่ชัดแล้วค่อยว่ากันอีกทีนะ”
สองสาวร้องเสียดายกันใหญ่ ส่วนสองหนุ่มก็ส่งเสียงเหมือนจะหมั่นไส้ทั้งคนกุมข้อมูล ทั้งคนที่ตกเป็นประเด็นร้อน แบบที่กันต์เองก็ไม่เข้าใจว่าจะมาหมั่นไส้เขาไปทำไม
กันต์ไหวไหล่อย่างไม่สนใจและไม่คิดจะตอบคำถามอะไรเพิ่มเติมของเพื่อนๆ จนทุกคนต้องยอมแพ้ไปเอง แต่ถ้าหากทุกคนสังเกตกันสักนิด ก็คงจะเห็นสายตาของเพื่อนสนิทคนนี้จับจ้องอยู่ที่พวงกุญแจของตัวเองอย่างไม่ละสายตาไปไหน
************************************************
มาแว้ววววววว พาพี่หมีกันต์กับน้องตัวเล็กมาหาทุกคนแล้วจ้า~~~~~~ ทำไมตอนนี้มีความหมั่นๆ คนพี่ มีความหมั่นๆ ปนอิจๆ ก็ไม่รู้สิ บอกฟางทีว่าอิพี่ยังไม่รู้ใจตัวเอง ยังไม่ได้ชอบน้อง ฮ่าาาาาา หมั่นไส้เขาแต่ทำอะไรไม่ได้ รออิพี่ค้นหาหัวใจตัวเองต่อไปจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
มาจิ้มๆๆตูดพี่กันต์ รีบๆรู้ใจตัวเองเร็วๆนะจะรอดูตอนอ่อยน้อน
-
อั้ยยะ จีบกันๆ
-
รอดูว่าพี่กันต์จะเข้าหาน้องยังไง :pig4:
-
หวังว่าพี่กันต์จะรู้สึกดีๆ กับน้องเดียร์นะครับ //รอลุ้นๆ
-
หาคำตอบได้แต่อย่าแกล้งน้องนะพี่หมีกันต์
-
จะเข้าหาน้องตัวเล็กยังไงหลานกันต์ ทำน้องไว้เยอะนี่ :m12: :m12:
-
:mew1:
พี่รู้แล้วว่าน้องเป็นใคร ต่อไปก็ตาน้องบ้างนะฟาง
จะได้เท่าเทียม
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่กันต์หาคำตอบให้ได้เร็วๆนะ :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากจะแหมมมมมใส่กันต์ให้ถึงดาวอังคาร รีบรู้ใจตัวเองเร็วๆนะ :กอด1:
-
:-[ :-[
-
หาคำตอบได้ก็จีบเลย
-
น้องเดียน่ารักจริงๆๆเลย
ท่าจะแสบไม่ใช่ย่อย
พีากันต์จะเอาอยู่ไหมเนี่ย
รู้ใจตัวเองไวๆนะกันต์
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
รอตอนต่อไป~
-
:pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
ปักไว้ก่อน :katai5: :katai5:
-
พี่กันต์จะเข้าหาน้องแบบไหนน้ิิอออ หรือจะอ่อยแบบเนียนๆ คิดแล้วก็ฟิน :-[ :-[ :-[
-
(https://preview.ibb.co/dgujqb/08.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท08 l “น้องตัวเล็ก”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
“ชานมไข่มุกแก้วครับ / ชานมไข่มุกหนึ่งแก้วครับ” สองเสียงดังขึ้นพร้อมกันจนคนที่เอ่ยสั่งหันมองหน้ากัน ก่อนที่ทั้งคู่จะชะงักกันไป
“ตอนนี้ไข่มุกหมด รบกวนรอประมาณสิบนาทีนะคะ จะเปลี่ยนเมนูหรือเปล่าคะ” พนักงานของร้านทวนเมนูพร้อมมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา
“ครับ ผมรอ”
“ผมด้วย”
“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” พนักงานรับคำก่อนจะจดออเดอร์ลงบนกระดาษ ก่อนจะหันไปรับออเดอร์ของลูกค้าคนถัดไป ให้พวกเขาสองคนต้องขยับออกมาจากบริเวณหน้าร้าน
“พี่... มาเที่ยวไกลเนอะ” หลังจากที่ยืนเงียบกันร่วมนาทีเดียร์ก็เป็นฝ่ายเอ่ยออกมาก่อน ให้คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ หันมามอง
“อือ... พวกนั้นมันชอบมาเที่ยวที่นี่กัน ว่าแต่ผม คุณเองก็มาเที่ยวไกลนะ” กันต์ตอบกลับไป
“อ่ะ... อ่า...” เดียร์ชะงักกับคำแทนตัวของอีกฝ่าย
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ก็... เปล่าครับ แค่ตามพี่ไม่ทันเพราะเดี๋ยวก็แทนตัวเองว่าพี่ เดี๋ยวแทนตัวเองว่าผม ผมก็เลยงงๆ นิดหน่อยน่ะครับ” เดียร์ตอบคำถาม ครั้งแรกที่คุยกับอีกฝ่ายหลังจากที่หมดกิจกรรมรับน้องแล้วอีกฝ่ายก็แทนตัวเองว่าผม แต่อีกรอบก็แทนตัวเองว่าพี่ จนคนฟังก็ชักจะงงแล้วก็สับสนเหมือนกัน
กันต์นิ่งไปกับคำพูดของเดียร์ เขาลอบมองคนที่ยืนอยู่ข้างกัน ก่อนจะเบนสายตากลับไปด้านหน้า มองตรงไปอย่างไม่มีจุดโฟกัส “แล้ว.... ไหน”
“ค ครับ... อะไรนะครับ” เดียร์หันไปมองเพราะได้ยินคำถามไม่ชัดเนื่องจากว่าอีกฝ่ายพูดเสียงเบาเสียเหลือเกิน
“แล้ว... ชอบแบบไหน” กันต์ถามออกมาอีกรอบ เพิ่มความดังของเสียงขึ้นอีกจนอีกฝ่ายได้ยินอย่างชัดเจน
“หือ... หมายถึงที่พี่แทนตัวเองน่ะหรือครับ ยังไงก็ได้ครับแล้วแต่ที่พี่ถนัด แต่ถ้าถามความรู้สึก... ผมก็ชอบแบบพี่มากกว่า ดูเป็นกันเองมากกว่า”
ยังไม่ทันที่กันต์จะได้พูดอะไร เสียงของพนักงานก็ร้องบอกว่าน้ำที่พวกเขาสั่งนั้นได้แล้ว กันต์จึงก้าวไปรับน้ำทั้งสองแก้วมาพร้อมกับจ่ายเงินเรียบร้อย ก่อนจะเดินกลับมาหาเดียร์ที่ไม่ทันได้ฟังเสียงของพนักงานจึงไม่รู้ว่าน้ำที่สั่งไว้ได้เรียบร้อยแล้ว
“อย่างนั้น พี่จะแทนตัวเองแบบนี้ก็แล้วกัน” ชานมไข่มุกในมือยื่นไปให้อีกฝ่ายที่รับไป
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมให้... อ้าว...” เดียร์พูดเตรียมจะหยิบกระเป๋ามาเปิดเพื่อหยิบเงินส่งให้ แต่อีกฝ่ายกลับยกมือกดหัวเขาเบาๆ ก่อนจะเดินแยกไป จนต้องรีบก้าวตามไปทันที “พี่กันต์ เดี๋ยวก่อนครับ”
เดียร์ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเดินเร็ว ก้าวขายาว หรือเพราะทั้งสองอย่างกันแน่ เพียงแค่ระยะทางแค่นี้เขาถึงกับต้องวิ่งตามมา และคนที่ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายสักเท่าไหร่อย่างเขาก็ถึงกับหายใจหอบ
“มีอะไร” คนเดินเร็วหันมาถามเมื่อได้ยินเสียงเรียกของอีกฝ่าย
“ค่าน้ำครับ” เดียร์พูดพร้อมกับส่งเงินให้อีกฝ่าย
กันต์มองคนที่ส่วนสูงน้อยกว่าตัวเองนิ่งจนคนที่มองกลับมาใจเริ่มแป๋ว เหมือนเห็นวิญญาณพี่วินัยซ้อนทับอยู่ตรงหน้าอย่างไรอย่างนั้น ความห่างระหว่างพวกเขาเพิ่มขึ้นหนึ่งก้าวเมื่อเดียร์ก้าวถอยหลังแบบไม่รู้ตัว
ไม่ได้กลัวนะ นี่ตั้งท่าเตรียมสู้กลับต่างหาก
พอเห็นคนตรงหน้าก้าวถอยหลังไปเหมือนจะหวั่นๆ เกรงๆ แต่ก็ตั้งท่าขู่กลับแบบนั้น ก็ทำให้คนหน้านิ่งหลุดขำออกมา ตอนก่อนที่จะรู้ว่าอีกฝ่ายคือน้องตัวเล็ก เวลาเห็นทำท่าแบบนี้ก็นึกขบขันเสมอ แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไม รู้สึกว่าท่าทางนั้น... น่าเอ็นดู
“ไม่เป็นไร พี่เลี้ยง”
“หา... ค ครับ”
“บอกว่าเลี้ยง น้ำนั่นน่ะ” ชูแก้วชานมในมือตัวเองเป็นเชิงบอก
เดียร์ก้มมองน้ำในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่บอกว่าจะเลี้ยงอีกรอบ ก่อนจะยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่คนมองรู้สึกแปลกๆ ว่าเหมือนจะงานเข้าตัวเองอย่างไรอย่างนั้น แล้วก็ไม่ผิดอย่างที่คิดเมื่อเด็กที่ตั้งท่าขู่เขาปนกลัวๆ อยู่เมื่อครู่พูดออกมา
“อย่างนั้นเลี้ยงขนมผมเพิ่มอีกได้ไหมอ่ะ” แล้วก็ทำหน้าตาหงอยเหมือนหมาน้อยโดนทิ้ง ดูน่าสงสารพลางชูแบงค์สีแดงในมือให้ดู “ผมลืมเอาบัตรเอทีเอ็มมา ทั้งกระเป๋าเหลือแค่นี้อ่ะ ไอ้พวกนั้นลากผมไปกินของแพงมา แถมไม่อิ่มด้วย... ผมอยากกินขนมง่ะ”
คนโดนขอให้เลี้ยงอึ้งไปแล้วกับคำขอของเจ้าหมาหงอยตรงหน้า มีการเหลือบตาขึ้นมองคล้ายจะอ้อนนั่นอีก นี่หมาพันธุ์อะไรทำไมทำหน้าตาน่าสงสารได้แบบนี้กันนะ
“ง่า...”
กันต์ยกมือเสยผมก่อนจะถอนหายใจออกมา ท่าทางที่ทำเอาสาวๆ ที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องเหลียวมามอง ก่อนจะฉุดมือคนที่ทำท่าเหมือนจะลงไปนั่งยองๆ เขี่ยพื้นหงอยๆ ให้เดินตาม
“อยากจะกินอะไร”
“ไดฟุกุครับ” พอถามไปก็ตอบกลับมาเสียงใสทันที กันต์หันไปมองพลางนึกว่าที่นี่มีร้านที่ว่าด้วยหรือ และท่าทางนั้นก็ทำให้เดียร์เข้าใจไม่ยาก “อยู่ชั้นห้าครับ”
แล้วก็เป็นเจ้าคนตัวเล็กเปลี่ยนเป็นฝ่ายลากอดีตพี่วินัยขึ้นไปที่ชั้นห้าทันที ตรงเข้าไปยังร้านที่เจ้าตัวหมายตา การตกแต่งร้านที่ดูหวานแหววเหมาะกับเด็กสาวๆ ทำเอาคนตัวสูงหน้าคมคายรู้สึกอายขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าเขาจะชินกับการเข้าร้านขนมเพราะพ่อคินก็เปิดร้านก็เถอะ แต่ร้านของพ่อคินไม่ได้ใช้สีชมพูหวานขนาดนี้ ผิดกับเจ้าเด็กปีหนึ่งที่กระโดดไปเกาะตู้กระจกมองไดฟุกุตาวาวที่ไม่มีวี่แววจะเขินอายเลยสักนิด ดูไปดูมาก็เหมือนกระต่ายตอนกระโดดไปมาในกรงพร้อมกับจมูกฟุตฟิตๆ
จิ้มๆ เลือกๆ อยู่ไม่นานก่อนจะหันมามองเขาแล้วใบหน้ายิ้มๆ ก็หุบลงเมื่อพนักงานบอกราคามา กันต์หันมองคนตัวเล็กทันทีนึกอยากจะยกมือเขกหัวอีกคนสักที แต่พอเห็นหน้านั้นก็ทำไม่ลงนอกจากยื่นแบงค์สีม่วงไปให้พนักงาน แต่เงินทอนนั้นมีแค่แบงค์สีเขียวกับเหรียญสองสามเหรียญเท่านั้น
เจ้ากระต่ายเดินตามหมีตัวโตออกจากร้านขนมหวานแววท่ามกลางสายตาของลูกค้าสาวๆ ในร้านที่พากันมองมาที่พวกเขา เดียร์เอื้อมมือไปดึงชายเสื้อของอดีตพี่วินัยโดยที่อีกมือก็ยังถือแก้วน้ำดูดไม่หยุด
“เดี๋ยวผมกดเงินคืนให้นะ... ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะซื้อเยอะขนาดนี้หรอก แต่เลือกไปเลือกมามันเพลินง่า...” พูดทันทีเมื่อคนตรงหน้าหันมามอง “นี่ๆ ผมเลือกมาเผื่อพี่ด้วย
ก้มลงหยิบไดฟุกุในกล่องส่องให้คนตรงหน้าหนึ่งชิ้น
“หนึ่งชิ้น...” กันต์เลิกคิ้วมองคนที่ยื่นขนมมาให้ พอเห็นเจ้าคนตัวเล็กกว่าส่งยิ้มเผล่ก็ถอนหายใจออกมาเพราะรู้และเข้าใจกับคำตอบนั้นแล้ว “คุ้มจริงๆ ได้ขนมตั้งหนึ่งชิ้น”
พูดไปก็คว้าเอาขนมในมือน้องตัวเล็กมาส่งเข้าปากแบบคำเดียวหมด ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะกินหรอกเพราะถึงแม้ว่าเขาจะชอบขนมแต่ก็ชอบพวกขนมเค้กมากกว่าอะไรแบบนี้ แต่พอเห็นท่าทางที่เจ้าตัวเล็กแสดงออกมาแบบไม่รู้ตัวว่าเสียดายที่จะต้องแบ่งขนมให้เขาก็นึกหมั่นไส้ปนๆ กับมันเขี้ยวเลยคว้ามากินเอาเสียเลย
อยากจะหัวเราะตอนที่เห็นเดียร์ทำตาโตอ้าปากค้างที่เห็นเขาคว้าขนมไปกิน นี่ถ้าแย่งมาอีกจะมีเด็กร้องไห้โฮกลางห้างหรือเปล่านะ
“โดนเพื่อนทิ้งแล้วมั้ง” กันต์ว่าให้คนที่ทำตาโตอยู่แล้วยิ่งตาโตเข้าไปใหญ่ เจ้าตัวรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะทำหน้าแหยเมื่อเห็นว่าเพื่อนโทรหาไม่รู้กี่สายต่อกี่สาย
เดียร์กดโทรกลับหาทัชทันทีเจ้าตัวเลื่อนโทรศัพท์หนีแทบไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายรับสายและมาพร้อมกับเสียงดุดังลั่น ขนาดที่กันต์ยังได้ยิน
[ไอ้เตี้ย!! กูโทรไปตั้งกี่สายแล้วหาทำไมไม่รู้จักรับโทรศัพท์!! มีโทรศัพท์เอาไว้รองนั่งหรือไงวะ แล้วนี่อยู่ไหน บอกกูจะไปซื้อน้ำแปบเดียวแปบเดียวบ้านมึงเหรอหา!! กูกับไอ้หินจะไปแจ้งตำรวจอยู่แล้วว่ามีเด็กหายตัวไป!!!]
“ง่า... ก็กูลืมเปิดเสียง ปิดตั้งแต่เข้าไปดูหนังอ่ะ” เดียร์ตอบเพื่อนเสียงอ่อย ส่วนคนที่ยืนอยู่ด้วยก็กลั้นยิ้มขำเมื่อเด็กโดนดุ กันต์หยิบโทรศัพท์มาคุยโต้ตอบกับเพื่อนระหว่างรอเด็กคุยโทรศัพท์กับเพื่อน
[แล้วนี่มึงอยู่ไหน]
“กูอยู่หน้าร้านหนมที่ชั้นห้า มาซื้อไดฟุกุ”
[แล้วไหนว่าลืมเอาบัตรเอทีเอ็มมา เอาเงินไหนไปซื้อขนมวะ]
เดียร์เหลือบตามองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เจ้าตัวยืนพักขา มือข้างหนึ่งถือแก้วชานมไข่มุกดูด อีกมือก็ถือโทรศัพท์เครื่องสวยท่าทางอย่างกับพวกนายแบบเห็นแล้วก็เบ้ปากใส่ ไม่ได้อิจฉาหรอกนะบอกเลย แต่พออีกฝ่ายหันมามองก็ทำเป็นมองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ
“ยืมพี่มา...”
[พี่?... พี่ที่ไหนวะ เออๆ ช่างเถอะมึงรออยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวพวกกูขึ้นไปหา]
“เออๆ โอเคๆ”
พูดคุยโต้ตอบกับเพื่อนอีกสองสามประโยคก่อนจะวางสายไปแล้วจึงหันไปมองกันต์ที่ยังยืนอยู่ใกล้ๆ “เดี๋ยวเพื่อนผมมาหาตรงนี้ แล้วพวกเพื่อนๆ พี่ละครับ”
“เดี๋ยวมันขึ้นมาเหมือนกัน” กันต์ตอบก่อนจะชวนอีกคนไปนั่งรอที่เก้าอี้แถวนั้น
พอลงนั่งได้เดียร์ก็แกะขนมกินต่อแก้มขาวๆ พองเพราะส่งขนมเข้าปากไปคำโต กันต์ที่หันมาเห็นก็เอื้อมมือไปดึงแก้มพองๆ นั้นจนกระต่ายหันมามองตาขวางแล้วก็หลุดหัวเราะออกมาตอนที่อีกฝ่ายขยับตัวหนีออกไป
“เตี้ย!” เสียงของทัชเรียกเพื่อนสนิทให้คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมอง แอบชูนิ้วลับไปให้เพื่อนที่บังอาจมาเรียกเขาแบบนั้น “กินไรวะ ไหนเอามากินบ้างดิ กูกับไอ้หินเดินหามึงจนเหนื่อยแล้ว”
“ไม่! ของกูอย่างมาแย่ง” แยกเขี้ยวขู่เพื่อนไปที “มึง... กูยืมตังค์มึงก่อนดิ จะคืนพี่กันต์อ่ะ”
ทัชเลิกคิ้วมองก่อนจะหันตามเพื่อน พอเห็นอดีตพี่วินัยนั่งอยู่ทัชกับหินผาก็ยกมือไหว้ทันที อีกฝ่ายก็พยักหน้ารับ “เท่าไหร่อ่ะ”
“ไม่เป็นไร พี่เลี้ยงไม่ต้องคืนหรอก” เพราะนั่งอยู่ใกล้ๆ ก็เลยได้ยินรุ่นน้องทั้งสองคนพูด พอได้ยินแบบนั้นทัชก็หันมามองเพื่อนตัวเตี้ยกว่าเป็นเชิงถาม “ไม่เป็นไร”
พอย้ำมาแบบนั้นเดียร์ก็เลยพูดขอบคุณไป ก่อนที่พวกรุ่นน้องจะขอตัวไปเดินเที่ยวกันต่อ ส่วนกันต์ก็นั่งรอเพื่อนของตัวเอง
ดึกแล้วแต่คนที่อยู่ภายในห้องก็ยังไม่นอน คนตัวสูงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงพลางมองพวงกุญแจตุ๊กตาหมีที่อยู่ในมือของตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน นึกแล้วก็ขำท่าทางตลกๆ ของน้องตัวเล็ก ไม่ว่าจะเป็นตอนที่ขอให้เขาซื้อขนมให้เพราะหิว หรือว่าจะเป็นตอนที่เขาคว้าขนมที่เจ้าตัวส่งมาให้ หรือแม้แต่ตอนที่ทำตาขวางใส่เพราะโดนเขาดึงแก้ม แต่ละตอนทำหน้าแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เป็นเด็กที่ทำหน้าตาได้หลากหลายในเวลาแค่ชั่วโมงเดียว ทั้งหน้าตาหงอยๆ จนคนมองต้องใจอ่อน หน้าตลกๆ ตอนตกใจที่เขาแย่งขนมกิน หน้าขวางๆ ตอนโดนเขาดึงแก้ม ไม่ว่าจะทำหน้าตาแบบไหนก็ทำให้เขานึกเอ็นดู
‘มึงอยากเจอน้องตัวเล็กเพราะอะไรวะ แล้วความรู้สึกของมึงที่มีกับน้องตัวเล็กน่ะคืออะไรกันแน่วะ กูชักจะงงๆ แล้วก็ไม่เข้าใจความรู้สึกมึงแล้วนะ’
‘ความรู้สึก... ของกู... อย่างนั้นเหรอ’
คำพูดของดิวลอยเข้ามาในความคิดให้กันต์นิ่งไป
“ความรู้สึกของเรา... อย่างนั้นเหรอ” เขาไม่เคยนึกเลยว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร
ไม่เคยคิด ไม่เคยนึกเลยสักครั้งเดียว บางครั้ง บางเวลาเขาก็ลืมเรื่องราวของน้องตัวเล็กไป ไม่ได้คิดไม่ได้นึกถึง แต่บางครั้งเขาก็เอาแต่คิดถึงน้องตัวเล็กจนบางทีก็ไม่เข้าใจตัวเอง แต่เพราะไม่เข้าใจและหาคำตอบไม่ได้ กันต์เลยเลือกที่จะไม่หาคำตอบแล้วก็ปล่อยความรู้สึกเอาไว้แบบนั้น พอมาวันนี้ วันที่เขานึกหาคำตอบ... เขาก็หาคำตอบของคำถามนั้นไม่ได้
คิดถึงน้องตัวเล็กเพราะอะไร...
เพราะแค่อยากเจอเด็กคนนั้นอีกสักครั้ง
หรือเพราะ... ไม่เคยลืมน้องคนนั้นเลยกันแน่
กันต์ไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นความรู้สึกพิเศษจริงๆ หรือเปล่าเพราะเขาเจอกับน้องตัวเล็กเพียงแค่ครั้งเดียวแล้วก็ตั้งแต่ใจสมัยยังเป็นเด็กที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร แล้วความรู้สึกของเขาที่มีต่อน้องตัวเล็กมันจะพิเศษได้จริงๆ หรือ
กันต์ละจากความคิดของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ ก่อนจะกดรับเมื่อเห็นว่าเป็นพ่อคินโทรเข้ามา
“ครับพ่อคิน”
[จะนอนหรือยังน่ะเรา] ปลายสายถามกลับมา
“ยังครับ พ่อคินเถอะครับยังไม่นอนอีกเหรอ ดึกแล้วนะครับ ว่าแต่มัมนอนแล้วเหรอ” เพราะไม่ได้ยินเสียงของมัมพัทธ์เลยถามกลับไป
[ใช่ หลับไปแล้วล่ะ อาทิตย์นี้มัมเขางานเยอะเลยเพลียๆ พ่อเลยบังคับให้นอนไปแล้วไม่อย่างนั้นเดี๋ยวได้ป่วยแน่นอน ว่าแต่เราเถอะ ยังไม่ง่วงอีกเหรอ]
“ก็ครับ...” กันต์ตอบ “พ่อคินครับ กันต์มีเรื่องอยากจะปรึกษา...”
[หือ... เรื่องอะไรครับ ไปหลงรักใครที่ไหนหรือยังไง จะปรึกษาวิธีจีบเหรอเรา]
“กันต์ไม่รู้ครับพ่อคิน กันต์ไม่รู้ว่ากันต์ชอบเขาหรือเปล่า” กันต์ว่า สายตายังคงมองอยู่ที่พวงกุญแจอย่างไม่ละสายตาไปไหน “กันต์เจอน้องตัวเล็กแล้วนะครับพ่อคิน น้องเขาเป็นรุ่นน้องที่คณะกันต์ เด็กคนที่กันต์เคยเล่าให้พ่อคินฟัง ที่กันต์สั่งลงโทษไปน่ะครับ”
[อ๋อ... สุดท้ายก็เจอจนได้นะ อยากเจอน้องเขามานานแล้วนี่ แล้วเป็นยังไงครับน้องเขาจำเราได้ไหม ยังตัวเล็กเหมือนตอนเด็กๆ อยู่หรือเปล่า]
“โตขึ้นเยอะแล้วครับ แต่ถ้าเทียบกับกันต์ก็ตัวเล็กอยู่ดี พ่อคินครับ... พ่อคินว่ากันต์รู้สึกยังไงกับน้องตัวเล็กครับ”
คนปลายสายส่งเสียงในลำคอก่อนจะหันเราะออกมา [แล้วพ่อคินจะตอบคำถามของกันต์ได้ไหมเนี่ย พ่อคินไม่ใช่กันต์นะครับ แล้วทำไมถึงสงสัยละ]
“ไอ้ดิวมันถามกันต์ว่า ที่กันต์อยากเจอน้องตัวเล็กเพราะอะไรกันแน่” เจ้าตัวถอนหายใจออกมา “กันต์ก็ตอบคำถามมันไม่ได้ครับว่ากันต์อยากเจอน้องตัวเล็กเพราะอะไร หรือว่ากันต์ชอบน้อง แต่มันจะเป็นไปได้เหรอครับเพราะกันต์เคยเจอน้องแค่ครั้งเดียวเอง แล้วก็ตั้งแต่เด็กๆ ด้วย ตอนนั้นไม่น่าจะมีความรู้สึกอะไรแบบนั้นนะครับ”
[พ่อคินก็ตัดสินใจไม่ได้หรอกครับ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกของคนเราจะพัฒนาไม่ได้ ตอนนั้นกันต์อาจจะยังไม่ได้คิดอะไร แต่พอเวลาผ่านไปกันต์คิดถึงน้องเขา ความรู้สึกก็อาจจะเปลี่ยนไปก็ได้นี่ครับ เหมือนอย่างพ่อคินไง ใครจะคิดว่าวันหนึ่งความรู้สึกของพ่อคินจะเปลี่ยนไป จากที่พ่อคิดไม่ได้รู้สึกอะไรกับมัมเขา มันก็เปลี่ยนเป็นความรักได้]
[ความรัก... มันไม่มีรูปแบบที่ตายตัวหรอกครับ มันไม่มีสูตร ไม่มีสมการ มันมีแต่ความรู้สึก ถ้ากันต์อยากรู้กันต์ก็ต้องลองหาคำตอบเอง และเพราะมันไม่สูตร มันจะเกิดขึ้นตอนไหน เมื่อไหร่ก็ได้]
“ถ้าอย่างนั้น... ความรู้สึกของกันต์ที่มีต่อน้องตัวเล็กก็อาจจะพิเศษได้เหรอครับ”
[เรื่องนั้นกันต์ต้องหาคำตอบเองครับ พ่อคินตอบแทนไม่ได้ เพราะพ่อคินไม่ได้นั่งอยู่ในใจของกันต์ กันต์ต้องหาดูว่าข้างในใจนั้นมีใครนั่งอยู่หรือเปล่า]
“เรื่องความรักนี่มันยากจะเนอะพ่อคิน กันต์แค่จะหาคำตอบว่าทำไมถึงอยากเจอน้องตัวเล็กแค่นี้มันก็ย้ากยาก”
พ่อคินหัวเราะกับคำพูดของลูกชายคนโต [มันไม่อยากหรอกครับ ถ้ากันต์หาคำตอบเจอ น้องกันต์ของพ่อคินโตแล้วจริงๆ สินะ... มาถึงวันที่ปรึกษาพ่อคินเรื่องความรักแล้ว]
“เพราะเป็นน้องตัวเล็กหรอก...” คนทางนี้ว่าเสียงเบา
ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ใช่ว่ากันต์จะไม่เคยมีแฟน แต่ไม่มีแฟนคนไหนที่เขาให้เขาคิดไม่ตกกับความรู้สึกเหมือนกับน้องตัวเล็กคนนี้ เขาจึงไม่เคยพูดคุยหรือปรึกษาอะไรพ่อคินมัมพัทธ์เลย แต่ทุกครั้งที่มีแฟนเขามักจะบอกทุกคนในครอบครัวเสมอ
[ของแบบนี้บางทีเร่งไปก็ไม่ดีหรอกครับ รอให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์ดูก็ได้ สักวันกันต์ก็จะได้คำตอบเองนั่นแหละ]
“ครับพ่อคิน สักวันกันต์คงหาคำตอบได้”
[ครับ เอาไว้กลับมาบ้านเดี๋ยวพ่อคินทำขนมแล้วเอาไปฝากน้องตัวเล็กด้วยนะ]
“เจ้าตัวคงชอบ... คราวก่อนพวกไอ้ดิวชวนพวกน้องมากินข้าวด้วยกัน น้องยังทำแพนเค้กสูตรพ่อคินอยู่เลย”
[ฮ่าๆ เมนูโปรดน้องเขานี่นะ มาร้านพ่อคินทีไรก็สั่งเมนูนี้ทุกทีเลย]
“ดึกแล้วครับ พ่อคินนอนเถอะนอนดึกๆ ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ”
[กันต์ก็ด้วยนะ อย่าเอาแต่คิดเรื่องน้องตัวเล็กจนไม่ได้นอนนะครับ เอาไว้เจอกันนะ]
“ครับพ่อคิน สวัสดีครับ...” กันต์วางสายจากพ่อคินก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ชูพวงกุญแจขึ้นให้อยู่ในระดับสายตา
ใช้มืออีกข้างจิ้มไปที่พุงของตุ๊กตาหมีไม่หยุด เหมือนกับว่าเจ้าสิ่งนี้คือน้องตัวเล็กอย่างไรอย่างนั้น “ตกลงรู้สึกยังไงกันแน่หะ จะชอบหรือไม่ชอบ คิดไม่ตกแล้วนะเนี่ย”
“เป็นตัววุ่นวายจริงๆ เลยให้ตายสิ ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กปีหนึ่ง จนตอนนี้กลายมาเป็นน้องตัวเล็กก็ยังเป็นตัววุ่นวายอยู่นั่น ให้ตายสิ...”
แม้จะพูดแบบนั้นที่มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มแบบที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
************************************************
เดี๋ยวๆๆๆ ทุกคนใจเย็นนนน พี่หมียังไม่รู้ใจตัวเองเลย จะให้พวกเขาได้กันแล้วไม่ด้ายยยยย ทำแบบนั้นไม่ได้นะ รอให้พี่หมีรู้ใจตัวเองก่อน ให้เขาจีบกันก่อน แล้วค่อยได้กัน เอ๊ย! แล้วค่อยคบกัน จะข้ามขั้นตอนแบบนี้ไม่ได้นะ
ตอนนี้มีใครรู้สึกอยากจับน้องตัวเล็กมาม้วนๆ แล้วยัดใส่ปากกลืนลงท้องบ้างไหม รู้สึกมันเขี้ยวเจ้าตัวเล็ก อยากจะขย้ำให้ช้ำเลยจริงๆ กลัวพี่เขาก็กลัว แต่ดั๊น! ไปขอให้พี่เขาซื้อขนมให้ ตัวเล็กลูก... ใจเย็นลูกกกกกก พี่ก็ใจป๋าจ้า กลายร่างเป็นเสี่ยกันต์ทันที น้องขอมาพี่จัดให้ ฮ่าาาาา ยังไงก็... เอาใจช่วย #พี่หมีกันต์ กับ #น้องตัวเล็ก ด้วยนะคะ เจอกันตอนหน้าจ้า ^^
อ่านแล้วช่วยสละเวลาคอมเมนต์หน่อยเน้อ อยากรู้ว่าชอบไหม ถูกใจไหม อยากได้กำลังใจจ้า ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
เอ่อมมม น้องตัวเล็กลูก แค่น้ำก็น่าจะพอนะ นี้ขนมอีกเกือบ 500 เลยเนาะ 55555 :z1: :z1: :z1:
-
พอพี่เขาใจดีหน่อยเลยเผลออ้อนเลย แหมๆๆๆๆ
คนพี่ก็รู้ตัวเร็วๆน๊าาา จะได้เดินหน้าจีบน้องเลยเนอะ ถ้าช้าเดี๋ยวน้องไปอ้อนคนอื่นก่อนนะ
-
น้องตัวเล็กจะกินเก่งไปไหน จิ้มไปจิ้มมาเกือบห้าร้อย แต่ยังไงพี่กันต์ก็เลี้ยงไหวล่ะนะ :hao3:
-
o13 o13 o13
-
อยากจับใส่ปากแล้วกลืนลงท้องเลย น่าเอ็นดูเกินไปแล้ว พี่กันต์รู้ใจตัวเองเร็วๆนะลูก ขอบคุณค่ะฟาง :กอด1:
-
นี่ขนาดยังไม่รู้ใจตัวเอง ยังคิดถึงน้องซะขนาดนั้น ถ้ารู้ตัวว่ารัก มันจะขนาดไหนนะ อยากรู้ ๆ o4 o4
-
รอออออออ
-
เจ้าเดียร์ยังมีการให้เขาเลี้ยงขนมอีก โถ่วววววว
-
น้องเดียร์ จะทำตัวน่ารักไปไหน
สงสารพี่กันต์ ของป้าบ้าง :hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องกันต์ก็นะ สับสนเลย เดินหน้าลุยก่อน แล้วคำตอบก็จะมาเองล่ะ
-
พี่กันต์รีบๆรู้ใจตัวเองน้า จะได้ ได้กันเร็ว หูววว หื่นไปอีก ฮ่าๆๆ
-
น้องเดียร์ลูกกกกกกกก เงินก็เงินพี่เค้า ยังกล้าแบ่งเค้าชิ้นเดียว ตายๆๆๆๆ อนาคตพี่กันต์ลูกพี่คินผอมตายแน่ๆ
-
รู้ใจตัวเองเร็วๆนะกันต์
-
:pig4:
-
น้องน่าเอ็นดูจังค่ะ
-
รู้สึกดีให้กันได้แล้วนะ อยากเห็นว่าน้องจะอ้อนพี่แบบไหน คงน่ารักไม่หยอก ^^
-
พี่กันต์สายเปย์ก็มา 55555555555
ใจเย็นๆ เนาะพี่กันต์ เดี๋ยวก็รู้ใจตัวเองแหละ :mew1:
-
ืน้องเดียร์น่ารัก
อยากได้ อิอิ
-
พี่กันต์จะเลี้ยงไหวไหมเนี้ยขนม+น้ำจะ500แล้ว พี่กันต์รู้ใจตัวเองเร็วๆนะ แอบอยากรู้ว่าถ้าคนน้องจำคนพี่ได้จะเป็นอย่างไง :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮร่อยยยยย
รีบๆรู้ใจไวๆนะพี่กันต์ จะได้กินน้อง เอ้ยย
จะได้จีบน้อง
แต่น้องเดียร์นี่น่าจับมาปั้นเป็นก้อนแล้วกลืนลงท้องมาก
แง้ น่ารักมากอ่ะ
:mew1:
-
ทางน้องตัวเล็กก็ไมได้รู้เรื่องเลย :katai5:
-
:mew1:
น่ารักได้อีก พี่กันต์น่ารักมากกกก ปรึกษาพ่อคินด้วย กับพ่อเนี่ยคุยได้ทุกเรื่องเลยนะ
รอตอนต่อไปนะคะ ชอบนิยายที่ฟางแต่งทุกเรื่องเลยนะ ตามอ่านจนครบทุกเรื่องแล้ว
-
พี่กันต์แพ้ความอ้อนเด้ออ
-
ต้องอย่างนั้นนนนน
สมกับเป็นลูกพ่อควอตซ์ ต้องไม่ขาดทุน
ได้น้ำ ขาดขนมได้ไง ต้องเลี้ยงให้ครบ
-
น้องเดียร์ น่าเอ็นดูจังเลยลูก
-
5555 กันต์เป็นคนตลก หงุดหงิดโดนปลุก ไปไล่กัดชาวบ้านลามไปถึงน้องด้วย
พอรู้ว่าเป็นน้องตัวเล็ก กันต์ใจดีเยอะไปอีก ยังไม่รู้ใจตัวเองอีก
เอิ่มมม เดียร์คะ เรื่องกินเรื่องใหญ่เนาะ ที่กลัวๆ น่ะ ไม่มีหรอกเนาะ
ทำอ้อน ทำหงอยใส่พี่ เป็นใครก็ไม่ทน ยิ่งคนมีความหลัง ยิ่งไม่ทน
รอพี่กันต์รู้ใจตัวเองนะคะ แล้วจะเข้าหาน้องยังไงน้า อยากรู้
-
พี่กันต์สายเปย์
น้องเดียกินอิ่มเลยสิ
-
น้องเดียร์น่ารักมากเลยลูก
-
อย่าว่าแต่พี่กีนต์แพ้ลูกอ้อนเลย เราก็แพ้เหมือนกัน น้องเดียร์น่ารักกกกก :m3:
-
หึหึ ไปไหนไม่รอดแน่ๆ
-
:pig4:
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
รีบๆรู้ใจตัวเองเลยยยยยพี่กันต์!
-
มาปักหมุดรอคุณหมีค่า
-
น้องตัวเล็กกินเก่งแบบนี้ จะกลายเป็นน้องตัวใหญ่ไปเลยหรือเปล่า
ปลื้มใจกับความผูกพันธ์ของพ่อลูก น้องกันต์มีถามพ่อคินเรื่องหัวใจด้วย ครอบครัวอบอุ่นเหมือนน้องกันต์ยังเด็กเลย :กอด1:
-
เรื่องนี้จะท้องได้รึเปล่าง่าาา
-
รอฉันรอเธออยู่~~~
-
:m7: :m7: :m7: :m7:
-
(https://preview.ibb.co/kwkO5w/09.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท09 l “สิ่งที่...ดวงตาเห็น”
วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ที่เดียร์ตั้งใจว่าจะกลับบ้านไปอ้อนมัมมี๊เสียหน่อยแต่ความตั้งใจนั้นเป็นอันตกไปเมื่ออาจารย์สั่งงานดรออิ้งมาแล้วก็ให้ส่งวันจันทร์ มันจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าหัวข้อของอาจารย์จะไม่ใช่มหาวิทยาลัย รูปที่ต้องวาดส่งจะเป็นรํปอะไรก็ได้ สไตล์ไหนก็ได้ จะเป็นทัศนียภาพยังไงก็ได้ อาคาร ผู้คน หรือแม้แต่มุมเล็กๆ ก็ได้ ขึ้นอยู่กับการนำเสนอของแต่ละคน แต่มีข้อกำหนดหลักๆ สองข้อคือ ให้วาดในสิ่งที่ตาเห็นทุกอย่าง และภาพที่วาดนั้นจะต้องเป็นมุม อาคารหรืออะไรก็แล้วแต่ในมหาวิทยาลัยเท่านั้น
เพราะอย่างนั้นโครงการกลับบ้านอ้อนมัมเป็นอันต้องพับเก็บใส่กระเป๋าไป แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นหอบกระดานวาดรูปเข้าไปในมหาวิทยาลัยแทน
“เดียร์มากินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวจะเข้าไปในมอไม่ใช่หรือไงกัน” เสียงของแฝดคนพี่ร้องเรียกน้องชายที่นั่งทำหน้าหงอยอยู่บนโซฟาในห้องของเขา
“เดียร์” ฮาร์ทเพิ่มเสียงและความเข้มของเสียงขึ้น เรียกเด็กดื้อมา “มากินข้าว เดี๋ยวจะได้เข้ามอพร้อมกัน ถ้าช้าจะไม่รอแล้วนะ”
พอได้ยินแบบนั้นคนที่นั่งทำหน้าหงอยอยู่ที่ห้องนั่งเล่นก็ยอมเดินเข้ามาในครัว ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ของโต๊ะอาหาร ดวงตากลมโตเงยขึ้นสบตากับพี่ชายฝาแฝด “เราอยากกลับบ้าน อยากกลับไปอ้อนมัม~!”
“ก็มีงานไม่ใช่หรือยังไง” ฮาร์ทว่า เลื่อนจานอาหารมื้อเช้าไปให้น้องชาย ก่อนจะเดินไปรินน้ำส้มใส่แก้วแล้วก็ถือมาให้
“อือ… แต่เราอยากกลับบ้าน” พูดเสียงอ่อนก่อนจะยกมือกอดเอวพี่ชายเอาไว้
“รีบทำงานให้เสร็จสิ ถ้าเสร็จพรุ่งนี้ก็กลับบ้านกัน วันจันทร์มีเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ” คำพูดของฮาร์ทเรียกให้คนหงอยตาโตทันทีอย่างนึกขึ้นได้
“จริงด้วย! วันจันทร์เรามีเรียนบ่าย รูปก็ส่งตอนบ่ายถ้าเราวาดรูปเสร็จเร็วก็กลับบ้านได้ กลับวันนี้เลยได้ไหมอ่ะ” เดียร์เงยหน้ามองพี่ชายฝาแฝด พร้อมกับทำหน้าอ้อน
เพราะว่าเขาขับรถไม่เป็นถ้าจะกลับบ้านก็ต้องอ้อนให้พี่ชายเป็นคนขับรถกลับด้วยกันนี่แหละ
“กลับพรุ่งนี้เช้าก็ได้ กลับวันนี้ก็ต้องโทรบอกมัมเอาไว้ แล้วงานจะเสร็จตอนไหนรู้แล้วเหรอ ถ้ากลับดึกมัมก็ต้องรออีก พรุ่งนี้ก็ตื่นกลับบ้านแต่เช้าแล้วกัน” ฮาร์ทว่า ดีดหน้าผากน้องชายไปทีตอนที่อีกฝ่ายทำหน้ามุ่ย
“เราเจ็บนะ” คนโดนดีดหน้าผากร้องพลางถูหน้าตัวเองกับหน้าท้องของพี่ชาย
“กินซะ จะได้รีบเข้าไปทำงานกัน” ฮาร์ทว่าจับแขนของเดียร์ที่ยังกอดเอวเขาเอาไว้อยู่ออกก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง แต่ยังไม่ทันจะเดินน้องชายฝาแฝดที่คลานตามกันมานิดเดียวก็คว้าแขนเอาไว้ก่อน “อะไร”
“จุ๊บก่อน จุ๊บๆๆๆ”
คนเป็นพี่กรอกตาไปมาเมื่อเห็นท่าทางอ้อนปนงอแงของน้องชายฝาแฝด โตขนาดนี้แล้วยังจะชอบอ้อนให้เขาหอมให้เขาจุ๊บอีก แอบนึกกังวลล่วงหน้าไปว่าน้องชายของเขานี่ถ้ามีแฟนจะดูแลสาวเจ้าเขาได้ไหม ก็ในเมื่อนิสัยเด็กเสียขนาดนี้
“เรื่องมากจริงๆ โตขนาดนี้แล้วแท้ๆ เลย” ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ฮาร์ทก็ก้มลงจุ๊บหน้าผากน้องชายไปทีก่อนจะเอียงแก้มให้เดียร์จุ๊บแก้มเขาคืน พอได้จุ๊บสมใจเจ้าตัวแสบก็ยิ้มร่าจนฮาร์ทต้องยกมือยีผมอย่างมันเขี้ยวปนเอ็นดูกับท่าทางนั้น
เดียร์เหมือนกับมัมมี๊น้ำเหนือของเขามาก หน้าตาพวกเขาทั้งคู่ก็ออกไปทางมัมมี๊มากกว่า แต่เขาได้ดวงตามาจากแด๊ดแต่น้องชายจากมัมมี๊ ส่วนนิสัยก็คงได้มัมมี๊มาเต็มๆ เพราะทั้งขี้อ้อน ขี้งอแง ฮาร์ทไม่ได้จะว่ามัมมี๊ตัวเองนะแต่แด๊ดดี๊เคยเล่าให้ฟังว่ามัมมี๊น่ะทั้งดื้อทั้งขี้อ้อน แต่ตอนเล่าคนเล่าก็เล่าไปยิ้มไปดูจะชอบแล้วก็เอ็นดูเสียเหลือเกิน
“ยิ้มอะไรน่ะ นึกถึงสาวที่ไหนหรือไง” เดียร์ถามเมื่อเห็นว่าอยู่ๆ พี่ชายฝาแฝดก็ยิ้มออกมา
“เปล่า แค่นึกถึงตอนที่แด๊ดเล่าเรื่องมัมมี๊ให้ฟัง” พอได้ยินฮาร์ทตอบแบบนั้นเดียร์ก็พยักหน้าก่อนจะยิ้มกว้างตาม
ใช้เวลาจัดการกับมื้อเช้าไม่นานนักทั้งสองคนก็พร้อมจะเข้าไปในมหาวิทยาลัย วันนี้ฮาร์ทมีทำรายงานกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ทั้งสองคนเลยตั้งใจจะเข้าไปพร้อมกัน พี่น้องฝาแฝดหอบหิ้วของของตัวเองก่อนจะเดินไปเข้าลิฟต์เพื่อลงไปยังชั้นจอดรถ ก่อนที่รถยุโรปคันสวยจะขับออกจากคอนโดโดยมีฮาร์ทเป็นคนขับ
“จะให้ไปส่งที่ไหน” ฮาร์ทหันไปถามน้องชายหลังจากที่เลี้ยวรถเข้ามาในมหาวิทยาลัยแล้ว
“หน้าคณะเราเลย เรานัดกับไอ้ทัชไอ้ผาเอาไว้ตรงนั้น” เดียร์ตอบหลังจากที่เงยหน้าจากโทรศัพท์ที่คุยแชทกับเพื่อนๆ
“โอเค แล้วตอนกลับจะกลับกับทัชหรือว่าจะให้มารับ”
“เดี๋ยวเราโทรหาอีกทีแล้วกันนะ ไม่อย่างนั้นถ้านายเสร็จแล้วก็โทรมาหาเราละกันเราไม่แน่ใจว่าจะเสร็จตอนกี่โมงเผื่อนายเสร็จก่อนเราจะได้ไม่ต้องรอเรา” เดียร์ตอบพี่ชาย
“ตามนั้นแล้วกัน”
รถคันสวยของฮาร์ทจอดเทียบฟุตบาทหน้าอาคารของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ เดียร์หันไปหอมแก้มพี่ชายเป็นการขอบคุณก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป ยืนโบกมือให้พี่ชายจนกระทั่งอีกฝ่ายขับรถออกไปถึงได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเพื่อน
ทั้งทัชและหินผามาถึงแล้ว นั่งรออยู่ใต้อาคารเดียร์จึงเดินเข้าไปหาทั้งคู่
“ไอ้ฮาร์ทมาส่งเหรอ” ทัชทักเมื่อเห็นเพื่อนสมัยเด็กเดินเข้ามา
“อือ ใช่ ฮาร์ทต้องมาทำงานพอดีก็เลยออกมาด้วยกันเลย” พยักหน้ารับตอบเพื่อนไป เพราะเมื่อวานหลังเลิกเรียนทัชก็ขับรถกลับบ้านไปเพราะต้องไปทำธุระที่บ้าน เช้านี้เจ้าตัวก็เลยมาจากบ้านทำให้ไม่ได้มามหาวิทยาลัยพร้อมกับเดียร์เหมือนอย่างทุกครั้ง
“แล้วเราจะไปวาดรูปอะไรกันดีล่ะเนี่ย” เดียร์ถามพลางหันไปมองรอบๆ เพื่อหาจุดวาดรูป
“เมื่อกี้ผ่านอาคารดนตรีมา เพื่อนเราไปนั่งวาดกันอยู่เพียบเลย” หินผาพูด
อาคารดนตรีที่เพิ่งจะสร้างเสร็จไม่นาน ได้ยินมาว่าอาจารย์ที่คณะเป็นคนออกแบบแล้วก็คุมงานก่อสร้างเองด้วย ดีไซน์แปลกตาแตกต่างจากอาคารอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยคงไม่แปลกอะไรที่เพื่อนๆ จะพากันไปวาดรูปตรงนั้น
“โจทย์ของอาจารย์ไม่จำเป็นต้องเป็นอาคารนี่ใช่ไหม ขอแค่เป็นภาพที่วาดจากสิ่งที่ตาเห็นในมหา’ลัยเท่านั้นนี่”
ทัชกับหินผาพยักหน้ารับ “ใช่”
“ลองเดินๆ ดูรอบคณะกันก่อนแล้วกันเผื่อใครจะได้ไอเดียอะไร” หินผาว่า “แล้วเอาไว้กลางวันค่อยนัดอีกที เพราะพวกเราคงไม่อยากวาดรูปจากมุมเดียวกันหรอกนะ”
“อือ ก็ดีนะ แยกย้ายกันไป เที่ยงเจอกันที่ร้านกาแฟข้างตึก โอเคนะ” ทัชสนับสนุนความคิดเห็นของเพื่อนใหม่
เดียร์เองก็ไม่ได้ขัดอะไร พอตกลงได้อย่างนั้นพวกเขาก็แบกอุปกรณ์วาดรูปก่อนจะแยกย้ายกันไปคนละมุม เห็นไอ้ทัชเดินไปคณะข้างๆ ส่วนหินผาก็เดินไปอีกทาง ยืนหมุนซ้ายหมุนขวาอยู่สองสามรอบเดียร์ก็กระชับกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินวนรอบอาคาร
เริ่มจากอาคารคณะของตัวเองก่อนนี่แหละแล้วค่อยขยับไปเรื่อยๆ ถ้ายังไม่ได้มุมที่ถูกใจ โจทย์ของอาจารย์ไม่ได้กำหนดตายตัวว่าจะต้องเป็นอาคารหรือสิ่งของ จะเป็นอะไรก็ได้ขอแค่อยู่ในมหาวิทยาลัยเท่านั้น เดียร์เองก็ไม่อยากจะวาดรูปอาคารสักเท่าไหร่เลยลองเดินๆ หามุมที่น่าสนใจดู
ก่อนที่ขาที่กำลังก้าวไปเรื่อยๆ นั้นจะหยุดชะงักอยู่ที่มุมหนึ่งของอาคารจัดแสดง เป็นมุมเล็กๆ ข้างอาคาร ผนังด้านล่างจากพื้นขึ้นมาประมาณแปดสิบเซนติเมตรเป็นผนังปูนทาสี แล้วจากนั้นขึ้นไปก็เป็นผนังกระจกบานใหญ่จนท้องพื้นชั้นสอง โชว์คานและงานระบบต่างๆ ตามแบบสไตล์ลอฟท์ ตรงผนังทึบนั้นก็ทำเป็นเก้าอี้ยาวสุดจากผนังด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่ง เป็นโครงเหล็กยื่นมาจากผนังปิดทับด้วยไม้ระแนงทำเป็นส่วนนั่ง
และเพราะผนังส่วนนี้เป็นส่วนที่ยุบเข้าไปจากผนังส่วนอื่นๆ จนพื้นที่บริเวณนี้เป็นพื้นที่โล่ง จึงมีระแนงเหล็กบังทำให้เวลาที่แดดส่องลงมาเกิดแสงเงาตกกระทบกับพื้นที่ลวดลาย
เดียร์ยืนมองตรงส่วนนี้ก่อนจะตัดสินใจเลือกบริเวณนี้เป็นพื้นที่สำหรับวาดรูป พอตัดสินใจได้ก็ทิ้งตัวลงนั่งทันที หยิบกระดานวาดรูปมาวางบนตักก่อนจะหยิบอุปกรณ์สำหรับวาดรูปออกมา
ก้มๆ เงยๆ มองภาพตรงหน้าสลับกับกระดาษที่เริ่มลงมือร่างไปแล้วบางส่วน เขาจมดิ่มอยู่กับการวาดรูปจนไม่ได้สนใจอะไรรอบข้าง รู้ตัวอีกทีก็ตอนได้ยินเสียงกระดาษแล้วก็เสื้อผ้าเสียดสีกันดังมาจากข้างๆ
เงยหน้าไปมองก็เห็นใครอีกคนกำลังนั่งวาดรูปอยู่ข้างๆ กัน
“อ้าวพี่… มาตั้งแต่เมื่อไหร่นะ” เดียร์ทักคนข้างๆ พร้อมกับยกมือไหว้อย่างเด็กมารยาทดี
“นานจนวาดรูปเสร็จไปแผ่นหนึ่งแล้ว” กันต์ว่าหันมามองเด็กปีหนึ่งที่มาแย่งที่ของเขาวาดรูป
“อ้าว… ไม่เห็นรู้ตัวเลย” เดียร์ยกมือเกาหัวพลางหัวเราะแหะ
“ถ้ามีใครมาขโมยของไปก็คงจะไม่รู้ตัวหรอก” อีกฝ่ายว่าพลางชูกระเป๋าดินสอให้ดู
เดียร์ได้แต่ตาโตอ้าปากค้างก่อนจะก้มลงมองข้างตัว กระเป๋าดินสอของตัวเองที่เคยวางอยู่ข้างๆ ตอนนี้มันหายไปแล้วเพราะไปอยู่ในมือของใครอีกคนที่มาตอนไหนก็ไม่รู้ กันต์หัวเราะขำกับท่าทางของน้องตัวเล็กก่อนจะยื่นมือไปดันปลายคางจนปากที่อ้าค้างอยู่นั้นปิดฉับลง เดียร์ได้แต่กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะผงะถอยเมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาครบร้อย
“อ อะไรของพี่เนี่ย...!” โวยวายออกมาทันที
“ก็เห็นอ้าปากค้าง กลัวว่าแมลงจะบินเข้าไป” กันต์พูดเสียงกลั้วหัวเราะพร้อมกับยักคิ้วให้จึกสองจึกแบบที่เดียร์ก็ได้แต่จิ๊ปากเท่านั้น
“แล้วพี่มาขโมยกระเป๋าดินสอผมไปทำไมเนี่ย”
“ไม่ได้ขโมย ขอแล้วแต่ไม่เห็นตอบอะไรก็เลยหยิบมาใช้” กันต์ว่าเสียงเรียบเหมือนเป็นการบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ไม่ใช่การหยิบของของอีกฝ่ายไปใช้อย่างพลการ พูดจบก็มีการก้มลงไปวาดรูปต่อปล่อยให้คนที่มานั่งอยู่ตรงนี้ก่อนขมวดคิ้วทำปากยื่นใส่
“อ้าว... ไม่วาดรูปต่อเหรอต้องส่งอาจารย์ไม่ใช่หรือไง ไหน... ดูสิว่าวาดสวยหรือเปล่า” กันต์หันมาถามก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบกระดานวาดรูปของอีกฝ่ายไปดู ก่อนจะส่งคืนกลับมาในเวลาอันรวดเร็ว “ไม่ผ่านหรอก”
“ห๊ะ!” เดียร์ร้องออกมา ก้มลงมองกระดานวาดรูปของตัวเองสลับกับหน้าของอดีตรุ่นพี่วินัย “ม ไม่ผ่านอะไรของพี่ พี่เป็นอาจารย์หรือไงถึงมาบอกว่ารูปของผมไม่ผ่านเนี่ย”
อยู่ๆ ก็มานั่งวาดรูปตรงนี้ มาหยิบกระเป๋าดินสอของเขาไปใช้ แล้วยังจะมาวิจารณ์รูปวาดของเขาอีกว่าไม่ผ่าน คิดว่าตัวเองเป็นใครกันเนี่ย
“ไม่ได้เป็นอาจารย์ แต่ถ้าส่งไปแบบนั้นก็ไม่มีทางผ่านหรอก” กันต์ยังคงยืนยันคำพูดของตัวเอง พอได้ฟังเดียร์ก็ยิ่งชักจะมีน้ำโห “อาจารย์สั่งให้วาดสิ่งที่ตาเห็นไม่ใช่หรือยังไงกัน”
“ก็ใช่...”
“รูปนั่นน่ะ ยังมีสิ่งที่ขาดไปนะ” กันต์ชี้นิ้วไปที่กระดาษแผ่นนั้น “ลองหันไปมองดีๆ สิ แล้วก็มองรูปตัวเองดีๆ เดี๋ยวก็เห็นเองแหละว่าอะไรคือสิ่งที่ขาดไป”
เดียร์ขมวดคิ้วหันกลับไปมองมุมอาคารตรงหน้าที่เขาเลือกวาดรูปสลับกับรูปที่ตัวเองวาด เพ่งมองแล้วเพ่งมองอีกก็ไม่เห็นว่าอะไรคือสิ่งที่ขาดไป เขามั่นใจว่าตัวเองเก็บรายละเอียดครบหมดทุกอย่างแม้กระทั่งแสงเงาที่ตกกระทบลงบนพื้น แล้วอะไรคือสิ่งที่ขาดไปตามที่อีกคนพูดกัน
“ไม่เห็นจะขาดอะไรเลย พี่มั่วว่ะ”
กันต์โคลงหัวไปมา ยื่นมือมาใช้ดินสอเคาะหน้าผากของน้องตัวเล็กเบาๆ จนเจ้าตัวทำปากยื่นใส่ เห็นแล้วอยากจะบีบปากนั้นสักทีข้อหาทำตัวน่ามันเขี้ยว ก่อนจะใช้มือข้างที่ถือดินสอนั้นชี้ไปที่ผนังกระจกให้น้องตัวเล็กมองตาม
“เห็นไหมว่าผนังมันเป็นกระจก แล้วก็เห็นใช่ไหมว่ามีเงาสะท้อนของตัวเองอยู่ด้วย” กันต์ยอมอธิบายเมื่อดูแล้วอีกฝ่ายคงจะไม่เข้าใจ “ตอนปีหนึ่งพี่ก็เคยมาวาดรูปตรงมุมนี้ วาดแบบนี้นี่แหละไม่ได้วาดตัวเองไป พอเอาไปส่งก็โดนอาจารย์ตีงานกลับมาให้วาดใหม่ ตอนแรกก็คิดว่าวาดไม่สวยวาดไม่ครบก็นั่งวาดอีกแต่ก็ไม่ได้วาดตัวเองไปด้วยพอไปส่งใหม่ก็โดนตีกลับมาใหม่เกือบสิบรอบได้ถึงจะเข้าใจ”
“โห...” เดียร์ทำตาโตเมื่อได้ยินในสิ่งที่กันต์เล่า
“เพราะโจทย์คือให้วาดในสิ่งที่ตาเห็น พอเงยหน้ามองแบบนี้ก็จะเห็นเงาตัวเองที่กำลังนั่งอยู่สะท้อนในกระจกด้วย ก็เลยต้องวาดไปด้วย ถ้าเอาไปส่งแบบนี้ก็โดนตีกลับมาอยู่ดี”
“พี่ไม่ได้โกหกผมใช่ไหมเนี่ย” อดที่จะทำหน้าระแวงไม่ได้ กลัวว่าจะโดนอีกฝ่ายแกล้งเล่น
กันต์ถอนหายใจออกมา ทำหน้าเหนื่อยหน่ายใจใส่เจ้าเด็กรุ่นน้องที่เคยถลุงเงินเขาไปไม่น้อย อดใจไม่ไหวเลยต้องยื่นมือไปดีดหน้าผากอีกที “โกหกแล้วได้โล่ไหมล่ะ ไม่เชื่อก็ตามใจโดนวาดใหม่ไม่รู้ด้วย”
“ฮึ่ม! ผมเจ็บนะ” ได้แต่ทำเสียงฮึดฮัดใส่ยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ไปด้วย
“หึ...” มองเจ้าเด็กจอมวุ่นวายที่ทำหน้ายุ่งแล้วก็หัวเราะออกมา ก่อนจะก้มลงวาดรูปของตัวเองต่อไม่สนใจอีกฝ่ายที่ยังมองกันตาขวาง
พอเห็นกันต์ไม่สนใจตัวเองก็แลยลิ้นใส่หยิบกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมาหนีบเอาไว้ด้านบนสุดก่อนจะลงมือวาดรูปอีกรอบ คราวนี้ร่างภาพตัวเองลงบนกระดาษไปด้วย เงยหน้าขึ้นมองท่าทางของตัวเองที่สะท้อนอยู่ก่อนจะชะงักไปเมื่อในสายตาของตัวเองเห็นใครอีกคนที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาวาดรูปอยู่ใกล้ๆ กัน
************************************************
มารายงานตัวแล้วจ้า หลังจากไปออกบูธมา 10 วัน เป็นการออกบูธที่แสนจะยาวนานเหลือเกิน... เพลียสะสมมาค่ะ อยากจิลาพักร้อนแล้วนอนเปื่อยอยู่บนเตียงจริงๆ เลย ฮ่า...
สำหรับตอนนี้ใครคิดถึงพี่ฮาร์ท??? ฟางพาพี่ฮาร์ทมาหาแล้วนาจา มาให้หายคิดถึงเนอะแต่คงให้พี่แกเด่นมากไม่ได้ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของแฝดคนน้อง แต่ยังไงก็จะพาทั้งพี่ฮาร์ท แด๊ด มัม มัมพัทธ์ พ่อคินมาฝากเรื่อยๆ ตามเนื้อเรื่องอำนวยนะ ส่วน... ใครที่รอ NC เอิ่ม... รอก่อนเนอะ ให้เขาได้รู้จักกันก่อนเนอะ คือนิยายฟางทุกเรื่องที่ก็หา NC ย๊ากยากทุกเรื่อง ฟางไม่เน้นนาจา เน้นเนื้อเรื่องละมุนๆ เนอะ แล้วเจอกันตอนหน้าจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
จะมีเรื่องแยกของพี่ฮาร์ทใช่ไหมคะ
-
วาดสิ่งที่ตาเห็น น้องเดียร์เห็นเงาพี่กันต์อยู่ด้วย ก็ต้องวาดเข้าไปด้วยน้า :-[
-
น่ารักที่สุด :กอด1:
-
:m3:
-
เมื่อไรพี่กันต์จะเริ่มอ่อยแบบจริงจังน๊า o18 o18 o18
-
:z1: :z1: :z1:
-
คิดถึงหลาน ๆ จังเลย หนิทหนม ๆ กันไว้นะเด็ก ๆ :กอด1:
เอ๋.... เรื่องนี้เป็นของน้องเดียร์ แสดงว่าจะมีเรื่องของน้องฮาร์ทตามมาใช่ปะ ดีๆ :z2:
-
อย่างนี้น้องก็ต้องวาดรูปพี่กันต์ลงไปด้วยสิ
-
ต้องวาดพี่หมีเข้าไปด้วยนะน้องต่าย นั่งคู่กันทำงานเลย อิอิ ขอบคุณมากค่ะฟาง พักผ่อนด้วยนะ :กอด1:
-
แล้วเดียร์ต้องวาดพี่กันต์เข้าไปด้วยสิเนี่ย
-
คิดถึงแฝดนะ
-
เนียนนะพี่กันต์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
โอ๊ยยยยยเขินนนนนนนนนนนนนนนนน :-[ :-[
น้องน่ารักจริง ฮืออออออออออ อยากจะมีน้องเดียร์เป็นของตัวเอง :ling1:
รูปที่วาดก็คงจะมีคนพี่อยู่ด้วยสินะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยย :katai2-1: :hao7:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ในที่สุดดดด พี่กันต์ก็มา T^T' ดีใจจจจ
-
น่ารักมาก 2 พี่น้อง อย่าลืมวาดพี่กันต์ไปด้วยนะน้องเดียร์
-
น้องเดียร์มาแล้ววว
คิดถึงง
:mew1: :mew1:
-
เย้ พี่กันต์กับน้องเดียร์กลับมาแล้ว
-
น้องน่ารักกก :-[
-
:mew3:
ถึงจะไม่มี NC แต่เนื้อเรื่องก็ละมุนมากกกกจ้า
ชื่อตอนสิ่งที่ตาเห็น เขียนได้ตรงชื่อตอนมากจริงๆ
รอดูรูปที่เดียร์วาดว่าจะเป็นยังงัย
เอ๊ะหรือพี่กันต์อย่กให้น้องเดียร์วาดรูปตัวเองลงไปด้วย
-
ทำไมมันรู้สึกบรรยากาศมันมุ้งมิ้งๆ ยังงัยไม่รู้ :hao3:
-
แอบเนียนให้เค้าวาดรูปเห็นๆ
-
รอตอนต่อไป
-
น้องเดียร์ตาเห็นพี่กันต์ต้องวาดพี่เค้าลงไปด้วยนะลูก รูปคู่รูปแรก ฮิฮิ
-
พี่กันต์เริ่มอ่อยน้องเดียร์แล้วสินะ 55555
-
(https://preview.ibb.co/kwkO5w/09.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท09 l “สิ่งที่...ดวงตาเห็น”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
เสียงฮัมเพลงอย่างคนอารมณ์ดีดังคลอไปกับเสียงเพลงที่เปิดจากวิทยุในรถคันสวยที่กำลังแล่นไปตามท้องถนนในยามสายของวันหยุด คนที่ทำหน้าที่ขับรถหันมามองคนที่นั่งตำแหน่งข้างคนขับก่อนจะส่ายหน้า นึกอยากจะยื่นมือไปดึงแก้มหรือไม่ก็ดีดหน้าผากคนอารมณ์ดีสักทีเพราะรู้สึกหมั่นไส้อย่างไรชอบกล
“อารมณ์ดีอะไรนัก ฮัมเพลงไม่หยุดตั้งแต่ขึ้นรถมา” ฮาร์ทหันไปถามฝาแฝดของตัวเองที่ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ สังเกตมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไปจนกระทั่งวันนี้ที่เป็นวันหยุดและพวกเขาก็ได้กลับบ้านบ้าน
ตั้งแต่ขึ้นรถมา เปิดเพลงฟังน้องชายของเขาก็เอาแต่ฮัมเพลงอย่างมีความสุขไม่หยุด จนต้องเอ่ยถามออกไป
เดียร์หันมายิ้มกว้างให้กับคนเป็นพี่ “จำได้ใช่ไหม อาทิตย์ที่แล้วที่เราเข้าไปวาดรูปในมอส่งอาจารย์อ่ะ”
ฮาร์ทหันมามองก่อนจะหันกลับไปมองถนนตามเดิมพร้อมกับพยักหน้ารับกับคำถามของเดียร์ เมื่อเห็นว่าพี่ชายจำได้ก็พูดต่อ “เมื่อวานอาจารย์เอางานมาคืน งานของเราผ่านด้วยล่ะ แถมอาจารย์ยังชมอีกว่าเราวาดรูปสวย แล้วก็บอกว่ามุมที่เราเลือกวาดน่ะเป็นมุมที่ไม่ค่อยมีคนวาดเท่าไหร่ ส่วนใหญ่คนที่วาดมุมนี้มาก็มักจะไม่ผ่าน ต้องกลับไปแก้ตั้งหลายรอบกว่าจะผ่านกัน แต่ของเราอ่ะ วาดครั้งเดียวก็ผ่านเลย เก่งใช่ไหมล่ะ”
“แล้วทำไมนายถึงผ่านแต่คนอื่นไม่ผ่านล่ะ”
เดียร์ก็ขยับตัวเพื่อหามุมนั่งสบายๆ แล้วหันมาตอบคำถามของพี่ชายฝาแฝดต่อ “ก็มุมที่เราเลือกวาดอ่ะเป็นอาคารที่ผนังเป็นกระจกไง แล้วโจทย์อ่ะอาจารย์ให้วาดรูปในสิ่งที่ตาเห็น นึกออกใช่ไหมล่ะผนังกระจกอ่ะมันก็มีเงาเราสะท้อนอยู่บนนั้นด้วยไง ซึ่งส่วนใหญ่เวลาวาดก็ไม่ได้วาดตัวเองลงไปไง แต่เราอ่ะวาดตัวเองลงไปด้วยเราก็เลยผ่าน”
พอได้ยินแบบนั้นก็เหล่ตามองน้องชายฝาแฝดที่ยังเล่าเสียงเจื้อยแจ้ว ยื่นมือไปวางบนหัวอีกฝ่ายแล้วจับโยกไปมา “นี่ตีความหมายได้เองเลยเหรอ”
ไม่ใช่ว่าน้องชายของเขาจะไม่สามารถตีความอะไรแบบนี้ได้แต่ก็คิดว่าไม่น่าจะตีความหมายได้ในครั้งเดียวแบบนี้ เพราะเอาจริงๆ เขาก็ไม่ทันนึกเหมือนกันว่าให้วาดในสิ่งที่ตาเห็นตามโจทย์ที่อาจารย์ให้มาจะต้องวาดตัวเองลงไปด้วยเพราะมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเอง เป็นเขา... เขาก็คงวาดแค่ภาพอาคารแค่นั้น ก็เลยอดที่จะแปลกใจไม่ได้ที่น้องชายของเขาสามารถตีความหมายได้ทันทีแบบนี้
แต่เสียงจิ๊ในลำคอจากคนที่นั่งตำแหน่งข้างคนขับก็ทำให้ฮาร์ทหลุดขำเพราะเข้าใจแล้วว่าเจ้าตัวคงไม่สามารถตีความหมายได้เช่นกัน แต่มีคนบอก
“หัวเราะอะไรเรา!” มองค้อนพี่ชายตัวเองทันที
“เปล่า ไม่มีอะไร ว่าแต่ว่าใครเป็นคนบอกความหมายนี้หล่ะ”
ตาโตกลมสีน้ำตาลที่ถอดพิมพ์มาจากคนเป็นแม่หรี่ลงแล้วก็มองค้อนให้อีกชุดใหญ่ “ทำไม เราจะตีความเองไม่ได้หรือไง”
“หึ...” ฮาร์ทไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหัวเราะขำแค่นั้น
เจ้าน้องชายตัวแสบยกมือขึ้นชกแขนกันทันทีอย่างไม่ได้ใส่แรงนัก คงแค่นึกงอนพี่ชายแค่นั้น ก่อนจะกอดอกทำหน้าบึ้งปากยื่นแล้วจึงยอมสารภาพแต่โดยตี “เออ... เราไม่ได้ตีความเองหรอก แต่มีรุ่นพี่บอกเรา เราก็เลยวาดไปแบบนั้น ถ้าพี่เขาไม่บอกเราก็วาดแค่อาคารนั่นแหละ แล้วก็คงต้องวาดซ้ำๆ เป็นสิบๆ รอบเพราะเราตีความไม่ออก”
พอได้ยินคำสารภาพฮาร์ทก็หัวเราะออกมาอีกรอบ คนโดนหัวเราะยิ่งทำหน้าบึ้งเข้าไปใหญ่ถ้าไม่ติดว่าพี่ชายกำลังขับรถอยู่ล่ะก็สาบานเลยว่าเขาจะชกเข้าที่แขนนั้นอีกรอบแบบไม่ออมแรงแน่นอน
มือของพี่ชายเอื้อมไปจับหัวของเดียร์โยกอีกรอบก่อนจะยีผมนุ่มอย่างมันเขี้ยวกับท่าทางแสนงอนของน้องชาย อาศัยช่วงรถติดไฟแรงขยับไปจูบหัวของเดียร์เป็นเชิงง้อ “แล้วใครเป็นคนบอกความหมายนั้นให้ล่ะ”
“พี่วินัย...”
เสียงนั้นเบาแสนเบาจนฮาร์ทต้องถามออกไปอีกรอบ
“พี่วินัย! คนที่สั่งลงโทษเรานั่นแหละ” พูดเสียงดังขึ้นอีกหน่อยให้ฮาร์ทได้ยิน
คำตอบของน้องชายทำให้เขารู้สึกแปลกใจไม่น้อย ก่อนหน้านี้ตอนรับน้องได้ยินน้องชายบ่นถึงพี่วินัยแทบทุกวัน วันละหลายรอบ ไม่รู้ว่าจะอคติอะไรนักหนา แต่พอเลิกรับน้องก็ไม่มีพูดถึงเขาก็เกือบจะลืมๆ ไปแล้วว่าน้องชายของเขาอคติกับพี่วินัยอยู่ แต่วันนี้... กลับได้ยินคำตอบที่ทำเอาแปลกใจเลยทีเดียว
“ดีกันแล้วเหรอ” หันไปถามคนที่ยังนั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆ
“ดีบ้าอะไรล่ะ เรากับพี่วินัยไม่ได้ทะเลาะกันสักหน่อยจะมาใช้คำว่าดีกันอะไรกันล่ะ”
“ก็เห็นตอนรับน้องบ่นเขาว่าเขาสารพัด แต่วันนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แล้วนี่...”
เดียร์จิ๊ปากอีกรอบคิดจนหัวหมุนว่าจะตอบคำถามของพี่ชายอย่างไรดี พอนึกๆ ดูแล้วก็จริง... ก่อนหน้านี้ยังด่ายังว่าพี่เขาทุกวัน แต่ตอนหลังมา... ดันไปอ้อนให้พี่เขาเลี้ยงขนมเสียอย่างนั้น
“ก็... พี่เขาไม่ได้สั่งลงโทษเราแล้วไง เราก็เลยปล่อยๆ ไปเรื่องในอดีตไม่อยากจะสนใจแล้ว”
ถ้าฮาร์ทเป็นคนช่างแซวละก็เขาก็คงจะร้อง ‘จ้า~’ ออกมาแล้วล่ะ แต่เพราะเขาไม่ใช่คนแบบนั้นก็เลยทำเพียงแค่ยิ้มแล้วก็พยักหน้ารับเท่านั้น
บทสนทนาถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งรถคันสวยเลี้ยวเข้าสู่รั้วบ้านของตระกูลบริสตัน ฮาร์ทขับรถเข้าไปจอดในโรงจอดรถ ยังไม่ทันจะได้ดับเครื่องยนต์น้องชายฝาแฝดก็เปิดประตูรถแล้ววิ่งเข้าบ้านไปนู้นแล้วแบบไม่รอกันเลยสักนิดเดียว
“คุณปู่ คุณย่า คุณตา... สวัสดีครับ” ฮาร์ทยกมือไหว้ผู้ใหญ่ของบ้านทั้งสามคนที่นั่งคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น
ทั้งคุณปู่โทมัส คุณย่ามรกตและคุณตาสินธรต่างก็หันมารับไหว้แล้วอวยพรหลายชายคนโต ฮาร์ทเดินไปนั่งที่โซฟาตัวที่ว่างอยู่ ส่วนน้องชายของเขาตอนนี้ไปนั่งอยู่บนพื้นอ้อนคุณย่าอยู่นู้นแล้ว
“แล้วแด๊ดกับมัม แล้วก็ตัวเล็กละครับ” ฮาร์ทถามถึงบุคคลที่ไม่ได้อยู่ในห้องนี้
“พี่ฮาร์ท~” ยังไม่ทันที่ใครจะได้ตอบอะไรเสียงหวานก็ดังเข้ามาในห้องนั่งเล่นก่อนที่ร่างของสาวน้อยจะวิ่งเข้ามา เจ้าตัวรีบตรงมากอดอ้อนพี่ชายคนโตทันทีอย่างคิดถึง “เลิฟคิดถึงพี่ฮาร์ทที่สุดเลย”
“นี่ๆ พี่ก็นั่งอยู่นี่ไหม” เดียร์ส่งเสียง เพื่อเรียกความสนใจจากน้องสาวคนเล็กที่เหมือนจะลืมกันไป
“อ้าว! พี่เดียร์... มาด้วยหรือคะ เลิฟไม่ยักเห็น อิอิ” เจ้าตัวหันมาทำตาโตด้วยความตกใจ ยกมือปิดปากแล้วหัวเราะแบบที่เดียร์เห็นแล้วนึกมันเขี้ยวปนหมั่นไส้น้องสาวตัวเองจนต้องลุกมาบีบแก้มน้องสาวเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาไปทีจนสาวเจ้าร้องเจ็บแล้วหันไปอ้อนพี่ชายคนโต
“เวอร์! เวอร์จริงๆ เลย”
ทุกคนได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ กับการเห็นพี่น้องเถียงกันแบบนี้ เห็นกันจนชินตาจนเป็นเรื่องปกติ เดียร์กับเลิฟมักจะเถียงกันบ่อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็รู้ดีว่าทั้งคู่นั้นรักกันมาก เพียงแต่แสดงความรักออกมาแบบนี้เท่านั้น เลิฟมักจะพูดจาน่ารักแล้วก็ออดอ้อนฮาร์ทมากกว่าเพราะพี่ชายคนโตของเธอนั้นดูเป็นคนอบอุ่น ผิดกับพี่ชายคนรองที่มักจะแสนซนแก่นเซี้ยวคนละมาดกับฮาร์ทเลย
“เสียงดังจริงเชียว” เสียงดุๆ ที่ดังขึ้นทำเอาสองพี่น้องที่กำลังเถียงกันให้เงียบลงได้ ฮาร์ทกับเดียร์หันมายกมือไหว้คนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่ รวมไปถึงใครอีกคนที่เดินตามหลังมาด้วย
“มัมมี๊” เดียร์เรียกก่อนจะรีบเข้าไปกอดเอวของคนเป็นแม่อย่างออดอ้อนทันที พร้อมกับหอมแก้มนุ่มๆ นิ่มๆ ของมัมมี๊ไปฟอดใหญ่จนคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องยกมือเขกหัวลูกชายตัวแสบไปทีอย่างหมั่นไส้ “มัมมี๊ แด๊ดดี๊เขกหัวเดียร์”
“พอๆ พอครับทั้งน้องเดียร์ทั้งแด๊ดดี๊เลย” น้ำเหนือพูด “ไปทานข้าวกันเถอะครับ ตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้ว พี่ฮาร์ท น้องเลิฟไปครับ”
ทุกคนในห้องนั่งเล่นจึงย้ายไปห้องอาหารทันที อาหารหน้าตาน่าทานหลากหลายวางเรียงอยู่บนโต๊ะตัวยาว มีของโปรดของเดียร์กับฮาร์ทจนสองหนุ่มต้องหันไปกอดมัมมี๊เพื่อขอบคุณทันที อาหารมื้อกลางวันของบ้านบริสตันมื้อนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วก็เสียงหัวเราะ ปนไปกับเสียงห้ามปรามดุๆ ของมัมมี๊ที่เอ่ยห้ามลูกชายคนเล็กกับลูกสาวไม่ให้เถียงกัน
เรียกว่าอาหารมื้อนี้คนที่รับบทหนักสุดก็คือมัมมี๊นี่แหละ...
เสียงเพลงจังหวะฟังสบายหูดังภายในห้องพักของคอนโด เจ้าของห้องฮัมเพลงตามเพลงสากลที่กำลังเปิดอยู่ มือก็กำลังง่วงกับการเตรียมอาหารมื้อเย็นไปด้วย ท่าทางอารมณ์ดีจนคนที่เพิ่งเดินเข้ามาต้องเอ่ยปากทัก
“วันนี้ลูกชายมัมดูจะอารมณ์ดีนะครับ”
คนตัวสูงหันกลับมามองก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นใครคนที่กำลังรออยู่มาถึงแล้ว เขาละจากการทำอาหารตรงหน้าก่อนจะเดินตรงมากอดคนที่ตัวเล็กกว่าเขาเอาไว้แน่น “คิดถึงมัมที่สุดเลยครับ”
“ครับๆ ไหน... กำลังทำอะไรอยู่ ให้มัมช่วยไหม” พัทธ์ดันลูกชายตัวโตออกห่างก่อนจะชะเง้อมองเข้าไปในครัว
“ไม่เป็นไรครับ วันนี้ให้กระผมจัดการเอง คุณมัมเชิญนั่งสบายๆ รอทานของอร่อยได้เลยครับ” กันต์ว่าเสียงทะเล้น ฉีกยิ้มตอนพามัมที่แม้จะอายุล่วงเลยมาถึงเลขสี่แล้วไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร แต่ทั้งใบหน้า ผิวพรรณยังดูดีเหมือนตอนที่เขาเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพ่อคินของเขาถึงได้ยังชอบแกล้งชอบแหย่ แสดงความรักกับมัมพัทธ์ของเขา
“ครับ จะรอทานอย่างตั้งตารอเลยครับ” มัมพัทธ์ว่ายิ้มๆ
“น่าเสียดายนะครับที่พ่อคินกับน้องแพรมาไม่ได้ แต่ก็ดีเหมือนกันนะเพราะผมจะได้สวีทกับมัมสองคน เดี๋ยวส่งรูปไปให้พ่อคินดูดีกว่า พ่อคินต้องอิจฉาผมมากแน่ๆ เลย” กันต์พูดพร้อมกับลงตกแต่งจานอาหารให้สวยงาม
อาหารสไตล์อิตาเลี่ยนถูกยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะทีละจานจนครบ ไม่ว่าจะเป็นซีซ่าสลัดที่โรยด้วยเบค่อนทอดแล้วก็ขนมปังกรอบชิ้นเล็ก พิซซ่าแป้งบาง รวมไปถึงสปาเก็ตตี้เส้นดำและลาซานญ่า ที่ทุกจานถูกตกแต่งอย่างสวยงามอย่างกับเป็นอาหารจากร้านอาหาร
“มาครับ มาถ่ายรูปกัน” เจ้าของห้องว่าเดินอ้อมมาด้านหลังมัมพัทธ์เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อถ่ายเซลฟี่ตัวเองกับมัมพัทธ์ “ส่งไปให้พ่อคินดู”
“เราก็ไปแกล้งพ่อคินเขา” มัมพัทธ์ยกมือตีแขนลูกชายตัวเองไปที
แต่คนโดนตีก็ไม่ได้สลดอีกทั้งยังหัวเราะชอบใจเมื่อได้อ่านข้อความของพ่อคินที่ส่งกลับมาก่อนจะส่งให้มัมพัทธ์ได้อ่าน
วันนี้พ่อคินไปส่งน้องแพรที่ต้องไปเข้าค่ายที่ต่างจังหวัดสองวัน ตอนแรกมัมพัทธ์ก็ตั้งใจจะไปส่งด้วยแต่เพราะติดงานเลยไม่ได้ไป กันต์ก็เลยชวนมัมมาทานมื้อเย็นแล้วก็นอนด้วยกันที่คอนโดเพราะยังไงห้องที่เขาอยู่ก็เป็นแบบสองห้องนอนอยู่แล้ว
อาหารมื้อเย็นผ่านไปอย่างสนุกสนานแม้ว่าจะมีกันแค่สองคน แต่ที่หัวโต๊ะมีแท็บแล็ตตั้งอยู่แล้วก็มีภาพของพ่อคินที่วิดีโอคอลมาหากันเพราะไม่อยากให้แม่ลูกอยู่ด้วยกันสองต่อสอง
“พ่อคินไม่ต้องห่วงนะครับ เดี๋ยวคืนนี้น้องกันต์จะนอนกอดมัมเองเนอะ จะกอดแน่นๆ แทนพ่อคินเลย” กันต์ว่าเสียงทะเล้น ยกมือกอดมัมพัทธ์เอาไว้แน่น เหมือนได้ยินเสียงคนในจอกัดฟันแน่นทำหน้าดุใส่ลูกชาย
‘ไม่ต้องเลยครับ ให้มัมนอนอีกห้องจะได้นอนสบายๆ เราตัวตั้งใหญ่จะไปนอนเบียดมัมเขาได้ยังไงกัน’
“ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ นอนกอดกันจะได้อุ่นๆ น้องกันต์เพิ่งให้ช่างมาล้างแอร์เอง แอร์เย็นมากเลย”
‘น้องกันต์...’
“พอๆ ทั้งคู่เลยครับ เราก็ชอบแกล้งพ่อคินเขาจริงๆ เลย พี่คินก็ด้วยครับก็รู้อยู่ว่าลูกแกล้งก็ยังจะตามน้ำเขาไปอีก” เป็นพัทธ์ที่ต้องห้ามปราบ ยกมือตีแขนลูกชายไปอีกรอบที่ไปแกล้งพ่อเขาแบบนั้น ให้คนที่โดนปราบทั้งคู่หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ “แล้วก็จริงๆ เลย ชอบแกล้งเถียงกันให้มัมห้ามทุกที”
ยิ่งได้ยินพัทธ์พูดแบบนั้นก็ยิ่งประสานเสียงหัวเราะ สนุกเขากันล่ะทั้งพ่อทั้งลูกชายที่ชอบแกล้งกันแบบนี้ ไม่รู้ว่าน้องกันต์เด็กน้อยหัวเห็ดที่น่ารักน่าเอ็นดูตอนนั้นหายไปไหน แถมยังได้นิสัยช่างแกล้งจากพ่อคินมาเต็มๆ
คุยกันต่ออีกสักพักก็วางสายกันไป พัทธ์จึงเอ่ยไล่ลูกชายให้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนตัวเองก็เก็บห้องให้ลูกชาย มือที่กำลังรวบรวมหนังสือแบบบ้านอยู่ชะงักเมื่อเห็นภาพวาดที่โดนหนังสือวางทับอยู่ พัทธ์ละมือจากหนังสือมาหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูแทน
“ทำอะไรอยู่ครับมัม” กันต์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนเอ่ยถามก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ มัมพัทธ์ เจ้าตัวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือนั้น
“ใครครับเนี่ย” มัมพัทธ์หันมาถามพร้อมกับส่งกระดาษที่ถืออยู่ในมือให้กับลูกชาย “คนนี้น่ะลูกชายมัมแน่นอนเลย แล้วเด็กคนนี้ล่ะครับ”
“อ่า...” อยู่ๆ ก็เหมือนจะพูดไม่ออกเสียอย่างนั้น กันต์รับกระดาษแผ่นนั้นมาถือเอาไว้ เพราะท่าทีอึกอักที่ไม่ได้ตอบคำถามออกมาทันทีผิดวิสัยของเจ้าตัวทำให้มัมพัทธ์ต้องเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างสงสัย
“หือ... น้องกันต์ของมัมพูดไม่ออกเสียอย่างนั้น แอบวาดรูปใครมาล่ะครับ” เหมือนจะได้ยินน้ำเสียงล้อเลียนอยู่ในนั้น
“น้องตัวเล็กครับ...” คำตอบของลูกชายทำให้พัทธ์ตาโต เพราะเขาเองก็รู้จักดีว่าน้องตัวเล็กที่ลูกชายพูดนั้นหมายถึงใคร
เด็กน้อยในวัยเด็กที่มักจะแวะมาที่ร้านขนมของคิน เด็กน้อยที่เคยได้กันต์ช่วยเอาไว้ตอนที่หนีไปเที่ยวเล่นตอนที่มาซื้อขนมที่ร้านจนขาเจ็บและกลับมาไม่ไหว เด็กน้อยที่กันต์บอกว่าอยากเจอแต่ไม่มีโอกาสได้เจอทั้งๆ ที่อีกฝ่ายมาที่ร้านค่อนข้างบ่อย
“เจอน้องแล้วเหรอครับ”
“ก็... ครับ” กันต์พยักหน้ากับคำถามของมัม
“แล้วเป็นยังไงบ้างครับ ได้เจอสมใจแล้ว”
ส่ายหน้ากับคำถามนั้น “เขายังไม่รู้ครับว่าผมเป็นใคร แล้วก็ยังไม่ได้บอกน้องเขาด้วย ตอนเป็นพี่วินัยไปลงโทษเขาไว้เยอะเลยไม่กล้าบอก”
พัทธ์หัวเราะกับคำพูดของลูกชาย “อะไรกัน กลัวน้องเขาโกรธเหรอเนี่ย โถ่... ลูกชายของมัม”
กันต์ได้แต่ยกมือเกาท้ายทอยเหมือนจะแก้อาการเขินจนพัทธ์หัวเราะออกมาอีกรอบ ก่อนจะดึงลูกชายตัวโตเข้ามากอดซึ่งอีกฝ่ายก็ซบหน้าลงกับอกแล้วก็กอดเอวเอาไว้เหมือนกับว่าตัวเองเป็นเด็กน้อยอย่างไรอย่างนั้น
“มัมครับ...”
“ครับผม ว่ายังไงครับ”
“ถ้า... ถ้าผมบอกว่าผมอาจจะชอบน้องตัวเล็กละครับ มัมจะโกรธผมไหม” กันต์ผละตัวออกจากมัมพัทธ์แล้วถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แต่ดวงตานั้นสั่นไหวอย่างกลัวกับคำตอบของมัมพัทธ์
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มพร้อมกับสัมผัสที่อบอุ่นที่ยื่นมือลูบผมของเขา “มัมจะโกรธทำไมครับ สำหรับมัม มัมขอแค่น้องกันต์ของมัมเป็นคนดีก็พอแล้ว ไม่ว่าลูกจะรักใครชอบใครมัมก็จะรักคนนั้นด้วย”
“ขอบคุณครับมัม” กันต์พนมมือก่อนจะไหว้ลงที่ตักของมัมพัทธ์แล้วกอดเอวอีกรอบเหมือนอยากจะอ้อน
“อ้อนเป็นเด็กเลยนะเรา” ลูบผมนุ่มของลูกชายอย่างรักใคร่เอ็นดู “ว่าแต่ว่า... ที่พูดกับมัมแบบนี้แสดงว่าชอบน้องเขาจริงๆ ใช่ไหม หาคำตอบเจอแล้วเหรอครับ”
“อ่า... ผมก็ไม่แน่ใจหรอกครับว่าร้อยเปอร์เซ็นหรือเปล่า แต่ก็... มากกว่าครึ่งครับ” กันต์ตอบ หยิบกระดาษวาดรูปที่วางเอาไว้มาอีกรอบ “เริ่มเข้าใจความรู้สึกตัวเองก็ตอนวาดรูปนี้นี่แหละครับ”
“หือ... ยังไงครับ”
“ก็... น้องเป็นอย่างเดียวที่ผมมองเห็น” เหมือนจะเห็นใบหูแดงๆ ของลูกชาย ท่าทางติดจะเขินๆ นั้นทำให้พัทธ์ยิ้มเอ็นดู นึกอยากจะถ่ายรูปเอาไว้แล้วส่งไปให้พ่อคินดูเสียจริงๆ “จริงๆ แล้วผมตั้งใจจะไปวาดรูปอื่น ตรงนั้นเป็นที่ประจำที่ผมไปวาด แต่วันนั้น... บังเอิญเจอน้องนั่งวาดรูปอยู่ด้วย ผมก็ไม่ได้อะไรหรอกครับก็ตั้งใจว่าต่างคนต่างวาดกันไป”
“แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไหม รูปที่ผมวาดออกมาถึงได้เป็นรูปของผมกับน้องที่กำลังนั่งวาดรูปกันอยู่” คนเขินยกมือเกาแก้มเกาคอตัวเองแต่ก็ยังเล่าทุกอย่างทุกความรู้สึกให้มัมฟังอย่างไม่ปิดบังอะไร “ผมก็เลยมาคิดๆ ดูว่าทำไมเพราะอะไร ปกติเวลาไปวาดรูปผมไม่เคยวาดผิดไปจากที่ตั้งใจ แต่คราวนี้วาดรูปแบบนี้ออกมาแทนเสียอย่างนั้น”
“แสดงว่าตลอดเวลาที่วาดรูป เอาแต่มองน้องเขาละสิถึงได้วาดรูปน้องเขาออกมาแบบนี้”
“คงจะอย่างนั้นแหละครับ เพราะเป็นผนังกระจกก็เลยสะท้อนเงาของผมกับน้องบนนั้น พอกลับมาห้องผมก็นั่งคิดหาคำตอบไปเรื่อยๆ นั่งหาเหตุผลว่าทำไมอยู่ๆ รูปของผมถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้ แล้วก็คงเป็นเพราะตอนนั้น...”
“สิ่งที่ตาผมเห็น... มีแค่ผมกับน้องเท่านั้นละมั้งครับ”
“แลดูโรแมนติกเนอะ” พัทธ์เอ่ยแซวลูกชาย รู้สึกชอบใจที่ได้เห็นอาการเขินแบบนี้จากกันต์ เป็นท่าทางที่ไม่เคยเห็นเลยจริงๆ ขนาดต้องออกไปแสดงหรือทำอะไรต่อหน้าคนตั้งมากมายลูกชายของเขายังไม่มีอาการเขินเลย แต่วันนี้... ตอนที่ลูกชายพูดถึงเด็กอีกคนกลับแสดงอาการเขินออกมาเสียอย่างนั้น
“มัมครับ... เห็นแบบนี้ผมก็เขินเป็นนะ” ลูกชายตัวโตทำท่าจะงอแงเสียแล้ว
พัทธ์หัวเราะ ยกมือชี้ไปที่ใบหูแดงก่ำของลูกชาย “มัมเชื่อครับ เพราะหูน้องกันต์แดงมากเลย”
รีบยกมือปิดใบหูของตัวเองทันที “มัม...”
“ครับๆ มัมไม่แซวแล้วก็ได้ แล้วยังไงครับ ชอบน้องเขาแล้วจะจีบน้องเขาเลยไหม น้องเขาเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันครับ อ่า... น้องคือน้องตัวเล็กนี่เนอะพ่อคินน่าจะจำพ่อแม่ของน้องได้อยู่นะแต่ไม่แน่ใจว่าพ่อคินจะรู้ไหมว่าพ่อแม่น้องเขาเป็นใคร ให้มัมไปคุยให้ไหมขอให้น้องกันต์ได้จีบลูกชายเขา” พัทธ์พูด “ให้มัมไปคุยให้ ช่วยอธิบายเขาจะได้ยอมไง ดีไหมครับ”
“ไม่เป็นไรครับมัม” กันต์รีบห้ามเพราะเชื่อว่ามัมพัทธ์ของเขาจะทำจริงอย่างที่พูด “ให้ผม... จัดการเองนะครับ”
“เอาอย่างนั้นเหรอ แต่จะให้มัมช่วยก็ได้นะครับ”
“เอาอย่างนั้นแหละครับ เดี๋ยวน้องกันต์จัดการเองนะ มัมแค่คอยให้กำลังใจกันก็พอครับ”
พอลูกชายยืนยันแบบนั้นก็ได้แต่พยักหน้ารับ “ตามใจน้องกันต์ครับ แต่ถ้าจะให้มัมช่วยพูดก็บอกได้เลยนะรู้ไหม”
“ครับๆ รับทราบครับผม แต่ตอนนี้น้องกันต์ว่ามัมไปนอนได้แล้วครับ ดึกแล้วครับ ถ้าพ่อคินรู้ว่าน้องกันต์ให้มัมนอนดึกแบบนี้นะน้องกันต์โดนพ่อคินดุแน่นอนเลย เพราะอย่างนั้นไปนอนนะครับ” กันต์พูดช่วยฉุดมัมให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะพาอีกฝ่ายไปที่ห้องนอนอีกห้อง
“น้องกันต์ก็รีบนอนนะครับ อย่าเอาแต่คิดถึงน้องตัวเล็กนะ”
“ครับผม ฝันดีนะครับมัม” ก้มลงหอมแก้มมัมไปทีก่อนจะเอียงแก้มให้มัมหอมบ้าง ปิดประตูห้องนอนให้เรียบร้อยก่อนที่เจ้าตัวจะเดินย้อนกลับไปที่ห้องนั่งเล่น หยิบเอากระดาษแผ่นนั้นกลับเข้าไปในห้องนอนด้วย
กันต์วางกระดาษที่วาดรูปลงบนโต๊ะข้างกระดาษแผ่นอื่นๆ อีกหลายใบ ซึ่งทุกใบก็เป็นภาพของน้องตัวเล็กด้วยกันทั้งนั้น ทุกครั้งเลย... ที่ตั้งใจจะวาดรูปเล่น สุดท้ายรูปที่ออกมาก็เป็นใบหน้าของใครอีกคนตลอด...
เจ้าตัวรวบกระดาษทุกแผ่นเข้าด้วยกันจนเรียบร้อย หันไปหยิบแฟ้มที่เอาไว้ใส่ภาพวาดของตัวเองออกมาแล้วสอดกระดาษนั้นลงไปก่อนจะเก็บเอาไว้ที่เดิม เดินลากขาตรงไปที่เตียงนอนหลังใหญ่แล้วทิ้งตัวลงนอน คว้าเอาพวงกุญแจตุ๊กตาหมีมาดู
“ตกลงเราชอบจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย...”
ถอนหายใจออกมาก่อนจะวางพวงกุญแจเอาไว้ที่เดิม หลับตาลงเพื่อปัดใบหน้าตอนยิ้มกว้างของเด็กคนนั้นที่ได้ขนมถูกใจไว้ในมือให้ออกจากความคิด แต่ดูเหมือนว่ายิ่งหลับตาภาพนั้นก็ยิ่งชัดเจนขึ้น
ในเมื่อปัดออกจากความคิดไม่ได้ เจ้าตัวก็เลือกที่จะนอนคิดอยู่แบบนั้นจนกระทั่งหลับไป
************************************************
มาแล้วจ้าาาาา มาแล้วววว คิดถึง #พี่หมีกันต์ กับ #น้องตัวเล็ก บ้างไหมคะ ไม่รู้ทำไมแต่งตอนนี้แล้วรู้สึกหมั่นไส้คนพี่มากกกกกกก “ก็น้องเป็นอย่างเดียวที่ผมมองเห็น” จ้าาาาาา อยากจะ จ้าไปถึงอวกาศเลยจ้า น่าหมั่นไส้สุดไรสุดคนนี้ อยากจะหยิกแก้ม หยิกหู หยิกแขน หยิกตัว หยิกไปทุกๆ ส่วน ข้อหาเดียวเลยจ้า หมั่นไส้นางมาก 555555555 แต่ถึงจะหมั่นไส้ยังไงแต่ก็รักนะเออ เนอะๆ ^^
ยังไงเจอกันตอนหน้านะคะ รอติดตามกันเนอะว่าพี่กันต์จะอ่อยน้องยังไง ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:o8:
-
:impress2: :pig4:
-
รักน้องกัน
-
จ้าาาา พี่หมีของน้องตัวเล็ก น้องก็อารมณ์ดี พี่ก็รู้ใจตัวเอง เด็กๆโตแล้ว ฮือออ :hao5: ขอบคุณค่ะฟางๆ
-
น้องกันต์คนโรแมนติก :-[
-
ทั้งสองครอบครัวน่ารักมากๆๆ อ่านแล้วอบอุ่นนนน
-
หลานกันต์ว่าง ๆ ก็เอาพวงกุญแจพี่หมีไปแกว่งอวดหลานเดียร์ให้เห็นแว๊บ ๆ ดูซิ น้องจะได้รู้เสียที :mew4:
-
:impress2: เด็กหัวเห็ดในวันนั้นช่างโตไวเสียจริง ส่วนน้องก็ซนเหมือนตอนเด็กๆเลย รู้สึกเหมือนตัวเองอายุจะตามพ่อคิน-มัมพัทธ์,ควอตซ์-น้ำเหนือ ไปแล้ว. มองดูหลานๆเติบโตอย่างมีความสุข ปลื้มปริ่ม :mew4:
-
พี่กันต์ สุ้ๆนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew3:
อ่านไปเขินไปจ้าาาาา ฟาง สนุกมาก
ยิ่งอ่านยิ่งติด รอตอนต่อไปนะ
-
รอตอนต่อไป
-
คิดถึงสองครอบครัวนี้สุดๆ เลยครับ งานก็ยุ่ง เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านเป็นกำลังใจก่อนไปทำงาน //รอตอนต่อไปนะครับ ^^
-
ขี้อ้อนมัมทั้งพี่กันต์ น้องเดียร์เลย :กอด1:
-
พี่กันต์น่ารัก ชอบก็จีบเลยพี่กันต์
-
แล้วเราก็ได้อ่านภาคต่อ ง้อววว เอาสองเรื่องมามิกซ์กันเลย ดีงามมมมมมม
-
เพ้อขนาดนี้ ยิ่งกว่าใช่อีกพี่กันต์
-
อ่านไปเขิลไป :o8: :-[ :-[ อ่านตอนนี้มีความรู้สึกเป็นคนรุ่นเดียวกับบรรดาคุณพ่อคุณแม่เลย :pig4: :pig4:
-
พี่กันต์จะเริ่มอ่อยแล้วนะ o18 o18 o18
-
คนพีรุกแล้วเด้อออ
-
ขี้อ้อนกันทั้งคู่เลยนะ แล้วแบบนี้ถ้าคบกันจริง คงอ้อนกันเองหนักมาก
เดียร์น่ารักมากค่ะ ถ้าไม่บอกว่ามีฮาร์ทจะคิดว่าเดียร์เป็นเด็กน้อยละนะ ปากยู่ ปากยื่น พองแก้มตลอด 5555
กันต์สารภาพแล้ว มัมให้กำลังใจด้วย ตอนนี้ก็อยู่ที่กันต์ละนะ
เดินหน้า รุกหนักไปเลยจ้า
-
ตามมาอ่านต่อ รุ่นลูก :z10:
-
กันต์ก็ยังคงความน่ารักอยู่นะ
-
สู้ๆนะพี่กันต์
-
:o8: :o8: :o8:
-
(https://preview.ibb.co/f2GKDR/10.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท10 l “ขยับเข้ามาได้ไหม...ขยับมาใกล้กัน”
ห้องสมุดคงเป็นสถานที่เดียวที่เงียบสงบที่สุดในมหาวิทยาลัย แม้จะมีคนใช้บริการอยู่มากมายกลับไม่มีเสียงดังเลยสักนิด แค่เผลอขยับเก้าอี้เสียงดังไปหน่อยก็รู้สึกถึงสายตาจากรอบด้านมองตรงมาให้ต้องรีบก้มหัวขอโทษขอโพยยกใหญ่ โดยเฉพาะช่วงเวลาใกล้สอบแบบนี้ด้วยแล้ว อีกเพียงแค่สองสัปดาห์ก็จะเข้าสู่ช่วงสอบกลางภาคแล้ว จากวันแรกที่เปิดเทอม… ผ่านมาจะครึ่งเทอมแล้ว
แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมยิ่งใกล้ช่วงสอบ งานมากมายก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนทำแทบจะไม่ทัน โชคยังดีที่ปีหนึ่งคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์นั้นมีเรียนไม่กี่ตัว และวิชาในคณะอาจารย์ก็ยังใจดีขยายเวลาส่งงานออกไปให้ ขอแค่ให้ส่งก่อนจะสิ้นสุดการสอบกลางภาคของมหาวิทยาลัยแค่นั้น เลยทำให้มีเวลาเพิ่มขึ้นและเอาเวลานั้นมาปั่นงานวิชานอกคณะ
วันนี้เดียร์ ทัชและหินผาต่างมารวมกันที่ห้องสมุดเพื่อหาหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ดนตรีเพื่อเอาไปใช้ประกอบในการทำรายงานส่ง ทั้งสามคนแยกย้ายกันไปยังชั้นหนังสือแต่ละชั้นเพื่อหาหนังสือที่จะเอามาใช้ หยิบติดมือกันมาคนละสองสามเล่มก่อนจะหอบหนังสือไปทำเรื่องยืมหนังสือกัน
“ไปนั่งทำที่โรงอาหารแล้วกัน กูชักจะหิวๆ แล้วด้วยว่ะเมื่อเช้ารีบไม่ได้กินอะไรเลย” ทัชว่าระหว่างที่กำลังตัดสินใจกันว่าจะไปนั่งทำรายงานกันที่ไหนดี
เมื่อมีคนเสนอมาอีกสองคนก็พยักหน้ารับทันทีอย่างไม่อิดออด พวกเขาจึงหอบกระเป๋ากับหนังสือที่เพิ่งจะยืมมาไปยังโรงอาหารกลาง โชคดียังมีโต๊ะว่างใกล้ๆ กับปลั๊กไฟพอดี
พอวางของได้ทัชก็ปลีกตัวไปซื้อข้าวทันที ส่วนหินผาก็เดินไปซื้อน้ำโดยรับออเดอร์จากเพื่อนอีกสองคนไปด้วยจึงเหลือแค่เดียร์ที่นั่งเฝ้าโต๊ะอยู่ ไม่นานทั้งสองคนก็กลับมา เดียร์กับหินผาปล่อยให้ทัชนั่งจัดการกับข้าวของตัวเองไปส่วนพวกเขาก็จดหัวข้อที่จะต้องใส่ลงในรายงาน
ความหนาของหนังสือทำเอาพวกเขาแทบจะถอดใจเพราะมันช่างหนาเหลือเกิน
“ไงเด็กๆ” เสียงทักที่ดังขึ้นเหนือหัวเรียกให้สายตาของทุกคนเงยขึ้นมองก่อนจะพากันยกมือไหว้เมื่อเห็นว่าเป็นรุ่นพี่ที่คณะ
“สวัสดีครับพี่โอ พี่นัท พี่ต๊อบ” พูดกันอย่างพร้อมเพรียงแถมเรียกชื่อครบทุกคน
“เออๆ ทำไรกันวะเนี่ย” โอถามชะโงกหน้ามามองหนังสือที่รุ่นน้องกางเต็มโต๊ะ “รายงานวิชาดนตรีเหรอวะ”
“ใช่ครับพี่ ส่งอาทิตย์หน้าแล้วเลยต้องเร่งทำหน่อย” หินผาเป็นคนเอ่ยตอบรุ่นพี่
“เคยทำเหมือนกัน คะแนนดิบด้วยสิรายงานนี้” นัทตอบพลางเปิดหนังสือที่รุ่นน้องกางอยู่ดู “ตอนนั้นพวกพี่ทำได้คะแนนมาแค่ครึ่งเดียวเอง แต่ก็ยังดีเพราะมันก็ยังเป็นคะแนนช่วยให้ไม่ติดเอฟละนะ”
“ยากขนาดนั้นเลยเหรอพี่” เหล่ารุ่นน้องที่ฟังก็ชักจะหน้าเสีย เป็นที่รู้กันดีว่าอาจารย์ผู้สอนวิชานี้ไม่ค่อยจะปล่อยเกรด อีกทั้งดูแล้วเหมือนจะไม่ค่อยชอบนักศึกษาที่มาจากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์สักเท่าไหร่
“ก็อย่างที่รู้ๆ กันละนะ แต่ถ้าอยากได้คะแนนดีก็ต้องนี่เลย… ปรึกษาพี่ปีสาม” โอตบไหล่รุ่นน้องเป็นเชิงปลอบใจ
“หือ… ใครเหรอครับ” รีบถามกลับด้วยความสนใจทันที
ยังไม่มีใครได้ตอบอะไรต๊อบก็หันไปเห็นรุ่นพี่ที่เดินเข้ามาในโรงอาหารพอดีจึงยกมือทักทายให้คนทั้งกลุ่มหันมามองก่อนจะพากันเดินเข้ามาหารุ่นน้อง
“สวัสดีครับพี่ๆ” พวกเดียร์ยกมือไหว้เมื่อเห็นพี่ๆ เดินเข้าใกล้
“ดีจ้าเด็กๆ ทำอะไรกันอยู่” เป็นใบบัวที่ทักรุ่นน้องเสียงใส ทุกคนขยับตัวเพื่อให้รุ่นพี่ปีสามหย่อนตัวลงนั่งด้วยกัน
“ไอ้พวกนี้กำลังทำรายงานวิชาดนตรีอยู่พี่” เป็นโอที่ตอบคำถามนั้นให้แทนรุ่นน้องปีหนึ่ง โดยมีทั้งสามคนพยักหน้ารับยืนยันคำพูดของเขา “นี่เลย ถ้าอยากได้คะแนนวิชานี้เยอะๆ ต้องนี่…”
โอผายมือไปทางคนที่ยืนอยู่ตรงหัวโต๊ะเพราะที่นั่งเต็ม เจ้าตัวเลยเด่นขึ้นมาทันทีเพราะรุ่นน้องปีหนึ่งทั้งสามคนก็หันไปมองตามมือของรุ่นพี่
“ผู้เป็นตำนานที่คว้าเอวิชานี้มาได้”
“โฮ…” พอได้ยินแบบนั้นทั้งเดียร์ ทัชและหินผาก็ร้องออกมาทันที
“เชิญพี่กันต์ให้คำแนะนำน้องๆ หน่อยครับ” ต๊อบว่าเสียงทะเล้นเลยได้มะเหงกจากกันต์ไปที ซึ่งเจ้าตัวก็โอดครวญไปรอบอย่างที่รู้ว่าแกล้งทำ
พวกปีสองอยู่ก่อกวนต่ออีกไม่นานก็พากันกอดคอเดินออกไปเพราะมีเรียนต่อทั้งโต๊ะจึงเหลือเพียงปีหนึ่งสามคนและปีสามอีกหกคน
“ไปซื้ออะไรมากินดีกว่า อยากกินขนม” ใบบัวว่าก่อนจะชักชวนใยไหมไปด้วยกัน มีไข่เจียวตามไปช่วยสองสามถืออีกคน เพราะตั้งใจว่าจะปักหลักนั่งโต๊ะเดียวกับน้องๆ นี่แล้ว
“เด็กๆ เอาอะไรไหม เดี๋ยวพี่ซื้อมาให้” ใยไหมหันมาถาม ได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้าจากน้องๆ “โอเค เดี๋ยวพี่ดูมาให้แล้วกันเนอะ”
พอพวกใยไหมเดินออกไป ทั้งเดียร์ ทัชแล้วก็หินผาหันมามองคนที่ยังยืนอยู่ตรงหัวโต๊ะไม่ไปไหน “พี่ทำยังไงถึงได้เอวิชานี้มา”
“ก็ไม่ได้ทำยังไง ทำงานส่งแล้วก็สอบแค่นั้นเอง” กันต์ตอบไปตามความจริง เพราะเขาก็ไม่ได้ทำอะไร ไม่ได้ไปบนบานศาลกล่าวหรืออะไรก็แค่ทำงานส่งตลอด อ่านหนังสือแล้วก็เข้าไปสอบแค่นั้น
“มันต้องมีอะไรกว่านั้นสิ ไม่อย่างนั้นพี่จะได้เอมาได้ยังไงกัน” เดียร์ถาม คิ้วขมวดเข้าหากันจนน่ายื่นมือไปจิ้มเพื่อให้มันคลายออก
“มันก็แค่… สอบได้ทุกข้อไม่มีพลาด ข้อเขียนก็เขียนได้ละเอียดยิบไม่มีขาดไม่มีเกิน ตอนรายงานก็ทำดีเวอร์จนอาจารย์ไม่รู้จะเอาอะไรไปหักคะแนนมัน มันถึงได้เอมาไง” เป็นป่าไม้ที่ตอบคำถามของรุ่นน้อง
“ตอนสอบ อาจารย์ให้เขียนประวัติดนตรี มันก็เขียนหมดทุกอย่างครบทุกสิ่ง เขียนลงไปแม้กระทั่งว่าใครคิดค้นเครื่องดนตรี ปีไหน อะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้อย่างกับเอามาจากในหนังสือ แถมเขียนดีกว่าในหนังสืออีก”
“โฮ… พี่แนะนำพวกผมหน่อยสิ” ทัชขอร้อง ทำตาปริบๆ เหมือนจะให้รุ่นพี่เห็นใจ มีหินผาพยักหน้าอีกคน
“นะพี่ อย่างน้อยรายงานนี่ก็ได้ทำยังไงถึงจะได้คะแนนดีๆ ครับ” หินผาขอร้องอีกคนพลางชี้นิ้วไปที่กองหนังสือที่วางอยู่เต็มโต๊ะ
“ถามไอ้สองคนนี้สิ พวกนี้ก็อยู่รายงานกลุ่มเดียวกันกับพี่” กันต์ชี้ไปที่เพื่อนทั้งสองคน จนดิวกับป่าไม้หน้าเหวอไปทันที
พอได้ยินแบบนั้นปีหนึ่งทั้งสามคนก็รีบเบนสายตาไปหาดิวกับป่าไม้ “แนะนำหน่อยสิครับพี่ดิว พี่ไม้”
ดิวหัวเราะก่อนจะตอบ “พี่มีหน้าที่แค่หาข้อมูลเอง”
“ส่วนพี่มีหน้าที่พิมพ์งาน” ป่าไม้ตอบ “หน้าที่วิเคราะห์ ทำเนื้อหา มันคนเดียวเลย” ชี้นิ้วกลับไปที่กันต์ “มึงก็ช่วยน้องมันหน่อย”
กันต์ตั้งท่าจะพูดแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเดียร์ก็พูดขึ้นเสียก่อนจนเขาปิดปากตัวเองทันที “นะพี่นะ แนะนำผมหน่อย ผมอยากได้คะแนนดีๆ อ่า… นะพี่กันต์”
เดียร์กระพริบตาปริบๆ หวังให้อีกฝ่ายเห็นใจ ช้อนตาขึ้นมองสเต็ปเดียวกับตอนอ้อนขอให้ซื้อขนมให้ “นะพี่กันต์…”
“จริงๆ แล้วก็แค่สรุปใหม่เท่านั้นแหละ” คนที่ทำเป็นเล่นตัวตอนแรกก็เอ่ยปาก “อย่าลอกเนื้อหา ประโยคมาจากในหนังสือ แต่เอามาเรียบเรียงใหม่ด้วยประโยคของเราเอง แค่นั้นแหละก็ได้คะแนนแล้ว อาจารย์เขาแค่อยากให้เราตั้งใจทำ อ่านสรุปความแล้วก็เรียบเรียง แต่ส่วนใหญ่จะชอบลอกมาจากในหนังสือ ประโยคเดิมๆ ซ้ำๆ อาจารย์เขาก็ให้คะแนนน้อยน่ะสิ”
ดิวหลุดยิ้มขำตอนที่ฟังเพื่อนสนิทอธิบายให้น้องปีหนึ่งฟัง ป่าไม้ที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมองอย่างไม่เข้าใจว่าเพื่อนหัวเราะอะไร “ขำอะไรของมึงวะ”
“ก็เปล่า… ขำคนแพ้ทางเด็ก” ดิวพูดเสียงเบาเพราะไม่ต้องการให้กันต์ได้ยิน
ป่าไม้ทำหน้างงหนักกว่าเดิมก่อนจะมองตามสายตาของเพื่อนไป ดิวกำลังมองกันต์ที่กำลังตอบคำถามของเดียร์อยู่ หันมามองดิวอีกรอบแล้วหันกลับไปมองกันต์ก่อนที่ดวงตาของป่าไม้จะเบิกกว้างขึ้น
“อย่าบอกนะว่า… ที่มึงพูดวันนั้น หมายถึงน้อง…”
“มึงคงต้องถามมันเองแหละนะ” ดิวว่าก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นระหว่างรอเพื่อนๆ ส่วนป่าไม้ก็เอาแต่จ้องกันต์สลับกับเดียร์ไม่หยุด
จนคนถูกมองรู้ตัว ทั้งคู่จึงหันมามอง กันต์หรี่ตามองเพื่อนก่อนจะถามเสียงเข้ม “มองอะไรของมึง”
“ป เปล๊า ไม่ได้มองอะไร” เสียงที่สูงกว่าปกติร้องบอก และนั่นก็ไม่ได้ทำให้กันต์เชื่อเลยสักนิดอีกทั้งยังสงสัยมากขึ้นไปอีกจนต้องก้มลงไปหาเพื่อนและกดเสียงเข้มกว่าเดิมถาม
“มองน้องทำไม”
คราวนี้ละป่าไม้ถึงกับตาโตหันไปมองดิวทันที ซึ่งอีกคนก็ทำเพียงแค่หัวเราะในลำคอ คำตอบของคำถามของป่าไม้ดูเหมือนจะถูกไขให้กระจ่างแล้ว
มันก็เห็นอยู่ว่าเขามองทั้งมันแล้วก็น้อง แต่มันกลับทำเสียงเข้มแล้วถามว่ามองน้องทำไม นี่ไม่ใช่ว่าเพื่อนกันต์กำลังหึงอยู่หรอก… ใช่ไหม…
ใช้เวลาเพียงเสี้ยวนาทีในการทำความเข้าใจ จากตอนแรกที่ทำตาโตก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์แทนจนเป็นกันต์บ้างที่ชะงักไป “อะไรของมึง”
“เปล๊า~… เชิญมึงให้คำแนะนำ ‘น้อง’ ต่อเลยครับ” ป่าไม้ว่าทั้งๆ ที่ยักคิ้วหลิ่วตามาให้จนคนมองนึกอยากจะเอานิ้วจิ้มให้ตาบอด
สุดท้ายก็เลยตบหัวเพื่อนไปทีจนป่าไม้ร้องโอดโอยหันไปฟ้องใบบัวกับใยไหมที่เพิ่งเดินกลับมาว่าตัวเองโดนทำร้าย แต่แทนที่เพื่อนจะสงสารและเห็นใจกลับหัวเราะเสียอย่างนั้น
“เด็กๆ กินขนมเลยนะ พี่ซื้อมาให้” ใบบัวว่าวางถาดกระดาษที่ใส่ขนมปังปิ้งเอาไว้ลงตรงหน้าน้องปีหนึ่งพร้อมน้ำอีกคนละแก้ว
“ขอบคุณนะครับ” พวกเดียร์ได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนที่จะลงมือทำรายงานกันต่อ
ปีสามอยู่นั่งเล่นต่ออีกพักใหญ่ก่อนจะพากันไปขึ้นเรียน จนเหลือแต่พวกเดียร์สามคนเหมือนเดิม วันนี้พวกเขาไม่มีเรียนตั้งใจว่าจะปักหลักทำรายงานอยู่ตรงนี้นี่แหละ
แต่เพราะว่าตรงที่นั่งอยู่เป็นโรงอาหารที่มีนักศึกษาเดินไปเดินมาตลอด ทำเอาสมาธิทำงานของพวกเขาหลุดบ่อยๆ จนสุดท้ายเดียร์ก็ถอนหายใจแล้ววางปากกาในมือลง
“กูคิดไม่ออกเลยว่ะ เรียบเรียงยังไงแม่งก็เหมือนลอกมาจากในหนังสืออยู่ดี”
“กูก็เหมือนกัน” ทัชเป็นอีกคนที่วางมือจากงานตรงหน้า “จะเรียบเรียงยังไงให้เป็นภาษาตัวเองไม่ลอกหนังสือวะ ไหนมึงเอาของมึงมาดูดิ”
หันไปคว้ากระดาษของหินผามากวาดสายตาอ่าน “ของมึงดีกว่าของกูว่ะ”
“กูว่าแยกกันกลับไปทำดีไหม ที่นี่เสียงดังคงคิดอะไรกันไม่ออก ลองไปทำส่วนของตัวเองกันมาก่อนแล้วมาดูกันอีกทีว่าใช้ได้หรือยัง” เป็นหินผาที่เสนอความคิดขึ้นมา
เดียร์กับทัชหันมองกันก่อนจะพยักหน้ารับ “เอาแบบนั้นก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยมาดูกันอีกทีว่าจะรอดหรือไม่รอด ถ้าไม่รอดก็…”
“ไม่รอดก็อะไรวะ” ทัชหันไปถามเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของตัวเอง
“ก็ต้องเอาให้รอดไง… แฮ่…”
“แฮ่…” ทัชยิ้มก่อนจะตบหัวเพื่อนไปที “แฮ่บ้านมึงสิไอ้เตี้ย!”
เดียร์จิ๊ปากอย่างขัดใจ ยกมือลูบหัวตัวเอง “มึงนี่ก็ชอบตบหัวกูจริง”
“พอๆ เก็บของแล้วกลับห้องกันดีกว่า” หินผาเอ่ยห้ามเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนตั้งท่าเตรียมจะวางมวยกันอีกแล้ว
“เห็นแก่พ่อกูห้ามนะมึง” ทัชว่าพลางชี้หน้าเดียร์ สุดทายก็ต้องใช้มือข้างนั้นกุมหัวตัวเองเพราะโดน ‘พ่อ’ ที่ว่าตบหัวเข้าให้
“มึงนี่ก็นะ…”
เดียร์หัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ นานๆ จะได้เห็นเพื่อนใหม่หลุดอาการแบบนี้สักที พักหลังๆ มานี้ไอ้ทัชก็ชอบแกล้งเพื่อให้หินผาหลุดมาดของตัวเอง เป็นอะไรที่บรรเทิงใจมากทีเดียวสำหรับเขา
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยว่าจะแยกย้ายพวกเขาก็เลยช่วยกันเก็บของ แบ่งหนังสือกันไปคนละเล่มสองเล่มเอาเล่มที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อของตัวเองไปเพื่อไปอ่านแล้วสรุปความออกมา
หินผาแยกไปอีกทางเพราะเจ้าตัวจอดรถคนละที่กับทัช สองเพื่อนซี้ตั้งแต่เด็กเลยแยกมาอีกทางหนึ่ง เดียร์เดินไปเปิดประตูหลังเพื่อเอาหนังสือไปเก็บก่อนจะเดินมานั่งเบาะข้างคนขับเหมือนเช่นทุกครั้ง ก่อนที่ทัชจะขับรถออกจากมหาวิทยาลัยไป
“เอาจริงนะ ตอนกูฟังพี่กันต์เขาอธิบายดูเหมือนจะง่ายนะโว้ยแค่อ่านแล้วก็สรุปออกมา เรียบเรียงออกมาใหม่อ่ะ” ทัชพูดระหว่างขับรถ ยกมือข้างหนึ่งยีผมตัวเองจนกระเซิงไปหมด “ทำไมพอทำจริงแม่งยากจังวะ”
“นั่นดิ ฟังแล้วโคตรง่ายเลย จนกูนี่คิดได้เป็นฉากๆ เลยว่าเราต้องได้คะแนนรายงานเต็มแน่นอนอ่ะ” เดียร์เองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อน “แต่พอทำแล้วแม่งไม่ใช่เลยว่ะ”
ทั้งคู่หันมองหน้ากัน…
“แล้วเราจะรอดไหมวะ”
ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน…
แล้วก็หันมองหน้ากันอีกรอบ เดียร์ยกมือเกาหัวตัวเองก่อนจะถอนหายใจ “ยังไงก็ลองดูก่อนแล้วกัน ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ค่อยคิดกันอีกทีว่าจะเอายังไงดี อย่างน้อยไอ้หินผาก็คงจะพอทำได้อยู่หรอก เราก็ผสมๆ กันไปแม่งเลยทั้งลอกทั้งสรุปเอง พวกพี่กันต์เขาทำได้ยังไงวะ”
“เอ่อ! จริงด้วย” ทัชดีดนิ้วก่อนจะหันมามองเพื่อนแล้วยิ้มกว้าง “ห้องมึงอยู่ข้างๆ ห้องพี่กันต์นี่ มึงลองขอพี่เขาดูเล่มรายงานดิจะได้รู้ว่าพี่เขาเขียนประมาณไหน ไหนๆ ตอนนี้มึงก็คืนดีกับพี่เขาแล้วนี่”
“คืนดีเชี่ยไรมึง!”
“อ้าว! ก็มึงไม่ได้อคติอะไรกับพี่เขาแล้วนี่ ก็ลองไปขอพี่เขาดูดิ เมื่อกี้ขอให้พี่เขาแนะนำพี่เขายังแนะนำเลย ถ้าขอดูเป็นตัวอย่างเป็นแนวทางพี่เขาก็คงให้อยู่แล้วล่ะ ดูไม่ใช่คนที่จะขี้งกอะไรกับรุ่นน้องด้วยนะ” ทัชพูด ซึ่งเดียร์เองก็แอบพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ในใจ
จริงๆ ก็แอบคิดเอาไว้เหมือนกันว่าถ้าไม่รอดคงจะต้องไปขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ข้างห้อง ถ้าจะให้พูดความคิดตัวเองออกไปก็ไม่อยากจะพูด เดี๋ยวจะโดนไอ้เพื่อนตัวดีกระแหนะกระแหนใส่อีก แต่พอมันเสนอความคิดมาแบบนี้ก็พยักหน้ารับตามน้ำกันไป
“มึงคิดว่าพี่เขาจะยอมให้ดูเหรอวะ” แม้จะพูดแบบนั้นแต่ในหัวนั้นคิดไปแล้วว่าจะพูดขออะไรอย่างไรดี
“มึงก็ลองดูดิหว่า ใช้วิชาอ้อนที่มึงถนัดน่ะลองอ้อนพี่เขาดูดิ เหมือนเวลามึงอ้อนแด๊ดอ้อนมัมอ้อนพี่ชายมึงอ่ะ”
ได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็เบ้ปากใส่เพื่อนทันที “กูได้โดนพี่มันถีบออกจากห้องแทนน่ะสิ เอ่อๆ เอาไว้เดี๋ยวถ้าไม่รอดจริงๆ กูจะลองเอาวิธีของมึงไปคิดดูแล้วกัน”
“เออ ตามนั้น แยกย้าย เดี๋ยวกูไปซื้อของที่มินิมาร์ทก่อน ยังไงก็คุยกันในกลุ่มแล้วกัน” ทัชว่าหลังจากที่จอดรถเรียบร้อยแล้ว
เดียร์พยักหน้ารับ หยิบหนังสือในส่วนของตัวเองมาถือเอาไว้ก่อนจะแยกไปอีกทางเพราะลิฟต์ที่จะใช้ขึ้นไปบนห้องพักกับลิฟต์ที่จะลงไปยังชั้นมินิมาร์ทนั้นเป็นคนละตัวกัน
เข้าห้องได้ก็ตรงเอาหนังสือไปวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟา มองกองหนังสือเล่มหนาแล้วก็ถอนหายใจออกมา ตัดสินใจว่าจะขอพักผ่อนเสียก่อนแล้วค่อยลุยงานกันใหม่ เผื่อหลับไปแล้วตื่นมาหัวสมองจะโล่งคิดงานออกก็ได้
คิดได้แบบนั้นก็หยิบโทรศัพท์มาตั้งปลุกเอาไว้กันหลับเพลินก่อนจะปิดเปลือกตาลง ใช้เวลาไม่นานก็หลับไปทั้งๆ ที่ยังนอนคว่ำหน้าอยู่บนโซฟาแบบนั้น
************************************************
งุ้ยๆ มีความอ้อนพี่ มีความยอมน้อง คืออะไรคะ คืออะไร นี่ยังไม่ได้อ่อยน้องนะ นี่น้องยังไม่ได้ชอบนะ แต่พอน้องอ้อนก็อ่อนไปหมดพี่กันต์เอ๊ยยยยย! ไม่รักนวลสงวนตัวเลยอ่ะพี่กันต์!! ฮ่าาาาาาา
ใจเย็นเนอะๆ ให้พี่ให้น้องค่อยๆ ทำความคุ้นเคยกันไปเนอะ ไม่ต้องรีบเนอะ อยู่ด้วยกันกันไปนานๆ เลยดีไหม??? นิยายฟางนี่ยาวดีเนอะ ผ่านมาจะ 10 ตอนแล้ว พระเอกของเรายังไม่ได้เริ่มอ่อยน้องเลยสักนิด แล้วเมื่อไหร่จะได้รักกันนนนนนนนน โอ๊ย อิพี่นี่... ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปแล้วกันเนอะๆๆๆ ^^ เจอกันตอนหน้าจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
อ้อนด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนท่ามกลางสาธารณะชน พี่กันต์ยังบอกหมด ถ้าอ้อนในห้องพัก รับรองพี่กันต์ช่วยทำตั้งแต่หน้าแรกยันหน้าสุดทายแน่นอน คนแก่ฟันธง :oni2:
-
อ้อนซะพี่กันต์ใจอ่อนเลย :-[
-
เจอน้องทำตาปริบๆ ช้อนสายตามองหน่อยถึงกับยอมทุกอย่างเลย แค่เพื่อนมองก็หึงนะคนเรา o18
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
o18 แหม่!พี่กันต์ โดนพลังอ้อนของน้องหน่อยถึงกับยอมจ้า
-
อ๊ายยยยยยยยยยย เอาอีกๆ
-
ตอนนี้ต้องคิดใหม่แล้วว่าใครต้องติดแฮทเท็ก
#สายอ่อย
-
ถ้าเป็นแฟนกันแล้วจะอ้อนขนาดไหน ><
:o8:
-
ขนาดยังไม่อะไรนะเนี่ย
ยังออกอาการหวงน้องละ
-
ไม่น่ารอดค่ะ
คนพี่อ่ะไม่น่ารอด เห็นลางยอมน้องมาแต่ไกล ฮาาาา
-
อ้อนเก่งจริงๆน้องเดีย
แบบนี้พี่กันใจอ่อนยวบแน่ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:-[ :impress2: :L1:
:pig4:
-
น้องเดียร์น่ารัก อ้อนเยอะๆเดี๋ยวพี่กันต์ก็ต้องใจอ่อน
-
อยากรู้จังว่าพี่กันต์จะทนลูกอ้อนน้องเดียร์ได้นานเท่าไหร่ 55555
-
พี่กันต์ทนลูกอ้อนน้องไม่ได้หรอก ก็มีใจให้แล้วอ่ะนะ :hao3:
-
แพ้ความอ้อนล่ะซี้พี่กันต์
-
:impress2: :impress2:
ตอนนี้ให้น้องอ่อยก่อนล่ะกันเนอะ อิอิอิ
-
:mew3:
อ่านไปเขินไป อ่านไปยิ้มไป
น่ารักมากกกกก
-
:katai5: เข้ามารอ
-
ยังไงก็ต้องได้คุยกัน อิอิ
-
รออยู่นะคร้าาาา :hao5:
-
(https://preview.ibb.co/f2GKDR/10.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท10 l “ขยับเข้ามาได้ไหม...ขยับมาใกล้กัน”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
ร่างสูงทิ้งตัวลงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์ในมือก็กอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่เอาไว้ด้วย หันไปหยิบรีโมทมากดเปิดหาอะไรดู เจอเข้ากับหนังแนวสืบสวนสอบสวนดูแล้วน่าสนใจก็เลยเปิดช่องนี้เอาไว้ สายตาจดจ่อที่จอสี่เหลี่ยมใหญ่ๆ นั่นบ้าง จอโทรศัพท์บ้างสลับกันไป
จนกระทั่งรู้สึกว่าท้องร้องทั้งๆ ที่มื้อเย็นก็จัดชุดใหญ่ไปแล้วแท้ๆ จึงได้ละจากโทรทัศน์และตุ๊กตาหมีตัวโตไปที่ห้องครัว ได้ขนมกรุบกรอบเทใส่ชามมา เจ้าตัววางชามนั้นไว้บนตัก มือข้างหนึ่งคว้าตุ๊กตาหมีมากอด ส่วนอีกข้างก็หยิบขนมใส่ปาก โดยที่ดวงตาไม่ได้ละไปจากจอโทรทัศน์เลย
ค่ำนี้เป็นคืนว่างๆ ที่ไม่มีงานต้องเร่งทำเพราะเขาจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว จึงได้มีเวลามานั่งกินขนมดูโทรทัศน์แบบนี้ หนังเรื่องแรกจบไปแล้ว เรื่องที่ฉายต่อเป็นแนวรักสดใสซึ่งไม่ใช่สไตล์ของเขา แต่ถ้าเป็นน้องแพรล่ะก็คงชอบ เลยลุกไปหยิบหนังแฟนตาซีที่ใครๆ ก็น่าจะเคยดูมาเปิดดูแทน เริ่มตั้งแต่ภาคแรกเลย คืนนี้คงได้ดูจนดึกดื่นแน่นอน
แต่แล้วความสนุกก็ถูกขัดเพราะเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น เจ้าตัวส่งเสียงนิดหน่อยก่อนจะหยิบรีโมทมากดหยุดเอาไว้ ก่อนจะเดินลากขาไปยังประตูห้อง
ปัง!
ทันทีที่เปิดประตูออกไป ใช้เวลาเพียงแค่เสี้ยวนาทีก็ดึงประตูปิดเสียงดัง เจ้าตัวกระพริบตาปริบๆ ส่องดูอีกรอบแล้วจึงค่อยๆ แง้มประตูออก น้องตัวเล็กยืนทำหน้าเหวออยู่หน้าประตูเพราะยังงงและตกใจที่อยู่ๆ กันต์ก็ปิดประตูเสียงดัง
“ขอโทษที...” กันต์พูดเมื่อเห็นใบหน้างุนงงของคนตรงหน้า “ไม่ได้ตั้งใจจะปิดประตูใส่หน้า”
“อ่า... ไม่เป็นอะไรครับ คือ...” อีกฝ่ายพูดก่อนจะเงียบไป เจ้าตัวดูลังเลอย่างเห็นได้ชัด ไม่แน่ใจว่าจะพูดออกมาดีหรือเปล่า
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” เผลอถามเสียงเครียดเพราะเป็นกังวลกลัวว่าอีกฝ่ายจะมีปัญหาใหญ่
“คือ... ก็มีครับ แต่ก็...” เดียร์ยังคงอ้ำอึ้งอยู่
“มีปัญหาใหญ่เหรอ มีอะไรให้พี่ช่วยไหม” กันต์ถามออกไปอีกรอบ
“จริงๆ แล้ว... มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ ผมอยากขอคำแนะนำ... อ่า... เรื่องรายงานวิชาดนตรีน่ะ...” เหลือบตามองคนตัวสูงกว่า ดูสีหน้าของอีกฝ่ายยามที่เอ่ยปากขอ เกรงใจก็เกรงใจ แต่ลองทำดูแล้วมันไม่น่าจะรอดก็เลยต้องมากดกริ่งห้องข้างๆ นี่แหละ
ยืนทำใจอยู่ตั้งเป็นสิบนาทีกว่าจะกล้ากด ใจจริงยังไม่พร้อมด้วยซ้ำไปแต่ในระหว่างที่กำลังละล้าละลังมือเจ้ากรรมก็ดันไปโดนกริ่งหน้าประตูเสียได้ และไหนๆ อีกฝ่ายก็ถามแล้วว่ามีปัญหาอะไรให้ช่วยก็เลยบอกออกไปเพราะมันก็เป็นปัญหาที่เขาต้องการความช่วยเหลือ
กันต์มองน้องตัวเล็กด้วยสายตาขบขันปนเอ็นดูเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่มั่นใจของอีกฝ่าย คนตัวเล็กกว่าช้อนตาขึ้นมองทำเอาเขาปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยเกือบไม่ทัน
ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังทำเหมือนไม่มั่นใจที่จะพูดออกมาอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้น้องตัวเล็กกลับทำหน้าตาออดอ้อนชวนใจอ่อนเสียอย่างนั้น...
สเต็ปการอ้อนของลูกชายคนเล็กของตระกูลบริสตัน
หนึ่ง... เริ่มจากการช้อนดวงตากลมโตขึ้นมอง
สอง... เริ่มใช้น้ำเสียงที่สามที่สีในการออดอ้อน
“นะ... พี่กันต์ช่วยผมหน่อยนะ...”
สาม... เมื่อสองขั้นตอนแรกยังไม่ได้ผลก็เริ่มเข้าถึงเนื้อถึงตัว เดียร์เอื้อมมือไปจับแขนของคนที่ตัวสูงกว่า และใช้ข้อหนึ่งกับข้อสองร่วมด้วย
“นะ พี่กันต์นะ ช่วยเดียร์หน่อยนะ” เพิ่มความอ้อนด้วยการแทนตัวเองด้วยชื่อ
แค่สามขั้นตอน... ไม่ว่าจะทำกับมัมมี๊ แด๊ดดี๊ พี่ชาย น้องสาว คุณตาคุณยาย คุณปู่ รวมไปถึงป้าลินแล้วก็ลุงโอ๊ต ไม่ว่าจะกับใครก็ยอมเขาหมด และเดียร์ก็หวังว่าวิธีนี้จะใช้ได้กับรุ่นพี่อดีตวินัยหน้าโหดคนนี้ด้วย
แต่ไม่อยากจะบอกหรอกว่า... ใจของกันต์มันอ่อนยวบตั้งแต่ตอนที่เปิดประตูมาเจอหน้าน้องแล้ว มือที่ไขว้อยู่ด้านหลังนี้กำลังหยิกตัวเองอยู่เพื่อเตือนสติว่าอย่าหลุดยิ้ม หยิกจนรู้สึกว่าถ้าเปิดดูมันจะต้องช้ำแน่นอน หรือไม่อีกนิดเดียวเนื้อก็คงหลุดติดมือมาแล้ว
“ถ้าพี่ช่วยเราแล้วพี่ได้อะไร” กันต์ถาม ทำเหมือนจะมองหน้าน้องแต่จริงๆ แล้วสายตาเขาโฟกัสที่ประตูห้องของห้องตรงข้ามต่างหาก
เดียร์ขมวดคิ้วทันทีเหมือนคนคิดไม่ตก พอเห็นท่าทางแบบนั้นแล้วคนแกล้งก็เริ่มไม่อยากจะแกล้งแต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูดอะไรอีกฝ่ายก็พูดขึ้นเสียก่อน
“อะไรก็ได้ พี่จะให้ผมทำอะไรผมทำให้ผมเลย แต่พี่ต้องช่วยผมเรื่องรายงานนะ”
“กลับไปที่ห้อง” กันต์พูดสั้นๆ แต่เป็นประโยคที่ทำเอาเดียร์อ้าปากค้าง ตากลมนั้นกว้างขึ้นเล็กน้อย
ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นถูกหรือผิดเลยต้องถามย้ำกลับไปอีกครั้ง “พ พี่ว่าอะไรนะ”
“บอกว่ากลับไปที่ห้อง” คำเดิมชัดเจนเพิ่มเติมคือนิ้วที่ชี้ไปที่ห้องของเดียร์
คนที่เพิ่งทำหน้าอ้อนไปสีหน้าเปลี่ยนทันที จนคนตัวโตหลุดยิ้มขำออกมา
“ขำอะไรของพี่” ไม่ยอมช่วยก็ไม่จำเป็นต้องอ้อน เสียงสะบัดใส่เลย
“ขำเด็กขี้งอน” กันต์พูดด้วยน้ำเสียงที่กลั้นขำเต็มที่
เด็กขี้งอนทำตาวาวใส่ ค้อนใส่อีกวงเบ่อเริ่ม “ผมไม่ได้ขี้งอน!”
“ไม่ได้ขี้งอน แต่ก็ขี้มโน คิดไปเอง” คนเป็นพี่ว่าพลางกอดอกมองน้องตัวเล็กตรงหน้า “กลับไปที่ห้องก่อน เดี๋ยวพี่เข้าไปหารายงานก่อนแล้วเดี๋ยวจะเอาไปให้”
เดียร์ที่กำลังจะเถียงก็นิ่งค้างไป กระพริบตาปริบๆ เหมือนไม่แน่ใจว่าได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า “พี่ว่าอะไรนะครับ”
“บอกว่าไปรอที่ห้องก่อน เดี๋ยวไปหารายงานแล้วจะเอาไปให้” พูดย้ำไปอีกรอบชัดๆ ให้ฟังเข้าใจ ก่อนจะดันน้องตัวเล็กให้เดินกลับไปที่ห้อง ส่วนตัวเองก็เดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง หยิบรีโมทมากดปิดโทรทัศน์ที่เปิดค้างเอาไว้แล้วตรงเข้าไปในห้องนอนเพื่อหารายงานเล่มที่ว่าทันที
ใช้เวลาไม่นานนักก็ได้รายงานวิชาดนตรี รวมถึงหนังสือที่เคยได้มาจากรุ่นพี่ สมุดที่ตอนนั้นใช้เขียนสรุป รวมถึงโน้ตบุ๊คที่ในนั้นมีไฟล์งานอยู่ด้วยมาถือไว้ในอ้อมแขน หยิบกุญแจห้องก่อนจะเดินไปที่ห้องข้างๆ กัน สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนจะกดกริ่งหน้าห้อง
รอไม่นานประตูห้องก็เปิดออก แล้วเจ้าของห้องก็ไม่ได้ปิดประตูใส่หน้าเหมือนตอนที่เขาทำด้วย ใบหน้าขาวๆ โผล่มาจากหลังประตูพอเห็นว่าเป็นเขาก็เปิดอ้าออกกว้าง
“เชิญครับ” เจ้าตัวพูดเชิญ
กันต์รับคำเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง เจ้าของห้องก็ปิดประตูจนเรียบร้อยก่อนจะเดินนำเขาไปตรงหน้าโทรทัศน์บริเวณที่เขากับเพื่อนๆ เคยมานั่งล้อมวงช่วยเดียร์กับเพื่อนๆ ตัดโมเดล ตอนนี้โต๊ะหน้าโซฟาเต็มไปด้วยหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ดนตรี กระดาษหลายต่อหลายแผ่นที่เขียนๆ ขีดๆ เอาไว้เต็มไปหมด
“โทษทีพี่รกไปหน่อย” เดียร์พูดตรงไปรวบกระดาษที่วางกระจัดกระจายอยู่ให้เป็นที่เป็นทาง
กันต์วางหนังสือลงบนโต๊ะทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับที่เดียร์นั่งอยู่ “ที่เขียนๆ ไว้อยู่ไหน เดี๋ยวจะช่วยดู”
“นี่ครับ...” ดันโน้ตบุ๊คไปตรงหน้า กันต์กวาดสายตาอ่านข้อความที่อีกฝ่ายพิมพ์เอาไว้ ก่อนจะหันไปเปิดโน้ตบุ๊คของตัวเองเพื่อเปิดไฟล์งานที่เคยทำเอาไว้ หยิบสมุดที่จดสรุปไว้ส่งให้
“ก็โอเคนะ แต่ก็ยังมีประโยคที่เหมือนลอกมาเยอะเกินไป เล่มนั้นเป็นสรุปที่พี่เคยเขียนเอาไว้เอง แล้วก็นี่เป็นไฟล์รายงานที่พวกพี่ทำกัน” หยิบหนังสือประวัติศาสตร์ดนตรีมาเปิดๆ แล้วก็เลื่อนไปให้ นิ้วเคาะบนหน้ากระดาษ “ส่วนนี่... หนังสือประวัติ เล่มนี้พี่ว่าดีเพราะคนเขียนเขาเขียนแล้วก็เรียบเรียงได้เข้าใจง่ายกว่า ถ้าอ่านจากเล่มนี้แล้วเอามาเขียนสรุปก็น่าจะดีกว่าอ่านเล่มอื่นๆ เพราะตอนพวกพี่ทำก็ใช้เล่มนี้นี่แหละ”
เดียร์ที่มองทั้งโน้ตบุ๊ค หนังสือ สมุดโน้ตหลายเล่มแล้วก็อยากจะร้องไห้ คิดว่ามันจะง่ายๆ เสียอีก นี่เขาต้องมาอ่านอีกแล้วเหรอ “ผมต้องอ่านใหม่อีกเหรอ ผมเอาบางส่วนของรายงานพี่มาใส่ได้ไหมอ่ะ”
“ก็ต้องอ่านสิ ถ้าไม่อ่านแล้วจะเขียนได้ยังไง อ่านไปจะได้เขียนได้ ส่วนรายงานของพี่ พี่ให้ดูเป็นแค่ไกด์ห้ามลอกเด็ดขาด” กันต์ว่าเสียงดุเมื่อได้ยินแบบนั้นจากเดียร์ ยกมือตีมือขาวๆ ที่เอื้อมมาจับโน้ตบุ๊คของเขาเบาๆ เป็นการเตือน “เลื่อนดูได้แต่ห้ามก็อปปี้ไป”
คนโดนขัดใจทำหน้ายุ่ง ก่อนจะดึงหนังสือกับสมุดจดมาใกล้ตัวมากขึ้นแล้วเริ่มต้นอ่าน แต่เพราะเขาอ่านวนซ้ำเวียนซ้ำหลายรอบแล้วจึงรู้สึกเอียนกับตัวหนังสือเสียเหลือเกิน ถึงแม้ว่าหนังสือเล่มนี้กับสมุดจดของกันต์จะอ่านเข้าใจง่ายกว่ามากก็ตามที แต่ใจคนมันไม่อยากอ่านแล้ว...
“พี่ยังไม่กลับห้องเหรอ” เพราะอ่านไปก็ยังไม่เข้าหัวเดียร์จึงพักหลังจากอ่านไปได้เกือบครึ่งชั่วโมง
ตลอดครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมากันต์ก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไปเงียบๆ ไม่ได้ส่งเสียงหรือก่อกวนอะไร
“ถ้าพี่กลับห้องก็จะแอบเอาเนื้อหารายงานพี่ไปใส่ในรายงานตัวเองน่ะสิ” กันต์เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพูด
“ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า...” ย่นจมูกใส่
“หึ...” หัวเราะแล้วก็ยื่นมือไปดีดหน้าผากอีกคนเบาๆ “เหนื่อยก็พักก่อน เดี๋ยวพี่จะนั่งเฝ้าอยู่แบบนี้นี่แหละ สงสัยอะไรก็ถาม”
“พี่ไม่มีงานเหรอ” พอได้ยินอีกฝ่ายบอกให้พักก่อนก็แนบหน้าลงกับโต๊ะทันที “เมื่อกี้หินผามันไลน์มาบอกว่าโดนพี่ป่าไม้ลากไปช่วยทำงาน แล้วพี่ไม่ต้องทำบ้างเหรอ”
“ทำเสร็จหมดแล้ว”
ได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็ตาโต “เสร็จหมดแล้ว ตัดโมเดลอ่ะนะพี่”
“อือ ใช่ ตัดเสร็จแล้ว ส่งไปแล้วก็เลยว่างนี่ไง” กันต์ตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ แต่คนฟังน่ะตาโตไปแล้ว เห็นหินผาส่งรูปโมเดลของพี่ป่าไม้มาให้ดู ฐานกว้างเป็นเมตรได้ แล้วคนคนนี้ทำเสร็จส่งไปแล้วเนี่ยนะ...
นี่คนหรืออะไร...
“นี่คน ไม่ใช่อะไรอย่างอื่น” กันต์ตอบให้คนที่ยังอึ้งสะดุ้งก่อนจะหัวเราะแหะออกมา “ถ้าพักเสร็จแล้วก็ทำงานต่อได้แล้ว”
“อย่าเพิ่งเร่งสิ ผมเพิ่งจะพักเองนะ”
“เดี๋ยวงานก็ไม่เสร็จหรอก”
เดียร์ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจแต่ก็ยอมดึงหนังสือมาอ่านต่อ อ่านวนไปวนมา เขียนไปเขียนมา ขีดฆ่าตรงนู้นเพิ่มคำตรงนี้ กว่าจะเรียบเรียงออกมาได้ก็ใช้เวลาไปไม่น้อย โดยที่กันต์เองก็นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ในห้องนั้นเงียบๆ ไม่ไปไหน
“พี่กันต์ช่วยดูหน่อย” หลังจากพิมพ์ลงในโปรแกรมไปได้ค่อนข้างเยอะแล้วก็เรียกอีกคนมาช่วยดู
กันต์ขยับมานั่งชิดโต๊ะคว้าโน้ตบุ๊คของอีกฝ่ายมาก่อนจะไล่สายตาอ่านเนื้อหาในนั้น
“พิมพ์สลับกันแล้วนะ ทำไมมีเรื่องเครื่องดนตรีเป่ามาอยู่ในนี้ด้วย อันนี้ประวัติของเครื่องตีไม่ใช่หรือไง” กันต์หันโน้ตบุ๊คกลับคืนพลางชี้ให้ดู
“ไหนพี่...” ชะโงกหน้ามาดู “เออ... จริงด้วย สงสัยตอนพิมพ์ผมดูผิดบรรทัดแน่เลย วู้...”
“หึ... ค่อยๆ ทำไปสิ รีบก็ยิ่งผิด เดี๋ยวจากจะได้คะแนนเต็มจะไม่เหลือสักคะแนน” กันต์ดีดหน้าผากอีกฝ่ายเบาๆ อย่างเอ็นดู
พอเห็นน้องตัวเล็กทำหน้ายู่ยกมือลูบหน้าผากก็ยิ้มขำ ก่อนที่จะขยับไปใกล้อีกคนมากขึ้นเพื่อดูแล้วก็คอยตรวจให้ ส่วนเดียร์เองก็ขยับเข้ามาหาแล้วคอยถามตลอดว่าใช้ได้ไหม หรือที่เขาพิมพ์ไปเขาเข้าใจเนื้อหาถูกหรือเปล่า
“โห... นี่หัวสมองพี่ไอคิวเท่าไหร่ ทำไมความจำดีแบบนี้เนี่ย” เดียร์อดทึ่งไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายท้วงติงข้อมูลที่เขาเอามาอ้างอิงว่ามันผิด จนต้องไปหยิบหนังสือมาดูลำดับการเกิดเครื่องดนตรีแต่ละชนิดว่าเขาเรียงถูกหรือเปล่า แล้วปรากฏว่าสิ่งที่กันต์ติงมานั้นถูกต้อง
“แค่ตอนทำอ่านเยอะ อ่านจนเข้าใจมันก็เลยพลอยจำได้ไปด้วยละมั้ง” กันต์พูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ แต่มันคงไม่ปกติสำหรับเดียร์นักเพราะเจ้าตัวยังทำหน้าตาเหมือนกับเห็นคนที่แปลกประหลาดที่สุดอย่างไรอย่างนั้น
เห็นแล้วก็หมั่นไส้ ก็เลยโดนดีดหน้าผากไปอีกรอบ
“มัวแต่ทำหน้าตลก ทำเข้าไปเดี๋ยวก็ไม่เสร็จหรอก”
เดียร์พยักหน้ารับก่อนจะลงมือทำงานต่ออีกรอบ โดยมีกันต์นั่งเท้าคางมอง รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าคมนั้นตอนที่ทอดสายตามองคนที่ตั้งอกตั้งใจทำงาน ปากอิ่มขมุบขมิบเหมือนกับพูดทวนข้อความของตัวเองเวลาเขียน คิ้วที่โค้งสวยเดี๋ยวก็ขมวดเดี๋ยวก็คลายตามอารมณ์ของเจ้าตัวที่ยิ้มตอนที่เขียนข้อความได้น่าพอใจ ที่หน้าบึ้งตอนที่เขียนแล้วไม่พอใจ
อาจจะเพราะบรรยากาศภายในห้องนั้นเงียบเกินไปเดียร์เลยเอ่ยปากบอกให้กันต์เปิดเพลงฟังแก้เบื่อก็ได้ เจ้าตัวเลยหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่วางทิ้งเอาไว้ขึ้นมากดเล่นเพลง
... อยากรู้จัก อยากให้เธอรู้จัก
อยากเป็นคนรักเธอ
อยากให้เธอได้หันมอง
แบบว่าฉันคนธรรมดา ไม่ใจร้าย
ถ้าลองได้คบจะดูแลเธออย่างดี ...
เจ้าตัวชะงักไปนิดหน่อยตอนที่ได้ยินเพลงนั้น ฟังก์ชั่นปุ่มสุ่มเลือกเพลงก็ช่างเลือกได้ตรงกับความรู้สึกของเขาตอนนี้เสียเหลือเกิน
... ความรู้สึก เธอคือคนพิเศษ
อยากให้ลองรักดู อยากให้รู้ว่ารักเป็น
ก็เลยร้องมาเป็นทำนอง ชา ดี ดา
ถ้าได้เป็นแฟนจะดูแลเธออย่างดี ...
ยิ่งคิด ยิ่งนึก ความรู้สึกที่มีต่อน้องตัวเล็กก็คือคนพิเศษอย่างไม่สามารถปฏิเสธได้ แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากเขาเดินหน้าขยับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเดียร์มันจะเป็นอย่างไร
กันต์เผยรอยยิ้มตอนที่เดียร์หันมามองพร้อมยิ้มกว้างชี้ให้ดูว่าเจ้าตัวเขียนข้อความดีๆ ออกมาได้ด้วย พยักหน้าให้เหมือนเป็นเชิงบอกว่าดีแล้ว เก่งแล้ว
... ลองคิดดู หากเธอยังว่างอยู่
เชิญเธอลองพิสูจน์ เธอจะรักฉันรับรอง
ก็ตัวฉันเป็นคนตรงๆ ไม่รวนเร
ก็จะไม่เขวไม่มองใครนอกจากเธอ ...
... เพราะคิดว่ารักเธอหมดตัว
เธอคงต้องใจอ่อน
ถ้างั้นฉันถามเธอสักครั้ง ...
ถ้าหากอีกฝ่ายไม่มีใคร... ก็คิดอยากจะลองดูสักครั้งเหมือนกันนะ
... ขยับเข้ามาได้ไหม
ขยับมาใกล้กัน
ขยับความสัมพันธ์
มารักกับฉันนะเธอ ...
ขยับความสัมพันธ์... เปลี่ยนจากพี่ปีสามกับน้องปีหนึ่ง มารักกันฉันกับเธอ...
************************************************
หายไปเป็นอาทิตย์ ขอโทษค่าาาาา เดือนสุดท้ายของปีเป็นอะไรที่งานเยอะมากมายค่ะ กว่าจะกลับถึงห้องก็หมดแรงคิดนิยายไม่ออกแล้วเลยไม่ได้มาอัพให้เลย ขอโทษด้วยนะคะ
สำหรับตอนนี้มีความแฟนทั้งๆ ที่ไม่ใช่แฟน อะไรคือการที่พี่นั่งมองน้องแล้วยิ้มเอ็นดูแบบนั้นคะ อยากจะบอกพี่ว่าน้องยังกินไม่ได้ เอ๊ย... ต้องบอกว่าน้องไม่ใช่ของกิน กินไม่ได้อย่ามองน้องด้วยสายตาแบบนั้นสิ ดูท่าพี่คิดจะขยับความสัมพันธ์แล้วล่ะ แล้วพี่จะขยับยังไงละเนี่ย... ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่ให้น้องแล้วก็ให้ฟางด้วยนะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
ช่วยน้องทำรายงานเสร็จ ก็เหน็บน้องเอากลับไปนอนที่ห้องตัวเองเลยดีไหม :-[
-
มีโมเม้นต์เบาๆ
-
มาบ่อยๆ นะ
อยากรู้ว่าพี่กันต์จะขยับความสัมพันธ์อย่างไร
-
จ้าาาา
-
:mew3:
งานเยอะปลายปีพักผ่อนเยอะๆระฟางงงง
อ่านไปยิ้มไปอีกแล้วววว
น่ากจริงๆๆๆๆเลยพี่น้องคู่นี้
อยากให้คบกันเลยได้ไหมมม 55555
-
พี่กันต์กับน้องตัวเล็ก
โมเมนต์เบาๆ แต่ทำเราเขิน
-
เรื่องงานสู้ๆนะคะ รอติเตามนิยายค่ะ
-
:-[ :-[
-
น้องน่ารักน่าเอ็นดูละสิ
เสร็จน้องละกันต์เอ๊ยยยย
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อื้อหืออออ ขออนุญาตหมั่นไส้คนพี่ได้ไหมเนี่ย?
แหมมมมมม มากๆ
-
แหมมมมมมมมพี่กันต์ :mew3:
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
พี่กันต์น่ารัก มีการช่วยทำรายงานเพื่อกระชับความสัมพันธ์
-
เข้ามาใกล้กันอีกแล้วนะครับ ^^
-
ตายแล้วววว พี่กันต์ของเรา เปิดเผยขนาดนี้ น้องตัวเล็กเตรียมตัวดิ้นไม่หลุดเลย
-
วั้ยยยย ทำไมไว ทำไมเนียน 5555 พี่กันต์คะ น้องตัวเล็กได้ใจแย่แล้ว
ถึงน้องไม่อ้อนก็จะบอก เพราะมีน้องอยู่ แต่ยิ่งน้องอ้อน แทบถวายตัวและใจ
ไปนั่งเฝ้าน้องทำงาน สบาย ชิล เนียน ดูแลดีไปอีก
น้องก็สบายเลยมีคนมาช่วย แต่จะคิดตอนไหน พี่อาจต้องออกตัวอีกนิดนะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ เยอะทั้งคนทั้งงานเลยค่ะ เวลานี้ 5555
-
อยากเห็นพี่กันต์อ่อยน้องแล้วววววววววววววววววว
:-[
-
ใกล้กันเข้าไปอีกนิด อีกนิดแล้ว~
-
พี่กันต์แอบชอบน้องแล้วแน่ ๆ เลยยยส
-
เพลงก็เป็นใจเหลือเกิน :mew3: :mew3:
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ รอวันที่ได้เป็นแฟนกัน อยากรู้จังว่าน้องจะอ้อนพี่แรงเบอร์ไหน
-
แหม พี่กันต์มีปิดประตูใส่หน้าน้องด้วย เพราะไม่คิดว่าเป็นน้องที่มาเคาะประตูรึเปล่า นึกว่าจะรุกน้องมากกว่านี้ซะอีก
ส่วนน้องก็มีสกิลในการอ้อนสูงมาก เป็นห่วงกล้ามเนื้อหัวใจของพี่กันต์ซะแล้ว
-
พี่กันต์สู้ๆ เดินหน้าสปีดจีบน้องตัวเล็กเลยค่าาา
เราเชียร์สุดใจจจจจจจจ
อยากให้น้องเดียร์รู้ซักที ถ้ารู้จะเป็นยังไงเนี่ย
โอ๊ยยยยย น้องเดียร์เวลาอ้อนน่าหยิกมาก งืออออ
-
อ่อยแบบจริงจังได้แล้วนะพี่กันต์ :hao3: :hao3: :hao3:
-
เมอร์รี่คริสตมาสต์ค่าาาา
รอน้องตัวเล็กมาแฮปปี้นิวเยียร์อยู่นะคะ อิอิ :o8:
-
:pig4:
-
:L2: คิดถึงรอพี่กันต์อยู่
-
(https://i.imgur.com/Yt370JF.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท11 l “สืบสวน...สอบสวน”
“เชี่ยกันต์ เมื่อคืนวันเสาร์มึงไปไหนมาวะ กูแวะไปหามึงที่ห้องกะจะไปขโมยกระดาษสักหน่อย กูยืนกดกริ่งหน้าห้องมึงเป็นสิบนาที” ไข่เจียวที่เพิ่งจะเดินมาถึงโต๊ะร้องถามเพื่อนทันที
กันต์ที่กำลังตักข้าวเข้าปากเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเลิกคิ้วใส่
“อย่ามาทำหน้าไร้เดียงสา” ไข่เจียวว่า ให้คนอื่นหลุดขำเพราะหน้าไร้เดียงสาอย่างที่ไข่เจียวพูดนั้นดูแล้วน่าจะไม่ใช่ เพราะสีหน้าที่กันต์แสดงออกมาตอนถูกถามนั้นดูแล้วกวนมากกว่าจะไร้เดียงสา
“กูยังไม่ถึงห้องมั้งตอนมึงไปหา” กันต์ยักไหล่อย่างไม่สนใจอะไร
“ไม่ถึงห้อง ไม่ถึงเชี่ยไรล่ะกูเห็นรถมึงจอดอยู่ แล้วโทษเถอะ กูไปตอนจะเที่ยงคืนอยู่ละไอ้สลัดหมี” ไข่เจียวยังไม่หยุดบ่น เจ้าตัวบ่นงุ้งงิ้งตั้งแต่เดินไปซื้อข้าวจนกลับมานั่งที่โต๊ะก็ยังบ่นไม่เลิก
จนสุดท้ายคนโดนบ่นชักจะรำคาญ ก็เลยตอบๆ ไปให้เรื่องมันจบๆ “เรื่องของกูไหมล่ะ”
“ดู๊! ใบบัว ใยไหม ดูมันตอบเราดิ๊!! ดู๊มันดิ๊!!” ไข่เจียวหันไปฟ้องสองสาวเสียงสูง
เป็นประจำที่คนในกลุ่มมักจะชอบไปห้องสองสาวเสมอไม่ว่ามีเรื่องอะไร โดนใครด่า โดนใครแกล้งมาก็ต้องฟ้อง โดยเฉพาะป่าไม้กับไข่เจียวที่ฟ้องแทบทุกเรื่องทุกวัน เหมือนกับว่าสองสาวกลายเป็นคุณแม่ของกลุ่มนี้ไปแล้ว
“แต่กูว่ากูรู้นะว่าคืนนั้นมันอยู่ไหน” อยู่ๆ ป่าไม้ก็ทะลุขึ้นกลางปล้อง ให้กันต์กับไข่เจียวที่กำลังจะตบตีกันอยู่ชะงัก แม้กระทั่งใบบัว ใยไหมที่ทำหน้าที่ห้ามศึกแล้วก็ดิวที่ทำหน้าที่ผู้ชมต่างก็หันมามองคนพูดเป็นตาเดียว
กันต์หรี่ตามองเพื่อนซึ่งป่าไม้เองก็มองมาที่เขาอยู่ก่อนแล้วยกยิ้มอย่างผู้ชนะ
“มันอยู่ไหน” ไข่เจียวถามทันที
“มันก็อยู่คอนโดมันนั่นแหละ... แต่แค่ไม่ได้อยู่ห้องตัวเอง...” ป่าไม้ว่าพร้อมกับยักคิ้วใส่กันต์เป็นเชิงบอกว่า
กูรู้แน่ กูรู้จริง แบร่~! :p แลบลิ้นใส่แม่งด้วย
พอได้ยินแบบนั้นทุกสายตาก็เบนกลับไปหาคนที่อยู่คอนโดแต่ไม่ได้อยู่ห้องทันที แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ถามหรือกันต์จะได้พูดอะไรก็มีเสียงดังแทรกขึ้นมาก่อนให้ทุกคนหันไปมอง
“พี่กันต์!~~” เสียงของเดียร์ดังมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งมาหา เดียร์ยกมือไหว้รุ่นพี่ทุกคน “สวัสดีครับพี่ๆ”
“เรียกพี่มีอะไร” กันต์ถามออกไปทันที นึกอยากจะเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่ไหลอยู่ข้างแก้มให้ แต่ก็ยั้งมือตัวเองเอาไว้ได้ทัน
“เย็นนี้ไปกินข้าวห้องผมนะ เดี๋ยวพวกผมเลี้ยงเอง พวกพี่ๆ ไปด้วยนะครับไปกินข้าวกัน” เดียร์บอกกับกันต์ก่อนจะหันไปชวนรุ่นพี่คนอื่นๆ
“หือ... มีฉลองอะไรกันเหรอ” ป่าไม้ถามพลางลุกจากเก้าอี้อ้อมมาหาเดียร์ที่ยืนอยู่ข้างกันต์ ยกมือขึ้นโอบไหล่รุ่นน้องพร้อมกับยักคิ้วใส่เพื่อนกันต์ที่ทำหน้าตึงคิ้วกระตุกอยู่ “ทำไมถึงได้มาชวนเพื่อนพี่แล้วก็พวกพี่ๆ ไปกินข้าวละครับ”
“อือ นั่นสิ มีอะไร” กันต์ถาม เจ้าตัวลุกขึ้นยืน ก้าวไปยืนข้างน้องตัวเล็กพร้อมกับยกมือปัดแขนเพื่อนของตัวเองออกจากไหล่ของเดียร์ แน่นอนว่าการแสดงออกที่ชัดเจนขนาดนี้คนอื่นๆ ก็สังเกตเห็น จะมีก็แต่คนที่ยิ้มร่าที่เอ่ยชวนรุ่นพี่ไปกินข้าวที่ไม่ได้สังเกตอะไรกับเขาเลย
“นี่ไง” ยื่นรายงานที่ถืออยู่ในมือให้กันต์ดู “ได้รายงานวิชาดนตรีกลับมาแล้ว กลุ่มผมได้เต็มด้วยแหละ ก็เลยจะมาชวนพี่ไปกินข้าวด้วยกัน เป็นการขอบคุณที่พี่มาช่วยผมดูรายงานตั้งหลายวันไง”
คำตอบของเดียร์ถือเป็นคำตอบของไข่เจียวก่อนหน้านี้ได้เป็นอย่างดีว่ากันต์หายไปไหน ถึงไม่ได้อยู่ที่ห้องในวันที่เขาไปหา
“อือ...”
“ไปนะพี่ เดี๋ยวผมจะโชว์ฝีมือทำอาหารเองเลย รับรองอร่อยไม่แพ้ที่พี่ทำหรอก” ยืดอกภูมิใจในตัวเองให้คนเป็นพี่ที่มองอยู่ยิ้มเอ็นดู รู้สึกว่าน้องตัวเล็กของเขาน่ารักไปหมด นับวันก็ยิ่งน่ารัก
“เดี๋ยวตอนเย็นแวะไป” กันต์ตอบ “แล้วนี่ไม่มีเรียนหรือไง”
“เอ่อ! จริงด้วย ผมกำลังจะไปเรียนเลย พอดีเห็นพี่ก่อนเลยรีบวิ่งมาหา อย่างนั้นผมไปเรียนก่อนนะ แล้วเจอกันตอนเย็นนะครับ” เดียร์ตาโตอย่างนึกขึ้นได้ “พวกพี่ด้วยนะครับ ถ้าสะดวกก็ไปกันนะ ผมไปละครับ สวัสดีครับ”
แล้วเจ้าตัวก็วิ่งออกไปทันที แบบที่กันต์เองก็มองตามไปจนอีกฝ่ายวิ่งหายไปก่อนจะเบนสายตากลับมาที่เดิม ชะงักไปนิดตอนที่เห็นสายตาของเพื่อนคนอื่นๆ จ้องมาที่ตัวเองแต่ก็ทำเป็นไม่สนใจทิ้งตัวลงนั่งแล้วก็ตักข้าวกินเหมือนเดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คนอื่นๆ เริ่มขยับมานั่งใกล้กัน ฝั่งตรงข้ามเป็นดิวแล้วก็สองสาวใบบัว ใยไหม ส่วนข้างๆ กันต์ก็เป็นไข่เจียวกับป่าไม้
ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ยกมือวางบนไหล่ของคนที่นั่งอยู่ตรงกลางจนมือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากชะงักไป กันต์ถอนหายใจออกมายอมวางมือลงกวาดสายตามองเพื่อนจนครบทุกคน “มีอะไรก็ว่ามา”
“กูว่ามันแปลกๆ นะ” ไข่เจียวเริ่มต้น ยกมือลูบคางตัวเองเหมือนกำลังใช้ความคิด “มึงดูสนิทสนิทกับเพื่อนน้องไอ้ป่ามาก แบบมากๆ มากๆ ด้วย ก่อนหน้านี้เพื่อนน้องไอ้ป่ายังทำท่าเกลียดมึงจะเป็นจะตาย ทำไมวันนี้ดูไม่เกลียดมึงแล้ววะ กูว่ามันต้องมีอะไรในก่อไผ่แน่ๆ ระหว่างมึงกับเพื่อนน้องไอ้ป่า โอ๊ย! ไอ้ป่า มึงจะตบหัวกูทำไมเนี่ย”
หันไปโวยวายใส่เพื่อนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของกันต์แต่ก็ยังอุตส่าห์เอื้อมมือมาตบหัวเขา “แล้วมึงจะเรียกให้ยาวทำส้นตีนอะไรห๊ะ ‘เพื่อนน้องไอ้ป่า’ เนี่ย มึงก็เรียกชื่อน้องเขาไปเลยไหมสัส! น้องเขาชื่อเดียร์”
“เออ! กูจำได้น่า แค่อยากเรียกให้มันมีเอกลักษณ์อ่ะ มึงเข้าใจป่ะวะ”
“พอๆ อย่าเพิ่งเถียงกันเองสิ” ใยไหมพูดหลังจากฟังสองเพื่อนรักเถียงกันไปมาไม่หยุด “เถียงกันแบบนี้วันนี้จะได้เรื่องไหมเนี่ย เดี๋ยวก็ไม่ทันเข้าเรียนหรอก”
“ใช่!” ใบบัวว่า ก่อนจะมองกันต์ก่อนจะเริ่มพูด “เรามั่นใจในสายตาสาววายของเรานะว่ามันต้องมีอะไรสักอย่าง”
“อะไรที่ว่านี่คืออะไร”
“ก็กันต์กับน้องเดียร์ไง หรือว่าน้องเดียร์คือตัวจริงที่ดิวเคยพูดเอาไว้” ใบบัวสันนิษฐาน พลางนึกไปถึงเรื่องที่ดิวเคยพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ และเมื่อได้ยินใบบัวพูดแบบนั้นแต่ละคนก็ทำตาโต ก่อนจะหันไปมองคนที่เคยโยนระเบิดเอาไว้ทันที
“หือ... ว่ายังไงเหรอ” ดิวยิ้มรับก่อนจะถามกลับ เหมือนกับว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่เพื่อนๆ พูดกัน
“ไม่ต้องมาหงมาหือเลยมึงน่ะ อยู่กับไอ้สลัดหมีมันมากละชอบมาทำไร้เดียงสาด้วยหน้าตาย” ป่าไม้ว่าเข้าให้ แบบที่คนโดนว่าก็หัวเราะออกมา ไม่ได้โกรธเคืองอะไรที่โดนว่า
“อยากรู้อะไรถามกันต์เอาเองเลย” ปิดช่องให้ตัวเองเรียบร้อย แบบที่ป่าไม้แล้วก็ไข่เจียวก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขุ่นเคือง
“กันต์ชอบน้องเดียร์ใช่ไหม” ใบบัวหันกลับมาถามเจ้าของเรื่อง “การแสดงออกของกันต์มันชัดเจนมากเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่ลุกขึ้นไปปัดแขนของป่าไม้ออกจากไหล่น้องน่ะ ใครมองก็รู้ทั้งนั้นแหละว่ามันต้องมีอะไร”
“เออ ใช่! กูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แม่งชัดเจนชิบหาย” ไข่เจียวตีมือตีโต๊ะอย่างเห็นด้วยกับคำพูดของใบบัว
ทุกคนต่างมองไปที่กันต์อย่างต้องการกดดันให้เจ้าของเรื่องพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่นอกจากเจ้าตัวจะไม่พูดอะไรแล้วยังทำหน้าตาปกติเหมือนไม่ได้โดนกดดันอยู่
เลิกคิ้วใส่เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มจนแก้มพองออกมา ท่าทางกวนอารมณ์ของกันต์ทำเอาไข่เจียวกับป่าไม้ชักจะหมั่นไส้เตรียมจะยกมือฟาด
“ไฮ~ หนุ่มๆ กับ ชะนีทั้งสอง”
“เหี้ย! / ว้าย!” เพราะกำลังเล่นเกมจ้องตากันอยู่พอโดนทักด้วยเสียงอันดังพร้อมแรงตบที่โต๊ะก็ทำเอาทุกคนสะดุ้งร้องออกมา แม้แต่คนเข้ามาทักก็พลอยตกใจไปกับเขาด้วย
“โอ๊ย!! พวกคุณตกใจอะไรกันคะ กะเทยตกใจไปด้วยเลยเนี่ย!” เจ้าตัวว่าพลางลูบอกตัวเองเหมือนจะเรียกขวัญที่กระเจิงหายไปให้กลับมา “ที่รักขา ดูสิ... ใจป๋อมแป๋มหล่นหายไปอยู่นี่แล้ว”
เดินเข้ามาเบียดกันต์ที่นั่งอยู่ จับมือของอีกฝ่ายมาวางแปะที่อกตัวเองแล้วพาเลื่อนลงต่ำจนเกือบจะถึงดวงใจที่เจ้าตัวว่า
“เชี่ย! ป๋อม!” กันต์สะดุ้งดึงมือกลับแทบไม่ทันแบบที่ป๋อมแป๋มก็หัวเราะชอบใจ “กิ้วๆ ตัวเองเขินเหรอ หูแดงหน้าแดงแล้วนะนั่น”
“หน้าแดงเพราะโมโหโว้ย” กันต์โวยวาย
ป๋อมแป๋มหัวเราะชอบใจยกใหญ่แบบที่ใครๆ ก็หันมามองเป็นตาเดียว เห็นรุ่นน้องปีหนึ่งที่คณะพากันตาค้างที่เห็นอดีตพี่วินัยหน้าโหดอย่างป๋อมแป๋มหัวเราะหนักขนาดนี้
“ว่าแต่มีอะไร” กันต์หันไปถามคนที่ยังหัวเราะชอบใจ เนียนไม่ตอบคำถามของเพื่อนๆ
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่า กะเทยแค่สงสัยว่าหนุ่มๆ กับชะนีจะไม่ขึ้นเรียนเหรอคะ วิชาต่อไปวิชาของม๊านะคะ” ป๋อมแป๋มว่า
เขากำลังจะเดินไปขึ้นเรียนแล้วเห็นเพื่อนๆ นั่งอยู่ก็เลยจะชวนขึ้นไปพร้อมกันเลย ยืนโบกไม้โบกมือส่งเสียงโฮ่ฮิ้วอยู่สักพักก็ไม่มีใครหน้าไหนหันมามอง เอาแต่นั่งมองหน้ากันอยู่นั่นเลยตัดสินใจเดินมาเรียกถึงโต๊ะ ด้วยใจที่เป็นห่วงกลัวว่าเพื่อนจะลืมว่ามีเรียนเพราะเห็นนั่งมองหน้ากันตาไม่กระพริบ
“กูเห็นนั่งมองตากันไม่กระพริบ ก็กลัวว่าชะนีจะท้องก็เลยเข้ามาทักนี่แหละ” ป๋อมแป๋มพูดพลางก้มดูเวลาที่นาฬิกาไปด้วยก่อนจะอุทานเสียงแมนลืมความสาวไปชั่วขณะ “ไอ้ชิบหาย!! อีกห้านาทีเข้าเรียนไปเร็วพวกมึ๊ง!!!”
ทุกคนสะดุ้งก้มมองเวลาทันทีก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าแล้วพากันออกวิ่งไปที่คณะทันที วิชานี้ที่จริงอาจารย์ผู้สอนก็ไม่ได้โหดอะไร ไม่มีหักคะแนน เช็คชื่อ หรือล็อคห้องไม่ได้เข้าเรียน แต่เพียงแค่ม๊า... อาจารย์ผู้สอนที่นักศึกษาทุกคนยกย่องนับถือนั้นมีวิธีการลงโทษที่ไม่เหมือนใครก็แค่นั้นเอง
พวกเขาทั้งเจ็ดคนเบรกตัวเองจนล้อเกือบฟรีหน้าประตูห้องเรียน เพราะเป็นจังหวะเดียวกับที่ม๊าเดินมาจากทางฝั่งห้องพักอาจารย์มาที่ห้องพอดี
“เข้าห้องเรียนได้แล้วนักศึกษาปีสาม” น้ำเสียงนุ่มหูพูด พลางมองพวกเขาผ่านแว่นสายตา
“ครับ / ค่ะ” ตอบรับกันพร้อมเพียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ลอบถอนหายใจกันยกใหญ่ อย่างน้อยก็ลอดพ้นจากบทลงโทษเพราะมาถึงห้องก่อนอาจารย์จะเข้าพอดี
“โอ๊ย...! กะเทยหัวใจจะวายตาย หรือว่าจะหมดลมตั้งแต่หน้าประตูแล้วเสียอีก” ป๋อมแป๋มว่ายกมือลูบอกตัวเองเหมือนเรียกขวัญเรียกสติที่ปลิวหายไปให้กลับเข้าร่าง
“เออ กูก็คิดงั้น” ไข่เจียวเองก็ทำท่าทางไม่ต่างกันหนัก
ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้ามาไม่ทันพวกเขาจะโดนลงโทษอะไร เคยโดนไปครึ่งหนึ่งเล่นเอาเข็ดขยาดไม่กล้าเข้าห้องเรียนสายอีกเลย คราวนั้นก็ไม่ได้โดนอะไรมากมาย แค่เป็นช่วงรับน้องพอดีแล้วน้องๆ ก็แขวนป้ายชื่อเพื่อบ่งบอกว่าตัวเองเป็นใคร
ม๊าก็หลงใหลในการรับน้องของนักศึกษาก็เลยให้พวกเขาทำป้ายแขวนคอบ้าง ขนาดก็ไม่ใหญ่ประมาณเอสามได้ เขียนชื่อ-นามสกุล รวมไปถึงรหัสแล้วก็เขียนตัวโตๆ ว่าเข้าห้องเรียนสาย ให้ห้อยป้ายเอาไว้แบบนั้นเกือบอาทิตย์ มามหา’ลัยก็ต้องแขวนป้ายมาหาอาจารย์ก่อนให้อาจารย์เช็คชื่อว่าแขวนเอาไว้ เอาออกเมื่อไหร่โดนให้แขวนเพิ่ม อายรุ่นน้องชิบหาย แถมยังโดนพวกรุ่นพี่หัวเราะเยาะใส่อีก
แต่ถึงอย่างนั้นอาจารย์หรือที่นักศึกษาในคณะชอบเรียกว่าม๊าก็เป็นที่เคารพรักของทุกคน เพราะสอนเข้าใจง่าย อธิบายแล้วมองเห็นภาพ ทำให้วิชาประวัติศาสตร์ด้านสถาปัตยกรรมไม่ได้น่าง่วงนอนเหมือนตอนเรียนวิชาประวัติศาสตร์สมัยมัธยม
“สอบกลางภาคนี้จะไม่มีการสอบข้อเขียนนะ” พออาจารย์พูดแบบนั้นทุกคนก็เฮลั่นทันที รุ่นน้องปีหนึ่งที่เดินผ่านหน้าห้องหันมามองอย่างงุนงง
“แต่...” แค่นั้นแหละทุกคนเป็นอันเงียบ
“อาจารย์จะให้จับกลุ่มออกมาพรีเซ็นต์ประวัติศาสตร์แต่ละยุคแต่ละสมัยแทน จับกลุ่มเสร็จแล้วส่งตัวแทนออกมาจับฉลากหัวข้อพรีเซ็นต์กับอาจารย์” พูดแค่นั้นแล้วก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะหน้าห้อง
ให้นักศึกษาปีสามเร่งจับกลุ่มกันใหญ่ แต่เพราะวิชาหลักอย่างวิชาออกแบบก็มีการแบ่งกลุ่มกันอยู่แล้วจึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร ส่วนใหญ่ก็เป็นสมาชิกกลุ่มเดิม
ใบบัวเป็นตัวแทนของกลุ่มเดินไปส่งรายชื่อแล้วรอจับฉลาก เจ้าตัวเดินกลับมาหาเพื่อนๆ ที่รอลุ้นกันว่าจะได้หัวข้ออะไร ใบบัวจึงส่งกระดาษที่จับมาได้ให้ทุกคนได้ดูกันอย่างทั่วถึง สีหน้าที่ไม่ได้บ่งบอกว่าดีใจหรือเสียใจของทุกคนทำเอาป๋อมแป๋มที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง
“ว่าไง ได้หัวข้ออะไร ทำไมทำหน้ากันประหลาดๆ จะดีใจก็ไม่เชิง เสียใจก็ไม่ใช่” เจ้าตัวถามก่อนจะคว้ากระดาษในมือของกันต์ไปดูเอง “สถาปัตยกรรมล้านนา... แต่เอาจริงๆ นะ ไม่ว่าจะได้หัวข้อไหนก็ยากเหมือนกันนั่นแหละ”
“แล้วมึงได้หัวข้ออะไรวะ” ไข่เจียวหันมาถาม
“เออ... กลุ่มเราได้อะไรวะ” ป๋อมแป๋มทำหน้างงก่อนจะหันไปขอกระดาษจากเพื่อนที่เป็นตัวแทนไปจับฉลากมาดูบ้างแล้วจึงหันมาตอบพวกกันต์ “ฉันได้สมัยรัชกาลที่ห้า”
“เอาล่ะทุกคน... คงได้หัวข้อกันครบทุกคนแล้วเนอะ อาจารย์ไม่กำหนดวิธีการพรีเซ็นต์นะ จะทำมาในรูปแบบไหนก็ได้แล้วแต่ ขอแค่มองเห็นภาพและเข้าใจแค่นั้นแหละ หลังจากนี้ก็ไม่มีการสอนอะไรแล้ว เจอกันอีกทีวันสอบเลยนะ” อาจารย์ว่าก่อนจะเดินออกจากห้องหลังจากปล่อยให้ทุกคนได้สอบถามข้อสงสัยแล้ว
พวกกันต์รอจนเพื่อนๆ เดินออกจากห้องไปแล้วจึงได้เดินออกมากันบ้าง พร้อมกับพูดคุยถึงเรื่องการเตรียมงานพรีเซ็นต์ที่จะใช้ในการสอบกลางภาคนี้
“เหลืออีกเกือบเดือนถึงจะสอบ ม๊าคงเลือกวันที่หมดตารางสอบของมหา’ลัยแล้วมาสอบพวกเราแน่นอน” ใยไหมที่กำลังไล่ดูวันสอบอยู่พูด
“แต่ก็ยังเหลือวิชาดีไซน์ที่จะจูรี่ (Jury) อาทิตย์หน้า แต่ก็ยังเป็นแค่คอนเซ็ปคงไม่มีปัญหาอะไรละมั้ง” ใบบัวหันมองเพื่อนในกลุ่มซึ่งทุกคนก็พยักหน้า
ปีสามนี้ทำโปรเจคอาคารสูงซึ่งก็ทำเป็นกลุ่มละประมาณสองถึงสามคน พวกเขาหกคนก็แบ่งเป็นสองกลุ่มพอดี แล้วการสอบกลางภาคของวิชาดีไซน์ก็เป็นการพรีเซ็นต์คอนเซ็ปของโปรเจค แล้วก็แค่พวก Schematic Design คร่าวๆ เท่านั้น
“อย่างนั้นวิชาดีไซน์ก็หมดห่วง วิชาคอนฯ (Construction) ก็คงไม่มีอะไรละมั้ง ก็เหลือวิชานอกที่ลงเอาไว้อ่านเอาตอนช่วงหยุดให้อ่านหนังสือสอบก็น่าจะทัน ช่วยๆ กันติวไป ถ้าอย่างนั้นเราก็เร่งเคลียร์ดีไซน์ให้เรียบร้อยก่อนแล้วกัน พอเสร็จก็จะได้เริ่มวิชาของม๊า จะได้ไม่ต้องไปเร่งเอาหลังสอบ” ดิวพูดกับทุกคน ซึ่งก็ไม่มีใครค้านอะไร เป็นอันตกลงได้ตามนั้น
“ไว้เสร็จดีไซน์แล้วมาคุยกันอีกทีเรื่องพรีเซ็นต์ว่าจะทำออกมาแบบไหน” ใยไหมว่า “แล้ววันนี้เอาไงกันต่อ”
พอได้ยินใยไหมถามแบบนั้นทุกคนก็หันไปมองหน้ากันต์อย่างพร้อมเพียงทันที ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา แบบที่คนโดนมองก็ได้แต่ถอนหายใจ
นึกว่าจะลืมกันไปแล้วเสียอีกว่าคุยอะไรกันเอาไว้ก่อนที่จะขึ้นเรียน เห็นตอนอยู่ในห้องก็ไม่มีใครพูดถึงเขาเลยไม่ได้คิดหาคำตอบหรือใส่ใจอะไรนัก
“อย่าคิดว่าพวกเราจะลืมนะกันต์” ใบบัวว่า
ป่าไม้กับไข่เจียวประกอบสองข้างแล้วล็อคแขนเพื่อนรักเอาไว้ทันที
“ไหนๆ ก็ได้รับคำเชิญจากน้องเดียร์แล้วว่าให้ไปกินข้าวกัน เราเป็นพี่ก็ไม่อยากให้น้องเสียน้ำใจเนอะ อย่างนั้นระหว่างไปคอนโดมึงก็คุยกันไปเรื่อยๆ แล้วกันนะ”
“เป็นความคิดที่ดีมากเลยไข่” ใบบัวยิ้มกว้างอย่างชอบใจ “เป็นอันตกลงตามนี้เนอะ!”
แล้วเขาจะทำอะไรได้นอกจากถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก ระหว่างนั่งรถจากมหา’ลัยไปคอนโดคงถูกเพื่อนๆ สืบสวนสอบสวนเสียจนละเอียดยิบแน่นอน... แต่ก็เอาเถอะเพราะเขาก็ไม่ได้คิดที่จะปกปิดหรือปิดบังอะไรอยู่แล้ว ที่ยังไม่พูดยังไม่บอกก็แค่ขี้เกียจให้พวกนี้รู้ เพราะรับรองได้เลยว่าหลังจากนี้มันจะต้องวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ แน่นอน
************************************************
สวัสดีปี 2561 ค่ะทุกคน ปีนี้ฟางก็ขออวยพรให้ทุกคนมีแต่ความสุขความเจริญ ประสบพบเจอแต่สิ่งดีๆ เรื่องราวดีๆ นะคะ สุขภาพแข็งแรงแล้วก็ที่สำคัญ... ร่ำรวย ร่ำรวย ร่ำรวย ค่ะ ตอนแรกตั้งใจจะมาอวยพรตั้งแต่ปีใหม่เลย แต่เปิดรับศักราชใหม่ได้ 2 วัน ป่วยจ้า... เลยไม่ได้มาเลย ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะ ปีใหม่ปีนี้ฟางก็จะตั้งใจแต่งนิยายเท่าที่ความสามารถและเวลาจะเอื้ออำนวยเนอะ ยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวอีกปีนะคะทุกคน ^^
สำหรับตอนนี้... เจอพี่หมีกันเต็มๆ หึงแรงหวงแรงนะเนี่ย ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกับน้องเลยนะ ถ้าได้คบกับน้องแล้วนี่น้องคงจะขยับตัวไปไหนลำบากละเนอะ อิอิ มาเอาใจช่วยพี่หมีอ่อยน้องกันดีกว่าเนอะ ไม่รู้ว่าสกิลการอ่อยของพี่หมีจะเป็นอย่างไรบ้าง ได้อะไรมาจากพ่อคินบ้างไหมละเนี่ยยยยย รอลุ้นกันจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
มีความหวงน้อง ตอนเลิกเรียนก็ทำเนียนกะไปดินเนอร์กับน้องสองต่อสองละสิ :hao3:
-
สวัสดีปีใหม่ครับน้องฟาง ^^
//รอตอนต่อไปที่พี่กันต์จะถูกเพื่อนๆ สอบสวน อิอิ
-
หูยยย หวงน้องหรอคะ :hao3:
-
สวัดดีปีใหม่คะ#มาต่ออีกนะคะ o18
-
ตอนนี้น้องเดียร์บทน้อยไปหน่อย มาให้อยากแล้วก็จากไปให้เจอในตอนหน้า คิดถึงเด็ก ๆ ทุกคนเลย :กอด1:
-
คิดถึงเด็กๆนะ
-
:katai2-1:
-
ก่อนอื่นต้องสวัสดีปีใหม่ไรต์เตอร์ด้วยคนนะคะ
สวัสดีปีใหม่น้องกันต์กับน้องเดียร์ด้วยค่ะ ^^
นี่ยังไม่เข้ากระบวนการอ่อยหรอคะ นึกว่าไอ้ทีเลี้ยงขนม ไปสอนทำรายงานเริ่มอ่อยแล้วซะอีก
แล้วถ้าอ่อยนี่จะแรงเยบอร์ไหนคะเนี่ย
แต่ความขึ้หึง ขี้หวงนี่ น่าจะแรงแซงท่งโค้งพ่อคินนะคะ 555555
มาต่อเร็วๆน้าาาาาาา
-
:mew3:
สวัสดีปีใหม่จ้าาาาา ฟาง
ดีใจจังได้อ่านต่อแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ
-
คนพี่เค้าชัดเจน...แต่คนน้องนี่สิ จะรู้ตัวเมื่อไหร่กันนะ
-
หวงน้องมากๆเลยพี่กันต์
-
พี่เขาออกตัวแรง(?)
-
o18 o18 o18 จะอ่อยแบบจริงจังแล้วนะ
-
หึงเบาๆตอนนี้ยังไม่เป็นไว้จัดเต็มตอนเป็นแฟน
-
รอตอนต่อไป~
-
ชัดเจนขนาดนี้ full hd ยังต้องอายเลยอ่ะพี่กันต์ :-[
-
55555 อยากให้ตอนเย็นไวๆ
อยากเห็นคนหวงน้อง ออกอาการ
-
คิดถึงกันต์ กับน้องเดีย มากกกก
-
สนิทสนมกันขึ้นมากขึ้นทีละนิด
เจอไม้ตายลูกอ้อนของน้องเดียร์ เสร็จทุกราย
-
จ้าาา
-
(https://i.imgur.com/Yt370JF.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท11 l “สืบสวน...สอบสวน”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
การสอบกลางภาคใกล้เข้ามาทุกที สำหรับเด็กปีหนึ่งงานที่จะต้องส่งก่อนสอบก็มีเข้ามาเรื่อยๆ จนต้องเร่งทำงานกันหัวหมุนไปหมด แต่ยังดีที่งานส่วนใหญ่ยังเป็นงานกลุ่มที่ช่วยกันทำได้จึงรู้สึกว่างานที่ประดังเข้ามานั้นพอจะทำได้ทันแม้จะต้องอดหลับอดนอนไปบ้างก็ตาม
และในวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้ทั้งทัชและหินผาต่างก็พากันมาสุมหัวอยู่ห้องของเดียร์เพื่อช่วยกันตัดโมเดลบ้านหลังน้อยๆ หนึ่งหลัง แล้วก็ทำรายงานวิชาภาษาไทยอีกหนึ่งฉบับ ยังดีที่โมเดลนั้นทำคืบหน้าไปมากแล้ว คืนนี้ก็คงเสร็จ เสาร์อาทิตย์นี้ก็ลุยรายงานวิชาภาษาไทยกันไปยาวๆ
“มึง... กูชักจะหิว” เจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นบอกเพื่อนอีกสองคน ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่ตรงโต๊ะวางโทรทัศน์
เกือบจะสามทุ่มแล้ว ร้านอาหารใต้คอนโดคงปิดไปแล้วเรียบร้อยถ้าอยากหาอะไรหนักๆ ใส่ท้องคงต้องเดินไปตลาดข้างๆ คอนโด หรือถ้าไม่อย่างนั้นก็ร้านสะดวกซื้อใต้คอนโดนี่แหละ
“มึงจะกินอะไร” ทัชหันมาถาม จะว่าไปก็เริ่มหิวเหมือนกัน เพราะมื้อเย็นพวกเขากินกันไปตอนห้าโมงเย็น ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว ใช้ทั้งความคิดและพลังงานตอนนี้ท้องมันเลยร้องเรียกหาอะไรกิน
“จริงๆ กูอยากไปตลาดนะ แต่ถ้าไปชั่วโมงเดียวก็ไม่เสร็จ คงไม่พ้นมาม่าใต้คอนโดแน่มึง” เดียร์ตอบหันไปมองเพื่อนอีกคนที่ยังไม่ได้เสนออะไร “มึงจะกินอะไรไหม”
“ถ้าอยากกินก็ไปซื้อ ไปคนเดียวก็พอไปกันหมดเดี๋ยวได้พากันเถลไถล” หินผาเงยหน้าตอบเพื่อน ดันแว่นสายตาที่เจ้าตัวมักจะใส่เวลาทำงานขึ้น
“อย่างนั้นเดี๋ยวกูไปเอง เอาไรว่ามา” เดียร์อาสาทันทีเพราะอยากจะลงไปเลือกซื้อพวกขนมด้วย เจ้าตัวหันไปหยิบกระดาษกับปากกาแล้วส่งให้เพื่อนทั้งสองคนจดรายการมาว่าจะเอาอะไรบ้าง “โอเค เดี๋ยวกูมา”
ว่าแล้วก็ลุกไปหยิบกระเป๋าสตางค์ กุญแจห้อง โทรศัพท์มาถือแล้วคีบรองเท้าแตะเดินออกจากห้องไป เจ้าตัวหมุนคอหมุนไหล่เพื่อคลายความเมื่อยล้าจากการก้มหน้าก้มตาตัดโมเดลตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมา
ร้านสะดวกซื้อใต้คอนโดเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง และเวลาแบบนี้ก็ยังมีคนเดินเข้าเดินออกไม่หยุดคงไม่พ้นเหล่านักศึกษาที่นั่งทำงานกันแบบหามรุ่งหามค่ำแบบเขาแน่นอน ล้วงเอากระดาษในกระเป๋ามาดูแล้วหยิบของตามรายการของเพื่อนทั้งสองคน ไม่พ้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปคนละคัพสองคัพเอาไว้เป็นเสบียงตอนดึกๆ กว่านี้ด้วย
เดียร์เดินวนรอบร้าน หยิบขนมกรุบกรอบใส่ตะกร้าหลายถุง ก่อนจะเดินไปยังตู้แช่เครื่องดื่ม หยิบทั้งน้ำอัดลม เครื่องดื่มชูกำลัง น้ำผลไม้แล้วก็นมใส่ตะกร้าอีกหลายขวดแล้วจึงเดินไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์
หมดไปหลายร้อยสำหรับเสบียงในค่ำคืนนี้...
ได้ของครบก็เดินออกจากร้านเพื่อขึ้นไปบนห้อง สองมือหิ้วถุงพะรุงพะรังจนมีคนใจดีเอื้อมมือมากดลิฟต์ให้
“ขอบคุณครับ อ้าว... พี่กันต์” ส่งยิ้มให้ทันทีที่เห็นว่าเป็นคนรู้จัก
“ซื้ออะไรเยอะแยะ” ก้มมองมือสองข้างของน้องตัวเล็กที่หิ้วถุงเต็มไปหมด
เจ้าตัวชูมือให้ดูก่อนจะยิ้มแผล่ “เสบียงคืนนี้ครับ พวกผมมีตัดโมเดลกันเลยต้องตุนเสบียงเอาไว้หน่อย พี่เพิ่งกลับมาเหรอ”
อีกฝ่ายพยักหน้า “ไปทำงานที่ห้องไอ้ดิวมาเพิ่งเสร็จ มาช่วยถือ” พูดจบก็แย่งถุงมาจากมือของเดียร์จนเกือบหมด เหลือถุงเบาๆ ที่ใส่พวกขนมไว้ให้อีกฝ่ายถือแค่ถุงเดียว
“ไม่เป็นไรพี่ ผมไหวครับ” จะแย่คืนมาแต่อีกฝ่ายก็หลบได้เสียก่อนแถมยังเดินเข้าไปในลิฟต์ที่เปิดพอดีจนต้องรีบก้าวตามเข้าไป ดูแน่ชัดแล้วว่าอีกฝ่ายคงไม่ปล่อยถุงกลับมาให้เขาถือแน่นอนเลยพูดขอบคุณไป”
“มีแต่ของไม่มีประโยชน์” พอก้มมองแล้วเห็นว่าน้องตัวเล็กซื้ออะไรมาบ้างก็อดพูดไม่ได้ “เดี๋ยวก็ขาดสารอาหารได้ตัวเล็กกว่าเดิม”
คนโดนว่าทำหน้าบึ้งใส่ “ก็ผมขี้เกียจไปตลาดนี่... แล้วตอนพี่อยู่โยงทำงานไม่ได้พึ่งพาของพวกนี้หรือยังไงกันครับ”
“ไม่... ถ้าหิวพี่ก็ไปผัดข้าวผัด ทำกับข้าวให้พวกนั้นกิน มาม่าต้มนี่น้อยครั้งมาก” กันต์ว่า
“อย่างนั้นพี่ทำข้าวมาให้ผมสิ จะได้ไม่ต้องกินของไม่มีประโยชน์พวกนี้ไง”
กันต์ก้มมองคนหน้าบึ้งแล้วยิ้มขำแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป ไม่นานลิฟต์ก็เปิดออกที่ชั้นของพวกเขา กันต์ก้าวออกไปก่อนโดยมีเดียร์เดินตามมา เขาหิ้วของมาส่งให้จนถึงหน้าห้องอีกฝ่ายก่อนจะส่งของให้แล้วจึงเดินกลับมาที่ห้องของตัวเอง
เดียร์มองตามอีกคนอย่างงงๆ บทจะไม่พูดก็ไม่พูดอะไรเลย อยู่ๆ ก็เดินกลับห้องไปเสียอย่างนั้น เลิกสนใจแล้วเปิดประตูห้องตัวเองเข้าไป เพื่อนอีกสองคนยังคงก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ เขาเลยอาสาจะจัดการกับเสบียงให้ หยิบพวกเครื่องดื่มแช่เอาไว้ในตู้ เดินไปตั้งน้ำร้อนเอาไว้สำหรับต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ขนมก็ใส่ถุงไว้เหมือนเดิมแล้วหิ้วไปวางเอาไว้ใกล้ๆ มือ จะได้หยิบมากินได้สะดวก
“ซื้อมาเยอะจังวะมึง” ทัชที่เห็นเพื่อนหิ้วถุงเข้ามาเยอะแยะก็ร้องทัก
“เผื่อดึกๆ กว่านี้หิว จะได้ไม่ต้องลงไปอีก กูซื้อพวกน้ำมาด้วยนะอยู่ในตู้เย็น หยิบเอาตามสบายนะมึง” เดียร์ตอบ “เดี๋ยวกูต้มมาม่าให้ รอแปบนึง”
“เออ” ทั้งสองคนตอบออกมาพร้อมกัน
แต่ยังไม่ทันจะได้เทน้ำร้อนใส่ถ้วยเสียงกริ่งประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน เดียร์จึงผละจากครัวตรงไปที่ประตูเพราะเพื่อนอีกสองคนยังติดพันกับงานอยู่ “อ้าว... พี่...”
ทัชกับหินผาไม่เห็นว่าใครมา แล้วก็ไม่ได้ยินด้วยว่าคุยอะไรกันเพราะเสียงเพลงที่เปิดเอาไว้มันดังกลบ ได้ยินอีกทีก็ตอนที่เดียร์ปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามา ได้กลิ่นหอมๆ ลอยมาเตะจมูกจนต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“อะไรวะมึง หอมชิบหายเลย”
“หมูทอด กับข้าวผัด” เดียร์ตอบพลางชูถุงผ้าให้เพื่อนดู
“หือ... ใครเอามาให้วะ” ทัชถามอย่างงงๆ “มึงสั่งเหรอ”
เดียร์ส่ายหน้าไปมา “เปล่า พี่กันต์เอามาให้ เขาบอกว่าหมูนี่ทำไว้อยู่แล้ว ทำเอาไว้เยอะก็เลยอุ่นแบ่งมาให้ แล้วก็ทำข้าวผัดมาให้ด้วย เอามาให้กินกัน”
ทั้งทัชแล้วก็หินผาหันมามองหน้ากันก่อนทัชจะหันไปถามเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กอีกรอบอย่างไม่เข้าใจ “แล้วพี่เขาเอามาให้ทำไมวะ”
“ก็ตอนกูกำลังขึ้นมา กูเจอพี่กันต์ไงเขาเห็นกูซื้อของมาเยอะก็เลยถามว่าซื้อมาทำไร กูเลยบอกมากินคืนนี้เพราะทำงาน เขาก็เลยแบ่งมาให้เอาไว้เป็นเสบียงคืนนี้ มึงจะกินมาม่าหรือมึงจะกินหมูทอดกับข้าวผัด”
“สองอย่าง มึงแบ่งหมูกับข้าวผัดเอาไว้ดิ ไว้มื้อดึกอีกรอบ ต้มมาม่ามาด้วยเอามาแบ่งกันกิน” ทัชว่า หินผาเองก็พยักหน้าตามนั้น
“เคๆ เดี๋ยวกูจัดการให้”
แล้วมื้อแรกของคืนนี้จากที่คิดว่าจะกินกันแค่มาม่าคนละถ้วยก็กลายเป็นได้กินทั้งหมูทอด แล้วก็ยังข้าวผัดอีก ลาบปากโดยแท้...
“กูว่ามันมีอะไรแปลกๆ ว่ะ”
อยู่ๆ ก็พูดทะลุขึ้นกลางปล้องให้คนที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมองเพราะไม่เข้าใจว่าเพื่อนตัวดีพูดถึงอะไร
“อะไรของมึงวะ” เดียร์ขมวดคิ้วใส่อย่างไม่เข้าใจ “แปลกๆ อะไรของมึง”
พอมีคนสนใจทัชก็จัดการวางคัตเตอร์ที่ถืออยู่ในมือลงทันทีแล้วขยับเข้าไปใกล้เดียร์และหินผาที่แม้จะไม่ได้แสดงออกว่าสนใจเต็มที่แต่ก็รับฟังอยู่
“กูว่าระหว่างมึงกับพี่กันต์มันมีอะไรแปลกๆ ว่ะ” ทัชพูด แบบที่ทำให้คนโดนพาดพิงขมวดคิ้วฉับทันที ทำหน้างงใส่ว่าเกี่ยวอะไรด้วย ส่วนหินผาก็เพียงแค่อมยิ้มแล้วก็ก้มลงกรีดกระดาษที่จะใช้ต่อโมเดลต่อ
“แปลกๆ อะไรของมึง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกูแล้วก็พี่เขาห๊ะ”
“กูจะร่ายให้มึงฟังเอง” ทัชว่าหันไปสะกิดหินผาที่ยังทำงานอยู่ “อย่าเพิ่งทำดิ มาช่วยกูวิเคราะห์ก่อนมึง คืองี้นะ... เริ่มแรกเดิมทีมึงกับพี่กันต์ไม่ถูกกัน จริงๆ แล้วต้องบอกว่ามึงเกลียดขี้หน้าพี่กันต์มาก มึงอคติพี่เขาชิบหายวายวอด แต่อยู่ๆ มึงก็ไปให้พี่เขาเลี้ยงน้ำเลี้ยงขนมเฉยตอนไปเที่ยวคราวนู้น...”
มันย้อนความได้ไกลมาก พอเดียร์ได้ฟังก็ทำได้แต่กรอกตาไปมา ยังไม่อยากจะพูดอะไรอยากจะรอฟังดูก่อนว่ามันจะพล่ามอะไรของมันอีก
“แล้วหลังจากนั้นมึงกับพี่กันต์ก็ได้เจอกันบ่อยขึ้น แต่หลังๆ เจอกันบ่อยชิบหาย แล้วพี่กันต์ก็โคตรจะใจดีกับมึงเลย ถ้าเอาชัดเจนสุดก็วันนี้เลยมึง มึงแค่เจอพี่เขาตอนไปซื้อของกิน มึงแค่บอกพี่เขาว่าทำงานกัน แล้วพี่เขาก็หอบหิ้วทั้งหมูทอดทั้งข้าวผัดมาให้”
“เดี๋ยว... กับมึงกับไอ้หินพี่เขาก็ใจดีไหมวะ”
“ไม่!” ทัชปฏิเสธทันที “ใจดีจริงแต่มันคนละอย่างกับมึงไง พี่เขาทั้งช่วยมึงทำรายงานวิชาดนตรี ทั้งช่วยติวนู้นนี่ให้ตั้งหลายวิชา ชวนมึงไปกินข้าวด้วยกัน กูว่ามันต้องมีอะไรมากกว่านั้น มึงกับพี่กันต์มีอะไรกันไหนว่ามาสิ”
“เดี๋ยวมึง วางกาวลงก่อนนะ” เดียร์คว้าหลอดกาวในมือเพื่อนไปวางเอาไว้บนโต๊ะ “พี่เขาไม่ได้ช่วยกูทำรายงานวิชาดนตรีคนเดียวไหม ก็ช่วยมึงช่วยหินด้วย ส่วนติวก็ไม่ได้ติวกูคนเดียว ติวให้มึงกับหินด้วยเหมือนกัน แล้วที่ชวนไปกินข้าวก็ไม่ได้ชวนแค่กูอีกไหมล่ะ ชวนมึงชวนหิน ไหนจะเพื่อนๆ ในกลุ่มพี่เขาอีกไหม แล้วมึงจะมาบอกว่ากูกับพี่เขามีอะไรกันได้ยังไง ไอ้ห่า”
“มึง... พูดอะไรหน่อยดิ” ทัชหันไปหาตัวช่วยทันที รู้หรอกว่าเพื่อนใหม่คนนี้ก็น่าจะเห็นและคิดอะไรแบบที่เขาคิดแต่มันแค่ไม่พูด ไม่เหมือนกับเขาไงที่พูดออกมา
“แค่การกระทำแล้วก็การให้ความสำคัญมันแตกต่างกัน” หินผาพูดแค่นั้น แต่ทัชนั้นตีมือตีโต๊ะใหญ่อย่างเห็นด้วย
เล่นใหญ่กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว...
“จริง! นี่แหละที่กูต้องการจะสื่อ” หันไปยกนิ้วโป้งให้หินผาเป็นเชิงบอกว่าสุดยอดมาก “ถึงแม้ว่าไอ้ที่กูร่ายมาจะรวมพวกกูอยู่ในนั้นแต่มันก็ต่างกันอยู่ดี พี่เขาช่วยทำรายงานวิชาดนตรี แต่เขาไม่ได้มานั่งสิงอยู่ในห้องกับกูแล้วช่วยอ่านช่วยแก้ให้เหมือนมาอยู่ห้องมึง พี่เขาช่วยติวให้แต่ก็ไม่ได้ตามไปติวให้ต่อหลังจากนั้น ไม่เหมือนกับมึงที่พี่เขาหอบหิ้วหนังสือแล้วมาติวให้ที่ห้อง”
“พี่เขาก็ไม่ได้ทำแบบนั้นกับกูเหมือนกัน” หินผาพูดยิ้มๆ
เดียร์ทำหน้าบึ้งหน้าย่นใส่ ไม่เข้าใจว่าเพื่อนจะต้องการสื่ออะไร ตอนทำรายงานวิชาดนตรีเขาก็แบกหน้าไปอ้อนไปขอร้องเอง พี่กันต์จะมาช่วยแล้วแปลกตรงไหน ตอนติวก็เหมือนกัน ก็เขาไม่เข้าใจนี่หว่า พี่เขาก็เลยมาติวให้พิเศษเพราะเห็นว่าเขาหัวช้าแล้วตามไม่ทันเพื่อนอีกสองคน มันก็แค่นั้นไหมวะ
“ใช่! เพราะอย่างนั้นกูถึงได้บอกไงว่ามันมีอะไรแปลกๆ ระหว่างมึงกับพี่กันต์!” ทัชยืนยันในความคิดของตัวเอง “หรือไม่อย่างนั้นพี่กันต์เขาต้องมีอะไรกับมึงแน่นอน”
“คือมึงต้องการจะสื่ออะไร”
“สรุปสั้นๆ ง่ายๆ และได้ใจความเลยนะมึง” ทัชว่าเสียงจริงจัง “กูว่า... พี่กันต์ชอบมึง!”
เดียร์ชะงักอ้าปากค้างไปแล้วกับข้อสันนิษฐานของเพื่อน รู้สึกกลายเป็นคนพูดติดๆ ขัดๆ ขึ้นมาเสียอย่างนั้น “ม มึงว่าอะไรนะ...”
“กูว่าพี่กันต์ชอบมึง” ย้ำอีกรอบกับความคิดของตัวเอง “มึง... เอาจริงนะ ไม่มีหรอกนะโว้ยรุ่นพี่รุ่นน้องที่จะดูแลดีขนาดนี้อ่ะ แค่มึงอ้อนขอให้ช่วยเรื่องรายงานก็ช่วยอย่างกับเป็นของตัวเอง ขอให้ติวก็ติวให้แถมยังติวเสริมให้อีก แล้วยังหอบหิ้วเสบียงมาให้อีกเนี่ย กูเชื่อเลยว่าขนาดพี่น้องแท้ๆ ยังไม่ทำให้ขนาดนี้เลย ขนาดไอ้ฮาร์ทยังไม่มาดูดำดูดีมึงเลยเนี่ย แล้วไปทำงานห้องไอ้หินตั้งกี่รอบ กูยังไม่เห็นพี่ป่าไม้จะหอบหิ้วอะไรมาให้เลย”
“ฮาร์ทก็ไปทำงานที่ห้องเพื่อนไหมอ่ะ จะเอามาให้ได้ไง”
“แต่ไอ้พี่ป่าก็ไม่เคยเอาของกินมาให้เหมือนกันนะ” หินผาพูด ทัชเลยรีบพยักหน้าทันที
“เห็นไหมๆ เพราะฉะนั้นนะ กูว่าพี่กันต์ต้องชอบมึงแน่นอนเลย”
เดียร์หันไปมองหน้าหินผาเหมือนต้องการตัวช่วยหรือไม่ก็คนยืนยันในสิ่งที่ทัชพูด แต่อีกฝ่ายก็ทำเพียงแค่ยิ้มให้เท่านั้นแล้วก็ลงมือทำงานต่ออย่างไม่คิดจะพูดอะไรเสริม
“มึงลองคิดแล้วก็ลองสังเกตดูเอาเองแล้วกัน” ทัชว่า
ก่อนบทสนทนานี้จะจบเอาเสียดื้อๆ ทั้งทัชทั้งหินผาต่างก็กลับไปสนใจทำงานตามเดิมจะมีก็แต่เจ้าของห้องนี่แหละที่ใจยังไม่อยู่กับตัว เพราะในหัวเอาแต่คิดในสิ่งที่เพื่อนพูด และก็เอาแต่คิดอยู่แบบนั้นแม้ว่าบทสนทนานั้นจะผ่านมาหลายวันแล้วก็ตาม
งานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ส่งไปแล้วทั้งโมเดลและรายงานภาษาไทย วันนี้จึงเป็นวันว่างๆ ที่ไม่ต้องทำงานอะไร หลังจากเรียนเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ เดียร์เดินตรงไปยังห้องนอนแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง จนคนที่นอนอยู่ก่อนแล้วรู้สึกตัวตื่น
“มีอะไร ทำไมมานี่...” ฮาร์ทที่ตื่นเพราะโดนน้องชายฝาแฝดรบกวนถามเสียงงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอน
เขาเองก็เพิ่งจะเคลียร์งานส่งไป วันนี้ไม่มีเรียนก็เลยนอนอยู่ห้องเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่ทำงานแบบไม่ได้หลับไม่ได้นอน แต่ระหว่างที่กำลังหลับสบายก็โดนน้องชายฝาแฝดมากวนเสียได้
“ฮาร์ท...”
“อือ... มีอะไร”
“เราคิดไม่ตกอ่ะ...” เงยหน้ามองหน้าพี่ชายก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ให้คนที่โตกว่าต้องอ้าแขนรับ
“มีเรื่องอะไร”
“เราก็ไม่รู้ว่ะ เราก็งงนะว่าทำไมเราเอาแต่คิดเรื่องที่ไอ้ทัชมันพูดด้วยก็ไม่รู้ แล้วทำไมเราต้องคิดด้วย เรางงกับตัวเองมากเลย”
“ไหนค่อยๆ เล่ามาว่าทัชพูดอะไร เรื่องอะไร จะได้เข้าใจ นี่ไม่เข้าใจว่าหมายถึงอะไร”
แล้วเดียร์ก็เริ่มเล่าถึงเรื่องในวันนั้นที่ทัชได้พูดเอาไว้ให้พี่ชายได้ฟัง ฮาร์ทเองก็รับฟังเงียบๆ ไม่แทรกไม่ขัดอะไร รอจนกระทั่งน้องชายเล่าจบ
“ก็เลยสงสัยว่าพี่เขาชอบจริงๆ หรือเปล่าอย่างนั้นเหรอ” ฮาร์ทถาม แบบที่เดียร์เองก็พยักหน้ารับ “ทำไมถึงอยากรู้ล่ะ เพราะจะได้รู้ว่าควรจะทำตัวยังไงกับพี่เขาอย่างนั้นเหรอ”
“ก็... ประมาณนั้นมั้ง...”
“ชอบพี่เขาเหรอ”
“เฮ้ย! ท ทำไมถามเราแบบนั้นอ่ะ” เดียร์เด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่ได้ยินคำถามจากพี่ชายฝาแฝด
ฮาร์ทมองปฏิกิริยาของน้องชาย ก่อนจะลุกขึ้นนั่งตาม “ถ้าไม่ได้ชอบแล้วจะกังวลไปทำไมว่าจะทำตัวยังไง ก็ทำตัวปกติไปสิ ยังไม่มีอะไรชัดเจนสักอย่างนี่ พี่เขาชอบเราหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ตัวเองชอบพี่เขาหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แล้วจะกังวลทำไมว่าจะทำตัวแบบไหนเวลาอยู่กับพี่เขา”
“ร เราไม่ได้ชอบเสียหน่อย...” ปฏิเสธ แต่เสียงที่ปฏิเสธนั้นทั้งเบาทั้งไม่ชัดเจน จนไม่แน่ใจว่าได้พูดออกมาหรือเปล่า
“ลังเลอะไรอยู่หรือเปล่า” ฮาร์ทเอียงคอมองก่อนจะถาม
“เปล่า!” ได้แต่ทำหน้ามุ่ยกลับไป “แต่เราสงสัยไง พอมันมีคำถามแล้วไม่มีคำตอบมันก็เลยแบบตะหงิดๆ ในใจอ่ะ อยากรู้อะไรประมาณนั้น...”
“อยากรู้ก็ถามสิ จะไปยากอะไร”
“จะบ้าเหรอ!” เดียร์ร้องทันที “ใครจะไปกล้าถามเรื่องแบบนี้กันล่ะ ถ้าเกิดไม่ใช่ก็กลายเป็นเราหลงตัวเองคิดไปเองมโนไปเองน่ะสิ”
“ก็ถ้าสถานการณ์มันน่าสงสัยก็ถามออกไปแบบทีเล่นทีจริงสิ อย่างน้อยก็จะได้ดูปฏิกิริยาเขาไงว่าเป็นยังไงกันแน่ ถ้าเขาตอบจริงจังขึ้นมาก็จะได้รู้คำตอบเลย ถ้าไม่ก็แล้วกันไป”
เดียร์ได้แต่ทำคิ้วขมวด หน้ายุ่ง เพราะยังหาคำตอบแล้วก็หาทางออกไม่เจอสุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วทิ้งตัวลงนอน ตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยทุกอย่างเอาไว้ก่อน ยังไม่อยากจะเก็บเอามาคิดอะไร แม้จะเผลอเก็บมาคิดหลายวันจนต้องมาปรึกษาพี่ชายแล้วก็ตาม
“เอาเถอะ พอถึงเวลานั้นเราคงคิดออกเองแหละว่าจะถามหรือไม่ถาม”
“แต่ก่อนจะถามหรือไม่ถาม หาคำตอบให้ตัวเองก่อนด้วยนะเดียร์” ฮาร์ทมองน้องชายที่นอนแผ่กินพื้นที่เตียงนอนของเขา
เจ้าตัวพงกหัวขึ้นมามองอย่างงงๆ “คำตอบอะไร”
“ก็เดียร์... ชอบพี่กันต์เขาหรือเปล่า” ฮาร์ทว่าพร้อมกับขยับลงจากเตียงนอนปล่อยให้น้องชายยึดพื้นที่ไปตามใจชอบ “เพราะถ้าไม่คิดอะไรเลยคงไม่เอาคำพูดของทัชมาใส่ใจแล้วก็เก็บมาคิดแบบนี้หรอก ลองถามตัวเองด้วยว่าคิดอะไรหรือเปล่า”
เดียร์ได้แต่ทำตามปริบๆ มองพี่ชายที่เดินออกจากห้องนอนไปแล้วก็ทิ้งตัวลงนอนต่อเหมือนเดิม ได้แต่ถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใจหลายๆ เฮือก
คำตอบของคำถามแรกยังไม่ทันจะได้ นี่ได้คำถามมาใหม่อีกแล้วหนึ่งคำถาม แล้วเขาจะหาคำตอบได้ไหมละเนี่ย...
เพราะไอ้ทัชคนเดียวเลยที่พูดอะไรแปลกๆ คิดอะไรแปลกๆ จนเขาต้องเก็บเอามาคิดอยู่แบบนี้ แล้วก็ความผิดของฮาร์ทด้วยที่ถามอะไรแปลกๆ จนสุดท้ายก็กลายเป็นว่าทิ้งเรื่องไหนไปไม่ได้เลยสักเรื่อง
ฮึ่ม!!
ไม่รู้ ไม่ชี้ ไม่สนใจแล้ว
ปล่อยไปก่อนแล้วกัน เอาไว้ตื่นนอนแล้วค่อยว่ากันอีกที ตอนนี้ขอนอนก่อนดีกว่า หลังจากวันนั้นมาก็รู้สึกว่านอนไม่ค่อยจะเต็มอิ่มเท่าไหร่เลย วันนี้ขอทิ้งทุกอย่างแล้วนอนเอาแรงก่อนแล้วกัน...
ฮาร์ทที่เดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกรอบมองน้องชายฝาแฝดที่นอนกอดหมอนข้างหลับไปก็ได้แต่ส่ายหัว ก่อนจะเดินไปดึงผ้ามาห่มให้เพราะเขาเปิดแอร์เอาไว้ กลัวว่าน้องชายจะหนาวเอา
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกหามัมมี๊ที่ไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้วเพราะไม่ได้กลับบ้านเลย
[ครับพี่ฮาร์ท... โทรหามัมเวลานี้มีอะไรหรือเปล่าหือ] ปลายสายส่งเสียงทักมา
“ก็นิดหน่อยครับ...” ตอบกลับไปพร้อมกับมองน้องชายที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียง “ฮาร์ทว่า... มีคนมาชอบเดียร์”
[จริงเหรอครับ เป็นใครครับรู้ไหม]
“รุ่นพี่ที่คณะครับ แล้วดูเหมือนเดียร์เองก็จะงงๆ กับตัวเอง วันนี้มาระบายให้ฮาร์ทฟัง”
[ยังไงมัมฝากน้องด้วยนะครับพี่ฮาร์ท... ส่วนเรื่องนี้อย่าเพิ่งบอกแด๊ดเขาเนอะ เดี๋ยวจะมีคนออกอาการหวงลูก เขายิ่งหวงๆ น้องเดียร์อยู่ด้วย]
“ครับ ฮาร์ทแค่โทรมาบอกมัมเอาไว้เผื่อเดียร์โทรไปปรึกษามัม”
[ครับผม ขอบคุณครับ ยังไงถ้าสอบกันเสร็จแล้วกลับมาบ้านนะ มัมคิดถึงแล้ว]
คนทางนี้ได้แต่หลุดยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น “ครับ ฮาร์ทก็คิดถึงมัม สอบเสร็จแล้วจะพาน้องกลับบ้านครับ... สวัสดีครับ”
วางสายมัมมี๊ไปแล้ว หันมามองน้องชายอีกรอบก่อนจะไหวไหล่แล้วตัดสินใจปล่อยให้เจ้าตัวจัดการเรื่องของตัวเองต่อไป เขาแค่โทรไปเล่าให้มัมมี๊ฟังบอกมัมมี๊เอาไว้ล่วงหน้าถ้าหากอีกฝ่ายคิดจริงจังกับน้องชายเขา จะได้มีคนหนุนหน่อย ถ้าปล่อยให้ไปเจอกับแด๊ดเลย... ก็ไม่อยากจะคิดละนะ...
************************************************
มาแล้วจ้าาาาา มาแล้วววว มาดึกได้สม่ำเสมอ ช่วงนี้ยิ่งดึกค่าเพราะกำลังฟิตจะลดน้ำหนัก ฮ่าาา แล้วก็งานเยอะมาก แบบ มากจริงๆ ลงหลายทีมหลายตำแหน่งเหลือเกิน ครึ่งแรกพี่หมีออกเยอะแล้ว ครึ่งหลังก็ยกให้กับน้องต่ายเนอะ แล้วน้องต่ายไม่ได้มาคนเดียว พาฝาแฝดมาด้วย แถมเรื่องยังไปถึงมัมมี๊แล้วด้วยนี่สิ ไปถึงทั้งๆ ที่อะไรๆ มันก็ยังไม่ชัดเจนแบบนี้นี่แหละจ้า
มาดูลำดับตอน... ผ่านมาแล้ว 11 ตอน เขายังไม่ได้อ่อยกันเลยจ๊ะแม่จ๋า ฟางดำเนินเรื่องช้าไปไหม?? แต่คือสำหรับตัวฟางเองไม่คิดว่ามันช้านะ แบบอยากให้ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป ตามสไตล์ของฟางอ่า คนอ่านเบื่อกันหรือเปล่าแบบนี้ อยากให้เห็นพัฒนาการของความสัมผัสไปเรื่อยๆ หรือชอบกันแบบรวบรัดตัดความเอาเลยคะ???
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
อ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
นาน ๆ จะได้เจอพี่ฮาร์ทเสียที คิดถึงจัง :กอด1:
-
พี่ฮาร์ทททททททททททททททททท
ออกมาซะที 55555
ซัพพอร์ทน้องเต็มที่เลยนะ
มัมมี๊ก็เต็มที่
คนหวงลูกยังไม่รู้ อิอิ
-
:pig4:
-
พี่ฮาร์ท ออกมาแล้วสมกับค่าตัวแพงจริงๆ o13
-
น้องเดียร์..ช่วยรู้ใจตัวเองเร็วๆน๊าาา
-
ฮาาาาา อ่านมาถึงตอนนี้เริ่มอยากเห็นคนหวงลูกซะแล้วสิ
เอาใจช่วยน้องเดียร์นะลูกกก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากอ่านคู่พี่ฮาร์ท คู่น้องเดียร์ยังไม่อ่อยกันเลยจะเอาคู่พี่ฮาร์ทอีก55555 ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักกันมากเลย เขิน
-
อยากให้เค้ามุ้งมิ้งกันแล้ว :ling1:
พี่กันต์ไม่ได้เชื้อหื่นจากพ่อคินเลยหรอ :hao6:
พ่อคินจับคุณมัมกินออกจะบ่อย :hao3:
ให้พี่กันต์ไปฝึกมาจากพ่อคินบ้างนะ..รอเลยตอนพี่กันต์หื่น :laugh:
-
พี่ฮาร์ทค่าตัวแพงพอๆ กับมัมเหนือ(ที่มาแค่เสียง)
:D
พี่กันต์อ่อยอีกลูกๆ
-
รอตอนต่อไป~
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
น้องเดียร์โดนเพื่อนๆพูดสะกิดซะแล้ว คงอีกไม่นานแล้วล่ะที่น้องจะรู้ใจตัวเอง
-
น้องเดีย สู้ๆนะ พี่กันต์ นี้ก็ดูแลน้องดีจริงๆ
-
:mew1:
ดีใจจังมาต่อแล้ว ก็ไม่ช้านะคะสำหรับการดำเนินเรื่อง
รออ่านได้สมอจ้าาา ทำงานหนักดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะฟาง
-
มัมคงผ่านด่านได้ไม่ยากเท่าไร แต่ว่าแด๊ดนี่สิ ท่าทางจะหินพอควรเลย
-
อุต๊ะ มัมมี๊รู้แล้ว เหลือแด๊ดดี้
พี่กันต์รีบๆหาแบ็คเรววว
น้องน่ารักเนอะ คิดถึงพี่ฮาร์ททท นานๆโผล่มา
-
:impress2: จะมีเรื่องของพี่ฮาร์ทบ้างมั้ยอ่ะ อยากอ่านของพี่ฮาร์ทบ้างว่าจะได้คู่กับใคร ต้องตามไปดูเรื่องอื่นล่ะว่าโตมาจะมีเด็กรุ่นๆเดียวกับฮาร์ทเดียร์มั้ย
-
:z3: :katai4:รอนะ รออย่างใจจดจ่อ. น่ารักมากๆๆ
-
(https://i.imgur.com/xoAGXxS.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท12 l “ชอบ...เหรอ”
กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องก่อนจะถอนหายใจออกมา ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วในช่วงเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี้
“จะมาที่ห้องเพื่อมานั่งมองหน้าใช่ไหม” สุดท้ายก็ทนไม่ไหวจนต้องเอ่ยถามออกไป ก่อนที่กันต์จะถอนหายใจอีกรอบ
“ก็รอมึงตอบคำถามของพวกกูอยู่นี่ไง มึงอุบอิบเองไหมหล่ะพวกกูก็เลยต้องนั่งมองหน้ามึงแบบนี้เนี่ย” ไข่เจียวพูด โยนความผิดให้กับเจ้าของห้องที่เอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดยอมจาอะไร เล่นสงครามประสาทกันมาเกือบจะครึ่งชั่วโมงแล้ว
ฝั่งเขามีสี่คนคือเขานายไข่เจียว ป่าไม้ ใบบัวแล้วก็ใยไหม อีกฝั่งก็มีเจ้าของห้องอย่างกันต์แค่คนเดียว ส่วนดิวเจ้านั่นก็นั่งอมยิ้มไม่เข้าข้างใครสักคน
“คำตอบอะไรของมึง” กันต์ถามกลับไป เลิกคิ้วมองเหมือนกับว่าไม่เคยได้ยินคำถามที่อีกฝ่ายพูดเลยสักนิดเดียว
แอบเห็นหางคิ้วของไข่เจียวกับป่าไม้กระตุกเมื่อโดนเพื่อนรักกวนประสาท นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนกลุ่มเดียวกันคงได้วางมวยกันไปแล้วหลายรอบแน่นอน
“มึง ชอบ น้อง เดียร์ ใช่ ไหม” พูดช้าๆ ชัดๆ เน้นทุกคำให้มันได้ยิน ถ้าหากยังไม่ได้ยินอีกคงต้องพาไปส่งโรงพยาบาลแล้วล่ะ
กันต์ถอนหายใจแบบที่ดูก็รู้ว่าแสร้งทำ “ดูมึงจะชอบเสือกเรื่องของกูจังเนอะ”
“เออ!!” ทั้งป่าไม้และไข่เจียวก็ตอบรับเสียงดังอย่างไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร ใบบัวกับใยไหมก็อดจะหัวเราะขำไม่ได้ที่เห็นสามคนนี้เถียงกัน ตอนนี้เลยเปลี่ยนมาเป็นผู้ชมกับดิว แล้วปล่อยให้ป่าไม้กับไข่เจียวไต่สวนต่อไปแทน
“เสือกเรื่องของกูให้ได้อะไรวะ”
“ได้ความพอใจ”
“ได้ความสุข”
“ได้ความแฮปปี้”
“ได้ความบันเทิง”
“จบไหม!!”
สลับกันตอบเป็นประโยคๆ ไป ก่อนจะประสานเสียงกันในตอนท้ายเหมือนกันนัดแนะกันมาแล้วเรียบร้อย
“แล้วได้อะไรวะ ถ้ามึงรู้ว่ากูชอบหรือไม่ชอบน้องเขา” คนเล่นตัวก็ยังเล่นตัวต่อไปไม่ยอมตอบคำถามสักที นี่ก็เข้ามาวันที่สี่แล้วที่พวกเขาสืบสวนสอบสวนกันว่ากันต์แอบชอบรุ่นน้องปีหนึ่งหรือเปล่า แต่ก็ยังไม่ได้ความอะไรสักอย่าง นอกจากความกวนตีนกวนประสาทกันไปมาแบบนี้
“อ๊าว! พวกกูก็จะได้สนับสนุนแล้วก็ช่วยเหลือเพื่อนผู้น่ารักของไง” ป่าไม้ตอบด้วยความจริงใจ ที่มองยังไงก็ไม่เห็นจะมี
“ถ้าพวกมึงไม่รู้นี่จะตายกันเลยใช่ไหม”
ทั้งสองคนพยักหน้ารับทันที “กูจะต้องเป็นบ้า เป็นกังวลตายห่าแน่นอนถ้ากูไม่ได้รู้เรื่องนี้”
“เออ กูก็เหมือนกัน กูคงดิ้นรนทรมานชิบหายเพราะอยากเสือกเรื่องของมึงเนี่ย”
ไม่มีหรอกคำว่าสลด กวนมาแบบนี้ก็กวนกลับไปเหมือนกัน ไม่โกงหรอกบอกเลย
“หึๆ... บอกๆ ไปเถอะ ไม่อย่างนั้นอีกวันสองวันนี้พวกมันสองคนคงทุรนทุรายจนตายแน่นอน” ดิวพูดไปก็หัวเราะไปกับท่าทางของเพื่อนทั้งสองคน
กันต์หันไปมองหน้าดิวก่อนจะเบะปาก “กูอยากให้มันทุรนทุรายก่อนแล้วค่อยตอบอะ ยังเห็นมันเป็นบ้าไม่สะใจเลย”
ป่าไม้กับไข่เจียวโวยวายยกใหญ่ทำท่าจะเข้ามาทำร้ายร่างกายกันต์เสียด้วยซ้ำข้อหาทำตัวได้น่าหมั่นไส้เหลือเกิน แต่ก็ทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะมีใยไหมกับใบบัวอยห้ามทัพเอาไว้
หลังจากเล่นตัวจนพอใจแล้วกันต์ก็ขยับตัวนั่งดีๆ “โอเค กูบอกก็ได้”
“ดีมาก! อย่างนั้นมึงก็บอกมาเลย”
“ให้กูบอกอะไรเหรอ...” ทำหน้าไร้เดียงสาใส่อีกรอบ
“ไอ้สลัด!!” ทั้งป่าไม้และไข่เจียวที่ตั้งหน้าตั้งตาฟัง สถบออกมาพร้อมกันจนกันต์หัวเราะลั่นอย่างชอบใจที่ได้แกล้งเพื่อน
“เอ่อๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้” กันต์พูดขำๆ เมื่อเห็นสายตาขวางๆ ของเพื่อนทั้งสองคน “ก็อย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละ...”
หันมองเพื่อนแต่ละคนที่จับจ้องมาที่เขา “ชอบเพื่อนน้องไอ้ป่า”
“ใช่จริงๆ ด้วย!” ใบบัวพูด “กันต์น่ะชอบมองน้องเขาตลอด ตั้งแต่ยังรับน้องแล้ว เราอยู่วงนอกเราเห็น ยิ่งหลังๆ มา เวลาบังเอิญเจอกัน กันต์ก็เอาแต่มองน้องเขาแบบไม่ละสายตาเลย”
พอพูดออกไปก็รู้สึกเขินๆ ยิ่งได้ยินใบบัวพูดแบบนั้นก็ยิ่งเขินเลยได้แต่หัวเราะออกมา ยกมือเกาแก้มแก้เขินไปด้วย “ก็... คงงั้นละมั้ง”
“ถามจริง... ทำไมถึงชอบวะ” ป่าไม้ถาม “ดูไม่มีทีท่าว่ามึงจะไปชอบน้องเขาได้เลยนะโว้ย แถมน้องยังเขม่นมึงซะ แม้ว่าตอนนี้จะไม่ใช่แบบนั้นแล้วก็เถอะ”
“เอ่อ นั่นดิ” ไข่เจียวเห็นด้วยกับเพื่อน ไม่รู้ว่าเพื่อนของเขามันไปรู้สึกสปงสปาร์คกันตอนไหนยังไง ดูแล้วไม่มีวี่แววเลย
แรกๆ... ไอ้เพื่อนตัวดีก็ดุเอาดุเอาเพราะเป็นถึงพี่วินัย สั่งลงโทษน้องไปไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ น้องเองก็คงหมั่นไส้ โกรธ อคติ เขม่นหน้ากันมาตั้งแต่แรกๆ เลยมองไม่เห็นเลยว่าเพื่อนเขามันจะไปตกหลุมรักน้องได้อย่างไรกัน
หรือมันชอบอกชอบใจที่โดนน้องเกลียดมันเลยหลงรักน้องวะ...
“จริงๆ แล้ว... กูเคยเจอน้องมาก่อน ตั้งแต่สมัยเด็กๆ แล้วล่ะ” กันต์ตอบ “ไม่รู้ทำไมถึงได้อยากเจอตลอด พอมาเจออีกทีก็เลย... ชอบไปแล้วละมั้ง”
“โห... นี่มึงหน้าหม้อตั้งแต่ละอ่อนเลยเหรอวะ ไม่เบานะมึงน่ะ”
“สัส!” แซ็วมาก็ด่ากลับแบบทันท่วงทีให้ป่าไม้หัวเราะชอบใจ
“แล้วไงมึง ตอนนี้ความสัมพันธ์ของมึงกับน้องคืบหน้าไปขนาดไหนแล้วล่ะ กูจะได้เพื่อนสะใภ้เมื่อไหร่วะ”
“เพื่อนสะใภ้ห่าไรของมึงล่ะ!”
ไข่เจียวทำหน้าตาเหลอหลาก่อนจะถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ “อ้าว... กูจะไม่ได้เพื่อนสะใภ้เหรอวะ ห หรือว่า... ม มึงจะไปเป็นเมียน้อง”
“โอ้... ไม่นะ...”
“เมียก็เชี่ยหล่ะ! น้องมันต้องเมียกูไหม... ไอ้เชี่ย!!” กันต์เถียงกลับก่อนจะชะงักไปเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมาก่อนจะด่าเพื่อนตัวดีเสียงลั่นพร้อมกับยื่นมือไปโบกหัวเพื่อนรักทั้งสองคนที่หัวเราะเอิ้กอ้ากชอบใจ ไม่ใช่แค่มันสองคนเท่านั้นแต่ผู้ชมอย่างดิว ใบบัวแล้วก็ใยไหมก็หัวเราะกันไปด้วย
“ว้าย~ พี่กันต์ทะลึ่งนะเนี่ย คิดอย่างนู้นอย่างนี้กับเขาแล้วอ่ะ ว้ายๆๆๆ”
ไอ้สองตัวประสานเสียงกัน จัดเต็มทั้งสีหน้า ท่าทาง และน้ำเสียงจนคนมองหมั่นไส้ลุกไปเตะมันคนละที แบบที่ไข่เจียวกับป่าไม้ก็แกล้งร้องวี้ดว้ายหลบซ้ายหลบขวา
“พอๆ พวกนายก็เลิกกวนกันต์ได้แล้วน่า” เป็นสองสาวต้องยื่นมือเข้ามาช่วย เพราะถ้าขืนปล่อยเอาไว้ต่ออาจจะมีการนองเลือดกันของจริง
กันต์ได้แต่ยกมือชี้หน้าเพื่อนรักที่ยังทำลอยหน้าลอยตาให้น่าโดนดีอีกสักรอบ เจ้าตัวเลิกสนใจเพื่อนทั้งสองคนที่โดนใบบัวกับใยไหมดุเรื่องที่มากวนประสาทเขา แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ดิวแทน
“ขำนะมึง ไม่ช่วยกูเลย” หันไปมองเพื่อนตั้งแต่เด็กตาขวาง
“อย่าพาลกูสิ” ยกมือกอดคอเพื่อน “น้องกันต์ของพี่ดิวไม่งอแงเนอะ”
“สัส! แก่กว่ากูแค่สามสี่เดือนมาทำเป็นเรียกพี่เรียกน้อง” กันต์พูดแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรที่อีกฝ่ายพูดเหมือนกับเขาเป็นเด็กน้อย
“เนี่ย... ก็กันต์กับดิวเป็นแบบนี้อ่ะจะไม่ให้เราจิ้นได้ไง” ใบบัวหันมาพูดอมยิ้มจนแก้มพอง “รักกันหวานขนาดนี้ใครมองก็แอบคิดเหมือนเราแหละน่า”
กันต์หันไปทำหน้าเบื่อใส่เพื่อนสาวส่วนดิวก็แค่หัวเราะ เพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วตอนเด็กก็เข้าใจว่าอายุต่างกันเยอะกันต์ก็เคยเรียกดิวว่าพี่มาก่อน ส่วนดิวก็เรียกกันต์ว่าน้องตามที่ได้ยินพ่อของกันต์เรียก
แต่พอโตมาถึงได้รู้ว่าอายุที่ตอนเด็กเข้าใจว่าห่กันเยอะแท้จริงแล้วก็ห่างกันแค่สี่เดือนหลังจากนั้นก็เลยเปลี่ยนการพูดการเรียกแล้วก็กลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่ประถมจนถึงตอนนี้
“ถ้าเพื่อนกันต์ของใบบัวน่ารักเหมือนตอนเด็กๆ เราก็คงจะหวั่นไหวอ่ะ พอโตมาแล้วเรารับไม่ไหว” ดิวพูดไปหัวเราะไป ยังจำเพื่อนตอนเด็กๆ ได้ หัวเห็ดวิ่งดุ๊กดิ๊กตอนนั้นก็น่ารักมากแท้ๆ เลย
หันไปโบกหัวเพื่อนรักหนึ่งทีเพราะหมั่นไส้ ก่อนเจ้าตัวจะลุกไปเตรียมมื้อเย็นให้เพื่อนๆ วันนี้ตั้งใจจะมาทำงานกันแท้ๆ เลย แต่พวกนี้ก็ใช้เวลาให้หมดไปอย่างเปล่าประโยชน์ด้วยการมาอยากรู้เรื่องของเขากับน้องตัวเล็กเลยยังไม่ได้ลงมือทำงานกันสักที
“วันนี้คิวมึงว่ะกันต์” ไข่เจียวพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ หันหน้าจอไปให้เพื่อนดู
คงเป็นเรื่องปกติที่ทุกมหา’ลัยจะมีเพจ cute boy cute girl หรือว่าเพจพวก sexy boy sexy girl มหา’ลัยของพวกเขาก็มีเช่นกัน แล้วคนที่ติดอันดับที่แอดมินลงรูปบ่อยสุดก็มีกันต์อยู่ในนั้นด้วย ด้วยความที่หน้าตาดี เรียนเก่ง กีฬาก็ได้ บ้านรวยจึงไม่แปลกเลยที่สาวแท้ ไม่แท้จะให้ความสนใจ
“เมื่อวานคิวไอ้ดิว วันนี้ไอ้กันต์ พรุ่งนี้จะเป็นกูหรือมึงวะไข่” ป่าไม้หันไปถามเพื่อนพร้อมหัวเราะ ไม่ได้ยอหรือหลงตัวเองกันยกกลุ่ม ต้องยอมรับว่าพวกเขาหน้าตาดีกันทั้งหมด ทำอย่างไรได้... คนมันเกิดมาหน้าตาดีเลยมีคนชอบเยอะ
กันต์ส่ายหน้า ไม่ได้สนใจอะไรกับการที่โดนถ่ายรูปไปลง เรียกว่าชินแล้วคงจะดีกว่า เพราะมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่ง
“ผัวขา~~ เห็นรูปที่เมียขาลงวันนี้หรือยัง เมียขาเลือกรูปที่ผัวขาหล่อสุดๆ มาลงเลยนะ เท่อ่ะ! คนอะไรก้าวขาลงจากรถก็ยังเท่” เสียงของป๋อมแป๋มที่แต่งตั้งตัวเองเป็นเมียขาของกันต์ดังมาแต่ไกล เจ้าตัวเป็นแอดมินเพจ sexy boy รูปส่วนใหญ่ที่ลงเป็นรูปของกันต์ก็เป็นฝีมือของป๋อมแป๋มนี่แหละ
นอกจากจะเป็นแอดมินเพจแล้วเจ้าตัวยังเป็นหัวหน้าแฟนคลับของกันต์อีกด้วย
“ไม่ต้องลงเลยจะดีกว่า”
“ว้าย ไม่ได้สิคะผัวขา ชะนีมากน้อยทั้งหลายอยากเห็นรูปผัวขาของเมียขาทั้งนั้นแหละค่ะ” ขยับมานั่งเบียดข้างๆ ใกล้ๆ จนแทบจะสิงร่าง
กันต์ขยับตัวออกห่างแต่อีกฝ่ายก็ตามมาคว้าแขนสุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วปล่อยให้ป๋อมแป๋มลวนลามต่อไป
“ป๋อมแป๋ม มึงอย่ากินแขนเพื่อนกู” ไข่เจียวว่ามองเพื่อนร่วมชั้นปีที่สนิทสนมกันดีเพราะเป็นพี่วินัยด้วยกันที่มองเพื่อนเขาตาเป็นมัน ถ้ามันจับกลืนลงท้องได้มันคงกลืนไปแล้ว
“อยากกินกล้วยผัวขา... อุ๊ย!”
“สัส! มึงนี่มือไวตลอด” กันต์ว่าคว้ามือของป๋อมแป๋มได้ทันก่อนที่เจ้าตัวจะจับเข้าที่เป๋าของเขา
คนโดนว่าก็หัวเราะคิกคักชอบใจ หันไปตอดดิวบ้าง กวนไข่เจียวบ้าง หยอดป่าไม้บ้างอย่างสนุกสนานจนพวกเขาขี้เกียจจะพูดอะไรแค่คอยจับมือไวๆ นั้นอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว หันไปคุยกับอีกคน แต่มือล้วงอีกคน อะไรจะมือไวขนาดนั้น
“พี่กันต์คะ” เสียงเรียกชื่อของกันต์ทำให้เจ้าตัวที่กำลังจะเอ่ยว่าป๋อมแป๋มชะงัก หันไปมองตามเสียงที่ได้ยินแล้วก็ไม่ใช่แค่กันต์คนเดียวแต่รวมไปถึงคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่บนโต๊ะด้วย
ทุกคนยกเว้นกันต์และป๋อมแป๋มยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก โดยเฉพาะไข่เจียวที่จะออกหน้าออกตาเป็นพิเศษ ยืนขึ้นกวักมือเรียกอีกฝ่ายให้เดินเข้ามาหา คนที่เดินมาใหม่ตกเป็นเป้าสายตาของคนรอบๆ ทันที เนื่องจากชุดนักเรียนมัธยมปลายที่เจ้าตัวใส่อยู่ รวมไปถึงรูปร่างหน้าตาที่สะสวยเสียใครๆ ก็ต้องมอง
ป๋อมแป๋มถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้แล้วยกมือไหว้ทุกคนรอบโต๊ะ “ชะนีเด็กมาก เจ๊ล่ะเซ็งจริงเชียว หล่อนเป็นชะนีในไม่กี่คนที่ได้ใกล้ชิดผัวขา แต่หล่อนเป็นชะนีเพียงหนึ่งเดียวที่ผัวขาฉันรัก และฉันก็ทำอะไรหล่นไม่ได้”
“พี่ป๋อมแป๋มก็...”
“เดี๋ยวกูก็ถีบคว่ำเลย” กันต์ว่าเสียงดุ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองคนที่ยืนยิ้มหวานอยู่ตรงหัวโต๊ะแล้วขมวดคิ้วใส่ “จะมาทำไมไม่โทรหาพี่คะ แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่มีเรียนหรือยังไงกันคะน้องแพร”
คนที่ป๋อมแป๋มนึกอิจฉาที่สุดก็คงจะเป็นน้องแพร น้องสาวคนสวยสุดที่รักของกันต์นี่แหละ เพราะถึงแม้ว่ากันต์จะไม่พูดคำหยาบกับเพื่อนผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้พูดจาเพราะน่าฟังเหมือนเวลาพูดกับน้องสาวเลยสักนิด
น้องแพรยิ้มหวานเดินมาหาคนเป็นพี่แล้วนั่งลงข้างๆ สองมือกอดแขนของกันต์แน่นก่อนจะพูดอ้อน “น้องแพรไม่ได้โดดเรียนนะคะ วันนี้เลิกเรียนเร็ว เลิกครึ่งวันก็เลยมาซื้อของด้วยกันกับเพื่อนแถวนี้ ใกล้มอพี่กันต์พอดีน้องแพรเลยแวะเข้ามาหา”
“แล้วก็... กำลังจะโทรหาพี่กันต์ด้วยค่ะ แต่พอดีเห็นพวกพี่กันต์ก่อนก็เลยเดินเข้ามาเลย” รีบพูดต่อทันทีเมื่อเห็นพี่ชายอ้าปากเตรียมจะพูดเพราะรู้ดีว่าเธอกำลังจะโดนพี่ชายบ่นเรื่องไม่ยอมโทรหา
“น้องแพรไม่ต้องสนใจไอ้หมอนั่นมันหรอก มันทั้งดุ ทั้งโหด มาอยู่กับพี่ไข่ดีกว่า พี่ไข่ทั้งรักเดียวใจเดียว แล้วก็ไม่คิดดุน้องแพรคนสวยเลยด้วย” ไข่เจียวพูดเสียงทะเล้น ชอบหนักล่ะได้แกล้งเพื่อนตัวเอง
ทุกคนในกลุ่มรู้กันดีว่ากันต์ทั้งรักทั้งหวงน้องสาวคนเดียวคนนี้มากแค่ไหน พอสบโอกาสก็เป็นต้องแกล้งตลอด โดยเฉพาะไข่เจียวกับป่าไม้ที่ชอบเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังน้องแพรแล้วพูดจาเชียงจีบให้กันต์ได้ของขึ้นวิ่งไล่เตะอยู่บ่อยไป แต่ก็รู้กันดีว่าขำๆ แค่อยากแกล้งเพื่อนเล่นเท่านั้น
น้องแพรส่ายหน้า ย่นจมูกใส่แลดูน่ารัก “น้องแพรอยู่กับพี่กันต์ดีกว่า พี่กันต์น่ารัก อยู่กับพี่กันต์ได้กินของอร่อยๆ เยอะด้วย พี่ไข่ทำกับข้าวไม่เป็น... ไม่ผ่านค่ะ สเปคน้องแพรต้องทำอาหารเป็น”
“พี่ไข่อกหักดังเปราะเลยทีเดียว...”
“พอลูกสาว... เจ๊ยิ่งฟังก็ยิ่งอิจฉาลูก ทำบุญมาด้วยอะไร๊ถึงได้มาเป็นน้องสาวของผัวเขาของเจ๊” ป๋อมแป๋มยกมือห้ามคนอวดพี่ชาย จนคนอื่นๆ ต้องหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“แล้วนี่กินอะไรมาหรือยังคะ พี่กันต์ไปซื้ออะไรมาให้ไหม แล้วจะกลับตอนไหนจะรอให้พี่กันต์ไปส่งที่บ้านหรือเปล่า แต่เดี๋ยวรอพี่ดีกว่า พี่ขับรถไปส่งเอง” กันต์ก้มลงถามน้องสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ
“น้องแพรกินมาเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวพี่กันต์มีเรียนคาบบ่ายอีกสองชั่วโมง นั่งรอพี่กันต์นะเดี๋ยวจะไปส่งที่บ้าน”
น้องแพรพยักหน้ารับพร้อมยิ้มกว้าง “นี่เลยค่ะเหตุผลที่น้องแพรมาหา จะมาลากพี่กันต์กลับบ้านนี่แหละ ใกล้สอบทีไรพี่กันต์ไม่ค่อยได้กลับบ้านเลย วันนี้นะน้องแพรไม่ปล่อยให้พี่กลับมานอนคอนโดหรอก บอกเลย”
กันต์ยิ้มเอ็นดูกับท่าทางของน้องสาวที่แม้จะเริ่มโตเป็นสาวแล้วแต่ก็ยังเป็นเด็กน้อยน่าเอ็นดูสำหรับเขาเสมอ ยกมือขึ้นบีบปลายจมูกรั้นๆ นั้นอย่างมั่นเขียว
นั่งคุยเล่นกันอีกไม่นานทั้งโต๊ะก็พากันเตรียมขึ้นเรียน ตอนบ่ายเป็นวิชาเรียนรวมหลายคณะในห้องบรรยายห้องใหญ่ที่มีนักศึกษาเป็นจำนวนมากและไม่มีการเช็คชื่อ กันต์เลยพาน้องแพรขึ้นไปเรียนด้วยให้เจ้าตัวใส่เสื้อคลุมของใบบัวที่พับใส่กระเป๋ามาด้วยเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจมากนักเพราะชุดที่น้องแพรใส่อยู่เป็นชุดนักเรียน
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังได้รับสายตาจากคนอื่นๆ อยู่ดี เพราะแทบไม่เคยเห็นเลยว่าคนดังที่ใครต่อใครก็เรียกกันว่าเหนือเดินจะเดินจับมือผู้หญิง มีทั้งเสียงซุบซิบ และคนยกมือถ่ายรูปเต็มไปหมด หัวข้อสนทนาก็คงไม่พ้นว่าผู้หญิงที่เดินจูงมือกับเหนือเดือนแห่งสถาปัตยกรรมศาสตร์คือใคร...
************************************************
ชอบบบบบบ ชอบตอนพี่กันต์อยู่กับน้องแพร~~ ชอบพี่ชายพูดคะขากับน้องสาว ดูน่ารัก ดูน่าเอ็นดู และเราจะไม่ได้เห็นโมเมนต์แบบนี้ในครอบครัวบริสตัน เพราะน้องเดียร์คงไม่มีทางพูดคะขากับน้องเลิฟแน่นอน มีแต่เถียงกัน ฮาาาาา ตอนแต่งพี่กันต์คุยกับน้องแพรนี่แต่งไปยิ้มไป ชอบ~~ ชอบที่สุดอ่า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:z13:
คนแรก หรือเปล่านะ
-
มีความละมุน อยากได้พี่ชายแบบนี้
-
เพื่อนกันแต่ละคน กวนๆ ทั้งนั้น
จูงมือน้องสาวจะมีคนเข้าใจผิดไหมนะ
-
อ่อยขนาดนี้..หันมาสนใจพี่เค้าบ้างเถอะ :hao3:
-
:กอด1:
-
ชอบตอนพี่กันต์คุยกับน้องแพร อบอุ่น ละมุนมาก
ปล.น้องเดียร์ได้เข้าใจผิดแหงๆเลย
-
ได้แต่หวังว่าน้องเดียร์มาเห็นภาพพี่น้องจูงมือกัน คงไม่เข้าใจผิดเป็นอื่นไป ใช่มะ ใช่มะ :mew5:
-
อ๊ายยยยยยย พี่กันต์อ่อนโยนมาก น่ารักสุดๆเลย :mew1:
แต่ว่าทำไมมันสั้นแบบนี้อะ มาต่ออีกสิ ยังไม่เจอน้องเดียร์เลย :hao7:
-
น้านนนนน
-
:laugh: :laugh: :laugh: น้องมาเห็นจะเข้าใจผิดไหมหละพี่หมี
-
น้องเดียร์จะเจ้าใจผิดแล้วงอนไหม อิอิ
-
สเปคมากอ่ะพี่กันต์ พี่ชายในอุดมคติมาก :mew3: ขอบคุณมากค่ะฟาง
-
น้องตัวเล็กจะเข้าใจผิดว่าพี่กันต์มีแฟนแล้วอ๊ะป่าว เดี๋ยวก็โดนเมินหรอก :laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากให้น้องแพรคู่กะพี่ฮาร์ทอ่าาาา
-
:hao3: กับน้องนี่ละมุนมาก ช่วยละมุนแบบนี้กับน้องเดียร์ด้วย
-
น้องเดียร์เห็นแล้วหึง จนได้คำตอบว่าตัวเองชอบพี่กันต์
ใช่มั้ย ใช่เถอะ
ชอบตอนพี่กันต์อยู่กับน้อง ละมุนสุดไรสุด
-
โมเม้นท์พี่น้องน่ารักนะ แต่น้องตัวเล็กมาเห็นจะงานเข้าเปล่าเนี่ยยย
-
น้องจะเห็นไหม น้องต้องไม่รู้แน่ๆ เลยว่าพี่กันต์มีน้องสาว อย่าดราม่าน๊า ไม่อยากให้น้องเดียร์เสียใจ
-
รอตอนต่อไป~
-
เดะเปงเรื่องอีก
-
มีรูปหลุดไป น้องตัวเล็กเห็นต้องงอนแน่ๆ พี่กันต์ เตรียมง้อได้เลย
-
พี่กันต์เป็นพี่ชายที่อบอุ่นมากเลย
-
พี่กันต์ควงสาวววววว
น้องตัวเล็กจะว่ายังไงน้าาา 55555
-
เป็นพี่ชายที่ดี อบอุ่น ถ้าได้เป็นแฟนต้องดีมากๆแน่เลยน้องเดียร์
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ในตอนที่ 10
แค่สามขั้นตอน... ไม่ว่าจะทำกับมัมมี๊ แด๊ดดี๊ พี่ชาย น้องสาว คุณตาคุณยาย คุณปู่ รวมไปถึงป้าลินแล้วก็ลุงโอ๊ต ไม่ว่าจะกับใครก็ยอมเขาหมด และเดียร์ก็หวังว่าวิธีนี้จะใช้ได้กับรุ่นพี่อดีตวินัยหน้าโหดคนนี้ด้วย
ตรงตัวหนา ... น่าจะเป็น คุณปู่คุณย่า (เพราะเป็นพ่อแม่ของพ่อ)
และ คุณตา ... (เพราะเป็นพ่อของแม่) รึเปล่าคะ
ส่วนคำสะกดผิด ในตอนที่ผ่าน ๆ มา ก็มีอยู่หลายจุดนะคะ
ถ้ามีเวลากว่านี้ จะเก็บรวมมาส่งค่ะ
-
น้องเดียร์ออกแปปๆเองง่า น้องจะเข้าใจผิดป่ะ
-
:call: :call: :call:
-
(https://i.imgur.com/xoAGXxS.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท12 l “ชอบ...เหรอ”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
แม้จะไม่ได้กดติดตามเพจของมหา’ลัย แต่ประเด็นที่กำลังเป็นที่พูดถึงกันอยู่ตอนนี้ก็ถูกแชร์มาอยู่หน้าไทม์ไลน์อยู่ดี ซึ่งประเด็นที่นักศึกษาถกกันก็คงเป็นภาพของผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เหนือเดือน’ กำลังเดินจูงมือผู้หญิงหน้าตาสวยในมหา’ลัย พร้อมยิ้มกว้างอย่างที่ปกติไม่ค่อยจะได้เห็นเท่าไหร่นัก
และก็ไม่ได้มีแค่รูปเดียวแต่มีเต็มไปหมดตั้งแต่ที่น้องแพรเดินไปหาที่โต๊ะ ตอนที่กันต์พาน้องแพรขึ้นไปเรียนด้วย หรือแม้กระทั่งหลังเลิกเรียนที่เจ้าตัวตั้งใจจะพาน้องสาวไปส่งที่บ้านก็ถูกถ่ายเอาไว้หมด เพราะความสนิทสนมที่แสดงออกทำให้สาวๆ หลายคนเอนเอียงไปทางว่าผู้หญิงคนนั้นอาจจะเป็นแฟนของเหนือเดือนก็เป็นได้
เพราะเอาจริงๆ แล้วก็ไม่ค่อยมีใครรู้เท่าไหร่ว่ากันต์มีน้องสาว เนื่องจากเจ้าตัวไม่ยอมพาน้องแพรมาเปิดตัว เหตุผลข้อเดียวเท่านั้นคือ... หวงน้องมาก จะมีก็แค่เพื่อนๆ ในคณะที่รู้ แต่เสียงส่วนน้อยจากเพื่อนๆ ก็สู้เสียงส่วนใหญ่และความคิดเองเออเองไม่ได้อยู่ดี
“เรื่องมึงกับน้องแพรยังถูกแชร์ไม่หยุดเลย” ดิวเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์มาพูด
ตอนนี้พวกเขามานั่งรอเวลาขึ้นเรียนอยู่ใต้อาคารเรียนของคณะนิติศาสตร์ วิชาที่จะขึ้นเรียนต่อนั้นเป็นวิชาเลือกบังคับ
“ถ้าเยอะเกินไปเดี๋ยวคงต้องให้ป๋อมแป๋มลงเพจให้” กันต์ตอบ เขาเองก็กำลังไล่ดูพวกคอมเมนต์ต่างๆ อยู่เหมือนกัน ส่วนใหญ่จะไปในทางคาดเดาว่าน้องแพรคือแฟนของเขา
เพราะไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ ไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือกเลยสักนิด ใบหน้าก็ไม่มีส่วนใครคล้ายกันเลยจึงไม่แปลกที่ใครต่อใครจะเข้าใจไปแบบนั้น “จะคาดเดาอะไรก็ตามสบาย แต่อย่ามาด่ามาว่าน้องแพรเป็นพอ ไม่งั้นกูเล่นแน่”
“แต่เท่าที่ดูก็ไม่มีคอมเมนต์แย่ๆ นะกันต์” ใยไหมตอบ “ส่วนใหญ่จะออกแนวไม่อยากจะยอมรับมากกว่าว่าตัวเองจะนก”
“เรื่องคนอื่นคอมเมนต์น่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่ถ้ามีโอกาสกันต์ก็บอกน้องเดียร์ด้วยล่ะว่าน้องแพรคือน้องสาวน่ะ” ใบบัวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะอธิบายต่อเมื่อเห็นว่ากันต์ยังทำหน้างง ไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการจะสื่อ “คนนอกมองก็เข้าใจว่าเป็นแฟนอยู่แล้ว ถ้ากันต์อยากจะมีโอกาสเดินหน้าจีบน้องเดียร์ก็ไม่ควรจะให้น้องเข้าใจผิดไปแบบนั้นนะ”
“อ่า...”
“ใช่ๆ ถูกของบัว เพราะถ้าเกิดน้องเขาเองก็ชอบกันต์อยู่ล่ะก็ ถ้าเข้าใจผิดว่ากันต์กับน้องแพรเป็นแฟนกัน มันจะยิ่งยุ่ง ยิ่งยากเข้าไปใหญ่นะ ต้องรีบเคลียร์ให้เข้าใจรู้ไหม”
กันต์พยักหน้ารับกับคำของเพื่อน พร้อมกับคิดตามไปด้วย เขาเองก็ยังไม่เคยบอกเดียร์เลยว่าน้องแพรคือน้องสาว อาจจะเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่เนื่องจากว่าต่างคนต่างก็มีงาน แล้วอาทิตย์นี้ก็เป็นอาทิตย์สุดท้ายของการเรียนการสอนก่อนจะสอบกลางภาคแล้วด้วย
แผนการที่จะเดินหน้าจีบก็ถูกพับเก็บเอาไว้มาร่วมเดือน แล้วไม่รู้ว่าตอนนี้อกฝ่ายจะเข้าผิดไปไกลขนาดไหนแล้วเหมือนกัน พอคิดแบบนี้ก็ชักจะกังวล เดิมทีก็ว่ายากแล้ว ตอนนี้คงยากกว่าเดิมอีก...
การเรียนในวันนี้ไม่ได้มีอะไรมากนักเนื่องจากอาจารย์สรุปเนื้อหาให้ฟังพร้อมบอกแนวข้อสอบก่อนจะปล่อยให้ทุกคนแยกย้าย พวกกันต์เองก็แยกย้ายกันไปเพื่อเตรียมอ่านหนังสือสอบในสัปดาห์ถัดไป ยังไม่รวมถึงการส่งงานหลังสอบเสร็จและการสอบนอกตารางอีก
เจ้าตัวเหวี่ยงตัวขึ้นรถก่อนจะขับออกจากมหา’ลัยเพราะวันนี้ไม่มีเรียนอะไรแล้ว มีอีกทีก็สอบเลย กันต์ขับรถเลยคอนโดไป จุดหมายก็คือร้าน Cake@Time ของพ่อคิน
“Cake@Time ยินดีต้อนรับค่ะ... อ้าว... น้องกันต์”
“สวัสดีครับพี่ดี” กันต์ทักทายปาติชิเย่ประจำร้าน “วันนี้ออกมาอยู่หน้าร้านเองเหรอครับ”
“ค่ะ คนไม่เยอะเท่าไหร่พี่เลยออกมาช่วยหน้าร้าน แต่เวลานี้ลูกค้าก็ไม่ค่อยเยอะอยู่แล้วล่ะค่ะ” อีกฝ่ายตอบ “มาหาคุณคินเหรอ คุณคินออกไปข้างนอกแต่เดี๋ยวก็คงกลับเข้ามาเพราะออกไปได้สักพักแล้ว”
“ครับ ไม่เป็นอะไร ระหว่างรอเดี๋ยวผมช่วยเอง” กันต์ตอบก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้านเพื่อเปลี่ยนชุด
ตั้งแต่เด็กๆ แล้วกันต์มักจะมาช่วยงานที่ร้านเป็นประจำ คงเพราะเขาชอบและผูกพันกับร้านนี้ ได้เจอพ่อคินครั้งแรกพ่อคินก็พามาที่ร้าน ได้เจอน้องตัวเล็กครั้งแรก... ก็เพราะน้องมาที่ร้าน
หลังจากเก็บของแล้วหยิบผ้ากันเปื้อนแบบผูกเอวมาสวมแล้วเขาก็เดินออกไปช่วยหน้าร้าน กันต์ทำได้ทุกอย่างตั้งแต่เก็บโต๊ะ เช็ดโต๊ะ รับออเดอร์ เสิร์ฟ จนถึงขั้นทำเครื่องดื่มและขนมก็ทำได้หมด แต่ส่วนใหญ่เวลามาช่วยเขาจะคอยช่วยเสิร์ฟ รับออเดอร์ เก็บโต๊ะเสียมากกว่า
“ช่วงนี้งานเยอะเหรอคะ ไม่เห็นมาที่ร้านเลย” พี่ดีถาม
“ครับ จะสอบแล้วก็เลยยุ่งๆ นิดหน่อย เอาไว้หลังสอบเสร็จผมจะแวะมาช่วยนะครับ”
ไม่นานหลังจากที่กันต์มาช่วยงานลูกค้าในร้านก็เริ่มเยอะขึ้น คงจะเป็นเพราะนักศึกษาผู้หญิงที่แวะมาเจอพนักงานเสิร์ฟหน้าตาดีก็เลยโพสลงโซเชี่ยลที่ไปไวยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง นักศึกษาสาวๆ เลยพากันแวะเวียนมาที่ร้าน เพราะร้านก็ไม่ได้อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยเท่าไหร่นักเดินทางง่ายแล้วก็สะดวก ยิ่งตอนนี้มีรถไฟฟ้าผ่านก็ยิ่งเดินทางง่ายเข้าไปใหญ่
“ก็ว่า... มองจากข้างนอกก็สงสัยว่าทำไมวันนี้คนเยอะกว่าปกติ” เสียงของนคินทร์ เจ้าของร้านหรือพ่อคินของกันต์ทักขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในร้านแล้วเห็นลูกชายเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มอยู่
“พ่อคิน... สวัสดีครับ” กันต์เดินไปหาพร้อมยกมือไหว้ก่อนจะกอดพ่อคินเอาไว้แน่น เป็นการแสดงความรักแล้วก็ความคิดถึงของบ้านนี้
“เป็นไงมาไงถึงมาที่ร้านได้ละเนี่ย” พ่อคินถาม พลางมองหน้าลูกชาย ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางของกันต์ “จะให้พ่อทำอะไรให้ ไหนบอกมาสิ”
กันต์ถอนหายใจเสียงดังแบบที่ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ “ปิดพ่อคินไม่เคยได้เลย... ผมอยากให้พ่อคินทำแพนเค้กคุณหมีน้อยให้ผมหน่อย...”
พ่อคินเลิกคิ้วขึ้น “เอาไปให้ใครหล่ะ แล้วเราไม่ทำเองหล่ะ พ่อเทรนมากับมือนะ”
“ยังไงผมก็ทำได้ไม่เหมือนพ่อคินเต็มร้อยนี่ครับ นะ... พ่อคินทำให้ผมหน่อย”
“ไหนบอกพ่อคินมาก่อนว่าจะเอาไปให้ใคร...” พ่อคินถาม “น้องตัวเล็กหรือยังไงกัน”
คนโดนถามชะงักไปนิดยกมือลูบท้ายทอยแก้เขินก่อนจะพยักหน้ารับ “ครับ... พอดีมีเรื่องนิดหน่อย ผมว่าน้องต้องเข้าใจผมผิดไปแล้วแน่ๆ เลย ผมอยากจะไปอธิบาย แต่อยู่ๆ จะให้เดินเข้าไปคุยเลยก็คงแปลกๆ ผมก็เลยมาขอให้พ่อคินช่วยทำเมนูโปรดของน้องให้หน่อย ตอนหาเรื่องคุยน้องจะได้อารมณ์ดี ไม่โกรธผมไง...”
“คิดจะเอาขนมไปหลอกน้องหรือยังไงกัน” พ่อคินพูดขำๆ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปด้านหลังร้านให้กันต์รีบก้าวตามเข้าไป
“กับน้องขนมน่าจะหลอกได้มากกว่าเดินเข้าไปคุยตรงๆ นะครับ” ตอบกลับไปพลางนึกไปถึงน้องตัวเล็กที่เคยทำหน้าอ้อนขอให้เขาซื้อขนมให้ตอนที่เจอกันโดยบังเอิญ
“อย่างนั้นก็มาช่วยพ่อคินเลย คิดจะจีบเขาก็ต้องลงมือทำ เดี๋ยวน้องเขาติดใจฝีมือทำขนมพ่อคินแล้วไม่สนใจน้องกันต์ไม่รู้นะ...”
“ผมจะฟ้องมัมพัทธ์” กันต์พูดหน้าบึ้ง ทำเอาพ่อคินหัวเราะขำอย่างชอบใจที่แกล้งลูกชายได้สำเร็จ
กันต์ขยับไปยืนข้างๆ พ่อคินก่อนจะช่วยทำแพนเค้กคุณหมีน้อยตั้งแต่ตอนเตรียมแป้งจนกระทั่งทำเสร็จ เจ้าตัวเดินไปหยิบกล่องเก็บอาหารมาจัดการเรียงแพนเค้กลงไปในนั้น เตรียมของตกแต่งเอาไว้พร้อมตั้งใจว่าจะไปจัดจานอีกที
“จะกลับไปกินข้าวที่บ้านไหมน้องกันต์ หรือจะไปหาน้องตัวเล็กเลย” พ่อคินถามหลังจากที่ทำแพนเค้กคุณหมีน้อยเมนูพิเศษเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“อ่า...” คนถูกถามลังเล ก้มมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือ ตอนนี้ก็เย็นแล้ว ถ้ากลับไปบ้านก่อนอาจจะกลับถึงคอนโดดึก หรือไม่บางทีก็อาจจะนอนค้างที่บ้านเลยแพนเค้กที่เตรียมเอาไว้ก็คงใช้ไม่ได้
“หึหึ โอเค พ่อคินเข้าใจแล้ว เดี๋ยวจะบอกมัมเขาให้ว่าน้องกันต์ติดเด็กเลยไม่กลับมากินข้าวที่บ้าน”
“พ่อคิน... ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยครับ” กันต์แทบอยากจะทำหน้ายู่หน้างอ “เดี๋ยววันศุกร์ผมกลับบ้านนะ... วันนี้มันเย็นแล้ว ผมกลัวกลับไปไม่ทันน้อง...”
“ครับๆ พ่อคินก็แกล้งแซวเล่น ไปๆ กลับคอนโดได้แล้วล่ะ ขับรถก็ระวังๆ นะน้องกันต์”
“ครับผม พ่อคินก็ขับรถระวังๆ นะครับ แล้ววันศุกร์เจอกันนะครับ ทำข้าวผัดคุณหมีไว้ให้น้องกันต์ด้วยนะ”
“ครับๆ ตามนั้นครับลูกชาย” ยกมือตบไหล่ลูกชายไปที ก่อนจะเดินไปส่งกันต์ที่หน้าร้าน
เจ้าตัวยกมือไหว้พ่อคินก่อนจะเดินไปที่รถ วางกล่องแพนเค้กเอาไว้ที่เบาะข้างคนขับแล้วจึงขับรถกลับคอนโด กันต์ขึ้นไปที่ห้องของตัวเองก่อนเพื่อเตรียมแพนเค้กให้เรียบร้อย
จัดใส่จานกระเบื้องสีขาว วางแพนเค้กที่ทำเป็นรูปคุณหมีน้อยเอาไว้สามชิ้น เทซอสสตรอว์เบอร์รี่กับซอสช็อกโกแลตเป็นตารางหมากรุกเอาไว้ข้างๆ วางผลไม้อย่างสตรอว์เบอร์รี่ที่ตัดขั้วออกแล้วไว้ในช่องหมากรุก มีถ้วยเล็กๆ ที่ไว้ใส่เมเปิ้ลไซรัป ซอสสตรอว์เบอร์รี่ แล้วก็ซอสช็อกโกแลตวางเอาไว้สำหรับราดแพนเค้ก
ตกแต่งเรียบร้อยจนเหมือนเมนูแพนเค้กคุณหมีน้อยที่ร้านของพ่อคินก็หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะอัพเดทรูปที่เพิ่งถ่ายลงโซเชียล แม้ว่าจะไม่ได้ทำเองทั้งหมด แต่ก็ช่วยพ่อคินทำแถมยังมาจัดจานเองด้วย ให้เครดิตตัวเองเป็นคนทำคงจะไม่เป็นไร ลงรูปเรียบร้อยก็เดินถือจานออกจากห้องเพื่อเดินไปห้องข้างๆ กัน
กดกริ่งได้ไม่นานประตูห้องก็เปิดออก กันต์ชะงักไปนิดตอนที่ประตูห้องเปิดออกกว้างพลางมองสำรวจคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“เดียร์... ไม่อยู่เหรอ”
คนโดนถามเองก็นิ่งไปมองอย่างแปลกใจก่อนจะตอบ “ครับ”
“อ่า... อย่างนั้นฝากให้เดียร์หน่อย” กันต์ส่งจานแพนเค้กไปให้อีกฝ่าย “นายเป็นฝาแฝดเดียร์สินะ เหมือนจะเคยเห็นอยู่”
“ครับ ผมเป็นพี่ชายฝาแฝดเดียร์” อีกฝ่ายว่าก่อนจะยื่นมือมารับจานแพนเค้กไปถือเอาไว้ “พี่ชื่อกันต์ใช่ไหม”
“อือ...”
ฮาร์ทมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา พลางนึกไปถึงเรื่องที่น้องชายฝาแฝดเคยพูดเอาไว้ “แล้ว... พี่เอามาให้เดียร์ทำไมเหรอ”
“จริงๆ ก็มีเรื่องอยากคุยกับเดียร์ แล้วก็เห็นเดียร์บอกว่าชอบแพนเค้กก็เลยทำมาให้”
“เรื่องที่อยากคุย... ที่คนเขาแชร์กันเยอะๆ ในเพจคิ้วนั่นน่ะเหรอครับ” ฮาร์ทถาม
“อือ ใช่ อยากคุยเรื่องนั้นนั่นแหละ”
กันต์มองคนที่เป็นพี่ชายฝาแฝดของน้องตัวเล็กอย่างสำรวจ ถ้ามองผ่านๆ ก็คงแยกไม่ออกเพราะเหมือนกันมากที่เดียว แต่ถ้าหยุดมองสักนิดก็จะรู้ทันทีว่าใครเป็นใคร ดูจากสายตาเหมือนคนคนนี้จะสูงกว่าน้องตัวเล็ก อีกทั้งสีตาก็ไม่เหมือน ไหนจะบรรยากาศรอบๆ ที่แตกต่างจากเดียร์อย่างชัดเจน
“ทำไมต้องคุยเหรอครับ” ฮาร์ทถามต่อ พวกเขายังคงปักหลักที่จะยืนคุยแบบนั้น ไม่เชื้อเชิญเข้าไปนั่งในห้อง
“พี่กลัวเดียร์จะเข้าใจผิดว่าพี่กับคนในรูปเป็นแฟนกัน เพราะจริงๆ แล้วเราไม่ได้เป็นแฟนกัน”
“แล้วทำไมพี่ต้องกลัวเดียร์เข้าใจผิดด้วยครับ” ฮาร์ทถามต่อหลังจากได้ยินคำตอบของกันต์ “พี่ชอบ... เดียร์เหรอครับ”
ฮาร์ทอยากจะรู้เหมือนกันว่าคนคนนี้คิดอะไรกับน้องชายของเขาหรือเปล่า ชอบจริงๆ หรือแค่อยากจะแกล้งน้องชายของเขาเท่านั้น เขาจะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป
และกันต์เองก็ตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำเช่นกันกับคำถามนั้น
“พี่ชอบเดียร์”
“ยังไงฝากแพนเค้กนั่นให้เดียร์ด้วยนะ แพนเค้กคุณหมีน้อยร้านโปรดของเขา” กันต์ชี้ไปที่จานแพนเค้กที่ฮาร์ทถือเอาไว้อยู่
ฮาร์ทมองตามคนที่เดินกลับเข้าไปในห้องก่อนที่เขาจะปิดประตูลง วางจานแพนเค้กนั่นบนโต๊ะในครัว เอาไว้รอให้น้องชายของเขามาจัดการเอาเองแล้วกันว่าจะเอายังไง
“หือ... กลิ่นอะไรอ่ะ หอมๆ” เดียร์ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องร้องถามกับพี่ชายเมื่อได้กลิ่นหอมๆ ก่อนจะเดินตามกลิ่นหอมนั้นไปทันที เจ้าตัวตาวาวเมื่อเห็นที่มาของกลิ่นนั้น “แพนเค้กคุณหมีน้อย!! นายทำเหรอฮาร์ท”
ถือจานกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาหาฮาร์ทที่นั่งดูสารคดีอยู่ คนเป็นพี่เงยหน้ามองก่อนจะส่ายหน้า “มีคนเอามาให้”
“หือ... ใครอ่ะ เรากินได้ใช่ไหมอ่ะ”
“ได้ เขาเอามาให้เดียร์นั่นแหละ”
เดียร์ตาโตทันที “จริงอ่ะ! ใครเอามาเหรอ น่ากินมาก กลิ่นหอมสุดๆ แต่งจานอย่างกับร้านคุณหมีน้อยเลย นายจำได้ไหมที่แด๊ดกับมัมชอบพาเราไปกันน่ะ”
“อ๋อ... จำได้ เหมือนขนาดนั้นเลยเหรอ” ฮาร์ทถาม ก้มมองจานแพนเค้กที่ยังอยู่ในสภาพเดิมเหมือนตอนที่กันต์ถือมาให้
“ช่าย คุณลุงมักจะแต่งจานให้เราแบบนี้นี่แหละ ถ่ายรูปเก็บไว้หน่อยดีกว่า” ล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ก่อนจะลงมือตัดแพนเค้กเป็นชิ้นแล้วจิ้มเข้าปาก “ใช่แน่ๆ เราว่ามาจากร้านคุณลุงหมีน้องแน่นอนเลย เราจำได้”
“มีใครรู้บ้างว่าเดียร์ชอบแพนเค้กร้านนี้” ฮาร์ทถาม พลางนึกไปถึงคนที่เอามาให้
“ก็ไม่ค่อยมีนะ เพื่อนก็มีแค่ไอ้ทัชอ่ะ แต่อย่างหินก็รู้ว่าเราชอบแพนเค้กอยู่ร้านหนึ่งที่เราชอบไปตอนเด็ก” เดียร์เงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนจะจิ้มแพนเค้กเข้าปากต่อ
“แล้วพวกรุ่นพี่ล่ะ”
เดียร์ทำหน้างงใส่พี่ชาย แต่ก็ตอบคำถามนั้น “เราเคยเล่าเรื่องที่เราไปร้านคุณลุงให้ฟังที่เราหลงทางน่ะ เล่าตอนพี่ๆ เขามาช่วยงาน ที่เราเคยเล่าให้ฟังไงว่าพี่กันต์ทำข้าวผัดคุณหมีให้”
“อือ”
“ว่าแต่ว่าใครเป็นคนเอามาให้เราเหรอ”
“กินต่อเถอะ... เดี๋ยวเรากลับห้องละ” ฮาร์ทพูด ยกมือไปยีผมน้องชายฝาแฝดเล่นก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไปโดยไม่ได้ตอบคำถามของเดียร์ว่าใครเป็นคนเอาแพนเค้กคุณหมีน้อยมาให้
เดียร์เองก็ไม่ได้ทวงคำตอบ หันกลับมาจัดการกับแพนเค้กของโปรดต่อจนหมดเกลี้ยงยกจานไปเก็บล้างให้เรียบร้อย เอาไว้ต้องถามพี่ชายใหม่ว่าใครเอามาให้เพราะจะได้เอาจานไปคืนได้ถูก
ที่จริงไม่ต้องรอถามฮาร์ทด้วยซ้ำ เพียงแค่เดียร์เข้าไปในเพจ sexy boy หรือไม่ก็เพจ cute boy ของมหา’ลัย ก็จะรู้ได้ทันทีว่าเจ้าของจานและแพนเค้กนั้นเป็นของใคร เพราะทั้งสองเพจกำลังพูดกันถึงเรื่องแพนเค้กคุณหมีน้อยจนโพสต์เด้งอยู่หน้าฟีดเกือบจะตลอดเวลา
FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 2 ภาพ
ไม่รู้ว่าระหว่างคนทำแพนเค้ก หรือแพนเค้กกันแน่ที่น่ากินกว่ากัน เพราะคำทำแพนเค้กทำออกมาได้น่ากินไม่แพ้คนทำเลยจ้า~ แต่สาวๆ จ๋า ป้าคงต้องของแสดงความเสียใจด้วย เพราะแพนเค้กจานนี้มีเจ้าของแล้วจ้า...
ป้าก็อยากจะคิดว่าน้องซื้อมาเอง แต่ถ้ามันจะเหมือนกันขนาดนี้หลอกตัวเองไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไร อ่ะๆ เรามาลองจับผิดภาพกันดีกว่าว่าแพนเค้กที่คนทำโพสต์ลง กับแพนเค้กที่คนกินโพสต์ลง แตกต่างกันตรงไหน ถ้าต่างป้าก็คงพอจะดีใจว่าเออ!!! เขาซื้อมาร้านเดียวกัน แต่ถ้ามันไม่ต่างกันเลย... ก็คงต้องยอมรับแล้วล่ะจ้าว่าทั้งแพนเค้กและคนทำแพนเค้ก รวมไปถึงคนกินแพนเค้กเขามีเจ้าของหมดแล้วววว
#อกหักได้อีก #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วย
ภาพแพนเค้กที่กันต์ถ่ายและลงในโซเชียลพร้อมแคปชั่น
ตั้งใจทำสุดฝีมือ
ภาพแพนเค้กที่เดียร์ถ่ายและลงในโซเชียลพร้อมแคปชั่น
ของโปรด แพนเค้กคุณหมีน้อย ขอบคุณคนให้ครับผม
ยังไม่รวมบรรดาคอมเมนต์ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นกันยกใหญ่ว่ากันต์คงจะทำแพนเค้กให้เดียร์แน่นอน เพราะแพนเค้กทั้งสองรูปแม้จะคนละมุม ฉากหลังคนละฉากแต่องค์ประกอบบนจานนั้นเหมือนกันมากจนหาจุดแตกต่างไม่เจอ สุดท้ายก็เลยเป็นข้อสรุปว่า กันต์ทำแพนเค้กให้เดียร์แน่นอน แล้วหลังจากนั้นก็แสดงความคิดเห็นกันต่อ คอมเมนต์ความคิดเห็นเป็นร้อย ยอดไลก์ ยอดแชร์อีกเป็นพันกับความคิดเห็นนี้
Fangiily Gengchul
น้องกันต์ทำแพนเค้กให้น้องเดียร์ทำไม? เขาจีบกันเหรอ...? #ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย •.•?
************************************************
มาต่อแล้วจ้า มาช้ากว่าที่ตั้งใจเอาไว้ขอโทษด้วยค่า ช่วงนี้ไม่รู้อะไร มีประชุมเกือบทุ๊กวัน เลิกเย็นทุ๊กวัน เลยไม่ค่อยได้แต่งนิยายเลยค่ะช่วงนี้ ยังไงก็รอนะ รอเนอะ รอกันเนอะๆๆๆๆ
พี่ยังไม่ได้เจอน้องจ้า ไม่รู้ว่าน้องคิดมาก เข้าใจผิดไปบ้างหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ รู้สึกฟินอ่ะ คนหนึ่งอวดที่ทำขนมให้ อีกคนอวดที่ได้ขนม หูยยยย อยากจะมีโมเมนต์แบบนี้บ้างจัง (เพ้อฝัน) เราต้องมารอดูกันว่าน้องจะเข้าใจผิดไหม แล้วพี่จะทำยังไงดี มารอดูกันๆๆๆ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
ภาพ(และโพสท์)มันฟ้อง ฮา
-
รอตอนต่อไปปปปปป :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ปล.คิดถึงพี่คินน้องพัทธ์ เดี๋ยวกับไปอ่านดีกว่าา
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ตอนนี้เรียกว่าแพนเค้กสื่อรัก
-
น่ารักมากเลย :mew1: แต่อยากให้พี่กันต์แทนตัวเองว่ากันต์หรือน้องกันต์เวลาพูดกับพ่อคินอะ
-
ตายละป้าฟิน :mew3: คืนนี้หลับฝันดีแน่เลย พี่ฮาร์ทไม่บอกน้องซะงั้น ฮ่าๆๆ ขอบคุณมากค่ะฟาง
-
เจ้าตัวยังไม่ได้คุยกัน แต่แฟนคลับฟินกันตัวแตกไปแล้วจย้าาาา
-
อยากกิงด้วยยยยยยยยเลยยยย
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คนทำกับคนกินยังไม่รู้ดีเท่าพี่ฮาร์ทคนดีเลย ฮาร์ทรู้ ฮาร์ทเห็น :laugh:
-
o18 พี่ฮาร์ท มีแอบขัดขวางเล็กๆ
-
ตอนนี้กำลังคิดว่าพี่ฮาร์ทอาจจะรู้แล้วว่ากันต์คือพี่ชายใจดีของน้องตัวเล็ก
มาอ่อยน้องบ่อยๆน้าาาาาพี่กันต์
:ling1:
-
:hao7: :hao7:
-
จีบแบบอ้อมๆไม่รู้ตัว 5555 :hao7:
พี่กันเดินหน้าลุยโลดดด
-
เขินนน เหมือนประกาศอ้อมๆ เลยว่าเค้าจีบกันอยู่ :-[
-
พี่ฮาร์ทททททททท ทำไมไม่บอกน้องง นี่หวงเหรอ :hao7: :hao7: :hao7:
-
จ้าาา!! ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก้อแล้วแต่ 5555
-
งื้อ~ ฟินนนน
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
อยากกินแพนเค้ก
-
เดี๋ยวๆ ... คือมีคอมเม้นต์จากน้องฟางด้วยอ่ะ ^^
-
ฟินจิกหมอนไปซิ :-[
-
จีบกันผ่านโซเชียลงี้
-
น่ารัก มุ้งมิ้งที่สุดอ่ะ
-
หวงน้องเหมือนกันนะเนี่ยยย
-
น่่ารักกกกมากก งื้อออ :L2: :L2:
-
พี่ฮาทนี้แอบหวงน้องนิดๆเหมือนกันนะ
-
ชอบตรง สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป5555 เราฟินนนนนน
-
:mew3:
แค่นี้ก็ฟินแล้วจ้าฟางงง
ถ้าน้องเดียร์รู้น้องจะทำยังงัยนะ
รอตอนต่อไปนะ
-
พี่ฮาร์ทแอบหวงน้อง ไม่ได้การล่ะต้องหาคู่ให้ด่วน ใครดี? พี่ดิว? หรือใครก็ได้ที่ยังโสด(ดดดดดดดดดดดด)
-
:o8: :mew1:
-
พี่ฮาร์ทททท ทำไมไม่บอกน้องเดียร์ล่ะครับ โถ่วๆ
-
อยากกินแพนเค้ก o18 o18 o18
-
ขอแบ่งแพนเค้กหน่อย
อิอิ
-
โอ๊ยยน่อ คือฮาร์ทรู้แล้วเลยปล่อย หรือว่า
รู้แล้วแต่มันเร็วไป เลยไม่พูด ไม่บอก
เดียร์สนใจข่าวจริงไหมนั่น ดูไม่นอยด์เลย
หรือว่านอยด์จนเลิกนอยด์ไปแล้ว 55555
กันต์พูดไม่เกินจริงมาก แพนเค้กช่วยได้
แต่คงต้องรอให้น้องรู้ก่อนนะว่าของใคร
กันต์รู้ตัวเองและยอมรับแล้ว
น้องเดียร์ล่ะ รู้ใจตัวเองหรือยัง
-
:hao3: :hao3: :hao3:
-
รอแบบกรีดร้อง :hao5: :serius2: :mew6: :katai1:
-
ตอนนี้มีความน่ารัก ถึงแม้พี่กันต์จะไม้ได้ให้แพนเค้กคุณหมีกับน้องเดียร์โดยตรงแต่ดูหวานนะ
-
(https://i.pinimg.com/originals/82/a2/fa/82a2fae1846d200706ce30e11b54d5b2.gif)
นุ้งเดียร์มึน... @-@
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท13 l “ผม...เหรอ”
ขาที่กำลังก้าวไปยังคณะของตัวเองชะงักกึกเมื่อรับรู้ถึงสายตาของใครต่อใครที่จ้องมองมาที่เขาเป็นตาเดียว ลองเอามือลูบหน้าลูบผมเนียนๆ ไปก็ไม่มีอะไรติดหน้าติดผมหรือมีอะไรประหลาดๆ แอบก้มมองสำรวจตัวเองก็ไม่ได้ใส่เสื้อหรือกางเกงกลับด้าน ซิปก็รูดแล้วด้วย แล้วคนมองอะไรกัน
เดียร์พยายามทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินต่อ แต่สายตาเหล่านั้นก็ไม่ได้ละไปไหน กลับกันเสียอีก... สายตาที่พุ่งตรงมาที่เขานั้นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเขาเดินเข้าใกล้คณะสถา’ปัตย์
พอเลี้ยวเข้ามาได้มีเสาบังเจ้าตัวก็รีบโกยอ้าววิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว เพราะถ้าไปยืนรอลิฟต์คงไม่วายโดนมองอีกแน่นอน โชคดีที่วันนี้เรียนชั้นสามพอจะวิ่งขึ้นมาได้แม้จะต้องมายืนเอามือยันเขาเพราะหอบจากการวิ่งขึ้นบันไดมาก็เถอะ
พักหายใจจนดีขึ้นเจ้าตัวก็เดินไปยังห้องเรียน ชะโงกมองผ่านกระจกตรงประตูเพื่อหาว่าเพื่อนทั้งสองคนนั่งอยู่ตรงไหนเมื่อเจอเป้าหมายก็เปิดประตูแล้วตรงไปนั่งข้างๆ ทันที เพื่อนที่มาถึงแล้วและนั่งรอเวลาอยู่ในห้องหันมามองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ถ้าเป็นเวลาปกติพอหันมามองเสร็จก็จะต้องหันกลับกันไปเลย แต่วันนี้มาแปลกเพราะเอาแต่มองตามเขาจนเดินมานั่งลงข้างๆ ทัชกับหินผา
“อะไรของมึง!” เดียร์ถามเมื่อทัชเอาแต่มองหน้าเขา
“หึ เปล๊า” ปฏิเสธเสียงสูงแบบที่ใครได้ยินก็รู้ว่าแม่งแกล้งชัวร์
เดียร์ขมวดคิ้วใส่ “เปล่าอะไร มึงมองหน้ากูอยู่ชัดๆ ยังจะมาบอกเปล่าอีก แล้ววันนี้คือวันอะไรวะ กูมีอะไรผิดปกติเหรอมึงคนถึงได้มองกูจัง มองตั้งแต่กูเดินเข้ามาในเขตคณะแล้ว เล่นเอากูหมดความมั่นใจเลย นี่กูใส่กางเกงตูดขาดมาป่าววะคนถึงได้มองเนี่ย”
ทัชกับหินผาหลุดหัวเราะกับความคิดของเพื่อนตัวเล็กคนนี้ เดียร์โวยวายออกมาเมื่อโดนเพื่อนรักอย่างทัชตบหัวเข้าให้
“มึงนี่มันโง่แท้... ไม่รู้หรือไงว่าเขามองมึงเพราะอะไรกัน” ทัชส่ายหน้า
“กูหล่อ กูรู้ตัว” ตอบกลับมาทันทีแบบไม่ต้องคิดให้ทัชตั้งท่าจะตบหัวเพื่อนอีกครั้ง แต่คราวนี้เดียร์รู้ทันเลยยกมือกันเอาไว้ได้ทันท่วงทีก่อนที่มือหนาๆ ใหญ่ๆ ของทัชจะมาประทับอยู่ที่หัวของเขาอีกรอบ “อ่ะๆ ไหนมึงว่ามาสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมคนอื่นๆ ถึงได้มองกูเหมือนกับมองตัวประหลาดแบบนี้”
“สรุปคือไม่รู้จริงๆ หรือมึงแค่แกล้งวะ” ทัชหรี่ตามองเพื่อนของตัวเองอย่างไม่แน่ใจว่าพูดจริงหรือพูดเล่น
“กูพูดจริงๆ แล้วกูต้องรู้อะไรด้วยหรือยังไงวะ” เดียร์ขมวดคิ้วใส่ ไอ้ทัชเริ่มพูดจาเพี้ยนๆ ไปทุกที
“เมื่อวานมึงทำอะไรเอาไว้” ทัชถาม
แต่คนโดนถามนี่สิทำหน้างงไปหมดแล้ว “ทำอะไรของมึงคืออะไรวะ”
“มึงอัพรูปอะไรเมื่อคืนนี้น่ะ”
“อ๋อ... แพนเค้กคุณหมีน้อยไงมึง โคตรอร่อยเลย” พูดไปก็ทำหน้าฟินไป นึกอยากจะกินอีกสักรอบเพราะรสชาติมันเหมือนกับที่เคยกินตอนเด็กๆ เลย ร้านของคุณลุงคนนั้นที่มีพี่ชายใจดีมาช่วยเขาเอาไว้
“มึงไปเอามาจากไหน ขนมนั่นน่ะ” คราวนี้เป็นหินผาที่นั่งเงียบอยู่นานถามบ้าง
เดียร์หันมองมองก่อนจะตอบ “ไม่รู้อ่ะ ฮาร์ทบอกแค่ว่ามีคนฝากมาให้แค่นั้นแต่ไม่ยอมบอกว่าใคร นี่ก็ไม่ได้ถามเพราะกำลังอยากกิน”
ทัชกับหินผาเผลอถอนหายใจออกมาพร้อมกับเมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อน เดียร์ได้แต่ทำหน้างงกลับมา “ทำไมอ่ะ มันมีอะไรเกี่ยวกับขนมหรือยังไงกัน”
“เปล่า ถ้าไม่รู้ก็ไม่รู้ ไม่มีอะไรหรอก” หินผาตอบ
“อ้าว! ตกลงคืออะไรยังไง นี่งงนะ งง”
“เดี๋ยวสักวันมึงก็จะเข้าใจเองแหละนะเพื่อนเตี้ย” ทัชยกมือขึ้นตบปุๆ ที่หัวของเดียร์ก่อนจะขยี้ด้วยความหมั่นไส้กับท่าทางนั้นจนเดียร์ต้องร้องโวยวายออกมา เตรียมจะเอาคืนให้หนำใจ
แต่ยังไม่ทันจะได้เริ่มการเอาคืนอาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องเสียก่อนทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดตบตีกันชั่วคราวแล้วหันกลับมาตั้งใจเรียนแทน
เดียร์คิดว่าอาการแปลกๆ ของคนอื่นคงหายไปเองอาจจะเพราะยังเช้าอยู่ทุกคนเลยเบลอหันมามองเขา แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่ ยิ่งเมื่อก้าวขาเข้ามาในโรงอาหารสายตาหลายคู่ก็มองมาที่เขาทันที จนต้องหลบอยู่หลังหินผาแล้วเดินตามเพื่อนทั้งสองคนไปหาที่นั่ง
“มึง... กูว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติว่ะ...” เดียร์พูดเสียงเบาเพราะกลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน
“อะไรของมึง” ทัชถาม
“กูมีอะไรแปลกประหลาดไหม ทีเขางอกจากหัวเหรอ หรือหูกูยาวเป็นเอลฟ์ สิวหัวช้างอยู่บนหน้ากูเหรอ หรือว่า...”
“เดี๋ยวมึง!” ทัชเบรกเพื่อนที่พูดอะไรไม่รู้เรื่อง “มึงเป็นเชี่ยไรเนี่ย พูดจากเลอะเทอะว่ะ”
“กูไม่ได้เลอะเทอะกูพูดจริงๆ พวกมึงดูดิ คนแม่งมองกูกันใหญ่เลยกูถึงได้ถามมึงนี่ไงว่ากูมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า”
สิ้นคำถามของเดียร์ทัชก็ได้แต่กรอกตาไปมองส่วนหินผาก็หลุดขำ
“ถามจริง ตั้งแต่ที่ลงรูปไปเมื่อคืนได้เข้าเฟซเข้าอะบ้างหรือเปล่า” หินผาถาม
“เปล่าอ่ะ ยังไม่ได้เข้าไปดูอะไรเลยลงรูปเสร็จก็กิน กินเสร็จก็นอนเลย นาฬิกาก็ยังลืมตั้งปลุกถึงไม่ได้มาพร้อมไอ้ทัชนี่ไง” เดียร์ส่ายหน้าไปมา
“อย่างนั้นจะงงก็ไม่แปลกอะไรหรอก ไปๆ ไปซื้อข้าวกินเถอะเดี๋ยวมีเรียนตอนบ่ายอีก จะฝากซื้อหรือจะไปซื้อเอง”
เดียร์รีบเปิดประเป๋าหยิบเงินส่งให้หินผาทันทีก่อนจะยิ้มแป้น “อยากกินข้าวมันไก่ พิเศษไก่ด้วยนะเมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย หิว...” ทำตาปริบๆ ทอดเสียงท้ายประโยคเหมือนจะอ้อน
หินผาได้แต่หัวเราะกับท่าทางของเพื่อนตัวเล็ก ยกมือขยี้ผมอีกฝ่ายไปทีอย่างมันเขี้ยว ให้ความรู้สึกเหมือนมีน้องดีเหมือนกัน
“มึงก็ยอมมันตลอด ใจอ่อนให้มันตลอดมันเลยได้ใจอ้อนแต่มึงไง” ทัชส่ายหัวระหว่างเดินไปซื้อข้าวกับหินผา
“ให้ความรู้สึกเหมือนมีน้องดี กูมีแต่พี่ไงเลยไม่รู้ว่ามีน้องจะเป็นยังไง”
“มีน้องอย่างมัน... ปวดหัวชิบหาย มึงลองไปถามไอ้ฮาร์ทดูเลยก็ได้ งุ้งงิ้งง้องแง้งอยู่นั่นแหละ” ทัชพูดเหมือนจะหมั่นไส้แต่บนหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มจางๆ
เดียร์ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นน้องเล็ก บางครั้งก็ช่างอ้อนบางทีก็งอแง บทจะกวนก็กวนจนปวดหัว แม้จะทำตัวให้นึกหมั่นไส้แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าก็เอ็นดูอยู่เหมือนกัน
คนที่คนพูดถึงแล้วก็โดนใครต่อใครมองคว้ากระเป๋าตัวเองมาวางบนโต๊ะก่อนจะฟุบหน้าลงไป หยิบโทรศัพท์จะเข้าขึ้นมาเล่นเพื่อจะได้รู้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ทำไมอยู่คนเดียว” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับแรงขยี้ที่ผมให้เดียร์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง
พอเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มออกมา “สวัสดีครับ รอไอ้ทัชกับหินไปซื้อข้าวอยู่ ผมเลยมานั่งเฝ้าโต๊ะ แล้วพี่ทำไมอยู่คนเดียวอ่ะ พวกพี่ไข่ไปไหนกันหมด”
“พวกนั้นขึ้นไปก่อนแล้ว พี่มาซื้อน้ำ” ชูแก้วน้ำในมือให้ดู แล้วก็เห็นตาเป็นประกายของคนที่นั่งอยู่จนต้องยิ้มขำ “เอาไหม...”
“หา... อะไรครับ” เดียร์ทำหน้างง
กันต์วางแก้วชาเขียวปั่นยี่ห้อดังตรงหน้าอีกคน “พี่ให้ เขาทำมาให้ผิด”
“อ้าว... แล้วของพี่อ่ะ” ปากถามแต่มือนี่เอื้อมไปคว้าแก้วมาแล้ว
“พี่สั่งใหม่ไปแล้วล่ะ จะเอาไหมถ้าไม่เอา...” กันต์ถามเอื้อมมือไปหยิบแก้วแต่ไม่ทันคนตัวเล็กเพราะอีกฝ่ายยกมือดูดเรียบร้อยพร้อมยิ้มแผล่
“ขอบคุณครับ”
กันต์หัวเราะกับท่าทางนั้น นึกมันเขี้ยวน้องตัวเล็กเสียเหลือเกินจนต้องยื่นมือไปยีผมนุ่มๆ เล่นจนฟูไปหมด คนน้องก็แสนดีไม่ฮือไม่อือ ไม่ว่าสักคำเพราะเอาแต่ดูดชาเขียวปั่นแก้วใหญ่อยู่
“อย่างนั้นพี่ไปก่อน เดี๋ยวขึ้นเรียนไม่ทัน”
“ครับผม สู้ๆ นะครับ แล้วก็... ขอบคุณสำหรับนี่ครับ” เดียร์ส่งยิ้มกว้างให้ ชูแก้วชาเขียวปั่นที่ดูดไปแล้วให้อีกฝ่ายดู
มองตามรุ่นพี่อดีตพี่วินัยแสนโหดไปจนอีกฝ่ายเดินออกจากโรงอาหารก่อนจะหันมาก้มหน้าก้มตาดูดน้ำในมือต่อ ก่อนหน้านี้ไม่ได้สนใจใครเพราะมัวแต่คุยกับกันต์ แต่ตอนนี้เดียร์รู้สึกถึงสายตามากมายที่พุ่งตรงมาที่เขาจนต้องจับแก้มน้ำแน่นขึ้นแล้วดูดน้ำไม่หยุด
“ไปซื้อไม่มีแบ่งกูนะมึง” ทัชว่าหลังจากเดินกลับมาที่โต๊ะแล้ว ดีดหน้าผากเดียร์ไปหนึ่งทีเพราะหมั่นไส้ล้วนๆ
“กูไม่ได้ไปซื้อ” เดียร์ตอบพลางรับจานข้าวมันไก่มาจากหินผาที่ทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามเขากับทัช
“แล้วมาจากไหนถ้ามึงไม่ได้ไปซื้อ”
“พี่กันต์ให้มา”
ทั้งทัชแล้วก็หินผามองหน้าคนพูดทันที “หมายความว่ายังไง”
“ก็พี่กันต์ให้มาไง พี่แกบอกว่าพนักงานเขาทำมาให้ผิด แล้วพี่เขาก็ไม่กินก็เลยเอามาให้นี่แหละ” เดียร์ตอบ ไม่เข้าใจว่าเพื่อนทั้งสองคนจะแปลกใจแล้วทำหน้าประหลาดๆ แบบนั้นไปทำไม
“หือ... พนักงานทำน้ำให้ผิด พี่เขาก็เลยเอามาให้ แล้วน้ำของพี่เขาล่ะ” หินผาถาม
“เห็นพี่เขาบอกว่าสั่งใหม่ไปแล้ว อ่ะๆ มึงไม่ต้องมองกูแบบนั้นไอ้ทัช ยังไงกูก็ไม่แบ่งชาเขียวปั่นแสนอร่อยนี้ให้มึงแน่นอน เอ่อ! ลืมถ่ายรูปเลยว่ะ” เดียร์ชี้หน้าเพื่อนพร้อมกับส่ายนิ้วไปมา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปชาเขียวปั่นแก้วใหญ่ที่พร่องลงไปเกือบครึ่งแก้วแล้ว
จัดการอัพลงโซเชียลอย่างทุกทีที่ทำ แล้วก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าโดยไม่ได้ดูอะไรเพิ่มเติมก่อนจะลงมือจัดการข้าวมันไก่ตรงหน้า
“อะไรของพวกมึงกันอีก ไม่กินข้าวเหรอ” เดียร์ถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนยังไม่ลงมือกินข้าวกันสักที
ทัชถอนหายใจเฮือกใหญ่ “มึงนี่น่ะ... กูจะเรียกว่ามึงซื่อ หรือมึงบื้อดีห๊ะ”
“อ้าวไอ้เชี่ย... มาด่ากูเรื่องอะไรของมึงเนี่ย” พอโดนว่ามาก็ว่ากลับทันที
สองเพื่อนซี้เริ่มการต่อล้อต่อเถียงกันต่ออย่างที่ทำเป็นประจำแม้จะตักข้าวเข้าปากอยู่เรื่อยๆ ก็ตาม แต่ก็ไม่ว่าเถียงกันเรื่องนู้นเรื่องนี้ตลอดมื้อกลางวัน
“มึงชอบขนาดนั้นเลย” ทัชถามหลังจากที่นั่งมองเพื่อนรักดูดชาเขียวเข้าไป
“ชอบดิ อร่อยชะมัดโคตรนุ่ม ปั่นโคตรจะละเอียดเลย ถ้ามึงอยากกินก็ไปซื้อเองกูไม่ให้หรอก” พูดไปก็กอดแก้วชาเขียวไปเป็นการยืนยันว่าให้ตายก็ไม่มีทางแบ่งชาเขียวปั่นแก้วนี้ให้แน่นอน
“กูไม่แย่งมึงแดกหรอกไม่ต้องห่วง” ทัชว่าเสียงสะบัดเรียกเสียงหัวเราะจากเดียร์แล้วก็หินผาได้เป็นอย่างดี ที่ได้เห็นอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงของทัชหลังจากที่โดนเดียร์กวนประสาทหลายๆ รอบเข้า
“จะว่าไป... พี่กันต์ก็แปลกดีเนอะ” หินผาพูดเรียกสายตาของเดียร์ให้หันมามอง ก่อนที่เจ้าตัวจะอธิบายเพิ่มเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่เข้าใจของเดียร์ “ก็นี่ไง... เท่ากับว่าพี่กันต์ต้องจ่ายค่าน้ำสองแก้วถูกไหม”
“ทำไมอ่ะ...”
“อ๋อ...”
เสียงแรกเป็นของเดียร์ ส่วนเสียงที่สองเป็นของทัช เจ้าตัวตบโต๊ะเหมือนกับเห็นด้วยในสิ่งที่หินผาพูด “จริง!”
“ยังไงว่ะ กูงง คือพวกมึงคุยอะไรกันครับ”
“เดียร์...” หินผาเรียกเพื่อนใหม่ก่อนจะยิ้มบางให้ “หน้าตาก็ดูไม่น่าจะตามคนอื่นไม่ทันเลยเนอะ”
“ห๊ะ!!”
“กูแปลสั้นๆ ง่ายๆ ให้ฟังนะ” ทัชยกมือวางบนไหล่ของเดียร์ ขยายความของประโยคที่หินผาพูดก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ สะใจ “หน้าตามึงไม่น่าโง่เลยไง”
“อ้าวไอ้นี่...” หันมาชี้หน้าเพื่อนใหม่อย่างคาดโทษ
“กูแค่พูดเรื่องจริง” หินผาไหวไหล่ สีหน้ายังขบขันไม่หายกับสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อครู่นี้ “ลองคิดตามดูสิ ร้านนี้ก็แบรนด์ดังระดับประเทศ ระดับโลก ถ้าพนักงานทำเครื่องดื่มให้ลูกค้าผิด ลูกค้าแจ้งบอกเขาก็รีบทำใหม่ให้แล้ว... จริงไหม”
“ใช่ แค่เดินไปบอกพนักงานว่าเครื่องดื่มผิดไม่ใช่แบบที่สั่งพนักงานเขาก็เปลี่ยนให้แล้ว แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นนะ แก้วที่ผิดก็จะอยู่กับพนักงาน ไม่ได้อยู่กับลูกค้า” ทัชพูดต่อ
“เพราะฉะนั้นก็คงเป็นไปไม่ได้ที่ว่าพนักงานจะทำเครื่องดื่มให้ผิด ก็เลยเอาน้ำมาให้โดยที่ตัวเองไปสั่งน้ำใหม่อีกหนึ่งแก้ว แบบนั้นก็เท่ากับว่าต้องจ่ายค่าน้ำสองแก้วน่ะสิ จริงไหม”
“ถูกต้อง!”
เดียร์นิ่งไปเพราะกำลังประมวลผลแล้วก็คิดตามในสิ่งที่เพื่อนทั้งสองคนพูด ดวงตากรอกไปมาซ้ายขวายามใช้ความคิด ปากก็กดหลอดดูดชาเขียวเอาไว้ไม่ปล่อย
“คือจะบอกว่า... พี่กันต์สั่งน้ำสองแก้วเลย...”
“สรุปง่ายๆ เลยนะมึง แบบไม่ต้องอ้อมโลกอ้อมจักรวาลแบบที่มึงกำลังจะพูดนะ” ทัชพูดเมื่อเพื่อนรักยังคงอ้ำอึ้งไม่พูดออกมาทั้งๆ ที่ก็น่าจะเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร “พี่กันต์ตั้งใจซื้อชาเขียวแก้วนี้ให้มึง ไม่ใช่พนักงานทำให้ผิด เข้าใจไหม เก็ตยังมึง”
“อ่า... แล้วพี่เขาทำแบบนั้นทำไมวะ... โอ๊ย! ไอ้เชี่ยทัช” เดียร์ถามก่อนจะร้องโวยวายออกมาเมื่อเพื่อนทัชยื่นแขนมาล็อคคอเขาเอาไว้พร้อมใช้มืออีกข้างขยี้ผม บีบแก้ม ดึงแก้มจนเจ็บไปหมดมันถึงได้ยอมปล่อย “เชี่ยไรมึงเนี่ย”
บ่นไปก็นวดแก้มตัวเองไปเพราะเมื่อกี้โดนดึงเสียหลายรอบ แก้มแทบจะยืดติดมือมันไปแล้ว
“กูหมั่นไส้ คำเดียวสั้นๆ ได้ใจความเลยมึง! กูเคยคิดนะว่ามึงมันซื่อพวกเรื่องอะไรแบบนี้ เก่งแต่พวกเรื่องเรียน แต่กูก็ไม่คิดว่ามึงมันไม่ใช่แค่ซื่อ แต่มึงทั้งบื้อ ทั้งโง่เลย”
“อ๊าว! มาด่ากูโง่อีกมึงนี่”
หินผาหัวเราะก่อนจะยกมือห้ามทั้งสองคนที่ตั้งท่าจะเถียงกันอีกรอบ ทัชได้แต่ฟึดฟัดยกมือกอดอก ส่วนเดียร์ก็มีท่าทางไม่ต่างกันแต่ออกแนวยังไม่เข้าใจอะไรมากกว่า
“เอาอย่างนี้... เย็นนี้กลับไปมึงลองไปเข้าเฟซดูนะ แล้วก็นึกเรื่องที่พวกกูเคยพูดถึงเรื่องพี่กันต์กับมึงด้วย ตอนที่ทำงานกลุ่มด้วยกันน่ะที่พวกกูพูดไป” หินผาเป็นฝ่ายพูดแทนเพราะถ้าขืนปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันต่อคงได้เถียงกันรอบสามแน่นอน
“แล้วทีนี้นะ... พอมึงเข้าเฟสแล้วก็นึกเรื่องนั้นแล้วนะ มึงก็จะเข้าใจทุกอย่างเองแหละ ทั้งเรื่องที่มีคนมองมึงตลอดตั้งแต่มึงเช้ามาในมหา’ลัย จนถึงตอนนี้ แล้วก็เรื่องที่พี่กันต์ซื้อน้ำให้มึง มึงลองนึกแล้วก็คิดตาม มึงก็จะเข้าใจเอง โอเคไหม”
“บอกมาเลยไม่ได้หรือไงอ่ะ ทำไมต้องให้คิดด้วยอ่ะ” เดียร์เริ่มงอแงเพราะยังไม่ได้คำตอบเสียที “ไหนพวกมึงบอกว่ากูโง่ไง ก็พูดออกมาเลยสิ กูจะได้หายโง่”
หินผาส่ายหน้า “ไม่ได้หรอก เรื่องนี้กูว่ามึงควรรู้แล้วก็เข้าใจเองมากกว่านะ ถ้ากูพูดไปก็เหมือนคนอื่นพูดมันก็ไม่มีประโยชน์ ไม่มีผลอะไรหรอก ถ้ามึงเข้าใจเองมึงก็จะได้คิดตามไปเองว่ามึงจะเอายังไงต่อ”
“โว๊ะ! พวกมึงนี่เอาใจยากแท้ พอกูไม่รู้ไม่เข้าใจก็ว่ากูจริง พอกูอยากจะรู้ก็ไม่อธิบายซะงั้นอ่ะ”
“เอาน่า...” หินผาตบไหล่เดียร์ “ถ้ามึงไม่เข้าใจจริงๆ เดี๋ยวก็มีคนทำให้มึงเข้าใจเอง กูว่า... ถ้ามึงยังซื่อ... ไม่รู้อะไรแบบนี้ คนคนนั้นก็คงไม่อยู่เฉยหรอก”
“ห๊ะ กูยิ่งงงเข้าไปใหญ่เลย” เดียร์ยกมือเกาหัวตัวเอง
“เดี๋ยวมึงก็เข้าใจเองนั่นแหละน่า แค่ทำตามที่ไอ้หินมันพูดแค่นั้นพอ ไปๆ ขึ้นเรียนได้แล้วเดี๋ยวก็สายกันพอดี” ทัชพูด
ทุกคนเลยลุกขึ้นหยิบจานไปเก็บ โดยที่เดียร์ก็คว้าแก้วชาเขียวปั่นที่ยังเหลืออยู่ถือติดมือมาด้วย ก็มันยังเหลืออยู่อีกเกือบครึ่งแก้ว... จะทิ้งก็เสียดาย เอาขึ้นไปกินบนห้องเรียนด้วยเลยแล้วกัน... อร่อยดี
************************************************
พี่กันต์สายเปย์ก็มาจ้าาาา พี่กันต์เค้าก็ชอบชาเขียวปั่นซื้อ เอ้ย! เอาแก้วที่พนักงานทำผิดมาให้เค้าก็ได้นะ แหม... จะเปย์เขาทั้งทีก็ยังทำฟอร์มเนอะ ส่วนน้องนี่ก็นะ... ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ในความคุ้นเคยกันอยู่~~~ มาเป็นเพลงเลยทีเดียว ฮาาาาา... ยังไงก็มาเอาใจช่วยแล้วก็ลุ้นกันนะคะว่าน้องจะรู้ตัวหรือยังว่าโดนจีบ จะรู้เองหรือพี่บอกเอง?
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
เดี๋ยวๆ ... คือมีคอมเม้นต์จากน้องฟางด้วยอ่ะ ^^
คิดไม่ออกจะเอาชื่อเฟซอะไรดี... ก็ใช้ของตัวเองเลยแล้วกันง่ายดีค่า 555555
รอบหน้าเอาชื่อเฟซพี่เนอะ อิอิ
-
พี่กันต์สายเปย์ 5555
-
สั้นม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
เดียร์มึนๆ ฮ่าๆ
-
เพราะน้องไม่เก็ต พี่ก็เลยต้องอ่อย ต้องเปย์ชิมิ. :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โถ่ๆๆๆ เดียร์ลูก
-
หินผาขนาดอ้อมๆแล้วนะทัชยังแปลให้อีกนะเนี่ย ฮ่าๆๆ น้องเดียร์หนูเน้นสายกินใช่มั้ยคะลูก พี่ให้อะไรรับหมด อิอิ รอตอนหน้าน้องจะคิดได้รู้ใจตัวเองมั้ยน้อ :กอด1: ขอบคุณมากค่ะฟาง
-
โอ้ยยยยยยยยยย สะดุดกึก ค้างงงงงงงงงงง ค่ะ
มาต่อบ่อยๆนะคะ คอดถึงพี่ใจดีกับน้องตัวเล็ก
นี่เริ่มจีบแล้วใช่ไหม จีบน้องจริงๆแล้วใช่ไหม
รีบรู้ตัวเร็วๆนะหนู รู้ตัวแล้วรุกพี่เขาด้วยเลย อ้าวว ไม่ใช่ พี่กันต์ต้องรุกจีบหนูนี่เน้อ 55
happy valentines day kaaaaaaa
:mew1:
-
โถ่น้อง ... ช่างไม่รู้อะไรจริงๆ อีกนานแค่ไหนกันทนะ ที่น้องจะรู้ว่าพี่คิดยังไงกับตัวเอง
ป.ล.อย่าลืมนะน้องฟาง รอบหน้าเป็นเฟซพี่ คริคริ
-
:mew1:
พี่กันต์น่ารัก อย่กรู้แล้วว่าถ้าเดียร์รู้ความจริงจะเป็นยังงัย
จะเข้าใจที่เพื่อนๆพูดหรือเปล่านะ
-
ไงมาตัดตอนเอาแบบนี้ล่ะ คนที่อยากรู้มากกว่าหลานเดียร์ก็คนแก่นี่ไง ต่อมอยากเผือกโดนสะกัดซะงั้น :seng2ped:
-
นุ้งเดียร์ ได้มัมมี๊น้ำเหนือมาเต็มเต็ม กว่าจะรู้ใจตัวเอง พี่กันต์คงต้องอ่อยอีกนานมั้ง :mew4: :mew4: :mew4:
-
สั้นมาก ขออีกได้ไหม? ต่อมเผือกอยากทำงานแล้ว
-
พี่กันต์ เอาใจน้องใหญ่เชียวนะ
-
จีบเนียนๆ น่าจะไม่เวิคนะพี่กันต์ แบบนี้ต้องรุกตรงๆ
-
เอ็นดู
-
สายเปย์ที่แท้ทรูนั้นคือพี่กันต์ o13
-
:-[ :-[ :-[
-
น้องเดียร์คนซื่อ แต่น้องก็น่ารักน้า
-
พี่กันต์อ่อยแรง น้องเขาสดใสไม่คิดอะไร
พี่ก็ต้องขยันไปจีบไปแสดงตัวแบบนี้ล่ะค่ะ
-
Happy Valentine's จ้า
ขอบคุณสำหรับนิยายน๊า~~~~~~~~
รอลุ้นน้องเดียร์จะซื้ออ้อยพี่กัณต์เมื่อไหร่
:mew1: :mew1: :mew1:
-
พี่กันต์สายเปย์ :-[
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เปลี่ยนจากสายอ่อย เป็นสายเปย์น่าจะรุ่ง
-
:hao7: :hao7:
โถ หนูเดียร์คนซื่อ
o13 o13 o13
-
รีบๆรู้ตัวสิเดียร์
-
พี่กันต์สายเปย์ น้องเดียร์สายมึน55555 เมื่อไหร่จะรู้ตัวว่ามีคนแอบรักอยู่จ๊ะหนู
-
พี่กันต์ป๋าสายเปย์ :o8:
-
พี่กันต์เริ่มจูโจ่มจริงๆละใช่ไหม 55555555555
ขำน้อง
โถ่ลูก อะไรจะไม่เข้าใจขนาดนั้นนน 5555555
เหนื่อยเพื่อนต้องอธิบายเลย
-
:really2: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:call: :call: :call:
-
(https://i.pinimg.com/originals/82/a2/fa/82a2fae1846d200706ce30e11b54d5b2.gif)
นุ้งเดียร์มึน... @-@
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท13 l “ผม...เหรอ”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
ช่วงนี้อากาศค่อนข้างจะแปรปรวน ตอนเช้าๆ ยังหนาวอยู่เลย แต่พอมาตอนกลางวันก็ร้อนจนแถมจะหลอมละลายแล้วระเหยกลายเป็นไอ พอตึกเย็นมาหน่อยอากาศเย็นๆ หนาวๆ ก็กลับมาอีกครั้ง เดียร์ยกมือโบกลาหินผากับทัชที่จะไปอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบด้วยกันที่หอพักของหินผา ส่วนตัวของเขานั้นก็เตรียมกลับคอนโด ไม่ได้ไปอ่านหนังสือกับสองคนนั้นเพราะวิชาที่สอบเป็นวิชานอกคณะแล้วก็ไม่ได้เรียนด้วยกัน ซึ่งตารางเรียนของเทอมแรกนี้ทางมหา’ลัยเป็นผู้จัดให้เลย เลยมีวิชานอกคณะบางวิชาที่พวกเขาไม่ได้เรียนด้วยกัน
เดียร์ยืนลังเลอยู่ตรงป้ายรอรถของมหา’ลัย กำลังคิดอยู่ว่าจะเดินไปเองหน้ามหา’ลัยเองหรือจะรอรถดี...
แต่เสียงแตรรถที่ดังขึ้นก็เรียกให้เดียร์จากความคิดเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมๆ กับคนที่ยืนรอรถอยู่บริเวณนี้ รถ SUV คันสวยจอดเทียบอยู่ตรงหน้า เดียร์กำลังจะละความสนใจไปเพราะคิดว่ารถคันนี้คงมาจอดรอรับใคร
“เดียร์”
เสียงเรียกชื่อเขา... เดียร์เงยหน้ามองก่อนจะเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก
“จะกลับคอนโดเหรอ”
“ครับพี่” เดินเข้าไปใกล้รถคันนั้นเพื่อที่จะได้คุยกันถนัดขึ้น
กันต์เอื้อมมือมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับออก “มาสิ พี่ก็กำลังจะกลับเหมือนกันจะได้ไม่ต้องรอรถ”
“ขอบคุณนะครับ” เดียร์ตอบรับก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถคันสวยข้างๆ คนขับ แล้วรถ SUV ก็ขับออกจากบริเวณนี้ไป
“เพิ่งสอบเสร็จเหรอ เป็นยังไงบ้าง” กันต์หันมามองน้องตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ตอนนี้เจ้าตัวกำลังกวาดสายตาไปมาเพื่อสำรวจรถของเขา
“ก็ดีครับ เหลือวิชานอกอีกวิชาเดียว ส่วนวิชาคณะก็เหลือส่งงานครับแค่นั้น” เดียร์ตอบ หันไปมองซีกหน้าของคนที่กำลังขับรถอยู่
คนบ้าอะไรทำไมถึงได้หน้าตาดีนักก็ไม่รู้ ไม่อยากจะยอมรับหรอกแต่ขนาดเห็นแค่ครึ่งหน้าก็ยังดูดี ดูจมูกนั่นสิโด่งได้รูป ริมฝีปากก็ดูดี ตาก็ไม่ได้โตแต่ก็ไม่ได้เล็ก สุกอย่างมันเลยดูครบเคริ่งไปหมดโดยไม่ต้องปรุงแต่งอะไรอีก
“ก็ดีแล้ว... หึหึ แวะกินข้าวกันก่อนไหม” กันต์หลุดขำเมื่อได้ยินเสียงท้องร้องจากคนข้างๆ เหลือบมองคนที่ทำหน้ายู่
“ก็... ได้ครับ” ใจจริงก็อยากปฎิเสธแต่ความหิวมันมีมากกว่าก็เลยพยักหน้าตอบตกลงไป
กันต์ได้แต่นึกเอ็นดูคนตัวเล็กจนอยากจะยื่นมือไปบีบแก้ม ขยี้ผมคนน่ารักสักที ยิ่งตอนหันมายิ้มหวานใส่เขาตอนที่ถามว่าอยากกินอะไรก็น่าฟัด แต่ทำได้แค่กำพวงมาลัยรถแน่นขึ้นเพราะสถานะที่เป็นอยู่ตอนนี้มันทำอะไรไม่ได้
นึกแล้วก็อยากจะถอนหายใจเพราะจนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่ได้คุยกับเดียร์สักทีเรื่องที่มีภาพของเขากับน้องแพรออกมา ไม่รู้เจ้าเด็กคนนี้เห็นหรือยัง เห็นแล้วแต่เพราะไม่ได้คิดอะไรกับเขาก็เลยไม่สนใจ หรือยังไม่เห็นกันแน่นะ...
กันต์ขับรถเลยคอนโดไปหน่อยก่อนจะเลี้ยวเข้าจอดในร้านบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่างตามที่ตุ๊กตาหน้ารถร้องขอที่ตอนนี้เจ้าตัวเดินนำลิ่วเข้าไปในร้านแล้วส่วนเขาก็จัดการปิดรถให้เรียยร้อยแล้วเดินตามไป
“ผมสั่งแบบพรีเมี่ยมให้แล้วนะ” ไม่รอถามความคิดเห็นเขาสักคำเพราะเพียงแค่ทิ้งตัวลงนั่งเจ้าตัวก็ร้องบอกทันที
ถ้าหากเป็นเพื่อนๆ เขาคงด่าไปแล้วแต่พอเป็นคนคนนี้ก็เลยทำเพียงแค่พยักหน้ารับ นั่งมองเดียร์เอากระดาษมาขีดสั่งอาหารแล้วก็ได้แต่ยกยิ้ม ท่าทางตั้งอกตั้งใจอย่างกับกำลังสอบไฟนอลอยู่เลย เห็นแล้วก็เอ็นดูต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดเสียงแล้วกดถ่ายรูปไปหลายรูปเลย
“จะกินหมดไหม” กันต์ถามหลังจากที่พนักงานทยอยยกถาดของสดผักสดมาเสิร์ฟ มันเริ่มสูงเรื่อยๆ จนเกือบจะท่วมหัวอยู่แล้ว
“หมดสิ ผมหิวมาก... ตอนนี้การสอบนี่มันดูดพลังงานไปหมดเลยจริงๆ นะ” พูดไปก็คีบเอาเนื้อเอาหมูมาปิ้งบนเตา “ว่าแต่... พี่กินได้ทุกอย่างใช่ไหมครับ”
กันต์พยักหน้ารับ เขาเริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าบ้าง แล้วก็คอยบริการคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามที่ดูจะเพลิดเพลินกับการกินมากเหลือเกิน ตัวก็แค่นั้น... กินแล้วเอาไปไว้ตรงไหนหมดนะ ทาวเวอร์ถาดอาหารที่ก่อนหน้านี้ท่วมหัวหมดเกลี้ยงไปแล้วและทาวเวอร์ที่สองก็ตามมาแบบติดๆ แค่มองเขาก็อิ่มแทนแล้ว
“กินระวังหน่อย เลอะแล้ว” กันต์บอกยื่นกระดาษทิชชู่ให้คนตัวเล็กเอาไปเช็ดปาก
“ขอบคุณครับ” เดียร์ยิ้มกว้าง
พวกเขาใช้เวลาอยู่ในร้านอาหารเกือบสองชั่วโมง เดียร์ได้แต่เดินลูบท้องออกจากร้านอย่างเปรมปรีดิ์เพราะทั้งอิ่มท้องและตังค์อยู่ครบไม่ได้เสียสักบาทเดียว ตอนแรกก็เกรงใจที่กันต์บอกจะเลี้ยง แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเสนอตัวแล้วเขาก็ไม่อยากจะขัดใจรุ่นพี่เลยได้แต่ปล่อยเบลอให้อีกคนไปจ่ายอาหาร
“อิ่มหรือเปล่า”
“มากครับ ท้องจะแตกแล้วตอนนี้” พูดไปก็ลูบท้องตัวเองไปด้วย
“หึ... อย่างนั้นก็กลับกันเลยแล้วกันนะ” กันต์บอกเดินนำอีกฝ่ายไปที่รถแล้วขับรถกลับคอนโด
พวกเขาแยกกันที่หน้าห้องของแต่ละคนเดียร์หันไปขอบคุณอีกฝ่ายอีกรอบทั้งเรื่องที่รับเขามาด้วย แล้วก็พาไปเลี้ยงของอร่อย เดียร์เดินไปทิ้งตัวลงนอนเหยียดยาวบนโซฟาในห้องนั่งเล่น ยังรู้สึกอิ่มจนไม่อยากจะลุกหรือขยับไปไหนเลย
คว้าเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าที่สั่นติดต่อกันออกมาดูเห็นเป็นไอ้ทัชไลน์มาหาไม่หยุด เลยต้องเปิดเข้าไปดู อีกฝ่ายถามมาว่าเขาไปกินข้าวกับกันต์มาหรือเปล่า ก็ได้แต่งงว่ามันไปรู้มาได้ยังไง ทัชเลยส่งภาพแคปหน้าจอมาให้ เป็นภาพของเขากับกันต์ที่นั่งกินข้าวกันอยู่ในร้านบุฟเฟ่ต์ ภาพถูกลงไว้ในเพจของ cute boy ของมหา’ลัย
T_ouch
นี่มึงยังไม่ได้ดูเฟซที่กูเคยบอกเอาไว้อีกเหรอ
มึงนี่นะ... บื้อชิบหายวายวอด ไอ้หิน มึงจัดการมันทีดิ
:D_Dear
อ้าว... ด่ากูอีกนะมึงอ่ะ
T_ouch
มึงอ่ะสมควรโดนด่าแล้ว
โลกเขาไปไหนต่อไหน
HINPHA
มึงลองเข้าเฟซดูสิ เดี๋ยวมึงก็รู้ทุกอย่างเองแหละ
เดียร์ออกจากแอปฯ แชทก่อนจะเปลี่ยนเป็นเข้าเฟซบุ๊คทันที เลื่อนๆ หน้าไทม์ไลน์อยู่ไม่นานก็เจอเพจที่ว่า ที่จริงเพื่อนหลายๆ ในคนเฟซของเขาก็แชร์กันให้วุ่น มีคนแท็กเข้ามาถามเขาด้วยเต็มไปหมดเลย แต่เดียร์เลือกที่จะปล่อยผ่านพวกข้อความเหล่านั้นแล้วเข้าไปหาถึงต้นตอของเรื่องทั้งหมดแทน
“หือ... อะไรหว่า... มีรูปแพนเค้กคุณหมีน้อยของเราด้วย” เดียร์ทำหน้าประหลาดใจเมื่อเลื่อนไปเจอรูปแพนเค้กคุณหมีน้อยที่เขาเคยถ่ายลงเอาไว้ แล้วมันก็ไม่ได้มีรูปเดียว แต่มีอีกรูปด้วย “
KAN_CHANAKAN
ตั้งใจทำสุดฝีมือ
“แพนเค้ก... พี่กันต์เป็นคนทำอย่างนั้นเหรอ แล้ว... ทำให้เราทำไม” เดียร์ไล่อ่านบรรดาคอมเมนต์ต่างๆ ในโพสต์นั้น ความคิดเห็นมันหลากหลายมาเหลือเกินจนเขาเริ่มจะจับใจความสำคัญไม่ได้
มีทั้งคนที่มีหวีดร้องอยากให้กันต์ทำขนมให้บ้าง แล้วก็มีคนถามว่ากันต์ทำขนมให้เขาทำไม แล้วผู้หญิงที่เดินควงแขนด้วยคือใคร บางคนก็แสดงความคิดเห็นกันไปว่ากันต์กำลังจีบเขา ได้แต่คิดไปเรื่อยๆ จนมือเผลอไปโดนหน้าจอโทรศัพท์จนมันรีเฟรชใหม่ พอดีกับที่หน้าเพจมีการอัพเดทล่าสุด
FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 2 ภาพ
ภาพจากคนอื่นถ่ายคงไม่สามารถตอบคำถามอะไรได้นอกจากภาพที่เจ้าของถ่ายเองหรอกจ้าาา ตอนแอดมินเห็นภาพที่ลูกเพจส่งมาให้ก็อยากจะจิกหมอนด้วยความฟินและร้องไห้ปนๆ กันไปแล้วนะ แต่พอมาเห็นพี่เหนือเดือนอัพเองแบบนี้ หัวใจแอดมินนี่มันทั้งฟู่ฟองและฟีบแบนสลับกันอย่างกับจะเป็นไพโบลาร์แล้วจ้า
อะไรคือทั้งแคปชั่นที่เอ็นดูน้องแบบนั้น อะไรคือการถ่ายรูปน้องออกมาได้ละมุนขนาดนั้น จิตใจพี่เหนือเดือนทำด้วยอะไร!
แล้วสรุปนี่คือ... เขารู้จักกัน เป็นพี่น้องกันต์ หรือเขารู้จักกัน จีบกัน หรือเป็นแฟนกัน? ใครรู้บอกแอดมินทีเถอะ
#ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี #ใจต้องนักเลงแค่ไหนเหล่าชะนี #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วย
ภาพที่แอดมินเพจเอามาลงเป็นภาพที่แคปมา ซึ่งเป็นภาพของกันต์ที่อัพรูปของเดียร์ตอนกำลังก้มหน้าก้มตากินจนแก้มป่องออกมา แล้วไหนจะแคปชั่นนั่นอีก...
KAN_CHANAKAN
นี่คนหรือกระต่าย... น่ามันเขี้ยว :)
เดียร์เก็บความสงสัยมากมายเอาไว้ในใจ ก่อนจะลุกเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ความเย็นของสายน้ำก็ไม่ได้ทำให้สมองของเขาโล่ง แล้วก็ไม่ได้ทำให้เขาสามารถคิดอะไรหรือหาคำตอบอะไรได้ สุดท้ายคนที่มีนิสัยเอาแต่ใจติดอันดับในบ้านบริสตันก็ทนกับความรู้สึกอึดอัดของตัวเองไม่ไหว ต้องก้าวพรวดๆ ออกจากห้องไปยังห้องข้างๆ กัน
ทั้งกดกริ่งทั้งทุบประตู จนกระทั่งบานประตูห้องเปิดออก เจ้าของห้องชะงักไปเมื่อเห็นเดียร์ยืนอยู่ตรงหน้า เจ้าตัวดันประตูเปิดออกกว้างจนเจ้าของห้องต้องก้าวถอยหลังไปแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายบุกรุกเข้ามาในพื้นที่
เดียร์เดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาตัวยาว คว้าตุ๊กตาหมีที่วางอยู่ข้างๆ มากอดเอาไว้บนตักก่อนจะอ้าปากงับหูมันเต็มที่จนเจ้าของร้องลั่น
“เดี๋ยวๆ เป็นอะไรเนี่ย” กันต์รีบเดินเข้ามาหา ดึงตุ๊กตาออกจากปากของคนหน้าบึ้งหน้างอแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมปล่อยเสียอย่างนั้น... “ใจเย็นเดียร์ ปล่อยคุณหมีมาก่อนมากัดคุณหมีแบบนี้คุณหมีเจ็บนะ”
กันต์ว่าคำพูดของเขามันโคตรจะหลอกเด็ก แต่อีกฝ่ายกลับยอมปล่อยคุณหมีแต่โดยดีแล้วเปลี่ยนเป็นกอดเอาไว้แน่นแทนแบบที่เจ้าของห้องอย่างกันต์ก็ตามไม่ทัน แม้ในใจจะทั้งตื่นเต้นทั้งแปลกใจที่เห็นน้องตัวเล็กนั่งอยู่ในห้องของเขา นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เดียร์เข้ามาในห้อง ส่วนใหญ่จะเป็นเขาที่ไปหาอีกฝ่ายที่ห้องมากกว่า อย่างตอนที่ไปช่วยดูรายงานวิชาดนตรี
“เป็นอะไร”
“ผมอึดอัด ผมไม่เข้าใจ ผมงง แล้วผมก็สงสัยด้วย!” เดียร์มองคนที่นั่งอยู่โซฟาใกล้ๆ กัน ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้อีกคนดู
ยอมรับเลยว่าหัวใจหล่นลงหายไปแล้วตอนที่เห็นรูปที่เดียร์ยื่นมาให้ดู ไหนจะคำพูดก่อนหน้านี้ที่เจ้าตัวบอกว่าอึดอัดนั่นอีก...
“ทำไมใครๆ เขาถึงบอกว่าพี่จีบผม ชอบผม” เดียร์ถามออกมา “ขนาดไอ้ทัชกับไอ้หินยังบอกเลยว่าพี่ชอบผม สิ่งที่พี่ทำให้ผมมันไม่ใช่รุ่นพี่ทำให้รุ่นน้อง”
กันต์ชะงักไปทันทีกับคำถามของเดียร์ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามออกมาตรงๆ แบบนี้ แต่ในแววตาของเดียร์นั้นมีแต่ความสงสัยอยู่จริงๆ ไม่ได้มีความขุ่นเคืองหรือไม่พอใจอยู่ด้วย
“ที่บอกว่าอึดอัด... คืออะไร”
“ก็ผมสงสัยอ่ะ สงสัยจนอึดอัดมาก...” ลากเสียงยาว “พอสงสัยแล้วไม่รู้คำตอบก็เลยอึดอัดต้องวิ่งมาทุบประตูห้องพี่นี่ไง”
“เดียร์บอกว่ามีแต่คนบอกว่าพี่ชอบแล้วก็จีบเราใช่ไหม” กันต์ถาม เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้าเขาก็พูดต่อ “รู้สึกรังเกียจ ไม่พอใจ ไม่ชอบใจหรือเปล่าตอนที่ได้ยินได้อ่านแบบนั้น”
คราวนี้เป็นเดียร์บ้างที่นิ่งไปกับคำถามของกันต์ เจ้าตัวนึกตามกับคำถามนั้น ถ้าถามว่ารังเกียจไหมเดียร์บอกได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าไม่ได้รังเกียจ... มันออกแนวมึนๆ งงๆ ตั้งตัวไม่ทันเสียมากกว่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ไม่ได้รังเกียจ หรือไม่พอใจอะไร...”
พอได้ยินแบบนั้นกันต์ก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที อย่างน้อย... น้องก็ไม่รังเกียจนั่นแหละนะ
“แล้วถ้าพี่บอกว่า...”
กันต์มองหน้าน้องตัวเล็ก ก่อนจะคลี่ยิ้มอบอุ่นออกมา “พี่ชอบเรา”
“หะ... หา!” เดียร์ได้แต่กระพริบตาปริบๆ อย่างไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินนั้นมันถูกหรือผิด มันเรื่องจริงหรือแค่ความฝันจนต้องหยิกแขนตัวเอง “โอ๊ย!!”
ก็ไม่คิดว่าจะเจ็บขนาดนี้...
“เดียร์!! หยิกตัวเองทำไมเนี่ย” กันต์ร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นเดียร์หยิกตัวเองเสียเต็มแรง รีบจับแขนอีกคนมาดูก่อนจะลุกไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาแล้วทายาให้ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวมันจะได้เขียวช้ำแน่นอน
“ก... ก็พี่พูดอะไรอ่ะ...”
“ก็แค่บอกว่าชอบแค่นั้นแหละ ถึงกับต้องทำร้ายร่างกายตัวเองด้วยหรือไง” กันต์พูดเหมือนกับบอกเล่าว่าวันนี้เขาทำอะไรมาบ้าง แถมยังดุกลับอีกต่างหาก
“ก็... ฮื่อ... ก็...”
“ผ... ผม... ผม... เหรอ...”
“อือ... คนนี้นี่แหละ ไม่ใช่คนไหนหรอก” ชี้นิ้วเข้าหาคนที่นั่งอยู่ เห็นแก้มขาวๆ ขึ้นสีแดงแล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมา
เดียร์ไม่รู้ว่าตัวเองออกจากห้องของกันต์ตอนไหน ไม่รู้ว่าเดินกลับเข้ามาในห้องนอนได้อย่างไร เพราะดูเหมือนว่าสติของเขาจะยังกลับมาไม่สมบูรณ์ เพราะในหัวมันเอาแต่คิดกับสิ่งที่กันต์พูด เรื่องที่... ชอบเขา นั่นแหละ
ได้แต่คว้าตุ๊กตาแมวน้ำมากอดเอาไว้แล้วกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่
“โอ๊ยยย!! แล้วมันยังไงละเนี่ย...” ร้องโวยวายออกมาเมื่อคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรกับความรู้สึกเหล่านี้ดี
เพราะเดียร์ยังไม่เข้าใจเลยว่า... ทำไมอยู่ๆ หัวใจของเขามันถึงได้เต้นแรงขึ้นมาหลายจังหวะตอนที่นึกถึงคำพูดของกันต์ แต่ไม่ว่าจะคิดอะไรเท่าไหร่ก็หาคำตอบไม่ได้เลยสักอย่างเดียว จนสุดท้ายก็ต้องเลิกคิดเพราะถ้ามัวเอาแต่คิดก็จะพาลเอานอนไม่หลับเอาได้
ตอนนี้เขาควรพักผ่อนก่อนดีกว่า ส่วนเรื่องราวต่างๆ พวกนั้น เดี๋ยวเอาไว้ว่างๆ แล้วเขาจะคิดอีกรอบ
************************************************
งุ้ย... เขาบอกชอบกันแล้วอ่ะเธอออออออ ทำไมเราเขินพี่กันต์ ฮื่อออออ อยากได้ผู้ชายคนนี้นี่ต้องทำยังไง ต้องเกิดมาเป็นน้องตัวเล็กใช่ไหมพี่กันต์ถึงจะมาบอกชอบเราบ้าง งุ้ยๆๆๆ น้องก็น่ารักเหลือเกิน ไม่แปลกใจเล้ยทำไมพี่ถึงได้ชอบ ท่าทางแบบงุ้ยๆ มาก ไม่เข้าใจศัพท์นี้หรอกว่ามันแปลว่าอะไร รู้แค่ว่าน้องมันงุ้ยๆ อ่านแล้วจักจี๊ๆ (ติดมาจากในคอนเสิร์ต อิอิ) จังเล้ยยยยยย
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
กินอิ่มนอนหลับก็พอแล้วน้องเดียร์
ที่เหลือให้พี่เขาจัดการ
-
:L2: :L2: :pig4: :pig4:
-
ทำไมน่ารักงี้อ่ะน้องเดียร์ พี่กันต์ด้วย น้องกล้าถามพี่ก็กล้าตอบสินะ อิอิ เป็นเด็กไม่คิดมากจริงๆ ขอบคุณมากค่ะฟาง ฝันดีก่อนนอนได้ละ :กอด1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew3:
พี่กันต์น่ารักจังเลย ถามตรงตอบตรง
เดียร์นี่ช่างโชคดีจริงๆ
-
พี่เขาบอกชอบแล้วนะ บอกชอบพี่เขากลับไปซิน้องเดียร์ :-[
-
ในที่สุดน้องก็รับรู้ความรู้สึกคนพี่สักที ลุ้นมานานมาก
อะไรจะมึนได้น่าเอ็นดูขนาดนี้ ลูกกกกก
น้องเดียร์ไม่ต้องทำอะไรหรอก ปล่อยพี่เขาจัดการไปเนอะ
-
มีความเป็นเด็กน้อยมากอ่ะ กินอิ่ม นอนหลับ ไม่กังวล พี่กันต์หยอดน้องต่อไป เผื่อว่าน้องจะตกลงเป็นแฟนแบบงง งง
-
:o8: :-[ :impress2: น้องรู้แล้วว่าถูกรุก ... บุกต่อเลยค่ะพี่ o13
-
น้องเบลอไปเลยหรอลูก
พี่กันต์คนจริง 555
-
ง่าาาาาาาาาา พี่บอกชอบน้องแล้วน้าาาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อะไรคือเข้าห้องพี่แล้วมากัดหูพี่หมี :laugh:
-
:laugh: :laugh: :m20: :m20: :m20:
-
ฟินนน~
-
:z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
โอ๊ยย เอ็นดูน้องเดียร์ :-[ :impress2:
-
น้องเดียร์น่าเอ็นดู กว่าจะรู้ตัวว่าอิพี่ชอบต้องให้พี่กันต์บอก ชอบตอนกัดหูหมีนึกภาพออกเลยน่ารักกก :impress2:
-
น้องเดียร์น่าเอ็นดู หนูไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ แค่ปล่อยให้พี่กันต์จีบก็พอเนอะ :-[ :-[
-
โถ่ววว นู๋เดียร์ลู๊กกกกก ลำบากหน่อยนะกันต์ :heaven
-
ตลกเดียร์ คือน้องไม่สนใจใครก็ไม่ใช่ แค่คิดว่าไม่เกี่ยวกับตัวเอง
เป็นคนไม่คิดมาก แต่ที่คิดแค่ต้องได้คำตอบให้กับตัวเอง
ดีไปอย่าง น้องจะไม่นอยด์อะไรง่าย ณ ตอนยังไม่ชัดเจน
แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าพี่ชอบ ถึงกับลอยกลับห้องมาแบบไม่รู้ตัว 5555
พี่กันต์คนดี ก็โพสรัวมากค่ะ
คือชัดเจน คืออยากบอกให้ชาวโลกรู้แล้ว
น้องก็มาได้จังหวะให้บอก แต่ยังไม่รู้ว่า บอกจริงจังไปแค่ไหน
รอลุ้นการตอบรับของเดียร์ค่ะ อาจจะปล่อยผ่าน หรือยังงงอยู่ ก็สุดจะเดา
-
โง้ยยยยยยยยยยยยยยยน้องตัวเล็ก ซึนจริงงงง
เขินอ่ะะ บอกชอบแล้ว งื้อๆๆๆ แดดิ้นๆๆๆ :-[ :-[ :-[ :-[
-
พี่กันต์บอกชอบน้องไปแล้ว ทีนี้ก็เดินหน้าจีบให้เต็มที่เลยค่ะ
-
รู้ตัวซะทีนะน้องเดียร์
-
:-[ :-[ :-[
เขินไปซิ เดียร์ :laugh:
-
เอาสิ ถามตรงก็ตอบตรงๆ พี่กันต์ไม่โกงนะตัวเล็ก
นี่เขาเริ่มจีบน้องออกสื่อแล้วใช่ไหม
มีความอัพรูปน้อง แถมแคปชั่นแบบนั้น
#อ่อยยังไงให้ได้เดียร์เป็นแฟน
-
กัอได้อ่อ
-
:-[ :-[ :-[
-
น้องเดียน่ารักสุดๆ
พี่กันต์จะอดใจได้นานแค่ไหนกันนะ
-
แล้วน้องตัวเล็กก็เดินเข้าห้องมาให้พี่กันต์ได้บอกรักแบบไม่ได้ตั้งตัวเองเลยเนอะ น่ารักอ่ะ :hao3:
-
ไม่ต้องคิดมากหรอกน้องเดียร์ แค่ทำตามความรู้สึกที่มีก็พอ
ปล. ไรท์ค่ะ เราสงสัยค่ะว่าน้องจะท้องได้เหมือนมัมเหนือหรือเปล่าค่ะเนี่ย
-
:impress2: :z2: :z2:
-
รอ ร้อ รอ :hao7:
https://www.youtube.com/watch?v=0hS6lVIt3s0 (https://www.youtube.com/watch?v=0hS6lVIt3s0)
-
กรีดร้องฟินนาเร่ รอฉันรอเทออยุ่ :mew3: :mew1:
-
การอ่านวนไปมานี้ ไม่ใช่แค่อ่านตอนล่าสุด อินี่เล่นอ่านตั้งแต่ตอนแรกเลยจ้าาา
คิดถึงพี่ตัวโตกับน้องตัวเล็ก :monkeysad:
-
พี่กันต์~~~~บอกชอบน้องแล้ว น้องก็จะมึนๆหน่อย55555 แต่ไม่ใช่ไม่ชอบนะ
-
กดมาเจอหัวข้อว่าอัพแล้ว ดีใจจนต้องวางทุกสิ่งอย่าง 55555
แต่ยังไม่เจอบทความ กำลังอัพใช่ไหมคะ
รอๆๆๆๆๆ
-
(https://preview.ibb.co/fEuhYH/14.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท14 l “อ่อย...หรือ...จีบ”
กันต์ได้แต่อมยิ้มจนเต็มแก้มยามที่มองตามหลังน้องตัวเล็กที่เดินทำหน้ามึนออกจากห้องของเขาไปดูแล้วเจ้าตัวคงยังงงๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย แล้วไหนจะคำสารภาพของเขาอีกที่บอกว่า... ชอบ
ตอนพูดออกไปหัวใจของคนพูดก็เต้นระรัวเสียจนกลัวจะหัวใจวายไปก่อนหรือเปล่าเพราะมันทำงานหนักมากเหลือเกิน แม้กระทั่งตอนนี้จังหวะการเต้นของหัวใจก็ไม่ได้ลดลงเลยจนต้องยกมือนวดที่อกเบาๆ
“พอแล้ว... เลิกเต้นรัวแบบนี้ได้แล้ว” ได้แต่บอกกับหัวใจของตัวเอง
เดินมาทิ้งตัวนอนพาดอยู่บนโซฟาที่น้องนั่ง คว้าตุ๊กตาตัวที่น้องกอดมาวางบนหน้าท้องแล้วจ้องหน้ามันอยู่แบบนั้น สุดท้ายก็ขย้ำหัวมันไปที
“หมั่นไส้! ทำไมน้องถึงมากอดหะ! ห้ามมาแย่งน้องไปจากเรานะโว้ยเราไม่ยอมหรอก” แล้วก็เตะเจ้าหมีตัวนั้นลงไปนั่งไปที่พื้นโทษฐานที่น้องตัวเล็กกอด
ถอนหายใจออกมาแล้วก็ลุกไปคว้ามากอดเอาไว้แน่นแทน แล้วใบหน้าก็ปรากฎรอยยิ้มอีกรอบตอนที่นึกถึงหน้าตาอึ้งๆ งงๆ ของเดียร์ตอนที่เขาบอกว่าชอบ มันดูน่ารักน่าเอ็นดูไปหมด
เขาคิดว่าตัวเขาชักจะอาการหนักจริงๆ แล้วเอาแต่นึกถึงใครอีกคนแล้วก็อมยิ้มอยู่แบบนี้ ช่างเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขามากจริงๆ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกว่าหัวใจหวั่นไหวได้แบบนี้เลยสักครั้งเดียว
“เด็กบ้าเอ้ย...” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่ทั้งหน้าทั้งดวงตาก็เต็มไปด้วยความสุข
กันต์ผละจากความคิดเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ เจ้าตัวคว้ามาดูก่อนจะกดรับ “สวัสดีครับมัม”
[ว่ายังไงครับ สอบเป็นยังไงบ้าง] ปลายสายส่งเสียงกลับมา
“ก็ดีครับ คิดว่าไม่น่าตกนะครับ” ตอบไปแล้วก็หัวเราะ
[ดูมีความสุขจังนะเพิ่งสอบมาไม่ใช่หรือยังไงกันครับ มีอะไรดีๆ หรือเปล่าลูกชายมัม]
กันต์นึกแปลกใจกับตัวเองว่าเขามีความสุขมากขนาดนั้นเลยหรือ ขนาดที่ว่าแสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัว ขนาดที่ว่ามัมพัทธ์แค่ฟังเสียงเขาก็รู้ว่าเขากำลังมีความสุข
“หือ... ทำไมมัมคิดแบบนั้นละครับ”
[ก็เสียงลูกชายมัมฟังดูมีความสุขมากน่ะสิครับ]
กันต์หัวเราะอีกรอบก่อนจะยอมรับ “ก็ครับ น้องกันต์คงกำลังมีความสุขมากจริงๆ อย่างที่มัมว่า”
[หือ... เรื่องอะไรกันครับ]
“น้องกันต์เพิ่งบอกชอบ... น้องตัวเล็กไปครับ” รู้สึกเขินเหมือนกันที่เล่าให้มัมพัทธ์ฟัง แต่โดยปกติแล้วเขาไม่เคยมีความลับอะไรกับที่บ้านเลย
[โอ๊ะ! จริงเหรอ แล้วน้องเขาว่ายังไงบ้างล่ะ] อีกฝ่ายก็ดูแปลกใจไม่น้อยที่ได้ยิน ปนๆ กับตื่นเต้นไปกับลูกชายที่ได้บอกชอบกับคนที่แอบชอบอยู่
“น้องก็... ยังงงๆ อยู่น่ะครับ ตลก... แล้วก็น่ารักดี”
[มัมว่าคงน่ารักจริงๆ ไม่อย่างนั้นลูกชายมัมไม่ดูมีความสุขขนาดนี้หรอก เอาเป็นว่าถ้าจีบน้องติดแล้วอย่าลืมพามาแนะนำให้ที่บ้านรู้จักนะครับ]
“ครับมัม...”
กันต์คุยโทรศัพท์กับมัมพัทธ์ต่ออีกเกือบชั่วโมง ทั้งถามสารทุกข์สุขดิบ เล่าเรื่องนู้นเรื่องนี้ให้ฟัง เพราะเวลาช่วงสอบมัมจะไม่ค่อยโทรมาเท่าไหร่กลัวว่าจะรบกวนเขา พอสอบเสร็จได้โทรศัพท์คุยกันก็เลยคุยกันยาว
พอวางสายจากมัมพัทธ์เจ้าตัวก็ลุกไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวนอน ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ก่อนจะคว้าตุ๊กตาหมีตัวโตมากอดเอาไว้ หยิบโทรศัพท์มาเล่น ในเฟซบุ๊คมีการแจ้งเตือนเต็มไปหมด ทั้งคอมเมนต์ทั้งแชร์รูปที่เขาโพสต์ไปเมื่อตอนเย็น ภาพที่น้องตัวเล็กวิ่งเอามาให้เขาดูนั่นแหละ
เปลี่ยนไปเข้าแอปฯ รูปภาพแทน ไม่ได้มีแค่รูปเดียวที่ถ่ายเอาไว้ แต่มีเป็นสิบรูปสำหรับวันนี้ เห็นแก้มป่องๆ ที่พองตอนกินข้าวแล้วก็หลุดขำ เหมือนทั้งกระต่าย ทั้งหนูแฮมสเตอร์ แล้วก็เหมือนตุ๊กตาแมวน้ำด้วย
นึกแล้วก็ชักอยากจะได้ตุ๊กตาเอามาไว้ที่ห้อง... พรุ่งนี้คงต้องแวะไปดูเสียหน่อยแล้วว่ามีขายหรือเปล่า ไหนๆ เขาก็สอบเสร็จแล้วด้วย
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พาเพื่อนมาหา ดีไหม” พูดกับคุณหมีตัวโตแล้วก็กอดเอาไว้แน่น สุดท้ายเจ้าตัวก็หลับไปทั้งแบบนั้น
รู้สึกตัวตื่นอีกทีตอนที่แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง กันต์ควานหาโทรศัพท์มือถือที่เมื่อคืนวางทิ้งเอาไว้บนเตียงก่อนจะหยิบมาเพื่อดูเวลา
เกือบสิบโมงแล้ว...
วางโทรศัพท์ทิ้งเอาไว้แบบเดิมก่อนจะคว้าตุ๊กตาหมีตัวโตมากอดแน่นแล้วซุกหน้าลงที่หมีแบบนั้นอยู่สักพักเพื่อให้หายงัวเงีย ก่อนจะลุกไปล้างหน้าอาบน้ำเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เขาจะไปดูตุ๊กตา
หนึ่งชั่วโมงต่อมากันต์ก็ขับรถออกจากคอนโดเพื่อตรงเข้าไปในตัวเมือง ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ มหา’ลัยก็มีแต่ก็แปลกที่เขากับเพื่อนชอบไปเดินเที่ยวในเมืองมากกว่าอาจจะเพราะว่าก่อนจะเข้ามหา’ลัยกันต์ก็อาศัยอยู่แถวใจกลางเมืองหลวงก็เลยชินกับแถวนั้นมากกว่า
ใช้เวลาขับรถอยู่ชั่วโมงกว่าก็ถึงที่หมาย แม้จะเป็นวันธรรมดาแต่ที่จอดรถในห้างฯ ก็เต็ม ขับวนอยู่สองสามรอบถึงจะเจอที่จอด
สิ่งแรกที่เขาเลือกจะทำหลังจากเดินเข้ามาข้างในก็คือหาร้านอาหารสักร้านเพราะตอนนี้ชักจะหิวแล้ว เดินไปยังโซนร้านอาหารสายตาก็หันไปเห็นตัวดุ๊กดิ๊กกำลังหันซ้ายหันขวาอยู่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่น กันต์เลยเดินเข้าไปหายกมือวางบนหัวอีกฝ่ายจนฝ่ายนั้นสะดุ้งโหยงหลุดเสียงร้องออกมาอย่างตกใจ
“เหี้ย! พ พี่กันต์!” หันมามองก่อนจะร้องออกมา “ตกใจหมดเลยพี่ ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจจะด่าพี่นะ มันตกใจเลยอุทานออกมาเอง”
กันต์หัวเราะไม่ได้ถือสาเอาความอะไรเพราะรู้ว่าเขาเองที่ทำให้อีกฝ่ายจกใจ “แล้วทำไมมาอยู่นี่คนเดียวล่ะ เพื่อนไปไหน”
“มันสอบตอนบ่ายกันครับ ผมสอบแค่ตอนเช้าเลยเสร็จแล้วก็เลยมาฉลองที่นี่ แล้วพี่อ่ะ” หันซ้ายหันขวาเหมือนกับมองหาใคร “มาคนเดียวเหรอ”
“อือ จะกินอะไร หิวแล้ว” กันต์ถามก่อนจะจับอีกคนหันหลังแล้วดันให้เดิน “ร้านนี้แล้วกันอยากกิน”
“หะ...” เดียร์ได้แต่งงแล้วเดินตามแรงดันจากคนด้านหลังเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่น
กว่าจะกลับมาตั้งสติได้อีกทีก็ต้องที่เข้ามานั่งในร้านแล้วเรียบร้อย เจ้าตัวทำตาปริบๆ มองเมนูตรงหน้าก่อนจะเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“อยากกินอะไรก็สั่งเลย” กันต์บอกก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับพนักงาน “เอาชุดสเต็กปลาแซลมอนย่างเกลือครับ”
แล้วก็ยังสั่งทั้งแซลมอนซาชิมิ แซลมอนโรลไปอีก ไหนจะมียำสลัดทูน่าอีกหนึ่งอย่าง เดียร์ได้แต่มองอีกคนอย่างอึ้งๆ เพราะไม่คิดว่าจะกินเยอะขนาดนี้ ตัวเขาสั่งไปแค่ชุดกุ้งเทมปุระกับซูชิรวมแค่นั้น
“พี่ชอบแซลมอนเหรอ” เพราะมันดูเงียบเกินไปและเดียร์ก็ไม่ชอบบรรยากาศเงียบๆ แบบนี้ก็เลยหาเรื่องคุย
“อือ อร่อยดีถ้าเป็นแซลมอนล่ะก็กินได้เพียบ” กันต์ตอบพลางมองสำรวจใบหน้าของเดียร์ ขนาดยังไม่มีอะไรอยู่ในปากแก้มขาวนั้นก็ป่องจนน่าหยิก
“เรามีฝาแฝดใช่ไหม” กันต์ถามพลางนึกไปถึงคนที่หน้าเหมือนน้องตัวเล็ก แต่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
คนถูกถามพยักหน้า “ครับ พี่เคยเจอเหรอ”
“เคย สองสามครั้งแล้วก็เคยคุยด้วยเมื่อวันที่เอาแพนเค้กไปให้”
“อ๋อ...” เจ้าตัวลากเสียงยาวหนักหน้าหงึกหงัก “พี่ชายฝาแฝดครับ ชื่อฮาร์ท”
“ฮาร์ท... ที่แปลว่าหัวใจน่ะเหรอ”
“ครับ ฮาร์ท หัวใจ เดียร์ ที่รัก แด๊ดกับมัมเคยบอกว่ากว่าจะได้หัวใจที่เป็นที่รักมากพวกเขาผ่านอะไรกันมาหลายอย่าง ผมกับพี่ชายก็เลยเป็นทั้งหัวใจเป็นทั้งที่รักน่ะครับ”
กันต์รับฟังแล้วก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้เมื่อเห็นคนเล่าพูดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข “มีความหมายลึกซึ้งดีนะ”
“ใช่ไหมล่ะ! ผมละชอบมากเลย โอ๊ะ... มาแล้ว...” เดียร์ยิ้มกว้างก่อนจะร้องออกมาเมื่อเห็นพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ
เจ้าตัวตาเป็นประกายตอนเห็นกุ้งเทมปุระแล้วก็เนื้อปลาแซลมอนสีส้มสวย กันต์นึกขำกับท่าทางเหมือนเด็กๆ เวลาเจอของถูกใจ ก่อนจะใช้ตะเกียบคีบแซลมอนซาชิมิให้คนที่ทำตาวาว
“สั่งมาเผื่อ กินเลย”
“อ่า... ขอบคุณครับ อย่างนั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะ” มือจับตะเกียบคีบเนื้อปลาสีส้มไว้แล้ว
“อือ ตามสบายเลย”
พอได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างก่อนจะส่งปลาแซลมอนชิ้นหนาเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ท่าทางอารมณ์ดีจนคนมองยิ้มขำ อดใจไม่ได้ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่ายรูปน้องตัวเล็กเอาไว้ ใช้เวลาไม่นานอาหารทั้งหมดก็หมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ นั่งย่อยกันสักแป๊บก็พากันออกจากร้าน
“แล้วนี่จะไปไหนต่อ” กันต์หันไปถามคนที่ยืนลูบท้องอยู่ข้างๆ
“ผมเห็นข้างล่างมีจัดงานเกี่ยวกับของกิน... เลยว่าจะลงไปดูน่ะครับ แล้วพี่ล่ะ”
“เพิ่งจะกินออกมาจากร้านจะลงไปดูของกินอีกแล้วเหรอ” มองอย่างไม่อยากจะเชื่อ ตัวแค่นี้แต่กินเยอะไม่ใช่เล่นเลย
เดียร์ยิ้มเผล่ “ก็เอาไปกินที่ห้องไง”
“หึ... ไปสิ มันอยู่ตรงไหนล่ะ เผื่อพี่จะซื้อกลับไปกินที่ห้องบ้าง”
“แล้วพี่ไม่ไปดูอะไรเหรอ”
กันต์ยกมือแตะที่ไหล่ของเดียร์ก่อนจะดันเบาๆ เป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายเดินนำ “เดี๋ยวค่อยไปดูก็ได้ เอาไว้จะกลับค่อยไปซื้อเพราะมันถือค่อนข้างลำบากน่ะ ไปดูอย่างอื่นก่อนได้”
“อ่อ... ครับ อย่างนั้นก็ตามผมมาเลย ผมเดินผ่านตอนขึ้นมาบนนี้เห็นร้านน่าอร่อยหลายร้านเลยด้วย” เดียร์พูดก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายไปที่บันไดเลื่อนเพื่อลงไปชั้นล่างที่มีจัดงานอยู่
คนเยอะเป็นพิเศษบริเวณนี้คงเพราะมีจัดงานอาหารอยู่คนเลยมาเดินดูกัน แต่ก็ยังดีที่คนไม่ได้แน่นถึงขนาดเบียดเสียดจนมองไม่เห็นอะไร กันต์เดินตามน้องตัวเล็กไปเรื่อยๆ อีกฝ่ายแวะร้านนู้นร้านนี้แต่ก็ยังไม่เห็นซื้ออะไร เจ้าตัวบอกขอเดินดูให้ครบก่อนแล้วค่อยจัดทีเดียว เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเออออไปกับอีกคน ปล่อยให้เดียร์เดินตามสบาย
“พี่กันต์ๆ ดูนี่สิ น่ารักอ่ะ” เดียร์หันมากระตุกแขนเสื้อของคนที่เดินอยู่ข้างๆ แล้วชี้ไปที่ร้านขนมที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะจัดการดึงอีกฝ่ายเดินเข้าไปใกล้ “อันนี้คืออะไรเหรอครับ โมจิเหรอ”
“ใช่แล้วค่ะ มีไส้มันม่วงกับราสเบอร์รี่ค่ะ” คนขายยิ้มกลับมาให้
เดียร์หันมามองกันต์ก่อนจะหันกลับไปขนมตรงหน้าอีกรอบ “ซื้อได้คนละสองชิ้นเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ... วันหนึ่งเราทำจำนวนไม่เยอะมากเลยต้องจำกัดจำนวนซื้อน่ะค่ะ”
“อ่า...” เดียร์ครางรับ สีหน้าเจ้าตัวดูหงอยลงเมื่อรู้ว่าซื้อได้แค่สองชิ้นเท่านั้น “อย่างนั้นเอาสองชิ้นครับ เอาทั้งสองไส้เลย”
“ค่ะ สักครู่นะคะ”
“ของผมด้วยครับ ทั้งสองไส้” กันต์พูดกับคนขายหลังจากที่ยืนดูเงียบๆ อยู่นาน
คนตัวสูงกว่ายื่นมือไปรับถุงขนมจากคนขายพร้อมกับส่งเงินให้โดยให้คิดรวมทั้งสองกล่องไปเลยก่อนจะดึงน้องตัวเล็กที่ยังมองร้านขนมตาละห้อยให้เดินต่อ
เดินวนจนรอบ ได้ขนมมาอีกหลายอย่างกันต์ก็จัดการกึ่งพากึ่งดึงเดียร์ไปหาที่นั่งพักเพราะเขาเริ่มรู้สึกเมื่อยหลังจากเดินวนไปวนมารอบบริเวณงาน
“นี่... ผมขอยืมถ่ายรูปหน่อยได้ไหมอ่ะ” เดียร์ชี้ไปที่ถุงขนมที่ซื้อมาพร้อมทำตาปริบๆ
กันต์ไม่ได้ตอบอะไรแต่เลื่อนถุงขนมไปวางไว้ตรงหน้าให้อีกฝ่ายยิ้มกว้างหยิบกล่องขนมออกมาจากถุงรวมถึงของตัวเองด้วย
“มันน่ารักมากเลยอ่า...” เอานิ้วจิ้มๆ ที่โมจิสีขาวที่ทางร้านทำออกมาเป็นรูปแมวน้ำตัวกลมๆ อมยิ้มจนแก้มตุ่ย “อุ๋งๆ น่ารักอ่า น่าเสียดายเนอะให้ซื้อได้คนละสองชิ้นเอง อยากกินก็อยากกินนะ แต่ก็ไม่กล้ากินเพราะมันน่ารัก”
พูดไปก็จับเจ้าแมวน้ำโมจิหมุนไปหมุนมาเพื่อหามุมถ่ายรูป หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเอาไว้นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อได้รูปที่ถูกใจ ก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์อยู่สักพักก็เก็บ เป็นอันว่าลงรูปไปแล้วเรียบร้อย
“อ่ะ... ขอบคุณนะครับที่ให้ยืมถ่ายรูป” เดียร์เก็บแมวน้ำโมจิของกันต์ใส่ถุงให้เหมือนเดิมแล้วเลื่อนไปคืนอีกฝ่าย “ผมจะกินเลยดีหรือเก็บเอาไว้ก่อนดี”
“สงสารมันไม่ใช่เหรอ”
“นั่นสิ... อยากกินก็อยากกิน สงสารก็สงสาร แต่จะไม่กินก็ไม่ได้ ถ้ามันเสียขึ้นมาก็เสียดายของ แค่จะกินไม่กินแค่นี้นี่มันยุ่งยากจริงๆ เลย” พูดจบเจ้าตัวก็ถอนหายใจออกมาเฮือกๆ อย่างคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดีกับสถานการณ์ตรงนี้
“ทีแพนเค้กคุณหมีน้อยยังกินได้เลย” กันต์ว่าพลางนั่งท้าวคางมองคนที่ทำหน้ายุ่งยากใจ
“ฮื่อ... ไม่เทียบกันสิ” เจ้าตัวทำท่างอแง
“นั่งตัดสินใจไปก็แล้วกัน” กันต์พูด หยิบเจ้าโมจิแมวน้ำมาพิจารณาดู มันดูน่ารักจนไม่กล้ากินนั่นแหละ เมื่อพิจารณาจนพอใจแล้วก็หยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปเอาไว้ก่อนจะเก็บลงกล่องเหมือนเดิม
“ผม... จะกินแล้วนะ...”
“อือ ก็กินสิ”
เดียร์ทำหน้าเสียดายปนๆ กับสงสารเจ้าแมวน้ำโมจิแต่แค่แป๊บเดียวก็เปลี่ยนมาเป็นสายตามุ่งมั่นก่อนจะงับหัวเจ้าแมวน้ำเข้าปาก
“อร่อย~” พอกลืนลงคอเจ้าตัวก็อ้าปากพูดทันที “อร่อยอ่ะพี่ แต่ฮือ... เรากินตัวเองไปแล้วอ่ะ” ท้ายประโยคพูดกับโมจิแมวน้ำส่วนที่เหลืออยู่แต่ก็ส่งเข้าปากต่อทันที
กันต์มองแล้วก็ขำเดี๋ยวก็ทำหน้าฟินที่ได้กินของอร่อย เดี๋ยวก็ทำหน้าหงอยเพราะกินแมวน้ำเข้าไป “เด็กต๊อง”
“พี่ว่าผมเหรอ” คนหูดีเงยหน้าขึ้นมาถาม
กันต์ที่นั่งท้าวคางอยู่เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มออกมาด้วยประโยคหนึ่งที่ทำให้เดียร์รู้สึกทำตัวไม่ถูก มันคันยุบยิบไปหมดที่แก้ม ไม่รู้ว่าเป็นอะไร หรือจะแพ้เจ้าขนมแมวน้ำโมจิที่เพิ่งจะกินเข้าไปกันนะ
“เด็กต๊อง... เป็นเด็กน่ารัก”
อ่า... สงสัยเขาจะแพ้ขนมแมวน้ำโมจิแน่ๆ เลย อยู่ๆ ก็รู้สึกตาลายไปกับรอยยิ้มของคนตรงหน้าจนไม่กล้าจะสบตาได้แต่ทำเป็นคว้าน้ำมาดูดอึกๆ แทน
************************************************
ฮูยยยยย เด็กต๊องเป็นเด็กน่ารัก ฮูยยยยย ขอส่งเสียงอีกสักรอบ หมั่นไส้เบาๆ จ้าาาา ตอนนี้ก็มาเต็มกับของกิน หิวกันไหมคะทุกคน? ฟางชักจะไม่แน่ใจว่านิยายพากินหรือนิยายรักกันแน่ ลูกมีแต่ของกินตลอดเลยค่ะลูก ไม่รู้จะใช้สรรพนามไหนในการเรียกเด็กคนนี้ดี ลูก นุ้ง หรือ หนู เพราะฟางรู้สึกว่าเหมาะหมดทุกคำเรียกเลย
แล้วคืออะไร??? พี่ก็ตามใจน้องเหลือเกิน แถมยังขี้อิจฉาอีกด้วย น้องกอดตุ๊กตาก็ไปขย้ำตุ๊กตาเตะคุณหมี กลัวตุ๊กตาจะมาแย่งน้องไป โธ่... พี่... ถ้าน้องไม่สนพี่จริงๆ มาหาเรานี่มา เรายินดีดูแลพี่เนอะทุกคนเนอะ อิอิ
แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
กดมาเจอหัวข้อว่าอัพแล้ว ดีใจจนต้องวางทุกสิ่งอย่าง 55555
แต่ยังไม่เจอบทความ กำลังอัพใช่ไหมคะ
รอๆๆๆๆๆ
เป็นเช่นนั้นเช่นกัน
-
เดี๋ยวมีประเด็นในโซเชี่ยลอีกแหง๋... น้องก็อัพรูปอุ๋งๆ พี่ก็น่าจะอัพเช่นกัน :katai2-1:
-
จะเรียกว่าเด็กขี้อิจฉาหรือว่าอะไรดี 55555
น้องกันต์ลูกกกกก อิจฉาได้แม้กระทั่งพี่หมี แล้วอะไรคือการบังเอิญไปเจอกันที่ห้าง
ห้างมีเป็นร้อย แต่ก็เจอกันได้ง่ายๆ ฟางลิขิตเน้อ 555555
อย่าว่างั้นงี้เลยนะคะ เป็นแฟนกันเลยเถอะ ไม่ต้องจีบแล้ว :ling1:
:z1:
-
จ้าา อวยกันสุด
-
:o8: อันนี้เค้าเรียกอ่อนป่ะคะ
-
น้องน่ารัก
-
ไม่นึกว่าพี่กันต์จะเป็นขนาดหึงตุ๊กตาหมีเลยนะ ไม่ธรรมดาจริงๆ
-
งึ้ยยยยยยยยย เขินนน
-
เดี๋ยวจะมีกระแสพี่กันต์น้องเดียร์ในโซเชียลหรือเปล่านะ
-
เด็กต๊อง นี่น่ารักจริงๆ
:-[
-
งู้ยยยยย น่ารักจัง บรรยากาศดีมีออร่าของความสุข - ความรัก
-
พี่กันต์เป็นหนักขนาดนี้เลยหรอ
-
ไง ๆ พี่กันต์ก็ยกกล่องของตัวเองให้น้องตัวเล็กอยู่ดี ใช่ไหมพี่หมีตัวใหญ่ :hao3:
-
พ่ายแพ้ต่อผู้ชายสายเปย์ กับเด็กต๊อง
#เด็กต๊องน่ารัก
-
ต้องอ่อยน้องให้มากกว่านี้นะพี่กันต์ o18 o18 o18
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น่ารักกกกก~
-
:impress2: น้องเป็นแมวน้ำที่น่ารักมาก อ่านแล้วอยากเก็บไปกอดที่บ้าน
-
:pig4:
-
o13 o13 o13
-
หึงแล้วพาลกับพี่หมีไม่ได้นะพี่กันต์ แค่น้องกอดพี่หมีก็หึงเนอะคนเรา เด็กต๊องคือเด็กน่ารัก งือออออ :-[
-
งุ้ยยย อุ๋งๆเหมาะกับหนูมากลูกน้องเดียร์
ลงรูปเลย ประกาศตัวชัดเจน ดีจังดีจริง อิอิ
-
น้องงงงงง เจอคนพี่แล้วชวนกินตลอดเลยเนอะ
ดูหิวตลอดเวลา เอ็นดู 5555
-
เป็นที่รักของกันต์ นะเดียร์นะ
-
น้องน่ารักกก
-
:mew1:
พี่กันต์น่ารักจริง น้องเดียร์ก็เหมือนกัน
-
คู่นี้น่ารักจัง ทั้งพี่เดียร์ น้องกันต์เลย
-
น้องงงงงงอุ๋งง ที่เราไปซื้อไม่เคยทัน เห็นแถวละท้อ
แง้ น้องเดียร์พี่ของกินตัวนึงจิ
พี่กันต์คือละมุนไรเบอร์นั้นอ่ะ หลงน้องมากเว่อเด้อ
:L2:
-
ตั้งอกตั้งใจรอ
ชอบความติดคุณหมีของพี่กันต์และความน่ารักของน้องเดียร์ :mew1: :katai2-1: มันมุ้งมิ้ง
-
ภูมิแพ้โมจิแน่ๆ เลยย :jul3: :laugh:
-
น้องก็น่ารัก พี่กันต์ก็น่ารักกกก
-
คิดถึงเด็กต๊อง
คิดถึงคนขี้อ่อย
-
(https://preview.ibb.co/fEuhYH/14.jpg)
Cr. Pic [F.GC]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท14 l “อ่อย...หรือ...จีบ”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
หลังจากนั่งพักกันจนหายเหนื่อยกันต์ก็เป็นฝ่ายลากน้องตัวเล็กให้เดินตามเขาบ้างหลังจากที่เขาเดินตามอีกฝ่ายจนทั่วบริเวณจัดงานอาหารแล้ว
“พี่จะไปดูอะไรอ่ะ” คนที่เดินอยู่ข้างๆ ถามในมือยังมีถ้วยไอศกรีมที่เพิ่งแวะซื้อมาอยู่
“นายไง”
“หะ อะไรนะพี่” เดียร์ร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจว่าที่อีกฝ่ายพูดนั้นหมายถึงอะไร
กันต์ไม่ได้ขยายความอะไรเพิ่มเติมนอกจากยิ้มขำกับใบหน้างงๆ ของน้องตัวเล็ก เดินวนขึ้นบันไดเลื่อนจากชั้นล่างสุดขึ้นไปชั้นบนโซนที่ขายพวกตุ๊กตา
“พี่จะมาดูตุ๊กตาเหรอ ซื้อให้ใครอ่ะพี่”
“ให้ตัวเอง”
ตากลมๆ นั้นเบิกกว้างตอนที่ได้ยินคำตอบไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฟาดไปหรือเปล่า “ให้ตัวเอง”
“ใช่ แปลกตรงไหนล่ะ” กันต์ตอบ เจ้าตัวเดินวนไปรอบๆ ชั้นวางตุ๊กตา เดินไปเดินมาอยู่สักพักก่อนจะไปหยุดอยู่หน้าชั้นตุ๊กตาแมวน้ำ หันมาหาเดียร์แล้วกวักมือเรียก “มานี่หน่อย”
“อะไรเหรอครับ” เดียร์ทำหน้างงแต่ก็ยอมเดินเข้าไปหาอีกคน
“ยืนเฉยๆ ก่อน” กันต์ตีมืออีกฝ่ายที่เอื้อมมาจับตุ๊กตาจนคนโดนตีทำหน้าบึ้งใส่ “ทำหน้าดีๆ ด้วย”
“อ้าว! อะไรของพี่เนี่ย ผมจะทำหน้าแบบนี้อ่ะทำไม” ว่าแล้วก็ทำหน้างอ ย่นจมูกแลบลิ้นใส่
“หน้างอแง” กันต์พูดพลางหยิบหมอนสีเหลืองที่เป็นหน้าอิโมจิมาเทียบ “เหมือนแหะ”
“พี่กันต์! ผมไม่ได้ทำหน้าน่าเกลียดแบบนั้นสักหน่อย”
กันต์หัวเราะ “อย่างนั้นก็ทำหน้าน่ารักก่อน”
“อ่ะ...” เดียร์ไปไม่ถูกเมื่อได้ยินแบบนั้น รู้สึกคันแก้มอีกแล้วแต่ก็พยายามไม่สนใจอ่ะไร “หน้าหล่อๆ ใช่ไหมล่ะ ทำหน้าไหนผมก็หล่อหมดแหละ”
กันต์ไม่ตอบอะไรนอกจากหันไปหยิบตุ๊กตาแมวน้ำตัวขนาดพอดีมือมาถือ ก้มมองแมวน้ำในมือสลับกับคนตรงหน้า หยิบตัวนู้นตัวนี้มาดูแล้วก็มองตุ๊กตาในมือสลับกับหน้าเดียร์อยู่แบบนั้น
“พี่เอาตุ๊กตามาเทียบหน้าผมเหรอ” เดียร์ที่ยืนมองอยู่เอ่ยถาม
“อือ”
“จะมาเลือกเหมือนหน้าผมทำไมอ่ะ แล้วหน้าผมกับแมวน้ำนี่มันเหมือนกันตรงไหนเนี่ย” เจ้าตัวโวยวายที่โดนเอาตัวเองไปเทียบกับตุ๊กตาแมวน้ำตัวกลม ”พี่จะหลอกด่าว่าผมอ้วนป่ะเนี่ย”
“หือ... อือ... ตัวนี้แหละ เหมือนสุดแล้ว” กันต์ขยับตุ๊กตาแมวน้ำตัวที่เพิ่งหยิบมาเทียบกับหน้าของเดียร์ จนคนโดนเทียบได้แต่กรอกตาไปมา
ตุ๊กตาแบบเดียวกันไม่ว่าจะตัวไหนๆ ก็หน้าตาเหมือนกันหมดไหมล่ะ
“ตกลงพี่ว่าผมอ้วนใช่ไหมเนี่ย”
“หือ” กันต์ละสายตาจากตุ๊กตาแมวน้ำมายังเด็กงอแงก่อนจะส่ายหน้าไปมา “น่ารักกันเหมือนต่างหาก”[/i]
แล้วเจ้าตัวก็หมุนตัวเดินเอาตุ๊กตาไปจ่ายเงินแบบไม่สนใจเลยว่าคนฟังลมหายใจสะดุดไปแล้วกับคำพูดที่เหมือนจะไม่มีอะไรนั่น
“สรุป... พี่เขาจีบมึง” ทัชพูดกับเพื่อนรักหลังจากที่เพื่อนตัวเล็กกลับมาถึงคอนโดพร้อมกับรุ่นพี่ปีสามที่เป็นอดีตพี่วินัย เดียร์ก็แยกตัวจากรุ่นพี่แล้วตรงมาหาเขาที่ห้องทันทีก่อนจะเล่าทุกอย่างออกมาให้ฟังพร้อมคำถามว่าทัชอยากจะด่ากลับเหลือเกิน...
‘มึงว่าที่พี่กันต์เขาพูดแบบนั้นคืออะไรวะ’
ตอนที่ได้ยินเดียร์ถามนี่เขาอยากจะกระโดดถีบมันสักทีไม่ก็ตบหัวมันสักรอบจะได้เข้าใจสักที แล้วก็ตะโกนใส่หน้ามันด้วยว่านี่มึงโง่หรือมึงโคตรโง่ที่ดูไม่ออกว่ารุ่นพี่ปีสามคนนั้นกำลังจีบ
“จีบ... กูเหรอ” ยัง... มันยังทำหน้าเอ๋อใส่อีก
“พี่เขาจีบกูมั้งไอ้ฟาย! เขาอยู่กับมึงเดินอยู่กับมึงแดกอยู่กับมึงเนี่ย เขาคงจีบกูหรอก เขาจีบมึงนั่นแหละ” ทัชพูดไปก็ใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากเพื่อนตัวเองไปตามจังหวะการพูด
“โอ๊ยไอ้ทัช! กูเจ็บนะแล้วมึงนี่ก็ด่ากูอยู่นั่นแหละ กูก็ไม่ได้โง่โว้ย!!” เดียร์โวยวายกลับ ทำหน้าบึ้งหน้างอใส่
“เออ มึงไม่ได้โง่อย่างนั้นก็รู้ด้วยว่าพี่เขาจีบมึงอยู่”
เดียร์ได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ เขาก็ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าคำพูดของกันต์มีความหมายอย่างไร แต่แค่เขาไม่เคยคิดต่างหากว่าจะมีเรื่องทำนองนี้เกิดขึ้น ตั้งแต่โตมาพอรู้ความในความคิดของเขาไม่เคยมีคำว่าแฟนหรือคนรักเลย มีบ้างที่แซ็วสาวๆ สมัยมัธยมแต่ก็แค่ความคะนองของปากไม่ได้คิดอะไร จะว่าไปแล้วทั้งเขาและฮาร์ทเลยไม่คิดเรื่องความรักเลยสักนิด เพราะรู้สึกว่าถ้าตัวเองยังดีไม่พอก็คงไม่กล้าจะไปรักใคร เขาอยากมีความรักที่ดีเหมือนแด๊ดดี๊กับมัมมี๊
พออยู่ๆ ก็มีใครบางคนเข้ามา เดียร์ก็อดที่จะงงไม่ได้ ไม่ใช่ว่าไม่เปิดให้ใครเข้ามาแต่ปกติแล้วไม่มีใครเข้ามามากกว่า พอเจอกับกันต์ที่เหมือนจะจีบกันอย่างจริงจังก็เลยอดงงไม่ได้
เขาไม่เคยคิดเรื่องเพศอยู่แล้ว ก็แน่ล่ะทั้งแด๊ดดี๊กับมัมมี๊ของเขาก็เป็นผู้ชายทั้งคู่เขาเลยไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะมีแฟนเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่เขากังวลมากกว่าว่าคนที่จะมาเป็นแฟนเขาจะรับครอบครัวเขาได้หรือเปล่า เพราะถ้าให้เลือกแน่นอนว่าเดียร์เลือกครอบครัวที่มีแด๊ดดี๊กับมัมมี๊อยู่แล้ว
“อย่างนั้นกูกลับห้องก่อนนะ มืดแล้วว่ะ” เดียร์บอกกับทัชก่อนจะเดินออกจากห้องของเพื่อนสนิทไปทันที แบบที่เจ้าของห้องก็ได้แต่ส่ายหน้า บทจะมาก็เดินมาเคาะประตูปังๆ พอบทจะไปก็เดินออกไปง่ายๆ เสียอย่างนั้น สรุปว่านี่ห้องของเขาหรือห้องของมันกันแน่...
เดียร์ขึ้นลิฟต์กลับมาที่ห้องของตัวเอง เจ้าตัวชะงักไปนิดเมื่อเปิดประตูเข้าไปเจอแฝดคนพี่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้อง แต่พอเห็นพี่ชายยื่นถุงขนมออกมาให้ก็ตาวาวแล้ววิ่งเข้าไปหาทันที
“ขนมอะไรอ่ะ อ้ากก... แมวน้ำโมจิ งุ้ยๆ นายไปซื้อมาเหรอ” เดียร์รีบคว้าถุงมาเปิดทันทีก่อนจะตาโตกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าข้างในคือโมจิรูปแมวน้ำที่ตัวเองเพิ่งซื้อกินไปเมื่อตอนบ่าย “แต่เขาให้ซื้อได้แค่คนละสองตัวนี่ นายซื้อมาได้ไงเยอะขนาดนี้”
“เปล่า ไม่ได้ซื้อมา” ฮาร์ทตอบพลางหันมามองน้องชายฝาแฝด “สรุปพี่คนนั้นจีบนายจริงๆ ใช่ไหมเดียร์”
“หะ... พ พี่คนไหน” เดียร์หน้าตาตื่นเงยหน้ามองพี่ชายทันที
ฮาร์ทหรี่ตามองน้องชายฝาแฝดของตัวเอง “อย่ามาทำเป็นไม่รู้ พี่ที่อยู่ห้องข้างๆ นี่ไง กำลังจีบนายอยู่ใช่ไหม”
“ท ทำไมคิดงั้นอ่ะ” เดียร์ไม่ได้ตอบแต่ถามกลับไปทันพลางหยิบแมวน้ำโมจิขึ้นมาพิจารณาดูใกล้ๆ เหมือนกับว่ามันมีอะไรฝังอยู่ในแป้งโมจิสีขาวๆ อย่างนั้นแหละ
“คราวก่อนก็แพนเค้กคุณหมี คราวนี้ยังมีโมจินี่อีก แล้วรูปก็ถูกแชร์ไปเท่าไหร่แล้วในเฟซทำไมเราจะไม่รู้” ฮาร์ทบอก
“หือ... ตัวรู้ด้วยเหรอว่าพี่กันต์เอาแพนเค้กคุณหมีน้อยมาให้ อย่างนั้นนี่ก็พี่กันต์เหรอ”
ฮาร์ทพยักหน้ารับ “อือ เขาเอามาฝากไว้ให้ บอกว่าทำเอง”
พอได้ยินแบบนั้นตาที่โตอยู่แล้วก็ยิ่งเบิกกว้างเข้าไปใหญ่ จับแมวน้ำโมจิในมือพลิกไปพลิกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนคนนั้นจะทำอะไรมุ้งมิ้งแบบนี้ได้ด้วย แล้วก็เผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว ก่อนจะเก็บแมวน้ำโมจิใส่กล่องเอาไว้เหมือนเดิม
“นั่นจะไปไหน” ฮาร์ทร้องถามเมื่อเห็นน้องชายฝาแฝดเดินไปที่ประตูห้อง
“ไปหาพี่กันต์”
“เดี๋ยว! จะไปหาเขาทำไม”
“ก็ไปขอบคุณเขาเรื่องนี่ไง” ชูถุงให้พี่ชายฝาแฝดดู
“ส่งข้อความไปขอบคุณเขาก็พอ”
“ฮื่อ... ได้ไง เขาเอามาให้ถึงห้องเลยนะ” เดียร์ทำหน้ามุ่ย
“แล้วจะไปหาเขาถึงห้องเนี่ยนะ” ฮาร์ทกอดอกขมวดคิ้วทำหน้าดุใส่น้องชาย
“เราแค่จะไปขอบคุณเขาเอง เดี๋ยวเรามาไปแหละ” พูดจบเจ้าตัวก็เดินออกจากห้องไปทันทีไม่ทันที่ฮาร์ทจะได้พูดอะไรออกมาอีก
เดียร์เดินกอดถุงแมวน้ำโมจิมาที่ห้องข้างๆ ก่อนจะกดกริ่งเพื่อเรียกคนในห้อง ยืนรออยู่ไม่นานประตูห้องก็เปิดออก เดียร์ยิ้มกว้างให้เจ้าของห้องก่อนจะเดินเข้าไปข้างในแบบไม่รอให้อีกฝ่ายเชื้อเชิญ เจ้าตัวเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ก่อนจะหันมากวักมือเรียกเจ้าของห้องให้เดินไปหา
“มีอะไรหรือเปล่า” กันต์ถาม มองน้องตัวเล็กที่นั่งยิ้มหวานให้อยู่บนโซฟา
สาบานไหมว่านี่ไม่ได้มาอ่อยเขาถึงห้อง...
“พี่ทำนี่เองเหรอ” เดียร์ชูถุงที่ถือไม่ยอมปล่อยให้อีกฝ่ายดู “ฮาร์ทบอกว่าพี่เอาไปให้ผม”
“อือ ใช่ เห็นชอบก็เลยลองทำดู อร่อยไหมไม่รู้เพราะยังไม่ได้ชิม” กันต์พูด นั่งลงบริเวณที่ท้าวแขนของโซฟาเดี่ยวที่วางอยู่ใกล้ๆ กับโซฟาที่เดียร์นั่งอยู่
“จริงเหรอ อย่างนั้นผมชิมเลยนะ ตอนแรกนึกว่าฮาร์ทไปซื้อมาเสียอีกก็งงอยู่ว่าทำไมเยอะจัง” เดียร์พูดเจื้อยแจ้วหยิบกล่องขนมออกจากถุงหยิบเจ้าแมวน้ำโมจิขึ้นมาดูอีกรอบก่อนจะอ้าปากงับเต็มคำ “อร่อย~ มีไส้อะไรบ้างเหรอครับ”
“ถั่วแดง ชาเขียว แล้วก็มีถั่วแดงสตรอว์เบอร์รี่ เหมือนพวกไดฟุกุน่ะ”
“จริงเหรอเนี่ย พี่จะเก่งไปไหนแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองพี่ทำได้ขนาดนี้เลยอ่ะ” เดียร์ตาวาวเข้าไปใหญ่
“ของมันมีอยู่แล้ว ที่บ้านก็ทำขนมกันอยู่แล้วเลยมีของกับอุปกรณ์พร้อมเพราะพี่เองก็ชอบทำมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ติดรสที่บ้านซื้อกินบางทีก็ไม่ถูกใจเลยทำเอง โดยเฉพาะพวกขนมจะทำบ่อย”
เดียร์พยักหน้ารับพร้อมกับส่งเจ้าแมวน้ำโมจิอีกครึ่งตัวที่เหลือเข้าปากไปด้วยพร้อมเคี้ยวตุ้ยแก้มป่อง เห็นแล้วน่าจับยืดให้เหมือนแป้งโมจิ แล้วไม่รู้ทำไม... ทั้งๆ ที่กันต์แค่คิดในใจแต่ขากับมือของเขามันขยับไปแล้ว ก้าวไปยืนใกล้ๆ ยื่นมือไปจับแก้มขาวๆ นั่นแล้วจับยืด
ทั้งคนทำทั้งคนโดนทำต่างก็ชะงักไปทันทีกับความใกล้ชิดที่กะทันหันแบบนี้และการสัมผัสเนื้อตัวแบบไม่ได้ตั้งใจ
กันต์ละมือออก เขายืดตัวขึ้นแล้วก้าวถอยหลังมา เสมองไปข้างๆ ไม่สบตากับเดียร์ตาโตที่เหมือนสติยังกลับมาไม่เต็มร้อย
“ขอโทษที... มือมันไปเอง เจ็บหรือเปล่า”
“ม ไม่เจ็บครับ” เดียร์ได้แต่ยกมือจับแก้มแล้วลูบไปมา ไม่ได้รู้สึกเจ็บแต่สัมผัสอุ่นๆ ที่แก้มมันยังไม่หายไปไหน แถมยังรู้สึกว่ามันชักจะร้อนขึ้นเรื่อยๆ อีกด้วย
หลังจากตั้งสติเรียบร้อยแล้วเดียร์ก็หยิบขนมขึ้นมาอีกชิ้นก่อนจะยื่นให้กับคนทำ “กินไหม... พี่บอกยังไม่ได้ชิมเลยไม่ใช่เหรอ กินสิ... อุตส่าห์ทำทั้งทีจะไม่กินเองเลยเหรอ”
“ไม่เป็นอะไร กินไปเถอะ”
“กินสิ”
ก็คิดอยู่ตลอดว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กดื้อแต่ไม่คิดว่าจะดื้อขนาดนี้ เขาบอกไม่กินก็ยังจะให้เขากิน เอาแต่ใจตัวเอง...
แต่ถึงจะคิดแบบนั้นกันต์ก็เอื้อมมือไปรับเจ้าแมวน้ำโมจิที่เขาทำเองมาถือเอาไว้
“ถ้าผมอยากกินอีก ผมให้พี่ทำให้อีกได้ไหมอ่ะ ไปซื้อเองลำบากแถมได้น้อยด้วย”
“ถ้าอยากกินก็บอก ว่างก็จะทำให้” กันต์ตอบ หันมองเวลาที่แสดงอยู่บนนาฬิกาดิจิตอลแบบตั้งโต๊ะ ดึกมากแล้วแต่อีกฝ่ายเหมือนจะไม่สนใจว่าตัวเองมาอยู่ในห้องของคนอื่น
แถมคนอื่นที่ว่าคือคนที่แอบชอบเจ้าตัวอยู่ด้วย ขอถามอีกรอบว่าน้องตัวเล็กไม่ได้ตั้งใจจะอ่อยเขาจริงๆ ใช่ไหม
“ดึกแล้ว กลับห้องได้แล้วมั้ง” กันต์บอกชี้นิ้วไปที่นาฬิกาที่ตั้งอยู่
“จริงด้วย! อย่างนั้นผมกลับก่อนนะ แล้วก็ขอบคุณอีกรอบนะครับสำหรับขนมอันนี้” เดียร์พูดขอบคุณก่อนจะหอบเอากล่องขนมกลับโดยมีกันต์เดินตามไปส่งที่หน้าห้อง
“กลับห้องแล้วก็อาบน้ำนอนเลยนะ เลิกกินขนมได้แล้ว”
“ฮื่อ...”
“กินดึกๆ มันไม่ดีเดี๋ยวก็ปวดท้อง อ้วนหรอก” กันต์พูดต่อเมื่อเห็นท่าทางงอแงของคนตรงหน้า
“แต่มันอร่อยนะ...”
“เก็บเอาไว้กินพรุ่งนี้บ้างก็ได้ มันไม่ว่ายน้ำหนีไปไหนหรอก” กันต์ทำหน้าดุ “เข้าใจใช่ไหม”
“คร้าบ” เดียร์ลากเสียงยาว ก่อนจะเดินกลับห้องไป
กันต์ยืนรอดูจนกระทั่งน้องตัวเล็กเดินเข้าไปในห้องแล้วเขาถึงได้กลับเข้าห้องตัวเองบ้าง มองแมวน้ำโมจิที่เขาวางเอาไว้ในจานแล้วก็ยิ้มออกมา หยิบเข้าไปเก็บเอาไว้ในตู้หลังจากถ่ายรูปเอาไว้แล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยจัดการก็แล้วกัน... ขอเก็บเอาไว้อีกสักหน่อย แมวน้ำโมจิที่น้องตัวเล็กให้มาถึงแม้ว่ามันจะเป็นของที่เขาทำเองก็เถอะ
พอเดินเข้าไปในห้องนอนก็เจอกับเจ้าแมวน้ำตัวโตกำลังนอนอยู่บนเตียง ตาโตแป๋วๆ ของมันและรอยยิ้มของตุ๊กตาทำให้เผลอนึกไปถึงใบหน้าขาวๆ ของคนที่อยู่ห้องข้างๆ อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเมื่อนึกถึง เป็นเด็กที่ทำให้เขาเผลอยิ้มพร่ำเพรื่ออยู่เรื่อยเลย
ได้แต่ส่ายหน้ากับอาการหนักของตัวเองแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะเดินลากสลิปเปอร์รูปหมีสีเหลืองมาที่เตียง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างคว้าเจ้าแมวน้ำตัวโตมากอดเอาไว้แน่น หอมหัวมันไปทีอย่างมันเขี้ยวแล้วก็หลุดยิ้มออกมาอีกรอบ
“เด็กแสบเอ๊ย...” ขยันทำให้หัวใจของเขาทำงานผิดปกติจริงๆ
KAN_CHANAKAN
น่ารักเหมือนกัน... ต่างหาก
-
นี่น้องไม่ได้อ่อยเนอะ อิอิ
-
มุ้งมิ้งม๊ากกกกกกกกกกก
-
น่ารักปุ๊กปิ๊กมากกกก
-
น่ารักทั้งพี่ทั้งน้องเลยจร้า :กอด1:
-
หนูเดียร์ลูก ไปหาพี่กันต์เค้าที่ห้องบ่อยๆเดี๋ยวก็โดนจับกินหรอก :mew3:
-
เหมือนยังเหลืออีกใช่ม่ะ
ขอนะๆๆๆๆ
-
งุ้ยๆ พี่ฮาร์ทมีความหวงน้องเบาๆ
น้องเดียร์ไม่ได้อ่อยใช่มั้ยลูกกก น่ารักจังงง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เราอยากเก็บพี่กันต์ไว้เองแล้วนะ :z1: :z1: :z1:
-
หงุดหงิด ๆ เมื่อไหร่หมีเล็ก จะจำหมีใหญได้ซักทีนะ :katai1:
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ :-[
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รู้ว่าเขาจีบก็ยังขยันทำตัวน่ารักแบบนี้ ก็ทำต่อไปนะ
จีบมาอ่อยกลับงี้
:hao7:
-
พี่กันต์น่ารักมากเลย มีความเป็นพ่อบ้านสูง
-
:o8: คู่นี้จะน่ารักกันไปไหนเนี่ย
-
ทำขนมให้น้องตลอดๆ
-
เอ็นดูน้องเดียจะน่ารักไปไหน
พี่กันต์ก็ตามใจน้องเกินนนน
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
แก้มน้องนิ่มมั้ยพี่กันต์ :hao3:
คนเค้าจีบกัน คนอ่านก็จะแอบๆเขินหน่อย :-[
-
:mew1:
ปกติฟางจะมีทอคตอนท้ายนิยาย ทำไมตอนนี้ไม่มีนะ
ทั้งสองคนน่ารัก
-
น่าฟัดจริงๆน้องเดียร์ พี่กันต์ทำขนมเก่งมาก มีแววว่าน้องตัวเล็กได้เปลี่ยนชื่อเป็นน้องตัวกลม ขอบคุณมากค่ะ :กอด1: :pig4:
-
น้องเดียร์ น่ารักไปอี๊กกก :man1: :man1:
-
มีความคืบหน้านิดๆ แล้วนะเนี่ย อิอิ
-
น้องไม่ได้อ่อยจ๊ะ เป็นไปตามธรรมชาติ o18 อิพี่ก็หลงแล้วหลงอีก
-
น้องเดียร์แค่ซื่อ ไม่ได้อ่อยอะไร
แค่อยากรู้เลยต้องไปถาม แค่อยากขอบคุณไง
พี่กันต์จะว่าน้องตัวเล็กแบบนี้ไม่ได้นะ
อุ๋งอุ๋งมาเองเลยทีเดียว ถึงขั้นต้องพาน้องเอาหน้าไปเทียบ
พี่กันต์สายรุกนะคะ
เห็นเค้าไปส่องหน้าร้าน ก็ไปพาเข้าไปกินข้าวด้วยเฉย
เห็นเค้าชอบโมจิอุ๋งอุ๋ง ก็ทำเปย์ให้เยอะ แบบจัดเต็มเฉยเลย
สายทุ่ม สายเปย์ที่แท้จริง คือพี่กันต์นะ ตัวเล็ก ไม่ใช่ตัวแสบ
-
แจงเพิ่มเติมค่ะ
จาก ✥ บท 14.2 ✥ (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=59288.msg3801301#msg3801301) ฟางเห็นว่าเนื้อหามันขาดหายไป เคยมาแก้ไขเนื้อหาก็ไม่ขึ้นแล้วก็ไม่ว่างยาวเพิ่งมาสะดวกเอาวันนี้ ฟางเลยจะอัพส่วนที่ขาดหายไปให้ได้อ่านกันนะคะ
แล้วก็สามารถอ่านตอนที่ 15 ต่อได้เลยนะคะ
************************************************
KAN_CHANAKAN
น่ารักเหมือนกัน... ต่างหาก
ภาพของตุ๊กตาแมวน้ำที่กำลังยิ้มใส่กล้อง แต่สิ่งที่กันต์เห็นและโฟกัสไม่ใช่รอยยิ้มของตุ๊กตาแต่เป็นใครอีกคนที่ติดมาในภาพ แม้ว่าจะเบลอๆ เพราะฟีตเตอร์ของกล้องที่เป็นแบบหน้าชัดหลังเบลอก็ตาม แต่ในความเบลอนั้นเขารู้สึกว่ามันชัดเจนมากเหลือเกิน
ชัดเจนจนรู้สึกว่า... รอยยิ้มนั้น น่ารักเหมือนกัน
FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 1 ภาพ
อะไรยังไง ใครรู้โปรดบอก น่ารักเหมือนกัน หรือเหมือนกันต์ กันคะ แล้วที่ว่าน่ารักนั่นคืออะไร หมายถึงตุ๊กตาแมวน้ำหรือคนที่ภาพติดแบบเบลอๆ นั่นกันแน่ะคะ จงใจหรือจงใจ! แอดมินจะต้องใจวายอีกกี่รอบกับความไม่ชัดเจนในความชัดเจนนี้ของพี่กันต์ สามีอันดับหนึ่งของแอดมิน T^T
#ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี #ใจต้องนักเลงแค่ไหนเหล่าชะนี #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วย
Wongwarit Seaz … ยังไงก็ไม่รู้ แค่เห็นเขาเดินข้างกันตลอด *แนบรูป*
************************************************
บท15 l “รักนวลสงวนตัว...หน่อย”
เดียร์กำลังโดนเทศน์ โดนดุ โดนบ่น โดยพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง มีเพื่อนรักอย่างทัชและเพื่อนใหม่อย่างหินผานั่งรับฟังด้วย ซึ่งทั้งสองคนก็ไม่ได้ช่วยเขาเลยสักนิดนั่งฟังจริงๆ นั่งอย่างเดียวกับยิ้มแค่นั้น
“เดียร์! ฟังที่พูดบ้างไหมเนี่ย” ฮาร์ทดุเมื่อเห็นน้องชายหันหน้าไปทางอื่น
“ฮื่อ... นายจะมาบ่นเราทำไมอ่ะ” เดียร์ส่ายหน้าไปมาเหมือนเด็กที่ไม่อยากจะรับฟังอะไรทั้งนั้น
“แล้วมันน่าบ่นไหม เมื่อคืนกลับห้องมาตอนไหน” ฮาร์ททำหน้าดุ “ว่ายังไงเดียร์”
“ห้าทุ่มมั้ง... เราจำไม่ได้ เราไม่ได้ดูนาฬิกา”
“ทำไมไปอยู่ห้องเขาตั้งเป็นชั่วโมง ไหนว่าจะแค่ไปขอบคุณไง” ฮาร์ทถามต่อ
เดียร์ได้แต่ทำหน้ามุ่ยรู้สึกเห็นภาพของแด๊ดดี๊ซ้อนทับกับพี่ชายอย่างไรอย่างนั้น “เราก็แค่คุยกับพี่เขานิดหน่อยเอง ล แล้วทำไมต้องมาดุเราด้วยอ่ะ”
“ยังจะถามอีกเหรอ! เขาชอบเดียร์ กำลังจีบเดียร์อยู่ไม่ใช่หรือไง แล้วเขาก็เป็นผู้ชาย นายจะเที่ยวไปห้องเขาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ได้ยังไง!” ฮาร์ทแทบจะอ้าปากงับหัวน้องชายฝาแฝดของตัวเอง
เดียร์ได้แต่ทำหน้าเหวอเมื่อได้ยินที่ฮาร์ทพูด นั่งคิดตามสักพักก่อนจะทำหน้ามุ่ยใส่ “เราก็ผู้ชาย!!”
ทัชกับหินผาที่นั่งฟังเงียบๆ อยู่นานเผลอปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินที่สองพี่น้องคุยกัน
“เขาจะทำอะไรเราได้ยังไง เราไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย”
“จะผู้ชายผู้หญิงก็อันตรายเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าเกิดเขาคิดจะทำอะไรขึ้นมาจริงๆ เดียร์คิดว่าตัวเองจะรอดได้หรือไง ดูตัวเองกับเขาด้วยต่างกันขนาดไหนจะเอาแรงที่ไหนไปสู้เขา” ฮาร์ทอดไม่ได้ที่จะพูด
ให้ใครดูเขาก็ดูออกว่าระหว่างน้องชายฝาแฝดของเขากับผู้ชายคนนั้นใครจะได้เปรียบเสียเปรียบ แต่ดูเหมือนว่าน้องชายของเขาจะไม่ได้ระวังตัวเลยสักนิดเดียว ไม่สิ... ต้องบอกว่าน้องชายของเขาไม่เคยคิดเรื่องอะไรแบบนี้เลยมากกว่าเพราะไม่อย่างนั้นคงไม่มานั่งเถียงเขาอยู่แบบนี้หรอก
“นายก็คิดไปเรื่อย มันจะมีอะไรแบบนั้นได้ยังไงกัน” เดียร์ได้แต่ทำหน้ามุ่ยเมื่อฟังสิ่งที่พี่ชายฝาแฝดพูด
“คิดน้อย! เราเตือนแล้วนะ เกิดอะไรขึ้นห้ามมางอแงฟ้องเราแล้วกัน” ฮาร์ทถอนหายใจ พูดไปเดียร์ก็คงไม่ฟังหรอก ไม่ใช่ว่าดื้อไม่ฟังแต่ก็อย่างที่บอกเดียร์ไม่เคยคิด ไม่ทันคิดถึงในเรื่องที่ลึกไปกว่านั้น คงต้องเจอกับตัวเองนั่นแหละถึงจะเข้าใจในสิ่งที่เขาเตือน
แต่เท่าที่ดู...พี่กันต์คนนั้นก็แลไม่ใช่คนเลวร้ายหรือคิดไม่ดีอะไร เพราะไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงไม่กล้ายอมรับกับเขาตรงๆ หรอกว่ากำลังชอบน้องชายฝาแฝดของเขาอยู่
ในเมื่อเตือนแล้วไม่ฟัง เจออะไรขึ้นมาเขาก็ไม่รู้ไม่ชี้ด้วยแล้ว ยกเว้นแต่ถ้าทำให้น้องชายของเขาเสียใจละก็นะ... วันนั้นค่อยมาคุยกันอีกที
“ฝากด้วยแล้วกัน” ฮาร์ทหันไปพูดกับเพื่อนซี้ของน้องชายแทนหันมามองเดียร์ที่นั่งกอดตุ๊กตาแล้วหยิบขนมแมวน้ำโมจิเข้าปากอีกรอบก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วจึงเดินออกจากห้องไปเพราะเขามีสอบอีกสองวิชา ผิดกับพวกเดียร์ที่สอบเสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว
“มึงก็นะ...” ทัชส่ายหน้าพลางมองเพื่อนรักที่นั่งกินขนมสบายใจ
“อะไรของมึง กินไหมพี่กันต์ทำมาให้อร่อยอย่างกับของต้นตำรับเลยนะเออ” เดียร์หันมาถามก่อนจะยื่นกล่องใส่ขนมแมวน้ำโมจิให้เพื่อนทั้งสองคนหยิบไปคนละชิ้น “จะว่าไปพี่เขาก็เก่งเนอะทำขนมได้ตั้งหลายอย่าง”
“ไม่อคติกับพี่เขาแล้วไง” ทัชอดไม่ได้ที่จะหมั่นไส้เพื่อนตัวดี ก่อนหน้านี้ล่ะต่อว่าเขาต่างๆ นาๆ ว่าเขาทั้งหยิ่ง นิสัยไม่ดี ขี้เก๊ก แล้วดูตอนนี้สิ พี่กันต์เก่งอย่างนู้น ดีอย่างนี้ นึกแล้วหมั่นไส้เลยอดไม่ได้ที่จะแขวะจะแซ็วเพื่อนรัก
“ไรมึง กูบอกแล้วว่ากูไม่ได้อคติกับพี่เขาโว้ย มึงแม่งชอบใส่ร้ายกู ใช่ไหมหิน” หันไปหาหินผาเพื่อหาพวก
หินผาก็ดีแสนดี ตามใจเพื่อนตัวเล็กจนมันชักจะเคยตัวเวลาจะหาพวกต้องหันไปหาหินผาตลอด ไอ้นี่ก็ไม่ขัดพยักหน้าเออออตามตลอด
“วู้! มึงก็ชอบตามใจมันตลอด ถามจริงนี่คิดอะไรกับมันป่ะเนี่ย” ทัชหันไปหรี่ตามองเพราะสังเกตมาหลายรอบแล้วว่าหินผาชอบตามใจเดียร์เกินกว่าเหตุ
เดียร์เองก็หันขวับไปมองทันทีที่ได้ยินทัชถามแบบนั้น แต่คนโดนหาว่าคิดอะไรกลับหัวเราะออกมาก่อนจะส่ายหน้าทั้งๆ ที่ยังขำอยู่ “ไม่ได้คิดอะไร สาบานได้เลยไม่ได้นึกชอบ พิศวาสเลย แค่รู้สึกว่าเดียร์มันเหมือนเป็นน้องเล็กแค่นั้นแหละ”
หินผาหันมามองเดียร์ก่อนจะทำตาวิบวับ ไม่ใช่เพราะจะเล่นหูเล่นตาแต่เพราะขบขันเสียมากกว่า “สงวนของแปลกไว้ให้พี่กันต์เถอะ”
แค่นั้นแหละทัชถึงกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ดูจะขำหนักมากเพราะมันต้องยกมือกุมท้องเพราะขำหนักเกินไปจนท้องแข็งไปหมด ส่วนคนที่เป็นของสงวนมองหน้าเพื่อนใหม่อย่างเอาเรื่อง คว้าหมอนอิงปาใส่แต่อีกฝ่ายก็รับเอาไว้ได้ทัน เจ้าตัวเลยลุกขึ้นไปแย่งขนมแมวน้ำโมจิที่หินผายังไม่ได้กินมาแล้วยัดเข้าปากตัวเองแทน
“กูไม่ให้มึงกินแล้ว!!!” เสียงอู้อี้ฟังไม่ชัดเพราะขนมเต็มปากยกนิ้วชี้หน้าเพื่อนไปอีกอย่างคาดโทษ หันไปคว้าหมอนตีเข้าไปที่ทัชโทษฐานที่ยังหัวเราะไม่เลิก “นี่ก็หัวเราะอยู่ได้ ขำอะไรขนาดนั้น”
“ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยๆ กูเจ็บไอ้เตี้ย ก็กูขำนี่หว่า ฮ่าๆๆ จะว่าไปพี่กันต์ก็คงชอบของแปลกจริงๆ นั่นแหละ โอ๊ยๆๆ พอๆ กูยอมแพ้แล้ว” ทัชร้องโวยวายเมื่อโดนเพื่อนรักกระหน่ำเอาหมอนตีไม่หยุด แต่ก็ยังไม่วายหลุดขำเมื่อนึกถึงคำพูดของหินผา
ก่อนที่เดียร์จะโกรธแล้วงอนอย่างจริงจังเขาก็พยายามเก็บอาการเอาไว้แม้จะมีอาการหลุดขำพรืดๆ ออกมาบ้างเป็นระยะก็ตาม ส่วนไอ้คนพูดที่มันควรจะขำหนักกว่าเขาเพราะคิดเองพูดเองมันดันไม่หลุดขำอะไรนอกจากอมยิ้มนิดๆ แค่นั้นเอง ทัชเลยต้องโดนเพื่อนเตี้ย... เพื่อนเดียร์ตีอยู่คนเดียว
“โอเค คราวนี้มาคุยเรื่องจริงจังกันก่อน” ทัชที่ใช้เวลาอยู่นานในการบังคับไม่ให้ตัวเองหัวเราะพูดออกมา
“อะไรของมึงอีก” เดียร์หันไปถาม ไอ้นี่ก็ขัดเวลาแห่งความสุขในการกินจริงๆ เลย
“เรื่องที่ฮาร์ทพูด” ทัชมองเพื่อนตัวเล็ก จริงๆ แล้วเดียร์ก็ไม่ได้ตัวเล็กอะไรมาก ก็มาตรฐานชายไทยทั่วไป ไม่ได้ผอมเก้งก้าง หรือหุ่นเพรียวบางอย่างกับผู้หญิง แต่เพียงแค่ทั้งเขาแล้วก็หินผาตัวหนากว่าเพราะออกกำลังกายกับเล่นกีฬามากกว่า แล้วก็ตัวสูงกว่า พอเทียบกันแล้วเดียร์ก็เลยดูตัวเล็กไปเลย
“แต่มึง... กูเป็นผู้ชาย เผื่อมึงจะลืม ถึงแม้กูจะหน้าหวานๆ เหมือนมัมมี๊แต่กูก็ผู้ชาย” เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
“กูรู้ว่ามึงก็ผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามึงจะปล่อยตัวไม่รักนวลสงวนตัวเข้าออกห้องผู้ชายที่ไหนตอนไหนก็ได้ โดยเฉพาะห้องของผู้ชายที่บอกว่าชอบมึง”
“ทีกูยังเข้าออกห้องมึงกับห้องไอ้หินได้เลย ไม่เห็นจะมีอะไร” เดียร์ว่า “มึง... ห้องพี่กันต์ก็ปกตินะมึง ไม่ได้มีอะไรผิดแปลกไปเสียหน่อย ไม่มีโซ่ แส่ กุญแจมือแขวนเอาไว้ตามผนังนะโว้ย!”
“โอ๊ย! ไอ้จ๊าดง่าว!!” ทัชว่า “กูไม่ได้หมายถึงว่าพี่เขาจะเป็นโรคจิตชอบใช้ความรุนแรงโว้ย! ทำไมพูดกับมึงแม่งเหนื่อยขนาดนี้เนี่ย ปล่อยแม่งโดนสักทีดีไหมวะมึง”
“อ้าว มาด่ากูเฉย” เดียร์ทำหน้างงที่อยู่ๆ ก็โดนด่า
หินผาหัวเราะขำก่อนจะพูดอธิบายเอง ปล่อยให้ทัชนั่งถอนหายใจเฮือกๆ อย่างเหนื่อยใจกับเพื่อนผู้แสนซื่อของตัวเอง “คิดตามกูนะ มึงก็ผู้ชายถูกต้องแล้วเพราะอย่างนั้นมึงคงคิดตามกูทัน มึงว่าผู้ชาย... ถ้าได้อยู่กับคนที่ชอบเขาอยากจะทำอะไรบ้าง”
“ทำอะไรเหรอ...” เดียร์นั่งนึก เขาไม่เคยมีประสบการณ์เสียด้วยสิ แต่ทั่วๆ ไปก็คง... “พาแฟนไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง จับมือกันอะไรแบบนี้ละมั้ง ใช่ป่ะวะ”
หินผาพยักหน้ารับ “แล้ว... ถ้าอยู่กันสองต่อสองล่ะ ในความคิดของผู้ชายน่ะมันจะมีอะไรอีก”
หลังจากนั่งนึกไม่นานเดียร์ก็ตาโต ก่อนที่แก้มขาวๆ จะแดงก่ำ “ม มึงหมายถึง... ร เรื่องลามกเหรอ”
“เออ!! กว่าจะหายโง่” ไม่ใช่หินผาที่พูดประโยคนี้แต่เป็นทัช
“อ เออ... น นั่นแหละ ต แต่กูว่าก็ไม่น่าอะไรมั้ง ถ้าสมมติมีอะไรทำนองนั้นกูก็เอาตัวรอดได้น่า กูก็ผู้ชายนะ”
หินผาที่นั่งอยู่บนโซฟาอยู่ๆ ก็พุ่งไปหาเดียร์จับอีกฝ่ายกดลงนอนราบกับพื้นท่ามกลางความตกใจของทัชและเดียร์ มือทั้งสองข้างจับข้อมือของเดียร์ไว้แน่นแล้วกดให้ติดพื้น ส่วนขาก็ทับขาของเดียร์เอาไว้
“เฮ้ย!! อะไรของมึงเนี่ยหินนน ปล่อยนะโว้ย” เดียร์ได้แต่ขยับตัวดิ้นไปมาพยายามจะผลักออกแต่เพราะมือสองข้างโดนจับเอาไว้ไหนขาที่โดนทับทั้งสองข้างจึงขยับได้ไม่มาก
“แล้วจะมาบอกว่าเอาตัวรอด” หินผาพูดก่อนจะปล่อยเพื่อนให้เป็นอิสระ “กูยังไม่ได้ใช้แรงทั้งหมดกดมึงไว้เลย มึงก็ดิ้นไม่หลุดแล้ว”
“ช เชี่ย...” เดียร์โวยวาย “มึงจะมาพูดให้กูกลัวใช่ไหมเนี่ย”
“พวกกูไม่ได้จะมาพูดให้มึงกลัว กูไม่รู้หรอกนะว่าทัชกับพี่ชายมึงจะคิดยังไง แต่กูรู้จักพี่กันต์มาก่อนพวกมึง กูรู้ว่าพี่กันต์ไม่ใช่คนที่จะมาฉวยโอกาสใคร ยิ่งโดยเฉพาะกับคนที่พี่เขาชอบด้วยแล้วพี่เขาไม่มีทางทำอะไรเลวๆ แบบนั้นแน่นอน” หินผาพูดก่อนจะมองหน้าเดียร์ “แต่กูอยากให้มึงระวังตัวเองมากกว่า มึงน่ะเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ไม่รู้หรอกว่าในบรรดาคนที่เข้ามาหามาคุยกับมึงจะมีใครคิดเลวๆ กับมึงบ้างไหม เพราะอย่างนั้นมึงก็อย่าเที่ยวง่ายตามใครเขาไปทั่วเวลาเขาเอาขนมมาล่อ”
“กูไม่ได้เอ๋อเด๋อขนาดไหม!” เดียร์โวยวาย “กูก็ดูออกหรอกน่าว่าใครดีไม่ดีอ่ะ กูไม่คิดว่าพี่กันต์จะทำอะไรไม่ดีกูเลยเข้าๆ ออกๆ ห้องพี่เขา เพราะถ้าพี่เขาจะทำอะไรกูนะ เขาคงทำไปนานแล้วตั้งแต่ที่กูขอให้มาช่วยทำรายงานวิชาดนตรีแล้ว ไม่รอจนถึงตอนนี้หรอก”
“เออ มึงดูออกก็ดี รักนวลสงวนตัวหน่อยมึง”
“ไอ้บ้า!” เดียร์ว่ากลับเข้าให้ จนทัชหัวเราะชอบใจ
“ว่าแต่มึงชอบพี่กันต์เขาบ้างไหม” หินผาถาม
“อ่า... คือ...” เดียร์ได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ถูก
“หรือว่ามึงไม่ได้ชอบผู้ชาย ถ้าเกิดว่ามึงไม่ได้ชอบผู้ชายแบบอย่างไรก็ไม่มีทางชอบมึงบอกพี่กันต์เขาไปตรงๆ เลยนะ อย่ามัวแต่สงสารหรืออะไร” หินผาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก กูไม่ได้สนใจอยู่แล้วเรื่องเพศอะไรพวกนี้” เดียร์รีบพูดทันที
“ใช่ๆ เพราะไม่อย่างนั้นมึงไม่ชอบพี่หมีของมึงหรอกจริงไหม” ทัชหันมายิ้มแผล่ใส่
เดียร์คว้าหมอนปาใส่หน้าเพื่อนไปอีกที “ยุ่งจริงมึง! กูไม่ได้คิดอะไรกับพี่หมีแบบนั้นโว้ย กูปลื้มเขาเฉยๆ ที่เคยช่วยกูเอาไว้ตอนเด็กๆ”
ทัชทำหน้าทำตาล้อเลียนให้เดียร์นึกหมั่นไส้ก่อนจะลุกไปแย่งหมอนใบที่ทัชกอดอยู่ออกมาแล้วใช้หมอนใบนั้นตีเพื่อนไปอีกหลายทีจนหินผาต้องเอ่ยห้ามทัพไม่ให้สองเพื่อนรักทะเลาะกัน “พอๆ เลิกเล่นๆ แยกย้ายๆ พวกมึงนี่ก็นะชอบเถียงกันอยู่ได้ มึงก็โรคจิตนะทัชชอบยั่วโมโหเดียร์อยู่เลย นี่ก็ขึ้นง่ายเหลือเกินโดนกวนนิดๆ หน่อยๆ ก็ขึ้นแล้ว นี่พวกมึงคบกันมาเป็นสิบปีได้ยังไงโดยไม่ตีกันตายไปก่อนเนี่ย”
“ก็มันน่าแกล้ง / ก็มันกวนตีน” ทั้งทัชและเดียร์หันมาพูดกับหินผาพร้อมกัน ก่อนจะหันไปจ้องหน้ากันอีกรอบ
ทัชยักคิ้วก่อกวนใส่ แบบที่เดียร์ก็เตรียมจะเอาหมอนตีอีกรอบแต่โดนหินผาดึงออกมาก่อน จับแยกให้นั่งกันคนละมุมป้องกันการต่อล้อต่อเถียงกันของเพื่อนรักคู่นี้
“ปกติใครเป็นคนห้ามเนี่ย”
“ฮาร์ท” ทั้งสองคนตอบพร้อมกัน
“นับถือเลยจริงๆ มาคอยห้ามพวกมึงสองคนไม่ให้เถียงกันเนี่ย” หินผาถอนหายใจออกมา รู้สึกเสียพลังงานไปไม่น้อยกับการแยกสองเพื่อนซี้ไม่ให้เถียงกัน
“ปกติฮาร์ทมันจะตบหัวพวกกูเวลาห้าม มันไม่ค่อยเอ่ยปากห้ามแบบมึงมันเลยไม่เหนื่อยเท่าไหร่” ทัชหันมาเล่าให้ฟัง
“สงสัยกูต้องไปขอวิธีหยุดพวกมึงสองคนกับฮาร์ทแล้วล่ะว่าต้องทำยังไง” หินผาว่ายิ้มๆ
“อ่ะๆๆๆ ไม่ได้คิดอะไรกับกูแต่คิดอะไรกับพี่ชายกูหรือเปล่า หือ...” เดียร์ร้องแซ็ว
“เออ... ประเด็นนี้น่าคิดๆ”
คราวนี้ละเข้าขากันดีเชียว หินผาส่ายหน้า “คิดอะไรไร้สาระ กูไม่ได้คิดอะไรกับฮาร์ทโว้ย”
“ให้จริงนะมึง ให้จริงนะ”
“เออ!!” ยืนยันเสียงหนักแน่น “กูมีคนที่ชอบแล้วโว้ย”
คราวนี้สองเพื่อนซี้ทำตาโตร้องอู้ออกมาทันทีก่อนจะจับมือกันซักประวัติคนที่หินผาชอบ ซักไปมาอยู่นานก็ยอมแพ้เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมเปิดเผยข้อมูลอะไรออกมาสักนิดเดียว
“พวกมึงนี่นะ... ไปห่วงตัวเองกันก่อนไป”
“โธ่... เรื่องของคนอื่นมันน่าสนุกกว่าเรื่องของตัวเองนี่หว่า” ทัชว่า “ไม่เป็นไร กูไม่เสือกเรื่องของมึงก็ได้ ไหนเพื่อนเลิฟ มาเล่าให้กูฟังสิว่าพี่กันต์เขาทำอะไรกับมึงบ้าง”
เพราะแกล้งหินผาไม่สนุกเลยหันกลับมาแกล้งเดียร์ต่อ สนุกกว่าเยอะ เดียร์มักจะมีปฏิกิริยาตอบโต้เวลาโดนเขาแกล้งหรือกวนประสาท ผิดกับหินผาที่จะทำแค่ยิ้มหรือหัวเราะเท่านั้น แกล้งไม่สนุก...
“วุ้ย! มึงนี่ก็ขี้เสือกจริงๆ เลย”
“เออ กูโคตรจะขี้เสือกเลย ไหนเมื่อคืนไปอยู่ห้องพี่กันต์มามีอะไรแปลกๆ ไหมวะ พวกรอยเรยไรงี้” ทัชจับเพื่อนเอาไว้แล้วส่องดูโน้นนี่ไปเรื่อยๆ
“ไม่มีโว้ย!! กูแค่คุยกันเฉยๆ ไอ้สัสทัช กูจั๊กจี้”
หินผาได้แต่มองเพื่อนทั้งสองคนเล่นกันแล้วก็ส่ายหน้า เริ่มขี้เกียจจะเข้าไปห้ามเอาไว้เบื่อกันเมื่อไหร่ก็คงเลิกเล่นเองนั่นแหละนะ...
************************************************
มาแล้วเจ้าค่ะ มาแล้ว ข้าพาคุณพี่กันต์กับน้องเดียร์มาหาทุกคนแล้วเจ้าค่ะ หวังว่าจะชอบกันนะเจ้าคะ ฮี่~~ เรื่องนี้จะว่าไปก็น่าเปลี่ยน # เนอะ ดูสิ น้องอ่อยหนัก(แบบไม่รู้ตัว)มากกว่าพี่อีก แล้วทั้งพี่ทั้งเพื่อนบอกกันขนาดนี้แล้ว มาทายกันว่า น้องเดียร์จะเชื่อในสิ่งที่พี่ฮาร์ทกับเพื่อนพูดหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ
แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
เออเจอกับตัวถึงเก็ท
งั้นพี่กันต์เจอกันคราวหน้าก็สาธิตเลย ก่อนที่จะทำอะไรน้อง น้องจะได้เข้าใจ
#เปย์ให้เยอะอ่อยให้หนักสาธิตเยอะๆ
-
เมื่อไหร่จะรู้ตัวกันสักทีว่าเคยเจอกันตอนเด็ก เผื่อฮาร์ทจะได้ไว้ใจพี่กันต์บ้าง :katai1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เริ่มสงสารกันต์ขึ้นมาละ
น้องเดียไม่รู้เรื่องอะไรเลย
-
:mew1: :mew1: น้องเด๋อเดียร์น่าร๊ากกกกกกกกกก
-
น้องก็รู้ตัวซักทีว่าพี่เค้าชอบน่ะ
วันหลังจะหาหนมแปลกๆ มาหลอกล่อเด็กน้อยมั่งดีกว่า :hao3:
-
รอๆ
-
กันต์เขาเป็นสุภาพบุรุษนะ
แต่เดียร์ซื่อจริงๆ ยังไม่รู้อีกว่าพี่หมีกับกันต์เป็นคนเดียวกัน
-
พี่กันต์เป็นสุภาพบุรุษนะ แค่เผลอไปยืดแก้มน้องเล่นถึงกับเดินถอยออกมาเลย :-[
อยากรุ้เมื่อไหร่น้องเดียร์จะรู้ว่าพี่กันต์คือพี่หมี
-
อุ้ย จะเปิดตัวอีกคู่เปล่า
-
แอบลุ้น คนที่หินผาชอบด้วยคน ,^^
-
น้องระวังพี่กันต์หน่อย อิอิ
คิดถึงพี่หมีก่อนนนนน
ถึงจะคนเดียวกันก็เถอะ
-
น้องเดียร์มีผู้พิทักษ์หลายคนเลย ..พี่กันต์ลำบากโหน่ยน๊า o17 :o10:
-
:pig4:
-
คุณพี่กับคุณเพื่อนเค้าก็เป็นห่วงแต่น้องน้อยขอเราหากลัวไม่ แถมไปอ่อยเค้าอีก โอ้ยยยยยปวดหัวแทน :mew3:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
มาต่อแล้ว :katai2-1:
Wongwarit Seaz … ยังไงก็ไม่รู้ แค่เห็นเขาเดินข้างกันตลอด *แนบรูป*
น้ำตาจะไหล ได้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องด้วย ขอบคุณน้องฟาง (นักเขียนที่น่ารักของเรา) o13
-
พี่กันต์ไม่ทำอะไรน้องหรอกห่วงแต่คนอื่นที่เข้ามาเนียนทำดีด้วยนั่นแหละ
-
:mew1:
มาแล้วดีใจจัง นานแค่ไหนก็รอได้จ้าา
-
:mc4: :mc4: :mc4:
thank a lot o13
-
โถ่ลูกกกก กว่าจะเข้าใจที่พี่เขาจะสื่อนะ ต้องให้เพื่อนมาอธิบายซะนาน
ว่าแต่ น้องเดียร์กับพี่ฮาร์ทจะท้องได้แบบมัมมี่รึเปล่านะะะ
-
:mew3:
-
น้องเดียร์ไม่ต้องรักนวลสงวนตัวมากก็ได้ พี่กันต์ไม่ทำไรน้องหรอก อิอิ :hao7:
-
รอฉันรอเธออยุ่
-
โอเคคคค ผุ้ชายค่ะน้องเดียร์ ผู้ชายที่กำลังจะโดนกด ฮาาาาาาาาาา
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท15 l “รักนวลสงวนตัว...หน่อย”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
“ช่วงนี้พี่กันต์ของเราออกตัวแรงนะเนี่ย” ไข่เจียวเปิดประเด็นเมื่อเพื่อนในกลุ่มกลับมารวมตัวอีกครั้งหลังจากสอบกลางภาคเรียบร้อยไปแล้ว
หลังสอบกลางภาค โชคดีที่คณะของเขาสอบเสร็จเร็วกว่าคณะอื่นจึงมีเวลาพักห้าหกวันก่อนจะเริ่มเรียนต่อในสัปดาห์ถัดมา
“นั่นน่ะสิ นึกว่าจะหลบอยู่มุมมืดนานกว่านี้เสียอีก” ดิวแซว เขาเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องราวของกันต์กับน้องตัวเล็กดีที่สุดในกลุ่ม
วันแรกที่มันรู้ว่าเดียร์คือน้องตัวเล็กยังมานั่งจิตตกบ่นกับเขาอยู่เลย มาตอนนี้สิออกตัวแรงยิ่งกว่าอะไร ใครที่ไม่รู้ก็ได้รู้กันหมดว่านายชนกันต์ กิจไพศาลกุล เหนือเดือนที่เลื่องชื่อของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ ดีกรีดีรูปหล่อ บ้านรวยกำลังตามจีบรุ่นน้องในคณะ แถมรุ่นน้องคนนั้นก็เป็นผู้ชายด้วย สาวๆ อกหักนั่งร้องไห้เป็นแถว ก็ใครจะไปคิดว่าคนที่แทบไม่เคยมีข่าวไม่ดีเกี่ยวกับผู้หญิงหรือเรื่องความรักเลยจะมารักชอบผู้ชายแบบนี้
แต่เพราะตลอดที่ผ่านมากันต์ไม่เคยให้ความหวังใคร ไม่เคยเล่นๆ กับใครก็เลยไม่มีสาวๆ คนไหนมาร้องไห้ฟูมฟายว่าได้แล้วทิ้ง ไม่รู้ว่ามันไม่คิดสนใจความรักเลยจริงๆ หรือมันเซฟตัวเองเอาไว้เผื่อวันหนึ่งมันจะเจอน้องตัวเล็กแล้วตามจีบเขากันแน่
“คนเรามันก็ต้องพัฒนากันบ้างสิ จะให้กูหลบอยู่ในมุมมืดตลอดเลยก็ไม่ได้หรอก” กันต์ว่ายิ้มๆ พลางยักคิ้วให้เพื่อน
“น่าหมั่นไส้!” แต่ละคนอดที่จะพูดออกมาพร้อมกันไม่ได้
กันต์หัวเราะชอบใจกับท่าทางของเพื่อนแต่ละคนที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าหมั่นไส้เขาหนักมาก ขนาดดิวที่ปกติจะไม่ค่อยอะไรก็เบ้ปากออกมาจนกันต์ต้องเอื้อมมือไปกอดคอเพื่อนรักแล้วขยี้ผม
แต่แค่แป๊บเดียวดิวก็ถูกใบบัวกับใยไหมดึงออกมา สองสาวทำหน้าจริงจังตอนพูด “ตัวเองจะเปลี่ยนคู่จิ้นใหม่แล้วก็อย่ามาสร้างโมเม้นต์กับคนเก่าสิ! สงสารดิว”
ดิวหัวเราะไม่ได้ถือสาอะไรกับสองสาวเพราะรู้ดีว่าแซ็วกันเล่นก็เลยยอมเล่นตามน้ำไป “นั่นน่ะสิ... ใจร้ายเนอะ”
“ฮือ... ดิว ไม่ร้องนะคนดี” ใยไหมกอดดิวเอาไว้ทันทีเมื่อเดือนคณะสถา’ปัตย์ปีสามเงยหน้ามองพร้อมทำหน้าเศร้า “เดี๋ยวเราหาคู่จิ้นคนใหม่ให้เอง ดิวอยากได้คู่จิ้นแบบไหนดี หนุ่มน้อยน่ารักหน้ามน หรือจะเอาหนุ่มทะเล้นดี”
“นี่ก็เล่นกันไม่เลิก ถ้าดิวมีแฟนเป็นผู้ชายจริงๆ ขึ้นมาทำยังไง” ไข่เจียวส่ายหน้า
“ก็ดีสิ!” ทั้งใบบัวแล้วก็ใยไหมพูดออกมาพร้อมกัน ส่วนคนที่อาจจะมีแฟนเป็นผู้ชายก็แค่หัวเราะ ก่อนที่ใยไหมจะหันมาหาดิว “เราแซวเล่นนะ เราก็ชอบโมเมนต์เพื่อนกันดูแลกันเหมือนเวลาดิวกับกันต์ดูแลกันน่ะ เรากับบัวอาจจะชอบแซวหนักไป แล้วก็จับจิ้นบ่อยๆ แต่เราไม่ได้จริงจังนะ ถ้าดิวชอบผู้หญิงคนไหนเราก็โอเค แล้วเดี๋ยวเรากับบัวจะไปบอกคนนั้นให้เรื่องที่มีข่าวดิวกับคู่จิ้น”
“เราไม่ได้อะไรหรอก” ดิวยิ้มให้กับสองสาว แล้วจึงหันมามองเพื่อนรักแทน “อยากกินแมวน้ำโมจิบ้างจังเลยนะ...”
“อ่า... นั่นสิ แมวน้ำโมจินี่ก็...” ไข่เจียวพูดต่อ
“น่ารักเหมือนกันนะ~” แล้วทั้งไข่เจียวกับป่าไม้ก็ประสานเสียงออกมาพร้อมกัน
“หึ!” กันต์ได้แต่หัวเราะหึกับท่าทางของเพื่อนทั้งสองคนที่ตีมือแท็กมือกันอย่างชอบอกชอบใจ
“ดูมีความหวาน~ ทำขนมให้คนที่ตัวเองชอบกิน” ป่าไม้เป่าปากร้องแซ็วไม่หยุด “ไหนเอามาให้พวกกูกินบ้างสิ”
“เสียใจ... พอดีว่าพวกมึงไม่ใช่คนที่กูชอบว่ะ” พูดจบก็ยิ้มให้ก่อนจะลุกจากโต๊ะเพราะได้เวลาจะต้องขึ้นเรียนแล้ว แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหนก็โดนป่าไม้กับไข่เจียวตะครุบตัวเอาไว้ก่อน
“กูขออ้วกก่อนได้ไหม หวานเลี่ยน!”
“กันต์~ เราขอประโยคเมื่อกี้อีกรอบได้ป่ะ จะอัดแล้วเอาไปลงเพจอ่ะ” ใบบัวพูด สองมือกุมแก้มตัวเองเหมือนกับเขินในสิ่งที่ได้ยิน
“ปล่อยกูสิ ไม่ไปเรียนหรือไงจะได้เวลาเรียนแล้วนะโว้ย” กันต์โวยวาย ดึงมือปลาหมึกของเพื่อนออกจากคอแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะเขามีสองมือแต่ไอ้เพื่อนตัวดีทั้งสองคนมันแท็กทีมกันเลยมีสี่มือ
ดึงมือนี้ออกได้มันก็เอาอีกมือมาจับ วนเวียนอยู่แบบนี้จนกันต์ถอดใจเลิกดึงมือของป่าไม้แล้วก็ไข่เจียวออกปล่อยให้ล็อกคอต่อไป
“อ้าว... น้องเดียร์นี่ วู้วๆ ทางนี้คร้าบผม” ไข่เจียวตะโกนเรียกพร้อมโบกมือทักทายจนอีกฝ่ายหันมามอง ก่อนจะยิ้มกว้างแล้วเดินมาหาโดยมีทัชกับหินผาเดินตามมาด้วย
ทั้งสามคนยกมือไหว้รุ่นพี่ตรงหน้ากันอย่างพร้อมเพียง “ทำอะไรกันครับเนี่ย” หินผาถามพลางมองพี่ชายของตัวเองที่ล็อกคอเพื่อนไม่ยอมปล่อย
“อ๋อ... กำลังจะบังคับให้ไอ้หมอนี่ทำแมวน้ำโมจิให้กินหน่อยน่ะ” ป่าไม้ตอบคำถามของน้องชายพลางชี้ไปยังคนที่โดนเขาล็อกตัวไม่ให้หนีไปไหน
“อร่อย! พี่กันต์ทำอร่อยมากเลยครับ ใช่ไหมมึง” เดียร์พูดขึ้นมาทันที หันไปหาแนวร่วมกับเพื่อนทั้งสองคนที่เขาใจดีแบ่งแมวน้ำโมจิให้คนละสองตัว “พี่กันต์ทำอีกสิ ผมอยากกินอีก”
ไข่เจียวกับป่าไม้หัวเราะหึหึในลำคอเมื่อได้ยินเดียร์พูด ไอ้คนที่ทำหน้าเบื่อหน่ายตอนได้ยินป่าไม้พูดเปลี่ยนสีหน้าแทบไม่ทันจนคนที่มองอยู่นึกหมั่นไส้กับท่าทางนั้น
“มันไม่ยอมน่ะสิ นี่พี่บอกมันให้ทำให้ตั้งหลายรอบแล้วมันก็บอกไม่ทำๆ จะไม่ทำแล้วอยู่อย่างนี้อ่ะ” ไข่เจียวพูดพลางทำหน้าเศร้า กันต์นึกอยากจะถีบเพื่อนตัวดีสักที เพราะตั้งแต่เจอหน้ากันมันยังไม่ได้พูดขอให้เขาทำให้กินเลย มีแต่แซวไม่หยุด แล้วยังจะมาตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จอีก
“อ้าว... ไม่ทำแล้วเหรอ” เดียร์ที่ได้ยินก็ทำหน้าหงอยตามไป จนใครบางคนชักจะลนลาน
“เปล่า...” กันต์รีบบอก “อยากกินเหรอ แล้วที่พี่ทำให้ล่ะ”
“ผมกินหมดไปแล้วอ่า...” เจ้าตัวทำหน้าเศร้า “ผมตั้งใจจะเก็บเอาไว้อีกหน่อยแต่รู้ตัวอีกทีก็กินหมดไปแล้ว”
“เดียร์มาช่วยกันขอสิ พี่ก็อยากกินเหมือนกันนะ” ไข่เจียวพูด ลอบมองหน้าของเพื่อนรักที่เอาแต่มองหน้ารุ่นน้องตรงหน้าแบบตาไม่กระพริบ
หมั่นไส้แม่ง! ผลักมันซะเลย!
“เฮ้ย!” กันต์ร้องออกมาอย่างตกใจที่โดนเพื่อนผลัก ถ้ามันผลักไปทางอื่นก็ไม่เท่าไหร่แต่นี่แม่งเล่นผลักมาข้างหน้าที่มีน้องตัวเล็กยืนอยู่
เจ้าตัวเล็กก็ยืนทำหน้าเอ๋อปนๆ ตกใจที่เห็นเขาโดนผลัก หลบก็ไม่ยอมหลบยังดีที่กันต์ตั้งตัวไว้ไม่ล้มใส่น้องตัวเล็กไปแต่ก็ทำให้ระยะห่างที่ก่อนหน้านี้ยังห่างกันอยู่ลดเหลือนิดเดียว ใกล้จนเห็นแก้มป่องๆ ตากลมโตชัดเจนจนมันเกือบจะพร่าเลือนเพราะตาลายกับความน่ารักของน้อง
“ขอโทษที...”
“ม ไม่เป็นอะไรครับ” เดียร์ชะงักไปเมื่อรับรู้ถึงความใกล้ชิดระหว่างพวกเขา แล้วอยู่ๆ ทำพูดที่อีกฝ่ายบอกชอบเมื่อหลายวันก่อนก็วิ่งเข้ามาในหัว ทำเอาทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว
กันต์มองท่าทีเงอะงะของอีกคนแล้วก็ยิ้มขำออกมา แก้มขาวๆ ขึ้นสีระเรื่อ แถมยังไม่กล้ามองสบตาเขาอีกไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่
“อยากกินแมวน้ำอีกเหรอ”
พอพูดเรื่องของกินคนที่มีท่าทางเคอะเขินเมื่อครู่ก็เปลี่ยนไปทันทีเหมือนโดนกดสวิทซ์ไฟ เพราะเจ้าตัวเงยหน้ามองเขาแล้วจ้องตาแป๋ว พยักหน้าหงึกหงักยืนยันความต้องการของตัวเองอีกรอบ “อยากครับ”
พอเหมือนจะโดนน้องตัวเล็กอ้อน คนที่ไม่เคยแข็งกับน้องได้ก็ยิ้มออกมา “เดี๋ยววันนี้ทำให้กิน”
“เย่!!” เจ้าตัวร้องดีใจ ยิ้มกว้างใส่คนอายุมากกว่า
“อะแฮ่ม!” เสียงกระแอมกระไอจากรุ่นพี่ปีสามและน้องปีหนึ่งพร้อมใจกันดังขึ้นเหมือนนัดกันไว้เรียกสายตาของทั้งสองคนที่ไม่ได้สนใจอะไรให้หันมามอง
เดียร์หันมองเพื่อนสนิททั้งสองคนกับกลุ่มรุ่นพี่วินัยปีสามอย่างงงๆ ผิดกับอีกคนที่หันไปทำหน้าเหนื่อยใจใส่เพื่อนที่ยักคิ้วกวนประสาทกลับมาให้
“อย่างนั้นเย็นนี้เรามาปาร์ตี้กันดีกว่า” ไข่เจียวพูด “พวกน้องๆ ก็ไปด้วยกันนะ เย็นนี้ปาร์ตี้หมูกระทะกัน”
“จะดีเหรอครับ...” ทัชถามอย่างไม่แน่ใจ เกรงใจรุ่นพี่เขาด้วยแม้ว่าจะสนิทสนมกันพอสมควรแล้ว
“ดีสิๆ พวกพี่เพิ่งย้ายมาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน ไปปาร์ตี้ได้ไม่เป็นอะไร” อีกฝ่ายพูด “ไอ้หินมันรู้จักบ้านเช่าพวกพี่อยู่แล้วเดี๋ยวตอนเย็นให้มันพาไป ยังไงเจอกันเย็นนี้เนอะ เพราะไหนๆ ไอ้กันต์ก็ต้องทำขนมแมวน้ำด้วยอยู่แล้วนี่เนอะ”
“เดี๋ยวตอนเย็นผมพาไป” หินผาพูดกับพี่ๆ
“ตามนั้น พวกพี่ไปละใกล้ได้เวลาเรียนแล้ว เจอกันเย็นนี้นะ ไม่ต้องเตรียมอะไรไปนอกจากตัวแล้วก็กระเพาะว่างๆ แค่นั้นแหละ” ป่าไม้โบกมือให้รุ่นน้องทั้งสามคนก่อนจะลากคอเพื่อนกันต์ไปเรียนด้วยกัน โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายทำหน้าหงุดหงิดแค่ไหนที่ยังไม่ได้พูดอะไรต่อกับน้องตัวเล็ก
“กันต์นี่แสดงออกเยอะมากเลยนะว่าชอบน้องเขา” ใบบัวแซวหลังจากที่ได้เห็นกับตาตัวเองแล้ว ตอนแรกที่เห็นเพื่อนโพสต์เฟซบุ๊คก็ว่าเพื่อนของเธออาการหนักแล้ว แต่มาเห็นกับตาแบบนี้ไอ้ที่แค่โพตส์น่ะธรรมดาไปเลย
“แสดงออกเยอะอะไรกัน” กันต์หันไปถามอย่างไม่เข้าใจ
“ทั้งสายตา สีหน้า ท่าทาง คำพูด น้ำเสียง แทบทุกอย่างเลยนั่นแหละ มันแสดงออกมาหมดเลยว่ากันต์ชอบน้องเขา” ใยไหมว่า
“จริง กูมองละโคตรจะหมั่นไส้ แม่งคันตีนยุบยิบๆ ไปหมดอยากจะยกมาถีบมึงชิบหาย”
กันต์มีสีหน้าแปลกใจไม่น้อยที่ได้ยินแบบนั้นเพราะเขาไม่รู้เลยว่าเขาแสดงออกมาชัดเจนขนาดนั้น เขารู้สึกแค่ว่าตอนเห็นน้องตัวเล็กทุกอย่างมันก็ดูสดใสไปหมดจนเผลอยิ้มออกมาบ่อยๆ เรื่องยิ้มนั้นเขาพอรู้ตัวเองว่าตัวเองยิ้มพร่ำเพรื่อมาก เดี๋ยวก็ยิ้ม เดี๋ยวก็ยิ้ม
มองน้องตัวเล็กไปก็ยิ้มไป เพราะอีกฝ่ายไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูน่าเอ็นดูไปหมด แต่เรื่องการแสดงออกทางสายตาหรือน้ำเสียงอะไรนั่นแบบที่ใยไหมพูดเขาไม่รู้ตัวเลยจริงๆ
“อย่างนั้นเหรอ”
“ใช่ ใครมองก็รู้ว่ากันต์ชอบน้องเพราะมันแสดงออกมาหมดทุกอย่างอ่ะ” ใบบัวพยักหน้า “เราก็อธิบายไม่ถูกนะว่ามันเป็นยังไง แต่มันรู้สึกได้อ่ะว่ากันต์ทั้งรักทั้งชอบน้องเดียร์”
“อย่างนั้นสินะ” ได้แต่ลูบคางตัวเองอย่างใช้ความคิด ไม่นานก็ยิ้มออกมาก่อนจะพูดด้วยประโยคที่เพื่อนผู้ชายทั้งสี่คนพากันเบ้หน้าเบ้ปากเพราะหมั่นไส้ ส่วนสองสาวก็ทำหน้ากลั้นฟินเสียจนแก้มจะแตก
“แต่เราก็พอรู้ตัวว่าเราอาการหนัก... ว่าเรารักน้องมากนั่นแหละนะ”
เสียงดังโวยวายดังลั่นออกมานอกบ้านจนคนที่เพิ่งมาถึงหันมามองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นภายในบ้านสองชั้นตรงหน้า ตอนนี้เดียร์ ทัช และหินผากำลังยืนอยู่หน้าบ้านเช่าของรุ่นพี่วินัย บ้านสองชั้นไม่ใหญ่ไม่เล็ก แถมหน้าบ้านยังมีสนามหญ้า ต้นไม้เยอะไปหมดยิ่งพอมีลมพัดโชยมาก็ทำให้เย็นสบาย
“เข้าไปเถอะ” หินผาว่าก่อนจะเดินนำเพื่อนอีกสองคนเข้าไปข้างใน
พอเปิดประตูบ้านเข้าไปเสียงโวยวายที่ได้ยินจากด้านนอกก็ยิ่งชัดเจนขึ้น ดูท่าแล้วน่าจะมาจากทางครัวที่อยู่ด้านใน ทั้งสามคนเลยเดินไปตามเสียง จนเห็นอดีตพี่วินัยกำลังเถียงกันหน้าดำหน้าแดงอยู่ในครัว
“กูจะกินหมูกระทะ”
“กูจะกินสุกี้”
“ก็กูจะกินหมูกระทะ”
“ก็กูจะกินสุกี้”
“หมูกระทะ”
“สุกี้”
ป่าไม้กับไข่เจียวเอาแต่ยืนเถียงกันว่าจะกินหมูกระทะกับสุกี้ ส่วนคนอื่นๆ ก็แยกกันตามมุมห้องครัว กันต์กำลังเตรียมของสด ทั้งหมักเนื้อหมูเนื้อไก่โดยมีดิวยืนช่วยอยู่ ส่วนสองสาวใยไหมกับใบบัวกำลังเตรียมอุปกรณ์การกินต่างๆ อยู่
“มึงไม่ต้องสนใจพวกพี่สองคนนั้นเขาหรอก” หินผาหันมาบอกก่อนจะเดินเข้าไปในครัว “พี่ๆ สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม”
“อ้าว... มาพอดีเลย” ใบบัวหันมาทักก่อนจะกวักมือเรียกรุ่นน้องทั้งสามคน “หินกับทัชพี่ฝากช่วยกันยกของพวกนี้ออกไปข้างนอกหน่อย เราไปปาร์ตี้กันที่หน้าบ้านนะ”
“ได้ครับ” ทั้งสองคนรับคำก่อนจะเดินเข้าไปช่วยสองสาว
“แล้วมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ” เดียร์ถามเพราะตัวเองยังว่างงานอยู่
“เดียร์มาช่วยทางนี้ดีกว่าทำอาหารเป็นนี่” ดิวหันมาเรียก “มาช่วยกันต์เตรียมของหน่อยพี่จะออกไปซื้อของมาเพิ่มน่ะ ท่าทางจะไม่พอกินกัน”
“ได้ครับ” เดียร์เลยเดินทางไปที่กันต์กับดิวยืนอยู่ ก่อนจะขยับไปยืนข้างๆ กันต์เมื่อดิวขยับออกมา “ให้ผมช่วยอะไรดีครับ”
“เดียร์เอาพวกเนื้อหมูเนื้อไก่ออกมาใส่จานที เดี๋ยวพี่ทำน้ำจิ้มก่อน” กันต์หันมาบอกน้องตัวเล็กที่ขยับมายืนข้างๆ
“โอเคครับ!” เจ้าตัวพยักหน้ารับแข็งขันก่อนจะทำตามที่อีกฝ่ายว่า
กันต์มองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ยิ้มๆ แล้วจึงหันไปสนใจกับการทำน้ำจิ้มต่อ ตั้งหน้าตั้งตาปรุงอยู่ไม่นานก็สะกิดคนข้างๆ ให้เงยหน้าขึ้นมามอง
“ชิมหน่อย อร่อยไหม” ช้อนคันเล็กจ่ออยู่ที่ปากของเดียร์ให้เจ้าตัวอ้าปากรับแต่โดยดี
เดียร์ตาโตพยักหน้าหงึกหงัก “อร่อยครับ แค่น้ำจิ้มเองนะเนี่ย หิวเลย”
“เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว อ่ะ...” กันต์พูดก่อนจะหันไปหยิบกล่องใส่อาหารมายื่นให้น้องตัวเล็ก “เอาไปรองท้องก่อนแล้วกัน”
เดียร์รับกล่องมาเปิดดูก่อนจะทำตาวาวเมื่อเห็นแมวน้ำโมจินอนทำหน้าน่ารักอยู่เต็มกล่อง หันไปล้างมือที่เลอะหมูเลอะไก่จนสะอาดแล้วมาหยิบแมวน้ำโมจิเข้าปากเคี้ยวตุ้ยทันที
“เดี๋ยวก็ติดคอหรอก” ได้แต่ร้องเตือนเพราะเป็นห่วง แต่ก็ไม่ได้จริงจังนักเพราะท่าทางของอีกฝ่ายน่าเอ็นดูจนต้องยิ้มออกมา
น้องเอาแต่ยืนข้างๆ พี่กันต์ไม่ได้ขยับไปไหน ดูคนอายุมากกว่าทำนู้นทำนี่ด้วยความสนใจพร้อมกับเคี้ยวขนมหนุบหนับไปด้วย ไม่ได้สนใจรอบข้างเลยว่าเสียงถกเถียง เสียงพูดคุยเงียบหายไปหมดแล้ว เพราะทุกคนมัวแต่หันมาสนใจสองคนนี้ที่อยู่ๆ ก็สร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาเหมือนกับรักกันมานานแสนนาน
“อ้าว... พวกมึงเลิกเถียงกันแล้วเหรอ” ไม่ได้สนใจอะไรเลยจริงๆ ว่าคนเขาหยุดทุกการกระทำเพราะตัวเอง
“อะ... เออ...” ไข่เจียวกับป่าไม้เองก็สะดุ้งเพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะหันมาถามหน้าตายแบบนี้ “มึงเสร็จยังอ่ะ กูหิวละเนี่ย”
“เสร็จแล้ว” กันต์ตอบ “มาช่วยกันยกไปดิ แล้วมึงจะเถียงกันทำไมก็ไม่รู้ กูก็บอกอยู่ว่าจะทำทั้งหมูกระทะ ทั้งสุกี้”
“ถ้าไม่เถียงกันก็ไม่ใช่พวกกูดิ” ป่าไม้ไหวไหล่ ก่อนจะเดินเข้ามาช่วยเพื่อนยกของไปที่สนามหญ้าหน้าบ้านที่เป็นสถานที่ปาร์ตี้ในเย็นวันนี้
หม้อสุกี้หม้อใหญ่ที่น้ำต้มกำลังเดือดปุดๆ ชวนให้หย่อนผัก หย่อนหมูสไลด์ลงไป กระทะร้อนที่ส่งเสียงซู่ซ่าตอนที่วางเนื้อชิ้นโตพร้อมส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายให้ทุกคนได้แต่จดจ่อรอดูว่าเมื่อไหร่เนื้อจะสุก เครื่องดื่มก็มีทั้งแอลกอฮอล์ ทั้งไม่แอลกอฮอล์แล้วแต่จะเลือกเอา สนุกสนานเฮฮาอย่างกับว่าเป็นวันสุดสัปดาห์ทั้งๆ ที่วันพรุ่งนี้ยังต้องตื่นไปเรียนกันอยู่
“เราอยากไปเที่ยวงานอุ่นไอรัก” ใยไหมพูดขึ้นระหว่างรออาหารสุก
“เราด้วยๆ เราอยากใส่ชุดไทย เราอยากเป็นแม่หญิงการะเกดบ้าง” ใบบัวเองก็เห็นด้วย “ไปเที่ยวกัน ใส่ชุดไทยด้วยนะๆ”
เหล่าหนุ่มๆ ได้แต่มองหน้าสองสาวเมื่อได้ยินความคิดของพวกเธอ เตรียมจะปฏิเสธเต็มที่แต่ก็คงไม่ทันเพราะสองสาวสรุปความเรียบร้อย
“อย่างนั้นวันศุกร์เราไปกันไม่มีเรียนอยู่แล้วนี่ พวกน้องเดียร์ไปด้วยกันนะ เดี๋ยวพี่หาร้านเช่าชุดไทยเอง ไปสักบ่ายๆ เนอะจะได้ไม่ร้อนมาก” ใยไหมพูดสรุปก่อนจะหันไปพูดกับรุ่นน้องทั้งสามคน
“เดี๋ยวๆ ถามความคิดเห็นกันก่อนไหม” ป่าไม้โบกตะเกียบในมือไปมา
“ไม่ เพราะยังไงก็ต้องเป็นไปตามที่เรากับใยไหมสรุปอยู่แล้ว ตกลงตามนี้แหละ!” ใบบัวหันมายิ้มกว้างใส่
หนุ่มๆ เลยได้แต่ถอนหายใจ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรต่อ อาจจะเป็นเพราะพวกเขาเองก็ชอบตามใจสองสาวอยู่แล้วเลยไม่ได้ขัดอะไร แม้ว่าทุกครั้งจะต้องขอเถียงหรือขอปฏิเสธให้สบายใจก่อนก็ตามที
พวกเดียร์เองก็ได้แต่พยักหน้ารับไปอย่างงงๆ เพราะตามความคิดของรุ่นพี่ไม่ทัน รู้ตัวกันอีกทีก็ตอนที่โดนลากเข้าไปในไลน์กลุ่มของพวกพี่ๆ เขาไปแล้ว สรุปเรียบร้อยว่าวันศุกร์พวกเขาจะไปเที่ยวงานอุ่นไอรักคลายความหนาวกัน
FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 4 ภาพ
ใครก็ได้บอกแอดมินทีว่าสายตาของพี่กันต์ที่มองน้องนั้นเป็นสายตาของรุ่นพี่คนหนึ่งที่ใช้มองรุ่นน้องคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมแอดฯ รู้สึกว่ามันช่างหวานเชื่อมเสียเหลือเกิน ทำไมมันดูมีความหมายมากขนาดเน้!! (แอดฯ อยากจะกรีดร้องด้วยความเสียใจปนอิจฉา)
เป็นสายตาที่มองมาจากอวกาศก็รับรู้ได้เลยว่าพี่รักน้องมากแค่ไหน! อะไร ทำไมมันถึงได้ออกมากมายขนาดนี้คะพี่กันต์ จำเป็นที่จะต้องแสดงออกขนาดนี้ไหมว่ารักน้องมาก ว่ารู้สึกกับน้องมากเป็นพิเศษ โฮ... เหล่าชะนีน้อยและตุ๊ดเด็กจ๋า เรามากอดคอร้องไห้กันเถอะ แอดมิไหวแล้วจริงๆ เจ้าค่ะ ฮืออออออออออ
#ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี #ใจต้องนักเลงแค่ไหนเหล่าชะนี #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วย
ภาพของกันต์กับเดียร์ที่ยืนคุยกันตอนกลางวัน ไม่รู้ว่าใครเป็นคนถ่ายรูปนั้นแต่ทั้งมุมกล้องและแสงที่มันพอดีเสียทำให้ภาพนั้นดูละมุนไปหมด
************************************************
เค้ากลับมาแล้ววววววว หายไปเกือบเดือนเลยเนอะ ฮ่าาาา สารภาพผิดด้วยความจริงใจ 1. ขี้เกียจ คืออยากแต่งนะคะแต่ว่าความขี้เกียจชนะทุกสิ่งอย่างจริงๆ ค่ะ แฮ่... 2. ติดละครเจ้าค่ะ ติดหนักมาก 3. ติดเกมค่ะ ไม่ใช่เกมออนไลน์ หรือ เกมใหม่อะไร แต่หาโหลดมาเล่นเรื่อยๆ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ เลยค่ะ นั่นแหละสาเหตุ ฮาาาา จริงๆ ก็แบบ อยากปล่อยชิลนั่นแหละค่ะ อยากพักสักหน่อยด้วย เลยไม่ได้มาอัปให้เลย ยังไงจากนี้ถ้าไม่ติดธุระสำคัญอะไรจริงๆ จะมาอัปให้ตลอดนะคะ อีกอย่างละครจะจบแล้วด้วย ไม่มีเรื่องใหม่ให้ติดแล้ว แต่งนิยายได้จ้าาา
ตอนนี้ก็กินอีกแล้วจ้า ฟางนี่ชอบแต่งให้น้องกินอย่างเดียวเลย อีกหน่อยน้องจะกลายเป็นหมูไหมเนี่ย ฮาาาาาา หิวกันไหมทุกคน มีหมูกระทะด้วยหนาออเจ้า ไหนจะสุกี้อีก ใครหิวก็ไปหาอะไรกินได้นะ จะได้เป็นเพื่อนน้องเนอะ
แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
เข้าใจแล้วว่าทำไมต้องกันต์สายอ่อย
ถ้าน้องจะมึนขนาดนี้อะนะ สู้ต่อไปน้องกันต์
อ่อยเข้าไปจะได้รู้ตัวว่าโดนจีบอยู่
-
เราก็อยากกินหมูกะทะนะ :hao6: :hao6: :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โถน้องเดียร์ลูก พี่เค้าจีบหนู งุ้ยยย
-
อินเทรนนะเนี่ยะ แม่หญิงการะเกด อิอิ
-
:mew1:
อ่านแล้วหิวเลย ดีใจที่มาต่อแล้ว แวะเข้ามาดูทุกวันเลย
แต่ก็ติดตามตลอดไปนะคะ
-
หิวเยยยยยยยยยยย
-
เค้ารู้กันทั้งบางแล้วว่าพี่กันต์ชอบใคร
ก็อ่อยน้องซะขนาดนี้
-
อยากกินโมจิแมวน้ำจังเลยยยยยยย หิวววววววววววววววววววว :hao6:
-
ฮืออออ อยากกินแมวน้ำโมจิจังเลย
-
พี่กันต์น่ารักมาก มีความหลงน้องอย่างแรง
-
งื้ออออออออที่กันต์ก็ขยันอ่อย น้องเดียร์ก็มึนๆๆไม่ทันอะไรกับเค้าเลยยยยยยน มันคือความละมุนและลงตัวที่เหมาะสม :-[
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
คนพี่ไม่เก็บอาการซักจิ๊ดเลยนะคะ :laugh: :laugh:
-
แสดงออกมากค่ะ
-
พี่กันต์นี่ชัดเจนตลอด อ่อยต่อไปค่ะ อ่อยจนกว่าน้องจะหายมึน :laugh:
-
เขารู้กันทั้งบางแล้วล่ะ จะมีก็แต่น้องเดียร์ที่ไม่แน่ใจอยู่นั่นแหล่ะ
-
พี่กันต์กับน้องตัวเล็กน่ารักอ่ะแล้วพี่ฮาร์ทไปไหนอ่ะ
-
น้อง น่ารัก มากๆเลย
ไม่แปลกใจที่กันต์จะรักน้องมาก
-
น้องเดียร์นี่คงต้องให้พี่กันต์หลอกล่อด้วยขนมอีกนานแค่ไหนกันครับ เพราะน้องยังไม่รับรู้ถึงความรู้สึกของพี่เลย อิอิ //รอลุ้นๆ
-
คิดถึงน้องงงงงงง
-
จ้าาา
-
มองจากอวกาศยังรู้เลยว่าพี่กันต์รักน้องขนาดไหน555555 o13
-
55555 เดียร์ พึ่งบอกว่าใครเอาของกินมาล่ออย่าตาม
นี่ไม่ทันไร ไปร้องขอพี่ให้ทำเฉย อ้อ ลืมไป สนิทกันเนาะ
ฮาร์ทคงมึนมาก แบบว่า ทำไมเดียร์ไม่เข้าใจ ก็นะดูแลกันมาดี
พี่กันต์คะ น้องไม่ใช่ขนม ไม่ต้องได้กินแล้วฟินตามก็ได้
ขนาดเดียร์เด๋อยังเขินเลย พี่กันต์ต้องมองน้องแบบไหน
แถมเพื่อนยังทักอีก สายตา อาการต้องออกเบอร์แรงมาก
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท16 l “อุ่นไอรัก”
ความตั้งใจของสองสาวประจำกลุ่มอดีตพี่วินัยประสบความสำเร็จอย่างที่ใจหวัง เพราะตอนนี้เหล่าหนุ่มๆ ทั้งเพื่อนในกลุ่มแล้วก็รุ่นน้องปีหนึ่งทั้งสามคนมารวมกันอยู่ในห้องแต่งตัวของร้านเช่าชุดไทยร่วมกับทีมงานอีกหลายคน
เนื่องจากตอนนี้งานอุ่นไอรักคลายความหนาวกำลังเป็นที่สนใจรวมกับละครย้อนยุคยอดฮิตที่ใครๆ ก็ดูกำลังมาแรง ทำให้การโปรโมทหรือการโฆษณาต้องอิงความเป็นไทยกันไปหมด ทางเพจ cute boy ของมหา’ลัยก็มีคนมาเสนออยากให้หนุ่มๆ ใส่ชุดไทยไปเดินเที่ยวงาน ทางทีมงานของเพจก็เลยเกิดไอเดียดีๆ ที่จะให้หนุ่มๆ ที่เป็นที่สนใจของนักศึกษาสาวในมหา’ลัยมาไลฟ์สดเดินเที่ยวงานอุ่นไอรักกัน แล้วก็ประจวบเหมาะเหลือเกินที่หนึ่งในทีมงานของเพจเป็นเพื่อนในคณะของใบบัวกับใยไหมที่มาปรึกษา สองสาวก็เลยเสนอหนุ่มๆ ในกลุ่มและรุ่นน้องปีหนึ่งอย่างเดียร์ ทัช และหินผา
แน่นอนว่าหน้าตาแต่ละคนไม่ธรรมดา ทีมงานจึงเห็นด้วยไม่ยาก แม้จะใช้เวลาเกลี่ยมกล่อมเหล่าหนุ่มๆ อยู่หลายวันแต่สุดท้ายก็เป็นไปตามที่ตั้งใจเอาไว้ วันนี้ทุกคนเลยมารวมตัวกันที่ร้านเช่าชุดไทยที่นี่
“ต้องใส่ชุดนี้อย่างนั้นเหรอ” ไข่เจียวหันไปถามทีมงานก่อนจะชี้ไปทางชุดไทยทีแขวนอยู่บนราว
“แน่นอนสิ ก็เราจะไปเที่ยวงานอุ่นไอรักกันก็ต้องแต่งตัวให้เข้ากับงานหน่อยสิ” ใบบัวตอบ งานนี้เลยได้สองสาวใยไหมกับใบบัวมาช่วยเป็นแม่งานหลักในการดูแลหนุ่มๆ ทั้งเจ็ดคน
เมื่อรู้ว่าขัดอะไรไม่ได้ก็ได้แต่พยักหน้าเออออไป ก็ได้แต่หวังว่าวันนี้แดดจะไม่ร้อนแรงเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นคงได้เห็นผู้ชายอกสามศอกเป็นลมเป็นแล้งกันถ้วนหน้าแน่นอน
“เดียร์ลูกกกก... หยุดแดก เอ๊ย! หยุดกินแป๊บหนึ่งลูก” เสียงของช่างแต่งหน้าร้องเมื่อหนุ่มน้อยหน้ามนที่เธอคิดว่าน่ารักน่าเอ็นดูเอาแต่กินไม่หยุดจนแต่งหน้าไม่ได้
“ก็ผมหิวอ่ะ” เจ้าตัวบ่นอุบ วันนี้ไม่มีเรียนแทนที่จะได้นอนตื่นสายๆ สบายๆ กลับต้องตื่นแต่เช้าแล้วถ่อมาเสียไกลเพื่อมาแต่งหน้าแต่งตัว
ข้าวเช้าเลยยังไม่ได้กินแล้วนี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว แล้วจะไม่ให้เดียร์หิวได้อย่างไรกัน ไม่งอแงชักดิ้นชักงออยู่กับพื้นเพราะหิวก็ดีเท่าไหร่แล้ว
นี่แค่ความคิด ไม่คิดจะทำจริงๆ หรอกนะ...
“ที่งานของกินเยอะแยะ อดใจอีกแป๊บเดียวค่ะลูก” เจ้ช่างแต่งหน้าว่าคว้าถุงไส้กรอกจากร้านสะดวกซื้อในมือเดียร์มาถือเอาไว้เอง แต่ก็ถืออยู่ได้ไม่เกินสิบวินาทีถุงนั้นก็ถูกดึงต่อไปจนเจ้าของไส้กรอกกับช่างแต่งหน้าต้องหันไปมอง
กันต์หยิบถุงไส้กรอกจากมือเจ้ช่างแต่งหน้าก่อนจะส่งคืนให้น้องตัวเล็กที่ยิ้มกว้างดีใจ “ให้น้องกินก่อนก็ได้ครับ แต่งหน้าผมก่อนก็ได้ ผมยังไม่ได้แต่ง”
ทุกคนหันมองหน้ากันเองก่อนจะหันกลับมามองคนที่พูดประโยคเมื่อครู่ แต่ละคนก็แสดงสีหน้าแตกต่างกันไปทั้งล้อเลียน แซว ทั้งมองแบบไม่อยากจะเชื่อกับการออกตัวรุนแรงขนาดนี้ของอีกฝ่าย แม้กระทั่งสายตางงๆ จากทีมงาน จะมีก็แค่คนเดียวที่ไม่ได้สนอกสนใจอะไรกับเขาเลยเพราะตอนนี้เอาแต่นั่งจิ้มไส้กรอกเข้าปากไม่หยุด
“โอเคๆ ตามนั้นค่ะ อย่างนั้นมานั่งเลย เดียร์ลูกขยับก้นไปนั่งกินตรงนู้นก่อนค่ะ ให้พี่เขาแต่งหน้าก่อน”
“ครับพี่บลอสซัม” เดียร์ตอบ ยิ้มกว้างใส่เจ้ช่างแต่งหน้าจนอีกฝ่ายต้องยื่นมือมาบีบแก้มเพราะมันเขี้ยวกับท่าทางนั้น
กว่าจะเรียบร้อยทั้งเสื้อผ้าหน้าผมของหนุ่มๆ ทั้งเจ็ดคนและสองสาวใยไหมกับใบบัวก็ใช้เวลาไปไม่น้อย ตอนนี้ทุกคนอยู่ในชุดไทยแล้วเรียบร้อย ทั้งเจ็ดหนุ่มอยู่ในชุดไทยสมัยรัชกาลที่ ๓ ไล่มาจนถึงชุดไทยสมัยรัชกาลที่ ๕ แม้ตอนแรกเจ้บลอสซัมกับบรรดาช่างแต่งหน้าอยากจะเชียร์ให้ใส่ชุดไทยสมัยรัชกาลที่ ๑ หรือ ๒ ก็ตามที แต่โดนใบบัวกับใยไหมห้ามไว้ เพราะกลัวว่าเพื่อนของตนจะโดดแดดเผาไหม้เสียก่อนเพราะชุดไทยของทั้งสองรัชกาลนั้นผู้ชายจะไม่สวมเสื้อ
ทั้งเก้าคนอยู่ในชุดไทยรัชกาลต่างๆ รัชกาลละสามคน ปีหนึ่งทั้งสามคนเดียร์ ทัช และหินผาอยู่ในชุดไทยสมัยรัชกาลที่ ๕ คือนุ่งโจงกระเบนกันคนละสี เดียร์ใส่ผ้าม่วงสีน้ำเงิน ทัชกับหินผานุ่งโจงกระเบนผ้ายกทองสีน้ำผึ้งกับสีเขียวไพร สวมเสื้อราชประแตน ถุงเท้าสีขาวและรองเท้าสีดำ
ส่วนป่าไม้ ไข่เจียวและใบบัวอยู่ในชุดไทยสมัยรัชกาลที่ ๓ ผู้ชายใส่โจงกระเบนสีเสนกับสีก้ามปูอสุรา เสื้อแขนยาวกระดุมหน้าสีจันทร์ รองเท้าหุ้มส้น ส่วนใบบัวนุงกระโปรงจีบสีเสน สไบจับจีบสองชั้น ชั้นในสีหงเสน ชั้นนอกเล่นสายสีทอง
สามคนที่เหลือ กันต์ ดิวและใยไหม อยู่ในชุดไทยสมัยรัชกาลที่ ๔ ซึ่งการแต่งตัวไม่ได้แตกต่างกับชุดไทยสมัยรัชกาลที่ ๓ มากนัก ผู้ชายจะมีผ้าผูกคาดเอวเอาไว้ ทั้งสามคนใส่ชุดโทนสีเดียวกัน ดิวกับกันต์นุ่งโจงกระเบนสีขาบและสีน้ำตาลไหม้ เสื้อแขนยาวสีมหาดไทย เช่นเดียวกับผ้าผูกเอว ส่วนใยไหมเองก็นุ่งโจงกระเบนแทนที่จะเป็นนุงกระโปรงจับจีบสีเขียวไพร สวมเสื้อแขนยาวสีเขียวนกกะลิงและห่มสไบสีเขียวถั่ว
หลังจากแต่งตัวกันเรียบร้อยทั้งหมดก็พากันยกขโยงออกจากร้านเช่าชุด ขึ้นรถตู้ที่หนึ่งในทีมงานยืมที่บ้านมาแล้วรถคันนั้นก็แล่นไปสู่งานอุ่นไอรัก
แม้อากาศจะค่อนข้างร้อนแต่พอมาอยู่ในสถานที่จัดการทุกคนก็รู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นตรงหน้าจนลืมความร้อนไปชั่วขณะ ผู้คนมากมายเดินกันขวักไขว่ต่างก็สวมใส่ชุดไทยกันหลากหลายแบบหลากหลายสี ดูแล้วก็แปลกตาเหมือนได้ย้อนกลับไปยุคสมัยก่อน
ทันทีที่ก้าวเข้ามาในงานเดียร์ก็แทบจะพุ่งไปยังร้านอาหารแต่ติดที่ว่าโดนเพื่อนทัชคว้าตัวเอาไว้เสียก่อนที่จะได้ทำแบบนั้น พวกเขาทั้งหมดเดินหามุมที่สงบที่สุดเท่าที่จะหาได้เพื่อพูดคุยบรีฟงานกันอีกรอบ เพราะทางเพจตั้งใจจะไลฟ์สดสักหนึ่งชั่วโมงก่อนจะมีสัมภาษณ์กันต่ออีกที
“ตอนไลฟ์ก็สบายๆ นะ ไม่ต้องเกร็งอะไร เราจะเน้นเหมือนพามาเที่ยวงานก็เดินเล่นหาของกินได้เลยเต็มที่ แล้วเดี๋ยวพี่จะมีถามนู้นนี่บ้างนะ” เบลรุ่นพี่ปีสี่ที่มักชอบให้คนอื่นเรียกตัวเองว่าเบลล่าที่เป็นแม่งานของวันนี้พูดกับทั้งเจ็ดหนุ่มและสองสาว
“ผมกินได้เต็มที่เลยใช่ไหม” เดียร์ยกมือถามทันทีที่ได้ยินแบบนั้นจนคนอื่นหัวเราะออกมา เพราะเจ้าตัวเอาแต่ร้องหาของกินไม่หยุดตั้งแต่ถึงที่ร้านเช่าชุดไทยแล้ว
“จ้าลูก หนูกินได้เต็มที่เลยค่ะคนดี” เบลล่าพูดยื่นมือไปบีบแก้มเดียร์อย่างมันเขี้ยวปนเอ็นดูกับท่าทางนั้น ยิ่งเจ้าตัวยิ้มร่ากลับมาให้ก็ยิ่งอยากจะดึงให้แก้มยืดให้แก้มยานไปเลย “โอเคนะทุกคน ตามนี้เนอะ อย่างนั้นเตรียมไลฟ์ได้เลย ถ้าเริ่มแล้วส่งสัญญาด้วยนะ”
ทีมงานคนหนึ่งเตรียมโทรศัพท์ที่จะใช้สำหรับในการไลฟ์ในครั้งนี้ อีกคนก็เข้ามาติดไมค์ให้ หลังจากอุปกรณ์พร้อมเรียบร้อยทีมงานก็ยกมือส่งสัญญาณบอกเบลล่าว่าจะเริ่มการไลฟ์สดแล้ว
“เริ่มแล้วครับ”
“โอ๊ะๆ เริ่มแล้วๆ ไหนดูก่อนนะว่ามีคนบ้างหรือยัง เอาไว้มีคนสักหน่อยแล้วเราค่อยแนะนำตัวกันเนอะ” เบลล่าพูดพลางก้มดูโทรศัพท์ในมือของตัวเองที่เปิดดูไลฟ์ไปด้วย จำนวนคนเข้าดูไลฟ์ค่อยๆ เพิ่มขึ้นจากสิบคน เป็นยี่สิบคน ห้าสิบคน และถึงร้อย สองร้อยคนในเวลาไม่กี่นาที และดูเหมือนจำนวนคนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“คนเยอะแล้ว โอเคจ้า... สวัสดีออเจ้านะเจ้าคะ แม่นายเบลล่าเองค่ะ วันนี้ดิฉันพาหนุ่มๆ น่ากิน เอ๊ย! ไม่ใช่ หนุ่มๆ น่ารัก เซ็กซี่ หล่อลากมาก มาเที่ยวงานอุ่นไอรักจ้า วันนี้แม่มาสายเปย์นะจ๊ะทุกคน ก่อนอื่นเรามาดูหน้าหนุ่มๆ และสาวที่ไม่อยากจะเชิญอีกสองคนของเราก่อนดีกว่าค่ะ” เบลล่าเริ่มพูดเมื่อเห็นว่าคนเข้ามาเยอะพอสมควรแล้ว “เด็กๆ มาแนะนำตัวก่อนลูก”
คอมเมนต์หวีดร้องมาเต็มไปหมดเมื่อภาพหนุ่มๆ ทั้งเจ็ดคนโผล่เข้ามาในจอ เพราะจำนวนคนที่เยอะแต่หน้าจอโทรศัพท์มีจำกัดเลยพากันเบียดเสียดไปหมด ก่อนที่ไข่เจียวจะเริ่มแนะนำตัวคนแรก ตามด้วยป่าไม้ หินผา ทัช ดิว เดียร์แล้วก็เหนือเดือนที่ได้รับสติ๊กเกอร์รัวหัวใจเยอะที่สุดอย่างกันต์
“ใจเย็นๆ ชะนี ว้าย พูดไม่เพราะ ใจเย็นลูกสาวทั้งหลาย วันนี้แม่พาหนุ่มๆ ทั้งเจ็ดกับสองสาวมาอยู่กับเราอีกนาน แต่ตอนนี้มีหนุ่มหิวจนไส้จะขาดแล้ว หนุ่มไม่ได้บอกแม่แต่แม่เก่งมีญาณวิเศษ ให้อิสระหนุ่มๆ ไปหาอะไรกินกันแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวแม่จะพาเดินดูงานอุ่นไอรักด้วย งานดีอ่ะ คือส่วนใหญ่คนมาใส่ชุดไทยกันมาหมด มันเป็นปรากฏการณ์ที่แปลกมาก แต่ก็ดีเริ่ดมากเช่นกัน มันดูเป็นไทยๆ ถึงแม้ว่าในอดีตแม่ว่าคนก็ไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องเต็มยศแบบนี้ก็เถอะ แต่มันดีนะเธอ” กล้องแพลนไปรอบๆ เพื่อถ่ายบรรยากาศภายในงานให้คนที่กำลังดูไลฟ์สดอยู่ดู “อ้าว! แม่พูดแป๊บเดียวหนุ่มๆ แม่หายไปไหนหม๊ด”
เบลล่าหันมองซ้ายขวาเพื่อมองหาหนุ่มๆ ทั้งเจ็ดคนก่อนจะเห็นหลังไวๆ เดินไปยังโซนขายอาหาร ซึ่งมีทั้งของคาว ของหวาน เครื่องดื่มหลากหลายไปหมด แต่เพราะแต่ละคนกระจัดกระจายกันไปเบลล่ากับทีมงานเลยต้องตามไปคุยทีละกลุ่มแทน
“เจอตัวแล้ว น้องทัชกับน้องหินผา ปีหนึ่งน้องใหม่หน้าใสของเรานี่เอง ดูอะไรกันอยู่หนุ่มๆ ทั้งสองคน”
“ขนมชั้นครับ พี่เบลล่าเอาไหม” ทัชหันมาตอบพลางชูขนมชั้นรูปดอกกุหลาบที่เสียบไม้อยู่ให้ดู ก่อนจะหันไปหยิบขนมฝักทอง ขนมกล้วยที่ทำเป็นรูปดอกกุหลาบเหมือนกันมาให้ดูอีก “อย่างละไม้เลยเนอะ น่ากินอ่ะ ทำเสียบไม้แบบนี้เหมือนกินลูกชิ้นเลย” พูดจบก็หัวเราะชอบใจก่อนจะหันไปสั่งขนมกับแม่ค้า
ไม่นานทั้งคู่ก็ได้ขนมไทยเสียบไม้มาหลายไม้ หยิบกินโชว์กล้องกันไป หลังจากคุย ถามคำถามกับทัชแล้วก็หินผาไปสองสามคำถามแล้วเบลล่าก็เริ่มมองหาคนอื่นๆ ต่อ ก่อนไปก็นัดแนะกับทั้งสองคนว่าให้ไปเจอกันตรงไหนให้เรียบร้อย
“นี่หายไปไหนอีกสองคน แม่เดินจนเหงื่อซกไปหมดแล้ว น้องเดียร์กับเหนือเดือนของเราไปไหนละเนี่ย ใครเห็นไหมแม่หาไม่เจอ” เบลล่าหันมาพูดกับกล้องหลังจากผละออกจากดิว ใบบัวและใยไหมแล้ว ตอนนี้ยังหาตัวกันต์กับเดียร์ไม่เจอ ไม่รู้ว่าทั้งสองคนไปเดินอยู่ตรงไหน
“โอ๊ะๆ แม่เห็นแล้ว ตามแม่มาเลยจ้า นั่นน้องเดียร์ โอ๊ยตายแล้ว แม่หลงเจ้าตัวนี้มากเลยค่ะ ดีดมาก นี่แม่ไม่อยากจะเม้าท์แต่ขอเม้าท์หน่อย นางกินเก่งมากงอแงมากด้วย เมื่อเช้า... นัดมาแต่เช้ามาแต่งหน้าทำผม นางตื่นสายกินข้าวเช้าไม่ทัน มาถึงก็งอแงหิวข้าวๆ จะกินอย่างเดียวเลย”
“เอาข้าวเหนียวสังขยาสองห่อครับ แล้วก็ขนมใส่ไส้ด้วยสี่ห่อ” เดียร์สั่งขนมกับแม่ค้าที่สวมชุดไทย ในมือก็ถือแก้วลอดช่องสิงคโปร์ดูดเข้าไปอึกใหญ่ มืออีกข้างก็เต็มไปด้วยถุงของกิน
“สองหนุ่ม... ตามตัวเจอสักที” เบลล่าเรียกทั้งสองคน เดียร์หันมายิ้มกว้างใส่ส่วนกันต์ก็แค่ขยับหันมามองเท่านั้น “นี่อะไรเต็มไม้เต็มมือไปหมด ของใคร อย่าบอกนะว่าของเดียร์หมดเลย”
เจ้าตัวส่ายหน้าก่อนจะชี้นิ้วไปหาคนข้างๆ ที่ยืนเงียบๆ แต่ในมือนี่เต็มไปด้วยถุงของกิน “นี่ๆ ของคนนี้ ของผมมีแค่นี้เอง” เดียร์ยกแก้วลอดช่องให้ดู
“อย่างนั้นตรงนี้คือไม่กิน” กันต์ถามก้มมองถุงในมือเป็นเชิงบอกว่าตรงนี้คือของกินในมือของเขา
เดียร์ทำตาโตทันที “กินซี่~”
“อ้าว ตกลงนี่ของใคร” เบลล่าถาม
“ของผมเอง” เดียร์หันมาฉีกยิ้มใส่ก่อนจะหันกลับไปรับขนมถุงใหม่มาถือพร้อมจ่ายเงิน “นี่ๆ ไปตรงนี้กัน”
กวักมือเรียกทั้งกล้องทั้งคนให้เดินตามไป หลบคนทางนู้นทีทางนี้ทีไม่นานก็ถึงร้านขายลูกชิ้นปิ้ง เดินไปต่อแถวเรียบร้อย “ยังไม่พออีกเหรอลูก” เบลล่าแทบจะร้องเสียงสูงเมื่อเห็นว่าเดียร์เดินไปต่อแถวซื้อลูกชิ้น
“ของคาวไง นี่มีแต่ขนมหวานอ่ะ” เดียร์หันมาตอบ พอดีกับที่ถึงคิวก็เลยหันกลับไปสั่งลูกชิ้นแทน ได้มาเรียบร้อยก็ย้ายไปร้านข้างๆ ที่ขายน้ำ ขึ้นป้ายเอาไว้ว่าน้ำจรวด หรือก็คือน้ำอัดลมโบราณ
เดียร์ยืนมองโถที่วางอยู่ตรงหน้าเหมือนตัดสินใจไม่ถูกว่าจะสั่งน้ำอะไรดี หันมาขอความคิดเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ด้วย “เอาอะไรดีอ่ะพี่กันต์”
“แล้วในมือหล่ะ” กันต์ไม่ตอบแต่ถามกลับไปแทนเพราะในมือน้องตัวเล็กก็ยังมีลอดช่องสิงคโปร์อยู่
เจ้าตัวก้มมองตามก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกคนแล้วยื่นแก้วให้ “ผมซื้อให้พี่ไง~”
กันต์มองเจ้าตัวแสบที่บอกว่าซื้อน้ำให้เขาแต่ตัวเองดูดไปเกือบครึ่งแก้วแล้ว และพอเห็นเขาไม่ยอมรับก็จัดการจับมือเขาไปถือแก้วเอง ส่วนตัวเองก็หันไปสั่งน้ำอัดลมโบราณใหม่
“ดูเด็กแสบทำ” กันต์หันมาพูดกับเบลล่าและกล้อง “ขออ่านคอมเมนต์หน่อยครับ อะไรน่ะ...”
กันต์ขมวดคิ้วตอนที่ไล่อ่านคอมเมนต์ มันเร็วเสียจนเขาอ่านตามไม่ทันจนต้องส่ายหน้า “อ่านไม่ทัน... อะไรคือบอกว่าอย่าแกล้งน้อง น้องไหน เด็กแสบนี่น่ะเหรอ”
“หือ...” แล้วเหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่ากำลังพูดถึงตัวเองอยู่เพราะเดียร์หันมาทำตาโตใส่เป็นเชิงบอกว่าพูดถึงตัวเขาอยู่หรือเปล่า ปากก็อมหลอดดูดน้ำอัดลมโบราณไปด้วย พอกันต์ชี้ไปที่กล้องโทรศัพท์เจ้าตัวก็หันมามองก่อนจะยิ้มกว้างให้ “อร่อย”
“มีอะไรที่ลูกกินแล้วไม่อร่อยบ้างไหม นี่แม่ถามจริง” เบลล่าถาม
“ม่าย~ อร่อยหมด”
“อ่ะ... โอเคๆ ตอนนี้แม่ว่าเราไปรวมตัวกับหนุ่มๆ ที่เหลือกันก่อนดีกว่า เออ... แม่ก็ลืมว่ามีสองชะนีด้วยแต่แม่ไม่อยากพูดถึงงั้นข้ามไปเนอะ ไปสองหนุ่มไปรวมกลุ่มกันจะได้คุยกันทีเดียวเลย”
ทั้งกันต์และเดียร์ได้แต่เดินตามเบลล่าไปยังจุดที่นัดกันเอาไว้ แอบให้ทีมงานมาจองโต๊ะไว้ก่อนเลยมีที่นั่งเพียงพอสำหรับทุกคนเพราะถ้าไม่ทำอย่างนั้นคงต้องยืนกินยืนคุยกันแน่นอน
ถุงของกินมากมายวางบนโต๊ะเพราะแต่ละคนก็ซื้อมาไม่น้อยทั้งของคาวของหวาน และเพราะใช้เวลาแต่งตัวแต่งหน้านานทำให้ข้าวกลางวันไม่ได้กินกัน เบลล่าเลยเปิดโอกาสให้ทุกคนจัดการกับของที่ซื้อมาได้โดยพูดคุยตอบคำถามกับคนที่ดูไลฟ์สดไปด้วย
“มีแต่ชะนีมาหวีดผู้ ไม่ต้องอิจฉาแม่นะคะที่ได้มาอยู่ท่ามกลางหนุ่มๆ เพราะแม่ยังอิจฉาตัวเองเลยค่า” เบลล่าพูดพลางไล่สายตามองแต่ละคนที่สนใจการกินมากจนน่าจะลืมกันไปหมดแล้วว่ากำลังไลฟ์สดผ่านทางเพจอยู่
คนดูก็แสนจะใจดีบอกให้กินกันเยอะๆ ไม่ต้องรีบ ยินดีที่จะนั่งดูหนุ่มๆ กินอยู่แบบนี้
“มีคำถามมา ในสามคน... ใครเด็กสุด สามคนที่ว่านี่หมายถึงน้องๆ ปีหนึ่งใช่ไหม... อ่ะใช่ โอเคไหนใครเด็กสุด อ่ะๆ เดี๋ยวก่อนจะตอบให้ทายก่อนว่าใครเด็กสุด ทายถูก... ไม่มีรางวัลให้ ทายผิดก็ไม่มีอะไรแจก ทายมา!”
ทั้งสามคนที่ตกเป็นหัวข้อของคำถามก่อนจะมองหน้ากัน ซุบซิบเพื่อถามกันเองว่าใครเกิดวันไหน เดือนอะไร
Comment 1 : นี่ทายว่าน้องเดียร์เด็กสุด ให้ความรู้สึกเป็นเด็กน้อยมาก
Comment 5 : นี่ก็ว่าเดียร์
Comment 20 : เดียร์ด้วยคน แต่ก็คิดว่าหรือจะเป็นทัช??
Comment 30 : หินผาให้อารมณ์พี่ใหญ่สุด ทัชเป็นคนกลาง ส่วนเดียร์เป็นน้องเล็กสุดท้องสำหรับพี่ๆ เลย
“ส่วนใหญ่ทายว่าเดียร์กันหมด ไหนเฉลยสิว่าใช่ไหม” เบลล่าหันไปถามทั้งสามคน
พวกเขามองหน้ากันเหมือนจะหาคนตอบคำถามก่อนจะพยักหน้าให้เดียร์เป็นคนตอบ “สำหรับคนที่ทายมาว่าเดียร์... ก็อยากจะบอกว่า... ถ... ถูกต้องนะคร้าบ เดียร์เป็นน้องเล็กสุดท้องเลย”
การไลฟ์สดดำเนินต่อไปอีกเกือบครึ่งชั่วโมงซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นการตอบคำถามจากคนดูที่ถามเข้ามาเรื่องเรียนบ้าง เรื่องเล่นบ้าง เบลล่าก็ให้ทุกคนโบกมือลาคนที่กำลังดูอยู่ก่อนจะสัญญาว่าถ้ามีโอกาสก็จะพาหนุ่มๆ มาไลฟ์สดพูดคุยกันอีก
F.GC CUTE BOY - ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 1 รูปภาพ
ก่อนจะลงรูปของวันนี้ แอดมินมีอะไรสงสัยต้องการคำตอบ และอยากจะให้ทุกคนช่วยแอดมินหน่อย ไหน... ใครได้ดูตอนหนุ่มๆ สถา’ปัตย์ไลฟ์สดที่งานอุ่นไอรักบ้าง แอดมินเห็นความมุ้งมิ้งกระจัดกระจายไปทั่ว ไม่พอจ้า!! แอบเห็นใครบางคนเข้ามาดูไลฟ์สดด้วย แล้วก็คอมเมนต์อะไรด้วย
ใครก็ได้เติมคำให้ช่องว่างให้แอดมินหน่อยสิว่ามันคืออะไรกันแน่
ภาพแคปเจอร์หน้าจอระหว่างกำลังทำการไลฟ์สด เป็นภาพตอนพูดคุยกับหนุ่มๆ ทั้งหมด แต่จุดสนใจของภาพไม่ใช่คนแต่เป็นคอมเมนต์หนึ่งที่เลื่อนขึ้นมาพอดี
KAN_CHANAKAN : ทายด้วยว่าเดียร์...สุด
Comment 1 : ทายว่าเดียร์... น่ารักสุด งี้ปะแอดมิน~
Comment 2 : +1 เมนต์บนเลยจ้า
Comment 15 : + ด้วยคน จะมีอะไรเข้าท่าไปมากกว่า น่ารักสุด ไม่มีอีกแล้ว
แล้วหลังจากนั้นก็มีแต่คอมเมนต์มาบวกหนึ่งๆ กันเต็มไปหมด
************************************************
สวัสดีวันสงกรานต์นะคะ ปีใหม่ไทยนี้ฟางขอให้ทุกคนมีแต่ความสุข ความสนุกสนานนะคะ ใครเดินทางไปไหนมาไหนก็ขอให้เดินทางปลอดภัย แคล้วคลาดจากอันตรายทั้งปวงนะคะ ไปเที่ยวไหนกันบ้างก็อย่าลืมแวะมาเล่าให้ฟางฟังบ้างนะ ^^
กลับเข้าเนื้อเรื่อง... ก็ยังไม่พ้นงานกินของนุ้งอีกแล้ว นี่ยังเกาะกระแสเขาดังได้เนอะ งานอุ่นไอรักเพิ่งหมดไป ละครก็เพิ่งจบไปเนอะ ถือเสียว่าเป็นควันหลงแล้วกันนะคะ ตอนไปเดินเที่ยวงานอุ่นไอรักเนี่ย เห็นภาพเจ้านุ้งเลยว่าต้องดุ๊กดิ๊กไปมาร้านนู้นร้านนี่แน่นอน ก็ของมันน่ากินทั้งนั้นเลยนี่คะ ไม่รู้ว่าตอนไลฟ์สดเขาทำอย่างไรกัน ไม่เคยไลฟ์ แล้วก็ไม่ค่อยได้ดูคนอื่นไลฟ์สดด้วยเลยไม่รู้ว่าแบบนี้หรือเปล่า นี่แอบสงสัยว่าถ้าฟางไลฟ์สดผ่านเพจเฟซบุ๊คจะมีคนดูกับเขาบ้างไหม ฮ่าาาา
ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
ตอนนี้ทั้งตอน น้องเดียร์กิน กิน กินอย่างเดียวเลยนะลูก น่าเอ็นดู พี่กันต์นี่ก็อยู่ไม่ห่างน้องเลย :-[
-
เดียทำอะไรก็ไม่ผิด
ทำอะไรก็น่ารักในสายตากันต์
สู้ๆนะคะคนเขียน กำลังน่ารักเลย
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ฮู้ยยยยยยย พี่กันต์อ่อยแรง แต่น้องเดียร์ก็สนแต่ของกิน น่ารักน่าหยิกจริงๆ เลยลูก o18
-
ไปอ่านเรื่องอุ้มรักตอนล่าสุดมาก่อนแล้ว น้องเลิฟมาแล้ว ไงช่วยเชิญน้องเลิฟมาเรื่องนี้หน่อยนะ อยากเห็นตอนโต :mew4:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
กินมากขนาดนั้น ไม่อ้วนบ้างเลยเหรอ น่าอิจฉาจัง
-
:mew1:
เดียร์อยู่ในความสนใจของพี่กันต์เสมอ
-
เดียร์เรื่องกินเรื่องใหญ่จริงๆ
-
อยากจะแหม~พี่กันต์ไปถึงดาวอังคาร
-
คงจะได้เป็นแมวอุ๋งอิ๋งเป็นแน่แท้
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่กันต์จะบอกว่า เดียร์กินเก่งสุดใช่มั้ยคะ :hao3: ขอบคุณมากค่ะฟาง สุขสันต์สงกรานต์นะคะ
-
:impress2: หนูจะเป็นหมูใช่มั๊ยลูกกินเก่งเกิน
-
เรื่องกินเรื่องใหญ่สำหรับน้องเดียร์ พี่กันต์ต้องเข้าใจ ว่าแต่ที่ซื้อมานะกินหมดเหรอ น่าจะเยอะน่าดู :mew2:
-
แหมมมมมมม พี่กันต์ออกตัวแรงตลอดเลยนะคะ
-
ฝากพี่กันต์ดึงแก้มเด็กแสบด้วยค่า :mew1:
-
น้องเดียร์อย่างน่ารักอ่ะ เมื่อไหร่น้องจะเป็นแฟนพี่กันต์น้าาา ลุ้นจะแย่ :katai2-1:
-
อ่อยแรงจังพี่กันต์ คึึคึ
-
พี่อ่อยแรง น้องสุดมึน เพลียใจ
-
พี่กันต์นี่ปลูกอ้อยกับน้องได้ทุกที่เลยนะคะ
:L2: :L2:
-
นู๋เดียร์น่าร๊ากมั๊ก มั๊ก คราวที่แล้วพี่กันต์เค้าคิดว่านู๋น่ารักเหมือนแมวน้ำ คราวนี้จะเหมือนอะไรดีล่ะ :ling1: :ling1: :ling1:
-
จ้าาาร
-
ทำไมตอนนี้ไม่มีอะไรเลยล่ะ มันออกทะเลเกินไปแล้วมั้ง
-
ขอ +1 ด้วยคนค่ะ เดียร์น่ารักสุด :-[
คนพี่นี่หลงน้องขึ้นทุกวันนะคะ ออกตัวแรงยิ่งกว่า speed boat
งานนี้ชิปป้ง ชิปปี้ ไม่ต้องพายกันเองแล้ว พี่กันต์เล่นพายเองตลอดแบบนี้
ลูกเรือรอเวลาให้เขาได้กันก็พอ ไม่ต้องพายเพิ่ม 5555555
-
น้องเดียร์ลูกกก.. หนูจะน่ารักเกินไปแล้ววว :impress:
-
มาต่อเถอะนร้าพลีส :ling1: :ling1: :m15:
-
โอ้ยพี่กันต์ลูกกกกกกก ออกตัวแรงสุดดดด :-[
-
น้องงงงงงงงงง กินอย่างเดียวเยยยยย
-
อินเทรนกะเขาอีก
น่ารักจริงๆ
-
ทำไมตอนนี้ไม่มีอะไรเลยล่ะ มันออกทะเลเกินไปแล้วมั้ง
เปลี่ยนบ้างไงคะ ไปเที่ยวทะเลกันบ้างเนอะ รับลมทะเลเย็นๆ ^^
ฟางก็ไม่รู้นะว่าอย่างไหนที่เรียกว่า ออกทะเลเกินไปแล้ว หรือไม่ออกทะเล เพราะนิยายของฟางไม่มีพล็อตตายตัวค่ะ ทุกอย่างเกิดขึ้นได้หมดตามแต่ที่ฟางจะคิดออก อีกอย่างฟางว่าตอนนี้มันก็มีอะไรอยู่นะ อย่างน้อยก็ได้เห็นนุ้งกินเยอะมาก กับพี่ที่ออกตัวแรงเวอร์อ่ะค่ะ เนอะๆๆ ^^
-
ทำไมน่ารักขนาดนี่ค่ะ พีากันต์ขาาาาา รีบรุกนะคะ อยากเห็นโมเม้นต์ตอนเป็นเเฟนกันค่ะ สู้นะคะพี่ฟาง :L2:
-
คิดถึงพี่กันต์น้องเดียร์จังเลยยยยย
คิดถึงไอ่ตัวน่ารักกก
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท16 l “อุ่นไอรัก”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
เดียร์ ทัช และหินผารู้สึกว่าตัวพวกเขากลายเป็นที่จับตามองมากขึ้น บางวันก็มีใครไม่รู้เดินเข้ามาทักทายเต็มไปหมด บางวันก็มีคนซื้อน้ำซื้อขนมมาฝาก คงเป็นผลพวงมาจากที่พวกเขาทั้งสามคนไปไลฟ์สดผ่านทางเพจ cute boy เมื่อช่วงสัปดาห์ก่อนเลยทำให้พวกเขากลายเป็นที่รู้จักมากขึ้น ดูท่าแล้วจะมีคนรู้จักพวกเขากันมากกว่าพวกดาวเดือนปีหนึ่งเสียอีก เพราะพวกเขาจับกลุ่มกับรุ่นพี่ปีสามที่มีหนุ่มหน้าตาดี ดีกรีรองเดือนมหา’ลัย เดือนคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ แล้วไหนจะมีเหนือเดือนอีก
แล้วยังจะมีข่าวว่าเหนือเดือนแห่งคณะสถา’ปัตย์กำลังตามจีบเดียร์ รุ่นน้องปีหนึ่งในคณะที่สนิทสนมกัน เลยทำให้เดียร์ถูกจับตามองเป็นพิเศษ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หรือไม่ก็ไม่ได้คิดอะไรเลยเสียมากกว่า กลับชอบอกชอบใจเสียอีกเพราะบางวันก็ได้กินขนมฟรี แม้จะโดนทั้งเพื่อน ทั้งรุ่นพี่ และพี่ชายดุไปหลายรอบแล้วว่าอยากกินของจากคนแปลกหน้า
“นาย... เรียนเป็นยังไงบ้างอ่ะ” เดียร์ที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นหน้าโซฟาร้องถามคนเป็นพี่ชายฝาแฝด วันนี้เขาเลิกเรียนเร็วเลยแวะมาขลุกอยู่ในห้องของพี่ชาย “ยากไหม”
“ก็พอสมควร แต่ก็คงสบายกว่าของเรานั่นแหละ งานเยอะจริงแต่ก็แค่ทำรายงาน วิเคราะห์สรุป ไม่ต้องมานั่งหลังขดหลังแข็งตัดโมเดล วาดรูปลงสี” ฮาร์ทเงยหน้าจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่มาตอบน้องชาย
“อือ แต่เราก็ชอบแบบนี้มากกว่าอ่ะ ให้นั่งอ่านหนังสือเขียนสรุปย่อบทความออกมาเป็นรายงาน คิดวิเคราะห์นู้นนี่นั่นแบบนายเราก็ไม่ไหวอ่ะ” เดียร์ส่ายหน้า นึกไปถึงตอนที่เห็นพี่ชายนั่งอ่านหนังสือเป็นตั้งๆ เพราะเอามาใช้ทำรายงานแค่หนึ่งบทแล้วสยอง
“เราชอบต่างกันไง”
เดียร์พยักหน้ารับ เขาชอบคิด จินตนาการ เพ้อฝันมากกว่า ชอบวาดรูป ออกแบบดีไซน์เขาถึงได้เลือกเรียนคณะนี้ ในขณะที่พี่ชายของเขานั้นจริงจัง วางแผนทุกอย่าง คิดวิเคราะห์เก่งเลยเลือกเรียนบริหาร เพราะเจ้าตัววางแผนชีวิตของตัวเองเอาไว้แล้วว่าจบไปจะเข้าไปฝึกงานที่บริษัทของที่บ้านและรับช่วงต่อจากที่บ้าน ส่วนเขา... รู้แค่ว่าไม่อยากเรียนบริหาร อยากเรียนออกแบบ แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจบไปแล้วจะไปทำงานตรงไหน ทำอะไร
“คิดมากอะไรอีก” ฮาร์ทมองหน้าน้องชายที่นอนนิ่งไป
“ก็เปล่า... เราก็คิดอะไรไปเรื่อย คิดว่าเราจะทำอะไรให้แด๊ดๆ มัมๆ ผิดหวังหรือเปล่า เสียใจไหม เราไม่อยากทำให้มัมๆ ร้องไห้อีกแล้ว” เดียร์ คว้าหมอนมากอดเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
“เพ้อเจ้อ...” หยิบเอาเจลลี่ในถุงปาใส่น้องชายไปที คนโดนปาก็หันมามองเคืองๆ พลางหยิบเจลลี่ชิ้นนั้นเข้าปากเคี้ยว “ว่าแต่ว่า... กับรุ่นพี่คนนั้นนี่ยังไง”
“รุ่นพี่คนนั้น... หมายถึงพี่กันต์น่ะเหรอ”
“ใช่ คบกันแล้วอย่างนั้นเหรอ” ฮาร์ทถาม
“เฮ้ย! บ้า!” เดียร์สะดุ้ง ร้องลั่นออกมา “ไม่ได้คบกันสักหน่อย! คิดได้ยังไง”
“พี่คนนั้นแสดงออกเสียขนาดนั้นว่าจีบ แถมเราเองน่ะก็สนิทสนมกับพี่เขา ใครต่อใครก็คิดกันทั้งนั้นแหละว่าคบกัน ตอนไลฟ์สดที่งานอุ่นไอรักนั่นก็ด้วย เขามองเราไม่วางตาเลยนะ”
“ฮื่อ... อะไรของนาย...” เดียร์ทำหน้าตาประหลาดเพราะไม่รู้จะแสดงสีหน้าท่าทางอย่างไรดี
“ถามจริงๆ รู้ใช่ไหมว่าเขาจีบน่ะ”
“รู้... พี่เขาก็เคยบอก...” เดียร์ตอบเสียงเบา รู้สึกแก้มมันคันยุบยิบๆ ไปหมด
ฮาร์ทดึงแขนน้องชายให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองหน้าคนที่หน้าตาเหมือนตัวเอง “แล้วเดียร์คิดยังไงกับพี่เขา”
คนถูกถามชะงักไป เจ้าตัวกลอกตาไปมาทำหน้าตาตลกตอนที่ได้ยินคำถาม เงยหน้ามองพี่ชายฝาแฝดเหมือนต้องการสำรวจว่าสีหน้าและอารมณ์คนถามเป็นแบบไหน
“ก็... เป็นรุ่นพี่...”
“ไม่ใช่พี่วินัยหน้าโหด หน้าเหี้ยม ขี้เก๊ก นิสัยไม่ดีแล้วเหรอ”
“ง่า...” เดียร์พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ “ก็... ไม่ใช่แล้ว พี่เขาไม่ได้เป็นแบบนั้น”
ยอมรับว่าตอนแรกเขาคิดกับกันต์แบบนั้นจริงๆ ทั้งไม่ชอบ ทั้งไม่อยากเจอรู้สึกว่าคนอะไรทั้งขี้เก๊ก นิสัยไม่ดี คิดว่าตัวเองเป็นพี่วินัยแล้วจะทำอะไรอย่างไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ นิดๆ หน่อยๆ ก็เสียงดัง สั่งทำโทษเหมือนสั่งให้กินข้าว เขาเลยไม่ชอบขี้หน้า แต่พอตอนหลังได้รู้จักมากขึ้นแม้จะไม่ได้รู้จักดีก็ตาม กันต์ไม่ได้เป็นแบบนั้น... แบบที่เขาคิด อีกฝ่ายไม่ใช่คนขี้เก๊ก แม้เวลาอยู่เฉยๆ เจ้าตัวจะชอบทำหน้านิ่งๆ ก็ตาม ไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีออกจะใจดีเสียด้วยซ้ำ ไหนจะช่วยติวบทเรียนให้ ช่วยดูงาน และที่สำคัญยังทำขนมอร่อยแล้วเอามาแบ่งเขาตลอดด้วย
ความรู้สึกตอนแรกก็เลยเปลี่ยนไป จากที่ไม่ชอบก็ไม่ใช่แล้ว แต่จะให้บอกว่าชอบก็บอกไม่ได้เพราะเขาต้องมาแยกความหมายของคำว่าชอบอีก ถ้าชอบในฐานนะที่เป็นพี่น้องเขาก็บอกได้ว่าใช่ แต่เพราะว่าความสัมพันธ์ระหว่างเดียร์กับกันต์ไม่ใช่ชอบในฐานะพี่น้อง แต่เป็นในฐานะอื่น เดียร์เองก็ยังไม่สามารถจัดการกับความคิดและความรู้สึกของตัวเองได้ เลยบอกไม่ได้ว่า... ชอบหรือเปล่า แต่ถ้าถามว่าเกลียดไหม ไม่ชอบไหม ก็บอกได้เลยว่า... ไม่ใช่
“แล้วคิดว่าพี่เขาเป็นยังไง” ฮาร์ทถามพลางสังเกตุน้องชายฝาแฝดของตัวเองไปด้วย
เดียร์มักจะคิดว่าตัวเองเก็บอาการ เก็บสีหน้าเก่ง แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย ยิ่งเจ้าตัวพยายามเก็บอาการมันก็ยิ่งแสดงออกอย่างชัดเจน และยิ่งกับเขาที่เป็นเหมือนส่วนหนึ่งของชีวิต อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่ในท้องมัมๆ จนคลอดออกมาอายุเกือบยี่สิบแบบนี้ย่อมดูออกได้ง่ายเข้าไปใหญ่
“พี่เขาก็...ดี ใจดี ช่วยเราหลายๆ อย่าง” ดวงตาของเดียร์กลอกไปมาเหมือนไม่รู้ว่าจะวางสายตาของตัวเองเอาไว้ตรงไหน
“เดียร์” ฮาร์ทเรียก “เราพูดในฐานะของคนคนหนึ่งนะ คนที่หวังดีและรู้ใจนายที่สุด ไม่ใช่ในฐานะเพื่อน พี่ชาย หรือครอบครัว”
“อ อือ...”
ฮาร์ทวางมือบนผมของเดียร์แล้วลูบไปมา “เรารู้ว่านายมีคำตอบของคำถามอยู่แล้วในใจ แต่เพราะนายกลัวเลยพยายามไม่คิดแล้วก็ไม่สนใจใช่ไหม ในฐานะของคนคนหนึ่งเราอยากให้นายมองถึงความรู้สึกจริงๆ ว่าเป็นยังไงกันแน่ ถ้ามันไม่ใช่ก็รีบจบเพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด แต่ถ้าใช่นายอยากทำยังไง ลองเดินไปข้างหน้าไหมเพื่อความสุขของตัวเอง แล้วเราก็คิดว่าเขาก็ชอบนายจริงๆ แต่อย่างที่บอกเราพูดในฐานะคนคนหนึ่งเท่านั้น”
เดียร์ยิ้มกับคำพูดของพี่ชาย ก่อนจะถามกลับเสียงทะเล้น หน้าตาทะเล้น “แล้วถ้าในฐานะที่นายเป็นพี่ชายเราล่ะ”
สีหน้าอ่อนโยนของฮาร์ทเปลี่ยนไปทันที ติดจะหงุดหงิดเล็กๆ ตอนตอบคำถามของน้องชาย “เราไม่เชื่อเลยสักนิดว่าเขาคนนั้นจะชอบนายจริงๆ... เฮ้ย!”
ฮาร์ทร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆ น้องชายฝาแฝดก็โถมตัวใส่เขาเต็มรักพร้อมกับกอดเอาไว้แน่น “หวงเราสินะ เป็นพี่ชายขี้หวงจังน้า...”
“อะไรของนายเนี่ย ปล่อยเลยจะมากอดทำไม” ส่งเสียงหงุดหงิดใส่พร้อมกับดันอีกฝ่ายออก แต่ไม่รู้ว่ามือทากาวเอาไว้หรือเปล่าถึงได้เหนียวเสียขนาดนี้
“แหมๆ ไม่ต้องเขินนะ หวงเราก็บอก ทำมาเป็นปากแข็งนะเนี่ย” นอกจากจะไม่ยอมปล่อยแล้วยังกอดแน่นขึ้นแถมมีการเอานิ้วไปจิ้มปากพี่ชายอีกด้วย
“หวงอะไร ไม่หวงหรอกน้องชายแบบนี้น่ะ” ฮาร์ทว่าดันน้องชายออก คราวนี้เดียร์ยอมปล่อยให้ง่ายๆ เจ้าตัวเลยรีบลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องนอนไป ปล่อยให้น้องชายนั่งหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
พี่ชายของเขาก็ปากแข็งไม่ใช่เล่น... ปากบอกไม่หวงๆ แต่ลึกๆ ก็ทั้งหวง ทั้งห่วงน้องชายไม่ใช่น้อยเหมือนกัน
ประตูห้องพักในคอนโดเปิดออกก่อนที่เจ้าของห้องจะก้าวออกมาจัดการปิดล็อคห้องให้เรียบร้อย วันนี้เดียร์ไม่มีเรียนเขาเลยตั้งใจว่าจะไปหาซื้ออะไรมาตุนเอาไว้เสียหน่อยเพราะไม่อยากเข้าๆ ออกๆ หลายรอบ แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหน ประตูห้องที่ถัดไปก็เปิดออก เดียร์เอ่ยทักทายคนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้อง ซึ่งอีกฝ่ายที่ดูจะยังมึนๆ อยู่เล็กน้อยก็พยักหน้ารับ
“ไม่มีเรียนเหรอ” กันต์เอ่ยถามเมื่อเห็นลักษณะการแต่งตัวของเดียร์ แม้ว่าที่คณะของเขาจะอนุญาตให้ใส่ชุดไปรเวทได้ แต่ก็ต้องเป็นกางเกงขายาว และเรียบร้อย แต่คนตรงหน้าอยู่ในชุดที่คล้ายๆ กับชุดวอร์มออกกำลังกาย กางเกงสีเทาเข้ากันกับเสื้อแขนยาวสีเทา
“ครับ พี่ก็ด้วยเหรอ”
“โดด” กันต์ตอบ คำตอบทำเอาเดียร์ทำหน้าตาแบบไม่อยากจะเชื่อว่าคนตรงหน้าจะโดดเรียน อีกฝ่ายเลยอธิบายเพิ่มเติม “พอดีต้องไปช่วยงานที่ร้าน ว่าแต่... ว่างใช่ไหม”
“ครับ ก็ว่างครับ” แม้จะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายถามทำไม แต่เขาก็ตอบไปตามตรง
“อย่างนั้นดีเลย ป่ะ... ไปกัน”
พูดจบก็เอื้อมมาคว้าข้อมือของเดียร์ก่อนจะดึงอีกให้เดินตามเขาไปเข้างลิฟต์ จนขึ้นมานั่งบนรถและกันต์ก็ขับรถออกมาจากคอนโดแล้วเรียบร้อยแบบที่เดียร์ยังเรียบเรียงความคิดไม่เสร็จ
“เอ่อ... พี่กันต์ครับ” เดียร์เอ่ยเรียกคนที่กำลังขับรถอยู่ เมื่ออีกฝ่ายขานรับก็ถามต่อ “ผม... พี่กำลังพาผมไปไหนเหรอครับ พี่ลากผมมานี่...”
กันต์หันมามองคนที่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าโดนลากมาด้วยแล้วก็ได้แต่ยิ้มขำ “ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ ไม่ได้พาไปขายหรอกน่ะ”
“ผมก็ไม่ได้คิดแบบนั้นเสียหน่อย!”
“แต่พามาใช้แรงงาน”
“หา... อะไรนะครับ” เดียร์หันขวับไปมองคนขับทันที เห็นรอยยิ้มที่มุมปาก แต่ก็ไม่สามารถบอกได้เลยว่ารอยยิ้มนั้นเจ้าตัวกำลังนึกสนุกที่ได้แกล้งหยอกเขาเล่น หรือกำลังสนุกที่ได้แกล้งเขาจริงๆ กันแน่
“เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองนั่นแหละ” กันต์ไม่ได้ตอบหรืออธิบายอะไรให้เข้าใจมากขึ้นเลย อีกทั้งยังทำเป็นไม่สนใจเขาด้วยเอาแต่ตั้งอกตั้งใจขับรถ เดียร์ก็ไม่รู้ว่าจำเป็นจะต้องตั้งใจขนาดนี้เลยหรือเปล่า หรืออีกฝ่ายแค่อยากจะแกล้งยียวนเขาเล่นกันแน่
เดียร์เลยได้แต่นั่งฮึดฮัด จะให้โดดลงจากรถหรือก็บ้าแล้ว ถ้าเกิดล้มโดนรถเหยียบทับตายก็แย่น่ะสิ แด๊ดดี๊มัมมี๊เสียใจแย่ จะให้โวยวายลั่นรถตะโกนบอกจอดๆ ผมไม่ไปก็ไม่ใช่แนว เพราะเขาไม่ใช่นางเอกในละครที่เวลาโดนตัวร้ายหรือพระเอกจับยัดใส่รถมาแล้วจะร้องโวยวาย สุดท้ายเลยได้แต่นั่งทำหน้าขัดใจ ถือวิสาสะเอื้อมมือไปเปิดเพลงเองด้วย เปิดให้ดังลั่นภายในห้องโดยสารของรถเลย!
กันต์ไม่ได้เอื้อมมือมากดลดเสียงแต่เขากดลดเสียงตรงปุ่มสัมผัสที่พวงมาลัยให้คนข้างๆ หันมามอง เอื้อมไปเปิดเสียงอีกรอบแบบที่กันต์ก็ลดเสียงอีกรอบ วนแบบนั้นอยู้สองสามรอบ สุดท้ายกันต์ก็คว้าเข้าที่มือของเดียร์ตอนที่อีกฝ่ายจะเอื้อมไปเพิ่มเสียงอีก
คนโดนจับมือตาโต พยายามที่จะดึงมือออกแต่ก็ไม่ได้ผลเพราะกันต์จับเอาไว้แน่นแถมยังเอามือเขาไปวางไว้บนหน้าขาของตัวเองอีกด้วย และมือก็ไม่ยอมปล่อยมือเขา ใช้มือข้างเดียวบังคับพวงมาลัยรถเอา
“ปล่อยเลย...” เสียงที่ควรจะดังโวยวายกลับออกมาเป็นเสียงเบาๆ เท่านั้น เดียร์พยายามที่จะดึงมือออก แต่มือของคนที่กำลังขับรถทำไมทั้งเหนียวทั้งแข็งแรงนักก็ไม่รู้ อีกอย่างเจ้าตัวก็ไม่กล้าออกแรงมาเพราะตำแหน่งที่มือของเขาวางอยู่นั้นเป็นขาของอีกฝ่าย ตำแหน่งก็ไม่ได้อันตรายเสียหน่อยแต่หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงขึ้นมาซะได้
“ไม่ปล่อย พี่กำลังลงโทษเด็กดื้อ” กันต์หันมามองพร้อมทำหน้าดุ แต่ดวงตาเป็นประกายขบขัน
“เด็กดื้อก็ตี นี่...” เดียร์ยื่นมืออีกข้างให้อีกฝ่ายตีลงโทษ
“การตีเด็กดื้อไม่ใช่นิสัยพี่ พี่มีวิธีลงโทษเด็กดื้อตามแบบของพี่และก็ขึ้นอยู่กับคน”
“ขับรถมือเดียวอันตราย”
“พี่เก่ง พี่สามารถ”
“ฮือออออ! ปล่อยมือผมเลยนะโว้ย”
“อยากจับมือว่าที่แฟน”
เดียร์ชะงักคำพูดไป สมองประมวลผลแทบไม่ทันตากลมนั้นเบิกกว้างกว่าเก่า ริ้วแดงๆ ปรากฏอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง นานหลายนาทีกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ
“บ้า! พี่แม่งมั่ว”
“พูดไม่เพราะ”
“ไม่เพราะก็ไม่เพราะสิ พี่บ้าจริงๆ นี่พูดอะไรก็ไม่รู้ มั่วมาก ปล่อยมือผมเลยนะโว้ย”
กันต์แกล้งยื้อเอาไว้อีกหน่อยก่อนจะยอมปล่อยเพราะตอนนี้เขามาถึงที่หมายแล้วแต่ดูเหมือนคนข้างๆ จะยังไม่รู้ตัวว่ารถจอดนิ่งสนิทแล้วเพราะเอาแต่บ่นอะไรไม่รู้เสียงเบากับตัวเอง ก่อนที่จะสะดุ้งโหยงเมื่อคนอายุมากกว่าชะโงกหน้าไปมอง
“อะไรของพี่เนี่ย”
“ก็เห็นบ่นอะไร เลยอยากฟังด้วย ว่าไง... บ่นอะไรล่ะ” ทำเป็นเอียงหน้าเข้าไปใกล้ รอยยิ้มจางๆ ประดับบนใบหน้าคมคายให้คนมองใจสั่น รู้สึกแก้มร้อนๆ ไปหมด
“ฮือออ ไม่มี ไม่ได้บ่น ถอยออกไปเลยนะ”
“ก็พี่อยากมองหน้าว่าที่แฟนชัดๆ นี่” กันต์ยังสนุกที่ได้แกล้งหยอกคนตัวเล็ก ยิ่งเห็นริ้วแดงๆ ที่แก้มก็ยิ่งชอบใจจนนึกอยากจะทำให้แดงไปทั้งหน้า
“พี่มั่วว่ะ!” เดียร์สะบัดหน้าหนี “ร้านขนม!!!”
น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นร่าเริงทันทีให้กันต์ที่กำลังนึกอยากจะแกล้งต่อต้องก้มหน้าลงอย่างพยายามกลั้นเสียงหัวเราะเพราะอยู่ๆ ก็โดนตัดอารมณ์เสียอย่างนั้น
กันต์ถอยตัวออกมาที่เดิมก่อนจะดับเครื่องยนต์ “ถึงแล้ว ลงกันเถอะ”
เดียร์รีบก้าวลงจากรถด้วยความตื่นเต้น เจ้าตัวมองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา “ร้านคุณลุงหมีน้อย~! พี่กันต์รู้จักร้านนี้ด้วยเหรอ ร้านนี้ไงๆ ที่ผมเคยเล่าว่าชอบแพนเค้กคุณหมีน้อย มาจากร้านนี้นี่แหละ”
“จำได้”
“ว่าแต่ว่า... มาทำอะไรที่ร้านนี้เหรอครับ” เดียร์ถามระหว่างที่เดินเข้าไปในร้าน
“ก็บอกแล้วไงว่าพามาใช้แรงงานน่ะ” กันต์ตอบก่อนจะผลักประตูเข้าไป เจ้าตัวยิ้มก่อนจะทักทายพนักงานในร้านอย่างสนิทสนม
“น้องกันต์~! มาแล้ว พี่ล่ะดีใจจริงๆ เลยเชียว” คนที่ยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ร้องออกมาเมื่อเห็น “ถ้าน้องกันต์ไม่มาพวกพี่ต้องแย่แน่ๆ เลย”
กันต์หัวเราะ เดินนำน้องตัวเล็กเข้าไปในร้าน “ผมมาช่วยแล้วครับ นี่... เดียร์ รุ่นน้องที่คณะผม เดี๋ยวเขาจะมาช่วยด้วย”
“หะ... หา... อะไรนะครับ” เดียร์หันไปถามทันที ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก
“วันนี้ที่ร้านคนขาด พี่เลยต้องมาช่วยงานหลังร้าน เราก็ช่วยรับออเดอร์ เสิร์ฟให้หน่อยแล้วกันนะ” กันต์ตอบ พร้อมกับดันหลังเดียร์ให้เข้าไปหลังร้าน
“แล้วทำไมผมต้องช่วยพี่ด้วยอ่ะ”
“เดี๋ยวตอนพักจะให้กินแพนเค้กคุณหมีน้อย” พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็ตาวาวทันทีก่อนจะพยักหน้ารับ “แล้วเดี๋ยวให้กินอย่างอื่นด้วย อร่อยทุกอย่าง”
“ครับๆ”
“ขอบใจนะ ถือซะว่าช่วยว่าที่แฟนทำมาหากินแล้วกันนะ”
“ครับๆ ฮ เฮ้ย!!! ม ไม่ใช่สิ” เดียร์ที่เผลอพยักหน้าไปร้องลั่น ปฏิเสธไปก็หน้าแดงไป
“ขอบคุณนะครับ” แต่กันต์ไม่สนใจหรอก เขายิ้มด้วยรอยยิ้มอบอุ่นก่อนจะตอบเสียงนุ่ม
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง ไม่ใช่ๆ น่ะ” แทบจะกระทืบเท้าตอนพูด ท่าทางเหมือนเด็กโดนขัดใจทำให้กันต์ยิ้มกว้างขึ้น
“ไปทำงานกันดีกว่า” กันต์ไม่สนใจท่าทางของอีกฝ่าย ดันหลังให้เดินออกมาหน้าร้าน แนะนำเดียร์ให้ทุกๆ คนรู้จัก ไม่นานน้องตัวเล็กก็เข้ากับทุกคนในร้านได้เป็นอย่างดี คงเพราะเป็นคนอัธยาศัยดี แล้วก็ร่าเริง สนุกสนาน
“อย่างนั้นผมฝากหน้าร้านด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะเข้าไปในครัว” กันต์พูดกับพนักงานหน้าร้าน “ฝากดูเดียร์ด้วยนะครับ”
“จ้า เข้าไปในครัวเถอะ ขอบใจมากนะกันต์ พี่สิดันมาป่วยวันนี้ด้วยเลยไม่มีคนทำขนมเลย คุณคิน คุณมอสกับพี่ใหม่ก็ไปคุยกับลูกค้า”
“ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ผมต้องมาช่วยอยู่แล้วล่ะครับ” กันต์ตอบยิ้มๆ
เมื่อเช้าเขาได้รับโทรศัพท์จากพ่อคิน วานให้เขาช่วยเข้าไปดูร้านแล้วก็ทำหน้าที่เป็นปาติชิเย่หนึ่งวันเพราะไม่มีคนเลย พ่อคิส ลุงมอส... เพื่อนของพ่อคินที่เป็นเชฟขนมหวานอันดับต้นๆ ของประเทศที่เคยทำงานอยู่ในโรงแรมที่ฝรั่งเศส แต่อยากกลับมาอยู่ประเทศไทยและมีร้านเป็นของตัวเอง พ่อคินเลยชวนมาร่วมหุ้นกัน ตอนนี้ลุงมอสเลยกลายเป็นอีกหนึ่งหุ้นส่วนของร้าน แล้วก็พี่ใหม่ ต้องไปพบลูกค้าที่อยากจะให้ร้านของพ่อคินทำขนมไปในงานเลี้ยง
ที่ร้านถ้าไม่รวมพ่อคินก็มีปาติชิเย่ทั้งหมดสามคน ไปคุยกับลูกค้าสองคน เหลือคุมร้านหนึ่งคน ที่จริงก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกเพราะที่ร้านคนไม่ได้เยอะตลอดเวลา แต่บทจะงานเข้าก็เข้าจังๆ เมื่อน้าสิ... ปาติชิเย่อีกคนของร้านเกิดไม่สบายขึ้นมาจนไปทำงานไม่ไหว เลยไม่มีปาตอชิเย่เลยสักคน พ่อคินก็เลยโทรมาวานให้เขาเข้ามาดูให้
กันต์ช่วยจัดการในครัว เตรียมทำขนมต่างๆ เพื่อวางขายหน้าร้าน ทำทั้งขนมเค้กช็อคโกแลต เค้กชาไทย เค้กสตรอว์เบอร์รี่ เค้กเรดเวลเวท แล้วยังจะมีพวกมาการอง แพนเค้กอีก คงเพราะอยู่กับพ่อคินมาตั้งแต่เด็กๆ เขาเลยชอบการทำขนม ทำอาหารแล้วก็เรียนกับพ่อคินมาตลอดจนฝีมือดีไม่แพ้ปาติชิเย่ดังๆ เลย
กันต์จัดเรียงมาการองใส่กล่องเป็นกล่องสุดท้าย เตรียมจะไปล้างหน้าล้างมือแล้วออกไปช่วยหน้าร้าน แต่ยังไม่ทันจะได้ออกไปไหน เสียงวิ่งตึงตังก็ดังขึ้นก่อนที่น้องตัวเล็กจะโผล่พรวดเข้ามาในครัว เจ้าตอบหอบน้อยๆ ระหว่างที่มองหน้าเขานิ่ง
“มีอะไรหรือเปล่า”
“พี่...”
“หือ ว่าไง”
“พี่ตัวโต...”
************************************************
มาแล้วจ้า~~ มาแล้ววววว จริงๆ แล้วชื่อตอน อุ่นไอรัก เนี่ย ไม่ได้หมายถึงงานอุ่นไอรักคลายความหนาวอย่างเดียวนะคะ แต่มันรวมไปถึง อุ่นไอของความรัก ระหว่างคนสองคน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน พี่น้อง คนรู้จัก คนในครอบครัวด้วย เหมือนที่พี่ฮาร์ทบอกว่าไม่หวงน้องๆๆ นั่นแหละค่ะ นี่ขนาดพี่บอกว่าไม่หวงนะ ถ้าเกิดพี่ฮาร์ทหวงน้องขึ้นมาจะเป็นยังไงละเนี่ย อิอิ
ได้พาน้องไปร้านของแพนเค้กคุณหมีน้อยแล้วว เอ็นดูเจ้านุ้งตอนอยู่บนรถ เถียงกับพี่งุ้งงิ้งๆ น่าเอ็นดูสุดๆ อะไรคือการเขินพี่อยู่ดีๆ แล้วหันไปเห็นร้านขนมก็ตาวาว ฮ่า พี่กันต์เหนื่อยหน่อยนะคะ ก็ ว่าที่แฟนพี่ น่ะ เห็นของกินสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้นเลย
ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
o13 o13 o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ก่อนจะอ่าน ยังคิดว่าจะเขียนถามอยู่เลย ว่าเมื่อไรน้องเดียร์จะรู้สักทีว่าพี่ตัวโตคือพี่กันต์
พออ่านถึงว่าพี่กันต์ลากน้องเดียร์ไปช่วยงานที่ร้าน ก็โป๊ะเชะ
ใช่เลย รู้สักที
-
น้องตัวเล็ก.. :กอด1: พี่ตัวโต.. :กอด1: คุณฟาง.. :กอด1:+ :L2:+ :pig4:
-
:hao5:
ตัดฉับแบบค้างเลยระฟางงงง
รอๆจ้า พี่ตัวโตมาแล้ว
-
พี่กันต รีบขอน้องเดียร์เป็นเเฟนเร็วไน้ะ อยากเห็นความมุ้งมิ้ง
-
รู้แล้วสินะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: ฮู้ววววว รู้แล้วๆ ตัวเล็กรู้แล้ว
-
ในที่สุดน้องตัวเล็ก
ก็หาพี่ตัวโตเจอแล้ว
:L2: :L2:
-
โอ๊ย กว่าจะรู้นะน้องเดียร์ อึนให้พี่กันต์อ่อยแรงอยู่เป็นนานสองนาน
ว่าแต่น้องเดียร์รู้ได้งัยอ่ะ. :hao4:
-
น้องจำพี่ได้แล้ว จะยังไงต่อไปน๊าาา
-
ตัดฉับ ฮือออออ
อะไร ยังไงอ่ะ
-
ทำไมมาตัดกันง่ายๆ แบบนี้ ฮือออ มาต่อเลยได้มั้ย
ลุ้นให้น้องจำพี่ได้ แล้งความรู้สึกคนอ่านก็วูบไปเลย :monkeysad:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
โอ้ยยย น้องรู้ตัวแล้วๆๆๆๆ
-
น้องตัวเล็กหาพี่ตัวโตเจอแล้ว
:-[ :-[
-
น้องน่าจะรู้แล้วเนอะ ดีจังเลย :L2: :L2: :L2: :L2:
-
・・・・・
จำพี่ตัวโตได้ละ. โหมดหวานแหววฟื้นความหลังจงมาาาาาาาา
………
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
…
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โอ๊ยๆ หนูเดียร์ รู้แล้วใช่ไหม ว่าพี่กันต์ คือพี่ตัวโต //รอตอนต่อไปนะครับ อยากให้น้องเดียร์รับความรู้สึกของพี่กันต์เสียที ลุ้นมานานแล้ว ^^
-
ใครนะ เป็นคนบอกความจริงให้เดียร์รู้เนี่ย มาให้จุ๊บเสียดี ๆ :จุ๊บๆ:
-
น้องรู้แล้ววววววว เย้ๆๆๆๆๆ
-
ตัดจบได้ทำร้ายกันมากๆๆๆๆเลยค่ะฟาง
:katai1:
พี่ตัวโต พี่ตัวโต น้องตัวเล็กรู้แล้วว่าพี่กันต์คือพี่ใจดีคนนั้น
โอ้ยยยยยยยย คบกันเร็วๆเถอะ เปลี่ยนจากคำว่า ว่าที่แฟนเป็นแฟนกันได้แล้วววววว
-
น้องเดียร์รู้แล้ว ดีใจกับพี่กันต์จริงๆ
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
รู้แล้วใช่ไหมมมมมมมม
น้องเดียจะรู้สึดยังไงเนี้ย
ตามหามาตั้งนานอยู่ใกล้ตัวแค่นี้เอง
-
รู้แล้วสินะ
-
อ้าวๆ น้องรู้แล้วนะพี่ตัวโต :hao3: ค้างม่กเลยค่ะฟาง มาต่อตอนใหม่เร็วๆนะคะ ขอบคุณมากจ้า :กอด1:
-
น่ารักจ้า ติดตามค่ะ
-
น้องตัวเล็กเจอพี่ตัวโตของเค้าแล้ว :mew1: แต่ว่าค้างงงง :hao5:
:L1: :L2: ให้ไรท์จ๊ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ตัดฉับเลย ค้างงงงงงงงงอะ :katai1: :katai1:
-
งุ้ยยย น้องตัวเล็กรู้แล้วหรือเนี่ยยย
-
ไม่น่าตัดฉับเลย น้องรู้แล้วว่าพี่กันต์คือพี่ตัวโต กำลังสนุกเลย o13
-
น้องตัวเล็กจำพี่ตัวโตได้แล้วใช่ม้าาาาาาาาาา :katai2-1:
-
น้องเดียร์รู้แล้วว่าพี่กันต์คือพี่ตัวโต :katai2-1:
-
หืมมมมม พึ่รู้?
-
เข้ามารอพี่ตัวโต กับ น้องตัวเล็กทุกวันเลย
อ่านซ้ำไปมาหลายๆรอบ
มาอัพเร็วๆน้าาา
:mew1:
-
มารอน้องเดียร์ของพี่กันต์ ..คิดถึงงงง :m5:
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท17 l “พี่ตัวโต”
เดียร์ได้แต่ยืนหันซ้ายหันขวาอย่างทำอะไรไม่ถูกอยู่กลางร้าน อยู่ๆ ก็โดนอดีตพี่วินัยหน้าเหี้ยมหน้าโหดลากมา พูดจาอะไรก็ไม่รู้เรื่องจับใจความแทบไม่ได้เพราะมัวแต่เขิน รู้ตัวอีกทีก็มาโผล่ที่ร้านขนมเจ้าดังแถมยังเป็นร้านโปรดที่มีเมนูแพนเค้กคุณหมีน้อยด้วย แล้วก็ลากเขาเข้ามาในร้าน จับใส่ผ้ากันเปื้อน พาเขามาแนะนำให้ทุกคนรู้จักส่วนตัวเองก็หายเข้าไปหลังร้าน ปล่อยให้เขายืนงงเกาหัวอยู่ตรงนี้ ทำอะไรไม่รู้เลยส่งยิ้มมิตรภาพให้กับทุกคน
“งงเลยสิเรา” ทรายพนักงานประจำของร้านทักเดียร์อย่างเป็นกันเอง “ขอโทษทีนะ เราเลยต้องมาช่วยงานที่ร้านด้วยเลย”
“อ่า... ไม่หรอกครับ” เดียร์ตอบยิ้มๆ
“ปกติคนก็ไม่ขาดหรอก แต่พอดีว่าวันนี้คุณมอส กับ พี่มิ้นท์ที่เป็นปาติชิเย่ของร้านไปคุยงานกับลูกค้า ส่วนพี่สิปาติชิเย่อีกคนก็ไม่สบาย เลยต้องให้น้องกันต์เข้ามาช่วยเพราะพวกที่เหลือนี่ก็ไม่ได้มีความสามารถในการทำขนมอะไรเลย ได้แค่ชงเครื่องดื่ม” ทรายอธิบายเพิ่มเติม
เดียร์พยักหน้ารับ เจ้าตัวยืนคุยกับพี่ๆ คนอื่นในร้าน เพราะเวลานี้ลูกค้ายังไม่เยอะเลยว่างๆ ใช้เวลาไม่นานเดียร์ก็สนิทสนมกับพี่ๆ แถมยังได้ชิมเครื่องดื่มฟรีด้วย ยิ้มแก้มแตกชอบอกชอบใจจนพี่ๆ นึกเอ็นดูในความน่ารักนั้น
“เดียร์เป็นรุ่นน้องที่คณะของน้องกันต์เหรอ”
“ครับ ผมเพิ่งเข้าปีหนึ่ง” เดียร์ตอบ “ตอนแรกผมกับพี่กันต์ก็ไม่สนิทกันหรอก ผมไม่ชอบพี่เขาด้วยซ้ำเพราะพี่กันต์เป็นหัวหน้าพี่วินัยแล้วก็มาสั่งลงโทษผม ผมเลยเหม็นขี้หน้าไปเลย”
พี่ๆ ในร้านต่างพากันขำกับคำเล่าของเดียร์ “แล้วมาสนิทกันได้ยังไง”
“ก็... พอหมดรับน้องพวกพี่ๆ เขาก็ไม่ได้เป็นอย่างตอนรับน้องน่ะครับ ที่สนิทกันจริงๆ เพราะผมไปขอให้พี่กันต์ช่วยเรื่องรายงานเพราะรู้มาว่าพี่เขาได้เกรดดีในวิชาที่ยากๆ น่ะครับ เลยได้คุยได้สนิทกัน”
เดียร์หันมองไปรอบๆ ร้านระหว่างฟังพวกพี่ๆ คุยกัน เขาเคยมาที่นี่ตอนเด็กๆ แต่พอเข้ามัธยมศึกษาก็ไม่ค่อยได้มาเพราะโรงเรียนอยู่คนละฝั่งกับร้านนี้ แต่ก็ยังได้กินขนมจากร้านนี้บ่อยๆ เวลาที่แด๊ดดี๊หรือมัมมี๊ผ่าน
“ตอนเด็กๆ ผมมาร้านนี้บ่อยมากเพราะเป็นทางผ่านตอนกลับจากโรงเรียนไปที่ทำงานแด๊ดกับมัม แต่พอขึ้นมัธยมผมย้ายไปเรียนที่อื่นเลยไม่ค่อยได้มาเลย จำได้ว่าตอนนั้นร้านยังไม่ใหญ่โตเท่านี้” เดียร์พูด
“คุณคินเพิ่งมาขยายร้านได้ไม่กี่ปีก่อนเองเพราะลูกค้าเยอะขึ้นน่ะ อีกทั้งยังได้ปาติชิเย่ชื่อดังอย่างคุณมอสมาร่วมงานด้วย ลูกค้าเลยยิ่งเยอะคุณคินเลยคิดขยายร้านน่ะ ถ้าเรื่องร้านนี่ต้องคุยกับพี่เป้เลย อยู่มานานมากตั้งแต่ยังเป็นพนักงานพาร์ทไทม์จนตอนนี้...”
“ก็ยังเป็นพนักงานพาร์ทไทม์” เสียงที่ดังมาจากประตูร้านเรียกสายตาให้ทุกคนหันไปมอง ก่อนจะพากันยกมือไหว้ครมาใหม่ที่อาวุโสที่สุดในตอนนี้ “อ้าวนี่ใคร... พนักงานใหม่เหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ” ทรายส่ายหน้าก่อนจะแนะนำเดียร์ “นี่น้องเดียร์ค่ะ รุ่นน้องของน้องกันต์ที่มหา’ลัย น้องกันต์พามาด้วยเลยมาช่วยหน้าร้านค่ะ ส่วนน้องกันต์อยู่ในครัว”
“ส่วนนี่พี่เป้ ผู้จัดการร้าน ทำงานอยู่ที่นี่มาตั้งแต่น้องกันต์ยังเด็กๆ จนตอนนี้โตจนจะเรียนจบมหา’ลัยแล้วจ้า”
เป้พยักหน้าเข้าใจก่อนจะยิ้มกว้างให้กับเดียร์ “ยินดีที่ได้รู้จักน้องเดียร์รุ่นน้องของน้องกันต์”
“สวัสดีครับ” เดียร์ยกมือไหว้สวัสดีคนที่อายุมากกว่าตัวเอง “ผมเคยเจอพี่”
“หือ...” เป้ทำหน้างงเมื่อได้ยินแบบนั้น พยายามนึกว่าเขาเคยเจอเด็กคนนี้ที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า
“ผมเคยมาที่ร้านตอนเด็กๆ มาบ่อยเลย เห็นพี่บ่อยๆ แถมยังเคยสร้างเรื่องด้วย ตอนนั้นผมหนีมัมออกไปเล่นในสวน แถมหาทางกลับมาไม่ได้ มัมเล่าให้ฟังว่าพวกพี่ๆ ในร้านช่วยกันออกตามหาผมด้วย แต่พี่คงจำผมไม่ได้หรอกมั้ง” เดียร์เล่าให้ฟัง
เป้ตบมือก่อนจะร้องอ๋อหลังจากรื้อฟื้นความทรงจำได้ “จำได้ๆ น้องตัวเล็กที่มีฝาแฝด แล้วก็ที่น้องกันต์ไปเจอตอนเดินกลับมาที่ร้าน พี่จำได้”
“ครับ...” เดียร์ชะงักตอนที่ได้ยินแบบนั้น “น้องกันต์ พี่หมายถึงพี่กันต์เหรอครับ”
เป้พยักหน้ารับกับคำถามของเดียร์ “ใช่ กันต์รุ่นพี่เรานั่นแหละ คนที่ร้านติดเรียกน้องกันต์มาตั้งแต่เด็กๆ โตจนหน้าตาหล่อขนาดนี้แล้วก็ยังเรียกน้องกันต์อยู่ ฮ่าๆ อย่าไปบอกเขาเชียวล่ะว่าพี่เม้าท์ให้ฟังน่ะ”
“เมื่อกี้พี่บอกว่าพี่กันต์ช่วยผมตอนนั้น...”
“ใช่ จำไม่ได้เหรอ แต่ก็อย่างว่าแหละนะเราสองคนคลาดกันตลอดนี่เวลาน้องกันต์อยู่เราก็ไม่ได้มา พอเรามาน้องกันต์ก็ไม่อยู่ จะจำไม่ได้ก็ไม่แปลกหรอก”
เดียร์นิ่งไป นึกย้อนไปถึงความทรงจำในสมัยเด็กจะว่าไปแล้วเขาก็จำหน้าพี่ชายตัวโตคนนั้นไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นอย่างไร เพราะตอนเจอเขาเอาแต่จะร้องไห้เพราะอยากกลับไปหาแด๊ดดี๊กับมัมมี๊แถมยังงอแง แล้วก็ไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหนด้วย แต่จำได้ว่าพี่คนนั้นพาเขาขึ้นหลังแล้วก็แบกเขาเดิน
เขาเองก็ไม่เคยถามชื่อพี่คนนั้นมาก่อนเหมือนกันเพราะเอาแต่เรียกพี่ตัวโต แด๊ดดี๊กับมัมมี๊ก็เรียกแบบนั้นตามเขา เขาเลยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายชื่ออะไร รู้แค่ว่าพี่ตัวโตเป็นลูกชายเจ้าของร้านเท่านั้นเอง
“พี่กันต์... คือพี่คนนั้นจริงๆ น่ะเหรอครับ” เดียร์ถามย้ำอีกครั้ง
“ก็ใช่น่ะสิ คำพูดพี่เชื่อถือได้มากสุดๆ แล้วล่ะ พี่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่น้องกันต์อายุแค่สี่ห้าขวบ แถมหลังจากที่เจอเราก็เอาแต่เรียกน้องตัวเล็ก น้องตัวเล็กอยู่แบบนั้น ตอนแรกก็ว่าคงอยากมีเพื่อนเล่น แต่โตจนเข้ามหา’ลัยก็ยังเพ้อถึงน้องตัวเล็กไม่เลิก” เป้เล่าไปก็ขำไป นึกไปถึงกันต์ในวัยเด็กที่เอาแต่ถามเขาทุกเย็นว่าวันนี้น้องตัวเล็กมาที่ร้านหรือเปล่า น้องตัวเล็กชอบขนมหรือเปล่า คิดว่าพอเวลาผ่านไปก็จะลืมๆ แล้วก็เลิกพูดถึงไปเอง ที่ไหนได้... เจอหน้ากี่ทีๆ ก็พูดแต่ถึงน้องตัวเล็ก
พอได้ฟังแบบนั้นเดียร์ก็รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจที่ผิดแปลกไปจากเดิม ตากลมนั้นเบิกกว้างขึ้นก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏบนใบหน้านั้นแบบที่เจ้าตัวไม่รู้ เดียร์หันไปมองทางประตูห้องครัวไม่ทันได้คิดหรือไตร่ตรองอะไรขาก็ก้าวตรงไปแล้ว มือผลักประตูบานนั้นออก เดียร์หอบเล็กน้อยไม่ใช่เพราะจากการวิ่งจากเคาน์เตอร์เข้ามาในครัว แต่เพราะเขาตื่นเต้นจนรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรงจนเหนื่อยหอบ
“มีอะไรหรือเปล่า” กันต์หันมาถามคนที่อยู่ๆ ก็พรวดพราดเข้ามาในห้องครัว เขากำลังเตรียมออกไปช่วยหน้าร้านอยู่เชียว
“พี่...”
“หือ ว่าไง” กันต์ถามย้ำเมื่ออีกฝ่ายเรียกเขาแล้วก็เงียบไป ดวงตากลมมองมาที่เขาเหมือนกำลังสำรวจไปทั่วตัว จนกันต์ต้องก้มมองตัวเองเพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติไปหรือเปล่า “เรียกพี่ทำไม มีอะไรหรือเปล่า”
“พี่ตัวโต...” ในที่สุดก็มีเสียงหลุดออกจากริมฝีปากของเดียร์
กันต์ชะงักไปตอนได้ยิน เลิกคิ้วขึ้นพลางชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเหมือนเป็นการถาม “หมายถึง... เรียกพี่เหรอ”
“พี่ตัวโต... พี่ตัวโต” เดียร์เริ่มยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ ตอนเรียกอีกฝ่าย ยิ่งเห็นกันต์ทำหน้างงก็ยิ่งเรียก ยิ่งเรียกก็ยิ่งยิ้ม ในขณะที่กันต์ยังทำหน้างงไม่หาย “ก็พี่ไง... พี่ตัวโต พี่ที่เคยช่วยผมเอาไว้ตอนเด็กๆ ที่ผมหนีไปที่สวนสาธารณะแล้วก็หาทางกลับมาที่ร้านไม่ได้”
“ใครจะไปคิดว่าพี่ตัวโตลูกชายเจ้าของร้านกับพี่จะเป็นคนคนเดียวกัน พี่จำผมได้ไหม”
กันต์ได้ฟังก็นิ่งไปก่อนจะค่อยๆ ยิ้มออกมา ให้คนที่มองอยู่ยิ้มกว้าง ยิ้งทั้งตา ยิ้มทั้งปาก “พี่จำได้ตั้งนานแล้ว”
เดียร์ตาโตตอนที่ได้ยิน “จำได้ตั้งนานแล้ว จริงๆ น่ะเหรอครับ”
กันต์พยักหน้ายืนยันอีกรอบ “จริงสิ พี่จะโกหกทำไม”
“จำผมได้ได้ยังไง แล้วจำได้ตอนไหน พี่รู้ได้ยังไง แล้วๆ แล้วทำไมไม่เห็นบอกผมเลยล่ะ” เดียร์รัวคำถามเสียกันต์ฟังแทบไม่รู้เรื่องจนเจ้าตัวต้องยกมือห้าม
“ถ้าจะคุยกันนาน ไปคุยที่ห้องทำงานพ่อพี่แล้วกันนะ” กันต์ว่าก่อนจะก้าวขาเดิน ระหว่างที่กำลังจะผ่านเดียร์ก็ยื่นมือมาจับมือของน้องตัวเล็กเอาไว้ จับจูงให้เดินตามไปที่ห้องทำงานของพ่อคิน
กันต์กับเดียร์ทิ้งตัวลงนั่งข้างกันบนโซฟา แต่เพราะเขายังไม่เริ่มพูดน้องตัวเล็กเลยต้องถามย้ำอีกรอบเพื่อเร่งให้เขาตอบคำถาม “พี่ตอบผมมาสิ ว่าพี่จำผมได้ตอนไหน จำได้ได้ยังไง”
“โอเคๆ พี่ยอมตอบแล้ว” กันต์ยกมือยอมแพ้ เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบพวงกุญแจออกมาแล้วส่งให้กับเดียร์ “พี่จำได้เพราะนี่”
เดียร์ยื่นมือมารับก่อนจะยกขึ้นพิจารณา พวงกุญแจตุ๊กตาหมีที่ดูคุ้นตา และพอเพ่งมองดีๆ ก็ถึงกับตาโต “พวงกุญแจนี่แบบเดียวกับของผมเลย ผมได้มาจากพี่ตัวโต”
“ใช่ พี่ให้เราเอง แล้วพี่ก็ให้พ่อพาไปซื้ออันนี้มาใหม่ รู้จากที่ร้านว่ามันเป็นแบบพิเศษที่เอาเข้ามาแค่สองตัวเท่านั้น พี่หมายถึงในตอนนั้นน่ะนะ ตอนนี้คงมีขายเต็มไปหมดแล้วละมั้ง...”
“พี่จำผมได้เพราะนี่เหรอ”
“ตอนแรกแค่สงสัย เพราะมันเหมือนกับอันที่พี่ให้ไปเลย แต่มารู้แน่ๆ ก็ตอนที่เราเล่าเรื่องที่ซนจนหลงในสวนไง ตอนที่พวกพี่ไปกินข้าวที่ห้องของเรากันน่ะ” กันต์ตอบ รับพวงกุญแจตุ๊กตาหมีกลับมา
“อ๋อ! ตอนนั้นเอง” เดียร์ทำหน้านึกออกเมื่อได้ยิน เขาเคยเล่าเรื่องนี้ให้พวกรุ่นพี่ฟังจริงๆ นั่นแหละ “แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมล่ะ”
“แล้วจะให้พี่บอกยังไง ให้พูดขึ้นมาเหรอว่าคนนั้นคือพี่เองน่ะ ไม่แปลกๆ หรือยังไงกัน” กันต์ถามยิ้มๆ ให้เดียร์ชะงักไปเหมือนนึกตามแล้วเจ้าตัวก็พยักหน้ารับ “อีกอย่าง... ตอนนั้นเราก็ไม่ค่อยชอบพี่ไม่ใช่เหรอ”
“ง่า... ก็จริงนะครับ แต่หลังจากนั้นก็บอกผมได้นี่นา ผมก็เลิกไม่ชอบพี่แล้วนี่”
“แสดงว่าเปลี่ยนมาชอบแล้วใช่ไหม” กันต์ถาม เจ้าตัวยกมือขึ้นยีผมของน้องตัวเล็กเล่นอย่างมันเขี้ยว “จะให้พี่บอกได้ยังไง พอรู้ว่าเราเป็นน้องตัวเล็กก็ตื่นเต้นจนไม่กล้าพูด เพราะเป็นคนเดียวกับที่นึกถึงอยู่ตลอด ก็เลยพูดไม่ออก อาการเดียวกับเขินที่จะบอกชอบกับเรานั่นแหละ”
เดียร์ตาโต แก้มป่องแดงระเรื่อรู้สึกว่ามือไม้เกะกะไปหมด แล้วก็อยากจะถามจริงๆ ว่านี่พี่เขินแล้วใช่ไหม คนบ้าอะไรพวกประโยคชวนเขินแบบนี้ได้หน้าตาเฉย
พี่กันต์ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย แต่เราสิบ้ากว่า ไม่รู้จะเขินทำไม...
“อ่า... ผ ผมว่า ผม ออกไปช่วยหน้าร้านดีกว่าเนอะ แหะๆ” ว่าจบเจ้าตัวก็เด้งดึ๋งวิ่งออกจากห้องทำงานไปทันที
ให้คนที่เหลืออยู่คนเดียวทิ้งตัวพิงผนักโซฟาแล้วพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ยกมือขึ้นลูบหน้าอกข้างซ้ายตำแหน่งหัวใจ มันเต้นเร็วและแรงเสียกลัวว่ามันจะเด้งหลุดออกมา
คำที่เขาว่า หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกจากอก มันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่เคยหัวใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อนเลย
“อ้าว... ลูกชายพ่อคินเป็นอะไรไปละเนี่ย มานั่งปิดหน้าปิดตาอะไรในห้องนี้”
เสียงทักที่ดังขึ้นทำให้กันต์ต้องลดมือที่ยกมือขึ้นปิดหน้าลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นไหว้คนมาใหม่แทน “พ่อคิน...”
“หึหึ” พ่อคินนึกขำกับท่าทางของลูกชายคนเดียว “เป็นอะไรเรา ทำหน้าตาตลก แล้วทำไมไม่ออกไปอยู่หน้าร้านล่ะ”
กันต์ส่ายหน้าไปมา “ออกไปไม่ไหว ถ้าออกไปหัวใจผมต้องเต้นแรงจนมันหลุดออกมาข้างนอกจริงๆ แน่เลย”
พ่อคินหัวเราะขำอย่างจริงจังกับคำพูดของกันต์ จนเจ้าตัวแทบจะมองค้อนพ่อแล้ว พ่อคินถึงได้หยุดขำก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ “ทำไมเรา เขินน้องตัวเล็กที่อยู่หน้าร้านเหรอ เป็นเด็กที่น่ารักดีนะ”
“พ่อคินเจอน้องแล้วเหรอ”
“อ้าว! ก็ต้องเจอแล้วสิ เจ้าเป้มันแนะนำให้รู้จักบอกว่าน้องกันต์พาน้องมาด้วย แล้วก็มากระซิบบอกพ่อว่านี่แหละน้องตัวเล็ก พ่อเลยยืนคุยอยู่สักแป๊บแล้วก็เข้ามาดูลูกชายพ่อนี่แหละว่าหายไปไหน”
“น้องน่ารักมากเลยใช่ไหมครับ”
“น่ารักดี พูดจาก็ดีนะ แต่ถ้าจะให้ดีคงต้องรู้จักกันเยอะกว่านี้จะได้สนิทกัน”
“พ่อคินห้ามสนิทกับน้องนะ ผมให้มัมสนิทกับน้องได้ อ่อ น้องแพรอีกคน พ่อคินรู้จักได้แต่ห้ามสนิท”
พ่อคินทำหน้างงกับคำพูดของลูกชาย “ทำไมอย่างนั้นล่ะ”
“ก็น้องปลื้มพ่อคินมาก บอกว่าลุงเจ้าของร้านนี้ใจดี ทำขนมอร่อย ถ้าพ่อคินสนิทมากก็แย่งความสนใจน้องไปจากผมหมดสิ ผมไม่ยอมหรอกนะ” กันต์ว่าทำหน้าตาจริงจัง
คนฟังก็ได้แต่ทำหน้าเหวอก่อนจะหัวเราะออกมา นึกหมั่นไส้ลูกชายตัวดีเลยจัดการล็อคคอแล้วขยี้หัวเสียเลย “ร้ายกาจกับพ่อคิน! น้องกันต์หัวเห็ดน้อยคนน่ารักหายไปไหนแล้ว ทำไมมีแต่ชนกันต์คนร้ายๆ แบบนี้หึ”
“ก็ผมพูดเรื่องจริงนี่... ผมไม่ยอมหรอกบอกเลย”
“คอยดูนะ พ่อคินจะฟ้องมัมบอกมัมเลยน้องกันต์เป็นคนร้ายกาจ คิดจะกีดกันพ่อไม่ให้รู้จักกับลูกสะใภ้”
“ลูกสะใภ้เหรอ” กันต์เงยหน้าขึ้นมองพ่อคิน “งั้นผมยอมให้พ่อคินรู้จักน้องในฐานะลูกสะใภ้ก็ได้ แต่พ่อห้ามทำขนมให้น้องไม่งั้นน้องจะไม่ยอมขอให้ผมทำให้แน่นอน แล้วก็... ไปขอน้องให้ผมด้วย ผมอยากได้...”
“จีบน้องเขาติดแล้วเหรอจะให้พ่อไปขอน่ะ” พ่อคินทำเสียงอย่างผู้ชนะ ยกยิ้มชอบใจตอนเห็นลูกชายทำหน้าบูดหน้าบึ้งอย่างงอแง
“หือ... เดี๋ยวก็จีบติด นี่ผมนะ น้องกันต์เองนะ”
“ฮ่าๆ โอเคๆ ไป ออกไปหน้าร้านได้แล้ว ไปอยู่กับน้องไปพาเขามาแล้วก็ปล่อยเขาเอาไว้คนเดียว เดี๋ยวเถอะ”
“ครับๆ อย่างนั้นผมไปดูหน้าร้านก่อน” กันต์พูดก่อนจะลุกเดินออกมาหน้าร้าน
เห็นน้องตัวเล็กกำลังส่งถุงขนมให้ลูกค้าพอดี เจ้าตัวยิ้มกว้างน่ารักจนใครๆ มองก็ต้องยิ้มตาม ดูท่าแล้วเจ้าตัวจะเข้ากับทุกคนได้เป็นอย่างดี แถมยังดูชอบงานนี้ด้วย
กันต์เดินไปทำเครื่องดื่มสำหรับคนที่ใจดีมาช่วยงานเขาที่ร้าน เขาตั้งใจจะทำชาเขียวลาเต้เย็นให้กับเดียร์ เจ้าตัวเริ่มลงมือทำเริ่มจากตวงผงชาเขียวใส่แก้วผสมก่อนจะเทน้ำอุ่นตามลงไป ก่อนจะหยิบไม้แปรงชงชาแบบญี่ปุ่นมาตีจนให้มันเข้ากัน เป็นปกติของร้านอยู่แล้วถ้าหากลูกค้าสั่งเมนูชาเขียวจะไม่ใช้เครื่องตีฟองนม แต่จะใช้ไม้แปรงชาชาแทนเพื่อให้ความรู้สึกของความเป็นญี่ปุ่น กันต์พักชาเขียวเอาไว้ ก่อนจะผสมไซรัปกับนมเข้าด้วยกัน หันไปตักน้ำแข็งใส่แก้ว เทนมสดลงไปแล้วจึงตามด้วยชาเขียวที่ชงเอาไว้
“อุ๋ง” กันต์ส่งเสียงเรียกคนที่ยืนอยู่ข้างหน้าให้หันมามอง
เดียร์ทำหน้าตางุนงงเหมือนไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายเรียกตัวเองหรือเปล่า “ผมเหรอ” ยกมือชี้เข้าหาตัวเอง
“อุ๋งๆ อ่ะบริการพิเศษ” กันต์เรียกย้ำให้ฟังอีกรอบก่อนจะรีบส่งชาเขียวลาเต้เย็นให้เมื่อเห็นว่าเดียร์เตรียมจะพูด
คนที่กำลังจะเถียงกลับเรื่องที่มาเรียกตัวเองว่าอุ๋งๆ ตาวาวทันที รับแก้วมาดูดเข้าไปอึกใหญ่แล้วยิ้มกว้างตาหยี “อร่อย”
“ไปนั่งพักก่อนก็ได้ เดี๋ยวอีกแป๊บก็กลับกันได้แล้วล่ะ ที่ร้านไม่ยุ่งเท่าไหร่แล้ว เดี๋ยวพี่ไปหยิบเค้กมาให้”
เดียร์พยักหน้ารับ เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอย่างว่านอนสอนง่าย ตัวเจ้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแก้วชาเขียวลาเต้ แม้ว่าจะหายไปเกือบค่อนแก้วแล้วก็ตาม พอขนมเค้กมาวางตรงหน้าก็คว้ามาไว้ข้างๆ แก้วแล้วถ่ายอีกหลายรูป ก่อนจะจัดการทั้งน้ำทั้งขนมจนหมดเกลี้ยง
หลังจากให้น้องตัวเล็กนั่งพักแล้วกินของอร่อยแล้ว กันต์ก็พาน้องเข้าไปลาพ่อคิน ได้รับสายตาล้อเลียนจากคนเป็นพ่อมาด้วยจนต้องรีบพาน้องหนีออกมาก่อนเพราะกลัวว่าพ่อคินจะเริ่มหลอกล่อน้องด้วยเมนูขนมหวานที่กำลังคิดสูตรใหม่อยู่ เดียร์ยกมือไหว้พี่ๆ ทุกคนในร้าน เอ่ยปากสัญญาว่าจะแวะมาอีกบ่อยๆ ก่อนจะพากันกลับ ได้ขนมเค้กรวมไปถึงคุกกี้มาอีกหลายชิ้น เก็บไว้กินได้อีกหลายวันเลย
“วันนี้ขอบคุณมากเลยนะที่มาช่วยพี่” กันต์พูดระหว่างขับรถกลับคอนโด
“ไม่เป็นอะไรครับ ได้ทำอะไรแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกัน” เดียร์หันมายิ้มกว้างใส่
“เอาไว้... พี่จะพามาอีก ดีไหม”
เดียร์พยักหน้ารับกับคำถามของพี่ตัวโต ให้กันต์ได้ยิ้มออกมา นึกหาทางที่จะให้น้องได้เจอกับมัมแล้วก็น้องแพร จะได้สนิทสนมกันเอาไว้ ต่อไปเวลาจะทำอะไรจะได้ง่ายๆ หน่อย
************************************************
สวัสดีค่ะทุกคน มาอัปให้แล้วนะ ช่วงนี้ช้าหน่อยนะคะ พอดีว่างานค่อนข้างเยอะ งานปรับแบบบ้านลูกค้าตอนนี้ลงฟางเกือบทั้งหมดเลย พอมันทำงานออกแบบมาทั้งวันแล้วความคิดมันไปลงกับงานออกแบบหมด เลยคิดแต่งนิยายไม่ค่อยออกค่ะ เหมือนสมองมันล้าๆ แต่งออกมาไม่ค่อยดี ฟางก็เลยไม่อยากรีบแต่งเพื่อเอามาอัปให้อ่านกัน รบกวนรอกันหน่อยนะคะ ไม่ทิ้ง ไม่หายอยู่แล้วค่ะ แต่อาจจะช้า จะนานหน่อยนะ
ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ตอนใหม่มาแย้ว
-
น้องตัวเล็กพี่ตัวโตต งื้อออ
พ่อคินก็เห็นดีเห็นงามกับลูกสะใภ้แล้วววววววววว
น่ารักกกกกกกกกกก
-
:mew1:
โอ้ยน่ารักกกก อ่านไปยิ้มไป
น่ารักมากกกก
-
พี่ตัวโตน้องตัวเล็กน่ารักน่าเอ็นดูสุดไ
-
o18 o18 o18 o18 o18
-
คิดถึงน้องกันต์กับน้องเดียร์ :o8: :-[
พี่ตัวโต ❤ น้องตัวเล็ก :mew1:
-
โหววววว พี่กันต์ ไม่ทันไรจะให้พ่อไปขอน้องแล้วหรอ น้องตัวเล็กน่ารัก :-[
-
พี่ตัวโตมองการณ์ไกลนะคะ วางแผนถึงขั้นจะให้พ่อคินไปขอน้องเลย แอร๊ยยยยย น่ารัก :-[
-
มาแนวนี้ บอกเลย พี่กันต์ไม่ต้องเตรียมสินสอดอะไรมาก แค่ยกร้านให้เป็นสินสอดน้แงเดียร์ก็รีบตกลงแล้ว
-
กริ้ซซซซซ
อยากให้ไปขอก็ต้องจีบให้ติดก่อนน้าาาา
#อุ๋งๆน่ารัก
-
น่ารักกกกกกก :mew1: :mew1: :L2: :mew3: อ่านแล้วอยากกินชาเขียว
-
พี่กันต์มีความหวงน้องอุ๋งๆ5555 กันต์คุยกับพ่อคินน่ารักเชียวคิดถึงตอนหัวเห็ดจัง
-
น้องกันต์แผนการร้ายกาจสุดๆ วางแผนดีๆ นะ น้องเดียร์จะได้ยินยิมพร้อมใจรับรักเสียที //พี่ลุ้นจะแย่แล้วเนี่ย ^^
-
นึกว่าพอคนพี่เรียกอุ๋งๆ แล้วน้องจะวิ่งเข้าใส่ซะอีก แค่นึกก็เอ็นดูน้องล่วงหน้าแล้ว 5555
-
เคลียย
-
อุ๋งๆ. น่ารักอ่า
น้องกันต์ออกอาการอยากได้น้องแรงมาก อยากให้น้องตัวเล็กเจอมัมพัทธ์เร็วๆ จัง น่าจะเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย
-
รีบขอเป็นแฟนได้แล้วพี่กันต์
น้องตัวเล็กรู้จักพี่ตัวโตแล้ว
อย่าช้าอีกเลยพี่ท่าน
อุ๋งๆๆๆๆ
-
:-[ :-[ :-[
-
o18 o18 สายอ่อยตัวจริง
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
-
รอเจอแม่ปัว เนอะตัวเล็ก o18
-
งื้อๆน่ารัก
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เดินหน้ิาเต็มกำลังเลยยยย พี่กันต์
-
น้องกันนี้เริ่มร้ายเข้าไปทุกทีแล้วนะ
-
มีเรียก อุ๋งๆ ด้วย
น่ารักจริง
-
:katai2-1:
-
:impress2: เริ่มใจเต้นแรงกันแระ
-
น้องตัวเล็กจำพี่ตัวโตได้แล้วใช่มั้ยนี่
-
พาว่าที่ลูกสะใภ้มาเปิดตัวกับพ่อคินเหรอพี่กันต์ ^[++++]^
-
น้องงงอุ๋งผู้น่ารักกกก :กอด1:
-
:o8: :-[ เขินตัวแตกแย้วววงื้อออ :katai2-1: อุ้งๆๆชอบความน่ารักแบบนี้
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท17 l “พี่ตัวโต”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
“มึง... ดูอารมณ์ดีแปลกๆ ไหมวะ กูรู้สึกมาหลายวันแล้วว่ามึงแปลกๆ อ่ะ” ทัชถามพลางมองหน้าเพื่อนสนิทของตัวเอง ก่อนจะกันไปมองหินผาและฮาร์ทเพื่อถามความคิดเห็น
วันนี้พวกเขามารวมตัวกันที่ห้องของเดียร์เพื่อทำอะไรกินกัน ฉลองที่คะแนนสอบกลางภาคออกมาเป็นที่น่าพอใจ แล้วมันก็อดที่จะถามขึ้นมาไม่ได้เมื่อเจ้าเพื่อนสนิทสมัยเด็กเอาแต่ฮัมเพลงงุ้งงิ้งๆ อยู่แบบนั้น จะบอกว่ามันดีใจที่ได้คะแนนสอบดีก็คงจะไม่ใช่ เพราะเขาไม่เห็นมันจะแสดงอาการอะไรตอนที่อาจารย์ประกาศคะแนนเลย และความรู้สุกมันคงไม่ดีเลย์จนเพิ่งมารู้สึกดีใจเอาตอนนี้หรอก
"หือ... กูก็ปกตินี่ ไม่ได้แปลกอะไรตรงไหนเลย" เดียร์ก้มหน้าสำรวจตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนที่มองมาที่เขา
“แปลก!” สองเสียงของฮาร์ทกับทัชประสานกันเป็นเสียงเดียว
“แปลกยังไงอ่ะ” เดียร์ถามหน้าซื่อ เพราะเขาไม่รู้ตัวจริงๆ ว่าตัวเองแปลกยังไง
“นายดูอารมณ์ดีมาก มากเกินกว่าปกติเสียอีก บางทีอยู่ๆ ก็ฮัมเพลงขึ้นมาเหมือนกับมีเรื่องอะไรดีๆ เกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ” ฮาร์ทเป็นคนตอบคำถามของแฝดตัวเอง
เขาเองก็สังเกตมาหลายวันแล้วว่าแฝดของเขาดูแปลกไป ดูอารมณ์ดีเกินกว่าเหตุ บางวันอยู่ๆ ก็ฮึมเพลงขึ้นมาเสียอย่างนั้น จะว่าไปก็ดูอารมณ์ดีตั้งแต่กลับมาจากไปกับรุ่นพี่คนนั้นเมื่อวันหยุดที่ผ่านมา
“ตั้งแต่ไปกับพี่คนนั้นมา ก็ดูจะอารมณ์ดีมาก” ฮาร์ทพูดข้อสันนิษฐานของตัวเอง
คำพูดที่ทำเอาเดียร์ชะงักไปเมื่อได้ยิน ท่าทางมีพิรุจชันเจนจนทัชดีดนิ้วถูกใจ “มึงมีพิรุจ! มึงว่างั้นไหมวะหิน”
หินผาไม่ตอบอะไรแต่ก็พยักหน้ารับ เขาพอรู้ว่าเพื่อนคนนี้อารมณ์ดีเรื่องอะไร เพราะพี่คนนั้นก็อารมณ์ดีไม่ต่างกัน ส่วนถ้าถามว่าเขารู้ได้ยังไงก็เพราะว่าพี่กันต์เก็บความดีใจเอาไว้ไม่มิด โทรหาเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่มแล้วนัดเจอกันที่ร้านอาหาร แล้วบังเอิญเขาได้ติดสอยห้อยตามพี่ชายไปด้วยเลยได้รู้มาว่า น้องตัวเล็กที่เคยได้ยินพี่กันต์พูดถึงบ่อยๆ ก็คือเดียร์ เพื่อนใหม่ของเขา และได้รู้มาว่าพี่ตัวโตที่ทัชเคยเอ่ยแซวเพื่อนตัวเล็ก ก็คือพี่กันต์นั่นเอง อย่างนั้นก็คงไม่แปลกอะไรถ้าเพื่อนใหม่ของเขาจะดูอารมณ์ดีขนาดนี้
ก็ได้เจอคนที่อยากเจอกันมาตลอดนี่นะ...
“มึงชอบทำเป็นอมพะนำ รู้อะไรมาอีกแล้วใช่ไหมมึงอ่ะ” ทัชเปลี่ยนเป้าหมายจากเพื่อนตัวเล็กเป็นเพื่อนใหม่แทน หรี่ตามองหินผาอย่างจับผิด
คนโดนจับผิดหัวเราะขำ พลางส่ายหน้า “อะไรของมึงเนี่ย”
“ก็มึงอ่ะชอบรู้อะไรดีๆ มาแล้วก็เก็บเงียบตลอด ตั้งแต่ตอนรับน้องแล้วนะมึง เรื่องพี่วินงวินัยงี้ เหตุการณ์นู้นนี่นั่นงี้”
“ก็ไม่อะไร... แค่รู้มาว่าก็มีใครอีกคนอารมณ์ดีไม่ต่างจากเดียร์ก็แค่นั้นเอง”
คราวนี้ไม่ใช่แค่ทัชที่ให้ความสนใจกับหินผา แต่รวมไปถึงเดียร์และฮาร์ทด้วยที่หันไปมองหินผา เจ้าตัวไม่ได้พูดหรืออธิบายอะไรเพิ่มเติมแต่ส่งยิ้มอย่างเจาะจงตัวบุคคลให้กับเดียร์ แล้วคนอารมณ์ดีก็พอจะประติดประต่อเรื่องราวได้ คราวนี้ละยิ้มแก้มแทบแตก จนคนที่อยากรู้อย่างทัชต้องหันมาล็อคคอเพื่อนตัวเล็กแล้วเค้นคอถาม แม้ว่าจะไม่ค่อยได้อะไรก็ตามที
แล้วสุดท้ายอาหารมื้อนี้ทัชก็ไม่ได้คำตอบอะไรจากเดียร์เลยสักอย่างเดียว สุดท้ายเจ้าตัวก็เลยเลิกล้มความตั้งใจแล้วกลับห้องตัวเองไปหลังจากที่ช่วยกันเก็บล้างจานชามเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ในห้องของเดียร์จึงเหลือเพียงเจ้าของห้องและพี่ชายฝาแฝดแค่สองคนเท่านั้น
“คืนนี้นอนนี่ไหม” เดียร์ถามพี่ชายฝาแฝด ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าไปอาบน้ำ
ฮาร์ทหันมามองก่อนจะพยักหน้ารับคำชวนของน้องชายแล้วหันกลับมาสนใจสารคดีสัตว์โลกน่ารักต่อ ปล่อยให้น้องชายเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วเขาจึงเข้าไปอาบน้ำบ้างเมื่ออีกฝ่ายเดินออกมาเรียก
แสงไฟภายในห้องมืดลงแล้วเพราะเจ้าของห้องกดปิดไฟเพื่อเตรียมเข้านอน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี และคนข้างๆ เองก็ยังไม่หลับเช่นกัน
“สรุปอารมณ์ดีเรื่องอะไร” ฮาร์ทถามฝาแฝดของตัวเอง เขาเองก็นึกแปลกใจกับความอารมณ์ดีของน้องชายฝาแฝดอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนักเพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติของเดียร์ แต่วันนี้หลังจากได้ดูท่าทางของน้องชาย และหินผาที่เอาแต่ยิ้มแล้วก็พูดจาแปลกๆ นั่นเขาก็เลยนึกสงสัยขึ้นมาจนต้องเอ่ยถามแบบนี้
“นายจำพี่ตัวโตได้ไหม” เดียร์ถามกลับ ระหว่างพวกเขาไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ถามก็จะไม่บอก หรือว่าถ้าตัวเองยังไม่อยากบอกก็จะไม่บอก พวกเขารู้เรื่องราวของกันและกัน แต่จะไม่บังคับหรือก้าวก่ายกัน
“จำได้ คนที่ช่วยนายไว้ตอนหนีเที่ยวตอนเด็กๆ เจ้าของพวงกุญแจที่นายพกติดตัวเอาไว้ตลอดเวลา” ฮาร์ทตอบ
“อือ! นั่นแหละ เราจะบอกว่า... เราเจอพี่ตัวโตแล้วล่ะ” น้ำเสียงก็บ่งบอกได้เลยว่าเจ้าตัวดีใจมากแค่ไหน
ฮาร์ทหันไปเปิดไฟตรงหัวเตียงทันทีที่ได้ยินน้องชายพูด หันมามองหน้าเดียร์ที่ยังเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่เลิก
“เจอ!” ฮาร์ททวนคำ “เจอกับพี่ตัวโตคนนั้นน่ะนะ”
เดียร์พยักหน้ารับ “ใช่แล้วล่ะ พี่ตัวโตคนนั้นนั่นแหละ”
“เจอได้ยังไง” ฮาร์ทถาม เขารู้ว่าน้องชายของเขาอยากเจอกับพี่ตัวโตคนนั้นมาก ถึงแม้จะไม่พูดไม่บอกแต่ตั้งแต่เด็กๆ แล้วถ้ามีโอกาสก็จะแวะไปที่ร้าน ร้องถามหาพี่ตัวโต หรือแม้แต่ตอนเผลอๆ ก็ชอบเอาพวงกุญแจที่พี่เขาให้มานั่งดู พอโตขึ้นก็ไม่ค่อยพูดถึง แต่ฮาร์ทก็รู้ว่าถ้าเป็นไปได้ เดียร์ก็อยากเจอกับพี่คนนั้นอีกครั้ง
“เราไปร้านคุณลุงมา ร้านที่เราไปกันตอนเด็กๆ ร้านที่ทำแพนเค้กคุณหมีน้อยของโปรดของเราน่ะ” เดียร์เริ่มเล่า “แล้วเราก็ได้เจอกับพี่ตัวโต ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าจะได้เจอ แล้วก็ได้รู้จัก”
“ทำไม”
“พี่ตัวโตเป็นคนใกล้ชิดเรามากกว่าที่เราคิดอีก ตลกมากเลยล่ะ” เดียร์หันมามองหน้าพี่ชายฝาแฝด “ใครจะไปคิดว่าพี่วินัยหน้าเหี้ยมคนนั้นที่สั่งลงโทษเรา ก็คือพี่ตัวโต”
ฮาร์ทชะงักกับคำตอบของเดียร์ หันมองหน้าแฝดของตัวเองเหมือนไม่แน่ใจว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า “ว่ายังไงนะ... จะบอกว่าพี่ตัวโตคือพี่กันต์คนนั้นน่ะเหรอ”
“ใช่! พี่กันต์คือพี่ตัวโต” เดียร์ยืนยันอีกรอบ “ตอนเรารู้นะตกใจมากเลยล่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่กันต์คือพี่ตัวโตอ่ะ”
“แล้วรู้ได้ยังไงว่าเขาคือพี่ตัวโตน่ะ”
“ตอนแรกเราก็ไม่รู้หรอก แต่พี่ที่ร้านคุณลุงน่ะเล่าให้ฟัง เราก็เลยรู้แล้วพอเราถามพี่กันต์พี่เขาก็บอกว่ารู้อยู่แล้วว่าเราคือเด็กคนนั้น แต่แค่ไม่รู้จะบอกเรายังไงก็เลยไม่ได้บอกเรา”
ฮาร์ทพยักหน้ารับ “แล้วทำไมต้องอารมณ์ดีขนาดนั้นด้วยที่รู้ว่าพี่เขาคือพี่ตัวโต”
“อ่า... ฮ้าว... เราง่วงแล้วอ่า... นอนดีกว่าเนอะ” อยู่ๆ คนที่เล่าเรื่องราวได้เป็นฉากเป็นตอนเมื่อครู่ก็อ้าปากหาวออกมา ขยับตัวมุดเข้าผ้าห่ม การกระทำที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเปลี่ยนเรื่อง
“ทำมาเปลี่ยนเรื่องนะเดียร์”
“เราง่วงจริงจริ๊ง” เสียงสูงกว่าปกติ เจ้าตัวยกผ้าห่มขึ้นคลุมตัวเองแล้วหลับตาเพื่อตัดบทสนทนา
ฮาร์ทได้แต่ส่ายหน้ากับท่าทางของน้องชาย เอื้อมมือไปขยี้ผมน้องชายแรงๆ อย่างมันเขี้ยวปนหมั่นไส้
“พี่กันต์” เสียงหวานเอ่ยเรียกพี่ชายตัวสูงที่ยืนพิงรถอยู่ตรงที่จอดรถบริเวณหน้าอาคารเรียน ให้คนที่กำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นน้องสาวคนสวยกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหา เจ้าตัวกระโดดมาหาพี่ชายตัวโตแล้วกอดแขนของพี่ชายเอาไว้ “มารับน้องแพรจริงๆ ด้วย”
“ก็ต้องจริงสิคะ พี่บอกแล้วนี่ว่าจะมารับพาไปซื้อหนังสือน่ะ” กันต์ยกมือขึ้นยีผมน้องสาวของตัวเอง เมื่อเช้าน้องแพรโทรมาถามว่าตอนเย็นเขาว่างหรือเปล่า อยากให้พาไปซื้อหนังสืออ่านนอกเวลาเพื่อเอามาใช้ทำรายงานส่งอาจารย์
“อ๋อ พี่กันต์คะ นี่น้องเลิฟค่ะ เพื่อนในห้องของน้องเอง พอดีน้องกับน้องเลิฟทำรายงานคู่กันก็เลยว่าจะไปช่วยกันดูหนังสือน่ะค่ะ” น้องแพรแนะนำสาวน้อยที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ให้กันต์ได้รู้จัก
กันต์เลื่อนสายตาไปมองคนตรงหน้าก่อนจะยกมือรับไหว้เมื่ออีกฝ่ายยกมือไหว้สวัสดีเขา ก่อนจะหันกลับมามองน้องสาวตัวเองที่พูดเล่าให้ฟัง “น้องเลิฟอายุห่างกับน้องแพรสองปีค่ะ เป็นเพื่อนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกัน”
“ค่ะ พี่ว่าเราไปคุยต่อกันบนรถดีกว่าเนอะ ถ้าออกช้ากว่านี้เดี๋ยวรถจะติดเอา” กันต์บอกกับน้องสาวของตัว แล้วจึงหันไปหาเพื่อนของน้องสาว “ไปครับน้องเลิฟ”
“ขอบคุณค่ะ” เจ้าตัวยิ้มกว้างน่ารักมาให้ ยกมือไหว้ขอบคุณแล้วจึงเดินมาขึ้นรถของกันต์
ตลอดทางจากโรงเรียนมัธยมของน้องแพรไปจนถึงห้างสรรพสินค้ากันต์ได้แต่นั่งฟังน้องสาวตัวเองพูดเสียงเจื้อยแจ้วเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้ฟังบ้าง เรื่องเพื่อนให้ฟังบ้าง ชวนน้องเลิฟพูดคุยตลอดทาง มีหันมาถามความคิดเห็นของคนที่ทำหน้าที่ขับรถบ้างเป็นระยะ เพราะกลัวว่าพี่ชายของเธอจะเหงา
กันต์ขับรถวนหาที่เจออยู่เกือบสิบนาทีในที่สุดก็ได้ที่จอด ทั้งสามคนพากันเดินเข้าไปห้างสรรพสินค้า ก่อนอื่นเลยก็ไปร้านหนังสือ จุดประสงค์หลักของกรมาห้างในครั้งนี้ก็เพื่อให้น้องแพรได้เลิกหนังสือไปใช้ทำรายงาน กันต์แยกไปอีกโซนเพื่อดูหนังสือเกี่ยวกับงานสถาปัตยกรรม ตอนนี้เขาเรียนอยู่ปีสาม กำลังมีทำโปรเจคอาคารสูง กับ อาคาร Mixed Use เขาเลยว่าจะลองมาดูหนังสือเกี่ยวกับพวกอาคารสูงดูเสียหน่อย
อาคาร Mixed Use คือ อาคารเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์แบบผสมผสาน ซึ่งในหนึ่งอาคารนั้นจะมีทั้งเพื่ออยู่อาศัย เพื่อใช้ในเชิงพาณิชยกรรม เรียกง่ายๆ ว่า อาคารประเภทนี้จะมีทั้งห้างสรรพสินค้า สำนักงาน รวมไปถึงส่วนที่พักอาศัยอย่างพวกคอนโดฯ รวมอยู่ด้วย เป็นการใช้งาน ใช้พื้นที่ให้คุ้มค่าที่สุด
“พี่กันต์คะ น้องแพรดูเสร็จแล้วนะ” น้องแพรเดินเข้ามาหา ในมือถือหนังสืออ่านนอกเวลามาคนละเล่มกับน้องเลิฟ
“โอเคค่ะ เอามาค่ะเดี๋ยวพี่ไปจ่ายเงินให้” กันต์บอก เขาหยิบหนังสือเล่มที่เล็งเอาไว้มาจากชั้นวางหนังสือแล้วจึงแบมือไปตรงหน้าน้องสาวเพื่อรอรับหนังสือ “ของเราด้วยนะ”
“เอ๋... ไม่เป็นไรค่ะ”
“ไม่เป็นไร เอามาเถอะเดี๋ยวพี่ออกให้แลกกับบางอย่างที่พี่อยากจะขอ” กันต์บอกยิ้มๆ
“อะไรคะพี่กันต์ จะจีบเพื่อนน้องเหรอ!” น้องแพรทำตาโตทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
กันต์หัวเราะ ยกมือขึ้นเคาะหัวน้องสาวเบาๆ อย่างหยอกล้อ “ไม่ใช่แล้ว พี่แค่จะฝากน้องเขาช่วยเป็นเพื่อนกับน้องแพรไปนานๆ ไงคะ”
“ฮือ... พี่กันต์อ่ะ” น้องแพรได้แต่กอดอกทำแก้มพอง ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่กันต์มักจะห่วงน้องสาวกลัวว่าจะไม่มีเพื่อน เพราะน้องแพโตกว่าเพื่อนในชั้นสองสามปีกันต์เลยเป็นห่วงมาตลอด ตั้งแต่น้องเริ่มเข้าเรียนชั้นประถม
กันต์ไม่ได้พูดอะไรแต่เอื้อมมือไปหยิบหนังสือในมือของเพื่อนน้องสาวมาถือเอาไว้เองแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อจ่ายเงินค่าหนังสือทั้งสามเล่ม หนังสืออ่านนอกเวลาของสองสาวราคาเล่มละไม่เกินสองร้อยบาท แต่ของกันต์นี่สิ เล่มเดียวก็เข้าหลักพันไปแล้ว
“อยากไปไหนกันต่อคะ” กันต์ถามหลังจากที่เดินออกจากร้านหนังสือแล้ว
“แพรอยากกินไอติมค่ะ ไปกินกันนะคะ เลิฟไปด้วยกันนะเดี๋ยวให้พี่กันต์ไปส่งที่บ้าน” น้องแพรพูดกับพี่ชายก่อนจะหันไปชวนเพื่อนสนิท
แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าพร้อมยิ้ม “ไม่เป็นไร พอดีพี่ชายเรามารับ นี่ก็มาถึงแล้วด้วยเราเลยจะขอตัวก่อน แพรไปกับพี่ชายเถอะ”
“เอาอย่างนั้นเหรอ แล้วพี่ชายอยู่ไหนให้เราเดินไปส่งไหม”
“ไม่เป็นอะไร เอาไว้เจอกันที่โรงเรียนนะ” เลิฟยกมือบ๊ายบายก่อนจะหันมายกมือไหว้กันต์ “ไปก่อนนะคะ ขอบคุณมากนะคะสำหรับหนังสือ”
“เอาไงเรา จะไปกินไอติมไหมคะ” กันต์หันมาถามน้องสาวหลังจากยืนส่งเพื่อนสนิทของน้องแพรแล้ว
“ไปค่ะ ไปกันนะ” ไม่พูดเปล่าแต่เจ้าตัวจับแขนพี่ชายแล้วพาเดินไปยังร้านขายไอศกรีมทันที กันต์เองก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากเดินตามน้องสาวสุดที่รักของตัวเองไป
เขากวาดสายตาไปรอบๆ ระหว่างรอน้องแพรต่อแถวซื้อเพื่อดูจำนวนคนที่กำลังต่อแถวสั่งไอศกรีมอยู่ มีไม่เยอะเท่าไหร่คงรอไม่นาน แต่ตอนที่กำลังจะละสายตากลับก็ต้องหยุดนิ่งเสียก่อนเมื่อกันต์สังเกตุเห็นใครบางคนที่ก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ระหว่างต่อแถวซื้อไอศกรีม
ขาทั้งสองข้างก้าวตรงไปข้างหน้า มือหนายกขึ้นสัมผัสที่ผมนุ่มของคนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่จนอีกฝ่ายสะดุ้งตกใจเงยหน้าขึ้นมอง แต่พอเห็นว่าเป็นเขาก็ยิ้มกว้างออกมาทันที
“พี่กันต์... มาทำอะไรครับเนี่ย” เดียร์ถาม
“มาส่งน้องสาวซื้อหนังสือ แล้วพอดีเขาอยากกินไอติมก็เลยพามาต่อแถวซื้อ ว่าแต่เราเถอะทำไมมาอยู่คนเดียวล่ะ” กันต์ถามกลับ ปกติเขามักจะเห็นน้องตัวเล็กอยู่กับเพื่อนๆ ตลอดเวลาออกมาข้างนอกแบบนี้
“วันนี้ผมจะกลับบ้านครับ แล้วพอดีน้องสาวผมมาแวะที่นี่ก็เลยมาแวะรับด้วยเลย” เดียร์ตอบเสียงใส ก่อนที่เจ้าตัวจะหันไปสั่งไอศกรีมเพราะถึงคิวพอดี กันต์เลยถอยออกมาเพื่อที่จะได้ไม่บังคนอื่น
พอเดียร์สั่งเสร็จก็ขยับมายืนข้างๆ เขาระหว่างรอพนักงานทำไอศกรีม “พี่มาถึงนานแล้วเหรอ”
“ก็สักพักใหญ่แล้วล่ะ รอน้องสาวซื้อไอติมเสร็จก็คงกลับ” กันต์หันมาตอบน้องตัวเล็ก
“คนไหนน้องพี่อ่ะ สวยไหมๆ คนไหนเหรอ” เดียร์ทำตาวิววับตอนกวาดสายตามองแถวข้างหน้า ก่อนจะตาโตเมื่อเห็นผู้หญิงในชุดนักเรียนเดินยิ้มหวานเข้ามาหา เธอทีดวงตาที่กลมโต ผมยักศกสีน้ำตาล
“สั่งเสร็จแล้วเหรอคะ” กันต์หันไปถามน้องสาวตัวเอง แบบที่เดียร์ก็หันขวับมามองคนพูดทันที คราวนี้ตาที่โตอยู่แล้วเบิกกว้างเข้าไปใหญ่เมื่อได้ยินคนตรงหน้าพูดจาคะขาเสียน่ารัก
“เรียบร้อยแล้วค่ะ น้องแพรสั่งให้พี่กันต์ด้วยนะ จะได้ไม่แย่งน้องแพร”
“พี่ไม่แย่งของน้องหรอกค่ะ” กันต์ยกมือยีผมน้องสาวตัวเองอย่างมันเขี้ยว “น้องแพร นี่เดียร์ เป็นรุ่นน้องที่คณะพี่เองค่ะ ส่วนนี่น้องแพร น้องสาวพี่เอง”
“สวัสดีค่ะพี่เดียร์” น้องแพรยกมือไหว้สวัสดีคนตรงหน้าแบบที่เดียร์ก็รับไหว้อย่างเก้ๆ กังๆ
“ส.. สวัสดีครับ” เดียร์ยิ้มให้น้องแพรก่อนจะหันมามองพี่ชายของน้อง “น้องสาวพี่สวยมากเลยอ่ะ”
กันต์ดันน้องแพรให้หลบหลังตัวเอง ยกมือกอดอกหรี่ตามองคนที่มาชมน้องสาวเขาซึ่งๆ หน้า เดียร์ได้แต่ทำตาปริบๆ ก่อนจะส่งเสียง แฮ่... ออกมา
น้องแพรหัวเราะคิกคัก ชะโงกหน้าออกมาจากหลังพี่ชาย “ขอบคุณค่ะ แพรโสดจีบได้นะ”
คราวนี้คนเป็นพี่ชายหันมามองน้องสาวตัวเองตาขวาง ยกนิ้วชี้ไปทางเดียร์ที่ยืนยิ้มอยู่ “จีบไม่ได้ หวง คนนี้ของพี่ค่ะ พี่จีบอยู่”
ไม่ใช่แค่เดียร์ที่ตาโตแต่น้องแพรก็ทำตาโตด้วยเช่นกัน เจ้าตัวรีบขยับออกจากหลังพี่ชายมายืนมองสองคนสลับกันไปมา “พี่กันต์จีบพี่คนนี้อยู่เหรอคะ อ๋อ! พี่น้องตัวเล็กเหรอคะ”
กันต์พยักหน้ากับคำถามของน้อง พอได้ยินแบบนั้นน้องแพรก็ร้องอ๋ออีกรอบ พยักหน้ากับตัวเองเหมือนรับรู้ หันไปหาคนที่พี่ชายกำลังจีบอยู่แล้วยิ้มหวานให้ “อย่างนั้นห้ามจีบแพรแล้วค่ะ แพรยกพี่ชายให้”
“เอ่อ...” เดียร์ได้แค่เกาคอเกาหัวอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไรดี จะขอบคุณก็แปลกๆ จะปฏิเสธก็ไม่ใช่ เลยได้แต่หัวเราะแหะๆ
“หึ... ได้ไอติมแล้วไปเอาได้แล้วมั้งเดี๋ยวก็ละลายอดกินหรอก” กันต์ยกมือขึ้นยีผมน้องตัวเล็ก นึกตลกสีหน้าท่าทางของอีกฝ่ายในตอนนี้
“อ่า... ครับๆ เอ่อ... อย่างนั้นผมกลับเลยนะ”
"อือ เอาไว้คิดถึงมากๆ จนทนไม่ไหวแล้วเดี๋ยวโทรหา" กันต์พูดด้วยสีหน้านิ่งๆ เหมือนกับพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ แต่คนฟังทั้งสองคนนี่ตาโตไปแล้ว แก้มของเดียร์ขึ้นสีระเรื่อ เจ้าตัวหันซ้ายหันขวาเหมือนหาทางไปไม่ถูกก่อนจะรีบตรงดิ่งไปยังเคาน์เตอร์เพื่อรับไอศกรีมก่อนจะเดินดุ่มๆ หนีไปทันที ส่วนตัวคนพูดก็ยืนหัวเราะขำ
“อารมณ์ดี อารมณ์ดีเชียวนะคะพี่กันต์” น้องแพรยิ้มทะเล้นใส่ “พี่คนนี้นี่เองที่พี่กันต์พูดถึงบ่อยๆ พี่เขาน่ารักดีนะคะ”
กันต์ยกมือวางบนผมของน้องสาวก่อนจะถามยิ้มๆ “ผ่านไหม พี่สะใภ้คนนี้น่ะ”
น้องแพรชูมือขึ้นทั้งสองข้าง “ผ่านค่ะ น้องแพรให้สิบเต็มสิบไปเลย พี่สะใภ้คนนี้แพรชอบค่ะ”
พี่ชายหัวเราะออกมาเบาๆ “อย่างนั้นก็นี่แหละพี่สะใภ้ของเรา ไป... ไปเอาไอติมได้แล้วเดี๋ยวจะได้กลับบ้านกัน”
“โอเคค่า” เจ้าตัวรับคำก่อนจะเดินไปรับถ้วยไอศกรีมมาสองถ้วย ส่งถ้วยหนึ่งให้กับพี่ชาย แล้วสองพี่น้องก็พากันเดินไปเรื่อยๆ เพื่อกลับไปที่รถและเตรียมตัวกลับบ้าน
************************************************
มาอัปแล้วคร้าหลังจากหายไปนาน ไปปั่นงานหลักมาจ้า งานเยอะมาก บวกกับออกบูธแล้วก็ย้ายคอนโดด้วยก็เลยยุ่งๆ ไปหมดไม่ได้มาอัปเลย นี่ก็เพิ่งจะปั่นเสร็จสดๆ ร้อนๆ งานเผาตลอดฟาง แฮ่... ตอนนี้ตัวละครออกเพียบ คุ้นๆ ชื่อกันบ้างไหมคะ ฮี่ๆๆ พี่นี่ก็นะ กับน้องสาวก็ยังหวง จีบไม่ได้นาจา คนนี้พี่จีบอยู่จ้า ใครก็จะมาจีบ มาชอบไม่ได้ พี่เขาจองเอาไว้แล้วจ้า
ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
โลกกลมมาก น้องแพรกับน้องเลิฟอยู่ห้องเดียวกันด้วย สงสัยต่อไปสองสาวต้องช่วยชงพี่ๆแน่เลย :-[
-
:katai2-1: :katai2-1:
รักในความโลกกลม
รักในการอ้อยคว่ำของพี่กันต์
รักในความน้อง ของน้องเดียร์
55555
-
โลกกลม โนดราม่า น่าร้ากกกกก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
น้องสาวของแต่ละบ้านดันมาเป็นเพื่อนกันอีกนะเนี่ย อะไรจะช่างบังเอิญประจวบเหมาะเยี่ยงนี้
-
เจอกัน 3 คน แล้วน้องเลิฟไปรอพี่เดียร์ตรงไหนหว่า ทิ้งน้องเลิฟคนเดียวอันตรายนะ หรือว่าอยู่กับพี่ฮาร์ท :hao3:
-
ฟินตัวแตกกันไป
อ้อยมาได้เรื่อยๆ เลยค่ะ พลีชีพมาก ณ จุดๆนี้
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เจอน้องเลิฟด้วย :mew1:
-
ขอบคุณค่า
-
o13 พี่กันต์แนะนำพี่สะใภ้ให้น้องรู้จัก รุกเร็วมาก
-
งู้ยยยยย น่ารักอ่ะ โมเม้นต์พี่ชายน้องสาว นี่ถ้าน้องเลิฟรู้ว่าพี่ชายน้องแพรจีบพี่ตัวเองอยู่ จะเป็นยังไงนะ หวังว่าน้องจะเป็นสาววายเหมือนน้องแพรนะครับ ^^
-
หวานละมุนละไม :katai2-1: :katai2-1:
-
คนนี้พี่หวงนะ อิอิ น่ารักเชียว สาวๆมารับเชิญด้วย นึกแล้วโลกกลมจริงๆ ขอบคุณค่ะฟาง :กอด1:
-
น้องกันต์พยายามเข้านะ
น้องเดียเริ่มมีใจแล้ว
-
โลกกลมไปอี๊กกกกกกกกกกกกก
น้องสาวเป็นเพือนกันด้วยยย
แหมๆๆๆๆๆๆ งานนี้พี่กันต์ดูท่าจะมีตัวช่วยเยอะ กับการฝ่าด่านแด๊ดๆ นะคะ
-
รู้สึกจะหวงน้องเหลือเกินนะพี่กันต์ :z1: :z1: :z1:
-
:o8: :impress2:
-
โลกกลมมาก น้องสาวก็มาเป็นเพื่อนกันอีก :katai2-1:
-
พี่กันต์รีบบอกเลยว่าจีบเดียร์อยู่หวง5555 น่ารัก
-
พี่กันต์แอบหวงน้องเดียร์ รีบจีบร้องให้ติดเร็วๆนะ
-
งื้อ น่ารักอ่ะ
:o8: :o8: :o8:
-
:mew1:
มาช้า แต่มาทีก็ฟินสุดๆ อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า
น่ารักมากเลย ฟางเขียนได้น่ารักมาก
-
รู้จักกันไปอี๊กกก..
พี่พูดเต็มปากเลยว่าคนนี้พี่สะไภ้ o13
-
โลกกลมมากค่ะ พี่น้องรู้จักกันครบ รอเจอหน้ากันก่อนนะ
พี่กันต์ร้ายมากค่ะ พอเปิดตัวว่าจะจีบ คือหยอดจนหลุมลึกแล้วนะ
เดียร์น่ารักมาก อุ๋งเหมือนพี่กันต์ว่าไหม น่าจับฟัดมากล่ะสิ
รู้กันแล้วว่าพี่ตัวโตเป็นใคร ทีนี้น้องตัวเล็กก็จะถูกรถอ้อยเทตลอดเวลานะ
งานนี้ทัชพลาดมากค่ะ หินผากับฮาร์ทแต้มนำมากบอกเลย สงสารทัช
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนต่อไปจ้า
-
คงไม่มีดราม่าครอบครัวเด้อ 5555
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท18 l “จีบอยู่... รู้เปล่า?”
“เดี๋ยววันนี้ครูจะลองให้ทุกคนขึ้นโมเดลบ้านดูนะ หลังจากที่เราเรียนพื้นฐานโปรแกรมไปกันหมดแล้ว...” เสียงของอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องดังขึ้นเรียกความสนใจของเหล่านักศึกษาในห้องได้เป็นอย่างดี “ครูลงแบบแปลนเอาไว้ให้แล้วในเว็บไซต์ของวิชา ทุกคนสามารถเข้าไปโหลดแบบแปลนมาได้เลยนะครับ เอาแปลนที่ครูให้มาใช้ขึ้นโมเดลสามมิติกันนะ”
นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ต่างก็เร่งทำตามคำบอกของอาจารย์ทันที ทุกคนเข้าไปยังหน้าเว็บไซต์ของรายวิชาเพื่อไปโหลดแบบแปลนบ้านที่อาจารย์พูดมา “ใครโหลดมาแล้วก็อิมพอร์ทเข้าโปรแกรมตามที่ครูสอนไปเมื่อคาบที่แล้วเลยนะครับ”
อาจารย์ประจำวิชาทั้งหมดของวิชานี้เริ่มเดินดูนักศึกษาทำงานและคอยให้คำแนะนำ เพราะนักศึกษาในชั้นปีมีจำนวนไม่ใช่น้อยๆ อาจารย์ประจำวิชาเลยมีอยู่หลายคนเพื่อช่วยกันดูแลและให้คำแนะนำกับทุกๆ คน
เดียร์เองก็เริ่มลงมือทำงานตามคำสั่งของอาจารย์เช่นกัน เจ้าตัวอิมพอร์ทไฟล์ AutoCAD เข้ามาในโปรแกรม SketchUP ที่จะใช้สำหรับการขึ้นโมเดลบ้านสามมิติ
“อย่าลืมสร้าง Layers แยกด้วยนะครับจะได้สามารถเปิด – ปิด Layers เป็นส่วนๆ ได้ แล้วเมื่อขึ้นเสา ขึ้นผนังมาแล้วอย่าลืม Group กับทำเป็น Components ด้วยนะทุกคนเวลาแก้จะได้ไม่ต้องเข้าไปแก้ทีละอันนะครับ”
“ในคาบครูขอแค่ขึ้นโครงได้เป็นรูปเป็นร่างส่วนการตกแต่ง ใส่ประตู หน้าต่างสามารถเอากลับไปทำต่อแล้วก็เอ็กพอร์ทเป็นไฟล์รูปส่งทางเว็บไซต์เหมือนเดิมนะ”
“มึงจะรีบไปไหนเนี่ย” เดียร์หันไปถามหินผาที่ตอนนี้ทำนำหน้าเพื่อไปแล้ว เจ้าตัวกำลังขึ้นผนังบ้าน ในขณะที่เดียร์ยังอยู่กับการดึงความสูงของเสาอยู่เลย
“เชี่ย... เร็วไปไหม ไม่ต้องโชว์ว่าเก่ง กูรู้หรอก” ทัชที่ได้ยินก็หันมามองก่อนจะบ่น
ส่วนคนโดนเพื่อนบ่นก็หัวเราะออกมาเบาๆ เขาไม่ได้เก่งแต่ว่าแค่ทำเร็วกว่าคนอื่นก็แค่นั้นเอง สุดท้ายก็เลยโดนเดียร์กับทัชแกล้งกดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทั้งสองคนหัวเราะชอบใจ หินผาทำเพียงแค่ส่ายหน้า โชคดีที่กดเซฟงานเอาไว้พอดีแถมงานก็ยังไม่ได้หายไปไหนด้วย
“มึง... กูต้องทำยังไงนะถ้าจะไม่ให้เสาต้นนี้มันสูงตามเสาต้นอื่นๆ อ่ะ” ทัชหันมาถามกับหินผาหลังจากที่ทำไม่ได้
“มึงลืมคลิกขวาแล้วเลือก Make Unique ด้วย ถ้าทำแบบนี้ก็เหมือนเป็นการทำ Component ใหม่แล้ว เสาต้นอื่นของมังก็จะไม่ขยับตามไปด้วยแล้วมึงก็ค่อยก็อปเสาต้นนี้ไปใหม่”
ทัชรวมถึงเดียร์ที่ก็ฟังอยู่ด้วยพยักหน้ารับกับคำพูดของเพื่อนก่อนที่พวกเขาจะเริ่มลงมือทำโมเดลบ้านต่อ ตรงไหนที่ติดขัดก็ถามหินผาผู้แสนรอบรู้เอา ใช้เวลาไม่นานทั้งสามคนก็ขึ้นตัวบ้านครบ มีทั้งเสา พื้นและผนังภายในภายนอกเรียบร้อย เหลือขึ้นหลังคา ใส่ประตูหน้าต่างรวมไปถึงตกแต่งหน้าตาของบ้านที่กำลังทำให้ดูสวย
แต่เพราะในคาบเรียนอาจารย์ขอแค่ขึ้นโมเดลเสร็จจนถึงแค่หลังคาเท่านั้น พวกเขาทั้งสามคนก็เลยส่งงานให้อาจารย์ดูว่าทำครบตามที่บอกก่อนจะพากันยกมือไหว้ลาอาจารย์ในคาบแล้วเดินสะพายกระเป๋าออกจากห้องเรียน เพราะส่วนที่เหลือสามารถกลับไปทำต่อแล้วค่อยส่งได้
ออกก่อนเวลามาชั่วโมงหนึ่งซึ่งพอหมดคาบนี้ก็เป็นพักกลางวันก่อนจะเริ่มเรียนวิชาประวัติศาสตร์ในตอนบ่ายสอง พวกเขาเลยมีเวลาว่างสามชั่วโมงก่อนจะเรียนในตอนบ่าย ทั้งหมดจึงตัดสินใจจะไปหาอะไรกินกันที่ห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆ มหา’ลัย ขับรถไปคันเดียวจะได้ไม่ต้องวนหาที่จอดรถแล้วก็รอกัน
“กินบาร์บีก้อนกัน” เดียร์เสนอความคิดเห็นหลังจากอีกสองคนไม่เสนออะไรออกมาว่ากลางวันนี้พวกเขาจะกินอะไรดี
ในเมื่อมีคนเสนอขึ้นมาแล้ว ทั้งทัชแล้วก็หินผาก็เลยพยักหน้ารับเพราะก็ไม่รู้ว่าจะกินอะไรดีเหมือนกัน เมื่อตัดสินใจได้ทั้งสามคนก็เดินตามหาร้านที่ว่ากันทันที โชคดีที่โต๊ะไม่เต็มคงเพราะยังไม่ใช่ช่วงเวลาพักกลางวันของพนักงานบริษัท ในร้านเลยยังโล่งๆ อยู่
“อ้าว! น้องเดียร์ ไอ้ทัช ไอ้หิน” เสียงเรียกดังลั่นร้านจนคนอื่นๆ หันมามอง คนเรียกเลยได้แต่ก้มหน้าพูดขอโทษยกใหญ่
“พี่ๆ สวัสดีครับ” พวกเขาทั้งสามคนเดินเข้าไปหาก่อนจะยกมือไหว้
“ทำไมกับไอ้นี่พี่ถึงเรียกน้องอ่ะ ผมกับไอ้หินไม่เห็นเรียกน้องบ้างเลย” ทัชโวยวาย เขาสังเกตมาหลายรอบแล้ว รุ่นพี่กลุ่มอดีตพี่วินัยมักจะเรียกเดียร์ด้วยคำนำหน้าว่าน้อง แต่เวลาเรียกเขาหรือหินผาถ้าไม่เรียกชื่อสั้นๆ ห้วนๆ ก็จะมีคำนำหน้าที่ฟังแล้วไม่น่ารักมุ้งมิ้ง
“เรียกพวกมึงว่าน้องทัชน้องหิน กูขนลุกตายเลย หน้าตามึงไม่ได้มุ้งมิ้งแบบน้องเดียร์นี่” ป่าไม้ไว้พลางลูบแขนทำท่าขนลุกขนพอง แบบที่คนฟังก็นึกตามแล้วก็เผลอทำท่าแบบเดียวกันออกมา
“เออ... มาๆ นั่งก่อนค่อยว่ากัน” ไข่เจียวเอ่ยชวน กวักมือเรียกน้องทั้งสามคนให้นั่งร่วมโต๊ะ เจ้าตัวหันไปเรียกพนักงานเพื่อขอจาน ชามรวมถึงสั่งอาหารเพิ่ม เพราะโต๊ะที่พวกเขานั่งเป็นโต๊ะใหญ่เลยไม่มีปัญหาที่มีคนมานั่งเพิ่มอีกสามคน
“แล้วพี่ใบบัวกับพี่ใยไหมละครับ” เดียร์ถามถึงรุ่นพี่สาวสวยทั้งสองคน
“สองสาวเขาสายสุขภาพ หนีไปกินอาหารญี่ปุ่นนู้นแล้ว” ไข่เจียวตอบ “กินเลยๆ เดี๋ยวสั่งเพิ่มไม่ต้องรอของใหม่ จัดการตรงนี้ได้เลยนะ”
“ขอบคุณนะพี่”
“ไอ้กันต์ มึงบริการเครื่องดื่มให้น้องๆ หน่อยดิ มึงนั่งใกล้สุดละ” ป่าไม้เรียกเพื่อนที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา
“เอ้ย.. ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมจัดการเอง” เดียร์รีบร้องห้ามเมื่อเห็นกันต์หยิบที่คีบเตรียมจะคีบน้ำแข็งให้แก้วให้พวกเขา
“ไม่เป็นอะไร” กันต์ว่า เขาจัดการคีบน้ำแข็งใส่แก้วรวมถึงรินน้ำให้รุ่นน้องทั้งสามคน
“ขอบคุณนะครับ” เดียร์พูดขอบคุณ เข้าก้มลงดูดน้ำในแก้วพลางเหลือบตามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาด้วย
หลังจากวันนั้นที่บังเอิญเจอกันที่หน้าร้านขายไอศกรีมในห้าง เดียร์กับกันต์ก็ไม่ได้เจอกันเลยทั้งๆ ที่ห้องอยู่ข้างกันแท้ๆ คงเพราะเวลาเรียนไม่ตรงกันอีกทั้งปีสามก็คงจะมีงานเยอะ เขาเลยไม่เห็นรุ่นพี่คนนี้ และเขาเองก็ไม่กล้าเข้าไปขอให้ทำนู้นทำนี่ให้กินด้วย คงเพราะยังรู้สึกเขินกับคำพูดล่าสุดที่ได้ยิน...
‘จีบไม่ได้ หวง คนนี้ของพี่ค่ะ พี่จีบอยู่’
นึกถึงทีไรก็ทำให้หน้าแดงใจเต้นแร็งอยู่เรื่อยไป...
เดียร์สะดุ้งนิดๆ ด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆ ทั้งเนื้อหมู เนื้อไก่ก็มาวางลงบนจานของเขา รวมไปถึงผักต้มด้วย เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะเห็นมือขาวๆ ของคนที่นั่งตรงข้ามคีบอาหารมาให้เขา
“กินเสียสิ เดี๋ยวก็ไม่ทันพวกนั้นหรอก เอาแต่นั่งเหม่อ”
“อ่า... ขอบคุณนะครับ” เดียร์พูดขอบคุณ เขาคีบอาหารที่กันต์คีบให้ส่งเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ แล้วเมื่ออาหารเข้าปากแล้วความคิดต่างๆ เรื่องราวนู้นนี่นั่นก็ถูกวางทิ้งเอาไว้ทันที เพราะคราวนี้ไม่ต้องรอให้กันต์คีบอาหารให้แล้ว เดียร์เป็นฝ่ายคีบอาหารใส่จาน ใส่ปากตัวเองแทน
กันต์มองคนตรงหน้ายิ้มๆ เดียร์ดูเป็นคนที่มีความสุขมากเวลามีของกินอยู่ตรงหน้า เจ้าตัวอมยิ้มระหว่างเคี้ยวจนแก้มตุ่ย เห็นทีไรก็อยากจะหยิกแก้มนั้นให้หายมันเขี้ยวทุกที แต่แล้วเวลาแห่งความสุขของกันต์ที่ใช้มองน้องตัวเล็กก็หมดลงเมื่อเพื่อนร่วมโต๊ะรับรู้ถึงบรรยากาศบางอย่างจนต้องเอ่ยออกมา
“มึงจะแดก หรือมึงจะนั่งมองน้องอย่างจะแดกน้องเข้าไป” ไข่เจียวเป็นผู้ทำลายบรรยากาศ
กันต์หันมองเพื่อนรักตาขวาง ส่วนอีกคนที่ถูกพาดพิงถึงก็ชะงักเงยหน้ามองด้วยหน้าตาเหลอหลามองไข่เจียวกับกันต์สลับไปมา แต่พอเห็นสายตาของคนที่เอ่ยปากว่ากำลังจีบเขาอยู่ก็ทำเอาหน้าแดงจนต้องคว้าน้ำมาดูดแทน
“มึงอยากแดก มึงก็แดกไปสิครับ จะมาสนใจกูทำไม” กันต์หันไปพูดกับเพื่อน
“อ้าว! ก็มึงกับกูนั่งเยื้องกัน แล้วกูเห็นมองมึงแต่น้อง กูสงสัยไงกูก็เลยถามว่ามึงจะแดกนี่ หรือแดกน้อง” ไข่เจียวยังคงถามต่อพลางชี้นิ้วไปที่กระทะก่อนจะเลื่อนไปยังเดียร์ที่นั่งถัดเขาไป
“กูจะแดกนี่ หรือแดกน้องก็เรื่องของกู ไม่ได้ไปแดกบนหัวมึง OK? Do you understand?”
ไม่ใช่แค่ไข่เจียวอึ้งไปกับคำตอบของเพื่อนซี้ แต่ทุกคนบนโต๊ะก็ชะงักไปเหมือนกัน ส่วนคนที่โดนพาดพิงมากสุดนี่ตาโตอ้าปากค้างไปแล้ว แก้มขาวแดงจัดจนไม่แน่ใจว่าสีผิวเดิมคือสีอะไรกันแน่
“กินต่อสิ” กันต์ไม่ได้สนใจสายตาของทุกคนแต่หันกลับไปมองน้องตัวเล็กแทนพร้อมกับเอ่ยกระตุ้นให้เจ้าตัวกินต่อ แต่พอเห็นอีกฝ่ายยังนิ่งอยู่ก็คีบเนื้อหมูป้อนเข้าปาก พร้อมกับช่วยดันคางให้ “เคี้ยวด้วยอย่าอมสิ”
เดียร์ได้แต่กระพริบตาปริบๆ พร้อมกับเคี้ยวเนื้อหมูในปากไปด้วย พอเห็นว่าน้องไม่อมอาหารแล้วกันต์ก็ยิ้มออกมา เลือกที่จะไม่สนใจสายตาของเพื่อนน้องและเพื่อนตัวเอง
“ผมว่าวันนี้บาร์บีก้อนคงทำน้ำตาลหกใส่เนื้อ ใส่ซุป ใส่ผัก ใส่น้ำแน่ๆ เลยอ่ะพี่ หวานชะมัดเลยเนี่ย” ทัชหันไปคุยกับพวกรุ่นพี่ที่เหลือ ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“จริงว่ะ กูก็ว่างั้น แม่งโคตรจะหวานเลย หวานไม่เกรงใจใครเลยด้วย” ป่าไม้ส่ายหน้า สายตายังไม่ได้ละไปจากเพื่อนของตัวเองแล้วก็รุ่นน้องตัวเล็ก
ดิวหัวเราะกับคำพูดของเพื่อน ก่อนจะปิดบทสนทนาให้แบบที่ตรงใจทุกคนมาก “ทำยังไงได้... ก็พวกเราไม่ใช่น้องตัวเล็กนี่เนอะ”
ป่าไม้กับไข่เจียวพยักหน้า “จริงของมึง ปล่อยแม่งไปเถอะ เพราะถ้าขืนกูยังมองต่อกูต้องแดกอะไรไม่ลงแน่ๆ เพราะเลี่ยน”
กันต์เหลือบตามองเพื่อนร่วมโต๊ะ ทำตาขวางใส่นิดหน่อยก่อนจะหันมายิ้มให้กับน้องตัวเล็กต่อ “เอาอะไรอีกไหม”
เดียร์พยักหน้าหงึกหงักใช้ตะเกียบชี้ไปที่เนื้อหมูสไลด์เพราะของกินยังเต็มปากเลยพูดไม่ได้ พอกันต์เห็นที่น้องชี้ก็คีบเนื้อหมูขึ้นไปปิ้งให้บนเตา ดูจนสุกพอดีกำลังน่ากินก็คีบใส่จานของน้องให้
จบของคาวก็ต่อด้วยของหวาน พวกเขาสั่งไอศกรีมมาคนละถ้วยก่อนจะจัดการจนเกลี้ยงภายในเวลาไม่นาน เดินลูบพุงลูบท้องออกจากร้านกันอย่างพร้อมเพียง อิ่มหนำสำราญใจกันถ้วนหน้า ตอนนี้ทั้งเจ็ดคนยืนหลบมุมอยู่เพื่อพูดคุยกันว่าจะไปไหนกันต่อดี
“พวกเรารีบกลับหรือเปล่า” ดิวถามรุ่นน้อง
“พวกเรามีเรียนอีกทีบ่ายสองครับ มีเวลาอีกแป๊บ” ป่าไม้ตอบหลังจากก้มดูเวลา พวกเขาใช้เวลาอยู่ในร้านอาหารก็เกือบจะหนึ่งชั่วโมงครึ่ง
“อ้าวเหรอ งี้ก็ไปดูหนังกันไม่ได้สิเนี่ย พวกพี่ตั้งใจจะไปดูหนังกันนึกว่าว่างจะได้ชวนไปด้วย”
“น่าเสียดายครับ ไว้โอกาสหน้าดีกว่า คาบหน้าเป็นวิชาประวัติศาสตร์ด้วย” ทัชตอบ “แต่พวกผมว่าจะไปร้านหนังสือหน่อย พวกพี่ไปไหมครับ หรือจะแยกกันเลย”
“กูจะไปซื้อหนังสือ” ยังไม่ทันที่ใครจะได้พูดตอบรับหรือปฏิเสธ เสียงของกันต์ก็ดังขึ้นเสียก่อนจนต้องหันไปมองกันอย่างพร้อมเพียง “อะไร... มองหน้ากูทำไม ก็กูจะไปซื้อหนังสือ”
“คร้าบๆ พวกกูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรท่านเลยครับ ท่านอยากจะไปร้านไหนดีรับ เรียนเชิญเลยครับท่าน” ไข่เจียวลากเสียงยาวอย่างตั้งใจจะกวนประสาทเพื่อนซี้เล่น พร้อมกับผายมือเชิญ
กันต์ส่ายหน้า ไม่ตอบคำถามเพื่อน แถมยังไม่ขยับไปไหนด้วย แต่เขากลับหันไปถามใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กันแทน “จะไปดูหนังสือร้านไหนล่ะ นำไปเลยสิ”
แล้วพวกเขาทั้งหมดก็ยกขบวนกันเดินตามน้องตัวเล็กของเพื่อนกันต์ไป เมื่อมาถึงทุกคนก็แยกย้ายกันไปคนละมุม เดียร์เดินไปดูหนังสือเกี่ยวกับการออกแบบสถาปัตยกรรม ส่วนกันต์เดินไปดูหนังสือพวกเมนูขนมทั้งขนมไทยและขนมฝรั่ง แม้ว่าเขาจะทำเป็นหลายอย่างแต่ก็มักจะซื้อหนังสือประเภทนี้ไปอ่านเพื่อทดลองทำเมนูใหม่ๆ ขึ้นมาแล้วจึงค่อยนำไปลองให้ร้านของพ่อคินเอาทำขายดู
หลังจากที่ได้หนังสือตามที่ต้องการ กันต์ก็เดินตามหาใครอีกคนที่หายตัวไปหลังจากเข้ามาในร้านหนังสือ เดียร์กำลังก้มหน้าก้มตาดูหนังสือเกี่ยวกับแบบบ้านสไตล์รีสอร์ทอยู่
“เล่มนี้พี่มี... ถ้าอยากดูก็เอาของพี่ไปดูก็ได้” กันต์ขยับมายืนใกล้ๆ พร้อมกับพูด
“ตกใจหมดพี่...” เดียร์พูดเสียงเบาจนแทบจะดังอยู่ในลำคอ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกร็งเมื่ออยู่กับกันต์แค่สองคนแบบนี้
“ตัวเกร็ง” กันต์พูดอย่างหยอกล้อพลางจิ้มแขนของน้องตัวเล็กเบาๆ
เดียร์สะดุ้งนิดๆ ก่อนจะส่ายหน้า “ฮื่อ... ก็พี่นั่นแหละ...”
“พี่ทำไม” กันต์เอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ ท่าทางใสซื่อเสียจนเดียร์เชื่อสนิทใจว่าอีกฝ่ายไม่รู้จริงๆ เชื่อแบบประชด...
น้องตัวเล็กทำหน้ามุ่ย หน้าบึ้งเมื่อโดนถามแบบนั้น จะให้เขาบอกเหรอว่าเพราะคำพูดของกันต์ในวันนั้นทำเอาเขาไม่เป็นตัวของตัวเองมาเป็นสัปดาห์น่ะ
กันต์หัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าของเดียร์ ยกมือขึ้นยีผมนุ่ม “พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้”
“ทำไมพี่ชอบแกล้ง”
“แล้วทำไมชอบน่ารัก”
“หะ... หา...”
“ก็ชอบทำตัวน่ารัก... ก็เลยอยากแกล้ง ตามประสาผู้ชายที่ชอบแกล้งคนที่ชอบ”
เดียร์อยากจะขอเวทมนต์ คาถา ผงฟู ไม้กายสิทธิ์ หรืออะไรก็ได้ที่สามารถช่วยให้เขาหายตัวไปจากตรงนี้ได้ง่ายๆ แบบหัวใจไม่ต้องเต้นแรงขนาดนี้
“ทำไมพี่ชอบพูดจาแบบนี้วะ...”
“เขินเหรอ” กันต์ถาม ที่จริงไม่ต้องถามก็พอรู้เพราะหน้าขาวๆ ของน้องตัวเล็กขึ้นสีระเรื่อจนเกือบจะทั้งใบหน้าแถมจะลามไปถึงลำคอแล้ว โดยเฉพาะใบหูทั้งสองข้างที่ขึ้นสีแดงอย่างชัดเจน
“พี่ไม่เขินหรือไง พูดจาอะไรแบบนี้อ่ะ”
“เอาจริงๆ ก็เขินนะ... แต่กลัวไม่รู้ว่าอ่อย ว่าจีบ เลยต้องพูดออกมาไง”
“ฮึ่ม! ใครบ้างจะไม่รู้” เดียร์ทำหน้ามุ่ยกว่าเดิม ส่งเสียงงอแงที่ฟังดูแล้วตลกปนๆ กับน่ารัก
“รู้แล้วเหรอ... ก็ดีแล้วล่ะ จะได้รู้ไงว่า... พี่จีบอยู่” กันต์ยิ้มขำเมื่อน้องตัวเล็กหันหลังแล้วเดินลิ่วๆ หนีเขาไป ท่าทางน่าเอ็นดูจนละสายตาไปไหนไม่ได้เลย
************************************************
ถ้าทุกคนจับนิยายตอนนี้ได้จะรู้เลยว่ามันร้อนมาก เพราะเพิ่งเผาเสร็จแบบสดๆ ร้อนๆ ยังไม่ได้ปล่อยพักให้มันเย็นเลยจ้า เผาเสร็จเอามาเสิร์ฟเลย ร้อนจี๋เลยจ้าาาา... งุ้ยๆ ประโยคพี่กันต์คุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินพ่อคินพูดกับมัมพัทธ์ แหม... เชื้อพ่อคินนี่แรงจริงๆ ไม่ผิดกันเลยพ่อลูกคู่นี้ สงสารน้องตัวเล็กนะเนี่ย เจอคนขี้อ่อย ขี้หยอดแบบพี่กันต์ เขินตัวม้วนไปหมดแล้วจ้า
พี่เขาเริ่มรุกหนักแล้วนะเออ ก็อยากจะเตือนทั้งน้องตัวเล็กทั้งคนอ่านว่า ทำใจกันให้ดีๆ เน้ออออออ แล้วก็ไม่ต้องกลั้นยิ้มให้ปวดแก้มนะคะ ปล่อยมันออกมาเล้ยยยยย
ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:o8: :o8: :o8:
-
วุ้ยๆ พี่กันต์อ่อยน้องแรงมาก ไม่เกรงใจผู้ใดทั้งสิ้น 5555
หัวใจน้องเดียร์ทำงานหนักแน่ๆ เลย. :hao3:
-
พี่กันต์-น้องเดียร์ น่ารักกกกกกก
-
พี่กันต์คนแมน บอกแบบแมนๆ ไปเลยพี่จีบอยู่นะ 555
-
มาทันๆ ถ่ายทอดสด อิอิ
-
พี่กันต์ o18 o18 o18
-
อ่านแล้ว อยากกินบาร์บีก้อนบ้างอ่ะ :hao6:
-
พี่กันต์สายอ่อย อ่อยจริๆๆๆ :ling1:
-
ป้อนอ้อยจนกว่าน้องจะใจอ่อน :mew1:
-
:laugh: :m20: ยกให้สายอ่อยเค้าหละ
-
มีความอ่อย :hao6:
-
มีความอ่อย เดินหน้าจีบเต็มกำลัง
-
ขอบคุณค่ะ
-
พี่กันต์สายอ่อย :hao3:
-
พอเปิดตัวก็เดินหน้าอ่อย เดินหน้าจีบเต็มที่เลยนะพี่กันต์
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
งื้อ เขินนนน~
-
มดยังตายเพราะเป็นเบาหวาน
ถ้าพี่กันต์จะหยอดน้อง อ่อยน้องขนาดนี้ ขอเป็นแฟนเลยเถอะ อย่าช้าอีกเลย
:mew4:
-
:mew1:
ชัดเจนตามเจตนารมณ์มากเลยค่ะ
จีบก็คือจีบ น่ารักอ่ะ
-
ชัดเจนแบบนี้คือดี เอาไปเลยสิบ สิบ สิบบบ
-
เดินหน้าเต็มกำลัง เลย
-
รุกหนักมากกก
-
โถ่วววพี่กันต์ใจเย็น น้องเขิน :-[
-
:-[ :-[ :-[
-
:pighaun:งื้อเขินตัวจะแตกแล้ววว น่ารักอ้ารอนะ รออยู่ :hao7:
-
เขาจะไปถึงไหนๆกันแล้ว ไอ้เราเพิ่งจะได้มาอ่าน
แต่ก็ยังทันตอนอ่อย ตอนจีบล่ะน๊าาาา
สายอ่อย สายจีบก็ละมุนอบอุ่น
สายมึน สายเขินก็น่ารักน่าหยิก
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท18 l “จีบอยู่... รู้เปล่า?”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
เสียงเพลงแนว Easy Listening ดังอยู่ภายในห้องพักของเดียร์ เจ้าตัวนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานตรงมุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น เสียงเพลงดังออกมาจากลำโพงที่ต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์ดังคลอเพื่อไม่ให้ภายในห้องเงียบจนเกินไป แต่เจ้าของห้องกลับไม่ได้นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ที่เปิดหน้าต่างงานทิ้งเอาไว้ เสียงก๊อกแก๊กดังมาจากโซนห้องครัวบ่งบอกว่าในนั้นมีคนอยู่ เดียร์เดินลากรองเท้าสลิปเปอร์ออกมา ในมือมีแก้วนมเย็นๆ กับจานใส่ผลไม้ เดินกลับมายังโต๊ะทำงานแล้ววางทุกอย่างลงข้างๆ เครื่องคอมพิวเตอร์
มือคว้าตุ๊กตาแมวน้ำมากอดเอาไว้หลังจากนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ถอดที่คาดผมออกแล้วจัดการคาดอีกรอบเมื่อมีผมปรกหน้าปรกตา ใกล้ถึงกำหนดส่งงานแล้วเขาเลยต้องมานั่งทำแบบนี้ อาจารย์ให้ลองออกแบบบ้านหลังเล็กๆ ดู เป็นบ้านชั้นเดียวขนาดตัวอาคารไม่เกิน 10 x 10 เมตร พื้นที่ใช้สอยภายในสามารถจัดสรรได้อย่างอิสระ เพราะเดี๋ยวเทอมสองจะมีทำงานร่วมกับรุ่นพี่ปีสี่ แล้วจะต้องมีออกแบบบ้านอาจารย์ก็เลยให้ฝึกคิด ฝึกทำเสียตั้งแต่เทอมนี้
จริงๆ แล้วกำหนดส่งงานนี้คือในอีกสามวันข้างหน้า แต่ว่าก็ยังมีงานอื่นอยู่อีก ซึ่งทำเป็นงานกลุ่มให้ออกแบบพื้นที่แห่งความสงบ แล้วจะต้องตัดโมเดลด้วย เดียร์เลยคุยกับทัชและหินผารวมถึงเพื่อนคนอื่นในกลุ่มว่าให้แต่ละคนเร่งทำงานเดี่ยวให้เสร็จก่อน จะได้มีเวลาไปช่วยทำงานกลุ่มได้อย่างเต็มที่
เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นเรียกให้เดียร์หันมามองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง พอเห็นว่าเป็นเพื่อนซี้ทั้งสองทักมาก็ละมือจากคอมฯ มากดพูดคุยโต้ตอบกัน งานของแต่ละคนก็ใกล้เสร็จเข้าไปทุกที ของเดียร์เองก็เหมือนกัน เขาวางพื้นที่ใช้สอยเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ว่ามันสมควรหรือเปล่าแต่ก็ดีที่สุดเท่าที่ความสามารถของเขาจะทำได้แล้ว เหลือแค่เอ็กพอร์ทออกมาแต่งแปลนรวมถึงจัดเพลทให้สวยงามเพื่อเตรียมส่ง
KAN
นอนหรือยัง
เดียร์เลื่อนนิ้วไปกดดูข้อความที่รุ่นพี่ข้างห้องส่งมา เหลือบตามองเวลาที่แสดงอยู่ตอนนี้เลขข้างหน้าเป็นเลขหนึ่ง เวลาล่วงเข้าสู่วันใหม่มาได้เกือบชั่วโมงแล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่นอน
:D_Dear
ยังครับ ยังนั่งทำงานอยู่เลย
พี่ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอน?
[/i]
กดส่งข้อความตอบกลับไป และทันทีที่กดส่งก็ขึ้นว่าอ่านแล้วทันที เดียร์เลยตัดสินใจนั่งรอข้อความตอบกลับมาโดยไม่ได้กดออก ผ่านไปไม่ถึงนาทีโทรศัพท์ในมือก็สั่นหน้าจอสว่างขึ้นพร้อมกับข้อความของกันต์ที่ตอบกลับมา
KAN
ทำงานเหมือนกัน
งานใกล้เสร็จหรือยัง
เงยหน้ามองงานของตัวเองเพื่อประเมิน ก่อนจะจิ้มโทรศัพท์ตอบกลับไป
:D_Dear
ก็ใกล้แล้วครับ แปลนเหลือเก็บรายละเอียดแล้วก็เอาไปจัดเพลทครับ
[/i]
KAN
เปิดประตูด้วย
:D_Dear
ห๊ะ?
อะไรครับ
[/i]
คราวนี้ข้อความไม่ขึ้นว่าอ่านแล้ว อีกฝ่ายเงียบหายไป เดียร์ได้แต่ยกมือขึ้นเกาหัวอย่างงงๆ กับข้อความล่าสุดที่อีกฝ่ายส่งมา และในเมื่อไม่เข้าใจ ถามแล้วก็ไม่อ่านไม่ตอบก็เลยวางโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะตั้งใจจะทำงานต่อ แต่ยังไม่ได้ทันได้เริ่มเสียงออดหน้าประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน เดียร์หันไปมองก่อนจะหันกลับมามองโทรศัพท์ของตัวเองพลางนึกไปถึงข้อความเมื่อครู่ ตากลมโตขึ้น เจ้าตัวรีบเดินไปที่ประตูส่องจนแน่ใจว่าคนด้านนอกเป็นใครถึงได้เปิดประตู
“ทำไมช้า”
ได้แต่กระพริบตาปริบๆ ตอนมองอีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องทั้งๆ ที่เขายังไม่ได้เอ่ยเชิญ คนตัวสูงที่หอบโน้ตบุคมาด้วยมองหาทำเลที่นั่งของตัวเองก่อนจะเลือกที่นั่งเป็นที่พื้นหน้าโซฟา วางโน้ตบุคไว้บนโต๊ะกาแฟ หาปลั๊กมาเสียบชาร์จไฟเรียบร้อย
“เดี๋ยวนะพี่...” เดียร์เดินมานั่งที่โซฟาใกล้ๆ อีกคน “นี่พี่ทำอะไร”
“ก็ทำงานไง” กันต์ตอบ “ไม่ไปทำงานต่อล่ะ เดี๋ยวไม่เสร็จนะ”
“ไม่ใช่สิพี่... ผมหมายถึงพี่... มา...”
“ก็มาทำงานไง”
“ห้องพี่ก็มีไหมล่ะครับ”
“ไม่มี” กันต์ตอบทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ
“ห๊ะ... ไม่มีอะไร ไม่มีเน็ต ไม่มีไฟ” เดียร์ได้แต่ทำหน้างง
“ไม่มีเดียร์”
คนฟังชะงักไปเกิดอาการพูดไม่ออกขึ้นมาอย่างกะทันหัน แถมยังรู้สึกว่าแก้มของตัวเองมันร้อนวูบวาบไปหมดเชื่อว่ามันจะต้องค่อยๆ แดงขึ้นแน่นอน ยิ่งเมื่อเห็นสายตาพราวระยับของคนที่นั่งอยู่ข้างล่างเดียร์ก็ยิ่งมั่นใจ
“ผ ผมไปทำงานก่อนดีกว่า... พี่จะนั่งทำงาน ก ก็แล้วแต่พี่ละกันครับ” เดียร์รีบลุกไปที่โต๊ะทำงานทันที ได้ยินเสียงหัวเราะของคนขี้อ่อยดังตามหลังมา
แม้จะนั่งอยู่หน้าคอมฯ แต่สมาธิของเดียร์ไม่ได้จดจ่ออยู่ที่งานเลย จิตใจของเขามันเตลิดเปิดเปิงไปหมดเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของอีกฝ่าย ตั้งใช้เวลาตั้งสติอยู่นานถึงจะสามารถลงมือทำงานต่อได้
ทั้งเดียร์และกันต์ต่างก็นั่งทำงานของตัวเองเงียบๆ ไม่ได้ส่งเสียงรบกวนสมาธิกัน มีเพียงเสียงเพลงที่เป็นเหมือนตัวเชื่อมพวกเขาเอาไว้ แม้จะนั่งเงียบๆ ทำงานไปแต่พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร อีกทั้งยังรู้สึกดีที่มีคนอยู่ด้วย
กันต์ละมือจากโน้ตบุคของตัวเองก็ตอนที่เวลาล่วงเลยมาจนถึงเลขสาม งานของเขาคืบหน้าไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เยอะอะไรเพราะเอาจริงๆ ตั้งแต่มานั่งทำงานอยู่ในห้องนี้แม้ใจจะสงบลงแต่ดวงตากลับคอยแต่เหลือบมองคนที่นั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะ งานเลยเดินไปได้นิดเดียว
“เดียร์ เสร็จหรือยัง” กันต์ส่งเสียงถามคนที่ขยับคอไปมา คงจะล้าจากการทำงาน
“จะเสร็จแล้วล่ะครับ” อีกฝ่ายตอบกลับมาพร้อมส่งเสียงหาว
“เหลือเกินยี่สิบเปอร์เซ็นต์ไหม” เขาจัดการปิดโน้ตบุคของตัวเองแล้วลุกไปหาอีกคน
“ก็... ประมาณนั้นครับ”
“อย่างนั้นค่อยทำต่อพรุ่งนี้ก็ได้ ไม่ได้ส่งพรุ่งนี้ใช่ไหม นี่ตีสามกว่าแล้วพรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง”
เดียร์หันมองเวลา แอบตกใจนิดหน่อยที่เวลาล่วงเลยมาดึกขนาดนี้แล้ว ตอนแรกตั้งใจว่าจะทำถึงแค่ตีสองเท่านั้นแล้วก็ไปนอนไม่คิดว่านี่ตีสามกว่าแล้ว
“งานส่งวันศุกร์ครับ ภายในเที่ยงคืนวันศุกร์ ส่วนพรุ่งนี้ผมมีเรียนบ่ายครับ” เดียร์ตอบคำถาม
เรื่องการส่งงานนี่ก็อาจจะเป็นอีกหนึ่งเรื่องแปลกของคณะเขา งานทั้งหมดอาจารย์ให้อัปโหลดส่งทางเว็บไซต์ของรายวิชา ซึ่งทางอาจารย์ได้สร้างหน้าสำหรับส่งงานเอาไว้แล้ว วิธีส่งงานก็อัปโหลดงานทั้งหมดลงในเว็บไซต์ของตัวนักศึกษาเอง ซึ่งนักศึกษาคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ทุกคนจะต้องมี แล้วก็คัดลอกลิ้งค์ที่ลงงานเอาไว้มาใส่ไว้ในหน้าส่งงานของเว็บไซต์รายวิชา ซึ่งกำหนดส่งคือไม่เกินเที่ยงคืนของวันสุดท้ายที่อาจารย์กำหนด และค่อยปริ้นงานส่งอีกรอบในวันที่มีเรียนวิชานั้นๆ
“อย่างนั้นเอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้ วันนี้ดึกมากแล้วไปนอนเถอะ ตาแดงไปหมดแล้ว” กันต์ว่าพลางมองสำรวจใบหน้าของน้องตัวเล็ก
เดียร์พยักหน้ารับ เขาเองก็เห็นด้วยเพราะตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองง่วงมากๆ จนตาจะปิดอยู่แล้ว “ครับ ผมก็ว่าอย่างนั้น แล้วพี่...”
“เดี๋ยวพี่จะกลับห้องแล้วล่ะ ปิดคอมแล้วก็ไปนอนเถอะ”
เดียร์หันกลับไปกดเซฟงานของตัวเองก่อนจะจัดการปิดคอม เขาตั้งใจว่าจะเดินไปส่งอีกคนที่หน้าประตูก่อนแล้วค่อยไปนอนแต่กลับเป็นโดนกันต์ไล่ให้เข้าห้องไปนอน ไม่ไล่เปล่าแต่พาเขาเดินมาส่งถึงเตียงนอน
“เดี๋ยวพี่ปิดไฟข้างนอกให้เอง นอนไปได้แล้ว”
“อ่า... ครับ ขอบคุณนะครับ” เดียร์พยักหน้ารับ แม้ในใจจะอยากลุกไปส่งอีกฝ่ายก็ตามแต่พอหัวถึงหมอนตาก็จะปิดให้ได้ เพราะอย่างนั้นเขาเลยได้แต่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ปิดตาลงตอนที่กันต์ดึงผ้ามาห่มให้ “ฝันดีนะครับพี่กันต์...”
“ฝันดีครับ” กันต์ตอบกลับ ดึงตัวเองที่ไม่รู้ว่าเผลอตัวโน้มลงไปใกล้เดียร์ตอนไหนให้กลับมายืนตรง เขาผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อนึกได้ว่าเกือบจะทำเรื่องไม่สมควรอย่างก้มลงไปจูบหน้าผากอีกฝ่าย มองดูจนแน่ใจว่าน้องตัวเล็กหลับไปแล้วจึงได้เดินออกจากห้องนอน จัดการปิดไฟ ปิดประตูให้เรียบร้อย สำรวจภายในห้องว่าทุกอย่างปิดหมดและเรียบร้อยดี จึงได้หอบโน้ตบุคของตัวเองกลับห้อง
และคราวนี้... เขาก็สามารถนั่งทำงานได้แล้ว มีทั้งกำลังใจจากการไปนั่งมองน้องตัวเล็กมา และสมาธิอย่างเต็มที่เพราะไม่ต้องนึกถึงน้องตัวเล็กหรือแอบเหลือบตาไปมองน้อง
เดียร์ขยับตัวตื่นในตอนสายของวันเหมือนเป็นปฏิกิริยาของร่างกายที่จะรู้สึกตัวตื่นเอง เจ้าตัวซุกหน้าลงกับหมอนอย่างเกียจคร้าน นอนนิ่งๆ ต่ออีกห้านาทีก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยหน้าตางัวเงียผมชี้ฟูไม่เป็นทรงเพราะเพิ่งตื่นนอน เดินลากขาเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้รู้สึกสดชื่นขึ้น
เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นให้เดียร์ที่กำลังจะเตรียมชุดเพื่ออาบน้ำชะงัก เจ้าตัวเดินมาคว้าโทรศัพท์ไปกดดู เป็นการแจ้งข่าวภายในกลุ่มชั้นปี อาจารย์ประจำวิชาในบ่ายนี้ไม่มา งดการเรียนการสอนในคลาสนี้ พอเห็นแบบนั้นคนที่กำลังจะไปอาบน้ำก็ทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงต่อทันที งานยังไม่ทำหรอก ยังไม่ขยันขนาดนั้นนอนเล่นอีกสักรอบแล้วค่อยลุกขึ้นมาทำ ไหนๆ วันนี้ก็ว่างทั้งวันแล้ว
นอนกลิ่งไปกลิ่งมาสุดท้ายก็เผลอหลับไปอีกรอบตื่นมาอีกทีก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว คราวนี้ไม่มีอาการง่วงงุน เจ้าตัวลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ลงไปซื้ออาหารเช้าที่รวมยอดกับอาหารกลางวันที่ร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆ กับคอนโด ซื้อของกินเล่นมาอีกสองสามอย่างปิดท้ายด้วยชานมเย็นอีกหนึ่งแก้ว
กลับขึ้นมาถึงห้องก็จัดการกับอาหารกลางวันก่อนเป็นอันดับแรก ขนมไทยที่แวะซื้อมาจากร้านประจำก็ถูกจัดการไปหนึ่งอย่าง เหลือข้าวเหนียวสังขยา กับสาคูมะพร้าวอ่อนที่เก็บเอาไว้ก่อน เอาไว้ค่อยเอามากินตอนหิวๆ ระหว่างนั่งทำงาน เช็คโซเชียลมิเดียอีกนิดหน่อย เห็นเพจของมหา’ลัยแชร์รูปเขากับพี่คนข้างห้องอีกแล้ว เป็นภาพตอนที่พวกเขาไปเจอกันที่ห้าง ทั้งๆ ที่ก็อยู่กันตั้งเยอะแยะแต่ทำไมถึงมีแค่ภาพคู่เขากับกันต์ก็ไม่รู้ แถมยังมีภาพตอนเลือกหนังสือด้วย ไม่รู้ว่าใครแอบถ่ายแล้วแอบถ่ายมาได้ยังไงโดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย
แถมยังมีคนแชร์แล้วก็คอมเมนต์อีกเพียบ อ่านไปก็แก้มร้อนไป ยิ่งบวกกับภาพที่เห็นรวมกับนึกย้อนไปตอนนั้นก็ยิ่งทำให้แก้มร้อนจนต้องรีบปิดเพราะไม่อย่างนั้นสติได้หลุดอีกแน่นอน
ตอนนี้เลยมานั่งตั้งสมาธิก่อนจะเริ่มลงมือทำงานต่อจากเมื่อคืน เปิดโปรแกรมสำหรับแต่งรูปขึ้นมาเพื่อเอาแบบแปลนที่เขาออกแบบไว้มาทำแปลนพรีเซนต์ เหลือแค่ตรงนี้ก็เรียบร้อยทั้งๆ ที่ควรใช้เวลาไม่นานก็เสร็จแต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้นเพราะเขามัวแต่เลือกรูปแมททีเรียลมาใส่ในแปลน รวมไปถึงหาแปลนต้นไม้มาใช้ตกแต่งบริเวณรอบๆ ตัวบ้านอีก เลยกลายเป็นว่าเดียร์ใช้เวลาตลอดทั้งบ่ายในการทำพรีเซ็นนี้
เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น เดียร์ที่เพิ่งทำงานเสร็จพอดีก็หันไปหยิบมากดดู เป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กทักมา
T_ouch
ทำงานเสร็จกันยังวะ
HINPHA
เสร็จแล้ว มึงกับเดียร์เสร็จยัง
T_ouch
เพิ่งเสร็จตอนทักพวกมึงนี่แหละ
:D_Dear
เพิ่งเสร็จเหมือนกัน เหลือเอาไปปริ้นกับอัปส่งอาจารย์นี่แหละ
[/i]
HINPHA
จะฝากกูไปปริ้นร้านไหม เดี๋ยวกูจะออกไปปริ้นแบบให้พี่ป่าด้วย
เห็นเร่งทำแบบจนไม่ได้นอน กูเลยว่าจะไปช่วย
T_ouch
พวกพี่เขามีงานเยอะเหรอวะ?
HINPHA
พวกปีสามเขามี pin-up วันศุกร์ ต้องมี mass model ไปด้วย
:D_Dear
pin up กันทุกคนเลยป่ะวะ?
[/i]
HINPHA
ทุกคนเลย
กูไปช่วยพี่ป่าก่อน พวกมึงจะให้กูปริ้นงานให้เลยก็ส่งเข้าเมล์มานะ แล้วไลน์บอกกูด้วย
เดียร์วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ จัดการเอ็กพอร์ทงานออกมาแล้วกดเซฟให้เรียบร้อย ระหว่างรอเครื่องคอมฯ ปิดตัวก็อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงคนที่อยู่ห้องข้างๆ ไม่รู้ว่าทำงานไปถึงไหนแล้ว หลังจากที่ยกโน้ตบุคมาบุกห้องของเขาจนกลับไปอีกฝ่ายก็ไม่ได้ติดต่อมา ไม่ว่าจะเป็นการโทร หรือส่งข้อความมา เป็นไปได้ว่ากำลังยุ่งกับการทำงานอยู่แน่นอน ไม่รู้ว่าจะได้กินอะไรหรือยัง ได้นอนบ้างหรือเปล่า งานจะเหลือเยอะไหม
นั่งคิดไปคิดมาก็ชักจะฟุ้งซ่าน สุดท้ายก็ตัดสินใจคว้าโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์มาถือแล้วเดินออกจากห้อง หันมองประตูห้องข้างๆ ก่อนจะเดินเลยไปที่ลิฟต์ ไม่นานหลังจากนั้นมือทั้งสองข้างของเดียร์ก็เต็มไปด้วยของกินทั้งคาวหวาน รวมไปถึงน้ำเย็นๆ
กดกริ่งหน้าห้องไปแล้ว ยืนรอให้ประตูห้องนั้นเปิดออก แต่ทุกอย่างยังเงียบสงบก็เลยกดไปอีกรอบ คราวนี้เหมือนได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายในห้อง ไม่กี่อึดใจประตูห้องของกันต์ก็เปิดออกโดยเจ้าของห้องเอง คนตัวสูงท่าทางอ่อนเพลียทั้งๆ ที่เมื่อคืนก็ยังดูดีอยู่แท้ๆ
“ตั้งแต่เมื่อคืน... พี่ได้นอนหรือยังเนี่ย ผ่านไปยังไม่ครบวันดีทำไมพี่เป็นซอมบี้ขนาดนี้เนี่ย” เดียร์ทักพลางมองสำรวจคนตรงหน้าไปด้วย
กันต์ส่ายหน้าก่อนจะพยักหน้า จนเดียร์ได้แต่ทำหน้างง “ยังไงกันแน่ครับ ตกลงได้นอนหรือไม่ได้นอน”
“นอนไปพักหนึ่ง แต่ตอนไหนไม่รู้จำไม่ได้แล้ว” กันต์ตอบก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินหายไปในห้องนอน ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่ซับหน้าบนใบหน้า คงไปล้างหน้าให้ตื่นนอนมา
“ผมรู้มาว่าวันศุกร์พวกพี่มีส่งงานกัน ผมเลยเดาว่าพี่น่าจะยังไม่ได้กินอะไร”
“อือ... ก็ยังไม่ได้กินนะ”
“ผมซื้อของกินมาให้เต็มเลย แต่พี่กินข้าวก่อนแล้วกันนะ ผมไม่รู้ว่าพี่ชอบกินอะไรเลยซื้อข้าวมันไก่มาให้” เดียร์พูดก่อนจะเดินไปหยิบจานชามในครัว จัดการเทข้าวมันไก่ใส่จานให้เรียบร้อยแล้วยกมาให้คนที่ยังนั่งทำหน้าง่วงอยู่ตรงโซฟา
“กินข้าวก่อนครับ”
“อือ...” กันต์ตอบรับเบาๆ ก่อนจะเริ่มลงมือจัดการกับข้าวมันไก่ตรงหน้า
“งานพี่เหลือเยอะไหม” เดียร์ถามพลางหันไปมองกองงานของอีกฝ่าย เห็นเศษกระดาษชานอ้อยกับไม้บัลซ่าวางเกลื่อนพื้น
“เหลือตัดโมเดล พี่เพิ่งทำแปลนพรีเซนต์เสร็จ” คนตอบก็ตอบไปโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองเพราะกำลังจัดการกับอาหารตรงหน้าอยู่
“ผมช่วยไหม”
“งานเสร็จแล้วเหรอถึงจะมาช่วยพี่น่ะ” คราวนี้กันต์เงยหน้าขึ้นมองคนอาสา
เดียร์พยักหน้าหงึกหงัก “เสร็จแล้วครับ วันนี้อาจารย์ยกคลาสผมก็เลยนั่งทำจนเสร็จแล้ว ให้ผมช่วยตัดโมเดลไหม ตอบแทนที่พี่เคยไปช่วยงานผมไง”
“ถ้าอยากช่วยก็ช่วย”
“รับรองผมไม่ทำงานพี่พังแน่นอน มา... เดี๋ยวผมเก็บให้” เดียร์คว้าจานข้าวมันไก่ที่หมดเกลี้ยงแล้วของอีกคนมา “พี่จะพักก่อนไหม เดี๋ยวค่อยลุกมาทำต่อหน้าตาพี่โทรมมาก อ่อ... พี่ปริ้นแปลนให้ผมก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมนั่งตัดให้ก่อน จะได้ไม่เสียเวลา”
“อือ” กันต์พยักหน้ารับ ตอนนี้สมองของเขาไม่สามารถสั่งการได้เต็มที่ เลยได้แต่พยักหน้าเออออไปตามอีกฝ่าย
คนตัวสูงลุกไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะสั่งปริ้นแบบแปลนออกมา
“โห... พี่มีเครื่องปริ้นเอสามด้วยเหรอ” เดียร์ถามพลางนั่งยองๆ มองเครื่องปริ้น
“ใช่ หลังๆ งานมันใหญ่ใส่เอสี่ไม่พอ พี่เลยซื้อเครื่องนี้มาเลยจะได้ไม่ต้องออกไปหาปริ้นข้างนอกเวลาด่วนๆ ถ้าจะใช้มาใช้ของพี่ก็ได้” กันต์ตอบ พลางรวบกระดาษขนาดเอสามที่ออกมาจากเครื่องปริ้นขึ้นไปตรวจดู
“ตอนนี้พวกพี่ทำโครงการ mixed use กันอยู่ใช่ไหมครับ”
“อือ... เอาเท่าที่ตัดไหวนะ ไม่ต้องเร่งตัดทั้งหมดหรอก เอาแค่ชั้นล่างที่เป็นอาคารจอดรถกับห้างก่อนก็ได้ พี่ใช้กระดาษอาร์ตนะมันมันกรีดดีๆ ล่ะเข้าใจไหม ระวังโดนมีดคัตเตอร์บาดด้วย”
“ผมตัดหมดเลยได้ไหม” เดียร์เงยหน้าขึ้นถาม
“ก็ได้ ถ้ามั่นใจว่าไม่พังนะ” กันต์ยิ้ม ยกมือขึ้นยีผมน้องตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่พื้น “พี่ขอนอนแป๊บเดียว เดี๋ยวมาช่วย”
เดียร์พยักหน้ารับ “นอนไปเลยพี่ ฝันดีครับ”
“ครับ...”
กันต์ไม่ได้เดินไปไหนไกล เขาไม่ได้เข้าไปนอนในห้องนอน แต่นอนอยู่ตรงประตูห้องนอนที่เขาเอาผ้ามาปูเป็นที่นอนเอาไว้เวลาทำงานแทน เจ้าของห้องซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนนุ่มก่อนจะหลับตาลง เพราะทำงานมาทั้งคืนแทบไม่ได้พัก ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็หลับสนิท
เดียร์หันมามองคนหลับ หยิบโทรศัพท์มาเปิดเพลงบรรเลงคลอให้เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้นอนหลับสบายมากยิ่งขึ้น ส่วนเขาก็เริ่มลงมือช่วยทำงานโดยการตัดแปลนที่อีกฝ่ายปริ้นให้ออกมาเป็นชั้นๆ ก่อน
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วเพราะเดียร์ไม่ได้สนใจ เขากำลังตั้งสมาธิกับการตัดกระดาษอาร์ตเขาทำพังไปสองสามชิ้นแล้วเพราะตอนตัดด้านที่เนื้อมันเงาก็เผลอกรีดคัตเตอร์เกินจนเป็นลอย พอพลิกใช้ด้านหลังก็วางแปลนผิดด้าน เลยใช้ไม่ได้อีก เขาเลยตั้งใช้สมาธิมาเป็นพิเศษเพราะงานก็ไม่ใช่งานของตัวเอง จะทำชุ่ยๆ แค่พอส่งก็ไม่ได้ แล้วจากที่ไปส่องงานของเจ้าของห้องมา เดียร์ถึงได้รู้ว่าอีกฝ่ายเนี้ยบมาก งานตัดโมเดลทุกชิ้นแทบมองไม่เห็นรอยกาว เข้ามุม 45 องศาด้วยอีก
เพราะตั้งสมาธิกับการตัดโมเดลเดียร์จึงไม่รู้ว่าคนที่นอนหลับไปร่วมชั่วโมงนั้นตื่นขึ้นมาแล้ว กันต์นอนกระพริบตาเมื่อปรับสายตาและเรียกสติของตัวเอง เจ้าตัวยกมือขึ้นลูบหน้ารู้สึกสดชื่นขึ้น คงเพราะได้นอนหลับสนิทแม้ว่าจะไม่ได้หลับไปนานมากก็ตามที อดแปลกใจกับเสียงบรรเลงที่ได้ยินไม่ได้ จำได้ว่าเขาไม่ได้เปิดเพลงที่สำคัญไม่เคยฟังเพลงบรรเลงแบบนี้ด้วย แต่พอสายตาไปปะทะกับใครอีกคนที่นั่งหันหลังให้อยู่ก็เข้าใจทันทีว่าเสียงเพลงนั้นมาจากไหน
มือคว้าโทรศัพท์มากดดูเวลา ก่อนจะปัดหน้าจอเพื่อเปิดโหมดกล้องถ่ายรูป จัดการถ่ายเบื้องหลังของน้องตัวเล็กเอาไว้ ยิ้มชอบใจกับภาพบนจอ
“อ้าว... ตื่นแล้วเหรอครับ” เดียร์เงยหน้าขึ้นมองเมื่อมีเงามาบดบังพร้อมสัมผัสหนักๆ ที่หัว
“อือ ทำถึงไหนแล้ว” กันต์ถาม ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ น้องตัวเล็ก
เจ้าตัวรีบเอาไม้บัลซ่าที่ตัดอย่างเรียบร้อยมาอวดทันที “นี่... ผมตัดแปลนให้แล้ว สวยใช่ไหมล่ะ ฝีมือๆ”
กันต์หัวเราะ รับกระดาษอาร์ตที่ตัดเป็นรูปร่างตามแบบแปลนมาดู “เก่งมาก แล้วนี่แปลนใหญ่เสร็จหมดแล้วเหรอ”
“แฮ่... ยังครับ เพิ่งตัดไปได้แค่สี่ชั้นเอง มันตัดยากอ่า... ผมทำเป็นรอยไปตั้งหลายอัน” เจ้าตัวยู่หน้างอแงทันที
“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เป็นรอยก็เป็นสิ”
“ฮื่อ... มันไม่สวยน่ะสิ ผมเห็นนะงานของพี่เนี้ยบหมดเลย ไม่มีรอยขีดข่วนเลย ถ้าผมเอาอันที่ไม่สวยมาใช้ด้วย งานพี่ก็เละหมดสิ ดีไม่ดีพี่ต้องตัดใหม่ แบบนั้นก็เท่ากับว่าผมไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ”
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
เดียร์ส่ายหน้า “ได้ไง ผมตั้งใจจะมาช่วยนะ ไม่ได้มาเพิ่มงานให้พี่”
“ก็แค่มานั่งอยู่ตรงนี้ก็ช่วยได้เยอะแล้ว...” กันต์พูด หันไปยิ้มให้กับน้องตัวเล็กที่มองมาอย่างงงๆ “พี่มีกำลังใจลุยงานเต็มที่แล้ว”
************************************************
อะไรคือการพี่อ่อยน้องหนักขนาดนี้อ่ะ? หูย... ที่ห้องตัวเองไม่มีเดียร์ เลยต้องมาอยู่ห้องนุ้งเขางี้เหรอ แถมยังแอบมองเขาอีกต่างหาก อยากจะหูยให้ยาวเป็นหางว่าวเลยจ้า แล้วอะไรคือการที่นุ้งไปหาพี่ที่ห้องแบบนั้นคะลูก นี่คือจะไปช่วยพี่เขาทำงานใช่ไหม? ไม่ได้ไปอ่อยพี่เขาเนอะ ฮ่าาาาา
ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
โอโห หยอดแบบ.... :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
พี่กันต์....
-
:3123:
ดีใจจังได้อ่านคนแรกเลย
รอคอยเธอมาแสนนาน
-
อ่อยหนัก อ่อยถี่ น้องต้องนั่งหน้าแดงไปแล้วแน่ๆ
จัดมาอีกเยอะๆ ชอบๆๆ
-
เป็นกำลังใจของพี่อะกำลังใจ :z1: :z1: :z1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่อุตส่าห์อ่อยแรง แต่ดูน้องก็ยังอึนๆ อยู่นะ 55555
-
อ่อยน้องหนักมากกก o3
-
พี่กันต์อ่อยหนักมาก :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
พี่กันต์เป็นเอามากนะกับไอ่อาการหลงน้องเนี่ย
แค่ได้เห็นหน้าก็มีกำลังทำงานเนี่ย อิอิ
-
หมั่นไส้พี่กันต์ คนหลงเดียร์ :hao3:
-
ตายอย่างสงบศพสีชมพูตั้งแต่พี่บอกว่าที่ห้อง “ไม่มีเดียร์” แล้วจ้าาาาาาาาาาา
อ่านไปยิ้มไป ตอนแรกอ่านข้ามเห็นคำว่าจูบหน้าผากเกือบกรี๊ด พอขึ้นไปอ่านดีๆ อ้าาวพี่ยั้งใจทัน 55555
คราวหน้าไม่ต้องชะงักล่ะนะทำเลย
รอบนี้น้องไปอ่อยถึงห้อง อย่าปล่อยให้กลับง่ายๆนะพี่กันต์
ปล. รูปที่ถ่ายไว้อย่าลืมอัพเฟสนะพี่กันต์ เตรียมอ่านคอมเมนท์สาววาย :mew1:
-
:o8: :o8:
-
หยอดวันละนิดเดี๋ยวก็ชินไปเอง :-[ :-[
-
ตลกคนเขียน ความอยากให้เม้น แม้จะโดนด่าก็ยอม :laugh:
ขอเม้นถึงน้องเดียร์ละกัน น่ารักน่ากอด ไม่รู้พี่กันจะอดใจได้สักแค่ไหน ส่วนคนพี่นั้นช่างตรงดีแท้ คิดยังไงก็พูดไปแบบนั้น จะไม่ให้เขินได้ไง คนอ่านก็พลอยเขินตามไปด้วย
รอตอนต่อไปค่ะ
:katai3:
-
ฟินนน~
-
พี่กันต์ติดน้องมากอ่ะ 55555
-
ฟินค่ะฟิน ธรรมชาติมากๆ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป
-
พี่กันต์อ่อยน้องเดียรแรงมากเลย น้องเขินพี่ตัวจะแตกแล้วมั้งเนี่ย ^^
-
รถอ้อย รถน้ำตาลเทกระจายค่ะ
อะไรจะขยันหยอดขนาดนี้ล่ะพี่กันต์
เปิดตัวว่าจีบแล้ว จะทำอะไรก็ได้เหรอ
เดียร์ก็น่ารัก ทำพี่เค้าหลงแล้วหลงอีก
แล้วดูสิ มาเสนอตัวช่วยเค้าเฉยเลย
เป็นห่วงพี่ด้วย ซื้อข้าวน้ำมาให้พร้อมเลย
ดีไปอีก แบบนี้จะไปไหนรอด
-
:o8: น่ารักกันมากเลยทั้งสองคน
-
ร่วมด้วยช่วยกัน
-
ที่ห้องไม่มีเดียร์ :-[ ใจบางงงงง อ่อยหนักมาก ชวนน้องมาอยู่ด้วยเลยมะ
-
รออยู่นะครับ
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท19 l “อ่อยมา... อ่อยกลับ ไม่โกง”
FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 2 ภาพ
เด็กถา’ปัตย์งานเยอะแค่ไหนเรารู้ดี วันๆ ใช้ชีวิตอยู่กับการตัดโมเดลจนแทบจะได้เสียเป็นผัวเมียกับโมเดลอยู่แล้ว ซึ่งป้าก็มีเพื่อนเป็นเด็กคณะนี้นะก็รู้มาแหละว่าพองานเร่งมากๆ ก็จะชักชวนน้องๆ พี่ๆ ร่วมสายร่วมคณะ ที่สนิทสนมกันมาช่วยกันตัดโมเดล แต่ป้าก็ไม่เค้ย... ไม่เคยเห็นใครถ่ายภาพคนช่วยทำโมเดลแล้วให้ความรู้สึกน่าหมั่นไส้ ปนๆ กับน่าอิจฉาได้แบบนี้มาก่อนเลย
ก็รู้นะคะว่าพี่เหนือเดือนน่ะประกาศตัวโจ่งแจ้งว่ากำลังตามจีบน้องเดียร์ แต่จำเป็นต้องอวดขนาดนี้ไหมคะว่าน้องไปช่วยงานน่ะ แล้วอะไรคือการที่พี่กันต์เซลฟี่หน้าตัวเองแล้วเห็นหลังน้องคะ น้องสำคัญมากขนาดทำให้พี่ถ่ายรูปตัวเองเลยใช่ไหม ทั้งๆ ที่ปกติกว่าจะได้เห็นภาพตัวเองด้วยฝีมือพี่กันต์ก็ช่างยากแสนยาก ฮึ่ม! ไม่ได้อิจฉานะคะ พอดีสะกดคำนี้ไม่เป็น
#ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี #ใจต้องนักเลงแค่ไหนเหล่าชะนี #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วย
ภาพที่ลงเป็นภาพที่แคปมาจากหน้าเฟซบุ๊กของกันต์ที่ลงรูปเอาไว้ ภาพแรกเป็นภาพหลังของเดียร์ที่กำลังนั่งตัดโมเดลอยู่ ส่วนอีกภาพเป็นภาพถ่ายเซลฟี่ของตัวเอง แต่ไม่ใช่ภาพที่มองกล้องตรงๆ เป็นภาพที่เขาหันไปมองน้องตัวเล็กแล้วยิ้ม พร้อมแคปชั่นขอบคุณที่มาช่วยตัดโมเดล
ซึ่งโพสต์นี้ถูกกดไลท์ กดแชร์ และคอมเมนต์เยอะมาก กันต์เองก็เข้าไปอ่านคอมเมนต์บ้างเห็นเพื่อนๆ เข้ามาคอมเมนต์แซวกันเยอะแต่เขาก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป มีทั้งคอมเมนต์ยินดี โอดครวญแต่ก็ไม่มีคอมเมนต์ไหนที่เป็นด้านลบเจ้าตัวเลยปล่อยให้คนคอมเมนต์กันไป
กันต์วางโทรศัพท์เอาไว้ที่เดิมก่อนจะหันไปมองข้างๆ แล้วหลุดยิ้มออกมา คนที่มาช่วยงานเขาตั้งแต่เมื่อตอนเย็นนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ เพราะฝืนไม่ไหว ทั้งๆ ที่เขาบอกไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วว่าให้กลับห้องไปนอนแต่ก็ไม่ยอมไป ดื้อจะอยู่ช่วยให้ได้ เขาก็เลยปล่อยให้ทำไป
แต่เมื่อเห็นว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาก็ลุกไปหยิบหมอนมาส่งให้อีกคน บอกเอาไว้นั่งกอดจะได้สบายๆ อีกฝ่ายก็รับไป เอาหมอนพาดบนโต๊ะเอาคางเกยหมอนระหว่างใช้กรรไกรตัดแปลนบนกระดาษเอสามให้เขา แล้วดูเหมือนว่าความง่วงจะเอาชนะได้เพราะเจ้าตัวเอาหมอนวางบนพื้นแล้วนอน ไม่นานเลยเจ้าตัวก็หลับไปทั้งๆ ที่ในมือยังถือกระดาษกับกรรไกรอยู่
กันต์หยิบของอันตรายอย่างกรรไกรออกจากมือน้องก่อนนึกขำที่อีกฝ่ายยื้อเอาไว้แต่ในที่สุดเขาก็หยิบออกมาได้ เขาไม่คิดที่จะพาน้องตัวเล็กเข้าไปนอนในห้องไม่ใช่เพราะหวง แต่คิดว่าถ้าอีกฝ่ายตื่นมาบนเตียงในห้องของเขาคงจะตกใจมาก เลยเลือกที่จะให้นอนตรงนี้แทน หยิบผ้าห่มมาห่มให้กันหนาว
หลังจากนั่งมองน้องจนพอใจแล้วเขาก็เริ่มทำงานต่อ งานยังคืบหน้าไปได้ไม่เท่าไหร่คงเพราะมัวแต่กังวลว่าน้องจะโดนคัตเตอร์บาด ทั้งๆ ที่คิดย้อนไปแล้วก็ตลกตัวเองน้องเองก็เรียนคณะเดียวกับเขา ยังไงก็ต้องใช้คัตเตอร์เป็นอยู่แล้ว แต่คนมันเป็นห่วง... จะให้ทำยังไง
กันต์นั่งตัดโมเดลต่อจนเกือบตีสี่ งานคืบหน้าไปเยอะทีเดียวอย่างน้อยตอนนี้แปลนทั้งหมดสามชิบชั้นก็ตัดเสร็จเรียบร้อย เหลือตัดแกนตรงกลางที่จะยึดแต่ละชั้นเอาไว้ด้วยกัน เขาตั้งใจว่าจะไม่ตัดผนังรอบอาคารแต่จะตัดแกนตรงกลางให้ได้สเกลความสูงอาคารตามที่ออกแบบแล้วก็ติดเข้าไปในแต่ละชั้น ผนังรอบๆ ถ้ามีเวลาเหลือเขาจะใช้แผ่นอะคริลิคแบบบางมาติดเพื่อเพิ่มความสวยงามอีกที
เขาจัดการเก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อย ของมีคมเก็บใส่กล่องเอาไว้ เศษกระดาษก็กวาดๆ กองๆ เอาไว้ก่อน ชิ้นส่วนโมเดลวางเรียงเอาไว้บนโต๊ะ พอแน่ใจว่าเก็บของเรียบร้อยดีเขาจึงเดินไปปิดไฟ ก่อนทิ้งตัวลงนอนอยู่ตรงนั้น ใกล้ๆ กับน้องตัวเล็ก หยิบโทรศัพท์มาตั้งปลุกเอาไว้ตอนแปดโมงเช้า แล้วก็ตั้งตอนเก้าโมงอีกหนึ่งเวลาเผื่อหลับเพลินไม่ยอมตื่น เพราะเขามีเรียนตอนสิบโมง
แทบไม่ต้องนอนนับแกะเลยสักตัวเพราะแค่วางโทรศัพท์แล้วหลับตาลงเขาก็หลับไปทันที คงเพราะล้าเต็มทนกับการนั่งตัดโมเดล
เสียงนาฬิกาปลุกดังให้คนที่กำลังนอนหลับสบายรู้สึกตัว กันต์ใช้มือควานหาโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงรบกวนเวลานอนของเขาก่อนจะกดปิดแล้วก็เผลอหลับต่อ แล้วตื่นอีกทีตอนที่นาฬิกาปลุกดังอีกรอบหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ใช้เวลาในการเรียกสติตัวเองอีกเกือบสิบนาทีคนที่งัวเงียอยู่ถึงได้ลุกขึ้นนั่ง สิ่งแรกที่ทำหลังจากลืมตาคือหันไปมองข้างๆ บริเวณที่น้องตัวเล็กนอนหลับ
ที่ตรงนั้นไม่มีใครนอนอยู่แล้ว แถมหมอนและผ้าห่มก็ถูกพับเก็บเอาไว้เรียบร้อย อีกฝ่ายคงตื่นก่อนเขาแล้วก็กลับห้องไปแล้ว กันต์เองก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ที่ตื่นมาแล้วจะไม่เจอน้อง นั่งนิ่งๆ ต่ออีกแป๊บเพื่อให้ตื่นเต็มที่แล้วจึงลุกเดินเข้าไปล้างหน้า อาบน้ำ เตรียมตัวไปเรียนตอนสิบโมง
เดินผ่านกองกระดาษและชิ้นส่วนโมเดลไปทางครัว สีหน้าฉายแววประหลาดใจเมื่อเห็นหม้อวางอยู่บนเตาไฟฟ้า เพราะเขาจำได้ว่ายังไม่ได้หยิบหม้อขึ้นมาเลยตั้งแต่เมื่อวาน เดินไปเปิดดูก็ยิ่งแปลกใจเมื่อเห็นข้าวต้มอยู่ในหม้อ กำลังส่งกลิ่นหอมกระตุ้นความอยากอาหาร
ข้างๆ กันมีถ้วยพร้อมช้อนวางเอาไว้ แม้จะยังงงๆ แต่ก็หยิบมาเพื่อจะตักข้าวต้มในหม้อใส่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกระดาษอยู่ในถ้วยใบนั้น กันต์หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านก่อนจะยิ้มออกมา เขาวางถ้วยลงแล้วหมุนตัวกลับไปที่หน้าโซฟาเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือ เดินกลับไปที่ครัวอีกรอบก่อนจะถ่ายรูปข้าวต้มหอมๆ ในหม้อ มือข้างซ้ายถือกระดาษแผ่นเล็กๆ ข้างขวาถือโทรศัพท์ ขยับไปมาเมื่อหามุมที่ถูกใจ ที่จะเห็นทั้งกระดาษในมือ และข้าวต้มในหม้อ ถ่ายรูปจนพอใจแล้วถึงได้จัดการกับข้าวต้ม
เช้านี้ดูเหมือนจะสดใสสำหรับเขาทั้งๆ ที่นอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงแต่ก็ไม่เป็นปัญหาอะไร มันเริ่มสดใสตั้งแต่ตอนเห็นกระดาษในถ้วยนั่นแหละ เป็นข้อความไม่กี่บรรทัด แต่ก็ทำให้ยิ้มได้ และคิดว่าวันนี้ทั้งวันเขาคงจะยิ้มไม่หุบแน่นอน
แต่จะให้ทำไงได้... ก็น้องตัวเล็กเล่นน่ารักเสียขนาดนี้...
ผมเห็นพี่ยังไม่ตื่นก็เลยไม่อยากปลุก ไม่รู้เมื่อคืนพี่นอนตอนไหนแต่คงดึกกว่าผม
ผมถือวิสาสะใช้ครัวโดยไม่ได้ขอ แต่ก็ทำให้พี่นะ เพราะงั้นห้ามว่ากันด้วย
กินให้อร่อยนะครับ
.... :D_Dear …
แล้วจะไม่ให้รักได้ไงไหว?...
ดูเหมือนว่ากันต์จะอารมณ์ดีมากแม้แต่เพื่อนๆ ยังรับรู้เพราะทันทีที่เขาเดินไปหาเพื่อนในกลุ่มที่นั่งกินมื้อเข้ากันอยู่ที่โรงอาหาร ทุกคนก็มองมาที่เขาตาขวาง
“อารมณ์ดีอะไรของมึงแต่เช้า ยิ้มหน้าบานยิ่งกว่าจานข้าว” เสียงของไข่เจียวทักเป็นคนแรกเมื่อเห็นเพื่อนเดินยิ้มเข้ามา
กันต์ไม่ได้ตอบแต่ส่งเสียงหัวเราะในลำคอเพื่อยืนยันว่าตัวเองอารมณ์ดีจริงๆ แต่การกระทำนั้นยิ่งทำให้เพื่อนๆ รู้สึกหมั่นไส้มากกว่าเดิมเสียอีก
“นี่มึงเพี้ยนถูกไหม”
“หึหึหึ”
“อ้าว! ไอ้ห่านี้ ไม่ตอบแล้วยังเสือกหัวเราะอีก” ป่าไม้เริ่มหัวร้อนกับความอารมณ์ดีของเพื่อน
“กูอารมณ์ดีก็เรื่องของกูน่า กินๆ เข้าไปเดี๋ยวก็ขึ้นเรียนไม่ทันหรอกมึง” กันต์บอกปัด ไล่เพื่อนให้ตั้งใจกินข้าวไปแทน เพราะถ้ามันยังอยากรู้เรื่องของเขาอยู่แบบนี้คงไม่ทันเข้าเรียนแน่นอน
“งานเสร็จแล้วหรือยังไง ถึงได้อารมณ์ดีแบบนี้” ใยไหมถาม วันนี้สองสาวแต่งหน้าแบบจัดเต็มมาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเมื่อคืนคงไม่ได้นอน เลยต้องแต่งหน้ามาเพื่อปกปิด
“เปล่าหรอก ยังไม่เสร็จ เหลืออีกเยอะเลย” กันต์ส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“อย่ามาโกหกกันนะกันต์” ใบบัวหรี่ตามอง “แน่ใจนะว่างานยังไม่เสร็จน่ะ”
พอได้ยินเพื่อนถามแบบนั้นก็พยักหน้ายืนยันไปอีกรอบ “ยังไม่เสร็จจริงๆ ตัดได้แค่แปลนเอง”
“แล้วมันมีอะไรให้อารมณ์ดีวะ” ไข่เจียวว่า คิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกติดกัน
“เขามีผู้ช่วยดี กำลังใจ” ดิวที่นั่งฟังอยู่นานพูดขึ้น เรียกสายตาของทุกคนให้หันไปมอง “กูเห็นในเฟซ มันลงรูปน้องเดียร์ไปช่วยงาน มันเลยอารมณ์ดีละมั้ง ใช่ไหมมึง”
คราวนี้กันต์พยักหน้ารับ พร้อมกับยิ้ม แบบที่ไข่เจียวกับป่าไม้เห็นแล้วก็ยิ่งหมั่นไส้ อยากจะเอาจานข้าวปาใส่หน้าแต่ก็เสียดายของกิน เลยหยิบเอาเศษกระดาษมาปั้นเป็นลูกแล้วปาใส่แทน งานก็เยอะจนหัวหมุนอยู่แล้ว ยังมีไอ้เพื่อนตัวดีมาลอยหน้าลอยตายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อารมณ์ดีเพราะมีความรักอีกก็ยิ่งหมั่นไส้มากกว่าเดิม
“เหอะ ถึงว่าล่ะ อารมณ์ดีเหลือเกิน งานไม่เสร็จก็อารมณ์ดี ไม่ได้นอนก็อารมณ์ดี”
“กูนอนว่ะ แถมยังข้างๆ น้องด้วย ตื่นมาก็ได้กินข้าวฝีมือน้อง” ไม่อยากจะอวดหรอกนะ แต่ก็อยากแกล้งเพื่อนเล่นเหมือนกัน
แต่ละคนแสดงสีหน้าต่างกันไป ใบบัวกับใยไหมทำหน้าเหมือนจะกลั้นฟินที่ได้ยินคำบอกเล่าของเพื่อน ดิวทำตาโตก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเข้าใจเจตนารมณ์ของเพื่อนสมัยเด็ก ส่วนไข่เจียวกับป่าไม้ก็ทำตาโตไม่ต่างกันแต่หลังจากนั้นก็โวยวายพร้อมกับปั้นกระดาษปาใส่เพื่อนอย่างคนหมั่นไส้เต็มกำลัง
“ไอ้สัส! มึงมันน่าหมั่นไส้!”
“ไอ้เชี่ยกันต์!!”
“มึง...” กันต์เรียกเพื่อนทั้งสองคนเบาๆ “อิจฉา พูดแบบนี้ว่ะ” ได้แต่ยักคิ้วให้เพื่อกวนประสาท
“ไอ้สัส!!!”
“หึหึหึ ไปมึง... ขึ้นเรียนได้แล้วเดี๋ยวก็เข้าสายอาจารย์ปิดห้องนะโว้ย” พูดจบก็ชิงลุกหนีเพื่อนตัวเองทันที ไม่สนใจเสียงตะโกนด่าไล่หลังตามมา
“แต่ละกลุ่มก็ลองโหวตกันดูนะว่าจะเอาผลงานของใครมาตัดโมเดลพรีเซนต์ รวมไปถึงทำวีดิโอแล้วก็เพลทด้วยนะ” เสียงของอาจารย์ประจำวิชาพูดขึ้น “ไม่อย่างนั้นก็ลองปรึกษาอาจารย์ประจำกลุ่มก็ได้ เดี๋ยวอธิบายการส่งงานแล้วก็แยกย้ายพบอาจารย์ที่ปรึกษานะ”
“ส่วนงานที่จะต้องส่งในวันพรีเซนต์ก็มีโมเดล อาจารย์ไม่กำหนดสเกล แต่ก็อย่าทำมาเล็กเกินไปแล้วกันนะ วีดิโอพรีเซนต์จากงานสามมิติ เพลทพรีเซนต์ ที่แสดงถึงแนวความคิด แปลน รูปด้านต่างๆ”
เดียร์โน้ตคำพูดของอาจารย์ใส่สมุด นึกตามแล้วก็ได้แต่เบ้หน้าเพราะรู้สึกว่ามันเยอะไม่ใช่เล่น ฟังอาจารย์พูดต่ออีกหน่อย อาจารย์ก็ปล่อยให้แยกย้ายไปพบกับอาจารย์ที่ปรึกษา พวกเขาทั้งสามคนเดินไปรวมกับเพื่อนในกลุ่มเดียวกันเพื่อจะได้ไปหาอาจารย์พร้อมกัน
ในกลุ่มของเดียร์มีทั้งหมดเจ็ดคน ทุกคนสนิทสนมกันหมดแต่แค่เวลาไปไหนมาไหนจะแบ่งเป็นกลุ่มย่อยๆ มากกว่า แต่เวลามีงานกลุ่มพวกเขาก็มักจะรวมกลุ่มด้วยกันเสมอ ระหว่างที่เดินไปยังห้องที่อาจารย์นัดพวกเขาต้องเดินผ่านห้องเรียนของรุ่นพี่ปีสาม เดียร์อดไม่ได้ที่จะมองเข้าไปในห้องผ่านช่องกระจกตรงประตู แล้วก็ต้องหลุมขำเพราะเห็นรุ่นพี่นั่งหลับกันไปเกือบครึ่ง แน่นอนว่ารวมถึงใครบางคนที่เขาทำข้าวต้มทิ้งไว้ให้เมื่อเช้าด้วย
เมื่อเช้าเดียร์ตื่นตั้งแต่ประมาณหกโมงกว่าๆ ใช้เวลาตั้งสติอยู่เกือบนาทีถึงนึกได้ว่าเขาเผลอหลับไปตอนช่วยกันต์ตัดโมเดล พอหันมองรอบๆ ก็เจอกับเจ้าของห้องนอนหลับสนิทอยู่ใกล้ๆ อีกฝ่ายนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มโผล่ออกมาแค่ครึ่งหน้าเท่านั้น ท่านอนเหมือนกับเด็กๆ จนคนเห็นยิ้มขำแอบถ่ายรูปมาตั้งหลายรูป ตั้งใจว่าจะเอาไปแซวเสียหน่อย หลังจากนั้นก็ถือวิสาสะเดินสำรวจในครัวเห็นว่ามีของพอจะทำข้าวต้มได้เขาก็เลยทำข้าวต้มทิ้งเอาไว้ให้ก่อนจะออกจากห้องมา ตอนก่อนจะออกจากห้องเขายังแกล้งไปบีบจมูกคนหลับอยู่เลย อีกฝ่ายแค่หันหน้าหนีซุกลงกับหมอนแถมยังส่งเสียงรำคาญออกมาอีก
นึกแล้วก็ขำ...
“ขำอะไรวะ” ทัชหันมามองเพื่อนตัวเล็ก
“พวกรุ่นพี่ นั่งหลับกันครึ่งห้อง” เดียร์เลิกคิ้ว นึกหาคำตอบที่เพื่อนถามเขาเลยชี้นิ้วไปทางห้องที่พวกรุ่นพี่นั่งเรียนกันอยู่ รอดตัวไปได้อย่างหวุดหวิดเพราะจริงๆ แล้วเขาไม่ได้ขำที่รุ่นพี่นั่งหลับ แต่ขำกันต์เมื่อเช้ามากกว่า
พอเดินผ่านประตูหน้าห้องทัชกับหินผาก็มองเข้าไปบ้างแล้วก็พยักหน้ารับ “คงทำงานจนไม่ได้นอนละมั้ง เมื่อคืนกูก็ไปช่วยพี่ป่ามา ตอนเช้ากูกลับมาที่ห้องตัวเองตอนหกโมงพี่มันเพิ่งจะเดินไปนอนเอง”
“อีกหน่อยพวกเราก็จะเป็นแบบนั้นใช่ไหมวะ” ทัชถาม
“ก็คงงั้นแหละมึง”
อาจารย์ประจำกลุ่มนั่งรออยู่แล้วตอนที่พวกเขาเดินไปถึงห้องเรียน ทุกคนเลยรีบเดินไปหาที่นั่งกันจนเรียบร้อย ห้องนี้เป็นเหมือนห้องประชุมขนาดเล็ก มีโต๊ะยาวสองตัวตั้งอยู่กลางห้อง พอสำหรับคนประมาณสิบคน ที่ผนั่งด้านหนึ่งเป็นจอโปรเจคเตอร์ เป็นห้องเอาไว้สำหรับให้นักศึกษามาตรวจแบบกับอาจารย์ ซึ่งในคณะของพวกเขามีห้องแบบนี้เยอะกว่าห้องเรียนรวมเสียอีก
“ว่าไงพวกเรา งานเสร็จกันหมดแล้วใช่ไหม” อาจารย์ถามหลังจากที่ทุกคนได้ที่นั่งกันแล้วเรียบร้อย “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวออกมาพรีเซนต์ทีละคนแล้วกัน จะได้ช่วยกันเลือกผลงานที่จะเอามาทำไฟนอล”
พอได้ยินแบบนั้นแต่ละคนก็มองหน้ากันเหมือนจะหาตัวแทนออกไปเสี่ยงคนแรก กลายเป็นหินผาที่โดนเพื่อนๆ เสนอชื่อให้ออกไปพรีเซนต์ เจ้าตัวส่ายหน้าเบาๆ อย่างขบขันกับการเลี่ยงการนำเสนอคนแรกของเพื่อนในกลุ่ม สุดท้ายเจ้าตัวก็ยินยอมออกไปคนแรก
ใช้เวลาไม่นานก็พรีเซนต์งานเสร็จ อาจารย์ทำเพียงแค่รับฟังไม่ได้คอมเมนต์ ต่อว่าหรืออะไร คนอื่นๆ เลยใจชื้นขึ้นมาบ้าง เพราะเคยได้ยินรุ่นพี่บอกว่าเวลาพรีเซนต์งานอาจารย์จะโหดมาก ถามจี้จนหาทางตอบคำถามไม่ได้ เคยมีรุ่นพี่ร้องไห้เพราะโดนอาจารย์ต่อว่าด้วย พวกปีหนึ่งเลยกลัวกันไปล่วงหน้า
แต่พอเห็นว่าเพื่อนไม่ได้โดนต่อว่าอะไรก็เริ่มกล้ากันมากขึ้น ทุกคนทยอยออกไปพรีเซนต์ทีละคนจนครบทั้งกลุ่ม ตลอดการพรีเซนต์อาจารย์ก็ทำเพียงแค่รับฟัง จดโน้ตลงสมุดแล้วก็พยักหน้าให้แค่นั้น
“โอเค! ดีมากทุกคน” อาจารย์พูดหลังจากที่ทุกคนพรีเซนต์เสร็จแล้ว “ได้ฟังเพื่อนๆ พรีเซนต์กันแล้วด้วยเนอะ แต่ละคนเขียนชื่อของเพื่อนที่คิดว่าทำงานออมาได้ดีที่สุดมาคนละชื่อ เอาตามความจริง ไม่ต้องเกรงใจกัน”
อาจารย์ส่งกระดาษแผ่นเล็กให้กับทุกคนเอาไปเขียนชื่อของเพื่อนในกลุ่มเพื่อโหวตหาผลงานที่ดีที่สุด ทุกคนมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะเขียนชื่อลงไป พับแล้วส่งคืนให้อาจารย์ประจำกลุ่ม
“ได้คนที่เพื่อนๆ โหวตมาแล้ว ซึ่งอาจารย์ก็เห็นด้วยนะกับผลโหวตนี้” อาจารย์พูดขึ้นหลังจากนับจำนวนโหวตแล้วเรียบร้อย “งานที่เพื่อนๆ ในกลุ่มโหวตให้มากที่สุดคือของคุณ... หินผา เพราะฉะนั้นไฟนอลนี้กลุ่มนี้จะต้องตัดโมเดล ทำพรีเซนต์ จัดเพลท ทำวีดิโอจากงานของหินผานะ”
“แต่ถ้าหากคุยกันแล้ว มีใครอยากจะเสนอให้เพิ่มหรือลดอะไรในงานของหินผาก็ได้ ลองปรึกษากันดูเพื่อที่จะได้ทำงานนี้ออกมาให้ดีที่สุด เท่ากับว่าไฟนอลออกมาอาจจะไม่เหมือนกับวันนี้ที่พรีเซนต์ก็ได้ แต่ถ้าหากมีปรับอะไรก็เอามาให้อาจารย์ช่วยดูได้ตลอดนะ”
“มีเวลาเหลือก่อนหมดชั่วโมง ทุกคนก็ลองปรึกษากันดูแล้วกัน อาจารย์จะไม่อยู่ฟังด้วยจะได้กล้าพูดกัน” อาจารย์พูดก่อนจะเก็บของเพื่อออกจากห้องแล้วปล่อยให้พวกเขาปรึกษากันเอาเอง
“อ่า... ถ้าอย่างนั้นก็คือ... กลุ่มเราเอางานของหินมาทำไฟนอลนะ มีใครอยากจะเสนออะไรเพิ่มเติมไหม” เจที่เป็นหัวหน้าชั้นปีหนึ่งพูดหลังจากที่อาจารย์เดินออกจากห้องไปแล้ว
“เราชอบไอเดียของมิ้นท์นะ ตรงทางเดินผนังอ่ะ ที่เจาะเป็นช่องๆ ให้แสงผ่าน” เดียร์ยกมือขึ้นพูด “แล้วก็คล้ายๆ กับของหินที่มีทางเดินเหมือนกัน เราเอาผนังของมิ้นท์มาใส่ด้วยดีไหม”
“ก็ดีนะ จริงๆ เราเองก็ชอบงานของมิ้นท์เหมือนกัน” หินผาพยักหน้ารับ เมื่อเริ่มมีคนเห็นด้วยคนอื่นๆ ก็พยักหน้าตาม
พวกเขาเลยจัดการเปิดโน้ตบุ๊คเพื่อเปิดงานของหินผาแล้วก็มิ้นท์เทียบกัน ผสมงานทั้งสองชิ้นเข้าด้วยกัน หัวข้องานนี้คือ Path of peace หรือก็คือเส้นทางแห่งความสงบ ก็ขึ้นอยู่กับนักศึกษาแต่ละคนจะไปตีโจทย์ออกมาว่าจะเป็นแบบไหน งานนี้ไม่ได้เน้นการออกแบบบ้านหรืออาคารแต่เป็นการเน้นจัดสรรพื้นที่มากกว่า ไม่มีถูกหรือผิด ไม่มีคำว่าสร้างได้หรือไม่ได้ แต่มันคือการให้นักศึกษาได้เปิดจินตนาการ ว่าเราจะสร้างเส้นทางไปสู่ความสงบได้อย่างไร
“ถ้าอย่างนั้นก็ประมาณนี้แล้วกันนะ หินมึงก็ลองไปจัดการต่อดู แล้วเดี๋ยวคราวหน้าเอามาให้อาจารย์ดูอีกที” เจพูดหลังจากที่พวกเขาช่วยกันดู ช่วยกันแก้มาร่วมชั่วโมง
หินผาพยักหน้ารับ “ได้ ตามนั้น”
เมื่อตกลงกันเรียบร้อยพวกเขาก็แยกย้ายกัน เดียร์ ทัชและหินผาตรงไปยังโรงอาหารทันทีเพราะตอนบ่ายเขามีเรียนวิชานอกอีกหนึ่งวิชา ห้องที่รุ่นพี่ปีสามใช้เรียนก่อนหน้านี้ว่างแล้ว คาดว่าคงเลิกเรียนไปแล้ว เดียร์เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดข้อความส่งหาใครอีกคนเพื่อแซวเล่น
:D_Dear
ตอนเช้าก็นอนไม่ยอมตื่น ตอนเรียนก็ยังมาหลับในห้องอีก
[/i]
ยังไม่ทันที่เดียร์จะได้เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า โทรศัพท์ในมือก็สั่นพร้อมกับเสียงแจ้งเตือนดัง อีกฝ่ายตอบกลับมาแล้ว
KAN
แอบดูกันเหรอ
:D_Dear
ไม่เห็นต้องแอบเลย มองเข้าไปก็เห็นพี่แล้ว
[/i]
KAN
อ่า... แสดงว่าพี่อยู่ในสายตาเราสินะ
แค่มองเข้ามาก็เห็นเลย
เดียร์ชะงักไปเมื่ออ่านข้อความที่อีกฝ่ายส่งมา อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าแก้มตัวเองมันร้อนๆ อย่างไรก็ไม่รู้
“มึงเป็นอะไร” เดียร์เงยหน้ามอง เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่าที่ทัชพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร “หน้ามึงแดงมาก ไม่สบาย ป่วยเหรอวะ”
“ป เปล่า... ไม่ได้เป็นอะไร” เดียร์บอกปัด แต่เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังพร้อมหน้าจอที่สว่างขึ้นทำให้ทัชที่เดินมายืนข้างๆ สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
เพื่อนตัวดีส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ ก่อนจะพยักหน้า “โอเค เข้าใจแล้วๆ เชิญมึงเดินคุยกับพี่เขาตามสบาย แต่อย่าหลงพี่เขาจนเดินหลงทางนะโว้ย ไปๆ ไอ้หิน ปล่อยคนมีความรักเขาอยู่ในโลกส่วนตัวไป เรามันคนไร้รัก ไปหาอะไรกินดีกว่า”
แล้วเจ้าตัวก็เดินไปกอดคอหินผาแล้วพากันเดินนำไปทันที ปล่อยให้เดียร์เดินหน้าแดงตามหลัง...
************************************************
ฮูยยยย... มีความอ่อยแรงทั้งคนพี่และคนน้อง แม้คนน้องจะยังอ่อยแบบไม่รู้ตัว(ในตอนนี้)ก็ตามที ฮาาา... คนพี่ก็อารมณ์ดี ยิ้มหน้าบานได้กินข้าวฝีมือน้อง แหมยาวๆ เลยจ้า ยังไงฟางฝากเจ้านุ้งกับพี่กันต์เอาไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
งุย ๆ ทำแบบภรรยาตื่นเช้ามาทำอาหารเช้าให้สามี อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1:
มาแล้ววว ดีใจจัง คิดถึงมากเลย
น่ารักอ่ะ
-
หูยยยยยย เหม็นความรักมากกกกก พี่กันต์ขิงเก่งงงง
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
หูย......น้องเดียร์น่าร้ากกกกกกกก มีทำข้าวต้มให้พี่กันต์ด้วยอ่า :-[
แค่นี้พี่ก็หลงจะแย่แล้ว หน้าบานจนรู้สึกหมั่นเลยล่ะ
-
:mew1: :mew1: :hao3:
-
สายอ่อยจริงๆพี่
-
โอ้ยๆ อ่อยกันเข้าไปนะครับ //รอวันที่เขาทั้งคู่สมหวัง ^^
-
ข้าวต้มที่น้องเดียร์ทำ อร่อยไหมเอ่ย พี่กันต์ :katai3:
-
สายอ่อยที่แท้ทรู :laugh:
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
สายอ่อยพอกัน ระวังหลงทางเข้าห้องผิดนะน้องเดียร์
(หลงไปห้องกันต์)
-
อะไรคือการอวดเพื่อนขนาดนั้น ขอหมั่นไส้ด้วยคนได้ไหมคะ พี่กันต์ขี้อวดดดดดดดดด
ส่วนน้องอีกคนก็นะ มีทำอาหารเช้าให้ แถมไปบีบจมูกพี่อีก ตายๆๆๆๆๆ งานนี้ไม่ต้องจีบกันแล้วค่ะ คบกันเลยเหอะ
-
อ่อยไปอ่อยมา
-
งุ้ยยยยย พี่กันต์ขี้อวดมีการอวดว่าน้องมาช่วยงานอีก น่ารักกันจัง
-
มีความดูแล
-
พี่กันต์นี้หลงน้องจริงๆเลย
-
อิจฉาคู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันจริงๆ
-
เป็นพระเอกที่น่าหมั่นไส้มากๆ
-
รถอ้อยคว่ำ
-
น่ารักกกกก
งื้ออออออมีทำอาหารให้กิน มีเป็นห่วง มีเขินหน้าแดง แบบนี้พี่กันต์ก็อ่อยได้ผลสิเนี่ย
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท19 l “อ่อยมา... อ่อยกลับ ไม่โกง”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
“วันนี้คิดยังไงถึงลุกขึ้นมาทำอาหารเอง” เสียงของพี่ชายฝาแฝดดังขึ้นในตอนเย็นขณะที่เดียร์กำลังลงมือทำอาหารเย็นเอง
เดียร์ทำอาหารได้ ทั้งคาวและหวานแต่เจ้าตัวไม่ชอบทำเพราะขี้เกียจเก็บล้าง เลยซื้อกินเป็นส่วนใหญ่ บางวันก็แวะเวียนไปที่ห้องพี่ชายเพื่ออ้อนให้พี่ชายทำอะไรให้กิน แต่วันนี้มาแปลกที่อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาทำอาหารเอง
“ก็เราอยากทำเองบ้าง... เดี๋ยวลืมวิชาหมด” คนทำตัวแปลกว่าอย่างนั้น “กินด้วยกันไหม”
“ไม่อ่ะ เพราะรู้ว่าไม่ได้ทำให้เรากิน” อีกฝ่ายตอบนิ่งๆ หยิบโทรศัพท์มากดเล่น “สรุปคบกับพี่เขาแล้วเหรอ”
“เฮ้ย! ยังไม่ได้คบสักหน่อย” เดียร์หันมาร้องเสียงดัง
“แต่ชอบพี่เขาใช่ไหม” ฮาร์ทเหลือบตามองน้องชายฝาแฝดที่นิ่งไปกับคำถามของเขา ฮาร์ทไม่ได้ละสายตาไปไหน มองคนที่ยืนหันหลังให้เขาสักพักเดียร์ก็ก้มหน้าลง
“ก็... รู้สึกดีนั่นแหละ ดีกว่าคนอื่นที่เคยรู้สึกมา” เดียร์ตอบ แม้เขาจะไม่เคยคบใครจนถึงขั้นเรียกว่าแฟน แต่ก็ไม่ใช่ไม่มีคนที่รู้สึกหวั่นไหว เขาเองก็เคยคุยๆ กับคนนู้นคนนี้อยู่บ้าง แต่ก็ไม่เคยมีใครที่เขารู้สึกด้วยแบบนี้
“แล้วจะเอายังไงต่อ ถ้าพี่เขาขอคบจะคบกับเขาหรือเปล่า”
“ก็... ไม่รู้เหมือนกัน เอาไว้ถึงเวลานั้นก่อนค่อยตัดสินใจอีกที เราเองก็อยากจะให้แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองก่อน” เดียร์ตอบ พร้อมกับตักข้าวผัดใส่กล่องทัพเพอร์แวร์ “อีกอย่าง... เราว่าสถานะตอนนี้มันก็ยังโอเคอยู่”
“อือ...”
“ถ้าสมมติว่าเราคบกับพี่เขาจริงๆ นายโอเคหรือเปล่า” เดียร์ถามพี่ชายฝาแฝด
ฮาร์ทมองหน้าน้องชาย “ถ้ามั่นใจ เราก็ไม่ว่าอะไร อีกอย่างมันก็เป็นการตัดสินใจของนายเองไม่ใช่ของเรา”
“เรารู้ว่านายเคารพการตัดสินใจของเรา ขอบคุณนะ”
ฮาร์ทไหวไหล่ก่อนจะลุกขึ้น พยักหน้ารับกับคำถามของเดียร์ที่ถามว่าเขาจะกลับห้องแล้วหรือ “เดี๋ยวนายก็จะไปหาพี่เขาแล้วนี่ เรากลับห้องเลยดีกว่า”
เดียร์ย่นจมูกใส่พี่ชายที่เดินออกจากห้องไปแล้ว ก่อนจะกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ เขาจัดการตักต้มยำกับไก่ทอดใส่กล่องทัพเพอร์แวร์ รวมไปถึงของหวานอย่างเจลลี่ด้วย ก่อนจะเอากล่องทั้งหมดใส่กระเป๋า ก่อนจะหิ้วออกจากห้องแล้วเดินไปห้องข้างๆ กัน
กดกริ่งเรียบร้อยแล้วก็ยืนรออยู่หน้าประตู ยืนรออยู่ไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมกับเจ้าของห้องที่โผล่หน้าออกมา อีกฝ่ายดูแปลกใจไม่น้อยที่เห็นเดียร์ยืนอยู่หน้าประตูแบบนี้ แต่ก็ยอมเปิดประตูออกกว้างเผื่อให้อีกฝ่ายเดินเข้ามา
“มีอะไรหรือเปล่า” กันต์ถามพลางมองแขกที่เดินไปตรงครัว
“พี่กินอะไรหรือยัง” เดียร์ไม่ตอบคำถามของกันต์ แต่ถามคำถามกลับมาแทน ซึ่งอีกฝ่ายก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ “ผมทำข้าวผัดแล้วก็กับข้าวมาอีกสองอย่าง... กินก่อนไหมครับ แต่ไม่ใช่ข้าวผัดคุณหมีเหมือนที่พี่ทำนะ”
“เราทำมาให้พี่เหรอ”
“ครับ พี่กินได้ไหม”
กันต์ยิ้ม “ได้อยู่แล้วสิ มา... เดี๋ยวพี่เอาใส่จานให้” แย่งกล่องทัพเพอร์แวร์มาจากน้องตัวเล็กแล้วจัดการเอาอาหารใส่จานจนเรียบร้อย เขาแบ่งข้าวผัดที่น้องทำใส่จานสองใบ ก่อนจะเทต้มยำกับไก่ทอดใส่ถ้วย
“งานพี่เหลืออีกเยอะไหม”
“โมเดลก็เหลือไม่เยอะแล้วล่ะ จะมาช่วยพี่ทำอีกหรือไง” กันต์ถาม พร้อมกับตักไก่ทอดใส่จานน้องตัวเล็ก
“ขอบคุณครับ... ผมช่วยอีกได้ไหมอ่ะ”
“ได้สิ ถ้าอยากช่วยก็ช่วยได้”
พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็ยิ้มกว้างให้ พวกเขาทั้งสองคนจัดการกับอาหารมื้อเย็นจนเรียบร้อย กันต์เอ่ยปากที่จะล้างจานทั้งหมดเองเพราะน้องเป็นคนทำอาหารมาให้แล้ว ตอนนี้เดียร์เลยนั่งตีพุงอยู่ที่โซฟาหน้าโทรทัศน์
“พี่จะทำงานต่อเลยไหม” เดียร์ถามเมื่ออีกฝ่ายเดินกลับมาตรงห้องนั่งเล่น
กันต์พยักหน้ารับ “ทำเลย เดี๋ยวเสร็จไม่ทัน พี่ยังไม่ได้เช็คพรีเซนต์เลยด้วย”
“อย่างนั้นผมช่วยนะ” เดียร์ไถลตัวลงมานั่งข้างๆ พี่ตัวโต “ให้ผมทำอะไรดีครับวันนี้”
“อย่างนั้นเราทำแลนด์*1กับเซอร์ราว*2ให้พี่ทีนะ แต่เอาที่ทำไหวนะไม่ต้องเร่ง” กันต์ส่งกระดาษให้กับน้องตัวเล็ก ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้าแล้วรับกระดาษไปลงมือตัด “เมื่อเช้าขอบใจมากนะ”
“ครับ” เดียร์ทำหน้างง
“ข้าวต้มน่ะ อร่อยมาก”
เดียร์อมยิ้มแก้มตุ่ย “ครับ ไม่เป็นอะไรครับ ผมเต็มใจทำให้อยู่แล้ว”
พูดไปแล้วก็ชักจะเขินเลยก้มหน้าก้มตากรีดกระดาษแทน กันต์ได้แต่ยิ้มมองแก้มขาวที่ขึ้นสีระเรื่อ เขาวางมือบนผมนุ่มอีกฝ่ายสะดุ้งนิดๆ ด้วยความตกใจมีการเหลือบตามามองกัน พอเห็นว่าเขามองอยู่ก็หันหน้ากลับแต่ก็ไม่ได้ขยับหลบหรือปัดมือของเขาออก เขาเลยลูบผมนุ่มเล่นอยู่แบบนั้น
“ไม่ทำงานหรือยังไงครับ ลูบผมของผมแบบนี้ไม่ช่วยให้งานพี่เสร็จหรอกนะ” เดียร์พูดโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามอง
“ไม่ช่วยให้งานเสร็จ แต่ช่วยเพิ่มกำลังใจได้นะ” กันต์พูดยิ้มๆ แต่ก็ยอมดึงมือของตัวเองกลับมา
“ทำงานไปเลยครับ” เดียร์หยิบกระดาษส่งให้อีกฝ่ายมั่วๆ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาทำในส่วนของตัวเอง
กันต์ยิ้มขำแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเริ่มลงมือทำงานในส่วนที่ทำค้างเอาไว้อยู่ อาจจะเพราะว่ามีกำลังใจดีมานั่งอยู่ข้างๆ งานเลยคืบหน้าไปได้เยอะในเวลาไม่กี่ชั่วโมง ปกติแล้วเขาสามารถนั่งทำงานยาวๆ ได้โดยไม่หยุดพัก แต่อาจจะไม่ใช่กับคนข้างๆ เพราะอีกฝ่ายวางมือจากกระดาษแล้ว น้องตัวเล็กทิ้งตัวลงนอนหงายเหยียดยาว คงเมื่อยเต็มทนเพราะนั่งตัดกระดาษมาเป็นชั่วโมงๆ แล้ว
เขาเองก็ละมือจากงานที่ทำอยู่แล้วหันมามองน้อง “เหนื่อยเหรอ”
“เมื่อยมากกว่าครับ” เดียร์ตอบ เจ้าตัวนอนบิดตัวไปมาเหมือนต้องการคลายความเมื่อยล้าจากการนั่งกรีดกระดาษมานาน
“พักกันก่อนก็ได้ ทำไปได้เยอะแล้วล่ะค่อยทำใหม่ หรือเราจะพอแล้วก็ได้นะ ไม่เป็นอะไร” กันต์จัดการเคลียร์ของบนโต๊ะ เขาแยกชิ้นส่วนที่ใช้ในการประกอบโมเดลกับเศษกระดาษ จะได้ไม่ปนกันแล้วไม่เผลอหยิบอันที่จะใช้ทิ้งไป
พอหยุดพักเขาก็เริ่มรู้สึกเมื่อยเหมือนกันจึงนอนลงข้างๆ น้องตัวเล็กบ้าง
“ขอพักหน่อยหนึ่ง แล้วจะช่วยต่อนะครับ”
“ถ้าไม่ไหวก็ไม่เป็นอะไรนะ” กันต์หันไปมอง ซึ่งน้องเองก็หันมามองเขาอยู่เหมือนกัน
แต่ละคนชะงักไปเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมองตัวเองอยู่ กันต์มองใบหน้าของคนที่ชอบก่อนจะยิ้มออกมา เขาไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ายื่นมือออกมาตอนไหน สัมผัสแก้มขาวๆ ของเดียร์ตอนไหน รู้แค่ว่าแก้มนั้นมันนุ่มมาก แล้วมันก็ค่อยๆ ร้อนขึ้นพร้อมกับการขึ้นสีระเรื่อที่แก้มขาว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกสติของพวกเขา กันต์ชะงักไปในขณะที่เดียร์สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใบหน้าของพี่ตัวโตอยู่ใกล้แค่ไหน เมื่อครู่ยังนอนอยู่ตรงนู้นอยู่เลย ทำไมตอนนี้ใบหน้าของอีกฝ่ายถึงได้ใกล้ขนาดนี้ ใกล้ชนิดที่ว่ารับรู้ถึงลมหายใจของอีกฝ่ายเลย
กันต์เองก็ตกใจไม่น้อยหลังจากที่สติกลับคืนมาแล้ว เขามองสำรวจใบหน้าขาวๆ ที่ขึ้นสีระเรื่อก่อนจะถอยออกมา ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ว่าขยับเข้าไปหาน้องตัวเล็กตอนไหน แล้วใบหน้ายื่นไปใกล้น้องขนาดนั้นได้อย่างไร แต่ถ้าหากเสียงโทรศัพท์ไม่ดังขึ้นเสียก่อน เขามั่นใจว่าปลายจมูกของเขาคงกดลงที่แก้มป่องๆ นั้นแน่นอน เพราะแค่นี้ก็ยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ติดปลายจมูกเขามาด้วยเลย
“เอ่อ... พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ” กันต์พูดเขาเบนสายตากลับ มองฝ้าเพดานห้องตัวเองอย่างไม่รู้จะวางสายตาเอาไว้ตรงไหน
“ไม่เป็นอะไรครับ...” เดียร์ตอบกลับเสียงเบา ดวงตากลมโตหลุกหลิกไปมา พยายามที่จะทำเหมือนกับว่าเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น แต่ความร้อนวูบวาบที่ข้างแก้มกับหัวใจที่เต้นระรัวมันแย้งบอกว่าเมื่อครู่เกือบจะมีอะไรเกิดขึ้นแล้ว
เขาไม่ได้ปล่อยตัว... เพียงแค่ไม่ทันระวังตัวเท่านั้นเอง
“เอ่อ... พี่ว่าจะลงไปซื้อน้ำเต้าหู้หน่อย เอาไหมเดี๋ยวซื้อมาให้” กันต์ยันตัวเองลุกขึ้น เขาคิดว่าตอนนี้ควรจะออกห่างจากน้องสักหน่อยเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ขึ้น
“ค ครับ เอาครับ” เดียร์ไม่เคยปฏิเสธของกิน แม้จะยังไม่มองหน้าคนถาม
“อย่างนั้นก็นอนเล่น ดูโทรทัศน์ฟังเพลงอะไรไปก่อนแล้วกันนะ ยังไม่ต้องรีบทำงานก็ได้ ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวพี่ขึ้นมา” พูดจบก็คว้าเอาโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ คีย์การ์ดมาถือแล้วเดินดุ่มๆ ออกจากห้องไปทันที
พอประตูห้องปิดลง เดียร์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ยกมือขึ้นแตะอกข้างซ้ายของตัวเอง หัวใจยังเต้นแรงอยู่เลย แต่ไม่นานมันก็สงบลงคงเพราะคนที่ทำให้หัวใจเขาทำงานหนักแบบนี้ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว
“อ้าก...” เดียร์คว้าหมอนอิงที่วางอยู่บนโซฟาลงมา เขาซุกหน้าลงกับหมอนก่อนจะร้องออกมา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นนอนหนุนหมอนใบนั้นแทน
เดียร์ได้แต่นอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเปิดเพลงฟังเพื่อไม่ให้ภายในห้องเงียบจนเกินไป
ส่วนคนที่เกือบจะไปหอมแก้มคนอื่นเขาก็ได้แต่เดินถอนหายใจเฮือกๆ เขาทำสีหน้าประหลาดอย่างไม่รู้จะรู้สึกอย่างไรดีระหว่างต่อว่าตัวเองที่ไม่ระวังตัวจนเผลอเกือบจะไปหอมแก้มน้องตัวเล็กแล้ว หรือก่นด่าตัวเองที่ไม่ยอมห้องแก้มน้อง
“ไม่ได้สิ... จะมาเสียดายที่ไม่ได้หอมแก้มน้องได้ยังไง ยังไม่ได้เป็นอะไรกันเสียหน่อย ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก”
“แต่น้องก็ไม่ได้ขัดขืนหรือทำหน้าตารังเกียจ...”
“โว๊ะ... ไม่ได้ก็คือไม่ได้ไง ต้องไม่ชิงสุกก่อนห่าม ต้องไม่ทำอะไรน้องก่อนจะคบกันสิ”
ความคิดของตัวเองตีกันให้วุ่นไปหมดจนกันต์ชักจะปวดหัว เขายกมือขึ้นยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิดกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีที่ตบตีถกเถียงกันอยู่ในความคิด สุดท้ายก็ต้องพยายามสะบัดความคิดพวกนั้นทิ้งไปแล้วมุ่งหน้าไปยังร้านขายน้ำเต้าหู้แทน
“เอาน้ำเต้าหู้ใส่เครื่องสี่ถุงครับ” กันต์สั่งออกไป ตั้งใจจะซื้อให้ตัวเองสองถุง แช่เอาไว้เผื่อกินพรุ่งนี้ แล้วก็ของน้องสองถุง
หยิบถุงพลาสติกมาถือก่อนจะคีบปาท่องโก๋ทอดกับซาลาเปาทอดใส่ถุงเอาไว้ไปกินคู่กับน้ำเต้าหู้ จ่ายเงินเรียบร้อยก็เดินถือถุงของกินกลับไปที่คอนโด พอเจออากาศเย็นๆ ในตอนหัวค่ำแบบนี้ก็ทำให้หัวของเขาโล่งขึ้นแล้วก็อารมณ์เย็นลง เขาถอนหายใจออกมาไม่รู้กี่รอบ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
การอยู่ใกล้ๆ น้องตัวเล็กนี่อันตรายจริงๆ อันตรายต่อความรู้สึก และความผิดชอบชั่วดี แต่เพราะตอนนี้สถานะของเขาทั้งคู่ยังเป็นเพียงแค่รุ่นพี่รุ่นน้อง คนจีบกับคนถูกจีบ เขาจึงไม่สามารถทำตามอำเภอใจได้ ต่อให้น้องเป็นผู้ชายเหมือนเขา หรือใครจะมองว่าไม่มีอะไรเสียหาย แต่เขาก็อยากให้เกียรติน้อง ไม่อยากทำอะไรที่มันไม่ดีไม่งามโดยที่สถานะความสัมพันธ์ของพวกเขายังไม่ชัดเจนแบบนี้ มันไม่แฟร์กับน้องเลย
แต่แล้วอารมณ์ที่มันเย็นลงก็สะดุดเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามา น้องตัวเล็กนอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่กับพื้น อาจจะเพราะขยับตัวเปลี่ยนท่าไปมาบ่อยครั้ง ทั้งเสื้อทั้งกางเกงมันเลยร่นขึ้นพอเห็นผิวขาวๆ
“น้ำเต้าหู้มาแล้ว พี่ซื้อปาท่องโก๋กับซาลาเปามาด้วย จะกินเลยไหม” กันต์ส่งเสียงออกไปในขณะที่หมุนตัวไปทางครัวแทนที่จะตรงมาหาน้อง
“กินครับ” คนที่นอนเล่นอยู่เด้งตัวลุกขึ้นทันที ก่อนจะเดินมาหา “ผมช่วยนะ”
กันต์เลยจัดการส่งแก้วให้กับน้องเพื่อไปใส่น้ำเต้าหู้ หยิบจานมาใส่ปาท่องโก๋กับซาลาเปาที่ซื้อมา เดินกลับไปนั่งหน้าโทรทัศน์
“พี่ซื้อร้านตรงไหนอ่ะ ใช่ร้านข้างๆ คอนโดเรานี่ป่ะ” เดียร์ถามพร้อมกับกัดปาท่องโก๋คำโต
“ใช่ ร้านแรกเลย ไม่ได้ไปถึงตรงตลาด พี่ว่าร้านนี้อร่อยกว่า” กันต์ตอบ
เดียร์เองก็พยักหน้าเห็นด้วย เขาหยิบปาท่องโก๋ตัวโตขึ้นมาฉีกมันแยกออกจากกันก่อนจะยื่นให้คนที่นั่งดูหนังอยู่ข้างๆ คงจะชอบหนังที่กำลังฉายอยู่มากเพราะเจ้าตัวดูตาแทบไม่กระพริบ มือก็ถือแก้วใส่น้ำเต้าหู้ค้างเอาไว้
“อ่ะ... นี่ครับ” เดียร์ยื่นปาท่องโก๋ชิดปาก “เอาแต่ดูหนังน่ะพี่ กินเร็วเดี๋ยวมันเย็นไม่อร่อยนะ อ้าปาก”
กันต์หันมามองคนป้อน เดียร์พยักหน้าอีกรอบเพื่อบอกให้เขาเปิดปาก เขาเลยยอมอ้าปากรับปาท่องโก๋ที่น้องป้อนแต่โดยดี แล้วน้องตัวเล็กก็ช่างใจดีคอยป้อนเขาไม่ขาด ท่าทางปกติเหมือนกับสิ่งที่ทำอยู่เป็นเรื่องธรรมดาทั่วๆ ไป ไม่รู้เลยหรือใจว่าการกระทำแบบนี้ทำให้กันต์ใจสั่นมากแค่ไหน
“เรากินเลย พี่ไม่เอาแล้ว” กันต์ส่ายหน้าปฏิเสธเมื่อน้องป้อนเขาอีก
“ฮืออ... ช่วยกัน จะหมดแล้ว นะ อีกคำหนึ่ง ชิ้นเดียวเองนะ เดี๋ยวอีกสองชิ้นผมจัดการเอง ช่วยชิ้นนี้ก่อน” เดียร์อ้อน จ่อปาท่องโก๋ชิ้นใหญ่ให้ “นะ น้า...”
สุดท้ายก็ใจอ่อนยอมงับปาท่องโก๋ชิ้นนั้นไปอีกชิ้น เขาเบนสายตากลับไปมองที่จอโทรทัศน์ใช้มือข้างที่ว่างยกขึ้นลูบหูตัวเอง มันร้อนๆ และคิดว่าคงแดงอยู่แน่นอน แต่จะไม่ให้แดงได้อย่างไรกัน ก็ใบหน้าตอนอ้อนของน้องตัวเล็กทำเอาเขาใจสั่นไปหมด ใครรับไหวก็บ้าเกินทนแล้ว
เพราะพยายามทำตัวให้เป็นปกติ เพ่งสมาธิให้อยู่กับตัวเองกันต์เลยไม่ทันสังเกตุเห็นว่าคนป้อนเองก็หูแดงไม่แพ้เขาเหมือนกัน นอกจากคนในครอบครัวแล้วเขาก็ไม่เคยอ้อนใคร หรือพูดเสียงอ่อนขนาดนี้เลย ไม่รู้อะไรดลใจถึงได้อ้อนไปแบบนั้น ไม่นับที่ว่าเคยอ้อนขอให้ช่วยดูงานให้ มันคนละกรณีกัน
“พี่กันต์...”
“หือ...” กันต์หันมามองคนที่เรียกเขา
“กินไม่หมด เหลืออีกหน่อย” ชี้ไปที่แก้วในมือของตัวเอง “กินไหม”
“เก็บไว้ก่อนก็ได้ ค่อยเอามากินใหม่”
“แต่มันเหลืออีกนิดเดียวเอง เสียดายอ่า...” ยื่นแก้วให้คนตรงหน้าดู เหลือไม่เยอะอย่างที่เดียร์พูด “กินให้หน่อย ผมรู้ว่าพี่กินไหว นะ น้า...”
“จริงๆ เลยนะ” นึกมันเขี้ยวน้องตัวเล็กจนต้องยกมือขึ้นยีผมอีกฝ่าย แต่ก็ยอมรับแก้วมาดูดน้ำเต้าหู้ที่เหลืออยู่แต่โดยดี “หมดแล้ว”
“ฮื่อ... ผมเก็บให้” หยิบทั้งแก้วของตัวเองแล้วก็ของอีกฝ่ายรวมไปถึงจานใส่ปาท่องโก๋มาถือไว้แล้วเด้งตัวไปที่ครัวทันที
นึกแล้วก็ขำตัวเองกับการกระทำเมื่อครู่ ไปขอให้เขากินน้ำเต้าหู้ที่เหลือให้ โดยดูดจากหลอดเดียวกัน เหมือนกับการจูบทางอ้อมเลย ยกมือตบแก้มตัวเองเบาๆ อย่างเรียกสติ อมยิ้มเขินตอนหันไปมองอีกคนที่ยังสนใจภาพบนจอโทรทัศน์อยู่
ก็เขาแค่ไม่อยากเสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว พี่ตัวโตขยันทำให้ใจเต้นเสียเหลือเกิน ทั้งอ่อยทั้งจีบทั้งหยอดจนใจสั่นไปหมด เขาก็แค่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกแบบเดียวกันบ้าง แต่ก็ไม่รู้ว่าสำเร็จหรือเปล่า แต่ตัวเขาเองเนี่ยแหละที่ทั้งเขิน ทั้งขำตัวเองที่ทำลงไปได้
แต่จริงๆ แล้วทุกอย่างที่เดียร์ทำก็ไม่ได้เปล่าประโยชน์อะไร เพราะคนที่ทำเหมือนนิ่งแท้จริงแล้วใจเต้นแรงมาก จนเขากลัวว่าหัวใจจะเต้นเร็วเกินไปจนช็อคได้
ขยันทำตัวน่ารักเสียเหลือเกิน แล้วแบบนี้... เขาจะอดทนแล้วอดใจไหวต่อไปได้นานแค่ไหนกันนะ
*1 แลนด์ > แลนด์สเคป (Landscape) ภูมิทัศน์ การสรรค์สร้างสวนธารณะ ถนนอุทยานไปจนถึงการวางผังบริเวณกลุ่มอาคารสำนักงาน จากการออกแบบที่พักอาศัยไปจนถึงการออกแบบโครงสร้างพื้นฐานของเมือง และการจัดสรรพื้นที่ธรรมชาติขนาดใหญ่ หรือ การฟื้นฟูภูมิทัศน์ที่เสียหาย
*2 เซอร์ราว > เซอร์ราวดิ้ง (Surrounding) สภาพแวดล้อม เช่น อาคารที่อยู่โดยรอบ รวมไปถึงพื้นที่สีเขียว ถนน แม่น้ำ ลำคลอง
************************************************
วันนี้มาเร็ว อิอิ จริงๆ มีเหตุผลแอบแฝง แต่เดี๋ยวจะบอกตอนท้ายของทอร์คเนอะ ตอนนี้นุ้งเดียร์มีทำอาหงอาหารให้พี่นะด้วยจ้า น้องถือคติอ่อยมา อ่อยกลับไม่โกงนะ ถึงแม้จะอ่อยเขาไปแล้วก็เขินตัวแตกก็ตามทีเถอะ ไม่อยากเขินอยู่คนเดียว อยากทำให้พี่เขินบ้าง ก็ได้ผลนะ พี่เขาก็เขินนะ แต่คนอ่อยอย่างน้องกลับเขินกว่า น่าเอ็นดูจริงๆ เลยเจ้านุ้งงงง ถ้าพี่ฮาร์ทกับแด๊ดๆ รู้เนี่ย... ไม่อยากจะคิดเลยว่าแต่ละคนจะพ่นไฟขนาดไหน ฮาาา...
มารอบนี้แล้วฟางจะขอหายไปสัก 1 เดือนนะคะ จะไปปั่นนิยายเรื่องนี้แหละจ้า ถ้าโชคดี ปั่นทัน เร่งทันก็อาจจะได้เจอนิยายเรื่องนี้ในงานสัปดาห์หนังสือเนอะ เอาใจช่วยกันด้วยน้า แล้วเดี๋ยวเดือนหน้าจะมาอัปให้ต่อนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่อยไปอ่อยมา แหม่!!
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
หูยยยย~~ เลิกอ่อยแล้วเอาจริงกันได้แล้วขนาดนี้
-
:-[ :o8: :-[
-
ขอบคุณค่ะ
-
จ้าาาา
-
อยากกินปาท่องโก๋บ้างน้องตัวเล็กกกกก
พี่กันต์รีบจีบ รีบเป็นแฟนได้แล้วนะ :mew1:
-
พี่กันต์คะ คำว่าอดทนไม่มีในพจนานุกรมนะคะ รีบเลยค่ะ 55555
คนอ่านรีบ อยากเห็นน้องอ้อนพี่ตัวโตเยอะๆๆๆๆ
อ่อยเยอะๆ อ่อยแรงๆๆๆนะหนูเดียร์
:mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
งุย ๆ อ้อยกันไปอ้อยกันมา อิอิ
-
น้องตัวเล็กอ่อยคืนพี่ตัวโตหนักมาค่ะลูก ไม่กลัวพี่เค้าจะหัวใจวายเลยเหรอจ๊ะ :hao3:
-
อ่อยกันไปอ่อยกันมา แอร๊ยยยย :-[
-
:mew1:
นานแค่ไหนก็ได้ ขอแค่มาต่อให้จบก็พอค่ะ
-
พัฒนาขึ้นนะ มีป้อนกันด้วย :katai2-1:
-
น้องอ่อยแรงเวอร์ อิอิ
-
ขอคบกันสักทีเหอะ คนอ่านก็ม้วนย้วยไปแล้วเนี่ย :-[
-
>w<
พี่กันต์จะอดใจได้นานแค่ไหนนะ
-
นุ้งเดียร์อ่อยกลับแบบเนียนๆ น่าร๊ากกกกก :-[
-
จ๊ะ ไม่โกงมีแถมด้วยอีก ทำเองเขินเองค่ะ 55555
เดียร์น่ารักจริงเลย คิดอะไรก็น่ารัก แอบตลกนิดนึง
มาทำให้ใจเต้นทำไมล่ะเนาะ ต้องทำกลับบ้างสิ ถึงจะถูก
กันต์อย่าพึ่งช็อคนะ งานยังค้างอยู่ และน้องยังไม่หนีไปไหน
มาจีบน้องต่ออีกนะ อย่าปล่อยให้น้องรุกนาน :o8:
สงสารทีมเพื่อนกันต์ ทำไมกันต์ร้าย :hao3:
-
:-[ โอ๊ยพลัดกันอ่อยผลัดกันจีบน่ารักไม่ไหวแล้ว :o8:อยากรู้เป็นแฟนกันคงจะมดขึ้นจอแน่เลย. รอนะคะ :mew2:
-
1-1 ไม่ทิ้งกันนน โว้ยยย เขินนนน
-
ยังรออยู่เสมออออ
-
เขินตัวจะแตก :-[ :-[ :impress2:
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท20 l “แบบนี้เรียกว่าอะไร...”
เดียร์รู้สึกว่าวันเวลาผ่านไปเร็วเสียเหลือเกิน เร็วขนาดที่ว่าอีกไม่ถึงเดือนก็จะถึงวันสอบปลายภาคแล้ว งานของวิชาในคณะก็เคลียร์ออกไปเกือบหมดเหลืออีกหนึ่งงานกลุ่มที่ต้องตัดโมเดลแล้วก็ทำวิดีโอพรีเซนต์ด้วย แต่วันหยุดยาวหลายวันแบบนี้เดียร์ไม่อยากจะนึกถึงงานที่ยังค้างอยู่ ขอนอนตีพุงอยู่บ้านให้สบายใจก่อนดีกว่า ไม่ได้กลับบ้านมาร่วมเดือนแล้วทั้งๆ ที่มหาวิทยาลัยกับบ้านก็ไม่ได้ห่างกันไกลเสียเท่าไหร่
เจ้าตัวพลิกตัวไปมาบนเตียงนอนหลังใหญ่ ผ้านวมผืนหนานุ่มทำให้ไม่อยากลุกจากเตียงไปไหน ยิ่งเมื่อคืนฝนตกหนักทำให้เช้านี้อากาศเย็นสบายชวนให้เกลียดคร้านเสียเหลือเกิน เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นให้เจ้าของห้องหันไปมอง พอดีกับที่ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของคนที่ทำให้เดียร์ยิ้มกว้าง
“ตื่นแล้วทำไมไม่ลุกไปล้างหน้าแปรงฟันครับ” อีกฝ่ายถามเสียงนุ่ม เดินมานั่งข้างๆ เขาบนเตียง
เดียร์ขยับไปนอนหนุนตักนุ่มๆ ทันทีก่อนจะยิ้มออดอ้อนให้ “คิดถึงมัมๆ”
“ตอบไม่ตรงคำถามแล้วครับ” บีบจมูกเจ้าตัวแสบไปหนึ่งที
เจ้าตัวแสบของมัมมี๊ส่งเสียงงุ้งงิ้งประท้วงก่อนจะขยับมานอนหนุนตักของมัมมี๊แทน แขนสองข้างกอดรอบเอว ท่าทางออดอ้อนเหมือนตอนยังเป็นเด็กน้อยเรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากมัมมี๊น้ำเหนือได้เป็นอย่างดี
“ลุกไปอาบน้ำได้แล้วครับ จะได้ลงไปกินข้าวกัน ช้าเดี๋ยวแด๊ดขึ้นมาตามนะ”
พอได้ยินแบบนั้นคนที่ยังทำตัวเป็นเด็กน้อยอ้อนแม่ก็ขยับตัวลุกขึ้นทันทีก่อนจะกระโดดดึ๋งไปทางห้องน้ำให้มัมมี๊ยิ้มขำ พอยกแด๊ดขึ้นมาขู่ล่ะก็ไวจริงเชียว
“มัมลงไปรอข้างล่างนะครับ รีบๆ ตามลงไปนะรู้ไหม”
“ครับผม” เดียร์ตะโกนตอบออกมาจากห้องน้ำ รีบแปรงฟันอาบน้ำก่อนจะห่อตัวเองด้วยชุดคลุมอาบน้ำออกมาที่ห้องแต่งตัว เพราะต้องรีบลงไปข้างล่างเจ้าตัวเลยรีบหยิบเสื้อผ้ามาสวมก่อนจะวิ่งกระโดดลงบันไดไป
เบรคตัวเองแทบไม่ทันเมื่อเห็นแด๊ดดี๊เดินผ่านหน้าบันได อีกฝ่ายหันมามองคนที่เกือบจะกระโดดชน
“เดียร์...”
“ขอโทษครับแด๊ด” เดียร์รีบยกมือไหว้ขอโทษทันที
“แด๊ดบอกกี่ครั้งแล้วครับว่าห้ามวิ่งลงบันได มันอันตราย ถ้าเกิดพลาดตกลงมาจะทำยังไง” แด๊ดดี๊ควอตซ์ดุลูกชายทันที
“ขอโทษครับ...” ได้แต่ก้มหน้าลง ก่อนจะช้อนตามองแด๊ดดี๊อย่างอ้อนๆ เผื่อแด๊ดดี๊จะใจอ่อน
ทั้งแด๊ดดี๊แล้วก็มัมมี๊เป็นคนใจดี แทบไม่เคยตีอะไรพวกเขาสามคนพี่น้องเลย แต่ทุกคนมักจะเกรงใจ แล้วก็กลัวแด๊ดดี๊มากกว่า เพราะแด๊ดดี๊จะดุทุกครั้งที่พวกเขาทำผิด ส่วนมัมมี๊จะอยู่ฝ่ายปลอบขวัญเวลาโดนดุ
“ไปครับ ไปกินข้าว มัมมี๊รออยู่แล้ว” ควอตซ์พูด ยกมือกอดคอลูกชายตัวแสบแล้วพาเดินเข้าไปในห้องอาหาร
ทุกคนนั่งพร้อมหน้าอยู่ที่โต๊ะแล้วทั้งมัมมี๊ พี่ชายฝาแฝด แล้วก็น้องสาวของตัวเอง แด๊ดดี๊เดินไปนั่งประจำที่ เดียร์เองก็เหมือนกัน อาหารมื้อเช้าของวันนี้เป็นข้าวต้มร้อนๆ ที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย มื้อเช้าของครอบครัวบริสตันเป็นไปอย่างเรียบง่าย น่าเสียดายที่วันนี้พวกคุณปู่ คุณย่ารวมไปถึงคุณตาหนีเที่ยวตามประสาคนเกษียณอายุแล้ว โดยมีคุณอาคนสวยอย่างลาพิสตามไปด้วยเลยไม่ได้มาร่วมโต๊ะด้วยกัน
“วันนี้แด๊ดกับมัมจะไปไหนหรือเปล่าครับ” ฮาร์ทถามทั้งคู่หลังจากที่ทานมื้อเช้ากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“แด๊ดจะต้องไปพบลูกค้าที่ร้านสาขาน่ะครับ แล้วพวกเราจะไปไหนกันไหม หรือจะนอนเล่นอยู่บ้านกัน” เป็นมัมมี๊น้ำเหนือที่ตอบคำถามแทน ถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุด บริษัทก็หยุดทำงานด้วย แต่ทางร้านขายสินค้าไม่ได้หยุดเหมือนกับบริษัท อีกทั้งตอนนี้แด๊ดดี๊ควอตซ์ก็ขึ้นแท่นผู้บริหารเต็มตัวเขาจึงต้องดูแลทั้งฝั่งทางเพชรเพทายด้วยนอกเหนือจากฝั่งคิวเอ็น
“ผมกับเดียร์ว่าจะไปเดินดูหนังสือน่ะครับ ผมอยากดูหนังสือเกี่ยวกับงานบริหาร เดียร์ก็เลยอยากไปดูหนังสือสถาปัตย์ แล้วก็เลยจะพาตัวเล็กไปเที่ยวด้วยเลย” ฮาร์ทตอบคำถามของมัมมี๊
“จะไปกับพวกแด๊ดไหม หรือจะขับรถไปเอง” แด๊ดดี๊ควอตซ์ถาม
ทั้งสามคนหันมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนที่ฮาร์ทจะตอบคำถามเพราะในสามพี่น้องมีแค่เขาคนเดียวที่ขับรถเป็น “เดี๋ยวผมขับรถไปเองดีกว่าครับ เผื่อเสร็จไม่พร้อมกัน”
“โอเค ยังไงก็ขับรถดีๆ นะอย่าขับเร็วมากมันอันตราย”
“ครับแด๊ด”
พวกเขาสามคนพี่น้องออกจากบ้านกันในช่วงสายของวันตอนแรกตั้งใจจะไปห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านแต่น้องสาวคนเดียวอยากกินคุ้กกี้แบรนด์ดังจากเมืองผู้ดีอังกฤษที่มีสาขาอยู่แค่สองสาขาเท่านั้นคือห้างใหญ่ใจกลางเมืองกับในสนามบิน พวกเขาเลยต้องออกจากบ้านเร็วกว่าที่ตั้งใจเอาไว้เพราะต้องใช้เวลาขับรถไปพอสมควร
วนหาที่จอดรถอยู่เกือบสิบนาทีในที่สุดก็ได้ที่จอดรถ พวกเขาพากันเดินเข้าไปในห้างก่อนจะยืนมองหน้ากันเพื่อปรึกษากันว่าจะเอาอย่างไรกันต่อดี
“เกือบเที่ยงแล้ว หิวกันหรือยัง” พี่ใหญ่อย่างฮาร์ทถามน้องทั้งสองคนที่ยืนมองหน้ากันอยู่
“เลิฟหิวแล้วค่ะ” น้องสาวบอกเสียงใส ยิ้มกว้างให้พี่ชายทั้งสองคน ซึ่งทั้งคู่ก็ไม่ขัดอะไรปล่อยให้สาวสวยคนเดียวของบ้านเลือกร้านอาหารได้ตามใจชอบ
เลิฟเลือกร้านอาหารสไตล์ฟิวชั่นที่ตั้งอยู่ในห้างสยาม สแควร์ วัน บรรยากาศในร้านไม่ได้น่ารักเหมือนกับร้านใหม่ๆ ที่เพิ่งเปิด ไม่ได้ตกแต่งร้านด้วยโทนสีสดใส แต่เป็นร้านที่ตกแต่งในสไตล์เรียบ หรู แต่ดูดี ด้วยโทนสีเข้ม
“ครัวดอกไม้ขาว...” เดียร์เงยหน้าขึ้นอ่านชื่อร้านก่อนจะเดินตามน้องสาวแล้วก็พี่ชายเข้าไปในร้าน
พนักงานออกมาต้อนรับก่อนจะพาพวกเขาไปที่โต๊ะริมกระจก เพราะยังไม่ใช่เวลาเที่ยงคนในร้านเลยไม่เยอะมาก พวกเขาเลือกสั่งอาหารมาคนละอย่างสองอย่าง ได้กับข้าวมาทั้งหมดสี่อย่างแล้วก็ข้าวสวย เครื่องดื่มอีกคนละแก้ว
“พี่ไม่เคยเข้าร้านนี้เลย” ฮาร์ทพูดระหว่างรออาหารพลางมองไปรอบๆ ร้าน
“จริงๆ เลิฟก็ไม่เคยมาหรอกค่ะ แต่เพื่อนของเลิฟบอกว่าร้านนี้อาหารอร่อย น้ำกับขนมเค้กก็อร่อย พอมาแล้วเลิฟก็เลยอยากลองบ้าง” เลิฟพูดต่อ
“แต่ชื่อร้านเพราะดีนะ ครัวดอกไม้ขาว ชื่อไทยๆ ดีจัง” เดียร์พูดขึ้นบ้าง
อีกสองคนก็พยักหน้ารับ ก่อนที่คนที่รู้เรื่องร้านนี้มากที่สุดในพวกเขาจะพูดต่อ “เห็นว่าเป็นชื่อพระราชทานค่ะ เป็นชื่อพระราชทานจากสมเด็จพระเทพรัตน์ฯ ค่ะ”
ฮาร์ทกับเดียร์พยักหน้ารับกับคำบอกเล่าของน้องสาว ทั้งคู่หันมองบรรยากาศรอบๆ ร้านอย่างสนใจ
“อ่ะ! แพร” เลิฟเอ่ยเรียกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านให้พี่ชายทั้งสองคนหันไปมองตาม
อีกฝ่ายหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะยิ้มกว้างแล้วเดินมาหา “ว่าไงเลิฟ อ่ะ... พี่เดียร์ สวัสดีค่ะ”
“อ้าว... แพร”
“สองคนนี้รู้จักกันด้วยเหรอคะเนี่ย” เลิฟหันมองพี่ชายกับเพื่อนสลับกันไปมา “เดี๋ยวน้องแนะนำอย่างเป็นทางการเนอะ แพรนี่พี่ชายฝาแฝดของเราเอง พี่เดียร์ พี่ฮาร์ท ส่วนนี่เพื่อนสนิทเลิฟเองค่ะ ชื่อแพร”
“สวัสดีค่ะพี่ฮาร์ท พี่เดียร์” เลิฟยกมือไหว้สวัสดีพี่ชายเพื่อนอีกรอบ
“สวัสดีครับ” ทั้งคู่ยิ้มรับกับคำทักทาย ก่อนจะปล่อยให้ทั้งสองสาวพูดคุยกันต่อ
“แล้วแพรมายังไง” เลิฟถาม
“มากับพี่ชายแล้วก็เพื่อนๆ พี่ชายน่ะ”
“นี่มากินข้าวเหรอ มานั่งด้วยกันไหม” เดียร์ชวนอีกฝ่าย
“ไม่เป็นไรค่ะ แพรมาเอาของค่ะ สั่งเอาไว้แล้วขอบคุณนะคะ” แพรตอบเดียร์ก่อนจะกลับมาพูดกับเลิฟต่อ “ยังไงเดี๋ยวไว้คุยกันนะ พวกพี่ๆ เขารออยู่ต้องไปซื้อของกันอีก เป็นเด็กสถา’ปัตย์นี่ก็เหนื่อยแท้ งานเยอะกันจริงๆ เลย” แพรยกมือไหว้ลาฮาร์ทกับเดียร์ก่อนจะโบกมือลาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ทุกคน
“พี่เดียร์รู้จักแพรด้วยเหรอคะเนี่ย” หลังจากเพื่อนออกไปแล้วเลิฟก็หันมาถามพี่ชายทันที
“ก็... รู้จัก พอดีว่าน้องเขาเป็นน้องสาวของรุ่นพี่ที่คณะ เคยเจอกันเขาก็เลยแนะนำให้รู้จักน่ะ แต่เจอกันแค่ครั้งเดียว ไม่ได้คุยอะไรกันด้วย”
“น้องสาว... น้องสาวใคร” พี่ชายคนโตถาม
“น้องสาวพี่กันต์น่ะ”
“เลิฟเคยเจอพี่กันต์ หล่อมากเลยด้วย ถ้าได้อย่างพี่กันต์เป็นแฟนนะโชคดีที่สุด คนอะไรก็ไม่รู้ทั้งเป็นสุภาพบุรุษ ทั้งนิสัยดี ใจดี เรียนก็เก่ง ทำอาหารก็เป็น พูดก็เพราะ” เลิฟพูดพร้อมกับยิ้มเพ้อฝัน
ให้สองพี่น้องส่ายหน้า ฮาร์ทส่งเสียงดุน้องสาวคนเล็กทันที “เดี๋ยวเถอะเรา เป็นเด็กเป็นเล็กพูดอะไรแบบนั้น”
“ใช่” เดียร์เองก็ดุเช่นกัน คิ้วขมวดเข้าหากัน รู้สึกไม่ชอบใจที่น้องสาวพูดอะไรแบบนั้น
“เลิฟแค่ล้อเล่นเองค่ะ พี่ฮาร์ทน่ะไม่เท่าไหร่แล้วพี่เดียร์ทำไมต้องทำหน้าโมโหจริงจังขนาดนั้นคะ” เลิฟถามกลับ มองหน้าพี่ชายทั้งสองคนสลับกันไปมา พี่คนโตน่ะแค่เสียงดุ แต่พี่คนรองน่ะหน้าตาหงุดหงิดจริงจังมาก
คำถามของเลิฟทำเอาเดียร์ชะงักไป เจ้าตัวอึกอักไม่รู้จักตอบคำถามของน้องสาวอย่างไรดี โชคดีที่อาหารมาเสิร์ฟก่อนเลยเบี่ยงความสนใจจากทุกคนไปได้ แต่ถึงอย่างนั้นเดียร์ก็อดคิดกับตัวเองอยู่ในใจไม่ได้ถึงความรู้สึกของตัวเองที่แสดงออกไป
เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจะต้องรู้สึกหงุดหงิดด้วยที่ได้ยินน้องสาวของตัวเองพูดถึงกันต์แบบนั้น เพราะเขาเองก็รู้สึกนิสัยของเลิฟดีว่าอีกฝ่ายเพียงแค่พูดเล่นเท่านั้น เหมือนกับที่พูดชมนักร้องเกาหลีบ่อยๆ ว่าทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดี แถมยังเก่งสารพัด จนอยากจะได้มาเป็นแฟน ตอนนั้นที่เขาได้ยินเขายังหัวเราะขำไปกับความคิดของน้องเลยด้วยซ้ำ
แต่ทำไมทีอย่างนี้... เขาถึงหัวเราะไม่ออก
คงเป็นเพราะว่ากรณีที่เลิฟชมนักร้องเกาหลีนั้นมันแน่ชัดอยู่แล้วว่าอีกฝ่ายพูดเล่น เพราะคงไม่มีทางที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่พอพูดถึงกันต์ซึ่งเป็นคนที่ใกล้ตัว เดียร์ก็เลยไม่ชอบใจที่น้องสาวพูดแบบนั้นเพราะน้องยังเด็กเกินไปที่จะสนใจเรื่องความรักหรือเรื่องแฟน
ใช่... เพราะว่าเขาหวงน้องสาวนั่นแหละ เขาถึงได้ไม่พอใจที่ได้ยินเลิฟพูดเล่นแบบนั้น ไม่ใช่เหตุผลอื่นที่มันโต้แย้งอยู่ในส่วนลึกๆ หรอก
“จะว่าไป... เพื่อนเราดูหน้าไม่เหมือนพี่ชายเขาเลยนะ” ฮาร์ทพูดขึ้นมาเมื่อนึกไปถึงหน้าของแพรกับรุ่นพี่คนนั้น
“หือ... พี่ฮาร์ทก็รู้จักพี่กันต์เหรอคะ”
“พอรู้จัก พี่เขาดังเหมือนกันในมหา’ลัย แล้วก็บังเอิญอยู่คอนโดเดียวกันด้วย เดียร์กับพี่เขาก็เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันพี่เลยได้รู้จักไปด้วยอีกคน” ฮาร์ทตอบคำถามของน้องสาว
เลิฟพยักหน้ารับร้องอ่ออย่างเข้าใจ “จริงๆ แล้วแพรไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ของพี่กันต์เขาหรอกค่ะ แพรเคยเล่าให้น้องฟัง เหมือนพ่อกับแม่พี่กันต์รับมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆ น่ะค่ะ แล้วก็จริงๆ แล้วแพรอายุมากกว่าเลิฟอีกค่ะ เข้าเรียนช้าไปสองปีได้เพราะต้องปรับตัวเองเยอะเลย”
“แพรเคยเล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆ แพรพูดไม่ได้ค่ะ”
“พูดไม่ได้เพราะป่วยเหรอ หรือว่ายังไง” เดียร์ถามด้วยความไม่เข้าใจ
“เปล่าค่ะ เหมือนกับว่าไม่มีคนคอยสอนคอยดูแลอะไรแบบนี้แหละค่ะ ก็เลยไม่กล้าพูดต้องพาไปหาหมอรักษาตัวแล้วก็ปรับตัวเยอะ เลยเข้าเรียนช้ากว่าเกณฑ์ไปสองปีค่ะ”
ฮาร์ทกับเดียร์นิ่งไปเมื่อได้ยินแบบนั้น “อย่างนั้นหรอกเหรอ น่าเห็นใจนะ”
“ค่ะ แต่แพรเขาก็ไม่ได้คิดอะไรมากนะคะ เขาบอกว่าทุกคนในครอบครัวรักเขามากเหมือนเป็นสายเลือดเดียวกัน ไม่ได้นึกน้อยใจอะไรแล้วก็รู้สึกขอบคุณพ่อแม่พี่กันต์เสียอีกที่รับเขามาอยู่ด้วย”
“เป็นคนที่มีความคิดที่ดีนะ เก่งมากเลย”
“ใช่ค่ะ แล้วแพรก็นิสัยดีมากด้วย น่ารัก เรียนเก่ง”
“มีเพื่อนดีๆ น่ารักก็ดีแล้ว” ฮาร์ทยิ้มให้น้องสาวพลางยกมือขึ้นยีผมยาวๆ ของน้องเล่นให้เลิฟยิ้มกว้างกลับมา ก่อนที่ทุกคนจะเริ่มลงมือจัดการกับอาหารบนโต๊ะ
************************************************
คิดถึงกันไหม คิดถึงพี่กันต์ คิดถึงเดียร์ คิดถึงฟางกันไหมคะ ฟางหายไปปั่นเรื่องนี้มา ตอนนี้แต่งจบแล้ว เหลือตอนพิเศษอีกนิดหน่อย เดี๋ยวก็จะไปปั่นพี่ควอตซ์น้องเหนือต่อ ฮ่า... บอกเอาไว้ก่อนเลย... ว่าเรื่องนี้มีถึงตอนที่ 29 นะคะ เหลืออีก 9 ตอนเนอะ ก็จะจบแล้ว สำหรับดราม่า... มีไหมนะ อันนี้รออ่านเอง ไม่บอกหรอก แบร่~ จะได้ติดตามกันจนจบ ไหนๆ ก็รอกันมาขนาดนี้แล้วเนอะ
กลับมาตอนนี้ นุ้งไม่ได้มาคนเดียวนะ พามัมๆ แด๊ดๆ พี่ฮาร์ทแล้วก็น้องเลิฟมาด้วย มากันครบทั้งครอบครัวเลย ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ เลยนะ น่าอิจฉาจริงๆ เลยเชียว แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ตอนนี้ พี่กันต์ค่าตัวแพงนะเนี่ย คนเขียนจึงไม่มีเงินจ้างให้ออกมาในฉาก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องเดียร์เริ่มออกอาการแล้ว :-[
-
ทำไมล่ะ พี่กันต์โผล่มาแค่ชื่อเอง :hao4:
-
หายไปซะนาน
คิดถึงพี่กันต์(ที่ค่าตัวแพงตอนนี้มาแค่ชื่อ)
น้องเดียร์เริ่มแล้วใช่ม่ะ หึงแล้วใช่ม่ะ
-
:mew4: :mew4:
-
น้องกับมัมมัมน่ารัก
-
คิดถึงงงง
-
โอ๊ยยยยย คิดถึงมากๆ เลย :mew1:
-
ครอบครัวบริสตันอบอุ่นจังค่ะ เด็กๆน่ารัก มัมๆแด๊ดๆก็ยังเหมือนเดิม จอบคุณค่ะฟาง รอตอนหน้านะคะ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
พาแด๊ด มัม น้องเลิฟมาแล้ว อีกครึ่งนึงพาพี่กันต์มาเจอน้องเดียร์ด้วยนะคะ
คิดถึงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกบอกเลย :mew1:
-
คิดถึงพี่กันต์ล่ะ ตอนนี้ไม่มีฉากให้ออกมาเจอน้องเลย 55555
มัมมีม แด๊ดแด๊ด บ้านนี้ใจดีอบอุ่นเหมือนอีกบ้านนึงเลย
-
มาแต่ชื่อเนาะพี่เนาะ
-
:sad4: :sad4: ในที่สุดก็มาแล้ววว
-
ค่อยๆกระดึบทีละนิด
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:mew2:
มาอัพแล้วเย้ๆๆๆๆ
ดีใจจังคิดถึงมากเลย
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท20 l “แบบนี้เรียกว่าอะไร...”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
“พี่กันต์ๆ” เสียงใสร้องเรียกพี่ชายก่อนเจ้าของร่างจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหา ในคนยืนรอทำหน้าดุ
“บอกแล้วไงคะว่าอย่าวิ่ง เดี๋ยวก็ล้มไปหรอกเราน่ะ” พอน้องสาวมาถึงตัวพี่ชายผู้หวงน้องก็เอ่ยดุทันที พร้อมกับแย่งถุงกล่องขนมเค้กที่น้องสาวถืออยู่มาถือเอาไว้เอง
“น้องแพรขอโทษค่ะ” เจ้าตัวรีบยิ้มหวานอ้อนทันที
“เฮ้อ... มึง... ใจกูจะละลายกับรอยยิ้มนางฟ้า”
“เหมือนกับกูเลยว่ะ ใจกูก็จะละลายแล้ว”
“เงียบไปเลยพวกมึงน่ะ” คนหวงน้องหันไปเอ็ดเพื่อนรักทั้งสองคนทันที
ไข่เจียวกับป่าไม้หัวเราะชอบใจที่แกล้งคนหวงน้องได้สำเร็จ พวกเขามักจะชอบแหย่กันต์แบบนี้เสมอเวลาเจอน้องแพร เพราะรู้ดีว่าไอ้เพื่อนคนนี้หวงน้องสาวมากๆ ใครเข้าใกล้ไม่ได้ อย่าว่าแต่เข้าใกล้เลย แค่มองน้องแพรพร้อมกับส่งยิ้มให้ไอ้พี่ชายคนนี้ก็แยกเขี้ยวขู่จนเขากลัวหัวหดกันไปหมดแล้ว
เคยถามว่าไม่กลัวน้องสาวจะขึ้นคานไม่ได้แต่งงานมีครอบครัวหรือไง คำตอบที่ได้กลับมายิ่งทวีความน่าหมั่นไส้มากขึ้นไปอีก
‘น้องสาวกูน่ารัก ยังไงก็ต้องมีคนดีๆ เหมาะกับน้องแน่นอน แต่ถึงไม่มีก็ไม่เป็นไร น้องสาวกูคนเดียว กูเลี้ยงได้ กูรวย’
เท่านั้นแหละ... เลิกถาม แล้วก็เปลี่ยนมาแกล้งแหย่ให้ไอ้คนหวงน้องสาวมันออกอาการหวงแทน สนุกกว่าเป็นไหนๆ
“ว่าแต่เรียกพี่มีอะไรหรือเปล่าคะ หรืออยากได้อะไร ร้านอยู่ตรงไหนคะเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้” สายเปย์ไปอีก
“เปล่าค่ะ น้องแพรจะบอกว่าเจอพี่เดียร์ด้วย นั่งกินข้าวกันอยู่ที่ร้านครัวดอกไม้” น้องแพรส่ายหน้า “ชวนไปด้วยกันก็ไม่ยอมไป อดเจอพี่เดียร์เลย”
กันต์ชะงักไป ก่อนจะหันไปหาเพื่อน “มึงอยากกินขนมเค้กร้านครัวดอกไม้ขาวไหม กูจะไปซื้อให้”
แต่ละคนได้แต่กระพริบตาปริบๆ แล้วหันมองหน้ากัน น้องแพรหัวเราะคิกคักกับท่าทางของพี่ชายตัวเอง
“เดี๋ยวมึง... มึงว่าอะไรนะ” ไข่เจียวถามย้ำ เหมือนไม่แน่ใจว่าเพื่อนตัวเองพูดอะไร
“กูถามว่าจะเอาขนมเค้กที่ร้านครัวดอกไม้ขาวไหม กูจะได้ไปซื้อ” กันต์ย้ำอีกรอบ
“คือมึง... มึงต้องใจเย็นๆ นะ” ป่าไม้ว่า ยกมือห้ามเพื่อนของตัวเอง “มึงจะบ้าน้องขนาดจะไปซื้อขนมเค้กร้านที่น้องนั่งกินข้าวอยู่ตอนนี้ไม่ได้”
“ทำไมไม่ได้” กันต์ถามกลับอย่างหาเรื่อง มองเพื่อนตาขวาง
“กันต์... นี่เพื่อนเอง ไม่มองเพื่อนตาขวางแบบนี้สิ” ป่าไม้ยกมือโบกไปมาตรงหน้ากันต์ “มึงจะเกาะติดน้องเขาเลยหรือยังไง น้องเขามากับใครมึงยังไม่รู้เลย ถ้าเกิดมากับกิ๊ก เอ่อ... ม ไม่ๆ กูพูดผิด มากับครอบครัวงี้ไง”
ป่าไม้แทบจะไปหลบหลังไข่เจียวตอนเผลอพูดคำว่า ‘กิ๊ก’ ออกไปเพราะเพื่อนสุดที่รักมองเขาตาเขียวปั๊ดทำท่าจะเข้ามาต่อยเขาให้ได้
ไอ้โหด! ไอ้ขี้หวง!
“เดียร์มากับใคร” หันไปถามน้องสาวที่ยังยืนยิ้มอยู่ทันที
“มากับเลิฟ แล้วก็พี่ชายฝาแฝดน่ะค่ะ”
กันต์พยักหน้ารับ สุดท้ายก็เปลี่ยนใจไม่ไปหาน้องแล้วน้องไม่ได้มากับเพื่อนหรือมาคนเดียว นี่มากับคนในครอบครัวด้วย เขาไม่ไปรบกวนดีกว่า ไม่ใช่ว่าไม่กล้าไปเจอคนในครอบครัวของน้อง แต่เขาอยากให้อะไรหลายๆ อย่างลงตัวเสียก่อน แล้วเมื่อถึงเวลา... เขานี่แหละที่จะจูงมือน้องเข้าไปหาครอบครัวเอง ทั้งครอบครัวของเขา และครอบครัวของน้องเลย
“อย่างนั้นเราไปซื้อของกันดีกว่าค่ะ” น้องแพรพูดก่อนจะควงแขนพี่ชาย
พวกเขาทั้งหมดเดินซื้อของสำหรับใช้ตัดโมเดล ส่วนน้องแพรก็แยกไปเดินดูหนังสือในโซนใกล้ๆ กัน ปล่อยพี่ชายกับเพื่อนพี่ชายอีกสามคนเอาไว้ด้วยกัน ไม่รู้จะเถียงจะทะเลาะกันหรือเปล่า แต่มีดิวอยู่ด้วยคงไม่เป็นอะไร...
“ขอโทษครับ” กันต์รีบเอ่ยขอโทษเมื่อเขาถอยหลังไปชนคนอื่นเขา
“ไม่เป็นอะไรครับ” อีกฝ่ายตอบกลับมา แต่เพราะเสียงที่คุ้นหูทำให้กันต์ต้องหันมองอีกรอบ
“เดียร์”
“อ้าว... พี่กันต์” เจ้าของชื่อเงยหน้ามองก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียก “มาซื้อของตัดโมเหรอครับ”
กันต์พยักหน้ารับ “แล้วเราล่ะ”
“มาเดินดูหนังสือน่ะครับ ว่าแต่ซื้อของตัดโมซื้อแถวมอไม่ถูกกว่าเหรอพี่” เดียร์ถามด้วยความสงสัย
หน้ามหาวิทยาลัยมีร้านขายอุปกรณ์ตัดโมเดลตั้งหลายร้านแถมราคายังถูกกว่าที่ขายในห้างอีก ถูกกว่าเกือบครึ่งต่อครึ่งด้วย
“พอดีพวกเพื่อนพี่มันอยากมาเดินเที่ยวที่นี่ก็เลยมาแวะซื้อของไปด้วยเลย” กันต์ตอบ แบบที่น้องเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ “แล้วนี่มากับใคร”
“มากับฮาร์ทครับ ที่เป็นพี่ชายฝาแฝดผม แล้วก็น้องสาวผมอีกหนึ่งคน” เดียร์ตอบ
“น้องเลิฟน่ะเหรอ” กันต์ถามกลับ
คราวนี้เดียร์ทำตาโตด้วยความตกใจทันที “พี่รู้จักน้องสาวผมด้วยเหรอ”
กันต์พยักหน้า “รู้จัก เป็นเพื่อนกับน้องสาวพี่ น้องแพรน่ะ กับน้องเลิฟก็เคยเจอกันอยู่หลายครั้งเวลาไปรับน้องแพรที่โรงเรียน เป็นเด็กน่ารักดี ตอนแรกไม่คิดว่าจะเป็นน้องสาวของเราแต่พอดีน้องแพรเล่าให้ฟังเลยรู้ว่าเป็นพี่น้องกัน”
เดียร์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกๆ ตอนที่ได้ยินคำชมจากคนตรงหน้าที่เอ่ยชมน้องสาวของเขา เจ้าตัวเผลอเม้มปากก่อนจะคลายออก เขาแค่ไม่ชอบให้ใครมาชมน้องสาวตัวเองก็เท่านั้น ก็เขาเป็นพี่ชายนี่จะไม่หวงน้องสาวเลยก็แปลกเกินไปแล้ว
“เจอกันบ่อยเหรอครับ... กับเลิฟน่ะ”
“ก็ไม่บ่อยหรอก แค่ไม่กี่ครั้งแต่ทุกครั้งที่เจอก็ชอบยิ้มสดใส ก็เลยรู้สึกว่าน่ารักดี” กันต์ตอบอย่างไม่ได้คิดอะไร เพราะน้องสาวอีกฝ่ายก็น่ารักสดใสจริงๆ อย่างที่พูด ขนาดน้องแพรที่ว่าสดใสแล้วยังสู้เลิฟไม่ได้เลย
“ทำไมทำหน้าประหลาดแบบนั้น” กันต์วางมือบนหัวของเดียร์แล้วจับโยกไปมาพร้อมกับถามเมื่อเห็นสีหน้าแปลกๆ ของน้องตัวเล็ก “ไม่สบายเหรอ หรือว่ามีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า โกรธอะไรพี่หรือไง”
“เอ๊ะ... ค ครับ อ่า... เปล่าครับ ไม่มีอะไร” เดียร์ส่ายหน้าปฎิเสธ
“แน่ใจนะ ทำหน้าตาเหมือนไม่พอใจอะไรพี่อย่างนั้นแหละ” ถามย้ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
สีหน้าของน้องตัวเล็กเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง แต่กันต์เองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่พอใจอะไร หรือไม่พอใจใคร แต่ก็เดาว่าเป็นตัวเองเพราะน้องกับคุยอยู่กับเขา คงไม่ไปนึกถึงคนอื่นหรือเรื่องอื่นแล้วทำให้ไม่พอใจหรอก ส่วนจะไม่พอใจเรื่องอะไรนั้น... กันต์เองก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน ได้แต่นึกว่าเขาเผลอทำอะไรที่มันไม่ดีออกไปหรือเปล่า
แต่วันนี้ ไม่สิ... หลายวันมานี้ก็แทบไม่ได้เจอกัน เพิ่งมาเจอกันก็วันนี้ด้วยความบังเอิญ แล้วตั้งแต่ที่เจอกันเขาก็มั่นใจว่าไม่ได้พูดอะไรไม่ดี หรือแตะน้องต้องตัวจนเกินพอดี กันต์เลยเดาไม่ถูกเลยว่าน้องตัวเล็กกำลังไม่พอใจเขาเรื่องอะไรกันแน่
“เปล่าครับ ไม่ได้มีอะไร... จริงๆ นะ” เดียร์ยืนยันอีกรอบ
“โอเค ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร”
“พี่เดียร์อยู่นี่เอง โอ๊ะ... พี่กันต์นี่...” เสียงของเลิฟดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวชะโงกหน้าหาพี่ชายเจอก่อนจะเดินมาหา เจ้าตัวร้องทักเมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่ได้ยืนอยู่คนเดียว “พี่กันต์ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีค่ะน้องเลิฟ” กันต์เองก็ทักทายน้องเลิฟกลับอย่างเป็นกันเอง
“วันนี้เลยได้เจอทั้งแพรทั้งพี่กันต์เลย แล้วนี่แพรอยู่ไหนเหรอคะ” เลิฟขยับมายืนข้างๆ พี่ชายแล้วพูดคุยกับพี่ชายตัวสูงของเพื่อนสนิท
“เดินดูหนังสืออยู่แถวนี้แหละค่ะ น่าจะอยู่โซนนิยาย ขยันซื้อขยันอ่านจริงๆ หนังสือนิยายเนี่ย”
เลิฟหัวเราะชอบใจ “แหม... พี่กันต์คะ นิยายคือน้ำหล่อเลี้ยงชีวิตเลิฟกับแพรเลยนะคะ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้ละเลยเรื่องเรียนเลยนะ”
“ค่ะ พี่เชื่อค่ะ”
“อย่างนั้นเลิฟไปหาแพรก่อนดีกว่า เลิฟไปก่อนนะคะพี่กันต์ สวัสดีค่ะ” ยกมือไหว้พี่ชายเพื่อนสนิทก่อนจะหันมาหาพี่ชายตัวเอง “เลิฟไปโซนหนังสือนิยายนะคะ พี่ฮาร์ทอยู่โซนหนังสือบริหาร ถ้าพี่เดียร์เสร็จแล้วก็โทรตามน้องนะ”
เดียร์พยักหน้ารับคำกับคำพูดของน้องสาว ส่วนกันต์เองก็ส่งยิ้มให้กับเพื่อนสนิทของน้องสาวเช่นกัน คนตัวสูงเบนสายตามาที่น้องตัวเล็กที่ยืนทำหน้าประหลาดอีกรอบ “ทำหน้าประหลาดอีกแล้วเรา”
“ผมเปล่าทำหน้าประหลาดสักหน่อย พี่มั่วว่ะ...” คนไม่ได้ทำหน้าประหลาดว่า
“โอเคๆ ตามนั้น แล้วยังไงล่ะเรา จะไปเดินตรงไหนต่อ”
“เดี๋ยวผมไปหาฮาร์ทดีกว่า พี่ก็ตามสบายเลย” เดียร์ตอบ
“อย่างนั้นเอาไว้เจอกันใหม่”
“ครับ” พยักหน้ารับก่อนจะเดินแยกตัวออกมา
กันต์ได้แต่มองตามหลังน้องตัวเล็กไป เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายมีท่าทีที่แปลกๆ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเดียร์เป็นอะไรกันแน่ คงกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่ละมั้ง เขาในตอนนี้ก็ไม่มีสิทธิเข้าไปยุ่งเกี่ยวเสียด้วยก็ได้แต่เป็นห่วงอยู่แบบนี้
แต่คนที่เผลอทำหน้าทำตาประหลาดก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นเป็นอะไรกันแน่ ทำไมอยู่ๆ ถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแล้วก็ไม่พอใจนะ อาการมันเริ่มตั้งแต่ที่เลิฟเดินเข้ามาแล้วก็คุยกับรุ่นพี่คนนั้น เจ้าตัวได้แต่ถอนหายใจแล้วก็ตอบคำถามตัวเองในใจ
เขาแค่ไม่ชอบแล้วก็ไม่พอใจที่กันต์พูดจาคะขากับน้องสาว เพราะเขาหวงน้องสาว การที่กันต์พูดจาแบบนั้นเหมือนกำลังจีบน้องสาวเขาอยู่ เขาก็เลยไม่ชอบใจ... เพราะเขาหวงน้องสาวของเขา
นั่นคือคำตอบของเดียร์ที่ใช้ตอบตัวเอง แต่ไม่รู้ทำไมลึกๆ ลงไปแล้ว เขารู้สึกว่า... มันไม่ใช่กันนะ
“เลิฟว่าสองสามวันมานี้พี่เดียร์ดูแปลกๆ นะคะ” น้องสาวตัวดีกระโดดดึ๋งขึ้นมาบนเตียงของเดียร์พลางมองหน้าของพี่ชายคนรอง
“อะไรของเรา พูดเรื่องอะไรหือ” เดียร์เงยหน้าจากโทรศัพท์ที่กำลังเล่นเกมอยู่แล้วขมวดคิ้วใส่น้องสาว
“ก็เรื่องพี่เดียร์ไงคะ” เลิฟพูดพร้อมกับยิ้ม “สองวันมานี้พี่เดียร์ดูแปลกๆ เหมือนไม่พอใจอะไรเลิฟสักอย่างน้า”
“มั่วแล้ว พี่จะไม่พอใจเราได้ยังไงกัน เราไม่ได้ทำอะไรพี่เสียหน่อย” คนพี่ส่ายหน้า ยกมือดีดหน้าผากน้องสาวเบาๆ หนึ่งทีอย่างหมั่นไส้ “แล้วนี่ฮาร์ทอยู่ไหน ไม่ไปเล่นกับฮาร์ทหรือไงถึงมากวนพี่ในห้อง”
“พี่ฮาร์ทออกไปข้างนอกค่ะ ไปซื้อของให้คุณย่า เลิฟก็เลยมาป่วนพี่เดียร์ไง” เจ้าตัวว่า หยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเล่นบ้าง
เดียร์ส่ายหน้าให้กับน้องสาวที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงของเขาเหมือนกับว่าเป็นของตัวเอง เขาหันไปกดเปิดเพลงเพื่อไม่ให้ห้องเงียบจนเกินไปแล้วต่างฝ่ายก็จมอยู่กับโทรศัพท์ของตัวเอง
“หัวเราะอะไรของเรา” เดียร์ถามเมื่ออยู่ๆ น้องสาวก็หัวเราะคิกคัก
“หัวเราะพี่กันต์ค่ะ” เลิฟตอบ
“พี่กันต์... พี่กันต์ไหน” อยู่ๆ คิ้วของเดียร์ก็ขมวดเข้าหากันจนแทบจะพันกันยุ่งไปหมด
“พี่กันต์ พี่ชายของแพรไงคะ” เลิฟเงยหน้าขึ้นมาตอบก่อนจะหันกลับไปสนใจโทรศัพท์ต่อ
เดียร์เผลอเม้มปาก เขาพยายามไม่สนใจในสิ่งที่น้องสาวพูดแล้วเพ่งสมาธิไปกับการเล่นเกมแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่
“คุยกับพี่กันต์เขาอยู่เหรอ” สุดท้ายก็ถามออกไปเพราะคาใจ
“เปล่าค่ะ คุยกับแพร แพรส่งรูปพี่กันต์ตอนเข้าครัวมาให้ดู ใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยน่ารักดีค่ะ พี่เดียร์ดูสิ” เลิฟตอบก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้พี่ชายดู
เดียร์ยื่นมือมารับก่อนจะหลุดยิ้มเมื่อเห็นภาพในจอ เป็นพี่ตัวโตในผ้ากันเปื้อนลายหมีสีน้ำตาล ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหน ตัวผ้ากันเปื้อนก็น่ารักดีหรอกแต่พอมาอยู่ในร่างของคนตัวโตแล้วก็ตลก ไหนจะผมที่มัดเป็นจุกทำหน้าโหดแล้วถือตะหลิวในมือนั่นอีก น่าตลกมากเลย
“น่ารักใช่ไหมคะ”
“น่าตลกมากกว่าน่ะสิ” เดียร์ส่งโทรศัพท์คืนให้น้องสาว “แต่สองสามวันนี้มาเราพูดถึงพี่กันต์บ่อยนะ อย่าบอกนะว่าชอบพี่เขาน่ะ”
เลิฟหัวเราะ “คุยกับแพรค่ะ แพรกำลังตามหาพี่สะใภ้อยู่”
“หาพี่สะใภ้...”
เลิฟพยักหน้า “ค่ะ ก็หาแฟนให้พี่กันต์ไงค่ะ พี่เดียร์ว่าเลิฟสมัครเป็นพี่สะใภ้แพรดีไหม พี่กันต์ทั้งน่ารัก นิสัยดี สุภาพบุรุษ เรียนเก่ง ผู้ชายดีๆ แบบนี้หายากจะตายไปสมัยนี้ เลิฟหาไว้แต่เนิ่นๆ เลยก็น่าจะดีนะคะ”
“หยุดเลยนะ เลิกคิดไปได้เลย อายุแค่นี้จะคิดมีแฟนแล้วหรือไง ไม่ได้ เลิกคิด พี่ไม่อนุญาต ฮาร์ทก็คงไม่ชอบ ยิ่งแด๊ดกับมัมยิ่งไม่ให้ใหญ่เลย เพราะอย่างนั้นเลิกคิด”
“แหม... พี่เดียร์ก็ เลิฟแค่พูดเล่นเองค่า จริงจังไปได้”
“ชักจะพูดเล่นบ่อยแล้วนะเราน่ะ” เดียร์ดุ
เลิฟมองหน้าพี่ชายของตัวเองก่อนจะยิ้ม ขยับลุกขึ้นนั่งประชันหน้ากับเดียร์ “พี่เดียร์ก็ดูจะจริงจังกับการห้ามเลิฟไม่ให้คิดอะไรกับพี่กันต์เหมือนกันนะคะ”
“อ อะไร ไม่ใช่สักหน่อย” อยู่ๆ คนเป็นพี่ก็ชะงักพูดไม่ออก
“เวลาเลิฟพูดถึงคนอื่น แม้จะไม่ใช่ดารานักร้อง เป็นเพื่อนเป็นรุ่นพี่ พี่เดียร์ยังไม่เคยห้ามอะไรเลิฟเลย แถมบางครั้งยังเล่นตอบเลิฟด้วย แต่ทำไมพอเป็นพี่กันต์... ถึงห้ามจังเลยค่ะ”
“เปล่าสักหน่อย ไม่ว่ากับใครพี่ก็ห้ามแบบนี้นี่แหละ” เดียร์ไม่สบตาน้องสาว แสร้งหันมามองจอโทรศัพท์ของตัวเองแทน
“น้องรู้นะ...”
“อะไรของเรา”
“น้องก็แค่อยากบอกว่าน้องรู้นะ... เรื่องของพี่กันต์... กับพี่น่ะ”
คราวนี้เดียร์ชะงักหันมามองน้องสาวทันที “หมายถึงอะไร”
เลิฟไหวไหล่ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงต่อ “ก็เรื่องที่พี่กันต์กำลังจีบพี่อยู่ไง เลิฟรู้นะ พี่กันต์ไม่ได้บอกเลิฟหรอก แต่แพรเป็นคนบอกเองว่าพี่กันต์กำลังจีบพี่อยู่”
“ห เหรอ...”
“นี่... พี่เดียร์น่ะชอบพี่กันต์บ้างหรือเปล่า” เลิฟหันมามองพี่ชาย “เลิฟจริงจังนะ ถ้าพี่เดียร์ไม่ชอบพี่กันต์ เลิฟจะจีบพี่กันต์เอง อย่างที่เลิฟบอกพี่กันต์น่ะดีขนาดนั้นใครๆ ก็อยากได้เป็นแฟนหมดนั่นแหละ ถ้าพี่ไม่ชอบพี่กันต์ เลิฟจะให้แพรสนับสนุนเลิฟแทนแล้วนะ”
“เราชอบพี่เขาหรือยังไง ถึงได้มาพูดอะไรแบบนี้”
“ก็ชอบนะคะ” เลิฟตอบชัดถ้อยชัดคำ มองสบตากับพี่ชายอย่างไม่คิดจะหลบสายตาไปไหน แต่ไม่นานเจ้าตัวก็หัวเราะออกมาเสียงดังจนแทบจะหมดมาดสาวสวย มือกุมท้องตอนกลิ้งไปกลิ้งมา
“ขำอะไรของเราห๊ะ”
“ขำพี่เดียร์ หน้าพี่ตลกมาก” เลิฟบอก ยกมือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะขำมากเกินไป “พี่ไม่ต้องตอบเลิฟแล้วว่าชอบพี่กันต์ไหม เพราะเลิฟรู้แล้ว สีหน้าพี่แสดงออกชัดเจนมากกว่ากำลังไม่พอใจเลิฟที่เลิฟบอกชอบพี่กันต์”
“ม มั่วแล้วเราน่ะ” อยู่ๆ ก็รู้สึกลนลานขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“เลิฟไม่มั่วหรอกค่ะ เลิฟสังเกตุมาตั้งแต่วันที่เราไปห้างวันนั้นแล้ว ตอนที่เลิฟพูดถึงพี่กันต์ พี่เดียร์จะหน้าตึงๆ เหมือนไม่พอใจ แต่ทำเป็นพูดว่าหวงน้องๆ ทั้งๆ ที่ตัวเองน่ะ...”
“หวงพี่กันต์”
“ไม่ได้หวง”
“งั้นสาบานกับเลิฟไหมละคะ ว่าที่เลิฟพูดถึงพี่กันต์ ไม่มีครั้งไหนเลยที่พี่เดียร์ไม่หงุดหงิด ไม่โมโห ตอนที่เลิฟคุยกับพี่กันต์ที่ร้านหนังสือพี่เดียร์ก็แทบไม่มองเลิฟหรือพี่กันต์เลยด้วย อาการชัดขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอีกนะคะ”
“ไปๆ ออกไปเลย พี่จะนอนแล้ว” เดียร์เอ่ยไล่น้องสาวของตัว วางโทรศัพท์เอาไว้ข้างเตียงแล้วมุดตัวเองเข้าไปในผ้ามห่ม
“พี่เดียร์คะ นี่บ่ายนะคะไม่ใช่เที่ยงคืน จะนอนอะไรเวลานี้” เลิฟส่ายหน้าให้กับคนปากแข็งอย่างพี่ชายแต่ก็ยอมลงจากเตียง “อาการของพี่เดียร์น่ะ แบบนี้เขาเรียกว่าทั้งหึง ทั้งหวงเลยล่ะค่ะ จะนอนคิดไปก็ได้นะ เลิฟไม่กวนแล้ว จะได้รู้ใจตัวเองเนอะ อิอิ”
เดียร์ไม่พูดไม่ตอบอะไรน้องสาวนอกจากนอนซุกอยู่ในผ้าห่ม จนกระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูถึงได้โผล่หน้าออกมาดู พอเห็นว่าเลิฟออกจากห้องไปแล้วก็ถอนหายใจ สะบัดผ้าห่มที่คลุมหน้าคลุมตัวอยู่ออกแล้วถอนหายใจอีกรอบ
พลางนึกไปถึงคำพูดของน้องสาวตัวเอง...
ที่จริงเดียร์ก็หาคำตอบให้กับตัวเองได้แล้วว่าอาการที่เกิดขึ้นไม่ใช่อาการหวงน้องสาว แต่เขาหวง... ใครอีกคนมากกว่า แต่ไม่อยากยอมรับก็เลยบอกตัวเองว่าเขาหวงน้องสาว
ไม่พอใจที่เลิฟพูดถึงกันต์ด้วยรอยยิ้มกว้างแบบนั้น ไม่พอใจที่กันต์ยิ้มให้น้องสาว ไม่พอใจที่กันต์พูดจาเพราะๆ กับน้องสาว ไม่พอใจมากๆ เลยด้วย
หันไปหยิบโทรศัพท์มาเปิดกล้อง ถ่ายภาพตัวเองที่ใบหน้าบูดบึ้งแล้วส่งไปให้คนที่ทำให้เขาหัวหมุน รออยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็ตอบกลับมา
KAN
หน้าบูดหน้าบึ้ง
เป็นอะไร?
:D_Dear
อยากกินแมวน้ำอุ๋งๆ
[/i]
KAN
นึกถึงแต่ของกินนะเรา
รีบกลับมาคอนโดสิ เดี๋ยวทำให้กิน
:D_Dear
พูดจริงนะ
KAN
จริงสิ
เท่านี้เดียร์ก็ยิ้มกว้างชอบใจ ก่อนจะถ่ายรูปตัวเองตอนยิ้มกว้างไปให้อีกรอบ ก่อนที่หน้าขาวๆ จะขึ้นสีระเรื่อเมื่อเห็นข้อความที่อีกฝ่ายส่งกลับมา
KAN
แล้วก็... ไม่ต้องหวง หึงพี่กับเลิฟนะ
พี่ไม่ได้ชอบเลิฟ
พี่ชอบเรา
ไอ้พี่กันต์... บ้า...
************************************************
ฟางมีเงินจ่ายค่าตัวพี่กันต์แล้วค่ะ ไม่ต้องร้องไห้กันนะ ^[+++]^ แถมพี่กันต์ยังได้เจอนุ้งด้วย พี่ไม่นกนะจ๊ะวันนี้ ฮ่าาา แม้ว่าพี่จะอยากทำตัวติดกับน้องมากแค่ไหนก็ตามที ส่วนนุ้งเดียร์ลูก นู๋จะเคืองน้องสาวตัวเองไม่ได้นะลูกนะ นั่นน้องสาวนู๋จ้า ไม่เอาค่ะ ไม่งอแงเนอะ ฮี่ๆๆ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ว้ายๆๆ พี่กันต์อ่อยเบอร์แรง เนียนบอกชอบน้องดื้อๆเลย. :hao3:
-
พี่กันต์คะสติค่ะพี่ พี่จะรีบวิ่งไปหาน้องทุกครั้งที่รู้ว่าน้องอยู่ใกล้ๆแบบนี้ไม่ได้ ก็รู้ว่าหลงน้องหนักมาก แต่ใจเย็นนิดนึงค่ะ
ถ้าไม่เย็น ก็ขอเป็นแฟนไปเลยนะ ข้ารออยู่ ฮิฮิ
ส่วนน้องเดียร์อาการแบบนี้นี่เขาเรียกทั้งหึงทั้งหวง รีบรับรักพี่เขานะลูก
หรือหนูจะอ่อยพี่เขาเรื่อยๆ จนกว่าพี่เขาจะขอหนูเป็นแฟน
ยังไงก็เอาใจช่วยทั้งคู่ รีบกลับคอนโดเร็วๆนะจะได้กินกัน เอ้ย กินแมวน้ำอุ๋งๆกัน
:mew1:
-
:o8: :-[
-
อ่อยเบอร์แรงขนาดนี้ให้พ่อแม่ไปขอน้องเลยไหมคะพี่กันต์ :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แหมมมมมม....นุ้งเดียร์ ที่นุ้งเดียร์หงุดหงิดอ่ะ เพราะนุ้งเดียร์หึงพี่กันต์นะจ๊ะ ไม่ใช่หวงน้องสาว
แถเข้าไปนั่น
-
งู้ยยยยย มีอาการกับพี่กันต์นะครับน้องเดียร์ :-[
-
น้องเดียร์คะ หนูอาการชัดขนาดนี้ เป็นไปขอพี่กันต์เป็นแฟนได้แล้วค่ะลูก :hao3:
-
อาการหนักนะเดียร์มีหึงมีหวงด้วยน่ารักกกกก :ling1:
-
:mew3:
เดียร์ลูกชัดเจนขนาดนี้ น้องสาวยังรู้เลย
ตอบรับไปเลย
-
กลุ้มใจกับพวกพี่หวงน้อง หวงจนหึง :เฮ้อ:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
พี่กันต์แซวน้องเดียร์ โอ้ยๆๆๆเขินแทน
-
ยอมรับได้แล้วเดียร์
-
ตอนแรกเดาว่าเดี๋ยวน้องต้องงอน ไม่ก็หึงพี่กับน้องแพรแน่ๆ ที่ไหนได้ ดันมาหึงน้องตัวเอง
ถึงยังไงก็มีความพัฒนา
ดีมากๆ น่ารักนะเนี่ย
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เพื่อนรั้งไม่ให้ไปหาน้องเดียร์หน่อยมองเพื่อนตาขวางเลยนะพี่กันต์555555
-
5555 พี่กันต์คนบ้า ดีดมาก กล้าหือกับเพื่อนมาก
แค่รู้ว่าน้องอยู่ไหน แทบจะบินไปหา
แล้วดูสิไปอ้อยน้องแบบนั้น สายเค้าไวจริงเลยเนาะ
สงสารน้องเดียร์ออก คนไม่รู้ใจตัวเอง ไม่ยอมรับความจริง
แล้วคืออะไรคะ อวดหน้าตัวเองไปอ้อนพี่เค้าเฉย น้ำตาลท่วมแล้ว
เลิฟยังดูออก อาการเดียร์ต้องหนักขนาดไหน
พี่กันต์ยังมองเห็น ตอนนี้พี่กันต์ไม่งงแล้วเนาะที่น้องทำหน้าแปลก
-
รู้สึกว่าพี่กันต์จะมีทีมงานด้วยนะคะเนี่ย ฮาาาาา
-
ถ้าได้คบกันคงตัวติดกันน่าดู พี่กันต์ก็อยากจะวิ่งหาน้องตลอดเวลาเลยนะ
-
จ้าาาา
-
หึงช่ะ
:เหอะ1: :เหอะ1: :เหอะ1:
-
น้องเดียร์หึงงงงง มะรู้ตัวล่ะสิ
ยังมี คะ ค่ะ ที่พิมพ์ผิดอยู่นะคะ เลิฟๆ :กอด1:
-
แวะมาอ่านอีกรอบ แล้วก็แวะมาบอกว่าคิดถึงพี่กันต์กับน้องเดียร์
:mew2:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท21 l “เรื่องที่กังวล”
เดียร์ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่ เมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก่อนเขาเพิ่งกลับมาถึงคอนโด แยกย้ายกับแฝดเข้าห้องตัวเอง ยังไม่ทันจะได้ล้มตัวลงนอนดูโทรศัพท์เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน พอเปิดประตูออกไปก็เหมือนถูกวาบให้ย้ายมาอยู่ในอีกมิติหนึ่ง
แค่ชั่วพริบตาเดียร์ก็โดนคนที่มารบกวนเวลาพักผ่อนลากออกจากห้องของตัวเองแล้วมาเข้าห้องถัดไปทันที
นี่ก็เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าแค่กระพริบตาคนเราก็ย้ายห้องได้แล้ว ดีแหะ... นึกไปก็พยักหน้ากับตัวเองไป ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันไปมองเจ้าของห้องที่บังอาจไปลักพาตัวเขามา
“พี่ลักพาตัวผมมา” เดียร์บอกคนที่กำลังง่วนอยู่กับหน้าหม้อ หน้าเตา ทำอะไรไม่รู้ก๊อกๆ แก๊กๆ ตั้งแต่ลักพาตัวเขามาแล้ว
“แล้วพี่ต้องทำยังไง เรียกค่าไถ่เหรอ” กันต์หันมาเลิกคิ้วใส่
“พี่ต้องจ่ายค่าทำขวัญให้กับผม ผมตกใจกลัวมากกระพริบตาเสร็จก็โดนลักพาตัวมาห้องนี้แล้ว” เดียร์ตอบ
กันต์เป็นคนไปกดกริ่งหน้าห้องของเขาแล้วลากตัวมา พอเข้ามาถึงก็บอกให้เขานั่งเล่นไปก่อนส่วนตัวเองก็เข้าไปวุ่นวายในครัว ปล่อยเขาลอยแพเสียอย่างนั้น
“เปลี่ยนจากจ่ายค่าทำขวัญเป็นค่าสินสอดแทนได้ไหม จ่ายแพงกว่าเยอะหรือเปล่า” กันต์ถามด้วยสายตาวิบวับแบบที่เดียร์เองก็ไม่เคยเห็นอีกฝ่ายทำสายตาแบบนี้มาก่อน
“จ จะบ้าเหรอพี่ ค่าสินสงสินสอดอะไร มั่วชะมัดเลย” ถึงกับไปไม่เป็น กว่าจะหาเสียงตัวเองเจอก็ใช้เวลาไปเกือบนาทีเลย
กันต์หัวเราะชอบใจที่แกล้งให้น้องตัวเล็กเขินได้ เอาคืนบ้างไง พักหลังๆ ชอบมาอ่อยให้เขาใจสั่นเล่น ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ เขาไม่ตอบอะไรกลับไปแล้วหันไปวุ่นวายกับสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่แทน
ไม่นานกลิ่นหอมของกับข้าวก็ลอยมาให้คนที่ยึดโซฟานอนเหยียดยาวดูโทรทัศน์ขยับตัวลุกขึ้นแล้วเดินตามกลิ่นหอมๆ ไป
“พี่ทำอะไรอ่ะ” ชะโงกดูในหม้อที่เป็นต้นเหตุของกลิ่นหอมๆ นี้ “ต้มยำกุ้ง!”
“ใช่ เห็นเมื่อเช้าบ่นอยากกินอยู่ในเฟซไม่ใช่เหรอ” กันต์พยักหน้ารับ
เมื่อเช้าเล่นโทรศัพท์ท่องโซเชียลไปเรื่อยๆ หน้าฟีดที่รันใหม่ก็ขึ้นสเตตัสของน้องตัวเล็กที่งอแงอยากจะกินต้มยำกุ้ง แต่ที่บ้านไม่มีใครทำให้กินเพราะว่ามันยังเช้าอยู่ กลัวจะปวดท้องที่ต้องกินอะไรเผ็ดๆ แต่เช้า
พอทักไปถามก็รู้ว่าเจ้าตัวจะกลับมาวันนี้เขาก็เลยออกไปเตรียมหาเครื่องปรุงมารอเอาไว้ พออีกฝ่ายกลับมาก็ไปลักพาตัวมาที่ห้อง
“พี่ทำให้ผมกินเหรอ” เงยหน้ามองคนที่ยืนทำอาหารมื้อนี้อยู่ทันที ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายยักคิ้วกลับมาให้เป็นการตอบคำถามนั้น
“อยากกินอะไรอีกไหม จะได้ทำอีก” กันต์ถามพลางปิดหม้อต้มยำเอาไว้ก่อน “กินข้าวผัดคุณหมีไหม”
“กินครับ เอาผัดผักด้วยอีกอย่างได้ไหมอ่ะ ผมอยากกิน”
“ได้ จะช่วยกันทำหรือจะนั่งรอ” ตามใจน้องอยู่แล้ว ไม่มีขัดหรอก
“แน่นอนอยู่แล้ว... ผมต้องนั่งรอสิครับ” พูดจบก็หัวเราะคิกคักชอบใจ ก่อนจะร้องโวยวายเมื่อคนตัวสูงกว่าทำท่าโน้มมาหา
ไม่รู้หรอกว่าจะหยิกแก้ม บีบแก้ม ยีผม หรืออะไร แต่การที่โน้มตัวลงมาหาแบบนี้มันไม่ดีเลย โดยเฉพาะกับหัวใจของเดียร์ที่อยู่ๆ ก็เต้นแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน มาตกลงกันก่อน” กันต์รั้งแขนของน้องตัวเล็กเอาไว้ตอนที่อีกฝ่ายจะเดินหนีออกจากตรงนี้
“ตกลงอะไรครับ” เดียร์หันไปถาม
“ค่าอาหารของพี่ไง”
“ฮื่อ... พี่ทำให้ผมเองจะมาคิดค่าอาหารได้ยังไง นี่พี่ลักพาตัวผมมาผมยังไม่แจ้งตำรวจเลยนะ” เดียร์ว่า ให้กันต์หลุดขำออกมา
“ค่าอาหารแค่ตอบคำถามพี่มาคำถามเดียว แค่นั้น” กันต์ยกคิ้วใส่
เดียร์ได้แต่หรี่ตามองพลางนึกถึงผลดีผลเสีย ตอบคำถามแค่คำถามเดียวแต่ได้กินของอร่อยๆ ตั้งหลายอย่างดีไม่ดีมีของหวานปิดท้ายอีก
“โอเค! พี่ถามมาเลย ผมตอบหมดแน่นอน”
“พูดแล้วนะ...”
“เดียร์คำไหนคำนั้นอยู่แล้ว ไหน พี่จะถามอะไร ถามมาเลย” ยืดอกรับเต็มที่
“เอาไว้พี่ค่อยถาม พี่ติดเอาไว้ก่อนกินข้าวเสร็จว่ากัน” กันต์ตอบ “ไปนั่งรอก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ทำเสร็จจะได้กินข้าวกัน”
“ครับ แต่ถ้าพี่ลืมผมไม่รู้ด้วยนา ไม่เตือนด้วยบอกก่อนเลย”
กันต์ขำ พยักหน้ารับ “ครับๆ ตามนั้นครับ”
เดียร์เลยหนีอีกฝ่ายมาอยู่หน้าโทรทัศน์เหมือนเดิม ไม่ได้หรอก... อยู่ใกล้มากๆ ไม่ได้ หัวใจมันชอบเต้นแรงยังไงก็ไม่รู้ ไหนจะคำพูดของน้องสาวที่เคยพูดกับเขาอีก... ทางที่ดีหนีออกมาดูโทรทัศน์ดีกว่าเยอะเลย
นั่งรอไม่นานคนที่ง่วนอยู่กับการทำอาหารก็เอ่ยเรียกเขาเพราะทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดียร์เลยจัดลุกไปช่วยกันต์ยกอาหารมาวางที่โต๊ะกาแฟหน้าโซฟา ตั้งใจว่าจะใช้พื้นที่ตรงนี้ในการนั่งกินข้าว ต้มยำกุ้งน้ำข้นดูรสชาติน่าจะจัดจ้าน กุ้งตัวโตๆ สดๆ ลอยอยู่เต็มถ้วยไปหมด ผัดผักหน้าตาน่าทานไม่แพ้กัน แล้วก็ยังมีข้าวผัดคุณหมีเมนูเด็ดของพ่อครัวอีก
“ผมขอถ่ายรูปก่อน” เดียร์รีบยกมือห้ามอีกคนทันที
หยิบโทรศัพท์เครื่องสวยมาถ่ายรูปอาหารบนโต๊ะ หมุนจานข้าวผัดคุณหมีซ้ายทีขวาทีเพื่อหามุมที่ดีที่สุด กดถ่ายไปเป็นสิบรูปจนได้รูปที่พอใจแล้วนั่นแหละถึงได้ยอมวางโทรศัพท์ลง
“โอเค... ผมถ่ายรูปเสร็จแล้ว กินได้ครับ”
“นึกว่าต้องรอกินมื้อดึกแล้วเสียอีก” กันต์เอ่ยแซวน้องตัวเล็ก
“พี่ก็พูดเวอร์ไป ผมไม่ได้ถ่ายรูปนานขนาดนั้นสักหน่อย” เจ้าตัวทำหน้าบู้บี้ใส่ ก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารมื้อนี้
ตักต้มยำชิมเป็นอย่างแรกก่อนจะทำหน้าฟินเมื่อรสชาติของต้มยำอร่อยถูกใจ ตักชิมไม่หยุดจนเกือบจะสำลักให้กันต์ต้องส่งน้ำเปล่าให้ “ใจเย็น ไม่มีใครแย่งกินหรอกน่า”
“แค่ก แค่ก... ผมไม่ได้กลัวใครแย่งกินสักหน่อย” เดียร์สำลักไปพูดไป ดื่มน้ำตามไปเป็นแก้วถึงได้รู้สึกดีขึ้น ก่อนจะจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อ
ใช้เวลาไม่นานทั้งต้มยำรสเด็ด ผักผักรสกลมกล่อมแล้วก็ข้าวผัดคุณหมีที่แสนจะน่ารักก็มลายหายไปจากโต๊ะที่พวกเขานั่งกินข้าวด้วย
“อิ่มหรือยังล่ะเรา” กันต์ถาม พลางรวบถ้วยจานทั้งหมดมาถือแล้วเอาเข้าไปไว้ในครัว มีน้องตัวเล็กเดินตามต้อยๆ มาด้วย
“อิ่มแล้วครับ” พยักหน้ารับ “แต่ว่า... พี่ไม่มีของหวานปิดท้ายเหรอ”
กันต์หันมามองคนถามที่ส่งยิ้มหวานมาให้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ นึกมันเขี้ยวน้องตัวเล็กเสียเหลือเกิน แต่พอเห็นสายตาออดอ้อนที่มองมาอย่างมีความหวังว่าจะได้กินของหวานปิดท้ายนั้นก็ทำให้เขาไม่สามารถทำใจแข็งได้ หันไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบพุดดิ้งคาราเมลออกมาส่งให้
อีกฝ่ายก็ยิ้มร่ารับไปนั่งกินอย่างสบายใจ คนมองก็ส่ายหน้าเหมือนจะระอาแต่รอยยิ้มกับปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา ดูก็รู้ว่าเอ็นดูน้องตัวเล็กมากแค่ไหน
“อิ่มแล้วใช่ไหมคราวนี้” กันต์ถามเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะไม่ร้องขอกินอะไรอีกหลังจากจัดการข้าวผัดจานโต ต้มยำกุ้งถ้วยใหญ่แล้วก็ของหวานไปแล้ว
“อิ่มแล้วครับ อิ่มมากเลยตอนนี้ พุงจะแตกแล้ว” คนอิ่มเลื้อยไปกับโซฟา ยกมือลูบพุงตัวเองป้อยๆ เป็นการยืนยันว่าเขาอิ่มมากจริงๆ
“อย่างนั้นมาจ่ายค่าอาหารพี่ได้แล้ว” กันต์พูดให้อีกคนทำหน้างง “อย่ามาทำเป็นลืมนะ ก็ค่าอาหารของพี่ไง แลกกับการที่เราจะต้องตอบคำถามพี่โดยไม่มีบิดพลิ้วใดๆ ทั้งสิ้น”
เดียร์พยักหน้ารับ “ครับ ไหนพี่จะถามอะไรผม ถามมาเลย”
“หึงพี่กับน้องเลิฟเหรอ” คนถาม ถามไปอมยิ้มไป
ส่วนคนที่จะต้องตอบก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำถาม “อ อะไรของพี่”
“ตอบไม่ตรงคำถามนะ พี่ถือว่ายังไม่ได้ตอบ” กันต์ยิ้มให้กับคนที่ตอนนี้นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ “ว่าไงครับ หึงพี่กับน้องเลิฟเหรอ”
“พี่มั่ว ไปเอามาจากไหน...” เดียร์บ่นอุบ “ทำไมผมต้องหึงพี่กับน้องสาวของตัวเองด้วย”
“จริงเหรอ ไม่หึงแต่ก็แอบหวงพี่ใช่ไหม อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ” ยกนิ้วขึ้นเขี่ยปลายจมูกรั้นๆ ของน้องตัวเล็กเล่น ให้เจ้าของจมูกชะงักและคราวนี้ไม่ใช่แค่สองข้างแก้มที่แดง แต่แดงมายันปลายจมูกเลยด้วย “ชอบพี่มากเลยสินะ”
“ม มั่วตลอดอ่ะคนเรา ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน”
“อ้าวเหรอ... แต่พี่มั่นใจมากนะว่าชอบเดียร์มากน่ะ”
ถ้าเดียร์เป็นระเบิดเวลา เขามั่นใจมากว่าระเบิดในตัวเขากำลังนับถอยหลังแล้วก็ระเบิดตูมจนตัวเขาไหม้ไปหมด ทำไมคนคนนี้ถึงได้กล้าพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้นะ ไม่เขินบ้างเลยหรือไง คนฟังอย่างเขาเขินจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
“เดี๋ยว... จะหนีไปไหน” คว้าข้อมือของคนที่จะลุกหนีให้นั่งลงตามเดิม เฉียดตักของกันต์ไปเพียงนิดตอนนี้ทั้งสองคนเลยนั่งชิดกัน
“พ พี่... ปล่อยผมเลยนะ” เดียร์พูดเสียงสั่น ไม่เคยอยู่ใกล้อีกฝ่ายขนาดนี้มาก่อน แม้ตอนนี้ไม่ได้กอดกันหรือนั่งตักแบบที่นิยายหลายๆ เรื่องชอบแต่ง แต่เขาก็นั่งติดกับกันต์มากแบบที่อีกนิดเดียวก็ขึ้นไปนั่งบนตักแล้ว
“ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยนะ” กันต์ไม่ได้กระซิบข้างหู แต่เสียงทุ้มที่ดังใกล้ขนาดนี้ก็ทำให้หัวใจของเดียร์เต้นแรงและเร็ว
“ก ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือยังไงกัน” ได้แต่พูดเสียงอยู่ในลำคอ อยากจะหดคอ ม้วนตัวหนีไปจากตรงนี้เหลือเกิน
“แล้วมีอะไรอยากจะถามพี่ไหม”
“ปล่อยผมก่อนไม่ได้เหรอ” เดียร์ต่อรองเพราะกันต์ยังไม่ยอมปล่อยมือของเขา พอขยับหนีอีกฝ่ายก็ดึงเขากลับมานั่งที่เดิม คราวนี้กันต์ยอมปล่อยมือแต่โดยดีพอเป็นอิสระเดียร์ก็รีบเด้งตัวไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวอีกตัวทันที พร้อมกับยกขาขึ้นนั่งขัดสมาธิบนโซฟากินพื้นที่จนหมด แบบที่จะไม่ยอมให้อีกคนมาอยู่ใกล้ๆ ได้ กันต์เห็นแบบนั้นก็หัวเราะกับท่าทางนั้น
เดียร์ได้แต่มองพี่ตัวโตด้วยสายตาวาวๆ อย่างคนเคือง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นตอนที่พี่ตัวโตส่งยิ้มพร้อมดวงตาที่พราวระยับกลับมาให้
“พี่มีอีกหนึ่งคำถามจะถามเรา” กันต์พูดขึ้นหลังจากที่พวกเขาเงียบกันไป เมื่อเห็นน้องตัวเล็กมองกลับมาเขาก็เริ่มพูดต่อ “พี่ชอบเรา พี่จีบเรา... เราก็คงรู้ตัวอยู่แล้วใช่ไหม”
“อือ...”
“แล้วเดียร์ชอบพี่บ้างหรือเปล่า ไม่ต้องตอบก็ได้ถ้ารู้สึกชอบพี่บ้างก็พยักหน้ารับ หรือถ้าไม่ก็ส่ายหน้า” กันต์พูด มองน้องตัวเล็กด้วยหัวใจที่เต้นรัวด้วยตื่นเต้นกับคำตอบของน้อง ได้แต่นึกอยากให้น้องพยักหน้าแทนการส่ายหน้า...
เดียร์เม้มปากอย่างใช้ความคิด เขาประมวลคำถามของกันต์แล้วคิดหาคำตอบ ใช้เวลาทบทวนความรู้สึกของตัวเองอยู่ไม่นานก็ตัดสินใจที่จะตอบคำถามของพี่ตัวโตไป ใบหน้าน่ารักกดลง พร้อมกับคำตอบแผ่วเบา “ครับ...”
รอยยิ้มกว้างปรากฎบนใบหน้าของกันต์ทันที เจ้าตัวแทบอยากจะกระโดดด้วยความดีใจแต่ก็ห้ามตัวเองเอาไว้ก่อน “นี่คือคำถามสุดท้ายของพี่...”
“เป็นแฟนกับพี่นะ”
“ค คือ... คือผม คือว่า...”
กันต์เอื้อมมือไปจับมือของน้องตัวเล็กเอาไว้ เขย่าเบาๆ เพื่อเรียกสติ “เดียร์... ใจเย็นๆ ใจเย็นก่อนนะครับ”
เดียร์มองหน้าของกันต์ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตา พยายามที่จะเรียกสติของตัวเองกลับมาหลังจากตกใจกับคำถามสุดท้ายของอีกฝ่าย ใครใช้ให้พูดจาแบบนี้กันนะ ไม่มีใครสอนเลยหรือยังไงว่าการพูดแบบนี้อาจจะทำให้คนฟังหัวใจวายตายได้
แต่หลังจากที่ตกใจหน้าแดงแล้วสมองของเดียร์ก็ประมวลผลอย่างหนักจนเจ้าตัวเผลอแสดงสีหน้าเคร่งเครียดออกไปให้คนกันต์นึกแปลกใจ
“ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า” กันต์ถามเสียงเบา มองสีหน้าของน้องที่ดูจะเครียดแล้วก็กังวลมากจนนึกเป็นห่วง
“ผม... ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบพี่นะ แต่ผมขอเวลาอีกหน่อยได้ไหมครับ” เดียร์เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมเงยขึ้นมองอีกฝ่าย “คือผม...”
กันต์ยกมือขึ้นลูบผมของน้องตัวเล็กเบาๆ “พี่เข้าใจ ยังไม่พร้อมตอนนี้ก็ไม่เป็นไร เอาไว้พร้อมก่อนแล้วค่อยตอบคำถามพี่ก็ได้”
“ผมขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นอะไรครับ” กันต์ได้แต่ลูบผมน้องอยู่แบบนั้นเพราะอีกฝ่ายดูจะไม่สบายใจ เขาไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากนั่งลูบผมเดียร์ไปเรื่อยๆ แบบที่เดียร์เองก็ไม่ได้ห้ามหรือขยับถอยห่าง
************************************************
พี่ขอน้องเป็นแฟนแล้วนะคะ แม่จ๋า... เขาขอเป็นแฟนกันแล้วจ๊ะ แต่น้องก็ยังไม่ตอบรับเนอะ อย่าเพิ่งว่าน้องน้า ไม่ใช่ว่าน้องไม่ชอบพี่นะ แต่น้องเขาก็มีเหตุผลของน้องนะ ยังไงก็รอฟังเหตุผลของน้องกันก่อนเนอะแล้วค่อยคุยเรื่องคบไม่คบกันอีกที บอกเลยจ้า... จะได้ไม่ต้องกังวล เรื่องนี้ “ไม่มีดราม่า” นะคะ ไม่ต้องเตรียมกระดาษ หรือ ทิชชู หรืออะไรเลย ไม่มีดราม่าแน่นอนค่ะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เดียร์กังวลเรื่องไรเหรอ? ถึงยังไม่ตอบตกลงไปเนี่ย
-
พี่กันต์รุกเร็วเวอร์ กะเอาอาหารมาล่อน้องใช่มั้ยยยย
-
น้องงงงงงง เกิดอะไรขึ้นในใจ หรือไม่มั่นใจในตัวพี่ อย่าให้พี่รอนานนะ
-
:-[ ผู้ชายแบบพี่นี้มีอีกมั้ยคะ
-
อ่อยไม่ทันไรขอน้องเป็นแฟนซะและ o18 o18 o18
-
ขอเวลานี่ คือ ขอเวลาไปขออนุญาตพี่ชายก่อนใช่ไหม
พี่กันต์ จยย. นะลูก เด๋วก็ได้น้องมาเป็นแฟน ฮิฮิ :mew1:
-
เรื่องนี้ต้องถึงมัม!!! :hao3: :hao3: :hao3:
:mew1:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ในที่สุดพี่ก็ขอน้องเป็นแฟนแล้ว รอมานานรอต่ออีกนิดให้น้องคิดหน่อย
-
น้องกังวลเรื่องคนในครอบครัวรึเปล่าน้า
-
โดนคนพี่จู่โจมมันตั้งตัวไม่ทันน่ะเนอะ
ทั้งๆที่เพิ่งจะขอกันเป็นแฟนก็ตอนนี้
แต่ที่ผ่านมาเหมือนเขาเป็นแฟนกันแล้วเลยเจ้าค่ะ
กินข้าวด้วยกันเอย หึงกันเอย
ยอมใจ ยิ่งกว่าแฟน
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องกังวลเรื่องอะน้อที่บ้านหรือเปล่าให้น้องปรึกษาคุณป๊าคุณม๊าก่อนนะ แต่อิพี่รุกเร็วเวอร์ :L2:
-
น้องงงงงงงง ถูกล่อลวงด้วยอาหารอร่อยๆ
น้องอย่าเครียดนะ
-
พี่กันต์เอาของกินมาล่อก่อนเนียนขอน้องเป็นแฟน ร้ายนะคะ :hao3:
-
พี่กันต์สู้ๆ
-
ฟิน~
-
พี่กันต์สู้ๆ
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1:
โอ้ยยยยยยยย พี่กันต์น่ารัก
อยากได้ผู้ชายแบบนี้
-
น้องเดียร์กำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่
-
น้องตัวเล็กกับพี่ตัวโตน่ารักจริงๆๆๆ :mew3:
-
:mew3: :mew3:เขินตัวแตก
-
ไม่ใช่เรื่องที่จะขอกันง่ายๆ นะ พี่กันต์ รุกเร็วเกิ๊นนนน!!
-
พี่กันต์ต้องเข้าใจนะ น้องเป็นลูกคนรอง จะมีแฟนก่อนพี่ชายไม่ได้ ถ้าพี่ฮาร์ทมีแฟนเมื่อไหร่ เดียร์จะรับรักพี่กันต์ทันทีเลย :laugh:
-
อบอุ่นมากเว่ออยากรู้ได้เป็นแฟนแล้วจะหื่นไหม๊นร้าพี่กันต์สายอ่อย :mew1: :hao7: รอๆๆอย่างใจจดจ่อ :z3:
-
พี่กันต์คนตรง 5555
รุกน้องแบบไม่ให้ตั้งตัวเลย ..น้องงงงง ไหวมั๊ยลู๊กหัวใจหนูอ่ะ :fox2:
-
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท21 l “เรื่องที่กังวล”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
หลังจากที่ขอน้องตัวเล็กเป็นแฟนและอีกคนยังไม่ยอมตอบตกลงก็ผ่านมาเป็นสัปดาห์แล้ว กันต์กับเดียร์ยังเจอแล้วก็พูดคุยกันเหมือนเดิม อาจจะสนิทสนมและใกล้ชิดกันมากกว่าเดิมเพราะต่างฝ่ายต่างก็เผยความในใจออกมาแล้ว แค่ยังไม่มีชื่อความสัมพันธ์ที่ชัดเจน
แต่ทุกครั้งที่เจอกันหรือน้องแวะมาหาที่ห้อง หรือเขาไปหาน้องที่ห้อง สีหน้าของน้องดูจะมีเรื่องให้กังวล และกันต์เชื่อว่าความกังวลนั้นทำให้น้องยังไม่ยอมตอบตกลงคบกับเขา
“มึงดูเครียดๆ นะกันต์” ดิวทักเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานาน ตอนนี้พวกเขานัดทำงานกลุ่มกัน คนอื่นๆ แยกย้ายกันไปซื้อของทำโมเดล ซื้อของกิน เหลือดิวกับกันต์ที่กำลังรวบรวมข้อมูลเพื่อทำรายงาน
งานนี้เป็นของวิชาประวัติศาสตร์ซึ่งเป็นวิชานอกคณะ ที่เรียนรวมกันหลายคณะ หลายชั้นปีแล้วแต่นักศึกษาจะเลือกลงเพื่อเก็บหน่วยกิตให้ครบ อาจารย์ประจำวิชาให้ทำพรีเซนต์จะนำเสนอเรื่องอะไรก็ได้ไม่ว่าจะเป็นทางด้านสถาปัตยกรรม ด้านประเพณี วัฒนธรรม รูปแบบการนำเสนอก็ขึ้นอยู่กับแต่ละกลุ่ม
แน่นอนว่าเด็กคณะสถา’ปัตย์อย่างพวกเขาเลือกทำเกี่ยวกับสถาปัตยกรรม บ้านไทยล้านนา แล้วการนำเสนอก็จะมีทั้งการตัดโมเดลบ้านไทยล้านนา ทำพรีเซนต์ แล้วก็รูปเล่มรายงานด้วย ตั้งใจว่าจะคว้าเอวิชานี้มาประดับใบทรานสคริป
“หือ...” กันต์เงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์มามองเพื่อน เขากับดิวรับหน้าที่เขียนแบบแปลนกับรูปด้านเพื่อมาใช้ในการตัดโมเดล “อะไรนะ”
“กูบอกว่ามึงดูเครียดๆ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ดิวถามอีกรอบ “ที่จริงมึงดูเครียดๆ มาหลายวันแล้ว ไม่ใช่แค่กูที่ดูออกคนอื่นด้วย แต่มันไม่อยากถามมึง กูก็เลยถามนี่แหละ”
“ที่ออกไปกันหมดเพื่อเปิดโอกาสให้มึงถามกูงั้นสิ” กันต์เลิกคิ้ว
ดิวพยักหน้ารับ เพราะเขาสนิทกับกันต์มากที่สุดเป็นเพื่อนกันมานาน เป็นคนที่รู้เรื่องของกันต์มากที่ที่สุดด้วย “อือ ตกลงเป็นอะไร”
กันต์ถอนหายใจ ละมือจากงานที่กำลังทำแล้วหันมาหาเพื่อน “เมื่ออาทิตย์ก่อน กูขอน้องเป็นแฟน”
“แล้ว... น้องปฏิเสธเหรอวะ”
“ก็เปล่า น้องแค่ขอเวลาอีกหน่อย น้องชอบกู กูรู้เพราะน้องบอกแล้ว แต่กูรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในใจของน้อง เขาเลยไม่ยอมตอบตกลงเป็นแฟนกู” กันต์พูด
“แล้วมึงรู้ไหมว่าเรื่องอะไร” ดิวถาม
กันต์ส่ายหน้า “ไม่รู้ว่ะ กูเลยเครียดๆ นี่แหละ เพราะกูไม่รู้ว่าน้องมีอะไรอยู่ในใจ กูเลยไม่รู้จะจัดการเรื่องนั้นให้น้องยังไง กูก็พยายามนึกนะว่ามีเรื่องอะไรที่กูเผลอทำไว้แล้วไม่รู้ตัวหรือเปล่า แต่ก็นึกไม่ออก”
“กูก็นึกไม่ออกว่ะ เอาจริงมึงแทบไม่มีประวัติเสียเรื่องผู้หญิงหรืออะไรมาก่อน น้องก็น่าจะรู้เพราะงั้นเรื่องนี้ไม่น่าจะใช่ พอไม่ใช่เรื่องนี้กูก็นึกไม่ออกเลย” ดิวเองก็ถอนหายใจออกมา “ถ้าให้กูแนะนำ... กูว่ามึงต้องคุยกับน้องให้รู้เรื่อง ปล่อยเอาไว้แบบนี้นานๆ คงไม่ดีแน่”
“กูก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน คงต้องหาโอกาสคุยกับน้องให้เข้าใจ” กันต์พยักหน้ารับกับคำแนะนำของเพื่อน
“ว่าแต่... ทำไมอยู่ๆ มึงก็ขอน้องเป็นแฟนได้ล่ะ กูนึกว่าน่าจะอีกนาน” ดิวถามขึ้นมาอย่างสงสัย
“จริงๆ กูคิดจะขอน้องคบได้สักพักแล้วล่ะ” กันต์ตอบเพื่อนไป
แม้ว่าเขากับน้องจะรู้จักกันจริงจังได้ไม่กี่เดือน สำหรับบางคนมันอาจจะดูเร็วเกินไปที่กันต์จะขอน้องตัวเล็กเป็นแฟน คราวแรกเขาก็คิดแบบนั้นแล้วก็ไม่มั่นใจด้วยว่าน้องจะชอบเขาไหม แต่ความรู้สึกของเขานั้น... เขามั่นใจ ว่าน้องคือคนที่เขารอมาตลอด
กันต์เริ่มคิดที่อยากจะเอ่ยปากขอเดียร์เป็นแฟนตั้งแต่ช่วงที่เจ้าตัวมาช่วยเขาตัดโมเดล เขาเริ่มมั่นใจว่าน้องเองก็ชอบเขาเหมือนกันเพราะการกระทำหลายๆ อย่างบ่งบอกแบบนั้น คงไม่มีรุ่นน้องที่ไหนมาช่วยงานรุ่นพี่ทั้งๆ ที่รุ่นพี่ไม่ได้ขอร้อง หรือไม่ส่วนใหญ่รุ่นน้องก็มักจะไปช่วยพี่สายรหัสกันมากกว่า แต่เขากับเดียร์ไม่ได้เป็นพี่สายรหัสกัน เพียงแค่อยู่ห้องข้างกันเท่านั้น รวมไปถึงการทำอาหารให้เขากินด้วย
ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเอง แต่หลายครั้งที่เขาเผลอตัวเข้าไปใกล้น้องก็ไม่ได้หันหนีหรือบอกปัด มันเลยทำให้เขาเริ่มคิดว่าเดียร์เองก็ชอบเขาเหมือนกัน แล้วไหนจะเรื่องที่น้องสาวของเขาเล่าให้ฟังอีก ว่าเลิฟน้องสาวของเดียร์แกล้งเดียร์ด้วยการพูดเหมือนชอบเขา แล้วท่าทางของเดียร์ไม่เหมือนพี่ชายที่หวงน้องสาว แต่เหมือนหวงเขามากกว่า
เขาก็เลยอยากลองเสี่ยงดู... ถึงได้ตัดสินใจขอน้องคบไปแบบนั้น ไม่มีการวางแผน จัดสถานที่เพื่อความโรแมนติกอะไร แค่พูดออกไปตรงๆ แต่หัวใจตอนที่พูดนั้นเต้นระรัวอย่างกับกลอง
ตอนน้องทำท่าเหมือนจะปฎิเสธก็ใจหวิวไปเหมือนกัน แต่ก็โล่งอกที่เดียร์เองก็บอกว่าชอบเขาแต่แค่ขอเวลา
และเรื่องที่รบกวนความรู้สึกของเดียร์อยู่ตอนนี้เขาจะต้องรู้ให้ได้
ไม่นานหลังจากที่ดิวคุยกับกันต์รู้เรื่องประตูห้องพักของดิวก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเพื่อนในกลุ่มคนอื่นๆ เดินเข้ามาเหมือนกับรู้เวลา
“ไง... รู้เรื่อง” ป่าไม้ทัก แบบที่ดิวกับกันต์ก็พยักหน้าให้เพราะรู้ดีว่าเพื่อนหมายถึงเรื่องอะไร
“เรื่องน้อง” ดิวตอบกลับมา
พอเห็นสองคนพยักหน้าไข่เจียวก็เลยพูดต่อ “โอเค อย่างนั้นมึงทิ้งเรื่องนั้นไว้ก่อน เอางานตรงนี้ก่อนแล้วพวกกูจะช่วยมึงอีกที”
กันต์พยักหน้ารับ ก่อนที่พวกเขาจะลงมือทำงานกันอย่างจริงจัง กันต์กับดิวสั่งปริ้นแบบแปลนแล้วก็รูปด้านบ้านล้านนาที่เขียนเอาไว้ ก่อนจะส่งต่อคอมพิวเตอร์ทั้งสองตัวให้กับสองสาวใบบัวกับใยไหมใช้ทำพรีเซนต์แล้วก็รายงาน ส่วนเรื่องตัดโมเดลพวกหนุ่มๆ ทั้งสี่คนก็ช่วยกันรุม ตั้งใจว่าจะให้งานนี้เสร็จภายในเสาร์อาทิตย์นี้ เพราะพวกเขายังต้องไปทำโปรเจคของเทอมนี้อีก ซึ่งก็เหลืออีกไม่ถึงสองสัปดาห์ดีก็จะถึงกำหนดส่งไฟนอลแล้ว
“เชี่ย... กูทำประตูพังอีกแล้ว” ไข่เจียวบ่นออกมาอย่างหัวเสียเมื่อกรีดไม้บัลซ่าแรงเกินไปจนหัก ทำให้ประตูที่เขากำลังทำอยู่นั้นพังไม่เป็นท่า “กูว่าเราคิดผิดที่ตัดโมเดล รายละเอียดเยอะชะมัดเลย นี่แค่ประตูบานนี้กูกรีดมาจะครึ่งชั่วโมง ทำเสียไปสี่ห้าอันแล้วเพราะจะทำลายแกะสลักบนบานประตูเนี่ย”
“กูถึงบอกไงว่าให้มาช่วยทำโครงให้เสร็จก่อน ประตูหน้าต่างเอาไว้ทีหลังก็ได้ไหมมึง” ดิวส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของเพื่อนที่อยากจะแกะสลักลายบนบานประตู
“จริงอย่างที่ดิวพูดนะไข่” ใยไหมหันมาสนับสนุนกับคำพูดของดิว “ประตูหน้าต่างถ้ามีเวลาค่อยมาลองทำลายดู ถ้าไม่ทันก็ใส่ธรรมดา ถ้าทันก็ดีไป แต่ถ้าโครงบ้านยังไม่เสร็จก็เท่านั้นนะ”
“โอเคๆ ค่อยทำมันใหม่ละกัน” พอได้ยินแบบนั้นไข่เจียวก็ถอนหายใจ แยกแบบประตูหน้าต่างบานน้อยๆ ไปไว้อีกทางแล้วขยับมารวมกลุ่มกับเพื่อนอีกสามคนที่รับผิดชอบตัดโมเดลตัวบ้านกันคนละส่วนอยู่
พวกเขาเลือกเรือนกาแลมาใช้ในการตัดโมเดลในงานนี้ เรือนกาแลเป็นเรือนโบราณของล้านนา เป็นอาคารที่มีคุณค่าทางประวัติศาสตร์ในปัจจุบันนี้ ตัวเรือนมีลักษณะใต้ถุนสูง หลังคาทรงจั่ว โดยส่วนมากมักจะสร้างชิดกันอย่างน้อยสองหลัง หลังหนึ่งจะมีขนาดเล็กกว่าเป็นลักษณะของเรือนแฝด ลักษณะเด่นของเรือนกาแลก็ตามชื่อเรียก เพราะมี “กาแล” ซึ่งเป็นไม้แกะสลักยื่นเลยจากปั้นลมไปไขว้กันอยู่บนสันหลังคา
“มึงกูตัดพื้นไม้เสร็จแล้ว ตรงนี้ของส่วนชานหน้าบ้านนะ” ป่าไม้พูดส่งต่อชิ้นส่วนของโมเดลให้กับไข่เจียวรับช่วงต่อ
“อ่อ... หมายถึงตรงเติ๋น ที่มึงวงไว้ใช่ไหม” ไข่เจียวรับมา
“ใช่ๆ ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวกูช่วยไอ้กันต์ตัดฝาบ้านต่อ”
“เค เดี๋ยวกูจัดการติดตรงนี้เอง”
เติ๋นที่ไข่เจียวพูดถึงเหมือนเป็นพื้นที่เปิดโล่งบริเวณด้านหน้าของเรือนกาแล เป็นเหมือนพื้นที่อเนกประสงค์สำหรับทำกิจกรรมต่างๆ เช่น ใช้พักผ่อน รับแขก หรือนอนเล่น
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง งานก็คืบหน้าไปพอสมควรทุกคนจึงได้หยุดพักโดยเฉพาะทีมตัดโมเดลที่นั่งเล็งแล้วเล็งอีกเพราะงานค่อนข้างที่จะละเอียด ยิ่งใช้ไม้บัลซ่าในการตัดโมเดลด้วยแล้วยิ่งต้องระวังเป็นพิเศษเพราะไม้บัลซ่านั้นค่อนข้างเปราะง่าย กดแรงมากไปก็หักได้แล้ว
ตอนนี้ทุกคนเลยนอนแผ่อยู่บนพื้นคนละทิศคนละทางยกเว้นสองสาวที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“พรีเซนต์กับรายงานใกล้เสร็จแล้ว เดี๋ยวจะได้ไปช่วย” ใบบัวพูดกับหนุ่มๆ ซึ่งทุกคนก็พยักหน้ารับโดยไม่อิดออด
กว่าจะหยุดทำงานแล้วก็แยกย้ายกันไปนอนพักเวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่แล้วเรียบร้อย พรุ่งนี้วันเสาร์ก็นัดกันที่ห้องของดิวเหมือนเดิมตอนเที่ยงแล้วก็ลุยต่อให้เสร็จเรียบร้อยภายในวันอาทิตย์ กันต์ยกมือลาเพื่อนคนอื่นๆ ก่อนจะแยกไปที่รถของตัวเอง สองสาวก็ได้ไข่เจียวกับป่าไม้ขับรถไปส่งก่อน
เขาแวะซื้อน้ำเต้าหู้ร้อนๆ หนึ่งถุงก่อนจะขับตรงไปที่คอนโด ตอนนี้รู้สึกล้าที่ดวงตามากอาจจะเพราะเพ่งมองตอนกรีดไม้บัลซ่ามากเกินไป อยากจะไปถึงห้องเร็วๆ จะได้นอนพักสักที
ขาที่ก้าวไปยังห้องของตัวเองชะงักเมื่อเห็นใครบางคนยืนอยู่หน้าห้อง ก่อนจะรีบก้าวตรงเข้าไปหาทันที “เดียร์”
อีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก “ตกใจหมดพี่...”
“ยังไม่นอนอีกหรือไง ดึกมากแล้วนะ แล้วมาทำอะไรอยู่หน้าห้องพี่” กันต์ถามพลางก้มดูเวลา นี่ก็เกือบจะตีสามแล้ว แต่คนตรงหน้ายังไม่ยอมไปนอนอีก
เดียร์เม้มปาก เผลอมองค้อนอีกคนอย่างไม่ตั้งใจ “ก็พี่หายไปไหนมา ผมไลน์ไปตั้งแต่เย็นก็ไม่ยอมตอบ โทรก็ไม่ติด”
พอได้ยินแบบนั้นก็ล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดดู แต่หน้าจอก็มืดสนิท “สงสัยแบตจะหมด วันนี้พี่ไปทำงานกลุ่มอยู่ห้องไอ้ดิวมาเพิ่งจะกลับมานี่แหละ พี่ก็ไม่ทันดูโทรศัพท์เลยไม่รู้ว่าแบตหมดไปตอนไหน มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”
“ก็... เห็นติดต่อพี่ไม่ได้... ก็เลย...”
“เป็นห่วงพี่เหรอ”
เดียร์ชะงักเมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้นมา เจ้าตัวทำหน้าเหลอหลา เลิกลั่กไปหมด “ผมว่าผมกลับห้องก่อนดีกว่า ฝันดีครับ”
“พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย” กันต์คว้าแขนของน้องไว้ ก่อนจะถือวิสาสะลากน้องเข้ามาในห้องของตัวเองโดยลืมไปเลยว่านี่ดึกมากแล้ว
กันต์พาเดียร์มาถึงโซฟาหน้าโทรทัศน์ กดน้องตัวเล็กให้นั่งลงก่อนจะนั่งตาม มือยังคงจับแขนน้องเอาไว้ไม่ปล่อย
“พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมเหรอ ซีเรียสมากเลยเหรอ” เดียร์ถาม พลางเหลือบมองเวลา
“สำคัญมาก” กันต์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะคว้ามือของน้องมาจับเอาไว้ทั้งสองข้าง “เรากังวลใจเรื่องอะไรอยู่ บอกพี่ได้ไหม”
“พี่กันต์หมายถึงอะไรครับ”
“ที่เดียร์ขอเวลาพี่ พี่ดูออกว่ามีอะไรอยู่ในใจเดียร์ บอกพี่ได้ไหมว่าเรื่องอะไร พี่จะได้เคลียร์ให้ชัดเจนเราจะได้ไม่ต้องกังวลอีก” กันต์พูด มองหน้าน้อง สบตากลมโตของน้องตัวเล็กและรออย่างคาดหวัง
เดียร์ได้แต่หลบสายตา เขาคิดเอาไว้แล้วว่าสักวันกันต์จะต้องถามเขาเรื่องนี้ แต่เขายังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเลย
“เดียร์... ว่ายังไง” กันต์ไม่ได้อยากกดดันแต่เขาคิดว่าเรื่องนี้ควรจะรีบคุยและเคลียร์ให้เข้าใจ แม้จะไม่รู้ว่าเรื่องกังวลใจของเดียร์คืออะไรก็ตาม “พี่ทำตัวไม่ดี หรือเดียร์ไปได้ยินอะไรไม่ดีเกี่ยวกับพี่มาหรือเปล่า พี่จะได้อธิบายให้ฟัง”
น้องส่ายหน้าไปมา “เปล่าครับ ไม่ใช่เรื่องของพี่เลย มันเป็นเรื่อ... เรื่องของผมเอง”
“เรื่องอะไร บอกพี่ได้ไหม”
“จริงๆ แล้ว... คือ คือผมแค่อยากให้เราลองรู้จักกันมากขึ้นก่อน” เดียร์ตอบพยายามพูดให้เป็นปกติมากที่สุดแม้ว่าความจริงแล้วจะไม่ใช่อย่างที่พูดออกไป “ผมกับพี่เรายังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ มีหลายเรื่องที่เรายังไม่รู้”
“แค่นั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเดียร์อยากรู้อะไร” กันต์ถาม เขาไม่เชื่อว่าเรื่องนี้คือเรื่องที่น้องกังวลอยู่ เป็นเรื่องจริงที่เขากับน้องยังรู้จักกันไม่เท่าไหร่ อาจจะมีอีกหลายเรื่องที่พวกเขาจะต้องเรียนรู้กันไปเรื่อยๆ “พี่รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องนี้ บอกพี่ได้ไหม”
สีหน้าของน้องหมองลง เจ้าตัวก้มหน้าลงไม่ยอมสบตากับเขา กันต์เองก็เกือบจะใจอ่อนแต่ถ้าหากไม่คุยกันให้เข้าใจเรื่องของเขากับเดียร์ก็คงจะไม่คืบหน้าไปไหน เพราะเรื่องที่น้องกังวลใจก็จะติดใจน้องไปเรื่อยๆ แบบนี้
“หรือเดียร์ไม่มั่นใจในความรู้สึกของพี่ หรือความรู้สึกของตัวเอง พี่อยากให้เราบอกพี่นะ ถ้าไม่มั่นใจพี่ก็จะได้ทำให้เรามั่นใจ หรือถ้าอยากได้เวลาเพื่อทบทวนความรู้สึกตัวเองก็บอกพี่ได้เลย พี่ไม่ได้เร่งรัดอะไร” กันต์ยังคงพูดต่อเมื่อเห็นน้องเงียบ เขาพยายามนึกว่าเรื่องอะไรบ้างที่จะทำให้เดียร์กังวลใจได้ “แต่พี่ยืนยันว่าพี่ชอบเราจริงๆ และมันจะพัฒนาขึ้นไปเรื่อยๆ พี่เชื่อแบบนั้น เดียร์อยู่ในความคิด ในความรู้สึกของพี่ตั้งแต่วันนั้นแล้ว วันที่พี่เจอเดียร์ครั้งแรกที่สวน”
เดียร์เชื่อมั่นในความรู้สึกของกันต์ รวมถึงความรู้สึกของตัวเองว่าคิดกับอีกฝ่ายยังไง เขาไม่ใช่คนที่จะปฎิเสธความรู้สึกของตัวเอง สิ่งที่เขากังวล... มีอยู่แค่เรื่องเดียวเท่านั้น แต่เรื่องที่กังวลเป็นเรื่องที่ทำให้เขาไม่เคยคิดที่จะมีแฟนมาก่อน ทั้งๆ ที่ช่วงเรียนมัธยมก็มีคนเข้ามาหา เพราะเขาไม่แน่ใจว่าถ้าคนที่เขาจะคบด้วยรู้เรื่องนี้จะยอมรับเขาได้หรือเปล่า
“ผมไม่ได้กังวลเรื่องนั้นครับ ผมมั่นใจทั้งความรู้สึกของพี่แล้วก็ของตัวเอง” เดียร์ตอบกลับไปเสียงเบา
ในใจของเขา ความคิดหนึ่งเขาก็อยากเสี่ยงที่จะพูดเรื่องที่กังวลออกไป ไม่รู้ทำไมว่าเขาเชื่อว่ากันต์จะต้องเข้าใจแล้วก็ยอมรับได้ แต่อีกใจหนึ่งมันก็กังวล ถ้าหากอีกฝ่ายยอมรับไม่ได้แล้วเลิกชอบเขาไปล่ะ เขาจะทำยังไง เพราะความรู้สึกของเขาเองก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกัน
ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มายืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าประตูห้องของอีกฝ่ายในเวลาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงมากจนนอนไม่หลับที่ติดต่ออีกฝ่ายไม่ได้
“ถ้าอย่างนั้นบอกพี่ได้ไหม”
เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า สีหน้าของอีกคนอ้อนวอนให้เขาพูดออกไป “ถ้า... ถ้าผมพูดออกไปแล้ว ความรู้สึกของพี่จะเปลี่ยนไปไหม”
กันต์นิ่งไปกับคำถามของเดียร์ เขาไม่รู้ว่าเรื่องของเดียร์ร้ายแรงแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจก็คือความรู้สึกของเขาที่เป็นของจริง “ไม่ครับ ความรู้สึกของพี่จะไม่เปลี่ยนไป”
“ผมขอเวลาห้านาทีได้ไหม ขอเรียบเรียงคำพูดก่อนผมไม่รู้จะเริ่มยังไงดี”
“ได้สิ” กันต์ยิ้ม ยกมือลูบผมน้องเบาๆ อย่างต้องการปลอบ “ถ้าพร้อมก็พูด พี่รอฟัง”
เดียร์ได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปล่อยออกมา ทำแบบนั้นอยู่สองสามรอบเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น เดียร์หยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมากดก่อนจะส่งให้อีกฝ่ายดู “ครอบครัวผมครับ”
“ครับ” กันต์รับมาดู เขามองภาพบนจอก่อนจะนิ่งไป มันเป็นภาพถ่ายครอบครัวของเดียร์ ในภาพมีทั้งหมดห้าคน น้องแล้วก็พี่ชายฝาแฝดของน้องที่ยืนขนาบข้างน้องสาวคนเล็ก แล้วก็ผู้ใหญ่อีกคนสอง คนหนึ่งเป็นผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาแม้จะอายุมากแล้วคาดว่าของเป็นพ่อของน้อง ส่วนอีกคน...
นี่คือเรื่องที่เดียร์กังวลใจมากตลอด... เรื่องที่มัมมี๊ของเขาไม่เหมือนใคร เดียร์ไม่ได้เสียใจหรือผิดหวังที่มัมมี๊น้ำเหนือเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงเหมือนคนอื่นๆ เดียร์ดีใจ ภูมิใจ และรักมัมมี๊มาก เขาสามารถยืดอกและพูดได้เต็มปากว่ามัมมี๊ของเขาดีเยี่ยมที่สุด และเขารักมัมมี๊มาก แต่ไม่ใช่กับคนอื่นๆ
ถ้าเป็นคนที่เดียร์ไม่รู้จัก ไม่ใช่คนสำคัญเดียร์ไม่แคร์และไม่สนใจสักนิดถ้าหากอีกฝ่ายจะรู้เรื่องของมัมมี๊น้ำเหนือ จะรับได้หรือไม่ได้เขาไม่สนใจ เพราะครอบครัวของเขาเองก็ไม่สนใจ คุณย่าบอกเสมอว่าคนมีปากก็พูดได้ เขามีสมองก็คิดได้ เขาจะพูดจะคิดอย่างไรก็เรื่องของเขา แต่เราเป็นอย่างไรเรารู้ตัวดี
ใครจะคิดว่ามัมมี๊ของเขาผิดปกติ แปลกประหลาดก็เรื่องของเขา แต่เรารู้ว่ามัมมี๊ไม่ได้เป็นอย่างนั้น มัมมี๊เป็นแม่ที่ดีที่สุด และครอบครัวของเขามีความสุขแค่นั้นก็พอ เราไม่สามารถห้ามความคิดใครได้ เดียร์จึงไม่เคยสนใจแต่ไม่ใช่กับกันต์ กันต์เป็นคนที่เขาแคร์เขาเลยกังวลว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกไม่ดีหรือรับไม่ได้กับเรื่องนี้
“คนนี้... แม่ของเดียร์สินะ” กันต์เลื่อนนิ้วไปที่ผู้ชายอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่ “เดียร์ได้แม่มาหมดเลย โดยเฉพาะดวงตา”
เดียร์เม้มปากแน่น แม้มัมมี๊น้ำเหนือจะหน้าหวานแต่ใครมองก็รู้ว่าเป็นผู้ชาย... ไม่ใช่ผู้หญิง
“เดียร์กับฮาร์ทหน้าเหมือนกันมากเลยนะ ต่างกันก็แค่ตาแต่ความรู้สึกไม่เหมือนกันเลย ฮาร์ทมองแล้วเหมือนพ่อของเดียร์ แต่เรามองแล้วดูก็รู้เลยว่าได้แม่มาเต็มๆ น่ารัก... เลิฟก็ได้แม่มาเยอะเหมือนกัน ตาโตแต่ได้สีตาเหมือนพ่อเนอะ” กันต์ยังคงมองรูปแล้วก็ยิ้ม
“พ... พี่...”
กันต์เงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมองน้อง “หือ... ว่าไงครับ”
“พี่ไม่สงสัย... หรือ อะไรหน่อยเหรอครับ”
“สงสัยครับ จริงๆ ก็อยากถามแต่ไม่แน่ใจว่าจะถามดีไหม” กันต์ตอบ แต่เมื่ออีกคนพยักหน้าให้เขาถาม เขาเลยพูดออกไป “พอให้ดูรูปพี่ก็รู้ครับว่าแม่ของเราเป็นผู้ชาย ตอนแรกที่เห็นพี่ยอมรับว่าเราอาจจะ... ขอโทษนะครับ ไม่โกรธพี่นะ พี่คิดว่าเราอาจจะเป็นลูกของใครคนหนึ่ง... แต่หน้าเราเหมือนพวกท่านทั้งคู่ ก็สงสัยน่ะครับ”
“พี่... รับได้เหรอครับ...”
“แล้วทำไมพี่ถึงจะรับไม่ได้เหรอครับ” กันต์ถามกลับ
“ก็... ครอบครัวผมไม่เหมือนคนอื่น” เดียร์ตอบเสียงเบา
กันต์เอื้อมมือไปจับมือของเดียร์ “เดียร์ภูมิใจในครอบครัวของเดียร์ไหม รักครอบครัวของเดียร์ไหมครับ”
เดียร์พยักหน้าทันที “ภูมิใจครับ รักมากด้วย มัมมี๊ของผมน่ารักที่สุด ดีที่สุดด้วย”
“อย่างนั้นพี่ก็ไม่เห็นว่าครอบครัวของเดียร์จะไม่เหมือนคนอื่นยังไง” กันต์นึกขำกับสีหน้าของน้องที่ดูจะโล่งอก ดีใจ แต่ก็ทำตาเหมือนจะร้องไห้ เลยต้องลูบผมนุ่มไปมาเพื่อปลอบ
“ถ้า... ผมบอกว่าผมเป็นลูกของมัมกับแด๊ด คือ... มัมท้องผม ฮาร์ทแล้วก็เลิฟเอง” สีหน้าของกันต์ดูแปลกใจแล้วก็อึ้งอย่างเห็นได้ชัด “ผม... ไม่ค่อยบอกใคร คนส่วนใหญ่จะคิดว่าผมเป็นลูกอุ้มบุญมา แต่จริงๆ แล้วมัมท้องผม... มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่มันคือเรื่องจริงครับ”
กันต์ได้ฟังที่เดียร์พูดก็พยักหน้ารับ รั้งตัวน้องเข้ามาใกล้ก่อนจะกอดเอาไว้ “เพราะเรื่องนี้สินะ กังวลเรื่องนี้ใช่ไหมถึงได้ไม่ตอบตกลงกับพี่”
“ครับ...”
“ไม่ต้องกังวลนะครับ พี่บอกแล้วว่าไม่มีผลต่อความรู้สึกของพี่” กันต์พูด “ยอมรับว่าตกใจเหมือนกัน แต่นั่นไม่ได้ทำให้พี่เลิกชอบเราเลยนะ พี่ยังชอบเดียร์เหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง”
“ขอบคุณนะครับ... ผม... รู้สึกโล่งมาก โล่งมากจริงๆ ขอบคุณนะครับ” เดียร์พูดขอบคุณจากใจ ความรู้สึกหนักอึ้งที่มีอยู่ในใจมาตลอดเหมือนมันเบาบางลงจนหายไปหมด
ตั้งแต่รู้ตัวว่าเขาคิดยังไงกับกันต์เรื่องนี้ก็รบกวนจิตใจเขามาตลอด เขาให้ความสำคัญกับครอบครัวมาก... ถ้าหากจะคบกับใครสักคนเขาก็ต้องบอกเรื่องครอบครัว เดียร์เลยรู้สึกกังวลมาตลอดว่าจะทำยังไงกับเรื่องนี้ เขาคงไม่สามารถทนคบกันไปโดยไม่บอกเรื่องนี้ไม่ได้ แต่พอได้บอกออกไปและกันต์ยอมรับเรื่องนี้ได้ เขาจึงรู้สึกโล่งมากจริงๆ
เมื่อปัญหาหนักใจหมดไปแล้ว คนที่ตาโตอยู่เมื่อครู่ก็ปรือปรอยด้วยความง่วงงุน ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาดึกมาก... เรียกว่าใกล้เช้าวันใหม่แล้วมากกว่า เดียร์ถึงได้รับคาไหล่ของกันต์โดยที่ไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อ
“หลับเหรอ... หึหึ... พอโล่งใจก็หลับเลยหรือยังไงกันหือ” ก้มมองคนที่ใช้ไหล่ของเขาต่างหมอนแล้วหลับไปก่อนจะยิ้มเอ็นดู “พี่ยังไม่ได้เล่าเรื่องของตัวเองเลย เจ้าตัวแสบ”
กันต์จัดการอุ้มน้องตัวเล็กขึ้น แม้จะทุลักทุเลไปบ้างเพราะเขาเองก็เหนื่อยล้าจนแรงไม่มีพาเข้าไปในห้องนอน นึกไปถึงครั้งแรกที่เจอน้อง ตอนนั้นก็แบกน้องไม่ไหวจนต้องไปหาที่นั่งหลบกัน เหมือนกับเขาตอนนี้ไม่มีผิด
“พี่ไม่ได้ไม่แข็งแรง แต่แค่เหนื่อยจนไม่มีแรงนะรู้ไหม” จิ้มปลายจมูกน้องเบาๆ หลังจากที่วางน้องลงบนเตียงแล้ว
เขาจัดท่าทางให้น้องก่อนจะห่มผ้าให้เรียบร้อย ส่วนตัวเองก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินมานอนข้างๆ เดียร์ แค่นอนข้างๆ ใต้ผ้าห่มเดียวกันเท่านั้น ไม่ได้ถือวิสาสะจับมือหรือกอดอะไร นอนหันหน้าไปทางน้องแล้วก็ยิ้มอยู่แบบนั้น เผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าคืนนี้เขาหลับฝันดีมาก
************************************************
นี่แหละจ๊ะเรื่องกังวลของน้อง น้องรักแล้วก็ภูมิใจในครอบครัวของตัวเองมาก น้องไม่สนหรอกว่าคนอื่นจะคิดยังไง แต่นี่คือพี่กันต์ไง เพราะเป็นพี่กันต์น้องเลยกังวล อยากให้พี่รับรู้แล้วก็ยอมรับได้ทุกอย่าง แต่ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วเนอะ พี่เขารับรู้แล้ว และพี่เขาก็ไม่ได้เลิกชอบด้วย
หมดกันสักทีกับเรื่องกังวลใจของน้อง เฮ้อ... โล่งอกเลยทีเดียวจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
น้องงงงง โอ๊ยกังวลเรื่องที่บ้าน
-
เคลีย์ใจกันแล้ว น้องคงยอมตกลงเป็นแฟนกับพี่แล้วสินะ :katai2-1:
ถ้าน้องรู้ว่าพี่ก็มีมัมเป็นผู้ชายเหมือนกัน จะตาโต อึ้งกิ่มกี่ขนาดไหนนะ
-
เคลียร์แล้วก็คบกันโลด :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แล้วน้องรู้หรือเปล่าหล่ะว่า พี่กันต์ก็มีมัมเป็นผู้ชายเหมือนกัน
แต่...น้องคงไม่รู้หรอก เพราะถ้ารู้น้องจะต้องกังวลไปทำไม?
-
อุ้ยยยยย ฝันหวานเลยนะพี่กันต์ ได้นอนข้างน้องเดียร์ด้วย
-
พอสบายใจก็หลับเลยนะเด็กน้อยของพี่กันต์ :กอด1:
-
หมดห่วงแล้วก็รับรักพี่กันต์ได้แล้วใช่ป่ะ :hao3:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: น้องเดียร์น่ารัก มั๊มมี๊ก็น่ารัก ว่าแล้วก็คิดถึงมัมมี๊
-
แค่มีความสุขกับชีวิต ครอบครัว และคนที่เราแคร์ก็พอ พี่กันต์น้องเดียร์สู้ๆ
-
น้องตัวเล็กน่ารัก
พี่ตัวโต บอุ่น
-
น้องเดียร์หนูจะมาหลับในห้องผู้ชายแบบนี้ไม่ได้นะลูก พอโล่งใจหน่อยนี่หลับได้ทุกที่เลยนะ สงวนท่าทีนิดนึงค่ะ เด๋วโดนจับกินแบบไม่รู้ตัวนะอุ๋ง
-
เข้าใจกันสักที :กอด1: :กอด1:
-
รอตอนต่อไป~
-
o13 o13
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :pig4:
-
หมดเรื่องคาใจก็คบกันได้แล้วดิเนอะ
-
ขอบคุณค่ะ
-
ตื่นขึ้นมาจะทำหน้ายังไงเนี่ย มาหลับที่ห้องพี่กันต์แบบนี้ แถมนอนเตียงเดียวกันอีก
ไม่ใช่ว่าตื่นมา ตัวเองกลิ้งไปนอนกอดพี่เขาอยู่หรอกนะ 5555
มาอัพเร็วๆนะคะ
-
โล่งใจๆ :hao5: :hao5:
-
:mew1:
หมดเรื่องที่กังวลใจแล้ว ก็ตอบตกลงได้แล้วสิ
-
น่ารักกก น่ารักไปสามโลก
กันต์เหนื่อยขนาดไหน ก็พร้อมจะคุยได้
เดียร์ก็เกิดอาการหลับสบายหลังจากได้เคลียร์กัน
แหมมมม พี่เป็นหมอนเนาะ นอนพิงซะไม่รู้สึกอะไร
เดียร์จะเขินหรือตลกเลือกมา บอกว่าพี่ลักพาตัว 55555
กันต์ทำน้องตัวเล็กเขินจนจะม้วนแล้ว
-
น่ารักกันจิงๆ
-
:กอด1: :jul3:
-
งื้ออบอุ่นละมุนใจ รอๆๆ :ling1: :katai1: :mew1:
-
อยากให้สองครอบครัวนี้มาเจอกันจังน่าจะอบอุ่นน่าดู
ทีนี้เดียร์ก็ตอบรับพี่ได้แล้วสิ :o8:
-
(https://i.pinimg.com/564x/2e/9c/3f/2e9c3f2b2a0c9a46276896d1f60c1836.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท22 l “แล้วถ้าหาก...”
เช้าแล้ว... แสงแดดประเทศไทยบอกแบบนั้นเพราะตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นมาส่องแสงทักทายแล้วเรียบร้อย ทำให้คนที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่ต้องลืมตาตื่น เดียร์นอนบิดตัวไปมาใต้ผ้าน่วมผืนหนา ก่อนจะลืมตาขึ้นมา ดวงตากลมโตหันมองไปรอบๆ อย่างงุนงงเพราะสภาพแวดล้อมที่แปลกตา ไม่ใช่ห้องนอนของเขา...
ก่อนที่สมองจะประมวลผลออกมาอย่างช้าๆ จนนึกขึ้นได้ เมื่อคืนเขานอนไม่หลับเพราะติดต่อพี่ตัวโตไม่ได้ เลยแวะมาดูที่ห้องแต่ก็ไม่เจอ ยืนรอ ยืนลังเลอยู่หน้าห้องเขาเป็นนานสองนาน เจ้าของห้องก็กลับมา แล้วหลังจากนั้นก็เข้ามาในห้องเพื่อคุยกัน เดียร์เล่าเรื่องครอบครัวให้ฟังไปแล้ว อีกฝ่ายเองก็ยอมรับได้ และเดียร์ก็เชื่อว่ากันต์ยอมรับได้จริงๆ ไม่ใช่แค่พูดเพื่อให้เขาสบายใจหรือรู้สึกดี พอโล่ง... ทุกอย่างก็หายไปจากความคิดเลย
เขาหลับ...
แล้วนี่ก็คงเป็นห้องนอนของกันต์ จริงๆ น่ะหรือ...
พอตาสว่างมองเห็นชัดเจนก็ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่านี่คือห้องนอนของอดีตหัวหน้าพี่วินัยสุดโหดจริงๆ น่ะหรือ นี่คือห้องของเหนือเดือนจริงๆ น่ะหรือ ห้องนอนขนาดประมาณยี่สิบสี่ตารางเมตร เตียงนอนขนาดหกฟุตวางอยู่ตรงกลางหัวเตียงชิดผนัง ที่มุมหนึ่งมีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ บนนั้นก็มีคอมพิวเตอร์วาง เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องเป็นสไตล์โมเดิร์น โทนสีของห้องเป็นแบบมินิมอลผสมผสานระหว่างสีขาว สีน้ำตาล สีดำและไม้ เรียบง่าย แต่ดูดี ก็ดูเหมาะกับเจ้าของห้องดี แต่ที่ดูไม่เหมาะเลยก็คงจะเป็นตู้โชว์ที่วางอยู่อีกมุมของห้อง ตู้นั้นก็เรียบสวย แต่สิ่งที่ตั้งอยู่ข้างในนี่สิ รวมไปถึงหลายๆ ที่ในห้องด้วย บนเตียง โต๊ะข้างหัวเตียง โต๊ะทำงาน ชั้นวางของ ทุกๆ ที่เต็มไปด้วย...
หมี!
ตุ๊กตาหมีทั้งหมีบราวน์ หมีริลัคคุมะ ตุ๊กตาหมีแบบต่างๆ แบบขมนุ่มมือ ขนเกรียน ขนกุหลาบ หลากหลายขนาดตั้งแต่ตัวเล็กๆ ที่วางอยู่บนชั้น ตัวขนาดกลางที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานและเตียงนอน ตัวใหญ่ที่วางอยู่ข้างเตียง
เสียงกุกกักดังมาจากประตูห้องนอนเรียกให้เดียร์หันไปมอง เจ้าของห้องเดินเข้ามาอีกฝ่ายคงตื่นได้สักพักแล้วเพราะอาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อย พอเห็นน้องตัวเล็กมองมาที่เขาแบบอึ้งๆ แล้วหันไปมองรอบๆ ก่อนจะหันกลับมามองเขาอีก คนถูกมองก็ชักเขินได้แต่ยกมือเกาแก้ม ก่อนจะเดินมานั่งที่เตียง
“มองพี่แบบนั้นก็เขินนะ”
“นี่... ห้องนอนพี่เหรอ” เดียร์ถาม
“อือ... ก็ห้องพี่ไง”
“จริงๆ น่ะเหรอ” ถามเสียงสูงย้ำอีกรอบ “ไม่ใช่ห้องน้องแพรใช่ไหม”
“ก็ห้องพี่น่ะสิ ทำไมล่ะ” กันต์ชักจะเริ่มเคืองกับสายตาที่มองมาอย่างไม่อยากจะเชื่อของน้องตัวเล็ก “พี่จะชอบตุ๊กตาหมีไม่ได้หรือไง”
“พี่คลั่งไคล้ตุ๊กตาหมีขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย” ก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี พอนึกๆ ไปก็จำได้ว่าเคยเห็นตุ๊กตาหมีวางอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เขายังเคยเอามากอดมากัดอยู่ครั้งหนึ่ง แต่หลังจากนั้นก็ไม่เห็นเลยไม่ได้นึกสนใจอะไร ใครจะคิดว่าอดีตหัวหน้าพี่วินัยจะมุ้งมิ้งชอบตุ๊กตาหมีขนาดนี้
“ก็... ชอบไง”
“จริงเหรอเนี่ย”
กันต์คว้าตุ๊กตาหมีขนนุ่มมาปาใส่น้องแบบไม่จริงจังนัก พร้อมมองน้องอย่างเคือง “ทำไม พี่จะชอบตุ๊กตาหมีไม่ได้หรือยังไงกัน”
พอเห็นพี่ตัวโตทำหน้าเคือง แทบจะมองค้อนเดียร์ก็หัวเราะออกมาอย่างขบขัน ทั้งตลก ทั้งรู้สึกเอ็นดูกับท่าทางของพี่ตัวโต “ขอโทษๆ ขอโทษคร้าบบ” ร้องโวยวายว่าคนพี่ขยับมาคว้าตัวแล้วกระหนำเอาแขนตุ๊กตาหมีตีไปที่ตัวของน้อง
“มันตลกมากหรือยังไง”
“ไม่ใช่ๆ ไม่ได้คิดแบบนั้นเลยพี่ ก็แค่คิดว่า... พี่น่ารักดี” เดียร์เงยหน้ายิ้มกว้างให้
ส่วนคนเคืองก็ชะงักไปก่อนจะหูแดงกับคำชมของน้อง รีบปล่อยเดียร์แล้วขยับไปนั่งดีๆ ทันที เดียร์มองท่าทางนั้นก็นึกขำแต่ไม่ได้หัวเราะออกมาอีกเพราะกลัวว่าจะโดนแขนคุณหมีตีให้อีกรอบ หยิบตุ๊กตาตัวที่กันต์ปาใส่มากอดเอาไว้ มองเจ้าของห้องไปอมยิ้มไป
“พี่มีตุ๊กตาเยอะมากเลย นี่เอามาหมดบ้านเลยเหรอ” หันไปมองรอบๆ ห้อง มั่นใจว่ามีมากกว่ายี่สิบตัวแน่นอน ส่วนมากจะเป็นแบบตัวเล็กตัวน้อยวางอยู่บนชั้นแล้วก็ในตู้โชว์ แล้วที่สำคัญ... แทบทุกตัวใส่เสื้อผ้าให้หมด
น่ารักไปอีก
“เปล่า... แค่ส่วนหนึ่ง”
เดียร์หันมามองตาโต “ส่วนหนึ่ง ที่บ้านพี่มีอีกเหรอ”
กันต์พยักหน้ารับ “ก็... มีอีกพอสมควรเหมือนกัน คุณตาคุณยายชอบซื้อมาให้ เก็บมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว”
เดียร์พยักหน้ารับ ก็คงเหมือนเป็นของสะสมอย่างหนึ่งเหมือนที่หลายๆ คนชอบสะสมโมเดลรถแข่ง สะสมของเล่นเก่า สะสมหุ่นยนต์ สะสมฟิกเกอร์ นี่ก็เป็นของสะสม สะสมตุ๊กตาหมี
“ก็เหมือนแด๊ดผม... แต่แด๊ดผมสะสมอัลบั้มรูปของมัมมี๊นะ” เดียร์นึกไปถึงห้องเก็บอัลบั้มรูปที่บ้าน ผนังสองฝั่งเต็มไปด้วยอัลบั้มรูป ในนั้นมีแต่รูปของมัมมี๊ทั้งนั้น จะหารูปลูกชายลูกสาวอย่างเขา ฮาร์ทแล้วก็เลิฟนี่แทบจะไม่มีเลย
“ก็แบบนั้นแหละ... ไปล้างหน้า แปรงฟันได้แล้ว เดี๋ยวจะได้ออกไปกินข้าวกันพี่ทำเสร็จแล้ว เกือบจะเที่ยงอยู่แล้วตอนนี้” กันต์บอก “แปรงสีฟันพี่เตรียมไว้ให้แล้วอยู่ในห้องน้ำเลย”
“จะเที่ยงแล้วเหรอเนี่ย” เดียร์ตาโต หันมองนาฬิกาตั้งโต๊ะ “พี่ตื่นนานหรือยังเนี่ย”
“เพิ่งตื่นก่อนได้ไม่นานเท่าไหร่หรอก ไปล้างหน้าเถอะ จะได้กินข้าว”
จริงอย่างที่กันต์ว่า เกือบจะเที่ยงวันแล้ว คงเพราะกว่าจะนอนก็เกือบสว่างพวกเขาเลยหลับยาวมารู้สึกตัวตื่นเอาตอนนี้ เดียร์พยักหน้ารับก่อนจะลงจากเตียงไปยังห้องน้ำ แปรงสีฟันที่มียาสีฟันบีบเอาไว้แล้ววางอยู่บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า เดียร์ยิ้มกับสิ่งที่เห็นก่อนจะลงมือจัดการตัวเอง คว้าผ้าผืนเล็กที่แขวนอยู่ใกล้ๆ มาเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเดินออกจากห้องน้ำ เอาไว้กินข้าวเสร็จค่อยกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องอีกที
เดียร์ออกจากห้องน้ำมาก็ไม่เห็นกันต์อยู่ในห้องนอนแล้วคงออกไปข้างนอกแล้ว และก็จริงอย่างที่คิด อีกฝ่ายกำลังยกจานอาหารมื้อเช้าที่รวมกับมื้อเที่ยงมาวางที่โต๊ะหน้าโซฟา เดียร์เลยเดินเข้าไปช่วย เปิดตู้หยิบแก้วน้ำออกมา เปิดตู้เย็นเพื่อหยิบขวดน้ำออกมารินน้ำใส่แก้ว เขารู้หมดว่าอะไรอยู่ตรงไหน อาจจะเพราะมาบ่อย แล้วมาแต่ละครั้งก็มีเรื่องได้ใช้ครัวของกันต์เขาเลยรู้ตำแหน่งของต่างๆ ว่าเก็บเอาไว้ตรงไหน
อาหารมื้อแรกของวันนี้มีต้มจืดเต้าหู้หมูสับ ผัดผัก แล้วก็ไก่ผัดซอสสามอย่าง แต่ทุกอย่างก็อร่อยจนต้องตักเข้าปากไม่หยุด
“พี่... ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม” เดียร์ส่งเสียงทักคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน
กันต์เงยหน้าขึ้นมอง เลิกคิ้วเป็นเชิงถามพอเห็นแบบนั้นเดียร์เลยถามต่อ “ทำไมพี่ถึงชอบสะสมตุ๊กตาหมีล่ะ”
“ก็... อย่างที่บอกคุณตาคุณยายซื้อมาให้น่ะ แต่จริงๆ แล้วตุ๊กตาหมีเป็นตัวแทนของแม่” กันต์ตอบอย่างไม่ปิดบังอะไร “แม่พี่เสียไปตั้งแต่พี่อายุได้แค่ขวบเดียว ตอนวันเกิด มัมบอกว่าแม่ซื้อตุ๊กตาหมีให้เป็นของขวัญ มัมเลยมักจะให้ตุ๊กตาหมีกับพี่เพื่อให้พี่นึกถึงแม่ตลอด พอแบบนั้นทั้งพ่อ คุณตาคุณยายแล้วก็พวกอาๆ ก็เลยขยันซื้อมาให้ จนมันเยอะไปหมด แล้วพอพี่รู้ความหมายที่มัมพยายามสื่อพี่ก็เลยรักตุ๊กตาหมีน่ะ”
“ขอโทษครับที่ถาม...” เดียร์ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดที่ถามออกไป
“ไม่เป็นอะไร มันนานมากพี่ไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับแม่เลยด้วยซ้ำ”
“แล้ว... มัมนี่...” เดียร์ลังเลว่าควรจะถามดีไหม
“ไม่ต้องคิดมากหรอก พี่จะเล่าให้ฟัง” กันต์ยิ้ม “มัม... จริงๆ แล้วเป็นน้าของพี่เอง พี่อยู่กับน้ามาตั้งแต่แม่เสียแต่ก่อนแม่พี่เสียน้าก็คอยเลี้ยงพี่มาตลอดพี่เลยติดเรียกว่ามัม จนโตมาก็ยังเรียกมัมอยู่ดี มัมของพี่ก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน พี่ถึงไม่ได้รู้สึกรับไม่ได้เรื่องของเรา เพียงแค่มัมพี่เป็นผู้ชายที่ตั้งท้องไม่ได้น่ะ”
เดียร์ได้ฟังก็ตาโตอย่างคิดไม่ถึง ก่อนจะนึกตามที่อีกฝ่ายเล่า “อ้าว... งั้นน้าของพี่ก็... ค คบกับพ่อพี่... เหรอ”
กันต์ส่ายหน้า “พี่มีพ่อสองคน เหมือนกับที่มีแม่สองคน คือแม่ผู้ให้กำเนิดกับมัมที่เลี้ยงพี่มา ส่วนพ่อ... ก็คือพ่อผู้ให้กับเนิด กับพ่อที่เลี้ยงพี่มา ถ้าให้พูดตรงๆ คือพ่อกับแม่พี่ไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของพี่ มัมเป็นน้าของพี่ พ่อคินคือคนรักของมัม ส่วนพ่อแท้ๆ... ก็เสียไปเมื่อตอนพี่อยู่มัธยม ตั้งแต่เด็กๆ พี่ไม่รู้จักพ่อแท้ๆ มารู้ว่าพ่อแท้ๆ คือใครก็น่าจะช่วงอายุสี่ห้าขวบ แต่ตอนนั้นก็เด็กเกินกว่าจะเข้าใจได้ มาเข้าใจจริงๆ ก็ตอนโตกว่านั้นแล้ว”
“พี่อยู่กับมัมแล้วก็พ่อคิน หมายถึงพ่อที่เลี้ยงพี่มาน่ะ แต่ก็ติดต่อกับพ่อแท้ๆ ตลอดจนเราสนิทกัน แล้วท่านก็มาเสียไป”
“แล้วน้องสาวพี่”
“น้องแพรไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ไม่ใช่ลูกติดของมัมหรือพ่อคิน พี่ไปเจอน้องแพรถูกทิ้งเอาไว้ตอนไปเที่ยวทะเล พี่เลยขอให้มัมกับพ่อคินทำเรื่องรับน้องแพรมาอยู่ด้วยกัน” กันต์ยิ้ม ยกมือขึ้นโยกหัวน้องตัวเล็กเบาๆ “ทำหน้าประหลาดนะเรา พี่ไม่เคยคิดว่าตัวเองขาดความรัก พี่อบอุ่นมาก ครอบครัวพี่ก็อบอุ่น พี่ไม่อายที่จะพูดกับใครๆ ว่าครอบครัวของพี่เป็นแบบไหน เพราะพี่ภูมิใจในครอบครัวของพี่ และพี่ก็รักทุกคนมาก เหมือนที่พี่ถามเราเมื่อวานไง”
“ฮื่อ...” เดียร์ส่งเสียงในลำคอพร้อมกับยิ้มออกมา
“เอาไว้ว่างๆ พี่จะพาไปแนะนำตัวกับที่บ้าน ตอนนี้กินข้าวก่อนเถอะเดี๋ยวจะปวดท้อง”
เดียร์พยักหน้าก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าต่อจนอิ่มแปล้ไปหมด ได้แต่นั่งพิงโซฟาแล้วลูบพุงตัวเองเพราะไม่อยากจะขยับไปไหน
“เดี๋ยวพี่จะไปทำงานที่หอไอ้ดิวต่อ จะกลับห้องหรืออยู่ห้องพี่” กันต์ถามคนที่นั่งผึ่งพุงอยู่
“เดี๋ยวกลับห้องครับ ไปอาบน้ำ”
กันต์พยักหน้ารับก่อนจะพูดตัวเลขออกมาสี่ตัวให้น้องตัวเล็กหันมามองงงๆ “รหัสเข้าห้องพี่ไง เผื่อจะเข้ามารอพี่”
“แล้วผมจะเข้ามารอพี่ทำไมหล่ะ!” ถามกลับเสียงดัง
คนตัวสูงกว่าเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะโน้มตัวไปหา เดียร์รู้สึกว่ารอยยิ้มของกันต์ดูเจ้าเล่ห์ “ก็เผื่อกระวนกระวายใจเป็นห่วงพี่จนนอนไม่หลับอีกไง จะได้เข้ามารอพี่ที่ห้องไม่ต้องเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องพี่เหมือนเมื่อคืน”
ใบหน้าขาวแดงก่ำขึ้นมาทันที ดวงตากลมโตหลุกหลิกไปมาอย่างไม่รู้จะวางสายตาไว้ตรงไหนดี แต่ต้องไม่ใช่ใบหน้าของคนตรงหน้านี้ ก่อนที่เจ้าตัวจะพึมพำเลขสี่ตัวกลับไปให้กันต์ต้องมองอย่างแปลกใจ “ก็เผื่อ... ผมไม่อยู่ห้องไง... พี่จะได้ไม่ต้องกระวนกระวายใจ”
กันต์โน้มตัวไปใกล้กว่าเดิม สองแขนยันไว้ที่ผนักโซฟาที่น้องเบียดตัวเองลงไป กักน้องตัวเล็กเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน ตาคมจ้องน้องอย่างดุๆ “รู้ตัวไหมพูดอะไรออกมา”
“รู้...”
“รู้แล้วก็พูดเนี่ยนะ” กันต์แทบจะถลึงตาใส่เมื่อได้ยินคำตอบของน้องตัวเล็ก “พูดแบบนี้ออกมาเป็นการอ่อยกันชัดๆ เลยนะ รู้ใช่ไหม แล้วถ้าหากเจอคนไม่ดีเขาทำอะไรขึ้นมาจะทำยังไง”
“แต่ผมก็ไม่ได้บอกใครพร่ำเพรื่อเสียหน่อย” เดียร์พูดทันทีที่กันต์เอ่ยจบประโยค “ผมก็บอกแค่พี่นี่แหละ...”
“นี่ไม่ได้แกล้งพี่เล่นใช่ไหม มาอ่อยกันแบบนี้เนี่ยนะ ทำไมเป็นเด็กขี้อ่อยแบบนี้”
“ก็ทีพี่ยังชอบอ่อยผมเลย อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงอ่ะรู้จักไหม แถมพี่ยังอ่อยผมตั้งไม่รู้เท่าไหร่แล้ว ไหนจะเมื่อกี้อีก” เดียร์จ้องตากลับมาอย่างไม่ยอมแพ้ เรื่องอะไรที่เขาจะต้องโดนว่าอยู่คนเดียวด้วย ก็ในเมื่ออีกฝ่ายน่ะ... ขี้อ่อยกว่าเขาอีก “พี่มาบอกรหัสเข้าห้องกับผม พี่ก็กำลังอ่อยผมเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าหากเป็นคนอื่นเขาก็เข้ามาปล้ำพี่ไปแล้วมั้ง”
“เราก็อ่อยเหมือนกันนั่นแหละ มาบอกรหัสเข้าห้องแบบนี้ได้ไง ไม่ต้องคนอื่นหรอกเกิดพี่หน้ามืดตามัวเข้าไปปล้ำเราขึ้นมาทำยังไง” กันต์เองก็เถียงกลับไปเหมือนกัน “แล้วที่พูดนี่คิดจะเข้ามาปล้ำพี่ใช่ไหม”
“บ้า!!” เดียร์ว่าเข้าให้ หน้าตาแดงก่ำไปหมดด้วยความเขินอาย “ใครเขาจะมาปล้ำพี่กัน บ้าที่สุด มั่วๆ มั่ว”
กันต์หัวเราะขำกับการเถียงของน้องตัวเล็ก เจ้าตัวถลึงตาใส่เขาเหมือนจะขู่ให้กลัว แต่มันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด น่ารักมากกว่าน่ะสิ
“เฮ้ย!” เดียร์ตาโตตกใจ ยกมือปิดแก้มตัวเองทันทีหลังจากที่อีกฝ่ายก้มมาขโมยหอมแก้มกันแบบหน้าตาเฉย “ท ทำอะไรของพี่เนี่ย”
“หอมแก้มไง” ยักคิ้วใส่ก่อนจะเอียงแก้มให้ “อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงไม่ใช่เหรอ แล้วถ้าหอมมาจะหอมกลับไหม”
เดียร์เม้มปากพลางมองคนตรงหน้า นึกอยากจะเอาเล็บข่วนหน้านั้นสักทีข้อหาทำตัวน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด แล้วบอกเลย... อย่ามาท้าคนอย่างเมธาวิน บริสตัน
คนอย่างเมธาวิน บริสตัน พูดจริงทำจริงอยู่แล้ว
กันต์ยังคงเอียงแก้มให้ ยักคิ้วข้างเดียวเหมือนต้องการแกล้งยั่วให้น้องตัวเล็กหงุดหงิดเล่น ทำแก้มหน้าที่เอียงหาป่องยกนิ้วชี้ที่แก้มตัวเองเหมือนต้องการท้าทาย
“อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกง... แล้วถ้าหอมมาก็หอมกลับเหมือนกันนั่นแหละ ไม่โกง” พูดจบก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาหนึ่งฟอดแล้วก็รีบดันกันต์ออกห่างจากตัวเอง
คนที่ท้าทายเขาก็ตะลึงไปชั่วขณะเพราะไม่คิดว่าเดียร์จะหอมแก้มเขาจริงๆ ตั้งใจว่าจะแกล้งอีกนิดเดียวก็จะเลิกแกล้ง ใครจะคิดว่าอีกฝ่ายจะยื่นหน้ามาหอมแก้มเขาแล้ววิ่งหนีไปแบบนี้
ยกมือแตะแก้มข้างที่โดนหอมไปก่อนจะหัวเราะออกมา ไม่ต้องไปส่องกระจกที่ไหนก็รับรู้ได้ว่าหน้าของเขาจะต้องแดงอยู่แน่นอน
“เด็กแสบ... แสบนักนะเจ้าอุ๋งเอ้ย” ส่ายหน้ากับการกระทำที่แสนจะก๋ากั่นของน้องตัวเล็ก แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าของกันต์ก็ยังประดับไปด้วยรอยยิ้ม และผิวแก้มที่เป็นสีแดงระเรื่อ
ไม่ต่างจากน้องตัวเล็กที่ตอนนี้กลายเป็นเด็กแสบของพี่ตัวโตที่หน้าแดงก่ำไม่แพ้กัน พอวิ่งกลับเข้าห้องตัวเองได้ก็รีบตรงไปยังห้องนอน ทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วซุกหน้ากับหมอนทันที หัวใจของเขายังคงทำงานหนักด้วยการเต้นแรงเหมือนกับรัวกลองชุด หน้าก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด มันต้องแดงมากแน่ๆ
นึกอยากตีตัวเองที่กล้าหาญไปหอมแก้มเขาแบบนั้น แต่นั่นก็เป็นความผิดของกันต์ด้วยส่วนหนึ่งที่มาท้าทายเขา ก็บอกแล้วว่าอย่ามาท้าทายเขา
อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงไง... ก็ถ้ามาหอมกันก็หอมกลับไง... ไม่โกงอยู่แล้ว
************************************************
อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงจ้าาาาาา หอมมาก็หอมกลับไม่โกงเหมือนกันนะจ๊ะ โอ๊ย! ยัยนุ้ง! ถ้าพี่ฮาร์ท แด๊ดรู้นะว่าเราเที่ยวไปหอมแก้มผู้ชายแบบนี้บ้านแตกแน่นอนจ้า แต่ไม่เป็นไรนะ เราไม่บอก คนอ่านไม่บอก พี่กันต์ไม่บอก ไม่มีใครรู้แน่นอน เพราะฉะนั้นหอมได้ ฮี่ๆๆ
เป็นไงล่ะพิกันอึ้งไปเลย ท้าใครท้าได้ แต่อย่ามาท้า เมธาวิน บริสตัน นะเออ คนนี้พูดจริงทำจริงนะจ๊ะ อิอิ แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
อ่อยมา อ่อยกลับ ไม่โกง
หอมมา หอมกลับ ไม่โกง
แอร๊ยยยยย :-[ :-[
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:pig4: :L1:
-
:hao7: อ่อยกันไป อ่อยกันมา .... คนอ่าน ชอบบบบบบ :heaven
-
:o8: :o8: :-[ :-[
-
จ้าาาา อ่อยกันแบบนี้ คนอ่านเขินแทนน
-
:-[ :-[
-
:-[ :-[ เขิลเลย....มีความจะพาไปเจอกพ่อแม่น่าจ้าาาาาาาา :hao7:
-
น้องงงง คนจริงอ่ะ ไม่โกงจริงๆด้วย
-
:mew3:
-
ถ้าจะอ่อยกันไปมาขนาดนี้ ตกลงสถานะให้ชัดเจน แล้วพาไปหาพ่อแม่ฝากเนื้อฝากตัวกันเลยเถอะ
ตกลงสินสอดไว้รอเลย :mew1:
-
ว้ายๆๆๆ เค้าหอมแก้มกันแล้ว. :-[
-
:mew1:
น่ารักจังเลย
ยิ่งอ่านยิ่งฟิน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าเดียร์จะทำแบบนี้ นัดเลย นัดคุยกันทั้ง 2 ครอบครัวกันไปเลย :laugh:
-
หวานๆ กันนะช่วงนี้ ใจตรงกันแล้วสินะครับ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะ //เป็นกำลังใจให้เด็กๆ ทั้งสอง
-
:laugh: สายอ่อยทั้งพี่ทั้งน้อง
-
อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกง เยี่ยมมากค่ะ o13 :mew3:
-
ขอบคุณค่ะ
-
บอกว่าคนพี่ขี้อ่อย แต่คนน้องน่ะอ่อยกว่ารู้มั้ย
-
น่ารักกกก~
-
ศีลเสมอกัน อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกง
น่ารักกันจริงๆ
-
น่ารักมากเลย
-
จ้าดีจ้า ไม่โกงกันเนอะจะได้เท่าเทียมกัน
-
คนพี่กับคนน้องเขาหอมกันแล้วค่ะคุณ
-
จร้าาาา
-
อบอุ่น :)
-
แบบนี้คนอ่านก็ตายยยยยย...สิคะ
-
:o8: :-[
-
(https://i.pinimg.com/564x/2e/9c/3f/2e9c3f2b2a0c9a46276896d1f60c1836.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท22 l “แล้วถ้าหาก...”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
งานตัดโมเดลวิชาประวัติศาสตร์ที่เป็นวิชาเลือกเสร็จไปกว่าครึ่งแล้ว และคนที่ทำเยอะที่สุดก็คือคนที่นั่งกรีดไม้บัลซ่าไปฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี เพื่อนๆ ได้แต่มองกันตาปริบๆ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปอารมณ์ดีมาจากไหน
แต่พอมาถึงที่ห้องของดิวเจ้าตัวก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร รื้องานออกมาวางบนโต๊ะแล้วลงมือทำงานทันที ทั้งกรีดไม้บัลซ่าเป็นแผ่นๆ เพื่อทำเป็นผนังบ้าน หยิบเอาแบบประตูหน้าต่างมาตัดเพิ่มความสวยงามด้วยการนั่งแกะสลักไม้บัลซ่าเป็นลวดลาย ทำพังไปสามสี่อันก็ไม่มีหงุดหงิดยังคงฮัมเพลงอย่างมีความสุขแล้วก็หยิบไม้มาทำใหม่แค่นั้น นี่ต่อให้ปล่อยมันนั่งทำคนเดียวพวกเขาก็เชื่อว่าคืนนี้คงเสร็จเรียบร้อย
“มึงอารมณ์ดีเกิน จนกูชักจะขนลุกแล้วนะเนี่ย” ในที่สุดไข่เจียวก็ทนกับความอารมณ์ดีของเพื่อนกันต์ไม่ไหวเลยต้องทักออกไป
ปกติเพื่อนกันต์ก็ไม่ใช่คนที่ชอบทำหน้าบึ้งหรือแผ่รังสีไม่น่าเข้าใกล้ออกมา แต่มันก็ไม่ค่อยปล่อยรังสีของความอารมณ์ดีจนน่าขนลุกแบบนี้เหมือนกัน
“ท่าทางแบบนี้ อารมณ์ดีแบบนี้ คงคุยกับน้องเดียร์เรียบร้อยแล้วล่ะสิ” ใยไหมทักขึ้นอย่างพอจะเดาได้
“ก็เรียบร้อยแล้วล่ะ” เจ้าตัวยิ้มแล้วตอบคำถามของเพื่อน
“เร็วไปไหมมึง” ป่าไม้อดไม่ได้ที่จะเอ่ยแขวะ “เมื่อวานยังทำหน้าอมทุกข์จะเป็นจะตายเพราะคุยกับน้องไม่เข้าใจ ข้ามคืนยังไม่ทันพ้นยี่สิบสี่ชั่วโมงยิ้มหน้าระรื่น”
นึกแล้วก็น่าหมั่นไส้จริงๆ หลายวันมานี้ไอ้เหนือเดือนทำหน้าตาอมทุกข์ ทำหน้าเครียดเหมือนคิดอะไรไม่ตกเสียจนเพื่อนๆ เป็นห่วงกันไปหมด ตั้งใจว่าเสร็จงานนี้จะระดมความคิดเพื่อหาทางช่วยเพื่อน ที่ไหนได้... ผ่านไปยังไม่ถึงวัน หน้าระรื่นอารมณ์ดีฮัมเพลงงุ้งงิ้งๆ สบายใจ ถ้าเพื่อนๆ จะหมั่นไส้ก็คงไม่แปลกอะไร
“อย่างนี้กันต์กับน้องก็คบกันแล้วน่ะสิ ใช่ไหม” ใบบัวถามด้วยความกระตือรือร้นทันที
กันต์ส่ายหน้ากับคำถามนั้น “ยังหรอก ยังไม่ได้คบกัน”
“อ้าว” ทุกคนร้องออกมาแทบจะพร้อมกันเมื่อได้ยินคำตอบ
“เมื่อคืนแค่คุยเรื่องที่น้องกังวลใจอยู่แค่นั้น พอคุยจบสบายใจน้องก็หลับเลย ก็เลยยังไม่ได้คุยเรื่องคบกัน กว่าจะตื่นก็สายมากแล้วเลยยังไม่ได้คุยอะไรกันให้เป็นเรื่องเป็นราว” กันต์พูด “ไม่ได้รีบขนาดนั้น ไว้รอให้น้องพร้อมก่อนก็ค่อยคบ อย่างน้อยไม่มีเรื่องกังวลใจแล้วก็พอแล้ว”
“งั้นจบ ทำงานต่อได้” พอเห็นว่าไม่มีเรื่องน่าสนใจแล้วป่าไม้ก็จัดการดันแบบประตูหน้าต่างให้กันต์เอาไปทำต่อ
กันต์ทำเพียงแค่ส่ายหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร งานพรีเซนต์กับรูปเล่มรายงานสองสาวทำเสร็จเรียบร้อยแล้วตอนนี้เลยลงมาช่วยพวกเขาตัดโมเดล ทำให้งานคืบหน้าไปเยอะกว่าเดิมมากทีเดียว เหลือเก็บรายละเอียดอีกประมาณสามสิบเปอร์เซ็นต์งานชิ้นนี้ก็จะสมบูรณ์แบบ
“โอ๊ย... ปวดตามาก” ใบบัวร้องก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่ไปกับพื้นโดยมีใยไหมตามลงไปติดๆ
สี่หนุ่มที่เหลือก็มีสภาพไม่ต่างกัน ทุกคนนอนแผ่ไปกับพื้นหลังจากที่ติดกาแลที่ปลายยอดของหลังคาชิ้นสุดท้ายเสร็จเรียบร้อย ในที่สุดโมเดลไม้บ้านชั้นเดียวสไตล์ล้านนาอย่างเรือนกาแลก็เสร็จตามที่ตั้งใจเอาไว้ พวกเขาเก็บรายละเอียดแทบจะทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นลักษณะของผนัง การแกะสลักเหนือบานประตู กาแลแต่ละอันที่ติดอยู่บนหลังคา
“สองสาวกลับกันไหวไหม หรือจะค้างที่นี่ก่อน” ดิวหันไปถามสองสาว กว่างานจะเสร็จก็ดึกมากแล้ว ดึกกว่าเมื่อคืนเสียอีก เรียกว่าอีกแค่สองชั่วโมงฟ้าจะก็สว่างแล้ว “ถ้าจะค้างก็เข้าไปนอนในห้องได้เลย”
“กลับห้องดีกว่า เกรงใจ จะได้นอนกันยาวๆ ด้วย” ใบบัวตอบแทน ก่อนจะลุกขึ้นช่วยกันเก็บกวาดให้เรียบร้อย
โมเดลยกไปวางไว้บนโต๊ะอย่างเรียบร้อยระวังไม่ให้พังลงมาเสียก่อน สองสาวช่วยกันเก็บอุปกรณ์ส่วนหนุ่มๆ ก็จัดการโกยเศษกระดาษใส่ถุงเพื่อเตรียมเอาไปทิ้ง
“อย่างนั้นเดี๋ยวไปส่ง” ไข่เจียวพูด เพราะทางกลับหอของเขาก็ทางเดียวกับสองสาวอยู่แล้ว “อย่างนั้นแยกย้าย พรุ่งนี้งดเจอ งดนัด กูจะนอนให้ตะวันตกดินเลย”
“โอเค ตามนั้น...”
เมื่อเก็บกวาดเรียบร้อยกันต์ ไข่เจียว ป่าไม้ ใบบัวและใยไหมก็แยกย้ายกันกลับ สองสาวไปกับไข่เจียว กันต์กับป่าไม้ก็แยกไปที่รถของตัวเองแล้วก็ขับออกจากหอพักของดิวไป เพราะเป็นเวลาดึกมากแล้วถนนจึงโล่งมากขับรถไม่ถึงสิบนาทีกันต์ก็เลี้ยวรถเข้าคอนโดของตัวเอง วนรถขึ้นไปจอดตรงที่จอดรถของห้องเขาแล้วเดินเข้าคอนโดไป
หน้าห้องของเขาไม่มีใครเดินวนไปวนมาอยู่เหมือนกับเมื่อคืน แน่ล่ะ... เพราะนี่ก็ดึกมากจนเกือบจะเช้าอยู่แล้ว ใครที่ไหนจะมาเดินเล่นอยู่หน้าห้องของคนอื่นกัน
ได้แต่ส่ายหน้ากับความคิดของตัวเองที่หวังว่าจะเห็นน้องตัวเล็ก โอกาสแทบจะเป็นศูนย์เลยด้วยซ้ำ สะบัดหน้าไล่ความคิดก่อนใช้คีย์การ์ดแตะที่หน้าจอแบบสัมผัสของประตูดิจิตอล ส่งเสียงยืนยันก่อนที่กันต์จะเปิดประตูห้องเข้าไป แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกอุณหภูมิที่เย็นกว่าปกติภายในห้องเหมือนกับเปิดเครื่องปรับอากาศเอาไว้ ทั้งๆ ที่เขามั่นใจว่าก่อนจะออกจากห้องไปเขาปิดแล้วเรียบร้อย
แต่แล้วก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อเห็นใครบางคนนอนขดตัวอยู่บนโซฟา แววตาของกันต์ฉายชัดถึงความแปลกใจ แต่ไม่นานเขาก็ยิ้มออกมา ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นข้างโซฟาแล้วมองใบหน้ายามหลับของน้องตัวเล็ก
ไม่รู้ว่าเข้ามาอยู่ที่ห้องของเขาตั้งแต่ตอนไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเข้ามาที่ห้องของเขาทำไม แต่ไม่ว่าคำตอบของคำถามที่เขานึกถามอยู่ในใจนั้นจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่มันก็ทำให้เขายิ้มได้ เพราะบทสรุปของคำตอบนั้น... น้องก็อยู่ที่ห้องของเขาอยู่ดี
กันต์นั่งอยู่ข้างโซฟามองน้องตัวเล็กที่นอนกอดตุ๊กตาหมีที่เขาน่าจะวางทิ้งเอาไว้ที่โซฟาเอาไว้แน่น ยกมือขึ้นเคาะปลายจมูกคนนอนหลับเบาๆ อย่างมันเขี้ยว กันต์เผลอถอนหายใจออกมาทั้งๆ ที่ยังคงมีรอยยิ้มอยู่
ก็อย่างนี้ไง... แอบมาเข้าห้องคนอื่นแล้วนอนหลับอยู่ห้องคนอื่นแบบนี้ ไม่เรียกว่าอ่อยแล้วจะให้เรียกว่าอะไร
นึกอยากจะดุเสียจริงๆ ที่แอบเข้ามานอนหลับแบบนี้ ไม่ระวังตัวเลย... ถ้าหากเขาเป็นคนไม่ดีกว่านี้อะไรจะเกิดขึ้นบ้างก็ไม่รู้
นั่งมองหน้าน้องตัวเล็กจนพอใจเขาจึงลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมนอนบ้างแม้เวลาจะล่วงเลยมาเกือบตีห้าแล้ว กันต์ไม่ได้นอนในห้องแต่เขาหอบหมอนแล้วก็ผ้านวมมาที่ห้องนั่งเล่นแทน ผ้าผืนหนึ่งกางห่มให้น้องตัวเล็ก อีกผืนเอามารองปูกับพื้น วางหมอนบนผ้านวมแล้วก็ใช้ผ้านวมอีกผืนที่อยู่ในตัวตุ๊กตาหมีมาห่มตัวเองเอาไว้
กันต์นอนหันหน้าเข้าโซฟา ขยับถอยห่างออกมานิดเพื่อที่จะได้มองเห็นหน้าน้อง พอสายตาเริ่มชินกับความมืดเขาก็มองหน้าเดียร์ได้อย่างชัดเจน มองไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็หลับไป
เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเดียร์ชักจะไม่แน่ใจที่ตื่นมาในห้องของพี่ตัวโตแทนที่จะเป็นห้องของตัวเอง ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สองเมื่อตอนมาช่วยเจ้าของห้องตัดโมเดล ครั้งก่อนเขามาเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องของกันต์แล้วก็โดนลากเข้ามาคุย คุยเสร็จก็เผลอหลับไป ส่วนครั้งนี้... เขาตั้งใจเข้ามารอในห้องนี้เอง รอไปรอมาก็เผลอหลับ ตื่นอีกทีฟ้าข้างนอกก็สว่างแล้ว
นึกแล้วก็ขำตัวเอง ถ้าหากแด๊ดกับพี่ชายฝาแฝดรู้ว่าเขามานอนห้องคนที่ชอบแบบนี้ล่ะก็โดนดุจนตัวหดเหลือแค่หนึ่งนิ้วแน่นอนเลย เดียร์นอนนิ่งๆ ให้ตัวเองหายงัวเงียก่อนจะลุกขึ้นนั่งหันมองรอบๆ ไม่รู้ว่าเจ้าของห้องกลับมาหรือเปล่า แล้วกลับมาตอนไหน แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อสายตากวาดไปทั่วจนเจอคนตัวโตนอนห่มผ้าอยู่ที่พื้นใกล้ๆ กับโซฟา
เมื่อคืนตอนดูนาฬิกาครั้งสุดท้ายเดียร์จำได้กว่าเกือบจะตีหนึ่งแล้ว อีกฝ่ายคงกลับมาหลังจากนั้น เขาเลยตัดสินใจที่จะไม่ปลุกแม้อยากจะให้ลุกไปนอนที่เตียงดีๆ ก็ตาม เดียร์เอาผ้านวมผืนหนาที่คลุมตัวเองอยู่นั้นห่มให้อีกชั้นจะได้ไม่หนาวมาก ตอนนี้เกือบจะแปดโมงแล้ว เขาควรปล่อยให้อีกฝ่ายนอนพักต่อไปก่อน
ส่วนตัวเดียร์ก็ตัดสินใจกลับไปที่ห้อง ไปล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำให้เรียบร้อย รวมถึงเตรียมมื้อเช้าให้คนห้องข้างๆ ด้วย เดียร์เดินมาส่วนครัวหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย เขาตัดสินใจที่จะทำมื้อเช้าง่ายๆ อย่างแซนด์วิชให้ เดาเอาเองว่ากว่าพี่ตัวโตจะตื่นก็น่าจะอีกหลายชั่วโมง อาจจะตื่นมาตอนเกือบใกล้เที่ยงอย่างน้อยก็ให้กินแซนด์วิชลองท้องไปก่อนที่จะหามื้อกลางวันกินอีกที
ใช้เวลาไม่นานแซนด์วิชหน้าตาน่าทานก็ถูกจัดเรียงใส่กล่องเอาไว้ เดียร์หยิบกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์มาถือเอาไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปยังห้องที่อยู่ข้างๆ อีกรอบ กดรหัสผ่านที่อีกฝ่ายบอกเพียงแค่ครั้งเดียวแต่ก็แปลกที่เขาสามารถจำได้ในทันที
ภายในห้องยังคงเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศที่ทำงานได้อย่างดี ตำแหน่งเดิมที่ก่อนที่เดียร์จะออกจากห้องไปยังมีคนนอนอยู่บัดนี้ไม่มีแล้ว เพราะคนที่เคยนอนตอนนั้นย้ายตัวเองมานอนบนโซฟาเรียบร้อย ผ้านวมสามสี่ผืนคลุมอยู่บนตัวแบบที่เดียร์ก็ไม่เข้าใจว่าจะห่มอะไรขนาดนั้นเพราะอากาศก็ไม่ได้เย็นจนเกินไป ไหนจะตุ๊กตาหมีอีกสองสามตัวที่ตอนแรกยังไม่มี
คาดว่าอีกฝ่ายคงตื่นหลังจากที่เดียร์ออกจากห้องไปแล้ว ก่อนจะย้ายมานอนบนโซฟา ไม่ลืมที่จะเดินไปหอบหิ้วตุ๊กตาหมีมานอนกอดด้วย ผ้านวมมีกี่ผืนก็ห่มให้หมดโดยไม่ได้พับเก็บ เดียร์ไม่ได้ปลุกคนหลับ เขาเดินเอากล่องใส่แซนด์วิชไปเก็บเอาไว้ในครัว เดินสำรวจห้องของกันต์ไปเรื่อยๆ ไม่เคยได้สำรวจจริงจังเพราะทุกทีที่เข้ามาก็เข้ามาช่วยงาน ไหนๆ เจ้าของห้องก็ยังหลับอยู่ก็ขอสำรวจหน่อยแล้วกัน
รูปแบบการจัดวางเฟอร์นิเจอร์ไม่ได้ต่างจากห้องของเดียร์มากนัก เพียงแค่ห้องนี้ใหญ่กว่า มีถึงสองห้องนอนแต่ของเดียร์มีแค่ห้องนอนเดียว เดินสำรวจบริเวณห้องนั่งเล่นจนพอใจก็เอ่ยปากขออนุญาตคนหลับหยิบหนังสือมานั่งอ่านเล่น ดูท่ากันต์จะชอบอ่านหนังสือนิยายเหมือนกัน เพราะตู้ที่วางโทรทัศน์ข้างล่างเต็มไปด้วยหนังสือทั้งหมด แถมตรงชั้นวางของที่ติดผนังก็มีหนังสือวางเก็บเอาไว้อย่างเรียบร้อย
เดียร์นั่งพิงบีนแบคตัวใหญ่แล้วก็อ่านหนังสือ รอให้เจ้าของห้องตื่นนอน
คนที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟาเริ่มขยับตัวหลังจากผ่านเวลาล่วงเลยมาเกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว เดียร์วางหนังสือนิยายลงกับตักก่อนจะหันไปมองคนที่ยันตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟาพร้อมคว้าตุ๊กตาหมีมากอดแล้วซุกหน้าลงไป
กันต์นั่งอยู่ท่านั้นเกือบๆ นาทีก่อนจะเงยหน้าขึ้น เจ้าตัวสะดุ้งตกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นเดียร์นั่งมองอยู่ กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะเพ่งมองอีกรอบเพื่อดูว่าตัวเองตาฝาดไปหรือเปล่า แต่สายตาที่มองมาเหมือนจะยังเบลอๆ จนเดียร์ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายมองเห็นเขาหรือเปล่าเลยต้องยกมือโบกไปมาตรงหน้า
“พี่ตื่นหรือยังเนี่ย สติยังมาไม่ครบเหรอ” เดียร์ทักคนที่นั่งมองมาทางเขา
กันต์พยักหน้า ไม่รู้ว่าตอบคำถามที่เขาถามว่าตื่นหรือยัง หรือว่าตอบคำถามเรื่องสติยังมาไม่ครบกันแน่ เพราะนอกจากพยักหน้าแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ปัดผ้านวมสามสี่ผืนให้พ้นตัวแล้วก็เดินกอดตุ๊กตาทุกตัวที่หอบออกมาจากห้องนอนกลับเข้าห้องนอนไปโดยไม่ได้พูดอะไรกับเดียร์เลยสักคำ
“อะไรของเขา ตกลงนั่นตื่นหรือละเมอ” ได้แต่มองตามไปอย่างงงๆ กับท่าทางของอีกคน สุดท้ายก็เลิกสนใจแล้วหันกลับมาอ่านหนังสือนิยายต่อ
เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมาประตูห้องนอนของกันต์ก็ถูกเปิดออกโดยเจ้าห้องนอน อีกฝ่ายหน้าตาสดชื่นขึ้น เสื้อผ้าเปลี่ยนแล้วเรียบร้อยคงหายเข้าไปจัดการตัวเองมา
“ตื่นนานแล้วเหรอ” กันต์ส่งเสียงถาม
“ครับ ตั้งแต่แปดโมง ไปอาบน้ำมาแล้วเรียบร้อย” เดียร์ตอบ ลุกเดินไปที่ครัว “ผมทำแซนด์วิชมาให้พี่ด้วย พี่คงหิว”
หยิบกล่องใส่แซนด์วิชมาเปิดฝาแล้ววางเอาไว้ตรงโต๊ะกาแฟ กันต์พูดขอบคุณพร้อมกับยิ้มให้ เดินไปหยิบนมขวดใหญ่มาเปิดเทใส่แก้วแล้วเดินกลับมานั่งที่โซฟาเหมือนเดิม “เมื่อคืนมาหาพี่ตอนกี่โมง”
“ก็... สี่ห้าทุ่มแล้วมั้งครับ จำไม่ได้ แล้วก็หลับไปเลย แล้วพี่กลับมาตอนไหน” เดียร์ตอบคำถาม
“เกือบสว่างแล้ว เข้ามาก็เจอเด็กแสบมานอนขดอยู่บนโซฟา ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้องพี่ล่ะ” กันต์ตอบไปก็คว้าแซนด์วิชมากินไป
“ได้ไงล่ะครับ นั่นห้องนอนพี่นะ”
“ไม่เป็นอะไร คราวหลังก็เข้าไปนอนที่ห้องได้เลย จะได้ไม่ต้องมานอนขดอยู่บนโซฟาแบบนี้ มันไม่สบายหรอก”
“แล้วพี่อ่ะ... ทำไมไม่เข้าไปนอนในห้องนอนตัวเอง มานอนอยู่หน้าโซฟาทำไมครับ” เดียร์ถามกลับด้วยความสงสัย
กันต์เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะยิ้มให้ “นอนในห้องก็มองไม่เห็นเราสิ นอนตรงนี้มองเห็นเราชัดดี”
เดียร์หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีตอนที่ได้ยินคำตอบ แต่จะให้ยอมแพ้ง่ายๆ ก็คงไม่ใช่เขาหรอก ไหนๆ ก็ถือคติอ่อยมาอ่อยกลับไม่โกงแล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายหยอดมา... เขาก็ต้องหยอดกลับเป็นธรรมดา “อย่างนั้นผมมาให้นอนมองทุกคืนเลยดีไหมครับ”
“หือ... ดีสิ พี่คงนอนหลับฝันดีทุกคืนนะ”
“ผมพูดเล่นไหมล่ะ!”
กันต์หัวเราะชอบใจ “แต่ถ้าคิดว่ามานอนห้องพี่แล้วจะเสียเปรียบ ดูไม่ดี เดี๋ยวพี่ไปนอนห้องเราก็ได้ จะได้เสมอกันเนอะ... เดียร์มานอนห้องพี่ พี่ไปนอนห้องเดียร์ ไม่โกง”
“ก กินๆ เข้าไปครับ” ไม่รู้จะไปต่อยังไงก็เลยเปลี่ยนเรื่องเอาเสียเลย
กันต์ไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากยิ้มขำกับท่าทางของน้องตัวเล็กแล้วก็จัดการกับแซนด์วิชที่น้องทำมาให้จนหมดเกลี้ยงกล่อง เขาลุกเอากล่องของน้องไปล้างให้ ก่อนจะเดินกลับมาหาน้อง กันต์ขยับตัวนั่งใกล้ๆ เดียร์แต่ก็ไม่ใกล้จนอีกฝ่ายต้องรู้สึกอึดอัด เว้นที่พอให้รู้สึกโล่งแล้วก็ปลอดภัยต่อหัวใจของตัวเอง
“แล้วเมื่อคืน... ที่มารอพี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” กันต์ถาม นึกสงสัยตั้งแต่เมื่อคืนที่เดินเข้ามาในห้องแล้วเจอน้องนอนอยู่ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเรื่องร้อนใจอยากจะคุยกับเขาหรือเปล่าถึงได้มาหากันแบบนี้
“ก็... เปล่าครับ ไม่ได้มีอะไร ตอนแรกจะไปหาฮาร์ทแต่ฮาร์ทไปค้างห้องเพื่อนเพราะต้องทำงาน ขี้เกียจลงไปหาไอ้ทัชข้างล่างด้วย ก็เลยเข้ามาห้องพี่แทน” เดียร์ตอบเสียงเบา แต่เพราะนั่งอยู่ใกล้กันกันต์เลยได้ยินอย่างชัดเจน
พอได้ฟังคำตอบก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ “เหงาเหรอ เลยคิดถึงพี่ขึ้นมาล่ะสิ”
“ไม่ใช่สักหน่อย ผมแค่ประหยัดไฟห้องตัวเองต่างหาก” อีกคนก็ตอบกลับมาได้อย่างทันท่วงที
“เด็กแสบ” ยกมือโยกหัวน้องเล่นเบาๆ “แต่พี่ดีใจนะที่เปิดประตูเข้ามาแล้วเจอเราอยู่ในห้อง”
“ฮื่อ... แล้วงานพี่เสร็จแล้วเหรอ”
“เรียบร้อยแล้วล่ะ วันนี้ก็ว่าง... อยากไปเที่ยวไหนไหม เราไปเดทกันดีกว่า” กันต์เอ่ยชวน
“ด เดทเหรอ...” เดียร์ได้แต่ทำตาโตตอนที่ได้ยิน
“ใช่ ไปเดทกัน พี่ชวนเดทแล้ว เราจะชวนพี่เดทกลับไหมล่ะ ไม่โกงไง” กันต์ยิ้ม ที่เดียร์มองแล้วรู้สึกว่าเป็นรอยยิ้มที่กวนประสาทไม่ใช่เล่นๆ เลย
“เอาสิ... เดทก็เดทไง ชิลอยู่แล้ว ไม่เห็นจะมีอะไรเลยก็ไปเดทกัน แล้วเราจะไปเดทที่ไหนกันดีล่ะ” ทำหน้ายืดอกตึงไปอย่างนั้นแต่ข้างในนี่ทั้งตื่นเต้นแล้วก็ใจเต้นระรัวไปหมดแล้ว
“ไปเที่ยวเกาะรัตนโกสินทร์กันดีไหม พี่อยากไปถ่ายรูปวัดด้วย อยากไปหรือเปล่าล่ะ หรืออยากจะไปไหนไหม”
เดียร์นึกตามก่อนจะพยักหน้ารับ “ไปครับไป ไปเกาะรัตนโกสินทร์กัน ผมเองก็อยากไปถ่ายรูปวัด แล้วก็ไปหาของอร่อยๆ กินด้วยนะ” พอพูดถึงเรื่องกินล่ะยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีเลย
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเปลี่ยนชุดก่อน ใส่กางเกงขาสั้นแบบนี้ไปเข้าวัดไม่ได้” กันต์บอกสายตามองไปที่ขาขาวๆ ของน้องตัวเล็กให้อีกฝ่ายมองตามก่อนจะร้องออกมาอย่างนึกขึ้นได้
“จริงด้วย! อย่างนั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อน เดี๋ยวมาครับ ไม่เกินห้านาที” เดียร์พูดหยิบโทรศัพท์มาถือเอาไว้เตรียมจะกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปไหนก็โดนรั้งข้อมือเอาไว้ก่อนจนต้องหันมามอง กันต์ยกมือจับข้อมือของเดียร์เอาไว้กระตุกเบาๆ เป็นเชิงบอกให้อีกคนนั่งลงมาเหมือนเดิม “นั่งก่อน... พี่มีอีกเรื่องอยากจะถามหน่อย”
ได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็นั่งลงตามเดิม มองหน้าพี่ตัวโตอย่างงงๆ “เรื่องอะไรครับ”
“ถ้าพี่อ่อยเรา เราก็จะอ่อยกลับไม่โกงใช่ไหม” กันต์ถามขึ้นมาแล้วนั่นก็ยิ่งทำให้เดียร์นึกงงเข้าไปใหญ่ว่าทำไมอยู่ๆ กันต์ถึงได้ถามเรื่องนี้ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับกับคำถามนั้น เพราะเขาก็คิดแบบนั้นจริงๆ
อ่อยมาอ่อยกลับ... ไม่โกง
“แล้วถ้าพี่จีบเราล่ะ...” กันต์ถาม
“ผมก็จีบพี่กลับไง ไม่โกงอยู่แล้ว” เดียร์ตอบ
“แล้วถ้าพี่บอกว่าชอบเดียร์ล่ะ” กันต์พูดต่อ
คราวนี้คนฟังใจสั่นไปแล้ว แก้มขาวๆ ก็ขึ้นสีแล้วเช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังทำใจกล้าตอบกลับไป “ผ ผมก็จะบอกว่า ช ชอบ... ขอบพี่”
“แล้วถ้า...” พอได้ยินกันต์พูดต่อ ใจของเดียร์ก็ยิ่งสั่น ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหนกันแน่
“ล แล้วถ้าอะไรครับ”
“แล้วถ้า... พี่ขอเดียร์คบล่ะ”
ถ้าเดียร์เป็นกาน้ำร้อน ก็คงมีควันพุ่งพร้อมกับเสียงร้อง ถ้าเดียร์เป็นระเบิดเวลา ก็คงจะระเบิดตู้มลูกใหญ่ไปแล้ว
“ว่าไง... แล้วถ้าพี่ขอเดียร์คบล่ะครับ”
“ผ ผม... ผมก็จะขอพ พี่คบ...”
“ตกลงครับ” กันต์ยิ้มทันทีที่ได้ยิน
“ต ตกลงอะไรครับ” ถามเหมือนกับไม่เข้าใจ แต่เดียร์เข้าใจทุกอย่าง ก็รู้ว่าเป็นแผนของคนอายุมากกว่า แต่เขาก็ยอมเล่นตาม เล่นตามทั้งๆ ที่รู้ว่ามันส่งผลต่อความรู้สึกแล้วก็จิตใจของเขามาก รวมไปถึงสถานะความสัมพันธ์ของพวกเขาด้วย
“ก็ที่เดียร์ขอพี่คบไง พี่ตอบตกลงแล้ว พี่ตอบตกลงแล้ว... แล้วเดียร์ล่ะ” มองคนหน้าแดง คอแดงแล้วก็ยิ้มอย่างเอ็นดู
“ผ ผมก็... จะตอบ ต ตกลง เหมือนกัน ไม่โกง”
“ถ้าอย่างนั้นเราเป็นแฟนกันแล้วเนอะ”
เดียร์ไม่ตอบอะไรนอกจากส่งเสียงในลำคอแค่นั้นกันต์ก็รู้แล้ว นึกอยากจะดึงน้องตัวเล็กมากอดแล้วก็หอมแก้มให้ชื่นใจแต่ก็ไม่อยากแกล้งไปมากกว่านี้เพราะแค่นี้เดียร์ก็หน้าแดง คอแดงไปหมด หัวใจทำงานหนักมากแล้ว
หลังจากตอบไปเดียร์ก็ได้แต่นั่งก้มหน้ายกมือปิดแก้มตัวเองหวังว่ามันจะช่วยบังอาการหน้าแดงของตัวเองได้ทั้งๆ ที่รู้ว่าก็ไม่มีผลอะไร สิ่งที่เดียร์พูดหรือตอบไป ไม่ใช่การเล่นไปตามเกมแต่เขาก็มั่นใจแล้วทั้งความรู้สึกของตัวเองแล้วก็ของกันต์ถึงได้ตอบไปแบบนั้น เพราะถ้าไม่มั่นใจเขาก็คงไม่มีทางยอมเล่นเกมตอบคำถามแบบนี้แล้วก็ตอบตกลงไป
ไม่รู้หรอกว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้... ก็แค่อยากทำตามหัวใจของตัวเองเท่านั้น บอกแล้ว... คนอย่างเดียร์ เมธาวิน บริสตัน น่ะ... ไม่โกงหรอก
อ่อยมาอ่อยกลับก็ไม่โกง ถ้าตกลงคบเป็นแฟนมา... ก็ตกลงกลับเหมือนกัน ไม่โกงอยู่แล้ว...
************************************************
บ้านใครอยู่ในซอยก็ปิดซอยเลี้ยง บ้านใครอยู่ในหมู่บ้านก็ปิดหมู่บ้านเลี้ยง ใครอยู่หอพักคอนโดก็ปิดหอพักปิดคอนโดเลี้ยงเลยจ้า เขา เป็น แฟน กัน แล้ว ขอย้ำอีกรอบ เขา เป็น แฟน กัน แล้ว งุ้ยยยยย เขินอ่ะ ถ้ามีคนมาเล่นมุกแบบพี่กันต์กับเรานี่คงจะกลั้นยิ้มไม่อยู่แน่ ๆ เลย เนอะ มันน่ารัก มันดีต่อใจมาก ๆ เลยยยยยยย
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ฮิ้วววว ตกลงคบกันอย่างเป็นทางการแล้ว
อย่างนี้ต้องปิดประเทศฉลอง อิอิ
-
เป็นแฟนกันซักที :pig4: :pig4:
-
เ ข า เ ป็ น แ ฟ น กั น แ ล้ ว !!!!!
ในที่สุดก็เลื่อนสถานะกันสักที คบปุ๊ปเดทปั๊ป มารอแอบดูคู่รักข้าวใหม่ปลามันเดทกันนะคะ
ปล. พ่อควอตจะว่าไงน้ออออ
-
จ๊ะ ไม่โกง แต่คนอ่านอิจฉาแกมหมั่นไส้
-
แหมมมมมมมม :hao3: :hao3: :hao3:
-
:mc2: :วู้วว1: เขาคบกันแล้วเป็นแฟนกันแล้ว ไปซื้อพุทันไหมเนี้ยจุดฉลองสามวันสามคืนเลย :mc4:
-
เค้าคบกันแล้ว :L1: :L1: อยากเห็นตอนเค้าเดทกันขอไปแอบดูนะ :mew3: :mew3:
-
:sad4: :sad4: :-[ :-[ :impress2: :impress2:
-
เป็นแฟนกันแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
-
งื้อออออออออ :mew2: :mew3: ละมุนละไมดีต่อใจเค้าเป้นแฟนกันแล้ว :katai4: :katai5: :hao7:
-
โอ้ยยยย ปวดแกล้ม
ดีต่อใจ :-[
-
คบมา คบกลับไม่โกงงี้เหรอ
แบบนี้ก็ได้เหรอลูกกกกกก
เอาเถอะ!! วิธีการยังไงก็แล้วแต่
แต่ตอนนี้เขาก็คบกันแล้วล่ะเนอะ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
เป็นการตกลงเป็นแฟนกันแบบไม่ซ้ำกะคนอื่นจริงๆ :katai2-1:
ดีใจกับทั้งสองคนด้วยค่ะ.
-
เดียร์ :hao7: :hao7: ไม่โกงจริงๆ
-
มีความไม่โกงอย่างชัดเจน :m20:
-
:-[ :-[ อรั้ยย เขิลจุม
-
น้องเดียร์ลูกระวังพ่อโกรธนะลูก :hao3:
-
:mew1:
ตอบตกลงเป็นแฟนแล้ว ถามพี่ถามพ่อยังน้องเดียร์
แต่พี่กันต์เก่งอยู่แล้วผ่านด่านแน่นอน
-
น้องตัวเล็กกับพี่ตัวโต น่ารักจริงๆ
-
เขิน~
-
ไม่โกงหรอกจ้าทำตามหัวใจตัวเองล้วนๆ
-
5555 แบบนี้ก็ได้หรอ กันต์ น้องไม่โกงเนาะ ชัดเจนนะ
น้องไปไหนต่อไม่ถูกเลย แต่ก็ทำใจกล้าตอบพี่นะ
เดียร์เอ้ย ไหวไหม ตัวจะแตก ใจจะทะลุหรือเปล่า เขินเบอร์แรง
ตกหลุมพี่ซะแล้ว ปีนขึ้นไม่ไหวแน่ แถมถมตัวเองพร้อม
ขนาดแค่คุยกันเข้าใจ กันต์ยังฮัมเพลง
ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้ว ไม่เปิดคอนเสิร์ตเลยหรอ
เค้าเป็นแฟนกันแล้ววววว โลกต้องรู้
-
ขอบคุณครับ +1 ให้นะครับ :a2: :katai2-1: o13
-
ฝั่งลูกๆ ตอบตกลงกันไปแล้วทั้งสองคน แล้วฝั่งพ่อแม่ มัมแด๊ด ล่ะครับ จะตอบตกลงด้วยไหม? อิอิ
-
คบสักที555
-
นี่คือ ความไม่โกงที่แท้ทรู โอ้ยยยยย คิดได้ไงเนี่ยยยย :mew1: :mew1:
-
(https://i.pinimg.com/564x/4a/1e/83/4a1e8320e4b7b594491498f5a1422988.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท23 l “เดทกันต์”
“คิ้วขมวด” เสียงพูดอย่างขำๆ ดังขึ้นให้คนที่ทำคิ้วขมวดหันไปมอง แล้วแทนที่คิ้วจะคลายออกนั้นกลับขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิมให้คนทักก็หลุดหัวเราะออกมา ยกนิ้ววางที่หว่างคิ้วแล้วคลึงเบาๆ ให้คิ้วนั้นคลายออกจากกัน “คิ้วขมวดอะไรขนาดนี้”
“ผมกำลังสงสัย” เดียร์ตอบ มองคนที่เดินอยู่ข้างๆ
“สงสัยอะไร” กันต์ถามกลับ เขาหยุดเดินดึงให้น้องหยุดเดินด้วยก่อนจะยกกล้องที่คล้องคออยู่ขึ้นถ่ายภาพของสถาปัตยกรรมตรงหน้า
ตอนนี้พวกเขามาถึงเกาะรัตนโกสินทร์แล้วเรียบร้อยหลังจากที่ตกลงกันได้ว่าจะมาเดทกันที่นี่ พอลงจากรถโดยสารสาธารณะได้กันต์ก็พาน้องไปไหว้พระก่อนเป็นอันดับแรก วัดคู่บ้านคู่เมืองของประเทศไทยอย่างวัดพระศรีรัตนศาสดาราม หรือ ที่คนมักจะเรียกขานกันว่า วัดพระแก้ว พวกเขาไหว้สักการะขอพรเพื่อความเป็นสิริมงคล เมื่อไหว้พระเรียบร้อยทั้งคู่ก็เดินถ่ายรูปอยู่บริเวณของวัดพระแก้วจนทั่ว แล้วจึงออกมาเดินด้านนอกเพื่อหาสถานที่ต่อไปที่จะไปกัน
“ผมสงสัยว่า... สรุปผมมีแฟนแล้วใช่ไหม” เดียร์พูดสิ่งที่สงสัยออกมา และคำพูดนั้นก็ทำให้กันต์หลุดขำ
เขาดึงแขนน้องให้มาหลบที่ข้างทางระหว่างทางที่จะเดินไปถ่ายรูปที่กระทรวงกลาโหม “ก็มีแล้วสิ ทำไมจะต้องสงสัยด้วย”
เดียร์เงยหน้ามองก่อนจะขมวดคิ้วอีกรอบ “ก็ผมไม่แน่ใจนี่ ยังงงๆ อยู่เลยว่าตกลงที่คุยกันคือยังไง”
“ไม่เห็นจะต้องไม่แน่ใจเลย” กันต์บอก “พี่ขอเราเป็นแฟน เราก็ขอพี่เป็นแฟน พี่ตอบตกลง เราก็ตอบตกลง สรุปเราสองคนก็เป็นแฟนกันไง ง่ายๆ แค่นี้เอง”
กันต์ขำกับสีหน้างงๆ เหมือนจะตามไม่ทันของน้องตัวเล็ก “สรุปว่า... เราสองคนเป็นแฟนกัน โอเคไหมครับ”
“อ่า... ครับ โอเคครับ” สุดท้ายก็พยักหน้ารับ สรุปแล้ว... วันนี้เดียร์ก็ได้แฟนมาหนึ่งคน แฟนที่เรียนเก่ง ทำอาหารเก่ง ทำขนมเก่ง แถมยังทำอร่อยด้วย ถ้าอย่างนั้น... การมีแฟนวันนี้ก็คงเป็นเรื่องดี อย่างน้อยก็สามารถขอให้ทำขนมให้กินได้ตลอดแล้ว
ก็... เป็นแฟนกันแล้วนี่นา
กันต์ยกมือขึ้นโยกหัวน้องตัวเล็กเล่นอย่างเอ็นดูก่อนจะพาน้องเดินต่อ “เดี๋ยวไปถ่ายรูปที่กระทรวงกลาโหมกัน”
“กระทรวงกลาโหมนี่เป็นสถาปัตยกรรมแบบไหนเหรอครับ เหมือนผมจะเคยอ่านอยู่เป็นแบบ... นีโอเดียน...” เดียร์ถามอย่างสนใจ
“ไม่ใช่ นีโอเดียน นีโอปัลลาเดียน ชื่อนี้ถ้าพี่จำไม่ผิดก็มาจากชื่อของสถาปนิกผู้ออกแบบนั่นแหละนะ” กันต์พูด
อาคารสีเหลืองเด่นสง่าโดยมีฉากหลังเป็นสีฟ้าของท้องฟ้า ทำให้อาคารหลังนี้ดูสวยงามเพิ่มมากขึ้นนักท่องเที่ยวชาวไทยแล้วก็ชาวต่างชาติต่างยกกล้องขึ้นเก็บภาพอันแสนสวยงามนี้เอาไว้แทบจะทุกคน รูปแบบของอาคารเป็นสถาปัตยกรรมแบบ นีโอปัลลาเดียน ซึ่งสถาปัตยกรรมแบบนี้ได้รับอิทธิพลมาจากตะวันตก ได้รับการพัฒนาในช่วงสถาปัตยกรรมแบบนีโอคลาสสิคกำลังรุ่งเรือง สถาปัตยกรรมแนวนี้เข้าสู่ประเทศไทยในช่วงสมัยรัชการที่สี่โดยสถาปนิกชาวอังกฤษ
ลักษณะเด่นของอาคารสถาปัตยกรรมประเภทนี้คือจะเป็นอาคารที่เรียบง่าย ปราศจากความงามอันไม่แน่นอน อาคารดูสงบนิ่งแต่ไม่แห้งแล้ง การใช้เส้นโค้งใช้อย่างมีจังหวะที่สม่ำเสมอและมีความสมมาตร (ข้อมูลอ้างอิงจาก : สำนักหอสมุด)
ทั้งคู่ยกกล้องขึ้นถ่ายอาคารตรงหน้า กันต์แพลนกล้องไปมาเพื่อหามุมก่อนจะกดถ่าย แล้วเขาจึงถ่ายโคลสอัพ ดีเทลต่างๆ อย่างงานประตูหน้าต่าง หรือลักษณะของเสาโรมัน ถ่ายลักษณะการจัดวางแพทเทิร์นของหน้าต่าง เผื่อจะเอาไว้ใช้ในการออกแบบได้
เดินถ่ายรูปแถวนั้นต่อจนกระทั่งน้องตัวเล็กงอแงร้องหิวข้าว กันต์เลยตั้งใจจะพาหาร้านแถวๆ นั้นนั่งกินก่อน แต่แฟนหมาดๆ ของเขาอยากจะไปนั่งชิลที่ท่ามหาราช เลยต้องพาไปที่ท่ามหาราชตามใจเจ้าตัวดี พอมาถึงท่ามหาราชก็แทบจะตรงเข้าร้านคาเฟ่ทันทีจนกันต์ต้องดึงเอาไว้ก่อน เพราะยังไม่ได้กินข้าวเลย แต่จะไปหาขนมหวานกินแล้ว
“กินข้าวก่อนแล้วค่อยมากินขนม” กันต์ส่งเสียงดุเด็กดื้อที่ร้องอยากจะเข้าร้านขนม
“อย่างนั้นกินข้าวเสร็จแล้วกินขนมต่อนะ”
“ครับผม ตามนั้นเลยครับ” ยกมือขึ้นกอดคอน้องตัวเล็กแล้วพาเดินไปหาร้านอาหาร กว่าจะออกจากคอนโดกันมา กว่าจะถึงแล้วก็ไปไหว้พระ เดินเล่นถ่ายรูปกันอีก นี่ก็บ่ายจนเกือบเย็นแล้ว เขาก็ชักจะหิวเพราะกินไปแค่แซนด์วิชที่น้องตัวเล็กทำมาให้แค่นั้น
ร้านอาหารไทยประยุกต์ร้านหนึ่งคือร้านที่กันต์เลือกเข้าไปนั่งหลังจากเลือกร้านอยู่เกือบสิบนาที เขาไม่อยากกินอาหารเกาหลี ไม่อยากกินอาหารญี่ปุ่น แล้วก็ไม่ยอมให้น้องเข้าร้านคาเฟ่ ร้านเบเกอร์รี่ด้วย ก็เลยตัดสินใจเลือกร้านนี้แล้วกึ่งพาเดินกึ่งลากเด็กงอแงให้เดินมาด้วยกัน
ภายในร้านตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงามสไตล์ไทยประยุกต์ ใช้สีโทนสบายตาอย่างสีเขียวและสีไม้ คนในร้านค่อนข้างเยอะเพราะเกือบจะเย็นแล้วแถมยังเป็นวันหยุดแต่ก็ยังพอมีโต๊ะให้พวกเขาได้เลือกนั่ง โชคดีที่โต๊ะโซฟาริมกระจกว่างเพราะลูกค้าคนก่อนหน้าเพิ่งลุกไป พวกเขาเลยได้นั่งตรงนั้น มองออกไปข้างนอกเห็นบรรยากาศภายในท่ามหาราช
“เลือกของกินก่อนเดียร์” เขาอดที่จะดุคนตรงหน้าไม่ได้ที่เอาแต่มองไปทางร้านคาเฟ่ตาละห้อย สงสารก็สงสารแต่เป็นห่วงถ้าไม่กินข้าวก็จะปวดท้องได้ นี่ก็เลยเวลามื้อกลางวันมานานแล้วด้วย “แฟนครับ อย่าดื้อ กินข้าวก่อนแล้วเดี๋ยวพี่พาไปร้านคาเฟ่ อยากจะเข้ากี่ร้านก็ตามใจเลย ตกลงไหมแต่ต้องกินข้าวก่อน”
พอได้ยินอีกฝ่ายเรียก ‘แฟนครับ’ เด็กดื้อก็ชะงักหน้าแดงทันที แล้วพอได้ยินข้อเสนอนั้นคนมองร้านคาเฟ่ตาละห้อยก็หันมายิ้มกว้างตาเป็นประกายทันที หยิบเมนูอาหารมาเลือกกับข้าวอย่างไม่เกี่ยงงอนอีก
กันต์นึกมันเขี้ยวกับท่าทางนั้นเลยหยิบช้อนที่ยังไม่ได้ใช้งานเคาะลงไปที่หัวของน้องเบาๆ อยากจะจับมาฟัดให้หายมันเขี้ยวกันไปข้างหนึ่ง “อยากกินอะไร เลือกได้หรือยัง”
เดียร์เปิดหน้าเมนูพลิกไปมาก่อนจะพยักหน้ารับ กันต์เลยหันไปเรียกพนักงานมารับออเดอร์ น้องตัวเล็กสั่งข้าวน่องไก่ตุ๋นคาราเมลไข่พะโล้ไปหนึ่งที่ ส่วนเขาสั่งข้าวกับหลนเต้าเจี้ยว จะได้มากินด้วยกันได้ แล้วก็สั่งหมูสะเต๊ะอีกหนึ่งชุด ยำวุ้นเส้นไข่มะตูมอีกหนึ่งอย่าง สั่งเครื่องดื่มกันคนละแก้ว
หลังจากสั่งอาหารเรียบร้อยเดียร์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายรูปบรรยากาศรอบๆ ร้าน ส่วนกันต์หยิบกล้องที่พกมาวันนี้ขึ้นมากดดูรูปแล้วจึงกดส่งเข้าโทรศัพท์ของตัวเอง เดียร์หมุนโทรศัพท์ไปรอบๆ ร้านก่อนจะมาหยุดอยู่ที่คนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
ท่วงท่าอย่างกับนั่งถ่ายแบบให้เดียร์ทำปากยื่นอย่างหมั่นไส้เพราะมันดูดีจนเกินจริง อีกฝ่ายใส่เสื้อเชิ้ตคอจีนสีขาว ตรงแขนเสื้อเป็นสีฟ้าลายขาว กางเกงขายาวสีกรม แว่นกันแดดสีชาเหน็บเอาไว้ตรงคอเสื้อ นั่งก้มหน้าดูรูปในกล้องจนผมบางส่วนปรกหน้าปรกตา แต่ท่าทางนั้นกลับดึงดูดสายตาของใครหลายๆ คนในร้านได้เป็นอย่างดี
ไม่รู้ว่าเผลอกดถ่ายรูปคนตรงหน้าไปตอนไหน แต่พอก้มมองโทรศัพท์ในมือก็มีรูปอีกฝ่ายมาหลายรูปแล้ว สุดท้ายก็เลือกรูปที่คิดว่าดีที่สุดก่อนจะโพสต์ลงไป
ไม่นานอาหารที่สั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟ เดียร์กับกันต์ไม่ลืมที่จะเก็บภาพอาหารบนโต๊ะเอาไว้ ช่วยกันหมุนจานหามุมที่คิดว่าสวยที่สุดก่อนจะกดถ่ายรูปจนเป็นที่น่าพอใจถึงได้วางกล้องลง กันต์เลื่อนจานข้าวไปให้น้องพร้อมกับไก่ตุ๋นไข่พะโล้ที่น้องสั่งไปไว้ใกล้ๆ
อาหารหน้าตาน่าทาน ถูกจัดลงบนจาน ชามลายคราม ทำให้อาหารดูมีความเป็นไทยมากขึ้น พวกเขาเริ่มลงมือจัดการอาหารตรงหน้า ทุกอย่างอร่อยไปหมดไม่แน่ใจว่าเพราะกำลังหิวด้วยหรือเปล่าถึงได้รู้สึกว่าอาหารอร่อยขนาดนี้ น้ำผลไม้เย็นๆ ก็หวานชื่นใจช่วยคลายร้อนไปได้มากทีเดียว
กันต์หักผักที่เสิร์ฟมาพร้อมกับหลนเต้าเจี้ยวใส่จานของน้องให้แล้วตักหลนเต้าเจี้ยวให้ อีกฝ่ายยิ้มกว้างขอบคุณก่อนจะตักคำนั้นเข้าปากคำโต ไม่มีการมานั่งรักษามาดให้เหนื่อยสำหรับการเดทอย่างเป็นทางการในครั้งแรกนี้ แต่น้องก็ไม่ได้กินมูมมามจนเลอะเทอะไปหมด เป็นความรู้สึกที่กันต์ยังคิดเหมือนเดิมทุกครั้งที่เห็นน้องกิน เป็นคนที่กินอะไรก็ดูอร่อยแล้วก็มีความสุขตลอด
ไม่นานอาหารบนโต๊ะก็เกลี้ยงจาน คนอิ่มนั่งพิงพนักโซฟาลูบท้องอย่างอารมณ์ดี ได้กินอิ่มแถมยังอร่อยถูกปากอีก
“อร่อย...”
“อือ อร่อยจริง แต่พ่อคินพี่ทำอร่อยกว่านี้อีก เอาไว้พี่จะพาไปชิมฝีมือพ่อคินของพี่” กันต์พูดยิ้มๆ
“พ่อพี่...” เดียร์ทำตาโตด้วยความตื่นเต้น “คุณลุงที่ทำแพนเค้กคุณหมีน้อย!”
“ใช่แล้วล่ะ”
“ผมอยากเจอ”
“เราก็เคยเจอนี่ ตอนที่พี่ลากไปช่วยงานที่ร้านนั่นน่ะ” กันต์นั่งท้าวคางมอง ดวงตาของเดียร์ดูเปร่งประกายเสียเหลือเกิน
“ฮื่อ... ตอนนั้นไม่ค่อยได้คุย แถมยังไม่ได้กินแพนเค้กคุณหมีน้อยฝีมือพ่อพี่ด้วย ผมคิดถึง”
กันต์ยื่นมือไปดีดหน้าผากน้องเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงดุ “บอกคิดถึงผู้ชายคนอื่นทั้งๆ ที่แฟนนั่งอยู่นี่เนี่ยนะ”
เดียร์ได้แต่ทำหน้าตาเหลอหลาอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องโดนดีดหน้าผากด้วย “เดี๋ยว... คนนั้นก็พ่อพี่ไหมล่ะ”
“จะใครก็ไม่สน พี่หวงหมดนั่นแหละ ห้ามทำตัวสนิทสนมกับพ่อคิน พี่ยอมให้สนิทแค่กับมัมแล้วก็น้องแพรแค่นั้น พ่อคินรู้จักได้แต่ห้ามสนิท ห้ามเข้าใกล้ด้วย” เดียร์ก็อยากจะนึกว่าอีกฝ่ายพูดเล่นอยู่เหมือนกัน แต่ทั้งน้ำเสียงและสีหน้านั้นจริงจังมากเหลือเกินจนเขาเผลอพยักหน้ารับไป และพอเดียร์พยักหน้ารับอีกฝ่ายก็ยิ้มออก เหมือนกับพอใจในคำตอบของเขา
“อยากไปไหนต่อหรือเปล่า” กันต์ถามหลังจากเดินออกมาจากร้านแล้วเรียบร้อย ตอนนี้เกือบจะห้าโมงเย็นแล้ว ผู้คนคึกคักมากขึ้น ร้านอาหารก็เริ่มเต็มไปด้วยลูกค้า แสงไฟก็เริ่มสว่าง
“ขนมของผมไง” เดียร์ทวงทันที
“ตามนั้น ร้านไหนเลือกเลย” กันต์เองก็ไม่ห้าม สายตามใจน้องอยู่แล้ว
ทั้งสองคนเดินเล่นอยู่ที่ท่ามหาราชอีกพักใหญ่ จริงๆ แล้วเดียร์ต้องการเดินวนเพื่อดูร้านกาแฟให้รอบเสียก่อน ก่อนจะตัดสินใจเลือกร้านหนึ่งในนั้น แค่เปิดประตูเข้าไปก็รู้สึกสดชื่นจากกลิ่นหอมๆ ของกาแฟแล้วก็ขนมอบ เจ้าตัวตรงนิ่งไปที่เคาน์เตอร์ทันทีก่อนจะสั่งเมนูช็อคโกแลตหนึ่งแก้ว ตามด้วยขนมเค้กอีกสองชิ้น หันมามองคนที่เดินตามหลังมาว่าจะสั่งอะไรไหม กันต์เลยสั่งเมนูกาแฟที่เป็นซิกเนเจอร์ของร้านไปอีกหนึ่งอย่าง
เขาให้น้องไปเลือกที่นั่งระหว่างรอจ่ายเงิน เดียร์ก็ไม่เกี่ยงเดินหาที่นั่งในร้าน พอได้ที่นั่งก็หยิบโทรศัพท์มากดถ่ายรูปทันที ภายในร้านตกแต่งด้วยต้นเฟิร์นหลากหลายชนิดห้อยลงมาจากเพดาน ทำให้ภายในร้านสดชื่นจากต้นไม้เหล่านี้ แถวหน้าร้านก็ยังมีต้นเฟิร์น ไม้เลื้อยต่างๆ มาใช้ในการตกแต่ง ร้านนี้เลยยิ่งโดดเด่นจากร้านอื่นๆ มากขึ้น แค่มองจากข้างนอกก็รู้สึกสดชื่นแล้ว
ไม่นานหลังจากนั้นกันต์ก็เดินตามมา ในมือมีถาดเครื่องดื่มแล้วก็ขนมเค้กมาด้วย เจ้าตัววางถาดบนโต๊ะก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ น้องไม่ลืมที่จะหยิบกล้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ด้วย
“เดี๋ยวแปบหนึ่งสิ” กันต์รีบร้องห้ามเมื่อคนน้องหยิบช้อนมาเตรียมตักเค้กเข้าปาก เขาต้องใช้มือข้างหนึ่งจับมือของเดียร์เอาไว้ และเพราะเหลือมือข้างเดียวเลยต้องเปลี่ยนมาใช้กล้องโทรศัพท์ถ่ายรูปแทน
นึกอยากจะแกล้งถ่ายรูปนานอีกหน่อยแต่พอเห็นหน้าตาของคนอยากกินแล้วก็ทำใจแกล้งไม่ลง รีบๆ กดถ่ายไปสองสามรูปก่อนจะปล่อยให้เดียร์จัดการกับเค้กตรงหน้า ทำหน้าตาฟินเสียเหลือเกินตอนตักเค้กคำแรกเข้าปาก
“พี่ไม่กินเหรอ” เดียร์ถามพลางเลื่อนจานขนมเค้กพร้อมส่งช้อนอีกคันที่ยังไม่ได้ใช้ให้
“อิ่มจากข้าวเมื่อกี้แล้ว เดียร์กินไปเลย” กันต์เอ่ยปฎิเสธ เพราะเขารู้สึกอิ่มมากจริงๆ ไม่รู้ว่าเดียร์สามารถจัดการเค้กตรงหน้าต่อได้ยังไง
“แน่ใจนะ” ถามย้ำอีกครั้งเพื่อยืนยัน พอกันต์พยักหน้าก็เลื่อนจานเค้กกลับมาหน้าตัวเอง “ถ้าขอกินไม่แบ่งแล้วด้วย ให้กินแล้วไม่กินเอง”
“ไม่แย่งหรอก ไม่อยากแย่งเด็ก เดี๋ยวเด็กงอแง” กันต์พูดขำๆ ชอบที่ได้หยอกอีกคนว่าเป็นเด็ก เพราะเดียร์ก็เด็กจริงๆ โดยเฉพาะนิสัยหลายๆ อย่าง แต่ก็ไม่ได้ทำตัวเป็นเด็กจนเกินไปหรือน่าเกลียดอะไร เพียงแค่สิ่งที่เดียร์ทำคือตัวตนจริงๆ ของเจ้าตัว ทุกอย่างเลยดูดี พอดี แล้วก็น่ารัก ไม่ได้เสแสร้งหรือแกล้งทำ
พวกเขานั่งเล่นอยู่ในร้านเกือบชั่วโมง พอเห็นคนเริ่มเข้ามาเยอะขึ้นก็เลยลุกออกจากร้านเพื่อที่คนอื่นที่เข้ามาจะได้มีที่นั่ง
“วันนี้เราออกมาช้ากันไปหน่อย เลยได้ไหว้พระแค่วัดพระแก้วกับศาลหลักเมืองเอง” กันต์พูด
“นั่นสิ ผมยังอยากไปไหว้พระอีกตั้งหลายวัด มิวเซียมก็ยังไม่ได้ไป หอสมุดอีก วังหลังอีก ผมยังไม่ได้กินซูชิวังหลัง ขนมถังแตก ขนมปัง หมูทอดวังหลัง ส้มตำ ไหนจะ...”
“พอก่อนไหม” กันต์เอ่ยขัดแม้ว่าเดียร์จะพูดไม่ทันจบประโยค “สถานที่ที่พูดถึงน่ะมีแค่สี่ที่ แต่ของกินที่พูดถึงน่ะปาไปจะสิบอย่างแล้วมั้ง”
เจ้าตัวหันมายิ้มแผล่อย่างชอบใจ “ก็ผมอยากกินนี่”
“อย่างนั้นวันหลังค่อยมาใหม่ วันนี้กลับกันก่อนดีกว่า คราวหน้าออกมาแต่เช้าไล่ไหว้พระรอบๆ ก่อนแล้วข้ามไปวังหลังไปตะลุยตามหาของอร่อย ดีไหม”
“ดีเยี่ยม!” เดียร์ยกนิ้วโป้งให้สองข้าง ถูกใจกับคำพูดของกันต์มาก
“เด็กแสบจอมตะกละ” คว้าคอน้องมากอดแล้วขยี้ผมอย่างมันเขี้ยวกับท่าทางนั้น เดียร์ได้แต่ร้องโวยวายแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนีไปไหน ปล่อยให้คนพี่เล่นผมจนฟูฟ่องเป็นที่พอใจถึงได้ยอมปล่อย
เดียร์ทำหน้าบึ้งทันที ยกมือจัดแต่งทรงผมของตัวเองให้เข้าที่
“มา... พี่ช่วย” กันต์ช่วยจัดทรงผมให้ “ทำตัวน่ามันเขี้ยวดีนัก ก็ต้องโดนแบบนี้นี่แหละ ป่ะ... กลับกันดีกว่า”
ยกมือกอดคอน้องอีกรอบแล้วพาเดินไปรอรถ เวลานี้รถค่อนข้างเยอะกว่าจะกลับถึงคอนโดกันก็ฟ้ามืด กันต์ยืนรอเงินทอนจากรถแท็กซี่ก่อนเดินเข้ามาในคอนโดพร้อมๆ กับน้อง เขากดลิฟต์ชั้นที่ตัวเองอยู่ รอจนกระทั่งลิฟต์เคลื่อนมาถึงชั้นแล้วจึงเดินออกมา
“ไป... อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจะได้สดชื่น คืนนี้ก็รีบนอนพรุ่งนี้มีเรียนใช่ไหม” กันต์บอกกับเดียร์เมื่อพวกเขาเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของตัวเอง
เดียร์พยักหน้ารับ “ครับ เรียนเช้า”
“แล้วไปเรียนยังไง ไปกับทัชเหรอ”
คราวนี้เดียร์ส่ายหน้า “ทัชกลับบ้าน มาพรุ่งนี้เช้าเลยครับ”
“อ้าว... แล้วไปยังไง ไปเองเหรอ” กันต์ถาม และคราวนี้น้องก็พยักหน้ารับ
“ฮาร์ทไม่อยู่ไปค้างหอเพื่อน”
“เราเรียนกี่โมง”
“สิบโมงครับ”
“เวลาเดียวกัน อย่างนั้นไปพร้อมพี่ ตอนเช้าจะกินข้าวที่นี่ก่อนหรือจะไปกินที่มหา’ลัย ถ้ากินที่นี่ตอนเช้าเราแวะมาหาพี่ที่ห้อง แต่ถ้าจะไปกินที่มหา’ลัยก็ต้องออกเร็วหน่อย จะได้มีเวลากินข้าว”
“ไปกินที่มหา’ลัยก็ได้ครับ พี่จะได้ไม่ต้องรีบตื่นมาทำ” เดียร์ตอบ
“อย่างนั้นสัก... แปดโมงครึ่งนะ ไปถึงมหา’ลัยจะได้ไม่ต้องรีบ มีเวลานั่งกินข้าวนั่งพักก่อนเข้าเรียน” กันต์นัดหมายเวลากับน้อง
“ครับผม”
“โอเค เจอกันหน้าห้องพรุ่งนี้เช้า เข้าไปพักผ่อนเถอะ” ยกมือขึ้นจับหัวน้องแล้วโยกไปมาอย่างเอ็นดูก่อนจะผละออก เขารอจนเดียร์เดินเข้าห้องไปแล้วถึงได้เข้าห้องตัวเองบ้าง
สิ่งแรกที่ทำหลังจากทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาก็คือหยิบโทรศัพท์มาต่อสายถึงคนที่บ้าน ก่อนจะเล่าเรื่องราวของวันนี้ให้พ่อคินแล้วก็มัมพัทธ์ฟัง โดยเฉพาะเรื่องที่เขาเป็นแฟนกับน้องตัวเล็กแล้ว พูดไปก็ยิ้มกว้างไปอย่างมีความสุข
แล้วความสุขนั้นก็ส่งผ่านทางเสียงไปถึงปลายสายจนทั้งสองคนทักว่ากันต์จะต้องยิ้มกว้างมากๆ อยู่แน่นอน
ไม่ผิดจากที่พ่อคินแล้วก็มัมพัทธ์คิดหรอก เพราะกันต์กำลังยิ้มกว้างมากๆ อยู่...
************************************************
งุ้ยยยย... เขาเดทกันต์จ้า เขาเดทกัน เขินความเรียกน้องว่าแฟนอ่ะ ถ้าเกิดมีแฟนเรียกเราว่าแฟนบ้างก็คงจะจั๊กจี๊น่าดูเลยเนอะ งุ้ย ๆ คิดแล้วเขินเลย ฮาาาา แล้วดูเถอะคนพี่มีความโทรไปอวดเรื่องเป็นแฟนกับน้องกับพ่อคินมัมพัทธ์ด้วยจ้า เด็กขี้อวดดดดดดดดดด เนอะ ๆ
แล้วก็... อยากจะบอกว่านิยายเรื่องนี้มีทั้งหมด 29 ตอนจบนะจ๊ะ เริ่มเข้าใกล้ตอนจบไปเรื่อย ๆ แล้วน้า อีก 6 ตอนเอง แอบใจหายเหมือนกันเนอะ แต่เราจะยังไม่พูดถึงเพราะมันยังมาไม่ถึงจ้า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
น้องนี่สายแ-กเลยนะนั่น ฟาดเรียบแถมมีกระเพาะสำหรับของหวานต่างหากด้วย
-
แฟนในความหมายของน้องตัวเล็กคือคนที่อ้อนขอขนมกินได้ตลอดเวลาใช่มั๊ย. กินเก่งเหลือเกิน. o18
-
หวานๆ ไปเรื่อยๆ ดีจัง บรรยากาศอบอุ่น
-
พี่กันต์สายเปย์ แหมก็น้องเดียร์แค่กินเก่งเฉยๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่กันต์ น้องเดียร์นี่อยู่ด้วยกันแล้วเป็นธรรมชาติมาก :-[
-
เดตแรกไม่เขินอย่างที่คิด..ใช่ม่ะน้องเดียร์
ของกินช่วยได้เนอะ
-
นี่เรียก "แฟน" ยังอายหน้าแดง ถ้าเปลี่ยนไปเรียก "เมีย" นี่สงสัยจะมุดไปใต้โต๊ะแง้ม ๆ :hao3:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เห็นรายชื่อของกินแต่ละอย่างของน้องแล้วคนอ่านก็เริ่มจะหิวตามแต่เสียอย่างเดียวไม่มีคนเปย์แบบน้อง
-
เดทกันน่ารักเชียว
-
:mew1:
พี่กันต์สายเปย์ที่แท้ทรู
ตามใจน้องทุกอย่างเลย
-
พี่กันต์หนูจะขี้หวงแบบนี้กับพ่อคินไม่ได้นะลูก
ตอนเด็กนี่พ่อคินอย่างนั้น พ่อคินอย่างนี้ แบบนี้พ่อคินก็น้อยใจแย่สิ
แต่เราว่า ถ้าพ่อคินรู้ว่าหวงน้องตัวเล็กขนาดนี้ พี่กันต์โดนพ่อคินแกล้งแน่ๆ
พ่อคินยิ่งขี้แกล้งอยู่ด้วย
งานนี้น้องเดียร์ได้สุขทั้งกายทั้งใจ และที่สำคัญคงต้องมีความสุขกับการกินมากแน่ๆไหนจะพี่กันต์ไหนจะพ่อคิน
ทุกคนล้วนทำขนมอร่อยๆทั้งนั้นเลย
-
หวาน
-
:impress2: :impress2: :hao7:
-
ข้อดีของการมีพี่เป็นแฟนคือน้องเดียร์จะได้กินขนมอร่อยๆ ทุกเวลาที่อยากกินเน๊อะ :laugh3:.. น้องงงงงงงงงงงง :m3:
-
อุ๊ยเขิลลลลแทนน้อง ขนาดแค่เดต ยังเขินขนาดนี้ ถ้า....กันจะเขิลขนาดไหนเนี่ย555
-
รักเลยละมุนเว่อ :ling1:
-
น้องเดียร์ทำอะไรก็น่ารัก น่าเอ็นดูไปหมด :กอด1:
-
กินน่าอร่อยจิงๆ
-
อุเหม่ !!
ตื่นมา โซลเชียลต้องลุกเป็นไฟ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
(https://i.pinimg.com/564x/4a/1e/83/4a1e8320e4b7b594491498f5a1422988.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
บท23 l “เดทกันต์”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
FGU CUTE BOY – ได้เพิ่มรูปภาพใหม่ 2 ภาพ
เห็นแล้วช้ำใจ แต่แอดก็ไม่อยากจะช้ำใจคนเดียวเลยแคปมาให้ลูกเพจช้ำใจเป็นเพื่อนกัน แต่ก็นะ... เพจเราน่ะมันเพจคิ้วท์บอย ก็ต้องลงรูปคิ้วท์บอยเป็นธรรมดา แล้วก็มาเป็นคู่ด้วย แต่ไม่ใช่คู่จิ้นนะ คู่จริงเลยจ้า~ นี่ก็ไม่เข้าใจ... คือจะอวด จะประกาศให้รู้เหรอว่าไปเดทด้วยกันน่ะ...
#ให้เธอได้กับเขาและจงโชคดี #ใจต้องนักเลงแค่ไหนเหล่าชะนี #สาววายก็ฟินกันไปชะนีก็นกกันไป #กันต์เดียร์ #หนุ่มถา’ปัตย์หล่อบอกต่อด้วย
พร้อมกับแนบภาพที่แคปมาจากเฟซบุ๊กของกันต์และเดียร์ที่ลงเอาไว้เมื่อวันก่อนที่ไปเที่ยวด้วยกันมา ภาพของเดียร์คือภาพของกันต์ตอนอยู่ร้านอาหาร ที่เจ้าตัวกำลังก้มหน้าดูรูปในกล้องอยู่ เดียร์เอาภาพที่ถ่ายไว้มาปรับให้สีดูหม่นลงแล้วก็โพสพร้อมแคปชั่นที่ว่า
คนขี้เก๊ก จะกินข้าวก็ยังเก๊ก
ส่วนภาพที่กันต์ลงเป็นภาพตอนอยู่ร้านคาเฟ่ ตอนที่เดียร์กำลังนั่งตักเค้กกินไปเล่นโทรศัพท์ไปหน้าตายิ้มแย้มอารมณ์ดี
กินเก่ง ยิ้มเก่ง ระวังจะอ้วนเก่งอีกอย่างนะ
แค่นั้นคนก็ทั้งแคป ทั้งแชร์โพส ทั้งคอมเมนต์เต็มไปหมด มีเพื่อนๆ ในกลุ่มมาแซวด้วยแต่พวกเขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเรียกว่าขี้เกียจมากกว่า แค่เลื่อนอ่านคอมเมนต์เท่านั้นก่อนจะปล่อยผ่าน
แต่คนที่ไม่ยอมปล่อยผ่านเห็นจะเป็นเพื่อนในกลุ่มกันเสียมากกว่า อย่างตอนนี้ที่เดียร์กำลังโดนอยู่ เพื่อนทั้งสองคนนั่งมองหน้าเขาเหมือนจะกดดันกลายๆ แต่จริงๆ แล้วก็มีเพียงแค่ทัชคนเดียวที่นั่งกดดันเขา ส่วนหินผาก็มองยิ้มๆ ตามสไตล์ของเจ้าตัว
“อะไรของมึงเนี่ย จะมานั่งมองกูอะไรนักหนา หลงเสน่ห์กูขึ้นมาหรือยังไงกัน” เดียร์อดไม่ไหวเลยต้องถามออกไป
“สารภาพผิดกับกูมาเสียดีๆ ไม่อย่างนั้นกูไปฟ้องแด๊ดของมึงแน่นอน” ทัชทำท่าทีเหนือกว่า ยกมือกอดอกแล้วจ้องหน้าเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของตัวเอง
“สารภาพผิดอะไรของมึง กูยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยทำไมจะต้องสารภาพด้วย” ปากว่าไม่พอยังคว้าซองขนมที่กินหมดแล้วมาขยำแล้วปาใส่เพื่อน
ทัชหลบได้ทัน หยิบซองขนมที่เพื่อนปามาปากลับไป “มึงหายไปไหนมาสองคืน กูไปหาที่ห้องไม่เจอ”
คราวนี้เดียร์ทำหน้าตาเหลอหลาไม่คิดว่าเพื่อนตัวดีจะถามเรื่องนี้ เขาคิดว่ามันจะถามเรื่องรูปที่โพสลงเสียอีก “นั่น! มึงมีพิรุจมากๆ หายไปไหนมา ห้องไอ้ฮาร์ทก็ไม่มีคนอยู่กูไปกดกริ่งมาแล้ว ดึกๆ ดื่นๆ มึงไปไหน”
“กู... กูก็ออกไปเที่ยวบ้างไรบ้างไหมล่ะ”
“อย่ามาตลก อย่างมึงเนี่ยนะจะออกไปเที่ยว ไม่มีทาง มึงแดกเหล้าแต่มึงไม่ใช่สายเที่ยวอย่าพูดอะไรที่มันไม่มีทางเป็นจริงหน่อยเลย” ทัชพูดพลางส่ายหน้าไม่เชื่อกับคำพูดของเพื่อน
“กูจะเปลี่ยนแนวบ้างไม่ได้ไง”
“อย่าลืมหลอกกูให้ยาก สารภาพมาซะดีๆ ไปอยู่กับพี่กันต์มาใช่ไหม” ทัชเอานิ้วจิ้มหน้าผากเพื่อนเล่น “ใช่ไหม ใช่ไหม”
เดียร์ทำสีหน้ารำคาญยกมือปัดมือเพื่อนออก ก่อนจะตอบคำถาม “เออๆ อยู่กับพี่กันต์นั่นแหละ”
ทัชทำตาโตทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “น... นี่มึงนอนกับพี่เขาแล้วเหรอ”
หินผาได้ยินก็แทบจะสำลักน้ำที่กำลังดูดอยู่ ส่วนเดียร์ก็หน้าแดงยกมือขึ้นฟาดไหล่เพื่อนไปที “ไอ้บ้า! พูดจาบ้าๆ นะมึงน่ะ”
“อ้าว... ก็มึงไปนอนห้องพี่เขาไม่ใช่หรือไง แน่ะ... คิดลึกนะมึงเนี่ย กูหมายถึงนอนเฉยๆ หรอก กิ๊วๆ คิดอะไรอยู่” ทัชทำหน้าตาล้อเลียน กระดิกนิ้วชี้ไปมาด้วยท่าทางน่าหมั่นไส้
“สัส! ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละเลิกพูดมากแล้วก็ไปได้แล้ว ใกล้ได้เวลาที่อาจารย์เขานัดแล้วไม่ใช่หรือไง” เดียร์ปฎิเสธทั้งๆ ที่ยังหน้าแดงอยู่
ทัชหัวเราะชอบใจกับท่าทางของเพื่อนแต่ก็ยอมลุกจากโต๊ะตามเดียร์ไป วันนี้ล้อแค่นี้พอเอาไว้ค่อยล้อ แซวต่อวันหลัง ทั้งสามคนเดินไปที่ห้องสโลปที่ตึกคณะ วันนี้อาจารย์นัดนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งของสาขาสถาปัตยกรรมศาสตร์มาประชุมพร้อมกัน นี่ก็ใกล้ได้เวลาที่อาจารย์นัดแล้ว
“มึงว่าอาจารย์จะประชุมเรื่องอะไรวะ ถึงได้นัดปีหนึ่งมาแบบนี้” เดียร์ถามเพื่อนทั้งสองคน
“น่าจะโปรเจคเทอมสองนะ” หินผาเป็นคนตอบคำถามของเดียร์ “ที่รุ่นพี่ปีสองเคยพูดไงว่าเทอมสองจะมีโปรเจคที่ทำกับพี่ปีสี่น่ะ”
คราวนี้ทั้งเดียร์แล้วก็ทัชก็ร้องอ๋อออกมาอย่างนึกขึ้นได้ “จริงด้วย แต่ว่าเราจะไปทำงานอะไรกับพี่เขาได้วะเนี่ย”
“เดี๋ยวอาจารย์เขาก็คงบอกเองแหละ” หินผาว่า ก่อนที่พวกเขาจะเดินไปหาที่นั่งในห้องสโลป
เพื่อนๆ ในชั้นปีทยอยมาจนเกือบครบแล้วนั่งคุยนั่งรอกันอยู่ไม่นานอาจารย์ก็ทยอยเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรุ่นพี่ที่คุ้นหน้าว่าอยู่ปีสี่เดินตามเข้ามาด้วย พวกรุ่นพี่นั่งจับกลุ่มกันอยู่ด้านหน้ากับอาจารย์ เหล่าปีหนึ่งก็เริ่มเงียบเสียงลงเมื่อเห็นอาจารย์ท่านหนึ่งเดินไปยืนอยู่ด้านหน้าห้อง
“เอาล่ะทุกคน... ที่อาจารย์เรียกปีหนึ่งมาวันนี้ก็เพื่อจะคุยเรื่องโปรเจคในเทอมสองนะ” อาจารย์ปกรณ์ ผู้เป็นหัวหน้าอาจารย์ในวิชาออกแบบพื้นฐานของปีหนึ่งพูดเรียกความสนใจจากทุกคน “ในเทอมสองของวิชาออกแบบของปีหนึ่ง จะทำงานร่วมกับวิชาวางผังของปีสี่ ซึ่งเดี๋ยวอาจารย์จะให้พี่ปีสีออกมาแนะนำตัวเพื่อให้น้องๆ เลือกลุ่มรุ่นพี่ที่จะอยู่ด้วยนะ”
“ในเทอมสองโปรเจคของเราคือ โปรเจค 4 + 1 สำนึกรักบ้านเกิด สี่ก็คือพี่ปีสี่ ส่วนหนึ่งก็คือปีหนึ่งนั่นแหละนะ ตรงๆ ตัว พี่ปีสี่จะเป็นพี่เลี้ยงคอยแนะนำเรื่องการออกแบบให้กับน้องๆ พวกพี่ๆ เขาก็จะได้โปรเจคจากวิชาวางผัง ส่วนปีหนึ่งก็จะออกแบบบ้านตามโจทย์ที่พี่ๆ กำหนดให้นะ” อาจารย์ปกรณ์ยังคงอธิบายรายละเอียดของโปรเจคต่อไปเรื่อยๆ จนจบ แล้วจึงปล่อยให้นักศึกษาทั้งปีหนึ่งแล้วก็ปีสี่ซักถามในข้อสงสัย
หลังจากนั้นก็เป็นรุ่นพี่ปีสี่แต่ละกลุ่มทยอยออกมาแนะนำตัวให้น้องปีหนึ่งรู้จักอีกรอบเพื่อให้น้องๆ เลือกว่าจะอยู่กลุ่มของใคร รุ่นพี่มีการทำเพจเฟซบุ๊คที่ใส่ผลงานที่ทำตั้งแต่ปีหนึ่งจนผลงานล่าสุดของสมาชิกในกลุ่มเอาไว้ให้รุ่นน้องเข้าไปดูเพื่อประกอบการตัดสินใจเลือกรุ่นพี่
“น่าเสียดายเนอะ” อยู่ๆ ทัชก็พูดขึ้นมาให้หินผากับเดียร์หันไปมองอย่างงงๆ
“อะไรน่าเสียดาย” หินผาถาม
ทัชหันมองหินผาก่อนจะไล่สายตาไปที่เดียร์แล้วยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เดียร์ต้องหรี่ตามองเพราะรู้สึกไม่ไว้ใจในคำพูดต่อจากนี้ของทัช “ก็น่าเสียดาย... ที่พี่กันต์ยังอยู่ปีสามอยู่ เพื่อนเราเลยตัดสินใจยากเลยว่าจะอยู่กลุ่มไหนดี ถ้าพี่กันต์อยู่ปีสี่ก็คงตัดสินใจง่ายขึ้น เนอะ”
“ไม่ต้องมานงมาเนอะกับกูเลย เกี่ยวอะไรกันล่ะ ตั้งใจฟังพี่เขาพรีเซนต์ไปเลยมึงอ่ะ” เดียร์ว่าเข้าให้ นี่ถ้ามีของอยู่ใกล้มือก็คงปาใส่หน้าเพื่อนไปแล้วแต่พอดีไม่มีเลยได้แค่ทำหน้าหงุดหงิดใส่ แต่ดูเหมือนทัชจะไม่ได้กลัวว่าเดียร์จะโกรธหรือไม่พอใจเลยสักนิด เพราะเจ้าตัวยิ้มกว้างเหมือนจะล้อเลียน
“พอๆ เลิกเถียงกันน่า” สุดท้ายก็เป็นหินผาที่ต้องห้ามเพื่อนทั้งสองคน
เดียร์กับทัชแยกเขี้ยวใส่กันอีกรอบก่อนจะหันกลับไปตั้งใจฟังรุ่นพี่พรีเซนต์กลุ่มกันต่อ เกือบชั่วโมงต่อมาก็เสร็จเรียบร้อย อาจารย์ปกรณ์ขึ้นมาพูดปิดท้ายอีกรอบก่อนจะปล่อยทุกคน
“คงได้ฟังรุ่นพี่พูดกันไปแล้วนะ เพจของพี่ๆ เขาก็มียังไงก็เข้าไปดูกันซะแล้วก็รีบๆ ตัดสินใจเลือกนะ ใครเลือกก่อนก็มีโอกาสก่อน เลือกกลุ่มรุ่นพี่ได้แล้วก็รีบไปคุยกับพี่เขา จับกลุ่มเสร็จพี่ปีสีก็ส่งรายชื่อกลุ่มตัวเองแล้วก็รายชื่อรุ่นน้องที่ดูแลให้กับอาจารย์กันด้วยนะ จับกลุ่มให้ได้ก่อนสอบปลายภาคล่ะ แล้วก่อนปิดเทอมอาจารย์จัดนัดประชุมอีกที พี่ๆ ก็ติดต่อน้องเอาไว้ เพราะปิดเทอมต้องลงพื้นที่กันนะอย่าลืม เรื่องการให้คะแนนเดี๋ยวตอนประชุมรอบหน้าอาจารย์จะแจ้งอีกรอบ วันนี้แยกย้ายได้ อย่าลืมหากลุ่มกันล่ะ” อาจารย์ปกรณ์ย้ำอีกรอบ
ทั้งสามคนรอให้คนอื่นๆ ทยอยออกจากห้องไปก่อนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปยืนอออยู่หน้าลิฟต์ เมื่อเห็นคนเริ่มบางตาเดียร์ ทัชแล้วก็หินผาจึงเดินออกจากห้องบ้าง ระหว่างที่ยืนรอลิฟต์ก็ยืนคุยกันเรื่องกลุ่มรุ่นพี่ปีสี่ ในกลุ่มของเดียร์ตกลงกันว่าแต่ละคนจะไปเลือกกลุ่นรุ่นพี่ที่อยากอยู่ด้วยมาคนละกลุ่มแล้วค่อยมาดูกันว่ามีกลุ่นไหนบ้าง ถ้าหากมีคนเลือกรุ่นพี่กลุ่มเดียวกันเป็นจำนวนเยอะที่สุดในกลุ่มพวกเขา พวกเขาก็จะเลือกรุ่นพี่กลุ่มนั้น
“อ้าว... เดียร์ ทัช หินผา”
ทั้งสามคนที่กำลังจะเดินออกจากอาคารชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียก พวกเขาหันไปตามเสียงก่อนจะเห็นรุ่นพี่ปีสามที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีนั่งอยู่ พวกเขาเลยเดินเข้าไปหาก่อนจะยกมือไหว้สวัสดีพี่ๆ ทุกคนรอบโต๊ะ อยู่เกือบครบกลุ่ม ขาดไปสองคนคือดิวกับกันต์ที่ไม่ได้นั่งอยู่ด้วย แต่มีพี่ป๋อมแป๋มที่อดีตเคยเป็นพี่วินัยมาก่อนร่วมโต๊ะอยู่ด้วย
“สวัสดีครับ”
“จ้า” ใบบัวยิ้มรับ “นี่เพิ่งเลิกประชุมเหรอ ได้ข่าวว่าอาจารย์เรียกปีหนึ่งกับพี่ปีสี่คุยโปรเจคเหรอ”
หินผาพยักหน้ารับ “ใช่ครับ เพิ่งเลิกประชุม”
“เหรอ แล้วได้กลุ่มพี่ปีสี่หรือยัง เล็งเอาไว้หรือยังอยากอยู่กลุ่มไหน ต้องรีบนะช้าแล้วอดได้รุ่นพี่กลุ่มที่อยากได้ไม่รู้ด้วยนะ” ใยไหมพูด
“ครับ แล้วตอนพวกพี่ทำโปรเจคนี้เป็นยังไงบ้างเหรอครับ ยากไหม” ทั้งสามคนนั่งร่วมโต๊ะกับรุ่นพี่เมื่อพวกพี่ๆ ขยับให้นั่ง ก่อนที่ทัชจะถามด้วยความสนใจ
“ก็ไม่ยากเนอะ” ใบบัวหันไปถามคนอื่นๆ “ตอนนั้นรุ่นพี่เขาให้พวกพี่ออกแบบบ้านคนละหลังน่ะ โจทย์เดี๋ยวพี่ปีสี่เขาจะกำหนดให้เอง ไม่ยากหรอก”
“อ๋อ... ครับ แล้วนี่พี่ดิวกับพี่กันต์ไปไหนล่ะครับ” ทัชถามถึงรุ่นพี่อีกสองคนที่ไม่อยู่ ตอนเอ่ยชื่อกันต์ก็แอบเหล่เพื่อนตัวเล็กไปด้วย
พอได้ยินชื่อกันต์จากปากรุ่นน้อง รุ่นพี่แต่ละคนก็หันมามองหน้าเดียร์ก่อนจะยิ้มกริ่มให้คนถูกมองทำตัวไม่ถูก ในรอยยิ้มของแต่ละคนรับรู้ได้ถึงการแซวเลยทีเดียว
“ถามหาสามีของพี่ทำไมคะน้องทัช พี่หวงนะ” ป๋อมแป๋มทำเสียงอ่อนเสียงหวาน “อุ๊ย... นี่ฉันต้องหวงใครดีนะ สามีกันต์ หรือ น้องทัชดีล่ะเนี่ย”
“ไอ้กันต์คงยอมให้มึงหวงหรอก” ไข่เจียวหันไปว่าเพื่อนทันที
“ทำไมจะหวงไม่ได้ยะ”
“เดี๋ยวนี้เขามีคนให้หวงแล้วไม่รู้หรือไง” ป่าไม้พูดบ้าง มีการหันมายักคิ้วหลิ่วตาใส่เดียร์ด้วย
ป๋อมแป๋มหันมามองหน้าเดียร์ก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะพูดต่อด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง “อ๋อ... ลืมไป เขามีตัวจริงแล้ว น่าหมั่นไส้ที่สุด อะไรคือการที่กันต์อวยน้องเบอร์ใหญ่ขนาดนั้น แต่ก็นะ... เขาก็อวยแฟนเขานี่เนอะ”
ทัชกับหินผาหันขวับมามองหน้าเพื่อนตัวเองทันทีตอนที่ได้ยินป๋อมแป๋มเน้นคำว่าแฟน ทั้งสองคนส่งสายตาคาดคั้นแต่คนโดนกดดันก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ไม่เห็นไม่พูดไม่ตอบอะไร แต่ที่จริงแล้วทัชกับหินผาไม่จำเป็นต้องรอคำตอบจากเดียร์ก็ได้ เพราะพวกพี่ๆ ก็เล่าให้ฟังหมดแล้ว โดยเฉพาะไข่เจียวกับป่าไม้ที่สลับกันเล่าเรื่องที่เพื่อนตัวเล็กของเขาตกลงเป็นแฟนกับอดีตพี่วินัยแล้วเสียละเอียดเหมือนกับอยู่ในเหตุการณ์ แถมบางเรื่องที่เล่าเจ้าตัวอย่างเดียร์ยังทำหน้างงเลยว่าเกิดเรื่องนี้ขึ้นตอนไหน
“เก่งขนาดนี้ไปแต่งนิยายขายไหม แต่งเรื่องเก่งเหลือเกิน” เสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังเรียกให้เดียร์แล้วก็คนอื่นๆ หันไปมอง
เจ้าของเรื่องอีกคนเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับดิวที่เดินยิ้มขำตามมา กันต์มาหยุดยืนอยู่หลังน้องตัวเล็กยกมือขึ้นยีผมคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเบาๆ ก่อนจะวางมือเอาไว้ที่ไหล่ของเดียร์
“เรื่องจริงกูมีอยู่แค่หนึ่ง มึงเล่นแต่งเสริมเติมแต่งไปเป็นสิบ” กันต์ว่า
ไข่เจียวหันมามองเพื่อนตาขวาง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มพราวมองเพื่อนกันต์สลับกับแฟนเพื่อน “ถึงกูจะแต่งเรื่องเป็นสิบ แต่เรื่องที่มึงกับน้องคบกันอยู่ก็เรื่องจริงแหละหว้า”
กันต์หัวเราะขำในลำคอ ส่วนคนที่โดนพาดพิงก็นั่งหน้าแดงท่ามกลางสายตาล้อเลียนจากเพื่อนแล้วก็รุ่นพี่ สุดท้ายก็แก้เขินด้วยการศอกใส่ท้องคนพี่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง ให้กันต์ยิ่งขำกว่าเดิม แต่พอเห็นสายตาวาวๆ ของแฟนก็ต้องยกมือยอมแพ้
“พอๆ เลิกพูดเลิกแซว น้องเขินหมดแล้ว” พูดไปก็เอานิ้วจิ้มแก้มแดงๆ ของแฟนไปด้วย ไม่รู้ว่าช่วยหรือยิ่งทำให้น้องเขินมากกว่าเดิมกันแน่
“โอเค เลิกแซวเนอะ” ใยไหมพยักหน้ารับกับคำพูดของเพื่อนแม้จะไม่พูดแซวอะไรแล้วแต่สายตาที่มองมาเดียร์ก็ยังรู้สึกว่ากำลังโดนแซวอยู่ดี
“นี่กำลังจะกลับกันเหรอ” กันต์ก้มถามน้องตัวเล็กกับเพื่อนทั้งสองคนของน้อง
“ครับ เพิ่งเลิกประชุมกำลังจะกลับพอดีเจอพวกพี่ๆ ก่อนก็เลยแวะมานั่งคุยนี่แหละครับ” หินผาตอบคำถามของอดีตพี่วินัย
“อย่างนั้นกลับกัน” กันต์เอื้อมมือไปจับมือของน้องตัวเล็กแล้วกระตุกเบาๆ เป็นเชิงบอก
“อ้าวๆ พี่จะขโมยเพื่อนผมเหรอครับ มันมากับผมนะ” ทัชแกล้งร้องโวยวาย
“ขออนุญาตขโมยนะ จะพาแฟนไปเดทน่ะ” กันต์พูดยิ้มๆ ก่อนจะดึงเดียร์ให้ลุกขึ้นตาม คว้ากระเป๋าของตัวเองมาสะพายรวมถึงหยิบของน้องมาถือเอาไว้ด้วย “แล้วเจอกัน”
พูดแค่นั้นก็จัดการจูงแฟนคนน่ารักออกมาทันทีโดยไม่สนใจเสียงร้องตะโกนแซวของเพื่อนๆ เลยสักนิด ส่วนคนโดนลากก็ได้แต่เดินตามทั้งๆ ที่หน้าแดงก่ำ พอตั้งสติได้เต็มที่ก็ยกมือตีแขนของพี่ตัวโตไปหนึ่งทีโทษฐานที่ทำให้เขิน
“โอ๊ะ มาตีพี่ทำไมเนี่ย” กันต์หันไปมองคนที่ทำร้ายร่างกายเขา
“น่าโดนแล้ว!” เดียร์ว่า ทำหน้าบึ้ง กันต์เห็นแบบนั้นเลยยกมือบีบแก้มน้องไปทีอย่างมันเขี้ยว “นี่พี่จะพาผมไปไหนเนี่ย”
“ก็บอกแล้วไงว่าพาไปเดท เย็นนี้อยากกินอะไร”
“อยากกินแพนเค้กคุณหมีน้อย” นึกถึงของโปรดที่ไม่ได้กินมานานแล้ว
“อยากกินก็พาไปนะ แต่ก็จะเจอกับพ่อพี่ด้วยนะ พร้อมแล้วใช่ไหม” กันต์หันมาถาม ระหว่างขับรถออกจากที่จอดรถของคณะ
พอได้ยินกันต์พูดแบบนั้นเดียร์ก็ชะงักตาโตทันที ลืมไปเลยว่าร้านแพนเค้กคุณหมีน้อยคือร้านของพ่ออีกฝ่าย ถ้าก่อนหน้านี้ไปก็คงไม่อะไรเพราะสถานะของเขาคือรุ่นน้องที่คณะของลูกชายเจ้าของร้าน แต่ตอนนี้สถานะเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนแฟนของลูกชายของเจ้าของร้าน
“พี่น่ะพร้อมเสมอนะ พร้อมตั้งนานแล้วด้วย แต่พี่ไม่อยากจะเร่งอะไร ถ้าเดียร์พร้อมที่จะเจอพี่ก็จะพาไปที่ร้านไปกินฝีมือพ่อคิน แต่ถ้ายังไม่พร้อมพี่จะพากลับคอนโด แล้วเดี๋ยวจะทำให้กิน”
“พี่พร้อมแล้วเหรอ...”
“แน่สิ เรื่องที่พี่จีบเราที่บ้านพี่ก็รู้กันหมด ไม่มีอะไรที่จะไม่พร้อมเสียหน่อย” กันต์จับมือของน้องเอาไว้แล้วบีบเบาๆ “อย่างที่บอก พี่ไม่เร่งหรอกนะ”
“ถ้าอย่างนั้น... ไปหาข้าวกินก่อนได้ไหมอ่ะ แล้วถ้าผมยังไม่อิ่ม... ค่อยไปกินแพนเค้กคุณหมีกัน”
กันต์ยิ้มตอนได้ยินคำตอบนั้นก่อนจะพยักหน้ารับ “ได้อยู่แล้ว” เลื่อนมือไปยีผมน้องเล่นเบาๆ อย่างที่ชอบทำ เขาไม่คิดที่จะเร่งรัดอะไรเดียร์อยู่แล้ว เขาอยากให้น้องพร้อมที่จะไปเจอครอบครัวของเขาจริงๆ ไม่อยากให้น้องไปแล้วก็เกร็งจนทำอะไรไม่ถูก
“ถ้าอย่างนั้นอยากกินอะไร”
“ไปกินซาชิมิกัน ผมอยากกิน ร้านนั้นก็ได้พี่รู้จักไหมที่อยู่ใกล้ๆ พลาซ่าน่ะ”
“อ๋อ ร้าน... ใช่ไหม พี่เคยไปกินอยู่ก็อร่อยนะ อย่างนั้นไปกินร้านนั้นแล้วกัน”
“Let’s go ไปกินซาชิมิกัน ผมอยากกินมาก” ลากเสียงยาวเพื่อให้รู้ว่าอยากกินมากจริงๆ
“ครับๆ กำลังจะพาไปแล้วครับ รอสักครู่นะครับคุณอุ๋ง”
“คุณอุ๋งอะไรของพี่น่ะ” เดียร์ขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน
“อุ๋งๆ ไง แมวน้ำน่ะ เหมาะกับเราดี น่ารัก” กันต์หันมายักคิ้วใส่ “โอ๊ะๆ ไม่ตีพี่นะ พี่ขับรถอยู่เดี๋ยวเกิดอุบัติเหตุไม่รู้นะ”
“งั้นพี่เป็นไร พี่เป็นหมีเหรอ ตัวโต นอนเก่ง แถมยังชอบหมีอีก”
กันต์หันมามองคนที่ว่าเขาเป็นหมีก่อนจะยิ้ม แล้วก็ต้องยิ้มกว้างมากขึ้นเมื่อเห็นหน้าแดงๆ ของเดียร์ตอนที่ได้ยินเขาพูด
“ก็ถ้าเรายอมเป็นอุ๋งๆ ให้พี่ พี่ก็จะเป็นหมีให้เราก็ได้นะ”
เดียร์ได้แต่หน้าแดงกับคำหยอด ยกมือปัดมือพี่ตัวโตออกจากหัวของตัวเองแล้วก็นั่งบ่นพึมพำอะไรอยู่คนเดียวก็ไม่รู้ ท่าทางของน้องตัวเล็กน่ารักเสียจนอยากจะดึงมากอดแต่ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะว่ากำลังขับรถอยู่ เลยได้แต่ขโมยมือของน้องมาจับเอาไว้แทน
ซึ่งเจ้าของมือก็ไม่ยอมง่ายๆ เจ้าตัวขยับข้อมือบิดไปมาหวังจะให้หลุดจากมือของพี่ตัวโต แต่ก็ไม่กล้าสะบัดหรือดึงแรงๆ กลัวจะทำให้เกิดอุบัติเหตุได้
“นั่งนิ่งๆ ไม่ดื้อนะครับ” กันต์จับมือของเดียร์แน่นขึ้นก่อนจะเปลี่ยนเป็นประสานมือตัวเองเข้ากับมือน้องแล้วก็ยกขึ้นแตะริมฝีปากเบาๆ เท่านี้คนที่เอาแต่บิดข้อมือจะดึงมือออกก็ได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าขยับมืออีกเลย ใบหน้าน่ารักหันมองนอกรถ แต่กันต์ก็ยังเห็นสีแดงๆ ที่แก้มของน้องอยู่ดี
************************************************
มาแล้วคร้าบบบบ อาทิตย์ที่ผ่านมาเกเรไปหน่อยเลยไม่ได้มาอัปเรื่องนี้เลย ตอนแรกตั้งใจจะอัปเมื่อวานแต่ไปกินข้าววันเกิดพี่ที่ออฟฟิศมาจ้าเลยไม่ได้มาอัป มาอัปวันนี้แทนก็ยังทันเนอะ อิอิ
มีความเปิดตัวเป็นแฟนแบบไม่ต้องพูดเยอะเจ็บคอ... โพสต์เอาง่าย ๆ ชิล ๆ เนอะ อยากจะมีพี่กันต์เป็นของตัวเองบ้าง อยากมีคุณหมีเป็นแฟน แต่พอดีเราไม่ใช่คุณอุ๋งอ่ะเนอะ เลยทำได้แค่ยิ้มให้กับความรักของพวกเขาเนอะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
น่ารัก :pig4:
-
หวานเข้าไป หวานเข้าปายยยยย #อิจฉา #โสด
-
:o8: :o8: :o8:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แหม่...ยังทำใจไม่ได้อีกเหรอ? ถ้ายังทำใจไม่ได้ก็อดกินแพนเค้กคุณหมีน้อยต้นตำรับนาจา อิอิ
-
น่ารักกกกกกก :heaven
-
โอ้ยยยยยยยยยนยยย เราแพ้ฉากหอมมือ
มันหวานๆละมุน สวีทกว่าตอนเข้าด้ายเข้าเข็มอีก
ทำไมพี่กันต์เป็นคนแบบนี้ ขอแบบนี้ในชีวิตจริงสักคนได้ไหมคะ
-
:mew1:
พี่กันต์สายหวาน หวานมาก
ตามใจน้องทุกอย่างเลย
อ่านไปเขินไป นึกว่าตัวเองเป็นน้องเดียร์
-
พี่กันต์หยอดตลอด 5555
-
:เฮ้อ: อดกินแพนเค้กหมีน้อยเลยอ่ะ
-
หวานกันขนาดนี้ไม่ต้องต่อของหวานแล้วก็ได้มั้ง
:-[ :-[
แต่ไม่สิ! ยังไงก็ต้องไป น้องเดียร์จะไปเจอพ่อแฟนนี่เนอะ :hao3:
-
เขินแทนน้องเดียร์เลย
-
เขินบ่อย กำลังปรับตัว :mew1: :mew1:
-
จ้าอุ๋งๆ
-
ฉากหอมมือเนี้ยแพ้ราบคาบเลย :-[ :-[
-
เขินแทนน้อง
-
หวานไปพี่กันต์ เขินจะแย่แล้ววววววว
-
พี่หมีกับน้องอุ๋งๆ
-
แหม อิจฉาาาาาาา
ก็แฟนเขานี่เนอะอวยได้ไม่ผิด
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
ค่ะ พี่กันต์คนหยอดเก่ง แกล้งน้อง ทำน้องเขินหลายตลบ
ตลกเดียร์ ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม
ถ้าเป็นแฟนจะมีคนทำขนม ของอร่อยให้กินตลอด
ดูที่เดียร์คิด คืออะไรหรอเดียร์ 5555
นั่นแน่ เค้าเปิดตัวกันแล้วนะ เปิดตัวเก่ง ชงเองเก่ง
หินผากับทัช ตกข่าวนิดนึงนะ ใกล้ตัวแท้
ทีมเพื่อนกันต์คือชงแรง ชงเข้ม เมาท์เก่ง
-
กรี๊ด เพิ่งเข้ามาดู ที่แท้เรื่องของน้องกันต์ของมัมๆ นี่เอง
แถมมีครอบครัวบริสตันอีก เอาล่ะ สนุกแน่ๆ ติดตามค่ะ
-
คุณหมีชอบทำให้อุ๋งๆเขินจังเลย
-
ฟินนนน~
-
(https://i.pinimg.com/564x/f9/c4/ef/f9c4ef1aacce14304de17b9a7de77584.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท24 l “บ้านแพนเค้กคุณหมีน้อย”
เดียร์ได้แต่ทำตาวาวด้วยความชอบใจตอนที่เห็นซาชิมิชุดใหญ่ที่กันต์สั่งมา แซลมอนสีสวยชิ้นหนาวางเรียงอยู่บนเรือไม้ลำใหญ่ที่แซมด้วยใบโอบะ แล้วก็หัวไชเท้าและแคร์รอตซอย ตกแต่งเอาไว้สวยงามอย่างกับอาหารในภัตตาคาร แล้วก็ยังมีโซบะเย็นเทมปุระ พิซซ่าญี่ปุ่น แล้วก็เกี๊ยวซ่าอีกจาน
“แซลมอน... ผมจะกินให้เรียบเลย” คนตาวาวอย่างถูกใจว่าก่อนจะหยิบตะเกียบคีบแซลมอนชิ้นหนาเข้าปากในคำเดียว เคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มพองไปหมด
“อร่อยไหม”
พยักหน้ารับเร็วๆ ยืนยันคำตอบอีกรอบด้วยการคีบอีกชิ้นมากิน กันต์เห็นน้องชอบก็ยิ้ม คอยคีบปลาแซนมอนชิ้นหนาใส่จานให้น้องเรื่อยๆ สลับกับคีบพิซซ่าญี่ปุ่นแล้วก็เกี๊ยวซ่าให้ด้วย ส่วนเขาก็กินโซบะเย็นเทมปุระ อย่างอื่นก็คีบกินบ้างแต่ส่วนใหญ่จะคีบให้น้องมากกว่า
เรือซาชิมิลำโตกว่าครึ่งตกอยู่ในท้องของเดียร์ที่ตอนนี้นั่งลูบท้องอยู่ “อิ่มมาก... พี่เอาแต่คีบให้ผม ไม่เห็นกินเลย”
“ก็เห็นเราชอบ อร่อยใช่ไหมล่ะ อิ่มไหมเนี่ย”
“มากครับ อิ่มมาก อร่อยอ่ะ ชิ้นใหญ่ เนื้อก็สด นุ่มมากๆ เอาไว้มากินใหม่นะ ผมชอบร้านนี้ยกนิ้วให้เลย” เดียร์ยกนิ้วโป้งขึ้นชู
กันต์หัวเราะ พยักหน้ารับกับคำพูดของน้อง “อิ่มแบบนี้สงสัยจะไปกินแพนเค้กคุณหมีไม่ไหวแล้วมั้ง”
เดียร์ยิ้มแหย “อิ่มมากเลยครับ ตอนนี้กินอะไรไม่ไหวแล้ว”
“ไม่เป็นไร เอาไว้วันไหนอยากกินก็บอกแล้วกัน พี่จะได้พาไปกิน อย่างนั้นกลับคอนโดเลยไหม หรืออยากจะแวะไหนอีกหรือเปล่า” กันต์ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกไม่เป็นอะไร มื้อนี้น้องกินไปเยอะมากถ้ายังกินไหวอีกก็น่าจะไม่ใช่คนแล้ว แค่เห็นเขาก็ยังรู้สึกอิ่มแทนเลย
“เอาจริงๆ นะพี่... ผมเดินจะไม่ไหวแล้ว อยากจะไปนอนแล้วเนี่ย”
“กินแล้วก็นอน เดี๋ยวได้กลายเป็นอุ๋งๆ จริงๆ หรอก” กันต์พูด “ป่ะ อย่างนั้นกลับกัน รีบกลับจะได้รีบไปนอน”
เขาเดินจับมือน้องออกจากร้าน พาข้ามถนนไปอีกฝั่งที่รถจอดอยู่ กันต์ยืนอยู่ฝั่งที่รถวิ่งมาส่วนน้องให้ยืนข้างๆ เขาคอยดูรถแล้วพาน้องข้าม พอข้ามมาถึงตรงเกาะกลางก็ดึงให้น้องมายืนอีกข้างแทน เดียร์เหลือบมองคนที่เดินจูงมือเขาอยู่ก่อนจะยิ้มออกมา อีกฝ่ายมีนิสัยเหมือนกับแด๊ดดี๊แล้วก็พี่ชายฝาแฝดเลย เวลาข้ามถนนไม่ว่าเดียร์จะข้ามกับแด๊ดดี๊หรือฮาร์ท ทั้งสองคนจะยืนฝั่งที่รถวิ่ง แล้วให้เขายืนข้างๆ แทน พอข้ามมาได้ครึ่งทางก็สลับให้เขามายืนอีกข้างแทน ถ้าเกิดอุบัติเหตุโดนรถเฉี่ยวชน จะได้ไม่โดนเขา
เป็นการกระทำเล็กๆ น้อยๆ แต่แสดงออกถึงความใส่ใจอย่างมาก
กันต์ขับรถพาเดียร์กลับมาที่คอนโด ตลอดทางน้องตัวเล็กเล่าเรื่องที่อาจารย์นัดปีหนึ่งประชุมให้ฟังแล้วก็ถามเรื่องโปรเจคตอนเขาอยู่ปีหนึ่งเสียงเจื้อยแจ้วไม่หยุด
“คือพวกพี่ปีสี่เขาจะวางผังมาให้อย่างนี้เหรอพี่”
“ก็ประมาณนั้นแหละ ปีสี่จะจัดวางผังชุมชนใหม่ แล้วก็จะให้ปีหนึ่งออกแบบบ้านตามโจทย์ ปีหนึ่งก็จะตรวจเรื่องแบบบ้านนั่นแหละ จัดเพลทพรีเซนต์ ส่วนปีสี่ก็ทำพรีเซนต์เรื่องการวางผังชุมชนแล้วก็เอาผลงานของปีหนึ่งไปรวมส่งด้วย” กันต์ตอบคำถามของน้องตัวเล็ก
“แล้วบ้านที่ออกแบบล่ะพี่ เป็นลักษณะไหนอ่ะ”
“แล้วแต่โจทย์นั่นแหละ ตอนที่พี่ทำ พี่ก็ทำเป็นบ้านไม้เพื่อที่จะได้เข้ากับบ้านอื่นๆ ในชุมชน ส่วนใหญ่ก็ออกแบบเป็นลักษณะบ้านไม้กันนะ” กันต์พูดก่อนจะถามกลับ “แล้วนี่ตัดสินใจได้หรือยังว่าจะเลือกพี่ๆ กลุ่มไหน”
เดียร์ส่ายหน้า “ยังครับ ในกลุ่มตกลงกันว่าจะกลับไปดูเพจของพี่ๆ ก่อนแล้วก็เลือกกลุ่มพี่ที่อยากอยู่ด้วยคนละกลุ่มแล้วค่อยไปดูกันอีกที ถ้ากลุ่มพี่คนไหนมีคนเลือกซ้ำๆ ก็เลือกกลุ่มนั้น แล้วพี่มีกลุ่มพี่คนไหนแนะนำไหมอ่ะ”
“พี่เหรอ...” กันต์นึกไปถึงรุ่นพี่ปีสี่ “ก็คงจะเป็นพวกพี่เฟียสละมั้ง กลุ่มสายรหัสพี่เอง พี่เฟียสเขาเก่งเป็นตัวท็อปของชั้นปีเลย พี่เฟียสที่เป็นเดือนปีสี่น่ะ น่าจะพอจำได้มั้ง”
“พี่เฟียส... พี่เฟียส... อ๋อ! นึกออกแล้ว พี่หล่อๆ คนนั้น”
กันต์หันมามองเดียร์ทันที “ชมคนอื่นทั้งๆ ที่พี่นั่งอยู่ข้างๆ เนี่ยนะ แล้วถ้าให้เทียบกัน พี่ว่าพี่หล่อกว่าพี่เฟียสอีก”
“อ้าว ก็พี่บอกว่าพี่เฟียสที่เป็นเดือนอ่ะ ผมก็นึกถึงหน้าพี่เขาน่ะสิแล้วพี่เขาก็หล่อนี่นา ผมพูดผิดตรงไหนล่ะ แล้วถ้าพี่หล่อกว่าพี่เฟียสพี่ก็ต้องได้เป็นเดือนด้วยสิ”
“พี่เป็นเหนือเดือนไง เหนือเดือน... ก็หล่อกว่าเดือน เข้าใจไหมครับแฟน” กันต์ที่เพิ่งเลี้ยวรถจอดในคอนโดเสร็จหันมาหาเดียร์ กดมือบนหัวของเดียร์เบาๆ
“ย้ำจริงแฟนเนี่ย ผมรู้ตัวหรอกน่าว่าแฟนใคร” เดียร์ปัดมือพี่ตัวโตออก แก้มสองข้างขึ้นสีระเรื่อตอนได้ยิน
กันต์หัวเราะ “ก็กลัวจะลืมว่าพี่เป็นแฟนเรา แล้วเราก็เป็นแฟนพี่”
เดียร์ไม่ตอบอะไรแต่แลบลิ้นใส่แล้วรีบลงจากรถไปทันที กันต์ได้แต่ยิ้มก่อนจะหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วก็ของเดียร์ที่เจ้าตัวไม่ได้หยิบอะไรไปเลยลงจากรถด้วย ก่อนจะเดินตามคนที่วิ่งหนีเขาไป แต่ไปไหนไม่ได้ไกลเพราะต้องรอลิฟต์อยู่ดี
“จะหนีมาทำไม หนีมาแล้วก็ติดอยู่ตรงนี้ไปไหนไม่ได้” กันต์พูดขำๆ ก่อนจะคว้ามือน้องมาจับแล้วพาเดินเข้าไปในลิฟต์ เจ้าตัวกดชั้นของตัวเองหันมามองหน้าแดงๆ ของน้องระหว่างรอให้ลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นไปชั้นบน
“ห้ามตามมาห้องผมด้วย วันนี้พี่ทำผมเขินหลายรอบแล้วห้ามทำผมเขินแล้ว พอ! หมดยก!” พอลิฟต์เปิดเดียร์ก็หันมาพูดกับกันต์ก่อนจะคว้ากระเป๋าของตัวเองไปถือแล้ววิ่งไปที่ห้องของตัวเองทันที รีบกดรหัสเข้าห้องอย่างร้อนรนจนคนมองได้แต่หลุดขำออกมา
ในเมื่ออีกฝ่ายพูดแบบนั้นแล้วเขาจะทำอะไรได้นอกจากเดินเข้าห้องของตัวเอง ก็โดนสั่งห้ามเสียขนาดนั้น ใครจะกล้าไปทำให้เขินต่อล่ะ ดีไม่ดีอาจจะกลายเป็นโดนโกรธไปเลยก็ได้... ใครจะไปรู้
เดียร์ที่เข้าห้องตัวเองได้ก็เดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาทันที เจ้าตัวคว้าหมอนอิงใบนุ่มมากอดเอาไว้แล้วฝังหน้าลงไป รับรู้ได้ถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่ทั้งเร็วและแรง จริงๆ เขาไม่ได้หัวใจเต้นแรงเพราะเขินหรอก แต่เป็นเพราะที่วิ่งเข้าห้องเมื่อกี้หรอก... ใช่... มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ เลย
เดียร์พยายามทำเป็นไม่สนใจกับอาการใจเต้นแรงของตัวเองแล้วก็โยนไปทั่วว่าเป็นเพราะอะไร ทั้งๆ ที่ในใจเขาก็รู้ดีว่าอะไรใช่อะไรไม่ใช่ แต่ทำยังไงได้ ถ้ายอมรับตรงๆ ว่าใจเต้นแรงเพราะคนข้างห้องมันก็จะยิ่งทำให้เขินไปกันใหญ่ แล้วใจก็จะยิ่งเต้นแรงกว่าเดิมด้วย แบบนั้นเดียร์ไม่อยากจะยอมรับ เพราะกลัวว่าหัวใจจะเต้นผิดจังหวะจนเกิดอันตรายได้
คนที่นอนเล่นอยู่สะดุดด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงประตูหน้าห้องถูกเปิดแล้วก็ปิด รีบหันไปมองทันทีก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเปิดประตูห้องของเขา ลืมไปว่านอกจากกันต์ที่เขาเพิ่งบอกรหัสไปแล้วก็ยังมีอีกคนที่รู้...
พี่ชายฝาแฝดของเขาเอง
“ตกใจอะไรขนาดนั้น” ฮาร์ทเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นอาการตกใจของน้องชายฝาแฝด
“ก็ตกใจสิ... เราก็นึกว่าใคร” เดียร์ตอบกลับก่อนจะขยับนั่งดีๆ ให้พี่ชายมีที่นั่งด้วย
ฮาร์ทมองท่าทางของน้องชายอย่างพิจารณา “นึกว่าใครหมายความว่ายังไง มีแค่เราไม่ใช่หรือไงที่รู้รหัสเข้าห้องของนาย หรือว่า... มีคนอื่นรู้อีก”
“หะ... อ อ่า ป เปล่านี่” เดียร์รู้ว่ามันเป็นการโกหกที่ไม่เนียนเลยสักนิดเดียว คนพูดความจริงที่ไหนจะพูดจาติดขัดแบบนี้
“โกหกไม่เนียนนะ ตั้งแต่เด็กแล้ว โตมาก็ยังโกหกไม่เนียนอยู่ดี” ฮาร์ทมองน้องชายของตัวเอง “พี่คนข้างห้องรู้รหัสเข้าห้องแล้วล่ะสิ นี่ถ้าแด๊ดรู้ละก็ไม่รอดแน่ๆ ทำอะไรไม่ระวังตัวเลย แล้วนี่คบกับเขาแล้วใช่ไหม”
เดียร์ยิ้มแหย ท่าทางเหมือนเด็กโกหกแล้วโดนผู้ปกครองจับได้ “ก็... อือ...”
“แน่ใจแล้วนะ ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม รู้ใช่ไหมว่าถ้าคนอื่นรู้เรื่องครอบครัวของเราเขาแสดงสีหน้าแล้วก็อาการกันแบบไหน มั่นใจใช่ไหมกับคนนี้น่ะ” ฮาร์ทถามด้วยความเป็นห่วง
เขาไม่สนใจอะไรนอกจากความรู้สึกของคนที่เป็นเหมือนอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตของเขา เขากับเดียร์ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองผิดแปลกจากคนอื่นๆ พวกเขามีครอบครัวที่ดี ที่น่ารัก ครอบครัวที่รักพวกเขามาก และพวกเขาก็รักครอบครัวมาก สำหรับฮาร์ทเขาไม่สนว่าใครจะมองเขาด้วยสายตาแบบไหน แต่ไม่ใช่กับน้องชายของเขา เขาไม่อยากให้น้องต้องเจอสายตาที่มองมาเหมือนเห็นน้องเขาเป็นตัวประหลาด ยิ่งถ้าสายตานั้นมาจากคนที่น้องของเขาแคร์ด้วยแล้ว เขายิ่งไม่อยากให้เจอ
“เราบอกพี่เขาไปแล้วล่ะ” เดียร์พูด มองหน้าพี่ชายที่มองมาที่เขาอย่างตกใจ “เราเล่าให้พี่เขาฟังไปหมดแล้ว”
“แล้วยังไงต่อ พี่เขาว่ายังไง”
“พี่เขาไม่ได้ว่าอะไร พี่เขาถามว่าเราภูมิใจครอบครัวเราไหม เรารักครอบครัวเราไหม เราก็บอกว่ารักมาก ภูมิใจมากมีความสุขมาก พี่เขาก็แค่ยิ้มแล้วก็บอกว่ายอมรับว่าตกใจเหมือนกัน แต่... มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกของพี่เขาที่มีต่อเราเปลี่ยนไปอยู่ดี” เดียร์เล่าให้พี่ชายฟัง “แล้วพี่เขาก็เล่าเรื่องของพี่เขาให้เราฟังบ้าง”
“เรื่องของพี่เขา” ฮาร์ทได้แต่ทำหน้างง
เดียร์พยักหน้า “อือ ครอบครัวพี่เขา มัมของพี่เขาก็เป็นผู้ชายแค่ท้องไม่ได้ แต่อย่างอื่นเราไม่เล่าต่อได้ไหม มันเป็นเรื่องของพี่เขา เอาเป็นว่าพี่เขารับรู้เรื่องเราแล้วและเราก็รู้เรื่องพี่เขาแล้วด้วย”
ฮาร์ทนึกอยากจะถามต่อแต่ก็เข้าใจว่าน้องชายฝาแฝดคงไม่อยากเล่าเรื่องของกันต์ให้เขาฟัง เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของกันต์ แต่การที่อีกฝ่ายยอมเล่าให้น้องชายของเขาฟังก็น่าจะพิสูจน์ความจริงใจได้แล้ว และเมื่อเดียร์ยืนยันว่าคุยกันเข้าใจเขาก็ไม่มีอะไรที่จะต้องปฎิสธ
“ถ้าเดียร์ว่าอย่างนั้นก็ตามนั้น คุยกันเรียบร้อยแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลในอนาคตว่าจะบอกพี่เขายังไง” ฮาร์ทยกมือขึ้นลูบผมน้องชาย “เพราะยังไงในอนาคตก็ต้องรู้จักครอบครัวกันอยู่ดี สู้คุยกันเสียตอนนี้เลยก็ดีเหมือนกัน แล้วนึกยังไงอยู่ๆ ก็เล่าให้พี่เขาฟัง”
“จริงๆ เราก็ยังไม่พร้อมจะเล่าหรอก แต่พี่เขาดูออกว่าเรามีเรื่องที่กังวลอยู่พี่เขาก็เลยถาม เราเองก็เสี่ยงดวงดู ตอนก่อนจะเล่าก็ไม่มั่นใจหรอกว่าพี่เขาจะรู้สึกยังไง แต่เราก็อยากจะลองเสี่ยงดูเหมือนกัน”
“รักเขาถึงขนาดยอมเสี่ยงเลยเหรอ”
พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็หน้าแดงวาบขึ้นมาทันที ปฏิเสธเสียงสั่น ติดขัดไปหมด “ป เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย...”
“แล้วนี่คิดจะบอกมัมกับแด๊ดไหม”
“ก็... น่าจะบอก จริงๆ พี่เขาก็ชวนไปที่บ้านแล้วเหมือนกัน”
“อย่างนั้นเหรอ ถ้ามั่นใจเราก็จะไม่ห้ามหรอกนะ มั่นใจแล้วใช่ไหมคนนี้น่ะ”
เดียร์ขยับไปกอดพี่ชายฝาแฝดเอาไว้ “อือ... ก็มั่นใจอยู่ ขอบคุณนะที่ไม่ห้ามเราอ่ะ”
“ถึงอยากห้ามก็ห้ามไม่ได้หรอก ดื้อที่หนึ่งล่ะคนนี้ พี่เขายังไม่รู้ใช่ไหมว่าดื้อมากแค่ไหน” ฮาร์ทเคาะหัวน้องชายฝาแฝดเบาๆ ก่อนจะกอดตอบ เดียร์ได้แต่บ่นเบาๆ ไม่กล้าเสียงดังมากกลัวจะโดนพี่ชายฝาแฝดเขกหัวเอา...
กันต์เดินไปที่ประตูห้องตัวเองเมื่อได้ยินเสียงกริ่ง เจ้าตัวทำหน้าแปลกใจเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนมากดกริ่งห้องของเขา
“ฮาร์ท...”
“ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย” อีกฝ่ายว่า ใช้ดวงตาสีสวยที่เป็นจุดแตกต่างกับน้องชายมองเขา
“อย่างนั้นเข้ามาก่อนสิ” กันต์เปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้อง เขาเดินตามฮาร์ทไปนั่งที่โซฟา มองพี่ชายของคนรักอย่างระวังไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะมาพูดเรื่องอะไร แต่ถ้าให้เดาก็คงไม่พ้นเรื่องของน้องชายนั่นแหละนะ “มีอะไรอยากคุยกับพี่เหรอ”
“ผมรู้มาว่าพี่คบกับน้องชายผมแล้ว” ฮาร์ทเข้าเรื่องทันทีโดยไม่ต้องเกริ่นนำ
“ใช่ เพิ่งคบกันได้ไม่กี่วันนี้เอง”
“พี่จริงจังแค่ไหน” ฮาร์ทถามต่อทันที
“พี่จริงจังมาก มากพอที่จะมองไปถึงอนาคตหลังจากที่เดียร์เรียนจบ มากพอที่พี่จะพาเดียร์ไปแนะนำกับที่บ้านแล้วบอกว่าเดียร์คือคนรัก มากพอที่จะไปที่บ้านของเราแล้วบอกกับพ่อแม่ของเราว่าพี่รักลูกชายของท่าน” กันต์พูด เขาไม่ได้พูดเกินจริงหรือโอเวอร์ เขาคิดแบบนั้นจริงๆ และตั้งใจที่จะทำอย่างที่พูดจริงๆ
“พี่กับเดียร์เป็นผู้ชายนะ”
“มันไม่สำคัญว่าเราจะเป็นเพศไหน เพศสภาพไม่เกี่ยวข้องกับหัวใจ เพศคือเพศ หัวใจคือหัวใจ พี่เชื่อแบบนั้น ไม่สำคัญว่าจะเป็นใคร มาจากไหน ถ้าสิ่งที่เราทำไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้คนหมู่มากก็ไม่เป็นอะไร แค่เชื่อมั่นในสิ่งที่ทำและในสิ่งที่เลือกก็พอ”
“เดียร์เล่าเรื่องที่บ้านให้ฟังแล้วใช่ไหม”
“ใช่ แล้วพี่ก็เล่าเรื่องที่บ้านพี่ให้เดียร์ฟังแล้วเหมือนกัน”
“ถ้าพี่จริงใจกับน้องผมจริงๆ ผมก็ไม่คิดจะห้ามหรอก น้องผม... ผมก็รักเป็นธรรมดา” ฮาร์ทพูด ที่เขาเข้ามาคุยกับกันต์เขาแค่ต้องการฟังจากปากของกันต์เองว่ารักน้องของเขาจริงๆ
“พี่รู้ เพราะพี่ก็มีน้องเหมือนกัน ถ้าใครจะมาคบกับน้องของพี่ พี่ก็ต้องดูให้ดีเป็นธรรมดา” กันต์ยิ้ม “พี่จะไม่สัญญาอะไรให้สวยหรูหรอกว่าพี่จะรักเดียร์ตลอดชีวิต รักชั่วนิรันดร์ พี่เชื่อว่าเราไม่อยากฟัง แต่พี่จะยืนยันอีกรอบว่าพี่รักเดียร์จริงๆ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทำให้เดียร์เสียใจ พี่จะเป็นแค่คนๆ หนึ่งที่จะดูแลเดียร์ให้ดีที่สุดที่จะทำได้”
“ถ้าพี่ยืนยันแบบนั้น... ผมก็วางใจ แต่ถึงแม้ผมจะไม่ห้ามอะไรแต่ก็ใช่ว่าพี่จะผ่านนะ เพราะด่านที่หินที่สุดน่ะคือแด๊ดของพวกผมต่างหาก” ฮาร์ทพูดทิ้งท้ายก่อนจะลุกขึ้นยืน “ผมขอตัวล่ะครับ”
กันต์เดินไปส่งอีกคนที่หน้าห้อง มองตามไปจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองก็กลับเข้ามาในห้องบ้าง ด่านสำคัญก็คงไม่พ้นพ่อกับแม่ของเดียร์นั่นแหละนะ... ก็หวังว่าพวกท่านจะไม่ใจร้ายจนเกินไป
************************************************
มีเงินจ่ายค่าตัวพี่ฮาร์ทแล้วจ้า วันนี้พี่ฮาร์ทมาด้วยแหละ ขอหวีดพี่ฮาร์ทก่อนแล้วกันนะ ยัยนุ้งกับพิกันค่อยว่ากันทีหลังเนอะ ฮี่ ๆ พี่ฮาร์ทต้องมาสิ น้องทั้งคนนี่เนอะ จะไม่ให้รัก ไม่ให้หวงได้ยังไง แต่น้องรักใครพี่ก็รักด้วย แต่ก็แค่อยากให้มั่นใจว่าน้องได้เจอคนดี ๆ ก็เท่านั้นเอง อยากมีพี่ชายอย่างพี่ฮาร์ทบ้างจังเลยยยยยย
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
แด๊ดไม่ใจร้ายหรอก ให้มัมมี๊ช่วยนิดๆหน่อยๆ แด๊ดก็ใจอ่อนแล้ว อีกอย่าง ความสุขของลูกทั้งคน :-[
-
แด๊ดแด๊ด ดุมากๆบอกเลย อิอิ
-
พ่อตากับลูกเขยจะป๊ะกันแล้ว :m4: :m4:
-
พี่กันต์ออกจะจริงจัง จริงใจกับน้อง ผูกพันกับน้องมาตั้งแต่ยังเด็ก แด๊ดๆ ต้องยอมให้คบกันแน่ๆ เอาใจช่วยพี่กันต์นะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
พาพ่อแม่แต่ละฝ่ายให้เจอกันเลย ขี้คร้านจะไฟเขียวโดยทันใด ไม่ต้องกังวลกันแบบนี้
-
ฮาร์ทมาทิ้งระเบิดไว้ซะงั้น :z1: ก็นะคนมันรักน้อง :กอด1:
-
พี่กันต์คงถือคติ ไม่พูดมาก เจ็บคอ รักก็บอกว่ารัก จริงจังก็บอกว่าจริงจัง ไม่ต้องอ้อมโลกกันยาวๆ
อีกครึ่งเขาจะได้ไปหาครอบครัวพี่หมีกันไหมน้าาาาาาาา
-
ลืมแซว ทำไมพี่กันต์ต้องจับมือน้องตลอดด้วยอะเวลาเดิน
กลัวน้องหลงหรอ :ling1:
-
พี่กันต์สู้ๆ แด๊ดดี้ของเดียร์ไม่ดุหรอก...........มั้ง
-
:impress2:
-
ได้เจอพี่ฮาร์ทแล้ว มาบ่อย ๆ นะ คนแก่คิดถึงงงงงงงงงงงง :จุ๊บๆ:
-
พี่ฮาร์ทนี้ค่าตัวแพงมากกว่าจะมาได้แต่ละครั้งแล้วก็มาแบบแป๊บเดียวด้วย :กอด1:
รอลุ้นด้านต่อไปคุณพ่อตา :hao3:
-
:pig4: :pig4:
-
พี่ฮาร์ทได้ค่าตัวไปกินหนมซะที 55555
-
:mew1:
นัดเจอพร้อมกันไปเลยจ้า
ทีเดียวคุ้ม
-
น่ารัก ทั้งพี่ทั้งน้อง และแฝดน้อง รวมถึงคุณฟาง ที่เขียนนิยายให้อ่านด้วยค่ะ
:L2: :pig4:
-
o13 o13 o13 o13
-
จะเจอแด้ดหวงลูกละสิ
-
รอตอนต่อไป~
-
แด๊ดก็ต้องหวงอยู่แล้วนะ น้องเดียร์ขี้อ้อนขนาดนี้
-
คุณแด๊ดจะว่ายังไงบ้างนั :m22:
-
มัวแต่ยุ่งกับงานไม่ได้อ่านมาตั้งนาน
วันหยุดเลยได้ตามอ่านจนกลับมาอ่านทันแล้ววว เย่ะ
น้องตัวเล็กของพี่ ใครๆเขาก็รัก ก็เอ็นดูหนูไปหมดเลยนะลูกกก
ดูอย่างพี่กันต์ หลงจนไม่รู้จะหลงยังไงแล้วววว 55555555
ชอบโมเม้นต์ตอนไปเที่ยวเกาะรัตนโกสินทร์กันจังเลยค่ะ
ให้พี่พาน้องไปเที่ยวแบบนี้อีกน้าาา
ชอบการอวดแฟนแบบเงียบๆง่ายๆของทั้งคู่ 55555555
พี่ฮาร์ทททททททท คิดถึงจังเลย หลังจากนี้พี่ฮาร์ทจะโผล่มาอีกบ่อยๆไหมอ่ะ ชอบโมเม้นต์ของแฝดค่ะ รักกัน ตีกัน โอ๋กัน
ยังไงเดียร์ก็น้องอ่ะเนอะ ขอพี่เขาหวงหน่อย เทคแอคชันตลอดเลย คนจีงงงงงงงง 555555
น้องตัวเล็กจะไปเจอพ่อคินกับมัมพัทธ์นี่ไม่ห่วงเลย
แต่พี่กันต์ไปเจอ แด๊ดดี้กับมัมมี๊นี่ซิ ถ้าจะงานใหญ่ สู้ๆนะพี่กันนนนต์
-
พี่ฮาร์ทททททท
ความหวงนี่เป็นตั้งแต่พี่ยันพ่อใช่ป่ะ
-
สู้ ๆ นะ พี่กันต์ เพื่อน้องเดียร์ 5555
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ รู้สึกว่ารอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ว นี่แค่ 3 วันแต่ทำไมดูน๊านนนนนนาน
-
สำคัญที่แด๊ดนี้ละ แต่มีมั๊มมี้นะน้องเดียร์
-
ลุ้นจะเป็นไงต่อ หวานละลายใจมาก :ling1: :katai1: :katai2-1:
-
(https://i.pinimg.com/564x/f9/c4/ef/f9c4ef1aacce14304de17b9a7de77584.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท24 l “บ้านแพนเค้กคุณหมีน้อย”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
[/b]
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นภายในห้องนอน เจ้าของห้องขยับตัวมือควานหาโทรศัพท์เพื่อหยิบมากดปิด ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นนั่งแม้จะนอนอย่างเต็มอิ่มแต่พอเพิ่งตื่นนอนก็มักจะมีอาการงัวเงียไม่อยากจะลุก ถ้าหากเป็นวันอื่นกันต์คงทิ้งตัวลงนอนต่อไปแล้วเพราะวันหยุดว่างๆ แบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ แต่เพราะวันนี้มีนัดสำคัญเลยทำให้เขามีความกระตือรือร้นที่จะลุกขึ้นจากเตียงกว่าวันอื่นๆ
กันต์ลุกจากเตียงนอนไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง เข้าใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไม่นานนักแต่ใช้เวลาอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าค่อนข้างนาน เพราะวันนี้มีนัดสำคัญเลยต้องเลือกเสื้อผ้าที่ดูดีสักหน่อย นัดสำคัญที่ว่าก็ไม่ใช่กับใครแต่เป็นน้องตัวเล็กแล้วก็ครอบครัวของเขาเอง
เมื่อวันก่อนน้องตัวเล็กบอกอยากจะกินแพนเค้กคุณหมีน้อย พวกเขาก็เลยนัดกันว่าจะไปวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ แน่นอนว่าการไปกินแพนเค้กคุณหมีน้อยในครั้งนี้ไม่ใช่การเข้าไปในฐานะรุ่นน้องที่มหา’ลัย แต่เป็นการไปหาครอบครัวของแฟน
แม้ว่าจะเป็นการกลับบ้านแต่กันต์ก็พิถีพิถันในการแต่งตัว แต่นึกแล้วก็ตลกตัวเองเหมือนกันที่ดูจะตื่นเต้นมากขนาดนี้กับการพาแฟนไปแนะนำให้ที่บ้านรู้จัก
หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยเขาก็หยิบของจำเป็นอย่างโทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์มาใส่กระเป๋ากางเกง แล้วก็หยิบกุญแจรถมาถือเอาไว้เป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไปยังห้องข้างๆ กัน เขากดกริ่งที่ห้องของเดียร์ รออยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็เดินมาเปิดประตู
“พี่กันต์”
“เรียบร้อยหรือยัง” กันต์ถามคนที่โผล่หน้าออกมาทักทายเขา
น้องตัวเล็กพยักหน้ารับ “ครับ ผมขอหยิบกระเป๋าก่อน”
เดียร์เดินกลับเข้าไปในห้องโดยไม่ได้ปิดประตูหน้าห้อง ไม่นานเจ้าตัวก็เดินกลับมาพร้อมกับกระเป๋าใบเล็กๆ ที่ใส่โทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์เอาไว้ เมื่อกันต์ถามย้ำกับน้องตัวเล็กจนแน่ใจแล้วว่าปิดไฟปิดห้องเรียบร้อยดีแล้วใช่ไหม เขาจึงพาน้องลงไปที่รถ
“ตื่นเต้นเหรอ” กันต์ถามน้องตัวเล็กที่ดูนั่งตัวเกร็งๆ ตั้งแต่เขาเลี้ยวรถออกจากคอนโด
“ก็ต้องตื่นเต้นสิครับ จะไปหาครอบครัวพี่นะ ไม่ได้ไปเที่ยวสักหน่อยที่จะได้ทำตัวชิลๆ ได้น่ะ” เดียร์หันมามองค้อนเมื่อโดนแซว
กันต์จะไม่ตื่นเต้นหรือกังวลก็ไม่แปลกอะไร แต่ไม่ใช่สำหรับเขา... การไปพบครอบครัวของแฟนมันไม่ใช่เรื่องธรรมดาทั่วไปเหมือนกับการทักทายว่าวันนี้อากาศดีนะเสียหน่อย เขาก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา กลัวว่าจะเผลอทำตัวไม่ดีแล้วพ่อกับแม่ของอีกฝ่ายจะไม่ชอบขึ้นมา ทั้งกลัว ทั้งกังวลสารพัด เมื่อคืนก็นอนแทบไม่หลับ ถ้าร่างกายไม่อ่อนล้าจากการเรียนและการทำงานมาอย่างหนักหน่วงจนเผลอหลับไป เดียร์เชื่อว่าทั้งคืนที่ผ่านมาเขาคงหลับไม่ลงแน่ๆ
“ไม่ต้องกลัวไปหรอก พ่อคินกับมัมของพี่ใจดีมาก”
“แต่อาจจะไม่ชอบผมก็ได้นี่”
กันต์จับมือน้องตัวเล็กเอาไว้แล้วบีบเบาๆ “ชอบสิ พ่อคินกับมัมน่ะชอบเดียร์นะ เชื่อพี่ได้เลย พวกเขารอให้พี่พาเดียร์ไปหาตั้งนานแล้ว”
เดียร์หันมามองหน้าคนพูดทันที “รอ... อย่างนั้นเหรอครับ”
“ใช่ เอาแต่ถามว่าพี่จีบเดียร์ติดหรือยัง คบกันหรือยังแล้วเมื่อไหร่จะพามาที่บ้าน ถามกันอยู่แค่นี้ คุยกับพี่ทีไรก็ถามแต่เรื่องของเรา”
“พ่อกับมัมของพี่... รู้จักผมด้วยเหรอ หมายถึง... รู้จักแบบ... งี้อ่ะ” เดียร์ถาม เว้นสถานะเอาไว้ ไม่กล้าพูดเพราะว่าเขิน
“ก็ตั้งแต่ตอนที่เจอเดียร์ตอนเด็กๆ แล้ว พี่เอาแต่พูดถึงน้องตัวเล็ก น้องตัวเล็ก” กันต์หันมามองน้องตัวเล็กของเขาแล้วก็ยิ้มก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ “ใครต่อใครก็คงรู้ว่าพี่ต้องรู้สึกพิเศษกับน้องตัวเล็กแน่นอนเพราะพูดถึงไม่หยุด มีโอกาสก็ต้องพูดถึง จะมีก็แต่พี่นี่แหละที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้อยากเจอน้องตัวเล็กมากขนาดนี้ จนได้มาเจอแล้วก็รู้ว่าเดียร์คือน้องตัวเล็กนี่แหละ พี่เลยหาคำตอบของคำถามนั้นเจอ”
“อยากรู้ไหมว่าคำตอบของคำถามนั้นคืออะไร ทำไมพี่ถึงได้อยากเจอน้องตัวเล็กมากขนาดนั้น ทำไมพี่ถึงเอาแต่พูดถึงน้องตัวเล็ก”
“ฮื่อ... ไม่อยากรู้ครับ” เดียร์ส่ายหน้าไปมา แค่หันไปเห็นสายตาพราวระยับของกันต์ เดียร์ก็รู้ได้ทันทีว่าไม่ควรฟังคำตอบ เพราะคำตอบนั้นต้องมีผลต่อการเต้นของหัวใจของเขาแน่นอนเลย
“หึหึหึ” กันต์หัวเราะ “ถึงพี่ไม่บอกเราก็รู้เนอะ เก่งอยู่แล้วนี่นา”
“ฮื่อ... ว่าแต่อีกไกลไหมครับถึงจะถึงบ้านพี่ นี่จะเข้าไปที่บ้านเลยใช่ไหมหรือแวะไปที่ร้านก่อนครับ” เพราะสู้ไม่ได้เดียร์เลยหาทางเปลี่ยนเรื่องเสียเลย
“รถไม่ติดแบบนี้ก็น่าจะสักครึ่งชั่วโมงได้ บ้านที่อยู่ตอนนี้เป็นบ้านเดิมของปู่กับย่า... หมายถึงของพ่อแม่ของพ่อคินน่ะ พี่ย้ายมาอยู่ตั้งแต่ช่วงสี่ห้าขวบได้แล้ว ตอนนี้เลยดูค่อนข้างเก่าหน่อยนะ ตอนนี้กำลังวางแผนจะสร้างบ้านใหม่อยู่ พี่ก็กำลังออกแบบให้พ่อคินกับมัมอยู่”
“อ๋อ... ครับ”
ยังไม่ทันที่ใครจะพูดอะไรต่อเสียงโทรศัพท์ของกันต์ก็ดังขึ้นเสียก่อน เจ้าตัวหยิบขึ้นมาดูก่อนจะกดรับ “ครับพ่อคิน”
เดียร์ไม่แน่ใจว่าคุยอะไรกัน เพราะทางฝั่งนี้เอาแต่ฟังแล้วก็ตอบแค่ว่าครับๆ ได้ครับ แค่นั้น ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้
“เดี๋ยวแวะซื้อของสดหน่อยนะ” กันต์บอกหลังจากวางสายของพ่อคินไปแล้ว “พอดีพวกอาจะมาที่บ้านด้วย พ่อคินบอกอยากเห็นหน้าแฟนหลานตัวเอง เลยต้องซื้อของเพิ่มอีกหน่อย ของที่บ้านไม่พอทำอาหารให้พวกอาๆ กิน”
เดียร์ตาโตด้วยความตกใจทันทีที่ได้ยินแบบนั้น “อ อา... ของพี่ด้วยเหรอครับ” ชักจะน่ากลัวเกินไปแล้วนะแบบนี้ แค่พ่อแม่ของกันต์เดียร์ก็หวั่นใจจะแย่แล้ว นี่มีอาๆ เข้ามาอีก เขาล่ะอยากจะร้องไห้งอแงแล้วขอกลับบ้านเสียตอนนี้เลย
“ไม่ใช่อาแท้ๆ หรอก พวกอาหมอ เป็นเพื่อนของพ่อคินน่ะ ที่จริงก็หาเรื่องมากินข้าวฟรีที่บ้านมากกว่า” กันต์ยิ้มขำเมื่อเห็นสีหน้าของน้องที่ทำเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว “ไม่ต้องกลัวหรือกังวลหรอกน่า”
“เพื่อนพ่อพี่เป็นหมอด้วยเหรอครับ ตาของผมก็เป็นหมอเหมือนกัน”
“อย่างนั้นเหรอ ไม่แน่อาจจะรู้จักกับพวกอาของพี่ก็ได้นะ พวกอาๆ เขาเป็นเพื่อนพ่อคินมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมแล้วล่ะ พอเข้ามหา’ลัยก็แยกย้ายกันไปแต่ก็นัดเจอกันบ่อยๆ เห็นพ่อพี่เป็นเจ้าของร้านขนมแบบนั้น จริงๆ แล้วจบเภสัชฯ มานะ” กันต์เล่าให้ฟัง เขาอยากให้น้องรู้เรื่องเกี่ยวกับเขา ครอบครัวของเขาให้มากที่สุดเพื่อที่น้องจะได้รู้จักคุ้นชิน แล้วก็ไม่เกร็งจนเกินไป
“โฮ... เก่งจัง แล้วมัมพี่ล่ะครับ”
“มัมพี่จบบริหาร พอเรียนจบก็มาบริหารบริษัทของคุณตาคุณยายต่อเลย แล้วก็พัฒนามาเรื่อยๆ น่ะ เป็นบริษัทออกแบบเฟอร์นิเจอร์ ตอนนี้ก็มีเปิดพาร์ทรับงานออกแบบภายในภายนอกบ้าง พี่ก็ตั้งใจว่าถ้าเรียนจบก็คงเข้าไปช่วยงานที่บ้าน แต่ก็ยังไม่แน่หรอกอาจจะหาประสบการณ์ที่บริษัทอื่นสักพักก่อน”
“พี่มาเรียนคณะนี้เพราะแบบนี้เหรอครับ” เดียร์ถามด้วยความสนใจ
“ก็ใช่นะ แต่ก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้อยากเรียนคณะสถา’ปัตย์ จำได้แต่คำพูดตัวเองที่บอกกับพ่อแท้ๆ ว่า พี่จะออกแบบบ้านแล้วให้พ่อย้ายมาอยู่ด้วยกัน พาแม่มาด้วย แล้วหลังจากนั้นก็เอาแต่เรียนติว ฝึกวาดรูป ฝึกออกแบบ รู้ตัวอีกทีก็เข้ามาเป็นนักศึกษาคณะนี้แล้ว” กันต์เล่าให้ฟัง “แล้วเราล่ะ ทำไมถึงเลือกเรียนคณะนี้”
“ผมชอบวาดรูป ชอบออกแบบครับ ตอนแรกตั้งใจจะเรียนออกแบบเครื่องประดับเหมือนมัมมี๊ แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่า มัมมี๊ของผมเก่งอยู่แล้ว อยากทำเป็นก็ให้มัมสอน อาผมก็จบด้านนี้มา ให้มัมให้อาสอนก็ได้ เลยเปลี่ยนมาเรียนสถา’ปัตย์แทนน่ะครับ เพราะที่บ้านไม่มีใครสอนได้ จะให้ไปเป็นหมอแบบคุณตาก็ไม่ไหว ยากเกินไปเลยเลือกคณะนี้แทน”
ดูเหมือนว่าบทสนทนาเรื่องครอบครัวของพวกเขาจะช่วยให้เดียร์หายตื่นเต้นแล้วก็หายกังวลไปได้มากทีเดียว กันต์แวะเข้าวิลล่า มาร์เก็ตเพื่อซื้อของตามรายการของพ่อคิน ใช้เวลาเดินซื้อของอยู่ครึ่งชั่วโมงกว่า รวมกับการขับรถไปที่บ้านอีกครึ่งชั่วโมง ตอนนี้กันต์จอดรถอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่งในโครงการหมู่บ้าน เดียร์มองบ้านสองชั้นที่อยู่ตรงหน้าด้วยความสนใจ บ้านขนาดกลางที่ดูไม่เหมือนบ้านเก่าอย่างที่กันต์พูดเลยสักนิดเดียว อีกทั้งยังดูร่มรื่นแล้วก็น่าอยู่มากเพราะสนามหญ้าบริเวณหน้าบ้านเต็มไปด้วยต้นไม้ ไม่ต่างจากบ้านของเดียร์เลย
“ป่ะ... เข้าไปข้างในกัน” กันต์รวบของทั้งหมดแล้วถือด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างก็เอื้อมมาจับมือของน้องเอาไว้ก่อนจะพาน้องเดินเข้าไปในบ้าน
แค่เปิดประตูบ้านเข้ามาก็ได้ยินเสียงถกเถียงกันทันที กันต์ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะพาน้องเดินตามไปถึงที่มาของเสียงที่ว่านั้น “อาหมอกับอาพฤกษ์ก็ยังชอบเถียงกันตลอดเลยนะครับ ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็กจนตอนนี้โตขนาดนี้แล้ว”
เสียงทักของกันต์ทำให้คนสองคนที่ยืนเถียงกันอยู่หยุดชะงัก เดียร์แอบมองทั้งสองคนจากด้านหลังของกันต์
“ไง เจ้าเด็กหัวเห็ด” หนึ่งในสองคนนั้นทัก
“ผมไม่ใช่เด็กหัวเห็ดแล้วนะอาหมอ อาพฤกษ์... สวัสดีครับ” ตอบกลับไปก่อนจะหันไปยกมือไหว้สวัสดีอีกคน ทำเอาอาหมอหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่กันต์ไม่ยอมยกมือไหว้ แต่ดูก็รู้ว่าแค่แกล้งหยอกเล่นเท่านั้น “ผมแนะนำก่อน นี่เดียร์แฟนผมเอง เดียร์ นี่อาหมอชลกับอาพฤกษ์ เป็นเพื่อนของพ่อคินกับมัมของพี่ แล้วพวกอาเขาก็เป็นแฟนกันด้วย”
“ส สวัสดีครับ” เดียร์ยกมือไหว้ทั้งสองคน อดที่จะตกใจไม่ได้เมื่อได้ยินคำแนะนำว่าทั้งสองคนเป็นคนรักกัน เพราะทั้งคู่แม้จะอายุน่าจะเข้าเลขสี่แล้วแต่หน้าตาก็หล่อเหลาด้วยกันทั้งคู่ อาหมอที่กันต์แนะนำดูท่าทางขี้เล่น สังเกตุจากการที่อีกฝ่ายยักคิ้วหลิ่วตาใส่เขา ส่วนอาพฤกษ์นั้นดูสุขุม แล้วก็ดูนิ่งๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น
“แฟนหน้าตาน่ารักนะเนี่ย แต่เสียใจด้วยนะไอ้หลานชาย...” อาหมอทำหน้าเศร้าแบบที่เดียร์ก็เริ่มจะใจแป้ว หน้าเสียไปแล้ว “เมียอาน่ารักกว่าว่ะ”
ผลัวะ
สิ้นคำพูดของอาหมอ คนที่ยืนอยู่ข้างๆ อาหมอก็ซัดเข้าที่หัวอาหมอเต็มแรงแบบที่เดียร์เห็นแล้วก็กลัวแทน กันต์ส่ายหน้ากับทั้งสองคนที่ยังรักกันไปเถียงกันไปของคู่นี้ก่อนจะพาน้องเดินไปอีกทางแทน
“พี่กันต์... นั่น... ไม่เป็นอะไรเหรอครับ ปล่อยเอาไว้แบบนั้น” เดียร์ถามอย่างไม่แน่ใจนัก
“ปล่อยเขาไปเถอะ สองคนนั้นเขาก็แบบนี้แหละตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตั้งแต่เด็กๆ พี่ก็เห็นชอบเถียงกันตลอด จนพี่โตขนาดนี้ยังเถียงกันไม่เลิก แต่เขาก็รักกันมากนะ” กันต์หันมาตอบ “พ่อคินกับมัมน่าจะอยู่ในครัว น้องแพรก็น่าจะอยู่ด้วย”
เดียร์ดึงมือของกันต์เอาไว้ “ผมขอทำใจก่อนได้ไหมอ่ะ”
นึกอยากจะขำกับท่าทางของน้องตัวเล็กแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้เพราะไม่อย่างนั้นเจ้าตัวอาจจะงอนก็ได้ กันต์เลยทำแค่ยิ้มเท่านั้น “ไม่มีอะไรน่ากลัว เชื่อพี่”
จริงอย่างที่กันต์คิดเอาไว้ ทุกคนอยู่ในห้องครัวทั้งน้องแพร น้องสาวคนสวยคนเนดียวของกันต์ พ่อคินแล้วก็มัมพัทธ์ แต่ละคนมัวแต่ยุ่งกับการทำอาหารจนไม่ได้สังเกตุเห็นกันต์กับเดียร์เลย จนกันต์ต้องส่งเสียงออกไปแต่ละคนจึงได้หันมามอง
“พ่อคิน มัม น้องแพร...”
“อ้าว... น้องกันต์ มาถึงแล้ว”
“ครับผม มาแล้วครับ คิดถึงมัม” กันต์เดินเข้าไปกอดมัมพัทธ์ก่อนจะหอมแก้มมัมไปฟอดใหญ่แล้วหันมายักคิ้วให้พ่อคิน
เลยโดนพ่อคินเคาะหัวไปทีโทษฐานที่... “บังอาจมาหอมแก้มแฟนของพ่อได้ยังไง”
กันต์หัวเราะ วางของทุกอย่างที่ซื้อมาลงบนโต๊ะก่อนจะเดินกลับมาจูงมือน้องไป “นี่เดียร์ครับ แฟนของผมเอง ส่วนนี่.... พ่อคิน มัมพัทธ์ พ่อกับแม่ของพี่เอง แล้วนี่ก็สาวคนสวยของพี่ น้องแพร”
“สวัสดีครับ...” เดียร์ยกมือไหว้พ่อคินกับมัมพัทธ์ ก่อนจะหันไปยิ้มรับคำทักทายของน้องสาว
มัมพัทธ์ส่งยิ้มใจดีให้ “ในที่สุดก็ได้เจอตัวจริงสักทีนะน้องตัวเล็กของน้องกันต์ ปกติมัมจะเจอแต่ในรูปวาดของน้องกันต์”
“มัมครับ!” กันต์เรียกเสียงดังทันทีที่ความลับกำลังจะโดนเปิดเผยเพราะมัมพัทธ์
“ครับ... รูปวาด หมายถึง... รูปวาดของผมเหรอ”
มัมพัทธ์พยักหน้ารับ “ใช่แล้ว เดี๋ยวมัมพาไปดูเอาไหม...”
“มัมครับ... ผมซื้อของมาแล้ว นี่ครับ มัมกับพ่อคินจะทำอะไรดีครับ” กันต์รีบเข้าไปเปลี่ยนเรื่องทันทีพร้อมกับยื่นของที่ไปซื้อมาให้ เขาต้องปกป้องความลับนี้เอาไว้แม้จะรู้ว่าตอนนี้มันไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแล้วก็ตามทีเพราะน้องรู้เรื่องแล้ว แม้ว่าจะรู้ไม่ทั้งหมดก็ตามที
“พี่เขาคงเขินน่ะ แต่เอาไว้มัมเอาให้ดูนะครับ”
“มัมครับ...”
“มัมไปทำอาหารต่อแล้ว ไปนั่งเล่นกับพี่เขาก่อนนะ หรือจะเดินเที่ยวรอบบ้านก็ได้” มัมพัทธ์ยิ้มให้อย่างใจดี “น้องแพรจะช่วยมัมหรือจะไปอยู่กับพี่คะ”
น้องแพรหันมองกันต์กับเดียร์สลับกันก่อนจะหันไปมองคำถามของมัมพัทธ์ “อยู่กับมัมดีกว่าค่ะ น้องแพรไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอคนรักกัน”
“อ้าว... น้องแพรก็กำลังขวางมัมกับพ่อคินอยู่นะ” คราวนี้เป็นพ่อคินที่เอ่ยแซวลูกสาวบ้าง
“กับพ่อคินกับมัม ขวางได้ค่ะ พี่กันต์บอก อิอิ”
“เดี๋ยวเถอะเจ้าตัวแสบ” พ่อคินหันมาคาดโทษลูกชายคนโตทันทีก่อนจะหันมาหาเดียร์ “อยากกินแพนเค้กคุณหมีน้อยไหม พ่อจะทำให้ พ่อให้พี่เขาแวะซื้อแป้งแพนเค้กมาให้แล้ว”
“จริงเหรอครับ” เดียร์ตาวาวด้วยความดีใจทันที ก็แพนเค้กคุณหมีน้อยฝีมือคุณลุงแพนเค้กน่ะอร่อยที่สุดเลย
“จริงสิ เดี๋ยวพ่อทำให้กินนะ กันต์พาน้องไปนั่งเล่นก่อนไป เดี๋ยวเสร็จแล้วจะให้น้องแพรไปเรียก”
“ครับผม” กันต์รับคำ ก่อนจะจูงมือน้องให้เดินออกจากครัว เขาพาน้องขึ้นไปบนห้องของเขาเอง ตอนแรกจะพาไปนั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นก็ลืมไปว่าอาหมอกับอาพฤกษ์กำลังเถียงกันอยู่ตรงนั้น เขาเลยพาน้องขึ้นมาบนห้องแทน
“บ้านพี่... ถ้ามีคนเยอะหน่อยก็จะวุ่นวายๆ แบบนี้แหละนะ” กันต์บอกกับน้องตัวเล็ก
“ครอบครัวพี่น่ารัก... พ่อกับมัมของพี่ก็น่ารัก” เดียร์รู้สึกแบบนั้นจริงๆ แม้จะเพิ่งได้เจอไม่นาน แต่ก็รับรู้ได้เลยว่าพ่อคินกับมัมพัทธ์ของกันต์เป็นคนที่น่ารักมาก
พอเห็นว่าทั้งสองคนน่ารักแล้วก็ใจดีแบบนี้ก็รู้สึกโล่งอก ความรู้สึกกลัว กังวลก่อนหน้านี้หายไปหมดแล้ว หายไปในระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้น
อาหารกลางวันของวันนี้เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยแล้วก็เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขแล้วก็สนุกสนาน ทุกๆ คนน่ารักแล้วก็ใจดีกับเดียร์มาก แถมยังได้กินแพนเค้กคุณหมีน้อยที่นึกอยากจะกินด้วย รสชาติยังเหมือนเดิม เหมือนตอนที่เคยกินตอนเด็กๆ ไม่เปลี่ยน กินไปก็ยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี ทำเอาคนทำอย่างพ่อคินก็ยิ้มไม่หุบเหมือนกัน
“ชอบจริงๆ สินะ แพนเค้กนี้น่ะ” พ่อคินทักเมื่อเห็นเดียร์ตักกินไม่หยุด ตอนนี้เหลือแค่ครอบครัวของกันต์แล้วก็เดียร์เท่านั้น ส่วนอาหมอกับอาพฤกษ์นั้นขอตัวกลับไปแล้วหลังจากกินข้าวเสร็จเพราะอาหมอต้องรีบไปเข้าเวร ที่แวะมาก็แค่จะมาหาข้าวกินฟรีกับมาดูหน้าแฟนหลานเท่านั้น พอเสร็จสิ้นภารกิจที่อยากจะทำก็กลับไป
เดียร์พยักหน้ารับ ยิ้มกว้างให้กับคนทำแพนเค้กแสนอร่อยนี้ “ครับ ชอบมาก ผมยังทำกินเองบ่อยๆ แต่ทำยังไงรสชาติก็ไม่เหมือนที่คุณลุงทำเลยครับ”
“หือ... คุณลุงอะไรกันล่ะ เรียกพ่อคินสิ ไหนๆ ก็คบกับลูกชายพ่อแล้วไม่ใช่เหรอ”
“อ่า... ครับผม”
“น้องกันต์ตกลงคบกับน้องเขาแล้วเรียบร้อยใช่ไหม ไม่ใช่ขี้จุ๊ไปเองหรอกนะ” มัมพัทธ์หันไปถามลูกชาย
“แน่นอนสิครับมัม”
“มัมกับพ่อคินไม่คิดจะห้ามหรอกนะ เพราะรู้ดีว่านี่คือความสุขของลูก” มัมพัทธ์พูด มองเดียร์กับกันต์สลับกันไปมา “ถ้าทั้งกันต์แล้วก็น้องเดียร์คิดดีแล้ว ตัดสินใจดีแล้ว มั่นใจแล้วมัมก็ยินดี มัมพร้อมจะสนับสนุนความรักของเราทั้งสองคน มัมไม่คิดจะห้ามหรือต่อว่าอะไรหรอก”
“ผมมั่นใจครับมัม พ่อคิน” กันต์ตอบ
“ได้ยินแบบนั้นพ่อก็เบาใจ การที่เราจะคบกันมันไม่ใช่เรื่องยากหรอกแม้ว่าจะเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ แต่คนอื่นๆ คนข้างนอกต่างหากที่จะทำให้มันเป็นเรื่องยาก เราคบกัน ก็คือเราสองคน แค่เราสองคนเท่านั้นที่จะมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของกันและกัน ต่อสถานะของกันและกัน ไม่ใช่คนอื่นนะ” พ่อคินพูด
“ใช่อย่างที่พ่อคินพูด ตอนเราคบกัน เราตกลงกันแค่สองคน แต่พอเราคบกันแล้วอย่าให้คนอื่นมามีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเรา ในคำยินดีย่อมมีคำว่าร้าย ในการแสดงความยินดีก็ย่อมมีการคิดร้าย มัมรู้ว่าพวกเราทั้งสองคนก็พอจะเป็นที่รู้จักในมหา’ลัย แน่นอนต้องมีคนพูดถึง มีคนวิพากษ์วิจารณ์ แต่อย่าเอาคำพวกนั้นมาทำให้พวกลูกหวั่นไหว เข้าใจไหมครับ” มัมพัทธ์พูดบ้างหลังจากที่พ่อคินพูดจบ
“ครับ” ทั้งสองคนรับคำ
คงจะไม่ผิดอย่างที่มัมพัทธ์พูดเท่าไหร่ พวกเขาทั้งสองคนพอเป็นที่รู้จักของคนในมหาวิทยาลัย เพจต่างๆ ของมหาวิทยาลัยก็มักจะลงรูปพวกเขาบ่อยๆ ในคำชมก็มีคำว่าร้ายมาด้วย ในขณะที่มีคนยินดีที่พวกเขาชอบกัน ก็มีคนว่าร้ายเหมือนกัน แต่พวกเขาก็ไม่เคยเก็บเอามาใส่ใจ
“แล้วก็นะ... ที่สำคัญเลยนะน้องกันต์” พ่อคินพูดพร้อมทำหน้าจริงจัง ให้ลูกชายต้องตั้งใจฟัง “ห้ามรังแกน้องนะรู้ไหม แต่ถ้าน้องยอมเองก็อีกเรื่องหนึ่งนะ”
“พี่คินครับ! สอนอะไรลูกอย่างนั้น แล้วดูพูดเข้าน้องเดียร์หน้าแดงไปหมดแล้วนั่น” มัมพัทธ์ร้องเสียงดังทันทีที่ได้ยิน กันต์อึ้งไปนิดก่อนจะหัวเราะออกมา ส่วนอีกคนที่โดนพาดพิงด้วยก็นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ
“อ้าว... พี่สอนอะไรผิดล่ะ พี่กำลังสอนลูกอยู่นะ ว่าอย่ารังแกน้อง ไม่ว่าจะอะไรยังไงก็อย่าใช้กำลังไง” คนโดนดุก็แก้ตัวหน้าตาย เหมือนเรื่องที่พูดเป็นเรื่องธรรมดาๆ
“เดียร์ไม่ต้องสนใจที่พ่อคินเขาพูดหรอกนะ” มัมพัทธ์เลิกสนใจ หันมาพูดกับเดียร์แทน
“ค ครับ” เดียร์ได้แต่ยิ้มเท่านั้น
“แล้วก็น้องกันต์ อย่าลืมไปแนะนำตัวที่บ้านน้องด้วย จะคบกับลูกของเขาก็ต้องรู้จักไปพูดคุย ไปขอรู้ไหม ห้ามทำอะไรที่ข้ามหน้าข้ามตาผู้ใหญ่นะครับ”
“ครับมัม” กันต์ยิ้ม ขยับไปกอดเอวของมัมเอาไว้
มัมพัทธ์ยิ้ม ยกมือขึ้นกอดตอบ พอพ่อคินเห็นก็เข้าไปกอดบ้างแม้ว่าตั้งใจจะกอดมัมพัทธ์คนเดียวก็เถอะ ส่วนกันต์ก็หันมาหาน้องสาวแล้วเรียกน้องสาวเข้าไปกอดด้วย ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าทั้งสี่คนนั่งกอดกันกลม
เดียร์มองภาพตรงหน้ายิ้มๆ รู้สึกดีจริงๆ ที่สุดท้ายก็ตัดสินใจมา สิ่งที่เห็น สิ่งที่เจอทำให้เดียร์รู้ว่าเขาตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกที่จะรักคนคนนี้ เพราะครอบครัวที่แสนดีนี้หล่อหลอมให้กันต์เป็นกันต์อย่างที่เป็นอยู่ เป็นอย่างที่เดียร์เผลอตัวจนกลายมาเป็นชอบ เป็นรักแบบนี้
“น้องเดียร์... มาครับมา” แขนของมัมพัทธ์อ้าออก ก่อนจะพยักหน้าเรียกให้เดียร์เข้าไปหา
เดียร์ลังเลอยู่ไม่นานก็ขยับไปใกล้ เข้าสู่อ้อมกอดของครอบครัวที่แสนจะน่ารักแล้วก็อบอุ่นครอบครัวนี้ แต่เดียร์ไม่ได้นึกอิจฉาหรอกนะ เพราะครอบครัวบริสตันของเดียร์ก็น่ารักแล้วก็อบอุ่นไม่แพ้กัน
************************************************
วันนี้น้องกับพี่ไม่ได้มากันแค่สองคนนะ พ่อคิน มัมพัทธ์ก็มา แถมหมอชลกับพี่พฤกษ์ก็มา คิดถึงคู่นี้เนอะ อิอิ น้องมาบ้านพี่แล้วจ้า แน่นอนอยู่แล้วว่าไม่มีปัญหาอะไร ก็ทั้งพ่อคิน ทั้งมัมพัทธ์เขารอให้พี่พาน้องมาหาอยู่แล้วนี่เนอะ จะมีปัญหาได้ยังไงกัน เรื่องนี้จะจบแล้ว... ก็บอกเลยว่าไม่มีดราม่าอะไรให้เป็นกังวลนะคะ อ่านกันฟิน ๆ ยาวไปจนจบเลยจ้า แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
รอลุ้นตอนไปพบแด้ด
-
:impress2: :-[ อยากให่ไปเจอพ่อน้องแล้วววว...จะโดนอะไรมั้ยละนั้น :laugh:
-
อบอุ่นมากค่ะ รอลุ้นพี่กันต์ไปฝากเนื้อฝากตัวบ้านน้องเดียร์บ้าง :-[
-
ถ้าไปบ้านโน้นละ 55555
-
ฝั่งพี่กันต์มาครบเลย คิดถึงพ่อคิน มัมพัทธ์ อาคู่รักคู่กัดที่ยังคงชอบมากินข้าวฟรีบ้านเพื่อน555 น้องมาเจอครอบครัวพี่แล้ว รอพี่ไปเจอครอบครัวน้องบ้าง เจอมัมมัมไม่เท่าไหร่ เจอแด๊ดนี่ท่าจะหนักนะพี่กันต์ สู้ๆๆๆๆ
-
:pig4:
-
อบอุ่น น่ารักมาก
-
มีคู่อาหมอโผล่มาสร้างสีสันด้วย 555
-
ปัญหาน่าจะตกอยู่ที่แด๊ดแด๊ดของน้องตัวเล็กแล้วล่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะพี่กันต์ มีมัมมัมหนุนหลังแน่นอน :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
มากันครบทีมเลย พ่อคิน มัมพัทธ์ หมอชล อาพฤกษ์
รออีกทีมที่บ้านนู้นออกโรง เช่นกัน อิอิ
-
:katai2-1: ครอบครัวอบอุ่น ได้กินแพนเค้กคุณหมีออริจินัลตลอดไปแล้วน้องตัวเล็ก
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:กอด1:
-
จับมือกันเดินไปหาอีกบ้านเร็ว ๆ เด้อ :กอด1:
-
อบอุ่นมาก ทางพี่กันต์โอเคดีแล้ว
รอทางบ้านน้องเดียร์บ้างดีกว่า
-
:-[ :-[
-
มาบ้านนี้ไม่มีปัญหา เพราะทุกคนรู้อยู่แล้วว่าน้องกันต์ชอบน้องตัวเล็ก
แต่ไปบ้านนู้น พี่กันต์น่าจะโดนสอบสวนหนัก เพราะแด๊ดหวงลูก :laugh:
-
น่ารักกกก
-
ไปบ้านนู้นพ่อควอตซ์จะไม่หวงลูกเหรออ จะยอมยกให้มั้ยย 5555
-
ดีอ่ะ :pig4: :pig4:
-
รอดูบ้านนู้นแล้ว :katai2-1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
/ฝั่งพี่กันต์ผ่านแล้วเหลือฝั่งน้องเดียร์บ้าง :mew1: :mew1:
-
ครอบครัวสุขสันต์
-
น่ารักมากเลย เดียร์เจอความป่วนของทีมอา และความน่ารักของทีมกันต์
แถมยังได้หม่ำแพนเค้กคุณหมี ยิ้มแป้น อารมณ์ดี เจื้อยแจ้วเลย
ครอบครัวกันต์อบอุ่น กันต์ก็ชัดเจนมาก สมกับที่ได้เจอกันสักที
รอไปเจอครอบครัวบริสตันต่อไปค่ะ ไม่รู้จะเจอแบบเข้มหรือเบาๆ
-
:mew1:
อ่านไปเขินไป น่ารักมาก เนื้อเรื่องน่ารักมากเลย
-
มาบ้านนี้ก็โอเคอยู่นะ แต่ไปบ้านบริสตันนี่สิ จะยังไงดี
-
พาน้องเข้าบ้านแล้นนน ..
เอ็นดูน้องเดียร์กันทั้งบ้านน :mew1:
-
:mew1:หวานละมุนใจ :katai2-1:
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/b5/2b/93/b52b930b45ba54caec8a4052dd05f3eb.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท25 l “กำลังใจกันต์และกัน”
“มึง... มึงว่าประวัติศาสตร์ยุคไหนจะออกข้อสอบเยอะสุดวะ กรีก โรมันเนื้อหาก็เยอะชะมัด แต่พวกยุคคลาสสิกก็ไม่น้อยเลย ไหนจะยังมียุคฟื้นฟู ยุคนีโอคลาสสิกอะไรอีก มันเยอะมากเลยนะ แถมเล่มก็หนาเป็นร้อยหน้า แล้วมึงว่าอาจารย์จะเอาเนื้อหาที่เรียนตอนก่อนสอบกลางภาคมาออกไหมวะ แล้ว...”
“หยุด! ไอ้เตี้ย มึงหยุดเลย จะอ่านก็อ่าน ไม่ใช่มาเปิดไปเปิดมาแล้วก็ส่งเสียงรบกวนแบบนี้” ทัชเอ่ยห้ามเพื่อนรักให้หยุดพูด “มึงถามกูไป กูก็ไม่สามารถตอบคำถามมึงได้หรอก เพราะกูไม่ใช่อาจารย์ที่ออกข้อสอบ แต่ถ้าความคิดกูนะ กูว่าออกหมดทุกยุคทุกสมัยนั่นแหละ เพราะฉะนั้น... ถ้ามึงไม่อยากตก ไม่อยากพลาด มึงก็อ่านเข้าไป อ่านๆๆ แล้วก็อ่านแบบที่ไอ้หินกำลังทำอยู่ เข้าใจไหม”
เดียร์ได้แต่จิ๊ปากอย่างเคืองๆ ที่โดนเพื่อนขัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมตะวันตกต่อไป อ่านตั้งแต่สถาปัตยกรรมยุคกรีก ยุคโรมัน ยุคคลาสสิก ยุคกลางที่มีแยกย่อยลงไปอีก ยุคบาโรก ยุคโรโคโค ยุคฟื้นฟู ซึ่งเนื้อหาแต่ละยุคสมัยก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำออกมาเป็นหนังสือได้เล่มหนามาก
“ยุคกรีกจำลักษณะของหัวเสาเอาไว้ด้วย อาจารย์น่าจะออก หัวเสาสามแบบน่ะ จำกันได้ใช่ไหม” หินผาเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมองหน้าเพื่อนทั้งสองคน
“จำได้ดิ” แทบจะตอบออกมาพร้อมกัน
“ไหน... อะไรบ้าง”
คราวนี้ล่ะมองหน้ากันเลิกลั่ก ก่อนจะขมวดคิ้วกันจนคิ้วแทบพัน “ไอโอนิก ดอริก...”
“เรียงลำดับด้วยสิ มั่วหมดแล้วนั่น” หินผาพูด “ดอริก (Doric Order) มีลักษณะเรียบง่ายที่สุดในสามแบบ โคนเสาจะใหญ่แล้วก็จะเรียวขึ้นข้างบน ที่เสาจะมีร่องเว้ายี่สิบร่องรอบเสา ข้างบนยอดเสาจะมีคิ้วโค้งเพื่อรับแผ่นสี่เหลียมที่รับน้ำหนักจากหลังคาอีกที ต่อไปเป็นอะไร”
“ไอออนิก (Ionic Order) ไอออนิกลักษณะของเสาจะเรียวกว่าดอริก ที่เสามีร่องเว้าเหมือนกัน จะต่างกันที่ส่วนยอดของเสาตรงแผ่นหินข้างบนของดอริกจะเป็นสีเหลี่ยมเรียบๆ แต่ของไอออนิกจะมีการแกะสลักเป็นก้นหอยย้อยลงมา ดูสวยงามมากกว่า” เดียร์เป็นคนพูดต่อ คราวนี้ทั้งสองคนก็หันไปมองทัชที่นั่งฟังอยู่
“จำได้หรอกน่า... อันสุดท้าย โครินเธียน (Corinthian Order) เป็นเสาที่ให้ความรู้สึกถึงความฟุ่มเฟือย หรูหรา หัวเสาแกะสลักเป็นรูปดอกไม้ ใบไม้” ทัชพูดขึ้นบ้าง
“ใบ้ไม้ที่แกะสลักอยู่บนหัวเสา ดัดแปลงมาจากใบอาคันธัส (Acanthus) คล้ายๆ กับใบผักกาด” หินผาเสริมให้ต่อ
“นี่แค่กรีกอย่างเดียวเองนะ... ยอมแพ้ตอนนี้ทันไหมเนี่ย” เดียร์ร้องโอดครวญก่อนจะเลื้อยตัวไปกับโต๊ะญี่ปุ่น
ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ห้องของหินผา ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาติวด้วยกันแต่ทั้งเดียร์แล้วก็ทัชเห็นพ้องต้องกันว่าถ้าอ่านเองคงอ่านไม่รู้เรื่อง ดีไม่ดีอ่านไม่จบด้วย พวกเขาต้องพึ่งพาคนที่ถือว่าเป็นมันสมองของกลุ่มอย่างหินผา จึงได้หอบหนังสือเล่มหนา เสื้อผ้ามาสิงสถิตอยู่ที่ห้องของหินผา แล้วให้เจ้าของห้องช่วยติวให้ แต่อนาคตมันแลดูอีกยาวไกลเหลือเกิน ทั้งๆ ที่อ่านหนังสือมาเป็นชั่วโมงแล้วแต่จำนวนหน้าหนังสือเพิ่งเปิดไปได้แค่ไม่กี่สิบหน้าจากร้อยหน้า เห็นแล้วก็ท้อเหลือเกิน
“อ่านไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็จบ ตรงไหนไม่สำคัญก็ไม่ต้องอ่านสิ อ่านตามที่โน้ตมาก็ได้แล้ว” หินผาพูด หยิบชีทที่ซีร็อกซ์เอาไว้ออกมาส่งให้เพื่อนทั้งสองคน “อ่านอันนี้ก็ได้ ย่อเอาไว้แล้ว น่าจะพออ่านเข้าใจอยู่ แล้วค่อยอ่านเสริมเอาในหนังสืออีกที”
เดียร์กับทัชมองหน้าหินผาอย่างทราบซึ้งใจ นี่ถ้ากระโดดกอดได้ หอมแก้มได้ พวกเขาคงทำไปแล้ว หินผานี่เหมือนเทวดามาโปรดชัดๆ เลย
“ฮือ... ถ้าไม่มีมึงนะพวกกูต้องตายแน่ๆ เลย” ทัชเริ่มเล่นใหญ่จนหินผาหัวเราะ ส่ายหน้าให้กับความล้นของเพื่อนคนนี้
“เออๆ อ่านๆ เข้าไปเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก ไม่ได้สอบวิชานี้วิชาเดียวนะครับเผื่อจะลืม”
“ฮือ... อย่าตอกย้ำ” เดียร์ร้องโวยวาย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ คราวนี้เขาอ่านชีทที่หินผาส่งมาให้ น้ำตาแทบไหล อยากจะกราบขอบคุณเพื่อนจริงๆ เพราะเนื้อหาที่ในนั้นทั้งอ่านง่าย ครอบคลุมแทบจะทุกเรื่อง อธิบายเข้าใจในไม่กี่บรรทัด “เชี่ย... มึงมีเวลาว่างขนาดนี้เลยเหรอวะ”
“จริงๆ แล้วไม่ใช่ของกูหรอก” หินผาหัวเราะ
“อ้าว แล้วของใครวะ...”
“ของแฟนมึงน่ะ” หินผาพยักหน้าให้เดียร์ “ของพี่กันต์ กูไปเจอพี่เขาที่ร้านถ่ายเอกสาร เขาบอกว่าเอามาถ่ายเพื่อจะได้ให้มึงเอาไว้อ่าน แล้วพอดีกูบอกเขาไปว่ามึงกำลังจะมาหากูที่ห้อง เขาก็เลยฝากกูเอามาให้เลย เพราะพี่เขาต้องรีบไปทำงานต่อ เห็นบอกว่าจะไลน์บอกมึงเอาไว้ด้วย พี่เขาไม่ได้บอกเหรอวะ”
เดียร์ทำหน้างง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา เห็นการแจ้งเตือนค้างเอาไว้ที่ยังไม่ได้เปิดดูแล้วก็มีชื่อของคนคนนั้นอยู่ด้วย “กูเผลอไปปิดเสียงเอาไว้ว่ะ เลยไม่รู้ พี่เขาไลน์มาบอกอยู่”
“อือหือ... แสนดีไปอีกแฟนมึง พี่กันต์นี่ก็โคตรเก่ง จะเก่งไปไหนวะเนี่ย” ทัชพูดพลางเปิดชีทในมือดู นับถือจริงๆ คนอะไรจะขยันได้ขนาดนี้ แถมยังเขียนเป็นระเบียบอ่านเข้าใจง่ายอีกด้วย
หินผากับเดียร์เองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของทัช เดียร์ปลดล็อกโทรศัพท์เพื่อตอบข้อความของกันต์ที่ส่งทิ้งเอาไว้เมื่อชั่วโมงก่อน เขาจัดการส่งข้อความขอบคุณกลับไป พร้อมกับบอกว่ากำลังอ่านชีทที่อีกฝ่ายถ่ายเอกสารมาให้อยู่
ผ่านมากว่าสองสัปดาห์แล้วหลังจากที่เดียร์ไปที่บ้านของกันต์แล้วก็ได้ครอบครัวที่แสนอบอุ่นมาเพิ่มอีกหนึ่งครอบครัว แต่หลังจากวันนั้นเดียร์ก็แทบไม่ได้เจอกับกันต์เลยเพราะว่ากำลังเข้าช่วงสอบปลายภาคแล้ว ปีหนึ่งที่ว่ามีงานเยอะแล้วก็สู้ปีสามไม่ได้ กันต์มีทั้งงานตัดโมเดล งานพรีเซนต์ งานประกวดแบบเต็มไปหมด แล้วก็ไม่ใช่แค่งานของวิชาในคณะเท่านั้น รวมไปถึงวิชานอกด้วย ทั้งงานกลุ่มงานเดี่ยว เจ้าตัวเลยยุ่งทุกวันแทบไม่มีเวลาว่าง
เดียร์โชคดีหน่อยที่ยังพอมีเวลา เพราะปีหนึ่งรายวิชาที่เรียนมีไม่เยอะ อีกทั้งส่วนใหญ่ก็เป็นงานกลุ่ม พวกเขาช่วยกันทำจนเสร็จหมดแล้วเหลือพรีเซนต์แค่อีกวันเดียวก็โล่ง เตรียมอ่านหนังสือสอบได้ ทำให้ตลอดสองสัปดาห์นี้เดียร์แทบไม่ได้เจอกับกันต์เลย จะมีก็แค่โทรคุยกัน ส่งข้อความหากันเท่านั้นทั้งๆ ที่ห้องก็อยู่ข้างๆ กันแท้ๆ แต่ถึงจะไม่ค่อยได้เจอกันอีกฝ่ายก็ไม่เคยทิ้งกันไปไหน บางวันก็มาเคาะห้องเพื่อส่งเสบียงให้ มีทั้งของคาว ของหวานเต็มไปหมด บางวันที่เดียร์งานโล่งๆ หน่อยก็จะเป็นฝ่ายจัดหาของกินไปส่งให้ถึงห้อง แม้แต่ละครั้งที่เจอหน้ากันยังไม่นานเพราะต่างฝ่ายต่างต้องกลับไปเร่งทำงานต่อ แต่มันก็เป็นความรู้สึกดีๆ ทุกครั้ง
ตอนนี้กันต์ก็คงกำลังนั่งหลังขดหลังแข็งตัดโมเดลไฟนอลโปรเจคอยู่แน่นอน ไม่รู้ว่าจะได้กินข้าวหรือยัง จะพักบ้างหรือเปล่า คิดแล้วก็ส่งข้อความไปเตือนให้กินข้าวแล้วก็พักผ่อนบ้าง แล้วจึงหันกลับมาตั้งใจอ่านหนังสือสอบต่อ อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้ว...
KAN
อ่านหนังสือถึงไหนแล้ว
ใกล้จบหรือยัง
เดียร์ละสายตาจากชีทในมือไปที่โทรศัพท์เมื่อเห็นว่าใครส่งมาก็หยิบมากดตอบกลับไปทันที
:D_Dear
ยังไม่ใกล้ความจริงเลยสักนิด
ทำไมมันเยอะขนาดนี้ก็ไม่รู้
*ส่งสติ๊กเกอร์*
ส่งสติ๊กเกอร์หมีร้องไห้ไปให้ด้วยอีกหนึ่งตัว
KAN
ถ้าสงสัยตรงไหนก็ถามพี่ได้นะ
:D_Dear
ครับผม
แล้วพี่เป็นยังไงบ้าง งานใกล้เสร็จหรือยัง
ให้ผมไปช่วยไหม ผมมีแค่อ่านหนังสืออย่างเดียวแล้วตอนนี้
KAN
ไม่เป็นอะไร งานพี่ใกล้เสร็จแล้ว
ตั้งใจอ่านหนังสือเถอะ จะได้ทำข้อสอบได้คะแนนดีๆ
ไปอ่านหนังสือต่อได้แล้ว พี่ก็จะทำงานต่อแล้วล่ะ
พักผ่อนบ้างนะ
:D_Dear
บอกตัวเองเถอะครับพักผ่อนน่ะ
พี่อย่าลืมหาอะไรกินล่ะ เดี๋ยวปวดท้องนะ
KAN
ครับคุณแฟน
เดียร์อดที่จะหน้าแดงไม่ได้ตอนเห็นข้อความที่กันต์ส่งกลับมา ชอบเรียกเขาว่าแฟนจริงๆ ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นคำที่ทำให้รู้สึกเขินมาก
“อ้าวๆ ยิ้มใหญ่ ยิ้มเข้าไป อ่านประวัติศาสตร์มันน่ายิ้มขนาดนั้นเลยหรือไง” เสียงแซวดังมาจากเพื่อนสมัยเด็ก “อ๋อลืมไป... ชีทก็ชีทแฟน แถมยังมีแฟนให้ไลน์คุยกันอีก น่าหมั่นไส้จริงๆ เลย”
“มึง...” เดียร์เรียกเพื่อนสนิทของตัวเอง “อ. อ่าง สระอิ จ.จาน ฉ.ฉิ่ง สระอา อิจฉาสะกดแบบนี้นะมึง”
“ไอ้เตี้ย!” ทัชร้องพลางชี้หน้าเพื่อน ส่วนหินผากับเดียร์ก็หัวเราะชอบใจกับท่าทางของเพื่อน
“อ่านหนังสือกันต่อได้แล้ว” หินผาพูดเมื่อคิดว่าถ้าหากปล่อยเอาไว้เพื่อนซี้สองคนนี้คงได้ถกเถียงกันอีกแน่นอน
ทั้งสองคนก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี ต่างฝ่ายต่างก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป ผ่านไปหลายชั่วโมงจนรู้สึกล้าที่ดวงตาถึงได้พากันวางชีทลง เดียร์นอนแผ่กับพื้น กางแขนกางขาเต็มที่ ทัชเองก็ไม่ต่างกัน แต่ดูเหมือนว่าคนที่ขยันที่สุดอย่างหินผาจะไม่ยอมปล่อยเวลาให้ว่างเปล่า เพราะถึงแม้ว่าจะไม่ได้อ่านหนังสือแต่หินผาก็คอยถามคำถามเพื่อให้เดียร์กับทัชช่วยกันตอบเพื่อเป็นการทบทวนไปในตัว
“พอก่อนได้ไหม เอียนประวัติศาสตร์จะตายแล้ว...” ทัชยกมือยอมแพ้หลังจากนอนตอบคำถามของหินผาไปหลายข้อแล้ว
“โอเค พักก่อนก็ได้ ว่าแต่หิวกันหรือยังจะออกไปหาอะไรกินก่อนไหม” หินผาถามเพื่อนทั้งสองคน
“ไปหาอะไรกินเถอะ กูชักจะหิวแล้ว” ทัชชูมือขึ้นเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนทั้งสองคน
“อยากกินอะไรล่ะ” เดียร์หันไปถาม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะกดตอบข้อความของกันต์ที่ส่งมาถามว่าเขากินข้าวหรือยัง
“สเต็ก... กูต้องการของหนักๆ ใส่ท้อง เพราะอย่างนั้นไปกินสเต็กกันมึง” ทัชพูด “ไป ลุกๆ เลยพวกมึงกูหิวแล้ว หิวมากด้วยตอนนี้”
“เออๆ” ทั้งเดียร์แล้วก็หินผารับคำ พวกเขาลุกขึ้นหยิบของเพื่อเตรียมตัวไปกินข้าว
ร้านสเต็กที่ว่าอยู่ไม่ไกลจากหอพักของหินผามากนักพวกเขาเลยตัดสินใจที่จะเดินไปแทนเพื่อที่จะไม่ได้ต้องขับรถออกไป เวลาเย็นๆ แบบนี้คนคงเยอะ รถเองก็เหมือนกัน จากที่จะถึงภายในสิบนาทีจะกลายเป็นว่าชั่วโมงหนึ่งก็ยังไม่ขยับไปไหน
ที่ร้านคนเต็มไปหมดจนต้องจองคิว ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะเปลี่ยนไปกินร้านอื่นแทนแต่คนอยากกินอย่างทัชยืนยันว่าจะกินร้านนี้ให้ได้ ก็เลยตัดสินใจรอคิว แต่ก็รออยู่ไม่นานก็มีโต๊ะว่างสำหรับพวกเขา
“เอ่อมึง... เดี๋ยวพี่กันต์จะมากินด้วยนะ” เดียร์บอกเพื่อนทั้งสองคนหลังจากที่พวกเขาเดินมานั่งที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว
เขาไลน์คุยกับกันต์ บอกว่ากำลังจะออกมาหาอะไรกินที่ร้านสเต็ก แล้วเขาก็เลยถามกลับไปว่ากินอะไรหรือยัง ให้หาอะไรกินด้วย อีกฝ่ายเลยบอกว่าจะมากินด้วย
“ก็เอาสิ แล้วนี่พี่เขาอยู่ไหนแล้วล่ะ ออกมายัง” ทั้งทัชและหินผาก็ไม่มีปัญหาอะไรที่กันต์จะมาร่วมมื้ออาหารด้วย
“กำลังมา น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ” เดียร์ตอบ พอดีกับที่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เป็นสายจากคนที่เขากำลังนั่งเมาส์กันอยู่พอดี “เดี๋ยวกูออกไปรับพี่เขาที่หน้าร้านก่อน”
แต่ยังไม่ทันที่เดียร์จะได้เดินไปไหนกันต์ก็เดินเข้ามาถึงโต๊ะเสียก่อน เดียร์เงยหน้ามองก่อนจะขยับให้อีกฝ่ายนั่งลงข้างๆ กันต์รับไหว้รุ่นน้องทั้งสองคนที่ยกมือไหว้ทักทายเขา
“เป็นยังไงบ้าง อ่านหนังสือสอบกันได้เยอะหรือยัง” กันต์ถามรุ่นน้องหลังจากที่พวกเขาสั่งอาหารกันแล้วเรียบร้อย
“พูดเรื่องนี้แล้วมันเศร้าพี่ หนักสุดก็ประวัติศาสตร์นี่แหละ” ทัชทำหน้าอยากจะร้องไห้ตอนตอบคำถามให้กันต์หัวเราะขำกับท่าทางของรุ่นน้อง
“จริงๆ ข้อสอบก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอก อ่านแค่ในชีทที่พี่ฝากให้ไปก็พอแล้ว พี่ว่าอาจารย์คงออกข้อสอบไม่พ้นกันหรอก เรื่องหัวเสากรีกนี่ชอบออก ให้วาดรูปประกอบพร้อมอธิบายสั้นๆ ยกตัวอย่างสถาปัตยกรรมที่ใช้หัวเสาแต่ละประเภทมาด้วย” กันต์บอกแนวข้อสอบ “ถ้าเราจำได้ว่าแต่ละยุคสมัยมีจุดเด่นยังไงก็ทำข้อสอบได้สบายแล้ว”
“จุดเด่นแต่ละยุคมันน้อยซะที่ไหนล่ะครับ แถมไม่ได้มีแค่ยุคสองยุคด้วยนี่” เดียร์ทำหน้ามุ่ยตอนพูด
“ค่อยๆ อ่านไปเดี๋ยวก็จำได้เอง ไม่ต้องกังวลหรอก บางทีเราอาจจะคิดว่าจำไม่ได้ แต่พอถึงเวลาทำข้อสอบจริงๆ มันก็จะนึกออกเองนั่นแหละนะ แต่ต้องอ่าน ถ้าไม่เข้าใจก็ถามพี่ได้ เข้าใจไหม” กันต์ยกมือวางบนหัวของแฟน จับโยกไปมาอย่างเอ็นดู
เดียร์ได้แต่พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไม่โต้เถียง ไม่ค้านอะไร แบบที่ทัชเห็นแล้วก็แทบจะเบ้ปากเพราะรู้สึกหมั่นไส้กับการเป็นเด็กดีของเพื่อน ลองเป็นเขาพูดสิ มีได้สวนกลับมาแน่นอน แต่พอเป็นแฟนพูดล่ะว่าง่ายจริงเชียว
ใครที่ไหนที่ว่าพี่เขาเสียๆ หายๆ ว่านิสัยไม่ดี ขี้เก๊ก ไอ้คนนั้นมันอยู่ไหนแล้วทัชล่ะอยากจะรู้จริงๆ
“ว่าง่ายเหลือเกิน เด็กดี๊เด็กดี” อดไม่ได้เลยต้องแซวเพื่อนออกไป หินผาไม่พูดอะไรแต่ก็ยิ้มขำไม่แพ้กัน คิดไม่ต่างจากที่ทัชพูดหรอก
“อะไรของมึง” นั่นไง... ผิดจากที่ทัชคิดเสียที่ไหนล่ะ “เงียบๆ แล้วกินเข้าไปเถอะ ไม่พูดก็ไม่มีใครคิดว่าเป็นใบ้หรอก”
“อ่ะจ้าพ่อเด็กดี ก่อนหน้านี้ล่ะอย่างนู้นอย่างนี้ ทีตอนนี้ล่ะ อ่อนจ้า อ่อน”
“ไอ้ทัช”
“ทำไมๆ ทำไมครับคุณหนูเดียร์”
“ไม่เอาน่า ไม่เถียงกันสิ” กันต์เอ่ยห้ามแฟนตัวเองเมื่อเห็นว่าน้องตัวเล็กเตรียมจะหาเรื่องเพื่อนเต็มที่
“ก็มันอ่ะ” หันมาทำหน้างอแงใส่แล้วฟ้อง
“กินดีกว่า เดี๋ยวจะได้กลับไปอ่านหนังสือต่อเนอะ” จิ้มเฟรช์ฟรายส์ชิ้นใหญ่ป้อน ซึ่งน้องก็น่ารักอ้าปากงับเคี้ยวแก้มตุ่ย แล้วพอมีของกินเข้าปากก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นเลิกสนใจเพื่อนที่ชอบกวนประสาทแล้วก้มหน้าก้มตากิน
ทัชเองก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดเพราะพอของกินมาเสิร์ฟก็ตาลาย กลิ่นหอมลอยมาให้เคลิบเคลิ้มจนเลิกสนใจอย่างอื่นแล้วจัดการกับสเต็กชิ้นโตตรงหน้า เพราะหิวกันมากใช้เวลาไม่นานอาหารก็เกลี้ยงจาน นั่งลูบท้องอย่างสบายใจ ดื่มตามน้ำนั่งย่อยอีกสิบนาทีก่อนจะเรียกเก็บเงินแล้วเดินออกจากร้าน
“พี่ไปแล้ว ยังไงก็ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะ ทุกคนเลย” กันต์พูดกับน้องตัวเล็กก่อนจะเลยไปถึงทุกคน
“ครับ พี่ก็อย่าเอาแต่ทำงานจนลืมพักล่ะ” เดียร์บอก
“ครับผม แล้วเจอกัน” ยีผมน้องเล่นอีกที โบกมือลาน้องก่อนจะเดินแยกไปขึ้นรถอีกทาง ส่วนเดียร์ก็เดินกลับไปที่หอของหินผาพร้อมกับเพื่อนทั้งสองคน
รู้สึกมีกำลังใจอ่านหนังสือขึ้นมาอย่างไรก็ไม่รู้ น่าจะเพราะได้พัก กินอาหารให้ท้องอิ่มแน่นอนเลย
“กำลังใจมาเต็ม คราวนี้อ่านทั้งคืนก็คงไม่บ่น กำลังใจขนาดนี้นี่เนอะ” ทัชก็อดไม่ได้ที่จะแซว “พี่กันต์ก็โคตรลงทุน จากคอนโดมาที่นี่ก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เสียเวลาทำงานไปเป็นชั่วโมงก็ยอมลงทุนขับรถมาเพื่อมากินข้าวกับแฟน ลงทุนสุดๆ มาเอากำลังใจไม่พอ มาให้กำลังใจคนแถวนี้ด้วย น่าหมั่นไส้จริงๆ เลย”
“มึง...” เดียร์สะกิดเรียกคนที่เดินอยู่ข้างหน้า ก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาใส่ “อิจฉา... พูดแบบนี้นะ”
เดียร์ไม่ได้มีกำลังใจอ่านหนังสือเพราะท้องอิ่มหรอก แต่เพราะใครบางคนขับรถมากินข้าวด้วยต่างหากล่ะ...
************************************************
ให้พี่กันต์มีเวลาเตรียมตัวก่อนไปเจอบ้านน้องหน่อยเนอะ ใจเย็นๆ เนอะ ฮ่าาาา ตอนนี้นี่ช่างน่าอิจฉาจริง ๆ เล้ย กำลังใจกันต์และกันเนอะ กำลังใจของกันต์ กำลังใจของน้อง งุ้ย ตอนเราเรียนไม่มีกำลังใจแบบนี้บ้างเลย ไม่งั้นเกรดคงดีเยี่ยม ฮี่ๆ
ช่วงนี้ฟางออกบูธ(อีกแล้ว)นะคะ แต่ก็มีวันหยุดอยู่ช่วงวันหยุดเดี๋ยวจะมาอัปให้อ่านกันนะคะ สลับกันกับอุ้มรัก’S นะคะ แล้วก็... สำหรับคนที่ถามถึงนิยายเรื่องของ “พี่ฮาร์ท” ตามความตั้งใจฟางตั้งใจจะแต่งเรื่องของพี่ฮาร์ทนะคะ แต่อาจจะอีกสักระยะค่ะ เพราะยังไม่มีพล็อตอะไรเลย ถ้ายังไงก็ฝากติดตามล่วงหน้าเลยนะคะ ^^ เจอกันตอนหน้าค่า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
“อิจฉา... พูดแบบนี้นะ”
น้องเดียร์แกล้งเพื่อน น่าเอ็นดูมากลูก :laugh:
-
อิจฉาก็หาคนมาช่วยดูแลซิจ๊ะทัช เพื่อนพี่กันต์มีป่ะซักคนที่ยังโสดๆๆ :katai2-1:
-
คู่นี้หวานกันจัง
อิจฉาเหมือนทัชเลย 5555
-
อิจฉาจริงๆ พี่กันต์คนดีกับน้องเด็กดี
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
:o8: :-[
-
อิจฉา! พี่พูดแบบนี้ ถูกหรือเปล่าครับ น้องเดียร์ ฮ่าาาาา
-
ช่วงสอบกลับมาอีกแล้ว เด๋วคงได้เห็นใครบางคนแอบเข้าห้องแฟนไปนอนกอดให้หายคิดถึงหลังสอบเสร็จแน่ๆ
ไม่มีเวลายังอุตส่าห์มาหาน้อง แบบนี้กำลังใจเกินร้อยยยยย
-
กำลังใจมาเต็มๆ สู้ๆนะจ๊ะ
-
ดีนะ ถ้าตาลุกเป็นไฟ สงสัยจะมันส์กว่านี้ :laugh:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รอเปิดตัวกับบ้านนู้นอยู่นาจา
-
กำลังใจมาแบบตัวเป็นๆ แบบนี้อ่านยันเช้าก็ไหวเนอะน้องเดียร์
-
เป็นใครก็อิจมั๊ยคะน้องเดียร์. มีแฟนแสนดีขนาดนี้เนี่ย. :laugh:
-
อิจฉา พูดแบบนี้แหละ ฮืออออออ
-
:hao7: :hao7: :mew1: :mew1:
-
เอาใจใส่กันดีจังเลย :katai2-1:
-
ไม่ว่าจะเป็นน้องกันต์ของมัม
หรือพี่กันต์ของน้องเดียร์
คุณเขาก็อบอุ่นและหล่อมากตลอด
-
รอตอนต่อไป
-
:mew2:
อิจฉาน้องเดียร์ อยากมีแฟนแบบพี่กันต์
-
น่ารัก มุ้งมิ้งกันมากเลย ทั้งพี่กันต์-น้องเดียร์
-
จร้าาาา
-
น้องตัวเล็กน่ารักก :-[
-
น่ารัก :m3: :m3: :m3:
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/b5/2b/93/b52b930b45ba54caec8a4052dd05f3eb.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท25 l “กำลังใจกันต์และกัน”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
กันต์ไม่แน่ใจว่าเขานั่งทำงานมากี่ชั่วโมงแล้ว นั่งสลับตำแหน่งไปมาระหว่างหน้าคอมพิวเตอร์ กับโต๊ะที่ใช้ตัดโมเดล อย่างตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เพื่อหามุม จัดแสง ใส่เมททีเรียล ก่อนจะกดเรนเดอร์ภาพสามมิติภายนอกอาคาร ซึ่งการเรนเดอร์ภาพแต่ละภาพใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง ระหว่างรอภาพเขาก็กลับไปตัดโมเดลต่อ สลับกันไปมาแบบนี้จนแทบไม่ได้ดูเวลา
เขาขยับตัวอย่างเมื่อยขบหลังจากกดเรนเดอร์ภาพอาคารมิกซ์ยูสที่ออกแบบไว้เป็นรูปที่สามของวันตั้งแต่เช้า จนตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว เหมือนจะได้ยินเสียงกระดูกตัวเองลั่นตอนบิดตัว ปวดเมื่อยจนต้องร้องออกมา หันมองโมเดลที่ตัดค้างเอาไว้ก่อนจะตัดสินใจพักสักหน่อยเพราะโมเดลก็คืบหน้าไปมากแล้ว เหลือเอาชิ้นส่วนแต่ละชั้นมาประกอบเข้าด้วยกัน ยังพอเหลือเวลาอีกสองวันน่าจะเสร็จทันถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด
เมื่อคิดว่าจะพักเขาเลยหันไปหยิบแมคบุ๊กมา เปิดงานของตัวเองที่เซฟมาจากคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะเพื่อกดเรนเดอร์อีกสักภาพแล้วคืนนี้เขาจะไปนอนแล้ว เพราะตั้งแต่เมื่อวานก็ยังไม่ได้นอนเลย ใช้เวลาจัดแสง หามุม ทดลองเรนเดอร์ด้วยภาพความละเอียดต่ำเกือบชั่วโมงถึงจะได้ภาพที่สวยถูกใจจนพอจะกดเรนเดอร์ได้ ปล่อยให้ทั้งสองเครื่องทำงานไป ส่วนตัวเขาก็ขอพักเอาแรงสักหน่อย
หยิบโทรศัพท์มาตั้งปลุกเพราะไม่อย่างนั้นได้นอนยาวไม่ตื่นแน่นอน ถึงได้เห็นข้อความของน้องตัวเล็กที่ส่งมาตั้งแต่ช่วงหัวค่ำ จนถึงเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหลายข้อความ
:D_Dear
ผมอ่านหนังสือจบแล้ว ตั้งสองรอบด้วย พรุ่งนี้มีสอบ หวังว่าผมจะทำได้นะ
:D_Dear
พี่ทำงานถึงไหนแล้ว ใกล้เสร็จหรือยัง
วันนี้ได้กินข้าวหรือยัง?
อย่าลืมกินข้าวนะครับ
:D_Dear
เกือบเที่ยงคืนแล้ว พี่คงมั่วแต่ตัดโมเดลล่ะสิเนี่ย
ผมจะนอนแล้วล่ะ พรุ่งนี้สอบเช้าด้วย
พี่ก็พักผ่อนบ้างนะ
ฝันดีครับ
เห็นแบบนั้นกันต์เลยกดพิมพ์ข้อความตอบกลับไป หวังว่าพรุ่งนี้เช้าน้องจะเห็นก่อนเข้าห้องสอบ จะได้มีกำลังใจในการทำข้อสอบ
KAN
แฟนพี่เก่งอยู่แล้ว ต้องทำได้แน่นอน
ไม่ต้องกังวลนะ ข้อสอบก็ออกที่เราอ่านนั่นแหละ ยังไงก็ทำได้อยู่แล้ว
อ่านไปตั้งสองรอบนี่เนอะ
สู้ๆ นะครับ
พี่เป็นกำลังใจให้
พี่ไปนอนแล้วนะครับ ฝันดีครับ สอบพรุ่งนี้ก็ตั้งใจนะ
กันต์ยิ้มกับข้อความของตัวเอง คืนนี้คงนอนหลับอย่างมีความสุขแล้วล่ะ...
ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้เจอน้องแล้วก็ไม่ค่อยได้คุยกับน้องเท่าไหร่เพราะงานเยอะ เพราะอยู่ในช่วงไฟนอลแล้ว ใช่ว่าขึ้นปีสูงๆ แล้วจะสบาย เรียนอาจจะน้อยวิชาลงแต่งานนั้นไม่ได้น้อยลงเลย ยิ่งวิชาดีไซน์ของคณะยิ่งมากปีก็ยิ่งเยอะแล้วก็ยิ่งยาก ตอนปีหนึ่งยังได้ทำเป็นกลุ่ม แต่พอขึ้นปีสองเริ่มเป็นงานเดี่ยว สเกลของงานก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จากบ้านหนึ่งหลังเป็นอาคารสูงเทียมฟ้า ชีวิตวนเวียนอยู่แค่เขียนแปลน ทำสามมิติ ตัดโมเดล วนไปวนมาอยู่แบบนี้
เพราะล้ามาเกือบสองวันที่ไม่ได้พักผ่อนใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที ยิ่งมีเสียงเพลงบรรเลงเปิดกล่อม ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีกันต์ก็หลับสนิทตลอดทั้งคืน รู้สึกตัวก็ตอนที่โทรศัพท์ส่งเสียงปลุกในตอนเก้าโมงเช้า ได้นอนไปห้าชั่วโมง แม้จะยังไม่เต็มอิ่มแต่ก็รู้สึกดีขึ้น ได้แต่เดินสะลึมสะลือเข้าไปอาบน้ำให้รู้สึกสดชื่นขึ้น ก่อนจะลงไปหาอะไรลงท้องพร้อมกับเตรียมของกินเอาไว้ระหว่างวันด้วยจะได้ไม่ต้องลงมาอีกรอบ ระหว่างรอข้าวก็หยิบโทรศัพท์มากดเล่น เปิดเข้าดูข้อความจากเพื่อนๆ ที่ส่งมาในกลุ่ม ก็บ่นกันตามประสาคนยังทำงานไม่เสร็จ แต่ว่าของแต่ละคนก็คืบหน้ากันไปมาก ภายในคืนนี้ก็คงเสร็จกันหมด
กันต์กดออกจากลุ่มของเพื่อนแล้วเลื่อนไปที่ห้องแชทของน้องตัวเล็กที่ส่งกลับมาหาเขาแต่เช้า แต่เพราะเขาหลับสนิทเกินไปเลยได้ยินเสียง
:D_Dear
พี่นอนดึกมาก
ผมกำลังจะออกไปสอบแล้ว
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรครับผม
ไม่รู้ว่าเขายิ้มไปกี่รอบแล้วกับการอ่านข้อความของน้องตัวเล็ก การมีแฟนเป็นน้องตัวเล็กนี่ทำให้เขารู้สึกดีมาก เป็นเหมือนยาเสริมพลังให้กับเขา เหนื่อยๆ จากการเรียน การทำงานกลับมา ไม่ต้องเห็นหน้าแค่ได้อ่านข้อความ หรือคุยกันผ่านทางข้อความก็ทำให้เขารู้สึกดี อารมณ์ดีขึ้น มีกำลังใจมากขึ้นเป็นกอง
KAN
พี่เพิ่งตื่นครับ กำลังมาหาอะไรกิน
แล้วเดี๋ยวจะกลับไปทำงานต่อแล้ว
สอบเสร็จแล้วก็อย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะ
กันต์ตอบกลับไปแค่นั้นแล้วก็วางโทรศัพท์ลง เพราะรู้ว่าน้องคงไม่มีทางตอบกลับมาตอนนี้แน่นอน เขาจัดการกับข้าวผัดที่สั่งไปจนหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่นาน ก่อนจะเดินไปเข้าเซเว่นเพื่อตุนน้ำกับของกินเอาไว้ ช่วงนี้งดทำอาหารกินเองเพราะเวลาไม่เอื้ออำนวย อาศัยจากร้านตามสั่งไม่ก็ของเวฟไปก่อนแม้เขาจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ก็ตาม ได้ของมาเต็มถุงใหญ่ก็เดินกลับคอนโดเพื่อลุยงานต่อ
เอาของเก็บเข้าตู้เย็นแล้วเดินมานั่งหน้าคอมพิวเตอร์เพื่อกดเซฟรูปที่เรนเดอร์ทิ้งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ภาพที่เรนเดอร์ออกมาแล้วก็ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ดียังต้องเข้าโปรแกรมไปแต่งภาพต่อ เขาตั้งค่าเรนเดอร์ภาพต่อก่อนจะใช้แมคบุ๊คแต่งภาพที่เรนเดอร์เสร็จแล้ว ตั้งใจว่าจะทำภาพสามมิติแล้วก็ไฟล์พรีเซนต์ให้เสร็จก่อนแล้วจะได้ไปนั่งตัดโมเดลอย่างเดียวยาวๆ ไปเลย
กันต์นั่งลงสีแปลน แต่งภาพที่เรนเดอร์เอาไว้ แล้วจัดใส่เพาเวอร์พอยต์ แค่ทำตรงนี้ก็ใช้เวลาไปหลายชั่วโมง เพราะพรีเซนต์เขาต้องใส่ข้อมูลตั้งแต่เริ่มทำงาน
ไม่ว่าจะเป็นการวิเคราะห์ Site analysis คือการวิเคราะห์พื้นที่ที่ใช้ในการออกแบบก่อสร้าง เพื่อศึกษาถึงปัญหาและศักยภาพของพื้นที่โครงการ อย่างเช่นทิศทางของแดด ลม มลภาวะต่างๆ เส้นทางการสัญจร สาธารณนูปโภค สาธารณนูปการ รวมไปถึงการศึกษา เพื่อใช้ข้อมูลเหล่านี้ในการออกแบบ เช่นจะออกแบบอาคารอย่างไรเพื่อให้ลมสามารถพัดผ่านได้ทั่ว ตำแหน่งไหนที่ควรวางอาคารเพื่อไม่ให้บังทิศทางของลม หรือมุมไหนควรวางฟังก์ชั่นอะไรที่ต้องการแดดเป็นพิเศษ หรือฟังก์ชั่นไหนที่อยากให้หลบแดด หรือ ห่างไกลจากเสียงดัง
Function diagram ที่เป็นลักษณะเหมือน My mapping ที่ระบุการใช้งานของฟังก์ชั่นภายในโครงการต่างๆ ว่ามีความสัมพันธ์กันอย่างไร ซึ่งในส่วนนี้จะแสดงถึงลักษณะของการเข้าถึงในแต่ละส่วนด้วย แล้วก็ยังมีการใส่ Zoning ที่เคยทำเอาไว้ เป็นการระบุตำแหน่งคราวๆ ของฟังก์ชั่น ก่อนที่จะเข้าสู่ขั้นตอนของการดีไซน์
กว่าจะจัดพรีเซนต์เสร็จสมบูรณ์พร้อมส่งเวลาก็ล่วงเลยมาบ่ายจนเกือบจะเย็นแล้ว ใช้เวลาเยอะกว่าที่เจ้าตัวคิดเอาไว้ คงเพราะไปใช้เวลาในการแต่งภาพสามมิติมากเกินไปเลยทำให้งานช้าแบบนี้ แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็เสร็จสมบูรณ์พร้อมนำไปพรีเซนต์ เหลือแค่โมเดลที่ยังไม่เรียบร้อย
แต่เพราะท้องที่มันส่งเสียงประท้วงทำให้กันต์ต้องหาอะไรให้ท้องตัวเองก่อนที่จะเริ่มทำงานต่อ เจ้าตัวเอียงคออย่างแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้องดัง เขาเดินไปเปิดดูก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ากำลังใจของตัวเองยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง
“สอบเสร็จนานแล้วเหรอ” กันต์เบี่ยงตัวหลบเพื่อให้น้องเดินเข้ามาในห้อง
“ครับ เสร็จแล้วก็ไปหาอะไรกินแล้วก็กลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้านี่แหละ ผมทักไลน์หาพี่ตั้งแต่สอบเสร็จแต่ไม่เห็นผมก็เลยเดาเอาว่าน่าจะทำงานแบบไม่ได้พัก” เดียร์ตอบขณะเดินเข้ามาในห้อง ในมือถือกระเป๋าใส่อาหารมาด้วย
“อ๋อ... พี่ไม่ได้ยินเสียง ขอโทษทีเลยไม่ได้ตอบเลย”
“ไม่เป็นอะไรครับ ผมคิดว่าพี่น่าจะยังไม่ได้กินอะไรด้วย เลยทำสปาเก็ตตี้มาให้ครับ หิวหรือยังจะกินเลยไหม” เดียร์ชูกระเป๋าในมือให้ดู
“หิวมาก” กันต์ตอบเบาๆ รับกระเป๋ามาจากน้องแล้วเดินตรงเข้าไปในครัวเพื่อเทสปาเก็ตตี้ใส่จาน “แล้วสอบเป็นยังไงบ้าง”
“ก็โอเคครับ ตรงกับที่อ่านไปเยอะอยู่ แต่บางข้อที่เป็นข้อกาผมก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่ แต่ที่เป็นข้อเขียนก็มั่นใจอยู่นะครับ คิดว่าไม่น่าตก แต่เกรดเท่าไหร่ค่อยว่ากันอีกที”
“เห็นไหม... พี่บอกแล้วว่าต้องทำได้” กันต์ยีผมน้องอย่างเอ็นดู
เดียร์ได้แต่ยิ้มแล้วก็พยักหน้ารับคำชมนั้น รู้สึกภูมิใจอย่างไรบอกไม่ถูก ได้รับคำชมด้วย “แล้วงานของพี่เป็นยังไงบ้างครับ”
“เพิ่งทำพรีเซนต์เสร็จไป เหลือแค่ตัดโมแล้วล่ะ คืนนี้ก็น่าจะเสร็จนะ”
“ผมช่วยนะ” เดียร์เสนอตัวทันที “พรุ่งนี้ผมว่าง มีสอบอีกทีวันพฤหัสกับวันศุกร์ วันละวิชาเนื้อหาไม่เยอะด้วย ช่วยพี่คืนนี้ก็ยังมีเวลาอ่านหนังสืออีก”
“ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ช่วยก็ช่วย” กันต์พูดยิ้มๆ เมื่อเห็นน้องรีบอธิบายว่าตัวเองมีสอบวันไหนบ้างแล้วมีเวลาอ่านหนังสือกี่วัน คงกลัวว่าเขาจะไม่ยอมให้ช่วย “เราเหลือสอบอีกกี่วิชา”
“สองนี่แหละครับ วันพฤหัสกับศุกร์เป็นวิชานอกหมดเลย วิชาในก็มีแค่ประวัติศาสตร์นี่แหละ วิชาอื่นไม่มีสอบแล้ว ส่งงาน พรีเซนต์หมดแล้วด้วย” เดียร์ตอบ ส่วนใหญ่วิชาในคณะจะไม่ค่อยมีสอบเท่าไหร่ เพราะเน้นทำงานส่งมากกว่า “แล้วพี่ล่ะ มีสอบวันไหนบ้าง ยังไม่ได้อ่านหนังสือเลยสิเพราะเร่งทำไฟนอลอยู่”
“ใช่... มีสอบวันจันทร์กับวันพุธหน้าวันละวิชา ส่วนวันศุกร์นี้มีพรีเซนต์โปรเจคนี่แหละ”
“มีสอบแค่สองวิชาเองเหรอครับ”
กันต์พยักหน้า “ใช่ เป็นวิชานอก วิชาในอย่างคอนฯ ก็สอบไปแล้วตอนเรียนคาบสุดท้าย แล้วเทอมนี้พี่ลงวิชานอกแค่สองตัว เพราะไปลงเรียนตอนซัมเมอร์ไปเกือบหมดแล้ว เหลือเก็บหน่วยกิตวิชานอกอีกแค่สามวิชาก็หมดแล้ว”
“โห... ดีแหะ”
“พี่เร่งลงตอนซัมเมอร์น่ะ ลงเต็มไปเลย เทอมปกติจะได้มีเรียนน้อยๆ มีเวลาทำโปรเจคมากขึ้นเพราะไม่ต้องไปเรียน เราก็เร่งลงตอนซัมเมอร์ปีหนึ่งปีสองก็ดีนะ จะได้สบายๆ หน่อย เทอมปกติก็เอาไว้ลงแค่ตัวสองตัวพอ”
“โอเคครับ”
กันต์ยิ้มให้ ก่อนจะก้มลงกินสปาเก็ตตี้ที่น้องทำมาให้ต่อจนหมด เจ้าตัวหยิบจานไปล้าง หยิบน้ำกับขนมออกมาให้น้องเอาไว้นั่งกิน แล้วจึงย้ายไปนั่งหน้าโต๊ะญี่ปุ่นที่ใช้สำหรับตัดโมเดลต่อ
“จะช่วยพี่ใช่ไหม เหมือนเดิม แลนด์นะ” กันต์ส่งแบบปลนแลนด์สเคปส่งให้เดียร์เอาไปตัด รวมถึงอาคารรอบๆ ด้วย ซึ่งอาคารเหล่านั้นจะตัดเป็นแค่กล่องสี่เหลี่ยมความสูง ความกว้างตามสเกลแค่นั้น ไม่ได้ลงรายละเอียดของหน้าตาอาคาร
“ได้เลย ผมเปิดเพลงนะ” เดียร์บอกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดเพลงเอาไว้ ทำให้บรรยากาศภายในห้องไม่เงียบจนเกินไป
“พี่ชักจะติดตามเราแล้ว เปิดเพลงฟังตอนนอนน่ะ”
“อ๋อ... ดีใช่ไหมล่ะครับ ผมเปิดทุกคืนเลยก่อนนอน”
“ทำไมล่ะ เป็นคนนอนหลับยากเหรอ” กันต์ถามด้วยความสงสัย
เดี๋ยวนี้เขาติดการนอนเปิดเพลงฟังตอนนอน ต้องเปิดทุกคืนไม่อย่างนั้นนอนไม่หลับ ติดขนาดที่ว่าโหลดแอปพลิเคชั่นเสียงธรรมชาติใส่โทรศัพท์เพื่อเอาไว้เปิดฟัง บางคืนก็เปิดเพลงบรรเลงที่เป็นเสียงเปียโน หรือไวโอลิน บางคืนก็เปิดเสียงธรรมชาติจากแอปพลิเคชั่น เปิดทิ้งเอาไว้แล้วนอน ที่ติดก็เพราะน้องตัวเล็กที่ชอบเปิดเวลามานอนค้างที่ห้องของเขา
เดียร์ส่ายหน้ากับคำถามของกันต์ “เปล่าหรอกครับ แต่ผมชินแล้ว มันติดมากตั้งแต่เด็กๆ ตั้งแต่จำความได้ก็คือมีเสียงเพลงเปิดทุกคืนแล้วน่ะครับ มัมบอกว่าแด๊ดเปิดให้ฟังตั้งแต่ผมอยู่ในท้องแล้ว ตอนนั้นเพื่อช่วยให้มัมนอนหลับสบาย แล้วพอพวกผมคลอดมัมก็เปิดให้ฟังเพื่อกล่อมพวกผมให้หลับยาวๆ ไม่ตื่นกลางดึก มันเลยชิน ต้องฟังเพลงตอนนอนไม่อย่างนั้นนอนไม่หลับ”
“ครอบครัวของเราน่ารักดีนะ ชอบทำอะไรน่ารักๆ ดี” กันต์พูดยิ้มๆ เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ ทุกครั้งที่น้องเล่าเรื่องครอบครัว หรือเรื่องที่บ้านให้ฟัง เขาก็มักจะยิ้มตามได้ทุกครั้งเพราะรู้สึกว่าครอบครัวของน้องนั้นน่ารักมาก ดูอบอุ่น
“ครอบครัวของพี่ก็น่ารักครับ” เดียร์ยิ้ม “คงเพราะกว่าจะรักกันแด๊ดกับมัมผ่านอะไรมาเยอะมั้งครับ พอรักกันแล้วเลยรักกันมาก แด๊ดกับคุณย่าเล่าให้ฟังน่ะครับว่าตอนแรกมัมเกลียดแด๊ดมาก เพราะแด๊ดไปรังแกมัม แล้วมัมก็มาท้องอีก มัมบอกตอนนั้นทุกอย่างเหมือนพังเลยครับ เป็นผู้ชายอยู่ดีๆ ก็มาท้องได้อีก เหมือนคนเสียศูนย์ไปเลย ไม่รู้จะทำยังไง อยู่ตัวคนเดียว ต้องหาเลี้ยงตัวเอง”
“ก็คงอย่างนั้นแหละเนอะ ใครจะคิดล่ะนะ เราก็ใช้ชีวิตของเรา อยู่ดีๆ วันหนึ่งเกิดมารู้ว่า... ท้องได้แบบนั้น แต่มัมของเราก็เก่งน่าดูเลยนะ”
“ใช่ครับ แด๊ดบอกว่ามัมเก่งมาก เพราะตอนแด๊ดรู้เรื่องแด๊ดยังช็อคไปเลย ทำอะไรไม่ถูก แต่มัมก็บอกตอนนั้นมัมเองก็ตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูกเลยไม่รู้จะใช้ชีวิตอยู่ยังไง โชคดีที่คุณย่ารักแล้วก็เอ็นดูมัมเลยให้มัมไปอยู่ที่บ้านทั้งๆ ที่มัมก็เกลียดแด๊ดนั่นแหละครับ แต่เพื่อตัวมัมเองแล้วก็เพื่อพวกผมด้วย เพราะคุณปู่หมอบอกว่าเคสของมัมอันตรายมาก ต้องดูแลใกล้ชิด แด๊ดตอนนั้นก็เหมือนโดนบังคับกลายๆ แหละครับ แต่พออยู่กับมัมไปๆ มาๆ ก็ดันตกหลุมรักมัม เพราะมัมผมน่ารัก”
กันต์ยิ้มขำกับคำพูดของน้อง แต่มัมของเดียร์ก็น่ารักจริงๆ นั่นแหละ เพราะไม่อย่างนั้นเดียร์ก็คงไม่น่ารักขนาดนี้
“แล้วรู้ไหมครับ... พี่น่ะ เกือบจะไม่ได้เจอผมแล้วนะ เราเกือบจะไม่ได้เจอกันแล้ว”
“หือ... ยังไงเหรอ” กันต์ถามด้วยความสงสัย
“ผมเกือบจะไม่ได้เกิดมาแล้วครับ” กันต์มีสีหน้าตกใจเมื่อได้ยิน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาและฟังในสิ่งที่น้องเล่า “แด๊ดบอกว่ามัมเกือบจะแท้งพวกผมตอนท้องได้เจ็ดเดือน แต่ผมก็ไม่รู้สาเหตุหรอกนะครับ แด๊ดไม่ได้บอกอะไร แต่โชคดีที่คุณปู่ช่วยเอาไว้ได้ทันผมกับฮาร์ทเลยยังปลอดภัย แต่ก็มีภาวะเสี่ยงมาก มัมเลยต้องนอนอยู่โรงพยาบาลตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงกำหนดคลอด ก็เป็นเดือนเลย นอนคือนอนนิ่งๆ เลยนะครับ ลุกก็ไม่ได้ ขยับก็ไม่ได้เพราะอาจจะทำให้แท้งหรือไม่ก็คลอดก่อนกำหนดได้ ต้องคอยฉีดยาตลอด”
“แด๊ดก็หอบเสื้อผ้า หอบงานไปทำที่โรงพยาบาล อยู่เฝ้ามัมทุกวันจนคลอด ตอนเด็กๆ ผมเลยตัวเล็กมากแล้วก็ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ป่วยบ่อย”
“แต่ตอนนี้ก็แข็งแรงดีแล้วนะ ใช่ไหม” กันต์ยกมือขึ้นลูบผมน้องเบาๆ
“ครับ พอโตขึ้นมาหน่อยภูมิคุ้มกันก็ดีขึ้น เริ่มโตทันเพื่อน แต่ก็ถึงว่าช้าอยู่ดี แต่ก็แค่ร่างกายนะครับพวกศักยภาพอะไรต่างๆ คุณย่าบอกว่าพวกผมพัฒนาเร็วมาก แต่แค่ป่วยบ่อย ที่บ้านเลยขยันหาของบำรุง สารพัดของมีประโยชน์มาให้ พวกผมเลยแข็งแรงขึ้น”
“มิน่าล่ะ... ตอนนั้นเราตัวเล็กนิดเดียวเอง”
“แต่พี่ก็ยังแบกผมไม่ไหวเลยนะ” เดียร์แซวทันทีที่ได้ยินแบบนั้น
กันต์ยีผมน้องอย่างมันเขี้ยว “เพราะวันนั้นพี่เรียนพละคาบสุดท้ายหรอก เล่นเยอะไปหน่อยแถมยังต้องเดินกลับไปที่ร้านพ่อคินด้วย แรงเลยหมด ถ้าเป็นตอนนี้ให้เดินแบกเราล่ะก็สบายมาก ไม่มีหมดแรงหรอก”
เดียร์หัวเราะกับคำพูดของพี่ตัวโต พยักหน้ารับอย่างล้อเลียนเลยโดนคนเป็นพี่เขกหัวเบาๆ โทษฐานล้อเลียนเขา ก่อนที่พวกเขาจะกลับมาลงมือทำงานกันต่อ
งานคืบหน้าไปเยอะมากทีเดียวจากตอนแรก กันต์ให้น้องช่วยประกอบโมเดลลงบนฐาน เว้นแค่ตัวอาคารที่เขากำลังตัดอยู่เอาไว้ ในส่วนที่เขาทำก็ใกล้เสร็จแล้ว เหลือลงรายละเอียดภายนอกของอาคาร
กันต์เงยหน้ามองคนที่กำลังจะหลับ หลังจากช่วยเขาเสร็จก็นั่งกอดหมอนตาปรือ เพราะงานที่เหลือเป็นงานลงรายละเอียดกันต์เลยต้องทำตรงนี้เอง
“ถ้าง่วงก็นอนเลยนะเดียร์ เข้าไปนอนในห้องพี่ก่อนเลย” กันต์เอ่ยปากบอกให้นอนไปนอนในห้อง วันนี้เจ้าตัวคงเพลียไม่น้อย เพราะเร่งอานหนังสือสอบจนดึกดื่นมาหลายคืนแล้ววันนี้ยังหมดพลังงานไปกับการสอบอีก ถ้าจะง่วงก็ไม่แปลก แล้วตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เกือบจะตีสองครึ่งแล้วด้วย
“ไม่เป็นไรครับ... ผมอยู่เป็นเพื่อน” ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงงัวเงียอย่างคนง่วงเต็มที่
“อย่างนั้นมานอนตรงนี้ก่อน ข้างๆ พี่นี่ พี่เหลืออีกนิดเดียวก็จะเสร็จแล้ว” กันต์ตบพื้นข้างๆ ตัวให้น้องมานอน ซึ่งน้องก็แสนจะเชื่อฟัง ขยับมาใกล้ๆ แล้วทิ้งตัวลงนอน ใช้หมอนที่กอดอยู่หนุนหัว
กันต์ลุกเดินเข้าไปในห้องเพื่อหยิบตุ๊กตาหมีกับผ้านวม เขาส่งตุ๊กตาหมีให้น้องนอนกอด ก่อนจะคลี่ผ้านวมคลุมตัวให้น้องกันหนาว หยิบโทรศัพท์ที่เปิดเพลงวางอยู่อีกมุมของโต๊ะมาวางใกล้ๆ เพื่อใช้กล่อมน้องนอน แต่คงเพราะเพลียมาก ไม่ต้องใช้เสียงเพลงเดียร์ก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
“ฝันดีนะครับอุ๋ง” กันต์พูด เขาชอบเรียกเดียร์ว่าอุ๋ง เพราะเจ้าตัวดูเหมือนกับตุ๊กตาแมวน้ำสีขาว หน้าตาน่ารักน่าฟัด น่าดึงมากอดให้จมอกแล้วฟัดให้ช้ำ
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่เคยฟัดน้องจนช้ำเลยสักครั้ง ตั้งแต่เลื่อนสถานะมาเป็นแฟนกัน เขาก็ระมัดระวังมากขึ้น แน่นอนว่าเรื่องการสัมผัสตัวมีมากขึ้นแต่ทุกครั้งเขาก็จะระวัง มีหอมแก้ม มีจับมือบ้าง บางครั้งก็จูบตามแต่สถานการณ์ แต่ก็ไม่เคยเลยเถิดไปมากกว่านั้น เพราะเขาเองก็ไม่ได้รีบร้อน ทุกอย่างมีเวลา และเมื่อถึงเวลา... ทุกอย่างจะเป็นไปเอง
กันต์รู้สึกว่าเขามีกำลังใจขึ้นมากในการทำงาน ความเร็วในการทำงานก็เพิ่มขึ้นด้วยเมื่อคิดว่าถ้าเขาทำเสร็จเร็วก็จะได้นอนข้างๆ น้องเร็วขึ้น ผ่านไปเกือบชั่วโมงงานก็ใกล้เสร็จสมบูรณ์ เหลือแต่ติดกาวอีกสองสามที่แล้วก็เช็ครายละเอียดอีกรอบก็เสร็จ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็น่าจะเรียบร้อย
คงต้องขอบคุณกำลังใจของเขา ที่ทำให้เขาทำงานได้เร็วขนาดนี้ เขาจัดการเก็บของ ยกโมเดลที่เสร็จสมบูรณ์แล้วไปไว้บนโต๊ะทำงาน ดันโต๊ะญี่ปุ่นไปอีกทาง โกยเศษกระดาษใส่ถุงแล้ววางเอาไว้ ใจจริงก็อยากจะเก็บกวาดให้เรียบร้อย แต่พองานเสร็จความง่วงก็ถามหา ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะนั่งทำความสะอาด เลยกอบๆ โกยๆ แล้วก็ดันให้ห่างตัวก่อน พรุ่งนี้ค่อยจัดการอีกที
ลุกไปหยิบหมอนแล้วก็ผ้ามาอีกผืนเพื่อนอนข้างๆ น้อง
นอนข้างๆ คนที่เป็นเหมือนกำลังใจของกันต์และกัน
************************************************
คนมีกำลังใจเป็นของตัวเองมันก็ดีแบบนี้นี่เองเนอะ แต่เรานี่ไม่มีกำลังใจส่วนตัวเลยต้องมาหากำลังใจจากคนอ่านเนอะ ไปออกบูธมาค่า หมดแรงอยากได้กำลังใจ ฮ่าาา กลับมาที่นิยายกันต่อ คู่นี้นี่เขาก็หวานกันไม่เกรงใจใครเลยเนอะ ไม่ได้หวานเวอร์วัง แต่เป็นความหวานที่แค่เห็นเขาอยู่ด้วยกันมันก็หวานแล้วอ่ะ ว่าอย่างนั้นไหม??
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1:
-
:mew1:
มาแล้ว มาแล้ว น่ารักจังเลย
อ่านเรื่องนี้ทีไรเขินทุกทีเลย
-
น่ารักไปอีก ๆ :m3: :m3: :m3:
-
ทำไมอุ๊งน่ารักอย่างนี้ ><
ไอ้เราก็นึกว่ายังไม่เคยสวีทกัน ที่ไหนได้พี่กันต์จูบน้องไปแล้วนี่หว่า คึคึ
ไม่รีบร้อน แต่ถ้าได้ก็ดีใช่ไหมพี่กันต์ คึคึ
มาต่อเร็วๆนะคะ
รอเป็นกำลังใจให้กันต์และกันอยู่ค่ะ ฟางด้วย ^^
-
ตอนนี้พี่กันต์อุ้มน้องได้สบาย
-
นี่เค้าก็ดูแลกันดีมากๆเลยน๊าาา
-
น้องเดียร์มาให้กำลังใจถึงที่เลย น่ารัก :-[
-
ความกำลังใจกันและกันนี้ เขินนนนนนน
:mew3: :mew3:
-
:pig4: :pig4:
-
น่าเอ็นดูเนาะ ไม่ได้มุ้งมิ้งมากมาย
แต่แค่ได้ยินเสียง ได้เห็นหน้าบ้าง ในวันยุ่งเหยิง
แม้แต่แค่ข้อความ ก็ทำให้สบายใจ
เหมือนเป็นความปลอดโปร่ง น่ารักดีค่ะ
เดียร์น่ารัก พูดรัวซะกลัวโดนพี่ดักไม่ให้ช่วยหรอ
กันต์ก็ใจมาเป็นกอง แรงมายิ่งกว่าช้างฉุด
เป็นโมเมนท์ที่ดีค่ะ ไม่เอิกเกริก
ป.ล. มีคำผิดเท่าที่จำได้นะคะ
สาธารนูปโภค สาธารนูปการ ตรงเนื้อหา site analysis
- จาก น ต้องเป็น ณ จ้า
-
:-[ :-[ :-[
-
เพิ่งตามอ่านทัน สนุกมากครับ
-
น้องงงง :กอด1: :กอด1:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ก็สะดุดนิดนึง
เด๋ววววววววววววว
ไปแอบจูบน้องตอนไหน ทำไมพี่กันต์ไม่เล่า ขี้หวงน้องนะเราอะ
-
ช่วยพีกันต์ได้เยอะเลยน้องตัวเล็ก
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/52/95/4a/52954a06e389b2bc16b848c837406070.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท26 l “ทริปทำงาน...”
การสอบผ่านพ้นไปแล้ว เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้และตอนนี้ทั้งเดียร์ ทัช แล้วก็หินผากำลังฉลองสอบเสร็จกับเพื่อนๆ ในกลุ่มที่พวกเขาอยู่ด้วยเวลาจับกลุ่มตอนเรียน ไม่ได้ฉลองที่ไหนไกล ร้านสเต็กหน้ามหา’ลัยนี่แหละ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเวลาฉลองอะไรสักอย่างจะต้องเลือกร้านนี้ทุกที
“เออว่าแต่ว่า เราไปกระบี่กันวันไหนนะ” มิ้นท์เพื่อนในกลุ่มถามขึ้นระหว่างรออาหาร
“วันที่สิบน่ะ มีเวลากลับบ้านกันคนละสองอาทิตย์” หินผาตอบคำถามของเพื่อน
“ไงเด็กๆ มาฉลองกันหลังสอบเสร็จเหรอ” เสียงทักดังขึ้นเรียกให้ทุกคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะหันไปมองก่อนจะยกมือไหว้กันอย่างพร้อมเพียง
คนที่ยืนอยู่คือรุ่นพี่ปีสี่ที่กลุ่มของพวกเดียร์อยู่ด้วยสำหรับทำโปรเจคตอนเทอมสอง เป็นกลุ่มรุ่นพี่ที่จะคอยสอนตลอดทั้งเทอม
“สอบกันเสร็จแล้วล่ะสิ” ในกลุ่มของรุ่นพี่นั้นมีทั้งหมดเจ็ดคนเหมือนกับกลุ่มของพวกเขา คนที่กำลังพูดอยู่เป็นถึงอดีตเดือนคณะชื่อ เฟียส แล้วก็มีรองดาวของคณะคือ ดาว ส่วนอีกห้าคนในกลุ่มก็มีผู้หญิงอีกสองคนคือ เค้ก กับ พลอย แล้วก็ผู้ชายอีกสามคนคืออิฐ นัท แล้วก็เจมส์ เป็นกลุ่มที่พี่ปีสองปีสามบอกว่าเก่งมาก แต่ละคนว่าที่เกียรตินิยมทั้งนั้น นับว่าเป็นเรื่องดีสำหรับพวกเดียร์ที่ได้อยู่กับรุ่นพี่เก่งๆ แบบนี้
“ครับ เพิ่งสอบเสร็จครับ แล้วพวกพี่ล่ะ” เจตอบคำถามของรุ่นพี่ก่อนจะถามกลับ
“เสร็จแล้วเหมือนกัน เออ... รู้กันแล้วใช่ไหมว่าเราจะไปกระบี่กันวันที่สิบน่ะ เราจะไปกันยังไงนั่งรถไป ขับรถไปเอง หรือว่าจะนั่งเครื่องไป พวกพี่ขับรถไปกันสองคัน ถ้าขับรถไปก็จะได้ไปพร้อมกัน ขับรถไปด้วยกันเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน”
“ขับรถครับ เอาไปสองคัน จะได้ผลัดกันขับได้ครับ” หินผาตอบ พวกเขาคุยกันแล้วว่าจะขับรถไปกันเอง เอารถของทัชไปคันหนึ่ง ก็มีทัช เดียร์ แล้วก็หินผา ส่วนที่เหลือก็ไปรถของเจ
“เออดีๆ อย่างนั้นเดี๋ยวจะได้ขับไปพร้อมๆ กันเลย” เจมส์พูด “งั้นสักเจ็ดโมงล้อเลื่อน มาเจอกันที่มหา’ลัยแล้วกัน ดีไหม ไปถึงนู้นก็เย็นๆ พอดี”
“ได้ครับ แบบนั้นก็ได้ครับไม่มีปัญหาอะไร”
“เค เอองั้นเดี๋ยวตั้งกลุ่มไลน์ก่อน จะได้ลากเข้ากลุ่มกันเผื่อมีอะไรเปลี่ยนแปลง งั้นเดี๋ยวพี่ลากเจเข้ามาก่อนนะ เจก็ลากคนอื่นๆ ต่อแล้วกัน”
“ได้ครับพี่”
นั่งแลกไลน์กับพวกรุ่นพี่จนครบ กดเข้ากลุ่มเรียบร้อยก็พอดีกับอาหารโต๊ะของเดียร์มาเสิร์ฟ พวกพี่ๆ เลยผละออกไปนั่งที่โต๊ะตัวเองกัน พวกเขานั่งกินกันไปคุยกันไป ถึงเรื่องสอบของวิชาที่ผ่านมาบ้าง เรื่องไร้สาระบ้าง เรื่องที่กำลังจะไปกระบี่กันบ้าง
โปรเจคเทอมสองที่ปีหนึ่งต้องทำร่วมกับปีสี่ก็คือโปรเจคสำนึกรักบ้านเกิด เป็นการไปสำรวจพื้นที่ชุมชนซึ่งก็แล้วแต่ว่าแต่ละกลุ่มจะเลือกไปจังหวัดไหน ชุมชนไหน ซึ่งการลงสำรวจชุมชนนี้หน้าที่หลักจะเป็นของรุ่นพี่ปีสี่ที่จะคอยกำกับดูแลน้องๆ ทั้งติดต่อประสานงานกับทางผู้นำชุมชนในกรณีที่ต้องการความช่วยเหลือในเรื่องของข้อมูลต่างๆ
หลังจากสำรวจชุมชนแล้วปีสี่จะมีหน้าที่วางผังชุมชนใหม่ อาจจะใช้พื้นที่เดิมหรือพื้นที่ใกล้เคียงในการวางผังก็ได้ รวมไปถึงการกำหนดโจทย์ให้น้องปีหนึ่งออกแบบบ้านด้วย มีทั้งกำหนดโจทย์ให้ออกแบบบ้านสำหรับทำเป็นโฮมสเตย์ บ้านที่เปิดเป็นร้านขายยา ร้านอาหาร พื้นที่ส่วนกลางของชุมชน แล้วแต่ปีสี่จะกำหนดโจทย์ขึ้นมา ซึ่งการตรวจงานก็เป็นหน้าที่ของปีสี่ในการตรวจงานน้องปีหนึ่งแล้วก็รายงานผลให้กับอาจารย์ประจำกลุ่มรู้
“พี่ๆ ครับ พวกผมกลับก่อนนะครับ” พวกเขาเดินไปลารุ่นพี่หลังจากที่กินกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“โอเค แล้วเจอกันวันที่สิบ รายละเอียดอื่นๆ เดี๋ยวพี่บอกอีกที อ๋อ... เรื่องที่พักอะไรพวกนี้ไม่ต้องห่วงนะ พวกพี่จะจัดการให้เอง เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมแล้วกัน พวกพี่โหดนะบอกเลย”
พวกเขาหัวเราะกับคำพูดของรุ่นพี่ พยักหน้ารับคำกันอย่างขันแข็งก่อนจะเดินออกจากร้านไป ทุกคนแยกย้ายกันไปเดียร์กลับกับทัชเหมือนเดิม ตอนนี้ก็อยู่บนรถของทัชเพื่อกลับคอนโด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูหลังจากที่ไม่ได้หยิบมันเลยตั้งแต่เข้าห้องสอบ
เห็นข้อความจากคนที่กำลังรอพรีเซนต์งานอยู่ก็กดเข้าไปอ่านแล้วตอบกลับไป กันต์ยังไม่ได้พรีเซนต์งานเลยเพราะยังไม่ถึงคิว เห็นว่ามีกลุ่มที่ร่วมพรีเซนต์ด้วยกันสามกลุ่ม อาจารย์ให้สลับกันไปแต่ละกลุ่ม
“พี่กันต์เหรอ” ทัชถามเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน “มึงคบกับพี่เขาถึงเดือนหรือยังวะ”
คนโดนถามนิ่งไปพลางนึก จากวันที่เขาตอบตกลงคบกับอีกฝ่ายก็น่าจะผ่านมาเดือนกว่าๆ ได้แล้ว “อือ... เดือนกว่าๆ แล้วล่ะ”
“เป็นยังไงบ้าง ดีไหม”
เดียร์หันมองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ “หมายถึงยังไงวะ”
“ก็ความรู้สึกอะไรพวกนี้ ดีไหม มีความสุขดีไหม พี่เขาดีหรือเปล่าอะไรประมาณนี้แหละ”
“ก็ดี มีความสุขดีนะมึง พี่เขาก็ดี” เดียร์ตอบ ทุกอย่างมันดีอย่างที่เขาบอก ก่อนที่จะคบกันอีกฝ่ายดูแลเป็นห่วงเขาดียังไง ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม แล้วก็หวังว่าจะเหมือนเดิมแบบนี้ไปเรื่อยๆ
“แล้วมึงบอกที่บ้านหรือยัง”
“บ้านกูก็ยังหรอก แต่ถ้าบ้านพี่กันต์ก็บอกแล้ว”
ทัชหันมามองอย่างแปลกใจกับคำตอบของเพื่อน “บอกบ้านพี่กันต์แล้วเหรอ แล้วที่บ้านพี่เขาว่ายังไงบ้างวะ โอเคไหมมึง มีอะไรแบบในละครไหมอย่างแม่ผัวลูกสะใภ้งี้อ่ะ แม่ไม่ปลื้มไรงี้”
เดียร์พยักหน้ารับ “ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกน่า มึงนี่ก็เวอร์ไปไหมดูละครเยอะหรอมึงอ่ะ”
“อ้าว เรื่องจริงยิ่งกว่าละครไงมึง แล้วที่บ้านพี่เขาว่ายังไง”
“ก็... ครอบครัวพี่เขาน่ารักมากเลย เป็นกันเองไม่ได้คัดค้านหรืออะไร เหมือนจะรู้กันอยู่แล้วว่าพี่เขาชอบ... กูน่ะ” พอพูดอะไรแบบนี้แล้วก็รู้สึกอายเหมือนกัน ที่ต้องมาพูดว่าอีกฝ่ายชอบตัวเอง เหมือนกับมั่นใจในตัวเองมาก
“ครอบครัวพี่เขาก็ผ่าน เหลือแต่ที่บ้านมึงสินะ แต่กูว่าก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอกมั้ง ดูจากแด๊ดกับมัมมึงเป็นตัวอย่างอ่ะนะ”
“ก็หวังว่าแบบนั้นแหละ กูล่ะไม่อยากทำให้มัมเสียใจหรือผิดหวังเลย”
“เอาน่ามึง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดแหละ” ทัชพูด หันมามองเพื่อนตัวเล็กก่อนจะยิ้มพราวด้วยดวงตาที่เป็นประกายแบบที่เดียร์เห็นแล้วก็ชักจะไม่ไว้ใจ “ว่าแต่... มึงกับพี่เขาถึงขั้นไหนแล้ววะ”
เดียร์หน้าแดงทันทีที่ได้ยิน “อะไรของมึง ข ขั้นนงขั้นไหนอะไร”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้น่ามึง... ต้องให้กูถามตรงๆ เหรอว่าเอากันยังอ่ะ”
“ไอ้ทัช!!” เดียร์เรียกเพื่อนเสียงดังลั่น หน้าแดงก่ำไปหมด โชคดีที่ถึงคอนโดพอดีเดียร์เลยรีบหนีลงจากรถไปปล่อยให้เพื่อนหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเพื่อนได้
เดียร์รีบเดินหนีเพื่อนพร้อมกับก่นด่าเพื่อนไปตลอดทางจนถึงห้อง หน้าขาวๆ ยังแดงไม่หายยิ่งพอนึกถึงคำถามของเพื่อนก็ยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ ทั้งๆ ที่ระหว่างเดียร์กับกันต์ไม่เคยเกิดเหตุการณ์อะไรแบบนี้ด้วยซ้ำ
เดียร์เดินไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะเดินมานอนเล่นที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ คุยไลน์กับเพื่อนหินผาบอกว่าจะนั่งเครื่องกลับไปบ้าน อีกสองวันก็กลับ รอบนี้ไปคนเดียว เพราะป่าไม้ยังสอบไม่เสร็จ แล้วจะตามกลับไปทีหลัง เพราะยังไงเขาก็อยู่ได้นานกว่าน้องชายแน่นอน ส่วนทัชก็กำลังเก็บเสื้อผ้าเตรียมกลับบ้านเหมือนกัน ส่วนเดียร์... เขาต้องรอพี่ชายสอบเสร็จก่อนถึงจะกลับบ้านได้เพราะเขาขับรถไม่เป็นต้องพึ่งพี่ชายอย่างเดียว
ไม่รู้ว่าปิดเทอมแบบนี้กันต์จะไปไหนหรือเปล่า แต่คงเป็นปิดเทอมที่ไม่ได้เจอกันแน่นอนเพราะต่างฝ่ายต่างก็กลับบ้าน แล้วเขายังต้องลงไปกระบี่อีกตั้งหลายวันด้วย กว่าจะได้เจอกันอีกทีก็น่าจะเปิดเทอมสองเลย
นอนเล่นไปมาจนสุดท้ายก็เผลอหลับไปบนโซฟาแบบนั้น หลับสนิทเสียจนไม่ได้ยินเสียงเปิดปิดประตู คงเพราะว่าทุ่มเทให้กับการอ่านหนังสือสอบจนแทบไม่ได้พัก เดียร์เลยหลับสนิทแบบนี้
คนที่ถือวิสาสะบุกรุกห้องของคนอื่นเดินมานั่งใกล้ๆ คนหลับ ยกมือขึ้นลูบผมของเดียร์เบาๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะผละไปที่ครัวเพื่อเตรียมมื้อเย็นเป็นการฉลองการสอบเสร็จของน้องตัวเล็ก แล้วก็การพรีเซนต์งานที่ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
คนหลับที่แม้แต่เสียงประตูหรือสัมผัสที่แตะตัวไม่สามารถทำให้ตื่นได้เริ่มขยับตัวเมื่อกลิ่นหอมของเครื่องแกงลอยอบอวน เดียร์ขยับตัวก่อนจะลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตาไปรอบๆ จนกระทั่งหยุดอยู่ที่แผ่นหลังกว้างนั้น
ไม่รู้ว่าลุกตอนไหน เดินอย่างไร เพราะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ไปสวมกอดเขาจากด้านหลังแล้ว คนโดนกอดชะงักไป คนกอดเองก็ชะงักกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป
กันต์หันมามองหน้าน้องตาโต แต่เดียร์ตาโตกว่า เจ้าตัวรีบปล่อยมือจากเอวหนานั้นทันที เด้งตัวออกแทบไม่ทัน แล้วก็กลายเป็นว่าต่างก็ยืนหน้าแดงด้วยกันทั้งคู่ พี่ก็หน้าแดงที่น้องเข้ามากอด น้องก็หน้าแดงที่เผลอไปกอดพี่เขา
เกิความเงียบขึ้นระหว่างพวกเขา ได้แต่หลบตากันไปมา หน้าก็แดงด้วยกันทั้งคู่ เหมือนกับเด็กหัดรักไม่มีผิด สุดท้ายก็เป็นคนน้องที่ทนไม่ไหวเลยยกขาเตะพี่ไปที
“ก็พูดอะไรสักอย่างสิ เงียบหน้าแดงทำไมล่ะ”
“ก็แล้วเข้ามากอดพี่ทำไมล่ะ คนมันตกใจนะเออ” กันต์บอก หัวใจของเขาเริ่มเต้นเป็นปกติมากขึ้นเลยกล้ามองหน้าน้องมากขึ้น เห็นชัดเจนเลยว่าเดียร์หน้าแดงมาก ลามไปถึงใบหูแล้วก็ลำคอเลย
“ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย! มันไปเอง...” คำพูดคำจาฟังน่ารักใช้ได้
พอเริ่มจะหายเขินกันต์ก็รู้สึกกล้ามากขึ้น เขาดึงน้องเข้ามาใกล้ก่อนจะกอดเอาไว้ เดียร์ตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ แต่ไม่นานก็ผ่อนคลายลง ยกมือกอดตอบ
กันต์เกยคางไว้บนหัวน้อง โยกตัวไปมาเบาๆ ก่อนจะกอดเดียร์แน่นขึ้นให้หายคิดถึง “คิดถึง ห้องอยู่ข้างกันแค่นี้แต่แทบไม่ได้เจอเลย คิดถึงชะมัด”
“ฮื่อ... เหมือนกัน” ตอบกลับเสียงเบา แต่เพราะอยู่ใกล้กันขนาดนี้กันต์เลยได้ยินอย่างชัดเจน
ริมฝีปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม กดจูบเบาๆ ที่หัวน้อง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่พอให้หายคิดถึงเลยลามมาหอมแก้มขาวๆ นิ่มๆ ไปหลายฟอดจนแก้มของเดียร์แทบช้ำ
“พอแล้ว แก้มผมช้ำหมดแล้วเนี่ย” ยกมือปิดแก้มตัวเองจนปากยู่เข้าหากัน
พอไม่มีแก้มน้องอยู่ในสายตา การโฟกัสของกันต์เลยเปลี่ยนไปเป็นปากแดงๆ ที่ยู่อยู่ตรงหน้า พยายามจะห้ามใจตัวเองไม่ให้ก้มหน้าลงไป แต่สีหน้ายุ่งๆ ปากแดงจู๋ๆ นั้นมันดูเชิญชวนแปลกๆ เลยต้องก้มลงไปงับเบาๆ
เดียร์สะดุ้งเมื่ออยู่ๆ ก็โดนงับปาก ยังไม่ทันจะประท้วงอะไรริมฝีปากของกันต์ก็ทาบทับลงมาอีกเพื่อปิดกลั้นเสียงพูดของเดียร์
คนที่เพิ่งหายหน้าแดงตาโตก็กลับมามีอาการอีกครั้ง เดียร์รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงแล้วก็หนักหน่วงมาก แม้จะเคยจูบกันแต่ก็ไม่บ่อย พอโดนจูบแบบไม่ได้ตั้งตัวแบบนี้ก็ทำเอาใจเต้นแรง
มือทั้งสองข้างของกันต์วางทาบทับที่มือของน้องที่ยังยกปิดแก้มอยู่ ดันให้ใบหน้าแดงๆ เงยขึ้นเพื่อที่เขาจะได้ป้อนจูบได้ถนัดขึ้น เขาไม่ได้ลุกล้ำไปมากกว่านี้ทำเพียงแค่เบียดริมฝีปากลงไป ผละออกแล้วก็แนบริมฝีปากลงไปใหม่ซ้ำๆ อยู่แบบนี้ สลับกับขบเม้มกลีบปากนุ่มๆ ของน้องทั้งบนและล่าง
“พ... พ พี่แม่ง...” ไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยว่าออกมาซะเลย
“เขินแล้วเกรี้ยวกราดนะเรา” กันต์ผละออกมามองคนหน้าแดง
“ฮึ่ม!” อยากจะโกรธแต่ความเขินมันมีมากกว่า เลยได้แต่ปล่อยหมัดใส่ไหล่พี่ไปสองสามทีแก้เขิน กันต์ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเดียร์ไม่ได้ต่อยเต็มแรง “ทีเมื่อกี้ล่ะเขินหน้าแดง แล้วไงมาจูบเอา จูบเอาแบบนี้เนี่ย”
“นี่จูบอย่างเดียว ยังไม่ได้เอา อยากให้เอาด้วยก็ไม่บอก”
“พี่กันต์!!!”
“ล้อเล่นๆ” กันต์รีบยกมือยอมแพ้ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นจากแรงต่อยเบาๆ อาจจะมาเต็มแรงก็ได้ “ก็เมื่อกี้อุ๋งเข้ามากอดพี่ก่อน พี่ก็เขินสิ แต่ถ้าพี่ทำก่อนพี่ไม่เขินหรอก”
“ฮึ่ย! ไม่เห็นจะยุติธรรมเลย ทำไมมีแต่ผมที่เขินล่ะ!”
“ถ้าอยากให้พี่เขินก็จูบพี่ก่อนสิ อ่ะ” ทำปากยื่นให้ด้วย สุดท้ายเลยโดนตีปากกลับมาหนึ่งทีโทษฐานทำให้เดียร์เขินกว่าเดิม
กันต์หัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งแฟนตัวเอง “ไปนั่งรอก่อนไป พี่ทำมื้อเย็นอยู่ เดี๋ยวจะได้กินข้าวกัน”
“ทำอะไรบ้าง” เดียร์ผละไปชะโงกดูหม้อที่วางอยู่บนเตา “เขียวหวานเหรอ”
“ใช่ เห็นบ่นว่าอยากกินพี่เลยไปซื้อเครื่องมาทำ เดี๋ยวทำเต้าหู้ทรงเครื่อง กับไก่ทอดเกลืออีกสองอย่างดีไหม” กันต์ถาม
“ดีครับ! แล้วมีอะไรให้ผมช่วยไหม”
“อย่างนั้นหุงข้าวก่อน พี่ยังไม่ได้หุงเลย แล้วก็เตรียมไก่ให้พี่หน่อย” กันต์ตอบขณะที่กำลังง่วนอยู่กับหม้อแกงเขียวหวาน
“ได้ครับ” เดียร์ผละไปจัดการหุงข้าว แล้วก็เตรียมไก่สำหรับจะทอด หันไปดูโทรศัพท์ที่ส่งเสียง “ฮาร์ทมากินข้าวด้วยนะครับ”
“หือ... เอาสิครับ ได้เลย” กันต์ตอบ จะว่าไปเขาก็ไม่ค่อยได้เจอกับพี่ชายฝาแฝดของน้องเท่าไหร่ แอบคิดว่ารู้สึกพลาดไปหน่อยที่ไม่เข้าหาพี่ชายของเดียร์มากกว่านี้ ถ้าเกิดเข้าไปแนะนำตัวที่บ้านของน้องอาจจะไม่มีพวกได้ “ว่าแต่ว่าเราไปกระบี่เมื่อไหร่ครับ”
“วันที่สิบครับ ได้กลับบ้านประมาณสองอาทิตย์” เดียร์ตอบ ไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายรู้ว่าเขาจะไปกระบี่เพราะเขาบอกไปก่อนหน้านี้แล้ว
“แล้วไปกันยังไง”
“ขับรถไปครับ กลุ่มผมเอาไปสองคันผมไปกับไอ้ทัชแล้วก็ไอ้หิน ให้สองคนนั้นผลัดกันขับ อีกสี่คนก็ไปอีกคัน นัดกับพวกพี่เฟียสที่มหา’ลัยครับ จะได้ขับไปพร้อมกัน”
“ดีแล้วล่ะ ขับกันไปหลายๆ คันจะได้ไม่อันตรายเท่าไหร่”
“แล้ว... ปิดเทอมพี่ไปไหนไหม” เดียร์ถามด้วยความอยากรู้ ถ้าเกิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้ไปไหน ก่อนเขาไปกระบี่ก็อาจจะได้นัดเจอกันบ้าง
“ไปครับ อาทิตย์แรกคงกลับไปบ้านแล้วก็ไปหาคุณตาคุณยายที่ชลบุรี แล้วหลังจากนั้นก็เที่ยว พวกไอ้ไข่เจียวมันกำลังจัดโปรแกรมอยู่ ยังไม่รู้จะไปไหน กี่วัน ปกติก็ไปกันตลอดเวลาปิดเทอม”
“อ่อ... ครับผม” เดียร์รับคำ อดรู้สึกเซ็งไม่ได้เมื่อคิดว่าอาจจะไม่ได้เจอกันเลยตลอดปิดเทอม แต่ยังไม่ทันได้มีใครพูดต่อเสียงกดรหัสหน้าห้องก็ดังขึ้นเสียก่อนให้เดียร์เด้งตัวไปหา “ไง”
“ไงอะไรล่ะ สอบเสร็จนานแล้วเหรอ” อีกฝ่ายทักกลับมา
“ใช่ เรามีสอบแค่ตอนเช้าวิชาเดียว นายเหลืออีกกี่วิชาอ่ะ”
“สามวิชา”
คำตอบของฮาร์ททำเอาเดียร์ทำหน้าประหลาด “คณะนายสอบเยอะชะมัดเลยอ่ะ”
“ก็สอบทุกวิชาที่เรียนน่ะ ไม่เหมือนคณะนายหรอกที่เน้นทำงานส่ง” ฮาร์ทตอบ เจ้าตกยกมือไหว้คนที่หันมามอง แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีศักดิ์เป็นว่าที่น้องเขยของเขา แต่ก็อายุมากกว่าอยู่ดี “สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” กันต์ยิ้มตอบพร้อมเอ่ยทักทาย “พี่ทำกับข้าวเสร็จพอดี มีแกงเขียวหวาน เต้าหู้ทรงเครื่องแล้วก็ไก่ทอดเกลือ เรากินได้เนอะ”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหาอะไร ผมซื้อเต้าหู้นมสดมา เดี๋ยวเอาไว้กินหลังกินข้าวแล้วกันครับ” ฮาร์ทตอบโต้กับกันต์ก่อนจะเดินเอาเต้าหู้นมสดที่ซื้อมาไปแช่ตู้เย็นไว้
เพราะอาหารเย็นมื้อนี้กันต์รู้สึกว่าเขาสนิทกับฮาร์ทมากขึ้น อีกฝ่ายก็ดูไม่ได้ไม่ชอบเขาอาจจะเพราะที่ผ่านมาคงหวงน้องชายถึงได้แสดงออกมาอย่างแข็งๆ แต่จริงๆ แล้วฮาร์ทก็เป็นคนที่อ่อนโยนเหมือนกัน ดูได้จากการที่อีกฝ่ายใส่ใจน้องชายเป็นอย่างดีตลอดมื้ออาหาร จนแฟนอย่างเขาแทบไม่ได้ดูแลหรือตักอาหารให้เดียร์เลย
************************************************
ยัยน้องงงงงง ยัยน้องงงง ยัยน้องน่ารัก ฮือออ เขิน อยู่ ๆ ก็ลุกไปกอดพี่เขาเสียอย่างนั้น พี่ก็เขินที่โดนน้องกอด แต่พอหายเขินก็ฟัดน้องใหญ่เลย ทำไมเป็นคนแบบนี้ ถ้าตัวเองทำเองไม่เขิน แต่พอน้องเริ่มพี่ดันเขินซะงั้น แล้วทำไมเราต้องเขินตามคู่นี้ด้วยคะ อยากหยิกแก้มยัยน้องมากมายเลยยยยยย
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
หวานละมุน
-
ฮือออออ ทำไมเขินละ :pig4: :pig4:
-
อุ๋งงงงงงงงงง จะปล่อยให้พี่หมีทำเราเขินฝ่ายเดียวไม่ได้นะ
เราต้องรุกบ้าง นี่สนับสนุนความสวีทเต็มที่
ว่าแต่ไม่ใช่ว่าบังเอิญพี่ๆจัดทริปไปเที่ยวกระบี่ด้วยหรอกนะ
ฮิฮิ
-
เข้าไปกอดเองเขินเอง
ทำไมน้องน่ารัก งื้อออออ
:-[
-
:mew1: :mew1:
-
หนูก็ชวนพี่เค้าไปด้วยสิ๊!! จะได้ไมต้องทนคิดถึงกัน
-
น่ารักทุกบ้าน :m3: :m3: :m3:
-
ทริปพี่กันต์อยู่ที่กระบี่หรือเปล่าน้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แก๊งพี่กันต์ก็ไปเที่ยวกระบี่จิ เผื่อจะได้ใช้เวลาด้วยกันตอนปิดเทอมบ้าง อิอิ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ฮาร์ทจะมีคู่ใช่อยู่ใช่ไหมครับ? อิอิ
น้องน่ารัก น้องนุ่มนิ่ม อยากมีแบบน้องบ้าง คริคริ
-
มาอ่านเอาตอนนี้หิวเลยอะ แกงเขียวหวานเอย ไก่ทอดเอย เต้าหู้ทรงเครื่องเอยอิจฉาน้องเดียร์จริง ๆ เลย :hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องเดียร์ทำไมน่ารัก น่าฟัดอย่างนี้ล่ะลูกกกกกกก
ไปกอดพี่เค้าแล้วก็เขินเองเนี่ยๆ :-[
-
ใกล้ชิดกันแบบนี้ สงสารพี่ฮาร์ทบ้างซิ :hao4:
-
ต่างคนต่างเขิน 555
-
งื้ออออ น่ารักกันจังเลยมีหวานเบาๆพอกรุบกริบ o18
-
น้องเดียร์ทำอะไรรรรรรรร เขินแทน
สงสัยเรื่องทริป คงไปเจอกันแน่ๆ
-
น่ารัก
เขิน
-
น้องเดียร์ตอนตื่นนอนน่ารักจังเลย
-
:mew1:
น้องเดียร์น่ารักไปอีก พี่กันต์ก็ดูแลดีเกิ๊น
ฟินจ้าาาา
-
น่ารัก~
-
อุ้ยยยย มีเดินไปกอดจากข้างหลังด้วยยยย คนอ่านนี่ฟินนนเลยค่ะ
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/52/95/4a/52954a06e389b2bc16b848c837406070.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท26 l “ทริปทำงาน...”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
เดียร์กลับมาอยู่บ้านได้เกือบสองอาทิตย์แล้วหลังจากที่ฮาร์ทสอบเสร็จก็ขับรถพากันกลับมาที่บ้าน นอนกอดมัม อ้อนแด๊ด แกล้งน้องสาว ป่วนคุณตาคุณปู่คุณยายจนครบ พอกลับมาอยู่บ้านแล้วก็แทบไม่อยากจะออกไปไหนเลย นอนอยู่บ้านตากแอร์เย็นๆ เป็นอะไรที่สบายมาก ตลอดช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเดียร์ไม่ได้นัดเจอกับกันต์เลยสักครั้ง เพราะเจ้าตัวเองก็กลับบ้านแถมยังกลับไปหาญาติที่ต่างจังหวัด พอกลับมากรุงเทพฯ อีกรอบก็โดนพวกไข่เจียวกับป่าไม้ลากไปเที่ยวกันต่อ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคุยกันทุกวัน ผ่านทางแชทบ้าง ทางโทรศัพท์บ้าง บางคืนก็วีดิโอคอลหากัน แล้วก็โดนพวกไข่เจียว ป่าไม้แกล้งไม่ให้คุย แม้จะได้คุยกันทุกวันแต่เดียร์ก็รู้สึกว่า... เขาชักจะคิดถึงเหมือนกัน เหมือนกับที่อีกฝ่ายบอกคิดถึงเขาทุกวัน นี่สินะ... คนมีแฟน แล้วไม่ได้อยู่ใกล้ๆ แฟนน่ะ
เรื่องที่เขาคบกับกันต์ เดียร์ก็ยังไม่ได้บอกที่บ้าน ฮาร์ทเองก็ไม่พูดเพราะรอให้เดียร์เป็นคนพูดเอง ใจหนึ่งเดียร์ก็อยากจะบอก แต่อีกใจก็กลัว ไม่รู้ว่าแด๊ดกับมัมจะรู้สึกอย่างไรถ้ารู้ว่าเขามีแฟนแล้ว แถมแฟนยังหล่อมากด้วย...
ส่วนวันนี้เขาต้องเดินทางไปกระบี่เพื่อไปสำรวจชุมชนของวิชาในเทอมที่สอง เดียร์เลยต้องตื่นแต่เช้ามืดขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ารอให้ทัชขับรถมารับ ส่วนหินผาเห็นว่ากลับที่หอได้สองวันแล้ว และค่อยไปเจอกันที่มหา’ลัยเช้านี้เลย
แม้ว่าเดียร์จะตื่นเช้ามาก แต่ก็ไม่ทันมัมมี๊ที่ลุกขึ้นเตรียมนมกับอาหารเช้าง่ายๆ อย่างแซนด์วิชใส่กล่องเอาไว้ให้เขาเอาไปกินกับเพื่อนๆ ตอนเดินทาง
“มัมมี๊” เข้าไปกอดเอวอ้อน เขาชอบกอดมัมมี๊เพราะมันอบอุ่นเสมอ กอดแล้วสบายใจ กอดแล้วเหมือนได้ผ่อนคลายหรือเพราะมัมมี๊มีกลิ่นหอมๆ ติดตัวกันนะ มิน่าล่ะ... แด๊ดดี๊ของเขาถึงได้ชอบกอดมัมมี๊ขนาดนี้ เผลอไม่ได้เป็นต้องกอดเสมอ เดียร์รู้หรอกว่าต่อให้อายุเข้าเลขสี่แบบนี้แล้ว แด๊ดดี๊ก็ยังแอบกุ๊กกิ๊กกับมัมมี๊สองต่อสอง แต่เดียร์ไม่พูดหรอก ถ้าพูดไปเดี๋ยวมัมมี๊อาย
“ตื่นแล้วใช่ไหมลูกชายมัม”
“เดียร์ตื่นแล้วครับ แต่เดียร์ง่วงจัง” พูดไปก็ไถหน้ากับไหล่ของมัมมี๊อ้อนไป
“เมื่อคืนนอนดึกล่ะสิ มัมบอกแล้วว่าให้รีบนอนเพราะต้องตื่นแต่เช้า ดื้อ... ไม่ฟัง”
“งื่อ... มัมไม่ว่าน้อง” ลูกชายวัยสิบเก้าปีร้องงอแงอย่างกับอายุสี่ขวบให้มัมมี๊ต้องส่ายหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“ดื่มนมก่อนครับ แซนด์วิชมัมใส่กล่องเอาไว้แล้ว เอาไว้ไปกินกับทัชแล้วก็หินผานะ ให้กินตอนนี้คงยังกินไม่ลงหรอกใช่ไหม”
“มัมมี๊รู้ใจเดียร์ที่สุด” เดียร์ฉีกยิ้มหวานกลับไป
“เหรอครับ... มัมรู้ใจเดียร์ที่สุดจริงเหรอ ไม่ใช่คนอื่นเหรอ” มัมมี๊ถามกลับ
ทำเอาเดียร์เลิ่กลักไปหมด “ค คนอื่นอะไรครับ” แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ คว้าแก้วนมมาดื่ม แต่ในใจนี่นึกหวั่นไปหมดแล้วว่ามัมมี๊จะรู้เรื่องของกันต์ไหม
“มัมก็แค่แซวเล่นน่ะครับ นั่น... เสียงรถมาแล้ว ทัชหรือเปล่า” พอได้ยินแบบนั้นเดียร์ก็ลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก วางแก้วนมที่ดื่มหมดแล้วไว้บนโต๊ะ หันไปคว้ากระเป๋าเดินทางมาหิ้วพร้อมกับกระเป๋าเป้ลายเดียวกัน สีเดียวกันอีกใบขึ้นสะพายหลังแล้วเดินตามมัมมี๊ไปหน้าบ้าน
ทัชลงจากรถมายกมือไหว้มัมมี๊ของเพื่อน “สวัสดีครับมัม”
“สวัสดีครับ มัมทำแซนด์วิชเอาไว้ให้นะ อยู่ในนี้ เอาไว้กินระหว่างขับรถนะ” มัมมี๊ส่งถุงใส่กล่องแซนด์วิชให้กับทัช “ขับรถกันก็ระวังๆ หน่อยนะ ไม่ไหวก็ผลัดกัน เราขับสลับกับหินผาใช่ไหม”
“ครับมัม”
“ระวังตัวดีๆ นะครับ ทั้งคู่เลยรู้ไหม”
“ครับ”
“อย่างนั้นเดียร์ไปแล้วนะครับมัม” เดียร์เข้ามากอดมัมมี๊อีกรอบ ยกมือไหว้ก่อนจะเดินเอากระเป๋าไปเก็บเอาไว้ที่ท้ายรถ ก่อนจะโบกมือให้มัมมี๊อีกรอบ ก่อนที่ทัชกับเดียร์จะพากันขึ้นรถแล้วขับออกจากรั้วบ้านบริสตันไป
“เข้ามาที่บ้านมึงทีไรกูก็ขนลุกกับความใหญ่โตชิบหาย คงเพราะมีบ้านอยู่สามหลังในนี้ละมั้ง” ทัชว่า เพราะในรั้วบ้านของตระกูลบริสตันนั้นมีอยู่ด้วยกันสามหลัง คือบ้านของคุณปู่หมอ บ้านของคุณปู่คุณย่า แล้วก็บ้านของเดียร์ ซึ่งแต่ละหลังก็ใหญ่ๆ ทั้งนั้น รวมเข้ากับพื้นที่สวนไปอีก เลยเป็นอาณาเขตที่กว้างใหญ่มากในบริเวณนี้
“อือ เพราะมีอยู่สามหลังแหละเลยใหญ่ ถ้าทำรั้วกั้นแยกแต่ละหลังก็ไม่ใหญ่ขนาดนี้” เดียร์ตอบ “แล้วสรุปต้องแวะรับไอ้หินไหม”
“ไม่ต้อง มันบอกเดี๋ยวไปเจอกันที่คณะเลย รุ่นพี่เขานัดที่หน้าคณะก่อน”
ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่พวกเขาก็มาถึง หินผามารออยู่ก่อนแล้ว พวกรุ่นพี่ผู้ชายก็มาแล้ว เดียร์กับทัชเลยเข้าไปรวมกลุ่มแล้วก็ทักทาย ไม่นานทุกคนก็มากันพร้อม พี่ๆ เลยขอคุยกันก่อนเรื่องรายละเอียดที่จะไปลงชุมชนกัน
“โอเค... ครบแล้วเนอะ เดี๋ยววันนี้เรากำลังจะไปกระบี่กัน ไปเกาะลันตา พวกพี่ติดต่อเรื่องเรือข้ามฟากกับที่พักเอาไว้แล้วเรียบร้อย เรื่องที่พักนี้โชคดีที่เรามีสปอนเซอร์ให้ส่วนลดพิเศษให้ แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่แต่เราน่าจะได้เจอที่นู้น ไม่รู้ว่าพวกแม่งจะตามกันไปทำไม” เฟียสพูดท้ายประโยคเหมือนกับจะบ่นเสียมากกว่า
“เอาน่า ก็ให้พวกมันช่วยดูน้องอีกแรงไง”
“เออๆ ข้ามเรื่องพวกมันไปก่อน วันนี้เราจะยังไม่ลงชุมชนกันเพราะกว่าจะไปถึงก็เย็นแล้วล่ะ พักผ่อนที่รีสอร์ทได้ตามอัธยาศัยเลยนะ แน่นอนว่ามีปาร์ตี้แอลกอฮอล์แน่ๆ ไม่ต้องห่วง แต่ไม่ให้กินกันจนเมานะโว้ย เอาแค่พอหอมปากหอมคอชื่นชมบรรยากาศ เพราะพรุ่งนี้ยังต้องลงสำรวจอีก งานเหนื่อยหน่อย”
เดียร์รู้สึกว่าพี่เฟียสเป็นอดีตเดือนคณะที่หน้าตากับนิสัยไปคนละทางเลย คำพูดท่าทางพี่แกออกจะห่ามๆ แต่หน้าตาหล่ออย่างกับหนุ่มเจ้าสำอางค์
“พรุ่งนี้เช้าพี่จะพาไปรู้จักกับผู้นำชุมชน เขาจะพาเราไปลงชุนชมอีกที ชุมชนที่เราจะไปเป็นชุมชนเก่า อยู่กันมานานแล้วบ้านก็จะเป็นบ้านไม้โบราณ สิ่งที่น้องๆ ต้องไปทำในวันพรุ่งนี้ก็คือพูดคุยกับชาวบ้านนะคะ” เปลี่ยนเป็นดาวรุ่นพี่ผู้หญิงมาพูดแทน “น้องต้องไปสัมภาษณ์ ไปคุยกับเจ้าของบ้านอย่างน้อยก็เจ็ดหลังตามจำนวนของน้องเลย เพราะน้องต้องทำบ้านกันคนละหลังเนอะ แล้วก็ต้องไปวัดขนาดบ้านด้วย เอาตลับเมตรกันมาใช่ไหม ที่พี่ให้เตรียมกันมา”
“น้องๆ ต้องวัดขนาดบ้าน จดรายละเอียดต่างๆ ที่อาจจะเป็นจุดเด่นของบ้านแต่ละหลังเนอะเอาไว้ให้ละเอียด เพราะพวกนี้จะต้องใช้ในการออกแบบบ้านหลังใหม่นะ แล้วก็ถ่ายรูปบ้านมาด้วยเยอะๆ เพราะก่อนที่น้องจะออกแบบหลังใหม่ อาจารย์จะให้น้องขึ้นสามมิติบ้านหลังเดิมด้วยนะ เพราะฉะนั้นแปลนบ้านต้องมีนะคะ เข้าไปวัดแล้วก็วาดมาคร่าวๆ เรื่องนี้พวกพี่ประสานไปกับทางหัวหน้าชุมชนแล้วก็ขออนุญาตแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ”
แล้วพวกพี่ก็อธิบายรายละเอียดอื่นๆ เพิ่มเติมจนครบถ้วนถึงได้เริ่มเดินทางกัน มื้อเช้าทุกคนตัดสินใจว่าจะแวะเซเว่นเอาเพราะตอนนี้ยังเช้าเกินไปเลยไม่ค่อยหิว แล้วเดี๋ยวค่อยแวะหามื้อกลางวันกินกันอีกที ทางรถของเดียร์ก็สบายไปเพราะมีเสบียงแล้ว แค่แวะซื้อน้ำ ซื้อนมกันเท่านั้น
เมื่อทุกอย่างพร้อมก็เริ่มออกเดินทางกันทันที รถของรุ่นพี่ขับนำอยู่ข้างหน้าหนึ่งคัน ตามด้วยรถของเจเพื่อนในกลุ่ม แล้วก็รถของทัช ปิดท้ายด้วยรถของรุ่นพี่อีกคัน พวกเขาตั้งใจจะพยายามไม่แวะข้างทางบ่อยนักเพราะไม่อย่างนั้นจะถึงที่พักดึกเกินไป โชคดีที่ไม่ใช่ช่วงวันหยุดยาว หรือเทศกาลอะไร รถที่ออกต่างจังหวัดจึงมีไม่มากนัก
แวะกินมื้อกลางวันที่ร้านข้างทาง แต่ก็เป็นร้านขึ้นชื่อที่มีคนรีวิวเอาไว้เยอะ รสชาติอาหารก็สมกับคำล่ำลือ ราคาไม่แพงเหมาะกับนักท่องเที่ยว พอกินข้าวกันเสร็จหินผาก็เปลี่ยนมาขับรถแทนบ้างให้ทัชนั่งข้างๆ คอยช่วยดูทาง ส่วนคนที่ขับรถไม่เป็น ดูทางไม่เก่งอย่างเดียร์ก็โดดดีดให้ไปนั่งเบาะหลังตั้งแต่ออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว เจ้าตัวก็บ่นงุ้งงิ้งตามประสาแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น ปล่อยให้เพื่อนรักทั้งสองคนขับรถแล้วดูทางกันไป
“มึงๆ ที่รีสอร์ทมีสระน้ำด้วย กูอยากเล่นว่ะ ถึงแล้วไปเล่นกันนะมึง” เดียร์พูด ตอนนี้เขากำลังนั่งดูรูปบรรยายกาศของรีสอร์ทที่กำลังจะไปพัก เป็นรีสอร์ทขนาดใหญ่ ห้องพักเป็นบ้านหลังๆ บ้านหลังหนึ่งก็พักได้สองถึงสามคน แล้วก็มีเป็นแบบบ้านพักหลังใหญ่ “เราสามคนพักด้วยกันใช่ไหมวะ”
“ก็คงงั้นแหละ ให้ไอ้เจนอนกับไอ้เปียไป ผู้หญิงเขาก็ต้องพักกับผู้หญิงอยู่แล้ว เราสามคนก็อัดกันไป” ทัชหันมาตอบเพื่อน “แต่ไม่รู้ว่าพี่เขาจองที่พักแบบไหนไว้ เป็นหลังใหญ่ หรือหลังเล็กก็ไม่รู้”
“เออนั่นสิ แต่ไม่ว่ายังไงกูก็นอนกับพวกมึงอ่ะ”
“มึงจะนอนกับพวกกูสองคนเหรอวะ รับไหวเหรอมึง” ทัชหันมาทำตาระยิบระยับใส่เพื่อน ตอนแรกก็ทำหน้างงแต่พอเห็นสีหน้าของทัชก็เลยเข้าใจว่ามันเล่นมุกทะลึ่ง
“ไอ้สัส! ทะลึ่งนะมึงอ่ะ กูไม่นอนแบบนั้นกับมึงหรอก” เดียร์ด่าไปก็หน้าแดงไป
“อ่อ... ไว้นอนกับพี่กันต์งั้นสิมึงอ่ะ”
“เชี่ย!” ด่าให้อีกรอบ แต่คนโดนด่าไม่สะทกสะท้านอีกทั้งยังหัวเราะชอบใจอีกด้วย ขนาดหินผาเองก็ยังหัวเราะเลย
“หน้าแดงนะมึง คิดทะลึ่งอยู่ล่ะสิ นี่ตกลงมึงได้เสียเป็นผัวเมียกับพี่กันต์หรือยัง”
“มึงจะถามบ้าอะไรเนี่ย”
“อ้าว! ก็กูสงสัยใคร่รู้ไงมึง แต่จากท่าทางน่าจะยังไม่โดน กูอยากรู้เหมือนกันนะว่าพี่กันต์จะเด็ดขนาดไหน หรือมึงว่าไงวะเดียร์ ไอ้หิน”
“มึงจะอยากรู้ไปทำไม”
“แหมๆ หวงผัว เอ้ย หวงแฟนเหรอมึง ไม่ต้องห่วงนะกูไม่คิดพิศวาสพี่กันต์หรอก”
“กูไม่คุยกับมึงแล้ว” เดียร์ว่า ขยับมานั่งเล่นโทรศัพท์แทน ไม่อยากจะพูดกับเพื่อนปากเสียแล้ว
ทัชหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเพื่อน การแกล้งเดียร์เป็นหนึ่งกิจกรรมยามว่างของเขา แกล้งมันแล้วสนุกดี ทำเอาอารมณ์ดีทั้งวัน หินผามองเพื่อนรักสองคนที่ชอบเถียงกันแล้วก็ส่ายหน้า ถ้าวันไหนไม่เถียงกันคงกินข้าวไม่อร่อย นอนไม่หลับ
กว่าจะเข้าสู่จังหวัดกระบี่ก็เย็นย่ำ ยังต้องไปขึ้นเรือข้ามฟากอีกหนึ่งต่อ เรือที่ว่าเป็นเรือลำใหญ่ที่สามารถขับรถขึ้นไปได้เลย ตอนนี้ก็กำลังรอคิวเพื่อขึ้นเรือกันอยู่ พอขับรถขึ้นมาได้จอดเรียบร้อยทุกคนก็ลงจากรถเพื่อยืดเส้นยืดสายกับรับกลิ่นอายของทะเล
“ไง นั่งกันเมื่อยเลยล่ะสิ” พวกพี่ๆ เดินเข้ามาทัก
“ใช่พี่” เดียร์ตอบคนแรก นั่งรถนานๆ มันเมื่อยมาก
“แหม... นี่ขนาดมึงแค่นั่งเฉยๆ ไม่ช่วยดูทาง ขับรถไม่ได้ยังเมื่อยขนาดนี้เลยเนอะ” แล้วก็ไม่ใช่ใครที่แขวะเพื่อนตัวเอง ก็เป็นทัชอีกนั่นแหละ เดียร์เลยหันไปมองตาขวาง
“ฮ่าๆ พวกมึงสองคนนี่ก็เถียงกันเองเก่งเหลือเกินนะ กูเห็นกี่ทีๆ ก็เอาแต่เถียงกัน” อิฐหัวเราะขำกับท่าทางของรุ่นน้องทั้งสองคนก่อนจะหันไปหาหินผาที่ยืนอยู่ข้างๆ “นี่มึงทนได้ยังไงวะ”
“ชินแล้วครับพี่”
“เอ่อพี่... พวกพี่จองที่พักแบบไหนเอาไว้เหรอครับ หลังเล็กหรือหลังใหญ่เหรอ” เดียร์ถามอย่างสนใจ
“หลังเล็กน่ะ พักห้องละสองสามคน เดี๋ยวไปถึงก็จับคู่นอนกันเองแล้วกัน ตอนแรกก็จะเอาหลังใหญ่นะ แต่หลังใหญ่มันค่อนข้างไกลกันเพราะเขาทำเพื่อความเป็นส่วนตัว ส่วนที่พวกเราจะไปพักกันเนี่ยมันเหมือนเป็นเวิ้งส่วนตัวเลย มีสระว่ายน้ำ ใกล้ทะเลตรงนี้มีบ้านอยู่เก้าหลังพอดีกับพวกเราเลย”
“แล้วคนที่พี่บอกว่าเป็นสปอนเซอร์ล่ะครับ ใครเหรอ” เจที่เดินตามมาสมทบถามขึ้น
“เป็นน้องสายของพลอยน่ะ รีสอร์ทที่เราจะไปพักเป็นของครอบครัวมันเอง เลยได้ราคาพิเศษมา”
“แล้วที่พักเก้าหลังนี่ไม่เยอะไปเหรอพี่ พวกเราพักกันหลังละสองสามคนก็แค่ห้าหกหลังเองมั้งพี่” ทัชถามหลังจากลองจับคู่นอนอยู่ในใจ
“ก็มีคนอื่นมาด้วยอีกไง กลุ่มน้องสายพลอยน่ะ เบ็ดเสร็จมากันทั้งหมดยี่สิบคน ชิบหาย... โคตรเยอะเลยว่ะ อ้าว... จะขึ้นฝั่งแล้ว ไปๆ แยกย้ายขึ้นรถ เดี๋ยวขับตามพี่มานะ จากท่าเรือไปที่พักก็อีกสักครึ่งชั่วโมง” ทุกคนเลยแยกย้ายกันไปขึ้นรถเมื่อได้ยินแบบนั้น
“โห... ทริปนี้มียี่สิบคน โคตรเยอะเลยว่ะ ชักอยากจะรู้แล้วแหะว่าใครที่จะมาด้วย”
“น่าจะเป็นรุ่นพี่ปีสอง ไม่ก็ปีสาม” ทัชบอก “ปีหนึ่งต้องไปลงพื้นที่กันอยู่แล้ว ปีสีด้วย ก็เหลือแค่ปีสองกับปีสามนั่นแหละ”
“แหมมึง ปีสองกับปีสามก็เป็นร้อยคนไหมล่ะ”
“อ้าว แต่กูก็พูดถูกไหมล่ะว่าต้องเป็นปีสองกับปีสาม”
“พวกมึงไม่ต้องเถียงกันหรอก เดี๋ยวพอไปถึงก็รู้เองว่าปีไหน เป็นใคร เพราะพวกพี่เขาก็บอกอยู่ว่ามาด้วย จะเถียงกันทำไม” หินผาเป็นคนเอ่ยห้าม วันนี้วันเดียวเขาฟังสองคนนี้เถียงกันไปกี่รอบแล้วก็ไม่รู้
พอเห็นว่าพ่อของกลุ่มเอ่ยห้ามแล้วอาจจะหงุดหงิดขึ้นมาถ้าหากเขายังเถียงกันต่อลูกทั้งสองคนก็ยอมเงียบ นั่งเล่นโทรศัพท์ของตัวเองไป เป็นเด็กดีไม่ดื้อ ไม่ซนจนถึงที่พัก
รถทั้งสี่คันขับไปตามเส้นทางในรีสอร์ท ไม่ได้จอดแวะตรงหน้าล็อบบี้เพราะเมื่อกี้พี่พลอยไลน์บอกในกลุ่มแล้วว่าให้ขับไปที่ห้องพักได้เลยเพราะกลุ่มน้องสายพี่เขามาเช็คอินให้แล้วเรียบร้อย บรรยากาศภายในรีสอร์ทนั้นดีมาก เต็มไปด้วยต้นไม้ ยิ่งตอนเย็นแบบนี้เลยทำให้อากาศเย็นจนเกือบจะหนาว
เดียร์สะพายเป้กับหิ้วกระเป๋าตามเพื่อนทั้งสองคนไปรวมกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นแล้วก็รุ่นพี่ เหมือนว่ากลุ่มของน้องสายของพลอยก็อยู่ด้วยเหมือนกัน เขาได้ยินเสียงทักทาย
“มึง... กูว่านะมึงไม่ได้นอนกับกูแล้วก็ไอ้หินแล้วว่ะ” ทัชหันมาพูดกับเดียร์
“อ้าว ทำไมวะ แล้วกูจะนอนกับใครอ่ะ” เดียร์ทำหน้างงปนๆ ไม่พอใจที่อยู่ๆ จะโดนดีดออกจากห้อง
“นอนกับพ่อมึงไง”
คราวนี้คนฟังก็ยิ่งทำหน้างงเข้าไปใหญ่ “พ่ออะไรของมึงวะ”
“นู้นไง... พ่อมึงอ่ะ”
เดียร์มองตามนิ้วของเพื่อนที่ชี้ออกไป เพราะเขาเดินตามมาหลังสุดเลยอยู่ด้านหลังไม่เห็นว่าด้านหน้าที่รวมกลุ่มกันอยู่มีใครมา ชะเง้อไปชะเง้อมาถึงได้เห็นพ่อที่ไอ้ทัชว่า คราวนี้ล่ะตากลมก็เบิกกว้างขึ้นทันที เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ตรงนั้นด้วย
“เอาปีหนึ่ง จับคู่เลยเดี๋ยวพี่จะแจกกุญแจห้องแล้ว ได้คู่ตัวเองแล้วก็มาเอากุญแจที่พี่เค้กเลยนะ บนกุญแจมีเลขห้องอยู่ หนึ่งถึงห้าอยู่ฝั่งนี้ ที่เหลือก็ฝั่งนู้นนะ” เฟียสตะโกนบอกน้องๆ เพราะมีกันอยู่แค่เจ็ดคน ไม่ต้องใช้เวลานานก็ได้คู่กันหมดแล้ว
หินผากับทัชก็เดินไปเอากุญแจโดยปล่อยเดียร์เอาไว้ แต่ยังไม่ทันจะตามเพื่อนไปไหนกระเป๋าที่หิ้วอยู่ก็ถูกแย่งไปเสียก่อน
“พ พี่กันต์”
“จะไปไหนล่ะเรา”
“ก็... ไปหาไอ้ทัชไง ผมนอนกับมันอ่ะ” เดียร์ชี้นิ้วไปที่ทัชที่ยืนยักคิ้วให้อยู่ ทุกคนหันมามองเขาสองคนเพราะแค่รับกุญแจยังไม่มีใครเดินไปไหน
“ทัชนอนกับหินผาไม่ใช่เหรอ เราจะไปนอนเบียดกับเพื่อนทำไม นอนห้องเดียวกับพี่นี่” กันต์พูดพร้อมกับชูกุญแจในมือ
“ไอ้ไม้... กูรู้สึกเจ็บๆ ยังไงไม่รู้ว่ะ” เสียงของไข่เจียวเรียกสายตาทุกคนให้หันไปมอง เดียร์เพิ่งเห็นว่ากลุ่มของกันต์มากันหมดรวมถึงสองสาวอย่างใบบัวกับใยไหมด้วย
“มึงเป็นอะไรวะ” ป่าไม้ถามพลางทำหน้าเครียด
“กูโดนเพื่อนถีบส่งให้มานอนรวมกับพวกมึง เพราะมันจะได้หนีไปนอนกับแฟน กูล่ะเจ็บชิบหาย” พูดไปก็ทำท่าทางเจ็บปวดไปด้วย ดูแล้วน่าซ้ำมากกว่าน่าช่วย
“เออ เรามันแค่เพื่อนเว้ยมึง จะไปสู้แฟนได้ไง จะเป็นจะตายชิบหายไม่ได้เจอหน้าแฟนสองอาทิตย์ ไปเที่ยวก็ทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก นี่ก็ทั้งบังคับ ทั้งขู่เพื่อนในกลุ่มให้มาเที่ยวเกาะ ไอ้เราก็นึกว่าอยากมาดำน้ำดูปะการัง ที่ไหนได้ แม่งตามแฟนมาเพราะรู้ว่าแฟนจะมาลงชุมชนที่นี่” ป่าไม้ก็ไม่ได้น้อยหน้าเพื่อนมากนัก “ทั้งเสนอหน้าหาที่พงที่พักให้เรียบร้อย ไปบังคับไอ้ดิวให้ลดราคาที่พัก ให้ไอ้ดิวเสนอที่พักให้พี่พลอยอ่ะมึง มึงคิดดูถ้ามันไม่อยากตามแฟนมานะ เพื่อนอย่างพวกเราก็ไม่มีความหมายหรอกเว้ย”
“สัส!” กันต์หันมาด่าเพื่อนทั้งสองคน ห่ามกลางเสียงโห่แซวของพี่ปีสี่
“พี่ก็แปลกใจ อยู่ๆ ดิวก็มาทักว่าพวกพี่จะมากระบี่กันเหรอ เสนอส่วนลดให้ไอ้เราก็นึกว่าน้องสายคิดไม่ซื่อกับเรา ที่ไหนได้... เพื่อนบังคับให้ทำเพราะเพื่อนอยากตามแฟนมา” พลอยทำหน้าเสียดายยกใหญ่เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
คนที่ตามแฟนมาแค่ยืนทำหน้าเซ็ง เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรเพราะก็จริงอย่างที่เพื่อนพูด แต่คนเป็นแฟนนี่ยืนหน้าแดงหมดแล้ว แม้ฟ้าจะมืดแต่ไฟก็สว่างพอจึงทำให้เห็น
“เออ! กูก็ว่าแม่งดีเว้ย จะขอตามมาไอ้กูก็นึกว่าอยากมาช่วยดูน้องด้วยใจ มาศึกษางานก่อนไรงี้ ที่ไหนได้กลุ่มน้องกูมีแฟนมัน มันเลยตามมา ไอ้ชิบหาย ไปๆ แยกย้ายโว้ย กูล่ะเบื่อ” อิฐโบกมือไล่ทุกคนให้แยกย้ายเข้าห้อง “ไอ้กันต์! น้องกูมาทำงานนะมึง พรุ่งนี้มันต้องลงพื้นที่ใช้แรงเยอะนะไอ้สัส อย่าทำน้องกูหมดแรงนะโว้ย”
“ไปๆ แยกย้ายๆ ก่อนนอนอย่าลืมใส่หูฟังเปิดเพลงนะ เดียร์... มึงอย่าป่วยนะ” เจมส์เองก็ตะโกนส่งท้าย
“พี่เจมส์!!” เดียร์เรียกรุ่นพี่เสียงดังลั่น ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนอื่นๆ นี่ถ้าเกิดอีกฝ่ายเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันล่ะก็ได้โดนเดียร์ด่าไปแล้ว แต่นี่เป็นรุ่นพี่แถมยังโตกว่าตั้งหลายปี ถึงแม้จะเริ่มสนิทกันแต่ก็ยังไม่กล้าขนาดจะว่ารุ่นพี่ได้
ทุกคนโห่แซวกันอีกเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายเข้าห้องพักของตัวเอง แม้แต่เพื่อน รุ่นพี่ผู้หญิงก็ยังแซวให้เดียร์ได้แต่ยืนเขินหน้าแดงอยู่ที่เดิม สุดท้ายก็หันมาเตะ ต่อยคนต้นเรื่องที่ทำให้โดนแซวแบบนี้
“มาเตะพี่ทำไมล่ะเนี่ย” กันต์ถามปนเสียงหัวเราะ
“ก็พี่นั่นแหละ ผมเลยโดนแซวเลยเนี่ย...” ได้แต่บ่นอุบก้มหน้าหนีเพราะเขินจนไม่กล้ามองหน้า
กันต์หัวเราะก่อนจะจูงมือน้องตัวเล็กไปที่ห้องพักของตัวเองบ้าง ของพักของพวกเขาอยู่ริมสุดติดกับทะเลมากที่สุด มีโต๊ะกลมวางอยู่ตรงเฉลียงด้านหน้าเอาไว้ออกมานั่งรับลมทะเลได้ ภายในห้องมีเตียงขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่กลางห้อง มีโต๊ะยาวอยู่ปลายเตียงวางโทรทัศน์และทำเป็นโต๊ะเครื่องแป้งไปในตัว ตู้เย็นขนาดเล็ก ตู้เสื้อผ้า แล้วก็ห้องน้ำหนึ่งห้อง
กันต์วางกระเป๋าของน้องไว้บนเก้าอี้ในห้องพักก่อนจะดึงน้องให้มานั่งด้วยกันที่เตียง หน้าของแดงยังคงแดงก่ำอยู่จากเหตุการณ์โห่แซวเมื่อครู่ ให้ต้องยกมือขึ้นลูบแก้มแดงๆ นั้นเล่น
“แล้ว... พี่มาได้ยังไงเนี่ย”
“ก็คิดถึง เลยตามมา” กันต์ตอบ “พี่รู้มาว่าพวกพี่เฟียสจะมาเกาะนี้กันก็เลยไปขอร้องไอ้ดิวเรื่องที่พัก แล้วก็ให้มันไปบอกพี่พลอยพี่สายมัน แล้วพวกพี่ก็ขับรถมานี่ก่อน มาตั้งแต่สองวันก่อนแล้วล่ะ”
“ไม่เห็นบอกผมเลย”
“บอกก็ไม่แปลกใจสิ ปิดเทอมทั้งทีก็โดนไอ้พวกไข่ลากเที่ยว แทนที่จะได้หาเวลาไปหาเราก็ไม่ได้ไป แล้วเราก็มานี่เองกว่าจะกลับก็อีกตั้งหลายวัน พี่เลยลากพวกมันมาบ้าง อยากเจอ” กันต์พูด เขามองหน้าน้องไม่หลบไปไหน ไม่ได้เจอหน้าน่ารักนี้ตั้งกี่วันแล้ว คิดถึงจะแย่
“อย่ามาทำผมเขินดิ เลิกมองหน้าผมได้แล้ว” เดียร์ต่อยเข้าที่ไหล่ของคนพี่แล้วร้องโวยวาย ให้กันต์ได้หัวเราะขำก่อนจะคว้าน้องมากอดเอาไว้แทน ไม่ได้กอดตั้งสองอาทิตย์
เดียร์ได้แต่ส่งเสียงฮึดฮัดเหมือนจะไม่พอใจ แต่ก็กอดตอบแถมยังฝังหน้าลงกับไหล่ของเขาด้วย ได้ยินเสียงอู้อี้ตอบกลับมาให้กันต์ต้องก้มลงฟัดแก้มแดงๆ ไปอย่างมันเขี้ยว โทษฐานทำตัวน่ารักเกินเหตุ
“ผมก็คิดถึงพี่”
************************************************
มีความคิดถึงน้อง มีความตามน้องไปทำงานด้วย จ้าพี่จ๋า ลงทุนมากเลยค่ะ ลงทุนขับรถไปใต้เพื่อจะได้ไปอยู่กับน้อง อือหือ... ขอแบบพี่กันต์ 1 คนค่ะ ชีวิตคู่เราต้องการคนแบบนี้ ฮ่าาา คือแบบ... ใกล้จบแล้วอ่ะ ใจหาย พออัปนิยายช่วงท้าย ๆ ทีไรใจหายทุกที ฮือ... อีกไม่กี่ตอนแล้วจริง ๆ ค่ะ
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
หมั่นไส้คนมีแฟนอะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
อิพี่กันต์มันร้ายยยยย :pig4: :pig4:
-
นั่นไง ทำไมซื้อหวยไม่เคยถูก
ว่าแล้วพี่กันต์ต้องตามน้องมาแน่ๆ
แล้วยังไง อะไรจะเกิดอะไรขึ้นตามคำแซวไหม
จะทำอะไรก็รองานน้องเสร็จก่อนนะพี่กันต์
พี่กันต์ไม่รีบใช่ไหม 5555555
-
:z1: :z1: :z1:
-
ออเปรี้ยวไว้กินหวานนี่เอง พี่กันต์ :hao3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แหม่...น่าจะซื้อหวยนะตรู
เดาถูกว่าอิพี่กันต์ต้องตามมาหาน้อง อิอิ
-
:mew1:
มีความตามแฟนมาเที่ยว
แหมๆๆๆ พี่กันต์สุดยอดเลย
-
ตามน้องไปเฉย คิดถึงใช่มั้ย
-
แหมมมมมม อิพี่กันต์ทะเลหวานหมดแล้ว :-[
-
ฮึ่ย....เหม็นความรัก.
-
ร้ายนะเนี่ย ตามน้อง
-
พี่กันต์ตามแฟนมาจริงๆ
-
o13 ยกนิ้วให้พี่กันต์เลย
-
:hao6: :hao6: :mew1: :mew1:
-
พี่กันต์สายเปย์ 555
-
เหม็นความรัก ชิชิชิ ลงทุนมากอ่ะพี่กันต์ o13
-
ว่าแล้วว่าพี่กันต์ต้องตามน้องมา :-[
-
น่ารักมาก ไม่เจอกันนานก็คิดถึงบ้างไรบ้างอะเนาะ
กันต์ดูแลน้องดีมาก ชอบแหย่ ชอบให้อ้อน
เดียร์ก็น่ารัก งอแง ให้ได้ปลอบ
เค้ามีทริปเที่ยวกัน นี่มีทริปงาน มีทั้งแรงใจและแรงงานเลยทีนี้
มัมดูออกบ้างแล้วมั้ง แค่ไม่พูด เดียร์บอกที่บ้านด้วยนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กลับไปคราวนี้ เปิดตัวทั้งมหาลัยแน่ๆ เค้ารู้กันทั่วขนาดนี้ 555 มัมๆ ไปรู้อะไรดีๆ มาหรือป่าว พูดแปลกๆ
-
น่ารักจัง :กอด1:
-
พี่กันต์ร้ายไม่เบานะตะเอง 555
-
ดูความคิดถึงของคนพี่สิ :hao5:
-
อยากได้แบบพี่กันต์สักคนหาได้แถวไหนเนี้ย
-
อย่ารังแกน้องนะพี่กันต์น้องต้องทำงานนะ :mew3: :mew3:
-
พี่กันต์สายเปย์
-
พี่กันต์~
-
ฟิน :m1: :m1: :m1:
-
บรรยากาศเป็นใจนะเนี่ย
-
แวะเข้ามาอ่านอีกรอบระหว่างรอตอนต่อไป
คิดถึงพี่หมีน้องอุ๋ง อยากให้มาต่อเร็วๆ แต่ก็มีความใจหายเพราะรู้ว่าใกล้จะจบแล้ว
:m15:
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/50/e6/6c/50e66cb2e4493c065b06578588d9f08d.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท27 l “ทริปสวีท...”
เป็นเช้าที่สามแล้วที่เกาะลันตา จังหวัดกระบี่ที่เดียร์ตื่นนอนมาพร้อมกับหน้าแดงทุกครั้ง ทั้งๆ ที่ตอนก่อนจะหลับก็ต่างคนต่างนอนแท้ๆ แต่ทำไมเช้าตื่นมาเดียร์ถึงได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของกันต์ก็ไม่รู้ แล้วพอตื่นมาก็จะเจอกับสายตาแล้วก็รอยยิ้มของคนที่กอดเขาเอาไว้ให้ต้องหน้าแดงทุกที เช้านี้ก็เหมือนกัน
“ทำไมพี่ต้องกอดผมไว้ด้วยเนี่ย” เดียร์บ่นเสียงเบา พยายามจะดันตัวออกแต่กลับโดนกอดแน่นขึ้นจนหน้าแทบจมไปกับอกกว้าง
“อากาศมันหนาว” กันต์พูด ซุกหน้าตัวเองกับผมนุ่มของน้อง
“หนาวก็ห่มผ้าสิครับ”
“กอดเราอุ่นกว่า”
ข้ออ้าง... ข้ออ้างของคนคิดจะลวนลามกันชัดๆ เดียร์ได้แต่ย่นจมูกใส่แต่อีกฝ่ายคงไม่เห็นเพราะกอดเขาเอาไว้อยู่ แต่เดียร์ก็ไม่ปฎิเสธหรอกนะว่ากอดของกันต์ก็ทำให้อุ่นกว่าผ้าห่มจริงๆ
“วันนี้ต้องไปสำรวจต่อใช่ไหม เหลืออีกกี่หลังล่ะ” กันต์ถามทั้งๆ ที่ยังไม่ยอมปล่อยน้อง
“สามครับ ตอนเช้าถ้าฝนไม่ตกอีกก็น่าจะเสร็จแล้ว ตอนบ่ายพวกพี่เฟียสบอกจะไปเล่นทะเลกัน” เดียร์ตอบ เมื่อกันต์ไม่ยอมปล่อยเขาก็เลยแนบหน้าลงกับอกกว้างนั้นเสียเลย ปล่อยให้กอดไป
การทำงานล้าช่ากว่าที่วางเอาไว้ ตอนแรกตั้งใจว่าแค่สองวันก็คงเรียบร้อยสำหรับการสำรวจพื้นที่ของรุ่นพี่ปีสี่ การพูดคุยกับเจ้าของบ้านและวัดขนาดพื้นที่บ้านเจ็ดหลัง แต่เพราะฝนที่อยู่ๆ ก็เทลงมาจนต้องยกเลิกการทำงาน ทำให้งานเสร็จช้ากว่าที่คิดเอาไว้ แต่อย่างน้อยก็คืบหน้าไปเยอะ เหลือบ้านที่ต้องลงไปสำรวจอีกแค่สามหลังเท่านั้น ถ้าเช้าวันนี้ฝนไม่ตก ก็คงจะเรียบร้อย แล้วที่เหลือก็คือวันท่องเที่ยวแล้ว
กันต์ส่งเสียงในลำคอตอบรับ อากาศดีๆ แบบนี้น่านอนกอดแฟนทั้งวัน แต่เพราะทำไม่ได้เลยต้องกอดให้แน่นๆ ก่อนตอนนี้ แต่ดูเหมือนจะกอดแน่นไปจนเดียร์ขยับตัวอย่างอึดอัดพร้อมกับร้องประท้วงเขาถึงได้ยอมปล่อย ตอนนี้อีกฝ่ายเลยนั่งหน้าบูดอยู่
“พี่กอดโคตรแรงเลย ตัวผมจะหัก”
“นั่นสิ... ถ้าพี่รุนแรงมากไปเอวเราจะหักไหมนะ” พูดไปก็สำรวจน้องไป แม้จะมีเสื้อผ้าครบชิ้นแต่เดียร์รู้สึกว่าอีกฝ่ายมองทะลุเสื้อผ้าเขามาได้
“พี่กันต์! คิดทะลึ่งอยู่ใช่ไหม” หยิบหมอนปาใส่หน้าแฟนตัวเองทันที
คนโดนทำร้ายก็ไม่มีสลดมีการยกมือลูบคางแล้วทำหน้าตาหื่นกามใส่ให้เดียร์ต้องปาหมอนอีกใบใส่แล้ววิ่งหนีเข้าห้องน้ำไป ส่วนกันต์ก็นั่งหัวเราะชอบใจอยู่บนเตียง
เดียร์ได้แต่ยืนหลังพิงประตู ยกมือขึ้นจับอกตัวเองเพราะรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นแรงมาก พอเงยหน้ามองกระจกก็เห็นว่าหน้าของเขามันแดงเหลือเกิน
“ไอ้พี่บ้า” ได้แต่ว่าคนที่นั่งหัวเราะชอบใจอยู่ข้างนอก ตั้งสติตัวเองให้ดีก่อนจะรีบจัดการตัวเองก่อนที่จะสายไปมากกว่านี้
เดียร์ออกจากห้องน้ำมาก็เจอกันต์รอที่จะเข้าไปอาบน้ำบ้าง รับคำอีกฝ่ายที่บอกให้รอก่อนจะได้ออกไปพร้อมกัน เมื่อเตรียมตัวเรียบร้อยก็ขึ้นไปนั่งเล่นโทรศัพท์รอบนเตียง
“ป่ะ เรียบร้อยแล้ว” กันต์บอกหยิบกระเป๋าแบบพาดลำตัวขึ้นมาสะพาย
“โอเคครับ” เดียร์เงยหน้าขึ้นมองเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพร้อมแล้วก็เก็บโทรศัพท์หยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองมาสะพายบ้าง เพราะเขาต้องใส่ทั้งตลับเมตร สมุดบันทึกเลยต้องใช้เป้แบบนี้
แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปถึงประตูก็โดนกันต์คว้าแขนเอาไว้ก่อน เดียร์หันไปมองพลางเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม อีกฝ่ายก็เลยตอบด้วยการก้มหน้าลงมาจูบที่ปากของเขาเบาๆ สองวันมานี้เดียร์รู้สึกว่าเขาโดนจูบบ่อยขึ้น ทั้งเช้า ทั้งเย็น ทั้งก่อนนอน นี่ถ้าจูบทั้งวันได้กันต์คงจูบเขาทั้งวัน
ก็ไม่ใช่ว่าไม่ดีหรอก มันก็ดี... แต่หัวใจมันทำงานหนัก
กันต์วางมือไว้ที่แก้มขาวตอนป้อนจูบให้น้อง ชักไม่อยากจะให้เดียร์ออกจากห้องแต่ก็ทำแบบนั้นไม่ได้เพราะน้องไม่ได้มาเที่ยว น้องมาทำงาน สุดท้ายก็ต้องยอมผละออกอย่างเสียดาย แต่ก็ไม่วายหอมแก้มขาวไปอีกหลายฟอด ก่อนจะจูงมือเดียร์ออกจากห้อง แบบที่เดียร์ก็เอาแต่เดินก้มหน้าก้มตา
“ช้าตลอดนะพวกมึงเนี่ย” นัทตะโกนทักเมื่อเห็นรุ่นน้องทั้งสองคนเดินมาถึงศาลาที่เป็นร้านอาหารของรีสอร์ท “มัวแต่ทำอะไรกันอยู่วะ ชักธงกันอยู่หรือไงมึง แต่มันยังไม่แปดโมงเลยนะมึง”
“อ ไอ้พี่นัท! ทะลึ่งว่ะ” เดียร์ตะโกนว่าทันที มาอยู่ที่สองวันแล้ว สนิทกับพวกพี่ๆ เขาแล้ว ว่าพี่เสร็จก็หันมาต่อยคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้า “นี่ก็หัวเราะชอบใจอยู่นั่น”
เขินแล้วเกรี้ยวกราดตลอดคนนี้
คนโดนรุ่นน้องปีหนึ่งเรียกไอ้นำหน้าก็ไม่มีโกรธอีกทั้งยังหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเด็ก หันไปตีมือกับเพื่อนๆ อย่างสนุกสนาน ทริปนี้การแกล้งเดียร์ให้เขินเป็นเรื่องบันเทิงใจของทุกคนจริงๆ
กว่าจะจัดการมื้อเช้าเสร็จเดียร์ก็โดนแซว โดนแกล้งไปหลายยก ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ แต่พอโดนแซวมากๆ มันก็เขินเอง พอเขินก็หน้าแดง หน้าแดงแล้วก็โวยวาย คนอื่นๆ เลยชอบแกล้ง
ออกจากรีสอร์ทกันตอนเกือบเก้าโมงเช้า พวกเขาไม่ได้ขับรถไปแต่ขี่มอเตอร์ไซค์แทน ทางรีสอร์ทเขามีรถให้เช่า เพราะถ้าขับรถไปมันไม่มีที่จอดเส้นทางเข้าชุมชนเป็นเส้นทางเล็กๆ รถเข้าลำบาก เดียร์ขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายกันต์ ส่วนคนอื่นๆ ก็ซ้อนๆ กันไป แล้วกลุ่มพวกเขาทั้งยี่สิบคนก็ได้ฤกษ์ออกจากรีสอร์ท
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงชุมชนที่พวกเขามาสำรวจ หัวหน้าชุมชนมารออยู่ก่อนแล้ว พวกเขายกมือไหว้ก่อนจะแยกย้ายกันไปเพราะมาสองวันแล้วสนิทสนมกับคนในชุมชน ผู้เฒ่าผู้แก่ก็เอ็นดูเหมือนเป็นลูกเป็นหลาน ให้เข้านอกออกในบ้านได้ตามสบาย ทุกคนในชุมชนรู้จักกันหมด ใจดี แล้วก็เป็นกันเอง นี่คงเป็นอีกเอกลักษณ์หนึ่งของบรรดาชุมชนเก่า บ้านแต่ละหลังเป็นบ้านไม้ มีบางหลังที่มีปูนผสม และบางหลังก็เป็นบ้านปูน แต่ละหลังไม่มีรั้ว ทุกคนไปมาหาสู่กันได้หมด
ในกลุ่มของเดียร์แบ่งกันเป็นสามกลุ่มย่อยเพื่อแยกย้ายไปบ้านหลังที่ยังไม่ได้สำรวจอีกสามหลัง เดียร์ไปกับทัช ส่วนหินผากับเจก็อยู่กับมิ้น แล้วเปียก็ไปกับทราย ส่วนใหญ่แล้วคนที่อยู่บ้านก็จะมีแต่ผู้สูงอายุ กับเด็กเล็ก วัยรุ่นก็พอมี แต่วัยทำงานนี่ไม่ค่อยมี คงเพราะออกไปหางานทำในเมืองกันหมด แต่ก็ยังมีคนที่ออกเรือหาปลาอยู่
ชุมชนนี้อยู่ริมทะเล บ้านแต่ละหลังก็จะมีเรือของตัวเอง เอาไว้ใช้หาปลาแถวนี้ แต่ถ้าจะข้ามฝั่งไปในเมืองก็ต้องไปขึ้นเรือที่ท่าเรือที่พวกเดียร์มา เพราะจากตรงนี้ไปฝั่งก็ไกลอยู่
เดียร์ทักทายคุณลุงคุณป้าเจ้าของบ้านอย่างสนิทสนม เพราะท่าทางน่ารักช่างพูด แล้วก็ออดอ้อนตามประสาลูกชายคนเล็กทำให้ผู้ใหญ่เห็นก็พากันเอ็นดูไปหมด เดียร์รับหน้าที่พูดคุยกับคุณลุงคุณป้า ส่วนทัชก็ไปสำรวจรอบๆ บ้าน วาดแปลนบ้านหลังนี้เอาไว้คร่าวๆ ก่อน รอเดียร์คุยเสร็จก็มาช่วยกันวัดพื้นที่อีกที
ส่วนรุ่นพี่ปีสี่ก็แบ่งกันไปดูน้องๆ บางส่วนก็เดินสำรวจชุมชนแล้วก็ร่างตำแหน่งบ้านแต่ละหลังเอาไว้ แล้วก็ถ่ายรูปบรรยากาศโดยรอบ รวมไปถึงรูปของน้องๆ ที่กำลังทำงานกันอยู่อย่างตั้งใจ
“ขอบคุณนะครับ ยังไงผมขอวัดพื้นที่หน่อยนะ” เดียร์ยกมือไหว้ขอบคุณคุณลุงคุณป้าหลังจากคุยเรียบร้อย ก่อนจะลุกไปช่วยทัชวัดพื้นที่ต่อ “วาดแปลนเสร็จแล้วใช่ไหมมึง”
“อือ เสร็จแล้วล่ะ หลังใหญ่อยู่บ้านนี้ มาช่วยกันวัดดีกว่า” ทัชพยักหน้ารับ เดียร์เลยปลดกระเป๋าเป้ของตัวเองก่อนจะหยิบตลับเมตรออกมาเพื่อใช้ในการวัดขนาดพื้นที่
“เป็นไงกันบ้าง ใกล้เสร็จหรือยัง” กันต์ที่เดินหายไปกับรุ่นพี่ปีสี่เดินกลับมาหา
“เหลือวัดพื้นที่นี่แหละครับ แล้วพวกพี่ๆ เขาสำรวจเสร็จแล้วเหรอ” ทัชหันไปตอบคำถามแฟนของเพื่อน
“ยังหรอก พี่หนีออกมาก่อน ยังเดินสำรวจกันอยู่เลย” เดียร์ตอบ เดินไปแย่งตลับเมตรจากเดียร์มาถือเอาไว้ “มาเดี๋ยวพี่ช่วย วัดตรงไหนล่ะ”
“ตรงนี้เลยครับ เพิ่งจะเริ่มกันเอง” ทัชตอบ ก่อนที่เขากับกันต์จะช่วยกันวัดขนาดแต่ละห้อง โดยมีเดียร์คอยจดตัวเลขเอาไว้
ไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย พวกเขาเลยเดินไปดูเพื่อนคนอื่นแล้วก็เข้าไปช่วยจนกระทั่งเสร็จหมดทั้งสามหลัง ตอนนี้ปีหนึ่งเลยมารวมตัวกันแล้วรอรุ่นพี่ปีสี่ที่ยังเดินสำรวจชุมชนอยู่
“ไงปีหนึ่ง เสร็จเรียบร้อยกันแล้วเหรอ” รุ่นพี่ที่เดินกลับมาร้องทักเมื่อเห็นน้องๆ ในกลุ่มนั่งรวมตัวกันอยู่แล้ว
“ครับ เรียบร้อยแล้ว” เจเป็นคนตอบคำถามของพี่
“เค อย่างนั้นก็ไปต่อกัน พวกพี่ก็ทำงานเสร็จแล้วล่ะ ต่อไปเป็นกิจกรรมบำเพ็ญประโยชน์”
ทุกคนเดินกลับไปที่มอเตอร์ไซค์ก่อนจะขี่ตามๆ กันไปยังศาลารวมของหมู่บ้าน ที่เวลามีงานอะไรก็มักจะมาจัดที่นี่ มาสำรวจชุมชนเขาแล้วก็ต้องช่วยชุมชนเขาด้วย วันนี้พวกเขาเลยจะมาทำความสะอาดศาลาแล้วก็กวาดใบไม้ให้ แบ่งทีมกันไป งานนี้ปีสามที่ตามมาด้วยก็เข้ามาช่วยกันคนละไม้คนละมือ
พวกผู้ชายแบ่งกันไปตักน้ำเพื่อมาใช้ล้างฝุ่นบนศาลา แล้วก็กวาดใบไม้ พวกผู้หญิงก็ช่วยกันใช้ไม้ถูพื้น ขัดๆ ถูๆ พื้นศาลาจนสะอาด กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อยเพราะขนาดของศาลาไม่ใช่เล็กๆ ตอนนี้เลยนั่งหอบกันอยู่ที่พื้นปูน
“พวกผมต้องขอบคุณลุงดำมากนะครับที่ช่วยเหลือพวกผมทั้งเล่าเรื่องชุมชนให้ฟัง แล้วก็พาลงชุนชนด้วย” เฟียสเป็นตัวแทนของทุกคนไปพูดขอบคุณลุงดำ ผู้นำชุมชนที่พวกเขาไปลงพื้นที่มา
“โอ้ย ไม่เป็นไรหรอก เล็กน้อยๆ” ลุงดำโบกไม้โบกมือ
“ครับ ยังไงพวกผมก็ขอบคุณครับ”
“เออๆ ยังไงก็โชคดีนะทุกคนเลย”
ปีหนึ่งกับปีสี่ร่วมกันถ่ายรูปกับลุงดำ โดยไข่เจียวอาสาเป็นตากล้องให้ เมื่อเรียบร้อยลุงดำก็ขอตัวกลับไปทำงานต่อ ทีนี้ก็เหลือแต่ผู้ร่วมทริปทั้งยี่สิบคน พวกเขาตัดสินใจจะกลับไปที่รีสอร์ทก่อน ไปกินข้าวกันที่นั่นแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะที่ทำความสะอาดกันเมื่อครู่ก็เปียกน้ำกันเกือบหมด ไม่ใช่เพราะทำความสะอาด เพราะเล่นซนกันเอง
“ไปกินริมทะเลไหมครับ ผมจะได้ให้คนเอาโต๊ะไปตั้งให้” ดิวถาม เพราะยังไงจากรีสอร์ทไปถึงทะเลก็เดินแค่ไม่กี่ก้าว เมื่อดิวเสนอมาแบบนั้น ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย รู้สึกดีไม่น้อยที่มีลูกเจ้าของรีสอร์ทมาอยู่ด้วย
จริงๆ แล้วครอบครัวของดิวมีกิจการโรงแรม รีสอร์ทอยู่หลายแห่งในประเทศไทย ที่นี่ก็เป็นหนึ่งในนั้นเหมือนกัน ตอนได้ยินพวกปีหนึ่งที่ตาโตกันไปเลย เป็นบุคคลที่ครบสูตรจริงๆ ทั้งหล่อระดับเดือนคณะ เรียนก็เก่ง ใจดี สุขุม สุภาพบุรุษแถมยังรวยอีกต่างหาก
เมื่อกลับมาถึงที่พักทุกคนก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะไปรวมกันที่ชายหาดเพื่อกินมื้อกลางวันกัน รออยู่ไม่นานอาหารทะเลหน้าตาน่าทานก็ทยอยยกมาเสิร์ฟ มีทั้งปู กุ้ง ปลา ให้เลือกกินเต็มไปหมด แถมยังมีกระป๋องเครื่องดื่มเย็นๆ แช่เอาไว้ในถังน้ำแข็งอีก หยิบกันได้เต็มที่
เพราะอากาศเหมือนฝนจะตกทำให้ไม่มีแดดเท่าไหร่พวกเขาเลยสามารถนั่งกินข้าวมองบรรยากาศริมทะเลได้ กินเสร็จก็วิ่งลงไปเล่นน้ำ แล้วก็ขึ้นกลับมากินกันต่อ สนุกสนานกันไปยาวๆ อาหารจานไหนหมดก็ยกไปเก็บก่อนจะยกจานใหม่ออกมาเสิร์ฟใหม่
เดียร์ที่กำลังนั่งเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือพร้อมกับจิ้มกุ้งย่างเข้าปากไปด้วยเงยหน้ามองเมื่อมีคนเดินมาจับแขน อีกฝ่ายพยักหน้าให้ก่อนจะจับข้อมือของเขาแล้วรั้งให้ลุกขึ้นเดินตามมาด้วยกัน เดียร์ก็ได้แต่เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเดินตามอีกฝ่ายไป ไม่มีใครตะโกนแซวหรืออะไรเพราะทุกคนกำลังสนใจเกมที่กำลังเล่นกันอยู่
“จะไปไหนครับ” เดียร์ถามคนที่เดินจูงมือเขาออกมาจากกลุ่ม
“เดินเล่น ปล่อยพวกนั้นเอาไว้นั่นแหละ ยังไงก็ฟรีเดย์แล้วนี่นะ” กันต์ตอบ เขาเดินช้าลงเพื่อจะได้เดินอยู่ข้างๆ น้อง มือของเขาจับประสานอยู่กับมือของเดียร์ แล้วพากันเดินเลียบทะเลไปเรื่อยๆ ปล่อยให้สายลมเย็นๆ แล้วก็เกลียวคลื่นลูกเล็กๆ พัดผ่านมาโดนตัว “กลับไปเดียร์กลับไปอยู่บ้านต่อก่อนใช่ไหม”
เดียร์พยักหน้ารับ “ใช่ครับ ผมคงกลับไปคอนโดก็ก่อนวันเปิดเทอมนั่นแหละครับ ก่อนหน้านั้นก็คงอยู่บ้าน แล้วพี่ล่ะ”
“ก็กลับบ้านเหมือนกัน” กันต์ตอบ เขาใช้มือข้างที่จับมือน้องอยู่บีบมือน้องเล่นเบาๆ “เอาไว้กลับไป พี่จะไปหาเดียร์ที่บ้านนะ พร้อมหรือยัง”
“อ่า... ครับ” เดียร์นิ่งไปนิด “ที่จริงผมก็อยากจะบอกเหมือนกันครับ แต่ก็แอบกลัวว่ามัมกับแด๊ดจะไม่ยอมรับหรือพวกเขาจะผิดหวังกับผมไหม แต่ผมก็ไม่อยากปิดเป็นความลับ”
“เอาที่เราพร้อมนะ ที่พี่อยากเข้าไปแนะนำตัวก็เพราะพี่อยากให้พ่อกับแม่เดียร์รับรู้ว่าพี่จริงจังแล้วก็จริงใจจริงๆ ไม่ได้คิดจะคบเดียร์เล่นๆ ถึงไม่ได้เข้าไปหาที่บ้านเลย” กันต์บอกความรู้สึกของเขาให้น้องฟัง “ถ้าเดียร์ยังอยากได้เวลา พี่ก็ไม่ว่าอะไร”
“แล้ว... ถ้าไปบ้านผมแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น” เดียร์ยกมือข้างที่จับกันเอาไว้ขึ้นมาก่อนจะถาม “พี่จะปล่อยมือผมไหม”
กันต์ขยับมือของเดียร์มาใกล้ๆ ก่อนจะจูบลงไปที่หลังมือนั้น “ไม่ปล่อยครับ ไม่ว่าพ่อแม่ของเดียร์จะชอบพี่หรือไม่ จะรับพี่ได้หรือไม่ได้ พี่ก็จะไม่ปล่อย แล้วพี่ก็จะทำทุกทางให้พวกท่านยอมรับเราสองคนให้ได้ ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะเหนื่อยจนปล่อยมือไป มือพี่ทากาวเอาไว้แล้ว ไม่หลุดง่ายๆ หรอก”
ได้ฟังแบบนั้นหัวใจของเดียร์ก็เต้นแรงขึ้น ความรู้สึกดีๆ มันพองฟูอยู่เต็มอกจนต้องยิ้มออกมา “ถ้าอย่างนั้น... พี่จะมาวันไหนก็บอกผมนะครับ ผมจะได้บอกมัมกับแด๊ดเอาไว้”
“ได้ครับ ตามนั้นเลย” กันต์ยิ้มใช้มือข้างที่ว่างยีผมเดียร์อย่างเอ็นดู
ทั้งสองคนเดินไปเรื่อยๆ ไม่ได้มีจุดมุ่งหมายอะไร เดินมาจนคิดว่าห่างจากบรรดากลุ่มของพวกเขาพอสมควรแล้วก็หยุดเดิน กันต์ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นทรายดึงเดียร์ลงมานั่งด้วยกันข้างๆ
“ค่อยรู้สึกหายใจโล่งหน่อย” กันต์พูดพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด
“ทำไมครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าหรอก แค่ตอนนี้มีแค่เราสองคนไง อยู่ตรงนั้นคนเยอะแยะ พอมาตรงนี้เลยรู้สึกหายใจโล่งหน่อยไง พวกนั้นมันชอบแซว”
“พวกนั้นก็เพื่อน ก็พี่ ของพี่ทั้งนั้นอ่ะ โดยเฉพาะเพื่อนพี่น่ะชอบแซวผมอยู่เรื่อย” เดียร์ย่นจมูกใส่
“ก็เหมือนอย่างที่พวกมันพูดไง เวลาเราเขินแล้วจะหน้าแดง โวยวาย พวกนั้นก็เลยแกล้งสนุก มันก็เลยชอบแกล้ง ชอบแซวไง” กันต์พูดยิ้มๆ
“จะไม่ให้ผมหน้าแดงได้ไง ก็ดูที่พวกพี่เขาแซวแต่ละอย่าง ทะลึ่งๆ ทั้งนั้นเลยอ่ะ”
“แสดงว่าก็คิดตามล่ะสิ ถึงได้เขิน ถ้าไม่คิดตามก็ไม่เขินหรอก” กันต์หันมามอง ยกนิ้วชี้น้องอย่างล้อเลียน “ลามกเหมือนกันนะเราอ่ะ”
สุดท้ายก็เลยโดนน้องผลักจนตัวเอียง โชคดีที่ใช้มือยันพื้นเอาไว้ทันเลยไม่ล้มลงไปนอนกับพื้นทราย “พี่ก็คิดเถอะ!”
“ยอมรับว่าคิดลามก คิดเยอะมากด้วย” ยอมรับหน้าตาเฉย เขาหัวเราะยกมือปัดป้องหมัดของเดียร์ที่ระดมต่อยมาที่เขาเพราะเจ้าตัวเขินกับคำพูดของเขา “ฮ่าๆ เขินแล้วเกรี้ยวกราดตลอดอ่ะคนเรา เดี๋ยวพี่ก็เกรี้ยวกราดคืนหรอก แต่ไม่ได้เตะต่อยนะ พี่จะสู้กันตัวต่อตัวแบบที่มีแต่ตัวเปล่าๆ เลยล่ะ”
“ลามก ทะลึ่งว่ะ ทำไมไม่บอกผมว่าพี่ลามกขนาดนี้ผมจะได้ไม่เป็นแฟนพี่ ก่อนคบกันไม่เห็นจะเป็นเลย” เดียร์โวยวายหน้าแดงก่ำ
กันต์หัวเราะชอบใจ รวบแขนน้องเอาไว้ทั้งสองข้างก่อนจะกอดเอาไว้ “ถ้าลามกก่อนคบเราก็ไม่ยอมตกลงคบกับพี่สิ ลามกตอนนี้น่ะถูกแล้ว ลามกแค่กับเราไง”
“นี่คิดลามกกับผมมาตลอดเลยใช่ไหม”
คนที่โดนหาว่าคิดลามกเอียงคอทำหน้าตาใสซื่อแบบที่เจ้าตัวชอบทำเพื่อกวนประสาทเพื่อนบ่อยๆ “ถ้าตลอดเวลาแบบทุกนาทีก็คงไม่ใช่ คิดอย่างอื่นด้วย แต่ถ้าคิดลามกตลอดไหมก็ใช่ คิดทุกวันเลย”
กันต์ร้องโอ้ยเมื่อโดนน้องกัดเข้าที่ไหล่ มือทำอะไรไม่ได้เพราะโดนจับเอาไว้แต่ปากทำได้ พอได้ยินคำตอบของพี่ก็งับเข้าเต็มๆ ที่ไหล่ กัดจนพอใจนั่นแหละถึงได้ยอมปล่อย
“ชอบความรุนแรงก็ไม่บอกนะเราอ่ะ”
“พี่กันต์!! อยากโดนกัดหูขาดใช่ไหม”
“เปลี่ยนจากกัดหูขาดเป็นจูบปากแตกแทนได้ไหม” พูดจบก็ก้มลงจูบน้องทันที แต่ก็ไม่ได้จูบจนปากแตกอย่างที่พูด แค่จูบเบาๆ แล้วก็ผละออกเท่านั้น ก่อนจะปล่อยให้น้องนั่งดีๆ ไม่แกล้ง ไม่แซวแล้ว เพราะแค่นี้เดียร์ก็คงเขินมากพอแล้ว
************************************************
เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าทะเลใต้หวานขนาดนี้ หวานจนน้ำตาลยังยอมแพ้เลย ยอมให้เลยจ้ากับคู่นี้ อะไรจะงุ้งงิ้ง ๆ กันสองคนแบบนี้ทั้ง ๆ ที่เพื่อนร่วมทริปมาเป็นสิบ ยี่สิบคน พิกันต์ของเราก็สามารถทำให้เหมือนกับว่าโลกนี้มีแค่ตัวเองกับน้องตัวเล็กแค่สองคนได้ ยอมใจเลยจ้า อิอิ
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สงสารน้ำทะเล จากที่เค็ม ๆ กลายเป็นหวานไปซะละ
-
พี่กันต์แกล้งน้องเดียร์ตลอดเลยนะครับ แต่ก็น่ารักดี ชอบบรรยากาศระหว่างสองคนนี้ที่สุด ^^
-
รีบ ๆ กลับมาเลย จะได้ไปบ้านเดียร์กันเสียที :hao3:
-
เขินแล้วน่ารักอีกคนก็ยิ่งขยันอ่อยให้เขินอ่ะดิน้องเดียร์
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ทะเลกลายเป็นสีชมพูแล้วค่ะ :-[
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
หวานๆเลยจ๊า น้องเดียร์น่าแกล้งจริิงๆนั่นแหละ
-
ใกล้จะไปหามัมกับแด๊ดแล้วว
-
อย่าแกล้งน้องน้องเขินหมดแล้วววว :heaven
-
ขอบคุณค่ะ
-
พี่กันต์ทำให้น้องเป็นโรคหัวใจ (สั่น) ซะแล้ว. ถึงเนื้อถึงตัวตลอด 55555
-
ทำไมเราต้องเขินตามน้องเดียร์
:impress2: :-[
-
ทะเลหวานเจี๊ยบเลยจ้าาาาาาา :impress2: :mew1:
-
สวีทมากกก~
-
ยอมใจพี่กันต์จริง ๆ ทะเลว่าเค็มแล้วยังหวานได้อ่ะ
-
โลกนี้มีเพียงสองเรา เพื่อมาเป็นสิบก็มองไม่เห็น
อะไรจะหวานกันขนาดน้านนนนนนนนนนนนน :o8:
คงฟินน่าดูตื่นเช้ามาได้เจอหน้าคนที่เรารัก ในอ้อมกันกันและกันแบบนี้ อิอิ
มาอัพต่อเร็วๆน้าาาาา
-
มาสายหื่นแนวพ่อคิน..ลูกพ่อคินจริง ๆ :m12: :m12: :m12:
-
:L1: :pig4:
-
:mew1:
โอ้ยยยยยย หวานนนนเว่อร์
พี่กันต์สุดยอด หวานกับน้องได้ตลอดสินะ
เขินนนนน
-
พ่อบุญทุ่มจริงๆเลยพี่กันต์
-
:-[ :-[ :impress2: :impress2:
-
พี่กันต์ห้ามลามกกับน้องงงงงงง
-
มานั่งรอพี่กันต์ที่บ้านบริสตั้น
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/50/e6/6c/50e66cb2e4493c065b06578588d9f08d.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท27 l “ทริปสวีท...”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
“หายไปไหนกันมาคร้าบ อยู่ๆ ก็หายหน้าหายตาไปจากกลุ่ม ไปสวีทที่ไหนกันมาล่ะ” พอเดินกลับมาที่รีสอร์ทก็โดนแซวทันที
“ไม่ได้ไปสวีทที่ไหน แค่ไปเดินเล่นเอง” กันต์ตอบยิ้มๆ
“แหม... กูเชื่อมาก หน้ามึงงี้อย่างบาน ไปเดินเล่นจะหน้าบานแบบนี้ไหม” ไข่เจียวว่า
“อยู่กับคนรักก็มีความสุขหน้าบานเป็นธรรมดา คนไม่มีแฟนแบบมึงคงไม่เข้าใจหรอก น่างสงสาร... เนอะ” น้ำเสียงที่พูดนั้นเต็มไปด้วยความสงสารเพื่อน แต่สีหน้านั้นไข่เจียวเรียกว่ากวนประสาทแท้ๆ ไม่มีผสมความสงสารอย่างปากว่าเลยสักนิด
“สัส!”
“เพื่อนไข่... อิจฉา พูดแบบนี้นะครับเพื่อน”
“พี่! พี่ดูมันดิ” เมื่อเถียงเพื่อนไม่ได้ก็หันไปฟ้องรุ่นพี่แทน
แต่รุ่นพี่ก็ทำแค่ถอนหายใจ ยกมือโบกไปมาเหมือนไม่ใส่ใจ “กูขี้เกียจแซวไอ้ห่ากันต์นี่แล้ว แม่งไม่สะทกสะท้าน แถมยังทำหน้าระรื่นใส่กูอีก กูพอ กูเหนื่อย กูยอมแพ้ มึงไปแซวเมียมันนู้นไป อันนั้นสนุกกว่า”
“ผมไม่ใช่เมียพี่กันต์สักหน่อย!” เดียร์ที่หนีไปนั่งกับเพื่อนหันมาบอก
“อ้าว พวกมึงยังไม่ได้เสียกันอีกเหรอ รอไรวะ ฤกษ์ส่งตัวเหรอมึง” เจมส์ทำตาโตอย่างตกใจ แบบที่ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ “คืนนี้ไหมมึง บรรยากาศดี อากาศเป็นใจ พรุ่งนี้น้องกูไม่ต้องทำงานแล้วด้วย เดี๋ยวพวกกูบิ้วท์ให้ เอาไรดี แสงเทียน กลีบกุหลาบ อโรม่า หรือพวกมึงจะดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ในทะเลล่ะ”
“ไอ้พี่เจมส์!!”
“อะไรวะ นี่กูกำลังจะช่วยมึงนะเนี่ยไอ้เตี้ย”
“ไม่ต้องช่วยเลย ไม่จำเป็น!!”
“อ๋อ” เจมส์ลากเสียงยาว “มึงจะบอกว่าของพวกนี้ไม่จำเป็น มึงจัดการเองได้งั้นสินะ เฮ้ยๆ นี่กูพี่มึงนะโว้ยไอ้เตี้ย”
เจมส์ร้องลั่นก่อนจะลุกแล้ววิ่งหนีเมื่อเดียร์หยิบขวดน้ำมาถือแล้วทำท่าจะวิ่งเข้ามาหา สองพี่น้องวิ่งไล่กันไปรอบวง เจมส์ก็เอาแต่ร้องห้ามแล้วก็วิ่งหนี เดียร์ก็วิ่งตามนึกอยากจะเอาขวดตีรุ่นพี่สักทีเหมือนกัน
“ไอ้กันต์ เก็บเมียมึงดิ เขินแล้วโหดสัสอ่ะ” เจมส์ตะโกนเรียกกันต์ ท่ามกลางเสียงหัวเราะขบขันของคนอื่นๆ ที่ไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาช่วยเลยสักคน
กันต์เองก็นั่งขำสองคนนี้เหมือนกัน แต่เมื่อเห็นว่าเดียร์เริ่มจะเหนื่อยเลยเลยอาศัยจังหวะที่อีกฝ่ายวิ่งผ่านเขาคว้าตัวเอาไว้ “พอแล้วครับ เหนื่อยแล้วเนี่ย เหงื่อออกเต็มเลย”
“ก็ไอ้พี่เจมส์อ่ะ”
“เอาไว้พี่จัดการให้เนอะ ตอนนี้นั่งพักก่อน เดี๋ยวเหนื่อยจนหอบหรอก” กันต์พูดเสียงนุ่ม ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อตามขมับ ไรผมให้
กันต์ลุกขึ้นแล้วให้น้องนั่งเก้าอี้แทน ส่วนตัวเองก็นั่งบนที่เท้าแขน ใช้มือจับผนักเก้าอี้เอาไว้ หันไปหยิบน้ำส่งให้น้องดื่มแก้กระหาย
“นี่คือทริปทำงานจริงๆ ใช่ไหมวะเนี่ย ทำไมกูรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นทริปสวีทของไอ้สองตัวนั้นเลยวะ” อิฐที่นั่งอยู่คนละฟากของโต๊ะพูดขึ้นพร้อมกับส่ายหน้าเมื่อเห็นการกระทำที่แสนจะเอาอกเอาใจของกันต์
“นั่นสิพี่ ผมก็คิดเหมือนพี่อ่ะ” ป่าไม้รีบหันไปสมทบเห็นด้วยกับคำพูดของรุ่นพี่ทันที
ก่อนจะมีอีกหลายเสียงตามมาอย่างเห็นด้วย กันต์ทำเพียงแค่หัวเราะขำๆ กับคำแซวของคนอื่น แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่กับเดียร์ เจ้าตัวนั่งเม้มปากพยายามที่จะไม่เขินให้คนอื่นได้ใจ ก่อนจะคิดหาทางเอาคืนทุกคน เจ้าตัวเลยยกมือขึ้นโอบเอวของกันต์ที่นั่งอยู่ตรงที่เท้าแขนแล้วซุกหน้าเข้าหาอีกฝ่าย
กันต์ชะงักไปทันทีเมื่ออยู่ๆ ก็โดนน้องกอด แล้วก็ไม่ใช่แค่กันต์ แต่คนที่กำลังเอ่ยแซวอย่างสนุกก็ชะงักเหมือนกัน แต่ละคนอ้าปากค้าง ตาโตเมื่อเห็นภาพนั้น
เดียร์หันหน้าออกมาหาทุกคน ก่อนจะพูดออกมาประโยคหนึ่ง เป็นประโยคที่ทุกคนแทบจะพร้อมใจปาของในมือลงพื้นแล้ววิ่งหนีไปลงทะเล
“คนไม่มีแฟนก็ขี้อิจฉาแบบนี้แหละ แต่พอดีผมมีแฟนไง แฟนดีด้วย อิจฉาพูดแบบนี้... ผมอยากจะบอกอีกครั้ง”
“แม่งเอ้ย!! ไอ้เดียร์แม่งเล่นพวกเราแล้วไง”
“เชี่ย!! พวกเราโดนเอาคืน”
เดียร์หัวเราะชอบใจที่ได้เอาคืน แม้จะต้องข่มความเขินของตัวเองเอาไว้ก็ตามที เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมองแฟนของตัวเองตั้งใจจะชวนให้ดูบรรดาพี่ๆ แต่พอเห็นอีกฝ่ายก้มมองเขาแบบอึ้งๆ ก็หน้าแดงขึ้นมาอีกรอบ
“เดี๋ยวเถอะเรา! ทำแบบนี้ระวังจะไม่ได้นอนหลับสบายๆ นะ” บีบแก้มน้องไปทีอย่างมันเขี้ยว มากอดอ้อนซุกซบกันแบบนี้หัวใจของกันต์ก็หวั่นไหว
บอกแล้ว... ถ้าเขาเริ่มเองเขาจะไม่เขิน แต่พอน้องเข้าหาก่อนทีไรล่ะต้องเขินหน้าแดงทุกที!
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา ทริปเที่ยวก็ต้องมีวันหมดเช่นกัน หลังจากมาอยู่ที่กระบี่ด้วยกันห้าวันเต็มๆ ไม่รวมวันแรกที่เดินทาง วันนี้คือวันที่พวกเขาทั้งยี่สิบคนจะต้องเดินทางกลับกันแล้ว รถร่วมทางที่วันมามีสี่คัน ส่วนวันนี้เพิ่มเป็นหกคัน และตอนนี้ก็กำลังถกเถียงกันอยู่ว่าใครจะไปรถใคร
กลุ่มปีสี่น่ะไม่มีปัญหาเรื่องเพื่อนร่วมทางเพราะตอนมาใครนั่งคันไหนมา ตอนกลับก็นั่งคันเดิมกลับ ปีหนึ่งก็ไม่มีปัญหาเหมือนกัน จะติดปัญหาก็ตรงปีสามนี่แหละ เพราะกันต์ต้องการให้เดียร์กลับพร้อมเขา เลยจะถีบเพื่อนร่วมทางอีกสองคนอย่างไข่เจียวแล้วก็ป่าไม้ที่ตอนมามาด้วยกันไปรถของดิว ที่มีสองสาวอย่างใบบัวกับใยไหมนั่งอยู่ แน่นอนว่าดิวกับสองสาวไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่คนที่มีปัญหาก็คือไอ้เพื่อนสองตัวที่ร้องโวกเวกโวยวายจนน่าปล่อยมันทิ้งไว้ที่เกาะนี่
“มึง... รถมึงนั่งแค่สองคน แต่ถ้ากูสองคนไปนั่งรถไอ้ดิวมันจะกลายเป็นห้าคน มึงจะให้กูไปนั่งเบียดที่กับสาวๆ เหรอวะ คิดสิมึง คิดสิ” ป่าไม้ว่า เพราะไอ้เพื่อนกันต์ไม่ยอมท่าเดียว มันจะกลับกับน้องแค่สองคนให้ได้ ให้ตายสิไอ้เรื่องมาก
กันต์นิ่งไปคิดอย่างคิดหาทางออก เขาหันไปมองรอบๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “งั้นมึงไอ้ป่า มึงไปนั่งคันของทัชกับหินผา ยังไงมึงกับไอ้หินก็พี่น้องกันอยู่แล้ว ส่วนไอ้ไข่ก็ไปนั่งกับดิว เผื่อจะได้ผลัดกันขับ ส่วนกูกลับกับน้อง ตามนี้ ตกลง ดิล!”
พูดเองเออเองจบก็คว้ากระเป๋าของเดียร์มาถือก่อนจะจูงมือเดียร์ไปที่รถโดยไม่สนใจว่าคนอื่นๆ จะพูดยังไง พอขึ้นรถได้ก็กดล็อครถเอาไว้ด้วย ป้องกันเอาไว้ก่อน มีการลดกระจกลงเพื่อตะโกนบอกให้ทุกคนขึ้นรถ
“เออ... เอากับมันสิ พวกกูก็ยืนรอมันตกลงเรื่องรถ มันคิดเองเออเองจบก็หนีขึ้นรถไปเฉย ไม่สนใจพวกกูเล้ย แล้วมีหน้ามาเร่งอีก ไอ้หมานี่นิ” เจมส์หันมาบ่นกับเพื่อนกับรุ่นน้อง “ก่อนหน้านี้มันไม่เป็นแบบนี้นี่”
ไข่เจียวกับป่าไม้ทำหน้าเซ็งเมื่อรุ่นพี่หันมาถาม ส่วนดิวกับสองสาวก็แค่หัวเราะขำ ก่อนที่ดิวจะเป็นคนตอบคำถามของพี่ “ก็ตั้งแต่เจอน้อง จีบน้อง นั่นแหละพี่ หายใจเข้าออกก็น้องๆ ทำอะไรๆ ก็น้องๆ อย่างเดียว”
“เออ เอาที่มันสบายใจ ไปๆ ขึ้นรถ จะได้กลับบ้านกัน” เจมส์เอ่ยไล่รุ่นน้องไปขึ้นรถเพื่อจะได้ขับรถกลับ ยังต้องใช้เวลาเดินทางอีกหลายชั่วโมง ขี้เกียจจะมาเสียเวลาแล้ว
“พี่นี่เอาแต่ใจเหมือนกันนะเนี่ย” เดียร์พูดกับคนที่กำลังขับรถอยู่หลังจากที่พวกเขาขับรถออกมาจากรีสอร์ทแล้ว เมื่อเช้าตื่นมาก็เก็บของเตรียมจะไปขึ้นรถเพื่อน แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนก็โดนล็อคตัวเอาไว้ ยืนฟังคนข้างๆ โต้เถียงกับเพื่อนของเจ้าตัวเรื่องที่นั่ง ก็ได้แต่ฟังเงียบๆ ตามไม่ทัน แล้วก็โดนลากมาขึ้นรถเลย
“ก็พี่อยากอยู่กับเรานี่” กันต์ก็ตอบกลับมาได้หน้าตาเฉย ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรที่ถีบเพื่อนทั้งสองคนไปรถคันอื่น “พวกมันก็แค่เรื่องเยอะ เถียงไปงั้นขอให้ได้เถียง”
“จริงๆ ตอนแรกก็ให้พี่เขานั่งมาด้วยก็ได้นี่ครับ” รถก็คันใหญ่ นั่งกันสี่คนได้สบายอยู่แล้ว
“ไม่” แต่คนนี้ก็ปฎิเสธทันที “ถ้ามันมาก็เสียงดัง โวยวาย แล้วพี่ก็คงทำแบบนี้ไม่ได้ด้วย”
แบบนี้ ที่กันต์พูดถึงคือการเอื้อมมือไปจับมือของเดียร์เอาไว้ ก่อนจะประสานมือลงไป
“ขับรถมือเดียวอันตราย”
“พี่เก่ง ไม่ต้องห่วง” หันมายักคิ้วให้เป็นของแถมพร้อมรอยยิ้ม
“ครับๆ เอาที่พี่สบายใจเลยครับ”
“ถ้าเอาที่พี่สบายใจก็ปีนมานั่งตักพี่มา”
“ตลก! ขับรถไปเถอะครับคุณหมี จับมือแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง” เดียร์ว่า ให้กันต์หัวเราะขำกับท่าทางของน้องตัวเล็ก
“ครับๆ จับมือก็พอครับคุณอุ๋ง”
“จับมือไง จับมือ ไม่ใช่ให้จุ๊บไง!” เดียร์ร้องเมื่ออยู่ๆ ก็ยกมือเขาไปจูบที่หลังมือ
“ก็จับมือไง ยังไม่ได้ปล่อยเลย” ชูมือข้างที่จับมือของเดียร์เอาไว้ให้ดูเป็นการยืนยันว่าเขายังจับมืออยู่ ไม่ได้ปล่อยไปไหนเลย
“พี่นี่ร้ายกาจชะมัดเลย” ได้แต่บ่นออกไปแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ จะดึงมือออกก็ดึงไม่ได้ เพราะนอกจากกันต์จะไม่ยอมปล่อยแล้วยังจับแน่นขึ้นด้วย
“ง่วงหรือเปล่า” กันต์ไม่ได้ตอบอะไรเดียร์แต่ถามอีกฝ่ายกลับไป เพราะวันนี้พวกเขาตื่นกันแต่เช้าเนื่องจากต้องขับรถกลับกรุงเทพฯ เขาก็เลยกลัวว่าน้องจะง่วงนอน
“ไม่ง่วง ว่าแต่พี่เถอะไม่ง่วงใช่ไหม แล้วเนี่ย... ไม่ให้พวกพี่เขามานั่งด้วยจะขับรถคนเดียวยาวถึงกรุงเทพฯไหว เหรอ บอกเลยนะผมขับรถไม่เป็นนะ ถ้าคิดจะพึ่งพาผมละก็คิดผิดนะบอกเลย”
“ขับรถให้แฟน ทำไมจะไม่ไหว แค่นี้สบายมาก ไม่ต้องห่วงครับคุณอุ๋ง”
“ครับๆ เอาเลยครับคุณหมี”
กันต์ยิ้มขำ เขาวางมือที่จับมือของน้องอยู่ไว้ที่หน้าขาของตัวเอง บีบเล่นเบาๆ ระหว่างขับรถ “เรียกแบบนี้ก็น่ารักดีนะ คุณหมี กับคุณอุ๋ง ศัพท์เรียกเฉพาะเราเนอะคู่อื่นเขายังมีเรียกน่ารักๆ กันเลย ดูรักกันมากๆ ดี”
เดียร์ที่โน้มตัวไปกดเปิดเพลงเพราะแขนข้างขวาไม่ว่างเนื่องจากโดนยึดไปเลยต้องใช้ข้างซ้ายแทน เลยทำให้ไม่ถนัด เจ้าตัวชะงักไปตอนที่ได้ยินคำพูดของกันต์ “บ้า”
“บ้าที่ไหนกัน น่ารักจะตายไปคุณอุ๋ง ไหนเรียกพี่ว่าคุณหมีสิ”
“ไม่เอา ไม่เรียก ขับรถไปดีๆ เลยพี่กันต์ จะชะลอจอดข้างทางทำไมเนี่ย”
“ไม่เรียกก็ไม่ขับต่ออ่ะ เอาสิ อยู่ด้วยกันบนรถแบบนี้นี่แหละไม่ต้องไปไหน” คนจริง พูดจริงทำจริง เพราะตอนนี้กันต์เปิดไฟเลี้ยวแล้วจอดรถชิดขอบถนนแล้ว
“เดี๋ยวคันอื่นๆ ก็งงหรอกพี่”
“ไม่มี เราอยู่คันสุดท้าย พวกนั้นมันนำกันไปหมดแล้ว” กันต์ตอบ เดียร์ได้แต่มองอย่างงงๆ เพราะจำได้ว่าตอนขับรถออกจากรีสอร์ท คันของพวกเขาไม่ได้อยู่คันสุดท้าย “เร็วๆ เรียกเร็วจะได้ขับต่อ”
เดียร์เม้มปากเบนสายตาออกไปนอกรถไม่กล้ามองสบตากับกันต์ ให้เรียกเล่นๆ แบบก่อนหน้านี้ก็ได้อยู่หรอก แต่พอตอนนี้จะเรียกมันก็เขินเหมือนกัน อย่างกับคู่รักคนอื่นเขาเรียกกัน เค้าๆ ตัวๆ ที่รัก ปะป๋า อะไรพวกนี้เลย
“ไหนเรียกสิ”
“ขับรถไปดีๆ เถอะครับ... คุณหมี...” พูดไปก็หันหน้าหนีไปทางนอกหน้าต่าง
กันต์หัวเราะชอบใจปล่อยมือจากมือของน้องแล้วพาดมือไปโอบไหล่อีกฝ่ายแล้วดึงมาใกล้ก่อนจะหอมแก้มแดงๆ ไปฟอดใหญ่จนคนโดนหอมแก้มตาโตหันมามองด้วยความตกใจ
“น่ารักนะเรา” ก้มมองคนที่ยังทำหน้าตกใจอยู่แล้วก็หอมแก้มอีกรอบ แล้วจึงผละออกมานั่งดีๆ เพื่อขับรถต่อ ไม่วายหันไปมองคนเขินอีกรอบ “นั่งดีๆ ครับคุณอุ๋ง”
“ฮึ่ม... พี่นิสัยเสีย นิสัยไม่ดี ฉวยโอกาส ขี้แกล้ง” ได้แต่บ่นงึมงำๆ กับตัวเอง ไม่กล้าบ่นดังมากเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะแกล้งอะไรอีกหรือเปล่า
แต่ถึงจะบ่นแบบนั้นกลับเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปดึงมือของพี่ตัวโตที่จับพวงมาลัยรถอยู่มาวางที่ตักตัวเองแล้วก็จับเอาไว้ ปล่อยให้พี่ใช้มือข้างเดียวขับรถ กันต์หันมามองก่อนจะยิ้มเอ็นดูเมื่อน้องตัวเล็กจับนิ้วของเขาเล่นเพลินๆ ถ้าเป็นเด็กทารกก็คงเหมือนใช้มือน้อยๆ กำๆ รอบนิ้วผู้ใหญ่ หรือถ้าเป็นลูกแมวก็ใช้อุ้มเท้ามาเล่น ใช้ปากงับนิ้ว อะไรแบบนั้นเลย
“รับโทรศัพท์ให้พี่หน่อยครับ” กันต์บอกเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์
เดียร์พยักหน้ารับก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของอีกฝ่ายมากดรับ คุยกับปลายสายอยู่สักพักก็วาง “พวกพี่ๆ เขาอยู่ร้านข้าวครับ เห็นเรายังไม่ถึงเลยโทรมาถามว่าถึงไหนแล้ว”
“อ่อ... ไม่เกินสิบนาทีก็ถึงแล้วล่ะ”
อย่างที่กันต์บอก ไม่เกินสิบนาทีรถของกันต์ก็เลี้ยวเข้าไปในร้านอาหารที่นัดแนะกับกลุ่มเอาไว้ว่าจะแวะกินข้าวกลางวันกันที่นี่ ก่อนจะวิ่งยิงยาวกลับกรุงเทพฯ เลย ได้รับคำแซวเหมือนเดิมเมื่อกันต์เดินจูงมือน้องไปที่โต๊ะ
เพราะมาช้าสุด อาหารมาเสิร์ฟแล้วเรียบร้อยเลยไม่ต้องรอ นั่งได้ก็สามารถกินได้เลย กินกันไปเฮฮากันไปตามประสา โชคดีที่พวกเขาเลือกนั่งโซนด้านนอกที่ไม่ใช่ห้องกระจก แถมด้านนอกคนยังไม่ค่อยมีเสียงพวกเขาเลยไม่ไปรบกวนแขกคนอื่นๆ ของร้านให้ต้องโดนมองแรงใส่
หลังจากจัดการกับมื้อกลางวันกันเรียบร้อยทุกคนก็ทยอยกันไปขึ้นรถเหมือนเดิม ขากลับนี้แต่ละคันก็ขับกันแบบสบายๆ บางคันอยากแวะเที่ยวก็แวะ หรือคันไหนอยากยิงยาวไปถึงกรุงเทพฯ เลยก็ได้ กันต์กับเดียร์ตัดสินใจจะขับยาวเลย ไม่แวะเที่ยวที่ไหน สาเหตุก็เพราะว่ากันต์ไม่อยากให้น้องถึงบ้านดึกเกินไป
“กว่าจะถึงกรุงเทพฯ ก็น่าจะเย็นแล้ว พี่กันต์ไม่ต้องไปส่งผมที่บ้านก็ได้ กว่าจะไปถึงบ้านผมอีก อยู่คนละทางกับบ้านพี่เลย รถติดแน่นอน” เดียร์นั่งคำนวณระยะทางกับเวลาก่อนจะหันไปพูดกับกันต์
“ไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน จะปล่อยให้กลับเองได้ยังไงกัน”
“กลับได้สิ แถวบ้านผมนั่งรถไฟฟ้าไปได้อยู่ แล้วก็ต่อมอเตอร์ไซค์อีกหน่อยก็ได้แล้วครับ บ้านพี่กับผมมันคนละฝั่งของเมืองเลยนะ”
“พี่ยอมรถติดดีกว่าปล่อยเรากลับเองคนเดียว อันตราย” ยังไงกันต์ก็ไม่ยอม
“ผมผู้ชายนะครับ เผื่อพี่จะลืม”
“พี่ไม่ลืมครับว่าแฟนพี่เป็นผู้ชาย แต่สมัยนี้จะชายหญิงแล้วไง อันตรายเหมือนกัน ให้พี่ไปส่งน่ะดีแล้ว อีกอย่างจะได้อยู่กับเรานานขึ้นด้วย เข้าใจแฟนหรือยังครับคุณอุ๋ง”
“ตามใจ ถึงบ้านเที่ยงคืนตีหนึ่งผมก็ไม่รู้ด้วยแล้ว”
“ทำไมเขินแล้วชอบเกรี้ยวกราด สงสัยต้องปราบบ่อยๆ เวลาเขิน จะได้ไม่เกรี้ยวกราดแบบนี้” ยื่นมือมาบีบแก้มขาวๆ ของน้องอย่างมันเขี้ยว มันน่าจับมาฟัดให้ช้ำจริงๆ เลยคนอะไร
เดียร์ตีมือของกันต์ที่กำลังบีบแก้มเขาอยู่ บ่นพึมพำตามประสา ก่อนจะโวยวายออกมาอีกรอบเมื่ออีกฝ่ายอาศัยช่วงเวลาที่รถติดไฟแดงมาคว้าคอเขาไปฟัดแก้มจนแทบจะช้ำ กันต์ยอมผละออกพร้อมกับรอยเล็บที่แขนของตัวเอง โดนอุ๋งที่กลายร่างเป็นแมวข่วนมา เจ็บเหมือนกันนะ
แม้จะรู้สึกผิดแต่เดียร์ก็ไม่ยอมขอโทษหรอกนะเพราะอีกฝ่ายแกล้งเขาก่อน เขาแค่ป้องกันตัวเล็บเลยไปข่วนด่วน เพราะฉะนั้นเขาไม่ผิดด้วย แต่กันต์ก็ไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจอะไร เพราะเขาก็รู้ว่าน้องไม่ได้ตั้งใจทำ เห็นมองลอยแดงที่แขนเขาตาละห้อยด้วยความสำนึกผิด ก็โกรธไม่ลงแล้ว
กว่าจะกลับถึงกรุงเทพฯ ก็เย็นย่ำ ช่วงเวลาแห่งการจราจรติดขัด กว่าจะฝ่าการจราจรที่แดงตลอดเส้นทางไปถึงบ้านของเดียร์ได้ก็ใช้เวลาไปสองชั่วโมงกว่า ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว ยังดีที่เขาแวะเข้าปั้มก่อนจะเข้ากรุงเทพฯ ซื้อขนม ของกินมารองท้องกันแล้วเลยยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นคงได้ปวดท้องเพราะหิวกันแน่นอน
“ข้างหน้าครับ ที่รั้วยาวๆ นั่นแหละ” เดียร์ชี้นิ้วไปที่รั้วบ้านข้างหน้า ก่อนจะหยิบรีโมทมากดเปิดประตูรั้ว แม้ว่าเขาจะขับรถไม่เป็นแต่ก็พกรีโมทประตูรั้วเอาไว้ตลอด เผื่อเวลานั่งรถแท็กซี่ หรือให้เพื่อนมาส่ง จะได้เข้าบ้านได้
“บ้านเราเหรอเนี่ย” กันต์อดที่จะอึ้งไม่ได้ เพราะดูแค่รั้วก็อลังการแล้ว
“ก็ครับ มีบ้านอยู่สามหลังน่ะครับ บ้านคุณปู่หมอ บ้านคุณปู่คุณย่า แล้วก็บ้านผม รั้วเลยดูใหญ่ ดูกว้างแบบนี้” เดียร์ตอบ
กันต์พยักหน้ารับ กะเอาด้วยสายตาเขาเชื่อว่าที่ดินที่อยู่ในรั้วนี้ต้องมีไม่ต่ำกว่าสี่ไร่แน่นอน เพราะตอนที่เขาขับรถผ่านบ้านหลังใหญ่สองหลังนั้น แต่ละหลังก็ใช้พื้นที่ไม่น้อยเลย ไหนจะมีสวนอีก เหมือนกำลังหลุดเข้ามาในอีกอาณาเขตหนึ่งเลย
“ขอบคุณนะครับที่ขับรถมาส่งผม” เดียร์พูดหลังจากที่รถจอดสนิทอยู่หน้าบ้านแล้ว
“ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวพี่ช่วยหยิบกระเป๋า” กันต์บอกก่อนจะลงจากรถเพื่อหยิบกระเป๋าเดินทางของเดียร์ที่วางอยู่ที่เบาะหลังให้ “ยังไม่ลืมใช่ไหมครับ เรื่องที่พี่บอกเอาไว้ เรื่องที่บ้านเดียร์น่ะ”
“ไม่ลืมครับ เดี๋ยวผมบอกพี่อีกทีนะครับผมจะพูดเกริ่นๆ เอาไว้ก่อน” เดียร์พยักหน้ารับ
“เอาที่เราสบายใจนะเดียร์ ถ้ายังไม่พร้อมพี่ก็ไม่บังคับ” กันต์ยกมือขึ้นลูบผมเดียร์เบาๆ เหมือนต้องการปลอบ
“ครับ” เดียร์ยกมือขึ้นจับมือของกันต์เอาไว้ บีบเบาๆ เพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเอง “พี่รีบกลับได้แล้ว เดี๋ยวถึงบ้านดึก”
“เดียร์!!”
เสียงตะโกนเรียกชื่อเดียร์ ทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งด้วยความตกใจ หันไปมองตามที่มาของเสียง
“แด๊ด...”
“เข้าบ้านเดี๋ยวนี้” อีกฝ่ายสั่งเสียงเข้ม สายตาไม่ได้มองอยู่ที่ลูกชายแต่เป็นใครอีกคนที่ยืนจับมือกับลูกชายของเขา
“แด๊ดคือว่า...” เดียร์ไม่แน่ใจว่าแด๊ดเห็น หรือได้ยินอะไรไหม
“แด๊ดบอกให้เข้าบ้านเดี๋ยวนี้ไง”
“ไปครับ เข้าบ้านเถอะ เอาไว้พี่จะโทรหา” กันต์บอกกับน้องตัวเล็ก ก่อนที่เข้าจะหันไปยกมือไหว้สวัสดีคนที่ยืนอยู่ “สวัสดีครับ”
“นายกลับไปได้แล้ว เดียร์มาหาแด๊ดเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“อย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ เอาไว้ผมมา...” ยังไม่ทันจะพูดจบประโยค อีกฝ่ายก็ดึงเดียร์เดินกลับเข้าไปในบ้านแล้ว
กันต์ได้แต่ถอนหายใจออกมา รู้สึกว่าเรื่องนี้น่าจะไม่ง่ายเสียแล้ว ท่าทางพ่อของน้องจะหวงน้องไม่ใช่เล่น แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมแพ้ แม้จะโดนห้ามก็ตามที
************************************************
เปิดด้วยหวาน ปิดด้วย... เอ... จะเรียกว่าอะไรดีอ่ะ ไม่มีอะไรหรอก ฮี่ ๆ รู้แต่ว่าทริปทำงานของน้องเดียร์กลายเป็นทริปสวีทไปแล้วจ้า ใครก็ได้เอาพี่กันต์ไปเก็บที น่าหมั่นไส้พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง งุ้ย น้องเขินนะ แต่อยากจะเอาคืนบ้าง คนพี่ก็นะ ทีตอนตัวเองฟัดน้อง อ่อยน้องละไม่มีเขิน พอน้องมากอดหน่อย ซบนิดล่ะหน้าแดง ต้องหลงน้องเบอร์ไหนจ้า ฮี่ ๆ ส่วนตอนหน้าจะเป็นอย่างไร... รอลุ้นเอานะคะ
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
:mew2: แด๊ด ไม่ชอบคุณหมีไรเบอร์นั้นอ่ะ.....งานช้างเลยจ้ากว่าจะได้เข้าบ้านน้อง
:katai5: :katai5: :katai5:
-
แด๊ดดดดดด พี่กันต์เจอคุณพ่อหวงลูกซะแล้ว
ว่าแต่คุณแด๊ดอย่าดุน้องนะเดี๋ยวเจอคุณม่าม๊านะ
-
แหม่พี่ควอตซ์ทำหวง พี่กันต์ต้องสู้ๆน้า :laugh:
-
คงจะวางท่าไปงั้นๆแหละเนอะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ทำมะดา พ่อก็ต้องหวงลูกเนอะ อิอิ
รอว่าคุณหมีจะฝ่าด่านพ่อคุณอุ๋งยังไง หุหุ
-
หวายๆๆ เจอแด็ดๆ ขี้หวงลูกซะแล้ว
-
โหห แด๊ดโหดมากๆๆ นี้แค่เห็นกันครั้งแรก ยังไม่รู้ว่าเป็นแฟนนะเนี่ยะ งานหนักละพี่กันต์เรา
-
ทริปทะเลหวาน ถึงบ้านน้อง o22 o22 o22
:L2: :pig4:
-
เอาแล้ว ๆ คุณพ่อเห็นแล้วววววว :mew5:
-
:mew1:
พี่กันต์เจอแด๊ดแล้ววว อย่ามีอะไรเลยยย
สงสารพี่กันต์ ขอให้แด๊ดยอมรับนะๆๆๆ
อย่าแกล้งพี่กันต์เลย
-
ไม่ดราม่าน๊า //สงสารน้องเดียร์กับพี่กันต์
-
ทริปสวีทจริงๆด้วย
แต่คุณแด๊ดก็ต้องเจอคุณมัมมั้ยแบบนี้
-
ชอบคุณอุ๋งกับคุณหมี
-
แด๊ดทำเป็นเข้ม
เดี๋ยวจะโดนมัมบ่น
-
ถ้าบอกว่าเป็นพี่ตัวโต แด๊ดแด๊ดจะลดความหวงลงบ้างไหมน้ออออ
แด๊ดขี้หวง หวงลูกชาย 5555555
งานนี้คงต้องพึ่งมัมมัมแล้วล่ะ
สู้ๆนะ พี่หมีกับน้องอุ๋ง :mew1:
-
น่ารัก หวานแหว เดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอม
กันต์คือคนจริงแห่งปี ทำซะน้องทั้งเขินทั้งอยากว่า
เดียร์น่าเอ็นดูมากเลย แกล้งสนุกไง เค้าเลยชอบแหล้งน้อง
แต่คนเขินอะเนาะ จะห้ามยังไงไหว พี่ก็ไม่ช่วยน้องเลย
ว้ากกกก เจอจังๆ ค่ะ แด็ดออกมารับเองเลยด้วย
ลุ้นจะดราม่าหนักไหม เดียร์จะพูดให้เข้าใจ หรือมัมจะช่วยได้
-
พ่อควอตซ์มาแล้ววว พี่กันต์สู้ๆ แต่ถ้าเข้าทางมัมๆ ได้นะ สบายแน่นอน แบ็คดีมีชัยไปกว่าครึ่ง 555
-
มีความหวงลููกหนักมาก :hao7: :hao7:
-
พี่ควอตหวงลูกชาย อยากอ่านต่อแล้วอะ :katai2-1:
-
จ้าาาา
-
แหมมมม พี่ควอทซ์หวงลูกเหรอคะ
-
คนหวงลูกออกตัวแล้ว พี่หมีสู้ๆ
-
อห คุณแด๊ดดี้ เสียงเข้มมาก พี่กันต์สู้ๆ นะ
-
:pig4: :pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เจอคุณพ่อสุดโหด
-
แด๊ดจะหวงน้องเดียร์กว่าเลิฟมั้ยเนี่ย
หรือจะให้พี่กันต์เข้าทางมัมมี้ดี
-
คุณพ่อควอตซ์หวงน้องเดียร์มากเลยอ่ะ
พี่กันต์พยายามเข้านะ 555
-
เป็นทริปทำงานที่หวานมากกกก คนไม่มีแฟนก็อิจฉาไปดิ :laugh: แด๊ดออกโรงแล้วจ้านี่แค่เห็นจับมือยังไม่ได้บอกว่าเป็นแฟนนะ หวงลูกชายมาก พี่กันต์เข้าทางมัมมี๊น่าจะง่ายขึ้นนะ สู้ๆขอให้ผ่านด่านว่าที่พ่อตาให้ได้
-
ทริปทำงาน เหมือนทริปฮันนีมูนเลย
แด๊ดหวงลูกชายมาก พี่กันต์สู้ๆ นะ
-
ออกโรงแล้วพ่อจงอางหวงไข่ :laugh:
-
โอ๊ะโอ ศึกพ่อตากับลูกเขย จะเริ่มแล้วววววว พี่หมีสู้ๆ :katai2-1:
-
แด๊ดต้องรู้สิ พี่ตัวโตของน้องไง โหดกับน้องมากระวังมัมๆ งอนแทนน้องนะ อิอิ
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/8e/32/1e/8e321e6efc235764ec5b336f045b3bdf.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท28 l “ครอบครัวบริสตัน”
“แด๊ดครับ...” เดียร์เรียกคนที่เดินนำหน้าเขาอยู่เสียงเบา ไม่รู้ว่าแด๊ดดี๊อยู่ในอารมณ์แบบไหนกันแน่
“เข้าห้องไปอาบน้ำนอนได้แล้ว มันดึกแล้ว นอนเลยนะ ห้ามแอบคุยกันใคร” แด๊ดดี๊หันมาบอกเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของเดียร์
“แด๊ดครับ คือว่าผมกับพี่กันต์น่ะ...”
“พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน แต่วันนี้เข้าห้องนอนได้แล้ว” เปิดประตูให้พร้อม เดียร์เลยได้แต่เดินเข้าไปในห้อง หันมามองหน้าแด๊ดดี๊พลางทำหน้าอ้อน เพราะดูแล้วแด๊ดดี๊เหมือนจะไม่พอใจอารมณ์ไม่ดี “พรุ่งนี้เราจะได้พูด ได้อธิบายเยอะแน่นอนไม่ต้องห่วง ถ้านอนไม่หลับก็คิดคำพูดดีๆ เอาไว้พูดพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
“ครับ... แด๊ดดี๊”
แด๊ดดี๊ปิดประตูห้องนอนให้เรียบร้อย เดียร์ได้แต่วางกระเป๋าเดินทางเอาไว้ที่พื้นข้างๆ ตะกร้าสำหรับใส่เสื้อผ้าใส่แล้ว พลางถอนหายใจ ท่าทางของแด๊ดดี๊เหมือนจะรู้แล้วเลยว่าเขากับกันต์กำลังคบกันอยู่ แต่ถ้าแด๊ดอยากจะรู้ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย แค่วันสองวัน ทั้งความสัมพันธ์ของเขากับกันต์ ความสัมพันธ์ของกันต์กับอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อน หรือคนรัก แด๊ดดี๊ก็สามารถหาข้อมูลมาได้อยู่แล้ว
ถ้าเกิดแด๊ดดี๊จะรู้แล้วว่าเขากับกันต์กำลังคบกันอยู่ก็คงไม่แปลกใจอะไร
แต่เพราะถามใครก็ไม่ได้เดียร์เลยเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะกระโดดขึ้นมาบนเตียง หยิบโทรศัพท์มากดดู กันต์ส่งข้อความมาน่าจะเป็นตอนที่เข้าห้องไปอาบน้ำ อีกฝ่ายถึงบ้านแล้ว และก็กำลังจะไปอาบน้ำ เดียร์เลยตอบข้อความเอาไว้แบบนั้น เข้าแอปเกมเล่นค่าเวลารอให้อีกฝ่ายตอบข้อความกลับมา
KAN
จะนอนหรือยัง??
*ส่งสติ๊กเกอร์*
เดียร์เลื่อนนิ้วไปกดดูข้อความของกันต์ทันทีที่มันแจ้งเตือนมา ก่อนจะรีบกดข้อความตอบกลับไป
:D_Dear
ยังไม่นอนครับ
พี่ถึงบ้านเร็วอยู่นะ รถไม่ค่อยติดเหรอ
KAN
ไม่ค่อยติดแล้วล่ะ เลยถึงเร็ว
แล้วนี่ทำอะไรอยู่
ยังไม่ง่วงเหรอ
:D_Dear
นอนไม่หลับ...
เหมือนแด๊ดจะรู้แล้วล่ะว่าเราคบกัน แต่ไม่รู้นะว่าแด๊ดรู้ได้ยังไง
KAN
แล้วแด๊ดดี๊เขาพูดว่าอะไรเขาบ้างหรือเปล่า
:D_Dear
แด๊ดยังไม่พูดอะไรครับ ให้ผมเข้าห้องนอน
แล้วก็บอกว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน
นึกแล้วก็ต้องถอนหายใจ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้าง ไม่รู้ว่าเรื่องที่แด๊ดจะคุยจะใช่เรื่องของเขากับกันต์หรือเปล่า ถ้าสมมติว่าแด๊ดไม่ยอมให้เขากับกันต์คบกัน เขาจะต้องทำยังไง
KAN
เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะเข้าไปหาที่บ้านนะครับ
จะได้คุยกับแด๊ดแล้วก็มัมของเดียร์ด้วยเลย
ไม่ต้องกังวลหรือคิดมากอะไร
เดี๋ยวพี่คอลหาดีกว่า คุยแบบนี้ไม่ถนัดเลย
กันต์ส่งข้อความมาแบบนั้น ทำเอาเดียร์ตาโตเมื่ออีกคนบอกว่าพรุ่งนี้จะมาหาที่บ้าน รู้สึกว่าทุกอย่างมันเร็วไปหมด เดียร์ยังไม่ทันได้วางแผนหรือเกริ่นนำอะไรเอาไว้ก่อนเลย บทจะรวดเร็วก็รวดเร็วไปหมดเลย
เปลี่ยนจากส่งข้อความคุยกันเป็นโทรวีดิโอคอลหากันแทน เดียร์กดรับสายจากอีกฝ่าย กันต์เองก็อยู่ในชุดนอนแล้ว กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเหมือนกันกับเขานี่
[ง่วงหรือยังคุณอุ๋ง]
เดียร์ส่ายหน้ากับคำถามของกันต์ สีหน้าของน้องตัวเล็กไม่สู้ดีนักคงกังวลกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ [เดียร์ จำที่พี่พูดได้ใช่ไหม]
“อะไรเหรอครับ”
[ที่พี่บอกว่าจะไม่ปล่อยมือน่ะ จำได้ใช่ไหม]
เดียร์พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเขาจำได้ เพราะเพิ่งจะคุยกันไปเมื่อวันก่อนนี้เองเรื่องที่เดียร์จะบอกกับที่บ้านว่าคบกับกันต์ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กันต์จะไม่มีทางปล่อยมือเด็ดขาด
[พี่ยืนยันคำเดิมนะ ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็จะไม่มีวันปล่อยมือของเดียร์เด็ดขาด ถ้าไม่ได้รับการยอมรับ พี่จะทำให้ยอมรับเอง แล้วเดียร์ล่ะ... จะไม่ปล่อยมือเหมือนกันใช่ไหม]
“ครับ... ผมก็จะไม่ปล่อยมือเหมือนกัน”
[น่ารักมากครับคุณอุ๋ง] กันต์ยิ้ม ถ้ายื่นมือทะลุหน้าจอโทรศัพท์ออกมาได้เขาก็อยากจะยื่นมือมาลูบผมของน้องเบาๆ [ดึกมากแล้วนะ นอนได้แล้วครับคุณอุ๋ง พรุ่งนี้เจอกันนะ]
“พี่จะวางแล้วเหรอ” เดียร์ยังไม่อยากให้อีกฝ่ายวางสายไปเลย
[พี่ร้องเพลงให้ฟังไหม คืนนี้ไม่ต้องฟังเพลงจากโทรศัพท์สักวันเนอะ ฟังเพลงจากพี่แทนดีไหม]
“ครับ พี่ร้องให้ฟังนะ”
[รอแปบหนึ่งนะ] กันต์บอกก่อนที่เจ้าตัวจะหายไปจากหน้าจอให้เดียร์ได้แต่มองอย่างงงๆ ไม่นานเจ้าตัวก็กลับมาพร้อมกับกีตาร์ในมือ
“พี่จะเล่นกีตาร์ให้ฟังด้วยเหรอ พี่เล่นเป็นด้วยเหรอ”
[ไม่ได้เล่นสักพักแล้วเหมือนกัน เพี้ยนหน่อย แต่ยังไงก็อดทนฟังเอาแล้วกันนะ] กันต์บอกยิ้มๆ เจ้าตัวขยับโทรศัพท์เพื่อหาที่วางที่จะมองเห็นได้โดยไม่ต้องถือเอาไว้ สุดท้ายก็ต้องย้ายไปนั่งที่โต๊ะทำงานแทน เอาโทรศัพท์วางไว้กับที่วาง [นอนลงเลย นั่งแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่หลับหรอก]
เดียร์ยิ้มรับ ขยับตัวลงนอนตะแคงข้าง แล้วมองอีกคนผ่านทางจอโทรศัพท์ กันต์ปรับสายจูนสายอยู่ไม่นานก็เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะยักคิ้วให้ นิ้วยาวๆ กรีดไปตามสายของกีตาร์จนเป็นทำนองเพลงช้าๆ หัวใจของเดียร์เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้ยินทำนองเพลงที่เขาเคยฟัง
[ถ้าฉันนี้เป็นคนธรรมดาทั่วไป ไม่ใช่ภาพสวยงามอย่างที่เธอวาดไว้ ขอถามสักคำหนึ่ง จะมีสิทธิไหมจะบอกคำนี้ไปกับเธอ]
[เพราะฉันไม่ใช่คนมีเวทมนต์วิเศษ เนรมิตดวงดาวให้เธอก็คงไม่ไหว ที่ฉันพอทำได้คือเอ่ยคำนี้ที่เก็บไว้ข้างใน นี่คือสัญญาที่มาจากหัวใจ ก็ไม่รู้จะเอ่ยคำไหน ได้ดีกว่าสี่พยางค์ ที่ฉันจะขอพูดไป]
ตอนนี้เดียร์รู้แล้วว่าทำไมเรามักจะเขินเวลาที่แฟนมาร้องเพลงให้ต่อให้คนนั้นจะร้องไม่เพราะก็ตาม มันเป็นเพราะอารมณ์ ความรู้สึกทั้งหมดที่คนร้องพยายามจะส่งให้กับคนฟัง เหมือนอย่างกันต์กับเดียร์ในตอนนี้
คนที่กำลังตั้งใจร้องเพลงนี้เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองออกมาให้เดียร์ได้รับรู้
[รักเธอคนเดียว แค่เท่านี้ที่ใจของฉันมี คือรักแท้ให้เธอทุกนาที ให้เธอช่วยรับมันไปได้ไหม รักเธอคนเดียว แม้จะดูเป็นคำสั้นๆ คำหนึ่งเท่านั้น แต่ว่ามันจะยาวนานแสนนาน ตราบที่มีลมหายใจ ขอให้เชื่อใจฉัน]
เสียงของกันต์นั้นทุ้มน่าฟัง ยิ่งมาร้องเพลงแบบนี้ก็ยิ่งน่าฟังมากขึ้นไปอีก เดียร์ได้แต่นอนอมยิ้มมองกันต์เล่นกีตาร์แล้วก็ร้องเพลงให้ฟังจนกระทั่งจบเพลง
[นอนได้แล้วนะ]
“ครับ พี่ก็นอนได้แล้วเหมือนกัน”
[พี่ก็จะนอนแล้ว ถ้าไม่อยากวางสายก็เอาไว้แบบนี้ก็ได้ ดีไหม]
พอกันต์ถามมาแบบนั้นเดียร์ก็พยักหน้าทันที ดวงตากลมโตมองกันต์เอากีตาร์ไปเก็บ เดินมาหยิบโทรศัพท์ที่กำลังวีดิโอคอลหาเขาอยู่แล้วเดินมาที่เตียง จนกระทั่งล้มตัวลงนอนตะแคงข้าง เหมือนพวกเขากำลังนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แล้วหันหน้าเข้าหากัน
[ฝันดีนะครับคุณอุ๋ง พรุ่งนี้ตื่นมาก็จะยังเห็นพี่อยู่แบบนี้]
“ครับ... ฝันดีนะครับคุณหมี”
[หลับตาเลย]
เดียร์หลับตาลงตามคำบอกของอีกฝ่าย กันต์ร้องเพลงคลอไปเรื่อยๆ เพื่อต้องการกล่อมให้น้องตัวเล็กของเขาหลับ พลางมองใบหน้าของเดียร์ที่กำลังนอนหลับสบายผ่านทางโทรศัพท์ นึกอยากจะทะลุจอไปนอนกอดเสียจริงๆ
กันต์นอนดูหน้าน้องตอนหลับแบบนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตัวเองเผลอหลับไปแบบไม่รู้ตัวเหมือนกัน
เดียร์รู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง เจ้าตัวสะลึมสะลือก่อนจะส่งเสียงอู้อี้ตอบกลับไปว่าตื่นแล้ว เสียงเคาะประตูถึงได้เงียบลง พอเริ่มได้สติก็หันไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ มากดดู แต่ทุกอย่างก็ดำมืดไปหมด แบตคงหมดตั้งแต่เมื่อคืนที่วีดิโอคอลทิ้งเอาไว้ เลยต้องหันไปดูเวลาที่นาฬิกาแบบตั้งโต๊ะแทน แปดโมงกว่าแล้ว... จะว่าเช้าก็ยังเช้าอยู่ แต่จะว่าสายก็เริ่มสายแล้วเหมือนกัน
ลุกขึ้นนั่งให้หายงัวเงีย หยิบโทรศัพท์มาชาร์จแบตก่อนจะเดินลากเท้าเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินลงไปข้างล่าง สมาชิกทุกคนในบ้านนั่งพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหารแล้ว เดียร์เอ่ยทักทายควอตซ์กับน้ำเหนือ รวมไปถึงพี่ชายฝาแฝดแล้วก็น้องสาวคนเล็กด้วย
“เมื่อคืนหลับสบายไหมครับ” มัมมี๊ถาม พร้อมกับส่งยิ้มใจดีมาให้
“ก็สบายดีครับ” เดียร์ยิ้มตอบ เหลือบมองแด๊ดดี๊ควอตซ์ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดหรืออะไรนอกจากยกแก้วกาแฟขึ้นจิบพร้อมกับอ่านข่าวในไอแพดไปด้วย เดียร์เลยหันกลับมาสนใจกับข้าวต้มอุ่นๆ ที่ส่งกลิ่นหอมน่ากิน
“กินข้าวเถอะครับ เดี๋ยวจะเย็นเสียหมดแล้วจะไม่อรอ่ย”
“ครับ” รับคำก่อนจะตักข้าวต้มขึ้นกิน
มื้อเช้าของครอบครัวบริสตันผ่านไปอย่างเรียบง่าย พูดคุยกันบ้าง หัวเราะกันบ้าง อย่างที่เป็นเหมือนทุกครั้ง
“เอาล่ะ ไปที่ห้องนั่งเล่นดีกว่า แด๊ดมีเรื่องจะพูดด้วย โดยเฉพาะกับเรา... เดียร์” ควอตซ์พูดหลังจากมื้อเช้าจบลง พูดจบก็เดินออกจากห้องอาหารไปทันที
“หือ... เรื่องอะไรเหรอคะ” เลิฟหันมาถามพี่ชายของเธอ
“เดี๋ยวก็คงได้รู้เองนั่นแหละ ไปเถอะ ช้าเดี๋ยวแด๊ดโกรธ” เดียร์ตอบเสียงเบาก่อนจะลุกเดินตามแด๊ดดี๊ไปอีกคน คนอื่นๆ เลยเดินตามไปบ้าง
“เดียร์มีอะไรจะบอกแด๊ดกับมัมไหม” ควอตซ์ถามทันทีที่ลูกชายคนเล็กเดินมาถึง
เดียร์มองหน้าแด๊ดดี๊กับมัมมี๊สลับกันก่อนจะถอนหายใจออกมาแล้วพยักหน้ารับ “ครับ เดียร์มีเรื่องจะบอกแด๊ดกับมัม”
“ว่ามาสิ” แด๊ดดี๊ว่า
ปกติเดียร์ก็มักจะกลัวแด๊ดดี๊มากกว่ามัมมี๊อยู่แล้ว เพราะถ้าเวลาพวกเขาดื้อ หรือทำตัวไม่ดีแด๊ดก็จะเป็นคนดุแถมยังลงโทษพวกเขาด้วย แต่ถ้าตอนไม่ได้ทำอะไรผิดแด๊ดก็ทั้งน่ารัก ทั้งใจดี ตอนนี้แม้สีหน้าของแด๊ดจะไม่ได้โกรธ แต่คนมีเรื่องติดตัวอย่างเดียร์ก็อดกลัวไม่ได้
“เดียร์มีแฟนแล้วครับ” เดียร์บอกเสียงเบา แต่เพราะไม่มีใครพูดอะไรภายในห้องจึงเงียบสนิท ทำให้ได้ยินเสียงของเดียร์ชัดเจน “เป็นรุ่นพี่ที่คณะ แล้วแฟนเดียร์ก็... เป็นผู้ชายด้วย”
มัมมี๊ดูตกใจเมื่อได้ยินแบบนั้น ผิดกับแด๊ดดี๊ที่ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา อีกฝ่ายคงรู้แล้วแน่ๆ ไม่ก็น่าจะเดาได้จากเมื่อคืนนี้
“คนที่มาส่งเราเมื่อคืน”
เดียร์พยักหน้ารับกับคำถามของแด๊ดดี๊ “ใช่ครับ พี่กันต์ เป็นพี่ที่คณะครับ”
“แล้วคบกันได้ยังไง”
“ขอโทษนะคะ” เมดเดินเข้ามาในห้องก่อนจะพูด “พอดีว่ามีคนมาขอพบคุณควอตซ์ค่ะ เป็นเด็กหนุ่มน่าจะอายุพอๆ กับคุณหนู ชื่อกันต์ค่ะ”
ควอตซ์หรี่ตามองก่อนจะหันมาหน้าลูกชายที่ทำตาโตหันไปมองเมดสาวที่เดินเข้ามารายงาน ก่อนที่แด๊ดดี๊ควอตซ์จะพยักหน้าให้เป็นเชิงบอกให้พาเขาเข้ามา ไม่นานร่างสูงของกันต์ก็เดินเข้ามาในห้อง เจ้าตัวชะงักไปนิดเมื่อเห็นว่าในห้องไม่ได้มีแค่คนที่เขามาขอพบ ทุกคนในครอบครัวของน้องนั่งอยู่กันพร้อมหน้ารวมถึงเดียร์ด้วย
กันต์ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน เขาจำได้จากในรูปที่น้องเคยเอาให้ดู คือพ่อกับแม่ของน้อง “สวัสดีครับ ผมกันต์ครับ ชนกันต์ กิจไพศาลกุลครับ”
“มาที่นี่มีธุระอะไร” ควอตซ์ถามเสียงเรียบ ไม่แม้กระทั่งเชื้อเชิญแขกให้มานั่ง
กันต์เดินเข้าไปใกล้มาขึ้นก่อนจะนั่งลงกับพื้นใกล้ๆ กับโซฟาตัวที่เดียร์นั่งอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมองน้องที่มองมาที่เขาไม่วางตาก่อนจะหันกลับไปมองผู้ใหญ่ทั้งสองคน “ผมมาเพื่อแนะนำตัวครับ แล้วก็มาเพื่อขออนุญาตคุณอาทั้งสอง ผมเป็นแฟนกับเดียร์ครับ เลยอยากจะขออนุญาตคุณอาให้ผมได้คบกับเดียร์ด้วยนะครับ”
“แล้วทำไมฉันต้องยอมให้เธอคบกับลูกชายของฉันด้วย” ควอตซ์เป็นผู้ผูกขาดบทสนา เจ้าตัวยกมือจับมือของน้ำเหนือเอาไว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอยากจะพูดอะไร น้ำเหนือเลยได้แต่นั่งฟัง
“ผมรักเดียร์ครับ ผมอยากคบกับน้อง อยากดูแลน้องในฐานะผู้ชายคนหนึ่งครับ” ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของกันต์นั้นทั้งจริงจัง และมุ่งมั่น
“เจอลูกชายฉันแค่ไม่กี่เดือน อะไรจะให้มั่นใจขนาดนั้น”
“ผมอาจจะเพิ่งรู้จักน้องจริงๆ ได้ไม่กี่เดือน แต่น้องอยู่ในความรู้สึกของผมมาสิบปีครับ” กันต์ตอบ เขาเหลือบตาไปมองน้องตัวเล็กที่นั่งมองเขาอยู่ก่อนจะยิ้มออกมาแล้วหันไปมองหน้าของคนที่เป็นพ่อของเดียร์
“หมายความว่ายังไง” น้ำเหนือถามด้วยความสงสัยกับคำตอบของกันต์
“ผมเคยเจอน้องมาก่อนครับ นานมากแล้ว ตั้งแต่สิบปีก่อนได้ที่สวนสาธารณะครับ น้องหลงทางแล้วผมก็เจอน้องเข้า ตอนแรกผมก็คิดนะครับว่าผมคงแค่อยากเจอน้องเพราะอยากเล่นด้วย แต่ความรู้สึกอยากเจอน้องมันไม่ได้หายไปไหนจนถึงตอนนี้ และพอผมได้เจอน้อง ผมถึงได้รู้ว่าที่ผมคิดมาตลอดมันผิด ผมไม่ได้อยากเจอน้องเพราะอยากมีเพื่อนเล่น แต่นานวันเข้าผมอยากเจอเพราะอยากเจอจริงๆ คิดถึง แล้วก็ไม่เคยลืมน้องตัวเล็กในตอนนั้นไปได้เลย” กันต์มองควอตซ์และน้ำเหนือ “อาจจะฟังดูเวอร์ แต่มันคือเรื่องจริงครับ”
“เจอน้องเดียร์ ที่สวนสาธารณะเหรอ เราบอกว่าน้องหลงทางก็เลยเจอน้องอย่างนั้นเหรอ” น้ำเหนือถาม เขาพยายามนึกไปถึงอดีต ลูกชายคนเล็กของเขาเคยหนีไปเที่ยวที่สวนสาธารณะแล้วก็หลงทางจริงๆ ตอนนั้นคนที่มาเจอลูกชายของเขาก็คือ “เอ๊ะ! หรือว่าเราคือ...”
“พี่กันต์คือพี่ตัวโตครับมัมมี๊ แด๊ดดี๊”
************************************************
มาอัปแล้วค่า ฟางหนีไปเที่ยวมา ไปชาร์จพลังมาค่ะ ปีนี้เป็นปีที่หนักหนาพอควรเลย เหมือนกับพี่กันต์น้องเดียร์ตอนนี้เลยเนอะ เผชิญหน้ากันแล้วจ้า พี่กันต์มาขออนุญาตแด๊ดดี๊มัมมี๊แล้ว เอาใจช่วยพี่กันต์กันนะคะว่าจะเป็นยังไงบ้าง จะผ่านด่านแด๊ดดี๊ไปได้หรือเปล่า ลุ้นเลย... ลุ้นเลยจ้า~~~~
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
พอแด๊ดรู้ว่าพี่กันต์คือพี่ตัวโต อะไรๆก็คงง่ายขึ้นแล้วล่ะ :katai2-1:
-
:o8: พี่ตัวโต กับ น้องตัวเล็ก :-[
:o8: พี่หมี กับ น้องอุ้ง :-[
:o8: พี่กันต์ กับ น้องเดียร์ :-[
-
จบเรื่องด้วยพี่กันต์ทำแพนเค้กคุณไมีให้ทานทั้งครอบครัว
5555555555 มโนคือชนะ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
อร๊ายยยยยย พี่ตัวโตของบ่าว
-
ลุ้นหนักมากอ่านไปกลั้นหายใจประหนึ่งว่าตัวเองเป็นน้องเดียร์
-
:mew1:
โอ้ยยยยย แด๊ดดี๊จ๋า ใจเย็นๆนะ สงสารน้อง
กลัวจะแย่ พี่กันต์เก่งจัง กล้ามากด้วย
เชียร์พี่กันต์จ้าาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
แดดดี๊ กับมัมมี๊ รู้จักพี่ตัวโต
คงไม่มีมาม่าเสริฟหรอกเนอะ
-
แด๊ดกับมั๊มรู้ว่าแล้วจะเป็นไงต่ออ่ะ มาต่อเถอะนะ :impress2:
-
อูยค้าง :katai1: :katai1: :katai1: จะทำเป็นเข้มไปถึงใหนนะคุณพ่อแหม ๆ พี่กันต์นะเกรดพรีเมี่ยมนะ :z1: :z1: :z1:
-
โธ่!!!ตัดฉับกลางอากาศ :hao7: ใจจะขาดแล้วเอย :hao5:
อ่านอุ้มรัก กับ my mom วนไป..รอ รอ รอ :heaven
-
น้องฟางงงงงง ตัดฉับแบบนี้ไม่ได้น๊าาาาา //คนอ่านใจจะขาด :hao5:
-
ไม่ได้ ๆ เรื่องนี้ต้องให้รุ่นใหญ่เขาคุยกัน :hao3:
-
แด๊ดดี้จะให้ผ่านไหมน้าา
-
แด๊ดดี้ไม่ใจร้ายหรอก เชื่อสิ!
-
ี่พี่กันต์น้องเดียร์สู้ๆ แด๊ดกะมัมใจดี แต่คงต้องทดสอบกันหน่อยละมั้ง
-
:mew2: :mew2:
-
แด๊ดทำเป็นเข้มที่แท้แล้วแค่หวงลูก ฮ่าๆ
-
ดีมากพี่กันต์ื ต้องแสดงความจริงใจแบบนี้แหละ
-
รอๆ :z2: :z2: :z2:
-
พี่กันต์สู้ๆ ผ่านด่านครอบครัวน้องไปให้ได้นะ
-
ถึงเป็นพี่ตัวโตแต่จะผ่านด่านแด๊ดดี้ขี้หวงไปได้ง่ายๆ เหรอ อยากรู้ๆๆๆๆๆ :katai1:
-
ลุ้นๆ
-
พออ่านจบร้องเลย อู้ยยยยทำไมตัดจบแค่นี้อ่ะ กำลังลุ้นเลย อยากอ่านต่อเร็วๆ แด๊ดดี๊คือดุสุด หวงลูกมาก
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/8e/32/1e/8e321e6efc235764ec5b336f045b3bdf.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท28 l “ครอบครัวบริสตัน”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
ทั้งควอตซ์และน้ำเหนือหันไปมองลูกชายตัวเองก่อนจะหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ที่พื้น แม้แต่เลิฟก็มองตามด้วย เธอเคยได้ยินพี่ชายพูดถึงพี่ตัวโตอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าหมายถึงใคร หรือหมายถึงอะไร
“พี่ตัวโตที่พี่ชอบพูดถึงบ่อยๆ น่ะเหรอคะ!” เลิฟหันไปมองพี่ชายตัวเอง เธอยังเคยแซวพี่ชายเลยว่าพี่ชายของเธอน่าจะตกหลุมรักพี่ตัวโตแล้วแน่ๆ เอาแต่พูดถึง แถมพวงกุญแจที่ได้มาจากพี่ตัวโตในตอนนั้นก็ยังพักติดตัวไปไหนมาไหนด้วยตลอดจนถึงตอนนี้
“อือ” เดียร์พยักหน้ากับคำถามของน้องสาว เขาหันไปมองหน้าแด๊ดดี๊กับมัมมี๊
เดียร์เดาอารมณ์แล้วก็ความคิดของแด๊ดดี๊ไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าภายใต้ใบหน้านิ่งๆ นั้นคิดอะไรอยู่ เกิดความเงียบขึ้นภายในห้องทั้งๆ ที่มีคนอยู่ตั้งหลายคน จนในที่สุดควอตซ์ก็เป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบนั้น
“แล้วยังไง ต่อให้เขาคือพี่ตัวโตของเรา แล้วแด๊ดจำเป็นต้องยอมให้เราคบกันด้วยเหรอ” ควอตซ์หันมาพูดกับลูกชาย ซึ่งเดียร์ที่ได้ยินก็หน้าซีด
“แด๊ด... จะไม่ยอมให้เดียร์ คบกับพี่กันต์เหรอ” เดียร์ถามกลับเสียงสั่นและแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่ถอดมาจากผู้เป็นแม่สั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
น้ำเหนือได้แต่เบือนหน้าไปอีกทางเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของลูกชาย ผิดกับควอตซ์ที่ยังมองลูกชายนิ่งๆ “ถ้าแด๊ดบอกว่าใช่ล่ะ เรารักเขามากเลยหรือยังไงกัน”
“ด เดียร์... เดียร์...” เดียร์ได้แต่พูดเสียงสั่น ก่อนจะกดหน้าลง “เดียร์รักพี่กันต์... จริงๆ นะครับ”
“แด๊ดครับ ผมว่า...”
“ฮาร์ทไม่ต้องพูด เราด้วยเลิฟ ไม่ต้องพูดอะไรกันทั้งคู่นั่นแหละ”
ฮาร์ทที่เห็นว่าน้องชายกำลังจะร้องไห้แล้วก็ตั้งใจจะช่วยพูดให้ แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยคควอตซ์ก็ห้ามออกมาเสียก่อน จนเขาต้องเงียบเสียงลง หันไปมองน้องชายแล้วก็ถอนหายใจ ไม่รู้จะช่วยยังไงดี หันไปทางมัมมี๊หวังจะให้มัมมี๊ช่วยพูด แต่ในสถานการณ์แบบนี้ต่อให้มัมมี๊ออกโรงเองก็คงช่วยอะไรมากไม่ได้
“คุณอาครับ... ผมเข้าใจว่าคุณอาอาจจะไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจในตัวของผมว่าผมจะดูแลเดียร์ได้ไหม ผมเลยอยากจะขอโอกาสจากคุณอา ให้ผมได้พิสูจน์ว่าผมรักแล้วก็พร้อมที่จะดูแลเดียร์จริงๆ คุณอาให้โอกาสผมนะครับ” กันต์ยกมือไหว้ควอตซ์ เพื่อขอโอกาส
“แด๊ดครับ...” เดียร์เรียกเสียงอ่อน น้ำตาไหลออกมาแล้ว
ควอตซ์ถอนหายใจออกมา หันไปมองหน้าน้ำเหนือที่นั่งอยู่ข้างๆ “ทำไมลูกเราขี้แย”
น้ำเหนือหลุดยิ้มขำ ยกมือตีแขนคนรักไปที “ก็พี่ควอตซ์ช่างแกล้งนี่ครับ”
ทั้งสี่คนที่เหลือได้แต่มองหน้ากันอย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าแด๊ดดี๊กับมัมมี๊พูดอะไร จนควอตซ์ต้องหันมาพูด “ก็ยังไม่ได้ห้ามสักคำว่าห้ามคบกัน คิดเองเออเอง”
“นี่แด๊ดแกล้งเหรอ” ฮาร์ทที่ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรก่อนใครถามออกมา ให้คนเป็นพ่อไหวไหล่ก่อนจะเอนตัวนั่งพิงโซฟาด้วยท่าทางผ่อนคลาย ไม่เหมือนเมื่อครู่ ใบหน้าคมคายก็มีรอยยิ้มไม่ได้เรียบเฉย เท่านี้ทุกคนก็รู้ได้ทันทีว่าที่ผ่านมาคือแสดงละคร
“แด๊ดอ่ะ ฮือ...” เดียร์ที่ตอนแรกแค่น้ำตาไหล ตอนนี้แทบจะปล่อยโฮ เข้ามากอดเอวแด๊ดดี๊แน่น “แกล้งเดียร์อ่ะ”
“แด๊ดก็ต้องดูหน่อยไหมว่าใครที่จะมาคบกับเรา เขาจริงใจแค่ไหน รักลูกของแด๊ดแค่ไหน” ควอตซ์ลูบผมลูกชายที่กอดเอวซุกเขาอยู่ “ลูกแด๊ด แด๊ดก็รัก ก็หวงเป็นธรรมดา ใครที่จะเข้ามาในชีวิตของลูกแด๊ด แด๊ดก็ต้องดูให้ดี ต้องมั่นใจว่าคนคนนั้นจะไม่ทำให้ลูกแด๊ดเสียใจ”
“อึก... ขอบคุณครับแด๊ด” เดียร์พูดเสียงอู้อี้
ฮาร์ทกับเลิฟหันมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีแบบนี้
ควอตซ์เงยหน้าขึ้นมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของลูกชายตัวเอง “เดียร์เป็นดวงใจของทุกคนในที่นี้ ถ้าดูแลดวงใจดวงนี้ไม่ได้ หรือไม่ดี... แด๊ดจะเอาดวงใจของทุกคนกลับมา”
“ผมสัญญาครับ ว่าจะดูแลดวงใจของทุกคนให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้” กันต์ยกมือไหว้ขอบคุณ “แม้ว่าผมจะรู้จักน้องได้ไม่กี่เดือนอย่างที่บอกไป แต่ผมมั่นใจ... ว่าผมเลือกน้อง น้องคือคนที่ใช่สำหรับผม คนที่ผมจะรัก แล้วก็ซื่อสัตย์ด้วย”
“แด๊ดจะเชื่อ” ควอตซ์บอกก่อนจะดันตัวลูกชายที่โตจนมีแฟนแล้วแต่ยังงอแงเป็นเด็กๆ ออก “เอา คงมีเรื่องคุยกับพี่เขา ก็ไปคุยกันซะ เดี๋ยวแด๊ดกับมัมจะต้องออกไปทำงานแล้ว”
“งื่อ... แด๊ด... ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณมัมเขานู้น มัมเขาช่วยพูดให้แด๊ดยอมใจอ่อน” ควอตซ์หันไปหาน้ำเหนือแล้วยกเครดิตให้
เมื่อคืนหลังจากที่ยืนดูเดียร์คุยกับกันต์อยู่ตั้งแต่ต้นเขาก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายคือแฟนของลูกชายเขาแน่ๆ เขาเลยเอาเรื่องนี้ไปคุยกับน้ำเหนือ แล้วน้ำเหนือนี่แหละที่พูดเตือนสติทำให้เขายอมเปิดใจ ไม่ใช่ว่ารับไม่ได้ที่ลูกชายจะคบหากับผู้ชายด้วยกัน สำหรับควอตซ์เรื่องเพศมันไม่ได้สำคัญเลย ตัวเขารู้ดีที่สุด แต่เขากลัวว่าลูกชายของเขาจะเจ็บปวด จะผิดหวัง เขาไม่อยากให้เดียร์เป็นแบบนั้น
แต่น้ำเหนือก็เตือนสติเขา ว่าเขาเป็นเพียงแค่พ่อผู้ให้กำเนิด ไม่ใช่เจ้าชีวิตของลูก ที่จะบังคับหรือขีดเส้นให้ลูกเดินตาม เรื่องบางเรื่องต้องให้ลูกได้เจอแล้วก็เรียนรู้เอง ลูกถึงจะเข้าใจ ต่อให้เรานั่งบอกหรืออธิบายยังไงก็ไม่สามารถทำให้ลูกเข้าใจได้
ลองปล่อยให้ลูกได้เจอกับตัวเอง เลือกด้วยตัวเอง แล้วถ้าสุดท้ายแล้วสิ่งที่ลูกเลือกมันผิด พวกเขาก็จะไม่ซ้ำเติม แต่จะกอดลูกเอาไว้เพื่อรอวันที่ลูกกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง
“มัมมี๊” เดียร์เลยหันไปกอดอ้อนมัมมี๊แทน
น้ำเหนือกอดลูกชายเอาไว้แล้วโยกไปมาเหมือนกับกล่อมเด็ก “มัมเชื่อในการตัดสินใจของน้องเดียร์นะครับ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกลัวหรือกังวลอะไร มัมไม่เคยผิดหวังในสิ่งที่เดียร์เลือกเลยนะ”
“ขอบคุณนะครับ”
“ครับผม มัมกับแด๊ดต้องไปทำงานแล้ว เย็นนี้เจอกันนะ” น้ำเหนือดันลูกชายออก ได้เวลาไปทำงานแล้ว มองเลยไปที่กันต์ที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมแล้วยิ้ม “ตอนเย็นอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะกันต์ จะได้คุยกัน”
“ขอบคุณครับคุณอา”
“เรียกมัมกับแด๊ดนั่นแหละ ไม่ต้องเรียกอาหรอก”
“ครับมัม...” กันต์ยิ้ม ยกมือไหว้ขอบคุณคนทั้งสองอีกรอบ ก่อนเขาจะเดินตามเดียร์ที่ตามออกไปส่งมัมมี๊กับแด๊ดดี๊ขึ้นรถที่มาจอดรถอยู่หน้าบ้าน
ยืนส่งจนกระทั่งรถตู้ขับออกจากรั้วบ้านบริสตันไป เดียร์ก็หันกลับมาหาพี่ตัวโต “เข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
“พาพี่ไปห้องเราหน่อยสิ พี่อยากเห็น”
เดียร์พยักหน้า ก่อนจะเดินนำกันต์กลับเข้าไปในบ้าน ผ่านห้องนั่งเล่นที่เพิ่งเกิดเหตุการณ์มากมายในนั้น แวะบอกฮาร์ทกับเลิฟว่าจะพากันต์ขึ้นไปข้างบน แล้วจึงเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ระหว่างทางเจ้าบ้านก็แนะนำห้องต่างๆ ไปด้วย เดียร์เปิดประตูห้องนอนของตัวเอง รอให้อีกฝ่ายเดินเข้าไปก่อนแล้วจึงตามเข้าไป ปิดประตูจนเรียบร้อย หยิบรีโมทแอร์มากดเปิดเครื่อง
กันต์มองสำรวจไปรอบๆ ห้อง ห้องของน้องใหญ่มาก เตียงนอนขนาดคิงไซต์ โต๊ะทำงาน มุมนั่งเล่นดูโทรทัศน์ ที่ด้านหนึ่งเห็นประตูกระจกบานเลื่อน น่าจะเป็นห้องแต่งตัวซึ่งขนาดก็ใหญ่ไม่แพ้กับห้องนอนเลย
“นั่งนี่เลยครับ” เดียร์นั่งลงบนโซฟาในห้องนอนก่อนจะเรียกกันต์มานั่งด้วย
พอกันต์นั่งลงข้างๆ ก็เอนตัวไปพิงไหล่กว้างๆ นั้นทันที กันต์ได้แต่ยิ้มกับท่าทางของน้อง ยกมือลูบผมนุ่มนั้นเล่นอย่างเบามือ “โล่งอกแล้วใช่ไหม”
“ครับ โล่งอกแล้ว แล้วก็ดีใจมากด้วยที่แด๊ดกับมัมไม่ว่าอะไร” เดียร์ยิ้มกว้าง
“เพราะแด๊ดกับมัมของเรา รักเดียร์มาก รักมากจนไม่อยากจะทำลายความสุขของเดียร์ไง”
เดียร์พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของกันต์ “อิจฉาตัวเองจังที่มีครอบครัวที่น่ารักแบบนี้”
กันต์หลุดขำกับคำพูดของน้อง แต่เขาก็เห็นด้วยกับสิ่งที่น้องพูด ครอบครัวของเดียร์น่ารักมากเช่นกัน เหมือนกับครอบครัวของเขาเลย
“พี่ก็อิจฉาตัวเองเหมือนกัน”
“ที่มีครอบครัวที่น่ารักน่ะเหรอ”
กันต์ส่ายหน้ากับคำถามของเดียร์ “พี่อิจฉาตัวเอง ที่ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่น่ารักแบบนี้ไง”
“เลี่ยน!” พูดจบก็แลบลิ้นใส่ แต่หน้านั้นกับขึ้นสีระเรื่อแทน
“เขินก็บอกครับคุณอุ๋ง”
“ขี้เวอร์ก็ยอมรับคุณหมี”
กันต์หัวเราะ เขารู้สึกมีความสุขมากจริงๆ ที่เรื่องราวของวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ตอนก่อนที่เขาจะมาถึงที่นี่ เขาก็คิดไปสารพัดอย่าง แม้ว่าในใจเขาค่อนข้างจะมั่นใจว่าคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ก็อดที่จะกังวลไม่ได้ ที่เขามั่นใจว่าน่าจะไม่มีปัญหาอะไร ก็เพราะเขาคิดอย่างที่บอกน้องไป
พ่อกับแม่ของเดียร์รักเดียร์มากกว่าจะทำลายความสุขของเดียร์ได้ ถ้าหากเดียร์เลือกที่จะชอบเขาและนั่นคือความสุขของเดียร์ พ่อกับแม่ของเดียร์ก็คงไม่ห้ามอะไร กันต์คิดแบบนั้นจริงๆ แต่ที่กังวลก็เพราะเขาไม่มั่นใจว่าเรื่องราวทุกอย่างจะเรียบร้อยดีในวันนี้หรือเปล่า ตอนแรกยังคิดว่าอาจจะต้องพิสูจน์ตัวเองก่อนสักปีสองปี ครอบครัวของเดียร์จึงจะยอมรับเขาในฐานะคนรักของเดียร์ได้เสียอีก
ไม่คิดเหมือนกันว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยในวันนี้
“เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม” กันต์ถามคนที่ยังนั่งพิงไหล่เขาอยู่
“ครับ แล้วเมื่อคืนพี่นอนตอนไหน หลังจากผมหลับเหรอ”
“ใช่ หลังเราหลับพี่ก็นอนเหมือนกัน”
“เมื่อเช้าตื่นมา แบตโทรศัพท์หมดไปตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ของพี่ก็ด้วย” กันต์ใช้มือเล่นผมของเดียร์เล่นอย่างสนุกมือ ผมของน้องนุ่ม แล้วก็นิ่มด้วย เขาเลยชอบเล่นมากเป็นพิเศษ “สงสัยเพราะคอลทิ้งเอาไว้ทั้งคืน แบตก็เลยหมดละมั้ง”
“เมื่อคืนพี่ไม่ได้วางสายเหรอ” เดียร์เองก็ไม่ได้ห้ามอะไร ปล่อยให้พี่เล่นผมไปเรื่อยๆ แบบนี้เพราะรู้สึกว่าก็สบายดีเหมือนกัน
“ใช่ ไม่ได้วาง นอนดูเราหลับแล้วก็เผลอหลับไปเลยเหมือนกัน”
ตลอดทั้งวันกันต์อยู่ที่บ้านของเดียร์ ทำความรู้จัก ความสนิทสนมให้มากขึ้นกับฮาร์ท แล้วก็เลิฟ เลิฟร้องดีใจใหญ่ที่จะได้เขามาเป็นพี่เขย เห็นว่าเล่าเรื่องทุกอย่างให้น้องแพรฟังแล้วเรียบร้อยด้วย
มื้อกลางวันกันต์ก็เป็นคนอาสาลงครัวเอง ทำเมนูข้าวผัดคุณหมีให้ทุกคนได้กิน เลิฟเห็นแล้วก็อดที่จะตกใจไม่ได้ ก็พอรู้มาจากเพื่อนสนิทอย่างแพรว่ากันต์ทำอาหารเก่ง แต่ใครจะคิดว่าผู้ชายตัวสูงใหญ่อย่างกันต์จะทำเมนูอาหารได้น่ารักมุ้งมิ้งขนาดนี้ ยิ่งเมนูข้าวผัดคุณหมีแบบนี้ด้วยแล้ว ฮาร์ทเองก็อึ้งไปไม่น้อยที่เห็นแบบนั้น เห็นจะมีก็แต่เดียร์ที่ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร เพราเขาเคยกินแล้วตั้งหลายครั้ง
หลังจากจัดการมื้อกลางวันจนอิ่มแปร้กันแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไป ฮาร์ทกับเลิฟก็แยกกลับเข้าห้องของตัวเอง เดียร์เลยพากันต์กลับมาที่ห้องอีกรอบ ตอนนี้ก็กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เปิดหนังดูกัน
“นี่พี่กันต์” เดียร์เรียกอีกคน ก่อนจะทำใจกล้าทิ้งตัวลงนอนบนตักของกันต์แทนหมอนที่พิงอยู่
“ว่ายังไง”
“ถ้าสมมติว่าวันนี้แด๊ดไม่ยอมให้ผมคบกับพี่จริงๆ พี่จะทำยังไงเหรอ”
กันต์ก้มมองคนที่นอนหนุนตักเขาอยู่ก่อนจะตอบ “พี่ก็คงทำอะไรไม่ถูกแล้วก็ถอยทัพกลับไปก่อน”
“อ้าว ไงงั้นอ่ะ” ร้องออกมาแถมยังถามอย่างหาเรื่องเต็มที่
“ก็จริงนี่ เป็นเราล่ะ จะทำยังไง ยืนยันจะอยู่ต่อไม่ยอมกลับไปไหนให้ผู้ใหญ่มองว่าดื้อดึงแล้วอคติเพิ่มมากขึ้นเหรอ พี่ก็ต้องกลับไปก่อนแล้วค่อยวางแผนมาใหม่ มาบ่อยๆ สักวันก็ต้องใจอ่อนเองนั่นแหละจริงไหม” กันต์พูด “ถ้ามาบ่อยๆ มาประจำเดี๋ยวผู้ใหญ่ก็มองเห็นความตั้งใจจริง ความพยายามเอง แต่ถ้าดึงดันจะให้ยอมรับให้ได้ตอนนั้น เดี๋ยวนั้น ก็จะกลายเป็นว่าโดนมองไม่ดี กลายเป็นคนไม่มีความอดทน ไม่มีความพยายาม ดื้อดึงกับผู้ใหญ่ แบบนั้นโอกาสที่จะได้คบกันก็ยิ่งยากกว่าเดิมอีก จริงไหม...”
เดียร์ฟังไปก็คิดตามไป ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่กันต์พูด “ก็จริงนะครับ การทำให้ยอมรับไม่ได้มีแค่การดื้อดึงอย่างเดียวเสียหน่อยนี่เนอะ”
“ใช่แล้วล่ะ ยิ่งดื้อ ยิ่งรั้นก็ยิ่งทำให้รู้สึกอคติมากขึ้น ซึ่งค่อยๆ เข้าหา แต่เป็นประจำจะดีกว่า”
“ฉลาดนะเนี่ย... แฟนใคร” ยกนิ้วเคาะปลายคางอีกคนเล่น
“แฟนคุณอุ๋งนี่แหละครับ รู้จักไหมหือ” อ้าปากงับนิ้วของน้องเล่นเบาๆ อย่างหยอกล้อก่อนจะปล่อย
“รักจักครับ คุณหมีแฟนผมนี่เอง” แล้วเจ้าตัวก็ยิ้มกว้างอย่างชอบใจ
“เย็นนี้พี่ลงครัวด้วยดีกว่า ทำอาหารเอาใจพ่อแม่แฟนหน่อย ดีไหม”
“ครับๆ เอาเลยครับ ตามสบายเลยครับ”
กันต์ยิ้ม มันเขี้ยวน้องตัวเล็กจนต้องก้มลงไปฟัดแก้มขาวๆ จนขึ้นสีแดง ก่อนจะกอดเอาไว้แน่นอย่างรักใคร่เอ็นดู
สำหรับมื้อเย็นเดียร์ก็ลงมาทำอาหารในครัวอย่างที่เจ้าตัวเอ่ยปากเอาไว้ ถามเมนูที่ฮาร์ทกับเลิฟอยากกินเพื่อที่จะได้ทำให้ ไม่ลืมถามถึงเมนูโปรดของแด๊ดดี๊กับมัมมี๊ด้วย ตั้งใจทำสองเมนูนี้เป็นพิเศษเพื่อเอาใจพ่อตาแม่ยายโดยแท้
ทันทีที่ได้ยินเสียงรถเลี้ยวมาเดียร์ก็รีบเด้งตัวไปหน้าบ้าน เพื่อรอรับแด๊ดดี๊กับมัมมี๊ ทั้งสามคนกอดหอมกันจนพอใจถึงได้พากันเดินเข้ามาในบ้าน กันต์ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอีกรอบ ซึ่งทั้งคู่ก็ทักทายเขากลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม แม้กระทั่งควอตซ์เองก็ยังยิ้มให้เขา ไม่เหมือนกับเมื่อเช้าตอนที่เล่นละครตบตาเขากับเดียร์
“มื้อนี้พี่กันต์ลงมาทำเองเลยนะคะแด๊ดดี๊มัมมี๊” เลิฟส่งเสียงเจื้อยแจ้วพูดระหว่างเริ่มมื้อเย็น “ตอนกลางวันเลิฟก็ได้กินข้าวผัดคุณหมีฝีมือพี่กันต์ด้วย อร่อยมากเลย”
“หือ... กินอะไรนะคะ ข้าวผัดคุณหมีเหรอ” น้ำเหนือถามอย่างแปลกใจ
“ใช่แล้วค่ะ ข้าวผัดคุณหมี”
“จริงๆ ก็ข้าวผัดซอสธรรมดานี่แหละครับ” เจ้าของเมนูอธิบาย “แต่พอดีผมเอามาจัดจานเป็นรูปหมีนอนหลับน่ะครับ ติดเรียกมาตั้งแต่เด็กๆ ว่าข้าวผัดคุณหมี พอโตมาก็เรียกแบบนี้อยู่ ตอนเด็กๆ พ่อของผมชอบทำให้ทานครับ ผมเลยเรียกข้าวผัดคุณหมี”
“อ่อ... อย่างนั้นเอง แต่เราก็ทำอาหารเก่งนะ อร่อยด้วย ชอบทำเหรอลูก”
“ครับ คงเพราะเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ มัมของผมก็ทำอาหารเป็น พ่อก็เป็นเพราะเปิดร้านขนมด้วย ผมเห็นแล้วก็คิดว่าสนุกดีก็เลยให้ทั้งสองคนสอนให้น่ะครับ” กันต์ตอบ
“คนนี้ก็ทำเป็นแต่ขี้เกียจทำ” ควอตซ์พูด ยกมือวางบนหัวของเดียร์แล้วจับโยกไปมา “ไม่เหมือนพี่ชายเขา ขยันมากกว่า”
“ช่ายๆ ฮาร์ทขยัน ให้เรียนบริหารดีแล้วจะได้มาช่วยแด๊ดดูกิจการ ปล่อยคนไม่ขยันอย่างเดียร์ไปเนอะ”
“เดี๋ยวเถอะเรา ขี้เกียจแบบนี้พี่เขาคงไม่อยากเลี้ยงแล้วมั้งเนี่ย”
“พี่กันต์เลี้ยงได้ เนอะพี่กันต์เนอะ” หันไปเนอะใส่แฟนอีก
กันต์ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหัวเราะออกมาเบาๆ เท่านั้น มื้อแรกกับการกินข้าวร่วมกันกับครอบครัวของเดียร์ เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วก็เสียงหัวเราะ เป็นอีกหนึ่งมื้อที่ไม่ได้กินข้าวกับครอบครัวแล้วกันต์รู้สึกมีความสุขมาก อาจจะเป็นเพราะว่าตรงนี้ก็คือครอบครัวอีกหนึ่งครอบครัวเลยทำให้รู้สึ
************************************************
แด๊ดดี๊เขาก็แค่... “ทำเป็นเข้ม” ไปแค่นั้นแหละจ้า บอกแล้วว่าแด๊ดควอตซ์เขาเชื่อฟังเมียรักเขายิ่งกว่าอะไร เมียพูดไรยอมหมด! ฮาาาา เรื่องนี้ไร้ดราม่าใด ๆ จ้า ซึ่งตอนหน้าก็จะเป็นตอนส่งท้ายของนิยายเรื่องนี้แล้วนะ จะว่าเร็วก็เร็วเหมือนกันเนอะ จบแล้ว...
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
-
เราคาดการณ์ผิดไปนิด นึกว่าจบเรื่องด้วยแพนเค้กคุณหมี ไง์เป็นข้าวผัดคุณหมีแทน 555555
ใกล้จบแล้วเสียดายจังเลยค่ะ อยากอ่านต่อเรื่อยๆ เป็นไม่กี่เรื่องที่เราอ่านตามทุกๆตอน
มาอัพต่อเร็วๆนะคะ
-
ที่แท้ก็แกล้งง :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เราก็อีจฉาคนมีแฟนน่ารักเหมือนกันนะ :hao3: :hao3: :hao3:
-
o13 o13
-
แด๊ดๆ ทำเป็นเข้มนะคะ :laugh:
-
:mew1:
หว๊าน หวาน น่ารักได้อีก
-
ดีใจแทนพี่กันต์ ที่เอาชนะใจพ่อตาแล้ว
-
แด๊ดขี้แกล้งอ่ะ :katai2-1:
รักครอบครัวนี้จังเลย น่ารักมากๆ :กอด1:
-
ราบรื่น :hao5: :hao5:
-
สรุปคุณแด๊ดจัดหนัก ชุดใหญ่ไฟกระพริบ ซะงั้น :katai2-1:
-
คุณแด๊ดทำตกใจกันหมด ... รวมถึงเราด้วย ^^"
-
จ้าาา
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ผ่านไปด้วยดี
แต่...เหมือนว่าตอนท้ายตอน เนื้อเรื่องมาไม่ครบหรือเปล่าครับ? เหมือนจะมีประโยคไม่ครบด้วย เลยไม่แน่ใจว่ามีเนื้อหาขาดไปด้วยหรือเปล่า?
-
แด๊ดขี้แกล้ง. แกล้งตั้งแต่น้ำเหนือ มาถึงลูกชายเลย ร้ายนัก ทำน้องเดียร์น้ำตานองเลย 555
-
แด๊ดแกล้งเดียร์ น้ำตาปริ่มเลย
-
ไฟเชียวสว่างจ้าจนแสบตา :really2:
เริ่มเหม็นความรักของคนมีคู่ :katai3: :laugh:
-
เอ็นดูเดียร์ ถึงกับน้ำตาร่วง ก็คนเค้ารักอะเนาะ
แด็ดมัมน่ารักมากค่ะ น้ำเหนือช่วยได้เยอะเลย
ควอตซ์ก็เข้าใจ เพราะรักเพราะห่วงมาก
กันต์แน่มากค่ะ บุกมาเลยจ้า มาเจอเอง ขอเองเลย
อย่างน้อยก็แสดงความจริงใจเนาะ
เฮกันไปเลย ตอนรู้แด็ดแกล้ง 5555
-
:mew1: เย่ๆ แด๊ด ยอมรับพี่กันต์แล้ววว
-
ชอบๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แกล้งลูกตั้งแต่เด็กยันโต มีแฟน ฮ่าา
-
แด๊ดทำเข้มนานไม่ได้เลยใจอ่อนเพราะน้ำตาน้องเดียร์ แด๊ดขี้แกล้งจริงๆ
-
คุณพ่อควอทซ์ เล่นเอาน้องเดียร์ร้องไห้เลย
-
จะจบแล้ว~
-
เนียนมากจ้ะ ทำเอาใจหาย :ling2:
-
นึกว่าแด๊ดดี๊จะเปลี่ยนลุคไปเป็นพ่อตาหนวดเข้มซะแล้ว
แต่ก็แค่เล่นละครล่ะเนอะ โล่งอก..
-
ต้องขอบคุณมัมมากๆเลยนะคะ
ที่ช่วยพูดเตือนสติแด๊ด
ไม่งั้นพี่หมีกับน้องอุ๋งต้องแย่แน่ๆ
:mew1: :mew1:
-
รักของพ่อแม่ยิ่งใหญ่เสมอ ถึงลูกจะพลาดพลั้งหรือผิดหวังกับมา สู้ๆนะคุณพี่หมีคุณน้องอุ๋ง :mew1:
-
แด๊ดอ่ะตกใจแทนน้องเดียร์ ก็ต้องหวงธรรมดาแหละลูกสาว(?)จะออกเรือนนี่นาา
พี่ควอตซ์ก็ยังเชื่อฟังน้ำเหนือ น้ำเหนือเจ๋งที่สุด ใหญ่สุดในบ้าน :hao7:
-
ขำคุณแด๊ดดี้ขี้แกล้ง.....อิจฉาตัวเองที่ได้อ่านเรื่องนี้
-
มาปูเสื่อรอ คุณอุ๋งกับพี่หมีค่าาาาา
คิดถึง อ่านวนไปๆๆๆ
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/74/ca/50/74ca5058670ab4e622bd1a8e8905c489.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บท29 l “My Dear” [THE END]
เปิดเทอมใหม่แล้ว... ตอนนี้เข้าสู่การเรียนของเทอมที่สองสำหรับเดียร์ นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง เทอมนี้แทบไม่ได้แตกต่างไปจากเทอมที่แล้วเท่าไหร่ ตารางเรียนยังคงอัดแน่นเช่นเดิมทั้งวิชาในคณะแล้วก็วิชานอกคณะ
วิชาในคณะก็ยังคงคอนเซ็ปเดิมคือเรียนน้อยแต่งานเยอะ ส่วนวิชานอกนั้นเรียนเยอะ แล้วงานก็เยอะด้วย เรียกว่าเปิดเทอมมาได้เดือนเศษๆ เดียร์ก็หัวหมุนกับการทำงานของแต่ละวิชาแล้ว ยิ่งเทอมนี้วิชาดีไซน์ต้องทำงานร่วมกับรุ่นพี่ปีสีด้วย ที่กลุ่มของเดียร์ไปลงชุมชนที่เกาะลันตา จังหวัดกระบี่มา
เข้าวิชานี้คาบแรกก็ได้คำสั่งจากอาจารย์เลยว่าให้เขียนแบบแปลนแล้วก็ขึ้นสามมิติแบบบ้านที่ไปสำรวจมา ระหว่างรอโจทย์จากพี่ปีสี่ที่ยังทำการวิเคราะห์ไซต์แล้วก็วางตำแหน่งผังกันใหม่อยู่ ส่วนวิชาอื่นๆ ก็ไม่ได้มีอะไรมาก เป็นงานวาดรูป งานดรออิ้งเสียเป็นส่วนใหญ่
ส่วนวิชานอกก็เน้นทำการบ้านกับรายงานส่ง ซึ่งถ้าแบ่งเวลาดีๆ ก็สามารถทำงานได้เสร็จทั้งหมดในเวลาที่กำหนดเอาไว้ เรื่องนี้คงต้องขอบคุณแฟนของเดียร์ที่สอนเรื่องการแบ่งเวลา เพราะในเทอมแรกเดียร์ใช้วิธีโต้รุ่งทำงานอย่างเดียวเลย
“ตอนปีหนึ่งพี่ก็โต้รุ่ง เอะอะๆ โต้รุ่งอย่างเดียวเลย แต่ตอนหลังก็ปรับวิธีทำงานใหม่ อย่างวิชาดีไซน์พี่ก็ทำทุกวัน วันละนิดวันละหน่อยให้งานได้คืบหน้าบ้าง บางวันก็ทำเพลทสำหรับเตรียมพรีเซนต์เอาไว้เลย พอช่วงจะจูลี่ก็ไม่ต้องมานั่งจัดเพลทใหม่ แค่เอารูปมาใส่ก็เรียบร้อย แล้วเพราะทำงานทุกวัน พอถึงเวลาจะส่งจริงๆ งานมันก็เลยไม่เยอะ มีเวลานอนพักผ่อนก่อนไปพรีเซนต์งานด้วย” กันต์แนะนำเขามาแบบนั้น
“แล้วพอพี่แบ่งเวลาได้ พี่ก็สามารถทำงานได้ทัน งานเสร็จก่อนกำหนด มีเวลาเตรียมตัวพรีเซนต์มากขึ้น ซึ่งพี่ว่าการพรีเซนต์ก็สำคัญไม่แพ้งานเลย ต่อให้งานออกมาดีสวยแค่ไหน แต่ถ้าพรีเซนต์ไม่ได้ เตรียมตัวไม่ดี คะแนนก็หายเหมือนกัน”
เดียร์ก็เลยพยายามที่จะทำตามอยู่ ซึ่งก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่อาจจะเป็นเพราะกันต์คอยเตือน คอยบอกอยู่ตลอด อีกฝ่ายจะรู้ตารางการส่งงานของเขาทั้งหมด ถ้าใกล้ส่งงานอย่างเหลือเวลาอีกประมาณสองอาทิตย์จะมีจูลี่ กันต์ก็จะคอยเตือนเขาบอกให้เขาทำงานทุกวันเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเร่งเอาคืน สองคืนสุดท้ายก่อนส่ง เดียร์คิดว่ามันดีมาก เขาไม่ต้องอดหลับอดนอนทำงาน ตื่นเช้ามาก็รู้สึกดี ไปพรีเซนต์ก็สบายๆ สมองโล่ง ไม่เบลอ ตอบคำถามของอาจารย์ได้ คะแนนที่ได้ก็ดีตามไปด้วย
ฝ่ายคนอยู่ปีสามเองก็งานเยอะไม่แพ้กัน เห็นบอกว่าเทอมนี้ทำรีสอร์ท จะทำรีสอร์ทสไตล์ไหน แบบไหนก็แล้วแต่ชอบเลย อาจารย์ให้ตั้งกลุ่มเป้าหมายขึ้นมาเอง แล้วก็ออกแบบเพื่อกลุ่มเป้าหมายนั้นๆ อย่างเช่น ออกแบบรีสอร์ทสำหรับครอบครัวที่เป็นครอบครัวจริงๆ หรือออกแบบรีสอร์ทสำหรับคนรักสัตว์ สำหรับผู้สูงอายุ ในกลุ่มก็ช่วยกันหาไซต์ที่จะทำรีสอร์ทแล้วก็ช่วยกันทำวิเคราะห์ไซต์ หลังจากเปิดเทอมมาได้อาทิตย์เดียว ปีสามต่างก็หายตัวไปจากคณะ เพราะไปลงไซต์สำรวจพื้นที่กันหมด กลุ่มของกันต์ก็เช่นกัน พวกเขาไปสำรวจไซต์ที่จังหวัดกาญจนบุรีมา ได้ไซต์ที่น่าสนใจใกล้ๆ แม่น้ำมาหนึ่งไซต์ สำหรับงานดีไซน์ในเทอมนี้ ตอนแรกกันต์ก็ชวนเดียร์ไปด้วยกันเพราะเขาไปช่วงปลายสัปดาห์คาบเกี่ยวกับวันเสาร์อาทิตย์ แต่เดียร์มีงานต้องส่งวันจันทร์เลยไปด้วยไม่ได้
ความสัมพันธ์ของกันต์และเดียร์ยังเหมือนเดิม เป็นคู่รักที่โดนแซวบ่อยที่สุด ซึ่งพอโดนแซวจากที่เดียร์จะเขินอายหน้าแดง เดี๋ยวนี้ก็พัฒนามากขึ้น มีตอบโต้กลับไป บางครั้งก็อ้อนกันต์ต่อหน้าต่อตาคนแซว บางครั้งก็หาเรื่องมาแซวกลับ ไม่มียอมแพ้ เขินแล้วเกรี้ยวกราดแล้วตอนนี้
มีทะเลาะ มีเถียงกันบ้างตามประสา แต่กันต์ไม่เคยปล่อยเรื่องราวทิ้งเอาไว้นาน ถ้าหากมีการเถียงกัน พวกเขาจะแยกกันคนละมุมเพื่อปรับอารมณ์ของตัวเองแล้วค่อยหันหน้ามาคุยกันใหม่ ไม่มีการโวยวายทำลายข้าวของ หรือเดินหนีหายไปให้ใครต้องคิดมาก แค่แยกกันคนละมุมห้องเท่านั้น พออารมณ์เย็นขึ้น คุยด้วยเหตุผลมากขึ้น ทุกอย่างก็จบ แล้วก็พากันหัวเราะกับเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อครู่ เพราะรู้สึกว่ามันค่อนข้างจะไร้สาระ แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันบ่อย น่าจะแค่ครั้งหรือสองครั้งเท่านั้นที่ทะเลาะกัน
สาเหตุที่ทะเลาะก็เพราะมีคนเข้ามาจีบคนรักของตัวเองด้วยกันทั้งคู่ หึงแล้วก็เถียงกันแค่นั้น...
“พี่กันต์ อาทิตย์นี้กลับบ้านไหมครับ” เดียร์ถามเจ้าของห้อง วันนี้เขาหอบรายงานมาทำที่ห้องของกันต์
พวกเขายังไม่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างก็อยู่ห้องของตัวเอง มีบางคืนที่กันต์ไปนอนห้องเดียร์ หรือบางทีเดียร์ก็มานอนที่ห้องของกันต์ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคืน ไม่ใช่เพราะว่าแต่ละคนจะได้มีเวลาส่วนตัว แต่เป็นเพราะเร่งทำงานของตัวเองจนไม่สามารถไปหาอีกฝ่ายได้ต่างหาก
อยู่ห้องใครห้องมันจะได้มีสมาธิทำงานอย่างเต็มที่แล้วก็จะได้ไม่รบกวนกันด้วยในช่วงที่ใครคนหนึ่งต้องทำงานแล้วอีกคนไม่มีงานต้องทำ
มีแฟนเรียนสถา’ปัตย์ก็ต้องเข้าใจ ว่าเวลาของแฟนอยู่กับการตัดโมเดล และทำงานส่งอาจารย์
“คิดว่ากลับ เดียร์ก็จะกลับไปที่บ้านเหมือนกันใช่ไหม” กันต์ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ไปมองน้องตัวเล็ก ที่นั่งทำรายงานอยู่ตรงโต๊ะญี่ปุ่น
“เดียร์ไปบ้านพี่นะ ไปด้วย ที่บ้านไม่มีคนอยู่ ฮาร์ทไปค่ายของคณะ เลิฟไปค่ายของโรงเรียน น้องแพรก็ไปด้วยนี่... ใช่ไหม”
กันต์นั่งนึกก่อนจะพยักหน้ารับเมื่อจำได้ น้องแพรเคยบอกเขาแล้วว่าจะมีไปเข้าค่ายที่โรงเรียน “ใช่ น่าจะไปด้วย ได้ยินน้องแพรบอกอยู่ แล้วแด๊ดกับมัมล่ะ ไม่อยู่บ้านเหรอ”
“ไปแฟชั่นวีคครับ ไม่อยู่ คุณปู่ คุณย่าแล้วก็คุณตาก็พากันไปเที่ยว ทิ้งผมไว้คนเดียวทุกทีเลย” พูดไปก็ทำหน้ามุ่ยไปด้วยอย่างขัดใจ “เพราะงั้นผมไปด้วยคนนะ ให้พ่อคินทำแพนเค้กคุณหมีน้อยให้กินด้วยนะ”
“สรุปที่อยากไปบ้านพี่เพราะอยากกินแพนเค้กใช่ไหมเรา”
เดียร์หัวเราะชอบใจ แต่ก็พยักหน้ารับว่าเขาคิดแบบนั้นจริงๆ แพนเค้กร้านไหนก็อร่อยสู้แพนเค้กคุณหมีน้อยของพ่อคินไม่ได้
ทั้งเดียร์แล้วก็กันต์สลับกันไปบ้านของแต่ละฝ่ายจนสนิทสนมกับครอบครัวของกันและกันแล้ว ไม่ใช่แค่กับพ่อแม่ แต่รวมไปถึง คุณปู่คุณย่า คุณตาคุณยายด้วย เดียร์ก็กลายเป็นลูกชายสุดที่รักอีกคนของมัมพัทธ์แล้วก็พ่อคิน เป็นพี่ชายที่แสนดีของน้องแพร เป็นหลานรักขึ้นแท่นแทนหลานตัวเองของคุณตาคุณยาย ส่วนกันต์ก็เป็นลูกชายคนโต หลานชายคนโตของครอบครัวบริสตันแล้วเหมือนกัน
“เดี๋ยวพี่จะได้บอกพ่อคินเอาไว้ กลับไปที่บ้านก็ดีนะเพราะน้องแพรไปเข้าค่าย พ่อกับมัมอยู่กันสองคนเอง” กันต์พูด “แล้วนี่งานใกล้เสร็จหรือยัง ดึกแล้วนะ พี่ว่ารีบนอนได้แล้วมั้งพรุ่งนี้มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ”
“พี่กันต์จะนอนหรือยัง” ไม่ตอบคำถามแต่ถามคำถามกลับไปแทน
“อีกแปบหนึ่งน่ะ เราเข้าไปนอนก่อนเลย พรุ่งนี้พี่มีเรียนบ่าย”
“ถ้าพี่ยังไม่นอน ผมก็ยังไม่นอน”
กันต์มองคนรักแสนดื้อที่นั่งมองเขาอย่างไม่ละสายตาไปไหน ยืนยันแน่ชัดว่าถ้าเขายังไม่ไปนอน เจ้าตัวก็จะไม่ไปนอนเหมือน สุดท้ายเขาก็ต้องยอมแพ้ หันกลับไปกดเซฟงานแล้วก็ปิดคอมพิวเตอร์
“ปิดคอมได้แล้ว พี่ก็ปิดแล้วเนี่ย”
เดียร์หัวเราะชอบใจก่อนจะกดปิดโน้ตบุ๊กของตัวเองบ้าง เก็บของจนเรียบร้อยก็พากันเดินเข้าไปในห้องนอน เดียร์กระโดดขึ้นเตียงทันทีทำเหมือนกับเป็นเจ้าของห้อง ในขณะที่เจ้าของห้องตัวจริงเดินไปเปิดแอร์ ปิดไฟจนเรียบร้อยแล้วอาศัยแสงโคมไฟข้างเตียงที่น้องตัวเล็กเปิดเอาไว้เดินกลับไปที่เตียง ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เดียร์ที่ขยับเข้ามาหาเขาทันที
เสียงเพลงบรรเลงยังคงดังเหมือนทุกคืน ที่จะต้องเปิดเพลงกล่อมตัวเองให้นอน กันต์สอดแขนให้น้องนอนหนุน ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองกับน้องเอาไว้ลูบผมของเดียร์เบาๆ เพื่อช่วยกล่อมให้หลับอีกทางหนึ่ง
“ฝันดีนะครับคุณอุ๋ง”
“ฝันดีเหมือนกันครับคุณหมี”
กันต์กดจูบเบาๆ ที่หน้าผากของเดียร์ ก่อนจะผละออกมานอนมองใบหน้าน่ารักเหมือนที่ทำทุกครั้งที่นอนด้วยกัน เขาชอบมองหน้าน้องเวลานอน มองได้เรื่อยๆ ไม่มีเบื่อ แล้วก็คิดว่าเขาคงจะไม่มีทางเบื่อแน่นอน
ใช้เวลาไม่นานเดียร์ก็หลับไป เหลือเพียงกันต์ที่นอนมองน้องอยู่แบบนั้น ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเดียร์มันเพิ่มขึ้นทุกวันๆ จนเรียกว่ารักจะล้นใจแล้ว ยิ่งเวลาผ่านไปเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าเขาเลือกไม่ผิด
การที่ได้รักคนคนนี้ การที่ได้คบกับคนคนนี้
การที่ได้นอนกอดคนคนนี้ หรือแม้กระทั่งการที่ในทุกๆ วันมีคนคนนี้อยู่ด้วย...
เป็นสิ่งที่ถูกต้อง... น้องคือคนที่ใช่สำหรับเขา เป็นคนที่เขาจะรักแล้วก็จับมือไปตลอดไม่มีทางปล่อย หรือทำให้เสียใจ
ใครจะคิดว่าจากน้องตัวเล็กที่เคยเจอเมื่อนานมาแล้วจนแทบจะจำหน้าไม่ได้ จะมาเจอกันอีกครั้งในฐานะรุ่นพี่รุ่นน้อง ที่น้องไม่ค่อยชอบหน้าเขาสักเท่าไหร่เพราะโดนเขาสั่งลงโทษไป จนกระทั่งมารู้ว่าน้องคือน้องตัวเล็ก... น้องตัวน้อยที่อยู่ในความคิดของเขามาตลอดไม่เคยหายไปไหน
จนตอนนี้... น้องตัวเล็กเมื่อตอนนั้น กลายมาเป็นคนรักของเขาในตอนนี้
เดียร์เป็นดวงใจของคนที่บ้านเหมือนอย่างที่แด๊ดดี๊ควอตซ์เคยบอกเอาไว้
และตอนนี้... เดียร์ก็เป็นดวงใจของเขาด้วยเหมือนกัน
เป็น My Dear หนึ่งเดียวของเขาตลอดไป...
... THE END …
************************************************
เดินทางกันมาถึงตอนสุดท้ายของเรื่องนี้กันแล้วนะคะ จะว่านานก็นานแหละเนอะอยู่กันมา 1 ปีกว่าเกือบ 2 ปี ไม่คิดว่าจะนานขนาดนี้ ความรู้สึกเหมือนได้เห็นลูกหลานตัวเองโตเลยเนอะ ก็คงไม่แปลกที่จะรู้สึกกันแบบนี้เพราะหลายคนฟางเชื่อว่าได้อยู่กับพี่กันต์ตอนยังเป็นน้องกันต์หัวเห็ด ได้อยู่กับน้องเดียร์ตอนที่ยังเป็นน้องเดียร์ร้องเรียกมัม ๆ กันอยู่ พอมาเรื่องนี้กลายเป็นว่าโตเป็นหนุ่มกันหมดแล้ว ก็เหมือนกับเห็นลูกหลานเติบโตแหละเนอะ
พอต้องมาอัปนิยายตอนจบก็แอบรู้สึกใจหายเหมือนกันค่ะ เป็นความรู้สึกทุกครั้งที่อัปตอนจบ แบบ... จบแล้วนะ ทำไมเร็วจัง ทั้ง ๆ ที่ระยะเวลามันไม่ได้สั้นเลย ฟางอยากขอบคุณคนอ่านทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านนิยายของฟางนะคะ อาจจะมีบางส่วนบางตอนที่ฟางยังแต่งได้ไม่ดี หรืออาจจะยังไม่ถูกใจใคร ฟางน้อมรับคำติและจะนำไปพัฒนาตัวเองนะคะ
ขอบคุณทุก ๆ คนที่อยู่กับนิยายเรื่องนี้มาจนจบ ไม่ว่าจะติดตามตั้งแต่แรกหรือเพิ่งติดตาม อ่านนิยายของฟางเรื่องนี้เรื่องแรก หรือตามอ่านทุกเรื่องก็ตาม ฟางหวังว่านิยายเรื่องนี้จะเป็นอีกหนึ่งในหลาย ๆ เรื่องของทุกคนที่สามารถกลับมาอ่านย้อนได้อีกหลาย ๆ ครั้ง และยิ้มทุกครั้งที่อ่านนะคะ ฟางขอบคุณมากจริง ๆ ค่ะ ฟางจะพัฒนาฝีมือของตัวเองเรื่อย ๆ เพื่อแต่งนิยายออกมาให้ได้อ่านกันอีกนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ^^
-
ขอบคุณสำหรับนิยายละมุนหัวใจนะคะ จะติดตามผลงานไปเรื่อย ๆ ค่ะ
-
จบซะแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ เรื่องนี้เป็นอะไรที่เราชอบมาก ทั้งคาแรคเตอร์ พล็อต การบรรยาย มันละมุน เยียวยาจิตใจเราได้ดีมากค่ะ ออกเล่มเมื่อไหร่ก็จะรออุดหนุนนะคะ :pig4: :pig4:
-
อบอุ่นหัวใจไปหมดเลย ^^
-
อ๋อยยยยยย หวานกันซะไม่แพ้รุ่นพ่อแม่เลยอ่ะ
แต่ไม่อยากให้จบเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:เฮ้อ:
จบแล้วววววววว ไม่อยากให้จบเลย แล้วจากนี้จะคอยตามอ่านนิยายเรื่องอะไร
เรื่องนี้เป็นไม่กี่เรื่องที่เราตามตั้งแต่ต้น จนจบ อ่านไปพร้อมๆกับการอัพในทุกๆตอน ไม่มีดองรออ่านทีเดียวเลย
พอจบแล้วแบบนี้ จะอ่านอะไรดีนะ :ling1:
ขอบคุณฟางนะคะ ที่แต่งนิยายดีๆให้พวกเราได้อ่านกัน อ่านไปยิ้มไป ฟีลกู้ดดดดด
ไว้รอติดตามเรื่องหน้านะคะ
รออ่านพระเอกสายเปย์ค่ะ 55555555555
-
:pig4: ขอบคุณคนเขียนมากๆค่าาา
-
:3123: :L2: :L1:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
อบอุ่นใจทุกครั้งที่อ่านนิยายคุณฟาง
-
จบแล้วเรื่องราวของหมีกับแมวน้ำ ตามไปลุ้นกับน้องเลิฟดีกว่า แล้วอย่าลืมเรื่องของพี่ฮาร์ทด้วยน่ะ :pig4:
-
อบอุ่นมากกกกก
-
น่ารักทั้งเรื่องเลยยยยย :katai2-1:
:pig4:
-
:-[ :-[ ขอเรื่องพี่ฮาร์ทต่อเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบแล้ววววว
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
o13 o13
-
:mew1: :mew1:
รักกันตลอดไปเลยน๊าาา
ฮ่าาาส
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ อ่านแล้วมีความสุขมาก
-
:L2: น่ารักจัง
-
ดีต่อใจยิ่งนัก รอเรื่องต่อไปน้าาาาาา :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮืออออ เสียดายจบแล้ว อยู่กันมายาวนานจริงค่ะ
ตั้งแต่เด็กน้อย จนถึงตอนเรียน แถมตอนเรียนจบด้วยก็ได้นะคะ 555
เดียร์น่ารักมากเลย ก็เค้ามีคนดูแลดีมากเลย ก็แบบนี้แหละ
มีอ้อนให้พี่เอ็นดู ขอไปบ้านเค้าแบบชิลๆ
กันต์ก็อบอุ่นมาก รักมาก จนไม่รู้จะมองใครแล้ว
น่ารักมากเลยค่ะ ทุกอณู ครอบครัวสุขสันต์
ชีวิตแฮปปี้ ดูแลกันดีทั้งทีมเพื่อน พี่น้อง และคู่กันต์เดียร์
รอติดตามคู่ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้จ้า
-
My dear ของพี่กันต์และของเจ้ทั้งหลาย อ่านเรื่องนี้อบอุ่นหัวใจตลอดเลย ขอบคุณค่ะผลงานเรื่องต่อไปนะคะ :pig4:
-
อบอุ่นละมุนละไม..ขอบคุณสำหรับนิยายที่อ่านแล้วสบายใจแบบนี้นะคะ
-
ขอบคุณค่ะ อบอึ่นและน่ารักมากๆๆเลยค่ะ
-
อ่านแล้วมีความสุขพี่กันต์น้องเดียร์น่ารักมากกกก :mew3: รอตอนพิเศษ คิดว่าน่าจะมี o13
ตามอ่านเรื่องของไรท์มาหลายเรื่องอ่านแล้วมีความสุขทุกเรื่องเลย ขอบคุณนะคะ :pig4: :pig4: :L1:
-
:mew1: :pig4:
จบแล้ววววว ขอบคุณนะคะฟาง ที่อัพนิยายสนุกๆให้อ่าน
-
ภาคโตจบแล้วรอภาคตัวเล็ก :impress2:
น่ารักทุกภาครอตอนพิเศษด้วยจ้า :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ กับเรืองละมุนๆ ฟินๆ เด็กๆ น่ารักกันจริง. :กอด1:
-
……
Happy Ending เหมือนคู่พ่อกับมัมละ.
ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและมีสติเพื่อครองคู่กันไปนานๆน้าาาาาทุกๆคน
เอ่… แล้วจะมีคู่ของน้องฮาร์ทต่อไหมอ่ะ
:กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :กอด1: :L2: :กอด1: :L2:
………
-
ตัวเล็ก ตัวโต น่ารักมากกก ดีต่อใจ ขอบคุณนะคะ ชอบบบ :o8: :o8: :o8:
-
ขอบคุณครับ
-
จบซะแล้วเหรอ ยังเพลินอยู่เลย ยังไงก็รอตอนพิเศษนะคะ :katai2-1:
-
จบแล้ว~ ขอบคุณค่ะ
-
พี่กันต์อบอุ่นมากกกก
-
อั่นหัวใจจัง
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/8e/40/df/8e40df9cf0d58cf17f1ae81876b28a5e.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บทพิเศษ l “Happy New Year”
ช่วงนี้รู้สึกว่าทุกคนจะคึกคักกันไปหมด ในห้างสรรพสินค้าก็พากันประดับตกแต่งภายในเสียสวยงาม เสียงเพลงสนุกสนานเหมาะกับเทศกาลก็เปิดดังทั่วทุกชั้น คงเพราะว่าตอนนี้ใกล้ถึงเทศกาลที่หลาย ๆ คนรอคอยเพราะจะได้หยุดยาวกันแล้วอย่างเทศกาลปีใหม่ ทำให้บรรยากาศดูคึกคักไปหมด ผู้คนมากมายจับจ่ายซื้อของเพื่อเป็นของขวัญ เหมือนกับที่เดียร์กำลังเดินดูของเพื่อซื้อให้คนในครอบครัว
“นึกได้หรือยังว่าจะซื้ออะไรบ้าง” เสียงของคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ เอ่ยถาม หลังจากที่ปล่อยให้เดียร์ได้นั่งนึกว่าจะซื้อของขวัญอะไรดีในร้านอาหารร่วมชั่วโมง
คนตัวเล็กกว่าหันมามองพร้อมทำหน้ายู่ยี่ไปหมดเหมือนคนคิดไม่ตกจนเขาต้องหลุดยิ้มขำยกมือขึ้นจับผมของเดียร์แล้วขยี้ไปมา “ถ้ายังเลือกไม่ได้ก็ไปเดินดูก่อนไหม ช่วงนี้พี่ว่าของลดราคาค่อนข้างเยอะเผื่อเจอของถูกใจ”
เดียร์พยักหน้ารับคำพูดของอีกฝ่ายทันที “อย่างนั้นเดินไล่ตั้งแต่ชั้นแรกเลยนะครับ ผมเห็นในเฟซลงว่านาฬิกาลดราคา ไปดูกันครับ”
“ได้สิ” กันต์พยักหน้า ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันไปเดินดูของ
ไล่วนจนครบแทบทุกชั้นแต่สุดท้ายเดียร์ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ ตอนนี้เจ้าตัวเลยนั่งทำหน้ายุ่งอยู่ในร้านกาแฟแบรนด์ดังพร้อมแก้วชาเขียวปั่นในมือ
“ทำไมถึงได้ยากจังนะ” เดียร์ถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่แน่ใจ “นาฬิกาเรือนนั้นก็สวยนะครับแต่มันแพงมากเลย ขนาดลดเกือบครึ่งราคาแล้วนะนั่น ซื้อของแพงแบบนั้นไปมีหวังโดนมัมบ่นแน่เลย”
“ปกติเราให้ของอะไร” กันต์ที่เห็นน้องทำหน้ายุ่งก็เอ่ยถาม
เดียร์ส่ายหน้าไปมา “ก็... ไม่ครับ ตอนเด็ก ๆ ให้พวกการ์ดเพราะที่โรงเรียนจะให้ทำอยู่แล้ว แต่พอโตมาหน่อยก็ไม่ได้ให้อะไรเพราะไม่มีตังค์ อีกอย่างมัมแด๊ด แล้วก็พวกคุณย่าก็บอกว่าไม่ต้องผมก็เลยไม่ได้ซื้ออะไร แต่ปีนี้ก็อยากให้บ้าง แล้วพี่กันต์ละครับ เทศกาลแบบนี้ให้อะไรพวกมัมกับพ่อคินเหรอครับ”
“พี่กับน้องแพรจะทำพวกคุกกี้ให้ ไม่ได้ซื้อของเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่หรอก บางปีก็จัดงานเลี้ยงเล็ก ๆ ที่บ้าน พี่กับน้องแพรทำอาหาร ทำขนมกันเอง บางทีก็วาดรูปให้” กันต์ตอบ “บางที... เราไม่ต้องให้ของเป็นชิ้นก็ได้นะ พี่ว่าพวกมัมเขาไม่ได้อยากได้ของแพงมีราคาอะไรหรอก”
“นั่นสินะครับ... หรือผมจะทำคุกกี้แบบพี่กันต์บ้างดีนะ แต่ผมก็อยากให้ของเป็นชิ้นเป็นอันเหมือนกัน เฮ้อ... ทำไมมันยากแบบนี้นะ” เจ้าตัวถอนหายใจอีกรอบอย่างคนที่คิดไม่ตก ตัดสินใจไม่ได้
“ลองเอาสิ่งที่เรียนมา มาทำของขวัญสิ”
“สิ่งที่เรียนมาเหรอครับ...” เดียร์พูดทวนก่อนจะทำตาโต “พี่กันต์หมายถึงให้ผมสร้างบ้านให้แด๊ดกับมัมเนี่ยนะ!!”
“เด็กบ๊อง!” กันต์ดีดหน้าผากคนรักเบา ๆ ส่ายหน้าระอากับความคิดของอีกฝ่าย “พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น ของแบบนั้นเราทำตอนนี้ได้ไหมล่ะ พี่หมายถึงอย่างออกแบบอะไรสักอย่างพวกนี้ต่างหากล่ะ อย่างทำโฟโต้บุ๊ก กรอบรูป สมุดโน้ตอะไรพวกนี้ เอาไปใช้งานได้ ตกแต่งได้”
เดียร์ยู่หน้า ยกมือลูบหน้าผากของตัวเองที่โดนดีด “ก็ใครจะไปรู้ล่ะ...”
“เดี๋ยวเถอะเรา”
เดียร์ย่นคอหนีเมื่อเห็นว่ากันต์ทำท่าจะดีดหน้าผากเขาอีกรอบ ก่อนจะยิ้มกว้างใส่ “เอาไว้ผมจะลองไปนึก ๆ ดูครับ ให้ของทำเองก็น่าจะดีเนอะ”
“แล้วนี่อยากเดินดูอะไรอีกหรือเปล่า หรือจะกลับบ้านเลย” กันต์ถามพลางดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของตัวเอง ตอนนี้ก็เกือบจะเย็นแล้ว
“กลับเลยก็ได้ครับ ผมเดินจนปวดขาไปหมดแล้ว”
“อย่างนั้นไปครับ พี่ไปส่งที่บ้าน” กันต์จับมือของเดียร์มากุมเอาไว้ก่อนจะพาน้องเดินออกจากร้านเพื่อตรงไปที่รถ
เพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมของมหาวิทยาลัยเดียร์เลยกลับมาอยู่บ้านตั้งแต่ช่วงสัปดาห์ก่อนแล้ว แต่ก็นัดกับกันต์อยู่บ่อย ๆ บางวันก็ไปเที่ยวอยู่ที่ร้านของพ่อคิน บางวันกันต์ก็แวะมาหาที่บ้านสลับกันไป แต่เพราะวันนี้เดียร์อยากจะหาซื้อของขวัญให้กับครอบครัวกันต์เลยไปรับมาตั้งแต่ช่วงสาย ๆ แล้ว
“ว่าแต่ช่วงปีใหม่พี่กันต์ไปเที่ยวไหนหรือเปล่าครับ” เดียร์หันไปถามคนที่กำลังขับรถอยู่
“ยังไม่แน่ใจเลย กับที่บ้านก็ยังไม่ได้คุยกันว่าจะไปไหนหรือเปล่าแล้วเราล่ะ”
“เหมือนกันครับ ยังไม่ได้คุยกันเหมือนกัน แต่ช่วงปีใหม่แบบนี้แด๊ดเขามีงานเลี้ยงเยอะ พวกคุณย่าก็ไป” เดียร์ตอบ นึกไปถึงปีที่แล้วที่ก็ไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเพราะว่าคุณย่า คุณปู่แล้วก็แด๊ดมีงานเลี้ยงเยอะมาก ๆ แทบจะทุกวันเลย พวกเขาก็เลยตัดสินใจว่าไม่ไปเที่ยวไหนดีกว่า “แล้วปีนี้ไม่ไปหาคุณตาคุณยายเหรอครับ”
“ไม่ครับ ปีนี้หนีไปเที่ยวเชียงใหม่กันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว กว่าจะกลับพี่ว่านู้นแหละหลังปีใหม่ เขาบอกว่ายังมีแรงเที่ยวก็เที่ยวให้ชื่นใจก่อน” กันต์พูดยิ้ม ๆ ตอนนึกไปถึงคุณตาคุณยายที่มักจะพากันไปเที่ยวพักผ่อนกันเป็นประจำ “ปีนี้ก็อาจจะจัดปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่บ้านนั่นแหละนะ”
เดียร์พยักหน้ารับกับคำพูดของกันต์ ตลอดทางกลับบ้านก็คุยกันเรื่องนู้นบ้างเรื่องนี้บ้าง เงียบบ้างสลับกันไป จนกระทั่งรถของกันต์เลี้ยวเข้าสู่รั้วบ้านตระกูลบริสตัน ก่อนที่จะขับไปจอดอยู่บริเวณหน้าบ้านของเดียร์
“พี่จะลงก่อนไหมครับ” เดียร์หันมาถามเมื่อรถจอดนิ่งแล้ว
“ไว้คราวหลังดีกว่าครับ วันนี้พี่นัดกับที่บ้านเอาไว้แล้วด้วยว่าจะกลับไป”
“โอเคครับ ยังไงก็ขับรถกลับดี ๆ นะครับ ถึงบ้านแล้วบอกผมด้วยนะ”
“ครับผม” กันต์ส่งยิ้มให้
เดียร์ยกมือโบกลาก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาลงก็โดนอีกฝ่ายดึงแขนเอาไว้ก่อน ตั้งใจจะหันกลับมาถามว่ามีอะไรแต่ก็ไม่ทันได้พูดเพราะริมฝีปากของกันต์ก็ปิดทับที่ริมฝีปากของเขาก่อนแล้ว ไม่นานก็ผละออกพร้อมกับรอยยิ้ม ส่งผลให้ใบหน้าขาว ๆ ของเดียร์ขึ้นสีระเรื่อ เจ้าตัวไม่ได้พูดอะไรนอกจากรีบผลักประตูให้เปิดกว้างแล้วลงจากรถปิดประตูเสียงดังแล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไป
กันต์หัวเราะกับท่าทางของน้องตัวเล็กก่อนจะขับรถออกจากบ้านบริสตันไปอย่างอารมณ์ดี
“มัมครับ~ น้องเดียร์กลับมาแล้ว” เสียงเจ้าตัวดังไปก่อนที่ขาจะก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นเสียอีก ให้คนถูกเรียกต้องหันมามองก่อนจะส่งสายตาดุ ๆ ใส่ลูกชายที่ทำนอกจากจะไม่กลัวแล้วยังยิ้มหวานกลับมาอีก “สวัสดีครับมัม สวัสดีครับแด๊ด”
เดียร์ถลาไปนั่งบนโซฟาข้าง ๆ มัมมี๊สองแขนกอดรอบเอวตัวเอนนอนบนตักนุ่ม ๆ
“พี่กันต์มาส่งเหรอ ทำไมไม่ชวนพี่เขาลงมากินข้าวด้วยกันล่ะ” มัมมี๊ถามยกมือลูบผมลูกชายคนเล็กเบา ๆ
“พี่กันต์นัดกับที่บ้านเอาไว้แล้วครับ ว่าแต่ว่า... มัมครับปีใหม่นี้เราจะไปเที่ยวไหนกันหรือเปล่า” เดียร์เงยหน้าขึ้นมองมัมมี๊ก่อนจะถาม
“ทำไม จะไปไหน” คนที่ถามกลับมาไม่ใช่มัมมี๊เพราะเสียงมัมมี๊ไม่เข้มขนาดนี้ แต่เป็นเสียงของแด๊ดดี๊ที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัว
เดียร์หันไปมองก่อนจะแอบสะดุ้งในใจเมื่อเห็นสายตาเข้ม ๆ ของแด๊ดดี๊ รีบยิ้มส่งให้เป็นทัพหน้า มัมมี๊ก็ไม่มีช่วยแถมยังแอบหัวเราะขำอีก
“เจ้ากันต์ชวนไปไหน” แด๊ดดี๊ถามมาอีกรอบเมื่อลูกชายยังไม่ตอบ
คบกันมาเป็นปี เข้าออกบ้านกันเป็นว่าเล่นแด๊ดดี๊ก็ยังไม่วายหวงลูกชายคนนี้
“ไม่ได้ชวนครับ ที่เดียร์ถามเดียร์จะเสนอไอเดีย” เดียร์รีบตอบเพราะกลัวว่าแด๊ดดี๊จะส่งเสียงเข้มมาอีกรอบ “ถ้าไม่ได้ไปไหนเราจัดปาร์ตี้กันที่บ้านดีไหมครับ แล้วก็ชวนบ้านพี่กันต์มาด้วย”
เดียร์เสนอไอเดียแต่ไม่ได้มองหน้าแด๊ดดี๊นะ เงยหน้ามองทำหน้าอ้อนใส่มัมมี๊ เพราะรู้ว่าต้องอ้อนใครถึงจะได้ผล แม้ว่าแด๊ดดี๊จะตามใจลูกเก่ง แต่ก็ไม่เก่งเท่าตามใจมัมมี๊ ตั้งแต่เด็กจนโตมาตอนนี้เดียร์ยังไม่เคยเห็นแด๊ดดี๊ขัดใจมัมมี๊ได้เลยสักครั้งเดียว
“ดีค่ะ!” เสียงตอบรับไม่ใช่มัมมี๊ไม่ใช่แด๊ดดี๊แต่เป็นเสียงของเลิฟที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องกับพี่ชายคนโต ก่อนจะยกมือไหว้ “มัมมี๊แด๊ดดี๊สวัสดีค่ะ”
ฮาร์ทเองก็ยกมือไหว้ทั้งสองคนเช่นกัน คนเป็นพี่เดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับแด๊ดดี๊ ส่วนเลิฟวิ่งมาหอมแก้มมัมมี๊ก่อนจะเดินไปหาแด๊ดดี๊ หอมแก้มคนเป็นพ่อแล้วนั่งลงข้าง ๆ
“ชวนบ้านพี่กันต์มาฉลองปีใหม่ที่บ้านก็ดีเหมือนกันนะคะ เลิฟถามแพรแล้ว แพรบอกว่าปีใหม่ที่บ้านไม่ได้วางแพลนจะไปไหนกัน เพราะคุณตาคุณยายไปเที่ยวเชียงใหม่แล้วเลยไม่ได้ไปบ้านที่ชลบุรีค่ะ” เลิฟสนับสนุนความคิดของพี่ชาย
“ถ้าอย่างนั้นเราก็ลองชวนบ้านพี่เขามา เพราะเราเองก็ไม่ได้มีแพลนจะไปเที่ยวไหนเหมือนกัน” มัมมี๊ตัดสินใจในที่สุด
“โอเคครับ” ยืดตัวหอมแก้มมัมมี๊ไปทีก่อนจะล้มตัวนอนตักมัมมี๊ต่อ
หลังจากทานมื้อเย็นกันแล้วเรียบร้อยครอบครัวบริสตันต่างก็แยกย้ายทำกิจกรรมของตัวเอง มัมมี๊ก็โดนแด๊ดดี๊พาตัวไปตั้งแต่มื้อเย็นจบลง ส่วนสามพี่น้องก็นั่งคุยนั่งเล่นกันอยู่ในห้องนั่งเล่นพักใหญ่จึงได้แยกย้ายกันบ้าง
เดียร์เดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เจ้าตัวฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเพราะนึกไอเดียดี ๆ ที่จะทำของขวัญได้แล้ว ของแด๊ดดี๊กับมัมมี๊เดียร์ตั้งใจจะทำโฟโต้บุ๊ก เขาเองก็ถ่ายรูปครอบครัวเอาไว้เยอะอยู่ ส่วนของคุณตา คุณปู่แล้วก็คุณย่าตั้งใจจะทำกรอบรูป ส่วนข้องพี่ชายฝาแฝดแล้วก็น้องสาวจะทำสมุดโน้ตให้ ร่างแบบร่างอะไรในใจแล้วก็ยกยิ้มชอบใจกับตัวเอง
คนอารมณ์ดีเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังจากที่แต่งตัวในชุดพร้อมนอนแล้ว กระโดดขึ้นมานอนคว่ำอยู่บนเตียงหยิบโทรศัพท์มือถือมากดเล่น ระหว่างที่กำลังเช็คนู้นนี่ไปเรื่อย ๆ โทรศัพท์ในมือก็สั่นก่อนที่หน้าจอจะสว่างขึ้นพร้อมกับชื่อของกันต์ที่ปรากฏอยู่บนนั้น
เดียร์กดรับที่อีกฝ่ายวีดิโอคอลเข้ามา กันต์เองก็อยู่ในชุดพร้อมนอนเหมือนกัน กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเหมือนกันกับเดียร์ เกือบทุกคืนหลังจากปิดเทอมที่ทั้งคู่วีดิโอคอลหากันบางคืนก็นั่งคุยนอนคุยกันไปเรื่อย ๆ บางคืนก็แค่เปิดกล้องทิ้งเอาไว้แล้วต่างฝ่ายต่างก็ทำกิจกรรมของตัวเองไป แต่ถ้าหันไปมองที่หน้าจอโทรศัพท์ก็จะเห็นอีกฝ่ายเสมอ
[ทำอะไรอยู่] ปลายสายส่งเสียงถามมา
“ก่อนพี่โทรมาผมก็นอนเล่นโทรศัพท์นี่แหละครับ ไม่ได้ทำอะไร” เดียร์ตอบกลับไป เจ้าตัวมองอีกฝ่ายที่วันนี้สวมแว่นด้วย “พี่ทำอะไรครับ ทำไมใส่แว่นด้วย”
อีกฝ่ายยกมือจับแว่นที่สวมอยู่ก่อนจะถอดออก กันต์มักจะใส่เวลาที่ต้องอ่านหนังสือเยอะ ๆ หรือไม่ก็ใช้คอมนาน ๆ [อ่อ... ก่อนขึ้นมาบนห้องพี่ช่วยน้องแพรตรวจการบ้าน ก็เลยใส่ไปน่ะ]
เดียร์พยักหน้ารับก่อนจะนึกไปถึงน้องสาวของตัวเองบ้าง “ไม่เห็นเจ้าเลิฟเอาการบ้านมาให้ตรวจเลย ไม่รู้ทำบ้างหรือเปล่านั่น”
กันต์เพียงแค่หัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เขาเอี้ยวตัวเอาแว่นสายตาไปวางเอาไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง [ง่วงหรือยังวันนี้ ออกไปข้างนอกมาทั้งวันเลย]
“ยังครับ อ่อ... พี่กันต์! ผมรู้แล้วล่ะว่าจะทำอะไรเป็นของขวัญดี” เดียร์พูดก่อนจะเล่าความคิดของตัวเองให้แฟนฟัง ซึ่งกันต์ก็พยักหน้ารับเสนอความคิดเข้าไปเพิ่มเติม
[ก็ดีนะ พี่ว่าทุกคนน่าจะดีใจ เพราะเป็นของทำเอง มีแค่ชิ้นเดียวในโลกด้วย]
“เนอะ! ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละ จริงสิ... ปีใหม่น่ะครับถ้าพี่กับที่บ้านไม่มีโปรแกรมไปเที่ยวไหนมาปาร์ตี้ที่บ้านผมกันไหม ชวนมัมพัทธ์ พ่อคินแล้วก็น้องแพรมาด้วย มาทำอะไรกินกัน”
[แล้วที่บ้านเราไม่ได้ไปไหนหรือยังไง]
“ไม่ได้ไปครับ ผมบอกมัมแล้ว มัมก็เห็นด้วยนะให้ชวนพี่กับที่บ้านมา”
[เอาไว้พี่จะลองถามัมกับพ่อคินดูก่อนแล้วกันนะ แล้วพี่จะให้คำตอบอีกที]
เดียร์พยักหน้าหงึกหงักยิ้มกว้างส่งไปให้คนในจอโทรศัพท์ “ได้ครับ”
เจ้าตัวขยับตัวนอนบนเตียงดี ๆ วางโทรศัพท์พิงตุ๊กตาหมีเอาไว้พลางคุยโต้ตอบกับปลายสายไปด้วย ไม่แน่ใจว่าคุยอะไรกันนักเพราะเรื่องนู้นเรื่องนี้หยิบยกมาคุยได้เรื่อย ๆ บางช่วงก็เงียบกันไปเสียอย่างนั้น แต่ก็ไม่ถึงกับเงียบเหงาหรืออึดอัดอะไรเพราะมีเสียงเพลงคลอเบา ๆ มาจากฝั่งของกันต์
[ตาจะปิดแล้ว] กันต์พูดยิ้ม ๆ มองหน้าน้องตัวเล็กที่ดูแล้วท่าจะง่วงเต็มที
ดวงตากลมโตปรือปรอยคล้ายคนกำลังเคลิ้มหลับ เดียร์ส่งเสียงงึมงำแต่น่าจะเพราะความง่วงเลยทำให้ประโยคที่พูดออกมานั้นฟังไม่ได้ความ ไม่นานเจ้าตัวก็หลับไป ใบหน้าน่ารักเบียดลงกับหมอนใบนุ่ม ซุกเข้าหาความนุ่มนิ่มของหมอนและผ้าห่มอย่างที่ชอบทำเวลาหลับแล้ว
กันต์เองก็ชอบมองเวลาน้องตัวเล็กหลับ เพราะดูเหมือนกับเด็ก ๆ ถ้าอยู่ใกล้ ๆ เขาคงอดใจไม่ไหวต้องก้มลงไปหอมแก้มป่อง ๆ ของน้องสักที แต่เพราะตอนนี้ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เลยได้แต่มองอยู่แบบนี้ ดูจนแน่ใจว่าน้องตัวเล็กหลับสนิทไปแล้วเขาถึงได้ลุกไปปิดไฟภายในห้องก่อนจะกลับมานอนที่เตียง ขยับหาตำแหน่งวางโทรศัพท์ที่สามารถนอนมองน้องตัวเล็กหลับได้อย่างชัดเจน
นอนมองน้องหลับไปเรื่อย ๆ เพลิน ๆ จนสุดท้ายกันต์ก็หลับตามไปโดยที่ไม่ได้กดวางโทรศัพท์
************************************************
ใกล้ปีใหม่แล้ว~~ ฟางเลยเอาตอนพิเศษฉลองต้อนรับปีใหม่มาฝากกันค่ะ หวังว่าจะชอบใจกันนะ ยังไม่ครบนะคะ ยังแต่งไม่จบแต่เอามาลงให้อ่านกันก่อน เอาไว้แต่งจบแล้วจะมาลงให้อ่านอีกนะ ตอนนี้เป็นตอนพิเศษที่ฟางแต่งขึ้นมาใหม่ ไม่มีอยู่ในเล่มนะคะ และตอนพิเศษที่ลงในเล่มก็จะไม่มีลงในเว็บนะคะ ^^
รายละเอียดของหนังสือรอได้กำหนดการอะไรที่แน่นอนก่อนแล้วฟางจะมาแจ้งอีกรอบค่ะ ส่วนที่หลาย ๆ คนถามมาถึงเรื่องของ “พี่ฮาร์ท” ฟางตั้งใจจะแต่งนะคะ แต่ยังไม่มีพล็อตแค่นั้นแหละค่ะ แฮ่... ยังไงก็รอกันก่อนเนอะ อีกอย่างตอนนี้มีคิวนิยายอีก 2 เรื่องที่รอแต่งอยู่ค่ะ แต่ถ้าเรื่องพี่ฮาร์ทแต่งแล้วเนี่ย ฟางจะเอามาลงให้ได้อ่านกันแน่นอน ว่าแต่ว่า... มีใครอยากเสนอตัวเป็นตัวเองคู่กับพี่ฮาร์ทไหม? ฮ่า... ไม่ใช่สิ! เอาเป็นว่าคู่ของพี่ฮาร์ทจะเป็นใครรอลุ้นกันในเรื่องนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ ^^
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
-
แด๊ดๆขี้หวงจริงๆเลยน้าาา
-
:-[ :-[ :-[
-
:mew1:
น่าร้ากกกกกก พี่กันต์น่ารักมากกก
น้องเกียร์ก็ขี้อ้อนเกิ๊น
-
ละมุน
-
พี่กันต์ยิ่งรัก ยิ่งเอ็นดูน้อง ฝ่ายน้องก็น่ารักน่าฟัดขึ้นทุกวัน. o18
-
:o8: :o8: :o8:
-
เอ็นดูน้องเดียร์จังเลย
-
:katai2-1:
-
รออ่านค่าาาาาาาา ทั้งสเป พี่ฮาร์ท และ เรื่องอื่น ๆ ที่ฟางแต่ง 555555
ตอนนี้ก็ฟิวกู๊ดเช่นเคย น่ารักกกกกก อยากอ่านอีกเรื่อยๆ ไม่อยากให้พี่กันต์จบเลย
-
น่ารักทั้งเรื่อง :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เอ...พ่อแม่สองฝ่ายจะเจอกันในงานปาร์ตี้ปีใหม่หรือเปล่า?
-
(https://i-h2.pinimg.com/564x/8e/40/df/8e40df9cf0d58cf17f1ae81876b28a5e.jpg)
Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ
บทพิเศษ l “Happy New Year”
* * * ต่อค่ะ 100% * * *
“วันนี้ลูกชายมัมตื่นแต่เช้าเลยนะ” มัมมี๊ส่งเสียงทักทายเมื่อเห็นเดียร์เดินเข้ามาในครัว
เดียร์แกล้งทำหน้ายุ่งเมื่อโดนแซวแบบนั้นก่อนจะเข้าไปกอดไปอ้อนมัมมี๊แทน “เดียร์จะตื่นเช้าบ้างไม่ได้เหรอครับ ตอนเรียนเดียร์ก็ตื่นเช้าบ่อยไป”
มัมมี๊ยกมือขึ้นบีบปลายจมูกลูกชายเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว “นั่นเพราะลูกมีเรียน แต่นี่เป็นวันหยุด ปกติวันหยุดแบบนี้ลูกชายแม่ตื่นเช้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หรือว่ามีคนคอยปลุกแล้วเลยตื่นเช้าจนชิน”
เดียร์ยิ้มแผล่ หอมแก้มมัมมี๊ฟอดใหญ่ไม่ยอมตอบคำถามของมัมมี๊แต่แค่นั้นก็รู้ได้แล้วว่าสิ่งที่มัมมี๊คิดคือเรื่องจริง กันต์ตื่นเช้าเป็นนิสัยยกเว้นว่าช่วงไหนที่อีกฝ่ายทำงานหนักนอนดึกจริง ๆ ถึงจะตื่นสาย แต่ถ้าปกติก็ตื่นแต่เช้าเป็นประจำ ถ้าหากไม่ได้แวะไปนอนค้างด้วยอีกฝ่ายก็จะโทรมาปลุกเพื่อให้เขาไปทานมื้อเช้าด้วยกัน เดียร์เลยติดการนอนตื่นเช้าไปด้วยเลย
“ว่าแต่พวกพี่เขาจะมากันตอนไหนล่ะครับ” มัมมี๊ยอมเปลี่ยนเรื่อง
วันนี้บ้านบริสตันจะมีเลี้ยงฉลองส่งท้ายปีที่บ้าน ซึ่งก็ชวนครอบครัวของกันต์มาด้วย ที่จริงเดียร์ตั้งใจจะชวนเพื่อนของตัวเองแล้วก็เพื่อนของกันต์มาด้วยแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าวันหยุดยาวแถมปิดเทอมแบบนี้แต่ละคนก็แยกย้ายกลับบ้านไม่ก็ไปเที่ยวกับครอบครัวกันหมด ปาร์ตี้นี้เลยเป็นการเลี้ยงฉลองกันสองครอบครัว
“น่าจะบ่าย ๆ แหละครับ พี่กันต์บอกว่ามัมพัทธ์กับพ่อคินต้องไปทำบุญกันก่อนที่บริษัทครับ ส่วนพี่กันต์จะแวะไปไหว้พ่อกับแม่ก่อนแล้วค่อยมาครับ” เดียร์ตอบตามที่ได้คุยกับกันต์มา
“แล้วเดียร์ไม่ไปกับพี่เขาเหรอ”
“ไปครับ เดี๋ยวพี่กันต์แวะมารับแล้วค่อยไปด้วยกัน”
“แล้วน้องแพรล่ะครับ ไปด้วยกันหรือเปล่า”
“น้องแพรไปกับมัมพัทธ์ครับ มัมจะเอาอะไรจากข้างนอกไหม เดียร์จะได้แวะซื้อเข้ามาให้ด้วยเลย”
“เดียร์ก็คุยกับพี่กันต์เขาเลยก็ได้ว่าจะทำอะไรกินกันบ้าง ส่วนตอนนี้มาช่วยมัมยกข้าวต้มออกไปจัดโต๊ะก่อนเลย” มัมมี๊หันมาเรียกลูกชาย ถ้าไม่ติดอะไรมัมมี๊ของเดียร์จะลุกมาเข้าครัวเองและก็ทำทุกอย่างเอง
"คร้าบ" เจ้าตัวขานรับเสียงยาวก่อนจะเดินไปยกถาดที่ใส่ชามข้าวต้มออกมาวางที่โต๊ะอาหาร มีเมดเข้ามาช่วยจัดโต๊ะด้วย
ไม่นานหลังจากนั้นคนอื่น ๆ ในบ้านก็ทยอยกันลงมาที่ห้องอาหารเหมือนรู้เวลา เดียร์เดินเข้าไปกอดอ้อนคุณตาก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ แล้วมื้อเช้าของบ้านบริสตันก็เริ่มต้นขึ้นเคล้าเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะตลอดมื้อ
จนกระทั่งมื้อเช้าจบลงเจ้าตัวก็เดินขึ้นไปบนห้องเพื่อเตรียมตัวออกไปข้างนอก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นให้เดียร์รีบหยิบมากดรับพูดคุยกับปลายสายอยู่สองสามประโยคก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้มาสะพายแล้วเดินลงไปชั้นล่าง สมาชิกคนอื่น ๆ อยู่ในห้องนั่งเล่นกันหมด เดียร์เองก็เดินไปนั่งด้วย
“คุณกันต์มาค่ะ” เสียงของเมดดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคนให้หันไปมองก่อนที่เจ้าของชื่อจะเดินเข้ามาในห้อง
กันต์ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ในห้องทั้งสามคน “สวัสดีครับคุณตา แด๊ด มัม”
“ไงเรา... ไม่เจอกันนานเลย” คุณตาสินธรเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง “นี่มารับเจ้าเดียร์เหรอ”
“ครับ จะพาน้องไปไหว้พ่อกับแม่น่ะครับ แล้วเดี๋ยวกลับมาอีกทีตอนบ่าย” กันต์เดินมาทรุดตัวนั่งบนโซฟาเดี่ยวที่ว่างอยู่ก่อนจะตอบ
“แล้วพ่อคินพ่อพัทธ์ล่ะ”
“มัมกับพ่อคินไปทำบุญที่บริษัทครับ เดี๋ยวจะตามมาตอนบ่าย”
“แพรก็ไปด้วยเหรอคะพี่กันต์” เลิฟถามเมื่อไม่เห็นเพื่อนสนิทเดินตามอีกฝ่ายเข้ามาด้วย “เลิฟนึกว่าแพรจะมาพร้อมพี่กันต์เสียอีก จะได้ชวนอยู่ด้วยกันที่นี่เลย”
“น้องแพรไปกับพวกมัมด้วยน่ะ”
“เอาไว้ตอนบ่ายค่อยมาคุยกันแล้วกัน พี่กันต์รีบไปไหว้พ่อกับแม่ก่อนเถอะ” มัมมี๊เป็นฝ่ายตัดบทสนทนาเมื่อเห็นว่าการพูดคุยน่าจะยืดยาวออกไป “ส่วนมื้อเย็นถ้าเราอยากทำอะไรก็ซื้อของเข้ามาเลยแล้วกันนะ”
“ได้ครับมัม ถ้าอย่างนั้นผมพาน้องไปก่อนนะครับ แล้วตอนบ่ายจะรีบกลับเข้ามา สวัสดีครับ” กันต์ยกมือไหว้ทุกคนอีกรอบ
“ขับรถดี ๆ ล่ะ” คนที่นั่งเงียบตลอดอย่างแด๊ดดี๊พูดขึ้น แม้จะยอมรับในตัวคนรักของลูกชายแล้วแต่ก็มีบ้างที่แด๊ดดี๊จะออกอาการหวงลูกชาย
“ครับแด๊ด” กันต์ยิ้มรับ ยืนรอให้น้องตัวเล็กกอดอ้อนแด๊ดดี๊เดินมาหา แล้วจึงพากันเดินไปที่รถของกันต์ที่จอดอยู่หน้าบ้าน
กันต์ขับรถออกจากบ้านบริสตัน ระหว่างนั้นก็หันมามองน้องตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ท่าทางอีกฝ่ายดูเกร็งกว่าปกติจนเขานึกขำ “เป็นอะไร นั่งเกร็งเชียว”
“ก็... ตื่นเต้นนิดหน่อยครับ” เดียร์ตอบพลางหันมายิ้มให้ “เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่ผมได้ไปหาพ่อกับแม่พี่น่ะ ผมควรเตรียมอะไรไปด้วยไหมครับ”
มือของกันต์ยื่นมาวางบนผมของเดียร์แล้วยีเล่น “ไม่ต้องกังวลหรอก พ่อกับแม่พี่ต้องชอบเราแน่นอน พี่เชื่อ...”
“ครับ...”
นี่เป็นครั้งแรกที่เดียร์จะได้ไปไหว้พ่อกับแม่แท้ ๆ ของกันต์ หลายครั้งแล้วที่กันต์ชวนไปแต่ก็เกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ จนต้องเลื่อนแล้วเลื่อนอีก เดียร์ไม่มั่นใจเลยว่าพ่อกับแม่ของกันต์จะชอบตัวเองหรือเปล่าและยอมรับได้ไหม
“ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกลัว เชื่อพี่สิ” กันต์เปลี่ยนมาจับมือของน้องเอาไว้แล้วบีบเบา ๆ อย่างต้องการให้กำลังใจ
ใช้เวลาขับรถไม่นานก็ถึงที่หมาย อาจจะเพราะเป็นวันหยุดยาวผู้คนต่างพากันกลับบ้านหรือไม่ก็ไปเที่ยวที่อื่นกันหมดทำให้รถในกรุงเทพฯ ไม่ติดเหมือนกับในทุก ๆ วัน รถคันสวยจอดนิ่งสนิทกันต์กับเดียร์ก้าวลงจากรถ เดียร์ยืนรออีกคนที่เปิดประตูด้านหลังแล้วหยิบของออกมา
“พวงมาลัยสำหรับไหว้พ่อกับแม่พี่น่ะ” กันต์ชูถุงในมือให้ดู ก่อนจะจับมือน้องพาเดินไปทางที่เก็บอัฐิของพ่อกับแม่
กันต์หยิบพวงมาลัยดอกมะลิพวงสวยส่งให้น้องสองพวง สำหรับตัวเองอีกสองพวงก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง ยกมือไหว้แล้วจึงวางพวงมาลัยลงตรงหน้ารูปของพ่อกับแม่ ซึ่งเดียร์เองเห็นแบบนั้นก็ทำตาม “พ่อครับ แม่ครับ... กันต์พาใครบางคนมาให้พ่อกับแม่รู้จักครับ ที่จริงกันต์อยากพามานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสสักที”
กันต์หันมามองน้องตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยื่นมือไปจับมือของเดียร์เอาไว้ “นี่เดียร์ครับ เดียร์เป็นคนรักของกันต์เองครับ กันต์รักน้องมาก น้องน่ารัก กันต์ว่าพ่อกับแม่เองก็จะต้องรักน้องเหมือนกันต์แน่ ๆ ครับ”
“สวัสดีครับ... ผมเดียร์ครับ” เดียร์ยกมือไหว้อีกรอบ ก่อนจะเหลือบตามองคนข้าง ๆ แล้วมองไปยังรูปของพ่อกับแม่ของกันต์ที่วางเคียงคู่กันเอาไว เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะผ่อนลมออก “ผมเป็นแฟนกับพี่กันต์ครับ”
เดียร์เพียงแค่นั่งอยู่ข้าง ๆ กันต์ นั่งฟังอีกฝ่ายเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้พ่อกับแม่ฟัง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ตรงนี้เดียร์รู้สึกผ่อนคลายมาก ๆ และยิ้มอยู่ตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะความรักของครอบครัวที่ทำให้บรรยากาศรอบ ๆ นี้อบอุ่นและผ่อนคลาย
“เดี๋ยวกันต์จะต้องกลับแล้วล่ะครับ เอาไว้วันหลังกันต์จะพาเดียร์มาหาพ่อกับแม่อีกนะ” กันต์พูดขึ้นหลังจากที่นั่งอยู่ตรงนั้นได้สักพักแล้ว “พ่อครับ แม่ครับ... อวยพรให้กับความรักของกันต์ด้วยนะครับ”
เดียร์เอื้อมมือไปจับมือของกันต์เอาไว้ ยิ้มให้เมื่ออีกฝ่ายหันมามอง “พ่อครับแม่ครับ... เดียร์เรียกแบบนี้ได้ใช่ไหมครับ เดียร์ไม่สัญญาว่าเดียร์จะไม่ดื้อไม่ซน ไม่ทำให้พี่กันต์ปวดหัว เพราะเดียร์คงทำไม่ได้”
กันต์หลุดหัวเราะเมื่อได้ยินน้องพูดแบบนั้นแต่เขาก็ฟังต่อว่าน้องจะพูดอะไร “แต่เดียร์สัญญาว่าเดียร์จะอยู่ข้าง ๆ พี่กันต์ในทุกช่วงเวลาต่าง ๆ นะครับ”
“นี่คือประโยคบอกรักหรอว่าจะรักแล้วก็อยู่กับพี่ตลอดไปน่ะ” กันต์แกล้งเอ่ยแซวให้คนข้าง ๆ หน้าแดง
“ผม... ไม่ได้หมายถึงอะไรแบบนั้นสักหน่อย” ปฏิเสธเสียงเบา พลางหันหน้าหลบไม่ยอมหันมามองสอบตา
“เห็นไหมครับ น้องน่ารักจะตายไป” กันต์ยิ้มขำ หันกลับไปพูดกับพ่อแม่ต่อ “อวยพรให้เราสองคนด้วยนะครับ”
ทั้งสองคนยกมือไหว้อีกรอบก่อนจะพากันเดินกลับมาที่รถ
“พ่อกับแม่พี่ชอบเดียร์นะ” กันต์พูดเมื่อขึ้นมาอยู่บนรถและขับรถออกมาแล้วเรียบร้อย
“พี่รู้ได้ยังไงครับ”
“เพราะพี่รักเรา พ่อกับแม่พี่ก็ต้องรักเราเหมือนกัน”
“ฮือ... ขับรถไปเถอะครับ ไม่ต้องพูดเลย” คนเขินหน้าแดงโวยวายลั่นรถ ยกมือตีแขนอีกฝ่ายเมื่อกันต์หัวเราะขำกับท่าทางของเขา
งานปาร์ตี้เริ่มแล้วหลังจากที่พระอาทิตย์ตกดินไปได้ไม่นาน สนามหญ้าข้างบ้านระหว่างบ้านของแด๊ดดี๊มัมมี๊กับบ้านใหญ่คือสถานที่ที่พวกเขาจัดงานกัน เดียร์ตัดสินใจเลือกปาร์ตี้ปิ้งย่างสำหรับค่ำคืนนี้ ตอนที่กลับจากไปไหว้พ่อกับแม่ของกันต์ พวกเขาก็แวะซื้อของมาเรียบร้อย มีทั้งอาหารทะเลและเนื้อเต็มไปหมด
พอกลับมาถึงบ้านกันต์ก็เข้าครัวไปหมักหมู หมักไก่ทันที มีเดียร์และมัมมี๊ตามเข้าไปช่วย แต่มัมมี๊ก็อยู่ช่วยได้ไม่นานกันต์ก็ต้องขอให้มัมมี๊ออกไปนั่งรอ ไม่ใช่ว่าเพราะไม่อยากรบกวนแต่เพราะเป็นบรรยากาศที่แสนจะกดดันต่างหาก
กันต์แทบจะทำมีดหล่นใส่เท้าตัวเองเมื่อหันไปทางประตูครัวแล้วเจอกับแด๊ดดี๊ยืนกอดอกจ้องมาที่เขา นึกอยากจะถามออกไปว่าเขาทำอะไรให้ไม่พอใจหรือเปล่า แต่พอหันซ้ายหันขวาเท่านั้นก็เป็นอันเข้าใจ ด้านซ้ายเป็นน้องตัวเล็กช่วยล้างผักอยู่ ส่วนด้านขวาเป็นมัมมี๊ช่วยปรุงซอสสำหรับใช้หมักหมูหมักไก่
‘พี่กันต์ มัมทำซอสเสร็จแล้วนะ ให้มัมช่วยหมักให้เลยไหม’ มัมมี๊หันมาถาม หยิบชามที่ใส่เนื้อหมูมาซึ่งตอนที่หยิบชามนั้นมามือของมัมมี๊ก็โดนมือของกันต์ด้วย
แล้วไหนจะน้องตัวเล็กที่เกาะแขนเกาะไหล่เขาเพื่อดูเขาทำซอสหมักอีก กันต์รู้สึกว่าอากาศในห้องครัวเย็นลงเรื่อย ๆ แต่ดูเหมือนว่าคนสองคนที่อยู่ข้าง ๆ จะไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นเลย
‘พี่กันต์ทำอาหารเก่งจังเลยนะ เก่งกว่ามัมอีก สงสัยเข้าครัวบ่อยแน่เลยใช่ไหม’ มัมมี๊ยังคงเอ่ยชมไม่ขาดปาก
‘ก็... ไม่หรอกครับ อ่า... มัมครับ ผมว่ามัมออกไปนั่งพักข้างนอกก็ได้นะครับ เดี๋ยวตรงนี้ผมจัดการเอง’ กันต์แทบจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อ
‘แต่ช่วยกันก็น่าจะเร็วกว่านะ’
‘ไม่... ไม่เป็นไรจริง ๆ ครับมัม ผมจัดการได้’
‘จะดีเหรอ’
กันต์พยักหน้า ‘ครับมัม ถือว่า... ผมขอ... นะครับ’ พูดไปก็พยักหน้าไปทางประตูครัวให้มัมมี๊หันไปมอง
‘อ่อ... โอเค ๆ มัมตามใจพี่กันต์ อย่างนั้นมัมออกไปรอข้างนอกนะ ถ้ามีอะไรก็เรียกเด็ก ๆ มาช่วยได้เลยนะพี่กันต์’ มัมมี๊พูดยิ้ม ๆ ก่อนจะเรียกลูกชายตัวเอง ‘เดียร์ครับ ช่วยพี่กันต์เขาด้วยนะอย่าเอาแต่เล่นล่ะ’
พอมัมมี๊เดินออกจากห้องครัวไป อากาศที่เย็นยะเยือกและอึดอัดก็มลายหายไปด้วยเช่นกันเพราะแด๊ดดี๊เดินตามมัมมี๊ออกไป นั่นแหละกันต์ถึงได้หายใจได้โล่งขึ้น
“พี่กันต์คะอันนี้เรียบร้อยแล้วแพรยกไปให้มัมก่อนนะคะ” แพรพูดพลางหยิบจานที่ใส่บาร์บีคิวมาถือเอาไว้ก่อนจะเดินเอาไปให้พวกมัมที่โต๊ะ
“นี่ค่ะ บาร์บีคิว มีหมูกับไก่นะคะแพรแยกจานให้แล้วค่ะ จานนี้หมู จานนี้ไก่ค่ะ เดี๋ยวมีเห็ดย่างด้วยกำลังทำอยู่เดี๋ยวแพรยกมาให้อีกทีนะคะ” แพรวางจานบาร์บีคิวลงบนโต๊ะของพวกมัม
“ขอบใจจ๊ะ” คุณหญิงมรกตยิ้มรับ มองหลานสาวคนใหม่อย่างเอ็นดู “ดูเอาเถอะหลานสาวของย่ามัวแต่ยืนกินอยู่นู้น ไม่สนใจกันเลย”
“เลิฟก็ช่วยย่างค่ะคุณย่า”
“แพรไม่ต้องคอยดูแลพวกพ่อมากก็ได้ลูก บอกพี่กันต์เขาด้วยแค่นี่ก็เต็มโต๊ะไปหมดแล้ว ไปสนุกกันตามประสาเถอะ” พ่อคินพูดเมื่อเห็นว่าลูกชายลูกชายเอาแต่คอยปิ้งย่างทั้งหมู ทั้งไก่ทั้งอาหารทะเลมาให้ที่โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่จนเต็มไปหมด
“ใช่จ๊ะ แค่นี้ก็กินกันจะไม่หมดแล้ว” คุณหญิงมรกตเองก็เห็นด้วยกับพ่อคิน
“ค่ะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็เรียกแพรได้เลยนะคะ เดี๋ยวแพรไปดูทางเลิฟหน่อย” แพรพูด หันไปมองเพื่อนสนิทที่ส่งเสียงไม่หยุด ดูแล้วน่าจะมีปัญหากับเตาย่างอาหารทะเลที่ตัวเองรับผิดชอบ
“ตัวเล็กเล่นอะไรเนี่ย” ฮาร์ทที่เดินเข้ามาดูน้องสาวว่า พลางหยิบที่คีบจากมือของน้องสาวมาถือเอาไว้เอง “จะกินกุ้งไหม้ ๆ หรือยังไงกัน”
เลิฟย่นจมูกใส่พี่ชาย “ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ เลิฟกำลังจะกลับด้านอยู่นี่แหละ”
“พี่แค่ไปหยิบสลัดในบ้านแค่แปบเดียวออกมากุ้งก็เกือบจะไหม้แล้ว”
“มีอะไรกันหรือเปล่าคะ” แพรที่เพิ่งเดินเข้ามาเอ่ยถาม
“เพื่อนเราจะทำกุ้งไหม้น่ะสิ” ฮาร์ทหันมาตอบพลางคีบกุ้งที่ด้านหนึ่งเริ่มจะเกรียมให้แพรดู ในขณะที่เลิฟก็หัวเราะแหะอย่างยอมรับผิด
แพรยิ้มออกมาอย่างขบขัน เพื่อนคนนี้ไม่ถูกกับการทำอาหารเลย ผิดจากพี่ชายทั้งสองคนที่ทำอาหารได้ “เดี๋ยวแพรกับพี่ฮาร์ทจัดการเอง เลิฟนั่งรอเฉย ๆ เลยจ๊ะ”
“จ้า ๆ ตามนั้นก็ได้จ้า”
“อะไรกัน เลิฟสร้างเรื่องเหรอ” เดียร์กับกันต์เดินเข้ามาหา ในมือถือจานใส่บาร์บีคิวมาด้วย “ได้ยินอยู่ว่าเลิฟทำพัง ๆ”
“เลิฟไม่ได้ทำพังสักหน่อยค่ะ พี่เดียร์ก็พูดเกินไป” น้องสาวคนเล็กหันมาส่งค้อนให้พี่ชายเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
“กินกันก่อน เดี๋ยวค่อยปิ้งกันใหม่เดี๋ยวจะกินไม่หมด” กันต์หยิบไม้เสียบบาร์บีคิวส่งให้ทุกคน ที่เหลือวางเอาไว้บนโต๊ะสนาม
โต๊ะของพวกเขาอยู่ใกล้กับเตาปิ้งบาร์บีคิวแล้วก็เตาปิ้งอาหารทะเล ส่วนโต๊ะของพ่อกับแม่อยู่ถัดออกไปเพื่อไม่ให้ควันไปโดน รอบ ๆ เอาไฟมาติดเอาไว้เพื่อเพิ่มความสว่าง รวมถึงตกแต่งด้วยไฟคริสต์มาสมาติดตามต้นไม้เพื่อเพิ่มบรรยากาศให้เข้ากับเทศกาล
“จานนี้ของน้องแพรค่ะ ไม่มีเห็ด” กันต์ส่งจานอีกใบให้กับน้องสาว “อย่าเผลอไปกินเบคอนพันเห็ดเข็มทองเข้าล่ะ เดี๋ยวอาการแพ้กำเริบนะคะ”
“ค่ะ แพรรู้แล้วค่ะ ไม่ลืมแน่นอน” แพรยิ้มหวานให้พี่ชาย เพราะตนเองนั้นแพ้เห็ดแทบจะทุกชนิด เลยต้องระวังเอาไว้
“อ้าว... แพรแพ้เห็ดเหรอ” เดียร์ถามเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้รู้ “แพ้หนักเลยไหม”
“ไม่หนักมากค่ะ จะมีผื่นขึ้นแล้วก็คัน แต่กับเห็ดฟางจะแพ้หนักถึงขั้นไม่สบายตัวร้อนเลยค่ะ”
“ไม่เห็นเหมือนพี่เลย”
“พี่เดียร์ก็แพ้อาหารเหรอคะ”
เดียร์ส่ายหน้า “ไม่แพ้อะไรเลย กินได้ทุกอย่าง”
ทุกคนหลุดขำกับคำพูดของเดียร์ กันต์ยกมือขึ้นยีผมน้องตัวเล็กอย่างมันเขี้ยว “กินได้ทุกอย่างจริง ๆ กินมันทุกอย่างเลยเราน่ะ”
“อ่ะ ๆ แต่ผมก็มีแพ้อาหารนะ”
กันต์เลิกคิ้วขึ้นก่อนจะขมวดคิ้วเพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่าน้องตัวเล็กแพ้อาหาร แม้แต่โต๊ะผู้ใหญ่ก็ยังหันมามอง เพราะแม้จะนั่งถัดมาแต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าจะได้ยิน “แพ้อะไรบ้าง”
อีกฝ่ายทำหน้าจริงจังก่อนจะยิ้มกว้าง “แพ้อาหารพี่กันต์ อาหารมัม อาหารพ่อคิน กินแล้วกินไม่หยุด ยอมให้กับความอร่อยเลย”
“หึหึ จริง ๆ เลย เดี๋ยวจะกลายเป็นคุณหมูอุ๋งแล้วเนี่ย” กันต์ล่ะนึกอยากจะคว้าตัวน้องมากอดฟัด แต่ก็ทำไม่ได้เลยเปลี่ยนมาเป็นบีบแก้มนิ่ม ๆ ของน้องแทน ส่วนคนอื่น ๆ ได้ยินก็หัวเราะร่วนกับคำตอบของเดียร์
“ลูกชายมัม... ไม่ค่อยเห็นแก่กินเลยครับ” มัมมี๊พูดเสียงปนขำ คุณปู่คุณตานี่หัวเราะชอบใจยกใหญ่ไปแล้ว
“ก็เรื่องจริงนี่ครับ” ยิ้มกว้างยืนยันคำพูดตัวเองอีกรอบ
“กินเยอะแบบนี้ระวังพี่กันต์เลี้ยงไม่ไหวนะ” เลิฟเอ่ยแซวพี่ชาย
ให้คนโดนแซวหันมามองคนที่โดนพาดพิงถึง เดียร์หรี่ตามองพี่ตัวโตอย่างคาดคั้นในคำตอบ “พี่จะเลี้ยงผมไม่ไหวเหรอ”
“บอกไปเลยตากันต์ เลี้ยงไม่ไหวหรอก” คุณปู่โทมัสเอ่ยแซวมาอีกระลอก
กันต์ยิ้มขำ มองหน้ายู่ยี่ของน้องอย่างเอ็นดู บีบแก้มบีบจมูกรั้นอย่างมันเขี้ยว “เลี้ยงไหวอยู่แล้วครับ”
“ย่ายกหลานให้ฟรีเลยดีไหมกันต์ เพราะดูท่าแล้วรับไปน่าจะต้องเลี้ยงกันอีกเยอะนะ” คุณหญิงมรกตเองก็เอ่ยแซวหลานชายเหมือนกัน แต่ดูเหมือนจะมีคนไม่มีอารมณ์แซวเล่นด้วยเพราะแด๊ดดี๊กระแอมพลางมองกันต์ตาเขม็ง คุณหญิงมรกตที่เห็นท่าทางหวงลูกของลูกชายตัวเองก็หัวเราะขำ “ท่าจะยกให้ฟรีไม่ได้แล้วล่ะตากันต์ พ่อคิน”
“เรื่องนั้นเอาไว้ค่อยว่ากันเถอะครับคุณแม่ ยังไงก็ยังอีกนาน”
พอเห็นคนหวงลูกชายออกอาการ มัมมี๊ก็เลยหาเรื่องอื่นมาคุยเพื่อเปลี่ยนประเด็นแทน แล้วบทสนทนาระหว่างงานปาร์ตี้ก็ถูกหยิบยกมาคุยเรื่อย ๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะและบรรยากาศที่แสนจะอบอุ่น
งานปาร์ตี้สิ้นสุดลงแล้วเพราะผู้ใหญ่อยู่นับถอยหลังเข้าสู่วันใหม่กันไม่ไหว พวกเด็ก ๆ ก็เลยตัดสินใจเลิกและแยกย้ายกันแทน เพราะนั่งอยู่ไปก็ไม่รู้จะทำอะไร จะให้ทำอะไรทานกันอีกก็ไม่ไหวแล้ว แน่นท้องกันไปหมด ตอนนี้เลยช่วยกันเก็บล้างอยู่ในครัว ตอนแรกเมดที่ไม่ได้กลับบ้านในช่วงวันหยุดก็ตั้งใจจะเข้ามาช่วยแต่พวกเขาไม่อยากจะรบกวนเลยจัดการกันเอาเอง
“พี่กันต์ไม่ต้องช่วยก็ได้นะคะ พี่กันต์ทำตั้งเยอะแล้วเดี๋ยวงานเก็บล้างนี่เลิฟจัดการให้ค่ะ งานถนัด” เลิฟว่าพลางแย่งจานในมือของกันต์มาถือเอาไว้เอง ตอนนี้เลิฟกำลังช่วยกันล้างจานอยู่กับแพร
“พี่ช่วยได้นะ”
“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะพี่กันต์” เลิฟยังยืนยันคำเดิม
“แต่พี่ว่าเราน่ะไม่ต้องดีกว่า” ฮาร์ทที่เดินยกจานชามอีกชุดเข้ามาในครัวร้องบอกกับน้องสาวคนเล็ก “ล้างจานก็ทำจานลื่นหลุดมือแตกไปตั้งหลายใบ เราน่ะมานั่งมองเฉย ๆ เถอะเดี๋ยวพี่ช่วยแพรเอง”
“พี่ฮาร์ทอ่ะ”
“ไป ๆ ไปนั่งนู่น ไม่ก็ไปช่วยเดียร์เก็บของข้างนอกไป” ฮาร์ทยกมือดีดหน้าผากน้องสาวเบา ๆ ให้เลิฟทำหน้ายู่ก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป
กันต์ลังเลว่าจะออกไปช่วยข้างนอกดีหรือว่าจะอยู่ในครัวนี้ดี แต่เพราะถ้าอยู่ในนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรเขาก็เลยตัดสินใจออกไปข้างนอกดีกว่า “เดี๋ยวพี่ไปช่วยข้างนอกเก็บของก่อน”
“ค่ะพี่กันต์” แพรหันมายิ้มหวานให้พี่ชาย
“ค่ะ...” กันต์มองน้องสาวสลับกับพี่ชายฝาแฝดของคนรัก ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินออกจากห้องครัว
คืนนี้ครอบครัวของกันต์นอนค้างที่นี่ด้วย มัมพัทธ์กับพ่อคินไปค้างที่บ้านใหญ่เพราะว่ามีห้องว่าง ส่วนแพรนอนห้องเดียวกับเลิฟ และกันต์ก็ได้รับอนุญาตจากมัมมี๊ให้นอนห้องเดียวกับน้องตัวเล็กได้
ช่วยกันเก็บล้างจนเสร็จก็แยกย้ายกันเข้าห้อง กันต์ให้เดียร์เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน ส่วนเขาค่อยจัดการตัวเองทีหลัง
“ง่วงหรือยัง” กันต์เอ่ยถามหลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว
เดียร์ที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ที่โซฟาปลายเตียงหันมามอง “ยังครับ อาบน้ำมาเมื่อกี้เลยตาสว่างอีกหน่อย พี่กันต์ง่วงหรือยังครับ จะนอนก่อนไหม”
“พี่ก็ยังไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่เหมือนกัน” กันต์เดินมานั่งลงข้าง ๆ ยกมือกอดน้องตัวเล็กเอาไว้ “ว่าแต่เราให้ของขวัญกับทุกคนไปหรือยัง”
“ให้แล้วครับ จริง ๆ ให้ไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วด้วย ทำเสร็จแล้วก็ให้เลย รีบครับอยากโชว์ของ” เดียร์พูดไปหัวเราะไป ของขวัญที่ตั้งใจจะทำให้ในวันปีใหม่ถูกมอบให้กับทุกคนไปก่อนแล้ว “ทุกคนชอบกันมาก ๆ เลยครับ เห็นคุณปู่คุณย่าเอากรอบรูปไปตั้งไว้ในตู้โชว์ด้วย คุณตาก็ชอบ”
“เห็นไหม ของขวัญที่ไม่ต้องมีราคาแพงแต่มันมีคุณค่าทางจิตใจน่ะมันดีกว่าอะไรเลย” กันต์ยกมือขึ้นลูบผมน้องตัวเล็กเบา ๆ
“จริงครับ อ่ะ... ผมมีของขวัญให้พี่กันต์ด้วย” เดียร์พูดอย่างนึกขึ้นได้ก่อนจะลุกจากโซฟาเดินไปยังตู้เก็บของในโซนห้องแต่งตัวก่อนจะถือถุงกระดาษใบเล็กออกมา “จริง ๆ ผมตั้งใจจะทำของขวัญให้แต่พอดีไปเจออันนี้เข้าเลยซื้อมาให้พี่แทนครับ”
“หือ... ขอบคุณครับ พี่แกะดูได้เลยไหม” กันต์รับถุงกระดาษมาหยิบกล่องของขวัญขึ้นมา
“ได้ครับ”
กันต์เลยจัดการแกะกระดาษห่อของขวัญโดยมีน้องตัวเล็กนั่งมองอยู่ข้าง ๆ คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมองน้องก่อนจะหลุดยิ้มออกมา “ของพี่เหรอ”
เดียร์พยักหน้า “ใช่ครับ ของพี่เลย”
“ขอบคุณครับ พี่ชอบมากเลย แล้วก็...” กันต์ลุกไปหยิบของในกระเป๋าของตัวเองออกมาบ้างก่อนจะส่งให้กับน้องตัวเล็ก “ของเราครับ”
“ขอบคุณมากครับ” เดียร์รับมาเปิดดูก่อนจะหลุดหัวเราะแล้วหยิบของในถุงออกมาชู
ในมือของทั้งคู่มีพวงกุญแจตุ๊กตาหมีริลัคคุมะอยู่คนละอัน ต่างกันที่ตัวตุ๊กตาใส่ชุดกันคนละแบบแค่นั้น อันในมือของกันต์คือของขวัญที่น้องตัวเล็กซื้อให้ และที่อยู่ในมือของเดียร์คืออันที่พี่ตัวโตซื้อให้
“ทำไมถึงซื้อพวงกุญแจหมีให้พี่ล่ะ” กันต์ถาม มันก็ออกจะบังเอิญเหมือนกันที่พวกเขาต่างซื้อของขวัญแบบเดียวกันมาแบบนี้
“ตอนเด็ก ๆ พี่ตัวโตให้พวงกุญแจตุ๊กตาหมีกับผมมา ผมก็เลยอยากจะให้คืนบ้างน่ะครับ” เดียร์ยิ้มระหว่างที่ตอบคำถาม “แล้วพี่กันต์ล่ะครับ ทำไมถึงซื้อพวงกุญแจหมีมา”
“พี่เห็นว่าอันเก่าของเรามันนานแล้ว พี่ก็เลยอยากเปลี่ยนอันใหม่ให้น่ะ อีกอย่าง... ของขวัญชิ้นแรกที่พี่ให้เราก็คือพวงกุญแจอันนั้น พี่ก็เลยอยากให้อีกรอบน่ะ”
“ขอบคุณนะครับ ผมชอบมาก ๆ เลย”
“พี่ก็ชอบมาก ๆ เหมือนกันครับ” กันต์ยกมือขึ้นลูบผมน้องตัวเล็กเบา ๆ ก่อนจะยื่นหน้าไปจูบที่หน้าผากของน้อง
แสงสว่างวาบจากนอกหน้าต่างและเสียงของนาฬิกาในห้องที่ดังทุก ๆ ชั่วโมงบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้ได้ล่วงเข้าสู่วันใหม่ ปีใหม่แล้ว ริมฝีปากของกันต์เลื่อนจากหน้าผากเป็นบริเวณหางคิ้ว แก้มขาว ๆ ที่ตอนนี้เริ่มขึ้นสีระเรื่อ ก่อนจะหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของน้อง เขาทำเพียงแค่แนบริมฝีปากลงไป กดย้ำและผละออก ก่อนจะทำซ้ำ ๆ แบบนั้น
“สวัสดีปีใหม่ครับ ปีใหม่นี้พี่ขอให้เดียร์มีรอยยิ้มให้มาก ๆ นะครับ”
“เหมือนกันนะครับ...”
กันต์กดจูบที่ริมฝีปากน้องตัวเล็กอีกรอบ “และในปีต่อ ๆ ไปเราก็จะสวัสดีปีใหม่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ นะ”
“ทุกปีเลยครับ...”
Happy New Year…
************************************************
ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ ปี 2562 ค่ะทุกคน ต้อนรับปีใหม่นี้ฟางก็ขอให้คนอ่านของฟางทุกคนมีแต่ความสุขนะคะ มีแต่รอยยิ้มค่ะ สิ่งร้าย ๆ สิ่งไม่ดีในปีเก่าก็ขอให้กลายเป็นสิ่งดี ๆ เรื่องราวดี ๆ ในปี้ใหม่นี้นะคะ คิดหวังสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนากันทุกประการค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
-
เค้าจิ้นน้องแพรกะพี่ฮาร์ทอ่ะ
-
โอ้ยยยยยยยยยยยย ขอยาดเหม็นความรัก
กล้่นอะไรลอยมาแต่ไกล ทำไมสวีทกันอย่างนี้ แด๊ดดี้คว็อตยอมให้พี่กันต์นอนกับลูกชายได้ยังไงเนี่ย
อ่อ ลืมไป มัมน้ำเหนือใหญ่สุดในบ้าน. ฮิฮิ
Happy new year ค่ะ ทุกคน
-
HAPPY NEW YEAR 2019.
-
:pig4:
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ
-
Happy New Year 2019 นะครับ
-
:mew1: ฟินเบาๆ ตามประสาคุณพ่อหวงมาก
-
สวัสดีปีใหม่ค่า :3123:
-
จะมีเรื่องพี่ฮาร์ทไหมอะ
-
้happy happy :mc3: :mc2: :mc3:
-
ความหวงลูก หวงเมีย ของแด๊ดดี๊ 555
-
เรื่องโน้นก็อบอุ่น เรื่องนี้ก็น่ารัก
:L2: :pig4: คุณฟาง
็Happy New Year 2019
-
:o8: :mew3: เรื่องนี้หวานมาก พี่กันหนูทำอาชีพเสริมขายอ้อยหรือลูก อ่อยเรี่ยราด หวานตลาด อ่านแล้วนั่งยิ้มตลอด ขอบคุณไรท์ค่ะ :กอด1:
-
:mew1:
น่ารักมากกก น่ารักจริงๆ
ละมุนมากเลย
-
HNY 2019 :pig4:
-
หวานกันตลอด :m1:
HNY 2019
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณฟาง ครอบครัวน้องกันต์ ครอบครัวน้องเดียร์ ขอให้มีความสุขมากๆ ค่ะ. :L2:
-
:pig4:
-
:L2: ก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิม
-
น่ารัก~
-
Happy new year ค่ะ ทุกคน :mc3:
-
็Happy New Year 2019
รักเรื่องนี้
-
:L1: :pig2:
-
สวัสดีปีใหม่ พี่กันต์ น้องเดียร์ และทุก ๆ คนค่ะ
:L2: :L2:
-
แฮปปี้นิวเยียร์จ้า
แฮปปี้ตั้งแต่เริ่มยันจบเลย ขอบคุณสำหรับนิยายที่ทำให้ยิ้มได้ในทุกตอนนะคะ
-
:-[ :-[
-
:pig4: :L1: :pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักชอบมากๆค่ะ อยากได้พี่กันต์มาเป็นแฟนอ่าา :o8: :-[
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆน่ารักๆนะคะ
แอบลุ้นมี NC ไหม อิอิ แต่แค่นี้ก็ฟินแย้วววว :man1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
คล้าย ๆ ว่า คู่ของพี่ฮาร์ทคือน้องแพรเหรอ?
-
น่ารักมาก
หวานทั้งเรื่องเลย
พี่กันต์น้องเดียร์
-
หวานๆ น่ารักๆ :กอด1: :pig4: :pig4:
-
o13
-
น่ารักมากเลยยยยยย เรารักสองบ้านนี้!!!!
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
Love youพี่กันต์น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :mew1:
-
มันเป็นอะไรที่ดีต่อใจมากๆๆๆๆ
อบอุ่นและยิ้มได้เกือบทุกตอนที่ได้อ่าน
ให้กำลังใจนักเขียนนะคะ ขอให้สร้างผลงานที่ดีๆ และน่ารักแบบนี้ออกมาอีกเยอะๆๆๆ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอบคุณ สำหรับนิยายที่ดีมาก อบอุ่นสุดๆ :katai2-1: :impress2:
-
น่ารักๆๆ
-
ไม่อยากให้รีบจบเลย กำลังเพลินกับความรักของน้องกันต์กับน้องเดียร์ มีตอนพิเศษมาอีกเรื่อยๆนะคะ อยากรู้ว่าน้องเดียร์มีความพิเศษเหมือนมัมมี๊น้ำเหนือหรือเปล่า แต่ใจอยากให้น้องเดียร์มีเบบี้ได้ คงจะเป็นอีกครอบครัวที่น่ารักมาก รอๆๆๆๆ :katai2-1: :mew1:
-
ว้าวววว....น่ารัก
คู่น้องแพร-พี่ฮาร์ทจะมีมั้ยหนอ...
ขอบุณที่เขียนเรื่องนารักๆให้อ่านค่ะ
-
(https://i.ibb.co/3fPDcxc/PRE-ORDER.jpg)
เปิด Pre-Order
เรื่อง : My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง #พี่กันต์สายอ่อย และ Downpour : #ขอให้พรุ่งนี้ไม่มีสายฝน
ระยะเวลาจอง 3 - 15 กุมภาพันธ์ 2562
ใบสั่งซื้อมีอายุ 3 วัน
กำหนดการจัดส่ง หลังปิดจองประมาณ 30 - 45 วัน
พิเศษ 1 !! 5 Days = Free Shipping (ชำระเงินภายในวันที่ 8 กุมภาพันธ์)
พิเศษ 2 !! สั่งซื้อ Combo Set = Free เรื่องสั้น A6 1 เล่ม by Chessire
จอง My Dear : กดเพื่อจอง (http://bit.ly/2BjhuAT)
จอง Downpour : กดเพื่อจอง (http://bit.ly/2MKrN5q)
จอง Combo Set : กดเพื่อจอง (http://bit.ly/2TuLtwH)
ราคาตามรายละเอียดด้านล่าง
เรื่อง : My Dear รักของผม ผมจัดเอง #พี่กันต์สายอ่อย
ผู้แต่ง : F.GC
วาดปกโดย : ing_kiko
สิ่งที่จะได้
- หนังสือ เล่ม 1 และ เล่ม 2 (จำนวนหน้าประมาณ 624 หน้า)
- คอมมิค 1 เล่ม ขนาด A5 เนื้อใน 8 หน้า (ขาด - ดำ) (แถมรอบจองเท่านั้น)**
- กล่องอ่อน (แถมรอบจองเท่านั้น)**
- ที่คั่นลายปก 2 ใบ
- โปสการ์ดลายปก 2 ใบ
-------------------------------------------
**Box อ่อนผลิตครั้งเดียว เผื่อจำนวนจากยอดจองนิดหน่อยสำหรับเคลม
หากมีเหลือจะนำมาจำหน่ายในราคาชุดละ 720 บาท
โปรยปกหลัง
"กันต์" พี่ตัวโตของน้องตัวเล็ก
"เดียร์" น้องตัวเล็กของพี่ตัวโต
เรื่องราวของคนพี่และคนน้องที่ทำให้กลับมาเจอกันอีกครั้ง
คนที่อยู่ในความทรงจำของกันและกันมาหลายปี
แม้จะรู้ตัวแล้วว่าแอบชอบน้อง แต่เพราะเหตุการณ์หลายอย่างที่ผ่านมา
ทำให้น้องไม่ชอบหน้า
ยากกว่าบอกชอบ ก็คือทำยังไงให้น้องเลิกเกลียดขี้หน้า
สกิลการอ่อยและการเข้าหาน้องเท่าที่จะหาได้ถูกนำมาใช้จนหมด
ก็ได้แต่หวังว่า น้อง จะตกหลุมรักเขาบ้าง....
-
โอ๊ยยย ครอบครัวสุขสันต์ไปอีก
น่ารักจังเลยค่ะ
ปล.ทำไมรู้สึกว่าพี่ฮาร์ทกะแพรเหมือนมีซัมติงอ่ะ 555+
-
น่ารักมากเลยค่ะ
อ่านไปยิ้มไป
-
มีแต่คำว่าน่ารัก และอบอุ่นเต็มไปหมด ติดตามมาตั้งแต่รุ่นพ่อแม่ จนมาถึงรุ่นลูก อบอุ่นมาก ๆ เลย ขอบคุณไรต์นะครับ สำหรับนิยายดี ๆ :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก ๆ ครับ อ่านแล้วน่ารักละมุนมาก ๆ
ขอบคุณครับ
-
โอ๊ยยยยยยยยย...น้องกันต์โตมาได้ละมุนมากลูกศูนย์รวมความดีงามชัดๆ แต่ว่าจนจบเรื่องน้องกันต์ของมี๊ก็ยังไม่ได้ฟัดน้องเดียเลย ละมุนจนน่าสงสารค่ะลูกชาย :hao5: :hao5: :hao5:
-
ชอบมาก..กกกกกก
-
:pig4:
-
น้องตัวเล็กกับพี่ตัวโตน่ารักที่สุด ต้องได้ย้อนกลับไปอ่านรุ่นพ่อรุ่นมัมอีกรอบเลย ชอบมากกก ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
-
น่ารักมากๆเลย ทั้งน้องตัวเล็กและพี่ตัวโต เพื่อนๆก็ขยันแซวกันจริง55555
-
น่ารักมากเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:pig4:
-
o13
-
ขอบคุณที่แต่งนิยายน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
นิยายสนุกมากติดตามตั้งแต่เรื่องน้ำเหนือแล้วน่ารักมาก
-
ไม่รู้ว่ากลับมาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่ แต่จะกี่ครั้งก็ยังสนุกเหมือนเดิมถึงแม้จะรู้เรื่องหมดแล้ว ชอบนิยายทุกเรื่องของผู้เขียนเลยค่ะ รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ :pig4: