Cr. Pic [Pinterest]
say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #พี่กันต์สายอ่อย ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะ“มึง... มึงว่าประวัติศาสตร์ยุคไหนจะออกข้อสอบเยอะสุดวะ กรีก โรมันเนื้อหาก็เยอะชะมัด แต่พวกยุคคลาสสิกก็ไม่น้อยเลย ไหนจะยังมียุคฟื้นฟู ยุคนีโอคลาสสิกอะไรอีก มันเยอะมากเลยนะ แถมเล่มก็หนาเป็นร้อยหน้า แล้วมึงว่าอาจารย์จะเอาเนื้อหาที่เรียนตอนก่อนสอบกลางภาคมาออกไหมวะ แล้ว...”
“หยุด! ไอ้เตี้ย มึงหยุดเลย จะอ่านก็อ่าน ไม่ใช่มาเปิดไปเปิดมาแล้วก็ส่งเสียงรบกวนแบบนี้” ทัชเอ่ยห้ามเพื่อนรักให้หยุดพูด “มึงถามกูไป กูก็ไม่สามารถตอบคำถามมึงได้หรอก เพราะกูไม่ใช่อาจารย์ที่ออกข้อสอบ แต่ถ้าความคิดกูนะ กูว่าออกหมดทุกยุคทุกสมัยนั่นแหละ เพราะฉะนั้น... ถ้ามึงไม่อยากตก ไม่อยากพลาด มึงก็อ่านเข้าไป อ่านๆๆ แล้วก็อ่านแบบที่ไอ้หินกำลังทำอยู่ เข้าใจไหม”
เดียร์ได้แต่จิ๊ปากอย่างเคืองๆ ที่โดนเพื่อนขัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมตะวันตกต่อไป อ่านตั้งแต่สถาปัตยกรรมยุคกรีก ยุคโรมัน ยุคคลาสสิก ยุคกลางที่มีแยกย่อยลงไปอีก ยุคบาโรก ยุคโรโคโค ยุคฟื้นฟู ซึ่งเนื้อหาแต่ละยุคสมัยก็ไม่ใช่น้อยๆ ทำออกมาเป็นหนังสือได้เล่มหนามาก
“ยุคกรีกจำลักษณะของหัวเสาเอาไว้ด้วย อาจารย์น่าจะออก หัวเสาสามแบบน่ะ จำกันได้ใช่ไหม” หินผาเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมองหน้าเพื่อนทั้งสองคน
“จำได้ดิ” แทบจะตอบออกมาพร้อมกัน
“ไหน... อะไรบ้าง”
คราวนี้ล่ะมองหน้ากันเลิกลั่ก ก่อนจะขมวดคิ้วกันจนคิ้วแทบพัน “ไอโอนิก ดอริก...”
“เรียงลำดับด้วยสิ มั่วหมดแล้วนั่น” หินผาพูด “ดอริก (Doric Order) มีลักษณะเรียบง่ายที่สุดในสามแบบ โคนเสาจะใหญ่แล้วก็จะเรียวขึ้นข้างบน ที่เสาจะมีร่องเว้ายี่สิบร่องรอบเสา ข้างบนยอดเสาจะมีคิ้วโค้งเพื่อรับแผ่นสี่เหลียมที่รับน้ำหนักจากหลังคาอีกที ต่อไปเป็นอะไร”
“ไอออนิก (Ionic Order) ไอออนิกลักษณะของเสาจะเรียวกว่าดอริก ที่เสามีร่องเว้าเหมือนกัน จะต่างกันที่ส่วนยอดของเสาตรงแผ่นหินข้างบนของดอริกจะเป็นสีเหลี่ยมเรียบๆ แต่ของไอออนิกจะมีการแกะสลักเป็นก้นหอยย้อยลงมา ดูสวยงามมากกว่า” เดียร์เป็นคนพูดต่อ คราวนี้ทั้งสองคนก็หันไปมองทัชที่นั่งฟังอยู่
“จำได้หรอกน่า... อันสุดท้าย โครินเธียน (Corinthian Order) เป็นเสาที่ให้ความรู้สึกถึงความฟุ่มเฟือย หรูหรา หัวเสาแกะสลักเป็นรูปดอกไม้ ใบไม้” ทัชพูดขึ้นบ้าง
“ใบ้ไม้ที่แกะสลักอยู่บนหัวเสา ดัดแปลงมาจากใบอาคันธัส (Acanthus) คล้ายๆ กับใบผักกาด” หินผาเสริมให้ต่อ
“นี่แค่กรีกอย่างเดียวเองนะ... ยอมแพ้ตอนนี้ทันไหมเนี่ย” เดียร์ร้องโอดครวญก่อนจะเลื้อยตัวไปกับโต๊ะญี่ปุ่น
ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ห้องของหินผา ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาติวด้วยกันแต่ทั้งเดียร์แล้วก็ทัชเห็นพ้องต้องกันว่าถ้าอ่านเองคงอ่านไม่รู้เรื่อง ดีไม่ดีอ่านไม่จบด้วย พวกเขาต้องพึ่งพาคนที่ถือว่าเป็นมันสมองของกลุ่มอย่างหินผา จึงได้หอบหนังสือเล่มหนา เสื้อผ้ามาสิงสถิตอยู่ที่ห้องของหินผา แล้วให้เจ้าของห้องช่วยติวให้ แต่อนาคตมันแลดูอีกยาวไกลเหลือเกิน ทั้งๆ ที่อ่านหนังสือมาเป็นชั่วโมงแล้วแต่จำนวนหน้าหนังสือเพิ่งเปิดไปได้แค่ไม่กี่สิบหน้าจากร้อยหน้า เห็นแล้วก็ท้อเหลือเกิน
“อ่านไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็จบ ตรงไหนไม่สำคัญก็ไม่ต้องอ่านสิ อ่านตามที่โน้ตมาก็ได้แล้ว” หินผาพูด หยิบชีทที่ซีร็อกซ์เอาไว้ออกมาส่งให้เพื่อนทั้งสองคน “อ่านอันนี้ก็ได้ ย่อเอาไว้แล้ว น่าจะพออ่านเข้าใจอยู่ แล้วค่อยอ่านเสริมเอาในหนังสืออีกที”
เดียร์กับทัชมองหน้าหินผาอย่างทราบซึ้งใจ นี่ถ้ากระโดดกอดได้ หอมแก้มได้ พวกเขาคงทำไปแล้ว หินผานี่เหมือนเทวดามาโปรดชัดๆ เลย
“ฮือ... ถ้าไม่มีมึงนะพวกกูต้องตายแน่ๆ เลย” ทัชเริ่มเล่นใหญ่จนหินผาหัวเราะ ส่ายหน้าให้กับความล้นของเพื่อนคนนี้
“เออๆ อ่านๆ เข้าไปเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก ไม่ได้สอบวิชานี้วิชาเดียวนะครับเผื่อจะลืม”
“ฮือ... อย่าตอกย้ำ” เดียร์ร้องโวยวาย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ คราวนี้เขาอ่านชีทที่หินผาส่งมาให้ น้ำตาแทบไหล อยากจะกราบขอบคุณเพื่อนจริงๆ เพราะเนื้อหาที่ในนั้นทั้งอ่านง่าย ครอบคลุมแทบจะทุกเรื่อง อธิบายเข้าใจในไม่กี่บรรทัด “เชี่ย... มึงมีเวลาว่างขนาดนี้เลยเหรอวะ”
“จริงๆ แล้วไม่ใช่ของกูหรอก” หินผาหัวเราะ
“อ้าว แล้วของใครวะ...”
“ของแฟนมึงน่ะ” หินผาพยักหน้าให้เดียร์ “ของพี่กันต์ กูไปเจอพี่เขาที่ร้านถ่ายเอกสาร เขาบอกว่าเอามาถ่ายเพื่อจะได้ให้มึงเอาไว้อ่าน แล้วพอดีกูบอกเขาไปว่ามึงกำลังจะมาหากูที่ห้อง เขาก็เลยฝากกูเอามาให้เลย เพราะพี่เขาต้องรีบไปทำงานต่อ เห็นบอกว่าจะไลน์บอกมึงเอาไว้ด้วย พี่เขาไม่ได้บอกเหรอวะ”
เดียร์ทำหน้างง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา เห็นการแจ้งเตือนค้างเอาไว้ที่ยังไม่ได้เปิดดูแล้วก็มีชื่อของคนคนนั้นอยู่ด้วย “กูเผลอไปปิดเสียงเอาไว้ว่ะ เลยไม่รู้ พี่เขาไลน์มาบอกอยู่”
“อือหือ... แสนดีไปอีกแฟนมึง พี่กันต์นี่ก็โคตรเก่ง จะเก่งไปไหนวะเนี่ย” ทัชพูดพลางเปิดชีทในมือดู นับถือจริงๆ คนอะไรจะขยันได้ขนาดนี้ แถมยังเขียนเป็นระเบียบอ่านเข้าใจง่ายอีกด้วย
หินผากับเดียร์เองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของทัช เดียร์ปลดล็อกโทรศัพท์เพื่อตอบข้อความของกันต์ที่ส่งทิ้งเอาไว้เมื่อชั่วโมงก่อน เขาจัดการส่งข้อความขอบคุณกลับไป พร้อมกับบอกว่ากำลังอ่านชีทที่อีกฝ่ายถ่ายเอกสารมาให้อยู่
ผ่านมากว่าสองสัปดาห์แล้วหลังจากที่เดียร์ไปที่บ้านของกันต์แล้วก็ได้ครอบครัวที่แสนอบอุ่นมาเพิ่มอีกหนึ่งครอบครัว แต่หลังจากวันนั้นเดียร์ก็แทบไม่ได้เจอกับกันต์เลยเพราะว่ากำลังเข้าช่วงสอบปลายภาคแล้ว ปีหนึ่งที่ว่ามีงานเยอะแล้วก็สู้ปีสามไม่ได้ กันต์มีทั้งงานตัดโมเดล งานพรีเซนต์ งานประกวดแบบเต็มไปหมด แล้วก็ไม่ใช่แค่งานของวิชาในคณะเท่านั้น รวมไปถึงวิชานอกด้วย ทั้งงานกลุ่มงานเดี่ยว เจ้าตัวเลยยุ่งทุกวันแทบไม่มีเวลาว่าง
เดียร์โชคดีหน่อยที่ยังพอมีเวลา เพราะปีหนึ่งรายวิชาที่เรียนมีไม่เยอะ อีกทั้งส่วนใหญ่ก็เป็นงานกลุ่ม พวกเขาช่วยกันทำจนเสร็จหมดแล้วเหลือพรีเซนต์แค่อีกวันเดียวก็โล่ง เตรียมอ่านหนังสือสอบได้ ทำให้ตลอดสองสัปดาห์นี้เดียร์แทบไม่ได้เจอกับกันต์เลย จะมีก็แค่โทรคุยกัน ส่งข้อความหากันเท่านั้นทั้งๆ ที่ห้องก็อยู่ข้างๆ กันแท้ๆ แต่ถึงจะไม่ค่อยได้เจอกันอีกฝ่ายก็ไม่เคยทิ้งกันไปไหน บางวันก็มาเคาะห้องเพื่อส่งเสบียงให้ มีทั้งของคาว ของหวานเต็มไปหมด บางวันที่เดียร์งานโล่งๆ หน่อยก็จะเป็นฝ่ายจัดหาของกินไปส่งให้ถึงห้อง แม้แต่ละครั้งที่เจอหน้ากันยังไม่นานเพราะต่างฝ่ายต่างต้องกลับไปเร่งทำงานต่อ แต่มันก็เป็นความรู้สึกดีๆ ทุกครั้ง
ตอนนี้กันต์ก็คงกำลังนั่งหลังขดหลังแข็งตัดโมเดลไฟนอลโปรเจคอยู่แน่นอน ไม่รู้ว่าจะได้กินข้าวหรือยัง จะพักบ้างหรือเปล่า คิดแล้วก็ส่งข้อความไปเตือนให้กินข้าวแล้วก็พักผ่อนบ้าง แล้วจึงหันกลับมาตั้งใจอ่านหนังสือสอบต่อ อีกไม่กี่วันก็จะสอบแล้ว...
KAN
อ่านหนังสือถึงไหนแล้ว
ใกล้จบหรือยังเดียร์ละสายตาจากชีทในมือไปที่โทรศัพท์เมื่อเห็นว่าใครส่งมาก็หยิบมากดตอบกลับไปทันที
_Dear
ยังไม่ใกล้ความจริงเลยสักนิด
ทำไมมันเยอะขนาดนี้ก็ไม่รู้
*ส่งสติ๊กเกอร์*ส่งสติ๊กเกอร์หมีร้องไห้ไปให้ด้วยอีกหนึ่งตัว
KAN
ถ้าสงสัยตรงไหนก็ถามพี่ได้นะ_Dear
ครับผม
แล้วพี่เป็นยังไงบ้าง งานใกล้เสร็จหรือยัง
ให้ผมไปช่วยไหม ผมมีแค่อ่านหนังสืออย่างเดียวแล้วตอนนี้ KAN
ไม่เป็นอะไร งานพี่ใกล้เสร็จแล้ว
ตั้งใจอ่านหนังสือเถอะ จะได้ทำข้อสอบได้คะแนนดีๆ
ไปอ่านหนังสือต่อได้แล้ว พี่ก็จะทำงานต่อแล้วล่ะ
พักผ่อนบ้างนะ_Dear
บอกตัวเองเถอะครับพักผ่อนน่ะ
พี่อย่าลืมหาอะไรกินล่ะ เดี๋ยวปวดท้องนะ KAN
ครับคุณแฟนเดียร์อดที่จะหน้าแดงไม่ได้ตอนเห็นข้อความที่กันต์ส่งกลับมา ชอบเรียกเขาว่าแฟนจริงๆ ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นคำที่ทำให้รู้สึกเขินมาก
“อ้าวๆ ยิ้มใหญ่ ยิ้มเข้าไป อ่านประวัติศาสตร์มันน่ายิ้มขนาดนั้นเลยหรือไง” เสียงแซวดังมาจากเพื่อนสมัยเด็ก “อ๋อลืมไป... ชีทก็ชีทแฟน แถมยังมีแฟนให้ไลน์คุยกันอีก น่าหมั่นไส้จริงๆ เลย”
“มึง...” เดียร์เรียกเพื่อนสนิทของตัวเอง “อ. อ่าง สระอิ จ.จาน ฉ.ฉิ่ง สระอา อิจฉาสะกดแบบนี้นะมึง”
“ไอ้เตี้ย!” ทัชร้องพลางชี้หน้าเพื่อน ส่วนหินผากับเดียร์ก็หัวเราะชอบใจกับท่าทางของเพื่อน
“อ่านหนังสือกันต่อได้แล้ว” หินผาพูดเมื่อคิดว่าถ้าหากปล่อยเอาไว้เพื่อนซี้สองคนนี้คงได้ถกเถียงกันอีกแน่นอน
ทั้งสองคนก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี ต่างฝ่ายต่างก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป ผ่านไปหลายชั่วโมงจนรู้สึกล้าที่ดวงตาถึงได้พากันวางชีทลง เดียร์นอนแผ่กับพื้น กางแขนกางขาเต็มที่ ทัชเองก็ไม่ต่างกัน แต่ดูเหมือนว่าคนที่ขยันที่สุดอย่างหินผาจะไม่ยอมปล่อยเวลาให้ว่างเปล่า เพราะถึงแม้ว่าจะไม่ได้อ่านหนังสือแต่หินผาก็คอยถามคำถามเพื่อให้เดียร์กับทัชช่วยกันตอบเพื่อเป็นการทบทวนไปในตัว
“พอก่อนได้ไหม เอียนประวัติศาสตร์จะตายแล้ว...” ทัชยกมือยอมแพ้หลังจากนอนตอบคำถามของหินผาไปหลายข้อแล้ว
“โอเค พักก่อนก็ได้ ว่าแต่หิวกันหรือยังจะออกไปหาอะไรกินก่อนไหม” หินผาถามเพื่อนทั้งสองคน
“ไปหาอะไรกินเถอะ กูชักจะหิวแล้ว” ทัชชูมือขึ้นเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเพื่อนทั้งสองคน
“อยากกินอะไรล่ะ” เดียร์หันไปถาม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะกดตอบข้อความของกันต์ที่ส่งมาถามว่าเขากินข้าวหรือยัง
“สเต็ก... กูต้องการของหนักๆ ใส่ท้อง เพราะอย่างนั้นไปกินสเต็กกันมึง” ทัชพูด “ไป ลุกๆ เลยพวกมึงกูหิวแล้ว หิวมากด้วยตอนนี้”
“เออๆ” ทั้งเดียร์แล้วก็หินผารับคำ พวกเขาลุกขึ้นหยิบของเพื่อเตรียมตัวไปกินข้าว
ร้านสเต็กที่ว่าอยู่ไม่ไกลจากหอพักของหินผามากนักพวกเขาเลยตัดสินใจที่จะเดินไปแทนเพื่อที่จะไม่ได้ต้องขับรถออกไป เวลาเย็นๆ แบบนี้คนคงเยอะ รถเองก็เหมือนกัน จากที่จะถึงภายในสิบนาทีจะกลายเป็นว่าชั่วโมงหนึ่งก็ยังไม่ขยับไปไหน
ที่ร้านคนเต็มไปหมดจนต้องจองคิว ตอนแรกก็ตั้งใจว่าจะเปลี่ยนไปกินร้านอื่นแทนแต่คนอยากกินอย่างทัชยืนยันว่าจะกินร้านนี้ให้ได้ ก็เลยตัดสินใจรอคิว แต่ก็รออยู่ไม่นานก็มีโต๊ะว่างสำหรับพวกเขา
“เอ่อมึง... เดี๋ยวพี่กันต์จะมากินด้วยนะ” เดียร์บอกเพื่อนทั้งสองคนหลังจากที่พวกเขาเดินมานั่งที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว
เขาไลน์คุยกับกันต์ บอกว่ากำลังจะออกมาหาอะไรกินที่ร้านสเต็ก แล้วเขาก็เลยถามกลับไปว่ากินอะไรหรือยัง ให้หาอะไรกินด้วย อีกฝ่ายเลยบอกว่าจะมากินด้วย
“ก็เอาสิ แล้วนี่พี่เขาอยู่ไหนแล้วล่ะ ออกมายัง” ทั้งทัชและหินผาก็ไม่มีปัญหาอะไรที่กันต์จะมาร่วมมื้ออาหารด้วย
“กำลังมา น่าจะใกล้ถึงแล้วล่ะ” เดียร์ตอบ พอดีกับที่โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เป็นสายจากคนที่เขากำลังนั่งเมาส์กันอยู่พอดี “เดี๋ยวกูออกไปรับพี่เขาที่หน้าร้านก่อน”
แต่ยังไม่ทันที่เดียร์จะได้เดินไปไหนกันต์ก็เดินเข้ามาถึงโต๊ะเสียก่อน เดียร์เงยหน้ามองก่อนจะขยับให้อีกฝ่ายนั่งลงข้างๆ กันต์รับไหว้รุ่นน้องทั้งสองคนที่ยกมือไหว้ทักทายเขา
“เป็นยังไงบ้าง อ่านหนังสือสอบกันได้เยอะหรือยัง” กันต์ถามรุ่นน้องหลังจากที่พวกเขาสั่งอาหารกันแล้วเรียบร้อย
“พูดเรื่องนี้แล้วมันเศร้าพี่ หนักสุดก็ประวัติศาสตร์นี่แหละ” ทัชทำหน้าอยากจะร้องไห้ตอนตอบคำถามให้กันต์หัวเราะขำกับท่าทางของรุ่นน้อง
“จริงๆ ข้อสอบก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอก อ่านแค่ในชีทที่พี่ฝากให้ไปก็พอแล้ว พี่ว่าอาจารย์คงออกข้อสอบไม่พ้นกันหรอก เรื่องหัวเสากรีกนี่ชอบออก ให้วาดรูปประกอบพร้อมอธิบายสั้นๆ ยกตัวอย่างสถาปัตยกรรมที่ใช้หัวเสาแต่ละประเภทมาด้วย” กันต์บอกแนวข้อสอบ “ถ้าเราจำได้ว่าแต่ละยุคสมัยมีจุดเด่นยังไงก็ทำข้อสอบได้สบายแล้ว”
“จุดเด่นแต่ละยุคมันน้อยซะที่ไหนล่ะครับ แถมไม่ได้มีแค่ยุคสองยุคด้วยนี่” เดียร์ทำหน้ามุ่ยตอนพูด
“ค่อยๆ อ่านไปเดี๋ยวก็จำได้เอง ไม่ต้องกังวลหรอก บางทีเราอาจจะคิดว่าจำไม่ได้ แต่พอถึงเวลาทำข้อสอบจริงๆ มันก็จะนึกออกเองนั่นแหละนะ แต่ต้องอ่าน ถ้าไม่เข้าใจก็ถามพี่ได้ เข้าใจไหม” กันต์ยกมือวางบนหัวของแฟน จับโยกไปมาอย่างเอ็นดู
เดียร์ได้แต่พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ไม่โต้เถียง ไม่ค้านอะไร แบบที่ทัชเห็นแล้วก็แทบจะเบ้ปากเพราะรู้สึกหมั่นไส้กับการเป็นเด็กดีของเพื่อน ลองเป็นเขาพูดสิ มีได้สวนกลับมาแน่นอน แต่พอเป็นแฟนพูดล่ะว่าง่ายจริงเชียว
ใครที่ไหนที่ว่าพี่เขาเสียๆ หายๆ ว่านิสัยไม่ดี ขี้เก๊ก ไอ้คนนั้นมันอยู่ไหนแล้วทัชล่ะอยากจะรู้จริงๆ
“ว่าง่ายเหลือเกิน เด็กดี๊เด็กดี” อดไม่ได้เลยต้องแซวเพื่อนออกไป หินผาไม่พูดอะไรแต่ก็ยิ้มขำไม่แพ้กัน คิดไม่ต่างจากที่ทัชพูดหรอก
“อะไรของมึง” นั่นไง... ผิดจากที่ทัชคิดเสียที่ไหนล่ะ “เงียบๆ แล้วกินเข้าไปเถอะ ไม่พูดก็ไม่มีใครคิดว่าเป็นใบ้หรอก”
“อ่ะจ้าพ่อเด็กดี ก่อนหน้านี้ล่ะอย่างนู้นอย่างนี้ ทีตอนนี้ล่ะ อ่อนจ้า อ่อน”
“ไอ้ทัช”
“ทำไมๆ ทำไมครับคุณหนูเดียร์”
“ไม่เอาน่า ไม่เถียงกันสิ” กันต์เอ่ยห้ามแฟนตัวเองเมื่อเห็นว่าน้องตัวเล็กเตรียมจะหาเรื่องเพื่อนเต็มที่
“ก็มันอ่ะ” หันมาทำหน้างอแงใส่แล้วฟ้อง
“กินดีกว่า เดี๋ยวจะได้กลับไปอ่านหนังสือต่อเนอะ” จิ้มเฟรช์ฟรายส์ชิ้นใหญ่ป้อน ซึ่งน้องก็น่ารักอ้าปากงับเคี้ยวแก้มตุ่ย แล้วพอมีของกินเข้าปากก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นเลิกสนใจเพื่อนที่ชอบกวนประสาทแล้วก้มหน้าก้มตากิน
ทัชเองก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดเพราะพอของกินมาเสิร์ฟก็ตาลาย กลิ่นหอมลอยมาให้เคลิบเคลิ้มจนเลิกสนใจอย่างอื่นแล้วจัดการกับสเต็กชิ้นโตตรงหน้า เพราะหิวกันมากใช้เวลาไม่นานอาหารก็เกลี้ยงจาน นั่งลูบท้องอย่างสบายใจ ดื่มตามน้ำนั่งย่อยอีกสิบนาทีก่อนจะเรียกเก็บเงินแล้วเดินออกจากร้าน
“พี่ไปแล้ว ยังไงก็ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะ ทุกคนเลย” กันต์พูดกับน้องตัวเล็กก่อนจะเลยไปถึงทุกคน
“ครับ พี่ก็อย่าเอาแต่ทำงานจนลืมพักล่ะ” เดียร์บอก
“ครับผม แล้วเจอกัน” ยีผมน้องเล่นอีกที โบกมือลาน้องก่อนจะเดินแยกไปขึ้นรถอีกทาง ส่วนเดียร์ก็เดินกลับไปที่หอของหินผาพร้อมกับเพื่อนทั้งสองคน
รู้สึกมีกำลังใจอ่านหนังสือขึ้นมาอย่างไรก็ไม่รู้ น่าจะเพราะได้พัก กินอาหารให้ท้องอิ่มแน่นอนเลย
“กำลังใจมาเต็ม คราวนี้อ่านทั้งคืนก็คงไม่บ่น กำลังใจขนาดนี้นี่เนอะ” ทัชก็อดไม่ได้ที่จะแซว “พี่กันต์ก็โคตรลงทุน จากคอนโดมาที่นี่ก็ไม่ใช่ใกล้ๆ เสียเวลาทำงานไปเป็นชั่วโมงก็ยอมลงทุนขับรถมาเพื่อมากินข้าวกับแฟน ลงทุนสุดๆ มาเอากำลังใจไม่พอ มาให้กำลังใจคนแถวนี้ด้วย น่าหมั่นไส้จริงๆ เลย”
“มึง...” เดียร์สะกิดเรียกคนที่เดินอยู่ข้างหน้า ก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาใส่ “อิจฉา... พูดแบบนี้นะ”
เดียร์ไม่ได้มีกำลังใจอ่านหนังสือเพราะท้องอิ่มหรอก แต่เพราะใครบางคนขับรถมากินข้าวด้วยต่างหากล่ะ...
************************************************
ให้พี่กันต์มีเวลาเตรียมตัวก่อนไปเจอบ้านน้องหน่อยเนอะ ใจเย็นๆ เนอะ ฮ่าาาา ตอนนี้นี่ช่างน่าอิจฉาจริง ๆ เล้ย กำลังใจกันต์และกันเนอะ กำลังใจของกันต์ กำลังใจของน้อง งุ้ย ตอนเราเรียนไม่มีกำลังใจแบบนี้บ้างเลย ไม่งั้นเกรดคงดีเยี่ยม ฮี่ๆ
ช่วงนี้ฟางออกบูธ(อีกแล้ว)นะคะ แต่ก็มีวันหยุดอยู่ช่วงวันหยุดเดี๋ยวจะมาอัปให้อ่านกันนะคะ สลับกันกับอุ้มรัก’S นะคะ แล้วก็... สำหรับคนที่ถามถึงนิยายเรื่องของ “พี่ฮาร์ท” ตามความตั้งใจฟางตั้งใจจะแต่งเรื่องของพี่ฮาร์ทนะคะ แต่อาจจะอีกสักระยะค่ะ เพราะยังไม่มีพล็อตอะไรเลย ถ้ายังไงก็ฝากติดตามล่วงหน้าเลยนะคะ ^^ เจอกันตอนหน้าค่า
ปอลอ. ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนิยายของฟางจ้า ขอบคุณนะคะ
ปล. เหตุการณ์รับน้อง การเรียนการสอน รวมไปถึงข้อมูลบางส่วนที่ใส่ในนิยาย บางส่วนฟางเอามาจากชีวิตจริงที่ฟางได้เจอมาตอนเรียน บางส่วนฟางแต่งเติมเสริมขึ้นมาเอง และได้รับการอนุญาตจากทาง รศ.ดร.นฤพนธ์ ไชยยศ คณบดี คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต ให้เผยแพร่แล้วค่ะ
เจอคำผิด บอกได้ค่า
ไม่อยากจะขออะไรมาก แต่ขออย่างเดียวอ่านแล้วเมนต์หน่อยน้า ไม่งั้นพี่กันต์น้อยใจแย่เลย รักพี่กันต์เมนต์ รักน้องเดียร์เมนต์ รักคนแต่งเมนต์ ไม่รักกันก็เมนต์ค่า
สำหรับเฟสบุ๊คค่ะ https://www.facebook.com/fgc32yaoi
สำหรับทวิตเตอร์ค่ะ https://twitter.com/Fangiily_GC
เข้าไปพูดคุย สอบถาม ทวงหานิยายกันได้เลยนะคะ ยินดีตอบทุกคน ทุกข้อสงสัย(ที่ตอบได้จ้า)
รัก #พี่กันต์สายอ่อย กันเยอะๆ นะคะ กดเฟบ กดเมนต์ กดโหวด กดแชร์ แล้วแต่สะดวกเลยน๊า คนละนิดคนละหน่อยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ จุ๊บๆ ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: ♡ Faculty of Love . 1 My Dear ; รักของผม ผมจัดเอง ♡ เปิด Pre-Order l P.57 (อ่าน 359791 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก