หัวข้อ: The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ EP204 + ประกาศอัพเดต 23/05/2018

[aiyuki]

อ่าา อยากให้ ปันกับแทนมารวมกลุ่มด้วยจังคิดถึง 2 คนนั้นอ่า
ลุ้นมากๆเลย เฟี๊ยตกับธัน จะข้ามแม่น้ำได้ไม๊
วิหารมีนาคมเป็น คาสิโน ว้าวว น่าสนใจจริงๆนะเนี่ย
มาต่อนะคะ รออยู่

[Zelsy]

แอบคิดว่า ถ้า 4 คนมารวมกัน จะเป็นแก๊งมหาภัยรึเปล่า 5555

[IsDeer]

  ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก รู้สึกเหมือนแทนมันนิสัยเด็กกว่าเดิม
ปันไม่รู้เรื่องไดโนเสาร์เหรอ แล้วเฟี๊ยตไม่ถามไปตรงๆล่ะ
ถ้าเพื่อนโดนไดโนเสาร์เขมือบเอาจะทำไง

[Shadownights]

ร้านดูลึกลับเสียจริง กว่าจะเจอเฮ้อออ แอบลุ้นคู่ปันแทน แทนปันอยู่เบาๆ

[igaga]

เอาอีกๆๆๆๆ

[hewlett]

เหอะ ไม่เข้ามาอ่านนาน เขามารวมกันอีกครั้งแล้วเหรอนี่

[momoku]

เพิ่งเริ่มอ่านค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ

สนุกมากเราชอบแนวนี้แต่ไม่มีคนแต่ง
แต่เราแต่งเองคงไม่สนุกเท่าที่นักเขียนแต่ง 555

สู้ๆนะ

[lukkeng]

บทที่ 164 News


   ภายในร้านแคบๆ บนตึกร้างชั้นที่สามนั้นแตกต่างไปจากที่เฟี๊ยตคิดไว้พอสมควร ชายหนุ่มแอบจินตนาการไว้ว่ามันคงมีสภาพเสื่อมโทรมไม่ต่างจากสองชั้นข้างล่างที่ถูกทิ้งร้างไว้นั่น แต่เอาเข้าจริงแล้วมันมีลักษณะใหม่และดึงดูดใจอยู่ไม่น้อย

   Touch the melodies เป็นร้านขายอุปกรณ์ดนตรีทุกประเภท ย้ำว่าทุกประเภทจริงๆ ไล่ไปตั้งแต่เครื่องดนตรีสากลที่เห็นได้ทั่วไป เช่น กีตาร์ กลอง เบส ไปจนถึงเครื่องดนตรีไทยอย่าง ระนาด ซอ อังกะลุง แถมยังมีเครื่องดนตรีหน้าตาแปลกอีกมากมายเรียงรายกันอยู่เต็มไปหมดในบริเวณพื้นที่ไม่กว้างมากแห่งนั้น

   
   ชายคนเดียวซึ่งอยู่ในร้านลึกลับแห่งนั้น และน่าจะเป็นเจ้าของเสียงเชื้อเชิญเมื่อครู่นี้นั้นทอดกายเอนอยู่บนม้านั่งโยกอย่างสบายอารมณ์ ไม่มีคำเอ่ยใดเพิ่มเติมมาจากเจ้าของร้านนั้นอีก ชายชราเจ้าของผมสีดอกเลาล้วนนั้นเพียงแต่หันมามองพวกเขาเล็กน้อย ก่อนจะเอนตัวให้เก้าอี้นั้นโยกไปมาอีกครั้ง

   “กีตาร์นี้ราคาเท่าไหร่ครับ” เฟี๊ยตเอ่ยถามเบาๆ อย่างสุภาพ พร้อมกับชี้มือไปที่กีตาร์อันหนึ่งที่ประดับอยู่บนชั้นวางของริมฝาผนังด้านหนึ่ง

   “พันห้า” เสียงตอบดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับเสียงเก้าอี้ไม้ที่ดังลั่นไปมา

   “แล้วกลองชุดนี่หละครับ” คราวนี้เป็นธันบ้างที่ถามถึงกลองชุดที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางร้าน

   “นั่นก็พันห้า” เสียงของชายแก่นั่นตอบด้วยโทนเสียงเช่นเดิม

   “ราคาเท่ากันเลยเหรอครับ” เสียงของเฟี๊ยตถามออกไปแบบงงๆ เพราะตามหลักกีตาร์กับกองชุดน่าจะราคาแตกต่างกันพอสมควร ชายหนุ่มทวนความอีกครั้งเพราะเกรงว่าชายชราคนนั้นจะเข้าใจผิด

   “พันห้าเหมือนกัน ของร้านนี้ขายพันห้าทุกชิ้น” ชายชราตอบออกมาอย่างเสียไม่ได้

   “แปลว่าไวโอลินอันยักษ์นั่น ราคาเท่ากับอูคูเลเล่จิ๋วอันนี้” ธันพูดขึ้นอย่างงงๆ พร้อมกับชี้ไปที่เครื่องดนตรีชิ้นเบิ้มที่มุมหนึ่งของห้อง กับอูคูเลเล่ชิ้นกะทัดรัดที่กำลังถืออยู่ในมือ

   “เครื่องดนตรีทุกชิ้นในร้านนี้ขายในรูปแบบไพ่เวทมนตร์ชื่อว่า Touch the melodies ใบละ 1,500 เหรียญเหมือนกันหมด อยากใช้เครื่องไหนก็เรียกใช้ได้หมด เครื่องจะอยู่เป็นเวลา 15 นาที ก่อนจะสลายหายไปตามฤทธิ์ของเวทมนตร์” เสียงชายชรานั้นอธิบายมาอย่างช้าๆ และกระท่อนกระแท่นเหลือเดิน

   “งั้นผมขอซื้อ 1 ใบครับ” เฟี๊ยตพูดพร้อมเดินตรงเข้าไปใกล้ชายชราคนนั้นมากขึ้น

   “SEAL!” เสียงของชายคนนั้นดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับมือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยที่เอื้อมไปเบื้องหน้าของเก้าอี้เอนตัวนั้น

   ทันทีที่เสียงคำสั่งนั้นจบสิ้นลง กลองชุดใหญ่กลางร้านนั่นก็สลายตัวกลายเป็นไพ่สีเขียวใบหนึ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งตัวมาอยู่ในมือของเฟี๊ยตที่เอื้อมมือออกไปรับอย่างคาดเดาสถานการณ์ได้


   “ชื่อ Touch the Melodies (สัมผัสเสียงเพลง) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้แปลงสภาพเป็นเครื่องดนตรีชนิดใดก็ได้เป็นเวลา 15 นาที”
   

   “ผมเอาด้วยใบนึงครับ” เสียงของธันดังขึ้นมาบ้าง หลังจากที่เพื่อนร่วมทีมเก็บการ์ดใบนั้นเข้าสมุดไปแล้ว


   “ชื่อ Touch the Melodies (สัมผัสเสียงเพลง) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้แปลงสภาพเป็นเครื่องดนตรีชนิดใดก็ได้เป็นเวลา 15 นาที”


   “ขอบคุณมากครับ”

   เฟี๊ยตพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ หากแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมออกไปจากร้านเล็กๆ นั่นเสียที แน่นอน เขายังรอคอยซึ่งสิ่งที่นำพาเขามาถึงที่แห่งนี้ คำใบ้ถึงสัตว์ประหลาดยักษ์นั่นเอง

   “มีอะไรอีก” เสียงของชายชรานั้นถามมาอย่างห้วนๆ เหมือนจะหงุดหงิดน้อยๆ

   “ผม…” เฟี๊ยตเริ่มต้นประโยคไม่ถูกเลย เขาคิดว่าชายคนนั้นน่าจะพูดคำใบ้ขึ้นมาเองเสียอีก

   “ถ้ารู้ ก็ไม่ต้องถามอะไรแล้ว” ชายชรานั่นตัดบทมาอย่างห้วนๆ

   “แต่…”

   ธันเอ่ยขัดขึ้นมาบ้าง เขาถ่อตัวเองข้ามเมืองมาครึ่งวัน ทำตามเงื่อนไขทุกอย่าง เขาควรจะได้รับเบาะแสตามที่ไบเบิ้ลบอกสิ

   “ออกไป…” ชายชราบนม้าโยกนั่นเอ่ยปากไล่พวกเขา และหลับตาลง โดยละทิ้งความสนใจจากพวกเขาไปอย่างสิ้นเชิง


   “ไบเบิ้ล”

   “นายท่าน”

   “ร้านที่เราอยู่ตอนนี้ใช่ร้าน Touch the Melodies หรือไม่” เฟี๊ยตเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบา ขณะกำลังจะก้าวออกจากร้านขายเครื่องดนตรีแห่งนั้น

   “ใช่ นายท่าน” เสียงทุ้มออกมาบริเวณข้างหูของเขา

   “ทำไม เราถึงไม่ได้คำใบ้ ในเมื่อเราก็ทำตามข้อกำหนดทุกอย่างแล้ว” เฟี๊ยตถามดังขึ้นอย่างสงสัย

   “คำถามนี้เกินขอบเขตของไบเบิ้ลเสียแล้ว ไบเบิ้ลไม่สามารถหาคำตอบมาให้นายท่านได้จริงๆ” เสียงนั่นตอบออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับว่ารู้สึกผิดอย่างนั้น


   “เอาไงต่อดีวะ”

   ธันหันมาถามเขา ทันทีที่ประตูของร้านลึกลับนั่นปิดลง เด็กหนุ่มก็คงมึนเหมือนเขาอยู่ไม่น้อย แผนการทั้งหมดน่าจะเริ่มขึ้นหลังจากที่ได้คำใบ้เสียก่อน แต่พอคำใบ้ที่ควรจะได้หายไปอย่างนี้ เขาเองก็ไปต่อไม่ค่อยจะถูกเหมือนกัน

   “กินข้าวก่อน อิ่มท้องอาจจะคิดออกก็ได้” เฟี๊ยตพูดออกมาง่ายๆ อย่างที่ยังไม่อยากจะคิดอะไรมากนัก


   “ช่างมันเถอะ แค่ไดโนเสาร์ตัวเดียว ไม่น่าจัดการยากมั้ง” เด็กหนุ่มสายฟ้าพูดขึ้น หลังจากที่ทั้งคู่จัดการอาหารเที่ยงและต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในภวังค์มาพักใหญ่ๆ

   “เสี่ยง” เฟี๊ยตแสดงความคิดเห็นออกมาสั้นๆ ธันเองก็เงียบไปเล็กน้อย ราวกับว่านั่นก็เป็นสิ่งที่ตนเองคิดอยู่ในใจเช่นกัน


   “เอางี้ พวกเราหาข่าวกันเองดีกว่าไหม” ธันพูดขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่เงียบไปอีกชั่วครู่หนึ่ง คราวนี้สีหน้าของเด็กหนุ่มดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

   “ซื้อข่าวจากแหล่งข่าวทั่วๆ ไปอ่านะ” เฟี๊ยตถามอย่างงงๆ วิธีดังกล่าวดูธรรมดามาก และเรียกได้ว่าเป็นวิธีแรกที่รู้ด้วยซ้ำ ดังนั้น ธันไม่น่าจะตื่นเต้นกับวิธีนั้นเลย

   “ไม่ใช่ ที่พวกเราดั้นด้นมาถึงนี่เพราะเราหวังว่าตาลุงนั่นจะบอกจุดอ่อนอะไรสักอย่างของไอ้สัตว์โลกล้านปีนั่น ถูกไหม” ธันพูดพร้อมรอยยิ้ม

   “ก็ประมาณนั้น” เฟี๊ยตเอ่ยรับคำมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจอะไรอยู่ดี

   “เราก็หาจุดอ่อนของมันเองเลยไง” ธันพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นจนติดจะสั่นน้อยๆ

   “มันจะบอกเราหรือไง บ้าดิ” เฟี๊ยตเถียงออกมาอย่างไม่จริงจังนัก

   “เราก็ตั้งแคมป์เฝ้าดูมันไง ยังไงก็ต้องมีผู้เล่นที่ไม่แวะเข้าเมืองและตรงดิ่งมาเพื่อผ่านแม่น้ำเส้นนี้อยู่แล้ว เราจะใช้โอกาสนั้นจับตาดูการต่อสู้ของมัน รวบรวมข้อมูลจนมั่นใจ ถึงเวลานั้น เราค่อยออกไปจัดการกับมันด้วยตัวเอง!” ธันพูดอย่างมั่นใจออกมาจนจบ

   เฟี๊ยตคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ในวันที่ความคิดหนึ่งมืดบอดที่สุด อีกความคิดหนึ่งก็โชติช่วงสว่างไสวขึ้นมาทดแทนได้ อย่างนี้สิ มันถึงจะเรียกว่าคนเป็นคู่หูกัน!


   ด้วยความคิดเรื่องกลยุทธ์การวิเคราะห์จุดอ่อนของเจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์นั่น ทำให้ขณะนี้ พวกเขาทั้งสองคนมาตั้งแคมป์ถาวรอยู่ที่บริเวณห่างจากแม่น้ำแห่งชีวิตประมาณ 300 เมตรได้ พวกเขาใช้วิธีการพักห่างออกมาจากบริเวณแม่น้ำหน่อยเพื่อป้องกันการจู่โจมอย่างไม่คาดคิดในยามที่พวกเขาพักผ่อน เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดตั้งแคมป์สำเร็จรูปอย่างที่เคยใช้ในการเดินทางในช่วงที่ผ่านป่าทิวสนนั่นมาแล้ว ทุกอย่างเป็นไปอย่างสะดวกสบายมากขึ้นทีเดียว ชัยภูมิของพวกเขาเป็นทุ่งโล่งกว้างที่ไม่มีที่กำบังใดๆ ทั้งสิ้น ถึงแม้ว่าเฟี๊ยตจะคิดว่ามันไม่ใช่ทำเลที่ดีในการพักค้างแรมนัก แต่พวกเขาก็ไม่มีตัวเลือกเลย เนื่องจากพื้นที่บริเวณเมืองแห่งสายลมนั้นเป็นเพียงทุ่งหญ้าโล่งกว้างสุดลูกหูลูกตา หากลงไปทางด้านใต้บ้างก็จะมีภูเขาสูงชัน แต่ก็จะแลกมาด้วยความเสี่ยงเรื่องสัตว์ภูเขาที่ไบเบิ้ลเคยเตือนไว้ บทสรุปของแคมป์สังเกตการณ์จึงเป็นไปตามที่อธิบายนั่นเอง

   
   “เฟี๊ยต ไปดูลาดเลาตรงแม่น้ำกันเถอะ”

   ธันเอ่ยปากชวนหลังจากเห็นว่าเหลือเวลาอีกสักพักก่อนตะวันจะตกดิน และพวกเขาเองก็ไม่มีกิจธุระอะไรต้องจัดการอีกแล้ว

   “ตอนเนี้ยเนี่ยนะ” เฟี๊ยตถามไปอย่างงงๆ

   “ใช่ดิ เผื่อโชคดีเราอาจจะได้เห็นตัวมันจังๆ ก็ได้นะ” ธันตอบ

   “แต่นี่จะค่ำแล้วนะ ถ้ามันออกมาจริง แล้วเราโดนโจมตี เราจะตกเป็นรองทันทีเลยนะ” เฟี๊ยตแย้งออกมา

   “ดูอยู่ไกลๆ ก็พอ ถ้าเราไม่เข้าไปในส่วนแม่น้ำ เราไม่มีทางโดนโจมตีหรอก เชื่อดิ” ธันเร่งเร้ามาอีก

   “โอเคๆ ห้ามเข้าใกล้แม่น้ำนะ ตกลงตามนี้”

   เฟี๊ยตพูดอย่างตกลงใจในที่สุด ก่อนจะสั่งเก็บการ์ดแคมป์สำเร็จรูปนั่น เพื่อเตรียมตัวเดินทางตามความต้องการของเพื่อนร่วมทีม


   “เฟี๊ยตหมอบ!”

   เสียงของธันดังออกมาอย่างฉับพลันทันใดที่สุด ไม่มีคำอธิบายใดๆ นอกจากนั้น หากแต่เฟี๊ยตก็ไหวดีเหมือนกัน ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีคำถามแสดงความสงสัยแม้แต่น้อย

   “Town builder RELEASE!” ธันหยิบการ์ดออกมา พร้อมพูดออกไปด้วยเสียงไม่ดังนัก

   “Blinding Dome!”

   วัสดุอะไรสักอย่างคล้ายกระจกใสก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขยายตัวจนครอบลำตัวพวกเขาทั้งคู่จนสำเร็จ มันมีขนาดสูงไม่เกินหนึ่งเมตร แต่ก็บรรจุพวกเขาที่กำลังนอนอยู่กับพื้นได้อย่างพอดิบพอดี สิ่งก่อสร้างนั้นมีลักษณะโปร่งใส หากแต่เมื่อมองออกไป ภาพที่เห็นก็มีลักษณะเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับมองผ่านผืนน้ำอย่างใดอย่างนั้น


   “ชู่ววว”

   ธันหันมาเอามือตะครุบปากเขาทันทีที่เขากำลังจะเอ่ยถามถึงเหตุผลในการบรรจุตัวเองลงในที่แคบๆ นี้พอดี เด็กหนุ่มทำท่าพยักเพยิดให้หันไปมองอีกด้านหนึ่ง และเมื่อเฟี๊ยตกวาดตามองตามไปก็พบว่า ชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งกำลังเดินผ่านพวกเขาไปในระยะไม่ไกลเลย ทั้งๆ ที่คนคู่นั้นก็หันมามองทางพวกเขาอยู่บ้าง แต่พวกเขาก็ไม่แสดงทีท่าว่ารับรู้ถึงการมีตัวตนของเฟี๊ยตและธันแม้แต่น้อย ราวกับว่าพวกเขาสามารถหายร่างไปจากคลองจักษุเหล่านั้นได้อย่างสมบูรณ์

   และที่สำคัญที่สุดตอนนี้ คือ คนคู่นั้นเข้าใกล้แม่น้ำมรณะเข้าไปตลอดเวลาแล้ว อีกไม่กี่ก้าวดี พวกเขาทั้งคู่ก็จะย่ำลงบนผืนน้ำที่มีสิ่งมีชีวิตที่คร่าผู้คนไปกว่าครึ่งร้อยชีวิตแล้วนั่น แต่อากัปกิริยาของพวกเขาเหล่านั้น ไม่มีทีท่าว่าจะระวังตัวหรือระแคะระคายถึงมรณกาลที่กำลังคลืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ นั่นแม้แต่น้อย!


   รับข่าวสารกันทางนี้นะ www.facebook.com/allornonetheauthor

   จากผู้แต่ง : สารภาพว่าหลังๆ ความสุขในการแต่งนิยายลดลงไปพอสมควรเลยครับ กลายเป็นว่าแต่งตามหน้าที่เสียมากกว่า เพื่อคงอรรถรสและเพื่อให้ผมยังคงแต่งเรื่องนี้ไปได้ตลอดรอดฝั่ง ผมขออนุญาตที่จะไม่ลงในบางวันที่ผมไม่ไหวนะครับ บางทีก็เกรงใจคนอ่าน เลยเค้นสมองเพื่อแต่งและมีลง ซึ่งทำให้เหนื่อยมาก ขอเป็นแบบยืดหยุ่นๆ สบายๆ แล้วกันนะครับ ร้อยหกสิบกว่าตอนแล้ว คงไม่ว่ากันนะครับ แหะๆ ปล. เริ่มจากเสาร์อาทิตย์นี้อาจจะไม่ได้ลงนะครับ พอดีจะไปเที่ยว แหะๆ

[lukkeng]

สุขสันต์วันรัฐประหารครับ T_T

[Zelsy]

เจอวันนี้ไป ใครมันจะมีความสุขกันครับ TT

[aiyuki]

อ่าาา ลุ้นมากเลย อยากรู้ว่ามันคือตัวอะไร แล้วทำยังไงถึงจะข้ามไปได้ ข่าวก็ไม่ได้ด้วย รอตอนต่อไปนะค้า

[IsDeer]

ให้ธันสร้างรถไฟฟ้าข้ามไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า 

[Shadownights]

ไม่เข้าใจเหมือนเฟี๊ยตธันเลยว่าทำตามเงื่อนไขแล้ว แต่ไม่ได้ข่าวนะ สงสัยอ่า 

[maew189870]

นานๆจะได้เข้ามาอ่ะคับ  แต่ก็ติดตามจนได้เหมือนเดิม 

สู้ๆนะคับ  เป็นกำลังใจให้เสมอ .....ยังไม่ลืมฮะ  เลี้ยงแน่นอน

[yong]

มัวแต่ฟังเพลงปลุกใจ พอดีคอมเสียเพิ่งซ่อม สนุก ลุ้นตลอด ชอบทุกตัวละคอน โดยเฉพาะไบเบิ้ล น่ารักดี ทำให้คิดถึงดอฟบี้ ในแฮรี่พอตเตอร์   คงไม่ต้องบอกนะครับว่าส่งกำลงใจมากมายให้ผู้เขียนเสมอ  แล้วอย่าลืมมาต่อนะครับ รู้ไหมมีคนรอ 

[lukkeng]

บทที่ 165 Who Came from the Cretaceous

 

 

            ในช่วงจังหวะเวลานั้น หัวใจของเฟี๊ยตแทบจะเต้นออกมาไม่เป็นจังหวะ เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกแรงๆ เสียด้วยซ้ำ บรรยากาศตอนนั้นมันตื่นเต้นไปหมด สถานการณ์ที่น่าจะกำลังเกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วอึดใจนั้นเรียกได้ว่าแทบจะหยุดการเคลื่อนไหวของทุกๆ สิ่งรอบกายเขาในขณะนี้ไปเลยทีเดียว

 

 

            ชายหนุ่มกับหญิงสาวคู่นั้นที่พวกเขากำลังซุ่มสังเกตการณ์อยู่หันมาปรึกษากันเล็กน้อย ถึงแม้ว่าสายตาของเขาจะไม่สามารถจับสีหน้าของคนคู่นั้นได้อย่างชัดเจน แต่ดูจากอากัปกิริยาแล้ว เฟี๊ยตก็ไม่พบความทุกข์ร้อนใดๆ อยู่ในอาการเหล่านั้นบ้างเลย พวกเขาคงจะยังไม่ได้ยินข่าวลือเหล่านั้น หรือไม่ อาจจะได้ยินแล้ว แต่ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญก็เป็นได้

 

            เภสัชกรหนุ่มตกอยู่ในอาการลังเลอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะปล่อยให้คนคู่หนึ่งไปเป็นเหยื่อของสัตว์ประหลาดนั่น เพื่อที่เขาจะได้ข้อมูลอันเป็นประโยชน์สำหรับตนเองอย่างใดอย่างนั้น ความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัวขึ้นมาในใจของเขาอย่างช้าๆ หากแต่จิตใจอีกฝ่ายก็ต่อสู้กันว่านี่เป็นแค่เรื่องในเกมเท่านั้น ไม่มีใครได้รับอันตรายจริงๆ เสียหน่อย ความรู้สึกสองฟากนั้นทะเลาะกันไปมาจนเขาเองก็ไม่สามารถตัดสินใจอะไรลงไปได้ ความโลเลเกิดขึ้นในใจเขาเสียแล้ว และราวกับว่าเด็กหนุ่มข้างกายเขาจะจับสังเกตได้ ธันเองหันมาชำเลืองมองชายหนุ่มอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้แสดงทีท่าหรือคำพูดใดออกมาเลย

           

 

            ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            ดูเหมือนจะไม่จำเป็นต้องคิดพิจารณาสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว เพราะทันทีที่เท้าของชายหนุ่มหนึ่งในสองผู้เดินทางที่เขาจับสังเกตอยู่นั้นแตะลงบนริมผืนน้ำที่เงียบสงบนั่น เสียงวัตถุขนาดใหญ่ดันผืนน้ำขึ้นจากเบื้องล่างก็ดังก้องกังวานทั่วบริเวณนั้นไปหมด สายตาของเภสัชกรหนุ่มเบิกกว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เจ้าของข่าวลือที่เขาได้ยินมาตลอดเวลาหลายวันนี่ทำเอาน้ำลายในคอเขาแห้งผากไปหมดเลย

 

 

            ไดโนเสาร์!

 

            เจ้านั่นเป็นไดโนเสาร์หลงยุคมาชัดๆ สัณฐานของมันดูจะเป็นไดโนเสาร์น้ำคอยาวแบบที่เคยเห็นในภาพยนตร์หลอกเด็กหลายต่อหลายครั้ง ศีรษะของมันรียาวใหญ่ชูอยู่บนคอยาวโค้งกลางอากาศ ปากของมันเต็มไปด้วยคมเขี้ยวที่ไม่ต้องพิจารณาให้แน่ชัดก็พอจะบอกได้ว่าแหลมคมอยู่ไม่น้อย หลังของมันคุ้มงออยู่เหนือผืนน้ำแค่นิดเดียว ในขณะที่ร่างกายส่วนอื่นๆ ก็แฝงอยู่ใต้ผืนน้ำอันเป็นปริศนานั้น มันจึงมีแต่เพียงส่วนของคอเป็นต้นไปที่อวดตัวโดดเด่นอยู่กลางอากาศแก่นักเดินทางแสวงโชคที่ต่างตกตะลึงอยู่ ณ ขณะนี้เท่านั้นเอง หัวใจของเขาวูบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอย่างตกตะลึงพรึงเพริดถึงขีดสุด เขาจะทำอย่างไร เขาจะเอาชนะสิ่งมีชีวิตจากโลกดึกดำบรรพ์ได้อย่างไรกันหนอ หนทางมันดูจะตีบตันจนแทบเป็นไปไม่ได้เลย

 

           

            “การ์ด The Intelligent Ring ค้นพบไพ่สูงสุดจำนวน 1 ใบ ได้แก่ ไพ่สูงสุดลำดับที่ 84 The Music and Lyrics of Nessie (เสียงร้องและท่วงทำนองแห่งปีศาจเนสซี)!”

 

 

            ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

 

            เจ้าปีศาจนั่นส่งเสียงร้องยาวออกมาอย่างข่มขวัญ กระแสอากาศพร้อมเสียงดังนั่นพุ่งปะทะชายคนนั้นจนถอยหลังกระเด็นออกไปเกือบ 5 เมตรได้ ชายคนนั้นหยิบหนังสือขึ้นมาอย่างลนลาน เพื่อจะเรียกใช้งานการ์ดเพื่อต่อสู้กับสัตว์ประหลาดยักษ์ตรงหน้านั่น

 

 

            แต่ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว

 

            เจ้าปีศาจจากโลกยุคหินนั่นอ้าปากกว้างก่อนจะงับลงบนไหล่ของชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายนั่นอย่างรวดเร็ว  มันกระชากชายคนนั้น ก่อนจะตวัดร่างนั้นลอยไปกลางอากาศอย่างน่าหวาดเสียว เสียงร้องโหยหวนดังก้องอย่างน่าขนลุกขนพองที่สุด ร่างกายที่ไร้การป้องกันนั่นลอยอยู่กลางอากาศอย่างหมดสิ้นหนทางในการปกป้องตัวเองได้ ชายคนนั้นเฝ้ารอการพิพากษาจากเจ้ายักษ์ใต้น้ำตัวนั้นเท่านั้น

 

 

            ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            ในชั่ววินาทีดับจิตนั้น เจ้ามอนสเตอร์ตัวนั้นอ้าปากกว้างพร้อมกับสำรอกก้อนน้ำขนาดยักษ์ออกมาจากลำคออันยาวเหยียดนั่น มวลน้ำที่อัดแน่นไปด้วยจักระลูกน้ำพุ่งเข้าอัดร่างของเหยื่อคนนั้นอย่างถนัดถนี่ที่สุด เสียงร้องอย่างตกใจกลัวสุดขีดนั่นดังออกมา พร้อมกับร่างที่เลือนหายไปจากคลองจักษุอย่างรวดเร็ว

 

            ชายนักเดินทางคนนั้นตายไปจากเกมนี้ในชั่วเวลาไม่ถึง 1 นาทีเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายจากยุคดึกดำบรรพ์นี่มันเป็นเครื่องจักรในการสังหารชัดๆ !

 

 

            ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นอีกครั้งจากลานสมรภูมินั่น ดูเหมือนว่าการต่อสู้ครั้งนี้ยังไม่จบ!

 

            หญิงสาวที่เหลืออีกคนบัดนี้แสดงลวดลายการต่อสู้ออกมาแล้ว เธอในชุดพร้อมรบเรียกใช้การ์ดออกมาต่อกรกับปีศาจตรงหน้าอย่างไม่เสียท่าเหมือนเพื่อนของตน

 

            กิ้งก่ายักษ์ตัวยาวกว่า 10 เมตรปรากฏกายออกมาท้าทายเจ้าปีศาจจากใต้น้ำนั่น หญิงสาวคนนั้นกระโดดขึ้นไปอยู่บนคอของเจ้าสัตว์เลี้ยงของตนนั้น ก่อนจะตะโกนชี้คำสั่งให้มันพ่นลูกไฟออกไปจู่โจมผู้คร่าชีวิตเพื่อนร่วมทีมเมื่อครู่นั่นอย่างองอาจ ลูกไฟขนาดไล่เลี่ยกับลูกน้ำที่เป็นเพชฌฆาตปลิดชีวิตชายหนุ่มเมื่ออึดใจที่แล้วตรงดิ่งเข้ากระแทกตรงต้นคอด้านซ้ายของเจ้ายักษ์นั่นอย่างเต็มรัก การโจมตีขณะที่ไม่ทันตั้งตัวนั่นทำเอาเจ้ายักษ์ใหญ่นั่นซวนเซเสียกระบวนท่าไปไม่น้อยเลย

 

 

            ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

 

            เจ้าคอยาวนั่นสะบัดหัวขึ้นกลางอากาศ พร้อมกับคำรามเสียงดังอย่างเจ็บปวดปนโกรธแค้น ชั่วอึดใจแห่งความลุ้นระทึกนั้นเอง มันก็แว้งศีรษะกลับมาอย่างมุ่งอาฆาต สายตานั่นแสดงความเกรี้ยวกราดออกมาอย่างปิดไม่มิดเลย เจ้ายักษ์นั่นคลุ้มคลั่งไปด้วยโทสะเสียแล้ว!

 

 

            หากแต่หญิงสาวนั่นก็ไหวดีแท้!

 

            เธอและเจ้ากิ้งก่าไฟนั่นอันตรธานหายไปอย่างน่ามหัศจรรย์ใจที่สุด ดูเหมือนว่าเจ้าสัตว์เลื้อยคลานนั่นจะมีพรสวรรค์ในการหายร่างไปจากอากาศได้อย่างไร้ร่องรอย เกมพลิกเสียแล้ว สถานการณ์ที่ดูเหมือนว่าเจ้ายักษ์นั่นดูจะกุมเกมอย่างมีสิทธิ์ขาดกลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เจ้ามอนสเตอร์จากใต้ผืนน้ำนั่นคำรามดังยาวออกมาอย่างงุ่นง่าน หัวของมันกวาดแกว่งหาคู่ต่อสู้อย่างอาฆาต

           

 

            “เฟี๊ยตดูนั่น!”

 

            มือของธันสะกิดที่ไหล่เขา พร้อมกับคำพูดสั้นๆ ก่อนจะชี้นิ้วมืออีกข้างหนึ่งนำสายตาเขาให้มองไปยังรอยแผลของเจ้ายักษ์นั้นที่โดนลูกไฟจากเจ้ากิ้งก่าเจ้าเล่ห์ถึงสองครั้งสองคราวด้วยกัน

 

            “เฮ้ยย”

 

            เสียงของเฟี๊ยตอุทานขึ้นเบาๆ เมื่อพบว่ารอยแผลไหม้เมื่อกี้เริ่มเปลี่ยนสภาพ มันเริ่มลุกไหม้เสียแล้ว แผลร้ายนั้นลุกติดไฟราวกับร่างนั้นประกอบขึ้นด้วยวัตถุไวไฟอย่างใดอย่างนั้น ความร้ายกาจที่สัตว์เลื้อยคลานล่องหนนั่นทิ้งไว้ยิ่งทวีความเกรี้ยวกราดขึ้นอีกเป็นทวีคูณ เจ้าปีศาจนั้นโหยหวนเสียงคำรามออกมายาวเหยียด บรรยากาศในตอนนั้นหนักอึ้งไปหมดราวกับว่าโทสะอันร้อนแรงของเจ้าผู้มาเยือนจากดึกดำบรรพ์นั่นจะสามารถแผ่กระจายออกมาทางละอองอากาศที่ถูกตีให้ฟุ้งกระจายไปในขณะนั้นได้

 

 

            ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            และแล้วเฟี๊ยตก็ต้องตกใจกับเกมการต่อสู้ตรงหน้านี้อีกครั้ง เมื่อผืนน้ำของแม่น้ำแห่งชีวิตยกตัวสูงขึ้นอีกครั้ง มันค่อยๆ เคลื่อนตัวคลุมไปบนร่างยักษ์นั่น หยาดน้ำเหล่านั้นเคลื่อนไปถึงรอยแผลที่ไหม้ไปด้วยเปลวไฟนั่นในที่สุด ทันทีที่มวลน้ำเหล่านั้นแตะต้องเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ อำนาจของพระเพลิงก็จบสิ้นลงเท่านั้น ควันน้อยๆ ลอยขึ้นมาบนแผลอย่างสิ้นฤทธิ์ มวลน้ำเหล่านั้นๆ ค่อยเคลื่อนตัวย้อนแรงโน้มถ่วงไปตามลำคอที่ยาวเหยียดนั่น สภาพตอนนี้ของมันจึงดูเหมือนสัตว์ร้ายที่หุ้มไปด้วยเกราะที่สร้างมาจากของเหลวอย่างใดอย่างนั้น คิ้วของธันขมวดแน่นเมื่อเห็นภาพฤทธิ์เดชของเจ้าปีศาจดึกดำบรรพ์นั่น ดูเหมือนมันจะมีลูกเล่นร้ายๆ ซ่อนอยู่ไม่น้อยเลย!

 

 

            ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            ราวกับว่าหญิงสาวนั่นจะรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้เจ้ายักษ์นี้สร้างเกราะน้ำได้สำเร็จแล้ว โอกาสการจะเอาชนะคงจะริบหรี่ไปอีกมาก หากแต่ก็คงจะช้าไปเสียแล้ว ลูกไฟนั่นกระทบเข้ากับร่างยักษ์ในขณะที่เกราะของเหลวนั่นเชื่อมสมบูรณ์ติดกันหมดพอดี ลูกพระเพลิงลูกนั้นจึงดับสนิทไปด้วยเกราะป้องกันแห่งน้ำนั่นเอง

 

 

            ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

 

            ปีศาจนั่นร้องอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับหันไปตามทิศทางต้นกำเนิดของลูกไฟนั่นอย่างรวดเร็ว หากแต่ก็ไร้วี่แววของเจ้าสัตว์ไฟนั่น มันกลายร่างไปเป็นมวลอากาศไปอย่างไร้ร่องรอย

 

 

            ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

            หญิงสาวคนนั้นปล่อยลูกไฟมาอย่างซ้ำสองอีกครั้ง จังหวะนั้นเฟี๊ยตถอนหายใจออกมาอย่างขัดใจ การโจมตีซ้ำในขณะนี้นอกจากจะไม่มีประโยชน์ใดๆ ในการฟาดฟันปีศาจนั่นแล้ว ยังเป็นการประกาศตนออกมากลายๆ ว่าซ่อนตัวอยู่ ณ ตำแหน่งไหน จากการคาดการณ์ของชายหนุ่มที่ซุ่มสังเกตอยู่ในตอนนั้น ดูเหมือนว่าหญิงสาวและเจ้ากิ้งก่ายักษ์ของเธอคงไม่มีทางจะเอาชนะในการต่อสู้นี้เป็นแน่ สิ่งที่ดีที่สุดคือเธอควรจะหนีเอาชีวิตรอดไปตอนที่ยังมีโอกาสเสียมากกว่า

 

 

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

 

            เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังออกมาอย่างตกใจถึงขีดสุด เภสัชกรหนุ่มถึงกับเผลอกัดริมฝีปากด้วยเพราะการโจมตีจากสัตว์ร้ายนั่นผิดจากจินตนาการไปมาก

 

            มันไม่ได้โจมตีมาจากร่างในเกราะน้ำนั่น ใช่ มันหลอกทุกคนตรงนั้นอย่างสนิท!

 

            ร่างของมันโผล่ออกมาจากผืนน้ำด้านหลังร่างล่องหน ก่อนจะบดขยี้คมเขี้ยวแหลมคมไปกลางอากาศพร้อมกับสะบัดหัวกระชากออกอย่างจัง ทันทีที่ร่างของหญิงสาวที่ติดมากับแผงฟันหนาของสัตว์ร้ายหลุดออกจากคอของเจ้าสัตว์ไฟนั่น ตัวเธอก็ปรากฏกายกลับมาอีกครั้ง เจ้ายักษ์ดึกดำบรรพ์นั่นฉีกร่างของเธอออกเป็นชิ้นๆ แขนและหัวไหล่ด้านขวาของหลุดลอยไปกลางอากาศอย่างน่าสยดสยองที่สุด เลือดของเธอสาดออกมาเป็นทางยาวเรี่ยไปทั้งแถบ กลิ่นเลือดสดๆ คาวคละคลุ้งไปทั่วท้องน้ำแห่งนั้น!

 

 

            ร่างในเกราะน้ำของมันค่อยๆ ยุบตัวลง ก่อนจะกลืนไปกับผืนน้ำที่กว้างใหญ่นั่น เล่ห์กลมันเหนือกว่าสัตว์ร้ายทั่วไปนัก

 

            มันจงใจหลอกให้ศัตรูคิดว่าน้ำเหล่านั้นสร้างขึ้นเพื่อรักษาอาการไฟไหม้ที่เกิดจากการโจมตีของกิ้งก่านั่น หากแต่ความเป็นจริงแล้ว มันจงใจหลอกล่อให้เข้าใจว่ามันยังอยู่ภายในเกราะนั้น แต่ตัวจริงของมันหนีลงใต้ผืนน้ำ ก่อนจะกลับมาตลบหลังมนุษย์ล่องหนนั่นอย่างเต็มไปด้วยเหลี่ยมกลเกินกว่าสัตว์หน้าขนทั่วไปจะคิดได้

 

 

            และยังไม่ทันที่หญิงสาวเคราะห์ร้ายคนนั้นจะตอบโต้อะไรออกไปได้ คมเขี้ยวของมันก็ฝังเข้าที่ร่างของเธออีกครั้ง ก่อนจะออกแรงสะบัดอย่างเต็มเหนี่ยวพร้อมกับร่างของเธอที่หลุดลอยไปกลางอากาศพร้อมกับเลือดที่สาดกระจายไปเต็มบริเวณโดยรอบ นี่นับได้ว่าเป็นการตายที่น่าสยดสยองที่เฟี๊ยตได้เคยเห็นมาในเกมนี้เลยทีเดียว เขาเบือนสายตาออกมาอย่างไม่อาจทนดูต่อไปได้

 

 

            ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

 

            มันตะโกนคำรามขึ้นเสียงดังอย่างองอาจ พร้อมกับสะบัดเศษแขนของหญิงสาวที่ยังคงติดอยู่ตรงซอกฟันนั่นทิ้งอย่างน่าขนลุกขนพองที่สุด ผืนน้ำนั่นถูกย้อมไปด้วยเลือดของชายหนุ่มและหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายคู่นั้น

 

 

            แม่น้ำแห่งชีวิตนั้นถูกชโลมไปด้วยร่องรอยแห่งความตายเสียแล้ว

 

            มันร้องคำรามลั่นอีกครั้ง ก่อนจะโน้มคอลงกลับสู่ผืนน้ำอีกครั้ง ชั่ววินาทีสุดท้าย ก่อนที่มันจะหายลับสายตาไป เฟี๊ยตรู้สึกเหมือนว่ามันหยุดชะงักและหันมามองตรงที่เขาทั้งคู่ซ่อนตัวอยู่

 

            เฟี๊ยตเลื่อนมือไปแตะที่นาฬิกาข้อมือนั้นอย่างเตรียมพร้อม แผนในหัวของเขาวิ่งวนไปมาอย่างบ้าคลั่ง ภาพการตายอย่างน่าหวาดกลัวตรงหน้านั่นทำเอาเขาเสียหลักจนแทบตั้งตัวไม่ติด

 

            หากแต่สิ่งที่เขากังวลก็ไม่ได้เกิดขึ้นแต่อย่างใด ปีศาจร้ายจากโลกล้านปีนั้นมุดหัวดำดิ่งลงสู่ใต้ผืนน้ำในที่สุดผืนน้ำนั่นสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาสงบเงียบในที่สุด ราวกับว่าเรื่องราวชวนหัวเมื่อครู่นี้เป็นเพียงแค่อุปาทานหมู่ของชายหนุ่มทั้งคู่เท่านั้นเอง

 

 

            กดไลค์สักนิดจิตแจ่มใส www.facebook.com/allornonetheauthor

 

 

            จากผู้แต่ง : ช่วงนี้วุ่นๆ เหนื่อยๆ ประกอบกับสถานการณ์บ้านเมืองเลยมาลงเถลไถลไปบ้าง แต่ก็พยายามจะทำให้ดีที่สุด ร้อยหกสิบกว่าตอนแล้วเน้ออออ นอกลู่นอกทางก็คงไม่ว่ากัน อิอิ เม้นหน่อยนะ หลังๆ นี่เหมือนแต่งนิยายเองอ่านเอง คอมเม้นเงียบมาก T_T

[lukkeng]

หลังๆ เล้าเป็ดแทบไม่มีคนเม้นนิยายผมเลย ฮ่าฮ่า เศร้าเนอะ

 

[IsDeer]

ทำไมในเกมส์มีภาพสยดสยองแบบโดนแยกร่างด้วยเหรอ
แค่ตายแล้วร่างหายไปก็พอแล้วมั้ง สยองง่ะ 

แต่ลำดับไพ่ไม่สูง พวกเฟี๊ยตน่าจะชนะง่ายๆนะ

[sosad]

สนุกมาก เป็นกำลังใจใหเครแต่งนะ
ยังมีคนรออ่านยุนะ แสดงตัวคร้า
 

[mildmint0]

เข้ามาบ้าง ไม่ได้เข้ามาบ้าง
แต่ก็มาไล่ตามหาเรื่องนี้เพื่ออ่านตลอดน้าาา
ไอสัตว์ประหลาดตัวนี้ มันสูงสุดใบที่ 84
เฟี๊ยตเคยเจอยิ่งใหญ่กว่านี้มาแล้ว
มั่นใจๆ ว่าเฟี๊ยตกับธันจะต้องสู้ได้
ไหนๆก็มีเหตุการณ์จำลองไปแล้ว
เฟี๊ยตคงคิดแผนการณ์อะไรดีๆออกแน่ๆ
ขอบคุณผู้แต่งน้าาาา ที่มาต่อให้
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้เสมอเน้อออ

[Zelsy]

โหดร้ายจริงๆ ร่างกายแยกส่วน TT

[เอาแต่ใจจะทำไม]

ดูท่าทางแบบนี้ คงข้ามไปอีกฟากไม่ง่ายแฮะ เป็นกำลังใจให้น้า อย่าท้อ สู้ๆเหนื่อยก้อพัก จ้า. 

[aiyuki]

เฟี๊ยตกับธันจะทำยังไงล่ะเนี่ย แต่เชื่อว่าต้องแก้ไขได้นะ ลุ้นทุกตอนเลย แต่แอบสงสัยว่า ไพ่สูงสุดมีแค่ 1 ใบ แล้วจะแบ่งกันยังไง อิอิ แต่ก็ตามเชียร์น้า

[rinny]

OMG ทำไมไอ้ไดโนเสาร์มันถึงโหดขนาดนั้น ทำไมถึงเก่งได้ขนาดนี้นะ เป็นแค่ไดโนเสาร์แท้ๆ
งานหินมา งานยากมา 2คนนั้นจะทำไงต่อไปน้า คงจะต้องหาตัวช่วยอีกชัวร์ๆเบย
2คนนั้นก็สู้ๆน้า รีบๆจัดการไดโนเสาร์ให้เสร็จไวๆ แล้วก็รีบๆรักกันได้แล้ว มันหน่วงน้า อิอิ

[hewlett]

เจอแต่ละอย่างโหดๆทั้งนั้น แต่ไม่เป็นไรทั้งคู่ต้องานได้แน่นอน มั่นใจ

[QSAR]

หวัดดีครับ Writer

มีความรู้สึกว่า มันมีความสัมพันธ์กันระหว่าง Dinosaur กับ แม่น้ำแห่งชีวิต ไงไม่รู้ เหมือนที่ Bible กล่าวชวนคิดว่า

" ตราบใดที่มีสิ่งมีชีวิตพาดผ่านแม่น้ำสายนั้น สัตว์ประหลาดดังกล่าวก็จะบุกเข้าบุกรุกจู่โจมทันที อาณาเขตของมันกว้างไกลตลอดพื้นที่แม่น้ำสายนั้น ไม่มีตำแหน่งใดที่จะหลุดพ้นไปจากเงื้อมมือของมันได้แม้แต่ตารางเมตรเดียว"

มันเหมือนกับว่าสิ่งที่รับรู้ได้ว่า มีสิ่งมีชีวิตกำลังข้ามแม่น้ำ คือ แม่น้ำแห่งชีวิต นั่นแหละ ที่รู้สึกได้ ไม่ใช่ไดโนเสาร์

เอ รึว่า สิ่งที่กำกับ ควบคุม ดูแล ไอ้ตัวที่มาจาก Cretaceous ตัวนี้ มันคือแม่น้ำแห่งชีวิต Ha Ha Ha คิดไปได้นะนั่น

ถ้าเป็นอย่างนี้ แนวทางการโจมตี ถ้าไป focus ที่ Dinosaur อาจผิดเป้าหมายได้นะเฟี๊ยต (ปล. คาดเดาเองทั้งหมด อาจถูกหรือผิดทั้งหมดก็ได้ แต่ดีกว่าไม่จินตนาการซะเลย  )

ความสัมพันธ์อีกอันที่สังเกตได้คือ

The Music and Lyrics of Nessie (เสียงร้องและท่วงทำนองแห่งปีศาจเนสซี) กับ Touch the Melodies (สัมผัสเสียงเพลง) คือมันต้องเกี่ยวกับ Music แน่ๆ แต่ไม่รู้ว่า ยังไง คงต้องรอให้ writer เป็นผู้เฉลย

มีความรู้สึกว่า 2 คนนี้ มาถูกทางละ แต่ยังไม่เห็นทาง คือ ยังไม่รู้ตัวเองมาถูกทาง ไม่รู้จะไปต่อยังไง มันมืดมน มันเหมือนมีอะไรบางๆ ซ่อนเร้นอยู่

รักการผจญภัย ของ 2 คนนี้นะ คือแค่เอาว่า 2 คนนี้ ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ ช่วยกันประสานงาน มันให้ความรู้สึกของคำว่าเพื่อน ได้ดี เพื่อนที่คอยเอาใจใส่ ดูแลทุกข์สุขซึ่งกันและกัน ทุกอย่างต้องฝ่าฟันไปได้แน่นอน

จะพยายามมา comment นะครับ ไม่ได้มา comment นานเหมือนกันเนอะเรา แต่ติดตามอยู่นะ ช่วงที่ writer หายไป ก็ต้องไปเสพย์นิยายแฟนตาซี online ทั้งหลาย ทดแทน

สู้ๆ นะครับ writer เป็นกำลังใจให้ครับ

[lukkeng]

บทที่ 166 Silence of Life

   ค่ำคืนนั้นเป็นเวลาที่เงียบที่สุดอีกช่วงหนึ่งของการเดินทางในโลกแห่งความฝันแห่งนี้

   ชายทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์ตั้งแต่ได้เห็นผู้เคราะห์ร้ายทั้งสองคนถูกพรากเอาชีวิตไปต่อหน้าต่อตา ภาพท่อนแขนกับกระดูกที่หัวไหล่ที่ติดอยู่ในซี่ฟันของเจ้าสัตว์ดึกดำบรรพ์นั้นยังติดตาเฟี๊ยตอยู่ไม่จางหายไปไหน เขาถึงกับเอามือก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก อุปสรรคที่ดูจะเหมือนจะสามารถก้าวผ่านไปได้อย่างไม่ยากเย็นนั้นกลายร่างเป็นกระดูกชิ้นโตเสียแล้ว ค่ำคืนนั้นเหมือนกับมีความเครียดลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ แทบจะไม่มีคำพูดใดระหว่างคนทั้งคู่นั้นเลย


   “เฟี๊ยต” เสียงเรียกเบาๆ ดังมาจากคนที่นอนอยู่ข้างกายในขณะนี้

   “อือ” เฟี๊ยตพึมพำตอบรับออกมาเพียงสั้นๆ

   “มีแผนอะไรไหม”

   ธันถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงอารมณ์เท่าไหร่นัก ถึงแม้ว่าคำเปรยนั้นจะดูกำกวมอยู่บ้าง หากแต่ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเพื่อนกำลังหมายถึงเรื่องอะไร

   “มี แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก” เขาตอบออกมาอย่างมั่นคง สายตาของเขาทอดไปยังความมืดที่ไร้จุดหมายของค่ำคืนไร้ดวงดาวนี้


   “มันสามารถซ่อนตัวใต้แม่น้ำได้อย่างมีประสิทธิภาพ” ธันพูดออกมาสั้นๆ โดยไม่มีการเท้าความอะไรทั้งสิ้น

   “มันสามารถโจมตีได้ทั้งทางกายและทางจิต” เฟี๊ยตต่อความ

   “มันสามารถใช้สายน้ำ เพราะรักษาบาดแผลและสร้างเกราะป้องกันตัวได้” ธันเสริมต่ออีกประโยค

   “และมันมีความเฉลียวฉลาดและจิตสังหารสูงมากอย่างไม่น่าไว้วางใจ” เฟี๊ยตกล่าวปิดข้อสันนิษฐานนั้นด้วยประเด็นที่เขากริ่งเกรงอยู่ที่สุดในเวลานี้


   “จุดอ่อน?” เสียงของธันสูงขึ้นราวกับเป็นคำถาม

   “ขอบเขตการโจมตีของมันอยู่ในเขตของแม่น้ำเท่านั้น นั่นแปลว่า ในกรณีที่เราจวนตัวที่สุด การถอยห่างจากขอบเขตของมันให้ทันท่วงทีก็อาจจะช่วยทำให้เรารอดชีวิตได้ แต่นั่นก็อาจจะเป็นจุดแข็งของมันก็ได้ เพราะเองก็จะไม่ออกนอกอาณาเขตที่มันสามารถต่อสู้ได้อย่างทรงประสิทธิภาพเลย” เฟี๊ยตพูดออกมาตามความเห็นที่ได้จากการสังเกตการต่อสู้เมื่อครู่นี้

   “และมันก็ไม่สามารถจับภาวะการมีอยู่ของจิตได้ด้วยเช่นกัน เพราะไม่อย่างนั้น มันคงจัดการจิ้งจกไฟนั่นไปนานแล้ว ถ้าเราประยุกต์ใช้การปิดบังรูปลักษณ์จากสายตาให้ดี เราก็อาจจะได้ประโยชน์จากการโจมตีที่มองไม่เห็นได้”

   ธันเสริมออกมาตามที่คิดเช่นกัน เฟี๊ยตถึงกับหันไปยิ้มให้เพื่อนอย่างยอมรับในฝีมือ ธันเองก็เป็นคนที่พึ่งพาได้เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะดูเป็นคนขี้เล่นและไม่ค่อยจริงจังกับอะไรนัก แต่โดยเนื้อแท้แล้ว เด็กหนุ่มก็มีสาระที่ซ่อนอยู่ภายในมากกว่าที่เห็นได้นัก หลายครั้งที่เขามองข้ามสิ่งใดไป ธันนี่แหละที่จะเป็นคนสะกิดเตือนตัวเขาให้รู้ตัว


   “แล้วเอาไงต่อไปดี” เฟี๊ยตเปรยถามขึ้นมา

   “เรายังคงต้องสังเกตการณ์ต่อ แม่น้ำเส้นนี้ยาวมาก เราต้องหาคำตอบให้ได้ก่อนว่าไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดนี่มันมีกี่ตัวกันแน่ อย่าลืมว่าไม่มีใครข้ามแม่น้ำนี้ไปได้เลย ทั้งๆ ที่อาณาเขตการต่อสู้มันไม่น่าจะกว้างไกลขนาดนั้น สุดท้ายถ้ามันมีอยู่ตัวเดียวจริง เราอาจจะหาเหยื่อล่อมันที่ต้นแม่น้ำ แล้วเราก็ฉวยโอกาสจังหวะนั้น ข้ามฝั่งที่สุดแม่น้ำเส้นนี้ เราก็จะมีโอกาสรอด” ธันพูดเผยแผนการที่อยู่ในใจนั้น

   “เฮ้ยย แผนเด็ดเหมือนกันนะเนี่ย” เฟี๊ยตพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

   “ความจริงก็ไม่ได้โง่หรอก แต่พอดีมาอยู่กับพวกรอบจัดมากไปหน่อย เลยดูฉลาดแกมโกงสู้พวกกังฉินไม่ได้แค่นั้นเอง ฮ่าฮ่า”

   ธันพูดพร้อมหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ในขณะที่เฟี๊ยตก็บ่นพึมพำอยู่ในลำคอ ก่อนจะตัดสินใจหันไปคลุมผ้าห่มเพื่อเข้าสู่นิทรารมณ์เมื่อเห็นว่าบทสนทนาคงจะจบลงเพียงเท่านี้


   วันรุ่งขึ้นเริ่มต้นอย่างขมุกขมัวและไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่นัก เฟี๊ยตตื่นมาในเวลาเกือบสิบโมง ก่อนจะพบว่าฟ้ายังเป็นสีทึมๆ อยู่เลย หมอกในยามสายนั้นหนาแน่นจนชวนอึดอัดไปหมด เฟี๊ยตหันไปปลุกธันเพื่อลุกขึ้นมาคุยถึงแผนในลำดับถัดไป วันนี้ทั้งคู่เรียกได้ว่าตื่นสายจากปรกติมาก พวกเขาจัดการหาอาหารเช้าควบเที่ยงลงท้องอย่างง่ายๆ พร้อมกับปรึกษาหารือถึงแผนการในวันนี้ไปด้วยในคราวเดียวกัน


   “เฟี๊ยตมีการ์ดสายตรวจจับบ้างเปล่า” ธันหันมาถามขึ้นขณะที่กำลังวางแผนการในสายวันนั้น

   “ตรวจจับ?” เสียงเฟี๊ยตสูงขึ้นเป็นคำถาม

   “การ์ดที่ใช้เพื่อค้นหาผู้เล่น อะไรประมาณนี้” ธันขยายความ

   “อ่อ มีการ์ดยุงรำคาญ เป็นการ์ดใช้ตรวจสอบหาสิ่งมีชีวิตอะไรประมาณนี้” เฟี๊ยตตอบ

   “ดีเลย เดี๋ยวเฟี๊ยตใช้การ์ดยุงนั่นค้นหาผู้เล่นในระยะไกล ส่วนเราจะใช้การ์ด the sky walker เพื่อเดินไปกลางอากาศเพื่อค้นหาผู้เล่นระยะใกล้ ถ้าโชคเข้าข้างเรา เราอาจจะได้เจอเหตุการณ์ที่ผู้เล่นหลายคนกำลังพยายามจะข้ามแม่น้ำพร้อมกันพอดี เรื่องที่สงสัยก็จะกระจ่างเสียที” ธันวางแผนพร้อมกับประสานสายตากับเขาอย่างปรึกษาไปในที

   “ยากเหมือนกันนะที่จะเจอคนพยายามจะข้ามฝั่งพร้อมกันพอดี” เฟี๊ยตแย้งขึ้นมาน้อยๆ

   “ยังไงก็ต้องลองเสี่ยงดูก่อน วิธีนี้ปลอดภัยตัวเราเองมากที่สุดแล้ว”

   ธันเอ่ยขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ชายหนุ่มอีกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาทั้งสองจึงเรียกเก็บการ์ดที่พักอาศัยที่เรียกใช้สำหรับคืนที่ผ่านมา ก่อนจะออกไปเตรียมตัวจัดการตามแผนการของนายสายฟ้าคนนั้น


   “The sky walker RELEASE!”

   “The culex mosquito RELEASE!”

   ชายทั้งคู่ค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นสูงไปตามทางเดินล่องหนที่ธันเรียกใช้สำหรับสังเกตการณ์บนท้องฟ้า อาจจะเป็นโชคดีที่สายวันนี้หมอกลงจัดจนการปรากฏกายอยู่กลางอากาศของเขาทั้งคู่ไม่เป็นจุดเด่นนัก เฟี๊ยตทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นเพราะว่าการควบคุมการสื่อสารกับเจ้ายุงปริมาณไม่น้อยนั่นเล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่เล่น เขาค่อยตั้งสมาธิก่อนจะปล่อยใจติดตามไปกับฝูงแมลงเหล่านั้น

   ในขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนกวาดสายตาไปรอบด้านอย่างระมัดระวัง อากาศขมุกขมัวเช่นนี้ทำเอาทัศนวิสัยในการสังเกตการณ์ตกลงไปไม่ใช่น้อย เขาแทบจะมองไม่เห็นระยะไกลเกิน 30 เมตรเลย ซึ่งนั่นดูจะไม่ค่อยดีสำหรับการทำงานในวันนี้เท่าไหร่นัก


   “The Sharp Eyes RELEASE!”

   ธันตัดสินใจเรียกใช้การ์ดเวทมนตร์ใบหนึ่งที่ได้มาตอนเปิดซองการ์ดครั้งล่าสุดนั้น สายตาของเขากลับตาลปัตรไปอีกครั้ง ทัศนวิสัยที่เคยย่ำแย่ในตอนแรกกลับกลายเป็นสว่างสดใสไปเสียหมด ทั้งๆ ที่หมอกลงจัดอย่างนั้น แต่เขากลับมองเห็นเป็นบริเวณที่สว่างสดใส เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจในผลลัพธ์ที่ได้ ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะอยู่ข้างเขาในการซุ่มหาข้อมูลในวันนี้แล้ว


   ลักษณะการในตอนนั้นจึงเป็นว่าเฟี๊ยตที่กำลังสังเกตการณ์ระยะไกลนั่งลงหลับตาทำสมาธิอยู่กลางท้องฟ้ากว้าง โดยมีธัน เด็กหนุ่มที่รับหน้าที่ตรวจสอบในระยะใกล้ นั่งลงเอาหลังพิงเพื่อนร่วมทีมพร้อมกับกวาดสายตาไปทางลำน้ำที่วางตัวพาดผ่านอยู่เบื้องหน้า บรรยากาศมืดครึ่มไปด้วยหมอกหนานั่นค่อยๆ ผ่านไปอย่างช้าๆ บางช่วงบางจังหวะ หมอกหนานั่นก็ถูกลมพัดปลิวผ่านไปเสียบ้าง แต่เพียงไม่นาน มันก็ย้อนสภาพกลับมาเป็นเช่นดังเดิม


   ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

   เสียงผืนน้ำดันตัวขึ้นมาสูงอย่างผิดปรกติอย่างที่เขาเคยได้ยินเมื่อวานนั้น ดังขึ้นพร้อมกับที่สายตาของธันกวาดไปพบกับผู้เดินทางหนึ่งคนที่กำลังเดินเท้าเข้ามาไม่ห่างจากผืนน้ำนั่นนัก ราวกับย้อนม้วนเทปเมื่อวานอย่างใดอย่างนั้นไม่มีผิด แม่น้ำที่เคยนิ่งสงบนั่นกลับมามีชีวิตอีกแล้ว


   “One wanderer is trying to cross the river about 20 kilometers from here”

   เฟี๊ยตลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับสายตาที่กวาดตามองไปยังฝูงยุงจำนวนไม่น้อยที่กำลังเรียกตัวกันเป็นคำแต่ละคำที่เรียงกันจนเป็นประโยคที่เขารอคอยนั่น


   “มันมาแล้ว!” เสียงกระซิบของชายทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายกันมาก่อนเลย
   

[Zelsy]

จะโดนโฉบกลางอากาศไหม 5555

[เอาแต่ใจจะทำไม]

โอ้ ระทึกมากกกก ค้างงงงงงงอะ มาต่อเร็วๆน้า    ให้ใจไปเลยสู้ๆน้า สนุกมาก

[IsDeer]

  รู้สึกเหมือนสรรพนามที่ธันใช้คุยกับเฟี๊ยตจะเริ่มเปลี่ยน นั่นคือนิมิตหมายอันดี ชิมิ

ว่าแต่ ใครหว่า กล้าข้ามแม่น้ำคนเดียว