Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ* * * ต่อค่ะ 100% * * *
ทั้งควอตซ์และน้ำเหนือหันไปมองลูกชายตัวเองก่อนจะหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ที่พื้น แม้แต่เลิฟก็มองตามด้วย เธอเคยได้ยินพี่ชายพูดถึงพี่ตัวโตอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าหมายถึงใคร หรือหมายถึงอะไร
“พี่ตัวโตที่พี่ชอบพูดถึงบ่อยๆ น่ะเหรอคะ!” เลิฟหันไปมองพี่ชายตัวเอง เธอยังเคยแซวพี่ชายเลยว่าพี่ชายของเธอน่าจะตกหลุมรักพี่ตัวโตแล้วแน่ๆ เอาแต่พูดถึง แถมพวงกุญแจที่ได้มาจากพี่ตัวโตในตอนนั้นก็ยังพักติดตัวไปไหนมาไหนด้วยตลอดจนถึงตอนนี้
“อือ” เดียร์พยักหน้ากับคำถามของน้องสาว เขาหันไปมองหน้าแด๊ดดี๊กับมัมมี๊
เดียร์เดาอารมณ์แล้วก็ความคิดของแด๊ดดี๊ไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าภายใต้ใบหน้านิ่งๆ นั้นคิดอะไรอยู่ เกิดความเงียบขึ้นภายในห้องทั้งๆ ที่มีคนอยู่ตั้งหลายคน จนในที่สุดควอตซ์ก็เป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบนั้น
“แล้วยังไง ต่อให้เขาคือพี่ตัวโตของเรา แล้วแด๊ดจำเป็นต้องยอมให้เราคบกันด้วยเหรอ” ควอตซ์หันมาพูดกับลูกชาย ซึ่งเดียร์ที่ได้ยินก็หน้าซีด
“แด๊ด... จะไม่ยอมให้เดียร์ คบกับพี่กันต์เหรอ” เดียร์ถามกลับเสียงสั่นและแผ่วเบา ดวงตากลมโตที่ถอดมาจากผู้เป็นแม่สั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
น้ำเหนือได้แต่เบือนหน้าไปอีกทางเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของลูกชาย ผิดกับควอตซ์ที่ยังมองลูกชายนิ่งๆ “ถ้าแด๊ดบอกว่าใช่ล่ะ เรารักเขามากเลยหรือยังไงกัน”
“ด เดียร์... เดียร์...” เดียร์ได้แต่พูดเสียงสั่น ก่อนจะกดหน้าลง “เดียร์รักพี่กันต์... จริงๆ นะครับ”
“แด๊ดครับ ผมว่า...”
“ฮาร์ทไม่ต้องพูด เราด้วยเลิฟ ไม่ต้องพูดอะไรกันทั้งคู่นั่นแหละ”
ฮาร์ทที่เห็นว่าน้องชายกำลังจะร้องไห้แล้วก็ตั้งใจจะช่วยพูดให้ แต่ยังพูดไม่ทันจบประโยคควอตซ์ก็ห้ามออกมาเสียก่อน จนเขาต้องเงียบเสียงลง หันไปมองน้องชายแล้วก็ถอนหายใจ ไม่รู้จะช่วยยังไงดี หันไปทางมัมมี๊หวังจะให้มัมมี๊ช่วยพูด แต่ในสถานการณ์แบบนี้ต่อให้มัมมี๊ออกโรงเองก็คงช่วยอะไรมากไม่ได้
“คุณอาครับ... ผมเข้าใจว่าคุณอาอาจจะไม่มั่นใจ ไม่แน่ใจในตัวของผมว่าผมจะดูแลเดียร์ได้ไหม ผมเลยอยากจะขอโอกาสจากคุณอา ให้ผมได้พิสูจน์ว่าผมรักแล้วก็พร้อมที่จะดูแลเดียร์จริงๆ คุณอาให้โอกาสผมนะครับ” กันต์ยกมือไหว้ควอตซ์ เพื่อขอโอกาส
“แด๊ดครับ...” เดียร์เรียกเสียงอ่อน น้ำตาไหลออกมาแล้ว
ควอตซ์ถอนหายใจออกมา หันไปมองหน้าน้ำเหนือที่นั่งอยู่ข้างๆ “ทำไมลูกเราขี้แย”
น้ำเหนือหลุดยิ้มขำ ยกมือตีแขนคนรักไปที “ก็พี่ควอตซ์ช่างแกล้งนี่ครับ”
ทั้งสี่คนที่เหลือได้แต่มองหน้ากันอย่างงงๆ ไม่เข้าใจว่าแด๊ดดี๊กับมัมมี๊พูดอะไร จนควอตซ์ต้องหันมาพูด “ก็ยังไม่ได้ห้ามสักคำว่าห้ามคบกัน คิดเองเออเอง”
“นี่แด๊ดแกล้งเหรอ” ฮาร์ทที่ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรก่อนใครถามออกมา ให้คนเป็นพ่อไหวไหล่ก่อนจะเอนตัวนั่งพิงโซฟาด้วยท่าทางผ่อนคลาย ไม่เหมือนเมื่อครู่ ใบหน้าคมคายก็มีรอยยิ้มไม่ได้เรียบเฉย เท่านี้ทุกคนก็รู้ได้ทันทีว่าที่ผ่านมาคือแสดงละคร
“แด๊ดอ่ะ ฮือ...” เดียร์ที่ตอนแรกแค่น้ำตาไหล ตอนนี้แทบจะปล่อยโฮ เข้ามากอดเอวแด๊ดดี๊แน่น “แกล้งเดียร์อ่ะ”
“แด๊ดก็ต้องดูหน่อยไหมว่าใครที่จะมาคบกับเรา เขาจริงใจแค่ไหน รักลูกของแด๊ดแค่ไหน” ควอตซ์ลูบผมลูกชายที่กอดเอวซุกเขาอยู่ “ลูกแด๊ด แด๊ดก็รัก ก็หวงเป็นธรรมดา ใครที่จะเข้ามาในชีวิตของลูกแด๊ด แด๊ดก็ต้องดูให้ดี ต้องมั่นใจว่าคนคนนั้นจะไม่ทำให้ลูกแด๊ดเสียใจ”
“อึก... ขอบคุณครับแด๊ด” เดียร์พูดเสียงอู้อี้
ฮาร์ทกับเลิฟหันมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมาอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างผ่านพ้นไปได้ด้วยดีแบบนี้
ควอตซ์เงยหน้าขึ้นมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของลูกชายตัวเอง “เดียร์เป็นดวงใจของทุกคนในที่นี้ ถ้าดูแลดวงใจดวงนี้ไม่ได้ หรือไม่ดี... แด๊ดจะเอาดวงใจของทุกคนกลับมา”
“ผมสัญญาครับ ว่าจะดูแลดวงใจของทุกคนให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้” กันต์ยกมือไหว้ขอบคุณ “แม้ว่าผมจะรู้จักน้องได้ไม่กี่เดือนอย่างที่บอกไป แต่ผมมั่นใจ... ว่าผมเลือกน้อง น้องคือคนที่ใช่สำหรับผม คนที่ผมจะรัก แล้วก็ซื่อสัตย์ด้วย”
“แด๊ดจะเชื่อ” ควอตซ์บอกก่อนจะดันตัวลูกชายที่โตจนมีแฟนแล้วแต่ยังงอแงเป็นเด็กๆ ออก “เอา คงมีเรื่องคุยกับพี่เขา ก็ไปคุยกันซะ เดี๋ยวแด๊ดกับมัมจะต้องออกไปทำงานแล้ว”
“งื่อ... แด๊ด... ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณมัมเขานู้น มัมเขาช่วยพูดให้แด๊ดยอมใจอ่อน” ควอตซ์หันไปหาน้ำเหนือแล้วยกเครดิตให้
เมื่อคืนหลังจากที่ยืนดูเดียร์คุยกับกันต์อยู่ตั้งแต่ต้นเขาก็มั่นใจว่าอีกฝ่ายคือแฟนของลูกชายเขาแน่ๆ เขาเลยเอาเรื่องนี้ไปคุยกับน้ำเหนือ แล้วน้ำเหนือนี่แหละที่พูดเตือนสติทำให้เขายอมเปิดใจ ไม่ใช่ว่ารับไม่ได้ที่ลูกชายจะคบหากับผู้ชายด้วยกัน สำหรับควอตซ์เรื่องเพศมันไม่ได้สำคัญเลย ตัวเขารู้ดีที่สุด แต่เขากลัวว่าลูกชายของเขาจะเจ็บปวด จะผิดหวัง เขาไม่อยากให้เดียร์เป็นแบบนั้น
แต่น้ำเหนือก็เตือนสติเขา ว่าเขาเป็นเพียงแค่พ่อผู้ให้กำเนิด ไม่ใช่เจ้าชีวิตของลูก ที่จะบังคับหรือขีดเส้นให้ลูกเดินตาม เรื่องบางเรื่องต้องให้ลูกได้เจอแล้วก็เรียนรู้เอง ลูกถึงจะเข้าใจ ต่อให้เรานั่งบอกหรืออธิบายยังไงก็ไม่สามารถทำให้ลูกเข้าใจได้
ลองปล่อยให้ลูกได้เจอกับตัวเอง เลือกด้วยตัวเอง แล้วถ้าสุดท้ายแล้วสิ่งที่ลูกเลือกมันผิด พวกเขาก็จะไม่ซ้ำเติม แต่จะกอดลูกเอาไว้เพื่อรอวันที่ลูกกลับมาเข้มแข็งอีกครั้ง
“มัมมี๊” เดียร์เลยหันไปกอดอ้อนมัมมี๊แทน
น้ำเหนือกอดลูกชายเอาไว้แล้วโยกไปมาเหมือนกับกล่อมเด็ก “มัมเชื่อในการตัดสินใจของน้องเดียร์นะครับ ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องกลัวหรือกังวลอะไร มัมไม่เคยผิดหวังในสิ่งที่เดียร์เลือกเลยนะ”
“ขอบคุณนะครับ”
“ครับผม มัมกับแด๊ดต้องไปทำงานแล้ว เย็นนี้เจอกันนะ” น้ำเหนือดันลูกชายออก ได้เวลาไปทำงานแล้ว มองเลยไปที่กันต์ที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมแล้วยิ้ม “ตอนเย็นอยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะกันต์ จะได้คุยกัน”
“ขอบคุณครับคุณอา”
“เรียกมัมกับแด๊ดนั่นแหละ ไม่ต้องเรียกอาหรอก”
“ครับมัม...” กันต์ยิ้ม ยกมือไหว้ขอบคุณคนทั้งสองอีกรอบ ก่อนเขาจะเดินตามเดียร์ที่ตามออกไปส่งมัมมี๊กับแด๊ดดี๊ขึ้นรถที่มาจอดรถอยู่หน้าบ้าน
ยืนส่งจนกระทั่งรถตู้ขับออกจากรั้วบ้านบริสตันไป เดียร์ก็หันกลับมาหาพี่ตัวโต “เข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
“พาพี่ไปห้องเราหน่อยสิ พี่อยากเห็น”
เดียร์พยักหน้า ก่อนจะเดินนำกันต์กลับเข้าไปในบ้าน ผ่านห้องนั่งเล่นที่เพิ่งเกิดเหตุการณ์มากมายในนั้น แวะบอกฮาร์ทกับเลิฟว่าจะพากันต์ขึ้นไปข้างบน แล้วจึงเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ระหว่างทางเจ้าบ้านก็แนะนำห้องต่างๆ ไปด้วย เดียร์เปิดประตูห้องนอนของตัวเอง รอให้อีกฝ่ายเดินเข้าไปก่อนแล้วจึงตามเข้าไป ปิดประตูจนเรียบร้อย หยิบรีโมทแอร์มากดเปิดเครื่อง
กันต์มองสำรวจไปรอบๆ ห้อง ห้องของน้องใหญ่มาก เตียงนอนขนาดคิงไซต์ โต๊ะทำงาน มุมนั่งเล่นดูโทรทัศน์ ที่ด้านหนึ่งเห็นประตูกระจกบานเลื่อน น่าจะเป็นห้องแต่งตัวซึ่งขนาดก็ใหญ่ไม่แพ้กับห้องนอนเลย
“นั่งนี่เลยครับ” เดียร์นั่งลงบนโซฟาในห้องนอนก่อนจะเรียกกันต์มานั่งด้วย
พอกันต์นั่งลงข้างๆ ก็เอนตัวไปพิงไหล่กว้างๆ นั้นทันที กันต์ได้แต่ยิ้มกับท่าทางของน้อง ยกมือลูบผมนุ่มนั้นเล่นอย่างเบามือ “โล่งอกแล้วใช่ไหม”
“ครับ โล่งอกแล้ว แล้วก็ดีใจมากด้วยที่แด๊ดกับมัมไม่ว่าอะไร” เดียร์ยิ้มกว้าง
“เพราะแด๊ดกับมัมของเรา รักเดียร์มาก รักมากจนไม่อยากจะทำลายความสุขของเดียร์ไง”
เดียร์พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของกันต์ “อิจฉาตัวเองจังที่มีครอบครัวที่น่ารักแบบนี้”
กันต์หลุดขำกับคำพูดของน้อง แต่เขาก็เห็นด้วยกับสิ่งที่น้องพูด ครอบครัวของเดียร์น่ารักมากเช่นกัน เหมือนกับครอบครัวของเขาเลย
“พี่ก็อิจฉาตัวเองเหมือนกัน”
“ที่มีครอบครัวที่น่ารักน่ะเหรอ”
กันต์ส่ายหน้ากับคำถามของเดียร์ “พี่อิจฉาตัวเอง ที่ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่น่ารักแบบนี้ไง”
“เลี่ยน!” พูดจบก็แลบลิ้นใส่ แต่หน้านั้นกับขึ้นสีระเรื่อแทน
“เขินก็บอกครับคุณอุ๋ง”
“ขี้เวอร์ก็ยอมรับคุณหมี”
กันต์หัวเราะ เขารู้สึกมีความสุขมากจริงๆ ที่เรื่องราวของวันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ตอนก่อนที่เขาจะมาถึงที่นี่ เขาก็คิดไปสารพัดอย่าง แม้ว่าในใจเขาค่อนข้างจะมั่นใจว่าคงไม่มีปัญหาอะไร แต่ก็อดที่จะกังวลไม่ได้ ที่เขามั่นใจว่าน่าจะไม่มีปัญหาอะไร ก็เพราะเขาคิดอย่างที่บอกน้องไป
พ่อกับแม่ของเดียร์รักเดียร์มากกว่าจะทำลายความสุขของเดียร์ได้ ถ้าหากเดียร์เลือกที่จะชอบเขาและนั่นคือความสุขของเดียร์ พ่อกับแม่ของเดียร์ก็คงไม่ห้ามอะไร กันต์คิดแบบนั้นจริงๆ แต่ที่กังวลก็เพราะเขาไม่มั่นใจว่าเรื่องราวทุกอย่างจะเรียบร้อยดีในวันนี้หรือเปล่า ตอนแรกยังคิดว่าอาจจะต้องพิสูจน์ตัวเองก่อนสักปีสองปี ครอบครัวของเดียร์จึงจะยอมรับเขาในฐานะคนรักของเดียร์ได้เสียอีก
ไม่คิดเหมือนกันว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยในวันนี้
“เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม” กันต์ถามคนที่ยังนั่งพิงไหล่เขาอยู่
“ครับ แล้วเมื่อคืนพี่นอนตอนไหน หลังจากผมหลับเหรอ”
“ใช่ หลังเราหลับพี่ก็นอนเหมือนกัน”
“เมื่อเช้าตื่นมา แบตโทรศัพท์หมดไปตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ของพี่ก็ด้วย” กันต์ใช้มือเล่นผมของเดียร์เล่นอย่างสนุกมือ ผมของน้องนุ่ม แล้วก็นิ่มด้วย เขาเลยชอบเล่นมากเป็นพิเศษ “สงสัยเพราะคอลทิ้งเอาไว้ทั้งคืน แบตก็เลยหมดละมั้ง”
“เมื่อคืนพี่ไม่ได้วางสายเหรอ” เดียร์เองก็ไม่ได้ห้ามอะไร ปล่อยให้พี่เล่นผมไปเรื่อยๆ แบบนี้เพราะรู้สึกว่าก็สบายดีเหมือนกัน
“ใช่ ไม่ได้วาง นอนดูเราหลับแล้วก็เผลอหลับไปเลยเหมือนกัน”
ตลอดทั้งวันกันต์อยู่ที่บ้านของเดียร์ ทำความรู้จัก ความสนิทสนมให้มากขึ้นกับฮาร์ท แล้วก็เลิฟ เลิฟร้องดีใจใหญ่ที่จะได้เขามาเป็นพี่เขย เห็นว่าเล่าเรื่องทุกอย่างให้น้องแพรฟังแล้วเรียบร้อยด้วย
มื้อกลางวันกันต์ก็เป็นคนอาสาลงครัวเอง ทำเมนูข้าวผัดคุณหมีให้ทุกคนได้กิน เลิฟเห็นแล้วก็อดที่จะตกใจไม่ได้ ก็พอรู้มาจากเพื่อนสนิทอย่างแพรว่ากันต์ทำอาหารเก่ง แต่ใครจะคิดว่าผู้ชายตัวสูงใหญ่อย่างกันต์จะทำเมนูอาหารได้น่ารักมุ้งมิ้งขนาดนี้ ยิ่งเมนูข้าวผัดคุณหมีแบบนี้ด้วยแล้ว ฮาร์ทเองก็อึ้งไปไม่น้อยที่เห็นแบบนั้น เห็นจะมีก็แต่เดียร์ที่ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร เพราเขาเคยกินแล้วตั้งหลายครั้ง
หลังจากจัดการมื้อกลางวันจนอิ่มแปร้กันแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไป ฮาร์ทกับเลิฟก็แยกกลับเข้าห้องของตัวเอง เดียร์เลยพากันต์กลับมาที่ห้องอีกรอบ ตอนนี้ก็กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง เปิดหนังดูกัน
“นี่พี่กันต์” เดียร์เรียกอีกคน ก่อนจะทำใจกล้าทิ้งตัวลงนอนบนตักของกันต์แทนหมอนที่พิงอยู่
“ว่ายังไง”
“ถ้าสมมติว่าวันนี้แด๊ดไม่ยอมให้ผมคบกับพี่จริงๆ พี่จะทำยังไงเหรอ”
กันต์ก้มมองคนที่นอนหนุนตักเขาอยู่ก่อนจะตอบ “พี่ก็คงทำอะไรไม่ถูกแล้วก็ถอยทัพกลับไปก่อน”
“อ้าว ไงงั้นอ่ะ” ร้องออกมาแถมยังถามอย่างหาเรื่องเต็มที่
“ก็จริงนี่ เป็นเราล่ะ จะทำยังไง ยืนยันจะอยู่ต่อไม่ยอมกลับไปไหนให้ผู้ใหญ่มองว่าดื้อดึงแล้วอคติเพิ่มมากขึ้นเหรอ พี่ก็ต้องกลับไปก่อนแล้วค่อยวางแผนมาใหม่ มาบ่อยๆ สักวันก็ต้องใจอ่อนเองนั่นแหละจริงไหม” กันต์พูด “ถ้ามาบ่อยๆ มาประจำเดี๋ยวผู้ใหญ่ก็มองเห็นความตั้งใจจริง ความพยายามเอง แต่ถ้าดึงดันจะให้ยอมรับให้ได้ตอนนั้น เดี๋ยวนั้น ก็จะกลายเป็นว่าโดนมองไม่ดี กลายเป็นคนไม่มีความอดทน ไม่มีความพยายาม ดื้อดึงกับผู้ใหญ่ แบบนั้นโอกาสที่จะได้คบกันก็ยิ่งยากกว่าเดิมอีก จริงไหม...”
เดียร์ฟังไปก็คิดตามไป ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่กันต์พูด “ก็จริงนะครับ การทำให้ยอมรับไม่ได้มีแค่การดื้อดึงอย่างเดียวเสียหน่อยนี่เนอะ”
“ใช่แล้วล่ะ ยิ่งดื้อ ยิ่งรั้นก็ยิ่งทำให้รู้สึกอคติมากขึ้น ซึ่งค่อยๆ เข้าหา แต่เป็นประจำจะดีกว่า”
“ฉลาดนะเนี่ย... แฟนใคร” ยกนิ้วเคาะปลายคางอีกคนเล่น
“แฟนคุณอุ๋งนี่แหละครับ รู้จักไหมหือ” อ้าปากงับนิ้วของน้องเล่นเบาๆ อย่างหยอกล้อก่อนจะปล่อย
“รักจักครับ คุณหมีแฟนผมนี่เอง” แล้วเจ้าตัวก็ยิ้มกว้างอย่างชอบใจ
“เย็นนี้พี่ลงครัวด้วยดีกว่า ทำอาหารเอาใจพ่อแม่แฟนหน่อย ดีไหม”
“ครับๆ เอาเลยครับ ตามสบายเลยครับ”
กันต์ยิ้ม มันเขี้ยวน้องตัวเล็กจนต้องก้มลงไปฟัดแก้มขาวๆ จนขึ้นสีแดง ก่อนจะกอดเอาไว้แน่นอย่างรักใคร่เอ็นดู
สำหรับมื้อเย็นเดียร์ก็ลงมาทำอาหารในครัวอย่างที่เจ้าตัวเอ่ยปากเอาไว้ ถามเมนูที่ฮาร์ทกับเลิฟอยากกินเพื่อที่จะได้ทำให้ ไม่ลืมถามถึงเมนูโปรดของแด๊ดดี๊กับมัมมี๊ด้วย ตั้งใจทำสองเมนูนี้เป็นพิเศษเพื่อเอาใจพ่อตาแม่ยายโดยแท้
ทันทีที่ได้ยินเสียงรถเลี้ยวมาเดียร์ก็รีบเด้งตัวไปหน้าบ้าน เพื่อรอรับแด๊ดดี๊กับมัมมี๊ ทั้งสามคนกอดหอมกันจนพอใจถึงได้พากันเดินเข้ามาในบ้าน กันต์ยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนอีกรอบ ซึ่งทั้งคู่ก็ทักทายเขากลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม แม้กระทั่งควอตซ์เองก็ยังยิ้มให้เขา ไม่เหมือนกับเมื่อเช้าตอนที่เล่นละครตบตาเขากับเดียร์
“มื้อนี้พี่กันต์ลงมาทำเองเลยนะคะแด๊ดดี๊มัมมี๊” เลิฟส่งเสียงเจื้อยแจ้วพูดระหว่างเริ่มมื้อเย็น “ตอนกลางวันเลิฟก็ได้กินข้าวผัดคุณหมีฝีมือพี่กันต์ด้วย อร่อยมากเลย”
“หือ... กินอะไรนะคะ ข้าวผัดคุณหมีเหรอ” น้ำเหนือถามอย่างแปลกใจ
“ใช่แล้วค่ะ ข้าวผัดคุณหมี”
“จริงๆ ก็ข้าวผัดซอสธรรมดานี่แหละครับ” เจ้าของเมนูอธิบาย “แต่พอดีผมเอามาจัดจานเป็นรูปหมีนอนหลับน่ะครับ ติดเรียกมาตั้งแต่เด็กๆ ว่าข้าวผัดคุณหมี พอโตมาก็เรียกแบบนี้อยู่ ตอนเด็กๆ พ่อของผมชอบทำให้ทานครับ ผมเลยเรียกข้าวผัดคุณหมี”
“อ่อ... อย่างนั้นเอง แต่เราก็ทำอาหารเก่งนะ อร่อยด้วย ชอบทำเหรอลูก”
“ครับ คงเพราะเห็นมาตั้งแต่เด็กๆ มัมของผมก็ทำอาหารเป็น พ่อก็เป็นเพราะเปิดร้านขนมด้วย ผมเห็นแล้วก็คิดว่าสนุกดีก็เลยให้ทั้งสองคนสอนให้น่ะครับ” กันต์ตอบ
“คนนี้ก็ทำเป็นแต่ขี้เกียจทำ” ควอตซ์พูด ยกมือวางบนหัวของเดียร์แล้วจับโยกไปมา “ไม่เหมือนพี่ชายเขา ขยันมากกว่า”
“ช่ายๆ ฮาร์ทขยัน ให้เรียนบริหารดีแล้วจะได้มาช่วยแด๊ดดูกิจการ ปล่อยคนไม่ขยันอย่างเดียร์ไปเนอะ”
“เดี๋ยวเถอะเรา ขี้เกียจแบบนี้พี่เขาคงไม่อยากเลี้ยงแล้วมั้งเนี่ย”
“พี่กันต์เลี้ยงได้ เนอะพี่กันต์เนอะ” หันไปเนอะใส่แฟนอีก
กันต์ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากหัวเราะออกมาเบาๆ เท่านั้น มื้อแรกกับการกินข้าวร่วมกันกับครอบครัวของเดียร์ เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วก็เสียงหัวเราะ เป็นอีกหนึ่งมื้อที่ไม่ได้กินข้าวกับครอบครัวแล้วกันต์รู้สึกมีความสุขมาก อาจจะเป็นเพราะว่าตรงนี้ก็คือครอบครัวอีกหนึ่งครอบครัวเลยทำให้รู้สึ
************************************************
แด๊ดดี๊เขาก็แค่... “ทำเป็นเข้ม” ไปแค่นั้นแหละจ้า บอกแล้วว่าแด๊ดควอตซ์เขาเชื่อฟังเมียรักเขายิ่งกว่าอะไร เมียพูดไรยอมหมด! ฮาาาา เรื่องนี้ไร้ดราม่าใด ๆ จ้า ซึ่งตอนหน้าก็จะเป็นตอนส่งท้ายของนิยายเรื่องนี้แล้วนะ จะว่าเร็วก็เร็วเหมือนกันเนอะ จบแล้ว...
ยังไงก็เจอกันตอนหน้านะคะ ^^
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 312855 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก