-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.เรื่องสั้นให้จั่วคนว่าเรื่องสั้นด้วยนะครับ และนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
****************************************************************
The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ
เรื่องราวมหัศจรรย์ทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อเฟี๊ยต (Phiat) เภสัชกรจบใหม่ไฟแรงกำลังตกอยู่ในสภาวะเตะฝุ่น เนื่องจากถูกไล่ออกจากงานมาแล้วถึง 3 ครั้งในรอบ 6 เดือน ด้วยเหตุผลที่เขามักจะบอกทุกคนว่า "ปัญหาขัดข้องทางเทคนิคนิดๆหน่อยๆ"
เมื่อชายหนุ่มได้รับคำเชิญชวนจากบริษัทลึกลับ ให้เข้าร่วมโครงการเป็นผู้เล่นนำร่องของเกม The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ เขาจึงไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องปฏิเสธ เพราะตัวเขาเองก็คงจำเป็นต้องอยู่ในสภาวะว่างงานไปอีกสักพัก และที่สำคัญ ถ้าเอาชนะเกมนี้ได้ เงินรางวัลที่ได้ก็ดูจะมากพอที่จะอยู่อย่างเหลือกินเหลือใช้ไปอีกนานทีเดียว
การเดินทางเพื่อตามล่าไพ่สูงสุดจำนวน 100 ใบ ฝ่าฟันกับเงื่อนไขหฤโหดเกินกว่าจินตนาการได้ แถมยังได้จับพลัดจับผลูมาเจอเพื่อนร่วมเดินทางที่ทำให้หัวใจเข้าเต้นไม่เป็นจังหวะ ช่วงเวลาแห่งความฝันกว่า 300 ร้อยวันที่เขาคนนี้จะไม่มีวันลืม
ใส่ชุดนอน ขึ้นเตียง ห่มผ้า กอดหมอนข้าง แล้วปิดไฟนอน
แล้วคุณจะพบว่า "ความฝัน อาจจะไม่ใช่แค่ฝันอีกต่อไป"
Enjoy your dreams, enjoy The Lost World :)
จากผู้แต่ง : นิยายเรื่องแรกเลยครับผม เป็นนิยายแนวแฟนตาซีครับ
อยากลองแต่งนิยายแนวนี้ เพราะชอบอ่านแล้วรู้สึกว่ามันมีน้อยกว่านิยายรักทั่วไปอ่าครับ
ใครชอบใครสนใจก็มาเม้นเป็นกำลังใจคนแต่งกันด้วยนะครับ
ติชมได้เลยครับ ขอบคุณครับผม >/\<
Q&A สำหรับคำถามที่พบบ่อย
1. ทำไมเนื้อหาอืดจัง
ตอบ นิยายมีจุดเริ่มต้นมาจากการที่ผู้แต่งเป็นคนชอบอ่านนิยายที่มีรายละเอียดมากๆ แต่หานิยายแนวดังกล่าวอ่านได้ยาก ผู้แต่งจึงตัดสินใจแต่งมันเสียเอง ดังนั้น เนื้อหาอาจจะอืดและมีบทบรรยายเยอะ เพราะมันเป็นจุดเริ่มต้นของนิยายเรื่องนี้
2. ทำไมแต่ละตอนสั้นจัง
ตอบ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของคนแต่ง ทักษะการแต่งนิยายไม่สูง จึงทำให้ในแต่ละวันแต่งได้ไม่มาก แต่ผู้แต่งพยายามลงนิยายให้ได้ทุกวันหรือถี่ที่สุด เพื่อชดเชยเรื่องความสั้นในแต่ละตอน
3. ทำไมเหมือน G.I. จาก hunter x hunter จัง
ตอบ นิยายเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากการ์ตูนเรื่องดังกล่าว แต่ถ้าใครสังเกตจริงๆ จะพบว่าถึงแม้ว่าเมนหลักของเรื่องจะเหมือนกัน แต่เนื้อหาก็ต่างกันมาก เพราะจีไอจะมีการ์ดเป็นเหมือนของสะสมมากกว่า คือมีการใช้การ์ดน้อยมากในการต่อสู้ ในขณะที่นิยายเรื่องนี้จะเน้นการเรียกใช้การ์ดเป็นอาวุธไปเลย ผู้เล่นไม่จำเป็นต้องต่อสู้เป็นก็ได้
4. ทำไมคู่ของเฟี๊ยตออกมาช้าจัง
ตอบ นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเป็นแฟนตาซีเป็นหลักประมาณ 70% และความรักอีก 30% ดังนั้น เนื้อเรื่องอาจจะเทไปที่การเล่นเกมเป็นหลัก นอกจากนี้ ความรักของเฟี๊ยตก็มีรายละเอียดและเหตุผลที่มาตามพล๊อตเรื่อง ไม่สามารถตัดให้ออกมาก่อนได้
5. ทำไม T.L.W. ดูไม่เหมือนเกมออนไลน์ที่เคยรู้จัก
ตอบ ผู้แต่งตั้งใจเขียนเกมนี้ออกมาจากจินตนาการว่าเกมออนไลน์ในอนาคตน่าจะเป็นอย่างไร เรื่องราวเลยดูเหมือนการออกไปผจญภัยมากกว่าเกม ผู้แต่งมองจากมุมมองที่ว่า ถ้าเราต้องเข้าไปเสี่ยงภัยเสี่ยงชีวิตในเกมจริงๆแล้ว เราคงจะรู้สึกเหมือนนั่งเล่นอยู่หน้าคอมนั้นไม่ได้ ถ้าแม้ว่าเราจะตายไม่จริง แต่เราก็น่าจะกลัวความตายปลอมๆนั้นตามสันชาตญานครับ
ภาพที่แนบ
1. ภาพแผนที่เกม the lost world มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ
2. ภาพตัวอย่างไพ่ตัวตน the defensive golem โกเลมผู้พิทักษ์
3. ภาพตัวอย่างไพ่เวทมนตร์ the holy hoax คำหลอกลองอันศักดิ์สิทธิ์
[attachment deleted by admin]
-
ตอนที่ 1 Phiat
“เฮ้อออ”
ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีครีมกางเกงแสลคถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ หลังจากเปิดประตูห้องของตน แล้วกวาดสายตาไปพบเข้ากับซองจดหมายหลายซองที่วางเกะกะอยู่บนพรมเช็ดเท้า
เปล่าเลย เขาไม่ได้รู้สึกไม่พอใจกับการที่ซองจดหมายเหล่านั้นได้ถูกวางไว้ตรงนี้ แต่ที่เขาถอนหายใจออกมาเป็นเพราะเขารู้ว่าเนื้อความในจดหมายเหล่านั้นมันคืออะไรมากกว่า ชายหนุ่มบ่นพึมพำอย่างขัดใจ ก่อนจะก้มลงหยิบจดหมายเหล่านั้นไปวางไว้บนโต๊ะกินข้าวในห้องครัวที่ได้ถูกแบ่งเอาไว้อย่างเป็นสัดส่วน ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูที่พับเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ และเดินเข้าไปในห้องน้ำในส่วนที่อยู่ลึกเข้าไปด้านใน
“เฟี๊ยต” ชายหนุ่มวัย 23 ปีเศษจากจังหวัดหัวเมืองทางภาคเหนือ เขาสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดังด้วยคะแนนที่เรียกได้ว่าไม่น้อยหน้าใคร แต่ด้วยไม่มีญาติพี่น้องที่อยู่แถบนี้เลย เขาจึงต้องลงมาใช้ชีวิตอยู่ในกรุงเทพคนเดียวมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว จนตอนนี้เรียนจบมาจากมหาวิทยาลัยมาเป็นเวลาร่วมครึ่งปี ความจริงด้วยดีกรีเภสัชศาสตรบัณฑิตของเขาน่าจะทำให้ชีวิตการทำงานของเขารุ่งเรืองได้ไม่ยากนัก แต่ชีวิตของเขามัน “ยาก” เพราะเขาไม่ “ง่าย” ในบางเรื่องนี่สิ ในช่วงเวลาไม่ถึง 6 เดือนเขาเปลี่ยนที่ทำงานมาแล้วถึง 3 ที่ เปล่าเลย ไม่ใช่เพราะว่าเขาหยิบหย่งหรือไม่อดทนในการทำงาน แต่เพราะเขาไม่ยอมในเรื่องบางเรื่องที่ไม่สมควรจะยอมมากกว่า
เฟี๊ยตทำงานเป็นผู้แทนยาทันทีที่เรียนจบ เขายื่นใบสมัคร และถูกเรียกเข้าทำงานในเวลาอันรวดเร็ว ผู้แทนยามีหน้าที่ในการให้ข้อมูลของยาที่รับผิดชอบมาจากบริษัทให้หมอทราบ รวมไปถึงให้คำแนะนำและสร้างกิจกรรมเสนอข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับยาของบริษัท ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อส่งเสริมให้หมอเลือกสั่งจ่ายยาของบริษัทของตน น่าเสียดายที่หมอบางคนเข้าใจผิดคิดว่าคนที่เสนอขายสินค้าให้ต้องยอมทุกอย่างที่ว่าที่ผู้ซื้อสินค้าจะร้องขอ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นสิ่งใดก็ตาม แม้ว่าปกติเขาเป็นคนใจเย็นมากถึงมากที่สุด แต่การพูดจาหรือแสดงออกถึงการดูหมิ่นศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ขนาดนี้ เขาคงรับมันไม่ได้จริงๆ เขาชกหน้าหมอไป 2 คนเพราะถูกจับมือและเรียกร้องบริการหลังการขายบางอย่างเกินกว่าที่เขาจะให้ได้ ที่สำคัญหมอ 2 คนนั้นเป็นผู้ชาย แล้วเขาก็เป็นผู้ชายแท้ๆ ด้วย เรื่องอะไรเกินเลยเหล่านั้นไม่เคยอยู่ในสมองของเขาสักนิด นั่นเป็นผลให้เขาถูกไล่ออกมา 3 ครั้ง จนล่าสุด เพื่อนเขาที่ทำงานอยู่ในบริษัทยาบอกเขาว่าชื่อเขาขึ้นอยู่ในบัญชีดำของสมาคมบริษัทยาไปแล้ว นั่นหมายความว่า หนทางที่จะได้เป็นผู้แทนยาอีกนั้นเรียกได้ว่าตีบตันจนถึงขั้นเรียกว่าเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว
ชายหนุ่มผิวขาวรูปร่างสมส่วนในชุดเสื้อกล้ามกางเกงขาสั้นนั่งมองเอกสารที่แกะออกมาจากซองจดหมายแล้ววางไว้บนโต๊ะอย่างครุ่นคิด “ใบแจ้งหนี้” ซองจดหมายต่างสีต่างที่มาแต่เนื้อหาข้างในมีเนื้อหาแบบเดียวกันไปซะหมด คือ การแจ้งเตือนว่าเขาถึงเวลาต้องชำระค่าใช้จ่ายต่างๆ มากมายที่บางครั้งเขาก็แกล้งที่จะลืมมันไปบ้างตามประสาคนชักหน้าไม่ค่อยจะถึงหลังเท่าไหร่ นิ้วเรียวยาวของคนไม่เคยผ่านงานหนักมาก่อนกดเครื่องคิดเลขในโทรศัพท์มือถือก่อนจะถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
‘หกหมื่นกว่า หกหมื่นกว่า ไม่ทำงานผู้แทนแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายเนี่ย ไม่น่าใจร้อนเลยกู โอ๊ยย ปวดหัว เงินในบัญชีก็ร่อยหรอลงทุกวัน จะอยู่รอดไปจนถึงสิ้นปีมั้ยเนี่ย’ ชายหนุ่มบ่นในใจอย่างหงุดหงิด
โดยความจริงแล้ว เขาไม่ใช่คนที่เกิดมาในครอบครัวที่ยากลำบากทางด้านการเงินเลย ติดออกจะสบายอยู่มากเสียด้วยซ้ำ เรียกได้ว่าใช้เงินเยอะจนชิน แต่พอเรียนจบ เขาก็ประกาศกับที่บ้านอย่างองอาจว่าจะทำงานหาเลี้ยงดูตัวเองให้ได้ และจะไม่ขอรับเงินเดือนจากที่บ้านอีกแล้ว ด้วยมั่นใจว่าหักลบกับเงินเดือนที่บริษัทเสนอให้มากับค่าใช้จ่ายต่างๆ แล้ว ยังไงก็เหลือเก็บชัดๆ ถึงแม้ว่าจะมีทั้งค่าผ่อนรถ ค่าน้ำมัน ค่าผ่อนคอนโด และค่าจิปาถะต่างๆอีกมากมาย รายจ่ายมาก แต่รายได้มากกว่ายังไงก็อยู่รอด
แต่หลังจากถูกเชิญออกหรืออีกนัยหนึ่งก็คือโดนไล่ออกจากบริษัทมาถึง 3 ครั้ง เขาก็ค้นพบว่าตัวเขาเองวางแผนชีวิตไปผิดถนัด เขาไม่เหมาะกับงานผู้แทนเลย งานสายอื่นๆ ของเภสัชก็มีเงินเดือนที่เรียกได้ว่าหักลบกับรายจ่ายของเขาได้อย่างฉิวเฉียดจนแทบจะไม่เหลือเงินให้เก็บ ตอนนี้เขาจึงตัดสินใจพักเรื่องงานไว้ก่อน แล้วหันมาให้เวลาชีวิตตัวเองได้พักผ่อนสักเดือนสองเดือน ไว้พร้อมจะไปหางานเมื่อไหร่ค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน เพราะยังไงเงินเก็บหกหลักปลายๆ ในบัญชีของเขาก็คงทำให้เขาอยู่ได้อย่างสบายๆ ไปสักพัก
“เอ๊ะ!”
เฟี๊ยตอุทานออกมาด้วยความสงสัยหลังจากที่กวาดกองจดหมายมารวมกันเพื่อเตรียมจะนำไปเก็บให้เรียบร้อย แล้วพบว่ามีจดหมายสีน้ำตาลอ่อนฉบับหนึ่งที่ยังไม่ถูกแกะวางปะปนอยู่กับจดหมายแจ้งหนี้เหล่านั้น
‘บริษัทไหนวะเนี่ย’ ชายหนุ่มคิดก่อนจะฉีกปลายซองจดหมายออกเพื่อหยิบกระดาษข้างในออกมา แต่เมื่อปลายนิ้วสัมผัสกับกระดาษในซองจดหมายนั้น เขาก็รู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่กระดาษธรรมดา แต่เป็น “กระดาษอิเล็กทรอนิกส์” ซึ่งเป็นกระดาษกึ่งคอมพิวเตอร์ที่มีขนาดบางมาก ภายในมีระบบความจำเป็นของตนเอง กระดาษสามารถเปล่งเสียงและประมวลผลเบื้องต้นเหมือนกับคอมพิวเตอร์ได้ เดิมทีกระดาษอิเล็กทรอนิกส์ถูกพัฒนามาเพื่อใช้สำหรับผู้พิการทางสายตาเท่านั้น แต่ในปัจจุบันมันถูกใช้งานกันอย่างแพร่หลายมากขึ้น ด้วยราคาที่แพงไม่ใช่เล่น กระดาษดังกล่าวจึงยังถูกจำกัดอยู่ในกลุ่มธุรกิจระดับสูง และแน่นอน ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าไม่ว่าจดหมายฉบับนี้จะถูกส่งมาจากไหน ที่นั่นต้องเป็นที่ที่มีระดับพอสมควรเลยทีเดียว
“สวัสดีค่ะ คุณรัฐกิจ ป้องประสานกุล นี่คือเสียงจากจดหมายเชิญอิเล็กทรอนิกส์อัตโนมัติค่ะ คุณได้รับเชิญเข้าร่วมโครงการนำร่องของบริษัท T.L.W. Engineering ค่ะ ในขณะนี้ โครงการดังกล่าวยังถูกปิดเป็นความลับอยู่ค่ะ ทางบริษัทจึงขอเรียนเชิญให้คุณเข้ามาฟังรายละเอียดโครงการด้วยตนเอง โดยบริษัทจะมีค่าเสียเวลาในการเข้ามาฟังรายละเอียด 2,000 บาท โดยหลังจากที่คุณฟังรายละเอียด คุณจะเข้าร่วมโครงการหรือไม่ก็ได้ แต่คุณต้องปกปิดรายละเอียดโครงการให้เป็นความลับค่ะ ถ้าคุณยินดีเข้ามาฟังรายละเอียด กดบนคำว่ายืนยันบนกระดาษ แต่ถ้าไม่ยินดีกดบนคำว่าไม่ยืนยันค่ะ”
เฟี๊ยตขมวดคิ้วหลังจากได้ฟังข้อความจนจบ เขาคิดไปว่านี่คงเป็นบริษัทขายตรงลูกโซ่ที่คนพูดถึงกันทั่วบ้านทั่วเมืองซะแล้ว แต่มาสะดุดตรงที่ได้ค่าเสียเวลาด้วยนี่สิ ถ้าเป็นพวกมิจฉาชีพจริง ไม่น่าจะลงทุนขนาดนี้นะ น่าสนุกดีแฮะ ลองไปฟังสักหน่อยดีกว่า หลังจากตัดสินใจได้อย่างรวดเร็ว นิ้วมือของชายหนุ่มก็กดลงบนคำว่ายืนยันบนจดหมายเชิญดังกล่าวเป็นที่เรียบร้อย
“คุณได้รับข้อความใหม่ 1 ข้อความ”
“คุณได้รับข้อความใหม่ 2 ข้อความ”
โทรศัพท์ของเขาส่งเสียงเตือนว่ามีข้อความใหม่เข้ามา หลังจากหยิบขึ้นมาเปิดดูก็พบว่า ข้อความแรกเป็นข้อความจากธนาคารที่เขาใช้บริการอยู่แจ้งเตือนว่ามีเงินถูกโอนเข้าบัญชีมา 2,000 บาท และอีกข้อความเป็นข้อความบอกถึงรายละเอียดการนัดหมายจากบริษัท T.L.W. engineering เรื่องเวลาและสถานที่ที่เขาจะต้องไปเพื่อฟังการชี้แจงรายละเอียดโครงการในวันรุ่งขึ้น
‘รู้ทั้งที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ แล้วก็เบอร์บัญชีธนาคาร คงไม่ใช่บริษัทธรรมดาแล้วล่ะมั้ง’ ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะกวาดจดหมายทั้งหมดเก็บลงในลิ้นชักเอกสารอย่างลวกๆ แล้วจึงลุกเดินเข้าไปในห้องนอน
-
ตอนที่ 2 The Origin
วันรุ่งขึ้น
เฟี๊ยตมายืนอยู่หน้าตึกสูงชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านสีลม เขารู้จักตึกนี้ดี เพราะนี่คือตึกที่ออฟฟิสบริษัทเก่าเขาเช่าที่อยู่ เรียกได้ว่าเดินเข้าเดินออกจนยามจำหน้าได้ไปแล้ว แต่ที่เขาแปลกใจคือ ทำไมเขาไม่เคยได้ยินว่ามีบริษัทชื่อ T.L.W. Engineering ตั้งอยู่ในตึกนี่ด้วย ทั้งๆที่เขาก็ได้เจอพนักงานในบริษัทที่ทำงานอยู่ในตึกนี้บ่อยๆอยู่แล้ว ข้อเท็จจริงเล็กๆนี้ทำให้เขารู้ว่าบริษัทนี้ต้องเป็นบริษัทที่ “ลับ” อยู่พอสมควร ไม่เช่นนั้นจะรอดพ้นสายตาคนที่เข้าออกตึกไปเกือบทุกวันได้อย่างไร ชายหนุ่มได้แต่ตั้งความสงสัยในใจก่อนจะตัดสินใจกดลิฟต์ขึ้นไปสู่ชั้น 23 อันเป็นที่นัดหมายของเขา
“สวัสดีครับ คุณรัฐกิจหรือเปล่าครับ” เสียงทักเอ่ยขึ้นทันทีหลังจากเฟี๊ยตเปิดประตูเข้าไปในบริษัทที่มีอยู่แห่งเดียวบนชั้น 23
“อ่อ ใช่ครับ ผมได้รับคำเชิญให้มาฟังรายละเอียดโครงการน่ะครับ”
“เชิญทางด้านนี้เลยครับ ผมกวินนะครับ จะเป็นคนเสนอรายละเอียดโครงการให้คุณในวันนี้” กวินผายมือให้ชายหนุ่ม ก่อนจะเดินนำไปตามทางเดินเพื่อไปสู่ห้องประชุม ตลอดทางเดิน เฟี๊ยตไม่เจอคนในบริษัทนี้แม้แต่เพียงคนเดียว ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าประหลาดมาก เพราะถึงแม้ว่าออฟฟิสที่นี่จะเป็นห้องปิดทึบเป็นส่วนๆ แต่อย่างน้อยก็น่าจะมีคนเดินไปมาติดต่องานกันบ้าง ไม่ใช่เงียบจนน่าวังเวงแบบนี้ แต่ความสงสัยก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะเมื่อถึงห้องประชุม ความสนใจทั้งหมดของเขาก็ถูกเบี่ยงเบนไปที่จุดประสงค์ของการมาของเขาในครั้งนี้
“โครงการนี้มีชื่อว่าโครงการ T.L.W. ครับ ย่อมาจาก The Lost World ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับบริษัท เพราะบริษัทนี้ถูกตั้งขึ้นมาเฉพาะกิจเพื่อทำโครงการนี้เท่านั้น” กวินเอ่ยเริ่มต้นการสนทนาอย่างสบายๆ
“The Lost World หรือมหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ เป็นเกมที่ถูกพัฒนาขึ้นมาโดยใช้ inception technology ใหม่ล่าสุด เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณรัฐกิจพอจะรู้จัก inception ไหมครับ”
เฟี๊ยตพยักหน้าตอบรับ inception technology คือเทคโนโลยีปลูกจิตสำนึกที่ได้รับแรงบันดาลใจมาจากภาพยนตร์เรื่องนึงเมื่อหลายสิบปีก่อน นักวิทยาศาสตร์พัฒนาจนเทคโนโลยีดังกล่าวใช้ได้จริง และนำมาใช้กันทางการแพทย์อย่างแพร่หลายในผู้ป่วยที่มีอาการทางจิต เทคโนโลยีดังกล่าวจะใช้สื่อไฟฟ้าในการควบคุมสมองในส่วน reticular activating system เพื่อแทรกแซงระบบการควบคุมความฝัน โดยจะกำหนดคลื่นไฟฟ้าสมองให้มีลักษณะเป็นไปตามต้องการ เพื่อปรับพฤติกรรมของผู้ป่วย เช่น ทำให้ผู้ป่วยโรคจิตเภทมีความสงบมากขึ้น หรือทำให้ผู้ป่วยโรคซึมเศร้ามีชีวิตชีวามากขึ้น ซึ่งเรื่องเหล่านี้นักศึกษาสายการแพทย์ต้องได้เรียนในวิชาบังคับอยู่แล้ว เขาจึงเริ่มเห็นภาพความน่าสนใจของเกมที่ว่านี้พอสมควร
“ดีเลยครับ งั้นผมจะได้ข้ามส่วนของรายละเอียดพื้นฐานไปเลยนะครับ ต่อเลยนะครับ เกมที่ถูกพัฒนาขึ้นนี้มีความพิเศษคือ เกมนี้จะเข้าควบคุมความฝันได้อย่างสมบูรณ์ เราจะรู้สึกเหมือนเราเข้าไปอยู่ในโลกของเกมจริงๆ ไม่ใช่แค่นั่งเล่นอยู่หน้าจอคอมเหมือนเกมออนไลน์ทั่วๆไป นอกจากนี้ อุปกรณ์ออนไลน์ของเราจะเชื่อมต่อผู้เล่นทุกคนเข้าหากันทำให้เนื้อหาเกมทั้งหมดเชื่อมต่อถึงกันจริงๆ เรียกได้ว่าเป็นเทคโนโลยีที่นำสมัยที่สุดในรอบศตวรรษเลยครับ” กวินยิ้มอย่างเปิดเผยอย่างภาคภูมิใจ
“ขนาดนั้นเลยหรอครับ ควบคุมความฝันได้ขนาดนั้น น่าจะอันตรายน่าดูนะครับ” เฟี๊ยตขัดขึ้นด้วยความเคยชินในความปลอดภัยไว้ก่อนที่วิชาชีพได้พร่ำสอนมา
“ตรงกันข้ามเลยครับ เกมนี้ปลอดภัยมากที่สุด เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นในฝัน ไม่มีอะไรจะมากระทบถึงชีวิตจริงได้เลย เนื้อหาเป็นแนวแฟนตาซีมาก ผู้เล่นสามารถแยกได้แน่นอนครับว่าอันไหนคือความฝัน อันไหนคือความจริง ผู้ทดลองเล่นของเราทุกคนไม่มีปัญหาทางสุขภาพเลยครับ อาจจะพบได้บ้างก็คือการอ่อนเพลีย แค่งดเล่นเกมคืนเดียวอาการก็เป็นปรกติแล้วครับ” กวินตอบอย่างอารมณ์ดี
“แปลว่าเราจะเล่นเกมได้แค่ครั้งละประมาณ 6 ชั่วโมงตามเวลาที่เราหลับหรือเปล่าครับ มันจะสนุกหรอครับ เล่นแค่แป๊บๆก็ตื่นอีกแล้ว” ชายหนุ่มแย้งอีกครั้งด้วยความสงสัย
“ต้องชี้แจงอย่างนี้ครับ เกมนี้ไม่ได้เกิดขึ้นตลอดเวลาที่ผู้เล่นหลับ แต่จะเกิดขึ้นเฉพาะในช่วงการหลับที่เรียกว่า REM หรือ rapid eyed movement sleep เท่านั้น เพราะช่วงดังกล่าวจะเป็นช่วงที่สมองเกิดการฝัน กล้ามเนื้อต่างๆในร่างกายจะถูกใช้เหมือนอยู่ในฝันจริงๆ ผู้เล่นจะพัฒนาทักษะร่างกายไปตามเกม และที่สำคัญช่วงนี้จะทำให้เกิดความทรงจำที่จะต่อเนื่องมาถึงชีวิตปรกติหรือตอนตื่น ส่วนช่วงการหลับที่เรียกว่า non-REM หรือ non rapid eyed movement sleep จะเป็นช่วงที่ไม่เกิดความฝัน หรือจะเป็นช่วงเวลาที่ผู้เล่นนอนหลับอยู่ในเกมนั่นเอง โดยใน 1 คืน คนปรกติจะมี REM sleep ประมาณ 4 – 5 ครั้ง นั่นแปลว่าใน 1 คืน ผู้เล่นจะอยู่ในเกมเปรียบเสมือน 4 – 5 วันตามแต่ลักษณะทางสรีรวิทยาของแต่ละคน โดยทีมวิศวกรรมจะใช้หลักการทางทฤษฎีสัมพันธภาพปรับปรุงคลื่นไฟฟ้าสมองให้ผู้เล่นรู้สึกว่าช่วงเวลาใน 1 REM sleep มีเวลายาวนานเป็น 1 วัน สรุปง่ายๆอย่างนี้นะครับ 1 คืนในชีวิตจริง เท่ากับ 5 วันในเกมครับคุณรัฐกิจ”
ชายหนุ่มผู้ที่กำลังจะกลายเป็นผู้เล่นเกมที่ว่าในอนาคตพยักหน้าอย่างเข้าใจ สรีรวิทยาพื้นฐานทั้งนั้น ผสมกับทฤษฎีฟิสิกส์นิวเคลียร์อีกนิดหน่อย ไม่น่าเชื่อว่าจะนำมาพัฒนาไปได้ไกลขนาดนี้ นี่ถ้าอัลเบิร์ต ไอนสไตน์ยังอยู่คงดีใจพิลึก
“แล้วเกี่ยวกับผมยังไงครับ ปรกติผมไม่เล่นเกมไม่ว่าจะออนไลน์หรือออฟไลน์ ทำไมจดหมายเชิญถึงถูกส่งไปที่ผม ผมไม่เข้าใจ”
“คุณรัฐกิจเป็นหนึ่งในโครงการนำร่องที่เราวางขึ้นครับ เกมนี้กำลังถูกพัฒนาในเฟสสุดท้าย โดยเราจะต้องจำลองการเล่นเกมให้เหมือนจริงที่สุด โดยรวบรวมคนจากทั่วประเทศ จากทุกสังคม ทุกอาชีพเข้าไปเล่นในเกม เพื่อวิเคราะห์ระบบครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยเกมนี้ออกสู่ท้องตลาดครับ คุณรัฐกิจเป็นตัวแทนของเภสัชกรครับ คุณไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายใดใดในการเล่นเกมเลย และจะได้ค่าตอบแทนในการเข้าร่วมโครงการอีก 3 หมื่นบาท ขอเพียงคุณเล่นเกมของเราเป็นเวลา 12 ชั่วโมงต่อวันเป็นเวลาอย่างน้อย 1 เดือน และถ้าคุณพิชิตรางวัลในเกมได้ คุณจะได้รับรางวัลตามจริง ไม่มีการหักค่าใช้จ่ายใดใดทั้งสิ้น คุ้มมากนะครับ ปกติค่าสมัครและค่าอุปกรณ์เกมนี้จะออกขายในตลาดในราคาห้าหลักกลางๆนะครับ คุณไม่ต้องจ่ายค่าเล่นเลย แถมได้เงินตอบแทนอีก โอกาสนี้ห้ามพลาดนะครับ” กวินเอ่ยโน้มน้าว
‘อื้อหืออ ห้าหลักกลางๆ ในยุคที่่ค่าแรงขั้นต่ำวันละ 500 แบบนี้ ไม่น้อยเลยนะ คัดผู้เล่นพอสมควรเลยนะเนี่ย อืมมม ช่วงนี้ก็ไม่มีแพลนจะทำอะไรอยู่สองสามเดือนอยู่แล้ว ได้เล่นเกมฟรี แถมได้ตังค์ใช้อีกด้วย น่าสนแฮะ ไม่แน่จบเกมนี้ อาจจะขอสมัครร่วมทีมผู้พัฒนาเกมด้วยก็ได้นี่นา ท่าทางจะต้องใช้บุคลากรทางการแพทย์ไม่น้อยเลย ยิงปืนนัดเดียวได้นก 4 ตัวเลยแฮะ หวานรัฐกิจล่ะงานนี้’ เฟี๊ยตวิเคราะห์ถึงข้อดีข้อเสียที่จะได้จากการเข้าร่วมโครงการนี้ ลึกๆแล้วชายหนุ่มเป็นคนทะเยอทะยานและชอบเอาชนะอยู่ไม่น้อย ภารกิจที่ท้าทายขนาดนี้จึงมีความเป็นไปได้ยากที่เขาจะปฏิเสธ สังคมเมืองที่หล่อหลอมให้เขาต้องแข่งขันกันจนชินทำให้เขากลายเป็นคนที่ชอบที่จะเป็นที่หนึ่งโดยไม่รู้ตัว
“วันละ 12 ชั่วโมงเลยหรอครับ สุขภาพไม่เสียแย่หรอครับ วันๆเอาแต่นอน” เฟี๊ยตแกล้งบ่น ทั้งๆที่โดยส่วนตัวไม่มีปัญหากับเรื่องนอนนานๆอยู่แล้ว ออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ แต่ก็หาข้อติไปก่อน เผื่อจะได้สิทธิพิเศษอะไรเพิ่ม
“ไม่เลยครับ ไม่เลย ถึงแม้ว่าจะเป็นกฎแต่ก็อะลุ่มอล่วยได้นะครับ บวกลบได้นิดหน่อย ผมเคลียร์ให้ได้ครับ ขอให้คุณเข้าร่วมเถอะ คุณอาจจะติดใจเกมนี้ก็ได้” กวินร้อนรนขึ้นเล็กน้อย เพราะคิดว่าการตกลงจะสะดุดลงเท่านี้
“เรื่องเวลาบวกลบก็รับได้ครับ แต่ค่าตอบแทนนี่ได้เดือนละ 3 หมื่นเองหรอครับนี่มันไม่คุ้มกับเงินเดือนเภสัชเลยนะครับ โหย ผมไปทำงานพาร์ทไทม์รวมๆแล้วเดือนนึงยังน่าจะได้เยอะกว่าเลย” เฟี๊ยตยังแกล้งหาข้ออ้างต่อ ทั้งๆที่ในใจตกลงไปนานแล้ว
“ง่าาาา เดี๋ยวผมจะทำเรื่องขอเพิ่มค่าตอบแทนให้ละกันครับ เป็นเท่ากับเงินเดือนเดือนล่าสุดที่คุณรัฐกิจได้แล้วกัน ตกลงนะครับ ผมทำเรื่องแล้วต้องเข้าร่วมโครงการนะครับ ไม่งั้นผมโดนเจ้านายเล่นงานตายเลย”
“โอเคครับ ผมรับข้อเสนอ แต่คุณกวินต้องคอยให้คำปรึกษาตลอดเวลาที่อยู่ในโครงการนะครับ ไม่งั้นผมเคว้งแน่ๆ” เภสัชหนุ่มคลี่ยิ้มหลังจากที่ได้ข้อตกลงเป็นที่พอใจ
“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ ตกลงตามนี้นะครับ เดี๋ยวรบกวนเซนชื่อเข้าร่วมโครงการ และเก็บความลับโครงการด้วยครับ” กวินรีบยื่นเอกสารให้เขาเซนราวกับว่าเขาจะเปลี่ยนใจในวินาทีสองวินาทีนั้นซะอย่างนั้น
เฟี๊ยตยิ้มก่อนจะลงลายมือชื่อในกระดาษอิเล็กทรอนิกส์ที่ว่าที่ที่ปรึกษาในการเล่นเกมประหลาดๆนี้ของเขายื่นให้
กวินเก็บเอกสารทั้งหมดหลังจากเห็นว่าเฟี๊ยตเซนชื่อจนครบ ส่งนาฬิกาให้ 1 เรือน และบอกว่านี่เป็นอุปกรณ์ที่จะเข้าสู่เกมดินแดนสาบสูญที่ว่า
“รายละเอียดทั้งหมดของเกม คุณจะได้ทราบหลังจากที่ล๊อคอินเข้าเกมแล้วภายในคืนนี้ แค่ใส่นาฬิกาไว้แล้วนอนหลับตามปรกติแค่นี้เองครับ enjoy your dream enjoy the lost world ครับ อ่อ ช่วงที่เล่นเกมอย่ากินยานอนหลับนะครับ มันจะกด REM sleep ทำให้เข้าเกมไม่ได้ครับ”
“ทราบครับทราบ ผมเป็นเภสัชกรนะครับคุณกวิน” ชายหนุ่มยิ้มอย่างเปิดเผย ก่อนจะลุกยืนเพื่อกลับที่พัก เขายอมรับว่าตื่นเต้นไม่น้อยกับเรื่องในวันนี้ มันดูเหมือนเรื่องราวในนวนิยายสายลับเหลือเกิน ถึงแม้ว่าเขาจะมองเห็นความคลุมเครือในหลายๆเรื่องของ T.L.W. แต่เขาก็ยังไม่เห็นว่ามีเหตุผลอะไรที่เขาจะไม่เข้าร่วมเกมที่ดูท้าทายขนาดนี้ รัฐกิจลุกยืนขึ้น โค้งให้กับกวิน ก่อนจะเดินออกจากบริษัทที่เรียกได้ว่าอยู่ใกล้กับคำว่าไม่ชอบมาพากลมากเหลือเกิน
-
ตอนที่ 3 The Journey Begins
ชายหนุ่มกลับมาถึงคอนโดเวลาบ่ายแก่ๆ ตอนแรกเขาตั้งใจจะลงไปนั่งร้านเครื่องดื่มประจำใต้คอนโด จิบกาแฟ อ่านหนังสือเล่นฆ่าเวลาตามปรกติ แต่พอคิดได้ว่าถ้าคืนนี้นอนไม่หลับน่าจะเป็นปัญหาใหญ่ จึงเปลี่ยนใจใส่ชุดวอร์มลงมาออกกำลังกายที่ฟิตเนสที่เป็นสวัสดิการของคอนโดของเขาแทน ด้วยคิดว่าเกมแนวแฟนตาซียังไงก็น่าจะต้องใช้ทักษะทางร่างกายอยู่บ้าง ฟิตความแข็งแรงไว้ก่อนดีกว่า เผื่อจะช่วยให้อะไรๆในเกมดีขึ้น
เภสัชกรป้ายแดงตอนนี้กำลังวิ่งอยู่บนสายพาน พลางเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ออกมาไม่หยุดไม่หย่อนไปตลอดเวลา เฟี๊ยตมาออกกำลังกายที่ฟิตเนสเป็นประจำตั้งแต่ช่วงที่ยังเรียนอยู่อยู่แล้ว เขาเป็นคนดูแลตัวเองพอสมควร ไม่ถึงขั้นสำอางจนออกนอกหน้านอกตา แต่ผมเผ้า การแต่งตัว ดูไปถึงรูปร่างก็เป็นสิ่งที่เขาดูแลอยู่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“เอ่อ ขอโทษนะครับ คุณรู้มั้ยครับว่าเครื่องปั่นจักรยานนี่ใช้ยังไงอ่าครับ” เฟี๊ยตได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านขวา จึงหันไปมอง พบกับผู้ชายที่จัดได้ว่าหน้าตาดีคนหนึ่ง ท่าทางสะอาดสะอ้านกำลังเอ่ยถามเขาเรื่องการใช้เครื่องปั่นจักรยานที่อยู่ถัดจากลู่วิ่งออกไป
“กดปุ่ม start แล้วปั่นเลยครับ เดี๋ยวเครื่องจะติดเอง มีอะไรถามพี่เสื้อเหลืองที่ยืนอยู่ตรงเสาคนนั้นได้เลยครับ พี่เค้าเป็นเทรนเนอร์อยู่ที่นี่ คอยดูแลสมาชิกครับ” ชายหนุ่มตอบ ยิ้มให้อย่างเป็นมารยาท ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลงเป็นการแสดงว่าไม่อยากจะให้มีบทสนทนาเกิดขึ้นต่อ
ไม่ใช่ว่าหยิ่ง ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีเพื่อนใหม่ แต่เขามองออกถึงอะไรที่อยู่ในสายตาเพื่อนใหม่คนนี้ และแน่นอน เขาไม่ใช่เกย์ และเขาคิดว่าเขาคงไม่มีทางจะเป็นด้วย เขาจึงเลือกจะปฏิเสธไมตรีจิตอย่างนี้ไปดีกว่า ไม่อยากให้ความหวังใคร ไม่ได้หยิ่ง แต่ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่า
ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงตกใจกว่านี้ แต่ตอนนี้เรียกได้ว่าชินเสียแล้ว เนื่องจากเขาเป็นคนผิวขาว(มาก) ตาตี่ตามเชื้อสายจีนทางแม่ แถมยังมีตาที่หวานกว่าผู้ชายทั่วไปซะอีก เขาไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย แต่ขนตามันยาวเอง เขาก็ไม่รู้จะแก้ยังไง ประกอบกับการดูแลตัวเองตามประสาผู้ชายสมัยใหม่ ทำให้คนทั่วไปที่ไม่รู้จักเขามองว่าเขาน่าจะเป็นผู้ชายที่สามารถชอบผู้ชายได้ แต่ถ้าคนรู้จักเขาจริงๆแล้วจะรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายคนนึง เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาแล้วก็หลายคน เพียงแต่ช่วงหลังๆอาจจะโสดนานไปหน่อย จนทำให้หลายๆคนเข้าใจผิดว่าเข้าอาจจะมีแนวโน้มจัดว่าอยู่ในกลุ่มเบี่ยงเบน
ชายหนุ่มในชุดนอนสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง หลังจากกลับจากฟิตเนส ก็เปิดคอมเล่นเน๊ตตามกิจวัตร ก่อนจะอาบน้ำ เพื่อเข้านอนแต่หัววัน
‘ไม่มีอะไรแล้วมั้ง นอนเลยดีกว่า’ เฟี๊ยตฉีดน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆที่ทำจนเคยชินเป็นนิสัย ก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ปิดเสียงโทรศัพท์ ด้วยไม่อยากถูกรบกวนใดๆทั้งสิ้นในคืนนี้ หลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็หยิบนาฬิกาที่ได้มาจากกวินเมื่อกลางวันมาใส่ที่ข้อมือ ก่อนจะกดเปิดเครื่องนาฬิกา
“กรุณากรอกข้อมูลส่วนตัว” เสียงระบบอัตโนมัติดังขึ้นจากนาฬิกาดังกล่าว เป็นเรื่องปรกติของยุคนี้เสียแล้วที่อุปกรณ์ไฮเทคทุกชิ้นจะสามารถพูดกับเราได้ และรับการสั่งการทางเสียง รัฐกิจตอบคำถามเจ้านาฬิกาไฮเทคไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ชื่อ นามสกุล วันเดือนปีเกิด เลขบัตรประจำตัวประชาชน ไล่ไปจนถึงน้ำหนัก ส่วนสูง
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลค่ะ ระบบจะเริ่มประมวลผล หลังจากคุณรัฐกิจนอนหลับเป็นที่เรียบร้อย ขอให้มีความสุขกับดินแดนสาบสูญค่ะ enjoy your dream enjoy the lost world” นาฬิกาไฮเทคกล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่หน้าปัดจะเปลี่ยนเป็นแสงสีเขียวจางๆที่เขียนว่า T.L.W.
เขารู้สึกได้ถึงคลื่นไฟฟ้าอ่อนๆที่แล่นออกมาจากนาฬิกาดังกล่าว กระจายไปทั่วร่างกายของเขา แต่ชั่วไม่กี่วินาทีก็ชินและรู้สึกว่าคลื่นหายไป แต่พอไปจับที่นาฬิกาก็จะรู้สึกได้ถึงคลื่นอ่อนๆที่ปล่อยออกมาอย่างสม่ำเสมอ
‘หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี’ ชายหนุ่มบอกกับตัวเองในห้วงความคิดสุดท้าย ก่อนจะล่วงเข้าสู่นิทรารมณ์
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ดินแดนสาบสูญ The Lost World ค่ะ ดินแดนที่จะทำให้คุณได้เติมเต็มความฝันไม่มีที่สิ้นสุด ดินแดนที่ชนะทุกขีดจำกัดที่มนุษย์เคยพูดว่ามันเป็นไปไม่ได้ กรุณายืนยันการเข้าร่วมเกมค่ะ” เสียงหวานดังขึ้น ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ใช่! ตอนนี้เข้ากำลังเล่นเกมประหลาดนั่นอยู่นี่นา และตอนนี้ก็คงเข้ามาในเกมแล้วด้วย ชายหนุ่มมองไปรอบตัวด้วยความงุนงง ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในโรงแรมสุดหรูห้องหนึ่ง อื้อหืออออ ตกแต่งเหมือนโรงแรมชื่อดังแถบเจริญนครเลยแฮะ จะโดนค่าลิขสิทธิ์มั้ยเนี่ย 555
“กรุณายืนยันการเข้าร่วมเกมค่ะ” เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้ง
“อ่อๆ ขอโทษครับๆ ยืนยันครับๆ” เฟี๊ยตรีบตอบรับ
“กรุณาตั้งชื่อผู้เล่นค่ะ ชื่อนี้จะไม่สามารถเปลี่ยนได้นะคะ และจะถูกแสดงเป็นชื่อในเกมเพื่อใช้ติดต่อสื่อสารทั้งหมดค่ะ” เสียงหวานที่ไม่มีตัวตนเอ่ยขึ้น
“ฟาร์มาเฟี๊ยตครับ”
“รบกวนสะกดค่ะ” ทันทีที่เสียงหวานพูดจบ ก็ปรากฏแป้นคีย์บอร์ดลอยอยู่ในอากาศตรงหน้าเขาเสียแล้ว
P – h – a – r – m – a – p – h – i – a – t
เขากดปุ่มตัวอักษรไปตามลำดับ
“รหัสผ่านเข้าเกมจะอยู่ในกระเป๋าเสื้อของคุณค่ะ คุณสามารถเปลี่ยนรหัสผ่านเข้าเกมได้กดเลือกที่เกมคอนโทรลเลอร์หรือนาฬิกาที่คุณได้รับเพื่อเข้าเกมค่ะ รายละเอียดของเกมทั้งหมด รบกวนติดต่อผู้ดูแลที่ล๊อบบี้ค่ะ The Lost World ยินดีต้อนรับค่ะ ขอให้คุณโชคดี”
หลังจากเสียงหวานพูดจบ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเข้าไปจัดความเรียบร้อยในห้องน้ำ ตัวเขาเองในกระจกตอนนี้คือเขาในชีวิตจริงเป๊ะๆ ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดใด ชุดที่ใส่ก็เป็นชุดเก่งที่เขาใส่ประจำ อาจจะเลือกมาจากภาพติดตาในสมองมั้ง ชายหนุ่มเดินออกจากห้องหลังจากสำรวจความเรียบร้อยเสร็จ ห้องที่เขาอยู่คือ 157157 ซึ่งก็คือ ชั้นที่ 157 ห้องที่ 157 เลขสวยดีแฮะ สงสัยโรงแรมนี่จะเป็นที่เริ่มเกมทั้งหมดล่ะมั้ง ดูรองรับผู้คนได้เยอะเหลือเกิน
‘first floor’ เสียงจากลิฟท์ดังขึ้นขัดความคิดของเขาเป็นการเอ่ยเตือนว่าเขามาถึงที่หมายแล้ว
จากผู้แต่ง : ลงไว้ก่อน 3 ตอนนะครับ หลังจากนี้ลงต่อวันละตอนนะครับ
เอาใจช่วยกันด้วยเน่อ ขอบคุณครับ :))
-
o13
ชอบๆ
-
อยากอ่านต่อแล้วว ถ้าเริ่มเกมส์แล้วจะเป็นยังไงน้อ
-
จากผู้แต่ง :
cavalli ชอบก็ติดตามกันไปเรื่อยๆนะครับ
MaNaSsAwEe ติดตามดูครับ ^ ^
-
ตอนที่ 4 Rules and Laws
“ยินดีต้อนรับสู่ดินแดนสาบสูญ The Lost World ค่ะ ขออนุญาตให้ดิฉันแนะนำเกมนะคะ” เภสัชกรหนุ่มถึงกับตะลึงเมื่อได้เห็นคนที่จะมาแนะนำเกมให้เขา ไม่ตะลึงได้ยังไงล่ะ นี่มัน ดุจดาว ซูเปอร์สตาร์ที่ดังที่สุดในประเทศไทยอยู่ตอนนี้ ไม่เคยคิดว่าจะได้ใกล้ชิดขนาดนี้ ถึงแม้จะเป็นแค่ฝันก็เหอะ ขอคุยด้วยนานๆหน่อยละกัน
“ครับ ขอละเอียดๆเลยครับ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม
“มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ หรือ The Lost World เป็นเกมแนวแฟนตาซีค่ะ จุดประสงค์ของเกมคือผู้เข้าร่วมจะต้องพิชิตภารกิจต่างๆภายในเกมค่ะ โดยคีย์หลักของการเล่นเกมคือการใช้ไพ่ หรือการ์ดความสามารถต่างๆในการดำเนินเกม การ์ดในเกมนี้แบ่งออกเป็น 3 ประเภทค่ะ ประเภทแรกคือ figure card หรือไพ่ตัวตนค่ะ ไพ่จะมีสีน้ำตาลอ่อน ไพ่นี้จะเป็นไพ่ที่เป็นตัวแทนของสิ่งของหรือสิ่งมีชีวิตต่างๆในเกมค่ะ ซึ่งสามารถนำมาใช้อำนวยความสะดวกในเกมหรือใช้ในการต่อสู้ก็ได้ค่ะ ประเภทที่ 2 คือ magic card หรือไพ่เวทมนตร์ค่ะ ไพ่นี้จะเป็นสีเขียว ไพ่ชนิดนี้จะเปรียบเสมือนเวทมนตร์ต่างๆที่ใช้ภายในเกมค่ะ เช่นเดียวกัน จะใช้อำนวยความสะดวกต่างๆในเกมก็ได้ หรือใช้ในการต่อสู้ก็ได้ค่ะ ส่วนประเภทสุดท้ายเป็นประเภทที่สำคัญที่สุดค่ะ คือ principal card หรือไพ่สูงสุดค่ะ พื้นหลังจะเป็นสีทอง ไพ่นี้คือไพ่ที่ผู้เข้าร่วมเกมจะต้องสะสมให้ครบทั้ง 100 ใบค่ะ โดยไพ่สูงสุดแต่ละใบจะมีหมายเลขกำกับตั้งแต่ 1 – 100 ความหายากจะเรียงลำดับกันไป ไพ่หมายเลข 100 แปลว่ามี 100 ใบในเกม เช่นเดียวกันค่ะ ไพ่หมายเลข 1 หมายถึงมีเพียง 1 ใบในเกมเท่านั้น ไพ่แต่ละใบมีความสามารถเฉพาะตัวตามแต่ประเภท แต่สำคัญคือ ไพ่สูงสุดเมื่อเรียกใช้แล้ว จะไม่สามารถกลับไปเป็นไพ่ได้อีกค่ะ คุณจะต้องทำการเก็บสะสมใหม่อีกครั้ง ผู้ที่เก็บสะสมไพ่สูงสุดได้ครบทั้ง 100 ใบจะเป็นผู้ชนะเกมนี้และได้เงินรางวัลสูงสุดไปค่ะ”
“เงินรางวัลสูงสุดนี่มันเท่าไหร่หรอครับ” ชายหนุ่มถามต่ออย่างสนใจ
“10 ล้านบาท ณ ที่จ่ายค่ะ ไม่เสียภาษีการโอนด้วยค่ะ”
“อื้อหือออ เยอะจริงๆ” เฟี๊ยตครางออกมาด้วยความเผลอตัว
“เยอะมากค่ะ ขอให้คุณรัฐกิจตั้งใจเล่นเกมนะคะ เงินรางวัลนี้จะได้เป็นของคุณ ขออธิบายเกมต่อค่ะ ผู้เล่นแต่ละคนจะถูกประเมินทักษะทางร่างกายและจิตใจเพื่อปรับมาเป็นพลังพื้นฐานในการต่อสู้ค่ะ โดยความสามารถในเกมจะเพิ่มขึ้นสูงกว่าเป็นสิบเท่าในชีวิตจริง แต่ค่าต่างๆจะไม่ถูกแสดงไว้ค่ะ เนื่องจากเกมนี้ใช้ไพ่หรือการ์ดในการต่อสู้และดำเนินเกมเป็นหลัก ดังนั้น คุณจะพัฒนาทักษะทางร่างกายหรือจิตใจหรือไม่ก็ได้ ไม่เป็นปัญหาต่อการเล่นเกม แต่แน่นอนค่ะ ถ้าคุณเก่ง เกมก็จะดำเนินไปได้อย่างราบรื่นมากกว่าแน่นอนค่ะ”
“ผมจะฝึกได้ยังไงบ้างครับ” เฟี๊ยตถามอย่างสนใจ
“สถานที่ฝึกมีให้เลือกมากมายในเกมค่ะ นั่นคือสิ่งที่เป็นเสน่ห์และความลับที่คุณจะต้องค้นหาเอาเองนะคะ ไม่ยากค่ะ รับรองได้” ดุจดาว (หรือบุคคลที่ถูกสร้างเลียนแบบดุจดาวขึ้นมา) หยุดพักพร้อมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มอธิบายต่อ
“ในเกมนี้จะต้องมีการใช้เงินเพื่อการดำเนินไปของเกมด้วยค่ะ ผู้เล่นทุกคนจะได้รับเงินตอนเริ่มเกมคนละ 100 เหรียญค่ะ โดยสกุลเงินที่ใช้จะมีเซนต์และเหรียญค่ะ โดย 100 เซนต์จะเป็น 1 เหรียญค่ะ”
“ผู้เล่นทุกคนจะได้รับการ์ดสำหรับเริ่มต้นเกมทั้งหมด 16 ใบค่ะ โดยเป็นการสุ่มทั้งหมด โดยไพ่จะถูกเก็บไว้ในเกมคอนโทรลเลอร์ที่ข้อมือของคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมเบนสายตาไปที่นาฬิกาข้อมือเรือนเดิมที่ได้มาจากกวินของเขา
“สุดท้ายนี้ ผู้เล่นทุกคนจะได้รับความสามารถติดตัวพิเศษคนละ 1 อย่างค่ะ จะเรียกได้ว่าเป็นไพ่หรือการ์ดประเภทที่ 4 ก็ได้ค่ะ talent card หรือไพ่พรสวรรค์จะเป็นไพ่ลับยิ่งกว่าไพ่สูงสุดอีกค่ะ ไม่จำเป็นต้องสะสม แต่ถ้ามีอยู่จะทำให้เล่นเกมได้อย่างราบรื่นมากค่ะ”
“จากการวิเคราะห์บุคลิกภาพในชีวิตจริงของคุณแล้ว talent card ที่คุณได้รับคือ The Seedling Bible หรือคัมภีร์รอบรู้ขั้นพื้นฐานค่ะ”
“หลังจากก้าวออกจากโรงแรมนี้แล้ว เกมจะเริ่มขึ้นอย่างเต็มรูปแบบค่ะ อย่าลืมนะคะ บุคคลที่คุณพบในเกม มีตัวตนอยู่จริง ถึงแม้ว่าเราจะมีระบบป้องกันความปลอดภัย โดยทำให้ผู้เล่นไม่สามารถจำหน้ากันได้เมื่อตื่นขึ้น แต่ความรู้สึกกับบุคคลและข้อมูลต่างๆทางเราไม่สามารถปกปิดให้ได้ค่ะ ดังนั้น ถ้าไม่มั่นใจ กรุณาอย่าเปิดเผยตัวตนของตัวคุณเอง ขอให้คุณโชคดีค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากโรงแรมไป
ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดกางเกงแสลคออกมายืนอยู่หน้าโรงแรมด้วยความมึนงง นี่มันโลกแฟนตาซีชัดๆ! เมืองที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้เหมือนเมืองขนาดกลางๆ ตึกและอาคารส่วนใหญ่มีขนาดไม่ใหญ่มาก ลักษณะทางสถาปัตยกรรมน่าจะค่อนไปทางฝั่งตะวันตก แต่จะเป็นชาติไหนนั้นตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจนัก ผังเมืองจัดวางตัวอย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบ สิ่งปลูกสร้างอยู่ห่างกันพอสมควร แนวการสร้างก็ถือได้ว่ายังระเกะระกะไม่เป็นทิศเป็นทางนัก ชายหนุ่มมองอย่างตื่นตาตื่นใจ ภาพที่เห็นในสายตาของเขาในขณะนี้ทำให้นึกถึงนวนิยายแฟนตาซีชวนฝันที่เขาเคยอ่านตอนเด็กๆ นี่ถ้ามีมังกรบินผ่านหัวเขาไปตอนนี้หละใช่เลย เขาหันไปมองทางด้านหลังก็พบว่า ฉากหลังของเขาในตอนนี้เป็นภูเขาสูงใหญ่กั้นเป็นกำแพงทางธรรมชาติ เมื่อสังเกตให้ดีเขาจะพบว่าเมืองที่เขาอยู่ในตอนนี้น่าจะตั้งอยู่บนที่ราบเชิงเขาของหมู่เทือกเขาที่พาดผ่านไปทางด้านหลัง ส่วนถัดลงไปทางด้านหน้าจะเป็นภูมิประเทศแบบไหนนั้น เขาก็ไม่อาจทราบได้ เนื่องจากตัวบ้านเรือนที่เรียงกันทับซ้อนไปมาบดบังสายตาจากลักษณะพื้นที่เบื้องล่างไปเสียหมด สิ่งที่เขาคิดจะทำในตอนนี้คือเรียบเรียงข้อมูลในหัวให้เรียบร้อยครบถ้วนเสียก่อนจะเริ่มต้นเล่นเกมใดๆ ไป สายตาของเขาในตอนนี้จึงมองหาร้านกาแฟเล็กๆ เพื่อเรียบเรียงข้อมูลในหัวที่ตีกันวุ่นวายอยู่ในตอนนี้ให้เป็นระเบียบ
‘เกมแฟนตาซีขนาดนี้ มันจะมีร้านกาแฟให้นั่งชิว เหมือนตอนอยู่บนถนนสุขุมวิทได้ยังไงวะ ฮ่าฮ่าฮ่า’ เฟี๊ยตคิดอย่างติดตลก พยายามไล่สายตาไปตามถนนเพื่อหาร้านที่พอจะให้เข้าไปพักพิงได้ แล้วก็ต้องอุทานขึ้นมาในใจอีกครั้ง เฮ้ย มีร้านกาแฟจริงๆด้วยว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า เอาวะ ลองดูสักตั้ง คิดได้ดังนั้นสองเท้าก็ก้าวเข้าสู่ร้านกาแฟดังกล่าวเป็นที่เรียบร้อย
“กลมกล่อมกาแฟสวัสดีค่ะ” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยต้อนรับพร้อมเงยหน้าขึ้นเคาน์เตอร์
“รับอะไรดีคะ”
“ลาเต้เย็นแก้วนึงครับ” ชายหนุ่มตอบตามความเคยชิน
“สักครู่ค่ะ” หญิงสาวคนดังกล่าวเอ่ยขึ้น พร้อมเดินเข้าไปในครัวหลังร้าน ไม่กี่อึดใจต่อมาก็ยกแก้วลาเต้เย็นโปะหน้าฟองนมมาเสิร์ฟที่หน้าเคาน์เตอร์
“7 เหรียญค่ะ ถ้ายังไม่ทานหรือทานไม่หมด เก็บไว้ใน FC pocket ก็ได้ค่ะ”
“เอ่อ ผมต้องจ่ายเงินยังไงหรอครับ ผมรู้ว่าผมมีเงิน 100 เหรียญ แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนน่ะครับ อ่อ เมื่อกี้บอกให้เก็บยังไงนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ย พร้อมกับตลกคำพูดตัวเองในใจ มีเงินแต่ไม่รู้อยู่ไหน ประหลาดแท้
“เงินจะถูกตัดจากระบบอัตโนมัติค่ะ สามารถเช๊คยอดเงินคงเหลือได้ที่เกมคอนโทรลเลอร์ค่ะ ส่วนการเก็บไอเทม ทำอย่างนี้ค่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมยกมือแบขึ้นใกล้กับแก้วกาแฟ
“SEAL” สิ้นเสียงคำสั่ง แก้วกาแฟก็เกิดการระเบิดขึ้นเบาๆกลายเป็นควันฟุ้ง ก่อนจะมีการ์ดใบหนึ่งพุ่งมาที่มือของหญิงสาว
“นี่ค่ะ ลาเต้เย็นของคุณ” หญิงสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดี
ชายหนุ่มรับการ์ดมาอย่างงงๆ ก่อนจะก้มลงอ่านการ์ดในมือของตน
‘ชื่อ The Iced Latte ระดับ 2 ประเภท figure card ความสามารถ แก้ไขสภาวะเหงาหลับ’ อ่อ การ์ดที่ว่ามันเป็นอย่างนี้นี่เอง ว่าแต่ไอ้สภาวะเหงาหลับนี่มันคืออะไร
“สภาวะเหงาหลับคือสภาวะง่วงนอนจากการโดนเวทมนตร์หรือคำสาปต่างๆค่ะ ส่วนระดับ 2 เป็นค่าที่บอกถึงความหายากของการ์ดแต่ละใบค่ะ ระดับมีทั้งหมด 10 ลำดับ ไล่จาก 1 ไปถึง 10 ค่ะ ตามลำดับความหายาก” บาริสต้าตอบอย่างรู้ใจ เพราะเห็นเฟี๊ยตอ่านการ์ดนิ่งๆมาชั่วขณะหนึ่ง
“เอ่อ แล้วถ้าผมกินตอนไม่เหงาหลับนี่ผมจะเป็นไรมั้ยครับ” ชายหนุ่มถามอย่างไม่มั่นใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่คุณก็จะเสียความสามารถของการ์ดไปฟรีๆ เวลาจะใช้ ก็หยิบการ์ดมาถือไว้บนมือแล้วพูดว่า RELEASE ค่ะ แต่ถ้ายังไม่อยากใช้ อยากเก็บไว้ก่อน ให้สั่งเกมคอนโทรลเลอร์ว่า BOOK ค่ะ สมุดเก็บการ์ดจะปรากฏขึ้นมา เลือกเก็บการ์ดตามประเภทค่ะ The Iced Latte เป็น figure card เก็บในช่อง FC pocket ค่ะส่วนการจะเก็บหนังสือ ก็หยิบหนังสือไปแตะที่เกมคอนโทรลเลอร์ค่ะ หนังสือถูกเก็บไปเองค่ะ มีอะไรสงสัยเพิ่มเติมมั้ยคะ”
“ตอนนี้ยังไม่มีครับ แต่เดี๋ยวถ้ามีจะขอเดินมาถามนะครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะเดินมาเลือกมุมสงบในร้าน
“RELEASE” การ์ดในมือของเขาระเบิดขึ้นเบาๆอีกครั้งก่อนจะกลายสภาพเป็นลาเต้เย็นแก้วเดิม
‘กลมกล่อมสมชื่อร้านแฮะ’
จากผู้แต่ง : เนื้อเรื่องจะไปอย่างช้าๆหน่อยนะครับ อย่ารีบใจร้อนกันนะครับ อยากให้เห็นพัฒนาการของตัวละคร ^ ^
-
ตอนที่ 5 The Seedling Bible
“BOOK” สิ้นเสียงคำสั่ง หนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่งก็ปรากฏลอยอยู่บนนาฬิกาข้อมือของเฟี๊ยต ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มที่ว่าก่อนจะเปิดดูอย่างสนใจ
the lost book หรือที่เรียกกันสั้นๆว่า book เป็นหนังสือที่เปรียบเสมือนหัวใจของเกมนี้ ภายในหนังสือประกอบไปด้วยช่องเก็บการ์ดหน้าละ 4 ใบ แบ่งออกเป็นไพ่สูงสุด 100 ช่อง ไพ่ตัวตน 100 ช่อง ไพ่เวทมนตร์ 100 ช่อง และไพ่พรสวรรค์อีก 10 ช่อง ระหว่างเปิดสำรวจไปเรื่อยๆ เขาก็พบการ์ดอยู่ในเล่มกระจายอยู่ในประเภทต่างๆอย่างประปราย แบ่งออกเป็นไพ่ตัวตน 9 ใบ ไพ่เวทมนตร์ 6 ใบ และไพ่พรสวรรค์ 1 ใบ ส่วนไพ่สูงสุดไม่มีเลย
“RELEASE” ชายหนุ่มเลือกจะลองใช้ไพ่พรสวรรค์เป็นอย่างแรก สมุดเล่มหนาอีกเล่มหนึ่งมาอยู่ในมือของเขา สมุดปกหนาเล่มสีทองหม่นค่อนข้างถูกใจเขาอยู่พอสมควร เฟี๊ยตเป็นคนติดการอ่านหนังสือมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอเข้ามาเรียนในคณะที่ต้องท่องจำเป็นหลัก หนังสือก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของเขาไปโดยปริยาย เขาเปิดอ่านหนังสือไปแต่ละหน้า แต่ก็พบว่าหนังสือในมือเขามีเพียงหน้ากระดาษที่ว่างเปล่า ใช่! ไม่มีตัวหนังสือสักตัวเดียว
‘ใช้ยังไงวะเนี่ย’ เขาบ่นในใจ เขาเชื่อว่าหนังสือเล่มนี้ต้องมีวิธีการใช้มากกว่าที่เขาคิด แน่นอนอ่ะ นี่มันไอเทมในเกมนี่นา
‘The Seedling Bible หรือคัมภีร์รอบรู้ขั้นพื้นฐาน คือหนังสือที่จะตอบคำถามที่คุณอยากรู้ภายใต้ขอบเขตของเกมนี้จะไป
ถึง เพียงแค่คุณคิด คำตอบก็จะปรากฏบนหนังสือ คุณเพียงแค่อ่าน แล้วคุณจะได้คำตอบทุกอย่างที่คุณต้องการ’ ตัวอักษรยาวประมาณสามบรรทัดปรากฏขึ้นบนหน้าหนังสือที่เคยว่างเปล่า ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาเขียนตอบข้อสงสัยเขาอย่างนั้น
‘ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนของเกม และแผนที่ของเกมนี้กว้างใหญ่ขนาดไหนครับ คุณไบเบิ้ล’
‘คุณกำลังอยู่ที่ร้านกลมกล่อมกาแฟ ในเมือง January เชิงเขาแห่งการเริ่มต้นใหม่ และแผนที่ในดินแดนสาบสูญ The Lost World ประกอบไปด้วยเมืองหลักตามชื่อเดือนในปฏิทิน ความซับซ้อนของเรื่องราว ความแข็งแกร่งของตัวละคร และความยุ่งยากของภารกิจ จะไล่ลำดับไปตามเดือนนั้นๆในแต่ละปี ดังนั้น เมือง December หุบเขาแห่งความสิ้นหวัง จะเป็นเมืองที่ต้องใช้ประสบการณ์สูงที่สุดในการจะพิชิตให้ได้ นอกจากนี้ยังมีหมู่บ้านอีกมากมายกระจายอยู่ทั่วไป เช่น หมู่บ้าน Valentine หมู่บ้าน Halloween หมู่บ้าน Labour หมู่บ้าน Buddha ซึ่งหมู่บ้านเหล่านี้ก็เป็นไปตามวันสำคัญในปฏิทินเช่นกัน’ ชายหนุ่มอ่านคำตอบของไบเบิ้ลอย่างสนใจ ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนมีเพื่อนอยู่ข้างๆ อีกคนซะแล้ว ถึงแม้จะไม่มีตัวตนให้เห็น แต่ก็สามารถพูดคุยโต้ตอบกับเขาได้ อย่างน้อยการเล่นเกมนี้ก็ไม่ได้เงียบเหงาจนเกินไปนัก
‘ที่พักผมอยู่ที่ไหน’
‘คุณมีที่พักที่เดียวคือโรงแรมที่คุณตื่นขึ้นมาตอนเริ่มเกม ห้อง 157157 ถ้าคุณนอนพักที่อื่น คุณจะต้องเสียค่าที่พักตามค่าธรรมเนียมของแต่ละที่ หรือไม่คุณอาจจะได้พักฟรี ถ้าคุณได้พบกับตัวละครหรือทำภารกิจต่างๆสำเร็จ’
‘ผมควรจะเริ่มต้นเล่นเกมนี้อย่างไร’
‘คุณควรจะเริ่มต้นศึกษาการ์ดที่คุณมีอยู่ และศึกษาการใช้การ์ดให้คล่องแคล่ว เพราะการ์ดคือหัวใจหลักของการเล่นเกมนี้ หลังจากนั้นคุณควรจะลองพัฒนาทักษะตัวเองรวมไปถึงหาอาชีพอะไรสักอย่างที่เหมาะกับตัวคุณ การมีทักษะทางด้านร่างกายและจิตใจจะทำให้คุณแข็งแรงและสามารถปฏิบัติภารกิจได้ดียิ่งขึ้น การมีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้านซึ่งทำให้คุณหาเงินได้สะดวกมากขึ้น ซึ่งเงินก็เป็นปัจจัยอีกอย่างที่จะนำคุณไปสู่ความสำเร็จ’
‘ขอบคุณมากไบเบิ้ล ผมขอไปศึกษาไพ่ที่เหลือที่ผมมีก่อน เมื่อผมมีปัญหา ผมจะเรียกหาคุณ’
‘ด้วยความยินดี’
“SEAL”
หลังจากเก็บไพ่พรสวรรค์ใบเดียวของเขาเรียบร้อย เขาก็กลับมาสนใจไพ่ต่างๆที่เหลืออีกครั้ง เขาค่อยๆพิจารณาไปทีละใบ เรียบเรียงระบบความคิดในใจ อย่างน้อย เขาก็อยากจะจำให้ได้ว่าตอนนี้ เขามีไพ่อะไรอยู่ในมือบ้าง
Figure Card
1. ชื่อ The Defensive Golem (โกเลมผู้พิทักษ์) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้
2. ชื่อ The Sleeping Panda (นิทราแพนด้า) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้
3. ชื่อ The Tumbler Soldier (พลทหารล้มลุก) ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้
4. ชื่อ The Fatty Sparrow (นกกระจอกลงพุง) ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการเดินทาง
5. ชื่อ Lazy Donkey (ลาจอมขี้เกียจ) ระดับ 2 ความสามารถ ใช้ในการเดินทาง
6. ชื่อ Wise Glasses (แว่นตาอันเฉียบคม) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ในการแยกประเภทพลังงาน
7. ชื่อ Genius Drinks (เครื่องดื่มอัจฉริยะ) ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการเพิ่มประสิทธิภาพความจำ
8. ชื่อ Mortar and pestle (โกร่งและลูกโกร่ง) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการปรุงยา
9. ชื่อ Yummy Gum (หมากฝรั่งแสนอร่อย) ระดับ 2 ความสามารถ ใช้สำหรับรับประทาน
Magic Card
1. ชื่อ Move (เคลื่อนที่) ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการกลับไปสู่เมืองที่เคยเดินทางมาแล้ว
2. ชื่อ Return (ย้อนกลับ) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการกลับไปสู่สถานที่ที่เคยเดินทางมาแล้ว
3. ชื่อ Return (ย้อนกลับ) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการกลับไปสู่สถานที่ที่เคยเดินทางมาแล้ว
4. ชื่อ Remind (รำลึก) ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการทวนความทรงจำในเรื่องที่ลืมไปแล้ว
5. ชื่อ Blessing (คำอวยพร) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการแก้สภาวะผิดปรกติและฟื้นฟูสมรรถภาพของร่างกาย
6. ชื่อ Holy Hoax (คำหลอกลวงอันศักดิ์สิทธิ์) ระดับ 6 ความสามารถ ใช้ในการบิดเบือนความรู้สึกที่จะถูกอ่านได้จากเวทมนตร์อ่านใจ
Talent Card
1. ชื่อ The Seedling Bible ระดับ 6 ความสามารถ ตอบคำถามเบื้องต้นที่เกี่ยวข้องอยู่ในขอบเขตของเกม The Lost World
‘เริ่มเข้าใจภาพรวมของเกมแล้วแฮะ สิ่งแรกที่ตอนนี้ควรจะทำก็คือพัฒนาศักยภาพร่างกายพื้นฐานสินะ ถึงจะบอกว่าใช้การ์ดเล่นก็เหอะ แต่ถ้าทางน่าจะมีบทบู๊ไม่ใช่เล่น ปลอดภัยไว้ก่อนดีกว่า อ่อ เรื่องเงินนี่ก็ทิ้งไม่ได้ กาแฟแก้วละ 7 เหรียญ เหลืออยู่ตอนนี้ 93 เหรียญ ถ้าไม่หาเงินเพิ่ม สภาพนี้อยู่ได้ไม่เกิน 3 วันชัวร์’ ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะเริ่มวางแผนการเล่นเกมในลำดับขั้นต่อไป
จากผู้แต่ง : คนอ่านหายไปไหนหมด เหงาจัง T^T
-
//กระโดดเข้ากระทู้
เฟี๊ยตบุกเล้าแย้ววว (มะกี๊แอบอ่านในเด็กดี)
แอบอยากให้มีความสามารถพิเศษของการ์ดประเภทมอนสเตอร์ฮับ อย่างเช่น การ์ดแพนด้านิทรานี่อาจจะมีสกิลสาปคู่ต่อสู้ให้หลับอะไรอย่างนี้ ถ้ามีนี่น่าจะสนุกแน่ๆเบยย
สรุปว่ามันคือเกมการ์ดยูกิ //โดนตบ
รอตอนต่อไปฮับ
โอเว่น กาต่วย ;w;
*****
อ๊าาาา เกือบลืมแน่ะ เวลาอัพตอนใหม่อย่าลืมแก้ไขหัวข้อให้รู้ว่าตอนไหนวันที่เท่าไรด้วยนะฮะ
-
น่าติดตามมาก นานๆจะมีแนวนี้ 555 สู้ๆนะ^^ มาต่อไวๆ :z13:
-
หามานานแนวนี้ ชอบบบบ จะติตามไปเรื่อยๆ
-
ตอนที่ 6 The All Inclusive Drug Store
“ร้านยาครอบจักรวาลยินดีต้อนรับครับ รับยาอะไรดีครับ” เสียงกล่าวต้อนรับดังขึ้นจากชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่คนเดียวภายในร้าน
หลังจากที่เฟี๊ยตตัดสินใจอยู่สักพัก เขาก็เลือกที่จะมาที่ร้านยามาเป็นแห่งแรก เขาตัดสินใจที่จะเอาดีทางด้านการปรุงยา เพราะว่ามีทักษะจากชีวิตจริงอยู่แล้ว น่าจะทำให้การเล่นเกมไปได้ไวมากขึ้น อีกอย่าง เขาไม่ค่อยคุ้นชินกับอาชีพอื่นสักเท่าไหร่ เขาจึงไม่เลือกที่จะแหวกแนวไปไหน ยังคงยึดหลักปลอดภัยไว้ก่อนเหมือนเดิม
“เอ่อ ลุงครับ ผมเป็นผู้เล่นใหม่อ่าครับ เพิ่งเล่นวันนี้วันแรกเลย สนใจงานเกี่ยวกับการปรุงยาครับ ลุงพอจะมีงานอะไรให้ทำ หรือมีอะไรแนะนำบ้างมั้ยครับ”
“บ๊ะ เดี๋ยวนี้เด็กรุ่นใหม่หันมาใส่ใจการปรุงยากันบ้างแล้ว ข้าเห็นแต่คนเอะอะก็หยิบดาบ เอะอะก็ร่ายเวทย์ นานๆจะมีคนแบบเจ้าเข้ามาสักคน ได้เลยๆ เดี๋ยวข้าจะช่วยสอนให้ แต่บอกไว้ก่อนเลยนะ ว่างานสายนี้ไม่ง่ายเลยนะ ต้องใช้ความรู้และความพยายามมากทีเดียว” ลุงเจ้าของร้านกล่าวอย่างร่าเริง
“ข้าชื่อย้งนะ เรียกข้าว่าลุงย้งก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจๆ คนกันเองๆ เข้ามาด้านในนี่ก่อนสิ” ชายวัยกลางคนพูดแนะนำตัว พร้อมกวักมือเรียกเขาเข้าไปในส่วนด้านในของร้าน
“ครับๆ ผมชื่อเฟี๊ยตนะครับลุง ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ” ชายหนุ่มก้มลงไหว้อย่างน้อบน้อม ก่อนจะเดินตามลุงเข้าไปในส่วนลึกเข้าไปของร้านยา ‘บทจะง่ายก็ง่ายเหมือนกันแฮะ’
“ความรู้ทางด้านการปรุงยาแบ่งเป็นหลักๆได้ 4 แขนง ได้แก่ เภสัชวัตถุ สรรพคุณเภสัช คณาเภสัช แล้วก็เภสัชกรรม คนที่จะปรุงยาที่จะไปรักษาชีวิตคนได้ ต้องมีความรู้ความเชี่ยวชาญทั้งสี่แขนง ขาดด้านใดด้านหนึ่งไปก็ไม่ได้” ลุงย้งเริ่มเกริ่นเข้าบทเรียนกับเขา หลังจากที่พาเขาเดินวนดูร้านเป็นที่เรียบร้อย
“ลุงครับ แล้วแต่ละแขนงแปลว่าอะไรบ้างหรอครับ ผมไม่เห็นเข้าใจเลย” เฟี๊ยตแย้งขึ้น ความจริงชื่อทั้ง 4 นี้ เขาก็คุ้นๆอยู่บ้าง แต่ด้วยคณะที่เขาเรียนมาจะเน้นหนักไปทางแพทย์แผนตะวันตก จึงทำให้ความรู้เกี่ยวกับแพทย์แผนตะวันออกเหล่านี้ได้เพียงแต่ผ่านหูผ่านตาไปเท่านั้น ไม่ได้ลงลึกจนถึงเข้าขั้นเข้าใจอย่างถ่องแท้
“เภสัชวัตถุ คือศาสตร์เกี่ยวกับวัตถุดิบของยาแต่ละชนิด ต้องแยกให้ได้ว่าวัตถุดิบที่เห็นคืออะไร ใช้ทำอะไร พอแยกได้แล้วจึงมาเรียนต่อใน สรรพคุณเภสัช คือศาสตร์ที่่ว่าด้วยสรรพคุณหรือคุณสมบัติทางยาของวัตถุดิบยาแต่ละชนิด รู้จักรส รู้จักฤทธิ์ หลังจากนั้นจึงนำวัตถุดิบแต่ละชนิดมาจัดเป็นหมวดหมู่หรือที่เรียกว่าพิกัดยา ซึ่งศาสตร์นี้เรียกว่า คณาเภสัช ก่อนจะไปถึงขั้นตอนสุดท้าย คือการแปรวัตถุดิบเป็นยา หรือที่เจ้ารู้จักในชื่อปรุงยานั่นแหละ แขนงนี้จะเรียกว่าเภสัชกรรม” ลุงย้งอธิบาย
“นี่ก็สี่โมงเย็นแล้ว คงจะมาเรียนอะไรไม่ทันแล้ว เอางี้ละกัน เจ้าเดินออกจากเขตเมืองไปหน่อยแล้วจะเจอมี The Pine Range Forest หรือป่าทิวสน ที่นั่นมีวัตถุดิบที่จะเอามาทำยาได้เยอะแยะ ลองไปเก็บ ลองไปศึกษาดู ไม่ต้องเข้าไปในป่านะ แค่ขอบๆก็เหลือแหล่แล้ว หน้าใหม่อย่างนี้ไปเจอสัตว์ประหลาดแล้วจะยุ่ง”
“ส่วนนี่เป็นตำราการปรุงยาขั้นพื้นฐาน ถ้าว่างก็ลองอ่านเล่นดู ไปเก็บตัวอย่างสมุนไพรวันนี้ก็เปิดไปหน้าเภสัชวัตถุแล้วก็เทียบๆดู ตาดีดีหน่อยล่ะ อาจจะเจอการ์ดหายากก็ได้” ลุงย้งพูดต่อพร้อมกับหยิบหนังสือเล่มไม่หนาไม่บางเล่มหนึ่งส่งให้
“ขอบคุณมากครับลุง” เฟี๊ยตยิ้มอย่างร่าเริงที่ได้ของฟรี
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก จ่ายมา 10 เหรียญค่าหนังสือ 555” ลุงย้งพูดพร้อมหัวเราะเสียงดัง
“โหยยย ลุงทำไมงกงี้อ่า ฝึกวิชาเขาต้องถ่ายทอดกันฟรีไม่ใช่หรอลุง” เฟี๊ยตขัดอย่างไม่จริงจังนัก
“เอาน่า ให้เจ้าได้พิสูจน์ตัวเองมากกว่านี้ก่อน ถึงตอนนั้นมากกว่านี้ก็ให้ได้ อ่ะ ส่วนอันนี้เป็นถุงมือสำหรับเก็บสมุนไพร อันนี้แถมให้ฟรีละกัน เจ้าจะได้เลิกบ่นสักที” ลุงย้งกล่าวต่อ พร้อมส่งถุงมือสีตุ่นให้เขาอีกคู่
“โอเคครับลุง เงินหักจากบัญชีผมได้เลยนะลุง ไปก่อนนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมแวะมาใหม่ ไว้จะเอาสมุนไพรที่เก็บได้มาให้ลุงดูนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยอำลา
“SEAL” สิ้นเสียงคำสั่ง การ์ดใหม่ 2 ใบก็มาอยู่ในมือเขาเป็นที่เรียบร้อย เขาเก็บใส่สมุด ก่อนจะไหว้ลุงเจ้าของร้านยาอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกจากร้านมุ่งหน้าไปป่าสมุนไพร ตามทางที่ลุงย้งได้อธิบาย
ชื่อ The Basic Pharmacopiea (ตำราการปรุงยาขั้นพื้นฐาน) ประเภท FC ระดับ 4 ความสามารถ ใช้สำหรับศึกษาวิชาปรุงยา
ชื่อ The Harvest Glove (ถุงมือเก็บเกี่ยว) ประเภท FC ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการเก็บเกี่ยวพันธุ์พืช
“เริ่มต้นจากอะไรก่อนดีนะ” เฟี๊ยตรำพึงกับตัวเองเบาๆขณะที่ยืนอยู่ที่ริมป่าทิวสนที่ลุงร้านขายยาได้แนะนำให้มา ต้นไม้แปลกๆขึ้นอยู่เต็มไปหมด บางต้นก็คล้ายกับสมุนไพรในชีวิตจริงที่พอผ่านตามาบ้าง แต่บางต้นก็แปลกจนเรียกได้ว่าพิสดารไปเลย เรียกได้ว่ามาจากจินตนาการล้วนๆ
“The Harvest Glove RELEASE”
ชายหนุ่มใส่ถุงมือเป็นที่เรียบร้อย พร้อมเดินไปยังต้นไม้ต้นที่หมายตาไว้ตั้งแต่แรก เขาเดินมาหยุดที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่มีลำต้นขนาดเล็กสูงประมาณ 2 ฟุตจากพื้นดิน เขาสันนิษฐานว่ามันน่าจะเป็นต้นไม้ในตระกูลที่มีลำต้นใต้ดินขนาดใหญ่ ชายหนุ่มเอื้อมมือที่ใส่ถุงมือเรียบร้อยแล้วไปใกล้ๆลำต้น
“SEAL” แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต้นไม้ยังไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ เฟี๊ยตจึงลองเอื้อมมือไปจับต้นไม้ต้นดังกล่าวไว้ พร้อมกับพูดอีกครั้ง
“SEAL” ผลลัพธ์ยังคงเป็นเช่นเดิม ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเริ่มขมวดคิ้วก่อนตัดสินใจนั่งยองๆลงกับพื้น แล้วใช้ถุงมือทั้งสองข้างขุดดินลงไปจนเจอรากที่มีลักษณะเป็นเหง้าอยู่ใต้ดิน ก่อนจะใช้แรงดึงเหง้าดังกล่าวขึ้นมาก่อนจะลองผนึกการ์ดดูอีกครั้ง
“SEAL” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม ต้นไม้ในมือเขากลายสภาพเป็นการ์ดในมือเขาไปเรียบร้อย
ชื่อ Ginger (ขิง) ประเภท FC ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการทำอาหารหรือปรุงยา
‘อ่อ ต้องถอนต้นออกมาก่อนนี่เอง ถึงจะผนึกได้ โอ๊ย นี่ถ้าจะเก็บต้นมะม่วง ไม่ต้องเอารถแทรกเตอร์มาไถเลยหรอเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า’ เฟี๊ยตคิดอย่างมีอารมณ์ขัน ก่อนจะทยอยเก็บสมุนไพรต่างๆ ไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าจะดูว่าบริเวณแถบนี้ มีต้นไม้ใบหญ้าขึ้นอยู่เต็มไปหมดก็จริง แต่ก็ใช่ว่าทุกต้นที่ขุดขึ้นมาจะผนึกแล้วได้การ์ดเอาไปทำอาหารหรือว่าทำยาได้ หลายครั้งที่ผนึกไปแล้วกลับได้การ์ดใบไม้ (Leaf) หรือ การ์ดหญ้า (Grass) ระดับ 1 ซึ่งไม่สามารถทำประโยชน์อะไรได้ เขาก็เลือกที่จะทิ้งไว้ที่นี่ ไม่เก็บกลับไปให้เปลืองพื้นที่สมุดเปล่าๆ ยอมรับเลยว่างานนี้ไม่ใช่งานง่ายๆ อย่างที่เขาคิดในตอนแรก คืนนี้คงต้องกลับไปวางแผนใหม่ให้การทำงานราบรื่นไปกว่านี้ หลังจากพยายามอยู่สักพัก เขาก็เก็บการ์ดสมุนไพรได้เพิ่มอีกแค่ 2 ชนิด (ต้นไม้ที่เป็นไม้ยืนต้น เขาพบว่าถ้าหักกิ่งให้ขาดออกจากต้น ก็จะสามารถผนึกเป็นการ์ดได้) ก่อนที่จะถอดใจกลับที่พัก เพราะเห็นว่าใกล้จะหมดแสงแล้ว
ชื่อ Oleander (ยี่โถ) ประเภท FC ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการปรุงยา
ชื่อ Henna (เทียนกิ่ง) ประเภท FC ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการปรุงยา
ขณะที่ชายหนุ่มตัดสินใจออกจากบริเวณนั้นเพื่อกลับที่พัก เขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลังไม่ห่างออกไปนัก ฟังจากลักษณะแล้วน่าจะเป็นเสียงสัตว์อะไรสักอย่างกำลังใช้เท้าตะกุยพื้นดินแห้งๆ อยู่ เขากำลังจะตัดสินใจหันไปมองถึงที่มาของเสียง แต่อาจจะเป็นด้วยสันชาตญาณมากกว่าการตัดสินใจของสมอง ที่สั่งการให้เขาพุ่งตัวหลบไปที่โคนต้นไม้ที่อยู่ทางด้านซ้าย ซึ่งนับได้ว่าเป็นการกระทำที่ไม่ผิดเลย เพราะทันทีที่เขาพุ่งตัวออกจากตำแหน่งเดิมที่เขายืนอยู่นั้น สิ่งมีชีวิตที่เป็นที่มาของเสียงเมื่อครู่นี้ก็ได้วิ่งเขาชาร์จหวังจะทำร้ายเขาเสียแล้ว เมื่อหลุดออกจากที่เดิมมาได้ เขาก็มีโอกาสได้เห็นศัตรูตัวแรกของเขาตั้งแต่เริ่มเกมนี้อย่างเต็มตา สัตว์ป่า 4 ขาตัวสีดำขนาดประมาณเอวของเขาได้ ที่สำคัญคือมันมีเขี้ยวยาวโค้งขึ้นมาเกือบจะเลยหัวตัวมันเองอยู่แล้ว ถ้าใครเป็นคอการ์ตูนก็คงจะรู้จักเจ้าตัวนี้ทุกคน เสียดายที่ตอนนี้มันไม่น่ารักเลย เพราะมันกำลังหันหน้ากลับมาหมายจะเอาชีวิตเขาอีกครั้ง!
‘Africa Warthog หมูป่าแอฟริกัน’
-
จากผู้แต่ง
นิยายเรื่องนี้ผู้แต่งตั้งใจจะแต่งกันเป็นยาวๆกันไปเลยนะครับ วางพล๊อตเรื่องไว้ไกลพอสมควร
มาเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะครับ อยากฟังฟี๊ดแบ๊ค เป็นกำลังใจให้แต่งกันต่อไป
ติชมได้นะครับ
:hao7: :hao7: :hao7:
ถึงคุณ mesomeo2 : ว๊าววว ได้อ่านในเด็กดีด้วยหรอครับ ผมลงสองที่น่ะครับ ฝากนิยายด้วยนะครับ :))
อ่อ เปลี่ยนชื่อแล้วนะครับ ขอบคุณมากครับที่แนะนำ
ถึงคุณ ziizone : ที่ลงมือเขียนนิยายแนวนี้ก็เพราะอยากอ่านแนวนี้ แต่หาคนแต่งยากนี่แล่ะครับ ห้าห้า ฝากนิยายด้วยนะครับ
ถึงคุณ sang som : ติดตามกันนะครับ อย่าเพิ่งหนีหายไปไหน :))
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ก็นะครับ ปกติอ่านในเล้ามากกว่า ในเด็กดีไม่ค่อยไปเม้นใครเค้าเท่าไหร่ร๊อกกกกก :hao7:
ในที่สุดก็เจอสัตว์ตัวแรกกก ตบมัน ตบมัน #ผิดมาก
ว่าแต่ฮาจริงแฮะ เอารถมาขุดต้นมะม่วงนี่น้าาาา เอาขวานจามก็น่าจะพอแล้วนะ #ไม่ใช่ย์
-
เรื่องนี้มีพระเอกรึเปล่าค้ะ?
รุยังไม่โผล่มา 5555
-
มาเป็นกำลังใจ :L2:
-
555 ถึงกับต้องเอารถมาขุด ไอเดียเยี่ยม><!
รออ่านต่อ ๆ :katai5:
-
ตอนที่ 7 The Sleeping Panda
“BOOK” เฟี๊ยตตะโกนสั่งเรียกสมุดคู่ใจที่ดูจะเป็นตัวช่วยสุดท้ายในเวลานี้ หลังจากเขาตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วอึดใจหนึ่ง ใช่ ตอนนี้เขากำลังอยู่ในเกม เกมที่เขาไม่ได้พลังเหมือนยอดมนุษย์สักนิด สิ่งเดียวที่จะช่วยเขาได้ตอนนี้คือการ์ดที่ทุกคนพร่ำบอกเค้านักหนาว่ามันสำคัญมาก ตอนนี้เขารู้แล้วว่ามันสำคัญยังไง!
มือของเขาไล่เปิดหนังสือไปตามหน้าเพื่อหาการ์ดที่เขาคิดว่าจะช่วยเขาออกจากสถานการณ์คับขันนี้ได้ มือเรียวสั่นอย่างห้ามไม่ได้เมื่อเห็นว่าเจ้ามฤตยูเคลื่อนที่มันกำลังก้มลงและทำท่าจะวิ่งกลับมาเหยียบเขาอีกรอบแล้ว
“The Sleeping Panda RELEASE” ชายหนุ่มเจ้าของตาหวานรีบตะโกนสั่ง เมื่อนิ้วของเขาไล่มาจนเจอกับการ์ดใบที่เขาต้องการ ทันทีที่ควันจางลง ปรากฏหมีแพนด้าตัวหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่ตรงหน้าเขา ใช่! มันกำลังนอนหลับ
‘แพนด้าเฮงซวยเอ๊ย!’ เฟี๊ยตสบถขึ้นในใจอย่างขัดใจ ก่อนจะตัดสินใจเปิดสมุดอีกครั้งเพื่อหาการ์ดใบอื่นที่น่าจะใช้การได้ดีกว่านี้
“คร่อกก ฟี้” เสียงกรนดังขึ้นเบาๆ จากแพนด้าในชุดนอนที่ยังคงนอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว เฟี๊ยตเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่า หมูป่าแอฟริกาเจ้ากรรมวิ่งสวนเข้ามาเสียแล้ว ด้วยความลนลานเขาจึงตัดสินใจหยุดหาการ์ดแล้ววิ่งไปหลบหลังต้นไม้ใหญ่เพื่อเอาชีวิตรอดไว้ก่อน
“พลั่ก!” ระหว่างที่เขากำลังจะหันหลังกลับนั่นเอง เขาก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น เมื่อหันไปมอง ก็พบว่าปลายหมัดของเจ้าแพนด้าที่กำลังหลับอยู่ เสยอยู่ที่ปลายจมูกของเจ้าหมูป่านั่นซะแล้ว เมื่อมองต่อไปก็พบว่า เจ้าแพนด้าที่ว่ามันยังหลับอยู่ก็จริง แต่มันก็ต่อสู้ไปด้วย ใช่แล้ว มันละเมอครับ ต่อยไป กรนไป หมูป่าที่โมโหดุดันขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากโดนต่อยเข้าที่ลำตัวไปหลายหมัดก็เปลี่ยนเป้าหมายจากชายหนุ่มไปเป็นเจ้าหมีขี้เซาซะแล้ว จะเรียกว่าเจ้าแพนด้าได้เปรียบก็ไม่ใช่ จะว่าเสียเปรียบก็ไม่เชิง เพราะดูมันหมัดหนักไม่ใช่เล่น แต่ก็เป็นการสู้ที่ไม่มีแบบแผน คาดหวังอะไรไม่ได้นัก
“The Tumbler Soldier RELEASE” เมื่อเฟี๊ยตกลับมามีสติตั้งตัวได้อีกครั้ง ก็สั่งให้การ์ดทหารล้มลุกออกไปช่วยจัดการกับศัตรูที่พบโดยบังเอิญของเขาอีกแรง ชั่วไม่กี่อึดใจ สันดาบของทหารล้มลุกที่ฟาดเข้ากับท้ายทอย ผสมกับแรงต่อยของแพนด้าที่เสยเข้าที่ปลายจมูกก็ทำให้เจ้าหมูป่าเกเรล้มฟุบลงกับพื้นอย่างหมดสภาพ
“SEAL” เฟี๊ยตเอื้อมมือยื่นออกไปตรงหน้าเพื่อรับการ์ดทั้ง 3 ใบที่พุ่งตรงเข้ามาที่มือเขา จากความตั้งใจจะมาเก็บต้นไม้ใบหญ้า กลับได้หมูป่ากลับบ้านอีกตัวหนึ่ง ถือว่าเป็นเรื่องดีไม่ใช่น้อย ถึงแม้ว่าจะเสี่ยงต่อภาวะหัวใจวายของเขาไปหน่อยก็ตาม
ชื่อ The Africa Warthog (หมูป่าแอฟริกัน) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้
เภสัชกรหนุ่มในตอนนี้กำลังนั่งเหม่อมองออกไปทางนอกหน้าต่างโรงแรมอันเป็นที่พักหนึ่งเดียวของเขาในขณะนี้ ห้องพักของเขาหันหน้าไปทางทิศตะวันตก โดยมีภูเขาสูงตั้งตระหง่านเป็นฉากหลัง ทิวทัศน์จากชั้น 157 ทำให้เห็นได้ว่าไกลออกไปทางเบื้องล่างเป็นป่าทิวสนที่เขาได้ไปสัมผัสมาแล้ว แม้จะเพียงแค่บริเวณชายขอบเท่านั้น ถัดออกไปจากป่าที่ราวจะกว้างใหญ่ไพศาลนั้น ถ้าเขามองไม่ผิด ที่นั่นน่าจะเป็นที่ตั้งของอีกเมืองหนึ่ง แต่ก็ลงความเห็นได้ยากเต็มทน ด้วยระยะทางที่ไกลมากกว่าจะคะเนด้วยสายตาได้ชัดเจน
บรรยากาศกลางคืนอันเงียบสกัดก็ทำให้เขาออกจะประหวั่นได้ไม่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ในที่พักที่เรียกได้ว่าน่าจะปลอดภัยอย่างที่สุด แต่ด้วยความที่ต้องอยู่ด้วยตัวคนเดียว บางทีก็ทำให้เขาหวนคิดกลับไปว่า เขามาทำอะไรที่นี่ เงิน 10 ล้านบาทจะว่ามากก็จริง แต่มันก็ไม่ได้มากพอที่จะบังคับให้เขามาตกระกำลำบากได้ ความจริงเขารู้จักตัวเองดี เขาแค่เบื่อกับชีวิตเดิมๆ ชีวิตการแข่งขันในเมืองหลวงอันซ้ำซากจำเจ ชีวิตกรุงเทพเมืองฟ้าอมรในยุคที่พุทธศักราชขึ้นต้นด้วยเลข 26 แบบนี้ เรียกได้ว่าสังคมแทบจะเคลื่อนไปด้วยผลประโยชน์โดยแท้ ระบบทุนนิยมได้กลืนกินหัวใจของประเทศไปอย่างสมบูรณ์เสียแล้ว เขาอยากเก็บเงินให้ได้สักก้อน ก้อนที่ใหญ่พอจะให้เขาหนีไปจากชีวิตที่แสนน่าเบื่อกลับไปอยู่ที่บ้านเกิดกับพ่อแม่โดยที่เขาไม่ต้องตะขิดตะขวงใจว่าไม่มีปัญญาเลี้ยงดูตัวเองได้ อีกนัยหนึ่ง เขาหวังว่าการมาที่นี่จะทำให้เขาได้ค้นพบโลกใหม่ โลกที่ทำให้ชีวิตเขาไม่น่าเบื่ออีกต่อไป ก็เท่านั้นเอง
ชายหนุ่มหยุดความคิดฟุ้งซ่าน และลุกออกจากที่นั่งเพื่อเดินมาทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนของเขา สายตาของเขาทอดสูงไปยังเพดานเบื้องบน เฟี๊ยตกลับมาทบทวนเรื่องราวเกี่ยวกับการเล่นเกมในวันนี้ เขาเป็นคนทำอะไรอย่างมีแบบแผนจนเคยชิน ทุกอย่างต้องมีการวางแผนล่วงหน้า และแน่นอน การเล่นเกมนี้ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
‘วันนี้ยังต่อสู้ได้ไม่ดีแฮะ นี่ขนาดแค่การ์ดเลเวล 4 ยังเกือบตายขนาดนี้ ถ้าไปเจอเลเวล 8 เลเวล 9 มีหวังได้จอดแบบไม่ต้องแจวแน่ๆ ยังไงพรุ่งนี้อาจจะต้องลองหาสัตว์ป่าไว้ฝึกฝีมือดู จะได้ใช้การ์ดให้คล่องตัวมากขึ้นกว่านี้ เวลาเจอสถานการณ์จริงแล้วมันตื่นเต้นชะมัด’
‘เรื่องเงินก็เป็นอีกปัญหาหลัก ตอนนี้ยังนอนโรงแรม มีอาหารให้กินฟรีเช้า กลางวัน เย็น แต่อนาคตต้องออกเดินทาง ค่ากินค่าอยู่ ท่าทางจะโหดไม่ใช่เล่น พรุ่งนี้คงต้องลองขยับขยายหาวิธีการหาเงินเพิ่มซะแล้ว’
‘ส่วนเรื่องการปรุงยา วันนี้ถือว่าน่าผิดหวังมาก งมหาสมุนไพรเป็นชั่วโมงได้มาแค่ 3 ต้น รู้งี้ตอนเรียนวิชาบ๊อตตานีตั้งใจกว่านี้ก็ดีสิ ความจริงน่าจะทบทวนความรู้เดิมๆไว้หน่อยนะ ไปเรียนต่อกับลุงย้งจะได้ไม่ขายหน้ามาก เออ ใช่สิ พูดถึง ลุงให้ตำราเรามานี่หว่า เอามาอ่านดูไว้ก่อนดีกว่า ตอนเรียนจะได้ไปเร็วๆ’ ทันทีที่คิดได้ เฟี๊ยตก็เรียกใช้การ์ดที่ได้มาจากลุงร้านขายยา ตำรายาเล่มไม่หนาไม่บางเล่มหนึ่งมาอยู่ในมือเขาในตอนนี้ ชายหนุ่มพลิกตัวกลับมานอนคว่ำ เลื่อนหมอนลงมาไว้ระดับอก ก่อนจะวางหนังสือ และเริ่มเปิดพิจารณาไปทีละหน้าอย่างสนใจ
หนังสือตำราการปรุงยาขั้นพื้นฐาน ประกอบไปด้วยเนื้อหาหลักๆ 4 ส่วนตามที่ลุงร้านขายยาว่า คือ เภสัชวัตถุ สรรพคุณเภสัช คณาเภสัช และเภสัชกรรม โดย 2 ส่วนแรกจะเป็นส่วนที่มีเนื้อหาเยอะที่สุด เนื่องจากจะเป็นบัญชียาสมุนไพรต่างๆที่มีอยู่ในเกม โดยจะบอกตั้งแต่ลักษณะ แหล่งที่พบ รสของยา ไปจนถึงสรรพคุณและพิษที่ควรรู้ เขาเปิดผ่านๆ เพื่อดูรายละเอียดโดยภาพรวม ก่อนจะบอกกับตัวเองได้ว่า สมุนไพรส่วนใหญ่เป็นต้นไม้ที่มีอยู่ในชีวิตจริง แต่ก็มีบางต้นที่เป็นต้นไม้ในเทพนิยายบ้าง ในจินตนาการบ้างที่จะมีเฉพาะแต่ในเกมเท่านั้น
“ขออ่านตุนไว้ก่อนละกัน พรุ่งนี้นะ พ่อจะเก็บให้หมดป่าเลย คอยดูสิ” เฟี๊ยตรำพึงออกมาอย่างหมายมั่นปั้นมือ ก่อนจะลงมืออ่านตำรายาไปทีละหน้าอย่างละเอียด ด้วยส่วนหนึ่งเคยเรียนวิชาเกี่ยวกับพืชสมุนไพรมาบ้างแล้ว ความเร็วในการเปิดผ่านแต่ละหน้าไปจึงไวพอสมควร ความรู้ในอดีตที่เคยตกหล่นหายไปมากมายของเขาเริ่มฟื้นฟูกลับมาอีกครั้ง
‘เมื่อไหร่จะหมดเนี่ย ล้าแล้วนะ’ ชายหนุ่มบ่นในใจ หลังจากอ่านหนังสือเล่มดังกล่าวไปสักพักหนึ่ง พลางคิดไปถึงเครื่องดื่มชูกำลังที่เขาต้องกินประจำตอนก่อนจะอ่านหนังสือสอบครั้งยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย
‘เครื่องดื่มชูกำลัง ใช่สิ ถ้าจำไม่ผิด’
“Genius Drinks RELEASE” เขาเรียกใช้การ์ดตัวตนใบหนึ่งที่เขาจำได้ว่ามีฤทธิ์เสริมประสิทธิภาพความจำของสมองได้ เฟี๊ยตคลี่ยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี หลังจากที่กินเครื่องดื่มดังกล่าวไปแค่แป๊บเดียวก็รู้สึกได้ว่าสมองโล่ง และอยากอ่านหนังสือขึ้นมาอย่างประหลาด
‘ถ้าสมองเปิดอย่างนี้นะ ถึงเช้าก็ยังไหว’ เภสัชกรตาหวานเปิดตำรายาขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มอ่านไปทีละหน้าอย่างอารมณ์ดี จากที่เคยตั้งใจว่าจะอ่านแค่เพียง 2 บทแรก ก็อ่านเลยไปเรื่อยๆด้วยความติดพันในเนื้อหา จนท้ายที่สุด เขาก็ตัดสินใจเก็บตำราและปิดไฟเพื่อล้มตัวลงนอน หลังจากที่อ่านมาจนถึงหน้าสุดท้ายของตำราเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็วด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อนาฬิกาบนผนังห้องนอนของเขาชี้บอกเวลาว่าล่วงเข้าวันใหม่ไปแล้วเกือบ 15 นาที
-
จากผู้แต่ง : ลงมาเจ็ดตอนแล้ว ยังไม่พ้นหน้าหนึ่งเลย T^T
สงสัยคนอ่านจะไม่ชอบแนวนี้มั้ง 555 ใครชอบช่วยเม้นกันหน่อยนะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งหน่อย ^___^
ถึงคุณ mesomeo2 : งั้นมาเม้นให้ผมในเล้าก็ได้ ผมชอบอ่านเม้นคนอ่าน อ่านแล้วมีกำลังใจดี :)
ถึงคุณ saruttaya : ถ้าอยากเจอพระเอกนั้น ต้องรออีกสักพักครับ 555 นิยายมันวางโครงเรื่องไว้ยาวอ่า กว่าจะเจอพระเอกเลยช้านิดนึงงงง
ถึงคุณ dragonassist : เม้นของคนอ่าน เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลย
ถึงคุณ ziizone : ติดตามกันไปเรื่อยๆนะครับ ^ ^
:z2: :z2: :z2:
-
สู้ๆ ครับ ติดตามอ่านอยู่ครับ
-
อย่าน้อยใจนะคะ เดี๋ยวก็พ้นหน้าหนึ่งนะ
ขอโทดที่ไม่ได้เม้นท์ทุกตอนนะคะ แบบว่าเมนท์ไม่ทัน 5555+
ยังติดตามอยู่เสมอๆๆเนอะ
ยังไงก็ลุ้นคุณพระเอกอยู่ค่ะ เดาว่าต้องเก่งๆ 55
ปล.ที่ตอนนี้คนอ่านน้อยอาจจะเพราะว่าเนื้อเรื่องยังไม่เข้มข้นมั้งค่ะ พระเอกยังไม่มาเป็นต้น เหมือนตอนนี้อยู่ในช่วงปูพื้นในเรื่องเกมส์ ทักษะใช่มั้ยค่ะ? เดี๋ยวเข้มข้นเมื่อไหร่เดี๋ยวคนอ่านจะเพิ่มเองค่ะ สู้ๆนะคะ ติดตามอยู่ค่ะ
-
ชอบๆอ่านได้ยาวๆเลย *0* มัวแต่อ่านเลยไม่ได้เม้น ยาวไปเลยจ้า
-
แพนด้าโหดร้ายย ละเมอต่อยเนี่ยนะ
ยังไงก็ตามยาวๆครับ แนวนี้หาอ่านยากก
-
เดี๋ยวมาอ่านๆน่าสนุกดีๆ :hao7: :hao7:
-
สนุกดีครับ
-
สนุกดีค่ะ เราค่อนข้างชอบตอนที่ไปคุยรายละเอียดระบบเกม เขียนได้ดีเลยค่ะ
อ่านแล้วเข้าใจง่ายกว่านิยายเกมออนไลน์หลายเรื่องที่บอกแต่ว่านี่เป็นยุคโลกคลื่นสมองอะไรเทือกๆนี้
แบบว่ามันแอบล้ำจนบางทีเราก็เข้าไม่ถึง :ling2:
ส่วนระบบต่อสู้พาให้นึกถึง game card กับพวกboard gameเลยค่ะ. คลาสสิคดีนะ
แต่ที่ชอบที่สุดคงเป็นชื่อการ์ด โดนๆทั้งนั้น อ่านแล้วนึกภาพตามนี่อย่างฮา :laugh:
รอตอนต่อไปค่ะ เนื้อเรื่องแอบอืดไปนิด แต่เข้าใจว่าแรกๆคงต้องปูพื้นกันบ้าง
-
จิ้มมม +เป็ด :z13:
-
มาขอติดตามด้วยคนจร้า
ชอบอะไรแนวนี้มากๆ
:hao7: :hao7: :hao6: :hao6: :hao6:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนที่ 8 Qinghao
วันรุ่งขึ้น ชายหนุ่มในชุดที่ทะมัดทะแมงมากขึ้นกลับมาที่บริเวณชายป่าทิวสนอีกครั้ง ตอนแรกเขาคิดว่าจะต้องใส่ชุดพนักงานออฟฟิสกลับมาเก็บต้นไม้ซะแล้ว แต่เขาก็พบว่าตู้เสื้อผ้าในโรงแรมของเขาอัดแน่นไปด้วยเสื้อผ้าที่เขาเคยใส่มาแล้วในชีวิตจริง ราวกับว่าถอดแบบมาจากความทรงจำเขายังไงยังงั้น ขนาดชุดแสดงละครเวทีตอนขึ้นปี 3 ยังมีเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าคนจะหาว่าเขาบ้า เขาคงแต่งชุด Phantom of The Opera ออกมาเดินอวดโฉมเล่นซะแล้ว
“แหม่ ต้นไม้บ้านนี้เมืองนี้นี่โตไวแท้” เฟี๊ยตบ่นอย่างติดตลก เพราะพื้นที่ที่เคยขาดแหว่งไปเพราะตัวเขาเองที่นั่งขุดสมุนไพรอยู่นานสองนานเมื่อวานนี้ วันนี้กลับมีต้นไม้ใบหญ้าขึ้นมาปลุกคลุมแทนที่เหมือนเดิมซะแล้ว แต่ก็ดี เขาเองจะได้เก็บได้เรื่อยๆ ไม่จำกัด
การเก็บสมุนไพรในวันนี้เรียกได้ว่าต่างจากเมื่อวานนี้อย่างเห็นได้ชัด การทบทวนตำรายาเมื่อคืนนี้ช่วยได้มาก เพราะสมุนไพรที่มีในเกมนี้มีเพียงแค่ 150 ชนิด ซึ่งนับได้ว่าน้อยกว่าที่มีอยู่ในชีวิตจริงมาก เขากวาดตามองถึงลักษณะลำต้น ลักษณะใบก็พอจะเดาได้แล้วว่าเป็นต้นไม้ที่มีอยู่ในเกมหรือเปล่า หรือเป็นเพียงต้นไม้ที่ตกแต่งเอาไว้หลอกๆเท่านั้น ผ่านไปไม่ถึงชั่วโมง เขาก็ทำคะแนนเก็บสมุนไพรใหม่ๆได้อีกกว่าสิบชนิด แต่เมื่อเข้าสู่ช่วงประมาณชั่วโมงที่ 3 ความเร็วในการค้นหาสมุนไพรของเขาก็ตกลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่เพราะว่าเขาเหนื่อย แต่เป็นเพราะต้นไม้ที่เก็บได้ก็เก็บไปจนเกือบหมดแล้ว จะมีเพิ่มก็แต่ใบซ้ำๆ นอกจากนั้นก็เป็นการ์ดวัชพืชระดับ 1 ที่เขาก็ไม่ได้เก็บไปด้วย
“The Fatty Sparrow RELEASE” เฟี๊ยตใช้คำสั่งเรียกการ์ดสำหรับเดินทางออกจากหนังสือ แม้ว่าระยะทางไม่ได้ไกลมาก แต่เขาก็ตัดสินใจลองใช้การ์ดในการใช้ชีวิตดูบ้างเพื่อความเคยชิน
เขาเกาะขาเจ้านกกระจอกลงพุงบินไปได้ไม่ถึง 50 เมตรก็ต้องทำใจสั่งให้มันปล่อยลง เพราะว่าอัตราเร็วในการบินของมันห่างไกลจากคำว่าเร็วนัก เรียกได้ว่าเขาเดินเองยังจะเร็วกว่าเสียอีก
‘นั่นต้นอะไรหนะ’ เฟี๊ยตขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะตีไปที่สีข้างเจ้านกอ้วนเป็นสัญญาณว่าให้บินเลยไปก่อน และปล่อยเขาลงบริเวณพุ่มไม้ต้องสงสัย
เขามาหยุดที่พุ่มไม้ขนาดสูงประมาณต้นขาเขาพุ่มหนึ่ง ใบมีลักษณะแตกออกเป็นซี่ๆ เขาคุ้นตาเจ้าต้นไม้ตรงหน้านี้มาก แต่ก็นึกไม่ออกเสียทีว่าต้นอะไร ชายหนุ่มตัดสินใจสวมถุงมือเก็บเกี่ยวและลงมือขุดเจ้าต้นไม้ปริศนาอีกครั้ง ด้วยหวังว่าจะเป็นต้นไม้ที่นำไปทำยาได้
“SEAL”
ชื่อ Qinghao (ชิงเห่า) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ในการปรุงยา
พอเฟี๊ยตได้เห็นชื่อต้นไม้บนไพ่ก็ถึงกับร้องอ๋อออกมา เขารู้จักต้นนี้ดี ต้นชิงเห่าเป็นต้นไม้ที่นำมาสกัดเพื่อใช้รักษาโรคมาลาเรีย ที่สำคัญมันมีเลเวล 5 ดาวกลมๆ 5 ดวงที่เรียงกันอยู่บนไพ่ที่แสดงถึงระดับทำให้เขาอารมณ์ดี เพราะตั้งแต่เก็บสมุนไพรมา เจอแต่การ์ดเลเวล 2 เลเวล 3 ดีหน่อยก็เลเวล 4 ดังนั้น ไพ่ใบนี้จึงเป็นไพ่ที่ดีที่สุดเท่าที่หามาเลยก็ว่าได้ ‘ต้องขอบคุณเจ้านกอ้วนเหมือนกันนะเนี่ย เพราะพุ่มไม้ถูกล้อมรอบด้วยไม้ยืนต้น ถ้าไม่มองจากมุมสูง คงไม่มีทางมองเห็นได้เลย’
“ลุงย้ง สวัสดีครับบ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริงทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในร้านขายยาครอบจักรวาล หลังจากที่ไปจัดการเติมพลังงานให้กระเพาะมาแล้วเป็นที่เรียบร้อยที่โรงแรมของเขา จะว่าไปโรงแรมของเขาก็แปลกนะ มีตั้งหลายร้อยชั้น แต่พอมองจากภายนอกแล้วมีความสูงไม่มาก ให้เดาเต็มที่ก็เดาว่าประมาณ 20 ชั้นเท่านั้น แต่พอเขานึกถึงความจริงที่ว่าเขากำลังอยู่ในเกม เขาก็ได้แต่ปล่อยข้อสังเกตเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ไป
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ฮ่าฮ่า เป็นไงมั่งๆ เมื่อวานได้ไปเก็บสมุนไพรมาหรือเปล่า ได้มากี่ต้นล่ะ” ลุงย้งยังคงท่าทางของความเป็นชายวัยกลางคนที่แสนใจดีไว้ได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน
“โหยย ไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยนะลุง ผมไปเก็บเมื่อวานกับวันนี้ตอนเช้า ได้มาแค่ 21 ชนิดเองลุง บางต้นก็มีต้นเดียว บางต้นก็มีซ้ำบ้าง ยากนะเนี่ยลุง ตอนแรกนึกว่าจะง่ายกว่านี้ซะอีก” เฟี๊ยตรีบบ่นเมื่อมีโอกาส
“เฮ้ยย ได้ตั้ง 21 ชนิดเลยหรอ เก่งไม่ใช่เล่นนะเนี่ย ต้นไม้แถบๆนี้ก็มีอยู่แค่ยี่สิบกว่าชนิดนี่แหละ จะมีมากกว่านี้ก็ต้องเข้าไปในดงลึกของป่าทิวสน ได้มา 21 ชนิดนี่ก็เก่งมากแล้วนะ เจ้านี่มันเก่งเหมือนข้าตอนหนุ่มๆเลยหวะ ถูกใจจริงๆ สิพับผ่า ฮ่าฮ่าฮ่า” ลุงย้งพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเอื้อมมือมาตบไหล่เขาอย่างพึงพอใจ
“เก่งแฮะ มีเทคนิคอะไรหรือเปล่าเนี่ยเจ้าหนู อ่อ แล้วหนังสือที่ให้ไปอ่านไปถึงไหนแล้ว” ลุงย้งเอ่ยถามต่อ
“ก็เพราะอ่านหนังสือที่ลุงให้ไปก่อนนั่นแหละลุง ถึงเก็บได้เยอะขนาดนี้ ตอนแรกไปเก็บแบบมั่วๆ เก็บได้นิดเดียวเองลุง อ่อ ตำราที่ลุงให้มาผมอ่านจบแล้วนะ ลุงมีเล่ม 2 เปล่าผมจะได้ซื้อไปอ่านต่อ” เขาถาม
“อะไรนะ! อ่านจบแล้ว ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย เล่มนั้นคนเขาเรียนกันเป็นเดือนนะ วันนึงจะอ่านจบได้ยังไง ล้อเล่นหรือเปล่าเนี่ย” ชายวัยกลางคนถามออกมาอย่างสงสัย
“งั้นลุงลองถามคำถามจากเล่มนั้นมาได้เลย ถ้าผมตอบผิด เดี๋ยวผมกลับไปอ่านอีกรอบก็ได้” เขาพูดอย่างมั่นใจ ถ้าเป็นคนทั่วไป คืนเดียวคงทำไม่ได้แน่ แต่นี่เขาเรียนวิชาสมุนไพรจากคณะมาเป็นเทอม ทวนๆ หน่อยก็รื้อฟื้นได้หมดแล้ว
“The Pomegranate Shell (เปลือกทับทิม) มีรสอะไร”
“Astringent (ฝาด)”
“Willow (สนุ่น) มีสรรพคุณอะไร”
“Antipyretic (แก้ไข้)”
“พิกัดเบญจกูล ประกอบด้วยสมุนไพรอะไรบ้าง”
“ดอกดีปลี รากช้าพลู เถาสะค้าน เหง้าขิงแห้ง และรากเจตมูลเพลิงแดง”
“ถ้าจะใช้ Sodium Tetraborate (น้ำประสานทอง) มาทำยาต้องทำอย่างไร”
“ตั้งหม้อดิน ใส่น้ำยา ตั้งจนสารขึ้นฟู แล้วยกลงครับ”
สิ้นสุดเสียงตอบคำถามที่ 4 ชายเจ้าของร้านขายยาก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ ท่าทางของลุงย้งตอนนี้ตกใจกว่าตอนที่เขาบอกว่าอ่านตำราจบแล้วซะอีก
“ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะพูดจริงนะเนี่ย ตอนแรกนึกว่าหลอกข้าเล่นซะอีก เจ้าแอบใช้การ์ดอะไรช่วยรึเปล่าเนี่ย” ลุงย้งถามด้วยความสงสัย
“โหยย ลุง ผมจะไปใช้ลูกไม้อะไรได้หละ ผมก็อ่านเองนี่แหละ” เขาตอบอย่างจงใจลืมเรื่องยาชูกำลังเมื่อคืนไปก่อน ‘แหม่ แต่เขาก็ใช้ความสามารถอยู่เยอะนี่นา การ์ดนั่นก็แค่ตัวช่วย ไม่ต้องนับหรอก’
“เก่งไม่ใช่เล่นหนิเราหนะ” ลุงเอ่ยปากชม
“แน่นอนลุง นอกจากฉลาดแล้วยังหล่ออีกด้วยนะลุง” เฟี๊ยตพูดเชิงล้อเล่น
“บร๊ะ เอ็งนี่มันฉลาดแล้วก็หลงตัวเองเหมือนข้าตอนหนุ่มๆ เลย ถูกใจข้าจริงๆ” ลุงเจ้าของร้านแสดงความถูกใจในตัวชายหนุ่มออกมาอย่างเปิดเผย พลางเอามือเอื้อมไปโอบไหล่เขาด้วยความสนิทสนม พร้อมเอ่ยปากชมเขาไม่หยุด
“เรื่องเรียนไม่ต้องเป็นห่วง ทฤษฎีที่สอนได้ก็มีแค่ในหนังสือเล่มนั้นแหละ ซึ่งเจ้าก็เคลียร์ได้จนหมดแล้ว ที่เหลือแค่ทักษะการปฏิบัติ ไม่ต้องห่วงหรอก เก่งอย่างนี้หละถูกใจข้านัก ข้าจะเคี่ยวเข็ญให้หนักเลย”
“อ่ะ อันนี้ข้าให้เจ้า มันคือ ถุงเก็บสมุนไพร 4 มิติ เอาไว้เก็บสมุนไพรไว้ข้างใน เจ้าไม่ได้ไม่ต้องเปลืองที่ในหนังสือการ์ด เพราะไม่ว่าสมุนไพรจะเยอะแค่ไหน ถุงเก็บสมุนไพรก็นับเป็นการ์ดใบเดียว ถ้าไปหาซื้อตามท้องตลาดนี่ ราคาเป็นพันเหรียญเลยนะ แต่ข้าให้เจ้าฟรี เพราะเจ้ามันฉลาดถูกใจข้าจริงๆ ฮ่าฮ่า”
ชื่อ The Four-Dimensional Herb Bag (ถุงเก็บสมุนไพร 4 มิติ) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้สำหรับเก็บสมุนไพร
-
จากผู้แต่ง : นิยายเรื่องนี้จะดำเนินไปอย่างช้าๆ นะครับ เนื่องจากมันถูกวางแผนไว้แบบนี้ คนแต่งอยากให้คนอ่านเห็นถึงพัฒนาการของตัวละครอย่างช้าๆ เฟี๊ยตจะเก่งขึ้นอย่างมีเหตุผล หากไม่ทันใจใครไปบ้าง ต้องขออภัยไว้นะครับ แหะๆ อย่าว่าคนแต่งน้าาา
ใครอ่านแล้วชอบ อย่าลืมเม้นกันนะ คนแต่งอ่านเม้นแล้วแฮปปี้ที่สุดเลย
:katai4: :katai4: :katai4:
ถึงคุณ tutankamen : ขอบคุณมากครับผ๊ม ติดตามกันไปนานๆนะ
ถึงคุณ saruttaya : คงอีกสักพักกว่าจะเข้มข้น ปูเรื่องกันก่อน อย่าเพิ่งเบื่อกันน้าา
ถึงคุณ limousinx9 : ติดตามกันต่อไปนะครับผ๊มม
ถึงคุณ mesomeo2 : ขอบคุณครับ ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆน้า
ถึงคุณ redz : อย่าลืมมาอ่านนาคร๊าบบ
ถึงคุณ p_phai : ขอบคุณค๊าบบ
ถึงคุณ fizz : มันคงอืดอย่างนี้ไปสักพัก พอดีว่าแต่งไปเยอะแล้ว กลับไปแก้ไขจะทำให้เรื่องรวนเปล่าๆ พยายามเร่งอยู่ตอนนี้ 55 มันเป็นนิยายแนวฟิวชั่นครับ หลังๆมันจะฟิวชั่นอีกเยอะ รอติดตามชมครับผ๊ม
ถึงคุณ sukaz : ผมก็ชอบแนวนี้ครับ แต่หาอ่านยาก แต่งมันซะเองเลย 555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หน้า 2 แล้วว ฮิ้ววว
/รำวงฉลอง
ดำเนินไปช้าๆค่อยเห็นพัฒนาการของตัวละครไปนี่มันคุ้นๆแฮะ เหมือน"เลี้ยงต้อย"เลย #ไม่ใช่ย์
ได้การ์ดระดับ 7 มาแน่ะ สนุกแน่ๆงานนี้ อิอิย์
-
ฉลองหน้า 2 เฮ่ๆๆ
มาฉลองก่อนอ่านตอนที่ 8 ฮี่ๆๆๆ
-
เนื้อเรื่องแปลกไม่ซ้ำใครดี ไม่ค่อยเห็นใครแต่งเรื่องแนวนี้ซักเท่าไหร่ :katai2-1:
ตอนนี้ชักเอียนเรื่องแนวมหาวิทยาลัยเต็มที พล็อตเดิม ๆ เปลี่ยนแต่บุคลิกตัวละครและสถานที่ประกอบฉาก
เข้าใจว่า ต้องค่อย ๆ บอกเล่าพัฒนาการตัวละครและความสอดคล้องต้องกันไปทีละขั้น
รวมถึงต้องแทรกคำอธิบายเรื่องการเล่นเกมส์ลงไปด้วย
ก็ดีนะ จะได้ค่อย ๆ ปรับอารมณ์คนอ่านให้คล้อยตามจินตนาการของคนเขียนและพัฒนาการของตัวละคร
อย่างน้อยก็ยังดีกว่านิยายบางเรื่องที่พอมาถึงก็ไม่พูดพล่ามทำเพลงอะไร วิ่งเข้าใส่จะขวิดกันท่าเดียว
แค่เริ่มต้นก็เดาได้ว่า จะจบยังไง แบบนี้ยังน่าติดตามและน่าสนใจกว่าอีก
ขออย่างเดียว มาลงต่อเนื่องสม่ำเสมอก็พอ อย่าห่างหายไปนาน สงสารคนอ่านบ้าง
มายั่วให้อยากแล้วจากไป มันบาปนะครับ :hao3:
ป.ล. กด + เป็นกำลังใจให้แล้วนะครับ สู้ต่อไป ทาเคชิ :a2:
-
โอ้ว เริ่มได้ของดีกับเค้าบ้างแล้ว
อันที่จริงมันก็ไม่ได้อืดมากขนาดนั้นหรอกค่ะ อาจเพราะยังไม่เจอคนอื่น(ที่เป็นผู้ทดสอบ)ด้วยมั้งคะ เรื่องมันเลยยังดูเพลนๆอยู่
คือยังไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเพราะพูดกันตามตรงเลย เสน่ห์ของนิยายเกมออนไลน์อยู่ที่ความน่าตื่นเต้นนี่แหละ
แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมาอย่างโชกเลือด เอ้ย โชกโชนเกี่ยวกับนิยายแนวนี้มักจะเริ่มสนุกก็สักตอนที่10
ว่าแต่เกมมีพวกระดับรึเปล่าคะ เพราะเหมือนไม่มีระบบคอยแจ้ง ตอนฆ่าหมูก็ไม่ได้อะไรนอกจากการ์ด
ส่วนอาชีพคิดว่าน่าจะหลากหลายจากการที่เชิญคนทุกอาชีพมาทดสอบ(หรือไม่มีแต่ใช้เป็นทักษะแทน?)
ถ้าเริ่มออกจากเมือง ได้ต่อสู้จิงๆจัง ได้เจอคนอื่นน่าจะสนุกกว่านี้ค่ะ
-
แอบมาเมื่อไหร่เนี้ยย...ยาวไปๆๆ พ่อนักปรุงยาแห่ง January
-
ชอบอ่านแนวนี้มากเลยอ๊าาาา~!!
ติดตามกันต่อไป
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ :L2:
อย่าเพิ่งหายไปไหนก่อนซะหล่ะ :katai5:
-
ตอนที่ 9 The Four-dimensional Herb Bag
“ไหนลองเรียกใช้การ์ดดูซิ๊” ลุงย้งบอกให้เขาลองใช้การ์ดใบใหม่ที่เพิ่งได้จากตัวลุงเอง
“The Four-dimensional Herb Bag RELEASE” ชายหนุ่มเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ เพราะการ์ดในมือของเขากลายสภาพเป็นห้องขนาดประมาณ 30 ตารางวาขึ้นมาห้องหนึ่งโดยมีเขายืนอยู่ตรงกลาง ภาพของห้องมีลักษณะคล้ายภาพลวงตาหรือไม่ก็ภาพมายาฉะนั้น มันดูจางๆ แต่ก็มองเห็นลักษณะได้อย่างชัดเจน ที่สำคัญ ห้องที่เกิดขึ้นใหม่ก็ยังคงทับซ้อนอยู่กับร้านขายยาที่ยืนอยู่ในปัจจุบันนั้น ตอนนี้เขาเริ่มสับสน เพราะกวาดตามองไปรอบๆ ก็เห็นทั้งร้านขายยาเดิม ซ้อนทับอยู่กับห้องสมุนไพรที่เกิดขึ้นมาใหม่ จนบางครั้ง ก็ยากจะแยกไว้ว่าของบางชิ้นที่วางอยู่เป็นของจริงหรือของที่เกิดมาจากการ์ดกระเป๋าสี่มิติใบนั้น
“เห็นแล้วใช่มั้ย?” ลุงเจ้าของร้านถาม
“เอ่อ ที่เป็นเหมือนภาพสามมิติของห้องปรากฏขึ้นมาใช่เปล่าครับ”
“นั่นแหละๆ ห้องเนี่ยจะมีขนาดไม่จำกัด เวลาเก็บสมุนไพรอะไรมาได้ก็เอามาเก็บไว้ที่นี่ แต่ถ้ากลัวมันจะเกะกะ ก็เปลี่ยนเป็นการ์ดก่อนแล้วค่อยเก็บไว้ อีกฝั่งหนึ่งของห้องจะมีคล้ายๆ แปลงเกษตรเล็กๆ เห็นหรือเปล่า ตรงนั้นจะมีไว้เพื่อเอาต้นไม้ที่เราเก็บได้มาเพาะพันธุ์ต่อ ข้างๆ แปลงจะมีพลั่ว เสียม จอบ บัวรดน้ำต้นไม้อยู่ครบเลย ข้อสำคัญคือ แปลงนี้มีช่องไว้ปลูกได้แค่ 10 ช่องเท่านั้น ตัดสินใจให้ดี ควรจะเก็บไว้สำหรับปลูกพืชหายาก หรือที่ขายได้ราคาดีเท่านั้น นอกจากนี้ ถ้าจะปลูกสมุนไพร ต้องเก็บมาแล้วมาปลูกเลยทันทีเท่านั้น ห้ามเปลี่ยนเป็นการ์ดก่อนแล้วนำมาปลูก มันจะปลูกไม่ขึ้น รายละเอียดก็น่าจะครบแล้วนะ อ่อ เวลาใช้ควรใช้ในที่โล่งๆนะ ภาพที่เจ้าเห็นมันจะได้ไม่ทับซ้อนกันให้สับสน แล้วก็เวลาจะทำงานอะไรในห้องนี้ ไม่ต้องขยับตัว สั่งด้วยความคิดก็พอ อุปกรณ์ต่างๆจะทำงานให้เอง ถ้าเจ้าขยับตัวคนเขาจะหาว่าเจ้าบ้าได้นะ เพราะคนอื่นจะไม่เห็นภาพจากถุงนี้ด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า”
“โหวว ไฮเทคมากเลยครับลุง น่าสนุกมากๆ แต่เสียดาย ผมเปลี่ยนต้นไม้เป็นการ์ดไปหมดแล้ว ยังปลูกไม่ได้สินะครับ ไว้เดี๋ยวผมไปหาต้นไม้แพงๆแล้วเอามาปลูกดีกว่า จะได้รวยๆ กับเขามั่ง” เฟี๊ยตเริ่มร่าเริงเมื่อหาลู่ทางในการหาเงินเพิ่ม
“ได้ๆๆ ไว้เดี๋ยวใกล้ๆออกเดินทาง เดี๋ยวข้าจะพาทัวร์เก็บสมุนไพรแถวๆ นี้ให้ครบทุกชนิดเลยละกัน ส่วนชนิดอื่นๆ เจ้าก็ไปตามเก็บเอาที่เมืองอื่น”
“ออกเดินทาง?” ชายหนุ่มทวนคำขึ้นด้วยความสงสัย
“อ๊าว นี่เจ้าไม่รู้หรอว่าอยู่เมืองเดียวเนี่ย มันเก็บการ์ดสูงสุดได้ไม่ครบ 100 ใบหรอก เจ้าต้องเดินทางไปให้ครบ 12 เมืองแหละ ถึงจะเคลียร์เกมได้ ตอนนี้เจ้าก็ต้องฝึกทักษะเบื้องต้นไปก่อน แล้วก็หาเงินไปพลางๆ ไว้พอพร้อมเมื่อไหร่ก็จะได้ออกพจญภัยแล้ว” ลุงย้งอธิบาย
ความจริงแล้วชายหนุ่มก็รู้ถึงข้อเท็จจริงข้อนี้ดี ว่าดินแดนสาบสูญแห่งนี้ประกอบด้วยเมือง 12 เมือง ที่เรียงลำดับความ “โหด” ไปตามรายชื่อเดือนในปฏิทิน ตอนนี้เขายังอยู่แค่เมือง January ซึ่งเป็นเมืองแรกในปฏิทิน เขาจะไปเคลียร์เกมนี้ได้ยังไง แต่เอาเข้าจริงเขาก็เกือบจะลืมเป้าหมายที่จะมาที่นี่เสียแล้ว เขาต้องเก็บการ์ดสูงสุดให้ได้ 100 ใบ เวลาที่ผ่านมา เขาก็แค่ยังตื่นเต้นกับเรื่องราวของโลกใหม่ จนลืมไปว่าการเดินทางที่แท้จริงของเขายังทอดยาวไปอีกไกลนัก
“ช่างมันก่อนเถอะ เดี๋ยววันนี้ข้าจะสอนเรื่องเภสัชวัตถุนะ เรื่องทฤษฎีเจ้าคงรู้หมดแล้ว ข้าจะเน้นส่วนของการนำไปใช้ละกัน พวกทักษะการแยกความแตกต่างของพืชที่คล้ายกัน การสังเกตพืชต่างๆ ในธรรมชาติ แล้วก็รสของสมุนไพรตัวที่ใช้บ่อยๆ ตามข้าเข้ามาในห้องเก็บสมุนไพรได้เลย” ว่าที่อาจารย์ปรุงยาของเขาเอ่ย และเดินนำเขาไปสู่ด้านในของร้าน ขณะนี้ เขาได้มายืนอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยลิ้นชักไม้เต็มไปหมด ที่ลิ้นชักก็จะมีชื่อสมุนไพรแตกต่างกันไปติดอยู่เรียงกันไป บางส่วนก็เป็นชื่อต้นไม้ บางส่วนก็เป็นชื่อพิกัดยา และบางส่วนก็เป็นชื่อตำรับยาที่ปรุงเรียบร้อยแล้ว
การเรียนการสอนเริ่มต้นอย่างง่ายๆ โดยการที่อาจารย์ของเขา (ซึ่งก็คือลุงย้งนั่นเอง) จะหยิบสมุนไพรแต่ละชนิดที่มีลักษณะใกล้เคียงกัน หรือมีรสชาติใกล้เคียงกัน มาให้เขาดูเพื่อแบ่งแยกความแตกต่าง รวมไปถึงการนำไปใช้ประโยชน์ ซึ่งแน่นอนว่าสรรพคุณในเกม ย่อมแตกต่างไปจากชีวิตจริงอยู่ไม่น้อย เรื่องเหล่านี้จึงเป็นเรื่องที่เขาจะต้องจดจำไปให้ได้มากที่สุดเพื่อใช้เป็นประโยชน์ในการเล่นเกม ผ่านไปได้กว่าครึ่ง เฟี๊ยตก็ขอกระดาษกับปากกาเพื่อจดบันทึกเพราะกลัวจะจำได้ไม่หมด แต่ลุงย้งก็บอกว่าไม่จำเป็น เพราะ The Seedling Bible ของเขาจะจดจำให้ทั้งหมดอยู่แล้ว สงสัยอะไรก็ถามจากหนังสือเอา (ลุงย้งเคยเห็นเขาถือหนังสือ The Seedling Bible เข้ามาในร้านครั้งหนึ่ง จึงไม่ได้เตรียมอุปกรณ์เครื่องเขียนมาให้เขาจดบันทึก เพราะว่ารู้ความสามารถของไพ่พรสวรรค์ใบนี้ดี)
“ยังไหวอยู่เปล่า” ลุงย้งเอ่ยถามขึ้นเมื่อลิ้นชักในส่วนของวัตถุดิบสมุนไพรถูกเปิดและหยิบขึ้นมาสอนไปกว่าครึ่งห้องแล้ว
“ไม่ไหวก็ต้องไหวสิลุง ผมไม่ไหวได้หรอ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตตอบแบบไม่จริงจัง
“ก็ถามไปงั้นแหละ ไม่ไหวก็จะให้เรียนต่ออยู่ดี ฮ่าฮ่า” ลุงพูดก่อนจะเริ่มต้นสอนต่อไปเรื่อยๆ จนมาสิ้นสุดที่ลิ้นชักสุดท้ายในส่วนของวัตถุดิบสมุนไพร
“ความจริงพืชสมุนไพรที่มีอยู่ในเกมนี้ไม่ได้มีแค่ 150 ชนิดหรอก พูดให้ถูกก็คือ พืชสมุนไพรที่เป็นไพ่ตัวตนที่มีอยู่ในเกมนี้มีแค่ 150 ชนิด แต่ยังมีพืชบางชนิดที่จัดอยู่ในไพ่สูงสุดที่ถือเป็นเงื่อนไขในการเคลียร์เกมด้วย แน่นอนว่ามันจะต้องมีราคาแพงและหายากมากๆ และที่ร้านของลุงมีอยู่แค่ชนิดเดียว ก็คือ หญ้าฝรั่น (Saffron)” อาจารย์ของเขาพูดพลางเปิดลิ้นชักสุดท้ายที่ไม่มีชื่อและถูกล๊อคกุญแจไว้ ก่อนจะหยิบถุงพลาสติกขนาดเล็กที่ภายในบรรจุเกสรดอกไม้เล็กๆ ที่มีสีออกไปทางส้มจนเกือบแดง
“หญ้าฝรั่น หรือ Saffron เป็นพืชที่ใช้ในการปรุงรสอาหารระดับสูง ถูกปลูกได้เฉพาะที่เมือง October ดินแดนอาคเนย์แห่งความลับเท่านั้น การจะหาซื้อหญ้าฝรั่นบริสุทธิ์เป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะแหล่งเพาะปลูกจะไม่ขายให้เดี่ยวๆ แต่จะขายแบบผสมกับเกสรดอกคำฝอย (Safflower) ซึ่งมีราคาถูกมาก เหตุด้วยสินค้าไม่มีขายแต่เป็นที่ต้องการของตลาด จึงทำให้หญ้าฝรั่นบริสุทธิ์มีราคาสูงมาก มากจนมีคนที่จะรับซื้อเกสรผสมของพืชทั้ง 2 ชนิด เพื่อแยกหญ้าฝรั่นเดี่ยวๆ ออกมาขายในราคาสูงลิบลิ่ว และนำดอกคำฝอยที่เหลือๆ มาขายในราคาถูก แม้ว่าอาชีพ Pollen Analysts (นักวิเคราะห์เกสร) นี้จะมีคนทำเป็นอยู่ไม่มาก แต่ก็เรียกได้ว่าอู้ฟู้พอสมควร ความจริงที่เมืองนี้ก็มีอยู่คนหนึ่ง เปิดร้าน Safshop อยู่ตรงหัวมุมถนน ทั้งร้านจะมีขายแค่หญ้าฝรั่นกับดอกคำฝอยเท่านั้นเอง”
“แล้วเวลาเขาแยก เขาแยกโดยวิธีอะไรหรอลุง” เฟี๊ยตถามด้วยความสงสัย
“เทคนิคของนักวิเคราะห์เกสรแต่ละคนค่อนข้างเป็นความลับนะ แต่ที่ลุงพอรู้มาบ้าง ส่วนใหญ่จะใช้การดูสีและการพิสูจน์กลิ่น เพราะหญ้าฝรั่นจะมีกลิ่นที่หอมรุนแรงมาก ในขณะที่ดอกคำฝอยแทบจะไม่มีกลิ่นเลย พูดเหมือนง่ายนะ แต่พอเอาเข้าจริงกลิ่นหญ้าฝรั่นมันจะฟุ้งมาก จนแทบแยกไม่ออกหรอกว่ามาจากเกสรไหนกันแน่ ลุงเคยพยายามจะลองเอาดีทางนี้อยู่พักนึง แต่ก็ไม่สำเร็จ เสียเงินไปโข แต่ก็ได้มาแค่หญ้าฝรั่นถุงนี้ถุงเดียวนี่แหละ”
“มันน่าจะมีวิธีที่ง่ายกว่านั้นดิลุง ผมว่านะ” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างสนใจ
“ลุงว่ามันก็คงมีแหละ แต่ลุงเลิกสนใจไปแล้ว ขาดทุนไปเยอะ ไม่อยากซ้ำรอย ฮ่าฮ่า บทเรียนวันนี้จบเท่านี้แหละ เดี๋ยวข้าขอตัวไปเปิดร้านต่อก่อน ช่วงเย็นๆ ลูกค้าน่าจะเยอะ นี่ก็จะ 4 โมงแล้ว ถ้าว่างก็ลองไปสำรวจดูแถวๆป่าทิวสนอีกรอบก็ได้ แต่ถ้าขี้เกียจ ก็ลองเดินเล่นดูในเมืองก็ได้นะ เดินเล่นดูร้านค้าอื่นๆ เผื่อจะได้ไอเดียในการเล่นเกมเพิ่มมากขึ้น ไปกันเถอะ” ลุงย้งพูดพร้อมกับนำหญ้าฝรั่น (ที่เขายังไม่ได้มีโอกาสแม้กระทั่งจะได้สัมผัส) เข้าไปเก็บยังลิ้นชักเดิม ก่อนจะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้เขาเดินออกไปจากห้องพร้อมกัน
-
จากผู้แต่ง : เนื้อเรื่องเคลื่อนที่ไปอย่างรวดเร็วราวหอยทากขี่เรือเอี๊ยมจุ๊น 555 คนแต่งพยายามเร่งแล้วจริงๆนะ /หลบตา
ขอปูเรื่องกันก่อนเนอะ อยากให้ตัวเอกเราเก่งแบบมีเหตุมีผล :)
เม้นกันสักนิด เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเนอะ รักคนเม้นทุกคนเลย ฮู่เร่
ปล. ขึ้นหน้าสองแล้ว น้ำตาจะไหล 555
:katai4: :katai4: :katai4:
ถึงคุณ mesomeo2 : เลี้ยงต้อยเลยหรอ น้ำลายไหลเลยงิ เย้ยยยยย 555
ถึงคุณ saruttaya : มาอ่านตอนที่ 9 ต่อเลยนะ ลงแล้ว ฮี่ฮี่
ถึงคุณ fanfic2010 : ขอบคุณครับ วิเคราะห์เรื่องได้ขาดมาก วางแผนไว้อย่างนั้นจริงๆ ไม่หายครับไม่หาย แต่งตุนไว้เยอะ พยายามลงให้ได้ทุกวันๆ
ถึงคุณ fizz : เกมนี้ไม่มีเลเวลครับ เพราะเกมไม่ได้เน้นที่ผู้เล่นว่าจะต้องมีความสามารถในการต่อสู้ แต่จะเน้นที่การใช้การ์ดเป็นหลัก เลยไม่มีเลเวลครับ แต่ผู้เล่นจะพัฒนาทักษะตัวเองให้เก่งขึ้นหรือเปล่าก็แล้วแต่ ส่วนเรื่องอาชีพ จะมีกล่าวต่อไปครับผม
ถึงคุณ tutankamen : แอบมาอีกแล้วครับ มาอ่านต่อเร็วๆๆ อิอิ
ถึงคุณ film1233 : คนแต่งไม่หาย คนอ่านก็ต้องไม่หายนะครับ อยู่เป็นเพื่อนกันๆๆ
:heaven :heaven :heaven
-
นุ้งเฟี๊ยตของเราน่าจะเอาดีได้หลายทางนะครับ ดูจากที่เป็นคนชอบเอาชนะแล้ว คงจะตั้งใจทำเต็มที่
ว่าแต่ไม่เจอผู้เล่นคนอื่นเลยน้า ถึงจะเป็นระยะ Alpha Test (น่าจะเป็นช่วงนี้) ก็ตามเถอะ
ผู้เล่นหลายๆคนเล่นร่วมกันเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเกมออนไลน์นะครับ
เอ รึว่าเพราะภารกิจสะสมการ์ด 100 ใบ ทำให้ไม่มีใครอยากยุ่งกันหว่าา ติดตามครับ
-
อยากให้หนูเฟี๊ยตพัฒนาด้านเวทย์ด้วยจัง
เอาให้ครบสูตรไปเยยยยย~
-
อ่านสนุกดี Detail เยอะ ผมอ่านแล้วประมาณว่าผมเล่นเกมส์นี้ด้วยได้และกำลังฝึกไปพร้อม เฟี๊ยต ปล....รอพระเอกอย่างใจจดใจจ่อ
-
เป็นแนวเกมออนไลน์ที่แหวกแนวดี
มาเป็นการ์ดเลย5555
แต่ละใบแปลกทั้งนั้น
รออ่านๆรอพระเอกด้วย ฮาาาา
-
ตอนที่ 10 January Town
หลังจากเภสัชกรเฟี๊ยตได้ใช้เวลากว่า 5 ชั่วโมงอยู่กับการศึกษาวัตถุดิบสมุนไพรต่างๆที่นำมาใช้ทำยากับลุงย้ง เจ้าของร้านขายยาครอบจักรวาล หรืออีกนัยหนึ่ง อาจารย์สอนปรุงยาของเขานั่นเอง ชายหนุ่มก็ตัดสินใจพักเรื่องการเรียนสมุนไพรสำหรับวันนี้ไว้เพียงเท่านี้ และออกมาเดินเล่นสำรวจในเมืองเล็กๆ นี้ให้รอบ หวังเพื่อจะหาความรู้ใหม่ๆ และลู่ทางที่จะใช้ในการพิชิตเกม
หลังจากออกจากร้านขายยาได้ไม่นาน เขาก็พบว่าในเมืองนี้มีร้านอะไรหลายๆ อย่างที่น่าสนใจ ไล่ไปตั้งแต่ ร้านขายอาหารจีน ร้านขายลูกกวาด ร้านซักรีด ร้านขายเสื้อผ้า ร้านขายอุปกรณ์ทำครัว ร้านขายของสด ร้านขายการ์ด ร้านให้คำปรึกษาการเล่นเกม (แบบเสียเงิน) และร้านต่างๆ ที่เขายังมองไม่เห็นชื่อร้าน เรียงรายกันไปอย่างไม่เป็นระเบียบตามสองข้างถนน
ร้านแรกที่ชายหนุ่มตัดสินใจเข้าไปสำรวจ คือ ร้านขายการ์ดที่อยู่ถัดออกไปจากร้านขายยาไม่มากนัก เมื่อเปิดประตูเข้ามาในร้านก็พบกับบรรยากาศคล้ายกับร้านสะดวกซื้อเล็กๆ ภายในร้านประกอบด้วยเคานเตอร์ และชั้นวางโชว์สินค้าขนาดค่อนข้างใหญ่วางตามแนวยาวของร้านอีกหนึ่งชั้น ผนังและเพดานตกแต่งด้วยสีเขียวพาสเทลอ่อนๆ เรียบง่าย บนชั้นวางโชว์สินค้าเต็มไปด้วยซองใส่การ์ดเรียงวางแถวกันไปอย่างเป็นระเบียบ ลวดลายหน้าซองการ์ดแตกต่างกันไป ส่วนใหญ่จะเป็นรูปสัตว์ หรือสิ่งของที่เขาไม่รู้จัก เมื่อเขาละสายตาจากบรรดาซองการ์ดที่เรียงรายกันอยู่ เขาก็กวาดสายตามาพบกับหญิงสาวคนหนึ่ง ที่คาดคะเนจากสายตาแล้วอายุน่าจะไม่ต่างจากเขามาก กำลังส่งยิ้มให้มาจากทางหลังเคานเตอร์ เหมือนกำลังจะเสนอความช่วยเหลือ แต่ยังไม่อยากจะรบกวนลูกค้าใหม่ในเวลานี้
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยถามหลังจากที่เห็นว่าเขามองสำหรับร้านได้สักพัก
“อ่อ ผมเป็นผู้เล่นใหม่น่ะครับ ไม่ค่อยรู้เรื่องรายละเอียดเกี่ยวกับการ์ดเลย พอจะให้คำแนะนำได้มั้ยครับ” เขาเอ่ยถามอย่างสุภาพ
“ด้วยความยินดีค่ะ คุณจะฟังในส่วนที่คุณได้ฟังไปแล้วจากพนักงานต้อนรับโรงแรมที่เริ่มต้นเกมด้วยหรือเปล่าคะ หรือจะข้ามตรงส่วนนั้นไปเลย” หญิงสาวถาม
“ข้ามไปเลยก็ได้ครับ”
“อย่างที่ทราบไปแล้ว ไพ่ในเกมนี้จะมีหลักๆ อยู่ทั้งหมด 3 ประเภทค่ะ โดยมีวิธีที่จะได้มาอยู่ 3 วิธีหลักๆ คือ เอาชนะคู่ต่อสู้หรือพิชิตเหตุการณ์ต่างๆได้ การซื้อมาด้วยเงิน และการแลกเปลี่ยนกับผู้เล่นคนอื่นค่ะ”
“แบบแรกนั้นจะพบได้ทั่วไปตามเหตุการณ์ในเกมค่ะ เมื่อเราต่อสู้กับสัตว์ประหลาดต่างๆ แล้ว เมื่อเราเอาชนะได้ เราก็จะสามารถสั่งผนึกสัตว์เหล่านั้นเป็นไพ่ได้ค่ะ หรือมันอาจจะกลายสภาพกลับมาเป็นไพ่เองก็ได้ค่ะ แล้วแต่การ์ดแต่ละชนิด ในขณะที่การพิชิตภารกิจหรือเหตุการณ์ เราจะได้การ์ดมาเมื่อทำสำเร็จ โดยการ์ดอาจจะปรากฏขึ้นมาเอง หรือผู้มอบหมายภารกิจเป็นคนมอบให้เราก็ได้ค่ะ”
“แบบที่ 2 คือ การซื้อการ์ดด้วยเงินค่ะ โดยจะสามารถซื้อจากร้านขายการ์ดที่มีตั้งอยู่ในทุกเมืองค่ะ โดยโอกาสการจะพบการ์ดต่างๆในแต่ละเมืองก็จะแตกต่างกันออกไป โดยการ์ดจะถูกขายเป็นซอง 1 ซองจะประกอบด้วยการ์ด 3 ใบ โดยราคาก็จะแตกต่างกันไปค่ะ มีตั้งแต่ 300 เหรียญ ไล่ไปจนถึง 10,000 เหรียญค่ะ โดยยิ่งซองการ์ดราคาแพงมาก ก็จะยิ่งมีโอกาสได้การ์ดที่มีระดับสูงหรือหายากแปรผันไปตามราคาค่ะ โดยการ์ดส่วนใหญ่ที่อยู่ในซองจะเป็นการ์ดตัวตนกับการ์ดเวทมนตร์ค่ะ การ์ดสูงสุดจะหาได้ยากมากจากเปิดซอง แต่ก็มีโอกาสสูงมากขึ้นเมื่อราคาแพงขึ้น แต่อย่างไรก็ยังถือว่ามีโอกาสน้อยอยู่ดี นอกจากนี้ร้านขายของทั่วๆ ไปก็ถือเป็นร้านขายการ์ดอีกแบบหนึ่งนะคะ เพราะเราสามารถเลือกซื้อไอเทมต่างๆ แล้วเปลี่ยนกลับเป็นไพ่ได้ค่ะ”
“แบบสุดท้าย คือ การแลกเปลี่ยนค่ะ ผู้เล่นสามารถแลกเปลี่ยนการ์ดกันได้โดยใช้คำสั่งในหนังสือ และเมื่อทั้งสองฝ่ายตกลงยินยอม การ์ดจะถูกสับเปลี่ยนเจ้าของโดยอัตโนมัติค่ะ ผู้เล่นจะไม่สามารถขโมยการ์ดกันได้ค่ะ ยกเว้นใช้ความสามารถของการ์ดเวทมนตร์ ซึ่งถือว่าเป็นการแย่งชิงการ์ดอย่างถูกกติกาค่ะ”
“ความจริง สามารถพบการได้รับการ์ดในเกมอีกหนึ่งวิธีค่ะ คือการได้มาจากการเดิมพัน หลายครั้งที่ผู้เข้าร่วมเกมให้การ์ดแข่งขันกันเอง โดยจะมีเดิมพันกันเป็นการ์ดค่ะ ผู้แพ้จะต้องมอบการ์ดให้ผู้ชนะตามตกลง ความจริงวิธีการนี้ไม่ใช่วิธีที่เป็นทางการที่ทางเกมกำหนดขึ้นค่ะ แต่ถ้าผู้เล่นตกลงใจจะแข่งขัน สามารถทำได้ค่ะ”
“ไพ่พรสวรรค์ นับเป็นไพ่แบบพิเศษค่ะ สามารถได้มาจากเหตุการณ์ต่างๆเท่านั้น ไม่สามารถซื้อหรือแลกเปลี่ยนได้ค่ะ”
“นอกจากนี้ ไพ่ที่ผู้เล่นสะสมมาได้ สามารถขายกับทางร้านได้ด้วยค่ะ โดยราคารับซื้อจะเป็นราคามาตรฐานเท่ากันทุกเมืองค่ะ ขายได้ทุกประเภทนะคะ ยกเว้นไพ่พรสวรรค์ ขายไม่ได้ค่ะ อ่อ เพิ่มเติมนะคะ ร้านขายการ์ดจะมีช่วงโปรโมชั่นบางช่วงที่จะมีการ์ดมาขายแบบไม่ต้องสุ่มค่ะ คือบอกชื่อการ์ดและราคากับลูกค้าเลย ซึ่งการ์ดก็จะเปลี่ยนไปตามช่วงโปรโมชั่นค่ะ ส่วนราคาก็จะเป็นไปตามระดับและความหายากของการ์ดนั้นๆ ค่ะ มีอะไรสงสัยเพิ่มเติมอีกมั้ยคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่ออธิบายจบ
“แล้วตอนนี้ที่ร้านมีโปรโมชั่นการ์ดใบไหนอยู่มั้ยครับ ระดับเท่าไหร่ ราคาเท่าไหร่ครับ” เขาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“มีค่ะ โปรโมชั่นตอนนี้เป็น การ์ด The Strategy of Bill Gates (กลยุทธ์ของบิลเกตต์) ค่ะ ไพ่ใบนี้เป็นไพ่ลำดับที่ 90 ของไพ่สูงสุดค่ะ ราคาอยู่ที่ 25,000 เหรียญค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพลางชี้ไปที่ตู้เซฟขนาดใหญ่ที่ด้านหน้าทำมาจากกระจกพิเศษอย่างหนา ทำให้มองทะลุเข้าไปเห็นไพ่ใบนึงที่เป็นรูปบุคคลระดับตำนานคนหนึ่งที่มีชีวิตอยู่ในช่วงหลายสิบปีก่อนกำลังถือลูกรูบิคอยู่ในมือ
“อ่อครับ แล้วพอจะเช๊คราคาไพ่ได้มั้ยครับ ว่าถ้าผมขายจะได้ราคาใบละเท่าไหร่ครับ”
“ได้ค่ะ ด้วยความยินดีค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ เมื่อเห็นดังนั้นเฟี๊ยตจึงลองสุ่มชื่อไพ่ของเขาที่เขาจำชื่อได้ เพื่อลองเช๊คราคาขายดู
“The Lazy Donkey 15 เหรียญค่ะ”
“Henna 40 เหรียญค่ะ”
“The Africa Warthog 85 เหรียญค่ะ”
“Qinghao 420 เหรียญค่ะ”
‘ราคาน่าสนแฮะ ก็ขายได้ราคาดีอยู่นี่นา สงสัยต้องวางแผนการใช้การ์ดดีดีแล้ว อันไหนไม่จำเป็นจะได้ขายๆไปซะบ้าง เผื่อจะได้ซื้อไพ่ใหม่ๆ มาสะสม’
“ผมสงสัยนิดนึงครับ สมมติว่าผมมีไพ่สูงสุด สมมติว่าเป็นไพ่หมายเลข 10 ถ้าผมขายให้กับทางร้าน อย่างนี้ก็แปลว่าในเกมจะเหลือไพ่หมายเลข 10 แค่ 9 ใบหรือเปล่าครับ เพราะการ์ดอยู่ที่ร้านอีกใบนึง”
“ไม่ใช่ค่ะ ทันทีที่คุณขายการ์ดให้กับทางร้าน การ์ดจะถูกรีเซ็ตใหม่ให้กับระบบค่ะ การ์ดจะกลับเข้าไปอยู่ในเกมเหมือนเดิมค่ะ โดยคุณสามารถกลับไปตามหาการ์ดได้อีกครั้ง แต่โดยปรกติแล้ว เมื่อคนๆเดิมกลับไปหาการ์ดเดิม เงื่อนไขการได้การ์ดมักจะเปลี่ยนไปค่ะ เพื่อป้องกันการขายแล้วกลับไปผนึกซ้ำ” หญิงสาวเจ้าของร้านยิ้มน้อยๆ เหมือนเป็นการแสดงออกว่ารู้ทันความคิดแกมโกงของเขา
“ขอบคุณครับ”
หลังจากที่ซักถามข้อสงสัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟี๊ยตก็เดินเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ไปตามถนนเรื่อยเปื่อย เป้าหมายหลักก็คือหาข้อมูลการเล่นเกมเป็นหลัก และพยายามจะหาแนวทางการหาเงินใหม่ๆ ทุกๆ ครั้งที่เขาเข้าออกร้านค้าต่างๆ ก็จะได้รับคำชักชวนให้ลองฝึกทักษะใหม่ๆ เพื่อพัฒนาศักยภาพพื้นฐานทางร่างกายและจิตใจ รวมไปถึงเพิ่มช่องทางการหาเงินใหม่ๆ ให้กับตัวเอง ในตอนแรกเขาก็มีความสนใจที่อยากจะลองไปฝึกทำงานเป็นพ่อครัวร้านลูกกวาด แต่พอนึกไปนึกมาก็ตัดสินใจปฏิเสธ เพราะเห็นว่างานร้านขายยาที่ทำอยู่ก็น่าจะหาเงินได้มาพอสมควร เขาจะตัดสินใจไม่หางานอื่นเพิ่มอีก เพราะตั้งใจว่าจะตั้งใจเก็บความรู้ให้มากที่สุด และรีบออกเดินทางไปจากเมืองนี้เพื่อเริ่มรวบรวมไพ่สูงสุดสักที
แต่ระหว่างที่เขาเดินสำรวจร้านรวงต่างๆ มากมายในเมืองไปเรื่อยๆ นั้น ใจเขาก็ยังคงคิดถึงบทสนทนาสุดท้ายที่ได้ถามกับเจ้าของร้านขายการ์ดก่อนจะออกมาจากร้าน เพราะตอนที่เขากำลังจะออกจากร้าน เขาก็เกิดความคิดหนึ่งแว๊บขึ้นมาในสมอง ก่อนจะหันไปถามหญิงสาวคนนั้น และคำตอบที่ได้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจเขาอยู่จนถึงตอนนี้
“ไม่ทราบว่ามีไพ่ชื่อว่า Saffron มั้ยครับ ถ้ามีราคาเท่าไหร่ครับ”
“ไพ่ชื่อว่า Saffron ไม่มีค่ะ มีแต่ไพ่ชื่อว่า The Fluorescent Saffron หรือหญ้าฝรั่นเรืองแสง เป็นไพ่สูงสุดลำดับที่ 94 ค่ะ ราคารับซื้อของทางร้านตอนนี้อยู่ที่ราคาใบละ 10,000 เหรียญค่ะ”
‘ใบละตั้ง 10,000 เหรียญ มันต้องมีวิธีแยกสักวิธีแหละน่า ถ้าเราหาวิธีนั้นเจอนะ รวยเละ!’
จากผู้แต่ง : วันเสาร์อาทิตย์จะไปต่างจังหวัดครับ เลยแอบมาต่อให้ก่อน เจอกันอีกทีพรุ่งนี้ค่ำๆเลยครับ เดี๋ยวเที่ยวเผื่อฮะ 55
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นน้า ขอบคุณครับบบ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ถึงคุณ mesomeo2 : ไม่ต้องกลัวครับ เฟี๊ยตได้เจอเพื่อนร่วมเกมแน่ๆ แต่ตอนนี้ ถ้าลองสังเกตดีดี เวลาในเกมเพิ่งผ่านไปแค่สองสามวันเองครับ เฟี๊ยตไปแค่โรงแรมกับห้องเรียน เลยยังไม่ได้เจอใครครับผม :)
ถึงคุณ saruttaya : ติดตามครับ ว่าเฟี๊ยตจะเอาดีด้านเวทย์ด้วยหรือเปล่า ><
ถึงคุณ tutankamen : ผมพยายามลงรายละเอียดปริมาณมาก แต่ทยอยลงช้าๆ เพราะอยากให้คนอ่านอินไปกับนิยายด้วยครับ ให้คนอ่านได้คิดตาม ลองแก้ปัญหาดู ตามตัวเอกน่ะครับ แฮ่ๆ ส่วนพระเอกนั้น รออีกสักพักนะครับ มาช้ายังดีกว่าไม่มานะค๊าบบบ
ถึงคุณ bulldog17 : ขอบคุณที่ชอบนะครับ ติดตามกันต่อไปนะครับ อย่าหายไปไหนน๊า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เที่ยวให้สนุกนะครับ อย่าลืมหยิบของไปแต่งนิยายด้วย ฮาา
หญ้าฝรั่นแพงจริงแฮะ นุ้งเฟี๊ยตพยายามหาวิธีต่อไป
-
เที่ยวให้สนุกน่ะจร้า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ชอบๆๆอ่ะ ว๊ายยยย เค้าตื่นเต้นนนนน
:hao7: :hao7:
-
เราชอบเรื่องนี้นะไม่เร่งไม่ช้าน่าติดตาม
เดิมชอบแนวนี้อยู่แล้ว พอมาเจอรีบเข้ามาอ่านเลย
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง รอตอนต่อไป *___*
-
หาเงินตลอด5555555
้อยากรู้จริงๆ งกๆ แบบนี้จะเจอหนุ่มแบบไหน :-[
ชอบค่า :man1:
-
เที่ยวให้สนุกครับ ว่าแต่......นายเอกเราสาย "งก" สินะครับ 55+
-
^
^
^
นุ้งเฟี้ยตไม่ได้งกนะครับ เขาเรียกว่าเห็นคุณค่าทรัพยากรต่างหาก //ออกโรงปกป้องลูกรัก(?)
-
ตอนที่ 11 Chakra
‘ไบเบิ้ล เรามีวิธีการแยก Saffron ออกจาก Safflower ได้อย่างไรบ้าง’ เฟี๊ยตตั้งคำถามกับหนังสือคู่ใจของเขาทันทีที่กลับถึงที่พัก ตัวเขาเองยังติดใจกับไพ่ใบนี้อยู่ไม่น้อย ทั้งด้วยเหตุผลทางด้านราคา แล้วอีกอย่าง ไพ่ใบนี้ก็อยู่ในกลุ่มไพ่สูงสุด ซึ่งยังไงเขาก็ต้องหามันมาครอบครองให้ได้อยู่ดี
‘วิธีการแยกหลักเกสรของดอกไม้ทั้ง 2 ชนิดออกจากกันหลักๆ มีแค่ 3 วิธีเท่านั้น วิธีการแรกคือ แยกจากกลิ่น โดยกลิ่นของหญ้าฝรั่นจะมีลักษณะเฉพาะตัวและหอมรุนแรงกว่าดอกคำฝอย วิธีการที่ 2 คือ แยกจากรสชาติ โดยรสชาติของหญ้าฝรั่นจะมีลักษณะเฉพาะตัวและรุนแรงกว่าดอกคำฝอย และวิธีสุดท้าย คือ แยกจากสีของเกสร ซึ่งทำได้ยากมาก เพราะสีของเกสรของดอกไม้ทั้ง 2 ชนิดใกล้เคียงกันจนแทบแยกไม่ออกด้วยตา’ ไบเบิ้ลตอบผ่านตัวอักษร
‘ไอ้คำว่ากลิ่นเฉพาะตัวกับรสชาติเฉพาะตัวนี่มันเป็นยังไงอ่า ไบเบิ้ล ขอคำอธิบายละเอียดกว่านี้อีกหน่อยได้เปล่า’ ชายหนุ่มถามต่อทันทีเมื่อเห็นคำอธิบายที่รู้สึกว่าไม่ช่วยอะไรมากนัก
‘ถ้าอยากรู้ นายท่านต้องลองดมและชิมของจริงเท่านั้น ไบเบิ้ลไม่มีคำอธิบายลึกกว่านี้ได้อีกแล้ว’ ไบเบิ้ลของเขาตอบกลับมาอย่างจนปัญญา
‘ไม่เป็นไร ไบเบิ้ล ไม่เป็นไร ขอข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับหญ้าฝรั่นและคำฝอยหน่อย’ เขาถามต่อ
คำตอบของหนังสือคู่ใจปรากฏขึ้นเต็ม 2 หน้ากระดาษสำหรับหญ้าฝรั่น และเปิดหน้าต่อไปจะพบกับอีก 2 หน้ากระดาษเต็มของคำฝอย เขากวาดสายตาคร่าวๆ เพียงครู่เดียวก็ปิดหนังสือลง ข้อมูลทั้งหมดที่มีไม่ต่างจากตำรายาที่เขาอ่านไปก่อนแล้วเลย
‘มันต้องมีวิธีที่ดีกว่านี้สิ’ เฟี๊ยตเฝ้าแต่ครุ่นคิด จนตัวเขาเองเผลอหลับไปโดยไม่รู้สึกตัว
วันที่สองของการเรียนรู้การปรุงยา (แต่เป็นวันที่สามของการเล่นเกม) ของเขาเริ่มขึ้นตั้งแต่ช่วงเวลาสายๆของวัน เนื่องจากชายหนุ่มตื่นมาค่อนข้างสาย หลังจากกินข้าวเช้าตอนเกือบสิบโมงเสร็จแล้วก็ว่าง เขาจึงตัดสินใจไปที่ร้านขายยาตั้งแต่ยังไม่เที่ยงวัน ลุงย้งจึงให้เขาลงไปศึกษาพวกพืชสมุนไพรที่เป็นวัตถุดิบด้วยตัวเองก่อน เขาขอลุงย้งดมและชิมหญ้าฝรั่นเพื่อเป็นความรู้ ลุงย้งก็ไม่ปฏิเสธ เดินลงมาเปิดลิ้นชักและหยิบเกสรสีแดงปนส้มมาให้เขาหนึ่งชิ้นถ้วน ก่อนจะย้ำว่าให้จำรสชาติให้ดีเพราะจะให้แค่ชิ้นนี้ชิ้นเดียวเท่านั้นเพราะราคาแพงมาก
‘กลิ่นพิลึกๆ แฮะ คล้ายๆ กลิ่นฟาง อืม มีกลิ่นไหม้ด้วย ส่วนรสชาติ อืม ทั้งเฝื่อนทั้งขม ไม่สมราคาเลยเว้ย’ เฟี๊ยตบ่นในใจหลังจากลองขยี้เกสรเพื่อดมกลิ่น แล้วทดสอบแตะลงบนลิ้นเพื่อพิสูจน์รสชาติ
หลังจากหมดข้อสงสัยเรื่องหญ้าฝรั่นเจ้าปัญหาแล้ว เขาก็ใช้เวลาที่เหลือในการทบทวนความรู้ที่ได้จดจำไปเมื่อวาน โดยเน้นการศึกษาสรรพคุณและลักษณะของวัตถุดิบแต่ละชนิด เขาค่อยๆสุ่มเปิดลิ้นชักทีละอันโดยไม่มองชื่อที่เขียนไว้ ก่อนจะทายชื่อ รสชาติ และสรรพคุณสมุนไพรแต่ละชนิด ทำซ้ำไปซ้ำมาจนคล่องแคล่ว จนมั่นใจแล้ว จึงนำวัตถุดิบแต่ละชนิดมาเปรียบเทียบกับตำรายาขั้นต้นที่ตนมีอยู่ และจดจำองค์ประกอบเล็กๆ น้อยๆ ที่เสริมอยู่ในตำรายา กว่าเขาจะรู้ตัวอีกที ลุงย้งก็เดินเข้ามาเรียกเขาไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน เมื่อนาฬิกาชี้บอกเวลาบ่ายโมงกว่าเข้าไปแล้ว
“บ่ายนี้ เดี๋ยวจะมาเรียนเรื่อง คณาเภสัชนะ เมื่อวานเจ้าเรียนเรื่องวัตถุเภสัชกับสรรพคุณเภสัชไปแล้ว วันนี้จะมาต่อที่คณาเภสัช คณาเภสัชเป็นแขนงที่ว่าด้วยเรื่องการนำตัวยาสมุนไพรต่างๆ มาผสมกัน แน่นอนว่าสรรพคุณของสมุนไพรที่เป็นพิกัด (คือตำรับยาที่ประกอบด้วยตัวยาหลายชนิดในปริมาณเท่าๆ กัน) จะแตกต่างไปจากสรรพคุณของสมุนไพรเดี่ยว วันนี้เราก็จะมาเรียนรู้ถึงพิกัดต่างๆ ไปเป็นลำดับ” ลุงย้งเริ่มต้นการสอนในเวลาบ่ายแก่ๆ ก่อนจะหยิบสมุนไพรต่างๆ ที่มีลักษณะเป็นพิกัดต่างๆ ออกมาให้ดู ไล่ตั้งแต่พิกัดยาที่มีเพียงยา 2 ชนิด ไล่ไปจนถึงพิกัดยาที่มียาถึง 9 ชนิด
“ต่อไปข้าจะพูดถึงพิกัดยาตัวนึงที่สำคัญมาก คือ พิกัดยาเบญจกูล ที่เจ้าก็คงรู้จักดีอยู่แล้ว พิกัดนี้ประกอบด้วย ดอกดีปลี รากช้าพลู เถ้าสะค้าน รากเจตมูลเพลิงแดง และเหง้าขิงแห้ง สรรพคุณสำคัญของตำรับนี้ คือการที่สมุนไพรแต่ละชนิดจะมีหน้าที่ในการควบคุมธาตุแต่ละชนิดในร่างกาย ดังนั้นเมื่อนำสมุนไพรทั้งหมดมารวมกัน เราจึงได้พิกัดยาที่มีคุณสมบัติในการปรับธาตุในร่างกายให้สมดุล” อาจารย์ของเขาลงรายละเอียดตำรับยานี้เป็นพิเศษอย่างเห็นได้ชัด
“ดอกดีปลี ควบคุมธาตุดิน (ปถวีธาตุ)”
“รากช้าพลู ควบคุมธาตุน้ำ (อาโปธาตุ)”
“เถาสะค้าน ควบคุมธาตุลม (วาโยธาตุ)”
“รากเจตมูลเพลิงแดง ควบคุมธาตุไฟ (เตโชธาตุ)”
“ส่วนเหงาขิงแห้ง ควบคุมธาตุอะไร ข้าก็ไม่รู้ เท่าที่ข้ารู้ร่างกายมนุษย์ประกอบด้วย 4 ธาตุ แต่ว่ากันว่า อาจารย์เก่งๆ ทางจักระสามารถเปิดจักระที่ 5 ได้ ซึ่งข้าเองก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า”
“ลุงครับ จักระนี่มันคืออะไรอ่าครับ” เขาถามด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินศัพท์ใหม่ที่ไม่รู้จัก
“จักระ คือ พลังงานที่หล่อเลี้ยงสสารอยู่ ชีวิตมนุษย์ดำเนินไปได้ก็เพราะจักระ จะเรียกว่าพลังชีวิตก็คงไม่ผิด ผู้ที่สามารถเปิดวิถีแห่งจักระและควบคุมมันได้ก็จะสามารถควบคุมพลังงานได้ ซึ่งเชื่อว่ามันจะก่อให้เกิดพลังงานมหาศาล เพราะทุกสิ่งในธรรมชาติก็ได้รับพลังงานมาจากจักระทั้งนั้น พายุเฮอริเคน กับลมหายใจเราก็มีพื้นฐานมาจากจักระเช่นเดียวกัน ดังนั้น ถ้าเราควบคุมจักระได้ เราก็น่าจะมีพลังงานเหนือกว่ามนุษย์ทั้งปวง” ลุงอธิบายเหมือนไม่อยากพูดอะไรละเอียดมากนัก บางครั้งก็ดูเหมือนไม่เต็มใจ ชายวัยกลางคนหลบตาเขาหลายครั้งเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย
“แล้วเปิดวิถีจักระนี่ต้องทำยังไงอ่าลุง ลุงสอนผมได้เปล่า” เขาถามต่อพร้อมจับอาการอาจารย์ของเขาไปในที
“ไม่ได้หรอก ข้าสอนเจ้าไม่ได้หรอก ข้าก็ทำไม่เป็น คนที่เปิดวิถีจักระได้ต้องเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถแก่กล้าเท่านั้น ข้าเป็นแค่คนขายยาธรรมดา ข้าทำไม่ได้หรอก ไม่มีข้อสงสัยแล้วใช่มั้ย ข้าพูดต่อเรื่องพิกัดเบญจกูลเลยนะ” ลุงย้งตัดบท
“พิกัดเบญจกูลใช้ในการปรุงยาค่อนข้างมาก เป็นตำรับที่สำคัญ เวลาเจอผู้ป่วย เจ้าจะต้องดูว่าเขามีธาตุไหนในร่างกายที่แผ่วลง ก็ให้ปรุงยาที่เสริมธาตุนั้นให้มากขึ้น โดยการปรับสัดส่วนในตำรับตามความเหมาะสม ตำรับยาที่องค์ประกอบสมุนไพรแต่ละชนิดไม่เท่ากัน จะเรียกว่ามหาพิกัด โดยการปรับยาจะทำได้ดังนี้…” ลุงย้งยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ ถึงการปรับตำรับยาต่างๆ ให้เหมาะสมกับผู้ป่วยในแต่ละอาการ แต่ละโรค แต่ความรู้สึกของเขาตอนนี้ยังคงวนเวียนอยู่กับเรื่องจักระที่ลุงย้งอธิบายไว้อย่างกระท่อนกระแท่น หูเขายังคงฟังไปเรื่อยๆ แต่ใจเขาคิดไปถึงทั้งการ์ตูนทั้งนวนิยายที่เขาเคยอ่านในวัยเด็ก ที่ตัวเอกจะสามารถปลดพลังวิญญาณของตัวเอง และควบคุมพลังงานนั้นจนกลายเป็นฮีโร่ที่มีพลังเหนือมนุษย์
การเรียนการสอนของวันนี้จบลงเมื่ออาจารย์ของเขาพูดสรุปเนื้อหาที่เรียนไปทั้งหมดในวันนี้ เขายอมรับว่าเนื้อหาวันนี้สำคัญมาก เพราะเกี่ยวข้องกับการปรับตำรับยาและขนาดยาให้เหมาะกับผู้ป่วยในแต่ละโรค แต่ละอาการ แต่ละคน แต่เขากลับพบว่าเขามีสมาธิน้อยกว่าที่ควร
ลุงย้งชวนกินข้าวด้วยกันที่ร้าน ก่อนจะแยกย้ายกลับไปที่พักตามปรกติ ระหว่างที่นั่งกินข้าวอยู่ ร้านขายยาก็มีลูกค้าเข้ามาบ้างประปราย ลุงย้งก็ได้ทำการจัดยา พร้อมทั้งสอนเขาไปในตัวด้วย ให้เข้าใจถึงเหตุผล และทฤษฎีต่างๆ มากขึ้น ซึ่งเขาก็ได้เรียนรู้และจดจำมาเพื่อประยุกต์ใช้ต่อในอนาคต
ค่ำคืนนี้เขายังนอนไม่ได้อีกตามเคย ด้วยจำเป็นต้องทบทวนเนื้อหาที่เรียนในวันนี้ที่เขาปล่อยให้มันผ่านหูไปเฉยๆ อยู่ไม่น้อย เขาหยิบสมุดไบเบิ้ลคู่ใจออกมาสั่งให้แสดงเนื้อหาที่เขาได้เรียนมาในวันนี้ เขาเปิดอ่านไปทีละหน้า ทีละหน้าอย่างตั้งใจจนเนื้อหาหมดลงเมื่อเขาใช้เวลาไปร่วม 3 ชั่วโมง
‘และแล้ววันนี้ก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน’ เฟี๊ยตยิ้มให้กับตัวเองหนึ่งครั้ง ก่อนจะปิดไฟและเข้าสู้ห้วงนิทราไปในที่สุด
จากผู้แต่ง : กลับมาจากไปเที่ยวแล้ว แดดทรมานมาก ร้อนอบอ้วนสุดๆ ตอนนี้เฟี๊ยตได้รู้จักกับจักระแล้ว ฮี่ฮี่
-
ถึงคุณ mesomeo2 : โหย มาตอบเร็วมากกกกกกก ครับ ขนาดแอบมาลงตอนเช้าแล้ว ยังมาเม้นทันเลย 555 เก่งมากๆ
ถึงคุณ sukaz : ติดตามกันต่อไปนะครับ เย่ะ
ถึงคุณ palmpalm : ติดตามนะครับ ห้ามหนีคนแต่งไปไหนนน
ถึงคุณ dragonassist : ลองดูครับรอดู ฮี่ฮี่
ถึงคุณ tutankamen : เงินเป็นสิ่งจำเป็นในการเล่นเกมนี่นา ห้าห้า แก้ต่างแทนเฟี๊ยต
ขอบคุณทุกคนมากนะครับ ทุกคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้คนแต่งจริงๆครับ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
Chakra น่านนน นารูโต๊ะะะะะะะะะะะ ฮิ้วววววววววววว :hao7:
ว่าแต่ลุงเป็นไร หลบตาทำมัยยย ไม่อยากสอนเรื่องจักระช้ะะะะ :katai1:
-
น่าสนใจดี
อ่านๆไปนึกถึงฮันเตอร์เลยอ่ะ
-
อีตาลุง ต้องมี Something แน่ๆ.....ยังเอาใจช่วยอยู่นะครับ คนแต่ง แต่ผมอาจจะหายไปหลายวัน กลับมาจะมาอยู่เป็นเพื่อนเหมือนเดิมนะครับ
-
ลุงมีพิรุธนะนั่น
รอตอนต่อไปค่ะ
-
มาเม้นไม่ทัน แง้ๆๆๆ :ling1:
-
ชอบอ่านแนวเกมออนไลน์เสมือนจริงอยู่แล้วเหมือนกันค่ะ
สนุกมากๆ เลย เรื่องนี้ก็น่าติดตามอีกเรื่อง
ขอให้มาลงบ่อยๆ นะคะ เนื้อหาน่าจะเยอะมากๆ แต่ก็สนุกมากๆ ค่ะ
แล้วส่วนใหญ่นิยายแนวนี้ น่าจะมีเนื้อหาเยอะมากเป็นพิเศษ เพราะงั้นไรเตอร์สู้นะคะ
จะติดตามและเป็นกำลังใจให้ค่ะ :L1:
-
ตอนที่ 12 Dispersive Medicine
กิจวัตรประจำวันในวันที่ 4 ของเขายังเป็นไปคล้ายๆ เดิม คือตื่นมาตอนเช้า ลงมากินอาหารเช้าที่ห้องอาหารของโรงแรม ช่วงสายๆ ก็แวะออกไปเดินเล่นบริเวณชายป่าทิวสนบ้าง ถ้าเจอสมุนไพรอะไรเขาก็จะเก็บมาไว้ในกระเป๋าสมุนไพร 4 มิติ ตอนนี้เขาได้ลองปลูกต้นไม้ที่เก็บมา โดยเขาเลือกที่จะปลูก Ginger (ขิง) 2 แปลง Wlidbetal Leafbush (ช้าพลู) 3 แปลง และ Long Pepper (ดีปลี) อีก 2 แปลง เพราะเขาคิดว่าน่าจะปลูกต้นไม้ในพิกัดเบญจกูลเก็บไว้ น่าจะมีประโยชน์ในการนำไปทำยาได้มาก ตอนนี้เขามีสมุนไพรเพียง 3 จาก 5 ชนิดจากพิกัดดังกล่าว นอกจากนี้ เขายังเหลือพื้นที่อีก 3 แปลงเก็บไว้สำหรับเผื่อปลูกต้นไม้ใหม่ๆ อีกด้วย
เฟี๊ยตมาถึงร้านขายยาครอบจักรวาลในช่วงเวลาประมาณบ่ายโมงกว่า ช่วงบ่ายเป็นช่วงเวลาที่มีลูกค้าค่อนข้างน้อย เขาจึงไม่ค่อยตะขิดตะขวงใจนักในการที่ลุงย้งจะต้องปิดร้านเพื่อทำการสอนวิชาปรุงยาให้เขา
“เภสัชกรรม เป็นวิชาที่ว่าด้วยการปรุงยาแบบต่างๆ หัวข้อนี้สำคัญมาก เพราะถึงแม้เราจะผลิตยาได้ดีแค่ไหน แต่ถ้าเลือกรูปแบบของตำรับยาไม่เหมาะสม ก็อาจจะทำให้ยานั้นไร้ค่าไปเลยก็ได้ รูปแบบตำรับยามีอยู่หลายประเภทมาก ไล่ตั้งแต่ ยาผง ยาเม็ด ยาน้ำใส ยาน้ำแขวนตะกอน ยาครีม ยาพ่น ยาแผ่นแปะ และรูปแบบต่างๆ มากมาย” การเรียนการสอนวันนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการนำสมุนไพรต่างๆ มาทำเป็นยาในรูปแบบต่างๆ กันไป วันนี้เขาได้ลองอัดเม็ดยา ตอกเม็ดยา ละลายยาทำเป็นยาน้ำใส ยาแขวนตะกอน สกัดผงยาสมุนไพรต่างๆ ให้ได้เป็นสารสกัดเข้มข้น ไล่เนื้อหาไปตามบทเรียนในหนังสือตำรายาขั้นพื้นฐานที่เขาได้อ่านไว้จนจบแล้ว
“รูปแบบตำรับยาที่ได้เรียนมาทั้งหมดในวันนี้ จะเป็นรูปแบบยาที่ใช้ในการรักษาโรคพื้นฐานเป็นหลัก แต่ในโลกของ The Lost World แล้ว ยังมีรูปแบบยาต่างๆ ที่ถูกพัฒนาขึ้นอีกมาก เพื่อใช้ในการประยุกต์ให้เหมาะกับการต่อสู้ หรือการใช้ร่วมกับเวทมนตร์ต่างๆ ที่มีอยู่ในเกม ซึ่งตำรับเหล่านี้เรียกได้ว่าเป็นตำรับลับ ไม่มีการถ่ายทอดกันเป็นตำราเป็นหนังสือ อยากได้ต้องเรียนรู้จากอาจารย์กันเอง และแน่นอนอาจารย์แต่ละคนก็มีตำรับลับแตกต่างกันไป” ชายวัยกลางคนเล่าถึงการปรุงยาตำรับพิเศษต่อ หลังจากที่เนื้อหาในหนังสือตำรายาพื้นฐานได้จบลง
“ข้าเองมียาตำรับลับอยู่ตำรับนึง และข้าจะสอนให้เจ้าในวันนี้ จดจำและฝึกฝนให้เชี่ยวชาญ ข้าไม่ห้ามไม่ให้เจ้าเผยแพร่ตำรับยานี้ต่อ แต่ก่อนจะสอนใคร ขอให้เจ้ามั่นใจก่อนว่าเขาคู่ควรที่จะเรียนรู้มัน”
“ยาตำรับลับของข้าคือ Dispersive Medicine (ตำรับยาฟุ้งกระจายตัว) ลักษณะพิเศษของยานี้คือ เมื่อฉีดพ่นแล้ว ยาจะแตกกระจายเป็นละอองในอากาศครอบคลุมร่างกายของผู้ใช้ ยาจะกระจายตัวเป็นทรงกลมล้อมรอบผู้ใช้อยู่ตลอดเวลา และจะติดตามตัวผู้ใช้ไประยะหนึ่งขึ้นอยู่กับสารก่อความคงทนที่เลือกใช้ในตำรับ” น้ำเสียงของลุงย้งดูเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจในยาตำรับลับของตน
“อย่างนี้พอเราเคลื่อนที่ เราก็จะหยุดออกจากขอบเขตของยาหรือเปล่าอ่ะลุง” เฟี๊ยตถาม
“เมื่อเจ้าเคลื่อนที่ ขอบเขตฟุ้งกระจายของยาจะติดตามเจ้าไป สิ่งสำคัญคือเจ้าจะต้องมีผงดูดจักระ ที่ใส่ลงไปในตำรับ เพื่อให้ยาที่กระจายตัวอยู่นั้นติดตามจักระเจ้าไป และคอยล้อมรอบเจ้าอยู่ตลอดเวลา ผงดูดจักระของเจ้าข้าเตรียมไว้ให้แล้ว ในช่วงเวลาที่เจ้าเรียนหนังสือกับข้า ข้าได้เอาผงดูดจักระมาดูดซับจักระเจ้าไว้ เอาผงนี้ไปใช้ได้เลย อีกอย่าง เวลาใช้ให้ใช้แค่นิดเดียว ปริมาณที่ข้าให้ข้าคิดว่าเจ้าพอจะใช้ได้ตลอดทั้งเกม” อาจารย์ของเขาส่งถุงซิปใสขนาดเล็กที่ภายในบรรจุผงสีเงินวาวๆ จำนวนหนึ่งให้
‘ไหนว่าไม่รู้เรื่องจักระไงวะ’ เฟี๊ยตบ่นในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกถึงความข้องใจใดๆ ออกไปทางสีหน้า
“ขอบคุณครับลุง” เขาเอื้อมมือออกไปรับ หลังจากนั้นลุงย้งจึงเริ่มต้นสอนให้เขาปรุงยาตำรับลับดังกล่าว พร้อมทั้งสอนวิธีใช้ในแง่ต่างๆ
“ยามีข้อดีกว่าเวทมนตร์ เพราะยาเป็นไพ่ตัวตน มันคงทนกว่า ถ้าเจ้ากระจายยาให้อยู่ล้อมรอบตัว ยาอาจจะคงฤทธิ์ได้เป็นชั่วโมง แต่เวทมนตร์จะมีฤทธิ์สั้นกว่า เพราะขึ้นอยู่กับการเหนี่ยวจิตของผู้ใช้ด้วย ที่สำคัญ ถ้าเจ้าใช้ยาฟุ้งกระจายทำหน้าที่แทนเวทมนตร์แล้ว เจ้าจะไม่ต้องเสียเวลาใช้การ์ดเวทมนตร์เพื่อตอบโต้คู่ต่อสู้ เจ้าก็ใช้การ์ดตัวตนไปจัดการคู่ต่อสู้ได้เลย การไม่เปิดโอกาสให้ศัตรูนี่แหละ จะนำพาเจ้าไปสู่ชัยชนะ” อาจารย์ของเขาบอกเคล็ดลับ
“การเรียนของวันนี้จบลงเท่านี้ และการเรียนที่ข้าจะสอนเจ้าก็จบลงเท่านี้เช่นกัน ความรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับการปรุงยาที่ข้าพอจะสอนเจ้าได้ ข้าก็สอนให้เจ้าหมดแล้ว ที่เหลือก็เป็นเรื่องของประสบการณ์ที่เจ้าจะต้องเก็บเกี่ยวมันไปเอง ความจริงความรู้เกี่ยวกับการปรุงยายังมีอยู่อีกมาก แต่น่าเสียดายที่เมืองนี้เป็นแค่เมืองเริ่มต้น ยังไม่มีโรคยากๆ ให้รักษา ความรู้ความก้าวหน้าจึงมีแต่เพียงเท่านี้ เมื่อเจ้าได้เดินทางออกไปเพื่อสะสมการ์ดต่างๆ เจ้าก็จะได้พบกับความรู้ใหม่ๆ ต่อไป”
“พรุ่งนี้ เจ้าจะต้องมาสอบปรุงยากับข้า เพื่อเป็นการทดสอบความรู้ของตัวเจ้าเอง ที่สำคัญ ถ้าเจ้าสอบผ่าน เจ้าจะได้ใบรับรองอาชีพเป็นนักปรุงยาขั้นต้น ซึ่งจะทำให้เจ้ามีเงินค่าแรงในแต่ละวัน ที่จะช่วยทำให้เจ้าใช้ชีวิตได้ง่ายมากขึ้น และที่สำคัญ ข้าก็มีของขวัญพิเศษจะมอบให้เจ้าด้วย” ลุงย้งเอ่ยถึงการสอบเข้าสู่อาชีพที่จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้
“แล้วถ้าผมสอบไม่ผ่านหละครับลุง” เฟี๊ยตถามด้วยความวิตกเล็กน้อย ใช่ว่าที่ผ่านมา เขาจะตั้งใจเรียนตลอดเวลาที่ไหนกันหละ
“ถ้าพรุ่งนี้เจ้าสอบไม่ผ่าน เจ้าสามารถมาสอบได้อีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไป 1 เดือน ซึ่งมันจะทำให้เจ้าเสียเวลามาก ดังนั้น ตั้งใจสอบให้ผ่านตั้งแต่พรุ่งนี้ไปจะดีกว่า มีอะไรสงสัยอีกไหม” ชายวัยกลางคนตอบคำถาม
“เอ่อ ลุงครับ พอจะมีไอเทมหรือเวทมนตร์อะไรที่ใช้ในการอ่านหนังสือ ให้ออกมาเป็นเสียงมั้ยครับ” เขาถาม
“อันนี้ไม่มั่นใจนะ ข้าว่าเจ้าลองไปถามที่ร้านสวัสดิการผู้พิการดีกว่า ถ้ามองออกจากโรงแรมจะอยู่ฝั่งซ้าย เดินออกมาหน่อย เลี้ยวซ้ายเข้าซอยแรก เดินเข้าไปอีกนิดเดียวเดี๋ยวก็เจอ”
“ขอบคุณครับลุง งั้นวันนี้ผมลานะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ผมมาที่นี้เวลาประมาณนี้นะครับ”
“ได้ๆ มาเวลาประมาณนี้แหละ ทวนๆ มาหน่อยนะ แต่คิดว่าคงสอบผ่านอยู่แล้วแหละ พรุ่งนี้เจอกัน” เขาเดินออกมาจากห้องเรียน (จำเป็น) ของเขา ก่อนที่จะตัดสินใจไปที่ร้านสวัสดิการดังกล่าวต่อเลย ในขณะที่ลุงย้งก็เปิดร้านขายยาต่อตามปรกติ
“เอ่อ ไม่ทราบว่ามีอุปกรณ์สำหรับอ่านหนังสือให้ออกมาเป็นเสียงบ้างมั้ยครับ” เฟี๊ยตเอ่ยถามกับผู้หญิงคนเดียวที่ยืนอยู่ในร้านสวัสดิการผู้ทุพพลภาพ หลังจากที่เขาเข้ามาในร้านได้สักพัก โดยที่ผู้หญิงคนเดียวในร้านไม่มีทีท่าจะสนใจเขาเลย
“อะไรนะคะ” หญิงสาวคนดังกล่าวหันมา และนั่นทำให้เขารู้ว่าทำไม เขาจึงดูเหมือนจะไม่ได้รับความสนใจ นั่นอาจเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้คงมีปัญหาเรื่องการมองเห็น ชายหนุ่มทายจากแว่นกันแดดสีดำสนิทที่เธอสวมใส่อยู่
“มีค่ะ มี 2 แบบ แบบแรกเป็นไพ่เวทมนตร์ค่ะ ใช้ได้ประมาณ 5 – 10 นาที กับอีกแบบหนึ่งเป็นไพ่ตัวตนค่ะ แบบหลังนี่จะเป็นไอเทมแบบถาวรเลยค่ะ ใช้ได้ตลอดเลยค่ะ” เธอตอบคำถาม เมื่อเขาเอ่ยถามคำถามเดิมซ้ำอีกครั้ง
“ราคาแต่ละชนิดเท่าไหร่หรอครับ พอจะบอกได้มั้ยครับ”
“บอกได้ค่ะ The Talkative Parrot (นกแก้วจอมขี้โม้) ใบนี้เป็นไพ่เวทมนตร์ค่ะ ราคา 25 เหรียญค่ะ ส่วน The Brilliant Earring (ตุ้มหูอัจฉริยะ) ราคา 175 เหรียญค่ะ รับเป็นใบไหนดีคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ไว้ก่อนก็ได้ครับ ขอผมตัดสินใจก่อน เดี๋ยวจะกลับมาดูใหม่อีกทีนะครับ” เขาตอบ
“ขอบคุณค่ะ ยินดีค่ะ” หญิงสาวตอบ และหันกลับไปทางอื่น เมื่อได้ยินเสียงว่าเขาได้เดินออกจากร้านไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มกลับมาถึงที่พักในเวลาเกือบ 2 ทุ่ม หลังจากออกจากร้านสวัสดิการ เขาก็กลับไปเดินเล่นแถวชายป่าเพื่อลองหาสมุนไพรเพิ่มเติม แต่ก็ไม่พบสมุนไพรอะไรใหม่อีก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเขาไม่กล้าเดินเข้าไปในส่วนลึกข้างในป่า ด้วยว่ากลัวจะเจอสัตว์แปลกๆ เขารู้ตัวดีว่าเขายังไม่เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้นัก เมื่อกลับมาถึงโรงแรม เฟี๊ยตก็กลับมาทบทวนบทเรียนทั้งหมดอีกครั้ง หลังจากนั้นจึงลองให้ไบเบิ้ลค้นหาข้อสอบเก่าๆ ของการสอบนักปรุงยาขั้นต้นให้เขาลองทำด้วย เมื่อเขาทบทวนบทเรียนจนมั่นใจระดับนึงแล้ว เขาจึงปิดไฟ แต่ก่อนที่จะนอน ชายหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นสวดมนต์บทสั้นๆ บทหนึ่ง ไม่รู้สิ บางทีการสวดมนต์ให้ใจสงบอาจจะช่วยระงับความเหงาที่ฟุ้งกระจายอยู่ในใจของเขาตอนนี้ก็เป็นได้
จากผู้แต่ง : แต่งๆไปก็แอบท้อนะเนี่ย แอบไปดูนิยายเรื่องอื่นมา ของเขาไม่กี่ตอน จำนวนหน้าก็เยอะมากๆแล้ว นี่สิบสองตอนแล้ว ยังหน้าสองอยู่เลย ปลงอ่ะ ห้าห้า สงสัยคนไม่ชอบอ่านแนวนี้ ไม่รุ่งเลย เห้อ แอบเศร้านะเนี่ย หรือผมแต่งไม่ดีหว่า มีอะไรติชมไหมอ่า ผมก็พยายามจะแต่งให้มันกระชับขึ้นแล้วนะ แต่ห้วนมันก็แปลกอ่ะ อยากให้มีบทบรรยายคงอยู่บ้าง เห้อออออ ขอถอนหายใจยาวๆ หรือเลิกแต่งแนวนี้ แล้วกลับไปแต่งแนวรักโรแมนติกที่คนชอบอ่านดี ห้าห้า ไปไม่ถูกเลยแฮะ เวิ่นอ่ะ แต่ปลงจริง ห้าห้า สงสัยจะแต่งนิยายไม่เก่งจริงๆ ห้าห้า
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ถึงคุณ mesomeo2 : จักระเป็นวิชาพื้นฐานของการแพทย์แผนไทยน้า 555 เป็นศัพท์ทั่วๆไป ไม่ใช่มีเฉพาะนารุโตะนะเออ 555 เดี๋ยวจะหาว่าผมก๊อปมาทั้งดุ้น แฮ่ๆ
ถึงคุณ pachth : เรื่องนี้ได้แก่นของเกมมาจากฮันเตอร์ครับ ผมชอบอ่านตอนนั้นมาก แต่ฮันเตอร์ตอนนั้นสั้นมาก และพูดถึงการเก็บการ์ดน้อย ผมเลยอยากต่อยอดให้มันยาวอ่าครับ
ถึงคุณ tutankamen : เห้ออออออออออออ รีบกลับมานะครับ คนแต่งท้อมากตอนนี้ 555
ถึงคุณ palmpalm : รออ่านกันต่อไปนะครับบบบ
ถึงคุณ saruttaya : มาเม้นตอนนี้ก็ได้คร๊าบบบบ
ถึงคุณ pasallatel : มาเติมกำลังใจให้คนแต่งหน่อยครับ กำลังใจหมดก๊อกแล้ว T^T
:ling3: :ling3: :ling3:
-
มาเป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้อ~
นิยายสนุกมาก พยายามเข้านะ^^
-
ความเห็นส่วนตัวนะคะ คิดว่าระหว่างที่มีการปูพื้นเกมส์ ก็น้ฝ่าจะมีอะไรแทรกสอดมาด้วยอะคะ
ประมาณว่าอันนี้เค้าเกมส์มายังไม่เจอผู้เล่นอื่นเลย
ก้ออาจจะทำให้เนื้อเรื่องดูอืดๆอะคะ ทั้งๆที่มันก้อต้องไปแบบนี้
คิดว่าอยากให้รวบสองฉากไว้ในฉากเดียว ยกตัวอย่าง แบบว่าให้รู้จักตัวละครอื่นๆไปพร้อมกับที่น้องเฟี๊ยตปรุงยา
มันจะได้ดูกระชับอะคะ แทนที่จะค่อยๆให้เฟียตเรียนรู้แล้วค่อยไปศึกษาตัวละครตัวอื่นทีหลังอะคะ ซึ่งมันอาจทำให้ผู้อ่านเอียนอะคะ
เหมือนต้องอ่านรายละเอียเของการ์ด พืช ทีเดียวรวดเลย แทนที่จะค่อยๆรู้ไปช้าๆอะคะ ให้มีฉากอื่นมาเบาสมองบ้าง
ปล.แนะนำแบบนี้งงมั้ยอะ? 5555 ยังไงก้อติดตามอ่านนะคะ สู้ๆน้าา อย่าเลิกแต่งเลย
-
เอ้าๆ สู้ ๆ น้อ ยังเป็นกำลังใจให้ ยุ่งแค่ไหนก็จะมาเป็นกำลังใจให้นะครับ สำหรับผมที่อ่านหนังสือเป็นประจำ (ส่วนตัวแล้วก็เป็นบรรณารักษ์) แนวเรื่องของคุณเป็นแนวที่ผมยังไม่เจอมาก่อน(สำหรับนิยายแนวนี้) รายละเอียดก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป นั่นไม่ทำให้ผมเบื่อเลยแม้แต่น้อย ในฐานะผู้บริโภค ก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณได้แต่งต่อไป เพราะคุณคือพระเจ้าคือผู้ประพันธ์บท และมนุษย์ คือตัวละคร ของคุณ โลกที่คุณสร้างขึ้นมานั้นบัดนี้มันมีตัวตนแล้ว ส่วนมันจะสมบูรณ์หรือไม่ก็แล้วแต่คุณแล้วล่ะครับ ส่วนตัวแล้วผมเอาใจช่วยเสมอ "อุปสรรคล้วนเป็นยาขม ไม่มีใครอยากลิ้มลอง แต่ขึ้นชื่อว่ายาขม ส่วนใหญ่มักเป็นยาดีเสมอ" สู้ๆครับ
-
ตามอ่านอยู่จ้าาาา
เมื่อไหร่จะไปเจอกับผู้เล่นคนอื่นๆมั่งละเนี่ย :mew1:
-
ก็ ทำตามคำแนะนำคนอื่นๆดูก็แล้วกันครับ เพราะรู้สึกว่ามันจะเวิ่นเว้ออยู่ ไม่เจอใครเลยยย +1จ้า :hao3:
-
ตอนที่ 13 Fundamental Pharmacy Examination
การสอบเพื่อเป็นนักปรุงยาขั้นต้นของเฟี๊ยตเริ่มต้นเมื่อเวลาประมาณบ่ายสองโมงเศษ ข้อสอบมีทั้งแบบที่เขียนตอบและต้องลงมือทำ โจทย์มีแค่ 3 ข้อเท่านั้น เวลาในการสอบมีไม่จำกัด เขานั่งทำข้อสอบอย่างใจเย็นและรอบคอบ โดยมีอาจารย์ของเขานั่งคุมสอบอยู่ไม่ไกลนัก
‘1. จงบอกชื่อ รสชาติ ลักษณะลำต้น สรรพคุณ และแหล่งที่พบของสมุนไพรดังกล่าว (มีวัตถุดิบสมุนไพรวางอยู่บนโต๊ะ 3 ชนิด)’
‘2. จงเตรียมตำรับแผ่นแปะแก้ปวดเมื่อยจาก Jewel Vine (เถาวัลย์เปรียง)’
‘3. จงเตรียมตำรับยาที่เหมาะสมกับผู้ป่วยชายอายุ 55 ปีที่มีอาการหนาว เหน็บชา และเย็นตามปลายมือปลายเท้า’
เขาบรรจงบดยาในโกร่ง และทำการผสมกับสารช่วยจนได้เป็นยาน้ำแขวนตะกอนของมหาพิกัดเบญจกูล แล้วจึงทำการส่งข้อสอบข้อสุดท้าย เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก ถึงแม้ว่าข้อสอบในวันนี้จะไม่ยากนัก แต่ขึ้นชื่อว่าการทดสอบ มันก็ทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้องเท่าไหร่นัก
“เก่งไม่ใช่เล่นนะเนี่ย” ผู้ตัดสินผลการสอบของเขาคลี่ยิ้ม เมื่อเห็นว่าเขาทำข้อสอบเสร็จเป็นที่เรียบร้อย
“ผมสอบผ่านหรือเปล่าลุง” เขาถาม
“สอบอะไรมันจะรู้ผลรวดเร็วทันใจขนาดนั้น อีก 3 วันค่อยกลับมาฟังผลละกัน แต่ข้าว่าเจ้าก็น่าจะรู้ตัวอยู่แล้วน่า ว่าผ่านหรือไม่ผ่าน” ลุงเอ่ยเป็นนัย
“ขอบคุณมากครับลุง ขอบคุณมากจริงๆ” เขาพูดจากใจ ตอนนี้เขามั่นใจไปแล้วว่าเขาน่าจะสอบผ่านแน่ ที่ต้องรอเวลาอาจจะเป็นเพราะเรื่องเกี่ยวกับการดำเนินการทางระบบล่ะมั้ง
“ไม่เป็นไรๆ เก่งก็ว่าเก่ง ไม่เก่งก็ว่าไม่เก่ง ฮ่าฮ่า เดี๋ยววันนี้ช่วงเย็นว่างหรือเปล่า ข้าว่าจะพาเจ้าไปเก็บสมุนไพรต้นที่เหลือที่เจ้ายังหาไม่ได้ที่ป่าทิวสน” ลุงตอบรับ พลางเอ่ยชวนเขา
“ได้ครับลุงๆ งั้นเดี๋ยวช่วงบ่ายก่อนจะไปเก็บสมุนไพร ผมอยู่เป็นลูกมือช่วยลุงที่ร้านนะครับ ผมจะได้เรียนรู้วิชาต่างๆ ไปด้วยเลย” เฟี๊ยตเสนอตัว
“ดีเลยๆ ข้าจะได้สบายสักที ฮ่าฮ่า” ลุงย้งหัวเราะก่อนจะเดินนำเขาออกไปจากห้องเรียน
การช่วยงานของเขาต่างจากที่เขาคิดไปไม่น้อยเลย เพราะตอนแรกเขาคิดว่าจะได้หยิบจับอะไรเล็กๆ น้อยๆ เป็นลูกมือให้ลุงย้งตามปรกติ แต่ปรากฏว่าวันนี้ ลุงย้งให้เขาจัดยาและจ่ายยาให้ลูกค้าที่เข้ามาด้วยตัวเองเลย นับได้ว่าเป็นการจ่ายยาจริงๆ ครั้งแรกของเขาในเกมนี้ ตื่นเต้นไม่ใช่เล่นเหมือนกันนะ แต่พอผ่านไปเรื่อยๆ เขาก็เริ่มคุ้นเคย และเริ่มจับจุดได้ว่าควรซักประวัติยังไง ให้ตรงประเด็นกับการเลือกสมุนไพรไปใช้ในตำรับมากที่สุด จากที่เคยหยิบจับแต่ยาตะวันตกสมัยใหม่จนเคยชิน เกมนี้ก็ทำให้เขาได้ปรับมุมมองทัศนคติต่อสมุนไพรไปมาก จนเขาเริ่มคิดว่าถ้าเคลียร์เกมนี้จบ อาจจะลองศึกษาเกี่ยวกับแพทย์แผนไทยดูจริงๆ จังๆ สักครั้งหนึ่ง คงน่าสนุกอยู่ไม่น้อย
เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน ลุงย้งก็ปิดร้านแล้วพาเขามาที่ป่าทิวสน แต่ต่างจากเขาตรงที่ลุงได้พาเขาเดินลึกเข้าไปในตัวป่ามากขึ้น เดินไปพลางสอนเรื่องราวทักษะการเอาชีวิตรอดในป่าเบื้องต้นให้กับเขา
“ต่อไปถ้าเจ้าจะเดินทางออกจากเมืองนี้ มุ่งหน้าไปยังเมืองต่อไปเพื่อจะเคลียร์เกมให้ได้ ไม่ว่าจะไปเมือง February ทุ่งสนแห่งความหวัง หรือเมือง May ที่ราบสูงแห่งสายลม เจ้าก็ต้องผ่านป่าสนที่เจ้าเห็นนี้ไปให้ได้ อย่างเก่งก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อย 3 – 5 วัน ในการจะเดินไปทะลุอีกฟากหนึ่ง ยกเว้นเจ้าจะมีการ์ดมอนสเตอร์ที่พาเจ้าบินข้ามป่านี้ไปเลยได้ ซึ่งข้ามั่นใจว่าเจ้ายังไม่มี” ชายวัยกลางคนเว้นระยะ แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้คัดค้านอะไรก็อธิบายต่อ
“อุปกรณ์สำหรับเดินป่าขั้นพื้นฐาน เจ้าไปซื้อได้ที่ร้านโลกของนักพจญภัย ความจริงเจ้าซื้อชุดอุปกรณ์สำหรับนักเดินทางไกลมาด้วยเลยก็จะดีมาก”
“เรื่องรายละเอียดการใช้อุปกรณ์ต่างๆ ข้าคงไม่พูดถึง เพราะเจ้าของร้านคงอธิบายได้ดีกว่าข้า ข้าจะอธิบายในส่วนอื่นๆ ที่เจ้าต้องรู้ดีกว่า”
“เรื่องแรกที่สำคัญที่สุด คือ อาหารและน้ำ ความจริงเจ้าสามารถหาสิ่งเหล่านี้ได้จากป่าอยู่แล้ว แต่ข้าขอแนะนำว่าอย่าดีกว่า เพราะมันไม่ง่ายนักสำหรับมือใหม่ การหาอาหารแปลว่าเจ้าจะต้องต่อสู้กับสัตว์ป่า และชำแหละมันได้ และการหาแหล่งน้ำ นั่นแปลว่าเจ้าอาจจะต้องเบนเข็มออกจากทิศทางการเดินทางที่เจ้าตั้งใจ ดังนั้น สิ่งที่ดีที่สุดคือ เจ้าไปซื้อการ์ดครัวกะทัดรัดของเชฟฝึกหัดซะ การ์ดใบนี้จะใช้เก็บอาหารและน้ำได้ปริมาณมาก ก่อนออกเดินทางเจ้าก็ไปตุนอาหารและน้ำไว้ซะ คำนวณให้ดีว่าเดินทางกี่วัน ต้องใช้อาหารและน้ำเท่าไหร่ อ่อ เผื่อไว้ด้วยจะดีที่สุด”
“อย่างที่สองคือการพักแรม ในชุดนักเดินป่าจะมีเต็นท์พกพาสำหรับนอนพักอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ข้าอยากจะเตือนคือ ช่วงเวลาที่อันตรายที่สุด คือช่วงเวลาที่เจ้าไม่รู้สึกตัว นั่นแปลว่าเจ้าอาจจะถูกโจมตีจากมอนสเตอร์ป่าได้โดยไม่ทันตั้งตัว สิ่งที่เจ้าควรทำคือ เตรียมน้ำยาฟุ้งกระจายจาก Citronella Grass (ตะไคร้หอม) สารจากสมุนไพรนี้จะมีกลิ่นแรงมาก สามารถไล่แมลง และสัตว์ป่าที่จะมารบกวนได้เป็นอย่างดี สัตว์ส่วนใหญ่เมื่อได้กลิ่นผิดปรกติก็จะไม่เข้าใกล้อยู่แล้ว นั่นก็ทำให้สบายใจได้ไปเปลาะหนึ่ง เจ้าคงมีคำถามว่า แล้วสัตว์ที่ตั้งใจจะมาทำร้ายเจ้าจะทำยังไง คำตอบง่ายๆ คือ จัดเวรยามซะ เลือกใช้การ์ดมอนสเตอร์ที่เจ้ามีให้เหมาะสม มันจะทำหน้าที่เป็นหู เป็นตา และเป็นจมูกแทนเจ้า ยามที่เจ้าไม่รู้สึกตัว”
“อย่างสุดท้ายคือสันชาติญาณในการเอาชีวิตรอด ขึ้นชื่อว่าป่า อันตรายย่อมมีอยู่ทุกฝีก้าว เจ้าต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา การ์ดที่ใช้เป็นตัวช่วยก็มาก แต่สิ่งที่ดีที่สุดคือเจ้าควรจะหัดลับประสาทสัมผัสของเจ้าให้แหลมคมไว้เองจะดีซะกว่า การ์ดนั้น ยิ่งใช้ก็จะยิ่งหมด แต่ทักษะ ยิ่งใช้จะยิ่งเชี่ยวชาญ เปิดตาให้กว้าง หัดมองไปรอบทิศ เหนือ ใต้ ซ้าย ขวา อย่าเอาแต่มองตรงไปอย่างเดียว รู้จักสังเกตสิ่งผิดปรกติรอบตัว ป้องหูให้เก่ง หัดฟังเสียง ฟังให้รู้ว่าเสียงไหนเป็นธรรมชาติ เสียงไหนผิดธรรมชาติ หัดจับทิศทางจากเสียงให้ได้ และสุดท้ายปรับจมูกให้ชิน หัดดมกลิ่นให้ออก แยกแยะให้ได้ว่ากลิ่นนี้คือกลิ่นอะไร สูดกลิ่นของความไม่ชอบมาพากลซะให้เคยชิน อย่างตอนนี้ ถ้าเจ้ามีความรู้สึกที่เฉียบแหลมพอ เจ้าจะรู้สึกได้ว่ามีหมีจอมสอดรู้ตัวหนึ่งกับสะกดรอยเราอยู่!”
“The Poisonous Fairy RELEASE” อาจารย์ของเขาหันไปสั่งการเรียกมอนสเตอร์ออกมาทันทีที่บอกเขาว่าเรากำลังมีแขกไม่ได้รับเชิญอยู่
เพียงชั่วอึดใจเดียวที่เขาพยายามจะจับรหัสถึงความผิดปรกติที่บ่งบอกว่ามีสัตว์ร้ายตัวหนึ่งพยายามคุกคามเขาอยู่ ก็ปรากฏหมีตัวสีดำสนิท บนหน้าแผงอกมีขนสีขาวเรียงตัวกันเป็นรูปตัววีกำลังใช้สองเท้าหน้าแหวกพุ่มไม้ออก แล้วก้าวออกมาอย่างไม่รู้ว่ามนุษย์ทั้งสองรู้สึกตัวและเตรียมตัวรับมืออยู่ก่อนแล้ว แขกที่ไม่ได้รับเชิญเงยหน้าขึ้นมอง และขู่คำรามขึ้นด้วยเสียงที่ไม่เบานัก มันสำเหนียกได้ว่า พวกเขารู้ตัวแล้ว มันลุกขึ้นยืนสองขา ก่อนจะก้าวย่างสามขุมเข้ามาที่เขาอย่างองอาจ เฟี๊ยตสั่งเรียกหนังสือคู่ใจด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่ไม่ทันที่เขาจะเปิดหนังสือออกเพื่อส่งการ์ดออกไปต่อสู้ ศัตรูหน้าขนของเขาก็แสดงอาการชะงักนิ่งตรึงอยู่กับที่ ส่งสายตากรอกไปกรอกมาอย่างดุร้าย แต่ก็ไม่ยอมขยับตัวเข้ามาเสียที
“ก่อนข้าจะเข้ามาในป่า ข้าฉีด Dispersive Tetrodotoxin (พิษปลาปักเป้าแบบฟุ้งกระจาย) ไว้เรียบร้อยแล้ว สิ่งมีชีวิตใดที่ล่วงเข้ามาในรัศมีจะมีลักษณะเป็นอัมพาตไปชั่วขณะหนึ่ง” ลุงอธิบาย
“อ๊าว แล้วผมไม่เห็นเป็นอะไรเลยลุง” เขาถามด้วยความหวั่นใจว่าอาจจะโดนลูกหลงไปด้วย
“ข้าเอาผงดูดจักระของเจ้าผสมลงไปในตำรับก่อนฉีดแล้ว พิษจะไม่ทำอะไรเจ้าของจักระที่ผสมลงไป สบายใจได้ ข้าไม่โง่ฆ่าลูกศิษย์ตัวเองหรอกน่า” ลุงย้งตอบทั้งที่ยังจับตามองที่หมีเจ้าปัญหาอยู่
“จัดการมันเลย Poison Drink!” อาจารย์ของเขาตะโกนสั่งแฟร์รี่น้อยที่สูงประมาณฟุตครึ่งที่กระพือปีกทรงตัวอยู่ข้างๆ
ทันทีที่สิ้นสุดเสียงคำสั่ง มอนสเตอร์ดังกล่าวก็บินตรงเข้าไปถึงตัวศัตรูที่ตัวใหญ่กว่าร่วม 5 เท่าเห็นจะได้ ก่อนจะแบมือที่กำอยู่ เพื่อใส่อะไรบางอย่างลงในปากของเจ้าสัตว์สี่ขาที่ไม่อาจขัดขืนได้ด้วยกำลังติดสภาวะอัมพาตอยู่ ทันทีที่ยาในมือแฟร์รี่ตัวนั้นลงไปในปากศัตรูได้สำเร็จ เจ้าหมีตัวดังกล่าวก็ชักกระตุกอยู่ประมาณ 2 – 3 ครั้ง ก่อนจะหมดแรงฟุบลงไปอยู่กับพื้น และอีกเพียงชั่วขณะเดียว มันก็ระเบิดเบาๆ กลายเป็นควันฟุ้งไปในอากาศ แล้วจึงปรากฏการ์ดสีน้ำตาลอ่อนพุ่งเข้ามาสู่มืออาจารย์สอนปรุงยาของเขา
จากผู้แต่ง : น้อมรับทุกคำติชมครับ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรก คงต้องพัฒนากันอีกมาก จะนำข้อแนะนำต่างๆไปปรับใช้ครับ แต่อาจจะยังไม่เห็นความแตกต่างในตอนอันใกล้นี้ เพราะแต่งตุนไว้หลายสิบตอน ขอเวลาสักพักนะครับ จะพยายามทำให้น่าสนใจกว่านี้ครับ ขอบคุณครับ >/\<
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ถึงคุณ EXILE07 : ขอบคุณมากครับ จะพยายามต่อไปปป
ถึงคุณ saruttaya : ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ จะนำไปปรับใช้ดูนะครับผม
ถึงคุณ tutankamen : ขอบคุณมากเลยครับ ผมไม่อยากเลิกแต่งไป เพราะผมไม่อยากให้ตัวละครที่ผมสร้างขึ้นมันตายไปซะเฉยๆเนี่ยแล่ะครับ ต้องพยายามปรับปรุงกันต่อไป
ถึงคุณ bulldog17 : ขอเวลาหน่อยนะครับ เฟี๊ยตยังไม่เริ่มออกเดินทางเลย รออีกแป๊บนะฮะ
ถึงคุณ mesomeo2 : จะนำไปปรับปรุงและพัฒนาครับ ขอบคุณนะครับ
ขอเวลาแก้ไขหน่อยนะครับ แต่งเก็บไว้เยอะมาก เป็นสิบๆตอน คงต้องเอื่อยไปสักพัก ช่วงนี้งานยุ่งมากๆ เวลาแต่งตอนใหม่ยังแทบไม่มี ไว้มีเวลาจะกลับมาแก้ไขให้ดีขึ้นนะครับ ขอบคุณทุกคำแนะนำครับผม
:call: :call: :call:
-
หูยย แค่นี้ก็สุดยอดแล้วค่ะ สำหรับเรื่องแรก แนวนี้แต่งยากด้วย
บทบรรยายอ่านแล้วไหลลื่นดีค่ะ ถ้าเป็นเราคงทำไม่ได้ 555
-
สนุกมากๆๆๆ เป็นกำลังใจให้ เพื่อที่ตอนต่อไปจะได้มาเร็วๆๆ
-
:katai2-1:เพิ่งเข้ามาอ่านครับ เนื่้อเรื่ีองน่าสนใจดี การบรรยายภาพทำได้ดีครับรื่นไหลดี เป็นกำลังใจให้ครับ อยากอ่านต่อเร็ว ๆๆ
อย่าเพิ่งท่้อถอยครับ อย่างผมปกติจะอ่านเรื่องที่เขียนจบแล้วครับ เพราะขี้เกียจอารมร์ค้างเวลาที่ผู้แต่งทิ้งเรื่อง
-
เราว่าคุณแต่งได้โอเคนะ
เนื้อเรื่องก็แหวกจากนิยายเกมออนไลน์ทั่วไป
เข้าใจว่าเรื่องจะค่อยๆดำเนินไปตามที่วางไว้
ช่วงนี้ให้เฟี๊ยตฝึกวิทยายุทธ์ไปก่อนเนอะ555
-
สนุกๆๆ หาแนวนี้อ่านมานานแล้ว ยิ่ง Y ด้วย(ปกติเจอแต่แบบธรรมดา มันไม่โดนเท่าไหร่)
ช๊อบชอบ~~~~~~~~~~~
ขอติดตามอ่านด้วยคนนะคะ
เป็นกำลังใจให้นะ ลุ้นเฟียส ต้องเก่งแน่ๆ นายคนนี้ ฮ่าๆๆๆๆ
:mew1:
-
แวะมาให้กำลังใจค่ะ แหวกแนวมาก ชอบแนวเกมอยู่แล้วเหมือนกัน อ่านแล้วนึกถึง SAO
ตามอ่านอยู่นะคะ :กอด1:
-
เฟี๊ยตเริ่มมีความรู้รอบตัวเพิ่มขึ้นแล้ว
รอต่อไปครับ
-
:hao7: :hao7: สนุกๆ มาอัพบ่อยๆนะ เก่งมากเลยแต่งเรื่องแรกแล้วดีขนาดนี้อะ
เป็นกำลังใจให้นะ อย่าพึ่งท้อ หานิยายวายแนวนี้อ่านยากมากเลย นานๆจะเจอสักเรื่องแล้วสนุกนี้ยากมาก
เนื้อเรื่องอาจดำเนินเรื่องช้าบ้างก็พอเข้าใจ ยังไงก็อัพย่อยๆหน่อยละกัน รออยู่จ้า :hao6: :hao6:
-
ตอนที่ 14 Ebony Tree
หลังจากผ่านเหตุการณ์น่าตื่นเต้นไปได้ เฟี๊ยตก็ได้แต่เอามือลูบแขนตัวเองอย่างขนลุก เปล่าเลย เขาไม่ได้ตื่นเต้นที่ได้เจอกับสัตว์ประหลาดที่มุ่งหมายจะทำร้ายเขา แต่เขารู้สึกทึ่งในตัวอาจารย์ของเขามากกว่า ทั้งในแง่การวางแผน สันชาติญาณ รวมไปถึงความเฉียบคมของการต่อสู้ เรียกได้ว่าเขาไม่คิดเลยว่าลุงวัยกลางคนคนหนึ่งที่ดูร่าเริงและไม่มีอะไรมาก จะมีทักษะการต่อสู้ล่วงหน้าเขาไปไกลหลายขุมได้ถึงขนาดนี้
ลุงย้งเก็บการ์ดใส่ลงหนังสือด้วยท่าทีไร้ความตื่นเต้น ก่อนจะบอกเขาว่าฤทธิ์ของ Dispersive Tetrodotoxin กำลังจะหมดฤทธิ์ลงในไม่ช้า เนื่องจากถ้านับรวมเวลาตั้งแต่เข้ามาในป่าจนถึงตอนนี้ก็กินเวลาไปชั่วโมงเศษๆ แล้ว ใกล้ที่จะได้เวลาหมดฤทธิ์ของยาพอดี
อาจารย์ของเขาก้าวนำเขาต่อเข้าสู่ป่าทิวสนที่ลึกเข้าไปเป็นลำดับ ระหว่างเดินลุงก็สอนถึงวิธีการสังเกตสมุนไพรต่างๆ ไปด้วยในขณะเดียวกัน โดยจะเน้นไปที่การจับทริคให้ได้ว่า ลักษณะพื้นที่แบบไหนน่าจะมีสมุนไพรขึ้นอยู่ และถ้ามีจะเป็นสมุนไพรพวกไหน เมื่อเจอสมุนไพรใหม่ๆ ลุงก็จะให้เขาลงมือขุดและเก็บด้วยตัวเอง เพราะเขาจะได้การ์ดนั้นกลับไปด้วย ตราบจนขณะนี้ เขายังไม่เจอสมุนไพรต้นใหม่ๆ เลย ยังคงได้แต่สมุนไพรที่เคยเก็บได้ไปแล้ว แต่เขาก็มีทักษะการค้นหาร่องรอยของวัตถุดิบปรุงยาต่างๆ ได้ดีมากขึ้น
ระหว่างเส้นทางการค้นพบสมุนไพร เขาและอาจารย์ก็ได้พบเจอกับมอนสเตอร์ต่างๆ บ้างประปราย โดยส่วนใหญ่จะเป็นการพบโดยบังเอิญ มากกว่าการถูกมุ่งจะมาทำร้ายเหมือนเจ้าหมีจอมสอดรู้ตัวที่แล้ว ครั้งหนึ่ง เขาพบกับงูสีม่วงสด แฝงตัวอยู่บนต้นไม้กำลังจ้องมองพวกเขาด้วยความรู้สึกใดก็ไม่ทราบได้ ลุงย้งชี้ให้เขาดูอย่างใจเย็น ก่อนจะอธิบายว่างูดังกล่าวน่าจะเป็นงูพิษ เหตุเนื่องมาจากเจ้าตัวไร้ขาดังกล่าวมีจักระลมและจักระไฟที่เด่นชัด ลุงยังบอกอีกว่า จักระลมเป็นลักษณะของการแปรเปลี่ยน งูตัวดังกล่าวจึงน่าจะใช้พิษในการโจมตีมากกว่าการรัดหรือฉกตามธรรมชาติ นอกจากนี้ยังมีจักระไฟที่แน่นหนาที่เป็นลักษณะของการโจมตีหรือการต่อสู้ สารภาพได้เลยว่าเขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็รับฟังไว้และจดจำอย่างเงียบๆ อาจารย์สั่งให้เขาเลือกใช้การ์ดมาต่อสู้กับเจ้างูเคราะห์ร้ายตัวดังกล่าว เขาเลือกใช้ Tumbler Soldier (ทหารล้มลุก) ในการต่อสู้ เนื่องจากทหารล้มลุกมีอาวุธทั้งดาบและธนู จึงน่าจะเหมาะกับการต่อสู้ระยะไกลมากที่สุด เมื่อจบการต่อสู้ เขาจึงได้การ์ดมอนสเตอร์เพิ่มมาอีกใบ แม้จะเป็นแค่เลเวล 2 เท่านั้น
ระยะทางต่อมาที่เดินลึกเข้าไปเป็นลำดับ ลุงย้งบอกให้เขาหยุดแล้วชี้ไปที่ต้นไม้ที่ตกอยู่ตามทางเดิน เขามองไปเห็นใบไม้กลาดเกลื่อนอยู่ตามพื้น แต่ที่น่าประหลาดใจคือ ใบไม้ทุกใบที่ตกอยู่ที่พื้นกลายเป็นสีดำสนิท บางใบดำสนิทไปทั้งใบ แต่บางใบเหมือนรอยสีดำนั้นยังลามไปไม่หมดทั้งใบ
“เจ้าคิดออกมั้ยว่า ใบไม้พวกนี้เป็นสีดำเพราะอะไร” ลุงย้งถามเขาอย่างยิ้มๆ
“อืมม โรคพืชหรือเปล่าลุง หรือว่าจะเป็นพิษ หรือว่าจะเป็นไพ่เวทมนตร์นะ” เขาพึมพำเหมือนกับพูดกับตัวเองมากกว่าจะจงใจตอบกับอาจารย์ของเขา
“เจ้าลองขึ้นไปดูบนต้นสิว่า ลักษณะใบบนต้นมันเป็นอย่างไร ต่างกับที่ตกอยู่บนพื้นมั้ย มีลักษณะของโรคหรือเปล่า” ลุงย้งพูดทั้งที่ปากยังเจือรอยยิ้มอยู่
เฟี๊ยตเริ่มเอะใจว่าเขาน่าจะมาผิดทาง เพราะท่าทางของลุงย้งแปลกๆ เหมือนกำลังสนุกที่เขาขบปัญหานี้ไม่ออก แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการใดๆ ออกไป เรียกใช้การ์ดนกลงพุงเพื่อบินขึ้นไปดูบนลำต้นที่สูงใหญ่นั้น
เจ้านกตุ้ยนุ้ยของเขายังคงบินด้วยความเร็วที่ช้าจนน่าหลับเหมือนเดิม ไม่นานนักเขาก็บินมาถึงบริเวณส่วนพุ่มของใบไม้หนาแน่นตรงส่วนบนของต้นไม้นั้น มือหนึ่งเขาเหนี่ยวขาเจ้านกไว้อย่างแน่นหนา เมื่อมั่นใจในความแข็งแรงแล้วจึงปล่อยมืออีกข้างเพื่อแหวกกิ่งไม้ตรวจดูลักษณะของใบไม้ เขาพบว่าใบไม้ส่วนใหญ่มีลักษณะเป็นสีเขียวตามปรกติ เขาจึงตัดประเด็นเรื่องโรคพืชในใจออกไป พลางพยายามแหวกหาใบไม้ส่วนที่มีลักษณะสีดำที่มีอยู่บนต้น ซึ่งเขาพบบ้างประปราย เมื่อสังเกตดีๆ แล้วจะพบว่า ใบไม้ที่มีสีคล้ำลงนั้น จะเกิดขึ้นในใบที่มีการฉีกขาด หรือใบที่เหี่ยวจนใกล้ร่วงเท่านั้น ใจเขานึกได้ถึงบทเรียนหนึ่งในหนังสือตำรายาได้ทันที เมื่อมั่นใจแล้ว เขาจึงหักกิ่งไม้ขนาดไม่ใหญ่นักจงขาดออกมาคามือ ก่อนจะสั่งผนึกมัน
“ชื่อ Ebony Tree (มะเกลือ) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้สำหรับปรุงยา”
“หลอกให้เขวไปไกลเลยนะลุง ต้นมะเกลือก็ไม่บอก” เฟี๊ยตพูดอย่างติดตลก เมื่อกลับมาถึงอาจารย์ของเขา
“เจ้าก็ดูออกหนิ ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงอะไรสักหน่อย นี่ถ้าไม่สังเกตให้ดี ต้นนี้จะดูเหมือนต้นไม้ประดับในเกมธรรมดาๆ แต่ถ้ามองเห็นถึงใบไม้สีดำที่ร่วงมาจากต้นเหล่านี้ เจ้าก็จะรู้ได้ไม่ยากว่ามันเป็นสมุนไพรหายากอีกอย่างหนึ่ง” ลุงย้งยิ้มอย่างเปิดเผยเมื่อลูกศิษย์ของเขาทำคะแนนได้ดีในการจำแนกสมุนไพร ต้นมะเกลือเป็นต้นไม้ที่สารสำคัญภายในต้นจะเปลี่ยนเป็นสีดำเมื่อแก่ตัวลง หรือสัมผัสกับอากาศนานๆ ดังนั้นสีดำของใบไม้หรือลำต้น จึงเป็นเรื่องธรรมชาติของต้นไม้ชนิดนี้ ไม่ใช่ความผิดปรกติใดๆ ตามที่เฟี๊ยตคิดไม่
“ลุง ลุงว่าแถวนี้มีอะไรผิดปรกติหรือเปล่า ผมว่าผมรู้สึกแปลกๆ อ่ะ เหมือนมีใครจ้องเราอยู่” เฟี๊ยตพูดพลางมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง
“นี่เจ้าเพิ่งรู้ตัวหรอ ข้ารู้สึกตัวมานานแล้ว กำลังคิดอยู่เลยว่าเมื่อไหร่เจ้าจะรู้สึก” อาจารย์ของเขาตอบอย่างไม่อาทรร้อนใจใดๆ
“มันคืออะไรอ่าลุง มาจากตรงไหน ชี้ให้ดูหน่อยสิลุง อันตรายหรือเปล่า” เขาถามอย่างร้อนรน
“ก็ไม่มีอะไรมาก แค่มีสัตว์ประหลาดตัวนึงกำลังจ้องเล่นงานเราอยู่ ตอนนี้กำลังรวมรวมจักระมาโจมตีเรา พอจักระมากขึ้น เลยปิดจิตสังหารไว้ไม่มิด จักระไฟแผ่พุ่งออกมาจนร้อนไปหมด” ลุงย้งยังตอบด้วยท่าทีไม่ยี่หระอยู่เหมือนเดิม
“ง่าลุง อยู่ตรงไหนอ่ะ ลุงบอกหน่อย ผมจะได้รีบจัดการมา เดี๋ยวมันรวบรวมได้โจมตีมาจะแย่นะลุง” เขาเร่งอย่างกระวนกระวาย
“เจ้าก็หาเองสิ ลองให้จิตจับจักระดู เจ้ารู้สึกว่าถูกปองร้ายมาจากตรงไหน มันก็อยู่ตรงนั้นแหละ” อาจารย์ของเขาไม่ตอบ แต่โบ้ยให้เขามองหาด้วยตนเอง
เฟี๊ยตเรียกหนังสือออกมาถือในมือด้วยความร้อนใจ แต่ยังตัดสินใจเลือกการ์ดออกมาสู้ไม่ได้ ด้วยยังไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้มาแนวไหน การจะเลือกการ์ดใดออกมาก็กลัวจะเสียเปรียบเสียเปล่าๆ ครั้นจะเรียกออกมาหลายใบก็จะดูเป็นคนขี้ขลาด ให้ขายหน้าอาจารย์ของเขาเสียอย่างนั้น
ช่วงเวลาที่เข้าสาละวนกับการเปิดหนังสือและหาทางรับมือนั้น อยู่ดีๆ จิตสังหารที่ว่าก็หายไปอย่างไรก็ไม่ทราบ เขาไม่อาจจับความรู้สึกได้อีก จนเมื่อเขารู้สึกตัว เขาจึงค่อยๆ รวบรวมสติอีกครั้ง เพียงชั่วไม่กี่อึดใจ เขาก็รู้สึกได้อีกครั้งว่ามีสายตากำลังจ้องมองเขาอยู่ เขาค่อยๆ ใช้สันชาติญาณว่าความรู้สึกนั้นถูกส่งมาจากทางด้านไหน ด้วยสัมผัสส่วนลึก หรือการลองผิดลองถูกก็ไม่ทราบได้ ชายหนุ่มตัดสินใจส่งการ์ดออกไปจากหนังสือ ด้วยเกรงว่าจะช้าเกินไปแม้ชั่วเสี้ยววินาทีเดียว
“The Africa Warthog RELEASE” ชายหนุ่มตะโกนสั่ง พร้อมชี้ไปทางพุ่มไม้ที่ห่างออกไปไม่เกิน 10 เมตรทางด้านขวา ด้วยมั่นใจว่าบริเวณนั้นเป็นแหล่งกำเนิดจิตสังหารที่โพยพุ่งออกมาอย่างปิดไม่มิด
หมูป่าแอฟริกันที่เคยตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาตอนนี้กำลังควบขาตรงดิ่งไปยังพุ่มไม้ที่เขาหมายตาไว้อย่างไม่ผิดเพี้ยน ทันทีที่ขาหน้าไปหยุดตรงพุ่มไม้ดังกล่าว เจ้ามฤตยู 4 ขาก็ก้มหัวลงชิดกับพื้น ก่อนจะใช้เขี้ยวที่ยาวโง้งออกมาจากปากทั้งสองข้างเสยเข้าที่พุ่มไม้จนหลุดไปทั้งยวง สิ่งมีชีวิตสีแดงหม่นอย่างหนึ่งได้รับอานิสงส์จากแรงขวิดของเจ้าหมูป่าไปด้วย ตัวมันลอยสูงหลุดไปบนอากาศร่วม 10 เมตร แต่ก่อนที่มันจะตกลงกลับมาสู่พื้นอีกครั้ง ก็ปรากฏเสียงระเบิดตู้ม ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว ก่อนจะเกิดควันจางๆบริเวณนั้น และมีการ์ด 1 ใบพุ่งมาใส่มือเขาอย่างแม่นยำ
ชื่อ The Swelling Ant (มดพองตัวจอมระเบิด) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้สำหรับต่อสู้
เฟี๊ยตหันกลับไปยิ้มอย่างอาจารย์อย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะยกการ์ดในมือขึ้นโชว์ นี่เป็นไพ่ใบแรกที่เขาเก็บมาได้จากความสามารถตัวเองด้วยความตั้งใจ เขาใจชื้นขึ้นมาก เมื่อพบว่าแท้จริงแล้วการต่อสู้กับสัตว์ประหลาดต่างๆ ก็ไม่ได้ยากอย่างที่คิด หลังจากพักจนหายตื่นเต้นแล้ว ลุงย้งก็พาเขาเดินสำรวจรอบๆ ต่อ แต่ก็คว้าน้ำเหลว เพราะไม่พบสมุนไพรใหม่ๆ อีกเลย แต่ระหว่างทางเขาและอาจารย์ก็พบกับมอนสเตอร์บ้างประปราย โดยชายวัยกลางคนจะให้เขาเป็นคนจัดการทั้งหมด โดยจะคอยแนะนำเล็กๆ น้อยๆ จนเขาจับทริคในการต่อสู้ได้ เขาเริ่มเข้าใจพื้นฐานของจักระ และจับจักระในมอนสเตอร์ได้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถแยกได้อยู่ดีว่าจักระแต่ละประเภทที่ถูกปล่อยออกมานั้นคือจักระประเภทใด
กว่าเขาและอาจารย์จะออกมาถึงชายป่าที่ติดกับตัวเมืองพระจันทร์ก็ขึ้นมาลอยเด่นบนท้องฟ้าได้สักพักแล้ว เฟี๊ยตกล่าวขอบคุณกับบทเรียนล้ำค่าที่ได้ในวันนี้ เขามีความมั่นใจขึ้นอีกมากในการจะไปผจญภัยต่อ ชายหนุ่มเอ่ยลาผู้เป็นครูเพื่อกลับไปพักผ่อนที่โรงแรม ก่อนจะบอกอีกว่าอาจจะหายตัวไปสักพัก เนื่องจากเล่นเกมมาครบ 5 วันแล้ว คาดว่าตื่นมาครั้งหน้าเขาคงจะต้องกลับไปใช้ชีวิตอยู่ในชีวิตจริง อาจารย์ของเขายิ้มรับ และอวยพรให้เขาโชคดี
“กริ๊งงงงงง”
เสียงโทรศัทพ์คู่ใจของเขากรีดร้องเมื่อได้เวลา 7.00 นาฬิกาตามที่เขาตั้งปลุกไว้ ชายหนุ่มในชุดนอนงัวเงียลุกขึ้นควานหาโทรศัพท์ก่อนจะใช้นิ้วสไลด์เพื่อหยุดระบบการตั้งปลุก ตาชั้นเดียวของเขากวาดไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะพบว่านี่คือห้องนอนของเขา ห้องนอนในคอนโดในชีวิตจริงของเขา
“อรุณสวัสดิ์ กรุงเทพมหานคร”
จากผู้แต่ง : ช่วงนี้งานท่วมหัวมาก เหนื่อยฝุดฝุด อยากบ่น ไม่เกี่ยวกับนิยาย 555
-
ถึงคุณ saruttaya : ขอบคุณมากครับ เขินเลย ><
ถึงคุณ qq_oo : ตอนต่อไปมาแล้วค๊าบบบ
ถึงคุณ keniji01 : ฝากเรื่องของผมไว้ด้วยนะครับบบ
ถึงคุณ bulldog17 : ให้เวลาเฟี๊ยตอีกนิดดดดดด เดี๋ยวจะได้ไปตะลุยโลกแล้ววว
ถึงคุณ mildmate : ต้องเก่งสิครับ เป็นตัวเอกทั้งที ฮิ้วววววว
ถึงคุณ ammin : SAO คือไรอ่าครับ ผมนึกไม่ออก ห้าห้า
ถึงคุณ mesomeo2 : ขอบคุณที่ยังติดตามกันไปเรื่อยๆค๊าบบ
ถึงคุณ ipookza : ขอบคุณมากครับบบ หวังว่าจะถูกใจกับเรื่องนี้น้าาา
ขอบคุณทุกคนเลยค๊าบบบ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
น้องเฟี๊ยตเริ่มบู๊แล้ววว วู้ๆๆๆๆๆ :katai2-1:
ปล.สู้ๆนะคะ ขอให้ทำงานราบรื่นน้า จะได้มาอัพนิยายได้ 555(อีนี่)
ปล2. จิ้มเป็ดเหลืองให้หนึ่งตัวฮะ เป็นกำลังใจ :mew1:
-
ไม่ได้มาอ่่านหลายวันเพราะแอบหนีไปเที่ยวเมืองอื่นมา ดูตอนมันสั้นๆลงรึเปล่าคะ
เราว่าเนื้อเรื่องเริ่มแปลกและเป็นเอกลักษณ์มากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยค่ะ ถือว่าดีเพราะไม่ซ้ำกับเรื่องอื่นในแนวเกมออนไลน์ด้วยกัน o13
แต่เราว่าบทบรรยายยังใช้คำค่อนข้างจะเวิ่นไปน่ะค่ะ น่าจะทำให้กระชับได้มากกว่านี้เยอะ
อธิบายไม่ค่อยถูกเหมือนกัน พอดีภาษาไทยเราก็ไม่เก่งซะด้วย :mew5:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ นิยายแนวนี้กำลังเป็นแนวตลาดเพียงแต่อาจจะไม่ใช่แนวของคนในเล้า
แต่ก็อย่างที่บอกว่าเรื่องมันอืดแล้วก็ขาดความน่าตื่นเต้นไป ผ่านไปหลายตอนยังได้เจอคนอื่นเลย มันเลยไม่มีอะไรให้ตามลุ้น :hao5:
-
:mew3: มาเป็นกำลังใจ
-
ชะแว๊บมาให้กำลังใจ.....แล้วก็....จากไป
-
SAO Sword Art Online เป็นอนิเมะเรื่องนึงครับ ผมไม่ได้ดูด้วยสิ
ต้นมะเกลือนี่เอาไปย้อมผ้าน่อ ได้อีกอาชีพเลยนา อิอิ
-
:katai5: จะว่าเวิ่นเว้อก็ไม่เท่าไหร่ครับ เนื้อเรื่องไปได้เรื่อยดูมีเหตุผลรองรับผมชอบมากกว่าประเภทคนเก่งฟ้าประทาน รอลุ้นต่อไปครับเป็นกำลังใจให้ในเรื่องงานครับ
-
ตอนที่ 15 Decision
ชายหนุ่มในชุดนอนลุกขึ้นบิดขี้เกียจ หลังจากปิดเสียงนาฬิกาปลุกและปล่อยให้ตัวเองนอนหลับเอาแรงไปอีกร่วมชั่วโมงเต็ม โดยไม่ลืมถอดนาฬิกาข้อมือออก ด้วยกลัวว่าหากหลับไปจะหลุดเข้าไปอยู่ในเกมอีกครั้ง
เขาลุกเดินขึ้นมานั่งที่โซฟาชุดในห้องรับแขกด้วยความเคยชิน ก่อนจะหยิบรีโมตมาเปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ตามนิสัย แล้วตัวเขาเองก็เดินเข้าไปในห้องส่วนที่เป็นครัว เลือกหยิบซีเรียลที่ทำจากข้าวโพด กับนมไขมันต่ำ พร้อมทั้งชามใบเล็กและช้อนคันโปรดติดมือกลับมาด้วย
เฟี๊ยตนั่งกินซีเรียลในน้ำนมอย่างช้าๆ พลางเปลี่ยนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยๆ เพื่อรับรู้ข่าวสารความเป็นไปของโลก เขายอมรับเลยว่า การเล่นเกมในความฝันแบบนี้ มันทำให้เขาเกิดอาการมึนกับโลกในชีวิตจริงไม่น้อย และแน่นอน เขาต้องพยายามปรับตัวให้ได้ และเขาจะไม่ทำตัวเป็นเด็กที่แยกเรื่องจริงกับเรื่องในเกมออกจากกันไม่ได้เหมือนที่เขาเคยปรามาสเด็กบางคนบนหน้าหนังสือพิมพ์ไว้เด็ดขาด
หลังจากหาอะไรรองท้องเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มก็หันมาเปิดคอมพิวเตอร์แบบเคลื่อนที่ เพื่อเช็คข้อมูลข่าวสารความเป็นไปในสังคมออนไลน์ ทั้งๆ ที่ยังคงเปิดโทรทัศน์ให้มีเสียงคลอไม่ให้ห้องของเขาเงียบเหงาอยู่อย่างนั้น เขาพยายามจะสนใจตัวอักษรที่เรียงรายมากมายอยู่ตรงหน้า แต่ต้องยอมรับว่าเขาควบคุมสมาธิไว้ไม่ได้เลย ใจของเขายังเฝ้าวนเวียนคิดถึงเรื่องราวที่เรียกว่าเกินคำว่ามหัศจรรย์ไปไกลโขที่เขาพบเจอมาในฝันที่ผ่านมา นาฬิกาข้อมือเรือนนั้นยังย้ำเตือนเขาอยู่เสมอว่า ทั้งหมดนั้นมันเป็นเรื่องจริง
ก่อนที่เรื่องราวในหัวเขาจะกระจัดกระจายไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มตัดสินใจหยิบกุญแจรถ กับกระเป๋าคู่ใจ ก่อนจะล็อคห้องคอนโดบนตึกสูงของเขาให้เรียบร้อย และสตาร์ทรถไปยังที่ๆ ที่ใจเขายังเฝ้าวนเวียนอยู่นาน
“อ๊าว เฟี๊ยต มาทำอะไรเนี่ย คิดถึงพี่หรอ ไม่ได้นะ ถึงพี่จะหน้าเด็ก แต่พี่ก็แต่งงานลูกสองแล้วนะจ๊ะ” หญิงสาววัยกลางคนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสดใสเอ่ยทักเขาอย่างร่าเริง
ตอนนี้เฟี๊ยตในชุดเสื้อเชิ๊ตกางเกงขายาวกำลังมายืนอยู่หน้าห้องยาผู้ป่วยในของโรงพยาบาลเอกชนที่เขาเคยมาฝึกงานครั้งที่ยังเรียนอยู่ปี 6
“โหยย พี่ ผมยังไม่อยากโดนข้อหาพรากวัตถุโบราณ ฮ่าฮ่าฮ่า” เขาย้อนด้วยความขบขัน
“คิดว่าหล่อแล้วพี่ไม่กล้าด่าหรอจ๊ะ ไม่เจอกันนาน แต่ปากคอเราะร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ เดี๋ยวเถอะ” เธอเอ่ยตอบด้วยความร่าเริงอย่างคุ้นเคยกันดี ก่อนจะเอ่ยปากชวนเฟี๊ยตที่ก็คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ดีอยู่แล้ว เข้ามานั่งคุยกันในห้องพักส่วนตัวของเธอที่อยู่แยกเป็นสัดส่วนในห้องยาของโรงพยาบาล
“วันนี้มีธุระอะไรจ๊ะ พ่อหนุ่ม” หญิงสาวเอ่ยถามหลังจากที่เข้ามาอยู่ในห้องส่วนตัวเป็นที่เรียบร้อย
“โหย พี่ขวัญ ผมมาหาพี่เพราะผมคิดถึงพี่เฉยๆ ไม่ได้ใช่เปล่า” เขาล้อ
“คนอย่างเธอ ไม่มาที่นี่เพราะคิดถึงพี่หรอก มีธุระอะไรใช่ไหมหละ” เธอตอบอย่างคนรู้จักนิสัยกันดี
“อย่างนั้นผมเข้าเรื่องเลยนะพี่ ผมอยากได้งาน พี่พอจะมีตำแหน่งว่างในโรงพยาบาลแนะนำผมบ้างไหม” เขาเอ่ยเข้าประเด็น
“ก็บอกว่าให้สมัครตั้งแต่เรียนจบ ไปทำอะไรมาจนป่านนี้ 6 เดือนแล้วนะเฟี๊ยต โรงพยาบาลเขาก็รับเด็กใหม่รุ่นเธอจนตำแหน่งมันเต็มไปหมดแล้ว” หญิงสาวตอบอย่างไม่ร้อนใจ
“ผมไม่ได้หางานประจำนะพี่ คือตอนนี้ผมยังรับงานอื่นอยู่ด้วย แต่ผมอยากรับงานพาร์ทไทม์อ่ะพี่ คือผมไม่อยากลืมวิชาการที่เรียนมาหมด ผมกลัวว่าผมไปทำงานอย่างอื่น กลับมาความรู้ผมจะไม่เหลือหนะสิพี่” เฟี๊ยตเล่าจุดประสงค์
“พาร์ทไทม์ยิ่งยากใหญ่นะเฟี๊ยต เภสัชแทบจะล้นห้องยาอย่างนี้ แค่ฟูลไทม์อย่างเดียวก็ล้นแล้ว พี่จะไปรับพาร์ทไทม์เพิ่มได้ไง” พี่ขวัญบ่น พี่ขวัญเป็นหัวหน้าห้องยาที่นี่ครับ ดังนั้น เรื่องการรับคนเพิ่มจึงเป็นหน้าที่โดยตรงของพี่เขา
“ไม่เป็นไรพี่ ผมยื่นใบสมัครไว้ก่อนก็ได้ ถ้าคนขาดก็เรียกผมนะพี่ เดี๋ยวผมอาจจะลองไปวางที่อื่นด้วย แต่ผมมาที่นี่ก่อน เพราะผมคุ้นเคยที่นี่สุดแล้วหละครับ” เฟี๊ยตตอบ
“ความจริงมันก็ไม่ถึงขั้นจะไม่มีตำแหน่งเลยหรอกนะ”
“หมายความว่าไงครับพี่”
“ผู้อำนวยการกำลังจะอนุมัติให้เปิดห้องยาใหม่ เป็นห้องยาวอร์ดเฉพาะทาง ดังนั้น ช่วงแรกๆ ก็คงมีคนขาดๆ ไปบ้าง ตำแหน่งที่ว่างก็คงพอมี เรียกว่าจะกำลังอนุมัติก็ไม่ถูก เรียกว่าอนุมัติไปแล้วดีกว่า ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงทดลองเปิดทำงานหนะ” หัวหน้าฝ่ายเภสัชกรรมตอบ
“เฉพาะทาง เฉพาะทางด้านไหนหนะพี่” เขาถามอย่างสนใจ
“โรคทางสมองและจิตประสาทหนะ” เธอตอบ
ชายหนุ่มเข้าใจในทันทีว่า ทำไมพี่ขวัญถึงแสดงท่าทางไม่มั่นใจตอบบอกเขาว่ามีตำแหน่งว่างอยู่ โรคทางสมองและจิตประสาทนับได้ว่าเป็นกลุ่มโรคที่ “หิน” อยู่ไม่น้อย ด้วยความซับซ้อนของโรค รวมไปถึงยาที่ใช้รักษา จึงทำให้คนเก่งๆ ด้านนี้มีอยู่แบบนับตัวคนได้ นั่นแปลว่า ถ้าเขารับงานนี้ เขาต้องทำการบ้านอีกไม่น้อยเลย ซึ่งเขามีงานประจำอยู่แล้ว เขาจะมีแรงที่จะไปทบทวนความรู้เพื่อรับงานหนักอย่างนี้ได้หรือเปล่า
“ถ้าผมสมัครตำแหน่งห้องยานี้ ผมต้องเตรียมตัวอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าพี่” เขาถาม
“ปรกติถ้าเป็นฟูลไทม์เราจะมีเทรนด์ให้นะเฟี๊ยต แต่พาร์ทไทม์ โรงพยาบาลไม่มีงบให้ แปลว่า เฟี๊ยตต้องทวนเนื้อหามาเองทั้งหมดนะ ตกไหนตกหล่นก็มาถามพี่ๆ ที่ห้องยาเอาได้ แต่พาร์ทไทม์คงไม่ได้ลงงานหนักเท่าไหร่หรอก คงเน้นจ่ายยาเป็นหลัก พวกงานหินๆ ก็ให้ฟูลไทม์ลุยกันไป”
เฟี๊ยตเดาไว้ไม่ผิดเลย พี่ขวัญคงกลัวว่าเขาจะไม่ไหวมากกว่า เพราะเขาก็บอกพี่ขวัญไปแล้วว่าเขามีงานอื่นประจำอยู่ด้วย
“แล้วถ้าผมรับปากจะกลับไปทวนความรู้มา ผมจะขอยื่นใบสมัครไว้ได้ไหมพี่”
“ได้สิเฟี๊ยต ไม่มีปัญหา ความจริงคนก็กำลังขาดอยู่ แต่เรายังให้คนมารับยาที่ห้องอื่นได้ไง พี่เลยไม่ได้รีบหาคน แต่ถ้าเฟี๊ยตอยากทำ พี่ก็โอเค แต่อย่าทำให้พี่เสียชื่อหละ” พี่ขวัญกล่าวสำทับ
“ได้เลยพี่ ผมอยากมารื้อฟื้นความรู้อยู่แล้ว ยิ่งยากยิ่งดีพี่” เขาพูดอย่างคนชอบความท้าทาย
“งั้นก็ไม่มีปัญหาเลยเฟี๊ยต ยิ่งเป็นห้องยาเฉพาะทางแบบนี้ ค่าตอบแทนสูงกว่าปรกติอยู่แล้ว ขอให้มีฝีมือจริง พี่สนับสนุนสุดตัว”
บทสรุปของวันนั้นจึงลงท้ายด้วยการที่ชายหนุ่มนั่งกรอกใบสมัครและส่งหลักฐานที่เตรียมมาไว้อยู่แล้ว อาจจะขาดหลักฐานบางอย่างไปบ้าง พี่ขวัญก็บอกว่าให้นำมาส่งตอนเริ่มงานก็ได้ ไม่เป็นไร ส่วนเรื่องผลการสมัคร พี่ขวัญแจ้งว่าจะโทรเข้าไปแจ้งอีกครั้งภายในเวลาอันใกล้นี้ แถมท้ายสุดพี่ขวัญแอบกระซิบกับเขาอีกว่า หัวหน้าฝ่ายเภสัชกรรมอนุมัติให้แล้ว เหลือแค่ลายเซ็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลเท่านั้นก็ผ่านฉลุย เขาจึงได้แต่ยิ้มขอบคุณในความใจดี ของผู้หญิงที่เขานับเป็นพี่สาวอีกคน
ความรู้สึกอยากทบทวนความรู้ที่เรียนมาก็เป็นส่วนหนึ่งที่นำเขามาเขียนใบสมัครงานอยู่ที่นี่ แต่แท้จริงแล้ว การที่ได้กลับไปนั่งปรุงยาและจ่ายยาผู้ป่วยในเกมอีกครั้ง มันทำให้เขารู้สึกดี และเป็นเหตุผลหลักที่พาเขามามากกว่า เขาทำงานห่างกับผู้ป่วยมานาน จนเกือบจะลืมไปว่า รอยยิ้มที่ได้รับจากผู้ป่วยที่ขอบคุณเขาตอนที่เขาช่วยดูแลความเจ็บป่วยของคนเหล่านั้นเป็นอย่างไร บางที ถ้าเขาหมดพันธะผูกพันกับเกมออนไลน์นั่นเมื่อไหร่ เขาอาจจะกลับเปิดร้านยาเล็กๆ ที่บ้านเกิดของเขา ปล่อยชีวิตให้ดำเนินไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางอ้อมกอดของขุนเขา เขาคงจะรู้สึกดี
ชายหนุ่มกลับมาถึงคอนโดมิเนียมเวลาบ่ายสองเศษๆ หลังจากแวะหาข้าวกลางวันใส่ท้องไปเรียบร้อยแล้วที่ห้างแถวๆ โรงพยาบาลที่เขาไปสมัครงาน เขาเข้าไปในห้องเพื่อเปลี่ยนชุดเป็นชุดออกกำลังกาย ก่อนจะลงมาที่ฟิตเนสสวัสดิการของคอนโดที่เขาแวะเวียนมาเป็นประจำอยู่แล้ว แต่ด้วยจุดประสงค์ที่ต่างออกไปในวันนี้
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ” หญิงสาวที่เคานเตอร์เอ่ยถามเขาเมื่อเขาก้าวเข้ามาในฟิตเนส
“ผมจะมาสมัครเรียนมวยไทยครับ” เขาตอบอย่างตัดสินใจมาแล้ว
“รบกวนเชิญเข้ามาปรึกษาเทรนเนอร์ด้านในได้เลยค่ะ” เธอยิ้ม ก่อนจะผายมือสู่ห้องรับรองด้านใน
จากผู้แต่ง : ตอนนี้ดูสั้นๆพิกล สงสัยตอนแต่งจะถูกตัวขี้เกียจเข้าสิง 555
:katai3: :katai3: :katai3:
-
ถึงคุณ saruttaya : ขอบคุณมากครับ น้องเฟี๊อตต้องเก่งที่สวดดด ห้าห้า
ถึงคุณ Fizz : ทราบถึงข้อบกพร่องแล้วครับ แต่แต่งตุนไว้เยอะมาก กลับไปแก้ไม่ทันแล้วครับ แต่ตอนที่แต่งใหม่ก็ปรับปรุงตรงจุดนี้อยู่ครับผม
ถึงคุณ p_phai : ขอบคุณครับ ต้องการกำลังใจมากที่สุดดด
ถึงคุณ tutankamen : ห้ามหายนะครับ อยู่ให้กำลังใจกันไปต่อก่อนน
ถึงคุณ mesomeo2 : เดี๋ยวจะรีบไปบอกน้องเฟี๊ยตให้หัดย้อมผ้าครับ ฮี่ฮี่
ถึงคุณ keniji01 : ผมก็ไม่ชอบคนที่เก่งแบบไม่มีเหตุผลน่ะครับ เรื่องเลยดำเนินไปแบบนี้
นิยายเรื่องแรก ดีบ้างแย่บ้าง แต่ยังไงต้องอยู่คอยเป็นกำลังใจกันด้วยนะครับ
:katai4: :katai4: :katai4:
-
โอ้โห มวยไทย 555 :really2:
น้องเฟี๊ยตเก่งมากกด แล้วอิพระเอกจะสู้ได้มั้ย 55
-
อ้าว ตกลงว่าเฟี้ยตจะกลับไปเป็นเภสัชด้วยหรอเนี่ย :a5:
เราอยากแนะนำอะไรเพิ่มนิดหน่อยนะคะ
ปัญหาของคนเขียนอยู่ที่การดำเนินเรื่องกับบทบรรยาย เพราะส่วนของโครงเรื่องกับพล๊อตนั้นดีอยู่แล้ว
แนะนำให้ไปทำการบ้านโดยการอ่านนิยายแนวนี้หลายๆเรื่องดู คิดว่าคงผ่านตามาบ้างอยู่แล้ว
จำได้ว่ามีบางเรื่องที่ตัวเอกใช้เวลาฝึกกับตัวเองเยอะแบบเฟี้ยตอยู่เหมือนกัน
-
เฟี๊ยตจะเอาดีกี่ทางกันเนี่ย ไปต่อยมวยอีกแล้ว คุณพระ เก่งรอบด้านจริงๆ 555 :o8:
ปล. SAO คือ anime เรื่องนึงค่ะ เนื้อหาเกี่ยวกับเกมเหมือนกัน ตัวเอกเข้าไปอยู่ในเกมแบบนี้เลยแหละ
ต่างกันแค่ใน SAO เข้าไปแล้วดันออกไม่ได้ แล้วก็เป็นแนว RPG ทั่วไป ไม่ใช่การ์ดค่ะ
-
มาเป็นกำลังใจให้ค่ะ เนื้อเรื่องแนวนี้ก็ถือว่าดีค่ะ เราก็ชอบอ่านแนวเกมออนไลน์
-
เพิ่งอ่านค่ะ สนุกดี
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะค่ะ
จะติดตามอ่านต่อไปค่ะ
เพิ่งอ่านได้ สามสี่ ตอนแล้วล่ะ
รีบมาเม้นก่อน ขอบคุณ ที่ให้แต่งมาให้อ่านกันนะค่ะ
:katai2-1:
-
มวยไทย...เลยรึพ่อหนุ่ม 55+
-
มวยไทย นี่กะว่าจะตีมอนฯเองด้วยใช่ไหมเนี่ยยย ก๊งการ์ดไม่ต้องใช้มันละ เฟี๊ยตจะโชว์โหดแล้วว
-
ตอนที่ 16 Physical Training
“ไม่ทราบว่าต้องการจะเรียนมวยไทยเพื่อจุดประสงค์อะไรครับ เรียนเพื่อลดน้ำหนัก ฟิตหุ่น เรียนเพราะอยากรู้ หรือว่าจะนำไปใช้ป้องกันตัวจริงๆ ครับ” เทรนเนอร์หนุ่มร่างหนาถามเขาเป็นอย่างแรกของบทสนทนา
“อยากใช้ป้องกันตัวครับ คือ อยากเรียนเพื่อที่จะสามารถไปใช้ต่อสู้ได้จริง ที่นี่มีคอร์สแบบนี้หรือเปล่าครับ” เฟี๊ยตแจ้งเจตจำนง
“มีครับ มี พี่แนะนำเป็นคอร์สพื้นฐานก่อน 10 ชั่วโมง 10,000 บาท เวลาเรียนตามแต่น้องสะดวกจะนัดเลยครับ”
“อ่อ ลืมแนะนำตัวไป พี่ชื่อหมูนะครับ เทรนที่นี่มาหลายปีแล้ว พี่จะรับดูเรื่องมวยไทยโดยเฉพาะ เคยผ่านเวทีมวยมาทั้งมวยไทยมวยสากลครับ น้องดูประวัติการทำงานพี่ได้ที่เคานเตอร์ได้เลย” เทรนเนอร์หมูแจงรายละเอียด รวมถึงแนะนำตัวไปในที
เฟี๊ยตค่อนข้างพึงพอใจกับว่าที่เทรนเนอร์ของเขาพอสมควร เขาอยากได้คนสอนที่ “เป็น” เรื่องมวยไทยจริงๆ เพราะเขาอยากได้ความรู้ไปใช้ต่อสู้จริง ไม่ได้เรียนแค่จะออกกำลังกายเท่านั้น
“ชั่วโมงละพันเลยหรอพี่ ฟิตเนสแถวที่ทำงานผมแค่ชั่วโมงละ 750 เอง แต่ผมอยากอุดหนุนฟิตเนสประจำเนี่ย ผมเลยมาถามราคาดูก่อน” ความจริงเขาไม่ได้มีปัญหาเรื่องราคาหรอก แต่ติดนิสัยต่อราคาจนชินมากกว่า เขารู้สึกว่าถ้าไม่ต่อราคาสินค้า อาจจะโดนค่าบอกผ่านไปโดยไม่รู้ตัว
“ถูกแล้วนะครับน้อง ราคานี้ พี่ไม่ได้ตั้งราคาเอง ฟิตเนสเขาตั้งให้ พี่ก็ลดไม่ได้หรอกครับ” พี่หมูตอบ
“ลดไม่ได้ก็แถมก็ได้พี่ พี่เทรนแถมให้ผมสักสามสี่ชั่วโมงไงครับ” เฟี๊ยตยื่นข้อเสนอที่คิดไว้ในใจ
“อืมม อย่างนั้นพี่ก็พอจะอะลุ่มอล่วยให้ได้ แต่เทรนเวทเทรนนิ่งธรรมดานะน้อง เทรนมวยให้ไม่ได้ ห้องมวยไทยเวลาเรียนต้องลงเวลาลงคอร์ส เดี๋ยวพี่โดนเล่น พี่ขอแถมเป็นฟรีเวทละกันนะ” ชายหนุ่มตอบหลังจากนิ่งไปชั่วครู่
“งั้นพี่แถมให้ผม 4 ชั่วโมงนะพี่ เวทเทรนนิ่ง ตกลงตามนี้นะครับ” เฟี๊ยตรีบสรุปทันที
“โอเค เอาอย่างนั้นก็ได้น้อง แต่เรื่องเวลาต้องนัดกับพี่อีกทีนะ ต้องไม่ให้ชนกับลูกค้าคนอื่น เดี๋ยวพี่โดนเอาไปฟ้อง”
“โอเคเลยครับผม” เขายิ้มอย่างถูกใจ
“พี่ต้องบอกไว้อย่างว่า พี่โหดนะน้อง ถ้าน้องอยากเอาไปใช้ได้จริง ก็ต้องเรียนจริง ไหวรึเปล่า” พี่หมูเสริม
“ลองดูสักตั้งนะพี่ อย่าถึงตายก็พอ”
“ศิลปะแม่ไม้มวยไทย คือ ศิลปะการต่อสู้ที่ผสมผสานอาวุธ 4 อย่างในร่างกายเข้าด้วยกัน ได้แก่ หมัด เท้า เข่า และศอก โดยอาวุธแต่ละอย่างก็จะมีรูปแบบการต่อสู้ที่แตกต่างกันออกไป สำหรับตัวพี่ พี่คิดว่าองค์ประกอบของการจะเล่นมวยไทยให้ประสบความสำเร็จประกอบด้วย 3 อย่าง อย่างแรกคือ ร่างกายที่แข็งแรง มีสมรรถภาพ อย่างที่สองคือ การจัดตำแหน่งของร่างกายให้ถูกต้อง การใช้อาวุธทั้ง 4 อย่างที่ว่าอย่างเหมาะสม และอย่างสุดท้ายคือ ปฏิภาณไหวพริบในการต่อสู้ การตัดสินใจเลือกรุกรับให้เหมาะสม ผู้ที่ฝึกฝนจนชิน สิ่งเหล่านี้จะกลายเป็นสันชาติญาณส่วนลึกไปเลย” เทรนเนอร์ของเขาแนะนำศิลปะมวยไทยอย่างคร่าวๆ รวมไปถึงกล่าวโดยภาพรวมถึงสิ่งที่จะต้องเรียนรู้ภายใน 10 ชั่วโมง ซึ่งเขาก็ได้แต่พยักหน้าแสดงการรับรู้
“เราจะมาเริ่มต้นที่การเคลื่อนที่เบื้องต้นก่อน การรุกและการถอยในมวยไทยจะมีพื้นฐานอยู่ 3 อย่าง ได้แก่ การรุกและการถอยแบบเป็นเส้นตรง การรุกและการถอยแบบฉาก และการรุกและการถอยแบบเป็นวงกลม ซึ่งแต่ละวิธีจะมีการเคลื่อนไหว ลักษณะท่าทาง รวมไปถึงประโยชน์การนำไปใช้ต่างกัน ตอนนี้เฟี๊ยตลองก้าวท้าวตามพี่ ช้าๆ ก่อนนะ ฝึกให้คล่องก่อน เดี๋ยวค่อยเร่งให้เร็วขึ้น”
ครูฝึกของเขาเริ่มต้นสอนด้วยการสอนการเดินข้างหน้าและถอยหลังแบบพื้นฐานก่อน เฟี๊ยตในชุดวอร์มค่อยๆ ลองก้าวเท้าตามครูฝึกไปตามลำดับ ยอมรับว่ายากไม่น้อย สำหรับคนที่มีทักษะทางด้านกีฬาต่ำอย่างเขา แต่ก็คงไม่ยากเกินไปสำหรับความตั้งใจจริง ที่เขาก็คิดว่าเขาก็มีไม่แพ้ใคร
“พื้นฐานการเคลื่อนที่ผ่านไปแล้วนะ ต่อไปจะเริ่มต้นฝึกฝนอาวุธไปทีละประเภท วันนี้เอาแค่พื้นฐานก่อน ให้จัดตำแหน่งร่างกายได้ถูกต้อง อย่างแรกนะ หมัด การกำหมัดที่ถูกต้องคือ เอานิ้วชี้ กลาง นาง ก้อยเรียงชิดติดกันแล้วทาบลงบนฝ่ามือ แล้วจึงใช้นิ้วหัวแม่มือซ้อนทับลงไปให้กระชับ ไม่แน่นไม่หลวม กำให้พอดีๆ” พี่หมูสาธิตการกำหมัดที่ถูกต้องให้เขาดู
“ทักษะการใช้หมัด เราจะแบ่งออกเป็นหลักๆ 4 อย่างคือ หมัดตรง หมัดเหวี่ยง หมัดตวัด แล้วก็หมัดเสย หมัดตรง คือ การปล่อยหมัดไปตรงๆ โดยใช้แรงจากหัวไหล่เป็นหลัก หมัดเหวี่ยง คือ การเหวี่ยงแขนออกไปเป็นครึ่งวงกลม ใช้ในการต่อสู้ทั่วๆไป หมัดตวัด คือ หมัดที่กวาดไปในวงแคบ คล้ายหมัดเหวี่ยง แต่จะแคบกว่า เน้นใช้สันหมัดต่อยเข้าที่อวัยวะสำคัญของคู่ต่อสู้ ส่วนสุดท้ายคือหมัดเสย คือ การงอศอก และปล่อยหมัดขึ้นเสยขึ้นทางด้านบน หมัดนี้จะเน้นการน็อคปลายคางเป็นหลัก” หลังจากเทรนเนอร์อธิบายการใช้หมัดอย่างคร่าวๆ ก็เริ่มให้เขาลองใช้หมัดต่อสู้ ตามแบบตัวอย่างที่ทำให้ดู เหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มผุดออกมาตามใบหน้าเขา เฟี๊ยตต้องเคลื่อนที่รุกและถอยตามพื้นฐานที่เรียนไปตอนต้น พร้อมกับปล่อยหมัดแบบต่างๆ เข้าสู้เป้าหมาย ซึ่งก็คือนวมที่พี่หมูถือไว้ แค่นี้ก็ทำเอาเขาเริ่มหายใจหอบซะแล้ว
หลังจากจบทักษะหมัดแบบเข้มข้นสำหรับเขา (แต่พื้นฐานสำหรับพี่หมู) เขาก็ขอเวลาพักดื่มน้ำและหายใจหายคอให้หายเหนื่อยประมาณ 5 นาที ก่อนจะเข้าสู่บทเรียนต่อไป ซึ่งก็คือการใช้เท้านั่นเอง ครูฝึกสอนเขาว่าการใช้เท้ามี 2 ทักษะหลักๆ คือ การเตะ และการถีบ โดยการเตะจะมีประโยชน์ต่อเป้าหมายที่อยู่ทางด้านข้างลำตัว ในขณะที่การถีบจะมีประโยชน์ต่อเป้าหมายที่อยู่ช่วงกลางของลำตัว พี่หมูแสดงท่าทางที่ถูกต้องให้เขาดู ก่อนจะเริ่มต้นการฝึกอีกครั้ง
การฝึกฝนการเคลื่อนที่ การใช้หมัด และการใช้เท้าจบลงเมื่อเวลาบนนาฬิกาบอกถึงเวลาที่ล่วงเลยมาครบ 1 ชั่วโมงพอดี เฟี๊ยตในตอนนี้เรียกได้ว่าดูไม่จืด ใบหน้าขาวๆ แดงระเรื่อจนแก้มเป็นสีชมพูเข้ม เสื้อผ้าของเขาในตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ระบายออกมาอย่างท่วมท้น สภาพของเขาตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่เพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆ เพราะเปียกไปตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ
“วันนี้ก็คงจบแค่นี้นะเฟี๊ยต ไว้คราวหน้ามาต่อเข่ากับศอกกัน”
“ผมเรียนต่อไปเลยเปล่าพี่ วันนี้ขอ 2 ชั่วโมงเลย ผมอยากเรียนพื้นฐานให้จบภายในวันนี้เลย”
“สภาพนี้ยังไหวอีกหรอน้อง แค่เดินยังเซเลยมั้งเนี่ย” ครูฝึกเอ่ยแซว
“พี่อย่าดูถูกผมดิ ผมเล่นฟิตเนสเป็นประจำอยู่แล้ว เดี๋ยวขอผมไปเติมพลังแป๊บ ว่าแต่พี่เถอะ ติดสอนอะไรหรือเปล่า ว่างมั้ยอ่าพี่” เฟี๊ยตพูด
“ว่างก็ว่างนะน้อง เอางี้ เดี๋ยวเฟี๊ยตไปพักสัก 15 นาทีแล้วกัน เดี๋ยวค่อยมาต่อ เดี๋ยวพี่ทบเวลาให้”
“โอเคพี่ อีก 15 นาทีเจอกัน” ชายหนุ่มที่ตอนนี้เปียกไปทั้งตัว เดินออกจากห้องฝึกมาเปลี่ยนเสื้อ โดยใส่เสื้ออีกตัวที่ตอนแรกตั้งใจจะใส่ตอนอาบน้ำเสร็จ แต่ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนใจหยิบมาใช้ก่อน แล้วค่อยขึ้นไปอาบน้ำบนห้องของเขา นั่งพักได้เกือบ 10 นาที เฟี๊ยตก็ชงเวย์โปรตีนแบบผงกินเป็นพลังงานในการฝึกต่อ ก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาเพื่อความกระฉับกระเฉง ก่อนจะเดินออกไปขึ้นสังเวียนอีกครั้ง
การฝึกในชั่วโมงหลัง กำลังของเขาอยู่ตัวขึ้นมาก เฟี๊ยตรู้สึกอยู่ตัวกับการเคลื่อนที่พร้อมกับออกอาวุธไปในตัว เขาได้เรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการใช้ศอกและการใช้เข่าแบบต่างๆ ชายหนุ่มรู้สึกสนุกมากขึ้น เพราะในช่วงท้ายของการฝึก เทรนเนอร์ของเขาให้เขาลองประยุกต์ทุกทักษะเข้าด้วยกันเพื่อฝึกหัดในการต่อสู้จริง โดยเขาต้องใช้ไหวพริบปฏิภาณทั้งในแง่การรุกและรับ ชั่วโมงการฝึกที่สองของเขาจบลง พร้อมกับความเข้าใจในศิลปะแม่ไม้มวยไทยของเขาขึ้นอีกมาก
เฟี๊ยตยกมือไหว้ลาครูฝึกของเขา หลังจากที่รูดบัตรเครดิตจ่ายค่าฝึกเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มกลับเข้าห้อง แล้วอาบน้ำทันที ระหว่างที่ชำระล้างทำความสะอาดร่างกายไปพลาง สมองก็คิดถึงวิธีที่จะใช้ประโยชน์จากเวลาที่เหลืออีกเกือบๆ 2 ชั่วโมงก่อนจะเข้าเกมอีกครั้ง คืนนี้เขาตั้งใจจะนอนยาวตั้งแต่ 2 ทุ่มไปจนถึง 8 โมงเช้า นั่นแปลว่าเขาต้องรีบเก็บเกี่ยวทุกอย่างที่จำเป็นให้มากที่สุด ก่อนจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกเสมือนอีกกว่า 10 วันเต็ม
จากผู้แต่ง : วันนี้จะไปตีแบตและสังสรรค์กับเพื่อน เลยแวะมาลงให้ก่อนครับ ฮี่ฮี่
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ถึงคุณ saruttaya : เฟี๊ยตต้องเก่งที่สุดครับ เพราะคนเขียนเชียร์น้องเฟี๊ยต 55
ถึงคุณ FiZz : การเดินเรื่องกับบทบรรยายผมมีปัญหายังไงหรอค๊าบ ถ้ามันดูเยอะไป ส่วนหนึ่งเพราะผมตั้งใจด้วยนะครับ ผมชอบอ่านนิยายที่มีบทบรรยายเยอะๆน่ะครับ เวลาเขียน เลยอยากถ่ายทอดออกมาตามที่ชอบครับผม
ถึงคุณ Ammie : อาจจะมีเรื่องให้เก่งกว่านี้อีกก็ได้นาครับบบ ฮี่ฮี่
ถึงคุณ jusmine : ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ นะครับบบ
ถึงคุณ done_dirt_cheap : ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะครับ ห้ามหนีกันไปไหน
ถึงคุณ tutankamen : โหดใช่ม๊าาาา อย่าทำเฟี๊ยตโกรธนะ 555
ถึงคุณ mesomeo2 : เฟี๊ยตจะเมพแล้วค๊าบบบ เขียนอวยเฟี๊ยตสุดๆ 555
:katai4: :katai4: :katai4:
-
พื้นฐานมวยมาแน่นเอี๊ยต 555
ฝึกด้วยยยย ฮึบๆๆ :3125:
-
ความรู้คนเขียนนี่แน่นปึ๊กเลยน้าาาาา
เฟี๊ยตฟิตจังน้อ วันละ 2 ชั่วโมงเลยย :กอด1:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ สู้ๆ :mc4:
-
o13 สนุกมากๆเลยค่ะ จะติดตามอ่านต่อไปนะคะ ^ ^
-
ตอนที่ 17 Mental Practice
หลังจากเฟี๊ยตอาบน้ำชำระร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อจากการซ้อมมวยไทยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็กลับมานั่งอยู่บนโซฟาชุดตัวเดิม มือของเขากดเปิดโทรทัศน์ให้มีเสียงขับกล่อมห้องที่เงียบเหงาด้วยความเคยชิน ในขณะที่ปล่อยให้ใจล่องลอยไปถึงการวางแผนรับมือกับเกมที่เขาจะต้องกลับไปอีกครั้งในเวลาอันใกล้นี้
‘สมรรถภาพร่างกายก็ฝึกแล้ว เรียนมวยไทยนี่ก็น่าจะพอมั้ง ตอนแรกว่าจะเรียนพวกคาราเต้ เทควันโดด้วย แต่คงไม่ไหว เดี๋ยวจะตีกันมั่วซะเปล่าๆ เอาให้รอดไปเป็นอย่างๆ ดีกว่า’ เขาทบทวนในใจ
‘เรียนพื้นฐานไปเยอะแล้ว ที่เหลือน่าจะเน้นไปที่การฝึกซ้อมให้กำลังอยู่ตัว แล้วก็เกิดความเคยชิน ไปซ้อมในเกมก็คงได้ เวลาน่าจะเหลืออยู่ แบ่งเวลามาซ้อมสักวันละชั่วโมงละกัน น่าจะโอเค’ เขาวางแผน
‘เหลือแต่สมรรถภาพด้านจิตใจ จะฝึกซ้อมยังไงดีเนี่ย คิดไม่ออกเลย ฝึกพลังจิตหรอ ไม่ไหวมั้ง ดูไร้สาระชะมัด มันต้องมีหนทางที่ดีที่เรายังคิดไม่ออกตอนนี้สิ’
“ฝึกฝนจิตใจ ฝึกฝนจิตใจ พูดถึงฝึกฝนจิตใจแล้วจะนึกถึงอะไรนะ” เฟี๊ยตเผลอหลุดพึมพำออกมาอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปที่ชั้นหนังสือที่อยู่ในห้องนอนเพื่อหาแนวคิดใหม่ๆ ก่อนจะกวาดตามองไปยังหนังสือสารพัดประเภทที่เรียงรายอยู่บนชั้น ไล่ตั้งแต่หนังสือเรียน หนังสือวิทยาศาสตร์ หนังสือปรัชญา หนังสือท่องเที่ยว หนังสือนวนิยาย หนังสือบริหารธุรกิจ หนังสือสอนภาษา หนังสือการ์ตูน ไปจนถึงหนังสือธรรมะ ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมนิ้วเรียวไปหยิบหนังสือธรรมะเล่มหนึ่งที่แม่ของเขาเคยส่งมาให้เป็นของขวัญวันเกิดที่เขาไม่เคยคิดจะแตะมันสักนิด ‘พื้นฐานการฝึกจิต และการกรรมฐานเบื้องต้น’
‘หัวใจของพุทธศาสนา คือ การสอนให้พุทธศาสนิกชนประพฤติสิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าสร้างแนวทางไว้ให้ 3 อย่าง คือ ให้ทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา การให้ทาน มีจุดประสงค์เพื่อลดความตระหนี่ถี่เหนียวให้ใจเราให้ลดลง ลดกิเลสของความรู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ การรักษาศีล มีจุดประสงค์เพื่อให้มนุษย์ไม่กระทำความผิด รักษากาย รักษาใจให้บริสุทธิ์ผ่องใสไปด้วยความดี และสุดท้าย การเจริญภาวนา มีจุดประสงค์เพื่อให้มนุษย์เท่าทันการดำเนินไปของจิต เข้าถึงแก่นแท้ของสัจธรรมของการเวียนว่ายตายเกิด และหาทางดับทุกข์เพื่อก้าวล่วงเข้าสู่นิพพาน’ เขาจับใจความจากการเกริ่นนำของหนังสือเล่มดังกล่าว ขณะที่กลับมานั่งบนโซฟาตัวเดิมเป็นที่เรียบร้อย
เฟี๊ยตเปิดหาสารบัญเพื่อจะเปิดไปยังหน้าของการฝึกสมาธิเบื้องต้น โดยเลือกที่จะข้ามในส่วนของอื่นๆ ไปก่อน เขาเปิดมาถึงบท ‘การฝึกสมาธิด้วยตนเอง’ เขากวาดสายตาอย่างคร่าวๆ โดยมุ่งไปที่การปฏิบัติเป็นหลัก และเลือกที่จะข้ามในส่วนของทฤษฎีต่างๆ ไปก่อน เขาเริ่มทำความเข้าใจตั้งแต่วิธีการนั่ง วิธีการกำหนดจิต และวิธีแก้ปัญหาต่างๆ เมื่อเกิดความฟุ้งซ่านขึ้นขณะที่กำลังปฏิบัติ
หลังจากอ่านเนื้อหาซ้ำกันได้ 2 รอบ ชายหนุ่มก็ตัดสินใจปิดโทรทัศน์ รวมไปถึงเดินตรวจตราความเรียบร้อยในที่พักทั้งหมด ด้วยคิดว่าหลังจากนั่งสมาธิเรียบร้อยแล้วคงจะเข้านอนเลย เขาจึงต้องทำกิจวัตรทุกอย่างให้เรียบร้อยเสียก่อนจะเริ่มทดลองนั่งสมาธิดู
เมื่อตรวจสอบทุกอย่างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจึงปิดไฟในส่วนของห้องรับแขกและห้องครัว ก่อนจะเดินเข้าสู่ห้องนอน ชายหนุ่มตัดสินใจเลือกนั่งสมาธิบนพื้นห้องแทน เพราะคิดว่าการนั่งบนเตียงนอนนุ่มๆ อาจจะทำให้เขาง่วงมากกว่าจะมีสมาธิ
เฟี๊ยตก้มลงนั่งขัดสมาธิ โดยใช้เท้าขวาทับเท้าซ้ายตามถนัด มือทั้งสองประสานกันไว้ที่หน้าตัก ยืนหลังตรง ก่อนจะผ่อนลมหายใจช้าๆ หลับตา แล้วเริ่มต้นเข้าสู่การทำสมาธิ
นานเท่าไหร่ไม่รู้ตั้งแต่เขาเริ่มต้นทำสมาธิมา แต่ตอนนี้ เขาพบว่าจิตใจเขาสงบขึ้นมาก จากช่วงแรกของการเริ่มต้นที่เต็มไปด้วยความฟุ้งซ่าน ใจเขาประหวัดไปถึงเรื่องราวต่างๆ มากมาย คิดถึงเรื่องราวในเกมที่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรในอนาคต คิดถึงการสมัครงานของเขาเมื่อเช้านี้ คิดถึงทิศทางการทำงานของเขาต่อไปหลังจากนี้ จนไปถึงหญิงสาวที่เป็นแฟนกับเขาคนล่าสุดเมื่อหลายปีที่ผ่านมา แต่หลังจากที่เขาตั้งสมาธิและกำหนดจิตไปที่ลมหายใจเข้าออก เฝ้ามองการเคลื่อนไหวของอากาศที่เข้าและออกไปจากตัวเขา ชายหนุ่มก็พบว่ามันทำให้เขารู้สึกดีอย่างน่าประหลาด
‘พุท โธ พุท โธ พุท โธ’ เขากำหนดจิตช้าๆ โดยจะเอ่ยคำว่า ‘พุท โธ’ ตามจังหวะการเข้าออกของลมหายใจไปตามลำดับ
หลังจากที่กำหนดจิตใจไปไว้ที่ลมหายใจได้สักพัก ความว้าวุ่นของความรู้สึกนึกคิดของเขาก็น้อยลงมาก แต่ก็ยังเรียกได้ว่าไม่ได้หายไปอย่างราบคาบนัก เฟี๊ยตจึงลองตั้งสมาธิ โดยเพ่งความรู้สึกให้เห็นวงกลมสีขาวบริสุทธิ์วงหนึ่งอยู่ตรงหน้า และทำใจจดจ่อไปที่สิ่งนั้นควบคู่กับการกำหนดลมหายใจเข้าออกไปด้วย
เขาปล่อยใจไปกับความสงบที่เขาเพิ่งค้นพบนั้น จิตใจเขารู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกอย่างนี้ แต่เขารู้สึกแต่เพียงว่า เขารู้สึกว่าใจเขานิ่งขึ้นอย่างรู้สึกได้
มีช่วงหนึ่งระหว่างการทำสมาธิที่เขารู้สึกเมื่อยขึ้นมาที่บริเวณขาทั้งสองข้าง ตอนแรกเขาเกือบจะเลื่อนมือไปนวดขาเพื่อจะคลายความเมื่อยล้าซะแล้ว แต่เขาก็นึกถึงคำพูดในหนังสือถึงวิธีการแก้ไขปัญหาระหว่างการทำสมาธิขึ้นมาได้ เขาจึงลองใช้จิตเพ่งไปที่ขาบริเวณดังกล่าว ก่อนจะกำหนดจิตไปว่า
‘ไม่เมื่อยหนอ ไม่เมื่อยหนอ ไม่เมื่อยหนอ’ ความจริงคือความเมื่อยที่มีอยู่ไม่ได้หายขาดไปจากร่างกายเขา แต่มันเบาบางลงจนเขารู้สึกได้ ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะจิตของเขาเท่าทันความเป็นไปของร่างกาย จนรับรู้ได้ว่าความรู้สึกใดๆ กำลังเกิดขึ้นบ้าง เมื่อนำจิตไปขวาง ไปพยายามหยุดไม่ให้มันเกิด มันจึงค่อยๆ เบาบางลง
หลังจากลองกำหนดจิตไปที่ขาทั้งสองข้างแล้ว เขาจึงทดลองกำหนดจิตไปยังร่างกายส่วนอื่นๆ อีกด้วย ไล่ตั้งแต่ศีรษะ ไปเรื่อยๆ จนถึงปลายเท้า โดยเขาจะกำหนดจิตจนรู้สึกถึงการมีอยู่ของอวัยวะนั้นๆ ความรู้สึกที่เกิดขึ้น จนเขารู้สึกว่าเขารับรู้ได้แล้วจึงเปลี่ยนไปเป็นจุดอื่นๆ ในร่างกายไปเรื่อยๆ เขาค้นพบว่า การตั้งสมาธิไปยังส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายแล้ว เขาจะรู้สึกได้ว่าส่วนนั้นๆ จะมีพลังงานไปสะสมอยู่เป็นพิเศษจนเขารู้สึกแปลกใจ
เขาตัดสินใจออกจากสมาธิ หลังจากที่รู้สึกว่าเวลาล่วงเลยมาสักพักหนึ่งแล้ว ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นเขาก็พบว่าดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ทำให้บรรยากาศในห้องเขาเต็มไปด้วยความขมุกขมัว ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลาก็พบว่า เขาได้ทำสมาธิไปกว่าครึ่งชั่วโมงกว่าๆ เขาตกใจไม่น้อย เพราะตอนแรกเขาตั้งใจที่จะลองนั่งดูแค่สิบถึงสิบห้านาทีเท่านั้น
เฟี๊ยตลุกขึ้นบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบจากการนั่งนานๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปที่เตียงนอน และหยิบนาฬิกาข้อมือจากบริษัท T.L.W. ขึ้นมาสวมใส่ข้อมืออีกครั้ง ทันทีที่นาฬิกาเรือนนั้นสัมผัสกับร่างกายเขา ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงคลื่นพลังงานเบาบางเคลื่อนที่ไปตามร่างกายของเขา เขาลองตั้งจิตติดตามไป ก็รู้สึกได้ว่าคลื่นเคลื่อนที่จากข้อมือฝั่งซ้ายที่เขาสวมใส่นาฬิกา ไล่ไปตามร่างกาย โดยผ่านร่างกายส่วนบนลามไปยังแขนฝั่งขวา และลงมาสู่ร่างกายส่วนล่างก่อนจะมาสิ้นสุดที่ปลายเท้าทั้งสองข้างของเขา
ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนหลังจากที่นาฬิกาแสดงหน้าจอเป็น T.L.W. เรียบร้อยแล้ว ใจเขาเต้นรัวอย่างห้ามไม่ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะเคยไปยังโลกมหัศจรรย์มาครั้งหนึ่งแล้ว แต่เขาก็ห้ามความตื่นเต้นในใจไม่ได้เสียที
หลังจากนอนกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนอนร่วมยี่สิบนาที เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะนอนหลับ ความตื่นเต้นเล่นงานเขาเสียแล้ว ชายหนุ่มจึงตัดสินใจลองตั้งสมาธิดูอีกครั้ง สะกดจิตไปที่ลมหายใจเข้าออกเช่นเคย เพียงชั่วไม่กี่อึดใจความสงบก็กลับมาหาเขาอีกครั้ง ไม่กี่นาทีชายหนุ่มก็เข้าสู้ห้วงแห่งความฝันได้อย่างไม่ยากเย็น
“The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ ยินดีต้อนรับการกลับมาอีกครั้งค่ะ”
จากผู้แต่ง : ช่วงนี้งานยุ่งมากเลย ไม่มีเวลาแต่งตอนใหม่เพิ่ม ตอนที่แต่งตุนไว้ก็ใกล้จะหมดแล้ว :katai1: :katai1: :katai1:
วันนี้แอบมาลงก่อน เพราะว่าจะไปดูคอนเสิร์ต ฮี่ฮี่ เย็นนี้ใครไปดูคอนบ้าง อาจจะคอนเดียวกันนะ แฮ่ๆๆ
เดี๋ยวไว้กลับมาตอบเม้นนะครับ ขอหนีเที่ยวก่อนนนน
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เพิ่งเข้ามาตามอ่าน :mc4: :mc4:
ตอนแรกเลย แอบสงสัย เภสัช ตกงาน?????? เอ่อออ จบมาเเล้วเค้าบรรจุงานตาม รพ. ให้ทันทีเลยนะ :ruready :ruready
รออ่านต่อไป :katai5: :katai5:
-
:a5รอ่านตอนต่อไแอยู่นะครับ
-
คอนเสิรต์ที่ rain กับ pitbull มาป่ะ? คอนเดียวกัน 55555
-
อ่านรอบเดียวถึงตอนปจุบันเลยคับ ส่วนตัวชอบนะคับ เรียกได้ว่าติดงอมแงมเลยทีเดียวก็ว่าได้
+1 เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคับ o13
ส่วนตัวคิดว่าปูเนื้อเรื่องค่อนข้างดีทีเดียวคับ ไม่เร็วแล้วก็ไม่ช้าเกินไป คับผิดไม่ค่อยมี
สนุกมากคับ รอลุ้นตอนต่อไป
นั่งนอนรอคร๊าบบบบ
-
อ๋าาา คราวนี้ฝึกสมาธิเรอะ :a5:
-
นิยายเกมอื่นไม่เก่งมาแต่ต้นก็เริ่มฝึกในเกม
มีเรื่องนี้ออกมาฝึกนอกเกม ฝึกมวยไทย ฝึกสม่าธิ เก๋ๆชอบค๊า
-
ชอบแนวนี้มากๆค่า
มาต่อไวๆนะคะ ^^
-
:ling3: อยากอ่านต่ออ่ะ :call: :call: :call:
-
:a5: จบตอนแล้วเหรอ? กำลังสนุกเลยอ่ะ รอตอนต่อไปนะคะ :bye2:
-
รายงานตัวรแตอนต่อไปจ้า...
-
เนื้อเรื่องยืดไปนิดนึงน่ะค่ะ ตัวพระเอกก็ยังไม่โผล่เลย (เอ๊ะ หรือโผล่แล้ว?) แต่งดีค่ะ
-
ตอนที่ 18 Fundamental Pharmaceutical Skills
ทันทีที่กลับมาสู่โลกของเกมอีกครั้ง นาฬิกาของเขา หรืออีกนัยหนึ่งคือ เกมคอนโทรลเลอร์ก็ได้ส่งสัญญาณเตือนว่ามีคนพยายามติดต่อเข้ามาในช่วงเวลาที่เขาไม่ได้อยู่ในเกมถึง 3 ครั้ง เขากดเปิดดู ก็พบว่าเป็นการติดต่อจาก All Inclusive Drug Store ทั้ง 3 ครั้งเลย ชายหนุ่มจึงตัดสินใจมุ่งหน้าไปยังร้านขายยาที่เขาคุ้นเคยเป็นแห่งแรก
“ลุง คอนแทคเข้ามา มีอะไรหรือเปล่าครับ” เฟี๊ยตเอ่ยถามทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในร้านยา
“อ๊าว หายไปไหนมาตั้งหลายวัน ไม่เอาหรือไง ใบประกาศวิชาชีพอ่ะ” ลุงย้งถามกลับ
“โหย ลุง มันครบรอบที่ผมจะต้องตื่นพอดี ผมกลับเข้ามาในเกมก็มาหาลุงเป็นคนแรกเลยนะ ตกลงผมผ่านแล้วหรอลุง ไม่ได้ล้อเล่นนะลุง โอ๊ย ผมจะมีเงินเดือนแล้วหรอเนี่ย ดีใจชะมัด” เขารู้สึกดีมาก ถึงแม้ว่าลุงจะบอกเป็นนัยๆ ตั้งแต่สอบแล้วว่าเขาน่าจะผ่าน แต่เมื่อผลสอบออกมาจริงๆ เขาก็อดรู้สึกดีไม่ได้
“ข้าจะล้อเจ้าเล่นทำไมเล่า เอ๊า นี่ ใบประกาศวิชาชีพของเจ้า ต่อไปเจ้าจะได้ค่าแรงแล้วนะ เงินจะเข้าทุกเช้าที่เจ้าตื่นมาในเกม เวลานอกเกมไม่นับนะ” อาจารย์ของเขายื่นใบประกาศขนาดประมาณเอสี่ให้เขา
ทันทีที่เขาเอื้อมมือไปรับ ใบประกาศดังกล่าวก็ระเบิดกลายเป็นควันขนาดย่อมๆ ก่อนจะมีกลายเป็นการ์ดพุ่งมาอยู่ในมือเขา
ชื่อ Fundamental Pharmaceutical Skills (ทักษะทางเภสัชกรรมขั้นพื้นฐาน) ประเภท Talent Card (ไพ่พรสวรรค์) ระดับ 5 ความสามารถ แสดงถึงวิทยฐานะของผู้ถือครอง และใช้ในการรับสิทธิประโยชน์ต่างๆ ตามแต่ที่กำหนดไว้ในแต่ละอาชีพ
“ว่าแต่ได้ตังค์วันละเท่าไหร่อ่ะลุง” เขาถามอย่างอดไม่ได้
“วันละ 100 เหรียญ พอไหม ถ้าไม่พอก็ไปสอบขั้นกลางกับขั้นสูง จะได้ได้เยอะกว่านี้”
‘100 เหรียญ! 100 เหรียญนี่มันเท่ากับเงินตอนเริ่มต้นเกมเลยนะ ไอ้เฟี๊ยตจะรวยก็คราวนี้แหละ ฮ่าฮ่า’ ชายหนุ่มคิดในใจอย่างร่าเริง
“ส่วนนี่เป็นของขวัญที่ข้าเคยบอกจะให้เจ้าถ้าเจ้าสอบผ่าน ข้ายังไม่ลืม การ์ดใบนี้สำคัญมากสำหรับนักปรุงยา ไปซื้อก็หลายตังค์อยู่นะ ถือว่าข้าให้เป็นของรับขวัญลูกศิษย์ละกัน อีกไม่นานเจ้าก็คงเดินทางไปจากเมืองนี้แล้ว เอาได้ดูต่างหน้าข้าไปในตัวด้วยละกัน ฮ่าฮ่าฮ่า” ลุงย้งยื่นของให้เขาอีกชิ้น คราวนี้เป็นการ์ดสีน้ำตาลอ่อน ไพ่ตัวตนนั่นเอง
ชื่อ The Mini Laboratory for Pharmacy Practice (ห้องปฏิบัติการขนาดย่อมสำหรับการปรุงยา) ระดับ 6 ความสามารถ ใช้เป็นอุปกรณ์และสถานที่ในการปรุงยา
“ลุง อย่าดึงไปเศร้าดิ พูดอย่างกับผมอยากไปจากเมืองนี้อะ ผมอยู่นี่ ผมก็ยังมีลุงนะ ผมไปแล้ว ผมยังไม่รู้จะเจอใครรึเปล่า” เขาบ่น
“ข้าว่าเจ้าดูเศร้ากว่าข้าอีกนะ เจ้าก็หาพาร์ทเนอร์สักคนดูสิ อย่าบอกนะว่าคิดจะพิชิตเกมคนเดียว ยากนะ หาเพื่อนหรือหาทีมดีกว่านะ อย่างน้อยก็มีเพื่อนช่วยกันคิด ช่วยกันแก้ปัญหา” อาจารย์ของเขาแนะนำ
‘ไม่เคยคิดมาก่อนเลยแฮะ เรื่องหาเพื่อนร่วมเล่นเกม ถ้ามีเพื่อนมาช่วยกันเล่นเกม น่าจะเวิร์คนะ อาจจะเคลียร์เกมได้ง่ายขึ้น เงินรางวัลก็แบ่งๆ กันไป อย่างน้อยก็ไม่ต้องมานั่งคิดนั่งทำอะไรคนเดียว น่าสนๆ ’ เฟี๊ยตคิดตามที่ลุงย้งพูด
“ส่วนเรื่องการใช้การ์ดห้องแลป ก็เหมือนกับกระเป๋าสมุนไพรสี่มิตินะ ลองใช้ดู ไม่ยากๆ ในนั้นมีอุปกรณ์ครบ เอาไว้เก็บยาสำเร็จรูปได้ด้วย ว่างๆ ก็ปรุงทิ้งไว้ก่อน เวลาจะใช้จะได้ไม่ต้องมานั่งทำใหม่” ลุงย้งแนะนำ
“ขอบคุณมากครับลุง ลุงใจดีอ่ะ ว่าแต่ ของขวัญมีอย่างเดียวหรอลุง ไม่มีอะไรแถมอีกหรอ” เฟี๊ยตเย้าเล่น
“ขี้งกจริงๆ ไม่มีแล้ว ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ เรื่องมากเดี๋ยวจะยึดคืนซะนี่ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“โหย อย่างเดียวก็อย่างเดียวลุง ว่าแต่ วันนี้จะให้ผมมาเรียนกี่โมงดีอ่ะลุง เดี๋ยวผมว่าจะกลับไปกินข้าวที่โรงแรมก่อน เดี๋ยวค่อยแวะมาใหม่” เฟี๊ยตเอ่ยถาม
“ไม่ต้องแล้ว ข้าไม่มีอะไรจะสอนเจ้าแล้ว เนื้อหาปรุงยาจบเท่าที่สอบนั่นแหละ เมืองนี้เป็นเมืองที่เล็กที่สุด ยาแปลกๆ โรคยากๆ ไม่ค่อยมีให้เห็นหรอก ไว้เจ้าเดินทางไปเมืองอื่น ก็ต้องศึกษากันต่อไป”
“เอางั้นเลยหรอลุง งั้นเดี๋ยวว่างๆ ผมจะแวะกลับมาช่วยที่ร้านนะครับ ช่วงนี้ผมว่าจะทยอยเก็บการ์ดรอบๆ เมืองดูหน่อย”
อาจารย์ของเขาพยักหน้าแสดงอาการรับรู้ เขาจึงเอ่ยลา ก่อนจะกลับไปที่โรงแรมเพื่อกินข้าวกลางวัน และวางแผนการเล่นเกมในลำดับต่อไป
‘ไบเบิ้ล ถ้าเราจะฝึกสมรรถภาพทางกายกับสมรรถภาพทางใจในเกมนี้ มีวิธีไหนในการฝึกได้บ้าง’ เฟี๊ยตถามไบเบิ้ลในใจ หลังจากที่รองท้องมื้อเที่ยงไปเรียบร้อยแล้ว และนั่งจิบชาต่อในห้องอาหาร
‘การฝึกวิชาในเกมนี้มี 3 วิชาหลักๆ นายท่าน วิธีการแรกคือ เข้าร่วมการต่อสู้จริง ความจริงมอนสเตอร์ในเกมไม่จำเป็นต้องใช้การ์ดต่อสู้ก็ได้ เราสามารถใช้ตัวเองสู้ พื้นฐานของมอนสเตอร์ทุกตัวสามารถจัดการได้ด้วยความสามารถของผู้เล่น ยิ่งเลเวลสูงมากขึ้น ก็ย่อมต้องใช้ความเก่งกาจในการเอาชนะมากขึ้นไปตามลำดับ’
‘วิธีที่สอง คือ เข้าร่วมการฝึกฝนร่างกายและจิตใจที่โรงฝึกวิชาที่ประจำอยู่ในแต่ละเมือง วิธีนี้จะมีข้อดีคือ การฝึกจะเป็นแบบแผน ง่ายต่อการพัฒนาความสามารถ แต่ข้อเสียคือ จำเป็นต้องเสียเงินเพื่อเข้าร่วม แต่อย่างไรก็ตาม ในการฝึกจะมีแบบทดสอบความสามารถให้ทดลองสอบด้วย ถ้าสอบผ่าน อาจได้รับค่าตอบแทนเป็นเงิน ข่าวสาร หรือการ์ดต่างๆ มาทดแทน’
‘วิธีสุดท้าย คือ การฝึกกับอาจารย์โดยตรง วิธีการนี้มีข้อดีคือ ความรู้ที่ได้จะค่อนข้างผสมผสานและหลากหลาย เพราะว่าเป็นการประยุกต์ความสามารถเฉพาะตัวลงในการเรียนการสอนด้วย แต่มีข้อเสียคือ อาจารย์ที่สอนวิชาการต่อสู้ได้ในเกมมีน้อย อาจต้องใช้โชคอยู่มากในการจะได้พบ และอาจจะใช้โชคมากขึ้นไปอีกที่จะให้อาจารย์เหล่านั้นรับนายท่านเป็นศิษย์’
‘ในเมืองนี้ มีโรงฝึกวิชาไหม ไบเบิ้ล’ เขาเลือกตัวเลือกได้อย่างไม่ยากเย็น การสู้กับมอนสเตอร์ด้วยตัวเอง ในตอนนี้เขาคิดว่าเขายังไม่ไหวแน่ๆ ส่วนจะไปหาอาจารย์ฝึกนั้น เขาก็ไม่รู้จะไปหาที่ไหน ขอเริ่มต้นด้วยวิธีพื้นฐานก่อนแล้วกัน
‘มีสิ นายท่าน ชื่อ โรงฝึกวิชาการต่อสู้ขั้นต้น อยู่ไม่ไกลไปจากโรงแรมแห่งนี้เท่าไหร่’ แผนที่ทางไปโรงฝึกวิชาปรากฏขึ้นบนหน้ากระดาษเล่มนั้น
‘เอาวะ ลุยกันสักตั้ง จะได้รู้ไปว่าวิชาพี่หมูมันของจริงหรือของเก๊!’ ชายหนุ่มตัดสินใจ ก่อนจะดื่มชาอึกสุดท้าย และลุกขึ้นมุ่งหน้าไปแหล่งฝึกวิชาแหล่งใหม่ของเขา
“โรงฝึกวิชาขั้นต้นยินดีต้อนรับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” ชายหนุ่มในโรงฝึกวิชาเอ่ยต้อนรับ
“ผมอยากลองมาฝึกวิชาดูครับ มีรายละเอียดอย่างไรบ้างครับ” เฟี๊ยตตอบ
“ก่อนอื่น นักเรียนทุกคนต้องสอบเพื่อจัดลำดับความสามารถในการต่อสู้ก่อนครับ หลังจากจัดลำดับเสร็จแล้ว จึงจะเลือกเข้าสู่การเรียนได้ตามความสามารถครับ นอกจากนี้ ทางโรงฝึกวิชายังมีแบบทดสอบสำหรับผู้ที่ต้องการลองวัดฝีมือตัวเองดูครับ ถ้าผ่าน จะได้ของรางวัล โดยของรางวัลจะแบ่งไปตามคะแนนที่ได้จากการทดสอบครับ” เด็กหนุ่มอธิบาย
“ค่าใช้จ่ายหละครับ” เขาถาม
“การทดสอบก่อนเรียนไม่เสียเงินครับ ส่วนการเรียนจะเสียเงินไปตามระดับความสามารถที่สอบได้ ยิ่งระดับสูง ค่าเรียนจะแพงขึ้นครับ ส่วนเรื่องการสอบ จะเสียเงิน 100 เหรียญครับ ถ้าสอบไม่ผ่าน แต่ถ้าสอบผ่าน ฟรีครับผม” เด็กหนุ่มหยิบกระดาษแข็งชี้แจงค่าใช้จ่ายการเรียนในระดับต่างๆ
“ผมลองทดสอบก่อนเรียนวันนี้เลยได้ไหมครับ”
“ได้ครับ เปลี่ยนชุดฝึกได้เลยครับ ชุดฝึกนี้ให้ฟรีสำหรับทุกคนที่เข้ารับการทดสอบครับ เชิญด้านในได้เลย” เฟี๊ยตเดินตามเด็กหนุ่มเข้าไปในโรงฝึกเพื่อเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย ก่อนจะเข้าสู่การทดสอบก่อนเรียนวิชาการต่อสู้ ‘ถ้าได้เลเวลต่ำสุดขึ้นมานี่ อายแย่ ส่วนใหญ่เขาสอบได้เลเวลเท่าไหร่กันนะ อืม แต่ไม่รู้ก็ดีแล้ว เดี๋ยวกดดัน ฮ่าฮ่า’ เฟี๊ยตบ่นกับตัวเองในใจก่อนจะเดินขึ้นลานประลองการต่อสู้
จากผู้แต่ง : อย่าเร่งให้ตัวเอกสองคนมาเจอกันเลยน๊า พล๊อตมันวางไว้หมดแล้วอ่ะ ไม่อยากเร่ง ไม่อยากตัดตอน เสียดาย T^T ใจเย็นน้าครับ มาช้ายังดีกว่าไม่มานะ แฮ่แฮ่
เพิ่งไปลงเรียนพิเศษภาษาอังกฤษเพิ่ม แถมยังไปลงคอร์สเรียนตีสควอสอีก ชีวิตเหลือเวลาว่างน้อยมั่กๆ
วันนี้ตั้งใจว่าจะปั่นแต่งเก็บตุนไว้ให้ได้สัก 5 ตอน ผลสรุปออกมาว่า เช้ายันเย็นแต่งได้ตอนเดียว 555
ปล. ไปดูเพอร์ซี่แจกสันมา อื้อหือ ไฟในการแต่งนิยายลุกพรึบ ชอบเรื่องเกี่ยวกับเทพนิยายมากเลย ฮี่ฮี่
-
สนุกมากๆเลยค่ะ เพิ่งเข้ามาเห็น
ไม่ค่อยมีให้อ่านเลย แนวแฟนตาซีแบบ boy love
ตามหามานานละ เรื่องที่สนุกๆ มีความสมเหตุสมผล
การบรรยายเรื่องละเอียดดีค่ะ สำนวนการเขียนก็ดี เราชอบเหมือนกันพวกให้รายละเอียดเยอะๆ
เพราะมันดูมีหลักการดี ไม่ดูไร้เป้าหมาย
ว่าแต่ อยากเจอพระเอกแล้วค่ะ อีกนานมั้ย :o8:
-
ถึงคุณ Wi_OoO_Wi : เภสัชสายที่เฟี๊ยตเป็นตอนแรกเป็นเภสัชสายผู้แทนยาครับ ยังเป็นสายงานของเภสัชที่มีการแข่งขันกันสูงอยู่ครับ ไม่ต้องห่วงนะ ผมหาข้อมูลล่วงหน้าอยู่แล้วครับผมม
ถึงคุณ keniji01 : ตอนใหม่ร้อนๆมาเสิร์ฟละครับผมม
ถึงคุณ saruttaya : แฮ่ๆ ได้ข่าวว่าคอนนั้นบัตรแพง ท่าทางจะรวยนะครับเนี่ย อิอิ
ถึงคุณ BBellza : การมีคนอ่านบอกคนแต่งว่าติดนิยายงอมแงมนี่คนแต่งปลื้มมากเลยนะครับ กำลังใจมาเต็ม
ถึงคุณ mesomeo2 : นุ้งเฟี๊ยตขยันนน ห้าห้า
ถึงคุณ bulldog17 : อยากให้คนอ่านรู้สึกว่ามันเป็นเกมออนไลน์ที่สัมพันธ์กับชีวิตจริงจริงๆน่ะครับ อิอิ
ถึงคุณ mink2538 : ตอนใหม่มาละครับบบ
ถึงคุณ littlepooh : มาเสิร์ฟตอนใหม่ละฮะ
ถึงคุณ PiSCiS : ตอนใหม่มาแว้ววว
ถึงคุณ mozaey : เนื้อเรื่องต้วมเตี้ยมเตาะแตะเป็นสไตล์ของผมน่ะครับ ห้าห้า
ถึงคุณ อายทำไม : ขอบคุณมากเลยครับ ไม่ท้อๆ กำลังใจมาเต็ม :)
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เอ้า...สู้ๆ ก้านคอมอนส์เตอร์ดูสักดอก ว่ามันจะลงมั้ย -*-
-
:hao7: :hao7: อ๊ากกกกกก ค้าง ตัดตอนกันอย่างนี้เลยรึ
รอให้รู้ผลทดสอบหน่อยก็ไม่ได้
อ่านยังไม่หายคิดถึงเลย จบตอนซะละ
รอตอนต่อไป... :katai1:
-
ฝึกๆๆ :hao7:
จะเจอคู่ตอนไหนน้อน้องเฟี๊ยตต :กอด1:
-
ให้มันเป็นไปตามเนื้อเรื่องเถอะค่า ไม่ต้องเร่ง
เอาใจช่วยน้า นิยายคุณน่าติดตามมากเลย :L2:
-
จอมเวทย์ที่ถูกลืม :ตามมาอ่านจากเด็กดีเลยนะเนี่ย o13 ล้อเล่น จริงๆแล้วเห็นนิยายชื่อคุ้นๆเลยลองเข้ามา ที่แท้คนกันเองนี่เอง 55+ :hao7:
-
มาแปะไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยมาอ่านต่อครับ
-
ตามอ่านครับ
-
ตอนที่ 19 Maneuver
เขากำลังยืนอยู่บนพื้นที่ขนาดประมาณ 8 เมตรคูณ 8 เมตร ที่บริเวณขอบไม่มีอุปกรณ์ใดๆ มากั้นเป็นขอบ แต่บริเวณถัดออกไปลาดชันต่ำลงไปเล็กน้อย แสดงให้เห็นถึงอาณาเขตที่ใช้ในการต่อสู้ เด็กหนุ่มในโรงฝึกบอกเขาว่าระบบการทดสอบจะดำเนินไปโดยระบบคอมพิวเตอร์ เมื่อการทดสอบสิ้นสุด ระบบจะแจ้งเตือนเอง แต่ถ้าอยากยกเลิกกลางคัน ก็สามารถทำได้ โดยการแตะเกมคอนโทรลเลอร์พร้อมแจ้งว่าต้องการยกเลิกการทดสอบ
ขณะนี้เฟี๊ยตกำลังยืนอยู่คนเดียวบนเวทีการประลองฝีมือ เหงื่อเขาผุดมาตามไรผมน้อยๆ ถึงแม้ว่าจะพยายามบอกตัวเองว่า มันเป็นเพียงแค่การทดสอบ แต่เขาก็อดหวั่นวิตกไม่ได้ ชายหนุ่มค่อยๆ ผ่อนลมหายใจลงช้าๆ ก่อนจะเคลื่อนที่สลับเท้าไปมาเตรียมตัวเข้าสู่การต่อสู้ อย่างที่เคยเรียนมาในวิชาศิลปะแม่ไม้มวยไทย
“การทดสอบกำลังจะเริ่มขึ้นภายใน 5 วินาที”
“5... 4... 3... 2... 1... เริ่ม!” เสียงดังเตือนมาจากลำโพงที่ตั้งอยู่รอบห้อง
เมื่อสิ้นเสียงประกาศ ที่ระยะห่างจากตัวเขาไปประมาณสามเมตรก็ปรากฏหุ่นไม้ขนาดเท่าตัวคนขึ้น เจ้าหุ่นดังกล่าวเคลื่อนที่ช้าๆ เขารู้สึกได้ถึงความมุ่งร้าย มันค่อยๆ เดินตรงเข้ามาที่ชายหนุ่ม การทดสอบเริ่มต้นขึ้นแล้ว!
เจ้าหุ่นไม้เคลื่อนที่เข้ามาหาเขาอย่างไม่ช้าไม่เร็วนัก ระยะประมาณเกือบ 1 เมตรที่มันจะมาถึงตัวเขา เฟี๊ยตตัดสินใจถอยก้าวหลบฉากไปทางซ้าย ก่อนจะปล่อยหมัดตวัดอัดไปที่ไหล่ขวาของเจ้าหุ่นนั่นเข้าอย่างจัง ใจเขาเตรียมรับความเจ็บไว้ไม่น้อย หมัดที่จะทำมาจากเลือดเนื้อ กับวัตถุที่ทำมาจากไม้ ไม่ว่าจะดูยังไงหมัดก็ต้องเจ็บเห็นๆ
แต่ผิดจากที่คาดการณ์ไปมาก นอกจากมือของเขาจะไม่เจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย ไหล่ขวาของมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยแรงชกของเขา หุ่นไม้เซถลาถอยหลังไปเกือบ 2 เมตร ก่อนจะมีเสียงประกาศดังออกมาว่า
“พลังโจมตีทางกาย ระดับ 4”
‘4 นี่มันเต็มเท่าไหร่วะ เต็ม 100 รึเปล่า ฮ่าฮ่า ช่างก่อน ตอนนี้ต้องรีบจัดการ ก่อนมันจะฟื้นตัวทัน’ ชายหนุ่มรีบเคลื่อนที่รุกเข้าไปประชิดหุ่นไม้ที่ยังมีทีท่าจะเจ็บไม่น้อยจากหมัดของเขา ก่อนที่เขาจะใช้หมัดขวาเสยเข้าที่คางของเจ้าหุ่นนั่นเต็มๆ เขาเลือกใช้หัวไหล่เป็นจุดหมุน ก่อนจะไปปล่อยแรงออกไปเต็มพิกัด ผลที่ได้คือหัวของหุ่นนั่นแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ร่างไม้ของมันลอยสูงจากพื้นเกือบ 3 เมตรก่อนจะลอยไปตกอยู่ที่ปลายขอบเวทีอีกด้านหนึ่ง
“พลังโจมตีทางกาย ระดับ 5”
เฟี๊ยตไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป เขารีบเคลื่อนที่พุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้ของเขาเพื่อซ้ำอีกครั้ง แต่ท่าทางจะช้าเกินไป เพราะอยู่ดีๆ เจ้าหุ่นนั่นก็มีแสงอ่อนๆ มาคลุมตัวมันไว้ ก่อนจะค่อยๆ คืนสภาพกลับไปสมบูรณ์อีกครั้ง เขาเร่งฝีเท้าขึ้นอีกจนไปประชิดร่างนั้น
“พลังความเร็ว ระดับ 4”
ยังไม่ทันที่เขาจะได้ปล่อยหมัดออกไป เจ้าหุ่นนั่นที่เหมือนจะคอยท่าให้เขาเข้ามาใกล้ก็ใช้สันมือหนาพุ่งเข้ามาที่บริเวณลำคอ หมายที่จะตัดกำลังเขา ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงยกมือซ้ายขึ้นป้องกันตามสันชาติญาณ พร้อมเบี่ยงหลบมาทางขวา แต่ก็ไม่พ้น สันมือไม้อัดเข้าที่แขนซ้ายเขาอย่างเต็มแรง
“พลังป้องกันทางกาย ระดับ 5”
ไม่เจ็บ เขา ไม่เจ็บเลย ชายหนุ่มเริ่มสนุกกับการต่อสู้ เพราะรู้สึกว่าตัวเองได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด เขาสวนการโจมตีนั้น โดยใช้ฝ่าเท้าถีบเข้าไปที่กลางลำตัวของเจ้าหุ่นไม้ ปัง! หน้าท้องของมันระเบิดดังขึ้นเบาๆ เศษไม้จากตัวมันร่วงกราวเต็มพื้นเวที
“พลังโจมตีทางกาย ระดับ 6”
แสงอ่อนๆ เปล่งประกายขึ้นล้อมรอบตัวคู่ต่อสู้ของเขาอีกครั้ง มันกลับมาแข็งแรงดีอีกครั้ง แสงอ่อนๆรวมไปที่มือของเจ้าหุ่นนั่น ก่อนจะค่อยกลายสภาพเป็นดาบไม้ขนาดยาวกว่า 1 เมตร!
การต่อสู้ของเขาเริ่มยากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ศัตรูของเขามีอาวุธกวัดแกว่งตลอดเวลา แต่เขายังคงมือเปล่า เฟี๊ยตหาทางเข้าคลุกวงในได้ยากมาก โอกาสที่จะเข้าจู่โจมก็น้อยลงไปตามลำดับ เกมการต่อสู้ยื้อมากว่าสิบนาที ระหว่างนั้นเสียงร้องบอกระดับความสามารถของเขายังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง ทั้งพลังโจมตีทางกาย พลังป้องกันทางกาย และพลังความเร็ว ซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่มีทีท่าว่าเกมนี้จะจบลง
‘เมื่อไหร่จะจบวะเนี่ย คนนะ เหนื่อยเป็นนะเว่ย’ เฟี๊ยตบ่นในใจ ขณะที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเหงื่อ และด้วยความอ่อนล้านั่นเอง ทำให้เขาเปิดช่องว่างอย่างไม่ได้ตั้งใจ เจ้าหุ่นไม้ที่ยังคงความคล่องแคล่วอย่างเสมอต้นเสมอปลาย หลบฉากมาทางด้านหลัง ก่อนจะฟาดดาบไม้เข้าที่ท้ายทอยเขาอย่างจัง
ตุ๊บ!!
ร่างสูงของชายหนุ่มล้มลงกับพื้นเข้าอย่างจัง ใบหน้าของเขาเกือบฟาดเข้ากับพื้นเวที แต่ยังดีที่เขาใช้มือทั้งสองข้างยันพื้นไว้ทัน เฟี๊ยตหันไปมองคู่ต่อสู้อย่างโมโห
‘แน่จริงอย่าเล่นทีเผลอสิวะ’ เขาได้แต่ร้องบริภาษในใจ พร้อมตั้งการ์ดรอรับการโจมตีที่น่าจะเข้ามาซ้ำตอนที่เขายังไม่พร้อม แต่เขาก็เห็นเพียงเจ้าหุ่นไม้ยืนย่ำเท้าถือดาบไม้ตั้งท่ารออยู่กับที่ไม่มีทีท่าจะเป็นไปอย่างที่เขาคิด
‘สงสัยจะถูกตั้งโปรแกรมไว้ไม่ให้ซ้ำตอนคู่ต่อสู้ล้มแฮะ ดี อู้หน่อยดีกว่า’ เฟี๊ยตตั้งสังเกต และยังแกล้งนอนเจ็บอยู่เพื่อคิดหาทางต่อไป
‘สู้มาตั้งนาน ทำไมการทดสอบยังไม่จบอีกนะ หรือว่าคะแนนยังไม่สูงพอ ไม่น่าใช่ เพราะขึ้นชื่อว่าการทดสอบ ผลจะได้มากได้น้อยก็ไม่น่ามีปัญหานี่ หรือว่ายังสอบไม่ครบทุกหัวข้อ เป็นไปได้นะ เพราะเพิ่งมีประกาศผลไปแค่สามด้านเอง อาจจะมีด้านอื่นที่คิดไม่ถึง ว่าแต่ มันเป็นด้านไหนนะ’ เขาครุ่นคิด
“ผู้เข้าทดสอบจะถือว่าหมดสภาพการต่อสู้ ถ้ายังไม่สามารถลุกขึ้นต่อสู้ได้ ภายใน 10 วินาที” เสียงประกาศร้องดัง
‘จะเร่งไปไหนเนี่ย ขอคิดก่อนอีกสักแป็บไม่ได้หรอ’
“10… 9… 8…”
‘มีการโจมตีทางกาย การป้องกันทางกาย ความเร็วไปแล้ว น่าจะมีอะไรอีกนะ’
“7… 6… 5…”
‘เฮ้ย ใช่สิ มีทางกายก็ต้องมีทางใจใช่ไหม การโจมตีทางจิตใจ กับการป้องกันทางจิตใจหรือเปล่า’ เฟี๊ยตคิดพร้อมค่อยๆ ตั้งสติ รวบรวมจิตไปอยู่ที่แขนข้างขวา แขนเขาร้อนไปหมด เขารู้สึกถึงพลังงานที่ไหลเวียนอยู่ที่บริเวณนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ
“4… 3… 2… 1…”
“เข้ามาเลย!” ชายหนุ่มตะโกน พร้อมสปริงตัวลุกขึ้นอย่างมั่นใจ เพียงชั่วเสี้ยววินาทีนั้น เจ้าหุ่นไม้ที่รอท่าทีอยู่แล้วก็พุ่งตรงเข้ามา พร้อมใช้ดาบไม้คู่ใจฟาดลง หวังจะอัดเข้าที่ศีรษะเขาอย่างเต็มแรง ชายหนุ่มยกมือขวาขึ้นป้องกันด้วยสันชาติญาณ
ปัง!!
เสียงระเบิดดังขึ้น พร้อมกับดาบไม้ของเจ้าหุ่นนั่นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ จนเหลือแต่ด้าม คู่ต่อสู้ของเขาผงะไปเล็กน้อย
“พลังป้องกันด้วยจิต ระดับ 5”
เขาไม่ปล่อยโอกาสให้ผ่านไป ชายหนุ่มรวบรวมสมาธิอีกครั้ง ตั้งจิตไปที่หน้าแข้งด้านซ้าย ก่อนจะเหยียบเท้าขวาลงบนพื้นด้านหน้าเป็นจุดหมุน ใช้แรงจากไหล่ซ้ายช่วยบิดส่งลำตัวให้หมุนเป็นวงกลม ก่อนจะยกเท้าซ้ายขึ้น ฟาดหน้าแข้งไปที่ลำคอศัตรูเข้าอย่างจัง
‘จระเข้ฟาดหาง’
เปรี้ยง!!
ร่างของคู่ต่อสู้ของเขาระเบิด ราวกับมีแรงอัดอากาศขนาดยักษ์ โจมตีเข้าที่บริเวณด้านบนของร่างกายนั้น เศษไม้ปริมาณมหาศาลระเบิดออกจากร่างนั้น ฟุ้งกระจายขึ้นทั่วไปทั้งห้อง ก่อนจะตกลงกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเวที พร้อมกับเสียงประกาศที่ดังขึ้น
“พลังโจมตีด้วยจิต ระดับ 6”
“สิ้นสุดการทดสอบ นักสู้ Pharmaphiat ได้รับการประเมินอยู่ในระดับนักต่อสู้ ระดับ 5 จากทั้งหมด 10 ระดับ”
“นักสู้ Pharmaphiat ไม่จำเป็นต้องเข้ารับการฝึกที่โรงฝึกวิชาขั้นต้น เนื่องจากที่โรงเรียนมีหลักสูตรสำหรับนักสู้ระดับ 4 เท่านั้น คุณสามารถเข้าเรียนต่อในโรงฝึกวิชาขั้นกลางได้ทันที”
“นักสู้ Pharmaphiat ได้รับคะแนนสูงสุดจากการทดสอบการต่อสู้ที่โรงฝึกวิชาขั้นต้นในรอบ 3 เดือน ได้รับสิทธิพิเศษ ไม่ต้องเข้ารับการแบบทดสอบวัดฝีมือ และได้รับของรางวัลพิเศษประจำเดือนโดยไม่มีเงื่อนไข”
ชื่อ Taste of Mediterranean (รสชาติแห่งเมดิเตอร์เรเนียน) ประเภท Principal Card (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 97 ความสามารถ ใช้ในการปรุงอาหาร
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปคว้าไพ่สีทองที่ลอยอยู่เบื้องหน้า เก็บใส่ลงหนังสือของเขา
“ได้มาแล้ว การ์ดสูงสุดไปแรก ได้มาแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า สำเร็จแล้วโว๊ย” ชายหนุ่มตะโกนออกมาด้วยความยินดีอย่างหยุดไม่อยู่ เขายิ้มอย่างร่าเริงให้กับความสำเร็จในก้าวแรกของเขา
จากผู้แต่ง : นายเฟี๊ยตเริ่มบู๊ละนะ ใครอยากอ่านฉากบู๊มาอ่านเร็ว 555 วันนี้แอบมาลงก่อน วันนี้จะไปเล่นฟิตเนส ใครเล่นฟิตเนสบ้าง ยกมือหน่อย ฮิ้ววววว
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ถึงคุณ maiswifties : ผมพยายามเขียนออกมาให้มีเหตุผลน่ะครับ ดีใจจังเลย มีคนชอบแบบนี้ด้วย แฮ่ๆ ส่วนเรื่องพระเอกนั้นนนนนนน อีกสักพัก 555
ถึงคุณ tutankamen : เฟี๊ยตก็สู้คนนะ เฟี๊ยตก็สู้คน 555
ถึงคุณ bbellza : มาแล้วครับ ทดสอบกันเต็มอิ่มเลยตอนนี้ ฮี่ฮี่
ถึงคุณ mesomeo2 : ชีวิตคู่น้องเฟี๊ยตต้องมาช้า ไม่งั้นไม่ตื่นเต้น อิอิ
ถึงคุณ dragonassist : ดีใจอ่ะ ชมผม ผมดีใจนะเนี่ย T^T
ถึงคุณ agava1313 : ว๊าว ตามมาเจอนี่ที่ด้วยแฮะ 555
ถึงคุณ thaitanoi : มาอ่านต่อเลยค๊าบบบ
ถึงคุณ loveaaa_somsak : มาต่อละค๊าบบบ
นิยายเรื่องนี้อาจจะมุ่งเน้นไปที่แฟนตาซีมากกว่าความรักนะครับ ดังนั้นมันอาจจะไม่ได้มีเนื้อหารักๆให้อ่านอย่างจุใจอย่างเรื่องอื่น แต่พล๊อตเรื่องเรื่องความรักก็วางไว้เข้มข้นเหมือนกันน้า ไม่ต้องห่วง ห้าห้า รอหน่อยนะครับผม
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เย้ ไพ่สูงสุดใบแรก
เฟี๊ยตนี่ก็บู๊โหดนา ระดับ 5 เชียวแน่ะ ว่าแต่การต่อสู้มีกี่ระดับอ่า อยากรู้จังค้าบบ
----
ลืมดูว่ามี 10 ระดับ 555
ไหนๆก็เอารูปพี่กันเป็นโปรไฟล์เฟี๊ยตแล้ว เอารูปพี่เธโอเป็นโปรไฟล์พระเอกด้วยสิครับ (ฮาาา)
-
อย่างโหด
ต่อไปก็เข้าป่าไปตีมอนเตอร์
จะมีโอกาสได้เจอ พระเอกหรือเปล่านะ เอิ๊กๆๆ
ส่งกำลังใจให้คนแต่ง แบบไฮสปีด
-
จะบู๊แล้วววว เย้ๆๆๆ
จระเข้ฟาดหางโหดจริงอะไรจริง 555 :ling3:
-
ได้ ปะ ฉะ ดะ กับพระเอกแน่ งานนี้
-
ติดตามนะคะ พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ
-
สนุกมากเลย o13 เฟี๊ยตเก่งสุดๆเลยอ่ะ ทีนี้ก็บู๊ได้เต็มรูปแบบสิเนี่ย :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ไม่ได้เข้ามาอ่านแป๊ปเดียว ได้อ่านแบบจุใจเลลย
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
บู้แหลก จระเข้ฟาดหาง!!!!!
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ก่อนอื่นขอทักคนเขียนค่ะ
เห็นเรื่องนี้ขึ้นทู้มาเป็นเรื่องใหม่ตั้งแต่วันแรกที่ลงติดใจตั้งแต่ชื่อเรื่องเลยค่ะ
ว่าจะเข้ามาอ่านแต่ก็ไม่แน่ใจว่ามาลงรึยัง ก็นะข้ามไปก่อนเดี๋ยวพอเปลี่ยนหัวเรื่องค่อยมาอ่านก็ได้
รอไปรอมาเข้ามาอีกที อั๊ยยะ เขาไปถึงหน้า 5 แล้ว เลยรัีบเข้่ามาอ่านรวดเดียวจบ จุใจมากขอบอก
แต่งนิยายดีมากๆเลยค่ะ เราได้ความรู้เพิ่มมาเยอะพอสมควร
มาเป็นกำลังใจในการเขียนนิยายอีกคนค่ะิ :mew1:
************************************************************
สำหรับเฟี๊ยตตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าจะรุกหรือรับ แต่เราว่าแบบนี้ให้รับก็ดีนะ
ส่วนตัวเอกอีกตัวเราเดาว่าน่าจะอยู่ที่โรงบาลแผนกยาที่เฟี๊ยตจะเข้าทำงานใหม่ในชีวิตจริงนะ
เรื่องเข้มข้นขึ้นไปทุกที ตื่นเต้นๆ :oni2:
มาต่อเร็วๆนะ :bye2:
-
ตอนที่ 20 The Fluorescent Saffron
หลังจากผ่านการทดสอบระดับการต่อสู้เป็นที่เรียบร้อย เขาตัดสินใจกลับไปที่ร้านขายยาของลุงย้งอีกครั้ง เพราะยังรู้สึกว่ามีบางอย่างที่อยากทำให้สำเร็จ
“ลุงย้ง ผมขอดูหญ้าฝรั่นอีกครั้งได้เปล่าลุง ดูอย่างเดียว ไม่บุบสลาย ผมอยากลองเปรียบเทียบกับคำฝอยดูอ่ะลุง” ทันทีที่เขาร้องขอ ลุงย้งก็พาเขาไปที่ห้องเรียนเดิม พร้อมเปิดกุญแจหยิบสมุนไพรทั้งสองมาให้ ก่อนจะเดินออกไปประจำที่หน้าร้านตามเดิม
เขาใช้เวลาจมอยู่ในห้วงความคิดมาร่วมหนึ่งชั่วโมงแล้ว พยายามแยกความแตกต่างด้วยการพิสูจน์กลิ่น แต่หลังจากพยายามได้สักสิบนาที เขาก็พบว่าฆานประสาทของเขาด้านชาไปเสียแล้ว กลิ่นของหญ้าฝรั่นแรงจนกลบกลิ่นอื่นจนมิด และทำให้สิ่งที่ไม่เคยมีกลิ่นกลายเป็นมีกลิ่นฟุ้งติดไปด้วย
เขาจึงลองใช้การแยกด้วยตา โดยวิเคราะห์ความแตกต่างของสี แต่นี่ดูจะเป็นวิธีที่ยากกว่าเดิมเสียอีก โทนสีของสมุนไพรทั้งสองใกล้เคียงกันจนแทบแยกออกจากกันไม่ได้ สมองของเขาได้แต่ครุ่นคิดไปมา เขาเชื่อว่ามันต้องมีวิธีอะไรสักอย่างที่ง่ายแต่เขาคาดไม่ถึง หัวของเขาไตร่ตรองไปมาอย่างไม่ยอมแพ้
‘แยกความแตกต่างของสีหรอ ปรกติแยกความแตกต่างของสีทำอย่างไรดีนะ ใช่สิ คลื่นแสง!’ หลังจากที่งมอยู่กับปัญหามานาน เขาก็เกิดความคิดใหม่ ใจของเขาเต้นอย่างหยุดไม่อยู่ เขาเชื่อว่าเขากำลังใกล้เข้าสู่หนทางการแก้ปัญหาแล้ว
ใจเขาคิดไปถึงวิชาเคมีวิเคราะห์ที่ได้เรียนตอนอยู่ปีสอง การแยกความแตกต่างของสารต่างๆ ที่มีสีไม่ใช่เรื่องยาก เพราะสารส่วนใหญ่จะสามารถดูดกลืนแสงได้ที่ช่วงต่างๆ กัน ดังนั้น ถ้าเขาสามารถวิเคราะห์ได้ว่าของแต่ละอย่างดูดกลืนแสงต่างกันอย่างไร เขาต้องแยกสารออกจากกันได้แน่นอน
‘ไบเบิ้ล มีการ์ดไหนสามารถแยกความแตกต่างของคลื่นได้หรือเปล่า’
‘มี นายท่าน ไพ่ Wise Glasses เป็นไพ่แว่นตาที่ใช้แยกพลังงานต่างๆ ออกจากกัน คลื่นแสงเป็นพลังงานอย่างหนึ่งที่ไพ่ใบนี้สามารถแยกแยะได้’ ตัวอักษรปรากฏขึ้นตอบเขาอย่างรวดเร็วทันใจ แถมยังมีรูปภาพ และคำอธิบายการใช้งานอย่างละเอียดขึ้นมาด้วย เขากวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็ว
‘เราจะหาไพ่ใบนี้ได้ที่ไหน ไบเบิ้ล ถ้าซื้อการ์ดเป็นซอง จะมีโอกาสพบบ่อยหรือเปล่า’
‘ไพ่ใบนี้เป็นไพ่ระดับ 5 ถ้าเปิดซองการ์ด อาจจะมีโอกาสได้มายากหน่อย แต่นายท่านลืมอะไรไปหรือเปล่า ท่านมีการ์ดใบนี้แล้วนะ ท่านลองเปิดหนังสือของท่านดูได้เลย!’ ทำไมเขาอ่านตัวอักษรเหล่านี้แล้วรู้สึกว่าโดนยิ้มเยาะอย่างบอกไม่ถูกแฮะ
“ถึงว่า ทำไมชื่อคุ้นๆ The Wise Glasses RELEASE”
เขาหยิบแว่นสายตาที่ปรากฏขึ้นมาสวมใส่ทันที ก่อนจะเลื่อนหมุนปุ่มปรับระดับพลังงานช้าๆ โดยเริ่มจากช่วงพลังงานสูง ใกล้กับช่วงความยาวคลื่น 200 นาโนเมตรก่อน (ความยาวคลื่น คือ คุณสมบัติหนึ่งของคลื่นแสงที่บ่งชี้ถึงช่วงพลังงานที่แตกต่างกันไป) เกสรดอกไม้ทั้งสองยังคงมีความเข้มของแสงที่บริเวณนั้นใกล้เคียงกัน เขายังคงไม่ถอดใจ มือของชายหนุ่มค่อยๆ ปรับระดับพลังงานไปช้าๆ บางช่วงสีของเกสรทั้งสองมีความเข้มแตกต่างกันไป แต่ก็ไม่มากจนเขาพอใจ มือของเขาจึงยังคงหมุนปุ่มนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงช่วงความยาวคลื่น 260 นาโนเมตร เขาสังเกตเห็นว่าหญ้าฝรั่นมีสีหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่คำฝอยยังคงสว่างเรืองรองเหมือนเดิม เขาจึงลองปรับ contrast บนแว่นของเขา
“เยสสสส สำเร็จแล้วโว๊ยยยย” เฟี๊ยตตะโกนอย่างยินดี แล้วลุกขึ้นกระโดดอย่างหยุดไม่ได้ เพราะตอนนี้ หญ้าฝรั่นที่เขาเฝ้ามองมานานมีสีทองอร่ามขึ้นมาอย่างโดดเด่น และคำฝอยมีสีหม่นลงจนแทบมองไม่เห็นความสว่างเลย
เขาลงมือเก็บของทุกอย่างในทันที เขานำสมุนไพรไปคืนให้ลุงย้ง กล่าวขอบคุณ แล้วมุ่งหน้าไปสู่ร้านค้าร้านหนึ่งที่เขาได้หมายตามาเป็นเวลานานแล้ว
เฟี๊ยตกำลังยืนอยู่ที่หน้าร้าน Safshop ที่ลุงย้งเคยพูดถึง ทันทีที่เขาเข้าไปในร้าน สายตาก็พบกับสีเหลืองทองอร่ามไปทั้งร้าน บนชั้นไม้ที่ดูเก่าแก่ในสไตล์จีน เต็มไปด้วยเกสรดอกไม้สีเหลืองเต็มไปหมด ด้านหลังเคานเตอร์มีชั้นวางสินค้าที่ปิดด้วยประตูกระจก ล๊อคกุญแจอย่างแน่นหนา ที่เก็บรักษาเกสรสีแดงส้มช่อเล็กที่เขารู้จักดี Saffron หรือหญ้าฝรั่นที่แสนล้ำค่านั่นเอง เขากวาดตามองถุงขนาดใหญ่ที่บรรจุเกสรสีอ่อนของคำฝอยปริมาณมากเหล่านั้น ร้านทั้งร้านแทบจะอัดแน่นไปด้วยถุงใส่คำฝอยขนาดใหญ่วางระเกะระกะเต็มไปหมด
“คำฝอยถุงแบบนี้ ขายหรือเปล่าครับ” เขาเอ่ยถามคุณลุงที่ยืนอยู่ภายในร้าน
“ขายๆ ถุงละ 2 เหรียญ ของมีอยู่เท่านี้แหละ จะหมดฤดูกาลของมันละ จะเหมาไหมหละ เดี๋ยวคิดราคาพิเศษให้ มีทั้งหมด 25 ถุง คิดแค่ 40 เหรียญพอ” เฟี๊ยตคิดว่าลุงคนขายน่าจะต้องการกำจัดพวกคำฝอยนี้ออกไปไม่น้อย มิฉะนั้นคงไม่เสนอขายสินค้าในราคาถูกแบบนี้ แถมยังยุให้เขาซื้อให้หมดในคราวเดียวอีกด้วย
“ผมมีแค่ 30 เหรียญเองครับ แต่ผมอยากได้หมดเลย พี่ช่วยลดให้หน่อยได้ไหมครับ ผมอยากใช้คำฝอยจริงๆ นะครับพี่” เฟี๊ยตต่อรอง เขาพยายามหยอดคำว่าพี่ให้ชายแก่ได้ยิน ด้วยหวังว่าคำป้อยอเล็กๆ จะทำให้เจ้าของร้านใจดีขึ้นได้ เขาคิดว่าเขาแอบเห็นลุงคนนั้นยิ้มเล็กๆ ด้วยนะ
“อะๆ 30 เหรียญก็ 30 เหรียญ ว่าแต่จะขนไปยังไงหละเนี่ย เยอะแยะขนาดนี้” เจ้าของร้านทำท่าทีเหมือนรำคาญ และบอกปัดลดราคาให้เขา เฟี๊ยตเรียกใช้ถุงเก็บสมุนไพรของเขาเพื่อยัดถุงคำฝอยทั้งหมดลงไป ก่อนจะตัดบัญชีเงินของเขา เขาไหว้ขอบคุณอย่างนอบน้อม ก่อนจะกลับมาที่โรงแรม
‘คำฝอยตั้งมากมายร่วม 25 กระสอบ เกะกะที่มากๆ ทำไมเจ้าของร้านไม่ยอมผนึกเป็นการ์ด จะได้ประหยัดที่ เหตุผลง่ายๆ มีข้อเดียวคือ เขาผนึกมันไม่ได้หละสิ เพราะว่ามันไม่ใช่คำฝอยอย่างเดียวไง มันมีอย่างอื่นผสมอยู่ด้วย ดังนั้น…’ เฟี๊ยตคิดในใจราวกับตัวเองเป็นนักสืบ พร้อมเรียกการ์ดถุงเก็บสมุนไพรขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆเกลี่ยกระจายเกสรไปทั่วห้องอย่างเสมอๆ กัน พร้อมทั้งหยิบแว่นตาอันเดิมขึ้นมาใส่อีกครั้ง
แสงตะวันตอนนี้หม่นลงเต็มที่ ด้วยว่าเป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว เขาจึงเดินไปเปิดไฟในห้องให้สว่างขึ้น ก่อนจะปรับระดับพลังงานของแว่นตาไปที่ 260 นาโนเมตรอีกครั้ง ปรับ contrast ทันใดนั้นเอง สายตาเขาก็พบว่าดอกไม้ส่วนใหญ่ในห้องสีแสงจางลงไปเหมือนถูกปรับเป็นภาพขาวดำฉะนั้น ในกองเกสรเหล่านั้นเอง ก็มีเกสรเล็กๆ สีทองอร่ามเรืองแสงขึ้นมาอย่างประปราย ในที่สุด
“SEAL” เฟี๊ยตร้องสั่งด้วยความปิติ การ์ดสีทองจำนวน 6 ใบพุ่งมาอยู่ในมือของเขา
ชื่อ The Fluorescent Saffron (หญ้าฝรั่นเรืองแสง) ประเภท Principal Card (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 94 ความสามารถ ใช้ในการปรุงยาและอาหาร
“ผู้เล่น Pharmaphiat สามารถคิดค้นองค์ความรู้ใหม่ขึ้นในเกม The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ ผู้เล่น Pharmaphiat จะได้รับรางวัลจากเกมจากความสามารถดังกล่าว” สิ้นเสียงประกาศ ไพ่สีทองอีกใบก็ลอยอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
ชื่อ The Discovery of Alva Edison (การค้นพบของอัลวาเอดิสัน) ประเภท Principal Card (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 85 ความสามารถ เปลี่ยนเป็นอุปกรณ์ใดที่อัลวาเอดิสันประดิษฐ์ขึ้นก็ได้ 1 ชนิด
‘ไบเบิ้ล ไพ่หญ้าฝรั่นเรืองแสงสามารถขายได้ใบละเท่าไหร่’
’10,000 เหรียญถ้วน คือ ราคาที่ขายอยู่ในตลาดนะตอนนี้ นายท่าน’
“สำเร็จแล้วโว๊ย สำเร็จแล้วโว๊ย เฟี๊ยตทำสำเร็จแล้วโว๊ยยยยยย” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างดีใจถึงขีดสุด ก่อนจะหยิบเกสรคำฝอยที่วางเรียงรายอยู่ตามพื้นฐานขึ้นมาโปรยอย่างร่าเริง ดอกไม้สีเหลืองทองล่องลอยอยู่ในอากาศเต็มไปหมด วันนี้เป็นวันของเขาโดยแท้ หลังจากกลับเข้ามาภายในเกมเพียงแค่วันเดียว เขาสามารถเก็บไพ่สูงสุดไปได้ถึง 3 ชนิด เป็นจำนวน 8 ใบ เฟี๊ยตในตอนนี้มีความสุขเหลือเกิน
จากผู้แต่ง : ใครแอบอ่านอยู่แสดงตัวออกมาเลยน้าาาา มาเม้นท์ให้คนแต่งหน่อย เติมแรงใจให้กันหน่อยน้าาาา ฮืออออ ชอบอ่านคอมเม้นท์อ่ะ จงเม้นท์ๆๆๆ นี่คือการปล้นนนน 5555
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ถึงคุณ mesomeo2 : 10 ระดับค๊าบ แอบเห็นแล้วใช่ม๊าาา 55 ผมยังทำใจไม่ได้เลยอ่ะ เหมือนพี่กันกับพี่เธโอจะเลิกกัน ผมเศร้าแทน อินอ่ะ เหมือนเป็นคนในครอบครัว 55
ถึงคุณ bbellza : คนแต่งมาเอาใจคนอ่านแบบไฮสปีด ด้วยการลงตอนใหม่แล้วค๊าบ ฮี่ฮี่
ถึงคุณ bulldog17 : อย่าให้เฟี๊ยตโกรธน้า ฮี่ฮี่
ถึงคุณ tutankamen : เก่งไปป่าวเนี่ย เดี๋ยวเฟี๊ยตจะไม่มีคนจีบ 555
ถึงคุณ fon270640 : ติดตามกันไปเรื่อยๆน้า เย้เยเย
ถึงคุณ piscis : ติดตามต่อไป ดูว่าเฟี๊ยตจะเจ๋งแค่หนายย
ถึงคุณ sukaz : เข้ามาเม้นให้ผมบ่อยๆเลย ผมเหงา 55
ถึงคุณ aoihimeko : โหยยย ขอบคุณมากครับ ผมชอบอ่านคอมเม้นยาวๆจัง อ่านแล้วมีแรงแต่งต่อ ติดตามกันต่อไปน้า ห้ามหนีไปไหน อิอิ
ถึงคนที่รอคนที่จะเข้ามาพิชิตใจนายเฟี๊ยตอยู่ ปูเสื่อรอไปก่อนนะ 555
พอดีตั้งใจแต่งเป็นนิยายแนวแฟนตาซี พล๊อตรักเลยมาช้าไปหน่อย
แต่ห้ามหนีไปไหนนะครับ รับรองเรื่องรักก็เข้มข้นนะเออ (ขายของชะมัด) 555
รักคนอ่านทุกคนเลย
ใครยังไม่ยอมมาเม้น คนแต่งจะงอนแล้วนะเออ 5555555
:katai4: :katai4: :katai4:
-
เย้ๆๆๆ ดีใจกะเฟี๊ยต
-
อ๊ากกกกก อย่างอนน้าอย่างอน
ช่วงนี้ยุ่งๆเลยไม่ได้เมนท์ แง้้ๆๆ
-
รวยยยยยย แบ่งตังค์เราบ้างนะเฟี๊ยตตต อิอิ :hao7:
คำผิด คำิผด คำผิดดดดดด :hao3:
ราคาที่ขายอยู่ในตลาดนะตอนนี้
ราคาที่ขายอยู่ในตลาด ณ ตอนนี้
-
ขอโทษที่ไม่ได้มาเม้นท์นานเลยนะจ๊ะ :L2:
มัวแต่ติดอ่านหนังสือ จะสอบแว้ววว~ :hao5: :hao5:
ยังไงก็สู้ต่อไปจ้า รออ่านอยู่เสมอน๊าา :mew1: :mew1:
ปล.ไอ่เราก็ลืมล็อกอินมาเม้นท์ 555
:hao7: :hao7: :hao7:
-
โว้ๆๆๆ เฟี๊ยต เพิ่งเข้าเกมส์มายังไม่ทันได้ข้ามคืน ก็จดเป็นเศษฐีแล้ว โว้ ชักจะเก่งเกินไปแล้ว
ความสามารถของเฟี๊ยตไม่ได้มีแค่นี้ ชิมิ
*มีคนบอกคำผิดก่อนซะแล้ว*
รอติดตามตอนต่อไปอย่างติดหนึบๆ
ที่ขาดไม่ได้ สู้ๆ โรบิ้น #อ่าวไม่ใช่หรอ เอิ๊กๆๆ
ส่งกำลังใจให้คนเขียนตลอดเว เมื่อไหร่ที่นายขาดกำลังใจเราอยู่ให้กำลังใจทางนี้เสมอนะ สู้ๆ อิอิ
-
เรื่องสนุกดีค่ะ แนวเกมส์ออนไลน์
เคยอ่าน monster soul ในเด็กดี แอบเชียร์ศิลากับมนตรา ให้ y กัน
เฟี๊ยตเริ่มเก่งขึ้นแล้ว ว่าแต่เมื่อไหร่พระเอกจะมาเจอเฟี๊ยต
-
พระเอกของเฟี๊ยสอยู่ไหนอ่ะ
ปรากฏตัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ
:ling3:
-
สนุกมากค่ะชอบมากๆเลย สู้ๆน่ะค่ะ
-
เฟียต พัฒนาต่อไป! :laugh:
-
ดีๆ...กำลังหนุก...หวังว่าคงไม่ผันอาชีพไปเป็น นัทเวทย์ ช่างตีดาบ ต่อล่ะ 55+
-
555+
ตามอ่านทั้งสองที่ เชียรนายเฟี๊ยตจ้า
เพิ่งเห็นว่าอัพที่เล้าจ์ด้วย 555+
-
เฟี๊ยตแยกหญ้าฟรั่นออกจากคำฟอยได้อย่างนี้ ทีนี้ก็รวยล่ะ โฮะๆๆๆๆ(หัวเราะแบบคุณนาย) :impress2:
เริ่มสนุกเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ นี่แค่เมืองแรกเอง อีก 11 เมืองที่เหลือ ต้องมันส์แน่ๆ o13 ตามต่อไป
-
:katai1:มาต่อตอนเราเผลอได้ไงเนี่ยเลยได้อ่านอีกวันเลย
เฟี๊ยตนี่เหมาะสมแล้วที่เรียนมาด้านนี้และเอาดีด้านนี้ด้วย
การคิดค้นอะไรใหม่ๆและลองผิดลองถูกก็ดีทำให้เราได้เพิ่มความรู้และวิธีการ
(คนอ่านเองก็ได้ความรู้เพิ่มมาด้วย อิอิ)
ยังอยากเห็นเฟี๊ยตพัฒนาขึ้นไปอีกเรื่อยๆเลย ตอนหน้าจะเริ่มออกเดินทางรึเปล่านะ?
ปล. คนเขียนเองก็คงเหนื่อยเนาะที่ต้องหาข้อมูลจากหลายด้าน (กระซิบ--เราเองก็อย่างได้ความรู้เยอะๆเหมือนกัน)
แต่สู้ๆนะเราจะตามจนจบกันไปข้างเลย :mew1:
-
นิยายวาย กรี๊ด
นิยายวายแฟนตาซี กรี๊ด
นิยายวายแฟนตาซีที่พระเอก(หรือนายเอก)ไม่ใช่สายบู๊ (อยากน้อยก็ยังไม่ใช่) กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบครับ ขอคารวะในความแหวกแนวและความเอาใจใส่ในรายละเอียด
ไม่มีปัญหากับความค่อยเป็นค่อยไปของเนื้อเรื่องครับ
แต่ต้องลงบ่อยๆ นะครับ อิอิ
ว่าแต่ ขอใครสักคนเข้ามาในชีวิตของผู้ชายคนนี้ทีเถอะ
เดี๋ยวนายเฟี๊ยตจะได้กับไบเบิ้ลซะก่อนพระเอกออกโรง
ชีวิตนายช่างเหงาซะ
ปล. อ่านแล้วนึกถึง greed island ใน hunter x hunter เป็นอย่างมาก
-
คือแบบว่า..... อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกยังไม่ได้มาเม้นให้กำลังใจนักเขียนเลย :o8:
:ruready เหะๆ
ยังได้ก็ขอให้นักเขียนตอนหน้าๆมาด้วยละ เพราะที่จะได้อ่านเม้นของนักเขียนบอกว่าที่ดองไว้อะจะหมดแระ :a5:
ด้วยความเป็นห่วงอย่างแท้จริง........ รีบๆเขียนมาเยอะๆซะแล้วจะไปดูคอนเสิร์ต ตีแบต ตามสบายพักได้เลย 55555 :angry2:
สุดท้ายขอบคุณนักเขียนที่เขียนเรื่องแหวกแนวแฟนตาซีมาให้อ่าน :z2:
........และขอติดตามแบบเงียบๆ อาจจะไม่ได้เขียนเม้นตอบบ่อยซะเท่าไร ยังไงก็สู้ๆนะกัฟฟฟฟฟฟ o13
-
วันนี้เงียบหายๆ
แต่ยังไง ก็เข้ามาจับจองที่รอ เฟี้ยต แล้วนะเออ
ไม่รู้ว่าวันนี้จะมาต่อให้หายคิดถึงหรือเปล่า
-
:hao3:มาให้กำลังใจด้วย
-
วันนี้มาช้าหน่อยนะครับ ตีแบตกับเพื่อนอยู่
ดึกๆลงแน่ค้าบบ
-
กำลังเริ่มอ่านเลย น่าติดตามมาก แหวกแนวดี :a5:
-
ลุ่นสุดๆว่าจะไปเจออะไรบ้าง ส่วนตัวชอบเล่นเกมเลยชอบอ่านแนวนี้ อ่านๆไปนึกถึงดิจิมอนและไพ่ยูกิ 555555555 การ์ดๆ เรียกเก็บเรียกใช้
-
สนุกมากเลยครับ ไม่ได้เจอนิยายเเนวนี้นานเลย เนื้อเรื่องสำหรับเรา ชอบนะ คือมันค่อยๆเป็นค่อยๆไป พัฒนาความสามารถของตัวละครไปเรืี่อยๆ อ่านยาวเเบบนอนสต็อปกันเลยทีเดียว สนุกมากๆเลยครับเป็นกำลังใจให้ครับ จะติดตามจนจบเลยล่ะ ^^
-
เฮียเก่งมากๆๆอ่ะ สุดยอด
-
ตอนที่ 21 Tailor Elf
วันที่สองหลังจากที่เฟี๊ยตกลับมาในเกมอีกครั้ง เขาตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกร่าเริงมาก ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองน่าจะฝึกฝนทักษะมากพอที่จะออกไปพจญภัยในโลกกว้างแล้ว เขามีอาชีพเป็นของตัวเอง มีค่าแรงเข้ามาในทุกๆ วัน เขาสอบผ่านการต่อสู้ได้ระดับ 5 นั่นหมายความว่า เขาไม่จำเป็นต้องอยู่ฝึกวิชาที่เมืองนี้อีก สิ่งสุดท้ายที่เขาคิดจะทำในเมืองแห่งนี้ คือ เตรียมของให้พร้อมสำหรับการเดินทางไกล และตามเก็บการ์ดที่สำคัญให้หมด
“ผู้เล่น Pharmaphiat ได้รับเงิน 100 เหรียญ จากความสามารถทักษะทางเภสัชกรรมขั้นพื้นฐานค่ะ” เสียงประกาศร้องดัง ตอนนี้เกมคอนโทรลเลอร์ของเขาขึ้นตัวเลขแสดงเงินที่เหลืออยู่ของเขาว่า 153 เหรียญถ้วน
เฟี๊ยตลุกขึ้นบิดขี้เกียจอย่างร่าเริง ก่อนจะฮัมเพลงเบาๆ พร้อมหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย ‘มีความสุขจังเว๊ย’
“มาขายการ์ดครับ” ชายหนุ่มแจ้งจุดประสงค์กับหญิงสาวเจ้าของร้านขายการ์ด
“หยิบการ์ดวางบนเครื่องได้เลยค่ะ” เธอชี้ไปที่เครื่องที่มีลักษณะคล้ายเครื่องรูดบัตรเครดิต แต่ไม่มีช่องสำหรับสอดการ์ด แต่จะเป็นแท่นสำหรับวางการ์ดลงไปแทน
“ผู้เล่น Pharmaphiat ขายการ์ด The Fluorescent Saffron (หญ้าฝรั่นเรืองแสง) ประเภท Principal Card (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 94 ได้รับเงินจำนวน 10,000 เหรียญค่ะ ยอดเงินคงเหลือ คือ 10,153 เหรียญค่ะ”
“ผู้เล่น Pharmaphiat ขายการ์ด The Fluorescent Saffron (หญ้าฝรั่นเรืองแสง) ประเภท Principal Card (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 94 ได้รับเงินจำนวน 10,000 เหรียญค่ะ ยอดเงินคงเหลือ คือ 20,153 เหรียญค่ะ”
“ผู้เล่น Pharmaphiat ขายการ์ด The Fluorescent Saffron (หญ้าฝรั่นเรืองแสง) ประเภท Principal Card (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 94 ได้รับเงินจำนวน 10,000 เหรียญค่ะ ยอดเงินคงเหลือ คือ 30,153 เหรียญค่ะ”
เขาอดยิ้มอย่างภาคภูมิใจไม่ได้ เพียงเวลาชั่วข้ามคืน เขามีเงินเพิ่มขึ้นกว่าสามหมื่นเหรียญแล้ว เขาตัดสินใจขายการ์ดแค่ 3 ใบเท่านั้น ส่วนที่เหลือจะเก็บไว้สำหรับเคลียร์เกมส่วนหนึ่ง และเผื่อขาย แลกเปลี่ยน หรือทำประโยชน์อย่างอื่นอีกส่วนหนึ่ง
ชายหนุ่มตัดสินใจซื้อซองการ์ดอีก 5 ซอง โดยแบ่งเป็น ซองละ 300 เหรียญ 1 ซอง ซองละ 500 เหรียญ 1 ซอง ซองละ 1,000 เหรียญ 1 ซอง ซองละ 2,000 เหรียญ 1 ซอง และซองละ 3,000 เหรียญอีก 1 ซอง สรุปว่าตอนนี้เขาเหลือเงินอยู่ 23,353 เหรียญ เขาเปิดซองการ์ดอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหยิบไพ่แต่ละใบที่ได้ออกมาดูอย่างมีความสุข
ชื่อ The Stainless Steel Warrior (นักรบเหล็กกล้าไร้สนิม) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 6 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้ มอนสเตอร์จะไม่เกิดความเสียหายจากการโจมตีที่ก่อให้เกิดสนิม
ชื่อ The Fortune-telling Centaur (เซนทอร์ผู้พยากรณ์) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้ มอนสเตอร์สามารถเร่งปรากฏการณ์ธรรมชาติที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ ให้เกิดเร็วขึ้นได้ตามใจปารถนา
ชื่อ Waste (ทิ้ง) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 1 ความสามารถ ใช้ในการทำลายไพ่ของตัวเอง 1 ใบ
ชื่อ Contact (ติดต่อ) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการติดต่อกับผู้เล่นคนใดก็ได้ที่เคยพบมาก่อนแล้วในเกม เสียค่าบริการนาทีละ 1 เหรียญ
ชื่อ The Bashful Monkey (ลิงขี้อาย) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้ และใช้ในการเก็บผลไม้บนต้นไม้สูง
ชื่อ Chemicals of Dippy Scientists (สารเคมีของนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 2ความสามารถ ใช้ในการทำการทดลอง ภายในชุดประกอบด้วย กรดเกลือ (Hydrochloric acid) กรดน้ำส้ม (Acetic acid) โซดาไฟ (Sodium hydroxide) และเกลือแกง (Sodium chloride)
ชื่อ Heal (รักษา) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ฟื้นฟูพลังกายและพลังใจให้ผู้เล่น 1 คน
ชื่อ Cure (เยียวยา) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้เยียวยาภาวะผิดปรกติให้ผู้เล่น 1 คน
ชื่อ Mimic (เลียนแบบ) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 6 ความสามารถ ใช้ในการเลียนแบบไพ่ใดๆ ก็ได้ ที่มีระดับต่ำกว่าหรือเท่ากับไพ่ใบนี้ 1 ครั้ง
ชื่อ Dried Dragon Whisker (หนวดมังกรอบแห้ง) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 6 ความสามารถ ใช้ในการปรุงยา
ชื่อ Traps of Anglerfish (กับดักของปลาตกเบ็ด) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้ในการผนึกไพ่ตัวตน มอนสเตอร์จะหลอกล่อมอนสเตอร์อื่นด้วยแสงไฟในความมืด ถ้ามอนสเตอร์อื่นถูกมอนสเตอร์นี้กลืนลงไปสำเร็จ มอนสเตอร์ตัวนั้นจะถูกผนึกเป็นไพ่โดยอัตโนมัติ
ชื่อ Hamburgers (แฮมเบอร์เกอร์) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 2 ความสามารถ ใช้เป็นอาหาร
ชื่อ The Bow of Robin Hood (คันธนูของโรบินฮู๊ด) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้เป็นอาวุธในการต่อสู้
ชื่อ Chess (หมากรุก) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 2 ความสามารถ ใช้เล่นเป็นงานอดิเรก
ชื่อ The Tailor Made Cloth (ชุดสั่งตัดเฉพาะราย) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการผลิตเครื่องแต่งกายสำหรับผู้เล่น 1 ชุด
หลังจากนั้น เฟี๊ยตก็ตัดสินใจเลือกขายการ์ดเลเวลต่ำๆ ที่ไม่น่าจะมีประโยชน์จากการเล่นเกมทิ้งไป ได้เงินมาอีก 77 เหรียญ สรุปว่าในตอนนี้เขามีเงินทั้งหมด 23,430 เหรียญอยู่ในกระเป๋า เมื่อเขาจัดการธุระเป็นที่เรียบร้อย เขาก็ออกจากร้านขายการ์ดมา เพื่อมุ่งสู่เป้าหมายถัดไป
ชายหนุ่มกลับมาที่โรงแรมเพื่อกินอาหารเที่ยง ก่อนจะขึ้นมาบนห้องพักเพื่อทดลองอะไรบางอย่าง
“The Taylor Made Cloth RELEASE”
“โปรดระบุประเภทชุดที่ท่านต้องการ นายท่าน” ตรงหน้าของเขาในขณะนี้ ปรากฏช่างตัดเสื้อคนหนึ่ง สูงประมาณ 160 เซนติเมตร หากจะเรียกว่าคนก็คงไม่ถูกนัก เพราะเขาสังเกตเห็นว่าใบหูด้านบนของช่างยาวชี้เฉียงออกไปทางด้านบน ราวกับที่พวกเอลฟ์ที่เขาเคยเห็นในหนังฉะนั้น
“ชุดทะมัดแทมง ใช้ได้ในหลายสถานการณ์ ถ้าเสริมพลังทักษะความสามารถด้วยได้จะดีมาก”
“รอสักครู่ นายท่าน” ช่างตัดเสื้อร่างเล็กหยิบอุปกรณ์มากมายออกมาวัดขนาดรูปร่างของเขาเพื่อใช้เป็นข้อมูลในการตัดเสื้อ ร่างกายเขาถูกสายวัดลากผ่านไปด้วยความชำนาญและรวดเร็ว เพียงไม่กี่อึดใจ เอลฟ์ดังกล่าวก็ถอยไปยืนห่างจากเขาไปประมาณครึ่งเมตร ก่อนจะดีดนิ้วขึ้นเสียงดัง ทันใดนั้นเอง ร่างกายเขาก็ถูกห่อหุ้มไปด้วยแสงสีเทาหม่น และเมื่อแสงดังกล่าวหายไป เขาก็กำลังสวมชุดใหม่อยู่เสียแล้ว
เขาก้มลงสำรวจร่างกาย ตอนนี้เขากำลังสวมใส่ชุดคล้ายผ้าฟูกที่ดูหนา แต่เขากลับรู้สึกสบายและเบาตัวมาก ครึ่งบนลักษณะคล้ายเสื้อกั๊ก สีดำตัดลายด้วยสีน้ำตาลทอง คลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีดำสนิทยาวเกือบถึงปลายขา ส่วนกางเกงเป็นขายาวทรงกระบอกเล็ก แต่ไม่ถึงกับเดฟไปซะทีเดียว กางเกงเป็นผ้าสีดำตัดกับลายสีน้ำตาลทองเช่นกัน โดยภาพรวมแล้วชุดนี้ทำให้เขาดูเหมือนตัวละครในเกมออนไลน์มากขึ้นอีกโข หลังจากแต่งตัวเป็นหนุ่มออฟฟิสไปซะนาน นอกจากความดูดีแบบคลาสิกแล้ว ชุดนี้ยังทำให้เขารู้สึกคล่องตัวและมีพลังขึ้นอย่างบอกไม่ถูกทีเดียว
“ชุดนี้มีความสามารถในการช่วยดึงจักระออกมาใช้ได้ ลายเส้นที่วาดอยู่บนเสื้อ เรียงไปตามทางเดินจักระในร่างกาย สีดำจะเป็นสีที่ช่วยดูดซับพลังงานให้ไปปลดปล่อยบริเวณลายเส้นจักระเท่านั้น สำหรับชุดคลุม ถ้าท่านร้อนหรือรำคาญสามารถม้วนเก็บขึ้นมาเป็นสนับไหล่ได้ ชุดนี้มีความหนาแต่ระบายอากาศได้ดี เหมาะกับทั้งฤดูร้อนและหนาว นายท่าน” ช่างตัดชุดของเขาอธิบาย
“ขอบคุณมาก ชุดนี้ถูกใจเรามาก” เขาเอ่ยชื่นชม
“ด้วยความยินดี นายท่าน” กล่าวจบ เอลฟ์ร่างเล็กก็หายตัวไปจากการมองเห็นของเขา ชายหนุ่มก้มหน้ามองชุดอย่างรู้สึกดี
‘ค่อยรู้สึกเหมือนเล่นเกมขึ้นมาหน่อย รีบเคลียร์เมืองนี้ดีกว่า จะได้เริ่มต้นออกเดินทางเสียที’
‘ไบเบิ้ล ขอแผนที่เมืองนี้อย่างละเอียด’
‘ตามบัญชา นายท่าน’
จากผู้แต่ง : ทำไมตอนนี้ดูสั้นๆ สงสัยคิดไปเองแน่เลย 555 ไว้เดี๋ยวมาตอบเม้นนะค๊าบบบ ตอนนี้ง่วงมาก จะหนีไปนอนแล้น แต่ต้องมาอัพนิยายก่อน อิอิ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ไม่ได้คิดไปเองหรอกขอรับนายท่าย คืนตอนนี้มันน้อยจริง แต่ไม่เป็นไร แค่มาต่อทุกวันให้หายคิดถัง **ยิ้มเขิลๆ**
ตอนนี้เฟี้ยต เริ่ม ตัดชุด ต่อไปคงหาอาวุธ คู่ใจสินะ ฮี่ๆๆๆ
ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรมาก ส่วนมากโฟกัสไปที่การแนะนำการ์ดเฉยๆ #ตามความ้ข้าใจอ่ะนะ
รอติดตามตอนต่อไป
ที่สำคัญ กำลังใจยังให้นายอยู่นะขอรับนายท่าน
-
ไม่ได้คิดเองงงงงงง
ตอนนี้สั้นๆแต่สนุกกกกก
-
เข้ามาส่งเสียง
ได้การ์ดเลเวลสูงๆมาเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
ชักอยากให้ถึงฉากประลองมั่งละ
-
สั้นไม่เป็นไร มาบ่อยก็พอแล้ว //ยิ้มกว้าง
เฟี๊ยตมีอุปกรณ์ทดลองเยอะอ่า ทดลองอะไรแปลกๆบ้างสิ อิอิ
ได้ชุดใหม่มาใส่แล้ววว
-
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านกันนะครับ :katai2-1:
-
:z13สนุกมากครับ เป็นกำลังใจ ปกติผมไม่เล่นเกมออนไลน์นะ แต่ว่านิยายเขียนได้สนุก น่าติดตามมาก รออ่านตอนต่อไปอยู่ครับ
-
พอหาเงินได้เลยอารมณ์ดีสินะ 5555555555
-
บวก 1 ให้ก่อนเลยสำหรับคนขยัน อิอิ
ตอนนี้มาสั้นจริงแต่ก็รู้ความเคลื่อนไหวของเฟี๊ยตล่ะนะ
พักผ่อนให้สบายตัวก่อนมาอัพก็ได้จ้า
:L2:
-
แวะเข้ามาอ่าน เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ แถมเฟี๊ยตก็ดูท่าทางจะมีไหวพริบดีด้วย แอบลุ้นเป็นกำลังใจให้เคลียร์เกมได้ไวไว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
หาเงินต่อไปก็หาคู่ เอ้ยไม่ใช่หาทีมคู่หู :hao3:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านวันนี้ อ่านรวดเดียวตามจนทัน ชอบมากกก ยิ่งอ่านยิ่งเพลินยิ่งอิน เหมือนหลุดเข้าไปในเกมด้วยเลย คนเขียนบรรยายได้ดีมาก เห็นภาพชัดเจน เรียบลื่นไปเรื่อยๆไม่รีบร้อนไม่สะดุดไม่น่าเบื่อ แต่งเรื่องอื่นๆอีกเยอะๆนะค่ะ ชอบการเขียนแบบนี้มาก สนับสนุนค่ะ เป็นนิยายที่ดีทีเดียว คนเขียนเก่งนะค่ะที่แต่งออกมาได้ขนาดนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นรื่องแรก สู้ๆต่อไปนะค่ะ เขียนให้จบ เชื่อว่ามีคนรออ่านผลงานขอคุณอีกเยอะทั้งประสงค์ออกนามและไม่ประสงค์ออกนาม สู้ๆค่ะ
ปล.อัพไวๆนะค่ะ ติดนิยายเรื่องนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว (:
-
ตอนที่ 22 Shopaholic
เฟี๊ยตใช้เวลาทั้งครึ่งบ่ายของวันในการเดินสำรวจเมืองมกราคมดังกล่าว เขาเข้าร้านโน้นออกร้านนี้อย่างมีความสุข ด้วยเงินที่อัดแน่นเต็มกระเป๋า เขาสามารถใช้จ่ายได้อย่างที่เรียกว่าฟุ่มเฟือยขนาดย่อมๆ เพราะสินค้าส่วนใหญ่ก็ราคาไม่เกินพันเหรียญเท่านั้น และอีกอย่าง ชายหนุ่มคิดว่านี่มันก็แค่เกม การใช้เงินที่ไม่มีอยู่จริงก็ไม่น่าจะถือว่าผิดแต่อย่างใด
‘ร้าน The Adventurer World (โลกของนักพจญภัย)’ ร้านโลกของนักพจญภัยเป็นร้านที่บรรจุอุปกรณ์ทั่วไปสำหรับการออกเดินทางไกลไว้อย่างครบถ้วน ภายในร้านจะแบ่งโซนออกเป็นสถานที่ที่ลูกค้าต้องการจะฝ่าฟันไปเป็นหลัก เช่น โซนป่าดงดิบ โซนทะเลทราย โซนป่าเขตหนาว โซนทุ่งหญ้า โซนภูเขาสูง โซนทะเล เป็นต้น เขาเดินเข้าโซนนั้นออกโซนนี้อย่างมีความสุข ชายหนุ่มสังเกตอุปกรณ์แต่ละชิ้นอย่างสนใจ ของทุกสิ่งปลุกจินตนาการเขาให้กระโดดโลนเต้น ข้าวของเครื่องใช้ดูน่ามหัศจรรย์ไปเสียหมด แต่สุดท้าย เขาก็ตัดสินใจซื้อ The Basic Bush Walking Apparatus (อุปกรณ์สำหรับเดินป่าขั้นพื้นฐาน) และ The Basic Apparatus for Travelers (อุปกรณ์พื้นฐานสำหรับนักเดินทาง) พร้อมทั้งเรียนรู้วิธีการใช้งานอุปกรณ์ต่างๆ อย่างละเอียดมาจากคนขายด้วย ก่อนออกจากร้านเขาก็เพิ่งนึกได้ว่าควรจะขอของแถมติดไม้ติดมือกลับไปด้วย เขาจึงได้ไพ่ตัวตนติดมือกลับมาอีกใบ คือ The Culex Mosquito (ยุงรำคาญ) ระดับ 4 ที่ใช้สำหรับเป็นเรดาห์ตรวจหาสิ่งมีชีวิตที่อยู่บริเวณใกล้เคียง
‘ร้าน The Linda’s Kitchen Utensil Store (ร้านเครื่องครัวของลินดา)’ ร้านเครื่องครัวของลินดาเป็นร้านขายสินค้าที่บรรจุเครื่องครัวสารพัดประเภทไว้ ไล่ตั้งแต่มีด ช้อน ส้อม กระทะ ตะหลิว เตาแก๊ส ไล่ไปจนถึงห้องครัวสำเร็จรูปเลยก็มี ส่วนทำไมถึงต้องเป็นร้านของลินดานั้น เขาก็ไม่ทราบได้ เจ้าของร้านที่เป็นคุณป้าวัยกลางคนที่ดูขี้หงุดหงิดท่าทางจะไม่ชอบตอบคำถามเท่าไหร่ เขาเลือกซื้อ The Portable Kitchen of Chef Trainee (ครัวกะทัดรัดของเชฟฝึกหัด) ร้านนี้เฟี๊ยตไม่ลืมขอของแถมเช่นเดิม แต่เมื่อเห็นสายตาขวางๆ ของเจ้าของร้าน เขาก็ยอมจำนนแล้วออกจากร้านมาอย่างยอมแพ้
‘ร้าน Forest Land (แดนไพร)’ ร้านแดนไพรเป็นร้านขายต้นไม้สารพัดชนิดที่มีอยู่ในเกมนี้ เท่าที่มองเห็นคร่าวๆ เขาตีไว้ว่าน่าจะประมาณ 70 – 80 ชนิดได้ เขามาที่เพราะต้องการสมุนไพรบางตัวที่ขาดอยู่ในการปรุงยาพิกัดเบญจกูล จากการถามหาตัวยาที่ต้องการ เขาตัวสินใจซื้อเพียงแค่สะค้าน (Piper interruptum) เพียงชนิดเดียวเท่านั้น ทำให้เขายังขาดเจตมูลเพลิงแดง (Rose-colored Leadwort) อีกหนึ่งชนิด ความจริงร้านนี้ก็มีสมุนไพรดังกล่าวขาย แต่ด้วยราคากว่าสามพันเหรียญทำให้เขาต้องตัดใจ แล้วไปเสาะแสวงหาเอาดาบหน้าดีกว่า ร้านนี้เขาได้ของแถมเป็นสมุนไพรบางอย่างที่เขามีอยู่แล้ว แต่เขาก็รับมาอยู่ดี ได้ของฟรียังไงก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย ถูกไหม?
‘ร้าน Madam Yelli Sport Club (ร้านขายอุปกรณ์กีฬาของมาดามเยลหลี)’ เขาแวะมาที่ร้านนี้เพราะต้องการซื้ออุปกรณ์สำหรับฝึกซ้อมทักษะทางร่างกายไปฝึกฝนระหว่างเดินทางด้วย หลังจากเมื่อวานเขาลองซ้อมมวยในห้องแล้วพบว่าเป็นไปด้วยความยากลำบากมาก ชายหนุ่มตกลงปลงใจซื้อไพ่ Promp Gym of Madam Yelli (ยิมสำเร็จรูปของมาดามเยลหลี) ไปในราคาเฉียดพันเหรียญ หลังจากฟังคุณสมบัติถึงห้องฝึกซ้อมกีฬาสี่มิติที่สามารถฝึกฝนกีฬาได้ทุกประเภทแล้ว เขามองว่าคุ้มค่ากับราคาทีเดียว นอกจากนี้เขายังได้รับการ์ด Promp Trainers of Madam Yelli (เทรนเนอร์สำเร็จรูปของมาดามเยลหลี) ที่ใช้ในการสอนวิชาการกีฬาต่างๆ มาใช้คู่กับไพ่โรงยิมอีกด้วย คุ้มเสียยิ่งกว่าคุ้ม
‘ร้าน The Shop for Disabled Welfare (ร้านค้าสวัสดิการสำหรับผู้พิการ)’ ร้านดังกล่าวเป็นร้านขายอุปกรณ์สำหรับผู้พิการด้านต่างๆ ที่เขาเคยมาแล้ว เขาตัดสินใจซื้อ Brilliant Earring (ตุ้มหูอัจฉริยะ) ในราคา 175 เหรียญ เพื่อใช้อ่านตัวอักษรต่างๆ ให้ออกมาเป็นเสียง เขาศึกษาวิธีการใช้จากผู้ขาย ก่อนจะเรียกไบเบิ้ลคู่ใจของเขาออกมาเพื่อนำแถบแม่เหล็กรูปดวงตามาสอดไว้ในเล่ม สำหรับให้ตุ้มหูที่ตอนนี้ติดอยู่บนหูซ้ายของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้วแปลข้อความออกมาเป็นเสียง
‘แบบนี้โอเคไหม ไบเบิ้ล’
“เป็นความคิดที่ชาญฉลาดมาก นายท่าน” คราวนี้เขาไม่จำเป็นต้องก้มลงอ่านตัวอักษรให้เสียเวลาอีกแล้ว เพราะตุ้มหูใหม่เอี่ยมของเขาแปลความหมายเป็นเสียงออกมาให้ทั้งหมด ตอนนี้เหลือปัญหาอยู่อย่างเดียวคือเขาต้องถือหนังสือไว้ ซึ่งนั่นอาจจะทำให้การต่อสู้ของเขาติดขัดได้
‘ร้าน All Kind of Decorations (ร้านครบเครื่องเรื่องประดับ)’ ร้านนี้น่าจะเป็นร้านค้าที่แปลกที่สุดในเมืองนี้เลยก็ว่าได้ เนื่องจากร้านนี้ไม่ได้ขายสินค้าใดๆ ทั้งสิ้น แต่ร้านจะรับเปลี่ยนไพ่ให้กลายเป็นเครื่องประดับ เพื่อที่ผู้ใช้จะได้ไม่ต้องเสียเวลาในการเรียกการ์ดออกมา แต่การทำดังกล่าวก็มีข้อเสีย เนื่องจากถ้าเครื่องประดับหายหรือถูกทำลาย ไพ่ก็จะหายไปด้วย เขาเอะใจตั้งแต่เห็นคำบรรยายของร้านนี้ในหนังสือไบเบิ้ลแล้ว แล้วนั่นก็ทำให้เขาคิดเรื่องเด็ดๆ ขึ้นมาได้ เขาจะเปลี่ยนไพ่ไบเบิ้ลให้กลายเป็นตุ้มหูอีกข้างของเขา ต่อไปเขาจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเรียก เวลาถือ หรือเวลาอ่านในการเรียกไบเบิ้ลอีกแล้ว เขาอยากรู้อะไรก็แค่คิด แล้วคำตอบจะลอยมาเข้าหูเขาเอง
หลังจากนั่งรอเป็นเวลากว่าหนึ่งชั่วโมง เขาก็ได้ตุ้มหูรูปหนังสือเล่มสีทองมาครอบครอง เจ้าของร้านออกเขาว่า เครื่องประดับที่ผ่านกระบวนการแล้วจะสามารถเปลี่ยนกลับไปเป็นไอเทมขนาดจริงได้หากเรียกใช้ แต่จะไม่สามารถกลับไปเป็นไพ่ได้อีกแล้ว เขาลองใส่ของเล่นใหม่ของเขาทันทีด้วยความตื่นเต้น หลังออกจากร้านเป็นที่เรียบร้อย
‘อาหารขึ้นชื่อของเมืองนี้คืออะไร ไบเบิ้ล’
“January Deep Fried นายท่าน วัตถุดิบสารพัดชนิดชุบแป้งทอด กรอบอร่อยเป็นที่เลื่องลือของเมืองนี้” เสียงดังออกมาจากตุ้มหูฝั่งซ้ายของเขา เสียงดังกล่าวไม่เบาจนถึงขั้นได้ยินลำบาก แต่ก็ไม่ดังจนถึงระดับที่คนอื่นจะได้ยินเหมือนกัน
“ครบแล้วมั้ง ช๊อปกระจายเลยแฮะวันนี้ หาอะไรกินดีกว่า เย็นนี้ขอจ่ายเองสักมื้อ อยากชิมอะไรใหม่ๆ บ้าง เบื่ออาหารโรงแรมเต็มทน” เฟี๊ยตบ่นเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะมุ่งหน้าสู่ร้านอาหารที่เล็งไว้
เฟี๊ยตเดินมาถึงร้าน Loved Dishes ที่เป็นร้านอาหารแนวผสมผสานที่แต่ละเดือนจะมีเมนูใหม่ๆ ออกมาหมุนเวียนเปลี่ยนกันไป แต่จะมีเพียงเมนูเดียวที่สามารถกินได้ทุกฤดูกาลคือ January Deep Fried ที่เป็นอาหารสารพัดวัตถุดิบชุบแป้งทอด โดยทางร้านจะเลือกหั่นให้แต่ละอย่างมีรูปร่างและขนาดใกล้เคียงกัน เพื่อให้คนกินเดาไม่ถูกว่าจะได้กินอะไรเข้าไปในแต่ละคำ ซึ่งก่อนจะสั่งต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้าก่อนว่าไม่ทานอาหารอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า โดยระบบการบริการจะเหมือนร้านอาหารจานด่วนทั่วไปคือ เดินไปชำระเงินและรับอาหารที่เคานเตอร์ก่อนจะเดินมาหาที่นั่งภายในร้าน
ชายหนุ่มเลือกสั่ง January Deep Fried และ Shrimp Lover Spaghetti ซึ่งเป็นอาหารแนะนำประจำเดือนนี้ พร้อมโคล่าอีกหนึ่งแก้ว ทันทีที่หันมาในร้าน เขาก็พบว่าเขาพลาดไปเสียแล้ว เพราะความตื่นเต้นในการจะได้กินอาหารใหม่ๆ ทำให้เขาลืมมองไปว่า โต๊ะภายในร้านที่มีอยู่เพียง 7 โต๊ะในขณะนี้เต็มทุกโต๊ะ ชายหนุ่มจึงจำเป็นต้องตัดสินใจขอแชร์โต๊ะร่วมกับคนอื่นที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าขอแชร์โต๊ะได้ไหมครับ พอดีเพิ่งเห็นว่าโต๊ะเต็มหมดแล้วตอนที่สั่งอาหารไปแล้วหนะครับ” เฟี๊ยตตัดสินใจเอ่ยกับหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะริมหน้าต่าง
“ได้ค่ะ” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงเต็มใจ
ชายหนุ่มและหญิงสาวพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลินหลังจากเริ่มทานอาหารมาสักพัก ด้วยความที่ทั้งคู่เป็นผู้เล่นใหม่ที่เข้ามาในเกมเพียงคนเดียวทั้งคู่ ต่างฝ่ายจึงต่างเข้าใจความรู้สึกที่ต้องเผชิญในเกมได้เป็นอย่างดี หญิงสาวคนดังกล่าว ชื่อ ทราย อายุประมาณยี่สิบกลางๆ ได้รับการเข้าร่วมโครงการนำร่องเดียวกับเขา แต่ทรายมาในฐานะนักชงกาแฟ หรือบาริสต้านั่นเอง เขาลองเอ่ยชวนทรายมาร่วมทีมเพื่อพิชิตเกมด้วยกัน แต่เฟี๊ยตก็ได้รับคำปฏิเสธอย่างสุภาพจากเธอ เพราะเธอต้องการเข้ามาเที่ยวเล่นในเกมเท่านั้น และไม่ได้มีเป้าหมายที่จะเล่นเกมอย่างโลดโผนแต่อย่างใด เธอมองว่าเกมนี้เป็นฝันที่น่าสนใจกว่าเคยก็เท่านั้นเอง
“ทรายรู้จักการ Duel ไหม” เฟี๊ยตชวนคุย
“รู้จักสิเฟี๊ยต ทรายโดนท้าดูเอลมาหลายครั้งแล้ว ชนะบ้างแพ้บ้างปนๆ กันไป” หญิงสาวตอบ
“จริงหรอทราย เฟี๊ยตไม่เคยเลยอ่า มันเป็นยังไงบ้าง ทรายพอจะอธิบายได้ไหม” เขาถามต่ออย่างตื่นเต้น
“เฮ้ยย เฟี๊ยตไม่เคยดูเอลจริงๆ หรอเนี่ย ขนาดทรายไม่ค่อยตั้งใจเล่นเกมยังเคยสู้มาหลายครั้งแล้ว” ทรายตอบ
“ทราย ลองดูเอลกับเฟี๊ยตได้เปล่า เฟี๊ยตอยากลองดูอ่า กลัวว่าไปสู้กับคนอื่นแล้วจะสู้กับเขาไม่เป็น” ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอ
“จะเดิมพันไพ่ด้วยไหมเฟี๊ยต ไม่เดิมพันได้เปล่า ทรายไม่ชอบ มันเครียด” ทรายถามกลับ
“ไม่ต้องก็ได้ทราย สู้กันเล่นๆ ให้พอเป็นก็พอ เฟี๊ยตยังไงก็ได้” หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็ตอบตกลง ก่อนจะชวนเขาไปลานกว้างใกล้ๆ กับป่าทิวสน เพื่อเริ่ม Duel ครั้งแรกในเกมของเขา
จากผู้แต่ง : พยายามแต่งตุนไว้เยอะๆ แต่สปีดการแต่งตกมาก ช่วงหลังพอมีฉากต่อสู้เพิ่มขึ้น ก็ต้องเกลาภาษามากขึ้น แต่งแก้แต่งแก้ บางวันได้บทเดียว บางวันไม่ได้เลย ที่ตุนไว้เยอะๆก็เริ่มร่อยหรอ T^T
ปล. ขอกำลังใจเป็นคอมเมนท์ อิอิ วกเข้าประเด็น 555
ปูลูอีก : แอบไปส่องนิยายคนอื่นมา อื้อหือออออออออออออออ หน้าหก คือ ตอนหก แต่ของผม หน้าหก คือตอน ยี่สิบสอง ห้าห้า สะเทือนใจ จะไม่ไปส่องใครละ เดี๋ยวเครียดดดดดด กร๊ากกกกกกกกก
:ling3: :ling3: :ling3: :ling1: :ling1: :ling1: :ling2: :ling2: :ling2:
-
:z13: o13 อ่านแล้วเพลินเลย เรื่องดำเนินไปเรื่อยๆ เหมือนไปพจนภัยด้วยเลย
-
ถึงคุณ kimkung : มาต่อละนะ มาอ่านเร็วๆๆ
ถึงคุณ saruttaya : กลับมาเม้นให้บ่อยๆเลย อิอิ
ถึงคุณ mesomeo2 : ขนาดตรวจหลายรอบแล้วนะเนี่ย ยังหลุดไปอีก 55
ถึงคุณ film1233 : กลับมาเม้นให้บ่อยๆนะ รออ่านๆ
ถึงคุณ bbellza : ชอบคอมเม้นคุณมากเลยอ่ะ อ่านแล้วมีแรงฮึดเขียนต่อ :)
ถึงคุณ milky way : อีกสักพัก ตัวละครสำคัญต้องเล่นตัวหน่อย ฮี่ฮี่
ถึงคุณ iranen : ผู้เขียนก็อยากเจอ รอเหมือนกัน อิอิ
ถึงคุณ minerey : มาเม้นให้บ่อยๆน้าาา
ถึงคุณ maiswifties : ต้องพัฒนาอีกเย้ออออออออ ตัวเอกของผม
ถึงคุณ tutankamen : นักเวทย์ดูธรรมดาไปหน่อย ไม่น่าตื่นเต้นเลยยยย ห้าห้า
ถึงคุณ ลิงน้อยสุดเอ๋อ : ต้องตามเม้นให้สองที่ด้วยนะ อิอิ
ถึงคุณ piscis : ติดตามๆ พล๊อตเรื่องเมืองที่เหลือสนุกมากน้าาาาา ประเด็นคือคนแต่งจะแต่งให้หนุกได้ป่าว ห้าห้า
ถึงคุณ aoihimeko : ยังไม่ได้ออกเดินทางเลยยยยยยย ผมไม่ได้ตั้งใจยืดนะ แต่มันถูกว่าต้องมีเหตุการณ์ให้เกิดขึ้นก่อน ห้าห้า
ถึงคุณ littleprince : นิยายเรื่องนี้ได้แรงบันดาลใจมาจากจีไอครับ แต่เนื้อหาอื่นๆ ไปกันคนละทางน้า ลองอ่านดูจะเข้าใจถึงความต่าง ถ้าไม่เข้าใจไว้มาถามใหม่นะ 555
ถึงคุณ aomsin5555 : ห้ามตามแบบเงียบๆนะ มาเม้นให้ตอนละเม้นก็ยังดี ไม่มีเม้นแล้วมันเหงาน้าาา
ถึงคุณ p_phai : มาเม้นให้บ่อยๆน้าา
ถึงคุณ helpmiiz : แหวกแนวนี่คือมันดีใช่ป่าววว ห้าห้า
ถึงคุณ yukio4869 : บอกว่าจะอยู่ถึงตอนจบละนะ ห้ามหนีๆ
ถึงคุณ manassawee : พูดงี้เฮียเขินนนนนน
ถึงคุณ gusbell : ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเหมือนกันค๊าบบบ
ถึงคุณ keniji01 : ผมก็ไม่เล่นนะ เกมออนไลน์เนี่ย นี่คือมโนขึ้นเองล้วนๆ ห้าห้า
ถึงคุณ supizpiz : เฟี๊ยตมันเห็นแก่เงินครับ ห้าห้า
ถึงคุณ august_may : ขอบคุณน้าาา
ถึงคุณ sinyou : กำลังใจมาเต็มเลยค๊าบบบบบบบบบบบบ เย่เย่ มีคนการเขียนของผมด้วย เขินนนนน จะตั้งใจแต่งให้มากๆ เลยครับบบ
:katai4: :katai4: :katai4:
ตอนหน้ามีฉากบู๊มาเสิร์ฟแล้วครับ รีบเอามาลงให้ก่อนคนแต่งโดนคนอ่านบู๊ซะก่อน 555
ฉากบู๊มันแต่งยากนา เห็นใจกันหน่อย 555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปกตินิยายเรื่องอื่นที่ยาวๆนี่มันประมาณกี่ตอนหรอครับ
ผมควรแต่งสักกี่ตอนดี กลัววางแผนยาวไปจะไม่เหลือคนอ่าน ไปๆมาๆ เหมือนทิ้งพล๊อตไปฟรี 555
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ช็อปกระหน่ำเลยน้าเฟี๊ยต
เย้ ผู้เล่นคนอื่นคนแรกในเกมส์ของเฟี๊ยต ถ้าดวลด้วย ถถถว์
เฟี๊ยตสู้ๆน้าา
******
เรื่องความยาวจัดมาเลยครับ 200-300 ตอนก็เอา ไม่พอต่อภาค 2-3-4 โลดดด ฮ่าๆ
-
:hao7: :hao7: มาเร็วๆนะ รออยู่เข้ามาดูทุกวันเลยจ้า
เนื้อเรื่องกำลังดำเนินไปเรื่อยๆสนุกมาก
ลุ้นๆ เฟี๊ยตใกล้จะออกผจญภัย แล้ว :hao3: :hao3:
-
เฟี๊ยตงกน่าดูเลย ขอของแถมทุกร้าน 555 ตอนนี้สั้นจังเลยค่ะ อ่านเพลินๆจบตอนซะแล้ว อยากรู้จังว่าจะแต่งทีนี่ต้องศึกษาข้อมูลเยอะมั๊ยกว่าจะแต่งได้เป็นตอนๆขนาดนี้ ข้อมูลบางข้อมูลคนอ่านก็ยังไม่เคยรู้ อ่านแล้วได้ความรู้เพิ่มอีก ชอบจังค่ะ
ปล.ถามได้มั๊ยคนเขียนนี่อายุเท่าไหร่แล้วค่ะ รบกวนไปรึเปล่า 555 แล้วเป็นชายหรือหญิงค่ะ จินตนาการล้ำเลิศมากแต่งเรื่องนี้ได้ สู้ต่อไปนะค่ะ (:
o13 :bye2:
-
ว้า วันนี้มาอ่านช้าอ่า คนอื่นเขาเม้นที่ผมคิดกันหมดละ ฮี่ฮี่ๆ
ไอ้เราก็นึกว่าเฟี๊ยตจะออกแนวเจ้าชู้ นิดๆ แบบ เห็นสาวแล้ว หลี ซักหน่อย
แอบลุ้นตอนในร้านอาหารโต๊ะเต็ม แล้วอาจจะเจอ เนื้อคงเนื้อคู่อะไรเงี้ย **ยิ้มเขิล**
แต่ก็ยังทิ้งให้อยากแล้วก็จากไปเหมือนเดิม ฮ่าฮ่าๆ
แต่งกี่ตอนก็ได้เนอะ ไม่ว่าจะตอนที่เท่าไหร่ ข้าน้อยก็ยังจะเกาะติดนึบ ไม่ไไปไหนจ้า...
วันนี้เอาน้ำแดงมา เส้น ..............เอ้ย! ไม่ใช่ละๆ เน๊อะๆๆ
เก้าเอา "กำลังใจ" มาให้ตะหากเนอะ **ยิ้มกว้างมว๊าก**
-
นิยายที่ยาวๆที่เคยอ่านมามากสุดก็ 70 กว่าตอนอะ
แต่แต่ละตอนไม่ยาวมากนะ มีสั้นๆกระชับๆๆ
-
ไม่หนีเเน่ครับ 555 เป็นกำลังใจให้นะครับ เรื่องจำนวนหน้าไม่ต้องคิดมาก ทำมาจากใจให้พวกเราอ่านก็อยากจะขอบคุนมากเเล้วล่ะครับ
เฟี๊ยดซื้อของเเหลกเลยนะนั่นอ่ะ คงจะเตรียมตัวอย่างเต็มทีี จะได้เห็นฉากบู้เเล้วว ทำมาเยอะๆเลยก็ได้ครับ หลายๆตอนเลย
-
โอ๊ะ เฟี๊ยตได้ลองอะไรใหม่ๆอีกแล้ว รู้สึกว่ามีพัฒนาการที่ดีนะเนี่ย
ส่วนเรื่องจำนวนหน้าอย่าไปคิดมากนะคะ ต่างคนต่างความชอบ แต่จะบอกว่าเรื่องนี้สนุกค่ะ จะติดตามอ่านไปเรื่อยๆเลย สู้ๆๆๆๆ
-
จำไม่ได้แล้วว่า GI เป็นยังไงบ้าง อ่านนานมากละ แต่จำได้ว่าชอบมาก
แวะมาให้กำลังใจ อิอิ
-
:katai4: เขียนมาโลดครับ ขนาดเพชรพระอุมายังอ่านมาแล้ว แค่นี้จิ๊บ ๆ ครับ
เพียงแต่ว่าอย่าหักดิบจบแบบไม่จบ หรือทิ้งนิยายกลางคันครับ เพราะพอเจอแล้วจะเซ็งเป็ด:seng2ped:มาก ๆๆ 5555
เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ ๆ ต่อไป
-
^
^
เพชรพระอุมาผมอ่านแค่ภาคหนึ่งเอง ภาคสองพ่อบอกไม่ค่อยสนุกเลยไม่ได้ซื้อเก็บอ่าน ดารินเค้าเพ้ออ 555
-
ตอนที่ 23 Duel
“ผู้เล่น Sinesofine ท้าประลองการต่อสู้กับท่าน ท่านจะตอบรับหรือไม่” เสียงประกาศดังขึ้น ขณะที่เฟี๊ยตและทรายกำลังยืนถือสมุดคู่ใจอยู่ห่างจากกันประมาณ 15 เมตรที่พื้นที่ริมชายป่าทิวสน บริเวณดังกล่าวเป็นที่ราบขนาดค่อนข้างกว้าง เศษหินดินทรายปะปนไปกับต้นหญ้าขนาดเล็กที่ขึ้นสลับไปมาอย่างไม่เป็นระเบียบ ผู้คนจำนวนหนึ่งยืนมองจากที่ที่ไม่ห่างออกไปไกลนัก
“รับครับ” ทันทีที่ชายหนุ่มตอบ หนังสือทั้งสองเล่มก็เรืองแสงขึ้นชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาเป็นปรกติ
“กรุณาเลือกจำนวนการ์ดที่ใช้ในการประลอง”
“2 ค่ะ” ทรายเป็นคนตอบ
“กรุณาเลือกเลเวลสูงสุดของการ์ดที่จะใช้ในการประลอง”
“5 ครับ” เฟี๊ยตตอบ หญิงสาวบอกกับเขาว่ามันเป็นธรรมเนียมที่คนหนึ่งจะเลือกจำนวน และอีกคนจะตัดสินเรื่องเลเวล
“กรุณาเลือกการ์ดที่จะเดิมพันค่ะ”
“ไม่เดิมพันครับ” เขาตอบไปตามที่ตกลงกับหญิงสาวไว้
“กรุณาเลือกการ์ดที่จะใช้ต่อสู้ใส่ลงในช่องการ์ดท้ายสมุด”
“กรุณายืนยันการเลือกการ์ด”
“ยืนยันครับ/ค่ะ” เสียงทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน หนังสือของทั้งคู่เรืองแสงขึ้นอีกครั้ง
“DUEL!” เสียงประกาศบอกเริ่มต้นการประลองดังขึ้น!
หญิงสาวที่ตอนนี้เป็นคู่ต่อสู้ของเขาเรียกการ์ด 2 ใบออกมาสำหรับต่อสู้ ใบแรกที่เรียกออกมาเป็นนักรบร่างยักษ์สูงกว่าสองเมตรครึ่ง ทั้งร่างถูกห่อหุ้มไปด้วยเกราะเหล็กขนาดใหญ่ที่ดูแข็งแรงองอาจ มือทั้งสองจับดาบขนาดยักษ์ไว้อย่างเตรียมพร้อม ในขณะที่การ์ดอีกใบหนึ่งกลับหายไปเสีย มอนสเตอร์ตัวที่สองต้องถูกเรียกออกมาแล้ว แต่อาจจะซ่อนตัวอยู่ด้วยความสามารถบางอย่าง
“โจมตีได้เลยครับทราย เฟี๊ยตพร้อมแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยความมั่นใจ ทั้งๆ ที่ในสายตาของหญิงสาวตอนนี้ มองไม่เห็นการ์ดของฝ่ายเฟี๊ยตสักใบเดียว เธอมีท่าทีลังเล แต่เมื่อเห็นว่าเขาพยักหน้าเป็นการย้ำเตือนอีกครั้ง ก็สั่งให้มอนสเตอร์ยักษ์ของตนเข้าโจมตีทันที
“The Iron Combatant โจมตี!” คำสั่งของทรายประกาศกร้าว
เฟี๊ยตถอยขาขวามาประมาณครึ่งก้าวเป็นการตั้งรบ เขายกการ์ดทั้งสองขึ้นอย่างเตรียมพร้อม ช่วงเวลาร่วมสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเฉยๆ เขาจินตนาการการสู้รบต่างๆ ไว้มากมาย โดยเน้นไปที่การผสมผสานความสามารถของการ์ดให้ออกมาเกิดผลประโยชน์สูงสุด นี่การต่อสู้แบบจริงจังครั้งแรกของเขา เขาอยากให้มันออกมาดีที่สุด อย่างน้อย เริ่มต้นดีก็มีชัยไปกว่าครึ่งใช่ไหม?
ขณะนี้ดาบคู่ขนาดยักษ์เข้ามาประชดตัวเขาเสียแล้ว เขาสัมผัสได้ถึงจิตที่อ่อนมาก นั่นแปลว่า ทรายยังไม่รู้จักการผสานจิตเข้าไปในการต่อสู้ ซึ่งนั่น ทำให้เขาได้เปรียบอยู่มาก เขายกแขนซ้ายขึ้นสูงเพื่อตั้งเป็นการ์ดรับการโจมตี แขนของเขาตอนนี้ห่อหุ้มไปด้วยเม็ดทรายอันแน่นเรียงตัวคล้ายเกราะแขนขนาดย่อมๆ ชายหนุ่มรวบรวมสมาธิตั้งจิตไปอยู่ที่แขนของเขาเพียงจุดเดียว ก่อนจะเกร็งกล้ามเนื้อเพื่อรับการโจมตีนั้น
กึ้งงงง
เสียงเหล็กกระทบกับปลอกแขนทรายของเขาดังสนั่น ดาบคู่กระเด็นถอยหลังไป ในขณะที่แขนของเขาไม่ได้รับความบาดเจ็บเลย เขายิ้มอย่างมั่นใจ เฟี๊ยตประยุกต์ใช้พลังกายพลังใจที่ร่ำเรียนมาเข้ากับการต่อสู้ได้แล้ว เขาตวัดไหล่ขวา ก่อนจะเกร็งจิต และปล่อยหมัดสวนออกไปที่หน้าท้องของคู่ต่อสู้ เกราะมีรอยแตกร้าวเล็กน้อย เจ้ายักษ์นั่นเซถอยไปร่วมเมตรกว่า
ในขณะชั่วเสี้ยววินาทีนั้นเอง เขาได้ยินเสียงความผิดปรกติมาจากด้านหลัง เสียงของมันเหมือนปีกขนาดใหญ่กำลังบินตัดอากาศมาหมายจะเอาชีวิตเขา เขาในขณะนี้ไม่สามารถป้องกันได้ทันแล้ว ครั้นจะหันไปตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรเดินไปหาพญามัจจุราช เวลาที่เหลืออยู่ควรจะใช้ในการรวมจิตเพื่อป้องกันร่างกาย แต่ด้วยมองไม่เห็น จึงเดาไม่ถูกเลยว่ามันเลือกเล็งเป้าหมายไปที่ไหน เฟี๊ยตจึงจำเป็นต้องเรียกใช้ความสามารถของการ์ดที่ปกปิดไว้ด้วยหวังจะให้เป็นท่าไม้ตายสุดท้ายของการต่อสู้
“The Defensive Golem กำแพงทราย!”
เม็ดดินทรายบริเวณนั้นเคลื่อนมาที่ตัวเขาราวกับผงเหล็กที่ถูกแม่เหล็กขนาดมหึมาดูดเข้าหาฉะนั้น เพียงชั่วพริบตาทรายที่เคยป่นร่วนอยู่ตามพื้นดินก็รวมตัวกลายเป็นรูปร่างขนาดใหญ่ ปรากฏเป็นโกเลมทรายขนาดสูงกว่า 5 เมตรตระหง่านอยู่เบื้องหลังเขา ปีศาจนั้นเอื้อมมือขนาดใหญ่กางออกไปตรงหน้าเพื่อตั้งรับการโจมตีจากมอนสเตอร์ตัวที่สองที่ตอนแรกเขาหาไม่เจอนั้น ตอนนี้ปรากฏชัดว่าเป็นพญาอินทรีย์ขนาดใหญ่ที่มีจะงอยปากวาววับทำจากเหล็กกล้า ปากที่คมราวกับดาบเหล็กนั้นพุ่งจมเข้าไปในฝ่ามือของปีศาจทรายลึกกว่าครึ่งเมตร ก่อนมันจะสะบัดปีกถอนอาวุธไป เนื่องจากถึงแม้ว่าจะสามารถโจมตีเข้ามาได้ แต่ก็ไม่อาจสร้างความบาดเจ็บใดๆ ได้เลย
เฟี๊ยตมองพญาอินทรีย์พลางกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ เขาไม่อยากจะคิดว่าถ้าป้องกันไม่ทันหลังของเขาจะแหลกเหลวไปหรือไม่ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเกมในความฝัน ผู้เล่นตายก็แค่เกมโอเวอร์ เดินออกจากเกมไปเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ความเจ็บปวดทั้งหมดเป็นเรื่องจริง ถึงเขาไม่ได้ตายจริง แต่ไอ้ความเจ็บปวดทรมานก่อนตายนั้นมันไม่น่าสนุกเลย
เจ้านกยักษ์ในขณะนี้บินกลับไปฝั่งอยู่ฝั่งเดียวกับเจ้าทหารเหล็กนั่นเสียแล้ว ด้วยแผนการจู่โจมทีเผลอไม่สำเร็จ หญิงสาวพึมพำคำสั่งอะไรอย่างหนึ่ง ก่อนที่เจ้าทหารยักษ์นั่นจะกระโดดขึ้นคร่อมพญาอินทรีย์และบินเหินขึ้นไปสู่ท้องฟ้าเสียแล้ว
เฟี๊ยตมองตามไปอย่างครุ่นคิด ถึงแม้ว่าเขาจะรับการโจมตีทั้งสองครั้งไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คู่ต่อสู้ทั้งสองอ่อนพลังลงเลย เพราะโกเลมของเขาแข็งแกร่งด้านการตั้งรับเท่านั้น แถมตอนนี้คู่ต่อสู้ยังขึ้นไปอยู่บนท้องฟ้าที่ไกลเกินระยะที่โกเลมจะต่อสู้ได้อีก
“กระสุนทราย!” เขาชี้มือไปที่ท้องฟ้าบริเวณที่เจ้านกยักษ์เพิ่งเคลื่อนผ่านไปเมื่อครู่ เจ้าปีศาจทรายเคลื่อนออกไปเบื้องหน้าเขา ก่อนจะชี้นิ้วเล็งไปที่บริเวณดังกล่าว ก่อนจะปล่อยกระสุนทรายออกจากปลายนิ้วไปอย่างเดาสุ่ม เพราะเดาไม่ถูกเหมือนกันว่าคู่ต่อสู้มีปีกของมันอยู่ตรงไหน
กระสุนทรายยังคงสาดซัดไปอย่างต่อเนื่องที่บริเวณเยื้องไปด้านหน้า แผ่กว้างออกไปราวกับสายฝน และเวลานั้นเอง เขาก็รู้สึกได้ถึงจิตที่มุ่งร้ายแผ่ลงมาจากด้านบนศีรษะเขาเป็นแนวตรง ก่อนจะรู้สึกได้ถึงวัตถุขนาดยักษ์กำลังเคลื่อนที่ลงมาหมายจะเอาชีวิตเขาอย่างมุ่งร้าย ทหารเหล็กหมอบลู่ไปกับร่างของนกอินทรีย์พลางยกดาบทั้งสองมาคู่กับจะงอยปากเหล็กคมนั้นหวังจะปิดเกมการต่อสู้ให้ราบคาบ!
‘ลงล๊อค’ เฟี๊ยตคิดอย่างสมใจ เขาวางแผนล่อให้ศัตรูโจมตีเข้ามาจากทางด้านบน จึงตั้งใจจงใจโจมตีไปทางด้านหน้าอย่างต่อเนื่อง ในเมื่อเคยโจมตีจากทางด้านหลังแล้วไม่สำเร็จ ด้านหน้าก็ฝ่าเข้ามาไม่ได้ ก็น่าจะเหลือเพียงมุมตรงขึ้นไปเท่านั้นที่จะเป็นช่องว่างสุดท้ายที่คู่ต่อสู้จะนึกถึง
“คุกทราย!” เขาตะโกนสั่งตามที่วางแผนไว้
ทรายขนาดยักษ์ที่กำลังสาดกระสุนทางด้านหน้าเกิดการเคลื่อนย้ายอย่างเฉียบพลันมากลายเป็นโล่ปกป้องเขาจากทางด้านบนไว้ ซึ่งนั่นก็เป็นเวลาเดียวกับที่จะงอยปากของเจ้านกยักษ์กับดาบคู่ของทหารเหล็กแทงสวนเข้ามาพอดี ทันทีที่อาวุธทั้งสองกระทบเข้ากับกำแพงทราย คู่ต่อสู้ของเขาก็พยายามถอนอาวุธออกเพื่อโจมตีซ้ำ แต่ครั้งนี้กลับผิดไปจากที่มันคาดคิด เนื่องจากกำแพงทรายกลายสภาพเป็นดินเหนียวยึดอาวุธทั้งสองไว้อย่างเหนียวแน่น เจ้านกกับทหารนั่นพลางยามดิ้นรนเพื่อถอนอาวุธออกไปอยากสุดแรงความสามารถ แต่เพียงชั่วพริบตาเท่านั้น ทรายทั้งหมดบริเวณนั้นก็พุ่งเข้ามาล้อมรอบตัวของมันทั้งสอง และอัดแน่นเป็นก้อนบอลทรายขนาดใหญ่ที่คุมขังปีศาจทั้งสองไว้ราวกับคุกที่ไม่มีทางออกฉะนั้น
เขาดำเนินแผนการต่อในทันที เฟี๊ยตรวมจิตไปที่บอลยักษ์ที่ลอยอยู่กลางอากาศนั้น เพ่งจิตและส่งจักระไปยังการ์ดใบที่สองที่แฝงกายอยู่กับเจ้าโกเลมตั้งแต่ต้น ด้านหนึ่งของบอลยักษ์นูนออกเป็นทรงกลมเล็กน้อยอย่างผิดรูป พร้อมกับรังสีจิตที่แผ่ออกมามากล้นอย่างรู้สึกได้
ตู้มมมมมมม
ทันทีที่เฟี๊ยตยกมือขึ้นดีดนิ้วดังๆ ขึ้นในอากาศ คุกทรายกลางอากาศนั้นก็ระเบิดออกเป็นจุณแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย คู่ต่อสู้ทั้งสองของเขาถูกระเบิดที่บีบอัดในที่แคบๆ เบียดร่างให้แหลกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี การ์ดทั้งสองใบระเบิดขึ้นอย่างไม่เบานักก่อนจะพุ่งเข้าสู่มือของหญิงสาวที่ยืนอยู่ไกลออกไป
ทรายปริมาณมหาศาลที่เกิดจากการแตกสลายครั้งใหญ่นั้น กลับเข้ามารวมตัวกันอีกครั้ง ก่อนจะก่อตัวเป็นรูปร่างขึ้นช้าๆ ใต้เท้าของชายหนุ่ม โกเลมทรายผุดสูงขึ้นตลอดเวลาจนเห็นเป็นรูปร่างสูงกว่า 5 เมตรกำลังแบมือรองเป็นฐานให้ผู้เป็นเจ้านายที่ถือหนังสือยืนรอการต่อสู้ที่อาจจะเกิดขึ้นต่ออย่างไม่ประมาท และมอนสเตอร์ที่กำชัยชนะมาให้เขาก็ได้ไต่มาอยู่มาอยู่บนปกเสื้อของเขาอย่างรอฟังคำสั่งต่อไป
‘The Swelling Ant (เจ้าหนูพองตัวจอมระเบิด)’
“การประลองวิชาสิ้นสุด ผู้ชนะคือ Pharmaphiat!” เสียงดังประกาศผลการแข่งขัน และทันทีที่เสียงดังกล่าวสิ้นสุดลง เสียงปรบมือดังกระหึ่มก็ดังตามขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย เมื่อเขากวาดตามองไปรอบๆ ก็พบกับผู้เล่นจำนวนมากที่มาล้อมรอบมุงดูการแข่งขันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ เสียงดังโห่ร้องแสดงความชื่นชมในความสำเร็จที่ผู้ชมบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเลือกใช้กลยุทธ์ในการต่อสู้ได้อย่างชาญฉลาดเหลือเกิน
จากผู้แต่ง : แว๊บมาลงให้ก่อนนะครับ เดี๋ยวจะหนีไปดูคอนเสิร์ต กลัวกลับมาดึก อิอิ ไว้เดี๋ยวกลับมาตอบเม้น
ปล. ใครไม่เม้น มาเม้นเลยนะ T^T โอม จงเม้นๆๆๆ
ปล. 2 ตอนที่ตุนไว้ใกล้หมดแล้ว อ่ะ แต่งไม่ทัน 555
ปล. 3 เพิ่งไปโหลดโปเกมอน LG มาเล่น อื้อหือ ติดมาก ถ้ามีปิกาจู้โผล่มาในเรื่องไม่ต้องตกใจนะครับ 555
-
เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ตอนต่อไปจะเป็นยังไง ลุ้นๆ สู้ๆต่อไปนะค่ะ ขอให้แต่งตอนต่อๆไปตุนไว้เยอะๆ สั้นเราไม่ว่าขอแค่อัพทุกวันเราดีใจค่ะ (:
-
มาแล้วจร้า มาแล้ว
ตามมาอ่านอย่างเร่งด่วนเลยจร้า
:mew3: :mew3: :mew3: :mew3: :mew3:
เริ่มมีฉากต่อสู้แล้วอ่ะ แล้วเมื่อไรจะเจอคู่ล่ะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
แหน่ะๆๆๆๆ แอบไปดูคอนเสิร์ตอีกแว้ววว :hao7:
-
หนีไปเที่ยวอีกแล้วนะคร้าบบบบ ไม่ดีเลยนะ ชวนผมด้วย #ไม่ใช่ย์
เฟี๊ยตจะดังแล้วม้างง โหดซะขนาดนี้
-
ตามมาเม้นแล้วค่าาาาา ไม่ได้เข้ามาวันเดียว ได้อ่านตั้งสามตอนแน่ะ อิอิ(กำไร)
ตอนนี้ก็สนุกมากๆเลย นี่แค่การต่อสู้จริงครั้งแรกของเฟี๊ยต ยังเก่งขนาดนี้
แถมยังมีคนดูตั้งเยอะ อย่างนี้เฟี๊ยตต้องดังแน่ๆเลย คราวนี้ล่ะ คู่ต่อสู้มาท้าแข่งไม่หวาดไม่ไหว :laugh:
ติดตามต่อไปค่าาาาา
-
สอดยอดค่ะเฟี๊ยต เรียกได้ว่ามีอะไรงัดออกมาใช้ให้หมด อิอิ
เก่งง่ะเพิ่งดูเอลครั้งแรกแต่ก็สามารถชนะผู้ต่อสู้ได้ เยี่ยมยอด
-
จะได้เป็นขวัญใจมหาชนก็คราวนี้แหละเฟี๊ยต
-
ถึงคุณ helpmiiz : เฟี๊ยตจะเกิดไม่เกิดไม่รู้ ต้องติดตามชม อิอิ
ถึงคุณ mesomeo2 : เอาภาคแรกให้รอดก่อน เรื่องนี้เรื่องแรก ยังงงๆอยู่เลยว่าแต่งมาถึงยี่สิบกว่าตอนได้ไง 55 ว่าแต่เพชรพระอุมาภาคสองก็หนุกน้าาา
ถึงคุณ ipookza : เข้ามาทุกวัน ต้องเม้นทุกวันด้วยนะ รออ่านๆๆ
ถึงคุณ sinyou : พอดีคนแต่งเลือกแต่งจากเรื่องใกล้ตัวน่ะครับ เรื่องไหนที่มีผู้เชี่ยวชาญใกล้ๆตัวก็จะหยิบยกมาแต่ง ทำให้พอจะนึกได้ว่าต้องเขียนประมาณไหน แล้วก็หาข้อมูลเพิ่มเอาน่ะครับ ผมอายุ 23 ปี (เท่าเฟี๊ยต) เพศชายครับผมมม ^ ^
ถึงคุณ bbellza : ต้องเกาะหนึบกันไปจนถึงตอนจบเลยนาครับบบบ น้ำแดงอร่อยอ่ะ เย้ยยยยย
ถึงคุณ saruttaya : โหย แล้วของผมนี่เรียกว่าแต่ละตอนยาวมั้ยอ่าครับ หรือกระชั้บเหมือนกัน ห้าห้า
ถึงคุณ yukio4869 : กำลังปั่นสุดฤทธิ์ ยิ่งฉากสู้ยิ่งแต่งยาก แต่งแล้วหนืดมาก 55555
ถึงคุณ august_may : ห้ามหนีนะครับ มาเม้นให้กันบ่อยๆๆๆๆ
ถึงคุณ littleprince : แวะมาบ่อยๆนะครับบบบ
ถึงคุณ keniji01 : อะไรครับ เพชรพระอุมาคืออะไร ไม่รู้จักครับ แงซายเป็นใครไม่รู้จักครับ มรกตนครคืออะไรไม่รู้จักครับ 5555555555555555
ึถึงคุณ sukuz : เจอคู่เร็วเดี๋ยวไม่ตื่นเต้น อิอิ เล่นตัวหน่อย
ถึงคุณ piscis : มาเม้นให้บ่อยๆเลยยยยยยยยย
ถึงคุณ manassawee : เฟี๊ยตต้องเก่งครับบบ เพราะผมสปอยเฟี๊ยต 555555
ถึงคอมเม้นเป็นแรงใจอย่างดี ยิ่งอันไหนยาวๆ ผมอ่านแล้วชื่นใจมาก นั่งรีเฟรชเข้ามาอ่านประจำ ขอบคุณทุกคนเลยครับ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
การดิล ครั้งนี้ถือว่ามีประโยชน์มากที่เดียว ใช่ไหม๊ ก่อนที่เฟี๊ยตจะออกผจญภัย อย่างแท้จริง
การต่อสู้ในวันนี้เป็นเพียงแบบฝึกจะเรียกว่าขั้นต้นก็ว่าได้ ในการต่อสู้ครั้งนี้เฟี๊ยตได้เอา ร่างกายและจิตใจของตนผนึก กับการ์ด
ทำให้เฟี๊ยตได้รู้ ว่าแค่มอนสเตอร์แค่ระดับ 5 ก็เกือบพลาดท่า เสียแล้ว แต่ก็อีกนั่นแหละ ทำให้เฟี๊ยตได้รู้ฝีมือตองตนเองในตอนนี้ ชิมิๆๆ
การสู้วันนี้เหมือนจะได้มอนสเตอร์ ตัวที่ฆ่ามาด้วยๆ ก็ถือว่าคุ้ม #ตามความเข้าใจ
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นด้วยว่า ตอนหน้าจะต่อสู้ในรูปแบบใด ยิ่งน่าติดตามเข้าไปใหญ่ #จากติดหนึบอยู่แลัว
ต้องแอบกระซิบบอกนิยายเรื่องนี้คุณภาพนะคร๊าบ #จากที่เก็บไว้นาน **ยิ้มเขิลๆๆ**
ว่าแต่ตอสนี้มันสั้น หรือว่าเราอ่านแล้วเพลินไป แปปเดียวจบ อ่าวจบหมดตอนแล้ว
ตอนนี้ไม่ทำให้ผู้อ่านค้างแล้วนะคับ แต่เปลี่ยนเป็นกระวนกระวาย อยากอ่านตอนต่อไป 555
กำลังใจมีให้อย่างไม่ขาดสายเลยคร๊าบบบ
รักคนเขียนนะ :o8: :impress2:
-
ตอนที่ 24 Twenty-four Solver Game
“เฟี๊ยต ไหนเฟี๊ยตบอกว่าไม่เคยดูเอล เฟี๊ยตหลอกทรายใช่ไหม” หญิงสาววิ่งเข้ามาหาเขาหลังจากการประลองจบ พลางพูดเชิงน้อยใจ
“เปล่าเลยนะทราย นี่เป็นครั้งแรกของเฟี๊ยตจริงๆ เฟี๊ยตจะโกหกทรายไปทำไมหละ” เขาพยายามอธิบาย
“สู้ครั้งแรกแล้วทำไมเก่งอย่างนี้หละเฟี๊ยต ขนาดทรายสู้มาหลายครั้งแล้วยังเทียบเฟี๊ยตได้ไม่ติดฝุ่นเลย อย่าให้ทรายจับได้ว่าเฟี๊ยตโกหกนะ” หญิงสาวแกล้งพูดแบบไม่จริงจังนัก
“ไม่โกหกครับ ไม่โกหก เราไปหากาแฟกินกันเถอะ เฟี๊ยตอึดอัดหนะ รู้สึกว่าโดนมองยังไงก็ไม่รู้นะ ทราย” เฟี๊ยตแตะข้อศอกของหญิงสาวอย่างสุภาพ ก่อนจะชักชวนให้ออกไปจากบริเวณดังกล่าว เพราะว่ารู้สึกอึดอัดกับสายตาคนที่มามุงดูการต่อสู้เมื่อครู่นี้
“เฟี๊ยต ทรายให้” ทรายยื่นการ์ดส่งให้เขาใบหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองมาที่ร้านกลมกล่อมกาแฟ และสั่งเครื่องดื่มมาคนละแก้วเป็นที่เรียบร้อย
“เราตกลงกันแล้วไงทรายว่า ไม่เดิมพันการ์ด ทรายจะให้เฟี๊ยตทำไมเนี่ย ขี้ลืมจัง” เขายิ้มอย่างตลกน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้าลงมาตักบราวนี่ชิ้นเล็กมาชิม
“บ้าสิเฟี๊ยต ทรายไม่ได้ความจำสั้นขนาดนั้นนะ แต่เฟี๊ยตสู้ดีมากจนรู้สึกว่า ทรายควรจะให้การ์ดเฟี๊ยตอ่ะ อย่าคิดมากเลย รับไปเถอะ ไพ่ใบนี้มีประโยชน์มากนะ” เขาเงยหน้าขึ้นมองทรายเล็กน้อย ก่อนจะตัวสินใจชะโงกหน้าไปดูไพ่ที่อยู่ในมือของหญิงสาว ‘ของฟรี รับไว้ไม่เสียหายนี่นะ ฮ่าฮ่า’
“การ์ดใบนี้ชื่อว่า The Telephone มีไว้ติดต่อกับคนในเกมที่เราเคยพบมาก่อนแล้ว แต่เราจะเสียค่าโทรนาทีละเหรียญเหมือนการ์ด Contact เลย แต่ไพ่ใบนี้เป็นไพ่ตัวตน จะเรียกใช้ซ้ำกี่ครั้งก็ได้ ไม่เหมือน Contact ใบนั้นเป็นเวทมนตร์ ใช้ได้ครั้งเดียวก็หมดฤทธิ์แล้ว” เธอกล่าวอธิบายต่อ
“ขอบคุณมากเลยทราย” เฟี๊ยตยิ้มกว้างให้หญิงสาวก่อนจะเอื้อมมือไปรับไพ่ใบดังกล่าวมาเก็บไว้
“อีกอย่างที่ทรายอยากให้เฟี๊ยตรู้ไว้นะ คือ กุญแจสำคัญที่จะทำให้เราหาการ์ดสูงสุดได้มากๆ เนี่ย ไม่ได้อยู่ที่ความสามารถอย่างเดียวนะ แต่ขึ้นอยู่กับความสามารถในการหาข่าวสารด้วย”
“ไพ่สูงสุดเป็นไพ่ที่พิเศษกว่าไพ่ชนิดอื่น มันเลยจะต้องมีเงื่อนไขในการปรากฏตัวออกมา ซึ่งยากมากที่ผู้เล่นคนเดียวจะบังเอิญเจอเหตุการณ์ต่างๆ ได้ครบ ดังนั้น วิธีที่ดีที่สุดคือ เราต้องรู้จักหาข่าวสารจากผู้เล่นคนอื่น อย่าบอก อย่าตอบอะไรให้ใครง่ายๆ เพราะในเกมนี้ ข่าวสารมีค่ามหาศาล ทางที่ดีที่สุด ข่าวแลกข่าว หรือข่าวแลกการ์ดเท่านั้น” หญิงสาวเริ่มอธิบายถึงเรื่องสำคัญที่ดูเหมือนว่าเขาจะมองข้ามมาตลอด
“ตรงฝั่งใต้ของเมืองนี้ มีร้านขายของเล่นอยู่ร้านนึง ถ้าเฟี๊ยตเดินเข้าไปตามปรกติ มันจะดูเป็นร้านที่ไม่มีอะไรเลย เพราะของเล่นที่มีขายก็ไม่ค่อยจะมีประโยชน์อะไร แต่ถ้าเฟี๊ยตลองถามปริศนาอะไรเจ้าของร้านไปสักอย่างหนึ่ง เจ้าของร้านจะถามปริศนาเฟี๊ยตกลับมา ซึ่งถ้าเฟี๊ยตตอบได้ เฟี๊ยตก็จะได้ไพ่สูงสุดมาเป็นรางวัล” ทรายบอกข่าวการหาไพ่สูงสุดกับเขาอย่างไม่ปิดบัง
“แล้วทรายบอกเฟี๊ยตอย่างนี้ เฟี๊ยตต้องทำยังไงต่อหรอ เฟี๊ยตต้องบอกวิธีหาการ์ดกับทรายด้วยใช่ไหม ตามหลักแล้ว” เขาถามกลับอย่างสงสัยปนเสียดายน้อยๆ ตอนนี้เขายังไม่พร้อมจะบอกวิธีการหาการ์ดที่ได้มาอย่างยากเย็นของเขาให้กับใครนี่นา
“ไม่ต้องหรอกเฟี๊ยต ทรายไม่ได้อยากเอาชนะเกมนี้สักหน่อย ถือว่าข่าวสารนี้เป็นของตอบแทนที่เฟี๊ยตเลี้ยงกาแฟแก้วนี้ทรายแล้วกันนะ” หญิงสาวหยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะลุกยืนขึ้น
“ดึกแล้ว ทรายกลับก่อนนะเฟี๊ยต ยินดีที่ได้รู้จักนะเฟี๊ยต มีอะไรก็โทรมาหาทรายได้นะคะ” ทรายยิ้มหวานให้เขา ก่อนจะลุกเดินออกจากร้านไปหลังจากที่ฟังคำอำลาจากเขาจบ
“เริ่มสงสัยซะแล้วแฮะ ว่ากาแฟนี่จะหวานเหมือนคนชงหรือเปล่า” เฟี๊ยตคิดในใจ ก่อนจะหยิบกาแฟในแก้วมาดื่มจนหมด และเดินออกไปจากร้านเช่นกัน
ติ๊งต่องงงง
เสียงเตือนอัตโนมัติดังขึ้นทันทีที่เขาเปิดประตูเข้าไปในร้านของเล่นที่ทรายพูดถึง “Shop for One Having Nothing to Do (ร้านของคนไม่มีอะไรจะทำ)” เป็นร้านขายของเล่นที่เขาไม่คิดจะเข้าตั้งแต่อ่านชื่อร้านจบแล้ว ชีวิตเขามีอะไรให้ทำตั้งเยอะแยะ แต่อย่างไรก็ตาม เขาก็เข้ามาในร้านจนได้ในวันรุ่งขึ้นหลังจากได้เบาะแสจากเพื่อนใหม่นักชงกาแฟของเขา
เขาเดินไปรอบร้านอย่างสนใจ ร้านเล็กๆ แห่งนี้อัดแน่นไปด้วยของเล่นมากมายจากทั่วมุมโลก ของเล่นแปลกตามากมายเรียงเบียดเสียดกันอยู่บนชั้นไม้แคบๆ เขาเดินลัดเลาะไปตามชั้นไม้เหล่านั้น พลางมองสำรวจอย่างสนใจ จนเวลาผ่านไปกว่าสิบห้านาที เขาก็ยังไม่ได้ยินคำพูดใดๆ ออกจากเจ้าของร้านเลยสักคำเดียว
เฟี๊ยตเดินไปรอบร้านจนวนมาถึงหน้าเคาน์เตอร์ซึ่งเป็นสถานที่ที่ชายกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่ ชายคนดังกล่าวไม่มีแม้แต่ทีท่าจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาสักหน่อย เขาจึงชะโงกหน้าเข้าไปดู และพบว่าลุงคนนั้นกำลังนั่งบิดรูบิคอย่างตั้งอกตั้งใจ สงสัยจะติดพันน่าดู
“ลุง สวัสดีครับ ร้านลุงมีอะไรเด็ดๆ ขายบ้างอ่า” เฟี๊ยตเอ่ยทักทาย
“ไม่ได้หรอก ไปร้านอื่นเถอะ ร้านนี้ขายของเล่น เอาไปสู้อะไรกับใครเขาไม่ได้หรอก” ลุงคนดังกล่าวตอบทั้งๆ ที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเขาสักนิด
“โหยย ลุงเป็นเจ้าของร้านนี้ใช่เปล่าครับ งั้นผมว่าลุงต้องเก่งเรื่องเชาวน์ปัญญามากแน่เลย ดูจากรูบิคของลุงแล้ว ฝีมือชั้นเซียนเลยนะลุง” เขาพูดเอาใจ
“ก็พอตัว เจ้ามีปัญหาเชาวน์จะมาถามข้าเร๊อะ” เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นหลังจากที่สีของของเล่นทุกด้านกลายเป็นสีเดียวกันหมด
“ลุงเคยเล่นเกม 24 ไหม ผมชอบเล่นมากเลยนะ มาเล่นกันเปล่าลุง ผมว่าลุงต้องเก่งแน่เลย” เขาเข้าประเด็น
เกม 24 (twenty-four solver game) คือเกมที่ใช้ทักษะในการคำนวณเพื่อแก้ปัญหา โดยผู้เล่นจะต้องคิดวิธีการใช้การบวก ลบ คูณ และหาร เพื่อเปลี่ยนตัวเลขทั้ง 4 ตัวที่ได้รับ ให้ได้ผลลัพธ์เป็น 24 พอดี
“ไหนเจ้าลองว่ามาสิ” ลุงเอ่ยถาม สายตาดูมีความกระตือรือร้นขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“5 5 5 5”
“ว่าไงลุง คิดออกเปล่า” เขาถามพลางยิ้ม
“ง่ายจะตาย”
“5 คูณ 5 ได้ 25 และ 5 หาร 5 เท่ากับ 1 นำ 25 มาลบด้วย 1 จะได้คำตอบเท่ากับ 24” ชายคนนั้นตอบโดยใช้เวลาไม่ถึงครึ่งนาทีด้วยซ้ำ
“เจ้าลองตอบปัญหาข้าดูบ้างไหม” ลุงถามกลับพลางยิ้มอย่างท้าทาย
“โหย ลุงเก่งขนาดนี้ ผมจะไปสู้ลุงได้ไงหละครับ” เขายังชมเจ้าของร้านไม่หยุด
“ไม่ลองแล้วเจ้าจะรู้หรอ ว่าตอบได้หรือเปล่า” ลุงคนดังกล่าวยิ้มกว้างอย่างปิดไม่มิด หลังจากถูกชมไปหลายๆ ครั้ง
“งั้นลุงมีของรางวัลให้ผมไหมครับ ผมว่าคำถามลุงต้องยากแน่เลย ถ้าผมตอบได้ลุงน่าจะมีรางวัลให้ผมนะ” เฟี๊ยตพูดต่อ เรื่องอ้อนคนแก่นี่เขาว่าเขาถนัดนะ
“ได้สิ ปรกติข้าจะให้แค่ใบเดียวนะถ้าตอบได้ แต่ถ้าเจ้าตอบได้ ข้าจะให้เจ้าสองใบเลย และถ้าตอบได้ภายในหนึ่งนาที ข้าจะให้สามใบเลย เอ๊า ถือว่าเจ้าพูดจาถูกหูข้ามาก” ชายเจ้าของร้านพูดอย่างใจปล้ำ
“งั้นลองดูก็ได้ลุง แต่ถ้าผมตอบไม่ได้ห้ามตลกผมนะ” เฟี๊ยตทำสีหน้าไม่มั่นใจ
“เกมเดียวกันกับเจ้าละกัน เกม 24 ไม่ยากอย่างที่เจ้าคิดหรอกน่า ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตลอบสังเกตสีหน้าของคู่สนทนา เขาเดาได้เลยว่าคำถามนี้ต้องยากพอตัวแน่ เพราะดูจากลักษณะท่าทางแล้ว ดูเจ้าของร้านมั่นใจในคำถามตัวเองพอสมควร
“1 4 5 6!”
จากผู้แต่ง : แอบเข้ามาต่อตอนใหม่ให้ก่อน เพราะถือว่าตอนนี้ล่วงเข้าสู่วันใหม่แล้วนี่ อิอิ แม้จะผ่านมาแค่ สิบห้านาทีก็ตาม พรุ่งนี้ผู้แต่งจะไปดูละครเวที และต่อด้วยคอนเสิร์ต คิดว่ากลับไม่ทันเที่ยงคืนแน่ๆ แอบมาแปะไว้ก่อนนะ
ใครแก้ปริศนาออกกกกกกก ห้ามสปอย ห้ามเฉลยน้า
อยากให้คนอ่านทุกคนได้ลองคิดตามดู จะได้รู้สึกเหมือนเล่นเกมไปด้วยกันนะครับ ^ ^
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ถึงคุณ bbellza : โห คอมเม้นยาวมากครับ อ่านแล้วปลาบปลื้มสุดๆ การที่มีคนอ่านพยายามจับเนื้อหากับเรื่องราวต่างๆที่เราแทรกเข้าไปในเรื่องนี่ช่างรู้สึกดีมากๆๆๆๆ เฟี๊ยตไม่ได้ไพ่นะครับ เพราะไม่ได้เดิมพันไว้ฮะ อิอิ
คำว่า นิยายคุณภาพ นี่ทำเอาคนเขียนลอยติดเพดานไปแล้วค๊าบบบบบบบ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
“เปล่าเลยนะทราย นี่เป็นครั้งแรกของเฟี๊ยตจริงๆ เฟี๊ยตจะโกหกทรายไปทำไมหละ”
แอบคึกลึกกับประโยคนี้ :m20: :m20: :m20:
ปล.ไขปริศนาออกแล้วววว ขออีกเยอะๆได้ป่ะ ชอบเกมส์ 24 อะ 55
-
เราว่าเฟี๊ยตโชคดีที่เจอทราย ทรายใจดีมาก
ทั้งช่วยต่อสู้ บอกข่าวสารให้อีก
1 4 5 6 จะช่วยเฟี๊ยตคิดน่ะ
-
คนเขียนชอบอ่านhunter x hunterเหรอคะเนี่ย555
อ่านแว๊บแรกแล้วคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลย
จะพยายามติดตามให้ทันค่า :bye2:
-
อ่านทันละ :katai5:
แอบชอบเรื่องนี้เพราะเป็นแนวที่ไม่ค่อยมีให้อ่านเลย หาอ่านยากมากกกกกกกก แถมแปลกใหม่ด้วยแหละ
เรื่องเกี่ยวกับเกมส์ก็หายากละ เกมส์การ์ดยากขึ้นไปอีก
แอบชอบคนเขียนที่เตรียมข้อมูลไว้ดีมากเลยทั้งเรื่องยาเรื่องมวย แน่นปึ๊ก =.,=v
เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้นะคะ :o8:
-
เกมนี้เพิ่งเคยเล่นเมื่อปีที่แล้ว แต่ครูจะกำหนดเลขมาให้เลย เช่น 9 3 4 5 26 ต้องเอาเลข 9 3 4 5 ทำไงก็ได้ให้ได้ 26 แล้วก็ดันมีหลายข้อด้วย 18 ข้อ 10 นาทีงี้ ครู ผมปีแล้ว ม.1 อยู่น้าาาาาา
เฟี๊ยตสู้ๆน้าา
-
อ้าว....เริ่มสนุกแล้วสิ.........ลุยเล้ยยย......พร้อมจะลุยมาตั้งนานแล้ว ปล.ปริศนาข้อนั้นน่ะ ผมใช้เวลาคิดนานมากกกกกกกกกกกก 55+ งี้แหละเก่งไม่สู้เฟี้ยต
-
หุหุ เอาปัญหามาทิ้งไว้ แล้วจากไป สุดยอด คิดทั้งวันแน่ตรู 5555 :ling3:
-
นึกไม่ออกอ่ะ
เฟี๊ยตน่าจะตอบได้ o13
-
ยิ่งอ่านยิ่งติดนะเนี่ยนิยายเรื่องนี้ ทรายช่วยเฟี๊ยตได้หลายเรื่องเลยนะเนี่ย ทั้งช่วยดูเอลแบบฟรีๆแถมยังได้ของแถมมาอีก ได้ทั้งประสบการณ์ได้ทั้งของฟรี สมใจเฟี๊ยตเขาล่ะยังไม่พอยังช่วยแนะนำแนวทางการได้ไพ่สูงสุดอีกต่างหาก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสามตัว โชคดีที่เฟี๊ยต ไม่มองรอบๆร้านจึงไม่เห็นว่าโต๊ะเต็ม แล้วก็โชคดีที่เฟี๊ยตไปขอนั่งด้วยกับทราย
เกม 24 ไม่เคยเล่นเลย อยากรู้ว่าคำตอบจะเป็นยังไง เฟี๊ยตจะตอบได้มั๊ย ไพ่ 3 ใบ ตอบได้ก็คุ้มสุดๆ
ปล.แสดงว่าคนเขียนต้องศึกษาหลายๆเรื่องให้ดีก่อนถึงจะเขียนได้ดีแบบนี้ ชอบจังค่ะนิยายเรื่องนี้ สนุก ครบรส แถมยังได้ความรู้ใหม่ๆอีกต่างหาก สู้ๆต่อไปนะค่ะ ส่งกำลังใจให้อย่างเต็มเปี่ยม
-
ตอนนี้ได้มันมาก อยากบอกว่าอ่านจบปุ๊บคิดตามปั๊บ แล้วได้คำตอบด้วย
จาก 1 4 5 6 จะได้ดังนี้ 5 - 1 เท่า 4 นำ 4สองตัวถอดรูดเท่า 2นำมาคูณกันเท่ากับ 4 สุดท้ายนำมาคูณ 6 ก็จำได้คะตอบเท่ากับ 24
พอดี
อยากบอกว่าตอนที่ทำได้นี้กรี๊ดท่วมที่ทำงานเลยพวกพี่ก็ทำตามแต่ไม่ได้คำตอบ ใช้เวลานานอยู่นะประมาณ 5 นาทีได้
ชอบมากเลยตอนสู้กันและยิ่งชอบไปอีกถ้ามีมาให้ลับสมองเยอะๆ
ตอนหน้ามาเฉลยนะ รอจ้า :mew1: :L2:
-
ใครไขปริศนาแล้ววววว
แต่ใช้วิธีถอดรูทหรือยกกำลัง นับว่าผิดนะเออ
เพราะเกม 24 อนุญาตให้ใช้ได้แค่บวก ลบ คูณ หารเท่านั้น
เฟี๊ยตเค้าฝากมาบอก อิอิ
-
บวกลบคูณหารอ่ะขอให้บอก.....ไม่ได้เรื่องเบยยยย5555
-
ไม่ได้แวะมาหลายวัน เนื้อเรื่องเริ่มสนุกมีอะไรให้ลุ้นบ้างแล้ว และที่สำคัญคือเฟี้ยตได้เจอคนอื่นสักที :hao5:
ว่าแต่พระเอกอยู่ไหนเนี่ย ขอเดามั่วๆว่าพระเอกเป็นหมอ :hao3:
แอบตกใจตรงเกม24 แสดงว่าคนแต่งรุ่นใกล้ๆเราแน่เลย สมัยประถมกับม.ต้นเราเล่นเกือบทุกวัน
เคยโดดเรียนไปนั่งเล่นกับเพื่อน เลยโดนลงโทษส่งไปแข่งเกมนี้ด้วย :ling2:
เลขนี้ใช้เศษส่วนอ่ะจำได้ :hao7:
เอา1-(5/6) แล้วกลับส่วนขึ้นไปคูณ4 โว๊ะ
-
เอ๋ คิดยังไงหว่า :m28: :m28: :m28:
รอเฉลยจ้าาา :m14: :m14: :m3:
-
6/(5/4-1) => 6/0.25 => 24 :z2:
-
ได้ลับคมสมองตลอดเวลาเลยเฟี๊ยต
-
ยกมือขอตอบปัญหาก่อนเลยแล้วกันเน๊อะ สำหรับ 1 4 5 6 = 24
วิธีแก้
เอา 1 คูณ 4 เท่ากับ 4 เอา 5 คูณ กับ 6 เท่ากับ 30 จากนั้นนำเอา 4 ไปลบ 30 เท่ากับ 24 พอดีเป๊ะ หรือ (1*4)-(5*6)=24
ไม่รู้ว่า เฟี๊ยต จะคิดแบบเดียวกันหรือเปล่าน้อ แอบลุ้นๆ
ขอให้เฟี๊ยตได้การ์ดเวลสูงๆ ทั้งสามใบด้วยเต๊อะ ฮี่ฮี่ๆ
อ๊ากกกก ค้างอีกแล้ว #หรือเราคิดไปเอง แต่ผมค้างอ่ะ **ยิ้มชั่วร้าย**
รีบๆ มาต่อนะคับ คิดถึง **ยิ้มอายๆ**
กดส่งกำลังใจรัวๆๆๆๆ นะคร๊าบบบ
-
ยกมือขอตอบปัญหาก่อนเลยแล้วกันเน๊อะ สำหรับ 1 4 5 6 = 24
วิธีแก้
เอา 1 คูณ 4 เท่ากับ 4 เอา 5 คูณ กับ 6 เท่ากับ 30 จากนั้นนำเอา 4 ไปลบ 30 เท่ากับ 24 พอดีเป๊ะ หรือ (1*4)-(5*6)=24
ไม่รู้ว่า เฟี๊ยต จะคิดแบบเดียวกันหรือเปล่าน้อ แอบลุ้นๆ
ขอให้เฟี๊ยตได้การ์ดเวลสูงๆ ทั้งสามใบด้วยเต๊อะ ฮี่ฮี่ๆ
อ๊ากกกก ค้างอีกแล้ว #หรือเราคิดไปเอง แต่ผมค้างอ่ะ **ยิ้มชั่วร้าย**
รีบๆ มาต่อนะคับ คิดถึง **ยิ้มอายๆ**
กดส่งกำลังใจรัวๆๆๆๆ นะคร๊าบบบ
30-4 = 26 นะเออ :katai2-1: :katai2-1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านครับ รวดเดียว 24 ตอน
จะบอกยังไงดี อ่านแล้วทึ่งกับความใส่ใจรายละเอียดของคนเขียน
ตั้งแต่ที่มา กติกาในเกม การบรรยายฉาก รายละเอียดของการ์ดแต่ละใบ
รวมไปถึงภาษาที่ใช้ก็รื่นไหล เข้าใจง่าย ไร้คำผิด
เลยนึกไปถึงว่า กว่าคนแต่งจะเตรียมข้อมูล วางพล๊อต ใส่รายละเอียด ต้องใช้เวลามากขนาดไหน
สู้ๆ ครับ ตอนต้นคนอาจอ่านอาจจะยังไม่มาก เพราะไม่ใช่แนวตลาดสำหรับนิยายวาย (ซึ่งถึงตอนนี้ก็ยังไม่ส่อความวายออกมา 55)
แต่เดี๋ยวเขียนไป ปากต่อปาก ก็น่ามาแรงตอนหลังๆ ได้แน่นอนครับ
-
มารอเฉลยเรื่องตัวเลข เพราะไม่ถนัดจริงๆ
แต่เฟี๊ยตเก่งจริงๆนะเนี่ย สู้ครั้งแรกเทคนิคยังดีขนาดนี้ แถมชนะด้วย ฮิฮิ
-
30-4 = 26 นะเออ :katai2-1: :katai2-1:
ผมไม่ได้ตอบผิดนะ ก็คนเขียนเขาไม่ให้บอกคำตอบอ่ะ
ผมก็เลย เล่น เกม26 แต่ใส่เลข 24ไปเลย ก่ะจะให้สังเกตกันซักหน่อย ***ยิ้มอายๆ***
#แบบแก้เกม 26 แต่ใส่เลข 24 ไม่คิดว่าจะมีคนอ่าน แล้วสังเกต เม้น #ดีใจอ่ะมีคนอ่านเม้นแล้วตอบด้วย
#ผมเปล่าแถน้า
คิดใหม่ได้แล้วนะเออ แต่ไม่บอก เพราะคนเขียนไม่ให้ สปอยอ่า
-
ว้าวๆๆๆๆ ตามอ่านมาจนถึงตอนนี้ บอกได้เลยว่าสนุกสุดๆ คนเขียนแต่งได้ดีมากก
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่าาา รอพระเอก เมื่อไหร่จะออกมา ลุ้นๆ
ติดตามต่อปายยยยย :mew1:
-
:mew3: มาเป็นกำลังใจครับ
-
อ่านรวดเดียว ครบทุกตอนเลย สนุกมว๊ากกกกกก :hao6:
-
ตอนที่ 25 Shop for One Having Nothing to Do
“1 4 5 6!” ปริศนาเกม 24 ดังขึ้นจากปากของเจ้าของร้านขายของเล่น ดูจากท่าทางแล้ว เจ้าของปริศนาต้องมั่นใจในตัวเลข 4 ตัวนี้พอสมควร สีหน้านั้นฉายชัดว่าเขาต้องไม่มีทางเอาชนะโจทย์ข้อนี้ได้แน่นอน
เฟี๊ยตเริ่มต้นใช้สมองอย่างฉับไว เมื่อได้ฟังว่าถ้าไขปริศนาได้ภายใน 1 นาทีจะได้การ์ดเพิ่มอีกใบ ทุกวินาทีเป็นเงินเป็นทองสำหรับเขาหมดในเวลานี้ ชายหนุ่มเขียนตัวเลขทั้ง 4 ตัวขึ้นในใจ ก่อนจะสลับกันบวก ลบ คูณ หารกันไปมาอย่างรวดเร็ว
วิธีคลาสิกที่สุดของการเล่นเกม 24 คือ ทำอย่างไรก็ได้ให้ตัวเลขที่เหลือเป็น 6 กับ 4 หรือ 8 กับ 3 เพราะเลข 2 คู่นี้จะคูณกันได้ 24 และมักจะเป็นคำตอบส่วนใหญ่ของเกมนี้
‘5 บวก 4 ได้ 9 เอา 9 มาลบ 1 ได้ 8 แล้วจะเหลือ 6 ตัวเดียว แปลว่า 8 กับ 3 ไม่น่าใช่’
‘6 มีอยู่แล้ว แปลว่าต้องทำ 1 4 5 ให้กลายเป็น 4 ก็ไม่น่าทำได้นะ เพราะ 1 กับ 5 จะเป็น 0 ได้อย่างไร’
‘เอ๊ะ แป๊บนะ’ อยู่ดีดีเขาก็เกิดความคิดอะไรวิ่งเข้ามาในหัว สายตาเขาเป็นประกายขึ้นอย่างยินดี
“5 หารด้วย 4 ได้ เศษ 5 ส่วน 4 เอาเศษ 5 ส่วน 4 มาลบด้วย 1 จะเหลือเศษ 1 ส่วน 4 สุดท้ายก็เอา 6 มาหารด้วยเศษ 1 ส่วน 4 จะได้ 24!” เสียงของเฟี๊ยตตะกุกตะกักไปด้วยความดีใจอย่างหยุดไม่ได้
ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของปริศนา มีแต่เพียงสีหน้าของชายแก่คนนั้นที่บอกความรู้สึกของเจ้าตัวเป็นอย่างดี ตาทั้งสองข้างที่เบิกกว้างกับปากที่อ้าค้างอยู่อย่างตกใจ!
“ลุง ตกลงมันถูกไหมลุง อย่าทำให้ผมตื่นเต้นสิ” เฟี๊ยตเร่งขอคำตอบอีกครั้ง หลังจากที่เจ้าของร้านนิ่งไป
“ถูก ถูก นี่เจ้าเป็นคนแรกๆ เลยนะที่ตอบปริศนาของข้าได้ นึกว่าปีนี้จะไม่มีคนเก่งเสียแล้ว ฮ่าฮ่า เก่งถูกใจข้าจริงๆ อื้อหือ ใช้เวลาไปแค่ 23 วินาที ทำลายสถิติใหม่เลยนะเนี่ย” หลังจากที่ชายคนนั้นตั้งสติได้ก็กลับมาหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจ
เฟี๊ยตคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจปนภาคภูมิใจ ชายหนุ่มเป็นคนที่ชอบตอบปัญหาเชาวน์มาตั้งแต่ไหนแต่ไร เขาไม่ได้เก่งถึงขนาดไปแข่งขันแล้วได้รางวัลอะไรที่ไหน แต่ออกไปเป็นแนวชอบคิดชอบแก้โจทย์ปัญหาเพื่อความท้าทาย หลายๆ ครั้งที่เขาก็คิดว่าเขาน่าจะดวงดีในเรื่องแบบนี้ซะมากกว่า เพราะไม่ว่าเขาลองสุ่มคิดไปทางไหน ทางนั้นมักจะเป็นทางที่ถูกต้องทุกที
“แปลว่าผมไม่ใช่คนแรกหรอลุง” เขาเอ่ยถาม
“มีคนเคยตอบคำถามได้ แต่ไม่เยอะนักหรอก อีกอย่าง เจ้าเป็นคนแรกที่ตอบปัญหาเกม 24 ได้ ส่วนใหญ่ที่แก้ปริศนาได้จะเป็นคำถามเกมหมากรุกเสียมากกว่า อ๊ะ ตามสัญญา ข้าให้ไพ่เจ้า 3 ใบ ปรกติข้าให้แค่คนละใบเท่านั้น แต่เจ้านับเป็นกรณีพิเศษละกัน ฮ่าฮ่า” เจ้าของปริศนาส่งไพ่ให้เขา 3 ใบ โดยเป็นไพ่สีทอง 1 ใบ และสีน้ำตาลอ่อนอีก 2 ใบ
ชื่อ The Horse of Trojan War (ม้าไม้เมืองทรอย) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 60 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้และการเดินทาง
ชื่อ Cheetah Shoes (รองเท้าชีตาร์) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการเดินทาง
ชื่อ The Diagnosis of Holmes (การวินิจฉัยของโฮล์มส์) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการแยกมอนสเตอร์ที่พบว่ามีผู้ผนึกเป็นไพ่ไว้แล้วหรือไม่
“ขอบคุณมากครับลุง” เขายกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“ไม่เป็นไรๆ ตั้งใจเคลียร์เกมเข้าหละ ข้าว่าคนอย่างเจ้าน่าจะมีแววไปได้ไกล อ่อ อีกอย่างหนึ่ง ไม่ต้องไปบอกใครเรื่องมาไขปริศนากับข้าแล้วจะได้การ์ดนะ ข้าเบื่อ ขี้เกียจคิดคำถามใหม่ๆ ฮ่าฮ่า” ลุงเจ้าของร้านส่งท้ายอย่างอารมณ์ดี เมื่อเฟี๊ยตเก็บการ์ดเป็นที่เรียบร้อย เขาจึงตัดสินใจกลับไปที่โรงแรมเพื่อกินอาหารเที่ยงต่อไป
“ผู้เล่น S&P ท้าประลองการต่อสู้กับท่าน ท่านจะตอบรับหรือไม่”
เฟี๊ยตหันไปทางด้านหลังอย่างประหลาดใจ เขาถูกท้าสู้?
ขณะนี้ชายหนุ่มกำลังออกมาเดินเล่นบริเวณในเมืองเพื่อหาร้านค้าใหม่ๆ ที่ตนยังไม่ได้แวะเข้าไปเยี่ยมชม ระหว่างที่เขากำลังคิดหาลู่ทางใหม่ๆ ในการค้นหาการ์ดอยู่นั้น เกมคอนโทรลเลอร์ก็ร้องเตือนถึงการท้าสู้ของผู้เล่นอื่นในเกม ซึ่งเมื่อเขาหันกลับไปทางด้านหลังก็เจอกับเด็กชายคนหนึ่งอายุประมาณ 15 ปีในชุดนักเรียนมัธยมชายล้วนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพที่คาดว่าน่าจะเป็นที่มาของเสียงนั้น
“ชื่อไรอ่ะน้อง” เขาเอ่ยทัก
“ชะ ชะ” เด็กชายคนนั้นก้มหน้าพึมพำด้วยเสียงไม่ดังนัก
“หา ว่าไงนะน้อง ชื่ออะไรนะ” ชายหนุ่มถามซ้ำเพราะได้ยินไม่ถนัด
“ชะ ชะ ชะ แชมพูครับ” เฟี๊ยตถึงกับหลุดหัวเราะอย่างกลั้นไว้ไม่ได้ เด็กผู้ชายหัวเกรียน ไหล่กว้างๆ หน่อย ท่าทางกร่างๆ ค่อนไปทางนักเลง แต่ชื่อน้องแชมพู! ฮาชะมัด ฮ่าฮ่า
“ห้ามขำนะ! จะสู้หรือไม่สู้ก็ว่ามา ยึกยักอยู่นั่นแหละ” เด็กชายโวยวายอย่างเก็บท่าทีเขินอายในชื่อที่แสนน่ารักของตัวเองไว้ไม่มิด
“น้องจะเดิมพันไพ่หรือเปล่า” เขาพูดเป็นการเป็นงานมากขึ้น ด้วยไม่อยากให้เด็กชายรู้สึกเสียความมั่นใจไปมากกว่านี้ แต่แอบเก็บมาขำต่อไปในใจ ‘ก็ชื่อนี้มันไม่เข้ากับหน้าเถื่อนๆ นี่จริงๆ นี่นา ฮ่าฮ่า’
“เดิมพันสิ ทำไม พี่ไม่กล้าเดิมพันหรอ” แชมพู (ชื่อน่ารักชะมัด ฮ่าฮ่า) เริ่มโวยวาย
“น้องจะเดิมพันอะไรหละ พี่จะได้เลือกไพ่เดิมพันได้ถูก” เฟี๊ยตถามกลับ
“Transparent (มองทะลุ) ไพ่เวทมนตร์ระดับ 4” เด็กชายตอบหลังจากหยุดตัดสินใจไปชั่วครู่
“งั้นพี่เดิมพันด้วย Return (ย้อนกลับ) ไพ่เวทมนตร์ระดับ 4 น้องโอเคไหม” เขายื่นข้อเสนอกลับ
“โอเค”
เขาตกลงกับคู่ต่อสู้เป็นที่เรียบร้อยว่าจะใช้การ์ดในการต่อสู้แค่ใบเดียว (เพราะเขาขี้เกียจคิดกลยุทธ์ในการต่อสู้) ส่วนเด็กชายตัดสินใจใช้ระดับสูงสุดที่แข่งขันเป็นเลเวล 5 ซึ่งเขาก็ตกลง
“Speedy Samurai RELEASE” แชมพูตะโกนเรียก
“Cheetah Shoes RELEASE” เฟี๊ยตตะโกนสั่งเช่นกัน
ทันทีที่เด็กชายเรียกการ์ดออกมา เขาสัมผัสได้เลยว่าแชมพูยังไม่รู้จักการต่อสู้โดยใช้จิตอย่างแน่นอน เพราะเขาสัมผัสไม่ได้ถึงจักระใดๆ จากเด็กหนุ่มเลย เขายิ้มตรงมุมปาก ด้วยคิดว่าเกมนี้อาจจะจบลงรวดเร็วกว่าที่คิด ชายหนุ่มรวบรวมจิตไปอยู่ที่เท้าทั้งสองข้างที่ขณะนี้สวมรองเท้าลายเสืออยู่ ก่อนจะเหยียบพื้นเป็นจังหวะสเต๊ปการก้าวเท้าตามที่เคยได้ร่ำเรียนมา
“ลอบสังหาร!”
เมื่อแชมพูเอ่ยสั่งการ เฟี๊ยตก็เริ่มต้นบุกในทันที ยังไม่ทันที่ซามูไรแห่งความเร็วจะก้าวเท้าออกมาฆ่าเขาตามคำสั่ง จิตที่อัดแน่นอยู่ที่เท้าทั้งสองข้างกับสเต็ปการเคลื่อนที่ที่แม่นยำก็ได้พาเขามาอยู่ตรงหน้าเจ้าคู่ต่อสู้ถือดาบนั่นเสียแล้ว เขาเกร็งจิตใหม่อย่างรวดเร็วโดยคงจิตส่วนหนึ่งไว้ที่เท้าตามเดิม และแบ่งจิตส่วนใหญ่ไปอยู่ที่มือขวาของเขา ก่อนจะใช้หมัดขวาที่อัดแน่นด้วยจิตจนร้อนขึ้นอย่างรู้สึกได้เสยไปที่คางของเจ้าซามูไรดังกล่าว ร่างคู่ต่อสู้ของเขาลอยขึ้นสูงจากพื้นกว่า 2 เมตร!
ตู้มมมมมมมมม
ยังไม่ทันแม้แต่จะตั้งตัว เกมการประลองนี้ก็จบลงเสียแล้ว แชมพูยืนมองด้วยความงงและตั้งตัวไม่ถูก
เมื่อการ์ดซามูไรแห่งความเร็วลอยกลับมาอยู่ที่มือของเขา แชมพูก็ค้นพบว่าเขาแพ้หลังจากที่การประลองผ่านไปไม่ถึง 30 วินาที
เฟี๊ยตเอาชนะได้อย่างราบคาบและไม่มีที่ติเลย
“การประลองวิชาสิ้นสุด ผู้ชนะคือ Pharmaphiat!”
“ผู้เล่น Pharmaphiat ได้รับไพ่ชื่อ Transparent (มองทะลุ) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการมองทะลุสิ่งกีดขวางระหว่างการต่อสู้ 1 ครั้ง” พร้อมกับที่เสียงประกาศดังขึ้น การ์ดที่เด็กชายเดิมพันไว้ก็ปรากฏที่ช่องใส่การ์ดสำหรับแลกเปลี่ยนท้ายหนังสือของเขา
“โชคดีนะน้อง พี่ไปละ” เฟี๊ยตเอ่ยลาอย่างง่ายๆ ก่อนจะตัดสินใจหันหลังเพื่อไปทำธุระในเมืองต่อ
“พะ พะ พะ พี่ เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้พี่เอาชนะได้ไงอ่า พี่ใช้การ์ดเพิ่มพลังโจมตีหรอ” แชมพูรีบวิ่งตามเขามา หลังจากที่เขาหันหลังเดินออกมาจากบริเวณดังกล่าว
“เปล่าหรอก พี่ใช้การ์ดเพิ่มความเร็วเฉยๆ พลังโจมตีเป็นของพี่เองล้วนๆ” เขาตอบพลาง เดินไปพลาง เด็กชายคนนั้นก็ยังเดินตามเขามาเรื่อยๆ
“โหย แปลว่าพี่ก็เก่งระดับที่สู้กับการ์ดได้แล้วสิพี่ ทำไมพี่ไม่ใช่การ์ดต่อสู้หละ อย่างนี้ถ้าพี่บาดเจ็บขึ้นมาทำไงอ่ะ พี่ไม่กลัวเจ็บหรอ” เด็กหนุ่มยังคงถามไม่หยุด
“แชมพู ชีวิตคนเราหนะหวังเพิ่งคนอื่นไม่ได้ตลอดหรอก การ์ดมันเป็นของน้องก็จริง แต่วันหนึ่งมันอาจจะถูกแย่งชิงไป หรืออาจจะถูกคาถาอะไรสักอย่างให้เรียกใช้การ์ดไม่ได้ก็ได้ ถึงวันนั้นน้องจะทำยังไง” เฟี๊ยตหันมาตอบ
“อีกอย่างนะ ถ้าน้องยังเดินตามทางรอยเท้าคนอื่นไปเรื่อยๆ อะนะ น้องไม่มีวันเป็นที่หนึ่งได้หรอก พี่ไม่รู้หรอกว่าน้องมาเล่นเกมนี้เพราะอะไร แต่พี่มาเล่นเกมนี้เพราะพี่อยากชนะ พี่อยากเป็นที่หนึ่ง ถ้าน้องไม่คิดจะแตกต่าง น้องก็ก้าวข้ามผ่านผู้เล่นคนอื่นไปไม่ได้หรอก” เฟี๊ยตถ่ายทอดความรู้สึกของเขาไปอย่างจริงจัง ก่อนจะตัดสินใจเดินต่ออีกครั้ง ด้วยคิดว่าเด็กชายที่ได้คำตอบที่ตนต้องการแล้วจะแยกออกไปทำธุระส่วนตัวเช่นกัน
“พี่ เดี๋ยวก่อน รอเดี๋ยวสิพี่” เจ้าเด็กช่างตื้อยังวิ่งตามเขามาไม่หยุด
“อะไรอีกน้อง” เฟี๊ยตพูดขึ้นทั้งๆ ที่ยังไม่หยุดเดิน
“พี่สอนวิชาต่อสู้ให้ผมหน่อยสิ พี่แม่งเป็นไอดอลผมเลยหวะ นะพี่ รับผมเป็นศิษย์หน่อยนะ พี่จะเอาอะไรบอกผม ผมยอมทุกอย่างเลย!” เฟี๊ยตถึงกลับต้องหันไปมองหน้าแชมพูอีกครั้ง เด็กหนุ่มหน้าตางั้นๆ (เฟี๊ยตไม่เคยอนุญาตให้ใครหล่อกว่าตัวเอง ฮ่าฮ่า) ตาสองชั้นนั้นกำลังจ้องมาที่เขา จมูกที่เชิดขึ้นอย่างดื้อรั้น ที่สำคัญ ปากที่กำลังยิ้มกว้างอย่างเปิดเผย ไอ้เด็กเนี่ยนะจะมาเป็นลูกศิษย์เขา ฝันไปเถอะ!
จากผู้แต่ง : อีกไม่กี่ตอนจะออกไปพจญภัยกันแล้วนะครับ อดทนรออีกนิด จะได้ไปมันกันแล้ววว
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิตเลยครับ ที่แต่งอย่างจริงๆจังๆเป็นเรื่องเป็นราว
ผมมีความคิดในหัวมากมายว่าอยากถ่ายทอดเรื่องราวออกมาประมาณไหน แต่งอย่างไร
ยอมรับความคิดในการแต่งออกจะไม่เป็นแนวที่ตลาดต้องการสักเท่าไหร่
โดยส่วนตัวเพราะอยากอ่านแนวนี้ แต่หาอ่านยาก เลยแต่งมันเองสะเลย
ผมกลัวแรงใจจะหมดจังเลยครับ
ผมกลัวจะมาลงทุกวันไม่ไหวเหมือนเดิมจังเลยครับ
ยอมรับว่าผมค่อนข้างจริงจังกับการแต่งพอสมควร
แต่งออกมาก็อยากให้เรื่องราวและภาษาดีที่สุด
บางวันแก้แล้วแก้อีก ได้แค่บทเดียว 555
แต่มันก็เป็นแนวทางที่เราเลือกเดินเองใช่มั้ยครับ
เราก็ควรจะเลือกที่จะเชื่อมั่นในตัวเอง
และไปเท่าที่ใจเราจะพาเราไปให้ไกลที่สุด ถูกต้องหรือเปล่าครับ
ส่วนล่างสุดนี่ไม่ต้องสนใจมากนะครับ 555 แค่อยากบ่นอยากระบายเฉยๆ 555
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ชื่อไม่เข้ากับหน้า :m20:
เฟี๊ยตเก่งงงงงง
*****
ไม่ต้องกลัวครับคนแต่ง เดี๋ยวผมไปลงที่นิยายแนะนำให้ เป็นการเรียกลูกค้า ฮาาาา
-
สู้ๆนะคะ อย่าเลิกแต่งน้าาา
-
ถึงคุณ saruttaya : ผมมาเฉลยแล้วน้า อิอิ
ถึงคุณ milky way : เป็นไงบ้างเอ่ย คิดออกหรือเปล่าครับ
ถึงคุณ nearfera : แก่นเรื่องมาจากจีไอครับผมม อ่านคำชมแล้วดีใจมากเลยอ่ะ ลอยแล้ววว
ถึงคุณ mesomeo2 : มาต่อแว้วววว เฟี๊ยตสู้ตาย
ถึงคุณ tutankamen : เฟี๊ยตเก่งอ่ะ เพราะผมอวยสุดใจขาดดิ้น
ถึงคุณ keniji01 : มาเฉลยแล้ว อิอิ
ถึงคุณ ลิงน้อยสุดเอ๋อ : เฟี๊ยตตอบได้ เพราะเฟี๊ยตเป็นพระเอก ฮาาา
ถึงคุณ sinyou : ผมพยายามหาเหตุผลมารองรับเรื่องราวของนิยายอยู่ เพราะอยากให้คนอ่านรู้สึกว่ามันคือความเพ้อฝันบนความเป็นจริง ยินดีมากเลยครับ ที่มีคนเห็นค่าของจุดนี้ คนแต่งดีใจมากเลยครับ
ถึงคุณ aoihemiko : ขอบคุณน้าที่ช่วยกันคิด ตอนแรกนึกว่าจะแป้กซะแล้วว
ถึงคุณ bulldog17 : ผมก็กากคณิตศาสตร์ครับ T^T
ถึงคุณ fizz : เก่งมากเลยครับ เฟี๊ยตอายเลยยย ว่าแต่ อายุเท่าไหร่เอ่ย จะได้รู้ว่ารุ่นเดียวกันจริงอะป่าวว
ถึงคุณ film1233 : มาเฉลยแล้นนนนนน
ถึงคุณ helpmiiz : เกมนี้เน้นใช้สมองฮะ เพราะพระเอกบู๊ไม่เก่ง ห้าห้า
ถึงคุณ bbellza : หายค้างยังเอ่ยยยยยย กลับมาเฉลยแล้วววว
ถึงคุณ insomniac : ขอบคุณสำหรับคำชมมากเลยครับ มีคนรู้ด้วยว่าผมต้องหาข้อมูลขนาดไหน T^T ผมหวังว่ามันจะมีคนอ่านเยอะขึ้นก่อนที่ผมจะหมดแรงแต่งไปซะก่อนนะครับ ฮ่าๆๆ ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยค้าบบ
ถึงคุณ august_may : ผมอวยให้เฟี๊ยตสุดฤทธิ์ครับ ฮ่าฮ่า
ถึงคุณ zoochi : ฝากติดตามกันไปด้วยนะ ยาวๆปายยยย
ถึงคุณ p_phai : ต้องการเยอะๆเลยครับบบ
ถึงคุณ patchylove : ตอนใหม่มาแล้ววววววววว
จากที่มีตุนเก็บไว้เป็นกระบิ ตอนนี้เหลือเท่าฝ่ามือ
ต่อไปอาจจะเหลือธุลีเดียว
555
พยายามแต่งให้ทันลงทุกวัน
แต่ทำงาน เรียนพิเศษ สังสรรค์ แต่ละวันเวลาเปิดคอมยังแทบไม่มี T^T
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:-[ พี่เพียส จะมีลูกศิษย์แล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า :L2:
-
ถึงคนเขียนจร้า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ อยากให้มาต่อให้จบครับ
เรื่องนี้อ่านแล้วสนุกมากครับ. อ่านแล้วจินตนาการเหมือนกับเราได้เข้าไปอยู่ในส่วนของเกมส์นั้นจริงๆเลยนะครับ
ปล.ติดตามเรื่องนี้อยู่นะครับ อย่าทิ้งกันไปละ อิอิ
ขอบคุณครับ สำหรับเรื่องที่สนุกๆๆ
:hao3:
-
น้องแชมพวู555 ชื่อน่ารักง่ะ
คนแต่งแต่งสนุกคนเขียนก็อยากอ่าน ^^
ปกติจะไม่อ่านแนวนี้แต่ได้ลองมาอ่านแล้วมันก็สนุกเนอะ อิอิ
-
มีเกรียนโผล่มา...แล้วเฟี้ยตก็ตบเกรียนแตก...
-
เริ่มมีตัวละครใหม่โผล่มาแล้ว
น้องแชมพู ดูจะน่ารักน่ะ เป็นลูกศิษย์ก็ได้
แต่พระเอก อยากให้เป็นคนอื่น
ต้องเป็นพระเอกใช่ไหม เพราะอยากให้เฟี๊ยตเป็นรับ
-
คุณคนเขียนอย่าเพิ่งท้อถอยนะค่ะ เหนื่อยได้ท้อได้แต่ห้ามถอยนะค่ะ ห้ามทิ้งคนอ่านน้า เชื่อว่ามีคนอ่านหลายๆคนชื่นชอบงานของคุณคนเขียนแน่นอน ที่แน่ๆมีคนๆนี้อยู่คนนึง ห้ามหมดแรงใจนะค่ะ เดี๋ยวจะมาเติมแรงใจบ่อยๆซ้ำๆจนคุณคนเขียนเบื่อไปเลย 555 อัพช้า ไม่มาอัพทุกวันไม่เป็นไรค่ะ ขอแค่มาอัพให้คนอ่านชื่นใจนานๆครั้งก็ได้ อย่าหยุดเขียนนะค่ะ นิยายดีๆ นิยายแนวนี้หายากตามที่คุณคนเขียนพูดนั้นแหละค่ะ เพราะฉะนั้น สู้ๆนะค่ะ สู้ต่อไป อยากอ่านนิยายคุณภาพครบรสแบบนี้อีกเยอะๆและนานๆ สู้ๆค่ะ ให้กำลังใจแบบเต็มเปี่ยม :L2: :กอด1:
ปล.วันนี้นึกว่าจะไม่มาอัพซะแล้ว แวะเข้ามาดูทุกๆ2ชม. 555
-
แชมพู....ยืมมาสระผมหน่อย5555
-
สู้ๆต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ :mew3:
เฟียตเองก็เริ่มมีแววแล้ว
ขอเพียงแค่มีสติ และใฝ่เรียนรู้ อยู่เสมอ
นายก็ไม่แพ้ใครแล้วเฟียต :ruready
-
พึ่งเข้ามาอ่าน
เรื่องนี้สนุกมากกกกก
ไม่เคยอ่านแนวนี้เลยย พอมาอ่านเรื่องนี้แล้วติดใจสุดๆ สู้ๆนะๆๆๆ :katai2-1:
-
เป็นเรื่องแรกที่แต่งได้ดีมากๆคะ อ่านแล้วลื่นไหล น่าติดตาม ลุ้นไปกับตัวละคร
ถ้าเหนื่อยก็พักนะคะอย่าหักโหม ทุกอย่างมันเป็นจินตนาการคะ ชีวิตประจำวันเรายังต้องมีเรื่องให้ทำอีกมาก จริงอยู่ที่คนอ่านอยากอ่านทุกวัน แต่ต้องเข้าใจคนเขียนด้วยว่าเขาก็มีอย่างอื่นที่ต้องทำ แค่สละเวลามาแบ่งปันจิตนาการ มานั่งพิมให้เราอ่านสบายๆก็ดีใจแล้ว
มาอัพได้เท่าที่เราทำได้คะ แค่ระบุวันบ้างมาได้วันไหน ช่วงไหน ไม่ผิดนัดตามสัญญาคนอ่านก็รักตายแล้วคะ
สู้ต่อไปนะคะสนุกมากๆๆ
-
อ่านนิยายมาเยอะครับ แต่เรื่องแนวนี้ที่เขียนได้ดีมีน้อย
หวังว่าจะได้อ่านนิยายดีๆของผู้เขียนต่อไปอีก
ผู้เขียนอย่าท้อนะครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เกรียน แชมพู
:jul3: :jul3: :jul3: :m20: :m20: :m20: :jul3: :jul3:
-
ดูเหมือนว่าเฟี๊ยตจะได้เพื่อนร่วมทางแล้วนะ เป็นน้องชมพู เอ๊ยย น้องแชมพู ฮ่าๆๆ จะชื่อไหนก็น่ารักจริงๆ
ปล.คุณlukkeng ไม่ต้องคิดมากนะคะ แต่งเรื่องแรกได้สนุกแบบนี้แถมภาษา และจินตนาการของเรื่องยังสนุกด้วย เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ใครไขปริศนาแล้ววววว
แต่ใช้วิธีถอดรูทหรือยกกำลัง นับว่าผิดนะเออ
เพราะเกม 24 อนุญาตให้ใช้ได้แค่บวก ลบ คูณ หารเท่านั้น
เฟี๊ยตเค้าฝากมาบอก อิอิ
พอดีว่าเราไม่ถนัดเท่าไหร่แต่ก็ขอบคุณนะที่บอกเรื่องกติกา เอาน่าไงก็ขำๆ
------------------------------------------------------------------------
ส่วนน้องเฟี๊ยตก็ยังเคลียร์เกมได้อย่างชาญฉลาดเหมือนเดิม แถมยังได้น้องแชมพูมาติดสอยห้อยตามด้วย
ชักจะอดใจไม่ไหวแล้วสิอยากให้ถึงตอนออกเดินทางเร็วๆดูท่าจะสนุกมากแน่ๆเลย
ปล.ถึงคนเขียนจ๊ะ ไม่ต้องไปเครียดอะไรมากหรอกนะค่อยๆคิด ถึงยังไงเราก็รอตามอยู่ดี :กอด1:
-
พี่ยังไม่รับ ศิษย์ ไอ้หนู 555 **หัวเราะชั่วร้าย***
การเดินทางสุดมันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว
อยู่ๆ ก็ได้การ์ดมา แบบไม่ต้องออกแรงมาก หึหึ
เป็กำลังใจนะคับ สู้ๆ
-
ตอนที่ 26 Shampoo
“ไม่!” เฟี๊ยตปฏิเสธทันที และก้าวหน้าเดินต่อไปอย่างไม่สนใจเจ้าเด็กจอมเรื่องมาก
“พี่ ไหงงั้นอ่ะ สอนผมเหอะ พี่อยากได้อะไร พี่บอกเลย นะๆๆ” เจ้าเด็กยาสระผมยังวิ่งตามเขาอย่างไม่ลดละ เขาเริ่มสงสัยมาสักพักแล้วว่ามันจะวิ่งทำไม ในเมื่อส่วนสูงของแชมพูก็เตี้ยกว่าเขาไม่มาก จะวิ่งล้อมหน้าล้อมหลังเขาไปทำไม น่าเวียนหัวชะมัด
“น้อง ฟังพี่นะ” เฟี๊ยตหันมาจับไหล่ทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มไว้ ก่อนจะตัดสินใจพูดอย่างจริงจัง
“จากที่เราได้สู้กันแล้ว พี่ดูว่าน้องยังไม่มีทักษะพื้นฐานทางด้านการต่อสู้เลย ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ น้องไปที่โรงฝึกวิชาขั้นต้นในเมืองนี้ ลงเรียนสักคอร์สนึง น้องจะเก่งขึ้นแน่นอน โอเคมั้ย”
“ไม่เอาอ่ะพี่ ผมจะเรียนกับพี่อ่ะ พี่ก็สอนผมดิ เดี๋ยวผมจ่ายให้พี่เท่ากับที่จ่ายให้โรงฝึกก็ได้”
“น้อง ฟังพี่นะ พี่ไม่ใช่ครูสอนการต่อสู้ พี่สอนน้องไม่เป็นหรอก อันนี้พี่พูดจริงๆ พี่เรียนมาอย่างเดียว ถ้าน้องอยากฝึกวิชา น้องต้องเรียนกับครูที่เขาสอนน้องได้จริงๆ ไปเรียนนะน้อง จะได้พัฒนาตัวเอง” เขาเกลี้ยกล่อม
“แต่ผมอยากเดินทางไปกับพี่ด้วยอ่ะ พี่ดูเก่งอ่ะ ผมชอบ” เด็กนั่นยังคงทู่ซี้ต่อ
“ฟังพี่นะแชมพู พี่ไม่ใช่คนเก่ง เพียงแต่ตอนนี้ พี่สามารถทำในสิ่งที่น้องยังทำไม่ได้ พี่เลยดูเก่ง วันนึงน้องเรียนวิชาการต่อสู้จบ พี่ก็จะกลายเป็นคนธรรมดา ตัวพี่เองก็ยังต้องฝึกฝนอีกมาก” เขาไม่ได้รังเกียจเด็กตรงหน้านี้แม้แต่น้อย แต่เขารู้ดีว่าตัวเขาเองยังไม่เก่งกาจพอถึงขั้นที่จะสั่งสอนใครได้ การรับน้องมาเป็นลูกศิษย์ก็เหมือนการปิดโอกาสไม่ให้แชมพูได้เรียนวิชาอย่างจริงๆ จังๆ
“พี่สอนน้องไม่ได้ ถ้าน้องดึงดันจะไปกับพี่ น้องก็จะไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย เอาเป็นว่าตอนนี้น้องไปเรียนวิชาให้เก่งเสียก่อน วันนึงน้องเก่งเท่าพี่แล้ว เราจะเดินทางไปพิชิตเกมด้วยกันก็ยังไม่เสียหาย” เฟี๊ยตรีบเอ่ยต่อทันที เมื่อเห็นท่าทีของเด็กชายที่จะขัดขึ้น
“แล้วผมจะติดต่อพี่ได้ยังไงอ่ะ นี่มันเกมนะพี่ ไม่ใช่เฟสบุ๊ค จะได้กดช่องแชทแล้วก็คุยกันได้เลยอ่ะ” แชมพูยังเถียงต่อ
“ถ้าน้องเล่นๆ ไปจะเจอการ์ด Contact หรือ Telephone การ์ด 2 ใบนี้สามารถใช้ติดต่อกับคนที่เคยเจอกันแล้วในเกมได้”
“เท่านี้ก็ไม่มีปัญหาแล้ว น้องติดต่อพี่ได้ตลอดเวลา โอเคมั้ย” เขาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวลขึ้น ด้วยหวังว่าเด็กนี่จะยอมเข้าใจเขามากขึ้น
“ไม่โอเค” คนตรงหน้าเขาสวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“นี่เย็นแล้ว พี่ต้องเลี้ยงข้าวเย็นผมก่อน โทษฐานไม่ยอมสอนวิชาต่อสู้ผม แล้วผมจะใจอ่อนให้อภัยพี่ก็ได้ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ก่อนจะพาเพื่อนร่วมเกมที่ได้รู้จักกันอย่างสดๆ ร้อนๆ ไปหาอะไรลงท้อง
‘เสียตังค์อีกแล้ว โอ๊ย เจ้าเด็กน้ำยาทำความสะอาดหนังหัวนี่มันร้ายเกินอายุนัก!’
แชมพูเป็นลูกชายคนเดียวของบ้านที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับอะไหล่รถยนต์ขนาดใหญ่ ตั้งแต่จำความได้ เด็กชายก็คลุกคลีอยู่กับล้อรถสิบล้อซะแล้ว แชมพูจึงถูกเลี้ยงให้เติบโตมาอย่างดิบและเถื่อนตามประสาคนเป็นพ่อที่มีความเป็นช่างยนต์อยู่เต็มตัว ความจริงแล้วเด็กหนุ่มควรจะได้ใช้ชื่อที่ดูแมนกว่านี้ แต่ด้วยความที่ผู้เป็นย่าเข้าใจผิดว่าได้หลานเป็นผู้หญิง จึงตั้งอกตั้งใจคิดชื่อให้ออกมาหวานเต็มที่ จนเมื่อเขียนชื่อไปในใบเกิดแล้ว ผู้เป็นพ่อก็ตั้งใจจะเปลี่ยนชื่อลูกให้ดูสมกับเพศสภาพมากขึ้น แต่ก็ถูกขัดไว้ด้วยผู้เป็นย่าน้อยใจที่ลูกชายไม่ยอมตั้งชื่อหลานตามความตั้งใจของตน เรื่องทั้งหมดก็เลยตามเลย ไอ้เด็กหัวเกรียนหน้าเถื่อนคนนี้เลยมีชื่อเป็นน้ำยาสระผม ด้วยเหตุผลประการนี้นั่นเอง
ในความคิดของเฟี๊ยต แชมพูเป็นเด็กที่มีความสดใสร่าเริงอยู่มาก ถึงดูภายนอกจะเป็นคนขวางโลกอยู่ไม่ใช่น้อย ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะถูกเลี้ยงดูมาให้มีความแมนตามประสาลูกผู้ชาย แต่พอมาเจอกับเขา เจ้าเด็กนี่อาจจะเหมือนได้เจอพี่ชายอีกคน เพราะดูจากท่าทาง แชมพูก็ไม่ได้มีทีมหรือเพื่อนร่วมเกมเช่นเดียวกับเขา การมาเจอกับเพื่อนร่วมเกมที่ดูมีทีท่าจะไว้ใจได้อย่างเขา อาจจะทำให้เด็กชายรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น และร่าเริงไปตามประสาเด็กนั่นเอง
ตัวเขาเองก็เคยได้ยินหรือสัมผัสกับเกมออนไลน์มามาก แต่เกมเหล่านั้นก็เป็นเพียงเกมออนไลน์ในหน้าจอคอมพิวเตอร์เท่านั้น สิ่งหนึ่งที่เกมออนไลน์เสมือนจริงที่เขากำลังเล่นอยู่นี้มันต่างออกไปมากอย่างเห็นได้ชัด คือความเป็นชีวิตจริง เกมออนไลน์ในคอมมันก็เป็นแค่เกม เราอาจจะเล่นไป คุยโทรศัพท์ไป เบื่อก็ออก ไปหาอะไรอย่างอื่นทำก็ได้ แต่เกมนี้มันเหมือนชีวิตจริง เพราะเป็นเราที่ลงมือเล่น ไม่ใช่แค่ตัวละครในเกม เราต้องฝ่าฝัน ต้องคิด ต้องพิจารณา และผ่านมันไปด้วยตนเอง สิ่งหนึ่งที่ผู้เล่นทุกคนคงสัมผัสได้ แต่ไม่มีใครคิดจะพูดถึงกันเท่าไหร่ คือ “ความเหงา” เกมนี้มีวิธีการให้ผู้เล่นติดต่อกันไม่ยาก แต่เสียเงินมาก นั่นอาจจะเป็นสิ่งหนึ่งที่ผลักดันให้ผู้เล่นติดต่อกันน้อย วิธีที่ดีที่สุดคือ การร่วมเดินทางไปด้วยกัน แต่แน่นอน การจะร่วมมือไปด้วยกันได้นั้น ก็เหมือนการจับเสือหลายตัวมานอนเบียดในถ้ำเดียวกัน เพราะยังไงทุกคนก็คงจะมีเป้าหมายเป็นเงินรางวัลราคามหาศาลนั่น มิฉะนั้นแล้ว จะยอมมาเสี่ยงเหนื่อยกายเหนื่อยใจอยู่ทำไม ถูกไหม? แล้วเราจะมีเหตุผลอะไรที่จะพาคู่แข่งของเราเดินทางไปด้วยกัน ตัวเขาในเวลานี้นั้นยังมองไม่เห็นมี
“พี่ อร่อยอ่ะ ขอกินอีกจานได้ป่ะ” เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาถามเขาหลังจากฟาดสเต๊กไปจนหมดจาน
“ตลก คนนะไม่ใช่องค์กรการกุศล จะได้มารับเลี้ยงดูเด็กด้อยโอกาส อยากกินก็จ่ายเองดิ” เขาตอบ
“พี่แม่งขี้งกหวะ ไม่ไหวเลย” เด็กชายพูดไปยิ้มไป
“แล้วไอ้จานแรกที่อยู่ในท้องนี่มาจากไหน แหม่ พ่อคนใจกว้าง” เฟี๊ยตต่อปากต่อคำไปเรื่อยเปื่อย
“ไม่กินก็ได้ โหย ว่าแต่พี่จะเอายังไงต่ออ่ะ” แชมพูถามถึงแผนการณ์ในอนาคตของเขา
“พี่คิดว่าอีกประมาณ 2 วัน พี่ก็คงออกจากเมืองนี้แล้ว คงเดินทางเก็บการ์ดไปเรื่อยๆ หนะ ถ้าระหว่างทางมีโอกาสฝึกวิชาเพิ่ม ก็คงค่อยๆ เรียนรู้กันไป แล้วน้องหละ” เขาถามกลับ
“ผมก็คงฝึกวิชาตามที่พี่แนะนำที่นี่สักพักแหละพี่ หลังจากนั้นก็คงออกไปท่องโลกในเกม ผมอยากไปผจญภัยอ่ะ อยู่แต่ในเมืองเริ่มต้นนี่มันน่าเบื่อชะมัด” เด็กชายตอบ
“น้องวางแผนเรื่องการ์ด PC ไว้ยังไงบ้างเนี่ย เก็บได้กี่ใบแล้ว” เฟี๊ยตลอบถามในสิ่งที่ตนอยากรู้ ใช่ เขาอยากรู้มานานแล้วว่าผู้เล่นคนอื่นเขามีการ์ดกันไปถึงขั้นไหนกันแล้ว
“โอ๊ย พี่ ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องการเก็บการ์ดอะไรนั่นหรอก ผมว่ามันไม่มีใครทำได้หรอกพี่ เกมแบบนี้เขาต้องกั๊กไพ่ใบนึงไว้เป็นคีย์ของเกมอยู่แล้ว ถ้าไพ่เก็บกันได้หมดง่ายๆ บริษัทก็ล้มละลายตายพอดีสิพี่ ผมไม่แข่งด้วยหรอก เปลืองเวลา” แชมพูพูดความรู้สึกในใจออกมาอย่างเปิดเผย
‘นั่นสินะ เกมแบบนี้มันก็เหมือนเกมสะสมสติ๊กเกอร์ที่แถมมากับกล่องขนมที่เขาเคยเล่นตอนเด็กนั่นแหละ เจ้าของเกมต้องคอยคุมเกมอยู่แล้วว่าจะให้มีคนชนะหรือเปล่า เพื่อไม่ให้ขาดทุนกับเกมมากเกินไป แล้วถ้าเกมนี้ถูกกำหนดไม่ให้มีคนชนะแต่แรกอยู่แล้วหละ เขาจะทำยังไง?’ ชายหนุ่มคิดทบทวนอย่างเหม่อลอย เขาไม่เคยนึกถึงความจริงข้อนี้มาก่อนจนกระทั่งเพื่อนใหม่ของเขาเอ่ยขึ้นเมื่อครู่ ตาคู่หวานจ้องมองที่แก้วน้ำในมืออย่างไร้จุดหมาย ถ้าเกมนี้นี้กำหนดไม่ให้มีผู้ชนะตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เขาจะเล่นไปทำไม?
เขาแยกกับเด็กหนุ่มหลังจากเวลาเกือบล่วงเข้าสู่วันใหม่ เขาพูดคุยกับแชมพูอยู่นานมากๆ การแลกเปลี่ยนทัศนคติต่างๆ ในชีวิตทำให้เขารู้สึกว่าการได้เจอคนใหม่ๆ ก็ถือว่าเป็นเรื่องน่าสนุกอีกอย่างหนึ่ง เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเล่นเกมเครียดและจริงจังไปหรือเปล่า หลังจากที่เขาพบกับทรายและแชมพู เขาก็พบว่าการเล่นเกม ไม่ได้หมายความว่าต้องชนะเกมด้วยเสมอไป เขาตัดสินใจว่าเขาจะลองค้นหาเพื่อนใหม่ในเกมให้มากขึ้นเมื่อมีโอกาส ชายหนุ่มคิดว่าคนในเกมดูน่าคบหายิ่งกว่าคนในชีวิตจริงมาก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะระบบป้องกันการจำใบหน้าที่เป็นการรักษาความปลอดภัยเบื้องต้นของเกม ที่ทำให้ทุกคนพูดคุยกับอย่างสบายใจ เพราะไม่ว่าอย่างไร เมื่อกลับไปสู่ความเป็นจริงแล้ว เราก็จำหน้ากันและกันไม่ได้อยู่ดี นั่นแปลว่าถ้าเราไม่เปิดเผยข้อมูลส่วนตัวจนอีกฝ่ายสืบหาตัวเราเจอได้ เราก็สามารถระบายอะไรก็ตามกับเพื่อนในเกมของเราก็ได้ ตราบเท่าที่เราต้องการ
เมื่อเฟี๊ยตกลับมาถึงที่พักก็ทิ้งตัวลงที่นอนอย่างหมดแรง วันนี้แม้ว่าจะดูเป็นวันง่ายๆ สบายๆ วันหนึ่ง แต่เขาพูดได้เลยว่า วันนี้เป็นวันที่มีเรื่องให้คิดมากอีกวันนึงเลย
จากผู้แต่ง : ขอบคุณทุกกำลังใจเลยครับ ผมจะพยายามทำให้ดีที่สุดครับ โดยความตั้งใจตั้งแต่ต้นก็ตั้งใจว่าจะเป็นนิยายแฟนตาซี ความรักเลยอาจมาช้าหน่อย อย่าเพิ่งทิ้งกันไปซะนะครับ
ตอนที่ตุนไว้ก็ร่อยหรอ พยายามตุนใหม่เรื่อยๆ
ถ้าชอบก็ช่วยเมนท์ให้อ่านหน่อยนะครับ ผมรีเฟรชเข้ามาอ่านบ่อยมาก ยิ่งยาวยิ่งรักเลยครับ
การแต่งนิยายเป็นหนึ่งในความฝันของผมครับ
ขอบคุณทุกคนที่มีส่วนผลักดันให้ผมทำตามความฝันต่อไป :)
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ถึงคุณ mesomeo2 : เรียกลูกค้าให้หน่อย เดี๋ยวจัดโปรโมชั่นลดแลกแจกแถม อิอิ
ถึงคุณ saruttaya : ไฟต์ สู้ต่อไป อิอิ
ถึงคุณ patchylove : เฟี๊ยตไม่เอาอ่ะ ห้าห้า ใจร้ายเนอะๆ
ถึงคุณ igaga : ขอบคุณมากเลยครับ มาเมนท์ให้บ่อยๆน้า เป็นกำลังใจให้กันๆ
ถึงคุณ manassawee : ผมแต่งสนุกหรออออ เขินแล้วนะ ลอยๆๆๆ
ถึงคุณ tutankamen : เฟี๊ยต พ่อทุกสถาบัน 555
ถึงคุณ milky way : ทำไม อยากให้เฟี๊ยตเป็นรับล่ะครับ เฟี๊ยตต่อยมวยเป็นนะ 555
ถึงคุณ sinyou : อ่านคอมเมนท์คุณทีไร กำลังใจผมมาเต็มทุกทีเลยอ่ะ สู้วววววววววว
ถึงคุณ bulldog17 : ถูๆๆๆๆ
ถึงคุณ maiswifties : เฟี๊ยตต้องเก่งที่สวด เพราะผมอวย ห้าห้า
ถึงคุณ naneku : มาเม้นให้บ่อยๆน้า อิอิ
ถึงคุณ helpmiiz : ตอนนี้ยังมีตุนไว้ให้ลงได้ทุกวันครับ ต่อไปอาจต้องน้อยลง 555
ถึงคุณ jedi2 : ได้กำลังใจของทุกคนนี่แล่ะครับ ที่ทำให้สู้ต่อ เย่ๆ
ถึงคุณ sukaz : เด้กน้อยน่ารักน้า
ถึงคุณ august_may : สู้ต่อไปค๊าบบบบบบบ เย่ะ
ถึงคุณ aoihimeko : ผมอยากให้ลองคิดอีกแบบดูหนะครับ จะได้สนุกไปด้วยกัน ฮี่ฮี่
ผมดูดราม่าเนอะ ไม่เอาๆ จะไม่ดราม่าแล้ว เย่ะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
น้องแชมพู๊ววว คุณย่าตั้งชื่อได้เก๋ไก๋วาไรตี้มากจ้ะ
เฟี๊ยตถูกจุดประกายความคิดด้วยวิทยาศาสตร์ #ไม่ใช่ย์
จริงจังมากเกินไปไม่ดีนะจ๊ะ มันเครียด #เจอมากับตัวเอง
เฟี๊ยตจะออกเดินทางละเย้ ขอให้เจอการ์ดเท่ห์ๆน้าา
-
เตรียมออกเดินทางเฟี๊ยต ...... ลุย ลุย ลุย
-
เฟี๊ยตค่อยๆพัฒนาไปอีกก้าว หลังจากที่เคร่งเครียดกับการเป็นที่หนึ่งของเกมส์มานาน ก็มีความคิดที่เริ่มผ่อนคลายและอาจจะปลงลงบ้าง การเจอเพื่อนใหม่ในเกมส์ก็ทำให้เฟี๊ยตได้ข้อคิดใหม่ๆความคิดดีๆมาประยุกต์ใช้ต่อไป เลิศอ่ะ ชอบจุดนี้ของเฟี๊ยตที่คิดแนวทางใหม่ให้เกิดประโยชน์สูงสุดให้กับตนเองในหลายๆด้าน ทั้งในเกมส์และในโลกความจริง พูดง่ายๆเป็นคนฉลาดคิดนี่เอง ไม่รู้ที่คิดนี่ตรงกับที่คนเขียนต้องการสื่อรึเปล่า ฮ่าๆ แต่คนอ่านตีได้แบบนี้อ่ะ
# เขินนนนอ่ะ ยินดีมากเลยที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้คนเขียนมีกำลังใจ เย้ๆ สู้ๆต่อไปนะค่ะ หอบกำลังใจมาให้อีกหนึ่งกระบุง :-[ o13 :L2: :กอด1:
-
สนุกค่ะสนุกชมด้วยใจจริงไม่แสร้งแส เอ๊ยแสแสร้ง (มุขนี้อย่างแป๊กแต่อยากเล่น55)
นึกว่าแชมพูจะได้ไปด้วยกัน ^^
เฮียเตรียมออกเดินทางแล้ววว เก็บเกี่ยวประสบการณ์ สู้ๆนะฮ้าา >< ก๊ากๆ
คนแต่งสู้ๆรอตามอ่านอยู่เสมอมิเสื่อมคลาย
-
ตอนที่ 27 Training Time
เมื่อคืนที่ผ่านมาหลังจากที่เขาได้นั่งกินข้าวเย็นและคุยเล่นจิปาถะกับเพื่อนใหม่เกมนั้น เขาก็ได้แต่กลับมาครุ่นคิดถึงคำพูดที่บอกไปกับเด็กชายคนนั้นไว้
“อีกอย่างนะ ถ้าน้องยังเดินตามทางรอยเท้าคนอื่นไปเรื่อยๆ อะนะ น้องไม่มีวันเป็นที่หนึ่งได้หรอก พี่ไม่รู้หรอกว่าน้องมาเล่นเกมนี้เพราะอะไร แต่พี่มาเล่นเกมนี้เพราะพี่อยากชนะ พี่อยากเป็นที่หนึ่ง ถ้าน้องไม่คิดจะแตกต่าง น้องก็ก้าวข้ามผ่านผู้เล่นคนอื่นไปไม่ได้หรอก”
แล้วตัวเขาเองหละ ตัวเขาเองเก่งพอหรือยัง ถึงแม้ว่าเขาจะวัดระดับได้นักสู้ระดับ 5 ก็จริง แต่มันก็เป็นเพียงแค่ระดับตรงกลางจาก 10 อันดับเท่านั้น เขาไม่รู้อนาคตข้างหน้าเลยว่าจะต้องเจออะไรบ้าง ผู้เล่นที่เก่งกว่านี้ มอนสเตอร์ระดับที่สูงกว่านี้ ภารกิจที่ยากกว่านี้ ถึงวันนั้นเขาจะทำยังไง?
คำตอบของคำถามนี้ง่ายดายมาก คือ เขาต้องฝึกฝนเพิ่มนั่นเอง เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นปลาตายที่ลอยอยู่กับที่รอเวลาให้สายน้ำพัดให้พ่ายแพ้ไป เขาฝึกฝนได้ คนอื่นก็ฝึกฝนได้ แปลว่าถ้าเขาหยุดเมื่อไหร่ เขาก็กำลังเดินถอยหลังเท่านั้น เฟี๊ยตลุกขึ้นมาจัดตารางการฝึกฝนใหม่ทั้งหมด โดยตัดสินใจใช้เวลาช่วงสุดท้ายก่อนออกเดินทางในการฝึกฝนพัฒนาฝีมือให้ดียิ่งขึ้น โดยตั้งใจว่าจะใช้เวลาประมาณ 2 – 5 วัน แล้วแต่สถานการณ์ การฝึกของเขาแบ่งออกเป็น 3 อย่างหลักๆ คือ การฝึกทางร่างกาย การฝึกทางจิตใจ และการฝึกวิชาปรุงยา
เขาเรียกใช้การ์ด Promp Gym of Madam Yelli แทบตลอดทั้งวัน เขาเรียนรู้การพัฒนาศักยภาพกล้ามเนื้อแบบต่างๆ โดยเน้นไปที่การวิ่งเพื่อพัฒนาศักยภาพของปอดและหัวใจ ให้ระบบภายในทำงานได้ดียิ่งขึ้น อดทนยิ่งขึ้น ต่อสู้ได้นานมากขึ้น รวมไปถึงการฝึกเวทเทรนนิ่งเพื่อสร้างความแข็งแรงให้กล้ามเนื้อทั่วร่างกาย ชีวิตเขาตอนนี้มีแต่ฝึก ฝึก ฝึก และฝึก แขนเขาแทบจะด้านชาไปหมด เขาต่อยกระสอบทราย เตะกระสอบทราย ทำแบบเดิมซ้ำๆ ซ้ำๆ ให้ร่างกายเกิดการปรับตัว เกิดสันชาติญาณการต่อสู้ที่มากขึ้น เขารู้ดีว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีความสามารถทางด้านกีฬาเลย แต่เขาก็มั่นใจว่า ตราบใดที่เขาไม่ยอมแพ้ เขาจะต้องเก่งขึ้นอย่างแน่นอน
Promp Trainers of Madam Yelli สอนเทคนิคการต่อยมวยต่างๆ ให้เขามากมาย แต่เขาบอกได้เลยว่า เทรนเนอร์ในเกมนี้สู้พี่หมูไม่ได้สักนิด ทักษะประสบการณ์ในการต่อสู้อ่อนด้วยกว่าอาจารย์คนเดิมของเขาอยู่มาก ตอนนี้จึงน่าจะทำได้ดีในฐานะคู่ซ้อมของเขามากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม การฝึกต่อสู้เป็นเวลาหลายชั่วโมงต่อวันก็ทำให้ทักษะเขาพัฒนาอย่างเห็นได้ชัด เขาได้แต่อดทน อดทน และอดทน เขาใช้เวลาฝึกไม่ต่ำกว่า 8 ชั่วโมงต่อวัน ทุกครั้งที่เวลาเดินมาถึงช่วงท้ายของชั่วโมง เขารู้สึกได้ว่าร่างกายของเขาแทบจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ทุกครั้ง ถ้าด้วยแรงกายเพียงอย่างเดียวเขาคงจะเอาชนะการฝึกมหาโหดนี้ไม่ได้แน่ เขาซื้อ Promp Tonic of Madam Yelli (เครื่องดื่มชูกำลังของมาดามเยลหลี) มากินเพื่อฟื้นฟูแรงกายตลอดเวลาของการฝึก จากวันแรกที่เขาต้องกินมันทุกชั่วโมงๆ ก็ค่อยๆ ลดลงไปเรื่อยๆ ตามสมรรถภาพร่างกายที่แกร่งขึ้น ความสามารถทางกายและความสามารถทางจิตของผู้เล่นจะเพิ่มขึ้นสิบเท่าจากชีวิตจริง นั่นแปลว่า ผลของการฝึกฝนใดๆ จะส่งผลมากกว่าความเป็นจริงเมื่อนำมาใช้ในเกมเสมอ จนเมื่อเวลาเดินมาถึงวันสุดท้ายของการฝึก เขาก็ใช้เครื่องดื่มชูกำลังเพียง 2 ขวดเท่านั้นเพื่อชดเชยพลังงานของการฝึกฝนร่างกายตลอดทั้งวัน ร่างกายของเขาที่เข้ารูปอยู่แล้วด้วยขยันเข้าฟิตเนสอยู่ตลอด บัดนี้เริ่มเห็นเค้าโครงของมัดกล้ามเนื้อ เขากินอาหารเน้นโปรตีนตลอดเวลาที่เข้าโปรแกรมการฝึก ผลของความพยายามเริ่มเห็นเค้ารางขึ้นแล้ว
เฟี๊ยตยังใช้เวลาช่วงหัวค่ำจนเกือบล่วงเข้าวันใหม่ในการฝึกฝนสมาธิ และจิตใจอย่างเข้มงวด เขาศึกษาการนั่งสมาธิ และการกำหนดจิตอย่างจริงจัง ชายหนุ่มเรียนรู้การกำหนดจิตไปที่บริเวณใดบริเวณหนึ่งของร่างกาย ทั้งนี้เพื่อเป็นการรวบรวมจิตให้ไปอยู่ที่นั้นๆ เพื่อใช้ในการต่อสู้ ไม่ว่าจะเป็นการโจมตี หรือการป้องกันอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้น
จากที่เคยนั่งสมาธิได้เพียงครึ่งชั่วโมงกว่าๆ ตอนนี้เฟี๊ยตก็ฝึกสมาธิจนสามารถนั่งกำหนดสติและลมหายใจเลยเวลาหนึ่งชั่วโมงไปได้ไกลโข เขาพยายามกำหนดรู้เท่าทันจิตตัวเองอยู่เสมอในการใช้ชีวิต เวลากิน ก็กำหนดจิตอยู่ที่ปาก อยู่ที่ลิ้น ให้รู้ว่าเรากินอะไรลงไป เวลาเดิน ก็กำหนดจิตอยู่ที่เท้า ให้รู้ว่าเรากำลังเหยียบลงบนอะไร เขาสามารถติดตามความเป็นไปของร่างกายส่วนต่างๆ ได้อย่างรวดเร็วมากขึ้น จนนำมาประยุกต์ใช้ในการต่อสู้ได้เป็นอย่างมาก เมื่อจะต่อย จิตต้องรวมไว้ที่หมัด เมื่อจะถีบ จิตต้องรวมไว้ที่เท้า รูปแบบการต่อสู้ที่คิดเอง ลองเอง ทำเอง พยายามเอง ประยุกต์เองเหล่านี้ ไม่มีบอกเขาได้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะใช่หนทางที่ถูกหรือไม่ แต่เขาคิดว่า อย่างน้อย เขาก็ควรจะลองพยายามดู
เฟี๊ยตแบ่งเวลาในแต่ละช่วงของวันเพื่อแวะไปหาอาจารย์ย้งของเขา ปรึกษาถึงการปรุงยาตำรับต่างๆ เก็บไว้ โดยเน้นหลักๆ ไปที่การใช้ประโยชน์สำหรับเดินทาง รวมไปถึงการใช้ประโยชน์สำหรับต่อสู้ แต่ที่เน้นหนักที่สุดคงเป็นที่การปรุงยาสำหรับรักษาโรคต่างๆ ที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอภยันอันตรายใดๆ ผ่านเข้ามาบ้าง
ชายหนุ่มปรุง Dispersive Tetrodotoxin เก็บไว้ปริมาณมาก เพื่อใช้ในการเดินทางในเขตที่เขาคิดว่าอันตรายมาก เขาอาจจะป้องกันมอนสเตอร์ที่จะเข้ามาโจมตีไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ช่วยยื้อเวลาให้มันเป็นอัมพาตไปสักช่วงหนึ่ง ให้ตัวเขาเองมีเวลาพอจะคิดแผนรับมือ และจัดการมันลงให้สำเร็จ อีกตำรับหนึ่งที่เฟี๊ยตไม่ลืมที่จะเตรียมไปก่อนเหมือนกันคือ Citronella Oil ที่มีฤทธิ์ในการส่งกลิ่นรบกวนที่สัตว์ร้ายต่างๆ มักจะไม่ชอบและหนีไปจากทางเดินของเขาเสีย ถึงแม้ว่าเกมนี้จะต้องเจอกับมอนสเตอร์จนเป็นเรื่องปกติ แต่การกรองคู่ต่อสู้ออกไปบ้างก็คงจะดีไม่ใช่น้อย ในเวลานี้เขายังเดินทางคนเดียว การต่อสู้มากๆ ทำให้พลังกายพลังใจเขาถดทอย เขาอาจจะเพลี่ยงพล้ำได้ง่ายๆ กันไว้ดีกว่าแก้อาจจะเป็นหนทางที่ดีที่สุด เมื่อเวลาที่เขารู้สึกอยากเป็นฝ่าย “ล่า” ขึ้นมาบ้าง ถึงเวลานั้นค่อยว่ากันอีกครั้งแล้วกัน
ช่วงสุดท้ายก่อนการเดินทางจริงของเขานี้ ลุงย้งได้ถ่ายทอดความรู้ต่างๆ เกี่ยวกับการเดินป่าต่างๆ มากมายให้เขาอย่างไม่ปิดบัง โดยเฉพาะสันชาติญาณการเอาชีวิตรอดในป่าที่ถือได้ว่า เขายังอ่อนด้อยอยู่มากนัก อีกสิ่งหนึ่งที่อาจารย์ของเขาย้ำนักย้ำหนาให้เขาจำใส่ใจคือ "จงเอาชนะอุปสรรคด้วยปัญญา" ลุงย้งบอกกับเขาเสมอว่า ไม่มีอะไรในเกมนี้ที่ไม่มีจุดอ่อน ขอเพียงให้หามันให้เจอ และจัดการมันให้ตรงจุดเท่านั้น อย่าสู้อย่างไร้สมอง เพราะนั่นไม่ต่างอะไรกับการเอาแรงกายแรงใจไปโยนทิ้งอย่างเปล่าประโยชน์
ชีวิตของเขาในช่วงนี้วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอย่างดูน่าเบื่อ แต่แปลกที่ตัวเขาเองนั้นไม่ได้รู้สึกเบื่อสักนิด เขารู้สึกได้ว่า เขากำลังพัฒนาศักยภาพอย่างค่อยเป็นค่อยไป เขาแข็งแรงขึ้น อดทนขึ้น รวบรวมจิตได้ดีขึ้น จับจักระได้ไวขึ้น และยังมีตำรับยาเก็บไว้ในกระเป๋าอีกมากมาย เขาไม่รู้หรอกว่าผู้เล่นคนอื่นอยากจะเอาชนะเกมนี้ด้วยวิธีแบบไหน แต่ตัวเขาเองเลือกแล้วที่จะดำเนินเกมไปอย่างช้าๆ แต่ต้องมีประสิทธิภาพสูงสุด เขาอาจจะเป็นผู้เล่นที่โง่ที่สุดในเกมนี้ก็ได้ ที่มัวแต่เอาเวลามาฝึกวิชา ฝึกร่างกาย ฝึกจิตใจ ทั้งๆ ที่เกมก็บอกอยู่ว่าไม่มีความจำเป็นเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นี่เป็นหนทางที่เขาเชื่อ และถึงมันจะโง่ มันก็เป็นความ “โง่” ที่เขาเลือกเอง
5 วันของการฝึกหนักราวกับอยู่ในค่ายนรกของเขาผ่านพ้นไป ไม่มีใครบังคับ ไม่มีใครกดดันเขาทั้งสิ้น ทุกอย่างเขาทำเอง เขาจะต้องผ่านมันไปได้ด้วยตัวเอง ตั้งแต่วินาทีที่เขาบอกกับแชมพูว่า คนเราถ้าอยากเป็นที่หนึ่ง ก็ต้องรู้จักเลือกเส้นทางที่แตกต่างจากคนอื่นเขา วินาทีนั้นเองเสียงดังกล่าวก็ดังเข้าไปในใจของเขาด้วยว่า ไม่ว่าบทสรุปของเกมนี้จะเป็นอย่างไร เขาต้องพยายามให้ถึงที่สุด อย่างน้อย เขาจะได้ไม่ต้องหวนกลับมานั่งเสียใจเมื่อเวลาที่ตอนอวสานมาถึง
เวลา 09.00 น. ของวันที่ 14 ของการเล่นเกม The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ
ชายหนุ่มกำลังยืนอยู่หน้าป่าทิวสนที่เขาเคยมาที่นี่นับครั้งไม่ถ้วน เขาเคยมาที่นี่ และเดินย้อนกลับออกไปตลอด แต่วันนี้ เขาจะมาที่นี่ เพื่อพิชิตอีกฟากหนึ่งของผืนป่าแห่งนี้
“รอก่อนนะ เมือง February ทุ่งสนแห่งความหวัง เดี๋ยวเฟี๊ยตคนนี้จะตามเก็บไพ่ให้ครบทั้งเมืองเลย!” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองหนึ่งครั้งเป็นการเรียกกำลังใจ ก่อนจะหยิบเข็มทิศขึ้นมามองหาทิศที่จะมุ่งหน้าไปสู่เป้าหมายต่อไปตามปฏิทิน
‘นี่เป็นการเดินป่าคนเดียวครั้งแรกของเขา และมันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่นอน!’
จากผู้แต่ง : ตอนสุดท้ายของเมืองนี้แล้วครับ ตอนหน้าออกเดินทางแล้ว อิอิ พรุ่งนี้ไปผจญภัยกับเฟี๊ยตกันนะครับ แอบมาลงให้ก่อน เดี๋ยวจะไปประชุมนอกสถานที่ กลัวไม่มีเวลา เจอกันอีกทีพรุ่งนี้ดึกๆเลยค๊าบผม ^ ^
-
ออกเดินทางแล้ว เฮ่ :mc4: :mc4:
เชื่อว่าตัวละครคนต่อไปต้องรออยู่ในป่า 55
-
:o8: :-[ :impress2: แอบตามอ่านตอนลงได้ 24 ตอน แล้วตอนนี้ก็ติดงอมแงม นึกว่าตัวเองเล่นแรคนาร็อคอยู่ มันใช่ม้ายยยยย 5555 ชอบมากๆเลย อยากให้มาต่อทุกวันจริงๆนะ แม้พลอตเรื่องอาจะยังไม่ตีตลาด แต่ผมจะมาอ่านทุกครั้งที่ลงเลย อยากเจอพระเอกแล้วสิ พระเอกน่าจะเป็นคนชอบสู้ด้วยรึปล่าวน้าาา :hao3:
-
เคะน้อยยยย ออกเดินทางละเย้
ฝึกไปๆ เฟี๊ยตเริ่มโหดดุละเว้ยยย :m20:
-
เย้ เข้ามาตอนเช้าไม่คิดว่าคนเขียนจะอัพ โชคดีจริงๆ เฟี๊ยตฝึกหนักขึ้น เตรียมพร้อมเข้าเมืองต่อไปแล้ว ต่อจากนี้ต้องเข้มข้นขึ้นมากแน่ๆ คนอ่านคิดผิดใช่มั๊ยเนี่ยที่คิดว่าเฟี๊ยตเริ่มปลงลงกับการเป็นที่หนึ่งของเกมส์ มาบทนี้ที่ฝึกหนักก็เพราะเตรียมพร้อมรับมือกับอุปสรรค์ต่างๆให้ได้ อย่างที่อาจารย์ย้งบอก "จงเอาชนะอุปสรรคด้วยปัญญา" แต่เฟี๊ยตเป็นคนฉลาดคิด รอบคอบจริงๆนั่นแหละ ชอบจังค่ะประโยคนี้ " เขาอาจจะเป็นผู้เล่นที่โง่ที่สุดในเกมนี้ก็ได้ ที่มัวแต่เอาเวลามาฝึกวิชา ฝึกร่างกาย ฝึกจิตใจ ทั้งๆ ที่เกมก็บอกอยู่ว่าไม่มีความจำเป็นเลยสักนิด แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นี่เป็นหนทางที่เขาเชื่อ และถึงมันจะโง่ มันก็เป็นความ “โง่” ที่เขาเลือกเอง"
#สู้ๆต่อไปนะค่ะ (:
-
การเดินทางกำลังจะเริื่มต้นขึ้นแล้ว ดีใจที่เฟี๊ยตไม่หยุดนิ่ง มุ่งมั้นพัฒนาตนเอง เยี่ยมเลย
-
เฟี๊ยต สู้ๆ นะ o13
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้สนุกมากกกกกกเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคับสู้ๆ
-
ความคิดเฟี๊ยต สุดยอดไปเลย นี่ถ้าเป็นคนอื่นต้องหน้ามืดตามัวตามหาการ์ดอย่างเดียว
ไม่มีเวลามาคิดเรื่องฝึกฝนตัวเองเป็นแน่แท้ คงต้องใช้แต่การ์ดไม่คิดฝึกฝนตัวเองเพราะคิดว่าเป็นแค่เกม
เฟี๊ยต คิดรอบคอมดี มีการวางแผนในหลายๆ เรื่องไม่ว่าจะ เครื่องมือ ต่างๆ การนอน การกิน อุปกรณ์ต่างๆ ที่ขาดไม่ได้เลยก็เรื่อง ยารักษาโรค ต่างๆเรียกได้ว่าครบครันเลยทีเดียว
ว่าแต่ว่าเฟี๊ยตอยู่ในเกมครบ ห้าวันแล้วไม่ใช่หรอ(ที่ใช้ในการฝึกตัวเองอ่ะ) ตามหลักแล้วต้องกลับมาสู่โลกตวามเป็นจริง #ตามความเข้าใจ
จะเข้าป่าแล้ว #รอมานาน อิอิ
คงมีเรื่องประทุบใจอีกมากเลย ชิมิๆๆ
ก่อนจากกันวันนี้ ของฝากดวงใจอันน้อยๆ ไปให้
.
.
.
.
เอ้ยยยยย กำลังใจ จากหัวใจดวงน้อยๆ ส่งไปให้คนเขียน
เพื่อรวมเป็นแรงใจเขียนงานดีๆ ออกมาให้คนอ่านได้อ่านกัน
เจอกันใหม่ตอนหน้า ไปแล้ว ฮิปๆๆ
-
^
^
^
^
**เรื่องน่าประทับใจนะคับ***
บ่แม่น ประทุบใจ **ยิ้มเขิลๆ**
-
สนุกอ่าาาา
รู้สึกอยากเป็นตัวละครในเกมบ้าง ดูท่าน่าสนุก 555555
ถ้าพี่คนเขียนทำเกมนี้อย่าลืมเรียกนะคะ
บวกเป็ดค่าาา
-
เอ้า.....หน้าเดิน....เจอไร+แหลก
-
มารออ่านน
-
ออกเดินทางแล้ว เฟี๊ยตสู้ๆ
เฟี๊ยตนี่เป็นคนที่มีแผนการดีจริงๆ ทำอะไรคิดไว้ก่อนล่วงหน้า
รีบๆมาต่อน้า
ปล.ตอนนี้แอบสั้นง่ะ :mew2:
-
ในที่สุดก็จะได้ไปผจญภัยเค้าบ้างแล้ว ดีใจจัง :mew1:
แอบชอบชื่อน้องแชมพู 555 ตอนแรกนึกว่าจะมาเป็นพระเอกซะอีก(แบบว่าปลื้มเด็กกางเกงน้ำเงิน คริๆ)
ว่าแต่เฟี้ยตจะเพาะกล้ามไปรุกคนอื่นหรอ? ไม่ได้นะ เฟี้ยตต้องไปตามล่าหาพระเอกสิ!!! :o12:
เรายังลุ้นให้เฟี้ยตโดนจีบอยู่นะเออ :hao7:
ปล. เรา 26 แล้วค่ะ แก่แล้ว :heaven ยังรุ่นเดียวกันอยู่มั้ยคะ?
แต่หน้ายังพอแอ๊บเด็กได้อยู่นะ อยู่อังกฤษไปเที่ยวไหนก็ยังเนียนจ่ายราคาเด็กได้อยู่ โฮะๆ :mew3:
-
ออกเดินทางไวไว เผื่อจะเจอเนื้อคู่ หล่นกลางป่าก็ได้น่ะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มาเช็คชื่อรอก่อนเลยจ้า....
:)
-
มารออ่านนนนน เข้ามากดดูตลอดเบยว่าจะมาต่อเมื่อไหร่ จนแอบย้อนไปอ่านตอน 27 รอบที่ 3 จนแอบขัดใจที่ ตอนที่ 27 เหมือนจะสั้นกว่าตอนอื่นๆ :z3: :z3: :z3:
-
ตอนที่ 28 Flock of The Wolfs
เฟี๊ยตเดินตรงเข้าสู่ป่าทิวสนอย่างมุ่งมั่น มือขวากำเข็มทิศที่เล็งทิศทางไปทางทิศตะวันตกไว้อย่างดี ความตั้งใจของเขาคือ ใช้เวลาประมาณสามถึงห้าวันในการผ่านผืนป่านี้ไปให้ได้ เขาเลือกใช้การ์ด Culex Mosquito ในการออกลาดตระเวนไปรอบทิศ เพื่อจับเรดาห์ถึงสิ่งมีชีวิตที่ผ่านไปมา เขาจงใจต่อสู้กับมอนสเตอร์ที่ค่อนข้างเก่งเท่านั้น ด้วยความคิดที่ว่าการต่อสู้กับสัตว์ไปเรื่อยเปื่อยจะทำให้เปลืองพลังงานโดยใช่เหตุ การเดินทางในช่วงเช้าของวันนี้จึงค่อนข้างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะเขาเน้นการเดิน เดิน เดิน และเดิน เขตรอบๆ ชายป่านั้นยังไม่มีสัตว์ใดน่าสนใจโผล่มาให้เขาเห็นนัก อีกทั้งกำลังวังชาของเขาที่ค่อนข้างอยู่ตัว จึงทำให้ไม่ต้องหยุดพักบ่อย การเดินทางจึงรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว
ป่าทิวสนเป็นป่าไม้ที่อากาศไม่ร้อนอบอ้าวมากนัก ค่อนไปทางอบอุ่นไปถึงเย็นสบายมากกว่า ทิวทัศน์รอบด้านประกอบไปด้วยต้นสนสูงลิบลิ่ว สลับกับต้นหญ้าที่เรียงปกคลุมไปตามพื้น นานๆ เขาถึงจะเห็นต้นไม้ชนิดอื่นเข้ามาอยู่ในสายตาบ้าง การเดินทางเป็นไปอย่างค่อนข้างสบาย ด้วยอากาศที่ไม่ร้อนอย่างที่คิด ประกอบกับพื้นที่ซึ่งปกคลุมด้วยหญ้าต้นเล็กๆ ไม่มีต้นไม้รกระเกะระกะที่จะมาขัดขวางการเดินทาง การกำหนดทิศทางเป็นไปอย่างง่ายมากสำหรับการเดินทางในระยะนี้ เพราะเขายังไม่เจอสิ่งกีดขวางหรืออุปสรรคใดที่จะทำให้เขาต้องเบี่ยงเบนไปจากเข็มที่ตั้งไว้เลย เขาเพียงแต่มุ่งหน้าตรงไปทางทิศตะวันตกตามที่วางแผนไว้เท่านั้น หนทางเป็นไปอย่างเรียบง่ายกว่าที่เขาคิดไว้มากนัก
Citronella Oil ที่เขาฉีดไว้เพื่อป้องกันสัตว์ป่าจะเข้ามาทักทายนั้นออกฤทธิ์ดีเกินคาด เขาเจอแขกไม่ได้รับเชิญน้อยมากจนเหมือนว่าเดินอยู่ในเมืองมากกว่าในป่าเสียอีก แต่ก็มีบางครั้งที่เขาบังเอิญพบกับสัตว์ป่าอยู่บ้าง ซึ่งส่วนใหญ่จะเกิดจากเหตุที่ว่าเขาเดินย้อนไปทางใต้ลม ทำให้สัตว์เหล่านั้นไม่ได้ได้กลิ่นน้ำยาที่เข้าฉีดพรมไว้ อย่างไรก็ตาม การต่อสู้ก็ไม่ได้เกิดขึ้น เพราะเขาพบเพียงแต่กระต่ายป่าสองสามตัวกับกวางป่าอีกตัวเท่านั้น ชายหนุ่มได้แต่ปล่อยให้มันเหล่านั้นวิ่งหนีไป ดูจากท่าทางแล้วถ้าเก็บเป็นการ์ดคงได้ไม่เกินระดับ 3 เฟี๊ยตจึงที่จะให้มันอยู่ประดับธรรมชาติอย่างนี้ต่อไป ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงธรรมชาติในเกมก็ตาม
“The Portable Kitchen of Chef Trainee RELEASE”
เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดห้องครัวสำเร็จรูปออกมา หลังจากมานั่งพักบริเวณโขหินแห่งหนึ่งที่อยู่ในลานกว้างที่ค่อนข้างเปิดโล่งทิ้งตัวห่างจากต้นสนที่สูงตระหง่านออกไปราว 10 เมตร
เฟี๊ยตเลือกใช้เนื้อหมูสันคอสดสำหรับเป็นเมนคอร์สสำหรับมื้อนี้ เขาตัดสินใจเลือกทำอาหารเองในมื้อที่ไม่ได้เร่งรีบอะไร หลังจากที่เขาพบว่าของสำเร็จรูปที่ขายและสามารถเก็บเป็นการ์ดมีราคาแพงกว่าเหตุ เขาจึงไปดูราคาของสดที่ขายทั่วไป เฟี๊ยตถึงกับต้องกวาดซื้อมาอย่างมันมือ เพราะราคานั้นถูกกว่ากันมาก ชายหนุ่มที่ต้องอยู่หอคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว การทำอาหารเล็กๆน้อยๆกินนั้นถือเป็นเรื่องธรรมดามาก อีกอย่าง เขาคิดว่าการผัดๆ ทอดๆ หยิบจับอะไรในครัวไปเรื่อยเปื่อยก็ทำให้เขาอารมณ์ผ่อนคลายขึ้น
เขาหั่นหมูชิ้นหนาให้บางลงพอประมาณ กะน้ำหนักประมาณ 150 กรัม โดยใช้ชุดมีดและเขียงที่มีอยู่ในชุด ก่อนจะใช้ครกเล็กๆ มาตำพริกไทยดำให้แตกละเอียด ผสมกับอีกสองสหายที่เหลือ ได้แก่กระเทียมและรากผักชีที่เตรียมไว้ เฟี๊ยตทำอาหารไปก็ฮัมเพลงไปอย่างอารมณ์ดี หลังจากคลุกเคล้าเนื้อหมูกับเครื่องหมักพร้อมทั้งโรยซอสปรุงรสแล้ว ชายหนุ่มก็หันมาทำน้ำซอสสำหรับราดสเต๊กหมูของเขา โดยเลือกทำเป็นซอสพริกไทยดำสูตรเด็ดของเขา น้ำมันมะกอกเล็กน้อย ผสมกับน้ำสต๊อกหมู ซีอิ๊วขาว และซอสปรุงรส ชิมรสชาติจนพอดี โดยเผื่อให้เข้มกว่าที่ต้องการสักนิด ผสมแป้งข้าวโพดที่กระจายในน้ำเป็นที่เรียบร้อย ตั้งไฟจนแป้งเหลวใส ทำให้ซอสเข้มข้นขึ้น ดูหนืดขึ้นพอน่ากิน (ใช้แป้งข้าวโพดแค่นิดเดียวเท่านั้น ไม่งั้นเดี๋ยวจะหนืดเป็นราดหน้า ไม่อร่อย)
เตรียมเครื่องทุกอย่างเรียบร้อยก็นำเนื้อหมูลงย่างกับเตาย่างที่มีอยู่ในเครื่องครัวนั้นจนผิวดูกรอบและไหม้นิดหน่อยตามสไตล์ที่เขาชอบ จึงยกขึ้นจากเตา ราดน้ำซอสที่เตรียมไว้ เขาทำไปก็กลืนน้ำลายดังเอื้อกๆ ตามไปด้วย ทำเองยังอย่างกินเอง เก่งไม่ใช่เล่นนะเราเนี่ย ฮ่าฮ่า
สเต๊กสันคอหมูพริกไทยดำง่ายๆ แต่หรูหราในสไตล์ของเฟี๊ยต ถูกจัดขึ้นโต๊ะในภัตตาคารกลางป่า สตาร์ทเตอร์ ซุป สลัด ไม่มีสำหรับมื้อนี้ มีเพียงเมนคอร์สเป็นสเต๊กหนึ่งชิ้นที่เสิร์ฟพร้อมข้าวกล้องเหนียวนุ่ม ตบท้ายมื้อด้วยเลมอนญี่ปุ่นเป็นของหวาน หลังจากจัดการฟาดเรียบอาหารกลางวันฝีมือตัวเองเป็นที่เรียบร้อย เฟี๊ยตก็เอนตัวลงกับโขดหินในอยู่บริเวณนั้น ปิดตาลง ก่อนจะเอามือลูบท้องด้วยความสุขใจ
เขาเผลอหลับไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ แต่รู้สึกตัวอีกครั้งก็เพราะว่าได้ยินเสียงดังน่ารำคาญอยู่แถวๆ หู เขายกมือขึ้นปัดป้องตามสัญชาติญาณ ก่อนจะลืมตาตื่นขึ้นอย่างงัวเงีย เวลาผ่านไปเพียงชั่วอึดใจเดียว เขาก็ตั้งสติได้ แล้วพบว่าต้นตอของเสียงอู้อี้นั้นคือ เจ้ายุงรำคาญ ที่เขาส่งออกไปลาดตระเวนนั่นเอง เขาเริ่มรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล และเริ่มจับสังเกตในสิ่งที่เจ้าแมลงของเขาพยายามจะสื่อสารออกมาช้าๆ
ยุงเป็นสัตว์ที่มีความสามารถในการตรวจจับสิ่งมีชีวิต เนื่องจากยุงมีอวัยวะคู่หนึ่งเรียกว่า maxillary palps ซึ่งเป็นรยางค์ต่อออกมาจากบริเวณศีรษะที่มีความสามารถในการตรวจจับแก๊สคาร์บอนไดออกไซด์ซึ่งเป็นสารที่จะถูกขับทิ้งมาทางลมหายใจของสิ่งมีชีวิต ในขณะนี้ เจ้ายุงรำคาญของเขากำลังบินไปอย่างช้าๆ ตรงหน้าเขา แต่ทันทีที่มันเคลื่อนที่นั้น เกิดมีลักษณะเหมือนออร่าอ่อนๆ ลากไปตามการเคลื่อนที่ของมันด้วย คล้ายกับกำลังมองรอยปากกาที่เกิดจากการเขียนปากกาที่ไม่มีหมึกลงบนกระดาษฉะนั้น
“Twelve enemies are around here.” ตัวอักษรลากไปอย่างช้าๆ แต่เนื้อความข้างในกลับทำให้ใจเขาสั่นเร็วขึ้นอย่างหยุดไม่อยู่
“ศัตรูเป็นสัตว์ประเภทไหน”
“Wolfs”
ยังไม่ทันที่เขาจะอ่านคำตอบของลูกสมุนเขาจบดี เขาก็รู้สึกถึงจิตสังหารที่แผ่มาจากรอบทิศทาง ดูเหมือนคำตอบจะไม่จำเป็นแล้ว เพราะตอนนี้ แขกที่ไม่ได้รับเชิญต่างพาตัวเองออกจากบริเวณต้นสนที่อยู่ห่างออกไปมาเสนอหน้ากันเต็มไปหมด เสียงขู่กรรโชกดังขึ้นไม่น้อยอย่างคุกคาม
ตรงหน้าของชายหนุ่มปรากฏสุนัขตัวขนาดใหญ่ประมาณลูกม้าตัวย่อมๆ นี่คงเป็นหมาตัวที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตที่เขาเคยเห็น มิหนำซ้ำอาจจะใหญ่กว่าเสือบางตัวตามสวนสัตว์ที่เขาเคยเห็นซะอีก ลำตัวถูกย้อมไปด้วยสีน้ำตาลแดง ใบหูตั้งตรงขึ้น พวงหางยาวเรี่ยพื้นมีสีน้ำตาลผสมดำเช่นเดียวกับบริเวณลำตัว ส่วนลูกฝูงตัวอื่นต่างมีลักษณะเผ่าพันธุ์เช่นเดียวกัน เพียงแต่มีขนาดลดหลั่นกันไปตามลำดับ ความจริงภาพที่อยู่ในสายตาเขาตอนนี้จะเรียกได้ว่าเป็นภาพที่งดงามอยู่ไม่น้อย เพราะเจ้าสัตว์น่าขนที่ยืนอวดโฉมอยู่ตอนนี้มีความงามน่าหลงใหลอยู่ไม่ใช่เล่น ติดอยู่อย่างเดียวก็ตรงที่ว่า เจ้าภาพศิลปะเดินได้นี้กำลังแยกเขี้ยวโชว์ฟันขาวค่อนไปทางเหลือง จ้องมาทางเขาราวกับว่าเขาเป็นอาหารเที่ยงที่แสนโอชะฉะนั้น!
เขามีเวลาวางแผนไม่มาก คู่ต่อสู้เหล่านี้จะดูไม่น่ากริ่งเกรงเลย หากมีแค่เพียงหนึ่งหรือสองชีวิต แต่นี่พวกมันมีถึงสิบสอง นั่นแปลว่า ในขณะที่เขากำลังรับมือกับเจ้าตัวแรกที่พุ่งเข้ามา เขาก็จะเปิดช่องว่างให้กับคมเขี้ยวของตัวที่เหลือในฝูง ซึ่งเขาไม่อยากคิดเลย ถึงแม้จะเป็นแค่ความฝัน แต่การที่ร่างกายโดยฉีกเป็นชิ้นๆ ทั้งๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่คงจะดูไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่
จากรูปการแล้วเหตุการณ์คับขันนี่คงไม่ใช่ความบังเอิญเป็นแน่ เพราะเขาได้ฉีดสเปรย์ขับไล่สิ่งมีชีวิตไว้โดยรอบ นั่นหมายความว่า ถ้าพวกมันบังเอิญผ่านมาทางใต้ลม รูปขบวนควรจะมาเป็นกลุ่มในทิศทางเดียวกัน ไม่ใช่ล้อมรอบเขาอยู่เช่นอย่างนี้ เกมออนไลน์นี้ชักจะเหมือนจริงจนน่ากลัว ความจริงแล้วผู้เล่นไม่ได้มีความสามารถหรืออิทธิฤทธิ์อะไรยิ่งใหญ่ไปกว่าความสามารถของการ์ดเลย นั่นแปลว่า ถ้าในช่วงวินาทีชีวิตนั้น ผู้เล่นเรียกไพ่ออกมาไม่ทันการแล้ว ความตายก็อยู่ใกล้แค่นิดเดียว
เจ้าจ่าฝูงที่มีขนาดมหึมานั้นย่อลำตัวด้านหน้าลงเรื่อยไปกับพื้น ดวงตาดุดันคู่นั้นเจ้ามาที่เขาอย่างไม่ละสายตา ลูกน้องของมันที่อยู่ข้างๆ ย่อลงตามผู้เป็นหัวหน้า และเขาคิดว่าเจ้าพวกที่เหลือที่ล้อมรอบเขาอยู่ทางด้านข้างและหลังก็คงปฏิบัติไม่ต่างกัน ท่าทางแบบนี้ ใครก็ดูออกว่ามันกำลังจะพุ่งเข้ามาหมายจะเอาชีวิตเขาเป็นแน่ และเพียงชั่วอึดใจนั้น มัจจุราชหน้าขนก็สปริงตัวลอยขึ้นเหนือพื้นพุ่งตรงเข้ามาที่เขายืนอยู่อย่างรวดเร็ว คมเขี้ยวทั้งสิบสองมาดหมายจะขย้ำชายหนุ่มให้กลายเป็นมื้อเที่ยงนี้ให้จงได้!
จากผู้แต่ง : ตั้งแต่อาทิตย์หน้า อาจจะมาลงทุกวันเหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะครับ งานยุ่งมากเลย แต่งไม่ทันแล้ว ที่ตุนไว้ก็จะหมดแล้วครับ ขอโทษด้วยครับ T^T
ปล. ใครใจดีช่วยเมนท์หน่อย ใครใจดีช่วยเมนท์หน่อย อิอิ
ปูลู. ทำไมดูเหมือนหลายๆคนจะคิดว่าเฟี๊ยตเป็นเคะ พฤติกรรมมันบอกหรอครับ ไม่คิดว่าเฟี๊ยตเป็นเมะบ้างหรอ อิอิ
-
ถึงคุณ mesomeo2 : เฟี๊ยตออกเดินทางแล้ว อ่านเร็วๆๆๆๆ เฟี๊ยตจะบู๊ละะะ ว่าแต่เฟี๊ยตดูเหมือนเคะหรอ ห้าห้า
ถึงคุณ helpmiiz : ไปตื่นเต้นกับเฟี๊ยตเร็วๆๆๆ
ถึงคุณ sinyou : อ่านคอมเมนท์ยาวๆทีไรแล้วมีความสุขท๊วกทีๆๆๆ ตามลุ้นไปกับเฟี๊ยตนะครับ
ถึงคุณ manassawee : มาแล้วครับ มาต่อแล้ว มาอ่านเร็ว อิอิ
ถึงคุณ saruttaya : ลุ้นๆๆ ว่าเฟี๊ยตจะเจอครายย
ถึงคุณ mildmint0 : รอพระเอกไปก่อนน้าา อิอิ ผมงานยุ่งมากอ่ะ แต่พยายามจะลงให้ได้ทุกวันนะครับ ฮือ
ถึงคุณ august_may : ตอนต่อไปมาแล้ววววววววว
ถึงคุณ patchylove : เฟี๊ยตสู้วสู้ววววว
ถึงคุณ nemesis : ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆน้าาาาาา
ถึงคุณ bbellza : ปกติการนอนประมาณ 6 ชั่วโมงจะเข้า REM sleep ประมาณ 5 ครั้งครับ แต่วันนี้เฟี๊ยตตั้งใจจะนอนยาว 12 ชม.เลย จึงเข้า REM ประมาณ 10 ครั้ง ทำให้เวลาในเกมยาวนานเป็นสิบวันครับบบบ ลองกลับไปดูตอนที่เฟี๊ยตนอนได้นะครับ ผมแอบบอกไว้แล้วว่านอนยาว อิอิ
ถึงคุณ naneku : โหยยยยยยยยยยยยย จะดีหรอครับ เกมนี้ผมก็อยากเล่นอะ ให้ผมเล่นก่อน ห้าหา
ถึงคุณ tutankamen : จะได้บวกแล้วววววว
ถึงคุณ aoihemiko : ไม่สั้นนะ อิอิ ผมนับจำนวนคำทุกบทอ่ะ ใกล้ๆกัน อิอิ
ถึงคุณ fizz : เฟี๊ยตเหมือนเคะขนาดนั้นเลยหรอออออออ เฟี๊ยตอาจจะเป็นเมะกล้ามปูก็ได้นะ ห้าห้า ยี่สิบหกเอง ห่างกันแค่สามปีเองง
ถึงคุณ sukaz : เนื้อคู่อยู่หนายยยยย ตามหาๆๆ
ผมนับคำทุกตอนนะ อิอิ แต่ละตอนจะยาวใกล้ๆกัน อุอิ
เสบียงที่ตุนไว้จะหมดแล้ววววว ห้าห้า จะรีบแต่งตุนเพิ่ม
แต่ตอนนี้ป่วย เลยยังไม่ได้แต่งเพิ่มเลย เจ็บคอจะระเบิด ขอพักก่อนนะฮ๊าฟฟฟฟฟ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ประเดนคือเฟี้ยตมันเก่ง
เลยอยากให้มีหนุ่มเก่งกว่ามาสยบ :o8:
-
ตายแล้ว หมาป่าสิบสองตัวจะขย้ำเฟี๊ยตแล้ว
#ขอให้มีคนมาช่วยทัน
#ไม่งั้นก็กลายเป็นคร่อมแล้วเลียหน้าสะบัดหางประหนึ่งหมาบ้านเชื่องๆ
มันถูกกำหนดโดยคนอ่านไว้แล้วครับพี่ เฟี๊ยตต้องเคะะะ (แอคโค่)
-
ยังเก็บรายละเอียดดีเหมือนเคยนะคะเนี่ย :katai2-1: เอาเป็ดไปเลย #ปา(?)
ตัดได้ค้างเบาๆแหะ T T #จิ้นว่าหมาจะโดดใส่ละมีพระเอกมาห้ามทั้งฝูง #ห๊ะ #โดนเตะ
-
จบแบบค้างมากเลย
แล้วเฟี๊ยตจะเอาการ์ดตัวไหนมารับมือ
หรือว่าพระเอกจะออกมาช่วย
-
:serius2: :serius2:
ค้างไหม ค้างนะ เหมือนตอนพระเอก กับนางเอกในละครกำลังจะได้กันอ่ะ
คนดูกำลังลุ้น ในที่นี้ คนอ่านกำลังลุ้นสุดชีวิต แล้วๆๆๆๆๆ ก็ ตัดเข้าโฆษณา ติดตามชมตอนต่อไปวันพรุ้งนี้
อ๊ากกกกกกก ค้างงงๆๆๆๆ ให้ต่อสู้กับหมาป่าก่อนก็ไม่ได้ แอบงอล 555
ว่าแต่ว่าจะมีใครเข้ามาช่วยต่อสู้กับหมาป่าครั้งนี้ไหมน้อ แอบลุ้นอีกเหมือนกันนะ
หรือว่าการต่อสู้ครั้งนี้เฟี๊ยตจะลุยเดี่ยว ฮี่ๆๆๆ
ได้ข้าวผ่านคนแต่งไม่ค่อยสบาย ยังไงก็รักษาสุขภาพ ด้วยนะคร๊าบบบ
โอม เรื่องยุ่งๆ จงผ่านพ้นไป จะได้มีเวลามานั่งเขียนตุนไว้เยอะๆ ฮี่ๆๆๆ
-
เฟี๊ยตต้องเคะสิแม่บ้านแม่เรือน55 ผิด
สู้กับหมาป่าให้ได้เน้อเฟี๊ยตต
-
สวัสดีค่ะ น้องนักเขียนที่น่ารัก
อยากจะบอกว่า สไตล์นิยายเกมแนวๆนี้ ต้องมาประมาณนี้แหละค่ะ
คือค่อยๆปูเรื่อง ปูให้คนอ่านได้เห็นภาพ ได้เห็นโลกในเกมของน้องว่า ระบบการเล่นเป็นอย่างไร และเป้าหมายของเกมคืออะไร
แล้วค่อยมาขยายเนื้อเรื่องในแง่ความสัมพันธ์ของตัวละครใหม่ๆ เพื่อคนอ่านจะได้ไม่งงในเนื้อเรื่องที่จะดำเนินต่อไปในอนาคต
ถ้าถามก็บอกได้คำเดียวว่า ยอดมากเลยค่ะ และเนื้อหาก็ไม่ซ้ำกับใครด้วย (ต่อเนื่องด้วย ซี่งพี่เองยังทำไม่ได้เลย)
ว่ากันเรื่องภาษา และสำนวน การบรรยายทำได้ดี การสะกดคำ ดีมาก เท่าที่ผ่านมายังไม่สังเกตเห็นคำผิดนะ (อาจมีอ่านพลาดได้ เรื่องคำผิดต้องหลายๆตา จะดีสุด)
ก็ขอเป็นกำลังใจค่ะ เรื่องนี้แนวดี เพราะปกติเข้าบอร์ดนี้มา เรื่องส่วนใหญ่ ก็ไม่พ้นเรื่องเรทนั่นแหละ แต่เรื่องนี้มาแหวกแนว และปูเรื่องเริ่มต้นมาได้ดี
อยากจะบอกว่า นิยายวาย ไม่จำเป็นต้องเรทเสมอไป (แต่มีมาให้ชุ่มฉ่ำหัวใจ ไม่จำเป็นต้องชัดเจนเห็นภาพ เหลือพื้นที่ให้คนอ่านได้จินตนาการต่อ จะเริดกว่าเขียนบรรยายเป็นฉากๆเหมือนอยู่บนเตียงนะนั่น)
แล้วจะรอติดตามผลงานนะคะ
-
สู้ๆ
-
หมาป่าบุกซะแระ ถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วใครเป็นคนส่งมาล่ะ? โอ๊ยยเฟี๊ยตสู้ๆนะ
-
มาต่อไวๆนะคับกำลังมันเลย
-
เฟี๊ยตจะสู้ได้ไหม เอะหรือจะมีใครมาช่วยไหม
** ตั้งใจทำงานนะคะ **
-
พี่ใจดีนะเลยช่วยเม้นท์น้องทุกตอนที่ได้อ่าน อิอิ
ว่าแต่เฟี๊ยตจะใช้ทริกไหนในการต่อสู้นะ ลุ้นๆ เอ๊ะ....หรือจะมีคนมาช่วยแล้วร่วมเดินทางไปด้วยกัน
จะรอดูตอนหน้านะ
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะเดี๋ยวไม่สบายหนักจะแย่ :mew1:
-
รออ่านอยู่น่ะค่ะ สู้ๆค่ะ o13
-
เม้นๆดันๆ
คิดถึงพี่คนเขียน ฮ่าๆๆๆ
ยิ่งอ่านยิ่งอยากให้มีเกมแบบนี้ จะรีบเสนอตัวไปเล่นอย่างว่องเลยยย
บวกเป็ดๆๆ
-
ตอนที่ 29 SOS
“Dispersive Tetrodotoxin Spread!”
เฟี๊ยตหยิบขวดยาทรงชมพู่ขนาดเล็กออกจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะเขวี้ยงลงพื้นจนภาชนะแก้วแตกกระจาย ปลดปล่อยน้ำยาสีเหลืองอ่อนสู่บรรยากาศภายนอก พิษจากปลาปักเป้าที่อาจารย์ของเขาย้ำนักย้ำหนาว่าสำคัญมาก ขณะนี้พุ่งออกจากตัวเขาในลักษณะบาเรียทรงกลมคล้ายลูกบอลที่ขยายขนาดออกไปปกป้องเขาอย่างรวดเร็ว สวนทางกับเจ้าเพชฌฆาตทั้งสิบสองที่กระโดดสวนเข้ามาอย่างประสงค์ร้าย ทันที่ที่ศัตรูของเขาสัมผัสกับพิษที่เขาปล่อยออกไป เจ้าสัตว์หน้าขนก็หยุดการเคลื่อนที่ลงอย่างฉับพลันทั้งๆ ที่ยังคงแยกเขี้ยวเหลือกตาหลอกหลอนอยู่อย่างนั้น เพชฌฆาตที่หมายจะเอาชีวิตเขา บัดนี้แน่นิ่งไปราวกับเป็นอัมพาต ร่วงหล่นตกลงมาจากอากาศทั้งๆ ที่ยังก้าวกระโจนไปไม่ถึงที่หมายที่ตั้งใจไว้ นอนล้อมรอบเขาอย่างหมดสภาพทั้ง 12 ตัว
“คุกทราย!”
เฟี๊ยตไม่ปล่อยโอกาสให้ผ่านไปอย่างไร้ค่า ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจนักว่าพิษของปลาปักเป้านั้นจะมีอานุภาพรุนแรงและยาวนานแค่ไหน ถึงแม้ว่าจะเห็นอาจารย์ของเขาเรียกใช้อยู่บ่อยครั้ง แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาหยิบมันมาใช้ในการต่อสู้ด้วยตนเอง ชายหนุ่มรีบสั่งการโกเลมทรายที่ถูกปลดปล่อยจากการ์ดออกมาแฝงกายอยู่รอบตัวเขาอยู่แล้วเพื่อป้องกันสถานการณ์ฉุกเฉินในขณะที่เขางีบหลับ ทันทีที่สิ้นคำสั่ง เม็ดทรายปริมาณมหาศาลก็พุ่งมารวมตัวห่อหุ้มที่เหล่าศัตรูของเขาแต่ละตัว หมาป่าในขณะนี้ถูกอัดแน่นด้วยเม็ดทรายจนมองคล้ายเป็นรูปปั้นสุนัขขนาดใหญ่ ก่อนที่ทั้งสิบสองตัวจะเคลื่อนที่ลอยตัวมารวมกันอยู่ตรงหน้าเขา และถูกทรายที่ยังเหลืออยู่อัดแน่นบรรจุพวกมันทั้งฝูงรวมกันกลายเป็นก้อนลูกบาศก์ทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดยักษ์ลอยอยู่ในอากาศตรงหน้าเขา
ชายหนุ่มเกร็งจิตไปที่มือขวาอย่างแน่วแน่ แขนของเขาร้อนไปด้วยจักระที่อัดแน่น เท้าทั้งสองข้างเหยียบติดอยู่กับพื้นอย่างมั่นคง ไหล่ซ้ายค่อยๆเกร็งเพื่อเป็นจุดหมุน ก่อนจะปล่อยหมัดขวาที่อัดแน่นไปด้วยพลังกายและพลังจิตไปที่ลูกบาศก์ทรายนั้นอย่างเต็มแรง พลังโจมตีพุ่งเข้าสู่คู่ต่อสู้ของเขาอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย ยิ่งถูกบีบอัดด้วยของแข็งในที่แคบๆด้วยแล้ว ไม่รู้ว่าความรุนแรงจะเพิ่มขึ้นทวีคูณขนาดไหน
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม
เรียกระเบิดดังลั่นบริเวณโดยรอบ ด้วยคุกทรายไม่อาจทนทานการโจมตีจากหมัดของเฟี๊ยตได้ ก้อนลูกบาศก์ยักษ์แตกระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ พร้อมกับขณะเดียวกันที่การ์ดสีน้ำตาลอ่อนที่พุ่งเข้ามาสู่มือเขาอย่างรวดเร็ว
ชื่อ Flock of The Wolfs (ฝูงหมาป่า) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 6 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้หรือหาอาหาร
‘ให้ตายเถอะ ตึงมือขนาดนี้ยังแค่ระดับ 6 ไม่อยากจะคิดว่าถ้าเจอถึงขั้นระดับ 10 จะเป็นยังไง ไม่อยากคิดว่าจะรอดจนถึงจบเกมไหมเนี่ย’ ชายหนุ่มบ่นในใจ
‘ไบเบิ้ล ป่าแถบนี้มีแหล่งน้ำบ้างหรือเปล่า’ เขาเอ่ยถามขึ้นในใจ
“ในระยะ 5 กิโลเมตรออกไปจากตัวนายท่านนี้ มีแหล่งน้ำเพียงแหล่งเดียว เป็นบ่อน้ำผุดขนาดค่อนข้างใหญ่ บริเวณนั้นมีสัตว์ป่าชุกชุมมาก เนื่องจากเป็นสถานที่ที่สัตว์ส่วนใหญ่ต้องลงมากินน้ำทุกๆ วัน นายท่านจะมีโอกาสพบมอนสเตอร์ต่างๆ ได้หลากหลายกว่าบริเวณอื่น ถ้าต้องการเห็นภาพแผนที่ นายท่านต้องเปลี่ยนไบเบิ้ลกลับเป็นหนังสือก่อน จึงจะสามารถแสดงภาพได้” เพื่อนคู่ใจเขาเอ่ยตอบ
“The Seedling Bible RELEASE”
ทันที่ที่เขาสั่งการ ตุ้มหูรูปหนังสือของเขาก็กลายร่างกลับมาเป็นไบเบิ้ลคู่ใจของเขา หนังสือพลิกเปิดไปที่หน้ากลาง พร้อมแสดงแผนที่พื้นที่แถบนั้นอย่างคร่าวๆ โดยครอบคลุมพื้นที่ประมาณ 10 ตารางกิโลเมตร
เฟี๊ยตกวาดตามองแผนที่อย่างพิจารณา เขาพบว่าพื้นที่ในช่วงการเดินทางวันแรกของเขาน่าจะยังแห้งแล้งไปด้วยแหล่งน้ำ เพราะอย่างที่ไบเบิ้ลบอก พื้นที่บริเวณหลายตารางกิโลเมตรล้อมรอบตัวเขาขณะนี้ มีแหล่งน้ำเพียงแหล่งเดียวคือ บ่อน้ำผุดดังกล่าว แต่เมื่อผ่านการเดินทางช่วงนี้ไปแล้ว จะพบแม่น้ำขนาดใหญ่ขวางหน้าอยู่ ซึ่งน่าจะตัดปัญหาเรื่องน้ำดื่มไปได้ แต่อีกอย่างที่เขาลืมคิดไปเสียสนิทคือ เขาจะข้ามแม่น้ำสายนี้ไปได้อย่างไร เพราะดูจากขนาดก็ไม่ได้เล็กเลยสักนิด
“คงมีสะพานให้เดินข้ามไปหละน่า ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดกับตัวเองอย่างติดตลก ทั้งๆ ที่ในใจก็รู้สึกว่ามันไม่น่ามีหรอก นี่มันแม่น้ำในเกมแห่งความฝัน ไม่ใช่เจ้าพระยาเมืองฟ้าอมรสักหน่อย
ชายหนุ่มตัดสินใจที่จะไม่แวะไปที่แหล่งน้ำผุดดังกล่าว ทั้งๆ ที่ระยะทางไปเบี่ยงออกจากเส้นทางที่เขาต้องผ่านไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น ด้วยเหตุผลว่า เขายังไม่พร้อมมอนสเตอร์เลเวลสูงๆ ในเวลานี้ เขายังมีฝีมือไม่ถึงจะต่อกรด้วยประการหนึ่ง และอีกอย่างหนึ่งคือเขาอยู่ตัวคนเดียว ถ้าพลาดพลั้งอะไรไปแล้วก็แปลว่าเกมจะจบทันที เฟี๊ยตเริ่มมองเห็นถึงความสำคัญของเพื่อนร่วมทางเพิ่มมากขึ้นเป็นลำดับ
‘บางที อาจจะต้องหาเพื่อนร่วมทางจริงๆ จังๆ สักคนแล้วมั้งเนี่ย ผจญภัยคนเดียวที่ไม่เข้าท่าเลยแฮะ หัวเดียวกระเทียบลีบชะมัด’ ชายหนุ่มโคลงหัวน้อยๆ พลางจัดการเก็บไพ่เข้าที่เรียบร้อย ก่อนจะตัดสินใจมุ่งหน้าออกเดินทางต่อหลังจากคิดได้ว่าตนพักมาจนพอใจแล้ว
การเดินทางช่วงบ่ายของเขาเรียกได้ว่าลำบากขึ้นพอสมควร ด้วยลักษณะภูมิประเทศที่เริ่มมีความซับซ้อนมากขึ้นกว่าช่วงเช้าของการเดินทาง จากป่าสนที่มีแต่ทุ่งหญ้าเขียวขจีปูเป็นทางเดินราวกับสวนหลังบ้านนั้น บัดนี้เริ่มเห็นเค้าโครงความเป็นป่าอย่างแท้จริง หินระเกะระกะมากมายตามทางเดินที่ทำให้เขาต้องอ้อมบ้าง หลบบ้าง ปีนบ้างไปตามเรื่องตามราว แถมในบางช่วงภูมิประเทศก็สูงชันขึ้นจนทำให้เขาต้องออกแรงในการต้านแรงโน้มถ่วงมากขึ้น และในบางครั้งก็ลาดต่ำลงกว่าปรกติ ซึ่งถึงแม้จะทำให้การเดินฝ่าไปนั้นใช้แรงน้อยลงก็จริง แต่ก็ต้องใช้ความระมัดระวังมากขึ้น เพราะอาจจะพลัดกลิ้งลงไปตามทางอย่างไม่ยากเย็นนัก (ที่พูดได้เพราะเกือบกลิ้งเป็นลูกขนุนมาแล้วครั้งหนึ่ง)
“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงเรียกของชายนิรนามขอความช่วยเหลือดังลั่นมาจากบริเวณที่ใกล้ไม่ไกลออกไปจากเขานัก เฟี๊ยตกวาดตามองไปรอบๆ อย่างสงสัยและจับทิศทาง นั่นเป็นเสียงคนแน่ๆ เขามั่นใจว่าหูเขาไม่ได้ฝาดไปด้วยความเหนื่อยอ่อน
“The Fatty Sparrow RELEASE”
เขาเรียกใช้การ์ดกระจอกลงพุงบินขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็วเพื่อหาตำแหน่งของเสียงร้องขอความช่วยเหลือ และประเมินถึงสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ทันทีที่ตัวของเขาพื้นยอดต้นสนที่สูงตระหง่านเหล่านั้น สายตาของเขาก็พลันพบกับงูตัวหนึ่งที่ระยะห่างออกไปราว 300 เมตร ท่าทางของมันดูเหมือนกำลังจะจัดการเหยื่ออันโอชะให้สิ้นซาก ร่างที่เต็มไปด้วยเกล็ดมันมะเมื่อมสลับสีขาวกับดำไล่ไปราวกับทางม้าลายที่มีชีวิตฉะนั้น ส่วนหัวสีดำปนเทาเผยถึงนัยน์ตาอสรพิษที่ประกาศความมุ่งร้ายมาอย่างอาฆาต
เฟี๊ยตไม่ใช่คนกลัวสัตว์เลื้อยคลาน และงูตัวนั้นจะไม่น่ากลัวสักนิดถ้ามันเป็นแค่งูธรรมดาตัวหนึ่ง แต่ภาพที่ปรากฏชัดอยู่ในสายตาเขาตอนนี้คือ เจ้ามฤตยูร้ายตัวนั้นกำลังชูหัวอยู่สูงจากพื้นดินร่วม 20 เมตร!
พระเจ้าช่วย! น้ำลายของเขาแห้งผากอย่างรู้สึกได้ ความรู้สึกเยียบเย็นไปตั้งแต่หัวจรดเท้า ความกลัวกำลังกลืนกินเขาอย่างไม่อาจหยุดยั้ง นี่มันปีศาจจากยุคดึกดำบรรพ์ชัดๆ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เสียงกรีดร้องแสดงความเจ็บปวดอย่างน่าทรมานเรียกสติเขากลับมาอีกครั้ง เขาสั่งให้นกกระจอกของเขาบินตรงเข้าสู่เหตุการณ์ทันที ใจเขาสั่นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เกมนี้มันไม่เหมือนเกมออนไลน์เลยสักนิด เกมอื่นๆ เล่นแย่ยังไงแค่ตายมันก็จบ ไม่เจ็บ ไม่ปวด แต่เกมที่เขากำลังฝ่าฝันอยู่นี้มันคือความจริงที่เกิดขึ้นในหัวของเขา ความเจ็บปวดทุกอย่างมันมีอยู่จริง และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกเลยที่มนุษย์ทุกคนจะกลัวกับความเจ็บปวดที่ไม่อาจจัดการได้
เขาจะเอาชนะเจ้างูยักษ์นั่นได้หรือเปล่า เขาไม่รู้ แต่ที่รู้คือ ที่นั่นมีชีวิตหนึ่งกำลังรอให้เขาไปช่วยเหลืออยู่ เขาต้องไป ไม่ว่าจะมีอะไรรอเขาอยู่ข้างหน้าก็ตาม!
จากผู้แต่ง : สภาพโทรมมาก ป่วยได้สะเทือนใจสุดๆ น่าเบื่อที่สุดในโลก T^T
คอมเมนท์ของนักอ่านจะทำให้นักเขียนมีความสุข และอาจจะหายป่วยเร็วขึ้นก็เป็นได้ 555
-
ถึงคุณ dragonassist : ต้องรอดูว่าเฟี๊ยตจะยอมให้สยบหรือเปล่า อิอิ
ถึงคุณ mesomeo2 : ดูซิ๊ ว่าสุดท้ายเฟี๊ยตจะเป็นอารายยยยย
ถึงคุณ nearrefa : จงใจตัดให้ค้าง อิอิ แกล้งคนอ่าน
ถึงคุณ milky way : ไม่ปล่อยให้ค้างนาน มาต่อละ อิอิ
ถึงคุณ bbellza : มาแล้ว มาต่อแล้ววววววว ไม่ค้างแล้วนะ มาอ่านเร็วๆๆ
ถึงคุณ manassawee : เฟี๊ยตมีกล้ามด้วยนะ แม่บ้านแม่เรือนเลยหรอ ห้าห้า
ถึงคุณ heangsure : ขอบคุณมากเลยครับ อ่านคอมเมนท์นี้แล้วรู้สึกดีมากเลย ยิ้มออกเลยครับผม :)
ถึงคุณ tutankamen : สู้วววววววว
ถึงคุณ august_may : เฟี๊ยตสู้วแล้วววววว
ถึงคุณ nemesis : ผมเห็นรูปใต้เมนท์บ่อยๆ ผมก็มีแอบเขินนะเนี่ย 55
ถึงคุณ helpmeiiz : มาติดตามต่อเลยครับบบ อิอิ
ถึงคุณ aoihemiko : เม้นทุกตอนเลยนะครับบบบบ มาต่อแล้ววว
ถึงคุณ minerey : มาแล้วค๊าบบบบบ
ถึงคุณ naneku : โหยยยยยย ลองอ่านไปเรื่อยๆนะครับ อาจจะไม่อยากเล่นก็ได้ อิอิ
ขอบคุณทุกคนมากเลยครับสำหรับคอมเมนท์ ผมไม่บอกหรอกว่าผมแอบรีเฟรชหน้าจอมาอ่านคอมเมนท์วันละหลายรอบเลย อิอิ
ใครไม่เม้น เม้นเลยยยยย
:katai4: :katai4: :katai4:
-
คนแต่งหายป่วยไวไวนะคะ : :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเกือบสองวันได้อ่านสองตอน เย้ๆ อ่านไปตื่นเต้นไปว่าเฟี๊ยตจะเป็นยังไงต่อไป สนุกจริงๆค่ะ นึกว่าเฟี๊ยตจะเป็นอะไรไปซะแล้วเห็นชื่อตอนว่า SOS ที่ไหนได้เฟี๊ยตจัดการกับหมาป่าได้ทีเดียวหมด 12 ตัว เพราะว่าเฟี๊ยตรอบคอบเตรียมแผนการไว้ก่อนหลับถึงเอาการ์ดออกมาใช้คุ้มกันเวลาหลับ ไม่งั้นอาจม่องเท่งกลายเป็นอาหารให้กับหมาป่าแน่ อ้อ คนเขียนมีเรื่งสงสัยค่ะ เรื่องแรกหมาป่า 12 ตัวพอกลายเป็นการ์ดแล้วได้แค่การ์ดเดียวแล้วพอ้รียกใช้ก็จะมีหมาป่าออกมาทั้ง 12 ตัวแบบนี้รึป่าวค่ะ หรือเป็นแบบอื่น เรื่องที่สองถ้าคนที่เล่นเกมส์เกิดต่อสู้แล้วตายนเกมส์จะกลับมาเล่นเกมส์ได้มั๊ยค่ะ แล้วถ้ากลับมาได้จะต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่หมดเลยรึป่าว 555 วันนี้ยาวหน่อย สงสัยเยอะจัด
ปล.กินยา พักผ่อนเยอะๆ กินน้ำมากๆ จะได้หายป่วยไวๆ สู้ๆนะค่ะ ขอให้หายป่วยไวๆ วันนี้ก็ยังขนกำลังใจมาให้อีกหนึ่งกระบุง (: :call: :L2::กอด1:
-
วันนี้มาลงดึก นะคับฝแต่ไม่เป็นไรอ่านก่อนนอนพอให้ฝันดี 555
การต่อสู้ครั้งนี้ผ่านมาด้วย ไหวพริบอันฉลาด ของเฟี๊ยต ล้วนๆ ฮี่ๆ
ว่าแต่ว่า คนที่ต้องการขอคว่มช่วยเหลืออยู่ตอนนี้ จะเป็นคนที่กำลังตามหาอยู่หรือเปล่าน้า #แต่ส่วนตัวยังไม่อยากให้เป็นคนที่ใช่นะ ไม่มีเหตุผล ฮี่ๆๆๆๆๆ
รออ่านตอนต่อไปว่าเฟี๊ยต จะช่วยฆ่างูตัวนี้ เพื่อรักษาอคกหนึ่งชีวิตในเกมทันหรือเปล่า
ถึงคนเขียน ---กินยาแล้วก็นอนพักเยอะๆๆๆๆ นะคับ เป็นห่วง
-
เฟี๊ยตเก่งน่ะ จัดการหมาป่าได้อย่างสบายๆ
แอบสงสัยว่าหมาป่าหลายตัวแล้วได้การ์ดแค่ใบเดีวเองเหรอ
-
แอบมาดูๆ ทุกๆ 2 ชม ในที่สุดก็มาต่อ ดีใจเนื้อเต้น แต่หมาป่าตายง่ายไปหน่อยยยย งูตัวนี้จะระดับไหนเน้อออออ :-[
-
เฟี๊ยตโหดง่ะ
ตอนแรกเห็นชื่อตอนแล้วแอบคิดว่าเฟี๊ยตจะขอความช่วยเหลือเองซะอีก ที่ไหนได้ หมัดเดียวจอด :-[
น้องงูววววว์ ตัวโตอย่างนี้น่าเอาไปเลี้ยง #โดนรัดตายก่อนละม้างงง
-
โอะโอ พี่คนเขียนป่วยหรอ
หายไวๆๆๆๆ :o12:
เฟี๊ยตจะหาเพื่อนร่วมทางหล่อๆได้ไหมน้าาา อิอิ
-
กำลังจะได้เพื่อนร่วมทางซินะเฟี๊ยต หรือนี้จะเป็นโชคชะตาฟ้่ลิขิต ฮิฮิ
คนแต่งหายป่วยไวไวนะคะ ดูแลสุขภาพด้วยค่ะ
-
:mew2: รักษาสุขภาพนะครับ
-
นิยายวายแนวเกมออนไลน์ เพิ่งเคยเจอเรื่องแรกเลยนะคะ
สำหรับเนื้อเรื่องโดยรวมถึงว่าอยู่ในระดับที่ดีเลยที่เดียวนะคะ
เราชอบอ่านนิยายแนวเกมออนไลน์ทั้งหลายอยู่แล้วด้วย
สู้ ๆ นะคะ เอาใจช่วย
-
เป็นการต่อสู้ที่ฉลาดมากเฟี๊ยตแถมยังทำให้ได้การ์ดเพิ่มอีก
ว่าแต่ใครกันนะที่ร้องให้ช่วย??? รึว่าน้องแชมพู (เดาไปงั้นแหละ)
คงได้เพื่อนร่วมทางมาเพิ่มแหละ
รอตอนหน้าอยู่นะ :mew1:
ปล.เราเองตอนนี้ก็เป็นหวัด แต่คนแต่งก็ต้องรักษาตัวให้หายเร็วๆนะ
ปล.2 ว่าเราเม้นท์ทุกตอนงั้นคราวหน้าจะอ่าน 3 ตอนต่อหนึ่งเม้นท์ละกัน :mew5: (เค้าล้อเล่น อิอิ)
-
มาติดตามต่อแล้วค่ะ ไม่ได้เข้าแป๊บเดียว มีให้อ่านหลายตอนเลย :katai2-1:
เฟี๊ยตนี่เก่งจริงๆ จัดการหมาป่าได้ทั้งฝูงเลย แต่ว่าไอ้งูยักษ์ใหญ่นี่ท่าทางน่ากลัวมากนะ จะจัดการยังไงล่ะเนี่ย...
เฟี๊ยตสู้ๆ คนแต่งสู้ๆ 5555555+
-
เย่เข้ามาอ่านรวดเดียว 29 ตอน
สนุกมากค่ะ เก็บเข้าบุ๊คมาร์กทันใด
ดีใจที่ได้อ่านแนวแฟนตาซี แบบเท่ๆในนี้
ยื่นไพ่สมัครเป็นแฟนคลับเฟียต ^^
-
เพิ่งได้มีโอกาสเข้ามาอ่านฮะ
เนื้อเรื่องน่าสนใจ และน่าติดตามมากกกกกกก
สามารถอ่านตามไปได้เรื่อยๆ มีข้อคิด และหลักการใช้ชีวิตแฝงอยู่เยอะแยะไปหมด
ขอปรบมือให้คนแต่งนะฮะที่คิด และเขียนเรื่องออกมาได้น่าสนใจมาก
มาออกเสียงอีก 1 ว่ารออ่านอยู่ อาจไม่ค่อยได้เม้นท์เท่าไหร่เพราะถ้าตัดสินใจตามอ่านแล้ว
แสดงว่าเรื่องนั้นผ่านการกรองรอบแรกไปแล้ว ^_^
เกรงว่าคนแต่งจะน้อยในเลยมาออกเสียงให้ฟังก่อน
ทราบว่าไม่สบาย ขอให้หายป่วยไวไวนะฮะ
ปล. ที่คิดว่าเฟียตน่าจะเป็นเคะเพราะบรรยายไว้ว่าขนตางอนยาวอ่ะนะ
-
ยังไม่อ่านแต่แวะเข้ามาให้กำลังใจครับ สู้ๆนะ
-
ตอนที่ 30 The Victims
“The Diagnosis of Holmes RELEASE”
เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดขณะที่ยังใช้มือซ้ายเกาะขาเจ้านกกระจอกตัวนั้นอยู่ ทันทีที่สิ้นสุดคำสั่ง แว่นขยายอันขนาดประมาณฝ่ามือของเขาก็ปรากฏลอยขึ้นอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่ม เขาใช้มือขวาเอื้อมไปหยิบ ก่อนจะนำมาทาบลงบนดวงตาข้างขวา แล้วมองไปที่เจ้างูยักษ์ตัวนั้น
‘Owner : None’
ตัวอักษรบ่งบอกถึงสถานะความเป็นเจ้าของลอยขึ้นบริเวณเจ้าสิ่งมีชีวิตนั้น เมื่อใช้สายตามองผ่านเลนส์ของโฮล์มส์อันดังกล่าว
‘ไม่มีเจ้าของ แปลว่าไม่ใช่การสู้กันเองของผู้เล่น คงจะเป็นมอนสเตอร์ตามธรรมชาติสินะ’
‘นี่แค่ป่าแรก ยังมีงูยักษ์ออกมาขนาดนี้ ถ้าไปถึงเมืองสุดท้ายนี่จะมีอะไรโผล่ออกมาบ้างเนี่ย’ เฟี๊ยตโคลงหัวอย่างรู้สึกไม่ค่อยดี ชายหนุ่มเป็นคนไม่ชอบอะไรที่อยู่เหนือความคาดหมายสักเท่าไหร่ และเขาต้องยอมรับว่า ไอ้เจ้าลิ้นสองแฉกขนาดเท่าหัวรถจักรนี่ก็จัดเป็นหนึ่งในนั้น
สมุนมีปีกของเขาบินพาเขาไปยังจุดเกิดเหตุอย่างไม่รวดเร็วนัก เป็นที่รู้กันดีว่าเจ้าการ์ดใบนี้มีความสามารถในการบินช้ามาแต่ไหนแต่ไร ช้าจนเขาคิดว่าหลังจากไปถึงที่เมืองใหม่ เขาน่าจะต้องหาการ์ดสักใบที่น่าจะใช้การได้ดีกว่านี้ แต่เอาจริงๆ แล้ว ในตอนนี้เขาก็ไม่ได้อยากไปถึงร่างเจ้ามฤตยูยักษ์เร็วสักเท่าไหร่ บางที เขาก็อาจจะต้องการเวลาทำใจสักพักหนึ่ง
ทันทีที่พ้นต้นสนที่เรียงตัวกันอยู่อย่างไม่เป็นระเบียบ ชายหนุ่มที่โดยสารนกกระจอกอยู่นั้นก็ได้เข้ามาในที่ราบที่ปูไปด้วยต้นหญ้าพื้นที่ไม่ต่ำกว่า 400 ตารางวา พลันสายตาก็ไปปะทะเข้ากับวัตถุขนาดมหึมาที่เป็นเหตุที่พาเข้ามาสู่ที่แห่งนี้ ห่างจากตัวเขาออกไปประมาณ 30 เมตร สัตว์เลื้อยคลานจำพวกงูตัวหนึ่ง ลำตัวพรางไปด้วยเกล็ดสีดำและสีขาวสลับกันไปอย่างเป็นระเบียบราวกับทางม้าลายฉะนั้น ขนาดร่างกายที่ใหญ่โตเกินกว่าสัตว์ประเภทเดียวกันไปมากจนทำให้เขานึกถึงรถไฟที่มีชีวิตเสียมากกว่า ในขณะนี้หัวของมันหุบต่ำลงเล็กน้อย จ้องมองไปที่ชายป่าด้านหนึ่งที่น่าจะเป็นที่อยู่ของเหยื่อของมัน อสรพิษร้ายขดตัวสูงขึ้นทำท่าจะสปริงตัวเข้าจู่โจมอีกครั้ง!
“The Defensive Golem RELEASE”
“กำแพงทราย!” เขาเรียกมอนสเตอร์คู่ใจของเขา พลางชี้ถึงบริเวณที่ต้องการให้คำสั่งนั้นสัมฤทธิ์ผล อย่างรวดเร็วทันใจ กำแพงที่ประกอบขึ้นด้วยเม็ดทรายขนาดพอฟัดพอเหวี่ยงก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วที่หน้าผู้เคราะห์ร้ายที่เขาเห็นอยู่ไกลๆ นั้น พอดีกับที่เจ้าสัตว์ร้ายฉกลงเข้ากับผนังโกเลมจำแลงพอดี มันสะบัดหัวไปมาอย่างดุร้าย ก่อนจะถอยหลังไประยะไม่ไกลเพื่อตั้งหลักอีกครั้ง
เฟี๊ยตมาที่ผู้เคราะห์ร้ายหลังจากที่เจ้างูยักษ์ผละออกไปเพียงชั่วพริบตาเดียว เขาค้นพบว่า เขาเข้าใจอะไรหลายอย่างผิดไป ครั้งแรกที่เขาเข้าใจนั้นคือ น่าจะมีผู้บาดเจ็บคนเดียว แต่เมื่อมาถึง เขากลับพบว่า เหยื่อของเจ้ามอนสเตอร์เป็นชาย 2 คน คนหนึ่งผิวขาวสะอาด ซึ่งตอนนี้ฝาดไปด้วยสีชมพู ด้วยอากาศที่ร้อนอบอ้าวของตอนบ่ายหรือความตื่นเต้นจากการต่อสู้ไม่ทราบได้ ส่วนชายอีกคนรูปร่างสูงใหญ่อย่างคนที่เล่นกีฬาเป็นกิจวัตร ผิวสีน้ำผึ้งละเอียด มือขวาของเขากุมอยู่ที่หัวไหล่ซ้าย เฟี๊ยตมองเห็นเลือดไหลออกมาจากมือนั้นไม่น้อยที่เดียว ผู้บาดเจ็บได้แต่นั่งกัดฟันกดแผลอยู่อย่างนั้น สีหน้าบูดเบี้ยวไปด้วยความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่ เพื่อนผิวขาวของเขาตอนนี้น้ำตาไหลอาบไปทั่วหน้า ฟูมฟายอะไรที่เฟี๊ยตเองก็จับใจความไม่ได้ หนังสือการ์ดของทั้งคู่หล่นอยู่บนพื้นข้างๆตัว ราวกับว่าทั้งคู่ถอดใจในการต่อสู้ไปเสียแล้ว
“The Mini Laboratory for Pharmacy Practice RELEASE”
“Siam Weed Paste RELEASE”
เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดตำรับยาใบหนึ่งที่ตนได้ปรุงเก็บไว้ใช้ยามฉุกเฉิน ซึ่งถูกเก็บไว้ในห้องปรุงยาของเขา
“สาบเสือ” หรือ “Siam Weed” เป็นสมุนไพรชนิดหนึ่งที่พบได้ไม่ยากนักในประเทศไทย คุณสมบัติของมันที่โดดเด่นคือ ใช้ห้ามเลือดจากบาดแผลสดได้ชะงัดนัก โดยก่อนใช้ต้องทำล้างใบสาบเสือให้สะอาดเสียก่อน แล้วจึงจะขยี้และโปะลงบนแผล แต่เฟี๊ยตได้เตรียมสาบเสือที่ขยี้ไว้แล้ว โดยผสมกับเจลบางชนิดให้มีลักษณะเหนียวหนืด เพื่อให้สามารถใช้ได้ทันทีในสถานการณ์ฉุกเฉิน เขาจับมือของชายผิวน้ำผึ้งออกจากบาดแผล ก่อนจะหยิบกระติกน้ำที่หล่นอยู่เทน้ำสะอาดลงล้างบาดแผลและเลือดบางส่วนที่ยังเกรอะกรังอยู่ หลังจากเอ่ยถามได้ความว่าในกระติกเป็นน้ำสะอาดที่ใช้รับประทานได้
เฟี๊ยตไม่ได้เอ่ยอะไรทั้งสิ้นกับชายทั้งสองด้วยว่ารีบทำงานแข่งกับเวลา ส่วนด้านการเบนความสนใจของงูยักษ์นั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของโกเลมของเขาเสีย จิตของเขาส่วนหนึ่งยังรับรู้ได้ถึงสถานการณ์คร่าวๆ ทางฝั่งนั้น ปีศาจทรายของเขารับมือกับสัตว์ร้ายได้ดี ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถโจมตีหรือสร้างความเสียหายใดๆ กับเจ้าอสรพิษได้ แต่ก็ถือว่าเป็นการซื้อเวลาที่มีค่าพอสมควร
“Heal RELEASE”
เฟี๊ยตสั่งเรียกใช้การ์ดเวทมนตร์เพื่อฟื้นฟูพลังกายและพลังใจให้กับผู้เคราะห์ร้ายคนนั้น แสงสีขาวบริสุทธิ์อ่อนๆ ปรากฏขึ้นบริเวณบาดแผลที่ไหล่ซ้ายนั้น ร่องรอยแผลเปิดที่เคยเป็นแหล่งกำเนิดของเลือดที่ซึมออกมาอยู่ตลอดเวลานั้น ขณะนี้ค่อยๆ ประสานรวมกันอย่างช้าๆ ราวกับมีมนต์วิเศษมากระตุ้นให้เซลล์ผิวหนังเหล่านั้นเติบโตเข้าหากันฉะนั้น รวมไปถึงร่องรอยการบาดเจ็บจากการต่อสู้อื่นๆ ที่มีอยู่เล็กน้อยตามอวัยวะต่างๆ ที่เคยเป็นรอยฟกช้ำดำเขียว บัดนี้ก็มีสีค่อยๆ จางลงอย่างเห็นได้ชัด จากสีคล้ำไปทางม่วง ก็ค่อยๆกลับคืนมาเป็นสีแดง และสีเนื้อในที่สุด อาการการบาดเจ็บทางร่างกายโดยภาพรวมดูดีขึ้นมาก โดยเฉพาะแผลใหญ่บริเวณไหล่ซ้ายนั้นที่ได้ทั้งฤทธิ์ของสาบเสือกับเวทมนตร์การรักษาผสมผสานกันจนตอนนี้เลือดที่เคยไหลได้หยุดสนิทลง เมื่อเฟี๊ยตเงยหน้ามองขึ้นจากบาดแผลเหล่านั้น สายตาก็ไปพบเข้ากับใบหน้าของชายผิวสีเข้ม เฟี๊ยตรู้สึกได้ว่าสีหน้าของชายหนุ่มคนนั้นดีขึ้นจนเขารู้สึกได้
“หายหรือยัง ยังมีอาการอะไรหลงเหลืออยู่หรือเปล่า” เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง นี่เป็นการรักษาอาการบาดเจ็บด้วยตัวเองอย่างเต็มรูปแบบเป็นครั้งแรก ชายหนุ่มสารภาพได้ว่าเขายังไม่ค่อยวางใจในฝีมือการรักษาของตัวเองนัก
“ดีขึ้นมาก แต่ยังปวดแปล๊บๆ ตรงไหล่ซ้ายอยู่” คนเจ็บเอ่ยตอบด้วยเสียงแหบพร่า สายตาฉายชัดถึงความรู้สึกขอบคุณที่มีให้แก่ตัวเขา พลางชำเลืองสายตามาทางแผลดังกล่าว
“รอแป๊บ” เฟี๊ยตพูด พลางก้มหน้าเพื่อค้นหาตำรายาในห้องปรุงยาของเขาที่ถูกเรียกใช้ค้างไว้อยู่แล้ว
“Opium Tincture RELEASE” ชายหนุ่มตัดสินใจเรียกใช้การ์ดตำรายาอีกใบ
“Opium” หรือ “ฝิ่น” อาจจะถูกรู้จักในฐานะของต้นไม้ที่นำมาทำยาเสพติดกันอย่างแพร่หลายก็จริง แต่ morphine (มอร์ฟีน) ที่เป็นสารสำคัญที่ได้จากยางของต้นไม้ชนิดนี้ ก็มีประโยชน์ทางการแพทย์มหาศาลด้วยเช่นกัน มันสามารถบรรเทาปวดได้อย่างชะงัดนัก เขาเปิดขวดยา ก่อนจะกรอกยาน้ำดังกล่าวลงในปากผู้ป่วยปริมาณหนึ่ง เพื่อลดอาการปวดให้แก่ผู้บาดเจ็บ
เขาคิดว่าพลังเวทย์เขาอาจจะยังน้อยเกินไปที่จะใช้การ์ดเวทมนตร์รักษาอาการบาดเจ็บให้หายขาดได้ นี่เขายังคงต้องฝึกเพิ่มอีกสินะ
“เก็บยานี้ไว้ กินประมาณอึกหนึ่งทุก 2 ชั่วโมง แต่ถ้าหายปวดแล้วก็ไม่ต้องกิน” เฟี๊ยตเอ่ยบอก พลางหยิบขวดยาดังกล่าวยัดใส่มือของชายคนนั้น
“นาย?”
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน เอาชีวิตรอดจากเจ้ายักษ์นั่นให้ได้เสียก่อน เราคงมีเวลาคุยกันอีกเยอะ” เฟี๊ยตตัดบท และเมื่อสายตากวาดไปพบกับเพื่อนร่วมทางอีกคนของชายบาดเจ็บผู้นั้น ก็มองเห็นถึงสายตายินดีอย่างปกปิดไว้ไม่มิด ที่จ้องมองไปยังเพื่อนที่มีทีท่าดีขึ้นจากอาการบาดเจ็บอย่างเห็นได้ชัด ริมฝีปากเรียวบางนั้นเอ่ยพึมพำพูดอะไรที่เขาก็ไม่อาจได้ยินได้ มือของเขาคนนั้นเขย่าตัวเพื่อนชายผู้บาดเจ็บอย่างยินดี
จากผู้แต่ง : โคจรมาถึงตอนที่ 30 แล้วครับ ไม่น่าเชื่อเลย ตอนแรกคิดว่าแต่งได้อย่างมากก็คงสักสิบตอน แต่มาได้ไกลขนาดนี้ ต้องขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยครับ เป็นแรงใจที่ดีสุดๆ จะแต่งไปให้ไกลที่สุดตามที่วางพล๊อตไว้เลยครับ :))
พูดแล้วก็อยากรวมเล่มเหมือนกันนะ วางไว้บนหัวเตียง ว่าชาตินี้ก็มีหนังสือเป็นของตัวเองสักเล่มหนึ่งนะเออ พิมพ์ชุดเดียวพอ เก็บไว้คนเดียว เพราะขายไม่ออก 555
-
ถึงคุณ patchylove : หายไวๆ ตั้งใจจะนอนเย้อๆๆ
ถึงคุณ sinyou : ขอบคุณสำหรับกำลังใจค๊าบบบ การ์ดมันเป็นฝูงหมาป่าน่ะครับ ถ้าเรียกก็จะออกมาสิบสองตัวเลยครับผม ส่วนถ้าผู้เล่นตาย ทุกอย่างจบเลยครับ เกมคอนโทรลจะใช้การไม่ได้เลย ต้องไปซื้อใหม่ เริ่มเกมใหม่หมดเลยค๊าบบ
ถึงคุณ bbellza : ทำไมไม่อยากให้เป็นคนนั้นล่าาาา ห้าห้า ยังไม่อยากกินยาเลย ขี้เกียจ 55
ถึงคุณ milky way : ใช่ค๊าบ การ์ดนี้เป็นฝูงหมาป่าครับ เลยได้ใบเดียว แต่ถ้าเจอเป็นการ์ดหมาป่า ก็จะได้สิบสองใบค๊าบ ขึ้นอยู่กับว่าเจออะไรๆ
ถึงคุณ mindmint0 : ลุ้นกับครับ ว่างูจะเก่งอะป่าววว
ถึงคุณ mesomeo2 : เค้าว่าเจองูจะเจอเนื้อคู่นะ เย้ยยยย
ถึงคุณ naneku : ลุ้นกันครับ ว่าจะได้เพื่อนร่วมเดินทางใหม่อ๊ะป่าววว
ถึงคุณ august_may : ขอบคุณครับบบ แต่งให้เฟี๊ยตป่วยเป็นเพื่อนกันดีป่าว ห้าห้า
ถึงคุณ p_phai : นอนอย่างเยอะครับช่วงนี้ รักษาตัวๆ
ถึงคุณ babimind1985 : ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนาค๊าบบบ
ถึงคุณ aoihimeko : ลุ้นเร็วๆ ว่าถูกใจเพื่อนใหม่หรือเปล่าาา
ถึงคุณ piscis : เฟี๊ยตเก่ง เพราะคนแต่งอวยยย อิอิ
ถึงคุณ fuku : ต้องติดตามกันไปนานๆน้าาาา เม้นให้บ่อยๆด้วย อิอิ
ถึงคุณ kaokorn : ขอบคุณมากครับ มาเม้นให้บ่อยๆน้า เป็นกำลังใจให้หน่อยๆๆ ฝากติดตามด้วยนะครับบบ
ถึงคุณ tutankamen : ตอนใหม่มาแล้ว มาอ่านเลย อย่าลืมอ่านตอนเก่าล่ะ ห้าห้า
ขึ้นหน้าสิบแล้ว เย่ ฉลองงงงงง ขอให้มีคนหลงเข้ามาอ่านเยอะๆๆๆ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จิ้มๆพี่คนเขียน อิอิ
ตอนที่สามสิบแล้ววววว
เอาให้ครบร้อยตอนเลยเนาะ 55555
-
โอ๊ะโอ สองคนนี้จะได้มาเป็นผู้ร่วมเดินทางกับเฟี๊ยตหรือเปล่าเนี่ย
แล้วเฟี๊ยตจะจัดยังไงกับงูยักษ์ล่ะเนี่ย ถลกหนังเลยดีมั้ย(โหดไป)
ชอบเฟี๊ยตเก่งๆเหมือนกันค่ะ (อวยเฟี๊ยตด้วยคน) :laugh:
-
ตอนใหม่มาแล้ว ยังน่าสนใจเหมือนเดิม
ทั้งสองคนที่เฟี๊ยตช่วย หวังว่าจะเป็นคนดี
และ น่าจะเป็นกลุ่มที่เฟี๊ยตจะเพิ่งพาได้ในนาคต
แต่ว่ากว่าจะถึงตอนนั้น ต้องผ่านด่านงูยักษ์ไปก่อน
หวังว่าเฟี๊ยตจะเอาชนะได้น่ะ
-
ต้องกินยารู้ไหม๊คับ จะได้หายไวๆๆ ยิ่ง กับยา บวก กำลังใจที่นักอ่านทุกคนมอบให้แล้ว (ต้องบอกก่อนเลย ณ จุดๆๆนี้ ต้องขอบคุณผู้ใหญ่ใจดี อย่างยาแก้ไอตราน้ำดำ เอ้ยยยยยย! ไปกันใหญ่แล้ว) หายเร็วชัว นอนคืนเดียวก็หาย เชื่อพ้ม
ถ้าขี้เกียจ เดี๋ยวผมไปป้อนยาให้ เอามะๆ 555 **หัวเราะชั่วร้าย** จะเอาแอปเปิ้ล อาบยาพิษ ไปด้วย เอ้ย ไม่ใช่พ่อมด แฮ่ๆๆ
แต่เราก็หากันจนเจอ เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงกัน... คนนี้ใช่ไหม๊ ๆ ๆ ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ๊ากกกกกกกกก #บอกสิว่ายังไม่ใช่ (ยังไม่อยากรับความจริง) เฟี๊ยต จะสู้กับงูยักษ์ หลีดพร้อม พร้อม 3 4 เฟี๊ยต สู้ๆ เฟี๊ยต สู้ๆ เฟี๊ยต สู้........สู้ เฮ้
ว่าแต่ว่าเจ้างูตัวนี้ จะได้เวลเท่าไหร่กันนะ ขอให้ได้เวล สูงๆ ทีเถ๊อะ ซัก เวล 8 ไม่ก็ 9 หรืออย่างมาก ซัก 10 #นี่เยอะแล้วเร๊อะ ฮ้า
การเดินทางต่อไปข้างหน้า จะมีสามคนหรอ
เค้านึกว่า มีแต่เราสองคนซะ อีก 555 #คิดเองออเองทั้งนั้น
แต่ก็ยังดีกว่าหัวเดียวกระเทียมลีบ แหละเน๊อะ
พูดถึงเรื่องจะพิมพ์ เป็นหนังสือใช่ไหม ให้ผมชุดนึง รวมกัน สอง เล่ม สองเรา 555 ล้อเล่น
ผมคนหนึ่งอ่ะ ที่จะลงชื่อ จอง ตอนรัฐบาลแจกฟรีอ่า #คนละเรื่องละ แฮ่ๆๆ ล้อเล่น อีกรอบ
สุดท้ายละ วันนี้ผมอารมณ์ ดี สอบบัญชีชั้นสูง ไม่ได้(อ่านไปอย่าง ออกสอบอย่าง) เลยต๊อง บ๊อง หน่อย แต่ไม่แบ๊วนะเออ สภาพเหมือนคนล่องลอย ไม่ค่อยเต็ม ซัก เท่าไหร่ ไม่ว่ากันนะคับ คนเขียน
มีความสามารถด้วย พับเพียบไทยแลน 1 2 3 ไป ไว๊โอๆๆ
-
สร้างปาร์ตี้เลยค่า^^
ลุยเป็นทีมอัพเวลและปลอดภัยกว่า
ถ้าไม่ตีกันตายไปซะก่อนอะนะ
กริ๊ววววววววววววววว หนุ่ม 1 กะ 2 เค้าเป็นแควนสินะ
-
ตื่นเต้นๆ
-
จากสภาพที่เกิดขึ้น เราคิดว่าสองคนนั้นเป็นแควนกันแอ่
งูนี่เอามาจับทำผัดเผ็ด #เห้ยยยย
-
งูยัก อ๊ากก
-
เข้ามาทักทายครับ หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาหลายวัน เป็นกำลังใจให้ขอให้หายป่วยไว ๆ ครับ จะได้รีบมาปั่นนิยายดี ๆ ให้อ่านกัน เยอะ ๆ 5555
สนุกมาก ไม่อยากจะเดา แต่อยากบอกว่าเรื่องนี้เฟี๊ยต ได้แตกสาวชัวร์ อิอิ รอติดตามผลงานต่อไปอยู่นะครับ
-
ไม่มาวันเดียวได้อ่าน 2 ตอนเลย ขนาดไม่สบายยังมาอัพให้ตลอดเลยนะคะ รักษาสุขภาพด้วยจ้า
เฟี๊ยตจะได้เพื่อนรวมทางแล้วใช่ไหม จะไม่เหงาแล้ว
-
จับงูมาเป็นลูกสมุนซะเลยเฟี๊ยต :hao7:
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆ เค้ามาตามอ่านแล้ว
ช่วงนี้ หาเวลาเข้ามาอ่านไม่ค่อยจะได้เลย เฮ้อออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
#งานเยอะ โปรเจคบานเลย :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
แต่ติดตามอยู่น่ะจร้า ไม่หายไปไหนแน่นอน :mew3: :mew3: :mew3: :mew1: :mew1: :mew1:
ปล.จะเจอเนื้อคู่ยัง แล้วๆๆๆ เป็นเมะหรอเคะดีล่ะเฟี๊ยตเนี๊ยะ เริ่มเดาทางไม่ออกล่ะ บทจะเมะก็เมะดีจัง
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เฟี๊ยตได้เห็นหน้าตาเพื่อนแล้ว เราสงสัยว่าจะเป็นคู่รักนักเดินทางรึเปล่า???
รอลุ้นว่าเฟี๊ยตเราจะได้งูยักษ์เพิ่มรึเปล่าน้า สู้ๆนะ
ปล.เรายังไม่อยากให้พระเอกออกมาตอนนี้หรอกอยากเก็บไว้ลุ้นนานๆ อิอิ
-
ตอนหน้าสู้กับงูเป็นกำลังใจให้เฟี๊ยตชนะเก็บเจ้างูยักษ์เข้าคอลเล็คชั่น
-
อร๊าย เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า ชอบมากๆเลย
T^T อย่าท้ออย่าถอยเลยนะคะ คนแต่งขยันมาก ภาษาคำพูดที่อ่านๆดูไม่มีผิดเลย
เป็นกำใจให้ และรอคอยตอนใหม่อย่างใจจดใจจ่อเลยคะ
ปล.เสียดายนิยายดีๆแบบนี้ทำไมเพิ่งเห็น :mew2: :mew2:
จิ้มเป็ดกด+ให้ กำลังใจรอตอนใหม่จ้า :hao7:
-
ตอนที่ 31 Doubt
เฟี๊ยตลุกยืนขึ้นอีกครั้ง หลังจากเห็นว่าผู้ป่วยของเขามีอาการดีขึ้นจนน่าไว้วางใจได้ในระดับหนึ่ง ชายหนุ่มเงยหน้าจนสุดเพื่อมองไปยังสัตว์ไร้ตีนที่กำลังเป็นปัญหาใหญ่ในเวลานี้ มันต้องมีจุดอ่อนใดจุดอ่อนหนึ่งซ่อนอยู่เป็นแน่แท้ แต่สิ่งสำคัญคือ เขาจะหามันเจอหรือเปล่า
“กระสุนทราย!” ชายหนุ่มชี้เป้าหมายไปยังอริร้ายขนาดมหึมานั้น พร้อมกับที่ก้อนทรายขนาดประมาณหัวแม่มือปริมาณมากเกินคณานับ ก็พุ่งทะยานเข้าจู่โจมเจ้าลิ้นสองแฉกนั่นราวกับห่าฝนก็ไม่ปาน
เจ้างูยักษ์นั้นเคลื่อนไหวหลบกระสุนของเขาไปมาอย่างเทอะทะ แต่นั่นย่อมไม่มีทางเป็นไปได้ที่งูขนาดเท่ารถไฟจะสามารถหลบการโจมตีที่แผ่พุ่งไปเป็นม่านกระสุนแบบนี้ได้ เขาเห็นกับตาว่ากระสุนจำนวนไม่น้อยกระทบเข้ากับเจ้างูยักษ์เข้าอย่างจัง
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
แต่แล้วเฟี๊ยตก็ต้องร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างถึงขีดสุด เมื่อเห็นเจ้าอสูรกายยักษ์เงยตัวขึ้นสูง ก่อนจะฟาดหัวลงมาที่ตัวเขา โดยฝ่าห่ากระสุนมหาศาลนั่นมา โดยไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด!
ชายหนุ่มรวบรวมจักระไปที่เท้าก่อนจะกระโดดพุ่งตัวหนีจากบริเวณที่ยืนอยู่ หลบออกไปกว่า 20 เมตร อย่างแทบไม่คิดชีวิต โชคดีที่พื้นดินที่เขาเล็งไว้ถูกปูไปด้วยพรมหญ้าและปราศจากก้อนหินระเกะระ มิฉะนั้น เขาคงได้แผลมาประดับตามร่างกายบ้าง ไม่มากก็น้อย
เฟี๊ยตก้มตัวลงกับพื้น ใช้มือทั้งสองข้างกุมหัวไว้ เพื่อป้องกันเศษหินที่อาจจะกระเด็นออกมาโดนหัวของเขาได้ เพราะชั่วเวลาสุดท้ายที่เขาเห็น คือ เจ้างูยักษ์นั้นฟาดหัวเข้ากับพื้นดินอย่างเต็มแรง ด้วยขนาดอันใหญ่โตของเจ้ายักษ์นั่นแล้ว พื้นดินน่าจะต้องยับเยินไปด้วยผลแห่งแรกกระแทก เศษดินเศษหินเศษทรายน่าจะปลิวว่อนกลายเป็นพายุย่อมๆ อีกในไม่ช้า!
แต่... ทุกอย่างกลับเงียบสงบ ไม่มีเสียงกระทบกันระหว่างหัวของมันกับพื้นดินดังขึ้นสักนิด ไม่มีเศษหินเศษดินกระจายออกมาเลย ไม่มีแม้กระทั่งกระแสลมที่ต้องเกิดขึ้นบ้างเมื่อวัตถุขนาดใหญ่พุ่งแหวกอากาศมาอย่างรวดเร็ว แต่ไม่มีอะไรสักอย่าง ไม่มีเลย!
ชายหนุ่มถึงกับต้องขมวดคิ้วในความผิดปรกติที่เกิดขึ้น จะบอกว่ามันชะงักหัวหลบทันก่อนที่จะกระแทกพื้น ก็ไม่น่าใช่ เพราะเขาเห็นอยู่กับตาว่าหัวมันกระแทกลงกับพื้นเข้าอย่างจัง แต่ทำไมนะ ทำไมไม่มีร่องรอยความเสียหายอะไรเลย ทุกอย่างนิ่งสงบเป็นดุษณียภาพอยู่อย่างนั้น และเมื่อเฟี๊ยตกวาดสายตาไปรอบบริเวณที่ราบดังกล่าว เขาก็ค้นพบความจริงอีกข้อหนึ่งว่า สมรภูมิรบของเจ้าสัตว์ดึกดำบรรพ์นั้นดู “สะอาด” เกินจากที่ควรจะเป็นไปมาก งูยักษ์ขนาดใหญ่โตขนาดนี้ แค่กวาดหางไปเพียงนิดเดียว ต้นไม้ก็น่าจะล้มเป็นทิวแถบแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมลักษณะผืนป่าบริเวณนี้ก็ยังดูเรียบร้อยดี จะมีก็แต่ร่องรอยการต่อสู้อยู่บ้าง แต่ต้นไม้ที่โค่นล้มเพียงต้นสองต้นก็ดูจะน้อยเกินไปสำหรับเจ้ายักษ์นี่
เมื่อพิจารณาให้ลึกเข้าไปก็ยิ่งพบความจริงที่น่าประหลาด ห่ากระสุนมากมายมหาศาลเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่มีผลอะไรกับร่างกายของเจ้าสัตว์ร้ายนั้นเลย จริงอยู่ว่าขนาดของมันใหญ่โตมากจนกระสุนทรายอาจะกลายเป็นเพียงแค่เศษไม้จิ้มฟันเมื่อเทียบสรรพางค์กายอันแสนจะมหึมานั้น แต่ด้วยปริมาณอันเกินคณานับแล้ว มันจะต้องมีสักนัดสองนัดที่หลุดรอดไปโดนเส้นเลือดใหญ่ของมันบ้างไม่ใช่หรอ อย่างน้อยเขาน่าจะเห็นกองเลือดเรี่ยราดอยู่ตามพื้นบ้าง ซึ่งเท่าที่กวาดตามองไปตอนนี้ เขาไม่พบหลักฐานใดใดที่บ่งชี้ถึงความบาดเจ็บอยู่เลย อีกทั้งการเคลื่อนไหวที่ถึงแม้จะมีสะดุดไปบ้างด้วยความตกใจ แต่โดยภาพรวมแล้วก็ดูยังแข็งแรงว่องไวเช่นเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง
“อย่าบอกนะว่า?” เฟี๊ยตเอ่ยพึมพำกับตัวเอง พร้อมยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขาคิดว่าเขาพบจุดอ่อนของมันแล้ว!
“ปืนใหญ่ทราย!”
เฟี๊ยตตะโกนสั่งปีศาจคู่ใจของเขาอีกครั้ง หย่อมทรายที่กระจายระเกะระกะอยู่ทั่วไปกลับมารวมตัวกันอย่างรวดเร็วอีกครั้ง โกเลมทรายขนาดยักษ์ปรากฏตัวขึ้นอยู่เคียงข้างเขาห่างออกไปประมาณ 10 เมตร มือทั้งสองประสานกันโดยไขว้นิ้วหัวแม่มือทั้งสองข้างสลับกันอยู่เบื้องหลัง ก่อนจะเกิดก้อนทรายขนาดใหญ่ขึ้นเบื้องหน้ามือทั้งสองนั้น เม็ดทรายปริมาณมหาศาลอัดแน่นรวมกับเป็นทรงกลมขนาดใหญ่กว่าลูกบาสเกตบอลเล็กน้อย
เฟี๊ยตดีดนิ้วเสียงดัง ก่อนจะชี้นิ้วไปที่เจ้าศัตรูลิ้นสองแฉกของเขา ลูกปืนใหญ่พุ่งตรงไปที่เจ้างูนั่นอย่างรวดเร็ว เป้าหมายอยู่ที่ก้านคอที่น่าจะเป็นจุดตายอีกจุดหนึ่งของสัตว์ดังกล่าว
พรึบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
เขาเดาได้ไม่ผิดเลย ลูกบอลทรายขนาดใหญ่นั่นทะลุผ่านร่างของเจ้างูยักษ์ไปเสียเฉยๆ โดยที่มันไม่มีทีท่าบาดเจ็บแม้แต่น้อย จะมีอยู่บ้างก็เป็นอาการตกใจเสียมากกว่า ประกอบกับช่วงเวลาเดียวกันกับที่ชายหนุ่มอีกสองคนที่เป็นผู้รับมือกับเจ้างูยักษ์นี้มาก่อนเขา วิ่งเขามาสบทบหลังจากคงหายตื่นเต้นและอาการบาดเจ็บทุเลาขึ้นมากแล้ว
เฟี๊ยตในชุดสีดำสลับทองยืนอยู่ตรงกลางระหว่างชายทั้งสอง มือซ้ายถือสมุดคู่ใจ มือขวาตอนนี้กำลังลูบคางไปมาอย่างติดนิสัยเวลาที่เขาใช้สมาธิครุ่นคิดกับปัญหา ด้านหลังเป็นโกเลมทรายขนาดยักษ์ที่สถิตนิ่งยืนรอคำสั่งของผู้เป็นนายห่างออกไปไม่ไกล ด้านซ้ายของเฟี๊ยตเป็นชายหนุ่มที่สูงประมาณตัวเขาเอง ผิวขาวเปล่งประกายออกมาราวกับพระเอกโฆษณาที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงไฟในสตูดิโอฉะนั้น เฟี๊ยตยอมรับว่าผู้ชายด้านซ้ายของเขามีคุณสมบัติด้านผิวพรรณพรั่งพร้อมเหลือเกิน ถ้าให้เขาเดา ชายคนนี้คงมีอันจะกินอยู่ไม่น้อย เพราะท่าทางจะเป็นคุณหนูติดหรูอยู่พอสมควร ชายผิวขาวมีรูปร่างสูงโปร่งค่อนไปทางผอมบางตามสมัยนิยมเสียมากกว่า ชุดประกอบขึ้นด้วยเสื้อและกางเกงสีขาวบริสุทธิ์สลับฟ้าอ่อน คลุมทับด้วยผ้าคลุมไหล่ลักษณะคล้ายกับของเฟี๊ยต แต่มีสีขาวสะอาด ซ้อนทับด้วยลวดลายคล้ายอักขระโบราณที่ปักด้วยสีน้ำเงินน้ำทะเล มือซ้ายถือหนังสืออยู่เช่นเดียวกับตัวเขา แต่มือขวาถือไม้เท้าขนาดยาวที่ส่วนปลายประดับไปด้วยไพลินขนาดเกือบเท่ากำปั้น ทอประกายน้ำเงินเข้มระยิบระยับ ดูเปี่ยมไปด้วยอำนาจอันน่าหลงใหล
ส่วนชายที่ยืนอยู่ทางด้านขวาของเขาเป็นชายหนุ่มผิวสีแทน รูปร่างกำยำล่ำสันอย่างคนออกกำลังกายอยู่เป็นนิจ ท่อนแขนอุดมไปด้วยมัดกล้ามที่แสดงออกถึงความแข็งแรงของชายชาตรีโดยแท้ ชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อสีขาวเข้ารูปแสดงให้เห็นถึงรูปร่างของกล้ามเนื้อที่ผ่านการดูแลมาเป็นอย่างดี หน้าท้องแบนราบที่ประกอบไปด้วยรอยนูนเด่นของกล้ามเนื้อรองรับกับแผ่นอกที่หนาราวกับแผ่นเหล็กนั้น ไหล่ผายแกร่งสวมทับด้วยเสื้อคลุมสีน้ำตาลหม่นคล้ายคาวบอยหลงยุคมาก็ไม่ปาน กางเกงสีน้ำตาลเข้าชุดกับเสื้อคลุมถูกสวมทับลงบนท่อนขายาวเหยียดตรงลงจนถึงปลายเท้า จรดลงที่รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลเข้มโทนใกล้เคียงกัน เสื้อผ้าของเขามีรอยฉีกขาดอยู่ทั่วไปแสดงถึงความสมบุกสมบันในการผจญภัยอยู่ไม่น้อย มือซ้ายของชายหนุ่มไม่ได้ถือหนังสือเหมือนกับเฟี๊ยตและชายหนุ่มอีกคน แต่กำลังประคองลำกล้องปืนของปืนยาวขนาดใหญ่กว่าไรเฟิลที่เขาเคยเห็นของจริงตอนไปเที่ยวบ้านเพื่อนเกือบสามเท่าได้ ในขณะที่มือขวาใช้นิ้วชี้เกี่ยวไปที่ไก พร้อมจะระเบิดลูกกระสุนออกไปทุกเมื่ออย่างนั้น สายตาของชายหนุ่มคนที่สองหันมามองเขาด้วยสายตาที่ราบเรียบแต่ปกปิดความเลื่อมใสปนรู้สึกดีอยู่ไม่มิด ริมฝีปากที่อยู่ใต้ไรหนวดอ่อนๆนั่นเผยยิ้มขึ้นด้วยเหตุผลใดที่เฟี๊ยตก็ไม่อาจทราบได้ ชายผิวเข้มผงกหัวลงเล็กน้อย ราวกับเป็นคำถามว่าจะลุยต่อกันเลยดีไหม
เฟี๊ยตสารภาพกับตนเองว่า สาส์นใดๆ ก็ตามที่ถูกส่งออกมาจากตาหวานเข้มคู่นั้น สามารถแปลความออกมาเป็นคำพูดได้ยากเหลือเกิน
‘นี่มันเหมือนตอนจบของนิยายแฟนตาซีชัดๆ พระเอกสุดหล่อ (เฟี๊ยตยกตัวเองให้เป็นพระเอกของเรื่องอย่างถือสิทธิ์ขาด) กับเพื่อนผิวเข้มจอมบู๊ และเพื่อนผิวขาวนักเวทย์ กำลังยืนหยัดต่อสู้กับงูยักษ์ซึ่งเป็นหัวหน้าใหญ่ตัวสุดท้ายของเกม พวกเขาใช้เวลาต่อสู้กันอย่างหนัก จนสุดท้ายก็เอาชนะความชั่วร้ายได้อย่างหมดจด
แต่น่าเสียดายที่ว่า เจ้างูนี่ไม่น่าเรียกว่าบอสได้เลย เพราะมันเสนอหน้าออกมาตั้งแต่วันแรกของการออกมาตะลุยเกมของเขา
และอีกอย่าง เขายังคิดวิธีทางจะเอาชนะเจ้ายักษ์ไม่มีตีนนี่ไม่ออกเลย!’
จากผู้แต่ง : วันนี้ป่วย ไอค๊อกไอแค๊กทั้งวันเลย อ่อ ไปทำบุญมาด้วย แบ่งบุญกันนะครับ เอามาฝากทุกคนเลย
พรุ่งนี้วันอาทิตย์ จะทุ่มเวลาแต่งตุนไว้ให้ได้มากที่สุด ถ้าไม่นอนซมไปซะก่อน ถ้าพรุ่งนี้ไม่แต่งเพิ่ม ที่สต๊อคไว้จะเกลี้ยงฉาดแล้ว 555
ขอติดตอบคอมเมนท์ไว้ก่อนนะ ตาจะปิดแล้ว ทั้งง่วงทั้งป่วย ราตรีสวัสดิ์คนอ่านทุกคนครับผม
ปูลู อย่าลืมเมนท์ให้ด้วยนะ พรุ่งนี้จะเข้ามาอ่านไป แต่งตอนใหม่ไป เป็นกำลังใจ อิอิ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
สาธุๆ
ไม่สบายก็นอนพักเยอะๆนะคะ ดีขึ้นแล้วค่อยมาแต่งต่อนะ รอเสมอ กำลังมันส์เลยเฟี๊ยต
งูยักมันจะมีรางจำแลงป่าวทำอะไรไม่ได้ร่างจริงอยู่ไหนต้องติดตามจัดการมันเลยสามหนุ่ม
-
ดื่มน้ำมะนาว กินน้ำอุ่นมากๆ จะได้หายไอค่ะ
งูยักษ์เป็นกลลวงตาซะมั้งเนี่ย
-
งูหายไปไหน -0-
แล้วตกลงเฟี๊ยตได้คนไหน 5555 ซ้ายหรือขวาหว่าาา
-
ทำเอาตื่นเต้นไปอีกตอน แห ม๋ พระเอกยังไม่โผล่ใช่ไหมคะ
ปล เฟี๊ยตมันนายเอกใช่มิ๊ แต่มันดูบึกบึนไ ปเบย
-
:mew6: เฟี๊ยต เก่ง กล้า แต่ว่าโตขึ้นหนูจะโตเป็นสาวครับ ลุ้น ๆๆๆ ขอให้หายป่วยไว ๆนะครับ
-
หายไว้ๆนะ
-
สงสัยงูเป็นธาตุวิญญาณ การโจมตีทางกายภาพถึงไม่ได้ ผลฮ่าๆ เล่นเกมส์มากไปหน่อย เลย พอเข้าใจในเเนวนี้ ฮ่าๆ
เพี๊ยตต้องใช้ การโจมตียากับเวทมนต์ แล้วหละมั้ง ถึงจะได้ผล (ในเกมส์เค้าใช้การโจมตีแบบธาตุเลยตีเข้าฮ่าๆ)
ปล.ชอบหนุ่มผิวเข้มล่ำๆ เค้าเป็นใครหน่อเค้ามาจากไหน :z2:
-
เอกะบุรุษ ทั้ง 2 นั่นคือใครหรอ เริ่มสงสัยแล้วสิ.......สู้ๆ นะ พ่อหนุ่ม ดูแลสุขภาพดีๆ
-
เดาหล่ะหว่า เฟี๊ยต อย่าคิดนานนักนะ เดี๋ยวโดนเล่นงานซะก่อน
ขอให้ฆ่าเจ้างูยัก ได้นะ เป็นกำลังใจ #ลุ้นด้วย
-
งูยักษ์ลวงตาหรอเนี่ยยยย '^'
-
ถึงคุณ naneku : อยากให้ถึงร้อยตอนมาก จะปิดบ้านฉลองเลย 555
ถึงคุณ piscis : เฟี๊ยตเก่งๆอย่างนี้ ต้องหาคนมาสยบเนอะ อิอิ
ถึงคุณ milky way : คนดีหรือเปล่า ต้องติดตามชมต่อไป อิอิ
ถึงคุณ bbellza : อื้อหืออออออออออออ ผมอ่านคอมเมนท์แล้วผมหลุดขำออกมาเลยอ่ะ 5555 ตลกมาก ทำไมไม่ให้อยากเจอพระเอกหรอ ไหนหลายคนบ่นว่าไม่เจอพระเอกสักที 555
ถึงคุณ fuku : เค้าจะเป็นแฟนกันหรือเปล่าน๊ออออออออ ต้องรอชม อิอิ
ถึงคุณ kimkung : แฮ่ๆ เร้าใจใช่ม๊า
ถึงคุณ mesomeo2 : จะอร่อยมั้ยน๊า 55
ถึงคุณ nemesis : งู!!! งูยักษ์ด้วย 555
ถึงคุณ keniji01 : โอ๊ย ถึงขั้นสาวแตกเลยหรออออออออออออ 555 ฟังดูน่ากลัววว
ถึงคุณ helpmeiiz : เฟี๊ยตเหงาเน๊อะ กระซิกๆ
ถึงคุณ patchylove : ดูสิว่าเฟี๊ยตจะได้งูเป็นลูกน้องเปล่า 55
ถึงคุณ sukaz : ว๊าววววววววว ติดตามต่อไป ว่าจะหัวหรือจะก้อยนะเฟี๊ยตเนี่ย 5
ถึงคุณ aoihimeko : อ๊าว ไม่อยากเจอพระเอกหรอครับ เดี๋ยวพระเอกงอนน๊า 55
ถึงคุณ august_may : เดี๋ยวงูไปกัดกับหมาป่าในคอลเลคชั่นน๊า 555
ถึงคุณ alisabeth : ถ้าชอบต้องติดตามและมาเมนท์เป็นกำลังใจให้กันบ่อยๆนะครับ :)
เดี๋ยวตอนใหม่มาลงให้ดึกๆหน่อยนะครับ ตอนนี้มาตอบเม้นก่อน อิอิ
ทำไมหลายคนไม่อยากเจอพระเอก พระเอกงอนละนะ 555
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
สารภาพว่าเข้ามาอ่านเพราะเห็นว่ามี 31 ตอนแล้ว ...(ผู้เขียนคงไม่ทิ้งกันง่ายๆ)
ได้อ่านแล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ ทั้งๆที่ไม่เคยอ่านนิยายแนวออนไลน์มาก่อน เรื่องนี้จุดประกายมากๆ เขียนได้ลื่นอารมณ์ไม่มีสะดุดเลยค่ะ ...เขียนเรื่องแรกแต่เขียนได้ดีขนาดนี้ นับถือๆ o13
อยากให้ลงเยอะๆเลยอ่ะค่ะ อยากอ่านต่อแล้ว
ปล. อิมเมจของเฟียตทำไมหลังๆเมะจัง ตอนแรกเราจิ้นเป็นนายเอกอ่ะ :ruready
-
ตอนที่ 32 Vapour
“ยังสู้กันไหวหรือเปล่า” เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้น หลังจากเพื่อนใหม่ทั้งสองลุกขึ้นมาอยู่เคียงข้างเขาเผชิญกับเจ้าอสรพิษยักษ์นี้
“ไหว!” ชายทั้งสองคนเอ่ยตอบรับพร้อมๆ กัน แต่จะต่างกันออกไปบ้างก็ที่น้ำเสียงที่เจือไปด้วยความรู้สึกคนละแบบ เสียงของชายผิวเข้มบ่งบอกถึงความมั่นใจอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่เสียงของชายผิวขาวดูจะเป็นเสียงของความท้อถอยอยู่กลายๆ
“กำลังหาจุดอ่อนของมันอยู่ ดูจากท่าทางแล้วสู้กันซึ่งๆ หน้าคงจะเอาชนะมันไม่ได้ ช่วยถ่วงเวลาให้หน่อย ต้องการเวลาคิดอีกนิด” เฟี๊ยตเอ่ยปากโดยไม่ได้เจาะจงไปว่ากำลังพูดอยู่กับใคร
“เดี๋ยวเราจะร่ายกำแพงมนต์ให้ ระหว่างนั้น…”
“เดี๋ยวแทนจะโจมตีหลอกล่อมัน ถ่วงเวลารอให้ปันร่ายเวทมนตร์จนเสร็จเอง” ยังไม่ทันที่ชายผิวขาวจะพูดจบ ชาวผิวเข้มก็เอ่ยตอบขัดขึ้น ราวกับรู้ใจกันเป็นอย่างดี
‘นายขาวบางนี่ชื่อว่าปันสินะ ส่วนนายเข้มหนานี่ก็ชื่อว่าแทน’ เฟี๊ยตคิดในใจ
ตอนนี้ เฟี๊ยตมั่นใจว่าตัวเองมองออกถึงจุดอ่อนที่ใหญ่หลวงข้อคู่ต่อสู้ตัวนี้แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ เขายังมองไม่เห็นทางออกว่าจะเอาชนะปีศาจร้ายตรงหน้าได้อย่างไร การมองจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ออก กับการเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ มันเป็นคนละประเด็นกัน ถูกไหม?
‘ไบเบิ้ล มอนสเตอร์ตรงหน้านี้มีชื่อว่าอะไร’ เขาเอ่ยถามหนังสือคู่ใจ
“ไบเบิ้ลตอบไม่ได้ นายท่าน ท่านต้องใช้คัมภีร์รอบรู้ขั้นกลางหรือขั้นสูงในการหาคำตอบนี้” ไบเบิ้ลตอบ
‘งั้นงูที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้เป็นสายพันธุ์ไหน ไบเบิ้ล งูเห่า งูจงอาง งูหางกระดิ่งอะไรอย่างนี้ รู้ไหม’ เขาถามต่อ
“เรื่องสายพันธุ์ของงูก็เป็นเรื่องที่ไม่ได้ถูกบรรจุไว้ในฐานข้อมูลของเกมเช่นกันนายท่าน ไบเบิ้ลไม่รู้ว่าจะไปหาคำตอบมาจากไหน” หนังสือเล่มตอบออกมาอย่างจนปัญญา
‘ไม่เป็นไร ไบเบิ้ล ขอบคุณมาก’
‘สุดท้าย ตนก็ต้องเป็นที่พึ่งแห่งตน’ เฟี๊ยตคิดในใจ ก่อนจะถอนหายใจ ราวกับว่าต้องการระบายความอึดอัดที่อัดแน่นอยู่ในใจออกไปเสียบ้าง
เฟี๊ยตเฝ้ามองงูยักษ์นั่นอย่างพิจารณา จริงๆ เขาเป็นคนชอบหาความรู้รอบตัวอยู่ไม่น้อยเหมือนกันนะ เนื่องจากเป็นคนชอบเรียนรู้อะไรใหม่ๆ จึงเสาะแสวงหาเรื่องน่าสนใจมาอ่านอยู่เสมอๆ งู และประเภทของงูก็เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่เคยผ่านตาเขามาไม่น้อย เพียงแต่เป็นความทรงจำที่ลางเลือนเกินกว่าจะชี้ชัดจำแนกอสรพิษตรงหน้าออกไปให้ได้ในเวลาอันสั้น
อสรพิษตรงหน้าเขามีลักษณะโดดเด่นที่น่าสนใจอย่างมากคือ ลำตัวของมันพรางไปด้วยเกล็ดสีขาวสลับดำถัดไปเป็นช่วงๆ ราวกับทางม้าลายตามท้องถนนอย่างใดอย่างนั้น เฟี๊ยตขมวดคิ้วอย่างคิดไม่ตก เพราะไอ้ทางม้าลายนี่แหละที่ติดค้างอยู่ในใจเขา เขาเคยอ่านจากที่ไหนสักที่ถึงเผ่าพันธุ์และอุปนิสัยของเจ้างูทางม้าลายนี่ ตอนนี้ เขาพยายามรวบรวมข้อมูลทุกอย่างเท่าที่จะหาได้ เพื่อนำไปสู่กุญแจแห่งความสำเร็จ
‘คุ้นๆ ว่าเหมือนเคยคิดวิธีการจำไว้น้า ท่องว่าอะไรนะ ทางม้าลาย จำได้ว่าชื่อเจ้างูนี่มีตัวทอทหาร งูอะไรน้า’ เฟี๊ยตเริ่มเห็นเค้ารางของความทรงจำ
‘งูทอทหาร งูทางม้าลาย งูทออะไรน้า อ่อ งูทับสมิงคลา!’ ชายหนุ่มกำมืออย่างยินดีกับความทรงจำที่เหนียวแน่นอย่างไม่เลวนักของตนเอง
ทางด้านชายหนุ่มอีกสองคนที่กำลังรับมือกับเจ้างูยักษ์อยู่ เมื่อเฟี๊ยตหันไปมองก็พบว่าสถานการณ์ดูดีขึ้นมาก รอบๆ บริเวณนั้น มีสิ่งของลักษณะคล้ายกระจกใหญ่ ที่เขาสันนิษฐานว่าเป็นกำแพงเวทที่ปันร่ายขึ้น ตั้งอยู่โดยรอบ ในขณะที่เจ้างูใหญ่ที่ตอนนี้ดูอืดอาดไปมาก เนื่องจากต้องหาช่องว่างในการจู่โจมมากขึ้นกว่าปรกติ แถมยังคอยต้องหลบลูกปืนจากปากไรเฟิลของแทนอยู่ตลอดเวลา หลายครั้งที่ดูเหมือนว่าเจ้าอสรพิษจะตัดใจจากเหยื่อแล้วผละหนีไป แต่ก็จะมีลูกกระสุนพุ่งออกไปดักหน้า ไม่ยอมให้มันหนีไปได้ ชัยชนะที่มาจากการถอดใจสู้ของเจ้างูยักษ์ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นที่ต้องการของชายผิวสีน้ำผึ้งอีกต่อไปแล้ว
‘งูทับสมิงคลา มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเจ้าตัวนี้อีกน้า ตอนนั้นจำได้ว่ามีเรื่องที่น่าสนใจมาก ตอนนั้นท่องว่าอะไรนะ คิดให้ออกสิเฟี๊ยต คิดให้ออก’ ชายหนุ่มใช้ความคิด
‘ทับสมิงคลา ตอนนั้นท่องว่าอะไรมานะ สมิง สะ สะ สะ สะตรีม ใช่ stream สายน้ำ มันชอบอยู่ใกล้น้ำ งูทับสมิงคลาชอบอาศัยอยู่ใกล้น้ำ!’ ทันที่ที่คิดได้ เฟี๊ยตก็เผลอตะโกนร้องออกมาด้วยความยินดีอย่างเผลอตัว
“ทั้งคู่ยังไหวอยู่ใช่ไหม เดี๋ยวเรามานะ ขอไปจัดการจุดอ่อนของมันแป๊บเดียว มองออกแล้ว” เฟี๊ยตหันไปพูดกับเพื่อนใหม่ทั้งสองอย่างรัวเร็ว ทันทีที่ได้ยินคำบอกดังกล่าว ชายทั้งสองก็แสดงความยินดีออกมาทางแววตาอย่างรู้สึกได้
“แผนการเป็นยังไง บอกได้ไหม” ชายผิวขาวเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น
“เดี๋ยวกลับมาอธิบายนะ มันค่อนข้างยาว โอเคนะ ยังไหวอยู่ใช่ไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามอีกครั้ง คนทั้งสองรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
เฟี๊ยตขยับกายจะมุ่งหน้าไปสู่ที่ที่ตนหมายตาไว้ แต่ก็ชะงักเมื่อนึกถึงแผนการใหม่ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ในสมองเขาเมื่อครู่นี้
“ทั้งคู่มีการ์ด พลัง หรือเวทมนตร์ที่เกี่ยวข้องกับไฟและน้ำไหม”
“ปืนแทนยิงลูกไฟได้”
“คฑาปันใช้เวทย์น้ำได้”
“ดีมากๆ แผนคืออย่างนี้นะ ใช้เวทย์น้ำกับไฟผสมผสานกัน เฟี๊ยตไม่ได้ต้องการแค่ไฟอย่างเดียว หรือน้ำอย่างเดียวนะ เฟี๊ยตต้องการไอน้ำ ดังนั้น ทั้งคู่ต้องพยายามยิงเวทย์เพื่อรบกวนเจ้างูยักษ์ไปด้วย โดยเล็งไปที่จุดเดียวกัน พอไฟมาเจอกันน้ำ ก็ตู้มม กลายเป็นไอน้ำหายไป เข้าใจไหม” ทั้งสามหันมาสุมหัวกันอย่างรวดเร็ว ปันกับแทนพยักหน้าหงึกหงักอย่างรับทราบต่อแผนการ
“นาย แบ่งเวทย์มาใช้สร้างกำแพงเวทย์ด้วย สลับๆ จังหวะกันไป โอเคไหม” เฟี๊ยตหันไปทางเพื่อนร่วมทัพผิวขาว ที่ตอนนี้กำลังจดจำในสิ่งที่ตนต้องทำ
“โอเค เวทย์น้ำยิงให้โดนไฟ แล้วก็แบ่งพลังมาสร้างกำแพงมนต์” ปันทวนความ
“ส่วนนาย ตอนที่เพื่อนนายแบ่งเวลามาสร้างกำแพงมนต์ นายยังคงยิงลูกไฟต่อไป แต่เน้นมาที่พื้นผิวราบ เน้นที่ระยะไล่เลี่ยพื้น ไม่ต้องยิงขึ้นฟ้า โอเคไหม” เฟี๊ยตหันไปทางอีกคนที่เหลือ
“โอเค ยิงลูกไฟให้โดนน้ำ ช่วงที่ไม่มีน้ำให้ยิงกราดไปตามพื้น” แทนพูดไปยิ้มไป
“ทุกคนเข้าใจตรงกันนะ อ่อ อีกอย่าง อย่าพยายามฆ่ามัน เพราะมันไม่สามารถฆ่ามันตอนนี้ได้ จุดอ่อนของมันไม่ได้อยู่ตรงนี้ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องหลบการโจมตีของมันด้วย จำไว้ว่ากำแพงเวทย์ของเราเข้มแข็งพอ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นสำทับอีกครั้ง พลางยิ้มให้ทั้งคู่เพื่อแบ่งปันขวัญและกำลังใจให้แก่กัน
“รอเราอยู่ที่นี่ก่อน อีกไม่นาน เราจะกลับมา” เฟี๊ยตเอ่ยเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนจะเรียกใช้การ์ดรองเท้าชีตาร์ แล้วมุ่งจิตไปที่เท้าทั้งสองข้าง ออกทะยานวิ่งไปสู่จุดหมายที่เล็งเป้าหมายไว้แต่แรกอย่างว่องไว
ทันทีที่ผู้ที่เข้ามาช่วยแก้สถานการณ์คับขันได้วิ่งจากไปแล้ว ชายทั้งสองก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับอสูรกายอีกครั้ง แต่คราวหน้าสีหน้าของทั้งสองดูมั่นใจขึ้นมาก กำแพงเวทย์ที่ถูกร่ายผ่านมาสักพักขนาดนี้เริ่มดูเบาบางลงและเสื่อมถอยอยู่ในที ชายทั้งสองหันมาพยักหน้าให้กัน ก่อนจะเริ่มดำเนินไปตามแผนการ
“Watery!” ชายร่างบางตะโกนสั่ง ขณะเดียวกันกับที่สายน้ำจำนวนหนึ่งพุ่งออกจากก้อนแซฟพลายตรงปลายคทาเข้าจู่โจมกับคู่ต่อสู้
“Fire!” ชายร่างหนาตะโกนสั่งในเวลาไล่เลี่ยกัน พร้อมเหนี่ยวไกปืนที่ยังคงตั้งค้างอยู่บนไหล่ ลูกกระสุนวิ่งออกจากลำกล้องอย่างรวดเร็ว แต่ทันทีที่ลูกกระสุนสัมผัสกับอากาศก็กลายสภาพกลายเป็นลูกไฟขนาดใหญ่ประมาณลูกบอลที่ลุกไหม้ราวกับเป็นอุกกาบาตขนาดย่อมๆ ที่พ้นผ่านการเสียดสีของชั้นบรรยากาศมาได้ฉะนั้น
ทันทีที่สายน้ำจากคทาไพลินมาปะทะเข้ากับลูกไฟที่ออกมาจากลำกล้องไรเฟิลนั้น ก็เกิดการระเบิดหายไปด้วยน้ำก็ถูกพลังงานความร้อนเปลี่ยนสภาพกลายเป็นไอหายไปในอากาศ ขณะที่ลูกอุกกาบาตที่เคยห่อหุ้มไปด้วยไฟ เมื่อเจอน้ำมาดับอุณหภูมิให้เย็นลงก็กลายเป็นเหมือนหินหนักๆที่ไร้พลังงาน ตกลงจากอากาศ และทันทีที่ลูกไฟที่สิ้นฤทธิ์แล้วตกลงสู่พื้นดิน สสารของมันก็สลายหายไป ราวกับว่ามีมือล่องหนมาฉกชิงไปยังมิติอื่นที่ไม่อาจมองเห็นได้
จากผู้แต่ง : วันนี้วางเป้าหมายไว้ว่าต้องแต่งให้ได้ 10 ตอน!!! สลบด้วยพิษไข้ไปกว่าครึ่งวัน ตื่นมากระเซาะกระแซะแต่งได้แค่ 2 ตอน หลังจากนั้นก็ไปนอนดูเดอะว๊อยซ์หาแรงบันดาลใจ ว๊าวววววว นึกได้ก็กลับมาแต่งนิยายต่อ ปั่นกันสุดฤทธิ์ 555
โอมจงเมนท์ โอมจงเมนท์
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
ถึงคุณ helpmeiiz : รอดูกันว่าเฟี๊ยตจะจัดการยังงายยยย
ถึงคุณ fuku : จัดยาไปแล้ววันนี้ หนึ่งชุด
ถึงคุณ naneku : ลุ้นกันว่าเฟี๊ยตชอบแบบหนานุ่มหรือบางกรอบ อิอิ
ถึงคุณ alisabeth : ไม่บอกหรอก หลอกให้งง อุอิ
ถึงคุณ keniji01 : ทุกคนเชียร์ให้เฟี๊ยตโตเป็นสาวอ่ะ ห้าห้า
ถึงคุณ nemesis : ขอบคุณครับ กินยาแล้วครับ
ถึงคุณ เกเร : รอลุ้นนะครับ ว่าเฟี๊ยตจะคิดวิธีการเอาชนะออกหรือเปล่า
ถึงคุณ tutankamen : ขอบคุณครับ นอนเยอะเลยช่วงนี้
ถึงคุณ bbellza : ตอนต่อไปมาแล้ว มาลุ้นกันต่อเลยค๊าบบบบบบบบ
ถึงคุณ mesomeo2 : เจ้างูมันร้ายนัก 55555
ถึงคุณ neenoo : คาแรคเตอร์เฟี๊ยตเป็นอย่างนี้แหละครับ วางบุคลิคไว้ประมาณนี้ ไม่ต้องกลัวหลุดค๊าบ เรื่องพระเอกหรือนายเอก ต้องลุ้นนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ อิอิ
โอมมมมมมมมมม จงมีคนหลงเข้ามาอ่านเยอะๆ :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จิ้มๆๆๆพี่คนเขียนอีกที อิอิ :z13: :z13:
ตอนนี้แบบ โคตรมันส์ โคตรหนุก โอยยยย
อยากสู้ 5555
หายป่วยยังน้อพี่คนเเต่งงงงง
-
อยากให้เฟี๊ยตเป็นเคะอะ ทันไหม 555555
-
คนแต่งสู้ๆ นะ :katai2-1:
-
แล้วบ่อน้ำมีผลยังไงกับงูกันแน่ เหอะๆ รอต่อไปป สองคนนั้นเค้าต้องมีอะไรๆกันแน่เลยอิอิ เหมือนจะรู้ใจกันด้วย
-
เดาไม่ออกเลยว่า แหล่งน้ำใกล้ๆ เกี่ยวอะไรกับงู
แล้วการที่งูไม่มีเลือดออกเลย กลับนึกถึงเกมส์แรคนาร็อค พวกสถานะ ติดพิษ
หรือสถานะเชื่องช้าเราจะเห็น แต่เวลาโจมตี เลือดของมอนสเตอร์ก็จะไม่ออกมา
ดังนั้นต้องโจมตีเรื่อยๆ จนกว่ามันจะตาย อันนี้ก็เดาส่งๆนะ
เกมส์ออนไลน์เกมส์นี้จากผู้แต่งอาจจะเป็นอะไรที่ท้าทายและเดายากก็ได้
สุดท้าย คนแต่งสู้ๆนะ ตามเชียร์มากอ่ะ
-
คนแต่งหายป่วยยังคะ >< สู้ๆน้า
รออ่านอยู่ อิอิ ถึงจะไม่ได้เม้นท์ทุกตอนก็เถอะ
-
เฟี๊ยตจะปราบงูตัวนี้ได้ยังไงหนอออ น่าตื่นเต้นจัง
ว่าแต่สองคนที่เฟี๊ยตเจอนี่ท่าทางเขาจะรู้ใจกันดีนะ ไม่ใช่แค่เพื่อนกันธรรมดาใช่ป่ะ :z1:
เฟี๊ยตเก่งขนาดนี้จะมีคนมาปราบได้จริงๆเหรอคะ?
แล้วคนมาปราบนี่ จะเป็น พระเอก หรือนายเอกล่ะ (เดาไม่ได้เลย)
ว่าแล้วก็รอตอนต่อไป ว่าเฟี๊ยตจะปราบงูยังไง และใครจะมาปราบเฟี๊ยต หุหุ
ปล.หายป่วยไวๆนะคะคนแต่ง
ปลล.เดอะวอยซ์วันนี้เสียงแต่ละคนสุดยอดมากกกก o13
-
นอนเลยจ่ะ พักผ่อนให้เพียงพอ ณ บัดนาว คนอ่านเข้าใจคนแต่งป่วยนะจ่ะ
ปล.แอบยอมรับนิดนึงเข้ามาส่องรอตอนต่อไปบ่อยๆ คนป่วยจะได้มีกำลังใจหายป่วยแต่งตอนต่อไปตุนไว้เยอะ ๆ
ปลลล. สั้นลง สั้นลงนะเธอ :hao7:
-
หายป่วยไวไวน้าาา ดูแลสุขภาพด้วย
ด้วยรักและเป็นห่วงจากคนอ่านจ้าาา อิอิ
-
เฟี๊ยตเก่งสุดๆ ยังไม่ค่อยเข้าใจถึงลักษณะพิเศษของงูตัวนี้เท่าไหร่ รอเฟี๊ยตมาเฉลยตอนหน้า(ใช่มั้ยคะ) ฮิฮิ
-
เจ้างูนี้มันอึดจริง แต่เดี๋ยวเถอะท่านเฟี๊ยตรู้จุดอ่อนแล้ว เดี๋ยวจะโดน :z6:
-
จากข้อมูลในตอนนี้แสดงว่าตัวจริงของงูอยู่ที่แถบแม่น้ำหรือละห้วยใกล้ๆ
แต่รูปร่างที่ปรากฎและต่อสู้อยู่นี้อาจจะเกิดจากเวทย์หรืออะไรสักอย่าง ที่ทำให้งูตัวนี้สามารถต่อสู้และขยายร่างกายให้ใหญ่โตได้
โดยไม่ต้องปรากฎร่างจริงออกมา เพราะถ้าภาพลวงสามารถกำจัดเหยื่อได้ก็แค่รอเวลาออกมาจัดการอีกทีเท่านั้น (งไม่รู้ว่าถูกไหม
แต่เราก็เดาเท่าที่น่าจะเป็นไปได้อ่ะนะ :o8:)
ขอให้เฟี๊ยตหาตัวจริงของงูเจอเร็วๆแล้วก็จัดการให้ได้นะ จะได้ไปเมืองอื่นซะที (แบบอยู่เมืองนี้นานแล้วนะ อิอิ)
ปล.เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปจ้า :L2: :กอด1:
-
ยิ่งอ่ายยิ่งมันยิ่งหน้าติดตาม คนเขียนสู้ๆๆหายป่วยไว้ๆนะ
-
ในที่สุด ความดีงามในตัว ผู้แต่ง บวกกับความขยันของท่าน ก็เป็นผลแล้ว เห็นมั้ยเล่า จากที่มี ผมกับเพื่อน ๆ ไม่กี่คนคอยเป็นกำลังใจ ตอนนี้ก็เพิ่มขึ้นเยอะเลยล่ะ ขอให้ ผู้แต่ง รักษาคุณความดีที่มีนี้ไว้ ทำโลกที่ คุณสร้างขึ้นมาให้สมบูรณ์ สู้ๆ พ่อหนุ่ม ผมเป็นกำลังใจเสมอ
-
เฟี๊ยตมีแผนนนนน :hao7:
-
:z13: เห็นด้วยกับ คุณ aoihimeko ครับ ว่าตัวจริงน่าจะอยู่อีกที่ 5555 ตอนนี้เป็นแฟนพันธ์แท้ไปแล้วตรู
-
ตอนที่ 33 Plan B
เฟี๊ยตใช้เวลาไม่ถึง 5 นาทีเพื่อมาถึงเป้าหมายที่ตนเองต้องการ บัดนี้ เขายืนอยู่บริเวณแอ่งน้ำผุดที่เป็นแหล่งน้ำเดียวในเขตหลายตารางกิโลเมตรนี้ เขากวาดสายตาจนทั่วบริเวณ แหล่งน้ำดังกล่าวเปรียบได้ราวกับโอเอซิสของป่าสนนี้อย่างแท้จริง ลักษณะแสดงความอุดมสมบูรณ์ปรากฏอยู่อย่างชัดเจนภายในพื้นที่ไม่กี่ตารางวานั้น พืชพันธุ์หลากสีสันมากมายขึ้นอยู่ตามขอบริมแอ่งน้ำ รอยเท้าของสัตว์ต่างๆ มากมายหลายชนิดเหยียบย่ำทับซ้อนกันอยู่อย่างกลาดเกลื่อน เขารู้สึกได้ถึงความมีชีวิต เฟี๊ยตรู้สึกสงบอย่างประหลาด เมื่อได้มาอยู่เบื้องหน้าของทิวทัศน์อันเป็นธรรมชาติแห่งนี้ ชีวิตที่อยู่ในเมืองหลวงมานานอย่างเขาได้เจอกับต้นไม้ใบหญ้าครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ เขายังจำไม่ได้ บางที เขาอาจจะต้องเลื่อนกำหนดการการกลับบ้านอย่างถาวรของเขาเข้ามาให้เร็วขึ้น
“Transparent RELEASE”
ทันทีที่เขาเรียกใช้การ์ดที่ได้มาจากเจ้าเด็กแชมพูนั่น ทัศนวิสัยที่เขามองเห็นก็เปลี่ยนไปอย่างน่าอัศจรรย์ สายตาของเขาตอนนี้มองเห็นวัตถุต่างๆ ราวกับเป็นกล้องตรวจจับคลื่นความร้อนในความมืดฉะนั้น สิ่งใดมีชีวิต เขาจะมองเห็นเป็นสีแดงเรืองๆ ขึ้น ในขณะที่ภาพพื้นหลังเป็นวัตถุอื่นๆ ที่มีสีหม่นไร้แสงสว่าง เขาหมุนตัวจนครบสามร้อยหกสิบองศา เขามองหาสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นต้นตอของอสูรกายร้ายที่เขาเพิ่งผละหนีออกมาเมื่อครู่นั้น แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ยังไม่เห็นร่องรอยหรือเบาะแสใดๆ ณ ที่แห่งนี้เลย
‘ออกมาสิ อยู่ที่ไหน แสดงตัวออกมา’ ชายหนุ่มบ่นพึมพำในใจอย่างร้อนรน ขณะที่มือก็พยายามแหวกกิ่งไม้และสิ่งกีดขวางไปพลาง ทั้งๆ ที่ไม่มีประโยชน์อันใดเลย เพราะสายตาตอนนี้ของเขาก็มองเห็นทะลุผ่านสิ่งไม่มีชีวิตเหล่านั้นอยู่แล้ว แต่การยืนกวาดสายตาอยู่เฉยๆ นั้น มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองยังพยายามไม่พอ
“The Fatty Sparrow RELEASE”
ชายหนุ่มตัดสินใจเรียกใช้การ์ดนกอ้วนอีกครั้ง เพื่อเปลี่ยนมุมมองจากบนพื้นราบเป็นบนอากาศดูบ้าง เผื่อจะได้มีทัศนวิสัยใหม่ๆ ที่อาจจะพาเขาไปสู่คำตอบที่ต้องการได้
เฟี๊ยตลอยตัวอยู่เหนือหมู่ต้นสนประมาณ 2 เมตร สายตาของเขากวาดไปทั่วบริเวณดังกล่าว โดยพยายามมองหาเบาะแสอะไรสักอย่างที่น่าจะทำให้เขากำชัยชนะเหนือเจ้าอสรพิษร้ายนั่นได้
“เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ”
เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เมื่อกวาดสายตาไปพบกับภูมิประเทศช่วงหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปจากแหล่งน้ำนั้นไม่มากนัก เขาสั่งให้นกของเขาพาตัวเขาเองไปถึงบริเวณแห่งนั้น
เท้าของชายหนุ่มเหยียบเข้ากับพื้นทรายนุ่มต่างกับพื้นที่บริเวณอื่นของป่าทิวสนอย่างเห็นได้ชัด ภูมิทัศน์ส่วนใหญ่ของป่าทิวสนจะเป็นพื้นค่อนข้างแข็ง สลับกับต้นสนที่สูงสง่า พื้นส่วนใหญ่มักปูไปด้วยต้นหญ้าเขียวขจี แต่บริเวณกว่า 500 ตารางเมตรที่เขากำลังยืนอยู่นี้ ถือได้ว่าเป็นความประหลาดที่ซ่อนอยู่ในป่าดังกล่าวอีกชั้นหนึ่ง พื้นที่ที่ประดับไปด้วยผืนทรายนุ่มขนาดไม่ใหญ่มาก แต่ก็ถือได้ว่าไม่เล็กนัก เฟี๊ยตพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ แต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไรเพิ่มเติมมากนัก และในขณะที่เขากำลังจะสั่งให้เจ้านกบินขึ้นเพื่อตรวจตราพื้นที่โดยรอบของทุ่งทรายแห่งนั้น สายตาเขาก็กลับมามองเห็นแสงตะวันยามบ่ายตามปรกติอีกครั้ง เขาก้มลงมองแขนตัวเอง ก่อนจะพบว่าสายตาของเขามองเห็นเป็นสีเนื้อตามปรกติ การทำงานของไพ่เวทมนตร์ใบดังกล่าวได้สิ้นสุดลงแล้ว
เฟี๊ยตเปลี่ยนใจในทันที จากที่ตั้งใจจะสั่งให้นกนั่นบินไปที่ตรงกลางของผืนทรายนั้น มาเป็นบินกลับไปบริเวณแหล่งน้ำนั้นแทน ความเป็นจริงแล้ว แอ่งน้ำนั้นกับผืนทรายดังกล่าวเรียกได้ว่าอยู่ห่างกันไม่มาก โดยพื้นที่ทั้งสองถูกขวางกั้นด้วยหมู่ต้นสนปริมาณไม่มากนัก โดยมีทางด่านขนาดกว้างประมาณ 1 เมตร เชื่อมต่อบริเวณทั้งสองเข้าด้วยกัน ทางเดินที่น่าจะเคยมีต้นหญ้าขึ้นอยู่เหมือนกับส่วนอื่นของป่า แต่ด้วยถูกการเหยียบย่ำทำเป็นทางเดินอย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอ จึงทำให้หญ้าที่เคยปูไว้ตายหายไป กลายเป็นทางเดินที่ราบเรียบราวกับว่าใครมาทำเป็นถนนย่อมๆ ตัดผ่านอยู่ฉะนั้น
เขาสั่งให้เจ้านกอ้วนปล่อยตัวเขาลงบนถนนแคบๆ แห่งนั้น ก่อนจะเรียกใช้สมุดการ์ดคู่ใจเพื่อหยิบการ์ดใบหนึ่งที่ตั้งใจไว้ใช้แผนการขึ้นมา
“RELEASE”
‘สุดท้ายก็ต้องใช้ แผนบี’ ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองในใจ หลังจากที่เขาวางกับดักด้วยการ์ดใบหนึ่งไว้เรียบร้อย ก็ตัดสินใจสั่งให้เจ้านกอ้วนพาเขากลับไปยังสมรภูมิที่เพื่อนใหม่ของเขากำลังรับมืออยู่นั้น
บริเวณที่เป็นสนามรบระหว่างชายทั้งสองกับเจ้าพญามัจจุราชนั้น ขณะนี้ ได้มีสภาพเปลี่ยนไปอย่างรู้สึกได้ พื้นหญ้าเบื้องล่างมีรอยไหม้เกรียมกระจายเต็มไปหมด ราวกับมีใครมาราดน้ำมันไว้ แล้วจุดไฟเผาฉะนั้น อากาศบริเวณนั้นร้อนอบอ้าวชวนอึดอัด เมื่อเฟี๊ยตไปถึง ก็ตรงเข้าไปร่วมวงกับปันและแทนที่ยังคงทำตามแผนของเขาอยู่ ท่าทีของทั้งสองดูสบายๆ อยู่มาก กำแพงเวทย์ของปันในขณะนี้กระจายกันอยู่อย่างหนาแน่น แต่ไม่ถึงกับปิดล้อมรอบบุคคลไว้อย่างสนิทนัก เนื่องจากต้องเว้นที่ส่วนหนึ่งให้เพื่อนรักยิงลูกไฟเข้าโรมรันกับคู่ต่อสู้ ส่วนแทนก็ดูเหมือนจะอัตราการยิงที่ช้าลงมาก ราวกับว่าทำไปเพื่อควบคุมสถานการณ์และป้องกันไม่ให้มันหนีเท่านั้น ยื้อเวลาต่อไปเรื่อยๆ ให้ชายอีกคนกลับมา
“เฟี๊ยต มันจะหนีไปหลายรอบแล้ว แต่แทนไม่ยอมปล่อยมันไป ยิงดักหน้าดักหลังมันอยู่นั่นแหละ ปันบอกให้ปล่อยมันไปๆ ก็ไม่ยอม ดูดิ คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ เล่นไม่รู้เวล่ำเวลา” ชายร่างบางเอ่ยฟ้องเขาทันทีที่เขากลับมาถึง ท่าทางชายหนุ่มดูจะหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
“ก็เฟี๊ยตบอกให้รอเฟี๊ยตกลับมาก่อน แทนก็รอ แทนผิดตรงไหนอ่ะปัน” ชางร่างหนาเอ่ยตอบกับเพื่อนของตน แต่กลับส่งสายตาเป็นประกายมาที่เฟี๊ยต
“โอเคๆ ไม่ต้องเถียงกันนะ ฮ่าฮ่า แผนเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นแผนสองก็เถอะ คอยดูนะ เดี๋ยวเฟี๊ยตจะทำอะไรให้ดู” เขาพูดพลางอมยิ้มด้วยความมั่นใจ ได้เวลาแสดงฝีมือสักที
“The Fortune-telling Centaur RELEASE”
เฟี๊ยตตะโกนสั่งเรียกการ์ดออกมาจากสมุดเล่มเดิม ทันทีที่สิ้นเสียงคำสั่ง อมนุษย์ครึ่งคนครึ่งม้าก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเขา โดยหันหน้าออกเผชิญกับเจ้ามฤตยูลิ้นสองแฉกนั่น เซนทอร์ที่เขาเรียกออกมานั้นมีลักษณะเป็นลูกครึ่งระหว่างคนกับม้า โดยครึ่งตัวบนมีลักษณะเป็นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ที่ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามราวกับแม่ทัพกองทัพหลุดมาจากสนามรบยุคโรมัน ในขณะที่ครึ่งตัวร่างเป็นร่างกายของม้าขนาดใหญ่ ลำตัวและท่อนขาทั้ง 4 ปกคลุมไปด้วยขนสีน้ำตาลเข้มแซมดำ พวงหางสะบัดไปมาเตรียมพร้อมในการต่อสู้อยู่ทุกขณะจิต มือข้างขวาถือไม้เท้าแกร่งที่ทำด้วยไม้ขนาดยาวร่วม 2 เมตร ไหล่ด้านซ้ายสะพายด้วยคันศรขนาดใหญ่ โดยมีกระบอกลูกธนูสะพายแล่งพาดผ่านแผ่นอกแสนสง่าไขว้อยู่ทางด้านหลัง ลูกครึ่งมอนสเตอร์เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด สีหน้าแสดงถึงความสงสัยบางอย่างอยู่ในใจ ที่ไม่ได้แสดงเป็นคำพูดออกมา
“Fortune Telling!” เฟี๊ยตตะโกนออกคำสั่ง
ครึ่งบุรุษครึ่งอาชาคนนั้นผละสายตาที่เฝ้ามองฟ้านั้น หันกลับมามองคู่ต่อสู้ตรงหน้า พลางหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะยกไม้เท้าที่มือขวาสูงขึ้น และกระแทกมันลงที่พื้นดินจนเสียงดังกังวานก้องไปทั่วบริเวณ
“It’s terrible rain!” เสียงกร้าวของสินธพหนุ่มก้องกังวานขึ้นพร้อมกับเสียงคำรามของท้องฟ้า ขณะนี้แผ่นฟ้าเบื้องบนขมุกขมัวไปด้วยก้อนเมฆสีเข้มที่เข้ารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว ลมกระโชกหมู่สนจนต้นไม้เหล่านั้นเอนเอียงอย่างรู้สึกได้ ชายทั้งสามคน ณ ที่นั้นขยับตัวเข้าหากันโดยไม่ได้นัดหมายกันมาก่อน บรรยากาศตอนนี้น่าสะพรึงอยู่ไม่น้อย หมู่เมฆบนท้องฟ้าสามัคคีกันร้องคำรนอย่างก้าวร้าว แสงประกายระยิบระยับปรากฏให้เห็นอยู่ระหว่างพวกมันอย่างประปราย กระแสลมแรงขึ้นๆ ในทุกๆ ขณะ นี่มันไม่ใช่แค่ฝน แต่มันเรียกว่าพายุฝนได้เลยทีเดียว
เจ้างูยักษ์ในขณะนี้แสดงอาการระส่ำระสายอย่างเห็นได้ชัด หัวของมันเชิดขึ้นพลางแลบลิ้นสองแฉกของมันชูขึ้นในอากาศ เจ้าอสรพิษแสดงอาการตื่นตระหนกอย่างสะพรึงกลัวสุดขีด มันหมดความสนใจในมนุษย์ทั้งสามลงอย่างสิ้นเชิง และบิดตัวหันกลับพร้อมจะหนีเข้าไปสู่ส่วนลึกเข้าไปในป่าอย่างร้อนรน
“The rain begins!”
อมนุษย์อาชาเพศตะโกนขึ้นอย่างประกาศกร้าว ทันทีที่สิ้นคำทำนายดังกล่าว หยาดฝนเย็นยะเยียบก็แผ่เข้าปกคลุมทั่วบริเวณ หยดน้ำมากมายเข้ากระทบร่างกายของชายทั้งสามจนพวกเขาสั่นเทิ้มอย่างควบคุมไม่ได้ ความหนาวเข้าจู่โจมพวกเขาทั้งสามในทันใด อุณหภูมิของเม็ดฝนเหล่านี้ต่ำกว่าที่เฟี๊ยตคาดคิดไว้นัก ชายหนุ่มยืนกอดอกหนาวสั่นอย่างห้ามไม่ได้
‘ตามแผนการแล้วมันต้องมีฝน แต่ไม่ได้วางแผนไว้สักหน่อยว่าจะให้ฝนมันหนาวขนาดนี้!’
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
จากผู้แต่ง : มีอะไรจะบอกแหละทุกคน
แถ่นแทนแท๊นนนนน
ผมลงนิยายติดต่อกันทุกวันมาครบหนึ่งเดือนเต็มแล้วนะ ฮู่เร่ ~
ฉลองหน่อยเร็วววววว >///<
ให้รางวัลเลยยยย
ใครไม่เคยเมนท์ให้เมนท์ให้ด้วย
ใครเมนท์อยู่แล้วให้เมนท์ยาวๆๆๆๆ อย่างต่ำร้อยบรรทัด 55555555
ขอบคุณที่ตามอ่านกันมา ขอบคุณครับ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
หนาวๆแบบนี้ต้องเนื้อแนบเนื้อถึงจะอบอุ่น หุหุหุหุ :z1:
-
อิอิ ดีใจด้วยนะคะ
เราเข้ามาอ่านเรื่องนี้วันอาทิตย์
เพิ่งได้เม้นวันนี้ ยังไงก้จะติดตามนะคะ
สู้ๆน้าคนแต่ง ^ ^
-
ไม่รู้จะเม้นอะไรยาวให้แต่ ดีใจด้วยจ้า เย๊ เย๊
ฝนตกหนาวแบบนี้น่าจะมี คนมาอิงแอบซบอกเนาะ ก๊ากกกก
-
ถึงคุณ naneku : ยังมึนๆอยู่เลยครับ แต่ดีขึ้นมากแล้ววว เฟี๊ยตเป็นอะไรถูกกำหนดไว้ตั้งแต่ก่อนเขียนแล้ว อิอิ
ถึงคุณ patchylove : สู้ๆ ฮู่เร่ๆ
ถึงคุณ เกเร : ต้องติดตามชมนะครับ ว่าจะมีอะไรในกอไผ่รึเปล่าาาา
ถึงคุณ mindmint0 : อ่านคำว่าตามเชียร์แล้วใจชื้นมากเลยครับ ><
ถึงคุณ manassawee : ต้องมาตามเมนท์ให้บ่อยๆรู้ป่าวว อิอิ
ถึงคุณ piscis : ติดตามเจ้างูต่อไปเร็ววววววววววววว ส่วนเฟี๊ยตนั้นจะออกหัวหรือก้อย ต้องคอยติดตามชม อิอิ
ถึงคุณ alisabeth : ป่วยป่วยป่วย แต่ดีขึ้นเป็นลำดับแล้วครับ อิอิ ผมนับคำทุกตอนนะเออ ห่างกันไม่มากหรอก (มั้ง) ห้าห้า
ถึงคุณ saruttaya : กินยาแล้วดีขึ้นเยอะเลยค๊าบบบ
ถึงคุณ august_may : ตอนหน้ามาแล้ว มาดูเร็วว่าเฉลยหรือยัง ห้าห้า
ถึงคุณ helpmeiiz : ใกล้เผด็จศึกแล้ววว
ถึงคุณ aoihimeko : โหววววววววว วิเคราะห์ได้ลึกซึ้งมากครับ มาติดตามเร็วว่าถูกหรือไม่อย่างไร อิอิ ว่าแต่นี่ก็ออกจากเมืองมาอยู่ในป่าละน้าาา
ถึงคุณ nemesis : สาธุ หายไวไว หายไวไว
ถึงคุณ tutankamen : ขอบคุณมากครับ ที่คอยให้กำลังใจมาตลอด ผมตั้งใจจะสร้างโลกที่ผมจินตนาการขึ้นให้สำเร็จให้ได้ ไม่ว่าจะมีคนอ่านมากน้อยแค่ไหนก็ตามครับ
ถึงคุณ mesomeo2 : เฟี๊ยตชอบวางแผนเนอะ ห้าห้า
ถึงคุณ keniji01 : ติดตามดูน้า เดาถูกกันหรือเปล่าา
ครบรอบหนึ่งเดือนนะเนี่ย ใครไม่เม้นจะงอนเบยยยยยยยยย 5555555
:katai3: :katai3: :katai3:
-
มีผ้าห่มเนื้อสองผืน เลือกเลยเฟี๊ยต ว่าจะห่มผืนไหน
ปล.ปกติอ่านกะเมนท์เรื่องนี้ในเด็กดี แต่วันนี้มาเมนท์ในนี้แล้วกันเน้อ อิอิ
-
โอยมันส์
ร้อยบรรทัดเลยอ่อ ไม่ไหวอะ 5555555
เอาไปซักสามบรรทัดก่อนนะ เย่ๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
ขอบคุณที่ลงอย่างต่อเนื่องค่ะ ...ชอบๆ ทำให้เราต้องเข้ามาส่องบ่อยๆ
แต่อยากอ่านมากกว่านี้อีกอ่ะ เหมือนมันยังไม่จุใจแบบว่ากำลังมันส์ :serius2:
พออ่านจบลองไปหาอ่านนิยาย yaoi ออนไลน์เรื่องอื่นอ่านต่อ กลับไม่ค่อยชอบแฮะ...แบบว่านายเอกสาวไปอ่ะ บางเรื่องนี่แทบจะเป็นแนวชายหญิงเลยแหละ
ในเรื่องเราชอบตอนที่เฟียตใช้การ์ดห้องครัวสำเร็จรูปที่สุดเลย แบบว่าเติมเต็มจินตนาการ ไปที่ไหนก็ทำอาหารได้ จริงๆ อยากให้มีการ์ดบ้านไปเลย แต่คิดไปคิดมา...แล้วมันจะมาผจญภัยทำไมฟร่ะ :z3:
ติดตามอยู่นะคะ...สู้ๆ :3123:
-
โบราณว่า หนาวเนื้อห่มเนื้อจึ่งหายหนาว นะเฟี๊ยต
ไม่เป็นไร เพื่อนกันมันส์ดี :hao6:
อยากให้ผมเม้นร้อยบรรทัดหรอ ทำได้ๆ
นี่ไง "ร้อยบรรทัด" :m20: //โดนตรีน :z6:
-
อ่านจบแล้วต้องเมนท์ตามสเต็ป แต่อย่างต่ำร้อยบรรทัดนิไม่ไหวนะ555
ดีใจด้วยค่าที่ลงครบ1เดือนแล้ว จุดพลุปิ้วๆๆๆ :mc4: :mc4:
ติดตามตอนต่อไป อยากรู้ว่าเฮียจะทำอะไรกับงู ไล่ไปเฉยๆรึ
-
:พ่อพระเอกโผล่ยังหว่า :hao6:
-
โอ๊ะ จะสร้างหมอกน้ำเพื่ออะไรเนี่ย
รอลุ้นๆ ว่าจะตีมอนฯ ตัวนี้ได้ยังไง
-
:hao6: ยังแอบพยายามเดาต่อ แต่มันไม่ถูก เจ็บใจๆ แล้วเรียกฝนมาทำไม เดาทางไม่ถูกเลย :z3:
-
:L2: o13 ขอให้สมองโลดแล่นแต่งได้แบบนอนสต็อปเลยคะ เย้ๆดีใจด้วยคะ ให้มีคนมาตามอ่านอีกเยอะๆ แนวใหม่ต้องใจเย็นคะ
-
เย้ๆๆๆ ครบหนึ่งเดือน ของเรา แล้วที่อยู่เคียงข้างกันมา ฮี่ๆๆๆๆ
อย่างนี้ต้องฉลอง ว่าแต่จะฉลองด้วยอะไรดีน้าาาา
----
สองคนนั้นเขาเป็นอะไรกันหรือเปล่าน้า ....
เฟี๊ยต ต้องอดทน เดี๋ยวมันก็ผ่านไป แต่เฟี๊ยตต้องท่องเอาไว้ ฝนตก แดด ออก สีทนได้ 555 #เกี่ยวกันไหม น่าจะเกี่ยวนะ ทนเหมือนกัน
งูตัวนี้ กว่าจะฆ่าได้เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะ
----
คนเขียนบอก เขียนเม้นฉลอง 100 บรรทัด
ตามจริงแล้วผมทำได้นะ เอาอย่านี้ให้คนเขียนเลือกระหว่าง
1. เม้นที่เม้น 100 บรรทัดเรื่องเรื่องเหล่านั้นแล้วแต่ เสริมแต่งขึ้นมาเพื่อให้ครบ 100 บรรทัด
และ 2. เม้นไม่กี่บรรทัด แต่ทุกคำพูดที่พิมพ์ลงไปนั้น ล้วนคัดกรองมาจากหัวใจ
คนอ่านแฮปปี้(เมื่อคนเขียน เขียนเรื่องราวด้วยความรัก)และผมก็เชื่อว่า คนเขียนก็สุขใจ(เมื่อคนอ่านเม้น ทุกความรู้สึก ออกมาจากใจ)
#งง ไหม
#เริ่มมึนละ 55
เจอกันตอนหน้าคร๊าบบ
-
แหม่ อ่านไปลุ้นไป จนเหนื่อย :a5:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันเลย คิดถึงๆๆๆ เฟี๊ยตพัฒนาการไปเยอะมากเลยอ่ะ ยิ่งออกเดินทางยิ่งเห็นพัฒนาการและความสามารถของเฟี๊ยตมากยิ่งขึ้น :katai2-1:
ครบหนึ่งเดือนแล้ว เย้ๆ คนเขียนน่ารักมาก ลงติดต่อกันทุกวัน แม้ว่าจะยุ่งขนาดไหน จะเป็นไข้ เป็นหวัด
ว่าแต่หวัดหายรึยังค่ะ กินยา กินน้ำอุ่น พักผ่อนเยอะๆ ดูแลสุขภาพด้วย คนอ่านเป็นห่วงง
ผู้ชายสองคนนั้นแทนแล้วก็ปันมีอะไรๆกันรึป่าว ใครจะมาคู่กับเฟี๊ยตมั๊ยน้อระหว่างหนึ่งในสองคนนี้ หรือจะเป็นคนอื่นๆ หนูแชมพูรึเปล่า 555 คิดไปนู้น :katai5:
อ่านไปลุ้นไป อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ โลภๆ อยากรู้ว่าเฟี๊ยตจะจัดการปัญหาแบบไหน ยังไง อยากจะเดานะ แต่คงเดาไม่ถูก เฟี๊ยตมักจะแก้ไขปัญหาที่เราคาดไม่ถึงอยู่บ่อยๆ เดาทางคนเขียนไม่ได้เหมือนกันด้วยแหละ แหะๆ
ปล.หายไปหลายวันแต่ส่งกำลังใจมาให้ทุกๆวันนะค่ะ สู้ๆต่อไปค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
มาเม้นให้ค่ะ ตามอ่านมาหลายวันแล้ว ขอบคุณที่แต่งนิยายแนวนี้ออกมานะคะ
นิยายแนวแฟนตาซีไม่เป็นที่นิยมในเล้าค่ะ คนเม้นน้อยก็ไม่แปลกหรอก
คิดเองว่าเพราะเขาอยากอ่านอะไรที่ใกล้เคียงกับชีวิตจริงหรือสิ่งที่ตัวเองอยากพบเจอมากกว่า
เมื่อก่อนเราก็ชอบอ่านนิยายแฟนตาซีกับการ์ตูน โตมานี่ไม่ค่อยได้อ่านแล้ว
ถ้าอ่านก็จะอ่านเรื่องที่จบแล้วค่ะ ไม่อยากไปจิ้นต่อเอง
เรื่องนิยาย เสริมจินตนาการดีค่ะ อธิบายละเอียด เห็นภาพ คิดถึงเรื่องHxH ภาคGI
ชอบความคิดที่ต้องเข้าเกมตอนนอนช่วงREMค่ะ ดูจะเป็นจริงได้
ส่วนตอนที่ตื่นมาแล้วจำเหตุการณ์ในเกมได้คิดว่ายังไม่น่าจะเป็นไปได้
เนื้อเรื่องตอนเข้ามาในเกมอืดมากค่ะ เน้นอยู่กับการหาพืช สมุนไพร การปรุงยามากไป
เหมือนเมืองแห่งการเริ่มต้นมันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย
แล้วนิยายแต่ละตอนก็สั้นมากค่ะ คือเรามาอ่านตอนที่ลงไปได้เยอะแล้วเลยไม่รู้สึกอะไร
เพราะว่าอ่านมาเรื่อยๆ จนมาถึงตอนเจองูนี่แหละ อะไรมันจะสั้นขนาดนั้น
ที่จริงตั้งแต่เจองูจนมาถึงตอนนี้มันน่าจะยังไม่จบตอนด้วยซ้ำ
อารมณ์ร่วมมันหมดแล้ว ทำให้ไม่อยากจะตามอ่าน
คำผิดค่ะ
สันชาติญาณ = สัญชาตญาณ
ปล. เฟี๊ยตเก่งไป
-
ส่งผ้าห่มกับถุงร้อนให้ทั้งเฟี๊ยตและคนแต่งแทนแล้วกันเนอะ
ฝนหนาวแบบนี้คงหนาวแต่พ่อหมอยาจอมเวทย์คงไม่เป็นอะไร
แต่คนแต่งรักษาสุขภาพ เพื่อเขียนตอนต่อด้วยค่ะ ขออวยพรหวังผลนิดนึง ^^
-
ขอซูฮกคุณนักเขียนจากใจจริงเลยค่า สุดยอด!!!
ปล.อยากเห็นคนที่จะมาคู่กับเฟี๊ยตแล้วอ่ะ คนคนนั้นอยู่แห่งหนใดค่ะ T^T
-
เพิ่งเข้ามาอ่านจ้า อยากจะบอกว่าเรื่องนี้สนุกโดนใจเรามากมาย โดยส่วนตัวแล้วก็ชอบแนวนี้ แต่หาอ่านได้ยาก เหมือนฟ้าประทานเรื่องนี้มาให้เลยอ่ะ 555+
ชอบลักษณะนิสัยกับความคิดของเฟี๊ยตนะ ดูเป็นคนที่เก่งมากๆ รอลุ้นว่าคนที่จะมาคู่กับคนเก่งๆแบบนี้จะเป็นคนแบบไหนกันนะ ว่าแล้วก็รอติดตามตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ ^^
-
สนุกและน่าติดตามมากครับ จะรอนะครับ
-
ดีใจด้วยนะ
-
:a5: เดือนนึงแล้วหรือนี่ ไวจัง ที่ตามอ่านมาได้ขนาดนี้เป็นกำลังใจให้คนแต่ง และผู้อ่านทุกท่าน 5555
-
เรียกฝนมาทำไมอ่ะ เฟี๊ยตฉลาดเกินกว่าจะเดาจได้
ปล.ยินดีด้วยนะคะ ครบ 1 เดือนแล้ว
-
ถ้าจะเล่นกับงูนานขนาดนี้ หวังว่าคงได้การ์ดมันมาแล้วมีประโยชน์มั่งล่ะนะ ไม่งั้นเปลืองแรง 3 ตอน แย่ เหอๆ
-
อาฮะแสดงว่าเรามาถูกทางแล้ว แต่เราไม่คิดว่ามันจะยืดเยื้อขนาดนี้
แต่พ่อมอนส์เตอร์ลูกครึ่งนี่ยังไง เหมือนจะมีความคิดเป็นของตัวเองเลย แต่ก็ดีนะ
สรุปว่าตอนนี้แผนสองคือทำให้ฝนตกเพื่อที่จะหาร่างจริงของงูสินะ
เฟี๊ยตสู้ๆนะ o13
ปล.เรามาอ่านมาเมนท์ทุกตอนจนครบเดือนแล้วหรอเนี่ย
ปล.ขอให้คนเขียนมาลงทุกตอนอย่าได้ขาดนะ อิอิ :hao7:
-
คนแต่งขอชี้แจง
:katai5: :katai5: :katai5:
แต่งนิยายเรื่องนี้มาครบเดือนแล้วครับ เห็นฟี๊ตแบ๊คหลายๆอย่างเลยอยากมาตอบคำถามหลายๆจุดครับ
1. ทำไมเนื้อหาอืดจัง
ตอบ นิยายที่มีเนื้อหารวดเร็วนั้นมีมากมายมากๆ เวลาผมอ่านในเน๊ต ผมก็จะรู้สึกว่ามันเร็วไป จนผมอยากให้มันเดินช้ากว่านี้ ผมเป็นคนอ่านนิยายมาตั้งแต่เด็ก ชอบอ่านนิยายยาวๆ มีบทบรรยายมากๆ อยากซึมซับบรรยากาศตามไปกับเรื่อง ผู้เขียนบรรยายมาก คนอ่านก็จะจินตนาการภาพถูกว่าเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นอย่างไร เรียกได้ว่าเป็นความชอบส่วนตัวก็ว่าได้ ผมจึงตั้งใจที่จะเขียนนิยายแบบที่ผมชอบขึ้นมา เพราะนิยายวายแบบนี้แทบหาไม่ได้เลย
2. ทำไมแต่ละตอนสั้นจัง
ตอบ ผมทำงานแล้วครับ ตอนเย็นก็ต้องไปเรียนพิเศษ ในแต่ละวันก็จะวุ่นวายพอสมควร ถ้าผมตอบว่าผมแต่งไหวแค่นี้ จะดูน่าเกลียดไปหรือเปล่า 555 ความจริงถ้าผมรวบสามตอนให้เป็นตอนเดียว แล้วลงทุกสามวันก็ได้ครับ แต่ที่ผมไม่ทำเพราะว่าอยากให้เนื้อหาค่อยๆดำเนินไปทีละน้อย อยากให้คนอ่านได้ความรู้สึกเหมือนว่าอยู่ในเกมด้วยกัน ผมคิดว่าถ้าคนไหนอยากอ่านยาวๆจริงๆ เขาอาจจะเข้ามาดูทุกสองวันหรือสามวันก็ได้น่ะครับ
3. ทำไมเหมือน G.I. จาก hunter x hunter จัง
ตอบ เพราะผมได้แรงบันดาลใจหลักมาจากตอนนี้แหละครับ แต่ถ้าใครสังเกตจริงๆ จะพบว่าถึงแม้ว่าเมนหลักของเรื่องจะเหมือนกัน แต่เนื้อหาก็ต่างกันมาก เพราะจีไอจะมีการ์ดเป็นเหมือนของสะสมมากกว่า คือมีการใช้การ์ดน้อยมากในการต่อสู้ ในขณะที่นิยายของผมจะเน้นการเรียกใช้การ์ดเป็นอาวุธไปเลย ผู้เล่นไม่จำเป็นต้องต่อสู้เป็นก็ได้ครับ
4. ทำไมคู่ของเฟี๊ยตออกมาช้าจัง
ตอบ เรื่องราวความรักของเฟี๊ยตถูกวางพล๊อตไว้ให้เกิดขึ้นโดยต้องมีเรื่องราวเกิดขึ้นก่อนหน้า ถ้าผมตัดตอนให้ออกมาเร็ว ก็จะกลายเป็นว่าความรักมันจะไม่สมเหตุสมผลไปเลยครับ
5. ทำไม T.L.W. ดูไม่เหมือนเกมออนไลน์ที่เคยรู้จัก
ตอบ ผมตั้งใจเขียนเกมนี้ออกมาจากจินตนาการว่าเกมออนไลน์ในอนาคตน่าจะเป็นอย่างไร เรื่องราวเลยดูเหมือนการออกไปผจญภัยมากกว่าเกม ผมมองจากมุมของผมว่า ถ้าเราต้องเข้าไปเสี่ยงภัยเสี่ยงชีวิตในเกมจริงๆแล้ว เราคงจะรู้สึกเหมือนนั่งเล่นอยู่หน้าคอมนั้นไม่ได้ ถ้าแม้ว่าเราจะตายไม่จริง แต่เราก็น่าจะกลัวความตายปลอมๆนั้นตามสันชาตญานครับ
:katai4: :katai4: :katai4:
ผมขอโทษครับที่ไม่สามารถทำให้ทุกคนถูกใจในนิยายของผมได้
ผมไม่รู้ว่าผมเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่า
แต่ผมอยากแต่งนิยายแนวนี้ครับ ฮี่ฮี่
มันเป็นความฝันของผมนี่เนอะ
คนอ่านอาจจะน้อย แต่ผมก็แอบทำใจไว้แล้วครับ
เอาเป็นว่าถ้าใครชอบ ก็ช่วยเป็นกำลังใจให้กันต่อไปละกันครับผ๊ม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:z13:เม้นร้อยบรรทัดยาวไปหน่อยนะ 555
-
มาอ่านแล้วจร้า หลังจากหายไป หลายวัน
:jul3: :jul3:
-
ยังตามอ่านอยู่นะครับ
-
ยังตามลุ้นทุกวันนะจ๊ะ
ให้การ์ด quick speed กับคนแต่ง
จะได้แต่งได้เร็วขึ้น
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ แบบนี้ก็ดีนะ ลุ้นไปเรื่อยๆ 55
-
มาฉลองครบร้อยวันกับคนเขียนด้วยคนฮะ
100 บรรทัดนี่พิมพ์ไม่ไหว แต่อ่านไหว
เพราะงั้นรออ่านดีกว่าฮะ 555+
โอกาสดีอย่างนี้ก็ขอให้คนเขียนมีสุขภาพสมบูรณ์ ไม่ป่วยง่ายล่ะกันนะฮะ
หรือถ้าป่วยก็ขอให้หายไวไว จะำได้มาแต่งต่อให้คนที่รออ่านไวไวแล้วกัน ^_^
-
:yeb: :yeb: :yeb: :yeb: :yeb:
ฉลองให้กับคนเขียนด้วยจ้า ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆให้อ่านนะ น่าติดตามมากเลย
-
คือต่างต่างความคิดเนาะบางทีเราก็ชอบนิยายที่บรรยายเยอะนะซึมซับบรรยากาศที่คนแต่งแลวพาเราตามโลกของเขาไป
แต่ยอมรับบางทีก็อ่านข้าม พวกฉากบรรยายสถานที่ รำพึงรำพันอะไรเทือกนี้บ้าง ด้วยเหตุอะไรไม่รู้
มาสั้นให้หายคิดถึงก็ดีกว่าหายไปเลยคะ ให้รอ3วันมาอ่านรวดนี่ทำใจไม่ได้นะคะ
(ขาดแล้วเกิดอาการจะลงแดง) อิอิ
เป็นกำลังให้คะ อย่าท้อ อย่าถอยอะไรเล็กๆน้อย ที่ทำให้เราเหนื่อยหรือล้มลงไป
คนบนโลกมีเป็นล้านคะ ก็มีความคิดเป็นล้าน ความชอบความเกลียดตามคนไปอีก
เราทำตามที่ใจเราต้องการ เก็บคำติเตียนเป็นบทเรียนอันสำคัญคะ
กรรมยาวไปๆ :mew1:
-
ตามติดชีวิตเฟี๊ยตต่อไปคะ o13
-
แผนอะไรหน่อ
หนุ่มล่ำทะเล้นซะด้วย ฮ๋าๆ ปันนิช่างงอลอิอิ
-
เค้าชอบมากกกก
เรื่องนี้เป็นเรื่องแบบ หนุกสุดๆ
สนับสนุนพี่คนเขียนน้าาาาา :ped149: :ped149: :ped149:
-
คุณนักแต่งอย่าคิดมากนะ การที่ผู้อ่านเรียกร้อง มันย่อมเป็นธรรมดา
แล้วการที่คุณนักแต่งออกมาชี้แจง ก็เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
อย่างเรื่อง ทำไมแต่ตะลอนมาสั้น แต่มาทุกวัน
มันก็คงคล้ายๆกับหลายๆเรื่องที่เอา 3 ตอนมารวมเป็นยาวๆแล้วนำมาลงทุกๆ 3 วัน พออ่านแล้วก็เข้าใจ
คำชี้แจงของคุณนักแต่งนี่ดีมากๆเลยละ ตอบทุกประเด็น
แล้วก็ไม่ต้องคิดมากกับคำพูดวิจารย์น้า
เพราะการมาอยู่ ณ จุดๆนี้ ย่อมถูกวิจารณ์ง่ายอยู่แล้ว
สู้ๆ จะตามอ่าน จนกว่าเนื้อคู่เฟี๊ยตจะโผล่มา ฮ่าๆๆ
ปล.แอบใบ้หน่อยสิ งูบ้าเนี่ย เลเวลอัลไล
-
ตอนที่ 34 Angler Fish
หยาดฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตานั้น ทำเอาชายทั้งสามตัวสั่นไปตามๆ กัน ไหล่ทั้งสามเบียดกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ เฟี๊ยตยกมือขึ้นกอดอกเพื่อบรรเทาความหนาวลงไปบ้าง นี่ขนาดเจ้าเอลฟ์บอกว่าเสื้อของเขาช่วยลดความหนาวจากภูมิอากาศได้แล้วนะ ยังหนาวไม่ใช่เล่นขนาดนี้ ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าเขาออกเดินทางด้วยชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงแสลคตัวโปรดของเขามันจะเกิดอะไรขึ้น
“Fire”
เสียงของแทนดังขึ้นอย่างไม่เบานัก พลางหันลำกล้องปืนคู่ใจเฉต่ำลงพื้น กะระยะห่างออกจากกลุ่มไปประมาณ 3 เมตรได้ ลูกไฟที่แปรสภาพมาจากลูกกระสุนที่ออกมาจากอาวุธของชายหนุ่มนั้น ช่วยเพิ่มอุณหภูมิบริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี แทนหันไปยิงลูกไฟลงพื้นไปรอบๆ เขตที่พวกเขายืนกันอยู่ และเพียงชั่วเวลาไม่นาน ชายทั้งสามคนก็พ้นจากสภาพความหนาวเมื่อครู่นี้ไปได้
“เฮ้ย ไอ้งูนั่นมันหนีหายไปแล้ว!”
ชายผู้ถือคทาไพลินเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน หลังจากที่พายุฝนตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตานั้น พวกเขาก็สังเกตเห็นว่าเจ้าอสรพิษมีอาการหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด แต่ด้วยความหนาวที่มาแย่งความสนใจจากพวกเขาไปจนหมด กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็พบว่ามันหนีหายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็เป็นไปตามแผนนะ ที่เหลือตอนนี้ก็ได้แต่ลุ้นว่า แผนที่เฟี๊ยตวางไว้จะประสบความสำเร็จหรือเปล่า” เขาตอบอย่างไม่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“SEAL” เฟี๊ยตเอื้อมมือไปจับที่มนุษย์ชาติอาชาไนยผู้เป็นกุญแจสำคัญในแผนการล้อมจับงูยักษ์ในครั้งนี้ การ์ดใบสีน้ำตาลอ่อนกลับเข้าสู่สมุดของเขา และทันทีที่เซนทอร์ถูกเรียกกลับคืนสภาพ ความรุนแรงของพายุฝนก็ดูจะลดลงอย่างมาก ความวิปริตแปรปรวนของธรรมชาติเมื่อครู่ดูจะเบาบางไปอย่างรวดเร็ว ในขณะนี้ ป่าสนโดยรอบของชายทั้งสาม เหลือไว้เพียงแต่เม็ดฝนเบาบางที่ยังคงประพรมลงมาเท่านั้น
“ที่เหลือก็แค่รอเวลาว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผนหรือเปล่า” เฟี๊ยตหันมาพูดกับเพื่อนทั้งสองพลางคลี่ยิ้มอย่างสบายๆ ก่อนจะชักชวนกันไปหาที่นั่งเผื่อผ่อนคลายความตึงเครียดจากสถานการณ์เลวร้ายเมื่อครู่
ทั้งสามคนเลือกนั่งลงเป็นโขดหินเล็กๆ ที่อยู่บริเวณไม่ห่างไปจากสมรภูมิรบนั้นมากนัก แต่ยังไม่ทันที่ทั้งสามคนจะได้พูดจาทักทายอะไรมากกว่าเดิมนัก ก็ปรากฏเสียงสิ่งของบางอย่างลอยตัดอากาศมาจากทางป่าด้านซ้ายที่อยู่ถัดออกไป เฟี๊ยตเอื้อมมือออกไปทางด้านหน้า พร้อมกับเวลาเดียวกันกับที่ของสิ่งนั้นมาถึงมือของเขาพอดี
“ชื่อ Traps of Anglerfish (กับดักของปลาตกเบ็ด) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้ในการผนึกไพ่ตัวตน”
“ชื่อ The Illusory Snake (อสรพิษลวงตา) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้”
‘เลเวล 5 สู้แทบตายแค่เลเวล 5 นี่ถ้าเลเวล 10 นี่ไม่มาเป็นหิรันตยักษ์ม้วนแผ่นดินเลยหรอเนี่ย!’ เฟี๊ยตบ่นกับตัวเองพลางส่ายหัวอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเก็บไพ่ลงในหนังสือของตน
เมื่อเฟี๊ยตหันกลับไปที่เพื่อนใหม่ทั้งสองคนของเขา ก็พบว่าคนทั้งคู่กำลังมองเขาอย่างประหลาดใจปนกับชื่นชมที่เฟี๊ยตสามารถผนึกการ์ดได้สำเร็จตามที่เขาได้บอกไว้จริงๆ
“นายทำได้ไงอ่ะ ตกลงแผนการมันเป็นยังไง” ปันที่ในขณะนี้เก็บคทาเข้าหนังสือการ์ดไปเรียบร้อยแล้ว เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ค่อนไปทางตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย
“นายต้องเฉลยแล้วแหละ เพราะนายบอกว่า นายจะเล่าให้ฟังเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย” ชายผิวเข้มอีกคนกล่าวขึ้นสำทับ ฟันขาวเรียงตัวสวยกำลังเผยตัวอวดโฉมอยู่อย่างอารมณ์ดี
“โอเคๆ มันก็ไม่ได้เป็นความลับอะไรสักหน่อย แค่มันต้องอธิบายยาวไง ก็เลยรอไว้เล่าที่เดียว จะได้ไม่ขาดตอนหนะ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตเอ่ยพลางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเริ่มต้นเล่าแผนการให้เพื่อนใหม่ทั้งสองคนฟัง
“ตอนแรกที่เราเริ่มต่อสู้กับมันใช่ไหม เราพบว่าลูกกระสุนทรายของเราทำอะไรมันไม่ได้เลย จะมองว่าพลาดเป้าก็ไม่น่าใช่ เพราะว่าหลายนัดที่เราเห็นว่าโดนเต็มๆ เลย แต่มันก็ดูไม่สะทกสะท้านอะไรเลย” เฟี๊ยตเริ่มต้น
“หลังจากนั้นเราก็เริ่มสังเกตว่าพื้นที่ป่าโดยรอบมันดูเรียบร้อยมากเกินไป เพราะว่าคู่ต่อสู้มีขนาดใหญ่มาก ควรจะมีร่องรอยที่ต้นไม้หรือป่าพังพินาศมากกว่านี้ แต่ที่เห็นมีอยู่มันน้อยเกินไป ความเสียหายที่พอจะมีอยู่บ้างก็น่าจะเป็นผลจากการโจมตีของพวกนายเสียมากกว่า” เฟี๊ยตหันไปมองชายทั้งสอง
“เราก็เลยลองโจมตีเจ้างูนั่นให้โดนจังๆ สักครั้งนึง เพื่อจะดูผลว่าเป็นอย่างไร ปรากฏว่าการโจมตีผ่านตัวมันไปเฉยๆ ราวกับว่ามันไม่มีตัวตนอยู่จริง ถึงตอนนั้น เราก็พอเดาออกในใจได้ว่า มันเป็นเพียงภาพลวงตา” เพื่อนใหม่ทั้งสองครางฮือขึ้นในลำคอ ชายทั้งสองคนอดทึ่งในความหลักแหลมของคนตรงหน้าไม่ได้
“เฮ้ย เก่งมากอ่ะ พวกเราสู้กับมันตั้งนานยังดูไม่ออกเลย ใช่ไหมแทน” ชายผิวขาวหันไปพูดกับเพื่อนอย่างชื่นชมในตัวเพื่อนใหม่อย่างเปิดเผย
“ใช่ ฉลาดจริงๆ” แทนเอ่ยตอบอย่างสนับสนุน ในขณะที่ส่งสายตามาทางเขา ราวกับว่าอยากจะบอกกับเขาโดยตรงมากกว่าจะตอบกับผู้เป็นเพื่อน
“ไม่หรอก เราโจมตีพร้อมกันมากๆ ไง มันเลยสังเกตเห็นได้ง่ายกว่าปันกับแทนแหละ” เฟี๊ยตตอบ ก่อนจะเริ่มต้นเล่าต่อไป
“หลังจากนั้นเราก็เริ่มคิดต่อว่าร่างจริงมันอยู่ที่ไหน ตอนนั้นเราคิดว่ามันจะต้องซ่อนร่างจริงไว้ที่อื่นแน่ๆ เพราะการโจมตีปริมาณมากที่แผ่กระจายไปทั่วบริเวณก็ไม่สามารถทำให้มันหวาดกลัวได้ เราเลยคิดว่าที่มันไม่ต้องกลัว เพราะร่างจริงของมันไม่อยู่ใกล้กับพวกเราเลย” เฟี๊ยตกล่าวเป็นลำดับ
“ช่วงเวลานั้น เราให้นายสองคนถ่วงเวลาไว้ก่อน เพราะต้องการเวลาคิดว่าร่างจริงมันน่าจะอยู่ที่ไหน ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าร่างที่เห็นอยู่ตรงหน้าเป็นของปลอม แต่ถ้าไม่รู้ว่าของจริงอยู่ที่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี”
“อ่อ ตอนนั้นนี่เอง แทนได้ยินนายเรียกชื่องูอะไรออกมาสักอย่างด้วย มันเกี่ยวกับแผนหรือเปล่า” แทนพูดขึ้นอย่างตั้งคำถาม
“งูทับสมิงคลาหนะ งูตัวที่เราสู้อยู่อ่ะ ถึงแม้ว่าในเกมจะถือว่าเป็นงูธรรมดาตัวหนึ่ง แต่มันลอกเลียนแบบคาแรคเตอร์มาจากงูในชีวิตจริง ปรกติแล้วงูจะมีถิ่นที่อยู่อาศัยได้หลากหลายมากนะ แต่งูทับสมิงคลามีข้อยกเว้นที่ชัดเจน คือมันชอบอยู่ตามแหล่งน้ำเป็นหลัก แถมลายบนลำตัวก็มีลักษณะโดดเด่น เฟี๊ยตเลยจำได้หนะ นี่ถ้าเป็นงูพันธุ์อื่นมา ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน” เฟี๊ยตตอบ
“ตอนนั้น เฟี๊ยตเลยออกไปที่บ่อน้ำผุดนั่นใช่เปล่า” ปันเอ่ยพูดเหมือนจะประติดประต่อเรื่องราวต่างๆ ได้
“เฟี๊ยตรู้ได้ไงอ่ะ ว่ามันจะอยู่แหล่งน้ำไหน ในเมื่อในป่านี้มันก็ต้องมีแม่น้ำลำคลองเยอะแยะเลยไม่ใช่หรอ” แทนเอ่ยอย่างสงสัย
“แทน ปันเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่า ป่าแถบนี้มีแหล่งน้ำอยู่แค่แหล่งเดียว คือแอ่งน้ำผุดที่เรากำลังจะเดินทางไปเนี่ย” หนุ่มร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดน้อยๆ
“ง่า ปันก็รู้ว่าแทนไม่ชอบเรื่องน่าปวดหัวแบบนั้นหรอก ก็แบ่งงานกันแล้วไง ปันฝ่ายบุ๋น ส่วนเรื่องบู๊ ปล่อยให้แทนจัดการเองน่า ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนดูจะชินกับการที่เพื่อนชายตำหนิในความไม่เอาไหนเรื่องแผนการเดินทาง ชายทั้งคู่คงสนิทกันมากพอสมควร เพราะดูจะรู้จักนิสัยใจคอกันเป็นอย่างดี
“นั่นแหละๆ ตามที่ปันบอกเลย แถบนี้มีแหล่งน้ำอยู่แหล่งเดียว แต่พอเฟี๊ยตไปถึงเฟี๊ยตก็หามันไม่เจอหนะ แถมการ์ดเวทมนตร์ที่ใช้ในการหามอนสเตอร์ก็มาหมดฤทธิ์เสียก่อนจะหาทั่วด้วยซ้ำ เราเลยต้องเปลี่ยนมาใช้แผนบี” ชายหนุ่มเล่าต่อ
“แผนบี?” ปันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงฉงน ในขณะที่ชายผิวเข้มนั่งเอามือเท้าคาง พลางใช้สายตาเหม่อมองมาที่ตัวเขาด้วยความรู้สึกใดก็ไม่ทราบได้
“อืม พอดีตอนนั้น เฟี๊ยตไปเจอเหมือนลานทรายที่อยู่ไม่ไกลจากแหล่งน้ำเท่าไหร่ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า ตอนต่อสู้กัน เฟี๊ยตเห็นงูมันเอาตัวแถกไปกับพื้นอ่ะ การแถกก็คือ การที่งูยกลำตัวขึ้น แล้วกระเถิบตัวไปทางด้านข้างหนะ” เฟี๊ยตอธิบายเพิ่มเมื่อเพื่อนทั้งสองดูจะสงสัยกับคำศัพท์ที่ไม่เคยได้ยิน
“ซึ่งปรกติงูจะแถกตัวเฉพาะบริเวณพื้นที่ที่พื้นนุ่มมาก หรือพื้นทรายเท่านั้น นั่นแปลว่าเจ้าร่างจริงของงูยักษ์ต้องอยู่ในทุ่งทรายนั้นแน่นอน แต่พอดีตอนนั้นอำนาจการ์ดเวทมนตร์มาหมดลงเสียก่อน เราเลยจำเป็นต้องใช้การ์ดกับดักของปลาตกเบ็ดดักมันไว้ พอมันเคลื่อนที่ผ่าน มันก็จะถูกจับกลายเป็นการ์ดอย่างที่เห็นที่แหละ” เฟี๊ยตพูดพลางชูการ์ดปลาตกเบ็ดใบดังกล่าวให้ดู
“แล้วนายรู้ได้ไงอ่ะ ว่ามันจะเคลื่อนที่ผ่านตรงไหน” ปันยังคงถามต่อด้วยความสนเท่ห์
“สัตว์ทุกตัวมีสัญชาติญาณที่รุนแรงต่อปรากฏการณ์ทางธรรมชาติเสมอ เมื่อมันสัมผัสได้ถึงอะไรที่จะเกิดขึ้น โดยปรกติมันจะละทิ้งทุกอย่างเพื่อกลับเข้าสู่ที่ที่มันคิดว่าปลอดภัยที่สุด และส่วนใหญ่ที่ที่นั้นก็มักจะเป็นที่อาศัยของมันนั่นเอง พอดีระหว่างแหล่งน้ำกับลานทรายมีทางด่านแคบๆ เชื่อมต่อกันอยู่ โดยปรกติงูชอบเคลื่อนที่ไปทางรกชัฏ แต่ในกรณีรีบร้อนนี้ อาจจะถือได้ว่าเป็นข้อยกเว้น” เฟี๊ยตเอ่ยเฉลยเรื่องราว
“นายเลยนำเซนทอร์ออกมาเพื่อเรียกฝนใช่ไหม อันนี้เราเข้าใจแล้ว แต่ที่เราสงสัยมากๆ เลยคือจะให้เรากับแทนยิงไฟมาชนกับน้ำทำไมอ่า อันนี้เราไม่เข้าใจเลย” ปันเอ่ยถามถึงเรื่องที่ตนสงสัยที่สุด
“เมื่อไฟเจอกับน้ำ น้ำก็จะระเหยกลายเป็นไอไงปัน ไอน้ำปริมาณมากจะรวมตัวกันกลายเป็นเมฆฝนบนท้องฟ้า พวกมันจะสะสมความชื้นรอวันที่กลั่นตัวออกมาเป็นฝน แต่ที่ต้องยิงลูกไฟไปในแนวพื้นราบ ก็เพื่อเร่งให้ไอน้ำระเหยขึ้นไปด้านบน เพราะไม่เช่นนั้นแล้ว ความชื้นที่สะสมกันอยู่เบื้องล่างจะทำให้ฝนไม่ตกลงมา แทนเข้าใจถูกต้องไหมครับ เฟี๊ยต” ชายร่างหนาเอ่ยตอบแทนเขาขึ้นมา
“ก็ประมาณนั้นแหละแทน แต่เฟี๊ยตไม่คิดว่าไอน้ำที่สร้างขึ้นมันจะมากไปหน่อย จากที่คิดว่าเป็นฝน มันเลยกลายเป็นพายุฝนอย่างที่เห็น แหะๆ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นพลางยิ้มจืดๆ ให้เพื่อนทั้งสองคนละที
ขณะนี้บรรยากาศความกดดันจากการต่อสู้เบาบางลงไปมาก เหลือแต่ความรู้สึกของความอบอุ่นของมิตรภาพใหม่ๆ ที่อบอวลไปในอากาศอย่างอ้อยอิ่ง พวกเขาทั้งสามคุยต่างยกบทสนาต่างๆ มาคุยกันจนนับได้ไม่หวาดไม่ไหว ริมฝีปากของเฟี๊ยตถูกยกขึ้นโชว์รอยยิ้มครั้งแล้วครั้งเล่า รอยยิ้มดังกล่าวหาได้แสดงออกไปเพราะมารยาทไม่ แต่มันถูกใช้เพราะชายหนุ่มรู้สึกอบอุ่นกับเพื่อนใหม่ทั้งสองคนจริงๆ เขาใช้ชีวิตอย่างเดียวดายในเกมนี้มาร่วม 15 วัน จนบัดนี้เฟี๊ยตก็เพิ่งค้นพบว่า ตัวเขาเองนั้นต้องการคนที่คอยอยู่เคียงข้างเขามากมายเพียงใด
จากผู้แต่ง : ตอนแรกตั้งใจจะลงให้สองตอนเลย ฉลองที่ลงครบหนึ่งเดือนเมื่อวานนี้
แต่พอมาดูตอนที่มีสต๊อคไว้ก็พบว่าควรจะลงแค่ตอนเดียวแหละดีแล้ว
ไม่อย่างนั้นต้องมีบางวันอดลงเพราะแต่งไม่ทันชัวร์ 555
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะครับ เมนท์เยอะๆ คนแต่งช๊อบชอบบบ
ใครไม่เมนท์บ่อยๆ ก็เมนท์บ่อยๆนะ ขอกำลังใจ :ling3: :ling3: :ling3:
-
ถึงคุณ agava1313 : อื้อหือออ ให้เฟี๊ยตแนบกับใครดี มีสองคน อิอิ
ถึงคุณ namngern : อ่านแล้วต้องเมนท์ด้วยน้า เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับผ๊ม
ถึงคุณ alisabeth : เปลี่ยนจากเม้นยาวๆ เป็นเม้นทุกตอนก็ได้ค๊าบบ
ถึงคุณ indyzaka : เม้นสองที่เลยยยยยยยยยยย เม้นๆๆๆ อิอิ
ถึงคุณ naneku : ไม่ยาว แต่ต้องมาเม้นบ่อยๆน้าาาาา
ถึงคุณ neenoo : แอบมาส่องแล้ววววว ต้องแอบมาเม้นด้วย นิยายเรื่องนี้ก็เติมเต็มจินตนาการคนแต่งเหมือนกันค๊าบบบ :)
ถึงคุณ mesomeo2 : ร้อยบรรทัด อื้อหือออออออออออออ มาได้ผิดคาดมาก 555555555
ถึงคุณ manassawee : มาเฉลยแล้วครับ ว่าเฮียทำอย่างรายยยยยยยย มาอ่านเรววววววววว
ถึงคุณ saruttaya : ลุ้นเร็ว จะมาหรือยังหนอออออออออ
ถึงคุณ fuku : ตอนนี้เฉลยแล้ววววว คลายสงสัยหรือยางเอ่ยยยยย ได้ผ้าห่มกับถุงร้อนแล้วววว คืนนี้แต่งเพิ่มเลยยย
ถึงคุณ mildmint0 : มาเฉลยละฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
ถึงคุณ helpmeiiz : แนวใหม่ต้องใจเย็น แฮ่ๆ สองเดือนคงมีลูกค้าเยอะกว่านี้ สู้ๆ
ถึงคุณ bbellza : ขอบคุณสำหรับเมนท์มากครับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบอ่านคอมเมนท์ยาวๆ มันชื่นใจหายเหนื่อยยยย มีแรงปั่นนิยายต่อเลยยยยยยยยย
ถึงคุณ meepadA : ลุ้นให้หัวใจระทึก อ่านตอนนี้เร็วครับบบ จะได้หายลุ้นนน
ถึงคุณ sinyou : มายาวๆเหมือนเดิมนะครับบบบ คนอ่านก็ยิ้มออกเหมือนเดิมมมมมมมมมม แวะมาบ่อยๆนะครับบบบบบ ห้ามทิ้งไปไหนน้าาาา
ถึงคุณ pleng : ขอบคุณสำหรับคำติชมครับ พอดีผมตั้งใจที่จะแต่งเรื่องแนวนี้ อาจจะไม่ถูกใจยังไง ก็ขอโทษด้วยนะครับ
ถึงคุณ pandorads : ต้องลุ้นนะ ว่าที่มีอยู่นี่จะใช่อ๊ะเปล่าาา
ถึงคุณ zylph_z : ฝากผลงานด้วยนะครับบบบบ มาเม้นให้บ่อยๆนะเอออ
ถึงคุณ thevoshow : มาอ่านแล้วอย่าลืมเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาา
ถึงคุณ riniada : ฮู่เร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉลองกันหน่อยยยยย
ถึงคุณ keniji01 : ขอบคุณที่ติดตามกันมาน้าาาาาาา มาเม้นให้บ่อยๆเหมือนเดิมน้า
ถึงคุณ august_may : ผมนั่งคิดกลยุทธ์นานมากเลยน้า กว่าจะออกมาเป็นฉากต่อสู้แต่ละฉากได้ ฮืออออ หาข้อมูลเป็นกระตั๊กก
ถ้าคนอ่านรู้สึกว่าเฟี๊ยตฉลาด ผมจะดีใจมากกกกกกก เย่
ถึงคุณ tutankamen : ลองดูนะครับ ว่าคุ้มอ๊ะเปล่า อิอิ
ถึงคุณ aoihimeko : ผมจะพยายามลงต่อเนื่องไปให้ได้นานที่สุดเลย ฮู่เร่ยยยยยยยยยยยยยยยย เดาถูกมั้ย ตอนนี้เฉลยละน้า
ถึงคุณ nemesis : งั้นไม่ต้องร้อยบรรทัดก็ได้ แต่ขอเมนท์ทุกตอนนะ อิอิ
ถึงคุณ sukaz : กลับมาเม้นกันให้หายคิดถึงเลยยยย
ถึงคุณ littleprince : ต้องมาเม้นแสดงตัวเป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาา
ถึงคุณ kaokorn : ใกล้หายแล้วววววว สงสัยได้คำอวยพรดี ขอเป็นเมนท์ทุกตอนด้วยได้ป่าว อิอิ
ถึงคุณ noo_patchy : ฝากติดตามด้วยนะ มาเม้นบ่อยๆน้า อิอิ
ถึงคุณ เกเร : เฉลยแล้วววว เดาแผนถูกเปล่าาาา
ขอบคุณทุกคำให้กำลังใจเรื่องแนวการเขียนของผมมากครับ
ทำใจไว้แล้วฮะว่าคนอาจจะอ่านน้อย แต่หลายครั้งก็ไขว้เขวกันไปบ้าง
ดึงตัวเองกลับมาได้เสมอตอนได้อ่านคอมเม้นดีดี
ขอบคุณทุกคนจริงๆครับบ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เฟี๊ยตฉลาดมาก กินปลาวาฬเป็นอาหารหรืออย่างไร ถึงได้วางแผนวิเคราะห์เกมการต่อสู้เก่งขนาดนี้ ว่าแต่เพื่อนใหม่2คนนี่จะรวมเป็นก๊วนผจญภัยกับเฟี๊ยตหรือเปล่านะ??
ปล.และแล้วก็รอพระเอกต่อไป~~~ (มุ่งมั่นในการให้เฟี๊ยตเป็นเคะ)
-
สรุปมันเป็นอย่างนี้นิเอง นึกว่าจะฆ่า
มิตรภาพเริ่มงอกงามเนอะระหว่างเฟี๊ยตกับพวกแทนกับปัน
แอบสงสารเฟี๊ยตเล็กๆ เฮียแกมีมุมเหงาๆแบบนี้ด้วย
รออ่านตอนต่อไป บางทีมาไม่ทันเมนท์อย่าว่ากันเน้อ55คนเขียน
-
เฟี๊ยตจ๋าถ้าเหงาก็หาคนมาให้ความอบอุ่นเร็วววว :katai3:
-
โอ็โห เฟี๊ยตเก่งเกินไปล่ะ
ไปสมัครเป็นคนเขียนเกมเหอะ
เก่งมากกก
-
โห แต่งออกมาได้ไงค่ะเนี่ยแบบนี้ เดาทางไม่ถูกจริงๆ ไม่คิดว่าเฟี๊ยตจะมีแผนแบบนี้
คนเขียนเก่งจังค่ะ ที่สามารถแต่งออกมาได้ขนาดนี้ คิดลำดับขั้นตอนนานมั๊ยค่ะ เก่งจัง
สรุปแล้ว สามคนนี้จะเป็นเพื่อนร่วมเดินทางกันรึเปล่าค่ะเนี่ย
แล้วหนึ่งในนั้นมีใครคู่กับเฟี๊ยตมั๊ย ใช่แทนรึเปล่าน้า
“แผนบี?” ปันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงฉงน ในขณะที่ชายผิวเข้มนั่งเอามือเท้าคาง พลางใช้สายตาเหม่อมองมาที่ตัวเขาด้วยความรู้สึกใดก็ไม่ทราบได้ ----> นี่มันหมายความถึงอัลไล มีความหมายแฝงรึเปล่า 5555 คนอ่านเริ่มคิดล่ะ :hao6:
คลังที่นิยายเริ่มหมด ตุนคลังด่วนๆเลยนะค่ะ ไม่มาอัพทุกวัน มาอัพวันเว้นวัน เพื่อที่จะแต่งเพิ่มก็ได้ค่ะ
แต่อย่าหายไปนานน้า ถ้าจะหายไปนานมาแจ้งด้วยนะค่ะ เดี๋ยวจะใจเสียนึกว่าจะทิ้งกันไป :hao5:
ปล.ไม่ทิ้งไปไหนหรอกค่ะ เข้ามาอ่านทุกวันเลยถ้าไม่ติดอะไร จะมาเม้นให้กำลังใจเรื่อยๆ วันนี้ก็สู้ๆต่อไปนะค่ะ ขนกำลังใจมาให้อีกหนึ่งกระบุง :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
555555 ยังสนุกเหมือนเดิม เฟี๊ยดเราก็เก่งเเละฉลาดเกินไปนะ ขอโทดที่ไม่ได้เข้ามาอ่านนานนะครับ มาอ่านทียาวเลยเพราะไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย ช่วงนี้ใกล้สอบ เรียนพิเศษหนักทุกวัน ไม่โกรธกันนะครับ เป็นกำลังใจต่อไปเน้อ เราก็ชอบอ่านนิยายเหมือนกัน บรรยายไปเรื่อยๆดำเนินเรื่องเเบบนี้สำหรับเราถือว่าสนุกนะ เราจะรอวันที่คู่ของเฟี๊ยดมานะครับ มาลงเบบไหนก็ได้ครับ ทุกวันหรือนานๆครั้งก็ได้ ขอเเค่อย่าทิ้งเรื่องนี้นะครับ เพราะเราชอบบ อิอิ
-
น่าสับเป็นงูบะช่อนะคะ ถ้าจะแซบ
ปล.เอายาวหว่านี้นะจ๊ะคนดี
-
สนุกมากๆ ครับ ผมว่าสนุกว่า ไวท์โรด์ ของนาย pop ซะอีก
-
ถึงว่ามันยาวๆ สองตอนนี่เอง อิอิ
ฉันรอที่จะเม้นให้พี่อยู่ที่ท่าน้ำ(?)ทุกวันเลยหนะพี่ชาย .. :katai1:
-
ฉันชอบเรื่องนี้จังเลยๆๆๆๆๆๆๆนานๆทีจะเจอแบบนี้ คนเขียนขยันมากเป็นกำลีงใจให้ค้่า :mew1:
-
ถึงเวลามาจับเข่านั่งคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวซัก ที
ว่าแจ่เฟี๊ยตก็เจ๋งนะ เวลานิกเดียว คิดแผนหลัก แล้วก็แผนสำรอง
ที่ถ้าเฟี๊ยต ไม่มีความรู้รอบตัวนี่ ไม่อยากจะคิดเล๊ย
ที่สำคัญ ตอนนี้ไม่ค้างซะด้วย **ยิ้มกว้าง**
เจอกันตอนหน้าจ้า
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน เริ่มจะสู้มากขึ้นแล้ว สู้สู้ค่ะ
-
ได้เพื่อนมาสอง เดียวข้างหน้าต้องได้มาอีก เอ้าลุยกันต่อไปทั้งสามคน
-
อ๋อ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง แทนที่จะบอกว่าเฟี๊ยตฉลาดต้องบอกว่าคนแต่งสุดยอดมาก แต่งให้เฟี๊ยตออกมาฉลาดได้แบบนี้ เียี่ยมเลยค่ะ
-
ใครจะว่าอะไรไม่รู้ แต่ตอนนี้แทนทำตัวน่าสงสัยมากกกกกก
เคลียร์ความสัมพันธ์ระหว่างแทนกะปันด่วน เฟี๊ยตจะได้ไม่คิดไปเอง
เดี๋ยวคนขี้เหงาจะเสียใจ (ได้ข่าวว่าเฟี๊ยตยังไม่ทันคิดอะไร ฉันคิดไปเองทั้งนั้น)
-
แทนท่าจะมาแปลกๆกับเฟี๊ยตนะ เี่ดี๋ยวจะผิดใจกับปันหรือเปล่า
แต่ไม่คิดว่าแทนจะเป็นพระเอกนะ เฟี๊ยตยังขนาดนี้ พระเอกน่าจะอลังกว่าหรือเปล่า 5555+
หาเรื่องยากนะฮะคุณคนแต่ง ^_^
-
เม้นทุกตอนอยุ่แล้ววว ให้กำลังใจคนแต่งเสมอ
-
ยังอ่านไม่ถึงปัจจุบันเลยนะค่ะ แต่เห็นบ่นน้อยใจ เลยเม้นเสียก่อน
ส่วนตัวเราชอบเรื่องนี้มาๆเลยค่ะ แนวแฟนตาซี กับ Y เป็นแค่ 2 แนวที่อ่าน
ซึ่งเรื่องนี้ก็ผสมผสานได้อย่างดี ชอบมากๆเลยค่ะ
อย่าไปสนใจเรื่องอื่นๆเลยค่ะ มั่นใจได้เลยว่าเราจะติดตามเสมอ
ขอให้จบ ก็พอค่ะ เป็นกำลังใจให้ :)
-
มาแล้วๆๆๆๆๆ
มาเม้นต่อแล้วจจร้า
เนื้อเรื่อง นับวันๆ ยิ่งหนุกหนาน
o13 o13 o13 o13
-
ตอนที่ 35 Friends
เพื่อนใหม่ทั้งสองคนของเขาชื่อว่าปันและแทน ปันเป็นผู้ชายผิวขาวสะอาด รูปร่างค่อนข้างผอมบางตามสมัยนิยม ท่าทางดูเป็นคนที่น่าจะมีเงินอยู่ไม่ใช้น้อย เพราะดูจากหน้าตา ผิวพรรณ และลักษณะนิสัยที่สันนิษฐานได้ว่าน่ามาจากสังคมที่หรูหราพอสมควร ในขณะที่แทนค่อนข้างแตกต่างจากปันอยู่มาก เพราะแทนเป็นคนผิวเนียนเข้ม รูปร่างหนาและอุดมไปด้วยมัดกล้าม คุณสมบัติทั้งสองข้อทำให้แทนดูคล้ายนักกีฬากลางแจ้งตามโทรทัศน์ที่เขาเคยเห็นตามโทรทัศน์ อีกอย่างคือ แทนดูจะเป็นคนลุยๆ และติดดินมากกว่าปันมาก ทั้งบุคลิก ลักษณะท่าทาง และคำพูดคำจาสื่อความออกมาได้ประมาณนั้น ทั้งคู่ดูเหมือนหยินกับหยางที่ไม่น่าอยู่ร่วมกันได้ แต่ว่าดูเหมือนทั้งคู่ก็จะสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างลงตัวทีเดียว
หลังจากที่ทั้งสามคนได้นั่งคุยสัพเพเหระกันระหว่างปรับอารมณ์จากการต่อสู้กันนั้น เฟี๊ยตก็สรุปความได้ว่า ปันและแทนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยประถม จนกระทั่งตอนนี้เรียนจบกันทั้งคู่แล้ว ทั้งสองเป็นรุ่นน้องเขาประมาณปีสองปี ปันเรียนจบมาทางเศรษฐศาสตร์จากมหาวิทยาลัยชื่อดัง ด้วยดีกรีวิทยาลัยนานาชาติ ในขณะที่แทนจบมาทางด้านวิทยาศาสตร์การกีฬา และตอนนี้กำลังเป็นตัวแทนทีมชาติไทยที่จะเข้าร่วมแข่งขันซีเกมส์ครั้งต่อไปอีกด้วย แทนถูกทาบทามให้เข้าร่วมเกมนี้ในฐานะกลุ่มผู้เล่นนำร่องเช่นกันเดียวกับตัวเขา โดยมีปันที่ยอมจ่ายเงินส่วนตัวเพื่อเข้ามาร่วมเล่นเกมนี้ด้วย เขาคิดว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้มีเสน่ห์ที่น่าสนใจ เพราะต่างฝ่ายต่างก็มีที่มาที่แตกต่างกันออกไปมาก แต่ทั้งคู่ก็ยังคงความสนิทสนมกลมเกลียวเป็นเพื่อนกันมาได้สิบกว่าปี ถึงแม้ภายนอกจะดูมีความขัดแย้งกันอยู่ไม่ใช่น้อย ปันดูจะไปคนขี้บ่นในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของแทน ในขณะที่แทนก็ดูจะชอบยียวนและขัดใจปันอยู่บ้าง แต่โดยเนื้อแท้แล้ว เฟี๊ยตก็มองเห็นถึงความเข้าอกเข้าใจที่อยู่ลึกลงไปในความขัดแย้งดังกล่าว
“คืนนี้พักด้วยกันไหม เฟี๊ยต เรื่องการเดินทางไว้ค่อยมาปรึกษากัน ถ้าไปทางเดียวกันก็เดินทางไปเป็นกลุ่มเลย แต่ถ้าไม่ ไว้พรุ่งนี้ค่อยแยกย้ายกัน” แทนเอ่ยชวนเขา พร้อมกับปันที่ก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ได้ๆ เฟี๊ยตกำลังคิดอยู่เลย เฟี๊ยตเพิ่งเดินทางในป่าวันนี้วันแรก คืนนี้รู้สึกยังไม่พร้อมจะนอนคนเดียวเท่าไหร่ มีเพื่อนไว้ดีกว่า อุ่นใจกว่ากันเยอะ” เขายิ้มแสดงความขอบคุณให้กับคนทั้งคู่
“นี่ก็เย็นเริ่มจะเย็นแล้ว ปันว่าเราพักกันแถวนี้แหละ เว้นระยะห่างจากทิวต้นไม้ออกมาหน่อย เผื่อมีแขกไม่ได้รับเชิญมา จะได้เตรียมตัวทัน” ชายหนุ่มออกความคิดเห็นพร้อมกับลุกยืนขึ้นก่อนจะเรียกใช้การ์ดในสมุดของตนเอง และเมื่อแทนเห็นดังนั้น ก็ลุกขึ้นทำตามเพื่อนของตน
ชายหนุ่มทั้งสองคนเรียกใช้การ์ดอะไรสักอย่างที่เฟี๊ยตเองก็ได้ยินไม่ถนัดนัก หลังจากนั้นบริเวณดังกล่าวก็ปรากฏเต็นท์สำหรับพักค้างแรมทั้งหมด 2 หลัง รวมไปถึงเครื่องนอนสำหรับนักเดินทางด้วย อันได้แก่ หมอนขนาดเล็ก ถุงนอน ผ้าห่มสีเขียวตุ่น แถมยังมีผ้าปิดตาอีก 2 อันด้วย
“The Basic Bush Walking Apparatus RELEASE”
“พักค้างแรม” เฟี๊ยตเอ่ยสั่งตามที่คนขายเคยสอนเขาว่า เมื่อสั่งเรียกใช้การ์ดใบนี้ ต้องกำหนดด้วยว่าต้องการอุปกรณ์ใด หรือว่าใช้ในจุดประสงค์ใด เพราะไพ่ดังกล่าวเรียกอุปกรณ์ได้หลายอย่างมาก ถ้าไม่บ่งบอกขอบเขตให้ดี อาจจะมีเครื่องไม้เครื่องมือหลุดออกมาเป็นภูเขาเลากาก็เป็นได้
ทันทีที่สิ้นสุดเสียงคำสั่ง รอบกายของคนทั้งสามก็ปรากฏสารพัดเครื่องมือเครื่องใช้ที่ค้างแรมในป่าอย่างครบครัน ไล่ตั้งแต่เต็นท์ขนาดใหญ่ที่สามารถบรรจุคนได้เกือบ 10 คน ชุดเครื่องนอนที่ทำมาจากฟูกที่ช่วยป้องกันความหนาวยามค่ำคืนได้เป็นอย่างดี ชุดก่อไฟที่เป็นหินสามเส้าที่มีไฟสำหรับทำอาหารลุกโชติช่วงขึ้นมาทันทีด้วยเป็นเครื่องมืออัตโนมัติมากกว่าจะเป็นการจุดเองตามธรรมชาติ เขตรั้วขนาดเล็กที่ทำจากไม้ซี่ขนาดประมาณตะเกียบที่ผูกต่อเข้าด้วยกันด้วยเชือกห้อยกระดิ่งที่จะร้องเตือนทันทีเมื่อมีผู้บุกรุกเข้ามาในเขตปางที่พัก รวมไปถึงดวงไฟขนาดเล็กขนาดประมาณกำปั้นมือที่ส่งแสงสุกสว่างโดยไม่ต้องมีแหล่งกำเนิดพลังงานที่ลอยตัวอยู่เหนือศีรษะพวกเขาปล่อยแสงอ้อยอิ่งหยอกล้อกับแสงอาทิตย์จากธรรมชาติยามเย็นได้อย่างลงตัว
“ทำไมอุปกรณ์ของเฟี๊ยตถึงหรูขนาดนี้หละ” ปันเอ่ยถามอย่างทึ่งๆ
“ไม่รู้เหมือนกันนะปัน เฟี๊ยตไปซื้อที่ร้านขายของ เขาแนะนำอุปกรณ์ชุดนี้มา” เฟี๊ยตตอบแบบงงๆ เช่นกัน เพราะเขาเองก็ไม่คิดว่าอุปกรณ์ค้างแรมของเขาจะหรูหราถึงเพียงนี้
“ตั้งแต่เดินทางมา เจอเพื่อนร่วมเกมมาตั้งเยอะ เฟี๊ยตเป็นคนแรกที่มีของไฮโซๆ อย่างนี้นะเนี่ย” แทนพูดมาอย่างติดตลก
“จริงหรอ เฟี๊ยตก็ไม่ค่อยรู้หรอก เขาแนะนำก็ซื้อๆ มา” ชายหนุ่มตอบตามตรง
“โหย ท่าทางจะรวยไม่หยอกนะเนี่ย เฟี๊ยตมีอยู่เท่าไหร่หละตอนนี้ แทนมีพันกว่าเหรียญ ส่วนปันสองพันกว่าเหรียญ ถ้าให้เดานะ เฟี๊ยตต้องรวยกว่าเราสองคนแน่เลย มิหนำซ้ำ น่าจะรวยกว่าเงินเราสองคนรวมกันเสียอีก” แทนพูดขำๆ
“แทน ใครเขาคุยกันเรื่องเงินกัน น่าเกลียดหวะ เฟี๊ยตอย่าไปสนใจเลย มีเท่าไหร่ก็ไม่ต้องไปบอกมันหรอก ไร้สาระ” ชายผิวขาวตัดบทมาก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรออกไป
“ทำอาหารเย็นกันดีกว่าเนอะ มื้อนี้ขอเฟี๊ยตแสดงฝีมือนะ” เฟี๊ยตรีบอาสาเพื่อเปลี่ยนเรื่องไปในที เพราะตนก็ไม่อยากพูดถึงยอดตัวเลขเงินที่มีเท่าไหร่ ไม่ใช่เพราะว่าต้องการปิดบังอะไร แต่เขากลัวว่าถ้าเขาพูดไปจะถูกมองไปในทางโอ้อวดเสียมากกว่า
อาหารมื้อเย็นท่ามกลางกลิ่นไอของป่าแบบตะวันตกถูกรังสรรค์ขึ้นมาอย่างพิถีพิถันด้วยฝีมือของเฟี๊ยต ผู้เปรียบเสมือนเพื่อนร่วมทางใหม่ของชายทั้งสอง ตอนแรกแทนอาสาจะไปล่าสัตว์เพื่อหาเนื้อสดมาให้เฟี๊ยตทำอาหาร แต่เขาก็ปฏิเสธไปอย่างเกรงใจ เพราะว่าตนนั้นเตรียมเสบียงเนื้อสัตว์มาเป็นปริมาณมาก อีกอย่าง เขาคงสะดวกใจที่จะกินเนื้อสัตว์ประเภทที่เขาคุ้นเคย มากกว่าอาหารป่าที่เขาเองก็คาดเดารสชาติไม่ถูก
ปันเป็นคนจัดการเรื่องห้องอาบน้ำให้กับเฟี๊ยตและแทน เนื่องจากในชุดอุปกรณ์เดินป่าของเฟี๊ยต มีห้องอาบน้ำสำเร็จรูปบรรจุอยู่ด้วย โดยมีลักษณะเป็นกระโจมสีทึบทั้งสี่ด้าน ภายในประกอบด้วยฝักบัวที่เชื่อมต่อกับถังน้ำภายนอก ส่วนเพดานนั้นเป็นแบบที่สามารถเปิดปิดได้ โดยพวกเขาเลือกที่จะเปิดทิ้งไว้เพื่อรับแสงสว่างจากดวงไฟที่ลอยสุกสว่างของในค่าย รวมไปถึงเพื่อชมความงามของบรรยากาศภายนอกไปในตัว ปันใช้คทาไพลินเสกน้ำปริมาณหนึ่งใส่ถังขนาดใหญ่ที่ต่ออยู่กับฝักบัว เพื่อใช้เป็นน้ำสำหรับอาบของทุกคน โดยขณะที่ปันจะเข้าไปทดลองอาบเป็นคนแรก แทนก็ได้ใช้ปืนไรเฟิลยิงลูกปืนไฟขนาดเล็กลงในถังน้ำนั้น ผลลัพธ์ที่ได้คือน้ำที่เคยมีอุณหภูมิที่เริ่มต่ำไปตามบรรยากาศยามพลบค่ำ พลันอุ่นขึ้นอยู่ในช่วงกำลังดี เหมาะกับการใช้นำมาชำระล้างร่างกาย
มื้อเย็นในวันนั้นเป็นไปอย่างเรียบง่าย เฟี๊ยตหุงข้าวสวยขึ้นหนึ่งหม้อสนาม พร้อมกับทำแพนงหมูหนึ่งหม้อ กับปีกไก่บนทอดกระเทียมพริกไทย แถมยังมีพริกน้ำปลาให้เสร็จสรรพ ทันทีที่เพื่อนใหม่ทั้งสองคนได้ลองชิมรสชาติก็ถึงกับต้องยกนิ้วชมให้ในรสชาติที่กลมกล่อม บทสนทนารอบโต๊ะอาหารมื้อนั้นจึงเต็มไปด้วยความรื่นเริง เฟี๊ยตรู้สึกว่าเข้ากับเพื่อนใหม่ได้อย่างรวดเร็ว ทั้งๆ ที่ปรกติเขาเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว บางทีอาจจะเป็นเพราะว่า โลกแห่งเกมนี้มันผลักดันให้เขารู้สึกว่าการมีเพื่อนร่วมทางมันช่างวิเศษเหลือเกิน
หลังจากทั้งสามคนกินข้าวเย็นและอาบน้ำชำระล้างคราบเหงื่อไคลจากการสมบุกสมบันมาทั้งวันแล้ว ทั้งสามคนก็ล้อมวงกันตรงบริเวณรอบกองไฟที่เป็นที่เดียวกับวงอาหารเมื่อเย็นของพวกเขานั่นเอง น้ำหวานสไตล์ม๊อคเทลแบบง่ายๆ ฝีมือเฟี๊ยตถูกแจกจ่ายให้กับเพื่อนอีกสองคน น้ำสีฟ้าใสจากน้ำหวานเข้มข้นและน้ำผลไม้ที่เขาเตรียมมาตอนนี้แผ่ความหวานไปทั่วลิ้น สร้างความกระปรี้กระเปร่าให้กับพวกเขาไม่น้อย บทสนทนาต่างๆ มากมายถูกเรียงร้อยขึ้น ณ ค่ายค้างแรมแห่งนั้น ต้นกล้าแห่งมิตรภาพครั้งใหม่เริ่มผลิดอกออกผลงอกงามขึ้นอย่างช้าๆ ท่ามกลางบรรยากาศของทิวสนที่ยาวสุดลูกหูลูกตา ห่างไกลจากความศิวิไลซ์ที่แทบจะสัมผัสไม่ได้จากไพรเถื่อนแห่งนั้นเลย
จากผู้แต่ง : เนื้อหาอาจจะมีดำเนินไปด้วยความเร็วของรถด่วน(ที่เป็นชื่อหนอน) แต่ก็มาอัพให้ชื่นใจทุกวันนะฮ๊าฟฟฟฟ
อยากให้ผู้อ่านจินตนาการตามผู้เล่นไปด้วยนะครับบบ ตอนนี้อยู่ในป่าแล้ว รู้สึกถึงความเป็นป่าหรือยังเอ่ยยยย
อย่าลืมเมนท์ให้ด้วยนะครับ ใครเมนท์ให้ผมขอให้ฝันหวานทุกคืนเลยยย
-
เรื่องนี้สนุกมากน่ะ
คนเขียน เขียนไปตามที่ต้องการเลย
เรื่องนี้สนุกก็เพราะความแปลกใหม่
เป็นกำลังใจให้น่ะ
ตอนนี้เฟี๊ยตกับเพื่อนใหม่ ปันกับแทน ดูมีความสุขดี
อยากให้พระเอกออกเร็วๆ
ยังคงเชียร์ให้เฟี๊ยตเป็นนายเอกต่อไป 555
-
ถึงคุณ zylph_z : ไม่คิดว่าปันหรือแทนจะเป็นพระเอกบ้างหรอครับบบบบ หล่ออยู่น้า อิอิ
ถึงคุณ manasawee : เฮียแกขี้เหงาหนะ ห้าห้า มาไม่บ่อย แต่วันไหนมาต้องทิ้งคอมเมนท์ไว้เป็นที่ระทึกนะ อิอิ
ถึงคุณ saruttaya : ใครดีน้าจะมาให้ไออุ่นเฟี๊ยตตตต
ถึงคุณ benejing : เชียร์ให้เฟี๊ยตพิชิตเกมดีกว่า รวยๆๆๆ
ถึงคุณ sinyou : โอ๊ยยยยยยยยยยยยย อ่านคอมเมนท์ยาวๆแล้วมีกำลังใจสุดๆ กำลังจัดตารางแบ่งเวลาในการแต่งนิยายใหม่ จะได้แต่งได้สม่ำเสมอ และลงต่อเนื่องไปได้ทุกวัน ฮู่เร่ๆๆๆๆๆ สู้ววววววววววววว
ถึงคุณ yukio4869 : ตั้งใจเรียนนะฮ๊าฟฟฟ ขอให้สอบได้คะแนนดีดี สี่จุดศูนย์ศูนย์ไปเล๊ยยยยย ฮู่เร่ จะแต่งไปให้ยาวที่สุดเลย
ถึงคุณ alisabeth : อาทิตย์หน้าตั้งใจจะเพิ่มเนื้อหาในแต่ละตอนให้ยาวขึ้นครับ ไม่รู้ว่าจะแต่งทันหรือป่าว ขอลองดูก่อนนะครับ
ถึงคุณ thevoshow : ไวท์โรดนี่เรื่องเกี่ยวกับอะไรหรอครับ ผมไม่เคยอ่านอ่า แหะๆ แฟนตาซีเหมือนกันหรอครับๆๆ
ถึงคุณ naneku : พี่ก็พายเรือผ่านพระโขนงมาอ่านคอมเมนท์ทุกวันเลยนะเออออออ 55555
ถึงคุณ flureus : ถ้าชอบต้องมาเม้นบ่อยๆน้า อิอิ
ถึงคุณ bbellza : ตอนหน้ามาแล้ว มาอ่านเลยๆๆ เม้นยาวๆๆๆๆ อิอิ
ถึงคุณ jusmine : หลังจากนี้คงสู้เยอะขึ้นแล้วครับ ผจญภัยแล้ววววว
ถึงคุณ helpmeiiz : สู้ๆๆๆๆๆ แก๊งชายล้วนจงเจริญ
ถึงคุณ august_may : ขอบคุณที่ชมครับบบบบบ คิดนานมากเลยนะให้มันสมเหตุสมผลอ่าาาา ถูกชมแล้วเขินเลยย
ถึงคุณ littleprince : ต้องลุ้นนะครับ ว่ามีอะไรในกอไผ่รึเปล่าาาาาาาา หุหุ
ถึงคุณ kaokorn : เฟี๊ยตอาจจะเป็นพระเอกมาปกป้องนายเอกก็ได้นาาาาาาา
ึถึงคุณ nemesis : ขอบคุณครับบบบบบบ รูปสองคนข้างล่างนี่ชวนเขินอยู่นะ ห้าห้า
ถึงคุณ zurruz : ถ้าชอบต้องมาเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยน้าาาา ผมต่อชีวิตมาได้ด้วยคอมเมนท์คนอ่านนี่แหละค๊าบบ
ถึงคุณ sukaz : จะพยายามทำให้เจ้มจ้นสุดๆๆๆ เหมือนมาม่ารสต้มยำกุ้งงงง อิอิ
ถามมมมม : ทำไมอยากให้เฟี๊ยตเป็นเคะ เกิดถ้าเรื่องนี้เฟี๊ยตเป็นเมะขึ้นมาจะเป็นอย่างไร ~
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ดีใจเห็นเฟี๊ยตเข้ากับเพื่อนใหม่ได้ดีทีเดียว กำลังคิดว่าต่อไปข้างหน้าคงไม่ไปเจอกับผู้เล่นที่ร้ายๆหรอกนะ เอาใจช่วยเฟี๊ยต
-
อิมเมจตัวจริงเคะมะใช่หรอก็ให้เป็นเตะอะถูกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ คือจริงๆ อ่านๆไปเฟี๊ยตให้แนวเป็นเคะมากกว่าเมะนะเอาตามความรู้สึกเลย เราจะรอดูพระเอกว่าใครเอ่ยยยย
ส่วนเเทนกับปันนิเพื่อนกัน สิบปีน่าจะมีการพัฒนาความสัมพันธืกันบ้างนะ อยากให้ได้กัน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ลุ้นไปกับเฟี๊ยตด้วยเลย จะได้เดินทางกันสามคนไหมนะ o13
-
ปันกับแทนนิรู้สึกว่า... เค้ามีอะไรกันรึเปล่า ><
ในที่สุดเฮียก็มีเพื่อน เย้ๆๆ
ถ้าปันกับแทนรู้ว่าเฮียมีเงินเท่าไหร่แล้วจะอึ้ง55
-
จ้า จะมาเม้นเรื่อยๆนี่ละ
ไม่เม้นนานละนะเนี่ย 555
ให้กำลังใจค่ะ สนุกทุกตอน สู้ๆ
-
ได้เพื่อนใหม่แล้ว ส่วนพระเอกก็รอไปตามเดิม(คนเขียนยังคงกั๊ก ไม่ปล่อยตัวง่ายๆ) น้องเฟี๊ยตรวยนะ แต่ไม่อวด กลัวโดนปล้น
ปล.ความจริงแทนก็เหมาะเป็นพระเอกนะ แต่คู่กะปันไปจะดีกว่า
-
ดีดี ได้เพื่อนและ อย่าแทงข้างหลัง (เอ๊ะ) กันก็พอคะ
แต่งยังไงก็ได้คะ อย่าหลงลืมตัวตนของตัวเองแล้วกันคะชอบ
ปล.คิดถึงคนแต่ง ไม่เจอกันตั้ง20กว่าชม. จิบิๆ
-
มาอ่านรอบดึก วันนี้งานเยอะมากเลย ทำงานเสร็จก็มาอ่านนิยายของคุณคนเขียนเพื่อจะพักสมองพักร่างกาย
ตอนนี้เป็นไปแบบเรียบๆแต่อบอุ่นนะค่ะ เริ่มเห็นพัฒนาการความเป็นเพื่อนที่ทั้งสามสร้างให้แก่กัน ถึงแม้เฟี๊ยตจะไม่ใช่เพื่อนที่แทนกับปันรู้จักมานาน แต่เฟี๊ยตก็ทำให้แทนกับปันรู้สึกสนิทใจได้อย่างรวดเร็ว เพราะความฉลาดและรู้จักวางตัวที่ดีของเฟี๊ยต
หวังว่าทั้งสามจะได้เดินทางร่วมกันไปตลอดจนกระทั่งจบเกมส์นะค่ะ
เพราะทั้งสามคน แต่ละคนก็มีด้านที่ดีของตัวเอง ซึ่งถ้านำมาประยุกต์เข้ามาใช้ร่วมกันก็จะเกิดความสมดุล ที่แต่ละคนมาเติมสิ่งที่อีกฝ่ายไม่มีหรือด้อยกว่า
#วันนี้ขออนุญาติเม้นสั้นๆแค่นี้นะค่ะ พลังกายจะหมดแล้ว แต่พลังใจยังขนมาให้คนเขียนได้อยู่ค่ะ สู้ๆต่อไปนะค่ะ :bye2:
-
มาช่วยดันตอนดึกๆ
-
วันนี้สอบทั้งวันเลย หนังสือยังๆม่ได้อ่าน เปิดอ่านนิยายเรื่องนี้ก่อนอ่านหนังสือสอบเลย
คิดถึงเฟี๊ยต #คนแต่งด้วย 555 ไม่ว่าจะยุ่งเพียงใด ก็มีเวลาให้เฟี๊ยต เสมอ ฮี่ๆๆ
---
ว่าแต่ว่า แทนกับปัน เป็นอะไรกันหรือเปล่า **ยิ้มชั่วร้าย** ถึงขนาดกับที่ ปันต้องควักเงินในกระเป๋าตัวเองออก เพื่อมากับแทนเลยทีเดียว
ว่าแต่แทน ก็เหมือนจะดังใช่ย่อยน้า เป็นถึงนักกีฬาระดับประเทศ ยังงี้เฟี๊ยตต้องขอลายเซ็นหรือเปล่า เอ๊ะ!หรือว่าไม่ต้องขอ เพราะ อาจจะมีซัมวันกัน ฮี่ๆๆๆๆ แต่แทนเขามีเจ้าของแล้ว เราอย่าไปยุ่งกับคนมีเจ้าของดีกว่า #คิดเองเสร็จ
มาลุ้นต่อต่อไปว่า เส้นทางที่ทั้งสามคนจะเดินทาง จะเป์นเส้นเดียวกันไหม ถ้าบังเอิญก็ทางเดียวกัน ถ้าฟ้ากลั่นแกล้งเฟี๊ยตหล่ะก็ จุดหมายคนละทาง เฟี๊ยตคงได้เหงาหัวใจอีกเป็นแน่ #แต่ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นภารกิจไปหาเจ้าของหัวใจ 555
พูดถึงความสามารถของเฟี๊ยต ชักจะเก่งรอบด้านเกินไปแล้ววววววววววว
นอนในป่า แต่ที่นอนอย่างหรู ไม่รู้ว่าคุณหนู ปัน จะแอบอิจฉาหรือเปล่าน้า ฮี่ๆๆๆๆๆ
คืนนี้คงไม่มี มอนเตอร์ อะไรเข้ามารบกวนเวลานอน อีกนะ
หลับฝันดีคร๊าบบบ
See ya.
-
อ่านแล้วอยากไปเที่ยวเลยแฮะ
ชอบจินตนาการเรื่องอุปกรณ์ข้าวของในเรื่องมาก มันน่าสนุก แล้วก็อยากให้มีจริงๆ
ห้องอาบน้ำนี่หรูมากเลยอ่ะ อาบน้ำชมแสงดาว โรแมนติกสุดๆ
-
มาให้กำลังใจค่ะ หลังจากเป็นนักอ่านเงามาหลายตอน ฮ่าๆๆ
อ่านแล้วเหมือนได้เล่มเกมส์เองเลยอ่ะ >w<b
-
และแล้วเฟี๊ยตก็ได้เพื่อนร่วมทางตั้งสองคนแน่ะ
แต่ปันกะแทนนี่เป็นเพื่อนกันเหรอเนี่ย นึกว่าเป็นแฟนซะอีก :laugh:
สรุปพระเอก(หรือนายเอก)ออกหรือยังอ่ะ ใช่สองคนนี้มั้ย?
จะติดตามต่อไปเช่นเดิมค่า o13
-
สวัสดีอีกครั้งหลังจากไม่ได้เม้นมาสองตอนนน :hao7:
เฟี๊ยตได้เพื่อนใหม่ ><
ยังอยากให้เฟี๊ยตเคะเหมือนเดิม ต้องมีเมะที่เก่งกว่ามาอยู่ด้วยยยยย :hao3:
-
เราว่าเฟี๊ยตละเอียดเกินจะเป็นเมะอ่ะ
ไม่ว่าอย่างไรก็ตามรอคู่ของเฟี๊ยตล่ะกันนะฮะ ^_^
-
เครื่องนอนหรูมากๆ น่่รักดีออกรูปสองคนล่างอะ อิอิส
-
หรูเฟร่อๆ :hao6:
ขอไปนอนกับเฟี๊ยตด้วยได้ไหมอ่า อิอิ :z10: :z10: :z10:
นอนกลางดินกินกลางทราย หนูยอมได้เสมอถ้ามีเฟี๊ยต ><
-
ลูกเสือ 3 คน เข้าค่ายพักแรม จงทำดี จงทำดี จงทำดี 55+
-
ตอนที่ 36 Illusory Gang
“ปัน แทน เฟี๊ยตมีเรื่องสงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง สงสัยมานานแล้ว แต่ไม่เจอใครให้ถามเสียที นี่ก็เพิ่งได้เจอผู้เล่นคนอื่นจริงๆ จังๆ เฟี๊ยตขอถามอะไรหน่อยสิ” เฟี๊ยตเอ่ยเรียกชายทั้งสองเพื่อถามคำถามที่สงสัยมานาน
“อ่าฮะ ว่ามาเลย ถ้าตอบได้จะตอบให้หมดเลย” แทนยิ้ม
“คือเฟี๊ยตสงสัยว่าเกมนี้มันเป็นเกมการ์ดใช่ไหม ถ้าเราสู้กันโดยใช้การ์ด อย่างนี้เราก็เรียกการ์ดออกมาทีละเป็นสิบใบเลยได้เปล่า ยิ่งเยอะก็ยิ่งมีโอกาสชนะสูงถูกไหม แบบนี้มันก็ไม่ขึ้นกับฝีมือคนเล่นสิ ใครมีการ์ดเยอะกว่าก็ได้เปรียบไป เฟี๊ยตคิดถูกหรือเปล่าอ่า” เขาเอ่ยถามในสิ่งที่สงสัยมานาน
“ปรกติเฟี๊ยตเคยเรียกใช้การ์ดพร้อมกันสูงสุดกี่ใบหรอ” ปันไม่ตอบคำถามในทันที แต่กลับถามคำถามกลับมาให้เขาตอบเสียก่อน
“ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็น 2 ใบนะ เฟี๊ยตก็จำไม่ค่อยได้หรอก ปรกติเฟี๊ยตไม่ค่อยใช้การ์ดหลายๆ ใบพร้อมกันหนะ รู้สึกว่ามันเกะกะอย่างไรชอบกล” เฟี๊ยตตอบไปตามที่นึกได้
“จำนวนการ์ดที่เรียกใช้ในแต่ละครั้งไม่ได้ถูกจำกัดด้วยกติกาของเกมก็จริง แต่มันก็ถูกจำกัดด้วยความสามารถของพลังเวทย์ของผู้เล่นเองอยู่ดี ยิ่งใช้การ์ดมากก็จะเปลืองพลังเวทย์มาก ตัวผู้เล่นเองก็จะหน่วงสมาธิไว้ไม่ไหว สุดท้ายจะกลายเป็นว่าเปิดช่องว่างให้คู่ต่อสู้มากกว่าเดิมเสียอีก” ปันอธิบาย
“พลังเวทย์?” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเป็นเชิงคำถาม
“อย่าบอกนะเฟี๊ยตว่าเล่นเกมนี้แต่ไม่รู้จักพลังเวทย์ บ้าแล้ว” แทนเอ่ยขึ้นอย่างติดตลก
“ไม่เชิงไม่รู้จักนะ แต่ไม่ค่อยเข้าใจในความหมายเท่าไหร่อ่า อธิบายให้ฟังหน่อยสิ” เฟี๊ยตอ้อมแอ้มตอบ
“อืม ยากเหมือนกันนะ จะอธิบายยังไงให้เข้าใจดี เอาอย่างนี้ พลังเวทย์ก็เหมือนพลังของจิตใจที่จะควบคุมสิ่งต่างๆ ให้เป็นไปตามต้องการ เหมือนยังไงดีหละ เฟี๊ยตเคยเห็นคนงอช้อนด้วยพลังไหม ประมาณนั้นแหละ แต่แค่ว่าเกมนี้จะดึงพลังจิตของผู้เล่นให้ออกมามากกว่าความเป็นจริงร่วม 10 เท่า มันเลยมากจนสัมผัสได้ งงไหม” แทนพยายามอธิบาย
“ตกลงว่าพลังเวทย์กับพลังจิตคือสิ่งเดียวกัน เฟี๊ยตเข้าใจถูกไหม” เฟี๊ยตลองทวนความ
“จะพูดอย่างนั้นก็ได้นะเฟี๊ยต มันเหมือนเป็นพลังงานของจิตใจของเรา ยิ่งจิตใจมั่นคง สมาธิดี พลังของมันก็จะสูงตามไป” แทนตอบโดยใช้ความเห็นของตน
“โหย อย่างนี้ถ้าเฟี๊ยตฝึกมากๆ จบเกมออกไปนี่จะไปออกงานวัดหักช้อนโชว์แล้วนะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดอย่างมีอารมณ์ขัน
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกเฟี๊ยต การ์ดในเกมนี้ถูกสร้างมาให้ใช้จิตควบคุม มันจึงแสดงผลของจิตออกมาโดยง่าย แต่เครื่องไม้เครื่องมือในชีวิตจริงมันไม่ได้ถูกสร้างมาแบบนั้น ปันว่าเฟี๊ยตไปออกงานวัดเรื่องจับงูดีกว่า เชี่ยวชาญเรื่องงูไม่หยอกนะเนี่ย อับดุล ฮ่าฮ่าฮ่า” ปันกระเซ้าเขา เสียงหัวเราะของชายทั้งสามดังประสานกันไปมาอย่างครื้นเครง
“เฟี๊ยตตั้งใจจะเดินทางไปที่ไหนหรอ” แทนเอ่ยถามขึ้นหลังจากคุยเรื่องสัพเพเหระกันมาแล้วสักพักหนึ่ง น้ำเสียงของชายหนุ่มดูจริงจังขึ้นอย่างรู้สึกได้
“เราตั้งใจจะไปเมือง February หนะ ตั้งใจจะไปเก็บการ์ดที่เมืองนั้นดู แล้วแทนกับปันหละ ตั้งใจจะมุ่งหน้าไปที่ไหนกัน” เฟี๊ยตถามกลับ
“พวกเราตั้งใจจะไปวิหารของเมือง February หนะเฟี๊ยต” ปันเอ่ยตอบขึ้น พลางยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ เพื่อไล่ความหนาวของบรรยากาศยามพลบค่ำ
“วิหารของเมือง February?” น้ำเสียงของเฟี๊ยตสูงขึ้นด้วยความสงสัย
“เฟี๊ยตไม่รู้จักเรื่องวิหารประจำเมืองหรอ” ปันเอ่ยถามด้วยความฉงนน้อยๆ และเมื่อเห็นชายหนุ่มเจ้าของตาหวานส่ายหัวแสดงอาการปฏิเสธ จึงเริ่มต้นอธิบายต่อ
“เกมนี้ประกอบด้วยเมืองทั้งหมด 12 เมือง ซึ่งชื่อเมืองจะเหมือนกับชื่อเดือนทั้ง 12 ตามปฏิทิน โดยระดับผู้คน ความยากในการได้การ์ด รวมไปถึงเลเวลของมอนสเตอร์จะไล่ลำดับเดือนตามปฏิทิน” ปันเอ่ยเกริ่นขึ้นตรงกับความรู้เดิมที่เขาทราบดีอยู่แล้ว
“ทั้ง 12 เมืองก็จะมีเรื่องราวต่างๆ มากมายที่จะนำไปสู่การเก็บการ์ดสูงสุดใหม่ๆ เพื่อให้ผู้เล่นสามารถเคลียร์เกมได้สำเร็จ แต่โดยทั่วไปแล้ว ตัวเมืองแต่ละที่ จะเป็นที่อยู่ของผู้คนและแหล่งข่าวสารมากกว่าจะเป็นที่ที่มีการ์ดระดับสูงๆ หลบซ่อนอยู่ ดังนั้นจึงมีสถานที่หนึ่งที่เป็นสถานที่สำหรับให้ผู้เข้าร่วมเกมเดินทางไปเพื่อผจญภัยและเอาชนะเพื่อให้ได้มาซึ่งการ์ดสูงสุดโดยเฉพาะ ซึ่งที่นั่นก็คือ สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ประจำเมือง โดยแต่ละเมืองก็จะมีสถานที่ดังกล่าวในรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป โดยนักเล่นเกมจะมีชื่อเล่นให้สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แต่ละเมืองว่า “วิหาร” นั่นเอง” ปันอธิบายให้เขาฟัง
“เราเพิ่งออกมาจากเมือง January แต่เรายังไม่ได้ไปวิหารของเมืองนั้นมาเลย นี่ไม่ได้หมายความว่า เราต้องกลับไปเก็บการ์ดที่นั่นอีกใช่เปล่า” เฟี๊ยตเอ่ยอย่างเบื่อๆ เขาเองเพิ่งออกเดินทางได้แค่วันเดียว ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากย้อนกลับไปอีกแล้ว
“ไม่หรอกเฟี๊ยต วิหารแต่ละที่ไม่ได้หากันง่ายขนาดนั้น เราต้องสืบเสาะข้อมูลเบาะแสแล้วค่อยๆ คลำไปเองว่ามันอยู่ที่ไหน พวกเราโชคดีได้ข่าวสารเรื่องวิหารกุมภาพันธ์มาก่อน เราจึงรีบออกมาตามหา ถึงเฟี๊ยตกลับไปตอนนี้ คงต้องใช้เวลาอีกสักพักในการจะค้นหาวิหารนั้นให้เจอ เราว่าเฟี๊ยตมุ่งไปข้างหน้าดีกว่า ไว้อนาคตข้างหน้ารู้เบาะแสของวิหารเมือง January เมื่อไหร่ ค่อยกลับไปก็ยังไม่สาย” แทนตอบขึ้นแทนเพื่อนชาย
“เฟี๊ยตถามได้เปล่าว่าวิหารที่ว่ามันอยู่ที่ไหน แต่ถ้าไม่สะดวกใจจะบอกก็ไม่เป็นไรนะ เฟี๊ยตเข้าใจๆ” เขาเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ว่าคำถามของตนเหมาะสมหรือไม่
“ฮ่าฮ่าฮ่า เฟี๊ยต พวกเราไม่ได้เขี้ยวขนาดนั้นหรอก ยิ่งเฟี๊ยตเป็นคนช่วยชีวิตแทนไว้ ใครจะไปใจดำได้ถึงขนาดนั้น วิหารกุมภาพันธ์อยู่ที่ไหน เอาจริงๆ พวกเราก็ไม่รู้หรอก พวกเรารู้แต่ว่ามันมีลักษณะเหมือนต้นสนขนาดใหญ่ แต่มันไม่ใช่ต้นสน มันเป็นเพียงสิ่งก่อสร้างที่ดูเหมือนต้นสนเท่านั้น เบาะแสยังบอกอีกว่า มันถูกซ่อนไว้ในที่ที่แนบเนียน พวกเราเลยลงความเห็นกันว่า วิหารนั่นน่าจะอยู่ในป่าแห่งนี้นี่แหละ เพราะคงไม่มีวิธีไหนจะซ่อนต้นไม้ได้ดีไปกว่าซ่อนไว้ในป่าอีกแล้ว” ปันชำเลืองมองไปทางแทนเล็กน้อย เหมือนเป็นการยืนยันว่านี่เป็นมติที่ผ่านการเห็นชอบมาแล้ว
“และถ้าเฟี๊ยตไม่รังเกียจ เราอยากจะชวนเฟี๊ยตเดินทางไปวิหารกุมภาพันธ์ด้วยกัน อย่างน้อย เฟี๊ยตก็มีจุดประสงค์ที่จะเก็บการ์ดอยู่แล้ว ถ้าร่วมเดินทางไปด้วยกัน ยังไงก็คิดว่าต้องได้การ์ดใหม่ๆ แน่นอน แล้วหลังจากนั้น จะเดินทางด้วยกันต่อ หรือจะแยกย้ายกันไป ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคตอีกที” แทนเอ่ยชวนขึ้นอย่างตรงไปตรงมา
“อีกอย่างหนึ่ง คำว่า “เรา” ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงแทนคนเดียว แต่หมายถึงทั้งแทนและปัน พวกเราปรึกษากันแล้ว เราอยากตอบแทนที่เฟี๊ยตช่วยรักษาแทนไว้ เพราะยังไง เราคิดว่าเราสองคนก็คงมีประโยชน์ที่จะช่วยในการเก็บการ์ดด้วย ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง” ปันพยักหน้าสำทับคำพูดของแทน
“การ์ดที่ได้เราจะแบ่งกันคนละครึ่ง เฟี๊ยตเอาไปหนึ่งใบ ปันและแทนเอาไปหนึ่งใบ อย่างนี้เฟี๊ยตโอเคไหม” ปันเอ่ยเสนอขึ้นเพิ่มเติม
“อื้ม โอเคมากๆ เลย เราอยากมีเพื่อนร่วมเดินทางมานานแล้ว เดินทางคนเดียวมัน เอ่อ ค่อนข้างวังเวงยังไงบอกไม่ถูก ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตขำขึ้นกลบเกลื่อน เขาจงใจจะไม่เอ่ยคำว่า “เหงา” ออกไป เขารู้สึกว่ามันดูอ่อนแออย่างบอกไม่ถูก
“งั้นเราต้องตั้งชื่อทีมแล้วหละ เพื่อความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เนอะ ปันว่าไหม” ชายหนุ่มสีน้ำผึ้งรีบเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าวงสนทนาดูกร่อยๆ ไปเล็กน้อย
“ใช่เลยๆ ให้เฟี๊ยตตั้งละกัน ข้อหาเป็นสมาชิกใหม่ ดังนั้น งานนี้มอบหมายหน้าที่ให้นาย” ปันเอ่ยขึ้นพลางคลี่ยิ้มกว้าง เฟี๊ยตเงยหน้าขึ้นมองปัน พลางได้แต่คิดในใจว่า ถ้าคนคนนี้ไปยืนอยู่กลางรันเวย์คงจะเหมาะกว่ามาผจญภัยอยู่ในป่าลึกแบบนี้มาก ยิ่งมองเข้าไปก็ยิ่งเห็นว่าเหตุผลเดียวที่ผลักดันให้ชายผิวบางคนนี้มายืนอยู่ตรงนี้ได้ก็คงเป็นเพราะผู้ชายผิวเข้มข้างๆ คนนี้คนเดียว
“งั้นเราไม่เกรงใจแล้วนะ เราจะตั้งชื่อกลุ่มของเราว่า “illusory gang” เพราะสิ่งที่พาพวกเรามาเจอกันในวันนี้เป็นเพราะภาพลวงตานั่นล้วนๆ” เฟี๊ยตเอ่ยเสนออย่างรวดเร็วราวกับว่าคิดไว้อยู่ก่อนแล้ว
“เฮ้ย โอเคเลย ทีมมายา อย่างนี้ใช่ป่ะ ดูเป็นตัวร้ายในหนังสือการ์ตูนดี เป็นไงๆ ปันชอบเปล่าๆ” แทนเอ่ยขึ้นเหมือนเด็กๆ พลางหันไปถามความคิดเห็นเพื่อนอีกเสียง
“ชอบๆ มันดูดาร์คดี ดูหล่อแบบมีเลศนัย ฮ่าฮ่าฮ่า” ทั้งสามหัวเราะเสียงดังขึ้นอย่างอารมณ์ดี รอบกองไฟตอนนั้นสว่างไสวไปด้วยมิตรภาพครั้งใหม่ของชายทั้งสามคน ทิวแถวของต้นสนที่อยู่โดยรอบก็ดูจะอบอุ่นขึ้นอย่างประหลาด นับตั้งแต่นี้ต่อไป เขาจะมีกลุ่มเป็นของตัวเองแล้ว เงินตั้งสิบล้านให้เขาใช้คนเดียวมันคงใช้ไม่หมดหรอก ร่วมกันกิน ร่วมกันใช้ มันก็คงจะดี เฟี๊ยตหัวเราะพลางหันไปมองเพื่อนใหม่ทั้งสองคนไปพลาง ชายหนุ่มรู้สึกว่าความโดดเดี่ยวที่เคยกัดกินใจเขา บัดนี้มันค่อยๆ หลอมละลายหายไป ทีละน้อยๆ
จากผู้แต่ง : วันนี้นั่งแต่งนิยายตัวเองไปก็ยิ่งสนุก มันตื่นเต้นอ่า เหมือนนั่งอ่านนิยายที่ชอบอยู่ แต่ประเด็นคือแต่งเอง อยากให้เรื่องเป็นยังไงก็ได้ เพลินดี
ปูลู ในเล้านี่เราโปรโมตนิยายตัวเองได้ป่าวครับ มีวิธีไหนบ้างง่า สามสิบกว่าตอนแล้ว น่าจะยาวพอให้โปรโมตได้ (มั้งง)
-
บร้ะ วิหารอย่างเท่ มันเป็นแบบบ้านต้นไม้ปะ
เกร๋ๆ อยากมีบ้านต้นไม้จัง
-
ถึงคุณ august_may : แก๊งผู้ร้ายยยย จะมีไหมน๊า คนแต่งไม่ค่อยชอบตัวโกงเหมือนกันน
ถึงคุณ เกเร : มาลุ้นดีกว่าว่าจะเคะหรือเมะ และปันกับแทนจะได้กันไหม ห้าห้า
ถึงคุณ patchylove : มาลุ้นกันครับ อิอิ
ถึงคุณ manassawee : เฮียไม่อยากโชว์หรอก ปิโด่วววว เดี๋ยวจะอึ้งงง
ถึงคุณ zurruz : รออ่านเมนท์อยู่น้า ห้ามลืมๆๆๆ
ถึงคุณ zylph_z : ง่าาาาาาา แทนหรือปันอาจจะเป็นพระเอกก็ได้นาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา ใครจะรู้วววว
ถึงคุณ alisabeth : กลับมาอีกแล้ววววว เราจะได้เจอกันอีกหรือเปล่าาาาาาา
ถึงคุณ sinyou : พักผ่อนเยอะๆนะครับบบบบบบบบบ พักเสร็จก็มาอ่านนุ้งเฟี๊ยตต่อน้า ไม่รู้จะช่วยให้หายเครียดหรือเครียดกว่าเก่า ห้าห้า ยังรออ่านคอมเมนท์อยู่เสมอคร๊าบบบบบ
ถึงคุณ thevoshow : วันนี้อย่าลืมมาดันอีกนาคร๊าบบ
ถึงคุณ bbellza : ว๊าวววววววววววววววววว อ่านเสร็จแล้วอย่าลืมไปอ่านสือสอบด้วยน้าาาาาา ว่าแต่ทำไมไม่มีใครยุให้เฟี๊ยตแย่งแทนเลย แทนอาจจะเป็นพระเอกก็ได้นาาาา ห้าห้า โชคดีในการสอบครับ รออ่านเมนท์อยู่เสมอนะครับผม
ถึงคุณ fuku : ผมเขียนไป คิดถึงตอนไปเที่ยวไปนะครับ พยายามจะคิดถึงอารมณ์ตอนนั้น 555555
ถึงคุณ smonklin : ต่อไปนี้ห้ามเงาละน้าาาาาาาา มาเม้นๆๆๆๆ อิอิ รออ่านเม้นนะ
ถึงคุณ piscis : ต้องลุ้นน้าว่าจะเป็นใคร เอ๊ะ หรือว่าเป็นสามคนชู้ชื่น 55555555
ถึงคุณ mesomeo2 : ต้องมีคนเก่งกว่านุ้งเฟี๊ยตอีกหรอเนี่ยยยยยยยยยย แค่นี้ก็ปั้นเฟี๊ยตยากแล้วนะเนี่ย ดูเก่งเกิน 5555
ถึงคุณ kaokorn : อาจจะเป็นเมะสายหวาน 555555555
ถึงคุณ nemesis : ห้าห้า สองคนนี้นี่สเป๊คหรอ ชอบคนไหนอ่ะ ห้าห้า
ถึงคุณ naneku : ว๊าวววววววววว เฟี๊ยตกำลังเหงาน้า รีบเข้าแทรกเลยยยยย
ถึงคุณ tutankamen : ต๋งหม่งเหมี่ยวขื่อ ต๋งหม่งเหมียวขื่อ 555555555
ปูลู : ผมแอบแต่งนิยายเวลางานประจำเลยยยยย 555555555 จะโดนไล่ออกไหม 55555555555
:z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13: :z13:
-
จิ้มไว้ก่อน :z13: :z13: :z13: :z13: เดี๋ยวกลับมาอ่านนะค่ะ
พรุ่งนี้มีสอบแต่แอบอู้มาดูนิยายว่าอัพหรือยัง 555555
ถ้าอยากแนะนำนิยายไปบอร์ดนี้เลยค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3986.0
ปล.วันนี้ก็สู้ๆต่อไปนะค่ะ :L2: :L2:
-
กว่าจะมาถึงวันนี้ได้บอกได้คำเดียวว่า "พี่เหนื่อยมาเยอะ"
และแล้ว เพี๊ยตก็มีเพื่อนเป็นกลุ่มเป็นแก๊งเสียที 555 ถึงแม้ อาจจะเป็น สามเศร้าเราสามคน ย้ำ อาจจะ
อาจจะเหงาบ้างน้า เวลาแทนกับปันเขา กุ๊กกิ๊ก กันสองคน แต่อย่างน้อยก็มีคนระวังหลังให้ มีคนให้คุยด้วย ไม่ต้องคุยกับตัวเองเหมือนคนบ้าอีกต่อไป ฮี่ๆๆๆๆ ว่าแต่เบอะแสแค่นี้จะเพียงพอหรือเปล่าน้า สำหรับภารกิจหาวิหารเนี้ย อาจจะต้องเข้าไปสอบถามผู้คนใน เมืองก่อนหรือเปล่า ต้อนนี้เข้าเขตเมือง February หรือยังน้า...
ว่าแต่ถ้าเข้าเมืองนี้ได้ เฟี๊ยตนะเข้าไปเรียนวิชาปรุงยา ชั้นกลางอยู่หรือเปล่าน้า ณ จุดๆๆนี้ ตอบบอกได้ว่า ต้องรอตอนต่อไป ฮ่าๆๆๆๆ
-
ุความลับจ๊ะ อิอิ ชื่อกลุ่มเท่ดีแหะ
-
เพื่อนใหม่ พร้อม!
ข้อมูลใหม่ พร้อม!
เป้าหมายใหม่ พร้อม!
ออกตามล่าหาการ์ดกันเลย!!
-
ณ จุด ๆนี้
เฟี๊ยตพร้อมแล้ว
-
:katai2-1: ได้ไปผจญภัยด้วยกันสามคนละ ต้องมันส์มากขึ้นแน่ๆเลย
เอาใจช่วยให้เฟี๊ยต ปัน แทน เจอวิหารกุมภาพันธ์เร็วละกันนะ จะได้เก่งๆเพิ่มขึ้นกันทุกๆคน
ว่าแต่ที่คนแต่งบอกว่าสามคนชู้ชื่นนี่จริงป่ะ เดี๋ยวเชียร์3pจริงนะ :z1:
ติดตามต่อค่าาาาา สนุกๆ
-
เดี๋ยวมุดเต้นท์เฟี๊ยต แล้วพี่คนแต่งจะหนาววววววว คึคึ
ว้ากกกก :katai5: :katai5: :katai5:
-
ถ้าจะแนะนำนิยาย
เชิญทู้นี้
นิยายแนะนำ...เรื่องนี้ต้องอ่าน! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3986.0)
กับ
เชิญนักเขียนแนะนำนิยายของตัวเองได้ที่กระทู้นี้ค่ะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=36869.0)
ว่าแต่สองคนนั้นเขารักกันใช่ป๊ะ :hao6:
-
ไม่ได้เข้ามาอ่าน 3 วัน เพราะติดอบรม วันนี้ได้มาอ่านและ 2 ตอนรวด
ขอบอกว่าสนุกมากๆ เฟี๊ยตใช้วิธีการต่อสู้ได้ชาญฉลาดมาก เป็นปลื้มจัง :man1:
ปัน-แทน แลดูเป็นเพื่อนที่ดีนะ ชวนมาร่วมทีมพิชิตเกมส์เลย
ต่อไปจะสู้มากยิ่งขึ้นแล้วสินะ เอ้า..สู้ๆ ฮูเร่ๆๆๆๆๆ
ปล. เราคาดเดา (อีกแล้ว) ว่าพระเอกจะต้องเป็นเจ้าของเกมส์ แล้วก็เป็นหมอรักษาอาการทางจิตที่
เฟี๊ยตจะต้องย้ายไปจ่ายยาให้แน่นอนเลย เพราะดูๆไปเกมส์นี้ก็ออกไปทางด้านการใช้ความคิดและจิตวิทยาเป็นส่วนใหญ่
(ก็เดาไปงั้นแหละเพราะเราเองก็ไม่ค่อยได้เล่นเกมส์ออนไลน์จะเล่นก็แต่สมัย กระบี่ผีเสื้อดาวตกกับ MU มาใหม่ๆ :mew5:)
ปล.2 กลับมาเป็นกำลังใจให้คนเขียนเหมือนเดิมแล้วนะ :mew1:
-
ตอนเม้นท์ไม่ได้ดูว่ามาอีกตอน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ชื่อแก้งท์น่ารักดีนะ ผู้ชายมายา อิอิ (เขาไม่ได้ใช้ชื่อนั้นเว้ย)
ถ้าต้องการโปรโมทให้ไปที่กระทู้แนะนำนิยายนะจ๊ะ
-
ทีมมายาจะเจออะไรอีกนะ
อยากเห็นพระเอกแล้วอ่ะ..ใจร้อนๆ
ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พลีสสสสสสสสสสสสสสส
-
เฟี๊ยตและพองเพื่อนสู้ๆนะ ขอให้ตามหาวิหารเจอ ><
ออกเดินทางกันเลยยยย เย้ !!
-
เห็นปันกับแทนแล้วนึกถึง คุโรงาเนะ กะ เฟย์ ในซึบาสะเลยอ่ะ ><
-
ถ้าโดนไล่ออกก็จะเป็นแรงขับให้ได้แต่งนิยายขายแล้วล่ะฮะทีนี้ 555+
เค้าล้อเล่นนนนนน้าาาาาาาาาาา
-
รวมทีมแล้วดีเลย เฟี๊ยตจะได้ไม่เหงา ส่วนที่ว่าวิหารนี่จะมีรูปแบบต่างๆกันไป อย่างนี้ของเมืองเดือนมกราคมนี่ จะใช่ร้านที่เฟี๊ยตไปตอบคำถามมารึเปล่านะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งติด จากใจค่ะ เราอ่านตอนแรกแรกแล้วติดมากๆ
ตอนนี้อ่านวันเดียวจบ อยากบอกว่าสู้ๆนะคะ
เรารีบอ่านแล้วตามมาปั่นเม้นให้เลยนะเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
ปล.อยากให้เฟียส(ถูกไหมเนี่ย?)เป็นเคะมากๆค่ะ
ปล.๒ อย่าท้อนะคะ ติดตามคะ
o13 o13
-
ตอนที่ 37 Bonfire
“ปันกับแทนต้องตื่นขึ้นไปอีกทีในตอนไหน” เฟี๊ยตถามขึ้นเมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นได้ ปัญหาที่สุดในการเดินทางร่วมกันคือ เวลาการเข้าออกเกมที่ไม่ตรงกัน ระบบเวลาของเกมนี้ซับซ้อนมาก เพราะขณะที่เวลาให้ชีวิตจริงดำเนินไป เวลาในเกมก็ดำเนินไปด้วย การเหลื่อมล้ำของการเข้าออกเกมที่ต่างกัน ก็อาจจะทำให้คนสองคนในเกมไม่มีโอกาสได้พบกันเลย
“ปันกับแทนเหลือเวลาในรอบนี้อีกสองวันเท่ากัน ก็คือพรุ่งนี้กับมะรืนนี้” ชายผิวขาวสะอาดเป็นคนเอ่ยตอบ
“ตอนนอนเข้าเกมครั้งล่าสุด ปันกับแทนนอนตอนกี่ทุ่มอ่า แล้วนอนพร้อมกันหรือเปล่า” เฟี๊ยตเอ่ยถามต่อ เพื่อจะนำมาใช้เป็นข้อมูลเพื่อวางแผนการเข้าสู่เกมครั้งหน้าให้ตรงเวลากับคนทั้งคู่่
“เรานอนพร้อมกันตอนสองทุ่มหนะ ปันย้ายมาอยู่หอแทนตั้งแต่เริ่มเกมแล้ว เพราะมันสะดวกต่อการเดินทางไปด้วยกันมากกว่า เฟี๊ยตหละ สนใจย้ายมาอยู่กับเราไหม” แทนเอ่ยขึ้นพลางยิ้มกว้างอวดฟันขาวระหว่างริมฝีปากรูปกระจับนั้น เฟี๊ยตบังเอิญเห็นสีหน้าของปันแดงขึ้นเล็กน้อยอย่างผิดปรกติ
“บ้าดิแทน ไปชวนเฟี๊ยตอย่างนี้ได้ไง มันละลาบละล้วงเกินไปนะ อย่าลืมสิว่าเกมนี้มีระบบป้องกันการจำหน้าคนอยู่ พอเรากับเฟี๊ยตออกไป เราก็กลายเป็นคนไม่รู้จักกันแล้ว ปันกับแทนอ่ะ พักด้วยกันได้ไม่แปลกหรอก รู้จักกันมาเป็นสิบปีแล้ว แต่จะให้เฟี๊ยตมาอยู่กับเราได้ยังไง เฟี๊ยตคงอึดอัดตายเลยนะ” ปันหันไปเอ็ดแทน
“เรากับแทนไม่ได้รังเกียจเฟี๊ยตนะ เกรงใจกลัวว่าเฟี๊ยตจะลำบากใจมากกว่า แต่ถ้าเฟี๊ยตอยากมาพักด้วยกันจริงๆ เราก็โอเคนะ แต่คงต้องย้ายหอ ห้องรูหนูของไอ้แทนนี่นอนสองคนก็แทนจะเกยกันตายอยู่แล้ว” ปันรีบพูดขึ้นเพราะกลัวว่าเฟี๊ยตจะเข้าใจผิด แต่เมื่อคำพูดเดินทางมาจนจบประโยคความ ผิวหน้าของชายหนุ่มร่างบางก็เรื่อขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจอีกครั้ง
“ใครใช้ให้นอนดิ้นล่ะ โธ่ ตัวเองชอบเอาขามาก่ายคนอื่นแท้ๆ ยังทำมาเป็นบ่น” แทนเอ่ยขึ้นอย่างแก้ตัว หน้าของปันที่ว่าแดงแล้วยิ่งแดงเข้าไปใหญ่
“งั้นไว้ก่อนแล้วกันเนอะ เพราะถ้าต้องย้ายหอกันคงลำบาก” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นขัดบทสนทนาระหว่างเพื่อนรักสองคนตรงหน้า เพราะตัวเขาเองในฐานะคนฟังก็รู้สึกจักกะจี้ตามอย่างบอกไม่ถูก
“เฟี๊ยตเหลือเวลาอีกวันเดียว พรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายของเกมรอบนี้แล้ว เอาเป็นว่าตื่นไปคราวนี้ นอนตรงกันทุกวันเวลาสองทุ่ม โอเคไหม เราจะได้เข้าเกมมาพร้อมๆ กัน” เฟี๊ยตบอกเงื่อนไขของตน พลางเสนอวิธีการแก้ปัญหา
“โอเคเลย ตกลงตามนี้ แก๊งมายาจงเจริญ!” แทนเอ่ยเสียงดังพลางยกแก้วน้ำม๊อคเทลที่เฟี๊ยตปรุงแจกยกเป็นสัญญาณให้ทุกคนชนแก้วกันเพื่อเฉลิมฉลองกลุ่มนักเดินทางใหม่ที่เพิ่งก่อตั้งในวันนี้
“Illusory จงเจริญ” เฟี๊ยตเอ่ยด้วยเสียงไม่ดังนัก ก่อนจะนำแก้วที่บรรจุของเหลวสีฟ้าสวยมาจรดลงที่ริมฝีปากได้รูป แล้วกลืนครั้งเดียวจนหมด
‘หวังว่าทุกอย่างจะดำเนินไปได้ด้วยดี’ เขาได้แต่เฝ้าภาวนาเงียบๆ ในใจของเขาเอง
เฟี๊ยตพลิกตัวไปมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ของคืนนี้ บรรยากาศอันไม่คุ้นเคยทำพิษจนเขาหลับไม่ลง นี่เป็นคืนแรกที่เขาต้องมาอาศัยอยู่กลางป่ากลางดงเช่นนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาอยู่แต่ในโรงแรมที่แสนจะปลอดภัยและอบอุ่น จนเกือบลืมไปว่า ชีวิตจริงที่แท้ของการพจญภัยมันคือรูปแบบนี้นี่เอง เสี่ยงตายจนไม่รู้ว่าถ้าตายได้จะตายไปกี่ครั้งแล้ว ค่ำไหนก็ต้องนอนนั่น ใช้ชีวิตเป็นพเนจรชนอย่างแท้จริง
เฟี๊ยตตัดสินใจลุกออกมาจากเต็นท์ด้วยรู้สึกว่า ถึงจะทนพลิกตัวไปมาต่อไปก็คงไม่อาจจะข่มตานอนสำเร็จได้ ชายหนุ่มลุกขึ้นพลางจัดเครื่องแต่งกายให้เรียบร้อย ก่อนจะก้าวออกไปสู่บริเวณภายนอก และทันทีที่เขาก้าวมา สายตาก็กวาดไปเห็นกับชายหนุ่มร่างหนาผิวเข้มกำลังนั่งอยู่บนโขดหินอย่างโดดเดี่ยวข้างกองไฟกองเดิมนั้น ชายหนุ่มคนดังกล่าวหันมาเล็กน้อย เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยราวกับเป็นคำถามว่า เขาลุกออกมาทำไม? ก่อนที่จะก้มลงจิบเครื่องดื่มในแก้วดังเดิม
“ทำไมไม่หลับไม่นอนเนี่ย มานั่งจิบอะไรเอาป่านนี้” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นถาม หลังจากหย่อนตัวลงนั่งบนโขดหินเล็กๆ ที่อยู่เยื้องไปจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่ก่อนเดิม
“พอดีช่วงหัวค่ำกินยาแก้ปวดของนายไป แล้วก็เผลอหลับไปเลย พอตื่นมาอีกที ตาก็สว่าง นอนต่อไม่หลับ เลย เลยออกมาจิบน้ำร้อนแก้หนาว เอาสักแก้วไหม” แทนเอียงแก้วแสดงถึงของเหลวใสภายในที่ส่งควันอ่อนๆ ออกมา
“ไม่เป็นไร ออกมาแป๊บเดียว ไม่คิดจะนั่งนานหรอก” เฟี๊ยตสั่นหัวเป็นการปฏิเสธ
“แล้วนี่ออกมาทำไมหละ ข้างนอกหนาวจะตาย แทนที่จะนอนข้างในเต็นท์อุ่นๆ” ชายผิวเข้มเอ่ยถามขึ้นทั้งๆ ที่สายตายังก้มมองน้ำในแก้วอยู่อย่างนั้น
“เฟี๊ยตนอนไม่หลับหนะแทน คืนนี้เป็นคืนแรกที่ออกเดินทาง มันไม่ชิน มันไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศแบบนี้ นี่ขนาดมีแทนกับปันอยู่ด้วยนะเนี่ย ไม่อยากคิดเลยว่าถ้าต้องอยู่คนเดียวจะเป็นยังไง” เฟี๊ยตลอบถอนหายใจน้อยๆ ตอนท้ายประโยคเพื่อระบายความเหนื่อยอ่อนออกไปบ้าง
“ธรรมดาหนะเฟี๊ยต ตอนแทนเป็นตัวแทนไปแข่งยิงปืนที่เมืองนอก ต่างบ้านต่างเมืองนะ ถึงแม้จะมีเพื่อนมากมายขนาดไหน มันก็รู้สึกอ้างว้างอยู่ดี อย่าไปคิดมากเลย เดี๋ยวก็ชิน” แทนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา
“ขอบคุณนะ” เฟี๊ยตเอ่ยจากใจ การมีใครสักคนอยู่ข้างๆ ในวันที่ต้องต่อสู้กับปัญหามากมายมหาศาลนั้น ช่วยแบ่งเบาความเหน็ดเหนื่อยในใจได้มากมายจริงๆ
“แทนกับปันเป็นเพื่อนกันมานานแล้วหรอ” เฟี๊ยตชวนคุย เมื่อต่างฝ่ายต่างเงียบไปกว่าห้านาที
“ก็ตั้งแต่จำความได้ แทนก็มีปันเป็นเพื่อนสนิทแล้วหนะเฟี๊ยต แทนยังแปลกใจจนถึงทุกวันนี้เลยว่ามันมาสนิทกับแทนได้ยังไง แทนเป็นพวกนักเรียนหัวไม้อยู่หลังห้องหนะ แต่ปันมันเป็นเด็กเก่งหัวไวนั่งหน้าห้องตลอด อีกอย่าง บ้านไอ้ปันมันก็รวยมาก แต่แทนก็เป็นแค่คนธรรมดา จับพลัดจับผลู รู้สึกตัวอีกทีก็แยกกันไม่ออกแล้ว” แทนพูดไปยิ้มไป เหมือนกับว่ากำลังคิดถึงเรื่องราวในอดีตตามไปด้วย
“แทนกับปันดูสนิทกันมากเลยเนอะ” เฟี๊ยตเอ่ยเรียบๆ
“ปันเป็นเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตแทนแล้วหละเฟี๊ยต ตอนแทนจีบสาวไม่ติดนะ ก็ได้ไอ้ปันเนี่ยแหละ คอยลากกลับห้องตอนไปเมาเละอยู่ตามร้านเหล้า แทนก็เคยมีแฟนมาหลายคนนะเฟี๊ยต แต่แทนยังไม่เคยรู้สึกว่าผู้หญิงคนไหนสำคัญไปกว่าปันเลย” แทนพูดออกมาอย่างเปิดใจ
“โหย สำคัญกว่าแฟนอีกหรอแทน” เฟี๊ยตหยั่ง
“แทนยังเคยคิดเล่นๆ เลยนะ ว่าถ้าไอ้ปันเป็นผู้หญิง แทนคงจีบมันทำเมียไปแล้ว แต่มันเป็นผู้ชายอ่ะ พูดแล้วก็ขนลุก นี่เฟี๊ยตอย่าไปเล่าให้มันฟังนะ เดี๋ยวมันไล่เตะแทน ฮ่าฮ่า” แทนตอบอย่างไม่คิดอะไร
“ปันนี่ท่าทางจะมีแฟนสวยนะ ทั้งหล่อทั้งรวย ครบสูตรเลย” เฟี๊ยตพูดขึ้น
“ไม่นะเฟี๊ยต นี่เป็นเรื่องที่แปลกที่สุดของปันเลยนะ คือ มันไม่เคยมีแฟนเลย ผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนมาจีบมันก่อน สวยๆ ทั้งนั้นมันก็ไม่ชอบ พูดอยู่คำเดียวว่ามีคนที่ชอบแล้ว แทนหละอยากจะขอเอาไว้เองสักคนสองคน เสียดายว่าไอ้เรามันหน้าตาไม่ดี รูปก็ไม่หล่อ พ่อก็ไม่รวย เลยได้แต่นั่งชำเลืองมองต่อไป ฮ่าฮ่า” แทนพูดพลางหัวเราะ
“โหย หล่อๆ อย่างปันนี่นะไม่มีแฟน ไม่น่าเชื่อแฮะ” เฟี๊ยตพูดต่อ
“อย่าว่าแต่เฟี๊ยตเลย แทนยังไม่อยากเชื่อ ฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าแอบซุกเมียไว้แต่ไม่ยอมบอกเพื่อนหรือเปล่า นี่ พูดถึง มีคนเคยล้อว่ามันเป็นเกย์ด้วยนะ แทนงี้ขำกลิ้งเลย เพราะเคยไปผับกันครั้งนึง แล้วมันโดนผู้ชายมาแอบจับมือมัน มันงี้ต่อยซะหน้าหันเลย เกย์บ้านใครมันจะกักขฬะได้อย่างนี้วะ ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มตอบอย่างไม่มีทีท่าจะรำคาญเพื่อนใหม่แต่อย่างใด
“ถามกี่ครั้งต่อกี่ครั้งว่าไอ้คนที่บอกว่าชอบอยู่เป็นใครนี่ก็ไม่ยอมบอก เฟี๊ยตเชื่อปะ บางครั้งนะ มันเอาไปนั่งร้องไห้แดกเหล้าเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว แทนเนี่ยต้องไปลากกลับห้อง ปากก็บอกว่าอกหักอย่างโน้นอย่างนี้ แต่พอถามว่าใครก็ไม่ยอมบอก โหย ปากนี่แข็งยังกะอะไรดี ถ้าหกล้มแล้วเอาหน้าลงพื้นนี่พื้นแตกอ่ะ ปากแข็งเกิน ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนยังคงพูดถึงเพื่อนรักอย่างสนุกปาก ด้วยเห็นว่าเรื่องที่พูดกันก็ไม่ได้ดูจะเป็นเรื่องที่จำเป็นต้องเป็นความลับแต่อย่างใด
ชายทั้งสองยังคงพูดกันในเรื่องสัพเพเหระอีกชั่วเวลาหนึ่ง ก่อนจะแยกย้ายไปนอนเมื่อน้ำอุ่นในแก้วของชายผิวเข้มหมดลง เฟี๊ยตรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อได้สนทนาเรื่อยเปื่อยให้ใจที่ว้าวุ่นได้สงบลงบ้าง แต่ถ้าหากเขามีความสามารถในการมองฝ่าทะลุไปในความมืดแล้ว เขาจะเห็นชายอีกคนที่ไม่ได้ร่วมอยู่ในวงสนทนาและยังคงนอนไม่หลับอยู่เช่นเดียวกัน ชายผู้นั้นนอนพลิกตัวไปมาด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจประกาศออกมาได้ ความว้าวุ้นใจปริมาณไม่น้อยได้ถูกให้กำเนิดขึ้นในใจของชายอีกคน ชายที่เฝ้ามองพฤติกรรมของคนสองคนที่อยู่ข้างกองไฟมาโดยตลอด ถึงแม้ว่าหูจะไม่อาจสดับรับฟังเสียงใดๆ ด้วยว่าอยู่ไกลเกินไปได้ แต่เพียงภาพที่มองเห็นจากดวงตาทั้งสองก็มากพอที่จะทำให้ชายหนุ่มคนดังกล่าวนอนไม่หลับไปทั้งคืน
จากผู้แต่ง : บรรยากาศขมุกขมัวมาก นั่งปั่นนิยายไปตั้งนาน รู้สึกเหมือนว่าแต่งได้เยอะมาก ปรากฏว่าพอมาดู เฮ้ย ได้ 3 ตอนเอง ช๊อค
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
พยายามทำให้แต่ละตอนยาวขึ้นแล้วนะ ไม่รู้คนอ่านจะรู้สึกไหม แต่คนแต่งรู้สึกนะ 5555 ไม่งั้นจะซอยตอนได้เยอะกว่านี้อีก อิอิ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ถึงคุณ sinyou : วันไหนไม่ว่างก็แอบมาเมนท์ แล้วค่อยกลับมาอ่านก็ได้นะ อิอิ ผมดูเรื่องมากจัง 55
ถึงคุณ bbellza : เฟี๊ยตเค้าเหงามาเยอะฮะ ห้าห้า ตอนนี้อยู่ตรงป่าระหว่างเมืองหนึ่งกับสองครับ ลองกลับไปดูแผนที่ก่อนก็ได้นะ จะได้จินตนาการภาพตามออก อิอิ
ถึงคุณ nemesis : ผู้ชายมายา เอิ๊กกกก
ถึงคุณ zylph_z : ลุยยยยยยยยย ตามมาเลยค๊าบบบบ
ถึงคุณ alisabeth : ถ้าเทอพร้อม ชั้นก็พร้อม ปายด้วยกานนน
ถึงคุณ piscis : ไม่แน่น้า อย่ายุ เดี๋ยวจัดให้ซะนี่ ห้าห้า
ถึงคุณ naneku : มุดไปเจอผมอยู่กับเฟี๊ยตแล้วจะหนาวกว่าฮะ ห้าห้า
ถึงคุณ mesomeo2 : ลองอ่านตอนนี้ดู จะเข้าใจเขาสองคนฮ๊าฟฟ
ถึงคุณ aoihimeko : เชื่อไหม ผมแต่งนิยายเรื่องนี้ โดยที่ผมไม่เคยเล่นเกมออนไลน์เลยสักเกม มันเลยออกมาหลุดแนวแบบนี้แล ห้าห้า
ถึงคุณ meaw189870 : สองคนนี้อาจจะเป็นพระเอกก็ได้น้าาาาาาา
ถึงคุณ manassawee : ตามมาเลยค๊าบบบบบ
ถึงคุณ smoklin : ผมไม่เคยอ่านอ่ะ แฮ่ๆ
ถึงคุณ kaokorn : คราวนี้ได้ขยันแต่งแน่ๆ ห้าห้า
ถึงคุณ august_may : จะใช่หรือไม่ใช่ ต้องติดตามกันต่อไปฮะ อิอิ
ถึงคุณ hotoil : ต้องมาเมนท์ให้กำลังใจกันบ่อยๆน้า ผมได้กำลังใจจากคอมเมนท์เป็นแรงใจนี่แหละค๊าบบ
เมนท์ให้ผมอ่านหน่อยเถิดจะเกิดผล อิอิอิ
-
มาต่อให้แล้ว เย้ เย้ เย้ แปลว่า ดีใจ ฮี่ๆๆๆ
ณ จุดๆๆ นี้ต้องบอกก่อนเลยนะคับว่า อาจจะมีคำผิด นะ ตรงบรรทัดที่ "ไปเที่ยวผับแล้วมีคนมาจับมือ... "
ปันกับแทน นี่มี ซัมวัน ซัมติง กันจริงๆ ด้วย รู้อย่างนี้แล้วเฟี๊ยต ต้องรีบถอยกลับมา อย่าไกล้ แทนเกินไป เดี๋ยวปัน จะเกิดอารมณ์ หึง เอ๊ะหรือว่าให้ปันหึง ให้แทนรู้ไปเลยว่าปันอ่ะชอบแทนกว่าใคร 555
เฟี๊ยต และปัน มีความสามารถ มองทะลุความมืดได้ด้วย เจ๋งๆๆ
เฟี๊ยต เหลือเวลาอีกหนึ่งวัน หนึ่งวันที่เหลือคงมีเรื่องประหลาดใจอีกสินะ
อยากให้เฟี๊ยต เจอ พระเอก ไวๆๆ บ่องตรง แยากจะรู้นักว่า จะเจอกันในเกม หรือว่า เจอกันชีวิตจริง หรือว่าจะเจอทั้งสอง
เป็นกำลังใจให้คนแต่งฝุดๆ
-
มาเป็นกำลังใจให้คับ
-
อ่านมารวดเดียวหมดเลย
เราว่าเปงนิยายแนวที่ไม่ค่อยเจอเท่าไรอะ
คือเราอ่านในนี้เยอะนะ เรามองว่านิยายแบบที่เรื่องไปเร็ว ๆ ก้อดี จบไว
แบบที่เขียนสด ไม่วางแผน เอาใจคนอ่านก้อดี คนอ่านก้อมีความสุขตาม
แต่แบบนี้ก้อดี อาจจะดียิ่งกว่าสองแบบแรกด้วย เพราะจะได้คนอ่านที่ตามเรื่องเราตลอด
การค่อยๆผูกปมไปก็ทำให้คนที่เริ่มอ่านอย่างเราได้ตามเรื่องจนติดตา ยิ่งอ่านก็ยิ่งลุ้นไปอีก
แต่อยากให้ตัวนายเอก (หรือพระเอก?)หรืออุปสรรคความขัดแย้งใหญ่ๆที่จะโผล่มาในอนาคตมาจากอะไรบางอย่างที่ทิ้งไว้ตั้งแต่ต้นเรื่องอะ จะได้ม่ายรุสึกว่าการปูเรื่องนานมันเสียเวลาเท่านั้นเอง
สู้ๆนะ นิยายแนวแบบนี้ยิ่งม่ายค่อยมีอยู่ด้วย
-
ตอนที่ 38 Clue
หลังจากที่เภสัชกรหนุ่มนอนไม่หลับจนต้องลุกไปตั้งวงสนทนาริมกองไฟกับเพื่อนใหม่ผิวแทนนั้น ทันทีที่เขากลับมาถึงเต็นท์ที่พักของตน ชายหนุ่มก็หลับเป็นตายด้วยความเหนื่อยอ่อนที่บุกป่าฝ่าดงมาทั้งวัน จวบจนเวลารุ่งอรุณของวันใหม่ เฟี๊ยตลุกขึ้นบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยล้า เพราะถึงแม้ว่าเบาะรองนอนของเต็นท์สนามของเขาจะนุ่มสักแค่ไหน แต่มันก็สบายสู้เตียงกว้างๆ ของโรงแรมที่เขาคุ้นเคยไม่ได้เลย เขาเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อยก็พบว่าขณะนี้ล่วงเข้าวันใหม่มาเกือบ 8 ชั่วโมงแล้ว และเมื่อเขาแหวกกระโจมเต็นท์ออกไป ชายหนุ่มก็พบว่าปันกำลังนั่งจิบเครื่องดื่มอะไรสักอย่างจากแก้วใบเดิมอยู่ ขณะที่มีเสียงอาบน้ำดังอยู่ไม่ไกล ซึ่งเขาคิดว่าคงจะเป็นชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งอีกคนนั่นเอง เพื่อนของเขาทั้งสองคนต่างเก็บการ์ดสำหรับพักแรมของแต่ละคนเรียบร้อยหมดแล้ว
“ไงเฟี๊ยต หลับสบายดีไหมเมื่อคืน” ชายหนุ่มผิวขาวเอ่ยทักทายเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้
“สบายมากเลยปัน ตอนแรกนอนไม่หลับเลย แต่ไปๆ มาๆ กลับหลับปุ๋ยเลย ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตเกือบจะเอ่ยเรื่องที่เขาลุกขึ้นมาคุยกับเพื่อนของคนตรงหน้าเมื่อคืนนี้ แต่ก็ตัดสินใจไม่พูดมันออกไปเสีย ด้วยไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องราวที่สนทนากันเมื่อคืน อันเป็นเรื่องราวที่พาดพิงชายหนุ่มตรงหน้าเต็มๆ
“ดีแล้วเฟี๊ยต หลับสนิทก็ดีแล้ว จะได้มีแรงลุยกันต่อ” เฟี๊ยตรู้สึกว่ารอยยิ้มของปันดูเจื่อนๆ พิกล แต่เขาก็ปัดความรู้สึกนั้นทิ้ง ด้วยคิดว่าตนนั้นคิดไปเองเสียมากกว่า
“ว่าแต่ปันเหอะ ตาเป็นหลินปิงเชียว นอนไม่หลับหรอ ว่าแต่เขาแต่อิเหนาดูท่าจะเป็นเสียเองนะเนี่ย” เฟี๊ยตพูดขึ้นเมื่อสังเกตเค้ารอยอิดโรยจากดวงตาคู่งามนั้นอยู่ไม่น้อย
“เฮ้ย ใต้ตาเราดำขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย อย่าเวอร์น่าเฟี๊ยต ปันแค่นอนไม่หลับนิดเดียวเอง” ปันพูดพลางใช้มือลูบใต้ตาอย่างลืมตัว
“เป็นอะไรถึงนอนไม่หลับหรอปัน มีอะไรเครียดหรืออยากระบายบอกเฟี๊ยตได้นะ เรายินดีรับฟัง” ชายหนุ่มเสนอตัวอย่างจริงใจ
“ขอบคุณมากนะเฟี๊ยต ไว้มีอะไรให้ช่วยแล้วจะบอกนะ” ปันจ้องมองเขาด้วยสายตาที่เขาก็บรรยายออกมาไม่ถูกเหมือนกัน ก่อนที่เขาจะเอ่ยอะไรออกไป ชายหนุ่มร่างหนาอีกคนก็ออกจากห้องน้ำพอดี เฟี๊ยตจึงเอ่ยขอตัวไปชำระล้างร่างกายเป็นรายถัดไป ทิ้งความสงสัยในเรื่องแววตาของชายผิวขาวไปกับสายน้ำอุ่นที่ไหลผ่านร่างเขาท่ามกลางอ้อมกอดของทิวสนในยามเช้านั้นเอง
อากาศยามเช้าบริเวณแค้มป์ที่พักของพวกเขาจัดได้ว่าเหมาะกับการพักผ่อนมาก เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังมาตากอากาศในเดือนพฤศจิกายนอยู่แถวเขาใหญ่อย่างใดอย่างนั้น หมอกจางๆ ในยามเช้าลอยอ้อยอิ่งอยู่ไกลออกไปเหนือทิวสนใหญ่ที่มองเห็นอยู่ลิบๆ พวกเขาทั้งสามคนจัดการเติมพลังงานลงท้องให้กับตัวเองอย่างง่ายๆ ปันและเฟี๊ยตเลือกใช้การ์ดอาหารธัญพืชที่ทำมาจากข้าวโพดผสมกับนมสดเพื่อรองท้องให้กับตนเองในเช้าวันนี้ ในขณะที่แทนเลือกใช้การ์ดอาหารเช้าสไตล์อเมริกันจานยักษ์สำหรับตนเอง เฟี๊ยตยังจำความรู้สึกตัวเองได้ว่าทันทีที่เห็นแทนเรียกอาหารจานนั้นออกมา แวบแรกเขาหวนคิดไปถึงสเต็กสามย่านที่เขาไปกินบ่อยๆ ตอนสมัยยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยนั้น ขณะที่แวบที่สองเขาแอบพนันกับตัวเองอย่างเชื่อขนมกินได้เลยว่ากระเพาะคนธรรมดาไม่มีทางกินอาหารจานยักษ์นี้หมดด้วยตัวคนเดียวได้เป็นแน่แท้
‘อืมม ไอ้แทนนี่คงจะไม่จัดอยู่ในกลุ่มคนธรรมดาสินะ’
“เอาอย่างไรกันต่อไปดีเรื่องการเดินทางต่อไปของพวกเรา” เฟี๊ยตเอ่ยตั้งประเด็นขึ้น หลังจากที่เห็นว่าทุกคนพักผ่อนตอนเช้ากันมาเต็มอิ่มแล้ว
“เราต้องหาวิหารหรือสิ่งก่อสร้างที่หน้าตาคล้ายต้นสน พวกเราลงความเห็นกันว่ามันน่าจะซ่อนอยู่ในป่าแห่งนี้ เรากับแทนเคยลองบินสำรวจจากบนฟ้าดูแล้ว ไม่พบต้นสนหรืออะไรที่หน้าตาคล้ายต้นสนและมีขนาดใหญ่โดดเด่นออกมาเลย” ชายผิวขาวเอ่ยขึ้น
“พวกเราเลยคิดว่าไอ้วิหารที่ว่าเนี่ย มันน่าจะมีลักษณะเหมือนต้นสนทุกประการเลย รวมถึงขนาดของมันก็น่าจะใกล้เคียงกันจนแทบแยกไม่ออกด้วย” ปันเสริมต่อ
“แล้วตามแผนการเดิม ปันกับแทนตั้งใจจะทำอะไรต่อจากนี้” เขาถาม
“พวกเราตั้งใจจะไปที่บ่อน้ำผุดที่เป็นเหมือนโอเอซิสของป่านี้หนะเฟี๊ยต พวกเราคิดว่ามันอาจจะมีความเกี่ยวโยงกันอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย แต่ก็สารภาพตามตรงนะ มันมาจากการเดาล้วนๆ เมื่อไปถึงแล้ว เราอาจจะเจอหรือไม่เจออะไรเลยก็ได้ พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน” ปันตอบอย่างจนปัญญา
“แต่ไปยังไม่ทันถึง ก็มาจ๊ะเอ๋กับหนูน้อยลิ้นสองแฉกซะก่อน ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนขัดขึ้นมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เสี่ยงตายของตนขึ้นมาได้
“พูดถึงแล้วนึกขึ้นได้ อาการดีขึ้นบ้างหรือยังแทน” เฟี๊ยตถามอย่างติดเป็นนิสัย
“ดีขึ้นเยอะเลยเฟี๊ยต ตื่นเช้ามานะ หายเป็นปลิดทิ้ง เดี๋ยวโชว์ควงกล้ามให้ดูเลย” แทนยิ้มร่าตอบเขามาเป็นเด็กๆ พลางหมุนไหล่ซ้ายไปมาเป็นการพิสูจน์ถึงสมรรถนะของร่างกายที่บาดแผลใดๆ ไม่อาจมาบั่นทอนมันลงได้
“โอ๊ย!” ยังไม่ทันที่ใครจะเอ่ยห้ามให้ชายผิวคล้ำเล่นอะไรพิเรนทร์ๆ แบบนั้น เจ้าตัวก็ต้องร้องออกมาด้วยเสียงที่ไม่เบานัก ดูเหมือนว่าแผลดังกล่าวจะยังไม่ค่อยหายดีเท่าไหร่
“ไหน ดูซิ๊ แผลปริหรือเปล่าเนี่ย เล่นอะไรไม่เข้าท่าจริงๆ” เฟี๊ยตรีบเดินไปหาแทน พร้อมถลกแขนเสื้อขึ้น เพื่อสำรวจแผลว่ามีอะไรผิดปรกติหรือไม่ เขาก้มหน้าก้มตาดูจนลืมสังเกตชายอีกคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลออกไปนัก ปันได้แต่เฝ้ามองเฟี๊ยตตรวจตราบาดแผล และกำชับให้แทนกินยาให้ตรงเวลาและถูกต้อง สายตาของชายผิวขาวหรี่แคบลงเล็กน้อย ก่อนจะกลบเกลื่อนอย่างแนบสนิทเมื่อเฟี๊ยตสั่งความจนเสร็จ และย้ายกลับมานั่งที่เดิม
“เราจะเอาอย่างไรกันต่อไปดีเฟี๊ยต มีความคิดดีๆ อะไรบ้างเปล่า ปันกับแทนก็จนปัญญา ไม่อย่างนั้นเราคงต้องลองทำตามแผนเดิมก่อน ถ้าไม่ได้เบาะแสอะไรเพิ่มที่แอ่งน้ำนั่น ค่อยว่ากันใหม่อีกที” ปันพูดกลับเข้าเรื่อง
“คงต้องว่าตามนั้นไปก่อน สารภาพตามตรงเฟี๊ยตก็ยังคิดอะไรไม่ออกเหมือนกัน” เขาพูดความจริง
“งั้นมุ่งหน้าตามแผนเดิมนะเฟี๊ยต อ่อ ถ้าเฟี๊ยตคิดอะไรออกระหว่างทางบอกได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ยังไงก็ร่วมทีมด้วยกันแล้ว” ปันยิ้มให้เขาอย่างเปิดเผย เฟี๊ยตบอกตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ว่า ปันนี่ช่างเหมาะกับการอยู่หน้ากล้องเสียจริงๆ บางที เขาอาจจะลองแนะนำให้ปันไปสมัครเป็นพรีเซนเตอร์ของเกมนี้ดู เผื่อเขาจะได้มีเพื่อนเป็นคนเด่นคนดังกับเขาบ้าง
“โหยย ไอ้เราก็นึกว่าที่นอนไม่หลับจนต้องลุกออกมานั่งตากน้ำค้างกลางดึกนี่คือนอนคิดแผนการจนฟุ้งซ่านเสียอีก ว๊า ซื้อหวยไม่ถูกเลยเรา ฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยหยอกล้อเฟี๊ยตอย่างสนิทสนม ประโยคนั้นทำให้สายตาของเฟี๊ยตต้องหลบจากหนุ่มร่างบางด้วยความรู้สึกผิด ที่เมื่อเช้าเขาเหมือนจงใจจะเอ่ยข้ามความจริงข้อดังกล่าวไปเสีย
“ไร้สาระน่าแทน” ปันตัดบทออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“ปัน แล้วปันรู้ได้อย่างไรอ่าว่าวิหารมันเป็นต้นไม้อย่างที่ว่า ข่าวที่ได้มามันมีเนื้อหาประมาณไหนหรอ พอจะบอกที่มาได้หรือเปล่า เผื่อมันจะมีบริบทอื่นที่ช่วยให้คิดอะไรออกได้มากขึ้น” เฟี๊ยตวกกลับเข้าเรื่อง
“ความจริงเบาะแสที่ได้รับมาค่อนข้างเข้าใจยากอยู่สักหน่อย มันเป็นอะไรน๊า ไอ้ที่ภาษาอังกฤษเขาเรียกว่า poem อ่าเฟี๊ยต” ปันพยายามจะหาคำศัพท์มาอธิบายเป็นภาษาไทย แต่ก็ไม่รู้จะใช้คำว่าอะไรดี ด้วยชายหนุ่มเรียนจบมาจากสาขานานาชาติ ทำให้ศัพท์บางคำที่เป็นไทยมากๆ ปันก็จะไม่เข้าใจ ทำให้บางที ชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนคำบางคำมันมาติดอยู่ตรงที่ริมฝีปาก แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกเสียที
“กลอนครับ กลอน คุณชาย” แทนแทรกมาแบบเย้าๆ
“เออนั่นแหละๆ ไอ้แทนไปแข่งกินเหล้ากับใครมาก็ไม่รู้ในผับที่เมืองกุมภาพันธ์อ่ะ พอชนะพนันเขาก็ให้เบาะแสมา นานๆ จะทำตัวมีประโยชน์กับเขาบ้าง ปรกติเอาแต่กินๆๆ แป๊บนะ เดี๋ยวหยิบปันให้เฟี๊ยตดู” ปันค่อนขอดกลับ พลางสั่งการเรียกหนังสือเพื่อจะหยิบบทกวีดังกล่าวให้เขาดู
“Data No. 192874 (ข้อมูลหมายเลข 192874) RELEASE” ชายผิวขาวสั่งเรียกการ์ดข้อมูลใบหนึ่ง หลังจากค้นหาในหนังสือไพ่เพียงชั่วอึดใจเดียว
กระดาษใบหนึ่งลอยอยู่เบื้องหน้าพวกเขาทั้งสามคน ลักษณะของมันราวกับลายแทงขุมทรัพย์โบราณที่เขาเคยเห็นในภาพยนตร์ผจญภัยสุดขอบฟ้าฉะนั้น ทันทีที่มันปรากฏกายขึ้น เสียงกร้าวของชายผู้หนึ่งก็เปล่งออกมาจากกระดาษแผ่นนั้น ราวกับว่ามีชายร่างยักษ์ท่าทางข่มขวัญกำลังมาอ่านบทกลอนดังกล่าวให้เขาฟัง
ในเขตดิน แดนสิบสอง ของเมืองใหญ่
มีสถาน ถิ่นหลับใหล ในปริศนา
เป็นที่อยู่ ยังของสิ่ง สูงราคา
รอผู้กล้า พิชิตชัย ไปครอบครอง
ณ ประจิม ริมสีมา พาราทิศ
คงสถิต วิหารหนึ่ง ซึ่งเมืองสอง
แต่แต่งกล ยลแยบ ย้อนครรลอง
หมายปัดป้อง ผู้หมายปอง ของภายใน
ภายนอกเพียง อุปมา ว่าสนเสก
ต่างแต่ไร้ จิตปัจเจก เฉกรุกขัย
ซ่อนตนอยู่ กลางดงเถื่อน เลือนลางไกล
จากพสุธ ศิวิไลซ์ ไกลเขตแดน
ณ ตำแหน่ง ผิดแผกไป ไกลธรรมชาติ
ความผิดพลาด ปกปิดไว้ ให้หวงแหน
วิศิษฏ์สิ่ง สถิตไว้ ในเขตแดน
เสาวภาคย์ดั่ง เมืองแม้น แมนบุรินทร์
ขอกล่าวเตือน ผู้จาบจ้วง คิดล่วงเขต
ข้ามธาเรศ เพราะละโมบ โลภทรัพย์สิน
มรณกาล ที่เจ็บปวด เกินจิตจินต์
จะพรากซึ่ง ชนชีวิน ให้บรรลัย!!!
จากผู้แต่ง : พรุ่งนี้ไปเลี้ยงส่งเพื่อน คงกลับดึกมาก แอบมาแปะไว้ก่อน อิอิ
:z2: :z10: :z13: :z3: :z2: :z10: :z13: :z3: :z2: :z10: :z13: :z3:
-
ณ จุดๆ นี้
ปันหึงใช่ไหม
เพิ่มเติม อันนี้ซีเรียส มันช้าไปแล้วนะเบเบ๊ จะออกเดินทางงแล้วใช่ไหม ตอบฉันเบเบ๊
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ สมุกมากจ๊ะ
-
เข้ามาอีกทีก็ 2 ตอนละ ปันนี่มีซัมติงไรกับแทนหรือเปล่าเนี่ย แอบชอบแทนใช่มั้ย? บอกมาซะดีๆ อย่ามาปากแข็ง ไม่ใช่ว่าปันเกิดหึงแทน-เฟี๊ยตแล้วกลายเป็นตัวร้ายขึ้นมาล่ะ แบบนั้นก็แย่เลย
ปอลอ.เอาใจช่วยเฟี๊ยตตามหาการ์ดต่อไป~
ปอลอ2.ตอนล่าสุดมีกลอนด้วย! ชอบกลอนอ่ะเพราะดี อ่านแล้วช่วยเพิ่มอรรถรสนิยาย คนแต่งนี่เก่งจัง>.<
-
โอ้วว แทนก็ชอบปัน ปันก็ดูมีใจให้แทน
คู่นี้ ถ้ารู้ใจตัวเองเหมือนรู้ใจกันก็คงจะดี?
เฟียส...แกทำให้ปันหึงแทนโดยไม่รู้ตัวสินะ เฮ้อ..
เอาใจช่วยคู่นี้ แล้วก็เฟียสด้วยนะ สู้ๆ
ปล.มาแบบจุใจมากค่ะ
ปล.๒ ตามมาอ่านช้าเลยอ่านทีเดียวสองตอนรวดแล้วเม้นอย่าว่าเค้านะ :mew2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
น่าจะเป็นเขตทะเลทรายที่ข้างๆบ่อน้ำผุดหรือเปล่า เหมือนงูสองแฉกนั่นเป็นตัวเฝ้าปากทาง
-
ตื่นเช้ามาก็เจอสองตอน :hao7:
ปันแอบหึงอะดิ๊ ๆ :hao3:
-
เฟียสต้องเป็นนายเอกสิฮะ
แต่อยากให้เล่าเรื่องพระเอกบ้างอ่ะคับ
นะนะนะ
-
:เฮ้อ: ถอนหายใจด้วยความสงสารปัน แต่อย่างน้อยก็ยังดีืัที่ได้รู้จักคำว่ารักในหัวใจ คนบางคนผ่านมาเพื่อรัก แต่ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน
-
อุ๊ย...น้องปันหึงแทนหรอจ๊ะ จุ๊ๆๆๆ อย่าเพิ่งเข้าใจเฟี๊ยตผิดนะ
เฟี๊ยตก็ช่างไม่สังเกตอาการเพื่อนเลยนะแทนก็ด้วย ฮะๆ
จากกลอนที่ได้อ่านเมื่อกี้วิเคราะห์ได้ว่า เป็นวิหารที่มีคนกล่าวขานว่ามีรูปร่างเหมือนต้นสน
ซ่อนอยู่ในบริเวณที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก ตั้งอยู่ห่างจากเขตแดนในที่ๆคนนึกไม่ถึง
และที่สำคัญเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์หากผู้ใดย่างกลายเข้าไปด้วยจุดประสงค์ที่ไม่บริสุทธิ์อาจจะมีเหตุอันตรายถึงแก่ความตายได้
(เราก็เดาไปงั้นแหละ)
ปล.มาเมนท์ให้กำลังใจจ้า :mew1: :กอด1:
-
คนที่ปันชอบนี่ แทน แน่ๆ แนวเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ แต่แทนไม่รู้ 4 รู้ 5 เลย
ส่วนเฟี๊ยตก็ดูไม่ค่อยเอะใจอะไร
ปันหึงน่าดูนะ แต่อย่าทำอะไรสิ้นคิดก็แล้วกัน
เอ๊ะ? แต่ดูๆ แล้วคู่นี้เค้าน่าจะคู่กันนะ แทนก็ดูจะมีใจให้ปันไม่น้อย แต่ไม่รู้ตัว
แล้วเฟี๊ยตจะคู่กับใคร? มีมาร่วมทีมอีกใช่มั้ยค่ะ?
อืมมม ถ้าคาดผิดนี่คงหน้าแตก ออกตัวซะเยอะ แต่ปัน-แทน เหมาะกันดีเกินกว่า จะแกะพวกเค้าออกจากกัน
-
ณ ตอนนี้ แปลกลอนไม่ออกคะ 55555555
-
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาแล้ว 1 คู่
แล้วพี่เฟี้ยตของเราล่ะ เมื่อไรอ่ะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อั๊ยย่ะ ปันหึงงง อย่าคิดไปเองดิ>< เค้าไม่มีอะไรกันนนน แค่คุยกันเฉยๆ
ขอให้ตามหาวิหารเจอน้าาา กลอนอ่านแล้วแลดูเหมือนจะพอตีความได้อยู่นะ
-
ปันคิดมากเลยนะเนี้ย จะเป็นงัยต่ออะ
-
ตั้งตารอคอยคับ
ติดใจแล้วอ่ะ
-
ชอบมากคราบ
-
ชอบเรื่องนี้มาก นิยายบรรยายเยอะและแฟนตาซีนี่หาอ่านยากสุดๆ
เฟี๊ยตฉลาดมาก
ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้เริ่มได้กลิ่นวายลอยมาแล้ว :hao7:
-
ตอนที่ 39 Zodiac
“อืมม เฟี๊ยตว่าปันกับแทนคิดถูกแล้วหละที่บอกว่าวิหารนั่นอยู่ในป่า” เฟี๊ยตเอ่ยออกมาในที่สุด หลังจากอ่านบทกวีซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้ง
“หรอๆ ทำไมหละเฟี๊ยต มีตรงไหนบอกไว้หรอ เอาจริงๆ ปันกับแทนก็แปลไม่ค่อยออกหรอกจับได้เป็นคำๆ แค่นั้นแหละ ปันก็เรียนนานาชาติมา ภาษาไทยนี่ไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่ ส่วนแทนนี่ก็อย่างที่เห็นอ่ะเฟี๊ยต เก่งแต่เรื่องใช้กำลัง เรื่องใช้ความคิดนี่ไม่กระดิกเลย” ปันสารภาพ แต่ฟังไปฟังมาเหมือนจะมีการเหน็บแหนบเพื่อนสนิทปนๆ มาด้วย
“โหย ปัน พูดงี้ได้ไงอ่า ทีเมื่อวานแทนยังคิดเรื่องไอน้ำกับฝนออกเลย ปันก็คิดไม่ออก จริงๆ แล้วแทนเป็นคนเก่งน่า แต่แค่ไม่ชอบแสดงออก” แทนยืดอกขึ้นทำท่าภาคภูมิใจเป็นเด็กๆ
“บังเอิญ!” ปันหันไปแย้งสั้นๆ ก่อนจะหันมาปรึกษากันเฟี๊ยตเรื่องเบาะแสอีกครั้ง
“ตามกลอนนี้บอกว่า วิหารนี้ซ่อนตัวอยู่กลางดงเถื่อน” เฟี๊ยตชี้ให้ชายทั้งสองดูถึงเหตุผลที่สนับสนุนว่าสถานที่ดังกล่าวแฝงตัวอยู่ในป่าทิวสนแห่งนี้จริง
“แปลกตรงไหนอ่าเฟี๊ยต ที่ซ่อนการ์ดมันก็ต้องอยู่ท่ามกลางภยันอันตรายอยู่แล้วไม่ใช่หรอ ไม่เห็นจำเป็นต้องเป็นป่าแห่งนี้เลย” แทนแย้งมาด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น
“ใช่ ปันอ่านแล้วคิดถึงพวกคุกใต้ดินในปราสาทลี้ลับมากกว่าอีกนะ” ชาวผิวขาวเอ่ยสนับสนุนอีกหนึ่งเสียง
“เถื่อน ในภาษาไทย แปลว่า ป่า ก็ได้ครับ” เฟี๊ยตเอ่ยเฉลยสั้นๆ
“เฮ้ย จริงดิ เฟี๊ยตรู้ได้ไงอ่า เก่งมากๆ” ปันถึงกับเบิกตากว้าง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงชื่นชม
“วิชาภาษาไทยตอนม.ปลายมีสอนอยู่นะ เฟี๊ยตพอจำได้หนะ” เฟี๊ยตตอบอย่างถ่อมตัว จริงๆ ก่อนที่เขาจะเบนสายมาทางวิทยาศาสตร์อย่างเต็มตัว เขาก็มีความรู้เรื่องภาษาอยู่ไม่น้อย แต่ด้วยความคิดที่ว่าการเรียนสายวิทย์อย่างไรก็น่าจะไปได้ไกลมากกว่า เขาจึงห่างจากความรู้สายศิลป์มาพอสมควร
“อ่อ ปันก็ไม่ได้เรียนวิชาภาษาไทยตอนม.ปลายเสียด้วย” ปันพูดพลางหันมาทางชายหนุ่มคนสุดท้าย
“อย่ามามองหน้าแทน แทนเรียนโรงเรียนกีฬา วันๆ ซ้อมแต่ยิงปืน อย่าว่าแต่ภาษาไทยเลย วิชาอะไรก็แทบไม่ได้เรียนทั้งนั้นแหละ” ชายร่างใหญ่ชูสองมือยกราวกับกำลังเรียกร้องความยุติธรรมให้ตนเอง เฟี๊ยตมองทั้งคู่เถียงกันไปมา แล้วก็ได้แต่โคลงหัวด้วยความขัน
“เฟี๊ยตลองแปลความให้พวกเราหน่อยได้ไหม เราว่าความจริงมันต้องมีเบาะแสอะไรมากกว่านี้อีกแน่ๆ เพียงแค่เราสองคนแปลมันออกมาไม่ได้” ปันเอ่ยขึ้น
“ขอเวลาสักครู่นะ ตอนนี้เฟี๊ยตกำลังพยายามหาคำแปลคำศัพท์บางคำที่เฟี๊ยตก็แปลไม่ออกอยู่เหมือนกัน ขอเรียบเรียงข้อมูลแปบ” เขาเอ่ยรับ
‘ไบเบิ้ล’ เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นในใจ
“ขอรับ นายท่าน” เสียงตอบดังขึ้นที่ใบหูของเขา
‘หากเราจะถามข้อมูลบางอย่างกับเจ้า เจ้าจะตอบได้หรือไม่’ เฟี๊ยตเอ่ย
“ด้วยความสัตย์จริง นายท่าน จริงๆ แล้ว ไบเบิ้ลเองเป็นหนังสือที่รวบรวมข้อมูลไว้มากที่สุดเป็นอันดับ 3 ของเกมนี้เลย นายท่าน แต่น่าเสียดายที่หลายครั้งคำถามของนายท่านอยู่เหนือขอบเขตของเกม จึงทำให้สุดปัญญาของไบเบิ้ลจะไขว่คว้าถึง ขอให้ไบเบิ้ลได้พยายามในครั้งนี้ดูอีกครั้งเถิด” หนังสือคู่ใจของเขาเอ่ยแก้ตัวราวกับว่ารู้ตัวดีที่หลายๆ ครั้งที่ผ่านมา มันไม่สามารถตอบคำถามของเขาได้เลย
‘เราต้องการความหมายของคำศัพท์บางคำ’
“ถ้าเป็นคำศัพท์ที่ปรากฏอยู่ในเกมๆ นี้ ไม่มีคำใดที่ไบเบิ้ลตอบไม่ได้ นายท่าน”
‘สีมา’
“เขตแดน”
‘รุกขัย’
“แผลงมาจากรุกขชาติ ที่แปลว่า ต้นไม้”
‘วิศิษฏ์’
“สวยงาม”
‘เสาวภาคย์’
“สวยงามเช่นเดียวกัน นายท่าน”
‘จินต์’
“คิด จินตนาการ”
‘ขอบคุณมาก ไบเบิ้ล’
“เป็นความยินดีของไบเบิ้ลมากกว่า ที่มีโอกาสได้รับใช้นายท่าน” หนังสือของเขาตอบอย่างถ่อมตัว
‘อ่อ อีกเรื่อง เอกสารที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นของจริงหรือไม่ หรือมันเป็นสิ่งที่ถูกปลอมแปลงขึ้น’ ตอนแรกเขาเกือบจะจบบทสนทนาไว้เท่านั้น แต่เมื่อนึกบางอย่างขึ้นได้ เขาจึงเอ่ยถามในประเด็นที่สงสัยต่อ
“ของจริง นายท่าน เอกสารนี้มีทะเบียนรองรับอยู่ในเกมนี้ ไม่ได้ถูกปลอมแปลงขึ้นแต่อย่างใด”
‘วิหารประจำเมือง คืออะไร ไบเบิ้ล’
“วิหาร หรือสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ประจำเมือง เป็นสถานที่สำหรับให้ผู้เล่นเข้าไปผจญภัยเพื่อเก็บการ์ด ซึ่งวิหารในแต่ละเมืองนั้นจะแตกต่างกันไป โดยสถานที่ตั้งของวิหารนั้นจะเป็นความลับ และไม่ปรากฏในแผนที่ฉบับใด ผู้เล่นจำเป็นต้องหาเบาะแสเพื่อไปสู่สถานที่แห่งนั้นเอง” ไบเบิ้ลอธิบาย
‘เจ้ามีแผนที่วิหารกุมภาพันธ์หรือไม่’ เขาถาม
“ตามที่ไบเบิ้ลกล่าว วิหารเหล่านี้ไม่เคยปรากฏอยู่ในแผนที่ใด ไบเบิ้ลรู้เพียงหนทางที่จะตามหาเบาะแสได้เท่านั้น ซึ่งในบัดนี้คงไม่จำเป็นสำหรับวิหารแห่งนี้ เพราะท่านได้มันมาอยู่ในมือแล้ว”
‘ถ้าเข้าไปในวิหารแล้ว เราน่าจะเจออะไรไบเบิ้ล’ ชายหนุ่มเอ่ยถามสิ่งที่เขาสงสัยที่สุดในตอนนี้ เขาไม่ชอบอะไรที่คาดการณ์ไม่ได้เลย ขอเขาพอรู้อะไรเบื้องต้นไว้บ้าง จะได้พอทำใจล่วงหน้าไปก่อน
“อย่างที่ไบเบิ้ลบอก วิหารแต่ละที่จะแตกต่างกันไป แต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันก็คือ ตามตำนานเล่าว่า ภายในวิหารที่ประจำอยู่ทุกเมืองนั้น ถูกปกป้องไว้ด้วยโซดิแอคทั้ง 12”
‘โซดิแอค โซดิแอคที่แปลว่าราศีหนะหรอไบเบิ้ล ราศีเกี่ยวอะไรกับเกมนี้ด้วย’ เฟี๊ยตเอ่ยถามด้วยความงุนงง
“Zodiac เป็นชื่อเรียกของ Game Master หรือผู้ที่เป็นผู้สร้างเกมนี้ขึ้นมาทั้ง 12 คน พวกเขามีหน้าที่ควบคุมเกมให้เป็นไปตามกฎเกณฑ์และกติกาที่วางไว้ รวมถึงปกป้องการ์ดสูงสุดบางใบให้ถูกส่งมอบแก่คนที่คู่ควรเท่านั้น” หนังสือเล่มนั้นกล่าวเฉลย
‘นี่แปลว่าต้องไขปริศนาจนเข้าไปในวิหารได้ แล้วยังต้องไปบู๊กับเกมมาสเตอร์อีกเนี่ยนะ โอ๊ย นี่เงินรางวัลสิบล้านหรือร้อยล้านกันแน่เนี่ย’ เขาบ่นอย่างหงุดหงิดเมื่อรู้สึกว่าเกมนี้ซับซ้อนกว่าที่คาดคิดไว้มาก
“อย่าเพิ่งกังวลใจไปเลยนายท่าน ในทางปฏิบัติแล้วมีวิหารเพียงไม่กี่ที่เท่านั้นที่ยังคงมีโซดิแอคดูแลอยู่ เนื่องจากโซดิแอคยังมีหน้าที่อื่นที่จะต้องไปทำในเกมนี้ จึงทำให้พวกเขาไม่สามารถอยู่ที่ใดที่หนึ่งเป็นเวลานานๆ ได้ อีกอย่าง วิหารบางที่นั้น ไม่เคยมีผู้เล่นผู้ใดล่วงล้ำเข้าไปได้เลยตลอดเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา จึงทำให้โซดิแอคส่วนใหญ่เลือกที่จะทิ้งวิหารเหล่านั้นให้อยู่ตามธรรมชาติ โดยอาจจะวางกับดักหรือปริศนาบางอย่างเพื่อป้องกันการ์ดสูงสุดแทน” ไบเบิ้ลพยายามเอ่ยคลายความกังวลใจให้กับตัวเขา
‘วิหารกุมภาพันธ์เคยมีผู้ผ่านเข้าไปได้ทั้งหมดกี่คน’ เขาสุ่มถามอย่างตัวเองก็ไม่มั่นใจว่าหนังสือเล่มนั้นจะมีคำตอบให้เขาหรือเปล่า แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อได้ฟังคำตอบนั้น
“0 คน นายท่าน!”
“เฟี๊ยตกำลังหาข้อมูลด้วยวิธีไหนอ่ะ เห็นนั่งมองกระดาษเฉยๆ มานานแล้ว นี่แทนไม่ได้กวนตีนนะ แต่สงสัยจริงๆ” แทนพูดขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้ เมื่อไม่เห็นว่าเฟี๊ยตจะหยิบหนังสือมาเปิดหรือเรียกใช้การ์ดใดๆ ตามที่ชายหนุ่มนั้นได้คาดการณ์ไว้เลย
“อืม นั่นดิ ไม่ได้จับผิดนะ คือปันก็สงสัยเหมือนกัน” ชายอีกคนเอ่ยอย่างเห็นด้วย
“เฟี๊ยตใช้หนังสือรอบรู้หนะ” เขาพูดพลางชี้ให้ดูต่างหูที่อยู่บนหูเขา
“เดิมทีไบเบิ้ลเป็นการ์ด สำหรับค้นคว้าข้อมูลทุกอย่างที่อยู่ในเกมหนะ แต่มันใช้ไม่สะดวก เพราะว่าต้องมาคอยนั่งเปิด เฟี๊ยตเลยมาเปลี่ยนเป็นต่างหู ที่สามารถพูดตอบให้ฟังได้เลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลา พอเราสั่งคำถามในหัว มันก็จะตอบออกมาให้เราฟัง มันเลยดูเหมือนเรานั่งเฉยๆ ทั้งๆ ที่ความจริงเรากำลังหาข้อมูลอย่างหนะ” เฟี๊ยตยิ้มอย่างไม่ถือสา ก่อนจะค่อยๆ อธิบายให้เพื่อนทั้งสองฟัง
“เฮ้ยย เฟี๊ยตได้การ์ดใบนี้มาได้อย่างไรอ่า มันมีประโยชน์มากเลยนะ เฟี๊ยตรู้เปล่าว่าการจะหาข้อมูลข่าวสารในเกมเป็นเรื่องยากมาก อยากรู้อะไร ก็ต้องจ่ายตังค์ค่าถาม หรือไม่ก็ต้องไปแข่งขันให้ได้มา การ์ดนี้สุดยอดมากเลยอ่ะ เซฟทั้งแรง เซฟทั้งเงิน เซฟทั้งเวลา” ปันเอ่ยอย่างชื่นชมมากเมื่อได้ฟังคุณสมบัติของการ์ดไบเบิ้ลของเขา
“จริงหรอปัน เฟี๊ยตคิดว่ามันดูน่าเบื่ออ่า ความจริงเฟี๊ยตอยากได้การ์ดเท่ๆ เป็นพวกอาวุธ หรือสัตว์ประหลาดมากกว่าซะอีก เฟี๊ยตได้การ์ดมาตอนเริ่มเกมอ่า เป็นการ์ดพรสวรรค์ การ์ดพรสวรรค์ของปันกับแทนเป็นไพ่อะไรหรอ” เฟี๊ยตตอบพลางถามกลับ
“ของปันเป็นคทาไพลิน ส่วนของแทนเป็นปืนไฟอันนั้นตามที่เห็นเลย” ปันตอบ
“แปลว่าเฟี๊ยตต้องเป็นคนฉลาดมากเลยสินะ เพราะเกมจะวิเคราะห์คุณสมบัติผู้เล่น แล้วเลือกการ์ดพรสวรรค์ที่เหมาะสมออกมา ไม่แปลกใจเลยนะเนี่ย ที่จะคิดแผนการจัดการงูยักษ์ได้ภายในเวลาแปบเดียว” ชายผิวแทนพูดขึ้นบ้าง สายตาของเขาแสดงความชื่นชมออกมาอย่างปิดไม่มิด
“ง่ะ เฟี๊ยตอยากได้ไพ่อาวุธมากกว่าเสียอีก ไพ่แบบนี้มันดีจริงหรอ มันใช้ต่อสู้ไม่ได้อ่า” เฟี๊ยตยังคงพูดด้วยความไม่มั่นใจ
“มันดีมากจริงๆ เฟี๊ยต ไพ่อาวุธหนะ ยังไงก็สามารถหาได้ง่ายๆ ในเกมอยู่แล้ว แต่ไพ่ข้อมูลข่าวสารสารพัดประโยชน์แบบนี้ ใช่ว่าจะหาได้ในเกมกันง่ายๆ นะ มีแต่คนอยากได้ผู้เล่นที่มีไอเทมแบบนี้ไปร่วมทีม มีการ์ดแบบนี้เหมือนมีบทสรุปเกมอยู่ในมือ โอกาสชนะพุ่งขึ้นเห็นๆ” ปันเอ่ยพลางยิ้มยินดี
“และที่สำคัญ ไพ่ใบนี้และผู้เล่นคนนี้กำลังอยู่ในทีมของเรา” แทนเอ่ยขึ้นสำทับอย่างภาคภูมิใจในตัวเขา จนเขาเองก็อดยิ้มออกมาบ้างไม่ได้ เขาไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองมีประโยชน์กับคนอื่นมานานเท่าไหร่แล้วนะ
จากผู้แต่ง : หอยทากเรียกพี่มาต่อให้ละฮ๊าฟฟฟฟ อิอิ มาช้าแต่มาทุกวันนะเออ อุอิ
นิยายนี้ตั้งใจแต่งให้เป็นแฟนตาซีอ่า ความรักของเฟี๊ยตอาจจะดูมาช้า อย่ากดดันคนแต่งเบยยย เร่งฝุดๆแบ้วว
สถานการณ์ตอนนี้ย่ำแย่มาก เหลือตอนในสต๊อคสองตอนถ้วน ห้าห้า อาทิตย์หน้าอาจไม่ได้ลงทุกวันแล้ว
แต่จะพยายามทำให้ดีที่สุดครับ ขอคอมเมนท์เป็นกำลังใจหน่อย อิอิ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอติดตอบคอมเมนท์ไว้ก่อนนะ
ขอไปปั่นนิยายต่อก่อน หมดคลังแล้ว ฮือฮือ
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
:z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10: :z10:
-
กำลังจะพีคเหมือนโดนตัดจบ
มาต่อไวน๊า
ปล.ฝนตกบ่อยดูแลรักษาสุขภาพด้วยคะ
-
อ่าาาาาาาาาาาาาาา
อยากเจอพระเอก อยากเจอพระเอก อยากเจอพระเอก
ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
แงงงงง
คิดถึงพี่คนเขียน ไม่ได้มาอ่านหลายวันเลย คิดถึงเค้าป่าว 5555555
ขอให้เฟี๊ยตปลอดภัย และเจอชายหนุ่มรูปงามนามไพเราะได้แล้ววววว
-
เฟี๊ยตฉลาดมาก! เก่ง เจ๋ง แจ๋ว!
ไบเบิ้ลต้องบันทึกสถิติไว้เลยว่าเจ้านายมันนี่แหละจะพิชิตวิหารกุมภาพันธ์ได้เป็นคนแรก
-
ยังเป็นกำลังใจให้อยู่นะครับ แต่ยังมิได้อ่านเลย ขออภัย แวะมาให้กำลังใจ และขอไปลุย proposal ต่ออีกสัก อาทิตย์ แล้วจะมาติดตามต่อครับ
-
เฟี๊ยต ความจริงแล้วเป็นคนเก่งมากกก แต่ถ่อมตัวเอง #แล้วมันไม่ดีหร๊อ ห๊าาาา
ขอให้เฟี๊ยต คิดปัญญาระดับเกือนให้ได้นะ สู้ๆ
ช่วงนี้ปั่นงานหัวหมุดเลย แต่แบ่งเวลามาอ่านนิยายได้ เท่ป่ะหล่ะ #ความจริงแล้วเพื่อนแทบจะแดกหัวแล้ว
ขอติดคอมเม้นดีๆ ยาวๆ ไว้ก่อนเนอะ ไปปั่นงานต่อแล้ว
-
เฟียสชอบถ่อมตัวอ่ะ...เลยไม่รู้ว่าตัวเองอ่ะ เก่งเวอร์!!
แทนกับปันก็หาเรื่องทะเลาะกันได้ทุกครั้ง 555
ปล.รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ
ปล๒.รออ่านอยู่ทุกวันเลย อย่าทำให้ติดแล้วจากไปนะ
-
ืไม่ได้เข้ามาหลายวนเลย
-
แหมน่าน้อยใจแทนไบเบิ้ล ทั้งๆที่รับใช้เฟี๊ยตอย่างดีแท้ๆ ฮิฮิ เฟี๊ยตไม่อยากไเด้ซะงั้น รู้ถึงประโยชน์ของไบเบิ้ลแล้วใช้ดีๆนะเฟี๊ยต
ปล.แอบลุ้นให้คู่ของเฟี๊ยตเป็นหนึ่งในสโซดิแอค ท่าทางจะสนุกน่าดู
-
ไบเบิ้ลดีขนาดนี้ เฟี๊ยตอย่าน้อยใจนะ จะมีใครกี่คนที่ได้ไอเทมสารพัดประโยชน์แบบนี้มาล่ะ :hao3:
-
ยังไงก็ขอให้ปันยังคงความดีไว้
อย่าให้ความอิจฉา และความรักมาบังตา
จนต้องแตกคอกับเฟี๊ยตหรือแทนน้า
หรือไม่อย่างนั้น เฟี๊ยตอาจมาเป็นคิวปิดของคู่นี้ก็ได้
เพราะแทนช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย 5555+
-
สนุกดีอยู่ค่ะ ชอบมากๆเลยละ
แต่กลัวเฟี๊ยตเหงา 55
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ ขอแค่อย่าทิ้งนิยายเรื่องไปก็พอ
-
วันนี้ก็อีกวันที่เข้ามาอ่านตอนล่าสุด(สองรอบ) ..เลยคิดถึงคนเขียนอ่ะ
สบายดีนะคับ..ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะฮะ
ให้กำลังใจเยอะขนาดนี้ ลงสามตอนเลยนะ..อิอิ :call:
:mew2: :mew2: :mew2:
-
มีความรู้สึกเหมือนจะค้าง ว่าแต่ว่ามีผู้พิทักษ์ราศีเหมือนเซนต์เซย่าด้วย เฟี๊ยตอย่าน้อยใจไปเลยไบเบิ้ลเองก็ประโยชน์โขอยู่ ปล.เราอาจจะเมนท์ยาวเหมือนเดิมไม่ได้นะเพราะอยู่รพ.รอผ่าตัด แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจเหมือนเดิมจ้า ^3^
-
บทที่ 40 Culex Mosquito
“เฟี๊ยตคิดว่าพอจะเรียบเรียงคำแปลได้แล้วแหละ” เขาเกริ่นขึ้น
“ว่ามาเลยเฟี๊ยต แทนรอฟังอยู่” ชายผิวเข้มเอ่ย ในขณะที่ชายผิวขาวก็ยิ้มขึ้นมาว่าตัวเองก็กำลังรอฟังอยู่เช่นเดียวกัน
“เมืองใหญ่ทั้ง 12 ของเกมนี้จะมีสถานที่ที่เก็บรักษาของมีค่าไว้รอให้ผู้เล่นเข้าไปค้นพบประจำอยู่ตามแต่ละเมือง โดยในทิศตะวันตก มีวิหารประจำเมืองที่สองซึ่งน่าจะเป็นเมืองกุมภาพันธ์ แต่สถานที่แห่งนั้นมีลักษณะภายนอกเหมือนต้นสนทุกประการ แตกต่างเพียงแต่มันเป็นสิ่งก่อสร้างที่ไม่มีชีวิต โดยวิหารดังกล่าวซ่อนตัวอยู่ภายในป่าใหญ่ที่อยู่ห่างไกลจากความเจริญ” เฟี๊ยตพูดอธิบาย
“อืมม บทที่ 4 บาทแรกนี่เฟี๊ยตไม่ค่อยมั่นใจเลย” เขาหยุดเงียบไปอย่างครุ่นคิดสักครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดประโยคดังกล่าว
“มันน่าจะหมายความว่า บริเวณที่ผิดไปจากธรรมชาติเป็นบริเวณหวงห้ามของวิหารนี้ เพราะมันเป็นที่ซ่อนของสิ่งมีค่าและถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงามราวกับเมืองสวรรค์ คิดว่าอย่างนั้นนะ เฟี๊ยตเองก็ไม่ค่อยมั่นใจ ผิดไปจากธรรมชาติคืออะไร อย่างไร เฟี๊ยตก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน” ชายหนุ่มเอ่ยแปลต่อมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
“ในบทสุดท้าย บทกวีกล่าวเตือนผู้ที่เข้ามาในวิหารว่า ความตายที่แสนเจ็บปวดเกินกว่าจะจินตนาการได้ จะมาพรากเอาชีวิตของผู้ที่ต้องการจะแย่งชิงสมบัติไปครอบครอง” เมื่อเขาเอ่ยแปลประโยคสุดท้ายจากร้อยกรองดังกล่าวจบลง ชายทั้งสามคนก็เกิดอาการหนาวๆ ร้อนๆ อย่างไม่มีสาเหตุ คำว่าความเจ็บปวดเกินกว่าจะจินตนาการได้ มันเหมือนของแหลมที่กรีดลงมาในความรู้สึกของคนที่ได้ยินอย่างห้ามไม่ได้ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นแค่โลกของเกม แต่มันก็เป็นโลกของเกมที่เหมือนจริงมาก มากจนเกินไป ชายผิวน้ำผึ้งยังจำความเจ็บปวดที่เกิดจากกระชากเพื่อนสนิทผิวขาวให้หลบจากการโจมตีของเจ้างูยักษ์ จนตัวเองพลาดท่าล้มลงจนไหล่กระแทกกับแง่หินเป็นรอยยาวได้ดีนัก บัดนี้ แผลดังกล่าวก็ดูเหมือนว่าจะกลับมาปวดแปลบๆ อย่างไม่มีเหตุผล ราวกับว่าจะเตือนให้เขารู้ตัวว่า อย่าดูถูกเกมนี้ให้มากเกินไป ชายทั้งสามคนได้แต่มองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร ราวกับวัดใจกันว่ายังจะสู้ต่อหรือเปล่า
เวลาเพียงไม่กี่นาทีแห่งความเงียบนั้นค่อยๆ ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ราวกับต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับห้วงภวังค์ความคิดของตนเอง จนกระทั่งชายผิวเข้มคนเดียวของทีมลุกยืนขึ้นยืดตัวตรง ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างภาคภูมิว่า
“แทนขอพูดอะไรหน่อยนะ ในทีมของเรา แทนน่าจะเป็นคนที่เป็นสายต่อสู้มากที่สุด ปันน่าจะเป็นหน่วยสนับสนุน ส่วนเฟี๊ยตน่าจะเป็นฝ่ายแผนการ ดังนั้น เมื่อมีอันตรายอะไรก็ตามเข้ามาจู่โจมทีมของเรา ขอให้แทนเป็นคนรับมือเป็นคนแรก ขอให้เป็นหน้าที่ของแทนที่จะปกป้องทุกคนเอง สัญญาว่าแทนจะไม่ทำให้ปันกับเฟี๊ยตผิดหวังเลย”
ชายหนุ่มที่ดูจะเป็นคนคิดน้อย และไม่เอาไหนไปบ้างในบางครั้ง แต่ในเวลานี้แทนกลับดูจะเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้กับเพื่อนทั้งสองได้เป็นอย่างดี คำพูดสั้นๆ เพียงไม่กี่ประโยค แต่กลับมีผลทำให้กำลังใจของเพื่อนร่วมทีมในบัดนี้ดีขึ้นมาก ปันในเวลานี้ได้แต่ยิ้มอยู่โดยไม่พูดอะไรขัดคออย่างที่ชอบทำเป็นประจำ ชายผิวขาวดูเหมือนจะรู้จักเพื่อนชายของตนในแง่นี้อยู่บ้างไม่มากก็น้อย
“อื้ออ” เฟี๊ยตตัดสินใจเอ่ยตอบรับไปสั้นๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรบอกไปมากมาย แต่สายตาของเขาก็บ่งบอกถึงความมั่นใจในเพื่อนใหม่อย่างเต็มเปี่ยม
“ออกเดินทางกันเถอะ” หลังจากที่นั่งคุยและปรึกษากันเรื่องแผนการเดินทางเรียบร้อยแล้ว ปันก็เอ่ยชวนอย่างง่ายๆ
“ไป เฟี๊ยต ไปกันเถอะ เริ่มสายละ เดี๋ยวคืนนี้พรุ่งนี้เฟี๊ยตต้องตื่นแล้ว ได้คืบหน้าไปสักนิดก็ยังดี” แทนเอ่ยสมทบมาอีกคน
“แปบนะ ขอเฟี๊ยตเตรียมตัวแปบ” เขาเอ่ย พลางหยิบสมุดการ์ดคู่ใจออกมาเพื่อทำตามกิจวัตรที่ต้องปฏิบัติก่อนเดินทางอย่างคุ้นเคย
“Citronella Oil RELEASE”
“Dispersive Tetrodotoxin RELEASE”
“Culex Mosquito RELEASE”
“เฟี๊ยตทำไรอ่ะ” ปันเดินเข้ามาถามเขาด้วยท่าทางสนใจเป็นอย่างมาก โดยมีชายอีกคนเดินเข้ามาสังเกตใกล้ๆ ด้วยเช่นกัน
“อ่อ Citronella Oil เป็นน้ำยากลิ่นฉุนหนะ ใช้ช่วยไล่มอนสเตอร์หรือสัตว์ป่าให้ออกห่างจากเราไป ป้องกันการปะทะกับศัตรูบ่อยเกินไป ซึ่งมันจะทำให้เปลืองพลังเวทย์ เวลาเจอคู่ต่อสู้จริงๆ เราอาจจะสู้ไม่ไหวได้ การ์ดใบนี้จะช่วยกรองสัตว์ต่างๆ ออกไปส่วนหนึ่ง ถ้าใช้การ์ดใบนี้ แล้วยังมีมอนสเตอร์เข้ามา นั่นแปลว่ามันตั้งใจเข้ามาจู่โจมเราแน่นอน” เขาพูดพลางฉีดสเปรย์ดังกล่าวไปตามเสื้อผ้าของเขาและเพื่อนอีกสองคน
“ส่วน Tetrodotoxin นี่เป็นยาพิษทำให้คู่ต่อสู้เป็นอัมพาต ปรกติ เราจะเรียกไว้เผื่อใช้ยามฉุกเฉินเสมอ จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเปิดสมุดหาอีก” เขาพูดพลางชูขวดรูปชมพู่ที่ภายในบรรจุน้ำยาสีเหลืองอ่อนให้คนทั้งคู่ดู
“แล้วก็การ์ดยุงรำคาญนี่ มีหน้าที่เหมือนหน่วยลาดตระเวน เพราะมันมีต่อมตรวจจับคาร์บอนไดออกไซด์ที่เหมือนเป็นเซนเซอร์ตรวจจับสิ่งมีชีวิตได้ ถ้ามีสัตว์อะไรที่ดูอันตรายอยู่ในระยะใกล้ๆ เราจะได้รู้ตัวและวางแผนป้องกันได้อย่างทันท่วงที” เขาพูดพร้อมเรียกใช้การ์ดดังกล่าว ไพ่ดังกล่าวกลายสภาพเป็นยุงขนาดเล็กหนึ่งตัว บินมาเกาะอยู่ที่ไหล่ของเขาอย่างรอฟังคำสั่งต่อไป
“เวลาจะใช้ก็สั่งให้เพิ่มจำนวนได้ตามใจ แต่ยิ่งเพิ่มจำนวนมาก เวลาใช้ก็จะต้องเพ่งจิตมาก เหนื่อยมากไปตามลำดับ” เฟี๊ยตเสริม
“เฟี๊ยต เจ้ายุงนี่ใช้กลไกอะไรในการตรวจจับสิ่งมีชีวิตนะ ขออีกรอบได้ไหม” ชายผิวขาวถามย้ำอีกครั้ง พลางหรี่ตาลงราวกับกำลังไตร่ตรองบางสิ่งอย่างอย่างอยู่ในใจ
“ยุงรำคาญมันจะมีต่อมตรวจจับแก็สคาร์บอนไดออกไซด์อยู่แถวๆ บริเวณหัวอ่า ซึ่งแก็สดังกล่าวจะถูกผลิตออกมาเมื่อสิ่งมีชีวิตหายใจ นั่นแปลว่า เจ้ายุงนี่มันจะสามารถตรวจจับสิ่งมีชีวิตทุกชนิดได้ ตราบใดที่สิ่งนั้นยังคงหายใจอยู่” เฟี๊ยตอธิบายช้าๆ
“ต้นไม้หายใจไหมเฟี๊ยต” ปันเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“หายใจสิ ต้นไม้ก็เป็นสิ่งมีชีวิตนะ ผลิตแก็สคาร์บอนไดออกไซด์ได้เหมือนกัน” เฟี๊ยตตอบ
“เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ หรือปันหมายความว่า เฮ้ย เข้าใจแล้ว เก่งมากๆ เลยปัน เฟี๊ยตเป็นเจ้าของการ์ดแท้ๆ เฟี๊ยตยังคิดไม่ออกเลย” เฟี๊ยตเขย่าแขนปันด้วยความยินดีอย่างลืมตัว
“ไม่หรอก บังเอิญมากกว่า อยู่ดีๆ ก็แวบเข้ามาในหัว โชคดีจัง ไม่ต้องมานั่งงมหากันอีกแล้วเนอะ” ปันหันกลับมายิ้มอย่างยินดีกับเฟี๊ยต
“อย่างนี้คงไม่ต้องไปที่แหล่งน้ำแล้วมั้ง ลองใช้การ์ดกันเลยดีกว่า” เฟี๊ยตพูดต่ออย่างรัวเร็ว
“ไม่ต้องห่วง ปันมีการ์ดเลียนแบบ เดี๋ยวก็อปปี้ยุงรำคาญเพิ่มอีกใบ เดี๋ยวปันช่วยหาด้วย เฟี๊ยตจะได้ไม่ต้องเหนื่อยคนเดียว” ปันเสนอตัวช่วยเขาอีกแรง
“นี่! อย่าทำตัวเป็นบีหนึ่งกับบีสองได้เปล่า คิดอะไรได้ช่วยบอกกันบ้างสิ สงสารคนโง่ๆ อย่างแทนด้วย ความลับเยอะกันไปไหนเนี่ย” ชายอีกคนพูดพร้อมกับที่จมูกโด่งได้รูปนั้นจะเชิดขึ้นน้อยๆ แทนเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินอย่างบอกไม่ถูก
“เฮ้ย คิดมากหนะแทน กำลังจะบอกอยู่นี่แหละ” ชายผิวขาวรีบหันมาอธิบายอย่างรีบร้อน หลังจากที่คงจะลืมตัวด้วยความดีใจที่คิดหนทางแก้ปัญหาออก
“คือยุงรำคาญสามารถตรวจจับแก็สคาร์บอนไดออกไซด์ที่ออกมาจากสิ่งมีชีวิตได้ไงแทน คราวนี้ วิหารที่เราตามหาอยู่มันเหมือนต้นสนทุกอย่าง ต่างอย่างเดียวที่มันไม่มีชีวิต แปลว่า มันผลิตคาร์บอนไดออกไซด์ไม่ได้ ดังนั้น ถ้าเราใช้ยุงรำคาญออกสำรวจ เราจะรู้ทันทีว่าวิหารที่ปลอมตัวเป็นต้นสนนั่นมันอยู่ที่ไหนในป่านี้” เฟี๊ยตช่วยอธิบายอีกแรง
“แทนยังจำได้เปล่า ที่ปันเปิดซองการ์ดได้ Mimic ที่เป็นการ์ดที่ใช้เลียนแบบการ์ดอื่นไง ปันเลยจะก็อปปี้การ์ดของเฟี๊ยตมาด้วย จะได้ช่วยกันหา เพราะว่าป่ามันกว้างมาก หาคนเดียวอาจใช้เวลานานมากไง” ปันเสริม
“บอกอย่างนี้แต่แรกก็จบแล้ว ปล่อยให้แทนโง่อยู่คนเดียวตั้งนาน” แทนเอ่ยออกมาหลังจากเข้าใจเรื่องราว โดยไม่มีทีท่าจะถือโทษโกรธเพื่อนแต่อย่างใด
หลังจากที่ปันใช้การ์ดเลียนแบบก็อปปี้ไพ่ยุงรำคาญของเขาเรียบร้อย ทั้งคู่ก็หาสถานที่ในการนั่งรวบรวมจิต เพื่อที่จะตั้งสมาธิ ให้สามารถเพิ่มจำนวนยุงดังกล่าวให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ โดยทั้งสามคนตกลงที่จะใช้ชัยภูมิเดิมที่ค้างแรมเมื่อวานในการควบคุมการ์ด เพราะเป็นสถานที่เปิดโล่ง ในกรณีที่มีอันตรายใดๆ เข้ามา จะได้เห็นก่อน และเตรียมตัวรับมือได้ทัน
แทนรับหน้าที่เป็นผู้คุ้มกันคนทั้งคู่ในขณะที่พวกเขาตั้งใจรวบรวมจิตอยู่ ในตอนแรกเขาตั้งใจจะใช้การ์ดเลียนแบบของตัวเองเลียนแบบยุงรำคาญของตัวเองให้แทนอีกใบด้วย แต่แทนกลับเสนอตัวที่จะเป็นหน่วยรักษาความปลอดภัยมากกว่า เพราะชายหนุ่มคิดว่า การใช้จิตปริมาณสูงน่าจะส่งผลดึงดูดมอนสเตอร์ที่ประสงค์ร้ายเข้ามาเยี่ยมเยียนบ้างไม่มากก็น้อย
เขาทั้งสองคนรวบรวมจิตตั้งเข้าสู่สมาธิอย่างดี พร้อมกับเรียกใช้การ์ดยุงรำคาญและเพิ่มปริมาณมันจนมีปริมาณมหาศาลเกินกว่าจะนับได้ เฟี๊ยตรับหน้าที่ในการสำรวจฝั่งตะวันออกและเหนือ ในขณะที่ปันรับฝั่งตะวันตกและใต้ไปดูแล โดยมีแทนที่บัดนี้สะพายไรเฟิลอยู่บนไหล่ยืนคุมสถานการณ์อยู่เบื้องหลังคนทั้งคู่ ชายหนุ่มกวาดสายตาไปมาอยู่ตลอด แทนพยายามหาทำเลที่เป็นภูเขาหรือหน้าผาใหญ่ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องระวังภัย 360 องศาแบบนี้ แต่ด้วยภูมิประเทศที่เป็นป่าสนแบบนี้ ทุ่งหญ้าไร้ทัศนวิสัยบดบังจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของเขาแทน
เฟี๊ยตในขณะนี้ตั้งสมาธิจดจ่ออยู่กับการ์ดเหล่านั้น เขาปล่อยจิตไปกับเจ้ายุงพวกนั้นที่กำลังออกลาดตระเวนไปทั่วบริเวณ เขากำลังมองเห็นเหมือนที่สายตาของพวกมันเหล่านั้นมองเห็น สายตาปริมาณมหาศาลทับซ้อนกันไปมาจนเขาต้องใช้สติอย่างมากในการแยกแยะให้ออก วัตถุใดที่ไม่มีชีวิตจะให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไปแบบที่เขาก็บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ เขาจะรู้สึกแตกต่างทันทีที่ฝูงพวกมันบินไปเจอเข้ากับก้อนหินขนาดใหญ่ เขาพยายามควบคุมให้พวกมันบินค่อนข้างสูงจากพื้น เพื่อที่จะให้อยู่ในระดับที่มีแต่ต้นไม้เท่านั้น เมื่อเกิดความแตกต่าง เขาจะได้รู้สึกมันอย่างชัดเจน
จากเมตรเป็นร้อยเมตรเป็นกิโลเมตร ไกลออกไป ไกลออกไป ดงแล้วดงเล่าที่เจ้ายุงเหล่านั้นสำรวจไปอย่างรอบคอบ แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ยังไม่เจอเป้าหมายที่เขาตามหาเสียที
“เฟี๊ยต ลุก เฟี๊ยต!” เสียงหนึ่งดังขึ้นเร่งรัดเขา พร้อมกับมือหนาที่กระตุกที่ไหล่เขาอย่างแรงเพื่อให้เขาออกจากสมาธิที่ดิ่งลึกลงไปในภวังค์นั้น
“มีอะไร” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อถูกกวนเวลาต้องการใช้สมาธิอย่างหนัก
“เตรียมตั้งรับ เรากำลังมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญ!”
จากผู้แต่ง : พยายามปั่นให้เยอะที่สุด แต่หลังๆแต่งยากขึ้นมาก เพราะเนื้อหามันซับซ้อนขึ้น หนักขึ้น ตัวละครก็มากขึ้น แต่งเพลินไปเดี๋ยวออกทะเลอีก ฮืออออ แต่ตั้งนานได้นิดเดียว
พยายามจะมาลงให้ได้ทุกวัน แต่ถ้าไม่ทันจริงๆจะบอกนะครับ
เหนื่อยอ่ะ ขอกำลังใจเป็นคอมเมนท์หน่อยสิ อิอิ
-
วันนี้ก็ยังขออนุญาตแปะโป้งตอบคอมเมนท์ไว้ก่อนนะครับ
ขอเวลาไปปั่นตอนใหม่ก่อน ไฟลนแล้ว จะหมดสต๊อกแล้วค๊าบบบ
ฮืออออออออออ
ผมพยายามเขียนละเอียดๆ เพราะอยากให้คนอ่านจินตนาการตามไปได้นะครับ
ถ้าทำได้ก็ลองสวมตัวเองเป็นเฟี๊ยต หรือเพื่อนเฟี๊ยตติดตามไปนะครับ
อาจจะสนุกขึ้น อิอิ
เรื่องความรักของเฟี๊ยต อย่าเพิ่งตัดแทนกับปันออกจากผู้ต้องสงสัยสิ
อาจจะใช่ก็ได้น้า ห้าห้า
รักแท้แพ้ใกล้ชิดนะเออ
รักคนอ่านทุกคนเลยครับ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เขารู้แล้วอ่ะ ยังไงก็ต้องตัดออกไปแน่ๆสำหรับสองคนนั้น
ดีใจนะฮะที่การติดตามของผมเป็นผล..ไม่รู้ว่าผมได้อ่านคนแรกหรือเปล่า
อย่างนี้มันต้องติดตาม ติดตาม ติดตาม
ขอบคุณฮะ..แมวน้อย
ตอนนี้เล่นเกมส์ 9yin มันเหมือนอ่ะ
-
ตัวไรจะมานะ
-
สวัสดีค่ะ นักอ่านหน้าใหม่รายงานตัว
อ่านรวดเดียวถึงตอนปัจจุบันเลย
คนเขียนแต่งได้สนุกดี อ่านได้เรื่อย ไม่สะดุดเลยค่ะ เนื้อเรื่องก็น่าสนใจ o13
ส่วนตัวชอบแนวนี้ แต่หาอ่านไม่ค่อยได้ จะแต่งเองก็คงไม่รอด
จะเป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ :L2:
-
อั๊ยย่ะปันโครตฉลาดเลย
ตัวอะไรมาโจมตีอีกล่ะเนี่ยยย
-
:o8: :-[ :impress2: ยังคงเข้ามาติดตาม การที่เฟี๊ยตหาฝั่งตัวเองไม่เจอนี่ หวังว่าปันน่าจะหาเจอ ส่วนอะไรมาเยือน ลุ้นอีกแล้ว คงเป็นสัตว์เลเวลระดับสูงอีกแน่ๆ
-
ลุ้น ๆ ตัวอะไรจะเป็นแขกไม่ได้รับเชิญนะ :ling1:
-
ตัวอะไร ? ใคร ? มา
เฟี๊ยตอย่าเป็นไรนะที่รักกก
-
ก็ไม่รู้จะบอกไงดี แต่กลอนนี่ปริศนายังไม่หมดใช่ป่ะจ๊ะ
-
แขกที่ไหนมารบกวนเวลาตามหาวิหารกุมภาพันธ์เนี่ย คงไม่ใช่ตัวที่รับมือยากล่ะ เดี๋ยวเฟี๊ยตจะหมดแรงก่อนบุกวิหารซะก่อน
-
แขกไม่ได้รับเชิญจากที่ไหนเนี๊ยะ
:ling1: :ling1: :ling1:
-
แหมกำลังได้ที่เลย ใครนะมาจู่โจมซะได้
-
มาแล้วววว ดีใจมากๆ ยิ่งอ่านยิ่งติดจริงๆ
เฟียสเกือบจะโดนล่อเป้าแล้วไง แสดงความสามารถออกมาเลย
แทนกับปันก็สู้ๆ ตัวอะไรนะที่เป็นแขกไม่ได้รับเชิญ?
ปล.มาวันเว้นวันก็ได้นะ เรารออ่านอยู่เสมออ..
-
แขกไม่ได้รับเชิญ..... กระต่ายมา ๆ !! :hao7: #ผิดส์
ความคิดสุดยอดมากเลยน้าาาาา :heaven
-
ว๊า ตอนนี้สั้นไปหน่อย
อยากอ่านต่ออ่า TT
ยังไม่ทันจะเจอวิหาร ตัวอะไรมายุ่งชะเนี่ย?
-
เห็นอัพแต่ก็ยังไม่อ่าน เข้ามาให้กำลังใจไว้ก่อน.....สู้ๆนะ....ปั่นงานต่อเช่นกัน
-
อะไรอะ ตื่นเต้นๆ มาต่อเร็วๆ นะคะ :really2:
-
น่าตื่นเต้นๆ ตัวไรจะโผล่มานะ หุหุ
ชอบแทนกับปัน อิอิ เชียร์ๆๆๆ
-
ตอนที่ 41 Unwelcome Guests
เสียงเรียกอย่างร้อนรนนั่นปลุกเฟี๊ยตออกจากภวังค์ได้อย่างรวดเร็ว และเพียงแค่เขาลืมตาขึ้น เขาก็ได้พบกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญที่แทนว่ายืนโดดเด่นเป็นสง่ารออยู่ก่อนแล้ว โดยที่เขาไม่จำเป็นต้องกวาดสายตามองหาแม้แต่นิดเดียว
ผู้มาเยือนทั้ง 3 ที่แทนพูดถึงมีลักษณะเป็นสัตว์ 4 เท้าขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่นัก รูปร่างสันทัดภายนอกดูคล้ายคลึงกับเดรัจฉานอาชาชาติทุกประการ ต่างแต่เพียงบริเวณศีรษะของพวกมันมีเขาขนาดใหญ่ยื่นโผล่ออกมาจากบริเวณหน้าผากนั้น ลำคอของมันเหล่านั้นเชิดขึ้นราวกับว่ากำลังเหยียดหยามซึ่งมนุษย์ที่เป็นสิ่งมีชีวิตที่แสนต่ำต้อยราวกับเศษธุลีดิน ถ้าจะให้เขานิยามชื่อของสิ่งมีชีวิตทั้ง 3 นี้ เฟี๊ยตขอลงความเห็นว่าการเรียกพวกมันว่า ยูนิคอร์น น่าจะเหมาะสมที่สุด เพราะเขารู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี่มีลักษณะราวกับถอดภาพออกมาจากสัตว์ที่เคยเห็นในภาพยนตร์แฟนตาซีเกี่ยวกับเทพนิยายไม่มีผิด
แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปจากภาพของม้ามีเขาที่ตัวเขาเองเคยเห็นในแผ่นฟิล์มนั้นก็คือ ลักษณะของร่างกายหรือที่เขาขอนิยามว่ากายหยาบของพวกมันทั้ง 3 ตัวนั้นแตกต่างไปจากสิ่งมีชีวิตโดยธรรมชาติมาก เพราะร่างกายของพวกมันไม่ได้ประกอบขึ้นด้วยกล้ามเนื้อ ข้อต่อ เส้นเอ็น และกระดูกอย่างที่ควรจะเป็น แต่กลับประกอบขึ้นด้วยสสารที่เหมือนได้ถูกประดิษฐ์โดยนักศิลปะชั้นเอกของโลกเสียมากกว่า
ตัวแรกทางด้านซ้ายนั้นประกอบขึ้นด้วยน้ำแข็งสีใสบริสุทธิ์ ราวกับมันเป็นผลงานการแกะสลักจากจิตรกรฝีมือเยี่ยมฉะนั้น ลำตัวของมันส่องประกายโดดเด่นเมื่อต้องกับแสงอาทิตย์ในยามบ่ายอ่อนๆ แบบนี้ ในขณะที่ตัวกลางมีลักษณะเหมือนถูกหล่อขึ้นจากของเหลวสีฟ้าอ่อนจนค่อนเกือบไปทางใส ร่างกายของมันราวกับเป็นภาชนะโปร่งใสที่บรรจุไว้ด้วยน้ำจนทำให้มองเห็นเป็นรูปสิ่งมีชีวิตที่มีเขานั่น และตัวสุดท้ายทางด้านขวาถูกประดิษฐ์ขึ้นด้วยสสารที่มีลักษณะเบาบางคล้ายอากาศที่เกาะกลุ่มรวมกันเป็นก้อนราวกับไอน้ำที่โพยพุ่งออกมาจากภาชนะที่บรรจุน้ำที่ร้อนจัดไว้อย่างใดอย่างนั้น หากมองด้วยสายตามนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งแล้ว สิ่งมีชีวิตทั้ง 3 ตรงหน้านี้จัดเป็นประติมากรรมชิ้นสำคัญของโลกใบนี้ได้ทีเดียว เนื่องจากความสวยงามของสรรพางค์ที่ประกอบขึ้นด้วยวัตถุธาตุที่ดูเป็นเพชรน้ำเอกที่ได้รับการคัดสรรมาเป็นอย่างดีจากธรรมชาติแล้วเหล่านั้น เพียงแต่ความงามตราตรึงใจของพวกมันได้ลดไปอย่างน่าใจหายทีเดียว เมื่อพวกเขาตระหนักได้เป็นอย่างดีว่า มันทั้ง 3 ในตอนนี้มีประสงค์ต่อคณะของเขาไกลจากคำว่าเจตนาดีไปมากโขทีเดียว
“มากันครบเลยนะ น้ำ ไอน้ำ น้ำแข็ง อย่างนี้ค่อยน่าสนุกหน่อย!” เพื่อนผิวเข้มของเขาพูดขึ้นพร้อมเผยรอยยิ้มที่ค่อนไปทางเย้ยหยันเสียมากกว่า เฟี๊ยตเองเรียกได้ว่ามีประสบการณ์การต่อสู้น่าจะน้อยที่สุดในกลุ่ม จึงทำให้ยังไม่ค่อยจะประสีประสาเท่าไหร่นัก แต่เมื่อหันไปสังเกตสีหน้าของเพื่อนร่วมทีมทั้งสองแล้ว ก็อนุมานได้ว่าสถานการณ์ที่กำลังเจออยู่ตรงหน้านี่ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลย
“เฟี๊ยต ระวังตัวนะ ดูจากท่าทางแล้ว เจ้านี่โหดไม่ใช่เล่น” ปันเอ่ยกระซิบด้วยน้ำเสียงไม่ดังนัก
แต่ก่อนที่เขาทั้งสามจะลงมืออะไรลงไป เจ้าตัวซ้ายที่ลักษณะเหมือนน้ำแข็งแกะสลักนั้นก็ได้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยคล้ายกำลังควบคุมอะไรบางอย่างอยู่ และทันใดนั้นเอง พื้นที่ตรงกลางระหว่างพวกเขาทั้งสามคนที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่กันเป็นสามเหลี่ยมก็ได้ปรากฏก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่ราวกับภูเขาน้ำแข็งขนาดย่อมๆ แทรกตัวขึ้นมาจากผืนดินกั้นกลางระหว่างพวกเขาทั้งสามคน และยังคงขยายขนาดสูงขึ้นเรื่อยๆ จนบัดนี้ตัดขาดพวกเขาออกจากกันโดยสิ้นเชิง แวบสุดท้ายในคลองจักษุที่เขามองเห็นคือเจ้าตัวกลางกระโจนไปทางที่แทนยืนอยู่ และเมื่อเขาหันมาทางฝั่งของตนเอง ก็พบว่าเจ้าตัวที่ประกอบขึ้นด้วยกลุ่มก้อนของไอน้ำนั้นบัดนี้ได้ยืนประจันหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว ถ้าให้เขาเดา เจ้าตัวการของภูเขาน้ำแข็งนี่น่าจะอยู่ในลานประลองกับชายผิวขาวเพื่อนของเขาอยู่อีกด้านอย่างไม่น่าผิดพลาด
“The Defensive Golem RELEASE” เสียงของเขาประกาศกร้าวดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏขึ้นของมวลทรายขนาดใหญ่ที่ประกอบขึ้นเป็นโกเลมยักษ์ผู้อยู่ใต้อาณัติบัญชาของเขา
เจ้าไออัศวะยืนมองเขาด้วยท่าทีที่แสนยโสโอหัง มันชูคอขึ้นสูงอวดแผงคอสีสะอาดนั้น พลางกดสายตาลงมองเขาอย่างดูหมิ่น ราวกับว่าเขาเป็นแค่มดปลวกไร้ค่าราคาก็ไม่ปาน
“กระสุนทราย!” จิตใจของเขาในตอนนี้ร้อนรุ่มไปทั้งอก เพราะความอยากจะเอาชนะเจ้าศัตรูตรงหน้านี้ให้ลงได้ ด้วยความหมั่นไส้ในท่าทีที่แสนจะเย่อหยิ่งนั่น
ยังไม่ทันที่เม็ดทรายที่เรียงตัวเป็นลูกกระสุนเหล่านั้นจะพุ่งเข้าทะลุทะลวงร่างกายที่โปร่งไปด้วยอากาศนั่น กระสุนเหล่านั้นก็ถูกกระแสลมที่เต็มไปด้วยละอองไอน้ำที่เจ้าสี่ขานั่นพ่นออกมาปะทะเข้าไว้ได้ ทันที่ที่เม็ดทรายเหล่านั้นสัมผัสไอน้ำร้อนก็จับตัวเกาะติดกันเป็นก้อนเหมือนทรายที่เปียกน้ำจนสูญเสียความร่วนไปจนหมดสิ้น เจ้าโกเลมของเขาพยายามสั่งการให้กระสุนเหล่าลอยพุ่งเข้าโจมตีต่อ แต่ก็ไม่อาจต้านทานกระแสไอน้ำดังกล่าวได้ ตกลงเกลื่อนกลาดเต็มพื้นดินอย่างหมดสภาพ
“คุกทราย!” เขายังคงสั่งการต่ออย่างไม่ยอมแพ้ อมนุษย์คู่ใจของเขาเร่งส่งทรายปริมาณมากเข้าล้อมรอบร่างของเจ้ายูนิคอร์นนั่น แต่ทันทีที่ผืนทรายเข้าปะทะกับร่างที่ประกอบขึ้นด้วยไอน้ำ ทรายปริมาณมากมายนั้นก็กลายสภาพไปโดยเกาะกันเหนียวและหมดสภาพตกลงไปแน่นิ่งอยู่บนพื้น และไม่ว่าเขาจะโจมตีอย่างไร ทันทีที่ทรายของเขาสัมผัสเข้ากับไอน้ำของเจ้ามอนสเตอร์นั่น ฝ่ายของชายหนุ่มก็ต้องพบกับความพ่ายแพ้ทุกครั้งไป
จากมวลทรายปริมาณมหาศาลที่เคยเป็นบริวารของเขา บัดนี้กลับเหลืออยู่เพียงไม่มาก ด้วยเสื่อมสภาพตกลงกระจัดกระจายไปตามพื้นเพราะโดนเล่นงานจากกระแสไอน้ำเหล่านั้นนั่นเอง
ศัตรูของเขาไม่เปิดโอกาสให้เขาตั้งตัวทันแม้แต่น้อย มันเงยศีรษะขึ้นเล็กน้อย เมื่อมันอ้าปากขึ้น ก็เกิดปรากฏการณ์ที่ไอน้ำมารวมตัวกันเป็นก้อนกลมอัดแน่นราวกับลูกกระสุนตรงเบื้องหน้าของมัน ปริมาณแก็สรวมตัวกันหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนมีลักษณะหนาทึบ
มันสะบัดหัวลงเล็กน้อย พร้อมกับที่ลูกกระสุนแก็สนั่นพุ่งตรงสู่ตัวของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วจนน่าใจหาย ในตำแหน่งที่เขายืนอยู่นี้แทบจะกลายเป็นเป้านิ่งให้เลือกโจมตีได้อย่างง่ายดาย ด้วยทั้งทางด้านซ้าย ขวา และหลังถูกขวางกั้นไว้ด้วยกำแพงน้ำแข็งสูงใหญ่ ที่ดูอย่างไรก็ไม่มีทางโค่นมันลงได้ พื้นที่เปิดโล่งเพียงด้านเดียวที่เหลืออยู่คือด้านหน้าของตัวเขาซึ่งบัดนี้เป็นทิศทางที่ลูกกระสุนดังกล่าวกำลังพุ่งตรงมาหาเขาอย่างที่เรียกได้ว่าไม่มีหนทางจะหลบเลี่ยงได้เลย!
“กำแพงทราย!” เขาจำเป็นต้องรวบรวมทรายกองสุดท้ายที่เหลืออยู่เพื่อป้องกันตนในขณะนี้ ทรายที่เหลืออยู่รวมตัวกลายเป็นโล่ป้องกันภัยของเขา และอย่างคาดการณ์ไว้ไม่ผิด ปราการด่านสุดท้ายไม่อาจต้านทานอำนาจของหมู่ไอน้ำนั่นได้ ไพ่แห่งทรายที่เขาเคยภูมิใจเป็นหนักหนา บัดนี้ได้พ่ายแพ้ให้กับพลานุภาพของศัตรูตรงหน้าเขาอย่างหมดรูป ขณะนี้เฟี๊ยตตกเข้าสู่ตาจนอย่างถึงขีดสุด เพราะก้อนพลังดังกล่าวเมื่อปะทะกับกำแพงทรายของเขาแล้ว มันได้หายไปไม่ เพียงแต่ลดขนาดเล็กน้อยและยังวิ่งเข้ามาจู่โจมเขาอย่างแน่วแน่เหมือนเดิม
เขาตั้งใจจะสั่งการสมุดเพื่อเรียกการ์ดใหม่ออกมาต่อสู้ แต่ดูเหมือนว่ามันก็จะสายเกินไปเสียแล้ว เพราะลูกกระสุนดังกล่าวได้อยู่ห่างจากเขาไปถึง 3 เมตรแล้วในชั่วอึดใจนี้
เขาตัดสินใจครั้งสุดท้ายรวบรวมจิตไปอยู่ที่เท้าทั้งสองข้างก่อนจะย่อตัวเพื่อกระโดดเทคตัวหลบจากอันตรายร้ายที่หมายคุกคามเขาอยู่นั่น
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ชายหนุ่มนักปรุงยาถึงกับล้มตัวลงบนพื้นพลางกุมไหล่ขวาไว้ด้วยความเจ็บปวด ด้วยถูกลูกบอลไอน้ำนั่นแถกไปตามแขนข้างขวาจะตอนนี้ร้อนแดงจนเป็นสีเข้มราวกับจะกลายเป็นเนื้อสุกให้จงได้ เขาคำนวณความเร็วของเจ้าอาวุธนั่นพลาดไปถนัด จังหวะกระโดดของเขาจึงคลาดจากที่ควรจะเป็นไปนัก ถึงแม้ว่าจะหลบไปได้ไม่ให้โดนจังๆ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าแค่ลูกไอน้ำนั้นเฉียดผิวไปไม่มากก็สร้างความเจ็บปวดร้อนทรมานให้เขาได้อย่างมหาศาล เฟี๊ยตใช้มือซ้ายจิกลงบนหัวไหล่ขวาเพื่อสร้างความเจ็บปวดเบี่ยงเบนความสนใจจากแผลที่เกิดจากการโดนความร้อนที่ลามเป็นทางยาวบนแขนขวาของเขาในขณะนี้
สติและสมาธิของเขาในตอนนี้จดจ่ออยู่ที่ความเจ็บปวดเกินกว่าจะสนใจเรียกการ์ดใดๆ ออกมาป้องกันตัวได้ เพียงชั่วอึดใจที่เขาสำนึกถึงอันตรายที่ยังคงไม่จบสิ้น และคืนความรู้สึกตัวกลับมาสู่ความเป็นจริงได้ เขาก็พบว่าเจ้าพญามัจจุราชสี่ขานั่นในบัดนี้ได้อาศัยจังหวะที่เขาล้มลงเคลื่อนที่มาอยู่ตรงหน้าเขาห่างไปเพียงไม่ถึง 5 เมตรแล้ว ตรงปากของมันมีก้อนไอน้ำขนาดใหญ่กว่าลูกที่แล้วกำลังรวมตัวอัดแน่นเตรียมจะปลิดชีพเขาลงให้จงได้อย่างไม่ต้องสงสัย
ในช่วงเวลานั้น เขารู้สึกเหมือนกับว่าประตูแห่งความตายได้ถูกแง้มเปิดขึ้นรอต้อนรับมรณกาลเขาที่กำลังจะมาถึงในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้
ชายหนุ่มพยายามเอื้อมมือไปหยิบสมุดการ์ดคู่ใจของตน แต่ดูเหมือนว่ามันจะช้าเกินไปเสียแล้ว เจ้าลูกพลังนั่นกำลังเคลื่อนที่จากอสุรกายตรงหน้าเขาพุ่งเข้ามาหมายจะจู่โจมบริเวณกลางแผ่นอกของชายหนุ่มอย่างที่เขาไม่เหลือหนทางที่จะหนีรอด
เฟี๊ยตเคยสงสัยมาตลอดว่า ความเจ็บปวดที่มากพอจะทำให้คนตายได้นี่มันจะต้องเจ็บปวดมากขนาดไหน?
บางที เขาอาจจะกำลังจะได้รู้คำตอบในช่วงเวลาไม่กี่อึดใจข้างหน้านี้เอง...
จากผู้แต่ง : ทำไมผมรู้สึกเหมือนคนอ่านน้อยลง เอ๊ะ หรือผมคิดไปเอง ห้าห้า
สงสัยจะเบื่อในความไวปานรถด่วน (ที่เป็นชื่อหนอน) ของนิยายผม อิอิ
ไม่เป็นไรฮะ น้อยแต่รักกันจริง คือก็โอออออออออ 555
รักกันจริงเมนท์หน่อยเร็ว ฮิ้วววววววววววว
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
วันนี้ยังขออนุญาตติดตอบคอมเมนท์เหมือนเดิมนะฮะ
แบบว่าเวลาตอนนี้เป็นช่วงเวลาเดียวที่เหลือให้ปั่นนิยาย
ขอชิ่งไปแต่งต่อก่อน
อย่าเพิ่งงอนกันนะเออ ไม่ตอบคอมเมนท์ทุกวัน แต่พยายามมีนิยายให้อ่านทุกวันนะฮ๊าฟฟฟฟ
ขอบคุณน้าที่เข้าใจ //มัดมือชกชะมัด 555
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
นิยายสนุกครับ แต่เหมือนกับมันดำเนินเรื่องค่อยเป็นค่อยไป(แบบช้ามาก) แล้วอีกอย่างพระเอก (หรือนายเอก)ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร ออกมาตอนไหน เลยไม่มีช่วงหวานๆให้ลุ้นกับเค้าบ้าง คนอ่าน(บางคน)เค้าก็อาจจะเลือกที่จะรวบรวมเก็บไว้อ่านหลายๆตอนทีเดียวมากกว่าครับ เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
-
:z3: :z3: ลุ้น ๆๆๆๆๆ เฟี๊ยตอย่ายอมแพ้สิ
-
ไม่ได้มาหลายวันอัพหลายตอนเลย ตามอ่านคะ ตามอ่าน :a5:
-
กรี๊ดดดด ตัวเอกที่เหลือรีบออกมาไวไวนะ
-
เจ็บมากมั้ยอ่ะเฟี๊ยต เดี๋ยวเค้าเป่าให้น้าาา เพี้ยง!!!
-
งื๊อออออ เฟี๊ยตห้ามตายนะ!
ไม่เอา ไม่ยอม ฮืออออ
-
ช่วงนี้ อ่านหนังสือสอบ + ปั่นงาน ที่พอกมาตั้งแต่ เปิดเทอม
จนตอนนี้ไม่มีเวลาว่าง ไปลั้นลาๆ เลย
ได้แต่เข้ามา บวกเป็ด ยังไม่ได้อ่าน เลย เดี๋ยวสอบเสร็จแล้วจะมาอ่าน แล้วเม้นทบต้นทบดอกนะคร๊าบ
มาเม้นเป็นกำลังใจให้ก่อนไปอ่านหนังสือต่อ สู้ๆนะ
-
พระเอกอยู่ไหนนนน~ ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะโชว์แมนปกป้องเฟี๊ยตแล้วนะ รีบๆโผล่มาเลย มาช้าเดี๋ยวเฟี๊ยตจะน่วมซะก่อน
-
เฟี๊ยต!! อย่าตายนะ..จงสู้ต่อไป (ยังไม่เห็นพระเอกแกตายไม่ได้นะ 555)
ทำไมยูนิคอนมันโหดเกินไปแล้วว
แล้วแทนกับปันจะรอดไหมเนี่ย?
-
แงงงงงงงงงง
เฟี๊ยตฆ่ามานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
พี่คนแต่งพาอัศวินมาช่วยเฟี๊ยตเร็วๆสิ :katai1: :katai1:
-
ลงเร็วน่ะดีแล้วค่ะไรเตอร์ แต่ที่ไรเตอร์ว่าคนน้อยลง
คงเป็นเพราะอยากจะรออ่านรวดเดียวหลายๆ ตอนมากกว่าค่ะ
เรื่องแบบนี้คงยาวมาก และพระเอกก็ยังไม่ออก แถมตอนหนึ่งก็สั้น
สู้รอมาซัก 10 ตอนแล้วค่อยตามอ่านคงดีกว่าน่ะค่ะ (เพราะเราก็ทำบ่อย)
ตอนมันสั้น ค่อยๆ ตามอ่านทีละตอนตลอดมันเสียอารมณ์นิดหน่อยค่ะ เพราะค้าง เหมือนอ่านได้ไม่กี่บรรทัด
เนื้อเรื่องยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนเลย มันก็เลยทำให้อารมณ์ค้างน่ะค่ะ :เฮ้อ:
แต่เราว่าคนที่ติดตามก็คงเยอะเหมือนกัน ค่ะ อย่าท้อนะคะ มีคนเป็นกำลังใจให้เยอะแยะ
-
อร๊ายยยย ตัดฉับทำร้ายจิตใจกันมากๆเลย แล้วใครจะมาช่วยเฟี๊ยตล่ะเนี่ย
-
กำลังสนุกคับ...เป็นกำลังใจให้
ต้องมีคนมาช่วยชักคนสิน่าาาาาาาาาาาา...นายเอกจะตายตอนนี้ไม่ได้ พระเอกยังไม่ออกมาเลยอ่ะ
สู้ๆเฟี๊ยต..แมวน้อย
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
ทำไมมาตัดซะแบบนี้หละ -*-
-
รายละเอียดมันเยอะนะฮะแต่งเรื่องแบบนี้
คิดไปได้ตั้งเยอะแยะ พิมพ์ออกมาได้นิดเดียว
บางครั้งพิมพ์ตั้งเยอะ อ่านแป๊บเดียวจบบทแล้ว
ถือว่าเป็นการฝึกกำลังใจ และความเข้มแข็งของผู้แต่งละกันนะฮะ
ถ้าไม่รักจริงนี่แต่งเรื่องแนวนี้ไม่ได้ หรือไม่งั้นก็ไม่จบนะ
เป็นกำลังใจให้สู้ๆต่อไป รักจริงก็ต้องอดทน
บางครั้งอาจไม่มีใครมาเม้นท์ให้่ชื่นใจ ก็ดูจากยอดวิวที่ีเข้ามาอ่านแล้วกันนะฮะ
เพราะถ้าคาดหวังมากก็อาจเสียกำลังใจได้ ยังไงก็พยายามต่อไป
ยังไงเราก็เป็นคนนึงที่รออ่านอยู่นะ ^_^
-
ติดตามอยู่คร้าาา...เอาใจช่วยเฟียตโชว์เทพอยู่น้าาา :mew1:
-
ค้างมากมาย :a5: o22
-
:z3: ไม่อ๊าวววววววววววว
-
ผมจะติดตาม ....จริงๆนะ
-
อ่าน่าติดตาม แล้วเฟื้ยตจะเป็นไรไหม
ปันชอบแทน แต่แทนไม่รู้ป่าวหว่า
-
แอบอู้มาอ่าน......ก็นะ...เจอแบบนั้นเป็นผมก็จอด
-
บทที่ 42 Solid Liquid Gas
“Luminous Flame!”
“Aqua Ball!”
ณ เสี้ยวเวลาดับจิตนั่นเอง เฟี๊ยตได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากอีกฟากของกำแพงน้ำแข็งใหญ่นั่น พร้อมกับเห็นเปลวไฟเรียวยาวสายหนึ่งพุ่งตรงทะลุทะลวงละลายกำแพงน้ำแข็งนั่นข้ามฟากมายังฝั่งเขา และทันทีที่เปลวไฟเส้นนั้นดับวูบลง สายน้ำกระแสหนึ่งก็ได้พุ่งทะลุมาทางช่องว่างที่ถูกสร้างจากเปลวไฟเมื่อสักครู่นั้น เมื่อสายน้ำนั้นข้ามฝั่งตรงมายังสมรภูมิของเขาได้ พวกมันก็รวมตัวกันเป็นก้อนลูกบอลขนาดใหญ่ เหมือนกับก้อนไอน้ำที่แผดเผาท่อนแขนเขาไปเมื่อครู่ และเพียงไม่กี่อึดใจก่อนที่บอลไอน้ำนั่นจะตรงมาอัดเข้าเต็มแผ่นอกของเขา ลูกบอลน้ำที่ถูกส่งมาจากอีกฟากของกำแพงภูเขาน้ำแข็งใหญ่นั้นก็เข้าปะทะกับก้อนไอน้ำนั่นอย่างพอเหมาะพอเจาะ ทันทีที่ก้อนพลังทั้งสองกระทบกันก็เกิดการสันดาประหว่างความร้อนกับความเย็นก่อนจะสลายหายไปราวกับกรดแก่ต้องกับด่างเข้มข้นฉะนั้น
“Fire!”
ลูกบอลไฟขนาดยักษ์พุ่งเข้าอัดกำแพงเสียงดังเปรี้ยงใหญ่ ก่อนจะเกิดรอยร้าวไปทั่วผนังแห่งนั้น บัดนี้ ปราการที่เคยเป็นดั่งภูเขาสูงได้ถูกความร้อนหลอมละลายมันลงอย่างรวดเร็ว น้ำแข็งแปรสภาพกลายเป็นน้ำใสๆ เจิ่งนองไปทั่วไปบริเวณดังกล่าว
“Watery!”
มวลน้ำปริมาณไม่น้อยที่เกิดจากการละลายภูเขาน้ำแข็งเมื่อครู่นี้นั้นรวมตัวกันเป็นสายพุ่งตรงเข้ารอนราญเจ้ายูนิคอร์นไอน้ำนั่น จนมันต้องกระโดดถอยไปตั้งหลักยังบริเวณตั้งต้นที่ปรากฏตัว มีช่วงหนึ่งที่มันกระโดดพลาดจังหวะไปเล็กน้อยจนหางของมันสัมผัสเข้ากับกระแสน้ำที่ไล่ติดตามน้ำเต็มๆ เฟี๊ยตมองเห็นกับตาว่า หางของมันทั้งหางหายไปทันทีที่ต้องกับสายน้ำนั่น ชายหนุ่มพนันได้เลยว่าถ้าเจ้ายูนิคอร์นดังกล่าวโดนเข้ากับมวลน้ำอย่างจังๆ สักทีมันจะต้องสิ้นฤทธิ์ศิโรราบลงเป็นอย่างแน่แท้ เสียดายเพียงแต่ว่า มันดูจะปราดเปรียวว่องไวเกินกว่าเวทมนตร์แห่งน้ำนั้นจะไล่ได้ตามทันดังใจของเขา
“เฟี๊ยต เฟี๊ยต เฟี๊ยต!”
ก่อนที่แทนจะรู้สึกตัว ร่างกายของชายหนุ่มก็ตกอยู่ในวงแขนใหญ่ที่บัดนี้โอบร่างจากด้านหลังจนมิด ชายผิวเข้มขณะนี้วางปืนไฟของตนไว้ที่พื้นข้างลำตัวชั่วคราวพลางเรียกเขาอย่างละล่ำละลัก มือใหญ่นั่นพยายามจับหน้าเขาให้หันมาเพื่อสังเกตว่าเขายังคงมีลมหายใจอยู่หรือไม่ ห่างออกไปประมาณเมตรกว่าๆ ชายผิวขาวอีกคนที่ข้ามฝั่งกำแพงมาพร้อมกับเพื่อนยืนถือคทาไพลินคุมสถานการณ์อยู่ด้วยสีหน้าไม่บอกอารมณ์นัก เฟี๊ยตแอบเห็นปันหันมามองเขาชั่วแวบหนึ่งด้วยสายตาที่เขารู้สึกว่ามันไม่ปรกตินัก แต่ก็เพียงชั่วอึดใจเดียวก่อนจะหันไปคุมเชิงฝ่ายการต่อสู้ถัดไป ขณะนี้ เจ้ายูนิคอร์นทั้งสามได้กลับมารวมตัวกันดังเก่าแล้ว หลังจากที่แผนการแยกพวกเขาทั้งสามคนไม่ประสบความสำเร็จตามที่ตั้งใจ เขาสังเกตเห็นว่าเจ้าน้ำแข็งนั้นดูจะบาดเจ็บมากที่สุด ด้วยสันหลังเหวอะไปด้วยครูดของอะไรสักอย่าง ที่เขาคาดเดาว่าน่าจะเป็นลูกกระสุนไฟของชายหนุ่มผิวเข้ม ในขณะที่เจ้าน้ำดูจะมีร่างกายที่สมบูรณ์ที่สุดในกลุ่ม เพราะเขามองไม่เห็นทุพพลภาพใดๆ ปรากฏอยู่ในร่างกายนั้นเลย ส่วนเจ้าไอน้ำก็ได้สูญเสียพวงหางไปตามที่เขาได้เห็นกับตาตนเองมาแล้ว
“แทนๆ ใจเย็นๆ เฟี๊ยตแค่บาดเจ็บนิดหน่อย เฟี๊ยตยังไม่ตาย ถึงแม้ว่าจะเกือบไปมากอยู่ก็เถอะ ฮ่าฮ่า”
ชายหนุ่มพยายามพูดโดยใช้คำพูดที่ติดตลก เพื่อจะพยายามผ่อนคลายสถานการณ์ที่ดูตึงเครียดนี้ลงบ้าง พลางแกะตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้นอย่างสุภาพ และดูไม่หักหาญน้ำใจแทนไปนัก เขาเข้าใจดีว่าแทนเป็นห่วงเขา แต่เขาเองเป็นผู้ชาย แทนก็ด้วย และที่สำคัญ เขารู้สึกว่าสายตาคู่หนึ่งที่เขาได้สังเกตเห็นเมื่อครู่นี่ผลักดันให้เขาออกห่างจากคนตรงหน้าโดยไว ถึงแม้ว่าเขาจะอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เหมือนกัน
“โอ๊ย แทนตกใจแทบแย่ ตอนเห็นลูกบอลนั่นกำลังพุ่งเข้าใส่เฟี๊ยต นึกว่าจะได้มีเพื่อนเป็นผีซะแล้ว เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า เฟี๊ยต” ท่าทางของแทนดูผ่อนคลายลงมาก แต่ก็ยังคงแสดงอาการเป็นห่วงเขาอยู่เช่นเดิม
“แทน เดี๋ยวค่อยคุย สู้ก่อน”
“Barrier!” ปันตะโกนมาอย่างเร่งร้อน เหมือนว่าเพื่อนผิวขาวจะพูดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ ก็ต้องเปลี่ยนประโยคนั่นให้กลายเป็นคำสั่งใช้การ์ดแทนเสียก่อน เมื่อสังเกตเห็นว่าลูกบอลไอน้ำลูกหนึ่งตรงมาทางเขาทั้งสามคน
ขณะนี้เฟี๊ยตและแทนลุกขึ้นอย่างไม่ต้องบอกกันเลย แทนดูพร้อมต่อสถานการณ์ล่อแหลมนี่อยู่แล้ว ในขณะที่ตัวเขาเองยังดูตื่นตระหนกอยู่มาก เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพยายามปรับความรู้สึกตนเองอย่างรวดเร็ว
“แทน จัดการตัวน้ำแข็งก่อน” ปันร้องสั่งมาด้วยน้ำเสียงไม่ดังนัก พลางกระเถิบตัวมารวมกลุ่มกัน เจ้าสี่ขาทั้งสามตัวนั้นมีท่าทางเชื่องช้าลงไปอย่างรู้สึกได้ ช่วงระยะเวลาระหว่างการโจมตีแต่ละครั้งก็ดูช้าลง
“Fire Ball!”
แทนตะโกนลั่นพร้อมกับปล่อยกระสุนออกจากลำกล้องปืนคู่ใจ ไหล่ขวาของเขาสะบัดอย่างแรงด้วยแรงอัดของกระสุนนั้น ทันทีที่กระสุนนั่นสัมผัสอากาศ มันก็เปลี่ยนสภาพกลายเป็นลูกบอลไฟขนาดใหญ่วิ่งเข้าสู่เจ้าน้ำแข็งสลักรูปม้านั่น เจ้าเดียรัจฉานสำเหนียกได้ถึงภยันอันตรายที่หมายมุ่งเข้าจู่โจมตนนั้น แต่ด้วยความปราดเปรียวที่ลดลงไปกว่าครึ่งเพราะสันหลังที่แหวกเป็นรอยกระสุนถากนั้น มันจึงกระโจนตัวห่างออกไปอย่างเชื่องช้ากว่าความเร็วของลูกบอลอัคคีนั่นมากนัก
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงระเบิดดังสนั่นเมื่อร่างที่ประกอบขึ้นด้วยของแข็งสีเกือบใสนั่นกระทบเข้ากับลูกพลังเปลวไฟของชายหนุ่มผิวแทน ร่างที่งดงามราวกับรูปแกะสลักนั่นก็หลอมละลายหายไปราวกับเกล็ดหิมะต้องเปลวไฟฉะนั้น ยังไม่ทันที่ก้อนน้ำแข็งจะละลายจนหมดดี ร่างที่กำลังจะหายไปนั่นก็ระเบิดขึ้นเบาๆ พร้อมกันกับที่ไพ่สีทองอร่ามใบหนึ่งพุ่งเข้าสู่มือของชายหนุ่มผิวแทนอย่างรวดเร็ว
“ชื่อ Triad of Unicorns (ยูนิคอร์นสามสหาย) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 73 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้”
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ยังไม่ทันที่ปีศาจที่เหลืออีกสองตัวจะตั้งตัวได้ ก็มีวัตถุชิ้นหนึ่งตกลงมาจากอากาศเข้ากระทบกับเจ้าตัวที่ประกอบขึ้นด้วยของเหลวนั่นอย่างจัง เมื่อขวดรูปชมพู่แหวกอากาศลงมาจากที่สูงกระแทกเข้ากับร่างแกร่งนั่นก็แตกออกและปลดปล่อยน้ำยาสีเหลืองอำพันกระจายเข้าไปเต็มร่างของเหลวของศัตรูร้ายนั่น จนร่างที่เคยเป็นของเหลวสีฟ้าเกือบใส บัดนี้กลายเป็นสีเหลืองที่ดูคล้ายเขียวอ่อนๆ มันหมดสิ้นอำนาจในการเคลื่อนที่ลงอย่างเด็ดขาด ร่างกายนั่นเป็นอัมพาตเพราะพิษจากปลาปักเป้าโดยทันที
นกกระจอกตัวอ้วนของเฟี๊ยตพิสูจน์ได้ชัดว่าถึงแม้ฝีมือการบินจะไม่รวดเร็วทันใจเท่าใดนัก แต่ความแม่นยำของมันก็ไม่น้อยหน้าใครเช่นกัน เฟี๊ยตสั่งมันให้ไปโยนขวดยาพิษพร้อมกับจังหวะที่ปันกับแทนตั้งใจจะจัดการเจ้าตัวน้ำแข็ง เขาตั้งใจจะหยุดการเคลื่อนไหวของตัวที่ว่องไว้ที่สุดด้วยยังไม่ได้รับบาดเจ็บนั่นลงก่อน เพราะมันดูจะเป็นอันตรายที่สุดเมื่อเทียบกับสองตัวที่เหลือ โชคร้ายที่เจ้าไอน้ำนั่นเหมือนจะไหวตัวทัน เพราะทันทีที่เสียงขวดแตกดังลั่นขึ้น มันก็กระโจนหนีออกจากเพื่อนของมันอย่างว่องไวจนรัศมีของพิษร้ายที่กระจายมาทางอากาศอยู่บ้างไม่อาจส่งผลกระทบใดๆ ได้เลย
“Trapped Well!”
ชายหนุ่มผิวขาวกระแทกคทาที่ปลายประดับด้วยอัญมณีสีสดนั่นลงที่พื้น พร้อมกับกับจังหวะที่เจ้าไอน้ำนั่นกระโดดตัวลอยขึ้นจากพื้น ราวกับว่าเขาได้วางแผนในใจไว้ก่อนแล้ว
เจ้ากลุ่มก้อนแก็สนั่นกระโดดจากพื้นดินห่างออกไปจากเพื่อนของมันไปทางด้านซ้ายออกมา แต่ก่อนที่กีบเท้าของมันจะแตะลงกับพื้นดินสำเร็จ พื้นดินบริเวณนั้นกลับกลายเป็นแอ่งน้ำบริเวณกว่า 50 ตารางเมตร ยูนิคอร์นคู่ปรับพวกเขาไม่อาจเปลี่ยนแนวการเคลื่อนไหวได้เลยเนื่องจากกำลังกระโจนอยู่กลางอากาศ ร่างกายมันตกลงในแอ่งน้ำนั่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และทันทีที่ไอน้ำร้อนเหล่านั้นสัมผัสกับแอ่งน้ำเย็นที่วางเป็นกับดักรออยู่ก่อนแล้ว ร่างนั่นก็สลายหายไปราวกับมียางลบยักษ์มาลบมันให้หายไปฉะนั้น ทันทีที่ตัวมันจมหายไปจากสายตาได้สมบูรณ์ ไพ่อีกใบก็พุ่งตรงเข้าสู่มือของปัน ผู้เป็นผู้กำชัยอยู่เหนือปีศาจร้ายตัวนั้นนั่นเอง
“ชื่อ Triad of Unicorns (ยูนิคอร์นสามสหาย) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 73 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้”
“แทน ตัวสุดท้ายเอาไงดี ทรายของเฟี๊ยตเองไม่น่าได้ผล ส่วนน้ำของปัน เฟี๊ยตก็คิดว่าไม่น่าได้ผลเหมือนกัน เฟี๊ยตไม่รู้มันจะเป็นอัมพาตอีกนานไหม รีบหาวิธีเถอะ” เขาเอ่ยปากออกมาอย่างร้อนรน เพราะเจ้ายูนิคอร์นทั้งสามตัวเป็นการ์ดที่ประกอบขึ้นด้วยจิต และดูเหมือนมันจะไม่สะทกสะท้านกับการโจมตีด้วยกายเลย แต่เมื่อมาดูจากธาตุที่มีแล้ว ในความคิดเฟี๊ยต ไม่มีอะไรจะเอาชนะมันลงได้เลย
“ใช่ แทน เอาไงดี ดูจากท่าทางแล้วไม่น่ามีใครโจมตีมันเข้านะ” ปันเอ่ยปากอย่างเห็นด้วยทั้งๆ ที่ไม่ได้หันมาสบตา เพราะยังคุมเชิงสถานการณ์เจ้าศัตรูตัวสุดท้ายอยู่
“ปรกติ น้ำนี่มันเอาไว้ดับไฟใช่ไหม?”
ชายหนุ่มผิวเข้มเอ่ยขึ้นอย่างที่เพื่อนอีกสองคนก็ไม่ค่อยเข้าใจความหมายเท่าไหร่ และก่อนที่เฟี๊ยตและปันจะได้ถามอะไรออกไป แทนก็เรียกใช้การ์ดอีกใบที่เฟี๊ยตไม่เคยเห็นมาก่อนซะแล้ว
“Fire Extender RELEASE”
จากผู้แต่ง : แต่ละตอนอาจจะดูเหมือนน้อยนะครับ เพราะว่ามันบรรยายละเอียด เนื้อเรื่องเลยไปช้า กว่าจะออกมาแต่ละย่อหน้าไม่ง่ายเบย เกลาแล้วเกลาอีก อ่านกันช้าๆนะ ซึมซับๆ แล้วนึกภาพตาม อาจจะดูเยอะขึ้น ห้าห้า
อันนี้เป็นข้ออ้างของคนแต่งยาวกว่านี้ไม่ไหว
ทุกวันนี้ทำงานหนักมากเลย ไปเรียนพิเสดอีก กลับถึงบ้านเร็วสุดก็สามทุ่ม
แต่ก็ยังพยายามแต่งให้ทันลงทุกวันนะ ฮืออออออ
ขอกำลังใจหน่อย อิอิ
ปล. เรื่องคู่ของเฟี๊ยตนั้น อีกไม่นานเกินรอ ลัดคิวให้เลยนะเนี่ย ห้าห้า
-
ขอแปะโป้งตอบคอมเมนท์ไว้เหมือนเดิมนะครับ แต่ละวันเหนื่อยมากจริงๆ
ไว้อยู่ตัวกับวิถีชีวิตเมื่อไหร่จะมาตอบเหมือนเดิมน้า
ห้ามโกรธๆ อิอิ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
จิ้มตูดคนเขียนจึ๊กๆ
เฟี๊ยตรอดอย่างหวุดหวิด คิดว่าพระเอกจะขี่ม้าขาวมาช่วยซะหน่อย (ที่มีอยู่3ตัวนี่ยังไม่พอ555+) กลายเป็นปันกับแทนซะงั้น แล้วเฟี๊ยตจะได้ไพ่ซักใบมั้ยเนี่ย ปันแทนได้ไปคนละใบเรียบร้อย ตัวสุดท้ายนี่ก็แลจะจัดการยากเอาเรื่องอยู่
ปล.เป็นกำลังใจให้จ้า ยังไงก็จะติดตามต่อไป ^^
-
หวังว่าปันคงไม่ใช่นางร้ายในหนังไทยนะ
ปันวางแผนอะไรชั่วร้ายอยู่หรือเปล่า
ไม่น๊าาาาาาาา
:sad4: :sad4: :sad4:
-
รีบ CPR เฟี๊ยตเร็ววว
เป่าปากๆๆ ><
-
เกือบตายแล้วไงแกเอ๊ย!!!!
เฟี๊ยตเริ่มจะรู้แล้วซินะ ว่าคู่นี้มันมีอะไรแปลกๆ
รออ่านต่อไป... (รอพระเอกขี่ม้าขาวของเฟี๊ยสอยู่นะ 555+)
เอามาให้เราอ่านทุกวันก็พอแล้วค่ะ ถึงแม้จะมาไม่มาก(สำหรับคนอ่าน) แต่มันมาก(สำหรับคนแต่ง)
เราเคยแต่งนิยายเหมือนกันแต่คว้าน้ำเหลวซะงั้น...ลงเรื่อยๆ ลงน้อยๆ แต่คนแต่งไม่ตัน ก็ดีแล้วค่ะ
ถ้ายาวๆแล้วคนแต่ดันเกิดตันขึ้นมา เราจะซวย 555+
:pig4: :pig4: :กอด1: :กอด1:
-
ไพ่สูงสุดนี่เอง ก็ว่าโหดพิกล :ruready
-
ได้ไพ่สูงสุดแล้ว เฮ้!
ดีใจๆ
-
ยิ่งอ่านยิ่งค้างงงง
-
:mew1: มาเป็นกำลังใจครับ
-
o13
-
บทที่ 43 Triad of Unicorns
“Fire Extender RELEASE”
ไม้อันหนึ่งความยาวประมาณเมตรกว่าปรากฏขึ้นในมือของชายหนุ่ม ไม้ดังกล่าวมีขนาดเรียวยาว โดยตรงปลายมีลักษณะกลมแบบเป็นรูปวงแหวน เฟี๊ยตมองแล้วก็ได้แต่สงสัยว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เพราะตัวเขาเองคุ้นกับลักษณะรูปร่างดังกล่าวมากจริงๆ
“แต่ถ้าน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ อันนี้ก็ถูกเหมือนกัน!”
“Fire!”
แทนสั่งพร้อมกับเป่าลมไปตรงกลางวงแหวนนั้นอย่างแรง เมื่อลมนั่นเคลื่อนที่ผ่านวงแหวนไปก็ปรากฏกลายเป็นเปลวไฟขนาดใหญ่รูปทรงเหมือนพญาราชสีห์ควบทะยานออกจากปลายไม้ โดยที่ร่างกายยืดยาวออกไปเรื่อยๆ ทั้งที่ส่วนปลายของลำตัวยังคงติดกับวงแหวนอยู่อย่างนั้น สิงโตที่ร่างประกอบขึ้นด้วยเปลวไฟบึ่งฝีเท้าซิกแซกไปตามอากาศราวกลับว่ามีพื้นดินที่มองไม่เห็นให้มันเหยียบเป็นทางเดินไปยังจุดหมาย เจ้าป่านั่นพุ่งตรงสู่ศัตรูที่บัดนี้ยังขยับร่างกายไม่ได้ มันเบิ่งตากว้างโพลนด้วยว่าเหตุแห่งมรณะกำลังดิ่งเข้ามาโดยที่ตัวมันเองไม่อาจหลบเลี่ยงได้เลย
ทันทีที่พญาราชสีห์นั่นไปถึงศัตรูของมัน เปลวไฟทรงสิงโตนั่นก็ขยายขนาดราวกับว่ามีใครโหมน้ำมันเชื้อเพลิงใส่มันฉะนั้น เปลวเพลิงขนาดมหึมานั่นอ้าปากอันมโหฬารของมันตวัดร่างของเจ้ายูนิคอร์นที่บัดนี้ดูเหมือนเป็นเพียงหยดน้ำเล็กๆ ในทะเลเพลิงกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว เหยื่ออันโอชะที่เคยแข็งกร้าวด้วยรู้สึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่เสียเต็มประดา บัดนี้หายไปอย่างราบคาบด้วยมหาอำนาจแห่งอัคคีที่ชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งนั้นเป็นผู้บงการ
เฟี๊ยตคิดออกแล้วว่าเจ้าไม้นั่นมันเหมือนกับอะไร มันเหมือนกับก้านพลาสติกของเล่นที่เอาไว้เป่าน้ำยาให้ออกมาเป็นฟองสบู่ที่เขาเคยเห็นในละครย้อนยุคนี่เอง
“ชื่อ Triad of Unicorns (ยูนิคอร์นสามสหาย) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 73 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้”
“เฮ้ย แทน โคตรเก่งอ่ะ ทำได้ไง”
เฟี๊ยตพูดออกมาหลังตะลึงไปหลายอึดใจ หลังจากเห็นเปลวไฟปริมาณมหาศาลที่แทนได้ใช้ในการโรมรันกับคู่ต่อสู้ที่เหมือนกับหลุดมาจากเทพนิยายนั่น เขาคิดมาอยู่บ้างว่าแทนนั้นน่าจะมีฝีมือพอสมควร แต่ที่เขาเห็นนี่เรียกได้ว่า แทนเก่งกว่าที่เขาคิดไปไม่น้อยเลย
“ก็บอกแล้ว ว่าแทนหนะเก่ง แต่ไม่ชอบแสดงออก ฮ่าฮ่า” ชายผิวเข้มกล่าวออกมาด้วยท่าทางเล่นๆ มากกว่าจะโอ้อวดความสามารถอย่างจริงจัง
“ไอ้ขี้โม้เอ๊ย” ปันพูดอย่างหมั่นไส้ พร้อมกับเอามือผลักไปที่หัวของคนที่อวดเบ่งอยู่เมื่อครู่นี้
“ว่าแต่ เฟี๊ยตก็ไวไม่ใช่เล่นนะ ที่วางยาไอ้ตัวสุดท้ายนั่นได้ทันท่วงที ไม่งั้นละ ไม่มีเวลาหายใจหายคออย่างนี้แน่ เพราะท่าทางมันยังแข็งแรงอยู่มาก มันคงไล่ต้อนเราไม่หยุด” แทนหันมาชมเขาอย่างนึกขึ้นได้
“เฟี๊ยตว่าเฟี๊ยตเป็นตัวถ่วงของกลุ่มซะมากกว่า เกือบจะตายแหล่ไม่ตายแหล่อยู่รอมร่ออยู่แล้ว แต่ปันนี่ดิ ไหวพริบดีมากเลย เพราะทันทีที่เจ้าไอน้ำนั่นกระโดด ปันก็วางกับดักเป็นแอ่งน้ำนั่นทันที จัดการตัวที่สองไปได้ง่ายๆ เลย” เฟี๊ยตหันไปชื่นชมในปฏิภาณของชายหนุ่มอีกคน ที่วางกับดักราวกับรู้ล่วงหน้ามาก่อนว่าเขาจะลอบโจมตีคู่ต่อสู้อย่างไร ทั้งที่ๆ ต่างฝ่ายต่างไม่ได้นัดแนะกันมาก่อนเลย
“ถ้าจะให้ยกความดีความชอบให้ใครสักคน ก็คงต้องเป็นแทนหละนะงานนี้ ถ้าไม่มีไฟของแทน ปันก็รอดมาจากน้ำแข็งไม่ได้หรอก เพราะเวทย์น้ำโจมตีไม่เข้าเลย แพ้ทางมันตลอด” ปันหันกลับมายิ้มให้เพื่อนผิวแทนของตนอย่างยอมรับในฝีมือ
“นี่ๆ รู้ไหมใครในนี้เก่งสุด” แทนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ พร้อมทำท่าราวกับว่านี่เป็นความลับสุดยอดที่สุด
“ใครหรอ” เฟี๊ยตเอ่ยปากถามกลับมาในทันที เมื่อแทนเห็นดังนั้นก็กวักมือให้เพื่อนทั้งสองสุมหัวลงมาฟังคำตอบใกล้ๆ ตน
“ก็ Illusory Gang ของเราไง พวกเราสามคนเก่งที่สุดเลย เย่!” เพื่อนร่างหนาของเขาจับมือตัวเขาเองและปันชูขึ้นพร้อมร้องดีใจ ราวกับเป็นเด็กๆ ฉะนั้น เฟี๊ยตถึงกับหลุดหัวเราะมาอย่างห้ามไม่ได้ พลางร้องยินดีตามไปด้วย เมื่อหันไปทางเพื่อนผิวขาวก็พบว่ากำลังอยู่ในท่าทางไม่ต่างกัน พวกเขาสามคนกอดคอกันโวยวายในความสำเร็จเร็วกันเป็นเด็กๆ บางที การผ่านวินาทีเฉียดตายมาได้ มันก็ทำให้เราหัวเราะได้ง่ายกว่าเคย
หลังจากที่ผ่านช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายมาแล้ว แผลพุพองที่แขนขวาของเขาก็เริ่มร้องอุธรณ์มาด้วยความเจ็บปวดที่เขาเองก็ลืมไปเสียสนิท ด้วยถูกความตื่นเต้นตกใจปิดบังไว้เสียมิด เขาเริ่มจัดการกับแผลที่แขนข้างขวาเขา เฟี๊ยตหยิบการ์ดอุปกรณ์สำหรับนักเดินทางออกมาเรียกใช้ เพื่อใช้การ์ดอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเบื้องต้นจากการโดนแผลไฟไหม้น้ำร้อนลวก เขาโปะครีมสีขาวข้นนั่นลงบนแผลอย่างทั่วถึง พลางชโลมไปทั่วๆ ให้ความเย็นกระจายไปอย่างทั่วถึง เขาไม่ใช้การ์ดอะไรเพื่อการรักษาเพิ่มเติม เพราะเห็นว่าแค่ใช้ครีมดังกล่าว อาการก็ทุเลาขึ้นมากแล้ว อีกอย่าง เดี๋ยวพรุ่งนี้เขาก็ตื่นแล้ว กว่าจะกลับมาอีกครั้ง แผลก็คงหายดีทีเดียว
“อะ” เมื่อเขาจัดการอาการบาดเจ็บของตัวเองจนเสร็จ แทนก็หยิบการ์ดสีทองใบล่าสุดที่เพิ่งได้รับจากการเอาชนะยูนิคอร์นตัวสุดท้ายส่งให้เขา ด้วยท่าทีง่ายๆ ราวกับมันไม่ได้มีค่าอะไรฉะนั้น
“เฟี๊ยตรับไว้ไม่ได้หรอก แทนเป็นคนปราบมันลงได้ มันควรจะเป็นของแทนต่างหาก” เขาเอ่ยปฏิเสธไปอย่างเกรงใจ เขารู้สึกว่ามันไม่คู่ควรกับเขาเลย
“คิดมากน่า แทนมีแล้วใบนึง จะให้แทนเก็บไว้สองใบทำไม รับไปเถอะ” แทนจับมือเขาแบออก พลางยัดการ์ดใบดังกล่าวให้เขา ก่อนจะก้มลงเก็บการ์ดของตัวเองลงสมุด ปิดโอกาสไม่ให้เขาปฏิเสธอีกเลย เฟี๊ยตหันหน้ามาทางปันอย่างขอความเห็น ก็พบว่าเพื่อนผิวขาวของเขาพยักหน้าลงน้อยๆ
“รับไว้เถอะเฟี๊ยต อย่างไรเราก็ทีมเดียวกัน มีอะไรก็ต้องแบ่งปันกันอยู่แล้ว” ปันยิ้มกว้างให้เขาสบายใจพลางเดินตามแทนกลับไปนั่งพักที่บริเวณร่มเงาใกล้ๆ ที่น่าจะสบายกว่าตรงสมรภูมิเมื่อสักครู่ เมื่อเห็นดังนั้น เขาจึงเก็บการ์ดลงสมุด พลางก้าวเท้าตามเพื่อนทั้งสองคนไปที่ร่มไม้ดังกล่าว
ทันทีที่เขาหย่อนตัวนั่งลงบริเวณก้อนหินเล็กๆ ที่ยังว่างอยู่ ปันก็ส่งสปาเกตตี้ซอสมะเขือเทศให้เขาจานหนึ่ง ขณะที่ตัวเองและแทนมีประจำอยู่คนละจานอยู่แล้ว เฟี๊ยตรับมาพลางเอ่ยปากขอบคุณเบาๆ เขาคิดว่าอาหารนี่น่าจะเป็นอาหารสำเร็จรูปที่เพื่อนเขาคนใดคนหนึ่งใช้ขึ้นสำหรับมื้อนี้
“มื้อนี้ไม่ต้องทำอาหารเองละกันนะเฟี๊ยต เหนื่อยมามากแล้ว พักบ้างเถอะ ตอนเย็นค่อยว่ากันใหม่” แทนพูดกับเขาพลางยิ้มให้ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารในส่วนของตนต่อไป
เฟี๊ยตเริ่มลงมือรับประทานอาหารเป็นคนสุดท้าย เขารู้สึกดีมากเมื่ออาหารตกถึงท้อง เพราะนี้ก็เลยเวลาเที่ยงมาพอสมควรแล้ว ความเหนื่อยอ่อนของเขาส่วนหนึ่งอาจจะเกิดเพราะขาดอาหารด้วย เมื่อได้พลังงานมาเติมเต็ม เขาจึงรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นอีกครั้ง
“เฟี๊ยต ปันขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม” ชายผิวขาวเอ่ยขึ้น และประโยคดังกล่าวก็ทำให้เพื่อนอีกคนเงยหน้าจากสปาเก็ตตี้จานนั้นมามองคนที่เอ่ยคำถามด้วยเช่นเดียวกับเขา
“อืม ได้สิ” เฟี๊ยตตอบด้วยเสียงเรียบๆ เพราะเดาถึงเนื้อความที่จะได้ยินถัดไปไม่ออกเหมือนกัน
“เฟี๊ยต ตอนนี้เราเป็นทีมเดียวกันแล้วนะ ถ้าเป็นไปได้ เฟี๊ยตอย่าพยายามฉายเดี่ยวอย่างวันนี้อีก ถ้าเราถูกแยกออกจากกัน สิ่งแรกที่ควรทำคือพยายามกลับมารวมกลุ่มกันไว้ เราเป็นเพื่อนกัน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน เฟี๊ยตรู้ไหม ตอนที่พวกเขาทะลายกำแพงมาได้ แล้วเจอเฟี๊ยตนอนแน่นิ่งอยู่ และกำลังจะโดนลูกพลังนั่นอัด พวกเราใจหายกันแค่ไหน ปันไม่ชอบความรู้สึกอย่างนั้นเลย ถ้าเป็นไปได้ พยายามอยู่รวมกลุ่มกันไว้ให้มากที่สุดนะ” ถึงแม้เนื้อความอาจจะค่อนไปทางตำหนิอยู่บ้าง แต่น้ำเสียงของเพื่อนของเขานั้นไม่มีอารมณ์ด้านลบปนอยู่เลย เนื้อความทั้งหมดอัดแน่นไปด้วยความห่วงใยที่เขาเองก็คาดไปไม่ถึงเหมือนกัน
“ขอโทษนะปัน ตอนนั้นมันเลือดขึ้นหน้า ลืมคิดหน้าคิดหลังไปหมด เฟี๊ยตเองก็ประมาทคู่ต่อสู้มากเกินไป ไม่คิดว่ามันจะเก่งขนาดนี้” เขาตอบออกมาด้วยความจริงใจ เป็นที่เขาเองนี่แหละที่พลาดเอง
“ไม่หรอกเฟี๊ยต มันจงใจเลือกคู่ต่อสู้ที่แพ้ทางมันไม่เห็นหรอ แทนเองใช้ไฟเจอกับตัวน้ำ ปันใช้น้ำเจอกับตัวน้ำแข็ง ส่วนเฟี๊ยตเองใช้ทรายเจอกับตัวไอน้ำ มันเล่ห์เหลี่ยมกับเรามากกว่า” แทนตอบมาอย่างให้กำลังใจ
“อีกอย่าง แทนไม่ได้ตั้งใจจะช่วยใครก่อนใครนะ แต่ตอนที่โดนน้ำแข็งนั้นมากั้นไว้ แทนมองไม่ทันว่าใครไปอยู่ตรงไหน เพราะไม่ว่ายังไง ปันกับเฟี๊ยตก็เป็นเพื่อนแทนเหมือนกัน” แทนจงใจพูดให้เขาสบายใจว่าไม่ได้จงใจละเลยเขาแต่อย่างใด
“ไว้คราวหน้าเราจะทำให้ดีกว่านี้ รวมกลุ่มกันไว้สำคัญที่สุด” เฟี๊ยตยิ้มให้กับเพื่อนทั้งสอง เขามองที่ปันและแทนด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขารู้สึกถึงมิตรภาพที่แน่นแฟ้นไกลกว่าเวลาเพียงไม่กี่วันที่รู้จักกันจะถักทอให้ผูกพันกันได้ เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่ารู้จักกับเพื่อนสองคนนี้มาอยู่ก่อนแล้วเป็นเวลานานแสนนาน
ปันกับเฟี๊ยตตกลงใจกันจะพักเรื่องการหาวิหารไว้เพียงเท่านี้ก่อน เนื่องจากการต่อสู้ในช่วงบ่ายได้ริดรอนพลังเวทย์ลงไปมาก รวมถึงต่างฝ่ายต่างก็ใช้พลังเวทย์ในใช้การ์ดยุงรำคาญไปมากโขตั้งแต่ช่วงเช้า เขาทั้งสองคนในเวลานี้เหนื่อยอ่อนมาก ง่วงจนตาจะปิดตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตก เหลือเพียงแต่แทนคนเดียวเท่านั้นที่ยังคงสดชื่นด้วยยังคงมีแรงเหลืออยู่มากที่สุด
พวกเขาตัดสินใจพักค้างแรมที่บริเวณเดิมพลางตกลงเรื่องเรื่องแผนการอีกครั้ง คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เฟี๊ยตจะอยู่ในเกมนี้ในรอบนี้ เพราะในวันรุ่งขึ้นเขาจะต้องตื่นแล้ว ในขณะที่ปันกับแทนยังคงอยู่ต่ออีกวันหนึ่ง ปันต้ังใจจะหาวิหารต่อไปในวันรุ่งขึ้นในขอบเขตที่เหลือของตน โดยมีแทนเฝ้าสถานการณ์ให้ตามเดิม โดยทั้งสามคนนัดแนะที่จะนอนในวันถัดไปพร้อมกันเวลาสองทุ่ม เพื่อที่จะมีช่วงเวลาที่ลงล็อคทับซ้อนกันพอดี
ทันทีที่ตกลงแผนการทุกอย่างเรียบร้อย เฟี๊ยตก็ขอตัวไปนอนเป็นคนแรก เขาเหนื่อยอ่อนมากจนอย่างจะปิดตาลงเสียเดี๋ยวนี้ เฟี๊ยตใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีในการล่วงเข้าสู่นิทราสวัสดิ์ในคืนนั้น ที่ต่างจากคืนที่แล้วที่เขานอนไม่หลับอย่างสิ้นเชิง
และแล้วเภสัชกรหนุ่มก็ยันกายขึ้นจากเตียงนอนที่แสนจะคุ้นเคยในโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง
จากผู้แต่ง : ผมขอโทษนะฮะ ถ้าหลายๆอย่างในเรื่องอาจจะไม่โดนใจคนอ่านมาก คือผมวางพล๊อตเรื่องไว้หมดแล้ว ผมไม่อยากตัดทิ้งน่ะฮะ T^T บางทีอาจจะไม่ถูกใจตรงไหนบางจุด มองข้ามกันไปนิดละกันนะฮะ ขอบคุณฮะ
คลังของผมเหลือพรุ่งนี้เป็นตอนสุดท้าย ถ้าแต่งเพิ่มไม่ทัน แปลว่าวันเสาร์ไม่ได้ลงนะครับ ขออภัยล่วงหน้า
เดี๋ยวจะไปปั่นต่อแล้ว ขอกำลังใจเป็นคอมเมนท์ยาวๆ T^T
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอติดตอบคอมเมนท์เหมือนเดิมนะครับ
ตอนนี้ปริมาณที่เหลืออยู่เข้าขั้นโคม่าแล้ว ต้องแต่งเพิ่มอย่างด่วน
ใครใจดีช่วยเม้นท์ยาวๆหน่อยนะ เป็นกำลังใจให้หน่อย ฮือออออออออ
-
พี่คนแต่งสู้ๆน้าาา :katai2-1: :katai2-1:
ยืนยันคำเดิม ฉันจะรอพี่ที่ท่าน้ำ.... :hao7: :hao7:
-
ไม่เป็นไรถึงไม่มาทุกวันแต่มาบ่อยๆ ก็ดีนะจ๊ะ อิอิ
ที่แท้ ยุนิคอนมันเป็นการ์ดสูงสุดนิเองมิน่าละเก่งเกิ๊นนนน แถมเหลี่ยมจัดอีกด้วยว่าแต่ไมเฟี๊ยตไม่แบ่งการ์ดสูงสุดให้สองคนนั้นด้วยละไอ้ดอกไม้ไรนั่นอ่ะ รู้สึกหรืออยู่ สามใบใช่ป่ะ ถ้าจำไม่ผิด ฮ่าๆ
-
ติดตามตลอดคับ ขอเป็นกำลังใจให้นะคับ
เขียนได้ละเอียดดีอ่ะคับ
แต่อยากเจอพระเอกมากๆ
-
รอนานแค่ไหนก็รอได้ ขอแค่ไม่ทิ้งกันก็พอ
-
ลุ้น ๆๆ ยินดีกับมิตรภาพของกลุ่มด้วยจ้า ติดตาทุกตอนเลยนะสนุกมาก ๆ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เรายอมรอสามวันเจ็ดวันต่อตอนเลยจ๊ะ ^^
ตอนสู้เราว่าเกลาอีกนิดจะดีกว่า บางฉากใช้คำแทนตัวละคร(ไวพจน์)งงมาก ทำให้ต้องนึกนานว่านี่มันใคร?
แอบสะดุดๆ แต่เรื่องมันสนุกมากเรารออ่านทุกวันเลย
ส่วนที่บอกว่าช้า..... ในแง่เนื้อเรื่องเราว่าไม่ช้า
เพราะมันไม่มีประเด็นที่เป็นจุดสำคัญของเรื่อง เช่น ความรัก การตามจีบ
จุดนี้จะทำให้ลุ้นมาก
แต่สำหรับเราประเด็นสำคัญของเรื่องนี้คือการผจญภัย เก็บการ์ด โลกในเกมที่แตกต่าง เป็นจุดสำคัญของเรื่อง
เราลุ้นตรงนี้มากกว่าพระเอกจะมีแฟนซะอีก เราเลยไม่เบื่อและไม่คิดว่าเดินเรื่องช้า
เวลาเขียนนิยายซักเรื่อง จะมีพล๊อตหลัก กับพล๊อตรอง
ปกตินิยายไทย ใช้พล๊อตหลักเป็นเรื่องรัก พล๊อกรองอาจจะเป็นเรื่องอาชีพของตัวเอก
แต่อ่านมาขนาดนี้เราคิดเองว่า พล๊อตหลักเรื่องนี้เป็นการผจญภัยในเกม พล๊อตรองค่อยเป็นเรื่องรัก
เมื่อเป็นแบบนี้เนื้อเรื่องทั้งหมดจะเทมาที่เกม คนที่ไม่ได้ตั้งเป้าไปที่เรื่องเกมน่าจะคิดว่าเรื่องไม่เดิน
ตรงนี้แหละที่ทำให้ความเข้าใจระหว่างคนอ่านกับคนเขียนไม่ตรงกัน
มีความพยายามจะให้เร่งเดินเรื่อง เพื่อให้ถึงส่วนเรื่องรัก(พล๊อตรอง) ซึ่งมันไม่ใช่ล่ะ
คนอ่านอย่างเราๆ ไม่ต้องใจร้อนค่ะ เดี๋ยวมันก็มาเอง มานั่งรออ่านตอนต่อไปกันเต๊อะ
^^ รออยู่เสมอนะคะคนแต่ง
-
สรุปก็ได้การ์ดไปคนละใบ แทนนี่ใจดีจัง มิตรภาพของทีมมายาก็แน่นแฟ้นขึ้นไปอีกขั้นนึงแล้ว
ปล.คนเขียนอยากได้เม้นยาวๆ แต่คนอ่านเรียบเรียงประโยคไม่เก่งนี่ซิ เอาเป็นว่ายังไงก็จะติดตามต่อไป ไม่ต้องถึงกับมาลงนิยายทุกวันก็ได้ แต่ขอแค่ไม่หายไปนานๆก็พอแล้ว เป็นกำลังใจให้จ้า ^^
-
บทที่ 44 Psychiatry
ชายหนุ่มก้มลงมองแขนขวาของตัวเองเป็นอย่างแรก และก็พบว่าร่องรอยของรอยแผลยาวที่เห็นในเกมนั้น ไม่มีปรากฏอยู่บนแขนของเขา ณ ขณะนี้เลย เฟี๊ยตลองเลื่อนมือกดไปตามบริเวณที่เขาคิดว่าเคยมีแผลอยู่นั่น ก็ไม่มีอาการปวดแสบแต่อย่างใด
“สมกับชื่อเป็นเกมแห่งความฝันจริงๆ” ชายหนุ่มที่ในตอนนี้เริ่มมีเค้าโครงแห่งมัดกล้ามของชาตรีบ่นเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะลุกไปทำกิจวัตรยามเช้าตามลำดับ
“หืออ”
เฟี๊ยตพึมพำในลำคอก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเบอร์โทรเข้าที่เขาไม่คุ้นเคย ตั้งแต่เลิกกับแฟนสาวคนล่าสุด โทรศัพท์ของเขาก็เหมือนจะกลายเป็นใบ้ไปเสียแล้ว ยิ่งไม่มีงานทำอย่างนี้ด้วย เขาแทบไม่จำเป็นต้องชาร์ตแบตโทรศัพท์เลย เพราะคนติดต่อเข้ามาน้อยเหลือเกิน
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” เขากดรับ
“แหม สุภาพเชียว นี่พี่ขวัญเอง จำพี่ไม่ได้หรอ” เสียงจากปลายสายที่คุ้นเคยดังทักขึ้น
“อ๊าว พี่ ทำไมเครื่องผมไม่โชว์ชื่อพี่อ่ะ พี่ไม่ได้เปลี่ยนเบอร์ใช่เปล่า” เขาถามด้วยความงุนงง
“เปลี่ยน ฮ่าฮ่าฮ่า” หญิงสาวเฉลย
“โอ๊ย แล้วผมจะไปรู้เบอร์ใหม่พี่ได้ไงอ่า ว่าแต่พี่โทรมาเรื่องงานหรือเปล่าครับ” เขาเข้าเรื่อง
“แหม ใจร้อนจริงนะพ่อคุณ เพิ่งวันเดียวเอง อะไรมันจะรวดเร็วทันใจขนาดนั้น” พี่ขวัญย้อนมาอย่างตลกๆ
“แต่ก็จริงแหละ พี่จะโทรมาบอกว่า เดี๋ยววันนี้เฟี๊ยตเข้ามาส่งเอกสารที่ขาดอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน เพราะถ้าเอกสารไม่ครบ มันจะยื่นให้ผู้ใหญ่เซ็นไม่ได้ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำงานได้เลย” หญิงสาวพูดต่อ
“เฮ้ย พี่ ทำไมเร็วจัง วันเดียวก็ได้แล้วหรอ พี่ขวัญนี่ใหญ่จริงๆ” ประโยคสุดท้ายเขาเผลอพูดออกไป มากกว่าจะตั้งใจจะพูดออกไปจริงๆ
“ก็ให้มันรู้ซะบ้างว่าระดับไหนเป็นระดับไหน” หญิงสาวพูดอย่างกึ่งอวดกึ่งล้อ
“ผมหมายถึงขาหนะพี่ที่ใหญ่ ไม่ใช่ตำแหน่ง ฮ่าฮ่าฮ่า” เขาแกล้งเย้า
“ย่ะ แม่ลูกสองได้หุ่นแค่นี้ก็เก่งแล้วย่ะ อย่ามาทับถม เฟี๊ยต พี่วางก่อนนะ เจอกันที่โรงพยาบาล เข้ามาหาพี่ที่ห้องได้เลย เดี๋ยวพี่จะได้คุยกันเบื้องต้นไปก่อนเลย” ประโยคสุดท้ายของเภสัชกรสาวปรับเป็นน้ำเสียงที่เป็นทางการมากขึ้น ก่อนจะวางสายไปในที่สุด
ชายหนุ่มมาถึงโรงพยาบาลที่คุ้นเคยในเวลาสายจนเกือบเที่ยง เฟี๊ยตตรงไปหาพี่ขวัญที่ห้องทำงานเพื่อส่งเอกสารทันที ความจริงเขาน่าจะมาถึงที่นี่ตั้งแต่ช่วงสายๆ แต่ด้วยเขายังขาดรูปถ่ายที่ต้องใช้เวลาในการสมัครงาน ชายหนุ่มจึงต้องเสียเวลาแวะถ่ายรูปเพิ่มก่อนจะมาถึงโรงพยาบาล
พี่ขวัญพาเขามาที่แผนกจิตเวชที่กำลังจะเป็นที่ทำงานเขาในอนาคต แผนกดังกล่าวเปิดขึ้นเพื่อรองรับผู้ป่วยที่มีอาการทางจิตและประสาทที่มีเพิ่มมากขึ้นในยุคดิจิตอลแบบนี้ โดยแบ่งออกเป็นทั้งฝ่ายผู้ป่วยในที่จะพักค้างคืนที่โรงพยาบาล และฝ่ายผู้ป่วยนอกที่จะมารับการรักษาและรับยากลับไปที่บ้าน เฟี๊ยตกวาดสายตาดูก็พอจะรู้เลยว่า ที่นี่สร้างมาสำหรับคนที่ “เหลือ” ไม่น้อย เพราะการตกแต่งสถานที่ที่ดูหรูหรา แต่รับคนได้ไม่มาก แสดงให้เห็นได้ชัดว่า คนป่วยอาจจะต้องจ่ายไม่น้อยเลยเพื่อเข้ามารักษาตัว
“สรุปคร่าวๆ นะเฟี๊ยต งานของเฟี๊ยตจะอยู่ในช่วงเวลาที่คนไข้เยอะ คือ 10 โมงถึงบ่าย 3 วันละ 5 ชั่วโมง ค่าแรงอยู่ที่ชั่วโมงละ 300 บาทขาดตัว” พี่ขวัญเริ่มต้นอธิบายงานเขาพร้อมกับพาเดินดูสถานที่แผนกดังกล่าวไปในตัว เนื้อความดูเหมือนจะจริงจัง แต่ก็ยังคงพูดล้อเล่นกับเขาเช่นเดิม
“มาสัปดาห์ละกี่วันครับพี่” เขาเอ่ยถาม
“พี่อยากให้มาทุกวันนะเฟี๊ยต เพราะช่วงนี้โรงพยาบาลยังขาดคนมาก ถือว่ามาช่วยพี่ก่อน แต่ถ้าวันไหนเฟี๊ยตอยากหยุดก็แจ้งพี่ล่วงหน้าก่อนสักอาทิตย์นึง ไว้รอให้ช่วงที่คนเริ่มเยอะแล้วเฟี๊ยตจะหยุดถี่ขึ้นก็ได้” หญิงสาวกล่าวเรื่อยๆ
“ผมต้องรับผิดชอบงานในส่วนไหนบ้างครับพี่” เขาซัก
“หลักๆ จะเป็นห้องยานะเฟี๊ยต ตรวจยา จ่ายยาตามปรกตินั่นแหละ แต่ช่วงบ่ายอาจจะมีไปราวน์วอร์ดผู้ป่วยในร่วมกับหมอบ้าง มันเป็นนโยบายของโรงพยาบาลหนะ อาจจะต้องให้เฟี๊ยตไปช่วยเสริมตรงนี้ด้วย ตอนนี้เภสัชเรายังไม่มากพอ” เธอตอบ
ราวน์วอร์ด คือ การที่บุคลากรทางการแพทย์ไปติดตามอาการเจ็บป่วยของผู้ป่วยในตามเตียงคนไข้ ในยุคก่อนๆ หน้าที่นี้จะเป็นของแพทย์โดยเฉพาะ แต่ช่วงหลังตั้งแต่เขาเริ่มเข้ามหาวิทยาลัย บทบาทนี้ก็กลายเป็นงานร่วมของหลายๆ วิชาชีพ ตั้งแต่แพทย์ เภสัชกร พยาบาล นักโภชนาการ รวมไปถึงนักกายภาพบำบัด
หญิงสาวผู้อาวุโสกว่าเดินพาชายหนุ่มดูงานคร่าวๆ ไปทั่วแผนกอย่างสนิทสนม ก่อนจะขอตัวแยกไปทำงานของตนต่อตามเดิม เฟี๊ยตจึงขอตัวกลับออกจากโรงพยาบาลเมื่อได้เวลาบ่ายๆ นิด
เฟี๊ยตพาตัวเองมาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงเพื่อผ่อนคลายความเครียด และหาอะไรรองท้องหลังจากที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่เช้า เขาเลือกเข้าร้านอาหารร้านโปรดที่กินมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ชายหนุ่มเลือกสั่งชุดอาหารกระทะร้อนที่ทางร้านจะให้วัตถุดิบมาเป็นอาหารสด และให้ลูกค้าจัดการปรุงอาหารบนกระทะนั้นเอง เฟี๊ยตจัดการผัดๆ ทอดๆ และปรุงรสจนหนำใจแล้ว ก็ลงมือกินอาหารมื้อนั้นอย่างมีความสุข ชายหนุ่มแอบคิดถึงตอนที่เขานั่งทำอาหารกินอยู่กลางป่า ในบางครั้งเขายังสงสัยว่าอะไรกันแน่ที่เป็นความฝัน อะไรกันแน่ที่เป็นความจริง เพราะตอนนี้ เขาเริ่มรู้สึกว่าเขาคุ้นเคยกับชีวิตในเกมยิ่งกว่าชีวิตจริงเสียอีก
ก่อนกลับเขาแวะร้านหนังสือร้านที่เขาเข้าเป็นประจำด้วยความคุ้นเคยมากกว่าจะเป็นความจงใจจะเลือกซื้อหนังสือใดเป็นพิเศษ เขาเดินไล่ไปตามชั้นหนังสือต่างๆ อย่างเพลิดเพลิน เฟี๊ยตเป็นคนอ่านหนังสือทุกประเภทอย่างไม่มีข้อแม้ ตั้งแต่วิทยาศาสตร์ นวนิยาย เศรษฐกิจ ทำอาหาร แต่งสวน ท่องเที่ยว ไปจนถึงปรัชญา เขารักการอ่านมาตั้งแต่เด็ก ด้วยรู้สึกว่าตัวหนังสือเหล่านั้นจะพาเขาออกไปสู่โลกใบใหม่ที่หลายครั้ง มันไม่อาจหาในชีวิตจริงได้
มือเรียวยาวของเขาไล่มาจนถึงหนังสือเล่มหนึ่งที่วางอยู่ตรงมุมของชั้นหนังสือปรัชญาที่อยู่ในส่วนลึกเข้าไปร้านหนังสือนั้น เฟี๊ยตหยิบมันขึ้นมาหลังจากที่ได้เห็นเพียงชื่อหนังสือจากสันปกนั้น
“ประลองปัญญา สารพันปัญหาโลกแตก”
เฟี๊ยตอ่านชื่อหนังสือนั่นออกมาอย่างสนใจ ชายหนุ่มเปิดอ่านรายละเอียดคร่าวๆ ในหนังสือเล่มนั้น เขาพบว่ามันเป็นหนังสือเกี่ยวกับเกมเชาวน์ปัญญารวมถึงปริศนาต่างๆ จากทั่วโลก เขาพลิกหน้าหนังสือเหล่านั้นไปอย่างผ่านๆ ตา หนังสือดังกล่าวจะพูดถึงปริศนาแต่ละประเภท โดยจะอธิบายตั้งแต่กติกา แนวการคิด ไปจนถึงการแก้ปัญหาอย่างถูกทิศทาง เฟี๊ยตหยิบมันใส่ลงตะกร้าอย่างแทบไม่ต้องเสียเวลาคิด เขาเป็นคนชอบปัญหาเชาวน์มาแต่ไหนแต่ไร หนังสือเล่มนี้เหมือนถูกส่งมาเพื่อปลุกจินตนาการในวัยเด็กของเขาอีกครั้ง หนังสือเล่มดังกล่าวถูกลัดคิวการอ่านให้มาเป็นเล่มแรกจากหนังสือที่กองอยู่ในตะกร้านั้นมากมาย แค่คิด มุมปากของชายหนุ่มก็ยกขึ้นเพราะรู้สึกสนุกและท้าทาย
เขาใช้เวลาที่เหลือของวันนั้นทั้งหมดไปกับการอ่านหนังสือเล่มดังกล่าวที่ร้านกาแฟใต้คอนโดของเขา ชายหนุ่มเลือกสั่งชากับของหวานเล็กน้อยประกอบช่วงเวลานั้น เฟี๊ยตตื่นเต้นไปกับเกมปริศนาต่างๆ ที่บรรจุอยู่ในหนังสือเล่มนั้นมาก เขาแทบไม่รู้จักเกมในหนังสือดังกล่าวเลย เพราะมันถูกรวบรวมมาจากรอบโลกจริงๆ เขาตื่นเต้นกับเกมใหม่ๆ หลายเกม จนถึงกับต้องหยิบโทรศัพท์คู่ใจมากดดาวน์โหลดแอพพลิเคชั่นเกี่ยวกับเกมดังกล่าวมาประลองปัญญาด้วยจำนวนคำถามในเล่มมันน้อยไปและไม่จุใจเขา
รู้สึกตัวอีกครั้ง ชายหนุ่มก็พบว่าพระอาทิตย์ได้ตกดินไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจัดการเก็บสัมภาระทั้งหมด พร้อมลุกขึ้นเพื่อกลับสู่ห้องของเขาเพื่อจัดการธุระต่างๆ ก่อนกลับเข้าสู่เกมอีกครั้ง
เฟี๊ยตอาบน้ำแต่งตัวในชุดนอนลายทางสำหรับคืนนี้ เขาออนไลน์ในโซเชียลมีเดียเป็นเวลาเล็กน้อยเพื่อเช็คความเคลื่อนไหวของเพื่อนๆ และคนรู้จักของเขา ก่อนจะปิดคอมพิวเตอร์แล้วพาตัวเองเข้าสู่ห้องนอน
ชายหนุ่มนั่งสมาธิเป็นช่วงเวลาสั้นๆ พร้อมสวดมนต์อีกบทสองบทก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเพื่อเตรียมพร้อมที่จะเข้าสู่นิทราสวัสดิ์อีกครั้ง เขากดเปิดนาฬิกาที่ข้อมือซ้ายก่อนจะปล่อยให้คลื่นอ่อนๆ นั้นกระจายไปทั่วร่าง ในตอนแรกเขาพยายามกำหนดจิตให้ติดตามการเคลื่อนที่ของกระแสคลื่นนั้นว่ามันไปที่จุดไหนแห่งใดของร่างกายบ้าง แต่ยังไม่ทันที่นาฬิกานั้นจะทำงานได้อย่างสมบูรณ์ เฟี๊ยตก็เผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าที่สะสมกับมาจากตะลุยอยู่ในโลกแห่งความฝันนั้นอย่างต่อเนื่อง
จากผู้แต่ง : ขอแว๊บมาแอบลงไว้ก่อนนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ คืนนี้ผมจะหนีเที่ยว อิอิ
ใครใจดีเมนท์ให้หน่อย ห้าห้า เยิฟๆ
-
ขอติดตอบคอมเมนท์ไว้เหมือนเดิมนะครับ คิดว่าวันอาทิตย์น่าจะกลับมาตอบได้แล้น อิอิ
ขอปั่นไว้ก่อน จนถึงปัจจุบันก็ยังอยู่ในภาวะวันต่อวันฮ๊าฟ
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เที่ยวให้สนุกนะคาบบบบบบบบบบบบบบ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ติดลมอย่างรุนแรง อยากอ่านต่อจังเลย
สนุกมากๆค่ะ
-
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: เฟีียตหลับไปซะแล้ว
-
เย้จะเข้าสู่เกมส์อีกครั้งแล้ว ><
เค้ารอพระเอก 55
-
สวัสดีสองตอน เย้ :katai2-1:
เฟี๊ยตจะติดเกมเชาว์เอาไปตอบปัญหาที่วิหารรึเปล่าน้อออออ ลุ้นๆ :hao7:
-
วันนี้มาลงไว ที่แท้ก็จะหนีเที่ยวนี่เอง
เฟี๊ยตฝึกทักษะความคิดไหวพริบเชาว์ปัญญาละ หวังว่าคงจะมีประโยชน์ในเกมบ้างน้า~
-
พรุ่งนี้กับวันอาทิตย์เค้าสอบ มศว.แหละพี่คนเขียนน
อวยพรเค้าด้วยน้าาาาาา
-
มาติดตามเรื่อย ๆ ทุกวันคร้าบ
ยังหวังตอนยาว ๆ อ่านนาน ๆ สะใจ ๆ อยู่เด้อ
-
สนุกมากๆเลยคั๊ฟ
รอมาต่อเลย
ปูเสื่อรอละ 555+ :hao6:
-
เด็กติดเกมส์ ฮาาาาา มันดีนะเรื่องนี้
-
o19 o19 :sleep2: :sleep2: :sleep2: :sleep2: :sleep2: o19 o19
-
บทที่ 45 The Albatros
เฟี๊ยตกลับเข้าสู่ป่าทิวสนอีกครั้งที่บริเวณเดิมที่เขาได้หลับไปเมื่อคืนก่อน ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นในเต็นท์สำเร็จรูปของเขาเอง ความจริงเขาไม่เคยตื่นขึ้นในเกมที่สถานที่อื่นนอกจากโรงแรมที่เมืองมกราคมเลย ตอนแรกเฟี๊ยตเองสงสัยในเรื่องของการ์ดที่เขาเรียกใช้ไว้ขณะที่เขาหลับไปเพื่อตื่นในโลกความเป็นจริง เขากลัวว่าพวกอุปกรณ์เดินป่าต่างๆ ของเขาจะถูกทำลายด้วยมอนสเตอร์ต่างๆ ขณะที่เขาไม่อยู่ในเกม แต่เพื่อนทั้งสองของเขาได้อธิบายว่าทันทีที่ออกจากเกม ความสามารถของไพ่ทั้งหมดที่ใช้อยู่จะหายไปโดยอัตโนมัติ เนื่องจากจิตของผู้ควบคุมหลุดจากการ์ดไปแล้ว และทันทีที่ผู้เล่นกลับเข้าสู่เกม การ์ดที่เคยเรียกใช้ไว้จะกลับมาเหมือนเดิมด้วยระบบกู้คืนของเกมนั่นเอง
เพื่อนใหม่ของเขาทั้งสองคนนั้นจัดได้ว่ามีความเชี่ยวชาญในเกมนี้อยู่ไม่น้อย ปันและแทนเข้ามาเล่นเกมนี้ได้เดือนกว่าๆ แล้ว ในขณะที่ตัวเขาเองเพิ่งมาเล่นได้เพียง 15 วันเท่านั้น จากการซักถามของเขาทำให้ทราบว่า ทั้งคู่ได้ไปเก็บการ์ดที่เมืองกุมภาพันธ์มาแล้ว โดยหลังจากที่เคลียร์วิหารกุมภาพันธ์เสร็จ ทั้งคู่ตั้งใจจะไปยังเมืองพฤษภาคมที่อยู่ติดกันเป็นลำดับต่อไป ซึ่งแผนการดังกล่าวถือว่าขัดกับความต้องการของเขาพอสมควร เพราะเขาตั้งใจจะไปยังที่เมืองกุมภาพันธ์ก่อน แต่ความรู้สึกของเฟี๊ยตในตอนนี้เอนเอียงไปตามแผนการเดินทางของทั้งคู่มาก เพราะตัวของเฟี๊ยตเองตอนนี้ถือว่าติดใจในการเดินทางเป็นกลุ่มไปเสียแล้ว บางที เขาอาจจะค่อยตามไปเก็บเมืองกุมภาพันธ์ทีหลังก็ได้
เฟี๊ยตใช้มือจัดผมให้เขาทรง พลางสำรวจความเรียบร้อยของตนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะพาตัวเองออกมานอกที่พัก เขากวาดสายตาไปมองก็พบเต็นท์ของเพื่อนทั้งสองยังกางอยู่ด้วย นั่นแปลว่า ปันและแทนได้กลับเข้ามาสู่เกมแล้ว แต่อาจจะยังไม่ลุกออกมาจากเต็นท์ เพราะเขาเองยังมองไม่เห็นทั้งคู่ ณ ขณะนี้เลย
เขาตัดสินใจตรงไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายเป็นอันดับแรก ก่อนจะออกมานั่งทำข้าวต้มหมูสับง่ายๆ เพื่อรอเพื่อนทั้งสองคน
“อ๊าว เฟี๊ยต ตื่นเร็วจัง” เสียงทักดังมาจากทางด้านหลังทำให้เขาหันหลังไปพบกับปันที่ตอนนี้กำลังถือผ้าขนหนูเตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำ
“ตอนที่ตื่นไปไม่ค่อยได้ทำอะไรมากหนะ เช้านี้เลยกระปรี้กระเปร่า” เฟี๊ยตตอบอย่างง่ายๆ พลางชวนเพื่อนชายนั่งลงกินอาหารเช้าที่เขาเตรียมไว้ให้ แต่ปันขอตัวไปอาบน้ำให้เรียบร้อยก่อน เฟี๊ยตจึงนั่งจิบกาแฟเงียบๆ ชมบรรยากาศตอนเช้าต่อไป
“เฟี๊ยตตตตตตตตตตตตตต แทนคิดถึงเฟี๊ยตจังเลย” ผ่านไปไม่นาน เสียงร้องทักจากชายหนุ่มอีกคนก็ทำให้เขาอดหันหลังกลับไปมองอย่างตลกๆ ไม่ได้ แทนในชุดนอนกำลังตรงมาทางเขาอย่างร่าเริง
“ปัญญาอ่อน” เสียงขัดมาจากชายหนุ่มอีกคนที่อาบน้ำเสร็จพอดีดังขึ้นมาอย่างไม่จริงจังนัก
“จริงๆ นะเฟี๊ยต เมื่อวานตอนเฟี๊ยตตื่นไปแล้วอ่ะ ห้องน้ำห้องท่าก็ไม่มี กองไฟสำเร็จรูปก็ไม่มี แทนก็ต้องจุดกองไฟเอง ควันงี้ฟุ้งแสบจมูกไปหมด” แทนบ่นออกมาอย่างหาเรื่องชวนคุยมากกว่าจะเป็นความรู้สึกที่แท้จริง
“ไร้สาระน่า นี่เฟี๊ยต เมื่อกี้ปันลืมบอกข่าวสำคัญไป ปันกับแทนเจอวิหารกุมภาพันธ์แล้วนะ” ปันตัดบท พลางเอ่ยเรื่องที่สำคัญกว่า พร้อมกับยิ้มกว้าง
“จริงหรอปัน จริงหรอแทน เล่าหน่อยๆ แล้วได้ไปกันมาหรือยัง” เฟี๊ยตเร่งรัดมาอย่างตื่นเต้น
“เมื่อวานปันใช้การ์ดยุงรำคาญหาต่อนะเฟี๊ยต มันอยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ เกือบสุดแผ่นดินเลย แถบนั้นไม่ใช่ทางผ่านที่คนทั่วไปจะสัญจรกัน มันไม่มีสถานที่สำคัญหรือเมืองอะไรเลย ถึงว่าทำไมมันถึงหายากหาเย็นนัก” ปันขยายความเพิ่ม
“แทนกับปันตกลงกันว่าจะยังไม่ไปกันหนะ เพราะว่ามันค่อนข้างไกลพอสมควร กลัวว่าไปถึงแล้วกลับมาที่นี่ไม่ทันภายในวันเดียว จะทำให้คลาดกับเฟี๊ยตเสียเปล่าๆ อีกอย่าง พวกเราทีมเดียวกัน เวลาจะทำอะไร แทนก็อยากให้อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา” ชายผิวเข้มพูดอย่างง่ายๆ แต่ทำเอาเขารู้สึกดีไม่น้อย ถึงแม้ว่าปันกับแทนจะสนิทกันมาก แต่ทั้งคู่ก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินเลย
“เฟี๊ยตอยากไปถึงเร็วๆ จัง ตื่นเต้นอ่ะ อยากเห็นวิหารของจริงแล้ว มันจะเป็นเหมือนดันเจี้ยนลับในเกมต่อสู้ที่เคยเล่นรึเปล่านะ ฮ่าฮ่า” เขารู้สึกร่าเริงอย่างบอกไม่ถูก เมื่อพบว่าหนทางการพิชิตวิหารนั่นสว่างขึ้นทีละน้อย
“ความจริงปันมีการ์ดที่ช่วยในการเดินทางนะ เร็วมากด้วย แต่เสียอย่างเดียวว่ามันจะต้องรู้พิกัดที่แน่นอนในการเดินทาง ซึ่งพิกัดของสถานที่ มันจะปรากฏขึ้นเมื่อเราเคยไปมาก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้นหละก็รับประกันว่าไม่เกินหนึ่งวัน ปันพาเฟี๊ยตไปเหยียบยอดวิหารนั่นได้เลย” ปันพูดเชิงเสียดายถึงข้อจำกัดของการ์ดของตน
“เดี๋ยวก่อนนะ ปันได้เก็บรายละเอียดวิหารที่พบไว้ไหม ขอเฟี๊ยตดูหน่อย เผื่อจะหาพิกัดของมันได้” เฟี๊ยตถามกลับมาเพราะต้องการทดสอบบางอย่าง
“เก็บอยู่ในการ์ดของแทนหนะ ปันให้แทนจดไว้ให้ เฟี๊ยตรอแปบนะ” ชายหนุ่มพูดพลางหยิบสมุดการ์ดของตนขึ้นมาหาการ์ดที่ต้องการ
“Data No. 348776 (ข้อมูลหมายเลข 348776) RELEASE” สิ้นเสียงคำสั่งของแทน กระดาษใบหนึ่งก็ลอยอยู่เบื้องหน้าของเขาทั้งสามคน เอกสารดังกล่าวเหมือนเป็นแผนที่ที่ตัดมาเฉพาะพื้นที่ส่วนปลายตะวันตกเฉียงใต้ของแผ่นดิน ถัดลงมาทางด้านล่างของเมืองกุมภาพันธ์อีกทีหนึ่ง
‘ไบเบิ้ลรู้พิกัดของสถานที่ที่อยู่ตรงรอยกากบาทบนแผนที่นี่ไหม’ เขาเอ่ยถามต่างหูของเขาอย่างไม่มั่นใจ
“พิกัดดังกล่าวมีความชัดเจนน้อยเกินไปนายท่าน แต่บริเวณดังกล่าวมีก้อนหินใหญ่อยู่ก้อนหนึ่ง ไบเบิ้ลคิดว่าถ้านายท่านไปถึงก้อนหินใหญ่นั่น นายท่านจะไปถึงที่หมายได้อย่างไม่ยากนัก” หนังสือคู่ใจเขาตอบ ถึงแม้จะยังไม่ใช่คำตอบที่ต้องการ แต่ก็ถือว่าไม่ได้น่าผิดหวังนัก
‘ขอพิกัดก้อนหินนั่นหน่อย ไบเบิ้ล’
“สถานที่ ก้อนหินเดียวดาย พิกัด 105.55638.642.11.8 นายท่าน”
“เป็นไงบ้างเฟี๊ยต คุยกับไบเบิ้ลอยู่หรือเปล่า ได้ความว่าไงบ้าง” เสียงจากชายหนุ่มผิวขาวดังเร่งเร้ามา ด้วยความตื่นเต้น
“ไม่มีพิกัดตรงวิหารเลย เพราะแผนที่มันละเอียดน้อยเกินไป มีแต่พิกัดของก้อนหินใหญ่ที่อยู่ใกล้เคียง ไบเบิ้ลบอกว่า ถ้าไปถึงที่นั่น น่าจะหาวิหารได้ไม่ยาก” เฟี๊ยตตอบตามที่ไบเบิ้ลแนะนำ
“ก้อนหินที่ใหญ่มากเกือบเท่าต้นสนเลยหรือเปล่าเฟี๊ยต รอบๆ มีหินเรียงอยู่เต็มไปหมดใช่เปล่า ปันเห็นอยู่แถวนั้นนะ ตอนแรกยังคิดเลยว่านี่จะเป็นวิหารหรือเปล่า” ปันพูดมาอย่างนึกขึ้นได้
“น่าจะใช่มั้งปัน แต่เฟี๊ยตก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน ถึงแล้วน่าจะรู้ว่าใช่กับที่ปันเห็นหรือเปล่า” เขาตอบกลับไปอย่างไม่มั่นใจ
“ขอพิกัดหน่อยเฟี๊ยต”
“พิกัด 105.55638.642.11.8”
“ไปกันเลยไหม” ปันเอ่ยถามมาอย่างตื่นเต้น
“อื้ออ” เฟี๊ยตรีบตอบ
“เดี๋ยวๆๆ ก่อนครับบ คุณชายบ้าพลังทั้งสอง คุณลืมไปหรือเปล่าครับว่าผมที่เป็นลูกกระจ๊อกของพวกคุณยังไม่ได้อาบน้ำ แปรงฟัน หม่ำข้าวเช้าเลยครับบ คุณชายใจเย็นกันหน่อยครับบ ไปช้าหน่อย วิหารมันไม่ถอดรากถอนโคนขึ้นวิ่งหนีไปหรอกครับคุ๊ณณ” แทนรีบขัดมาอย่างขำๆ ความตื่นเต้นในเบาะแสใหม่ทำให้ปันและเฟี๊ยตลืมเรื่องราวรอบตัวไปเสียหมด ลืมแม้กระทั่งว่าพวกเขาทั้งสองคนเองก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยเช่นกัน
“ฮ่าฮ่าฮ่า” ปันกับเฟี๊ยตถึงกับหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ฟังแทนพูดเป็นเด็กๆ นั่นแล้ว ทั้งสองปรับอารมณ์ก่อนจะนั่งลงคุยอะไรกันเรื่อยเปื่อยรอแทนที่กำลังจะไปอาบน้ำกลับมากินข้าวเช้าพร้อมๆ กัน
“The Titanic Albatros RELEASE” ชายหนุ่มผู้ใช้น้ำสั่งเรียกการ์ดใบหนึ่งขึ้นหลังจากที่พวกเขาทั้งสามคนจัดการธุระทั้งหมดเป็นที่เรียบร้อย
นกสีขาวบริสุทธิ์ปีกดำขนาดลำตัวเกือบเท่าเฮลิคอปเตอร์ตัวหนึ่งปรากฏกายขึ้นตรงหน้าพวกเขาทั้งสามคน มันใช้ปลายจงอยปากสีเหลืองอ่อนไซ้ขนปีกอย่างเป็นธรรมชาติ ด้วยขนาดตัวที่ใหญ่ราวกับเครื่องบินเล็กขนาดย่อมๆ นั้นการันตีได้ดีว่าเจ้านกน้ำดังกล่าวน่าจะพาพวกเขาไปยังจุดหมายได้อย่างรวดเร็วทันใจแน่นอน
ชายหนุ่มผู้เป็นนายเดินไปยังสมุนของตนพลางเหนี่ยวปีกด้านขวาของมันโหนกายขึ้นไปทรงตัวอยู่บนร่างมหึหานั่น แทนมองนกยักษ์ดังกล่าวด้วยท่าทีเฉยๆ ราวกับว่าเคยเห็นกันมาเป็นอย่างดี ขณะที่เฟี๊ยตในตอนนี้เบิกตากว้างอย่างเก็บความตื่นเต้นไว้ไม่มิด ชายหนุ่มไม่เคยเห็นนกตัวไหนขนาดใหญ่เท่ากับเจ้าตัวที่อยู่ตรงหน้าเขานี่มาก่อนเลย เขารู้ดีว่านี่มันเป็นแค่เกม แต่เขาก็อยากจะซึมซับความสวยงามของเกมไว้ให้มากที่สุดนี่นา
ปันก้มลงกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับนกน้ำสีขาวสะอาดนั่น มันสยายปีกสีดำสนิทยาวด้านละกว่าสามเมตรนั่นก่อนจะเหินตัวขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างน่าหลงใหล เฟี๊ยตเงยหน้ามองตามเจ้าสิ่งมีชีวิตนั่นอย่างตกอยู่ในภวังค์ นกอัลบาทรอสยักษ์กลับตัวลงสู่พื้นดินอีกครั้ง พร้อมกางเท้าที่เกาะกันเป็นพังผืดตามลักษณะของสัตว์ที่ใช้ชีวิตอยู่กับแหล่งน้ำนั่นตวัดตัวเขาและแทนเข้าไปอยู่ในอุ้งเท้าของมัน พร้อมกระพือปีกอีกครั้งพร้อมทะยานตัวสู่ท้องฟ้าเบื้องบนราวกับจะพาพวกเขาทั้งสามไปสู่สรวงสวรรค์บนก้อนเมฆที่อยู่ลิบๆ นั่น
เฟี๊ยตกางมือทั้งสองข้างออกเหมือนเด็กๆ ที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ในความฝันไม่รู้จบ กระแสลมบริสุทธิ์ยามเช้าพัดผ่านเขาไปด้วยความเร็วไม่น้อย ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในโลกแห่งจินตนาการอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ตอนเด็กๆ เขาเคยคิดอยากลองบินได้สักครั้ง ไม่แน่ พระเจ้าอาจจะได้ยินเสียงขอพรของเขาในวันนั้นก็เป็นได้
“วู๊ววววววววววววววววววววววววววววว สนุกสุดๆ ไปเลยเว่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ฮ่าฮ่าฮ่า”
จากผู้แต่ง : กลับมาแล้ว ชะเอิงเอยยยย ใครเชียร์วอลเล่บอลมั่ง อิอิ ฟินอ่ะ ฮู่เร่ๆๆๆๆ
อ่านแล้วเมนท์ อ่านแล้วเมนท์ อุตส่าห์มาลงทุกวันนะ ขอคอมเมนท์เป็นกำลังใจหน่อย อิอิ
-
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาตอบคอมเมนท์นะ อิอิ
ตอนนี้ตอนบ๋อแบ๋แล้ววว ไม่เหลือสักกะตอน 555
หวังว่าพรุ่งนี้จะนั่งตุนแต่งไว้ทั้งวันห้าสิบตอนรวดดดด
เว่อ ห้าห้า
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
วันนี้มีเพิ่มเติม Q&A คำถามที่พบบ่อยด้วยนะครับ
ใครไม่เคยอ่านลองแว๊บไปอ่านที่หน้าแรกของนิยายนะครับ
จะได้เข้าใจนิยายเรื่องนี้มากขึ้นฮะ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮูเร่ๆๆ เย้ๆ ไทยชนะ (นอกเรื่องละ 555+) ดีใจด้วยกะทีมมายาที่เจอวิหารกุมภาพันธ์แล้ว ต่อไปก็ไปฝ่าด่านล่าหาการ์ดสูงสุดข้างในวิหารต่อเลย
ปอลอ.สาธุ~~~~ ขอให้คนเขียนแต่งให้ได้ห้าสิบตอนด้วยเถอะ~ อยากอ่านแบบคอมโบเซ็ทเลยอ่ะ (=/\=)
-
สนุกมากเลยคั๊ฟ
บอกตรงๆว่าเพิ่งอ่านนิยายแนวนี้ครั้งแรกและเป็นแนวที่ชอบมากๆ
มาอ่านแล้วยอมรับคั๊ฟว่าชอบมากๆ
อ่านไปนึกภาพบรรยากาศในเรื่องได้เลย^^ :impress2:
-
เฟี๊ยตเริ่มหลงโลกในฝันซะแล้ว
-
สนุกสุดเหมือนกันคับ
ขอให้ได้นะ
-
ไม่ได้เจ้ามาหลายวันเลย
-
ยังมาตามอ่านทุกวันเหมือนเคยยยยยยยยยยยยยย ลุ้นๆๆๆ ชอบเรื่องนี้มากๆเลยยย :impress2: :-[ :o8:
-
มารายงานตัวค้าบบบ นิยายแบบนี้ในเล้ามีน้อยจริงๆ เรื่องนี้ไปแบบช้าๆ แต่ก็จะอยู่กันไปนานๆเนอะ คนแต่งแต่งได้สนุกมาก เป็นกำลังในให้คนแต่งเด้อ
-
:กอด1: เฟี๊ยตคงจะสนุกไปเลยสิน้าา
-
อยากเห็นพระเอกของเพี๊ยตอ่า
-
เฟี๊ยตน่ารักอ่ะ
-
สนุกมากเลย พ่อหนุ่ม ขอบคุณสำหรับนิสายสนุกๆ และขอบคุณความขยันของท่านด้วย
-
บทที่ 46 Crisis
นกยักษ์สีขาวบริสุทธิ์ของปันกระพือปีกเพียงครั้งเดียว ก่อนจะร่อนตัวเองอยู่ในอากาศราวกับว่าตัวมันเป็นเครื่องบินขนาดย่อมฉะนั้น ทีมมายาที่กำลังใช้นกน้ำเป็นพาหนะกำลังมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้สุดของแผ่นดิน บริเวณดังกล่าวเรียกได้ว่าเป็นจุดที่อยู่นอกสายตาอย่างแท้จริง เนื่องจากไม่ได้เป็นที่อยู่ของสถานที่หรือเมืองสำคัญใดๆ ทั้งสิ้น รวมถึงไม่ได้ใช้เป็นทางผ่านในการเดินทางสัญจรระหว่างเมืองอีกด้วย แต่จะเรียกว่านอกสายตาโดยแท้แล้วคงไม่ถูกนัก เพราะที่จริง ที่ดังกล่าวเป็นสถานที่ที่ควรจะเรียกว่าอยู่ในสายตาเลยทีเดียว เพราะมันเป็นที่ตั้งของวิหารกุมภาพันธ์ที่พวกเขากำลังตามหากันอยู่นั่นเอง
อัลบาทรอสยักษ์พาพวกเขามายังเป้าหมายของการเดินทางโดยใช้เวลาไม่ถึง 20 นาที มันร่อนลงบริเวณที่ว่างตอนหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างจากสถานที่ที่เป็นเป้าหมายนัก เฟี๊ยตและแทนถูกวางลงบนพื้นหญ้านุ่มอย่างบรรจง ก่อนที่พาหนะตัวนั้นจะบินเลยไปอีกไม่ไกลเพื่อลงเหยียบพื้นและก้มตัวลงให้ชายผิวขาวผู้เป็นนายก้าวลงจากตัวมันอย่างสะดวก นกน้ำดังกล่าวร้องเสียงยาวอย่างเป็นธรรมชาตินิสัยหนึ่งครั้ง ก่อนจะกลับกลายสภาพมาเป็นการ์ดในมือของชายหนุ่ม และคืนไปอยู่ในหนังสือตามเดิม
“ปันจำได้เปล่าว่า พวกเราต้องไปต่อกันอย่างไร” แทนเอ่ยถามขึ้น เพราะก้อนหินเดียวดายไม่ใช่ที่อยู่ของวิหาร แต่เป็นแค่สถานที่ใกล้เคียงเท่านั้น พวกเขาจำเป็นต้องหาทางไปต่อ
“คิดว่าพอได้ แต่ไม่ค่อยมั่นใจ ใช้การ์ดยุงรำคาญจะดีกว่านะ” ปันเอ่ยตอบมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก แล้วจึงเรียกสั่งใช้การ์ดที่ได้มาจากการเลียนแบบการ์ดของเฟี๊ยตมาอีกทอดหนึ่ง
“ทางนี้” หลังจากปันหลับตาพร้อมเงียบไปพักหนึ่ง ชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะออกเดินต่อเข้าไปในดงไม้ พร้อมเอ่ยปากให้พวกเขาตามไปเป็นลำดับ
ชายหนุ่มผิวขาวผู้เปรียบเสมือนมัคคุเทศก์ในการเดินทางของวันนี้พาพวกเขามาหยุดอยู่หน้าต้นสนต้นหนึ่งที่ไม่ได้มีความโดดเด่นจากต้นไม้ที่อยู่รายล้อมแต่อย่างใดเลย เฟี๊ยตเข้าใจโดยทันทีว่า สิ่งที่อยู่ตรงหน้าของเขานี้นั้นไม่ใช่ต้นไม้อย่างที่รูปลักษณ์ภายนอกพึงให้มองเห็น แต่มันเป็นวิหารกุมภาพันธ์ที่พวกเขากำลังตามหาอยู่นั่นเอง ต้นไม้ตรงหน้านี่ดูธรรมดาจนน่าสงสัย เขาตีความมาโดยตลอดว่า ถึงแม้ว่าจะเป็นวิหารที่ซ่อนกายอยู่ในรูปต้นไม้ใหญ่ แต่อย่างน้อย มันก็น่าจะมีความโดดเด่นเหนืออยู่กว่าต้นไม้อื่นอยู่บ้าง อาจจะเป็นขนาดที่ใหญ่กว่า รูปลักษณ์ที่แปลกตามากกว่า หรือจะเป็นสถานที่ตั้งที่โดดเด่นออกมาจากดงไม้ แต่สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้านี่เรียกได้ว่าไม่มีความแตกต่างใดๆ เลย ราวกับว่ามันถูกสร้างมาเพื่อวัด “กึ๋น” ของผู้เล่นโดยแท้ เพราะหากผู้เล่นไม่ใช้ความสามารถในการแยกความแตกต่างของมันจากต้นไม้อื่นแล้ว โอกาสที่จะค้นพบวิหารดังกล่าวน่าจะยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก ในครั้งแรก เฟี๊ยตตั้งใจจะใช้ยุงรำคาญเพื่อตรวจสอบต้นไม้ตรงหน้านี่อีกครั้งหนึ่ง แต่ก็เปลี่ยนใจเสียด้วยไว้วางใจในเพื่อนของตน พวกเขาทั้งสามคนต่างยืนเงียบมองต้นไม้ตรงหน้าอยู่พักหนึ่ง ราวกับว่าต่างฝ่ายต่างก็มีปริศนาที่ขบไม่แตกอยู่ในใจทั้งสิ้นทุกคน
“นี่คือที่ที่เราตามหาใช่ไหม ปัน” แทนเอ่ยทำลายความเงียบหลังจากที่ทุกคนตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองไปสักพักหนึ่ง
“ที่นี่คือวิหารกุมภาพันธ์หรือเปล่า ไม่มั่นใจ แต่ที่แน่ใจ คือ นี่คือต้นไม้ต้นเดียวในระยะหลายตารางกิโลเมตรที่ไม่หายใจเอาคาร์บอนไดออกไซด์ออกมา” ปันตอบอย่างไว้เชิงอยู่ในที
“งั้นก็เป็นที่นี่แหละ ปัน คำใบ้ที่ได้มาบอกไว้ว่าอย่างนั้น” เฟี๊ยตเอ่ยสนับสนุน เพราะเขาเป็นคนแปลเบาะแสนั่นเอง และเขาคิดว่าเขาไม่น่าจะแปลผิดด้วย
“ว่าแต่ ทำไมวิหารมันเล็กจัง ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยขึ้นมาอย่างตลกๆ แต่คำถามนั่นสะท้อนไปถึงความรู้สึกทุกคน นี่คือคำถามที่ทุกคนได้แต่ขบคิดอยู่ วิหารควรจะเป็นสถานที่ที่มนุษย์สามารถเข้าไปได้ไม่ใช่หรือ แต่ขณะนี้ พวกเขาทั้งสามคนยังจินตนาการภาพไม่ออกเลยว่าจะเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในต้นไม้ตรงหน้าที่ได้อย่างไร แทนหันมามองหน้าเพื่อนอีกสองคนราวกับว่า ปันและเฟี๊ยตน่าจะมีวิธีการรับมือรออยู่ก่อนแล้ว แต่ปันทำได้เพียงยักไหล่ขึ้น ขณะที่เฟี๊ยตได้แต่สั่นหัวไปมาเป็นสัญญาณว่าตัวเขาเองก็จนปัญญาเหมือนกัน
“ไรอะ ทำไมฝ่ายบุ๋นไม่มีแผนการเลยอ่ะ โอ๊ย ฝ่ายบู๊เซ็ง คันไม้คันมือ เผามันทิ้งเลยไหม วิหงวิหารไรเนี่ย ฮ่าฮ่า” แทนพูดอย่างอารมณ์ดีพลางเดินเข้าไปใกล้ต้นไม้นั่น พร้อมหยิบปืนขึ้นทำท่าราวกับว่าจะเผาวิหารตรงหน้านั่นจริงๆ
“อย่าไร้สาระน่าแทน สมองมีก็หัดคิดซะบ้าง อย่าสักว่ามีแต่เอาไว้คั่นหู เดี๋ยวมันจะฝ่อหมด” ปันเดินตามไปพูดจาหาเรื่องตามประสา พลางใช้มือผลักหัวแทนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ ร่างของแทนเอียงเซไปอย่างไม่ได้ตั้งตัวและชนเข้ากับต้นไม้นั่นอย่างจัง
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงแทนตะโกนขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งตัว และเพียงไม่ถึงเสี้ยววินาที ร่างของชายหนุ่มผิวเข้มที่เซไปกระทบกับเจ้าต้นไม้ปริศนานั่นก็หายไปอย่างปราศจากร่องรอย ราวกับว่าถูกฉกตัวไปยังมิติอื่นฉะนั้น!
“แทน แทน แทน!” ชายหนุ่มผิวขาววิ่งเข้าไปจุดที่เพื่อนชายเคยยืนอยู่อย่างตกใจสุดขีด พลางใช้มือทุบไปบริเวณต้นไม้นั่นไม่หยุด ร่างบางร้องโวยวายอย่างตระหนกใจแบบที่เฟี๊ยตไม่เคยเห็นมาก่อน เขารีบวิ่งตรงเข้าไปอย่างพยายามช่วยเหลืออะไรให้ดีขึ้น ทั้งๆ ที่ตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น และตัวเขาเองจะช่วยเหลือได้อย่างไร
“ปัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น” เฟี๊ยตพยายามเอ่ยถามคนตรงหน้าที่กำลังลงมือใช้กำปั้นทุบต้นไม้นั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย
“แทน ทะ แทน” ปันตอบเขากลับมาอย่างสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มือทั้งสองข้างยังคงประทุษร้ายลงบนเชลยไร้ชีวิตนั่นไม่หยุด ราวกับว่าการกระทำนี่จะทำให้แทนคืนมาได้
“ปัน ใจเย็นๆ บอกมาก่อนว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น จะได้หาทางแก้ไข!” เฟี๊ยตตัดสินใจใช้มือทั้งสองจับที่ไหล่เพื่อนชาย พลางใช้กำลังบิดร่างดังกล่าวให้มันมามองหน้าเขา เฟี๊ยตขึ้นเสียงกับปันเป็นครั้งแรก แต่ก็เพื่อเรียกสติของชายหนุ่มให้กลับมาอีกครั้ง
“ปะปะปะปันก็ไม่รู้ อยู่ดีๆ แทนก็หายไป เฟี๊ยต พวกเราจะทำอย่างไรกันดี” เสียงของปันละล่ำละลัก สติตอนนี้ของปันดูจะมีไม่มากพอให้ไตร่ตรองถึงสถานการณ์ฉุกเฉินตรงหน้าแล้ว
“ใจเย็นๆ ปัน ใจเย็นๆ แทนไม่เป็นอะไรหรอก แค่หายไปเฉยๆ แทนอาจจะแกล้งหายตัวหลอกพวกเราเล่นก็ได้ แทนชอบทำอะไรขำๆ อยู่แล้ว” เฟี๊ยตเอ่ยปลอบใจปันไปอีกทางหนึ่ง ทั้งๆ ที่ตัวเขาเองไม่ได้รู้สึกว่านี่เป็นการล้อเล่นเลย เขามั่นใจว่าเขาจับน้ำเสียงสุดท้ายของแทนก่อนจะหายไปได้ว่า เสียงร้องนั่นไม่ได้มาจากความตั้งใจสักนิดเดียว มันน่าจะเป็นเสียงของความตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัวเสียมากกว่า
“เฟี๊ยต แทนจะตายไหม ถ้าแทนตายไปแล้วเราจะทำอย่างไร” ปันพูดอย่างวิตกจริต ร่างบางนั่นโผเข้ากอดเขาราวกับเขาเป็นที่พึ่งสุดท้ายในเวลานี้ ใบหน้าราวกับนายแบบตามหน้าปกนิตยสารนั่นซบลงที่ไหล่ข้างขวาเขา แทนดูเป็นบุคคลที่มีความสำคัญกับปันอย่างมหาศาลเหลือเกิน ปันในเวลานี้เรียกได้ว่าพ่ายแพ้อย่างหมดรูป ส่วนตัวเขาเองก็เรียกได้ว่าตกใจไม่น้อยกับเหตุการณ์ตรงหน้านี้นั้น แต่เขาเองก็ไม่อาจจะแสดงความรู้สึกด้านลบใดๆ ออกไปได้ เฟี๊ยตทำได้เพียงยืนนิ่งๆ ให้เพื่อนของเขายืมอ้อมกอดและไหล่กว้างอยู่อย่างนั้น มือของเขาลูบหลังของปันอย่างปลอบโยน ตัวเขาเองก็ไม่อาจรับรองได้ว่าแทนจะไม่เป็นอะไร แต่เขายังไม่คิดไปไกลถึงขั้นว่าแทนจะเป็นอันตรายร้ายแรงอะไรมากนัก เขาอยากตรวจสอบสถานที่รอบๆ นี้ก่อน บางที มันอาจจะมีกลไกอะไรบางอย่างที่ลักพาตัวแทนไปก็ได้ ติดตรงที่เพื่อนชายที่ยังยึดตัวเขาเป็นฟางเส้นสุดท้ายไว้อย่างนี้ เฟี๊ยตจึงได้แต่ปล่อยให้ปันได้ระบายและสบายใจขึ้นก่อน
“เฟี๊ยต แทนจะเป็นอะไรไหม แทนเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เรายังมีเรื่องอะไรตั้งหลายอย่างที่ไม่ได้บอกแทนอีกมากมาย ถ้าแทนตายไป แล้วเราจะทำอย่างไรดี เฟี๊ยต เราจะทำอย่างไร” ปลายประโยคของชายผิวขาวเจือไปด้วยเสียงสะอื้นที่ไม่ดังนักอย่างรู้สึกได้
“ปัน ใจ เย็น เย็น” เขาพูดช้าๆ เน้นหนักไปทีละคำ เฟี๊ยตตัดสินใจดึงตัวเพื่อนออกจากอ้อมกอดของเขา และจับที่ไหล่ของปันทั้งสองข้าง พร้อมออกแรงสะบัดอย่างรุนแรงให้เพื่อนของเขารู้สึกตัวสักที
“ปัน นี่มันเป็นแค่เกม เป็นแค่เกม ได้ยินไหม ถ้าแทนตาย ตื่นไปปันก็จะเจอแทนอยู่ที่ห้องตามปรกติ ไม่ได้ตายจากกันไปไหนเสียหน่อย แต่เรามั่นใจว่าตอนนี้แทนยังไม่ตาย แทนแค่หายตัวไปเฉยๆ และอาจจะกำลังรอให้เราไปช่วยอยู่ ถ้าปันยังไม่มีสติอยู่อย่างนี้ แทนอาจจะตายจริงๆ ก็ได้ ตอนนี้ ปันต้องมาช่วยกันคิดก่อนว่าจะช่วยแทนได้ยังไง เข้าใจไหม มีสติได้แล้วปัน!” เฟี๊ยตเอ่ยอย่างดุดันเพื่อเรียกสติคนตรงหน้าคืนมาให้ได้ ใจของเฟี๊ยตร้อนและอยากจะไปช่วยเพื่อนอีกคนแล้ว และทุกอย่างจะดำเนินต่อไปไม่ได้ถ้าคนตรงหน้าไม่มีสติเสียที
ปันที่กำลังร้อนรนอยู่ในตอนนี้ นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะสูดลมหายใจลึกอย่างพยายามจะเรียกสติกลับมาอีกครั้ง หนุ่มผิวขาวไม่ได้พูดอะไรมากกว่าการพยักหน้าหนึ่งครั้งเพื่อบอกกับเฟี๊ยตว่าตัวเขาเองนั้นโอเคขึ้นแล้ว ตาแดงก่ำของปันฉายแววเด็ดเดี่ยวมากขึ้น
เมื่อเพื่อนอีกคนดีขึ้นแล้ว ปัญหาตอนนี้จึงวนมาอยู่ที่เพื่อนอีกคนที่ยังไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร เฟี๊ยตบอกให้ปันเล่าเหตุการณ์เมื่อครู่โดยละเอียดอีกครั้ง
‘แทนหายไปไหน หายไปได้อย่างไร หรือแทนจะตายไปอย่างที่ปันนึกกลัวจริงๆ’ ความไม่มั่นใจดังลั่นขึ้นในความรู้สึกของเฟี๊ยต แต่ตัวเขาเองไม่อยู่ในฐานะที่จะแสดงความวิตกกังวลใดๆ ออกไปได้ เขาทำได้เพียงใช้มือลูบไปตามต้นไม้ปริศนานั่นอย่างครุ่นคิด พลางคิดหาวิธีแก้ไขสถานการณ์ฉุกเฉินตรงหน้านี่อย่างรอบคอบ
จากผู้แต่ง : วันนี้ทั้งวันแต่งได้แค่สองตอนครึ่งเอง T^T ทำไงดี แต่งไม่ทันแล้ว อาทิตย์หน้าอาจจะลงทุกวันไม่ได้แล้วนะครับ ไว้เดี๋ยวมาบอกอีกที วิกฤตสุดๆ ห้าห้า
ทำไมช่วงนี้รู้สึกนิยายเงียบๆ ไม่ค่อยมีคนอ่าน เอ๊ะ หรือผมคิดไปเอง ห้าห้า
ไม่เป็นไรหรอกเนอะ ขนาดผมยังไม่ค่อยมีเวลาแต่ง คนอ่านก็คงไม่ค่อยมีเวลาอ่านมั้ง ห้าห้า
แต่แวะเข้ามาเมนท์ให้กันบ้างน้าาา
-
แทนหายไปแล้ววว เฟี๊ยตกะปันรีบหาทางช่วยด่วน เดี๋ยวจะม่องเท่งซะก่อน
เฟี๊ยตนี่พึ่งได้จริงๆ ไม่สติแตกไปอีกคน ถือว่าเก่งนะเนี่ย ยังไงก็ต้องคิดหวิธีช่วยแทนต่อไป
ปล. ห้าสิบตอนกะสองตอนครึ่งนี่มันห่างกันมากมายนะ 555+
-
ถึงคุณ tutankamen : เริ่มจะขยันไม่ไหวละครับบ แต่งช้ามาก T^T
ถึงคุณ cheyp : ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยฮะ อิอิ
ถึงคุณ chawalinee : รอหน่อยนะฮ๊าฟฟฟ เดี๋ยวก็มาาา ใกล้แล้ววว
ถึงคุณ mesomeo2 : เฟี๊ยตเริ่มหลุดโลกไปแล้ว ฮ่าฮ่า
ถึงคุณ wasawath : แวะมาให้กำลังใจกันบ่อยๆนะครับ ฮี่ฮี่
ถึงคุณ mildmint0 : ขอบคุณมากครับ ดีใจมากเลยที่มีคนมาตามอ่าน แต่งตอนแรกนึกว่าจะไม่มีคนอ่านซะแล้วว
ถึงคุณ nemesis : ไม่เข้าหลายวันต้องเมนท์หลายเมนท์เลย ชดเชย อิอิ
ถึงคุณ maew189870 : ขอให้ได้ขอให้โดน อิอิ
ถึงคุณ hewlett : เฟี๊ยตจิตใจอ่อนไหวววว อิอิ
ถึงคุณ kingdaemon : ฝากติดตามอ่านด้วยนะฮะ แวะมาเมนท์กันบ่อยๆนะเออออ
ถึงคุณ zylph_z : ได้สองตอนครึ่งเอง จะร้องงงง ฮือออออ แต่ไทยชนะ ไม่ร้องละ ห้าห้า
ถึงคุณ sukaz : :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
ถึงคุณ inspirer_bear : ฝากติดตามด้วยนะฮะ แวะมาเมนท์บ่อยๆน้า
ถึงคุณ saiiisai : มาเม้นให้บ่อยๆด้วยน้า ตอนสั้นๆแบบนี้ยังแต่งไม่ทันเลย ฮือออ
ถึงคุณ naneku : ติดอยู่แล้วววว เอาใจช่วย สอบสนามไหน เรามีรุ่นน้องคณะศึกษาจัดห้องสอบที่ประสานมิตร รุ่นน้องอีกคนอยู่สาสุขจัดห้องสอบที่รังสิต ฝากเล่นของให้ละ ติดชัวร์ อิอิ
ถึงคุณ MaNaSsAwEe : รอคนแต่งบ้างสิ อิอิ
ถึงคุณ Noo_Patchy : เฟี๊ยตขี้เซาาาาาาาาาา
ถึงคุณ fuku : ขอบคุณมากครับบบบบ ที่เข้าใจ นิยายแฟนตาซี ความรักอาจมาช้าหน่อยเนอะ ฮือๆ สำหรับคำติชมจะเก็บไปปรับปรุงแก้ไขครับบบบบ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
กลับมาแล้วพี่คนแต่งงงงงง
แทนหายไปไหน เราว่าต้องเดินไปชนต้นไม้เปล่าถึงจะเข้าไปได้ๆ :z2:
ปอล้อ. To lukkeng สอบที่อิมแพคสองวันเล้ยยยยย เหนื่อยมากมายมหาศาลบานตะไท
-
สนุกอีกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
บอกรักไปเลย I LOVE YOU
-
:serius2: :serius2: :serius2: เฟี๊ยตกับปันปัน ช่วยแทนให้ได้นะ รวมพลัง ๆ
-
แทนหายไปได้ไง :katai1:
สองคนสู้ๆหาแทนให้เจอนะ
ว่าแต่มันเกี่ยวกับชื่อตอนไงอะ ฮ่าๆ
-
ปันใจเย็นก่อน มันต้องมีจุดไหนทีาเป็นประตูมิติแน่เลย
-
อ่านรวดเดีวสามตอน รู้สึกเวลาในเกมเดินไปหลายวัน แต่เวลาในชีวิตจริงแค่วันเดียวเอง
บางทีอ่านๆไปก็งงๆ ฮ่าๆ ต้องตั้งสติในการอ่าน แทนโดนวิหารดูดเข้าไปเหรอ
อย่างนี้เฟี๊ยตกับปันจะเ้ข้าไปช่วยยังไงล่ะเนี่ย ส่วนปันใจเย็นๆนะ เจอแทนอีกทีก็บอกรักแทนไปเลยดีกว่าเก็บไว้คนเดียวเเบบนี้
-
ทีมมายาเจอประตูมายาซะแล้วว อิอิ
-
เหอๆ ถึงวิหารเสียที หายไปอดใจอ่านไว้หลายตอนเลย อิอิ รอตอนต่อไปจ่ะ ไม่รู้จะเม้นอัลไล ชอบ ปัน มากขึ้น หุหุ
-
แทนหายไปหนายยยยยยยยยยยยย :serius2:
สนุกมากเบย :hao7:
-
ตอนที่ 47 Entrance
“เมื่อกี้แทนยืนอยู่ตรงไหนนะปัน ชี้ให้ดูหน่อย” เฟี๊ยตเอ่ยหลังจากที่เดินวนไปรอบๆ ต้นไม้เจ้าปัญหานั่น ปันในขณะนี้ดูควบคุมสติได้ดีจนแทบจะดูเป็นปรกติ จะมีก็เพียงแต่แววตานั้นที่แสดงออกถึงความเครียดออกมาอย่างปิดไม่มิด ชายหนุ่มเดินไปที่อีกฝั่งหนึ่งของต้นไม้ พร้อมชี้จุดที่แทนหายตัวไปเมื่อครู่นี้
เฟี๊ยตลูบมือไปตามต้นไม้นั่นอย่างครุ่นคิด ตัวเขาเองไม่เชื่อว่าแทนได้ตายไปแล้ว แทนน่าจะหายตัวไปมากกว่า มิหนำซ้ำ แทนอาจจะเข้าไปอยู่ในวิหารแล้วก็ได้ ต้นไม้นี่อาจจะมีกลไกบางอย่างที่จะนำผู้เล่นเข้าไปสู่ในวิหารได้โดยการหายตัวไปแบบเมื่อครู่นี้
“ปัน เป็นไปได้หรือเปล่าที่แทนจะหายตัวไปเพราะกลไกอะไรสักอย่างที่จะพาพวกเราเข้าสู่วิหาร” เฟี๊ยตเอ่ยขอความคิดเห็นจากเพื่อนอีกคนที่กำลังคิดไม่ตกอยู่ไม่ต่างกัน
“คิดๆ อยู่เหมือนกัน นี่อาจจะเป็นกลไกพาเข้าสู่วิหารก็ได้ หรืออีกแง่หนึ่งอาจจะเป็นกับดักป้องกันผู้บุกรุกก็ได้ ใครจะรู้” ปันพูดอีกแง่หนึ่งที่ตัวเขาเองก็ลืมมองไปอย่างสนิทใจ
“ปันๆ มาดูนี่ดิ” เฟี๊ยตเอ่ยเรียกปัน เมื่อเขาเองพบอะไรอย่างหนึ่งที่น่าสนใจอยู่บนต้นสนดังกล่าวบริเวณที่แทนหายไป ปันเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน พร้อมกันกับที่เขาชี้ให้ดูไปที่ปุ่มเล็กๆ ปุ่มหนึ่งที่ติดอยู่บนเปลือกไม้ของต้นไม้เจ้าปัญหานั่น
“ตาไม้หรือเปล่า เฟี๊ยต” ปันเอ่ยขึ้นหลังจากพิจารณาปุ่มที่เกิดจากเปลือกไม้ที่นูนขึ้นและโค้งเว้าลงตรงใจกลางของตำแหน่งดังกล่าว
“คิดว่าใช่นะ แต่ปันคิดเหมือนกันหรือเปล่าว่า มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นทางเข้าไปสู่ต้นไม้นี่ได้” เฟี๊ยตตัดสินใจบอกข้อสันนิษฐานของตนออกไป
“เป็นไปได้ ว่าแต่เราจะลองดูบ้างไหม” ปันพูดพลางชี้ไปที่ตาไม้ที่ว่า
“พวกเรามีทางเลือกด้วยหรอ ปัน ฮ่าฮ่า มาถึงขนาดนี้แล้ว อย่างมากก็แค่เริ่มเกมใหม่น่า แต่พวกเราไม่น่าดวงกุดกันถึงขนาดนั้นหรอก” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างพยายามให้ดูเป็นเรื่องง่ายๆ พลางยกมือขึ้นจ่อไปที่ตำแหน่งที่พวกเขาเดาว่าเป็นทางเข้าออกของวิหารนั่น นิ้วของเขาแตะลงที่ตาไม้พร้อมกับนิ้วของปันอย่างรอจังหวะอยู่ก่อนแล้ว
พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
เขาทั้งสองคนหายไปจากบริเวณดังกล่าวราวกับมายากลฉะนั้น ลักษณะไม่ต่างจากการหายตัวไปของแทนแม้แต่นิดเดียว เพียงแต่ว่า ปันและเฟี๊ยตเตรียมใจอยู่ก่อนแล้ว จึงไม่มีท่าทีตกใจเหมือนแทนแต่อย่างใด
ชั่วไม่ถึงวินาทีเฟี๊ยตและปันก็มาปรากฏตัวอยู่ที่สถานที่แห่งหนึ่ง มันมีลักษณะราวกับอุโมงค์ขนาดใหญ่ บรรยากาศโดยรอบดูทึมๆ และอับชื้นอยู่ไม่น้อย ผนังกำแพงโดยรอบมีสีน้ำตาลเข้ม เกาะตัวเป็นแผ่นโดยมีรอยแตกแยกอยู่ทั่วไปราวกับเป็นเปลือกไม้อย่างใดอย่างนั้น ทางดังกล่าวลาดลึกเข้าไปภายในเป็นลำดับ แสงสว่างที่มีอยู่อย่างจำกัดทำให้เขาทั้งสองคนมองเห็นพื้นที่ด้านหน้าได้ไม่ไกลนัก ปันในขณะนี้ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาเชื่อมั่นกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ว่าแทนต้องยังมีชีวิตอยู่แน่ แต่อาจจะอยู่ลึกเข้าไปในทางเดินมืดนี่ตามลำดับ ถ้าปราการข้างหน้าไม่ได้มีอุปสรรคอันตรายใดรอคอยอยู่หละก็นะ
เขาทั้งสองคนค่อยๆ รุกคืบเข้าไปภายในอย่างระมัดระวัง เฟี๊ยตเรียกการ์ดอุปกรณ์สำหรับนักเดินทางเพื่อนำไฟฉายมาใช้ ยิ่งลึกเข้าไป ลึกเข้าไป หนทางยิ่งอุดมไปด้วยความชื้นอย่างรู้สึกได้ ผนังที่เคยมีลักษณะคล้ายเปลือกไม้ที่แตกลายด้วยความแห้งแล้ง บัดนี้เริ่มเจือไปด้วยความชุ่มชื้นตามลำดับ บรรยากาศที่มืดมนและวังเวงต่างกับป่าสนภายนอกอย่างยิ่งนั้น ทำให้ผู้มาเยือนใจคอไม่ดีเลย
ลับขอบทางชันตอนหนึ่งหลังจากที่เขาทั้งสองเดินมาเป็นเวลาไม่ถึง 3 นาที สายตาของปันก็ปะทะเข้ากับดวงไฟดวงหนึ่งที่ตัวเขาเองคุ้นเคยเป็นอย่างดี ชายหนุ่มรีบสาวเท้าเข้าไปอย่างเร่งรีบ เฟี๊ยตรีบเดินตามไปอย่างไม่เข้าใจอะไรมากนัก จนกระทั่งพ้นขอบมุมทางโค้งช่วงหนึ่งของอุโมงค์นั่นเอง
“แทน!” เสียงของปันดังขึ้นเมื่อพบชายหนุ่มผู้มีความสำคัญยิ่งของตนนั่งถือปืนรออยู่ที่บริเวณนั้น ดวงไฟดังกล่าวเป็นพลังจากการ์ดของแทนนั่นเอง
“อ๊าว มากันแล้วหรอ” เสียงของแทนเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีกระแสความทุกข์ร้อนใดๆ ทั้งสิ้น ชายผิวเข้มไม่มีความคิดแม้แต่น้อยว่าเพื่อนทั้งสองจะเป็นห่วงมากขนาดไหน
“แทน เรียบร้อยดีใช่ไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นอย่างต้องการความมั่นใจ
“เรียบร้อยดิ อย่างแทน ใครจะมาทำอะไรได้ ฮ่าฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มพูดพลางลุกขึ้นยืน
แต่ก่อนที่เฟี๊ยตจะได้พูดอะไรออกไป ปันก็พุ่งตรงเข้าไปตรงที่เพื่อนของตนยืนอยู่ พร้อมกระชากคอเสื้อของเพื่อนที่ทำให้ตนเป็นห่วงอย่างฉุนเฉียว
“ไอ้แทน มึงไม่คิดเลยหรอว่าที่มึงหายไปเนี่ย มันจะทำให้คนอื่นเป็นห่วง เสือกมานั่งตีหน้าระรื่นอยู่นี่อีก สำนึกอ่ะ มีไหม!” สีหน้าของปันตอนนี้แดงก่ำไปด้วยโทสะ ง้างมือขึ้นทำท่าเหมือนจะต่อยเพื่อนรักให้ได้
“ไอ้ปัน มึงเป็นห่าอะไรเนี่ย ใจเย็นๆ ดิวะ กูแค่หายมาแปบเดียว เห็นว่าเรื่องแค่นี้ เดี๋ยวพวกมึงก็คงตามมา มึงจะมาโกรธกูทำหอกอะไรเนี่ย” แทนสะบัดเสื้อออกจากอุ้งมือของเพื่อน ก่อนจะโต้คืนด้วยน้ำเสียงที่เริ่มมีอารมณ์แล้วนิดๆ เฟี๊ยตก้าวเข้าไปใกล้คนทั้งคู่มากขึ้น เผื่อมีเหตุการณ์รุนแรง เขาจะได้ห้ามศึกได้ทัน
“กูจะไปรู้ไหมว่ามึงเจอทางเข้า อยู่ดีๆ ก็หายไป กูก็นึกว่าจะตายห่าเอาอะดิ มีอะไรทำไมไม่บอกกันวะ ทำไมต้องปล่อยให้กูเห็นห่วงเป็นบ้าเป็นหลังอย่างงี้ด้วย”
“ไอ้ปัน มึงคิดดูให้ดีดีก่อน การ์ดโทรศัพท์ก็อยู่ที่มึง แล้วกูจะโทรหามึงได้ยังไง มึงไม่โทรมา กูก็นึกว่ามึงเดาสถานการณ์ออกเลยไม่อยากเปลืองตังค์” แทนพยามจะพูดจาอย่างมีเหตุผล ทั้งๆ ที่น้ำเสียงก็ฉายชัดว่ามีอารมณ์อยู่ไม่ต่างกัน
“แล้วทำไมมึงไม่ออกไปส่งข่าวก่อน มึงจะเดินเข้ามาทำไม ทำไมมึงไม่คิดถึงความรู้สึกคนอื่นบ้าง” เสียงของปันยังคงความฉุนเฉียวอยู่อย่างนั้น
“ไอ้ปัน กูถูกมึงผลักล้มลง รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่ กูจะรู้ไหมว่าทางไหนมันทางออก กูเสี่ยงเดินเข้ามาทางนี้จนสุด กูก็รู้ว่ามันผิดทาง กูเห็นมึงไม่โทรมาก็นึกว่ามึงคงจะตามเข้ามาแล้ว นี่มันแค่สิบนาทีเอง กูกะว่านั่งรออีกแปบ ถ้าพวกมึงไม่มากันกูก็จะย้อนกลับออกไป ไอ้ปัน มึงฟังเหตุผลกูบ้างสิวะ ปรกติมึงไม่ใช่คนใจร้อนอย่างงี้หนิ วันนี้ มึงเป็นบ้าหรือเปล่าเนี่ย”
“เออ กูมันบ้าเอง กูมันบ้าเองที่เป็นห่วงมึงนี่แหละไอ้แทน!”
ชายหนุ่มผิวขาวสะบัดพร้อมเดินออกไปอย่างโกรธจัด แทนที่ตอนนี้ก็ดูอารมณ์ร้อนไม่ต่างกันทำท่าจะเดินตามไปอย่างไม่ยอมแพ้ แต่เฟี๊ยตเดินออกมาสกัดหน้าพลางจับไหล่ไว้ก่อนที่เรื่องราวจะบานปลายไปมากกว่านี้
“แทน ใจเย็นๆ ปันเป็นห่วงแทนมาก เราเข้าใจทั้งปันและแทนนะ ตอนนี้แทนใจเย็นๆ ก่อน เดี๋ยวเราเคลียร์กับปันให้เอง โอเคนะ” เฟี๊ยตพูดพลางบีบไหล่แทนเบาๆ เป็นการเรียกสติ ชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยักไหล่อย่างง่ายๆ และเดินกลับไปนั่งที่เดิม
“ปัน ใจเย็นๆ ก่อน แทนก็มีเหตุผลนะ เรื่องนี้ไม่มีใครผิดหรอก ดีแล้วไม่ใช่หรอที่แทนไม่ได้เป็นอะไร ปันอย่างคิดมากดิ” เฟี๊ยตเอ่ยปากขึ้นหลังจากเดินมาถึงตัวชายหนุ่มที่แยกออกมายืนอยู่อีกด้านหนึ่ง
“เฟี๊ยต มึงคิดดูดิ มันทำอย่างงี้ได้ไงวะ กูเป็นห่วงแทบบ้า แต่แม่งมานั่งกระดิกตีนสบายใจเฉิบอยู่อย่างนี้” ปันหันกลับมาตอบด้วยอารมณ์ที่ยังครุกรุ่นอยู่ไม่หาย
“ปัน แทนมันไม่รู้ว่าพวกเราเป็นห่วง เราเองก็ลืมโทรหามันด้วย มันก็เลยนึกว่าปรกติดี ปัน มึงควรจะดีใจสิที่มึงเจอแทน แทนยังมีชีวิตอยู่ มึงได้ยินไหม มึงต้องดีใจ มึงจะโกรธมันทำไม” เฟี๊ยตจงใจพูดช้าๆ ชัดๆ ให้ปันได้หยุดโมโหและคิดตามคำพูดของเขา
ปันทำท่าอึกอักเหมือนจะพูดอะไรออกมาหลายครั้ง แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็ตัดสินใจกลืนคำพูดเหล่านั้นกลับลงคอไปเสีย เพื่อนผิวขาวของเขายืนนิ่งอยู่พักใหญ่ก่อนจะถอนหายใจยาว และเดินกลับไปยังเพื่อนสนิทของตน
“แทน เมื่อกี้กูขอโทษละกัน กูคงอารมณ์ร้อนไปหน่อย” ปันเอ่ยกับแทนที่นั่งอยู่
“ไม่หน่อยอะ จะต่อยกูอยู่แล้ว ไอ้ห่า เกิดถ้ามึงต่อยกู แล้วหน้าหล่อๆ กูเสียโฉมไปทำไง เดี๋ยวโมเดลลิ่งที่ติดต่อกูไปเล่นหนังเขาปฏิเสธกู กูจะเอาตังค์ที่ไหนกิน” แทนที่ดูจะปรับอารมณ์ได้อยู่ก่อนแล้วดึงบทสนทนาไปในเรื่องตลกให้สถานการณ์ที่ดูหนักหน่วงนี้เบาบางลงในที่สุด
“ใครเขาจะไปจ้างมึงง ฮ่าฮ่า” ปันเอ่ยพลางหัวเราะอย่างสบายใจที่เพื่อนรักดูจะไม่ถือโทษโกรธตน
“พวกเราลืมอะไรกันไปหรือเปล่า มีใครคิดเหมือนกันไหมว่า ไอ้กำแพงยักษ์นี่หน้าตาเป็นประตูไม่มีผิดเพี้ยน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นหลังจากที่เหตุการณ์ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง พลางชี้ไปยังกำแพงกั้นทางเดินที่มีลวดลายเป็นรูปต้นไม้เกี่ยวพันกันไปมาราวกับถูกสลักไว้ด้วยช่างฝีมือเอก ผนังทั้งด้านนั้นทึบไปหมดราวกับเป็นทางตันสุดของอุโมงค์แห่งนี้ แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนคิดตรงกันหมดว่านี่จะเป็นประตูทางเข้ามากกว่านั่นก็คือ ท่อนไม้ตอนหนึ่งที่ยืนออกจากผนังนั่นราวกับว่าเป็นที่จับสำหรับเปิดปิดของประตูลึกลับบานนี้
“นั่งมองมาสักพักละ กำลังรอคนสนับสนุนอยู่เลย” แทนตอบมาอย่างเห็นด้วย
“งั้นบุกกันเลยไหม” เฟี๊ยตถามความแน่ชัดมาอีกครั้ง
“จัดไปอย่าให้เสีย!” ปันเอ่ยขึ้น พร้อมกันกับที่ที่มือของชายทั้งสามคนแห่งทีมมายาออกแรงผลักประตูยักษ์นั้นให้เคลื่อนเปิดออก
ทันทีที่ประตูนั่นเคลื่อนขยับไปเพียงนิดเดียว พื้นอุโมงค์ด้านหลังห่างออกไปประมาณ 5 เมตรจากพวกเขาทั้งสามคนก็ดังลั่นขึ้นราวกับมีวัตถุอะไรสักอย่างหนึ่งกำลังจะงอกขึ้นมา เพียงชั่วอึดใจเดียว พื้นผิวบริเวณดังกล่าวก็แตกออกราวกับที่ทุกคนคาดคิด ลักษณะอย่างหนึ่งคล้ายรากไม้ผุดขึ้นมาตวัดตัวผูกกันเป็นปมขนาดใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ พองตัวออกให้เห็นเปลือกหุ้มวัตถุขนาดใหญ่ 3 อันที่มีหน้าตาคล้ายฝักถั่วขนาดพอจะบรรจุมนุษย์เข้าไปได้อย่างไม่ยากเย็น มันค่อยๆ พองตัวออกจนปริแตกออกในที่สุด
ทหารแกร่ง 3 นายขนาดสูงร่วม 2 เมตรปรากฏกายออกมาจากฝักถั่วทั้ง 3 นั่น ร่างของพวกมันดูแกร่งกร้าวราวกับประกอบขึ้นด้วยท่อนไม้ขนาดยักษ์ที่แกะสลักให้กลายเป็นนักรบที่มีชีวิตฉะนั้น ร่างทางซ้ายถือหอกขนาดใหญ่ ร่างตรงกลางถือดาบยาวหนา ร่างทางขวาง้างคันธนูเตรียมตัวต่อสู้ และแน่นอน พวกมันหันศาตราวุธมาทางพวกเขาทั้งสามคนอย่างประกาศศึก
ทีมมายาปะทะเข้ากับนายทวารแห่งวิหารกุมภาพันธ์เสียแล้ว!
จากผู้แต่ง : ทำไมรู้สึกช่วงนี้เงียบๆ คนอ่านน้อยๆ เอ๊ะ หรือคิดไปเอง ห้าห้า ขอคอมเมนท์หน่อยน้า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ถึงคุณ kingdaemon : สนุกจริง ต้องแวะมาเมนท์ให้บ่อยๆนะ อิอิ
ถึงคุณ Ali$a฿eth : โหววววววว สำเร็จแล้ว นานๆจะมีคนชมปันสักคน ปันปลาบปลื้มมมมม
ถึงคุณ mesomeo2 : ก๊อก ก๊อก ก๊อก เปิดประตู เปิดออกดู ว่าครายมาาาาา
ถึงคุณ august_may : มาต่อแล้ว ลุ้นต่อเร็ว อิอิ
ถึงคุณ nemesis : เดาเก่งจวางงงงงงงงงง
ถึงคุณ เกเร : crisis แปลว่าช่วงเวลาวิกฤตไงครับ แทนหายไป อิอิ วิกฤตไหม ห้าห้า
ถึงคุณ maew189870 : บอกรักคนแต่งหรอ เขินเลยยยยย
ถึงคุณ naneku : ว๊าววววววว แอบทายถูกนะเนี่ย อิอิ ว่าแต่สอบคณะไรนิ
ถึงคุณ zylph_z : ห่างมากกกกกกกกกก ห่างราวฟ้ากับเหวเลยครับ ห้าห้า
รู้สึกช่วงนี้คนอ่านหายๆกันไป เม้นน้อยลง หงอยเบย ฮือออออออ ไม่เป็นไร แต่งไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็มีคนมาอ่านเพิ่มเนอะ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
หุ่นไม้สำนักเส้าหลินออกโรงแล้ว #ไม่ใช่ล่ะ
เป็นหุ่นไม้ก็แพ้ไฟสิ งานนี้แทนสบายเลย มุกลุยไม่ยั้งแบบนี้เข้ามาสุดๆ
-
อย่างอนนะขุ่นพรี่ส์ เขาอ่านหนังสือสอบกันมั๊งง :laugh: #ตัวเองก็ไม่อ่าน orz :really2:
-
นายทหารน่าจะคือกลไกคุ้มครองวิหาร ใช่รึเปล่า แต่ไม่น่าใช่ GM ใช่ไหม เหมือนตอนแรกๆจะบอกไว้ว่า วิหารแต่ละวิหาร ยิ่งถ้าเคยมีคนตามเจอแล้ว ก็จะมี GM อยู่ แต่ถ้าไม่เคยมีคนเข้า บางครั้ง GM จะไม่เฝ้า เราเข้าใจถูกไหม ฮ่าๆๆๆ
-
ชอบมากจร้า ต่อเยอะๆๆหน่อยน้าคราบ มันอ่านแล้วค้างๆๆอ่า
-
สนุกๆๆๆๆๆๆๆๆ
เอาจริงๆนะตอนนี้ติดเรื่องนี้แล้วละ
ไม่ต้องห่วงมาคอยเม้นทุกตอนเบย
เป็นกำลังใจให้นะคั๊ฟ :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอให้เฟี๊ยตโชคดี รีบๆออกไปเจอพระเอก(?)ได้แล้ววววว :impress2: :impress2:
ปอล้อ :To lukkeng มนุษย์กับเภสัชฯค้าาาา สองวันเลยยย อยากเป็นเภสัชฯแบบเฟี๊ยต (?) 5555555
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทัน เย้ :mc4:
ชอบมากเลยค่ะ
รอพระเอกของเฟียตอยู่นะคะ
-
ปัน แทน เฟี๊ยต ลุยเลย สู้ ๆๆ :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2: :a2:
-
อิอิ เค้าเก่งไง
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน อัพเต็มเลย
ดีใจๆ อ่านยาวๆเลยทีเดียว
ปันนี่ออกอาการจนคนซื่อบื้อเรื่องรักอย่างเฟี๊ยตยังเอะใจ
ตกลงปลงใจกันซะที เป็นตัวอย่างให้เฟี๊ยตเปิดใจยอมรับเพศที่สามได้
เฟี๊ยตจะได้ไม่สับสนในตัวเองตอนเจอคนๆนั้น
ปล.อ่านทีไร จะเม้น ค้างทุกที ฮ่วย!
-
เปิดอ่านมาตกใจ คิดว่าวงจะแตกซะละ เกือบมีการวางมวยแล้วซิเนี่ย แต่อย่างว่าแหละไม่มีใครผิดใครถูกหรอก ปันก็เป็นห่วง แทนก็คิดว่าเดี๋ยวเพื่อนก็ตามมาทีหลัง ดีนะยังปรับอารมณ์กันได้อยู่
ยังพักหายเคืองกันไม่ทันไรก็ป๊ะเข้าให้กะนายทวารแห่งวิหารกุมภาพันธ์ละ งานนี้ทีมมายาทุ่มให้สุดตัวเลยนะ แพ้ไม่ได้ๆ
ปอลอ.ถึงคนอ่านจะน้อยแต่ก็มีคุณภาพนะเออ ตามอ่านตามเม้นท์ประหนึ่งแฟนพันธุ์แท้ทุกตอนเลยน้า~ ^[+++]^
-
อ่านๆๆครับมะค่อยได้แม้นอะ
-
ต่อสู้ให้ชนะนะคับ
อย่าให้ใครตายยยยเลยฮะ
เอาใจช่วยยยยย....แต่ตอนนี้อยากเห็นพระเอกขี้ม้าขาวมาช่วยอ่ะ
อิอิ
-
โอ๊ะ ทีนี้จะได้เปิดฉากสู้ของจริงแล้วซินะ
-
ปันโมโหรุนแรงอ่ะ เฟี๊ยตมีสติมากเลย
ต้องบู๊กันแล้ว เฟี๊ยสสู้ ดูท่าจะติดใจเกมนี้แล้วซินะเฟี๊ยต
ปล.ขอโทษนะค่ะที่ตามมาเม้นช้า พอดีติดสอบอยู่เลยมาอ่านได้แปปเดียว (แอบแม่มา 555)
-
ขอให้เฟี๊ยตปลอดภัยแล้วไปเจอพระเอกให้ได้(อยากให้เฟี๊ยตเจอพระเอกเร็วๆอะ) :mew2: :mew2:
-
อยากให้เฟี๊ยตเจอพระเอกเร็วๆอะส่วนตอนนี้นุกม๊ากมาก
-
ช่วงนี่้ไกล้ปิดเทอมน่ะ แอบเข้ามาเป็นกำลังใจตลอดแหละ
-
มายังน๊าา
-
อ่านเรื่องนี้แล้วสนุกมากเลยอ่ะ เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรก อ่านจนหมดไม่มีเบรคเลย ขอสมัครเป็นแฟนคลับด้วยคนค่ะ
เราว่าบรรยายละเอียด แบบนี้เราชอบนะ บรรยายภาพได้เห็นชัดมากเลย เหมือนตัวเองเค้าไปอยู่ในเกมส์ เลยรู้สึกตื่นเต้นไปด้วย รอตอนใหม่นะค่ะ ^ ^
-
ตอนที่ 48 The Sanctuary of February
“The Defensive Golem RELEASE”
เสียงประกาศกร้าวของเฟี๊ยตดังขึ้นเป็นคนแรก ในขณะที่ปันและแทนไม่จำเป็นต้องเรียกใช้การ์ด เพราะปันเองสะพายคทาไพลินอยู่ก่อนแล้ว ส่วนแทนก็ถือปืนไฟของตนอยู่ในมือ เฟี๊ยตเขวี้ยงการ์ดคู่ใจไปด้านหน้า มันระเบิดขึ้นน้อยๆ พร้อมกันกับที่ไพ่นั้นแปลสภาพกลายเป็นมวลทรายแตกออกจากกัน ก่อนจะตวัดกลับเข้ามารวมร่างกันอีกครั้งเป็นปีศาจทรายที่เขาคุ้นเคย
“พันธนาการทราย!” เขาชี้นิ้วสั่งโกเลมที่เพิ่งปรากฏกายขึ้น สมุนของเขาสลายร่างกลายเป็นมวลทรายปริมาณมหาศาล ก่อนจะพุ่งตรงเข้ายึดตรึงร่างของศัตรูทั้งสาม ทรายเหล่านั้นรวมตัวกันเป็นเกลียวราวกับเชือกขนาดใหญ่ปรี่ตรงเข้าไปรัดรึงตามแขนขาของอริเหล่านั้น โดยหมายให้พวกมันเป็นเป้านิ่งจากการโจมตีจากพวกเขา
ยังไม่ทันที่คำสั่งของเขาจะสัมฤทธิ์ผลดี ทหารแกร่งทั้งสามนายก็โรมรันอย่างไม่ยอมแพ้ พวกมันเขวี้ยงอาวุธตรงมาที่พวกเขา หอก ดาบ และลูกธนูพุ่งตรงแหวกอากาศหมายมั่นจะห้ำหั่นชีวิตของผู้บุกรุกทั้งสามอย่างรวดเร็ว เฟี๊ยตจะสั่งให้เชือกทรายเหล่านั้นกลับมาเป็นกำแพงป้องกันก็ช้าไปเสียแล้ว ชายหนุ่มทำได้แต่รวบรวมจิตไปที่เท้าเตรียมตัวจะกระโดดหลบหนีตามสันชาตญาน
“Barrier!” ก่อนที่คมอาวุธเหล่านั้นจะจู่โจมมาถึงพวกเขาได้ เสียงจากปันตะโกนดังขึ้น พร้อมกันกับที่ผืนน้ำขนาดใหญ่พุ่งสูงขึ้นกางกั้นพวกเขาจากการโจมตีนั่น ทันทีที่สรรพาวุธเคลื่อนที่มากระทบกับกำแพงน้ำมหึมา ความเร็วของมันช้าลงอย่างรู้สึกได้ จนสุดท้ายพวกมันก็สูญเสียพลังความร้ายกาจ ตกลงสู่พื้นดินเบื้องล่างอย่างไร้อำนาจการต่อกร
ชั่วอึดใจนั้นเอง ทรายของเฟี๊ยตได้ตรึงเหล่าคู่ต่อสู้สำเร็จ จนพวกมันหมดหนทางจะหลบหนีได้ ปันที่เหมือนจะรอจังหวะอยู่ก่อนแล้วก็ได้กระแทกคทาบนพื้นอย่างหนักแน่นอีกครั้ง กำแพงน้ำที่เคยสูงกางกั้นสมรภูมิไว้ก็ไหลลงตามแรงโน้มถ่วงอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มผิวขาวจงใจเปิดช่องว่างให้เพื่อนคนสุดท้ายที่บัดนี้ยกปืนขึ้นรออยู่บนไหล่เรียบร้อยแล้ว
“Fire!” เสียงร้องสั่งดังพร้อมกับนิ้วที่เหนี่ยวไกออกไป 3 นัดถ้วน ลูกไฟขนาดเท่าลูกบอลพุ่งตรงเข้าสู่ทหารไม้ทั้ง 3 นั่น พวกมันพยายามสะบัดตัวออกจากทรายมากมายที่รวมตัวกันเป็นเกลียวมันพวกมันไว้อย่างแน่นหนา แต่สุดท้ายก็ไม่อาจสู้แรงยึดเหนี่ยวของโกเลมของเฟี๊ยตได้
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับที่ลูกไฟทั้งสามสัมผัสต้องกับร่างของอริทั้งสามนั้น ลำตัวที่ประกอบขึ้นด้วยไม้ถูกเผาไหม้อย่างรวดเร็วด้วยอำนาจของพระเพลิง นายทวารแห่งวิหารลึกลับพ่ายแพ้ให้กับทีมมายาภายในเวลาไม่ถึง 3 นาทีถ้วน การ์ดทั้งสามใบที่มาจากการเอาชนะมอนสเตอร์นั่นพุ่งเข้าสู่มือทั้งสามคน พวกเขาในบัดนี้รู้ใจกันมากจนแทบจะไม่ต้องตะโกนนัดแนะใดๆ ระหว่างการต่อสู้แล้ว ทีมมายาได้พิสูจน์ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันจากการต่อสู้นี่เอง
ชื่อ The Fighting Sap Wood (ทหารกระพี้ไม้) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้
ยังไม่ทันที่พวกเขาทั้งสามคนจะมีโอกาสได้เก็บการ์ดที่เพิ่งได้มาสดๆ ร้อนๆ ลงสมุดสะสมนั้น ประตูยักษ์ที่พวกเขาหันหลังให้เพราะจำเป็นต้องหันไปต่อสู้กับเหล่านักรบไม้เมื่อครู่ก็เผยอออก แสดงให้เห็นแสงสีทองส่องอร่ามจากภายในที่ค่อยๆ เผยตัวออกมาทางรอยแยกแห่งประตูใหญ่นั้น พวกเขารีบหันไปมองยังทิศที่มาของแสงสว่างดังกล่าว บัดนี้ ประตูที่มีลวดลายประดับไปด้วยแมกไม้อันวิจิตรบรรจงนั่นเปิดออกจนสุด เผยออกให้เห็นทางเดินเชื่อมต่อเข้าไปข้างในวิหารลึกลับแห่งนั้น
ตรงหน้าของพวกเขาทั้งสามคนปรากฏทางเดินสั้นๆ ยาวไม่ถึงยี่สิบเมตรก่อนจะไปสิ้นสุดที่อุปสรรคเบื้องหน้า อะไรบางอย่างจำนวนมากมายที่มีขนาดสูงท่วมหัวพวกเขาเชื่อมต่อกันอัดแน่นทางเดินไปหมด พวกมันมีลักษณะคล้ายถุงน้ำขนาดใหญ่สีเหลืองสุกใสอร่ามจนเกือบค่อนไปทางทองที่ถูกห่อหุ้มด้วยเยื่อที่มีลักษณะคล้ายพลาสติกบางบ้างหนาบ้างสลับสับเปลี่ยนกันไป บางส่วนของพวกมันบางอันก็เชื่อมติดแนบไปจนดูเหมือนเนื้อเดียวกัน ในขณะที่พวกมันบางอันก็แยกออกจากกันโดยมีของเหลวลักษณะเหนียวข้นคั่นอยู่ตรงกลาง ด้านซ้ายและด้านขวาของอุโมงค์ที่เมื่อก่อนข้ามผ่านธรณีประตูนั้นเคยเป็นเปลือกไม้หนาตามที่เคยสันนิษฐานกันนั้น บัดนี้ เมื่อล่วงเข้าไปในเขตของประตูดังกล่าวก็กลายสภาพเป็นผนังแผ่นหนาที่ดูแข็งแรงเกินกว่าจะทะลุทะลวงผ่านไปได้ ลึกเข้าไปในกำแพงนั้นก็มีลักษณะคล้ายถุงน้ำเช่นที่เรียงทับซ้อนกันอยู่ตรงหน้านั้น เพียงแต่เยื่อที่หุ้มพวกมันมีลักษณะหนาเข้มจนดูคล้ายเปลือกหินที่ห่อหุ้มไว้ซึ่งดูมีลักษณะแข็งแรงมากราวกับจะบังคับให้ผู้บุกรุกต้องก้าวผ่านทางเดินอันประกอบด้วยเยื่อหุ้มบางๆ ด้านหน้าที่ถูกสร้างไว้เฉพาะอย่างนั้นนั่นเอง
“ผู้เล่น PharmaPhiat เป็นหนึ่งในผู้เล่นกลุ่มแรกที่สามารถเข้าสู่วิหารกุมภาพันธ์ได้ ผู้เล่นได้รับไพ่ชื่อ Aura of Rutherford (ออร่าของรัทเทอร์ฟอร์ด) ไพ่สูงสุดลำดับที่ 95 เป็นรางวัลจากความสำเร็จดังกล่าว”
“ผู้เล่น Punnawutt เป็นหนึ่งในผู้เล่นกลุ่มแรกที่สามารถเข้าสู่วิหารกุมภาพันธ์ได้ ผู้เล่นได้รับไพ่ชื่อ Aura of Rutherford (ออร่าของรัทเทอร์ฟอร์ด) ไพ่สูงสุดลำดับที่ 95 เป็นรางวัลจากความสำเร็จดังกล่าว”
“ผู้เล่น Tanawatt เป็นหนึ่งในผู้เล่นกลุ่มแรกที่สามารถเข้าสู่วิหารกุมภาพันธ์ได้ ผู้เล่นได้รับไพ่ชื่อ Aura of Rutherford (ออร่าของรัทเทอร์ฟอร์ด) ไพ่สูงสุดลำดับที่ 95 เป็นรางวัลจากความสำเร็จดังกล่าว”
เมื่อทั้งสามคนก้าวขาข้ามผ่านบานประตูมหึมานั้นไป เสียงประกาศถึงความสำเร็จก็ดังขึ้นอย่างน่ายินดี มือทั้งสามเอื้อมมือขึ้นหยิบการ์ดสีทองที่ลอยอยู่เบื้องหน้านั้น และบรรจุลงในสมุดของแต่ละคนพร้อมกับการ์ดตัวตนที่ได้เมื่อครู่อีกใบด้วย
“ทีมแรกเลยหรอเนี่ย เท่ไม่หยอกแฮะ” แทนพูดขึ้นเป็นคนแรกหลังจากทั้งสามเงียบด้วยความตะลึงในความงามอย่างน่าพิศวงของสถานที่ตรงหน้าอยู่หลายอึดใจ
“ไบเบิ้ลเคยบอกไว้นะ แต่ลืมไปเลยแฮะ” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างนึกขึ้นได้ว่าไบเบิ้ลเคยบอกเขาไว้เองว่า ผู้เล่นที่เคยเข้าไปสู่วิหารแห่งนี้ได้เท่ากับ 0 คน
“ได้การ์ดสูงสุดอีกใบแล้ว วิหารนี่จะมีให้เก็บสักกี่ใบกันเนี่ย น่าลุ้นแฮะ” ปันเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
“เออ ปัน แทน สมุดมีช่องเก็บการ์ดกี่ช่องอ่า ของเราจะเต็มแล้วเนี่ย ไพ่ตัวตนมันเยอะอะ ไม่อยากคัดทิ้ง เสียดาย” เฟี๊ยตเอ่ยถามเพื่อนทั้งสอง ความจริงเขาว่าจะถามมาหลายรอบแล้ว แต่เพิ่งนึกออกนี่เอง
“ไว้เดี๋ยวออกจากวิหารได้ แวะที่เมืองกันหน่อยละกัน ร้านขายการ์ดจะมีบริการปรับขนาดสมุดอยู่นะ เสียเงินด้วย แต่จำไม่ได้เหมือนกันว่าเท่าไหร่ ไว้ลองไปถามดูๆ” ปันคลายความสงสัยให้เขา
“ปันกับแทนอัพขนาดกันแล้วหรือยังอ่า” เฟี๊ยตเอ่ยถามต่อ
“เรียบร้อยครับผ๊ม เรียบร้อยโรงเรียนปันครับ โดนมันบังคับให้ทำเป็นเพื่อนเรียบร้อย ฮ่าฮ่า” ปันทำหน้าค้อนคนตอบเล็กน้อยก่อนจะหันไปพึมพำอะไรอยู่คนเดียว
“เอาไงต่อดี” ชายเจ้าของคทาไพลินเอ่ยขึ้นหลังจากที่พวกเขานั่งพักกันและบรรจุอาหารกลางวันจากการ์ดสำเร็จรูปแบบง่ายๆ เรียบร้อยแล้ว เฟี๊ยตเพิ่งเข้าใจความสำคัญของการ์ดอาหารปรุงสำเร็จเอาก็เมื่อมาถึงช่วงเวลานี้เอง ตัวเขาเองตีความการเดินทางในเกมนี้ไปอย่างผิดถนัด โดยชายหนุ่มคาดหวังจะทำอาหารกินเองทุกมื้อเพื่อลดค่าใช้จ่าย แต่ความเป็นจริงแล้ว การผจญภัยที่เหมือนจะเอาชีวิตแขวนอยู่บนความไม่แน่นอนตลอดเวลาอย่างนี้ดูเหมือนจะไม่เปิดโอกาสให้เขามีแรงหรือสุนทรียภาพในการทำอาหารเท่าใดนัก ถ้าได้มีโอกาสเข้าเมืองอีกเมื่อไหร่ เขาคงจะต้องตุนการ์ดอาหารต่างๆ ไว้ให้มากกว่าเดิม
“ลุยดิ ถามได้ ว่าแต่ไอ้ที่อยู่ตรงหน้านี่มันอะไร จะได้วางแผนถูกว่าจะลุยอีท่าไหนดี” แทนเอ่ยพลางชี้ปืนไปที่เจ้าก้อนยักษ์ที่เรียกตัวกันทับถมทางเดินกันอย่างหนาแน่นไปตลอดทาง
“นั่นดิ อันตรายไหมเนี่ย ไม่มีทางอื่นเลย คงต้องฝ่าไปอย่างเดียว” ปันพูดขึ้นพลางกวาดตามองทางตรงหน้าตั้งแต่พื้นไปจนจรดเพดาน ไม่มีช่องว่างใดให้พวกเขาลัดเลาะไปได้เลย หนทางเดียวที่น่าจะพาให้ทีมมายาผ่านไปได้ น่าจะเป็นทะลุทะลวงเข้าไปกลางในทางเดินที่เต็มไปด้วยถุงใสขนาดยักษ์ที่ล่องลอยอยู่ในน้ำเหนียวข้นนั่น
“มีใครคุ้นๆ บ้างไหมอ่า รูปร่างหน้าตาอย่างนี้มันชวนให้คิดถึงวิชาชีวะที่เคยเรียนอยู่นะ” เฟี๊ยตพูดพลางจ้องสายตาไปยังจุดดำๆ ที่มีอยู่ในทุกถุงใสๆ นั่น เขาหรี่ตาลงอย่างพินิจพิเคราะห์กับวัตถุตรงหน้า พร้อมกับค่อยๆ เรียบเรียงความรู้ในสมองอย่างช้าๆ
“ขอบาย เพราะไม่ได้เรียนสายวิทย์หนะ ตอนม.ปลาย เรียนแค่วิทย์กาย” ชายผิวขาวออกตัว
“เรียน แต่อย่าถามว่าเคยตั้งใจเรียนหรือเปล่า ผลการเรียนมันชัดอยู่ ฮ่าฮ่า” ชายผิวเข้มแสดงตัวชัดเช่นกัน ว่าคงไม่มีส่วนช่วยใดๆ ในเรื่องนี้
“เซลล์ไง มีใครคิดไหมว่าไอ้ถุงเนี่ยคือเซลล์ ส่วนไอ้เยื่อนั่นน่าจะเป็นผนังเซลล์ไม่ก็เยื่อหุ้มเซลล์ จุดดำๆ คือนิวเคลียส และไอ้น้ำข้นๆ นี่คือของเหลวในช่องว่างระหว่างเซลล์ไง” เฟี๊ยตเฉลย
“ถามจริง คิดว่าจะรู้จักไหม ฮ่าฮ่า” แทนตอบอย่างติดตลก แสดงออกชัดเจนว่าไม่เข้าใจอะไรสักนิด เมื่อเฟี๊ยตหันไปทางปัน ก็เห็นการพยักหน้าน้อยๆ สนับสนุนแทนมาอีกราย
“parenchyma คือชื่อของมัน ถ้าเฟี๊ยตเดาไม่ผิดหละก็นะ”
จากผู้แต่ง : รู้สึกว่าตอนล่าสุดคนเม้นให้เยอะมากเลย อ่านแล้วรู้สึกดีมาก วันนี้เลยคึกแต่งเพิ่มได้อีกสามตอนแหนะ ใครไม่ค่อยเม้นต้องมาเม้นให้กันบ้างนะ ผมจะได้มีแรงแต่งมาให้อ่านกันทุกวันเลย อิอิ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:m4: :m4: :m4: ทีมมายาเก่งที่ซู๊ดดดด
-
ถึงคุณ fuku : แพ้แทนจริงๆด้วย เดาใจผมขาดเลย ฮี่ฮี่
ถึงคุณ mesomeo2 : ผมเลยวัยสอบมาแล้ว จนไม่รู้แล้วว่าเขาสอบกันช่วงไหน ห้าห้า
ถึงคุณ mildmint0 : ไม่ใช่ GM คร๊าบบบบบบบ รอดูเปิดตัว GM ในอนาคตต่อไปเน่อ อิอิ
ถึงคุณ boomboomzaza : แต่งเยอะกว่านี้ไม่ไหวแล้วครับ แต่พยายามจะมาลงทุกวันน้า
ถึงคุณ kingdaemon : ติดเลยหรอ คนแต่งเขินจนม้วนแล้วเนี่ย เมนท์ทุกตอนน้า ห้ามผิดคำพูด อิอิ
ถึงคุณ naneku : สอบเภสัชด้วยหรอออออออออออออออออออออ ว๊าว กดไลค์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ว่าแต่ ทำไมสองคณะมันคนละแนวเลยหละ ห้าห้า
ถึงคุณ ~tai~ : รอก่อนน้า ช้าๆได้พร้าเล่มงาม อิอิ
ถึงคุณ patchylove : โบกป้ายไฟให้เฟี๊ยต ฮู่เร่ๆๆ
ถึงคุณ nemesis : ปรบมือให้ดังดังเลยยยยยย
ถึงคุณ Zurruz : ค้างนี่คือคอมค้างหรืออารมณ์ค้างน้า ห้าห้า รอเฟี๊ยตใจละลายเรื่องความรักไปก่อนนะ ห้าห้า
ถึงคุณ zylph_z : เข้ามาแล้วยังมีคนเม้นให้ ผมก็ดีใจแล้วครับ เติมแรงใจให้กัน อิอิ
ถึงคุณ KIMKUNG : เสียเวลาให้เม้นให้หน่อยน้าาาา เติมกำลังใจให้โหน่ยยย
ถึงคุณ maew189870 : พระเอกขี่หอยทากขาวมาแล้วฮ๊าฟฟฟฟฟฟ รอก่อนน้า ค่อยๆกระดึ้บมา ห้าห้า
ถึงคุณ august_may : ติดตามต่อไปนะฮะ
ถึงคุณ hotoil : โชคดีในการสอบนะครับ ตอนสอบไม่ต้องเม้นก็ได้ แต่สอบเสร็จต้องมาตามเม้นชดเชยให้หมด อิอิ
ถึงคุณ chawalinee : รอหน่อยนะครับ พล๊อตมันค่อนข้างซับซ้อนนนนน แต่รับรองเฟี๊ยตมีคู่แน่นอน ครับผ๊ม
ถึงคุณ tutankamen : ขอบคุณที่ยังเข้าเม้นให้ตลอดๆนะครับบ
ถึงคุณ vk_iupk : ฝากติดตามและเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ รออ่านคอมเม้นอยู่น้าาาา
วันนี้อารมณ์ดี ชีวิตมีเรื่องดีดี เรื่องงานบรรเจิดมากวันนี้ เลยนั่งแต่งนิยายได้เพิ่มอีกสามตอนแน่ะ เย่ๆๆๆๆๆๆๆ
-
ขอบอกว่า
"รวดเดียวจบ!"
สนุกมากกกกกกกกกกกกดดด
สนุกจนปกติเราไม่อ่านอพไรทำนอนี้เลย พวกการ์ด แฟนตาซีแอคชั่นเนี่ย
แถมี่สิบกว่าตอนแล้วยังไม่มีความวายที่กะจะมาเสพย์สักนิด
แต่เรื่องนี้ สยบทุกข้อแม้ ยอมมมมมมมมม!
ขอชมคนเขียนที่ไม่อิงกระแส สักแต่จะเอ็นซีเรียกคนอ่าน
เราว่างานเขียนมันเป็นศิลปะ ไม่มช่การเรียกร้องความสนใจ งานที่ดี มันจะแสดงตัวของมันเอง และกลายเป็นแรงบันดาลใจให้ใครอีกหลายคน
ดังนั้น ทำต่อไปนะคะ เป็นตัวของตัวเอง เขียนเรื่องเยี่ยมๆ แบบนี้ออกมาอีกเรื่อยๆนะ
เราจะคอยเป็นกำลังใจและติดตามจ้า
-
โทรศัพท์ค้างจ้า อ่านในโทรศัพท์ตลอด คอมหน้าจอเสีย -.-
รออีกนานเลยสิเนี่ย อะฮื้ออออ
อยากจะเม้นให้เยอะกว่านี้หรอกค่ะ แค่นี้ก็ค้างไป 2 รอบละ ใช้คำว่าหลับรอได้เลยนะเนี่ย
-
เก่งมากสามคน อร้ายยยยยยย ><
มอบจุ้บเป็นรางวัล
ปอล้อ to :lukkeng จริงๆแล้วชอบเภสัชนะ ชอบมากกกกกก แต่ก็ชอบภาษามากเช่นเดียวกัน ฮ่าาาา เลยสอบสองอันเล้ยยยย แต่ถ้าเลือกได้ก็อยากติดเภสัชฯมากกว่า เผื่อจะไปทำงานที่เดียวกับเฟี๊ยต(???)
-
มาเม้นหลอกล่อขอตอนต่อไป อิๆๆๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วเริ่มอยากเรียนเภสัชขึ้นมา เสียดายไม่ทันแล้ว :mew2:
-
เอาล่ะ มีปัญหามาให้คิดหาวิธีแก้ละ งานนี้คงต้องพึ่งเฟี๊ยตสถานเดียว ปันกับแทนขอบายเรื่องวิทย์ไปซะแล้ว
-
:katai2-1:
โอ้ว ได้การ์ดสูงสุดเพิ่มกันคนละใบอีกแล้วดีจัง
ว่าแต่ตอนต่อไป ไอ้เซล์ที่ว่านิ มันคืออะไรกันแน่ต้องติดตาม เรื่องกำลังสนุกเลย
อยากให้มีเกมส์แบบนี้บ้างจัง อยากเล่นขึ้นมาทันที ฮ่าๆ :katai1:
-
“ปันกับแทนอัพขนาดกันแล้วหรือยังอ่า” ==> ประโยคนี้ อ่านแล้วฮามว๊าก เราไม่ได้หื่นนะ ห้าๆๆๆ
และแล้วทั้งสามคนก็ทำได้ื จะมีฉากหวานๆ คู่แทน-ปัน บ้างเปล่า พระเอกน้องเฟี๊ยตยังไม่โผล่ ขอเสพความหวานคู่ข้างๆ แทน อิอิ
มาสนุกเหมือนเดิม แต่สั้นไปหน่อยอ่ะ ยังไม่หายคิดถึงเลย ^ ^
เห็นด้วยกับคุณ jungjiyoo เรื่องนี้ไม่มี NC ก็ตามอ่านค่ะ แต่ถ้ามีก็เอาค่า(แอบหื่นเล็กๆ o_O!!!)
-
(-____-" แง เรากลัวตอนนี้อ่ะ พอบรรยายถึงถุงของเหลวแล้วเรานึกถึงว่ามันต้องมีเมือกๆ แหยะๆ
คิดแล้วหลอนไปถึงรังเอเลี่ยน ในถุงนั้นเป็นตัวอ่อนเอเลี่ยนไรงี้
มีชุดปลอดเชื้อให้ใส่มั้ย แค่คิดว่าเฟี๊ยตต้องเดินลุยก็ขนลุกแล้ว
-
โอ้ววว
รอลุ้นต่อค่ะ
-
ตบนิวเคลียสโลด ให้มันพังทั้งเซลล์ #ไม่ใช่ย์
-
อ่านมาถึงตอนนี้เกิดอาการอยากกลับไปฟื้นฟูเนื้อหาชีวะ 55
-
ผมชอบเล่นเกมแนวนี้นะคับ...แต่ไม่ค่อยมีความอดทนชักเท่าไหร..คืออออออมันใช้เวลานานอ่ะ
ผมว่าพี่แต่นิยายเรื่องนี้ได้สุดยอดดดเลยคับ อยากบอกว่าชอบมากๆฮะ
ออกจากวิหารแล้วผมอยากให้เพื่อนๆกลุ่มนี้ได้ไปเจอกับกลุ่มอื่นดูบ้างอ่ะคับ เป็นแบบว่า เกิดการต่อสู้แลกการ์ด/ แลกเปลียนแนวคิดหรือว่า
ข่าวสาร /เจอกับพวกเป็นนักเลงในเกม (เจอพระเอกขี้ม้าขาวมาช่วย/หรือว่าได้ช่วยพระเอกไว้ทัน เกิดความประทับใจ) อะไรทำนองนี้บ้างอ่ะ
คับ แล้วก็ไปภจญภัยต่อเมืองต่อไป พูดมาชะเยอะ อยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ
(เพิ่มเติม ๑ ลืมให้คะแนน อิอิ)
(เพิ่มเติม ๒ การ์ดแต่ละใบ มีชื่อของมันเอง อยากให้พี่แปลเป็นภาษาไทยในวงเล็บไว้ด้วยได้หรือเปล่าคับ)
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะคับ.......................รอเสมอ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
“เรียน แต่อย่าถามว่าเคยตั้งใจเรียนหรือเปล่า ผลการเรียนมันชัดอยู่ ฮ่าฮ่า” ชอบคำพูดนี้แหะเพราะตรงกับเรา555+
สนุกๆๆๆรอลุ้นอยู่น้าาาา
สู้ๆนะคั๊ฟคนแต่ง^^ o13 o13
-
ลุ้นจะเกิดเรื่องอัลไลอีกหรือเปล่าคิดว่า มันดูง่ายเกิดไปสำหรับกาดสูงสุด หรือเปล่านะ
-
นุกมากตอนนี้ทีมมายาเข้าขากันได้เยี่ยมมากมาก
-
นุกมากตอนนี้ทีมมายาเข้าขากันได้เยี่ยมมากมาก
-
ชอบอ่ะ หนุกๆ รออยู่น้า :katai2-1:
-
ดีใจมากเลยที่ได้กลับมาอ่าน เพิ่งออกจากโรงบาลได้อ่านหลายตอนพอใจมาก
ตอนนี้เจอเนื้อเยื่อแสดงว่าที่สำคัญที่สุดต้องอยู่ที่หัวใจสินะ
เดาแค่นี้พอเหนื่อยอ่ะขอพักก่อนนะ
-
o13
-
บทที่ 49 Medullary Rays
“สิ่งที่เราเห็นอยู่ตรงหน้านี่เป็นเซลล์หรือหน่วยย่อยของสิ่งมีชีวิตทุกชนิดนั่นเอง วิหารนี่ถูกจำลองให้เหมือนต้นไม้ทุกประการ ไม่ใช่แค่ภายนอก แต่มันรวมถึงภายใน หรือแม้แต่กระทั่งมองในระดับจุลภาคแบบนี้ด้วย ตอนนี้สภาพพวกเราคงถูกกำลังย่อส่วนให้เล็กลงจนมีขนาดเท่าฝุ่น เราเองก็ไม่รู้ว่าเราต้องมุ่งหน้าไปที่ไหน แต่คิดว่าทางที่อยู่ด้านหน้าเราขณะนี้ น่าจะพาเราไปยังใจกลางของลำต้นของต้นไม้ต้นนี้” เฟี๊ยตพูดพลางชี้นิ้วไปทางอะไรสักอย่างที่มีลักษณะคล้ายถุงขนาดยักษ์เหล่านั้น
“เซลล์ที่อยู่ในวิชาชีววิทยาตอนม.ปลายอ่านะ ฮึ่ย พูดแล้วขนลุก นี่ยังตามมาหลอกมาหลอนกันอีกหรอเนี่ย นึกว่าจะได้จากกันตั้งแต่เรียนจบมัธยมซะแล้ว” แทนเอ่ยขึ้นพลางจ้องไปทางเดียวกับนิ้วของเฟี๊ยต
“ทำไมเฟี๊ยตถึงคิดว่ามันจะเป็นทางไปสู่จุดศูนย์กลางของลำต้นหละ ปกติพวกเซลล์พวกนี้น่าจะเรียงกันอย่างไม่เป็นระเบียบนะ ไม่น่าจะเป็นเส้นทางไปไหนมาไหนโดยตรง หรือเฟี๊ยตคิดว่าเซลล์ของวิหารนี้จะถูกสร้างมาแบบพิเศษ” ปันขัดขึ้นอย่างสงสัย ตัวเขาเองก็เคยเรียนชีววิทยามาอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าจะผิวเผินมากก็ตาม
“เซลล์ที่พบได้พื้นฐานทั่วไปในพืชคือ parenchyma อย่างที่เห็นตรงหน้านี่ก็ใช่ ส่วนที่เห็นอยู่ลึกไปข้างๆ นั่นก็ใช่เช่นกัน เพียงแต่ว่ามันสะสมแร่ธาตุจนผนังเซลล์หนาตัวกลายเป็นเซลล์ที่แข็งแรงมาก หรือที่เราเรียกว่า collenchyma นั่นเอง” เฟี๊ยตเริ่มต้นอธิบาย
“แต่ที่เห็นอยู่ตรงหน้านี่ไม่ใช่ parenchyma ธรรมดา สังเกตได้ว่า พวกเรากำลังยืนอยู่บนลักษณะที่เหมือนช่องทางสำหรับลำเลียงอะไรสักอย่างหนึ่ง นั่นคือคำใบ้ที่บอกว่าเซลล์ตรงหน้าถูกสร้างมาเพื่อจุดมุ่งหมายพิเศษ” เขาชี้ไปรอบผนังทางเดินที่มีลักษณะเหมือนท่อขนาดใหญ่
“parenchyma นี่เป็นเซลล์ที่รวมกันกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่า medullary rays พวกมันเกาะกลุ่มกันขึ้นเพื่อขนส่งอาหารในทางรัศมี แปลว่า มันจะต้องเชื่อมตรงสู่ใจกลางแก่นไม้ เพราะท่อนี่จะต้องเชื่อมต่อกับ phloem ที่เป็นท่อลำเลียงอาหารมาจากหน่วยการสังเคราะห์แสงที่ใบซึ่งอยู่เหนือขึ้นไปจากลำต้น อธิบายอย่างนี้พอจะเข้าใจไหม” เฟี๊ยตหันไปถามเพื่อนทั้งสองคน
“อืม เราจะจำไว้นะเฟี๊ยต” แทนพูดอย่างเคร่งขรึม
“เก่งมากเลยแทน นึกภาพออกแล้วใช่ไหมๆ” เฟี๊ยตเอ่ยอย่างดีใจ
“เปล่า จะจำไว้ว่าต่อไปสงสัยอะไรเรื่องมีสาระอย่าถามเฟี๊ยต ให้เชื่อไปเลยดีกว่า เพราะฟังอธิบายไปก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ฮ่าฮ่า” แทนหัวเราะขึ้นดังด้วยนิสัยอันร่าเริง พร้อมกันกับที่ปันก็หลุดหัวเราะขึ้นเสียงดังด้วย คำอธิบายที่ยืดยาวของเฟี๊ยตดูจะไม่มีประโยชน์ต่อเพื่อนทั้งสองสักนิดเดียว
“เอาไงต่อดี ลุยไหม” แทนเอ่ยถามขึ้นอย่างจริงจังขึ้น พร้อมสะบัดปืนคู่ใจมาพาดไว้บนบ่า สายตากวาดไปเบื้องหน้าอย่างมุ่งมั่น เอาจริงๆ แล้ว ชายหนุ่มจินตนาการไม่ออกเลยว่าทางข้างหน้าจะพาพวกเขาไปพบอะไร เขาไม่รู้แม้กระทั่งว่าเขาจะพาเพื่อนๆ ฝ่าเจ้าทะเลเหนียวหนืดตรงหน้านี้ไปด้วยวิธีใดด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เขารู้เพียงอย่างเดียวคือ เขาไม่สามารถแสดงความไม่มั่นใจออกมาได้แม้แต่นิดเดียว กองหน้าอย่างเขาทำได้แต่บุกตะลุยไปข้างหน้าเท่านั้น
“มาถึงขนาดนี้แล้ว ถอยได้หรอ” ปันสนับสนุนมาอีกหนึ่งเสียง ชายผิวขาวกวาดตามองไปยังอุปสรรคเบื้องหน้า วัตถุธาตุที่กีดขวางอยู่ตอนนี้ประกอบขึ้นด้วยน้ำอย่างแน่นอน สุดแท้แต่ว่ามันจะมีองค์ประกอบมากน้อยแค่ไหน ชายหนุ่มกำคทาที่ประดับด้วยอัญมณีนั่นอย่างมุ่งมั่น เขาจะต้องใช้สามารถของเขาให้เป็นประโยชน์สูงสุดแก่เพื่อนร่วมทีมของเขา ทีมมายาจะต้องพิชิตวิหารนี่ได้สำเร็จ
“ว่าไงว่ากัน” เฟี๊ยตลงคะแนนเป็นเสียงสุดท้าย เฟี๊ยตตระหนักเป็นอย่างดีว่าความสามารถของตนในการต่อสู้นั้นดูจะอยู่ท้ายสุดของทีมอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขามองเห็นถึงสิ่งหนึ่งหลังจากเล่นเกมมาหลายสิบวันว่า เกมนี้ไม่ใช่เกมที่เกิดจากจินตนาการอย่างไร้เหตุผล มันมีความเป็นไปของวิทยาศาสตร์ของโลกแห่งความเป็นจริงแอบซ่อนอยู่เสมอๆ และเขาจะต้องดึงสิ่งนั้นออกมาใช้ให้เป็นประโยชน์ ถึงแม้ว่าพลังกายเขาอาจจะไม่ได้แข็งแกร่งนัก แต่ชายหนุ่มก็มั่นใจว่าพลังสมองเขาก็ไม่แพ้ใครเหมือนกัน เขาจะต้องใช้ไหวพริบการแก้ปัญหาเติมเต็มความสามารถให้กับทีม
“ไปยังไงดี ใครมีแผนการบ้าง” แทนหันมามองเพื่อนทั้งสองอย่างไว้ใจในความสามารถ
“ทะลุไปตามของเหลวระหว่างเซลล์นั่นน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” ปันเสนอออกมา ซึ่งความคิดดังกล่าวเหมือนกับความคิดของเฟี๊ยตอย่างไม่ได้นัดหมาย
“พวกเราน่าจะจมน้ำตายก่อนเก็บการ์ดได้นะ ท่าทางจะเหนียวหนึบนุ่มหนับใช่เล่นนะนี่ ฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ เขารู้ดีแก่ใจว่าเพื่อนทั้งสองคนน่าจะมองเห็นปัญหานี้ และวางแผนแก้ไขกันไว้ก่อนแล้ว
“เวทมนตร์ฟองน้ำอาจจะช่วยเราได้ แต่ไม่รู้จะทนแรงดันได้แค่ไหน ของเหลวนั่นมันดูมีแรงอัดอยู่ไม่น้อยเลย” ปันพูดพลางมองไปทางของเหลวที่เป็นเหมือนช่องทางสุดท้ายของพวกเขาอย่างครุ่นคิด
“บางทีอาจไม่ต้องใช้ฟองน้ำเลยก็ได้ ถ้าเฟี๊ยตทายไม่ผิด เมื่อพวกเราแตะไปที่เยื่อหุ้มนั่น มันจะยุบตัวเข้าไปก่อตัวเป็นคล้ายถุงอากาศล้อมรอบเราอยู่ ก่อนจะพาเราไปสู่ใจกลางวิหารนั่น ถึงตอนนั้น อาจจะต้องใช้เวทมนตร์น้ำของปันช่วยคุมทิศทางนิดหน่อย” เฟี๊ยตเอ่ยสมมติฐานของตนออกมา
“ทำไมเฟี๊ยตถึงคิดว่าเยื่อหุ้มนั่นจะกลายเป็นถุงอากาศล้อมรอบเราด้วยหละ” ปันหันมาถามอย่างสงสัย
“มันเป็นวิธีการลำเลียงสารเข้าสู่เซลล์หนะปัน endocytosis พอจะคุ้นๆ บ้างหรือเปล่า” เฟี๊ยตตอบ
“ว่าแล้ว” ปันตอบมาเบาๆ
“จำได้ใช่ไหม” เฟี๊ยตเลิกคิ้วขึ้น
“ว่าแล้วว่าไม่น่าถามเลย ฮ่าฮ่า” ปันเฉลยอย่างตลกๆ
“ก็บอกแล้วว่าเชื่อๆ ไปเถอะ อย่างถามให้ปวดสมองเลย ฮ่าฮ่า” แทนสมทบขึ้นอีกคน ก่อนจะลุกยืนขึ้นพาตัวเองไปยืนอยู่ใกล้เยื่อหุ้มนั่นที่มองไกลๆ ดูน่าจะบอบบาง แต่เมื่อมองใกล้ๆ อย่างนี้แล้ว เขาพบว่ามันหนาอยู่ไม่ใช่เล่น เฟี๊ยตกับปันที่เดินตามมาในขณะนี้เข้ามายืนประชิดกับแทน เตรียมพร้อมจะรับกับสถานการณ์ข้างหน้า
พวกเขาทั้งสามคนค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะผนังตรงหน้านั่นอย่างระมัดระวัง เมื่อได้รับการสัมผัส ผนังดังกล่าวก็ค่อยๆ ยุบตัวลงอย่างช้าๆ อย่างที่เฟี๊ยตทำนายไว้ไม่มีผิด ชายทั้งสามก้าวขาเข้าไปหยั่งบริเวณที่เว้าเข้าไปนั้น ผนังนั่นก็ดันตัวลึกเข้าไปอีก สร้างพื้นที่ภายในให้มากขึ้น จนสุดท้ายพวกเขาทั้งสามคนก็ก้าวเข้าไปยืนภายในกันได้อย่างสบายๆ ส่วนปลายของเยื่อหุ้มดังกล่าวจึงค่อยเว้าพร้อมกับม้วนตัวลงเพื่อปิดช่องทาง จนพวกเขาทั้งสามคนถูกบรรจุอยู่ในถุงลำเลียงสารอย่างสมบูรณ์ พาหนะจำเป็นของพวกเขาค่อยๆ ล่องลอยออกจากผนังที่เป็นต้นกำเนิดของมันอย่างช้าๆ ปันที่เปรียบเสมือนต้นหนในขณะนี้หยิบคทาไพลินออกมา และสัมผัสมันลงที่ผนังของถุงนั่นอย่างเบามือ เฟี๊ยตสังเกตได้เลยว่าของเหลวรอบๆ บิดเป็นเกลียวราวกับโดนคำสั่งควบคุมฉะนั้น พาหนะของพวกเขาค่อยๆ ล่องลอยออกจากท่าเทียบในตอนแรกอย่างช้าๆ ลัดเลาะไปตามเซลล์ขนาดมหึมานั่น สภาพของพวกเขาตอนนี้ตกอยู่ในโลกแห่งจินตนาการอย่างแท้จริง พื้นที่โดยรอบประดับไปด้วยเซลล์ขนาดยักษ์ที่บรรจุออแกเนลล์สารพัดชนิดแตกต่างกันไป รูปร่างและสีสันละลานตาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด พาหนะของเขาฉวัดเฉวียนไปตามทางระหว่างเซลล์นั่นลึกเข้าไปตามทางขนส่งอาหารนั่นจะลำเลียงไปได้ พวกเขาค่อยๆ เดินทางลึกเข้าไปๆ สู่ใจกลางวิหารลึกลับนั่นตามลำดับ
พาหนะที่เกิดจากผนังของเซลล์ขนาดยักษ์นั่นพาพวกเขาเคลื่อนที่มาตามทางที่ใช้ลำเลียงอาหาร มันเคลื่อนที่ได้อย่างนุ่มนวลกว่าที่เฟี๊ยตจินตนาการไว้มาก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเพื่อนของเขาที่คอยใช้คาถาน้ำกำกับการเคลื่อนที่ราวกับเป็นต้นหนฉะนั้น หลายครั้งของการเดินทางในช่องของเหลวนั่นที่ติดขัดไปบ้าง ครั้งหนึ่งพาหนะนั่นหมุนตีลังกากลับหัวจนพวกเขาล้มลุกคลุกคลานกันไปหมด แต่ปันก็ใช้ความสามารถในการควบคุมน้ำแก้สถานการณ์กลับมาได้อีกครั้ง เฟี๊ยตเฝ้ามองแผ่นหลังของเพื่อนทั้งสองอย่างครุ่นคิด ถึงแม้ว่าสถานการณ์ตอนแรกพบนั่นจะทำให้สองคนนี้ดูติดลบไปบ้าง แต่โดยแท้จริงแล้ว เฟี๊ยตเองคิดว่าคนทั้งคู่มีฝีมืออยู่พอตัวเลยทีเดียว ปันที่ดูจะมีความสามารถในการควบคุมน้ำได้อย่างอิสระ ในขณะที่แทนก็มีประสิทธิภาพในการต่อสู้โดยใช้ไฟอย่างไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน คนทั้งคู่ดูจะมีไหวพริบและประสบการณ์ในการต่อสู้มากกว่าเขาหลายเท่านัก จนบางทีเขาก็แอบสงสัยไม่ได้ว่า ตัวเขาเองโชคดีที่ได้มาพบและรู้จักกับเพื่อนที่มีฝีมือเก่งกาจ หรือแท้จริงแล้ว ปันกับแทนก็มีความสามารถอยู่ในระดับทั่วไป หากแต่เป็นตัวเขาเองต่างหากที่เป็นตัวถ่วงและอ่อนแอกว่าทุกคน
พวกเขามานานเดินทางมานานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ ปันรับหน้าที่ในการบังคับหางเรือไปเพียงลำพัง ส่วนแทนและตัวเขาเองก็ได้แต่มองสอดส่องบรรยากาศรอบๆ ไปอย่างเรื่อยเปื่อย
“เฟี๊ยต แทน ข้างหน้า ดูเร็ว!” ต้นหนจำเป็นเรียกเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังมองทิวทัศน์ประหลาดตารอบตัวให้กลับมาสนใจปัญหาที่ขวางกั้นอยู่ตรงหน้านี่
ถุงลำเลียงที่เหมือนเรือดำน้ำขนาดย่อมๆ ของพวกเขาค่อยๆ ชะลอตัวลงจากการบังคับของปัน ตรงหน้าของพวกเขาตอนนี้ตีบตันไปหมด ด้วยถูกทางลำเลียงในขณะนี้อุดตันไปด้วยเซลล์ขนาดต่างๆ เต็มไปหมด แต่ดูเหมือนปัญหาใหญ่ที่ทำให้หนทางดังกล่าวไม่สามารถดำเนินไปต่ออย่างปรกติได้ น่าจะเป็นเป็นที่เซลล์ขนาดใหญ่ที่มีลักษณะแข็งแรง ตรงกลางดูเหมือนจะกลวงเป็นช่องว่างที่ว่างเปล่าที่ถูกหุ้มไว้ด้วยผนังที่หนาและเป็นเหลี่ยมมุม ราวกับเป็นก้อนหินขนาดยักษ์มาพาดตัวขวางลำคลองอยู่อย่างนั้น
การเดินทางของพวกเขาตีบตันเสียแล้ว!
จากผู้แต่ง : เรื่องนี้มันจะยาวไปแค่ไหนก็ไม่รู้ ห้าห้า พล๊อตคิดไว้ยาวมาก นี่คือยังไม่จบข้อที่เจ็ดของพล๊อตเลย
อย่าถามว่าเขียนพล๊อตไว้กี่ข้อ เดี๋ยวช๊อค ห้าห้า
เม้นนะ เม้นหน่อย แต่งนิยายมันใช้กำลังใจเยอะนะเออออ
-
ถึงคุณ patchylove : ผมเก่งกว่า อิอิ เพราะผมเป็นคนแต่ง
ถึงคุณ jungjiyoo : ผมแต่งโดยไม่อิงคนอ่านเลยครับ (ดูเอาแต่ใจตัวเองมากๆ ห้าห้า) ผมเลิกไปดูนิยายเรื่องอื่นแล้วครับว่าเขามีคนอ่านเยอะกันขนาดไหน ห้าห้า แต่งไปเรื่อยๆ ตามที่ใจอยากแต่ง คนอ่านน้อยก็ไม่เป็นไร แค่อยากแต่งแนวนี้แค่นี้เอง อิอิ ถ้าชอบก็มาเม้นให้กำลังใจกันบ่อยๆน้า คนแต่งเหงาาา ห้าห้า
ถึงคุณ Zurruz : อื้อหือออออออออออออออออออ ซื้อคอมใหม่มาอ่านนิยายผมเลยฮะ ห้าห้า
ถึงคุณ naneku : เฟี๊ยตรอรับน้องอยู่นาาาาาาา รีบเข้ามาเร็ว ขอให้ติดเภสัช เพี้ยงๆๆๆ
ถึงคุณ ~tai~ : โหยยยย จริงหรอครับ คนแต่งดีใจ ตอนนี้เรียนสายไหนอยู่หรอครับ ใกล้เคียงไหมม
ถึงคุณ zylph_z : เฟี๊ยตฉลาดสุด เพราะผมอวยสุดฤทธิ์ ห้าห้า
ถึงคุณ เกเร : สมัครเล่นเกมนี้ไหมครับ ห้าห้า มาเล่นกับเฟี๊ยต
ถึงคุณ vk_iupk : จุ๊จุ๊ คนแต่งไม่กล้าเอนซีหรอกครับ เขิน(หรอ ห้าห้า) ไว้รอชมนะครับ รอความรักของเฟี๊ยตจะมา
ถึงคุณ fuku : ถ้าทะลวงไปตรงๆนี่ไม่ลุยแล้วครับ ต้องว่ายเข้าไปเลย เพราะมันท่วมอุโมงค์ไปหมด ห้าห้า
ถึงคุณ cheyp : เกาะขอบจอมาเลยยยยย
ถึงคุณ mesomeo2 : ยิงมันให้ DNA กระจุย ห้าห้า
ถึงคุณ MaNaSsAwEe : นิยายนี้อาจจะได้ฟื้นฟูหลายวิชาฮะ ห้าห้า
ถึงคุณ maew189870 : โอ๊วววววววว ไม่ต้องห่วงฮะ พล๊อตเรื่องมีหมดตามที่น้องต้องการ เพียงแต่ว่ามันจะมาถึงด้วยความเร็วหอยทากเป็นตะคริวเท่านั้นเอง ห้าห้า ปูลู ชื่อไทยพี่ใส่ไว้ในวงเล็บนะครับ แต่บางอันไม่ใส่เพราะว่าเคยเขียนไปแล้ว อาจจะไม่เขียนซ้ำๆ
ถึงคุณ kingdaemon : ขอบคุณครับบบบบ เดี๋ยวคืนนี้แต่งต่อ อิอิ
ถึงคุณ nemesis : เรื่องในวิหารนี้มันยังม่ายจบบบบบบบบบบบบบบบ ฮู่เร่
ถึงคุณ chawalinee : เขารู้ใจกัน อิอิ หวานซ้าาา
ถึงคุณ iyng1338 : มาแล้วฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
ถึงคุณ aoihimeko : เข้าโรงพยาบาลเป็นไรครับ หายดีรึยังฮะ
ถึงคุณ tutankamen : :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขอบคุณทุกคอมเมนท์จริงๆครับ มันคือแรงผลักดันให้ผมยังแต่งได้ต่อไปจริงๆฮะ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อิอิ ไปเที่ยวมาทั้งวัน เปิดคอมก็รีบมาดูเลย มาอัพต่อรึยังเนี่ยยยย
หละแล้วก็ได้อ่านต่อสมใจ เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ่านไปอ่านมาตอนนี้ เห็นด้วยกับน้องแทนนะ ห้าๆๆๆ ชีวะคืนหมดแล้ว เอิกๆๆๆๆ
ปูเสื่อรอนะค่ะ พรุ่งนี้กลับบ้าน อาจไม่ได้มาให้กำลังใจ ให้กำลังใจเผื่อไว้เลยหละกัน สุ้ๆๆ นะค่ะ ^ ^
-
อย่าว่าแต่ปันกับแทนเลย เราเองก็ว่าแล้วว่าไม่ควรสงสัย ควรเชื่อไปเลย 555+ งงตึ้บมาก
เฟี๊ยตไม่ได้เป็นตัวถ่วงนะ! แต่ละคนก็เก่งกันไปคนละด้าน เฟี๊ยตก็มีดีในแบบของตัวเอง อย่าคิดในแง่ลบน้า~
ปอลอ. งั้นอวยเฟี๊ยตเยอะๆ เอาให้มีอิทธิฤทธิ์เหาะเหินเดินอากาศเลย 555+
-
ยาวไปลูกพี่ 555
-
โล่งอกที่ไม่ต้องลุยแบบฝ่าดงเมือก
เท่น่าดูเลย เดินทางด้วยวิธีนี้
-
พรุ่งนี้ชั้นมีงานเช้ามากกกกกกก...
แต่ไม่นอน !ชั้นรออ่าน! กร๊าาาาาากกกกกกกกกกกกก
พรุ่งนี้กะว่าจะเอาเรื่องนี้ไปให้น้องอ่าน กะลังชีวะม.4 เลย
ละเอียดและเห็นภาพยังกะ สมาน แก้วไวยุธมาเอง! วิหารหน้าเอาทางเดินอาหารนะะะ (เว้นเรคตัม ..) จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด อ่าแทนหนังสือาอยไปเลยทูอินวัน
ตอนนี้อ่านนานมาก ก่อนจะนึกได้ว่า สามหนุ่ม เดินเข้าฟอง ลอย เจอทางตัน!
วัดระยะเป็นเวคเตอร์แล้วสามคืบครึ่ง! ฮ่าๆ
รอออออออและบุ่นไม่ห้สามหนุ่มกลายเป็นวงปีไปซะนะคะ
ปล. คิดคำขวัญให้นะ "สนุก สาระ อัพไว ใส่ใจเทคโนโลยี มีคุณธรรม!"
-
ตอนนี้เฟี๊ยตและเพื่อนๆได้กลายเป็นโปรตีนในเนื้อเยื่อเซลล์ไปซะแล้ว ฮ่าๆ
มาถึงตอนนี้ที่เจอกับออสโมซิส (คิดว่านะ) แบบนี้แล้วจะทำไงดีเนี่ย ต้องกลายร่างเปลี่ยนโมเลกุล
หรือว่างต้องแปลงสารกันก่อนไหม?ถึงจะเข้าไปในนั้นได้
เฮ้อ....คิดไปก็ปวดหัว :mew5:รอเฉลยดีกว่า อิอิ
ปล.เข้า รพ.เนื่องจากผ่าตัดนิ่วและถุงน้ำดีทิ้ง ตอนนี้ร่างกายก็กำลังแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆจ้า
ขอบคุณที่สอบถามนะจ๊ะ
ปล.1 ยังไงก็ไม่ลืมมาเป็นกำลังใจกันเหมือนเดิมจ้า :mew1:
-
จินตนาการสุดยอดมากเลยค่ะ
อ่านไปก็แว๊บๆไปถามไถ่อากู๋บ้าง 555
-
เยื่อเลือกผ่าน? (มั่ว) -3-
แปลงเป็นของเหลวแล้วออสโมสิสเข้าไปโลด ถถถว์
-
บทที่ 50 Endosomes
“ใช่ collenchyma ที่เฟี๊ยตพูดถึงเมื่อกี้หรือเปล่า” ปันเอ่ยปรึกษา ขณะที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ตัวปัญหาที่ขัดขวางการเดินทางอยู่ในเวลานี้
“ไม่น่าใช่นะปัน collenchyma เป็นเซลล์ที่ยังมีชีวิต แต่นี่ภายในกลวงไปหมดแล้วน่าจะเป็นเซลล์ที่ตายไปแล้วเหลือแต่ซากมากกว่า” เฟี๊ยตตอบตามความคิดของตน
“แล้วมันคือ?” แทนเอ่ยขึ้นบ้างอย่างเป็นคำถาม
“คิดว่าเป็น sclerenchyma ประเภท sclereids หนะ พวกนี้จะมีผนังที่แข็งแรงมาก มากจนได้รับสมญานามว่า stone cells” เขาเอ่ยตอบไปตามความรู้ทางพฤกษศาสตร์ที่ยังหลงเหลืออยู่บ้างจะเอื้ออำนวย
“เฟี๊ยตคิดว่าพวกเราควรทำอย่างไรต่อ” ปันถามหยั่งเชิง เพราะตัวเขาเองมีความคิดว่าควรจะทำลายมันทิ้งเพื่อเปิดทางให้การเดินทางของของไหลนี่ต่อไป แต่ก็ไม่มั่นใจว่ามันจะส่งผลอะไรหรือไม่ ชายหนุ่มจึงเลือกจะถามย้ำกับเพื่อนร่วมทีมที่ดูจะเชี่ยวชาญมากที่สุดก่อน
“ก็คงต้องกำจัดมันให้พ้นทาง ความจริงแล้ว มันดูเหมือนจะไม่ได้เป็นสิ่งที่จงใจให้อยู่ที่นี่อยู่แล้ว แต่มันน่าจะลอยมาติดอยู่มากกว่า ถ้าทำลายมันไปได้ หนทางข้างหน้าก็น่าจะเป็นปรกติเหมือนเดิม” เฟี๊ยตตอบไปตามความคิด ความรู้ชีววิทยาตอนม.ปลายทำให้เขาคิดว่า ไม่มีเหตุผลใดที่เซลล์ประเภทนี้จะมาอยู่ในหนทางลำเลียงอาหารอย่างที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้เลย
“งั้นเรื่องใช้กำลังเดี๋ยวจัดการให้เอง” หนุ่มร่างหนาเสนอตัวขึ้นอย่างเคยชิน และเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองไม่ได้แสดงอาการขัดข้องแต่อย่างใด เขาจึงทดลองค่อยๆ ใช้ปืนของเขาดันผนังพาหนะออกไปช้าๆ อย่างนุ่มนวล อาวุธคู่ใจของแทนค่อยๆ แทรกตัวออกจากผนังนั่นโดยสวัสดิภาพและไม่ทำให้เกิดรอยร้าวใดๆ ขึ้นเลย เขาค่อยๆ บิดลำกล้องหันไปทางเป้าหมายอย่างใจเย็น ด้วยกลัวว่าหากผลีผลามทำอะไรลงไปอาจจะทำให้ถุงลำเลียงนี่ปริแตก จนทำให้ของเหลวที่อัดแน่นอยู่ภายนอกไหลเข้ามาได้ นั่นหมายความว่า มันอาจจะหมายถึงชีวิตของพวกเขาเลยทีเดียว
“Fire!” เสียงคำสั่งดังขึ้นพร้อมกับปลายลำกล้องที่สะบัดออกเล็กน้อย ลูกปืนพุ่งทะยานออกไปยังเป้าหมาย มันขยายขนาดขึ้นพร้อมกับจุดประกายไฟให้กลายเป็นลูกไฟขนาดย่อมๆ อย่างที่เฟี๊ยตเองได้เห็นอยู่บ่อยครั้ง แต่ยังไม่ทันที่กระสุนนั่นจะไปถล่มทำลายเป้าหมายได้สำเร็จ มันก็ดับลงด้วยอำนาจแห่งของเหลวที่รายล้อมรอบอยู่ จนกลายสภาพคล้ายหินก้อนหนึ่งที่พุ่งเข้าชนอุปสรรคขนาดยักษ์นั่น มันสั่นสะเทือนเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีวี่แววจะภินท์พังไปแต่อย่างใด
“ไม่สำเร็จแฮะ ลูกไฟนี่ยิงในน้ำไม่ได้จริงๆ ด้วย” ชายหนุ่มผิวเข้มบ่นกับตนเอง
“เด็กอนุบาลสองยังคิดได้เลย แทน” ปันเอ่ยเหน็บแนมขึ้น อย่างไรก็ตามแทนก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดแต่อย่างใด ด้วยดูเหมือนจะใช้ความคิดค้นหาทางแก้ปัญหาเบื้องหน้าอยู่
“Lock On!” เสียงของแทนดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับปืนคู่ใจที่ระเบิดลำกล้องขึ้นอีกครั้ง วัตถุขนาดเล็กชิ้นหนึ่งพุ่งจากอาวุธนั่นเข้าปักลึกเข้าที่เซลล์ที่เหมือนก้อนหินใหญ่ขวางทางพวกเขาอยู่
“Bomb!” เสียงเข้มประกาศกร้าวเมื่อมั่นใจว่ากระสุนที่ปล่อยไปนั้นฝังตัวลงบนเป้าหมายที่ต้องการเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ทันที่ที่สิ้นเสียงของแทน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นตามมาอย่างรวดเร็ว วัตถุเมื่อกี้ที่เฟี๊ยตได้แต่สงสัยว่ามันคืออะไร บัดนี้ได้คำตอบแน่ชัดแล้ว ลูกปืนนั่นคือระเบิดแบบควบคุมการระเบิดได้นั่นเอง แรงระเบิดจากกระสุนนั่นสั่นสะเทือนก้อนหินยักษ์นั่นอย่างรุนแรง ก่อนที่มันจะปริร้าวกระจายตัวออกไปทั่วทั้งก้อน เศษจากเปลือกที่ดูแข็งจนเป็นหินของมันบางส่วนหลุดลอกออกมาอย่างไม่อาจทนทานแรงจากระเบิดได้
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้หาได้มาจากระเบิดของแทนไม่ หากแต่เป็นเซลล์ก้อนหินนั่นที่ไม่อาจต้านทานอิทธิฤทธิ์จากการโจมตีดังกล่าว จนตัวมันแตกสลายกลายเป็นเสี่ยงๆ เปิดทางกว้างให้การเดินทางของพวกเขาไม่ติดขัดอีกต่อไป
ชื่อ The Huge Stone Cell (เซลล์ก้อนหินยักษ์) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้หรือก่อสร้าง
เมื่อสิ่งกีดขวางทางน้ำหลากขนาดใหญ่นั้นได้ถูกทำลายจนสิ้นไป ทางที่เคยตีบตันก็กลับเปิดโล่งอีกครั้ง ช่องโหว่ดังกล่าวเผยให้เห็นว่าของเหลวอีกฝั่งนั้นแห้งเหือดไปไม่ใช่น้อย ด้วยเพราะมันถูกเซลล์หินดังกล่าวบดบังหนทางไว้ แรงดันของของเหลวปริมาตรเกินคณานับที่ถูกสะสมกันอยู่เป็นเวลานานได้ทะลักออกไปสู่ช่องว่างทันที สภาพตอนนี้เหมือนสายน้ำที่ทะลักออกมาจากเขื่อนที่แตกกระจายด้วยไม่สามารถรองรับแรงดันของมวลน้ำมหาศาลได้ก็ไม่ปาน ของเหลวในอุโมงค์ดังกล่าวไหลพุ่งไปด้วยแรงดันมหาศาลมุ่งสู่ใจกลางของวิหารในส่วนลึกเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงตะโกนดังไม่ได้ศัพท์จากพวกเขาร้องขึ้นอย่างสับสน พาหนะของเขาในเวลานี้สูญเสียความสามารถในการควบคุมไปแล้วอย่างสิ้นเชิง คทาไพลินไม่อาจบังคับมวลของเหลวที่ขับส่งตัวเองไปตามแรงดันได้อีกต่อไป ถุงขนส่งลำเลียงพวกเขาตีลังกากระเด็นกระดอนไปมาอย่างไร้ทิศทาง เฟี๊ยต ปัน และแทนในเวลานี้ได้แต่ยึดตัวเองเกาะติดกับพาหนะไว้ให้ดีที่สุด ป้องกันการลอยไปชนกันเองให้ได้รับบาดเจ็บในพื้นที่ว่างแคบๆ นั้น พวกเขาเหมือนตกอยู่ในเครื่องเล่นมหาโหดในสวนสนุกอย่างใดอย่างนั้น เพียงแต่ว่า เจ้าถุงยักษ์ในกระแสของไหลนี่ไม่มีความปลอดภัยใดใดให้เขามั่นใจได้เลย บางที เหตุการณ์นี้น่าจะค่อนไปทางฝันร้ายที่ไม่รู้จะสิ้นสุดเมื่อไหร่เสียมากกว่า เฟี๊ยตได้แต่ภาวนาในใจให้เหตุการณ์ที่น่าหวาดหวั่นใจนี่ผ่านไปได้ด้วยดี
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่พวกเขาทั้งสามคนตกอยู่ในกระแสของเหลวไหลที่เชี่ยวกราดนั่น เฟี๊ยตรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ในฝันร้ายที่เขาอยากจะรีบตื่นขึ้นเร็วๆ เสียที พาหนะนั่นกระเด็นกระดอนไปตามแรงดันอย่างไม่อาจควบคุม หลายครั้งที่มันพุ่งเข้าไปกระทบกับผนังอย่างจังจนพวกเขาคิดว่าคนที่อยู่ตรงฝั่งที่กระแทกนั้นจะต้องบาดเจ็บแน่ๆ แต่ก็ยังโชคดีที่ว่าผนังของมันดูจะหนาและทนแรงกระแทกได้ในระดับดีทีเดียว มีครั้งหนึ่งเฟี๊ยตรู้สึกว่าฝั่งตนเองปะทะเข้ากับผนังอุโมงค์เต็มๆ รัก แต่เขาก็ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากนัก เหมือนว่าเจ้าถุงนั่นจะดูดซับแรงกระแทกไว้เสียหมด เขาจึงรู้สึกมึนๆ งงๆ ตื้อๆ ไปบ้างเท่านั้นเอง
ปันเองพยายามหลายครั้งที่จะใช้คทาของตนควบคุมของเหลวพวกนั้นอีกครั้ง แต่ก็ดูจะไม่มีประโยชน์อันใด เพราะเกลียวน้ำที่หมุนวนอยู่รอบๆ พาหนะของพวกเขานั้นไม่อาจต้านทานการไหลที่เชี่ยวกราดนั้นได้เลย พวกเขาในเวลานี้จึงได้แต่ปล่อยตัวไปตามกระแสน้ำอย่างแท้จริง
พวกเขาตะโกนขึ้นนัดแนะกันแข่งกับเสียงดังของสายน้ำที่ไหลบ่านั่น โดยตกลงพร้อมใจกันจะปล่อยให้สถานการณ์ดำเนินไปอย่างนี้ เพราะว่าสถานการณ์ที่ค่อนไปทางเลวร้ายนี่ก็เรียกได้ว่ายังไม่หลุดจากแผนการมุ่งตรงสู่ใจกลางลำต้นเท่าไหร่นัก ผิดไปก็แต่ว่าดูว่าเหตุการณ์จะดำเนินไปด้วยความหวาดเสียวอยู่เสียหน่อย อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าพวกเขามีความต้องการจะเปลี่ยนแผนอย่างไร พวกเขาก็ไม่อาจทำได้อยู่ดี เพราะไม่มีใครหาวิธีทางหยุดกระแสการไหลที่รุนแรงนี้ได้เลย
ฝันร้ายของพวกเขาเบาบางลงเมื่อถึงตอนช่วงหนึ่งที่สายน้ำที่เชี่ยวกราดเข้าเติมเต็มไปในช่องว่างของอุโมงค์ที่ปราศจากน้ำเพราะถูกเจ้าเซลล์เจ้าปัญหาขวางกั้นไว้นั่น ไหลมากระทบเข้ากับอีกส่วนของอุโมงค์ที่มีของเหลวหล่อเลี้ยงอยู่ก่อนแล้วเหมือนตั้งแต่ต้นการเดินทางนั้น ลักษณะการเคลื่อนที่ของพาหนะก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง
พวกเขาเคลื่อนไปตามช่องว่างระหว่างเซลล์นั่นอย่างมีรูปแบบมากขึ้นคล้ายกับช่วงต้นการเดินทาง แต่แตกต่างกันตรงที่ว่าขนาดอุโมงค์ใหญ่ขึ้นมากๆ จนพวกเขารู้สึกเหมือนตัวเองจมลงในแม่น้ำขนาดใหญ่เสียแล้ว พวกเขาหันมามองหน้ากันก่อนจะผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งอก ช่วงเวลานานเท่าไหร่ไม่ทราบที่พวกเขาตกอยู่ในห้วงของความกลัวที่ดูเหมือนจะแสนยืนยาวไม่รู้จบนั่น บัดนี้ได้สิ้นสุดลงเสียที พาหนะจำเป็นของพวกเขาค่อยๆ ล่องลอยลัดเลาะไปตามเซลล์ต่างๆ โดยการกลับมาควบคุมหางเสือของปันอีกครั้ง ยิ่งผนังห่างออกไปจากพวกเขาด้วยความใหญ่โตของช่องทางการเดินทางเท่าไหร่ กระแสการไหลของของเหลวก็ถูกเร่งให้ไหลขึ้นตามไปเท่านั้น พวกเขาเดินทางลึกเข้าไปตามลำดับอย่างไม่อาจคาดการณ์ถูกได้ว่าพวกตนได้บรรลุเข้ามาไกลเท่าไหร่แล้ว และหนทางข้างหน้าจะยาวไกลไปอีกเพียงใด แต่จากการคำนวณคร่าวๆ เฟี๊ยตคิดว่าเวลานี้น่าจะใกล้ถึงช่วงพระอาทิตย์จะตกดินเต็มทน เพราะพวกเขาได้ผจญภัยในช่วงบ่ายมานานพอสมควร ท้องของเฟี๊ยตเริ่มอุธรณ์ร้องขออาหารหลังจากที่วันนี้เป็นวันที่แสนสมบุกสมบันอีกวันหนึ่ง แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนในสายของเหลวไหลที่แสนจะกว้างใหญ่เช่นนี้ ชายหนุ่มก็ไม่อาจมองเห็นทำเลที่เหมาะกับการหยุดพักอาศัยสำหรับมื้อเย็นและค่ำคืนนี้ได้เลย
‘นี่สินะ ที่เรียกได้ว่าการผจญภัยที่แท้จริง!’
จากผู้แต่ง : ฉลองหน่อยเร็ว ครบครึ่งร้อยแล้ว ฮู่เร่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วู๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เม้นๆๆ ขอเม้นยาวๆๆ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
ยิ่งแต่งไปเรื่อยๆ คนแต่งยิ่งรู้ว่าตัวเองแต่งไม่เก่งเลย ตอนใหม่ๆนี่แก้แล้วแก้อีก แต่งยังไงก็ดูไม่สมู๊ตตตต ฮือ
พยายามฝึกฝนอยู่ ห้าห้า อยากแต่งให้ดีกว่านี้ เย้เย
ปูลู เม้นหน่อยๆๆๆๆๆ เม้นยาวๆๆๆๆๆ อิอิ
-
ถึงคุณ mesomeo2 : ว๊าวววววววววววววววว เก่งจัง เลือกผ่านๆ อิอิ
ถึงคุณ cheyp : อ่านคำบรรยายแล้วนึกตามก็ได้ฮะ ห้าห้า
ถึงคุณ aoihimeko : ขอบคุณครับที่ยังไม่ลืมกันน้า ขอให้แข็งแรงไวไว อิอิ ให้แทนกินเฟี๊ยตฮะ เฟี๊ยตจะถูกย่อยกลายเป็นโปรตีน เย้ยยย
ถึงคุณ jungjiyoo : "สนุก สาระ อัพไว ใส่ใจเทคโนโลยี มีคุณธรรม!" โอ๊ย เหมือนคำขวัญวันเด็กเลยฮะ ชอบๆๆๆๆ อิอิ ผมละกลัวคนนั่งนึกตามมากๆ ว่าแต่ละตอนมีเนื้อหาอะไรบ้าง เดี๋ยวจะโดนจับได้ว่าไปช้ามาก ห้าห้า
ถึงคุณ fuku : วิธีนี้แหละฮะ เก๋สุดๆๆ
ถึงคุณ nemesis : ยาวขิงๆ ยิ่งแต่งยิ่งยืด ห้าห้า
ถึงคุณ zylph_z : ห้าห้า ยังพัฒนาได้อีกเยอะฮะ รอเจออาจารย์ใหม่ๆก่อน อิอิ
ถึงคุณ vk_iupk : ไว้กลับมาต้องมาสองเม้นเลยน้าาาาา อิอิ ไว้กลับมาอ่านด้วยน้าาา
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เมื่อวานไม่ได้เข้ามาอ่าน แง้
อ่านสองตอนนี้เเล้วนึกถงชีวะที่กำลังเรียน
อย่างมึนตึบอะ นึกถึงบทเรียน พยายามจินตนาการตามๆๆๆ
สู้ๆน้าพี่คนเขียน
-
พวกเดียวกับแทน ชีวะนี่แสลงอย่างแรง ยิ่งอ่านยิ่งมึน :z3:
o13
-
ได้ไพ่มาอีกใบ หุหุ
ว่าแต่ไอ้ลำเลี้ยงส่งสารอาหารนิก็ยาวใช่เล่นเนอะแต่ข้างหน้าจะเป็นอะไรอยากรุ้จัง
เอาใจช่วยยคนแต่งด้วยนะ สู้ๆเดวก็เก่งเอง
-
ลุ้นตอนระเบิดบึ้มมมมเป็นโกโก้ครันช์มากกกกก กลัวจะพาลเป็นตอตะโกกันไปด้วย
ดีนะระบบแอร์แบ็กเค้าดี
ตอนนี้ปันหล่อมาก ไม่รู้รู้สึกไปเองเปล่าว่าปันเก่งขึ้น น่าจะพัฒนาจักระไปเยอะแล้วเหมือนกัน
ในการเดินทางที่ผ่านมา
แอบคิดถึงคัมภีร์กูเกิ้ลกะเจ้านกอ้วน ช่วงนี้ไม่มีบทบาท
และแอบสงสัยว่า ... ในเกม .. เค้าจะปวดฉี่กันไม๊
แล้วถ้าฉี่ . . . .ในชีวิตจริงจะ เอิ่มมมมมมมม....
แอบถามบริษัทผู้พัฒนาเกมให้ด้วยเนัอ กลัวบั๊กตัวนี้อะบ่องตง
กร๊าาาาาาาาาากกกกกกกก
-
ตอนระเบิดหินหวาดเสียวตามเลยว่า ถ้าทางมันระเบิดไปด้วยจะทำไงเนี่ย
ดีแล้วที่ไม่เป็นไร ส่วนกลางของวิหารจะเป็นยังไงหนอ
-
เข้าใกล้เป้าหมายไปอีกนิดนึงละ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล จงสู้ต่อไปทาเคชิ! (' ')V 555+
-
อ่านทันแล้ว เย้ๆ :katai2-1:
รอตอนต่อไปนะเจ้าคะ
:mew3:
-
เมื่อวานกลับบ้านช้าอ่าเลยไม่ได้มาอ่านแต่วันนี้รีบตื่นมาอ่านทีเดียว 2 ตอนรวด
สนุกอ่าาาาาไม่ผิดหวังเบยรอลุ้นๆๆๆ :z1:
-
:man1: กลับมาอ่านอีกครั้ง สามตอนรวดเลยครับ สนุกมากครับ ขอโทษที่ไม่ได้เข้ามาเสียหลายวัน แต่ก็ยังยืนยันว่าเป็นแฟนพันธุ์แท้เรื่องนี้อยู่นะครับ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง คนอ่านที่ติดตามมาใหม่ก็เยอะขึ้นนะครับ เริ่มมีแฟนคลับ แล้ว ยินดีด้วย และที่สุดยอดที่สุดคือ มาถึงตอนที่50 แล้ว เย้ ๆๆๆ
-
วิธีการอะำไรมันจะง่ายขนาดนั้นนะ หรือเราจะคิดมากเองหว่า ฮ่าๆ
โอเคยังไงก็แล้วแต่ดีใจด้วยที่เข้าใกล้ใจกลางวิหารเข้าไปทุกที
ถึงแม้เฟี๊ยตจะต้องทนกับความหิวในตอนนี้ก็เถอะ อิอิ
ปล.ดีใจด้วยครึ่งร้อยแล้ว :mc4:
ปล.2 เราไม่ยอมให้เฟี๊ยตโดนแทนกินหรอกเพราะต้องรอพระเอกมากินเอง อิอิ
ปล.3 เป็นกำลังใจในการเขียนเสมอจ้า :mew1: :กอด1:
-
ตอนที่ 50ก็มันเหมือนตอนแรกเลยนุกสุดๆ
-
อ่าน 3 ตอนรวด ยังสนุกเหมือนเดิม รอคนแต่งจ้า :3
-
คิดถึงเค้ามั๊ย?? ว๊ากกกก หายไปไม่ได้เข้ามาอ่านนาน คนอ่านยุ่งๆอยู่ค่ะ จิ้มๆไว้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะเข้ามาอ่าน คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงเฟี๊ยต คิดถึงคนเขียน ไม่ได้เข้ามาอ่านนานขนาดไหนก็ไม่รู้ ก้าวหน้าไปหลายตอนเลย สู้ๆต่อไปนะค่ะ :bye2:
-
ช่วงนี้รออย่างเดี่ยวคับ
-
บทที่ 51 Stream
“ปัน แทน มีใครหิวไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามหลังจากที่สถานการณ์ดีขึ้นพอสมควรแล้ว พวกเขาในเวลานี้ล่องลอยอยู่ในท่อขนส่งอาหารของเจ้าวิหารกุมภาพันธ์ที่พวกเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันจะทอดยาวไปอีกไกลเท่าใด
“หิวมาสักพักละ แต่ไม่กล้าพูด เดี๋ยวโดนหาว่าตะกละ” แทนตอบมาอ่อยๆ ชายผิวน้ำผึ้งพูดพร้อมกับเอามือลูบท้องไปมา
“พวกเราจะหาที่พักได้ไหมเนี่ย หรือจะต้องนอนกันในนี้ เมื่อยตายชัก แคบยังกะรูหนู มันน่าจะมีที่ให้แวะพักบ้างสิ นี่มันวิหารนะ มันต้องสิ่งก่อสร้างสำหรับให้มนุษย์อาศัยหลับนอนได้ด้วยสิ” ปันบ่นขึ้นยาว เหมือนว่าตัวชายหนุ่มนั้นจะมีปัญหากับความไม่สบายกายในการเดินทางมากที่สุดในทุกคน แทนที่ดูเหมือนจะเข้าใจนิสัยดังกล่าวของเพื่อนเป็นอย่างดีไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไป แต่กลับก้มลงเปิดหนังสือการ์ดของตนนัยว่าจะหาวิธีแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าจากการ์ดที่ตนถือครองอยู่
“เฟี๊ยตพยายามมองมาตลอดทางแล้วนะปัน แต่ไม่เห็นจะมีวี่แววที่ที่พอจะให้แวะได้เลย” เฟี๊ยตตอบออกมาอย่างจนปัญญา เขาเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนที่ใช้สมาธิควบคุมทิศทางการเดินทางมาโดยตลอดในตอนนี้นั้นจะมีอารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาอยู่ไม่น้อย
“บ้าดิ มันน่าจะมีปั๊มให้เติมน้ำมันบ้างดิ รถคันนี้ยังไม่ได้แวะชาร์ตพลังงานเลยนะ ใช่ไหม ลูกพ่อ!” แทนพูดพลางตบไปบนผนังพาหนะนั่น ชายหนุ่มพยายามเรียกสถานการณ์ให้กลับมาครื้นเครงอีกครั้ง แต่แรงกระแทกจากมือนั่นผลักให้ถุงที่กำลังลำเลียงพวกเขาอยู่เสียสมดุลไปอย่างรู้สึกได้ มันหมุนล้มตีลังกาลงเป็นวงกลมจนพวกเขาหาที่เหนี่ยวเพื่อป้องกันการล้มมาชนกระแทกกันเองกันแทบไม่ทัน
“ไอ้แทน มึงเล่นอะไรของมึงเนี่ย” ปันพูดขึ้นอย่างหัวเสีย ชายหนุ่มที่ในเวลานี้ดูจะมีความหงุดหงิดในเรื่องอื่นอยู่แล้ว ก้าวเท้าเข้าหาเพื่อนชายที่เป็นต้นเหตุของเรื่องเมื่อครู่
แต่แล้วแรงก้าวเท้านั่นจะทำให้ถุงนั่นยวบตัวลงอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตีลังกาไปอีกสองตลบ จนเฟี๊ยตที่ตั้งตัวไม่ทันพุ่งเข้าไปกระแทกแทนเข้าเต็มรัก ยังดีที่ว่าแทนไหวตัวทันอ้าแขนไว้ดักรับไม่ให้ไหล่และศอกของเฟี๊ยตมากระแทกตัวเขาเองให้บาดเจ็บได้
“เฮ้ย แทน ขอโทษ เจ็บเปล่า” เฟี๊ยตถามขึ้นอย่างตกใจขณะที่ตกอยู่ในอ้อมกอดของแทนนั่นเอง
“ไม่เป็นไรๆ สบายมาก ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนตอบมาอย่างง่ายๆ แต่ยังไม่ทันที่เฟี๊ยตจะพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดหนานั่น พาหนะของพวกเขาก็หมุนกลับตีลังกาอีกครั้ง จนเฟี๊ยตกระเด็นกระดอนไปอยู่อีกทิศเองโดยไม่ได้ตั้งใจ โชคดีว่าผนังแต่ละด้านของถุงทรงกลมนั่นหนาและยืดหยุ่นพอสมควร ทำให้เขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ เลย มีแต่อาการมึนหัวจากการเคลื่อนที่โดยไม่ได้ตั้งใจเท่านั้น เฟี๊ยตรีบสะบัดหัวเบาๆ เรียกสติตนเองกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ปัน มึงก็ไม่ต่างปะวะ มึงเดินหรือกระทืบเนี่ย ตีลังกาจนเฟี๊ยตแม่งหน้าจะแหกละ ฮ่าฮ่า” แทนด่ากลับอย่างกึ่งเล่นกึ่งล้อ เมื่อเห็นว่าปันเปิดช่องโหว่ให้เล่นงานได้
“ไม่ใช่จากทั้งคู่นั่นแหละ หันไปข้างหน้าเร็ว!” เฟี๊ยตตะโกนขึ้นเสียงดัง พลางชี้มือให้เพื่อนทั้งสองคนกลับมามองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า
ทันทีที่ชายทั้งสองหันไปตรงหน้าก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะอาณาเขตข้างหน้านั้นกว้างใหญ่ไพศาลมากจนมองแทบไม่เห็นผนังอุโมงค์อีกต่อไป จนตอนนี้พวกเขาเหมือนฟองอากาศอันน้อยที่หลุดมาอยู่ในมหาสมุทรกว้างใหญ่อย่างไรอย่างนั้น ตลอดการเดินทางที่ผ่านมาพวกเขาเหมือนเข้ามาทางปากขวดอันหนึ่ง แต่ขณะนี้ พวกเขาโคจรมาจนถึงคอขวดที่เปิดเข้าสู่บริเวณที่แท้จริงเสียแล้ว พื้นที่อันแสนใหญ่โตนี่เต็มไปด้วยถุงใสขนาดยักษ์ที่บรรจุสารพัดรูปทรงที่เฟี๊ยตเคยอนุมานว่าเป็นเซลล์ของเจ้าวิหารนั่นเอง
“มีใครรู้สึกไหมว่าไอ้ถุงนี่มันไหลเร็วขึ้น” ปันเอ่ยถามไปตามความรู้สึกด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“มันไม่ได้ไหลเร็วขึ้น แต่มันไหลเร็วขึ้นมาก!” แทนตะโกนขึ้นอย่างขัดใจในการคาดการสถานการณ์อะไรไม่ได้สักอย่างของการผจญภัยในวิหารนี่ เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าที่พาหนะจำเป็นของพวกเขาเสียการทรงตัวไปหลายต่อหลายครั้งในเวลาชั่วครู่นี่ ไม่ได้เกิดจากการกระทำของปันหรือแทนแต่อย่างใด หากแต่เป็นกระแสน้ำที่รุนแรงขึ้นจากผืนน้ำด้านหน้าที่ส่งผลมานั่นเอง
พวกเขากลับเข้าสู่สถานการณ์ที่น่าหวาดเสียวอีกครั้ง เพราะถึงแม้ว่าการเคลื่อนที่ในขณะนี้ยังดูมีแบบแผนน่าไว้วางใจอยู่บ้าง แต่มันก็สร้างความระทึกใจให้พวกเขาไม่น้อยเลย เพราะความเร็วที่เพิ่มสูงขึ้นจนรู้สึกได้นั่นมันทำให้พวกเขาหายใจไม่ทั่วท้อง สมาชิกทีมมายากลับมาหาที่ยึดเหนี่ยวตัวเองอีกครั้ง พวกเขาไม่มั่นใจกับกระแสการไหลที่วกวนและเร่งร้อนนั้นเลย
“เฮ้ย ระวัง!”
เสียงเฟี๊ยตตะโกนดัง เมื่อสายตาของเขาปะทะเข้ากับผนังด้านหน้าที่ทึบสนิทเบื้องหน้าที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน ความหนาทึบของเซลล์เหล่านั้นทำให้ทัศนวิสัยไม่อาจทะลุทะลวงไปได้ไกลนัก กว่าจะรู้สึกตัวอีกที พวกเขาก็จวนเจียนจะปะทะกับผนังหนานี่เต็มทน ชายทั้งสามคนเอามือทั้งสองกุมหัวตามสันชาตญาน ส่วนลึกของพวกเขาย้ำเตือนว่าการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วแบบนี้เมื่อกระแทกเข้ากับกำแพงแกร่งนั่นเต็มๆ ต้องนำมาซึ่งความเจ็บปวดบ้างไม่มากก็น้อยอย่างแน่นอน
พวกเขาเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วมุ่งเข้าสู่ทางตันนั่น ปันที่ในขณะนี่หยิบคทาไพลินขึ้นมาอีกครั้งด้วยหวังว่าจะหยุดการเคลื่อนที่ที่บ้าคลั่งนี้ลงได้ แต่ก็ไม่ประสบผลใดใดทั้งสิ้น พลังของเขาไม่อาจต้านทานกระแสการไหลนี่ได้เลย พาหนะเข้าใกล้ผนังกั้นขึ้นเรื่อยๆ ขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาเคลื่อนที่มาอยู่ฝั่งตรงข้ามเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการกระแทกให้มากที่สุด เฟี๊ยตหรี่ตาลงอย่างลุ้นระทึก เขาได้แต่หวังในใจว่าเจ้าถุงที่ลำเลียงพวกเขานี่จะแข็งแรงมากพอ
“ปัน เฟี๊ยต ระวังตัว!” แทนตะโกนลั่นพลางหลับตาปี๋ เมื่อพวกเขาอยู่ห่างกับผนังแกร่งนั่นไม่ถึงสิบเมตร!
แต่ขณะนั้นที่พวกเขาจวนเจียนจะกระแทกเข้ากับสิ่งกีดขวางนั่นเต็มที พาหนะของพวกเขาก็หยุดชะงักลงอย่างกะทันหันเสียอย่างนั้น ราวกลับมีมือยักษ์ที่มองไม่ให้มาขวางห้ามไว้เสียก่อน พวกเขาหันหน้ามองกันอย่างเลิ่กลั่กเพื่อหาต้นตอของทางรอดที่ฉายชัดมาช่วยชีวิตเขาไว้
ถุงยักษ์นั่นหยุดลงได้เพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น มันก็สั่นขึ้นอย่างรู้สึกได้ และก่อนที่พวกเขาจะหรือตั้งตัวทัน มันก็เคลื่อนที่อย่างรวดเร็วอีกครั้ง แต่คราวนี้มันพุ่งตรงขึ้นสู่ทิศเบื้องบนแทน!
“ดูนั่น!” ปันร้องบอก พร้อมกับชี้นิ้วไปเหนือศีรษะพวกเขาทุกคน ด้านบนของพวกเขานั่นปรากฏเป็นทางขนาดยักษ์ ในขณะที่ด้านล่างก็มีลักษณะเป็นทางลงไปเช่นกัน เหมือนกับว่าตอนนี้พวกเขาหลุดมาในอุโมงค์อีกครั้ง เพียงแต่มันทอดตัวในแนวดิ่งเท่านั้นเอง
พาหนะทรงกลมที่เปรียบเสมือนเรือดำน้ำของพวกเขาพุ่งทะยานขึ้นตรงสู่เบื้องบนตามที่ปันชี้นิ้วไปเมื่อครู่นั้น มันฉวัดเฉวียนลัดเลาะไปตามเซลล์เหล่านั้นอย่างน่าหวาดเสียว พวกเขาตอนนี้กลับมาตกอยู่ในสถานการณ์อันน่าหวาดหวั่นอีกครั้ง เพราะกระแสของเหลวนี่ไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนกำลังลงเลย มิหนำซ้ำ จะยิ่งรุนแรงขึ้นด้วยซ้ำ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เสียงร้องของแทนดังขึ้นอย่างตกใจเมื่อพบว่าเบื้องบนที่เคยคาดว่าจะเป็นหนทางที่เต็มไปด้วยถุงเซลล์ตามอย่างเคยนั้น บัดนี้พิสูจน์เห็นชัดว่าเขาคิดผิดอย่างสิ้นเชิง เพราะเมื่อพวกเขาลัดเลาะผ่านเซลล์ขนาดยักษ์ก้อนหนึ่งมาได้ ก็พบว่าพื้นที่ของบนเขาที่ทาบทับด้วยเพดานขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมพื้นที่เหนือศีรษะจนหมดสิ้น แต่ต่างจากทางตันที่เขาเพิ่งผ่านมาเมื่อกี้นี้ตรงที่ว่า เพดานนี่มันไม่ได้ทึบสนิท แต่กลับมีช่องว่างกระจายตัวอยู่อย่างสม่ำเสมอราวกับว่าเป็นตะแกรงขนาดยักษ์อย่างใดอย่างนั้น
“ระวัง!” เฟี๊ยตตะโกนลั่นอย่างตกใจ แต่ไม่ทันเสียแล้ว พาหนะของพวกเขาฟาดเข้ากับตะแกรงนั่นอย่างเต็มแรง แต่ด้วยความยืดหยุ่นของมันทำให้มันยังจะแตกขาดออกจากกัน หากแต่แบติดอยู่กับตะแกรงนั่น เนื่องจากขนาดของมันไม่อาจผ่านช่องว่างเหล่านั้นไปได้
แรงดันจากของเหลวด้านล่างยังบีบอัดขึ้นมาด้านบนอย่างต่อเนื่อง ถุงลำเลียงของพวกเขาที่เคยมีสภาพเป็นทรงกลมบัดนี้เริ่มแปรสภาพบี้แบนไปเรื่อยๆ เพราะถูกของเหลวเบื้องล่างอัดแรงดันไปตามช่องตะแกรงเหล่านั้น พวกเขาทั้งสามคนในเวลานี้ทาบตัวอยู่แยกกันคนละช่องการไหลของของเหลวเหล่านั้น พวกเขาพยายามกระเสือกตัวเข้าหากันอย่างเอาชีวิตรอด แต่ก็ไม่อาจสู้แรงดันของน้ำที่บีบอัดเข้ามาด้านหน้า และแรงดึงดูดมหาศาลที่มาจากด้านหลังได้
ถุงนั่นที่เคยเป็นประโยชน์ต่อพวกเขา บัดนี้ได้ถูกแรงดันบีบอัดจนเสียรูปทรงแบนบี้เข้ากับร่างพวกเขา ผนังนั่นเริ่มบีบอัดจนพวกเขาเริ่มจะหายใจไม่ออก ส่วนของพาหนะที่พาดผ่านส่วนทึบของตะแกรงนั่นบีบเข้าหาจนสนิท และถูกแรงดันมหาศาลนั่นเค้นให้แคบลงๆ อย่างช้าๆ สภาพของพวกเขาตอนนี้กำลังจะถูกแบ่งแยกให้หลุดออกจากกันในไม่ช้า!
พวกเขาพยายามใช้มือดันผนังออกห่างจากลำตัวให้มากที่สุดเพื่อเปิดโอกาสให้ปอดทำงานอย่างเต็มประสิทธิภาพ และในช่วงสุดท้ายนี่เองที่ถุงอากาศซึ่งยังเชื่อมต่อกันอยู่ด้วยช่องว่างแคบๆ นั่นกำลังจะปิดสนิทลง
“ถ้าพวกเราพลัดหลงออกจากกัน จำไว้ เอาชีวิตรอด และกลับมารวมตัวกันให้เร็วที่สุด ตามหาเพื่อนร่วมทีมให้เจอก่อนเป็นอันดับแรก จำไว้!”
เสียงของชายหนุ่มผิวเข้มตะโกนดังลั่นขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่พาหนะของพวกเขาจะขาดออกอย่างสมบูรณ์ พวกเขาแต่ละคนถูกครอบไว้ด้วยถุงลำเลียงที่ถูกแบ่งขนาดมาจากอันเดิมนั่นเอง สายน้ำเชี่ยวกราดได้ซัดพวกเขาผ่านคนละช่องตะแกรงแยกออกจากกัน กระแสของไหลอันบ้าคลั่งนั่นทำให้พวกเขาตัดขาดจากกันโดยสิ้นเชิง!
จากผู้แต่ง : ตอนหมดสต๊อคอีกแล้ว 555 เหลือพรุ่งนี้ตอนสุดท้าย การแต่งนิยายของผมนี่ช่างขายผ้าเอาหน้ารอดไปวันๆจริงๆ คืนนี้แต่งเพิ่มให้ได้อีกสักตอนสองตอนดีกว่า ใครใจดีเม้นให้กำลังใจโหน่ยยยยยย
-
ถึงคุณ maew189870 : รอร๊อรอ ผมยังรอคู่ของเฟี๊ยตเลยเนี่ย ขนาดแต่งเองแท้ๆ ห้าห้า
ถึงคุณ sinyou : อ่านแล้วต้องขอเม้นยาวยาววววววววววว ชดเชยที่หายไปนานเลยน้าา
ถึงคุณ wasawath : ตอนใหม่มาแล้ว แวะมาอ่านเลยยยย
ถึงคุณ chawalinee : เหมือนตอนแรก เอ๊ะยังไง 555
ถึงคุณ aoihimeko : แทนอาจจะเป็นพระเอกก็ได้นา รักสามเส้าเราสามคนงิ อิอิ
ถึงคุณ keniji01 : ขอบคุณครับบบบบบบบบบ ครบตอนที่ร้อยจะทำไรดีน้า ให้เฟี๊ยตกล่าวขอบคุณดีกว่า ห้าห้า
ถึงคุณ kingdaemon : รอลุ้นน้า อิอิ ยาวยาวปายยยย
ถึงคุณ Wednesday : โอ๊ววววว ตามอ่านมากี่วันถึงทันครับเนี่ย
ถึงคุณ zylph_z : สู้สู้สู้ เย่เย่เย่
ถึงคุณ fuku : รอชมนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ
ถึงคุณ jungjiyoo : จริงๆปันกับแทนเก่งน้าาาาาา แค่เฟี๊ยตมาเจอตอนคู่นี้กากเฉยๆ ห้าห้า ปูลู ระบบ parasympathetic (ที่ควบคุมระบบขับถ่าย) จะถูกระงับไว้ในช่วง REM sleep (ช่วงที่ฝัน หรืออยู่ในเกมนั่นเอง) คนในเรื่องนี้ดูเลยจะไม่ต้องขับถ่ายกันเท่าไหร่น่ะครับ ห้าห้า
ถึงคุณ เกเร : ตอนนี้คนแต่งขี้เกียจมาก อู้ระเบิด 55555
ถึงคุณ hewlett : อ่านข้ามๆไปก็ได้ครับ ไม่ต้องสนใจมันมาก ห้าห้า
ถึงคุณ naneku : สู้ๆเหมือนกันค๊าบ พี่ขี้เกียจแต่งฝุดๆ กำลังจะสะบัดขนไปแต่งต่อละ ห้าห้า
คืนนี้ขอให้แต่งได้สักสองสามตอน สาธุวววววว :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
โดนแยกจากกันแล้วอ่ะ จะเป็นยังไงต่อไปบ้างเนี่ย เอาใจช่วยทีมมายาต่อไป ^^
ปอลอ.สาธุ~ (เล่นของด้วยคน) 555+
-
แยกออกจากกันซะแล้ว
เหมือนเข้าตัวกรองแบบ permeability membrane กรองเอาแต่ของที่ต้องการได้ด้วยแฮะ
-
เข้ามาเชียร์ร์ร์ ลอยมาได้สามวันแล้ว ขึ้นบกสักทีนะเฟี๊ยต แอบกลัวเฟี๊ยตแทนจะไปหลบด้วยกันนะเน่ ปันนอยแย่
(สงสัยเราอ่านเพชรพระอุมาฝังใจ)
หรรือว่าเฟี๊ยตจะตกลงไปก้นหุบแล้วได้เคล็ดวิชาจากจอมยุทธที่ปิ้งไก่?!!!?
เอร๊ยยยย ไม่ไหมจะเวิ่น รออ่านดีกว่า เนอะ ~
ปล อยากเห็นสามคนนี้เจอกันในโลกจริง
-
เข้ามาเชียร์ร์ร์ ลอยมาได้สามวันแล้ว ขึ้นบกสักทีนะเฟี๊ยต แอบกลัวเฟี๊ยตแทนจะไปหลบด้วยกันนะเน่ ปันนอยแย่
(สงสัยเราอ่านเพชรพระอุมาฝังใจ)
หรรือว่าเฟี๊ยตจะตกลงไปก้นหุบแล้วได้เคล็ดวิชาจากจอมยุทธที่ปิ้งไก่?!!!?
เอร๊ยยยย ไม่ไหมจะเวิ่น รออ่านดีกว่า เนอะ ~
ปล อยากเห็นสามคนนี้เจอกันในโลกจริง
-
กำลังมันส์
ลุ้นต่อว่าเมื่อไหร่เฟี๊ยตจะเจอคู่ซะที 555
:hao7:
-
โดนแยกจากกันแว้ว
อย่าบอกนะว่าอีกไม่นานจาเจอพระเอก โอ้วววววววววววว :z1:
หรือว่าเจอตัวโหดๆหว่า :a5: ต้องลุ้นตอนต่อไป
สู้ต่อไปทาเคชิ o13
-
ลุ้นๆๆๆ :ling1:
แทนมีความเป็นผู้นำสูงดีจัง
-
บทที่ 52 Detained
ณ ห้วงความรู้สึกนั้นเต็มไปด้วยความสับสนและหวั่นวิตกจนประมาณไม่ได้ เฟี๊ยตล่องลอยไปตามการกำหนดของสายน้ำเหนียวหนืดได้โดยไม่อาจคาดการณ์ใดๆ ทั้งสิ้น ก่อนหน้านี้หน้าที่การควบคุมทิศทางเป็นของปันทั้งหมด ดังนั้น เมื่อแยกออกจากกันอย่างนี้แล้ว เฟี๊ยตไม่มีความสามารถใดๆ จะบังคับเจ้าพาหนะนี่ได้เลย เขาจึงได้แต่ปล่อยให้มันลอยไปตามชะตากรรมอย่างแท้จริง
ชายหนุ่มตัดขาดการสื่อสารจากเพื่อนๆ โดยสิ้นเชิง จริงอยู่ที่เขามีการ์ดโทรศัพท์ที่เอาไว้ติดต่อสื่อสารกับคนอื่นได้ แต่มันดูจะไม่เหมาะที่จะใช้ในสถานการณ์ตอนนี้เลย เพราะตัวเขาเองกำลังล่องลอยอยู่ในทะเลอันเหนียวข้น ชายหนุ่มจำเป็นต้องพยายามทรงตัวในพาหนะนั่นไม่ให้ล้มกระแทกไปทางใดทางหนึ่งอยู่ตลอดเวลา เฟี๊ยตรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก ความเคยชินของการอยู่ด้วยกันสามคนทำให้เขาแทบจะลืมความรู้สึกตอนอยู่คนเดียวไปจนหมดสิ้น ตัวเขาเองในตอนนี้ยังไม่สามารถหาวิธีทางใดๆ จะแก้ไขปัญหาตรงหน้านี้ได้ เฟี๊ยตทำได้เพียงสังเกตสิ่งแวดล้อมโดยรอบเพื่อรวบรวมข้อมูลให้มากที่สุด ชายหนุ่มนึกภาวนาให้เขาพบทางออกจากสถานการณ์แย่ๆ นี่ให้ไวที่สุด แต่เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าทางออกที่เขากำลังมองหานั้นคืออะไร
“The Defensive Golem RELEASE” เฟี๊ยตตะโกนสั่งเรียกสมุนคู่ใจขึ้น ทรายปริมาณมหาศาลที่แสนคุ้นเคยนั้นปรากฏตัวอยู่รอบพาหนะของเขา แต่ยังไม่ทันที่มันจะรวมร่างได้สำเร็จ มันก็ถูกของเหลวนั่นแทรกตัวไปตามมวลทรายเหล่านั้นจนทรายเหนียวหนืดและเสียสภาพไป ทรายที่เคยเป็นที่ภูมิใจของเฟี๊ยตมากมาย ในเวลานี้จึงกลายเป็นแค่ก้อนถ่วงที่ทำให้พาหนะจมลงเท่านั้น
“โธ่เว๊ย! ให้มันได้อย่างงี้สิวะ SEAL” เฟี๊ยตสบถออกมาอย่างหัวเสีย พร้อมตะโกนสั่งเก็บการ์ดที่ไม่อาจช่วยแก้สถานการณ์ใดๆ ได้เลย
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เฟี๊ยตร้องขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะรีบเก็บหนังสือแล้วกลับมาเกาะถุงลำเลียงนั่นอีกครั้ง เนื่องจากอยู่ดีๆ กระแสการไหลก็เร็วขึ้นอย่างรู้สึกได้ แถมดูจะวกวนไร้รูปแบบจนน่าหวั่นใจ เฟี๊ยตจึงทำได้แต่ทรงตัวพอให้เอาตัวรอดไปได้เท่านั้น เรื่องจะหาทางแก้ไขสถานการณ์นั้น ไม่มีเวลาแม้แต่จะนึกถึงเลย
เมื่อชายหนุ่มสังเกตไปบริเวณรอบตัวอย่างละเอียดก็พบว่าลักษณะทางกายวิภาคเหล่านั้นแตกต่างออกไปมาก เดิมทีทะเลที่เหนียวข้นพวกนี้จะอุดมไปด้วยเซลล์ที่มีลักษณะคล้ายถุงใสใสขนาดใหญ่นั่น แต่บัดนี้ พวกมันมีอยู่เบาบางลงจนแทบไม่เหลืออยู่เลย ของเหลวที่เคยเหนียวข้นนั่นก็ดูจะใสขึ้นอย่างรู้สึกได้ พาหนะจำเป็นของเขาเคลื่อนที่ไวขึ้นด้วยส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะของเหลวเหล่านั้นมีความหนืดข้นที่คอยต้านทานน้อยลงนี่เอง
และแล้วชายหนุ่มก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อค้นพบว่าพื้นที่เหนือศีรษะที่ตนกำลังลอยขึ้นไปนั้น มีวัตถุทรงกลมขนาดใหญ่ ที่พื้นผิวถูกปกคลุมด้วยสีเทาสนิทจนไม่เห็นพื้นที่ภายใน เรียงรายกันอยู่เต็มไปหมด เฟี๊ยตประเมินในใจว่าพวกมันเหล่านี้น่าจะเป็นกลุ่มเซลล์อะไรสักอย่างหนึ่งที่เขาในเวลานี้ก็ยังคิดไม่ออกนั่นเอง
“ปัน! แทน!” เฟี๊ยตตะโกนออกมาอย่างดีใจ พลางเอามือทุบผนังถุงลำเลียงที่บรรจุตนอยู่นั้น เมื่อสายตาเขากวาดไปพบกับเจ้าถุงที่กำลังลำเลียงเพื่อนอีกสองคนนั้นลอยอยู่ในทิศทางที่ไกลออกไปจากตัวเขาประมาณ 50 เมตร ทั้งสามคนต่างลอยอยู่ห่างกันในระยะใกล้เคียงกันราวกับเป็นสามเหลี่ยมด้านเท่าอย่างใดอย่างนั้น ชายหนุ่มตะโกนเรียกชื่อเพื่อนซ้ำๆ อย่างมีความหวัง เฟี๊ยตพยายามใช้แรงทั้งหมดในการผลักเจ้าพาหนะนั่นให้เคลื่อนที่ตรงไปหาเพื่อนอีกสองคนที่เห็นอยู่ไม่ไกลนั้น แต่มันก็ไร้ประโยชน์โดนสิ้นเชิง ถุงนั่นยังเอาแต่ลอยขึ้นสู่เบื้องบนอย่างเดียวโดยไม่หันเหทิศทางไปไหนเลย
“โธ่เว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เฟี๊ยตตะโกนขึ้นสุดเสียงอีกครั้ง เมื่อพบว่าถุงลำเลียงของตนลอยเข้าใกล้เจ้าบอลสีเทาทรงกลมใหญ่นั่นอย่างจวนเจียนเต็มทน อีกไม่ถึงหนึ่งเมตรเขาก็จะปะทะเข้ากับวัตถุดังกล่าวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาจำเป็นต้องละความสนใจจากเพื่อนทั้งสองนั่นมาก่อน เพื่อเอาชีวิตรอดจากสถานการณ์ตรงหน้า เฟี๊ยตพยายามดันตัวเองไปทางด้านข้าง เพราะหวังว่าพาหนะของตนจะเบี่ยงเบนเส้นทางจากการปะทะนั้น แต่ก็ไร้ประโยชน์เหมือนเดิม มันเอาแต่ลอยขึ้นสู่เบื้องบนเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เฟี๊ยตตัดสินใจเอาใจกุมหัวแล้วย่อตัวลง พลางรวมจิตไว้ที่ท้ายทอยรอการกระแทกนั่นที่น่าจะรุนแรงไม่น้อยอย่างไม่มีทางเลือกเลย
เฟี๊ยตค่อยๆ เผยอเปลือกตาที่เผลอหลับลงไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อครู่ช้าๆ หลายชั่วอึดใจที่เขาเตรียมตัวรับกับการกระแทกนั่น แต่เขาพบว่ามันนิ่งสงบราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย เขาลืมตาขึ้นสำรวจบริเวณเบื้องบนอย่างรวดเร็ว และเขาก็พบความจริงว่า จากที่เขาสันนิษฐานว่าถุงลำเลียงที่บรรจุเขาไว้จะพุ่งชนกับวัตถุสีเทานั่นอย่างแรง กลับกลายเป็นว่ามันประกบเข้าหากันราวกับมีใครเอากาวมาทาไว้ระหว่างกลางฉะนั้น เมื่อสังเกตดีๆ ก็พบว่าเยื่อหุ้มที่เป็นจุดที่ทั้งสองวัตถุเชื่อมชนกันดูจะค่อยๆ บางลงๆ ทีละน้อยจนแทบจะละลายหายไปเลยทีเดียว
ในท้ายที่สุด พื้นที่ส่วนที่เยื่อหุ้มทั้งสองทับซ้อนกันอยู่นั้นก็ค่อยๆ หลอมละลายรวมกันจนเกิดเป็นช่องว่างขนาดเล็ก ก่อนจะค่อยๆ โตขึ้นเรื่อยจนมีขนาดใหญ่พอให้เขาก้าวข้ามเข้าไป จนท้ายที่สุด วัตถุทั้งสองก็หลอมรวมกันกลายเป็นวัตถุทรงกลมอันใหญ่ชิ้นใหม่โดยสมบูรณ์
พื้นที่ข้างในวัตถุปริศนานั้นว่างเปล่าหมดทั้งบริเวณ มันดูเหมือนกับถุงลำเลียงที่พาเขามาถึงที่นี่นั่นแหละ แต่เพียงว่ามันหยุดอยู่นิ่งๆ และไม่เคลื่อนที่เท่านั้น ผิวสีเทาเข้มของมันทำให้เขาไม่อาจมองเห็นภายนอกได้เลย วัตถุที่เขาคิดว่าเป็นทรงกลมตั้งแต่ตอนแรกนั้น ความเป็นจริงแล้วมีรูปทรงค่อนไปทางรีเสียมากว่า เพราะพื้นที่ด้านสูงไม่ได้มากมายอย่างที่เขาจินตนาการไว้ บริเวณตรงท้องมันมีที่ราบกว้างหลายตารางเมตรพอให้นั่งพักหายใจหายคอได้อย่างสะดวก หรือแม้กระทั่งว่าจะอาศัยเป็นที่หลับนอนในค่ำคืนนี้ ก็ดูจะไม่เป็นการยากเย็นแต่อย่างใด
“ผู้เล่น Punnawutt ใช้การ์ด Telephone (โทรศัพท์) เพื่อติดต่อกับท่าน ท่านจะรับสายเพื่อเชื่อมต่อการสื่อสารหรือไม่”
“รับครับ”
“เฟี๊ยต!”
“ปัน ปลอดภัยใช่ไหม เราเห็นปันกับแทนอยู่เมื่อกี้ แต่เราบังคับไอ้ถุงนี่ไม่ได้เลย ปลอดภัยดีใช่ไหมปัน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสายทักขึ้นมา
“เฮ้ออ โล่งอก เฟี๊ยตปลอดภัยใช่ไหม เราปลอดภัยดี แทนก็ด้วย เราโทรหาแทนเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เรากับแทนติดอยู่ในไอ้ลูกบอลกลมๆ สีเทานี่ เฟี๊ยตติดอยู่เหมือนกันหรือเปล่า” ปันถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เพื่อพบว่าเพื่อนทั้งสองของตนยังปลอดภัยเรียบร้อยดีทั้งคู่ ก่อนจะถามถึงสถานการณ์ในปัจจุบันของเฟี๊ยต
“เหมือนกันเลย ปัน ติดอยู่เหมือนกัน เฮ้ออ โล่งอก ไม่มีใครบาดเจ็บใช่ไหม” เฟี๊ยตถอนหายใจด้วยความสบายใจเช่นเดียวกัน
“ไม่มีๆ ปลอดภัยดีทุกคน สบายใจได้ ว่าแต่เฟี๊ยต เรากับแทนทดลองพยายามจะออกจากไอ้ลูกบอลนี่แล้วทั้งคู่ แต่ไม่มีประโยชน์เลย ตอนลองเอามือไปแตะมัน มันไม่ก่อตัวเป็นถุงลำเลียงเหมือนตอนที่พวกเราเข้ามาในวิหารกันเลย เฟี๊ยตลองหรือยัง พวกเราจะออกกันไปยังไงดี แทนบอกให้โทรมาถามเฟี๊ยตก่อน เพราะเฟี๊ยตน่าจะรู้วิธี” ปันถามออกมาด้วยน้ำเสียงกังวลอยู่ไม่น้อย
เฟี๊ยตได้ฟังดังกล่าวจึงลองเดินไปที่ขอบของวัตถุนั้นบ้าง ก่อนจะลองเอื้อมมือไปแตะที่ผนังสีเทานั้น หากเป็นเหมือนตอนเข้าวิหารนั้น ผนังนี้ควรจะขยายตัวเลยกลายเป็นถุงลำเลียงสารพาเขาออกไปยังภายนอก แต่นี่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่ามันเป็นวัตถุธาตุที่ไร้ชีวิตเป็นธรรมดาอย่างใดอย่างนั้น
“อืม ขอคิดก่อนนะ” เฟี๊ยตพึมพำออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทางปลายสายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพิ่มเติมอีก ราวกับว่าจะปล่อยให้ชายหนุ่มได้ใช้เวลาอย่างเต็มที่ เฟี๊ยตลองพยายามเดินไปทั่วบริเวณที่คล้ายห้องที่ว่างเปล่านั้น และสัมผัสผนังรอบๆ นั่น แต่ก็เหมือนเดิม มันสงบนิ่งเป็นดุษณีไม่เปลี่ยนแปลง
“อืม เราคิดว่าอาจจะเกี่ยวกับการสังเคราะห์แสงหรือเปล่า มันเป็นเซลล์พืช อาจจะทำงานตอนกลางวันมั้ง ไม่รู้นะปัน เดาล้วนๆ เลย คืนนี้นอนพักกันก่อนไหม ยังคิดไม่ออกจริงๆ ขอโทษนะปัน ช่วยอะไรไม่ได้เลย” เฟี๊ยตตอบออกมาอย่างจนปัญญาจริงๆ เขาคิดไม่ออกเลย สมองของชายหนุ่มตอนนี้ไม่แล่นเลยแม้แต่น้อย มันขาดอาหารไปหล่อเลี้ยงเป็นเวลานานหลายชั่วโมงเหลือเกิน
“โอเคเฟี๊ยต คืนนี้แยกย้ายกันพักผ่อนก่อน ตื่นมาพรุ่งนี้เช้าคงออกมาได้แหละ ความจริงมันก็ดูไม่น่ากลัวอะไรนะ แต่ใจเราอยากให้อยู่รวมกันไว้ดีกว่า แต่ช่างเถอะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ มีอะไรก็โทรมานะเฟี๊ยต มีการ์ดโทรศัพท์เหมือนกันใช่ไหม” ปันเอ่ยออกมาอย่างตัดสินใจ ก่อนจะถามเขาตรงประโยคสุดท้าย
“มีๆ” เขาตอบสั้นๆ
“งั้นวางก่อนนะ ฝันดีนะเฟี๊ยต” ปลายสายกล่าวอำลา
“ฝันดีเหมือนกันครับ ปัน” เฟี๊ยตเอ่ยสั้นๆ ก่อนการสื่อสารจะถูกตัดขาดออกไป
ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเครื่องนอนสำเร็จรูปของเขา หลังจากกินแฮมเบอร์เกอร์ง่ายๆ จากการ์ดสำเร็จรูปด้วยเช่นกัน เขากวาดสายตาไปในบริเวณทรงโค้งมนแคบๆ นั้น เขาคิดไม่ออกเลยว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ตัวเขาเองบอกเพื่อนๆ ไปว่าสถานการณ์น่าจะดีขึ้นในวันพรุ่งนี้นั้น ทั้งๆ ที่ใจเขาไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย ถ้าเจ้าวัตถุนี้ทำงานโดยมีผลเกี่ยวข้องกับการสังเคราะห์แสงจริงอย่างที่เขาบอกเพื่อนไป โครงสร้างมันน่าจะมีสีเขียวปนอยู่บ้าง แต่นี่มองไปทางไหนก็มีแต่สีเทาสนิทไปจนหมด ชายหนุ่มถอนหายใจยาวก่อนจะตัดสินใจปล่อยให้เรื่องปวดหัวทั้งหมดเป็นเรื่องของพรุ่งนี้ ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนอนอย่างยอมแพ้
ชายหนุ่มสะดุ้งมาตามสันชาตญานเมื่อถึงเวลาเช้าตรู่ นาฬิกาชีวภาพได้ปลุกเขาอย่างเที่ยงตรงราวกับตั้งนาฬิกาปลุกไว้อย่างใดอย่างนั้น เขารีบสะบัดผ้าห่มออก และตรงไปที่ขอบวัตถุที่กำลังกักขักเขาอยู่นั่นอย่างเร่งร้อน เพื่อทดสอบสมมติฐานของตัวเขาเองว่าในวันนี้เขาจะออกไปได้หรือไม่
เฟี๊ยตค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะวัตถุสีเทาทึบนั่นอย่างหายใจไม่ทั่วท้อง เขาภาวนาให้ทันทีที่วางมือลงไป วัตถุนั่นจะเปลี่ยนรูปกลายเป็นถุงลำเลียงพาเขาออกไปด้านนอก แต่อนิจจา เมื่อเขาสัมผัสมือของเขาลงไปนั่น กลับไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆ ขึ้นเลย ในชั่วขณะจิตแรก เขาคิดจะทดลองนำการ์ดมอนสเตอร์ออกมาทำลายผนังตรงหน้าให้สิ้นซาก แต่เมื่อเรียกสติมาอยู่เหนือความหุนหันพลันแล่นนั่นแล้วก็พบว่า ถึงแม้ว่าจะทำลายมันออกไปได้ แต่ของเหลวปริมาณมากมายนั่นจะล้นทะลักเขามาท่วมเขาให้ตายทั้งเป็น เขาจึงชะงักมือลงอย่างหมดหนทางจะแก้ไข
พวกเขากำลังถูกกักขังไว้ ตามที่ปันกับแทนคาดการณ์ไว้ไม่ผิดเลย!
จากผู้แต่ง : วันนี้แอบมาลงไว้ก่อน เดี๋ยววันนี้ไปดูคอน กลับไม่ทันเที่ยงคืนชัวร์ 555 เม้นด้วยนะ อิอิ
-
ตอบคอมเมนท์ขอติดไว้ก่อนน้า อิอิ
พรุ่งนี้เจอกันฮะ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
อ่านสองตอนรวดดดดด
ทำไงดี ต้องฉายเดี่ยวกันซะหละ จะบู้มันขนาดไหนเนี่ย สงสารปันอ่ะ คงห่วงแทนมากเป็นพิเศษ
ลุ้นๆ ให้ปันบอกรักแทนเลย เอิ๊กๆๆๆๆ
ปูเสื่อรอเจ้า ^ ^
-
โอย...เฟี๊ยตแย่แล้วๆ จะโดนสังเคราะห์ให้กลายเป็นน้ำตาลก่อนไหมเนี่ย???
ผ่านมันไปให้ได้นะ สู้ๆๆ
ปล.ใจกลางวิหารมันอยู่ตรงปลายยอดหรือว่ารากกันนะ :hao4:
-
เฟี๊ยตโดนขังซะแล้ว ..ปันกับแทนคงโดนเหมือนกัน?
แล้วจะทำยังไงต่อล่ะเฟี๊ยต ลุยเดี่ยวแล้ว
ต้องมีสมาธิมากกว่าเดิมนะ อย่าตื่นตูม..
อ่านทีเดี่ยวรวดเลย เสร็จจากสอบแล้วค่ะ จะตามเม้นเรื่อยเลยค่ะ
ปล. เม้นยาวได้แค่นี้อ่ะ แหะๆ ^^;;
-
โดนขังซะแล้ว o22
-
ลุ้นตลอดด
-
อ้าววว ทำไงดีเฟี๊ยต
-
โดนขังสะละ
จะทำอย่างไรต่อไปเนี่ยยยย :serius2:
-
กรี๊ดดดดด
-
ว้าวววววว
กลับไปเคลียร์งานไม่กี่วันเดี๊ยววว
มาต่อหลายตอน อ่านซะจุใจเลย
ชอบๆๆๆๆๆๆ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew3: :mew3: :mew3:
-
โดนขังแล้วซิ แต่มันต้องมีทางออก เฟี๊ยตค่อยๆคิดนะ อย่าใจร้อน
-
โอยตาย เฟี๊ยตต้องรอดดดดดดดดดด
ไม่ได้เข้ามาหลายวันคิดถึงเฟี๊ยต 55555
คิดถึงพี่คนเขียนด้วย
-
มาต่อเร็วๆนะคับ
คิดถึงมากๆ
-
สนุกมากค่ะ เหมือนอ่านการ์ตูนพวกยูกิปนๆกับเพชรพระอุมา
มีอะไรให้ลุ้นอยู่เรื่อยๆ ทำให้หยุดอ่านไม่ได้ตั้งแต่เมื่อคืนละ หุๆ
ท่าทางจะเรื่องยาวสะใจ มีตั้ง 12 เมือง และมีหมู่บ้านสำคัญๆอีกหลายแห่ง
นี่เพิ่งจะเมืองที่สอง แล้วเฟี๊ยตจะได้ไปครบทุกแห่งไหมเอ่ย
คนแต่งข้อมูลแน่นและละเอียดมาก ตั้งใจมาก ชื่นชมเลย o13
รออ่านต่อจ้า
บวกๆ^^
-
ปริศนานี้น่าขบคิด 555
จะออกไปยังไงเนี่ย
-
บทที่ 53 Companions
เฟี๊ยตทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน สภาพความรู้สึกตอนนี้ของเขาย่ำแย่เหลือเกิน เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าเจ้าวัตถุตรงหน้านี่มีกลไกความเป็นมาอย่างไร และแน่นอน เขาไม่สามารถคิดวิธีที่จะพาตัวเองออกไปจากที่คุมขังแห่งนี้ได้เลย
เฟี๊ยตหลับตาลงอย่างตั้งสติช้าๆ เขายอมรับว่าการตื่นมาแล้วเจอกับความผิดหวังอย่างนี้ มันทำเอาเขามึนไปไม่ใช่น้อย เขาค่อยๆ คิดทบทวนช้า พยายามมองหาหนทางอย่างรอบคอบ
‘นี่ถ้ามีเพื่อนสักคนมานั่งข้างๆ คอยช่วยกันคิด ช่วยกันตัดสินใจ ช่วยกันเถียงถึงวิธีการแก้ปัญหาที่ถูกต้องก็ดีสินะ ไม่น่าถูกจับแยกอย่างนี้เลย’ ชายหนุ่มรำพึงในใจ
‘ใช่สิ เรายังเหลือเพื่อนอีกคนนี่นา ไบเบิ้ล!’ เขาเรียกการ์ดคู่ใจขึ้นในใจ
“นึกว่าจะลืมไบเบิ้ลเสียแล้ว นายท่าน” สมุนเอกของเขาตอบขึ้นมาแทบจะเรียกได้ว่าในทันที
‘ทำไมไม่เห็นแสดงตัวออกมาตอนที่เราเจอกับปัญหาหนักอย่างนี้บ้าง’ เฟี๊ยตบ่นอย่างตัดพ้อกับการ์ดของเขา
“ดูกร นายท่าน ไบเบิ้ลมีศักดิ์เป็นเพียงแค่การ์ดหนึ่งใบเท่านั้น ถึงแม้ว่าอยากจะช่วยนายท่านใจจะขาด แต่ก็ไม่อาจช่วยเหลือใดๆ ได้ ถ้าท่านไม่เรียกถาม” ไบเบิ้ลตอบให้เขาเข้าใจ
‘อยากช่วย? แปลว่าเจ้ารู้ข้อมูลเกี่ยวกับที่นี่’ ความคิดของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างมีความหวัง
“ไบเบิ้ลมีข้อมูลในส่วนนี้ นายท่าน” เสียงไม่ดังนักดังขึ้นที่หูของเขา
‘ว่ามา’ เฟี๊ยตตั้งใจฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“กรุณาเรียกไบเบิ้ลให้อยู่ในรูปหนังสือเถิด นายท่าน” สมุดคู่ใจของเขาเอ่ยร้องขอขึ้น
“RELEASE!”
“ท่านกำลังอยู่ในวิหารกุมภาพันธ์ซึ่งเป็นวิหารศักดิ์สิทธิ์ประจำเมืองที่ 2 ของเกมนี้ วิหารดังกล่าวมีลักษณะเหมือนต้นสนทุกประการ ไม่เว้นแม้แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ประกอบอยู่ภายในเช่นอย่างที่นายท่านได้พบเจอมาก่อนแล้ว” ตัวอักษรมากมายปรากฏขึ้นบนหน้ากระดาษนั่น พร้อมกันกับเสียงที่อ่านเรื่องราวเหล่านั้นให้เขาฟังผ่านเจ้าต่างหูอัจฉริยะที่ได้มาตั้งแต่เมืองมกราคมแล้ว
เมื่อสิ้นสุดประโยคของย่อหน้าดังกล่าว ตัวหนังสือก็ค่อยๆ เลือนหายไปจากหน้ากระดาษนั้น แล้วกลับกลายมาเป็นรูปร่างแสดงขึ้นมาแทนที่ รูปร่างแผนผังของวิหารดังกล่าวปรากฏขึ้นราวกับเป็นแบบพิมพ์เขียวของสถาปนิก รูปสิ่งก่อสร้างที่มีลักษณะเหมือนต้นไม้ใหญ่นั่นประกอบด้วยพื้นที่ 3 ส่วนหลักๆ คือ พื้นที่ใต้ดิน ลำต้นเหนือดิน และพื้นที่บริเวณยอด
เฟี๊ยตกวาดตามองอย่างรวดเร็วแล้วก็สันนิษฐานในใจว่าตอนนี้พวกเขาน่าจะกำลังอยู่บริเวณกลางลำต้นค่อนไปทางด้านบน เนื่องจากเขามองเห็นรูปตะแกรงใหญ่ที่เขาได้ผ่านมาแล้วอยู่แถบบริเวณนั้น ต่ำจากพวกเขาลงไปเป็นหนทางตรงเข้าสู่บริเวณที่เป็นรากที่แตกแขนงออกไปมากมายใต้ผืนดินนั้น ในขณะที่สูงขึ้นไปจากบริเวณที่เขาอยู่เป็นบริเวณที่เป็นห้องโถงกว้างคล้ายกับโดมหรือห้องประชุมอย่างใดอย่างนั้น ซึ่งมันเชื่อมต่อกับทางเดินต่างๆ มากมายที่มีลักษณะเป็นกิ่งก้านที่เชื่อมต่อไปสู่ใบ ดอก และผลตามลำดับ
‘ไบเบิ้ล ขยายภาพบริเวณที่อยู่ปัจจุบันให้หน่อย’ เขาพูดสั่งในใจ
“ได้เลย นายท่าน”
อย่างเป็นไปตามคำสั่งทุกประการ ภาพโครงสร้างเดิมค่อยๆ เลือนหายไปราวกับมีใครค่อยๆ ถูยางลบลงไปที่ภาพเหล่านั้น และกลับกลายมาเป็นภาพเค้าโครงสถาปัตยกรรมที่เจาะจงไปยังบริเวณที่เขาติดอยู่ ภาพนั่นแสดงถึงวัตถุสีเทากลวงจำนวนมากมาย ที่รายล้อมอยู่ขวางการเดินทางสู่เบื้องบนนั่น ถ้าผ่านบริเวณดังกล่าวไปได้ นั่นแปลว่าหนทางสู่เบื้องบนก็อยู่ไม่ห่างออกไปเลย
‘ขอภาพแผนที่วัตถุนี่อย่างละเอียด’ เฟี๊ยตสั่งอีกครั้ง
ภาพดังกล่าวลบเลือนไปดังใจนึกอีกครั้ง และถูกแทนที่ด้วยแผนที่ของวัตถุทรงกลมสีเทาจำนวนมากที่เรียงรายกันเต็มบริเวณไปหมด นอกจากนี้ หน้ากระดาษนั่นยังมีลูกศรเล็กๆ ชี้ถึงตำแหน่งปัจจุบันที่เขากำลังติดอยู่ด้วย
‘แสดงลูกศรบอกสถานที่ที่อยู่ของปันกับแทนด้วย’
“เสียใจด้วยนายท่าน ไบเบิ้ลมีแต่ข้อมูลจากระบบฐานข้อมูลเท่านั้น ซึ่งข้อมูลดังกล่าวไม่ได้ครอบคลุมไปถึงระบบตามตัวบุคคลที่ท่านต้องการ แต่ถ้าท่านพิจารณาให้ดีแล้ว จะพบว่ามีไพ่ใบอื่นที่สามารถทำได้เช่นนั้น แม้ว่าไพ่ใบนั้นจะไม่ใช่ตัวไบเบิ้ลเองก็ตาม”
“ใบไหน?” เฟี๊ยตเอ่ยถามโดยไม่ใช้เวลาคิดสักนิด เขารู้สึกว่าสมองตนเองล้าเกินกว่าจะใช้ความคิดได้ในเวลาเช่นนี้
“ใบที่ทำให้ท่านได้พบกับสหายผิวขาวดำของท่านทั้ง 2 คน” ถึงแม้ว่าไบเบิ้ลจะไม่ตอบออกมาอย่างตรงไปตรงมานัก แต่เฟี๊ยตก็ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาคิดอีกต่อไป งูทุกชนิดบนโลกมีระบบตรวจจับความร้อนอยู่ที่ลิ้น เรื่องนี้เขารู้ดี และแม้เพียงแค่เขาหยิบสมุดการ์ดมาไล่ดูทีละใบ เขาเองก็คงค้นพบคำตอบนั้นเช่นกัน
“The Illusory Snake RELEASE” เขาหยิบการ์ดที่มีชื่อพ้องกับชื่อทีมของเขาออกมาใช้ทันที หลังจากได้ฟังคำตอบจากไบเบิ้ล
งูสีขาวสลับดำตัวที่เขาคุ้นเคยดีนั้นปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ขนาดมันเล็กลงจากที่เขาเคยเห็นราวกับว่าถูกย่อส่วนลงมาหลายร้อยเท่าฉะนั้น เจ้าลิ้นสองแฉกตรงหน้าเขานี่มีความยาวเพียงแค่เกือบๆ สองเมตรเท่านั้น ขนาดลำตัวของมันประมาณเท่ากับข้อมือของเขาเท่านั้นเอง
“อื้อหือ ตัวจริงตัวเล็กแค่นี้เองแฮะ หลอกซะขวัญหนีดีฝ่อหมดเลยตอนนั้น” เฟี๊ยตพึมพำขึ้นมาเบาๆ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นเจ้างูนี่ในร่างที่แท้จริง
“ตรวจสอบสิ่งมีชีวิตภายในบริเวณรัศมี 300 เมตร Inspect!” ชายหนุ่มตะโกนสั่งมอนสเตอร์ที่ขดตัวอยู่บนพื้นตรงหน้าเขา มันขู่ขึ้นเล็กน้อยราวกับว่าจะเป็นการรับคำอย่างใดอย่างนั้น ก่อนที่จะแลบลิ้นพร้อมเงยหัวขึ้นสูง พลางส่ายหัวไปมารอบทิศทาง
“สร้างภาพมายาลงบนหนังสือไบเบิ้ลเล่มนี้ โดยให้หัวพาดชี้ไปที่บริเวณที่ปันอาศัยอยู่ และใช้หางชี้ไปที่แทน Illusory!” เสียงอ่อนๆ สีขาวบริสุทธิ์วาวขึ้นล้อมรอบตัวเจ้างูนั่นเล็กน้อย ก่อนจะปรากฏภาพลวงตาที่มีลักษณะเหมือนกับเจ้าตัวต้นแบบทุกประการ เพียงแต่ว่าถูกย่อขนาดเล็กลงจะสามารถทรงตัวอยู่บนหนังสือนั่นได้ มันวางหัวขนาดเล็กจิ๋วของมันไว้บนรูปวัตถุทรงกลมเทาอันหนึ่งเยื้องไปทางด้านซ้ายของตัวเขา และขดลำตัวไปมาเพื่อให้หางของมันไปสิ้นสุดที่รูปวัตถุนั่นอีกอันนั่นที่อยู่ห่างออกไปทางด้านหน้าอย่างพอดิบพอดี
“SEAL!” เขาเก็บไพ่อสรพิษไปก่อนเมื่อได้คำตอบที่ต้องการแล้ว
‘วัตถุสีเทาทึบทรงกลมที่กำลังกักขังเราอยู่นี่คืออะไร ไบเบิ้ล เจ้ารู้หรือไม่’ เฟี๊ยตเอ่ยถามถึงเรื่องปัญหาเฉพาะหน้าที่ตนยังแก้ไม่ตกอยู่นั้น หลังจากเห็นภาพรวมวิหารนี่มาพอสมควร
“นายท่านและผองเพื่อนกำลังตกอยู่ใน The Prison of Companions (ที่คุมขังแห่งเพื่อนร่วมทาง) ซึ่งเป็นเซลล์ที่ถูกแปลงสภาพให้กลายเป็นกับดักที่ปกป้องวิหารจากผู้บุกรุก วิธีออกจากที่นี่ต้องใช้ปัญญาในการแก้ปัญหาเท่านั้น เพราะถ้ามันถูกทำลายโดยผิดธรรมชาติ ของเหลวภายนอกจะทะลักเข้ามาท่วมพื้นที่ภายในจนหมดสิ้น ถ้าไม่มีการ์ดที่มีไว้แก้ไขเฉพาะทางแล้ว ผู้บุกรุกน่าจะต้องตายด้วยขาดอากาศหายใจ” หนทางรอดสว่างขึ้นทีละน้อย
“ทำอย่างไรถึงจะออกไปได้ ไบเบิ้ล” เฟี๊ยตเผลอหลุดพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น
“เดิมที Companion Cells เป็นเซลล์ที่ใช้ขนส่งอาหารเป็นหลัก วิธีการเดียวที่จะทำให้มันปลดปล่อยผู้ที่อยู่ภายในออกไปได้ คือ มันต้องถูกสัมผัสด้วยอาหารนั่นเอง” ไบเบิ้ลเฉลยถึงทางออกไปจากที่แห่งนี้
‘อาหารอะไรก็ได้หรือไบเบิ้ล’ เฟี๊ยตในตอนนี้อารมณ์ดีขึ้นมาก เนื่องจากรู้สึกถึงทางแก้ปัญหาอยู่รำไรนั้น
“ไม่ใช่ นายท่าน ผนังของเซลล์เพื่อนร่วมทางนี่ตอบสนองต่ออาหารชนิดเดียว คือ Glucose เท่านั้น” เมื่อฟังคำตอบของไบเบิ้ลจนจบ ใจของเฟี๊ยตก็ห่อเหี่ยวลงอีกครั้ง เขาจะไปหาน้ำตาลที่ว่าได้จากที่ไหนกลางป่ากลางเขาอย่างนี้
‘ไบเบิ้ล เราจะไปหากลูโคสได้จากไหน นี่เราถูกขังอยู่ในห้องแคบๆ อยู่นะ’ เฟี๊ยตรำพึงออกมาอย่างท้อถอย เขาหลับตาลงอีกครั้งอย่างเหน็ดเหนื่อย
“กลูโคสเป็นน้ำตาลที่มีอยู่ทั่วไปนายท่าน มันจะหาได้ง่ายมากถ้านายท่านไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ความจริงแล้วนายท่านเป็นผู้เล่นที่ฉลาดมาก ไบเบิ้ลอยากให้นายท่านค่อยๆ คิดทบทวนดูช้าๆ” หนังสือเล่มนั้นพูดราวกับว่าต้องการให้กำลังใจเขาฉะนั้น
‘เราคิดไม่ออกหรอกไบเบิ้ล ตอนนี้สมองของเราตื้อเหลือเกิน’ เฟี๊ยตตอบออกไปอย่างยอมแพ้
“ความจริงมีหนทางหนึ่งที่สามารถพาผู้เล่นออกไปจากที่นี่ทุกคนออกไปจากที่คุมขังนี่ได้อย่างแน่นอน แต่ไบเบิ้ลไม่ค่อยแนะนำเท่าไหร่ แต่ถ้าไม่มีหนทางอื่น นี่ก็เป็นอีกหนทางหนึ่งเพื่อเอาชีวิตรอด” ไบเบิ้ลกล่าวต่อ
‘อะไรหรือ ไบเบิ้ล’ เฟี๊ยตถามกลับอย่างฉงน เพราะถ้าเป็นหนทางที่สามารถพาทุกคนออกมาได้แน่นอน ทำไมถึงไม่แนะนำให้ใช้ตั้งแต่ต้น
“กลูโคสเป็นน้ำตาลโมเลกุลเดี่ยวที่เป็นพื้นฐานของสิ่งมีชีวิตทุกชนิด นายท่าน มันมีอยู่ในเลือดของทุกคน เพียงท่านเสียสละเลือดของตน ทาไปบนผนังนั่น ท่านก็จะหลุดออกไปจากที่นี่ได้แน่นอน!”
ประกาศ : ต่อไปนี้อาจจะไม่ได้มาลงทุกวันแล้วนะครับ ถ้าวันไหนมาลงไม่ได้จะเข้ามาบอกไว้นะครับ ช่วงนี้งานหนักมาก แต่งไม่ทันจริงๆครับ T^T
-
ถึงคุณ cheyp : คำตอบมาแล้วว
ถึงคุณ $VAN$ : ยาวกันไปฮะงานนี้ ท่าทางจะยาวจนลูกบวช ห้าห้า
ถึงคุณ maew189870 : มาแล้วฮะ
ถึงคุณ naneku : คิดถึงผมด้วย เย่ๆๆๆๆๆๆ ดีใจจัง ><
ถึงคุณ zylph_z : ทางออกมาแล้วว
ถึงคุณ sukaz : ตอนใหม่มาอีกแล้วน้าาา
ถึงคุณ june55 : อิอิ
ถึงคุณ kingdaemon : ต้องรอดดดดด
ถึงคุณ saruttaya : เย้เยเย สู้วสู้ว
ถึงคุณ nemesis : ลุ้นๆๆๆๆ
ถึงคุณ mesomeo2 : กักขังฉันเถิด กักขังปายยยย
ถึงคุณ hotoil : แค่นี้ก็ยาวแล้วครับ ขอบคุณมากฮะ ตอนใหม่มาแล้ว อิอิ
ถึงคุณ aoihimeko : คำตอบแฝงไว้ในเรื่องแล้วครับ ถ้าคนอ่านแก้ปริศนาตาม จะเจอคำตอบฮะ อิอิ
ถึงคุณ vk_iupk : ห้าห้า ฝากลุ้นปันแทนด้วยฮะ ห้าห้า
ถึงคุณ
-
การ์ดทำอาหารน่าจะมีน้ำตาลบ้างนะ(หรือเปล่า) เฟี๊ยตสู้ๆ
-
o18 o18 o18 o18
เฟี๊ยต หาทางออกให้ได้นะ ไบเบิ้ลเป็นเพื่อนร่วมทางที่ดีมาก ๆ เลบ
-
เฟี๊ยตตตตตตตตตตตตต
เธอต้องรอดน้าาาาาาาาาา
ผู้แต่งสู้ๆนะเป็นกำลังให้ o13 o13
ถ้าแต่งไม่ทันก็ไม่เป็นรายยยยแต่ถ้าอู้นะ หึหึ :oo1: :oo1:เสร็จแน่ 555+
-
กรีดเลือดกันเลยทีเดียวงานนี้ฮ่าๆ
-
เง่ออออ เฟี๊ยตมีพี่ไบเบิ้ลช่วย ยังลำบาก แล้วแทนกับปันล่าาาา :katai1: :katai1:
เฟี๊ยตรีบไปช่วยสองคนนั้นเร็วๆนะ T_T :ling1:
-
ไม่ลงทุกวันแล้วหรอฮะ
เสียดายจังเลยอ่ะ
อย่าทิ้งมันไปเหมือนใครบางคนนะฮะ...กลับมาหามันบาง มันจะไม่ได้เหงาไงฮะ
คิดถึงเสมอ
-
เม้น เม้น เม้น กลับมาเม้นแล้วค่า :กอด1:
เอาทีละตอนเลยนะค่ะ
ตอนที่ 41
- ยูนิคอร์นสามตัว น้ำ ไอน้ำ น้ำแข็ง ต่อกรยากน่าดู เฟี๊ยตยังจัดการไม่ได้เลย แสดงว่าถ้าทำให้กลายเป็นไพ่ได้จะได้เลเวลสูงๆไม่ก็เป็นไพ่หายากใช่มั๊ยค่ะ แล้วเฟี๊ยตจะตายมั๊ยอ่ะ แต่คงไม่ตายหรอก็เฟี๊ยตเป็นพระเอก(หรือนายเอกหว่า?? 555) แทนกับปันจะเป็นไงบ้าง จะจัดการได้รึป่าว ขอตัวอ่านตอนต่อไปก็นะค่ะ ฟิ้วววว~
ตอนที่ 42
พระเอก(?)มาช่วยเฟี๊ยตไว้ได้ทัน ค่อยโล่งหน่อย นึกว่าเฟี๊ยตจะแย่ซะล่ะ จัดการไป 2 เหลืออีกหนึ่ง จะจัดการมันยังไง แทนจะจัดการยังไงกันนะ แล้วตกลงแทนนี่ใช่คู่กับเฟี๊ยตรึป่าวนะ แล้วปันล่ะ
ปันชอบแทนนิ หรือจะเป็น 3P ดีค่ะ 5555
ตอนที่ 43
เดาทางของคนเขียนไม่ถูกอีกแล้วค่ะ เดาไม่เคยตรงสักรอบ 555 ยูนิคอร์นเจ้าเล่ห์ไม่หยอก ฉลาดเลือกต่อสู้กับคนที่พลังแพ้ทางกัน ดีที่มีแทนเป็นฝ่ายบู้นะเนี่ย ช่วยได้เยอะเลย
แต่ถ้าทั้งสามไม่รวมพลังกัน แทนคนเดียวก็ต่อสู้ไม่ได้ สามย่อมดีกว่าหนึ่ง มิตรภาพเริ่มแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ ดีจังค่ะ (:
ตอนที่ 44
ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรมาก แต่ยินดีกับเฟี๊ยตด้วยค่ะ ได้งานทำแล้ว เย้ๆ ชั่วโมงล่ะ 300 5ชม. 1500 เฟี๊ยตได้เงินวันล่ะ 1500 เลยหรอ 30 วัน 45000 อู้หู เยะนะเนี่ย 555 หวังว่า หนังสือที่เฟี๊ยตอ่านไปจะช่วยเฟี๊ยตใเกมส์ได้ คนเขียนเรียนเกี่ยวกับสายเดียวกับแพทย์หรือเภสัชอะไรเทือกๆนี้แบบเฟี๊ยตรึป่าวค่ะ ดูรู้เกี่ยวกับสายนี้ดีจัง หรือ แค่ศึกษาเอาค่ะ เก่งจังค่ะ เอาโลกความเป็นจริงมาประยุกต์ใช้กับนิยาย (:
ตอนที่ 45
เย้ๆ รู้ที่อยู่ของวิหารแล้ว ตอนต่อๆไปต้องบู้แน่นอนเลย ชักตื่นเต้นแล้วค่ะ ลุ้นๆ 555 ฟินกับคำพูดของแทน “เฟี๊ยตตตตตตตตตตตตตต แทนคิดถึงเฟี๊ยตจังเลย” แต่ขัดตรงที่ว่าพอเฟี๊ยตไม่อยู่แล้วลำบากไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกของเฟี๊ยตเลยคิดถึง หรือคิดถึงจริงๆเพราะไม่เห็นหน้า1วัน 555 คนอ่านเพ้อไปไกลแล้ว ตกลงแทนนี่ใช่พระเอกรึป่าวค่ะเนี่ย
ตอนที่ 46
แทนหายอ่ะ แทนหายไปได้ไง วิหารนั่นทำอะไรแทนนะ เฟี๊ยตต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ ใช้ปัญญาแก้ปัญหาตามที่ถนัดเลยเฟี๊ยต ปันเสียสูญไปเลยตอนแทนหาย แสดงว่าแทนนี่สำคัญกับปันมากๆเลยสิค่ะ ปันต้องรักแทนมากๆเลยใช่มั๊ยค่ะ เฟี๊ยตถึงตานายต้องออกโรงแล้วล่ะ!!
ตอนที่ 47
เวรกรรม ทะเลาะกันซะแล้ว ดีนะที่ไม่แตกกัน ปันเป็นห่วงมากๆ เลยนะนั่น สรุปแล้วคนอ่านก็ยังเดาทางคนเขียนไม่ออกอีกตามเคยค่ะ นึกว่าต้องทำอะไรที่ใช้ปัญญาแก้ไขถึงจะเข้าวิหารได้ สรุปแค่กดปุ่มที่ต้องตาดีๆถึงจะเห็น ไอ่เราก็คิดไปนู้น 555 จะเริ่มบู้แล้ว ตื่นเต้นๆๆ
ตอนที่ 48
เฟี๊ยตเริ่มเอาความรู้ออกมาใช้แล้ว 55 ชอบจังค่ะเวลาเฟี๊ยตออกโรงเอง ดูมีสาระมีวิชาการดี คนเขียนเอาแทบทุกอย่างมารวมกันเลยค่ะ คาดไม่ถึงว่าจะเอาเรื่องเซลล์มาใช้ด้วย ประยุกต์ใช้เก่งจังค่ะ ชอบ บรรยายได้เห็นภาพดีอีกด้วย ให้ใจเลยค่ะเรื่องนี้ (:
ตอนที่ 49
โห จินตนาการโล้ดแล่น ตอนนี้อ่านไปแล้วรู้สึกเหมือนกำลังดูการ์ตูนผจญภัยสักเรื่องอยู่ เจ๋งค่ะ คิดได้ไงค่ะเนี่ยเอาชีวะมาผสมกับนิยาย ซึ่งมันก็ไม่น่าผิดหวังเลยค่ะ บรรยายได้เห็นภาพเลย ไม่รู้เพราะว่าคนอ่านเคยเรียนวิทย์ชีวะรึป่าวเลยเข้าใจแล้วเห็นภาพ แหวกแนวมากๆ ไม่เคยเจอที่ไหนมาก่อนเลย ถ้าทำเป็นเอนิเมหรือเป็นการ์ตูนจะอุดหนุนเป็นคนแรกๆเลยค่ะ ชอบอะไรๆที่เป็นแฟนตาซีผสมผจญภัยอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ยกนิ้วให้คนเขียนเลยค่ะ คิดได้ไง เจ๋งโคตรๆ 555
ตอนที่ 50
แทนช่วยได้อีกแล้วคราวนี้ ฝ่ายบู้ของจริง ปืนของแทนเจ๋งอ่ะ มีทั้งแบบยิงไฟแล้วก็ระเบิดอีก 55 ไม่ว่าจะเป็นใครทีมมายาก็เจ๋งจริงๆค่ะ เพราะว่าในทีมมีลูกทีมที่เก่งกันคนละด้านแต่เมื่อเอามาใช้รวมกันแล้ว ผลที่ออกมาจึงดี เพราะฉะนั้น อยู่กันอย่างนี้นานๆนะเธอออ~ 555 ขอให้ทีมนี้อยู่พร้อมหน้พร้อมตาแบบนี้ไปเรื่อยๆจนจบเกมส์นะค่ะ ><
ตอนที่ 51
แง้ คนเขียนใจร้ายอ่ะ แยกสามหนุ่มอีกแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย ไม่เดาแล้ว เดาไปไม่เคยถูกสักรอบ จะแยกไปทางไหนกันล่ะเนี่ย จะเจออะไรกันบ้างล่ะเนี่ย แล้วจะกลับมาครบสามอีกมั๊ยล่ะเนี่ย ฮึ่ยย ลุ้นๆ อ่านไปลุ้นไป ไปอ่านตอนต่อไปดีกว่าค่ะ ค้างๆ 555
ตอนที่ 52
ซวยล่ะ ติดแหงกเลยทีนี้ หดหู่น่าดู อยู่แต่กับไอถุงสีเทาทึบๆ มองไปทางไหนก็เจอแต่สีเทา มันจะมีทางออกมั๊ยค่ะเนี่ย เฟี๊ยตยังจนมุมเลย คนอ่านก็จนปัญญา คิดไม่ออกว่าจะทำไงถึงจะออกมากันได้ ต้องให้คนเขียนมาเฉลยแล้วล่ะค่ะ
ตอนที่ 53
ไบเบิ้ลช่วยชีวิต 555 ฉลาดนักนะไบเบิ้ล อยากได้มาสักเล่ม เลือดป้ายเลยหรอ โห่ ไอคุกสีเทานี้ไม่ใช่เล่นๆเลยนะเนี่ย แต่ก็ต้องลองดูสักตั้งละนะ สู้ต่อไปเฟี๊ยต ความสำเร็จรออยู่ข้างหน้าแล้ว ช่วยตัวเองกับเพื่อนๆให้หลุดออกไปให้ได้ สู้!!
#อ่านตามทันแล้ว โห หลายตอนเลยนะเนี่ย
ไม่มาทุกวันไม่เป็นไรค่ะ แต่อย่าทิ้งกันไปนานนะค่ะ
สู้ๆ ต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้
ปล.มาอัพต่อไวๆนะค่ะ มันค้างง ><
-
กลูโคสในแป้งแฮมเบอร์เกอร์ใช้ได้ไหมน้อ :hao4:
-
:a5:
พึ่งเห็นว่าตัวเองเม้นยาวเฟ่อร์
ทำไปได้ไงว่ะ 555
-
ออกแนวซอวนะตอนนี้ . . . .งั้นก็เอาอาหารกระป๋องทาได้อะดิ . . . หรืออมข้าวให้อะไมเลสย่อยเป็นน้ำตาลก่อน . . . หรือ...เอิ่ม....
ฟรุคโตสจาก ...เอิ่ม......
>////////////////<
-
เฟี๊ยตฉลาดออก น่าจะหาหนทางดีได้มากกว่าใช้เลือดนะ :sad4:
-
o13 จะบอกว่าไม่ได้หายไปไหนยังคิดถึงเหมือนเดิมแต่การเรียน+การงาน ทำให้แม้แต่คลิกเข้ามาเพจนี้ยังไม่มีเลย ส่งใบลาไว้เลยอีก 2 อาทิตย์เจอกันนะครับ สู้ๆ ครับ :katai1:
-
เสีนใจอะำม่ได้อ่านทุกวันก่อนนอนซะแหละ ไงก็สู้ๆนะค้าบ
-
ไบเบิ้ลนี่พึ่งได้จริงๆเลย เฟี๊ยตลืมไปได้ไงนะ แต่ถึงขนาดต้องเสียเลือดกันเลยเหรอเนี่ย คงต้องยอมเพื่อให้หลุดรอดก่อนขาดอากาศตายซะก่อน
ปอลอ. คนแต่งไม่ได้มาลงทุกวันแล้ว เหมือนจะขาดใจแทนเฟี๊ยต T^T
-
เมพมาก ไบเบิ้ล!! :hao7:
-
ได้แต่หวังว่าเฟี๊ยตคงไม่สละเลือดตัวจนมากเกินไปหรอกนะ
-
ต้องใช้น้ำตาลจริงๆด้วย แต่ไม่คิดว่าเฟี๊ยตต้่องถึงขนาดกรีดเลือดหรอกนะ
เอามาจากอาหารในชุดครัวของเฟี๊ยตไม่ได้หรอ หรอว่าจากต้นยาที่ปลูก แทนอะไรงี้อ่ะ
กลัวน้องเสียเลือดเยอะเกิน :mew5:
ปล.ไม่มาทุกวันไม่เป็นไรขอแค่มาต่อเรื่อยๆก็พอ :mew1:
-
แง๊ๆๆๆๆๆ ใช้เลือดเลยหรอ
:hao5:
คนเขียนรังแกเฟี๊ยตกับหนูปันอ่ะ :z3:
จะมีใครกลัวเลือดมั้ยเนี่ย :katai5:
มาต่อเร็วๆน๊าาาาา :katai1:
-
บทที่ 54 Glucose
‘น้ำตาลชนิดอื่นได้ไหม ไบเบิ้ล เรามีน้ำตาลทรายใช้ทำอาหาร มันตอบสนองต่อซูโครสไหม’ เขาถามขึ้นในใจอย่างมีความหวัง
“เสียใจด้วย นายท่าน กลไกของมันถูกสร้างขึ้นให้ตอบสนองต่อกลูโคสเพียงชนิดเดียวเท่านั้น” ไบเบิ้ลตอบมาอย่างที่เขาคาดไว้ไม่มีผิดเพี้ยน
“ไม่เป็นไร ไบเบิ้ล ไม่เป็นไร SEAL!” เขาพูดพร้อมกับเรียกเก็บการ์ดให้กลายเป็นตุ้มหู ก่อนจะสวมใส่มันเพื่อเก็บเข้าที่
“หากมีปัญหา โปรดอย่าลืมไบเบิ้ล นายท่าน ไบเบิ้ลไม่อาจเสนอตัวขึ้นเพื่อช่วยเหลือท่านได้ หากท่านไม่ร้องขอ อย่าลืมนะนายท่าน อย่าลืมไบเบิ้ล” หนังสือคู่ใจของชายหนุ่มเอ่ยย้ำเตือนเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่บทสนทนาจะระหว่างพวกเขาจะสิ้นสุดลง
เฟี๊ยตเดินไปรอบๆ บริเวณที่ดูเหมือนห้องที่ว่างเปล่าเล็กๆ นั่น สายตากวาดไปโดยรอบ พลางใช้สมองครุ่นคิดไปถึงวิธีการที่จะแก้ปัญหานี่ได้ สมองของเขาลำดับไปถึงเรื่องราวของวิชาเคมีที่เคยร่ำเรียนมา สารพัดวิธีที่จะเปลี่ยนน้ำตาลทรายที่เขามีอยู่ให้กลายเป็นกลูโคสตามที่ต้องการให้ได้ หลายวิธีจะทำได้ง่ายมากๆ ขอเพียงแต่ได้อยู่ในห้องแลปที่มีสารเคมีพรั่งพร้อมกว่านี้
เฟี๊ยตเรียกสมุดสะสมไพ่ของตนขึ้นมา ก่อนจะใช้นิ้วเรียวยาวค่อยๆ ไล่ลำดับของการ์ดไปทีละใบอย่างช้าๆ สมองก็ครุ่นคิดวิธีที่จะประยุกต์นำการ์ดดังกล่าวใช้เพื่อเปลี่ยนซูโครสในน้ำตาลทรายให้กลายเป็นกลูโคสให้จงได้ แต่ผ่านไปใบแล้วใบเล่าก็ไม่มีอะไรคืบหน้าขึ้นมาเลย เวลาผ่านไปอย่างต่อเนื่อง เขายังคงค้นหาวิธีอย่างไม่ยอมแพ้ จนกระทั่งหนังสือการ์ดไล่มาจนถึงหน้ารองสุดท้าย เขายังใช้ความคิดไตร่ตรองไปทีละใบอย่างช้าๆ จนเขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะไม่มีใบไหนของหน้านั้นที่จะดูใช้การได้เลย และหน้าสุดท้ายของสมุดก็เป็นการ์ดที่เขาคิดว่าไม่ค่อยมีประโยชน์และไม่ค่อยได้ใช้งานจึงเก็บไว้หน้าหลังสุด นั่นแปลว่า โอกาสที่จะหาทางแก้ปัญหานั้นได้ดูจะริบหรี่เหลือเกิน
“เฮ้ย นี่เรามีการ์ดอย่างนี้อยู่ด้วยหรอเนี่ย ทำไมจำไม่เคยได้เลยวะ ฮ่าฮ่าฮ่า รัฐกิจ รอดแล้วเว่ย รัฐกิจ ฮ่าฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตอุทานขึ้นอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นไพ่ใบหนึ่งที่ไม่คุ้นเคยถูกเก็บไว้ในหนังสือหน้าสุดท้าย ก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีที่เห็นท่าว่าเขาจะไม่ต้องกรีดเลือดแลกอิสรภาพเสียแล้ว
“Chemicals of Dippy Scientists RELEASE!” ชายหนุ่มสั่งเรียกการ์ดใบหนึ่งที่ได้มาตั้งแต่ตอนเปิดซองการ์ดที่เมืองมกราคม แต่ด้วยความที่เป็นการ์ดที่ดูจะไม่ค่อยมีประโยชน์ในการต่อสู้เท่าไหร่นัก เฟี๊ยตจึงเลือกจะเก็บไว้ที่ท้ายสมุด จนตัวเขาเองก็ลืมไปแล้วว่าเคยมีการ์ดใบนี้อยู่ด้วย
ขวดสารเคมีทรงชมพู่อวบอ้วนลอยขึ้นอยู่เบื้องหน้าเขาจำนวน 4 ขวด แต่ละขวดถูกเขียนไว้ด้วยชื่อสารเคมีมีที่ถูกบรรจุไว้ภายใน อันได้แก่ กรดเกลือ กรดน้ำส้ม โซดาไฟ และเกลือแกง เขาเลือกหยิบขวดที่เขียนว่ากรดเกลือที่ลอยอยู่นั้นมา พร้อมกันกับที่ขวดที่เหลือค่อยๆ จางหายไปกลายเป็นควันจางๆ เหมือนไม่มีปรากฏอยู่อย่างนั้น
“The Mini Laboratory for Pharmacy Practice RELEASE!” เขาเรียกใช้การ์ดห้องแลปจำลองสำหรับการปรุงยาที่ได้จากลุงย้งเป็นของขวัญตอนสอบผ่าน การ์ดดังกล่าวกลายสภาพกลายเป็นห้องแลปสามมิติขึ้นรอบๆ ตัวเขา เขาใช้จิตสั่งการอย่างคุ้นเคยกับวิธีการใช้การ์ดนั้นเป็นอย่างดี อุปกรณ์เครื่องแก้วต่างๆ มากมายลอยมาอยู่บนโต๊ะที่เตรียมไว้สำหรับการทำแลปของเขา
“Sugar RELEASE!” ถุงน้ำตาลทรายแสนคุ้นเคยที่เขาใช้ในการปรุงอาหารเป็นประจำปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา
เฟี๊ยตสั่งการให้เทน้ำตาลทรายดังกล่าวลงในบีกเกอร์แก้วขนาดไม่ใหญ่มากนักประมาณครึ่งหนึ่งของภาชนะ ก่อนจะใส่น้ำสะอาดลงไปทำการละลายจนเกร็ดน้ำตาลนั้นกลายสภาพเป็นเนื้อเดียวกับน้ำโดยสมบูรณ์ เฟี๊ยตค่อยๆ สั่งให้หยดกรดเกลือลงอย่างช้าๆ ในบีกเกอร์นั้นเพียงสองหยด ก่อนจะใช้แท่งแก้วคนสารละลายนั้นอยู่ประมาณห้านาทีจนมั่นใจว่าปฏิกิริยาเกิดขึ้นอย่างสมบูรณ์ จึงสั่งเก็บการ์ดทั้งหมด เหลือไว้เพียงแต่บีกเกอร์ที่บรรจุสารดังกล่าวอยู่ในมือเท่านั้น
เฟี๊ยตถือบีกเกอร์เดินตรงไปที่บริเวณผนังของที่คุมขังของเขา ก่อนจะใช้แท่งแก้วที่ใช้คนสารละลายเมื่อสักครู่ แตะสารละลายเล็กน้อย ก่อนจะลองแตะมันลงบนผนังแกร่งนั่น เขากลั้นหายใจอย่างลุ้นระทึก ในใจภาวนาให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
ทันทีที่ผนังสีเทาสนิทนั่นแตะกับน้ำตาลกลูโคสที่เกิดจากการสลายตัวของน้ำตาลทรายโดยใช้กรดเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาแล้ว มันก็เกิดอาการสั่นขึ้นน้อยๆ ราวกับเป็นสิ่งมีชีวิตที่กำลังหลับอยู่แต่ถูกรบกวนให้ตื่นขึ้นอย่างใดอย่างนั้น มันค่อยๆ ขยายตัวออกไปทางด้านนอกอย่างช้าๆ ลักษณะของมันเหมือนกับการเกิดถุงลำเลียงตอนที่เขาเข้ามาในวิหารนี่อย่างไม่มีผิดเพี้ยน เฟี๊ยตไม่ก้าวถลำลึกเข้าไปในถุงลำเลียงนั่น ผนังที่ขยายตัวออกจึงไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงต่อกลายเป็นพาหนะอย่างสมบูรณ์ เวลาผ่านไปชั่วไม่นานราวกับว่ามันจะรอให้มั่นใจว่าไม่มีผู้โดยสารเป็นแน่แล้ว มันจึงค่อยๆ หดตัวกลับกลายสภาพเป็นผนังกำแพงแกร่งดังเดิม
“The Telephone RELEASE!” เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดโทรศัพท์ทันทีที่แก้ปัญหาได้สำเร็จ
“กรุณาแจ้งชื่อผู้เล่นที่ท่านต้องการติดต่อสื่อสาร อัตราค่าใช้บริการนาทีละ 1 เหรียญ หรือสั่งผนึกการ์ดเพื่อยกเลิกการใช้บริการ” เสียงนั่นดังขึ้นพร้อมกับที่มีโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งลอยอยู่ตรงหน้าเขา ลักษณะมันเหมือนกับโทรศัพท์ที่เขารับสายตอนที่ปันติดต่อเข้ามาทุกประการ
“Punnawutt ครับ” เขาเอ่ยตอบกับเสียงที่ดังขึ้นมานั่น
“กรุณารอสักครู่ ระบบกำลังต่อสายไปยังปลายทางที่ท่านต้องการ”
“เฟี๊ยต เป็นไงบ้าง คืบหน้าบ้างไหม” เสียงจากปลายสายดังออกมาอย่างที่เขาเองจับสำเนียงได้เลยว่า ปนไว้ด้วยความตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเลย
“เกือบไม่รอดแล้วปัน โชคดีที่ได้ไบเบิ้ลช่วยไว้ แถมยังบังเอิญมีการ์ดที่มีประโยชน์อยู่ในสมุดอีกใบ ไม่งั้นงานนี้มีได้กรีดเลือดร่วมสาบานแน่ ฮ่าฮ่า” เขาตอบอย่างอารมณ์ดี ความขุ่นมัวที่เคยมีอยู่ละลายหายไปเกือบหมดสิ้น
“พวกเราจะออกไปจากไอ้กรงขังนี่ยังไงดีเฟี๊ยต เล่าให้ฟังหน่อย ปันกับแทนจะได้ออกไปเจอกับเฟี๊ยตได้เลย” ปันเอ่ยด้วยความสงสัย ความจริงนี่ก็เป็นเวลาสายมากแล้ว แต่ที่ปันไม่ติดต่อเฟี๊ยตมาก่อนก็เพราะว่าตกลงไว้กับแทนว่าจะให้เวลาเฟี๊ยตคิดแก้ปัญหาไปเรื่อยๆ อย่างไม่กดดัน ในขณะนั้น เฟี๊ยตเป็นความหวังเดียวที่จะช่วยพวกเขาให้ออกไปได้ เพราะปันกับแทนมั่นใจมากว่า การแก้ปริศนาแบบนี้ไม่ใช่ทางที่พวกตนถนัดเลย
“คุกนี่แปรสภาพมาจากเซลล์ลำเลียงชนิดหนึ่งหนะ มันตอบสนองต่อน้ำตาลชนิดหนึ่งที่ชื่อว่ากลูโคส แต่ปันไม่ต้องห่วงนะ เพราะว่าเฟี๊ยตเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เหลือแค่อย่างเดียวคือ เฟี๊ยตต้องพาตัวเองไปให้ถึงที่ที่ปันอยู่ให้ได้ เพื่อที่จะไปรับปันออกมา แล้วพวกเราสองคนค่อยไปรับแทนเป็นลำดับต่อไป” เฟี๊ยตเอ่ยเล่าแผนการอย่างคร่าวๆ
“ได้เลยเฟี๊ยต ว่าแต่เฟี๊ยตรู้ที่อยู่ของปันหรือยัง” ปันเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เพราะถึงแม้ว่าเฟี๊ยตจะตอบว่ายังไม่รู้ ชายหนุ่มเองก็ยังคิดหาวิธีจะบอกพิกัดตัวเองให้เพื่อนรู้ไม่ได้เหมือนกัน
“เรียบร้อยแล้วปัน” เฟี๊ยตเอ่ยตอบขึ้นมาอย่างมั่นใจ
“เฮ้ย เฟี๊ยตจะอัจฉริยะไปแล้วนะ ทำได้ไงเนี่ย มีอะไรให้ปันช่วยบ้างไหมเนี่ย” ปันเอ่ยอย่างทึ่งๆ ในความสามารถของเพื่อนร่วมทีม เฟี๊ยตพิสูจน์ตัวเองมาหลายต่อหลายครั้งว่ามีประสิทธิภาพทางสมองสูงอย่างเห็นได้ชัด
“มีๆ เดี๋ยวเราจะออกไปจากที่นี่ โดยใช้ถุงลำเลียง เหมือนตอนเข้ามาที่วิหาร แต่เราไม่สามารถควบคุมทิศทางได้ ต้องให้ปันช่วยคุมทิศทางการไหลให้ ไหวไหมปัน” เฟี๊ยตเอ่ย
“คิดว่าไหวอยู่นะเฟี๊ยต ความจริงเมื่อวานถ้าปันตั้งสติให้ดีกว่านี้ พวกเราอาจจะไม่ต้องแยกจากกันก็ได้ แต่ปันใช้พลังเวทย์มาทั้งวันจนล้าไปหมดเลยทำอะไรไม่ได้สักอย่าง แต่คิดว่าวันนี้ไม่น่ามีปัญหานะ ขอให้เฟี๊ยตสั่งมาละกันว่าจะเอาไง เรื่องเมื่อวานปันขอโทษด้วยนะ เพราะปันแท้ๆ เลยเรื่องเลยย่ำแย่ได้ขนาดนี้” ปันเอ่ยออกมาด้วยความติดค้างในใจที่ตนควบคุมสถานการณ์ฉุกเฉินเมื่อวานไม่ได้ ทั้งๆ ที่เขาคิดว่าควรจะทำได้แท้ๆ
“เฮ้ยย อย่าคิดมากดิปัน เหนื่อยมาทั้งวันขนาดนั้น เป็นใครใครก็ไม่ไหวทั้งนั้นแหละ อย่าซีเรียส ยังไงก็ปลอดภัยทุกคน เดี๋ยวก็ได้กลับมาเจอหน้ากันแล้ว” เฟี๊ยตพูดให้อีกฝ่ายสบายใจ
“ขอบคุณมากๆ ว่าแต่จะให้ปันคุมยังไงหรอ ผนังนี่มันทึบไปหมด ปันมองไม่เห็นอะไรข้างนอกเลย คิดภาพไม่ออกเลย” ปันเอ่ยถามมาอย่างสงสัย
“เฟี๊ยตจะบอกปันเองว่าให้ปันคุมการไหลไปทางไหน เราอยู่ห่างออกมาประมาณ 50 เมตร ปันส่งแรงมาให้ถึงแล้วกัน ที่เหลือเราจัดการเอง”
“โอเค!”
“ปันจำทิศที่เห็นเฟี๊ยตเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเข้าไปติดในไอ้ถุงนี่ได้หรือเปล่า”
“จำได้ๆ”
“โอเค ปันหันมาทางนั้นเลย แล้วดึงกระแสของเหลวเข้าหาตัวเองเลยนะ เฟี๊ยตกำลังจะออกจากถุงนี้แล้ว ถ้ามีสิ่งกีดขวางยังไง จะบอกให้ปันช่วยอีกที”
“โอเค!”
เฟี๊ยตค่อยๆ ใช้แท่งแก้วดังกล่าวแตะไปที่ผนังกำแพงนั่นอีกครั้ง มันสั่นน้อยๆ ก่อนจะขยายขนาดเพื่อรองรับบุคคลที่จะออกจากที่แห่งนั้น เฟี๊ยตก้าวเท้าเข้าไปอย่างมั่นคง ก่อนที่เจ้าผนังเซลล์นั่นจะค่อยๆ คอดเข้ามาเป็นรูปทรง จนปิดสนิทกลายเป็นพาหนะจำเป็นที่เขาแสนจะคุ้นเคย
“ผู้เล่น PharmaPhiat สามารถใช้สติปัญญาเพื่อออกจาก The Prison of Companions (ที่คุมขังแห่งเพื่อนร่วมทาง) ผู้เล่นได้รับไพ่ชื่อ The Booze of Malacca (น้ำเมาแห่งมะละกา) ไพ่สูงสุดลำดับที่ 81 เป็นของรางวัลจากความสำเร็จดังกล่าว”
จากผู้แต่ง : วันนี้แต่งทัน เลยมาลงต่อสักหน่อย ขอคอมเม้นท์ด้วยน้า อิอิ
-
ถึงคุณ Wednesday : ไม่ต้องใช้เลือดละฮะ อิอิ
ถึงคุณ aoihimeko : มาถูกทางเลยครับผมมม
ถึงคุณ mesomeo2 : เด็ดขิงๆๆๆ
ถึงคุณ zylph_z : พยายามจะมาลงให้บ่อยที่สุดเลยฮ๊าฟฟฟ
ถึงคุณ nemesis : พยายามแต่งมาลงให้ได้ทุกวันอยู่นะค๊าบบบ
ถึงคุณ tutankamen : กลับมาต้องเม้นให้ยาวยาวเลยน้าาาาาาา
ถึงคุณ hewlett : เฟี๊ยตรอดแล้วค๊าบบ
ถึงคุณ jungjiyoo : ฟลุคโตสจากอะไร จากผลไม้ใช่หรือเปล่า ผมใสใสนะ ห้าห้า
ถึงคุณ sinyou : :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
เอาใจไปเลยครับ เม้นยาวมาก อ่านแล้วยิ้มไม่หุบเลยครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้มาตลอดนะครับผม ขอบคุณจริงๆฮะ
ถึงคุณ $VAN$ : มาดูว่าเฟี๊ยตทำยังไงหนอ
ถึงคุณ maew189870 : ยังพยายามลงทุกวันเหมือนเดิมฮะ ผมก็ติดนิยายตัวเองเหมือนกันน้า ห้าห้า ใครทิ้งอะไรหรอครับ เล่าหน่อย
ถึงคุณ naneku : เฟี๊ยตมาแล้วววววววววววว ฮู่เร่
ถึงคุณ เกเร : คนแต่งซาดิสม์ครับ ต้องเข้าใจ ห้าห้า
ถึงคุณ kingdaemon : ไม่อู้น้าาาาาาา วันนี้ยังเอามาลงได้อีกตอนแหนะ แหะๆ
ถึงคุณ patchylove : ไบเบิ้ลเมพสุดสุดไปเลยฮ๊าฟฟฟฟฟ
ถึงคุณ benejeng : ถูกทางเลยครับผมมมมม
เห็นหลายคนเดาถึงการ์ดอาหารแล้วผมดีใจมากเลยครับ พอคนอ่านคิดตามเนื้อเรื่อง ผมรู้สึกเหมือนสำเร็จไปอีกขั้น คนอ่านคนรู้สึกเหมือนเล่นตามไปด้วย ไม่มากก็น้อย เย่เย่
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เย้ ๆๆ แก๊งมายาเก่งที่ซู๊ดๆๆๆๆ :hao7:
-
ได้ไผ่สูงสุดมาอีกใบแล้วว่าแต่ นิจะได้เกือบสิบใบแล้วนิแต่อีกไกลกว่าจะครบร้อย ฮ่าๆ สู้ต่อไป ทาเคเฟี๊ยต ฮ่าๆ
-
ฉลาดเฟ่ออออออ
-
ว้าวๆ เฟี๊ยตอัจฉริยะไปแล้ว เก่งอ่ะ ชอบ ฉลาดดี ต่อไปสามหนุ่มก็จะได้อยู่รวมกันอีกครั้ง
ได้ไพ่มาหลายใบแล้วนะเนี่ยเฟี๊ยต ใช้ปัญญาตัวเองช่วยล้วนๆ ต่อไปก็ลุ้นว่าปันกับแทนจะกลับมารวมกลุ่มได้รึป่าว แต่มีเฟี๊ยตอยู่แล้วไม่ต้องกลัวหรอกเนอะ 555
ลุ้นกับตอนต่อไปนังเลยค่ะ สามหนุ่มจะเจออะไรอีกบ้างน้า อยากอ่านต่อแล้วล่ะค่ะ
#โอม จงมาอัพไวๆ จงอัพยาวๆ 555
-วันนี้ก็หอบกำลังใจมาให้อีกแล้วค่ะ รับไว้เติมด้วยนะค่ะ สู้ๆต่อไปนะค่ะ :L2: :กอด1:
-
แก้ปริศนาหาทางออกได้ละ ได้การ์ดสูงสุดเพิ่มด้วย ดีนะที่เฟี๊ยตเป็นคนมีไหวพริบ แถมได้ผู้ช่วยดีอย่างไบเบิ้ลอีก งานนี้ชนะใสๆ ไหนจะมีเพื่อนร่วมทีมเจ๋งฝีมือเก่งกาจสองคนอย่างปันกับแทน พิชิตวิหารกุมภาพันธ์ได้อย่างสบายเลยทีนี้
ปอลอ.นี่คือนิยายก่อนนอน ไม่ได้อ่านนอนไม่หลับแน่ เสพติดซะแล้วซิ 555+
-
เย้ๆ ออกได้แล้ว ไม่ต้องเสียเลือดด้วย เฟี๊ยตเก่งจริงๆ :katai2-1:
-
:hao4:คนแต่งนี่แหละที่ฉลาดสุดๆจะเทพไปไหน555เอากำลังใจไปเลย
-
ตกใจเลย
นึกว่าเฟี๊ยตต้องสละเลือดซะแล้วฮ่าาาาาาาา
สู้ๆนะพี่คนเขียนเค้าจะรออ่านน
-
เฟี๊ยตอย่างเก่งอ่ะ แต่ถ้าไม่ได้ไบเบิ้ลนี่ซวยจริงๆนะ
ปันกับแทนก็มาเร็วๆนะ เกือบได้กีดเลือดกันแล้วไง 5555+
-
ฟู่ววววววววววววววววว
นึกว่าต้องเสียเลือดโดนใช่เหตุกันซะแล้ว
มีเดาๆถูกด้วยแสดงว่าเราเองก็ไม่ค่อยโง่เท่าไหร่นะ ฮ่าๆๆๆ
ออกมาได้แล้วต่อไปก็ต้องไปลุยต่อสินะ
เฟี๊ยต ไฟว์โต้่ :mc4:
-
ตัดให้ขาดเลยชับๆๆ :ling3:
เค้าค้างนะตัว :o12:
ก่อนอื่นบอกเลยว่าสิงไทยบอยมานานนม
จนมาเรื่องนี้ล่ะที่ทนไม่ไหวต้องสมัครมาคอมเม้นท์. สำหรับเราที่อ่านนิยายแนวเกมออนไลน์มาเยอะ นิยายแนววายก็เยอะ เคยอ่านนิยายแนววาย+ออนไลน์มาก็ไม่น้อย กล้าบอกเลยว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีที่สุดตั้งแต่ที่เคยอ่านมา. ปกติแล้วนิยายแนวนี้จะยาว.แล้วก็ช่วงอารัมภบทจะน่าเบื่อ แต่คุณคนเขียนเขียนออกมาได้ดีมาก เพราะเราไม่รู้สึกเบื่อนิยายเรื่องนี้ซักตอน. ค่อยเป็นค่อยไปนะไม่ต้องรีบ.เราคิดว่าแบบนี้ล่ะดีแล้ว ยังไม่มีเรื่องรักๆใคร่ๆเข้ามา ยังคงมีแต่มิตรภาพแล้วก็การผจญภัย มีหยอดคู่รองมาให้นิดนึงพอกระชุ่มกระชวย. =w =
ส่วนตัวเราคิดว่าเฟี๊ยตเป็นพระเอก(จริงต้องเรียกนายเอกสินะ..สินะ..คึคึ) ที่มีเสน่ห์ ไม่ได้อ่อนเว่อร์หรือเก่งเว่อร์ แต่ถ่ายทอดตัวตนของคนธรรมดาที่มีไหวพริบและรู้จักวางแผนในการใช้ชีวิต และจุดนี้เลยเป็นจุดที่ทำให้คอยลุ้นและเอาใจช่วยในความพยายามของเฟี๊ยต มันเป็นสิ่งที่ทำให้เราตระหนักว่าทุกสิ่งที่ทำให้เขาก้าวมาขนาดนี้มันต้องผ่านความพยายามขนาดไหน ตั้งแต่ในตอนที่คัดแยกหญ้าฝรั่นที่ถ่ายทอดจนเห็นภาพคนที่หมกมุ่นและคิดหาคำตอบอย่างมุ่งมั่น จนในที่สุดผลที่ได้รับก็ทำให้กลายเป็นป๋าเฟี๊ยต. ทั้งเรื่องการพัฒนาตัวเองและการตั้งเป้าหมาย รู้ว่าอ่อนเรื่องอะไรควรเสริมอะไร และที่นับถือที่สุดคือการฝึกฝนตนเองด้วยตนเอง คนที่ไร้วินัยทำได้ยากมาก(เรานี่ล่ะ เผลอปุ๊บมาอ่านฟิคอีกละπ_π)
เราชอบนะที่ฉากของเรื่องเป็นเกมที่สอดแทรกเรื่องวิทยาศาสตร์เข้ามาด้วย มันทำให้จินตนาการภาพตามได้ง่าย อย่างเรื่องวิหารต้นไม้ ที่สำคัญคือคุณคนเขียนหาข้อมูลมาได้ดีมาก. เป็นนิยายแฟนตาซีที่มีเหตุและผลไม่ว่าจะเป็นตัวละครหรือข้อมูลเล็กๆน้อยๆ สำหรับเรามันทำให้เนื้อเรื่องดูมีชีวิต เฟี๊ยตคือคนที่มีชีวิต มีทั้งด้านดีและด้านไม่ดี นั่นเป็ตสิ่งที่ทำให้เราตกหลุมรักทั้งตัวเอกและนิยายเรื่องนี้ได้ไม่ยากเลย กลัวอยู่อย่างเดียวเท่านั้นล่ะ.นิยายสนุกๆนักเขียนมักจะไม่ค่อยอัพหรือเลิกอัพไปกลางคัน.อันนี้ทรมานใจมากเลยนะคะ.#บีบน้ำตากดดัน. :hao5:
ปล้ำลิง. อยากเม้นท์มากกว่านี้เพราะอัดอั้นตันใจ.แต่ไม่ไหวจริงๆค่ะเพราะพิมพ์ในโทรศัพท์ กลัวตัวอักษรติดกันเป็นพืด คำผิดบานแหงมๆ.π_π ถ้าอ่านยากไปก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
-
อยากอ่านแบบวันละ10ตอน555
-
ตอนต่อไปคงออกจากวิหารได้นะคับ
ความรักบางครั้งก็ขึ้นอยู่กับระยะทางตามที่เขาว่าไว้จริงๆนะ
-
อะหืออ การ์ดมีเยอะ สารพัดจะหาประโยชน์กันเลยเชียวฮะ :hao3:
-
สวัสดีผู้แต่ง คิดถึง3สหายมายาพาเพลินมาก
หายไปติดทำโปรจบ ว่าง1วันเลยแว๊บเข้ามาอ่าน
บ่องตง จิ้นนายท่านกับไบเบิ้ล 55555555555555555555555555555555555555555
-
เฮ้อ นึกว่าวิหารแรกต้องเสียเลือดซะแล้ว :mc4:
เฟี๊ยตฉลาดมากรู้จักประยุกต์วิทยาศาตร์มาใช้ร่วมกับเกมส์ได้ดีมากเลย
ไบเบิ้ลเจ๋งอ่ะ มีเตือนสติด้วย o13
-
บทที่ 55 The Booze of Malacca
ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี เขาไม่คิดเลยว่าการออกมาจากไอ้เซลล์เทาๆ นี่จะถึงขั้นกับได้รางวัลเป็นไพ่สูงสุด แต่เมื่อคิดมาคิดไป เขาก็พบว่า อันที่จริงแล้ว การเอาตัวรอดมาจากเจ้าคุกทรงกลมนั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะรูปร่างหน้าตามันไม่ได้สื่อไปให้คิดถึงการใช้กลูโคสแต่อย่างใด เพียงแต่ว่าเขาโชคดีมากที่มีไบเบิ้ลเป็นไพ่พรสวรรค์ประจำตัวเสียมากกว่า เขาจึงรอดจากสถานการณ์ย่ำแย่นั่นมาได้ แถมยังได้การ์ดไพ่สูงสุดมาเป็นของแถมอีกด้วย ว่าไปแล้ว ไบเบิ้ลก็เป็นไพ่ที่มีประโยชน์มากอย่างที่แทนเคยบอกไว้จริงๆ ด้วย
‘ไบเบิ้ล’ เขาเอ่ยขึ้นในใจ
“มีอะไรให้รับใช้ นายท่าน” ไพ่พรสวรรค์ของเขาตอบออกมาอย่างรวดเร็ว
‘ผู้เล่นในเกมสามารถมีไพ่พรสวรรค์ซ้ำกันได้หรือไม่’ เขานึกถามขึ้น
“ไม่มี นายท่าน ไพ่พรสวรรค์ถูกรังสรรค์ขึ้นตามความสามารถเฉพาะตัวของผู้เล่นแต่ละคนเท่านั้น ไพ่พรสวรรค์จึงคงความเป็นปัจเจกเฉพาะตน ไม่มีการเกิดขึ้นซ้ำ และไม่สามารถคาดการณ์ได้” ไพ่ของเขาตอบ
‘ดีแล้ว’ เฟี๊ยตตอบกลับ
“ทำไมหรือ นายท่าน” ไบเบิ้ลเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจในความหมาย
“อยากเป็นเจ้าของไบเบิ้ลคนเดียวในเกม หวง เข้าใจป๊ะ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตเฉลยอย่างอารมณ์ดีในที่สุด
“เฟี๊ยตพูดอะไรนะ พูดกับเราหรือเปล่า ฟังไม่ค่อยชัดเลย อะไรหวงๆ นะ” เสียงดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่เฟี๊ยตถืออยู่ ชายหนุ่มลืมไปสนิทว่าตนยังไม่ได้วางสายจากปันเพื่อที่จะควบคุมการเดินทางนั่น แถมประโยคสุดท้ายที่คุยกับไบเบิ้ลเขายังหลุดพูดมาเสียด้วย
“เปล่าๆ ปัน ไม่มีอะไรหรอก เราจะออกไปแล้วนะ เริ่มต้นดึงการไหลไปทางปันได้เลย” เฟี๊ยตพูดขึ้นพร้อมกันกับที่ถุงลำเลียงนั่นหลุดออกจากเซลล์สีเทาพอดี กระแสของไหลเอื่อยๆ ไปทางฝั่งซ้ายนั่น ค่อยๆ ดึงพาหนะเขาไปอย่างช้าๆ ตรงไปทางเพื่อนผิวขาวของเขา
“The Defensive Golem RELEASE!” เฟี๊ยตสั่งการเรียกอสูรคู่ใจของเขา ทรายปริมาณหนึ่งปรากฏขึ้นรายล้อมพาหนะของเขา โดยเว้นช่องว่างระดับสายตาไว้
“เฟี๊ยต ใช้การ์ดทำไม เจออะไรหรือเปล่า เจอมอนสเตอร์หรอ” เสียงจากปลายทางดังมาอย่างร้อนรน เมื่อเห็นเพื่อนเรียกใช้การ์ดที่ปรกติจะใช้ในการต่อสู้
“เปล่าๆ เรียกมาถ่วงน้ำหนักเฉยๆ หนะ พอดีมีอุปสรรคขวางทางนิดหน่อย เลยต้องถ่วงน้ำหนักให้จมลงมาหน่อย ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะชน ไม่ต้องเป็นห่วงๆ” เป็นไปตามที่เฟี๊ยตบอก ทรายเหล่านั้นถ่วงให้พาหนะจมลงจากทิศทางเดิม จนสามารถหลบเซลล์สีเทาอีกลูกที่ขวางอยู่ตรงหน้าได้
“SEAL!” ชายหนุ่มเรียกเก็บไพ่เมื่อเห็นว่าพ้นมาได้แล้ว และเมื่อทรายดังกล่าวหายไป ถุงลำเลียงก็ค่อยๆ ลอยกลับมาอยู่ในระดับเดิม
“ปันๆๆ ขอขวาหน่อย ขวาปัน ซ้ายเฟี๊ยตนะ” เฟี๊ยตบอกผ่านสายโทรศัพท์เมื่อพบอุปสรรคเป็นเซลล์ดังกล่าวเรียงตัวกันสูงราวกับเสาขนาดใหญ่กั้นไว้ฉะนั้น
“โอเค อย่างนี้พอไหวไหม” กระแสการไหลที่เคยตรงเข้าสู่ทิศที่ปันอยู่นั้น เบี่ยงออกไปทางซ้ายของเฟี๊ยตทันทีที่ปันตอบกลับมา พาหนะของเฟี๊ยตหลบสิ่งกีดขวางได้อย่างสบายๆ
“โอเคแล้ว เฉียงซ้ายปันกลับได้เลย ใกล้ถึงแล้ว” เฟี๊ยตตอบปัน พลางก้มมองหนังสือไบเบิ้ลที่ตนเรียกไว้ตั้งแต่ออกมาจากห้องนอนชั่วคราวของตน เพื่อดูแผนที่ประกอบการเดินทางมาหาเพื่อนที่ถูกคุมขังอยู่ บนหนังสือนั่นมีงูตัวเล็กตัวหนึ่งชี้ตำแหน่งที่ปันพิกัดอยู่ผ่านภาพลวงตาของมัน
“ฉายภาพมายาขนาดใหญ่ม้วนรัดถุงที่ปันอยู่ เข้าใจไหม Illusory!” เขาสั่งเจ้างูมายานั่นอีกครั้ง พร้อมกันกับที่ภาพมายาจิ๋วจากหนังสือหายไป กลายเป็นงูขนาดรัศมีลำตัวยาวร่วมเมตรที่ม้วนรัดถุงสีเทาอันหนึ่งอยู่เพื่อเป็นการบอกจุดหมายปลายทางที่ชัดเจน
“ปัน เราสั่งให้งูมายาบอกพิกัดปันเรียบร้อยแล้ว อีกไม่เกินสามนาทีจะถึงแล้ว เฉียงซ้ายปันเพิ่มอีกหน่อย จะได้เข้ากลางเซลล์พอดี” เฟี๊ยตเอ่ยบอกกับเพื่อนของตน พร้อมกันกับที่กระแสการไหลเบี่ยงออกจากเดิมเล็กน้อย พาหนะของเฟี๊ยตทาบเข้ากับถุงสีเทาที่เจ้างูยักษ์นั่นรัดอยู่อย่างเป็นสัญลักษณ์ เยื่อบุทั้งสองค่อยๆ หลอมรวมกันอีกครั้ง และเพียงไม่กี่อึดใจ ช่องว่างขนาดที่คนเดินผ่านได้สบายๆ ก็ขยายออกเชื่อมถุงทั้งสองเข้าหากัน
“เฟี๊ยต เฟี๊ยตจริงๆ ด้วย รอดแล้ว!” ทันทีที่เฟี๊ยตก้าวเข้าไปสู่บริเวณดังกล่าว ชายหนุ่มที่อาศัยอยู่ก่อนแล้วก็วิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับตะโกนเสียงดัง มือทั้งสองข้างก็จับไหล่เขาเขย่าไปมาอย่างดีใจ
“ใจเย็นปัน ใจเย็น ฮ่าฮ่า ดีใจเหมือนกันที่กลับมาเจอกันจนได้ นึกว่าจะต้องฉายเดี่ยวกันเสียแล้วงานนี้” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง เขายินดีจริงๆ ที่ได้เจอกับเพื่อนร่วมทีมอีกครั้ง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมง แต่ในสถานการณ์ที่คาดเดาไม่ได้แบบนี้ มันไม่สนุกเลยสักนิด
“ออกไปหาแทนกันก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน” ปันเสนอ แววตาคู่นั้นฉายชัดถึงความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย
“โทรบอกก่อนไหม” เฟี๊ยตหยิบไพ่ที่ยังค้างอยู่ในมือชูขึ้นเป็นคำถาม เขาเองเพิ่งสั่งเรียกเก็บการ์ดโทรศัพท์ไปเมื่อครู่นี่เอง
“ไม่ต้องก็ได้มั้ง เสียเวลา แปบเดียวก็น่าจะเจอกันแล้ว” ปันตัดสินใจออกมา
“โอเค งั้นไปกันเลย” เฟี๊ยตเอ่ยรับ พลางเดินนำไปยังบริเวณขอบผนังฝั่งที่จะมุ่งตรงไปหาแทน
“ปันใช้แท่งแก้วนี่แตะไปที่ผนังนั่นนะ มันเป็นสารที่ใช้กระตุ้นให้ไอ้ถุงนี่ให้เปลี่ยนสภาพเป็นถุงลำเลียงได้” เฟี๊ยตพูดพลางยื่นบีกเกอร์เดียวกับที่ตนใช้ออกจากที่คุมขังส่งให้ปัน หลังจากที่เพิ่งเรียกออกมาจากการ์ดห้องปฏิบัติการของเขาเอง
ชายผิวขาวรับไปอย่างไม่พูดอะไร มือนั่นหยิบแท่งแก้วตามที่เฟี๊ยตชี้แตะไปที่ถุงลำเลียงดังกล่าว และแล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างดีใจ เมื่อเห็นว่าถุงนั่นขยับเขยื้อนออกจนกลายเป็นโครงสร้างให้เขาทั้งสองคนก้าวเข้าไป ก่อนจะปิดตัวลงจนกลายเป็นพาหนะอย่างสมบูรณ์
“เฟี๊ยตนี่อัจฉริยะชัดๆ เลย” ปันหันมายิ้มกว้างให้เขาอย่างชื่นชม
“ผู้เล่น Punnawutt สามารถใช้สติปัญญาเพื่อออกจาก The Prison of Companions (ที่คุมขังแห่งเพื่อนร่วมทาง) ผู้เล่นได้รับไพ่ชื่อ The Booze of Malacca (น้ำเมาแห่งมะละกา) ไพ่สูงสุดลำดับที่ 81 เป็นของรางวัลจากความสำเร็จดังกล่าว”
“เฟี๊ยต อย่างนี้ใช่ไหมถึงให้เราเป็นคนแตะด้วยตัวเอง เรารับไว้ไม่ได้หรอก มันควรจะเป็นของเฟี๊ยต เฟี๊ยตเก็บมันไว้เถอะ” ปันหยิบการ์ดสีทองที่ลอยอยู่ตรงหน้า ส่งให้เฟี๊ยตอย่างไม่ลังเล
“ไม่ได้หรอกปัน พวกเราเป็นทีมเดียวกัน มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน จำไม่ได้หรอ ตอนยูนิคอร์นนั่น ปันกับแทนก็ให้การ์ดเราเหมือนกัน ให้เราตอบแทนปันกับแทนบ้างเถอะ” เฟี๊ยตพูดอย่างตัดสินใจแน่วแน่ ก่อนจะหันไปดำเนินแผนการมุ่งไปหาเพื่อนคนสุดท้ายในทีมต่อ โดยไม่เปิดโอกาสให้ปันได้ปฏิเสธอีกเลย
“The Seedling Bible RELEASE!”
“The Illusory Snake RELEASE!”
การเดินทางรอบนี้ไปอย่างง่ายดายมากเมื่อเทียบกับตอนที่เฟี๊ยตเคลื่อนที่มาหาปัน เพราะเมื่อมีปันร่วมในการเดินทางอย่างนี้ การควบคุมกระแสการไหลเป็นไปอย่างสะดวกขึ้นมาก เฟี๊ยตทำหน้าที่เพียงแค่ถือไบเบิ้ลที่มีภาพมายาทาบอยู่นั่นให้ปันดู ที่เหลือก็เป็นความสามารถของปันและคทาไพลินนั่นที่พาเจ้าพาหนะนั่นเคลื่อนที่ไปหาเพื่อนร่วมทีมคนสุดท้ายอย่างรวดเร็ว
“Illusory!” เฟี๊ยตตะโกนสั่งขึ้นเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเป้าหมายเต็มทน เจ้างูน้อยที่ชี้พิกัดอยู่บนสมุดเลือนหายไป กลายเป็นงูขนาดใหญ่ที่เกี่ยวประหวัดเซลล์สีเทาอันหนึ่งเป็นการบ่งชี้เป้าหมายได้เป็นอย่างดี ปันชี้คทาที่ประดับด้วยอัญมณีสีฟ้านั่นไปยังพิกัดนั่น ก่อนที่พาหนะของพวกเขาจะพุ่งตรงไปยังจุดหมายอย่างรวดเร็ว ถุงลำเลียงประกบเข้ากับเซลล์สีเทา ก่อนจะหลอมรวมกันเพื่อเปิดช่องว่างให้ผู้มาเยือนทั้งสองก้าวเข้าสู่ภายใน
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปัน เฟี๊ยต!”
เสียงร้องของชายหนุ่มคนสุดท้ายของทีมดังขึ้นอย่างตกใจ สภาพของแทนในเวลานี้เรียกได้ว่าเกือบจะเปลือยไปทั้งเรือนร่าง ชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งเนียนสนิทกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนถุงนอนที่ใช้อยู่ประจำนั้น ทั้งร่างกายมีเพียงกางเกงในแบบขาสั้นเข้ารูปตัวเดียวที่ปกปิดร่างกายอยู่ เครื่องนุ่งห่มน้อยชิ้นเผยให้เห็นร่างกายที่กำยำไปด้วยมัดกล้ามแบบนักกีฬาโดยแท้ ไหล่กว้างใหญ่ที่ผายราวกับปีกของเทพบุตรที่สยายอยู่น้อยๆ นั้น รับกับช่วงแขนที่อุดมไปด้วยลอนคลื่นของความเป็นชายที่ไล่ระดับไปตั้งแต่หัวไหล่จนปลายของมือหนานั่น ถัดจากช่วงไหปลาร้าลงมาเป็นแผงอกแกร่งที่เปลือยเปล่า สรีระอันหนาราวกับแผงเหล็กนั้นสอดประสานกับเอวที่คอดลงอย่างเล็กน้อยนั่นเป็นอย่างดี หน้าท้องปราศจากไขมันเผยให้เห็นกล้ามเนื้อทั้งหกก้อนที่ปูดหนาอย่างคนที่ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ไล่ลำดับตามแนวสายตาให้ไปสิ้นสุดที่ส่วนโค้งเบื้องล่างที่แข็งแกร่งเป็นรูปตัววีที่ชวนให้หลงใหล บุคคลตรงหน้านี้สง่างามราวกับรูปปั้นของเทพบุตรโรมันที่ถูกสรรสร้างมาจากมนุษย์ที่ได้แต่จินตนาการว่ารูปร่างของบุรุษเพศที่สมบูรณ์แบบนั้นเป็นอย่างไร ต่างกันเพียงแต่ว่า ร่างที่อยู่ตรงหน้านี่มีลมหายใจแห่งชีวิต และกำลังส่งสายตาแสดงความตกใจถึงขีดสุดมาทางพวกเขาทั้งสองคน!
จากผู้แต่ง : เอามาลงอีกแล้ว เอ๊ะ ไหนบอกว่าแต่งไม่ทัน แต่ก็ยังปั่นมาลงต่อให้ได้ ไม่อยากให้คนอ่านรอเก้ออ่า คนอ่านก็ต้องคอมเมนท์ให้กำลังใจในความขยันคนแต่งหน่อยน้า เติมกำลังใจให้หน่อยนะครับผม
ขอบพระคุณฮะ :)
-
ถึงคุณ hewlett : ไบเบิ้ลฉลาดกว่าคนแต่งอีก ณ จุดนี้ ห้าห้า
ถึงคุณ Ali$a฿eth : เอ๊ะ หรือแต่งเฟี๊ยตคู่ไบเบิ้ลดี ห้าห้า ดูสร้างสรรรรรร
ถึงคุณ mesomeo2 : อิอิ ประยุกต์ใช้สปช.ให้เป็นประโยชน์ ห้าห้า
ถึงคุณ maew189870 : ยังคงออกจากวิหารไม่ได้อยู่ดี ห้าห้า ปล. ขึ้นอยู่กับระยะทางจริงๆครับ ผมพิสูจน์แล้ว ห้าห้า
ถึงคุณ nemesis : อื้อหือออออออ วันละตอนนี่ยังแทบแต่งไม่ไหวนา ห้าห้า
ถึงคุณ duaenmaysa : ก่อนอื่นต้องบอกว่าขอบคุณมากสำหรับคอมเมนท์ยาวๆ แบบนี้ ผมอ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะมากขึ้นเลยครับ คุณเข้าใจสิ่งที่ผมจะสื่อออกไปได้เป็นอย่างดีเลย ในฐานะผู้แต่งผมดีใจมาก นิยายผมไม่ใช่แนวที่คนส่วนใหญ่ชอบอ่านสักเท่าไหร่ แต่ผมก็ได้คอมเมนท์ของทุกคนช่วยเติมแรงใจให้ผมมีแรงแต่งต่อไปนี่แหละครับ ยังไง ถ้าว่างๆ แวะมาเติมกำลังใจให้กันบ่อยๆ นะครับ ถ้าไม่อยากให้ผมหนีหายไปไหน ต้องมาคอมเมนท์ให้ผมบ่อยๆน้า แลกกันๆ อิอิ ปูลู ผมรักคอมเมนท์ยาวๆมาก จัดได้จัดมาเต็มเลยครับ ไม่ต้องกลัวผมรำคาญ ผมชอบบบบบบบบบบบ
ถึงคุณ aoihimeko : นิยายเรื่องนี้ยังมีปมอีกเยอะให้เดาครับ ลองทายไปเรื่อยๆ น่าจะสนุกอยู่น้า
ถึงคุณ hotoil : สรุปทำไปทำมา ไบเบิ้ลกลายเป็นพระเอกแทนเฟี๊ยต เย้ยยยยยย
ถึงคุณ naneku : ห้ามหายไปไหนนะ ขอปล้นคอมเมนท์ทุกวันเลยย
ถึงคุณ keniji01 : โอ๊ววววววววว ขอบคุณครับ ผมตัวลอยแล้วนะ ห้าห้า
ถึงคุณ $VAN$ : เฟี๊ยตเมพที่สุด ฮู่เร่ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถึงคุณ zylph_z : โห นิยายก่อนนอนเลยหรอครับ สงสัยนิยายผมชวนง่วง ห้าห้า เข้ามาอ่านให้ได้ทุกวันน้าาา
ถึงคุณ sinyou : รับแรงใจมาเติมให้เต็มถังแล้วครับบบ มาอัพแล้วน้าาาา ไวไหม แต่คงไม่ยาว เพราะได้แค่นี้จริงๆ ห้าห้า
ถึงคุณ RELAXED : ชมผมหรอ ผมเขินนะ อิอิ
ถึงคุณ เกเร : หนทางอีกยาวไกลลลลลล กว่าจจะครบร้อยใบ คนแต่งแก่หงำเหงือก ห้าห้า
ถึงคุณ patchylove : คนแต่งไม่เก่งบ้างหรอ อิอิ
ขอบคุณทุกคนจริงๆฮะ ทุกคอมเมนท์ทำให้ผมมีแรงแต่งต่อไปจริงๆ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ผมอยากใส่รูปตรงใต้คอมเมนท์ตัวเองอ่า เหมือนที่คนอื่นเขาทำกัน
มันทำอย่างไรหรอครับ สอนผมหน่อยยย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ สนุกมากๆ เลย
-
อ่านแล้วเพลินเลย
แต่พอมาเจอบทความสุดท้าย :pighaun: :pighaun: :pighaun:
คนแต่งแกล้งผมหรออออออออออออ555+
สู้ๆน้าาาาา
ถ้าอู้ โดน :oo1: :oo1: 555+
-
แหม บรรยายหุ่นแทนซะเราน้ำลายสอเลยนะ :hao6: ซู้ดดดด...แจ๊บๆๆ
ตอนที่เฟี๊ยตบอกไบเบิ้ลว่าหวงน่ะ อดจิ้นไม่ได้แหละ อยากให้ไบเบิ้ลมีตัวตนขึ้นมาจริงๆซะงั้น :-[
-
เว็บอื่นๆที่เราเคยเล่ย เวลาใส่รูปที่คอมเม้นต์ มันต้องไปเซ็ทโพรไฟล์ของเรา แล้วโหลดรูปเป็นซิกเนเจอร์ ไม่รู้อันนี้เหมือนกันเป่า ลองดูนะ ตอนนี้แอบยั่วน้ำลาย ปัน เอ๊ยยยย คนอ่านมาก คือแทนจะไปแก้ผ้าแก้ผ่อนทำอัลไลลในนั้นน่ะ หื้ม?
ดีใจก้วยทร่เดอะแก๊งมารวมกันได้อีกแล้ว แต่ก็แอบสงสัยนะ ว่า ไอ้การ์ดน้ำเมาเนี่ย มันจะมีสรรพคุณไปทางใดเนี่ย???? ลุ้นต่อนะคะ ว่าจะไปตรงไหนของต้นไม้อีก และจะต้องเจออะไรอีกเนี่ยยยย นี่แค่เดือนเดียวช่ายป้ะ .... แอบดีใจนะ เพราะมันแปลว่าจะได้สนุกอีกหลายเดือน ห้าห้า
-
ติดใจก็ตรงที่ บรรยายร่างกายของแทนนี้แหละ โฮ๊ก :haun4: ปั้นเอ้ย ไม่อยากจะคิดว่านายกินอยู่นอนกับแทนโดยที่ห้ามใจตัวเองไม่ให้ปล้ำมันได้ไงว๊าาาาาา เป็นเรานะไม่เหลือ ฮ่าๆ
ว่าแต่แทนนี้พอจะสู้กับรูปลายเซ้นเราได้ปะ อะ อิอิ ผิวสีเดียวกันเเถมกล้ามเป็นมัดๆ โอ้ย ขอมโนเป็นแทนไปละกันนะ ฉากนี้เลยไหม กึ่งนั่งกึ่งนอน ฮ่าๆๆๆๆ คนเขียนสู้ๆ
-
อ๊ากกกกๆแทน หุ่นเป๊ะเวอร์ O.,O โครตเอ็ก
เฟี๊ยตฉลาดโครตตตตตตต มีการหวงไบเบิ้ลนะตัวเอง อิอิ น่ารักอ่ะ
-
เฟี๊ยตอย่าจ้องมากเดี๋ยวปันหึงนะ :oo1:
-
คือแทนจะชิลไปมั้ย??? ถึงขนาดนอนแก้ผ้ารอเลย คนแต่งก็ช่างบรรยายซะน้ำลายไหลเลย(อยากกินแทน) =.,=
โอเค สรุปไบเบิ้ลคือพระเอก เหมาะสมกับเฟี๊ยตสุดละ ช่วยเหลือเฟี๊ยตแก้ปัญหาได้เสมอ นี่แหละพระเอกตัวจริง - -b
ปอลอ.ถ้าแต่งทุกวันก็จะมาอ่านทุกวัน ไม่ได้กดดันน้า~ 555+
-
ง่า.... แทน
นายจะโป๊ว ทำมายยยยยยยย
เครียดมากแก้ผ้าเรอะ = =
-
หือ....ตอนนี้นี่เรียกได้ว่าเป็นตอนที่เรียบเรื่อยๆ
แต่เดี๋ยวแป๊บนะ มันแอบแฝงความสุดยอดเอาไว้นี่นา อื้อฮือ นายแทน.แบบว่าอ่านแล้วแบบ. คือปันทนอยู่มาได้ยังไงเนี่ย.อยากมอบเหรียญกล้าหาญให้จังเลย แค่บรรยายนี่เก๊าะ. :katai1: :jul1: :heaven
บอกเลยนะปัน ถ้าเป็นเราเราจะไม่ทน! จับปล้ำไปเลยนะ ตอนเช้าตื่นมาค่อยรับผิดชอบ.#ฮา
ส่วนกระทาชายนายแทน.นายถอดเสื้อผ้าทำอาร้ายยยยย. สารภาพมาเดี๋ยวนี้นะ!?. :hao5:
สำคัญคือเป็นบทเรียนให้สองเคะน้อยรู้ว่าก่อนเข้าบ้านใครต้องเคาะก่อน.เดี๋ยวเปิดมาป๊ะแจ็คพ็อตแบบนี้แล้วคนอ่านจะซวยเอา. หาผ้าซับทั้งเลือดกำเดาทั้งน้ำหมากกันแทบไม่ทันเลยนะเธอ
ส่วนเฟี๊ยตของเรา. อันนี้ขอมุมกรี๊ดนิด.เอาไบเบิลทำสามีก็ไม่มีใครว่านะเฟี๊ยต .ณ จุดนี้เราจะไม่ทน. เชียร์น้องเบิลเป็นพระเอก(เป็นนายเอกก็ได้ไม่ว่ากัน).55555
ปล้ำลิง. ตอนมันสั้นไปนะคะคุณคนเขียน. ที่สำคัญคือตัดตรงไหนไม่ตัดมาตัดอิตรงเนี้ยยยยย. มันทรมานหัวใจ.นอนพลิกท่าไหนก็นอนไม่หลับนะคะ. ทำไมถึงทำกับช้านด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย. ฮรืออออ :hao5: :hao5:
-
ติดใจก็ตรงที่ บรรยายร่างกายของแทนนี้แหละ โฮ๊ก :haun4: ปั้นเอ้ย ไม่อยากจะคิดว่านายกินอยู่นอนกับแทนโดยที่ห้ามใจตัวเองไม่ให้ปล้ำมันได้ไงว๊าาาาาา เป็นเรานะไม่เหลือ ฮ่าๆ
ว่าแต่แทนนี้พอจะสู้กับรูปลายเซ้นเราได้ปะ อะ อิอิ ผิวสีเดียวกันเเถมกล้ามเป็นมัดๆ โอ้ย ขอมโนเป็นแทนไปละกันนะ ฉากนี้เลยไหม กึ่งนั่งกึ่งนอน ฮ่าๆๆๆๆ คนเขียนสู้ๆ
รูปยั่วน้ำลายเกินไปละครับ =.,= :z1:
ว่าแต่แทนแก้ผ้าทำมัยย :hao7:
-
คุณพระ!!!!!l :m25: :m25:
แทนรูปร่างนายชวนเรียกเลือด ปันเอ้ย! ความผิดแกเลยทีนี้ เห็นฉากเรียกเลือดจนได้
ต่างคนต่างตกใจ...แล้วสองหนุ่มน้อยกับอีกหนุ่มใหญ่จะทำหน้ายังไงกันนะ ติดตามตอนต่อไป 555+
-
แหมๆเฟี๊ยตของเรามีหวงไบเบิ้ลนะ แต่ก็ดีแล้วที่เข้าใจว่าไบเบิ้ลสำคัญแค่ไหน
ต่อไปจะได้ไม่ต้องน้อยใจที่ไบเบิ้ลสู้ไม่ได้แต่คุณทางปัญญาอนันต์นะจ๊ะ
ว่าแต่แทนนี่คงไม่ใช่ลุกขึ้นมาออกกำลังกายตอนเช้าหรอกนะ หรือว่าเป็นพวกชอบนอนแก้ผ้ากัน
ถึงไงก็แล้วแต่ทำให้หนุ่มน้อยเราสองคนตกใจกันไหมเนี่ย อิอิ
ปล.มีปัญหามาให้คิดเยอะๆก็ดีนะคะจะได้ช่วยลับสมองของเราไปได้อีกทาง ช่วยนี้ไม่ค่อยได้ใช้รอยหยักเริ่มหายและ ฮ่าๆ
ปล.อยากเมนท์ยาวๆนะแต่คิดไม่ออกอ่ะ อิอิ :hao7:
-
ึตบมือให้คนแต่ง แปะๆ
-
:o8:
คนเขียนบรรยายภาพแทนซะ :-[
ว่าแต่เรางงๆนิดหน่อยอะ..ตอนแรกไบเบิ้ลบอกว่าไม่มีข้อมูลของวิหาร??
หรือแค่ไม่มีข้อมูลที่ตั้งอ่า??
:katai1:
-
ติดใจก็ตรงที่ บรรยายร่างกายของแทนนี้แหละ โฮ๊ก :haun4: ปั้นเอ้ย ไม่อยากจะคิดว่านายกินอยู่นอนกับแทนโดยที่ห้ามใจตัวเองไม่ให้ปล้ำมันได้ไงว๊าาาาาา เป็นเรานะไม่เหลือ ฮ่าๆ
ว่าแต่แทนนี้พอจะสู้กับรูปลายเซ้นเราได้ปะ อะ อิอิ ผิวสีเดียวกันเเถมกล้ามเป็นมัดๆ โอ้ย ขอมโนเป็นแทนไปละกันนะ ฉากนี้เลยไหม กึ่งนั่งกึ่งนอน ฮ่าๆๆๆๆ คนเขียนสู้ๆ
แหม่...ถ้าไม่ใส่กางเกงนี่ ใช่เบย :haun4:
-
ตอนที่ 56 Resistance
“จะมาทำไมไม่บอกก่อน!” ชายหนุ่มผิวน้ำผึ้งรีบดึงผ้าห่มมาปกปิดร่างกายช่วงล่างอย่างรวดเร็ว แทนมีท่าทางตกใจอย่างเห็นได้ชัด
เฟี๊ยตในขณะนั้นไม่สามารถตอบได้อย่างถูกต้องจริงๆ ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ และแน่นอนว่าการเห็นสรีระเกือบเปลือยของผู้ชายด้วยกันก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามากนักสำหรับเขา แต่ไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้เขารู้สึกว่าอุณหภูมิใบหน้าเขาเพิ่มขึ้นอย่างแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะโครงสร้างแห่งบุรุษเพศที่สมบูรณ์แบบเกินไปนั่น ที่ทำให้เขาต้องเบือนหน้าหนีอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้สึกตัว
“แทน มึงทำอะไรของมึงเนี่ย มึงจะแก้ผ้าทำไม” ผู้มาเยือนอีกคนถามขึ้นด้วยเสียงที่แปร่งขึ้นอย่างรู้สึกได้ ผิวขาวนั่นแดงระเรื่อขึ้นเช่นกัน แต่ในเวลานั้นสายตาของเฟี๊ยตก็ไม่อาจตรวจจับความผิดปรกตินั่นได้ เพราะเขาเองเผลอเบือนหน้าไปทางอื่นเสียก่อนแล้ว
“กูร้อนนี่หว่า จะมาก็ไม่บอก ดีนะกูไม่แก้ผ้า ฮ่าฮ่า แปบๆ ขอแต่งตัวแปบ” แทนที่ดูคลายจากความตกใจได้ไปพอสมควรแล้วหัวเราะขึ้นอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มหยิบเสื้อผ้าที่กองสุมไว้ข้างถุงนอนนั่นมาสวมใส่อย่างไม่มีท่าทีขัดเขินแต่อย่างใด จนกระทั่งเพื่อนผิวเข้มแต่งองค์ทรงเครื่องจนเสร็จ เฟี๊ยตจึงหันกลับมาอีกครั้ง เขาเองก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมไม่กล้าหันไปมองที่ร่างกึ่งเปลือยเปล่านั่นในเวลานั้น เขารู้แต่เพียงว่า เขาไม่ชอบความรู้สึกที่หน้าเขาเรื่อไปด้วยความร้อน มันดูไม่เป็นธรรมชาติของตัวเขาเลย
“เฟี๊ยต นี่เฟี๊ยตเป็นคนหรือคอมพิวเตอร์เนี่ย เก่งชะมัด เป็นเกมมาสเตอร์ปลอมตัวมาใช่เปล่า บอกมาเถอะ เวลาชนะแทนจะได้ไม่แบ่งเงินรางวัลให้ ฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยขึ้นอย่างทึ่งๆ เจือกับอารมณ์ขัน เพราะหลังจากฟังเรื่องราวของเฟี๊ยตที่ไขปริศนาเรื่องคุกของเพื่อนร่วมทางจนสำเร็จ แถมยังใช้ไบเบิ้ลกับการ์ดงูมายามาประยุกต์รวมกันจนหาตัวเพื่อนพบ แทนก็รู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้านี่มีไอคิวพุ่งสูงโดดเด่นอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ว่าจะได้รับการช่วยเหลือจากการ์ดพรสวรรค์นั่นก็เถอะ แต่ความสามารถที่ใช้ในการฝ่าฟันและแก้ไขอุปสรรคมาได้นั่นก็เป็นของตัวเฟี๊ยตเองล้วนๆ แทนรู้สึกว่าบางที เฟี๊ยตอาจจะเป็นผู้เล่นที่ฉลาดเป็นอันดับต้นๆ ของเกมด้วยซ้ำ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เฟี๊ยตยังต้องไปได้อีกไกลแน่นอน จริงอยู่ที่ผู้เล่นสายต่อสู้นั้นสำคัญต่อการผจญภัยมาก แต่มันก็สำคัญเท่าผู้เล่นที่เปี่ยมไปด้วยสติปัญญาไม่ได้แม้แต่น้อย ผู้เล่นบู๊เก่งๆ อาจจะหาได้จากหนึ่งในสิบหรือหนึ่งในร้อย แต่คนที่มีฉลาดเฉียบแหลมนั้น หนึ่งในพันหรือหนึ่งในหมื่นจะหาได้หรือเปล่า แทนเองยังไม่รู้เลย
“ไปต่อกันเลยไหม เราว่าเราน่าจะรู้แล้วแหละว่าหัวใจของวิหารนี้ซ่อนอยู่ที่ไหน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น ด้วยอยากไปให้ถึงที่ที่ว่านั่นโดยเร็ว เขาอยากพิสูจน์สมมติฐานตัวเองเต็มทน
“ใจเย็นๆ นี่มันก็เกือบๆ จะเที่ยงแล้วนะ พักกินข้าวกินปลาให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะ เคยได้ยินเปล่า ธนวัฒน์เป็นผู้กล่าวไว้” แทนแย้งขึ้นอย่างยิ้มๆ
“ธนวัฒน์นี่ใครหรอแทน” เฟี๊ยตเอ่ยถาม เขารู้สึกใจสั่นๆ อย่างบอกไม่ถูก มันดูไม่มีที่มาที่ไป บางที อาจจะเป็นเพราะว่าเขาตื่นเต้นที่ได้อยู่กันครบทีมอีกครั้งก็เป็นได้
“ก็มันนั่นแหละเฟี๊ยต เรื่องตะกละนี่ไม่มีใครเกิน” เสียงเฉลยดังมาจากเพื่อนอีกคน พร้อมกันกับเสียงหัวเราะลั่นของเจ้าของชื่อดังกล่าว
พวกเขาตัดสินใจนั่งกินอาหารเที่ยงกันที่เซลล์ที่แทนมาติดอยู่นั้น ทั้งสามต่างคุยกันในเรื่องสัพเพเหระกันอย่างสนุกสนาน โดยตกลงใจกันที่จะงดคุยเรื่องในเกมกันในเวลาพักผ่อนแบบนี้ ทั้งสามต่างเล่าเรื่องไร้สาระของตนในชีวิตจริงกันอย่างเป็นกันเอง ปันเล่าเรื่องเปิ่นๆ ในต่างแดนสมัยตอนไปเรียนภาษาที่ประเทศอเมริกาให้เพื่อนๆ ฟัง ส่วนแทนก็เล่าเรื่องประสบการณ์ที่ได้จากการไปแข่งขันยิงปืนที่ต่างประเทศให้เขาฟังเช่นกัน ในขณะที่เฟี๊ยตเลือกที่จะเล่าเรื่องราวขำๆ ตอนที่ยังเรียนอยู่ โดยเฉพาะข้อสอบหฤโหดที่เขาก็ไม่รู้ว่าตนเองผ่านมาได้อย่างไร รวมไปถึงประสบการณ์แปลกๆ ตอนทำงานเป็นผู้แทนยานั้น เรื่องราวต่างๆ มากมายจากชายทั้งสามถูกแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอย่างลื่นไหล ราวกับว่าเฟี๊ยตนั้นได้รู้จักกับแทนและปันมาเป็นเวลานานแสนนาน บรรยากาศตอนนี้ไม่เหมือนกับวงสนทนาของเพื่อนใหม่เลย แต่มันอิ่มเอมไปด้วยความรู้สึกราวกับงานคืนสู่เหย้าโรงเรียนอย่างใดอย่างนั้น
“ไปกันเถอะ” ปันพูดขึ้นพร้อมกับลุกขึ้น แทนกับเฟี๊ยตจึงลุกขึ้นตามอย่างอัตโนมัติ
“พวกเราจะมุ่งหน้าไปทางไหนกัน ถ้าแทนเข้าใจไม่ผิด เราน่าจะกำลังอยู่กลางลำต้น คำถามคือ เราจะไปข้างบน หรือลงข้างล่างดี” ชายผิวเข้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้าเพื่อนทั้งสองคนเป็นเชิงปรึกษา
“ความจริง เรามีข้อสันนิษฐานอยู่ในใจนะ ถ้าถามเรา เราว่าขึ้นข้างบนน่าจะเป็นคำตอบที่ถูกต้องที่สุด” เฟี๊ยตตอบ พร้อมกับกวาดสายตาไปยังเพื่อนทั้งคู่
“โอเค ตามนี้ ตามเฟี๊ยตไป คือ แผนการของเรา” ปันหันมาสรุปกับทุกคนก่อนจะก้าวเดินไปยังบริเวณผนังตอนหนึ่ง เป็นการกระตุ้นให้ทุกคนกระตุ้นให้ทุกคนออกเดินทาง
“จะให้เราอธิบายหรือเปล่า ความจริงมันมีเหตุผลของมันอยู่นะ” เฟี๊ยตเอ่ยพลางเดินตามปันไปที่บริเวณขอบของพื้นที่ว่างโล่งดังกล่าว
“ไม่เป็นไรหรอกเฟี๊ยต พวกเราเชื่อใจนาย ทุกสิ่งทุกอย่างมันพิสูจน์ออกมาหมดแล้วว่าสิ่งที่นายคิดไม่เคยผิด หรือว่าถ้าครั้งนี้มันจะผิด ก็ไม่เห็นเป็นอะไร ยังไงพวกเราก็เพื่อนกัน” แทนเอ่ยขึ้น ริมฝีปากได้รูปนั่นคลี่ยิ้มกว้างออกมา พร้อมส่งสายตาที่แสดงความเชื่อมั่นมาที่เขาอย่างเต็มเปี่ยม มือหนานั่นตบบ่าเขาในลักษณะกอดคออย่างสนิทสนม และเมื่อเฟี๊ยตหันไปที่ปัน ชายหนุ่มผิวขาวก็พยักหน้าให้เขาอย่างเชื่อใจด้วยเช่นกัน
“ผู้เล่น Tanawatt สามารถใช้สติปัญญาเพื่อออกจาก The Prison of Companions (ที่คุมขังแห่งเพื่อนร่วมทาง) ผู้เล่นได้รับไพ่ชื่อ The Booze of Malacca (น้ำเมาแห่งมะละกา) ไพ่สูงสุดลำดับที่ 81 เป็นของรางวัลจากความสำเร็จดังกล่าว”
“เฮ้ยย ได้การ์ดสูงสุดด้วย ปันดูดิ เฟี๊ยตดูดิ” แทนพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นราวกับเป็นเด็กๆ หลังจากใช้แท่งแก้วนั่นแตะผนังแกร่งจนกลายเป็นพาหนะจำเป็นเป็นที่เรียบร้อย
“เอ่อะ มึงไม่คิดบ้างหรอว่า กูกับเฟี๊ยตออกมาก่อนมึงก็ต้องได้การ์ดนี่มาแล้ว” ปันย้อน ถึงแม้ว่าประโยคจะดูหาเรื่องสักแค่ไหน แต่ประกายสายตาของปันก็ยังดูระยิบระยับจนเฟี๊ยตสัมผัสได้
“เออหวะ ลืม ฮ่าฮ่า” แทนหัวเราะออกมาอย่างไม่ถือสา จนเฟี๊ยตอดหัวเราะตามไปด้วยไม่ได้ ขณะเดียวกับที่พูดคุยกันอยู่นั้น ปันก็เริ่มใช้เวทมนตร์น้ำพาพวกเขาลัดเลาะออกจากคุกลอยน้ำดังกล่าว
พาหนะทรงกลมนั่นค่อยๆ ลัดเลาะไปตามอุโมงค์ในแนวตั้งฉากกับพื้นดินนั่น การเดินทางเป็นไปอย่างราบเรียบ พวกเขาไม่ต้องลัดเลาะอย่างยากลำบากเหมือนตอนเข้าสู่วิหารแรกๆ แล้ว เพราะของเหลวบริเวณนี้แทบจะไม่มีถุงเซลล์ระเกะระกะอยู่เลย พวกเขาลอยสูงขึ้นๆ จากกลางลำต้นไปเรื่อยๆ แต่ความเร็วในการเคลื่อนที่ของพวกเขากลับช้าลงทีละน้อยๆ จนถึงการเดินทางช่วงหนึ่งที่ปันพาลัดเลาะผ่านตะแกรงขนาดไม่ใหญ่มากนักมาจนสำเร็จ และพาพวกเขามาอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่งที่ดูเหมือนอุโมงค์ทรงกระบอกขนาดใหญ่ซึ่งวางตัวในแนวตั้งที่ปราศจากสิ่งกีดขวาง มันเป็นเป็นทางเชื่อมส่วนสุดท้ายก่อนจะถึงปลายทางฉะนั้น เฟี๊ยตแหงนหน้ามองขึ้นไปก็ถึงกับอุทานออกมาอย่างยินดีเมื่อเห็นประกายแสงสว่างระยิบระยับ อยู่ตรงเหนือศีรษะขึ้นไป ชายหนุ่มเดาได้ไม่ยากเลยว่านั่นคือผิวน้ำที่เป็นจุดสิ้นสุดของท่อลำเลียงน้ำที่มีชื่อว่า xylem นี้เป็นแน่ เหนือขึ้นไปบนนั้นจะเป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่มีทางเชื่อมต่อไปยังห้องลับที่เขาพูดถึง เฟี๊ยตจำแผนที่ที่ตนได้อ่านมาจากไบเบิ้ลได้อย่างแม่นยำ
“ทำไมไม่ไปต่อหละปัน อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว เร็วดิๆ ตื่นเต้นๆ” แทนเอ่ยเร่งรัดมาเมื่อเห็นว่าพาหนะดังกล่าวแน่นิ่งอยู่บนพื้นอุโมงค์ช่วงสุดท้ายอยู่หลายอึดใจแล้ว โดยไม่มีทีท่าว่าจะเคลื่อนที่ลอยขึ้นสู่ปลายทางแต่อย่างใด
“ขอโทษหวะ แทน เฟี๊ยต” ปันพูดขึ้นทั้งๆ ที่ยังหันหลังให้พวกเขาทั้งคู่อย่างนั้น
“เป็นอะไรหรือเปล่าปัน” เฟี๊ยตถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจในคำที่เอ่ยออกมานั้นของเพื่อนชาย
“เรามาสูงมากจนเวทย์น้ำดันพวกเราขึ้นไปอีกไม่ได้แล้ว ยิ่งสูงขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งดูเหมือนจะมีแรงดึงลงสู่เบื้องล่างสูงมากเท่านั้น เราฝืนใช้พลังเวทย์อย่างหนักมาสักพักแล้ว แต่ดูเหมือนเมื่อมาถึงช่วงสุดท้ายนี้ พลังน้ำที่ดันขึ้นจะมากไม่พอที่จะพาให้พวกเราไปถึงผิวน้ำนั่นได้ ขอโทษด้วยนะทุกคน” ปันเอ่ยพร้อมกับหันหลังกลับมาด้วยสีหน้าแสดงความเสียใจจนพวกเขาเองก็รู้สึกได้ ยังถือว่าโชคดีที่ปันหาพวกเขามาสู่บริเวณนั้นสำเร็จ เพราะว่าตำแหน่งตรงฐานเป็นกำแพงตัน เพราะถ้าเป็นช่องว่างเปิดโล่งเหมือนการเดินทางในช่วงแรกๆ นั้น พาหนะพวกเขาอาจจะดิ่งลงสู่เบื้องล่างตามแรงโน้มถ่วงก็เป็นได้ เพราะปันก็เป็นคนบอกเองว่าแรงดันน้ำของตนไร้ประโยชน์ที่จะผลักดันพวกเขาขึ้นไปเสียแล้ว
“เฮ้ยย อย่าคิดมากดิ มาได้ถึงขนาดนี้ก็เก่งมากแล้ว ถ้าไม่ได้ปัน ป่านนี้เราตายตั้งแต่ทางเข้าวิหารแล้วแหละ ปันทำดีที่สุดแล้ว” เฟี๊ยตหันไปบอกกับเพื่อนของตน พลางจับบ่าของปันอย่างให้กำลังใจ มันไม่ใช่ความผิดของปันแม้แต่น้อยเลย
“โอ๊ยย คิดไรมากมาย นี่พวกเรา ถ้าพวกเราว่ายน้ำขึ้นไปนี่จะไหวไหม พูดแล้วครั่นเนื้อครั่นตัว ไม่ได้โชว์ฟรีสไตล์มานานแล้ว” แทนพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี โดยไม่ได้มองว่าเรื่องตรงหน้านี่เป็นปัญหาแม้แต่น้อย
“อย่าเลยแทน เราไม่รู้ว่าของเหลวนี่คืออะไร ปลอดภัยหรือเปล่า อีกอย่างหนึ่งระยะทางมันก็ไกลมาก เกิดถ้าหมดอากาศหายใจระหว่างทางนี่ตายเลยนะ” ปันขัดขึ้นมาอย่างมีเหตุผล
“แทน เราว่ายน้ำไม่เป็นนะ” ชายหนุ่มพูดออกมาเสียงอ่อยๆ เมื่อเงยหน้ามองแผ่นน้ำลิบๆ ที่อยู่เบื้องบนแล้ว ก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ อย่าว่าแต่อุโมงค์น้ำขนาดยักษ์นี่เลย ขนาดสระว่ายน้ำผู้ใหญ่เขายังจมเลย
อีกอึดใจเดียวแท้ พวกเขาจะได้ไปถึงทางเชื่อมสู่ห้องลับของวิหารกุมภาพันธ์แล้ว แต่เหมือนถูกกลั่นแกล้งอย่างใดอย่างนั้น พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากอีกแล้ว ราวกับว่าพระเจ้าจะไม่ปล่อยให้เขาได้หายใจหายคอได้เต็มปอดแม้แต่ช่วงเวลาเดียว!
จากผู้แต่ง : ช่วงนี้ไม่มีนิยายในสต๊อคเลยครับ แต่งไปลงไป วันต่อวัน ไฟลนสุดๆ บางวันก็เนื้อยเหนื่อย แต่ก็ต้องฝืนแต่งให้ได้ตอนนึง เพราะไม่อยากให้คนอ่านเข้ามาแล้วผิดหวังครับ
เหนื่อยอ่ะ ขอกำลังใจเป็นคอมเมนท์ยาวๆนะ อิอิ (ดึงมาเศร้าด้วยเหตุนี้ ห้าห้า)
-
วันนี้ขอติดตอบคอมเมนท์ไว้ก่อนนะฮะ งานเข้ากะทันหัน
มีน้องมาขอให้สอนพิเศษให้ น้องจะสอบแล้ว แต่เรียนไม่รู้เรื่องเลย
ใจไม่อยากสอนเลย เพราะงานประจำก็เยอะอยู่แล้ว แต่เห็นน้องเขาเรียนไม่รู้เรื่องก็สงสาร กลัวเขาติดเอฟ
เลยรับสอนไปแล้ว
ประเด็นคือเพิ่งรู้ว่าน้องเรียนอินเตอร์ น้องบอกว่าถ้าตรงไหนผมฟังภาษาไทยไม่เข้าใจ ขอให้พี่ช่วยพูดภาษาอังกฤษให้ฟังนะฮะ ผมเรียนอินเตอร์มาตั้งแต่เด็ก ภาษาไทยผมไม่แข็งแรง
แต่น้องค๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบ
พี่เรียนโรงเรียนไทยแท้มาแต่เด็กเลยน้า อังกฤษพี่ก็ไม่แข็งแรงเหมือนกัน ห้าห้า
ขออนุญาตไปทำชีทติวก่อนนะครับ แฮ่แฮ่
-
นึกว่าจะไม่มีเรื่องที่เฟี๊ยตทำไม่ได้แล้วนะ ที่ไหนได้ยังมี
แต่ใช่ว่าคนเราจะเก่งไปเสียุกเรื่องมันต้องมีไม่เก่งกันบ้าง เนอะ
-
สู้ ๆ งับ
-
รอดจากที่นึงมาได้ ก็มาติดอีกที่นึงซะละ คราวนี้ค้างเติ่งอยู่กลางน้ำ ปันก็หมดแรงแล้วซะด้วย ทำไงดีล่ะเนี่ย??
-
:z3: ค้างครับค้าง ใครช่วยทีนะ อาการโคม่า
-
ลุ้นๆ จะผ่านจุดนี้ได้ยังไง แล้วจะเจออะไรอีก
คนแต่ง เหนื่อยก็พักนะ แต่คนอ่านจะแวะมาดูทุกวัน^^ :L2:
-
อีกกี่ตอนละเนี่ย..ถึงจะออกไปได้ละคับ ชักเบื่อๆแล้วสิ (ผมพูดจริงนะ) ฮ่า ฮ่า ฮ่า
อยากเห็นแทนกะปันแสดงความความรัก ความห่วง ควมสงสาร ต่อกันอ่ะคับ อยากให้เขารู้ว่าเรารักเขานะ
สำหรับเฟี๊ยต เฟี๊ยตยังหาไม่เจอเลยคับ คงอีกนานนนนนนนนนนนนนนน(คิดว่าปีหน้าแน่นอนถึงจะเจอ)
สุดท้าย ผมคิดว่าคงปล่อยให้เขาเดินไปตามทางของเขาดีกว่าคับ เห็นเขามีความสุขเราก็ต้องมีความสุขใช่หรือเปล่าคับ?
ทำไมผม.................................................................ไม่มีอ่ะ :m15: :m15: :m15:
-
เฟี๊ยตจะเขินอัลลัยยยยยย!??! หรือจะสามพี #ผิด
ในทีาสุดก็ไกล้แล้วนะะะะ เรียกนกอ้วนมาอุ้มเล้ยยย ฮ่าฮ่า
ไม่รู้คุณนกจะิุ้มปันกะแทนได้ไหมเนอะ แต่งูยังได้นี่นา
ว่าแต่ ผู้เล่น จะใช้การ์ดตัวเองเพื่อคนอื่นได้ปะคะ?
ตอนนี้เราแอบคิดถึงลุงร้านยาอะ เชื่อว่าลุงต้องโผล่มาอีก และไม่ธรรมดาด้วย
เวิ่นกันไป ยิ่งอ่านยิ่งจินตนาการกระจายยยย
รอทุกวันเน้อ ดึกดื่นขนาดไหนก็ต้องมานั่งรีเฟรช
อย่าปล่อยให้รอเก้อเดีอค่ะเด้ออออ
-
มาลงชื่อไว้ก่อน
-
o13
-
เสียดายแทนเฟี๊ยตอ่ะ จับความผิดปกติของปันไม่ได้เลย แต่ไม่เป็นไร
แทนร้อนบ่อยๆนะ เราชอบ ฮ่าๆา :m25: :hao6:
ว่าแต่เวลาปันนอนกับแทน แทนเคยแก้ผ้าโชว์รึป่าวนะ 555+
คนเขียนสู้ๆนะคะ พยายามเข้า เราภาษาอังกฤษก็ไม่ค่อยได้ ต้องดิ้นรนต่อไป
อนาคตเราต้องสอบเข้าเป็นภาษาอังฤษอีก เอาภาษาไทยคืนมา :hao5: :hao5:
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตายละเฟี๊ยตน้อย ไม่ใช่หลงหุ่นของนายแทนไปแล้วนะ ทำใจดีๆไว้นะ ทำใจดีๆไว้ นายยังมีน้องเบิ้ลอยู่นะเฟี๊ยต #ผิด
จริงสามพีก็ดี แต่น่าสงสารน้องปัน เค้าอุตส่าห์เป็นมดแดงแฝงต้นกล้วยยักษ์มาตั้งนาน #ผิดที่สุด :hao3:
ส่วนนายแทนทำให้ใครเขาเขินแบบไม่รู้ตัวเลยนะ ไม่แปลกใจเลยที่อยู่กับน้องปันมาตั้งนานแล้วจะไม่รู้ใจเขาน่ะ
ส่วนตัวเนื้อเรื่องก็ทำให้เราลุ้นอีกตามเคย เหมือนอ่านการ์ตูนที่พระเอกต้องเจออุปสรรคมากมายก่อนจะเข้าสู่ดันเจี้ยน นี่คงเปรียบเหมือนด่านสุดท้ายก่อนจะเริ่มตะลุยดัน คิดว่าอุตส่าห์เป็นวิหารทั้งทีคงไม่งกให้การ์ดแค่ใบสองใบแน่ น่าจะมีอะไรซ่อนอยู่อีกแน่เลย.#มโน
ปล้ำลิง. เข้าใจอารมณ์เลยค่ะเรื่องติว เพิ่งซีร็อกชีทติวแบบเร่งด่วนไปร้อยเจ็ดสิบหน้า ปกติจะให้ที่ร้านถ่ายเอกสารทำแต่ด้วยความเร่งด่วนจริงเล่นเอาหมึกเราเกลี้ยงเลย. :เฮ้อ:
-
สู้ๆนะพี่คนเขียนนนน
เค้าเข้ามาวันเว้นวันเลยช่วงนี้
แต่จะพยายามมาเม้นต์ให้ทุกวันเลยน้าาาาา
สู้ๆจ้าาาาา จะรออ่านนะ
-
บทที่ 57 Buoyance
“เฮ้ออ” เสียงถอนหายใจยาวดังมาจากเภสัชกรหนุ่ม พร้อมกันกับที่เขาทิ้งตัวลงบนพื้นพาหนะนั่นอย่างเหนื่อยอ่อน เกือบแล้ว ใกล้แล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น แต่พวกเขาก็ไปให้ถึงจุดหมายไม่ได้เสียที
“เฟี๊ยตใจเย็น อย่าเพิ่งท้อ เดี๋ยวก็มีทางออกน่า อย่าเพิ่งเครียด” ปันย่อตัวลงตบบ่าเขาอย่างให้กำลังใจ ถึงแม้ว่าปากของปันจะปลอบใจเขาอยู่อย่างนั้น แต่นัยน์ตาของชายหนุ่มก็ฉายแววท้ออยู่เช่นเดียวกัน ความจริง ปันน่าจะเป็นคนแรกด้วยซ้ำที่รู้ว่าปัญหานี้จะต้องเกิดขึ้น และอาจจะเป็นคนแรกด้วยเช่นกันที่ต้องเผชิญกับความรู้สึกแย่เกี่ยวกับปัญหาดังกล่าว
“เฮ้ยย เครียดกันทำไมเนี่ย ฮ่าฮ่า นี่มันเกมนะ อย่าจริงจังดิ ไม่เอาน่า ยิ้มหน่อยย” แทนที่ดูจะมีความตึงเครียดแฝงอยู่ในอารมณ์น้อยที่สุดในเวลานี้ พยายามเรียกกำลังใจกลับมาให้เพื่อนทั้งสอง แทนตระหนักดีว่า ปัญหาตรงหน้านี่ถึงแม้ว่าจะดูไม่ได้อันตรายอะไร แต่มันก็ร้ายแรงอยู่ไม่น้อย เพราะมันไม่ต่างกับการเดินทางมาเจอทางตันเลย ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเขาเองก็ดูจะไม่ใช่คนที่จะแก้ไขปัญหาตรงหน้านี้ลงได้ เรื่องนี้ดูจะต้องพึ่งอัจฉริยะอย่างเฟี๊ยต หรือนักเวทย์น้ำอย่างปัน แต่ถ้าสองคนรีบมาทอดอาลัยลงเสียอย่างนี้ พวกเขาจะผ่านมันไปได้อย่างไร
“เฮ้ออ ขอพักก่อนนะปัน แทน เพิ่งจะรอดจากเรื่องเก่ามาได้ มาเจอกับเรื่องใหม่อีกแล้ว สมองมันรับไม่ทัน” เฟี๊ยตพูดออกมาทั้งๆ ที่ยังนั่งหมดแรงอยู่อย่างนั้น
“อืม พักกันสักครู่เถอะ เดี๋ยวค่อยหาทางสู้กันต่อไป” ปันพูดพลางทรุดตัวนั่งลงข้างเฟี๊ยตในพาหนะรัศมีประมาณสามเมตรนั่น ท่าทางชายผิวขาวก็เหนื่อยอ่อนอยู่ไม่เบา ด้วยต้องใช้พลังจิตควบคุมการเดินทางให้เพื่อนๆ ทุกคน
“โอเค พักก็พัก” แทนนั่งลงเป็นคนสุดท้าย ก่อนจะหยิบปืนคู่ใจตัวเองมาดูเล่นตามความเคยชิน และเลือกที่จะหยุดพูดถึงปัญหาเฉพาะหน้านี่ไว้ก่อน ตามความต้องการของเพื่อนทั้งสองคน
เฟี๊ยตแหงนหน้ามองดูผิวน้ำเบื้องบนอย่างครุ่นคิด หากคิดตามหลักความเป็นจริงแล้ว เฟี๊ยตคิดว่าปัญหาที่แท้จริงของการเดินทางอยู่ที่พลังเวทย์ของปันเสียมากกว่า เพราะไม่ว่าอย่างไรแรงที่ดึงพวกเขาลงตามแรงโน้มถ่วงน่าจะเป็นน้ำหนักของพวกเขาเองซึ่งน่าจะคงที่ตามน้ำหนักของพวกเขา อาจจะมีแรงต้านการเคลื่อนที่จากความหนืดอยู่บ้างก็น่าจะคงที่ด้วยเช่นกัน เพราะว่าพวกเขาก็ดูเหมือนจะเคลื่อนที่ด้วยความเร็วคงที่มาโดยตลอด ดังนั้นสิ่งที่ลดลงตลอดเวลาที่แรงที่ส่งพวกเขาขึ้นไปต่างหาก ปันเองอาจจะไม่รู้สึกตัวเพราะว่าปันก็คงใช้พลังอย่างเต็มที่อยู่ตลอดเวลา แต่เป็นพลังจิตของปันเองที่ถดถอยไปตามธรรมชาติ ความจริงถ้าพวกเขาให้ปันพักให้มากๆ พวกเขาก็อาจจะเดินทางต่อได้จนถึงเป้าหมาย แต่ประเด็นคือ เฟี๊ยตไม่รู้ว่าปันจะต้องใช้เวลามากแค่ไหนในการจะฟื้นคืนพลังจนเพียงพออีกครั้ง เท่านี้ปันก็ฝืนใช้พลังงานอย่างหนักมาเกือบทั้งบ่ายแล้ว อีกอย่างหนึ่งการจะรอให้ปันคืนพลังเสียก่อนเดินทางต่อ อาจจะเป็นการพิสูจน์ว่าปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นเพราะปันอย่างปฏิเสธไม่ได้ เมื่อเฟี๊ยตหันไปมองเพื่อนผิวขาวของตนที่ขณะนี้เผลอหลับไปแล้วด้วยความเหนื่อยอ่อน เขาก็อดเห็นใจไม่ได้ เขาไม่อยากให้ปันรู้สึกผิดไปมากกว่านี้เลย
“แทนหรือปันมีใครมีการ์ดพวกมอนสเตอร์น้ำที่ใช้เดินทางได้บ้างไหม เราอาจจะใช้การ์ดลากพวกเราขึ้นไปก็ได้นะ” คำถามของเขาไม่เจาะจงก็จริง แต่ตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเจาะจงไปที่แทนเสียแล้ว เพราะเพื่อนอีกคนล่วงเข้าสู่นิทรารมณ์ไปแล้วอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“มอนสเตอร์ที่ใช้เดินทางก็เหมือนจะมีแค่อัลบาทรอสของปันแหละเฟี๊ยต พวกเราไม่ค่อยได้เข้าร้านการ์ดเท่าไหร่ อ่อ พวกเรามีการ์ดยูนิคอร์นน้ำนั่นไง พวกเราจะใช้มันลากขึ้นไปดีไหมเฟี๊ยต มันเป็นธาตุน้ำ น่าจะไม่มีปัญหานะเฟี๊ยต” แทนยิ้มกว้างออกมาอย่างร่าเริงเมื่อเห็นหนทางจะแก้ปัญหาได้ ชายหนุ่มรื้อหาการ์ดดังกล่าวจากสมุดอย่างรวดเร็ว
“ใจเย็นแทน ยูนิคอร์นสามสหายเป็นไพ่สูงสุด ถ้าเราใช้มัน แปลว่าเราจะเสียมันไปเลยนะ มันน่าจะมีวิธีที่ดีกว่านี้สิ ขอเวลาเฟี๊ยตหน่อยนะ” เฟี๊ยตยื่นมือไปแตะข้อศอกของแทนที่ทำท่าจะหยิบการ์ดมาใช้ตามคำพูดของตนเสียเดี๋ยวนี้
“แต่ถ้ามันจำเป็น เราก็ต้องยอมเสียนะเฟี๊ยต ยังไงปันกับเฟี๊ยตก็มีไพ่ใบนี้อยู่แล้ว ยังไงถ้าเราจะเคลียร์เกม เราก็เคลียร์ด้วยกันอยู่แล้วไม่ใช่หรอ มีไพ่ซ้ำไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี” ชายผิวเข้มแย้งออกมาด้วยท่าทีจริงจังผิดกับบุคลิก
“โอเค เฟี๊ยตไม่เถียง แต่ขอคิดก่อนได้เปล่า ไม่ว่ายังไง มันก็น่าเสียดายอยู่ดี” เฟี๊ยตยังคงแย้งต่ออย่างไม่ยอมแพ้ แทนจึงยอมปิดสมุดลงตามที่เฟี๊ยตต้องการ
เฟี๊ยตนั่งพิงผนังนั่นพลางคิดถึงวิชาฟิสิกส์ที่เคยเรียนเมื่อครั้งอยู่มัธยมปลายนั้น เขาค่อยๆ เรียบเรียงความรู้ที่แสนเลือนลางนั่นเกี่ยวกับการเคลื่อนที่ในของเหลวนี่ ใจเขาล่องลอยไปยังเนื้อหาวิชาการเหล่านั้น เขาเผลอทิ้งตัวลงบนผนังอย่างเต็มที่ด้วยต้องการจะเอนกายให้ผ่อนคลายเสียหน่อย แต่แล้วเขาก็ต้องหงายหลังจนแทบคะมำ เมื่ออยู่ดีๆ ผนังที่เคยรองรับเขาอยู่เบื้องหลังก็ถอยออกไป ราวกับว่าจะหนีหายจากเขาไปฉะนั้น
เมื่อเขาหันไปก็พบว่าผนังตอนนั้นขยายขนาดออก เหมือนจะเป็นผลจากการตอบสนองจากการกดทับของเขานั่นเอง เฟี๊ยตขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
‘ใช่สิ ยังมีวิธีแบบนี้อยู่นี่นา’
“เฟี๊ยตเป็นอะไรหรือเปล่า” แทนหันมาถามเขาเมื่อเห็นว่าเขาเกือบจะล้มลงไปวัดพื้น
“แทน ช่วยกันเดินไปรอบๆ ถุงนี่ ใช้มือดันมันแรงๆ เลยนะ คือออกแรงมากๆ มันจะขยายขนาดออก ช่วยกันทำให้มันใหญ่ขึ้นเร็ว แต่อย่าดันเร็วเกินไปนะ เดี๋ยวมันจะขาดเอา” เฟี๊ยตบอกแทนพร้อมกับที่ตนเองลุกขึ้นเริ่มดันผนังฝั่งด้านตนให้เห็นเป็นตัวอย่าง แทนที่ไม่เข้าใจอะไรมากนักก็ลุกทำตามอย่างงงๆ ในขณะที่ปันยังคงฟุบหลับอยู่กับพื้นอยู่อย่างนั้น ผนังรอบๆ ด้านของพาหนะนี่ค่อยๆ ขยายตัวออก โดยแผ่ตัวจากที่เคยหนาตัวกลายเป็นบางลงแต่มีขนาดใหญ่ขึ้นตามลำดับ
“เฟี๊ยต เราจะขยายขนาดไอ้ถุงนี่ไปทำไม มันใหญ่ขึ้นมันน่าจะลอยยากไม่ใช่หรอ” แทนหันมาถามเขาทั้งๆ ที่มือก็ยังคงดันผนังเหล่านั้นตามคำสั่งต่อไป
“ไม่หรอกแทน ถึงแม้ว่ามันจะขนาดใหญ่ขึ้น แต่อย่าลืมว่ามันเป็นมวลก้อนเดิม ดังนั้น มันจะต้องมีมวลเท่าเดิม แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือปริมาตรของมันที่มากขึ้นต่างหาก” เฟี๊ยตตอบเพื่อนชายโดยที่ยังไม่หันหลังกลับมาจากผนังพาหนะนั่น
“แล้วปริมาตรที่เพิ่มขึ้นมันช่วยอะไรหรอ เฟี๊ยต” แทนหันมาถามเขาด้วยความสงสัยอีกครั้ง
“การเคลื่อนที่ในของเหลวจะมีแรงหนึ่งที่ช่วยดันให้วัตถุลอยขึ้นเหนือผิวน้ำที่รู้จักกันในชื่อ buoyant force หรือแรงลอยตัวนั่นเอง แรงลอยตัวเท่ากับความหนาแน่นคูณแรงโน้มถ่วงคูณปริมาตรที่ถูกแทนที่ ดังนั้น ยิ่งปริมาตรวัตถุยิ่งใหญ่ มันจะทำให้แรงลอยตัวเพิ่มมากขึ้นไปอีกนั่นเอง”
“แรงลอยตัวเพิ่มแล้วยังไงหรอเฟี๊ยต” เพื่อนผิวคล้ำของเขาเอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัย เมื่อรู้สึกว่าเขายังไม่เฉลยเรื่องราวทั้งหมดเสียที
“แรงลอยตัวที่เพิ่มมากขึ้น มันก็จะดันให้พวกเรา… ลอย!”
เมื่อสิ้นสุดประโยคคำพูดของเฟี๊ยตนั้น วัตถุทรงกลมที่พวกเขาอาศัยอยู่ก็เกิดอาการสั่นน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆ ลอยตัวอย่างช้าๆ ราวกับนัดแนะกันไว้ฉะนั้น พาหนะดังกล่าวลอยสู่เบื้องบนอย่างไม่เร็วนัก จนมาถึงผิวน้ำในที่สุด เฟี๊ยตยิ้มอย่างดีใจที่ได้ทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อทีมอีกครั้ง
“เย่เย่เย่ สำเร็จแล้ว พวกเรารอดแล้ว ไม่ต้องใช้ไพ่สูงสุดแล้วเฟี๊ยต” แทนวิ่งมาหาเขาก่อนจะจับตัวเขาเขย่าๆ อย่างยินดีในความสำเร็จๆ มือหนาจับไหล่เขาโยกไปมาก่อนจะสวมกอดเขาเข้าเต็มรักราวกับเด็กๆ ที่ดีใจตอนแข่งกีฬาชนะอย่างใดอย่างนั้น เฟี๊ยตปล่อยตัวเองให้อยู่ในอ้อมกอดของชายผิวเข้มที่เอาแต่พร่ำบอกถึงความฉลาดเฉลียวของเฟี๊ยตที่ทำให้พวกเขาผ่านอุปสรรคปัญหาไปได้อีกครั้ง เขาได้แต่หัวเราะเบาๆ อย่างเขินๆ ที่ถูกเยินยอจนเขาแทบลอย นานๆ ที มีคนมาชื่นชมเขาอย่างออกนอกหน้านอกตาอย่างนี้ มันก็อดภูมิใจไม่หยอกนะ และในช่วงเวลานั้นเอง
“เฟี๊ยต! แทน!” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลังของพวกเขาทั้งสองคน ดูเหมือนว่าเพื่อนผิวขาวที่ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนล้า บัดนี้ ได้ตื่นขึ้นจากนิทรารมณ์เสียแล้ว
จากผู้แต่ง : อย่าเพิ่งเบื่อนิยายเรื่องนี้เลยเนอะ อยากแต่งนิยายแบบยาวๆ เนื้อเรื่องอาจจะช้าไปบ้าง ต้องขอโทษด้วยนะครับ เรื่องราวต่างๆถูกวางไว้แล้ว ผมอยากแต่งไปตามเรื่องที่วางไว้หนะครับ อย่าเพิ่งเบื่อกันเลยเนอะ อ่านคำว่าเบื่อแล้วมันเศร้าๆ ยังไงก็ไม่รู้ ห้าห้า เอาเป็นว่า เบื่อได้ แต่ต้องแอบคิดเงียบๆ นะ อิอิ
ปล ตอนนี้ดูสั้นฝุดฝุด แต่เอาเป็นว่า ดีกว่าไม่ได้มาลงนะครับ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ขออุ๊บอิ๊บตอบคอมเมนท์ไว้ก่อนน้า ไว้ทำชีทติวเสร็จจะมาตอบตามปรกติค๊าบบ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ใครเบื่อพี่คนเขียน ไม่มีหรอกเนอะ ออกจะสนุก
5555555
แทนจะเป็นพระเอกรึเปล่าน้ออออ ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย
เป็นกำลังใจให้พี่คนเขียนอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆน้าาาา
ถ้าคนไหนไม่มีคู่ให้มาคู่กับเราได้นะพี่คนเขียน 55555555
-
เกิดอะไรขึ้น!!!
ปันจาทำรายหรือป่าวเนี่ย
คนแต่งสู้ๆนะคั๊ฟ
อย่าหักโหมมากนะ^^เป็นกำลัวใจให้
-
มาสั้นแต่เคลียร์นิ
^^
-
ยังรอพระเอกของเฟียตอยู่น้า ลุ้นมากเลยว่าจะเป็นใคร
-
ถ้าเเทนเป็นพระเอกนิหนูปันปันเศร้าเลยนะ ฮ่าๆ แต่ไม่ใช่แน่นอนน
แทนนิชอบสกิลชิฟเนอะ ปันมันหึงแล้วนั่น ไปกอดเฟี๊ยตได้ไง :katai1:
-
ปันตื่นมาเจอฉากเด็ดหรือเปล่า? หรือที่เรียกแค่ตกใจที่แก้ปัญหาไม่ต้องลอยค้างอยู่กลางน้ำแล้วเฉยๆ
ปอลอ.ถ้าพระเอกยังไม่มา จะเชียร์แทนเฟี๊ยตแล้วนะ แทนทำฟินหลายรอบละ =.,=
-
ไม่เบื่อน้าาาาา เราชอบสามพี เฮ้ยไม่ใช่!
เราขอบฟิคจิตละเอียด
แต่เอาจริงๆ ก็ ไม่อยากให้มีรักสามเส้าเท่าไหรนะ
เพราะปันดูเป็นคนดีแะ สงสารแข่เลย ถ้าจะไม่ได้สมหวังกับแทน
แอบอินไปแล้วตอนนี้ ว่าถ้าต้องเล่นเกมนี้เอง จะตามหา อ.ยอ รายการวิทย์ยับประยุทธมาร่วมทีม ทั่งชีวะ ฟิสิกส์ เคมี ต้องให้หมดเลย
เทพไปไหนนนนเนี่ย เฟี๊ยตคุง
-
หงะ...ขอพระเอกเถอะนะคนเขียน
แทนยกให้ปันเหอะ เนอะๆ
:mew2:
-
เอาใจช่วยนะคับ
สู้ๆ
-
เยส...ผ่านไปอีกขั้นแล้ว
แต่เหมือนจะค่อยๆ มีประเด็นระหว่างปันกับเฟี๊ยตเลยอ่ะ
ไม่อยากให้ทะเลาะกันเลย มาเจอมุกเรา 3 คนนี่ไม่ไหวนะ
-
มาสั้นก็ดีกว่าไม่มา ถึงใจวิหารกันแล้วดีใจจริง จะมีอะไรรออยู่นะ
-
:mew1: สู้ๆๆๆ ให้กำลังใจครับ จินตนาการสำคัญที่สุด ทำตามความคิดที่ตั้งใจไว้ อย่าปล่อยให้อะไรหรืออิทธิพลจากสิ่งแวดล้อมมาเปลี่ยนแปลงความฝันที่เรามี อย่ากลัวอย่าท้อที่จะเดินหน้าต่อไปครับ
-
ไม่เบื่อค่ะ ไม่เบื่อ
ติดตามต่อแน่นอน
(อาจหายบ้างช่วงสอบ555)
-
:katai5: :katai5: :katai5: สนุก ๆๆๆ ไม่เบื่อ ๆๆๆ
-
แทนเอาแล้วไง เฟี๊ยตซวยอีกแล้วว
เฟี๊ยตนี่ฉลาดจังบอกตามตรง คนแต่งหาข้อมูลนานไหมค่ะก่อนจะแต่งอ่ะ
เรื่องนี้ถ้ายาวแต่มีเรื่องให้ตื่นเต้นอยู่ตลอด จะเบื่อทำไมละคะ สนุกดีออกเราว่า
แล้วแทนกับเฟี๊ยตจะอธิบายยังไง ปันอย่าเพิ่งโกรธฟังกันก่อน..
-
เฟี๊ยตเก่งตลอดๆ
ว่าแต่ปันจะเกิดอาการหึงขึ้นหน้าป่าวน้ออ หรือจะเนียนเป็นตกใจว่าถุงลอยขึ้นมาได้ไง
-
ไม่เบื่อหรอก จะยาวจะสั้นก็ยังมีให้อ่าน รอได้เสมอจ้า
ปันหึงอีกแล้ว
-
เย้ๆในที่สุดก็ออกได้แล้ว มั่ง555
-
บทที่ 58 Doors
“อ๊าว ปัน ตื่นแล้วหรอ” เฟี๊ยตหันไปถามกับต้นเสียงนั้นในทันที พร้อมใช้มือทั้งสองค่อยๆ แกะตัวเองออกจากอ้อมกอดของเพื่อนชาย เขาเองก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม แต่เขาแค่รู้สึกว่าการแสดงความสนิทสนมกับแทนเกินไปต่อหน้าปันนั้น ดูจะเป็นสิ่งไม่ค่อยสมควร
“อืม” เสียงแปร่งๆ จากชายหนุ่มผิวขาวดังออกมาอย่างไม่ดังนัก น้ำเสียงนั่นดูเพี้ยนไปจากปรกติเล็กน้อย แต่เฟี๊ยตก็ยังไม่เข้าใจอะไรมากนัก
“เฮ้ยย ปัน ดูดิ พวกเรารอดแล้วเว้ย ฮ่าฮ่าฮ่า เพราะเฟี๊ยตแท้ๆ เลย เฟี๊ยตโคตรเก่งอะ ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนวิ่งเข้าไปหาเพื่อนผิวขาวของตน ก่อนจะจับต้นแขนเขย่าไปมาอย่างอารมณ์ดีอยู่อย่างนั้น
“อืม” คำแปร่งๆ สั้นๆ คำเดิมหลุดออกมาจากปากของชายผู้นั้น ปันเดินหันหลังจากแทนไปเงียบๆ ก่อนจะแตะเข้าที่ผนังถุงลำเลียงนั้น และทันใดนั้นเอง ผนังของพาหนะจำเป็นของพวกเขาก็ปริขาดออกจากกัน แล้วจึงแผ่ตัวออกไปปกคลุมพื้นที่บริเวณผิวน้ำนั้นจนสนิท เปลี่ยนสภาพกลายลักษณะเป็นพื้นที่ให้เหยียบย้ำอยู่เหนือของเหลวนั้น ปันค่อยๆ ก้าวออกจากบริเวณที่เคยเป็นผืนน้ำอย่างช้าๆ จนมายืนอยู่บนส่วนของพื้นดิน เมื่อเฟี๊ยตและแทนเห็นเช่นนั้นจึงเดินตามเพื่อนร่วมทีมไปอย่างช้าๆ จนไปยืนเคียงข้างกันอยู่ตรงใจกลางห้องโถงกว้างนั้นนั่นเอง
ทีมมายาทั้งสามกำลังยืนอยู่บริเวณห้องโถงขนาดใหญ่ราวกับเป็นห้องประชุมของโรงแรมขนาดยักษ์อย่างใดอย่างนั้น พื้นผิวของมันประดิษฐ์ขึ้นด้วยวัสดุสีน้ำตาลเข้มราวกับนำเปลือกไม้มาประติดประต่อกันจนกลายเป็นสถานที่ดังกล่าว เมื่อกวาดตามองจนรอบทิศก็จะพบว่า ห้องดังกล่าวเหมือนเป็นทางเชื่อมส่วนกลางนำไปสู่เส้นทางต่างๆ มากมาย ทางเชื่อมที่เป็นราวกับประตูเล็กๆ ที่จะพาตัวเขาไปยังหนทางต่างๆ นั้นเรียงรายกันอยู่เต็มไปหมด ห้องนี้ปรากฏอยู่ในแผนที่ที่ไบเบิ้ลเคยแสดงให้เขาดูแล้ว เขายังจำมันได้ดีว่าที่นี่เป็นหนทางที่จะพาไปสู่ห้องลับได้ แต่เขาเองก็ไม่เคยจินตนาการว่ามันใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้ มันวิจิตรบรรจงอย่างด้วยถูกประดิดประดอยไว้โดยธรรมชาติ ไม่มากและไม่น้อยจนเกินไป เฟี๊ยตเผลอซึบซับความสวยงามของสถานที่แห่งนั้นอยู่สักพักหนึ่งทั้งๆ ที่เขาเองก็ยังไม่รู้ตัว
“อ๊าว ปันจะไปไหน” แทนเอ่ยเสียงดังขึ้นอย่างงงๆ เมื่อปันเดินออกจากบริเวณที่ยืนอยู่ไปยังด้านซ้ายมือฝั่งหนึ่งของห้องโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
“จะไปสำรวจสถานที่ จะให้ยืนดูเฉยๆ แล้วประตูมันวิ่งเข้ามาให้ดูรึไง” ปันตอบด้วยเสียงห้วนปนฉุน พร้อมก้าวเท้ายาวโดยไม่หันหาแม้แต่นิดเดียว
“เฮ้ยย ไปด้วยดิ ไม่ชวนกันเลย” แทนพูดพร้อมขยับก้าวจะเดินตามไป ในขณะที่เฟี๊ยตก็กำลังจะตัดสินใจเดินไปในทิศทางนั้นด้วยเช่นกัน
“จะมาดูตำแหน่งเดียวกันทำไมวะ ห้องตั้งกว้างขวาง แบ่งๆ กันไปดูดิ ไม่งั้นวันนี้จะหาทางไปต่อกันเจอไหม” มาถึงตอนนี้ เฟี๊ยตพูดได้เต็มปากเลยว่าปันนั้นมีอารมณ์ขุ่นมัวอย่างมากจนสังเกตได้ แต่ตัวเขาก็ตอบไม่ได้เช่นกันว่าความไม่พอใจเหล่านั้นมีต้นสายปลายเหตุมาจากที่ใด ชายหนุ่มหันไปมองหน้าแทนอย่างขอความคิดเห็นจากเพื่อนอีกคน แทนก็ได้แต่พยักเพยิดหน้าให้ตามใจปันในเวลานี้ไปก่อน กระแสน้ำนั่นดูจะไหลแรงขึ้นทุกที จะให้ใครสักคนเอาเรือไปขวางตอนนี้ก็คงจะไม่ดีนัก
เฟี๊ยตหันไปมองหน้าแทนอย่างปรึกษาอยู่ในที ก่อนจะตัดสินใจแยกย้ายกันไปตามที่ปันต้องการ โดยที่เฟี๊ยตเลือกเดินฉีกออกมาทางฝั่งขวา ส่วนแทนเดินย้อนกลับไปทางด้านหลัง พวกเขาทั้งสามตกลงกันว่าจะสำรวจไล่ไปทางทวนเข็มนาฬิการอบเจ้าห้องโถงทรงกลมนั้น และเมื่อวนมาถึงจุดที่เพื่อนอีกคนเริ่มสำรวจเมื่อไหร่ ก็จะกลับมาเจอกันบริเวณใจกลางห้องดังเดิม
เฟี๊ยตเดินไปยังบริเวณที่ตัวเองมุ่งหมายตาไว้นั้น เขารับผิดชอบหน้าที่ในการตรวจสอบซีกขวาของห้องไล่ไปตามผนังจนไปจรดบริเวณที่ปันกำลังเริ่มตรวจสอบอยู่ในเวลานี้ และยิ่งเขาเดินเข้าใกล้ผนังของสิ่งปลูกสร้างนั่นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งพบว่าภาพที่เคยมองเห็นจากระยะไกลนั้น สวยงามขึ้นหลายเท่านักเมื่อมองจากระยะใกล้ๆ เช่นนี้ ลักษณะที่ดูคล้ายว่าเป็นเปลือกไม้ตามธรรมชาติจริงๆ นั้น เมื่อสังเกตดีๆ แล้วจะพบว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นโดยฝีมือมนุษย์มากกว่า ผนังนั่นถูกละเลงไว้ด้วยสีน้ำตาลเข้มแซมไปด้วยรอยแตกแกะสลักลายราวกับลำต้นของต้นไม้จริงๆ ฉันใดฉันนั้น พื้นผิวถูกปกคลุมด้วยสิ่งที่ถูกบรรจงสร้างให้มีลักษณะคล้ายเถาวัลย์ที่พันเกี่ยวไปตามทางนั่น ราวกับว่ามันเป็นสถานที่ที่เคยเป็นอารยธรรมที่แสนยิ่งใหญ่ซึ่งล่มสลายลงท่ามกลางการโอบกอดของธรรมชาติ และปล่อยให้ป่าเขาลำเนาไพรได้กลืนกินสถาปัตยกรรมนั้นเป็นส่วนหนึ่งส่วนเดียวกับพวกมันอย่างไม่สามารถแยกขาดออกจากกันได้
ผนังของห้องโถงกว้างนั่นประกอบไปด้วยประตูจำนวนมหาศาลเรียงต่อกันไปจนสุดลูกหูลูกตา ลักษณะของมันเหมือนกับงานศิลปะเช่นเดียวกับผนังกำแพงและลวดลายเหล่านั้น เหนือขึ้นไปจากประตูดังกล่าวจะมีแผ่นป้ายไม้เล็กๆ ประดับไว้อยู่เหนือทุกบานประตู มันแสดงถึงรูปส่วนต่างๆ ของต้นไม้นั้นนั่นเอง ไม่ว่าจะเป็นใบ กิ่ง ก้าน ลำต้น ผล ดอก หรือแม้กระทั่งราก โดยหนึ่งบานประตูจะถูกกำหนดไว้ด้วยหนึ่งรูปเท่านั้น โดยจะไล่ลักษณะแตกต่างกันออกไป เฟี๊ยตค่อยๆ เดินไปตามทิศทวนเข็มนาฬิกาดังที่ได้ตกลงกันไว้ สายตาก็คอยมองสำรวจไปถึงสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปทุกบานประตู ซึ่งนั่นก็คือแผ่นป้ายเหนือแต่ละบานประตูนั่นเอง จนกระทั่งขาของเขาก้าวมาจนถึงบริเวณที่เฟี๊ยตมั่นใจว่าเป็นจุดเริ่มต้นของการสำรวจของเพื่อนผิวขาวของตน ชายหนุ่มจึงตัดสินใจหันหลังกลับและเดินไปยังจุดนัดพบบริเวณใจกลางห้องโถงนั่นตามที่ได้ตกลงกันไว้ก่อนแล้ว
“ปัน เป็นไงบ้าง เจออะไรน่าสนใจหรือเปล่า” เฟี๊ยตพูดพร้อมหย่อนตัวลงข้างๆ เพื่อนของตน ในขณะที่แทนในเวลานี้ยังเดินสำรวจอยู่ริมผนังห้องอีกฝั่งหนึ่ง
“ไม่หนิ” ปันตอบขึ้นโดยไม่มองหน้าเขาแม้แต่น้อย มือคู่นั่นมัวแต่ใช้ผ้าสะอาดขัดไพลินซึ่งเป็นอัญมณีที่ปลายคทาคู่กายอย่างขะมักเขม้น
“ปันคิดๆ ไว้ยังว่าพวกเราจะเอายังไงต่อไปดี” เฟี๊ยตถามขึ้นเป็นเชิงปรึกษา
“ปันไม่รู้หรอก หึ” ชายหนุ่มผิวขาวยังคงตอบในลักษณะเดิมอย่างนั้น
“ปัน เฟี๊ยตถามตรงๆ นะ โกรธอะไรเฟี๊ยตหรือเปล่า มีอะไรพูดกันตรงๆ ได้นะ” เขาเอ่ยถามขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้ ในตอนแรกเขาไม่มั่นใจว่าปันกำลังไม่พอใจใครกันแน่ แต่จากการพูดคุยที่ผ่านมาเมื่อครู่นี้ เฟี๊ยตเริ่มคิดว่าใครคนนั้นที่ว่าน่าจะเป็นตัวเขานี่เองแหละ
ชายหนุ่มผิวขาวหันมามองหน้าเขาเป็นครั้งแรกตั้งแต่เริ่มต้นพูดคุยกัน ในตอนแรก เฟี๊ยตคาดว่าจะได้เห็นสายตาของความโมโหอยู่บนใบหน้านั้น หากแต่เปล่าเลย ดวงตาคู่ตรงหน้าของเขานี่ฉายชัดไปด้วยความเสียใจปนน้อยใจอย่างที่เขาเองก็บรรยายออกมาไม่ถูก เขารู้ได้เพียงแต่ว่า เพื่อนผิวขาวตรงหน้าเขากำลังถูกความรู้สึกไม่ดีบางอย่างเกาะกินใจดวงนั้นอยู่ ปันทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างออกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่จนแล้วจนรอด ชายหนุ่มก็ตัดสินใจกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอไปจนหมด ทิ้งไว้เพียงแต่สายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆ มากมายที่ส่งมาให้เขา ซึ่งเฟี๊ยตเองก็ยากจะตีความหมายออกมาได้
“ไม่มีอะไรหรอกเฟี๊ยต เรามันบ้าไปเอง ถ้าทำอะไรให้เฟี๊ยตไม่พอใจก็ขอโทษด้วยนะ เราไม่ได้ตั้งใจ เราจะปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น” ปันพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ขัดกับความหมองเศร้าที่ส่งมาจากหน้าต่างของหัวใจอย่างชัดเจน แล้วจึงหันกลับไปก้มหน้านิ่งอีกครั้ง เมื่อเพื่อนคนสุดท้ายของทีมเดินกลับมาครบองค์ประชุมในที่สุด
“เราสงสัยประตูอยู่บานหนึ่งตรงฝั่งที่เราสำรวจ อยากให้ทุกคนไปช่วยกันดูหน่อย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างเป็นจริงเป็นจัง หลังจากที่เริ่มปรึกษากันถึงหนทางต่อไป เขามีคำตอบอยู่ในใจมาตั้งแต่เห็นแผนที่จากไบเบิ้ลเป็นครั้งแรกแล้ว หากแต่มันก็เป็นเพียงแค่สมมติฐานเท่านั้น เขายังต้องทำการพิสูจน์มันให้ได้
“แทนกับเฟี๊ยตไปเถอะ เราขอนั่งพักตรงนี้แปบนึง เดี๋ยวเราเตรียมพวกอาหารไว้ให้ ยังไงพวกเราก็น่าจะต้องพักที่นี่คืนนี้อยู่แล้ว ไปกันเถอะ เดี๋ยวเรารอตรงนี้” ปันเอ่ยออกมาทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าไม่สบตาใครอยู่อย่างนั้น ก่อนที่มือบางนั่นจะหยิบสมุดการ์ดขึ้นมาเปิดไปเรื่อยๆ ราวกับว่ายังไม่ต้องการตอบคำถามใครในเวลานี้
“โอเค ตามนี้ละกัน ของเราขอจานยักษ์ๆ เลยนะ วันนี้เหนื่อยมาก เดี๋ยวกลับมา” แทนลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ยปากบอกกับเพื่อนสนิทอย่างไม่ต้องการจะขัดความต้องการของเพื่อนในเวลานี้ แล้วจึงพยักหน้าให้เฟี๊ยตหนึ่งครั้ง เฟี๊ยตซึ่งในเวลานั้นก็ไม่อยากให้เกิดปัญหาใดๆ ขึ้นจึงลุกขึ้นเดินนำแทนไปแต่โดยดี
ชั่วเวลาสักพักหนึ่งที่เพื่อนทั้งสองลุกออกไปแล้ว ปันก็ตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาในที่สุด ตัวเขาเองรู้ดีว่าการที่ตนอารมณ์ไม่ดีนั้นช่างเป็นเรื่องที่ไร้เหตุผลสิ้นดี เรื่องแบบนี้ไม่มีใครผิดสักคน หรือหากจะมีสักคนที่ผิด คงจะมีแต่เขาคนเดียว ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะตัดสินใจไล่ความยุ่งเหยิงในหัวนั้นทิ้ง ก่อนจะเริ่มจัดแจงเรื่องอาหารเย็นให้เพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน
“เฟี๊ยต ระวัง!” เสียงของเพื่อนชายที่แสนจะคุ้นเคยของปันดังลั่นขึ้นถัดออกไปบริเวณที่เฟี๊ยตและแทนเดินมุ่งหน้าไปนั้น เมื่อปันหันไป ก็พบว่าประตูบานหนึ่งเปิดออกกว้าง โดยมีแทนตะโกนลั่นอย่างเป็นห่วงเพื่อนใหม่อีกคนที่หายไปจากสายตาแล้วในเวลานี้ เพียงชั่วอึดใจหนึ่ง ปันก็เห็นว่าเพื่อนสนิทของตนตัดสินใจกระโดดพุ่งเข้าไปในประตูนั้น ก่อนที่มันจะกระแทกปิดเสียงดังสนั่นลั่นห้องโถงไปหมด ในวินาทีนั้นเอง ปันตัดสินใจทิ้งของทุกอย่าง แล้ววิ่งอย่างเร็วที่สุดไปยังประตูเจ้าปัญหาบานนั้น และเมื่อไปถึง เขาก็พบว่าลูกบิดประตูที่ควรจะมีอยู่เหมือนกับประตูบานอื่นๆ นั้นได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยเสียแล้ว ปันใช้มือทุบประตูนั่นอย่างบ้าคลั่ง จิตใจตอนนี้เขาว้าวุ่นและร้อนรนไปด้วยความกังวลในสวัสดิภาพของเพื่อนทั้งสองคน และเมื่อบวกกับความรู้สึกในความไร้เหตุผลของตัวเองที่ผ่านมาแล้ว จิตใจของเขาในเวลานี้ราวกับมีไฟสุมไว้จนแทบควบคุมสติไว้ไม่ได้ เขาทุบประตูนั่นอย่างเกรี้ยวกราด พลางตะโกนเรียกเพื่อนทั้งสองคนจนเสียงแหบแห้งไปหมด ทั้งๆ ในใจเขาก็รู้ตัวว่ามันไม่น่าจะมีประโยชน์อะไรเลย
“ผู้เล่น PharmaPhiat ใช้การ์ด Telephone (โทรศัพท์) เพื่อติดต่อกับท่าน ท่านจะรับสายเพื่อเชื่อมต่อการสื่อสารหรือไม่”
“รับ!”
“ปัน นี่แทนนะ ปันใจเย็นๆ นะ เรื่องราวทุกอย่างปรกติดี แค่เรากับเฟี๊ยตติดเข้ามาอยู่ในห้องลับของวิหารแล้ว ปันใจเย็นๆ นะ ตอนนี้ประตูมันปิดสนิท พวกเราหาทางเปิดจากข้างในไม่ได้เลย แต่ข้างในนี่มีกระจกหลายๆ บานเรียงซ้อนกันไปมาเหมือนกลไกการใช้แสงเหมือนในปิรามิดเลย ปัน พวกเราคิดว่าพรุ่งนี้เช้า ถ้ามีแสงลอดเข้ามาจากช่องว่างข้างบน เราจะต้องเปิดประตูนี้ได้แน่นอน คืนนี้ปันนอนในโถงนั่นคนเดียวก่อนนะ เดี๋ยวเรากับเฟี๊ยตอยู่ในห้องนี้ไปก่อน พอรุ่งเช้าวันพรุ่งนี้ ค่อยหาทางเปิดประตูเข้ามาข้างในนี่ด้วยกัน ปันโอเคไหม?”
จากผู้แต่ง : ตอนนี้เกือบไม่ได้มาลงแล้วครับ แต่งเสร็จตอนบ่ายสาม ฉิวเฉียดเลย เลยได้เอาตอนใหม่มาลงให้ฮะ
ทำไมแต่งๆ ไปแล้ว ผมรู้สึกว่าตัวเองเร่งตัวเองให้ตัดตอนๆ ยังไงก็ไม่รู้ ห้าห้า เห้อ สับสนในตัวเอง ห้าห้า
-
ติดคอมเมนท์ไว้เหมือนเดิมนะครับ
ปั่นชีทมือหงิก
ประเด็นคือ น้องขอแคนเซิลเนื้อหาบทที่ทำชีทจบแล้ว เพราะไม่ออกสอบ คำถามคือ ทำไมน้องไม่แคนเซิลบทที่ยังไม่ทำชีทค๊าบบ ฮืออออออ
-
สงสารปัน หลับไม่ลงแน่คืนนี้ ลมเพชรหึงมันป่วนในอก :katai1:
-
ถามว่าปันโอเคไหม.. ไม่เลย.. ไม่สักนิดเลย "อื้ม.. เราโอเค แค่นี้นะ" น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยตอบกลับไปก่อนวางสายจากการ์ด ก่อนน้ำตาจะรื้นขึ้นมาด้วยอารมณ์สับสน โกรธ และไม่เข้าใจ ทำไมสองคนนั่นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเลยนะ ทำไมไม่ใช่เขาที่ต้องติดอยู่กับ แทน.. เทียวถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ตนไม่ใช่หรือ ที่ไม่กล้าพูดไป
//จิ้นตอนถัดไป แล้วก็รู้ละว่าตัวเองเพ้อขนาดไหน ฮ่าๆ
-
แทนกับเฟี๊ยตค้างคืนกันสองต่อสอง
อร้ายยยย~ แค่จิ้นก็ฟินแล้วอ่ะ >///<
ปันก็อย่านอยด์ไปเลยนะ เดี๋ยวให้เฟี๊ยตคู่ด้วย สามพีไปเลย 555+
ปอลอ.เป็นกำลังใจให้จ้า รอตอนต่อไป ^^
-
ชั้นว่าแร้นนนนนนนน //ตบเข่าฉาด
สงสารปันอ้ะ ตอนนี้คงรู้สึกแย่ไปทุกเรื่อง
แต่เราเชื่อในเฟี๊ยตนะว่าจะต้องมีทางออกที่ดี
เฮ้อออออออ
ว่าแต่ว่า ใกล้เวลาตื่นแล้วสินะ
ถ้าออกไปเจอกันในโลกจริงคงรู้สึกแปลกๆน่าดู
ตอนนี้เขียนเนียนจนนึกภาพตามว่าเค้าคงสร้างฉาก ฉาบปูน
้วก็นึกได้ว่าเฮ้ยยย นี่มันเวอร์ช่วลเรียลิตี้นี่หว่า
แต่วววววววว
-
อุตะ .......
ซวยแล้วจ้าาาาาา
เราว่าปันเองก็คิดมากไป ทั้งๆที่ ทั้งแทนและเฟี๊ยตไม่ได้คิดอะไร เนอะ
ยังไงเฟี๊ยตก็รักเรา (โดนพี่คนเขียนถีบ)
55555555
ยิ่งผิดใจกัน ยิ่งจะทำให้การเดินทางลำบากขึ้นเรื่อยๆเเน่นอน .....
สงสารใครดี ?!?!
สุดท้ายก็ สู้ๆนะพี่คนเขียน ถึงจะไม่เข้าทุกวัน แต่สัญญาว่าจะอ่านทุกตอนและเม้นเท่าที่ทำได้เล้ยยยยยยย
-
น้องเฟี๊ยตก็ฉลาดเหมือนเดิม น่ารัก น่าฟัดที่ซู๊ดดด >//////////<
สงสารน้องปันอ่ะ T^T
อย่าบอกนะพระเอกเป็นแทน ไม่เอาได้มั๊ย สงสารน้องปัน เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ
เข้ามาอ่าน สี่ตอนรวดเลย ขอโทษนะค่ะ หายไปนาน เรียนหนักเจ้า
รอตอนต่อไปนะค่ะ ขนาดอ่าน 4 ตอน ยังไม่หายคิดถึงเลยอ่ะ สนุกเหมือนเดิม ^ ^
อย่าคิดมากนะค่ะ มีคนชื่นชมผลงานนักเขียนเยอะแยะเลย เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
สงสารปันปัน จัง โดนกีดกันตลอดเวลา คนเขียนนิอวยแทนกับเฟี๊ยตบ่อยไปไหมมมมม ไหนจะกอดไหนจะคำชม ไหนจะติดอยู่ด้วยกันสองต่อสองอีก แล้วไหนจะตอนแทนแก้ผ้าอีก (อันนี้ปันก็อยู่ด้วยแต่ถ้าเฟี๊ยตเลือกมาหาแทนก่อนนิก็ไม่แน่นะ ฮ๋าๆ)เชอะๆๆๆๆๆ
:z10:
-
สงสารปันจังเบย :sad4:
-
ปันอย่าคิดมากนะ
-
เฟี๊ยต-แทน ติดห้องลับซะแล้ว หาทางอกมาให้ได้นะ
ปันเองก็ใจร่มๆเข้าไว้ แต่ว่าทางที่ดีควรจะพูดอะไรออกมาบ้างนะ
ไม่ใช่เก็บไว้แล้วคิดเองคนเดียว เฮ้อ
-
จิ้มๆ
ติดไว้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวกลับมาอ่าน ขอลุยสอบปลายภาคก่อนนะค่ะ
#คุณคนเขียนสู้ๆนะค่ะ วันนี้ถึงแม้จะไม่ได้อ่านแต่ก็ยังพกกำลังใจมาให้ค่ะ
-
บทที่ 59 Unintentionally
“ประตูนี้แหละ ที่เราคิดว่าน่าจะเป็นหนทางไปสู่ห้องลับที่พวกเราตามหา” ย้อนเวลากลับไปเมื่อหลายนาทีก่อน เฟี๊ยตพูดประโยคดังกล่าวเมื่อเขาและทีมบู๊ประจำกลุ่มได้มายืนอยู่หน้าประตูบานหนึ่ง
“แน่ใจนะ” แทนเอ่ยคำดังกล่าวเชิงรำพึงมากกว่าจะต้องการคำตอบนั้นจริงๆ สายตาของหนุ่มแทนกวาดไปทั่วบานประตูดังกล่าว ซึ่งมันก็ไม่ได้มีความแตกต่างจากประตูบานอื่นแต่อย่างใด
“จุดสำคัญมันอยู่ที่นี่” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นพร้อมชี้มือไปยังป้ายแกะสลักที่อยู่เหนือประตูบานนั้น มันเป็นรูปของอวัยวะส่วนหนึ่งของต้นไม้ที่ทุกคนน่าจะรู้จักกันดี “ดอกไม้” นั่นเอง
“ดอกไม้ แปลกแฮะ ฝั่งเราไม่เห็นมีสักประตูเลย” แทนเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังคงจับจ้องไปที่ป้ายประตูดังกล่าวอย่างครุ่นคิด
“ไม่แปลกหรอกแทน ถ้าทายไม่ผิด ประตูที่ประดับไว้ด้วยสัญลักษณ์ดอกไม้นี่น่าจะมีแค่ประตูเดียวในประตูทั้งหมดที่อยู่ในห้องโถงนี่”
“ทำไมต้องดอกไม้หรอเฟี๊ยต” แทนเอ่ยถามอย่างเคร่งขรึม บุคลิกของชายหนุ่มในเวลานี้สลัดภาพของเด็กขี้เล่นออกไปอย่างสิ้นเชิง
“ณ ตำแหน่ง ผิดแผกไป ไกลธรรมชาติ
ความผิดพลาด ปกปิดไว้ ให้หวงแหน
วิศิษฏ์สิ่ง สถิตไว้ ในเขตแดน
เสาวภาคย์ดั่ง เมืองแม้น แมนบุรินทร์”
“ดอกไม้เกี่ยวข้องกับกลอนบทนี้หรอเฟี๊ยต เราไม่เห็นเข้าใจเลย” แทนเอ่ยถามกลับเมื่อเฟี๊ยตพูดถึงบทกลอนดังกล่าวขึ้นมาโดยไม่มีคำอธิบายใดเพิ่มเติมทั้งสิ้น
“ดอกไม้ไงแทน ดอกไม้ถือเป็นของที่ผิดไปจากธรรมชาติของวิหารแห่งนี้” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ
“ทำไมหละเฟี๊ยต ต้นไม้มันก็มีดอกไม้เป็นเรื่องธรรมชาติอยู่แล้วไม่ใช่หรอ หรือดอกไม้ที่แปะอยู่ตรงประตูนี่รูปร่างมันผิดปรกติไป” แทนยังคงถามด้วยความไม่เข้าใจ
“ต้นสนเป็นพืชตระกูลไร้ดอกหนะ แทน!”
“แทนคิดว่าไง” เฟี๊ยตหันไปถามแทนอย่างต้องการความคิดเห็น หลังจากที่ชายหนุ่มเสนอข้อสันนิษฐานของตนไปแล้ว
“ชัวร์!” คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ ดังออกมาจากปากของชายหนุ่มผิวเข้มคนนั้น ไม่ต้องอะไรมากเลย แค่รอยยิ้มที่แสดงความมั่นใจในตัวเขา เท่านั้นก็เพียงพอ
“ลองเข้าไปดูกันเลยไหม ชักจะตื่นเต้นเสียแล้ว” แทนพูดพร้อมกับถูมือไปมาราวกับเด็กตัวเล็กๆ ที่คันไม้คันมืออย่างเล่นของเล่นใหม่อย่างใดอย่างนั้น
“รอปันก่อนดีกว่า” เฟี๊ยตพูดขึ้นเพราะรู้สึกไม่มั่นใจว่าการเปิดประตูนี่โดยที่ปันไม่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ด้วยจะเป็นการเพิ่มเชื้อไฟให้กองเพลิงนั่นอีกหรือเปล่า
“เอางั้นก็ได้” แทนยักไหล่ขึ้นอย่างง่ายๆ ก่อนจะหันหลังกลับเพื่อที่จะกลับไปยังบริเวณที่ปันยืนอยู่นั้น
“แปบนึงนะแทน ขอดูอะไรอีกนิด” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเดินคืบเข้าไปใกล้ประตูนั่นเข้าไปอีก แต่ก่อนที่เขาจะทันได้รู้สึกตัวใดๆ ขาเขาก็เหยียบเขากับแผ่นอิฐชิ้นหนึ่งที่กดตัวลงไปตามแรงเหยียบของเขา
“เฟี๊ยต ระวัง!” เสียงของชายหนุ่มที่อยู่ข้างเขาตะโกนดังลั่น พร้อมกันกับที่เฟี๊ยตพบว่า ประตูตรงหน้าเปิดออกทั้งๆ ที่เขาไม่ได้สัมผัสลูกปิดประตูนั่นแม้แต่น้อย ราวกับมีลมที่มีพลังปานช้างสารดูดตัวเขาเข้าสู่ภายใน ร่างกายเขาหลุดลอยเข้าไปในห้องลับนั้นอย่างควบคุมไม่ได้ และเมื่อเขาล้มลงก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น เขาก็ได้สติอีกครั้งหยิบสมุดการ์ดขึ้นมาเตรียมพร้อมต่อสู้ แต่ก็พบกับความว่างเปล่าของห้องขนาดไม่กว้างใหญ่นั้น ชายหนุ่มรีบหันกลับไปที่หนทางที่ตนเข้ามา ด้วยหวังว่าจะรีบหาหนทางกลับไปสมทบกับเพื่อนที่อยู่ภายนอก สายตาก็ปะทะเข้ากับเพื่อนผิวแทนที่กระโดดตามเข้ามาในที่แห่งนั้นราวกับจะตามเข้ามาช่วยเหลือเขาฉะนั้น และเพียงชั่วขณะเสี้ยวจิตเดียวหลังจากที่แทนเข้ามาในอาณาเขตของห้องนั้นได้สำเร็จ ประตูที่ทำจากหินหนาและหนักนั่นก็ฟาดกลับเข้ามาปิดสนิทดังเดิม ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับเข้าสู่ความเงียบอันน่าวังเวงจิตอีกครั้ง
“Light!” เสียงที่กระด้างไปด้วยความเครียดดังมาทางข้างกายของเขา ปลายกระบอกปืนของแทนให้แสงสว่างราวกับเป็นดวงไฟจากแสงตะเกียงท่ามกลางความมืดอันน่าหวาดหวั่นใจนั้น มือหนาดึงแขนตัวเขามาอยู่ข้างกายอย่างระมัดระวังในภยันอันตรายที่ไม่อาจคาดการณ์ได้
“แทน กลับไปที่ประตูก่อน กลับออกไปหาปัน!” เสียงของเขาดังออกมาอย่างเร่งร้อน พลางดึงแขนเพื่อนชายเพื่อไปยังประตูบานที่ปิดสนิทอยู่นั้น เมื่อเดินมาถึง เฟี๊ยตตรงเข้าสำรวจประตูแกร่งนั่น โดยปล่อยให้แทนถือปืนไฟคุมเชิงอยู่ด้านหลัง และเขาก็ต้องพบกับความจริงอันน่าผิดหวัง ประตูในเวลานี้ตีบตันราวกับเป็นผนังตอนหนึ่งเท่านั้น มันปราศจากลูกบิดประตูที่จะพาเขาออกสู่เบื้องนอก เฟี๊ยตลองพยายามใช้เท้าเหยียบๆ บริเวณใกล้ๆ ประตูดู เพราะหวังว่าจะมีกลไกที่เปิดประตูนี่เหมือนตอนที่พวกเขาถูกดึงเข้ามาข้างใน แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ไม่พบหนทางที่จะพาตัวเขาและเพื่อนออกไปจากที่แห่งนี้ได้ ชายหนุ่มกวาดสายตาไปจนทั่วประตูบานนั้นอย่างครุ่นคิดถึงกลไกต่างๆ ที่น่าจะเป็นไปได้ที่ใช้ในการเปิดประตูดังกล่าว สายตาของชายหนุ่มกวาดไปบนบนด้านหลังบานประตูที่ราบเรียบนั้น ก่อนจะพบกับวัตถุทรงกลมลักษณะคล้ายกระจกติดไว้อยู่ที่ใจกลางบานประตูนั่นเอง
“แทน ฉายไฟไปรอบๆ ห้องหน่อย” เฟี๊ยตเอ่ยสั่งเพื่อนของตน เมื่อแทนได้ยินดังนั้น ก็พึมพำอะไรอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่แสงที่เคยมีลักษณะเป็นวงนั่นจะกลายเป็นลำแสง ฉายสาดไปแต่ละบริเวณของห้องนั้นราวกับไฟฉายก็ไม่ปาน สายตาของพวกเขาทั้งคู่ไม่พบคู่ต่อสู้ตามที่หวั่นเกรงแต่อย่างใด หากแต่พบกระจกที่วางระเกะระกะอย่างดูไร้แบบแผนเต็มไปหมด และลึกเข้าไปอีกหน่อยนั้น ก็เหมือนจะมีวัตถุหนึ่งลักษณะคล้ายแท่นวางสิ่งของอะไรสักอย่างประดิษฐานไว้
“แทนลองฉายไฟไปตรงๆ ที่กระจกสักอันสิ” แทนปฏิบัติตามคำพูดเขาทันที โดยชายหนุ่มทดลองฉายแสงไปที่กระจกอันหนึ่งที่อยู่ลึกเข้าไปนั่น และทันทีที่กระจกดังกล่าวต้องกับแสงไฟจากปืนไฟ มันก็ส่องแสงกระทบกันไปมา แต่ก็ไม่เกิดผลอะไรขึ้นแต่อย่างใด
“แทนลองฉายไฟไปบนเพดานหน่อย” ลำแสงจากมือชายหนุ่มกราดขึ้นสู่เบื้องบนทันที แสงสว่างนั่นทำให้ทั้งคู่พบกับช่องกระจกอันหนึ่งที่อยู่สูงขึ้นไปเบื้องบนนั่น ราวกับว่าเป็นช่องรับแสงสว่างในบ้านแบบตะวันตกอย่างใดอย่างนั้น
“กระจกพวกนี้มันคืออะไรหรอเฟี๊ยต” แทนเอ่ยถามขึ้นในที่สุด
“เราคิดว่ามันเป็นกลไกที่ใช้เปิดประตูนี่นะแทน กระจกเหล่านั้นน่าจะรับแสงมาจากช่องรับแสงอาทิตย์ข้างบนนั่นก่อนจะสะท้อนกับไปมาตามลำดับ และส่งมาที่ช่องกระจกนี่ อันนี้คือความคิดเรานะ” เฟี๊ยตพูดพร้อมไล่มือไปตามลำดับตามจินตนาการของเขา ก่อนจะมาสิ้นสุดที่ช่องกระจกเล็กๆ ที่แปะอยู่บนประตูนั้น แทนฉายไฟตามการชี้นิ้วของเฟี๊ยต ก่อนจะมาสิ้นสุดที่ช่องกระจกนั้นเช่นกัน
“เราฉายไฟโดยตรงเข้าช่องนี่เลยไม่ได้หรอ” แทนเอ่ยถามอย่างร้อนรน ด้วยว่าเริ่มเป็นห่วงความรู้สึกของคนด้านนอกที่กำลังเป็นห่วงเขาและเฟี๊ยตอยู่เป็นแน่แท้
“แทนก็ส่องไฟใส่มันอยู่ มันเป็นคำตอบที่ดีอยู่แล้วแทน เดี๋ยวเราจะใช้การ์ดโทรศัพท์ต่อสายหาปันนะ ฝากแทนคุยกับปันหน่อยละกัน” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเป็นสมุดหาการ์ดที่ต้องการ ก่อนจะสั่งติดต่อกับปลายสายที่คุ้นเคย
“กรุณาแจ้งชื่อผู้เล่นที่ท่านต้องการติดต่อสื่อสาร อัตราค่าใช้บริการนาทีละ 1 เหรียญ หรือสั่งผนึกการ์ดเพื่อยกเลิกการใช้บริการ” เสียงนั่นดังขึ้นพร้อมกับที่มีโทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่งลอยอยู่ตรงหน้าเขา เขาเอื้อมมือไปหยิบเครื่องมือสื่อสารนั่นอย่างคุ้นเคย
“Punnawutt” เขาเอ่ยสั้นๆ
“กรุณารอสักครู่ ระบบกำลังต่อสายไปยังปลายทางที่ท่านต้องการ”
“ปัน นี่แทนนะ ปันใจเย็นๆ นะ เรื่องราวทุกอย่างปรกติดี แค่เรากับเฟี๊ยตติดเข้ามาอยู่ในห้องลับของวิหารแล้ว ปันใจเย็นๆ นะ ตอนนี้ประตูมันปิดสนิท พวกเราหาทางเปิดจากข้างในไม่ได้เลย แต่ข้างในนี่มีกระจกหลายๆ บานเรียงซ้อนกันไปมาเหมือนกลไกการใช้แสงเหมือนในปิรามิดเลย ปัน พวกเราคิดว่าพรุ่งนี้เช้า ถ้ามีแสงลอดเข้ามาจากช่องว่างข้างบน เราจะต้องเปิดประตูนี้ได้แน่นอน คืนนี้ปันนอนในโถงนั่นคนเดียวก่อนนะ เดี๋ยวเรากับเฟี๊ยตอยู่ในห้องนี้ไปก่อน พอรุ่งเช้าวันพรุ่งนี้ ค่อยหาทางเปิดประตูเข้ามาข้างในนี่ด้วยกัน ปันโอเคไหม?”
จากผู้แต่ง : อยู่ดีดี ผมก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า ผมจะแต่งเรื่องนี้ไปได้อีกนานเท่าไหนหนอ? แต่งนิยายลงเวปนี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะครับ T^T
-
ขอบคุณทุกความคิดเห็นเลยครับ ขอเคลียร์เรื่องติวให้เสร็จก่อนนะครับ ไว้มาตอบตามปรกติฮะ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ขอกำลังใจหน่อยสิฮะ หมดก๊อกอีกแล้ว ห้าห้า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew2: :mew2: สู้ๆ อย่าท้อดิ มันเป็นความตั้งใจไม่ใช่หรือ ไม่อยากให้ใคร ๆ ทิ้งเอาไว้กลางคันแบบนี้
-
รออ่านต่อ...ตอนเช้าแสงมา ต้นไม้สังเคราะห์แสง จะเกิดอะไรขึ้น
-
อีกด้านของประตูสินะ
ว่าแต่คนเเต่งอย่าพึ่งท้อสิ กำลังสนุกเลย ไหนๆก็วางพล๊อตเรื่องไว้แล้วก็ทำให้มันสุดๆไปเลย สู้ๆเน่อะ :3123:
-
สงสารเฟี๊ยตนะคะ ถ้าให้กำเนิดเค้าขึ้นมาแล้ว เค้าเป็นคนเก่งขนาดนี้ . . คุณคนเขียนทิ้งไม่ลงหรอกใช่ม๊าา รวมทั้งคนอ่านตาดำๆแถวๆนี้ด้วยย คิก~
คอมเมนต์อาจจะไม่มาก แต่เรื่องนี้เป็นนิยายแนะนำนะ เราเองก็เช้ามาจากห้องแนะนำ
มมาถึงก็โดนของเบย คือต้องการจะสื่อว่าประทับใจนะ ดรื่องนี้เจ๋งจริงๆน้าาา
เราเองก็เคยท้อ แต่ก้วยกำลังใจ พอทำได้สำเร็จ กลับมาอ่านกี่ครั้ง ก็ยังภูมิใจ
ไม่ว่ากี่ปี ก็ยังอ่านคอมเมนต์ อ่านเรื่องแล้วยิ้มได้เสมอ
คุณคนเขียนจงสู้ๆ และมีกำลังใจส่งเฟี๊ยตต่อไปให้ถึงคำว่า winner ดน้อออออ
-
สู้ ๆ นะ อยากให้นายเอก (หรือพระเอก?) โผล่ออกมาเร็วๆ แอบจินตนาการว่าบรรดาไอเท็มต่างๆของเฟี้ยตน่าจะเปนคนนะ น่าจะสนุกสนานน่าดูถ้าจับไอเท็มมาจิ้นกันเอง:p
-
เรื่องนี้เราชอบนะ ตามอ่านประจำ มันเป็นนิยายที่สนุกอ่ะ อยากจะอ่านไปเรื่อยๆ เพราะงั้นอย่าท้อนะ แต่งต่อไปให้เราและคนอื่นๆอ่านอีก เหนื่อยก็พัก คิดไม่ออกก็หยุดไว้ก่อน แต่อย่าหายอย่าทิ้งนิยายเรื่องนี้ไปนะ คิดถึงเฟี๊ยตปันแทน ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ต่อไป ^^
-
อย่าเพิ่งท้อนะ แม้จะเหมือนคนอ่านน้อยแต่น่าจะมีคนตามอยู่เยอะน่า
ใจเย็นๆนะ อย่าคิดมาก
แม้เนื้อเรื่องจะยาวเราทนได้
แม้บางคนจะบอกว่าเรื่องอืดก็ไม่จริงหรอก ค่อยเป็นค่อยไปน่ะดีแล้ว
อย่ารวบรัดหรือหนีหายไปเลยนะ :mew6:
-
พี่คนเขียนสู้ๆน้าาาา อย่าท้อเลย เราจะรออ่าน T T
เราเสียใจนะถ้าไม่มาต่อ
เฟี๊ยตยังหาแฟนไม่ได้เลย อย่าพึ่งทิ้งเฟี๊ยตน้าาาา
-
อย่าพึ่งท้อสิคับ คนแต่งสู้
-
มาสั้นเนอะ แต่ก็ดีกว่าไม่มา อืม....จากข้อมูลตอนก่อนและตอนนี้สันนิถานว่าเมื่อยามต้องแสงอาทิตย์พีระมิดนั้นจะเปิดดังเช่นดอกไม้บาน แล้วทีนี้ก็จะเจอกับใจกลางวิหารใช่ไหม รอลุ้นๆ ปันเองก็อย่าเพิ่งคิดอะไรมากนะ ปล.ที่บอกว่าเหนื่อยนี่คงไม่ใช่ว่าจะไม่มาต่อหรอกใช่ไหม สงสารเราบ้างนะที่เฝ้ารอให้เธอมาต่อ ปล.2 ยังมีเราเป็นกำลังใจนะสู้ๆ
-
อย่าเพิ่งเหนื่อย อย่าเพิ่งท้อ
เรารออ่านอยู่ แหะๆๆ เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้นะคะ
ถ้าเหนื่อยหรือไม่มีเวลาก็ลงช้านิดช้าหน่อยก็ได้ค่ะ
ปันเริ่มออกอาการเยอะ เก็บกดมากๆเข้าอาจระเบิดเข้าสักวันนะเนี่ย หงุหงิดไปแทนก็ไม่ได้รู้เรื่องด้วยหรอก แทนน่ะซื่อ(บื้อ)นะเออ
เฟี๊ยตยังคงความน่ารัก ฉลาดรอบรู้อยู่ ขอเชียร์ต่อไปค่ะ
-
เรามาอยู่ด้วยกันไปอีกนานๆสิครับ ส่งลูกชาย(เฟี๊ยต)ให้ถึงฝั่งก่อน อย่าปล่อยเขาไว้กลางทางเลยนะครับ
-
บทที่ 60 Pun
ชายหนุ่มผิวขาวถึงกับพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง หลังจากได้ยินคำบอกเล่าของเรื่องราวดังกล่าว ริมฝีปากคู่สวยนั่นเม้มลงด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ปันสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ เพื่อปรับอารมณ์และความรู้สึกตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง มันเป็นแค่เพียงเหตุบังเอิญ ไม่มีใครตั้งใจให้เกิด ถ้าจะมีคนผิด ก็คงเป็นเขาเองที่ไม่ยอมเดินไปด้วยกันสามคน ปล่อยให้เพื่อนทั้งสองไปเจอกับกับดักจนต้องไปติดอยู่ข้างในนั้น ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออกยาวราวกับจะขับไล่ความรู้สึกไม่ดีให้ออกไปจากสมองของเขาด้วยเช่นกัน
“ปัน เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบไปเลย” เสียงจากปลายทางดังขึ้นด้วยความฉงน เมื่อเห็นว่าไม่มีคำใดเอ่ยตอบกลับมาจากเพื่อนชายของตน
“เปล่าๆ เราโอเค” เสียงของชายหนุ่มดังออกไปอย่างเสียไม่ได้ ถึงเขาอยากจะไม่โอเค แต่ก็ต้องโอเคสินะ เพราะมันก็ไม่เห็นว่าเรื่องนี่จะมีหนทางการแก้ไขแต่อย่างใด
“งั้นคืนนี้ปันพักอยู่ข้างนอกก่อนละกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้า เรากับเฟี๊ยตจะหาวิธีการเปิดประตูนี่ให้เร็วที่สุด” แทนเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงปรกติ
“อืม” ปันทำได้เพียงตอบไปอย่างสั้นๆ อย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรให้มันดีกว่านี้ หัวใจของเขามันกระตุกขึ้นอย่างบอกไม่ถูก
“คืนนี้ปันพยายามนอนชิดกำแพงหน่อยนะ จะได้ไม่ต้องระวังจากหลายทิศ แต่เราคิดว่าไม่น่าจะมีอันตรายอะไรในวิหารนี้นะ เพราะตั้งแต่เข้ามายังไม่เจอสัตว์ประหลาดสักตัว เราว่ามันน่าจะเป็นแนวเชาว์ปัญญาให้แก้ปัญหามากกว่า ไม่น่าจะมีฉากบู๊อะไรให้ตื่นเต้นเท่าไหร่ แต่ยังไงปลอดภัยไว้ก่อนจะดีที่สุด มีอะไรรีบโทรมาเลยนะ เผื่อจะช่วยกันคิดช่วยกันแก้กันไปได้” แทนอธิบายเสียยืดยาวด้วยความเป็นห่วงเพื่อนของตนที่จะต้องอยู่คนเดียวในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ปลายสายอีกทางก็ทำได้แต่รับฟังเสียงแห่งความเป็นห่วงนั้นอย่างสงบ
“อืม” ปันคิดคำพูดที่ดีกว่านี้ที่จะตอบรับออกไปไม่ออกจริงๆ มือข้างที่กำลังกุมโทรศัพท์นั้นอยู่สั่นขึ้นน้อยๆ อย่างควบคุมไม่ได้
“งั้นเราวางก่อนนะ โทรศัพท์มันกินเงินเฟี๊ยต เราเกรงใจ” แทนเอ่ยขึ้นอย่างต้องการจบบทสนทนา เมื่อเห็นว่าน่าจะหมดธุระของการติดต่อเพียงเท่านี้
“อืม” คำสุดท้ายดังขึ้นจากชายหนุ่มผู้ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในค่ำคืนนี้ ก่อนที่ระบบการสื่อสารจะถูกตัดขาดออกไปอย่างสิ้นเชิง
ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง เรื่องบางอย่างดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่สามารถเข้าใจได้ แต่มันก็ดูจะเป็นเรื่องที่สามารถทำใจให้เข้าใจได้ยากจริงๆ ริมฝีปากนั่นได้แต่พร่ำบอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก เรื่องราวทั้งหมดนี่มันเป็นเพียงเหตุสุดวิสัยเท่านั้น แค่พรุ่งนี้เช้ามาถึง เรื่องทุกอย่างก็จะกลับเข้าสู่ปรกติสุขเหมือนเดิม แต่จนแล้วจนรอด หัวใจที่ยังมีบาดแผลเก่าของเขาก็ไม่อาจแบกรับความรู้สึกนั่นได้เลย เขาสัมผัสได้ถึงความชื้นที่รื้นขึ้นที่ขอบตาของเขา ชายหนุ่มนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ริมกำแพงนั่นที่กว้างใหญ่ราวกับว่าจะเป็นกำแพงที่ขวางกั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่ ประตูเบื้องหลังของเขาปิดตายลงอย่างไร ประตูของความรู้สึกภายในของเขาก็คงถูกปิดตายลงด้วยอย่างนั้น
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาเฝ้ามองแผ่นหลังของคนๆ หนึ่งมาโดยตลอด นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาคอยแต่วิ่งตามคนๆ หนึ่งทั้งๆ ที่ตัวเขาเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ นานเท่าไหร่เขาเองก็ไม่รู้ หากตัวเขารู้แต่เพียงว่ามันนานมากพอที่จะทำให้ใจของเขากร่อนไปทั้งหัวใจ เขาอาจจะได้เป็นคนที่สำคัญที่สุด แต่เขาไม่เคยได้เป็นคนที่รักที่สุดเลย ยิ่งความผูกพันและความสัมพันธ์ยิ่งแน่นแฟ้น ตัวเขาเองก็ยิ่งถลำลึกเข้าไปในหุบเหวของห้วงอารมณ์ที่ไม่มีทางออก ยิ่งใกล้เท่าไหร่ ยิ่งมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนกับว่ามีอะไรมาขวางกั้นระหว่างกลางมากขึ้นเท่านั้น ระยะทางระหว่างคำว่าเพื่อนสนิทกับสถานะอะไรที่มากกว่านั้น มันดูเหมือนไกลแสนไกลจนมองไม่เห็นปลายทางเลย อันที่จริงแล้ว เขาควรจะถอดใจยอมแพ้ไปเสียตั้งแต่ต้นที่ความรู้สึกต้องห้ามนั้นก่อตัวขึ้นมา แต่ก็เป็นเพียงเพราะคำสั้นๆ คำเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจให้เขายังกัดฟันวิ่งมาได้ไกลถึงขนาดนี้ เขาเกลียดตัวเองมากขึ้นทุกที เกลียดสายตาที่เฝ้ามองหาคนๆ หนึ่งมาโดยตลอด เกลียดมือทั้งสองข้างที่อยากจะโอบกอดใครคนนั้นไว้แนบอกแต่เพียงผู้เดียว เกลียดหัวใจที่ไม่เคยเชื่อฟังคำสั่งจากสมองของเขา เกลียดหัวใจที่มันไม่เคยลบภาพใครคนหนึ่งออกไปจากชีวิตเขาได้เลย
ปันเอาหัวซุกลงบนหัวเข่าก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น นานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบที่ห้องโถงกว้างอันแสนวังเวงนั่นถูกประดับด้วยเสียงสะอื้นที่มาจากหัวใจของผู้ชายคนหนึ่งที่แสนจะบอบช้ำ ท่ามกลางความรู้สึกโดดเดี่ยวในค่ำคืนอันแสนจะเดียวดายที่สุดนั้น
คืนนี้เป็นคืนที่เขาพ่ายแพ้ให้หัวใจตัวเองอีกคืน
“ขอบคุณมาก เฟี๊ยต” แทนพูดพร้อมกับส่งการ์ดโทรศัพท์คืนให้เฟี๊ยต หลังจากที่วางสายจากเพื่อนสนิทของตนเรียบร้อยแล้ว
“ปันว่าไงบ้าง” เฟี๊ยตเอ่ยพร้อมกับที่เก็บการ์ดลงในสมุด พร้อมกับหยิบการ์ดที่ใช้ในการค้างแรมขึ้นมาเพื่อใช้สำหรับจัดเตรียมที่พักในคืนนี้ ความจริงบรรยากาศในห้องนี้ถึงมันจะดูวังเวงไปบ้าง แต่มันก็ดูปลอดภัยอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะเท่าที่แทนสาดแสงไฟไปรอบๆ ก็ดูไม่มีทีท่าว่าจะมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่แต่อย่างใด
“ก็ปรกติดีนะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเฟี๊ยต ตอนอยู่กันสองคนก็เคยพลัดหลงกันอยู่บ้าง ปันมันโตแล้ว เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยน่า ฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยขึ้นอย่างไม่คิดอะไรมาก ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ตื่นเต้นที่เพิ่งเกิดขึ้นนี่จะทำให้ชายหนุ่มผิวเข้มลืมข้อเท็จจริงที่ว่าเพื่อนสนิทของตนกำลังอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวไปอย่างหมดสิ้น
“ปันหายอารมณ์เสียแล้วหรอ” เฟี๊ยตหยั่งขึ้นอย่างสงสัย ในขณะที่ปากก็สั่งใช้การ์ดที่พักค้างแรมไปพร้อมๆ กัน ดวงไฟที่แสนจะคุ้นเคยลอยขึ้นเหนือศีรษะพวกเขา และเปล่งแสงสว่างไปจนทั่วบริเวณนั้น เมื่อเฟี๊ยตกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ถึงกับต้องอ้าปากค้างเพราะภาพที่เข้ามาปรากฏในคลองจักษุของเขา ชายหนุ่มในเวลานี้ลืมเรื่องที่กำลังพูดคุยกันไปเสียสนิท
ห้องที่พวกเขาสองคนยืนอยู่นั้นมีอาณาเขตประมาณ 20 คูณ 20 เมตรเห็นจะได้ ลักษณะของผนังมีความคล้ายคลึงกับผนังด้านนอกที่พวกเขาได้เห็นกันมาแล้ว ต่างเพียงที่ว่ามันดูจะมีความงดงามวิจิตรบรรจงกว่าหลายต่อหลายเท่านัก งานแกะสลักบนห้องนั้นเป็นภาพของผู้คนที่แสดงอากัปกิริยาต่างๆ ปริมาณมากมายจนคณานับไม่ได้อัดแน่นกันอยู่ราวกับประติมากรรมฝาหนังที่เคยเห็นกันในผนังอุโบสถอย่างใดอย่างนั้น วัตถุภาพที่ฉาบด้วยสีน้ำตาลเข้มแอบแซมด้วยสีทองประกายให้ความรู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของวิหารแห่งนี้อย่างถึงที่สุด ขณะที่พื้นที่บนพื้นนั้นถูกเรียงรายไว้ด้วยแผ่นกระจกจำนวนไม่มากไม่น้อยที่ฉายองศาทับกันไปมาอย่างไร้ระเบียบแต่กลับมีแบบแผนซึ่งเขาเองก็บรรยายออกมาไม่ถูกนัก ขณะนี้ เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่าตัวเองหลุดมาอยู่ในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของอาณาจักรล่มสลายที่กลายมาเป็นสถานที่ต้องห้ามของมนุษย์เดินดินฉะนั้น สีทองที่สาดประกายแวววาวเมื่อต้องแสงไฟทำให้เขาอดรู้สึกขนลุกกับความงามตรงหน้านี่ไม่ได้ คำกลอนที่อธิบายไว้ถึงความงามของห้องลับนี้ไม่ได้ด้อยไปกว่าความเป็นจริงแม้แต่นิดเดียว หรือไม่บางที มันอาจจะงามเกินกว่าตัวอักษรเหล่านั้นจะร้อยเรียงออกมาเป็นบทกวีได้ด้วยซ้ำ
ลึกเข้าไปอีกด้านของห้องลับนั้น ปรากฏมีแท่นวางสิ่งของอะไรอย่างหนึ่งขนาดประมาณหนึ่งตารางเมตรถูกตั้งขึ้นสูงจากพื้น เมื่อใช้สายตาสังเกตให้ดีก็พบว่ามันเป็นที่อยู่ของหีบสีน้ำตาลแกมทองที่มีลักษณะราวกับภาชนะบรรจุสมบัติล้ำค่าซึ่งมักจะถูกบรรยายถึงในนิยายปรัมปราอย่างใดอย่างนั้น ลวดลายอันวิจิตรและเสน่ห์แห่งทองคำหยอกเย้าสายตาให้ถูกตราตรึงอยู่บนวัตถุนั่นอย่างห้ามไม่ได้
เภสัชกรหนุ่มหรี่ตาลงอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะบอกกับตัวเองว่า เจ้าหีบลึกลับตรงหน้าเขาคงจะเป็นสมบัติล้ำค่าที่ว่ากันว่าถูกซ่อนอยู่ในวิหารกุมภาพันธ์อันแสนจะลึกลับนี่กระมัง!
จากผู้แต่ง : ขอโทษนะครับ เมื่อวานนอยนิดนึง ปัญหาเยอะมากเลยครับ ห้าห้า ชีวิตทำงานนี่ยากกว่าชีวิตการเรียนเยอะเลยนะครับ อย่างน้อยผมตั้งใจว่าจะแต่งนิยายเรื่องนี้ให้ได้อย่างต่ำร้อยตอน ช่วยลุ้นกับผมด้วยนะฮะ ห้าห้า
ปูลู ในไม่ช้าไม่นานนี้ผมอาจจะขอหายไปตามหาแรงบันดาลใจสักอาทิตย์นึงนะครับ ผมรู้สึกว่าหลังๆ ผมแต่งตามหน้าที่มากกว่าแต่งตามความสุขเหมือนตอนต้นๆ หนะครับ ห้าห้า อาจหายไปแสวงหาแรงบันดาลใจใหม่ๆสักช่วงนึง แต่ถ้าทุกอย่างโอเค ก็จะไม่หายไปครับ ห้าห้า ไว้มาบอกอีกที ผมอินดี้เนอะ ห้าห้า
-
ขอบคุณทุกคอมเมนท์เลยค๊าบบบบบบ
วันนี้ขออู้ต่ออีกวันนะ ห้าห้า สอนมาเหนื่อยมากเบยยยย
น้องเล่นจิ้มถามทุกบท ตื่นเต้นเลย ห้าห้า
ราวกับเล่นเกมเศรษฐี ลุ้นว่าจะโดนถามอะไร จะตอบได้ไหมหนอ ห้าห้า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ชอบมากที่สุดเลย
-
คล้ายที่คิดไว้เลย ไม่ไหวก็ต้องไหวนะปัน
เฟี๊ยตจะเจออะไรอีกเนี่ย
-
เนื้อเรื่องสนุก ตื่นเต้นทุกตอน
แถมยังคืบหน้ามากด้วย
เป็นกำลังใจให้นักเขียนน่ะค่ะ
-
สนุกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นไปตามที่คิดเลยปันเอ๋ย
-
แทนนี่ไม่คิดเอะใจอะไรเล้ย สงสารปัน
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ :L2:
-
สงสารปันนนนนนนนนนนนน //ดิ้นนนนนน
รีบๆให้เฟี๊ยตเปิดประตูให้ได้นะ ฮึก
คุณคนเขียนนน
เบื่อก็ลองพวกไซด์สตอรี่ หรือ povของคนอื่นๆ หรืเอาคนที่ชอบมาฟีเจอริ่งก็ดีน้า
เร็คคอมเมนด์
ส่วนเรื่องงาน จัดระบบการรับงาน เก็บตัง ประกันเวลาเจ็บป่วยให้เรียบร้อย แล้วจะรู้ว่า
ชีวิตการทำงาน ก็สนุกไม่น้อยนะเอ้อ สู้ๆจ้าา
-
ปัน ไม่ได้ร้องให้คนเดี่ยวฮะ อาจจะมีหลายๆคนที่ร้องให้กับปันอยู่ก็ได้ ผมคนหนึ่งหละ
--------------------------------------------------------------
(นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาเฝ้ามองแผ่นหลังของคนๆ หนึ่งมาโดยตลอด นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เขาคอยแต่วิ่งตามคนๆ หนึ่งทั้งๆ ที่ตัวเขาเองก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ นานเท่าไหร่เขาเองก็ไม่รู้ หากตัวเขารู้แต่เพียงว่ามันนานมากพอที่จะทำให้ใจของเขากร่อนไปทั้งหัวใจ เขาอาจจะได้เป็นคนที่สำคัญที่สุด แต่เขาไม่เคยได้เป็นคนที่รักที่สุดเลย ยิ่งความผูกพันและความสัมพันธ์ยิ่งแน่นแฟ้น ตัวเขาเองก็ยิ่งถลำลึกเข้าไปในหุบเหวของห้วงอารมณ์ที่ไม่มีทางออก ยิ่งใกล้เท่าไหร่ ยิ่งมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนกับว่ามีอะไรมาขวางกั้นระหว่างกลางมากขึ้นเท่านั้น ระยะทางระหว่างคำว่าเพื่อนสนิทกับสถานะอะไรที่มากกว่านั้น มันดูเหมือนไกลแสนไกลจนมองไม่เห็นปลายทางเลย อันที่จริงแล้ว เขาควรจะถอดใจยอมแพ้ไปเสียตั้งแต่ต้นที่ความรู้สึกต้องห้ามนั้นก่อตัวขึ้นมา แต่ก็เป็นเพียงเพราะคำสั้นๆ คำเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจให้เขายังกัดฟันวิ่งมาได้ไกลถึงขนาดนี้ เขาเกลียดตัวเองมากขึ้นทุกที เกลียดสายตาที่เฝ้ามองหาคนๆ หนึ่งมาโดยตลอด เกลียดมือทั้งสองข้างที่อยากจะโอบกอดใครคนนั้นไว้แนบอกแต่เพียงผู้เดียว เกลียดหัวใจที่ไม่เคยเชื่อฟังคำสั่งจากสมองของเขา เกลียดหัวใจที่มันไม่เคยลบภาพใครคนหนึ่งออกไปจากชีวิตเขาได้เลย)
ชอบบทความนี้ฮะ
มันแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ของใครบางคนได้ดีฮะ
และภาษาที่เขียนกล่าวถึงความรัก
เพราะคำสั้นๆ คำเดียวที่หล่อเลี้ยงหัวใจ
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
สิ่งสำคัญตอนนี้ไม่ใช่ของที่อยู่ในหีบ
แต่มันอยู่ในใจใครบ้างคนที่มันมีค่ายิ่งกว่าของที่อยู่ในหีบชะอีก
[/b][/color]
-
ก่อนอื่นเลย ต้องขอกรายสวัสดีพี่คนเขียนสุดน่ารักที่แต่งฟิคสนุกๆแบบนี้มาให้เราอ่านกัน
จะบอกว่าเค้าแอบอ่านนิยายของพี่คนเขียนตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนที่59มา2-3วันละแหละ
เราเห็นแค่ชื่อเรื่องก็นึกว่าเป็นฟิคแนวหลุดไปอีกมิติหรือย้อนอดีตไปเมือวโบราณซะอีก~
แต่พอได้อ่านตอนแรกก็แบบ 'โอ๊ะ! เข้าไปในเกมหรอกหรอ?' อ่านแรกๆก็เนื้อเรื่องน่าสนใจดี
อ่านต่อๆก็เจอความรู้วิชาการ พี่คนเขียนเก่งจังเลย แต่งฟิคมีความรู้ประกอบด้วย
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนมีความรู้ใหม่เข้ามาแบบไม่รู้ตัว >^< ชอบฟิคของพี่คนเขียนจัง
ถ้าอ่านหนังสือเรียนได้เหมือนอ่านฟิคของพี่คนเขียนก็ดีสิ >3< อ่านแรกๆก็เฉยๆนะ
แต่อ่านไปอ่านมา เราติดงอมแงมเลย ถึงsafariของios7จะกากขนาดไหนเราก็ไม่หวั่น!
เราจะต้องอ่านพี่เฟี๊ยดต่อ อิอิ ฟิคนี้แอบมีโมเมนต์ฟินของพี่เฟี๊ยดกับไบเบิ้ลด้วยแหละ
ตอนที่บอกว่าหวงอ่ะ เราแอบกรี๊ดด้วยนะ >0< ฮ่าๆ ปันกับแทนนี่แอบสงสารนะเนี่ย
ปันดูซึนมาก!!! แทนก็ดูไม่รู้ไรเลยอีก คนกลางอย่างเฟี๊ยดน่าสงสาร ตอนนี้ใครเป็นพระเอกอ่ะ ยังดูไม่ออกเลย หรือพระเอกยังไมามา? พี่คนเขียนต้องมาอัพบ่อยๆนะคะ เราจะรออ่านอยู่น้า ขอบคุณค่า^_^
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เติมพลังเสร็จแล้ว รีบกลับมานะคะ :mew1:
-
พักได้แต่ห้ามหายน่ะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^ ^
ตอนนี้แอบสงสารน้องปันอ่ะ อ่านแล้วอินมาก
บรรยายได้กินใจอย่าแรง
ป.ล. มาลงยังไงก็ได้นะค่ะ เอาให้สบายใจ แต่ห้ามหายน่ะค่ะ ^ ^
-
สู้ๆ นะ เหนื่อยนักก็พักนะครับ ผมก็อยากมาให้กำลังใจทุ๊กกวันเลย แต่ การงาน+การเรียน ก็เอาเวลาวัยรุ่นตอนปลายผมไปเสียแล้ว
-
ปันใจเย็นไว้นะ เราเข้าใจเพราะเส้นบางๆเส้นหนึ่งที่เรียกว่ามิตรภาพทำให้ไม่อาจเอ่ยสิ่งที่รู้สึกได้ ช่างทรมาน ด้านเฟี๊ยตเราว่าหีบใบนั้นมันเป็นกับดักเอาไว้ลวงคนโลภมากกว่า และแทนนายชั่งไม่รู้อะไร
-
:ped149: ส่งกำลังใจให้ ช่วยชาร์จพลังค่ะ :a2:
-
หายไป เค้าก็จะรอนะ T T :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
กลับมาไวๆ เค้าคิดถึงเฟี๊ยตกับพี่คนเขียน T T
-
สงสานปันอ่า~ T_T
อารมณ์แอบรักนี่มันหน่วงๆนะ ไม่รู้ว่าจะสมหวังหรือเปล่า
เป็นกำลังใจให้เฟี๊ยตแทนปันต่อไป
-
บทที่ 61 Tan
“เอาไงดีเฟี๊ยต” เสียงของแทนดังขึ้นพร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปยังหีบสมบัตินั่นอย่างสงสัยใคร่รู้ แทนสันนิษฐานว่าวัตถุชิ้นนั้นต้องบรรจุไว้ซึ่งไพ่สูงสุดที่เป็นรางวัลของการพิชิตวิหารนี่เป็นแน่แท้ คิดเพียงเท่านี้เขาก็ตื่นเต้นจะแย่อยู่แล้ว ลำบากลำบนจนแทบกระอักเป็นเลือดมาก็ไม่น้อย พอมาเห็นของรางวัลวางยั่วใจอยู่ตรงหน้าแบบนี้ ใครเล่ามันจะไปอดใจไหว
“ไว้ก่อนเถอะแทน เดี๋ยวเกิดถ้าเป็นกับดักจะเตลิดไปไกลกว่านี้อีก แค่นี้ต้องแยกกับปันนี่ก็ลำบากจะแย่อยู่แล้ว” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างคิดไว้อยู่ก่อนแล้ว ตัวเขาเองเป็นห่วงความรู้สึกของปันในเวลานี้ที่ต้องแยกออกไปจากเพื่อนทั้งสองคน ก่อนหน้านี้ปันก็ดูแย่ๆ อย่างบอกไม่ถูก เขาไม่อยากให้เพื่อนของเขารู้สึกไม่ดีไปมากกว่านี้ ยิ่งถ้าหีบสมบัติตรงหน้าพาเขาและแทนไปยังที่อื่นต่อไปเหมือนกับประตูทางเข้าของห้องลับนี่อีก เพื่อนอีกคนในทีมคงรู้สึกแย่อยู่ไม่น้อยเลย
“แล้วถ้าตื่นมาพรุ่งนี้แล้วมันหายไปจะทำไงหละเฟี๊ยต หมดโอกาสเลยนะ” แทนเถียงขึ้นน้อยๆ อย่างจะเข้าไปเปิดกล่องสมบัติข้างหน้านี่เต็มทน อันที่จริงในใจของเขาก็ไม่ได้คิดว่ามันจะหายไปหรอก แต่เป็นความอยากรู้อยากเห็นมากกว่าที่ทำให้เขาพูดประโยคนั้นออกไป
“เกรงใจปันนะแทน แค่นี้เราก็ต้องแยกกับปันคืนนึงแล้ว รอปันเถอะ ทำอะไรพร้อมๆ กันดีกว่า ถ้ามันจะหายก็ปล่อยให้มันหายไปเถอะ เราว่าความรู้สึกของปันสำคัญกว่าไอ้กล่องนี่นะ” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเดินไปจัดที่พักในคืนนี้อย่างหมดความสนใจในวัตถุลึกลับนั่น ในความคิดเขา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไพ่สูงสุดที่หายากแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้ามันต้องแลกมาด้วยความกังวลใจของปันแล้ว มันก็ถือว่าไม่คุ้มค่าเลย และเมื่อได้ยินดังนั้น แทนก็ได้แต่มองอย่างตาละห้อย ก่อนจะถอนหายใจหนึ่งครั้งอย่างตัดใจและเดินไปช่วยเฟี๊ยตจัดการกับที่นอนในคืนนี้
ในตอนแรกเฟี๊ยตตั้งใจจะทำอาหารกินเองในค่ำคืนนั้น ด้วยอารมณ์ที่เหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้ามาตลอดเวลาสองวัน เขาอยากจะทำอะไรสักอย่างที่ค่อยๆ ใช้เวลาให้ผ่านไปอย่างช้าๆ การทำอาหารจัดได้ว่าเป็นวิธีการคลายเครียดอย่างหนึ่งของเฟี๊ยตที่เขาชอบอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ต้องตัดใจเปลี่ยนมากินอาหารสำเร็จรูปจากการ์ด เมื่อเพื่อนผิวเข้มท้วงติงมาถึงเรื่องการระบายอากาศของห้องดังกล่าวที่ไม่รู้ว่าดีแค่ไหน การก่อไฟจะเป็นการใช้ออกซิเจนที่ไม่ทราบว่ามีอยู่ปริมาณเท่าใดในอากาศดังกล่าว เพื่อความปลอดภัย แผนการการทำอาหารของชายหนุ่มจึงถูกล้มเลิกไปก่อนในค่ำคืนนั้น ชายทั้งสองจัดการเติมอาหารลงกระเพาะตัวเองอย่างรวดเร็ว ความจริงเฟี๊ยตตั้งใจจะค่อยๆ กินอย่างพิถีพิถัน แต่ด้วยความรู้สึกหิวที่ถูกกดไว้เป็นเวลานาน อาหารทั้งจานของเขาก็หมดไปอย่างรวดเร็ว
“แทนมาเล่นเกมนี้เพราะอะไรหรอ” เฟี๊ยตหันไปถามเพื่อนที่นอนอยู่ติดกันในเต็นท์แคบๆ นั่น สถานการณ์ในห้องลับยังไม่น่าไว้ใจนัก พวกเขาตกลงใจกันที่จะนอนอยู่ใกล้ๆ กัน เผื่อเวลาฉุกเฉิน จะได้ช่วยเหลือกันได้ บรรยากาศภายในห้องนี่ก็เรียกได้ว่าน่าวังเวงอยู่ไม่น้อย สถานที่ที่ราวกับหลุดมาจากโบราณสถานเก่าแก่ทำให้เฟี๊ยตหายใจไม่ทั่วท้องอย่างบอกไม่ถูก หลายต่อหลายครั้งเขารู้สึกว่าผู้คนในอิริยาบถต่างๆ ที่เป็นลวดลายสลักอยู่บนฝาผนังนั่นกำลังจับจ้องมาที่พวกเขา
“แทนได้รับเชิญเป็นผู้เล่นนำร่องหนะ เฟี๊ยตก็ได้บัตรเชิญเหมือนกันใช่ไหม” แทนหันมามองที่เพื่อนใหม่แวบหนึ่ง ก่อนจะตอบประโยคนั้นออกมา เขารู้ว่าเฟี๊ยตเองก็รู้เรื่องราวที่มาที่ไปของการเล่นเกมของเขาดี แต่ที่เอ่ยขึ้นแบบนี้คงเป็นการชวนคุยเสียมากกว่า เฟี๊ยตคงคิดเหมือนเขา ค่ำคืนนี้ดูจะเป็นคืนที่หลับยากอีกคืนหนึ่ง บรรยากาศทึบๆ อับๆ ในวิหารนี้ไม่เอื้อต่อการมีสุนทรียภาพในการพักผ่อนเลย
“อืม คนเชิญนี่ก็เก่งนะ เหมือนจะรู้ว่าเฟี๊ยตกำลังตกงาน ถ้าเฟี๊ยตมีงานนะ เฟี๊ยตก็คงไม่รับเล่นหรอก ตอนแรกๆ เฟี๊ยตคิดว่ามัน เอ่อ ไร้สาระพอสมควร” เฟี๊ยตเล่ามาอย่างเปิดใจเหมือนกัน เขาเว้นระยะเวลาชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยคำสุดท้ายออกมา ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนข้างๆ เขาคนนี้รู้สึกอย่างไรกับเกมนี้บ้าง ส่วนตัวเขาเองนั้นมีอคติต่อเกมออนไลน์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ด้วยความอยากเอาชนะคำเดียวแท้ๆ ที่ผลักดันให้ตัวเขาลงมาเล่นในสมรภูมินี่จนได้ กว่าจะรู้ตัวอีกที เขาก็ “อิน” จนถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว
“ฮ่าฮ่า ไม่ต่างกันเลยเฟี๊ยต เราก็กำลังต้องการเงิน ถึงแม้ว่าเราจะได้เงินอัดฉีดมาจากการเป็นตัวแทนทีมชาติมาบ้าง แต่มันก็ไม่ค่อยยั่งยืนเลยในระยะยาวเท่าไหร่ อีกไม่นานก็จะต้องมีนักกีฬาใหม่ๆ มาแทนที่ ซีเกมส์ครั้งหน้า เราก็คงไม่ได้ไปแล้ว พูดไปพูดมาก็คิดถึงคำพูดพ่อแม่นะ ว่าอาชีพนักกีฬามันฟู่ฟ่า แต่มันก็ดูจะไม่ค่อยยั่งยืนเลย” แทนบ่นออกมาจากก้นบึ้งเช่นกัน วันเวลาเพียงไม่กี่วันได้หล่อหลอมให้คนสองคนนี่สนิทกันอย่างไม่รู้ตัว ปัญหาเรื่องงานก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งที่แทนกำลังเครียดอยู่ไม่น้อย ตัวเขาเองยังจินตนาการภาพไม่ออกเลยว่าถ้าวันที่คลื่นลูกใหม่ซัดมากระทบคลื่นลูกเก่าไปแล้ว เขาจะไปทำอาชีพอะไรต่อไปดี
“แทนตั้งใจจะไปทำงานอะไรต่อหรอ หลังจากที่แขวนนวมแล้ว” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างสนใจ เพราะเขาเองก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่านักกีฬาระดับชาติจะผันตัวไปทำอะไรต่อหลังจากหยุดแข่งขันกีฬาแล้ว
“ส่วนใหญ่นักกีฬาก็จะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปเป็นครูฝึกเสียมากกว่า แต่แทนไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ระบบเส้นสายในสมาคมมันเยอะจนน่าปวดหัว การเมืองจ๋าเลย เฮ้ออ” ชายผิวเข้มถอนหายใจออกมายาวเหยียด บทสนทนาดังกล่าวเหมือนจะไปสะกิดโดนความเครียดที่ถูกเก็บไว้ของแทนอยู่พอดิบพอดี
“นอกจากโค้ชแล้วไปทางอื่นไม่ได้เลยหรอ” เฟี๊ยตเอ่ยถามอีกอย่างสนใจ
“หรือไม่อีกทางหนึ่ง นักกีฬายิงปืนเก่งๆ จะผันตัวไปเป็นบอดี้การ์ดคนใหญ่คนโตหนะเฟี๊ยต เพื่อนเราคนนึงตอนนี้ไปเป็นมือปืนคุ้มกันของนักการเมืองซะแล้ว เงินดีนะ เรียกว่าดีมากๆ เลยดีกว่า แต่มันไม่ใช่ทางของเราสักเท่าไหร่ เราไม่ได้หัดยิงปืนมาเพื่อลอบฆ่าใครสักหน่อย เราเป็นนักกีฬานะ ไม่ใช่นักลอบสังหาร” แทนพูดพลางเอามือไพล่ไว้ตรงศีรษะและทอดสายตาออกไปอย่างไร้จุดหมาย
“จริงอ่ะ เฮ้ยย เพิ่งรู้เลยนะเนี่ย มีอย่างนี้ด้วยหรอ” เฟี๊ยตถึงกับอุทานเมื่อได้ยินข้อเท็จจริงดังกล่าว บอดี้การ์ดนักการเมืองนี่ถึงขั้นต้องเป็นมือปืนทีมชาติเลยหรอเนี่ย
“มีคนเคยยื่นข้อเสนอให้เราด้วยนะ รายได้งามเลยหละ แต่เราปฏิเสธไปแล้ว โง่ชะมัด ฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยเล่าพลางหัวเราะ ถึงแม้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะดูเสียดายในยอดเงินนั่นอยู่บ้าง แต่น้ำเสียงของชายหนุ่มกลับไม่มีความเสียดายแอบแฝงอยู่เลย
“แล้วแทนคิดจะไปทำอะไรหรอ ถ้าไม่ไปเป็นโค้ช ไม่ไปเป็นมือปืน” เฟี๊ยตถามต่ออย่างสนุก ช่วงเวลาสั้นๆ นี่หล่อหลอมให้คนทั้งคู่รู้สึกเหมือนรู้สึกกันมานานแสนนาน
“เราอยากเปิดโรงเรียนสอนยิงปืนเล็กๆ หนะเฟี๊ยต แต่ทุนมันสูงมาก กีฬายิงปืนไม่เหมือนกีฬาอย่างอื่น ต้นทุนมันแพงไปซะทุกอย่าง แค่กระสุนอย่างเดียว เรายังไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนมาหมุนเลย” สายตาคู่นั้นหรี่ลงท่ามกลางความมืดมิดนั้น แต่เฟี๊ยตก็หาได้จับอาการได้ไม่ แสงสลัวๆ นั่นปกปิดทุกอย่างไว้อย่างแนบเนียน
“สิบล้านนี้เพื่อโรงเรียนสอนยิงปืนใช่ไหมแทน” เฟี๊ยตเอ่ยพลางฉีกยิ้มกว้าง เขารู้สึกว่าการที่ใครสักคนมีความฝันอันยิ่งใหญ่ มันดูน่าหลงใหลชะมัด เขารู้สึกได้ว่าแทนในเวลานี้ดูดีขึ้นอีกเป็นกอง แต่ตัวเขาเองนี่สิ เขาฝันอยากจะใช้ชีวิตแบบไหนกันแน่หนอ
“สามล้านสามแสนเฟี๊ยต ไม่ใช่สิบล้านแล้ว สิบล้านของทีมมายา ต้องหารสามก่อนจึงเป็นของเรา อย่าลืมสิ เราเป็นทีมเดียวกันนะ” แทนยิ้มออกมาเช่นกันเมื่อพูดถึงตัวเลขดังกล่าว เขาไม่เคยเสียใจเลยที่ส่วนแบ่งจะต้องน้อยลง หากมันแลกมาด้วยมิตรภาพดีๆ ที่กำลังนอนอยู่ข้างๆ เขาตอนนี้ ต่อให้ต้องจ่ายมากกว่านี้ เขาก็คิดว่ามันคุ้ม
“จะพอหรอแทน เดี๋ยวนี้ค่าที่ดิน ค่าก่อสร้างไม่ใช่ถูกๆ นะ ไหนจะสายป่านที่ต้องมาคอยต่อยอด คอยเป็นเงินหมุนเวียนในธุรกิจอีก” เฟี๊ยตถามต่ออย่างสงสัย เขาเองก็มีความรู้ด้านธุรกิจมาก็ไม่น้อย ตัวเลขสามจุดสามล้านดูจะน้อยไปด้วยซ้ำที่จะใช้เริ่มต้นธุรกิจขนาดเล็กในยุคข้าวยากหมากแพงแบบนี้
“โหยย ยังไม่ทันชนะเลยเฟี๊ยต ใครจะกล้าคิดไปไกลขนาดนั้น ฮ่าฮ่า แต่ไม่เป็นไร ถ้าไม่พอ ก็ชวนเฟี๊ยตมาร่วมหุ้นไง เผื่อจะเจ๊ง เราจะได้ไม่เจ๊งคนเดียว ฮ่าฮ่าฮ่า” มือหนานั้นเอื้อมมาโอบไหล่เขาอย่างถือสนิท สภาพการณ์ตอนนี้จึงเหมือนว่าเฟี๊ยตกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดแทนอย่างใดอย่างนั้น
เภสัชกรหนุ่มวาดภาพความฝันตามคำพูดของเพื่อนของตนไปเสียไกลแล้ว ความคิดของเขาล่องลอยไปท่ามกลางบรรยากาศแห่งความวังเวงที่แสนจะเป็นใจนั่น ที่ไหล่ของเขามีแขนข้างหนึ่งที่พาดเอาไว้อย่างหลวมๆ แต่มันช่างแสนจะหนักแน่น ราวกับวงแขนนั่นจะบอกกับเขาว่า แทนผู้นี้จะเป็นคนปกป้องเขาจากภยันอันตรายที่บังอาจคิดจะเข้ามากร้ำกรายเพื่อนที่ชื่อว่าเฟี๊ยตคนนี้ในค่ำคืนอันแสนจะเงียบเหงาในวิหารแห่งความว่างเปล่านี้เอง
จากผู้แต่ง : วันนี้งานเยอะมากเลย หัวเป็นเกลียวตัวเป็นขน เย้ยยยย ห้าห้า แวบมาแต่งนิยายไม่ได้เลย หกสิบกว่าตอนแล้วเนอะ เร็วจัง
-
ใครใจดีช่วยมาเม้นกันหน่อยเร็ววววววววววว
อยากถึงหน้า 30 ใจจะขาดรอนรอนแล้วววว
ช่วงปลายสัปดาห์นี้จะไปเที่ยวตจว
คงขอโอกาสหายไปตามหาแรงบันดาลใจไปในตัวเลยนะฮ๊าฟ นักอ่านที่รักทุกคน
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ปั่นอยาคิดมากนะ รุ้สึกอะไรก้พูดออกมาเหอะเก็บไว้คนเดียวอึดอัดแย่เลย
-
ดข้ามาดันนนนน ให้แล้วเน้อออออ
แลกกับการที่เฟี๊ยตน่าร๊าาาาาากกกกกกกกก
คิดถึงใจปัน น่ารักมาก
ทำไมดูๆไปเหมือนแทนไม่ค่อยแคร์ปันยังไงไม่รุแฮะ
ระวังหนุ่มหล่อปาาาาาาดไปนะเธ๊อออออออ-
คุณคนเขียนเที่ยวมห้สนุกนะ เลาจะลอ . .. คิก~
ปล.ยังไม่เช้าอี๊กกกก!!!!
-
ง่ะ แบบนี้สงสัยว่าจะเป็นวังวนเราสามคนยังไงไม่รู้แฮะ
อย่าใช่เลยเหอะ
-
:katai5: :katai5: ม่ายยน้าา ไม่เอารักสามเศร้านะ :katai1: :katai1:
-
ต่างคนก็ต่างความฝันกันไป แต่มีจุดมุ่งหมายเดียวกันคือชนะเกมนี้ แทนนี่แลเป็นคนดีนะ มองเห็นความสัมพันธ์เพื่อนมาก่อนเงินรางวัลที่คิดว่าจะได้อีก เป็นคนอื่นนะต้องอยากได้เงินสิบล้านเต็ทๆ ไม่มาแบ่งหารสามอย่างนี้หรอก ส่วนเฟี๊ยตก็คิดถูกแล้วนะที่ยังไม่ไปเปิดหีบสมบัตินั่น เดี๋ยวปันจะยิ่งนอยด์เข้าไปใหญ่อีก
ปอลอ.ถ้าแทนไม่รู้จะไปเป็นอะไรหลังแขวนนวมแล้ว สนใจมาเป็นสามีเฟี๊ยตหรือเปล่าจ๊ะ >///< 555+
ปอลอ2.กลับมาแล้วขอแบบจุใจเลยนะคนแต่ง รอติดตามตอนต่อไปจ้า ^^
-
ไม่อยากให้แทนคู่เฟี๊ยตเลยอ่ะ สงสารปัน
-
แทนอยากจะทำธุรกิจ ชวนปันเลยน่ะ
เฟี๊ยตไม่ค่อยจะว่างเท่าไหร่
ต้องดูแลแฟนในอนาคต
แอบหวงเฟี๊ยตเบาๆ
-
เฟี๊ยตห่วงความรู้สึกปันตลอดเลย หวังว่าเช้าตื่นมาปันคงไม่มาเห็นแล้วเข้าใจผิดอีกนะ ปล.เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะแล้วกลับมาต่อเราเป็นกำลังใจให้
-
เมื่อไรคืนนี้จะเช้า~ ปันจะอกแตกตายแล้ว
-
นี่ยังไม่ทันไร
วางแผนชีวิตในอนาคตร่วมกันกับแทนซะแล้ว 555555
ใช่แทนไหมพระเอก 5555
-
ยิ่งอ่านยิ่งลุ้นแหะว่าใครพระเอก 555+
-
อ่ะเด๊ะ!!!!
ยังไงแล้วหว่า
-
ฝั่งหนึ่งบรรยากาศของมิตรภาพ
ส่วนอีกฝั่ง...
-
รู้สึกคนเเต่งนิจะอวยคู่แทนเฟี๊ยตเยอะไปป่าว เอ๊ะหรือเราคิดไปเอง เฮ่อ :เฮ้อ:น้องปันๆน่าสงสาร ตอนนี้ไม่มีปันๆโผล่มาเลย ปล่อยให้สองคนนี้เค้าสวีทกันซะ มีโอบๆๆๆ โดดถีบ :z6:เปรี้ยง
-
แทนนี่ก็มีความฝันที่ดีนะ แต่อย่าลืมเอาปันไปร่วมฝันด้วยล่ะ
เฟี๊ยตมีความยับยั้งชั่งใจสูงมาก เป็นเราคงรีบเปิดกล่องทันทีด้วยความอยากรู้
-
บทที่ 62 This Night
ณ ห้องลับแห่งวิหารที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเลียนแบบต้นไม้ใหญ่ ดวงไฟดวงน้อยดวงหนึ่งลอยสว่างไสวตรงใจกลางเปล่งแสงอย่างอ้อยอิ่งอยู่อย่างนั้น พื้นผนังโดยรอบนั้นประกอบขึ้นด้วยลายที่มีลักษณะเหมือนการแกะสลักนูนต่ำไล่ลำดับไปโดยรอบ ผู้คนมากมายที่ไร้ชีวิตนั้นบอกเล่าเรื่องราวของปุถุชนคนเดินดินราวกับว่าที่นี่เป็นห้องของเทพเจ้าบนสรวงสวรรค์ที่จะเฝ้ามองดูความเป็นไปของมนุษย์โลกฉะนั้น ทางมุมซ้ายของห้องมีภาพของการสู้รบของกองทัพที่บรรจุไว้ด้วยปืนผาหน้าไม้และสรรพาวุธต่างๆ มากมาย ไล่ลำดับไปมีภาพการใช้ชีวิตของผู้คนตามชนบท เรื่องราวของพิธีกรรมทางศาสนาของผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว นอกจากนี้ยังมีงานเฉลิมฉลองของการเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกด้วย บรรยากาศดังกล่าวอบอวลไปด้วยความเก่าแก่แต่เคร่งขรึมอย่างบอกไม่ถูก และในพื้นที่นั้นเอง ยังมีชายหนุ่มสองคนที่ต่างแลกเปลี่ยนทัศนคติกันอย่างสนุกสนานราวกับว่ากำลังนอนคุยกันอยู่ในบ้านที่แสนอบอุ่นก็ไม่ปาน
“น่าสนุกดีแฮะ ทำสปอร์ตคลับด้วยนะแทน เฟี๊ยตอยากเล่นฟิตเนสฟรี จะขอสมัครสมาชิกแบบฟรีตลอดชีพ ห้ามคิดตัง ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตตะแคงข้างไปคุยกับเพื่อนอย่างตื่นเต้นหลังจากเงียบคิดตามอยู่สักพัก
เฟี๊ยตคิดภาพไปถึงการสร้างสปอร์ตคลับขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กแถบชานเมือง ภายในบรรจุสนามกีฬาต่างๆ เอาไว้อย่างหลากหลาย สำหรับคนที่ไม่ต้องการมาเพื่อยิงปืนเพียงอย่างเดียว นอกจากนี้ อาจจะมีส่วนของฟิตเนสเสริมเข้าไปอีกด้วย เพราะส่วนนี้น่าจะเจาะกลุ่มลูกค้าได้กว้างกว่ากีฬายิงปืนที่ค่อนข้างไปในกลุ่มเฉพาะทาง เฟี๊ยตวาดภาพไปในจินตนาการอย่างสนุกสนาน การมีความฝันมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง ยิ่งคิดยิ่งสนุก ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงได้ไหม ได้พูดได้เพ้อไปก่อน ก็ชอบเสียแล้ว
“แล้วเฟี๊ยตหละ ถ้าได้เงินรางวัลจะเอาไปทำอะไร” แทนเอ่ยขึ้นถามเพื่อนของตนบ้าง หลังจากที่เล่าเรื่องราวความฝันตัวเองเสียยืดยาว
“ยังไม่รู้เลยแทน เราเป็นมนุษย์ไม่มีความฝัน เรายังไม่รู้เลยว่าเราอยากจะให้ชีวิตเราไปจบลงตรงไหน ความจริงเราอยากบินกลับไปอยู่กับแม่ที่เชียงใหม่นะ เราว่ามันสงบดี อาจจะเปิดร้านยา หรือไม่ก็หาธุรกิจเล็กๆ ทำ เอาแค่พอเลี้ยงปากเลี้ยงท้องก็พอ” เฟี๊ยตพูดเล่าแผนการการใช้ชีวิตของตนคร่าวๆ เพราะเขาเองก็ไม่รู้จะหารายละเอียดที่ลึกกว่านี้มาจากไหน เพราะตัวเขาเองก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
“อะไรว๊า หลอกให้เล่าตั้งนาน พอถึงคราวตัวเองตัดจบสะงั้น ฮ่าฮ่า ฮ๊าวว” ชายผิวเข้มยังบ่นไม่ทันจบประโยคดี ก็ต้องดึงมือข้างขวาของตนกลับไป ก่อนจะเอามือกุมปากพร้อมกับหาวออกมาฟอดใหญ่
“ฮ่าฮ่า นอนเถอะ เก็บแรงไว้ผจญภัยกันต่อ” เฟี๊ยตหันไปยิ้มกว้างให้กับเพื่อนผิวเข้มของตน ก่อนจะกลับมานอนหงายเพื่อเตรียมเข้าสู่นิทราสวัสดิ์
“ฝันดีเว่ย เฟี๊ยต ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกัน” แทนเอื้อมมือออกมาขยี้หัวเขาอย่างเป็นกันเองพร้อมกับหัวเราะดังลั่น เมื่อเห็นเขาพยายามจัดผมให้เข้าทรงเหมือนเดิม
“กวนนะ ขอให้ฝันร้ายละกันนะ คืนนี้ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตบ่นอย่างไม่จริงจังกับแทนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาเสมออก และปล่อยใจให้ล่องลอยไปในความมืดที่หาที่สิ้นสุดไม่ได้นั้น
“เฮ้ยย!” เฟี๊ยตอุทานขึ้นเบาๆ อย่างตกใจ เขาสะดุ้งตื่นจากห้วงความฝันอย่างกะทันหัน เมื่อรู้สึกว่ามีวัตถุหนักก้อนหนึ่งทับลงบนร่างกายเขา ตอนแรกเขาประหวั่นไปถึงว่าจะเป็นงูพิษที่หลบซ่อนอยู่ในคูหาที่ลึกเข้าไปจะเข้ามาจู่โจมเขา มือเขากุมไปที่เกมคอนโทรลเลอร์เพื่อเตรียมเรียกการ์ดออกมาต่อสู้ตามสันชาตญาน แต่เมื่อตั้งสติและพิจารณาดีๆ แล้วก็พบว่ามันคือท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของเพื่อนที่กำลังนอนหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ข้างๆ เขานี่เอง ชายหนุ่มถึงกับหลุดหัวเราะมาเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าเกมออนไลน์สั่นประสาทนี่มันเกือบจะทำให้เขากลายเป็นคนวิตกจริตขี้หวาดกลัวไปเสียแล้ว
“แทน ตื่น แทน เอาแขนออกไป หนัก!” เฟี๊ยตพยายามบ่นด้วยเสียงไม่เบานัก พร้อมใช้มือดันแขนที่พาดทับหน้าอกตนนั้นอยู่ให้ออกไปพ้นกาย ดูเหมือนว่าเพื่อนก้ามปูของเขาจะไม่ได้แค่วางแขนไว้เฉยๆ แต่เขารู้สึกถึงแรงที่กดทับลงมาด้วย เขาถึงกับมีเหงื่อซึมๆ ออกมาตามไรผมกว่าจะยกท่อนแขนอันหนักอึ้งนั่นออกไปได้สำเร็จ
“เฮ้ยย” และแล้วเฟี๊ยตก็ต้องร้องอุทานขึ้นอีกครั้ง เมื่อแขนท่อนที่หลุดออกจากร่างกายเขาไปได้ไม่ถึงนาทีนั้น มันกลับมาอยู่บนตัวเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ใช่แค่วางเฉยๆ อย่างรอบแรกเสียแล้ว แต่มันแทบจะเรียกได้ว่ารัดเลยก็ได้ เพราะเพื่อนขี้เซาของเขาได้รวบตัวเขาไปอยู่ในอ้อมกอดอย่างสมบูรณ์เสียแล้ว เฟี๊ยตเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ก่อนจะพยายามดึงแขนที่เหนียวหนึบนั่นออกจากตัวเองให้ได้
“ไอ้แทน ไอ้กาก ไอ้ขี้เซา เอาออกปายยย” เฟี๊ยตพยายามดึงแขนหนาทั้งสองข้างของแทนออกจากร่างกายให้ได้ เขารู้สึกประดักประเดิดอย่างไรก็ไม่รู้ที่ถูกผู้ชายหุ่นกล้ามปูแบบแทนกอดเขาไว้แบบนี้ แต่พยายามแค่ไหนก็ดูเหมือนเขาจะแค่ดิ้นขยุกขยิกอยู่ในอ้อมกอดนั้นเท่านั้น วงแขนที่เต็มไปด้วยลอนคลื่นแห่งมัดกล้ามนั่นแข็งแรงเกินไป เสียงสบถดังขึ้นในลำคอเขาอย่างหงุดหงิดกับเหตุการณ์ไม่ได้ดั่งใจตรงหน้านี่
แต่ราวกับว่ายิ่งห้ามจะเหมือนเป็นการยิ่งยุการกระทำให้หนักหน่วงขึ้นอย่างใดอย่างนั้น เฟี๊ยตรู้สึกว่ายิ่งเขาดิ้นเท่าไหร่ อ้อมกอดก็ยิ่งโอบรัดเขามากขึ้นเท่านั้น หน้าของเฟี๊ยตที่ขาวอย่างเป็นธรรมชาติบัดนี้ฝาดไปด้วยสีแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด ใจของเขาเต้นแรงอย่างที่เขาก็หาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน
“ทำไมใจเต้นแรงอย่างงี้วะ อาจจะเป็นเพราะออกแรงเยอะมั้ง ไอ้แทน กูร้อน กูบอกให้มึงออกปายยย” เฟี๊ยตถึงกับต้องพักเพื่อเอามือกุมหน้าอกอย่างแปลกใจในอัตราการเต้นของหัวใจตัวเอง ก่อนจะตัดสินว่ามันเป็นเพราะว่าเขากำลังใช้แรงต่อสู้กับไอ้เพื่อนขี้เซานั่น แต่คำพูดโวยวายมากมายเหล่านั้นก็ไม่อาจส่งไปถึงอีกคนที่กำลังหลับสนิทนั่นแม้แต่น้อย ชายหนุ่มผิวเข้มยังคงกอดรัดเฟี๊ยตราวกับว่าเป็นหมอนข้างของตนอย่างใดอย่างนั้น หน้าของแทนซุกลงบนซอกคอของเฟี๊ยตอย่างถนัดถนี่ ก่อนจะวางคางยาวลงตรงไหปลาร้าของชายหนุ่มนั้น ราวกับว่ากำลังโหยหาความอบอุ่นท่ามกลางค่ำคืนที่เหน็บหนาวในคืนนี้
“ไอ้แทน กูจั๊กจี๊ มึงเป็นคนหรือเป็นงูเหลือมเนี่ย กระดูกกูจะป่นปี้อยู่แล้ว กูบอกให้มึงออกปายยย” เฟี๊ยตใช้มือข้างขวาของตนดันหัวของแทนออกไปจากซอกคอของเขานั้น ยิ่งนานเท่าไหร่ แก้มของเขาก็ระเรื่อไปด้วยความร้อนมากเท่านั้น ทำไมอากาศคืนนี้มันร้อนอย่างนี้วะ!
“แม่ แม่อย่าทิ้งแทนไปนะ แม่อย่าทิ้งแทนไปเหมือนพ่อที่ทิ้งแทนไปอีกคน” ทันทีที่ได้ฟังประโยคไม่สั้นไม่ยาวที่ดังขึ้นด้วยเสียงที่ราวจะออดอ้อนของความเห็นใจดังกล่าว แขนของเฟี๊ยตที่กำลังพยายามแกะมือเหนียวหนึบนั่นออกไปก็หยุดความพยายามลง เสียงนั่นสะกดอาการเคลื่อนไหวเขาได้ชะงัดนัก เขาเองไม่รู้ว่าคนตรงหน้าของเขานี่มีที่มาที่ไปเรื่องครอบครัวอย่างไร แต่จากการฟังจากเสียงที่ละเมอออกมาเมื่อครู่นี่นั้น มันคงจะไม่สวยงามเท่าไหร่นัก อยู่ดีๆ ความรู้สึกเขาก็สงบลงอย่างประหลาด เมื่อมองไปบนเค้าโครงหน้าคมเข้มที่บัดนี้เบะปากออกน้อยๆ ราวกับว่ากำลังอ้อนคนเป็นแม่อยู่ฉะนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะเกิดมาในครอบครัวที่สมบูรณ์พร้อมด้วยพ่อและแม่ แต่เขาก็รู้ดีว่าการที่จะต้องขาดคนที่สำคัญเป็นอันดับต้นๆ ในชีวิตนั้นไปคงน่าสะเทือนใจอยู่ไม่น้อย ไม่ว่าเหตุผลในการขาดจะมาจากสาเหตุใดก็ตาม
“เออๆ รู้แล้วน่า ไม่ต้องมาเบะปากเรียกร้องความสนใจเลย ไอ้เด็กขี้แย รับจ้างเป็นแม่ให้คืนหนึ่งก็ได้วะ แต่อย่ามาขอกินนมนะเว้ย กูไม่มีให้ ฮ่าฮ่า ปันนี่นอนด้วยทุกคืนไปได้ไงวะ สงสัยโดนละเมอกอดจนระบมแน่เลย ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างติดตลก ก่อนจะตัดสินใจหยุดความพยายามที่จะหนีจะอ้อมกอดของคนที่ต้องการความรู้สึกอะไรสักอย่างไปเติมเต็มนั่น และแล้วเฟี๊ยตก็ค่อยๆ เผลอล่วงเข้าสู่นิทรารมณ์ไปในอ้อมกอดของแทนในที่สุด
‘อุ่นดีเหมือนกันนะ...’
จากผู้แต่ง : วันนี้มาในคติ มาน้อย ยังดีกว่าไม่มา อิอิ ถึงแม้ดูน้อย แต่จำนวนคำก็เท่าเดิมนะฮ๊าฟฟฟ
-
พรุ่งนี้จะเป็นตอนสุดท้ายก่อนเวลาที่ผมจะขอหนีไปพักสักประมาณห้าวันนะครับ
ใครใจดีช่วยเม้นหน่อย
อยากหนีไปเที่ยวแบบว่าถึงหน้าสามสิบพอดี อิอิ
รักคนอ่านทุกคนเลยครับ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อย่าทำอย่างนี้เลยฮะ...ได้โปรดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้อ่ะ นะนะนะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: แทนแกล้งละเมอหรืออัลไลเนี่ยยยย เดี๋ยวปันเข้าใจผิดไปใหญ่เลย ถ้าปันเข้ามาห้องนี้ได้ :katai1: :katai1: :katai1:
ปล.มาเป็นกำลังใจให้คนแต่งคร้าบบบบบบ
-
ไม่เอาๆๆๆๆ เราไม่ให้แทนคู่กับเฟี๊ยต
โป้งคนเขียนจริงๆด้วย
-
กลัวว่าพอแสงมา ประตูเปิด แทนเฟี๊ยตกอดกันกลม
ปันเข้ามา .....
บู้มมมมมมมมมม โกโก้ครั้นช์
-
เราก็อยากเม้นถึงหน้าสามสิบนะ ฮ่าๆ แต่เราเม้นได้น้อยอ่ะ
แทนนายทำอย่างนั้นไม่ได้นะ ปันจะเจ็บหนักเพราะแกอีกแล้ว
เข้าใจความรู้กันสักทีปัน แทน ... เฟี๊ยตถูกดึงเข้าไปในวงโคจรของสองคนนี้ซะแล้ว
แทนกับเฟี๊ยตจะออกจากห้องนี้ได้ไหมเนี่ย แล้วปันจะเข้ามายังไง?
ปล.ไปแล้วอย่าลืมกลับมาน้าาา เขารออยู่ ><
ปล.2 ถ้ามันตันแล้วอย่าฝืนค่ะ นิยายมันจะอ่านแล้วไม่สนุก เพราะคนแต่งเครียด
ปล.3 รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ฝนตกบ่อย (น้ำท่วมอีก)
-
:haun4:น่ารักๆๆ
-
เฟี๊ยตอย่าหวั่นไหวๆ
แทนไม่มีปันในหัวใจเลยหรือ :mew6:
-
อย่าหนีนะ ง่าสส
-
คนเขียนชักจะอวยคู่นี้มากไปละนะครับ สงสารปันบ้าง
ปันเค้าจะ (http://image.ohozaa.com/i/e13/9GsZ4I.jpg) แล้วววว
-
อืมนะ
เฟี๊ยตเหมือนจะหวั่นไหว
รออ่านตอนต่อไปคร่าาา :pig4:
-
เราไม่อยากให้เฟี๊ยตลงเอยกับแทนหรอกนะ ไม่ได้อคติ ไม่ได้อะไร แต่มันแบบ...แทนยังไม่ใช่อ่ะ
อีกอย่างเราคงทนเห็นปันเกลียดเฟี๊ยตไม่ได้ แต่จะว่าไปเรื่องนี้คนเล่นเขาจำกันได้เฉพาะในเกมส์นี่นะ
พออยู่นอกเกมส์ก็จำกันไม่ได้ มันก็มีสิทธิ์ที่จะจับคู่เฟี๊ยต-แทน แต่่(อีกแล้ว) เราอยากให้เฟี๊ยตคู่กับหมอที่เฟี๊ยต
จะไปทำงานด้วยมากกว่า (ซึ่งเราคิดเองว่าคงเป็นพระเอกแถมยังไม่โผล่มาอีกต่างหาก :mew5:)
ตอนนี้ก็ชิวๆไปก่อนยังไม่มีอะไร แต่ตอนหน้าคงมีอะไรๆให้ได้ใชัปัญญากันใช่ไหม
ปล.ไปเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ แล้วกลับมาแบบสดชื่นๆ จะได้มาอัพนิยายต่อ อิอิ
ปล.2 เรายังมารอเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะ :กอด1:
-
ไม่ได้มาอ่านแป๊บเดียว คุณคนเขียนลงไปตั้งหลายตอน
เอาของฝากจากเมืองเลยมาให้ ไม่ว่ากันนะคะที่หายไป เพิ่งถึงบ้านเมื่อคืนเอง ^^
เนื้อเรื่องช่วงหลังที่รู้สึกว่าจะเน้นมาที่ตัวปัน โดยที่มีเฟี๊ยตเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยา แต่ถึงแม้ตัวปันจะน่าสงสารที่ต้องปิดบังความรู้สึก การเอาอารมณ์มาลงกับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มันก็น่าสงสารเพื่อนร่วมกลุ่มนะ การผิดใจกันหรือความอึดอัดคับข้องใจที่จบลงด้วยการบอกปัดว่าไม่เป็นไร สุดท้ายมันก็เหมือนกับตะกอนที่ทับถมลงในจิตใจของทั้งสองฝ่าย จากเรื่องเล็กสุดท้ายเมื่อกระทบไปโดนเรื่องที่ใหญ่ขึ้น ก็คล้ายกับลูกโป่งที่ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น แต่ว่าก็ยิ่งเปราะบาง สุดท้ายก็แตก แต่ก็ดีที่ปันมีสตินะ แต่ยิ่งมีสติและรู้ข้อผิดพลาดที่เกิดจากการแอบรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งนี่มันยิ่งน่าสงสาร อาการเหมือนคนน้ำท่วมปาก อึดอัด ใกล้จมน้ำแบบนี้ จะเก็บเอาไว้คนเดียวมันก็คงระเบิดอยู่ในใจเข้าซักวันนั่นล่ะ
ฟู่ พูดมานานขอพักร้องไห้กับพาร์ทน้องปันแป๊บ คนแอบรักนี่มันทรมานจริงๆนะ ไม่มีสิทธิ์เดินข้ามเส้นความสัมพันธ์ แอบฟัง แอบฟัง แอบน้อยใจ ความสำคัญเหมือนจะลดลงจากที่เมื่อก่อนอาจเคยได้เต็มร้อย
ส่วนนาย....นายแทน ╰_╯
มันน่าหมั่นไส้นะ คนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรแต่ยังทำให้ใครอีกคนเสียน้ำตาได้ขนาดนั้นน่ะ ความรู้สึกนายช้าเกินไปนะแทน และเพราะแทนเป็นแบบนี้เลยทำให้นึกถึงคำว่ากว่าจะรู้ว่ามีอยู่ก็เสียไป ไปหาเพลงนี้ฟังซะนะแทน
ตอนอ่านมาถึงฉากที่นอนคุยกับเฟี๊ยตทำใหเรานึกขึ้นได้ เคยลองวาดฝันร่วมกันกับปันแบบนี้มั้ยแทน บางทีการเป็นเพื่อนสนิทกันอาจทำให้สนิทกันมากก็จริง แต่มันก็ทำให้บางเรื่องลางเลือนไปนะ ทิฐิหรืออะไรลึกๆที่อยู่ในใจ เส้นแบ่งของความเกรงใจ ที่ทำให้กลายเป็นน้อยเนื้อต่ำใจ หรือบางทีเราอาจจะคิดมากไปก็ได้ อินกับพาร์ทปันไปหน่อย 55555
แต่ถ้ามีบางเรื่องที่แทนไม่เคยบอกปัน อย่างเรื่องความฝัน อาจเพราะเรื่องความแตกต่างของทั้งคู่หรือเปล่า บางทีคนเรามันก็มีอารมณ์นี้น่ะ ที่อยากยืนยันว่าตัวเองไม่ใช่เด็กๆและสามารถยืนด้วยตัวเองได้
้
พาร์ทแทนนี่มโนเอาเองล้วนๆเลยนะ 5555 ต้องสันนิษฐานเอาไว้ก่อน เพราะว่าอย่างปันนี่ดูง่ายนะ เขามีความอ่อนไหวด้านอารมณ์สูง แต่อย่างแทนนี่บอกไม่ถูก เหมือนคนไม่คิดอะไรมาก แต่กับบางเรื่องเขาก็คิดหนักเอาการ เป็นคนที่มีอะไรซ่อนอยู่ในใจ ถึงจะดูตรงๆ แต่จริงๆแอบคิดเล็กคิดน้อยเยอะอยู่นะ พ่อหนุ่มคนนี้
แต่ก็อย่างที่บอกค่ะว่ามโนเนอะ บางทีอาจจะคิดมากเกินไปในฐานะคนที่ชอบคิดจุกๆจิกๆ อะไรนิดอะไรหน่อยต้องจับมาจินตนาการ โยงเรื่องนั้น ผูกเรื่องนี้
บางทีการคบกันมาตั้งนาน อาจเป็นข้อยืนยันว่าทั้งคู่คบกันโดยที่ เรื่องฐานะหรือองค์ประกอบอื่นๆคงไม่ได้เข้ามามีส่วนร่วมในความสัมพันธ์เลยก็ได้
สุดท้ายสำหรับคู่นี้ บางทีคำว่ามิตรภาพมันก็เหมือนหมอกบางๆบังตา บังทั้งความรู้สึก บางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าการมีกันและกันจนเคยชิน ถ้าวันไหนวันนึงขาดกันไปจะเป็นยังไง ลองห่างกันซักพักดูมั้ย อะไรๆที่อยู่ในใจจะได้ชัดเจนขึ้น
ส่วนของเฟี๊ยต สั้นๆนะ.... อย่าหวั่นไหว
ถ้าหวั่นไหวเรื่องมันจะเลวร้ายลงกว่านี้อีกเยอะ โอเค๊! เดี๋ยวพระเอกหนูก็ใกล้มาถึงแล้ว(ล่ะมั้ง) เพราะฉะนั้นอดทน ห้ามหวั่นไหว อย่าให้ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก และแม้นายแทนจะมีฟีโรโมน หรือเซ็กส์ แอพพีลของนายแทนจะสูงปรี๊ดดดดดดด ก้ามปูน่ากัดหรือกล้ามล่ำน่าขย้ำ หกห่อน่าขบน่าเคี้ยว ยวนตายวนใจ และแม้ว่าคุณคนเขียนพยายามชักจูงแค่ไหน ก็ท่องเอาไว้เลยว่าห้าม ถ้าทนไม่ไหวเรียกน้องเบิ้ลมาแก้ขัดก็ได้นะคะ #ผิดมากกก
ปล้ำลิง. คุณคนเขียน ถ้าตอนที่เขียนแล้วรู้สึกกดดัน ต้องทำตามหน้าที่หรือจำใจทำ ให้พักก่อนนะคะ (พักนะคะพัก อย่าหายไปเลยนะ) พักสมองพักร่างกายจนกว่าที่จะพร้อมเขียนอีกครั้ง อย่ารู้สึกเหมือนยิ่งเขียนยิ่งหมดใจนะคะ อุตส่าห์เลี้ยงดูกันมาเกินครึ่งร้อยตอนแบบนี้ ต้องยิ่งเขียนยิ่งผูกพันสิเนอะ ถ้าทิ้งกันไปตอนนี้ทั้งหนูเฟี๊ยต ทั้งคนอ่านก็แย่เลย พักผ่อนให้เต็มที่ สมองปลอดโปร่ง ได้ไอเดียอะไรใหม่ๆ อย่าลืมของฝากนะ
-
เราไม่อยากให้เฟี๊ยตลงเอยกับแทนหรอกนะ ไม่ได้อคติ ไม่ได้อะไร แต่มันแบบ...แทนยังไม่ใช่อ่ะ
อีกอย่างเราคงทนเห็นปันเกลียดเฟี๊ยตไม่ได้ แต่จะว่าไปเรื่องนี้คนเล่นเขาจำกันได้เฉพาะในเกมส์นี่นะ
พออยู่นอกเกมส์ก็จำกันไม่ได้ มันก็มีสิทธิ์ที่จะจับคู่เฟี๊ยต-แทน แต่่(อีกแล้ว) เราอยากให้เฟี๊ยตคู่กับหมอที่เฟี๊ยต
จะไปทำงานด้วยมากกว่า (ซึ่งเราคิดเองว่าคงเป็นพระเอกแถมยังไม่โผล่มาอีกต่างหาก :mew5:)
ตอนนี้ก็ชิวๆไปก่อนยังไม่มีอะไร แต่ตอนหน้าคงมีอะไรๆให้ได้ใชัปัญญากันใช่ไหม
ปล.ไปเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ แล้วกลับมาแบบสดชื่นๆ จะได้มาอัพนิยายต่อ อิอิ
ปล.2 เรายังมารอเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมนะ :กอด1:
เห็นด้วยกับคู่ของเฟี้ยอ่ะ น่าจะเป็นคนที่ทำงานที่โรงพยาบาลอ่ะ.....แต่ตอนนี้ในใจปันเป็นไงบ้างไม่รู้ คงวุ้นวายน่าดู (ถ้าเราเป็นปันหละทำไง)
-
ไม่ได้มาอ่านแป๊บเดียว คุณคนเขียนลงไปตั้งหลายตอน
เอาของฝากจากเมืองเลยมาให้ ไม่ว่ากันนะคะที่หายไป เพิ่งถึงบ้านเมื่อคืนเอง ^^
เนื้อเรื่องช่วงหลังที่รู้สึกว่าจะเน้นมาที่ตัวปัน โดยที่มีเฟี๊ยตเป็นตัวกระตุ้นให้เกิดปฏิกิริยา แต่ถึงแม้ตัวปันจะน่าสงสารที่ต้องปิดบังความรู้สึก การเอาอารมณ์มาลงกับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มันก็น่าสงสารเพื่อนร่วมกลุ่มนะ การผิดใจกันหรือความอึดอัดคับข้องใจที่จบลงด้วยการบอกปัดว่าไม่เป็นไร สุดท้ายมันก็เหมือนกับตะกอนที่ทับถมลงในจิตใจของทั้งสองฝ่าย จากเรื่องเล็กสุดท้ายเมื่อกระทบไปโดนเรื่องที่ใหญ่ขึ้น ก็คล้ายกับลูกโป่งที่ยิ่งขยายใหญ่ขึ้น แต่ว่าก็ยิ่งเปราะบาง สุดท้ายก็แตก แต่ก็ดีที่ปันมีสตินะ แต่ยิ่งมีสติและรู้ข้อผิดพลาดที่เกิดจากการแอบรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งนี่มันยิ่งน่าสงสาร อาการเหมือนคนน้ำท่วมปาก อึดอัด ใกล้จมน้ำแบบนี้ จะเก็บเอาไว้คนเดียวมันก็คงระเบิดอยู่ในใจเข้าซักวันนั่นล่ะ
ฟู่ พูดมานานขอพักร้องไห้กับพาร์ทน้องปันแป๊บ คนแอบรักนี่มันทรมานจริงๆนะ ไม่มีสิทธิ์เดินข้ามเส้นความสัมพันธ์ แอบฟัง แอบฟัง แอบน้อยใจ ความสำคัญเหมือนจะลดลงจากที่เมื่อก่อนอาจเคยได้เต็มร้อย
ส่วนนาย....นายแทน ╰_╯
มันน่าหมั่นไส้นะ คนที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรแต่ยังทำให้ใครอีกคนเสียน้ำตาได้ขนาดนั้นน่ะ ความรู้สึกนายช้าเกินไปนะแทน และเพราะแทนเป็นแบบนี้เลยทำให้นึกถึงคำว่ากว่าจะรู้ว่ามีอยู่ก็เสียไป ไปหาเพลงนี้ฟังซะนะแทน
ตอนอ่านมาถึงฉากที่นอนคุยกับเฟี๊ยตทำใหเรานึกขึ้นได้ เคยลองวาดฝันร่วมกันกับปันแบบนี้มั้ยแทน บางทีการเป็นเพื่อนสนิทกันอาจทำให้สนิทกันมากก็จริง แต่มันก็ทำให้บางเรื่องลางเลือนไปนะ ทิฐิหรืออะไรลึกๆที่อยู่ในใจ เส้นแบ่งของความเกรงใจ ที่ทำให้กลายเป็นน้อยเนื้อต่ำใจ หรือบางทีเราอาจจะคิดมากไปก็ได้ อินกับพาร์ทปันไปหน่อย 55555
แต่ถ้ามีบางเรื่องที่แทนไม่เคยบอกปัน อย่างเรื่องความฝัน อาจเพราะเรื่องความแตกต่างของทั้งคู่หรือเปล่า บางทีคนเรามันก็มีอารมณ์นี้น่ะ ที่อยากยืนยันว่าตัวเองไม่ใช่เด็กๆและสามารถยืนด้วยตัวเองได้
้
พาร์ทแทนนี่มโนเอาเองล้วนๆเลยนะ 5555 ต้องสันนิษฐานเอาไว้ก่อน เพราะว่าอย่างปันนี่ดูง่ายนะ เขามีความอ่อนไหวด้านอารมณ์สูง แต่อย่างแทนนี่บอกไม่ถูก เหมือนคนไม่คิดอะไรมาก แต่กับบางเรื่องเขาก็คิดหนักเอาการ เป็นคนที่มีอะไรซ่อนอยู่ในใจ ถึงจะดูตรงๆ แต่จริงๆแอบคิดเล็กคิดน้อยเยอะอยู่นะ พ่อหนุ่มคนนี้
แต่ก็อย่างที่บอกค่ะว่ามโนเนอะ บางทีอาจจะคิดมากเกินไปในฐานะคนที่ชอบคิดจุกๆจิกๆ อะไรนิดอะไรหน่อยต้องจับมาจินตนาการ โยงเรื่องนั้น ผูกเรื่องนี้
บางทีการคบกันมาตั้งนาน อาจเป็นข้อยืนยันว่าทั้งคู่คบกันโดยที่ เรื่องฐานะหรือองค์ประกอบอื่นๆคงไม่ได้เข้ามามีส่วนร่วมในความสัมพันธ์เลยก็ได้
สุดท้ายสำหรับคู่นี้ บางทีคำว่ามิตรภาพมันก็เหมือนหมอกบางๆบังตา บังทั้งความรู้สึก บางทีก็อดสงสัยไม่ได้ว่าการมีกันและกันจนเคยชิน ถ้าวันไหนวันนึงขาดกันไปจะเป็นยังไง ลองห่างกันซักพักดูมั้ย อะไรๆที่อยู่ในใจจะได้ชัดเจนขึ้น
ส่วนของเฟี๊ยต สั้นๆนะ.... อย่าหวั่นไหว
ถ้าหวั่นไหวเรื่องมันจะเลวร้ายลงกว่านี้อีกเยอะ โอเค๊! เดี๋ยวพระเอกหนูก็ใกล้มาถึงแล้ว(ล่ะมั้ง) เพราะฉะนั้นอดทน ห้ามหวั่นไหว อย่าให้ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรัก และแม้นายแทนจะมีฟีโรโมน หรือเซ็กส์ แอพพีลของนายแทนจะสูงปรี๊ดดดดดดด ก้ามปูน่ากัดหรือกล้ามล่ำน่าขย้ำ หกห่อน่าขบน่าเคี้ยว ยวนตายวนใจ และแม้ว่าคุณคนเขียนพยายามชักจูงแค่ไหน ก็ท่องเอาไว้เลยว่าห้าม ถ้าทนไม่ไหวเรียกน้องเบิ้ลมาแก้ขัดก็ได้นะคะ #ผิดมากกก
ปล้ำลิง. คุณคนเขียน ถ้าตอนที่เขียนแล้วรู้สึกกดดัน ต้องทำตามหน้าที่หรือจำใจทำ ให้พักก่อนนะคะ (พักนะคะพัก อย่าหายไปเลยนะ) พักสมองพักร่างกายจนกว่าที่จะพร้อมเขียนอีกครั้ง อย่ารู้สึกเหมือนยิ่งเขียนยิ่งหมดใจนะคะ อุตส่าห์เลี้ยงดูกันมาเกินครึ่งร้อยตอนแบบนี้ ต้องยิ่งเขียนยิ่งผูกพันสิเนอะ ถ้าทิ้งกันไปตอนนี้ทั้งหนูเฟี๊ยต ทั้งคนอ่านก็แย่เลย พักผ่อนให้เต็มที่ สมองปลอดโปร่ง ได้ไอเดียอะไรใหม่ๆ อย่าลืมของฝากนะ
คนแอบรักนี่มันทรมานจริงๆนะ
-
เฟี๊ยตหวั่นไหวไปกับแทนหรือยัง แต่เราหวั่นไหวไปแล้วนะ 555+
ชีวิตของแทนนี่เป็นยังไงบ้างน้อ~ ละเมอออกมาซะเศร้าเชียว แถมแอบแต๊ะอั๋งเฟี๊ยตอีก เรียกปันมารวมกลุ่มให้ไวนะ เดี๋ยวเราจะฟินกับคู่นี้เกินไป =.,=
-
เหนื่อยนัก ก็พักนะ พ่อหนุ่ม............แล้วมาลุยกันต่อถึงตอนนั้น ผมเสร็จธุระพอดี จะมาเม้นทุกวันเลย
-
บทที่ 63 The Secret Casket
แสงยามเช้าลอดพ้นช่องเล็กบนหลืบตอนหนึ่งของเพดานที่แทนกับเฟี๊ยตตรวจพบตั้งแต่หัวค่ำเมื่อวานนั้น ลำแสงน้อยๆ นั่นสาดซัดเข้ามาตกกระทบกับกระจกบานหมุนที่เฟี๊ยตสันนิษฐานว่ามันเป็นกลไกที่ใช้ในการเปิดประตูใหญ่ที่พวกเขาผ่านเข้ามา จากบานที่หนึ่ง สะท้อนไปบานที่สอง สาม สี่ และอื่นๆ ต่อไปเป็นลำดับไปเรื่อยๆ ในขณะนี้ ห้องที่เคยมืดหม่นไปด้วยความมืดก็มีแสงสว่างประดับทั่วให้ความอบอุ่นของช่วงเวลายามเช้าของวันใหม่
“เป็นไงบ้างเฟี๊ยต หลับสบายดีไหม” เสียงของแทนเอ่ยทักขึ้น ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น แล้วยันตัวขึ้นจากพื้นเพื่อบิดขี้เกียจให้สมกับความเมื่อยขบที่ถูกพันธนาการให้กระดุกกระดิกไม่ได้แทบทั้งคืน
“เอ่อ ตื่นนานแล้วหรอ” เฟี๊ยตเกือบจะบ่นถึงความเมื่อยที่กระจายอยู่ทั่วตัวไปหมดให้คนที่เป็นต้นเหตุที่นั่งยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้านี้ฟัง แต่แล้วความรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่งก็ยับยั้งเขาไม่ได้พูดสิ่งใดออกไป มันคงดูแปลกไปสักหน่อยที่จะพูดถึงเรื่องผู้ชายนอนกอดกันทั้งคืน ถึงแม้ว่าเขาจะบริสุทธ์ใจ แต่มันก็เป็นความบริสุทธ์ใจที่ปนความกระดากอายอยู่ไม่น้อย เขาจึงเสไปเรื่องอื่นอย่างจงใจจะแกล้งลืมที่จะตอบคำถามอันดูแสนธรรมดานั้นไปเสีย
“ก็ไม่นานนะ สักสิบนาทีมั้ง ท้องร้องจนตื่นอ่ะ ฮ่าฮ่า” แทนเล่าให้ฟังอย่างอารมณ์ดี ชายหนุ่มผิวเข้มพูดไปพลางเลือกการ์ดอาหารในสมุดไปอย่างตั้งใจ
“แล้วเมื่อคืนแทนหลับสบายไหม” อะไรสักอย่างดลใจให้เขาถามออกไปอย่างนั้น อาจจะเป็นความอยากรู้ ความอยากรู้ที่สงสัยว่าพฤติกรรมทั้งหมดเมื่อคืนของคนตรงหน้านี้นั้น เขาจำได้บ้างหรือเปล่า
“ปรกตินะ อ่อ ปรกติเราเป็นคนขี้ละเมอมากเลยนะ ปรกติต้องนอนแยกเต็นท์ตลอด ยกเว้นปัน เพราะรายนั้นชินแล้ว ฮ่าฮ่า หวังว่าเมื่อคืนเราคงจะไม่ได้ละเมอเตะเฟี๊ยตไปใช่ไหม” ชายหนุ่มละความสนใจจากสมุดการ์ดตรงหน้า ก่อนจะหันมามองหน้าเพื่อนร่วมเต็นท์เมื่อคืนนี้ เพื่อรอฟังคำตอบถึงพฤติกรรมยามนิทรา ซึ่งตัวเขาเองย่อมไม่มีสติรู้ตัว
“เปล่าๆ แทนไม่ได้ละเมอเตะเราหรอก” แต่ละเมอกอด เปล่าเลย วลีสุดท้ายหาได้หลุดไปจากของเฟี๊ยตไม่ อะไรสักอย่างดลใจเขาให้ไม่พูดเรื่องราวเหล่านั้นออกไป
“เฮ้อ โล่งอกไป มากินข้าวเช้ากันเถอะเฟี๊ยต” แทนเอ่ยขึ้นอย่างหมดความสนใจในเรื่องเมื่อคืนเสียแล้ว พร้อมเอ่ยชวนให้เขาร่วมวงกินข้าวเช้า ก่อนจะหาทางแก้ปัญหาเรื่องประตูนั่นถัดไป
เหตุการณ์ทั้งหมดคลี่คลายเมื่อแสงตะวันยามเช้าสาดเข้ามากระทบบานกระจกเหล่านั้นตามที่เฟี๊ยตคิดไว้ไม่มีผิด แทนทำหน้าที่แค่เพียงไปบิดกระจกบานสุดท้ายให้ถูกองศากับทิศทางของประตูเท่านั้น แสงตะวันที่ลอดเข้ามาก็สัมผัสบานกระจกนั้นอย่างถนัดถนี่ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น เขาทั้งสองก็ยังเปิดประตูนั้นออกไปไม่ได้ และในขณะที่กำลังอับจนหนทางอยู่นั่นเอง ปันผู้อยู่ด้านนอกแต่เพียงผู้เดียวก็ได้ใช้การ์ดโทรศัพท์โทรเข้ามาพร้อมบอกข่าวดีว่าลูกบิดประตูที่เคยอันตรธานหายไป บัดนี้ได้กลับมาปรากฏตัวเสียแล้ว ปันตัดสินใจลองเปิดประตูโดยหมุนเจ้าลูกบิดนั่นดู และเขาก็พบว่าประตูนั่นสามารถเปิดได้ตามปรกติราวกับว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์ใดๆ อย่างเมื่อวานนั้น ด้วยเหตุนี้เอง ทีมมายาจึงกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาแค่ค่ำคืนเดียว แต่มันก็รู้สึกเหมือนยาวนานไม่น้อยเลย
“แทน! เฟี๊ยต!” เสียงของเพื่อนที่ถูกเหตุบังเอิญแยกให้ออกไปอยู่คนเดียวทั้งคืนร้องออกมาอย่างดีใจ ปันวิ่งเข้ามาโอบไหล่แทนและเฟี๊ยตไว้อย่างยินดีที่ได้กลับมาพบกันอีกครั้งหนึ่ง แต่ถ้าหากสังเกตดีๆ แล้ว แววตานั้นแฝงไว้ด้วยรอยหม่นเศร้าอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ปันเป็นไงบ้าง เมื่อคืนโอเคไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วงจากใจจริง บรรยากาศในวิหารลึกลับนี่ไม่เหมาะแก่การนอนคนเดียวแม้แต่น้อยเลย เขายังไม่อยากจินตนาการว่าถ้าต้องไปนอนในห้องโถงที่แสนวังเวงนั่นคนเดียว เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง
“แย่นะ เอาตรงๆ ฮ่าฮ่า” ความรู้สึกของปันแย่จริงๆ แต่เขาไม่ได้บอกไปหมดว่าความรู้สึกที่แย่นั้น มันไม่ได้มาจากความเงียบเหงาของวิหารนี่เพียงอย่างเดียว
“เอาน่า ทำตัวเป็นลูกแหง่ไปได้ นอนคนเดียวคืนเดียวเอง สบายน่า” แทนเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี
“แหม่ คนแถวนี้ไม่ลูกแหง่เลยเนอะ” เฟี๊ยตหลุดออกพูดไปด้วยความปากไว แต่แล้วก็ต้องรู้สึกผิดด้วยแววตาของชายผิวขาวหม่นลงจนจับสังเกตได้
“ตกลง เมื่อคืนเราละเมอกอดเฟี๊ยตใช่ไหม โอ๊ยย ถึงว่าทำไมถึงได้ฝันถึงแม่ ขายขี้หน้าชะมัด” หน้าของชายหนุ่มผิวเข้มเรื่อขึ้นเล็กน้อยอย่างจับสังเกตได้ ชายหนุ่มสุดล่ำคงนี้คงไม่อยากให้ใครเห็นมุมอ่อนไหวอย่างนี้สักเท่าใดนัก
“อืม” คำสั้นๆ คำเดียวที่เหมือนจะเป็นการตอบรับนั่นหลุดขึ้นมาจากปากของเฟี๊ยต สายตาจากเพื่อนอีกคนหนึ่งที่เรียกได้ว่าเป็นคนนอกตลอดราตรีที่ผ่านมามองมาที่เขาด้วยความรู้สึกใดก็ไม่ทราบได้ เฟี๊ยตประสานสายตาอย่างไม่ได้ตั้งใจ และถ้าเขาจับสังเกตได้ไม่ผิด แววตาสวยคู่นั้นคลอไปด้วยความเสียใจที่เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจเหตุผลเหมือนกัน
“โอ๊ยย เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ปันยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่หรอ ไปนั่งพักกินข้าวเช้าให้อิ่มก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่อยว่ากันต่อ” แทนเปลี่ยนเรื่องขึ้นก่อนจะชวนเพื่อนทั้งสองไปนั่งหลังจากที่กลับมารวมตัวกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เออ เรายังไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ เอาไงกันดีเนี่ย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นถึงเรื่องที่คิดมาได้สักพักแล้ว แต่ก็ลืมที่จะปรึกษาเพื่อนๆ ตลอด พอมีโอกาสจึงถามทันทีที่นึกขึ้นได้
“ไม่เป็นไรหรอกเฟี๊ยต ในเกมนี้ถ้าร่างกายไม่สกปรกหนักหนาจริง ไม่ต้องอาบก็ได้นะ เพราะในเกมนี้พวกเราจะไม่มีกลิ่นตัวอยู่แล้ว ส่วนใหญ่เราอาบกันไปตามความเคยชินมากกว่า ส่วนเรื่องปวดหนักปวดเบาก็ไม่มีอยู่แล้ว ระบบของเกมไม่มีความรู้สึกนี้อยู่แล้ว” ปันตอบมาอย่างยิ้มๆ เฟี๊ยตจึงได้แต่พยักหน้าตาม แต่เมื่อค่อยๆ คิดตามไปแล้ว ก็พบว่ามันเป็นอย่างที่ปันว่าจริงๆ เขายังไม่เคยรู้สึกว่าได้กลิ่นตัวจากทั้งเพื่อนและตัวเองเลยสักครั้ง ส่วนเรื่องปวดท้องเข้าห้องน้ำนี่ก็ไม่เคยมีเลยเช่นกัน อาจจะเป็นเพราะว่าการหลับในช่วง REM นั้น ระบบประสาทอัตโนมัติควบคุมการขับถ่ายจะถูกกดไว้ เขาเลยไม่เคยรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเลยก็เป็นได้
หลังจากที่ทั้งสามคนพูดคุยทักทายกันพอหอมปากหอมคอแล้ว แทนก็ลากเพื่อนทั้งสองกลับไปยังบริเวณหีบปริศนานั่นที่เรียกได้ว่ายังค้างคาใจชายหนุ่มอยู่มาก พวกเขาเดินวนไปมารอบวัตถุสีน้ำตาลทองสง่านั่นอย่างสงสัยใคร่รู้ เฟี๊ยตแกล้งลองพยายามเอาไปเกือบจะแตะที่วัตถุนั่น เพื่อทดสอบว่ามันจะมีกลไกอะไรซ่อนอยู่หรือไม่ แต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะว่ามันยังคงนิ่งสงบอยู่เหมือนเดิม
“เอาไง เปิดเลยไหม” แทนพูดพร้อมกับเอามือถูกันไปมาอย่างคันไม้คันมือเสียเต็มประดา สายตาของชายหนุ่มจ้องไปที่หีบปริศนาจนตาเป็นมัน
“เฟี๊ยตคิดว่าไง” ปันหันมาถามเพื่อนอย่างปรึกษา ตัวเขาเองรู้ดีว่าในพวกเขานี้ คงไม่มีใครเหมาะจะเป็นมันสมองของทีมเท่ากับเพื่อนคนนี้อีกแล้ว
“เราเสนอว่าให้เปิดนะ ถึงแม้มันจะมีกับดัก เราก็ไม่มีทางรู้ได้หรอก ลุยไปเลยดีกว่า” เฟี๊ยตเอ่ยเสนอความคิดเห็น แต่ในใจลึกๆ ของเขาแล้ว เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นกับดักเลย เพราะความจริงแล้วทางสู่ห้องลับนี้ก็เป็นปริศนา แต่เพียงว่าเขาไม่ได้เล่าให้เพื่อนทั้งสองฟังว่ามันต้องตีความละเอียดขนาดไหน ถึงจะหาคำตอบมาได้ เขาคิดว่าผลลัพธ์ของการแก้ปัญหานั้น ไม่น่าจะมีกับดักอะไรรออยู่ แต่เพื่อนเขาที่ไม่รับรู้ความจริงในจุดดังกล่าว อาจจะรู้สึกว่าห้องลับนี่เข้ามาถึงได้ง่ายเกินไปจนน่าระแวง
“โอเค เห็นด้วยสามเสียงนะ เปิดเลย” ปันเอ่ยขึ้นมาอย่างสรุปความหลังจากได้ฟังความคิดเห็นของเฟี๊ยตเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับหันไปพยักหน้าให้กับแทนที่บัดนี้ดูจะเฝ้ารอที่ฟังคำนั้นอย่างใจจดใจจ่อเต็มทน
ชายหนุ่มผู้ดูจะอยากรับหน้าที่เป็นคนเปิดเจ้ากล่องปริศนานั่นที่สุดเอื้อมมือออกไปบนแท่นที่แกะสลักไว้อย่างงดงามนั่น และทันทีที่มือของเขาแตะเข้ากับกล่องที่สลักไว้ด้วยสีน้ำตาลทองอร่าม มันก็ค่อยๆ เปล่งแสงออกช้าๆ จนห้องที่เคยเรื่อด้วยแสงอรุณยามเช้าเพียงน้อยๆ บัดนี้สว่างไสวไปด้วยสีทองอร่ามละลานตา ฝาของหีบนั่นเปิดออกจนสุด เผยให้เห็นแสงสีทองที่สาดส่องออกมาจากภายในราวกับว่ามันบรรจุไว้ด้วยทองคำแท่งปริมาณมหาศาลฉะนั้น กระดาษสีน้ำตาลเก่าคร่ำคร่าใบหนึ่งลอยตัวขึ้นจากหีบใบนั้น และวางตัวนิ่งเด่นอยู่กลางอากาศเป็นเป้าให้สายตาทั้งสามจับจ้องไปด้วยความสนใจ มันคลี่ตัวออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นตัวหนังสือที่เขียนไว้อยู่เพียงไม่กี่บรรทัดนั่น เสียงผู้หญิงเสียงหนึ่งดังขึ้นราวกับว่ากำลังมีบุคคลที่สี่ที่มองไม่เห็นกำลังอ่านเจ้าตัวหนังสือขยุกขยิกที่เขียนอยู่บนกระดาษแผ่นนั้นให้พวกเขาฟังอย่างตั้งใจตั้งใจ
“ อะไรเอ่ย ดั่งระฆัง กังวานก้อง
ทั้งสี่พ้อง ร้องทักทั่ว ทุกทิศา
เตือนสติ จากความหลง องค์อัตตา
หยั่งรู้พ้น อวิชชา กว่ากำเกวียน”
จากผู้แต่ง : ตอนแรกตั้งใจว่าจบตอนนี้จะหนีไปพักแล้ววววว แต่จนแล้วจนรอดก็ปิดไม่ได้สักที เลยต้องเลื่อนไปเป็นตอนหน้านะครับ จนตอนของพรุ่งนี้จะหนีเที่ยวของจริงละ อิอิ
-
ตั้งใจอ่านทุกคอมเม้นท์เลยนะครับ
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อ่านแล้วซึ้งเลย
ยิ่งยาวยิ่งฟิน อิอิ
แต่ขอโทษนะครับที่นั่งตอบที่ละคนไม่ไหว นี่ก็พึ่งปั่นตอนล่าสุดจบ เหนื่อยมาก คงต้องขอตัวไปพักก่อนนะครับ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
จิ้มตูดจึ๊กๆ เพิ่งเม้นตอนล่าสุดไปเองนะเนี่ย ตอนใหม่มาซะละ 555+
ปริศนาอีกแล้ววว คราวนี้หน้าที่เฟี๊ยตเหมือนเดิมแล้วแหละ หาหนทางพิชิตปัญหาให้จงได้ ส่วนเรื่องของปันนี่ก็พูดยากนะ เอาเป็นว่าปัญหานี้ใหญ่กว่าปริศนาวิหารกุมพาพันธ์อีกนะเนี่ย ยังไงก็เคลียร์ให้เร็วไว จะได้ไม่ต้องมาเกิดการทะเลาะให้เสียความรู้สึกในภายหลังนะ
ปอลอ.ชอบกลอนอ่ะ มันทำให้นิยายแลดูเก๋ขึ้นไปอีก ช่วยเพิ่มความน่าอ่าน เวลาอ่านแล้วเรารู้สึกอินไปกับนิยาย ^^
-
มีปริศนามาให้ทายอีกแล้ว ตอนนั้นอดเล่นเกม24ด้วย คราวนี้เป็นทายปัญหา อืม..คิดว่าคำตอบน่าจะเป็นอริยสัจสี่นะคะ รอคุณคนเขียนมาเฉลยดีกว่า ตอบไปแบบมั่นใจมากเดี๋ยวไม่มีหมอรับเย็บเวลาหน้าแตก 5555
ส่วนแทนนี่ให้อารมณ์ผู้ชายๆดีเนอะ ไม่ค่อยคิดอะไรลึกๆ เพื่อนก็เพื่อน ห่วงอะไรมากมาย.....แบบ...อ่านแล้วรู้สึกว่าเขาคิดกับปันแค่เพื่อนจริงๆ ไม่ได้มีอะไรซับซ้อน ปันก็ชีช้ำต่อไปเงียบๆ
หนูเฟี๊ยตนี่จับสังเกตปันได้หลายครั้งแล้วน้า แต่เดาไม่ได้ซักที :3
จริงเนื้อเรื่องช่วงนี้มันตื่นเต้นนะ แต่เราดันโฟกัสที่น้องปัน เอาแต่ลุ้นว่าคุณคนเขียนจะแกล้งอะไรนายรองคนนี้อีก เรื่องรักๆไข่ๆนี่น่าสนใจกว่าผจญภัยอีกนะบางที 555555555555555555555 #ผิดที่สุด
-
กลับมาแล้วนะคับ ไม่รู้ว่าจะยังจำกันได้หรือเปล่า
ยู้ ฮู ยู้ ฮู ๆๆ ข้าน้อยเองขอรับ
หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวันเนื่องจากติดอ่านหนังสือ และช่วงชอบ เกือบสองอาทิตย์ ไม่ได้เข้ามาเลย
ไม่รู้ว่าคนเขียน จะพอยังจำนักอ่านน้อยๆ ที่หลบอยู่แถวหลังเสาร์ได้อยู่ไหม๊น้อ!
หลังจากสอบเสร็จ เคลียทุกอย่างเสร็จ ก็รีบเข้ามาอ่านเลย ตั้งแต่ตอนที่ 48 เล่นเอา จุใจ เลยทีเดียว ณ จุดๆ นี้ 555
แต่ก็ไม่ได้ตอบคอมเม้นทุกตอนนะคับ เดี๋ยว คนอ่านท่านอื่นจะดีใจหลงคิดว่า คนแต่แอบเอาเรื่องมาแปะอีกตอน 555
แอบสงสาร ปัน อยู่หลายตอนเลยทีเดียว ทำไมคนอ่านทำร้ายกันได้ถึงเพียงนี้ กระซิๆๆๆ แอบหวงเฟี๊ยต รู้สึกว่าตอนหลังๆ
มานี้แทนจะได้สัมผัสตัวเฟี๊ยตมากเกินไปละ เมื่อไหร่น้อ ที่จะได้เจอพระเองซักที แอบหวังให้ ปัน กับแทน เปิดอกคุยกัน
ให้จบๆ ไปซักที ปันจะได้ไม่ต้องมานั่งคอยหึงกัน 555 แต่แทนก็เป็นคนอารมณ์ดีเกิน ไม่คิดมาก แล้วก็ไม่ดูสถานการณ์เลย
ว่าปันอยู่ในอารมณ์ไหน สำหรับเฟี๊ยต ยังเก่งเหมือนเดิมเลยอ่ะ คิดไม่ออกเลยว่าพระเอกจะออกมาแนวไหน กันเลยทีเดียว
แต่คงคุ้มค่าการรอคอย ฮ่าฮ่าฮ่า ว่าแต่เกมส์นี่มีปัญหาตั้งแต่เล็ก ไปจนถึงใหญ่ ให้ได้คิด ตลอดเวลากันเลยทีเดียว ไม่ให้
พักเหนื่อยกันบ้างหรือไงห๊ะ คนอ่านเหนื่อยแทน เฟี๊ยต อิอิอิ แล้วก็พองเพื่อนจมซน 555 ยังไงก็ตามคนอ่านตัวน้อยๆ คนนี้ก็ยังรู้สึกว่า
แทนยังไม่ใช่สำหรับเฟี๊ยต มันไม่ใช่อ่ะกิ๊ฟ ไม่ใช่ว่าแทนไม่ดีหรอกนะ แต่ว่าอยากให้แทนคู่กับปันมากกว่า ที่สำคัญเฟี๊ยตอย่าแอบใจเต้น
หล่ะ ไม่ยอมจริงๆ ด้วย นี่เพิ่งจะเริ่มเดินทางไม่เท่าไหร่ เฟี๊ยตและแทนก็มีความฝันซะแล้ว 5555
ตั้งแต่อ่านมานี่แทบหาคำผิดไม่ได้เลย แสดงว่าคนเขียนตรวจทาน ด้วยหัวใจอย่างรอบคอบแล้ว ถึงได้เอามาแบ่งปันให้คนอ่านได้อ่าน อะคึๆๆๆ
ถึงแม้ว่าช่วงสอบจะไม่ได้เข้ามาอ่านแต่ก็ยังส่งกำลังใจให้อยู่นะเออ 5555 ยังไงก็ตามเป็นกำลังใจให้คนเขียน คับ
รอติดตามตอนต่อไป.......
-
เที่ยสเผื่อเราด้วยนะพี่คนเขียน อิอิ
อยากเที่ยวมาก แต่เรียนหนัก แงงงงง
ปันหายโกรธเฟี๊ยตแล้วปะ หรือ คลื่นลมสงบก่อนพายุจะมา ....?
-
เที่ยวให้หนุกเด้อออออ บับบุยย :hao3:
-
ลุ้นอีกแล้ววว
-
ถึงกะช็อคตอนปันเปิดแล้ว้ดินเทิ่งๆเข้ามา
ลุ้นมาสามวันอ้ะะะ
เข้าได้ซะงั้นฮ่าๆๆๆๆ
คือแอบัวจะเกิดอะไรขึ้นกะปันแล้วสองคนต้อวไปกันเอง
ลานนี้ได้กันแน่ๆ
ไม่น้าาาาาาาาาา
ปันแทนเถอะน้าาาพลีสสสสส
แทนก็ผู้ชายเกิ๊น ไม่คิดอะไรจริงจัง
อยากเห็นตแนแิหนูปันโชว์พาวบ้างอ้ะคู้ณณณ
ว่าแต่ว่าพ่อสามหนุ่มนี่เค้าไมีปมด้อยอะไรกันดลยรึ กลัวจิ้งจก ตุ๊กแกไรเงียะ
ปล.ทายว่าปริศนาคือแสงอาทิตย์ (มั่วสุด)
-
จากบทความนี้
"อะไรเอ่ย ดั่งระฆัง กังวานก้อง
ทั้งสี่พ้อง ร้องทักทั่ว ทุกทิศา
เตือนสติ จากความหลง องค์อัตตา
หยั่งรู้พ้น อวิชชา กว่ากำเกวียน”
เราขอเดาความหมายว่ามันคือ "ปัญญา" (มั้ง ==!) แบบเราถอดความหมายออกมาได้ว่า
*อะไรสักอย่างที่คอยเตือนสติให้เราไม่ลุ่มหลงไปกับตัวตนที่ไม่แน่นอน
ทำให้หลีกหนีพ้นพวกกิเลสหรือสิ่งที่ไม่ดีทั้งหลาย*
ประมาณนี้แหละ หรือมันจะหมายถึงหลักธรรมะก็ไม่รู้เหมือนกัน คิดแล้วก็มึนรอมาเฉลยดีกว่า :mew5:
ปันผู้น่าสงสารและแทนผู้ไม่รู้อะไรเลย สุดท้่ายเฟี๊ยตผู้อยู่กึ่งกลางไม่รู้จะทำยังดี
เฮ้อ........เฟี๊ยตไม่น่าโดนดึงเข้าไปในความรู้สึกอันชวนอึดอัดนั่นเลย
ปล.เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ ว่าแต่ไปยังเนี่ยทำไมยังได้อัพอยู่จ๊า :mew1:
-
ปริศนามาใหม่ คิดอยู่นาน
ในที่สุดก็
.
.
.
คิดไม่ออก :katai1:
รอเฉลยดีก่า 555
-
ปริศนาใหม่
ขออนุญาตไม่ขบคิด
วันนี้เจอข้อสอบมาพอแล้ว 5555
รอเฉลยด้วยคนค่ะ
-
รอเฉลยด้วยคนเหมือนกัน
อิอิ
สุดท้ายหีบในใจปันก็ไม่ได้เปิด....มันเศร้าเนอะ
-
ทำไมทำกับเราอย่างนี้!!!! :sad4: มาทำให้อยากแล้วจากไป ... ฮ่าๆ
กลอนนั้นเป็นการบอกสถานที่ถัดไปหรอ น่าตื่นเต้นอีกแล้ว
เฟี๊ยตในที่สุดก็พอสังเกตได้แล้วสินะ แต่ไม่น่าหลุดปากเรื่องนั้นเลย...
ปันนายน่าสงสารอ่ะ เหมือนเพื่อนเราเลย แต่นายต้องสมหวังแน่นอนน
ปล.รออ่านอยู่เน้อออ (วิบัติเพื่อเสียง)
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
บทที่ 64 Restart?
“อืมมม” เสียงของปันเอ่ยขึ้นอย่างครุ่นคิด หลังจากที่ได้ฟังเสียงหวานนั่นบรรยายร้อยกรองความยาวจำนวนหนึ่งบทนั้นจนจบ
“คิดอะไรดีๆ ออกหรอปัน เรายังคิดอะไรไม่ออกเลย” เฟี๊ยตหันไปหาเพื่อนอย่างดีใจ เขาสารภาพได้เลยว่า ตัวเขาเองคิดอะไรไม่ออกเลยกับปริศนาที่ว่านี่
“แหะๆ เราแค่จะบอกว่าเราฟังไม่รู้เรื่องเลย ศัพท์อะไรก็ไม่รู้ ไม่เห็นรู้จัก ขอโทษนะ ช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว” ปันพูดออกมาด้วยเสียงอ่อยๆ โรงเรียนนานาชาติทำพิษเสียแล้ว อย่าว่าแต่จะคิดออกเลยว่ามันหมายความว่าอะไร แต่ละคำแปลว่าอะไรบ้าง ปันยังไม่ค่อยจะรู้เลย
“อะไรเนี่ย อุตส่าห์หวังว่าจะมีมังกรยักษ์โผล่มาให้ประลองฝีมือกันบ้าง มีแต่ปัญญาเชาวน์ โอ๊ย เบื่อ คนยิ่งโง่ๆ อยู่ด้วย จะไปรู้ไหมเนี่ยว่ามันแปลว่าอะไร” แทนบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก แต่ก็พอจะจับสังเกตได้ว่ามีความหงุดหงิดเจืออยู่ในน้ำเสียงนั้นไม่น้อยเลย
“ค่อยๆ คิดกันเถอะ ใจเย็นๆ ค่อยๆ คิด เดี๋ยวก็คงคิดออกเอง” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นมาอย่างใจเย็น
“ออกไปนั่งคิดข้างนอกกันเถอะ ห้องนี้มันอับๆ ยังไงก็ไม่รู้ อยู่แล้วอึดอัด ไม่ชอบเลย” แทนชวนเพื่อนทั้งสองคนกลับไปยังห้องโถงที่กว้างและดูปลอดโปร่งกว่าห้องลับดังกล่าว
“เมื่อกี้ปันปิดประตูหรอเปล่า” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นหลังจากเป็นคนแรกที่หันหลังกลับไปยังทางออกจากห้องลับภายในวิหารนั่น
“เปล่านี่ ทำไมหรอ...” ปันหันหลังไปเช่นกัน พร้อมกับพูดตอบไปด้วย แต่ยังไม่ทันจบประโยคดี เสียงนั่นก็หยุดกึกลงด้วยว่าเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าชัดเจนว่า ประตูนั่นปิดลงอีกครั้งเสียแล้ว มันปิดลงทั้งๆ ที่เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ปิดมันอย่างแน่นอน
“มันคงไม่ล๊อคใช่ไหม” เสียงของแทนเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาด้วยความไม่มั่นใจ
“แทน เฟี๊ยตว่ามันไม่เคยมีวิธีเปิดจากข้างในมาตั้งแต่ต้นอยู่แล้วมากกว่า” เฟี๊ยตพูดขึ้นขณะที่ทั้งสามคนรีบสาวเท้าเข้าไปที่ประตูเจ้ากรรมดังกล่าว และแล้วทุกคนก็พบว่าสมมติฐานของเฟี๊ยตไม่ผิดไปจากความจริงเลย ประตูนี่ไม่มีหนทางจะเปิดได้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว แสงอาทิตย์นั่นเป็นเพียงกลไกที่จะทำให้ลูกบิดประตูปรากฏขึ้นที่ภายนอกเท่านั้น เรียกได้ว่าพวกเขาตกอยู่ในห้องปิดตายอย่างสมบูรณ์!
“ปัน เฟี๊ยต หลบ!” ชายหนุ่มผิวเข้มบอกกับเพื่อนทั้งสอง พร้อมกับหยิบการ์ดจากสมุดออกมาอย่างรวดเร็วราวกับตัดสินใจไว้ก่อนแล้ว
“Fire Extender RELEASE!” แทนตะโกนเสียงดัง พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าอย่างลึกจนเฟี๊ยตรู้สึกถึงจักระที่วิ่งซ่านไปตามร่างกายนั่น ก่อนจะเป่าลมออกมาจนสุดพลังปอด ลมหายใจปริมาณมากมายนั่นเคลื่อนผ่านไม้เท้ารูปทรงด้ามเป่าฟองสบู่นั่น กระทิงที่กายหยาบประกอบขึ้นด้วยอัคคีธาตุขนาดใหญ่ที่สะบัดหัวไปมาอย่างดุดันนั้นพุ่งตัวออกจากอาวุธนั่น ควบขาสี่คู่ตรงบึ่งเข้าหมายประจัญบานให้ผนังตรงหน้าภินท์พังพินาศไปจนหมดสิ้น อสุรกายเพลิงนั่นก้มหัวขนาดมหึมานั่นหมายที่สะบัดเขาคู่โค้งงามนั่นทำลายประตูหนาให้ป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี
...แต่ชั่วระยะไม่เกินครึ่งเมตรที่กระทิงดุนั่นจะพุ่งเข้าปะทะกับประตูหินนั่น มันก็สลายหายไปราวกับแปลงกายเป็นอากาศธาตุฉะนั้น อำนาจของลูกไฟใหญ่ถูกกลืนกินไปด้วยอำนาจของวิหารลึกลับนั่นอย่างไม่มีทางสู้ และไม่ว่าจะลองอีกกี่ครั้งไปตำแหน่งต่างๆ ทิศต่างๆ รอบห้องลับนั่นก็ดูจะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง ราวกับห้องอาถรรพ์นั่นจะมีเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ปกป้องตัวเองอยู่อย่างนั้น พวกเขาเสียรู้กลายเป็นหนูโง่ๆ สามตัวที่เข้ามาติดจั่นของนายพรานอย่างไม่ทันรู้ตัว
“การแก้ปริศนานี่ให้ออกดูจะเป็นทางเดียวที่จะออกจากที่นี่ได้” ปันเปรยขึ้นหลังจากที่นั่งปรึกษากันอยู่ริมห้องนั้น แทนเวลานี้มึนงงจนสังเกตได้ ด้วยพยายามจะใช้พลังของตนทำลายผนังเหล่านั้นจนหมดแรง
‘ไบเบิ้ล พวกเราจะออกไปจากห้องนี้ได้ยังไง’ เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นในใจ หลังจากเพิ่งจะนึกถึงเพื่อนอีกคนที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใครออก
“หนทางเดียวคือ แก้ปริศนาให้ได้ตามที่เพื่อนผิวขาวของนายท่านพูด ความจริงห้องลับนี้ไม่สามารถเข้ามาพร้อมกันทุกคนได้ แต่ต้องแบ่งคนไว้ที่โถงภายนอกเพื่อคอยเปิดปิดประตูนั้น แต่ถ้าพลาดติดเข้ามาแล้ว นายท่านก็จำเป็นต้องแก้ปริศนาให้ได้” เสียงนั่นดังขึ้นตอบอย่างรวดเร็วทันใจ
‘เราว่าเจ้าไม่ได้สินะว่าเจ้าไม่เตือน เราผิดเองที่ไม่ถามก่อน ถูกไหม’ เฟี๊ยตคิดบ่นขึ้นในใจอย่างเริ่มหงุดหงิดตัวเองที่พ่ายแพ้ให้กับความสะเพร่าอีกแล้ว
“ไบเบิ้ลภาวนาโดยตลอดให้อะไรสักอย่างดลใจให้นายท่านเอ่ยถามไบเบิ้ลขึ้นสักคำ อย่างน้อยจะเกี่ยวข้องกับเรื่องอื่นก็ได้ ไบเบิ้ลจะหาวิธีพูดโน้มน้าวให้เข้ามาถึงเรื่องนี้เอง แต่น่าเสียดายที่คำอธิษฐานของไบเบิ้ลไม่เคยประสบผลสำเร็จเลย” เสียงนั่นเอ่ยตอบมาจนเฟี๊ยตเองรู้สึกผิดที่ตัวเองทำตัวเหมือนจะเป็นพวกขี้แพ้ชวนตีกับคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อย่างใดอย่างนั้น
‘ช่างเถอะไบเบิ้ล เราผิดเอง ถ้าเราพูดจาไม่ดีก็ขอโทษด้วยละกัน’ เฟี๊ยตเอ่ยประโยคสุดท้ายอย่างรู้สึกผิด ก่อนที่บทสนทนาระหว่างพวกเขาจะถูกตัดหายไป
“เป็นอย่างที่ปันพูดจริงๆ แหละ ถ้าเราไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่ได้ เราจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้อีกเลย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นโดยไม่อธิบายเหตุผลที่มาที่ไป เพื่อนทั้งสองคนทำได้เพียงหันมามองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่ก็ไม่พูดคำใดออกมาอย่างเชื่อมั่นในตัวเฟี๊ยต
เฟี๊ยตพยายามแก้ไขปัญหาเชาวน์นั่นอย่างสุดความสามารถ แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จมากนัก เขาพยายามไล่เรียงข้อความที่มีอยู่จำนวนไม่กี่คำนั่นให้กลายเป็นคำแปลขนาดยาวพอที่จะตีความได้ เฟี๊ยตอธิบายความคิดของตนให้เพื่อนทั้งสองฟัง แต่ปันและแทนก็ดูจะไม่ค่อยเข้าใจมากนัก ทั้งสามคนพยายามลองทายถึงคำต่างๆ มากมายที่ดูจะเกี่ยวข้องกับเรื่องราวดังกล่าว พวกเขาไม่รู้แม้กระทั่งว่าวิธีการตอบคำถามจะต้องตอบอย่างไร พวกเขาทดลองเดินไปที่หน้าตัวเมียบนั่นและพูดคำที่ตนที่คิดว่าจะเป็นคำตอบออกไป แต่ผลที่ได้ออกมาทุกครั้งยังเหมือนเดิมคือความนิ่งสงบที่สร้างความผิดหวังให้กับพวกเขาได้เป็นอย่างดี
พวกเขาที่ไม่มีทางเลือกอื่นเหลืออีกแล้วจำเป็นต้องตั้งแคมป์เล็กๆ อยู่ในห้องที่แสนจะอุดอู้แห่งนั้น พวกเขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเหมือนตกอยู่ในคุกที่ไร้อิสรภาพโดยสิ้นเชิงก็ไม่ปาน เขาได้เห็นแสงอาทิตย์มาจากช่องเล็กๆ บนหลืบตรงเพดานนั่นเท่านั้น เฟี๊ยตดูเหมือนจะเป็นคนเดียวที่ยังคงเหลือความหวังในการแก้ไขปริศนานั้น เขาปรึกษากับไบเบิ้ลอย่างไม่หมดความพยายาม เขาจับสังเกตได้ว่าไบเบิ้ลจะมีข้อมูลเฉพาะส่วนที่เกี่ยวข้องกับเกมเท่านั้น ดังนั้น ถ้าเขาถามล่วงเข้าไปในข้อมูลส่วนไหนแล้วไบเบิ้ลไม่สามารถตอบได้ นั่นแปลว่าเขากำลังมาผิดทางเสียแล้ว ถึงแม้ว่าไบเบิ้ลจะไม่รู้คำตอบของปริศนานั่นเหมือนกับเขา แต่ไบเบิ้ลก็ยังมีความกระตือรือร้นที่จะแก้ปัญหาอยู่อย่างไม่เสื่อมคลาย ซึ่งนั่นอาจจะเป็นแรงผลักดันที่ทำให้เขายังพอมีแรงที่จะเคี่ยวเข็ญสมองของเขาให้พยายามผ่านอุปสรรคอันแสนยากลำบากนี้ไปได้ ถึงแม้ว่าเพื่อนร่วมทีมของเขาอีกสองคนดูเหมือนจะถอดใจไปแล้วก็ตาม
จากชั่วโมงเป็นวัน จากวันเป็นคืน จนบัดนี้เฟี๊ยตได้มองเห็นแสงอาทิตย์ลอดมาจากช่องแคบตรงเพดานนั่นครบสี่รอบแล้ว นั่นแปลว่าพวกเขาตกอยู่ในห้องนี่มาเป็นเวลาสามคืนเต็มเมื่อไม่นับรวมกับคืนแรกที่เขาติดอยู่กับแทนเพียงสองคนนั่น สถานการณ์ดูจะค่อยๆ เลวร้ายลงอย่างเห็นได้ชัด พวกเขาเริ่มทะเลาะกันเล็กๆ น้อยๆ อย่างระหองระแหงด้วยความรู้สึกที่ขุ่นมัวตลอดเวลาร่วมครึ่งอาทิตย์ที่ติดอยู่ในวิหารนรกนี่ การขาดแสงอาทิตย์ทำให้ชีวิตเขาดูขาดความร่าเริงและความมีชีวิตชีวาไปอย่างมาก บางที นี่อาจจะเป็นทางตันของเกมนี้เสียแล้ว
“ไบเบิ้ล เรามีทางจะออกจากที่นี่ได้ไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามไบเบิ้ลอย่างหมดแรงและสิ้นหวัง หลังจากเขาได้ลองตอบคำถามของปริศนานั่นในวันที่สี่ คำตอบที่เป็นคำตอบที่เท่าไหร่ เขาเองก็ไม่เหลือความพยายามจะจดจำเสียแล้ว
“การแก้ปริศนานี่เป็นวิธีเดียวที่จะออกจากที่นี่ได้นายท่าน แต่ความจริง ยังเหลืออีกวิธีหนึ่งที่จะหลุดออกจากที่นี่ไปได้เหมือนกัน นั่นก็คือการ restart เกม” แววตาของเฟี๊ยตสว่างขึ้นชั่วคราวก่อนจะหม่นลงอีกครั้งเมื่อฟังคำตอบจนจบ
“หมายความว่าเริ่มต้นใหม่หมดอย่างนั้นถูกไหม” เฟี๊ยตเอ่ยถามอย่างหมดแรง
“ใช่ นายท่าน ถ้านายท่านไม่อยากเล่นเกมนี้อีกแล้ว นายท่านแค่รอเวลาที่จะตื่นขึ้นในครั้งถัดไป และนายท่านก็ไม่ต้องใส่เกมคอนโทรลเลอร์อีก นายท่านจะไม่ได้กลับมาในเกมนี้อีก และนายท่านก็จะไม่ได้เจอไบเบิ้ลอีกต่อไป” หากฟังไม่ผิด เสียงของไบเบิ้ลทอดลงอย่างเศร้าๆ ในวรรคสุดท้ายนั่น
“แต่ถ้านายท่านยังอย่างเล่นเกมนี้อีก นายท่านต้องการทำการ restart เกมซึ่งมีอยู่ 2 วิธี” ไบเบิ้ลกล่าวต่อหลังจากเว้นวรรคจังหวะไปช่วงหนึ่งจนเขารู้สึกใจหาย
“ทำยังไงได้บ้าง” เฟี๊ยตเร่งด้วยความอยากรู้
“วิธีแรกคือวิธีที่ถูกต้องตามกติกาของเกม นายท่านจะต้องตามหาโซดิแอคคนใดคนหนึ่งจาก 12 คนให้พบ และอธิบายให้เขาอนุญาตให้ restart เกมได้ ท่านก็จะได้เล่นใหม่จากศูนย์ทั้งหมด แต่นั่นก็แปลว่าท่านจะหลุดไปจากที่แห่งนี้อีกด้วย” ไบเบิ้ลตอบออกมา
“แล้ววิธีที่ 2 หละ” เฟี๊ยตถามต่อ เพราะวิธีแรกสำหรับเขาในเวลานี้นั้นแทบจะดูเป็นไปไม่ได้เลย เขาจะไปตามหาเกมมาสเตอร์ในห้องแคบๆ นี่ได้อย่างไร แค่คิดก็รู้แล้วว่าเขาทำไม่ได้แน่นอน
“วิธีที่ 2 เป็นวิธีที่ไม่ค่อยถูกต้องนัก แต่สามารถให้ผลในการ restart แบบเดียวกัน นั่นคืออย่างที่นายท่านทราบดีแล้ว การตายในเกมแห่งความฝันนี้ มันหมายถึงการกลับไปเริ่มต้นเล่นเกมใหม่ แต่ถ้าท่านฆ่าตัวตาย ท่านอาจจะผิดกติกาของเกม เนื่องจากจงใจที่จะ restart เกมด้วยตัวเองโดยไม่ผ่านความเห็นชอบของเกมมาสเตอร์ ดังนั้น วิธีที่ปลอดภัยที่สุดคือนายท่านและเพื่อนของท่านจะต้องผลัดกันฆ่ากันเองให้ตาย ถ้าทำอย่างนั้นแล้ว พวกท่านจะสามารถออกไปจากคุกที่ปิดตายแห่งนี้ได้แน่นอน”
“มันจะเจ็บและทรมานมากใช่ไหม ไบเบิ้ล” เสียงของเฟี๊ยตถามออกมาอย่างสั่นเครือ
“ความรู้สึกของการตายในความฝันให้ความรู้สึกเหมือนการตายในชีวิตจริงทุกประการ นายท่าน!”
จากผู้แต่ง : ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปประมาณหนึ่งอาทิตย์ ผมจะขออนุญาตหายตัวไปตามหาแรง
บันดาลใจนะครับ ผมรู้สึกว่าหลังๆ ผมแต่งนิยายไปตามหน้าที่มากขึ้น ขอหนีไปชาร์ตพลังก่อน
ผมจะกลับมาด้วยความรู้สึกเต็มอิ่มในการแต่งเหมือนเดิมครับ รอกันหน่อยนะครับ อย่าเพิ่งหนีนะ
ปูลู ตอนนี้เป็นตอนที่ 64 ที่ครบรอบการลงนิยายเรื่องนี้มาสองเดือนเต็มติดต่อกันโดยไม่มีวันหยุด
เลยครับ ผมไม่ขออะไรมากเลยครับ ขอแค่น้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของคนอ่านที่จะช่วยคอมเมนท์เป็น
กำลังใจให้ผมยาวๆ สักหน่อย รู้น้าว่าแอบอ่านกันหลายคน เติมกำลังใจให้ผมหน่อยนะ เห็นไหม
ผมถอดใจจนต้องหนีไปพักเลย อิอิ
ปูลูสอง อยากให้ทุกคนลองไขปริศนาแล้วคอมเมนท์ทิ้งไว้ครับ ถ้าใครตอบปริศนาได้ถูกต้อง ผม
จะมีตอนพิเศษให้ทุกๆ ท่านได้อ่านกันเลยครับ ลองร่วมสนุกกันดูฮะ ^___^
-
ผมหลงรักคอมเมนท์ยาวๆครับ หลายคนเม้นยาวมากเลย ผมแทบจะอยากเซฟเก็บไว้อ่านเลยครับ
ตื้นตันอ่ะ เขินเลยยยย
เดี๋ยวผมจะหนีเที่ยวละนะะะะ เดี๋ยวจะเที่ยวเผื่อทุกคนเลย อิอิ
-
ขออภัยที่เม้นยาวๆให้ไม่ได้นะครับ สัปดาหน้ารับรองอ่านกันไม่ไหวเลยล่ะครับ แอบแวะเข้ามาให้กำลังใจได้ ก้อเกินกำลังแล้วครับ สู้ๆต่อไป เที่ยวให้สนุก
-
โห ทางเลือกแต่ละทาง ไม่มีทางไหนน่าเลือกเลย
อึดอัดแทน
-
ให้ฆ่ากันเองเหรอ? ไม่คุ้มนะเฟี๊ยต อย่าลองวิธีนี้เลย ตายเริ่มเกมใหม่ไม่ใช่ประเด็น แต่เจ็บเหมือนเรื่องจริงนี่ไม่สนุกแน่ๆ เราว่าค่อยๆแก้ปัญหาไปดีกว่า เสียดายการ์ดสูงสุดที่อุตส่าห์เก็บมาได้ตั้งหลายใบ แถมยังไม่รู้ว่าจะเจอกับพวกปันแทนอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไบเบิ้ลต้องช่วยอะไรได้มั่งแหละ เฟี๊ยตก็ฉลาดจะตายไป ยังไงก็ต้องรอดจากตรงนี้ไปได้ ผ่านปัญหามาตั้งเยอะแล้วนี่ เอาใจช่วยเฟี๊ยตแทนปัน ^^
ปอลอ.เราทายว่าสติ เดาเอานะ 555+
-
ไบเบิ้ล จ๋า น่าเลือกทั้งนั้นเลย แอบประชด
แล้วเฟี๊ยตต้องทำยังไงต่อไป แต่ถ้าจะกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง มันก็ยังไงๆ อยู่นะ ไม่รู้ว่าจะได้เจอ แทนกับปัน อีกหรือเปล่า
ว่าคิดว่าเฟี๊ยตคงหาวิธีได้ซักทางแหละน่า ปลอบใจตัวเอง!
ยังส่งกำลังใจให้คนเขียนอยู่เสมอนะคับ ถึงแม้ว่าวันนี้ คนแต่จะหนีไปเที่ยว ที่สำคัญไม่ชวนกันไปด้วย แอบน้อยใจลึกๆ 5555
บางทีเฟี๊ยตอาจจำเป็นต้องพักเพื่อให้สมองได้พักผ่อนบ้าง คิดมาหลายวันจนล้าไปหมดแล้ว และเมื่อผักผ่อนเสร็จแล้วอาจจะ
คิดอะไรดีๆ ออกก็เป็นได้เนอะ
เจอกันคอมเม้นหน้าคับ See ya....
-
จะผลัดกันตายจิงๆหรืออะ น่ากลัวจัง
-
เราก็อยากช่วยแก้ปริศนานะ .....
แต่เราไม่เก่ง 55555555
ยอมรับเลยเฟี๊ยตเป็นคนที่มีไหวพริบดีมาก
ถ้าเป็นเราเล่นเกมนี้นะ เราตายตั้งแต่เจอมอนสเตอร์กลุ่มแรกแล้วววววว
พี่คนเขียนจ๋าาาา ไม่ให้ใครซักคนตายได้ไหมอะ
แบบ ช่วยกันเเก้ปัญหาทันพอดี อะไรแบบนี้
-
ไม่เอาน้าาาาา อุตส่าห์ได้การ์ดเมพๆมาตั้งเยอะัแล้วว :hao5:
-
ทางเลือกแต่ละอย่าง เฮ้อ
ไม่อยากให้ restart นะ แอบสงสารไบเบิล แม้ว่าจะเป็นแค่โปรแกรม แต่แสดงอารมณ์ได้อย่างกับมนุษย์
แถมถ้าต้องกลับไปเริ่มใหม่ ที่พยายามมาทั้งหมดก็สูญเปล่า เสียดายแย่เลย
เอ่อ เราขอเพิ่มทางเลือก
แก้ปริศนาให้ได้
call ให้ใครซักคนมาเปิดให้
หรือรอพระเอกมาเปิด 555
-
อย่าฆ่าตัวตายเด็ดขาดนะ
แถมความเจ็บในฝันพอๆกัยความจริงอีก
น่ากลัวอ่าาาาาา
ไบเบิ้ลน่ารักอ่าาาาดูรับผิดชอบเจ้านายเต็มที่เบย
คนแต่งเที่ยวให้หนุกๆน้าาาาา
ขอของฝากด้วย 555+
2 วันนี้เค้าก็ไม่อยู่ไปประชุมงาน ตจว.T^T(โชคดีที่คนแต่งก็ไปเที่ยว 555+)
-
จากบทความนี้
"อะไรเอ่ย ดั่งระฆัง กังวานก้อง
ทั้งสี่พ้อง ร้องทักทั่ว ทุกทิศา
เตือนสติ จากความหลง องค์อัตตา
หยั่งรู้พ้น อวิชชา กว่ากำเกวียน”
เราขอเดาความหมายว่ามันคือ "ปัญญา" (มั้ง ==!) แบบเราถอดความหมายออกมาได้ว่า
*อะไรสักอย่างที่คอยเตือนสติให้เราไม่ลุ่มหลงไปกับตัวตนที่ไม่แน่นอน
ทำให้หลีกหนีพ้นพวกกิเลสหรือสิ่งที่ไม่ดีทั้งหลาย*
ประมาณนี้แหละ หรือมันจะหมายถึงหลักธรรมะก็ไม่รู้เหมือนกัน คิดแล้วก็มึนรอมาเฉลยดีกว่า :mew5:
ปันผู้น่าสงสารและแทนผู้ไม่รู้อะไรเลย สุดท้่ายเฟี๊ยตผู้อยู่กึ่งกลางไม่รู้จะทำยังดี
เฮ้อ........เฟี๊ยตไม่น่าโดนดึงเข้าไปในความรู้สึกอันชวนอึดอัดนั่นเลย
ปล.เที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ ว่าแต่ไปยังเนี่ยทำไมยังได้อัพอยู่จ๊า :mew1:
เราขอยืนยันคำตอบเดิม และ....เพิ่มนิดหน่อย ขอตอบเพิ่มว่ามันคือ .........
.........."แสงแห่งธรรม".................
อะจ๊ากกกกกกก (มึงเดาได้มั่วมาก ==!!!)
เอาน่าไม่ว่ายังเราเชื่อว่าทุกปัญหาย่อมมีทางออก เฟี๊ยตและปัน-แทน สู้ๆน้า
แล้วก็ไอ้เรื่อง Restart อ่ะ ไม่ต้องไปคิดนะเพราะมันคงไม่ใช่ทางออกที่ดี อีกอย่างเราสงสาร ไบเบิล อ่า
แก้ปัญหาให้ได้นะเฟี๊ยต ฮูเร่ๆๆๆๆๆๆ
ปล.จุดพลุฉลอง 30 หน้า ดีใจๆๆๆๆๆ
ปล.2 ไปเที่ยวให้สนุกนะแล้วมาเฉลยปริศนาที อยากรู้ตอนต่อไปมากๆ
ปล.3 เม้นท์นี้เรารู้สึกว่าตัวเองเพี้ยนๆไงไม่รู้แฮะ (นี่เอ็งเพิ่งรู้ตัวเรอะ) ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ บะบาย ^3^
-
แย่เลยไม่มีทางอื่นแก้ไข้เลยหรอเนี่ย ถึงผู้แต่งสู้ๆเป็นกำลังใจเวมอขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบยี้หวังว่าจะหาแรงบันดาลใจละกลับมาแต่งให้อ่านกันไวๆๆนะคับ
-
ไม่รู้ว่าคำตอบคืออะไร แต่ก็เอาใจช่วยนะคับ อย่าฆ่ากันตายเลย..มันเหมือนเกมส์จบเลยอ่ะ นิยายก็จะจบด้วยนะ
แบบนี้ ไม่ไหวๆ
-
เฮ้อ...จะตีกันตายไหมเนี่ย?
ปัน แทน ถอดใจซะแล้ว
เฟี๊ยตอย่าเลือกเล่นเกมใหม่นะ มันต้องมีทางออกเสมอ...
แล้วจะทำยังไงต่อล่ะทีนี้ ออกไม่ได้ มีทางเดียวแก้ด่านนี้ให้ได้...
ปล. เดียวไปลองแก้ปัญหานี้ดู แล้วจะมาตอบต่อ.. (ขอเวลาแปป)
-
3 วันแล้วที่ไม่ได้อ่านคิดถึงจัง
-
ยิ่งอ่านยิ่งฟินครับ
ขอบคุณมาก
-
เย้ๆๆ พี่คนเขียนมาแล้ว >.< นิยายของพี่คนเขียนนี่ไม่เคยทำให้เราผิดหวังเลย
ทุกตอนที่อ่านทำให้เราต้องนั่งคิด นั่งลุ้นว่าทั้ง3คนจะต้องเจออะไรต่อ จะแก้ปัญหากันยังไง
จะแอบมีความไม่ลงรอยกันรึป่าว ปันจะกล้าบอกความในใจให้คนที่ปันแอบชอบรึป่าว
(ซึ่งเราขอคิดเข้าข้างตัวเองว่าปันชอบแทนนะพี่คนเขียน>.<)
แล้วเฟี๊ยก็เก่งเวอร์สติปัญญาเป็นเลิศ หาแก้ปัญหาได้ตลอด แทนก็แข็งแรง
แถมยังเป็นคนสบายๆช่วยเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆ 3คนนี้เป็นทีมที่เลิศแท้ ^_^
อ่านไปอ่านมาแล้วอินเหมือนจะหลุดไปอยู่ในเรื่องด้วยเลยแหละ 555
แต่ละเกมส์แต่ละคำถามของพี่คนเขียนทำให้เรานั่งคิดตามเลยนะ
แบบหยุดอ่านไปนั่งคิดคำตอบเลยแหละ บางทีคิดไม่ออกก็มาเปิดอ่านต่อดูเฉลย55
ทั้ง3คนก็ช่วยกันคิดช่วยกันแก้ปํญหาจนได้เสมอ
แต่ที่อ่านตอน64 ดูแล้วทั้ง3คนจะหมดหนทางจริงๆ เฟี๊ยตก็คิดปัญหาไม่ออก
แล้วยังมีกระทบกระทั่งกันเองอีก จนถึงขั้นต้องให้ไบเบิ้ลบอกวิธีรีสตาร์ท
เราว่าไม่คุ้มนะพี่เฟี๊ยต ToT ถ้ารีเกมส์ก็จะได้หลุดออกจสกที่นี่ก็จริง
แต่ก็จะไม่มีเพื่อนคู่ใจแบบไบเบิ้ลแถมอาจจะไม่ได้เจอปันก็แทนอีก
แบบนี้ไม่เอานะ ฮือออ แอบน้อยใจแทนไบเบิ้ลจังเลย
ถ้าไบเบิ้ลแปลงเป็นคนได้เราจะจิ้น ไบเบิ้ลเฟี๊ยตให้สะใจเลย เอาแบบ...........
แบบเมะขรึมๆแต่ห่วงเคะมากๆแล้วก็คอยดูแลใกล้ๆเท่าทีจะทำได้ มีน้อยใจหน่อยๆตอนที่เคะไม่สนใจ
กับเคะน่ารักสุดฉลาด แสนมั่นใจในตัวเองจนบางครั้งก็หลงลืมคนข้างๆตัวไป โอ้ย~ คิดแล้วฟิน~~~~~
(///หลบกระถางต้นไม้กับขวดน้ำที่พี่คนเขียนกับคุณคนอ่านคนอื่นปามา) 555
เราว่ามันต้องมีทางแก้แหละเนอะ ยังไงพี่คนเขียนคงไม่ใจร้ายให้ทั้ง3คนรีเกมส์ใช่ม้า >.<
งั้นให้เราลองเดาดูบ้างดีกว่า“ อะไรเอ่ย ดั่งระฆัง กังวานก้อง” ก็แปลว่าสิ่งที่เค้าถามนั้นโด่งดัง
หรือเป็นที่รู้จักกันทั่วเหมือนเสียงระฆังที่ดังกังวานไปทั่วทุกทิศ
“ทั้งสี่พ้อง ร้องทักทั่ว ทุกทิศา” ก็น่าจะแปลว่าทั้ง4ต่างร้องทักทั่วทิศ น่าจะหมายถึงท้าวจตุโลกบาลทั้ง4
ที่ประจำอยู่ทุกทิศเพื่อปกป้องดูแลคุ้มครองพระพุทธศาสนาและโลกมนุษย์
“เตือนสติ จากความหลง องค์อัตตา” อัตตา คือ สิ่งที่เป็นตัวตนของกิเลสที่ติดยึดว่าเป็นเรา
แล้วเราก็พอใจเสพสมสุขสมกับสิ่งที่ได้มาสมใจนั้นๆ เช่น เงินทอง ถ้าเตือนสติไม่ให้หลงไปในกิเลศ
“หยั่งรู้พ้น อวิชชา กว่ากำเกวียน” อวิชชาแปลตามศัพท์ว่าความไม่รู้ ความว่าไม่รู้ในอริยสัจจ์ ๔
กำหรือกำเกวียน คือ ซี่ล้อเกวียน ในบทนี้ก็น่าจะหมายถึงธรรมจักร ที่เป็นสัญลักษณ์ของศาสนาพุทร
ทั้งประโยคนี้ก็น่าจะแปลว่าทำให้เรารู้ซึ้งถึงอริยสัจ4 หรือพ้นจากการไม่รู้ในศาสนาพุทธ
สรุปแล้วคำตอบมันคืออะไรอ่ะ เราขอลองตอบหลายคำถามได้ม้า พี่คนเขียนห้ามว่าเรานะ อิอิ
เราขอตอบ 1.การตรัศรู้ 2.นิพพาน 3.สติปัญญา 4. ไตรลักษณ์ 5.พระรัตนตรัย
คิดๆแล้วก็งง ยิ่งคิดก็ยิ่งงง คำถามพี่คนเขียนยากจังเลย มิน่าล่ะ พี่เฟี๊ยตของเราถึงคิดหนักก็คิดไม่ออก
พี่คนเขียนไปพัก ก็อย่าลืมพักเยอะๆ ไปหาแรงบันดาลใจให้กำลังใจเต็มเปี่ยมเลยน้า
ส่วนเราจะเป็นกำลังใจเล็กๆให้อยู่ตรงนี้ รอพี่คนเขียนกลับมาแต่งต่อน้า
เลิฟพี่คนเขียน >_< ไฟต์ติ่งค่า~~~
:mew1: :katai2-1: :pig4: :impress3:
-
สนุกมาก ๆ เลย
เป็นกำลังใจให้....
-
:jul1: :z3: :z3: มาเขียนต่อได้แล้ว 555 อืมถ้าบอกว่าคำตอบคือปัญญาความรอบรู้ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะต้องใช้ไบเบิ้ลเป็นตัวเปิดทางแต่ว่าจะใช้ยังไง ใส่ในหีบเหรอ5555 มั่วแล้วตรู
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เพิ่งสอบเสร็จ...เข้ามาอ่าน เครียดกว่าตอนสอบอีก :z3: :z3:
แง๊ๆไม่เอารีนะ :ling1: :ling1:
ถ้ารีเค้าจะ :z6: พี่คนเขียน :m16:
-
:katai1: :katai1: :katai1: รอเธอมานานแสนนาน ทรมานวิญญาณหนักหนา ระทมอยู่ในอุรา แก้วกานดา ฉันรอเธอผู้เดียว :ling1: :ling1:
-
บทที่ 65 Answer
เฟี๊ยตทิ้งกายลงอย่างหมดแรง แค่ได้ฟังว่าจะต้องตายจริงๆ ใจของเขามันก็หวิวอย่างบอกไม่ถูก เขานั่งกอดเข่าพลางเอาหน้าซบลงกับหัวเข่าอย่างสิ้นหวัง ชายหนุ่มได้แต่ปล่อยความคิดให้ล่องลอยออกไปไกลอย่างช้าๆ บางที เขาก็ไม่อยากรับรู้อะไรสักพักหนึ่ง เฟี๊ยตปิดดวงตาคู่นั่นลงอย่างเหนื่อยอ่อน เขาได้ยินถึงเสียงทะเลาะกันเล็กๆ น้อยๆ จากเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคนที่ดังขึ้นราวกับมาจากที่ที่ไกลแสนไกล และเพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น เภสัชกรหนุ่มก็ตกลงสู่ห้วงภวังค์อย่างไม่ทันรู้สึกตัว
‘ไบเบิ้ล เฟี๊ยตไม่อยากตาย ไบเบิ้ลพอจะมีเบาะแสอะไรอีกไหม ที่จะช่วยให้คิดคำตอบนี่ได้’ เสียงของเฟี๊ยตร้องดังขึ้นในใจ ดูเหมือนว่าตอนนี้ไบเบิ้ลคือสิ่งยึดเหนี่ยวเดียวของเขา เพราะว่าเพื่อนทั้งสองคนดูเหมือนจะถอดใจกันไปหมดแล้ว ทันทีที่เฟี๊ยตรู้สึกตัว คนแรกที่เฟี๊ยตเลือกจะปรึกษาจึงเป็นไบเบิ้ลที่จนถึงบัดนี้ เขาก็ยังไม่รู้เลยว่ามันเป็นเพียงวัตถุชิ้นหนึ่ง หรือว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีความรู้สึกนึกคิดเช่นเดียวกันกับเขา
“อยากได้ข้อมูลด้านไหน นายท่าน” ไบเบิ้ลตอบเขากลับมาอย่างรวดเร็ว
“อะไรก็ได้ที่มีประโยชน์ ไบเบิ้ล อะไรก็ได้” เฟี๊ยตพูดออกมา โดยที่สายตาจับจ้องไปที่ช่องบนเพดานที่มีแสงสว่างลอดลงมานั่นอย่างเลื่อนลอย
“ขอเวลาสักครู่ นายท่าน”
“ไบเบิ้ลสงสัยมานานแล้วเรื่องวิธีการตอบคำถามของปริศนานี่ นายท่าน ไบเบิ้ลลองเจาะเข้าไปในระบบวิศวกรรมของวิหารนี่ แล้วก็พบว่าพื้นผนังรอบข้างเราที่เป็นรูปผู้คนในอิริยาบถต่างๆ นี่สามารถถูกกดให้ยุบตัวลงไปได้ ทั้งๆ ที่ผนังส่วนอื่นในวิหารนี่ไม่มีคุณสมบัติดังกล่าวเลย ไบเบิ้ลสันนิษฐานว่า จริงๆ แล้ววิธีการตอบคำถามนี่ ไม่ใช่การตอบโดยคำพูด แต่น่าจะเป็นการตอบโดยการกดสัมผัสมากกว่า” การ์ดคู่ใจของเขาสันนิษฐานออกมาอย่างน่าสนใจ
‘หืมม แล้วพอจะมีข้อมูลเรื่องลวดลายบนฝาผนังพวกนี้บ้างไหม’ เฟี๊ยตที่ขณะนี้ตื่นเต็มตาเป็นที่เรียบร้อยเริ่มถามต่ออย่างมีความหวัง
“ลวดลายบนฝาหนังนี่ถูกสร้างขึ้นเลียนแบบประติมากรรมฝาผนังจากวัดสุวรรณดาราราม จังหวัดพระนครศรีอยุธยา แต่ถูกดัดแปลงให้เข้ากับยุคสมัยโดยการแต่งเติมเรื่องราวในโลกปัจจุบันเข้าไป แต่ยังยึดถือใจความสำคัญไว้เช่นเดิม” ไบเบิ้ลตอบ
‘ใจความสำคัญ ใจความสำคัญเรื่องอะไรหรอไบเบิ้ล’ ความคิดของเฟี๊ยตแล่นไปอย่างรวดเร็ว
“พุทธประวัติ นายท่าน” ไบเบิ้ลตอบขึ้นตรงกับสิ่งที่ชายหนุ่มคิดไว้อยู่แล้วอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
‘แปลว่าคำตอบนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับพุทธประวัติอย่างนั้น ใช่หรือเปล่า’ เฟี๊ยตถามขึ้นอย่างยินดี เขาพอจะมีเค้ารางแห่งความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
“ตามข้อสันนิษฐานของไบเบิ้ลนะ นายท่าน” เสียงนั่นดังขึ้นอย่างราบเรียบแต่มั่นคง
“อะไรเอ่ยเหมือนกับระฆังทั้ง 4 ที่ทำให้ผู้คนออกจากความไม่รู้” เฟี๊ยตเอ่ยพึมพำกับตนเองอยู่อย่างนั้น เขาแปลความหมายจากบทกวีดังกล่าวคร่าวๆ ได้ดังนี้ หลายสิ่งหลายอย่างผ่านเข้ามาในสมองเขา เขาเริ่มทบทวนกลับไปที่คำตอบต่างๆ ที่เขาเคยเอ่ยตอบไปหมดแล้วทั้งสิ้นนั้น ด้วยคิดว่า ความจริงแล้วเขาอาจจะเคยตอบคำตอบที่ถูกต้องไปแล้วก็ได้ เพียงแต่วิธีการตอบของเขาอาจจะผิดตามที่ไบเบิ้ลว่า จึงทำให้เขาหลุดออกไปจากที่แห่งนี้ไม่ได้สักที
คำตอบแรกที่เขาตอบไปคือการศึกษา เพราะเขาคิดว่าวิธีการขจัดความไม่รู้ คือการทำให้รู้ นั่นก็คือการเรียนรู้หรือการศึกษานั่นเอง หลังจากที่คำตอบนี้ผิด เขาก็คิดถึงปัญญา เพราะปัญญาก็เป็นสิ่งที่ทำให้ความไม่รู้หายไปได้ แต่คำตอบนี้ก็ยังคงเป็นคำตอบที่ผิดอยู่ดี
ปันเคยเอ่ยถามเขาถึงคำแปลของความหมายของคำว่าอัตตา ซึ่งเขาก็ตอบออกไปว่า มันหมายถึงความเป็นตัวตน ปันในขณะนั้นก็บ่นกับเขาว่าไม่เคยได้ยินศัพท์คำนี้มาก่อนเลย และนั่นทำให้เขาจับสังเกตได้ว่า คำดังกล่าวมักจะใช้ในทางพุทธศาสนาเท่านั้น เบาะแสดังกล่าวทำให้เขาคิดหนักว่าคำตอบที่เขาตามหาน่าจะเกี่ยวข้องกับศาสนาพุทธ และเมื่อพูดถึงการกำจัดความไม่รู้ ใจเขาก็คิดถึงการหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิดเป็นอย่างแรก นั่นหมายถึง อริยสัจ 4 ยิ่งคำตอบดังกล่าวไปพ้องตรงกับคำว่าทั้ง 4 ในบทกวีด้วยแล้ว เขายิ่งมั่นใจมากขึ้นไปอีก แต่สุดท้าย คำตอบเหล่านั้นก็เป็นคำตอบที่ผิดอยู่ดี
เมื่อไบเบิ้ลชี้เบาะแสให้เห็นถึงการตอบปัญหาอีกวิธีแล้ว ใจเขาก็หวนกลับไปคิดถึงคำตอบเหล่านั้นทันที การศึกษา ปัญญา และอริยสัจ 4 แต่ดูเหมือนคำตอบเหล่านั้นจะเป็นนามธรรมเสียมากกว่า จนเขาไม่รู้จะเชื่อมโยงเรื่องราวบนผนังกำแพงนี่ให้เข้ากับคำตอบได้อย่างไร
‘ไบเบิ้ลมีอะไรแนะนำไหม’ เขาเอ่ยถามเพื่อนคู่ใจอย่างต้องการความคิดเห็น
“ไบเบิ้ลลุ้นอยู่ตั้งนาน นึกว่านายท่านจะไม่ถามเสียแล้ว” เสียงนั่นตอบกลับมาราวกับว่าโล่งใจที่เขาถามออกมาจนได้
‘ทำไมหรอไบเบิ้ล มีอะไรสำคัญที่เรายังไม่รู้หรือเปล่า’ เฟี๊ยตถามต่ออย่างรัวเร็ว
“ไบเบิ้ลคิดว่านายท่านแปลความหมายตกไปบางช่วงนะนายท่าน บทกวีบอกว่าระฆังดังเตือนสติไม่ใช่หรอนายท่าน ไม่ใช่ดังจนทำให้ผู้คนออกจากความไม่รู้” ไบเบิ้ลเอ่ย
‘เอ๊ะ ต่างกันยังไงหรอไบเบิ้ล’ ผู้เป็นนายถามต่อมาอย่างฉงน
“ต่างสินายท่าน เตือนให้ออกจากความไม่รู้ กับทำให้ออกจากความไม่รู้ ต่างกันมากนะนายท่าน ตามบทกวีนี่ ระฆังทั้ง 4 ไม่ได้ทำให้หลุดพ้นจากอวิชชาได้ เพียงแต่ช่วยร้องเตือนให้ผู้คนมีสติเฉยๆ” ไบเบิ้ลอธิบาย
‘เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่บอกเราตั้งแต่ต้น ปล่อยให้เราหลงงมอย่างไม่มีทิศทางมาตั้งหลายวันหลายคืนนะ ไบเบิ้ล’ เขาเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อน้อยๆ
“นายท่านไม่เคยเรียบเรียงคำแปลที่นายท่านคิดแม้แต่ครั้งเดียว ไบเบิ้ลจึงไม่อาจรู้ได้ว่านายท่านกำลังสันนิษฐานสิ่งใดอยู่ แต่ถ้าหากนั่นเป็นความผิดของไบเบิ้ล ไบเบิ้ลขออภัย”
“ช่างมันเถอะ เราผิดเอง อย่าคิดมากเลย”
เฟี๊ยตลงขึ้นจากบริเวณที่เผลอนั่งฟุบหลับไปเมื่อกี้อย่างมุ่งมั่น พลางเดินสำรวจไปรอบๆ ห้องที่ไม่เล็กไม่ใหญ่นั้น สายตาของเขากวาดไปตามฝาผนังนั่นอย่างครุ่นคิด ทันทีที่เขาลุกขึ้นนั้น เพื่อนทั้งสองก็หันมาที่เขาอย่างสงสัย ก่อนจะลุกขึ้นมาสมทบที่เขา เฟี๊ยตเล่าเรื่องข้อสันนิษฐานของไบเบิ้ลให้ปันกับแทนฟัง ทั้งคู่ยิ้มขึ้นอย่างมีความหวังทันทีที่ฟังจบ พร้อมกับช่วยกันคาดเดาถึงคำตอบที่น่าจะเป็นไปได้ที่จะถูกแกะสลักไว้บนหินแกร่งเหล่านี้
“ขอเราทดสอบอะไรหน่อยนะ” เฟี๊ยตหันไปพูดกับเพื่อนทั้งสองที่พยายามช่วยกันคิดคำตอบออกมากกันให้มากที่สุด เพื่อนทั้งสองไม่พูดอะไรขึ้นอีก ปันและแทนหันมายิ้มกว้างให้กับเขาอย่างเชื่อใจ เฟี๊ยตมองรอยยิ้มเหล่านั้นอย่างรู้สึกดี เขาเล่าเรื่องที่เขาแปลความหมายบทกวีผิด จนเดาคำตอบกันไปผิดทางกันไปหมด แต่ก็ไม่มีคำตำหนิใดๆ หลุดออกมาจากปากของเพื่อนทั้งสองเลย ยิ่งนับวันความผูกพันระหว่างพวกเขาก็ก่อตัวขึ้นจนดูจะไกลเกินกว่าแค่เพื่อนในเกมจะมีมิตรภาพให้กันและกันได้ พวกเขารู้สึกราวกับว่ารู้จักกันมานานแสนนาน
เฟี๊ยตค่อยๆ เดินไปรอบห้องๆ เลียบไปตามกำแพงดังที่ได้หมายตาไว้ ก่อนจะกดลงไปที่บริเวณที่คาดเดาไว้ว่าจะเป็นคำตอบของคำถามที่ว่านี้ ทันทีที่มือของเขากดลงที่ภาพดังกล่าว มันก็ยุบตัวลงเข้าไปในพื้นผนังราวกับว่ามีกลไกรองรับอยู่ฉะนั้น
ภาพแรก ภาพของชายชราที่นั่งอยู่เดียวดายภายในคฤหาสน์ที่ยิ่งใหญ่ไปด้วยทรัพย์ศฤงคารอันมากมายจนนับไม่ถ้วน ภาพที่สอง ภาพของผู้ป่วยโรคระบาดที่เน่าเฟะไปด้วยแผลพุพองอันน่ารังเกียจ ภาพที่สาม ภาพของงานฌาปนกิจแด่ผู้ที่ล่วงลับที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจของผู้ที่ยังคงอยู่ และภาพสุดท้าย ภาพของสมณเพศผู้บำเพ็ญทุกขกิริยาที่ผ่ายผอมจนดูเหมือนหนังแห้งๆ ที่หุ้มกระดูกไว้อย่างใดอย่างนั้น
“ความแก่ ความเจ็บ ความตาย และสมณะ เทวทูตทั้ง 4 ตามหลักพระพุทธศาสนา เทวทูตที่มีหน้าที่ตักเตือนให้มนุษย์รู้จักถึงความไม่แน่นอนของชีวิต เพื่อที่จะได้เร่งเจริญสติภาวนาให้ได้หลุดพ้นจากความไม่รู้ หลุดพ้นจากสังสารวัฏแห่งการเวียนว่ายตายเกิด!”
เมื่อภาพสุดท้ายเลื่อนลงไปตามแรงกดของเขาสำเร็จ ปาฏิหาริย์ที่พวกเขารอคอยก็ปรากฏชัดขึ้นในดินแดนแห่งความสิ้นหวังแห่งนั้น หีบปริศนาลอยตัวสูงขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะเปล่งประกายสีทองบริสุทธิ์ขึ้นเจิดจรัสไปทั่วห้องแคบๆ แห่งนั้น พวกเขาเดินตรงไปที่วัตถุนั่นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เฟี๊ยตกอดคอเพื่อนทั้งสองไว้ด้วยความยินดีจนถึงขีดสุด วันคืนที่แสนจะไร้ซึ่งความหวังที่ผ่านมา บัดนี้ มันได้จบลงแล้ว เขาไม่ต้องทนอยู่ในคุกแคบๆ นี่อีกต่อไป
หีบสีทองอร่ามนั่นค่อยๆ เผยอส่วนของฝาที่ปิดเอาไว้ ช่องแคบที่ค่อยๆ กว้างขึ้นนั้นเผยแสงสีทองอร่ามจากภายในที่บัดนี้ออกมาสาดส่องไปทั่วห้องลับของวิหารแห่งนั้น และเมื่อฝาของภาชนะนั่นเปิดกว้างออกจนสุด วัตถุที่ส่องประกายระยิบระยับชิ้นหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นมาในสายตาของพวกเขาทั้งสาม มันเป็นสร้อยคอเส้นหนึ่งที่เปล่งประกายแวววาวไปด้วยอัญมณีล้ำค่าที่ตรึงตาคนที่มองดูอยู่ได้อย่างชะงัดนัก เฟี๊ยตได้แต่บอกตัวเองว่า ตั้งแต่เกิดมาเขาก็เคยมีโอกาสได้พบเห็นเครื่องประดับล้ำค่ามาบ้างอยู่ไม่น้อย แต่นี่ถือได้ว่าเป็นชิ้นที่ตระการตาเขามากที่สุด งดงามที่สุด และมีค่าทางความรู้สึกของเขามากที่สุด เพราะมันต้องแลกมาด้วยกับความรู้สึกที่ไม่อาจประเมินค่าได้เลย
จากผู้แต่ง : หายไปสิบวัน เที่ยวต่างจังหวัด 3 วัน ประชุมนอกสถานที่ 3 วัน คอนเสิดอีก 1 วัน สังสรรค์กับเพื่อนอีก 3 วัน
กลับมาแล้วครับผมมมม คิดถึงกันบ้างไหมมม ผจญภัยกันต่อเลยครับบบบบ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ไว้เดี๋ยวจะทยอยมาตอบคำถามต่างๆวันพรุ่งนี้นะครับ คืนนี้ขอแวบไปเล่นเกมก่อน อิอิ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เย่ๆๆๆๆๆๆๆ
คนเขียนกลับมาแย้วๆๆๆๆ
ครังนี้ได้คนแรกปะ อิอิ
-
เฟี๊ยตเก่งมากๆๆ ล้ำเลิศ ลึกล้ำฝุดๆๆ o13
-
ปริศนาข้อนี้ช่างล้ำลึก
เราชอบการตีความนะเนี่ย
ฮิ้ววววววววววววว
อีกอย่างนึง เราอ่านจนบัดนี้แล้วพึ่งตอบได้ว่า เราชอบเรื่องผจญภัยของเฟี๊ยตมากกว่าเรื่องรักของเฟี๊ยตอีก
คือ แอบรำคาญเรื่องรักของแทนกับปันหน่อยๆ ด้วย
อย่าโกรธเรานะ
-
อยากให้แทนคู่กับปันอ่ะดีแล้ว แล้ว มีตัวระครลึกลับมาคู่กับ เฟี๊ยต แทน เป็นตัวแท๊งก้อได้ ตี้นี้ขาดไป ซัพพอตมี เวทมี โจมตีระยะไกลมี ขาดตัวชน 555
-
เฟี๊ยตหาคำตอบได้แล้ว
คำถาม ว่ายากแล้ว
คำตอบยิ่งสุดยอดมากไปอีก
รอดูว่าทั้งสามคนจะได้รางวัลระดับไหน
-
สุดยอดมากเลยค่ะ
รอการผจญภัยต่อ
-
ไบเบิ้ลเก่งที่สุดเลย เอ๊ะ? หรือว่าคนเขียนเก่งกว่าหว่า ฮ่าๆ
-
คิดถึงมากเลยค่ะ...ยอมรับว่าบางวันเปิดเข้ามานึกขึ้นได้ คนเขียนไปพักผ่อน ฮ่าๆ
เฟี๊ยตกับใบเบิ้ลจิ้นคู่นี้ดีไหม ฮ่าๆ ใบเบิ้ลเป็นห่วงเจ้านายมากเลย
เฟี๊ยตต่อไปให้ความสำคัญกับใบเบิ้ลมากๆนะ ทุกปัญหาย่อมมีทางออก
ปล. เราแปลความหมายของกลองไม่ออก มันมึนๆยังไงไม่รู้ ฮ่าๆ
-
ไบเบิ้ลสุดยอด
-
คิดถึงงงงงงงงงงงง..... เฟี๊ยต คิดถึงพี่คนเขียน คึคึ
เที่ยวสนุกไหมๆๆๆ
เฟี๊ยตกับเพื่อนรอดแล้วใช่ไหมอ่าาาา ออกจากวิหารได้แล้วใช่ป่าววว
-
กลับมาแล้ววววเย้ดีใจมากก
-
เฟี๊ยตไม่ตายแล้ว ไบเบิ้ลนี่สุดยอดที่สุดแล้ว
อยากให้ไบเบิ้ลก็เป็นหนึ่งในคนที่เข้ามาเล่นเกมส์ด้วยจังเลย
จะได้คู่กับเฟี๊ยต
บล.ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะ
-
เดาคำตอบมาถูกทางแต่ไม่ถูกคำ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยอมรับว่ายากแบบคาดไม่ถึงจริงๆ
หนูเก่งมากที่แก้ปัญหาได้นะเฟี๊ยต แต่ที่เก่งกว่าก็คงต้องเป็นคนแต่ง
เอาละสุดท้ายยินดีต้อนรับกลับบ้านนะจ๊ะคนแต่ง หวังว่าการไปพักผ่อนจะทำให้้ผ่อนคลายมากขึ้น
ปล.อยากตั้งแฟนคลับไบเบิ้้ลจังจะมีคนเห็นด้วยไหมเนี่ย?
ปล.2 หายเหนื่อยเมื่อไหร่ก็มาต่อนะจ๊ะ :กอด1: :mew1:
-
เย้ๆๆ คนแต่งกลับมาแล้ว ดีใจจังเลยได้อ่านแล้ว พออ่านตอนนี้แล้วจิ้นไบเบิ้ลกะเฟี๊ยตอีกรอบละ 555+
เหมาะสมกันดีนะ ช่วยเหลือกันยามลำบาก อร๊ายยย ฟินสุดๆ >///<
หีบเปิดแล้วๆ ข้างในเป็นเครื่องประดับล้ำค่าหรอกเหรอ คิดว่าเป็นการ์ดสูงสุดที่อยู่ลำดับแรกๆซะอีกนะเนี่ย
ปล.ทายปริศนาผิดไป 555+
รอตอนต่อไปจ้า
ปอลอ2.เห็นด้วยกะรีบนจ้า เรามาเป็นแฟนคลับไบเบิ้ลกันเถอะ >.<
-
บทที่ 66 The Necklace
ปันที่บัดนี้อยู่ในอ้อมแขนของเขา ค่อยๆ ใช้มือจับแขนเขาออกบ่าของตน พลางนำมือของเขาตั้งขึ้นให้ยื่นไปเบื้องหน้าตรงสร้อยคอเส้นนั้น เพื่อนผิวขาวของเขายิ้มให้เขาอย่างยินดี การกระทำของชายหนุ่มบ่งบอกว่า ปันเต็มใจเป็นอย่างยิ่งที่จะให้เขาคว้าสร้อยคอเส้นนั้นด้วยมือของเขาเอง และเมื่อเขาเบนสายตาไปทางเพื่อนอีกคน แทนก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างยินดีด้วยเช่นกัน ดวงตาคู่นั้นส่องประกายออกมาอย่างระยิบระยับ เพื่อนผิวเข้มของเขาค่อยๆ ยกแขนของเขาที่พาดไว้ที่ไหล่ให้ยื่นไปสู่เบื้องหน้า แทนบีบมือเขาแสดงความยินดีด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยม ชายหนุ่มเอียงศีรษะน้อยๆ ราวกับจะเป็นสัญญาณให้เขารับรางวัลแห่งชัยชนะนั่นไว้ด้วยตนเอง
เฟี๊ยตค่อยๆ เอื้อมมือทั้งสองข้างออกไปยังสร้อยคอที่ลอยเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงอากาศเบื้องหน้านั่น เขาใช้อุ้งมือช้อนไปที่อัญมณี นั่นอย่างระมัดระวัง มันสวยงามจนเขากลัวว่ามือของมนุษย์อันด้อยค่าจะไปทำให้วัตถุที่งดงามราวกับว่ามาจากสรวงสรรค์นั่นมัวหมองลง ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกับสร้อยคอเส้นนั้น มันก็สลายรูปร่างกลายเป็นการ์ดสีทองอร่ามมาอยู่ในมือเขาโดยภาพในไพ่นั่นยังคงเป็นประกายหยอกล้อสายตาของเขาราวกับว่ามันถูกทำขึ้นด้วยอัญมณีจริงๆ อย่างใดอย่างนั้น
ชื่อ The Athena’s Necklace (สร้อยคอแห่งเอเธน่า) ประเภท Principal Card (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 8 ความสามารถ ควบคุมการทำงานของอวัยวะใดอวัยวะหนึ่งได้อย่างอิสระ
“ลำดับ 8 ไพ่ลำดับ 8 ปัน แทน พวกเราได้ไพ่ลำดับ 8 มาแล้ว มีแค่ 8 คนในเกมที่จะมีไพ่ใบนี้ และพวกเราเป็นหนึ่งในนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างดีใจสุดๆ เขากอดคอเพื่อนทั้งสองเขย่าไปมาอย่างภูมิใจในความสำเร็จ
“ไม่แน่อาจจะเป็นคนเดียวต่างหากที่มีไพ่ใบนี้ เฟี๊ยต อย่าลืมนะว่าเราเป็นทีมแรกที่เข้ามายังวิหารนี่สำเร็จ ถ้าการ์ดนี้เก็บได้จากวิหารนี้เท่านั้น นั่นแปลว่าพวกเราย่อมเป็นกลุ่มเดียวที่มีการ์ดนี้นะ” ปันเสนอสมมติฐานมา ซึ่งยิ่งทำให้เฟี๊ยตยิ้มกว่าขึ้นไปอีก
“สำเร็จแล้ว ปัน แทน สำเร็จแล้ว” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกออกเป็นคำพูดอย่างไรดี ช่วงเวลาที่ติดอยู่ในห้องลับนั่นบั่นทอนความรู้สึกของเขาไปมาก เขาทั้งภูมิใจที่พิชิตปริศนาได้ด้วยตนเอง และเขาก็รู้สึกดีใจที่ช่วงเวลาเลวร้ายนั่นจบลงเสียที
“นี่ ปัน เฟี๊ยต ถ้าพวกเราออกไปนอกวิหาร แล้วกลับเข้ามาใหม่อีกครั้ง เราจะมาเก็บสร้อยคอนี่ได้อีกไหม” แทนเอ่ยขึ้นอย่างน่าสนใจ
“จริงสินะ ถ้าพวกเรายอมเสียเวลาเข้ามาที่นี่อีก 7 ครั้ง เพื่อเก็บการ์ด นั่นก็แปลว่าพวกเราจะเก็บการ์ดสร้อยคอนี่ไว้ครอบครองเพียงกลุ่มเดียว ถูกไหม” ปันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“จริงสิ แต่เดี๋ยวนะ ขอถามไบเบิ้ลแปบ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้น ก่อนจะเอ่ยถามไบเบิ้ลตามที่พวกเขากำลังสงสัยกัน ไบเบิ้ลก็ตอบเขามาแทบจะทันทีเช่นกัน ราวกับว่าเตรียมคำตอบไว้รออยู่ก่อนแล้ว
“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ปัน แทน ไบเบิ้ลบอกว่าการ์ดใบเดิม จะไม่สามารถเก็บได้ด้วยวิธีการเดิม โดยคนกลุ่มเดิมได้ ถ้าพวกเราออกไป เราอาจจะหาวิหารนี่ไม่เจออีก หรือถ้าเจอ ปริศนาก็จะเปลี่ยนไปตามกติกาของเกมที่ป้องกันการเก็บการ์ดซ้ำของผู้เล่น” เฟี๊ยตตอบเพื่อนทั้งสอง น้ำเสียงของเขาเองก็ปนความเสียดายอยู่ไม่น้อย
“ช่างเถอะ ได้มาใบนึงก็โอเคและเนอะ” แทนพูดอย่างไม่สนใจอีก พร้อมกับยิ้มให้เพื่อนทั้งสอง บรรยากาศเต็มไปด้วยความยินดีในความสำเร็จ
“ใช่สิ ได้การ์ดมาแค่ใบเดียว คราวนี้จะแบ่งกันยังไงนี่ พวกเรามีสามคน แถมการ์ดที่ได้ก็ได้พร้อมกันสามคนคนละใบมาตลอด ได้มาใบเดียวแบบนี้จะแบ่งกันอย่างไรดี” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นพร้อมกับชูมือที่ถือไพ่ใบดังกล่าวขึ้น พลางหันไปมองเพื่อนทั้งสองคนเป็นเชิงปรึกษา
“เฟี๊ยต ไพ่ใบนี้มันควรเป็นของเฟี๊ยต เฟี๊ยตคู่ควรกับมันที่สุด พวกเราแทบจะไม่มีส่วนช่วยในการแก้ปริศนานี่เลย พวกเราต่างหากที่ต้องขอบคุณเฟี๊ยตที่พาพวกเราออกไปจากที่นี่จนได้ พวกเรารับไว้ไม่ได้หรอก เฟี๊ยตเก็บมันไว้นั่นแหละดีแล้ว” ชายผิวขาวเอ่ยขึ้นโดยไม่มีวี่แววของความลังเลแม้แต่น้อย
“ใช่เลยเฟี๊ยต พวกเรามาติดอยู่ในวิหารลึกลับนี่ จะเรียกใครมาช่วยก็เรียกว่าแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย เพราะเบาะแสการมาให้ถึงวิหารก็น้อยจนเรียกได้ว่าแทบไม่มี พวกเรามาถึงวิหารนี่ได้ก็เพราะเฟี๊ยต ความสามารถของเฟี๊ยตล้วนๆ แถมพอมาติดอยู่ในห้องลับนี่ ก็ยังเป็นเฟี๊ยตที่ช่วยให้พวกเราออกไปได้ การ์ดใบนี้คู่ควรกับเฟี๊ยตที่สุดแล้ว” เพื่อนอีกคนเอ่ยขึ้นมาอย่างมั่นคงด้วยเช่นกัน
“แต่พวกเรามีกันสามคน พวกเราควรจะแบ่งกัน” เฟี๊ยตยังคงเอ่ยขึ้นอย่างลังเล
“อย่าคิดมากสิเฟี๊ยต ไม่เอาน่า เราทีมด้วยกัน ยังไงเคลียร์เกมก็ต้องเคลียร์ด้วยกันอยู่แล้ว จะคิดมากไปทำไม ไพ่หนะ มีแค่ใบเดียวก็เกินพอแล้ว” ปันเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มอย่างจริงใจ ในขณะที่แทนก็ตบไหล่เขาเบาๆ ราวกับว่าจะบอกให้เขาเลิกคิดมากเสีย เฟี๊ยตได้แต่หันไปมองเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะตัดสินใจเก็บการ์ดลงสมุดตามการตัดสินใจของเพื่อนร่วมทีมอีกสองคน
แต่แล้วบทสนทนาของพวกเขาก็ต้องสิ้นสุดลงเมื่อเกิดสิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นในห้องที่พวกเขายืนอยู่นั้น ห้องดังกล่าวสั่นด้วยความแรงไม่มากนักแต่ก็มากพอจะทำให้พวกเขารู้สึกได้ ชายหนุ่มสามคนหันมามองหน้ากันอย่างเคลือบแคลงในสถานการณ์ ก่อนจะตัดสินใจหันหลังเข้าหากันเพื่อเตรียมมือรับกับอันตรายที่อาจจะเข้ามาเยี่ยมเยียนพวกเขาได้ทุกเมื่อ แสงสว่างที่ทองที่พวกเขาเคยเห็นมันฉายแสงออกมาจากหีบปริศนานั่น บัดนี้ได้ปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับมาจากลวดลายตามฝาผนังนั่น โดยค่อยๆ ไล่ไปตามลายเส้นพวกนั้นราวกับว่ามีจิตรกรที่พวกเขามองไม่เห็นค่อยๆ ลากลายเส้นไปฉะนั้น ความวิจิตรตระการตาเบื้องหน้าสะกดสายตาพวกเขาไว้จนลืมความตระหนกที่เคยมีอยู่ก่อนหน้านี้ ลายเส้นสีทองค่อยๆ ลากไล่ไปตามผนังห้องนั้นจนกลับมาบรรจบครบรอบกับจุดเริ่มต้น บัดนี้ ลวดลายดังกล่าวส่องแสงสว่างไปด้วยสีทองทุกบริเวณจนละลานสายตาไปหมด
ห้องลับนั่นสั่นขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้รุนแรงกว่าครั้งแรกจนรู้สึกได้ พวกเขาเบียดชิดกันอย่างหวั่นเกรงในสถานการณ์ที่ไม่อาจคาดเดาได้ แต่แล้วสิ่งที่เขาคาดการณ์ไม่ถึงก็เกิดขึ้น ผนังห้องที่เคยมีลักษณะเป็นกำแพงแกร่งนั้นแยกตัวออกจากกันราวกับกลีบดอกไม้ที่คลี่ออกรับแสงอรุณฉะนั้น กำแพงและเพดานแยกตัวออกจากกันทำให้เกิดพื้นที่โล่งกว้างทั้งในแนวราบและส่วนเบื้องบนที่อยู่เหนือศีรษะขึ้นไป วิหารภายนอกที่ควรจะมีทางเชื่อมเข้ามาสู่ห้องแห่งนี้ตามที่พวกเขาเข้าใจก็หายไปเสียแล้ว ห้องลับนั้นคลี่ตัวออกราวกับว่าเป็นพื้นที่ของมิติที่ไม่ขึ้นกับใครทั้งสิ้น แสงสีทองส่องสว่างไปทั่วบริเวณจนพวกเขาไม่อาจคาดคะเนขนาดของพื้นที่ดังกล่าวได้ คุกที่เคยคุมขังพวกเขาอยู่นั้นบัดนี้ได้กลายสภาพไปเป็นดอกไม้ขนาดยักษ์อย่างสมบูรณ์ แต่พวกเขาก็มีโอกาสได้ตื่นตระหนกอยู่เพียงชั่วครู่เท่านั้น เพราะในตอนนี้ พวกเขารู้สึกเหมือนมิติกำลังบิดเบี้ยวขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ภาพทุกอย่างจะหายวับไปจากคลองจักษุ พวกเขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกเคลื่อนย้ายไปสถานที่แห่งใหม่เหมือนกับตอนที่หลุดเข้ามาในวิหารนี่อีกครั้ง
ชั่วอึดใจเดียว พวกเขาก็กลับมานั่งอยู่บนพื้นหญ้าในป่าทิวสนอีกครั้ง และเมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็พบว่ามันคือสถานที่ที่พวกเขาเดินทางมาถึงก่อนจะหลุดเข้าไปในวิหารกุมภาพันธ์นั่นเอง ต่างไปเพียงอย่างเดียวก็ตรงที่ว่า สิ่งก่อสร้างที่มีหน้าตาเหมือนต้นสนนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอยเสียแล้ว!
“พวกท่านคือผู้พิชิตวิหารกุมภาพันธ์ใช่หรือไม่” เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นจากระยะที่ไม่ห่างจากพวกเขาไปนัก พวกเขาทั้งสามคนรีบหันไปทางต้นเสียงอย่างระวังภัย
“Book!” เสียงทั้งสามดังขึ้นเกือบจะพร้อมเพรียงกันในการเรียกสมุดคู่ใจออกมาเผื่อไว้เมื่อจะได้เจอกับอาคันตุกะที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน และเมื่อมองอย่างเต็มตา เจ้าของเสียงนั้นเป็นชายแก่คนหนึ่งที่อายุน่าจะอยู่เลยวัยเกษียณไปแล้ว การแต่งกายประกอบไปด้วยผ้าดิบสีเขียวหม่นที่พันห่อร่างกายไว้เรียบง่ายแต่รัดกุมราวกับคนป่าที่อยู่ห่างไกลดินแดนแห่งอารยธรรมฉะนั้น
“ใช่” เสียงของแทนเอ่ยขึ้นอย่างสั้นและห้วน อย่างไม่มั่นใจในสถานการณ์มากนัก
“ข้ามาดี ไม่ได้มาร้ายอย่างที่พวกท่านคิด ข้าต้องการความช่วยเหลือจากพวกท่านทั้งสามคน” ชายผู้นั้นไม่มีท่าทางคุกคามหรือเลวร้ายแต่อย่างใด ออกจะติดไปทางนอบน้อมเสียมากกว่า หากแต่สายตาคู่นั้นก็ฉายแววแห่งความมั่นคง ถ้าจะเป็นชาวป่าชาวดงจริง ชายคนนี้ก็คงมีการศึกษาอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
“ความช่วยเหลือ?” ปันเอ่ยทวนความขึ้นอย่างเป็นคำถาม
“ใช่ หมู่บ้านวาเลนไทน์ต้องการความช่วยเหลือจากพวกท่านทั้งสามคน!”
จากผู้แต่ง : กลับมาได้แค่สองวัน ก็กลับมาตกอยู่ในภาวะแต่งตอนชนตอนอีกแล้ว ห้าห้า งานหนักมากเลย ได้ขึ้นเงินเดือนเป็นสมการเส้นตรง แต่งานเพิ่มขึ้นแบบเอกโพเนนเชียลลล ไหวไหมมม จะบ้าตาย 555
-
กลับมานั่งอ่านคอมเมนท์ครบหมดแล้วนะครับ
มีคนทายปริศนาเข้ามาเยอะมากกว่าที่คิดเยอะเลย
แอบดีใจ
แต่ยังไม่มีใครถูกน้า
อิอิ
รอดตัวไป ไม่ต้องแต่งตอนพิเศษ ห้าห้า
ปูลู หลังจากนี้คงไม่ได้ตอบเมนท์รายคนแล้วนะครับ
ช่วงดึกๆ ผมต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบภาษาอังกฤษ
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
เหนื่อยมาก
งานหลวงก็มากงานราษฎร์ก็แยะ
ไว้เดี๋ยวก่อนวันสอบจะมาแอบขอกำลังใจน้า
รักคนอ่านทุกคนเลยครับ
นิยายเราคนอ่านไม่มาก แต่อบอุ่นนะ อิอิ
-
ปริศนาต่อไปออกมาแล้ว กลุ่มมายาสู้ๆๆ o13
-
ซึ้งใจกับมิตรภาพของทีมมายา แล้วก็เสียดายที่ตอบปัญหาปริศนาผิด เลยอดอ่านตอนพิเศษเลย T^T
บุคคลปริศนาที่มาใหม่คือใคร? แล้วต้องการความช่วยเหลืออะไรจากพวกเฟี๊ยตกันนะ?
รอตอนต่อไปจ้า ^^
ปอลอ.มันเป็นสัจธรรมของชีวิตนะคนแต่ง เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ ^^
-
เอาละซิเกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านวาเลนไทน์แล้วผู้เฒ่าเป็นใคร ติดตามตอนต่อไปสินะ :katai1:
-
ได้ไพ่ลำดับที่8ด้วย
แถมทั้งปันกับแทนให้เฟี๊ยตอีก
ชักอยากให้เดินทางเป็นกลุ่มแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ขอแค่เฟี๊ยตไม่เป็นมือที่สามของคู่เพื่อนรัก
-
กำลังรอภารกิจใหม่ๆ อยากลุ้นแล้ววว ><
เฟี๊ยตของเค้า (?) เก่งที่สุด อิอิ
พี่คนเขียนจะสอบภาษาอังกฤษหรอ สู้ๆน้าาาาาาา เป็นกำลังใจให้ อิอิ
:L2: :L1:
-
ชอบมาก อ่านแล้วติดทันที มาต่อเร็วๆ นะ เก๊ารออยู่
-
ดีใจที่กลับมาต่อนะ หายไปนานเลย คิดถึง
ในที่สุดไบเบิ้ลก็ช่วยเฟี๊ยตคิดปริศนาออกจนได้ เย้! :katai2-1:
รออ่านตอนหน้า ปริศนาในห้องปิดตาย หมู่บ้านวาเลนไทน์ เย้!
-
สู้ต่อไปนะคะพี่คนเขียน >.< ถึงกราฟเงินเดือนจะเป็นกราฟเส้นตรง
แต่สักวันมันอาจจะกลายป็นพาราโบล่าหงายฝั่งของI+
ที่มีDr = [1,infinity] Rr = [1,infinity]ก็ได้นะ
สู้ต่อไปค่ะพี่ คำถามอ่ะ เราเดาเยอะแยะ ไม่ถูกสักอัน55555
คำตอบนี่ลึกซึ้งมากเลยอ่ะ
เราก็นึกอยู่แล้วว่าต้องเกี่ยวกับศาสนาพุทธ
งืมๆๆๆๆอดอ่านตอนพิเศษเลย -3-
ไม่เป็นไร ยังไงเราก็ยังรออ่านฟิคของพี่คนเขียนอยู่น้า
สู้ๆๆๆๆๆ เราเป็นกำลังใจให้เสมอน้า เลิฟพี่คนเขียน~ >.<
-
อ๊ะ งานเข้าแล้วว
-
ขอต้อนรับกลับ............ดีใจที่กลับมาได้ สู้ต่อไปครับ
-
เอ๋......เสร็จจากการแก้ปัญหาเชาว์มาหยกๆ
ต้องมาแก้ปัญหาอีกแล้ว เราว่าเราต้องฉลาด หรือ มีไหวพริบขึ้นจากนิยายเรื่องนี้แน่ๆ ฮ่าๆ
เฟี๊ยตเพื่อนเขาให้แล้วทำใจรับๆไปเถอะ...ไว้หาการ์ดใบอื่นมาให้ก็ได้ เชื่อว่าต้องได้ทุกคน
ปันกับแทนคู่นี้ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ ยังไม่รู้ใจของกันและกัน
ใบเบิ้ล... ขอสมัครเป็นแฟน(คลับ)ไบเบิ้ลด้วยค่ะ ฮ่าๆ
ปล.สู้ๆค่ะ อ่านต่อไป อิอิ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
บทที่ 67 Valentine Village
“หมู่บ้านวาเลนไทน์? ไม่เคยเห็นเคยเจอชื่อนี้ในแผนที่เลย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย เขาอ่านแผนที่ของป่าทิวสนมาหลายครั้ง แต่ไม่มีสักครั้งที่เขาจะเคยเห็นชื่อหมู่บ้านที่ว่านี้เลย
“หมู่บ้านวาเลนไทน์เป็นหมู่บ้านแห่งความลับที่ไม่เคยปรากฏอยู่บนแผนที่ฉบับใดๆ” ชายแก่คนนั้นเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสุขุม
“แล้วหมู่บ้านแห่งความลับของท่านจะมาต้องการความช่วยเหลืออะไรจากพวกเรา” แทนเอ่ยขึ้นอย่างเคลือบแคลงไม่หาย ชายหนุ่มคิดว่าบุรุษตรงหน้าพวกเขานี้มีความลึกลับอยู่มากเกินไป
“ข้าขอเชิญพวกท่านทุกคนไปที่หมู่บ้านของพวกข้าเพื่อพักผ่อนให้หายเหนื่อยเสียก่อน แล้วข้าจะเล่าเรื่องราวให้ฟังโดยละเอียด” ชายคนนั้นเอ่ยอย่างสำรวม และอาจจะเป็นด้วยสันชาตญานหรืออะไรสักอย่างที่บอกให้เฟี๊ยตรู้ว่า ชายตรงหน้านี่คงจะไม่ยอมปริปากเรื่องใดออกมาเป็นแน่ ถ้าพวกเขาไม่ได้ล่วงเข้าไปในเขตหมู่บ้านดังกล่าว หากแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยคำใดออกไป เพราะมองว่าเหตุการณ์นี่น่าจะเป็นเรื่องราวต่อเนื่องจากวิหารกุมภาพันธ์มากกว่าจะเป็นกับดักใดๆ ที่ถูกซ้อนแผนไว้ เฟี๊ยตจึงได้แต่ยืนเงียบๆ เก็บข้อมูลของสถานการณ์ต่อไป
“จะเป็นกับดักหรือเปล่านะ” ปันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาๆ ให้ได้ยินกันเพียงสามคนเท่านั้น
“เอาเหอะปัน พวกเราไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ไม่แน่ หมู่บ้านนั่นอาจจะมีการ์ดสูงสุดอยู่ให้เก็บอีกก็ได้นะ” แทนเอ่ยขึ้นทั้งๆ ที่สายตายังคงจับจ้องไปที่บุรุษปริศนานั่นอยู่
“คิดเหมือนกันเลย ลองดูเถอะ หมู่บ้านนั่นน่าจะมีการ์ดให้เก็บอีก ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้นอีก ก็ค่อยๆ แก้ไขกันไปละกัน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างเห็นด้วยกับแทน เขาไม่ค่อยกลัวเรื่องกับดักเท่าไหร่ เพราะเขามองว่าเกมนี่จะต้องมีทางออกให้ไปต่อได้เสมอ ถึงแม้ว่ามันจะยากลำบากไปบ้างเหมือนที่ผ่านมาก็ตาม
“ช่วยท่านแล้วพวกเราจะได้อะไร” เสียงของปันเอ่ยดังขึ้นอีกครั้งเป็นคำถามถึงชายปริศนานั่น
“น้ำ อาหาร และของป่าเท่าที่พวกท่านต้องการ” ชายชราคนนั้นเอ่ยตอบอย่างรวดเร็วราวกับว่าเตรียมคำตอบมาไว้ในใจอยู่แล้ว
“พาพวกเราไปที่หมู่บ้านของท่านก่อน พวกเราไม่รับปากว่าจะช่วยเหลืออะไรได้ แต่พวกเรารับปากว่าจะพยายาม!”
ชายชราลึกลับพาพวกเขาลัดเลาะไปตามป่าทิวสนในทิศที่ห่างจากวิหารกุมภาพันธ์ไปตามลำดับ พวกเขามุ่งหน้าลงไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ขึ้นเรื่อยๆ อย่างสังเกตได้ ปันพยายามเสนอให้ชายดังกล่าวใช้นกอัลบาทรอสยักษ์เพื่อย่นย่อระยะทางในการเดินทางลงไปบ้าง แต่ชายดังกล่าวก็ปฏิเสธอย่างมั่นคงว่าไม่อาจใช้พาหนะใดๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านลึกลับนั้น พวกเขาจึงทำได้เพียงเดินเท้ากันไปเท่านั้น
สามชั่วโมงผ่านไปที่พวกเขาขึ้นลาดลงหุบกันอย่างไม่ได้พักผ่อน ตามความเป็นจริงแล้วพวกเขาน่าจะต้องเหน็ดเหนื่อยจนเหงื่อตกกันบ้าง แต่น่าประหลาดที่พวกเขากลับรู้สึกสบายๆ ในการเดินทางครั้งนี้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นระยะทางไกลไม่น้อยเลย ในช่วงสุดท้ายนั้น ชายชราที่ดูมีพละกำลังแข็งแรงอย่างไม่น่าเชื่อนั้นได้พาพวกเขาลอดเข้าไปในอุโมงค์สั้นๆ ตอนหนึ่ง พวกเขาใช้เวลาเพียงไม่ถึงสิบห้านาทีในการลัดเลาะไปตามอุโมงค์ที่แสนวกวนนั่น ชายชราเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและแน่วแน่ราวกับว่าจะไม่เปิดโอกาสให้ผู้ติดตามได้จดจำแม้แต่น้อย แต่ถึงกระนั้นก็ตาม เฟี๊ยตก็ได้สั่งการให้ไบเบิ้ลจดจำทางตั้งแต่เริ่มเดินทางไปตลอดระยะทางอยู่แล้ว ความคิดของชายหนุ่มหมกมุ่นอยู่กับการเดินทางที่ดูซับซ้อนนั่นอยู่ตลอดเวลา หลายครั้งที่ชายแก่พาเขาอ้อมไปตามทิศทางต่างๆ ราวกับว่าจงใจให้พวกเขาจำทิศทางไม่ได้ฉะนั้น แต่เมื่อลอดผ่านอุโมงค์ตอนนั้นไปได้ ทันทีที่ภาพหมู่บ้านลึกลับนั่นเข้ามาปรากฏในคลองจักษุของเขา ความตระการตาในภาพที่ผ่านเข้ามาใหม่ก็ทำให้เขาลืมเรื่องราวว้าวุ่นที่ก่อกวนใจไปเสียหมด
ชายชราพาพวกเขาทะลุทางภายใต้อุโมงค์นั่นออกมายังพื้นที่ที่เป็นเหมือนหน้าผาโดยมีทางลาดลงไปสู่หุบเขาตอนหนึ่ง เฟี๊ยตถึงกับเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นหมู่บ้านลึกลับที่ชายชรานั่นกล่าวอ้างอยู่ต่ำลงไปจากบริเวณที่พวกเขายืนอยู่ หมู่บ้านวาเลนไทน์มีขนาดประมาณ 20 หลังคาเรือนเห็นจะได้ บ้านแต่ละหลังถูกยกขึ้นสูงจากพื้นราบและตั้งอยู่ห่างจากกันโดยมีต้นไม้ใหญ่น้อยแทรกให้แยกจากกันจนเป็นสัดส่วน พื้นที่ตรงกลางถูกเว้นว่างไว้ให้เป็นพื้นราบขนาดกว้างพอสมควร เฟี๊ยตสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นลานประชุมของหมู่บ้านดังกล่าว เมื่อชายปริศนาผู้นำทางของพวกเขาก้าวมาในเขตหมู่บ้านเป็นที่เรียบร้อย ชายคนนั้นก็หยิบวัตถุอย่างหนึ่งที่มีลักษณะเหมือนแตรที่ทำจากเขาสัตว์ป่า และทันทีที่เสียงจากเครื่องมือบ้านป่าดังกังวานก้องไปทั้งบริเวณ ผู้คนในชุดการแต่งกายคล้ายกับชายแก่คนนั้นก็ค่อยๆปรากฏตัวออกมาตามทางเดินบ้าง ป่าริมทางบ้าง จากบ้านนั่นบ้าง ทีละคนสองคน จนไม่นานก็มีผู้คนในชุดชาวป่ายืนกันสลอนอยู่เต็มไปหมด นับคร่าวๆ ราว 30 ชีวิตได้ ในช่วงแรกชาวบ้านป่าเหล่านั้นแสดงท่าทางกล้าๆ กลัวๆ เนื่องจากมีผู้มาใหม่อีกสามคนที่ติดตามชายชรามาด้วย แต่เมื่อชายคนนั้นพยักหน้าเป็นท่าทีว่าไม่มีอันตรายใดๆ เหล่าลูกเด็กเล็กแดงก็วิ่งกรูเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังพวกเราไปหมด ชายแก่คนนั้นถูกฝูงเด็กร่วมสิบกว่ารุมเสียแล้ว รอยยิ้มแรกคลี่ออกมาจากใบหน้านั้นที่ดูจะเคร่งเครียดตลอดเวลา เสียงหัวเราะร่วนดังขึ้นมาอย่างสนุกสนานในวงล้อมนั้น เด็กหลายคนที่วิ่งมาช้ากว่าเพื่อนจนไม่อาจเข้าไปถึงตัวของชายคนนั้นได้ ก็หันหน้ามาสนใจผู้มาใหม่อีกสามคนแทน จนตอนนี้ ทีมมายาทั้งสามคนต้องกลายมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กจำเป็นเสียแล้ว พวกเขาอุ้มเด็กตัวน้อยบ้างใหญ่บ้างอยู่ในอ้อมแขนอย่างละคน แถมอีกมือนึงก็ต้องคอยเล่นกับเด็กที่ยังวอแวอยู่บนพื้นอีกด้วย เฟี๊ยตที่กำลังอุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหน้าตามอมแมมแต่ดูบริสุทธิ์ไปด้วยความใสสะอาดของวัยเด็กนั้น กวาดสายตาไปยังชาวบ้านที่ปรากฏตัวขึ้นเหล่านั้นก็ต้องพบกับความเป็นจริงอันน่าประหลาดใจข้อหนึ่งว่า หมู่บ้านนี้ไม่มีลูกบ้านในช่วงวัยหนุ่มสาวเลย ทุกชีวิตที่เขาเห็นนั้นไม่เป็นเด็กเล็กก็เห็นจะเป็นแค่คนชราเท่านั้นเอง
“ขณะนี้ล่วงเวลาจนเกือบจะค่ำแล้ว ขอเชิญพวกท่านเข้าพำนักในที่พักที่พวกเราจัดไว้รับรอง ก่อนที่จะมาร่วมกินอาหารกันในเย็นนี้ ข้าในนาม ลอซู ขอรับรองด้วยเกียรติผู้ปกครองหมู่บ้านวาเลนไทน์นี้ว่าทุกตารางนิ้วในหมู่บ้านแห่งนี้ไม่มีภยันอันตรายใดๆ ที่น่าหวั่นเกรงอยู่แม้แต่นิดเดียว!” ชายชราผู้นำทางพวกเขามาตลอดเอ่ยกับพวกเขาอย่างหนักแน่น พร้อมกับคลี่ยิ้มกว้างเป็นการต้อนรับพวกเขาทุกคน
พวกเขาทั้งสามคนได้ขึ้นมาอาบน้ำอาบท่า และพักผ่อนระหว่างรอเวลาอาหารเย็นในบ้านยกสูงตามที่ลอซูผู้เป็นนายใหญ่ของหมู่บ้านนี้จัดหาไว้ให้ ตอนแรกผู้ใหญ่บ้านดังกล่าวได้เตรียมที่พักให้พวกเขาอยู่ถึง 3 หลังด้วยกัน โดยแบ่งออกให้บ้านหนึ่งหลังต่อหนึ่งคนเท่านั้น แต่พวกเขาก็ตัดสินใจที่จะปฏิเสธและอยู่รวมกันไว้อย่างนี้ เฟี๊ยตเห็นด้วยกับความคิดดังกล่าวอยู่มาก เพราะถึงแม้ว่าสถานการณ์จะดูไม่มีความน่ากลัวใดๆ อยู่ แต่หมู่บ้านนี้ก็เจือไปด้วยความพิศวงอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
พวกเขาสามคนในเครื่องแต่งกายเดิมที่ยังดูไม่มีทีท่าจะชำรุดหรือสกปรกแม้แต่น้อยเดินทางไปหาลอซูที่บ้านเพื่อร่วมวงอาหารเย็นตามที่ได้รับคำเชิญไว้แต่แรก บ้านของลอซูมีลักษณะไม่ต่างจากบ้านของลูกบ้านคนอื่นๆ คือเป็นบ้านยกพื้นที่อยู่ท่ามกลางต้นไม้ที่จัดแบ่งไว้เป็นสัดส่วน จะต่างอย่างเดียวก็ตรงที่ว่าบ้านของผู้ใหญ่บ้านเฒ่าคนนั้นมีขนาดใหญ่กว่าบ้านหลังอื่นอย่างเห็นได้ชัดและมีทำเลตั้งอยู่เป็นศูนย์กลางของหมู่บ้านนั้นด้วย ระหว่างที่มุ่งหน้าไปยังบ้านหลังนั้น เฟี๊ยตสังเกตเห็นว่าตรงปลายสุดของหมู่บ้านอีกฝั่งหนึ่งที่อยู่ด้านตรงข้ามกับทางที่เขาเข้ามานั้นมีลักษณะเหมือนลานอะไรสักอย่างหนึ่งที่ยกตัวสูงขึ้นจากพื้นดิน สายตาของเขายังสังเกตคล้ายว่ามีวัตถุขนาดใหญ่อะไรสักอย่างหนึ่งตั้งอยู่ด้วย แต่ด้วยความขะมุกขมัวของเวลาย่ำราตรีนั้น สายตาของเขาก็จับได้เพียงเค้ารางของอะไรสักอย่างหนึ่งนั่นเท่านั้นเอง
“ขอต้อนรับเข้าสู่หมู่บ้านวาเลนไทน์แห่งดินแดนตะวันตกเฉียงใต้แห่งนี้” ลอซูพูดขึ้นพร้อมยกจอกเครื่องดื่มบ้านป่าของหมู่บ้านนั้นขึ้นสูงแสดงความต้อนรับ หลังจากที่พวกเขากินอาหารกันจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“พวกเรายินดีอย่างมากที่ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากหมู่บ้านแห่งนี้” เสียงของปันดังขึ้นตอบรับ ขณะนี้ ปันกลายสภาพมาเป็นฝ่ายเจรจาประจำทีมเสียแล้ว โดยมีแทนที่กวาดสายตาระวังภัยไปรอบๆ และเฟี๊ยตที่นั่งเก็บข้อมูลจากการพูดคุยอยู่เงียบๆ
“อะไรปัญหาของท่านหรือลอซู” ปันเอ่ยขึ้นถึงสาเหตุที่พาพวกเขามายังหมู่บ้านลึกลับแห่งนี้
“พวกท่านก็ได้ล่วงเข้ามาในหมู่บ้านนี้สักพักหนึ่งแล้ว พวกท่านมองเห็นสิ่งใดที่เป็นปัญหาของหมู่บ้านนี้แล้วหรือยัง” น้ำเสียงช่วงปลายประโยคทอดสูงขึ้น พร้อมกับสายตาที่ทอดนิ่งมาที่พวกเขาราวกับจะทดสอบสติปัญญาฉะนั้น หากแต่ก่อนที่ปันที่เงียบไปอึดใจหนึ่งจะตอบคำใดออกมา เสียงของเฟี๊ยตก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“คงจะเป็นเรื่องลูกบ้านของท่านที่ดูเหมือนจะมีเด็กเล็กกับคนชราเท่านั้นกระมัง!”
จากผู้แต่ง : วันนี้งานมีปัญหาอย่างหนักมากเลย ท้อจนไม่อยากทำอะไรแล้ว ใครใจดีแบ่งกำลังใจมาให้หน่อย เกลี้ยงฉาดจริงๆวันนี้ เฮ้อออ หมดแรง ขออ้อนคนอ่านหน่อยนะ (,____,)
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ผมว่าไปไปมามาไบเบิ้ลจะดังกว่าเฟี๊ยตแล้วนะครับ ห้าห้า
ระวังเฟี๊ยตน้อยใจน้า อิอิ
ปูลู เห้ออออออออออออออออออออ
-
เป็นกำลังใจให้ สู้สู้น่ะค่ะ :กอด1:
วิหารกุมภาพันธ์ แล้วก็หมู่บ้านวาเลนไท
ถ้าเป็นเดือนอื่น จะมีหมู่บ้านไหนอีกน่ะ
-
ปัญหาหมู่บ้านวาเลนไทน์นี่ใหญ่นะ วัยรุ่นไม่มีเลย โดนคำสาปหรือว่าไงเนี่ย แล้วพวกเฟี๊ยตจะช่วยเหลือยังไงกันนะ
รอติดตามต่อไปจ้า ^^
ปอลอ.อย่าท้อนะ คนอ่านเป็นกำลังใจให้ สู้ๆต่อไป ^^~
-
ม๊วฟ ๆๆ ให้กำลังใจเต็มสิบเลยจ้า สู้ ๆๆ อย่าท้อ ๆ o13
-
ชื่อหมู่บ้าน นึกว่าจะมีคู่รักเต็มไปหมดซะอีก แต่ไม่ใช่เลย
คนแต่งสู้ๆ ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป :z2: (ช่วยไหมเนี่ย)
-
คนเด็กคนหนุ่มถูกส่งไปทำอะไรบางอย่างหรือเปล่า ประเภท บูชายัญ (ไม่น่าจะใช่) หรือจะส่งไปเป็นอาหารหรือบรรณาการแก่ปีศาจ ไหม?
แต่แอบน่ากลัวอยู่นะ...
-
สู้ๆค่าา พี่คนเขียน
เหนื่อยก็พักเนอะ ยังไงคนอ่านก็สัญญาว่าจะอยู่อ่านอยู่เม้นให้ไปเรื่อยๆ ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนจ้าาาา
-
:katai2-1: :katai2-1: ในที่สุดก็กลับมา HA HA เกี่ยวกับ 14 กุมภาวันวาเลนไทน์ เพราะขาดคนหนุ่มสาว วันเวลาถูกหยุด เลย ไม่มีวันวาเลนไทน์ อิอิ เดามั่วอีกแล้ว 555
-
นักบุญ??? ความรัก???? หนุ่มสาว???? ..................ขอบคุณที่ยังแต่งลงครับ วันละตอนผมก็อิ่มแล้วครับ
-
ขอบคุณที่มาต่อให้ครับ รอตอนไปนะครับ
-
เอ๋ ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ :confuse:
-
รึมันจะเป็นคำสาป...ที่คนในหมู่บ้านมีแต่คนแก่ กับเด็ก
ประมาณว่า คนหนุ่มสาวโดนคำสาปให้เป็นคนแก่
ส่วนเด็กก็โดนคำสาปให้เป็นเด็กต่ดไป?
เราคิดยังงี้นะ เฟี๊ยตไม่ต้องกังวลเรายังชอบเฟี๊ยตอยู่
แต่ชอบไบเบิ้ลมากกว่านิดนึงฮ่าๆๆ
ปล.คนแต่ง แต่งเก่งมากค่ะ เป็นการผจญภัยที่ไม่ได้ใช้แต่กำลัง
ต้องใช้ทั้งสติปัญญา และไหวพริบอีก
-
โอ๋ๆๆๆ อย่าหน้างอคอหักเป็นปลาทูนะโอ๋เอ๋ๆ
พี่คนเขียนสู้ๆๆๆๆนะ เราจะแบ่งกำลังใจไปให้
รับนะ .......................…........
..........…………………………
.......................…........
ได้กำลังใจยัง >.< 555555
เหนื่อยก็พักน้า อย่าหักโหม กินข้าวทุกมื้อ
พักผ่อนเยอะๆ อย่าท้อนะพี่ สู้ต่อไปค่า
-
ในที่สุดก็กลับมาแล้ว
รู้ไหมเค้าคิดถึงน้าาาา
สนุกอ่าาา
คนแต่งสู้ๆนะเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ^^
-
บทที่ 68 The Bell of Valentine
เมื่อชายชราผู้เป็นคนนำพาพวกเขามาถึงนี่ฟังจบ ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหรี่ลงอย่างครุ่นคิดอีกครั้ง ลอซูเงียบไปอยู่เสี้ยวเวลาหนึ่ง ก่อนถอนลมหายใจยาวออกมาราวกับต้องการจะระบายความอัดอั้นที่ตื้อตันอยู่ภายในให้หมดสิ้นไป
“หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านศักดิ์สิทธิ์ที่ถูกจัดสรรไว้โดยเทพเจ้าเบื้องบน วาเลนไทน์ถูกตัดขาดออกจากโลกภายนอก มีเพียงแต่ผู้ที่มีสายเลือดของวาเลนไทน์โดยแท้ที่จะสามารถรู้ทางเข้าออกของหมู่บ้านแห่งนี้ได้ พวกเราเป็นผู้ที่ถูกเลือกให้สละทิ้งซึ่งสังคมภายนอกทั้งปวง” ลอซูเอ่ยกล่าวขึ้นด้วยเสียงทุ้มๆ โดยไม่ได้ตอบรับถึงข้อสันนิษฐานของเภสัชกรหนุ่มที่กล่าวไปข้างต้นแต่อย่างใด
“แต่พวกเราก็มากันได้นี่นา” เสียงของแทนขัดขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ปันรีบสะกิดแทนให้หยุดพูดทันที
“นั่นเป็นเพราะท่านติดตามมากับชาวเผ่าวาเลนไทน์ หากพวกท่านย้อนกลับออกไปแล้วเดินทางกลับเข้ามาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าท่านจะเดินทางด้วยเส้นทางที่เหมือนเดิมทุกประการ แต่ท่านก็จะไม่มีทางได้เหยียบเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ได้เลย” ลอซูตอบเรียบๆ โดยไม่ได้แสดงอาการโกรธเคืองในคำขัดนั้นแต่อย่างใด
“เดิมทีหมู่บ้านวาเลนไทน์จะมีระฆังศักดิ์สิทธิ์ที่คอยนำพาพวกเรากลับมาสู่ดินแดนแห่งนี้ นั่นก็คือ ระฆังนี้จะก้องกังวานเสียงที่สามารถได้ยินแต่ผู้ที่มีสายเลือดวาเลนไทน์เท่านั้น และพวกเราที่อยู่ภายนอกหมู่บ้านที่ได้ยินเสียงนี้จะมองเห็นทางกลับสู่หมู่บ้านนี้อย่างถูกต้องได้เอง” ลอซูเอ่ยต่อเมื่อเห็นว่าฝ่ายของทีมมายาไม่เอ่ยสิ่งใดขึ้นอีก
“ระฆังที่อยู่บนลานตรงอีกฝั่งของหมู่บ้านหรือ ลอซู” เฟี๊ยตถามขึ้นอย่างสงสัย
“คมในฝักแท้ๆ ข้าเดาไม่ผิดเลยว่าท่านต้องเป็นบุคคลที่ฉลาดที่สุดในทีมนี้แน่ๆ ท่านเข้าใจไม่ผิดแม้แต่น้อย พ่อหนุ่มผิวขาว ระฆังศักดิ์สิทธิ์นั่นตั้งอยู่ตรงที่ท่านสงสัยอยู่ไม่มีผิดเพี้ยน ท่านเป็นคนที่มีความละเอียดลออซ่อนไว้ในท่าทีเมินเฉยของท่านได้อย่างแนบเนียน” ลอซูหันมาพูดกับเฟี๊ยตอย่างเจาะจง ก่อนจะคำนับศีรษะลงน้อยๆ ราวกับนับถือในสติปัญญาฉะนั้น
“เดิมทีหมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ อยู่กันไม่ถึงยี่สิบคนเท่านั้น แต่นับวันเวลาผ่านไป จำนวนลูกบ้านก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนกว่าจะรู้ตัวอีกครั้ง ทรัพยากรที่มีในหมู่บ้านก็ไม่เพียงพอเสียแล้ว พวกเราจะไม่จับสัตว์ป่าที่อยู่ที่เขตหมู่บ้านกินเด็ดขาด เพราะว่าพวกเขาเป็นผู้ถูกเลือกเหมือนพวกเราเช่นกัน การเกษตรกรรมจึงเป็นสิ่งเดียวที่ช่วยเจือจุนปากท้องของคนในหมู่บ้านแห่งนี้ได้” ชายชราเอ่ยเล่าเรื่องต่อ
“แต่พืชพันธุ์ที่ให้โปรตีนได้มีอยู่จำกัด แถมพื้นที่ที่เหมาะสมกับการเพาะปลูกก็น้อย ทำให้ลูกบ้านวาเลนไทน์ขาดแคลนโปรตีนอย่างหนัก จนต้องจัดตั้งทีมลาดตระเวนออกไปล่าสัตว์เพื่อมาเป็นแหล่งโปรตีนให้กับพวกเรา เหตุการณ์ทุกอย่างเป็นไปในรูปแบบนั้น คือ ส่วนหนึ่งเพาะปลูกภายในหมู่บ้าน อีกส่วนหนึ่งออกไปล่าสัตว์จากภายนอก จนกระทั่งเรื่องราวที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับพวกเรา” เมื่อคำพูดของลอซูไล่มาจนถึงประโยคสุดท้าย สีหน้าของผู้ใหญ่บ้านคนนั้นก็มีท่าทีหม่นหมองลงอย่างรู้สึกได้
“เรื่องราวไม่คาดคิด?” เสียงของปันเอ่ยสูงขึ้นเป็นคำถาม
“ระฆังศักดิ์สิทธิ์ของวาเลนไทน์ค่อยๆ เคลื่อนไหวได้น้อยลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็ไม่อาจส่งเสียงอีกเลย นั่นแปลว่า ผู้ที่ออกไปนอกหมู่บ้านจะไม่สามารถค้นพบทางกลับเข้ามาได้อีก เพราะไม่มีเสียงศักดิ์สิทธิ์นั่นคอยนำทาง ในตอนแรกพวกเราไม่ยอมให้ใครออกไปนอกหมู่บ้านอีก โดยตัดสินใจที่จะแบ่งอาหารที่มีจำกัดนี้ แต่น่าเสียดายที่มันไม่เพียงพอ” น้ำเสียงของผู้ใหญ่บ้านคนนั้นเศร้าลงเรื่อยๆ อย่างรู้สึกได้
“แต่ท่านก็ออกไปและพาพวกเรากลับเข้ามาจนได้” เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอีกครั้ง
“วาเลนไทน์มีผงยาตำรับลับอยู่หยิบมือหนึ่งที่สามารถปรุงยาที่ทำให้ผู้กินระลึกถึงทางกลับบ้านได้ แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงระฆังก็ตาม น่าเสียดายที่ปริมาณมันน้อยมากจนต้องเก็บไว้ใช้ในกรณีจำเป็นมากๆ เท่านั้น เช่น การพาตัวพวกท่านมาที่นี่ในวันนี้” ลอซูพูดพลางกวาดสายตาไปยังพวกเขาทั้งสามคน
“เราเข้าใจแล้ว ท่านลอซู โปรดอธิบายเรื่องราวของหมู่บ้านของท่านต่อ” เฟี๊ยตเอ่ยเมื่อเข้าใจเรื่องราวแล้ว
“หนุ่มสาวมากมายเสียสละตัวเองที่จะออกไปจากหมู่บ้านเพื่อไม่ให้เป็นภาระของคนอื่นในหมู่บ้าน พวกเขาเลือกที่จะออกไปเสี่ยงชีวิตอยู่ข้างนอก ดีกว่าจะต้องมาแย่งอาหารของลูกบ้านคนอื่นกิน วันแล้ววันเล่า ชายหนุ่มและหญิงสาวมากมายต้องเอ่ยลาพ่อแม่และลูกน้อยเพื่อออกไปใช้ชีวิตอยู่ภายนอก เพื่อรอคอยสักวันหนึ่งที่ระฆังศักดิ์สิทธิ์นั่นจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง รอคอยวันที่จะได้กลับมาหมู่บ้านวาเลนไทน์ของพวกเรา”
“ท่านไม่คิดจะย้ายถิ่นฐานออกไปสู่โลกภายนอกบ้างหรือ ถ้าหากการยึดมั่นอยู่ที่ดินแดนแห่งนี้จะทำให้พวกท่านต้องลำบากขนาดนี้” แทนเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกอย่างเห็นใจในชายชราที่อยู่เบื้องหน้า
“ชาววาเลนไทน์มีความเชื่ออย่างถึงที่สุดว่า หากผู้ใดได้กระทำความผิดใดๆ ขึ้นแล้ว ผู้นั้นต้องไปสารภาพบาปที่บ่อน้ำแห่งการให้อภัยที่อยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ด้วยตนเอง มิฉะนั้น เขาผู้นั้นจะต้องพบกับความตายที่เจ็บปวดจนถึงที่สุด ไม่มีใครรู้ว่าความเชื่อนี้เป็นความจริงมากแค่ไหน ตำนานนี้มีมาตั้งแต่ปู่ของข้าจำความได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ชัดเจนเท่าใดนัก แต่ก็ไม่มีใครอยากท้าทายบัญชาจากเทพเจ้า ลูกบ้านทุกคนพิสูจน์เห็นชัดแล้วว่าตำนานเรื่องระฆังศักดิ์สิทธิ์กับทางเข้าหมู่บ้านเป็นเรื่องจริง การจะให้ปฏิเสธว่าตำนานเรื่องบ่อน้ำแห่งการให้อภัยกับความตายนั้นเป็นเรื่องมดเท็จนั้นเห็นทีจะยาก คำสาปที่ว่าบังคับให้พวกเราหนีไปจากหมู่บ้านแห่งนี้ไม่ได้เลย พวกเราต้องจำใจพลัดพรากกับครอบครัวที่รักเพื่อจะรักษาชีวิตรอดด้านปากท้องไว้เป็นอันดับแรก พวกเราต่างต้องรักษาชีวิตของตนไว้เป็นอย่างดี เพื่อรอวันที่จะได้หวนกลับคืนมาอยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง” ชายชราพูดประโยคสุดท้ายพร้อมกับทอดสายตาออกไปทางหน้าต่างที่เปิดออกเผยให้เห็นท้องฟ้าที่แสนดูวังเวงในค่ำคืนนี้
“ข้าผู้เป็นผู้นำของพวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย ได้แต่เฝ้ามองชายหนุ่มและหญิงสาวหอบข้าวของเพื่อออกไปต่อสู้กับโลกภายนอกทุกวันๆ ครอบครัวต้องแตกสาแหรกขาด ครอบครัวของข้าก็เช่นกัน ลูกชายของข้าเป็นหนึ่งในผู้เสียสละเหล่านั้น นี่ก็เป็นเวลาสามปีแล้วที่ข้าไม่เคยได้เห็นหน้าลูกชายอีกเลย มันเป็นความผิดของข้าแท้ๆ ข้าเป็นผู้ใหญ่บ้านที่ไม่อาจช่วยเหลือลูกบ้านได้สักคน” เฟี๊ยตสังเกตเห็นน้ำใสๆ คลออยู่ที่ดวงตาของชายชราผู้นั้นอย่างสุดจะกลั้น หากแต่มันก็ไม่ได้กลั่นออกให้เห็นชัดแต่อย่างใด ราวกับว่าลอซูกำลังใช้ความพยายามอย่างที่สุดที่จะสะกดความอ่อนแอนั่นไม่ให้ใครเห็น
“แล้วพวกเราจะช่วยเหลือหมู่บ้านของท่านได้อย่างไร ลอซู” ปันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลราวกับตั้งใจจะปลอบประโลมความเศร้าหมองของคนตรงหน้าอยู่ในที
“พวกเราชาววาเลนไทน์ได้ยินตำนานของระฆังนี้มาเป็นอย่างดี พวกเราพยายามทุกวิถีทางที่จะลั่นมันให้ดังขึ้นอีกครั้ง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครสามารถทำสำเร็จเลย จนพวกเราคิดว่ามันน่าจะเป็นปริศนามากกว่าที่จะเป็นตำนานที่บอกเล่าอย่างตรงไปตรงมา” ลอซูเอ่ยต่อ
“ท่านเลยพาพวกเรามาที่นี่?” เสียงของปันเอ่ยสูงขึ้นเป็นคำถาม
“พวกท่านพิชิตวิหารกุมภาพันธ์ที่พันธนาการไว้ด้วยปริศนาที่ลึกล้ำเกินกว่าจินตนาการของมนุษย์จะไปถึงได้ นั่นแปลว่า สติปัญญาของท่านจะคืนชีพให้ระฆังศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างแน่นอน” ชายชราพูดอย่างมั่นใจ
“ท่านช่วยเอ่ยตำนานให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหม” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขอกับลอซู
“ตามตำนานกล่าวไว้ว่า ยามใดที่ระฆังแห่งวาเลนไทน์เงียบสงัดลงไปด้วยความสิ้นหวังแล้ว ผู้ที่มีคุณสมบัติแห่งวาเลนไทน์ที่แท้จริงเท่านั้นที่จะสามารถสั่นสะเทือนระฆังศักดิ์สิทธิ์นั้นให้กลับมามีชีวิตอีกครั้งได้!”
จากผู้แต่ง : วันไหนแต่งไม่ทันจะมาเม้นบอกไว้นะครับว่างด ห้าห้า งานเยอะจุง แต่งไม่ค่อยจะทันเลย ห้าห้า
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะครับ
อ่านแล้วรู้สึกดีมากเลย
ข้อความเหล่านี้ทำให้ผมมีกำลังใจมากเลยน้า
ขอบคุณครับ //โค้งหัวอย่างนอบน้อมม
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ง่อออออออออออออออออออ
แล้วเฟี๊ยตของเค้ากับเพื่อนๆ จะไปสั่นระฆังยังไงละเนี่ย
งานหนักก็สู้ๆนะพี่คนเขียน
เค้าจะรอ ><
-
คุณสมบัติแห่งวาเลนไทน์ที่แท้จริงคืออะไร
พลีชีพได้เพื่อศาสนาแบบนักบุญป่าว??
-
ภาระกิจใหม่มาอีกแล้ว
ต้องทำให้ระฆังดัง
หวังว่าทั้งทีมจะแก้ไขปริศนาใหม่นี้ได้น่ะ
-
ภาระกิจ คืนชีพ ระฆัง
-
ปริศนาอีกแล้วววว ชอบเรื่องนี้จังเลย มีปัญหาให้ขบคิดสงสัยตลอดเวลา คราวนี้พวกเฟี๊ยตต้องช่วยไขปริศนาระฆังหมู่บ้านวาเลนไทน์ให้ดังอีกครั้ง แล้วผู้ที่มีคุณสมบัติของวาเลนไทน์ที่แท้จริงนี่จะเป็นใครกันนะ???
รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
:o12: แทนกับปัน ผู้ที่มีความรัก อิอิ ลั่นระฆังวิวาห์
:o8: :o8: :-[
-
"คุณสมบัติแห่งวาเลนไทน์ที่แท้จริง" เป็นยังไงหนอ
น่าสนใจมากๆ
ปริศนาใหม่มาให้เฟี๊ยตขบคิดอีกแล้ว เย่ๆ
-
บทที่ 69 Attempt
‘ปริศนาอีกแล้ว สงสัยเกมมาสเตอร์นี่จะเป็นพวกบ้าปัญหาเชาวน์นะ’ ความคิดแวบแรกของเฟี๊ยตผุดขึ้นมาในสมองทันทีที่ฟังข้อความนั้นจบ เขาหัวเราะขึ้นในใจน้อยๆ เมื่อคิดต่อไปว่าสมองของเขาคงจะไม่ได้พักผ่อนอีกแล้ว หากแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ ออกไป ด้วยเกรงว่าอาจจะดูไม่ให้ความเคารพบุคคลที่กำลังอยู่ในห้วงอารมณ์เศร้าโศกตรงหน้านี่
“ผู้ที่มีคุณสมบัติแห่งวาเลนไทน์ที่แท้จริง มันไม่ได้หมายความถึงชาวบ้านหมู่บ้านวาเลนไทน์หรอกหรอ ทำไมตำนานนั่นฟังดูตรงไปตรงมาเกินกว่าจะเป็นปริศนานะ ลอซู” แทนเอ่ยขึ้นแย้งตามความรู้สึก ซึ่งนั่นเรียกได้ว่าตรงกับความคิดของเฟี๊ยตกับปันทุกประการ
“ตอนแรกข้าก็คิดอย่างท่าน แต่ข้าได้เกณฑ์ให้ลูกบ้านทุกคนในหมู่บ้านไปลองสั่นระฆังนั่นดูแล้ว แต่ก็ไม่มีผู้ใดประสบความสำเร็จเลยสักคน แม้แต่ข้าด้วยก็ตาม” ลอซูเอ่ยเล่า
“แปลว่าที่พวกเราถูกพาตัวมาที่นี่เพื่อจะแก้ปริศนานี้ให้ท่านอย่างนั้นหรือ” เฟี๊ยตเอ่ยถามหยั่งเชิงอีกครั้ง
“ใช้คำว่าเชิญมาที่แห่งนี้ดีกว่า พวกท่านเป็นความหวังสุดท้ายของพวกเรา ขนาดวิหารกุมภาพันธ์ที่ไม่เคยมีใครเคยพิชิตได้มาก่อน ท่านยังพิชิตมันลงได้ แค่ระฆังวาเลนไทน์ของพวกเรานั้น คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงท่านแต่อย่างใด” เฟี๊ยตฟังประโยคเหล่านั้นจากนายบ้านเฒ่า หากเขาฟังไม่ผิด เขารับรู้ได้ถึงกระแสท้าทายอยู่ในทีดังออกมาจากประโยคเหล่านั้นอยู่กลายๆ
“พวกข้าขอเวลาปรึกษากันก่อน ลอซู ถ้าขนาดพวกท่านที่เป็นชาววาเลนไทน์โดยแท้ยังไม่อาจสั่นระฆังของพวกท่านเองได้ มันก็ดูหนักหนาเกินกว่าที่พวกเราจะรับปากท่านว่าจะทำได้สำเร็จ” เฟี๊ยตเอ่ยตอบอย่างไว้เชิงอย่างเชือดเฉือนด้วยเช่นกัน
“พวกเราจะไปดูระฆังที่ว่าได้เมื่อไหร่หรือ ลอซู” ปันเอ่ยถามขึ้นหลังจากเห็นว่าผู้ใหญ่บ้านดังกล่าวไม่ได้มีทีท่าจะตอบรับข้อความเฟี๊ยตแต่อย่างใด
“คืนนี้ขอให้พวกท่านนอนหลับพักผ่อนให้สบายเสียก่อนเถิด สายๆ ของวันพรุ่งนี้ข้าจะไปรับพวกท่านเพื่อไปดูระฆังศักดิ์สิทธิ์ประจำหมู่บ้านพวกเรา” ชายชราพูดเชิงนัดแนะกับพวกเขาทั้งสาม
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราคงต้องขอลาท่านไว้เพียงเท่านี้ นี่ก็ดึกพอสมควรแล้ว พวกเราคงต้องกลับเรือนรับรองไปเพื่อพักผ่อนในคืนนี้” ปันพูดขึ้นพลางสะกิดเพื่อนทั้งสองคนให้อำลาชายชรานั่นและกลับสู่ที่พำนักของตน
“วาเลนไทน์แปลว่าอะไรได้บ้างนะ” ปันเอ่ยขึ้นลอยๆ หลังจากที่พวกเขากลับมาถึงที่พัก และล้มตัวลงนอนกันหมดเป็นที่เรียบร้อย ชายผิวขาวพูดขึ้นราวกับรู้ว่าทุกคนในเวลานี้ไม่มีใครข่มตาหลับได้สักคน
“ชาวหมู่บ้านวาเลนไทน์” เฟี๊ยตตอบขึ้นเบาๆ เหมือนกับจะรำพึงกับตัวเองเสียมากกว่า เขารู้ดีว่าคำตอบนี้ไม่น่าใช่คำตอบที่ถูกต้องด้วยซ้ำ เพราะชาวบ้านทุกคนก็เคยสั่นระฆังนั่นแล้ว แต่ไม่มีใครทำได้สำเร็จสักคน
“ความรักได้ไหม พูดถึงวาเลนไทน์ ใครๆ ก็ต้องนึกถึงความรัก” เสียงของแทนดังขึ้นตรงกับใจของเพื่อนอีกสองคน พูดถึงวาเลนไทน์ใครก็ต้องนึกถึงความรัก แต่ความรักจะเกี่ยวข้องกับปริศนานี้หรือเปล่านี่สิ
“นั่นสิ พูดถึงวาเลนไทน์ก็ต้องพูดถึงความรักสินะ” เสียงของปันทอดขึ้นมากึ่งจะตอบรับคำของเพื่อนสนิท กึ่งจะรำพึงกับตัวเองอย่างไร้ความหมาย
“เห็นด้วยเลย แต่เราว่าไม่ว่ายังไม่ก็คงต้องรอดูระฆังนั่นด้วยตาก่อนจะดีกว่า บางที มันอาจจะมีเบาะแสอะไรซ่อนอยู่ก็ได้ บางที เรื่องมันอาจจะง่ายกว่าที่คิดก็ได้นะ” เฟี๊ยตเอ่ยปากขึ้นอย่างแสดงความคิดเห็น
“อืมม ช่างเถอะ เอาไว้เห็นของจริงแล้วค่อยคิดดีกว่า คิดไปตอนนี้ก็ปวดหัวเปล่า นอนกันดีกว่าไหม เริ่มง่วงแล้ว” ปันผู้เป็นคนนอนกลางในทีมนั้นเองขึ้นตัดบทพร้อมกับลงท้ายด้วยการหาวฟอดใหญ่ นั่นจึงเป็นประโยคสุดท้ายระหว่างพวกเขาในค่ำคืนภายใต้ชายคาของหมู่บ้านต้องคำสาปแห่งนั้น
ล่วงเวลากว่าสามชั่วโมงหลังจากพระอาทิตย์ขึ้นแตะเส้นขอบฟ้า พวกเขาทั้งสามถึงจะตื่นขึ้นจากนิทราสวัสดิ์ในคืนนั้น ถึงแม้ว่ายังจะมีเรื่องราวให้ขบคิดอยู่บ้าง แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยนึกเมื่อเทียบกับวิกฤตกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา ทีมมายาใช้เวลาพักผ่อนอย่างเต็มอิ่มในคืนแรกของหมู่บ้านแปลกหน้าแห่งนั้น พวกเขาทยอยกันไปอาบน้ำชำระร่างกาย ก่อนจะพบว่าอาหารเช้าสำหรับวันนั้นถูกตั้งสำรับไว้เรียบร้อยแล้วที่ชานเรือนของพวกเขา ผลหมากรากไม้อุดมไปอย่างครบครัน เฟี๊ยตกวาดตามองอย่างครุ่นคิดแล้วก็พบว่า มันเป็นไปตามคำกล่าวของลอซูทุกประการ อาหารเหล่านี้มีโปรตีนประกอบอยู่น้อยเหลือเกิน จึงเป็นเรื่องที่ไม่แปลกเลยที่ลูกบ้านส่วนหนึ่งจำต้องเอาชีวิตรอดโดยการอพยพออกไปจากหมู่บ้านวาเลนไทน์แห่งนี้
ลอซูพาเดินไปเรื่อยๆ ห่างออกจากใจกลางหมู่บ้านมาเรื่อยๆ หลังจากที่พวกเขาจัดการกิจวัตรยามเช้าเป็นที่เรียบร้อย พวกเขาเดินตามผู้เฒ่ามาเรื่อยๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ หมู่บ้านนี้จะเรียกว่าบ้านป่าก็ไม่ค่อยจะถูกเท่าไหร่นัก เพราะปริมาณหลังคาเรือนที่มีอยู่ไม่น้อยนั่น ผสมกับถนนหนทางที่ดูสะอาดสะอ้านให้ความรู้สึกเกินกว่าจะเป็นป่าไปไกลโข มันดูเหมือนหมู่บ้านที่อนุรักษ์ธรรมชาติโดยให้ต้นไม้ใบหญ้าขึ้นอย่างระเกะระกะไปมากกว่า ระหว่างทางพวกเขาเจอลูกบ้านอย่างประปราย ชาวบ้านเหล่านั้นคลี่ยิ้มให้เขาอย่างบริสุทธิ์ เฟี๊ยตได้แต่คิดอะไรเพลินๆ ได้แค่ช่วงเวลาเดียว เขาก็ค้นพบว่าตัวเองเดินมาจนสุดหมู่บ้านตามตำแหน่งที่เขาเคยมองเห็นอย่างขมุกขมัวนั่นเสียแล้ว
“นี่คือระฆังศักดิ์สิทธิ์ของพวกเรา” ผู้ใหญ่บ้านเฒ่าผายมือออกไปยังวัตถุขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บนลานที่ยกสูงไว้ราวกับธรรมชาติจงใจก่อสร้างไว้
ระฆังศักดิ์สิทธิ์ที่ลอซูพูดถึงมีลักษณะเป็นระฆังโลหะขนาดใหญ่ที่มีความสูงประมาณสามเมตรกว่าเห็นจะได้ โครงสร้างของวัตถุดังกล่าวแขวนให้ลอยเหนือจากพื้นอยู่บนคานอีกอันหนึ่งที่น่าจะทำมาจากโลหะด้วยเช่นกัน พวกเขาสามารถเดินลอดไปมาได้อย่างสบายๆ ตรงใจกลางของระฆังนั่นมีเชือกขนาดใหญ่ทิ้งตัวลงมาซึ่งสันนิษฐานได้ว่าน่าจะเป็นชิ้นส่วนที่เอาไว้ใช้กระทบกับตัวเนื้อโลหะของระฆังให้กำเนิดเสียงได้
ระฆังแห่งวาเลนไทน์นั่นดูจะปรกติทุกอย่าง ถ้าไม่มีไม้เลื้อยปริมาณมหาศาลมาเกี่ยวประหวัดล้อมรอบวัตถุนั่นไว้ จนทำให้เห็นเพียงเนื้อโลหะเพียงบางส่วนเท่านั้น เพราะมันถูกบดบังไว้ด้วยเนื้อไม้เหล่านั้นจนหมด หากจะบอกว่าเป็นเนื้อไม้ก็คงไม่ค่อยถูกเท่าไหร่นัก เพราะมันดูจะกลายสภาพเป็นวัตถุคล้ายหินเสียมากกว่า สภาพตอนนี้จึงดูเหมือนระฆังศักดิ์สิทธิ์นั่นถูกตรึงไว้ด้วยหินที่แข็งแกร่งยิ่ง คงจะมีแต่ปาฏิหาริย์เท่านั้นที่จะทำให้มันกลับมามีชีวิตอีกครั้งได้!
“พวกเราลองสัมผัสและทดลองเคาะระฆังนั่นได้เลยใช่ไหม ลอซู” ปันเอ่ยถามหลังจากยืนพินิจพิเคราะห์มาชั่วเวลาหนึ่งแล้ว
“ตามสบาย” ลอซูตอบสั้นๆ ง่ายๆ ก่อนจะหย่อนกายลงนั่งใต้ร่มไม้บริเวณนั้น
“ขอลองคนแรกนะ” แทนเอ่ยขึ้นอย่างหมายมั่นปั้นมือ และเมื่อเพื่อนทั้งสองพยักหน้าให้แล้ว ชายหนุ่มก็ก้าวไปยังระฆังดังกล่าว ก่อนจะเอื้อมมือไปจับที่เชือกขนาดใหญ่หมายที่จะสั่นระฆังนั่นให้ได้ แทนใช้เวลาหลายนาทีกับการพยายามเคลื่อนเจ้าเชือกยักษ์เส้นนั้น ชายหนุ่มออกแรงจนกล้ามเนื้อบริเวณแขนปูดขึ้นจนรู้สึกได้ แต่ก็ไม่เกิดความเปลี่ยนแปลงใดๆ ขึ้นเลย แทนส่ายหัวอย่างจนปัญญา ก่อนจะเดินกลับมาสมทบกับเพื่อนที่เหลืออีกสองคน
“แทนยังไม่รอด แล้วเฟี๊ยตจะไหวมั้ยเนี่ย ฮ่าฮ่า” เขาพูดออกมาอย่างติดตลก ขนาดคนที่แข็งแรงที่สุดในทีมยังไม่อาจขยับเจ้าเชือกนั่นได้แม้แต่น้อย ประสาอะไรกับเขาที่เรียกได้ว่าแทบจะไม่ได้ฝึกฝนร่างกายตนเองเลยตั้งแต่เริ่มต้นออกเดินทางอย่างจริงจัง
“ลองดูก่อนน่า อาจจะไม่เกี่ยวกับแรงที่ใช้ก็ได้นะ” แทนเอ่ยขึ้น พร้อมพยักเพยิดให้เพื่อนอีกสองคนเข้าไปทดลองดูบ้าง
และก็เป็นอย่างที่เภสัชกรหนุ่มคาดการณ์ไว้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน ปันกับเฟี๊ยตไม่มีใครสามารถสั่นระฆังนั่นได้สักคน พวกเขาออกแรงจนปวดแขนไปหมด แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้ เฟี๊ยตลงทุนเรียกโกเลมทรายคู่ใจออกมาหมายจะใช้พลังของมอนสเตอร์ยักษ์สั่นระฆังนั่นให้สำเร็จ แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จเลย มันแข็งแรงราวกับเป็นธาตุที่ประดิษฐ์ขึ้นด้วยพลังเหนือธรรมชาติฉะนั้น เฟี๊ยตถึงกับถอดหายใจยาวเหยียด พร้อมทั้งเรียกเก็บการ์ดลงสมุดอย่างผิดหวัง
‘ไบเบิ้ล เราต้องการความช่วยเหลือ’
“โปรดบัญชา นายท่าน!”
จากผู้แต่ง : วันนี้ไมเกรนขึ้น นอนซมทั้งวันเลย ดีว่ามีแต่งเหลืออยู่ตอนนึงเลยได้ลงวันนี้ พรุ่งนี้มีโอกาสลงไม่ทันสูงมากกกก ห้าห้า
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เมนท์หน่อย เมนท์หน่อย เมนท์หน่อย
อยากอ่าน อยากอ่าน อยากอ่าน
แสดงตัวววววว ใครอ่านแล้วไม่เมนท์ จับได้จะตีให้ตูดลายยยย 5555555
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ไม่มีแววจะไขปริศนาได้เลย หวังพึ่งไบเบิ้ลแล้วงานนี้
อัพพรุ่งนี้ไม่ทันก็มะรืนก็ได้จ้า^^
-
ลงไม่ทันไม่เป็นไรค่ะ อยากตีคนแต่งจริงๆเลย..ตัวเองจะป่วยอีกแล้ววว
เฟี๊ยตชีวิตนายต้องผ่านปัญหาเชาว์อย่างนี้อีกมากแน่ๆ
สู้ๆ ใบเบิ้ลดูกระตือรือร้นมากๆ ขนาดแทนยังตีไม่ดัง แสดงว่า ครั้งนี้มันเป็นปัญหาเชาว์อย่างเดียว
วาเลนไทน์ เป็นวันแห่งความรัก และยังเป็นชื่อของนักบุญ จะเกี่ยวกับนักบุญไหมนะ?
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สรุปพระเอกคือไบเบิ้ล 555+
เฟี๊ยตเริ่มเรียกหาไบเบิ้ลบ่อยละ เราก็ฟินกันไป
รอดูว่าจะแก้ปัญหาได้ด้วยวิธีไหนจ้า ^^
-
ความรักนี่เนอะ .....
3P เลยพี่คนเขียน จะได้ไม่ต้องมีใครเสียใจ 55555555
อยากรู้วิธีแก้ปัญหาแล้วอ่าาาาาาาา มันจะมีวิธีแก้ยังไง
ปล. หายไวๆน้าพี่คนเขียน ><
-
สนุกมากเลย มีปริศนาเข้ามาทดสอบเรื่อยๆๆ :hao7:
-
สายเลือดแห่งวาเลนไทน์
หรือต้องเป็นลูกของนักบวช?
-
คุณคนเขียนนนนนนนน กลับมาแล้วจุ๊บหน่อยๆ 555
ไปเที่ยวมาสนุกมั๊ยค่ะ คนอ่านก็เพิ่งปิดเทอมเดี๋ยวจะทยอยอ่านนะค่ะ แต่คาดว่าคราวนี้คงไม่เยอะเหมือนคราวที่แล้ว รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ อย่าหักโหมมาก
วันนี้มาจิ้มก่อน แต่ก็ขนกำลังใจมาให้น้า
#เจอกันวันต่อๆไปค่ะเดี๋ยวกลับมาเม้นให้กำลังใจต่อ สู้ๆนะค่ะ :กอด1:
-
:katai2-1:พี่คนเขียนโหดจังเลย เราแค่แอบมาอ่านตอนเช้าแล้วจะมาเม้นอีกทีตอนเย็น พี่คนเขียนจะตีเค้าหรอ ไม่เอาน้าาาา >^< พี่คนเขียน้ป็นไมเกรนหรอ ต้องกินยาให้ครบ นอนพักเยอะๆ อย่าใช้สมองมาก อย่าเครียดด้วย ห้ามกินกล้ยวกับช้อกโกแลตนะ เดี๋ยวปวดไมเกรนมากกว่าเดิม พี่คนเขียนมีปริศนาให้เค้านั่งคิดอีกแล้ว~ เคาะระฆังหรอ ไม่ใช้เชือกที่เค้าให้แต่เราเอาอย่างอื่นเคาะแทนได้มะ 555 เค้าลัอเล่นน้า อิอิ เค้าจะรอพี่คนเขียนมาอัพต่อน้า สู้ๆ
-
มีไบเบิ้ลไว้ อุ่นใจแน่นอนนนนนน o13
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านวันสองวันมาอัพตั้งสามตอนผ่านไปละ ดีใจจัีง
หนูเฟี๊ยตเจอปัญหาอีกแล้ว จะแก้แบบไหนนะ
จากบทความปริศนานั่นมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เฮ้อ.........
คุณสมบัติของวาเลนไทน์มีอะไรบ้างน้า ความเสียสละ ความรัก ใจบุญ หรือผู้มีศรัืทธาต่อพระเจ้ากัน :mew1:
-
:pig4:
เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ อย่าเพิ่งท้อน๊า ชอบมาก เนื้อเรื่องแฟนตาซีแปลกแหวกแนวมาก อ่านแล้วลุ้นระทึกฝึกเชาว์ปัญญาไปในตัว
เก่งมากเลย อ่านแล้วทึ่ง เขียนได้น่าติดตามมาก อย่างอ่านไปเรื่อยๆเลยค่ะ ชอบนะคะ แต่เราเข้าใจว่าที่เนื้อเรื่องต่อหน้าต้องเขียน
เยอะเพราะ คนเขียนไม่ค่อยลงกฎบ้านเหมือนนักเขียนคนอื่นๆ เนื้อเรื่องเลยต้องเพิ่มตอนไป แต่แบบนี้เรากลับชอบจำนวนหน้าไม่เยอะ
อ่านแบบจุใจ ยิ่งจำนวนหน้าเยอะแต่เนื้อหาน้อย มันอารมณ์เสียค่ะ แบบอยากตอนแบบต่อเนื่อง เพราะฉะนั้นขอโทษด้วยค่ะที่ไม่ได้เมนท์เลย เพิ่งจะจำรหัสได้ เลยมาเมนท์ให้เลย สู้ๆต่อไปนะคะ ชอบมากจริงๆ :mew1:
-
บทที่ 70 St. Valentine
‘ลองค้นหาคีย์เวิร์ดคำว่า วาเลนไทน์ ในระบบฐานข้อมูลให้หน่อยว่าเจอข้อมูลด้านไหนบ้าง’ เฟี๊ยตเอ่ยถามไบเบิ้ลขึ้นในใจ ด้วยต้องการจำกัดขอบเขตของปริศนานี้
“วาเลนไทน์ในระบบเกม TLW มีทั้งหมด 3 ความหมาย นายท่าน วาเลนไทน์แรกเป็นชื่อหมู่บ้านลึกลับที่อยู่ในดินแดนป่าทิวสน วาเลนไทน์ที่สองเป็นชื่อวันสำคัญวันหนึ่งที่ตรงกับวันที่ 14 กุมภาพันธ์ของทุกปี และวาเลนไทน์สุดท้ายเป็นชื่อของนักบุญคนหนึ่งที่เสียชีวิตไปแล้วเหลือเพียงเรื่องราวที่เป็นตำนานให้คนรุ่นหลังศึกษาเท่านั้น” ไบเบิ้ลตอบเขาหลังจากที่ใช้เวลาค้นหาข้อมูลอยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง
‘นักบุญวาเลนไทน์?’ เฟี๊ยตตั้งคำถาม
“เซนต์วาเลนไทน์เป็นนักบุญคนหนึ่งในยุคสงครามของโรมัน สมัยนั้น ธรรมเนียมการแต่งงานถูกต้องต้านจากจักรพรรดิ เพราะว่าการมีความรักทำให้คนเกิดความผูกพัน ทหารจำนวนมากไม่อยากจะออกไปทำสงครามเพราะว่ามีห่วงเป็นครอบครัวอยู่ข้างหลัง แต่นักบุญวาเลนไทน์กลับฝ่าฝืนคำสั่งนั้น โดยการทำพิธีแต่งงานให้กับคู่รักหลายคู่อย่างลับๆ จนถูกจักรพรรดิจับได้ในที่สุด เขาถูกขังอยู่ในคุกด้วยจุดประสงค์ที่จะให้เขาหมดสิ้นศรัทธาในรักที่เขายึดมั่นมาโดยตลอด” ไบเบิ้ลตอบออกมาอย่างยืดยาว ก่อนจะเว้นระยะไว้ช่วงสั้นๆ ช่วงหนึ่ง
“แต่ความรักย่อมเกิดขึ้นได้เสมอในหัวใจที่มีศรัทธาอย่างแท้จริง ถึงแม้ว่าจะอยู่ท่ามกลางความสิ้นหวังแค่ไหนก็ตาม เซนต์วาเลนไทน์พบรักอันบริสุทธิ์ในคุกแห่งนั้น ผู้หญิงที่เขารักเป็นเพียงหญิงสาวตาบอดคนหนึ่ง แต่น่าเสียดายที่จักรพรรดิผู้โหดเหี้ยมไม่ใช้ไม้อ่อนอีกต่อไปแล้ว วาเลนไทน์ถูกสั่งประหารชีวิต และเขาได้ตายจากโลกใบนี้ไปโดยทิ้งเรื่องราวของความเชื่อมั่นในความรักไว้ให้คนรุ่นหลังได้เรียนรู้ถึงความเสียสละในความรักอย่างแท้จริง วันที่ 14 กุมภาพันธ์ คือวันที่นักบุญผู้ศรัทธาในรักคนนั้นหมดลมหายใจ และวันดังกล่าวก็ได้กลายเป็นวันแห่งความรักสืบต่อกันมาจนถึงปัจจุบัน” ไบเบิ้ลเล่าต่อจนจบ ไม่รู้ว่าเฟี๊ยตคิดไปเองหรือเปล่า แต่เขารู้สึกถึงความเศร้าแทรกอยู่ในน้ำเสียงนั้น
“งั้นแปลว่าผู้ที่จะสั่นระฆังนั่นได้มีความเป็นไปได้ที่จะเกี่ยวข้องกับวาเลนไทน์ได้แค่ 3 กรณี คือ หมู่บ้านวาเลนไทน์ วันวาเลนไทน์ และนักบุญวาเลนไทน์ ถูกไหม” เฟี๊ยตพึมพำขึ้นมาอย่างปรึกษา
“ในฐานข้อมูลมีความเกี่ยวข้องกับคำว่าวาเลนไทน์อยู่เพียง 3 ด้านเท่านั้น ไบเบิ้ลมีความคิดเห็นตรงกับนายท่านในข้อสันนิษฐานดังกล่าว”
“ว่าไงนะเฟี๊ยต ได้อะไรคืบหน้าบ้างหรือเปล่า” เสียงของปันทักขึ้น เมื่อเห็นเฟี๊ยตพึมพำอะไรขึ้นมาเบาๆ เขาพอจะเดาออกว่าเพื่อนร่วมทีมน่าจะกำลังปรึกษากับสมุดคู่ใจอยู่อย่างแน่นอน และเมื่อเฟี๊ยตได้ยินเพื่อนทักมาตามนั้น ชายหนุ่มจึงอธิบายข้อมูลทั้งหมดที่ได้มาจากไบเบิ้ลให้เพื่อนทั้งสองฟัง รวมไปถึงข้อสันนิษฐานของเขาเรื่องคุณสมบัติของผู้ที่มีสายเลือดวาเลนไทน์อย่างแท้จริงอีกด้วย
“ถ้าหมายถึงหมู่บ้านนี่ไม่น่าใช่นะ เพราะว่าชาวบ้านทุกคนก็ลองสั่นระฆังกันดูหมดแล้ว ไม่เห็นมีคนสำเร็จสักคน วาเลนไทน์น่าจะเป็นความหมายโดยนัยถึงสองอย่างหลังมากกว่า” แทนอธิบายความคิดของตน
“หรือจะหมายถึงคนที่เกิดวันที่ 14 กุมภาพันธ์พอดี เป็นไปได้ไหม” ปันหันมาถามเพื่อนทั้งสองอย่างต้องการความคิดเห็น
“น่าคิดนะ แต่จะไปหาคนที่เกิดวันนั้นได้จากที่ไหน มันไม่ได้หากันง่ายๆ เลยนะ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองเพื่อนทั้งสองเชิงปรึกษา แต่ปันและแทนก็ส่ายหน้าอย่างจนปัญญาเช่นกัน
“งั้นมาคิดถึงเรื่องสุดท้ายก่อนดีไหม นักบุญวาเลนไทน์ผู้เสียสละ” ปันเอ่ยขึ้น
“ถ้าเกี่ยวข้องกับนักบุญวาเลนไทน์ อาจจะหมายถึงคนที่มีบุคลิกหรือนิสัยคล้ายกันหรือเปล่า เช่น เสียสละในความรัก ประมาณนี้” เฟี๊ยตเสนอความคิดขึ้น
“เป็นไปได้ไหมที่เวลาจะสั่นระฆัง เราจะต้องคิดถึงเรื่องราวหรือสิ่งที่ไปตรงกับนักบุญวาเลนไทน์ด้วย เช่น อาจจะต้องนึกถึงความรักของตัวเอง อย่างนี้เกี่ยวไหม” แทนเสนอขึ้นอีกคน
“เป็นไปได้นะ เพราะถ้าเกี่ยวข้องกับความรัก ทุกคนก็คงจะมีความรักหรือเปล่า เพียงแต่แค่ตอนที่สั่นระฆัง เราไม่ได้นึกถึงความรัก เลยอาจจะทำให้มันไม่เชื่อมต่อกับวาเลนไทน์ก็ได้นะ” ปันสนับสนุน
“อย่างนั้น ถ้าลองสั่นระฆัง โดยนึกถึงเรื่องความรักของตัวเองเข้าไปด้วย ก็อาจจะสำเร็จก็ได้นะ” เฟี๊ยตเอ่ยออกมาอย่างตื่นเต้น
“อย่างนี้มันต้องลอง ฮ่าฮ่าฮ่า” แทนพูดพลางเดินตรงไปที่ระฆังศักดิ์สิทธิ์นั่นเพื่อทดลองสมมติฐานอีกครั้ง ชายหนุ่มลูบมือไปมาอย่างหมายมั่นปั้นมือที่จะลั่นวัตถุนั่นให้ก้องกังวานขึ้นให้ได้
แทนรวบรวมสมาธิไปถึงความรักที่เคยผ่านมาของเขา คนรักในอดีตของเขาแวบผ่านเข้ามาในมโนสำนึกมากมาย เขาจินตนาการถึงความรู้สึกดีๆ ที่เคยมี ก่อนจะเอื้อมมือไปยังเชือกแกร่งนั่น และออกแรงสะบัดอย่างเต็มเหนี่ยวอีกครั้ง แต่ผลที่เกิดขึ้นไม่ต่างจากเดิมแม้แต่น้อย ระฆังวาเลนไทน์ยังคงอยู่นิ่งเป็นดุษณีอยู่อย่างนั้น
“สงสัยจะมีอิมแพ็คเรื่องความรักไม่มากพอ ฮ่าฮ่า” แทนเอ่ยอย่างติดตลกเมื่อเดินกลับมาสมทบกับเพื่อนทั้งสอง ก่อนจะพยักเพยิดให้คนอื่นไปลองดูบ้าง เฟี๊ยตเห็นดังนั้นจึงตัดสินใจก้าวออกไปลองดูอีกคน
เฟี๊ยตเดินตรงไปที่ระฆังนั่นเป็นคนที่สอง เขาพยายามนึกถึงความรักของเขา แต่มันก็ดูจะเลือนรางเหลือเกิน การพยายามจะลั่นระฆังนี่ ทำให้เขารู้ว่าตัวเขาเองไม่ได้สัมผัสกับความรักมานานมากแล้ว บางทีเขาอาจจะมีโลกส่วนตัวที่สูงไปหน่อย หรือไม่ คนที่เหมาะจะฝ่ากำแพงหนานั่นเข้ามาอาจจะไม่มี
และก็เป็นไปตามที่เขาคาดไม่มีผิด ความผูกพันในรักของเขาไม่มากพอที่จะคืนชีพวัตถุนั่นได้ หรือไม่ สิ่งที่พวกเขาคิดไว้อาจจะผิดไปหมดทุกอย่างเลย
“หรือพวกเราจะสันนิษฐานผิด” เสียงของปันแย้งขึ้นทันทีที่เฟี๊ยตเดินมาถึงบริเวณที่ปันและแทนยืนอยู่
“เอาน่า ลองดูก่อน ยังเหลือปันอีกคน อาจจะสำเร็จที่ปันก็ได้นะ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆ
“ไม่หรอก เราไม่ลองดีกว่า แทนกับเฟี๊ยตยังทำไม่ได้ เราลองไปก็เสียเวลาเปล่า” ปันบ่ายเบี่ยงขึ้น พร้อมทำท่าจะเดินไปยังร่มไม้ที่ลอซูนั่งพักอยู่
“ไม่เสียเวลามากนักหรอก ถ้าปันยังทำไม่สำเร็จอีกค่อยคิดดูใหม่อีกรอบ บางทีคนที่เสียสละเพื่อรักได้มากที่สุดอาจจะเป็นปันก็ได้นา” แทนพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างดันหลังให้ปันเดินไปที่ระฆังเพื่อทดลองสั่นระฆังนั่นอีกรอบ ปันที่แม้จะดูมีท่าทางอึกอักอย่างรู้สึกได้ แต่สุดท้ายก็ยอมเดินไปทดสอบเป็นคนสุดท้ายด้วยดี
“ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ามาบ่นละกัน”
ปันยืนมองระฆังศักดิ์สิทธิ์อย่างตัดสินใจแน่วแน่ ก่อนจะเริ่มรวบรวมความคิดถึงเรื่องราวความรักที่ผ่านมาของตนเอง ชายหนุ่มทบทวนเรื่องทั้งหมดได้อย่างไม่ยากเย็นนัก เพราะทั้งชีวิตที่ผ่านมา เขาเคยรักแค่คนๆ เดียว และเขาคิดว่าเขาก็คงจะรักได้แค่คนๆ เดียวตลอดไป กาลเวลาได้ชักนำให้คนต่างๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตเขามากมาย แต่น่าเสียดายที่คนเหล่านั้นไม่อาจเปลี่ยนความรู้สึกที่เขามีให้แก่คนๆ หนึ่งได้เลย อาจจะเป็นเพราะโชคชะตาที่นำพาให้เขามาผูกพันกับคนๆ หนึ่งได้มากมายขนาดนี้ มากจนที่เขารู้สึกว่าอาจจะมากเท่าที่ชีวิตของคนๆ หนึ่งจะให้ได้ แต่น่าตลกที่เขาไม่อาจแสดงออกความรู้สึกที่มันล้นอยู่ในใจนี้ออกไปได้เลย หลายครั้งที่เขาอิจฉาใครก็ตามที่สามารถทำอะไรได้อย่างใจคิด บางทีเขาอาจจะขี้ขลาดไปเองที่กลัวว่าจะเสียความสัมพันธ์ดีๆ ไป ถ้าปล่อยให้ตัวเองได้ทำอะไรตามที่ใจต้องการ
ปันสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะเดินตรงไปที่ระฆังที่กำลังหลับใหลนั่นอย่างแน่วแน่ มือของเขาเอื้อมไปจับส่วนที่มีไว้สำหรับเคาะให้เกิดเสียง พร้อมกับใจที่เฝ้าแต่นึกถึงหน้าใครคนใดคนหนึ่งที่ตัวเขาเองไม่เคยลบภาพนั้นออกไปจากใจได้เลย
เคร้งงงง เคร้งงงง เคร้งงงง
“ชื่อ Rebirth of St. Valentine (การคืนชีพของเซนต์วาเลนไทน์) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 48 ความสามารถ ใช้เพื่ออธิษฐานเรื่องความรัก”
จากผู้แต่ง : แวบเข้าไปส่องนิยายเรื่องอื่นมา เพราะสงสัยว่าตัวเองทำผิดกฏอะไรหรือเปล่า ห้าห้า เสียเซลฟ์เลย นิยายคนอื่นตอนละห้าหกหน้า นิยายผมหน้านึงสองสามตอน 555
ต้องรีบกดออกแล้วบอกตัวเองว่าเลือกจะแต่งแนวนี้เอง คนอ่านน้อยต้องทำใจ มันไม่ใช่แนวตลาด เอ๊ะ หรือมันเป็นแนวตลาด แต่ผมเขียนไม่ดีเองนะ 555 ปลงๆ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ถึงคุณ normiechan : กฏบ้านคืออะไรหรอครับ ใช่กฏที่เล้าบังคับให้ลงตอนแรกที่มันยาวๆป่าวครับ ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าฮะ จะได้แก้ไขๆๆๆ
-
เริ่มติดเรื่องนี้ รออ่านต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้
ปล. ไม่ถนัดปัญหาเชาว์อยู่แล้ว ตามปัญหาเชาว์ไม่ค่อยจะทันเลยค่ะ ต้องอ่านซ้ำสองสามรอบ :katai1: แต่สนุกดี
-
ปันสั่นระฆังได้
แถมยังได้การ์ดเพื่ออธิฐานเรื่องความรักอีก
อยากให้ปันสมหวังในรักจัง
o13 สู้ สู้ น่ะ นิยายเรื่องนี้สนุกมาก
-
บ๊ะ.....Key Man คือ ปัน นี่เอง ในเรื่องกล่าวแบบเฉียดๆ เรื่องปัน มาโดยตลอด สุดท้าย หวยออกที่ปัน
-
ว้ายยย ระฆังสั่นแล้วววว แต่เมื่อไหร่แทนจะหายโง่ซะที่เนี่ย...เฮ้อออ สงสารปันเนอะ
-
ปันน้อยผู้ตั้งมั่นในความรัก คึคึ
ทีนี้ก็เหลือแทนคนเดียวแล้วที่ยังไม่ได้พิสูจน์ตน้อง :hao7:
-
ปันสั่นระฆังได้! ใช่แทนหรือเปล่านะที่ปันนึกถึงอ่ะ ดีใจกะปันด้วยนะที่ได้การ์ดสูงสุด แนะนำให้รีบเอาไปใช้เลย
ปล.ถึงไม่ใช่แนวใคร แต่ก็เป็นแนวของเรานะ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
ใช้เพื่ออธิษฐานเรื่องความรัก <<< :hao6: //สีหน้าปันในตอนนั้น
-
:กอด1: :L2: :L1 คนอ่านไม่น้อยนนะครับ ยอดวิวขนาดนี้ถือว่าใช้ได้ทีเดียว แต่ว่าไม่ค่อยตอบเม้นต์ 5555
:mew4:
-
หุหุ กำลังสนุกเลย มาต่อไว ไว เน้อ เก๊ารอตะเองอยู่นะ
-
อะโด๋ววววววว...ตอบผิดอีกแล้ว ฮ่าๆ
ปันอย่าหวังใช้การ์ดใบนั้นเลยย...เราต้องใจกล้าๆรุกเลยปัน ฮ่าๆ
ที่แท้ปันคือผู้ที่มีความรักอันแรงกล้า นี่สินะที่เรียกว่า "ความรักชนะทุกสิ่ง" ฮ่าๅ
-
อุตะ .....
ปันทำได้ 0_0 !!!
พี่คนเขียน จริงๆแล้ว คนอ่านเรื่องนี้แล้วเราว่าไม่น้อยหรอก แต่ว่าพี่คนเขียนลงเร็วไง เลยเม้นกันไม่ค่อยทัน ^^
อย่าน้อยใจน้าาาาาาา
ปล.พี่คนเขียน วันฮาโลวีนขอตอนพิเศษ ของเฟี๊ยตกับเนื้อคู่เฟี๊ยตได้ไหมคะ อยากอ่าน >< อยากฟินนิดนึง
-
ถึงคุณ normiechan : กฏบ้านคืออะไรหรอครับ ใช่กฏที่เล้าบังคับให้ลงตอนแรกที่มันยาวๆป่าวครับ ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าฮะ จะได้แก้ไขๆๆๆ
^
^
^
ก็กฎเล้านั่นแหละจ๊ะ แต่ไม่จำเป็นต้องลงทุกตอนที่อัพ ลงเฉพาะหไน้าแรกหรือตอนแรกที่ลงเรื่องก็ได้
***************************
สุดท้ายคีย์การ์ดของปัญหานี้ก็คือ การเสียสละและศรัทธาในรักสินะ
เหมาะแล้วที่ปันจะได้ แล้วก็ขอให้ปันสมหวังด้วยนะ
ว่าแต่เมื่อไหร่แทนมันหายโง่ซะทีจะได้แฮปปี้ๆกัน
ปล.อย่าเพิ่งน้อยใจไป ยังไงเราก็ตามอ่านไม่หนีหายไปไหนหรอก :mew1:
-
บทที่ 71 Inn
ผู้ใหญ่บ้านที่กำลังนั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ที่ไม่ห่างออกไปนักถึงกับลุกขึ้นอย่างตื่นตะลึง เมื่อได้ยินเสียงระฆังศักดิ์สิทธิ์ที่ตัวเขาเองก็จำไม่ได้ว่าได้ยินครั้งล่าสุดเมื่อไหร่กันนั้น ลอซูจ้องไปที่ชายหนุ่มผิวขาวที่ขณะนี้ยืนนิ่งอยู่หน้าระฆังใบนั้นอย่างเก็บความปีติไว้ไม่มิด ดวงตาของชายชราคลอไปด้วยหยาดน้ำใสๆ แห่งความยินดี ถึงเวลาแล้วที่หมู่บ้านวาเลนไทน์จะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง
ไม้เลื้อยที่เกาะกินระฆังนั้นค่อยๆ หลอมละลายหายไปราวกับมีใครมาจุดไฟเผาให้สิ้นซากไปฉะนั้น เพียงชั่วไม่นานระฆังที่เคยถูกกลืนกินไปด้วยวัตถุที่แกร่งดังหินนั่นก็กลายสภาพกลับมาเป็นวัตถุเนื้อโลหะที่ดูสุกสว่างและพร้อมจะทำงานได้ตามปรกติอีกครั้ง
เฟี๊ยตและแทนวิ่งตรงเข้าไปกอดคอเพื่อนผู้พิชิตการ์ดสูงสุดได้อย่างยินดีในความสำเร็จ เช่นเดียวกับลอซูที่ตรงมาที่ปันที่ขณะนี้ดูจะกลายเป็นวีรบุรุษในสายตาตาเฒ่านั่นเสียแล้ว ลอซูคุกเข่าคงละล่ำละลักกล่าวขอบคุณอย่างหมดท่าทีหยิ่งทระนงที่เคยแฝงไว้ในตอนแรกที่พบกัน
“ขอบคุณ ข้าขอบคุณท่านมากจริงๆ คืนนี้ข้าจะจัดงานเฉลิมฉลองที่พวกเราชาววาเลนไทน์จะได้กลับมาพบกันอีกครั้ง พวกท่านช่วยเป็นเกียรติมาร่วมงานบ้านป่าของพวกเราด้วย โดยเฉพาะท่าน ที่เปรียบเสมือนเป็นวีรบุรุษของพวกเรา” ลอซูกล่าวพลางคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มผู้ลั่นระฆังได้สำเร็จ
“ตกลง ลอซู ตกลง ลุกขึ้นเถิด ท่านกลับไปรอต้อนรับลูกบ้านของท่านที่กำลังจะเดินทางกลับมากันในวันนี้ดีกว่า ส่วนคืนนี้ เมื่อได้เวลาเริ่มงาน ท่านส่งคนมาเชิญพวกเราที่ที่พัก พวกเราจะไปร่วมงานของพวกท่านด้วยความยินดี” ปันพูดพร้อมกับจับมือเพื่อที่จะดึงให้ผู้ใหญ่บ้านชรานั่นลุกขึ้นจากการคุกเข่านั้น และหลังจากตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ลอซูก็ได้พาพวกเขามาส่งที่บ้านพัก ก่อนจะขอตัวไปบอกข่าวกับชาวบ้านคนอื่น โดยปล่อยให้พวกเขาพักผ่อนกันตามอัธยาศัยเพื่อรอเวลาแห่งการเฉลิมฉลองในค่ำคืนนี้
ทีมมายาทั้งสามคนกลับไปถึงที่พักตั้งแต่เวลาประมาณเที่ยงๆ เท่านั้น พวกเขากินอาหารสำรับใหญ่ที่ลอซูจัดไว้ให้ก่อนจะแยกไปทำธุระของตน หลังจากพวกเขากินจนอิ่มก็ตัดสินใจที่จะนอนเอกเขนกเล่นอยู่ในห้องนั้นเอง สารพัดความลำบากและตึงเครียดทำให้พวกเขารู้สึกว่าอยากปล่อยให้เวลาเดินผ่านไปช้าๆ ดูบ้าง ช่วงบ่ายของวันนั้นจึงเป็นเวลาสบายๆ ของพวกเขาไปโดยปริยาย
แทนเรียกปืนคู่ใจออกมา ก่อนจะทำการแกะชิ้นส่วน และค่อยๆ นำออกมาล้างและเช็ดไปทีละชิ้นๆ เฟี๊ยตถึงกับถามออกมาด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าแทนทำความสะอาดอุปกรณ์ที่เรียกออกมาจากการ์ดด้วย ซึ่งมันดูขัดกับความเข้าใจเขาอยู่ไม่น้อย แต่แทนก็อธิบายให้ฟังว่า เขาทำเป็นงานอดิเรกมากกว่า เวลาที่เขาได้ทำความสะอาดอุปกรณ์ยิงปืนแล้วมันสบายใจดี เมื่อเฟี๊ยตฟังดังนั้นก็นึกไปถึงงานอดิเรกของตนเองบ้าง เภสัชกรหนุ่มตัดสินใจเรียกใช้หนังสือปรุงยาที่ได้มาจากอาจารย์ย้งตั้งแต่ตอนต้นเกมเพื่อนำมาอ่านทบทวนอีกครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะจำได้แทบทุกตัวอักษรในเล่มนั้นแล้วก็ตาม แต่การนั่งกวาดสายตาอ่านในเรื่องที่เขาโปรดปรานมันก็ทำให้มีความสุขอยู่ไม่น้อย
เมื่อปันเห็นเพื่อนทั้งสองทำงานอดิเรกกันจึงอยากจะหาอะไรทำดูบ้าง ตอนแรกปันเข้าไปยืมหนังสือจากเฟี๊ยต แต่ก็พบว่าเฟี๊ยตมีหนังสือปรุงยาเพียงเล่มเดียว แต่ช่วงเวลาอึดใจเดียว เฟี๊ยตก็คิดวิธีดีๆ ออก ชายหนุ่มให้ปันยืมหนังสือปรุงยาของตนไปอ่าน ในขณะที่ตัวเองเรียกใช้ไบเบิ้ลมาอ่านแทน เนื่องจากไบเบิ้ลจะต้องมีข้อมูลทุกอย่างในเกมอยู่แล้ว จากที่ตั้งใจจะทบทวนเฉพาะเนื้อหาความรู้เก่าๆ ก็กลายเป็นว่าเฟี๊ยตค้นพบความรู้ใหม่ๆ ที่อยู่ในไบเบิ้ลอีกมากมาย จนเขาอดรนทนไม่ไหว เรียกห้องแลปจำลองออกมาปรุงยาตำรับใหม่ด้วยความตื่นเต้น กว่าจะล่วงเข้าเวลาเย็น เภสัชกรหนุ่มก็ได้ยาตำรับใหม่ๆ มาอีกหลายขนานเลยทีเดียว
“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังขึ้นมาเข้าหูของพวกเขาทั้งสามคน ทีมมายามองหน้ากันอย่างครุ่นคิดเพียงชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะสั่งเก็บการ์ดทั้งหมดที่เรียกใช้อยู่เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมในการต่อสู้ และเรียกใช้สมุดคู่ใจอย่างเตรียมพร้อม
“The Defensive Golem RELEASE!”
เฟี๊ยตตะโกนสั่งพลางชี้นิ้วไปทางนอกหน้าต่างนั่น มวลทรายมหาศาลพุ่งตรงออกไปนอกหน้าต่างอย่างที่เขาต้องการไม่มีผิดเพี้ยน เฟี๊ยตพยักหน้าเป็นสัญญานให้เพื่อนทั้งสอง ก่อนที่ตัวเองจะพุ่งตัวออกจากหน้าต่างนั้นเป็นคนแรก จิตของเขาสั่งการให้ทรายนั้นก่อตัวเป็นมอนสเตอร์ที่เตรียมตัวรองรับเขาเอาไว้ และเมื่อเพื่อนทั้งสองของเขากระโดดตามออกมา ปีศาจทรายก็กลายสภาพอย่างสมบูรณ์ มันใช้มือทั้งสองรองรับแทนและปันไว้ ในขณะที่เฟี๊ยตนั่งอยู่บนไหล่โดยมีทรายมาตั้งเป็นที่นั่งไว้ป้องกันการตกลงไปขณะเคลื่อนที่ เพียงวูบเดียวเท่านั้นที่เจ้ายักษ์นั่นกระโดดออกจากหน้าบ้านพัก และมาทิ้งตัวลงที่ต้นกำเนิดของเสียงร้องนั่นในเวลาเพียงชั่วพริบตา มันสลายร่างอย่างรวดเร็วเพื่อวางนายทั้งสามของมันลงสู่พื้นอย่างปลอดภัย ก่อนจะรวมตัวอีกครั้งกลายเป็นปีศาจทรายขนาดใหญ่ยืนคุมเชิงอยู่หลังพวกเขาทั้งสามคน
“อิน อิน อิน! ทำไมอินเป็นอย่างนี้” หญิงสาวเจ้าของเสียงร้องนั่นละล่ำละลักร้องไห้อย่างน่าอนาถใจยิ่งนัก ตรงหน้าของหญิงสาวผู้นั้นเป็นชายคนหนึ่งที่มีรูปร่างกำยำสูงใหญ่ แต่ติดตรงที่ว่า ร่างกายของเขาดำสนิทราวกับถูกเคลือบไว้ด้วยน้ำมันดิบอย่างใดอย่างนั้น อวัยวะบางอย่างบิดเบี้ยวไปอย่างผิดรูปราวกับว่าเขากำลังจะกลายร่าง เสียงที่หลุดออกมาจากปากก็ฟังไม่ได้ภาษา แถมยังมีท่าทีคุกคาม ราวกับว่ากระหายการต่อสู้อีกเสียด้วย หรือว่าพวกเขาจะมาพบเข้ากับมนุษย์กลายพันธุ์เสียแล้ว!
“เอาไงดี จัดการเลยดีไหม” แทนเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดีนัก ชายหนุ่มผิวแทนสะบัดปืนคู่ใจเตรียมพร้อมอยู่บนไหล่อยู่แล้ว เพราะตอนนี้ เจ้าสิ่งมีชีวิตที่เหลือเค้าความเป็นมนุษย์อยู่น้อยนิดนั่นทำท่าจะบุกเข้ามาเสียแล้ว
“อย่าเพิ่ง แทน นี่น่าจะเป็นคนในหมู่บ้าน ถ้าเราฆ่าเขาเราอาจจะมีปัญหากับคนทั้งหมู่บ้านได้ จับเป็นเท่านั้น อย่าทำอะไรรุนแรงเด็ดขาด” เสียงปันเอ่ยอย่างเคร่งเครียด มือของเขากุมคทาไพลินไว้แน่นอย่างเตรียมพร้อม
“อิน อินเป็นอะไร อินจำหยงไม่ได้แล้วหรอ” แต่ขณะที่พวกเขายังตัดสินใจไม่ได้ดีนัก หญิงสาวที่ดูน่าจะมีความสัมพันธ์กับกึ่งมนุษย์ตนนั้นก็วิ่งเข้าไปหมายจะทำให้มันคืนร่างกลับมาได้ หยงอ้าแขนกว้างหมายจะกอดมันเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา
“ระวัง!” เสียงของปันตะโกนออกไปอย่างตกใจ และช่วงเสี้ยววินาทีนั้นเอง ที่เจ้าอมุษย์นั่นหันมาที่หญิงสาว พลางเงื้อมมือที่ขณะนี้กลายสภาพจนคล้ายอาวุธอะไรสักอย่างที่ดูแหลมคมน่ากลัวไปเสียแล้ว ท่าทางของมันหมายจะทำร้ายหญิงสาวนั่นแน่นอนอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
“Golem!” เฟี๊ยตตะโกนเสียงดัง พร้อมกับชี้นิ้วไปที่หญิงสาวที่ขณะนี้ร้องไห้ฟูมฟายไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมใดๆ อีกแล้ว เจ้าปีศาจยักษ์นั่นเอื้อมมือที่ประดิษฐ์จากทรายนั่นคว้าไปที่หยงอย่างหวุดหวิด เพียงชั่วอึดใจเดียวที่โกเลมนั่นลักพาตัวหญิงสาวมาได้ แขนยักษ์ที่ดำมะเมื่อมของอมนุษย์นั่นก็ฟาดลงที่พื้นที่หยงเคยยืนอยู่ จนเฟี๊ยตแทบไม่อยากจะจินตนาการว่าถ้าเขาสั่งการช้าไปกว่านี้อีกสักวินาทีเดียว สภาพร่างของหญิงสาวนั่นจะเป็นอย่างไร
“Watery!” เสียงของปันดังลั่นขึ้นพร้อมกับมือที่สะบัดคทาไพลินขึ้นอย่างแรง ทันทีที่เสียงคำสั่งนั่นสิ้นสุดลง กำแพงน้ำขนาดใหญ่ก็พุ่งขึึ้นตระหง่านล้อมรอบเจ้าอมนุษย์นั่นทุกทิศทาง มันแสดงอาการเกรี้ยวกราดอย่างเห็นได้ชัด มันใช้อวัยวะต่างๆ ในร่างกายของมันที่แปรสภาพไปจากความเป็นมนุษย์จนแทบจำไม่ได้นั่นฟาดไปที่กำแพงน้ำเหล่านั้นหมายจะทำลายให้สิ้นซาก แต่ด้วยความเป็นของเหลวที่ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะใช้แรงเท่าไหร่ก็ไม่อาจจะทำลายให้พังลงได้ มันแสดงความหงุดหงิดงุ่นง่านขึ้นอย่างทวีคูณ พลางร้องด้วยเสียงที่ไม่เหลือเค้าความเป็นคนอีกเลย เสียงคำรามนั่นปั่นประสาทพวกเขาอยู่ไม่น้อย พวกเขาสามคนมองหน้ากันอย่างเครียดหนัก เพราะดูเหมือนว่าจะไม่รู้จะจับเป็นเจ้าอมนุษย์ตรงหน้านี้อย่างไรดีให้ไม่มีปัญหากับลอซูและลูกบ้านในภายหลัง
หญิงสาวที่อยู่ในอุ้งมือของโกเลมทรายนั่นยังคงร้องไห้ไม่หยุดจนดูเหมือนจะไร้สติไปเสียแล้ว แต่แล้วเสียงกรีดร้องของหยงก็ดังขึ้นไปอีกเมื่อเห็นชายที่ชื่อว่าอินกุมที่หัวแล้วแสดงอาการราวกับทรมานอย่างหนัก เสียงของมันร้องโหยหวนดังขึ้นทุกทีๆ ยิ่งเสียงของอินแสดงถึงความเจ็บปวดมากเท่าไหร่ เสียงร้องไห้ของหยงก็จะดูปวดร้าวกรีดไปถึงอารมณ์ของคนที่ได้ยินตามไปด้วยฉะนั้น
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงโหยหวนสุดท้ายของหยงดังขึ้นอย่างแทบขาดใจ เมื่อเห็นบุรุษที่ชื่อว่าอินตนนั้นเอามือทั้งสองข้างกุมหน้าอกอย่างถึงขีดสุด ก่อนที่ร่างที่ดำสนิทราวกับถ่านหินนั่นจะระเบิดออกราวกับโดยแรงกดดันมหาศาลอย่างใดอย่างนั้น ดินโคลนดำสนิทกระจัดกระจายไปทั่วกำแพงนั้นอย่างน่าอเนจอนาถ หญิงสาวนามว่าหยงนั่นถึงกับหมดสติอย่างฉับพลัน เมื่อเห็นชายคนนั้นแตกสลายไปต่อหน้าต่อตา
จากผู้แต่ง : ตอนแรกวันนี้เกือบจะไม่ได้ลงแล้ว เพราะเหนื่อยๆ อยากนอน แต่กลัวคนอ่านจะรอ ก็เลย ฮึ้บบบบ รวมพลังปั่นมาได้เท่านี้แล ห้าห้า มาน้อยยังดีกว่าไม่มาน้าาา
-
ถึง naneku : เรื่องรักๆ ของเฟี๊ยตน่าจะได้เผยให้เห็นแวบๆ ช่วงฮัลโลวีนพอดีน้า น่าจะบังเอิญป๊ะกันพอดี ห้าห้า
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
โหยยย มีเรื่องเข้ามาท้าทายแกงค์มายาาตลอดๆๆ o13
-
ฉากต่อสู้มาแล้วววววววววววววววว
คนกลับมาจากข้างนอก ระเบิดตัวเองแบบนี้ แล้วคนอื่นที่กลับมาจะไล่ระเบิดรึเปล่าเนี่ย
-
คราวนี้เป็นฉากบู๊แล้ว หลังจากที่เราแสดงความฉลาด(อันน้อยนิด)
เฟี๊ยต ปัน แทน จะเจอกับอะไรกันอีกนะ
แล้วไอ่ตัวดำๆนั้นเกิดจากอะไร ทำไมถึงกลายพันธุ์?
-
โอ๋เอ๋ๆ พี่คนเขียนอย่างอนอย่าน้อยใจเลยน้า
ถึงนิยายของพี่คนเขียนจะไม่เหมือนแนวที่หลายๆคนชอบ
แต่เราก็ชอบนิยายของพี่คนเขียนน้า บางทีพล็อตนิยายมันก็ซ้ำๆ
แต่งกันออกมาเพียบคนที่อ่านบ่อยๆก็จะเดาเรื่องออก
พอเดาเรื่องออกก็นิยายไม่สนุกแล้วอ่ะ จริงมะๆ
พี่คนเขียนอย่าท้อเลยน้า ถึงยังไงนิยายของพี่คนเขียนก็สนุกทุกตอน
แถมมีความรู้ดีๆให้ระหว่างอ่านด้วย ไม่มีฉากหวืหวา
ไม่มีตบตีแย่งกันแบบละครไทย(ขอแซะละครนิสนึง)
มีปริศนาให้คิดทำให้นอกจากเราจะคิดปริศนาไม่เคยถูก
แล้วยังเดาเนื้อเรื่องของพี่ไม่เคยออกอีก5555
นิยายพี่คนเขียนครีเอทิฟสุดๆเลย
ต้องขอคาระวะ อิอิ เพราะงี้แหละที่ทำให้ลุ้นสุดๆว่าตอนต่อไป
จะเป็นยังไงน่าติดตาม ตัวละครมีออกมาตอนนี้ก็ยังไม่มาก
แต่ก็ยังดำเนินเรื่องให้น่าติดตามได้ขนาดนี้ เก่งจังเลย
เราบอกพี่คนเขียนเลยนะ เราชอบพี่เฟี๊ยตอ่ะ นี่บอกเลย
อยากรู้จังใครจะคู่กับพี่เฟี๊ยต >.<
แถมตอนแรกเรานึกว่าไบเบิ้ลจะเป็นแค่หนังสือที่ไรความรู้สึกนึกคิดเหมือนโปรแกรมคอมไรงี้
แต่อ่านๆไปแล้วก็เอ๊ะยังไง? ดูไบเบิ้ลจะแอบมีความรู้สึกแถมยังมีน้อยใจตอนพี่เฟี๊ยตไม่นึกถึง
แล้วก็เสียใจที่ช่วยพี่เฟี๊ยตไม่ได้อีก เอ....ชักยังไงๆละ
แต่เราก็ชอบที่ไบเบิ้ลเป็นแบบนี้นะ น่ารักดี เหมือนพี่เฟี๊ยตมีเพื่อนคู่ใจอีกคนเลย~
ตอนนี้แก๊งค์มายาก็เป็นฮีโร่ของหมู่บ้านวาเลมไทน์แล้ว!!! ด้วยความรักของพี่ปันแท้ๆเลย
อ่านแล้วแอบสงสารพี่ปันนะ มันเหมือน"แอบหลงรักเธออยู่ แต่เธอคงดูไม่ออก
ซ่อนความรักไม่กล้าบอกกลัวเธอจะเปลี่ยนไป ห้ามใจยังไงให้ไหว?เมื่อเธอน่ารักเกินกว่าใคร
ปฏิเสธอย่างไรเมื่อรักเธอจนไม่อาจจะถอนตัว~"(ร้องเป็นเพลงนะ)
แถมพี่แทนก็ดูคิดกับพี่ปันแค่เพื่อนอ่ะ มันน่าน้อยใจจริงๆอ่ะ
ขอร้องอีกเพลงละกัน "ห่างแค่เพียงเอื้อมมือแต่มันก็แสนไกล
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท ยิ่งไม่มีสิทธจะบอกไป ว่ารักเธอ~"
น่าเศร้าใจจัง~ พิมพ์ไรไม่รู้เยอะแยะแต่พี่คนเขียนต้องอ่านให้จบนะ
อ่านไม่จบโกรธจริงๆด้วย -3- ถึงมันจะดูไร้สาระ
แต่มันออกมาจากใจดวงน้อยๆของเราเลยนะ *_* (เสี่ยวเนอะ555)
ช่วงนี้พี่คนดูป่วยบ่อยจังเลย เราเป็นห่วงน้า ก็ไม่รู้จะทำยังไง
ก็ขอให้พี่คนเขียนแข็งแรงๆ หายป่วยหายไข้ ทำงานก็อย่าเครียด
พักผ่อนเยอะๆหายแล้วจะได้มีแรงแต่งต่อได้อย่างเต็มที่ >_<d
ตอนนี้คนหนุ่มสาวกลับหมู่บ้านวสาเลนไทน์ได้แล้ว แต่ก็มีตัวประหลาดมาอีก
เหล่า3สหายก็คงต้องมาหาทางช่วยแน่ๆเลย อยากอ่านต่อจัง
พี่คนเขีบนสู้ๆน้า มาอัพแล้วเราจะได้อ่านต่อ วันจันทร์เราก็จะเปิดเทอมแล้ว
เซ็งจังเลย กว่าจะได้อ่านนิยายของพี่คนเขียนก็ตั้งวันศุกร์แนะ
ฮือออๆ เศร้า แต่เราสัญญาว่าเราจะตามอ่านแล้วเม้นให้เป็นกำลังใจพี่คนเขียนน้า สู้ๆๆๆๆ
-
เกิดปัญหาใหญ่แล้วล่ะซิเนี่ย พวกเฟี๊ยตจะโดนหาว่าเป็นคนทำหรือเปล่านะ รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
เง่อออออออ
ทำไมตัวแตกตาย -0-
เป็นเรานี่เราช็อคตายยยยย
ใครทำาาาาาา แงงง
พี่คนเขียรอย่าลืมรีเควสเราน้าาาา ยากได้ตอนพิเศษ ><
-
ปัญหาใหม่มาอีกแล้ว คราวนี้อะไรอีกล่ะเนี่ย
-
คือแบบ มันนิยายแฟนตาซี มันก็ต้องมีบ้างแหละน้ออออ :m29:
-
ปันตีระฆังสำเร็จนี่ แทนไม่สงสัยเลยเหรอว่าปันมีความรักกับใครน่ะ
มีปัญหาซะแล้ว ทำไมอินเป็นแบบนี้ แล้วจะรวมร่างคืนได้ไหม
-
:monkeysad: ตายแล้วเราทำให้คนเขียนคิดมากเลย ใช่แล้วค่ะเราหมายถึงกฎยาวๆหน้าแรกแบบนั้นล่ะค่ะ เพราะอ่านเรื่องอื่น
จะเห็นได้เลยคนเขียนคนอื่นๆจะเอากฏมาใส่กันเกือบทุกหน้าทำให้กินพื้นที่ได้ดี เพราะฉะนั้นไม่ต้องคิดมากที่เราบอกนะคะ ขอโทษจริงๆ
เพราะเนื้อเรื่องสนุก มีความรู้ด้วย ติดตามๆต่อไปค่ะ ขอโทษน๊า อย่าคิดมาก ชอบงานเขียนของคุณจริงๆ :mew6:
-
มาเม้นให้กำลังใจจ้า ชอบอ่านแนวนี้เหมือนกัน
-
คงไม่ใช่บทลงโทษของคนที่ทำผิดกฎหรอกใช่ไหม
-
บทที่ 72 Let’s Celebrate
“เกิดอะไรขึ้น!” เสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้นมาอย่างร้อนรนมาจากทางด้านหลังของพวกเขาทั้งสามคน เมื่อหันกลับไปก็พบว่าเสียงดังกล่าวดังมาจากลอซูที่กำลังนำลูกบ้านประมาณสี่ห้าคนวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบที่จุดเกิดเหตุที่พวกเขากำลังยืนอยู่นั่นเอง
“มอนสเตอร์ตัวหนึ่งพยายามจะทำร้ายพวกเราและลูกบ้านของท่าน เราพยายามจับเป็น แต่สุดท้ายมันก็เกิดระเบิดตัวเองตายไปเสียก่อน” ปันพูดพร้อมกับชี้ไปทางร่องรอยโคลนดำเปรอะเปื้อน ก่อนจะผายมือไปยังหยงที่กำลังนอนหมดสติอยู่ภายใต้การดูแลของเฟี๊ยตอยู่
เฟี๊ยตขณะนี้ปล่อยหน้าที่การเจรจาให้เป็นของปันไปโดยสิทธิ์ขาด เพราะในเวลานี้ ปันก็กลายเป็นวีรบุรุษของหมู่บ้านนี้ไปแล้ว การให้ปันเป็นคนกลางน่าจะเหมาะสมที่สุด เขาจึงเลือกที่จะรับหน้าที่ปฐมพยาบาลหญิงสาวผู้หมดสติเอง เขาค่อยๆ ใช้ยาดมเรียกสติของหยงคืนมา และเมื่อหญิงสาวพอรู้ตัวขึ้นมาบ้าง เฟี๊ยตก็ให้เธอกินยาที่ทำมาจากต้นเทียนชนิดหนึ่ง เพื่อกระตุ้นระบบประสาทให้กลับมาทำงานได้อีกครั้ง
“อิน!” ทันทีที่ฟื้นสติอีกครั้ง หญิงสาวนามว่าหยงโผเข้ากอดที่เฟี๊ยตอย่างหาที่พักพิงฉะนั้น เธอร้องไห้พลางพร่ำพรรณนาถึงชายที่ชื่อว่าอินอย่างน่าเวทนายิ่งนัก เฟี๊ยตจึงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการให้หญิงสาวชาวป่ายืมไหล่พักพิงในวันที่ใจเธอแทบจะขาดเช่นวันนี้
หลังจากเฟี๊ยตและเพื่อนได้ฟังเรื่องราวจากปากของหยงที่ถ่ายทอดปนกับน้ำเสียงสะอื้นนั่นแล้วนั้น เขาก็พอสรุปความได้คร่าวๆ ว่า หยงและอินเป็นแฟนกันตั้งแต่อยู่ในหมู่บ้านวาเลนไทน์ แต่ด้วยวิกฤตการณ์ขาดแคลนอาหารที่ทำให้ทั้งสองคนต้องระหกระเหินออกจากหมู่บ้านไป ระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันนั้น อยู่ดีๆ อินก็เริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยนไปจนรู้สึกได้ ชายหนุ่มดูมีท่าทางหวาดกลัว สับสน และเกรี้ยวกราดอยู่ในที จนวันหนึ่ง อินก็หนีเตลิดไปจากหยงอย่างไม่มีสาเหตุ หยงเฝ้ารักษาตัวรักษาใจภายใต้ภยันตรายของป่าลึก เพื่อรอคอยวันที่จะได้กลับมาพบเจอกับอินอีกครั้ง ในวันที่ระฆังวาเลนไทน์คืนชีพกลับมา
และหยงทำนายไว้ไม่ผิดเลย หญิงสาวพบกับชายหนุ่มที่ตัวเองเฝ้ารอมาตลอดเวลาตอนทางแยกตรงทางเข้าหมู่บ้านนั่นเอง เมื่อหยงเข้าไปทักอินด้วยความดีใจจนถึงที่สุดนั้น เธอกลับถูกสะบัดจนล้มไปกองที่พื้นอย่างรุนแรง แถมอินยังมีท่าทีจะเข้ามาทำร้ายเธอซ้ำอีกด้วย นั่นก็เป็นต้นเหตุของเสียงร้องของความช่วยเหลือที่นำพาพวกเขามาที่นี่ และเรื่องราวก็มาปะติดปะต่อจนถึงปัจจุบันที่พวกเขาประสบกับตาตัวเองนั่นเอง
“การ์ดอะไรถึงจะเปลี่ยนคนให้กลายเป็นอมนุษย์ได้นะ” เสียงของเฟี๊ยตเปรยขึ้นอย่างชวนครุ่นคิด หากแต่ไม่มีผู้ใดให้คำตอบเขาออกมาได้เลย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมทีม หรือแม้กระทั่งชาวบ้านในหมู่บ้านลึกลับแห่งนั้น หากแต่ก็มีเสียงหนึ่งที่ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังดังขึ้นมาอย่างคุ้นเคย
“อมนุษย์ที่ท่านพบไม่ได้เป็นผลพวงมาจากการ์ดใดๆ นายท่าน เพราะถ้าหากเป็นผลจากไพ่แล้ว เมื่อท่านเอาชนะ ท่านจะต้องได้รับไพ่ด้วยเสมอ ดูเหมือนนี่จะเป็นข้อบกพร่องที่ยังไม่ทราบสาเหตุของเกมมากกว่า การตายในลักษณะนี้น่าจะเกิดมาจากการไม่สภาพรักษาสภาพของตัวละครไว้ได้ ซึ่งนั่นเป็นหน้าที่ของเกมมาสเตอร์ที่จะต้องหาสาเหตุและแก้ไขต่อไป ถ้านายท่านยังอยู่ในหมู่บ้านนี้ต่ออีกสักพัก ท่านอาจจะได้พบกับเกมมาสเตอร์ที่อาจจะแวะมาตรวจสอบเหตุการณ์ผิดปรกติที่นี่ก็ได้” เสียงของไบเบิ้ลดังขึ้นมาที่ข้างหูเขา
‘ขอบคุณ ไบเบิ้ล’
“ปล่อยให้เป็นหน้าที่พวกเราในการสืบหาความจริงต่อไปเถิด บัดนี้ ขอเชิญพวกท่านเข้าร่วมงานเฉลิมฉลองของพวกเราชาววาเลนไทน์ดีกว่า งานรื่นเริงตามฉบับบ้านป่าได้ถูกจัดไว้ต้อนรับพวกท่านทุกคนแล้ว” ลอซูเอ่ยขึ้นพลางผายมือไปทางลานกว้างใกล้ๆ กับระฆังศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้านที่บัดนี้ เฟี๊ยตเริ่มจะเห็นแสงไฟสุกสว่างขึ้นหยอกล้อกับบรรยากาศอึมครึมของยามเย็นเสียแล้ว นี่เขาไปร่วมงานปาร์ตี้ครั้งสุดท้าย เมื่อไหร่กันนะ
งานเฉลิมฉลองสไตล์บ้านป่าตามที่ลอซูได้โฆษณาไว้นั้นจัดขึ้นที่ลานว่างๆ แห่งหนึ่งที่อยู่ก่อนถึงระฆังวาเลนไทน์เพียงนิดเดียวเท่านั้น กองไฟขนาดใหญ่ลุกโชติช่วงท่ามกลางบรรยากาศแห่งป่าดงพงไพรที่บัดนี้ดูจะไม่วังเวงอีกแล้ว กวาดตาไปในขณะนี้ก็พบว่าลูกบ้านของลอซูที่เคยมีจำนวนไม่กี่สิบคนได้เพิ่มจำนวนไปไม่ต่ำกว่าครึ่งร้อยแล้ว หนุ่มสาวในวัยฉกรรจ์แปลกหน้าแปลกตาปรากฏอยู่เต็มไปหมด เหล้ายาปลาปิ้งถูกแจกจ่ายกันไปทั่วอย่างไม่ขาดสาย ผลหมากรากไม้รวมไปถึงเนื้อสัตว์ที่ถูกปรุงรสในแบบต่างๆ หมุนเวียนมาให้พวกเขาชิมอย่างต่อเนื่อง ลอซูแนะนำให้เขาลองเหล้าป่าที่ตาเฒ่าต้มเองกับมือครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เฟี๊ยตก็ปฏิเสธไปด้วยกลัวอันตรายจากแอลกอฮอล์ที่เป็นผลพลอยได้มาจากการผลิตแบบง่ายๆ นั่น เฟี๊ยตพยายามบอกให้แทนและปันเข้าใจว่าการต้มเหล้าเองนี้อาจจะทำให้มีแอลกอฮอล์บางชนิดถูกผลิตออกมาด้วย ซึ่งมันมีอันตรายต่อการมองเห็น แต่แทนซึ่งในเวลานั้นกินไปหลายแก้วแล้วก่อนที่เขาจะเตือนได้ทันก็ไม่แสดงอาการยี่หระแต่อย่างใด ด้วยบอกว่าชาวบ้านเหล่านี้ก็กินกันทุกคน ถ้ามีอันตรายอะไร ชาวบ้านก็น่าจะเป็นไปก่อนแล้ว เฟี๊ยตจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไป เพราะเห็นว่าคงห้ามไม่ได้แน่นอน
ปันซึ่งเชื่อในคำเตือนของเขาอย่างเต็มเปี่ยมก็นั่งกินอาหารป่าอยู่ข้างๆ เขา โดยปฏิเสธเหล้าที่ชาวบ้านแวะเวียนกันมาให้ชิมอย่างไม่ขาดสายเช่นเดียวกับเขา แต่สุดท้าย ปันก็กระดกเหล้าเข้าปากไปในที่สุด เพราะว่าเจ้าเพื่อนซี้ที่ออกตัวเมาไปก่อนแล้วมาเซ้าซี้ให้ปันกินเป็นเพื่อนไม่หยุด จนปันเผลอกินเข้าไปแก้วหนึ่ง ซึ่งดีกรีที่สูงมากก็ทำให้แก้วต่อๆ ไปถูกยกเข้าปากไปอย่างไม่ยากเย็น เฟี๊ยตในเวลานี้ได้แต่หัวเราะในความบ้าของเพื่อนทั้งสองที่เริ่มออกอาการเมื่อกินน้ำเมาเข้าไปไม่หยุด แต่ถึงอย่างไร ชายหนุ่มก็ไม่คิดจะทดลองเหล้าฝีมือตาเฒ่าลอซูนั่นอยู่ดี เขาจึงทำหน้าที่เป็นหน่วยรักษาการณ์เตรียมตัวเก็บซากของเพื่อนทั้งสองที่น่าจะเมาจนไม่รู้เรื่องในอีกไม่ช้านี้เอง
“งานบ้านป่าคงสนุกไม่ถูกใจท่าน ท่านจึงปล่อยให้ตัวเองเงียบเหงาคนเดียวอยู่เช่นนี้ ไม่ออกไปร่าเริงเต้นรำเหมือนกันเพื่อนของท่านอีกสองคน” ลอซูที่เดินมาจากทางใดก็ไม่ทราบพูดกับเภสัชกรหนุ่ม ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ เขาที่นั่งห่างออกมาจากวงสังสรรค์นั่นเอง
“ใช่ที่ไหน ลอซู งานนี้สนุกมาก แต่เราไม่ชอบของมึนเมาเท่าไหร่ เราจึงขอเฝ้าดูความสนุกสนานนี่ด้วยสายตาอย่างเงียบๆ ดีกว่า” เฟี๊ยตหันมายิ้มให้กับชายชราแห่งวาเลนไทน์ ก่อนจะหันกลับไปมองที่เปลวไฟใหญ่ที่ลุกโชนอยู่กลางชาวไพรเหล่านั้น
“ไหนๆ ท่านก็ว่างอยู่แล้ว ท่านน่าจะลองไปที่บ่อน้ำแห่งการให้อภัยดูนะ บรรยากาศที่นั่นสวยงามจับใจมากในยามกลางคืนเช่นนี้ หรือไม่ ท่านอาจจะลองสารภาพความผิดของท่านดู บางที มันอาจจะทำให้ท่านสบายใจขึ้นได้ บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์อยู่หลังจากระฆังแห่งวาเลนไทน์เข้าไป เดินผ่านทางเดินเล็กๆ ไป ชั่วไม่ถึง 5 นาทีก็พบแล้ว บ่อน้ำแห่งการให้อภัยมีมนต์ขลังที่น่าหลงใหล ข้ารับประกันได้เลย” ลอซูยิ้มให้เขาและลุกยืนขึ้น หลังจากพูดจบ ผู้ใหญ่บ้านแห่งวาเลนไทน์เดินกลับไปที่วงสังสรรค์อีกครั้งโดยไม่เปิดโอกาสให้เขาได้มีคำถามอะไรได้เลย
เฟี๊ยตก้าวเท้ายาวมาตามทางเดินแคบๆ นั่น โดยที่ตัวเขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าอะไรดลใจให้เขาบ้าจี้มาตามคำแนะนำของลอซูอย่างนี้ แต่คำว่ามนต์เสน่ห์น่าหลงใหลนั่นก็ทำให้เขาอยากจะเห็นด้วยตาตัวเองอยู่ไม่ใช่น้อย ท้องฟ้าในคืนนี้มืดสนิทจากแสงดาวทั้งสิ้น เพราะมีพระจันทร์ดวงเด่นที่สาดแสงกลบทุกแสงสว่างอื่นให้ดับด้อยไป เขาไม่จำเป็นต้องใช้ไฟฉายนำทางแม้แต่น้อย เพราะแสงสว่างของพระจันทร์ในคืนนี้เจิดจ้าไปหมดทุกแห่งหน เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดยุงรำคาญตั้งแต่เริ่มออกเดินทางไปตามคำบอกของลอซูนั่น เพื่อจะได้เตรียมตัวตั้งรับกับแขกไม่ได้รับเชิญเสียก่อน หากว่ามีใครต้องการจะมาเยี่ยมเยียนเขาในคืนนี้ แต่ก็ไร้ร่องรอยโดยสิ้นเชิง ฝูงยุงเหล่านั้นตรวจพบแต่สัตว์เล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น สองเท้าจึงก้าวไปอย่างสบายใจในความปลอดภัยอยู่พอสมควร
บ่อน้ำแห่งการให้อภัยไม่ได้ด้อยไปกว่าคำบอกเล่าของลอซูเลย บ่อน้ำเล็กๆ ที่ล้อมรอบไปด้วยบรรยากาศของป่าใหญ่ดูลึกลับและน่าค้นหา น้ำในบ่อเล็กๆ นั่นสะท้อนแสงจันทร์ระยิบระยับราวกับจะทักทายผู้มาเยือนเช่นเขา เฟี๊ยตยืนนิ่งจ้องไปที่บ่อน้ำอย่างครุ่นคิดก่อนจะค่อยๆ เดินสำรวจไปโดยรอบ จนในที่สุด เขาก็เลือกหย่อนตัวลงที่ก้อนหินใหญ่ที่อยู่ติดกับบ่อน้ำนั่นเอง เขาในตอนนี้นั่งแหงนหน้ามองพระจันทร์เต็มดวงนั่นอย่างต้องการซึมซับความงามของธรรมชาตินั้น โดยมีก้อนหินขนาดยักษ์กั้นเขาเอาไว้จากบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์นั่น เฟี๊ยตรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรจะสารภาพผิดสักอย่างในตอนนี้ เขาจึงเลือกจะนั่งมองท้องฟ้าในคืนที่ฟ้าเป็นใจอย่างนี้มากกว่า
‘โอ๊ย!’ เฟี๊ยตสบถขึ้นในใจเมื่อรู้สึกได้ว่ามีแมลงอะไรสักอย่างมากัดที่บริเวณหลังมือของเขา ชายหนุ่มตื่นจากภวังค์หลังจากที่เผลอหลับไปนานเท่าไหร่ไม่ทราบ เมื่อกวาดตามองให้ชัด เขาก็พบว่าแมลงที่กัดเขาก็คือยุงรำคาญของเขานั่นเอง
‘มีอะไรกำลังมาที่นี่?’ เขาเอ่ยถามขึ้นในใจ
“Punnawutt!” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา เมื่ออ่านตัวอักษรที่ยุงเหล่านั้นเรียงตัวขึ้นตอบเขาจบแล้ว แต่ด้วยเหตุผลใดไม่ทราบที่ทำให้เขาตัดสินใจไม่ออกไปทักเพื่อนในทีมในเวลานั้น เฟี๊ยตเลือกที่จะนั่งอยู่เงียบๆ หลังหินก้อนนั้นราวกับต้องมนต์สะกดบางอย่าง
“บ่อน้ำ นี่ใช่ไหมบ่อน้ำแห่งการให้อภัย ที่ที่คนเขามาสารภาพผิดกันใช่ไหม ดี งั้นฟังนะ ฟังผมสารภาพความผิดให้ดี ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงสั่นระฆังนั่นได้ ผมไม่ใช่วีรบุรุษ ผมไม่ใช่คนเสียสละเพื่อความรัก แต่ผมเป็นคนเห็นแก่ตัวที่สุดต่างหาก” เสียงนั่นหยุดไปชั่วครู่หนึ่ง
“ผมผิดใช่ไหมที่ผมรักเขามากขนาดนี้ ผมผิดใช่ไหมที่ผมอยากเก็บเขาไว้คนเดียว ผมไม่อยากให้เขาได้เจอคนอื่น ผมกลัวว่าเขาจะปล่อยใจให้กับใครที่มาทีหลังผม ถึงแม้ว่าคนนั้นจะเป็นเพื่อนที่ดีมากแค่ไหนก็ตาม แต่ผมกลัวใจตัวเอง ผมกลัวความรู้สึกตัวเอง ผมผิดใช่ไหม ผมมันเป็นคนเห็นแก่ตัวใช่ไหม ผมแค่อยากให้เรามีแค่เราเพียงสองคนเหมือนเดิม ฮืออ ผมมันเป็นคนเห็นแก่ตัวที่สุด ฮืออ ผมเกลียดตัวเองที่สุดเลย” เสียงที่ดังมาจากผู้ที่มาใหม่นั่นก้องกังวานไปทั้งใจของคนที่ผู้พูดไม่รู้ว่าก่อนว่าได้นั่งอยู่หลังก้อนหินก้อนนั้นอยู่ก่อนแล้ว เฟี๊ยตเองตอบไม่ถูกเหมือนกันว่า ณ ขณะนั้นเขารู้สึกอย่างไร เสียงสะอื้นอันแสนจะน่าสงสารนั่นทำให้ความรู้สึกของเขาแห้งผากไปทั้งหัวใจ!
จากผู้แต่ง : วันนี้ทั้งวันได้สองตอน ไหวไหม แต่งยังไงก็ไม่เคยทัน 555
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ถึงคุณ rinny : ไม่มีอะไรจะบอกนอกจากคำว่า ขอบคุณ จริงๆครับ คอมเมนท์ของคุณทำให้ผมยิ้มกว้างมากๆเลย ขอบคุณมากๆ จริงๆ ครับ ว่างเมื่อไหร่กลับมาอ่านนะครับ คงได้อ่านจุใจเลย :)
ถึงคุณ naneku : ไม่รับปากน้าว่าจะแต่งตอนพิเศษไหวป่าววววว นี่แค่แต่งลงธรรมดายังแทบไม่ทันเลย แต่ใกล้ถึงไคลแมกซ์แล้ว อดใจรอหน่อยนะ จิ๊ดเดียววววว
-
อ่านมาจนถึงตอนนี้ อยากรู้อยู่อย่าง เมื่อไรพระเอกหรือนายเอกจะโผล่ซะที :mew5:
-
หรือว่าจะเป็นปันที่ไปสารภาพที่บอศักดิ์สิทธิ์
กำลังคิดเลยว่าพระเอกอาจจะเป็นไบเบิ้ลหรือเปล่า.....อาจจะจำเสียงกันได้ในโลกจริงก็ได้
-
นี่นั่งรอพี่คนเขรยนอัพทุกวันเลยนะ 555555
พูดจริงๆเดี๋ยวจะหาว่าโม้ คึคึ :hao6:
ถ้าแต่งไม่ทันก็ไม่เป็นไรน้าาาาา แต่ถ้าได้ก็ดีค่าาาา
-
เฟี๊ยตได้ยินความลับของปันแล้ว จะทำยังไงต่อล่ะทีนี้
-
ปันน่าสงสารน่ะ เฟี๊ยตก็น่ะไม่รู้โชคดีหรือร้ายกันแน่ที่มาได้ยินความในใจของปันโดยบังเอิญ
คนสบายสุดก็แทนล่ะ ชักไม่อยากให้ปันรักแทนซะแล้วคนอะไรไม่รู้สึกบ้างเลยหรือไงว่ามีคนแอบรักน่ะ
:mew6:
-
ขอโทษคนแต่งจริงๆ นะครับ
คือติดตามอ่านมาตลอดทุกตอนแต่ไม่ค่อยได้เม้นต์เท่าไหร่
คืออยากจะเม้นต์ทุกๆตอนนะครับ แต่ว่า 1 ตอน เวลามาลง เนื้อเรื่องมันจะยังไม่คืบเท่าไหร่
เลยกะรอ 2-3 ตอนก่อนจะได้เม้นต์ทีเดียวเลยนะคับ
ตามอ่านมา ชอบนิยายแนวนี้มากๆ ยังคงเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนั้น แต่งเรื่องนี้ต่อไป
เฟี๊ยตเป็นคนที่ฉลาดมาก ไหวพริบดีเยี่ยม ยิ่งการ์ดประจำตัวคือไบเบิ้ล ยิ่งถือว่าได้เปรียบใหญ่
แต่การ์ดสูงสุดบางใบก็ดูท่าจะเก็บยากเอาการ แค่คิดว่า ถ้าสมมุติเฟี๊ยตตัวคนเดียวจริงๆ
เฟี๊ยตคงผ่านวิหารกุมภาได้ยากมากๆ หรือไม่ก็อาจจะผ่านไม่ได้
แล้วการ์ด St.Valentine เป็นไปได้ยากมากที่เฟี๊ยตจะได้ เพราะไม่รู้เทคนิคในการเอาการ์ดมา
โดยรวม สนุกๆมากเลยครับ จริงๆอยากรู้เนื้อคู่เฟี๊ยตแล้ว หรือจะเป็นผู้ร่วมเดินทางคนที่ 4
ปันจะได้ไม่ลำบากใจด้วย อยากให้คู่ปันแทนดำเนินไวๆ แทนดูโง่เกิน ฮ่าๆๆๆ
ปล.แอบสงสัยบ่อน้ำ กับเหล้า ดูคนเขียนเขียนแบบมีเงื่อนงำ เรื่องเหล้าแบบชวนสงสัย
ว่าอาจจะโดนตลบหลัง แต่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ก็แอบทายไว้ ว่าอาจจะมีการ์ดสารภาพบาปรึป่าว ?
ไม่รู้สิ ฮ่าๆๆๆ ทายเล่นๆ ถ้าได้การ์ดอีกก็ดีสิ
ปล.2.อยากถามคนแต่งว่า เหมือนการ์ด St.Vale เป็นการ์ดใบที่ 48 ใช่ม่ะคับ
งั้นก้ต้องมี 48 ใบ การ์ดนี้ปันได้มาตอนที่มันยังมีเถาวัลย์ อยู่ ตอนได้การ์ดมาเถาวัลย์ก้หายไป
ดังนั้นถ้าจะเอาการ์ดอีก โดยให้ปันใช้ความรู้สึกอีก ก็ต้องให้ระฆังกลับไปในสภาพเดิมรึป่าว ?
งั้นถ้า จะเข้ามาในหมู่บ้านวาเลนไทน์ใหม่อีกครั้ง ก็ต้องผ่านวิหารกุมภาอีกครั้งรึป่าวว
อ่านๆแล้วเหมือนเชื่อมกัน ว่า ลอซูจะมาเชิญเฉพาะคนที่ผ่านวิหารกุมภาเท่านั้น
ดังนั้น การ์ดในวิหาร ซึ่งมี แค่ 8 ใบ แต่มาเอาได้แค่ 8 ครั้ง
งั้นก็ไปหมู่บ้านวาเลนไทน์เพื่อเอาการ์ด เซนต์วาเลน ได้แค่ 8 ใบเองสิครับ
ปล.3 ขอโทษนะครับที่ถามมาก บางทีคนแต่งอาจจะแต่งไปตามจินตนาการ
ผมชอบคิดแหวก ฮ๋าๆๆๆๆๆ
-
เอาละซิ เฟี๊ยตดันไปได้ยินปันสารภาพบาปเข้า แล้วอย่างนี้จะมองหน้ากันติดมั้ยเนี่ย ปันเองก็คงไม่ตั้งใจคิดแบบนั้นหรอกมั้ง แต่บางทีมันก็อดหึงหวงเล็กๆไม่ได้ สบายสุดก็นายแทน ไม่รับรู้เรื่องราวอะไรกับเค้ากันเลยนี่ซิ หนักใจแทนละ ทีมมายาจะแยกวงกันหรือเปล่านะ
-
ตสงสารปันจัง คู่ของเฟีตสอยุ่ไหนนะ
-
ว้าว นิยาย yaoi แนวเกมออนไลน์ที่หามานานในที่สุดก็เจอ
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งให้อ่านกัน
-
หรือว่าเกมมาสเตอร์ที่จะมาตรวจสอบความผิดปกติจะเป็นพระเอก
ฮืออออออออออ ไม่มีผู้เล่นโผล่มาให้เราลุ้นเลยเหรอค่ะ
-
ปล.2.อยากถามคนแต่งว่า เหมือนการ์ด St.Vale เป็นการ์ดใบที่ 48 ใช่ม่ะคับ
งั้นก้ต้องมี 48 ใบ การ์ดนี้ปันได้มาตอนที่มันยังมีเถาวัลย์ อยู่ ตอนได้การ์ดมาเถาวัลย์ก้หายไป
ดังนั้นถ้าจะเอาการ์ดอีก โดยให้ปันใช้ความรู้สึกอีก ก็ต้องให้ระฆังกลับไปในสภาพเดิมรึป่าว ?
งั้นถ้า จะเข้ามาในหมู่บ้านวาเลนไทน์ใหม่อีกครั้ง ก็ต้องผ่านวิหารกุมภาอีกครั้งรึป่าวว
อ่านๆแล้วเหมือนเชื่อมกัน ว่า ลอซูจะมาเชิญเฉพาะคนที่ผ่านวิหารกุมภาเท่านั้น
ดังนั้น การ์ดในวิหาร ซึ่งมี แค่ 8 ใบ แต่มาเอาได้แค่ 8 ครั้ง
งั้นก็ไปหมู่บ้านวาเลนไทน์เพื่อเอาการ์ด เซนต์วาเลน ได้แค่ 8 ใบเองสิครับ
มาตอบแทนก่อนนะครับ :oni1:
การ์ดแต่ละใบเนี่ย ไม่สามารถหาได้โดยวิธีเดิมโดยผู้เล่นคนเดิม อ้างจาก
“ผมสงสัยนิดนึงครับ สมมติว่าผมมีไพ่สูงสุด สมมติว่าเป็นไพ่หมายเลข 10 ถ้าผมขายให้กับทางร้าน อย่างนี้ก็แปลว่าในเกมจะเหลือไพ่หมายเลข 10 แค่ 9 ใบหรือเปล่าครับ เพราะการ์ดอยู่ที่ร้านอีกใบนึง”
“ไม่ใช่ค่ะ ทันทีที่คุณขายการ์ดให้กับทางร้าน การ์ดจะถูกรีเซ็ตใหม่ให้กับระบบค่ะ การ์ดจะกลับเข้าไปอยู่ในเกมเหมือนเดิมค่ะ โดยคุณสามารถกลับไปตามหาการ์ดได้อีกครั้ง แต่โดยปรกติแล้ว เมื่อคนๆเดิมกลับไปหาการ์ดเดิม เงื่อนไขการได้การ์ดมักจะเปลี่ยนไปค่ะ เพื่อป้องกันการขายแล้วกลับไปผนึกซ้ำ” หญิงสาวเจ้าของร้านยิ้มน้อยๆ เหมือนเป็นการแสดงออกว่ารู้ทันความคิดแกมโกงของเขา
จากตอนที่ 10 ครับ :teach:
อู้อ้า เฟี๊ยตเผลอไปรู้เรื่องของปันซะแล้วซี ก็ว่าสิน้า ปันเค้าเมานี่นา เผลอพูดอะไรไปก็ทำเป็นลืมๆมันเถอะน้าเฟี๊ยตตตต
-
บทที่ 73 The Well of Confession
“ผมเป็นคนเลวมาตลอดชีวิต เลวเพราะว่ารักมันมาโดยตลอด รู้ไหม ผมใช้ความเห็นแก่ตัวกีดกันใครต่อใครออกไปจากชีวิตมันตั้งมากมาย โดยที่มันไม่เคยรู้ตัวสักครั้งเดียว หึ ผมมันเป็นคนเลวมากใช่ไหม” เสียงนั่นยังคงดังต่อไปด้วยน้ำเสียงที่ราวกับกำลังเย้ยหยันตัวเองอยู่อย่างนั้น
“ทุกคนมีนิสัยแย่ๆ ที่ผมไม่เคยรู้สึกเสียใจที่จะไล่พวกเขาออกไปจากชีวิตมันสักครั้งเดียว เจ้าชู้บ้างหละ คบเผื่อเลือกบ้างหละ เป็นแฟนมันเพราะว่าเห็นแค่ว่ามันเป็นคนมีชื่อเสียงบ้างหละ คนเหล่านั้นกระเด็นออกไปจากชีวิตมันอย่างที่มันก็ไม่เคยรู้ตัวว่าทำไม” เฟี๊ยตได้แต่นั่งฟังเสียงรำพันนั่นอยู่เงียบๆ เขาไม่กล้าแม้แต่เขยิบตัวแม้แต่น้อย เพราะกลัวว่าถ้าอีกคนที่กำลังระบายอะไรในใจออกมาไม่หยุดนั่นรู้ว่าเขานั่งฟังอยู่ตรงนี้นั้น เรื่องราวจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เขาไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการเลย
“แต่กับคนนี้มันไม่ใช่เลย เขาไม่มีความผิดแม้แต่น้อย เขาเป็นคนดีทุกอย่าง แต่เข้าใจไหม เรื่องแบบนี้มันห้ามความรู้สึกกันไม่ได้ มันโคตรเหนื่อย ทุกครั้งที่เขาใกล้ชิดกัน คนเจ็บมันอยู่ตรงนี้ หัวใจมันจะไม่ไหวแล้ว รู้ไหม การที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลวนี่มันแย่ขนาดไหน มันเป็นผมใช่ไหมที่ควรจะเดินออกไปเพื่อความถูกต้องเสียเอง ฮืออ” เสียงสะอื้นดังมาจากคนนั้นอีกครั้ง เฟี๊ยตทิ้งตัวพิงกับก้อนหินนั่นอย่างหมดแรง ไม่เลย เขาไม่เคยรับรู้อะไรมาก่อนเลย อาจจะมีระแคะระคายมาบ้าง แต่ก็เข้าใจว่าน่าจะเป็นความรู้สึกหวงเพื่อนแบบเพื่อนสนิทที่คบกันมานานมากกว่า แต่นี่มันไม่ใช่เลย เหตุนี้สินะที่ทำให้ระฆังนั่นคืนชีพได้อีกครั้ง
“เขาไม่ผิด เพราะเขาไม่ได้มารับรู้เรื่องบัดซบๆ นี่ด้วยแม้แต่น้อย มันก็ไม่ผิด เพราะมันก็ไม่เคยรู้เรื่องบัดซบๆ นี่ด้วยเหมือนกัน คนที่ผิดคือผมเอง ผมคนเดียว ฮืออ” และนั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เฟี๊ยตได้ยินจากปากของปันในค่ำคืนนั้น เสียงเงียบลงไปช่วงเวลาหนึ่ง จนเฟี๊ยตตัดสินใจก้าวออกมาจากที่หลบซ่อนและพบว่าปันร้องไห้จนหลับไปเสียแล้ว ผู้ชายที่เขาเห็นตรงหน้านี่ไม่เหลือเค้ารางแห่งความไว้ตัวที่ประกอบขึ้นตั้งแต่พบกันแรกๆ นั่น ไม่เหลือแล้วมาดคุณชายที่แฝงอยู่ในทุกอิริยาบถโดยที่เจ้าตัวเองก็คงไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน เบื้องหน้าของเฟี๊ยตในเวลานี้ คือ ผู้ชายคนที่ที่พ่ายแพ้ให้กับคำว่ารักอย่างสิ้นเชิง หัวใจของชายตรงหน้านี้คงผุกร่อนมาไม่น้อย กี่ปีไม่รู้ที่ปันเฝ้าเก็บงำความลับของหัวใจนี่มาคนเดียวตลอด และก็ไม่รู้อีกนานแค่ไหนที่มันจะยังคงเป็นความลับไปอย่างนี้ เฟี๊ยตถอนหายใจยาวอย่างคิดหนัก สภาพของปันเวลานี้อยู่ในข่ายน่าสงสารมากจริงๆ บางที เขาอาจจะต้องทบทวนอะไรบางอย่างเพิ่มมากขึ้น ส่วนหนึ่งที่ทำให้เพื่อนคนนี้ของเขามาร้องไห้ฟูมฟายอยู่อย่างนี้ก็เป็นเพราะตัวเขานั่นเอง ถึงแม้ว่า มันจะเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งก็ตาม
เฟี๊ยตค่อยๆ พาตัวเองออกไปจากบ่อน้ำนั้นเงียบๆ โดยทิ้งเพื่อนร่วมทีมให้นอนสลบอยู่อย่างนั้น เขาสั่งให้การ์ดยุงรำคาญคอยเฝ้าปันไว้ไม่ให้คลาดสายตา ในกรณีที่มีอันตรายใดๆ เขาจะได้รีบมาช่วยเหลือได้ทัน เขาเองไม่ได้บอกใครสักคนว่าปันมานอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ที่บ่อน้ำแห่งการให้อภัยนี่ เพราะคิดว่าหากถ้าตนตัดสินใจบอกใครให้มาพาตัวปันกลับไปแล้ว เมื่อสืบสาวราวเรื่องไปอาจจะพบได้ว่าเขาเองมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ต้น ซึ่งอาจจะทำให้ปันรู้สึกแย่กว่าการนอนคนเดียวทั้งคืนนี่เสียอีก
ค่ำคืนนั้นเฟี๊ยตตัดสินใจที่จะไปนอนที่บ้านพักของหยง โดยนอนรวมกับๆ น้องชายและน้องสาวตัวเล็กๆ ของหยงอีกสามคน ด้วยเหตุผลที่เขาบอกทุกคนว่า เขาต้องการมาเฝ้าอาการของหยงให้แน่ใจเสียก่อนว่าจะปลอดภัยดีและไม่มีการกำเริบขึ้นอีก แต่ในใจส่วนลึกของเขาเองนั้นรู้ดี ว่ามันก็เป็นเพียงแค่ข้ออ้างของเขาเท่านั้นเอง
เช้าที่แสนขมุกขมัวไปด้วยความรู้สึกอันบอกไม่ถูกนั่นเริ่มต้นใหม่ที่บ้านพักของลอซู ผู้ใหญ่บ้านเชิญพวกเขามาพบด้วยบอกว่าจะหารืออะไรบางอย่าง เฟี๊ยตเดินทางมาจากบ้านของครอบครัวหยง แทนน่าจะเดินทางมาจากที่พักของพวกเขาทั้งสามคน ส่วนปันมาจากไหน เขาเองก็ไม่ทราบ เพราะเขาเองก็ไม่อยากถามคำใดให้ผิดสังเกตไป
พวกเขากินข้าวกันอย่างเงียบๆ บรรยากาศในตอนนั้นดูหม่นๆ คล้ายกับหมู่บ้านวาเลนไทน์ที่อุดมไปด้วยหมอกในเวลานี้ไม่มีผิด แทนที่เคยสดใสร่าเริงในขณะนี้ดูเหมือนจะยังแฮงค์จากเมื่อคืนไม่หาย ในขณะที่ปันก็มีท่าทีเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็อึกอักๆ อยู่ตลอดเวลา ส่วนเฟี๊ยตในเวลานี้ก็ยังไม่ค่อยจะมีอารมณ์ร่าเริงอยู่เท่าใดนัก ด้วยองค์ประกอบทั้งหมดนั้นจึงทำให้วงสนทนายามเช้านั้นเงียบเชียบไปโดยปริยาย
“ข้า ลอซู ในฐานะตัวแทนของชาววาเลนไทน์ทุกคนไม่มีสิ่งใดจะบอกพวกเจ้านอกไปจากคำว่า ขอบคุณ จากใจของพวกข้าทุกคน ชื่อของพวกท่านจะถูกบอกเล่าไปจนชั่วลูกสืบหลานว่าท่านทั้งสามเป็นวีรบุรุษของพวกเรา” ลอซูพูดขึ้นหลังจากที่พวกเขาจัดการอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว ชายชราลุกยืนขึ้นพร้อมโค้งคำนับพวกเขาอย่างแสดงความขอบคุณถึงขีดสุด จนพวกเขาลุกขึ้นตามแทบไม่ทัน น้ำตาของเฟี๊ยตรื้นๆ ตรงหางตาน้อยๆ ถึงแม้ว่านี่จะเป็นฉากหนึ่งในเกม แต่สายสัมพันธ์ของคนในหมู่บ้านนี้ก็ดูจริงจนเขารู้สึกได้ พวกเขาต่างโค้งคำนับการขอบคุณจากผู้ใหญ่บ้านเฒ่าด้วยความรู้สึกตื้นตันจนบอกไม่ถูกเลย
“ข้าขอมอบเสบียงอาหารเหล่านี้ให้พวกท่านเป็นของตอบแทนเท่าที่ชาวบ้านป่าอย่างพวกข้าจะหามาให้พวกท่านได้” ลอซูพูดพลางยื่นการ์ดจำพวกอาหารและของป่าให้กับพวกเขาคนละปึกใหญ่
“จะดีหรือ ลอซู หมู่บ้านของท่านขาดแคลนเสบียงอยู่ไม่ใช่หรอ พวกเราคงรับไว้ไม่ได้” ปันพูดแย้งลอซูออกมาด้วยความหวังดี
“ไม่เป็นไรหรอก ระฆังศักดิ์สิทธิ์ได้เปิดทางเข้าออกระหว่างป่านอกป่าในเรียบร้อยแล้ว ต่อไปนี้เสบียงอาหารจะไม่เป็นปัญหาสำหรับวาเลนไทน์อีกต่อไป พวกท่านได้โปรดให้พวกเราแสดงน้ำใจด้วยเถิด” ลอซูยื่นการ์ดเหล่านั้นมาให้พวกเขาอีกครั้ง พวกเขาจึงรับไว้แต่โดยดี
“สุดท้ายนี้ข้าขอมอบของป่าที่เป็นของหายากที่สุดในท่านคนละชิ้นเป็นที่ระลึก เพื่อแสดงน้ำใจที่จะตอบแทนพวกท่านเท่าที่เราชาวป่าจะทำให้ได้” ลอซูกล่าวขึ้นต่อหลังจากที่พวกเขาเก็บการ์ดเสบียงอาหารต่างๆ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ข้าขอมอบหน่อไม้แดงสำหรับเพิ่มพลังให้กับนักสู้ให้กับท่าน ชายผิวแทนผู้เป็นฝ่ายบู๊ประจำทีม หน่อไม้แดงนี่จะทำให้ท่านเพิ่มพละกำลังอย่างมหาศาล แลกกับแรงใจของท่านที่จะหมดลงอย่างรวดเร็วกว่าปรกติ” ลอซูยื่นหน่อไม้สีแดงสดหน่อหนึ่งให้กับแทน เขาเอื้อมมือไปรับอย่างงงๆ และทันทีที่เขาสัมผัสเจ้าต้นนั่น มันก็ระเบิดเบาๆ กลายสภาพเป็นการ์ดมาอยู่ในมือเขา
“ชื่อ Red Bamboo (หน่อไม้แดง) ประเภท TC (ไพ่พรสวรรค์) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้เพิ่มพลังกายของเจ้าของ แลกกับพลังจิตของเจ้าของที่ลดลง ปริมาณพลังกายที่เพิ่มขึ้นและพลังจิตที่ลดลงขึ้นอยู่กับปริมาณหน่อไม้ที่กินเข้าไป”
“ส่วนท่านผู้เป็นสติปัญญาแห่งทีมนี้ ข้าขอมอบสัตว์ที่มีพลังวิเศษอันแก่กล้าเป็นของขวัญ ไพ่ที่ต้องใช้ความคิดไตร่ตรองในการใช้มาก ย่อมเหมาะกับผู้ที่คู่ควร” ลอซูเดินออกไปจากห้องชั่วจังหวะหนึ่งหลังพูดจบ ก่อนจะกลับมาพร้อมกับลูกหมีสีขาวดำตัวน้อยที่น้ำหนักดูจะไม่น้อยตามขนาดเลย แพนด้า เขาได้ลูกแพนด้าเป็นของขวัญ และทันทีที่เขาเอื้อมไปแตะมัน การ์ดใบหนึ่งก็มาปรากฏอยู่ในมือของเขา
“ชื่อ The Panda of Clone (แพนด้าจอมคัดลอกพันธุกรรม) ประเภท TC (ไพ่พรสวรรค์) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้เพื่อเลียนแบบไพ่สูงสุดได้หนึ่งครั้งต่อไพ่สูงสุดหนึ่งใบ โดยเมื่อไพ่เลียนแบบที่ได้จะใช้ได้เพียงครั้งเดียวและไม่สามารถขายหรือแลกเปลี่ยนได้ ความสามารถดังกล่าวสามารถเลียนแบบไพ่สูงสุดได้เพียงวันละ 1 ใบเท่านั้น”
“ส่วนท่านที่เปรียบเสมือนวีรบุรุษของพวกเราชาววาเลนไทน์ทุกคน ข้าขอมอบสิ่งที่เปรียบเสมือนสิ่งล้ำค่าที่สุดของพวกเราให้กับท่าน ขวดน้ำนี้บรรจุไว้ด้วยน้ำที่มาจากบ่อน้ำแห่งการให้อภัย ที่เปรียบเสมือนสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราชาววาเลนไทน์ทุกคน” ลอซูยื่นขวดที่บรรจุน้ำใสบริสุทธิ์ให้กับปันเป็นคนสุดท้าย ก่อนที่มันจะกลายมาเป็นการ์ดดังเช่นเพื่อนร่วมทีมอีกสองคน
“ชื่อ The Water of The Earth (น้ำแห่งแผ่นดิน) ประเภท TC (ไพ่พรสวรรค์) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้เพื่อเรียกมวลน้ำจากแหล่งน้ำใดจากพื้นโลกก็ได้ รวมไปถึงปรากฏการณ์เกี่ยวกับน้ำทุกชนิดบนโลกด้วยเช่นกัน”
“ขอบคุณมาก ลอซู ขอบคุณมาก พวกเราดีใจจนบอกไม่ถูกเลย” ปันพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นที่สุด พลางเขย่ามาผู้ใหญ่บ้านเฒ่าเป็นการขอบคุณอยู่อย่างนั้น พวกเขาทุกคนดีใจมากที่ได้รับไพ่พรสวรรค์มาเพิ่มแบบไม่ได้คาดฝันมาก่อนเช่นนี้ โดยส่วนตัว เฟี๊ยตคิดว่าไพ่ที่เขาได้รับนั้นมีประโยชน์มากถึงที่สุด ซึ่งเขาจะต้องวางแผนการใช้ให้รัดกุมที่สุด เพราะว่าเงื่อนไขการใช้ออกจะจุกจิกไปเสียหน่อย แต่เขาพูดได้เลยว่าการแวะมาที่หมู่บ้านแห่งนี้ช่างคุ้มค่าเหลือเกิน
“หมู่บ้านวาเลนไทน์มีทางลับออกไปสู่หมู่บ้านภายนอกได้ 3 ทางด้วยกัน ได้แก่ เมืองมกราคมแห่งการเริ่มต้น เมืองกุมภาพันธ์แห่งความหวัง และเมืองพฤษภาคมแห่งสายลม ข้ายินดีจะไปส่งพวกท่านจะถึงทางออกที่เชื่อมเข้าสู่เมืองดังกล่าวได้ใกล้ที่สุด เพื่อที่พวกท่านจะได้ไม่ต้องลำบากลำบนกันในป่าทิวสนอีกต่อไป พวกท่านช่วยเลือกจุดหมายปลายทางที่ท่านจะไปด้วย” ลอซูบอกข่าวดีกับพวกเขาอีกอย่าง พวกเขาไม่จำเป็นต้องตกระกำลำบากในป่าอีกต่อไปแล้ว เพียงแค่บอก พวกเขาก็จะทะลุไปยังเมืองที่ต้องการได้เลย ในความคิดของเฟี๊ยต นี่ไม่น่าจะเป็นทางลับหรอก หากแต่คงจะเป็นระบบวาร์ปของเกมมากกว่า เพราะวาเลนไทน์นี่เป็นเมืองที่หลุดมาจะไกลสุดของแผนที่แล้ว มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะที่ทางเชื่อมเข้าสู่เมืองตามคำกล่าวของลอซู
“เมืองพฤษภาคม คือ จุดหมายที่พวกเราต้องการ ลอซู” แทนเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว แทนตอบไปตามอย่างที่แทนเคยบอกเขาไว้ไม่มีผิดเพี้ยน แทนกับปันเคลียร์เมืองกุมภาพันธ์จนเรียบร้อยหมดแล้ว เมืองทางเหนือจึงเป็นเมืองต่อไปที่ชายหนุ่มต้องการจะมุ่งหน้าไป
“แต่เราจะไปเมืองกุมภาพันธ์แห่งความหวัง ท่านช่วยแยกไปส่งเราอีกทางหนึ่งได้ไหม ลอซู” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นมาอีกเสียงอย่างเด็ดเดี่ยวด้วยเช่นกัน!
จากผู้แต่ง : ความรักของเฟี๊ยตใกล้มาถึงปมสำคัญแล้วครับ อดใจรอนิดเดียว อย่าเร่งคนแต่งเลย ผมตั้งใจแต่งเป็นนิยายแฟนตาซีอ่า ไม่ใช่นิยายรัก ลองคิดว่าเหมือนอ่านโปเกมอนอ่าครับ อารมณ์นั้น คือโฟกัสไปที่การผจญภัยมากกว่า แต่ก็มีความรักครับ แต่อาจจะมาช้าหน่อยเท่านั้นเอง อย่าเร่งเลยนะ ห้าห้า
-
ถึงคุณ mildmint0 : เป็นไปตามที่คุณ mesomeo2 บอกเลยครับ คนๆ เดิมจะกลับไปเก็บการ์ดเดิมๆ ด้วยวิธีการเดิมๆ ไม่ได้อีก ยกตัวอย่าง เช่น หมู่บ้านวาเลนไทน์อาจจะไม่เกิดปัญหาอีกในช่วงที่ทีมมายายังอยู่แถวนี้ หรือถึงแม้ว่าทีมมายาจะไปบอกคนอื่นให้มาเก็บการ์ดที่นี่ ก็อาจจะเจอกับปัญหาใหม่ เงื่อนไขใหม่ครับ ส่วนเรื่องการเชื่อมต่อระหว่างวิหารกับหมู่บ้านนั้น ไม่จำเป็นครับ ตัวละครในเกมประมวลความคิดด้วยระบบสถิติไม่ใช่ตั้งโปรแกรมไว้ครับ ลอซูอาจจะไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นก็ได้ในครั้งหน้า ถ้าเขาประมวลผลแล้วว่าคนๆ นั้นน่าจะฉลาดพอหนะครับ งงไหม ห้าห้า
-
ความรักของเฟี๊ยตใกล้เข้ามาแล้ว ละความรักของปันละ แทนจะได้รู้ไหม เศร้า :hao5: :mew4: :sad4: :o12: :L3: :impress3: :m15: :monkeysad: :sad11:
-
ไม่เร่งคนแต่งจ้า ชอบให้เฟี๊ยตพจญภัยไปเรื่อย ๆๆ มากกว่า :katai2-1:
นิยายแฟนตาซี มันต้องมีอะไร ๆๆ อิอิ :hao7: :hao7: :hao6:
-
ปันน่าสงสารจริงๆ :monkeysad: อยากให้สมหวังเร็วๆ
เฟี๊ยตเมื่อรู้ว่าปันไม่สบายใจเมื่อเห็นตนสนิทกับแทน ย่อมต้องแยกตัวไปดีกว่า แต่เพื่อนๆจะยอมรึ
แทนนี่ก็ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยยย ฮึ่ย! ถีงหุ่นจะน่ากินแต่บื้อเกิน :katai1:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกได้ถึงความอึดอัดใจของปันและเฟี๊ยต ไม่รู้จะหาทางทำยังไงให้เป็นเหมือนเดิม บางทีกานแยกกลุ่มเดินทางอาจจะเป็นวิธีที่ดีแล้วก็ได้ เฟี๊ยตอาจคิดถูกแล้ว แต่ก็เศร้าใจที่ทีมมายาจะต้องแยกกันแล้ว T^T
รอตอนต่อไปจ้า
-
ถ้าเราเป็นเฟี๊ยตเราคงลำบากใจแล้วเราคงทำแบบนี้แหละเนอะ
ทั้งสองคนก็เพื่อน แต่ต้องมาผิดใจกันแบบนี้ มันมองหน้ากันแทบไม่ติด อยู่ไปก็คิดมาก สู้แยกทางกันเลยดีกว่า
-
เฟี้ยต ออกตี้?
-
เราคิดว่าเฟี๊ยตทำดีที่สุดแล้ว บางทีการแยกตัวออกมาอาจจะทำให้อะไรๆมันดีขึ้นก็ได้
และเราคิดว่างปันคงจะไม่ต้องตกอยู่ในสภาวะอึมครึมแบบนี้อีก ถึงแม้นั่นมันคือปันไม่ยอมบอกแทนเองก็เถอะ
บางทีการแยกออกไปอาจจะทำให้เฟี๊ยตเจอพระเอกของเราก็ได้ อิอิ
ปล.ถึงพระเอกจะมาเร็วแต่ก็ไม่ต้องรีบรักกันก็ได้นะ ค่อยเป็นค่อยไป
ปล.2 รู้สึกว่ารอบนี้จะนอนนานกันจริงๆ
-
ตัดสินใจดีแล้วเฟี๊ยต อย่าทำให้ปันลำบากใจไปมากกว่านี้เลย สงสารปัน
-
เฟี๊ยต เธอทำถูกแล้ว
ไม่เร่งคนแต่งน้าาาา
สู้ๆนะจ๊ะคนแต่ง :mew1: :mew1:
-
บทที่ 73 Illusory Friendship
“หมายความว่าไง เฟี๊ยต เรางงไปหมดแล้ว” ปันเอ่ยขึ้นมาอย่างตกใจ พลางหันมาทางเฟี๊ยตอย่างรวดเร็ว มือของเพื่อนร่างบางนั่นจับข้อศอกของเขาอย่างรอคอยคำตอบ
“จำได้หรือเปล่าที่เราตกลงกันไว้ไงว่าพวกเราจะพิชิตวิหารกุมภาพันธ์ด้วยกัน หลังจากนั้นเราค่อยมาคิดกันต่อว่าจะเดินทางด้วยกันต่อ หรือจะแยกย้ายกันไป” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นพลางยิ้มน้อยๆ ด้วยไม่อยากให้บรรยากาศเคร่งเครียดไปมากกว่านี้
“แล้วเฟี๊ยตจะแยกไปทำไมหละ เดินทางไปด้วยกันสิ หรือว่าเฟี๊ยตมีเรื่องอะไรไม่พอใจพวกเราสองคน” แทนพูดขึ้นอย่างรวดเร็ว อารมณ์ของชายหนุ่มผิวแทนดูคุกรุ่นขึ้นน้อยๆ
“ไปไกลแล้วแทน เราจะไปโกรธอะไรปันกับแทน เราแค่อยากไปที่เมืองกุมภาพันธ์เพื่อไล่การเล่นเกมไปตามลำดับแค่นั้นแหละ เรายังอยากฝึกวิชามากกว่านี้ แทนก็เห็นว่าทักษะการต่อสู้เราด้อยที่สุดในทีม ขืนยังฝืนตะลุยๆ ต่อไป เราจะตายด้วยความไม่เอาไหนของเรามากกว่า” เฟี๊ยตบีบไหล่แทนเบาๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ตึงเครียด
“คิดมากน่าเฟี๊ยต มีปันมีแทนคอยช่วยเหลือกันอยู่แล้ว จะไปกลัวอะไร ใครมันจะทำอะไรเฟี๊ยต เดี๋ยวเราจัดการเอง” แทนพูด
“แทนจำตอนยูนิคอร์นนั่นไม่ได้หรอ เราเกือบตายเพราะความไม่เอาไหนของเราเลยนะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่ใครจะคอยอยู่ช่วยเหลือใครตลอด เหตุการณ์ไม่คาดฝันมันเกิดขึ้นได้เสมอ ให้เราได้ไปพัฒนาตัวเองก่อนนะแทน อย่าให้เราต้องเป็นตัวถ่วงของใครเลย” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้เพื่อนอีกครั้ง
“เฟี๊ยตก็ไปฝึกวิชาสิ เรากับปันรอได้อยู่แล้ว จะแยกกันให้เสียเวลาทำไม” แทนเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
“คิดช้าๆ นะแทน แทนกับปันจะมาเสียเวลารอเราทำไม แยกไปเก็บการ์ดไม่ดีกว่าหรอ เราจะต้องฝึกวิชานานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ อีกอย่างนะ ลาแล้วไม่ได้ลาลับสักหน่อย ถ้าปันกับแทนอย่างให้เราช่วยเหลืออะไร ก็ติดต่อมา หรือถ้าวันไหนเราพร้อม พวกเราค่อยกลับมาร่วมทีมกันอีกครั้งก็ไม่สายนี่นา ขอเราทำตามใจตัวเองหน่อยนะ แทน” อาจจะเป็นเพราะคำพูดสุดท้ายนั่นที่ทำให้เพื่อนผิวเข้มของเขายอมจำนนด้วยดี แทนเพียงแต่พยักหน้าน้อยๆ พร้อมกับส่งรอยยิ้มกว้างให้เขา โดยไม่พูดขัดแย้งอะไรอีก
“เพราะเราใช่ไหม เฟี๊ยต” ปันเอ่ยขึ้นเรียบๆ แต่แฝงความนัยไว้มากมาย
“เราก็บอกแล้วไงว่าเราไม่ได้โกรธปันกับแทน อย่าคิดมากดิ คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวให้ดีที่สุด
“ขอคุยด้วยแปบนึงได้ไหม” ปันไม่ตอบรับใดๆ นอกจากขอเวลาส่วนตัว ซึ่งดูเหมือนจะเป็นคำบอกกลายๆ ถึงแทนที่เป็นบุคคลที่สามในเวลานี้มากกว่า
“ความลับเยอะนะ ไม่อยู่ฟังก็ได้ ลอซู เราไปหาของหวานล้างปากกันดีกว่า ปล่อยพวกชอบใช้สมองเขาเคลียร์กันไปสองคน” แทนเอ่ยชวนลอซูออกไปจากห้องที่จัดไว้เป็นสัดส่วนเพื่อทานอาหารแห่งนั้น ถึงแม้ว่าคำพูดจะดูตัดพ้ออยู่หน่อยๆ แต่แทนก็ดูไม่ได้มีท่าทีโกรธอย่างจริงจังแต่อย่างใด
“เฟี๊ยตอยู่ที่บ่อน้ำนั่นเมื่อคืนใช่ไหม” ปันเอ่ยถามขึ้นอย่างเรียบๆ สายตานั้นกำลังจับสังเกตเขาอย่างชัดเจน ปันสงสัยว่าเขาได้ยินเรื่องเหล่านั้นจริงๆ ด้วย
“บ่อน้ำไหน ปัน เมื่อคืนเรานอนเฝ้าไข้หยง บ่อน้ำอะไรปัน” เขาพูดไปด้วยสีหน้าที่คิดว่าน่าจะแนบเนียนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ สายตาเขามองตรงไปที่ดวงหน้านั้นอย่างตั้งคำถามกลับ ไม่มีทางเสียหรอกที่คนอย่างเขาจะให้ใครจับได้ว่าโกหก ไม่ว่ามันจะเป็นเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ยังไงก็ตาม
“บ่อน้ำแห่งการให้อภัยไงเฟี๊ยต ลอซูบอกว่าเมื่อคืนก่อนที่เจอเฟี๊ยตครั้งล่าสุด ลอซูแนะนำให้เฟี๊ยตไปที่บ่อน้ำนั่น” รอยวูบไหวปรากฏอยู่ในแววตาคู่นั้นเล็กน้อย แต่ปันก็ยังตัดสินใจจะซักไซ้ไล่เลียงจากเบาะแสที่ตนมีต่อไป
“โอ๊ย ใครจะไปปัน ดึกดื่นขนาดนั้น บุกไปในป่าคนเดียวก็บ้าแล้ว อีกอย่าง หยงก็ป่วย เราจะทิ้งหยงไปได้ยังไง ถ้าปันไม่เชื่อจะไปถามหยงก็ได้นะ ว่าแต่บ่อน้ำนั่นมันมีอะไรดี ทำไมปันถึงมาคาดคั้นอะไรกับเราจัง” เฟี๊ยตจงใจแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นในตอนท้ายประโยค เพื่อบีบให้ปันยุติการสนทนานี่สักที ถ้าไม่อยากจะเล่าเรื่องที่ตัวเองกระทำลงไปเมื่อคืนออกมา
“มันสวยดีหนะ เฟี๊ยต ถามดูเฉยๆ” ปันพูดออกมาสั้นๆ ก่อนจะหยุดเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับจะปรับอารมณ์อย่างใดอย่างนั้น
“เราไม่ห้ามเฟี๊ยตแล้ว โอเคไหม แต่ขอเฟี๊ยต 2 อย่างได้ไหม” ปันยื่นข้อเสนอด้วยรอยยิ้มที่ดูผ่อนคลายกว่าตอนแรกมากนัก
“บอกมาก่อนได้ไหมปัน ถ้าทำได้ เราจะทำ” เขาเอ่ยตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้
“ข้อแรกรับการ์ดพวกนี้จากปัน” ชายผิวขาวพูดขึ้นพร้อมกับยื่นการ์ด 3 ใบให้กับเขา 2 ใบแรกมีสีทองตามที่เขาคุ้นเคย นั่นคงจะเป็นการ์ดสูงสุด ในขณะที่ใบสุดท้ายเป็นสีเขียว ซึ่งก็คือการ์ดเวทมนตร์นั่นเอง
“ปันจะให้เราทำไม บ้าดิ เราจะไปรับได้ยังไง เก็บไปเลยปัน” เฟี๊ยตพูดขึ้นพลางดันมือที่ถือไพ่ทั้งสามใบนั้นกลับไปอย่างแทบไม่ต้องใช้เวลาตัดสินใจ
“ไพ่ใบแรกคือไพ่ที่ได้จากการสั่นระฆังนั่น มันไม่ควรจะเป็นของเราอยู่แล้ว เพราะคนที่ไขปริศนาเรื่องนักบุญเซนต์วาเลนไทน์ออกคือเฟี๊ยต ไม่ใช่ปัน เราแค่ทำตามที่เฟี๊ยตแนะนำให้ทำเฉยๆ ดังนั้น มันควรจะเป็นของเฟี๊ยตมากกว่า” ปันเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ
“ใบที่สอง เป็นไพ่ที่เราเก็บได้ก่อนที่จะเจอกับเฟี๊ยต เรากับแทนมีกันคนละใบ ไม่ว่ายังไงเรากับแทนก็ต้องเล่นเกมไปด้วยกันอยู่แล้ว ดังนั้น มันมีแค่ใบเดียวก็เกินพอ” ปันชูการ์ดสีทองอีกใบขึ้นให้เขาดู
“สุดท้าย ไพ่ขอความช่วยเหลือ ไม่ว่าเฟี๊ยตจะไปเผชิญกับอันตรายใดๆ อยู่ที่ไหน ขอให้เฟี๊ยตใช้ไพ่ใบนี้ เรากับแทนจะไปปรากฏที่นั่นทันที เมื่ออันตรายจนถึงขีดสุดมาถึง อย่าลืมคิดถึงเรา” ปันสลับไพ่ใบสุดท้ายมาให้เขาดู
“ไม่ได้ปัน ยังไงก็ไม่ได้ ไพ่เป็นของปัน ปันจะเอามาให้เราได้ยังไง ยังไงเราก็ไม่รับเด็ดขาด” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว
“เรารู้อยู่แก่ใจดีว่าเราเป็นคนทำให้เฟี๊ยตต้องแยกตัวออกไป รับมันไว้เถอะเฟี๊ยต ให้เราได้แสดงความรู้สึกผิดบ้าง อย่างน้อยมันจะได้ไม่เป็นตราบาปของเราตลอดไป” ปันพูดขึ้นจากใจจริง อันที่จริงแล้ว ปันดูมีความพยายามจะยื้อเขาไว้น้อยกว่าแทนมาก นั่นแสดงให้เห็นชัดว่า โดยเนื้อแท้แล้ว ในขณะนี่ ปันก็ยังไม่พร้อมจะร่วมทีมสามคนไปเรื่อยๆ อย่างนี้เท่าใดนัก แต่ความรู้สึกผิดที่ฉายชัดออกมาทางแววตาแสนเศร้าคู่นั้น มันก็ทำให้เขาโกรธคนๆ นี้ไม่ลงเลย ปันเองก็ต้องแบกรับอะไรอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“บอกว่าไม่เกี่ยวกับปันสักนิด อะไรเนี่ย พูดอะไรไม่ฟังเลย นี่ถ้าโทษตัวเองอีกรอบ เราจะโกรธปันแล้วนะ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงล้อเล่น แต่เนื้อความแสดงให้เห็นได้ชัดว่าอยากให้ปิดประเด็นนี้เสียที เขาเองก็ไม่อยากให้เพื่อนของเขารู้สึกผิดมากไปกว่านี้อีกแล้ว
“งั้นถือว่าขอให้เฟี๊ยตรับไว้เพื่อความสบายใจของเราแล้วกัน” ปันยื่นข้อเสนอสุดท้าย
“โอเค รับก็รับ ให้แล้วห้ามทวงคืนนะ บอกเลย ไม่คืนหรอก เฟี๊ยตหนะขี้งกจะตาย ฮ่าฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตเอื้อมมือไปรับไพ่ทั้งสามใบนั่นมาจากมือของเพื่อนเขา เขาเชื่ออยู่ในใจลึกๆ ว่า การรับความมีน้ำใจของปันมาบ้าง อาจจะทำให้ปันรู้สึกดีมากขึ้นไม่มากก็น้อย
“ชื่อ Rebirth of St. Valentine (การคืนชีพของเซนต์วาเลนไทน์) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 48 ความสามารถ ใช้เพื่ออธิษฐานเรื่องความรัก”
“ชื่อ The Four - dimension Zoo (สวนสัตว์สี่มิติ) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 89 ความสามารถ ใช้สำหรับการท่องเที่ยวหรือพักผ่อนหย่อนใจ”
“ชื่อ SOS (ขอความช่วยเหลือ) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้เพื่อพาตัวผู้เล่นที่เคยพบในเกมออกมาช่วยเหลือในสถานการณ์ฉุกเฉิน”
“ขอบคุณมากปัน” เฟี๊ยตตอบขึ้นสั้นๆ แต่มันออกมาจากใจอย่างแท้จริง
“ไว้วันไหนที่ทุกอย่างพร้อม กลับมาเป็นทีมมายากันอีกครั้งนะ เฟี๊ยต นี่คือคำขอข้อที่สองของเรา” ปันพูดขึ้น ทุกอย่างพร้อม ไม่ใช่เฟี๊ยตพร้อม เพราะปันรู้แก่ใจว่าวันนี้ คนที่ทำให้เฟี๊ยตต้องไปคือเขาต่างหาก ไม่ใช่ตัวเฟี๊ยตเอง วันไหนที่ทุกอย่างพร้อม คือตัวเขาพร้อมจะยอมรับความจริงได้ วันนั้น ทีมมายาจะกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง
จากผู้แต่ง : แต่งไปก็รื้อพล๊อตที่วางไว้ออกมาดู แหม่ นี่กี่ตอนจะจบเนี่ย เจ็บสิบกว่าตอนแล้วเนื้อเรื่องยังไปไม่ถึงไหนเลย ห้าห้า ทำใจหน่อยน้าคนอ่าน แบบว่าแต่งเรื่องแรก อาจจะกากบ้างอะไรบ้างโปรดอย่าถือสา ห้าห้า
-
อยากอ่านคอมเมนท์ยาวๆ จากคนอ่านจัง ไม่รู้จะมีคนใจดีเมนท์ให้อ่านหรือเปล่าหนอ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
เฟี๊ยตตัดสินใจแยกตัวออกมาเพื่อไม่ให้ปันรู้สึกไม่ดีแน่ๆ
แต่แบบนี้มันก็ลำบากเหมือนกันน่ะอุตส่าห์ได้เพื่อนดีๆแล้ว :ling3:
-
เราก็อยากจะพิมพ์ยาวๆให้พี่คนเขียนอ่านนะ แต่เราไม่เก่งเรื่องการเรียบเรียงประโยคนี่สิ 5555555 :katai1:
เราไม่ค่อยมั่นใจว่าปันจะตัดใจจากแทนได้หรอกนะ ยิ่งอยู่ด้วยกันมากมันจะตัดใจจะแทนลำบากมากกว่าเดิมหรือเปล่า
แต่โดยส่วนตัวแล้ว เราคิดว่าเฟี๊ยตแยกออกไปนี่ก็ดีแล้วอะ อย่างน้อย ถ้าเกิดว่า ปันเกิดหึงขึ้นมาอีก มันจะยิ่งผิดใจกันมากขึ้นไปอีกหรือเปล่า
หวังว่าการเดินทางงของเฟี๊ยตต่อจากนี้ จะช่วยให้เฟี๊ยตพบรักแท้ (?) แล้วก็เก่งขึ้น :katai2-1:
อย่างที่เราเคยเห็นใครซักคนเม้นท์ๆว่า ไบเบิ้ลจะเป็นคนรักของเฟี๊ยตหรือเปล่า อันนี้เราก็แอบคิดนะ 55555 แบบ แอบเดินชนกันแล้วได้ยินเสียงแล้วแบบว่า นี่เสียงไบเบิ้ลนี่นาไรงี้ o22
สำหรับพล็อตเรื่องที่พี่คนเขียนวาง เราคิดว่า เรื่องนี้มันค่อนข้างออกแนวแฟนตาซีถูกไหม ? ส่วนมากพี่คนเขียนเลยเน้นออกไปเรื่องการผจนไพรมากหน่อย ตัวละครหลักไม่ค่อยเพิ่มมามากเท่าไหร่
อยากจะให้เดินพล็อตเร็วขึ้นมาอีกซักนิดนึง เร็วไปมันก็ไม่ดี คลายเเม็กซ์เร็ว แต่ช้ามากไปมันก็ไม่ดี คนอ่านจะเบื่อหนะค่ะ
สำหรับการลงนิยาย พี่คนเขียนมาลงบ่อยๆแบบนี้ดีแล้วค่ะ ถึงจะมาเป็นตอนสั้นๆ แต่ก็ยังพอไหวอยู่ค่ะ ดีกว่าที่จะปล่อยทิ้งไว้นานๆเป็นชาติแล้วมาอัพแหละเนอะ
สุดท้ายก็ อย่าพึ่งท้อแท้ รีบหนีคนอ่านไปไหนซะก่อนนะคะ จะพยายามอ่าน พยายามเม้นทุกตอนเท่าที่ทำได้ จะพยายามเขียนให้ยาวที่สุดเท่าที่ทำได้เลยค่ะ ^_^
-
ตอนแรกคิดว่าปันกับแทนจะยื้อจนเฟี๊ยตเปลี่ยนใจแต่ว่าออกมาแบบนี้ก็ไม่เป็นไร
สนุกมากๆเลย
คนแต่งเก่งมากๆอ่านแล้วเหมือนได้อยู่ในเรื่องนั้นเลยนะ
จริงๆบอกจากใจ
สู้ๆนะจ๊ะคนแต่งเป็นกำลังใจเสมอนะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
:rureadyเราแอบคิดว่าแทนต้องเป็ผู้ชายจริงๆ อะแล้วปันก็อาจจะหักใจได้อะ เพราะแทนดูเหมือนใสซื่อยังงี้อะ
-
ยังมาตามให้กำลังใจอย่างเหนียวแน่นนนนนน
ต้องแยกกันแล้วววว แอบใจหายเบาๆ กว่าจะได้มารวมตัวกันอีก
เข้าใจความรู้สึกเฟี๊ยตเลย แบบไม่อยากให้โดนจับผิด
แต่ปันก็คงรู้จริงๆว่าตัวเองเป็นสาเหตุให้เฟี๊ยตหลบออกมาก่อน
ไอแทนก็นะ ไม่รู้อัลไลเล้ยยยยยย
ส่วนเฟี๊ยตจะขอเก็บการ์ดในกุมภาต่อ หวังว่าจะได้เจออะไร
และได้การ์ดใหม่ๆอีกเพียบนะ
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งค้าบบบบบบบ จะพยายามมาเม้นต์บ่อยๆ ^^
-
สุดท้ายก็ต้องแยกทางกันจริงๆ แต่ไม่เป็นไรแยกกันด้วยความเข้าใจ
เหมือนอย่างที่ปันบอก ไว้พร้อมเมื่อไหร่กลับมารวมกันก็ยังไม่สายนะ ดีกว่าดันทุรังอยู่กันไปทั้งๆที่แต่ละคนยังมีความรู้สึกอึดอัดใจ มันจะยิ่งทำให้ทะเลาะกันเข้าไปใหญ่
แทนนี่ก็แลซื่อไม่รับรู้เรื่องราวไรเลยอ่ะ (หรือว่ารู้แต่แกล้งไม่พูดไม่แสดงออกกันแน่นะ)
ปันก็รีบเคลียร์กับความรู้สึกตัวเองเร็วๆนะ จะบอกความรู้สึกให้รับรู้ออกไปเลยหรือว่ายังไงก็รีบๆซะ จะได้กลับมารวมกลุ่มกันใหม่เร็วๆ
ส่วนเฟี๊ยตก็ทำดีที่สุดละ ขอแยกตัวออกมาเพื่อความสบายใจ จะได้ไปเก็บการ์ดเมืองกุมภาพันธ์ที่ยังไม่ได้ไปเยือน ฝึกฝีมือให้เก่งๆขึ้นไปอีก (โดยส่วนตัวเราคิดว่าเฟี๊ยตเก่งแล้วนะ คราวที่เจอกับม้า 3 ตัวนั่นเป็นเพราะโกเลมแพ้ทางหรอก ไม่งั้นเราว่าเฟี๊ยตต้องจัดการได้แน่ เพราะเฟี๊ยตมีไหวพริบเฉียบแหลมซะขนาดนั้น แต่ไม่เป็นไรถือว่าไปฝึกให้เก่งยิ่งขึ้นอีก)
รอตอนต่อไปจ้า ^^
ปอลอ.ปันให้การ์ดเซนต์วาเลนไทน์กับเฟี๊ยตใช่มะ? มันช่วยเรื่องความรักได้ซินะ
ตอนแรกเชียร์ให้ปันใช้ แต่เมื่อปันยกให้เฟี๊ยตแล้วเราก็เชียร์ให้เฟี๊ยตใช้ อธิษฐานเรียกเนื้อคู่ออกมาเลย 555+
-
ยาวแค่ไหนก็จะตามรออ่านเน้อ ขอแค่มาลงให้อ่านเรื่อยๆ รับร้องไม่ทิ้งไปไหน อยู่จนแก่คาเล้าเลย
-
ปันก็แอบรู้ว่าเฟี๊ยตอยู่ที่นั่น ก็ไม่อยากให้เสียใจนี่นา
ปันไม่ต้องใช้การ์ดเซนท์วาเลนฯหรอกนะ แค่พูดไปก็พอ
-
เก่งมากเฟี๊ยตที่ตัดสินใจแบบนี้และใช้คำพูดอย่างฉลาด
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเราก็ยังรู้สึกว่าปันมันเห็นแก่ตัวเกินไป
ทั้งๆที่ทุกอย่างมันเกิดเพราะตัวเอง และนายแทนเองก็เป็นคนที่ไม่รู้อะไรต่อไป
แต่ก็ดีแล้วล่ะที่เฟี๊ยตเลือกที่จะทำเป็นไม่รู้ เพราะเรื่องของเขาก็ต้องให้เขาเคลียร์กันเอง
เฟี๊ยตจะไปที่เมืองกุมภาแล้วจะเจอกับเรืองอะไรให้ลับปัญญาอีกนะ
แต่ก่อนอื่นเราคิดว่าคงถึงเวลาที่เฟี๊ยตจะต้องตื่นขึ้นมาสู่โลกความจริงก่อนมั้ง
รีบๆตื่นนะอยากให้เฟี๊ยตเจอหมอที่ประจำอยู่แผนกนั้น (เราแอบเชียร์ให้เป็นพระเอกอยู่ อิิิอิ)
จะได้ทำงานจริงๆสักที
ปล.ถึงคนเขียนนะ ค่อยๆเขียนไป ค่อยๆแต่งไปไม่ต้องรีบร้อน พล๊อตวางไว้เท่าไหร่ก็แต่งไปให้ถึงนะ
อย่าตัดทอนมันจะอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง
ปล.2 สู้ๆนะหนูพี่เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม :กอด1:
-
การ์ด Rebirth of St. Valentine นี่ปันน่าจะเก็บไว้ใช้เองนะ
เอาให้เฟี๊ยตนี่ เป็นเราคงคิดหนัก จะใช้เองหรือจะให้เฟี๊ยต หรือเอาการ์ดสูงอื่นให้แทน
อาจไม่ถึงกับขอให้แทนหันมารักปัน เพราะเหมือนไม่ใช่ความรักที่แท้จริง
เอาแค่ขอให้ปันกล้าบอกออกไป แม้ไม่สมหวังก็ขอให้ได้เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมไรงี้
หรือขอให้ได้เจอคนใหม่ที่รักปันและปันรักเขา งี้ก็ได้
แต่ในเมื่อเรื่องเดินมาอย่างนี้ ก็คงต้องลุ้นกันต่อไป ว่าเมื่อไหร่แทนจะรู้ (ท่าทางจะอีกนาน หุๆๆ)
รออ่านตอนหน้า เฟี๊ยตกับไบเบิ้ลจะเจอปริศนาอะไรอีก :hao3:
-
บทที่ 74 February Town
“อย่าลืมนะเฟี๊ยต ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ กลับมาเป็นทีมมายาด้วยกันอีกครั้ง อย่าลืมพวกเราไปเสียก่อนหละ” แทนพูดพลางเขย่าไหล่เขาอย่างไม่แรงนัก ปันที่ยืนอยู่ข้างหลังเพื่อนสนิทไม่ได้เอ่ยอะไรกับเขาเป็นพิเศษนอกจากคำอำลาสั้นๆ และส่งสายตาที่ยากจะตีความหมายนั่นมา
ทีมมายาแยกจากกันไหนวันรุ่งขึ้นหลังจากตกลงกันนั้น ตอนแรกเฟี๊ยตจะให้ลอซูพอไปส่งที่เมืองถัดไปตั้งแต่ตอนที่บอกเพื่อนทั้งสองว่าจะแยกตัวไปแล้ว แต่แทนบอกว่าขอเวลาทำใจที่จะต้องจากเพื่อนอีกวันหนึ่ง วันนั้นจึงเป็นวันว่างที่พวกเขาเดินทางเยี่ยมชมหมู่บ้านวาเลนไทน์โดยรอบอย่างละเอียด เฟี๊ยตออกเดินทางเก็บสมุนไพรในหมู่บ้านแห่งนั้นที่มีมากมายกว่าที่เขาคิดนัก ปันและแทนเสนอตัวเป็นลูกมือให้กับเขา ปันรับหน้าที่เป็นทีมมองสำรวจ ทันที่พบต้นไม้แปลกที่น่าสนใจก็จะเรียกเฟี๊ยตทันที เฟี๊ยตทำหน้าที่เป็นคนแยกแยะประเภท ก่อนจะมีแทนที่อาสาเป็นหน่วยใช้แรงงานช่วยชุดมันออกมาจากพื้นดินหรือหักกิ่งมาจากต้นไม้ให้ โดยมีลอซูที่ขอมาเป็นคนนำทางให้ด้วยตัวเอง การเดินทางสั้นๆ นั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ไม่มีใครกล่าวถึงการเดินทางในวันรุ่งขึ้นเลยสักคนเดียว
พวกเขาแยกกันตรงทางแยกใกล้ๆ กับระฆังศักดิ์สิทธิ์นั่น ผู้ใหญ่บ้านชรารับหน้าที่ไปส่งปันและแทนที่หมู่บ้านพฤษภาคมด้วยเหตุผลว่าระยะทางนั้นไกลกว่าอยู่สักหน่อย ในขณะที่ฝั่งของเฟี๊ยต หยงที่สูญเสียคนรักไปอย่างไม่ทราบสาเหตุนั้นอาสาตัวจะพาเขาไปส่งที่ทางเชื่อมนั้นเอง หยงแสดงความปราดเปรียวว่องไวสมกับเป็นลูกป่าโดยแท้ ท่าทีอ่อนแอราวกับจะขาดใจในวันนั้นถูกปกปิดไว้อย่างมิดชิด หญิงสาวพาเขามาถึงอุโมงค์ตอนหนึ่งที่เยื้องไปไม่มากจากอุโมงค์ที่เขาเข้ามาในตอนแรก ก่อนที่เธอจะหันหลังมาราวกับว่ามาถึงสุดเขตของหมู่บ้านลึกลับนั่นเสียแล้ว
หยงบอกกับเขาว่าทะลุจากอุโมงค์นี่ไปเพียงไม่เกินสิบห้านาที เขาจะพบกับเมืองกุมภาพันธ์ที่เป็นจุดมุ่งหมายของเขา หยงรับประกันว่าเขาจะไม่มีวันหลงทางในทางเดินนี้แน่นอน เฟี๊ยตไม่ได้ถามหาเหตุผลใดๆ ให้มากความ นอกจากกล่าวขอบคุณและยิ้มให้หยงเท่านั้น
ชายหนุ่มพาตัวเองเข้ามาในอุโมงค์ที่หญิงสาวชาวป่าคนนั้นพาเขามาส่ง เขาเดินไปในทางแคบๆ นั้นอย่างระมัดระวัง หนทางเดินค่อนข้างสว่างราวกับว่าปลายทางออกจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเท่านั้น เขาเดินไปตามอุโมงค์ที่ไม่มีทางแยกนั้นเลยเพียงไปถึงสิบนาที เขาก็มาพบกับทางเลี้ยวแคบๆ ช่วงหนึ่ง และทันทีที่เขาก้าวไปเหยียบตรงบริเวณทางหักศอกนั้นเอง เขาก็รู้สึกเหมือนร่างกายถูกดูดเข้าไปในอีกมิติหนึ่งเหมือนตอนที่เข้าและออกจากวิหารต้นสนนั่นไม่มีผิดเพี้ยน จนเมื่อความรู้สึกแปลกๆ เหล่านั้นจบสิ้นลง เขาสะบัดหน้าไปมาเล็กน้อยอย่างต้องการเรียกสติจากความรู้สึกมึนงงของเขาในตอนนี้ เมื่อเฟี๊ยตหันกลับไป ก็พบว่าเบื้องหลังทางที่เขายืนอยู่เป็นแนวตรงลึกเขาไป ไม่เหมือนกับทางแยกที่เขารู้สึกว่าเขาเพิ่งได้มาถึงเมื่อกี้เลย ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี เขาทายไว้ไม่ผิดเลย มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่สถานที่ที่ห่างกันขนาดนี้จะใช้เวลาเดินทางแค่สิบนาที มันคงต้องวาร์ปข้ามมิติกันจริงๆ
ชายหนุ่มพาตัวเองทะลุออกมาจากอุโมงค์ลึกลับนั่น หลังจากใช้เวลาเดินต่อไม่ถึงห้านาทีจากทางโค้งที่กลายร่างเป็นทางตรงได้อย่างน่าอัศจรรย์นั้น ทิวทัศน์เบื้องนอกนั้นประกอบไปด้วยที่ราบสูงๆ ต่ำๆ ละลานไปตามระดับสายตา เขาเดินขึ้นไปยังเนินเตี้ยๆ ที่อยู่ใกล้ๆ กับพื้นที่ตอนนั้น ระดับความสูงที่มากขึ้นทำให้เฟี๊ยตมองเห็นได้ระยะไกลและชัดเจนมากขึ้น ทิวทัศน์ที่อยู่ในคลองจักษุในเวลานี้ทำให้เขานึกถึงพื้นที่แถบชนบทของประเทศแถบตะวันตกอย่างใดอย่างนั้น รั้วไม้เตี้ยๆ ทอดยาวไปตามเนินลาดชันเหล่านั้นแบ่งพื้นที่เป็นสัดส่วนแบบดูไม่ค่อยเป็นระเบียบสักเท่าไหร่ บนผืนดินกว้างใหญ่เหล่านั้นบรรจุไปด้วยพืชพันธุ์ต่างๆ มากมายที่เขาไม่คุ้นตา หากจะมีรู้จักอยู่บ้างก็เพียงไม่กี่ชนิดเท่านั้น หนึ่งในนั้นก็คือต้นไม้สีทองอร่ามที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นข้าวสาลีที่เรียงตัวเป็นสวยราวกับเป็นพรมที่พริ้วไหวฉะนั้น เขาพาตัวเองเดินไปตามทางที่รั้วไม้เตี้ยๆ เหล่านั้นตีไว้เป็นทางเดินต่อไป ชายหนุ่มกวาดสายตามองบ้านขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่กระจายตัวอยู่อย่างประปราย เฟี๊ยตผิวปากอย่างอารมณ์ดี เมื่อมั่นใจว่าตัวเองน่าจะมาถึงเมืองที่เขาตั้งไว้เป็นจุดมุ่งหมายเสียแล้ว
‘ไบเบิ้ล กี่โมงแล้ว’ เฟี๊ยตเอ่ยถามเพื่อนคู่ใจที่เหลือเป็นคนสุดท้ายในเวลานี้
“16.42 นาฬิกา นายท่าน” เสียงดังตอบมาเรียบๆ
‘เมื่อกี้ เราวาร์ปมาใช่ไหม’ เขาเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ
“ไม่ผิดเลยนายท่าน ท่านเข้าใจไม่ผิดเลย” ไบเบิ้ลตอบ
‘การวาร์ปใช้เวลาเท่าไหร่ ไบเบิ้ล’ ชายหนุ่มซัก
“การวาร์ปใช้เวลาเท่ากับเวลาที่ผู้เล่นคนนั้นใช้ในการเดินทางโดยวิธีการใดๆ ก็ตามที่รวดเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะนี้ วิธีการที่เร็วที่สุดของนายท่าน คือ โดยสารการ์ดนกกระจอกลงพุง ซึ่งก็ถือว่าเป็นวิธีการที่ช้ามากอยู่ดี” เขาเข้าใจไม่ผิดไปเลย เฟี๊ยตจำได้ว่าเขาแยกจากเพื่อนทั้งสองประมาณเวลาสิบเอ็ดโมงเศษๆ แต่ขณะนี้มันเป็นเวลาเกือบเย็นเสียแล้ว ชายหนุ่มครุ่นคิดในใจขณะที่ทอดสายตามองดวงอาทิตย์ดวงโตที่คล้อยต่ำลงทุกที
‘ถ้าเราเดินกลับไปที่อุโมงค์ตอนนี้ เราก็กลับไปที่หมู่บ้านแห่งนั้นไม่ได้อยู่ดี ถูกไหม ไบเบิ้ล’ เขาเอ่ยทดสอบความเข้าใจขึ้นอีกเรื่องหนึ่ง
“อย่าว่าแต่กลับไปเลยนายท่าน แม้แต่อุโมงค์ท่านก็จะหามันไม่เจอ ระฆังบอกทางกลับบ้านนั้นมีเพียงแต่สายเลือดวาเลนไทน์เท่านั้นที่ได้ยิน นายท่าน!”
ทิศทัศน์สองข้างทางในเวลานี้เริ่มเปลี่ยนไปจนรู้สึกได้ พื้นที่เกษตรกรรมเริ่มลดน้อยลง และกลายสภาพมาเป็นบ้านเรือนที่ค่อยๆ หนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ลักษณะบ้านในเมืองกุมภาพันธ์ค่อนข้างเป็นไปในรูปแบบเดียวกันคือ เป็นบ้านขนาดใหญ่ รูปทรงดูหนาทึบ และส่วนใหญ่มักจะเป็นบ้านชั้นเดียวหรือสองชั้น สายตาของเฟี๊ยตในเวลานี้กวาดตาพบตึกสูงได้น้อยเหลือเกิน จะเห็นสิ่งปลูกสร้างที่โดดเด่นขึ้นมาบ้างก็น่าจะเป็นโบสถ์หรือสถานที่ทางศาสนามากกว่า ชายหนุ่มเริ่มกวาดตามองหาที่พักสำหรับตัวเขาเองในค่ำคืนนี้
‘ที่นี่เมืองกุมภาพันธ์ใช่ไหม’
“ถูกต้อง นายท่าน”
‘ปรกติผู้เล่นที่เดินทางไปยังเมืองอื่น เขาจะหาที่พักกันได้อย่างไร’
“สถานที่เกือบทุกที่ในเกมนี้สามารถใช้เป็นที่พักได้ นายท่าน หากท่านต้องการความสะดวกสบาย โรงแรมจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ถ้าไม่จริงจังนัก แนะนำให้ลองเลือกบ้านหรืออาคารที่ชอบสักหลัง และเดินเข้าไปติดต่อขอพัก ทุกที่ในเกมนี้เปิดเป็นที่พักโฮมสเตย์เกือบหมด เพื่อรองรับผู้เล่นจากต่างเมือง ที่สำคัญ ราคาจะถูกกว่าโรงแรมมาก นอกไปจากนั้น ท่านอาจจะได้รับการ์ด หรือข่าวสารดีๆ จากเจ้าบ้านด้วย หากท่านโชคดี นายท่าน” เฟี๊ยตยิ้มกว้างออกมาอย่างรู้สึกดี เขาเดินทางเพียงคนเดียวก็จริง แต่เขาแทบไม่เคยรู้สึกว่าโดดเดี่ยวเลยสักครั้ง ไบเบิ้ลเป็นเพื่อนคู่คิดที่ดีมาก ในตอนนี้ เขามองว่าไบเบิ้ลมีค่ามากกว่าการ์ดใบหนึ่งมาไกลนัก
สุดท้ายแล้ว เฟี๊ยตก็เลือกที่จะเอื้อมมือผลักไปยังที่พักที่มีหน้าตาเหมือนโรงแรมขนาดเล็กสไตล์คันทรี่หน่อยๆ ตึกทรงอ้วนๆ ป้อมๆ สีน้ำตาลหม่นนี่เหมือนจะมีแรงดึงดูดบางอย่างที่สั่งให้เขาก้าวเท้าเข้าไป
“ยังมีห้องว่างเหลืออยู่ไหมครับ” เฟี๊ยตเดินตรงเข้าไปถามที่หญิงสาวท่าทางใจดีคนหนึ่งที่ยืนอยู่บนบริเวณเคานเตอร์ที่ลึกเข้าไปในส่วนแผนกต้อนรับ
“มีค่ะ เป็นห้องพักสำหรับ 2 ท่านนะคะ ไม่ทราบจะพักกี่คืนดีคะ” เสียงหวานนั่นตอบพลางคลี่ริมฝีปากโชว์รอยยิ้มอย่างอัธยาศัยดี
“1 คืนก่อนครับ ไว้ถ้าต้องการเพิ่มค่อยมาแจ้งได้ไหมครับ” เฟี๊ยตแจ้งความต้องการ
“ได้ค่ะ” พนักงานคนนั้นตอบกับเขาอย่างมีไมตรี ชายหนุ่มได้รับกุญแจห้อง และคำแนะนำในการเข้าพักต่างๆ หลังจากถูกถามข้อมูลส่วนตัวอื่นๆ เพิ่มเติมอีกเล็กน้อย
“ขอบคุณครับ”
“ชั้นใต้ดินของโรงแรมเราเป็นบาร์ขึ้นชื่อของเมืองนี้นะคะ Ultimate Bar เป็นบาร์ที่ใหญ่ที่สุดของเมืองนี้ค่ะ ผู้คนต่างๆ แวะเข้ามากินดื่มกันที่นี่อย่างไม่ขาดสาย หนังสือพิมพ์ The Lost News จัดอันดับให้ที่นี่เป็น 1 ใน 10 สถานที่หาข่าวสารที่มีประโยชน์ที่สุดของเกมนะคะ ถ้าคุณว่าง ลองไปพักผ่อนหย่อนใจดูนะคะ คุณอาจจะได้อะไรติดไม้ติดมือกลับไปมากกว่าที่คิดก็ได้ค่ะ” หญิงสาวคนนั้นเอ่ยกับเขา สายตาคู่นั้นดูเป็นประกายอย่างบอกไม่ถูก
“บาร์เปิดกี่โมงครับ” เขาเอ่ยถามสั้นๆ พลางแหงนหน้าไปมองที่นาฬิกาติดผนังที่บัดนี้พร้อมใจกันชี้เข็มยาวและเข็มสั้นไปเฉียดกันที่เลข 8
“บาร์เปิด 2 ทุ่มค่ะ นี่ก็เปิดมากว่า 40 นาทีแล้ว อย่าลืมแวะไปนะคะ” หญิงสาวคนนั้นยิ้มให้เขา ก่อนจะผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอตัว
จากผู้แต่ง : ตอนที่ 75 เพิ่งถึงเมืองที่ 2 ว๊าววววว คำนวนในใจก้อออ 900 ตอนเหนาะๆ ถึงจะจบ ว่าไหม ห้าห้า ช็อก ขอเครียดก่อนนะ ห้าห้า จะมีชีวิตยันจนแต่งจบไหม กร๊ากกกกก
ปล. ขอบคุณทุกกำลังใจที่เมนท์ให้ผมนะครับ ผมอ่านแล้วมีความสุขมากเลย
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ถึงคุณ naneku : แต่งตอนพิเศษไม่ไหวอ่าาา ฮือออ ขอโทษด้วยน้า แค่ตอนธรรมดายังปั่นแทบไม่ทันเลย T^T
ถึงคุณ aoihimeko : ยังไม่ถึงเวลาตื่นนะครับบบ หลับหนึ่งรอบคราวนี้เฟี๊ยตนอนยาวสิบชั่วโมง จะอยู่ประมาณสิบวันครับผ๊มมมม
-
แต่งจบ รวมเล่ม ผมคนหนึ่งแหละจะซื้อไว้สัก 2-3 เล่ม สู้ๆๆๆๆ
-
เฟี๊ยตพักที่นี่คงได้ข่าวสารเด็ดๆที่น่าสนุกนะ
ไม่ว่ายังไงก็มีไบเบิ้ลเป็นคู่คิดอยู่แล้วนิ :mew1:
เรื่องยาว900 ตอน ว้าว! ติดตามๆ
-
มาถึงเมืองใหม่แล้ว รอเริ่มการผจญภัยใหม่ๆ เฟี๊ยตก็ไม่ได้เดินทางตัวคนเดียว ยังมีไบเบิ้ลเป็นเพื่อนเดินทางคู่คิดอยู่นะ สู้ต่อไปนะเฟี๊ยต ^^
ปอลอ.900 ตอนเลยเหรอ? อ่านจุใจแน่ๆ 555+
-
ไบเบิล เป็นเพื่อนที่วิเศษที่สุด เฟี๊ยตโชคดีมากๆๆเลย o13
-
900 ตอน .... อ่านยันลูกโต 5555555
แต่จริงๆเราว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่น่าเบื่อดีนะ เดินๆๆ ผจญไพร
ขออย่างเดียวนะพี่คนเขียน ไม่เอาดราม่า 55555
เฟี๊ยตจะเจอเนื้อคู่ในโรงแรมนี้รึเปล่าน้อออออออ
นี่ถ้าไม่เจอเราว่าต้องไบเบิ้ลเป็นพระเอกแน่ๆ จบข่าว
-
900 กว่าตอนนี่คงจะอ่านกันสนุกแน่ๆเลย ว่าแต่เฟี๊ยตน่าจะหาการ์ดเดินทางใบอื่นได้แล้วน้าาาา :mew1:
-
ในที่สุดเฟี๊ยตก็เดินทางมาถึงเมืองกุมภาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆ
เมืองนี้จะมีอะไำรดีๆรออยู่น้าาาาาาาา
ถ้าเฟี๊ยตลงไปในผับจะได้ข้อมูลอะไรมาบ้างนะ
คิดว่าเฟี๊ยตยังคงไม่เจอกับอตรายหรอกนะ
สู้ๆนะ
ปล.ถึงจะแต่งนานจน 900 ตอน เราก็จะอยู่อ่านต่อไปเรื่อยๆเอาให้มันเดี้ยงกันไปข้างเลย
ปล.2 พระเอกอย่าเพิ่งมานะยังไม่อยากเจออ่ะ เหอๆ
-
อิอิมานั่งปูเสื่อ นอนรอ
-
บทที่ 76 Recompense
เภสัชกรหนุ่มมายืนอยู่หน้าบาร์ที่ตั้งอยู่ที่ชั้นใต้ดินของโรงแรมที่เขาเข้าพักหลังจากที่แวะขึ้นไปเปลี่ยนการแต่งกายเล็กน้อย และสำรวจห้องพักเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟี๊ยตในตอนนี้ถอดผ้าคลุมไหล่ที่ยาวเทอะทะออก เหลือเพียงแต่เสื้อสีน้ำตาลทองแซมดำที่ชวนหลงใหลนั่น ขาทั้งสองข้างในกางเกงสีเข้าชุดพาตัวเขาเข้าไปยังบาร์แห่งนั้น ชายหนุ่มมองซ้ายมองขวาหลายครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเลือกนั่งบริเวณเคานเตอร์บาร์ตรงมุมเครื่องดื่มนั่นเอง
บรรยากาศของบาร์ในชั้นใต้ดินดังกล่าวตกลงสไตล์คันทรี่หน่อยๆ ให้อารมณ์เหมือนสถานที่สังสรรค์ที่เห็นได้ตามหนังอเมริกันเก่าๆ เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ประกอบขึ้นด้วยไม้เป็นหลัก พื้นที่ค่อนข้างกว้างขวางมากกว่าที่เขาคิด พื้นที่ส่วนแรกคือบาร์เครื่องดื่มที่เขานั่งอยู่นั่นเอง ตรงนี้น่าจะเหมาะกับนักท่องเที่ยวที่มาคนเดียว และไม่ต้องการสัมผัสกับความวุ่นวายเท่าไหร่ ต่างกับพื้นที่ส่วนที่สองที่แยกออกมาเป็นกึ่งบาร์กึ่งร้านอาหาร มีดนตรีสดจากวงดนตรีเล่นคลออยู่ตลอดเวลา ในขณะที่ส่วนสุดท้ายที่ลึกเข้าไปมีลักษณะคล้ายผับที่เห็นได้ทั่วไปในปัจจุบัน รูปแบบจำลองมาจากสถานเริงรมย์แถบสุขุมวิททองหล่อไม่มีผิดเพี้ยน ต่างกันตรงที่ว่า สไตล์การแต่งร้านที่นี่จะออกแนวคันทรี่เสียมากกว่า หากแต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค์ในการกินดื่มแต่อย่างใด
เขาทดลองสั่งเครื่องดื่มแนะนำของกุมภาพันธ์มาพิสูจน์รสชาติ ค็อกเทลสีส้มอ่อนๆ คล้ายน้ำผลไม้จำพวกเบอร์รี่ แต่เมื่อแตะที่ปลายลิ้นก็พบว่ามันมีรสขมของแอลกอฮอล์ที่เจืออยู่ไม่น้อยเลย อร่อยดีแฮะ!
“อีกแก้วนึง น้อง” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยดังขึ้นสั่งบาร์เทนเดอร์
“เอ่อ ผมว่าพี่เมาแล้วนะครับ นี่ก็แก้วที่ 15 แล้วนะครับ เปลี่ยนเป็นม๊อกเทลดีกว่าไหมครับพี่” เสียงจากบาร์เทนเดอร์ที่ดูเหมือนจะมีอายุน้อยกว่าเขาอยู่สองสามปีเอ่ยทักท้วงมาด้วยน้ำเสียงเกรงๆ ปนเป็นห่วง
“ไม่ต้อง จะกินแก้วแบบนี้ ได้ยินไหม อร่อย อย่างอื่นไม่กิน เอามาอีก” เสียงอ้อแอ้ของเฟี๊ยตบ่นดังมาอย่างไม่ต้องการให้ใครมาขัดใจในเวลานี้ ถึงเขาจะหงุดหงิดอยู่ในใจ แต่เสียงที่สื่อออกไปก็ไม่ได้มีความเกรี้ยวกราดแต่อย่างใด ติดจะดูโวยวายน้อยๆ เหมือนคนเมามากกว่า
“เฮ้ย ทำอะไรเนี่ย!” เสียงตะคอกดังมาจากข้างหลังของเฟี๊ยตในจังหวะที่เขากำลังเถียงกับบาร์เทนเดอร์หนุ่มนั่นเอง
“ไรวะ” เฟี๊ยตหันไปอย่างงงๆ เมื่อรู้สึกว่าเสียงนั่นหมายถึงตน
“มึงทำอะไรของมึงเนี่ย มึงเห็นไหมว่าเสื้อกูเปื้อนหมดแล้ว เมาแล้วก็กลับไปนอนบ้านสิวะ” ชายร่างสูงคนนั้นพูดออกมาด้วยอารมณ์โกรธอย่างเห็นได้ชัด ตาของเฟี๊ยตที่เริ่มปรือลงเห็นสภาพของเสื้อสีขาวสลับดำนั่นเปื้อนเป็นทางด้วยน้ำสีฟ้าสดที่น่าจะมาจากแก้วที่ว่างเปล่าในมือชายหนุ่มดังกล่าวนั่นเอง
“ใครไปทำอะไรมึงวะ กูอยู่เฉยๆ มั่วนี่หว่า” เฟี๊ยตพูดอย่างไม่สนใจอะไรอีก พร้อมกับหันมาเพื่อจะสั่งเครื่องดื่มแก้วต่อไปอีก แต่ก็ต้องหันหลังกลับไปโดยเร็วเพราะโดนมือหนานั่นกระชากอย่างรุนแรง
“ใครให้มึงหันไป มึงหันมารับผิดชอบกันสิ่งที่มึงทำก่อน!” เสียงนั่นเกรี้ยวกราดขึ้นอย่างรู้สึกได้ เฟี๊ยตในขณะนี้เริ่มรำคาญและหงุดหงิดตามไปไม่น้อยแล้ว
“ก็บอกว่าไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำไงวะ จะเอาอะไรกับกูนักหนาเนี่ย” เขาพูดออกไปด้วยความหงุดหงิดไม่แพ้กัน
“เมื่อกี้มึงสะบัดไหล่มาโดนกู เสื้อกูเปื้อนหมดแล้วเห็นไหม” ชายในชุดขาวดำนั่นชี้รอยสีฟ้าที่เปื้อนอยู่บนชุดดังกล่าว ที่เห็นได้อย่างชัดเจน โดยเฉพาะบริเวณที่พื้นเป็นสีขาว
“มึงถามบาร์เทนเดอร์ไป กูคุยกับน้องเขาอยู่ แล้วกูจะไปสะบัดไหล่ใส่แก้วน้ำมึงเล่นทำหอกอะไร” เฟี๊ยตชี้นิ้วไปทางเด็กหนุ่มที่เป็นคงชงเหล้าให้เขาตลอดค่ำคืนที่ผ่านมา
“ว่าไง” เสียงกึ่งตะคอกนั่นเอ่ยถามพนักงานหนุ่มอยากคุกคาม บาร์เทนเดอร์คนดังกล่าวอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็กลับหุบปากลงเสีย สายตานั่นจับจ้องไปที่ชุดสีดำขาวของคู่กรณีที่ของเฟี๊ยตราวกับว่ามันมีความนัยอะไรบางอย่างแฝงอยู่ในลวดลายเหล่านั้น
“เห็นไหม ไม่มีใครรับรองให้มึงได้สักคน แต่ลูกน้องกูนี่ เห็นกันทุกคนว่ามึงสะบัดไหล่มาโดนแก้วกู จนเสื้อกูเปียกหมดแล้วเนี่ย” โจทก์ของเขาผงกหัวเล็กน้อยไปทางกลุ่มคนด้านหลังประมาณสี่ห้าคนที่แต่งชุดเดียวกันนั่นอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ต่างแค่ตรงที่ว่าไม่มีผ้าคลุมไหล่เหมือนคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเท่านั้นเอง คนเหล่านั้นต่างผงกหัวพยักเพยิดกันอย่างพร้อมเพรียง สีหน้าของแต่ละกันดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่นัก
“และมึงจะเอายังไง” เฟี๊ยตเอ่ยถามอย่างต้องการจะตัดรำคาญ สติสัมปชัญญะของเขาในเวลานี้คงเหลืออยู่ไม่มากนัก เขาเห็นสายตาที่ส่งมาจากบาร์เทนเดอร์ที่ดูเหมือนจะขอโทษเขาที่ไม่กล้ายืนยันความบริสุทธิ์ของเขาให้กับชายคนนั้น แต่เฟี๊ยตก็ส่ายหัวอย่างไม่ถือสา ถือว่าเป็นคราวซวยไปละกัน
“จ่ายค่าชดใช้มา” มุมปากของคู่กรณีเขากระดกขึ้นน้อยๆ ราวกับว่ารอคอยจะตอบคำตอบนี้มานาน
“เท่าไหร่” เฟี๊ยตถามอย่างตัดรำคาญ
“หมื่นเหรียญ!” โจทก์นั่นเอียงคอมองหน้าเขาอย่างกวนประสาท
“หมื่นพ่อมึงดิ เสื้อมึงทำจากทองคำขาวหรือไง มึงจะขูดรีดกูก็บอกมา” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างโมโห เขาลุกยืนขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ด้วยระดับแอลกอฮอล์ในเลือดทำให้โลกโคลงเคลงจนเขาต้องนั่งลงอีกครั้ง
“แล้วแต่มึงจะคิด จ่ายมา” ชายคนนั้นพูดพร้อมกอดอกหลวมๆ
“กูไม่จ่าย ใครจะทำไมกู” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับสบถคำหยาบตอนท้ายประโยคมาอย่างหัวเสียอีกด้วย
“อย่าเรื่องมาก รีบจ่ายมา กูไม่อยากได้ชื่อว่ากระทืบคนเมา” มือที่แข็งราวกับคีมเหล็กนั่นกระชากคอเสื้อของเขาให้ลุกยืนขึ้นมาเผชิญหน้าอย่างคุกคาม
“กู – ไม่ – จ่าย” เขายังตอบอย่างไม่ยอมแพ้ เครื่องดื่มมึนเมานั่นเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นคนไม่ยอมคนขึ้นมาเสียแล้ว เขาแทบไม่ได้ไตร่ตรองสักนิดว่าอะไรเป็นอะไร เขาปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามอารมณ์และสันชาตญาณของตัวเองเท่านั้นเอง
“งั้นมึงรอโดนตีนได้เลย!” คู่กรณีร่างยักษ์สะบัดมือจากคอเสื้อเขาอย่างแรง จนเขาลงไปกองกับพื้น ลูกน้องของมันเดินย่างสามขุมเข้ามาล้อมรอบเขาอย่างเจตนาร้าย
‘แม่งจะเจ็บขนาดไหนวะ เคยเห็นแต่ในละคร ไม่คิดไม่ฝันว่าจะโดนซะเอง ฮ่าฮ่า’ แอลกอฮอล์ในกระแสเลือดทำให้เฟี๊ยตตลกได้แม้กระทั่งช่วงเวลาคับขันที่สุด
“จำไว้นะ อย่าเสือกมีปัญหากับพวกกูอีก จำเสื้อสีขาวดำนี้ไว้ ออกจากโรงพยาบาลแล้วอย่าลืมไปหาคำตอบว่ากูเป็นใคร จะได้ไม่เสือกมาขวางส้นตีนพวกกูอีก!” โจทก์ของเขาที่ดูจะเป็นหัวหน้าของคนเหล่านั้นย่างสามขุมเข้ามาอย่างมาดร้าย เฟี๊ยตพยายามจะยันกายลุกขึ้นเตรียมต่อสู้ แต่ในขณะนี้ อย่าว่าแต่รวมจิตประสานจักระเลย แม้แต่จะทรงตัวให้ตรงเขายังทำไม่ได้เลย
‘SOS เรียกปันกับแทนมาช่วยดีไหมนะ ไม่เอาหรอก แม่งเสียศักดิ์ศรีตายห่า ขอออกมาเอง ยังไม่พ้นวันจะเรียกมันมาช่วยแล้ว ฝันไปเหอะ เอาวะ ตายเป็นตาย แต่แม่งอย่าให้กูรอดนะ กูสร่างเมาเมื่อไหร่ กูจะแก้แค้นให้แม่งคลานเป็นหมาเรียงตัวเลย!’ เฟี๊ยตคิด ก่อนจะใช้มือทั้งสองมาบังใบหน้าของตนไว้ เพื่อป้องกันการประทุษร้ายจากกลุ่มชายเสื้อขาวดำเหล่านั้น
“เพิ่งรู้นะว่าเดี๋ยวนี้พวก Dark Drag ตกอับถึงขั้นต้องมารีดไถชาวบ้านตามชนบทแล้ว แถมหัวหน้าหน่วยยังทำตัวเป็นหมาหมู่สะอีก รู้ถึงไหน อายถึงนั่น!” ยังไม่ทันที่ชิ้นส่วนใดๆ ของร่างกายอันธพาลเหล่านั้นจะทันได้ประทุษร้ายเขา เสียงปริศนาจากชายคนหนึ่งก็ดังมาจากบริเวณไม่ไกลไปจากพวกเขาเท่าไหร่นัก เฟี๊ยตหันไปมองยังที่มาของเสียงนั่นทันที แต่น่าเสียดายที่ดวงตาทั้งสองข้างของเขาแทบจะลืมไม่ขึ้น ชายหนุ่มจึงมองเห็นเพียงแค่ร่างจางๆ ของบุรุษปริศนาคนนั้น ให้ตายเถอะ แอลกอฮอล์เจ้ากรรมทำพิษเสียแล้ว!
จากผู้แต่ง : ที่บอกไปเมื่อวานว่า 900 ตอนนี่พูดเล่นน้า ห้าห้า ระบบเกมอาจจะรวนก่อนครบสิบสองเมืองก็ได้ ห้าห้า เป้าหมายตอนนี้เอาให้ได้สักร้อยก่อนนะ ห้าห้า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เสาร์อาทิตย์นี้ต้องไปตจวแหละ จะได้ไปเที่ยว ดีใจ ห้าห้า
ปูลู อาจจะไม่ได้ลงนะครับ เผื่อไม่ได้เอาคอมไป ไว้ดูก่อนเดี๋ยวมาบอกนะฮ๊าฟฟฟ
-
กรีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พระเอกออกแย้วใช่ปะ คนเขียน
กรีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เฟี๊ยต ใกล้จะโดนแย้ว
ฉึกฉึก
-
นั่นพระเอกใช่ไหมมมมมมม
ในที่สุดดดดดด ที่เรารอคอยยยยมันจะเป็นความจริงแล้ว ฮืออออออ ดีใจ
แต่เฟี๊ยตไม่น่าเมา จะได้ฝากดูหน่อย หล่อป่ะ 555555
แล้วอีพวกเวรตะไลนั่น - - ฮึ่มมมมมม
เลวมากกก พี่คนเขียนรีบๆฆ่าหมดปก่ามันเร็วๆนะ เรารออยู่ 55555
-
เค้าเป็นใครใช่พระเอกไหมมม
-
ความฝันเราใกล้จะเป็นจริงแล้วใช่มั้ย? พระเอกกำลังจะมาแล้วใช่มั้ย? ปรากฎกายมาช่วยเฟี๊ยตตอนคับขันอย่างที่หวังไว้เลยอ่ะ แต่ไม่กล้าคาดหวังสูง 555+
-
พระเอกๆๆๆ ....รึเปล่า?.. :ruready
เฟี๊ยตทำไมกินซะเมาขนาดนี้ เหงาที่ต้องเดินทางคนเดียวเหรอ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด พระเอกมาแล้ววววววววววว รึเปล่าหว่า???
-
เค้าคือใครอ่ะ
:hao7:
-
พระเอกมาแล้วใช่ไหมครับ อาห้าาาา //เก็กหล่อแบบในดิส :o9:
-
โอยเฟี๊ยตเอ๊ย....แทนที่จะได้ข่าวอะไรกลับได้เมาซะงั้น :mew5:
พอเมาแล้วความกวนกับปากดีของเฟี๊ยตนี่เพิ่มเลเวลเลยนะ
ถึงขนาดคุมสติกันไม่ได้เลยทีเดียว
ต้องขอบคุณชายหนุ่มปริศนาคนนั้นที่มาห้ามไม่ให้พวกนั้นทำร้ายเฟี๊ยตทัน
พวกนั้นนี่มันเป็นนักเลงประจำเมืองกันรึไงนะ กร่างจริงๆ :m16:
เีฟี๊ยตจะหมดสติแล้วงั้นคงไม่ได้เห็นบทบู๊สินะ?
แต่ก็ดีแล้วเพราะถ้าชายปริศนาคนนั้นคือพระเอกเราก็ยังไม่อยากให้เฟี๊ยตได้เจอเท่าไหร่
แบบมันต้องรออีกหน่อยค่อยสานสัมพันธ์ก็ยังไม่สายอะไรงี้ อุอุ :mew3:
-
บทที่ 77 A Mysterious Guy
“แล้วมึงมาเสือกอะไรด้วย!” เสียงของชายหนุ่มในชุดขาวดำนั่นดังขึ้นทันทีอย่างเกรี้ยวกราด เมื่อเห็นว่ามีบุคคลที่สามเข้ามาขัดคอ
“เปล๊า แค่เห็นแล้วสมเพชเฉยๆ ผ้าคลุมไหล่นี้ซื้อมาใช่ไหม ไม่นึกว่าองค์กรลับ Dark Drag ที่แสนจะภูมิใจในความเก่งกาจของตัวเองนักหนาจะมีพวกป่าเถื่อนไร้สมองเป็นหัวหน้าหน่วย” ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยี่หระต่อท่าทีคุกคามใดๆ
“มึงก็รู้นี่ว่ากูเป็นหัวหน้าหน่วย มึงน่าจะรู้ดีนี่ว่าหัวหน้าหน่วยเก่งทุกคน มึงอยากลองดีใช่ไหม” ชายคนนั้นหันมาให้ความสนใจกับบุรุษปริศนานั่นอย่างจริงจัง เมื่อเห็นว่าการต่อปากต่อคำคงจะไม่จบได้ง่ายๆ โดยแน่
“เออ กูรู้ว่ามึงเป็นหัวหน้าหน่วย ว่าแต่มึงเป็นหัวหน้าหน่วยไหนวะ 17 หรือเปล่า หรือ 18 ฮ่าฮ่า” ชายผู้มาใหม่คนนั้นพูดพลางจิบเครื่องดื่มในมืออย่างไม่มีท่าทางอาทรร้อนใจสักนิด ราวกับว่าตัวเองกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศอยู่อย่างใดอย่างนั้น
“ปากวอนหาเรื่องนักนะ คนอย่างมึงไม่ตายดีแน่” ชายชุดขาวดำพูดอย่างหมดความอดทน พร้อมกับสบถคำหยาบแสลงหูมาอีกหลายคำ โจทก์ของเฟี๊ยตวิ่งตรงเข้าไปพร้อมเงื้อหมัดสูงหมายจะซัดไปยังใบหน้าอันแสนจะกวนประสาทนั่นให้หลาบจำ
“รวมจิตได้ดีนี่ อย่างนี้ค่อยน่าเชื่อถือหน่อยว่าเป็นหัวหน้าหน่วย แต่ก็นะ ถือว่าช้าไปมากอยู่ดี ไว้ถ้าคิดจะสมัครกลับมาเล่นใหม่อีกรอบก็ฝึกฝนให้มากขึ้นละกัน” ชายปริศนาเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยี่หระกับท่าทีที่มุ่งหมายจะมาทำร้ายเขาแม้แต่น้อย เขาเพียงวางแก้วลงและหรี่ตามองน้อยๆ เท่านั้น
“The First Sword of Hydra!”
สวบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
เสียงจากปากชายที่นั่งถัดออกไปตรงเคานเตอร์บาร์พูดขึ้นอย่างไม่เบานัก และถัดมาด้วยเสียงวัตถุชนิดหนึ่งแทรกไปในร่างกายผู้หมายคุกคามโดยแรง เพียงแค่ไม่ถึงเมตรที่ชายชุดขาวดำจะมาถึงตัวชายคนนั้น ก็ปรากฏดาบเล่มยักษ์ยาวเกือบสองเมตรปักอยู่กลางลำตัวของชายชุดขาวดำดังกล่าวอย่างถนัดถนี่ แน่นอนว่าดาบนั่นจะต้องมาจากชายปริศนาคนนั้นแน่นอน แต่ไม่มีใครเห็นจังหวะที่เขาจับดาบถือขึ้นมาแม้แต่คนเดียว รู้สึกตัวอีกที ดาบยาวนั่นก็เสียบเข้ากลางลำตัวคู่อริเสียแล้ว
ร่างกายของชายนักขูดรีดคนนั้นกระตุกโดยแรง เขาคุกเข่าลงอย่างหมดท่า จะล้มยังล้มไม่ได้ เพราะมีดาบนั่นปักคาลำตัวคอยค้ำอยู่ ชายชุดขาวดำที่ดูจะหยิ่งทระนงในความสามารถตัวเองมากนั่น พยายามจะรักษาจะประสานจักระเพื่อรักษาบาดแผลนั่น แต่น่าเสียดายที่ความฉกรรจ์ของมันมากมายเกินกว่าจะรักษาได้ทัน เขาก้มมองดูดาบเล่มยักษ์นั่นอย่างหมดท่า สายตาคู่นั่นจ้องมาที่ผู้ปลิดชีวิตตนอย่างเคืองแค้น
“มึงจำไว้ให้ดี Dark Drag ไม่ยอมอยู่เฉยแน่ที่มีหัวหน้าหน่วยถูกฆ่าตายอย่างนี้ มึงจะถูกตามล่า มึงจำไว้ให้ดี มันจะเป็นฝันร้ายของมึงไปตลอดชีวิต!” คำพูดก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆ จางหายไปทีละน้อยจนไม่เห็นร่องรอยในที่สุด ชายผู้นั้นก็หมดลมหายใจ หรือพูดอีกอย่างหนึ่งคือ เกมของเขาโอเวอร์เสียแล้ว
“ผู้เล่น Son of Zeus ได้สังหารผู้เล่นชื่อว่า Raise the Dark ที่มีรางวัลนำจับเท่ากับ 1,000 เหรียญ ผู้เล่นจะได้รับเงินรางวัลดังกล่าวเข้าบัญชีโดยอัตโนมัติค่ะ”
คนที่มายืนมุงดูการทะเลาะวิวาทดังกล่าวในเวลานี้ส่งเสียงซุบซิบกันอย่างกว้างขวาง ถึงแม้ว่ารางวัลนำจับดังกล่าวจะถือว่าไม่มากนักเมื่อเทียบกับอาชญากรชื่อดังคนอื่นในเกม แต่ก็เรียกได้เป็นจำนวนเงินที่สูงไม่ใช่เล่นเมื่อเทียบกับเมืองกุมภาพันธ์ที่มีความแข็งแกร่งเป็นอันดับสองรองจากท้ายของเกมเช่นนี้ พรรคพวกของชายชุดขาวดำดังกล่าวแสดงท่าทีเลิกลั่กอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าเหี้ยวเกรียมนั้นขณะนี้แสดงความตื่นตระหนักและหวาดกลัวออกมาอย่างปิดไม่มิด ท่าทางเหล่านั้นดูไม่คิดจะต่อสู้แม้แต่น้อย
“คิดจะหนีสินะ ความจริงก็ไม่อยากจะสู้กับพวกขี้ขลาดนักหรอก แต่ยังไม่อยากเป็นศัตรูกับ Dark Drag เท่าไหร่ อโหสิละกัน ถ้าอยากแก้แค้นก็สมัครเกมมาใหม่ละกัน ตอนนี้ขอปิดปากผู้เห็นเหตุการณ์เสียหน่อย” ชายปริศนาคนนั้นบัดนี้ลุกยืนขึ้นอย่างเต็มสัดส่วน ท่าทีของเขายังสบายๆ อยู่ไม่ต่างจากเดิมนัก ปากก็เอ่ยพูดกับลูกสมุนที่กำลังแตกรังเหล่านั้น หลังจากก้มเก็บดาบยาวของตนเป็นที่เรียบร้อย
“The Second Sword of Hydra!”
เฟี๊ยตที่ในขณะเวลานั้นลุกขึ้นกลับมานั่งที่บนเก้าอี้อย่างมึนๆ อีกครั้ง ได้แต่จ้องมองภาพการต่อสู้ของคนที่เรียกได้ว่าวีรบุรุษที่มาช่วยเขาในยามคับขันที่สุดนั่นก็คงไม่ผิดนัก ชายหนุ่มคนดังกล่าวถือดาบคู่ยาวเกือบเล่มละเกือบเมตรกวัดแกว่งเข้าโรมรันกับชายชุดขาวดำเหล่านั้นอย่างน่ามหัศจรรย์ใจยิ่งนัก คนๆ นี้เหนือชั้นกว่าลิ่วล้อพวกนั้นอย่างเห็นได้ชัด ทุกครั้งที่ดาบนั่นตวัดไปหมายถึงหนึ่งร่างจะเลือนหายไปจากเกมอย่างไม่มีผิดพลาด หลายต่อหลายคนไม่มีโอกาสแม้กระทั่งจะหยิบอาวุธขึ้นสู้ก็พบว่าดาบของเขามาปักอยู่ที่กลางลำตัวเสียแล้ว ผู้คนที่ยืนมุงดูต่างเทใจเชียร์ชายปริศนานั่นอย่างแทบไม่ได้หายใจ ใครๆ ก็รู้ว่าชุดขาวดำ Dark Drag นั่นน่ากลัวและยิ่งใหญ่มากขนาดไหน เมื่อมีคนคิดจะลุกขึ้นสู้ก็อดที่จะเอาใจช่วยให้เอาชนะจนถึงตลอดรอดฝั่งไม่ได้ อีกอย่างหนึ่งคือ ตั้งแต่ชายผู้นั้นหยิบดาบขึ้นมา ยังไม่มีความเพลี่ยงพล้ำเกิดขึ้นกับเขาสักครั้งเดียว ไม่มีแม้แต่รอยแผลเท่าปลายก้อยที่จะมีโอกาสได้บังเกิดบนผิวของเขาได้ จวบจนพวกอันธพาลคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ซึ่งในเวลานี้ไม่เหลือท่าทีอยากจะต่อสู้แม้แต่น้อย มันหันหลังวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่มันก็ไม่อาจหนีพ้นคบดาบที่ลอยละลิ่วไปปักอยู่กลางหลังอย่างถนัดถนี่ได้ และนั่นก็เป็นชุดขาวดำคนสุดท้ายที่ค่อยๆ เลือนหายออกไปจากเกม
ทันทีที่การต่อสู้อันแสนรวดเร็วนั่นจบลง ทุกสายตาจากคนในบาร์แห่งนั้นก็หันมาจับจ้องชายปริศนาผู้นั้นอย่างเก็บความชื่นชมไว้ไม่มิด เสียงปรบมือดังขึ้นก้องไปมาในห้องแคบๆ นั่น เสียงโห่ร้องชื่นชมดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย เขาเพียงแค่ผงกหัวตอบรับอย่างขอบคุณน้อยๆ ก่อนจะหันกลับไปสนใจกับเครื่องดื่มของตนตามเดิม
เฟี๊ยตสั่นศีรษะเล็กน้อยอย่างต้องการเรียกสติ ก่อนจะตัดสินใจหยิบแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นกระดกจนหมด ด้วยคิดว่ามันน่าจะเป็นค๊อกเทลปราศจากแอลกอฮอล์เหมือนที่เด็กหนุ่มบาร์เทนเดอร์ร่ำๆ ว่าจะชงให้เขากินแก้มึน แต่ทันทีน้ำจากแก้วช็อตตรงหน้าผ่านช่วงลำคอเขาไปจนหมด ชายหนุ่มก็พบว่ารสชาติของมันขมปร่าและร้อนแรงเกินกว่าจะใช้คำว่าปราศจากแอลกอฮอล์ได้ รสแบบนี้มันควรจะเรียกว่าเหล้าแบบเข้มข้นเสียมากกว่า เฟี๊ยตที่กำลังพยายามลุกขึ้นเพื่อเดินไปขอบคุณชายปริศนานั่นถึงขั้นต้องนั่งลงตั้งสติบนเก้าอี้ตัวเก่าอีกครั้ง สมองของเริ่มมีอะไรแล่นไปมาอย่างไร้ระเบียบ เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นราวกับว่ามีใครไปเร่งเสียงมันอย่างนั้น หัวใจเขาเต้นตึกตักจนรู้สึกได้ เลือดลมแล่นไปทั่วสรรพางค์กายอย่างร้อนรุ่มไปหมด
“เฮ้ย พี่ กินไปได้ไง มันไม่ใช่ของพี่นะ อันนี้มันมาร์ตินี่เอกเพลสช็อต โอ๊ย นี่มันโคตรเข้มข้นเลยนะพี่ กินไปได้ยังไงเนี่ย จะเหลือสภาพไหมเนี่ย” บาร์เทนเดอร์คนเดิมบ่นอย่างตกใจที่เห็นเฟี๊ยตหยิบแก้วเหล้าที่เขาชงตามออเดอร์ของโต๊ะอื่นไปดื่มเสียอย่างนั้น แต่ไม่ทันจะสิ้นเสียงคำพูดของเขาดี เภสัชกรหนุ่มที่ตอนนี้แดงระเรื่อไปทั้งตัวด้วยฤทธิ์ของน้ำเมานั้นก็ลุกยืนขึ้นเดินตรงไปที่ตำแหน่งที่บุรุษปริศนานั่นนั่งอยู่เสียแล้ว
“นี่ นายเป็นใครหรอ”
“เฮ้ยยย” เสียงของชายปริศนานั่นดังขึ้นอย่างตกใจ เมื่อพบว่าชายหนุ่มที่เขาได้ช่วยให้รอดพ้นจากการประทุษร้ายเมื่อกี้ นำคางแหลมนั่นมาตั้งไว้บนไหล่เขาอย่างสนิทสนม ตาตี่คู่นั้นจ้องมองเขาอย่างสงสัยราวกับเด็กๆ อย่างใดอย่างนั้น สายตานั้นเรียกได้ว่าหวานเยิ้มไปด้วยฤทธิ์แอลกฮอล์ในเลือดที่จะคงจะสูงละลิ่วอยู่ในขณะนี้ เจ้าของดวงหน้าที่ผิวละเอียดเป็นองค์ประกอบนั่นจ้องมองเขาอย่างรอคอยคำตอบราวกับว่าเป็นเด็กๆ รอขนมจากผู้ใหญ่ใจดีฉะนั้น ขณะนี้ใบหน้าของชายทั้งสองห่างกันไม่ถึงห้าเซนติเมตร จมูกของชายปริศนาคนนั้นแทบจะชนกับปลายจมูกของเภสัชกรหนุ่มอยู่แล้ว หากแต่เฟี๊ยตที่แทบจะไร้สติในเวลานี้ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความใกล้ที่มากเกินไปแต่อย่างใด หากเอาแต่กระพริบตาที่หวานเยิ้มไปด้วยฤทธิ์เหล้านั่นไปมาอย่างรอคอยคำตอบ ชายคนนั้นจึงทำได้กรอกตาไปมาอย่างตกใจ ใกล้ นี่มันใกล้เกินไปแล้ว!
จากผู้แต่ง : พรุ่งนี้กับวันอาทิตย์จะไปต่างจังหวัดนะครับบบ จะพยายามลงให้ตามปรกติน้า แต่ถ้าลงไม่ได้จะมาเม้นท์บอกไว้นะครับผมมมมม แฮปปี้ฟรายเดย์ฮะ ^^
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เดือนสิบเอ็ดแล้วนะทุกคนนน
เผลอแผล็บๆ จะหมดปีอีกแล้ว ไวมากๆๆๆ
งั้นทุกคนต้องรีบเม้นให้ผมนะครับ ห้าห้า เกี่ยวไหมมมม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ๊ายยย เฟี๊ยตทำตาเยิ้มใส่หนุ่ม กิ๊วๆๆ
คนเมาไม่รู้เรื่อง แต่คนไม่เมาล่ะ รู้สึกอะไรบ้างไหม :-[ :-[
ป.ล. ค้างงงงง
-
แบบว่า... แทนอ่ะ ให้ปันไปเถอะ
พ่อหนุ่มคนนี้น่าสนใจมากๆ 55555
-
เฟี๊ยตอะ เมาแล้วแอบไปยั่วหนุ่มๆหรอ อิอิ
-
เมาแล้วยั่วเหรอเฟี๊ยต อย่างนี้จะมีใครทนไหวมั้ยเนี่ย เล่นทำตัวน่ารักเหมือนเด็กน้อยอย่างนี้ รอดูว่าพ่อหนุ่มนิรนามจะทำอย่างไรต่อไป ^^
ปล.เป็นศัตรูกับองค์กรลับซะแล้วซิ จะเป็นไงต่อไปนะ
-
เฟี๊ยตเสร็จแน่เลยฮร่ะ
ดูถ้าโดนแน่ๆเลยฮร้ะ ไม่น่ารอด 555555
ขอให้คนนี้คือพระเอกนะ
-
เมาแล้วทำตัวเหมือนเด็กน่ารักๆงี้น่ออ ไม่รอดแน่ๆน่ออ :hao7:
-
:-[ อ้ายยยยยย เขินอ่ะ
พระเอกมาแบ้ววววว :hao7:
-
เมาแล้วยั่วอ่าาา
จารอดไหมเนี่ย :-[ :-[ :-[
-
บทที่ 78 Martini Express Shot
“พี่ๆ อย่างถือสาพี่เขาเลยนะ พี่เขาเมาหนะ ผมขอโทษแทนด้วยนะพี่ เมื่อกี้พี่เขาหยิบแก้วผิด เขาไปหยิบแก้วมาตินี่เอกเพลสช็อตของที่ผมเตรียมไว้ให้คนอื่นมากิน จากที่เมาแล้วนี่กลายเป็นเมาหนักเลยพี่ ขอโทษแทนพี่เขาด้วยนะ เดี๋ยวผมให้คนมาลากพี่เขาขึ้นไปส่งที่ห้องเอง” เด็กบาร์เทนเดอร์ที่เป็นคนชงเหล้าให้เฟี๊ยตตั้งแต่หัวค่ำวิ่งมาไหว้ขอโทษขอโพยบุรุษลึกลับนั่นอย่างร้อนรน เพราะกลัวว่าชายหนุ่มจะถือโทษโกรธเฟี๊ยตที่มาวางตัวสนิทสนมเกินเหตุเช่นนี้
“ไม่เป็นไรน้อง คนเมาคนเดียว พี่จัดการเองได้” ชายคนนั้นเอ่ยปัดบาร์เทนเดอร์หนุ่มอย่างไม่จริงจัง ก่อนจะบอกให้เด็กหนุ่มนั้นกลับไปทำงานของตน และทิ้งคนขี้เมาไว้ให้เขาจัดการเอง
“ว่างายย นายเป็นใคร ทำไมถามไม่ตอบ หยิ่งหรออ” แววตาหวานเยิ้มคู่นั้นแสดงอาการขัดใจขึ้นมาเล็กน้อย เสียงนั่นเร่งรัดคำตอบ โดยที่ยังไม่เอาคางออกไปจากไหล่เขาเสียที
“ถ้าตอบแล้วจะยกคางออกไปไหม หืมม ไอ้เด็กน้อย” เขาพูดปนขำๆ ขึ้นอย่างไม่ซีเรียสอะไร คนเมาตรงหน้าเขานี่แทบจะไม่เหลือสติอยู่กับตัวอยู่แล้ว เขากำลังคิดว่าการนั่งคุยกับคนเมานี่ก็สนุกไปอีกแบบ ยิ่งเป็นคนเมาที่เป็นคนแปลกหน้านี่ยิ่งคงสนุกดี
“ไม่ยก มาเรียกว่าเด็กได้ไง ไม่เด็กซะหน่อย โตแล้ว เข้าใจไหมม ตกลงชื่ออะไร ตอบได้แล้ว อยากรู้วว” เสียงอ้อแอ้นั่นดังมาอย่างเอาแต่ใจ
“ชื่อธัน พอใจยัง ทำตัวอย่างเนี้ย แถวบ้านเรียกเด็ก เอาคางออกได้แล้ว” ชายหนุ่มที่มีชื่อว่าธันคนนั้นเอานิ้วจิ้มไปกลางหน้าผากของคนที่กำลังเกยคางอยู่บนไหล่นั่น เป็นสัญญาณว่าให้กระเถิบออกไปได้แล้ว
“ไม่อาวว เอาไว้อย่างนี้สบายดี อิอิ” เฟี๊ยตพูด พลางหัวเราะเป็นเด็กๆ แอลกอฮอล์ทำให้โลกของเฟี๊ยตที่เคยเคร่งขรึมย้อนกลับไปสู่วัยเด็กอีกครั้ง
“นี่ ไม่อยากกินเหล้าหรอ ถ้ายอมนั่งดีๆ เดี๋ยวจะสั่งเหล้าให้กินนะ” ธันเอ่ยขึ้นอย่างหลอกล่อ พลางชูแก้วที่บรรจุน้ำสีสวยในมือให้ดู
“ไหนๆๆ กินๆๆ ขอหน่อย ขอหน่อย” เฟี๊ยตถอนคางออกไปโดยดี พร้อมกับนั่งตัวตรงราวกับเป็นเด็กๆ ตอนนั่งแถวตามระเบียบรอเข้าเรียนตอนเช้าที่หน้าเสาธงฉะนั้น
“ฮ่าฮ่า โอเค นี่ไงๆ เข้มมากเลยเนี่ย กินไม่ไหว กินให้หน่อยแล้วกัน ไม่งั้นคงต้องทิ้ง” ธันยื่นแก้วอีกแก้วหนึ่งที่วางอยู่คู่กับแก้วของเขาให้เฟี๊ยตแต่โดยดี จริงๆ แล้วแก้วนั้นเป็นค๊อกเทลไร้แอลกอฮอล์ที่เขาได้เป็นของแถมตอนเปิดเหล้าขวดใหม่ แต่เขาก็ยื่นให้อีกคนพร้อมกับหลอกล่อไปอย่างนั้น ธันใช้ลูกล่อลูกชนกับคนแปลกหน้าอย่างอารมณ์ดี
“โหยย คออ่อนก็ไม่บอก เอามาเดี๋ยวเฟี๊ยตจัดการให้เอง แค่นี้เอง จิ๊บๆ” เฟี๊ยตพูดพร้อมยืดอกขึ้น พลางใช้มือตีไปที่หน้าอกตัวเองอย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะกินเครื่องดื่มแก้วนั้นจนหมด ก่อนจะโวยวายไร้สาระถึงความคอแข็งของตัวเอง หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คุยเรื่องสัพเพเหระกันอย่างเรื่อยเปื่อย โดยทั่วไปจะเป็นธันที่คอยถามโน่นนี่นั่นให้เฟี๊ยตที่ไม่ค่อยจะมีสติในตอนนี้ตอบเสียมากกว่า ในขณะที่เฟี๊ยตก็ถามอะไรอยู่บ้าง แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มในเวลานี้จะไม่เหลือสมองไว้จดจำอะไรเลย ขนาดชื่อของบุรุษปริศนานั่น เฟี๊ยตยังต้องถามซ้ำไปซ้ำมา เพราะว่าไม่ว่าจะฟังคำตอบกี่รอบ เขาก็จดจำมันลงไปไม่ได้เสียที
“ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองเมาได้ขนาดนี้ มันอันตรายรู้ไหม เกิดถ้าเมื่อกี้ไม่เข้าไปช่วย ได้ไปเริ่มเกมใหม่แล้ว ทำอะไรคิดหน่อยสิ” ธันเอ่ยขึ้นอย่างตำหนิ เมื่อถึงช่วงหนึ่งของการสนทนา
“คำก็ดุ สองคำก็ดุ ทำไมต้องดุเฟี๊ยตด้วย กินนิดกินหน่อยเอง ไม่เห็นจะเมาเสียหน่อย พวกมันฉวยโอกาสตอนไม่ทันตั้งตัวต่างหาก” เฟี๊ยตเบะปากอย่างขัดใจ ก่อนจะรีบเถียงมาอย่างไม่ยอมแพ้
“โอเคๆ ไม่เมาก็ไม่เมา ว่าแต่ทำไมถึงกินเหล้าหนักขนาดนี้” เสียงนั่นเปรยขึ้นต่อ สายตาของเขาพิศไปยังดวงหน้าที่กำลังแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์สุราในขณะนี้
“ก็คนมันเครียดนี่นา เครียดก็ต้องกินเหล้า ไม่เคยได้ยินหรือไง” เฟี๊ยตพูดพร้อมคว้าแก้วตรงหน้าขึ้นกระดก ติดตรงที่ว่ามันไม่ใช่แก้วค๊อกเทลอย่างที่ควรจะเป็น แต่มันเป็นแก้วว๊อดก้าของเขาต่างหาก แต่ดูจากท่าทางของคนเมาในเวลานี้ ถึงทวงแก้วคืนก็คงจะไม่ได้ ดวงหน้านั่นแสดงความถูกใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ลิ้มรสแก้วใหม่ที่อยู่ในมือ ก่อนจะกระดกต่อจนเกือบจะเหลือแต่แก้วเปล่า
“เครียดอะไร หืม” ธันเอ่ยต่อ สายตาของเขาจับจ้องจังหวะที่จะสับเปลี่ยนแก้วแอลกอฮอล์ในมือนั่นคืน
“ทะเลาะกับเพื่อน โคตรเซ็ง ความรู้สึกที่โดนเพื่อนเกลียดนี่แม่งโคตรแย่อะ สุดท้ายก็ต้องกลับมาอยู่คนเดียว พูดแล้วเบื่อชะมัด” เฟี๊ยตบ่นออกมาอย่างไม่ปิดบัง ความมึนเมาทำให้เขาลืมไปจนหมดว่าคนตรงหน้านั้นยังเป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้นเอง
“เพื่อนในเกม?” เสียงของธันเอ่ยสูงขึ้นอย่างเป็นคำถาม เขาจงใจจะละคำถามในประเด็นเรื่องสาเหตุหรือเรื่องราวการทะเลาะไป เพราะไม่รู้ว่าเรื่องเหล่านั้นจะเป็นการเติมเชื้อไฟให้ลุกโชนขึ้นอีกหรือเปล่า
“มันก็ทั้งเพื่อนในเกม เพื่อนในชีวิตจริงนั่นแหละ ไม่เห็นจะมีใครจริงใจสักคน หรือเฟี๊ยตมันแย่เองวะ เซ็งว่ะ ว่าแต่ตกลงนายชื่ออะไรนะ” ธันถึงกับหลุดขำออกมา เมื่อต้องตอบคำตอบเดิมซ้ำๆ เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่รู้ทำไมว่าตัวเขาไม่ได้เบื่อสักนิดที่จะคุยกับคนตรงหน้านี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเขาก็เป็นผู้เล่นที่เดินทางคนเดียวเหมือนกัน การได้คุยได้ระบายอะไรออกไปบ้าง บางครั้งมันก็รู้สึกดี
“ธัน”
“เออ นั่นแหละ ชื่ออะไรก็ช่างเหอะ รู้ไหม ตั้งแต่ตอนอยู่เชียงใหม่นะ เฟี๊ยตไม่มีเพื่อนจริงๆ สักคน พ่อแม่เฟี๊ยตเป็นเจ้าของไร่ดอกไม้ที่ดังมากของภาคเหนือ ใครๆ ก็อยากเข้ามารู้จัก เข้ามาทักทาย มาเป็นเพื่อน แต่มันก็ผลประโยชน์ทั้งนั้น มีแต่คนเสแสร้งใส่หน้ากากเข้าหากัน โลกนี้มันมีต่อคนหลอกลวง อย่างว่าละนะ คุณหนูลูกเจ้าของไร่ตามตะวัน มีประโยชน์ให้ตักตวงตั้งมากมาย อยากส่งปุ๋ยให้ที่ไร่บ้างหละ อยากรับดอกไม้ไปจัดงานในราคาถูกบ้างหละ อยากฝากคนรู้จักเข้าทำงานในไร่บ้างหละ มีแต่คนกลับกลอก ไปๆ มาๆ การอยู่คนเดียวนี่มันมีความสุขกว่าเยอะ ฮ่าฮ่า” น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่ยี่หระต่อความจริงนั่น แต่สายตาที่ฉายชัดออกมานั่นไม่มีความนัยไปตามที่พูดแม้แต่คำเดียว ดวงตาตี่นั่นแสดงถึงความน้อยใจและตัดพ้อออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“ใจเย็นๆ นะ” ธันพูดปลอบใจพร้อมกับยื่นแก้วเครื่องดื่มสีสวยแก้วใหม่ให้อย่างเอาใจ เฟี๊ยตรับไปกระดกอย่างรีบร้อน ชายหนุ่มจึงได้แต่ยิ้มมุมปากอย่างถูกใจที่ตัวเองสลับแก้วแอลกอฮอล์นั่นคืนมาสำเร็จ เขามองหน้าเพื่อนแปลกหน้าของเขาอย่างไม่รู้ว่าตนควรจะรู้สึกอย่างไรดี แต่ลึกๆ แล้วเขาก็เห็นใจในความทุกข์ของคนตรงหน้านี่ไม่น้อย แม้ว่าเขาทั้งสองจะเพิ่งรู้จักกันเป็นวันแรกเท่านั้นเอง
“พอเข้ามหาลัยก็เข็ดแล้ว ไม่อยากสนิทกับใครอีก ความจริงก็โหยหาอยากมีเพื่อนเหมือนคนอื่นเขานะ แต่ก็เปิดใจยอมรับใครไม่ได้สักที พอทำใจยอมรับเพื่อนใหม่เข้ามาในชีวิตได้ ก็มาโดนเกลียดขี้หน้าสะอย่างนั้น หึ แถมถูกเกลียดแบบไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย ฮ่าฮ่า พูดแล้วก็สงสารตัวเอง ไม่รู้ว่าชาตินี้จะมีเพื่อนกับเขาสักคนไหม พูดแล้วเครียด อ้าวว ชน” เฟี๊ยตที่ดูจะกลายเป็นเมาที่มีความเศร้าแถมมาด้วยนั่น พูดราวกับอยากจะประชดชีวิตตัวเองเสียเต็มประดา มือเรียวนั่นคว้ามือของธันให้เอาแก้วมาชนกันอย่างถือสนิท พลางก็พูดโวยวายไปเรื่อยเปื่อย ธันในเวลานั้นจึงได้แต่เลยตามเลย เพราะไม่รู้ว่าจะพยายามขัดคนเมาดูแสนจะเอาแต่ใจตรงหน้านี้ไปทำไม ชายหนุ่มได้แต่หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะยอมชนแก้วอย่างเอาใจ คนเมานี่ตลกดีแฮะ
หลังจากเฟี๊ยตบ่นปัญหาเรื่องเพื่อนจนหนำใจแล้ว ชายหนุ่มก็เริ่มโวยวายไม่หยุดเมื่อเริ่มสังเกตได้ว่ารสชาติของน้ำสีที่ตัวเองกระดกอยู่รสชาติเปลี่ยนไป เฟี๊ยตชี้ไปที่แก้วที่อยู่ในมือของธันที่ขอบแก้วประดับไปด้วยเม็ดเกลือเรียงตัวกันไล่ลำดับกันไป เฟี๊ยตหมายตาจะชิมรสชาติของเครื่องดื่มที่บรรจุอยู่ในนั้นอย่างหมายมั่นปั้นมือ ธันรีบกระดกเหล้าดังกล่าวจนหมดแก้วเพื่อตัดปัญหา ด้วยคิดว่าบุคคลตรงหน้านี้เมาจนเกินสมควรไปไกลแล้ว
“นี่” อยู่ดีๆ เฟี๊ยตก็หยุดโวยวายและพูดขึ้นกับธันอย่างจริงจัง หลังจากนั่งมองตรงมาที่เขาอย่างตั้งใจชั่วอึดใจหนึ่ง สายตาคู่นั้นยังดูเมามายอย่างไม่เปลี่ยนแปลง
“ว่าไง น้อง” ธันเลิกคิ้วถามขึ้นอย่างสงสัย พลางหันหน้าไปมองเฟี๊ยตอย่างตั้งใจที่จะรอฟังคำตอบ
“นายนี่ก็หล่อดีเหมือนกันนะ” เฟี๊ยตพูดขึ้น พร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างวางลงบนแก้มของชายแปลกหน้าทั้งสองข้าง ก่อนจะจับหน้าของธันหันไปมาราวกับจะตั้งใจพินิจพิเคราะห์คนตรงหน้าให้ละเอียด เขาจับหน้าของธันไว้อย่างนั้น แต่ด้วยความเมาหรืออย่างไรไม่ทราบได้ ทำให้ภาพที่เฟี๊ยตเห็นตรงหน้านี้มันเบลอไปหมด เภสัชกรหนุ่มจึงค่อยๆ กระเถิบดวงตาของตนไปใกล้กับใบหน้านั่น เพื่อจะได้มองให้เห็นเค้าหน้านั่นอย่างชัดเจน ธันรู้สึกถึงคนตรงหน้านี่ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจที่เจือไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ ธันในเวลานี้ได้แต่กลืนน้ำลายตัวเองเอื้อกใหญ่ หรือเขาเองก็จะเมาเหมือนกัน ผิวหน้าเขาในเวลานี้มันร้อนฉ่าไปหมด!
จากผู้แต่ง : อัพจากเขาใหญ่ครับ ฟินมาก รอบๆ ตอนนี้เป็นภูเขา อิอิ อย่าอิจฉานะ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ทำไมผมรู้สึกว่าคนอ่านน้อยลงน้อยลงทุกวัน ห้าห้า กว่าจะถึงร้อยตอนคงไม่เหลือคนอ่านพอดี แง๊
ใครอ่านแต่ไม่เม้นแสดงตัวบ้างจิ สงสารคนแต่งหน่อย เอ๊ะ หรือคนอ่านจะมีแค่ประมาณสิบคนจริงๆ ห้าห้า
-
ตอนใหม่มาแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
-
กรื้ดด ฟิน >< เฟี๊ยตจะทำอะไรธันน่ะ 555
-
โหยยยย อิจฉาอยากเที่ยวบ้าง 5555
เราว่าตื่นมา เฟี๊ยตก็จำไม่ได้ ... ฉะนั้น หนุ่มธัน (แค่ชื่อก็หล่อละ) จงไปส่งน้องเฟี๊ยตน้อย (?) เข้านอนซะนะ แล้วก็อยู่ดูแลเฟี๊ยตจนเช้าเลยยยย
ดีมั้ย 5555
พี่คนเขียนเที่ยวเผื่อด้วยนะ เราจะสอบอีกแล้ว ต้องอ่านหนังสืออออ
-
แอร๊ยยยย คู่ของเฟี๊ยต มาแล้ววว :-[ :-[ :-[
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ ถ้าธันกับเฟี๊ยตจับคู่กัน ต้องดีมากๆแน่เลย o13
-
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ลุ้นมากอ่ะ ในที่สุด เนื้อคู่ก็โผล่มาสะที แถมเก่งซะด้วย
ท่าทางจะฉลาดไม่ใช่เล่น ไม่งั้นคงไม่เก่งขนาดนี้
อืมมมมม อยากรู้ ธันคือใคร อิอิ
จะได้เจอกันในชีวิตจริงด้วยไหมเน้ออออออ หึหึ :impress2:
-
ธันเขินเฟี๊ยตด้วยเหรอเนี่ย ว่าแต่เฟี๊ยตยื่นหน้าเข้าไปใกล้ขนาดนั้นก็จูบเลยเหอะ 555+
-
เฟี๊ยตกลายเป็นอ่อยไม่รู้ตัวเลย ธันจะทนแรงเสน่ห์เย้ายวนของเฟี๊ยตได้หรือไม่ ติดตามๆ
-
ธันใจดีเนอะ ดูแลคนแปลกหน้าที่เมาจัดงี้
-
โถ่ เมาแล้วความเท่ที่สะสมมาหายหมดเลยเฟี๊ยต
แต่เรามองว่ายังไงเฟี๊ยตก็ได้แฟนตำแหน่งสามีแน่นอน เพราะฉะนั้นกับว่าที่คุณแฟนไม่ต้องเท่หรอกเนอะ55555555555
พอเป็นฉากรั่วๆ เฟี๊ยตน่ารักมากอ่ะ
ส่วนตอนลุยก็เท่ดี แต่ดูเป็นหน่วยสนับสนุนมากกว่ารอว่าเมื่อไหร่จะได้การ์ดสายต่อสู้เจ๋งๆ เสริมกับโกเล็มทราย
-
มาแล้วหนุ่มคนใหม่ อัศวินของเฟี๊ยต :fire:
เฟี๊ยตเมาหมดสภาพมาก
เขาอยากไปเที่ยว :mew2:
-
แล่ววววเราก้อออหากานนนจนเจออออ 55+
-
:hao5: ชอบอ่ะ เฟี๊ยตเวลาเมาน่ารักจัง o18
-
แว้กกกกกก
-
:really2: อ่านรวดเดียวอย่างเมามันส์
ในที่สุดพระเอกของเฟียตก็โผล่มาเสียที :hao6: :hao7:
แล้วก็ลุ้นมากตอนติดอยู่ในเซลล์กลมๆ :katai1: <<อยากจะบอกมากว่าเค้าอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ศัพท์แสงวิชาการเนี่ย
สุดท้ายอยากจะบอกคนเขียนว่า นายเก่งมากกกกกก อ่านแล้วแอบมึนว่าคิดได้ไงฟระ!! :a5: << เอ๊ะ!หรือว่าชั้นคิดน้อยไปวะ๕๕๕ :hao3:
จะแต่งสักกี่ร้อยตอนเราก็จะตามเกาะติดหนึบเจ้าเป็นหลินปลิงทุกตอนไป ๕๕๕๕+ o13
:n1: ปล. รักไรเตอร์ สู้ๆนะจ้ะ รักและห่วงใย ชูบุชูบุ จุ๊ฟๆ :กอด1:
พยายามจะเมนต์ยาว แต่ข้าน้อยเป็นพวกปลาทอง (ความจำสั้นมาก๕๕ โปรดอย่าสาข้าน้อยเลย :katai2-1:
:pig4: :L2: :L1: :pig4:
-
กลัวว่าเฟี๊ยตสร่างเมาแล้วจะลืมน่ะซี๊ ไปๆ ไปนอนด้วยกันได้แล้ววว :hao6:
-
เฟี๊ยตแกทำอะไรไปปปปปป....อ๊ากกกกกกก
อิหนูของแม่?...เจ้าไปยั่วผู้ชายได้อย่างไรรร ฮ่าๆ
แต่ดีแล้วที่แยกทางปันกับแทน อยู่ต่อไปมีแต่เจ็บปวด
รอสองคนนั้นเคลียกันแล้วค่อยคุยกัน หรือ เจอกันใหม่
คุณธันต้องหลงสเน่ห์(ถูกไหม?)หนุ่มน้อยคนนี้แน่ๆ
เฟี๊ยตยิ่งเมายิ่งเด็กป่ะ ฮ่าๆ ถ้าคู่กันคงสมกันดี
อีกคนฉลาดเป็นกรด อีกคนบู๊ยอดเยี่ยม
ปล.คิดถึงคนแต่งจัง จุ๊บๆ
ปล.๒ เปิดเรียนแล้วงานเยอะมาก เลยตามมาอ่านไม่ทัน.. อย่าน้อยใจนะตั๋ว ฮักหลายๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เอิ่ม....
เลือดพุ่งงงงงงงงงงงงงงงงงง :pighaun: :pighaun:
เฟี๊ยตยั่วโดยไม่รุตัว :hao6: :hao6:
-
เย่ !! ในที่สุดก็อ่านทันแล้วคับบบบ
หลังจากอ่านรวดมา 2 คืน :o8:
อยากตะโกนให้โลกรู้ว่าตอนนี้ติดเรื่องนี้งอมแงมแล้ววววววววว
ปกติเวลาผมอ่านในเล้าจะไม่ค่อยได้เม้นอ่ะคับ ส่วนใหญ่จะกดเป็ด อิอิ
แต่เรื่องนี้ ต้องมาเม้นเลย เพราะชอบมากกกกกกกกกก ชอบความ creative ของคุณผู้แต่ง :hao7: :hao7:
ยังไงก้จะติดตามตอนต่อไปนะคับ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง :mew3:
-
บทที่ 79 Ultimate Bar
“ไม่หรอก” เสียงของธันอึกอักขึ้น ระยะที่ใกล้เกินไปทำให้เขาตั้งตัวไม่ค่อยถูกนัก ระดับแอลกอฮอล์ในเลือดทำให้เขาอาจจะลืมไปว่าเขาควรจะบอกให้เพื่อนใหม่คนนี้เขยิบใบหน้าออกไปเสียหน่อย
“จริงๆ ชื่ออะไรนะ กันใช่ไหม กันหล่อนะ ไม่ได้แกล้งชมหรอก” เฟี๊ยตพูดอย่างขึงขัง ราวกับกลัวว่าจะถูกว่าเข้าใจว่าโกหกอย่างนั้น มือของเฟี๊ยตยังคงบิดหน้าธันไปมาอย่างพิจารณา
“ธัน” เขาขัดขึ้น
“นั่นแหละ จมูกนี่โด่งดีแฮะ เป็นสันเชียวทำมาหรือเปล่าเนี่ย น่าอิจฉาจัง” เฟี๊ยตพูดพลางใช้นิ้วมือลูบไปตามจมูกที่ตั้งเป็นสันนั้นของธันอย่างถือวิสาสะ นิ้วมือนั่นบิดปลายจมูกไปมาอย่างเบามือ ราวกับว่าจะพยายามทดสอบข้อสันนิษฐานว่าในวัตถุที่ตนจับอยู่นี้มีสิ่งแปลกปลอมเจือปนมาหรือเปล่า
“เอ่อ ไม่ได้ทำครับ” ธันนั่งตัวเกร็งเมื่อเฟี๊ยตเอามือลูบไปตามใบหน้าขณะนั้น เขาทำตัวไม่ถูก ธันจึงได้แต่นั่งนิ่งๆ พลางเอ่ยคำตอบ ไปตามคำถามเท่านั้น
“ตาหละ ตาสองชั้นสวยมากเลย ตาคมเหมือนพระเอกหนังแขกเลย เดี๋ยวนี้เขาชอบเกาหลีกันไม่ใช่หรอ ทำไมแหวกแนวหละ” เฟี๊ยตไล่นิ้วมาที่ดวงตาคู่นั้นอย่างสนใจ ความเมาในเวลานี้ทำให้เฟี๊ยตลืมเรื่องความเหมาะสมไปจนหมดแล้ว เฟี๊ยตใช้นิ้วดึงหางตาให้หรี่ลงเหมือนเป็นตาชั้นเดียว เฟี๊ยตหัวเราะลั่นเมื่อเห็นหน้าของเพื่อนใหม่ประกอบขึ้นตาเรียวเป็นเส้นเหมือนหมาจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ในนิทาน
“เอ่อ ไม่รู้ครับ แม่ให้มาแบบนี้ ไม่ได้ตั้งใจครับ” ธันเอ่ยตอบ เขาเกร็งไปหมดอย่างทำตัวไม่ถูก ชายหนุ่มไม่ได้มีความโกรธที่ถูกยุ่มย่ามอวัยวะบนใบหน้าแม้แต่น้อย อาจจะเป็นเพราะตัวเขาเองในเวลานี้ที่สติสตังก็เริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ หรืออาจจะเป็นเพราะความเด็กที่มาพร้อมกับความเมาของคนตรงหน้าที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังเล่นกับหลานมือบอนตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
“คิ้วนี่ก็เข้มดีนะ ชี้ขึ้นอีก โหวงเฮ้งเป็นคนเจ้าเล่ห์นะเนี่ย หน้าตาแอบขี้โกงนะ คิ้วจริงรึเปล่าเนี่ย ทำไมมันเข้มจัง” เฟี๊ยตขยับนิ้วมาที่คิ้วหนาเข้มคู่นั้น ก่อนจะเอานิ้วถูไปถูมาเพื่อพิสูจน์ข้อสงสัยอย่างตั้งใจ
“เอ่อ มีคนทักเหมือนกันว่าคิ้วเข้ม” เขาแอบถอนหายใจอย่างโล่งใจอยู่ไม่น้อย ที่เด็กโข่งตรงหน้านี่เบนความสนใจไปจากดวงตาเขาเสียที ใจเขากลัวนิ้วซุกซนเหล่านั้นจะทิ่มเข้ามาในดวงตาเขาไม่น้อย
“สรุปให้นะ หน้าตาแบบนี้นี่มันออกไปทางแขกขาวชัดๆ รู้จักชีคเปล่า ชีคตามทะเลทรายอะ ที่ชอบจับเชลยสาวไปข่มขืนเพราะเข้าใจผิด ไม่รู้จักอีกละสิ ไม่ชอบอ่านนิยายสินะ ไม่เป็นไร แต่ยังไงก็หล่อสู้ตี๋อินเทรนด์แบบเฟี๊ยตไม่ได้หรอก สมัยนี้เขาต้องตาตี่ๆ เข้าใจไหม ยิ่งตาเล็กยิ่งหล่อ เข้าใจเปล่า” เฟี๊ยตพูดเองเออเองอย่างเสร็จสรรพ ก่อนจะเอานิ้วกลับมาชี้ดวงตาหรี่เล็กของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ
“โอเคครับๆ หล่อครับหล่อ ฮ่าฮ่า” ธันถึงกลับหัวเราะลั่นออกมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อคนตรงหน้าวิจารณ์หน้าตาของเขาเสร็จแล้ว ก็สรุปง่ายๆ อย่างเข้าข้างตัวเอง ตัวธันเองไม่รู้หรอกว่าแขกขาว หรือชีคสุดบ้ากามของเฟี๊ยตนั้นหมายถึงอะไร เขารู้สึกเพียงแต่ว่าเด็กน้อยตรงหน้าเขานี่ตลกชะมัด
“กินหมูรึเปล่า ซัน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอีกครั้ง หลังจากนั่งเงียบๆ ด้วยความมึนไปพักหนึ่ง หลังจากที่เอาชนะความเมาได้แล้ว เฟี๊ยตก็กลับมาสนใจเขาอีกครั้ง
“หือ หมู? ซัน?” ธันทวนความอย่างงงๆ
“ก็ซันนั่นแหละ กินหมูไหม เห็นปรกติคนแขกเขาไม่กินหมูกัน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจนิดๆ ที่คนตรงหน้าดูจะเข้าใจอะไรยากไปเสียหน่อย
“ธัน” ชายหนุ่มแย้ง
“นั่นแหละ กินหมูไหม” ดูเหมือนคนตรงหน้านี่จะไม่สนใจจะจำชื่อเขาเลยแม้แต่น้อย
“กิน ผมเป็นพุทธครับ ไม่ใช่อิสลาม” ธันตอบ พร้อมกับหัวเราะขึ้นในใจน้อยๆ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกสัมภาษณ์งานเข้าไปทุกที ด้วยความเมาของเขาที่ก็มีอยู่ไม่น้อย หลายครั้งก็ทำให้เขาเล่นไปตามบทบาทที่เฟี๊ยตส่งมาให้อย่างถือสนุก
“จริงหรือเปล่า อย่าโกหกนะ เฟี๊ยตเกลียดคนโกหก” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างกึ่งๆ จะจริงจัง ธันสังเกตเห็นแววตาวูบไหวชั่วขณะหนึ่งตรงประโยคสุดท้าย ก่อนที่มันจะเจือหายไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่โกหกครับ กินหมูจริงๆ ครับ” ธันตอบไปตามเนื้อผ้า พลางรอดูปฏิกิริยาว่าเฟี๊ยตจะทำอะไรต่อไป
“ว่ากันว่าพวกแขกนี่จะมีกลิ่นเครื่องเทศแรงนะ” เฟี๊ยตพูดขึ้นพลางหรี่ตาอย่างจับผิด
“ไม่มีครับ ไม่ได้ชอบกินอาหารแนวนั้น” จากความเกร็งในช่วงแรกๆ กลายเป็นความตลกเสียแล้ว ธันปล่อยให้เพื่อนใหม่แปลกหน้าของเขาสัมภาษณ์ตนไปเรื่อยๆ อย่างนั้น
“อย่าโกหก บอกว่าไม่ชอบคนโกหกไง” เสียงของเฟี๊ยตห้วนขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มแสดงอาการไม่พอใจทั้งที่ยังคงอาการเมาปนอยู่มาก
“ไม่ได้โกหกครับ ไม่ได้โกหกจริงๆ ฮ่าฮ่า” ธันยกแขนทั้งสองขึ้นอย่างยอมแพ้ เขาหลุดหัวเราะมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อเห็นคนตรงหน้าที่พยายามจะจับผิดเขา ทั้งๆ ที่ตัวเองดูไม่มีสติหลงเหลืออยู่เลย
“อย่าให้จับได้นะว่าโกหก ไหนลองพิสูจน์ดูหน่อยซิ๊” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างกังขา พร้อมทำท่าคาดโทษธันอย่างหมายมั่นปั้นมือ ผู้ที่ตกเป็นจำเลยด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องถึงกับยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่เขาก็ต้องหายใจไม่ทั่วท้องอีกครั้ง เมื่อการพิสูจน์ที่เฟี๊ยตหมายถึง คือ การเอาจมูกของเจ้าตัวมาไล่พิสูจน์กลิ่นไปตามร่างกายของเขาอย่างใกล้ชิด สันจมูกที่ไล่วนไปตามแผ่นอกหนาของเขาโดยมีระยะห่างไม่ถึงคืบนั้นทำเอาเขาพูดอะไรไม่ออกเลย
“ไม่มีกลิ่นจริงๆ แฮะ ทาโรลออนมาใช่ไหม อย่าให้รู้นะ” ใบหน้าของเฟี๊ยตยังคงไล่วนไปเรื่อยๆ อย่างจับผิด ธันในขณะนี้ไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว เขาเกร็งไปหมดราวกับทำความผิดแล้วจะถูกจับได้อย่างนั้น แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ได้ทำอะไรผิดแม้แต่น้อย และเรื่องที่ต้องสงสัยก็เรียกได้ว่าไกลจากคำว่ามีสาระไปไกลเหลือเกิน
“ไหน ไหน ไหน ตรงนี้มีกลิ่นมะ มะ มะ ไหม” เภสัชกรหนุ่มที่กำลังไล่จมูกไปตามซอกคอนั่นเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก ก่อนที่เสียงจะแผ่วหายไป เฟี๊ยตในเวลานี้หมดแล้วซึ่งสติสัมปชัญญะโดยสมบูรณ์ เขาทิ้งตัวลงในอ้อมอกของทันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ชายหนุ่มหลับไปแล้วด้วยฤทธิ์ของสุรานั่น หลับไปโดยไม่ได้คิดเลยว่าได้ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในอ้อมกอดของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง
“ตัวใหญ่ยังกะยักษ์ แต่ทำตัวยังกะเป็นเด็กอนุบาลสอง ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันหัวเราะเสียงดังจนคนในผับที่เหลืออยู่อย่างร่อยหรอในเวลากลางดึกเช่นนี้หันมามองกันอย่างสงสัย เขายิ้มอย่างไม่ถือสาเท่าไหร่นัก ธันเองก็เคยรับมือกับเพื่อนที่เมาจนหัวทิ่มแบบนี้มานักต่อนัก แค่คนเมาอีกคนไม่ได้คณามือเขาเท่าใดหรอก
“Huge RELEASE!”
ธันเรียกใช้การ์ดเวทมนตร์ใบหนึ่ง ทันทีที่สิ้นเสียงคำสั่ง แขนข้างขวาของธันก็ขยายขนาดขึ้นเกือบสิบเท่าได้ ราวกับแขนเขาตอนนี้กลายเป็นแขนของยักษ์อย่างใดอย่างนั้น ชายหนุ่มใช้มือที่ใหญ่โตเทอะทะนั่นช้อนตัวเพื่อนใหม่ขึ้นมาอย่างสบายๆ ก่อนจะอุ้มเดินออกจากไปจากบาร์แห่งนั้น โดยมีจุดมุ่งหมายเป็นห้องในโรงแรมแห่งนั้น ตามที่ได้ค้นเจอกุญแจที่ใส่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเฟี๊ยตนั่นเอง
“เดี๋ยววว” เสียงของคนที่เมามายไม่ได้สตินั่นร้องขึ้นเบาๆ หลังจากที่ธันได้ค่อยๆ บรรจงวางตัวเขาลงบนเตียงนุ่มแห่งนั้น ชายเจ้าของแขนยักษ์ที่บัดนี้ค่อยๆ ฟีบลงด้วยหมดฤทธิ์ของการ์ดดังกล่าวแล้ว เลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ อย่างสงสัย เขานึกว่าคนตรงหน้านี้หลับไปแล้วเสียอีก ชายหนุ่มตัดสินใจไม่ลุกขึ้นจากเตียงนั่น และกระเถิบตัวเข้าไปใกล้ๆ เจ้าของเสียง เพื่อฟังความต้องการจากริมฝีปากบางคู่นั้น
“ทำไมกินเหล้าแล้วถึงง่วง รู้ไหม” เสียงจากคนที่ใกล้หมดสติคนนั้นพึมพำออกมาด้วยเสียงราวกับกระซิบ
“หืม ไม่รู้สิ” เขาที่ทรุดตัวนั่งอยู่ข้างๆ คนที่ดูเหมือนกำลังละเมออยู่นั้น ต้องกระเถิบตัวเข้าไปเพื่อฟังเสียงที่ดูจะเบาแสนเบานั่น เขาตอบคำถามอย่างงงๆ และไม่รู้ถึงเจตนาของคำถามนั้นเลย
“Alcohol acted as a allosteric regulator of GABA receptors coupling on chloride channels. Interact with binding sites, Alcohol enhanced association of GABA that caused influx of chloride. Because of augmentation of chloride depolarization of nervous system resulted in somnolance.” เสียงนั่นพึมพำออกมาด้วยภาษาอังกฤษที่สำเนียงชัดเปรี๊ยะ
“เป็นหมอหรอเนี่ย ไอ้น้อง ฮ่าฮ่า” ธันหลุดขำพรืดออกมาอย่างสุดจะกลั้น เขาเห็นคนเมามาตั้งหลายแบบแล้ว ยังไม่เคยเห็นคนเมาแล้วบ้าวิชาการมาก่อนเลย
“ไม่เป็นหมอ เป็นเภสัช ได้ยินไหม” สองมือนั่นกวาดสะเปะสะปะไปมา ราวกับพยายามจะหาคนที่พูดด้วยอยู่ตอนนี้ ตาคู่นั้นดูปรือขึ้นน้อยๆ อย่างพยายามลืมเปลือกตาขึ้น แต่สุดท้ายก็ปล่อยให้ปิดลงดังเดิม ฤทธิ์ของความมึนเมาอาจจะหนักไปในเวลานี้
“งั้นผมขอบอกว่าคุณเภสัชพูดผิดแล้วว่าแอลกอฮอล์ทำให้ง่วงหนะ” เขาเอ่ยแย้งขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง
“ไม่จริง ห้ามเถียง ห้ามเถียงเภสัชเรื่องยารู้ไหม” น้ำเสียงนั่นดูจริงจังขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ยังฟังดูอ้อแอ้อยู่ดี
“เถียงได้ เพราะคุณเภสัชไม่เห็นหลับสักที เพราะฉะนั้น แปลว่าคุณเภสัชพูดผิด ถูกไหม” เขาเอ่ยตอบไปอย่างนุ่มนวล ราวกับกำลังจะส่งเด็กตัวน้อยๆ เข้านอนฉะนั้น
“จริง เพราะเภสัชกำลังจะ...” เสียงคำสุดท้ายเลือนหายไปพร้อมกับนิทรารมณ์ของเภสัชกรเอาแต่ใจคนนั้น ธันได้แต่ส่ายหัวอย่างตลกๆ ในพฤติกรรมที่ดูเหมือนจะไร้เดียงสาของเด็กตัวโตนั่น การได้คุยกับคนตรงหน้านี้ในวันนี้ ทำให้เขายิ้มได้มากกว่าที่เคย
‘หิวน้ำ’ ความคิดแรกของเฟี๊ยตแวบขึ้นมาทันทีหลังจากรู้สึกตัวขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น อาการเมาค้างยังตามหลอกหลอนเขาอยู่ในตอนนี้
“Book!” เสียงแหบพร่าของเขาร้องสั่งพร้อมกับแตะมือไปที่นาฬิกาหรือเจ้าเกมคอนโทรเลอร์คู่ใจนั่นเอง
“Book!” เสียงของเขาเรียกซ้ำอีกครั้งอย่างหงุดหงิด เมื่อไม่มีสมุดปรากฏตัวขึ้นอย่างที่ควรจะเป็น
เฟี๊ยตลืมตาขึ้น ก่อนจะสะบัดหัวอย่างช้าๆ เพื่อเรียกสติกลับมาอีกครั้ง เขากวาดตามองไปรอบๆ ในเวลานี้ก่อนจะพบว่านี่ไม่ใช่โรงแรมสไตล์คันทรี่นั่นที่เขาจำได้รางๆ ว่าเขาเช็คอินเมื่อคืนนี้ แต่นี้มันเป็นคอนโดกลางใจเมืองกรุงเทพมหานครนั่นเอง
ชายหนุ่มจำได้ว่าเมื่อคืนเขาเมามาก และเกือบถูกอันธพาลกลุ่มหนึ่งรุมสกรัมเขา แต่มีชายปริศนาคนหนึ่งมาช่วยเขาไว้อย่างหวุดหวิด และหลังจากนั้น เขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย จากมโนสำนึกของเขา เขารู้สึกว่า เขายังไม่ได้เอ่ยขอบคุณชายผู้นั้นแม้แต่ครั้งเดียว เฟี๊ยตรู้สึกว่าเขาควรจะเอ่ยขอบคุณคนๆ นั้นในเช้าวันนี้ ซึ่งน่าจะเป็นช่วงที่สติสัมปชัญญะของเขาสมบูรณ์พร้อมที่สุด แต่ในตอนนี้ เขากลับตื่นขึ้นเสียแล้ว เฟี๊ยตสบถออกมาอย่างหัวเสีย เขาตื่นขึ้นมาในเวลาที่ไม่สมควรที่สุด กว่าที่เขาจะกลับเข้าเกมอีกครั้งคงกินเวลาร่วม 2 อาทิตย์ในเกม ถึงตอนนั้น เขาจะไปหาผู้มีพระคุณคนนี้ที่ไหน เขายังไม่รู้เลย!
จากผู้แต่ง : เสาร์หน้าจะไปสอบแล้วววว อาทิตย์หน้าอาจจะไม่ได้ลงทุกวันนะครับ ขอค๊องหน่อย ฮือออ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
แต่งไม่ค่อยจะทันเลยยยย อีเวนท์เยอะ
สงสารตัวเอง ตัวขี้เกียจเกาะแน่นเกิ๊น ห้าห้า
-
เราเปิดเทอมแล้ววววววว ขี้เกียจไปเรียนมากมายเลยพี่คนเขียน อยากจะอยู่นั่งอ่านนิยาย
พี่คนเขียนไปสอบก็สู้ๆน้าาาา เป็นกำลังใจให้ ทำให้เต็มที่สู้ๆ
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
สนุกติดนิยายนี้
คนแต่งไปสอบสู้ๆนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้นะ :mew1: :mew1:
-
:z3: โหยยย แล้วเฟี๊ยตจะไปเจอธันได้ที่ไหน กรีดร้อง :katai1: :katai1: :katai1:
-
เอ๊าตื่นซ่ะงั้นเลย เฟี๊ยตอ่ะ
-
โต๊กกกจาย ตื่นมาเสียนี่ อดได้เจอกันแน่ๆ พ่อหนุ่ม ธัน 2 อาทิตย์ในนู้น เค้าคงไปไหนต่อไหนแถมยังลืมชื่อจำหน้าไม่ได้อีก จะโทรหายังไงล่ะทีนี้ แย่เสียแล้ว :hao5:
-
เมาแล้วน่ารักเนาะ
เฟี๊ยตจ๋าพลาดซะแล้ว ดันลืมวันลืมเวลาเสียอย่างนั้น
ถ้าเป็นเนื้อคู่กันจริงก็ขอให้เจอกันทั้งในเกมนอกเกมนะจ๊ะ
-
ค้างอีกแล้ว
เฟี๊ยตดันตื่นก่อนซะงั้น
หรือว่าจะได้เจอธันในโลกความจริง...
-
พระเอกมาแว้ววว
-
อ่านรวดเดียวจบด้วยความเมามันส์ในอารมณ์
ในที่สุดเนื้อคู่ก็โผล่มา :a5:
กรี๊ดดดด พี่ธัน :-[
รอตอนต่อไปด้วยความจดจ่อ
ปล.เข้าใจเฟี๊ยตนะ ไอ้อารมณ์แยกออกมาจากกลุ่มน่ะ :o12:
-
กำลังมันเลย สนุกมากๆๆ
ธันนี้มีหลายชื่อเลยทั้ง กัน ซัน :laugh:
จะรอจ้า ตั้งใจอ่านหนังสือสอบนะ สู้ๆ
o13
-
เข้ามาเพราะแฟนตาซีชอบแนวนี้เหมือนกันอิอิ(ชอบจิ้นคิรัวกับกร. และคุราปิก้ากับเลโอลีโอ>< //นอกเรื่อง )
-
เมาแล้วน่ารักมากเฟี๊ยต แต่อย่าเมาบ่อยเลยไม่ดีต่อสุขภาพ(ใจ)คนรอบตัว 555+
ว่าจะตื่นมาขอบคุณ ดันกลับมาโลกแห่งความจริงซะได้ คราวนี้จะไปเจอธันได้ที่ไหนล่ะเนี่ย ต้องตามหาละ
รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
บทที่ 80 After That Day
‘ไบเบิ้ล ถ้าเราเคยพบกับผู้เล่นในเกมแล้ว หนังสือของเราจะจดจำชื่อเขาไว้ เราจะสามารถใช้การ์ดติดต่อเขากลับไปได้ใช่ไหม’ เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นในใจอย่างเคยชิน
‘ไบเบิ้ล ได้ยินไหม ทำไมไม่ตอบ!’ อาการปวดหัวค้างจากฤทธิ์สุราเมื่อคืนนี้ทำให้จุดเดือดเขาต่ำลงกว่าปรกติมาก เขาเริ่มหงุดหงิดเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับออกมาอย่างคุ้นเคย แต่แล้วเขาก็ต้องสบถมาอย่างเดือดดาลใจอีกครั้ง เมื่อพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในเกมนั่นอีกแล้ว เขาตื่นขึ้นมาอยู่บนโลกความเป็นจริงแล้ว เฟี๊ยตเอามือทั้งสองข้างกุมหัวเมื่อรับรู้ถึงความปวดร้าวที่ลั่นอยู่ภายใน อย่างน้อย เหตุการณ์นี้ก็ทำให้เขารู้ว่า โลกเสมือนของเกมนี่มันเชื่อมต่อกับโลกความจริงมากกว่าที่เขาคิดนัก อาการเมาค้างอย่างหนักที่เขากำลังเผชิญอยู่นี่มาจากการกินเหล้าตอนอยู่ในเกมแท้ๆ ชายหนุ่มพยายามคิดหาเหตุผล แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่ออาการปวดที่ปะทุอยู่ตลอดเวลานั่น เขาทิ้งตัวลงนอนกับเตียงอีกครั้ง ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายอีกครั้ง ก่อนจะผล็อยหลับไปอย่างอ่อนเพลีย
ถึงแม้ว่าอาการเมาค้างของเขาจะติดค้างมาจากเกมนั่น แต่ร่างกายเขาก็ไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์เหมือนกับที่คนกินเหล้าหนักๆ มักจะเป็นกัน เขาหัวเสียไม่น้อยกับความไม่เอาไหนที่ปล่อยให้ตัวเองเมามายจนไม่ได้สติขนาดนี้ ปรกติเขาจะเป็นคนระมัดระวังเรื่องการกินดื่มพอสมควร แต่เพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้เขาเผลอตัวกินไปเสียมากมายขนาดนั้น เขายอมรับว่าตอนแรกเขาดื่มค่อนข้างหนักเพราะเครียดเรื่องที่ต้องแยกกับปันและแทน แต่ช่วงหลังจากนั้น เขาก็ลืมไปเสียแล้วว่าอะไรทำให้เขาได้กระดกแก้วน้ำอำพันเหล่านั้นไปเสียมากมาย
เขาอาบน้ำโดยใช้เวลานานกว่าปรกติ โดยคาดหวังให้ร่างกายฟื้นฟูตัวเองหลังจากได้โดนน้ำเย็นๆ ไหลผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาซดกาแฟดำแก้วหนึ่ง เพื่อเรียกความสดชื่นให้กลับมาในเช้าวันนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้พักผ่อนเลย เวลานอนก็ต้องไปผจญภัยในเกมนั่น เวลาตื่นยังต้องมาทำงานพิเศษอีก บางที เขาอาจจะต้องแบ่งวันในเกมบางวันเพื่อใช้ในการพักผ่อนจริงๆ จังๆ เสียแล้ว
เภสัชกรหนุ่มมาถึงโรงพยาบาลก่อนเวลางานร่วมครึ่งชั่วโมง เขาเลือกที่จะฝากท้องกับห้องอาหารสำหรับพนักงานในโรงพยาบาลแห่งนั้น ชายหนุ่มสามารถเข้าไปกินโดยไม่ต้องมีบัตรพนักงานด้วยซ้ำ เพราะคุ้นเคยกับคนดูแลที่นั่นดี ด้วยเคยฝึกงานอยู่ที่นี่เป็นเวลาไม่น้อย เขาหยิบไอแพดที่ติดตัวมาด้วย เปิดอ่านข้อมูลเกี่ยวกับโรคทางจิตประสาทต่างๆ ที่เขารับปากว่าจะทบทวนมาก่อนล่วงหน้าแล้ว แต่อันที่จริง เขาแทบจะไม่ได้อ่านมาแม้แต่ตัวอักษรเดียว ชายหนุ่มกวาดสายตาอ่านคำศัพท์ต่างๆ เป็นหลัก อย่างน้อย ถ้าได้ยินอะไรมาก็คงจะพอฟังออกอยู่บ้าง
“สวัสดีครับ พี่ขวัญสุดสวยย” เสียงเขาเอ่ยนำไปก่อนเมื่อมาถึงห้องยาของแผนกโรคทางจิตประสาทที่เขาต้องรับผิดชอบ
“ว่าไงคะ สุดหล่ออ หล่อเฉพาะวันที่ชมว่าพี่สวยนะคะ วันที่ชมพี่ว่าขาใหญ่ พี่ว่าน้องเฟี๊ยตไม่ค่อยหล่อเท่าไหร่ค่ะ ฮ่าฮ่า” เสียงจากรุ่นพี่คนเดิมเอ่ยทักทายมาอย่างร่าเริง ก่อนจะเงยหน้ามามองเขาเต็มๆ ตาด้วยซ้ำ
“แหม พี่ขวัญก็ มีแต่คนชมว่าผมหล่อทุกวัน พี่พูดอย่างนี้ผมสับสนนะครับ ผมว่าผมเข้าใจถูกมาโดยตลอดเสียอีก ฮ่าฮ่า” เนื้อความที่แสนจะหลงตัวเองนั่น เป็นที่รู้กันดีระหว่างคนทั้งสองว่าเป็นเพียงแค่เรื่องล้อเล่นเท่านั้น ถึงแม้เฟี๊ยตจะจัดอยู่ในกลุ่มคนที่มีหน้าตาเกินมาตรฐานประเทศไปไม่น้อย แต่หญิงสาวก็ไม่เคยรู้สึกว่าเฟี๊ยตพยายามจะทำตัวแตกต่างหรือเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้างแต่อย่างใด นี่เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของรุ่นน้องที่เขารักคนนี้
“นี่ตกลงจะมาจ่ายยา หรือจะมารับยาโรคจิตประสาทเสียเองเนี่ย พ่อคุณณ” เสียงใสนั่นขัดมาอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนที่จะเปิดประเด็นในเรื่องการทำงานของเขา หญิงสาวปรับท่าทีให้ดูจริงจังมากขึ้น ก่อนจะชี้แจงอำนาจและหน้าที่ของเขาในการทำงาน
เฟี๊ยตในฐานะของเภสัชกรพาร์ทไทม์รับหน้าที่หลักๆ ในการอยู่ห้องยา โดยหน้าที่ของเขาหลักๆ จะเป็นส่วนงานของการตรวจการจัดยาของผู้ช่วยเภสัชกรว่าจัดยาตรงตามใบสั่งยาหรือไม่ และจ่ายยาให้กับผู้ป่วยที่มารับยานั้นๆ พี่ขวัญยกประโยชน์ให้เขาเริ่มทำงานในส่วนงานของเภสัชกรได้เลย เขาไม่จำเป็นต้องไปจัดยากับผู้ช่วยเภสัชกรเหมือนกับเภสัชกรมือใหม่คนอื่นเพราะว่าเขาเคยฝึกงานที่โรงพยาบาลแห่งนี้ และทำหน้าที่เหล่านั้นมาอย่างเจนจัดแล้ว ชายหนุ่มจึงเริ่มต้นงานวันแรกโดยการนั่งโต๊ะแล้วเริ่มตรวจยาตามที่ผู้ช่วยเภสัชกรส่งเข้ามาเลย
เฟี๊ยตทำงานเป็นเวลา 5 ชั่วโมงรวดโดยไม่ได้พักเบรกกินข้าวเหมือนกับเภสัชกรคนอื่น เขาอยู่ได้ด้วยชานมไข่มุกที่ฝากเพื่อนในห้องยาซื้อมาเพื่อรักษาระดับน้ำตาลในเลือดให้เพียงพอจะทำงานไปจนถึงเวลาเลิกงาน เฟี๊ยตได้เพื่อนจากที่ทำงานมากมาย แต่คนที่สนิทกันได้รวดเร็วที่สุดคงจะหนีไม่พ้น “ต๊อบ”
ต๊อบเป็นเภสัชกรแบบเต็มเวลา ที่ทำงานที่โรงพยาบาลดังกล่าว ชายหนุ่มจบรุ่นเดียวกันกับเขา หากแต่จบที่มหาวิทยาลัยชื่อดังทางภาคเหนือ ซึ่งก็คือจังหวัดบ้านเกิดเขานั่นเอง เฟี๊ยตและต๊อบสนิทกันอย่างรวดเร็วด้วยความที่เป็นเภสัชรุ่นเดียวกัน และคุยกันถูกคอด้วยเคยใช้ชีวิตอยู่ในจังหวัดเดียวกันมาก่อน ถึงแม้ว่าจะเป็นคนละช่วงเวลาก็ตาม ต๊อบช่วยสอนระบบงานหลายๆ อย่างในห้องยาแห่งนั้นให้ ด้วยเคยทำงานมาก่อนช่วงเวลาหนึ่ง รวมไปถึงเล่าถึงลักษณะนิสัยของคนในห้องยานั้นด้วย เฟี๊ยตรู้สึกอุ่นใจขึ้นอย่างบอกไม่ถูกที่มีคนที่เป็นเพื่อนกันที่ดูจะไว้ใจได้ในสถานที่ที่ไม่ค่อยจะคุ้นเคยเท่าไหร่ ถึงแม้ว่าเขาจะเคยฝึกงานที่โรงพยาบาลแห่งนี้ แต่มันก็เป็นคนละห้องยากัน บุคลากรที่เดินเข้าเดินออกที่นี่ก็เรียกได้ว่าไม่คุ้นเคยเลยสักคนเดียว
ช่วงเวลางานทำงานของเขาผ่านไปอย่างไม่ค่อยจะน่าตื่นเต้นเท่าไหร่นัก ในช่วงแรกเขาก็มีอาการประหม่าบ้าง เนื่องจากห่างงานในโรงพยาบาลมาหลายเดือน แต่เขาก็ใช้เวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมงในการปรับตัว และเรียกความคุ้นเคยดังกล่าวกลับมาอีกครั้ง
ช่วงเวลาครึ่งชั่วโมงสุดท้ายของการทำงานวันแรกของเขา เฟี๊ยตมีโอกาสรับโทรศัพท์จากนายแพทย์ประจำบ้านท่านหนึ่งที่โทรศัพท์มาปรึกษาการใช้ยาที่ห้องยา ชายหนุ่มถึงกับใจเต้นเล็กน้อยเมื่อต้องตอบคำถามกับหมอ ซึ่งเรียกได้ว่าเขาไม่เคยทำงานนี้มาก่อน เนื่องจากตอนฝึกงานนั้น การตอบคำถามแพทย์นั้นถือว่าหินอยู่มาก แต่แล้วเรื่องราวก็ผ่านไปได้ด้วยดี เนื่องจากคำถามที่เขาได้รับ เรียกได้ว่าเป็นคำถามที่ไม่ได้ยากเท่าไหร่นัก แต่เป็นเรื่องเฉพาะทางด้านเภสัชกรรมมากกว่า เฟี๊ยตวางสายหลังจากได้รับคำขอบคุณจากนายแพทย์เสียงนุ่มคนนั้น ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้รู้สึกว่าตัวเองได้เริ่มงานวันแรกอย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลย
เฟี๊ยตกลับมาถึงคอนโดในเวลาสี่โมงเย็นแก่ๆ หลังจากหาอะไรรองท้องที่โรงพยาบาลมาก่อนแล้ว เขาเปลี่ยนชุดเป็นชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์มเพื่อเตรียมตัวไปเรียนมวยไทยกับพี่หมูต่อในเวลาห้าโมงตรงตามที่ได้นัดไว้ตั้งแต่เรียนครั้งที่แล้วเสร็จ การเรียนของวันนี้เป็นไปอย่างถึก หิน และโหดเหมือนเดิมไม่มีผิด ครูพี่หมูให้เขาทบทวนท่าหมัด เท้า เข่า และศอก ตามที่เคยได้เรียนไปเมื่อสองวันที่แล้ว แต่เฟี๊ยตก็ทำได้อย่างไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก พี่หมูจึงยังไม่ขึ้นบทเรียนใหม่ในวันนี้ แต่จะทบทวนท่าพื้นฐานต่างๆ ให้แม่นเสียก่อนจะขึ้นท่าใหม่
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างทรมานด้วยความเหนื่อย เหงื่อท่วมไปทั้งชุดของเฟี๊ยตราวกับว่าเพิ่งจะอาบน้ำทั้งเสื้อผ้ามาก็ไม่ปาน ทันทีที่เทรนเนอร์ของเขาบอกหมดเวลา ชายหนุ่มก็แทบอยากจะทิ้งตัวลงไปนอนสลบอยู่บนผืนผ้าใบนั่นด้วยความเหนื่อยล้า เขาขอตัวกลับขึ้นที่พักอย่างหมดแรง การทำงานทั้งวันผสมกับการออกกำลังกายอย่างหนักทำให้เขาเรียกได้ว่าแทบจะหมดพลังอย่างแท้จริง
เฟี๊ยตอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และเข้านอนอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ฝึกสมาธิและสวดมนต์เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงได้ ไม่จำเป็นต้องพยายามแม้แต่น้อย ชายหนุ่มก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนที่สะสมมาทั้งวัน
‘ไบเบิ้ล เรามีวิธีจะตามหาคนที่เราเคยพบในเกมอย่างไรได้บ้าง’
“หนังสือไพ่จะทำการบันทึกผู้เล่นที่เคยพบเจอในเกมมาก่อนได้ นายท่าน เพียงท่านเลือกชื่อผู้เล่นที่ท่านต้องการติดต่อ ใช้การ์ดโทรศัพท์ ท่านก็จะติดต่อกับคนที่ท่านต้องการได้”
‘แล้วถ้าเราไม่รู้ชื่อของเขาหละ’
“นั่นแปลว่าท่านจะต้องลองสุ่มโทรหาไปทีละคนในรายชื่อจากสมุดเล่มนั้น”
‘ตอนนี้มีรายชื่อในสมุดเรากี่คน ไบเบิ้ล’
“153 คน นายท่าน”
‘ทำไม มันถึงมากมายขนาดนี้’
“สมุดบันทึกผู้เล่นทุกคนที่นายท่านเคยอยู่ใกล้ในรัศมี 3 เมตร”
“เห้ออ นายคนผู้มีพระคุณ เราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว เราคงโทรหาทีละคนไม่ไหว เอาเป็นว่า เราขอบคุณนายแล้วกันนะ ไว้ถ้าเรามีโอกาสเจอนายอีกครั้งหนึ่ง เราจะเอ่ยขอบคุณนายด้วยปากของเราเอง” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างตัดใจในความพยายามที่จะตามหาบุรุษปริศนาคนนั้น ชายหนุ่มสะบัดผ้าห่มออกจากตัว ก่อนจะลุกขึ้นไปเผชิญโลกแห่งความจริงในโลกแห่งความฝันนั้นต่อไป
จากผู้แต่ง : วันนี้เพลียมาก สงสัยเป็นอาการข้างเคียงของการไปเที่ยวตจว ห้าห้า
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ดำเนินมาถึงตอนที่ 80 แล้วหรอเนี่ย ไวจัง ^ ^
-
ในที่สุดพ่อพระเอกก้อโผล่มาซะที
แม้จะมาตอนเฟี๊ยตมึนๆเบลอๆสมองไม่เต็มร้อยก้อเถอะ
รอลุ้นต่อไปว่าจะไปตามหากันท่าไหน
ปล. คนเขียนอย่าเพิ่งน้อยใจไปว่าไม่มีใครอ่าน
เรากลับมาแว้วววววหลังจากไปตะลอนเที่ยวซะหลายวัน ห้าๆๆๆ
ขอเป็นแฟนเรื่องนี้อย่างเหนียวแน่นต่อไปคร่าาาาา
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
น้องเฟี๊ยตค่ะ ที่หนูกำลังทำเขาเรียกว่ายั่วค่ะลูก
คนอะไรเมาแล้วน่ารัก ฮ่าๆ พี่ธันของน้องเฟี๊ยตไปซะแล้ว?
เฟี๊ยตเริ่มติดเกมนี้แล้ว ตื่นมายังค้างนึกว่าอยู่ในเกม ฮ่าๆ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
โหยย งี้เฟี๊ยตก็ไม่ได้เจอธันอ่ะดิ
-
เฟี๊ยตเป็นผู้ใหญ่ติดเกม~
ตื่นมากับสภาพมึนๆเบลอๆเอ๋อๆอึนๆ "ไบเบิ้ลทำไมไม่ตอบบ~" แซวเฉยๆน้า ฮ่าๆๆ
-
พระเอกๆๆๆๆๆ
เฟี๊ยตอย่าถอดใจเธอต้องเจอแน่
ผู้แต่งสู้ๆนะอย่าน้อยใจๆๆๆเค้าเปงกำลังใจให้นะจ๊ะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
ขอให้ธันโผล่มาอีกกกกกก
เราจะเอาธันเป็นพระเอกกกก ฮืออออออออออออออออ
-
ธันจะอยู่รอเฟี๊ยตไหมนะ
ที่จริงเฟี๊ยตลองถามคนในบาร์ได้ไหม เผื่อใครรู้ชื่อน่ะ
-
เจอกันๆๆ
-
เงอะ แล้วจะได้เจอกันอีกไหมนี้
เสียดายอ่ะ :hao4:
-
หาทางติดต่อธันไม่ได้ซะงั้น คงต้องรอโชคชะตาฟ้าลิขิตล่ะมั้ง ถึงจะพานพบกันอีกครั้ง แต่คิดว่าคงอีกไม่นานเกินรอหรอกมั้ง คนแต่งคงไม่ใจร้ายเนาะๆ
รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
:z1: :z1: อ่านได้2หน้าละ เนื้อเรี่องเหมือนการ์ตูนเรื่อง hunter x hunter เกมกรีดไอส์แลนด์ เลยเอามาจากที่นี้เปล่าครับ สนุกดีครับ :hao6: :hao7:
-
ู^
^
^ได้เจาะไข่เด็กใหม่ก่อนเม้นท์ด้วย อิ อิ
ว้าวววววววว
ชายคนนั้นชื่อ ธัน หรือนี่ คงเป็นผู้เล่นที่มีความสามารถสูงมากๆคนนึงเลยสินะ
เอ๊ะ........หรือจะเป็น 1 ใน 12 ผู้คุมเกมส์ o22
ต่อสู้ได้แบบไม่เปลืองแรงเลยแฮะ เก่งมากๆ
เฟี๊ยตเมาแล้วอายุถอยสินะ แต่น่ารักดี ทำเอาธันไปไม่เป็นเลย
ตื่นมาทำงานแป๊บเดียวก็นอนอีกละ เซ็งเลย
แล้วแบบนี้จะเจอหมอ (พระเอก) ในโลกความจริงเมื่อไหร่เนี่ย
เอาเถอะยังไงก็จะรอต่อไปจ้า
ปล.ไบเบิ้ลแทบไม่มีบทเลยตอนนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.2 ขอบคุณที่ยังไม่ให้เฟี๊ยตได้ใกล้ชิดกับธัน เราอยากรอลุ้นมากกว่า
ปล.3 ส่งใจให้คนเขียนมาต่อเร็วๆ :hao7:
-
ในที่สุด พระเอกก็ออกโรงแล้วใช่ไหม....
-
บทที่ 81 A Poisoning Retail Shop
เฟี๊ยตกวาดสายตาไปทั่วห้องดังกล่าวก่อนจะพบว่าห้องดังกล่าวไม่เหลือร่องรอยว่าเคยมีคนอื่นอยู่ที่นี่มาก่อนเลย ตัวเขาเองก็จำไม่ได้เสียด้วยว่าตัวเองกลับมาบนห้องพักได้อย่างไร บางที เขาอาจจะใช้สติที่มีเหลืออยู่อย่างน้อยนิดนั้นพาตัวเองกลับมาที่เตียงนอนนี่ก็เป็นได้ เขาเคยเห็นเพื่อนที่เมาหนักจนพูดไม่รู้เรื่องหลายคนก็โบกแท็กซี่กลับมาจนถึงหอพักได้อย่างน่าประหลาด ไม่แน่ เขาอาจจะมีความสามารถแบบนั้นอยู่บ้างก็ได้ ชายหนุ่มยิ้มอย่างตลกกับความคิดของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจออกจากที่พักแห่งนั้นเพื่อเช็คเอาท์ เฟี๊ยตตั้งใจจะย้ายที่พักทุกวันเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศไปเรื่อยๆ เพราะถึงอย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่มีสัมภาระอะไรต้องขนอยู่แล้ว การย้ายที่นอนไปเรื่อยๆ ก็ดูจะน่าสนุกดี
เฟี๊ยตเดินออกมาสำรวจเมืองตอนสายๆ ด้วยความรู้สึกสดใส เมืองที่สองในปฏิทินนี่มีบรรยากาศของความเป็นชนบทอยู่มาก การแต่งกายของผู้คนที่อาศัยอยู่ในเมืองกับผู้เล่นที่เป็นนักแสวงโชคที่เดินทางผ่านเข้ามานั้นจะแตกต่างกันอย่างชัดเจน ชาวเมืองที่นี่จะแต่งชุดคล้ายๆ ชาวสวนชาวไร่เมืองหนาวอย่างนั้น ต่างกับผู้เล่นที่สวมชุดแต่งกายราวกับหลุดมาจากนิยายแฟนตาซีอย่างนั้น สารพัดชุดต่างๆ ทำให้ชุดของเฟี๊ยตดูธรรมดาไปเลย หลายคนมีปีก หลายคนมีหาง หลายคนแบกโล่อันเท่าจานดาวเทียมเดินไปเดินมาราวกับเป็นเรื่องปรกติธรรมดาอย่างใดอย่างนั้น
สถานที่แรกที่เฟี๊ยตมุ่งหน้าไป คือ ร้านขายการ์ดประจำเมืองนั่นเอง ขณะนี้เขาเหลือเงินอยู่ 18,424 เหรียญถ้วน ซึ่งนับว่าลดลงพอสมควรหลังจากการขายการ์ดสูงสุดชุดก่อน ชายหนุ่มตัดสินใจเลือกซื้อการ์ดเพียง 3 ซองเท่านั้น ได้แก่ การ์ดซองละ 500 เหรียญ 1 ซอง การ์ดซองละ 1,000 เหรียญ 1 ซอง และการ์ดซองละ 2,000 เหรียญอีก 1 ซอง สรุปยอดเงินคงเหลือตอนนี้ อยู่ที่ 14,924 เหรียญนั่นเอง
ชื่อ The Timid Knight (อัศวินตาขาว) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้ ผู้เล่นสามารถเรียกใช้การ์ดดังกล่าวได้เพียงวันละ 1 ครั้งเท่านั้น
ชื่อ Pinocchio’s Nose (จมูกพิน็อคคิโอ) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 5 ความสามารถ หากผู้ที่ใช้การ์ดนี้อยู่พูดโกหก จมูกของพิน็อคคิโอจะยืดออก
ชื่อ The Little Boat (เรือลำจิ๋ว) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการเดินทางข้ามแหล่งน้ำระยะแคบๆ
ชื่อ Invisible (ล่องหน) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้ ผู้เล่นที่ใช้การ์ดนี้จะไม่สามารถถูกมองเห็นโดยคนอื่นเป็นเวลาช่วงหนึ่ง
ชื่อ The Spore Blower (เครื่องเป่าสปอร์) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 6 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้ หรือการเกษตรกรรม
ชื่อ The Lazy Strainer (เครื่องกรองน้ำจอมขี้เกียจ) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ในการผลิตน้ำสะอาดสำหรับดื่มได้วันละ 2 ลิตร
ชื่อ Heal (รักษา) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ฟื้นฟูพลังกายและพลังใจให้ผู้เล่น 1 คน
ชื่อ Hammer (ค้อน) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 3 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้ หรือการก่อสร้าง
ชื่อ The Intellectual Ring (ธำมรงค์สมองใส) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 7 ใช้ในการบอกชื่อไพ่สูงสุดที่พบในรูปแบบอื่นที่ไม่ใช่การ์ด รวมถึงบอกจำนวนการ์ดที่มีผู้ครอบครองแล้วอีกด้วย
เฟี๊ยตกวาดตาดูไพ่ในมือทั้ง 9 ใบอย่างผิดหวัง เพราะถึงแม้ว่าจะมีการ์ดดีๆ ติดมาอยู่บ้าง แต่ก็ถือได้ว่าโดยภาพรวมแล้วเขาได้แต่การ์ดที่ไม่ค่อยมีประโยชน์เลย ในความเป็นจริงเขาอยากได้การ์ดที่ช่วยในการเดินทางอย่างนกอัลบาทรอสของปันที่เขาเคยโดยสารมากก่อนแล้ว แต่การ์ดที่ดูจะเข้าเค้าที่สุดน่าจะเป็นเรือลำจิ๋วที่ใช้ในการเดินทางระยะใกล้ๆ ที่ก็ยังไม่ตรงใจเขาเท่าไหร่นัก เฟี๊ยตส่ายหัวอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเรียกใช้การ์ด The Intellectual Ring ที่ใช้ในการตรวจจับไพ่สูงสุดมาใส่ไว้ที่นิ้วกลางข้างขวาก่อนจะออกจากร้านขายการ์ดแห่งนั้นไป
‘ไบเบิ้ล’
“นายท่าน”
‘ถ้าเรามีการ์ดที่เราอยากได้ นอกจากวิธีการเปิดซองการ์ด มีวิธีไหนจะทำให้ได้การ์ดนั้นมาอีกบ้าง’ เขาเอ่ยถามข้อสงสัยที่ค้างคาใจเขาอยู่ในเวลานี้
“ถ้าเป็นการ์ดที่ระบุเฉพาะเจาะจงไปเลยนั้น วิธีการที่ง่ายที่สุดคือ หาซื้อจากร้านขายการ์ดได้โดยตรงเลย แต่ราคาอาจจะแพงอยู่เสียหน่อย สำหรับการซื้อการ์ดแบบระบุชื่อ” ไบเบิ้ลตอบออกมาหลังจากเขาเอ่ยคำถามจนจบ
“แปลว่ามีวิธีที่ยากกว่านี้” เฟี๊ยตเอ่ยถามต่อ
“อีกวิธีหนึ่งในการหาไพ่ที่ตัวเองต้องการที่เป็นรูปแบบที่นิยมมากในหมู่ผู้เล่นมืออาชีพ คือ การรับทำภารกิจต่างๆ ภายในเกม” ไบเบิ้ลเอ่ยคำตอบที่น่าสนใจมากให้เขาฟัง
“อธิบาย ไบเบิ้ล” เขาเอ่ยคำสั่ง
“ในทุกๆ เมืองจะมีสถานที่ลับเพื่อใช้ในการรับและส่งมอบภารกิจต่างๆ โดยผู้เล่นสามารถแจ้งความประสงค์ว่าต้องการค่าตอบแทนเป็นเงินหรือเป็นการ์ดที่ตนต้องการ โดยผู้มอบภารกิจจะมีภารกิจที่หลากหลายให้เลือกในระดับความยากที่แตกต่างกันตามแต่ค่าตอบแทนที่ต้องการ”
“โดยระดับความยากมีตั้งแต่ระดับน้อยที่สุด คือ Monday ไล่ไปจนถึงยากที่สุด คือ Sunday ตามลำดับวันในหนึ่งสัปดาห์ ซึ่งผู้เล่นจะไม่รู้ล่วงหน้าว่าภารกิจที่ตนจะได้รับคืออะไร จนกว่าจะรับภารกิจนั้นมาแล้ว และผู้เล่นไม่มีสิทธิ์รับภารกิจใหม่จนกว่าภารกิจเก่าจะเสร็จสิ้น”
“สถานที่ลับที่ใช้ในการขอรับและส่งมอบภารกิจนั้น โดยปรกติแล้ว ผู้เล่นจะต้องหาข่าวสารเอง ว่าสถานที่ดังกล่าวอยู่ที่ไหนในเมืองนั้นๆ แต่ถ้านายท่านต้องการจะปฏิบัติภารกิจ โปรดแจ้งไบเบิ้ล เพราะไบเบิ้ลมีฐานข้อมูลของแหล่งส่งมอบภารกิจของเมืองทั้ง 12 อยู่แล้ว ขอให้นายท่านโปรดสบายใจ” ไบเบิ้ลร่ายยาวข้อมูลเกี่ยวกับภารกิจจนหมด เฟี๊ยตตั้งใจฟังอย่างตั้งใจ บางที นี่อาจจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดในการตามหาการ์ดที่เขาต้องการ การสุ่มเปิดซองการ์ดไปเรื่อยๆ นั้นดูจะไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่นัก
‘ขอบคุณมาก ไบเบิ้ล’
“ไม่เป็นไร นายท่าน”
เฟี๊ยตมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เขาตั้งใจจะไปอย่างยิ่งเป็นลำดับถัดไป นั่นก็คือ ร้านขายยานั่นเอง เพราะตั้งแต่เรียนจบวิชาปรุงยาขั้นต้นมาจากลุงย้งแล้ว เฟี๊ยตก็ยังไม่ได้พัฒนาศักยภาพด้านนี้อีกเลย ลุงย้งเคยบอกเขาว่าร้านขายยาทุกร้านในเกมสามารถสอนปรุงยาได้ อันที่จริงคือตัวละครทุกอาชีพในเกมสามารถสอนให้ผู้เล่นฝึกอาชีพได้ เพียงแต่ว่า ผู้เล่นจะมีความสามารถเพียงพอจะทำให้ตัวละครนั้นๆ รับเป็นลูกศิษย์หรือเปล่า
ตัวละครในเกมนี้เป็นตัวละครที่ไม่มีชีวิต แต่ถูกสร้างให้คิดแบบคนที่มีชีวิต กล่าวคือ ผู้ผลิตเกมทำการรวมรวมข้อมูลโดยทำการวิจัยในประชากรจำนวนมาก ผ่านการใช้แบบสอบถามถึงการตอบสนองต่อสถานการณ์ต่างๆ ที่จำลองขึ้นอย่างเหมาะสม หลังจากนั้นจึงใช้เครื่องมือทางสถิติในการวิเคราะห์ข้อมูลระบบความคิดของกลุ่มตัวอย่างของประชากรเหล่านั้น ก่อนจะตั้งเป็นสมมติฐานถึงพฤติกรรมของตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นตามการกำหนดคุณลักษณะโดยเฉพาะแตกต่างกันไป ดังนั้น ถึงแม้ว่าตัวละครในเกมจะไม่มีชีวิตจริงๆ เหมือนผู้ร่วมเล่นเกมนี้ แต่พวกเขาก็ถูกสร้างให้มีระบบความคิดไม่แตกต่างจากมนุษย์ทั่วไปเลย ดังนั้น การจะพยายามทำให้ตัวละครประจำอาชีพต่างๆ รับตนเป็นลูกศิษย์นั้นก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะมันไม่ใช่แค่การผ่านเงื่อนไขของเกมตามลักษณะเกมออนไลน์ตามปรกติ แต่มันเหมือนกันการพยายามเอาชนะใจของคนธรรมดาคนหนึ่งเลยทีเดียว
“สวัสดีครับ”
เฟี๊ยตเอ่ยทักทายขึ้นก่อนเมื่อเปิดประตูและก้าวเข้าไปอยู่ในร้านขายยาที่ดูเก่าคร่ำคร่านั่น บรรยากาศของร้านนี้ไม่ต่างจากร้านขายยาที่เขาเคยเห็นแถบชุมชนคนจีนไม่มีผิด ต่างกันตรงที่ว่าบรรยากาศนั้นดูมืดหม่นและน่ากลัวกว่ามาก ใจเขาเริ่มนึกไปถึงฉากร้านปรุงยาอันแสนน่ากลัวที่เคยเห็นในหนังแฟนตาซีเสียแล้ว
“รับยาพิษขนานไหนดี พ่อหนุ่ม อยากจะฆ่าใครเป็นพิเศษหรือเปล่า อยากได้แบบไหน ตายช้า ตายเร็ว หรือตายผ่อนส่งดีหละ ฮ่าฮ่าฮ่า” หญิงชราคนนั้นหันมาตอบรับเขา เสียงชราและแหบพร่าของหญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นอย่างน่ากลัวสมกับบรรยากาศในร้านแห่งนี้เหลือเกิน เสียงหัวเราะนั่นก้องไปมาในร้านแคบๆ นี่อย่างน่าสะพรึงกลัว
“นี่ไม่ใช่ร้านขายยาหรอครับ” เสียงเขาเอ่ยถามต่ออย่างไม่มั่นใจ ตามความเป็นจริงแล้วยาน่าจะมีไว้รักษาคนไม่ใช่หรอ ทำไมเจ้าของร้านนี้ถึงเสนอขายยาพิษให้เขาตั้งแต่ต้นแบบนี้
“ก็เป็นร้านขายยานี่แหละพ่อหนุ่ม แต่ชอบขายยาพิษมากกว่า ฮ่าฮ่าฮ่า” หญิงชรานั่นตอบข้อสงสัยของเขา เสียงหัวเราะนั่นออกจะหลอนหูเขาอยู่ไม่น้อย
“คือผมเป็นนักปรุงยาขั้นต้น จะมาขอฝากตัวเป็นลูกศิษย์เพื่อเรียนวิชาปรุงยา ไม่ทราบว่าพอจะเป็นไปได้ไหมครับ” เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างเกรงๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนอยากเรียนกับข้าด้วย ค่าสอนข้าแพงนะ” หญิงชราเอ่ยต่อไปด้วยน้ำเสียงที่ยังดูเหมือนแม่มดนั่นเหมือนเดิม
“เท่าไหร่หรอครับ” เฟี๊ยตพูด
“ไพ่สูงสุด 1 ใบสำหรับค่าสอน ส่วนเรียนจนจบแล้วจะสอบผ่านหรือไม่ข้าไม่รับประกัน เพราะข้อสอบของข้าหินมาก และไม่เคยมีคนสอบผ่านแม้แต่คนเดียว!”
จากผู้แต่ง : ทุกวันนี้แต่งวันชนวันแทบทุกวันเลยครับ หลายๆครั้งก็เหนื่อยมากจนคิดว่าจะขอหยุดสักวันสองวัน แต่พอรู้สึกว่ามีคนรออ่านอยู่บ้าง แม้จะแค่ไม่กี่คน มันก็ทำให้ผมฮึดแต่งต่อจนมีลงได้ทุกวัน
อีกอย่างหนึ่ง ผมว่าผมติดนิยายตัวเองเสียแล้ว วันไหนไม่ได้แต่ง ไม่ได้เห็นตัวละครตัวเอง เหมือนขาดอะไรสักอย่างไป
-
ถึงคุณ toy009 : อยากให้ลองกลับไปอ่านคำชี้แจงที่ตอนแรกของบทความดูนะครับ คำตอบของคำถามของคุณอยู่ตรงนั้นฮะ
-
:hao4: ท่าทางบททดสอบของป้าร้านยาพิษจะยากฝุด ๆ เอ้าเฟี๊ยตสู้ ๆ นะ :hao4:
-
เสียงหัวเราะป้าแกจิตเบาๆฮาาา
-
ป้านี่หน้าเลือดมากนะ ....
ธันไปไหนอะธันนนนน
เราก็ติดนิยายเรื่องนี้นะ ทุกวันต้องมาดูว่าอัพรึยัง 5555555
-
เอาใจช่วยคนแต่ง ครับ มาทุกวันก็เบิกบานใจ ผู้อ่านครับ
-
เฟี๊ยตจะสมัครเป็นศิษย์แม่มด?
จบแล้วจะกลายเป็น เฟี๊ยต พ็อตเตอร์? 555
-
อิอิ แวะมาติดตามอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน !!
-
จะเรียนวิชาจากแม่มดซะงั้น
แต่เฟี๊ยตเอาไปใช้ช่วยคนอยู่แล้วเนอะ
-
โห~ แลกด้วยไพ่สูงสุดเลยเหรอ แสดงว่าบทเรียนวิชาปรุงยานี้ต้องคุ้มแน่ เฟี๊ยตลงเรียนไปเลย เชื่อว่าเฟี๊ยตต้องสอบผ่าน
-
แลกด้วยไพ่สูงสุดเลยเหรอ
คุ้มมั้ยเนี่ย
-
มียารักษาก็ต้องเอายาพิษไปป้องกันตัววว :hao7:
บางทีก็เอาพิษไปรักษาพิษก็ได้นะ หนามยอกให้เอาหนามบ่ง
-
เฟี๊ยตจะไปเรียนเพิ่มแล้ว ดีจังจะได้เก่งๆ แต่ค่าเรียนแพงจริงๆ คิดอีกทีมันอาจจะคุ้มก็ได้ เพราะถ้าสมมติว่าเฟี๊ยตโดนพิษอย่างน้อยๆก็รู้ว่าต้องทำยังไง รักษาแบบไหน ทุกอย่างมี2ด้านทั้งนั้นแหละ ยิ่งถ้ารู้2ด้านยิ่งได้เปรียบ ปล.ถ้าเหนื่อยก็พัก หายแล้วค่อยอัพก็ได้
-
พยายามจะเม้นต์ในมือถือ นี่เป็นการพิมรอบที่3 จากที่อยากเม้นต์10บรรทัด 5555
ตามอ่านทันแล้วนี่คือสิ่งที่อยากบอก 81ตอน ตอนกดเข้ามอ่านตกใจไมเยอะจัง รายละเอียดเนื่อหาเยอะด้วย
อยากให้เฟี๊ยตมีคู่ ไม่ชอบปันเลยดูงี่เง่า 55555 นี่ตามอ่านเพราะอยารู้ว่าเฟี๊ยตคู่ใคร
ศัพท์เทคยิควิชาการเยอะ บ่องตรงเด็กศิลป์ไม่เกตเลย 555
อยากให้รู้ว่ามีคนตามอ่านผลงานอยู่นะคะ ขออย่างเดียวแต่งให้จบเป็นพอเรื่องนี้ มาช้ามาเร็วไม่ว่ากัลแต่ชอบที่อัพทุกวัน แม้มันเหมือนจะไม่คืบหน้า
แต่ก็โอเค ใช่พระเอกไหมอ่ะธันอ่ะ น่าจะใช่นี่หวังนะเนี่ย สู้ๆนะคะ เหนื่อยก็พัก ไม่ต้องกดดีนตัวเอง ชิวๆแฮปปี้ที่ได้แต่งคือสิ่งที่ควรยึด ถ้าถึงตอนไหนตื๊อหรือแต่งไม่ออกโปรดบอกรอได้ เน้น!แต่งให้จบพอ สู้ๆเย้ เหมือนลืมชมว่าเรื่องสนุกน่าติดตาม
-
บทที่ 82 The Monthly Battle
“ตกลง!” เฟี๊ยตตอบอย่างมั่นใจโดยไม่ต้องคิดสักนิดเดียว เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าจะต้องเจอสถานการณ์แบบนี้ เขาจึงเลือกที่จะไม่ขายการ์ดหญ้าฝรั่นนั่นจนหมด
“ว่าไงนะ” หญิงชรานั่นหันมาถามเขาอย่างไม่มั่นใจในสิ่งที่ตัวเองได้ยินเท่าไหร่นัก ดวงตาโปนโตภายในเบ้าตาลึกนั่นจ้องมองเขาอย่างเคลือบแคลง
“ผมตอบว่าตกลงครับ ผมยินดีจ่ายการ์ดสูงสุดหนึ่งใบเป็นค่าเล่าเรียนครับ” ชายหนุ่มเอ่ยช้าๆ ชัดๆ อีกครั้ง เพื่อให้ว่าที่อาจารย์ของเขาได้ยินอย่างชัดเจน
“ฮ่าฮ่า เจ้านี่มันน่าสนใจโดยแท้ ในเมื่อกล้าจ่าย ข้าก็กล้าสอน พรุ่งนี้เวลานี้มาเจอข้าที่นี่เพื่อเรียนวิชา ข้าจะสอนเจ้าเป็นเวลาสามวัน เตรียมใจไว้ให้ดี เพราะวิชาที่ข้าจะสอนนั้นมันน่าสยองขวัญกว่าที่เจ้าคิดนัก ฮ่าฮ่าฮ่า” หญิงชราหัวเราะออกมาเสียงดังด้วยเสียงแหบพร่าอย่างพึงพอใจ
“น่าสยองขวัญ ทำไมถึงสยองขวัญหรอครับ มันต่างกับวิชาปรุงยาตรงไหนหรอครับ” เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นอย่างฉงน คิ้วของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย
“ไม่ถูกหรอก ข้าจะสอนเจ้าปรุงยา แต่ไม่ใช่ยารักษาคนนะ มันคือยาพิษ ฮ่าฮ่าฮ่า มีแต่ผู้ที่สำเร็จวิชาปรุงยาแล้วเท่านั้น ถึงจะเรียนวิชาการวางยาต่อได้ แล้วเจ้าจะรู้ว่าการฆ่าคนมันช่างมีศิลปะมากมายกว่าที่เจ้าคิด ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะของหญิงชรายังคงก้องกังวานไปมาในห้องแคบๆ แห่งนั้น ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างคิดหนัก การเรียนปรุงยาพิษเพื่อฆ่าคนนี่ต่างไปจากความต้องการของเขามาก แต่คิดไปคิดมา นี่มันก็เป็นเพียงแค่เกมเท่านั้น เรียนรู้ไว้ก็คงไม่เสียหลาย อีกอย่าง เขาเองก็ยังจำเป็นต้องต่อสู้ เรียนแต่รักษาอาจจะไปไม่รอดก็ได้ เฟี๊ยตหรี่ตาลงเล็กน้อย แต่ก็ตัดสินใจไม่พูดอะไรออกไป ก่อนจะโค้งหัวน้อยๆ และออกมาจากว่าที่โรงเรียนแห่งใหม่ของเขานั้น
เฟี๊ยตตัดสินใจใช้เวลาที่เหลือในวันนั้นในการเดินเล่นไปในเมืองและหาข่าวสารต่างๆ ไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มแวะเข้าร้านโน้นออกร้านนี้อย่างสนุกสนาน แต่เขาก็เสียเงินไปแค่การใช้ซื้อเสบียงของกินสำเร็จรูปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เขาตัดใจในการซื้อโรงยิมสำเร็จรูปอย่างเสียไม่ได้ การ์ดใบดังกล่าวเป็นการ์ดที่มีสนามกีฬาทุกรูปแบบไว้ในใบเดียว ไม่ว่าอยากจะเล่นกีฬาอะไร ขอเพียงแค่สั่งเท่านั้น สนามกีฬาและคู่ซ้อมก็จะปรากฏขึ้นมาต่อหน้า เฟี๊ยตยืนมองตาละห้อยอย่างเสียดาย ราคาเหยียบครึ่งหมื่นของมันทำให้เฟี๊ยตทำได้แค่มอง
ชายหนุ่มตั้งใจเป็นอย่างยิ่งที่จะรักษาเงินที่มีอยู่เอาไว้ใช้ให้ได้นานที่สุด ตอนนี้เขามีรายรับเพียงวันละ 100 เหรียญเท่านั้น ในขณะที่ซองการ์ดที่มีไพ่ระดับดีๆ สนนราคาที่พันกว่าเหรียญขึ้นไปทั้งนั้น ซึ่งนั่นทำให้เขาต้องวางแผนการใช้การ์ดอย่างดี เพราะถึงแม้ว่าไพ่ตัวตนจะพอหาได้จากการผนึกด้วยตัวเองได้อยู่บ้าง แต่การ์ดเวทมนตร์นั้นแทบจะเรียกได้ว่าผูกขาดอยู่ที่การเปิดซองการ์ดเพียงอย่างเดียว เฟี๊ยตจำเป็นต้องหารายได้ให้เพิ่มมากขึ้นกว่านี้ เขาถึงจะมีสิทธิ์ใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่ายได้
“ข่าวร้อนๆ จ้า ข่าวร้อนๆ” เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ไกลจากเฟี๊ยต ขณะที่ตัวเขาเดินเล่นอยู่ในเมืองแห่งนั้น เมื่อหันกลับไปมองก็พบว่า ต้นกำเนิดของเสียงนั้นคือหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งที่มีโทรโข่งตัวไม่ใหญ่นักอยู่ในมือ ในอ้อมแขนอีกข้างหนึ่งของเธอหอบกระดาษปึกโตเอาไว้ เฟี๊ยตคิดว่านั่นน่าจะเป็นข้อมูลอะไรสักอย่างเกี่ยวกับข่าวที่กำลังพูดถึงอยู่แน่
“เร่เข้ามาจ้า เร่เข้ามา ผู้เล่นคนไหนสนใจอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับการแข่งขันชิงการ์ดสูงสุดประจำเดือนนี้ เร่เข้ามาเลยจ้า ข้อมูลราคาไม่แพงเลยน้า ใครมาเมืองนี้แล้วไม่ลงแข่ง ถือว่ามาไม่ถึงกุมภาพันธ์นะจ๊ะ เร่เข้ามาจ้า” เสียงนั่นยังคงเจื้อยแจ้วต่อไปราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เฟี๊ยตยืนอยู่ห่างๆ ก่อนจะใช้สมองประมวลผลตามช้าๆ
‘ไบเบิ้ล’ เขาเอ่ยเรียกเพื่อนคู่ใจอย่างคุ้นเคย
“ว่าอย่างไร นายท่าน” เสียงนั่นเอ่ยตอบมาอย่างว่องไวเช่นเดิม
‘อะไรคือการแข่งขันชิงการ์ดสูงสุดประจำเดือน’ เขาเอ่ยถามตามคำสำคัญที่เขาจำได้มาจากเนื้อความของประกาศนั้น
“การแข่งขันชิงการ์ดสูงสุดเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของเมืองกุมภาพันธ์ ที่จัดขึ้นเพื่อให้ผู้เล่นเข้ามาแข่งขันกันเพื่อชิงการ์ดสูงสุดไปเป็นของรางวัล อีกนัยหนึ่งก็เป็นการประชาสัมพันธ์เมืองไปในตัวด้วย การแข่งขันจัดในรูปแบบของการ Duel ผู้ชนะในการแข่งขันอันดับหนึ่งจะได้รับไพ่สูงสุดเป็นของรางวัล ซึ่งงานนี้ถูกจัดขึ้นทุกเดือน จึงถูกเรียกว่าการแข่งขันชิงการ์ดสูงสุดประจำเดือนนั่นเอง” ไบเบิ้ลอธิบายยาวเหยียดแก่เขา
‘มีคนเก่งเข้าร่วมการแข่งขันมากไหม ไบเบิ้ล’ เขาเอ่ยถามในสิ่งที่เขากังวลที่สุดออกไป
“การแข่งขันนี้เรียกได้ว่าเป็นการแข่งขันของผู้เล่นชั้นต้นถึงชั้นกลางมากกว่า เพราะเป็นที่รู้กันในหมู่ผู้เล่นดีว่าการ์ดสูงสุดที่ได้มานั้นส่วนใหญ่จะเป็นการ์ดลำดับที่ไม่ค่อยดีนัก ผู้เล่นเก่งๆ ส่วนใหญ่จึงจะไม่เสียเวลามาเก็บการ์ดด้วยวิธีนี้ แต่จะรับทำภารกิจ หรือหาข้อมูลการ์ดระดับต้นๆ จะดีกว่า การแข่งขันนี้เหมือนการประลองเพื่อเป็นโชว์หรือสีสันมากกว่าจะเป็นการต่อสู้ของยอดฝีมือจริงๆ” เฟี๊ยตถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาอยากเข้าร่วมกิจกรรมอันน่าสนใจนี่ แต่ถ้ามีคนเก่งๆ ลงสมัครด้วยมาก เขาก็คงต้องคิดหนัก
‘แล้วทำไมต้องมีการขายข่าวด้วย ในเมื่อมันก็เป็นงานที่จัดขึ้นเป็นประจำอยู่แล้วนี่ ไบเบิ้ล’ ชายหนุ่มเอ่ยถามต่ออย่างสงสัย
“หัวข้อการแข่งขันในแต่ละเดือนจะไม่เหมือนกัน ข่าวสารจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก ที่จะทำให้ผู้เล่นไปสู่ชัยชนะได้ ใครที่เตรียมตัวไว้ดี ก็มีสิทธิ์ชนะได้มาก” ไบเบิ้ลตอบ
‘หัวข้อการแข่งขันคืออะไร อธิบายให้ละเอียดหน่อย’ เขาขัดขึ้น
“ยกตัวอย่างเช่น 3 เดือนที่แล้ว หัวข้อการแข่งคือ ห้ามใช้การ์ดพรสวรรค์ในการต่อสู้ 2 เดือนที่แล้ว คือ ต้องใช้การ์ดต่ำกว่าเลเวล 5 เท่านั้นในการแข่ง 1 เดือนที่แล้ว คือ ต้องใช้การ์ดที่ได้รับจากการสุ่มแจกตอนก่อนเริ่มเกมเท่านั้นในการสู้ แต่ละหัวข้อในการแข่งมีผลต่อการแข่งขันสูงมาก ถึงแม้ว่าจะเก่งมากแค่ไหน แต่ถ้าเตรียมตัวมาไม่ตรงกับเงื่อนไขในการแข่ง โอกาสชนะก็ลดน้อยลงไปมาก” ไบเบิ้ลยกตัวอย่างจนชายหนุ่มเริ่มจะเข้าใจ
‘แล้วหัวข้อการแข่งขันของเดือนนี้?’ เขาเอ่ยวลีสั้นๆ เป็นคำถาม
“การต่อสู้แบบคู่ การแข่งขันในเดือนนี้ ผู้ที่ลงสมัครเป็นคู่เท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์ลงแข่งขัน การต่อสู้จะเป็นการปะทะกันแบบสองคนต่อสองคน คู่ที่ชนะตลอดการแข่งขันจะได้รับรางวัลเป็นการ์ดสูงสุดไป” ไบเบิ้ลตอบคำถามที่ต้องทำให้เขาคิดหนักอีกครั้ง ชายหนุ่มมองว่าการแข่งขันนี่เป็นนิมิตหมายอันดีในการทดสอบฝีมือและเก็บการ์ดสูงสุดให้ได้มากขึ้น แต่เขาจะไปหาคู่ได้ที่ไหนนี่สิ ขาของชายหนุ่มหมุนบิดกลับหลังหันก่อนจะเดินออกมาจากบริเวณนั้น เขาไม่จำเป็นต้องเสียเงินซื้อข่าวสารใดๆ แค่มีไบเบิ้ลก็มากเกินพอ
เฟี๊ยตใช้เวลาบ่ายนั้นในการเดินเถลไถลไปเรื่อยๆ ในเมืองที่แสนสงบแห่งนั้น หลังจากที่หาอะไรบรรจุลงในกระเพาะสำหรับตอนเที่ยงเป็นที่เรียบร้อย เขาเดินมาถึงบริเวณลานกลางเมืองที่เหมือนเป็นที่ว่างสำหรับจัดกิจกรรมสำหรับชาวเมืองนั่น จัตุรัสดังกล่าวมีผู้คนเดินกันอยู่อย่างประปราย มีชาวบ้านบางคนในของมาวางขายแบกับดินอยู่บ้าง ส่วนใหญ่เป็นพวกอุปกรณ์เครื่องใช้ รวมไปถึงผลผลิตทางการเกษตรกรรมต่างๆ
สายตาของชายหนุ่มเหลือบไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งที่แต่งกายเหมือนกันทั้งกลุ่ม คือ ชุดสีขาวดำที่ประดับเป็นลวดลายแบบจีนที่ดูเคร่งขรึมและลึกลับ ชายคนหนึ่งที่โดดเด่นอยู่กลางคนกลุ่มนั้นเป็นที่จับตาของผู้คนโดยรอบ ชายวัยกลางคนที่ดูน่าเกรงขามคนนั้นสวมผ้าคลุมยาวตั้งแต่ไหล่มาเกือบจรดปลายเท้า ท่าทีนิ่งๆ นั้นดูไม่ต่างจากคนปรกติทั่วไป แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เฟี๊ยตรู้สึกว่าชายคนนี้ไม่ธรรมดาเลย
‘ไบเบิ้ล มีข้อมูลของชายชุดขาวดำตรงหน้านี้หรือไม่’ เขาเอ่ยถามไบเบิ้ลด้วยความสงสัย
“ชุดขาวดำนี่นายท่านเห็นคือ ชุดเครื่องแบบขององค์กร Dark Drag หรือองค์กรมังกรทมิฬ ซึ่งเป็นองค์กรที่ถือเป็น 1 ใน 4 ขั้วอำนาจในเกมนี้ Dark Drag ขึ้นชื่อว่าเป็นองค์กรชั่วร้ายอันดับต้นๆ ของเกม ไม่มีใครรู้ว่าเป้าหมายขององค์กรนี้คืออะไร แต่ที่ทุกคนรู้คือ พวกมันชอบระรานคนบริสุทธิ์จนมีแต่ผู้คนหวาดกลัว ผู้เล่นส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครชอบสุงสิงกับองค์กรนี้เท่าไหร่ เพราะมันขึ้นชื่อว่าถ้ากัดใครแล้ว มันจะกัดไม่ยอมปล่อย คนส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงการมีปัญหากับพวกมันเสียมากกว่า” ชายหนุ่มฟังคำตอบของไบเบิ้ลพร้อมกับมองไปที่คนชุดขาวดำกลุ่มนั้น เพราะเหตุใดไม่รู้ที่ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยกับลวดลายเหล่านั้นอย่างประหลาด แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดเท่าไหร่ เขาก็คิดไม่ออกเลยจริงๆ
จากผู้แต่ง : ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดูสั้น แต่............... มันก็สั้นจริงๆนะฮ๊าฟฟฟ 555
มาน้อยก็ดีกว่าไม่มานะ อิอิ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ขอบคุณสำหรับทุกคำชมและกำลังใจนะครับ
อ่านแล้วรู้สึกดีจัง
ที่ยังแต่งมาลงทุกวันก็เพราะว่ายังแต่งไหว ห้าห้า
แต่สักวันหนึ่งคงแต่งไม่ไหว เอ๊ะ ยังไง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ห้าห้า
-
น่าสนุกจัง มีการแข่งนี้ จะได้ธันมาเป็นคู่บัดดี้กันป่าวน้อ เพ้อๆจิ้นๆ^^
แก๊งดาร์กนี่ เหมาะมากที่จะใช้เป็นหนูลองยา...พิษ เหอๆๆๆ :hao7:
-
เอาล่ะซิเฟี๊ยต ดันเจอโจทก์เก่าแต่จำไม่ได้ซะงั้น คงไม่มีไรหรอกมั้ง เพราะธันเค้าจัดการพวกที่หาเรื่องวันนั้นไปหมดแล้ว เฟี๊ยตอย่าไปหาเรื่องเพิ่มอีกก็แล้วกัน
-
:katai2-1: หาคู่ประลอง
-
เฟี๊ยตจะโดนอะไรไหมเนี่ย ไอ้ที่เมานี้จำอะไรไม่ได้เลย :hao5:
-
เฟี๊ยตต้องตามหาธันนะ ถ้าจะลง 5555555
ล้มล้าง Dark Drag ให้หมดไปเลยยยย
-
เฟี๊ยตตัดสินใจถูกแล้วที่ยอมเรียน เพราะมันจะเป็นประโยชน์กับเฟี๊ยตมากแน่ๆ
แต่ยาย.....จะสอนแค่สามวันเองหรอ น้อยไปไหม?
พวกดาร์คมาอีกแล้ว คงตามมาแก้แค้นแน่ๆเลย แถมเฟี๊ยตจำไม่ได้อีกทำไงทีนี้
ขออย่าให้พวกนั้นมีข้อมูลที่ว่าเฟี๊ยตเป็นต้นเหตุเลยนะ สาธุ
ปล.เป็นกำลังใจอยู่นะ ค่อยแต่งไปไม่ต้องรีบ :mew1:
-
ตายละ โจทย์เก่า :hao7:
แล้วคุณธัน(? ใช่ปะ เฟี๊ยตเรียกหลายชื่อเกิน) จะได้มาช่วยอีกไหมน้ออ :hao6:
-
บทที่ 83 The Poles
“4 ขั้วอำนาจ?” เฟี๊ยตเอ่ยทวนความขึ้นอย่างเป็นคำถาม
“ระบบของเกมนี้ถูกคานอำนาจไว้ด้วย 4 ส่วนด้วยกัน ส่วนแรกคือ เกมมาสเตอร์ หรือโซดิแอคทั้ง 12 บุคคลกลุ่มนี้เป็นกลุ่มบุคคลที่คอยควบคุมให้ผู้เล่นดำเนินไปตามกฎกติกาของเกม พวกเขาจะมีพลังอำนาจและความสามารถสูงมากเมื่อเทียบกับผู้เล่นคนอื่น การปรากฏตัวก็เป็นความลับ แทบไม่เคยมีใครได้รู้จักโซดิแอคเลย เชื่อกันว่าโซดิแอคทั้งสิบสองเป็นกุญแจไปสู่การพิชิตเกมนี้ได้ แต่ก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไม”
“ขั้วอำนาจที่ 2 คือ องค์กรลับฝ่ายอธรรม องค์กรลับฝ่ายอธรรมคือ องค์กรที่เกิดจากการรวมกลุ่มของผู้เล่นที่ไม่น่าจะมีจุดประสงค์ดีสักเท่าไหร่ แต่ส่วนใหญ่แล้ว ไม่เคยมีใครรู้ว่ามันถูกก่อตั้งขึ้นมาเพื่ออะไร ถึงแม้ว่าคนในองค์กรจะฝ่าฝืนกติกาของเกมมากแค่ไหน ผู้เล่นคนนั้นก็จะถูกตั้งค่าหัวเป็นรายไป ไม่ได้เป็นความผิดของทั้งองค์กร จึงทำให้เกิดช่องว่างที่ทำให้องค์กรเหล่านี้หลุดรอดมาจนถึงปัจจุบัน และ 2 องค์กรที่มีชื่อเสียงและกองกำลังมากที่สุดคงหนีไม่พ้น Dark Drag หรือพรรคมังกรทมิฬ และ Avian Eye หรือพรรคดวงตาวิหค ซึ่งมีเครื่องแบบเป็นสีขาวดำ และสีฟ้าครามตามลำดับ”
“ขั้วอำนาจที่ 3 คือ สภาแห่งอิสรภาพ หรือ Council of Liberty ที่เปรียบเสมือนองค์กรฝ่ายธรรมะที่คอยต่อต้านกับความชั่วร้าย สภาแห่งอิสรภาพจะรวบรวมผู้เล่นที่ติดอันดับ 100 ผู้เล่นที่น่าจับตามองที่สุดในเกมซึ่งถูกจัดอันดับโดยหนังสือพิมพ์ The Lost News ในทุกๆ 1 เดือน แต่ขั้วอำนาจนี้ถือว่ามีอำนาจค่อนข้างน้อย เนื่องจากสมาชิกเปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ นอกจากนี้ ผู้เล่นหลายๆ คนก็ไม่สนใจอยากเข้าร่วมสักเท่าไหร่ จึงทำให้บทบาทของสภานี้ค่อนข้างน้อย แต่ที่ต้องนับรวมเป็นขั้วอำนาจด้วยเนื่องจากในอดีตที่สภาแห่งอิสรภาพเคยรวบรวมยอดฝีมือจากทั้งเกมเพื่อล้มองค์กรฝ่ายอธรรมหนึ่งจนสิ้นซาก สภานี้จึงยังคงเป็นพลังขับเคลื่อนหนึ่งของเกม ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเห็นบทบาทนักก็ตาม”
“และขั้วอำนาจสุดท้ายคือ เหล่าไพ่สูงสุดนั่นเอง ไพ่สูงสุดถือเป็นเป้าหมายหลักของการเล่นเกมนี้ ทำให้การมีอยู่หรือการหายไปของไพ่เกิดความเปลี่ยนแปลงของกระแสของเกมได้มาก นอกจากนี้ การ์ดสูงสุดเป็นการ์ดที่มีอำนาจในตัวเองและสามารถเปลี่ยนไปมาระหว่างสภาวะถูกผนึกกับเป็นอิสระได้เร็ว ทำให้ทุกครั้งที่สมดุลของระบบไพ่สูงสุดเปลี่ยนแปลง ผู้เล่นเกมก็จะเกิดความเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย ยกตัวอย่างง่ายๆ เช่น ถ้ามีข่าวของการ์ดสูงสุดอันดับหนึ่งหลุดออกมา องค์กรหรือสภาก็อาจจะแตกคอกันเองได้ เพราะการ์ดมีแค่ใบเดียว แต่เป็นที่ต้องการของทุกคน การรวมกลุ่มกันต่อไปก็อาจจะเป็นเรื่องที่ยากลำบาก”
‘ขอบคุณมาก ไบเบิ้ล’ เขาเอ่ยขอบคุณสมุดคู่ใจเพียงสั้นๆ จากสี่ขั้วอำนาจที่ว่านี่ เขาแทบจะเรียกได้ว่ายังไม่มีโอกาสเจอจริงๆ เลยสักครั้ง ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงจุดเล็กๆ อันเกมที่แสนกว้างใหญ่นี้ ความมั่นใจที่เคยมีมาตลอดว่าจะพิชิตเกมนี้ลงได้ กลายเป็นสายตาที่มองเห็นความเป็นจริงเท่านั้น บางที เขาอาจจะต้องวางแผนการและจัดการความคิดตัวเองใหม่ เพื่อไม่ให้การคาดการณ์ที่ผิดพลาดนี่ขัดขวางไม่ให้เขาไปสู่ความสำเร็จ
ชั่วจังหวะที่เฟี๊ยตกำลังจะมุ่งหน้ากลับไปสู่ที่ๆ เขาหมายตาไว้เป็นที่พักนั่นเอง ชายที่สวมผ้าคลุมไหล่ลายขาวดำนั่นก็หันมาประสานสายตากับเขาพอดี ใบหน้าเกลี้ยงเกลาที่รับกับเคราที่ดูเจ้าเล่ห์นั่นแสดงท่าทางพิจารณาเขาอย่างเปิดเผย สายตานั่นบอกถึงความครุ่นคิดในตัวเขา ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกตรึงไว้ด้วยดวงตาที่แสนทรงอำนาจคู่นั้น ริมฝีปากนั่นยกขึ้นน้อยๆ อย่างเย้ยหยันก่อนจะพาพรรคพวกเดินหายไปในฝูงชน
ค่ำคืนนั้นเฟี๊ยตตัดสินใจเลือกพักแบบโฮมสเตย์ที่ร้านขายการ์ดนั่น ถึงแม้ว่าร้านธรรมดาๆ นั่นจะไม่มีความน่าสนใจให้เลือกใช้เป็นที่นอนอยู่เลย หากแต่เขาต้องการจะทดสอบอะไรบางอย่าง
ชายหนุ่มนั่งมองชั้นวางซองการ์ดจากหลังร้านผ่านกระจกที่ไม่อนุญาตให้ผู้ที่อยู่ด้านนอกมองมาเห็นภายในส่วนที่ลึกเข้าไป สายตาของเขาไล่พิจารณาไปตามสีของซองการ์ดเหล่านั้นที่ถูกหยิบไปจากชั้นวาง เฟี๊ยตเฝ้าสังเกตสีหน้าของผู้ซื้อถึงความพึงพอใจจากการเปิดซองไพ่เหล่านั้น เขาใช้ดินสอในมือจดถึงความน่าจะเป็นที่ผู้ซื้อจะแสดงความพึงพอใจเมื่อซื้อซองไพ่ราคาต่างๆ เฟี๊ยตเข้านอนในเวลาเกือบสี่ทุ่มหลังจากได้ข้อมูลในจำนวนที่มากจนพึงพอใจแล้ว และความเหนื่อยล้าจากการตะลอนเดินไปทั่วเมืองก็ทำให้เขาหลับไปอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มในชุดเดิมที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะสกปรกเสียทีเปิดประตูเข้าไปในร้านขายยาที่ราวกับถอดแบบมาจากหนังสือนิยายแม่มดนั่น หลังจากกินข้าวเช้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ครูของเขาเป็นคุณยายวัยเลยเกษียณนั่นที่ชอบพูดจาด้วยเสียงแหบแห้งราวกับปีศาจร้ายในหนังชวนหัวไม่มีผิด (ประโยคขยายความข้างหลังนี่ก้องไปมาในหัวของเขาตลอดเวลาที่ได้ยินน้ำเสียงนั่น แต่เขาไม่กล้าเอ่ยวิจารณ์อะไรออกไปแม้แต่ครั้งเดียว ท่าทางอาจารย์ของเขาจะมีพรสวรรค์ในการวางยาโดยไม่ให้ผู้เคราะห์ร้ายรู้ตัวอยู่ไม่น้อย และแน่นอน เขายังไม่อยากเป็นหนูลองวิชาเสียเท่าไหร่) ครูของเฟี๊ยตให้เขาเรียกตัวเธอเองว่าครู ซึ่งนั่นทำให้เฟี๊ยตถึงกับต้องลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะถ้าเขาต้องเรียกชื่อ เขาคิดว่าตัวเองน่าจะใช้คำว่ายายนำหน้าชื่อนั้นดูจะเหมาะสมที่สุด และชายหนุ่มเองก็ไม่รู้เลยว่าครูของเขาจะชอบให้คนมาเรียกว่ายายหรือเปล่า การไม่ต้องเรียกเลยดูจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด อย่างน้อย เขาจะได้ไม่ต้องมาเสียสันหลังทุกครั้งที่ต้องดื่มน้ำอะไรสักอย่างในโรงเรียนแห่งนี้ ที่อาจจะมียาพิษปนอยู่สักหยดสองหยดก็เป็นได้
“ยาพิษมีหลายประเภท และนั่นเป็นเรื่องสำคัญที่สุดที่นักวางยาหรือฆาตกรจะต้องศึกษาให้เชี่ยวชาญ เพื่อที่จะให้ความตายของเป้าหมายของเราเป็นไปตามแบบที่เราต้องการมากที่สุด ตายช้า ตายเร็ว ตายแบบไม่รู้ตัวล่วงหน้า ตายตามสถานการณ์ที่กำหนด ไม่ว่าจะตายด้วยหนทางใดก็ตาม นักวางยาที่ดีจะต้องสั่งมันได้อย่างเฉียบขาด” เสียงแหบแห้งนั่นเอ่ยขึ้นต้นบทเรียนแรกของเขา
“ครับ” เสียงของเขาตอบรับออกไปสั้นๆ เขาถึงกลับกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ แค่การจั่วหัวของการเรียนก็ทำให้ขนลุกเสียแล้ว เขาไม่เคยคิดมาก่อนสักนิดว่าตัวเองเขาเองจะต้องมาศึกษาวิชาฆ่าคนแบบนี้
“ยาพิษนั้นแบ่งประเภทได้หลายวิธี เช่น แบ่งตามวิธีการนำเข้าสู่ร่างกาย แบ่งตามระยะเวลาการออกฤทธิ์ แบ่งตามที่มา แต่ที่ข้าจะสอนให้คือการแบ่งตามอวัยวะเป้าหมายที่ต้องการให้พิษไปจู่โจม ข้าจะค่อยๆ ทยอยสอนเจ้าไปเรื่อยๆ จนครบทุกระบบ เรียนหนึ่งเรื่อง ข้าก็จะสอนเจ้าปรุงยาพิษนั้นๆ ไปด้วยเลย จะได้ไม่เสียเวลา และที่สำคัญที่สุด การเห็นความตายมาอยู่ตรงหน้าจะทำให้เจ้าจำได้ไม่มีลืม ฮ่าฮ่าฮ่า” หญิงชราตรงหน้าเขาหัวเราะด้วยน้ำเสียงชวนรู้สึกสะอิดสะเอียนอีกแล้ว
“เอ่อ ความตายตรงหน้านี่หมายความว่าอะไรหรอครับ” เขาเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล
“ทุกครั้งที่มีการปรุงยาพิษต้องมีการแบ่งมาทดสอบว่ามันมีฤทธิ์ในการฆ่าหรือเปล่า ยาพิษล๊อตไหนที่ไม่ถูกทดสอบ หรือที่เรียกกันว่าลองยา นักวางยาจะถือว่ามันไม่มีจิตวิญญาณในการฆ่า เอาไปใช้จริงมันจะไม่ประสบความสำเร็จ ฆ่าใครก็ไม่ตาย” ครูของเขาอธิบาย
“ถึงกับต้องฆ่าคนเลยหรอครับ” เขาเอ่ยถามด้วยความไม่มั่นใจ แต่ตัวเขาเองไม่อยากออกตัวแสดงความอ่อนแอมาก เขาจึงเลือกถามไปด้วยน้ำเสียงกลางๆ เท่านั้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า หนูทดลองก็พอ ฆ่าคนมันสนุก จะให้ตายง่ายๆ เพราะลองยามันไม่สนุกหรอก ฆาตกรรมมันเป็นศิลปะ เจ้าต้องวางแผนการลอบฆ่าอย่างมีชั้นเชิงเท่านั้น ฮ่าฮ่าฮ่า” เขารู้สึกตัวเย็นๆ อย่างบอกไม่ถูกเมื่อฟังประโยคอันน่าสะพรึงกลัวนั่นจนจบ
“แต่เราจะไปจับหนูเป็นๆ มาได้จากไหนทุกครั้งที่ทำยาหละครับ มันไม่ลำบากเหรอครับ ครู” เขาเอ่ยถามออกไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ในใจเขาอยากจะพูดมากกว่าว่าหนูก็เป็นหนึ่งชีวิต จะมาฆ่ามาแกงกันเป็นของเล่นได้อย่างไร แต่เฟี๊ยตก็เลือกที่จะละคำพูดที่ดูไม่เฉียบขาดนั้นไว้เสีย ในวันนี้เขามาเรียนเป็นฆาตกรผู้เหี้ยมโหด เขาไม่อยากจะแสดงความอ่อนแอให้คนตรงหน้าเห็นเท่าใดนัก
“ใช้แค่การ์ดหนูทดลองก็พอ มันเป็นแค่การจำลองสมมติฐาน มันไม่มีชีวิต เจ้าไม่ต้องมานั่งกลัวบาปกลัวกรรมอะไรหรอก อีกอย่างนะ เจ้าลืมอะไรไปหรือเปล่า นี่มันก็แค่เกม ถึงเจ้าจะฆ่าใครตายไปก็จงอย่าลืมเสียว่า มันทำให้เขาแค่ต้องกลับไปเริ่มต้นเกมใหม่เท่านั้น ไม่ได้ทำให้เขาตายไปในโลกความเป็นจริงสักหน่อย นับจากวินาทีนี้ไป ขอให้เจ้าจงปิดใจซะ แล้วขัดเกลาความรู้สึกตนเองให้เฉียบขาด ความเมตตากรุณาหนะพับเก็บไว้ตั้งแต่ก่อนเข้าเกมนี้ได้แล้ว มโนธรรมกับจริยธรรมมันเป็นของแสลงของนักวางยา จำไว้!”
จากผู้แต่ง : วันเสาร์นี้จะไปสอบแล้ว ตื่นเต้นที่สุดเลย ห่างสนามสอบมานานมว๊ากกก กก ก
>///<
-
ตอนที่ 83 แล้วนะเนี่ยยยยยยย
ตอนที่ 100 ฉลองอะไรดี เย้เยเย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:hao5: กว่าจะเรียนจบหลักสูตร สยองทุกวัน เอิ่มมมม
-
เฟี๊ยตจะเข้าสู่โหมดดาร์คแล้ว 555+
เรียนปรุงยาพิษไว้ก็ดีนะเฟี๊ยต จะได้จัดการศัตรูได้ง่ายๆ
-
:mew5: ท่าทางครูกับวิชาที่จะเรียนน่ากลัวจัง
กว่าจะเรียนจบหลักสูตรนี้เฟี๊ยตทำอย่างที่ครูบอกให้ได้
แต่ถ้าเรียนจบแล้ว เฟี๊ยตต้องเก่งขึ้นอีกหลายระดับแน่ๆ o13
ปล.อ่านย้อนหลังซะนาน ตามทันซะที :hao5:
-
ครูน่ากลัวมาก ><
คนแต่งสู้ๆน้า
-
เฟี๊ยตจะเปลี่ยนอาชีพเป็นราชาพิษสินะ :hao7:
-
:katai5:
อยู่ในช่วงสอบอะ
แต่ อยากอ่านจุง
-
ชายชุดดำคงไม่ได้ปิ้งเฟี๊ยตใช่ไหมอะ
พี่คนเขียนสู้ๆน้าาาาาาา สอบอะไรหว่า
-
เฟี๊ยตพร้อแล้วที่จะเข้าสู่บทเรียนการปรุงยา..........พิษ
เราเองก็พร้อมแล้วที่จะได้รับความรู้ใหม่จากเฟี๊ยต
คนที่เป็นหัวหน้าหน่วยมีผ้าคลุมนั่น คงไม่ใช่ว่าหมายตาเฟี๊ยตไว้แล้วหรอกนะ
แต่ไม่รู้ว่าจะหมายตาเพื่อจุดประสงค์อะไรนี่สิ :mew5:
ปล.รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
สี่ขั้วอำนาจดูช่างยิ่งใหญ่
กว่าเฟี๊ยตจะก้าวถึงจุดสูงสุดได้ คงอีกยาวไกล
ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึงนะคนแต่ง เอ๊ยเฟี๊ยต อิอิ^^
-
เข้าใจว่าถ้าเฟี๊ยตจบหลักสูตรนี้คงมีความเฉียบขาดและคมเล็บไว้ป้องกันตัวมากขึ้น
แต่จะรอดจนจบหลักสูตรรึเปล่านี้อีกเรื่องเพราะหลอนแทนเฟี๊ยตที่ต้องเรียนกับครู
ที่เหมือนแม่มด
ส่วนคนเขียนขอให้สอบได้นะคะ ป.โทรึเปล่าค่ะ สู้ๆน๊า
-
จำไว้นะ ห้ามปราณี!!
-
บทที่ 84 How to poison
“ระบบแรกที่เราจะเรียนคือระบบประสาท ระบบนี้มีความสำคัญมาก เพราะถ้าเป็นเหมือนจุดศูนย์รวมของมนุษย์ ยิ่งถ้าเจ้าควบคุมมันได้ เจ้าจะมีพลังอำนาจจนเจ้าคาดการณ์ไม่ถึง” เสียงของหญิงชราเริ่มต้นสอนเขาในบทเรียนเริ่มต้นของวันนี้
“ยาพิษจะมีผลต่อระบบประสาทได้หลักๆ อยู่ 5 แบบด้วยกัน คือ กระตุ้นประสาท กล่อมประสาท กดประสาท ลดการทำงานของระบบประสาท และสุดท้ายคือหยุดการทำงานของระบบประสาทไปเลย” ครูของเขาหยิบต้นไม้ต่างๆ ออกมาจากลิ้นชักที่อยู่ลึกเข้าไปให้เขาดู บางต้นก็ยังคงเป็นต้นไม้สด ในขณะนี้บางต้นกลายสภาพเป็นเพียงต้นไม้แห้งแล้วเท่านั้น
เฟี๊ยตมีโอกาสได้เห็นต้นไม้หลายต้นที่เขาเคยได้ยินเพียงชื่อ แต่ไม่มีโอกาสได้เห็นตัวจริงมาก่อนเลย เพราะการเรียนในหลักสูตรนั้น แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะนำต้นไม้พิษที่อันตรายเหล่านี้มาให้นักศึกษาได้เห็นกันจริงๆ มากมายขนาดนี้
ชายหนุ่มได้เห็นตั้งแต่ต้นฝิ่น ดอกฝิ่น ครูของเขาสอนเขาตั้งแต่การกรีดยางฝิ่น การแยกสกัดสารสำคัญ ไปจนถึงวิธีการสังเคราะห์เฮโรอีนจากมอร์ฟีนที่ได้มาจากการสกัดนั้น ถึงแม้ว่าจะดูสุ่มเสี่ยงต่อคุกต่อตารางอยู่บ้าง (เฟี๊ยตไม่รู้ว่าการผลิตยาเสพติดในเกมนี่ถือเป็นเรื่องผิดกฎหมายไหม แต่เขาก็ขอกังวลไว้ก่อนสักนิดหนึ่ง) แต่เรียกได้ว่าเขาสนุกกับการเรียนมาก การได้ทำในสิ่งที่ไม่เคยลองมาก่อน ถือว่าเป็นความสุขของเขาอย่างหนึ่ง
หลังจากผลิตเฮโรอีนบริสุทธิ์ได้สำเร็จ ครูของเขาก็สอนให้เขาให้การ์ดหนูลองยาเพื่อทดสอบฤทธิ์ เขาให้หลอดหยดหยดสารละลายของผงยาสีขาวนั่นเข้าปากเจ้าหนูสีขาวตัวน้อย หลังจากที่มันกลืนลงได้มันนาน เจ้าหนูนั่นก็ลุกขึ้นยืนสองขาขึ้นได้อย่างมหัศจรรย์ แล้วมันก็เริ่มเต้นรำเป็นจังหวะสามช่าไปรอบๆ ห้อง มันสะบัดสะโพกไปมาอย่างมีความสุขที่สุด เสียงครูของเขาหัวเราะร่วนอย่างพอใจที่ยาดังกล่าวมีฤทธิ์ถูกใจต้องการ เฟี๊ยตในแวบแรกนั้นก็หลุดขำออกมาด้วยความตลก แต่เมื่อคิดต่อว่าถ้าเป็นตัวเขาโดนเข้าเอง เขาคงจะหัวเราะไม่ออกเท่าไหร่นัก
“เจ้านี่ฝีมือไม่หยอกนะ ทักษะการปรุงยาก็ใช้ได้ แถมมือยังนิ่ง สกัดสารได้มีดี ฮ่าฮ่า ท่าทางเจ้าจะมีโชคด้านการฆ่านะ” หญิงชราเอ่ยปากชื่นชมเขา เฟี๊ยตยิ้มน้อยๆ ตอบรับ การได้รับคำชื่นชมว่ามีคุณสมบัติการเป็นฆาตกรที่ดีนี่ดูจะไม่ค่อยน่าปลาบปลื้มเท่าไหร่
“พอดีพอมีพื้นฐานมาบ้างหนะครับ” เขาเอ่ยตอบพลางก้มหัวเป็นการขอบคุณ
นอกจากฝิ่นที่เขาเองก็เคยปรุงยามาเองบ้างแล้ว เขายังได้รู้จักต้นไม้มากมายที่เขาเคยแต่ได้ยินในตำราเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นกัญชา กระท่อม เห็ดขี้ควาย แสลงใจ รวมไปถึงต้นไม้ต่างชาติหน้าตาแปลกๆ อีกมากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หญิงชราลองให้เขาบดส่วนยอดของต้นกระบองเพชรหนึ่งให้หนูตัวหนึ่งกินเพื่อทดลองฤทธิ์ หลังจากมันกินได้ประมาณไม่ถึงห้านาทีเท่านั้น มันก็ลุกยืนขึ้นอย่างองอาจ ราวกับว่ามันเป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่ฉะนั้น ก่อนจะพาตัวเองปีนขึ้นไปสู่เหนือตู้เก็บของที่เป็นบริเวณสูงสุดของห้องนั้น มันลุกขึ้นยืนสองขาอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะกระโดดลงมาสู่พื้นเบื้องล่างโดยไม่มีความลังเลอยู่เลย หัวของมันแหลกละเอียดไปด้วยแรงกระแทกอย่างแรกนั่น เฟี๊ยตกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงสู่ลำคออย่างยากเย็น ความรู้สึกของเขาแห้งผากไปหมด เขาสาบานได้เลยว่าต่อไปนี้เขาจะไม่รับอาหารจากคนแปลกหน้าอีกแล้ว!
อีกหลายชั่วโมงต่อจากนั้น เฟี๊ยตใช้เวลาในการทำยาแบบต่างๆ ตามวัตถุดิบที่ครูของเขาได้เตรียมไว้ให้ โดยเน้นไปที่ยาที่ออกฤทธิ์ต่อระบบประสาทเป็นหลัก เขาเสียเวลาไปการบด คน ผสม กรอง สกัด ทดสอบฤทธิ์วนไปวนมาเรื่อยๆ ไปอย่างนี้ กว่าที่บทเรียนของวันนั้นจะจบสิ้นลง เขาก็ได้ยาพิษไปอีกนับขวดไม่ถ้วน
ครูของเขาสอนยาตำรับพิเศษให้กับเขาอีกตำรับหนึ่ง คือ กระสายยาแผ่พุ่ง (spouting vehicle) ซึ่งเป็นยาตำรับพิเศษที่นักปรุงยาแต่ละคนจะรังสรรค์ขึ้นมาด้วยตัวเอง เช่นเดียวกับวิชาตำรับยากระจายตัวของลุงย้ง หลักการการทำงานของมันคือ การใช้ผงจักระของตนผสมลงในน้ำกระสายยาแบบพิเศษ เมื่อเราต้องการใช้ยาพิษจู่โจมคู่ต่อสู้ ก็ให้ตั้งจิตมุ่งจักระไปยังบริเวณอวัยวะที่เราจะจู่โจม ก่อนจะปล่อยให้ยาที่บรรจุผงจักระนั้น วิ่งไปหาบริเวณที่จักระเราผูกจิตไว้นั่นเอง เฟี๊ยตยิ้มอย่างพึงพอใจ อาจารย์แต่ละคนก็จะมีตำรับลับของตัวเองที่จะมอบให้แก่ลูกศิษย์เท่านั้น นั่นหมายความว่า ยิ่งเขามีครูมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมีตำรับลับมากขึ้นเท่านั้น
“อย่างนี้ ระหว่างที่กำลังจะส่งยาพิษไปที่เป้าหมาย ผู้ใช้ก็ไม่สามารถรวมจักระไว้ที่ร่างกายเพื่อป้องกันตัวได้ใช่ไหมครับ” เขาเอ่ยถามขึ้นตามความสงสัย
“ถูกต้อง เพราะเมื่อไหร่ที่เจ้าเบนจิตไป ยาจะพุ่งไปผิดที่ทันที ตำรับยาของข้าจึงถือว่าเป็นตำรับที่ใช้ยากมาก เพราะถ้าผู้ใช้มีจิตที่นิ่งไม่พอ สุดท้ายแล้วยาพิษนั้นจะไปถึงเป้าหมายไม่ได้เลย” ครูของเขาตอบมาอย่างเรียบๆ นัยน์ตานั้นดูท้าทายเขาอยู่ไม่น้อย
“ถึงแม้ข้าจะบอกเจ้าถึงตำรับยาลับนี้ก็จริง แต่ถ้าเจ้าไม่มีความสามารถพอและพยายามฝึกฝนมันแล้ว เจ้าก็ทำมันไม่สำเร็จหรอก และที่สำคัญ เรื่องหลังจากนี้มันเป็นหน้าที่ของเจ้าจะต้องเรียนรู้ต่อไปเอง ข้าสอนเจ้าทำนี่ก็บุญโขแล้ว แต่เจ้าจะเอาไปใช้ได้หรือใช้ไม่ นั่นมันเรื่องของเจ้านะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“บทเรียนวันนี้จบเท่านี้ พรุ่งนี้เจอกันใหม่เวลาเดิม อ่อ อีกอย่างนะ คิดจะเป็นนักวางยาเนี่ย ต้องหัดฆ่าคนไว้ให้ชินมือสะบ้างนะ กลับไปวันนี้ก็ลองฆ่าคนบ้างสักคนสองคน ถ้ากลัวผิดกติกาเกมก็เลือกฆ่าคนที่มีค่าหัวก็ได้ จะได้ไม่ถือเป็นความผิด แถมยังเพิ่มตังใช้อีกด้วย เจ้าต้องฝึกฝนให้ชำนาญ พอถึงเวลาจริงมือมันจะได้ไม่ฝืด ฮ่าฮ่าฮ่า” หญิงชราผู้มีศักดิ์เป็นครูของเขา หัวเราะอย่างเยือกเย็นอีกครั้ง ก่อนจะเดินลับเข้าไปภายในของร้านขายยาแห่งนั้น
คืนนั้นเขากลับมาพักที่โรงแรมแห่งเดิมที่เขาเคยพบกับชายปริศนาคนนั้นอีกครั้งด้วยเหตุผลใดที่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน อยู่ดีๆ เขาก็กลับมานึกถึงเรื่องความขายขี้หน้าของเขาในคืนนั้น เฟี๊ยตอยากพบกับชายที่เข้ามาช่วยเขาในยามคับขันนั่นอีกครั้ง แต่ด้วยเหตุผลใด เขาก็ยังไม่เคยมีคำตอบ หรือบางที อาจจะเป็นเพราะเขาไม่กล้าที่จะตั้งคำถามจริงๆ ก็ได้
ชายหนุ่มพาตัวเองเข้ามาที่บาร์ใต้ดินแห่งนั้น เขากวาดตามองไปรอบๆ อย่างมีความหวัง ก่อนที่จะหลุดขำกับตัวเองอย่างรู้สึกสมเพชตัวเอง เขากำลังมองหาใคร ในเมื่อเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาคนนั้นแม้แต่นิดเดียว
“อ๊าวพี่!” เสียงเรียกหนึ่งที่เฟี๊ยตมีความรู้สึกว่ามันน่าจะหมายถึงตน และทันทีที่หันไปเขาก็พบว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นผู้ชายที่ดูคุ้นตาคนหนึ่ง
“อืมม น้องบาร์เทนเดอร์ตอนนั้นนี่ เป็นไงบ้างน้อง” เฟี๊ยตเอ่ยทักหลังจากเสียเวลานึกอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ความจริงเขาแทบจะจำคนตรงหน้านี้ไม่ได้แล้ว หากเพียงแต่ว่าความทรงจำในช่วงก่อนที่เขาจะเมานั่นยังพอหลงเหลืออยู่บ้าง อีกอย่างเครื่องแต่งกายของคนตรงหน้าก็ช่วยใบ้เขาอยู่ไม่น้อย
“โหยย ไม่เป็นไงหรอกพี่ วันนั้นพี่โคตรโชคดีอะที่มีคนมาช่วยไว้ ลำพังแค่ผมคงช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอก ผมนะลุ้นแทบตายตอนที่พี่คนนั้นเขาโผล่มาช่วยพี่ไว้ได้พอดี ผมนี่โล่งอกเลย” เด็กคนนั้นพูดยืดยาวอย่างอัธยาศัยดี เขาเกือบลืมไปแล้วว่าคนตรงหน้านี่เป็นเบาะแสอีกอย่างหนึ่งที่อาจจะนำไปสู่ชายลึกลับคนนั้นได้
“น้องจำหน้าคนที่มาช่วยพี่ไว้ได้ไหม” เขาเอ่ยถามสั้นๆ โดยไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกไป
“จำได้ดิพี่ พี่คนนั้นเขามาที่บาร์นี่อีกตั้งหลายครั้ง สี่ห้าวันติดได้อ่าพี่ ที่เขามานั่งคนเดียวที่เคานเตอร์บาร์เหมือนมารอใครสักคนอ่าพี่ เห็นใครมาคุยด้วยก็ไม่ยอมคุย นั่งหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่คนเดียว ตอนแรกๆ ผมกับเพื่อนนี้กลัวนะพี่ แต่ตอนหลังๆ ตลกมากกว่า แต่ก็มาได้แค่ประมาณห้าวันมั้งพี่ หลังจากนั้นก็ไม่ได้มาอีกเลย ผมไม่เห็นหน้าพี่เขามาน่าจะอาทิตย์หนึ่งได้แล้วนะ” บาร์เทนเดอร์หนุ่มเล่าให้เขาฟังพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ ในบางช่วงของคำบอกเล่านั่น และความจริงที่เขาได้ฟังนั้นก็ทำให้เขาถึงกับหูผึ่ง บุรุษปริศนามาที่บาร์นี่ติดต่อกันอีกหลายวัน เขามาทำไม? บาร์เทนเดอร์บอกว่าท่าทางของชายคนนั้นเหมือนมารอใครสักคนหนึ่ง ใครกัน เขากำลังเฝ้ารอใครกันนะ?
จากผู้แต่ง : พรุ่งนี้ผมจะไปสอบชิงทุนเรียนพิเศษฟรีครับทุกคน ห่างหายจากสนามสอบไปนานมาก ไม่มั่นใจเลย ใครใจดีส่งกำลังใจให้หน่อย ใครแอบอ่านไม่เคยเมนท์ ต้องมาให้กำลังใจผมด้วยนะ พรุ่งนี้ผมสอบแล้ว ถือว่าเป็นค่าอ่านละกันนะครับ ฮี่ฮี่
-
ผมขอปล้นกำลังใจจากทุกคน
คนสอบเป็นร้อย รางวัลมีรางวัลเดียว
ไม่มั่นใจเลย
เติมกำลังใจกันให้หน่อยนะ
พลีส
ขอยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
//ยืมปืนยาวจากแทนมาเล็งขู่ทุกคน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
คนเขียนสู้ๆขอให้สอบได้นะคะ ^^
-
อยาจะบอกว่าให้เฟียตฝึกฆ่าพวกมีค่าหัวเยอะๆๆ จะได้เก่งๆๆ สู้ๆๆ o13
-
มารอเฟี๊ยตเหรอธัน อิอิ :hao6:
-
พระเอกเปิดตัวมาแล้ว
แถมชื่อที่ใช้ดูยิ่งใหญ่มาก
เฟี๊ยต ต้องหาคู่หูคนนี้ให้เจอไวไวน่ะ
ขอเป็นกำลังใจให้กับการสอบ
ขอให้ได้ตามตั้งใจน่ะ
-
สู้ๆ ครับ สอบให้ได้นะครับ
-
:hao7:มารอตัวเองอ่ะแหละ อิอิ
-
สู้ๆนะพี่คนเขียน อาทิตย์หน้าเราก็สอบเหมือนกัน ต้องอ่านหนังสือ แงงงง
ธันมารอเฟี๊ยตตตตตตตตตตตตต
-
โชคดีกับการสอบค่ะ ขอให้ได้ทุนฟรี เย้
อยากจะบอกว่าไม่อยากรอตอนต่อไปแล้วงะ
อยากอ่านไม่ไหวแล้ววว อ๊ากกก ลงแดง
พี่ชาย ชั้นเข้ามารออ่านนิยายพี่ชายทุกวันเลยนะ
มาอัพเร็วๆ อยากให้1วันผ่านไปเร็วๆจะได้มาอัพไวไว
ติดเรื่องนี้ละอะ
-
ขอให้สอบได้นะ สู้ๆ^^
เฟี๊ยตกับธันต่างมองหากัน หวังว่าคงจะพบกันเร็วๆ
-
ขอให้อ่านหนังสือแล้วจำได้เหมือนมีไบเบิ้ลกระซิบข้างหูเลยนะคะ
-
เด่วเจิมให้กำลังใจคนเขียนก่อนอ่านพุ่งนี้ อิอิ :mew1:
สู้ๆนะคะ ตั้งใจสอบนะคะ โชคดีค่า :กอด1:
-
พี่คนเขียน~ เค้ากลับมาแล้วน้า~ เค้ามาอ่านต่อแล้วน้า
มันมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นแล้วเพราะทีมมายาแยกกัน
ไม่นะ ม่ายๆๆ พี่เฟี๊ยตจะแยกตัวออกมาเพราะอยากให้ปันกับแทนคู่กัน
ฮือๆน่าสงสารจัง แล้วนี่พี่เฟี๊ยตกลับไปเมืองกุมภาเจอคนมาหาเรื่อง
แล้วก็มีพระเอก(รึป่าว?)ขี่ม้าขาวมาช่วย!
อุ๊ยๆ เรื่องมันเข้มข้นจริงๆ เรากรี๊ดแล้วกรี๊ดอีกตอนที่พี่เฟี๊ยตเมาแล้วไปอ้อนพี่ธันไม่รู้ตัว
พี่เฟี๊ยตนะพี่เฟี๊ยต คนอะไร๊ เมาแล้วเด็ก เมาแล้วน่ารัก เมาแล้วยั่ว >^<
แต่พอตื่นก็กลับมาในโลกความจริงซะนี่?!?!
ขัดใจเล็กๆแทนพี่เฟี๊ยต เรามาตามอ่านถึงตอนล่าสุดแล้วนะ>.<
พี่เฟี๊ยตมาเรียนปรุงยาหรือมาเป็นแม่มดฝึกหัดกันแน่!?!
เราเริ่มไม่แน่ใจ55 ใครจะไปรู้อีกไม่นานพี่เฟี๊ยตอาจจะใส่ชุดดำๆ
มีผ้าคลุมกับหมวกทรงสูง เลี้ยงแมวดำ ปรุงยาพิษ
ขี้ไม้กวาดบินไปบินมาก็ได้นะ 5555555 (เค้าล้อเล่นน้า)
ตอนนี้พี่เฟี๊ยตก็ได้ข่าวใหม่ๆในเมืองกุมภาฯเยอะเลย
มีไบเบิ้ลนี่สุดยอดเลยจริงๆนะ อยากจะได้มาช่วยทำข้อสอบบ้างจัง
แบบถามได้ตอบได้(อับดุลรึป่าว???) ถ้าเราได้ไบเบิ้ลช่วยนะ
รับรอง4.00ชัวร์ อิอิ ตอนนี่พี่เฟี๊ยตก็นาฮนจา อยู่แบบอโลน
ไม่มีใครเคียวข้าง จะไปหาพี่ธันผู้มีพระคุณที่ช่วยพี่เฟี๊ยตไว้ก็หาไม่เจออีก
คลาดกันอาทิตย์เดียวเองง่ะ ฮือ พี่เฟี๊ยตนะพี่เฟี๊ยต ชะตาชีวิตช่างน่าสงสาร
โดนคนไม่ดีหาเรื่องตอนเมา แล้วยังกระดกผิดแก้วทำเอาเมาหนักกว่าเดิทอีก
มีคนหวังดีมาช่วยก็จำชื่อไม่ได้ แถมยังหากันไม่เจออีก
เฮ้อ เราว่านะ ถ้าเป็นเนื้อคู่กันจริง มันจะต้อง (เรามาร้องเพลงกันเถอะ~)
"และเราก็หากันจนเจอ~ มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา~"
เพราะ "ต่อให้นานเพียงใด รักแท้ก็ยังคงเป็นรักแท้. ไม่มีวันจะแปรหรือน้อยลงไปตามเวลา~
ถึงแม้บางครึ้งชีวิตตัองเจออะไรกระหน่ำ แต่ก็ไม่เคยทำให้รักเราเปล่ียนแปลงไป~"
555555555 เออใช่ พี่คนเขียนจะสอบหรอ ว้าวๆ สู้ๆน้าตั้งใจอ่านหนังสือเยอะๆ
ทบทวนๆ อย่าหักโหมนะ พักผ่อนเยอะๆ กินข้าวให้ครบ อย่าเครียดด้วย
เราเป็นกำลังใจให้พี่คนเขียนอยู่แบ้วแหละ ถึงเราจะแอบซุ่มอ่านนิสนึงก็เถอะ ._.
ช่วงนี้อากาศเปลี่ยน เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว แล้วพายุก็จะเข้าอีก
ออกจากบ้านอย่าลืมพกร่มด้วยน้า ฝนตกทีนี้หนาวเลยทีเดียว >~<
ขอให้พี่คนเขีนยสอบได้ สอบติด สอบได้คะแนนดีๆเลย วู้วๆๆๆ ^3^~
ท่านกำลังเข้าสู่บริการฝากกำลังใจ ลงทะเบียนฝากไว้เอากำลังใจไปให้พี่เก็บรักษา"
อิอิอิอิอิ เราเป็นคนอ่านที่น่ารักใช่มะล่า~ แต่งเพลงให้พี่คนเขียนด้วย>.<
เขิลจังงงงงงง เราส่งกำลังใจไปกับเพลงละนะ
ส่งไปถ้ามีเต็ม100เราส่งไปให้พี่คนเขียน150เลยเอ้า!
ไฟต์ติ่งค่าาาาาาาาาา >.<d
-
เขาก็มารอเฟี๊ยตยังไงล่ะ ใช่ป่ะ หุหุ :impress2:
ถ้าเฟี๊ยตไม่ตื่นไปโลกแห่งความจริงพอดี ก็คงได้เจอกันแล้วววววว
-
ธันก็มาทุกวันเลย ไม่รู้มารอเฟี๊ยตหรือเปล่าเนี่ย แล้วไอ้ที่ว่าหงุดหงิดสงสัยคงเพราะไม่ได้เจอแน่เลย
แต่อย่าพึ่งหงุดหงิดไป ที่เฟี๊ยตไม่ได้มาขอบคุณเพราะดันตื่นซะก่อน ไว้เจอกันคราวหน้าละกันเนาะ ^^
ปอลอ. ขอให้คำถามที่ออกสอบตรงกับคำตอบที่ตอบไปนะคนแต่ง 555+
สู้ๆจ้า เป็นกำลังใจให้ ^^~
-
ขอให้สอบได้ทุนนะค๊าบบบ สู้ๆ และขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ อ่านทุกวัน
-
โอ๊ะ ได้ความรู้เพิ่มอีกอย่างละเรื่องยา สงสัยว่าพ่อธันคงมารอเฟี๊ยตแน่แท้แต่บังเอิญเป็นช่วงที่เฟี๊ยตต้องตื่นพอดี ใช่ไหม? แต่ช่วงนี้ที่เฟี๊ยตตามกลับกลายเป็นว่าธันต้องตื่นละมั้ง ถึงอย่างนั้นมันก็น่าจะมีช่วงเวลาที่บรรจบกันอยู่สินะ ปล.ถึงจะช้าไปแต่ก็ขอให้หนูสอบได้นะ ปล.2 เม้นท์ในมือถือก็ได้เท่านี้แหละ =_= !
-
:hao3: :hao4: เป็นกำลังใจคร้าบ สู้ ๆๆๆๆ ขอให้สอบได้เน้อ จาได้มีกำลังใจมาปั่นนิยายต่อ ไม่ได้เม้นนานมากแต่ก้ตามอ่านอยู่นะครับ
-
สู้ๆนะคร้าบบบ :hao3:
-
เฟี๊ยตนี่เลือเรียนอะไรได้ใช้หมดเลย งานนี่กลุ่มคนชุดขาวดำได้เป็นหนูลองยาแน่ๆ
ขอให้สอบผ่านนะค่ะ :L2:
-
บทที่ 85 Clostridium botilinum
“น้องว่าเขามารอใครนะ” เฟี๊ยตหลุดถามออกไปตามที่ใจคิด
“คือท่าทางเขาเหมือนกำลังรอใครอยู่หนะพี่ ชอบชะเง้อหันมองไปมองมา บางทีก็ทำท่าเหมือนจะถามอะไรพวกผม แต่ก็ไม่ยอมถาม แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเขารอใคร มานั่งๆ อยู่ได้ประมาณห้าวันก็ไม่มาอีกเลยพี่ สงสัยจะเจอเพื่อนแล้วมั้ง” เด็กหนุ่มนั่นพูดไปพลางเขย่าภาชนะผสมเครื่องดื่มไปอย่างสนุกปาก
“น้องรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร คือพี่อย่างขอบคุณเขาหนะ” ความจริงเขาตั้งใจจะเอ่ยแค่ประโยคแรก แต่ความรู้สึกอะไรสักอย่างทำให้เขาเติมประโยคท้ายนั่นต่อเข้าไป เฟี๊ยตแอบคิดในใจว่ามันดูร้อนตัวไปเสียหน่อย แต่มันก็คงจะไม่ทันเสียแล้ว
“ไม่รู้หรอกพี่ เขาลึกลับออกขนาดนั้น เอาที่จริงผมก็จำหน้าเขาไม่ได้ชัดนักหรอกพี่ พวกผู้เล่นเก่งๆ ก็งี้แหละพี่ เหมือนเขาจะใช้การ์ดเวทมนตร์บดบังไว้ไม่ให้คนอื่นจำหน้าตัวเองได้ ขนาดสติสัมปชัญญะผมไม่ได้ขาดตกบกพร่องผมยังจำได้แค่คร่าวๆ เอง เฮ้ย โด่ง มึงพอจำคนที่มานั่งรอเพื่อนที่กูเคยชี้ให้ดูได้มั่งปะวะ” บาร์เทนเดอร์นั่นหันไปทางเพื่อนที่อยู่ในเครื่องแบบเดียวกันที่ยืนอยู่ถัดออกไปในเคานเตอร์เดียวกัน
“ไม่ค่อยหวะมึง ทั้งๆ ที่ก็เห็นหน้าชัดนะ แต่ทำไมจำไม่ค่อยได้เลยก็ไม่รู้ เหมือนจะคุ้นๆ ว่าคิ้วเข้มๆ จมูกโด่งๆ เหมือนพวกแขกหวะมึง” เสียงจากชายหนุ่มอีกคนตอบมาอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก
“อย่างที่บอกแหละพี่ ผมว่าเขาน่าจะใช้การ์ดเวทมนตร์ปิดบังตัวเองไว้นะพี่ ถ้าเขาไม่เต็มใจเปิดเผยตัวเอง คงไม่มีใครรู้จักเขาหรอก” เด็กหนุ่มเอ่ยตอบกับเขาอย่างจนปัญญา ก่อนจะขอตัวไปทำหน้าที่ของตนต่อ เฟี๊ยตนั่งเหม่ออยู่ในบาร์แห่งนั้นอีกหลายชั่วโมง ตอนแรกเขาพยายามชะเง้อมองหา ด้วยความหวังว่าจะเจอชายปริศนาคนนั้นบ้าง แต่เมื่อคิดได้ว่าถึงแม้ว่าจะเห็นคนๆ นั้นแล้วก็ตาม เขาก็ไม่อาจรู้ได้เลย เพราะความทรงจำที่มีอยู่นั้นแทบจะเท่ากับศูนย์เลยก็ว่าได้ เฟี๊ยตจึงทำได้แค่นั่งอยู่ตรงนั้น เก้าอี้ตัวเดิมที่เขาเคยนั่ง ด้วยความหวังที่ว่าจะมีใครสักคนที่มาสะกิดเขา แล้วบอกกับเขาว่าเป็นผมเองที่ช่วยคุณไว้ในวันนั้น
แต่จนแล้วจนรอด เวลาหลายชั่วโมงก็ผ่านไปอย่างว่างเปล่าอย่างนั้น ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินออกจากบาร์ไปอย่างเงียบๆ หลังจากเข็มยาวนาฬิกาชี้ไปที่เลขสิบสอง เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่คืนนั้นเขานอนไม่ค่อยหลับเลย
เขากลับมาที่ร้านขายยานั่นอีกครั้ง วันนี้มีลูกค้าคนหนึ่งมาซื้อยาที่ร้านด้วย เฟี๊ยตเลยมีโอกาสได้เฝ้าสังเกตการขายของครูของเขาไปในตัว ลูกค้าคนดังกล่าวมาขอซื้อยาพิษ ซึ่งจุดประสงค์ดังกล่าวทำให้เฟี๊ยตถึงกับต้องหันไปมองลูกค้าคนดังกล่าวให้เต็มตาอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นอายุประมาณไม่น่าเกินสิบแปด ผมสีทองยาวจรดกลางหลัง ดูจากเครื่องแต่งกายแล้วน่าจะเป็นผู้เล่นมากกว่าตัวละครในเกม ผู้หญิงคนนี้สวยจริงๆ และเธอก็น่าจะสวยมากในชีวิตด้วยเช่นกัน เพราะเกมนี้ผู้เล่นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงหน้าตาของตัวเองได้ เฟี๊ยตเผลอจ้องหญิงสาวนั่นอย่างไม่วางตา ถึงแม้เฟี๊ยตจะรู้ว่าไม่ว่าเขาจะพยายามจดจำใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างไร เมื่อตื่นขึ้นไปเขาก็ต้องลืมอยู่ดี แต่ด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่างสะกดเขาไว้ที่ดวงหน้าบริสุทธิ์นั่น สายตาของเขาไม่อาจเพิกเฉยต่อความงามของเธอผู้นั้นได้เลย
“อยากได้ยาพิษแบบไหน ตายยังไง หรือเอายังไงก็ได้ ขอให้ตายอย่างเดียวก็พอ” เสียงหญิงชราถามขึ้นอย่างแหบห้าวชวนขนลุก
“อืมม อยากได้แบบตายช้าๆ ค่ะ คือกินวันนี้ แต่ออกฤทธิ์อีกหลายสัปดาห์ต่อมาอย่างนี้มีไหมคะ” เสียงใสเอ่ยราวกับว่าการฆ่าคนนั้นช่างเป็นเรื่องแสนสามัญธรรมดา เสียงนั่นปลุกเขาจากภวังค์ให้ออกมาพบความจริงตรงหน้าที่น่าขนลุกนี่
“คือกินครั้งเดียวแล้วค่อยตาย หรือว่าค่อยทยอยๆ กินไป” เสียงหญิงชรายังถามต่อ ราวกับการซักอาการป่วยอย่างใดอย่างนั้น แต่เนื้อหาการซักประวัติช่างดูน่าขนลุกขนพอง
“ครั้งเดียวค่ะ ไม่เอาแบบกินหลายครั้งค่ะ” เสียงนั่นตอบอย่างเด็ดเดี่ยว
“งั้นใช้เอายาพิษนี่ไป กินครั้งเดียวเท่านั้น ผสมกับเครื่องดื่มก็ได้ แต่ต้องให้เขากินให้หมด ไม่งั้นไม่ตายไม่รู้ด้วยนะ” หญิงชราเอ่ยง่ายๆ พร้อมหยิบยาสีเหลืองอ่อนๆ ในขวดจิ๋วส่งให้หญิงสาวคนนั้น
“ผสมกับน้ำอะไรก็ได้หรอคะ” เสียงหวานนั่นเอ่ยถาม
“พวกน้ำผลไม้ที่มีรสเปรี้ยวหน่อยดีกว่านะ ถ้าสารเจอด่างแล้วมันจะเปลี่ยนสี ถูกจับได้ซะเปล่าๆ อย่าลืมนะ ต้องกินให้หมดขวด” ครูของเขาเอ่ยกำชับ
“โอเคค่ะ เท่าไหร่คะ” สาวผมทองเอ่ยขึ้นพร้อมกับแตะที่ขวดนั้น ยาพิษในมือของเธอระเบิดขึ้นเบาๆ ก่อนจะกลายเป็นการ์ดสีน้ำตาลอ่อน
“1,000 เหรียญ” หญิงชราเอ่ยสั้นๆ
“ตัดบัญชีอัตโนมัติเลยนะคะ” หญิงสาวสวยคนนั้นเอ่ยสั้นๆ ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากร้าน เธอหันมามองเขาอย่างตกใจเล็กน้อย เหมือนว่าเธอจะไม่รู้ตัวมาก่อนว่าเขายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ต้น เธอรีบหันหน้าหนีไปและเดินออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว
ราคายาพิษขวดนั้นทำให้เขาถึงกับลำคอแห้งผาก ยาพิษขวดจิ๋วๆ ขวดเดียวสนนราคาเหยียบหลักพันเหรียญ คิดง่ายๆ ว่าถ้าเขาทำยาพิษขายแค่วันละ 10 ขวด เขาก็มีรายได้อย่างต่ำวันละหนึ่งหมื่นแล้ว ซาตานในหัวของเขาผุดขึ้นมาสู้กับผู้พิทักษ์ฝ่ายดีเสียแล้ว อนึ่งการทำยาพิษใช้เอง อย่างน้อย ตัวเขาเองก็ยังควบคุมได้ว่า ผู้ที่จะถูกสังหารนั้นเป็นคนเลวจริงหรือเปล่า อย่างน้อย ก็ควรจะมีค่าหัวบ่งบอก แต่การขายยาพิษ มันคือการขายอาวุธให้กับคนแปลกหน้า แน่นอนว่าคนซื้อจะเอาไปใช้ฆ่าใครก็ได้ แล้วถ้าเอาไปใช้กับผู้เล่นบริสุทธิ์ที่ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่อะไร นั่นมันก็เป็นความผิดของเขาไม่ใช่หรอ ที่เป็นผู้ส่งมอบอาวุธให้กับโจร
“ยืนอึ้งทำไม เห็นผู้หญิงสวยหน่อยไม่ได้เชียวนะ ตาค้างเชียว แต่อย่าคิดจีบเชียวหละคนนี้ เดี๋ยวไม่ถูกใจเข้าจะโดนวางยาตายไม่รู้ตัว ฮ่าฮ่าฮ่า ไป ไปเรียนได้แล้ว วันนี้ข้าขี้เกียจ รีบสอนรีบปิดร้านนอน ฮ่าฮ่าฮ่า” ครูเฒ่าของเขาหัวเราะลั่นก่อนจะเดินเข้าไปในส่วนลึกของร้านยาที่เป็นที่เรียนของเขานั่นเอง
เขาเริ่มต้นการเรียนของวันนั้นด้วยยาพิษที่ส่งผลต่อระบบกล้ามเนื้อ ครูของเขาอธิบายกลไกการทำงานของยาพิษให้ฟังคร่าวๆ ว่ามี 2 แบบหลักคือ กระตุ้น และยับยั้ง โดยทั้ง 2 แบบออกฤทธิ์ในการทำให้ร่างกายเป็นอัมพาตทั้งคู่ โดยแบบยับยั้งจะยับยั้งกล้ามเนื้อไม่ให้ทำงาน ถือเป็นการเป็นอัมพาตโดยตรง ในขณะที่อีกแบบหนึ่งจะกระตุ้นให้กล้ามเนื้อหดเกร็งก่อน จนมันไม่สามารถทำงานได้ และดูเหมือนเป็นอัมพาตไปในที่สุด ปรกติยาพิษในกลุ่มนี้จะมีประโยชน์สูงในการหยุดคู่ต่อสู้ หรือการจับเป็นนั่นเอง แต่ถ้าให้ในขนาดที่สูงมากขึ้น ยาพิษดังกล่าวจะไปหยุดยั้งการทำงานของกล้ามเนื้อในทางเดินหายใจ หรือกล้ามเนื้อหัวใจให้หยุดทำงาน จนเป้าหมายตายจากการหายใจไม่ได้หรือระบบสูบฉีดโลหิตล้มเหลว
botilinum toxin หรือโบทอกซ์ที่คนทั่วไปรู้จักกันดีนั้นเป็นพิษอย่างแรกที่เขาได้รู้จากห้องเรียนในวันนี้ โบทิลินุมท๊อกซินเป็นยาพิษที่ไม่ได้แยกออกมาจากพืชหรือสัตว์ หากแต่เป็นจุลินทรีย์จำพวกแบคทีเรียที่มีชื่อว่า Clostridium botilinum ซึ่งมันจะเจริญเติบโตได้ดีในพวกหน่อไม้กระป๋องต่างๆ ครูของเขาหยิบขวดที่บรรจุของเหลวข้นสีส้มขุ่นให้เขาดู มันเป็นเชื้อโรคดังกล่าวที่สร้างสารพิษนั่นเอง เฟี๊ยตได้เรียนรู้ตั้งแต่วิธีการแบ่งเชื้อออกมาจากแหล่งเก็บ การเพาะเพิ่มปริมาณเชื้อ รวมไปถึงการแยกสกัดออกมาใช้งาน
สารพิษดังกล่าวออกฤทธิ์ปิดกั้นการทำงานของกล้ามเนื้อ ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงจนทำงานไม่ได้ในที่สุด โบทอกซ์ถือเป็นยาพิษที่ร้ายแรงมากอีกตัวหนึ่งที่ครูย้ำนักย้ำหนาให้เขารู้ถึงประโยชน์ในการสั่งฆ่าของมัน โดยหญิงชราทำการทดสอบฤทธิ์ให้ดูโดยการแบ่งออกมาเพียงประมาณหนึ่งช้อนชา ก่อนจะผสมกับผงจักระสีดำสนิทที่ครูของเขาเตรียมไว้ก่อนแล้ว
“Spout!”
สิ้นเสียงคำสั่งอันเฉียดขาดและแหบพร่านั่น ยาพิษสีดำสนิทก็พุ่งตัวออกจากภาชนะบรรจุตรงดิ่งเข้าสู่ปากของหนูทดลองตัวหนึ่งอย่างรวดเร็ว ผลจากการวางยาอย่างแม่นยำนั้น เจ้าหนูตัวนั้นนิ่งสนิทและล้มลงกับพื้นอย่างหมดแรง มันไม่แสดงอาการอะไรนอกจากดวงตาที่แสดงความหวาดกลัวและกลอกไปมาไม่หยุด ดูเหมือนว่าดวงตาจะเป็นสิ่งเดียวที่มันยังคงควบคุมอยู่ได้ และเพียงไม่ถึงหนึ่งนาที ดวงตาสีแดงชาดนั่นก็หยุดลงพร้อมกับลมหายใจของมันที่สิ้นสุดลง เจ้าหนูทดลองนั่นตายเสียแล้ว ตายโดยไม่มีโอกาสได้ดิ้นแม้แต่แอะเดียว!
หลังจากนั้นเขาก็ได้เรียนยาพิษอีกหลายชนิดจนนับได้มากมายแทบไม่ถ้วน ไม่ว่าจะเป็นการทำยาพิษจากลำโพง ครูของเขาบอกว่าอาการของคนที่โดนพิษนี้จะมีลักษณะคอแห้ง ปากแห้ง ใจสั่น ประสาทหลอน โรคจิต ไปจนถึงลมชัก ซึ่งอาการทั้งหมดเรียกรวมกันว่าบ้าลำโพง และแน่นอนเขาต้องได้เห็นหนูทดลองที่นอนตัวสั่นด้วยโรคลมชักและตายไปต่อหน้าต่อตาเขาเป็นแน่ นอกจากนั้น เขายังได้เรียนรู้ว่าวางยาพิษด้วยมะกล่ำตาหนูที่ออกฤทธิ์กว้างครอบคลุมหลายระบบ แต่ที่ร้ายแรงที่สุดดูเหมือนจะเป็นความเป็นพิษต่อไตที่สูงมากจนส่งผลให้เป้าหมายตายด้วยหัวใจล้มเหลว และหนูตัวสุดท้ายในวันนั้นที่เขาได้ทดลองตายด้วยการเดินตกโต๊ะไปกระแทกพื้นตาย ฟังดูน่าตลก แต่มันถูกวางยาด้วยลูกมะเกลือที่มีฤทธิ์ทำให้เป้าหมายตาบอดชั่วคราว ก่อนจะถูกบังคับให้กินต่อ มันมีอาการซึมเศร้าและหวาดระแวงอย่างหนัก จนสุดท้ายมันโดนสั่งด้วยตำรับยาพิษโหรา มันวิ่งไปมาอย่างหวาดกลัวก่อนจะพลัดหล่นจากโต๊ะและกระแทกกับแง่หินที่พื้นจนตายในที่สุด เฟี๊ยตได้แต่ยืนดูอย่างสงสาร แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอาการใดออกไป
“นี่เป็นตัวอย่างของการใช้ยาพิษแบบผสมผสาน นักวางยาที่ดีจะต้องควบคุมเหยื่อได้อย่างสมบูรณ์ ความตายมันง่าย วิ่งเอาดาบไปแทงก็ตายได้แล้ว แต่ความสามารถในการควบคุมพฤติกรรมให้ได้นั้นซับซ้อนกว่านั้นนัก เรียนรู้ความตายที่อยู่ตรงหน้านี่เจ้าเอาไว้ จำให้ดีว่าหนทางในการไปสู่ชัยชนะนั้นเลือดเย็นกว่าที่เจ้าคิดมาก ถ้าเจ้าไม่ฆ่าเขา เขาก็ฆ่าเจ้า ควบคุมความตายให้ได้ แล้วสมองอันเฉียบแหลมกับยาพิษในมือจะพาเจ้าไปยังจุดสูงสุดของเกมนี้ได้เอง!”
จากผู้แต่ง : ไปสอบมาแล้ว ยากมาก ชั่วโมงเดียว ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ภาษาเลย แต่อยู่ที่ไม่รู้จะเขียนอะไรลงไปในเอสเสดี พูดแล้วเซ็ง ปลง ไม่หวงไม่หวังมันละทุน ห้าห้า
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
วันนี้มาลงให้แบบเปื่อยๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาลงให้อย่างเฟรชๆ
ห้าห้า ไม่เกี่ยวกับนิยายเลยย
-
สาวสวย ผู้มาพร้อมกับ ยาพิษ
-
โอย ช่วงนี้มันน่ากลัวจริงๆ
โลกช่างโหดร้าย :(
-
ยาพิษแต่ละแบบนี่รุนแรงน่ากลัวเชียว แต่เฟี๊ยตก็ต้องเรียนรู้เพื่อเอาไปใช้ในการต่อสู้ ว่าแต่ไม่เจอธันเลยอ่ะ คิดถึงนะเนี่ย โผล่มาแค่ไม่กี่ตอนก็กวาดใจไปหมดเลย 555+
รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
เม้นแล้ววววว :katai4: :katai4: :katai4:
ยอมรับเลยว่าเป็นนักอ่านเงามานานพอควร เม้นล่าสุด(ครั้งแรก)ก็ตอนเฟี๊ยตจะกรีดเลือดโน้น
ขอโทษคนเขียนจริงๆที่ไม่ค่อยได้เม้น
เราชอบเรื่องนี้มากเลยนะ คล้ายๆกับเรื่องนึงที่เคยอ่าน
แต่คนละแนวกัน งงป่ะ เราก็งง
แบบให้ความรู้ดี รู้ได้เลยว่าคนเขียนต้องมีการหาข้อมูลในการเขียน
ทำให้รู้สึกร่วมกับตัวละคร แถมได้คิดตามอีกด้วย
ขอย้อนไปตอนปัน แทน เฟี๊ยตละกัน
เราชอบนะที่มีกันสามคน ทำให้เห็นพัฒนาการของการเล่นเกมของเฟี๊ยตดี
แต่ก็ชอบนะที่แยกกัน (เอ๊ะ! ยังไง) เราไม่ชอบแบบที่ดราม่าใส่กัน
ไว้ให้ปัน แทนบอกรักกันก่อนค่อยไปเจอ (จะเจอตอนไหนเนี่ย)
เรื่องธัน ธันหล่อมากกกกกก จากคำบอกเล่าอย่างคนเมาของเฟี๊ยต
คิ้วเข้ม จมูกโด่ง พูดเพราะ ใจดีอีกด้วย เพอร์เฟคอ่ะ
ขอให้เจอกันเร็วๆนะ แต่ไม่เจอก็ได้ ไวว้ค่อยเจอตอนสู้ คงจะน่ารักกันดี
ชมแลวขอติจี๊ดนึงนะคะ
เราเข้าใจคนเขียนที่อยากอัพให้คนได้อ่านถูกวัน เราก็อยากอ่านทุกวันนะ
แต่เราว่าเรื่องมันสั้นไปนิด(เข้าใจค่ะ ว่าต้องหาข้อมูล)
แบบว่ากำลังอินกับเฟี๊ยตเลย อ้าวจบล่ะ
ประมาณนั้นอ่ะค่ะ อีกเรื่องค่ะ เวลาที่คนเขียนคุยอ่ะค่ะ
เรายอมรับว่าเราเรื่องมากเองแหละ แต่ก็อยากบอกค่ะ
ถ้าจะหัวเราะใช้ 555 หรือ ฮ่าๆๆๆ ให้ถูกดีกว่านะคะ อย่าให้ ห้าห้าห้าเลย
แต่ยังไงก็จะติดตามเรื่องนี้จนกว่าจะจบค่ะ
เพราะแนวนี้นานๆมาที
และจะพยายามเม้นให้มากขึ้นนะคะ
-
ก๊อก ก๊อก แฮ่!! สวัสดีค่ะคุณคนเขียน หายไปนานเลย วันนี้กลับมาอ่านกลับมาเม้นให้แล้วค่ะ
ตอนที่ 67
หมู่บ้าน วาเลนไทน์ ได้ยินชื่อก็นึกถึงวันแห่งความรัก แต่กลับไม่มีหนุ่มๆสาวๆมาแสดงความรักต่อกันในหมู่บ้านนี้ มีแต่เด็กกับคนแก่ หนุ่มสาวหายไปไหนหมดกันเนี่ย เพราะอะไร คำสาป?? พวกเฟี๊ยตจะช่วยได้มั๊ยนะ แต่มีไบเบิ้ลกับเฟี๊ยตคู่กันแบบนี้ ทีมมายาคงช่วยหมู่บ้านนี้ได้แน่ๆ สู้ๆนะทีมมายา (:
ตอนที่ 68
ตกลงเกี่ยวกับคำสาปมั๊ย?? ระฆัง?? บ่อน้ำ?? ระฆังเงียบเสียงเลยทำให้คนหนุ่มสาวเสียสละออกจากหมู่บ้านเพื่อความอยู่รอด อืมมม?? แล้วใครกันล่ะคือ ผู้ที่มีคุณสมบัติแห่งวาเลนไทน์ที่แท้จริง ระฆังเงียบเสียงด้วยความสิ้นหวัง หมู่บ้านนี้สิ้นหวังเรื่องอะไรค่ะ อาหารน้อยลงหรอ เฟี๊ยตจะช่วยได้มั๊ยน้อ ลุ้นๆ
ตอนที่ 69
เอ๋ เป็นเพราะอะไรกันนะระฆังถึงเงียบเสียง สั่นก็ไม่ได้ ชื่อหมู่บ้านเกี่ยวกับความรัก ต้องใช้ความรักเป็นตัวช่วยป่ะ ไบเบิ้ลออกโรงแล้ว หวังว่าจะได้เบาะแส แนวทางดีๆ สู้ตายไบเบิ้ล
ปล.ตอนนี้ไบเบิ้ลกลายเป็นคนดังไปแล้ว ช่วยได้หลายเรื่องเลย อยากมีสักเล่ม 555
ตอนที่ 70
เย้ ระฆังดังแล้ว ปันช่วยได้ ความรักความเสียสละสินะเป็นตัวช่วยให้ระฆังดัง เราแอบเดาทางคนเขียนได้นะตอนนี้ พอพูดถึงนักบุญวาเลนไทน์ คนแรกทีแวบเข้ามาคือปันน่าจะช่วยได้นา แล้วก็เป็นปันจริงๆด้วย เพราะปันรักแทน เสียสละ แอบมอง เฝ้าดู ให้แทนมีความสุขปันก็สุข รักบริสุทธิ์สินะ ระฆังถึงดังได้อีกครั้ง ดีใจกับหมู่บ้านนี้ด้วย ในที่สุดก็จะอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว เย้ๆ
ตอนที่ 71
ช่วยให้ระฆังดังเหมือนเดิมแล้ว แต่ปัญหายังไม่หมด นายอินคนนั้นเป็นอะไรหนอ ตัวอะไรกัดมา หรือโดนอะไรเข้าสิง จับที่หัวใจแล้วระเบิดพลีชีพตัวเองได้ด้วย ตัวอะไรล่ะเนี่ย งานเข้าอีกแล้วทีมมายา ไบเบิ้ลช่วยได้มั๊ย ลุ้นๆ
ตอนที่ 72
ปันเมาแล้วร้องไห้สินะ 55 ตกลงเราจะได้รู้มั๊ยนะว่าสาเหตุการกลายร่างของอินคืออะไร คนอ่านอยากรู้อ่ะค่ะ ปันคงอึดอัดกับรักครั้งนี้มากสินะค่ะ งี้แหละน้ารักเพื่อนคือรักต้องห้าม พูดไปมีแต่เสี่ยงกับเสี่ยง ปันบอกว่าอยากกลับไปเป็นสองคนเหมือนเดิม เพราะหึงเฟี๊ยตกับแทนสินะ สงสารปันอ่ะ ตกลงรักครั้งนี้จะเป็นยังไง แล้วใครจะคู่กับใครกันนะ
ปล.บ่อน้ำกับเหล้ามีอะไรที่เกี่ยวกันมั๊ย แลดูลึกลับน่าค้นหาจัง
ตอนที่ 73
เฟี๊ยตคิดจะแยกทางหรอ เพราะทีแทนพูดเมื่อคืนที่บ่อน้ำใช่มั๊ย แบบนี้ทีมมายาก็ไม่ครบสิ ไม่ใช่ทีมมายาอีกแล้วสิ จะดราม่ามั๊ยน้อ อย่าเลย สงสารเฟี๊ยตกับปันอ่ะ แทนก็ไม่รู้ตัวเล้ยยยยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จะเป็นไงต่อไปนะ
ปล.มาหมู่บ้านนี่ได้ไพ่ไปใช้ประโยชน์ได้เยอะเลยนะ (:
ตอนที่ 74
เฮ้อออ ในที่สุดก็แยกทางกันจนได้ แต่ก็นะเป็นเราก็คงทำแบบนั้น ยิ่งมารู้ว่าเพื่อนแอบไม่อยากให้เราเดินทางด้วยยิ่งอึดอัด แบบนี้ก็ถือว่าแยกกันเพื่อฝึกฝนให้แกร่งกว่านี้เพื่อวันข้างหน้าเมื่อทุกอย่างพร้อม ทีมมายาจะกลับมาอยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้งและแข็งแกร่งกว่าเดิม อย่ายอมแพ้นะเฟี๊ยต
ตอนที่ 75
เข้าเมืองที่สองแล้ว ตอนนี้บรรยายไปเรื่อยๆไม่มีอะไรมากมายเท่าไหร่ แต่ก็มีแหล่งเก็บข้อมูลใหม่แล้วเฟี๊ยต เก็บให้ได้เยอะๆนะ เอาของติดไม้ติดมือมาสักชิ้นสองชิ้นก็ยังดี 555 คนอ่านชักโลภ หวังว่าเมืองนี้จะมีประโยชน์ให้กับเฟี๊ยตไม่มากก็น้อย
ขอให้ได้ไพ่เยอะๆนะเฟี๊ยต (:
ตอนที่ 76
เฟี๊ยตเมาแล้วห้าวเว้ย 555 เกือบได้กินสหบาทาแล้วมั๊ยล่ะ ลงไปบาร์แทนที่จะหาข่าว ดันลงไปให้เขาหาเรื่องซะงั้น ใครมาช่วยเฟี๊ยตล่ะเนี่ย ใช่พระเอก(?)มั๊ยนะ 555
ตอนที่ 77
อ๊ายยยยยยย เฟี๊ยตยั่วววววววว(?!) เท่อ่าชายคนนั้น ใครอ่าๆ อยากรู้ พระเอกใช่มั๊ย ใช่เถอะๆ สาธุ เพี้ยง!! เก่งน่าดู เก่งกว่าแทนอีก นักดาบกับนักยิงปืน เลือกไม่ถูกเลยอ่าาา (?)
เฟี๊ยต จับให้ได้นะลูก!!! 555
ตอนที่ 78
ตอนนี้ฟินอ่ะ กรี๊ดดดดดด เฟี๊ยตทั้งรุกทั้งยั่วทั้งรั่วทั้งเมา!! แต่น่าเอ็นดู หลุดความลับเรื่องส่วนตัวออกไปแล้วสิ เฟี๊ยตเก็บกดเรื่องเพื่อนมาตลอดเลยสินะ สงสารอ่ะ
ธันนี่ใช่พระเอกใช่มั๊ย เค้าอยากให้ใช่อ่า หล่อ เก่ง เอาใจไปเลย หาคู่ให้เฟี๊ยตเหอะคุณคนเขียน อยากฟิน หุหุ -.,-
ตอนที่ 79
โหย กำลังฟินเลย ตื่นซะงั้น ฟินค้างเลยสิทีนี้ เนื้อคู่เฟี๊ยตจะหายไปมั๊ยเนี่ย คนเขียนอ่าใจร้าย ไม่หาคู่ให้เฟี๊ยตสักที อยากให้เฟี๊ยตเจอธันอีก สองอาทิตย์ ธันหายพอดีอ่ะ เฮ้ออ );
เฟี๊ยตก็จำหน้าไม่ได้อีก กรรม ลืมขอบคุณเขาอีกด้วย เฟี๊ยตขี้เมา 55
ตอนที่ 80
เฟี๊ยตอย่าท้อแท้สิ ตามหาเนื้อคู่(?)ซะ จะได้ขอบคุณเขาด้วย ตอนนี้ไม่มีอะไรมากนะค่ะ เพราะเฟี๊ยตใช้ชีวิตปกติตามชีวิตประจำวัน ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเท่าไร (:
ตอนที่ 81
โห ยายป้านั่นโลภอ่ะ ไพ่สูงสุดใบหนึ่งเลยหรอ ไปหาร้านอื่นเหอะเฟี๊ยต รับจ้างทำภารกิจก็ไม่เลวนะเฟี๊ยต เผื่อจะได้ไพ่ดีๆที่อยากได้ สู้ๆน่า เมืองที่สองอยู่เลย เมืองที่สองยังขนาดนี้ เมืองสุดท้ายจะหินขนาดไหน ต้องพยายามอย่างหนักแล้วล่ะเฟี๊ยต สู้ๆ (:
ตอนที่ 82
แล้วเฟี๊ยตจะได้ลงแข่งมั๊ยเนี่ย คู่ก็ไม่มี จะไปหาได้จากที่ไหน ถ้าธันอยู่นี่โอเคเลยนะ คู่กับธันเก่งกับฉลาดมาอยู่ด้วยกันเรือล่มในหนองทองจะไปไหน ไพ่สูงสุดเอามาแบ่งกัน ขอให้เฟี๊ยตเจอธันซะที เรียนทำยาพิษด้วย อาจจะช่วยได้ในอนาคต สู้ๆเภสัชหนุ่ม (:
ตอนที่ 83
เริ่มแล้ว ชั่วโมงเรียนการปรุงยาพิษ ห้ามปราณีต้องเด็ดขาด 555 เฟี๊ยตยิ่งขี้สงสารอยู่ด้วย จะทำได้มั๊ยนะ ชายคนนั้นเป็นใคร ใช่ธันมั๊ย แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง รึยังไงหว่า?? หวังว่าการเรียนครั้งนี้จะทำประโยชน์ให้เฟี๊ยตไม่มากก็น้อยนะ จะเอาไปวางยาใครดี 555
ตอนที่ 84
ธันมารอเฟี๊ยตใช่ม้ายยยยยย กรี๊ดดดๆ เฟี๊ยตเอ๋ย เนื้อคู่หนูใกล้เข้ามาอีกนิดแล้ว เจ๋งอ่า ยาพิษกล่อมประสาท ได้เรียนรู้เยอะเลยนะเฟี๊ยต ฝึกฆ่าคนบ่อยๆก็โปรแล้ว 555 แล้วธันกับเฟี๊ยตจะได้เจอกันอีกมั๊ยเนี่ย ลุ้นอ่า!!
ตอนที่ 85
โห โคตรโหดร้ายเลยชั่วโมงเรียนนี้ บรรยายซะฟห็นภาพเลย สงสารหนูอ่ะ ตายไปไม่รู้กี่ตัว เป็นคนคงทรมานน่าดู ตกลงเฟี๊ยตจะได้เจอธันมั๊ยเนี่ย ดันใช้เวทย์มนต์บังตาทำให้จำไม่ได้อีก ขนาดสติดีๆยังจำไม่ได้เมาๆแบบเฟี๊ยตยิ่งจำไม่ได้ใหญ่ เรื่องมันเศร้า อยากฟินอีกอ่าคุณคนเขียน อยากฟินนนนน ขอฉากฟินๆหน่อยเถอะค่ะ พลีสสส
โหย พิมพ์มายาวหลายตอนเลยนะเนี่ย หายไปนาน ตั้งแต่สอบ ปิดเทอมไปเที่ยวมา แล้วก็รับจ้างสอนพิเศษอีกเลยไม่มีเวลาเท่าไหร่ วันนี้ว่างแล้วเลยกลับมาอ่าน ยังเขียนได้สนุกเหมือนเดิม อ่านแล้วอินเหมือนอยู่ในเกมส์ด้วยเลย มาอัพไวๆนะค่ะ ค้าง 555 สู้ๆนะค่ะ หอบเอากำลังใจมาให้
-
ทำไมธันจะต้องปิดบังตัวเองขนาดนั้น
แล้วอย่างงี้เฟี๊ยตจะตามหาธันเจอได้ไง ไปไหนแล้วก็ไม่รู้
-
สาวคนนั้นจะฆ่าใครหนอ
เฟี๊ยตเรียนไป ดูหนูตายไปแบบนี้ เครียดแย่เลยนะ
-
บทที่ 86 Eating Contest
“ครูครับ เรื่องการ์ดสูงสุดที่ต้องเอาให้ครูวันไหนครับ” เฟี๊ยตเอ่ยถามหญิงชรา ในช่วงสุดท้ายก่อนกลับที่พักของการเรียนวันที่สอง
“ค่าเรียนใช่ไหม” เสียงแหบแห้งนั่นถามกลับมา
“ใช่ครับ” เขาตอบ
“จะจ่ายเป็นการ์ดอะไรหละ” หญิงชราถามต่อ
“หญ้าฝรั่นเรืองแสงครับ” เฟี๊ยตตอบพร้อมหยิบสมุด ด้วยจะส่งการ์ดนั่นให้กับหญิงชราเป็นค่าเรียน แต่ก่อนที่เขาจะหยิบการ์ดออกมาสำเร็จ เสียงของครูก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ไม่ต้องเอามาให้ข้าหรอก แค่เปลี่ยนมันกลับเป็นสิ่งของ แล้วก็ปาใส่ถังขยะไปซะ แค่นี้ก็จบ ข้าไม่ใช่ผู้เล่น การ์ดสูงสุดไม่มีประโยชน์อะไรเลยสำหรับข้า กลับไปทิ้งที่อื่นละกัน ข้าขี้เกียจรอ ข้าไปนอนแล้วนะ” ครูของเขาเอ่ยก่อนจะเดินหายลับเข้าไปในส่วนลึกของร้าน
เฟี๊ยตแวะมาที่ชายป่าก่อนจะกลับที่พักในเย็นวันนั้น เขาหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาขวดหนึ่ง เทผงจักระและผงยาอีกเล็กน้อยที่ตัวเองมีลงไป เขาเปิดฝาขวดน้ำออก หลังจากเขย่าผสมกันจนดีแล้ว ชายหนุ่มค่อยหลับตาลง พร้อมทั้งตั้งสมาธิอย่างช้าๆ เขากำหนดจิตไปที่อวัยวะส่วนต่างๆ ของร่างกาย ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง เฟี๊ยตกวาดสายตาสำรวจไปโดยรอบ สุดท้าย เขาจึงเลือกกำหนดจิตไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก
“spout!”
เสียงของเขาเอ่ยสั่งสั้นๆ อย่างเฉียบขาด น้ำในขวดปริมาณหนึ่งพุ่งออกจากรวดเร็ว ในขณะแรกมันมุ่งหน้าไปยังต้นไม้ที่เขาหมายตาอยู่ แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวที่มีใบไม้ที่ต้นไม้ที่ไม่ห่างออกไปสั่นไหว ใจของเขาเหไปหาความเคลื่อนไหวนั้นอย่างไม่รู้ตัว ทำให้การเคลื่อนที่ของยาของเขาเบนออกจากเป้าหมาย และพุ่งไปอย่างไร้จุดหมาย เฟี๊ยตได้แต่พิจารณาอย่างช้าๆ ยาตำรับนี้ใช้ยากอย่างที่ครูของเขาบอกไว้ไม่มีผิดเลย
เขาลองอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเปลี่ยนใจโดนเลือกที่จะหลับตาแทน เขาจ้องมองต้นไม้ต้นนั้นอย่างแน่วแน่ก่อนจะหลับตาลงช้า พร้อมกับสมาธิที่ตั้งมั่น
“spout!”
เสียงน้ำกระฉอกออกจากขวดน้ำดังจนรู้สึกได้ แล้วเพียงชั่วเวลาเดียวเท่านั้น เขาก็ต้องลืมตาขึ้นเมื่อพบว่าน้ำผสมจักระที่ควรจะพุ่งไปสู่ต้นไม้ที่เขาเล็งไว้นั้นไปไม่ถึงเป้าหมาย แต่มันกลับย้อนกลับมาเปียกมือเขาเต็มๆ ใช่แล้ว ช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเดียวที่เขาได้ยินเสียงน้ำกระฉอกออกไปนั่น จิตเขาประหวั่นกลับมาอย่างห้ามไม่ได้ และมันก็ทำให้การควบคุมของเขาไม่ประสบความสำเร็จอีกแล้ว
ชายหนุ่มตัดสินใจลืมตาเหมือนเดิม เพราะเขาค้นพบว่าการลืมตาแล้วจ้องไปที่เป้าหมายนั้นควบคุมจิตได้ดีกว่ามาก เขาพยายามลองซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายต่อหลายครั้ง แต่ผลนั้นก็ยังเป็นแบบเดิมคือ เขายังไม่สามารถส่งยาที่ต้องการไปถึงเป้าหมายได้สักที ใกล้เคียงทีสุดที่ทำได้ก็ยังห่างจากเป้าหมายไปเกือบเมตรได้ เฟี๊ยตได้แต่ถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะตัดสินใจกลับที่พักเมื่อดวงอาทิตย์ยามเย็นกำลังจะลับขอบฟ้าไป
‘ขนาดเล็งต้นไม้ต้นเบ้อเริ่มขนาดนี้ยังยิงไปให้เฉียดใกล้ยังยากเลย ตอนที่ครูยิงเข้าปากหนูได้พอดีนี่ทำได้ยังไงนะ เฮ้ออ หนทางยังอีกไกล แต่เอาเหอะ ถ้าเกมนี้มันเอาชนะกันง่ายๆ ก็คงน่าเบื่อจริงไหม เอาวะ ถ้าได้สิบล้านนะ จะเบิกเงินมาโปรยเล่นเหมือนในหนังเลย ฮ่าฮ่าฮ่า’ เขาเอ่ยขึ้นในใจอย่างติดตลก ก่อนจะสาวเท้าพาตัวเองกลับมาสู่ที่พักโฮมสเตย์ในคืนนี้ที่เขาได้ติดต่อจองไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“น้องคะ พรุ่งนี้ที่ร้านของเราจะจัดกิจกรรมแข่งขันชิงรางวัลนะคะ รายละเอียดตามใบปลิวนี้เลยค่ะ ถ้าสนใจเรียนเชิญนะคะ ไม่เสียค่าสมัคร ค่าเข้าร่วมฟรีค่ะ” หญิงสาวที่หน้าเคานเตอร์ของร้านอาหารยื่นใบปลิวให้เขาพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมิตร คืนนี้เขาเลือกพักที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมือง เนื่องจากถูกใจการตกแต่งเป็นพิเศษ
“ขอบคุณครับ” เฟี๊ยตส่งรอยยิ้มกลับไปด้วยความเป็นมิตรเช่นกัน เขาหยิบรับใบปลิวมา ก่อนจะเดินอ่านไปและขึ้นห้องที่ตัวเองจองไว้ตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว
‘แข่งขันกินราเมง ใครกินได้มากที่สุด รับไปเลยของรางวัลสุดพิเศษ! โอกาสง่ายๆ สำหรับผู้เข้าร่วมเกมทุกคน ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายในการสมัคร ไม่ต้องเสียค่าอาหาร ขอเพียงเข้าร่วมกิจกรรมเท่านั้น กติกาง่ายๆ คือ ใครกินราเมงได้มากที่สุดในเวลาครึ่งชั่วโมงจะเป็นผู้ชนะ ข้อแม้คือ ห้ามอาเจียนออกมาเป็นอันขาด ผู้แข่งขันคนใดอาเจียนออกมาจะถูกปรับแพ้ฟาล์วในทันที ผู้ที่เหลือรอดคนสุดท้ายเท่านั้นจะได้รางวัลสุดพิเศษไป แล้วพบกัน ใครคิดว่าเจ๋ง ใครคิดว่าแน่ ใครคิดว่ากินจุ มาเอารางวัลจากเราไปเลย!’ เฟี๊ยตกวาดสายตาและอ่านเนื้อหาใจความในใบปลิวนั่นจนจบ เขาเดาว่าของรางวัลนี่น่าจะเป็นการ์ดดีๆ เป็นแน่ มิหนำซ้ำ อาจจะเป็นการ์ดสูงสุดก็เป็นได้ ซึ่งนั่นหมายความว่า มันควรจะเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องเข้าร่วมแข่งขันเพื่อชิงชัยด้วย แต่คนอย่างเขาอยู่ไกลจากคำว่ากินจุอยู่ไกลโข ถ้าแข่งนี่คงจะเรียกได้ว่ามีโอกาสชนะเพียงริบหรี่เท่านั้น ชายหนุ่มยังคงกวาดตามองข้อความในใบปลิวนั้นอย่างพินิจพิเคราะห์ เขาเชื่อมั่นว่ามันจะต้องมีทางออก เขาจะต้องชนะการแข่งขันนี้ให้ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะกินไม่เก่งเลยก็ตาม
เฟี๊ยตพาตัวเองมาอยู่ในห้องน้ำ หลังจากที่ให้เวลาในการพินิจพิเคราะห์ใบปลิวเจ้าปัญหานั่นไปเกือบชั่วโมงได้ เขายังเหลืออีกหนึ่งภารกิจที่ต้องทำ ถึงแม้ว่ามันจะขัดกับความรู้สึกของเขามากก็ตาม
ชายหนุ่มหยิบการ์ดหญ้าฝรั่นเรืองแสงออกมาถือไว้ในมือ 1 ใบ สายตาของเขาจับจ้องไปที่การ์ดที่เขาใช้ความพยายามในการได้มาอย่างยากเย็นนั้น ถ้าขาย การ์ดใบนี้จะมีสนนราคาเรือนหมื่นเลยทีเดียว แต่วันนี้ เขาต้องทิ้งมันไปอย่างไร้ค่า เพื่อแลกกับความรู้ที่ได้เรียนจากร้านขายยานั่น
เฟี๊ยตกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ ด้านมืดของสมองเขาสั่งว่า ถึงแม้ว่าเราจะทิ้งหรือไม่ทิ้งการ์ดตรงหน้านี่ ครูของเขาก็ไม่น่าจะมีทางรู้อยู่ดี เขาจะทำตัวเป็นคนดีไปทำไมมากมาย ในเมื่อก็ไม่ได้มีใครมาสนใจอยู่แล้ว หญิงชราคนนั้นไม่ได้ดูมีท่าทียี่หระหรือสนใจต่อค่าเรียนที่ว่านี่แม้แต่น้อย ราวกับมันเป็นเพียงคำพูดขู่เท่านั้น ไม่ได้มีความหมายต้องการอยากได้จริงๆ แต่อย่างใด ซาตานในหัวเขาหลอกล่อเขาทุกวิธีทางให้เขาเมินเฉยต่อการรักษาคำสัตย์นั่น เงินเหยียบหมื่นทำให้เขาลังเลได้ไม่น้อยเลย
แต่อย่างไรก็ตาม เทวดาในหัวเขาก็ไม่ได้ทำงานน้อยหน้ากันไปสักเท่าไหร่ มันบอกกับเขาอย่างหนักแน่นว่า ถึงแม้ว่าจะทำต่อหน้าหรือลับหลัง ความถูกต้องก็คือความถูกต้อง คำสัญญาให้แล้วต้องรักษา ถ้าแค่รักษาคำพูดง่ายๆ แค่นี้ยังทำไม่ได้ เขาจะเป็นลูกผู้ชายได้อย่างไร อีกอย่าง ครูของเขาอาจจะมีวิธีสืบรู้ก็ได้ว่าเขาได้ทิ้งไพ่ไปตามคำพูดแล้วหรือยัง ถ้าเขาไม่ยอมทำ อาจจะมีปัญหาตามมาภายหลังก็เป็นได้
“RELEASE!”
เฟี๊ยตอาศัยช่วงจังหวะเวลาที่ความคิดฝ่ายดีครอบงำสมองของเขาอยู่นั้นเรียกสั่งการปลดปล่อยหญ้าฝรั่นเรืองแสงที่เขาเพียรพยายามหาวิธีผนึกมันมาตั้งนาน ก่อนจะเทหญ้าดังกล่าวที่อยู่ในมือลงชักโครก ก่อนจะรีบกดน้ำทำลายทิ้งอย่างรีบร้อนราวกับว่าถ้าช้าไปเพียงชั่ววินาทีหนึ่งเขาอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ฉะนั้น
เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกปนเสียดาย เขาเทเงินหนึ่งหมื่นเหรียญลงชักโครกไปต่อหน้าต่อตา แต่ช่างเถอะ ถ้าเขาไม่ทำ เขาอาจจะรู้สึกติดค้างใจไปตลอดชีวิตก็เป็นได้
การเรียนปรุงยาพิษ (ที่หลายครั้งเขาก็ถามตัวเองว่าตัวเขาเองหลงมาเรียนวิชาที่ตรงกันข้ามกับตัวเขาได้มากถึงขนาดนี้ได้อย่างไร) ในวันสุดท้ายนั้นเป็นไปอย่างเข้มข้น เพราะครูของเขารวบเนื้อหาทั้งหมดในส่วนที่เหลือให้จบภายในวันนี้ เนื้อหาหลักๆ พูดไปถึงเรื่องการใช้ยาพิษเพื่อทำลายระบบหัวใจและหลอดเลือดเป็นหลัก ในขณะที่ก็จะมียาพิษอีกหลายอย่างที่เป็นส่วนเล็กส่วนน้อยที่แทรกเข้ามาเพิ่มเติม
ยางน่อง เป็นพืชที่เด่นที่สุดในวันนั้นที่เขาได้เรียนรู้ ยางน่องเป็นต้นไม้ที่ชาวป่าชาวบ้านใช้กันมานานในการล่าสัตว์ โดยพรานจะทายางน่องไว้ที่ปลายหอกหรือลูกธนู และทันทีที่ยางน่องได้แทรกซึมเข้าไปในระบบเลือดของเหยื่อสำเร็จ อำนาจของมันจะทำการหยุดการทำงานของหัวใจลงอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องเสียเวลารอ ไม่ต้องเสียเวลาตาม เป้าหมายจะสิ้นลมราวกับสั่งได้อย่างใดอย่างนั้น แต่ยางน่องก็ไม่ค่อยนิยมใช้เพื่อล่าสัตว์ที่นำมาทำเป็นอาหารเท่าไหร่ เพราะอาจจะหลงเหลือพิษปนมากับอาหารได้ มันจะถูกใช้ในกรณีฆ่าสัตว์ร้ายที่มาระรานมากกว่า นอกจากยางน่อง เฟี๊ยตก็เรียนรู้วิธีการทำยาพิษจากต้นไม้อื่นที่มีฤทธิ์ใกล้เคียง เช่น ลั่นทม ถุงมือจิ้งจอก ไปจนถึงคางคกบางสายพันธุ์ที่สามารถนำมาบดทำยาที่ให้ฤทธิ์แบบเดียวกันได้
สิ่งหนึ่งที่เฟี๊ยตไม่เคยพลาดในการเรียนเรื่องยาพิษเลยคือยาถอนพิษ บางครั้งดูเหมือนจะตั้งใจเรียนกว่าการทำยาพิษด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เรียนเรื่องยาพิษหนึ่งๆ จบ เขาจะต้องให้ครูสอนด้วยว่าจะแก้พิษนั้นๆ ต้องทำอย่างไร ถึงแม้ว่าหลายๆ ครั้งหญิงชราจะทำท่าเบื่อหน่ายจะสอนเขาถึงวิธีการช่วยชีวิตเหยื่อ แต่เขาก็จะซักไซ้จนได้คำตอบมาทุกครั้ง จนหลังๆ เป็นธรรมชาติไปเลยที่ครูจะสอนเขาเรื่องยาถอนพิษด้วย ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้เอ่ยขอขึ้นเป็นพิเศษอย่างใดก็ตาม
“การเรียนทำยาพิษเพื่อเป็นนักวางยาของข้าได้จบหลักสูตรแล้ว สามวันถ้วนที่ข้าถ่ายทอดความรู้ที่จำเป็นต้องใช้ให้เจ้าจนครบถ้วน การสอบเพื่อเข้าอาชีพง่ายมาก เมื่อไหร่ก็ได้ที่เจ้าพร้อม ไม่ต้องเตรียมอะไรมาเป็นพิเศษ ขอแค่เอาสมองมาก็พอ วันไหนก็ได้ ตามแต่ใจเจ้า เรื่องสำคัญอื่นๆ ของนักวางยาที่เจ้าควรรู้ ข้าจะอธิบายให้ฟังเมื่อเจ้าได้เข้าสู่อาชีพนี้เต็มตัวแล้ว เพราะถ้าเจ้าสอบไม่ผ่าน ข้าจะได้ไม่ต้องมานั่งปากเปียกปากแฉะฟรี ฮ่าฮ่าฮ่า” ครูของเขาเอ่ยสรุปการเรียน หลังจากที่เฟี๊ยตสังเกตการตายจากหนูตัวสุดท้ายของบทเรียนเป็นที่เรียบร้อย มันถูกวางยาพิษที่ทำมาจากแมลงหน้าตาคล้ายด้วงตัวหนึ่ง ยาพิษไร้สีไร้กลิ่นไร้รส แต่ทันทีที่ได้รับเข้าไป เหยื่อก็เกิดอาการหงุดหงิดงุ่นง่าน และแสดงอาการทางเพศออกมาอย่างปิดไม่มิด ยาปลุกเซ็กส์นั่นเอง นี่เป็นอีกหัวข้อหนึ่งที่เขาต้องเรียน สุดท้ายแล้วเจ้าหนูก็ตายด้วยไตวายเฉียบพลันอย่างน่าอนาถใจยิ่งนัก
“ขอใบสมัครเข้าร่วมการแข่งขันแข่งกินจุ 1 ใบครับ!” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากกลับมาจากเรียนวิชาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวคนเดิมยิ้มอย่างยินดี ก่อนจะหยิบใบสมัครใบหนึ่งให้เขา
“เตรียมตัวเลยนะคะ การแข่งขันจะเริ่มภายในครึ่งชั่วโมงนี้นะคะ” หญิงสาวบอกกำหนดการ
“เอ่อ ถ้าเป็นไปได้ผมขอที่นั่งด้านในสุดของเวทีนะครับ คือ ผมค่อนข้างประหม่าเวลาอยู่ต่อหน้าคนเยอะๆ หนะครับ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เขาบรรจงส่งออกไปแบบที่มั่นใจว่า ยิ้มแบบนี้แหละ หล่อที่สุดแล้ว!
จากผู้แต่ง : นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นมาด้วยความตั้งใจที่ว่าอยากให้เนื้อเรื่องดำเนินไปช้าๆ ให้ผู้อ่านค่อยๆ ซึมซับเนื้อหา และรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเกม มันอาจจะช้าไปบ้าง ก็ทำใจเนอะ มันเป็นความตั้งใจของผู้แต่งเนอะ
ปล. แต่งแค่นี้ก็แทบแต่งไม่ไหวแล้วนะค๊าบบบ อย่าขอเพิ่มเลย ไม่ไหวแว้ว ห้าห้า อาจจะน้อย อาจจะช้า แต่ก็ดีกว่าหนีหายไปเนอะ :D
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ถึงคุณ rinny, benejeng และ sinyou : ขอบคุณมากสำหรับคอมเมนท์ยาวๆนะครับ อ่านแล้วมีความสุขมากเลย มีแรงเดินต่อเพราะกำลังใจดีดีอย่างนี้แหละครับผม ขอบคุณมากจริงๆ
ปล. คำพูดผู้แต่งตรงความเห็น ขอเป็นตามสไตล์ผมนะครับ ผมพยายามให้นิยายไม่มีจุดผิดทางภาษา แต่ส่วนที่เป็นนอกเรื่อง ขอตามสบายบ้างเนอะ :)
-
รอตอนต่อไป
และเป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ :m1:
-
รับทราบค่ะ
เฟี๊ยตแพ้ชัวร์ ฮ่าๆๆๆ เดาทางแย่ไว้ก่อน
หวังว่าจะเจออะไรดีๆตอนแข่งนะ
-
จะวางยาตัวเองให้กินจุรึเปล่า เดาๆๆๆ อิอิ^^
-
ถ้าเราเป็นเฟี๊ยตเราเก็บหญ้าไว้อะ เราดูเป็นคนเลวปะ 55555
มันน่าเสียดายนะ ที่ทิ้งเงินขนาดนั้นไป
อีก ไม่กี่ตอนจะครบ 100 ตอนแล้ว เร็วดีเนอะ เหมือนเราพึ่งรู้จักเรื่องนี้มาไม่กี่วันเอง
-
ความซื่อสัตย์ทำให้เป็นที่รักและเป็นที่เชื่อถือของคนทั่วไป
ถึงบางเวลาจะมีโกงบ้างก็เถอะ (หัวเราะ)
-
เฟี๊ยตสู้ๆน๊าา อาจจะได้เจอธันก็ได้
-
:mew1: มาเปนกำลังใจให้คนเขียนจ้า :3123:
เฟี๊ยตเหมาะเปนนางฟ้า :hao7: เฮ้ย!!คุนหมอช่วยเหลือคน :z2:
มากกว่าเป็นนักลอบสังหารด้วยยาพิษนะะะะะ :mew2:
+ 2 เป็ดค่าอิอิ :กอด1:
-
เฟี๊ยตจะทำอะไรอ่ะ จะชนะไหมเนี่ย รออ่านค่ะ
-
:ruready :ruready
จะมียาพิษในอาหารมั้ยเนี่ย 5555555
-
ช้าๆแต่จบแน่นอนยังไงก็รอ
เฟี๊ยตจะไหวไหมนะ กินมากเกินมันทรมานมากเลยนะน่ะ
-
เฟี๊ยตจะไหวมั้ยนั่น ดูท่าจะไปไม่รอดนะ แต่เฟี๊ยตคงจะมีวิธีไรดีๆอยู่ในใจแหละ ถึงได้กล้าลงแข่งแบบนั้น เอาใจช่วยให้เฟี๊ยตชนะการแข่ง แล้วก็ให้เฟี๊ยตสอบผ่านวิชาปรุงยาพิษนั่นด้วย
-
บทที่ 87 Crinum Lily
“ต่อไปนี้จะเป็นการแข่งขันสุดยอดนักกินราเมงแห่งเมืองกุมภาพันธ์ ผู้ที่กินราเมงได้เยอะที่สุดเท่านั้นที่จะได้รางวัลสุดพิเศษไป ซึ่งเรายังไม่เปิดเผยว่าเป็นอะไร แต่พูดได้คำเดียวว่า พิเศษสุดๆ แน่นอนน” เสียงประกาศดังจากไมค์ในมือพิธีกรชายประจำเวทีแห่งนั้น การแข่งขันถูกจัดขึ้นบนเวทียกสูงขึ้นจากพื้นดินบริเวณจตุรัสกลางเมืองที่เขาเคยไปเดินเล่นแห่งนั้น โต๊ะขนาดใหญ่วางยาวพาดขนานไปกับเวที ผู้เล่นเข้าแข่งขันมีประมาณ 15 คนได้ ทุกคนต่างนั่งเตรียมพร้อมรอกินโชว์ความอึดและความมโหฬารของกระเพาะอาหารกันแล้ว
“ผู้เล่น PharmaPhiat คะ การแข่งขันกำลังจะเริ่มแล้วค่ะ ตอนนี้เหลือคุณคนเดียวนะคะ รีบขึ้นเวทีเลยค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทัน ที่นั่งริมสุดฝั่งโน้นเลยนะคะ” ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีลักษณะเหมือนจะเป็นหนึ่งในทีมผู้จัดงานเดินเข้ามาเร่งเขาให้ขึ้นไปเตรียมตัวบนเวทีให้เรียบร้อย เฟี๊ยตได้แต่ยิ้มหวานให้หนึ่งครั้งก่อนจะเดินอ้อมหลังผู้เข้าแข่งขันทีละคน ทีละคนไปจนถึงที่นั่งตัวเองที่สุดเวที
“ตอนนี้ผู้เล่นมากันครบทุกคนแล้วนะครับ เราจะเริ่มต้นทำการแข่งขันกันแล้ว อย่าลืมนะครับ ใครกินได้มากที่สุดในเวลา 30 นาทีจะเป็นผู้ชนะไป แต่ใครที่ปล่อยราเมงสวนทางออกมา ปรับแพ้ฟลาว์ครับ พร้อมแล้วนะครับทุกคน สาม สอง หนึ่ง เริ่มม” เสียงพิธีกรเร่งเร้ามาอย่างชวนระทึก เฟี๊ยตที่ตอนนี้เป็นหนึ่งในคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้เข้าแข่งกันนั้นก็อดใจเต้นตามไม่ได้
ราเมงชามขนาดมาตรฐานถูกส่งมาวางตรงหน้าผู้เข้าแข่งขันอย่างรวดเร็ว โดยมีน้ำเปล่าอีกหนึ่งแก้วมาตั้งไว้ข้างๆ เผื่อคนคอแห้งอีกด้วย ผู้เข้าแข่งขันทุกคนรีบคีบเส้นกันใส่เข้าปากอย่างรวดเร็ว ต่างคนต่างเร่งทำเวลากันอย่างไม่มีการออมมือให้กันทั้งสิ้น โดยเฉพาะชายร่างยักษ์ที่นั่งห่างจากเขาไปประมาณ 4 ที่นั่ง เพราะเพียงไม่ถึงหนึ่งนาทีชายคนนั้นก็ซัดราเมงหมดไปหนึ่งชามเสียแล้ว การกินราวกับพายุไซโคลนถล่มเมืองนั่นเรียกเสียงกรี๊ดและเสียงเชียร์จากผู้ชมได้ถล่มถลายจริงๆ
เฟี๊ยตเรียกได้ว่าแทบจะเป็นตัวประหลาดของเวทีนี้เสียแล้ว เพราะเขาไม่มีท่าทีเร่งร้อนในการกินแม้แต่น้อย เขาค่อยๆ คีบหมูชาชูกินอย่างสบายใจ หมูนุ่มๆ แบบมีมันแทรกทำให้เขาอารมณ์ดีไม่น้อย เส้นนุ่มๆ เคล้ากับรสน้ำซุปเข้มข้นนี่ก็จัดได้ว่าเข้าขั้นเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องรีบสวาปามเข้าไปให้มากที่สุดภายในเวลาที่กำหนด ราเมงตรงหน้าที่ว่าเป็นของอร่อยไม่หยอกเลย แต่เอาจริงๆ เขาก็ไม่ได้มีความพยายามจะรีบกินแต่อย่างใด เขาอืดอาดยืดยาดจนพิธีกรตะโกนแซวมาว่าท่าทางเขาไม่อยากได้รางวัล แต่อยากกินฟรีมากกว่า เขาก็ได้แต่ยิ้ม ไม่เถียงอะไรออกไป รีบหัวเราะตั้งแต่ต้นเกม มันจะไปดังสะใจได้อย่างไร ถูกไหม
“แหวะ!”
เสียงสำรอกดังมาจากปลายสุดของเวทีอีกด้านหนึ่ง ทุกคนหันไปให้ความสนใจที่มาของเสียงในทันที ใช่แล้ว ผู้เล่นคนนึกอาเจียนราเมงออกมาตั้งแต่ยังไม่ถึงชามที่สามดี ผู้เล่นคนนั้นหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด เขาถูกเชิญลงจากเวทีทันทีเพราะทำผิดกติกา เขาแสดงสีหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่สุดท้ายชายคนนั้นก็ยอมเดินลงจากเวทีด้วยดี ถึงแม้จะมีอาการหัวเสียอยู่มากก็ตาม
“แหวะ!”
ยังไม่ทันจะถึงห้านาทีดีชายคนแรกเดินลงจากเวทีไป เสียงสำรอกในลักษณะไม่แตกต่างกันก็ดังมาจากผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ติดกันประมาณตรงกลางเวทีได้ เธอสองคนแสดงอาการอับอายอย่างเห็นได้ชัด และวิ่งลงไปจากเวที โดยที่ผู้จัดยังไม่ได้มาเชิญแม้แต่นิดเดียว
เฟี๊ยตมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยท่าทีปรกติ ก่อนจะกินราเมงของตนไปอย่างเนิบๆ เขาเพิ่งกินได้แค่เกือบๆ จะสองชามเท่านั้น ในขณะที่คนอื่นๆ ไปถึงเลขห้ากันแล้ว ส่วนชายร่างยักษ์ที่สุดในการแข่งขันนี้ไม่ต้องพูดถึง ทะลุเลขสองตัวไปแล้วเรียบร้อยเป็นคนแรก
“แหวะ!”
“แหวะ!”
“แหวะ!”
เสียงอาเจียนดังขึ้นอย่างไม่ขาดสายนั่น ผู้เข้าแข่งขันทยอยเดินลงเวทีไปทีละคนอย่างหมดท่า ในขณะที่ผู้ชมก็ไม่ได้แสดงอาการแตกตื่นอะไร ด้วยรู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาของการแข่งกินแบบนี้
เหตุการณ์ดำเนินอย่างนี้ไปเรื่อยๆ จนเหลือเพียงเขากับชายร่างยักษ์สองคนเท่านั้น ใช่แล้ว ผู้เข้าแข่งขันทุกคนแพ้ฟาล์วเพราะกลั้นสำรอกไม่อยู่อย่างน่าเสียดาย เวลาผ่านมาจนถึงสิบนาทีสุดท้าย ชายร่างยักษ์คนนั้นกินช้าลงมาก ท่าทียิ้มเยาะออกมาทางเขาอย่างชัดเจน 25 ต่อ 3 ชามนั้นเป็นตัวเลขที่ห่างมากพอที่ชายคนนั้นจะหยุดกินเสียตอนนี้เพื่อรอคอยชัยชนะก็ยังได้ หากแต่เจ้ายักษ์นั่นก็ยังคงกินไปเรื่อยๆ แม้จะช้าลงมากก็ตาม พลางแสดงท่าทีสบายๆ ออกมาราวกับจะเยาะเย้ยในความสามารถของเขา
เฟี๊ยตมองอาการดังกล่าว พลางหัวเราะออกมาน้อยๆ เขายังคงกินด้วยความเร็วเท่าเดิมอย่างนั้น ไม่มีท่าทีเร่งร้อนแม้แต่นิดเดียว และในช่วงเวลาที่พิธีกรกำลังสนใจเชียร์และเล่าประวัติของชายร่างยักษ์คู่แข่งเขานั่นอย่างออกรสราวกับว่าประกาศผู้ชนะไปแล้วนั้น มือของเขาก็ค่อยสอดเข้าไปในเสื้อ และเอามือจับขวดยาที่บรรจุน้ำสีขาวข้นไว้แน่น ก่อนจะเปล่งวาจาออกมาอย่างเนิบๆ และแนบเนียน
“Crinum Lily Dispersive Spread!”
“อุ๊แหวะ!”
เสียงสำรอกดังสนั่นขึ้นมาทันทีหลังจากคำสั่งการของเขาเพียงชั่วพริบตาเดียว เส้นราเมง น้ำซุป และเศษหมูชาชูกระเด็นออกมาจากปากชายร่างยักษ์ที่สวาปามเข้าไปได้เกือบ 30 ชามนั่น ซากอาหารที่ยังย่อยไม่สมบูรณ์ดีราดลงบนพิธีกรที่กำลังถือไมค์นั่นอย่างถนัดถนี่ ผู้ชมที่กำลังดูถึงกับร้องด้วยความขยะแขยงกันเป็นแถบๆ พิธีกรนั่นรีบวิ่งลงไปจากเวทีพร้อมสีหน้าสะอิดสะเอียนถึงขีดสุด ส่วนชายร่างยักษ์เจ้าของเสียงดังสนั่นนั่นก็วิ่งลงไปจากเวทีด้วยความอับอายเช่นกัน ผู้จัดสาวคนหนึ่งรีบวิ่งสวนขึ้นมาบนเวทีอย่างต้องการจะแก้ไขสถานการณ์อันแสนพิอักพิอ่วนนี่ เธอจับมือของเขาที่เป็นผู้เล่นที่กินได้น้อยที่สุดในการแข่งขันก็ว่าได้ หญิงสาวคนนั้นยกมือของเขาพร้อมประกาศใส่ไมค์อย่างรวดเร็ว
“ผู้เล่น Pharmaphiat ชนะการแข่งขันกินราเมงครั้งที่ 19 อย่างเป็นทางการ ผู้เล่นจะได้รางวัลเป็นการ์ดราเมงวันละ 1 ชามตลอดเวลา 1 ปี พร้อมด้วยของรางวัลสุดพิเศษชิ้นนี้” เสียงของพิธีกรจำเป็นคนนั้นประกาศก้องเอ่ยรางวัลที่เขาจะได้รับ พร้อมกับวาดมือไปเบื้องหน้าเวทีทันทีที่ประโยคสุดท้ายจากปากของเธอจบลง
สิ่งมีชีวิตหนึ่งขนาดใหญ่ราวกับงูขนาดใหญ่สี่ห้าตัวมันรวมกัน รูปทรงของมันเรียวยาวพาดทับไปมาเป็นกลุ่มก้อน ลำตัวของมันสีขาวขุ่นปนเทาเหมือนผสมขึ้นด้วยปูนซีเมนต์อย่างใดอย่างนั้น ปลายสุดของมันที่ควรจะเป็นที่อยู่ของหัวประกอบด้วยซี่ฟันจำนวนนับไม่ถ้วนราวกับว่าเป็นกงจักรขนาดเล็กเรียงทับซ้อนไปมาอย่างน่าสยดสยอง มันเป็นปลาชนิดหนึ่ง เฟี๊ยตเงยหน้ามองสิ่งมีชีวิตนั่น เขารู้จักมันดีเลยทีเดียว
“ชื่อ Spirit of Lamprey (จิตวิญญาณแห่งแลมเพรย์) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 92 ความสามารถ ใช้ในการช่วงชิงพลังเวทย์มาจากคู่ต่อสู้”
เสียงปรบมือดังสนั่นมาจากคนดูในเวลานี้ขณะที่เขากำลังเดินไปรับการ์ดใบนั้นเข้ามาสู่สมุดของเขา ถึงแม้ว่าจะดูงงๆ กันอยู่บ้าง แต่เหตุการณ์ก็ผ่านไปได้ด้วยดี
ถามว่ารู้สึกผิดไหม ก็คงตอบว่ามีบ้าง เฟี๊ยตรู้ตัวเองดีว่าเขาเล่มเกมนี้อย่างไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่ ช่วงระหว่างที่เขาเดินผ่านทุกคนมานั้น เขาแอบปล่อยยาพิษพลับพลึงดอกขาวกระจายใส่ผู้เล่นทุกคน อาการพิษที่สำคัญของมันคืออาการอาเจียนที่จะส่งให้ผู้เล่นออกจากการแข่งขันนี้ เอาจริงๆ ชายหนุ่มก็รู้สึกแย่กับการโกงนี่อยู่บ้างไม่น้อย แต่อย่างที่ครูของเขาบอก คิดจะตะเกียกตะกายไปขึ้นไปสู่ยอดเขา บางทีเราก็ต้องพับเก็บคุณธรรมเอาไว้ก่อน ถือว่าเป็นการฝึกมือเตรียมพร้อมจะเป็นนักวางยาละกัน อย่างน้อยเขาก็ทำแค่อาเจียน ชายหนุ่มมั่นใจว่าถ้าครูของเขาลงแข่งด้วย การแข่งขันนี้ต้องการเป็นฆาตกรรมหมู่แน่นอน
“Noni Dispersive Speard!” เฟี๊ยตค่อยๆ เดินลัดเลาะไปตามหลังเวทีเหล่านั้นที่เป็นที่พักของผู้แพ้ทุกคน เขาค่อยๆ บรรจงวางยาถอนพิษเพื่อแก้อาการอาเจียนให้แต่ละคนจนครบก่อนที่เขาจะออกไปจากที่แห่งนั้น อย่างน้อย ขนาดยาที่เขาใช้มันก็น้อยเสียจนเขามั่นใจว่าทุกคนจะไม่เป็นอันตรายร้ายแรง
จากผู้แต่ง : คนอ่านที่เขาไม่เมนท์นั้นนน เขาจะรู้ไหมหนอว่าคนแต่งกำลังรออ่านคอมเมนท์จากเขาอยู่ อยากได้กำลังใจอ่ะ กดเมนท์หน่อยนะ ไม่ถึงห้านาทีหรอก นะนะนะ ขอบคุณล่วงหน้า มัดมือชกปะ ห้าห้า
-
มีใครทายถูกบ้างไหมมมมมมมมมม
ว่าเฟี๊ยตจะใช้พลับพลึงดอกขาววางยา
ใครทายถูกเอาไปเลยห้าสิบห้ากะโหลก 5555555555
-
เนียบเนียนดีน่าชื่นชม สมกับเป็นนักปรุงยา ไม่เสียชื่ออาจารย์แม่มด 555
ปล. ตอนนี้เฟี๊ยตได้การ์ดอะไรบ้างแล้วอะ เยอะ เริ่มมึน
-
อ่านแล้วแบบ เฟี๊ยตโครตมีหลักการในการทำอะไรต่างๆมากมาย
แม้จะโกง แต่ก็โกงไม่สุด ฮ่าๆๆ ยังแอบมาช่วยคนอ้วกอีก
การเพ่งจิตยาพิษไปที่ต้นไม้ ก้สงสัยว่าทำไมไม่โดน
แล้วยังจะพระเอกอีกกก กร๊าสสสสสสสสส
แอบไปรอเฟี๊ยต หงุดหงิด งุ่นง่านตั้งหลายวัน คริ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค้าบบบบบบบ
อยากรู้หลายเรื่องเลย รอคับบบบ
-
เดาผิดแฮะ นึกว่าเฟี๊ยตจะไม่ทำคนอื่น
เริ่มหัดตุกติกเล็กๆแล้วนิ หุๆ ดีเหมือนกัน
มัวแต่ยึดคุณธรรม เดี๋ยวสู้พวกอธรรมไม่ไหว
-
เฟี๊ยตโกงงง ฮ่าๆ
ว่างๆก็ทำสารบัญการ์ดที่ปรากฏบ้างสิครับ หรือไม่ก็ให้คนอ่านทำการ์ดประกวด ฮ่าๆ
-
เอาวิชามาใช้ประโยชน์จริงด้วย อย่างนี้อาจารย์ปลื้ม
-
โหย เดี๋ยวนี้เฟี๊ยตหัดโกง 555
แต่เจ๋งอ่า ได้ไพ่สูงสุดด้วย ได้กินราเมงฟรีๆอีกปีหนึ่ง
ถือว่าชม.เรียนเกี่ยวกับยาพิษนี้ช่วยได้เยอะจริงๆนะ เสียไพ่ 1 ใบ แลกไพ่สูงสุด 1 ใบได้วิธีต่อสู้ใหม่ๆ ได้ความรู้ใหม่ๆอีก คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้มเนาะ ฮิฮิ
ว่าแต่เมื่อไหร่เฟี๊ยตกับธันจะได้เจอกันอีกอ่าคุณคนเขียน รอลุ้นมาหลายตอนล่ะ จะครบร้อยตอนล่ะ ยังเดาไม่ได้เลยว่าใครคือพระเอก 555
แล้วเฟี๊ยตจะกลับไปหาแทนกับปันอีกมั๊ยค่ะ คิดถึงทีมมายาจัง คิดถึงฉากบู้แล้วด้วย
#วันนี้ก็หอบกำลังใจมาให้อีกหนึ่งกระบุง
#สู้ๆนะค่ะ สู้ต่อไป วันไหนว่างๆจะมาเม้นให้กำลังใจอีกเยอะๆเลย
#รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ^^
สู้ๆๆๆ
ปล.มาอัพไวๆนะค่ะ จุ๊บๆ 555 :mew1:
-
+1 ให้กับความฉลาดของเฟี๊ยต
-
ร้ายกาจ
-
โลกนี้มันอยู่ยากขึ้นทุกวันนะ 555+
แต่แค่นี้ไม่ถือว่าโกงไรมากหรอกเฟี๊ยต นี่ยังใจดีถอนพิษให้เค้ากันอีกนะ
-
Lamprey ปลาไม่มีขากรรไกร เป็นปลาปากกลมมม
วันนี้เราเศร้ามากเลยพี่คนเขียน ประกาศผลสอบแล้วเราไม่ติด ;______;
เลยมานั่งอ่านนิยายเรื่องนี้คลายเครียด เราจะไปอ่านหนังสือต่อแล้ว ฮืออออ
-
LIKE ชอบมากจ้า
-
ไม่น่าเชื่อว่ามุมมองเฟี๊ยตจะเปลี่ยนไป ครูเปลี่ยนมุมมองเฟี๊ยตไปเลย
แต่ก็เข้าใจบางครั้งสิ่งที่เรารู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ถ้าไม่หาหนทางอื่น
มีทริ๊กกลอื่นบ้าง ชัยชนะต้องไกลเกินเอื้อมแน่ๆ เหมือนเป็นเฟี๊ยต
อีกเวอร์ชั่นนึง
-
เฟี๊ยตร้ายกาจมากกกก
-
มีการโกงด้วยจ้า 555 นึกว่าจะได้เป็นไพ่ ยานพาหนะ เสียอีก
-
ถ้าไม่มีใครจับได้ ก็ไม่เรียกว่าโกงหรอก
5555
-
วันนี้ไม่มาเหรอ เค้ารอตัวอยู่นะตะเอง
-
บทที่ 88 Step into The Bad Side
“พลับพลึงสินะ ดอกขาวหรือดอกแดงหละ” เสียงหญิงชราเอ่ยขึ้นทันทีที่เขาเดินเข้ามาในร้านขายยาที่เขาเรียนอยู่ ความจริงบทเรียนจบไปแล้วสำหรับตัวเขา แต่เฟี๊ยตมาเพื่อจะขอลองฝึกปรุงยาเพิ่มอีกสักหน่อยเพื่อจะได้ชินมือ และเตรียมตัวให้พร้อมกับการสอบ
“ครับ?” เสียงของเขาเอ่ยด้วยโทนสูงขึ้นอย่างสงสัย ชายหนุ่มได้ยินประโยคเมื่อครู่ไม่ค่อยชัด จึงเผลอหลุดประโยคที่เหมือนกับคำถามนั่นออกไป
“ได้ข่าวว่าไปวางยาในงานแข่งกินจุมานี่ นิสัยขี้โกงเริ่มมาแล้วนี่ ดีมาก เป็นคนดีแล้วมันไม่รุ่งหรอก ฮ่าฮ่า” เสียงแหบแห้งนั่นดูมีกระแสความยินดีปนอยู่อย่างชัดเจน
“ไม่หรอกครับครู ผมยังรู้สึกผิดอยู่ไม่หายเลยครับ ผมไม่น่าขี้โกงอย่างนั้นเลย” เขาเอ่ยออกมาจากใจจริง พร้อมกับถอนหายใจออกมายาวยืด ถูกแล้ว จนถึงตอนนี้เขายังรู้สึกแย่อยู่ไม่น้อย ปรกติเขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยชอบชกใต้เข็มขัดใครอย่างนี้ ติดจะเกลียดเสียด้วยซ้ำ พอมาทำเองอย่างนี้ เขากลับรู้สึกไม่ชอบตัวเองขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่มันก็กลับไปแก้อะไรไม่ได้เสียแล้วสินะ
“โถถ พ่อคนดี นี่เจ้าคิดมากอะไรไปหรือเปล่า เจ้าคิดหรอว่าที่เขาแข่งกันนี่เขาแข่งกันด้วยความสะอาดบริสุทธิ์หรอ โถๆๆ ใสซื่อจริงๆ นะพ่อคุณ นี่ข้าจะบอกอะไรให้เอาบุญนะ ที่คนเขาอ้วกกันระเนระนาดบนเวทีหนะ ไม่ได้มาจากเจ้าสักหน่อย มือวางยาพิษอ่อนหัดแบบเจ้าเนี่ยนะ จะไปทำอะไรใครเขาได้ ข้าเห็นแล้วได้แต่ตลก ฮ่าฮ่าฮ่า” ครูของเขาพูดขึ้นอย่างขบขัน เฟี๊ยตไม่ถือสาเลยที่ตนจะดูโดนเยาะๆ อยู่บ้าง เขาชินเสียแล้ว แต่ประโยคเนื้อความนั่นต่างหากที่ทำให้เขาต้องหันมาสนใจหญิงชราคนนั้นอย่างจริงจัง
“ว่าไงนะครับ ก็ผมเป็นคนวางยาทุกคนเอง ถ้าเขาไม่อ้วกออกมาเพราะผม เขาจะอ้วกออกมาได้ยังไง ผมไม่เข้าใจ” เสียงของเขาแย้งอย่างไม่เชื่อนัก เขามั่นใจว่าเขาบรรจงกระจายยาพิษใส่ทุกคนที่เขาเดินผ่านไปบนเวที แล้วผลลัพธ์มันก็ออกมาอย่างที่เขาต้องการเสียด้วย
“นี่เจ้าตั้งใจเรียนหรือเปล่า ข้าสอนเจ้าไปแล้วใช่ไหมว่ายาพิษในกลุ่มพลับพลึงนี่ ถึงแม้ว่าจะออกฤทธิ์เร็วกว่ายาอื่น แต่มันก็ต้องใช้เวลาร่วม 30 – 60 นาทีในการออกฤทธิ์ให้อาเจียนออกมา เจ้าลองกลับไปคิดดูใหม่ว่าเวลาที่เจ้าใช้ตั้งแต่วางยาไปจนถึงที่เหยื่อคนแรกของเจ้ามีอาการมันกี่นาที” เสียงหญิงชราเอ่ยถาม เขาได้แต่คิดทบทวนช้าตามเหตุผลที่ครูของเขาบอก เขาลืมเรื่องเวลาในการออกฤทธิ์ไปจริงๆ เขาถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นก่อนจะกล่าวตอบออกไปอย่างไม่เต็มเสียงเท่าใดนัก
“ประมาณ 10 นาทีครับ”
“เห็นไหม เจ้าคิดหรอว่ามีแต่เจ้าคนเดียวที่คิดจะโกงเกมนี้ คิดง่ายไปหน่อยมั้ง ขนาดคนอย่างเจ้ายังคิด เจ้าไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะคิดบ้างหรอ มันไม่ผิดปรกติไปหน่อยหรือไงที่ผู้เล่นคนอื่นแพ้ฟาล์วอย่างน่าสงสัยแต่กลับไม่มีใครประท้วงขึ้นมาสักคน” หญิงชราชี้อีกประเด็นให้เขาเห็น
“ครับ” เขาเอ่ยตอบสั้นๆ อย่างจำนนต่อคำกล่าวนั้น
“Vomiting หรือการ์ดอาเจียน เป็นการ์ดเวทมนตร์ที่ใช้สำหรับปฐมพยาบาลในผู้ป่วยที่ได้รับสารพิษที่ไม่ระคายเคืองกระเพาะอาหาร แน่นอนว่ามันมีขายอยู่ทั่วไปตามคลินิกในเมือง ถ้าเจ้าคิดสักนิด เจ้าจะพบว่ามันมีวิธีการทำให้คนสำรอกออกมาโดยวิธีที่ง่ายกว่าการวางยานัก” เสียงแหบๆ นั่นยังคงกล่าวต่อไป
“ครับ” เขาเอ่ยได้เพียงสั้นๆ เท่านั้นจริงๆ เขารู้สึกได้เลยว่าเขายังมองโลกแคบไปมาก ชายหนุ่มกำลังรู้สึกเหมือนเป็นเด็กที่กำลังโดนครูดุอย่างใดอย่างนั้น
“ไอ้อ้วนที่เกือบจะเอาชนะเจ้าได้นั่นใช้การ์ดอาเจียนกับทุกคนบนเวที เจ้าเองก็ไม่รอด แต่เจ้ายังโชคดีที่เจ้ากินไปน้อยมาก อาการมันเลยออกมาช้ากว่าคนอื่น ไม่งั้นเจ้าก็เกมไปนานแล้ว” หญิงชราเอ่ยพูดอย่างเรียบง่าย ชายหนุ่มเริ่มสงสัยเสียแล้วว่าครูของเขาจะอยู่ร่วมในเหตุการณ์การแข่งขันนั่นด้วย แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ถามออกไป เพราะการสังเกตครูของตัวเองไม่เห็นนี่ก็น่าจะเป็นอีกคดีหนึ่งที่อาจจะโดนเล่นงานต่อได้
“มันใช้การ์ดกระเพาะสี่มิติ ถ้าเจ้ารวมจิตสักนิด เจ้าจะรู้ว่าจิตของมันไปเพ่งอยู่ที่กระเพาะอาหารหนาแน่นมาก เจ้าจะจับจุดได้ไม่ยากว่ามันกำลังโกงโดยใช้การ์ดเวทมนตร์อยู่ เจ้าโชคยังดีที่เลือกจะซ้ำยาไปอีกครั้ง มิฉะนั้นหละก็อย่าหวังว่าจะเอาชนะได้เลย ชั้นเชิงในการโกงของเจ้ายังน้อยมาก ฮ่าฮ่าฮ่า” ครูของเขาพูดอย่างง่ายๆ พลางหัวเราะออกมาเมื่อจบประโยคนั้น ถึงเวลานั้นเฟี๊ยตก็ตอบไม่ถูกเหมือนกันว่าเขาควรจะยินดีไหมที่ตัวเองไร้ชั้นเชิงในการเล่นนอกกติกาขนาดนี้ ตอนนี้เขารู้สึกเพียงแต่ว่า หน้าเขาชาเหลือเกิน
“ข้าว่าเจ้าไม่เหมาะกับการเป็นนักวางยาหรอก กลับไปเถอะ อย่าสอบให้เสียเวลาเลย ถือว่าเอาความรู้ที่ได้ไปศึกษาเรื่องการถอนพิษละกัน คนอย่างเจ้ามันเป็นคนดีเกินกว่าที่จะมาเดินทางสายนี้ กลับไปปรุงยาช่วยคนเหมือนเดิมหนะ ดีแล้ว” หญิงชราผู้มีศักดิ์เป็นอาจารย์ของเขาเอ่ยอย่างจริงจัง ดวงตาคู่นั้นฉายชัดออกมาว่านี่คือคำแนะนำที่แท้จริง แววตานั่นแสดงความเอ็นดูเขาอยู่ไม่น้อยเท่าที่เขารู้สึกได้
“ไม่ครับ!” เสียงของเฟี๊ยตตอบออกมาหลังจากที่เขาใช้เวลาไตร่ตรองไปช่วงเวลาหนึ่ง เขาไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้แน่
“ผมจะต้องเป็นนักวางยาให้ได้ ผมไม่เก่งเรื่องการปะทะกันซึ่งๆ หน้า ถ้าผมไม่มีวิชาที่เอาไว้ลอบโจมตีแล้ว ผมไม่มีทางเอาชนะเกมนี้ได้เลย ผมอยากชนะเกมนี้ครับ ผมไม่ยอมให้มันจบลงแบบนี้แน่” เสียงของเขาปราศจากความเกรี้ยวกราด หากแต่เป็นความมุ่งมั่นของคนที่ทบทวนดีแล้ว นี่มันก็เป็นแค่เกม เขามาที่นี่เพื่อจะเป็นผู้ชนะ เขาอาจจะต้องสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปบ้าง แต่ถ้ามันจะนำมาซึ่งชัยชนะ มันก็คุ้มค่าที่จะแลก เขาต้องข้ามผ่านขีดจำกัดของตัวเองไปให้ได้ เหรียญทองมีไว้ให้ผู้ชนะเพียงคนเดียวเท่านั้น
“พูดออกมาหนะ คิดดีแล้วหรอ คนที่เต็มไปด้วยหลักการบ้าบอกับมโนธรรมสุดแสนจะน่าเบื่ออย่างเจ้าเนี่ยนะ จะเป็นคนเลว ไม่ไหวมั้ง เลิกคิดเถอะ” ครูของเขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่จริงจัง ท่าทางที่ไม่เชื่อถือและเสียงหัวเราะน้อยๆ นั่นทำให้เขากรุ่นๆ ในใจอย่างห้ามไม่ได้
“ไม่ครับ ผมตัดสินใจแล้วครับ ครูช่วยสอนผมหน่อยครับ” เขาดึงดันต่ออย่างไม่ยอมแพ้
“สอน? จะให้ข้าสอนอะไรเจ้าอีก ข้าสอนเจ้าจนจบเนื้อหาแล้ว” หญิงชราเอ่ยถามกลับมาอย่างสงสัย ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นนั่นหันมามองเขาอย่างรอคำตอบ
“ครูช่วยสอนผมให้เป็นคนเลวหน่อยครับ!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่เจ้ากำลังบอกว่าข้านี่เลวจนสามารถสอนให้คนอื่นเลวตอนเลยว่างั้น” เสียงหัวเราะแหบห้าวนั่นดังกังวานไปทั่วบริเวณแคบๆ นั่นอย่างน่าหวาดกลัว
“เปล่าครับๆ ผมหมายถึงครูน่าจะมีวิธีสอนให้ผมเปลี่ยนมุมมองชีวิตได้” ชายหนุ่มเริ่มเอ่ยตอบอย่างละล่ำละลัก สายตาจากครูของเขาที่จ้องมาชวนเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก
“คิดให้ดีนะ คนอย่างข้าไม่ชอบทำอะไรเล่นๆ ไม่ใช่ว่าให้สอนให้แล้วจะมาเปลี่ยนใจกลางทาง กลับไปนอนคิดให้ดีก่อนไป” หญิงชราพูดอย่างหนักแน่น ก่อนจะเดินหันหลังเพื่อจะเข้าไปในส่วนลึกของร้าน
“ผมมั่นใจครับ” เขาเอ่ยอย่างมั่นใจ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับข้อมือของครูของเขาที่กำลังจะเดินหนีไปนั้น ด้วยกลัวว่าครูของเขาจะปฏิเสธคำขอร้องของเขา ดูเหมือนชายหนุ่มทำไปเพราะความตกใจเสียมากกว่า มือของเขาแตะลงบนสร้อยข้อมืออันหนึ่งที่น่าจะทำมาจากโลหะของหญิงชราคนนั้น ครูของเขาหันมามองหน้าเขาช้าๆ ดวงตาที่ลึกโปนราวกับแม่มดในเทพนิยายนั่นหรี่ลงอย่างพินิจพิเคราะห์
“แล้วอย่ามาร้องโอดครวญอะไรกับข้าละกัน” เสียงแหบแห้งนั่นพูดอย่างชวนให้หวาดเสียวอยู่ไม่น้อย แต่ชายหนุ่มยังคงยื้อครูของเขาอยู่อย่างนั้น สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
“Bedtime Stories RELEASE!”
เสียงของหญิงชราเอ่ยขึ้น พร้อมกับแสงสีทองที่เปล่งออกมาจากสร้อยข้อมือที่เขาแตะอยู่นั้นสว่างวาบไปจนแสบตาไปหมด
เฟี๊ยตขยี้ตาอีกครั้งหลังจากที่ต้องหลับตาไปเพราะไม่อาจทนแสงสว่างจ้าแสบตาจากสร้อยข้อมือนั่นได้ ทันทีที่เขาลืมตาเขาก็พบว่าตัวเองเหมือนหลุดเข้ามาในอีกโลกเสียแล้ว รอบด้านของเขาเป็นสีขาวสะอาดไปหมดไม่ว่าจะหันมองไปทางไหนก็ตาม สิ่งเดียวที่ปรากฏอยู่ในโลกที่มีแต่ความว่างเปล่าแห่งนั้น คือ ตัวเขาเอง และหญิงชราผู้เป็นครูของเขาที่บัดนี้กำลังยืนกอดอกมองมาที่เขาอย่างเยือกเย็น
“ที่นี่คือโลกอีกมิติหนึ่ง จะเรียกว่าฝันซ้อนฝันก็ได้ แต่เจ้าจะไม่มีวันตื่นจากฝันนี้ได้เลย หากเจ้าไม่สามารถบรรลุเงื่อนไขที่ข้าตั้งไว้ตอนเรียกใช้การ์ดนี่ได้” ครูของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างสบายๆ
“เงื่อนไขอะไรครับครู” เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นทั้งๆ ที่สายตายังกวาดไปรอบด้านไม่หยุด เขาไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันดูว่างเปล่าพิกล
“ฆ่าข้าให้ตาย นี่คือเงื่อนไขของข้า ถ้าเจ้าทำให้ข้าตายไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะหลุดไปจากโลกแห่งนี้ได้ เลือกเอาเองว่าจะเอาด้านมืดตัวเองออกมาใช้ หรือจะติดอยู่ในโลกแห่งนี้ตลอดไป!”
จากผู้แต่ง : จากการคอมเมนท์ตอนที่แล้วทำให้ผมรู้สึกว่า ผมเขียนเฟี๊ยตไว้ดูเป็นคนดีขนาดนั้นเลยหรออออออ ห้าห้า step into the bad side กันเถอะทุกค๊นนนนนน
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ใครก็ได้ครับบบบบบบบ
ช่วยตอบหน่อยยยยยย
ใส่รูปตรงใต้ความเห็นเราทำยังไงหรอครับ ผมหาวิธีไม่เจอ
บอกหน่อยยยยยยยยย
พลีสสสสสสสสสสสส
-
โห้....อาจารย์โหดอ่ะ....
-
แอบ รีเฟรชๆ มาตั้งแต่ 2 ทุ่มเพื่อมารออ่าน
แต่เห็นนักแต่งถามคำถามแล้ว บอกได้คำเดียว
ไม่ทราบเหมือนกันครับ 55555555555
โอ้ยชอบยัยป้าแม่มดอ่ะ
เฟี๊ยตจะกล้าฆ่าเหรอออ เฮ้ออ
เอาดีด้านชั่วไม่ค่อยขึ้นนะเฟี๊ยต ฮ๋าๆ
-
:a5: ให้ฆ่าเลยหรอ โหดไปแล้ว
เฟี๊ยตจะทำได้ไหมนี้ :hao4:
-
เฟี๊ยตอยากเป็นคนเลวเพื่อชัยชนะมากนัก เลยได้ภารกิจแรกเป็นการฆ่าอาจารย์ตัวเองเพื่อเอาชีวิตรอดออกไปจากฝันซ้อนฝัน นี่ซิเลวของจริง แบดบอยกำลังจะมา 555+
-
เฟี๊ยตเจอเรื่องยากอักแล้วววว
-
เฟี๊ยตจะทำได้มั๊ยเนี่ย 555
สรุปแล้วเฟี๊ยตก็ยังเป็นคนดีอยู่ดี คิดว่าที่ทุกคนอ้วกเพราะเฟี๊ยตทำ
ที่ไหนได้ ดันโดนคนอื่นโกงกลับมาเหมือนกัน แต่ดันโชคดีซะงั้นอ่ะ ขำอ่ะ โชคดีแบบมึนๆ
เรื่องใส่รูปก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ คนเขียนลองถามเฉพาะคนที่มีรูปใต้ภาพที่มาอ่านนิยายเรื่องนี้ดูซิค่ะ ถ้าถามในนี้แล้วไม่ตอบเพราะเค้าอ่านไม่ได้อ่านที่ถามไว้ ก็ส่งข้อความไปถามเลยค่ะ ว่าแต่จะเอารูปอะไรลงค่ะเนี่ย อยากเห็นจัง
ปล.วันนี้ก็เอากำลังใจมาฝากนะคะ สู้ๆค่ะ
-
Dark Zone ของจิตใจเฟี้ยต ต้องฆ่า
-
รีเฟรชรัวเมื่อคืน แต่ดันหลับก่อน...
ดีๆเป็นคนเลวดีกว่า 55555
-
อาจารย์โหดไปละแต่รุสึกแหม่งๆกับอาจารย์คนนี้จัง :ling3: :ling3:
-
:z2: เขียนประชดพวกโลกสวยป่าวเนี่ย ตามอ่านอยูุ่น้่า ช่วงนี้ซุุ่่มดูไม่ได้เม้นต์ครับ สารภาพแต่โดยดี เผื่อมีลดโทษ
5555
-
เฟี๊ยตจะทำได้หรอ คงต้องใช้เวลานานแน่ๆ
เฟี๊ยตไม่กล้าฆ่าครูหรอกใช่มั้ย ?
-
กลับมาแล้วคาบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ไม่มีทางฮะที่นักเรียนจะฆ่าครูตัวเองได้
เป็นแค่เกมของครูเฉยๆ...แน่ๆนอน
-
บทที่ 89 Died or Died
“จะดีหรอครับครู” เขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจ อย่างน้อยคนตรงหน้านี่ก็ได้ชื่อว่าเป็นคนที่มอบความรู้ให้กับเขา อย่าว่าแต่ทำร้ายเลย แม้แต่จะให้สู้ด้วยยังคิดหนัก
“ดีไม่ดีก็ต้องสู้ เพราะนี่คือทางที่เจ้าเลือกเอง คนที่เขาจะประสบความสำเร็จหนะ เขาไม่เคยลังเลในหนทางที่เขาเลือกเดินหรอก จำไว้” หญิงชราเอ่ยออกมาอย่างแน่วแน่ ครูของเขาสะบัดเสื้อคลุมที่ใส่อยู่ประจำออก เผยให้เห็นชุดสีหม่นๆ ที่ประดิษฐ์ไว้ให้มีกระเป๋าขนาดเล็กมากมาย ชุดของคนตรงหน้าเขานี้เต็มไปด้วยหลอดทดลองขนาดเล็กที่บรรจุไว้ด้วยน้ำยาหลากสี ไม่ต้องเอาเสียให้ยาก สีสวยๆ นั้นต้องเป็นยาพิษสารพัดชนิดแน่นอน
“รับมือ!”
“ถุงมือจิ้งจอก Spout!”
“รางจืด Spread!”
ครูของเขาหยิบหลอดทดลองสีม่วงเข้มหลอดหนึ่งเขวี้ยงลงกันพื้น มันแตกออกอย่างรวดเร็วและปลดปล่อยไอสีม่วงอันน่าหวาดกลัวออกมาทันที ไอสีสดที่น่าจะประกอบขึ้นด้วยพิษเข้มข้นนั่นพุ่งตรงมาที่เขาอย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เขาหยิบขวดรูปชมพู่ที่บรรจุน้ำยาสีเขียวอ่อนโยนลงพื้นด้วยเช่นกัน น้ำยาที่เขียวอ่อนแตกตัวเป็นไออย่างรวดเร็วแล้วแผ่กระจายออกเป็นบาเรียทรงกลมปกคลุมเขาอยู่
‘เก่ง!’ เฟี๊ยตรำพึงกับตัวเองสั้นๆ เหงื่อไม่น้อยซึมออกมาทางไรผมเขาก่อนจะรวมตัวกันไหลมาตามโครงหน้าของเขา ผู้หญิงตรงหน้าเขานี่ไม่ได้เก่งแต่ด้านการปรุงยาเท่านั้น หากแต่ชั้นเชิงทางด้านการต่อสู้ซึ่งหน้าก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่ากันเลย ดูจากความว่องไวในการเคลื่อนที่และการประสานจิตแล้ว เขาตกอยู่ในสภาวะที่เรียกได้ว่าตึงมืออยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
ช่วงเวลาที่ไอสีม่วงเข้มมาปะทะกับไอสีเขียวนั้น ราวกับว่าเป็นปฏิกิริยาเคมีของกรดกับด่างต้องกันอย่างใดอย่างนั้น สีม่วงที่แผ่พุ่งมาจากหลอดทดลองนั่นจางหายไปในที่สุด ในขณะที่บาเรียคุ้มกันของเขาก็เล็กลงไปจนรู้สึกได้ ครูของเขาไม่ได้สู้กันเล่นๆ เลย ถุงมือจิ้งจอกเป็นยาพิษที่เอาไว้สั่งให้การทำงานของหัวใจดับลงไปก็ว่าได้ นี่ถ้าเขาไม่ใช้การ์ดรางจืดที่เป็นไพ่ถอนพิษกันไว้ก่อน ป่านนี้เขาได้ลงไปกองอยู่กับพื้นแล้วเป็นแน่แท้ เรื่องยาพิษเขาอาจจะสู้คนตรงหน้านี้ไม่ได้ แต่เรื่องการถอนพิษเขาคิดว่าเขาก็แน่ไม่แพ้ใครเหมือนกัน ครูตรงหน้านี่อาจจะสอนเรื่องยาถอนพิษเขามาไม่ละเอียดนัก แต่ครูคนก่อนของเขาก็เคี่ยวเข็ญมาไม่น้อย เรื่องโกงเขาอาจจะไม่เก่งเท่าไหร่ แต่เรื่องความทะเยอทะยานที่จะเอาชนะคนอื่นนี่เขาก็ไม่แพ้ใครแน่นอน
ไม่มีเวลาแม้แต่จะวางแผนกลยุทธ์ ชั่วอึดใจเดียวที่ยาพิษหลอดเดิมถูกถอนพิษจนหมด คู่ต่อสู้ของเขาก็แตะมือไปที่หลอดยาพิษหลอดใหม่เสียแล้ว เขาต้องถอนพิษให้ทันก่อนที่มันจะออกฤทธิ์ และต้องหาหนทางโจมตีกลับให้ได้ ถ้าครูของเขายอมเปิดช่องว่างให้บ้างหละก็นะ
“ลำโพง Spout!”
“กุ่มน้ำ Spout!”
“น้ำนมราชสีห์ Spout!”
หญิงชราไม่พักแม้แต่ชั่ววินาทีเดียวให้เขาได้หยุดพักหายใจ มืออันเหี่ยวย่นนั่นหยิบหลอดทดลอง 3 หลอดที่บรรจุน้ำยาต่างๆ กัน 3 สีเขวี้ยงลงตรงพื้นไม่ห่างจากตัวเขาไปนัก ทันทีที่ภาชนะนั่นแตกออก ไอระเหยสีสดน่ากลัวก็พุ่งตรงใส่เขาอย่างรวดเร็ว
“เสลดพังพอน Spread!”
เฟี๊ยตหยิบขวดชมพู่ที่บรรจุน้ำยาสีเขียวเข้มสาดลงพื้นอย่างรวดเร็ว มันเปลี่ยนสภาพกลายเป็นไอ ก่อนจะปะทะเข้ากับไอระเหยที่พุ่งมาจู่โจมเขาอย่างรวดเร็วนั้น แต่ด้วยปริมาณมากมายนั่นทำให้ไอระเหยสีขาวข้นของน้ำนมราชสีห์ทะลุทะลวงมาจนถึงบาเรียรางจืดที่เขากางไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ชั่วพริบตาเดียวที่ปราการยาต้านพิษของเขาถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์
“กะหรี่กัญชา Spout!”
น้ำยาสีดำสนิทที่ทำมาจากยอดเกสรตัวเมียของดอกกัญชานั้นพุ่งตรงมาหาเขาอย่างรวดเร็ว เขาเบี่ยงหลบหนีตามสันชาตญาณ แต่เหมือนว่ามันจะมีคำสั่งนำทางมาที่ริมฝีปากเขาอย่างใดอย่างนั้น น้ำยารสขมปร่าแพร่กระจายไปทั่วช่องคอของเขา
เขาโดนยาพิษเข้าเสียแล้ว ยังโชคดีอยู่บ้างที่มันไม่ใช่ยาพิษที่เอาไว้ดับชีวิตเหยื่อโดยตรง กัญชาออกฤทธิ์ด้านหลอนประสาทเป็นหลัก ที่สำคัญคือต่อจากนี้เขาจะคุมสติต่อสู้ได้จนจบเกมหรือเปล่า เฟี๊ยตรู้ตัวดีว่ากว่าที่ยาพิษจะออกฤทธิ์อาจจะต้องใช้เวลาอีกพักหนึ่ง อย่างน้อยก็สักสิบห้านาทีได้ เขายังมีเวลาถอนพิษ หรือรีบปิดเกมก่อนนี้อาการประสาทหลอนจะมาถึง
“ฟ้าทะลายโจร Spread!”
“เจตมูลเพลิงแดง Spout!”
เฟี๊ยตเลือกใช้ยาเย็นตัวหนึ่งจู่โจมครูของเขา พร้อมกันกับคู่ต่อสู้ของเขาที่เสียงเรียกใช้ยาร้อนต้านออกมาแทบจะทันควัน ชายหนุ่มไม่ได้สนใจมองผลลัพธ์ขอการปะทะระหว่างยาทั้งคู่นั่นเลย เขาเลื่อนมือไปหยิบยารางจืดเข้มข้นอีกขวดที่ทำไว้เพื่อถอนพิษโดยเฉพาะ ก่อนจะกรอกเข้าปากอย่างรวดเร็ว มือเขาสั่นอย่างแทบควบคุมไม่ได้ ชั่วจังหวะเวลานั้นเขารู้สึกว่าความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อมเหลือเกิน
“โธ่เว๊ยยย”
เสียงของเขาสบถออกมาอย่างขัดใจ เมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอำนาจของกัญชาเสียแล้ว เขาเริ่มมองภาพไม่ชัดเจน มึนงง สับสนอย่างบอกไม่ถูก ตาของเขาพร่ามัวไปหมด ครูของเขาตอนนี้กลายเป็นภาพซ้อนกันไปมาราวกับว่าสามารถแยกร่างได้อย่างใดอย่างนั้น ยาพิษนี่ออกฤทธิ์เร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้มาก ตำรับนี่ต้องผสมพริกไทยดำอยู่เป็นแน่ การดูดซึมถึงได้รวดเร็วขนาดนี้
เขาทดลองเขวี้ยงยาพิษหลอดหนึ่งไปตรงร่างครูของเขาที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้านี่ที่เขาสัมผัสได้ถึงจิตได้อย่างรางๆ นั่น หลอดแก้วบรรจุยาพิษกระทบเข้ากับร่างนั่นอย่างถนัดถนี่ ก่อนจะทะลุร่างผ่านไปราวกับว่ามันเป็นแค่เพียงอากาศธาตุเท่านั้น ภาพลวงตากำลังเล่นงานเขาเสียแล้ว
เฟี๊ยตสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เขากำลังจนตรอกในการต่อสู้สารพัดพิษนี่ คู่ต่อสู้ของเขาเก่งมากเกินไปจริงๆ หญิงเฒ่านี่ควบคุมพิษได้ราวกับกระดิกนิ้วเท่านั้น เขาไม่มีทางเอาชนะคนตรงหน้านี่ได้เลย เขาจะนำวิชาที่เรียนไปชนะครูที่สอนเขามาเองได้อย่างไร ชายหนุ่มเลื่อนมือไปหานาฬิกาข้อมืออย่างรวดเร็ว วิธีจะเอาชนะพิษคือการไม่ต่อสู้ด้วยพิษ เฟี๊ยตกำลังจะเรียกสมุดออกมาใช้การ์ดเพื่อล้มคนตรงหน้านี่ให้ได้ แต่แล้วมือของเขาก็พบแต่เพียงความว่างเปล่า โลกของฝันซ้อนฝันนี่ไม่อนุญาตให้ใช้การ์ดเพื่อสู้ได้เลย
“กรดมดแดง Spout!”
เพียงชั่ววินาทีที่เขาเผลอเอื้อมมือไปแตะข้อมือเพื่อจะหาทางเอาชนะเกมนั่น ครูของเขาก็ไม่อ่อนข้อให้เลยแม้แต่น้อย พิษของกรดมดแดงพุ่งเข้าจู่โจมเขาจากด้านหลังในฝั่งที่เขาไม่อาจสำเหนียกได้ ชายหนุ่มไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพิษนั่นมันมาจากร่างไหนในภาพมายาที่เรียงรายกันอยู่มากมายนี่ พิษนั่นแทรกซึมไปตามลำคอเขาอย่างรวดเร็ว ความร้อนแรงของมันแผดเผาช่องปากเขาจนแหบแห้ง
กรดมดแดงเป็นกรดที่เป็นพิษอย่างรุนแรง โดยเฉพาะกับดวงตา ใช่แล้ว มันเป็นยาที่เอาไว้ดับจักษุประสาทนั่นเอง ฤทธิ์ของมันทำให้คนตาบอดได้อย่างชะงัดนัก
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ชายหนุ่มในชุดสีน้ำตาลแซมดำนั่นล้มลงกับพื้นอย่างหมดท่า เขาใช้มือทั้งสองกุมดวงตาคู่นั้นอย่างเจ็บปวดทรมาน เฟี๊ยตกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ถึงขีดสุด หรือว่า เขาจะต้องตายอยู่ในโลกฝันซ้อนฝันนี้อย่างไม่มีทางออกได้เลย!
จากผู้แต่ง : คนแต่งก็บ้าจี้มาลงให้ทุกวัน ไม่รู้ว่าคนอ่านจะใจดีเมนท์ให้ชื่นใจบ้างไหมหนออ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
พรุ่งนี้ไปงานแต่งเพื่อนนะครับ อาจจะมาลงช้ามว๊ากกกกกกกกกก
พูดแล้วเศร้าาาา
งานแต่งที่ใด เป็นได้แค่แขกรับเชิญญญญญญ (เอื้อนด้วยนะ) ห้าห้า
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
นี่ครูกะเอาเฟี๊ยตตายเลยป่าวเนี่ย จริงจังมาก
-
โห มันส์อ่ะ ครูแม่มดนี่โหดจริงๆ ใส่ไม่ยั้ง วางยาซ้ำแล้วย้ำอีก
แต่กดดันแบบนี้ล่ะเฟี๊ยตจะได้ตัดสินใจเด็ดขาด
สู้ๆนะเฟี๊ยต :hao5:
-
การดวลระหว่าง หมอยา เอาล่ะสิ...จะหักคอแม่หมอได้รึเปล่า
-
ต้องนิยามว่า "ดวลเดือด" จริงๆ
-
ไม่นะ เฟี๊ยตสู้ๆๆๆ
-
เฟี๊ยตโดนเล่นงานซะแล้ว จะมีทางแก้มือได้ทันมั้ยนะ? รอตอนต่อไปจ้า ^^
-
เข้ามาอ่านทุกวันเลย ชอบมากๆๆ อยากให้ลงวันละ สอง ตอน แต่สงสารคนเขียน
-
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยว่า เรากลับมาแล้ววววววววว
หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาอ่่านเรื่องนี้แค่สามวันแต่
คนแต่งอัพไปหลายตอนแล้ว อ่านรวดเดียวสนุกมาก
แต่เราขอตอบเม้นท์แบรวบยอดก็แล้วกัน
////////////////////////////
จริงอย่างที่อาจารย์เฟี๊ยตว่า ความคิดที่ดีและการมีมโนธรรมเกินไปจะทำให้เฟี๊ยต
ลำบากหากยังต้องการที่จะเอาชนะในเกมส์นี้อยู่ เพราะถึงเราไม่โกงคนอื่นก็โกงอยู่ดี
ขึ้นอยู่ว่าจะโกงมากหรือน้อยเท่านั้นเอง ไม่มีใครที่ไม่เห็นแก่ตัวและทะเยอทะยาน แม้แต่เฟี๊ยตเองก็ตาม
่ส่วนเรื่องการที่จะให้อาจารย์เปลี่ยนมุมมองของเฟี๊ยตนั้นเราเองก็ขอยกมือขึ้นสนับสนุนว่าถูกแล้ว
และการที่อาจารย์ทดสอบและสอนเฟี๊ยตโดยการใช้ตัวเองเป็นคู่ต่อสู้นั้นเราก็เห็นด้วยกึ่งนึง
การสอนแบบปฏิบัตินี่แหละที่จะช่วยขัดเกลาและดึงตัวตนด้านมืดของเฟี๊่ยตของมา
ถึงแม้ว่านั่นจะเสี่ยงกับการที่จะต้องทำลายชีวิตเฟี๊ยตก็ตาม
แต่มันก็คุ้มที่จะลอง เพราะหากจนมุมจนถึงที่สุดแล้วนั้นเฟี๊ยตจะต้องยอมลงมืออย่างแน่นอน
แล้วเราก็คิดว่าการฆ่าเพื่อเอาตัวรอดนั้นมันก็น่าจะจำเป็นในการเล่มเกมส์ครั้งนี้ด้วย
ถึงงั้นก็เถอะโดยความเห็นส่วนตัวนะถึงแม้อาจารย์ของเฟี๊ยตจะโดนฆ่าในมิิตินั้นเราว่าแกคงไม่ตายจริงๆหรอก
เพราะมันเป็นฝันซ้อนฝัน ถูกไหม?
พล่ามมาซะยาวเลย รอดูผลลัพธ์ในตอนต่อไปละกันนะ :mew1:
ปล.กลับมาให้กำลังใจเหมือนเดิมละเน้อ :hao7:
ปล.2 บวกเป็ดบวกหนึ่งด้วย
-
บทที่ 90 Eventually
“สะเดาอินเดีย Spout!”
คู่ต่อสู้ของเขาพับเก็บความเมตตาไปแล้วจนหมดสิ้นจริงๆ เพราะขณะที่ชายหนุ่มกำลังนอนกุมดวงตาคู่นั้นอย่างทรมาน หญิงเฒ่าก็จัดการส่งยาพิษอีกขนานมาซ้ำเติมต่อแบบไม่ให้พักขอเวลานอกสักนิด ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการจะป้องกันตัวสำหรับเวลานี้เลย แค่ทรงตัวยืนให้อยู่ดูท่าเฟี๊ยตยังจะทำแทบไม่ได้แล้ว
ครูของเขาเริ่มต้นด้วยการดับจิตของเขาเป็นอันดับแรก โดยการใช้ยาพิษกัญชาที่มีฤทธิ์ในการหลอนประสาทอย่างสูงทำให้ชายหนุ่มประสานจักระแทบไม่ได้เลย การต่อสู้ที่ใช้จิตไม่ได้ก็เหมือนปิดประตูชนะไปแล้วกว่าครึ่ง แถมยาดังกล่าวยังก่อให้เกิดความรู้สึกหวาดกลัวต่อสิ่งแวดล้อมจนไม่อยากต่อสู้อีกด้วย
หลังจากดับจิตไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หญิงชราก็ส่งกรดมดแดงมาปิดการมองเห็นของเขาต่อ พิษของมันดับการมองเห็นโดยสิ้นเชิง ต่อด้วยการซ้ำสะเดาอินเดียที่มีฤทธิ์ทำลายระบบประสาทหู พิษของมันทำให้ระบบการได้ยินผิดปรกติ เกิดเสียงก้องไปก้องมาตลอดจนไม่อาจแยกแยะเสียงที่เกิดจากพิษกับความเป็นจริงได้
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
น้ำตาของชายหนุ่มซึมออกมาพร้อมกับเสียงร้องอันแสนเจ็บปวดทรมานนั่น นี่มันไม่ใช่การต่อสู้ธรรมดาแล้ว มันดูเหมือนการฆ่าให้ตายอย่างทรมานมากกว่า เฟี๊ยตหมดท่าทางที่จะพยายามต่อสู้เสียแล้ว มือของเขากวาดสะเปะสะปะไปมากอย่างทุรนทุราย
“ว่านนางกวัก Spout!”
หญิงเฒ่าหยิบหลอดทดลองอีกหนึ่งหลอดเขวี้ยงลงบนพื้น ทันทีที่ภาชนะนั่นแตกออก ไอระเหยสีขาวจางๆ ก็พุ่งตรงไปที่เฟี๊ยตที่กำลังล้มนอนลงอยู่อย่างหมดท่าอย่างนั้น ก่อนจะค่อยๆ ปกคลุมไปตามผิวหนังที่อยู่นอกเสื้อผ้านั่น ควันพิษชำแรกไปตามผิวกายของชายหนุ่มอย่างน่ากลัว
มือทั้งสองข้างของเฟี๊ยตที่เคยกวาดสะเปะสะปะอยู่แถวใบหน้านั้น เลื่อนมาอยู่บริเวณที่หมอกพิษนั่นเพิ่งสัมผัสโดนไปอย่างรวดเร็ว ว่านนางกวักออกฤทธิ์ระคายเคืองผิวหนังภายในเวลาเพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น รอยปื้นแดงปรากฏเต็มพื้นที่ของผิวที่เคยเนียนขาวนั่น ผื่นที่เป็นผลจากการอักเสบค่อยๆ ผุดขึ้นบนแขนของเขา ก่อนจะลามไปทั่วบริเวณที่ไอระเหยของว่านนางกวักจะไปสัมผัสได้
บางทีสภาพของชายหนุ่มตอนนี้อาจจะน่ากลัวกว่าความตายจริงๆ ก็เป็นได้ สมองที่มึนงงและหวาดกลัว สายตาที่เห็นแต่ภาพหลอนก่อนจะมองไม่เห็นอะไรในที่สุด หูที่ได้ยินแต่เสียงแว่วไปมาจนไม่อาจแยกแยะความจริงกับพิษยาได้ และอาการแสบร้อนที่ลามไปทั่วร่างกาย เขาเคยจินตนาการการต่อสู้ของนักวางยาไว้มาก แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะโหดเหี้ยมทารุณได้ถึงเพียงนี้
หญิงเฒ่ายืนมองลูกศิษย์ตัวเองกำลังเจ็บปวดทรมานด้วยฝีมือตนเองอยู่นั้น ก่อนจะตัดสินใจเสียบหลอดยาพิษที่ตนหยิบขึ้นมาเพื่อเผด็จศึกกลับเข้าที่เดิม ครูจอมสารพัดพิษค่อยๆ เดินตรงเข้ามาที่ที่ลูกศิษย์กำลังล้มนอนลงอย่างหมดท่านั้น ดวงตาที่ลึกโปนหรี่ลงเล็กน้อยอย่างครุ่นคิด
“ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่เหรอว่าเจ้าหนะไม่เหมาะกับเส้นทางสายนี้หรอก” เสียงแหบแห้งนั่นพูดขึ้นด้วยเนื้อความที่ดูหมิ่นๆ ตรงข้ามกับเสียงที่กอปรด้วยความเอ็นดูน้อยๆ นั่น
“ข้าไม่ยอมแพ้หรอก” เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างแหบห้าว ชายหนุ่มหันหน้าไปคนละทิศคนละทางกับครูของเขา ภาพที่ดับมืด หูที่ฟั่นเฟือนคงจะทำให้การรับรู้สูญเสียไปอย่างสมบูรณ์
“กลับไปซะ เลิกล้มความคิดจะเป็นนักวางยาเสีย อย่าให้ชีวิตเจ้าต้องมาแปดเปื้อนด้านมืดเลย เจ้าไม่ภูมิใจกับมันเท่าไหร่นักหรอก” หญิงชราเอ่ยต่ออย่างจริงจัง
“ใครจะรู้!”
“Tetrodotoxin Spread!”
เฟี๊ยตในขณะนี้ที่ท่าทางเหมือนสิ้นไร้ไม้ตอกนั้น หยิบยาพิษสีเหลืองอ่อนหลอดหนึ่งเขวี้ยงลงแตกตรงหน้าครูของเขาอย่างรวดเร็ว ไอพิษสีเหลืองอ่อนแพร่กระจายออกเป็นทรงกลมขนาดใหญ่ครอบคลุมคนตรงหน้าเขา หญิงชราตัวแข็งเกร็งอย่างฉับพลันทันใด ก่อนจะล้มลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างควบคุมร่างกายไม่ได้
“ครูแก้พิษไม่เก่งหรอก ผมรู้ ยาพิษตำรับแผ่พุ่งของครูก็ไม่เหมาะกับการตั้งรับเลย นั่นแปลว่าถ้าผมโจมตีครูได้เพียงครั้งเดียว ผมอาจจะเอาชนะครูได้ ทั้งๆ ที่ฝีมือผมด้อยกว่ามาก” เฟี๊ยตลุกขึ้นยืนตามปรกติ ราวกับว่าอาการเจ็บปวดทรมานเมื่อครู่นี้เป็นเพียงละครฉากหนึ่งเท่านั้น เขาเลือกหยิบยาขวดหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะปล่อยตัวยาให้กระจายตัวไปตามผิวของเขา อาการแสบแดงร้อนและผื่นคันที่เคยปรากฏค่อยๆ หายไปจนหมดเกลี้ยงในที่สุด
“นี่เจ้าไม่ได้ตาบอดหรอกเหรอ” เสียงชรานั่นเอ่ยขึ้นอย่างตกใจ ดวงตาปูดโปนนั่นเบิกกว้างอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้นอกจากนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ระบบกล้ามเนื้อถูกปิดตายไปเสียแล้ว
“ครูเล่นไม่เปิดช่องว่างให้ผมเลย ผมเลยต้องสร้างโอกาสขึ้นมาเอง” เขาเดินเข้าไปใกล้คู่ต่อสู้ของเขาอย่างระแวดระวัง มือยังคงจับมั่นอยู่ที่ยาพิษสีสวยที่เตรียมไว้ใช้ในขั้นตอนถัดไป
“ตามหลักนักสู้ทุกคนจะมีสติสัมปชัญญะเต็มเปี่ยมเสมอเวลาที่รู้สึกว่าคู่ต่อสู้พร้อมจะต่อสู้อยู่ด้วยเช่นกัน แต่นักสู้เกือบร้อยทั้งร้อยจะย่อหย่อนความรอบคอบลงและเปิดช่องโหว่มากขึ้นเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังจะชนะ หรือไม่ก็กำลังได้เปรียบอยู่มากๆ” เขาพูดขึ้นอย่างมั่นใจ
“แปลว่าทั้งหมดที่เห็นเมื่อกี้เจ้าเล่นละครตบตาข้า” เสียงแหบพร่านั่นกลั่นออกมาจากลำคอของหญิงชราอย่างลำบากยากเย็น
“อาจจะเรียกว่าแบบนั้นก็ได้นะครู พอดีผมกินยาน้ำรางจืดเข้มข้นอยู่แล้ว ยาพิษที่กินเข้าไปเลยถูกดูดซับไว้หมด ที่เหลือก็ตามน้ำไปตามยาพิษที่ครูใช้” เฟี๊ยตพูด
“เจ้าเล่ห์นักนะ” ครูของเขาพูดกึ่งเยาะๆ
“เรียกว่าใช้กลยุทธ์ในการต่อสู้ดีกว่าครับ ทักษะการสู้ของผมแข่งกับคนอื่นไม่ค่อยได้เท่าไหร่นัก ผมจำเป็นต้องใช้สมองกลบจุดบอดของผม” เขาพูดพลางทรุดตัวลงข้างครูของเขาที่นอนแข็งเกร็งอยู่อย่างนั้น
“ฆ่าข้าสิ ฆ่าข้าตามความต้องการของเจ้า ถ้าเจ้าฆ่าข้าได้ ความดำมืดจะครอบคลุมจิตใจเจ้าได้อย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเจ้าจะได้กลายเป็นนักวางยาอย่างสมบูรณ์” หญิงชราเอ่ยขึ้นอย่างห้าวหาญ
“ผมทำแน่!” เฟี๊ยตเอื้อมมือไปหยิบยาพิษสีใสบริสุทธิ์หลอดหนึ่งในกระเป๋าขึ้นมา ลั่นทมเป็นดอกไม้พิษที่เขาเลือกใช้ ปริมาณยาที่เข้มข้นมากจะดับการทำงานของหัวใจเหยื่อได้ทันที ไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่ทรมาน ความรู้สึกก็เหมือนแค่นอนหลับไปเฉยๆ
มือของเขาสั่นน้อยๆ เขาค่อยๆ ใช้นิ้วดีดจุกปิดหลอดยาพิษนั่นออก ไอสารปริมาณหนึ่งลอยอ้อยอิ่งขึ้นมาจากภาชนะนั่น เขาควบคุมไม่ให้มือของเขาสั่นไม่ได้เลย
“ผม ผมทำไม่ได้!” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก หลังจากที่ถือขวดยาพิษค้างไว้เป็นเวลาชั่วครู่หนึ่ง สายตาเขาจ้องมองปากของหญิงชรานั่น แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ลงมือทำสิ่งใดลงไปอยู่ดี การฆ่าคนที่เป็นผู้มีพระคุณของเขามันยากเกินกว่าที่มโนสำนึกของคนอย่างเขาจะก้าวข้ามไปได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าคิดไว้แล้วไม่มีผิด ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าทำให้ดู!” เสียงหญิงชราห้วนและกระชากจนรู้สึกได้ และแล้วเฟี๊ยตก็ต้องสบถมาอย่างตกใจ เมื่อมือของคู่ต่อสู้เขาที่ไปหยิบหลอดยาพิษเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบตวัดหลอดทดลองลงกับพื้นจนแตกละเอียด ถึงแม้ว่าการเคลื่อนไหวจะดูแข็งเกร็งและเชื่องช้ากว่าปรกติมาก แต่มันก็รวดเร็วเกินกว่าเขาจะรู้สึกตัวอยู่ดี เขาพลาดอย่างน่าเจ็บใจที่สุด
“ดองดึงหัวขวาน Spout!”
เสียงแหบแห้งนั่นเอ่ยอย่างกระท่อนกระแท่น แต่อิทธิฤทธิ์ของมันก็ศักดิ์สิทธิ์พอที่จะสั่งการให้น้ำยาพิษสีแดงสดนั่นพุ่งตรงเข้าสู่ริมฝีปากเขา ถึงแม้ว่าจะเบนจากเป้าหมายไปบ้าง แต่น้ำยาส่วนหนึ่งก็หลุดรอดเข้าไปในลำคอเขาจนได้ รสแสบปร่าของมันแทรกซึมไปตามทางเดินอาหารของเขาอย่างรวดเร็ว
เขาเริ่มมีอาการมึนงงในทันที ก่อนจะตามมาด้วยอาการปวดท้องอย่างมาก เขาเอามือกุมท้องอย่างทรมาน เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่ามีมือยักษ์ที่มองไม่เห็นกำลังบิดลำไส้ของเขาให้เหลวแหลกไปเสียอย่างนั้น รอบนี้น้ำตาของเขาไหลพรากโดยไม่ต้องเสแสร้งแม้แต่น้อย
เสียงโอดครวญของเขาดังขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกปวดเกร็งไปตามกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ อย่างเฉียบขาดและรวดเร็ว พิษของความเจ็บปวดทรมานกำลังแทรกไปตามร่างกายเขาอย่างที่เขาไม่อาจจะทานทนได้ ตัวเขาบิดไปมาอย่างทุรนทุราย
เขารู้สึกเจ็บเสียดตรงบริเวณหน้าอกข้างซ้ายเขาอย่างมาก ราวกับว่ามีคมมีดร้อนค่อยๆ มาเฉือนหัวใจเขาออกที่ละชิ้นอย่างใดอย่างนั้น น้ำตาเขาไหลออกมาด้วยความทรมานอันเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้ เขารู้สึกร้อนและปวดตรงที่อยู่ของก้อนเนื้อชิ้นสำคัญนั่นเป็นอย่างมาก เฟี๊ยตค่อยๆ รู้สึกคันและแสบไปทั้งลำตัว เหมือนกับใครเอาหมามุ่ยมาทาตามตัวเขาอย่างใดอย่างนั้น ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหายใจไม่ทั่วท้อง ทั้งๆ ที่จมูกของเขาก็ทำงานตามปรกติดี และในตอนนั้นเองเขาก็เจ็บที่บริเวณก้นกบอย่างมาก ราวกับว่ามีใครเอาค้อนยักษ์มากระหน่ำทุบลงไปอย่างแรง ในที่สุด ชายหนุ่มก็ฟุบสลบลงไปกับพื้นอย่างเกินจะทนทานกับพิษของความเจ็บปวดทรมานนั่นไหว
ในเบื้องต้นมันหนักแน่นราวกับภูผาแสนยิ่งใหญ่ ก่อนจะอ่อนไหวเบาบางราวขนนกในท่ามกลาง และปิดฉากด้วยความเวิ้งว้างว่างเปล่าในที่สุด
ความตายมันมีรสชาติเป็นอย่างนี้นี่เอง...
จากผู้แต่ง : วันนี้ขอแอบมาลงไวนิดนึงงง ออกไปงานแต่งเพื่อน คงกลับดึกมาก ไม่อยากให้คนอ่านรอนานค๊าบบบ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ตอบคอมเมนท์ทีละคน
แต่ก็อ่านทุกคนนะครับ คนละหลายรอบด้วย อิอิ
ขอบคุณมากครับ
ขออีกกกกกกก อิอิ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
แปลว่าตายแล้วววววววววววววววว
เกมก็จบสิคับ
-
ใจอ่อนสมเป็นนายเอก :o8:
ไม่เป็นไรเฟี๊ยต อย่างน้อยเราก็ได้รับความรู้ในการต่อสู้หล่ะน่าาา o13
-
ไม่น๊าาาา เฟี๊ยตตต
-
ไม่นะ เฟี๊ยตต้องรีสตาร์ทใหม่หรอ ไม่เอาๆๆๆๆ ห้ามตายยยย
-
เฟี๊ยตจะตายแล้วเหรอเนี่ย อุตส่าห์พลิกเกมกลับมาเกือบจะชนะแล้วเชียวนะ ความใจอ่อนบางครั้งก็ทำร้ายกันได้ลงคอ
-
เฟี๊ยตพลาดท่าเพราะไม่ฆ่าอาจารย์
เราว่าอาจารย์คงไม่ปล่อยให้เฟี๊ยตตายจริงๆหรอกมั้ง
แอบนึกเข้าข้างเฟี๊ยต ไม่อยากให้เฟี๊ยตตาย
-
เฟี๊ยตต้องไม่ตาย.....T_T
-
อุ๊ย....มาต่อแบบไม่รู้ตัว
ในที่สุดสิ่งที่กลัวก็เกิดขึ้น เพียงเพราะความลังเลและใจอ่อน
แต่เราก็เข้าใจเหตุแห่งความสับสนนั่นนะ
ไม่มีใครไม่รักและเคารพครูของตนยกเว้น........คนโฉด
เราเชื่อเหลือเกินว่าเฟี๊ยตจะสามารถพลิกและแก้สถานการณ์นี้ได้
และเราก็เชื่อว่าหากเฟี๊ยตตายในมิติฝันซ้อนฝันนั้นก็คงไม่ถึงกับต้องเริ่มเกมส์ใหม่หรอก
เอาใจช่วยเฟี๊ยตนะ สู้ๆ (คงขอให้ใครมาช่วยเีฟี๊ยตไม่ได้เพราะตอนนี้คงต้่องพึ่งตนอย่างเดียว)
ปล.รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ :mew1:
-
ถึงเป็นแต่เกมส์ ก็ทำใจลำบากล่ะนะ
ถ้าไม่เลวสุดๆ จริงๆ ใครจะฆ่าอาจารย์ตัวเองลง :เฮ้อ:
-
เฟี๊ยตเจ้าเล่ห์น่าดู หลอกอาจารย์และคนอ่านสนิทใจเลย
แต่อาจารย์แม่มดนี่ก็เจ๋งจริง
รู้ว่าเป็นแค่ความฝัน ตายก็ไม่เป็นไร
แต่ลุ้นให้ไม่ตายอยู่ดี อิอิ^^
-
นี่มานอัลลายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เฟี๊ยตตายหรอ ใจดีเกินไป .. ไม่กล้าฆ่าอาจารย์ตนเอง
เลยโดนเอาคืนซะเจ็บปวดเลยยยย
หวังว่าน่าจะมีอะไรพลิกล็อคนะ
-
เคยถามหาเว็บลงรูป ชะมะขอรับ
http://img.ihere.org/
อันนี้ก็พอใช้ได้นะขอรับ แต่ถ้าต้องการรูปใหญ่ๆคงต้องเว็บอื่นนะขอรับ
แค่ก้อปลิ้งรูปแล้วเอามาใส่ก็ได้รูปละขอรับ o13
-
:hao5: :hao5: :hao5:
เฟี๊ยตอ่า~~ ใจดีเกินไปแล้วนะ
-
เฟี๊ยตใจดีไปอะ!!!! คุณยายแกแซ่บกว่าที่คิดนะน้อง :ling1:
พี่ธันออฟไลน์ออกไปป่าวเนี่ย สงสัยต้องรอดูงานแข่งชิงการ์ดซะแล้ววว
จะว่าไป วันนี้เข้ามาอ่านวันแรก อ่านจบไปเลย 90 ตอน :impress2:
เราชอบนะ นิยายแบบนี้ไม่ค่อยเห็น ไม่สิ เราไม่เคยอ่านแนวนี้มาก่อนเลย ปลื้มอย่างแรงๆ :katai2-1:
ชอบคุณคนเขียนมากเลยที่ไม่ย่อท้อ แต่งมาเรื่อยๆ เราก็จะอ่านแล้วเม้น อ่านแล้วเม้นไปอย่างนี้ให้ตลอดเหมือนกัน ถึงมีพันตอนก็จะอ่านพันตอนเลย
สู้ๆนะ เราว่าเขียนจบเมื่อไหร่ รวมเล่มเลย เราจะเก็บสะสมแน่นอน ชอบจริงจังๆ :hao3:
เนื้อเรื่องค่อยๆไปแบบนี้แหละดีแล้ว ค่อยๆให้เราเห็นพัฒนาการของตัวละคร ไม่ต้องรีบร้อน
ใครจะไปเจอกันแป๊บเดียวแล้วค่อยรักกัน ถึงมันจะเป็นพล๊อตนิยายรักก็เหอะ แต่มันก็ข้ามช่วงเวลาละเอียดยิบย่อยไปเยอะเลย
เราดีใจที่เห็นคนเขียนนิยายแนวนี้ก็มีอยู่ แถมเขียนเป็นแบบวายด้วย ชอบบบบบบบมากกกกก ฮิๆๆ o13
ขอให้คุณคนเขียนพักผ่อนเยอะๆ รักษาสุขภาพกายและใจ แล้วมาลงต่อไวๆนะคะ ฮิ้ววววววว(ชูมือโบกไปมา) :hao7:
ปล. รวมเล่ม รวมเล่ม 55555 :call:
-
บทที่ 91 In That Mind
“แม่จ๋า แม่จ๋าจะไปไหน วันนี้แม่จ๋าไม่ส่งน้องเฟี๊ยตเข้านอนหรอครับ” เด็กชายตัวเล็กในชุดนอนลายตารางหมากรุกเอื้อมมือน้อยๆ ไปจับชุดราตรีที่หญิงสาวผู้เป็นแม่ของตนกำลังสวมใส่อยู่ สายตาของเด็กน้อยนั่นแสดงความตัดพ้อออกมาจนรู้สึกได้
“วันนี้แม่จ๋าต้องไปงานต้องรับท่านผู้ว่าคนใหม่ของจังหวัด งานคงเลิกดึกมาก วันนี้น้องเฟี๊ยตให้พี่อุ้มส่งน้องเฟี๊ยตเข้านอนก่อนนะครับ” หญิงสาวผู้ที่มีดวงหน้างามสมวัยนั่นเอื้อมมือของตนไปลูบที่ใบหน้าของเด็กชายช้าๆ อย่างรักใคร่ สายตาเว้าวอนนั่นแทบจะทำให้ผู้เป็นแม่เปลี่ยนใจ
“แต่แม่จ๋าไม่ได้ส่งน้องเฟี๊ยตเข้านอนมาหลายคืนแล้วนะครับ น้องเฟี๊ยตอยากให้แม่จ๋าส่งน้องเฟี๊ยตเข้านอนมากกว่าพี่อุ้มนี่ครับ” เด็กชายพูดอย่างขอร้อง ถึงแม้ว่าพี่เลี้ยงคนเก่งจะใจดีกับเขามากแค่ไหน แต่มันก็อาจเทียบกับคนเป็นแม่ได้เลย
“น้องเฟี๊ยตฟังแม่จ๋าช้าๆ นะคะ แม่จ๋าทำธุรกิจใหญ่ แม่จ๋าจำเป็นต้องเข้าสังคมเพื่อสร้างเกราะป้องกันครอบครัวเราและธุรกิจของเรานะคะ น้องเฟี๊ยตอดทนไว้ก่อนนะคะลูก วันหนึ่งถ้าทุกอย่างลงตัว แม่จ๋าจะกล่อมน้องเฟี๊ยตเข้านอนทุกวันเลยนะคะ” หญิงสาวพูดอย่างใจเย็น พลางใช้สายตาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเป็นระยะ
“ทุกวันเลยนะครับ แม่จ๋าต้องสัญญานะครับ” เด็กชายพูดอย่างติดขัด น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นมาที่ดวงตาของเด็กชายตัวน้อยๆ นั่นเสียแล้ว
“แม่จ๋าสัญญาครับ น้องเฟี๊ยตอย่าร้องไห้นะคะ เป็นลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ น้องเฟี๊ยตเป็นลูกชายคนเดียวของแม่จ๋าและพ่อจ๋า น้องเฟี๊ยตต้องเข้มแข็ง อนาคตน้องเฟี๊ยตต้องโตมาเป็นนายใหญ่ของที่นี่ เจ้าสัวน้องเฟี๊ยตต้องไม่ร้องไห้นะคะ” มือที่ประดับไปด้วยแหวนเพชรน้ำงามนั่นบรรจงปาดน้ำตาของลูกชายตนเองอย่างช้าๆ น้ำตาของผู้เป็นลูกพาลจะทำให้น้ำตาของเธอไหลตามเสียแล้ว
“ถ้าน้องเฟี๊ยตเข็มแข็ง แม่จ๋าจะรักน้องเฟี๊ยตใช่ไหมครับ” เสียงหวานใสนั่นเอ่ยถามอย่างมีความหวัง
“ไม่ว่าน้องเฟี๊ยตจะเป็นยังไง แม่จ๋าก็รักน้องเฟี๊ยตอยู่แล้วนะคะ แม่จ๋าขอโทษที่แม่จ๋าไม่ค่อยได้อยู่ดูแลน้องเฟี๊ยตเลย แต่ธุรกิจครอบครัวเรากำลังโต ถ้าทุกอย่างลงตัวเมื่อไหร่ แม่จ๋ามอบเวลาทั้งชีวิตของแม่จ๋าให้น้องเฟี๊ยตคนเดียวเลยนะคะ” รพีพรรณสวมกอดลูกชายตัวน้อยด้วยความรู้สึกผิดที่ล้นอยู่ในอก น้ำตาของคนเป็นแม่ไหลตามลูกชายไปอย่างเกินจะอดกลั้นไว้ได้ เธอและสามีเป็นคนที่เลี้ยงลูกด้วยเหตุผล ลูกชายของเธอควรจะได้รับรู้เหตุผลของความไม่ว่างของพ่อแม่ของเขา ถึงแม้ว่าคำว่าธุรกิจจะเป็นเรื่องที่ดูเกินตัวสำหรับเด็กชายวัย 7 ขวบอยู่ไม่น้อย แต่มันก็จำเป็น เธอและสามีมีลูกช้าเกินไป ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวนี่จึงเป็นความหวังเดียวทั้งหมดของเธอและธุรกิจของเธอ
“เฟี๊ยต เราเลิกกันเถอะ” หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวสะอาดเอ่ยขึ้นกับเขาหลังจากที่ผ่านการเดตมาอย่างมีความสุขทั้งวัน
“ทำไมหละมะปราง เราทำอะไรผิด ไม่พอใจอะไรก็บอกกันสิมะปราง ทำไมต้องเลิกกันด้วย” เสียงของเขาอุทธรณ์ขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันดีๆ ของเขาและเธอแท้ๆ มะปรางเองก็ดูจะมีความสุขมาตลอดทั้งวัน ทำไมจึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น
“เอาตรงๆ นะเฟี๊ยต ทุกวันนี้มะปรางไม่รู้สึกเหมือนว่าเฟี๊ยตเป็นแฟนเราเลย” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ แต่สายตานั่นก็มีรอยวูบไหวอยู่ไม่น้อย
“ไม่จริงเลยนะมะปราง มะปรางคือผู้หญิงที่เรารักที่สุด เราไม่เคยทุ่มเทให้แฟนคนไหนเท่ากับมะปรางมาก่อนเลย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้น เขายังคงมองไม่เห็นเหตุผลของการที่แฟนของเขาบอกเลิกอยู่ดี
“นั่นแหละเฟี๊ยต นั่นแหละที่เป็นปัญหาของเรา ขนาดเฟี๊ยตทุ่มเทให้เรามากที่สุด เรายังไม่รู้สึกถึงความพิเศษเลย เฟี๊ยต เราเป็นผู้หญิงธรรมดาที่ต้องการแฟนที่รักและเอาใจใส่จนทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษ แต่ทุกวันนี้เราคบกันเหมือนเพื่อนมากกว่า มันไม่ได้ผิดนะเฟี๊ยต แต่มันไม่ใช่ความรักแบบที่เราตามหา” ริมฝีปากรูปกระจับนั่นเอ่ยขึ้นมาด้วยความรู้สึกมั่นคง ชายหนุ่มได้แต่มองสายตานั่นที่ทอดมองมาที่เขา เธอคงตัดสินใจมาดีแล้ว เขารู้จักมะปรางดี ตอนนี้เขาคงไม่เหลือโอกาสจะแก้ตัวได้อีกแล้วใช่ไหม
“มะปรางให้โอกาสเราแก้ตัวได้ไหม เราจะดูแลมะปรางให้มากขึ้น ให้มะปรางเท่าที่มะปรางต้องการ อย่าจากเฟี๊ยตไปเลยนะ” เขายื่นคำขอที่ตัวเขาเองก็รู้ตัวว่าคงเป็นไปได้ยากเหลือเกินในเวลานี้
“เฟี๊ยต ความรักที่มาจากความพยายามหนะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากได้หรอก เราคิดว่าเรายังไม่ใช่สำหรับเฟี๊ยต เพราะถ้าใช่ เฟี๊ยตจะไม่ต้องพยายามเลย ปล่อยมะปรางให้ได้ไปเจอคนใหม่เถอะ เฟี๊ยตจะได้เปิดโอกาสให้หัวใจตัวเองได้เจอคนที่ใช่จริงๆ สักที” หญิงสาวตรงหน้าเขาคงตัดสินใจมาถึงที่สุดแล้ว น้ำเสียงที่แน่วแน่นั่นบ่งชัดว่าคำตัดสินนี้คงยากที่จะอุทธรณ์ได้อีกต่อไป
“เราไม่อยากหาคนใหม่แล้วมะปราง มะปรางคือคนที่ใช่สำหรับเฟี๊ยตแล้ว” เขายังเอ่ยคัดค้านขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ผู้หญิงตรงหน้าเขาคือคนที่เขารักมากจริงๆ
“ไม่จริงหรอก เฟี๊ยต ถ้าเราเป็นคนที่ใช่จริงๆ เฟี๊ยตจะต้องเปิดให้เราเข้าไปในชีวิตของเฟี๊ยตได้ แต่ทุกวันนี้เรารู้สึกเหมือนเราไม่ได้มีความจำเป็นอะไรในชีวิตเฟี๊ยตเลย ชีวิตเฟี๊ยตมีครบทุกอย่างอยู่แล้ว มันสมบูรณ์พร้อมโดยไม่ต้องมีเรา ถึงแม้จะขาดเราไป โลกของเฟี๊ยตก็ยังคงหมุนไปเหมือนเดิม” มะปรางพูดขึ้นอย่างๆ ช้า ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะดูราบเรียบเป็นปรกติ แต่ดวงตาของเธอก็แสดงอาการน้อยใจจนรู้สึกได้
“โลกของเราไม่มีวันเหมือนเดิม ถ้าไม่มีมะปราง” น้ำเสียงของเขาเฝื่อนจนรู้สึกได้ ลำคอของเขาแห้งผากไปหมด การมีความสุขมาทั้งวันแล้วจบเรื่องราวลงแบบนี้ มันไม่ต่างกับการปีนไปจนถึงยอดเขา แล้วถูกผลักให้ตกลงมาอย่างนั้น มันรวดเร็วเกินกว่าเขาจะทำใจได้
“เชื่อเราเถอะเฟี๊ยต สักวันเฟี๊ยตจะเจอคนที่เขาทำให้เฟี๊ยตรักได้โดยไม่ต้องพยายาม คนที่เฟี๊ยตพร้อมจะให้เขาก้าวเข้าไปในชีวิตของเฟี๊ยตได้ คนที่เฟี๊ยตจะเป็นตัวเองเมื่อได้เดินเคียงข้างเขา วันนี้เฟี๊ยตอาจจะยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อเขาคนนั้นมาถึงเมื่อไหร่ เฟี๊ยตจะนึกถึงคำพูดของเราในวันนี้เอง” หญิงสาวที่กำลังจะเป็นอดีตคนรักของเขาในเวลาอันไม่ช้านี้ยิ้มกับเขาอย่างจริงใจ
“ถ้ามะปรางพูดถึงขนาดนี้ เราก็คงจะทำอะไรไม่ได้ แต่เราอยากให้มะปรางจำไว้ว่ามะปรางเป็นผู้หญิงที่เรารักที่สุด ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่สิ่งที่มะปรางต้องการก็ตาม” ชายหนุ่มพูดประโยคสุดท้ายออกมาอย่างขมขื่น เขากล้ำกลืนความรู้สึกข้างในอกไม่ให้คนตรงหน้าเห็นอย่างยากเย็น
“เราอยากให้เฟี๊ยตรู้ไว้ว่าเรายังเป็นเพื่อนกันเสมอนะเฟี๊ยต” มะปรางเอ่ยพลางยิ้มอย่างจริงใจ หน้าต่างของหัวใจเธอก็กำลังแสดงความเศร้าออกมาไม่แพ้เขาสักเท่าไหร่
“เราก็อยากให้มะปรางรู้ไว้เหมือนกันว่าเรารักมะปรางมาก แต่วันนี้ที่เรายอมปล่อยให้มะปรางไปไม่ใช่เพราะว่าเราไม่รักมะปรางแล้ว แต่เราเคารพในการตัดสินใจของมะปรางมากกว่า วันไหนที่มะปรางไม่เหลือใคร เราอยากให้มะปรางรู้ไว้ว่ายังมีผู้ชายที่รักมะปรางอยู่ตรงนี้อีกคน”
“นี่ๆๆ ฮันแปลว่าอะไรเหรอ” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างอ้อแอ้ด้วยฤทธิ์สุราที่เต็มเปี่ยมอยู่ในกระแสเลือดในเวลานี้
“ฮัน?” เสียงของบุรุษปริศนาคนนั้นทวนความขึ้นอย่างสงสัย
“ก็ชื่อนายไง คนบ้าอะไรลืมชื่อตัวเองก็ได้ด้วย ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะอย่างสติไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอยเท่าใดนัก
“ผมชื่อธันครับ” เสียงนุ่มนั่นตอบมาอย่างเรียบๆ
“นั่นแหละ เหมือนกัน ตกลงแปลว่าอะไร” เฟี๊ยตถามต่ออย่างสนใจ
“ธันมาจากธันเดอร์ครับ พ่อตั้งให้เพราะว่าตอนที่แม่คลอดผม พ่อกำลังอยู่บนเครื่องบินขากลับมาจากญี่ปุ่น ตอนนั้นอากาศกำลังมีมรสุม เกิดฝนตกแล้วก็ฟ้าร้องหนะครับ พ่อเลยตั้งชื่อให้ว่าธันเดอร์ เพราะว่าพ่อบอกว่าผมเกิดมาพร้อมกับสายฟ้า ต่อมาเลยเรียกย่อๆ จนเหลือแค่ธันครับ” ชายหนุ่มคนนั้นอธิบายให้กับเด็กน้อยขี้เมาตรงหน้านี่ฟัง
“พูดจริงหรือเปล่า นายเสกสายฟ้าได้ไหม ถ้าทำไม่ได้แปลว่าเป็นธันปลอม และบทลงโทษของการเป็นธันปลอมคือการเอาน้ำสีสวยๆ ในมือนั่นมาให้เฟี๊ยตกิน เข้าใจไหม” เฟี๊ยตชี้นิ้วไปนี่แก้วบรรจุน้ำสีฟ้าสดในมือของธัน ดวงตาของเภสัชกรหนุ่มจ้องมองมันอย่างหลงใหล
“ไม่เข้าใจครับ เฟี๊ยตกินเยอะแล้ว ฟังเรื่องธันต่อดีกว่า ชื่อของธันในเกมคือ Son of Zeus เพราะว่าเทพเจ้าซูสมีสายฟ้าเป็นอาวุธ ดังนั้น ธันที่เป็นสายฟ้าก็ต้องนับเป็นลูกชายอีกคนหนึ่งของซูสไง” บุรุษปริศนาพยายามเปลี่ยนเรื่อง เพื่อเบนความสนใจคนตรงหน้าไปจากแก้วเหล้าในมือเขา และก็ดูเหมือนจะสำเร็จเสียด้วย แววตาที่หวานเยิ้มกว่าปรกติเพราะแอลกอฮอล์นั่นกำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างสนใจ
“งั้นนายก็คงเป็นเหมือนพ่อนายใช่ไหม เจ้าชู้ โลเล หลายใจ และรักใครไม่เป็น คงมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่พยายามจะพันธนาการสายฟ้า เพราะนอกจากมันจะจับต้องไม่ได้แล้ว มันยังร้อนแรงและเป็นอันตรายต่อผู้ที่หมายปองอีกด้วย” เสียงเมาๆ นั่นเว้นจังหวะไปช่วงอึดใจหนึ่ง
“ ธัน นายก็เป็นแบบนั้นใช่ไหม?”
จากผู้แต่ง : สต็อกหมดแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นมาแต่งให้แต่เช้า เพราะต้องออกไปเที่ยวทั้งวัน อิอิ อยากอ่านคอมเมนท์เป็นกำลังใจหน่อย กำลังใจน้อยไม่ได้ลงห้ามบ่นนะเออว์ อิิอิ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ขอบคุณทุกคนมากสำหรับคอมเมนท์นะครับ
ยิ่งอ่านยิ่งมีแรงที่ก้าวต่อไป
หลังๆรู้สึกมีคนเมนท์มากขึ้น ผมก็รู้สึกดีว่ามีคนชอบผลงานตัวเองมากขึ้น
ขอบคุณจริงๆครับผม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ช่วงที่ รีสตาร์ทนี่คือ จำความทรงจำบางอย่างได้หรืออัลไล
ทำไมจำพระเอกได้ แล้วอีมะปรางคือใคร เอานางไปเก็บด่วน !
พระเอก จงออกมา จงออกมา จงออกมา
เป็นกำลังใจให้คนแต่งสุดๆ
-
ความทรงจำที่ขาดหาย ? :confuse:
-
วันเสาร์นี้งดลงหนึ่งวันนะครับ ออกไปธุระข้างนอกครับผม
-
ย้อนความทรงจำเมื่อครั้งก่อน แต่ละเรื่องนี่เศร้าจับใจ
ว่าแต่เรื่องสุดท้ายนี่อะไร? มีเรื่องของธันในความทรงจำด้วย อ่านแล้วฟินนะ >///<
เฟี๊ยตนึกออกให้ไว รู้ชื่อในเกมของธันละ ติดต่อไปหาด่วน!
ปล.ธันไม่เจ้าชู้ ไม่โลเล ไม่หลายใจ รักเฟี๊ยตเป็นนะ (คิดเองเองเอง 555+)
-
มันคืออัลไล น้องเฟี๊ยตฝันรึเปลา แล้วมีพี่ธันด้วย อร๊ายยยยย :hao7:
แสดงว่าต้องสำคัญมากแน่ๆ ก็หวังว่าเฟี๊ยตตื่นมาแล้วยังจำได้น้าา ชื่อก็ยังดี ถ้าพี่ธันใช้เวทย์ปิดบังใบหน้าจิงๆ
แต่เอ๊ะ!! ได้ข่าวว่าเฟี๊ยตโคลสอัพขนาดจับหน้าเค้าแล้วนิ ต้องจำได้สิลูกกกก :katai2-1: แม่กัดผ้ามาหลายตอนแล้วนะ :katai1:
-
เฟียตอาจจะเฉียดเข้าใกล้ความตายแล้วมั่ง พอนึกออกก็ออาจจะยังมีเรื่องที่ต้องทำอีก เลยตายไม่ได้ต้องสู้! แบบนี้รึเปล่า
-
จำชื่อได้แล้ว
เย่ๆๆๆๆๆ
จะได้ออกตามหาได้ซะที โอ้ความรัก (เริ่มเพ้อ)
-
:hao5: แสดงว่าเฟี๊ยตอาการเพียบหนัก ถึงได้มีความทรงจำเก่าต่างๆผุดขึ้นมาอย่างนี้
แต่เรื่องแม่กับแฟนออกจะเศร้าอ่ะ ธันจ๋ามาช่วยปลอบใจเฟี๊ยตเร็วๆนะ
-
เอ่อ........ยังไงดีล่ะ.........เอาเป็นว่า.......ขอรอตอนต่อไปก่อน เพราะตอนนี้บอกไม่ถูก -*-
-
กด+เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆนะ
เนื้อเรื่องสนุกมากๆ รอจ้า :katai4:
-
ชนะแน่ๆ
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
บทที่ 93 A Detective Butterfly
“ไปซะ!”
ประโยคสั้นๆ ที่ประกอบขึ้นด้วยเสียงอันแสนจะแหบแห้งนั่นปลุกเขาตื่นจากภวังค์ได้อย่างเฉียบขาด ชายหนุ่มลืมตาขึ้นอย่างมึนงง หลังจากสะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติหลายครั้ง เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้ไปท่องเที่ยวในความทรงจำที่ไกลแสนไกลออก เรื่องราวต่างๆ ทับซ้อนมากมายจนเขาเรียบเรียงไม่ได้ เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แทรกอยู่ในอณูของเรื่องราวเหล่านั้น แต่เขากลับจำไม่ได้เลยว่าเขาค้นพบอะไรในความฝันที่แสนวกวนนั้นบ้าง ความทรงจำล่าสุดที่มีคือ ตัวเขาเองถูกครูของเขาสังหาร และเขาก็เดินทางออกไปไกลแสนไกล ก่อนจะกลับมายืนอยู่ตรงนี้อีกครั้ง ชายหนุ่มกำลังยืนจับข้อมือของครูของเขาเหมือนก่อนจะที่เข้าไปในโลกพิศวงที่แสนขาวโพลนนั่นไม่มีผิด
‘ยังไม่ตาย?’ เขาถามตัวเองอย่างสับสน เฟี๊ยตค่อยๆ กวาดสายตาไปโดยรอบ เขายังคงอยู่ในเกมนี้เหมือนเดิม ราวกับว่าเหตุการณ์การต่อสู้เมื่อกี้เป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น หากแต่มันช่างเป็นความฝันที่เหมือนจริงเหลือเกิน ตัวเขาเองยังจำความรู้สึกสิ้นหวังก่อนที่จะหมดลมหายใจนั่นลงได้ ราวกับว่าเขาเป็นนักโทษประหารที่กำลังยืนอยู่บนขอบหน้าผาสูงชัน และถูกผลักลงไปในหุบห้วงของความสิ้นหวังอันแสนมืดมิด
“ไปซะ!” เสียงแหบแห้งนั่นยังคงตอกย้ำคำเดิมกับเขา ดวงตาปูนโปนจ้องมองลึกลงไปในดวงตาเขา แววตาคู่นั้นทรงพลังมากจนเขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังถูกเข้าไปค้นความรู้สึกที่ถูกซ่อนไว้ในใจโดยเจ้าของดวงตาที่กำลังยืนอยู่ข้างหน้านี้
“ไป?” เสียงของเขาเอ่ยสูงขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ชายหนุ่มยังไม่มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์พอจะคิดออกได้ด้วยตัวเองในเวลานี้ได้ว่าคำนั่นหมายความว่าอะไร หรืออันที่จริง เขากำลังปวดหัวเกินกว่าที่จะพยายามคิดอะไรมากกว่า
“ไปจากที่นี่ซะ แล้วเลิกคิดเรื่องจะเป็นคนเลวซะที คนอย่างเจ้าทำไม่ได้หรอก เป็นตัวของตัวเองเหมือนเดิมนี่แหละดีแล้ว อย่าพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเอง เพราะสักวันเจ้าจะต้องกลับมานั่งเสียใจเอง จำไว้นะ คนเราจะเป็นคนดีคนเลวก็ได้ แต่ขอให้เป็นตัวของตัวเองก็พอ เพราะสุดท้าย มันจะสุขหรือจะทุกข์ มันก็มาจากสิ่งที่เจ้าเป็น ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าเสแสร้งสร้างมันขึ้นมา” หญิงชราพูดพร้อมกับสะบัดข้อมือเบาๆ ออกจากการเกาะกุมของเขา
“มันยังมีวิธีอื่นที่เจ้าจะเอาชนะเกมนี้ได้ โดยไม่ต้องเป็นคนเลว” ครูของเขาเอ่ยอย่างช้าๆ
“วิธีไหนครับครู” เขาเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ครูของเขาอย่างรอคอยในคำตอบ
“จงเก่งให้มากๆ เก่งจนไม่ต้องพึ่งวิธีการสกปรกในการเอาชนะใคร ความเก่งเท่านั้นที่จะพาไปเจ้าไปสู่จุดหมายได้ เจ้ามีสิ่งที่ล้ำค่าอยู่กับตัวเองอยู่แล้ว จงรักษามันไว้ให้ดี” นักวางยาเฒ่าเฉลยคำตอบให้แก่เขา
“สิ่งมีค่า?” เขาเอ่ยทวนความอย่างไม่เข้าใจ เขายังไม่เห็นว่าเขาจะมีสิ่งมีค่าใดเลย ไพ่สูงสุดที่เขาครอบครองอยู่ก็มีอยู่เพียงน้อยนิดเท่านั้น
“สมองของเจ้า เจ้าเป็นคนที่ฉลาดมาก และเจ้าคงรู้ตัวอยู่แล้ว ใช้มันให้มาก ความสามารถในการต่อสู้นั้น ใครๆ ก็สามารถร่ำเรียนฝึกฝนได้ แต่สติปัญญาอันเฉียบแหลมนั้น เป็นเรื่องยากเกินกว่าจะเลียนแบบกันได้ วันนี้เจ้ามีกุญแจแห่งชัยชนะอยู่ครึ่งหนึ่งแล้ว จงลับมีดอีกด้านที่เคยทื่อให้แหลมคม แล้วมันจะพาเจ้าไปสู่ชัยชนะที่เจ้าต้องการได้เอง” ครูของเขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหลังกลับไปเหมือนจะเดินเข้าไปในส่วนลึกของที่แห่งนั้น แต่ชั่วอึดใจหนึ่ง หญิงชราก็หันกลับมาอีกครั้งเพื่อพูดกับเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินจากเข้าไปในโรงเรียนจำเป็นของเขาแห่งนั้นที่เขาเห็นจนชินตา
“บนโต๊ะชั่งยาหน้าร้านมีการ์ดวางอยู่ 3 ใบ ใบแรกเป็นการ์ดพรสวรรค์แสดงสถานะอาชีพนักวางยา เจ้าได้รับการอนุมัติให้เป็นนักวางยาแล้ว ไม่จำเป็นต้องสอบ การต่อสู้เมื่อกี้มันพิสูจน์ฝีมือของเจ้าได้มากเพียงพอ หลังจากนี้เจ้าจะกลายเป็นที่จับตามองไปโดยปริยาย เพราะนักวางยาถือว่าเป็นอาชีพที่หายากมาก ในเกมนี้มีเพียง 5 คนเท่านั้น และเจ้าเป็นหนึ่งในนั้น ถ้าเจ้าได้มีโอกาสเจอนักวางยาที่เหลืออีก 3 คน จงอย่าพยายามใช้ยาพิษต่อสู้กับพวกเขา เพราะเจ้าแทบจะไม่มีโอกาสชนะเลย โดยเฉพาะโซดิแอค Virgo ราชินีแห่งยาพิษ นางเก่งเกินกว่าคนอย่างเจ้าจะต่อกร”
“ไพ่ใบที่ 2 เป็นของขวัญที่ข้าขอมอบให้ลูกศิษย์อย่างเจ้า ยาพิษ 108 ชนิดของมาดามมารินด้า จงเรียนรู้และฝึกฝนการใช้มันให้คล่องแคล่ว ที่สำคัญ จงอย่าลืมฝึกการใช้ตำรับยาแผ่พุ่งด้วย นั่นเป็นกุญแจของการวางยาระยะไกลที่แม่นยำที่สุด”
“และไพ่ใบสุดท้ายเป็นไพ่ที่ข้ามอบให้เจ้าเป็นพิเศษ การใช้การ์ด bed time stories ทำให้ข้าสามารถมองเห็นความฝันของเจ้าได้ในช่วงที่เจ้าสลบไป จิตใจเจ้ากำลังพะวงถึงคนคนหนึ่งที่เป็นผู้มีพระคุณต่อเจ้า ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่สามารถจำชื่อเขาได้ แต่ในความฝันของเจ้านั้น ชื่อของชายคนนั้นปรากฏอยู่อย่างชัดเจน a detective butterfly เป็นการ์ดที่ใช้ตามหาบุคคลที่สูญหายไป จงเรียกใช้มัน แล้วมันจะพาเจ้าไปพบกับบุคคลที่เจ้าปารถนา”
“หลังจากที่เจ้าเดินออกไปจากที่นี่แล้ว จงอย่ากลับมาที่นี่อีก ข้าจะออกเดินทางไปทำภารกิจของข้า ที่นี่จะถูกทิ้งร้างไว้อย่างนี้ วัตถุดิบยาพิษที่เหลืออยู่ที่นี่ ถ้าเจ้าอยากได้ก็รีบขนไปให้หมด ข้าคงไม่จำเป็นต้องใช้มันอีก ลาก่อน”
“หากวันหนึ่งได้พบกันอีก จงระวังเงาหัวตัวเองไว้ อาชีพนักวางยาเป็นอาชีพของผู้แข็งแกร่งเท่านั้น ข้าจะไม่ปล่อยให้มือนักวางยาที่อ่อนหัดอยู่ในเกมนี้เป็นแน่ ถึงแม้ว่าคนๆ นั้นจะได้ชื่อว่าเป็นลูกศิษย์ของข้าก็ตาม!”
“ชื่อ The Professional of Poisoning (ผู้เชี่ยวชาญด้านการวางยาพิษ) ประเภท Talent Card (ไพ่พรสวรรค์) ระดับ 8 ความสามารถ แสดงถึงวิทยฐานะของผู้ถือครอง และใช้ในการรับสิทธิประโยชน์ต่างๆ ตามแต่ที่กำหนดไว้ในแต่ละอาชีพ”
“ผู้เล่น PharmaPhiat รับวิทยฐานะใหม่ ได้แก่ The Professional of Poisoning (ผู้เชี่ยวชาญด้านการวางยาพิษ) ผู้เล่นจะได้รับค่าดำรงวิทยฐานะเป็นเงินจำนวน 500 เหรียญต่อวันที่ผู้เล่นอยู่ในเกมครบ 24 ชั่วโมง นอกจากนี้ ผู้เล่นจะได้รับสิทธิพิเศษในการได้รับค่าตอบแทนจากการสังหารผู้เล่นที่มีค่าหัวเพิ่มเป็น 1.5 เท่าจากค่าหัวตามปรกติ เมื่อใช้ยาพิษในการฆ่าผู้เล่นที่มีค่าหัวนั้น และสำหรับสิทธิประโยชน์เพิ่มเติม สามารถอ่านรายละเอียดได้จากการเรียกใช้ไพ่พรสวรรค์ดังกล่าว”
“ชื่อ One-hundred-and-eight toxins of madam Marinda (ยาพิษ 108 ชนิดของมาดามมารินด้า) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 9 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้หรือรักษาพยาบาล”
“ชื่อ A Detective Butterfly (ผีเสื้อนักสืบ) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้ในการตามหาผู้เล่นที่ใช้เวทมนตร์ในการปิดบังชื่อและหน้าตา”
เสียงประกาศจากระบบของเกมดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เมื่อเขาหยิบการ์ดที่ครูของเขาวางทิ้งไว้ให้ขึ้นมาพิจารณาและเก็บลงสมุด ตอนนี้เขามีอาชีพที่สองแล้ว นั่นแปลว่าในแต่ละวันจะมีเงินเข้ามาในบัญชีเขาวันละ 600 เหรียญ ซึ่งนั่นเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อยเลยทีเดียว เฟี๊ยตผิวปากอย่างอารมณ์ดี พลางเดินไปรอบๆ โรงเรียนแห่งนั้นก่อนจะทยอยเก็บวัตถุดิบในการปรุงยา เรียงลงสมุดอย่างเรียบร้อย ตามที่ครูของเขาบอก ต่อไปที่นี่คงจะไม่มีคนอยู่อีกแล้ว ของทุกอย่างที่ใช้ได้จึงควรจะถูกหยิบเอาไป แทนที่จะถูกทิ้งร้างไว้ที่นี่
“A Detective Butterfly RELEASE!”
เฟี๊ยตบรรจงหยิบการ์ดใบสุดท้ายที่ครูของเขาทิ้งไว้ให้ขึ้นมา ก่อนจะปลดผนึกมันทันทีที่ออกมาจากร้านขายยาแห่งนั้น ครูของเขาคงจะถือวิสาสะไปท่องเที่ยวในความทรงจำของเขามาไม่น้อย เขารู้ตัวดีว่าความทรงจำระหว่างเขากับบุรุษปริศนาคนนั้นดูจะไม่ค่อยน่าพูดถึงสำหรับบุคคลที่ 3 สักเท่าไหร่นัก และแน่นอน เฟี๊ยตไม่คิดจะซักไซ้อะไรจากหญิงชรามาก เพราะกลัวว่าชนักที่ปักหลังอยู่จะยิ่งฝังลึกเข้าไปมากกว่าเก่า
ทันทีที่เสียงเอ่ยปลดปล่อยดังจนจบ ไพ่สีน้ำตาลอ่อนก็ระเบิดตัวขึ้นเบาๆ กลายเป็นผีเสื้อตัวขนาดประมาณฝ่ามือกระพือปีกช้าๆ บินทรงตัวอย่างอ้อยอิ่งอยู่ตรงหน้าเขา เฟี๊ยตกระชับสมุดคู่ใจอยู่ในมือเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการติดตามบุคคลผู้มีพระคุณคนนั้น เขาเลือกใช้การ์ดรองเท้าชีตาร์เพื่อร่นระยะเวลาในการเดินทางให้สั้นลง และเพียงชั่วไม่กี่วินาทีที่นักสืบมีปีกตัวนั้นปรากฏตัวขึ้นจากไพ่ที่ครูของเขาทิ้งไว้ให้ มันก็ค่อยๆ ขยับปีกช้าๆ พาตัวมันเองบินมุ่งหน้านำชายหนุ่มไป ผีเสื้อตัวน้อยบินฉวัดเฉวียนนำทางเขาไปอย่างใจเย็น
ผู้นำทางของเขาพาเขาออกมาจากตัวเมืองเรื่อยๆ จากทิวทัศน์ที่อุดมไปด้วยบ้านหลังใหญ่น้อย บัดนี้ สายตาของเขาเริ่มมองเห็นทุ่งหญ้าและทุ่งข้าวสาลีสลับสับเปลี่ยนกันไปเป็นทิวแถว เขาติดตามผีเสื้อตัวนั้นไปด้วยใจสั่นระทึก เฟี๊ยตเองไม่รู้เลยว่าหนทางจะไกลแค่ไหน อะไรจะรอเข้าอยู่ข้างหน้านั่น หากแต่เขารู้เพียงอย่างเดียวว่าจิตใจเขาสั่นอย่างไม่เป็นจังหวะเลย เขารู้สึกร้อนๆ ที่หน้าอกข้างซ้ายอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจสาเหตุเหมือนกัน
บัดนี้เท้าของเขาเหยียบเข้าพรมแดนของป่าทิวสนเสียแล้ว ผีเสื้อนักสับพาเขาเข้าไปยังผืนป่าที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เขาสืบเท้าตามไปอย่างเร่งรีบ จิตใจเขาเริ่มเป็นกังวลว่าเป้าหมายจะอยู่ไกลกว่าที่คาดการณ์ไปมาก ถ้าหากชายคนนั้นย้ายเมืองไปแล้ว ไม่แปลว่าเขาต้องวิ่งข้ามผืนป่ากันเลยเหรอ แต่เขาก็กังวลอยู่ได้ไม่นานนัก เมื่อผีเสื้อดังกล่าวพาเขาไปใกล้ที่ว่างตอนหนึ่งในป่าทิวสนนั่น ความกังวลเรื่องระยะทางของเขาก็มลายหายไป แต่กลับกลายเป็นความน่ากังวลใจเรื่องอื่นเข้ามาแทน
“มึงฆ่าหัวหน้าหน่วยที่ 14 ใช่ไหม มึงสารภาพมาซะดีๆ ไม่งั้นมึงโดนหนักกว่านี้แน่!”
เสียงกระโชกอันแสนทรงพลังนั่นดังมาจากชายในชุดขาวดำคนหนึ่ง เฟี๊ยตจำโครงหน้าและแววตาอันแสนน่ากลัวนั่นได้ดี ชายคนนั้นคือคนที่เฟี๊ยตเคยเจอที่จัตุรัสกลางเมืองกุมภาพันธ์นั่นเอง ชายคนนั้นกำลังใช้มือที่หนาราวกับคีมเหล็กนั่นบีบไปที่ลำคอของชายอีกคนที่ถูกมัดติดอยู่กับต้นสนต้นหนึ่งอย่างคุกคาม นี่มันเป็นฉากในหนังมาเฟียชัดๆ เหตุการณ์ตรงหน้าทำเอาใจเขาแทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ ผีเสื้อนำทางของเขาค่อยๆ กระพือปีกช้าๆ ก่อนจะพุ่งตัวเองเข้าไปในเชลยคนนั้นและหายลับตาไปในที่สุด ชายชุดดำกลุ่มใหญ่ร่วมสิบคนนั่นหันมาทางที่มาของผีเสื้อปริศนานั่นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ตอนนี้เฟี๊ยตตกอยู่ในเป้าสายตาของกลุ่มชายฉกรรจ์ซึ่งหากจะเรียกว่ากลุ่มอันธพาลก็คงจะไม่ผิดมากนัก สายตาแต่ละคู่ทอดมาอย่างไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่ ผีเสื้อเจ้ากรรมกับเชลยผู้มีพระคุณคนนั้นทำให้เขากำลังตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเสียแล้ว!
จากผู้แต่ง : ไม่เจอกันหนึ่งวัน คิดถึงกันบ้างไหม คิดถึงก็เม้นกันหน่อยเร็ว ฮิ้ววววว
-
เหนื่อยจัง ชีวิตมีแต่ปัญหา เฮ้อ เซ็ง มีใครเบื่อๆ เซ็งๆ ชีวิตบ้างไหม :(
-
เย้! ดีใจกับเฟี๊ยตด้วยที่สำเร็จวิชาปรุงยาพิษแล้ว ^^
อาจารย์แกยอมรับให้ผ่าน
ได้เป็น 1 ในนักปรุงยาพิษที่มีอันน้อยนิดของเกม (ถึงแม้ว่าระดับของเฟี๊ยตจะอยู่ท้ายที่สุดก็เถอะนะ 555+) แถมยังมีของรางวัลเด็ดๆ ไม่ว่าจะเป็นการ์ดยาพิษ 108 ชนิดหรือว่าจะเป็นการ์ดผีเสื้อที่ช่วยตามหาธันได้ แบบนี้ก็จะได้เจอธันสมใจละนะ
แต่พอใช้การ์ดกลับซวยซะงั้นอ่ะเฟี๊ยต ตามหาธันอยู่ดีๆ กลับต้องมาเจอสถานการณ์ลำบาก แต่ที่ธันโดนจับก็เพราะเคยช่วยเฟี๊ยตไว้ คราวนี้เฟี๊ยตก็ช่วยธันกลับคืนเป็นการทดแทนบุญคุณ
ใช้วิชาปรุงยาพิษที่เพิ่งร่ำเรียนมาจัดการพวกมันให้อยู่หมัดเลย
-
รออยู่นะ
-
เฟี๊ยตยังไม่ตาย
แถมยังได้อาชีพกับการ์ดดีๆอีกด้วย
อาจารย์ เป็นคนที่ช่างซับว้อนจริงๆ
เฟี๊ยตช่วยธันให้ได้น่ะ
-
คิดถึงมากๆๆๆๆคร้า :mew1:
ลอยกระทงกับใครคะปีนี้ :mew3:
มีความสุขมากๆนะคะ :bye2:
-
อย่าลืมใช้ยาตำหรับลุงย้งไว้ด้วยนะ พิษปลาปักเป้าคงยื้อเวลาได้พอที่จะใช้ตำหรับแม่หมอจัดการได้หมด
สู้ๆ
-
:katai1: เอาแล้วไง
แต่ก็ดีใจที่ได้เจอกันแล้ววว
ตื่นเต้นๆๆ :katai4:
-
ตอนท้ายน่าตื่นเต้นมาก ตัดได้ค้างนะเนี่ย หุๆ
เฟี๊ยตจะช่วยธันได้ไหม หรือว่าธันจะเอาตัวรอดได้เอง?
อยากรู้ๆ รีบแต่งรีบอัพน๊า
อ.แม่มดใจดีอ่ะ ให้อะไรเฟี๊ยตตั้งแยะ ชอบนาง :mew1:
แต่ทิ้งท้ายนี่แอบน่ากลัวอยู่ :mew5:
-
เอ้า ๆ ได้เวลาช่วยกัน คืนแล้ว เอ๋....แม่หมอยาพิษ แกเป็น ผู้เล่นรึเปล่าเนี้ย...
-
ช่วยพระเอกเร็วเฟี๊ยตตต
-
:katai1: :katai1: :katai1: เฟี๊ยต ต้องช่วยธันให้ได้นะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
โว้ๆๆ พระเอกตกอยู่ในอันตรายแล้ว
-
:ling1: :ling1:
ค้างอ่าาาาา พี่คนเขียน
รีบมาต่อไวๆนะ ถึงเขาจะไม่ได้เข้ามาบ่อยๆ
เพราะสอบเยอะมากกกกกกกกกกกก
แต่ไม่ได้ทิ้งไปไหนนะ :mew1:
ชอบวิธีการบรรยายของพี่ ละเอียดดี
หานิยายอย่างนี้อ่านยากมากกกกก
แบบเจอนิยายพี่คนเขียนแล้วแบบ :heaven
สิ่งที่หาอ่านมานาน :กอด1:
-
โอกาสลอง วิชา มาแล้ว
-
ในที่สุดก็เจอธัน !!!! ขอบคุณคุณครู ~~~~
ไม่ได้มาเม้นซะสองตอน เราไปสอบมา เเหะๆ ขอรวบเลยแล้สกันน้าา หวังว่าคงไม่โกรธกัน
ขอให้เฟี๊ยตกับธันช่วยกันปราบอันธพาลไปให้หมดซะที น่ารำคาญๆ
-
เจอกันในสถานการณ์คับขันอีกแล้ว
-
รออยู่นะจ๊ะ
-
เริ่มสนุกแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เอาอีกๆ
คราวนี้นายเอกจะได้ช่วยพระเอกเสียที
อิอิ...น่ารักๆ
-
เย้ๆๆ คิดไว้อยู่แล้วว่าเฟี๊ยตต้องไม่ตาย
แต่ไม่นึกเลยว่าอาจารย์จะเอ็นดูเฟี๊ยตขนาดนี้ แถมยังให้ไพ่ตั้ง 3 ใบแหนะ
ละแล้วก็จะได้เจอธันแต่มันน่าเศร้าตรงที่เจอตอนคับขันน่ะสิ
หรือนี่จะเป็นเรื่องดีที่เีฟี๊ยตจะได้ตอบแทนธันและลองใช้ยาดู
ไม่ได้มาอ่าน 2 วัน คิดถึงมากๆเลย
รอตอนต่อไปนะ ดูท่าตอนหน้่าจะบู๊ :mew1:
-
เข้ามาดันรอต่อ โอยแท็บเล็ตตกน้ำอ้าาาาา ไม่ได้อ่านมาสามอาทิตย์ถุงไหนแล้วววววว
-
บทที่ 93 An Excuses
“มึงเป็นใคร!”
เสียงข่มขวัญจากชายที่มีผ้าคลุมคนเดียวในกลุ่มนั่นดังขึ้นมาที่เขาอย่างคุกคาม ชายคนนั้นปล่อยมือจากบุคคลที่ถูกพันธนาการไว้และหันมาสนใจเขาอย่างชัดเจน
เฟี๊ยตใช้เวลาชั่วขณะนั่นพินิจพิเคราะห์เชลยตรงหน้านี้อย่างถ้วนถี่ ลักษณะโครงหน้า บุคลิกเป็นไปตามที่บาร์เทนเดอร์คู่นั้นบอกไว้ทุกประการ อีกอย่างหนึ่งคือ ความรู้สึกอะไรสักอย่างบอกกับเขาว่า คนตรงหน้านี่แหละที่น่าจะเป็นคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ในคืนนั้นจริงๆ มิหนำซ้ำ การกระทำของเขาในวันนั้น อาจจะเป็นต้นเหตุของเรื่องในวันนี้ก็ได้
แผนการมากมายแตกกิ่งก้านอยู่ในสมองของเฟี๊ยตอย่างรวดเร็วฉับไว ศัตรูมีมากเกินไป แถมคนที่สวมผ้าคลุมสีขาวดำนั่นยังน่าจะมีฝีมือแกร่งไม่ใช่เล่นเลยทีเดียว การต่อสู้ในเวลานี้อาจจะเป็นตัวเลือกที่โง่เกินกว่าที่จะทำก็เป็นได้ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเอาชนะคนตรงหน้านี่ได้ เขาก็อาจจะต้องถูกตามล่าไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีวันสิ้นสุด ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นตัวเลือกที่เขาไม่ชอบเลย
“พี่ ใจเย็นก่อนครับ”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เขายกมือทั้งสองขึ้นประมาณอกเป็นการแสดงอาการบอกเป็นนัยว่าเขาไม่มีจุดประสงค์จะต่อสู้ใดๆ ทั้งสิ้น ใบหน้าของเขาฉีกยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร ชายหนุ่มกวาดสายตาไปสบตาทุกคนในบริเวณนั้นอย่างใจสู้ ราวกับนี่เป็นเพียงการคุยเล่นกันเท่านั้น เขายิ้มกว้างที่สุด ถึงแม้ว่าเหงื่อเม็ดน้อยๆ จะเริ่มผุดมาตามไรผมของเขาแล้วก็ตาม
“มึงเป็นใคร!”
เสียงนั่นตะคอกถามมาอย่างคาดคั้น ถึงแม้ว่าท่าทางไม่ตึงเครียดของเฟี๊ยตจะทำให้น้ำเสียงนั่นเจือจางความเกรี้ยวกราดลงบ้าง แต่มันก็ยังเต็มไปด้วยความตึงเครียดมากอยู่ดี
“น้องชายผมเองครับพี่ น้องเขาเป็นน้องชายผม พอดีเราคลาดกันตอนตื่นออกจากเกม พอผมกลับเข้ามาในเกมอีกที ผมเลยได้ออกมาตามหาน้องครับ”
เขาเลือกใช้น้ำเสียงที่ฟังสบายหูที่สุด เฟี๊ยตพยายามใช้จิตวิทยาทุกอย่างที่เขาพอจะทำได้ควบคุมสถานการณ์ไม่ให้บานปลายไปมากกว่านี้ สายตาของเชลยนั่นเงยขึ้นมองเขาอยากเคลือบแคลงและสงสัย คำว่าน้องชายทำให้บุรุษปริศนาคนนั้นเบิกตากว้างออกเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มหน้าลงต่อไปโดยปล่อยหน้าที่เจรจาให้เป็นของเฟี๊ยต แต่ก็ยังเงยหน้าขึ้นส่งสายตาเหลือบมามองเป็นระยะๆ
“น้องมึงฆ่าคนในพรรคกูตายร่วมสิบคน กูต้องแก้แค้นตามหน้าที่ มึงค่อยไปรอเจอหน้าน้องมึงตอนเข้าเกมมาใหม่ละกัน หรือมึงอยากจะตายด้วย” เสียงนั่นพูดราวกับการฆ่าใครสักคนให้ตายไปนั้นเป็นเรื่องธรรมดาเหลือเกิน ชายในชุดขาวดำนั่นเรียกหอกสีดำสนิทยาวร่วม 2 เมตรมาถือไว้ในมืออย่างเตรียมพร้อม ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีท่าทีจะคุกคามเหมือนตอนแรกแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าความต้องการที่จะฆ่าผู้มีพระคุณของเขาไม่ได้ลบหายไปเลย
“พี่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ น้องผมอยู่กับผมตลอดเวลา เราเป็นคู่หูเล่นเกมกัน ที่เราคลาดกันก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองพี่ ไม่น่าจะมีเวลาพอไปฆ่าใครได้ อีกอย่างน้องผมเพิ่งเริ่มเล่นเกมนี้เองครับ เขายังไม่เก่งพอจะฆ่าคนในพรรคพี่ได้หรอกครับ ขอโทษนะครับ แต่พี่เห็นกับตาหรือเปล่าครับ” เขาเอ่ยค้านอย่างประนีประนอม เขาจงใจใช้น้ำเสียงน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุดในการเอ่ยค้านบุคคลตรงหน้านั่น
“มีคนได้ยินฆาตกรเอ่ยชื่อตัวเองหลังจากฆ่าเสร็จ และมันเป็นชื่อน้องชายมึง แค่นี้ชัดเจนพอไหม” โจทก์เอ่ยถึงหลักฐานด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม จำเลยที่บัดนี้กำลังรอให้ทนายความมือใหม่อย่างเขาช่วยเหลืออยู่เงยหน้ามามองเขาด้วยสายตาที่ตีความได้ไม่ง่ายนัก
“พี่ครับ ใจเย็นๆ นะครับพี่ ชื่อผู้เล่นในเกมนี้เป็นภาษาอังกฤษล้วน ถ้าไม่เขียนกันให้ดูนี่ก็ฟังออกยากนะครับ ชื่อผู้เล่นก็คล้ายกันหลายคน อีกอย่าง ระบบของเกมออกเสียงเป็นสำเนียงอังกฤษอังกฤษด้วยนะครับพี่ คนไทยที่เคยๆ หูกับสำเนียงอังกฤษแถบอเมริกาฟังผิดกันบ่อยนะครับ ผมกลัวว่าพยานของพี่จะฟังผิด เพราะว่าผมคิดว่าน้องชายผมไม่มีฝีมือจะฆ่าคนเก่งๆ ในพรรคพี่ได้หรอกครับ” เฟี๊ยตคิดหาเหตุผลเฉพาะหน้ามาขายผ้าเอาหน้ารอดไปในจังหวะนี้ก่อน เขาจงใจลงท้ายด้วยการปะเหลาะคู่สนทนาเล็กน้อย ด้วยหวังว่าการเยินยอเล็กๆ นั่นจะทำให้เนื้อความที่ขัดแย้งทางความคิดระหว่างกันนั่นดูน่าฟังมากขึ้น
“เอาอย่างนี้ไหมครับพี่ ผมมีวิธีการพิสูจน์ ให้น้องชายผมได้พิสูจน์ตัวเองได้ไหมครับ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นต่อพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่เขาบรรจงปั้นขึ้น หลังจากที่โจทก์คนนั้นเงียบไปพักหนึ่ง ราวกับว่ากำลังไตร่ตรองไปตามเรื่องราว และเห็นด้วยอยู่กับเหตุผลที่เขาแย่งขึ้นมาน้อยๆ
“ยังไง” เสียงเข้มนั่นถามกลับมาแทบจะในทันทีทันใด เสียงเหี้ยมเกรียมนั่นลดระดับความตึงเครียดลงไปมากจากตอนแรกที่พบกัน
“ผมมีการ์ดเวทมนตร์ใบหนึ่งชื่อว่าจมูกของพิน็อคคิโอ้ การ์ดใบนี้จะทำให้จมูกยาวขึ้นถ้าเจ้าของจมูกพูดโกหก อย่างนี้ดีไหมครับ จะได้พิสูจน์กันให้เห็นชัดๆ ไปเลยว่าน้องผมบริสุทธิ์จริง” ชายในชุดขาวดำมีท่าทางสนใจในข้อเสนอนั้นมาก ในขณะที่จำเลยให้ขณะนี้ดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ชายที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้คนนั้นพยายามส่ายศีรษะน้อยๆ เป็นการแย้งการกระทำนั่น แต่เฟี๊ยตก็ได้แต่ลอบขยิบตาให้หนึ่งครั้งเป็นนัยว่าตนยังคุมสถานการณ์ได้อยู่ ชายคนนั้นจึงได้แต่นั่งเงียบอยู่อย่างนั้นเพราะไม่สามารถกระโตกกระตากอะไรได้เลย
“ลองดูก็ได้!” เสียงนั่นห้วนกระชากตอบมาหลังเงียบไปพักหนึ่ง
“ถ้าพิสูจน์ได้ว่าน้องผมบริสุทธิ์ พี่ช่วยปล่อยน้องชายผมไปนะครับ ป่านนี้คงกลัวจะแย่แล้ว ถือว่าสงสารน้องผมนะครับ” เฟี๊ยตเอ่ยขอก่อนจะยินยอมทำตามข้อเสนอนั่น
“ถ้าพิสูจน์ได้ว่าบริสุทธิ์จริง กูจะปล่อยน้องมึงไปสักครั้งก็ได้ ถือว่าทำบุญสักครั้ง แต่ถ้าผลมันตรงกันข้าม หรือว่ามึงพยายามจะเล่นลูกไม้ตุกติกกับกูหละก็ ทั้งมึงและน้องชายมึงไม่ได้ตายดีแน่!” ชายเจ้าของดวงตาอันน่าเกรงขามนั้นตอบมาหลังจากเงียบตัดสินใจในข้อเสนอนั่นไปพักหนึ่ง ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าเขาจะยังพอมีเหตุผลอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าจะดำรงตำแหน่งอยู่ในพรรคฝ่ายอธรรมก็ตาม
เฟี๊ยตค่อยๆ เดินก้าวเข้าไปใกล้กับกลุ่มของชายชุดขาวดำนั้นโดยที่ยังยกมือสองข้างไว้ระดับอกตลอดเวลาเป็นการแสดงว่าไม่ต้องการจะต่อสู้แต่อย่างใด จนเขามายืนประจันหน้ากับชายที่ดูจะเป็นหัวหน้าของคนเหล่านั้นแล้วในระยะไม่ถึงสองเมตร เฟี๊ยตจึงค่อยๆ หยิบสมุดคู่ใจขึ้นเพื่อหยิบการ์ดดังกล่าวออกมาเรียกใช้ตามข้อตกลงที่ได้คุยกันไว้ก่อนดังกล่าวแล้ว
“Pinocchio’s Nose RELEASE”
เฟี๊ยตตั้งจิตไปที่ชายที่กำลังถูกมัดอยู่นั้น น้องชายกำมะลอของเขามีแสงสว่างวูบหนึ่งเกิดขึ้นที่บริเวณจมูกก่อนจะจางหายไปราวกับว่าไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น เฟี๊ยตผายมือไปทางเจ้าของจมูกพิน็อคคิโอ้นั่นช้าๆ ราวกับจะบอกโจทก์ตรงหน้าว่าจำเลยพร้อมจะให้การแล้ว น้องชายปลอมๆ ของเขาในเวลานี้เบิกตาโพลงด้วยความตกใจและตื่นเต้นอย่างหนัก แต่ชายคนนั้นก็ยังฉลาดพอที่จะปล่อยให้เฟี๊ยตเป็นคนเดินเกมต่อไป
“มึงฆ่าหัวหน้าหน่วย 14 ของ Dark Drag ใช่ไหม” เสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจนั่นเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับเบนดวงตาคมกริบจับจ้องไปที่จำเลยของเขา
“ไม่!” จำเลยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทันทีที่คำตอบนั่นดังออกมา สายตาของทุกคนในที่แห่งนั้นจับจ้องไปที่จมูกของชายที่ถูกมัดไว้เป็นสายตาเดียวกันหมด บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบ ราวกับว่าทุกคนหวังจะเห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรสักอย่างที่จมูกอันนั้น
แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่เกิดความผิดปรกติใดๆ ขึ้นกับจมูกของน้องชายจำเป็นของเฟี๊ยตเลย เฟี๊ยตถึงกับลอบถอนหายใจออกมาโดยไม่ให้ใครเห็นอย่างโล่งอก จำเลยในเวลานี้ก็เช่นกัน ชายหนุ่มคนนั้นดูมีท่าทีผ่อนคลายลงมาก ถึงแม้ว่าจะดูเกร็งๆ อยู่บ้างก็ตาม
“พี่เห็นแล้วนะครับว่าน้องชายผมไม่ได้เป็นอย่างที่พี่เข้าใจ ผมว่าน่าจะเป็นที่การเข้าใจผิดกันมากกว่า พี่ปล่อยน้องชายผมไปนะครับ” เฟี๊ยตเลือกใช้น้ำเสียงที่สมานฉันท์ที่สุด เขาแทบจะกลั้นลมหายใจเพื่อรอฟังคำตอบจากคนตรงหน้านี่ ช่วงเวลาสั้นๆ นั่นทำเอาเขาหายใจไม่ทั่วท้องเลย
“คำถามต่อไปให้ตอบว่าใช่เท่านั้นนะ” เสียงจากผู้ไต่สวนหันไปบอกกับคนที่ถูกมัดอยู่นั่น โดยจงใจเลี่ยงที่จะตอบคำถามของเฟี๊ยตไปเสีย
“นายอายุสองขวบใช่ไหม!”
“ใช่!” จมูกของคนตอบยืดยาวออกทันทีราวกับว่าเป็นจมูกของเจ้าตุ๊กตาไม้ในนิทานเรื่องพิน็อคคิโอ้ฉะนั้น น้องชายจำเป็นของเขาถึงกับอุทานมาด้วยความตกใจกับความผิดปรกตินั่น
“ครั้งนี้ถือว่ากูไม่มีหลักฐานพอจะส่งมึงลงนรกได้ เห็นแก่พี่ชายมึง กูจะปล่อยมึงไปก่อน แต่ถ้ากูจับได้เมื่อไหร่ว่ามึงตั้งตนเป็นศัตรูกับพรรคพวกกู กูจะกลับมาส่งมึงไปหายมบาลด้วยตัวกูเอง” มือหนานั่นบีบไปที่คางของจำเลยอีกครั้ง ก่อนจะสะบัดออกอย่างแรง
“ไป พวกเรา กลับ!” เสียงจากชายที่ดูจะเป็นหัวหน้าของคนกลุ่มนั้นตะโกนสั่ง พร้อมกับตวัดสายตาคมกริบมาสำรวจเฟี๊ยตเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อยราวกับเยาะเย้ยหรือดูถูกอย่างใดอย่างนั้น เฟี๊ยตค่อยๆ มองดูคนกลุ่มนั้นรวมตัวกันแล้วใช้การ์ดเวทมนตร์หายตัวไปจากบริเวณนั้นในที่สุด
ถึงแม้ว่าท่าทีนอบน้อมที่เขางัดขึ้นมาใช้จะทำให้เขาดูเป็นรองจากอีกฝ่ายอยู่มาก แต่เฟี๊ยตก็ไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องหน้าเสียหน้าแต่อย่างใด ตราบเท่าที่เขายังสามารถควบคุมสถานการณ์ให้เป็นไปตามที่เขาต้องการได้ ไม่ว่าจะดูแย่แค่ไหน เขาก็ยังถือว่าตนชนะอยู่ดี
เมื่อเห็นว่าศัตรูไปกันจนหมดแล้ว เฟี๊ยตค่อยๆ ทรุดตัวลงใช้อุปกรณ์สารพัดชนิดในสมุดการ์ดของตนเรียกมีดออกมาตัดเชือกเพื่อปลดปล่อยคนตรงหน้านี้ออกจากพันธนาการนั่น และเมื่อเห็นว่าชายคนที่เขาตามหานั้นเป็นอิสระเรียบร้อยแล้ว เฟี๊ยตก็ทิ้งตัวนั่งลงกับพื้น ก่อนจะถอนหายใจอย่างหมดแรง
“รอดแล้ว” เฟี๊ยตรำพึงเบาๆ อย่างโล่งอก
“ต้องขอบคุณพระเจ้า รอดมาได้เพราะโชคช่วยแท้ๆ อยู่ดีๆ จมูกนั่นก็ไม่ยอมยาวขึ้นทั้งๆ ที่โกหกแท้ๆ แถมไอ้พวกอันธพาลนั่นก็ยอมปล่อยตัวง่ายๆ จนแทบไม่น่าเชื่ออีก” อีกเสียงพึมพำตอบกลับมา
“ถ้าอยากขอบคุณพระเจ้าก็หันมาขอบคุณคนที่นั่งอยู่ตรงนี้นี่ โลกนี้ไม่มีคำว่าโชคชะตาหรอก มันมีแต่สิ่งที่มนุษย์สร้างขึ้นเองทั้งนั้น!”
จากผู้แต่ง : ดูเหมือนว่าการแก้ปัญหาของเฟี๊ยตจะตรงข้ามกับที่ทุกคนคิดเลยนะครับ ว๊าๆๆ เดาผิดกันหมดเลย ฮ่าฮ่า
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะครับ ผมอ่านทุกคำทุกบรรทัดเลย
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กันครับ
ปล. ขอตัวไปฟิตกล้ามต่อก่อนน อยากหุ่นเหมือนเฮียแทนนนนน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สงสัยว่าเฟี๊ยตทำอะไรรึเปล่า ทำไมจมูกธันไม่ยาวออกมา
รอตอนหน้าจ้าาา
-
เฟี๊ยตเรียกธันเป็นน้องแสดงว่า... เรื่องนี้เฟี๊ยตจะได้กินเด็กใช่ไหม :o8:
เซอไพรส์กับวิธีการ นึกว่าเฟี๊ยตจะอยากลองวิชาซะอีก แต่ก็โอน่ะ
-
ปรัศนีย์แปะเต็มหน้าแล้วจ้า
ขอทายว่าใช้ทริก "ไม่ได้โกหก แค่พูดความจริงไม่หมดเท่าเอง"
เช่น ไม่(ผิดคน)
หรือทริก "ตอบไม่ตรงคำถาม"
เช่น ไม่(ใช่เฟี๊ยต)
มันไม่ได้โกหกนี่
เดาสุ่มตัลหลอดดดดด 5555
-
o18 o18 o18 ธัน รอดแล้ว
-
ในที่สุด พระเอกกับนางเอก? ก็ได้เจอกัน อีกครั้งงงง
-
เฟี๊ยตทำไงให้การ์ดเวทมนตร์จมูกพิน็อคคิโอไม่ยาวตอนธันพูดโกหกกันนะ หรือว่าใช้การ์ด Holy Hoax อ่ะ(เดามั่วไปเรื่อย 555+)
แต่รอดตายแล้ว เพราะความฉลาดในการหาหนทางแก้ไขปัญหาของเฟี๊ยตทั้งนั้น ดีใจด้วยยยยย
ปล.ธันใช่แค่น้องชายเหรอเฟี๊ยต เป็นพี่น้องกันตั้งแต่เมื่อไหร่ 555+
-
ว้าา นึกว่าจะวางยาตายหมู่ค่าหัวบานเลยทีนี้ รวยยย
-
อ้าวแล้วทำไมจมูกถึงไม่ยื่นล่ะ
น้องเฟี้ยตใช้ทริกอะไร
-
เจ้าหัวหน้ากลุ่มแอบสนใจเฟี๊ยตแน่ๆ ไม่งั้นไม่ย่อมง่ายๆแบบนี้หรอก
-
บทที่ 94 The Holy Hoax
“หมายความว่า?” ชายหนุ่มที่เขาเพิ่งช่วยชีวิตมาหมาดๆ หันมามองน่าเขาอย่างสนใจ ดวงตาคู่นั้นกำลังรอคำอธิบายจากปากของเขาอยู่
“นี่นายคิดว่าไอ้ที่จมูกนั่นมันไม่ทำงานได้ถูกจังหวะจะโคน กับการที่ไอ้อันธพาลพวกนั้นยอมรามือง่ายๆ นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญเหรอ” เฟี๊ยตหันหน้าไปถามคู่สนทนาของเขาอย่างไม่จริงจังนัก
“แล้วมันเป็นยังไงหละ” เสียงนั่นตอบมาอย่างห้วนๆ
“The Holy Hoax เป็นการ์ดที่เอาไว้บิดเบือนความจริงๆ เมื่อถูกอ่านใจ เหมือนเป็นการสร้างเรื่องโกหกขึ้นตบตาเครื่องจับเท็จอีกทีโดยไม่ให้ใครจับได้ แค่นี้ไม่ว่าคำตอบที่ตอบมาจะจริงหรือไม่ จมูกนั่นก็จะถูกควบคุมการยืดและหดได้อย่างสมบูรณ์” เฟี๊ยตอธิบายคร่าวๆ ทั้งที่ยังพิงกายอยู่บนต้นสนนั่นอย่างหมดแรง เขาเรียกใช้การ์ดดังกล่าวพร้อมกับไอ้จมูกนั่นแหละ ถ้าพวกนั้นสักคนตั้งจิตเสียหน่อยก็คงจะจับได้ไปแล้วว่าเขาเรียกใช้การ์ดพร้อมกันสองใบ แต่เหมือนพวกมันจะลืมตัวไปเสียหมด เขาเลยรอดมาได้อย่างหวุดหวิด
สถานการณ์ที่ผ่านมาบีบความรู้สึกเขาอยู่ไม่น้อย เขาต้องวางแผนซ้อนแผนต่อไปในกรณีที่คนจากพรรคที่ว่านั่นไม่ยอมปล่อยเขาทั้งคู่ไป เขาจะต่อสู้อย่างไรให้เสียเปรียบน้อยที่สุด สองต่อสิบนี่เป็นตัวเลขที่โหดอยู่ไม่น้อยเลย แต่ความกดดันที่ว่าอาจจะถูกตามล่าตลอดไปนั้น ดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด การใช้ชีวิตอย่างหลบๆ ซ่อนๆ ตลอดไปเป็นสิ่งสุดท้ายที่เฟี๊ยตอยากจะทำในชีวิตเลยก็ว่าได้
“แล้วเรื่องที่พวกนั้นยอมรามือง่ายๆ หละ” เสียงจากคนข้างตัวเขาดังขึ้นมาเป็นคำถาม เจ้าของคำถามนั่นก็กำลังพิงตัวอยู่บนต้นไม้ต้นเดียวกันกับเขาอย่างหมดแรงเช่นกัน
“ฝิ่น เป็นสมุนไพรที่มีฤทธิ์กล่อมประสาท คนที่กินมันเข้าไปจะรู้สึกเคลิบเคลิ้ม มีความสุข และถูกชักจูงได้ง่าย สภาวะอารมณ์จะดีขึ้น โกรธยากขึ้น และแนวโน้มที่จะทะเลาะเบาะแว้งก็จะลดลงไป ถ้าไม่วางยาฝิ่นไว้ตั้งแต่ก่อนเจรจาแล้ว เรื่องอาจจะไม่จบลงแบบนี้ก็ได้ โชคดีที่มียาเตรียมไว้ก่อนแล้ว ไม่งั้นอาจจะเกมไปแล้วก็ได้” เฟี๊ยตเอ่ยอธิบายให้คนข้างๆ ฟัง เภสัชกรหนุ่มเรียกใช้ฝิ่นแบบกระจายตัว ให้มันลอยอยู่ในอากาศรอบๆ ตัวเขา เขาจึงต้องยอมเดินเข้าไปใกล้คนเหล่านั้นให้มากที่สุด ให้ยาพิษออกฤทธิ์ได้เต็มที่
“นี่วางแผนเองหมดเลยหรอเนี่ย” น้องชายกำมะลอกับเขาถึงกับกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ เมื่อได้ฟังแผนการอันซับซ้อนเกินกว่าจะเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี่จบ
“เคยคิดไว้เล่นๆ อยู่แล้วว่าถ้าต้องเจรจาต่อรองในเรื่องที่มีโอกาสชนะยากๆ จะทำยังไง แต่การ์ด the holy hoax นี่ก็เพิ่งคิดสดๆ เมื่อกี้ เรื่องต้องโกหกนี่เกินกว่าที่เคยคาดการณ์ไว้” เฟี๊ยตตอบมาตามความเป็นจริง เขาเป็นคนที่ชอบจับคู่การ์ดหรือยาที่ตนมีอยู่กับสถานการณ์ต่างๆ อยู่แล้ว นิสัยดังกล่าวทำให้เขาผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มาได้หลายครั้ง เพราะเขาจะแก้ปัญหาฉุกเฉินได้ไวกว่าปรกติ
“ขอบคุณ” คำหนึ่งคำสั้นๆ เอ่ยมาจากคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากเขาไปนัก ถ้าแม้ว่าจะเป็นคำสั้นๆ เพียงคำเดียว แต่มันก็มีอิทธิพลพอจะทำให้เขายิ้มออกมาได้
“ไม่เป็นไร หายกัน ถือว่าเจ๊ากับครั้งที่แล้วที่นายมาช่วยชีวิตเราไว้” เฟี๊ยตตอบตามที่เขาคิดไว้อยู่ก่อนแล้ว เขาค่อนข้างสบายใจทีเดียวกับเรื่องที่เกิดขึ้น อย่างน้อย เขาก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกติดหนี้บุญคุณอะไรมากมายอีก ต่อไปนี้ เขาจะได้ออกเดินทางต่ออย่างสบายใจสักที
“เมาหนักขนาดนั้นยังจำได้ด้วยเหรอ ฮ่าฮ่า แต่ได้ข่าวว่าที่พี่ถูกตามฆ่าอยู่นี่ก็เพราะน้องนะ ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้คนนั้นเอ่ยขึ้นอย่างติดตลก
“เดี๋ยวก่อน นายชื่ออะไรนะ” เฟี๊ยตถามขัดขึ้น
“ธัน ทำไมหละ” ชายคนนั้นตอบอย่างงงๆ
“ธันอายุเท่าไหร่” เฟี๊ยตไม่ตอบคำถาม แต่เลือกที่จะถามคำถามต่อไปแทน
“19” ธันตอบมาสั้นๆ
“แล้วเมื่อกี้เรียกใครว่าน้อง” เฟี๊ยตถามต่อพร้อมกับหันหน้าไปมองคู่สนทนาของเขาอย่างตั้งใจ
“ก็เรียกนายไง ชื่อเฟี๊ยตใช่ไหม เรียกเฟี๊ยตว่าน้องไง ทำไมเหรอ” ธันยังคงตอบมาแบบงงๆ และไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เฟี๊ยตต้องการจะสื่ออยู่อย่างนั้น
“เราอายุ 23 แล้ว เรียกใหม่นะ พี่เฟี๊ยต ได้ยินเปล่า พี่เฟี๊ยต ไม่ใช่น้อง โอเค๊” เขาเอ่ยบอกกับธัน จริงๆ แล้วเขาไม่ได้จริงจังเรื่องการเรียกชื่อหรือการลำดับญาติพี่น้องอะไรนี่หรอก หากแต่อยู่ดีๆ เขาก็อยากแกล้งคนตรงหน้าขึ้นมาอย่างนั้น เฟี๊ยตรู้สึกว่าการขัดคนตรงหน้าเล่นนี่สนุกดี
“ไม่โอเค นับเป็นน้องไปแล้ว จะให้เรียกว่าพ่งพี่อะไรไม่ได้หรอก ตอนนั้นที่เมาก็เรียกน้องๆ ตั้งหลายครั้ง ก็ไม่เห็นจะบ่นจะห้ามอะไร เปลี่ยนตอนนี้ไม่ได้แล้ว เป็นน้องเฟี๊ยตไปนั่นแหละ ดีแล้ว” ธันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง แต่ก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้ด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มตั้งใจเย้าคนที่สูงอายุกว่าเขาอย่างถือสนุก ดวงหน้าที่คมเข้มนั่นเผยรอยยิ้มเยาะน้อยๆ ออกมาอย่างไม่ยอมแพ้
“ไม่ได้ อายุน้อยกว่าจะมาเรียกตัวเองว่าพี่ได้ไง อย่ามาข้ามรุ่น อายุห่างกันตั้ง 4 ปี อย่ามาเนียน เป็นน้องธันกับพี่เฟี๊ยตหนะ ถูกแล้ว” เฟี๊ยตเองก็เถียงขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ปรกติเขาไม่เป็นคนไม่ชอบเถียงหรือคัดค้านอะไรมากมายนัก โดยเฉพาะเรื่องไร้สาระแบบนี้ โดยทั่วไปเขาคงจะไม่ใส่ใจเลย หากแต่คนตรงหน้านี่ทำให้ความเยือกเย็นที่เคยมีหายไป กลายเป็นความอยากเอาชนะเข้ามาแทนที่เสียอย่างนั้น
“น้องเฟี๊ยตๆๆ พี่ธันๆๆ ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันไม่ตอบหรือโต้เถียงใดๆ ออกไป แต่จงใจเรียกชื่อคนตรงหน้าที่ขัดกับคำสั่งเป็นตรงกันข้ามเสียอย่างนั้น ชื่อนั่นดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“เอ๊ะ บอกว่าพี่ก็พี่สิ” เฟี๊ยตเริ่มกรุ่นๆ ขึ้นอย่างบอกไม่ถูก เขาเองก็ตอบไม่ถูกว่าแค่เรื่องไม่เป็นเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ ถึงทำให้คนใจเย็นอย่างเขาเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาได้
“พี่ก็ได้ครับๆ แต่เป็นพี่ธันนะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อที่มาจากสายฟ้ายังคงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งคนตรงหน้า
“กาก!” เฟี๊ยตสบถขึ้นมาอย่างหงุดหงิดที่คนตรงหน้าไม่ได้ดั่งใจตัวเองเท่าไหร่นัก เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังเถียงอยู่กับเด็กขี้กวนประสาทคนหนึ่ง
“ไม่เอานะครับน้องเฟี๊ยต น้องเฟี๊ยตพูดจาไม่เพราะนะครับ ฮ่าฮ่า” ยิ่งธันเห็นว่าคนตรงหน้าหงุดหงิดขึ้นมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสนุกที่จะยั่วเย้าคนตรงหน้าขึ้นเท่านั้น
“เงียบไปเลย ไอ้สันเขื่อน ถอดจมูกไปทำเสาเข็มเถอะ ใส่ซิลิโคนมาใช่ปะ โคตรปลอม ถุยยยยย” เฟี๊ยตพูดจาหาเรื่องคนตรงหน้าบ้าง เขาจงใจลากเสียงยาวตอนจบเพื่อให้ไม่ดูเป็นการชวนทะเลาะที่จริงจังเกินไปนัก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้โกรธอย่างจริงจังอะไรนัก แต่มันก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความอยากเอาชนะอยู่ไม่น้อย เฟี๊ยตอยากเห็นคนตรงหน้านี่อารมณ์เสียเหมือนกับเขาบ้าง ธันทำให้ความเยือกเย็นที่เฟี๊ยตเคยมีอยู่มากมายจนแทบจะเป็นภูเขาน้ำแข็งละลายหายไปหมดในเวลานี้
“ใจเย็นๆ นะครับน้องเฟี๊ยต จะว่าพี่ธันก็ได้นะครับ พี่ไม่ห้าม แต่จะด่าพี่ช่วยมองหน้าพี่หน่อยได้ไหมครับ ตาน้องนี่เล็กแทบจะเป็นขีดเดียวแล้วนะครับ เดี๋ยวคนเขาจะหาว่าน้องเป็นคนโลกแคบนะครับ ฮ่าฮ่า” ธันดึงลักษณะเด่นของเฟี๊ยตออกมาเป็นเป้าโจมตีได้ไวไม่แพ้กัน ชายหนุ่มยังคงความอารมณ์ดีไว้จนเฟี๊ยตเริ่มหมั่นไส้
“กลับบ้านไปขายโรตีไป๊ ไอ้แขก” เฟี๊ยตยังคงเถียงเล่นๆ ต่ออย่างไม่ยอมแพ้ ทำไมความรู้สึกเหมือนกับว่าตอนที่เขาเจอกันครั้งที่แล้ว ธันดูเป็นคนที่เยือกเย็นและสุขุมมากกว่านี้ แต่ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก เพราะตัวเขาเองก็เมาจนแทบจะจำอะไรไม่ได้สักอย่าง
“โถ อย่าเพิ่งหงุดหงิดไปสิครับ ปาท่องโก๋ขายไม่ดีหรอครับ ไอ้ตี๋ ฮ่าฮ่า” ยิ่งคนตรงหน้าอารมณ์ดีเท่าไหร่ อารมณ์เฟี๊ยตก็บูดตามไปเท่านั้น จริงๆ แล้วธันก็ไม่ได้ดูเด็กแบบไร้วุฒิภาวะหรือไม่มีสมอง แต่ชายคนนี้ดูจะเป็นคนขี้เล่นและชอบแกล้งคนอื่นเสียมากกว่า
“ลุก!” เสียงสั้นห้วนดังออกมาจากปากเฟี๊ยตอย่างเป็นคำสั่ง เภสัชกรหนุ่มในเวลานี้ลุกขึ้นจากการนั่งพิงต้นสนนั่นอย่างหงุดหงิด
“จะลุกขึ้นทำไมครับน้องเฟี๊ยต พี่ธันแก่แล้ว แข้งขาไม่ค่อยจะดีนะครับ” ธันพูดขึ้นอย่างจงใจขัดคนตรงหน้า เขายังคงนั่งอยู่เหมือนเดิมด้วยท่าทีสบายอารมณ์อยู่อย่างนั้น
“ลุกขึ้นมาต่อสู้กันให้รู้ดำรู้แดงไปเลย ถ้าแพ้ก็เลิกเรียกตัวเองว่าพี่ธันสักที!” เฟี๊ยตหยิบสมุดคู่ใจขึ้นมาเตรียมพร้อม ถึงแม้ว่าตัวเขาจะไม่ได้โกรธคนตรงหน้านี่มาก แต่ความหงุดหงิดที่มากมายนั่นก็ผลักดันให้เขาทำอะไรสักอย่างให้เอาชนะคนตรงหน้านี่ให้ได้เสียที อย่างน้อย เขาต้องทำให้ไอ้เด็กนี่ยอมแพ้เขาให้ได้
“โอ๋ๆๆ ใจเย็นนะครับ น้องเฟี๊ยต อย่าทะเลาะเบาะแว้งกันเลยนะครับ พี่ธันสัญญาว่าพี่ธันจะซื้อหุ่นยนต์คอเล็กชั่นใหม่ให้นะครับ อย่าโกรธพี่ธันนะครับ” ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมพูดจาและพยายามทำท่าประนีประนอม แต่เห็นได้ชัดว่าเนื้อความเหล่านั้นเป็นเหมือนการสาดน้ำมันลงบนกองไฟชัดๆ
“ผู้เล่น PharmaPhiat ท้าประลองการต่อสู้กับท่าน ท่านจะตอบรับหรือไม่” เสียงประกาศจากระบบดังขึ้น เฟี๊ยตไม่ยอมให้เด็กเมื่อวานซืนนี่มาลูบคมตัวเองง่ายๆ อย่างนี้แน่ มือของเขาลูกไปบริเวณอกเสื้อในชุดคลุมที่เป็นที่เก็บของยาพิษสารพัดชนิดไว้ งานนี้ต้องเอาให้พูดไม่ออกกันไปเลย!
“ใจเย็นๆ ครับ น้องเฟี๊ยต ใจเย็นๆ” ธันพูดขึ้นเหมือนอยากจะให้เฟี๊ยตอารมณ์ดีขึ้น แต่ดูจากท่าทางแล้ว ธันเองไม่ได้มีท่าทางสำนึกแม้แต่น้อย ยังคงยั่วเย้าคนตรงหน้าไปอย่างถือสนุก
“ไม่ต้องพูดมาก หยิบสมุดขึ้นมาแล้วก็สู้ๆ กันให้มันรู้ดำรู้แดงไปเลย” เฟี๊ยตพูดอย่างตัดบท ยิ่งมากความเขายิ่งหงุดหงิดขึ้นมากเท่านั้น เขาต้องชนะไอ้เด็กพูดมากนี่ให้ได้ ยิ่งพูดยิ่งหมั่นไส้!
“พี่ธันตามใจน้องเฟี๊ยตก็ได้ แต่พี่ธันบอกไว้ก่อนนะว่าพี่ธันเก่งนะครับ ที่โดนจับมานี่เพราะว่าพวกมันเล่นทีเผลอ สั่งใช้การ์ดเวทมนตร์ที่ทำให้เรียกใช้การ์ดไม่ได้นะครับ แต่ถ้าสู้กันซึ่งๆ หน้านี่ พี่ธันก็หนึ่งในตองอูเหมือนกันนะครับ เดี๋ยวจะหาว่าพี่ธันไม่เตือน!”
จากผู้แต่ง : สารภาพตามตรงว่าปลาบปลื้มกับผลตอบรับจากตอนที่แล้วมาก การที่คนอ่านพยายามหาเหตุผลว่าทำไมเรื่องราวจึงดำเนินไปแบบนั้น ตัวละครใช้ทริกอะไรให้การเอาตัวรอด เป็นสิ่งที่ผมอยากให้เกิดมากๆ เพราะผมอยากให้คนอ่านรู้สึกอินไปกับเกมด้วย ขอบคุณมากครับที่ช่วยกันตีโจทย์ มีคนคิดถูกหลายคนเลย ทริกผมง่ายไปแล้วใช่ไหม ห้าห้า
ปล. รูปไพ่ the holy hoax ทำไว้ตั้งแต่ตอนแรกของเรื่อง เพิ่งมาได้ออกตอนที่เก้าสิบกว่าๆ ไหวไหมมมมมมม นี่มันนิยายหรือมหากาพย์ ห้าห้า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
วันนี้ง่วงสุดพลังสุดใจขาดดิ้น แต่ยังไม่ได้เล่นเวทเลย โฮฮฮฮฮฮฮฮ พูดแล้วเศร้า
-
ร้ายกาจมาก พ่อหนุ่ม ขอยกย่องคนแต่งเลย ซูฮก
-
ใจร่มๆสิครับขุ่นพรี่ย์ย์
วางกับดักดักไว้ก่อนเลย (?)
-
ว้าว เฟี๊ยตเจ๋งอ่ะ รับมือกะสถานการณ์ได้สุดยอด ใช้ไพ่ซ้อนกันเก่งอ่ะ ช่วยธันได้เลย
ในที่สุดก็ได้เจอกันนะ แต่ทำไมธันกวนอารมณ์เฟี๊ยตจังเลย คราวที่แล้วสุขุมจะตาย
เฟี๊ยตขึ้นแล้วนะธัน ง้อเลย 555 ตกลงจะสู้กันจริงๆป่ะเนี่ย!? เฟี๊ยตกับธันใครจะชนะกันนะ ลองดูตอนต่อไปนะค่ะ (;
ปล.คาบเรียนยาพิษไม่เข้ากับเฟี๊ยตแต่ก็ทำประโยชน์ให้เฟี๊ยตได้เยอะเลยนะค่ะ แต่แอบหวาดๆกับคำพูดของยายป้าคนสอนเหมือนกันนะค่ะ มาเจอกันอีกรอบจะได้ไฝว์กันมั๊ยน้อ
ปล.ล.ถ้าพวกชุดดำนั้นรู้ความจริง จะโดนหมายหัวมั๊ยเนี่ยเฟี๊ยต ดูเหมือนงานจะเข้าไงก็ไม่รู้สิ 555
สู้ๆต่อไปนะค่ะ หอบกำลังใจมาให้ค่ะ (:
-
พระ นาย ตีกันซะแล้ว :mew5:
-
เอ๊า เฟี๊ยตของขึ้นซะแล้ว น้องธันเกรียนแบบคาดไม่ถึงแฮะ
ทริกไพ่สองใบ บวก ฝิ่น น่าทึ่งมาก ซับซ้อนอ่ะ
-
นึกว่าธันรุ่นเดียวกัน หรือแก่กว่าซะอีก
เฟียต...นายกินเด็กนี่ !!! :laugh:
-
ผู้แต่งบอกอยากให้อิน แล้วก็อินจริงๆ
ผู้แต่งประสบความสำเร็จจริงๆนะ
ติดงอมแงมเลย ต้องเข้ามารออ่านทุกวัน
สู้กันเลยยย แพ้เป็นเมีย กรั๊กๆๆๆ
-
ช่วยชีวิตเพื่อที่สุดท้ายจะมาทะเลาะเรื่องการเรียกใครพี่ใครน้องเนี่ยนะ 555+
แต่ให้สู้กันก็ดี อยากรู้ฝีมือธันเหมือนกันว่าจะอยู่ระดับไหน
น่าจะเก่งพอตัว เฟี๊ยตจะรับมือไหวมั้ย?
แต่คงไม่ต้องห่วงเพราะเฟี๊ยตฉลาด
เอาตัวรอดเก่งอยู่แล้วนี่นา ^^
ปล.คงต้องกลับไปจดละว่าเฟี๊ยตมีการ์ดอะไรนัก จะได้เดาทางได้มั่ง 555+
-
เฟี๊ยตตตต โดนเค้าแหย่ละ เดี๋ยวก็ท้าเค้าอีก ไม่ค่อยออกอาการเบื้องต้นเลยนะลูก :hao3: เสร็จ"พี่ธัน" เมื่อไหร่แล้วจะซึ้ง ฮิๆๆๆ :hao6: ช่วงนี้เริ่มเข้าสู่โมเมนต์ที่รอคอยละ ฮุๆๆ :katai2-1:
-
เม้นท์สองตอนรวดเลยละกัน
เฟี๊ยตแ้้ก้ไขสถานการณ์ได้อย่างชาญฉลาดจริงๆ
เพราะการแก้ปัญหาไม่จำเป็นต้องปะทะก็ได้นี่เนอะ
แต่เราคิดว่าถึงจะรอดตอนนี้ได้ยังไงก็ต้องเจอพวกนั้นอีกแน่
แล้วอีกอย่างไม่นึกแลยว่าธันจะอายุแค่ 19 เพราะบุคคลิกตอนสู้ในผับ
มันดูสุขุมมาก แต่พอมาเถียงกับเฟี๊ยตแบบนี้แล้วมัน........นี่เด็กชะมัด
เฟี๊ยตเองก็ดูอายุลดลงนะสงสัยเจอเด็กแล้วกระชุ่มกระชวย ฮ่าๆ
แต่ที่สุดแล้วเราก็ยังไม่อยากให้เฟี๊ยตตกลงปลงใจกับใครตอนนี้นะ
(มันก็เป็นแค่ความคิดเห็นส่วนตัวอ่ะนะ)
ปล.ให้กำลังใจกันไปเลยจ้า :กอด1:
ปล.2 ใครบอกว่าเราไม่อิน เราอินจนนึกว่าตัวเองเป็นต้นสนในเกมส์ไปแล้วหล่ะ อิอิ
-
ธันอายุ 19 !!!
นี่ธันคิดจะเคลมคนเเก่หรออออออออ
เฟี๊ยตใจเย็นนะจ้ะที่รัก ๆ
-
บทที่ 95 The Sky Walker
“ของจริงหรือราคาคุย เดี๋ยวก็รู้ ถ้าแพ้แล้วก็เลิกเรียกว่าน้องเฟี๊ยตสักที ไอ้น้องธัน ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิด และทำตัวร่าเริงขึ้นมาบ้าง เขาเริ่มรู้สึกตัวการแสดงออกว่าตัวเองหัวเสียนั้นเป็นการหลงตามเกมของเด็กนี่ เขาต้องนิ่งไว้ ถึงแม้ว่าข้างในจะไม่ค่อยนิ่งเท่าไหร่ก็ตาม
“รับครับ พี่ธันคันไม้คันมือจะแข่งแล้วครับ ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มขี้แกล้งตอบรับคำท้าสู้นั่นแต่โดยดี เขาค่อยๆ เปิดสมุดการ์ดเลือกไพ่อย่างใจเย็น ใจเย็นจนเฟี๊ยตเริ่มจะหน้าบูดเพราะความใจเย็นนั่นแล้ว
“กรุณาเลือกจำนวนการ์ดที่ใช้ในการประลอง”
“1 ใบ” เฟี๊ยตเป็นคนตอบ
“กรุณาเลือกเลเวลสูงสุดของการ์ดที่จะใช้ในการประลอง”
“เท่าไหร่ดีครับ น้องเฟี๊ยตตต” ธันจงใจลากเสียงยาวอย่างกวนประสาท
“คิดเองดิ ไอ้คิ้วฝาบ้าน” เฟี๊ยตตอบกลับไปสั้นๆ หวังว่าจะทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มเลือกหยิบเอาประเด็นความหนาเข้มของคิ้วคนตรงหน้ามาเป็นอาวุธ
“งั้นเอา 10 ก็ได้ครับ คุณคนแคระเขาบอกว่าอะไรก็ได้” ธันตอบโต้กลับไปแบบเจ็บๆ คันๆ
“ใครคนแคระวะ เขาเรียกว่ามาตรฐานชายไทย” เฟี๊ยตเถียง เขาสูงเกือบๆ ร้อยเจ็ดสิบห้า และเขาไม่เคยมองว่ามันเป็นปัญหาเลย จนกระทั่งคนตรงหน้านี้ชี้ประเด็นขึ้นมา
“มาตรฐานชายไทย คือ 180 เซนติเมตรครับ ถ้าน้อยกว่านี้พี่ธันถือว่าเตี้ยนะครับ น้องเฟี๊ยต ฮ่าฮ่า” เจ้าของส่วนสูง 180 กว่าๆ นั่นพูดอย่างเข้าข้างตัวเอง พร้อมหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
“กรุณาเลือกการ์ดที่จะเดิมพันค่ะ”
“ไม่เดิมพันครับ” เฟี๊ยตตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ว๊า อย่างนี้ก็ไม่สนุกนะครับน้องเฟี๊ยต” เสียงคู่แข่งของเขาพูดมาทั้งๆ ที่มือยังพลิกเลือกการ์ดในสมุดอยู่อย่างนั้น เฟี๊ยตเกือบจะโต้ตอบออกไป แต่ตัดสินใจเงียบเสีย เขาจะไม่หลงกลอารมณ์เสียตามเกมคนตรงหน้าอีกแล้ว
“กรุณาเลือกการ์ดที่จะใช้ต่อสู้ใส่ลงในช่องการ์ดท้ายสมุด”
“ทำไมเงียบไปละครับน้องเฟี๊ยต ยอมเป็นน้องแล้วหรอครับผม” เสียงใสนั่นเอ่ยขึ้นมาอย่างจงใจยั่วยวน แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรออกไปทั้งสิ้น เภสัชกรหนุ่มยืนนิ่งๆ รวมรวมสติเตรียมตัวสำหรับการต่อสู้เท่านั้น เขาไม่ยอมแพ้ในศึกศักดิ์ศรีนี้แน่ แม้ว่าจะต้องงัดกลยุทธ์อะไรออกมาสู้ก็ตาม!
“กรุณายืนยันการเลือกการ์ด”
“ยืนยันครับ” บุคคลทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน หลังจากที่เฟี๊ยตเลิกต่อปากต่อคำกับธันไปแล้ว ธันก็ดูเหมือนว่าจะรู้ตัวและเตรียมพร้อมกับการต่อสู้มากขึ้น ถึงแม้ว่าหน้าตาของชายทั้งคู่จะยังคงเจือไปด้วยรอยยิ้ม แต่เห็นได้ชัดว่าสายตาทั้งคู่ฉายแววเด็ดเดี่ยวและมั่นใจ ศึกศักดิ์ศรีนี่ไม่มีใครยอมต่อให้ใครเป็นแน่
“DUEL!” เสียงประกาศดังสนั่นขึ้น หลังจากหนังสือของทั้งคู่เรืองแสง บ่งบอกว่าเตรียมพร้อมสู่การประลองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“The Defensive Golem RELEASE!”
“The Sky Walker RELEASE!”
เสียงประกาศกร้าวเรียกใช้การ์ดหนึ่งใบที่ถูกเลือกไว้ดังขึ้นจากปากชายทั้งสองแทบจะในเวลาเดียวกันก็ว่าได้ ปีศาจที่ร่างถูกประดิษฐ์ขึ้นด้วยทรายปรากฏกายขึ้นเป็นองครักษ์อยู่ด้านหลังของเฟี๊ยตเป็นที่เรียบร้อย ในขณะที่ทางด้านฝั่งของธันยังเงียบสงบอยู่อย่างนั้น ไร้ร่องรอยของการเรียกใช้การ์ดใดๆ ทั้งสิ้น
“บางที น้องเฟี๊ยตอาจจะไม่รู้ว่าการดูเอลนั้นไม่นับไพ่พรสวรรค์ในการต่อสู้ ซึ่งนั่นหมายความว่า ผู้เล่นสามารถใช้การ์ดพรสวรรค์ได้ไม่จำกัด” ธันเอ่ยด้วยน้ำเสียงกึ่งเล่นกึ่งเย้า
“The Sword of Hydra RELEASE!” คำประกาศสั่งดังขึ้นจากชายผู้เกิดมาพร้อมสายฟ้าผู้นั้น ดาบเล่มมหึหาปรากฏขึ้นในมือคู่นั้น ธันยกดาบยาวเกือบสองเมตรด้วยมือข้างเดียวราวกับว่ามันเป็นของไร้น้ำหนักอย่างใดอย่างนั้น สายตานั่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
“บางที น้องธันอาจจะไม่รู้ว่าเราไม่จำเป็นต้องเผยไต๋ทุกอย่างให้คู่ต่อสู้รู้ก็ได้นะครับ น้องเล่นบอกพี่หมดอย่างนี้ พี่ก็เอาชนะน้องง่ายๆ สิครับ ไม่เห็นสนุกเลย” เฟี๊ยตตอบอย่างเรียบๆ พร้อมยกริมฝีปากขึ้นเยาะน้อยๆ ชายหนุ่มกำลังสู้กับเด็กตรงหน้าด้วยจิตวิทยา เขาเองไม่เคยรู้ข้อเท็จจริงเรื่องที่ธันพูดมาก่อน แต่ถึงจะรู้มาก่อนมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรนัก เพราะไพ่พรสวรรค์ของเขาแต่ละใบห่างไกลจากคำว่าต่อสู้นัก พูดให้ถูกคือการ์ดที่เขามีสะสมอยู่ในสมุดแทบจะเอามาใช้ต่อสู้ไม่ได้เลยต่างหาก!
ธันเอียงคอน้อยๆ พร้อมกับยิ้มมุมปาก แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรตอบโต้ออกมา ธันกระชับดาบในมืออย่างเตรียมพร้อม ก่อนจะประกาศออกมาอย่างมั่นใจ
“จะเริ่มลงมือแล้ว พี่ไม่ออมมือให้นะ บอกไว้ก่อน แต่พี่ก็จะไม่เลยเถิดไปถึงขั้นฆ่าแกงกัน เอาแค่ประลองฝีมือสนุกๆ ก็พอ เดี๋ยวตายไป ไม่มีคนลับฝีปากแล้วจะเฉาแย่ ฮ่าฮ่า” น้ำเสียงกึ่งจริงจังกึ่งเล่นนั่นส่งออกมาถึงเขา คนตรงหน้านี้ไม่ได้ดูเด็กตามอายุเลย ถึงแม้ว่าจะติดเล่นไปมาก แต่ก็ดูมีวุฒิภาวะมากพอสมควร
หลังจากจบคำพูดเปิดสมรภูมิรบนั่นแล้ว ธันก็ทำสิ่งที่เฟี๊ยตไม่คิดว่าจะเห็นได้ด้วยตาตัวเองมาก่อน นั่นก็คือ คู่ต่อสู้ของเขาเดินไปบนอากาศได้ราวกับมีมนต์วิเศษ ธันเหยียบอากาศราวกับว่ามันมีบันไดที่มองไม่เห็นได้รองรับอยู่อย่างใดอย่างนั้น เท้าคู่นั้นก้าวขึ้นไปเหนือพื้นดินอย่างมั่นคง ขณะนี้ธันกำลังยืนอยู่กลางอากาศสูงไปจากพื้นประมาณ 3 เมตรได้ ชายหนุ่มคนนั้นยิ้มด้วยท่าทีสบายๆ ราวกับเดินเล่นอยู่ในสวนฉะนั้น
“กระสุนทราย!”
เฟี๊ยตสั่งการทันทีที่คู่ต่อสู้ยืนโดดเด่นเป็นเป้านิ่งอยู่บนอากาศ โกเลมของเขาชี้นิ้วไปทิศดังกล่าวก่อนจะยิงลูกปืนขนาดประมาณลูกบอลออกไปจากปลายนิ้ว กระสุนทรายนั่นพุ่งตรงเข้าสู่ร่างของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว
“ช้า”
คำสบประมาทเพียงสั้นๆ หลุดออกมาจากปากคู่ต่อสู้ที่ยังคงยิ้มกวนโมโหอยู่อย่างนั้น ฤทธิ์ของการ์ดตัวตนของธันทำให้เขาเคลื่อนไหวได้อย่างสมบูรณ์แบบ เขาสามารถหลบหลีกได้ทั้ง 360 องศา ราวกับว่ามีกำแพงที่มองไม่เห็นมารองรับเขาไว้ตลอด เพียงแค่เบี่ยงตัวไปด้านข้างเพียงนิดเดียว กระสุนทรายของเฟี๊ยตก็พลาดเป้าหมายไปอย่างน่าเสียดาย
“ฝนทราย!”
เฟี๊ยตเปลี่ยนแผนการอย่างฉับพลัน การ์ดของธันเป็นเพียงอาวุธเท่านั้น ไม่มีทางที่จะป้องกันการโจมตีปริมาณมากและต่อเนื่องอย่างนี้ได้แน่ กระสุนรัศมีประมาณหนึ่งนิ้วพุ่งเข้าหาธันราวกับห่าฝน ปริมาณมันมากมายมหาศาลเกินกว่าจะหลบได้โดยง่าย ห่ากระสุนนั้นดักชายหนุ่มนั่นไว้ทุกทิศทาง!
“ไม่เอาน่า นี่จะทดสอบฝีมือกันหรือไง น้องเฟี๊ยต”
ธันพูดพร้อมกับหัวเราะน้อยๆ อย่างอารมณ์ดี มือที่ถือดาบนั่นกวัดแกว่งไปมาเพื่อปัดกระสุนเหล่านั้น ถึงแม้ว่าท่าทางของคนตรงหน้าจะดูไม่จริงจังกับการต่อสู้มากแค่ไหน แต่ความเฉียบคมของการเคลื่อนไหวนั้นไม่ได้ติดเล่นเหมือนคำพูดเลย ทุกการขยับข้อมือหนึ่งครั้ง หมายถึงจะต้องมีห่ากระสุนชุดหนึ่งถูกปัดหายไปจากแนวการต่อสู้ ห่ากระสุนมากมายแค่ไหนก็ดูจะทำภยันอันตรายอะไรไม่ได้เลย ชายคนนั้นกวัดแกว่งดาบได้ราวกับเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายตัวเอง
‘เก่งกว่าที่คิด!’ เฟี๊ยตบ่นกับตัวเองในใจ คนตรงหน้านี้เชี่ยวชาญสนามแข่งมามากกว่าที่เขาคิดมาก ดูจากความนิ่งในการประลองก็รู้ การเคลื่อนไหวที่เฉียบคมภายใต้อาการสบายๆ ในการต่อสู้นั้น บ่งบอกได้ชัดว่าชายตรงหน้านี่เจนจัดเรื่องจิตวิทยาอยู่ไม่น้อยเลย แถมเจ้าเด็กนั่นยังสามารถใช้อาวุธได้อย่างมีประสิทธิภาพมาก ราวกับว่าคุ้นเคยกันมาเป็นอย่างดี
“บอลทราย!” เฟี๊ยตเปลี่ยนคำสั่งการกับเจ้าสมุนของเขา ปริมาณกระสุนที่ลดน้อยลง แลกมาด้วยขนาดของกระสุนที่ใหญ่ขึ้นเกือบสิบเท่าตัว
“ดาบธรรมดาอาจจะสู้กระสุนยักษ์พวกนี้ไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช้ดาบของพี่ธันนะครับ” คู่ต่อสู้ของเอ่ยออกมาเรียบๆ ก่อนจะค่อยๆ ใช้ดาบของตนตวัดไปที่ลูกกระสุนแต่ละลูกอย่างถนัดถนี่ ทุกการเคลื่อนไหวที่ว่องไวนั่นจะทำลายกระสุนให้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
‘จิต ไอ้เด็กนี่รวบรวมจิตได้แม่นยำมาก’ เฟี๊ยตเพ่งจิตไป และพบว่าดาบนั่นอัดแน่นไปด้วยจักระที่เต็มเปี่ยม การต่อสู้นี่ตึงมือกว่าที่วางแผนไว้มากนัก
เฟี๊ยตปรับกระบวนท่าการโจมตีหลายต่อหลายอย่างด้วยหวังจะเอาชนะคนตรงหน้า แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีประโยชน์เลย เพราะเจ้าเด็กสายฟ้านี่สามารถจัดการได้อย่างราบคาบ แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีทีท่าว่าธันจะพยายามโจมตีสวนกลับมาสักนิด ราวกับว่าปล่อยให้เด็กอันธพาลอย่างเขาหาเรื่องไปเรื่อยๆ จนเหนื่อยไปเอง ซึ่งนั่นมันทำให้เขาหงุดหงิดอยู่ไม่น้อยเลย
“คุกทราย!”
เฟี๊ยตอาศัยช่วงจังหวะที่ธันกำลังรวมจิตไปที่ดาบนั่น สั่งใช้คำสั่งใหม่ที่เขาคิดว่าธันไม่มีทางรับมือทันได้แน่ มวลทรายปริมาณมหาศาลพุ่งมาจากทุกทิศทางอัดแน่นไปที่ตัวของเด็กหนุ่มคนนั้น
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ธันที่เคยเอาแต่ยิ้มระรื่น บัดนี้ถึงกับตะโกนร้องเสียงหลง เมื่อถูกตลบหลังโดยไม่ทันตั้งตัว ทรายจากทุกทิศทางนั่นพุ่งเข้ามารวดเร็วและมากมายเกินกว่าจะปัดป้องได้ ทรายนั่นอัดแน่นที่ตัวเด็กหนุ่มจนมิดทุกทิศทาง คุกทรายทรงกลมสนิทคุมขังคู่ต่อสู้จอมอวดเก่งของเขาลอยอยู่กลางอากาศเพื่อรอคอยคำสั่งต่อไป
“Bungee Jump!” ความรู้สึกชั่ววูบสั่งให้เขาใช้ไม้ตายก้นหีบไปอย่างไม่ทันคิด ลูกบอลทรายยักษ์นั่นพุ่งทะยานขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็วจนไกลลิบ ก่อนจะพุ่งตกลงสู่พื้นอย่างรวดเร็วเหมือนเครื่องเล่นบันจี้จั๊มพ์อย่างใดอย่างนั้น ต่างกันแค่ตรงที่ว่าลูกบอลที่บรรจุไอ้เด็กกวนประสาทอยู่นี่ไม่มีสายยางยืดป้องกันการกระแทกไว้เลย แรงที่เกิดจากการกระแทกจากที่สูงขนาดนั้นคงมากมายมหาศาล และกระทบส่งต่อกันไปมาในลูกบอลแคบๆ นั่น แรงบีบอัดเกินจินตนาการไหวคงจะป่นปี้ร่างกายของคู่ต่อสู้เขาจนไม่เหลือชิ้นดี!
‘ขอโทษนะธัน นายเก่งเกินไป คงต้องเอาชนะด้วยวิธีนี้แหละ ไว้ถ้ากลับเข้าเกมมาใหม่จะขอโทษจากปากละกัน ขอบคุณที่เคยช่วยชีวิตเราไว้’ เฟี๊ยตเอ่ยในใจขณะที่มองลูกบอลกำลังตกมาจากฟากฟ้านั่น
“ลาก่อน!”
จากผู้แต่ง : อยากอ่านคอมเมนท์จัง ใครอ่านนิยายเรื่องนี้แล้วถูกใจ เมนท์เป็นกำลังใจให้หน่อยนะ T^T
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ใกล้ครบร้อยตอนแล้ว มีใครตื่นเต้นเหมือนคนแต่งบ้างไหม อิอิ
-
ไม่ได้ตอบมานานเลย :hao7: (เพราะขี้เกียจจิ้มบนไอแพด)
อยากจะบอกว่าติดตามอ่านตลอด และเนื้อเรื่องสนุกมากค่ะ
เอาเป็นว่าให้กำลังใจผู้เขียนนะคะ สู้ๆค่ะ
-
กรีสๆๆๆๆๆๆๆ
เมื่อไหร่เค้าจะเป็นแฟนกันอ่า
:hao6:
:hao3: :hao3:
-
เฟี๊ยตคิดกำจัดธันออกจากเกมไปเลยเหรอ โห~
ธันจะรอดไหมเนี่ย ลุ้นๆ
จะร้อยตอนแล้ว ดีใจด้วยจ้า^^
กี่เปอร์เซ็นต์ของเรื่องแล้วเนี่ย อิอิ
-
ตอนแรกคิดว่าเฟี๊ยตจะเอาวิชาพิษมาสู้บ้างนะเนี้ย แต่มันยังไม่จบใช่ไหม ถ้าพระเอกอ่อนด่อยมันไม่เท่เรย :z2:
-
โถ่ถัง :a5: ธันไม่น่ากวนตีนเฟี๊ยสเลยนะ
แต่น่ารักดีอิอิ :mew1:
-
โถ พ่อหนุ่มคืนนั้นเด็กกว่าหรือนี่
เฟี๊ยตใจร้ายจังเล่นซะตั้งตัวไม่ทันเลย แต่ก็ล่ะน่ะ อยากชะล่าใจเอง
แต่เราว่าธันคงไม่เป็นไรหรอก การ์ดที่เรียกไว้น่าจะพยุงตัวได้ทันน่ะ
-
ธันเก่งตึงมือไปจนเฟี๊ยตถึงกับต้องเอาจริงเลยอ่ะ ฝีมือไม่ใช่เล่นๆ แล้วธันจะรอดมั้ยนะ
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
-
กระดูกคนละเบอร์ เฟี้ยตสู้ไม่ได้หรอก ตอนนี้ผมเป็นแฟนคลับ พ่อหนุ่มธันเรียบร้อยแล้ว ฮ่าฮ่า
-
ไม่เชื่อออออออออ ไม่เชื่อเด็ดขาดดด
เฟี๊ยตน่าจะประมาทธันไป
ธันไม่จบแค่คุกทราบแน่ๆ
ยอมเป็นน้องเฟี๊ยจซะเถอะ ฮ่าๆๆๆ
-
แอร๊ยยยยยยยย เข้ามาอ่านครั้งแรก สี่ทุ่มยันตีสองเบยยยย ติดใจอ๊ะะะะะะะะะะ มาต่อไวๆเถิดดดด
น่ารักจังเรื่องนี้ อ่านแล้วอยากเรียนวิชาวางยาบ้างเลยยย
:z1: :z1: :z1: :z1:
-
โหยยยย เฟี๊ยต อย่าประมาทน้าาา กระจายพิษไว้เผื่อไม่เดี้ยง(?)จริงหน่อยสิลูกกก :angry2: ขึ้นชื่อว่าพระเอก ไม่จบแค่ตอนนี้หร๊อกก ระวังโดนจับกินไม่รู้ตัว แล้วจะหาว่าเจ๊ไม่เตือน :katai3:
วันนี้มาอ่านหลังทำการบ้านเสร็จ ฮู้ววว :heavenอ่านไปปาดเหงื่อไป ยังไงคนเขียนก็สู้ๆนะคะ เราคิดว่าคนที่อ่านน่ะมีเยอะอยู่แต่อาจจะไม่ได้เม้นท์ เพราะงั้น เข้ามาให้กำลังใจคนเขียนเยอะๆๆนะคะ รออ่านเสมอน้าา :z2:
-
เห้ยๆๆๆๆ เฟี๊ยตตตต เดี๋ยวทันต้องไปรีสตาร์ทใหม่ ใจเย็นนนนนนนนน
เฟี๊ยตอย่างโหดเลยอ่าาาา น่ากลัวมาก
-
สนุกมากๆเลยอ่ะ
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: พี่ธัน ต้องมีไรเจ๋ง ๆๆๆๆๆ แอบซ่อนอยู่แน่ ๆๆ น้องเฟี๊ยตระวังตัวนะ
-
สู้กันแล้วแต่ดูยังไงๆมันก็เหมือนว่าเฟี๊ยตสู้อยู่คนเดียวเลย
เพราะยังไม่เห็นธันแสดงทีเด็ดออกมาเลย
เอาเป็นว่ารอลุ้นตอนหน้าก็แล้วกัน
-
ตื่นเต้นๆ :katai2-1:
-
บทที่ 96 Town Builders
เฟี๊ยตยืนมองลูกบอลยักษ์นั่นดิ่งลงสู่พื้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ ใจหนึ่งเขาก็รู้สึกต้องการเอาชนะ ด้วยหวังจะกำราบคนปากเก่งนั่นลงเสียให้ได้ อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่าคู่ต่อสู้ตรงหน้านี้เป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้ ท่าไม้ตายก้นหีบนี้ดูว่าจะรุนแรงไปเสียหน่อย เรื่องราวมันเลยเถิดมาจนเขาไม่รู้สึกตัว ชายหนุ่มเอ่ยปากจะสั่งหยุดการโจมตีนั่นหลายครั้ง แต่ก็กลับกลืนมันลงคอไปเสีย ความโลเลเปลี่ยนใจเฟี๊ยตไปมาอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งลูกบอลทรายยักษ์นั่นโคจรตกลงมาห่างจากพื้นเบื้องล่างไม่ถึงสามเมตรแล้ว!
“ดะ ดะ” เสียงเฟี๊ยตละล่ำละลักจะสั่งห้ามอย่างไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ เมื่อจะถึงจุดแตกหักของการโจมตีจริงๆ แล้ว เสียงจากส่วนลึกของเขาตะโกนลั่นอยู่ในอกว่าเขาต้องหยุดการกระทำเพียงเท่านี้ นี่มันไม่ต่างจากการฆาตกรรมเลยสักนิดเดียว แถมคนตรงหน้ายังเป็นคนที่มีบุญคุณต่อเขาอีกด้วย หากแต่ด้วยความรู้สึกที่สับสน ทำให้เฟี๊ยตไม่สามารถรวบรวมจิตเพื่อหยุดการโจมตีได้อย่างสมบูรณ์ ลูกบอลนั่นจะหล่นกระแทกพื้นอย่างไม่มีอะไรหยุดยั้งได้อีกแล้ว!
แต่ในช่วงเสี้ยววินาทีดับจิตนั่นเอง เพียงชั่วไม่ถึงครึ่งเมตรที่บอลยักษ์นั่นจะกระแทกพื้นอย่างสุดแรง คุกทรายที่เคยแน่นหนานั่นก็ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ วัตถุขนาดยักษ์อย่างหนึ่งดันกรงขังนั่นให้แตกออก ก่อนที่มันจะปักตัวลงสู่พื้นดินอย่างมั่นคงและขยายขนาดความสูงขึ้นเหนือจากพื้นเกือบ 10 เมตร
‘ตึก!?’
เสียงอุทานดังขึ้นในใจของเฟี๊ยตอย่างตกใจและเป็นปริศนา แท่งวัตถุที่เขาเห็นตรงหน้านี่มีหน้าตาเหมือนสิ่งก่อสร้างเหมือนพวกอาคารพาณิชย์อย่างไม่มีผิดเพี้ยน จะต่างเพียงอย่างเดียวก็ตรงที่ขนาดอาจจะเล็กไปหน่อย แต่ดูจากภาพรวมแล้วมันก็เป็นตึกจำลองดีๆ นี่เอง
“ใจร้ายจังเลยนะครับ น้องเฟี๊ยต จิตใจจะฆ่าพี่ธันให้ตายเลยใช่ไหม พี่อุตส่าห์เปิดโอกาสให้น้องถอนคำสั่งตั้งนาน แต่จนแล้วจนรอดน้องก็ตั้งใจจะฆ่าพี่จริงๆ น้องไก่ต้มนี่ใจจืดใจดำเหมือนสีผิวจริงๆ เลยนะครับ” แม้คำพูดของเด็กหนุ่มนั่นจะดูตัดพ้อต่อว่าเฟี๊ยตมากมายแค่ไหน แต่ดวงหน้านั้นก็ยังคงยิ้มราวกับว่าเหตุการณ์เฉียดตายที่ตนผ่านมาเมื่อกี้เป็นเพียงแค่เรื่องเล่นๆ เท่านั้น ร่างสูงบิดขี้เกียจไปมาอย่างสบายๆ ธันกำลังยังยืนอยู่เหนือยอดตึกนั่นโดยปราศจากดาบเล่มโตนั่นอีกแล้ว ดวงตาที่อยู่ใต้คิ้วหนาเข้มนั่นส่งมายั่วเย้าเฟี๊ยตอย่างมีความสุข
“ใครเป็นไก่ต้มวะ ไอ้ถ่าน” เฟี๊ยตโต้คำพูดกลับไปอย่างร้อนแรง การรอดชีวิตอย่างปาฏิหารย์นี่ทำให้เฟี๊ยตถึงกับถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก แต่เขาก็กลบเกลื่อนมันไว้ไม่ให้คนตรงหน้าได้ใจ ขณะนี้ เฟี๊ยตเริ่มจับเค้าได้แล้วว่าธันไม่ค่อยซีเรียสเรื่องคำพูดเท่าไหร่ เขาจึงไม่มีความพยายามใดๆ จะต้องใช้คำพูดสุภาพกับคนตรงหน้าเลย เพราะไม่ว่าเขาจะพูดดีหรือร้ายอย่างไร มันก็กวนประสาทเขาอยู่ดี
“พี่ไม่ถ่านนะครับ ผิวพี่เนี่ย เรียกว่าขาวเหลืองตามมาตรฐานคนเอเชีย ส่วนอย่างน้องเฟี๊ยตเนี่ย เรียกว่าคาบยันต์มาเกิด สีนี้นี่มันผีจีนชัดๆ เลยนะครับ ฮ่าฮ่า” ธันยังคงพูดจายั่วประสาทเขาต่อไป โดยไม่มีทีท่าจะพยายามโจมตีกลับมาแม้แต่น้อย
“กวนตีน!” คำตอบรับเพียงสั้นๆ จากปากเฟี๊ยต เพียงพอจะเรียกเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากคู่ต่อสู้ของเขาได้ จากศึกปะทะฝีมือจะกลายเป็นศึกปะทะฝีปากกันเสียแล้ว
“ขอบคุณครับ” หน้าระรื่นนั่นตอบรับอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีมาจริงจังจนเฟี๊ยตตั้งตัวแทบไม่ทัน ธันมีทีท่าจะเริ่มโจมตีหลังจากที่เป็นเพียงฝ่ายตั้งรับมาเสียนาน
“พี่จะเผด็จศึกแล้วนะน้องเฟี๊ยต มีอะไรรีบงัดออกมาใช้ให้หมด เดี๋ยวจะหาว่าพี่ไม่เตือน” เสียงประกาศดังลั่นออกมาจากปากชายผู้นั้นที่กำลังเหยียบอากาศพุ่งตรงมาที่เขา เด็กชายสายฟ้าเริ่มเปิดฉากตอบโต้แล้ว!
“The Tower!”
เสียงคำสั่งดังออกมาจากชายที่กำลังวิ่งตรงเข้ามานั่น และก่อนที่เฟี๊ยตจะทันได้ตั้งรับทัน พื้นที่เขายืนอยู่ก็ดังลั่นด้วยเสียงอันดัง ก่อนจะปริแตกออก และปรากฏสิ่งก่อสร้างชนิดหนึ่งแทรกออกมาเหนือพื้นดิน ก่อนพุ่งสูงขึ้นจากพื้นดินอย่างรวดเร็ว
เฟี๊ยตที่ยังตั้งตัวไม่ติดในเวลานี้ถึงกับเผลอสบถออกมาด้วยความตกใจ เมื่อค้นพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนยอดสูงสุดของหอคอยขนาดย่อมที่กำลังพุ่งสูงจากพื้นดินอย่างไม่มีทีท่าจะหยุด ห่างจากพื้นดินไปเรื่อยๆ ความสูงของมันพาเฟี๊ยตมาอยู่ท่ามกลางความเคว้งคว้างว่างเปล่าของท้องฟ้านี่ ตอนนี้ หอคอยหยุดเพิ่มความสูงแล้ว และเฟี๊ยตกำลังยืนอยู่เหนือพื้นดินเกือบ 100 เมตร!
“กลัว... ตอนนี้ความกลัวกำลังเกาะกินใจอยู่ใช่ไหม” เสียงเอ่ยขึ้นเรียบๆ ดังมาจากด้านหลังเขา บัดนี้ ธันเหยียบอากาศขึ้นมาจนถึงบริเวณไม่ห่างจากที่เขาอยู่เสียแล้ว เด็กหนุ่มอยู่กลางอากาศสูงราวกับว่าเป็นก้อนเมฆก้อนหนึ่งเท่านั้น สายตาของธันดูเรียบเฉยและคุ้นเคยกับความสูงที่ว่างเปล่านี้เป็นอย่างดี
“เชือกทราย!” เฟี๊ยตตะโกนสั่งปีศาจลูกสมุนของเขาที่อยู่เบื้องล่าง ทรายปริมาณหนึ่งรวมกันเป็นสายก่อนจะบิดเป็นเกลียวพุ่งตรงขนานมากับหอคอยเพื่อมาช่วยเหลือผู้เป็นนายที่อยู่เบื้องบน แต่อีกเพียงไม่ถึง 30 เมตรจากเป้าหมายนั่น เชือกดังกล่าวก็หยุดการเคลื่อนที่ราวกับว่าถูกกำแพงที่มองไม่เห็นกางกั้นไว้ เภสัชกรหนุ่มถูกตัดขาดความช่วยเหลือจากไพ่ของเขาเสียแล้ว การ์ดกระจกล่องหนทำพิษกับเขาเสียแล้ว
“ในเวลาที่ความกลัวเกาะกินใจนั้น มันเป็นเรื่องยากมากที่จะรวบรวมจิตเพื่อใช้การ์ดได้สำเร็จ แต่ถึงแม้ว่าจะเรียกใช้จนได้ มันก็จะไม่แข็งแกร่งพอเท่าภาวะปรกติไปได้หรอก” เสียงนั่นเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ ท่าทางขี้เล่นเลือนหายไปจากคนตรงหน้านี้จนหมดสิ้น เหลือไว้เพียงความเฉียดขาดในการเอาชนะเท่านั้น
“นายใช้การ์ดได้อย่างไร ในเมื่อนายใช้ the sky walker ไปแล้ว” เฟี๊ยตในขณะนี้ที่สีหน้าซีดไปอย่างรู้สึกได้ด้วยความกลัว เขาทรุดนั่งลงบนพื้นที่แคบๆ นั่น เสียงที่ถามออกไปแทบจะถูกกลืนหายไปในลำคอ
“ไพ่พรสวรรค์ ไพ่พรสวรรค์เป็นไพ่ที่มีความยืดหยุ่นมากที่สุดในไพ่ทุกชนิด มันเป็นกุญแจนำไปสู่ชัยชนะที่สำคัญยิ่งกว่าไพ่สูงสุดเสียอีก” ธันพูดพร้อมกับเดินเหยียบอากาศตรงเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ
“อาชีพ?” เสียงของเฟี๊ยตดังสูงขึ้นอย่างเป็นคำถาม
“Town Builders หรือนักสร้างเมือง ผู้เล่นอาชีพนี้สามารถใช้จิตสร้างสิ่งก่อสร้างทุกชนิดมาจากความว่างเปล่า สถาปัตยกรรมแสนยิ่งใหญ่แค่ไหนก็ถูกสร้างได้ด้วยเวลาเพียงชั่วพริบตา” ธันเอ่ยตอบเรียบๆ ขณะที่ยืนอยู่เหนือความว่างเปล่าห่างจากตัวเขาไปประมาณ 3 เมตรได้ สายตานั่นทอดมองมาที่เขาอย่างเยือกเย็น
“ความกลัวนี่ปิดบังจิตได้อย่างชะงัดนัก” เสียงของเฟี๊ยตรำพึงออกมาขณะที่นั่งอยู่อย่างหมดแรง พื้นที่ไม่ถึงตารางเมตรที่ความสูงระดับนี้ทำให้ใจมันฝ่อได้อย่างไม่ยากเลย
“ยอมรับความพ่ายแพ้เสียเถอะ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางหนีไปจากคุกลอยฟ้านี้ได้หรอก ตราบใดที่รวมจักระไม่ได้ โอกาสชนะก็เท่ากับศูนย์” ธันเอ่ยมาอย่างใจเย็น
“แต่บางที นายอาจจะไม่รู้ว่าอาวุธหลายอย่างก็ไม่จำเป็นต้องใช้จักระในการควบคุม!” เฟี๊ยตฉวยโอกาสที่ธันยืนอยู่ในระยะใกล้นั้น หยิบหลอดยาพิษหนึ่งในกระเป๋าเสื้อที่หมายตาไปนานแล้ว สะบัดจุกออก ก่อนจะโยนเข้าสู่เป้าหมายตรงหน้าอย่างแม่นยำ หลอดยาพิษนั่นแตกออกและสัมผัสกับคู่ต่อสู้ของเขาอย่างถนัดถนี่!
“Hemlock RELEASE!”
ยาพิษปริมาณหนึ่งจากดอกไม้สัญชาติอเมริกาใต้แทรกซึมเข้าไปในลำคออย่างรวดเร็ว ธันล้มตัวลงอย่างไม่สามารถควบคุมร่างกายตัวเองได้ เจ้าเด็กนั่นถูกปิดผนึกการทำงานของกล้ามเนื้ออย่างฉับพลันทันใด the sky walker ยังคงทำงานเป็นอย่างดี มันรองรับเจ้านายมันไม่ให้ตกลงไปกระแทกพื้นเบื้องล่างนั่น สภาพของเด็กชายสายฟ้าที่เคยได้เปรียบอย่างชัดเจนตอนนี้กลับตาลปัดเสียแล้ว ธันนอนตัวแข็งทื่ออยู่กลางอากาศอย่างหมดทางสู้ มีเพียงดวงตาคู่สวยเท่านั้นที่ยังกลอกไปมาอย่างตกใจ บ่งบอกถึงลมหายใจที่ยังคงอยู่
“เล่นละครเก่งนี่” ธันพูดขึ้นมาอย่างแค่นๆ เขาพลาดไปอย่างน่าเจ็บใจที่สุด
“มีสมองก็ต้องใช้กันหน่อย” เฟี๊ยตพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มให้นิ่งสนิทที่สุด ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะพลิกเกมกลับมาได้ส่วนหนึ่ง แต่มันก็หมายความว่าเขาหนีรอดจากที่คุมขังบนฟ้านี่ได้
“จะเอายังไงต่อ กระดิกกระเดี้ยไม่ได้ทั้งคู่อย่างนี้ จะสู้ต่อยังไงได้” ธันถามมาทั้งๆ ที่สายตายังทอดไปสู่ท้องฟ้าเบื้องบนอย่างนั้น
“ยอมแพ้ไปซะสิ ถ้าโดนซ้ำยาพิษอีกขวด นายก็จะตายสนิทแล้วนะ” เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างข่มขู่ หากแต่ความจริง เขายอมรับฝีมือคนตรงหน้าเกินกว่าจะฆ่าแกงกันได้เสียแล้ว
“ถ้าถอดจิตเมื่อไหร่ หอคอยหายไป ก็ตกลงไปตายเหมือนกันนั่นแหละ” ธันยังคงเถียงมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ อย่างมีเหตุผล
“งั้นก็เสมอกัน” เฟี๊ยตพูดข้อเสนอออกมาสั้นๆ
“ก็ยุติธรรมดีนะ” ธันพูดอย่างง่ายๆ
“ห้ามเรียกว่าน้องเฟี๊ยตนะ อย่าลืมตามที่ตกลง” เฟี๊ยตพูดต่อ
“ทำไมถึงห้ามเรียก” เสียงของธันดูเหมือนชวนคุยมากกว่าจะจงใจขัดแย้ง
“น้องเฟี๊ยตเป็นชื่อเรียกที่พ่อกับแม่เรียกเท่านั้น ไม่ชอบให้คนอื่นเรียก เหตุผลแค่นี้พอไหม” เฟี๊ยตตอบออกมาตามความเป็นจริง
“โอเค ไม่เรียกก็ได้ ขอโทษด้วย ไม่รู้ว่ามีเหตุผลส่วนตัว” ธันเอ่ยมาตรงๆ
คนทั้งคู่คงเริ่มรู้สึกได้ว่ามิตรภาพน้อยๆ ระหว่างลูกผู้ชายสองคนได้ก่อตัวขึ้นเหนือน่านฟ้าแห่งป่าทิวสนที่ความสูงกว่าร้อยเมตรนั่น ประโยคสั้นๆ และเรียบง่ายบอกถึงความจริงใจที่เพื่อนสองคนพึงจะมีให้กัน ถึงแม้ว่าเขาสองคนจะเพิ่งเจอกันเพียงเวลาไม่นานนัก จนแทบจะเรียกได้ว่าจะเป็นคนแปลกหน้าต่อกันก็ได้ หากแต่เหตุการณ์เฉียดตายหลายต่อหลายครั้งก็ได้หล่อหลอมให้ต้นกล้าแห่งความเป็นเพื่อนก่อตัวขึ้นอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว ในสายตาของเฟี๊ยตตอนนี้ เขามองเห็นชายคนหนึ่งที่เขาเรียกได้เต็มปากว่าเพื่อน โดยที่เขาเองก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไม แต่ส่วนลึกในใจบอกเขาว่าคนตรงหน้านี่สามารถไว้วางใจได้อย่างแน่นอน
จากผู้แต่ง : ทำไมมีแต่คนฟันธงว่าธันเป็นคู่ของเฟี๊ยต ผมยังไม่ได้บอกสักคำเลยนะ ห้าห้า
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
วันนี้เป็นวันที่แย่มากที่สุดในรอบเดือนของผมเลย ;(
-
เพราะคนอ่านวางหน้าที่ไว้ให้แล้วครับ :laugh:
-
เพราะคนอ่านวางหน้าที่ไว้ให้แล้วครับ :laugh:
เห็นด้วยอย่างยิ่งเลยจ้าาาาา 55555
ยังไงธันก็ต้องตกเป็นของเฟี๊ยต(?)แน่นอนนนนน
ปล.เราก็แย่มาสองวันแล้วพี่คนเขียน รู้สึกเหนื่อยจนไม่อยากจะทำอะไรเลย นอนอยู่บ้านไม่ไปเรียน
-
เหอๆ ผมไม่เดาล่ะ อ่านไปเฉยๆ เงียบๆ ดีกว่า -*-
-
ตื่นเต้นๆ สนุกมากคะเหมือนอยู่ในเกมไปด้วยอะ
แอบลุ้นนะว่า ธันนี้แหละคู่เฟี้ยต
เป็นกำลังใจให้คนเขียน :impress2:คะ
-
สุดท้ายก็เสมอกัน แฟร์ๆดี แต่เฟี๊ยตเก่งมาก พลิกเกมกลับมานำได้อีกรอบ
ธันเองก็เก่งเหมือนกัน สู้สูสีกะเฟี๊ยตเลย นับถือๆ
ปล.คนแต่งไม่บอก แต่เราจิ้นไปจนฟินละ 555+
-
คนเขียนอ่ะ!!! :o12: ส่งธันมายั่วเค้าหลายรอบละน้าาา ไม่ใช่ธันแล้วจะเป็นใครเนี่ยยย ไม่รู้แหละ รีบๆเผยตัวออกมาเลยนะ :katai1:
ว่าแต่ผลสุดท้ายก็เสมอ อืมๆ :katai2-1: เฟี๊ยตมีสติดีเนาะ แล้วอาชีพธันก็ประหลาดดีด้วย ชอบๆ รอตอนต่อไปนะคะ :katai5:
-
เราพลาดเรืองนี้ไปได้ยังไง!!! ทั้งที่สิงทั้งเล้าทั้งเด็กดี แถมเป็นแนวที่ชอบด้วย :z3:
ก่อนอืน เม้นต์เนื้อรื่องก่อน
เราชอบเนื้อเรื่องแบบนี้นะคะ ถ้าจะถามเป็นแนวออนไลน์ ก็เป็นออนไลน์ที่ต่างๆกับที่อ่านมาเยอะๆ
พระ(นาย)เอก เกงเทพเว่อๆโดยไม่ต้องทำอะไรมาก พวกนั้นอ่านจนเบื่อ
ไม่ต้องพูดถึงกับในเล้า ฉีกแนวอย่างเห็นได้ชัด o13
แล้วที่คนเขียนว่าอืด เราว่าไม่อืดนะ เรากลับชอบที่เห็นพัฒนาการของตัวละครแต่ละตัว
ถึงในมุมของเราบางเรื่องอาจมีข้อกังขาไปบ้าง
อย่างที่บอกว่าไบเบิ้ลเป็นไพ่พรสวรรค์ที่มีใบเดียว แต่ทำไมลุงย้งถึงรู้จักล่ะ ของมีอันเดียวอยู่กับปันคนเดียว
มันน่าจะยังไม่มีใครเคยเห็นหรือรู้จักนะ
หรืออย่างคำถามสุดท้ายในวิหารกุมภา
ที่จริงเฟี๊ยดเป็นคนฉลาด ถ้าการหาคำตอบเป็นคำพูดไม่ได่น่าจะมีการสำรวจรอบๆห้องบ้าง ติดอยู่ตั้งสามวัน
มันน่าจะมีบ้างที่เดินสำรวจ มันทำให้เราคิดว่าบางทีเฟี๊ยตเป็นคนฉลาดแต่ไม่เฉลียวอ่ะ :mew5:
แต่อย่างว่าคนเรามันมีพลาดกันได้
สรุปโดยรวมคือชอบจ้า :mew1:
ส่วนเรื่องคนเม้นเราว่าคนเขียนอย่างเพิ่งนอยเลยเนอะ
นิยายในเล้ามันเยอะ ทำให้มีบ้างที่บางคนเลือกอ่านแต่นักเขียนที่ตัเองชอบ
เราล่ะคนนึง เราถึงเจอกันช้ามาก
แต่เราคิดว่านิยายในเล้าอ่ะ
มันเป็นแบบปากต่อปาก ถ้าคุณคนเขียนเขียนสนุก คนชอบ จะมีการแนะนำกันเกิดขึ้นเอง
เราเองก็มาเพราะมีคนแนะนำ แต่เท่าที่ดู ไอ้คนแนะนำเรามันยังเป็นเงาอยู่เลย555
ยังไงก็สู้ๆนะคะ จะติดตามอ่าน
ปล.ยาวไปป่ะ :mew2:
-
นึกแล้วว่าธันต้องมีดีซ่อนอยู่ แต่ก็ยังไม่ทันสมองอันชาญฉลาดของเฟี๊ยตนะ อิอิ
และแล้วมิตรภาพเริ่มเกิดสงสัยเฟี๊ยตจะได้เพื่อนร่วมเดินทางละ
แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามเราก็ยังคิดต่างตรงที่ไม่อยากได้ธันเป็นคู่เฟี๊ยตหรอกนะ
ธันเหมาะที่จะเป็นน้องชายผู้หวงพี่มากกว่า อืมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.ช่วงนี้อากาศเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวระวังเป็นหวัดกันนะจ๊ะ แค่กๆๆๆ (เราเองก็ไม่รอด :mew5:)
ปล.2 รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
บทที่ 97 A Peacock
“เป็นปรกติยัง”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่ทั้งคู่ประกาศยกเลิกการแข่งขันและรับผลการต่อสู้เป็นเสมอเรียบร้อยแล้ว เฟี๊ยตจ่ายยาแก้พิษแก่ธัน และธันก็พาเฟี๊ยตกลับมาสู่พื้นดินโดยสวัสดิภาพ
“ยังชาๆ เกร็งๆ อยู่นิดหน่อย”
ชายหนุ่มตอบออกมาโดยตรง เขายังรู้สึกไม่ปรกติเท่าไหร่นัก ถึงแม้ว่าจะสามารถกลับมาเคลื่อนที่ได้เหมือนเก่า แต่ดูเหมือนเหล่ากล้ามเนื้อทั้งหลายทั้งแหล่จะไม่ค่อยตามใจเขาเท่าไหร่ ธันพยายามบิดขี้เกียจไปมา เพื่อให้ความรู้สึกติดๆ ขัดๆ เหล่านั้นหายไปให้หมด
“รอแปบ เดี๋ยวเพิ่มยาถอนพิษให้อีกรอบ”
เฟี๊ยตรื้อหายากระตุ้นประสาทอย่างอ่อนอีกครั้ง ยาพิษนี่เป็นสิ่งที่ควบคุมได้ยากพอสมควรเลยทีเดียว ยิ่งหวังจะรักษาชีวิตเป้าหมายไว้ด้วยยิ่งยากกว่า ไหนจะต้องคำนวณเรื่องขนาด ไหนจะต้องคาดการณ์เรื่องปริมาณการโจมตีที่จะส่งยาพิษไปสู่ลำคอของเหยื่อได้ เขาคงจะต้องฝึกฝนเพิ่มอีกมาก
“จิตสังหาร!” เสียงทั้งสองดังประสานขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“รู้สึกอะไรไหม” ผู้ที่มีอายุน้อยกว่าเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อน ขณะนี้สมรรถภาพร่างกายของเขากลับสู่ภาวะปรกติแล้ว ธันตัดสินใจเรียกการ์ดดาบคู่ใจออกมาไว้ในมืออย่างไม่ประมาท สายตาของเขากวาดไปมารอบทิศอย่างระมัดระวัง
“กำลังคิดอยู่เหมือนกัน รู้สึกถึงจิตสังหารมาจากทางด้านโน้นหรือเปล่า อาจจะเป็นสัตว์ป่าก็ได้มั้ง” เฟี๊ยตพูดแสดงความคิดเห็น เขาหยิบสมุดคู่ใจออกมาเตรียมไว้ในมือเช่นกัน เขายังเดาสถานการณ์ไม่ออกว่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญนั่นจะมีฝีมือมากประมาณไหน แต่ขนาดยังไม่เห็นตัว เขายังรู้สึกถึงจิตได้นี่ก็คงจะพอตัวเลยทีเดียว
“เฮ้ยย น่ารักกว่าที่คิดแฮะ คงไม่โหดเท่าไหร่หรอกมั้ง ท่าทางสวยดีนี่” น้ำเสียงธันเปลี่ยนไปเป็นความรื่นเริงทันที เมื่อสายตากวาดพบเข้ากับนกยูงตัวหนึ่งที่เดินเลียบออกมาทางชายป่า ห่างไปอีกทางจากลานโล่งๆ ที่พวกเขายืนอยู่ มันเอาหัวก้มๆ เงยๆ จิกพื้นดินเรื่อยเปื่อยอยู่อย่างนั้น ขนาดมองจากระยะไกลยังงามขนาดนี้ ไม่ต้องจินตนาการเลยว่าถ้าได้มีโอกาสพิจารณามันใกล้ๆ นั้น มันจะตรึงตาตรึงใจขนาดไหน
“การ์ด The Intelligent Ring ค้นพบไพ่สูงสุดจำนวน 1 ใบ ได้แก่ ไพ่สูงสุดลำดับที่ 63 The Explosive Peacock (นกยูงรำแพนระเบิด)” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ หูเขาราวกับไบเบิ้ลอย่างใดอย่างนั้น หากแต่เสียงที่ต่างออกไปทำให้รู้ว่ามันมีที่มาจากการ์ดอีกใบที่เขาเพิ่งเรียกใช้ไป ไพ่ธำมรงค์สมองใสนั่นเอง
“มันไม่โหดเพราะตอนนี้มันยังมองไม่เห็นเรามากกว่ามั้ง เตรียมตัวรับมือเถอะ คงได้ปะทะกันแน่” เฟี๊ยตกวาดตามมองไปที่สัตว์ตรงหน้าอย่างรอบคอบ สันชาตญานบอกกับเขาว่าเจ้าสัตว์ปีกสีสวยนี่เป็นพวกจู่โจมมากกว่าตั้งรับ ส่วนลึกบอกเขาว่าเหตุการณ์ระทึกใจกำลังจะมาเยี่ยมเยียนเขาอีกแล้ว
“ไม่มั้ง หน้าตามันไม่เห็นจะน่ากลัวเลย” ธันพูดอย่างไม่เชื่อถือเขาเท่าไหร่นัก หากแต่ยังไม่ทันจะจบประโยคนั่นดี การมีอยู่ของเขาทั้งสองเหมือนจะไปต้องการรับรู้ของเจ้านกยูงนั่นได้ และเพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นที่มันปรายตามองทางด้านนี้ หางของมันที่พับเก็บอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยนั่นแผ่รำแพนออกอย่างที่เฟี๊ยตเคยเห็นในสารคดีไม่มีผิด จะต่างกันเพียงแค่นิดเดียวตรงที่ว่า ขนหางของมันกำลังพุ่งตรงมาทางนี้ แม้ขณะที่ดูไกลๆ จะเหมือนเพียงขนนกธรรมดาเท่านั้น แต่เมื่อมันพุ่งตรงเข้ามาสู่ระยะที่เห็นได้ถนัด มันก็มีสภาพเหมือนเป็นดอกธนุยักษ์ไม่มีผิด มัจจุราชหลากสีนั่นหันคมเขี้ยวเข้าใส่พวกเขาเสียแล้ว!
“กำแพงทราย!”
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เฟี๊ยตสั่งการสร้างป้อมปราการจากโกเลมนั่นอย่างรวดเร็ว กำแพงทรายก่อตัวเป็นปราการป้องกันขนนกนั่นอย่างทันท่วงที ทันทีที่ขนนกปักเข้ากับกำแพงยักษ์ มันก็ระเบิดตัวเองอย่างแรงจนกำแพงทรายแตกโหว่งเป็นรูขนาดใหญ่ และในขณะนี้ เจ้าของขนนกนั่นกำลังวิ่งตรงมาทางพวกเขาอย่างมาดร้าย
“นกยูงรำแพนระเบิด PC การ์ดลำดับที่ 63” เฟี๊ยตเอ่ยบอกข้อมูลที่ได้รับมาจากการ์ดของเขาอีกทีต่อเพื่อนร่วมทีม เฟี๊ยตเลือกหยิบการ์ดสำหรับการต่อสู้ครั้งนี้อย่างรีบเร่ง
“สงสัยว่างานนี้จะได้กินปีกไก่ย่าง ฮ่าฮ่า” ธันพูดอย่างขำๆ ก่อนจะกระชับดาบในมือนั่นอย่างเตรียมพร้อม แววตาของชายหนุ่มกำลังกวาดหาจุดอ่อนของศัตรูนั่นอย่างตั้งใจ
“หรือไม่ก็กลายเป็นศพเพราะโดนไก่จิกตาย หึหึ” เฟี๊ยตสวนกลับด้วยอารมณ์ขันฝืดๆ เขาพลิกหาการ์ดที่ต้องการอย่างใจร้อน ทำไมยิ่งรีบมันยิ่งช้าอย่างนี้นะ!
“มีแผนไหม” ธันเอ่ยถามขึ้นคนข้างตัวสั้นๆ บัดนี้ ดาบในมือเขาพร้อมจะจัดการสัตว์ร้ายตรงหน้าแล้ว เหลือเพียงอย่างเดียวคือการซักซ้อมความเข้าใจกับเพื่อนร่วมทีม
“ยื้อเวลาไปเรื่อยๆ สบจังหวะเมื่อไหร่เราจะใช้ยาพิษจัดการ แต่ถ้าธันมีโอกาสเอาชนะมันซึ่งๆ หน้าได้ก็เอาเลย แต่ดูจากท่าทางการโจมตีแล้ว คงจะประชิดตัวยากพอสมควร” เฟี๊ยตเอ่ยแผนการเพียงคร่าวๆ การจะให้มาอธิบายกันละเอียดในเวลานี้นั้นดูจะเป็นไปไม่ได้เลย
“รับทราบครับผ๊ม ท่านเสนาธิการจัดการเลยครับ เดี๋ยวทหารเลวจะสละชีวิตเพื่อยื้อเวลาไว้ให้ท่านเอง!” ธันพูดกับเขาอย่างติดตลก ก่อนจะเหยียบอากาศที่ว่างเปล่าวิ่งตรงสู่เบื้องบนท้องฟ้านั่น พร้อมกับหยิบดาบคู่ใจเข้าโรมรันกับเจ้านกนั่น เพื่อซื้อโอกาสให้ฝ่ายสนับสนุนอย่างเขาจัดการตามแผนที่วางไว้
“The Second Sword of Hydra RELEASE!”
เสียงประกาศกร้าวดังมาจากธันที่บัดนี้ดาบคู่ใจของเขาเปลี่ยนสภาพจากดาบยักษ์เล่มโตเป็นดาบคู่ที่ยาวด้ามละเกือบเมตร ชายหนุ่มถือดาบคุมเชิงอยู่ทางด้านเหนือศีรษะขึ้นไป
บัดนี้ เจ้านกยูงนั่นกระชั้นระยะมาจนห่างกันไม่เกินสามสิบเมตรเสียแล้ว มันรำแพนหางอย่างสมบูรณ์ และสาดซัดขนหางของมันมาอย่างไม่หยุดหย่อน อาวุธที่ราวกับธนูติดระเบิดนั่นเป็นเหมือนทั้งอาวุธและปราการในเวลาเดียวกัน เพราะการที่มันโจมตีอย่างต่อเนื่องตลอดเวลา ทำให้หาจังหวะเข้าใกล้มันได้ยากเหลือเกิน
เฟี๊ยตไม่จำเป็นต้องเรียกใช้โกเลมคู่ใจอีกแล้ว เพราะว่าการ์ดกำแพงล่องหนนั่นของธันมีประสิทธิภาพสูงเหลือเกิน มันป้องกันระเบิดเคลื่อนที่นั่นได้อย่างสมบูรณ์แบบ ไม่ว่ามันถูกสาดซัดมาจากทางใด มันก็ถูกป้องกันไว้ด้วยปราการที่มองไม่เห็นนั่นจนหมด เจ้าของของมันในเวลานี้ได้แต่ยืนมองจากความสูงขึ้นไปในอากาศ ธันกำลังมองหาช่องว่างของการโจมตีนั่น ซึ่งมองหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอเสียที
“RELEASE!”
เสียงของเฟี๊ยตประกาศดังขึ้น เขาโยนการ์ดใบหนึ่งขึ้นไปในอากาศอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวนั่นเรียกความสนใจจากทั้งเพื่อนร่วมทีมและคู่ต่อสู้ได้เป็นอย่างดี เครื่องจักรชิ้นหนึ่งควงสว่านหมุนเป็นลูกข่างลอยอยู่บนฟ้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตกลงมาบนพื้นอย่างหมดสภาพ เครื่องจักรนั่นปล่อยของเหลวปริมาณหนึ่งออกมาจนเจิ่งนองเป็นแอ่งเล็กๆ ธันกำลังมองว่าเพื่อนใหม่ของเขากำลังจะทำอะไรต่อไป แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่า เครื่องมือนั่นไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลยนอกจากคายน้ำออกมาอย่างนั้น
“เฮ้ยย ฉิบหายแล้วหยิบผิด อันนั้นมันเครื่องกรองน้ำนี่หว่า!” เสียงเฟี๊ยตตะโกนลั่นอย่างตกใจ คำอุทานนั่นทำให้ธันหลุดหัวเราะออกมาจนงอหาย เกิดมาเขาก็เพิ่งเคยเห็นผู้เล่นที่เรียกเครื่องกรองน้ำออกมาสู้กับมอนสเตอร์นี่แหละ ดีนะที่เฟี๊ยตไม่เรียกฝักบัวออกมาตีหัวเจ้ามัจจุราชนี่อีกด้วย
“ใบนี้ต่างหาก RELEASE!”
เสียงประกาศของเฟี๊ยตดังขึ้นอีกครั้งอย่างแก้ตัวใหม่ ทันทีที่เสียงประกาศนั่นดังพ้องกับไพ่ที่กระเด็นออกไปกลางอากาศ มัจจุราชลิ้นสองแฉกขนาดความสูงร่วมตึกสามชั้นก็ปรากฏตัวออกมาอย่างรวดเร็ว ลำตัวมหึมาสีขาวดำกวาดไปมาทั่วบริเวณ ดวงตาอำมหิตของมันจ้องไปที่คู่ต่อสู่มีปีกของมันอย่างมุ่งร้าย ลิ้นสองแฉกตวัดไปมาอย่างจับอาการและข่มขวัญคู่ต่อสู้ไปในตัว งูยักษ์ทับสมิงคลาคืนชีพสู่สมรภูมิรบอีกครั้ง!
“เออ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!” เสียงของเฟี๊ยตตะโกนลั่นมาอย่างสะใจ เมื่อเห็นว่าเจ้าคู่ต่อสู้ของพวกเขาหยุดการโจมตีไปชั่วอึดใจหนึ่งด้วยความตกตะลึง!
จากผู้แต่ง : ใครเป็นนักอ่านเงาโปรดแสดงตัววววว โอมมมมม จงเม้นนนนนนนน คนเม้นน้อยจัง บางทีก็แอบงอนนะ :(
-
ถึงคุณ Oo๐FosfoggY๐oO : ผมว่าผมไม่ได้บอกน้าว่าไพ่พรสวรรค์มีใบเดียว แต่ผมบอกว่าไพ่พรสวรรค์จะได้รับหนึ่งใบต่อหนึ่งคนตอนเข้าเกมม แต่ถ้าผมเผลอบอกผิดไปตรงไหนบอกหน่อยนะฮ๊าฟ จะได้ตามไปแก้งิ ส่วนเรื่องเฟี๊ยตกับห้องลับ ผมว่าผมเขียนว่าเฟี๊ยตลองสำรวจดูแล้ว แต่ไม่ได้ลองกดลงไปในผนัง แต่ผมจำไม่ได้เหมือนกันว่าผมพิมพ์อธิบายไปป่าว ห้าห้า ปล. บอกเพื่อนที่เป็นนักอ่านเงามาเม้นเลยยย คนแต่งจะงอนแล้วนะ ห้าห้า
ถึงคุณ aoihimeko : เตือนปุ๊บเป็นปั๊บเลย วันนี้ไอค่อกๆแค่กๆ เป็นหวัดไปแล้วเรียบร้อย โฮ T^T
-
เย้!!!!!!!! มาซะที อิอิคิดถึง
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: เฟี๊ยตโชว์ฝีมือให้พี่ธัน ยอมแพ้ราบคาบเลยนะ อิอิ จัดการ ๆๆๆ :katai3: :katai3: :katai3:
-
เจอไพ่สูงสุดลำดับที่ 63 คงจะตึงมือน่าดูเลยนะเฟี๊ยต รอดูว่าจะมีวิธีจัดการเจ้านกยูงสวยแตอันตรายนี่ยังไง
-
เฟี๊ยตได้คู่หูแล้วทำงานกันเป็นทีมดีจัง :impress2:
เจ้างูนี่จะสู้นกได้ไหมนะ ภาพมายากับระเบิด
-
คนแต่งอย่าพึ่งงอนนะ คนอ่านลุ้นมากอะ
รอฉากเท่ๆ ธัน เฟี๊ยต สู้เข้าขากัน
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ :bye2:
-
กะใช้เครื่องกรองน้ำเบี่ยงความสนใจใช่ปะ?(หาเหตุผลให้ :m20:)
งูจะกินไก่ รึไก่จะเขมิบงู :hao6: เดี๋ยวคงได้รู้กัน
-
แอบฮาจริงตอนมันเป็นเครื่องกรองน้ำ เรานึกว่าเฟี๊ยตจะวางยาพิษนกยูง ปัดโถ่ !
เราว่าแทรกเนื้อหาตลกๆอีดีลพ ดูสนุกดี อิอิ ><
-
ห้าาาา เฟี๊ยดแอบ อุบไม่บอกธันว่างูมันต้องใช้น้ำสร้างภาพลวงตา หุหุหุ อมภูมิไม่เลิกจริงๆๆ
-
ตอนแรกก็เริ่มเครียกกับเฟี๊ยตนะที่เจอระเบิดหางนกยูงเข้า
แต่พอเจอมุกเครื่องกรองน้ำนี่แทบหงายเงิบ ตั้งรับความฮาไม่ทัน ฮ่าๆๆ
ในที่สุดเจ้างูน้อยทับสมิงคาก็มีบทอีกครั้ง อะห่า
เอาเลยจัดการรัดเจ้านกยูงนั่นแน่ๆเลย
ปล.อะไรกันเราแค่เตือนเองนี่ติดหวัดกันแล้วหรอ แค่กๆๆ
-
:mew1:
-
ตอน 96
ธันมีของเล่นแปลกๆใหม่ๆแยะดี ส่วนเฟี๊ยตก็ใช่ย่อย เสมอกันไปดีแล้ว อยู่ด้วยกันจะได้ช่วยกันทำมาหากิน :o8:
(เหมือนอวยพรบ่าวสาวเนอะ ^^ ฮิ้ววว)
ตอน 97
จะได้การ์ดใหม่อีกแล้ว :katai2-1: แล้ว เจ้านกยูงจะเข้าไปอยู่ในคอลเลคชั่นของใครล่ะ
ตอนมุกเครื่องกรองฮาดี แต่อ่านเม้นข้างบนๆเลย เออ งูนี่มันต้องใช้น้ำเป็นตัวช่วยนี่ เพิ่งนึกได้
-
รู้สึกช่วงนี้เวลาที่บอกจะช้ากว่าวันจริงไปวันนึงนะครับ Orz
บอกว่าวันที่ 21/11/13 แต่วันจริงมัน 22/11/13 :m29:
ว่าแต่เครื่องกรองน้ำนี่เอาไว้เรียกน้ำให้งูอยู่สินะ :m12: (แถไปๆ :laugh:)
-
มาต่อหรือยัง ปูเสื่อรออยู่นะ อิอิอิ
-
ผู้ประพันธ์ โปรดอย่างอนนะครับ ผมตามอ่านคุณมาตั้งแต่หน้าที่ 1 (ไม่เชื่อเปิดดู) และยังไม่ไปไหนครับ ยุ่งแค่ไหนก็จะตามเชียร์ครับ แต่ผมคงไม่เดาเนื้อเรื่องแล้วล่ะ ท่านลึกซึ้งจริงๆ
-
:really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2: :really2:
-
บทที่ 98 Belladonna
ช่วงเสี้ยววินาทีเดียวที่เจ้านกยูงนั่นกำลังตกตะลึงอยู่ในความหวาดกลัวเจ้างูยักษ์ที่เขาปลดปล่อยมันออกมานั่น ดาบหนึ่งในมือธันก็ตวัดออกไปจากมืออย่างชายหนุ่มอยากรวดเร็ว ด้วยหมายที่จะพิฆาตเจ้าสัตว์ปีกนั่นให้สิ้นซาก แต่สันชาตญานของมันก็ปกป้องมันไว้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ นกยูงนั่นรีบกระโดดลอยตัวขึ้นหลบด้วยความกลัว ทำให้ดาบของชายหนุ่มพลาดการประหัตถ์ประหารไปเพียงเส้นยาแดงผ่าแปดเท่านั้น มันเบนจากเป้าหมายพุ่งเข้าตัดพวงหางของเจ้านั่นด้วยความบังเอิญ คู่ต่อสู้ของพวกเขาในขณะนี้จึงมีส่วนหางเหลืออยู่เพียงไม่ถึงครึ่งจากของเดิมเท่านั้น
มันส่งเสียงหวีดร้องออกมาดังลั่น ก่อนจะกระโจนพาตัวเองกลับไปทางป่าที่ตนเข้ามา ความหวาดกลัวและความบาดเจ็บของมันดูเหมือนว่าจะครอบงำไม่อยากให้มันต่อสู้อีกต่อไปแล้ว
ขณะที่มันพยายามหลบหนีไปจนถึงระยะที่ใกล้กับชายป่านั่นเต็มทน มันก็กระโจนสุดแรงเพื่อพุ่งตรงเข้าสู่ดงไม้เหล่านั้น แต่กลับผิดคาดไปอย่างถนัด นกยูงนั่นกระแทกกับกำแพงที่มองไม่เห็นเต็มแรง ก่อนจะกราวรูดลงมากองอยู่ตรงพื้น การกระแทกนั่นคงทำให้มันมึนงงอยู่ไม่น้อย
เจ้าของกำแพงอากาศนั่นรีบสาวเท้าตามเจ้านกยูงนั่นขึ้นไปอีก เขาหมายจะส่งดาบในมือเพื่อปลิดชีวิตเจ้าสัตว์หน้าขนนี่ลงให้จงได้ แต่เพียงชั่วขณะจิตเดียวที่เขาจะขว้างดาบไปหยุดลมหายใจเจ้าไพ่สูงสุดนั่นลงได้ มันก็สวนการโจมตีกลับมาอย่างน่าเสียดายที่สุด ธันจำเป็นต้องเปลี่ยนจิตมาสร้างกำแพงอากาศอย่างกะทันหันเพื่อป้องกันเจ้าลูกศรระเบิดนั่น เขาพลาดโอกาสไปเสียแล้ว
ธันไม่สามารถหาโอกาสตอบโต้ได้เลย เขาต้องตั้งจิตเพื่อสร้างกำแพงเวทย์ตลอดเวลา คู่ต่อสู้โจมตีมาอย่างต่อเนื่องมาก ถึงแม้ว่าจะไม่หนักหน่วงเท่าช่วงแรก แต่มันก็ยังคงจู่โจมอย่างสม่ำเสมอ ราวกับรู้ว่านี่จะเป็นวิธีที่ทำให้มันปลอดภัยจากการจู่โจม
เฟี๊ยตสั่งการให้งูใหญ่ออกล่าเหยื่ออีกครั้ง มันตวัดร่างกายอันมโหฬารเพียงครั้งเดียว หัวของเจ้าอสรพิษก็เข้าใกล้กับเจ้านกนั่นเสียแล้ว เจ้างูลวงตาขู่คำรามด้วยเสียงฟืดฟาดอันดังลั่น พร้อมแลบลิ้นสองแฉกตวัดไปมา และใช้ดวงตาอันใหญ่โตจ้องมองไปอย่างข่มขวัญ
เจ้านกยูงถึงกับผงะไปอีกครั้งหนึ่ง ราวกับน้ำแพ้ไฟอย่างใดอย่างนั้น มันนิ่งชะงักไปชั่วครู่ ราวกับว่าไม่อาจตั้งสติเพื่อต่อกรกับเจ้าอสรพิษร้ายนี่ได้ ขนนกระเบิดที่ถูกส่งออกมาอย่างต่อเนื่องหยุดชะงักไปเชื่อครู่เสียอย่างนั้น ธันเห็นโอกาสดังกล่าวก็เตรียมตัวที่จะโต้คืนทันที แต่เขาก็ไม่อาจจะกระทำสิ่งใดลงไปอย่างรวดเร็วทันใจนัก เพราะต้องรอให้ระเบิดชุดสุดท้ายนั่นชนกำแพงและหมดฤทธิ์ลงจนหมดเสียก่อน
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“Belladonna RELEASE!”
เสียงแตกของวัตถุที่ทำมาจากแก้วดังขึ้นในช่วงวินาทีเดียวกันกับที่ธันกำลังจะถอนกำแพงเวทย์เพื่อจัดการเจ้านกยูงนั่นที่มันหวาดกลัวพญามัจจุราชอยู่นั่นเอง ควันสีขาวขุ่นฟุ้งไปทั่วบริเวณที่เจ้านกยูงกำลังยืนอยู่นั่น ธันชะงักการเคลื่อนไหวของตนไว้อย่างไม่มั่นใจว่าถ้าสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าไปจะโดนลูกหลงไปด้วยหรือเปล่า
“เยส!” เฟี๊ยตสะบัดมือที่กำไว้แน่นนั่นอย่างสะใจ เขาสบจังหวะช่วงที่คู่ต่อสู้กำลังพะว้าพะวงกับศึกสองทางจากทั้งเจ้างูยักษ์และคู่หูสายฟ้าของเขานั้น ลอบส่งเจ้านกอ้วนลงพุงไปปล่อยยาพิษเพื่อวางยาเจ้านกยูงนั่น เฟี๊ยตเฝ้ารอดูผลของยาพิษอย่างใจจดใจจ่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาลองใช้ยาพิษที่เรียนมาจากครูคนที่สองของเขาวางยา เขาไม่มั่นใจว่าขนาดยาจะเพียงพอที่จะหยุดคู่ต่อสู้ได้อย่างสมบูรณ์หรือเปล่า
การจะวางยาพิษคู่ต่อสู้ที่โจมตีจากระยะไกลและไม่มีช่องโหว่ให้บุกประชิดตัวนั้นเป็นเรื่องที่ยากพอสมควร การจะใช้ไพ่ใบหนึ่งเพื่อหลอกล่อความสนใจ และไพ่อีกใบหนึ่งเพื่อวางยานั้นดูจะยากเกินกว่าจะใช้ในการสู้คนเดียว เพราะเขาจะต้องแบ่งจิตเพื่อควบคุมการ์ดถึงสองส่วน นั่นแปลว่า เฟี๊ยตจะแทบไม่เหลือจักระไว้ปกป้องตนเองเลย หากโดนโจมตีจังๆ เมื่อไหร่อาจจะถึงขั้นเกมก็เลยก็ได้ นี่เป็นอีกหนึ่งปัญหาที่เขาต้องหาทางแก้ต่อไป
เสียงกรีดร้องของมันดังลั่นอีกครั้งอย่างโกรธแค้น ทันทีที่ควันจากยาพิษเหล่านั้นจางหายไป ธันและเฟี๊ยตก็ค้นพบว่าเจ้านกยูงนั่นยังคงเคลื่อนไหวได้เหมือนเดิม ไม่ได้มีอาการอ่อนเปลี้ยลงไปตามที่คาดหวังไปแม้แต่น้อย แถมอาจจะดูว่องไวขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยวนั่นเสียอีก
“โธ่เว๊ย!” เฟี๊ยตถึงกับสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด เขาคาดการไปผิดถนัด ยาพิษที่เขาส่งไปโจมตีนั่นยังไม่เพียงพอจะหยุดเจ้าหน้าขนนั่นอย่างเฉียบขาด อาจจะเป็นเพราะมันเป็นสัตว์ที่มีสรีระต่างไปจากมนุษย์ อาจจะเป็นเพราะมันเป็นไพ่สูงสุดที่มีความแข็งแรงมากกว่าปรกติ หรืออาจจะเป็นเพราะทั้งสองอย่างก็เป็นได้ เฟี๊ยตพึมพำอย่างหัวเสียก่อนจะวางแผนรองรับความผิดพลาดนี้ต่อไป
ธันที่จ้องรอโอกาสที่จะซ้ำคู่ต่อสู้อยู่แล้วนั้นก็ต้องเปลี่ยนแผนไปเหมือนกัน เมื่อพบว่าทันทีที่สิ้นเสียงร้องอย่างเกรี้ยวกราดนั้นลง เจ้านกยูงก็เริ่มเคลื่อนที่อย่างว่องไวจนน่าใจหาย มันห่อตัวให้เล็กลงและเก็บหางที่รำแพนไว้อย่างเกะกะนั่นเสีย มันพุ่งฉวัดเฉวียนไปอย่างคล่องแคล่ว เจ้างูยักษ์พยายามหลอกล่อคู่ต่อสู้ไว้อย่างสุดฤทธิ์ แต่ก็ดูเหมือนจะทำได้แค่ถ่วงเวลาไว้ให้ช้าลงเท่านั้น เนื่องจากร่างกายที่ใหญ่โตเกินไปของเจ้าอสรพิษทำให้เกิดช่องโหว่ในการเคลื่อนที่มากมายที่ปล่อยให้เจ้าสัตว์ปีกนั่นหลุดรอดไป
ธันตัดสินใจหันหลังกลับ และวิ่งตรงไปยังเพื่อนร่วมทีมที่อาวุโสกว่าตนเล็กน้อยนั่น เพราะเห็นว่าเจ้านกยูงกำลังมุ่งหน้าไปทางเฟี๊ยตเช่นกัน ถึงแม้ว่าจะมีเจ้างูยักษ์ช่วยหลอกล่อและถ่วงเวลาไปได้บ้าง แต่การเคลื่อนที่ของมันก็ว่องไวเกินกว่าจะวางใจได้อยู่ดี ธันรีบสาวเท้าเหยียบอากาศวิ่งตรงไปที่ชายหนุ่มอีกคนอย่างร้อนใจ
“ระวังง”
ธันตะโกนลั่นสุดเสียง เมื่อเห็นว่าเฟี๊ยตในเวลานี้เอาแต่รื้อไพ่ในสมุดจนลืมมองสถานการณ์ว่า เจ้านกยูงที่กำลังโกรธแค้นนั่นพุ่งตัวไปใกล้ตนเองมากแล้วเพียงใด
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย”
เฟี๊ยตเผลอร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะทรุดตัวลงเอามือกุมหัวตามสันชาตญาน เขาทำหนังสือหล่นจากมือไปเป็นที่เรียบร้อย อารามตกใจนั่นทำให้เขาลืมใช้การ์ดไปเสียสนิท
ธันพยายามจะเรียกใช้กำแพงล่องหนนั่น แต่ก็ต้องผิดหวังด้วยความที่ไกลเกินไป ทำให้เขาคาดการณ์ระยะได้ไม่แม่นยำนัก เขากลัวว่าถ้าใช้ผิดพลาดไปอาจจะทำให้เฟี๊ยตบาดเจ็บเสียเอง
เจ้านกยูงรำแพนระเบิดนั่นกระโจนข้ามหัวเฟี๊ยตไปในช่วงวินาทีดับจิตนั่นเอง มันไม่ได้แสดงอาการว่าต้องการจะทำร้ายเขาแต่อย่างใดทั้งสิ้น เรียกให้ถูกคือ มันแทบจะไม่สนใจเขาเลยต่างหาก ความสนใจนั่นไม่ได้มุ่งตรงมาที่เขาเลย หากแต่เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่อยู่ทางด้านหลังเขาออกไป
“เป็นอะไรหรือเปล่า” ธันที่เพิ่งมาถึงเพื่อนรุ่นพี่ของตนหมาดๆ เอามือช้อนแขนของเฟี๊ยตพยุงตัวให้ลุกขึ้น เฟี๊ยตลุกขึ้นด้วยท่าทีงงๆ แต่ก็ไม่สำรวจพบความบาดเจ็บที่ร่างกายแต่อย่างใด
“ไม่เป็นไรๆ” เฟี๊ยตตอบมาอย่างง่ายๆ ก่อนจะหันไปสนใจเจ้านกนั่นต่อ สายตาของเขาหรี่ลงอย่างลุ้นระทึกว่าแผนบีที่เขาวางไว้ต่ออีกทอดจะสำเร็จหรือไม่
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงดังลั่นสนั่นขึ้นเมื่อเจ้านกยูงไปถึงเป้าหมายที่มันมุ่งหมายไว้ เจ้านกนั่นวิ่งตรงไปที่เครื่องกรองน้ำที่เขาหยิบขึ้นมาใช้ตั้งแต่ตอนแรกนั่น มันทิ่มหัวลงดื่มน้ำที่ไหลออกมาจากเครื่องนั่น ทันทีที่มันจิกจะงอยปากลงบนน้ำที่นองอยู่บนพื้นบริเวณนั้น กับดักที่เขาวางไว้ก็ทำงาน ปลาตกเบ็ดยักษ์ที่เขาเคยใช้มาแล้วเพื่อจับเจ้างูมายานั่นก็ปรากฏตัวและอ้าปากงับเจ้านกนั่นเข้าไปทั้งตัวอย่างฉับพลันทันใด ควันน้อยๆ ระเบิดออกมาทันที ไพ่สูงสุดมีปีกจอมระเบิดนั่นถูกพิชิตลงอย่างศิโรราบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ชื่อ The Explosive Peacock (นกยูงรำแพนระเบิด) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 63 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้”
จากผู้แต่ง : นับถอยหลังสู่ร้อยตอนกันเถอะ ใครยังไม่เม้นรีบเม้นเลยยยย ห้ามอู้ๆ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ผมลงวันที่ผิดจิงๆด้วย สะเหร่อจางงงงงงงงงงงงง ห้าห้า
ปล. รสชาติของความผิดหวังมันช่างขมขื่นจังเลยนะครับ T^T
-
เม้น แล้วนะค๊า :mew3: :mew3: :mew3:
-
นกหิวน้ำ ตายเลย
-
เฟี๊ยตนี่จงใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วใช่มะ? วางแผนซ้อนแผน เผื่อสำรองเอาไว้ เป็นคนที่เก่งจริงๆเลย ไม่ใช่เฟี๊ยตนี่ทำไม่ได้นะ
-
เย้ สำเร็จ!
ว่าแต่ยาพิษตัวนี้ทำให้กระหายน้ำเหรอ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ได้ไพ่เก่งมาไว้ในมือเชียวนะ
ตัวนี้ ถ้าเฟี๊ยตเจอคนเดียวอาจเก็บยากเอาการนะเนี่ย
ธันก็เก่งไม่ใช่เล่นๆ แสดงว่าธันนี่ก็คงเล่นมาในระดับนึงแล้วเหมือนกัน
ปล.อยากถามอีกแล้ว ไม่รู้ผมอ่านแล้วลืมหรือยางไง
อยากถามว่า ที่คุณคนเขียนบอกว่าไม่ได้บอกว่า ไพ่พรสวรรค์มีได้ไพ่เดียว
ไพ่พรสวรรค์หาได้จากอะไรบ้าง ที่ผมรู้ก็แค่ ตอนประมวลความเก่งตอนเข้าเกมส์ 1 ใบ
กับ ตอนสอบผ่านอาชีพนักวางยา ที่ได้การ์ด
The Professional of Poisoning (ผู้เชี่ยวชาญด้านการวางยาพิษ) ประเภท Talent Card (ไพ่พรสวรรค์)
อันนี้ทำให้เฟี๊ยตใช้การวางยาได้เฉยๆเหรอ ถ้าสอบไม่ผ่านวางยาไม่ได้เหรอ
เห็นของธัน อาชีพนักก่อสร้าง ดูไพ่พรสวรรค์แอบโกงยุเหมือนกันนะ
แล้วธันใช้ sword hydra กับ second sword hydra แสดงว่าธันมีถึง 3 ใบเลยเหรอครับ
ปล.2 อันนี้อยากถามว่า จะมีตอนพิเศษรึป่าวครับ
ไม่ได้เร่งรัดว่าต้องมีนะครับ แต่ถ้ามีแอบอยากรีเควสสสส
แบบอยากรู้พาร์ตธันตอนสอบอาชีพ
อยากรู้ว่าอาชีพอื่นสอบมายากเย็นแค่ไหน
อย่างนักสร้างเมืองนี่ ต้องเจอ npc แบบไหน
แฮ่ๆๆๆ ไม่ต้องซีเรียสนะค้าบบบ แค่ความอยากส่วนตัว กิกิ
ปล.3 เป็นกำลังใจให้ครับ จะครบ 100 ตอนแล้วววว ฮูเล่ๆ
-
ใกล้ถึง 100 แล้ว วู๊วๆ
เฟี๊ยตนี้ร้ายจริงไม่รู้ว่าวางแผนไว้กี่ขั้น แทบอดใจรอเฉลยไม่ไหว
เป็นกำลังใจให้คนเขียน นะคะจะรอติดตาม
-
ค่อยโล่งอก นึกว่าเฟี๊ยตจะซี้แหงแก๋ โดนนกยุงจัดการซะแล้ว
สู้ๆๆนะ :hao7:
-
เป็นแผนดักจับนกยูงที่ลุ้นมาก :hao3:
จะไม่ให้ธันเป็นพระเอกจริงหรอคะแอบเชียร์อยู่นะเนี่ย
ปล.เรื่องไบเบิ้ลที่เราบอกว่ามีใบเดียว เพราะเราสะดุดตอนที่เฟี๊ยตถามไปเบิ้ลในตอนติดในเซลล์อ่ะค่ะ
ถ้าเราอ่านแล้วตีความผิดพลาดต้องขออภัยจ้า :mew2:
-
เชียร์คู่ธันกับเฟี๊ยตน๊าาา
-
ไพ่นี้อย่างโหด ..... สุดท้าย แพ้เครื่องกรองน้ำ 555555
เรานึกว่าธันกับเฟี๊ยตจะมีฉากจุ้บๆตามฉบับหนังไทยนะเนี่ยว้าาาาาา~~~
-
ถึงคุณ mildmint0 : ไพ่พรสวรรค์เป็นไพ่ที่มีที่มาเป็นความลับครับ แต่วิธีที่ได้มาหลักๆ จะเป็นตอนเข้าเกมกับตอนสอบผ่านอาชีพ แต่นอกจากนั้นจะเป็นเหตุการณ์พิเศษครับ เป็นความลับของเกม หายากครับ ส่วนไพ่ดาบของธัน ความจริงมันเป็น The sword of Hydra ใบเดียวครับ แต่กลายสภาพดาบได้หลายรูปแบบ ซึ่งจะกล่าวถึงต่อไปครับผม ส่วนเรื่องตอนพิเศษคงไม่มีครับ ถ้าอยากให้เหตุการณ์ไหนพิเศษ ก็จะเป็นเล่าเรื่องหรือย้อนอดีตไปแทนครับ
ถึงคุณ Oo๐FosfoggY๐oO : ผมลองกลับไปหาอ่านแล้วไม่เจอเลยครับ ถ้าเจอตรงไหนบอกด้วยนะครับ จะได้กลับไปแก้ไขครับผม ผมไม่ได้ซีเรียสนะคร๊าบบบบ
-
:mew2: ร่วมนับถอยหลังด้วยคน ตอนนี้ติดนิยายเรื่องนี้มากมาย ขนาดต้องเข้ามาอ่านทุกวัน เป็นเอามานะเนี่ย เป็นกำลังใจให้ครับ แฟนคลับเหนียวแน่นเหมือนเดิม
-
มาเม้นแล้วเครนะค่ะ 55555555
เย้เย แบบว่าอารมณ์มุ้งมิ้งไงไม่รู้น้องเฟี๊ยตตพี่ธันน
จะตอนที่100แบ้วว เย้ๆ นี่คิดถึงตอนที่200แล้วนะ มาแต่งต่อเลยจะตามอ่าน 555555
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ อิอิ
-
ใกล้ 100 แล้ว ตื่นเต้นๆ :m4:
-
:z2: ตื่นเต้นด้วยคนจะครบร้อยตอนละ :z2:
-
บทที่ 99 Deal
“เฮ้ออ รอดมาจนได้” เฟี๊ยตบ่นพึมพำอย่างเหนื่อยอ่อน เขาทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้านั่นอย่างหมดแรง บ่ายนี้เขามีแต่เรื่องชวนระทึกขวัญจนแทบจะไม่ได้หายใจหายคอ ตั้งแต่สู้กับครูของเขาในความฝัน เจรจาชิงตัวประกันกับไอ้หน้าโหด ประลองฝีมือกับไอ้เด็กกวนประสาท และก็ยังมาเจอกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญจอมวางระเบิดนี่อีก เฟี๊ยตถอนหายใจออกมายาวเหยียด จนป่านนี้ พระอาทิตย์ก็ฉายแสงอัสดงใกล้ลงลับของฟ้าเสียแล้ว
“ได้ไงอะ งง” ธันเอ่ยแย้งมาอย่างไม่เข้าใจ เขาเริ่มรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้ลึกลับซับซ้อนเกินกว่าเขาจะเข้าถึงเสียแล้ว ที่เขาสงสัยที่สุดคือการเคลื่อนที่ครั้งสุดท้ายของเจ้านกนั่นที่เข้าไม่เข้าใจเหตุผลเลย
“นกมันวิ่งมากินน้ำ พอดีปล่อยกับดักปลาตกเบ็ดไว้ กินปุ๊บฮุบปั๊บ อย่างที่เห็นนี่แหละ” เฟี๊ยตพูดอย่างคร่าวๆ ด้วยความเหน็ดเหนื่อยทำให้เขาไม่มีแรงพยายามจะอธิบายอะไรออกไปมาก
“ทำไมนกมันต้องกินน้ำ ไม่เข้าใจ อธิบายดิ อย่าอมภูมิ ตอบบบ” ธันที่เห็นว่าเฟี๊ยตดูเหมือนจะตัดบทง่ายๆ เสียอย่างนั้น รีบพยายามเซ้าซี้ด้วยความสงสัย
“เบลลาดอนน่ายับยั้งระบบพาราซิมพาเทติก” เฟี๊ยตกล่าวสั้นๆ พร้อมกับทิ้งตัวลงบนพื้นหญ้านุ่มอย่างหมดแรง เขาปล่อยตัวเองให้ซึมซับบรรยากาศรอบกายที่ดูเหมือนจะอยู่ในบ้านพักต่างอากาศสุดหรูนั่น ทุ่งหญ้า ต้นสน และภูเขาที่อยู่ลิบๆ ออกไปกำลังขับกล่อมให้เขาอารมณ์ดี
“ขอภาษาคน” ธันเถียงมาสั้นๆ ด้วยเช่นกัน เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงกับพื้นหญ้าเช่นเดียวกับเขา ร่างโปร่งนั่นเอามือทั้งสองข้างมาหนุนที่หัว และหลับตาน้อยๆ อย่างผ่อนคลาย
“เบลลาดอนน่าเป็นยาพิษที่ฆ่าคนได้ก็จริง แต่ถ้าไม่ตาย อาการที่สำคัญคือปากแห้ง คอแห้งมาก ใจสั่น มึนงง และสับสน มันคงทำตามสันชาตญานของมันที่ต้องการจะให้พ้นความทรมานนั้นเสีย สัตว์คงจะมีความยับยั้งชั่งใจน้อยกว่า และไม่คิดว่าน้ำที่มีอยู่แหล่งเดียวนี่จะเป็นกับดัก”
เฟี๊ยตตอบอย่างคร่าวๆ โดยเลือกจะเว้นเรื่องราวทางวิชาการที่มากเกินไปออกเสีย เบลลาดอนน่าเป็นต้นไม้ที่มีอาการข้างเคียงเหมือนกับยาแก้แพ้ที่เอาไว้ลดน้ำมูกทั้งหลายทั้งแหล่ คนกินจะคอแห้งมากจนแทบจะเป็นผง แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือหัวใจที่สั่นและทำงานหนัก ความกดดันที่บีบคั้นนั่นจะผลักดันให้ทำอะไรโดยใช้ความคิดน้อยลงเป็นแน่แท้ คนเราหรือแม้กระทั่งสัตว์ก็ไม่เว้นทั้งสิ้นที่เวลาป่วยแล้วจะเหลือสติสัมปชัญญะในการคิดก่อนทำลดน้อยลง
“ทารุณกรรมสัตว์” ธันพูดอย่างกล่าวหามาอย่างสั้นๆ และคำพูดดังกล่าวก็ทำให้เฟี๊ยตถึงกับหัวเราะคิกออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เฟี๊ยตยิ้มออกมาอย่างสบายๆ การอยู่ใกล้ธันทำให้เขาเหมือนได้ย้อนวัยอย่างไรบอกไม่ถูก ก่อนหน้านี้มีคนชอบบอกว่าเขาเหมือนท่อนไม้ ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ แต่พอเจอกับธันทำให้เขาหลุดจากกรอบตัวเองที่เผลอขีดไว้อย่างไม่รู้ตัว เขายิ้ม เขาหัวเราะ เขาหงุดหงิด เขาอารมณ์เสีย จนบางที เขาก็ยังแปลกใจตัวเองว่าตนเป็นคนที่ปล่อยให้คนอื่นเห็นอารมณ์ที่แท้จริงของตัวเองมากถึงเพียงนี้เชียวหรอ
“แล้วไอ้ที่ขว้างดาบจะตัดหัวมันนี่เรียกว่าเอ็นดูใช่ปะ ไอ้กาก ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตโต้ออกมาอย่างติดตลก เจ้าเด็กนี่ทำให้เขากลายเป็นคนช่างต่อปากต่อคำอย่างไม่รู้ตัว
“อย่างน้อยมันก็จะตายอย่างสงบน่า ชึ้บเดียวจบ ไม่ใช่ต้องมาทรมาทรกรรมแบบนี้ไง ฮ่าฮ่า” ธันเถียงอย่างเอาสีข้างถูไปเรื่อย
“หรา” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ พร้อมทำหน้าเชื่อถือเสียเต็มประดา
“ใช่ดิ ว่าแต่เครื่องกรองน้ำที่หลุดออกมานี่ตั้งใจหรือว่าบังเอิญ” ธันหันตัวกลับมา พร้อมจ้องนัยน์ตาคู่นั้นไปในแววตาของเขาอย่างสำรวจ
“เจตนาดิ ความบังเอิญไม่เคยพาใครไปสู่ชัยชนะหรอก แถบนี้มีแหล่งน้ำน้อยมาก เรียกได้ว่ามีอยู่แหล่งเดียวด้วยซ้ำ และที่ที่ว่าก็ห่างออกไปมาก ถ้าเราไม่สร้างโอกาสขึ้นมาเสียเอง ก็เป็นการยากที่แผนการจะประสบความสำเร็จได้” เฟี๊ยตตอบออกมาโดยตรง
“แล้วทำไมตอนนั้นถึงโวยวายซะใหญ่โตว่าหยิบการ์ดออกมาผิด นี่เล่นใหญ่ตลอดเลยนะ” ธันพูดออกมา โดยที่ยังคงเผยยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น
“ไม่เคยได้ยินหรอที่เขาบอกกันว่า การจะหลอกศัตรูให้สำเร็จต้องเริ่มจากการหลอกพวกเดียวกันก่อน” เฟี๊ยตแย้งพร้อมกับยิ้มมุมปาก ราวกับว่าสะใจที่ได้หลอกคนตรงหน้านี่ไปด้วย
“เคย แต่ไม่คิดว่าคนนี่จะใจร้าย แม้แต่สัตว์หน้าขนก็ยังหลอกลวงมันได้ลงคอ!” ธันกระแทกเสียงมาราวกับว่าจงใจตำหนิ แต่ดวงหน้านั้นก็ยังคงรอยยิ้มสดใสไว้ไม่เปลี่ยน
“ไม่ว่าจะคน สัตว์ หรืออะไรก็ตามที่มีความรู้สึกบนโลกใบนี้ มันถูกโปรแกรมขึ้นมาจากความรู้สึกของมนุษย์ทั้งนั้น เพียงแต่คนสร้างเกมเขาจะกำหนดให้มันมีความเป็นคนมากแค่ไหนต่างหาก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่สัตว์ก็ประมาทไม่ได้ ยิ่งเป็นไพ่สูงสุดด้วยแล้ว มันอาจจะฉลาดกว่าคนแท้ๆ ก็เป็นได้” เฟี๊ยตอธิบายออกมายาวเหยียด
“พอๆๆ เลิกเลกเชอร์ได้แล้ว ผมไม่ใช่ลูกศิษย์ในห้องเรียนรวมนะครับ ฮ่าฮ่า” ธันกล่าวพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะยกมือขึ้นทำท่ายอมแพ้
“มาเล่นเกมถามตอบกัน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเรียบๆ ขณะที่ยังคงนอนยาวเหยียดอยู่บนพื้นหญ้าในยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดินอย่างนั้น เขาไม่ได้หันไปมองคู่สนทนาแม้แต่นิดเดียว
“เล่นยังไง” ธันถามออกมาสั้นๆ ทั้งๆ ที่เขาก็ไม่ได้หันไปมองหน้าอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน
“คนถามก็ถาม คนตอบก็ตอบ ง่ายแค่นี้เอง” เฟี๊ยตพูดอธิบายกติกานั่น
“ผลัดกันใช่ไหม” ธันถามกลับ
“นายเป็นใคร” เฟี๊ยตไม่ตอบรับ หากแต่ตัดสินใจถามกลับมาทันที
“นักศึกษาปีหนึ่งโง่ๆ จนๆ คนหนึ่ง กำลังเรียนอยู่มหาวิทยาลัยของรัฐแถบชานเมืองที่แดดร้อนมากพอจะเอาพลังงานแสงอาทิตย์ไปขับเคลื่อนเครื่องบินเจ็ทได้ ตอบแบบนี้พอใจไหม” ธันตอบออกมา หลังจากเงียบไปสักพักหนึ่ง เขากำลังเรียบเรียงอะไรบางอย่างอยู่ในสมองนั่น
“เรียนคณะอะไรเหรอ” เฟี๊ยตเอ่ยซัก
“สถาปัตยกรรมศาสตร์ครับคุณครู มีใครเคยบอกไหมครับว่าคุณเฟี๊ยตเหมือนคุณครูฝ่ายปกครองเลยครับ” เสียงนั่นเอ่ยเจื๊อยแจ้วอย่างกึ่งๆ ประชด
“พูดมากน่า ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตหัวเราะน้อยๆ
“ขอถามบ้างได้ไหม คำถามเดียวกัน” ธันเอ่ยมาบ้าง
“เภสัชศาสตร์ มหาวิทยาลัยของรัฐแถบกลางเมืองที่แดดไม่ค่อยร้อน แต่รถติดเหมือนมีถนนเป็นลานจอดรถ ไม่ต้องถามว่าปีอะไร เพราะว่าเรียนจบแล้ว” เฟี๊ยตตอบออกมายืดยาว
“เล่นเกมนี้ทำไม” ธันเอ่ยถามขึ้นมาก่อนหลังจากเงียบกันไปพักหนึ่ง
“อยากเอาชนะ” เฟี๊ยตตอบออกมาจากเนื้อแท้ เงินรางวัลที่ใครต่อใครพูดถึงนั่นดูจะไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเขาเท่าไหร่ เกียรติยศและความภาคภูมิใจต่างหากที่ผลักดันให้เขามาตกระกำลำบากอยู่ทุกวันนี้
“นายหละ” เฟี๊ยตเอ่ยถามกลับบ้าง
“อยากได้ของรางวัล” ธันตอบสั้นๆ เขารู้สึกได้ว่าน้ำเสียงนั่นเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเจ้าตัวก็สามารถกลบเกลื่อนมันได้อย่างรวดเร็ว
“งก” เฟี๊ยตเอ่ยมาสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงไม่จริงจัง
“คนเรามีเหตุผลในการใช้ชีวิตไม่เหมือนกันหรอก” ธันเอ่ยแย้ง ก่อนที่ต่างฝ่ายจะต่างจมอยู่ในความคิดของตนเอง
“คิดจะลงแข่งขันชิงการ์ดสูงสุดประจำเดือนของเมืองกุมภาพันธ์ไหม” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีที่มาที่ไป
“อะไรนะ” ธันเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจ เนื่องจากยังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองอยู่
“คิดจะลงแข่งขันชิงการ์ดสูงสุดประจำเดือนของเมืองกุมภาพันธ์ไหม” เฟี๊ยตเอ่ยย้ำอีกครั้งอย่างช้าและชัดเจนทุกถ้อยคำ
“เคยได้ยินมาเหมือนกัน แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจ” ธันตอบตามตรง
“ลงแข่งด้วยกันไหม เดือนนี้หัวข้อการแข่งต้องลงแข่งขันเป็นคู่ ลองดูสักหน่อยก็คงไม่เสียหาย” เฟี๊ยตเอ่ยชวน
“ทำไมต้องเป็นธัน” ฟังไม่เหมือนจะเป็นคำถาม ดูคล้ายจะเป็นคำเปรยออกมามากกว่า
“โล่และหลุมพรางที่มีอยู่เข้มแข็งพอแล้ว ขาดแต่ดาบและปืนมาทำให้การรบสมบูรณ์” เฟี๊ยตตอบโดยใช้อุปมาโวหารอย่างนั้น
“ไม่เรียกว่าพี่นะ เรียกว่าเฟี๊ยตเฉยๆ ก็พอ” ธันตอบกลับมาอย่างไม่สอดคล้องกับประโยคก่อนหน้าเท่าไหร่ หากแต่ชายหนุ่มอีกคนก็เข้าใจดี
“ได้!” เภสัชกรหนุ่มตอบรับสั้นๆ
“OK Deal!”
จากผู้แต่ง : อย่าลืมอ่านเม้นต่อไปนะครับ จากใจคนแต่ง >///<
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
แถลงการณ์ก่อนขึ้นเลขสามหลัก
ไม่น่าเชื่อเลยนะครับ ว่านิยายเรื่องแรกที่ผมแต่งอย่างจริงจังจะดำเนินมาถึงหนึ่งร้อยตอนได้ ผมหละยังตกใจในตัวเองอยู่เลย ตอนนี้เป็นตอนที่เก้าสิบเก้า ผมจึงถือว่าเป็นฤกษ์งามยามดีที่ผมจะออกมาพิมพ์บอกเล่าเรื่องราวในส่วนของผู้แต่งให้ผู้อ่านอ่านบ้าง หลังจากอ่านแต่เรื่องของเฟี๊ยตมาเสียนานนน
นิยายเรื่องนี้มีจุดกำเนิดมาจากการที่น้องที่ผมสนิทคนหนึ่งส่งนิยายแฟนตาซีวายมาให้ผมอ่าน ตอนนั้นผมตกใจมาก เพราะไม่เคยรู้มาก่อนว่าวายนี่เขาแต่งแบบแฟนตาซีกันด้วย ผมติดงอมแงมเลยครับ แต่พออ่านไปอ่านมาก็รู้สึกว่าเนื้อเรื่องดำเนินเร็วมาก ผมอยากอ่านเนื้อเรื่องช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป อ่านกันไปนานๆ ผมจึงพยายามหาแฟนตาซีวายเรื่องใหม่มาอ่าน ก่อนจะพบว่าผมหาไม่ได้เลย วิธีเดียวที่ผมจะมีอ่านก็คือผมต้องแต่งมันเอง
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของผมเลยครับ ยอมรับเลยว่าล้มลุกคลุกคลานอยู่มาก ด้วยความที่ไม่เคยแต่งนิยายจริงๆ จังๆ มาก่อน นิยายเรื่องนี้จึงยังคงมีจุดบกพร่องอยู่อีกมากมายที่ต้องแก้ไข ซึ่งก็ได้ผู้อ่านนี่แหละครับที่ช่วยกันติติง และทำให้ผมพัฒนาความสามารถไปเรื่อยๆ ผมก็ขอขอบคุณมากครับ
แต่คงมีอีกหลายอย่างที่ผมไม่อาจเปลี่ยนไปตามใจคนอ่านได้ เช่น ดำเนินเรื่องให้เร็วขึ้นกว่านี้ ลงให้บ่อยกว่านี้ หวานให้มากกว่านี้ เรื่องเหล่านี้เป็นส่วนที่อยู่ในเจตนารมณ์ตอนเริ่มแต่งนิยายเรื่องนี้ที่ผมตั้งไว้ตั้งแต่ต้น ผมอยากจะรักษามันไว้ให้มันยังคงเป็นนิยายของผมจริงๆ
“คนแต่งต้องการอะไรจากคนอ่าน?” คำถามนี้ผมคิดว่าคนอ่านหลายคนอาจจะไม่เคยคิดมาก่อน เราอาจจะเคยเห็นแต่สิ่งที่คนอ่านต้องการจากคนแต่งซึ่งในส่วนนั้นผมเข้าใจดี ผมเคยเป็นคนอ่านมาก่อน คนอ่านอยากได้นิยายที่ชัดเจน สม่ำเสมอ และไม่หนีหายกันไปไหน
แต่สิ่งที่คนแต่งต้องการนั้น สำคัญที่สุดคงจะหนีไม่พ้นกำลังใจแหละครับ หลายต่อหลายครั้งที่ผมตัดสินใจเกือบจะเลิกแต่งต่ออยู่แล้ว แต่พอผมได้อ่านคอมเมนท์ดีๆ จากคนอ่านที่แวะเข้ามาให้กำลังใจกัน มันทำให้ผมรู้ว่าผมยังมีคนที่อยากอ่านผลงานของผมต่อไป นิยายของผมไม่ใช่แนวตลาด แต่งก็ยังไม่ดีนัก หลายครั้งไปแอบอ่านนิยายของคนอื่นเขา ก็ปลงตกด้วยเรตติ้งที่ต่างกันมากมาย
ผมจึงขอสรุปว่า “เมนท์ให้ผมอ่านเยอะๆ นะครับ ใครไม่เคยเมนท์ ช่วยเมนท์หน่อยนะ ไม่ยอมเมนท์ เดี๋ยวผมเลิกแต่งต่อเป็นการประชดนะ (กลัวปะ อิอิ พูดเล่นนะ) คนที่เมนท์อยู่แล้ว ถือเป็นหน้าที่ ห้ามหนีหาย ฮ่าฮ่า หรือถ้าจะติติง ก็พูดกันด้วยภาษาดอกไม้เสียหน่อย ช๊วบช๊วบ” มันคือกำลังใจหนึ่งเดียวที่ผมมี ผมอยากจะส่งให้นิยายเรื่องนี้ไปจนสุดทาง ซึ่งมันอาจจะกินเวลาหลายร้อยตอนมาก การจะไปให้ถึงเป้าหมาย พาหนะอย่างเดียวไม่พอนะครับ มันต้องใช้พลังงานด้วย ขอบคุณทุกคนไว้ล่วงหน้าครับ อิอิ
สุดท้ายนี้ ผมอยากบอกว่า ผมเคยฝันอยากมีหนังสือสักเล่มเป็นของตัวเองมาตลอดชีวิต แต่พอเข้าไปอ่านข้อกำหนดของสำนักพิมพ์ที่ต้องมีต้นฉบับอย่างน้อย 150 หน้านี่ผมก็ท้อเลยครับ ผมคิดว่าตัวเองคงแต่งไม่ไหวแน่ๆ แต่วันนี้ นิยายเรื่องนี้ของผมดำเนินมาถึง 350 หน้าแล้วครับ มันมากพอจะพิมพ์ได้ 2 เล่มเลยนะเนี่ย ผมตั้งใจว่าจบเมื่อไหร่คงจะตีพิมพ์ครับ แม้ว่าจะได้พิมพ์แค่ชุดเดียวเพื่อเอามาประดับไว้บนหัวนอนผมก็ตาม
ปัจฉิมลิขิตนี้สำคัญมากมากมากมากมากมากมากเลยนะเออว์
ต่อไปนี้ ผมขอลดวันลงนิยายลง จากทุกวัน เหลือ อังคาร พฤหัสบดี เสาร์ และอาทิตย์นะครับ ผมลงนิยายเกือบทุกวันมาสามเดือนกว่าแล้วนะครับ ให้ผมได้พักและทำงานหลักนิสนึงงงง (เจ้านายเริ่มจับได้ว่ากำลังแต่งหนังสืออยู่ เดี๋ยวโดนไล่ออก อิอิ) อีกอย่างนะครับ การที่เราอยู่ห่างกันมากขึ้น พบกันน้อยลง อาจจะทำให้เราคิดถึงกันมากขึ้นก็ได้นะครับ (ข้ออ้างชะมัด /โดนคนอ่านตบหัว ฮ่าฮ่า)
ด้วยรัก,,, all or none (นามปากกาของผมเอง >///< )
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สรุปเฟี๊ยตตั้งใจแต่แรกแล้ว ฉลาดจริงเลยพ่อหนุ่มคนนี้
แล้วก็ยินดีด้วยที่ได้คู่หูประลองชิงการ์ดสูงสุดของเมืองกุมภาพันธ์
อวยพรให้เฟี๊ยตและธันชนะการแข่งขันล่วงหน้าเลย
ปล.เราอ่านแล้วเม้นท์นี่ไม่ใช่หน้าที่นะ เรียกว่าความชอบล้วนๆ ทำตามใจตัวเอง
ยังไม่เคยตามเม้นท์นิยายเรื่องไหนที่ลงทุกตอนขนาดนี้เลยนะ เรื่องนี้เรื่องแรก
ส่วนเรื่องลดลงเวลาจากทุกวันเป็นอังคาร พฤหัส เสาร์-อาทิตย์ เราก็ไม่ซีเรียสนะ(ถึงแม้จะรู้สึกเหมือนขาดใจที่ไม่ได้อ่านทุกวันก็เถอะ เสพย์ติดนิยายเรื่องนี้ละ) ขอแค่คนแต่งไม่หายไปไหน แต่งจนจบก็พอละ ซัก 200 กว่าตอนกำลังดี 555+
-
เป็นกำลังใจให้จร้า....
-
ขอบอกอีกครั้งว่าเฟี๊ยตฉลาดมาก
แถมยังหาคู่...หู
ไม่เป็นไรตอนนี้เป็นคู่หู
ต่อไปจะเป็นคู่อะไรคงต้องติดตามกันต่อไป
น้องธัน เรียนสถาปัตย์
ได้อาชีพในเกมส์เหมาะกับการเรียนข้างนอกมาก
ฟังๆจากประวัติที่บอกเฟี๊ยต
น้องเค้าเหมือนจะมีปมอยู่เยอะ
เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ :L2:
-
รอนะ :mew1:
-
อยู่ๆกันไปเดียวก็รักกัน 555
ทำหนังสือเลยๆๆๆๆ อยากได้ มันสนุก แต่แอบอยากแนะนำนิดนึงได้ไหมอ่าา
อยากให้ภาษาในหนังสือออกมาสวยกว่านี้นิดนึงจะเป็นอะไรที่ปลื้มปิติมากเลย
ไม่ใช่ที่เขียนปกติไม่ดีนะคือมันเป็นอะไรที่อ่านง่ายดีแล้ว แต่เเค่เเบบในหนังสือน่าจะมีการใช้ภาษาสวยๆมากกว่า เข้าใจไหม 555
-
จะร้อยตอนแล้วววว ดีใจด้วยนะคะ ^^
-
ติดตามและเป็นกำลังใจให้เสมอคะ
-
เฟี๊ยตเก่งมาก ธันก็เก่ง สุ้ๆนะ เป็นกำลังใจให้จ้าา
-
รอจุดประทัดฉลองตอนที่ 100 o13
-
โย่โฮ่ๆ มาเช็คชื่อครับ ท่าน
-
ได้รู้จักกันและกันขึ้นมาหน่อยละ :hao3:
การจับคู่กันของบุ๋นกับบู๊ที่เก่งและฉลาดมากทั้งคู่ ไร้เทียมทานไปเรยยย!
มังกรคู่สู้สิบทิศ เย้!
ต่อไปคงจะมันขึ้นเรื่อยๆล่ะ
รออ่านต่ออังคารนะ^^
-
ก็อยากจะเม้นกะเขาบ้าง น่ะ ^^ อยากจะให้คนเขียนได้เป็นกำลังใจบ้าง (เป็นนักอ่านเงามาซะนาน)
-
ว๊าวเรื่องดำเนินขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ยไม่ได้เข้ามานาน ช่วงนีีเพิ่งเริ่มทำงานยุ่งมาก
แต่เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่า ธันมามีบทบาทมากขึ้น แถมจะคู่กันแข่งประจำเดือนอีก
คงเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ไม่น่าเชื่อว่าดำเนินมาถึงร้อยตอนแล้ว แต่จะกี่ตอนก็จะตามอ่านเรื่อยๆ
นะคะ สู้ๆค่ะ
-
การที่ผมมาเม้นท์เป็นประจำ ผมถือว่าเป็นหน้าที่ ที่จะต้องให้กำลังใจผู้เขียนให้มีแรงแต่งนิยายต่อไป มันเป็นความสุขเล็กๆของผมที่ได้เฝ้ามองตัวละครเติบโตและก้าวไปพร้อมๆกันครับ <3
-
อยากเจอๆๆๆ
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
ในเมื่อเจ้าของเรื่องออกมาขอซะขนาดนี้ก็เลยต้องออกมา comment ซะหน่อยแล้ว
ขอบอกว่าสมัครเป็นสมาชิกเพื่อมาให้กำลังใจคนแต่งเลยนะครับ อย่าท้อเพราะมันสนุกมากจริิงๆ
บอกเลยว่าชอบเรื่องนี้มาก เอาแค่เรื่องผจญภัยก็สนุกซะจนต้องติดตามทุกวัน เรื่องอื่นถือเป็นของแถมสำหรับผมนะ
เรื่อง Belladonna กับบ่อน้ำนี่แยบคายมาก บอกได้เลยว่า Phiat นี่เจ้าเล่ห์กว่าที่คิด o13 o13
เดาว่าต่อไปคงมีเรื่องของพิษ Cardiac glycoside จากยี่โถป่าว เพราะเห็นเก็บไปจากป่าในเมือง January มา :hao3: :hao3:
ข้อเท็จจริงที่สังเกตได้คือ หมู่บ้าน valentine อยู่ในเมือง Febuary อย่างนี้ หมู่บ้าน Halloween ก็น่าจะอยู่ในเมือง October ป่าว
มีข้อสงสัยครับ
1.ไพ่สูงสุดถ้าเรียกใช้แล้วจะไม่สามารถผนึกเป็นไพ่ได้อีก อย่างนี้ไพ่ลำดับที่ 1 มีเพียง 1 ใบ ถ้าเรียกใช้แล้ว ก็
จะไม่มีไพ่่ลำดับที่ 1 อีกต่อไปรึปล่าวครับ
2. The Africa Warthog (หมูป่าแอฟริกัน) ระดับ 4 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้ - มันน่าจะใช้ในการปรุงอาหารได้ด้วยนะ หมูป่า อร่อยออก แหะๆ :hao6: :hao6: :hao6:
3.The Athena’s Necklace (สร้อยคอแห่งเอเธน่า) ประเภท Principal Card (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 8 ความสามารถ ควบคุมการทำงานของอวัยวะใดอวัยวะหนึ่งได้อย่างอิสระ บางอวัยวะมันก็ควบคุมไม่ค่อยได้นะื (Autonomic Nervous System)มันเป็นอะไรที่นึกจะขยายก็ขยาย นึกจะหดก็หด แหะๆ อย่างม่านตา หัวใจ เงี้ย หรือว่าบริเวณเอ่อ... :z1:
4.บทที่ 54 Glucose แวบแรกนึกถึง อันนี้เลย
The Mini Laboratory for Pharmacy Practice (ห้องปฏิบัติการขนาดย่อมสำหรับการปรุงยา) ระดับ 6 ความสามารถ ใช้เป็นอุปกรณ์และสถานที่ในการปรุงยา
คือมันเป็นห้อง lab มันน่าจะมี Glucose powder ใน Lab บ้างง่ะ ไม่นึกว่ามันจะมีแต่อุปกรณ์ อย่างเดียว มันน่าจะมีสารเคมีด้วย แต่เป็นการเตรียมการเรื่อง Card Chemicals of Dippy Scientists อย่างแยบยล นับถือ นับถือ
ทบทวนความรู้ และได้ความรู้เยอะเลย ขอบอกเลยว่า อ่านกันเพลินๆ ยาวๆ กันไปเลยจริงๆ
ดีใจที่ ธัน กับ เฟี๊ยต "DEAL" กัน :impress2:
-
ู^
^
^
^
เจาะไข่คน (อื่น) แล้วก็บวก 1 ให้เฟี๊ยตที่หลอกเราได้ ฮ่าๆ
ที่จริงอ่านในมือถือจบได้ 2 วันละแต่ไม่ไ้ด้เม้นท์ เลยถือโอกาสเม้นท์ย้อนหลัง
ในที่สุดเฟี๊ยตก็จับนกยูงได้ และีที่สำคัญยังได้ธันมาเป็นคู่ร่วมประลองอีก
แบบนี้มันน่าดีใจ แต่ไม่รู้ว่าในการประลองจะมีอะไรที่ท้าทายรออยู่บ้างนะ
ที่แน่ๆเราว่าต้องมีกลุ่มดาร์คนั่นด้วยแน่นอน
งั้นรอตอนต่อไปนะ :mew1:
-
เราห่างหายจากการอ่านเรื่องนี้ไปนานมากกกกก (ช่วงนี้เดินทางบ่อย)
ยังน่าติดตามเหมือนเดิม
ดีใจที่เฟี๊ยตเจอธันแล้ว (คาดผิดไปนิดที่ธันอายุน้อยกว่า) เราจะได้ฟินซะที 555
อยากเห็นการต่อสู้ที่สองคนนี้ร่วมมือกัน แบบรู้ใจกันมากกว่านี้ คงจะสุดยอดมากๆ
-
บทที่ 100 The Duet
“ถ้าจะลงสมัครการแข่งขันชิงการ์ดสูงสุดประจำเดือนต้องทำอย่างไรบ้างครับ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นที่บ้านหลังเล็กหลังหนึ่งที่ไบเบิ้ลบอกว่าเป็นจุดรับสมัครผู้เข้าร่วมแข่งขันในเดือนนี้ หลังจากที่เมื่อคืน เขาและธันอาศัยค้างคืนกลางป่าแห่งนั้นนั่นเอง
“ข้อกำหนดของเดือนนี้เป็นการแข่งขันคู่นะคะ คู่ต้องเป็นผู้เล่นด้วยค่ะ ไม่สามารถใช้คู่เป็นการ์ดหรือว่าตัวละครในเกมได้นะคะ” หญิงสาวคนเดียวในบ้านแห่งนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม การที่คนตรงหน้านี่รีบแจ้งกติกาออกมาแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะมีคนเข้าใจผิดกติกาอยู่มากก็เป็นได้
“ผมมีคู่ครับ” เฟี๊ยตเอ่ยพลางเบี่ยงตัวให้เห็นธันที่ยืนรื้อสมุดการ์ดเพลินๆ อยู่เบื้องหลัง สาวน้อยคนนั้นกวาดตามองอย่างพินิจราวกับว่าดวงตาของเธอนั้นสามารถตรวจสอบได้ว่าคนตรงหน้าเป็นผู้เล่นจริงหรือเปล่า ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างยินดี
“กรอกใบสมัครได้เลยค่ะ กรอกทั้ง 2 คนเลยนะคะ ในที่สุดก็ครบเสียที” หญิงสาวคนนั้นยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย พร้อมยื่นใบสมัครออกมาตรงหน้า 2 ใบ เมื่อธันได้ยินคำพูดดังกล่าวจึงเดินมาตรงหน้าเคานเตอร์เพื่อทำการกรอกใบสมัครนั่นด้วย
“ครบ?” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างเป็นคำถาม
“อ๋อ การแข่งขันมีกฎอยู่ว่าต้องมีผู้เข้าแข่งขันอย่างน้อย 8 คนหรือ 8 ทีมค่ะ ถึงจะเริ่มจัดการแข่งขันได้ แต่เดือนนี้มีเกิดปัญหาอย่างหนัก คือมีผู้เข้าร่วมน้อยมากจนไม่สามารถเปิดการแข่งขันได้ แต่พอคุณสองคนเข้ามาสมัครก็จะครบ 8 ทีมพอดีค่ะ ทางเราจะได้เริ่มจัดการแข่งขันพรุ่งนี้เลย” หญิงสาวนั้นตอบออกมาอย่างง่ายๆ
“พรุ่งนี้!” เสียงของเฟี๊ยตหลุดออกมาอย่างตกใจ เขาไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วขนาดนี้ เขาคิดว่าจะมีเวลาซ้อมและวางแผนมากกว่านี้เสียอีก หากแต่ธันหันมาดูเขาเพียงนิดเดียว ก่อนจะกลับไปสนใจใบสมัครตรงหน้าต่อ ราวกับว่าเรื่องการแข่งที่ค่อนข้างกะทันหันนี้ ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจแต่อย่างใด
“ทำยังไงดีธัน พรุ่งนี้จะแข่งแล้ว ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย” เฟี๊ยตบ่นกับธันด้วยน้ำเสียงปนร้อนรนนิดๆ หลังจากจัดการลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวคนนั้นแจ้งกติกาให้ทราบคร่าวๆ คือ หนึ่งทีมจะประกอบด้วย 2 คน ต้องเอาชนะ 2 คนให้ได้ถึงจะชนะเกม โดยในแต่ละรอบ ผู้เล่นแต่ละคนใช้การ์ดตัวตนได้ 2 ใบ การ์ดเวทมนตร์ 1 ใบ และการ์ดพรสวรรค์ไม่จำกัดจำนวน
“วิธีการเดียวที่จะถือว่าชนะ คือ ต้องสังหารคู่ต่อสู้ให้ได้ทั้งสองคนค่ะ ผู้เล่นที่ตายในการประลองจะไม่ต้องไปเริ่มเกมใหม่ แต่จะถูกข้ามเวลาไปยังถึงตอนจบการแข่งขันเท่านั้นค่ะ” เสียงของหญิงสาวคนนั้นยังก้องกังวานไปมาในหัวเขาอย่างนั้น ที่ถึงขั้นต้องฆ่าต้องแกงกันจริงๆ เลยเหรอเนี่ย
“ใจเย็นๆ เฟี๊ยต บริหารเวลาดีๆ ยังไงก็พอ เคยจับคู่กันสู้กับนกยูงนั่นมาแล้ว คงเข้าใจรูปแบบการสู้ของอีกคนอยู่พอสมควร ที่เหลือก็แค่มานั่งคุยกันเรื่องไพ่ กลยุทธ์ต่างๆ อาจจะลอกซ้อมอีกนิดหน่อย ทันอยู่แล้ว อย่าคิดมาก”
ธันพูดอย่างสบายๆ เฟี๊ยตหันไปมองหน้าธันอย่างประหลาดใจเล็กน้อย บางเวลาธันก็ดูจะเป็นเด็กขี้เล่นที่ไม่รู้จักโต ยียวนกวนประสาทเขาได้ตลอดเวลา แต่บางเวลาธันก็เป็นเหมือนเพื่อนคนหนึ่งที่รู้จักตัวเขาเป็นอย่างดี อย่างเช่นในเวลานี้ที่เขาตกอยู่ในภาวะประหม่าอย่างห้ามไม่ได้ หากแต่คนตรงหน้าก็ไม่แสดงท่าทีเล่นๆ หรือไร้สาระแต่อย่างใด หากแต่พูดปลอบใจเขาอย่างเรียบๆ และใจเย็นอย่างนั้น
‘จริงๆ แล้ว นายเป็นคนอย่างไรกันแน่หนอ ธัน คนที่ช่วยตัวเขาเอาไว้ในค่ำคืนนั้น คนที่เขาช่วยชีวิตเอาไว้เมื่อวานนี้ หรือคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขานี่ ใครกันแน่คือธันที่แท้จริง’ เฟี๊ยตรำพึงในใจอย่างสับสน ก่อนจะสะบัดหัวไล่ความฟุ้งซ่าน และรีบสาวเท้าเดินตามเพื่อนร่วมทีมไป เมื่อธันบอกว่าจะจัดโปรแกรมฝึกซ้อมสำหรับการต่อสู้แบบทีมคู่ ที่พวกเขากำลังจะต้องลงสนามจริงในวันพรุ่งนี้
“รู้จักจักระไหม” ธันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เฟี๊ยตปล่อยให้ธันเป็นอาจารย์ในด้านการต่อสู้ไป เขาต้องยอมรับจริงๆ ว่าเขาไม่ใช่สายบู๊เลย การเรียนรู้ทักษะใหม่ๆ จากผู้ที่ดูจะเชี่ยวชาญทางด้านการรบราฆ่าฟันตรงหน้านี่ ดูจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
“บ้าง ครูปรุงยาคนก่อนเคยสอนมา แต่ไม่มาก ส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับการปรุงยาเสียมากกว่า” เฟี๊ยตตอบ เภสัชกรหนุ่มเลือกที่จะข้ามเรื่องที่เขาฝึกควบคุมจิตด้วยตัวเองไปเสีย เขาไม่มั่นใจว่ามันเป็นวิธีที่ถูกต้องพอที่จะเอามาบอกเล่าหรือเปล่า
“เท่าที่ดูในการต่อสู้ก็ใช้ได้ดีนี่ แต่อาจจะยังรวมจิตได้ไม่นิ่งเท่าไหร่ ฝึกตอนนี้อาจจะไม่ทันแล้วสำหรับวันพรุ่งนี้ แต่ที่อยากจะให้ฝึกคือ ฝึกทายใจเพื่อนร่วมทีมโดยดูจากจักระที่ใช้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่มีหลักการตายตัว แต่ความคุ้นเคยในรูปแบบจักระจะพอบอกเราได้ว่า เพื่อนของเรากำลังจะทำอะไรต่อไป” ธันอธิบายให้เขาฟัง
“ใช้ไพ่ติดต่อกันโดยตรงไม่ง่ายกว่าหรอ” เฟี๊ยตแย้งขึ้นมาอย่างเห็นต่าง
“นั่นแปลว่าเราจะต้องเสียไพ่ตัวตนหรือไพ่เวทมนตร์ไปโดยใช่เหตุ การเดาใจนี่แหละ ถึงแม้ว่าจะยาก แต่ถ้าคุ้นเคยกันดีแล้ว มันจะกลายเป็นพื้นฐานของการต่อสู้เป็นทีมไปเลย” ธันเล่าให้ฟังอย่างเรียบๆ เด็กชายจอมยียวนกวนประสาทคนนั้นหายไปไหนแล้วนะ?
“ขอดูไพ่ที่ใช้บ่อยๆ หน่อย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยกับธัน ในขณะที่ตนเองหยิบไพ่ของตนที่ใช้บ่อยๆ ออกมาถือในมืออยู่แล้ว
“จะได้จัดการซ้อมทายใจการใช้ไพ่ได้ถูก อีกอย่างจะได้วางแผนกลยุทธ์ในการต่อสู้ด้วย” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นบ้าง เขาตั้งใจจะวางแผนการต่อสู้ล่วงหน้าไว้ทั้งหมด อย่างน้อย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เก่งกาจอะไรมากมายนัก แต่ตั้งแต่ต่อสู้มา เขาก็ไม่เคยหลุดแผนการสักครั้งเดียว
“ไพ่ที่ใช้บ่อยที่สุดก็น่าจะเป็น the sword of Hydra ไพ่นี้เป็นไพ่พรสวรรค์ที่ได้มาตั้งแต่เริ่มเกม ปรกติมันจะเป็นดาบขนาดยักษ์อย่างที่เคยเห็นแหละ แต่สามารถเปลี่ยนไปเป็นดาบคู่ก็ได้ แต่ความยาวมันจะสั้นเหลือประมาณข้างละเมตรเดียว ไม่รู้ว่ามันจะเปลี่ยนไปเป็นแบบอีกได้หรือเปล่า เพราะยังไม่รู้วิธีเหมือนกัน ว่างๆ ว่าจะลองไปปรึกษาร้านขายอาวุธดู” ธันหยิบไพ่สีทองที่เฟี๊ยตเคยเห็นจนชินตาออกมาให้เขาดูอย่างง่ายๆ พร้อมกับอธิบายอย่างไม่มีอะไรปิดบังทั้งสิ้น เฟี๊ยตหรี่ตามองชื่อของไพ่ใบนั้นอย่างพิจารณา
“ได้ มันต้องเปลี่ยนสภาพได้อีกแน่ๆ” เฟี๊ยตเปรยออกมาอย่างมั่นใจ
“หืมม” ธันหันมามองหน้าเขาอย่างสนใจ
“ไฮดราเป็นชื่อของปีศาจในเทพนิยายชนิดหนึ่ง มันมี 6 หัวด้วยกัน อีกอย่าง ไฮดราก็เป็นชื่อสัตว์ขนาดเล็กชนิดหนึ่งอีกด้วย ซึ่งมันก็มี 6 หนวด คำว่าไฮดราจึงคล้ายจะเป็นคำพูดแสดงถึงเลข 6 ไปโดยปริยาย ถ้าให้เดานะ มันต้องกลายสภาพได้ 6 แบบแน่ๆ แต่วิธีจะทำให้ได้นั้น เป็นอย่างไรก็ไม่รู้เหมือนกันนะ” เฟี๊ยตเอ่ยออกมาตามความรู้สึกตัวเอง เขาค่อนข้างมั่นใจในสมมติฐานที่ว่าพอสมควรเลยทีเดียว
“interesting!” ธันพึมพำออกมาด้วยแววตาเป็นประกาย เด็กหนุ่มอุทานแสดงความสนใจออกมา แต่ก็ไม่ได้กล่าวคำใดเพิ่มเติมขึ้นมาอีก
“แล้วไพ่นักสร้างเมืองนี่ใช้ทำอะไรได้บ้าง อธิบายหน่อย เผื่อจะเอามาประยุกต์กับไพ่อื่นๆ ได้” เฟี๊ยตเอ่ยต่ออย่างต้องการทำเวลา เวลาสำหรับการเตรียมการในศึกนี้น้อยเหลือเกิน
“ไพ่นักสร้างเมืองเป็นไพ่พรสวรรค์ที่ใช้สร้างสิ่งก่อสร้างอะไรก็ได้ขึ้นมาในการต่อสู้ ข้อเสียของมันคือ มันต้องใช้จิตในการควบคุมสูงมาก มากจนแทบจะใช้การ์ดอื่นไม่ได้เลย ต้องรีบปิดเกมให้เร็วที่สุด ไม่งั้นจะไม่เหลือจิตไปใช้ในตอนท้ายๆ เกมเลย ซึ่งถ้าปล่อยให้เลยเถิดจนถึงขั้นนั้น ก็เรียกได้ว่าปิดประตูชนะได้เลย” ธันอธิบาย
“สร้างอะไรได้บ้าง” เฟี๊ยตถามต่อ พร้อมกับหัวสมองที่แล่นไปอย่างรวดเร็ว ภาพการใช้ไพ่ของเขากับธันสร้างกลยุทธ์ใหม่ๆ ขึ้นมาวนเวียนไปในหัวเขาอย่างรวดเร็ว เภสัชกรหนุ่มคลี่ยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก
ธันไม่ตอบคำถามดังกล่าว หากแต่เลือกจะย่อตัวลงไปนั่งกับพื้นบริเวณสวนหย่อมที่พวกเขาหารืออยู่นั่น พร้อมกับใช้ไม้ขนาดไม่สั้นไม่ยาวนักลากไปบนพื้นเป็นรูปทรงสิ่งก่อสร้างต่างๆ มากมาย เฟี๊ยตกวาดตามองอากัปกิริยาเหล่านั้นอย่างทึ่งๆ เพราะถึงแม้จะเป็นเพียงรูปวาดประกอบคำพูดเล่นๆ เท่านั้น หากแต่ลายเส้นที่ละเลงอยู่บนพื้นดินกรวดในเวลานี้ก็สวยงามจนเขาต้องยอมรับฝีมืออยู่ในใจ
‘ไม่น่าเชื่อว่าพวกนักเลงหัวไม้นี่จะเก่งวาดภาพระบายสีกับเขาด้วยแฮะ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ’ แน่นอน เฟี๊ยตรำพึงอยู่เพียงในใจเท่านั้นเอง ไม่มีทางที่คำพูดชื่นชมเหล่านี้จะหลุดออกจากปากเขาให้คนตรงหน้าได้ยินได้เลย
ช่วงเวลาของปฏิบัติเริ่มขึ้นอย่างเข้มข้น หลังจากที่เฟี๊ยตอธิบายไพ่ของฝ่ายตนให้ธันรู้จักบ้าง เขาไล่ไปตั้งแต่ไบเบิ้ล โกเลมทราย และไพ่ยาพิษที่อาจารย์ทิ้งไว้ให้เขาเป็นของดูต่างหน้า จริงๆ เขาอยากจะอธิบายให้มากและละเอียดกว่านี้ แต่ธันก็ปัดโอกาสเหล่านั้นไปเสีย แล้วบอกแต่เพียงว่าเรื่องแผนการกลยุทธ์การรบให้ฝ่ายบุ๋นอย่างเขาเป็นคนจัดการแต่เพียงผู้เดียว
การฝึกเริ่มต้นที่การเรียกใช้การ์ดที่ชินมือของแต่ละฝ่ายออกมา แล้วให้เพื่อนร่วมทีมที่กำลังหลับตาอยู่นั้นจับถึงจิตสั่งการให้ออกให้ได้ว่าเพื่อนเรียกใช้การ์ดอะไร ในเกือบครึ่งชั่วโมงแรกนั้น เฟี๊ยตทายไพ่ไม่ถูกแม้แต่ใบเดียว ด้วยความที่ยังจับจุดของทักษะนี้ไม่ได้ แต่หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง เขาก็พบว่าการตรวจสอบจักระมีลักษณะคล้ายกับการดมกลิ่นนั่นเอง คือมันต้องใช้ประสาทสัมผัสโดยตรง อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย มันเหมือนความคุ้นเคยที่เวลาเราได้กลิ่นกุหลาบ ภาพดอกไม้นั้นก็จะลอยมาในหัวเอง ผ่านไปกว่าชั่วโมง เฟี๊ยตก็ทำสำเร็จจนได้ เพียงเขาจับจักระที่ธันเรียกใช้ ภาพการ์ดที่ธันเรียกใช้ก็ลอยขึ้นมาในความคิดเขาอย่างอัตโนมัติทันที
แผนการรบของพวกเขาคืบหน้าต่อไปที่การวางแผนกลยุทธ์ พวกเขาต้องต่อสู้ทั้งหมด 3 ครั้งด้วยกัน จาก 8 เหลือ 4 จาก 4 เหลือ 2 และจาก 2 เหลือ 1 เฟี๊ยตตัดสินใจที่จะเปลี่ยนกลยุทธ์ในการสู้ทุกครั้งที่ลงสนาม ด้วยคิดว่าผู้เข้าแข่งขันมีจำนวนเพียงหยิบมือเดียว ทุกครั้งที่มีการแข่งขัน ต่างฝ่ายต่างก็คงเห็นฝีมือกันจนหมดสิ้น การจะใช้ลูกเล่นแบบเดิมเพื่อเอาชนะคู่ต่อสู้ใหม่ๆ นั้นเป็นไปแทบไม่ได้เลย
เฟี๊ยตหยิบการ์ดของตนและของธันออกมาวางคู่กันเพื่อเรียบเรียงกลยุทธ์ที่จะใช้ในแต่ละรอบให้ธันฟังช้าๆ เขาอธิบายตั้งแต่จังหวะการเรียกการ์ด การสนับสนุนเพื่อนร่วมทีม ไปจนถึงท่าทางที่จะต้องแสดงออกให้คู่ต่อสู้เห็น ธันได้แต่เบิกตากว้างมองเฟี๊ยตอย่างประหลาดใจระบบความคิดที่ซับซ้อนเกินบรรยายนั้น ตัวธันเองเคยเห็นผู้เข้าแข่งขันเกมนี้มาก็มาก แต่ไม่เคยมีใครที่เขารู้สึกว่าไม่น่าตั้งตนเป็นศัตรูเท่ากับคนตรงหน้านี้อีกแล้ว ไม่ใช่ที่พลังรบ เพราะเฟี๊ยตนั้นนับได้ว่าเป็นนักสู้เพียงระดับกลางเท่านั้น หากเอาชนะด้วยกำลังก็คงจะไม่ยากเท่าไหร่ แต่สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นคือกำลังสมองของคนตรงหน้านี้ต่างหาก ขอบเขตของระบบความคิดของจอมวางยาคนนี้ดูกว้างใหญ่และลึกล้ำเกินกว่าคนทั่วไปจะสัมผัสได้ เฟี๊ยตฉลาดมาก บางที อาจจะฉลาดมากกว่าที่ตัวเองจะรู้เสียด้วยซ้ำ!
“ลำดับต่อไปจะเป็นการแข่งขันประลองยุทธ์คู่เปิดสนามของเดือนนี้ ขอเชิญผู้เข้าแข่งขันบนเวทีได้เลยค่ะ” เสียงพิธีกรหญิงประกาศลั่นขึ้นในตอนสายๆ ของการแข่งขันในวันรุ่งขึ้น มือของเฟี๊ยตสั่นน้อยๆ ขาทั้งสองข้างพาตัวเขาขึ้นไปยืนเด่นเป็นสง่าคู่กับเพื่อนร่วมทีมอีกคนอยู่บนเวที การชิงชัยเพื่อการ์ดสูงสุดกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!
จากผู้แต่ง : ตอนนี้อาจจะงงๆ แปร่งๆ ไปบ้างนะครับ ผู้แต่งกำลังเจอมรสุมชีวิตอย่างหนัก แต่ก็ไม่อย่างอู้มากไปกว่านี้ อิอิ อย่าติมากนะ อ่านแล้วเสียกำลังใจ ไว้ว่างๆ จะกลับมาเกลาใหม่ครับ
ปล. ครบร้อยตอนจนได้นะเรื่องนี้ เห้อ ให้ความรู้สึกเหมือนลูกกำลังจะเข้ามัธยม แบบว่าดูโตแล้ว แต่ก็ยังต้องส่งเสียกันต่อไป จบเรื่องเมื่อไหร่คงได้ความรู้สึกเหมือนลูกออกเรือนไปแต่งงาน ห้าห้า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ผมอ่านคอมเมนท์แล้วอยากตอบหลายๆ คอมเมนท์มากเลยครับ
แต่วันนี้ไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวว่างๆ จะกลับมาตอบนะครับ อิอิ
-
100 มาแล้ววว
สนุกและตื่นเต้นที่ธันชมเฟี้ยตอะ แต่ไม่ค่อยตื่นเต้นมาก ธรรมดาชิวๆ เหมือนช่วงพักรบเนอะ
เป็นกำลังให้คนเขียนนะคะ คนอ่านรอติดตามเป็นกำลังใจให้
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เข้าสู่ร้อยตอนแล้ว ดีใจด้วยน๊าาา ธันเฟี๊ยตสู้ๆ คนเขียนสู้ๆ
-
ครบ 100 ตอนแล้ว เย้ๆๆ *จุดพลุฉลอง* เป้าหมายต่อไปก็คือ 500 ตอน 555+
คู่เฟี๊ยตธันจะต้องเป็นแท็คทีมที่เก่งที่สุดในเกมแน่เลย มีทั้งฝ่ายบู๊ที่เก่งกาจฝีมือเยี่ยมอย่างธัน แล้วก็ฝ่ายบุ๋นที่แสนฉลาด มีไหวพริบ แก้ปัญหาเก่งแบบเฟี๊ยต แถมทั้งสองคนนี้ก็เข้ากันได้เกือบทุกเรื่องซะขนาดนั้น ดูท่าแล้วการแข่งชิงการ์สูงสุดน่าจะเป็นเรื่องง่ายๆไปเลย
-
ในที่สุดก็ครบ 100 ตอน :mc4: :mc4: :mc4: บรรยายความรู้สึกไม่ถูกเลย 555
จากที่อ่านๆคอมเม้นต์ข้างบนมา รู้สึกเหมือนเรามองข้ามอะไรไปหลายๆอย่าง
เอาละ ในที่สุดเรื่องนี้ก็ถึงร้อยตอน(เหมือนจะพูดซ้ำเลย) ยอมรับว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่สนุกที่สุดที่อ่านนะ
แต่เป็นเรื่องที่น่าติดตามมากพอสมควร การวางพล็อตเรื่องเป็นไปช้าๆเนิบๆ อันนี้โอเคพอได้อยู่
แต่การที่คนเขียนมาลงให้ทุกวันนี่เป็นอะไรที่เราชอบจริงๆ
สำหรับเรานะ เรารู้สึกว่าอยากให้เรื่องนี้มันเดินต่อไปเรื่อยๆไม่มีจบ ถ้ามันจบเราคงไม่มีอะไรทำ 555
เอาละ พึ่งตื่นมาอ่านสมองเบลอๆ คิดได้เเค่นี้ 55 กลับไปนอนต่อแล้ว อยากบอกประโยคสุดท้ายของวัน
เรื่องนี้อาจไม่ใช่เรื่องสนุกที่สุดที่เคยอ่าน แต่เป็นเรื่องที่สามารถทำให้เรารอได้ว่าเมื่อไหร่คนเขียนจะมาลง ถ้าหากลองเปิดใจ เรื่องนี้ก็สนุกไม่แพ้เรื่องไหนเลยจริงๆ
ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านนะ เราจะอยู่กับคนเขียนไปจนกว่าคนเขียนจะเบื่อเราเลย 555
-
เย้ๆๆๆ 100 ตอนแล้ว :katai2-1:
:katai4: ตอนนี้กำลังมันเลยอ่ะ รอนะ
-
เอาล่ะก่อนอื่น จุดพลุฉลองหนึ่งร้อยตอน :mc4:
จากนั้นก็บวกเป็ดน้่อยหนึ่งตัวและบวกหนึ่งกันไปตามระเบียบ
อยากให้ถึงตอนหน้าเร็วๆจัง อยากรู้ว่าแผนการต่อสู้ของเฟี๊ยตจะออกมาในรูปแบบไหน
แต่จะเข้ากันได้กับการต่อสู้ของธัน และทำให้ชนะการแข่งได้ไหม
โอ๊ย........ตื่นเต้นไปกับเฟี๊ยตแทนนะเนี่ย
ปล.เอ....จะว่าไปแล้วจะฉลองหนึ่งร้อยตอนเป็นอะไรดีน้า :hao7:
-
ฮูเร่ ขึ้น 3 หลักแล้ว ยินดีด้วยครับ ที่ครบ 100 Episode
100 เป็นเลขที่ดีครับ เป็นเลขเต็ม สมบูรณ์ เป็นเลขที่เหมาะกับการเริ่มต้น ทบทวีคูณไปเรื่อยๆ ให้ได้ 1000 Episode เลยทีเดียว
ณ ตอนนี้ คิดถึง ไพ่สูงสุดลำดับที่ 1 ที่มีใบเดียว ทุกๆคนต่างค้นหา ทำให้นึกถึงการ์ตูนเรื่องนึง คือ One Piece เพราะมันแปลว่าชิ้นเดียวเหมือนกัน ตอนนี้ปาเข้าไป 730 ตอนแล้ว ยังไม่มีทีท่าว่าจะจบ อ่านกันหลายปีมาก ประมาณนั้้นเลย เลยอยากให้ The Lost World เป็นแบบนั้นเลยจริงๆ
ตอนที่ 100 ของ The Lost World ชื่อ The Duet ยังแอบคิดนิดๆ ว่า เอ มันจะเป็น The Couple รึเปล่า HA HA HA :haun4:
The sword of Hydra ของธันนี่ ไปค้นคว้าเรื่อง Hydra มา น่าจะมีข้อสังเกต 3 อย่างคือ
Hydra สัตว์ในเทพนิยายกรีก มันสามารถมีได้ถึง 100 หัวนะในบางตำนาน พอตัดหัวมันแล้วมันจะเพิ่มเป็น 2 หัว ยิ่งตัดยิ่งเพิ่ม ไม่แน่ว่า ดาบเล่มนี้เมื่อถูกทำลาย อาจเกิดดาบเล่มใหม่ขึ้นมาได้อีกเรื่อยๆ ร้อยเปลี่ยนพันแปร
รึอาจจะอย่างที่เฟี๊ยต ว่า มันอาจจะเปลี่ยนได้ถึง 6 แบบ แบบ Hydra สัตว์ในตระกูลแมงกระพรุน (ค้นจาก Wiki) ถ้าเป็นแบบนี้นึกถึง กระบี่ 6 ชีพจร ของตระกูลตวน แห่งไต้ลี่ (แปดเทพอสูรมังกรฟ้า) คงคล้ายกันเนอะ ปนกันมั่วแล้วตู
สุดท้าย รึมันจะเปลี่ยนได้แค่ 2 เพราะที่ค้นมา วงดนตรีในตำนาน วง Hydra มีสมาชิก 2 คน คือ พี่ป้าง กับ พี่ปอน แหะๆ
ท้ายสุด มาต่อไวๆนะคร้าบบบ กำลังสนุกเลย
-
ก่อนอื่นขอฉลองให้กับตอนที่ 100
หาได้ยากนะคะกับการที่นิยายเรื่องนึงจะมาแตะที่หลักร้อยได้ โดยที่คนเขียนยังคงมีวินัย อัพตรงต่อเวลาแบบนี้ และไม่ทิ้งกันไปไหน
อย่างที่บอกคือเราสมัครเพื่อมาคอมเม้นท์ให้กับนิยายเรื่องนี้ นิยายที่ทำให้เราประทับใจได้ทุกบททุกตอน แม้แต่ละตอนจะสั้นและชวนค้าง บางครั้งนอนคิดถึงตอนถัดไปว่าคนเขียนจะแกล้งอะไรน้องเฟี๊ยซรึเปล่าน้าาา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดทนและรออ่านตอนต่อไปในวันพรุ่งนี้ วันไหนที่คนเขียนไม่อัพเราก็ชักห่วง ถ้าหายไปโดยไม่บอกจะรู้สึกผิดปกติ การอ่านนิยายเรื่องนี้ก่อนนอนกลายเป็นกิจวัตร ถึงแม้บางครั้งต้องป้องกันความค้างด้วยการเว้นห่างไว้ไม่อ่านถี่ๆ เพราะเป็นอะไรที่ทรมานใจสุดๆ คุณคนเขียนมีสกิลตัดฉับที่ส่งผลให้คนโดนถึงกับค้างได้เด็ดขาดมาก TT
ส่วนที่หายไปนานนี่ต้องขอโทษด้วยนะคะ เพราะบางทีมาอ่านดึกไป และช่วงนี้ติดสอบหลายตัว บางทีเลยร้างๆนิยายไปบ้าง(จริงๆต้องบอกว่ามาก)
เท่าที่จำได้น่าจะมาถึงประมาณตอนยังอยู่ในตี้กับสองหนุ่ม ณ หมู่บ้านวาเลนไทน์ ไม่มีใครชมชอบการจากลา แต่ก็ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่มีวันเลิกรา และเราเชื่อว่าทั้งสามคนจะต้องกลับมาร่วมเดินทางกันอีกแน่ในอนาคต(ที่ขึ้นอยู่กับคุณคนเขียน) จนกว่าที่ทั้งปันกับเฟี๊ยตจะพร้อมพอ มิตรภาพยังไงก็ตัดไม่ขาด แม้ว่าการจากลาครั้งนี้จะสร้างบาดแผลให้กับเฟี๊ยต หรือจริงๆต้องบอกว่ากระตุ้นแผลเก่า
การพบเจอกับธันเป็นเหมือนทั้งเรื่องบังเอิญและพรหมลิขิต ธันที่คิดเอาไว้ในตอนแรกคือขรึมๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี โตกว่าเฟี๊ยตหน่อย แต่พอหนุ่มธันออกมาในมาดนี้ก็เรียกว่าสตั้นท์สิบวิ แต่ทั้งคู่ก็เข้าขากันได้ดี เฟี๊ยตดูผ่อนคลายเวลาอยู่กับหนุ่มธัน และทั้งคู่ก็เหมือส่วนเติมเต็มของกันและกัน ที่กำลังพอดี ไม่มากและไม่น้อยไป ถึงในใจลึกๆจะแอบเชียร์พี่หมอเสียงหล่อ ที่ไม่มีบทกับใครเขา TT
สำหรับการเข้าเมืองของเฟี๊ยตในครั้งนี้เรียกว่าคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม ทั้งข่าวสารต่างๆ ในเกม รวมถึงเรื่องกลุ่มก๊กก้อนที่จะทำให้เฟี๊ยซตระหนักถึงระดับของตัว และคอยพัฒนาตัวเองต่อไปเรื่อยๆ...นี่คือเสน่ห์ของเฟี๊ยตและของนิยายเรื่องนี้เลยค่ะ ^^ ส่วนเรื่องที่คุ้มสุดๆคือการได้อาจารย์และเป็นจอมวางยา ถึงเฟี๊ยตจะใจอ่อนและใจดี ไม่ใช่คนโหดอำมหิต แต่นี่คือเสน่ห์ที่เฟี๊ยตมี ถึงอยากจะเห็นเฟี๊ยตตอนดาร์กไซด์ก็เถอะนะ .ขำ.
สำหรับตอนที่หนึ่งร้อยการจับคู่ของหมอยาและนักสร้างเมือง เอาใจช่วยและคิดว่าเฟี๊ยตระดับเฟี๊ยตคงได้เห็นการต่อสู้สนุกๆ เพราะทีมนี่มีทั้งนักบู๊และยอดบุ๋นอยู่ในทีม รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
สุดท้ายนี้ สำหรับนิยายเรื่องนี้เราว่าถึงแม้ไม่ใช่นิยายตลาด แต่คนติดตามเองก็เหนียวแน่นไม่แพ้กัน ที่สำคัญคือทุกคนที่อ่านเรื่องนี้ หาได้ยากนะคะที่จะไม่ตกหลุมรักแล้วติดงอมแงม
สู้ๆ นะคะคุณคนเขียน ^^
-
:a9: :a9: :a9: happy aniversery 100 episode.^^
ขอชื่นชมกับการดำเนินเรื่องที่สนุก ตื่นเต้น ได้ลุ้นตลอดๆ
ที่ชอบมากอีกอย่างคือคนแต่งมาอัพสม่ำเสมอ ไม่ทิ้งคนอ่าน น่ารักมาก
เราเองก็คอยบวกๆให้เสมอเป็นการขอบคุณนะ
ตอนนี้เฟี๊ยตกับธันต่างได้ทึ่งกับความสามารถของกันและกัน (แต่ไม่ยอมแสดงออก ขี้เก๊กทั้งคู่ :laugh:)
ตอนหน้าการแข่งขันคงมันส์แน่ :z2:
-
ในที่สุดก็มาถึงตอนที่ 100 แล้ว เย้ :mc4:
เป็นตอนที่อ่านแล้วทำให้อมยิ้ม และรู้สึกตื่นเต้น ทั้งคาดเดาในตอนต่อไป เยี่ยมมากคร๊า :katai2-1:
-
เฟี๊ยตคิดอะไรได้โหดไป เยอะไป เราตามไม่ทัน 55
-
ยินดีด้วยค่ะ ครบร้อยตอนแล้วววว ><
-
คนแต่ง สู้ๆ ผมรอเป็นกำลังใจตรงนี้เสมอ
-
บทที่ 101 First Round
การแข่งขันชิงไพ่สูงสุดประจำเดือนถูกจัดขึ้นที่ลานกว้างแห่งหนึ่งที่อยู่ออกนอกไปจากตัวเมือง แผ่นหินแกร่งขนาดประมาณ 25 คูณ 25 เมตร วางอยู่ทับอยู่บนพื้นหญ้าเป็นการบอกขอบเขตของการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้นนั่น ถัดออกไปจากลานประลองมีลักษณะคล้ายหน้าผาเตี้ยๆ ที่มีทางลาดเทสำหรับเดินลงไปสัมผัสพื้นทรายเบื้องล่าง ลานต่อสู้อยู่ห่างจากชายทะเลไม่ถึง 50 เมตร เฟี๊ยตและธันกำลังยืนอยู่บริเวณปลายสุดของแผนที่ของเกมนี้ แดดอ่อนๆ และลมหนาวที่ไม่แรงนักเป็นใจให้กับการแข่งขันในวันนี้เป็นอย่างดี
ในใจของเฟี๊ยตเกิดความรู้สึกประหม่าแบบห้ามไม่ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะเคยดูเอลมาอยู่บ้าง แต่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมวันนี้เขาถึงรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเป็นเพราะความเป็นทางการของการแข่งนี่ ผู้คนจำนวนไม่น้อยที่กำลังยืนรอชมการแข่งขันอยู่นี่อาจจะเป็นสิ่งที่กดดันเขาอยู่ในเวลานี้ก็เป็นได้ บางที ความพ่ายแพ้ต่อหน้าสาธารณชนอาจจะเป็นสิ่งที่เขาไม่ปารถนาจะได้รับเท่าไหร่นัก
“หายใจเข้าลึกๆ และหายใจออกช้าๆ นี่แค่เกม ท่องไว้นี่เป็นแค่เกม ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นหรอก” ธันเอ่ยกับเฟี๊ยตเมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมทีมดูจะตื่นสนามอยู่พอสมควร
“แต่ต้องฆ่ากันเลยนะ มันไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ” เฟี๊ยตบ่นถึงความกังวลในใจเขาออกไป
“ไม่ได้ตายจริงสักหน่อย ก็แค่วาร์ปข้ามไปตอนจบเกมประลองรอบนั้นๆ คงไม่เหมือนจริงอะไรมากมายหรอก น่าจะเป็นแค่เวทมนตร์ข้ามมิติมากกว่า” เฟี๊ยตหันไปมองหน้าธันนิ่งๆ ตัวเขาเองไม่รู้เลยว่าที่เพื่อนร่วมทางอีกคนพูดให้เขาฟังนั้น มันเป็นสิ่งที่ธันคิดจริงๆ หรือจะเป็นแค่คำพูดปลอบใจเท่านั้น
“อืมม” เฟี๊ยตเอ่ยตอบรับสั้นๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะหายใจออกอย่างเต็มที่เช่นกัน ซึ่งออกซิเจนที่เพิ่มขึ้นในเวลานี้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นไม่น้อยเลย
“การแข่งขันคู่แรกของวันนี้เป็นการแข่งขันรอบแรกระหว่างทีม TGIF” พิธีกรหญิงผายมือมาทางคู่ต่อสู้ทั้ง 2 คนของพวกเขา ทีม TGIF ประกอบด้วยผู้หญิงสองคนที่มีท่าทางทะมัดทะแมงไปกันคนละแบบ คนแรกเป็นผู้หญิงใบหน้ารูปไข่ ผมดำยาว แต่รวบตึงไว้กลางศีรษะ ในขณะที่เพื่อนร่วมทีมอีกคนมีลักษณะห้าวๆ ผมซอยสั้นประมาณติ่งหู กวาดตามองคร่าวๆ เฟี๊ยตก็พบว่าคนทั้งคู่ไม่มีการประสานจิตแต่อย่างใด บางที เกมเปิดสนามนี่อาจจะจบลงเร็วกว่าที่คิด ถ้าเขาดูอะไรไม่ผิดไปนัก
“กับทีม Double Blind ค่ะ” พิธีกรคนเดินผายมือมาทางเขาทั้งสองคน ธันเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลย
“แปลว่าอะไรอะ” ธันเอ่ยปากถามขึ้นมาทันที
“ประมาณว่าต่างฝ่ายต่างไม่รู้จักกัน” เฟี๊ยตตอบพร้อมกับยิ้มมุมปาก
“ปญอ” ธันพูดอย่างจงใจกวนประสาทเขา ใบหน้านั้นยังคงยิ้มร่าอย่างไม่เปลี่ยนแปลง บางที คำพูดกวนโทสะนี่ก็ทำให้เขาหายตื่นเต้นอย่างประหลาด
“กวนตีน” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ อย่างเล่นๆ เช่นกัน
“หายยัง” ธันเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมาอีกระดับ เด็กหนุ่มคงจะหมายถึงอาการตื่นเวทีของเขาที่ธันจับสังเกตได้สักพักหนึ่งแล้ว
“ไม่มีเหลือ” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ อย่างคลุมเครือเช่นกัน บรรยากาศขมุกขมัวในใจของเขาหายไปจนหมดสิ้น เหลือแต่ความเด็ดเดี่ยวที่จะโค่นศัตรูตรงหน้าลงเท่านั้น
“ตามแผน?” ธันเอ่ยขึ้นอย่างเป็นคำถาม
“แผนบี!” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ
“ขอรับ นายท่าน” ธันยกมือขึ้นจรดหางคิ้วน้อยๆ เป็นเชิงล้อเลียน
“เริ่มการประลองได้ Battle!” เสียงประกาศกร้าวดังมาจากพิธีกรคนเดิมนั้น บทสนทนาสั้นๆ ระหว่างเขาทั้งสองคนจึงจบลงไปโดยปริยาย เฟี๊ยตเอื้อมมือไปแตะไพ่ทั้งสามใบที่เตรียมไว้ในกระเป๋าเสื้อ การแข่งขันในวันนี้ของเขาต้องสำเร็จ เขาต้องชนะเท่านั้น!
“The Defensive Golem RELEASE!”
“The Sky Walker RELEASE!”
Double Blind ทั้งสองคนตะโกนใช้การ์ดอย่างรวดเร็ว เฟี๊ยตเหยียบไหล่โกเลมของตนที่ปรากฏกายขึ้นอย่างรวดเร็วนั่นขึ้นไปยืนอยู่เคียงข้างธันที่กำลังเหยียบอากาศที่ว่างเปล่าอยู่สูงขึ้นไปจากพื้นดินเกือบ 10 เมตร ชายหนุ่มทั้งคู่ชิงใช้โอกาสตั้งแต่ช่วงต้นเกมเปลี่ยนการต่อสู้มาอยู่บนอากาศ เพื่อลดช่องว่างในการโจมตีจากระดับพื้นดินเดียวกัน ธันเรียกดาบคู่ใจออกมากระชับไว้ในมือ ดาบยาวข้างละเกือบเมตรของเขาส่องประกายสะท้อนแสงแดดยามเช้านั่น ธันยิ้มมุมปากน้อยๆ เขายังไม่เริ่มบุก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะตั้งตนอยู่ในความประมาทแต่อย่างใด
“Elixirs RELEASE!”
“Tinctures RELEASE!”
สองสาวตรงหน้านั่นเรียกการ์ดขึ้นใช้ภายในเวลาไล่เลี่ยกันเช่นกัน ทันทีที่สิ้นเสียงคำสั่งขวดน้ำยาขนาดประมาณ 500 มิลลิลิตรก็ปรากฏขึ้นในมือของทั้งคู่ คู่ต่อสู้ทั้งสองคนของพวกเขากระดกน้ำยาสีน้ำตาลเข้มนั่นลงคออย่างรวดเร็ว เฟี๊ยตรู้สึกได้ถึงพลังงานที่กำลังหล่อเลี้ยงไปตามร่างกายคนทั้งคู่อย่างรวดเร็ว จักระที่ไม่เคยปรากฏมีในร่างกายของคนคู่นั่นมาก่อนก็พลันกำเนิดขึ้นอย่างน่าตกใจ
‘สงสัยจะไม่ง่ายอย่างที่คิดซะแล้ว’ เฟี๊ยตพึมพำกับตัวเองในใจ หางตาของเขาเหล่ไปทางเพื่อนร่วมทีมเล็กน้อย ธันก็น่าจะรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงนี่ได้เช่นกัน
“กระสุนทราย!” เฟี๊ยตชิงลงมือก่อนในช่วงเวลานั้นเอง ลางสังหรณ์เบื้องลึกบอกกับเขาว่า ถ้าปล่อยให้คู่ต่อสู้เริ่มบุกเข้ามาก่อนแล้ว เรื่องราวมันอาจจะไม่ง่ายนักก็เป็นได้
“เหยียบปฐพี!”
นี่มันหนังจีนกำลังภายในไม่มีผิด หญิงสาวผมสั้นตั้งแขนทั้งสองขึ้นไว้เบื้องหน้า ก่อนจะใช้เท้าขวาเหยียบลงบนพื้นหินแกร่งนั่นอย่างแรง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงหินที่ถูกกระแทกคำรามลั่นออกมาอย่างน่าหวาดหวั่น ราวกับมีแผ่นดินไหวขึ้นน้อยๆ ฉะนั้น คนดูที่ยืนมุงอยู่รอบๆ นั่นเสียการทรงตัวไปตามๆ กัน ขนาดธันและเฟี๊ยตที่ยืนอยู่บนอากาศยังรู้สึกรับรู้ได้ถึงแรงอัดอันมากมายนั่น คู่ต่อสู้ของพวกเขามาได้เหนือความคาดหมายจริงๆ
พร้อมกันกับการเลื่อนลั่นของแผ่นดินนั่นเอง หญิงผมยาวเจ้าของดวงหน้ารูปไข่นั่นก็สปริงตัวขึ้นลอยไปบนอากาศโดยอากาศจังหวะที่แผ่นดินเกิดการสั่นสะเทือนนั่นเอง เธอกางมือทั้งสองราวกับจะสยายปีกออกมาฉะนั้น ร่างของเธอลอยอยู่บนอากาศนานนับนาที นานราวกับว่าเธอได้ก้าวข้ามอิทธิพลของแรงโน้มถ่วงของโลกไปเสียแล้ว
“วิหคเหิน!”
พอสิ้นเสียงคำสั่งนั่นก็เกิดเรื่องหน้าตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง มวลอะไรสักอย่างหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายจะเป็นอากาศที่อัดกันเป็นกลุ่มก้อนจนดูเป็นรูปร่างได้ถูกปลดปล่อยจากหญิงสาวที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศนั่น มันขยายขนาดจนมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมขนาดมหึมา มวลอากาศดังกล่าวเข้ากระแทกกับห่ากระสุนทรายที่สาดซัดเข้ามานั่นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกวาดเอาเม็ดทรายเหล่านั้นติดไปกับตัวมันเองจนหมดสิ้น กำแพงขนาดยักษ์นั่นยังคงพุ่งตรงมาเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนแรง โล่ป้องกันของคู่ต่อสู้นั่นกำลังจะกลายมาเป็นอาวุธประหัตถ์ประหารเขาเสียแล้ว
“กำแพงทราย!” เฟี๊ยตตะโกนลั่นอย่างคาดการไว้ก่อนแล้ว มวลทรายทั้งหมดที่เคยรวมร่างเป็นปีศาจร่างยักษ์นั่นกลายสภาพไปเป็นผืนกำแพงหนาอย่างรวดเร็ว มันมีลักษณะเหมือนกำแพงอากาศของหญิงผมยาวนั่นไม่มีผิดเพี้ยน หากแต่ถูกประดิษฐ์ขึ้นเม็ดทรายจำนวนนับไม่ถ้วน กำแพงยักษ์ที่หนาและหนักที่ประกอบขึ้นด้วยต่างวัตถุธาตุนั่นกำลังพุ่งเข้าชนกันอย่างรวดเร็ว
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ คนดูบางส่วนถึงกับอุดหูพร้อมนั่งยองๆ ลงบนพื้นเนื่องมาจากเสียงลั่นและแรงสั่นสะเทือนนั่น ทันทีที่กำแพงลมเข้าปะทะกับกำแพงทรายนั่น แรงปะทะก็บดขยี้ให้กำแพงทั้งสองแตกออกอย่างรุนแรง กลายเป็นสายลมที่ปั่นป่วนที่ถูกผนวกเข้ากับมวลทรายอย่างนั้น
“พายุทราย!”
เฟี๊ยตถือพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสจากจังหวะนั้นเอง เขาสั่งการโกเลมให้เคลื่อนที่แปรรูปขบวนอากาศไปตามใจของเขาทันที เฟี๊ยตดึงเอาพลังลมของคู่ต่อสู้มาใช้อย่างแยบยลที่สุด
บัดนี้ หญิงสาวผมยาวเจ้าของแรงอากาศนั่นกลับคืนสู่พื้นดินอีกครั้ง คู่ต่อสู้ของเขาทั้งสองคนยืนอยู่เคียงข้างกันพร้อมกับกางมือออกกว้าง และใช้มือที่อยู่ใกล้กันนั่นประกบกันราวกับว่าจะเรียกรวมพลังภายในอย่างใดอย่างนั้น เฟี๊ยตรู้สึกถึงจิตที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับพายุที่กำลังเริ่มก่อตัวก็ไม่ปาน
“ปราณสิงห์/ปราณมังกร!” เสียงกร้าวของทั้งสองคนนั่นประกาศลั่น เฟี๊ยตรู้สึกได้ถึงพลังงานมหาศาลที่แผ่พุ่งออกมาจนรู้สึกได้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันประกอบขึ้นด้วยพลังจักระที่หนาแน่นขนาดไหน อย่าว่าแต่เขาคนเดียวเลย ต่อให้มีคนมียืนสักโหล ถ้าโดนวิชานี้เข้าไปเต็มๆ ก็คงตายเรียบ
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่ก่อนที่พลังปราณนั่นจะเดินทางมาถึงตัวเขา ก็บังเกิดเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะอย่างลงตัวที่สุด และพลังโจมตีนั่นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ราวกับว่าถูกตัดขาดจากผู้เป็นนายอย่างใดอย่างนั้น
“ว่ากันว่าช่วงเวลาที่เกราะป้องกันจะเปราะบางที่สุด นั่นก็คือช่วงเวลาที่หันคมดาบเข้าหาคนอื่นนะ รู้ไหม” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งที่ดูเหมือนคนทั้งคู่นั่นจะลืมไปแล้วว่ายังคงอยู่ในการต่อสู้นี่ด้วยเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ เย็นๆ ดังขึ้นจากเบื้องหลังทีม TGIF ทั้งสองคน พวกเธอสองคนโดนซ้อนแผนอย่างน่าเจ็บใจที่สุด!
จากผู้แต่ง : ผมลงนิยายเรื่องนี้สองเวปใช่ม๊า อีกเวปหนึ่งจะเป็นเวปที่นิยายรวมๆ ไม่เฉพาะวายอย่างเดียว แต่งๆ ไปมีคนอ่านมาบอกว่า เลิกแต่งวายเหอะ ให้แต่งเป็นชญธรรมดา อ๋อยยยย เงิบเบยยยยยยยยยยยย ห้าห้า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ขออนุญาตตอบคนที่ตั้งคำถามน้าาาา คนที่เขียนให้กำลังใจก็ขอบคุณทุกคนมากเลยครับ แต่ไม่รู้จะตอบไรดี อิอิ
ถึงคุณ naneku : ถ้าออกรวมเล่มคงต้องเกลาภาษาใหม่หมดทั้งเรื่อง ห้าห้า ปล่อยออกไปงี้ เขินตายยยย ห้าห้า
ถึงคุณ QSAR : ตอบครับบบบบบบ
ข้อ 1. ไพ่หมายเลข 1. ไม่ได้หมายความว่ามีใบเดียวนะครับ แต่หมายความว่ามันจะถูกกลายสภาพเป็นการ์ดได้สูงสุดหนึ่งใบ ดังนั้น ถ้ามีคนอื่นถือครองการ์ดอยู่ มันจะแปรสภาพเพิ่มไม่ได้อีก พอเราใช้ไพ่ใบแล้ว โควต้าก็จะเหลือให้การ์ดกลายเป็นไพ่ได้ครับ งงไหมมมมม ห้าห้า
ข้อ 2. เย้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จะดีหรอ ห้าห้า
ข้อ 3. หมายถึงลำไส้ใช่ม้ายยยยย
ข้อ 4. กลูโคสไม่ค่อยใช่เตรียมยาของแข็งเท่าไหร่ครับ มันคุณสมบัติไม่ค่อยดี อิอิ
ถึงคุณ aoihimeko : ฉลองเป็นไรดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ให้ผู้แต่งพักหนึ่งอาทิด เย้ยยยยยย
ถึงคุณ duaenmaysa : ขอบคุณมากสำหรับคอมเมนท์ยาวยาวค๊าบบบบบบบบบบ เชียร์พี่หมอทำไม พี่หมออาจจะไม่มีบทเลยก็ได้นะ อิอิ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เริ่มเปิดฉากต่อสู้แล้ว
ลุ้นเอาใจช่วยคู่หนุ่มๆ ว่าจะมีกี่แผนการ แต่คิดว่าคู่แรกๆน่าจะไม่ตึงมือมาก
จริงๆเราแอบแวบไปอ่านในเด็กดีมาบ่อยนะ ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าไม่มีคำว่าวายตรงหัวเรื่อง บางทีคนอ่านอาจคิดว่าเป็นชญ.ธรรมดาก็ได้ 555'
-
อย่างนี้ดีแล้ว สนุกๆ เฟี๊ยตสู้ :L2:ๆ
ปล. ไม่เอาชายหญิงนะ อ่ะ คึคึ :katai2-1:
-
เริ่มสู้รอบแรกละ คู่ต่อสู้นี่ก็เก่งเอาเรื่องพอตัว เอาใจช่วยเฟี๊ยต-ธันให้ชนะไปได้
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อีสองตัวนั่นดูร้ายกาจใช่เล่นนะ
นางดูไม่น่าจะเก่ง หึ
นังพวกตัวประกอบ ต้องแพ้ๆ ฮ่าๆๆๆ
แล้วพอชนะ ธันกะเฟี๊ยตจะได้พัฒนา คริคริ
-
พวกนางลืมว่าแข่งคู่ :laugh:
-
ถ้าพี่คนเขียนทำหนังสือเสร็จแล้วบอกๆเราบ้างนะอยากอ่าน 555555
ความจริงเราอยากให้ธันคู่เฟี๊ยตนะ ชายหญิงเรายังคิดไม่ออกแฮะ ...
-
ถ้าถามคนเล้านี้ล่ะก็ ต้องอยากอ่านวายอยู่แล้ว แม้ว่าจะมีแค่นิดๆหน่อยๆก็ยังดี o18
ตอนท้ายนี่ คือชนะแล้วยังน่ะ
-
ธันซุ่มได้ทันเวลาพอดี ช้ากว่านี้อีกนิดพี่เฟี๊ยตกระอัก
o13
-
ไม่นะ วายเถอะ !! 555555555555
-
เช็คชื่อ....แต่......ต้อง Y ต่อไปนะ
-
บวกเป็ดต้อนรับการต่อสู้ไปเลยหนึ่งตัว ฮา
สำหรับแผนนี้เฟี๊ยตคงเป็นตัวล่อดึงความสนใจสินะ
แล้วก็ให้ธันจัดการต่อเมื่อมีช่องว่าง โ้อ้ ฉลาดมาก
แต่ต้องรอดูตอนหน้าว่าจะง่ายจริงไหม ฮ่าๆ
ไม่น่าเชื่อนะว่าผู้หญิงสองคนที่ดูไม่มีพิษภัยจะเก่งขนาดนี้
นี่ล่ะนะที่เขาเรียกว่าโดนมารยาหญิง พอตายใจแล้วก็โดนสังหาร
ดีที่เฟี๊ยตไม่ประมาท อ้าว...ลืมไปว่าเราก็ผู้หญิงนี่หว่า ฮ่าๆๆ
สุดท้ายเราก็ยังเชื่อว่าคุณหมอที่ยังไม่ปรากฏกายจะเป็นพระเอกอยู่ อิอิ
ปล.ให้หยุดฉลองก็ได้แต่แค่วันเดียวพอนะ เราคิดถึงเฟี๊ยตอ่า คิคิ
ปล.2 ไม่ต้องไปสนคำเขาพูดหรอกจะนิยาย ชญ หรือ ชช ก็ไม่สำคัญเท่านิยายดี :mew1:
-
บทที่ 102 A Minotaur
กว่าจะรู้สึกตัวมันก็สายไปเสียแล้ว ชายคนหนึ่งที่เธอทั้งสองคนแทบจะลืมไปเลยในการต่อสู้นี้ได้ปรากฏตัวด้านหลังของเธอทั้งคู่อย่างน่าประหลาดใจที่สุด พร้อมกับจู่โจมด้วยยาพิษอย่างง่ายดาย หลอดทดลองบรรจุน้ำยาสีขาวขุ่นได้แตกออกและปลดปล่อยควันสีขาวออกมาจนหมดสิ้น ควันพิษดังกล่าวพุ่งเข้าจู่โจมระบบหลอดเลือดและหัวใจของหญิงสาวทั้งคู่อย่างรวดเร็ว อย่าว่าแต่จะรวมจักระเลย แค่เค้นเสียงออกมาแต่ละประโยคยังบีบคั้นอกข้างซ้ายอยู่มาก
“ไม่อยากให้ถึงแก่ชีวิตเลย แต่ทำยังไงได้ มันเป็นกติกานี่นะ อุตส่าห์เปลี่ยนแผนการใช้ดาบมาเป็นยาพิษแล้วนะ อย่าถือโทษโกรธกันเลยก็แล้วกัน” ธันคลี่ยิ้มอย่างสบายๆ
“ทำไม” ดวงตาของหญิงผมยาวนั่นเต็มไปด้วยความสงสัยและเจ็บใจจนเก็บไว้ไม่มิด
ธันทำแค่เพียงยิ้มกว้างออกมาอย่างเปิดเผย หากแต่ก็ไม่เลือกที่จะตอบคำถามสั้นๆ นั่นออกไปแต่อย่างใด เขาไม่จำเป็นต้องแบไต๋ของตนให้อีกฝ่ายรู้ ถึงแม้ว่าแผนจะลุล่วงไปแล้วด้วยดีก็ตาม
“ลาก่อน!” ประโยคจากปากชายหนุ่มดังขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างทั้งสองของคู่ต่อสู้ของเขาจะเลือนหายไปในที่สุด
เสียงประกาศเรียกชื่อผู้ชนะดังลั่นจากปากพิธีกรคนเดิมนั่น คนดูรอบบริเวณนั่นโห่รองออกมาอย่างตื่นเต้นสะใจในการแข่งขันคู่เปิดสนามนี่ ธันหันไปทางข้างสนามก็พบว่าหญิงสาวสองคนนั้นไปปรากฏตัวที่เก้าอี้นั่งพักของผู้แข่งขันแล้ว ระบบจะวาร์ปไปแค่จบการแข่งขันแต่ละคู่เท่านั้นเอง และเมื่อธันหันไปทางเพื่อนร่วมทีมอีกคนที่บัดนี้เก็บไพ่จอมมารทรายเข้าสมุดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่มีคำใดหลุดออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น เภสัชกรหนุ่มเพียงแค่ยักคิ้วสองครั้งอย่างสบายๆ สถาปนิกจึงได้แต่ยักไหล่น้อยๆ ก่อนจะเดินลงเวทีตามเพื่อนร่วมทีมไป
‘การประลองนัดแรกของพวกเขาผ่านไปอย่างสวยงาม!’
“การใช้ยาพิษนั้น สิ่งสำคัญที่สุดอย่างหนึ่งคือการจะต้องไม่โดนยาพิษตัวเองเล่นงาน ดังนั้น ผงจักระจึงเป็นสิ่งสำคัญอย่างมาก เพราะเมื่อใส่ผงจักระที่หลอมด้วยจักระของใครลงไปในยาพิษแล้ว ยาพิษนั้นจะไม่ออกฤทธิ์ต่อจักระที่ตรงกันได้เลย”
“ผงจักระที่ข้าจะมอบให้เจ้านี่เป็นผงจักระบริสุทธิ์ คือมันยังไม่ถูกเปลี่ยนสภาพเป็นผงจักระของใครทั้งสิ้น วิธีการใช้ก็ง่ายมาก เพียงให้ผู้ที่ต้องการหลอมจักระลงไป กำผงยานี้ไว้ปริมาณหนึ่ง และส่งจิตไปยังมือนั่นอย่างแน่วแน่ เมื่อไหร่ที่ผงเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอ่อน เมื่อนั้นก็จะใช้การได้อย่างสัมฤทธิ์ผล”
“แผนสำหรับรอบแรกคือ คนหนึ่งดึงความสนใจ อีกคนหนึ่งหายตัวไปแล้วลอบโจมตีอย่างเฉียบขาด ครั้งเดียวจบ ปิดเกมได้เลย”
“หายตัว พูดง่ายแต่ทำยากนะ”
“ไพ่เวทมนตร์ invisible คือคำตอบ”
“ถึงแม้จะหายตัวได้ แต่มันก็ยากอยู่ดีที่จะทำให้คู่ต่อสู้ลืมสังเกตไปว่าศัตรูหายไปหนึ่งคน”
“ฝ่ายดึงความสนใจจึงต้องใช้ไพ่ที่มีรัศมีโจมตีกว้าง บดบังความรู้สึกด้านตัวบุคคลไว้ และคนลอบโจมตีต้องมีทักษะการเคลื่อนที่ที่ฉับไวและยืนหยุ่นกับสถานการณ์”
“ชัดเจน ตกลงตามนี้”
“เดี๋ยวก่อน มีแผนสอง”
“แผนสอง?”
“เปลี่ยนอาวุธจากดาบมาเป็นยาพิษ ดาบต้องใช้จิต แต่ยาพิษไม่ต้อง การลอบสังหารจะสมบูรณ์แบบขึ้นไปอีกขั้น”
“แล้วผมจะไม่ตายไปด้วยเหรอครับ คุณเภสัช?”
“กำผงยานี่ไว้ในมือ แล้วรวบรวมจิตให้มั่น เชื่อเภสัชแล้วจะดีเอง”
“ตึงมือกว่าที่คิด” ความคิดเห็นแรงที่หลุดออกมาจากปากเฟี๊ยตเมื่อได้มีโอกาสอยู่กับเพื่อนร่วมทีมอย่างเป็นส่วนตัว หลังจากที่เฝ้าดูการประลองจนจบการแข่งขันรอบแรกในวันนั้น
“อย่างนี้แหละ คาดการณ์ได้หมดมันก็ไม่สนุกหรอก” ธันเอ่ยออกมาง่ายๆ ขณะที่ใช้ส้อมม้วนเส้นพาสต้าเตรียมส่งเข้าปากในร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากลานประลองมากนัก
“แล้วถ้ารอบหน้าไม่เป็นไปตามแผนจะทำยังไงเนี่ย” เฟี๊ยตบ่นพึมพำออกมาอย่างครุ่นคิดมากกว่าจะจงใจตั้งคำถามกับคนตรงหน้านี่
“ก็แก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันไป ไม่เห็นจะยาก ไม่มีอะไรเป็นไปตามใจคิดทุกอย่างหรอก” ธันตอบง่ายๆ อีกเช่นกัน พลางเอาส้อมมาจิ้มกุ้งในจานเขาไปกินอย่างหน้าตาเฉยๆ แถมยังทำหน้าตายียวนเขาอีกเป็นของแถม
“ขี้ขโมย” เฟี๊ยตบ่นอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะเริ่มต้นกินอาหารในจานตัวเองบ้าง ก่อนที่จะโดนคนตรงหน้าแย่งฉกกินไปเสียหมด
“ขี้ขโมยแล้วหล่อปะล่ะ” ธันยักคิ้วเล่นอย่างกวนๆ
“ถุยยยยยยยยย”
“คิดไงกับการแข่งพรุ่งนี้บ้าง” เฟี๊ยตเอ่ยกับธัน หลังจากที่กลับมาที่ที่พักเป็นที่เรียบร้อย เขาทั้งคู่เลือกพักโฮสเทลเล็กๆ ไม่ห่างออกไปจากลานต่อสู้นั่นเท่าไหร่
“ดูจากวันนี้ คู่ที่เราจะต้องเจอพรุ่งนี้ดูเหมือนจะใช้การ์ดมอนสเตอร์เป็นหลัก เราอาจจะต้องเตรียมการ์ดมอนสเตอร์ไว้รับมือไว้บ้าง คิดว่านะ” ธันเอ่ยแสดงความคิดเห็น
คู่ที่พวกเขาจะต้องเจอในวันพรุ่งนี้เป็นทีมชายคู่ที่เรียกใช้มอนสเตอร์ทั้งคู่เลย ชายคนหนึ่งเรียกใช้มิโนทอร์หรือสัตว์ครึ่งคนครึ่งกระทิงในการต่อสู้ ในขณะที่อีกคนเรียกใช้การ์ดของม้ามีเขาที่มีลักษณะคล้ายยูนิคอร์น ต่างเพียงแต่ว่าลำตัวมันมีสีดำสนิทไปหมด แต่อย่างไรก็ตาม ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่า พรุ่งนี้ ชายคู่นั้นจะยังคงยึดไพ่มอนสเตอร์เป็นหลักในการต่อสู้เช่นวันนี้อีกหรือเปล่า ดังนั้น การจะวางแผนการอะไรก็ดูว่าจะเป็นการเดาใจคู่ต่อสู้อยู่กลายๆ ถ้าเดาผิด สถานการณ์อาจจะกลับตาลปัตรไปหมดเลยก็ได้
“เสี่ยงเหมือนกัน เกิดถ้าเดาทางผิดจะลำบากมาก เพราะไพ่ที่มีความคิดเป็นของตัวเองจะเปลืองจักระมาก เกิดถ้าเรียกออกมาแล้วปิดเกมไม่ได้ สุดท้ายแล้วตอนท้ายเกม เราจะลำบากเสียเอง” เฟี๊ยตเอ่ยความคิดเห็น ไพ่มอนสเตอร์ถือว่าเป็นไพ่ที่ควบคุมยากอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“ของแบบนี้บางทีมันก็ต้องวัดใจนะ จะรุ่งหรือจะรอดเดี๋ยวก็รู้ ฮ่าฮ่า” ธันที่กำลังนอนถัดออกไปไม่ห่างจากเขาเท่าไหร่พูดออกมาอย่างง่ายๆ อีกฝั่งของเตียงคิงไซส์นั่นดูจะไม่ค่อยยี่หระต่อการแข่งขันนี่สักเท่าไหร่เลย หรือบางที เขาอาจจะเป็นคนที่คิดมากไปเองก็ได้
“ก็นั่นสินะ” เฟี๊ยตตัดสินใจจบบทสนทนา ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจรดหน้าอก และปล่อยใจให้ลอยไปสู่ห้วงนิทรารมณ์ที่ห่างไกล
“เริ่มการประลองได้ Battle!” เสียงประกาศดังลั่นจากพิธีกรคนเดิมดังขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้นนั่นเอง การประลองในรอบที่สองกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!
“Minotaur RELEASE!”
เป็นไปตามที่คาดคิดไว้ไม่ผิดเลย ชายผู้หนึ่งในคู่ต่อสู้นั่นเลือกใช้การ์ดมอนสเตอร์ออกมาโรมรันตั้งแต่ต้นเกมนี่ ทันทีที่เสียงคำสั่งสิ้นสุดลง อมนุษย์ครึ่งกระทิงก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างน่าเกรงขาม มันถืออาวุธที่มีลักษณะเป็นท่อนไม้ขนาดใหญ่ที่ตะปุ่มตะป่ำไปด้วยเหลี่ยมมุม เขาของมันโค้งงอเป็นรูปและเรียวแหลมจนถือได้ว่าเป็นอาวุธอีกอย่างหนึ่ง เจ้าอสูรที่ปกคลุมด้วยขนสีน้ำตาลแซมดำนั่นคำรามออกมาอย่างกึกก้อง ท่าทางของมันเต็มไปด้วยความดุร้ายและกระหายการฆ่าฟัน
“The Fortune-telling Centaur RELEASE!”
เขาเลือกใช้การ์ดอสูรที่เตรียมไว้เพื่อรับกับสถานการณ์อันน่าตื่นเต้นนี่ อมนุษย์ครึ่งคนครึ่งอาชาของเขาปรากฏกายขึ้นเตรียมพร้อมเช่นกัน ถึงแม้ว่าเซนทอร์จะดูไม่มีอาวุธหรือความโหดร้ายใดๆ เหนือกว่าอสูรของอีกฝ่ายนั่น แต่นักรบของฝ่ายเขาดูจะเต็มไปด้วยความฉลาดหลักแหลมกว่าอย่างรู้สึกได้ มันเงยหน้ามองฟ้าเพียงเล็กน้อย ก่อนจะกระชับไม้เท้ายาวในมืออย่างเตรียมพร้อมที่จะโรมรัน
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โดยไม่ต้องรอเสียงคำสั่งแม้แต่น้อย เจ้ากระทิงบ้าเลือดนั่นพุ่งเข้าโจมตีอย่างรวดเร็ว มันง้างมือหยิบกระบองยักษ์ของมันหมายจะฟาดมายังเภสัชกรหนุ่มอย่างมาดร้าย เขาถอยหลังหนีตามสันชาตญาณ พร้อมกันกับอสูรของเขาที่พุ่งกระโจนเข้ามาใช้ไม้เท้าแกร่งนั่นรับการโจมตีอย่างกล้าหาญ สายตาของมันเด็ดเดี่ยวไปด้วยความมั่นใจ และไม่ถึงเสี้ยวนาทีที่มันได้รับการโจมตีไว้อย่างหน้ามหัศจรรย์ มันก็สปริงตัวสูงขึ้นพร้อมกับใช้ขาคู่หน้าของมันถีบไปตรงยอดอกของเจ้ากระทิงร้าย จนเจ้าเขาโง้งนั่นถอยหลังตีลังกาไปอย่างสิ้นท่า หากแต่มันก็ไม่ได้มีทีท่าจะสิ้นฤทธิ์แม้แต่น้อย มันตะโกนคำรามเสียงดัง ก่อนเตรียมตัวจะพุ่งเข้าจู่โจมอีกครั้ง
“Fly RELEASE!”
ในจังหวะที่เฟี๊ยตและเจ้าของไพ่กระทิงยักษ์นั่นกำลังควบคุมมอนสเตอร์เข้าโรมรันกันอย่างสูสีจนคนดูในเวลานี้แทบจะหายใจกันไม่ทั่วท้อง ชายอีกคนก็ประกาศเรียกใช้ไพ่ขึ้นมาติดๆ
ปีกขนาดใหญ่งอกออกมาจากหลังของชายที่เหลืออีกคนนั่น เขากระพือปีกก่อนจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว ในมือนั่นถือไว้ด้วยดาบเล่มยักษ์ที่ดูจะแกร่งอยู่ไม่น้อย เป้าหมายของคมดาบนั่นพุ่งตรงมาที่เด็กสายฟ้านั่นที่กำลังรอดูกระบวนท่าของคู่แข่งอย่างใจเย็น
“The Sky Walker RELEASE!”
ธันเรียกใช้การ์ดอย่างรอคอยอยู่ก่อนแล้ว เด็กหนุ่มวิ่งเหยียบอากาศไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตวัดดาบแห่งไฮดร้าเข้ารับคมดาบกับเจ้าดาบยักษ์นั่นอย่างถนัดถนี่ ชายทั้งสองผลัดกันรุกผลัดกันรับกันจนแทบหาช่องโหว่ไม่ได้ ต่างฝ่ายต่างใช้ดาบทั้งคู่ คนหนึ่งสยายปีกบินได้ อีกคนก็สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้อย่างน่ามหัศจรรย์ เสียงโลหะกระทบกันไปมาอย่างน่าหวาดเสียว
ศึกบนพื้นดินก็สูสีกันจนคนดูเลือกข้างเชียร์ไม่ถูก อสูรทั้งสองโรมรันกันอย่างสูสีและน่าตื่นเต้น ในขณะที่ศึกกลางอากาศก็น่าติดตามไม่แพ้กัน ชายสองคนแสดงลวดลายกลางเวหาอย่างข้ามผ่านขีดจำกัดของความเป็นมนุษย์ไปเสียแล้ว คนดูโดยรอบในเวลานี้นั้นเงยหน้าขึ้นและก้มหน้าลงสลับกันไปมาอย่างเลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์สนามไหนดี ทั่วทั้งสนามสนั่นไปด้วยเสียงโห่ร้อง เกมที่ต้องเดิมพันกันด้วยชีวิตนี่มันรสชาติหอมหวานยิ่งนัก!
จากผู้แต่ง : แอบมาลงไว้ก่อนเน่อ เดี๋ยวจะหนีไปเที่ยวต่างจังหวัด พรุ่งนี้คงมาลงไม่ได้ อิอิ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
[attachment deleted by admin]
-
ที่ผมบ่นว่ามีคนอยากให้แต่งชายหญิง
ไม่ได้แปลว่าผมจะกลับไปแต่งชายหญิงนะค๊าบบ
มันมาไกลเกินแก้แล้วววววววววววววววววววววววววววว 555
-
สองตอนติดสนุกมาก
-
QSAR นี่มาจาก Quantitative structure and relationship ป่าวครับบบบบบ 55555555555
-
ตื่นเต้นๆ
-
:a9: :a9: :a9: :a9: :a9: เฟี๊ยต ธัน สู้ ๆๆๆๆ
-
มีภาพประกอบด้วย ดีจัง
เฟี๊ยตธันสู้ๆ :ped149:
-
สัตว์อสูรเจอกับสัตว์อสูร สู้กันมันส์หยด
ว่าแต่คุณคนเขียนจะทำกับพี่หมอเสียงหล่อของเค้าได้ลงคอเหรอคะ เดินผ่านฉากซักทีสองทีให้แม่ยกกระชุ่มกระชวยหน่อยก็ได้น้า :hao6:
-
โหดแท้เหลา....
-
รอบแรกผ่านได้ด้วยดีตามแผนการณ์ที่เฟี๊ยตวางไว้ ถือว่าออกมาสมบูรณ์แบบ
ส่วนคู่ต่อสู้รอบสองนี่ดุเดือดจริงๆ ต่างฝ่ายก็มีฝีมือไม่น้อย เฟี๊ยตคงต้องใช้สมองในการวางแผนการณ์รบไม่ใช่น้อย แต่คงไม่ยากเกินความสามารถเฟี๊ยต-ธันหรอก เชื่อมือได้เลย ^^
-
สองหนุ่มเขาเขาคู่กันดีมากเลย
เขียนหนุ่มๆอย่างนี้ล่ะ กระชุ่มกระชวยดีน่า อย่ากลับไปเขียนชายหญิงเลย
-
เนื่องจากความ(โคตรจะ)ไม่สงบของบ้านเมือง
ผมของดนิยายวันนี้นะครับ
ไม่ได้พยายามเกาะกระแสอะไรนะครับ
แต่มันไม่มีอารมณ์พอจะแต่งจริงๆ
ขอโทษด้วยครับ
ถ้าบ้านเมืองโอเคขึ้นแล้ว เจอกันวันอังคารนะครับผม
ปล. ใครไปชุมนุม ดูแลตัวเองด้วยนะครับ เป็นห่วงฮะ
-
เห็นด้วยเลยกับเรื่องไม่มีอารมณ์
โรงเรียนเราอยู่ฝั่งตรงข้าม ม.รามฯพอดีอีก
อาทิตย์หน้าเราต้องสอบแกทแพทแล้ว อาจจะไม่ได้เข้ามาบ่อย พี่คนเขียนไม่โกรธน้าาาาา
-
ธัน-เฟี๊ยตสู้ได้เข้าขากันมากเลย รอบสองน่าลุ้นแถมอสูรอาชาของเฟี๊ยตก็ได้ออกอีกแล้ว หนก่อนเป็นพายุน้ำแข็งหนนี้จะเป็นอะไรนะ ปล.การเมืองทำให้จิตมืดมน -_-!
-
เข้าใจจร้า...ยังไงก็รออยู่.....
-
ขออนุญาตงดลงนิยายสักอาทิตย์นึงนะครับ
สถานการณ์บ้านเมืองอันร้อนระอุแบบนี้
สารภาพตามตรงว่าไม่มีอารมณ์แต่งจริงๆ
เขียนยังไงก็ดูฝืดๆ ไปหมดเลย
อีกอย่าง บอร์ดก็ดูเงียบๆ กระทู้ก็ดูเงียบๆ คงไม่มีใครมีอารมณ์อ่านเหมือนกันนะครับช่วงนี้
คิดว่าหลังวันรัฐธรรมนูญ เหตุการณ์คงดีขึ้น
ไว้เดี๋ยวมาต่อนะครับ
ขออภัยในความไม่สะดวก แต่เกรงว่าฝืนแต่งไปจะแย่ว่าหยุดไว้ก่อนหนะครับ
-
:a3: :a3: :a3: :a3: :a3: โอเครับทราบค่ะ เข้าใจในสถานการณ์เหมือนกัน เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ขอให้สถานการณ์สงบลงเร็วๆ เถอะ
:call:
:call:
-
เช่นกันครับผู้แต่ง ผมก็ไปอยู่ แจ้งวัฒนะ ครับ ไว้ สำเร็จสมดังใจหมายจะกลับมาเชียร์อีกนะครัช
-
อยากจะบอกคนเขียนว่า ................. คิดถึง มาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:hao5: :hao5: เอาเป็นว่าเป็นกำลังใจให้ละกันครับ ยังไงก้เป็นแฟนคลับพันธ์ุแท้ อยู่แล้วครับ :mew1:
-
คิดถึงเฟี๊ยต กับธัน แล้วง่ะ คนแต่งเป็นไงบ้าง ปลงๆซะบ้าง อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เป็นเรื่องธรรมดา รบกันมาตั้งเกือบสิบปีละ อาจจะเป็นภาคสุดท้ายก็ได้ของมหากาพย์การเมืองไทย :z13: :ling3:
-
มาดัน รอเจ้าของมาต่อ
-
รับทราบจ้า จะรอนะ
-
โอเค รับทราบจ้า
พอดีเราเพิ่งเห็นประกาศ ฮา
สะดวกใจเมื่อไหร่ก็มาต่อนะ :katai5:
-
แวะมาดู .......
-
บทที่ 103 A Birdcage
การต่อสู้ระหว่างชายสองคู่ดำเนินไปอย่างดุเดือดจนแทบละสายตาไม่ได้ อมนุษย์ทั้งสองตนนั่นโรมรันกันจนเวทีแทบจะพังพินาศไปเป็นแถบๆ ลูกครึ่งกระทิงนั่นครองตนเป็นฝ่ายบุกอยู่ตลอดเวลา มันแสวงหาโอกาสจู่โจมอย่างไม่ลดละ ในขณะที่ลูกครึ่งสินธพดูจะถนัดเป็นฝ่ายรับ และหาจังหวะสวนกลับจากช่องโหว่ของอีกฝ่ายมากกว่า ฝ่ายของผู้ควบคุมการ์ดเองก็ย่อหย่อนสมาธิลงไม่ได้เลย เฟี๊ยตต้องมีสติอยู่กับการต่อสู้ตลอดเวลา เพราะผู้เล่นเองเป็นเป้าหมายสำคัญในการจู่โจม หากพลาดพลั้งจนถูกจัดการไปเสียก่อนแล้ว นั่นหมายความว่าการประลองจอดแบบยังไม่ต้องแจว เกมล้มตั้งแต่ยังไม่แบไพ่ตายกันเลยทีเดียว
“RELEASE!”
เสียงดังลั่นมาจากชายอีกคนที่กำลังกระพือปีกฉวัดเฉวียนอยู่เบื้องบน ชายคนนั้นกำลังสั่งใช้ไพ่อีกใบในการต่อสู้แล้ว หากแต่ธันก็ไม่อาจมองเห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นได้เลย
“โอ๊ย!”
“กำแพงอากาศ!”
ธันร้องสบถออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองโดนจู่โจมไปแล้วอย่างไม่ทันตั้งตัว หากแต่ก็สั่งการ์ดของตนให้ตั้งปราการอากาศป้องกันการโจมตีระลอกต่อไปได้ทัน
เสียงวัตถุอะไรสักอย่างที่มองไม่เห็นพุ่งเข้ากระทบกับกำแพงอากาศของธันส่งเสียงดังอยู่ไม่น้อย ธันกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ เพราะดูจากเสียงแล้ว ปริมาณมันมากมายอยู่ไม่น้อยเลย ที่ถ้าเขาตั้งสติเรียกการตั้งรับไม่ทัน ป่านนี้คงจะยิ้มไม่ออกแน่
ชายหนุ่มที่กำลังยืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางอากาศนั่นค่อยๆ ดึงวัตถุชนิดหนึ่งที่เขามองไม่เห็นแต่ก็คิดว่าตนรู้จักมันดีนักออกมาจากอกเสื้อของตน มันพุ่งเข้ามาปักบริเวณหน้าอกฝั่งขวาของเขา โชคดีที่เสื้อที่ใส่อยู่หนา และป้องกันการโจมตีได้ระดับหนึ่ง จึงทำให้อาวุธล่องหนดังกล่าวไม่สามารถทะลุทะลวงผ่านเข้าไปได้ทั้งหมด เขาบรรจงใช้มือดึงมันออกมา โดยที่สายตายังจ้องคุมเชิงอีกฝั่งอยู่อย่างนั้น เลือดปริมาณไม่มากไหลตามออกมาพร้อมกับแรงดึงดังกล่าว เขาจับๆ สิ่งที่มองไม่เห็นนั่นก็รู้เลยว่ามันช่างเป็นอาวุธที่เขาคุ้นเคย
“Air blades สินะ”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นน้อยๆ อย่างเยาะๆ ตัวเขาเองก็มีการ์ดใบนี้ด้วยเช่นกัน ไพ่ตัวตนระดับ 6 ไพ่ใบมีดล่องหน อาวุธที่พบได้ทั่วไปในสำนักวิชาธาตุลมทั้งหลาย
คู่ต่อสู้ติดปีกของเขาสบถออกมาอย่างหัวเสียครั้งหนึ่ง ก่อนจะโถมตัวเข้ามาพร้อมกับดาบเล่มใหญ่ในมือ ชายคนนั้นเหมือนจะรู้ดีว่าคงจะใช้อาวุธล่องหนลอบโจมตีคนตรงหน้าที่ก็คุ้นเคยกับอาวุธดังกล่าวเช่นกันอยู่แล้วไม่ได้ จึงกลับมาโรมรันด้วยดาบตามอย่างเคย
“นี่ เดี๋ยวเล่นกลอะไรให้ดูดีไหม?”
ธันเอ่ยกับคู่ต่อสู้ของเขาที่กำลังโรมรันกันอย่างติดพันนั่น คำพูดนั้นศักดิ์สิทธิ์พอจะทำให้ชายคนนั้นถอยออกไปตั้งหลักอย่างระแวดระวัง ธันเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะตวัดแขนข้างขวาออกไปโดยเร็วจนดูแทบไม่ทัน เจ้ามนุษย์ติดปีกนั่นถึงกับใช้มือข้างที่ว่างอยู่สำรวจไปตามร่างกายเพื่อหาความผิดปรกติอย่างร้อนรน ด้วยกลัวว่าจะถูกลอบโจมตีเหมือนที่ตนเคยทำไว้ก่อนแล้ว
“โอ๊ยย”
เสียงบ่งความเจ็บปวดไม่ดังนักกังวานไปรอบบริเวณลานประลองดังกล่าว หากแต่หาได้มาจากชายผู้ติดปีกอยู่นั่นไม่ เสียงนั่นมาจากชายผู้ควบคุมเจ้ากระทิงบ้าเลือดที่กำลังต่อสู้อยู่บนพื้นดิน กว่าที่ชายคนนั้นจะรู้ตัวว่าตนเป็นเป้าสังหารข้ามคู่ เลือดปริมาณไม่น้อยก็ไหลรินออกมาจากต้นแขนนั่นเสียแล้ว
“โกง!”
ชายติดปีกคนนั้นต่อว่าออกมาเสียงดัง พร้อมกับคำผรุสวาทหยาบคายที่ตามมาอีกไม่น้อย ร่างนั้นรีบกระพือปีกเข้าไปดูอาการเพื่อนของตนอย่างห่วงใย
“อ๊าว นี่นึกว่าเป็นการประลองคู่เสียอีก จะมาแข่งตัวต่อตัวพร้อมกันสองคู่ก็ไม่บอก หลงเข้าใจกติกาผิดอยู่ตั้งนาน ฮ่าฮ่า” ธันหัวเราะอย่างไม่รู้สึกผิดอะไร ก่อนจะสาวเท้าตามเจ้านกนั่นตามไปติดๆ
“ลอบโจมตีทั้งทีมีปัญหาทำได้แค่นี้เองเหรอ ฮ่าฮ่า” ชายเจ้าของมิโนทอร์นั่นกล่าวเย้ยหยันเฟี๊ยตออกมาด้วยความมั่นใจในตัวเองอย่างเต็มเปี่ยม พร้อมกับยกแขนของตนที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดให้ดูอย่างไม่ยี่หระใดๆ ทั้งสิ้น ราวกับว่าความเจ็บปวดนี่เป็นเรื่องแสนจะเล็กน้อยเหลือเกิน
เฟี๊ยตเอียงคอน้อยๆ มองปฏิกิริยาจากคนตรงหน้า เสียงร้องเมื่อกี้บอกถึงความเจ็บปวดตรงหน้านี่เป็นอย่างดี หากแต่อาการตรงหน้านี่ดูจะเป็นการกลบเกลื่อนอาการมากกว่าจะมาจากความรู้สึกที่แท้จริง
เฟี๊ยตยอมรับกับตัวเองว่าคนตรงหน้าทั้งสองนี่เก่งไม่น้อยเลย เรียกได้ว่าถ้าเล่นกันไปโดยไม่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้าคงจะตึงมืออยู่ไม่น้อย เพราะแทบจะหาช่องว่างเพื่อเผด็จศึกปิดเกมไม่ได้เลย การต่อสู้ที่รัดกุมนั่นถือได้ว่าไม่ได้รุกรานจนหน้าหวาดหวั่น แต่ก็เหนียวแน่นจนยากจะเอาที่จะเอาชนะได้
แต่นั่นมันสำหรับกรณีที่พวกเขาไม่ได้วางแผนล่วงหน้ามานะ!
“การลอบโจมตีบางอย่างหนะ มันไม่จำเป็นต้องปลิดชีพได้ในฉับพลันหรอก ขอแค่ให้มีเลือดออกก็เกินพอแล้ว แต่ถ้าจะไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรนะ เพราะเดี๋ยวจะได้พิสูจน์อยู่แล้ว” เฟี๊ยตพูดพร้อมยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเหี้ยมโหดขึ้นมาอยู่บ้างอย่างบอกไม่ถูกเลย
“อึกก”
ชายเจ้าของกระทิงยักษ์นั่นเอามือกุมหน้าอกข้างซ้าย ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง ดวงตาคู่นั้นเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่มีคำพูดใดๆ นอกจากนั้นหลุดมาจากริมฝีปากคู่นั้นอีก สายตานั่นทอดมาเป็นครั้งสุดท้ายล้มลงไปกับพื้น และยังไม่ทันที่ร่างนั่นจะถึงพื้นดี ชายคนนั้นก็เลือนหายไปจากลานประลองอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเจ้ากระทิงยักษ์คู่ใจที่ก็หายไปด้วยเช่นกัน
นี่เป็นอีกหนึ่งแผนการของเขาทั้งคู่ ธันเป็นสายต่อสู้ที่ถนัดการจู่โจมเป็นหลัก ในขณะที่เฟี๊ยตเป็นสายตั้งรับที่คอยหาโอกาสซ้ำด้วยยาพิษ เขาทั้งคู่จึงปรับกลยุทธ์ใหม่โดยให้อาวุธของธันอาบไว้ด้วยยาพิษของเฟี๊ยต แผนดังกล่าวจึงเป็นเหมือนการติดคมเขี้ยวให้กับเสือร้ายสายรุกของธันอีกขั้นหนึ่ง ขอแค่อาวุธของเด็กหนุ่มทำให้คู่แข่งเลือดออกได้เท่านั้น ชีวิตของคู่ต่อสู้ก็หาไม่เสียแล้ว
“นิวววววววววววววววววว”
เสียงตะโกนเรียกเพื่อนดังออกมาจากปากชายติดปีกที่กำลังรุดมาอย่างรวดเร็วนั่น ทันทีที่เห็นเพื่อนตัวเองหายไปต่อหน้าต่อตาก็ถึงกับแทบจะคุมไม่อยู่ มือคู่นั้นกระชับอาวุธเล่มโตนั่นอย่างหมายมาด ปีกยักษ์นั่นพยุงร่างตรงเข้าจู่โจมเภสัชกรหนุ่มด้วยหมายจะปลดชีวิตลงเพื่อเป็นการแก้แค้นให้จงได้
“A Birdcage!”
เสียงตะโกนสั่งของธันดังขึ้นอย่างรวดเร็ว สอดรับกับจังหวะที่เฟี๊ยตพุ่งตัวถอยออกมาอย่างคอยโอกาสอยู่แล้ว ธันในเวลานี้ยืนอยู่บนพื้นดินเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับยื่นมือทั้งสองออกไปไว้ตรงหน้าราวกับจะควบคุมวัตถุแกร่งตรงหน้าให้เป็นไปตามใจนึก
เหล็กขนาดเท่ากำปั้นร่วมสิบแท่งแทรกขึ้นจากพื้นเวทีอย่างรวดเร็ว มันพุ่งขึ้นสูงจากพื้นเวทีประมาณ 5 เมตร ก่อนจะหักโค้งพุ่งลงสู่พื้นดินแกร่งอีกครั้ง เหล็กหนาสีดำสนิทหลายสิบแท่งสอดประสานกันอย่างรวดเร็วกลายเป็นกรงขนาดใหญ่ที่คุมขังบุรุษติดปีกคนนั้นไว้อย่างแน่นหนา โลหะที่พุ่งขึ้นมาจากทุกทิศทุกทางปิดโอกาสหนีจนหมดสิ้น คู่ต่อสู้ของเขากลายเป็นนกตัวใหญ่ติดอยู่ในกรงเสียแล้ว
แกร๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโลหะกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งบริเวณ คู่ต่อสู้นั่นพยายามใช้ดาบยักษ์ฟาดลงที่กรงที่จองจำตนไว้นั่น หากแต่ก็ไม่อาจทำลายลงได้แต่อย่างใด สิ่งก่อสร้างฝีมือธันแข็งแกร่งเกินไป ขณะนี้เด็กหนุ่มรวบรวมจิตทั้งหมดส่งตรงไปยังวัตถุนั่นอย่างแน่วแน่ เขาต้องไม่เปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้รอดไปได้แม้แต่เปอร์เซ็นต์เดียว
“ยี่โถ RELEASE!”
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คำสั่งปลดปล่อยยาพิษประสานกับจังหวะที่หลอดแก้วนั่นกระทบกับกรงขังและแตกละเอียดออกพอดี ควันยาพิษปริมาณไม่น้อยพุ่งเข้าจู่โจมชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว เสียงกระพือปีกอย่างมั่วซั่วจนเกิดเสียงกระทบกับโลหะนั่นดังจนรู้สึกได้ และเพียงชั่วเวลาที่ควันเหล่านั้นจางหายไปเท่านั้น ร่างของชายหนุ่มผู้บินได้ก็ลงไปกองอยู่กับพื้นเสียแล้ว ร่างของเจ้าของสายตาที่เหม่อลอยไปบนฟ้าไกลนั่นค่อยๆ เลือนหายไปจากสายตาพวกเขาทั้ง 2 คน
ชั่วเวลาเดียวที่ร่างนั้นหายไปอย่างสมบูรณ์ เสียงประกาศชัยชนะก็ตะโกนลั่นขึ้นอย่างน่าดีใจ เฟี๊ยตถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะหันไปสบตากับธันที่ส่งยิ้มมาให้อย่างน้อยๆ นั่น ชายหนุ่มทั้งสองกอดคอกันเดินลงไปจากเวทีท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างสะใจของผู้ชมโดยรอบสนามแห่งนั้น
‘อีกรอบเดียว อีกรอบเดียว พวกเขาจะได้ไพ่สูงสุดมาครอบครอง!’
จากผู้แต่ง : กลับมาแล้วขอรับ ถึงแม้ว่าการเมืองยังไม่สงบ แต่ก็ไม่กล้าหยุดต่อแล้ว เพราะกลัวคนอ่านฆ่าตายเสียก่อน ห้าห้า
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อยากลาออกจากงานจัง แต่ลาออกไม่ได้ ทรม๊านทรมาน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
เหมือนผู้แต่งเลยค่ะ อยากออกจากงาน 55556
ขอใหห้เฟี๊ยตและคู่ได้ครองไพ่สูงสุดชนะการแข่งด้วยเถอะ
o13 o13
-
กลยุทธเยอะตลอดดด ทีมนี้ :hao7:
-
หวังว่าเหตุการณ์จะสงบในเร็ววัน เราไม่ได้ไปเรียนมาหลายวันแล้วฮ่าาาาาาาา
พูดแล้วเด๊๋ยวจะหาว่าโม้ ถึงเราจะไม่ได้เข้ามาดันทู้ แต่เราก็นั่งรออยู่ที่น่าแรกตลอดเลยนะ คึคึ
-
เข้ามากดบวกเป็ดและบวกคะแนนให้นะคะ ยังตามอ่านเรื่อยๆ ช้าๆ ละเลียดอ่าน ^_^ เรื่องนี้สนุกดี ไม่ค่อยมีใครเขียนเลยในเล้าเป็ดนี้ ขอให้ตั้งเขียนต่อไปนะคะ นอกจากเรื่องนี้แล้วผู้เขียนมีโครงการเขียนเรื่องแนวแฟนตาซีทั่วไปไหมคะ? ท่าจะอ่านสนุกเหมือนเรื่องนี้ เพราะผู้เขียนมีจินตภาพที่บรรเจิด
:mew1:
-
รอมานานเหมือนจะลงแดงตาย 555+
ในที่สุดก็ได้อ่านแล้วเย้ๆ ^^
ยินดีกะเฟี๊ยต-ธันด้วยที่ชนะไปอีกรอบละ เหลือแค่รอบสุดท้าย ไพ่สูงสุดก็จะเป็นของทั้งคู่แล้ว รอเอาใจช่วย
-
มาแล้ววววว
........ชนะไปอีกรอบ หวังว่ารอบหน้าเฟี๊ยต ธันคงไม่โชคร้ายเจอคนใช้พิษเหมือนกันนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน ลงเร็วๆ
-
ลุ้นสุดตัววววววววววววว
แอบปรับวิธีการเล่นได้อย่างยอดเยี่ยม
ธันที่เก่งโจมตี มาใช้อาวุธอาบยาพิษ ไม่เลวเลย
เฟี๊ยตก็ฉลาดว่องไว
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค้าบ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านคะ
สนุกมากกก อ่านวันเดียวจบเลย
ตอนนี้ติดงอมแงมแล้ว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
เย้ๆๆ ดีใจที่่มาต่อแล้ว
ยังสู้ได้อย่างฉลาดเหมือนเดิมเลย
ว่าแต่ใครกันนะที่จะได้มาสู้กับเฟี๊ยตและธัน
รอตอนต่อไปจ้า
:mew1:
-
สวัสดีครับ ไม่ได้มานานเลย ตั้งแต่รู้ว่าผู้แต่งไม่มีอารมณ์
ชอบ. Birdcage จัง เหมาะมากที่จะเอาไว้จับนายนกนั่น เก็บใส่กรงไว้ดูเล่น. แหะๆ แอบสงสารเล็กๆ นายนกท่าจะห่วงใยนายนิว(นายกระทิง) มากๆ คงผูกพันกันมานานอ่ะ ตอนต่อไปจะสู้กับใครนะ นึกแล้วตื่นเต้น น่าจะลงติดกัน 2 วันเลย จะได้หายคิดถึง
QSAR. นี่ไม่ใช่นะครับ มันมาจาก Quinvafem. Stugeron Aggrenox Roaccutane แหะๆ
:hao3: :hao3: :hao3:
-
ปูเสื่อรอ
-
บทที่ 104 Mystery Blue
บ่ายนั้นเฟี๊ยตกลับธันกลับมาที่สนามแข่งขันอีกครั้ง หลังจากจัดการอาหารกลางวันเป็นที่เรียบร้อย เขาทั้งคู่ตั้งใจมาสังเกตการณ์ถึงคู่แข่งคู่สุดท้ายสำหรับวันพรุ่งนี้ สำหรับรอบแรก เฟี๊ยตกับธันพลาดการแข่งขันของทั้งสองคู่ที่จะมาชิงชัยนี่ไป เนื่องจากเอาเวลาไปซักซ้อมการต่อสู้ในรอบที่สอง วันนี้ ทั้งคู่จึงจำเป็นต้องมาเก็บข้อมูลอีกครั้งสำหรับวันพรุ่งนี้ เฟี๊ยตเลือกที่นั่งมุมหนึ่งที่คนดูที่อออยู่รอบๆ ไม่สามารถบดบังทัศนวิศัยของลานประลองได้ ในขณะที่ธันเองก็หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ กัน พร้อมกับนำดาบคู่ใจออกมาขัดถู ซึ่งนั่นดูจะเป็นงานอดิเรกมากกว่าตั้งใจจะทำความสะอาดจริงๆ เพราะเจ้าอาวุธนั่นดูจะไม่ได้มีความสกปรกแม้แต่น้อย
“เฟี๊ยต เหมือนจะเจอตอเข้าแล้วหวะ งานนี้” เสียงของธันเรียกความสนใจจากเฟี๊ยตให้เงยหน้ามองกลับไปที่เวทีอีกครั้ง หลังจากทอดสายตาออกไปยังท้องทะเลด้านข้างอย่างสบายอารมณ์ เนื่องจากการประลองดังกล่าวยังไม่ได้เริ่มต้นขึ้น
“อะไรนะ” เฟี๊ยตถามอย่างไม่มั่นใจในคำที่ได้ยินเท่าไหร่นัก
“เห็นทีมคู่นั้นหรือเปล่า ที่มีผู้ชายตัวเท่ายักษ์ กับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ดูเหมือนเด็ก 10 ขวบนั่นอะ กระดูกชิ้นโต ฝีมือเหลือรับประทานชัวร์” ธันตอบอย่างเรียบๆ สายตาของชายหนุ่มยังคงจับจ้องไปที่คนคู่นั้น
“ผู้ชายคนนั้นใช่เปล่า ดูจากจิตแล้วเข้มข้นไม่เบาเลย ขนาดอยู่ไกลๆ อย่างนี้ยังรู้สึกได้” เฟี๊ยตเอ่ยพร้อมกับรวบรวมจักระไปที่ดวงตาของตน เขามองเห็นพลังจักระที่ไหลแล่นไปทั่วร่างกายของชายร่างยักษ์คนนั้น ในขณะที่เด็กหญิงนั่นแทบจะเรียกได้ว่าปราศจากจิตโดยสิ้นเชิง
“ผู้ชายคนนั้นอาจจะเก่งหรือไม่เก่ง แต่ที่แน่ๆ คือ ผู้หญิงคนนั้นเก่งแน่” ธันตอบ
เฟี๊ยตไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ ออกไป เภสัชกรหนุ่มหรี่ตาเล็กน้อยอย่างพยายามจะจับสังเกตในความเก่งกาจของเด็กหญิงคนนั้น แต่เขาก็หามันไม่เจอเลย
“เห็นลายเสื้อคลุมนั่นหรือเปล่า ดวงตาสีฟ้าครามนั่นเป็นสัญลักษณ์ของพรรคที่ชื่อว่า Avian Eye หรือพรรคดวงตาวิหค” ธันเอ่ยมาอย่างเรียบๆ
“เป็นแค่สมาชิกพรรคอาจจะไม่ได้เก่งอะไรมากมายก็ได้นี่ อาจจะเป็นแค่พวกปลายแถวก็ได้ อีกอย่าง ไอ้ตัวโตอีกคนนั่นก็สวมชุดแบบเดียวกัน อย่างนี้ก็น่าจะเก่งทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ” เฟี๊ยตเอ่ยออกมา หลังจากเงียบไปชั่วอึดใจหนึ่ง เขาพยายามหาความแตกต่างระหว่างเครื่องแต่งกายของทั้งสองคนนั้น แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ยังไม่เข้าใจถึงความแตกต่างในตัวสองคนนั้นอยู่ดี
“ไม่เหมือน เห็นต่างหูไพลินสีฟ้าสว่างนั่นหรือเปล่า มันเป็นสัญลักษณ์ของจตุรเทพของดวงตาวิหค เด็กคนนั้นเป็น 1 ใน 5 ของผู้ที่เก่งกาจที่สุดในเอเวี่ยนอาย และคงจะเป็นคนที่เก่งเป็นอันดับต้นๆ ของเกมด้วย ไม่น่าเชื่อว่าคนระดับนี้จะลงมาประลองในสนามระดับมือสมัครเล่นแบบนี้” ธันพูดพร้อมกับจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของเด็กสาวคนนั้นเป็นอย่างดี เขาเชื่อขนมกินเลยว่า ยังไงก็ตามคู่ของดวงตาวิหคนั่นต้องได้รับชัยชนะ และมาเจอกับพวกเขาในรอบต่อไปแน่ๆ เขาต้องจับทางการต่อสู้ของจตุรเทพนั่นไว้ให้ได้มากที่สุด อย่างน้อย เพื่อจะได้เพิ่มโอกาสชนะให้พวกเขาสักหนึ่งหรือสองเปอร์เซ็นต์ก็ยังดี
เฟี๊ยตไม่กล่าวโต้แย้งอะไรออกไปทั้งสิ้น ดูจากท่าทางของธันก็บ่งบอกอย่างชัดเจนว่า สถานการณ์รอบชิงชนะเลิศคงหนักหนากว่าที่คิดไว้มาก ชายหนุ่มทั้งสองตกลงสู่ห้วงความคิดของแต่ละคนอีกครั้ง ต่างคนต่างพยายามมองหากลวิธีที่จะทำให้พวกเขาก้าวข้ามวันพรุ่งนี้ไปอย่างสวยงาม
“เริ่มการประลองได้ Battle!”
ทันทีที่จบคำสั่งเริ่มต้นการแข่งขัน สสารบางอย่างที่มีลักษณะเหมือนกระจกทึบที่ฉาบไปด้วยสีน้ำเงินสดก็ปรากฏตัวขึ้นจากพื้นหินที่เป็นลานการแข่งขันนั่น มันกินอาณาเขตเป็นวงกลมขนาดใหญ่และค่อยๆ สูงขึ้นเรื่อยๆ จากพื้นดิน และเมื่อเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งนาทีได้ วัตถุดังกล่าวก็โค้งตัวมาบรรจบกันเหนือเวทีสูงขึ้นไปหลายสิบเมตร ราวกับว่าเป็นโดมขนาดใหญ่ มันตัดขาดการต่อสู้ประลองด้านในกับโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง สีน้ำเงินทึบนั่นบดบังทุกสายตาไว้อย่างสมบูรณ์ อีกทั้งเสียงจากการประลองที่ควรจะดังอยู่ตลอดเวลาก็เงียบหายไปเป็นดุษณีอยู่อย่างนั้น
ไม่ถึง 5 นาทีผ่านไป เจ้าโดมนั่นก็ค่อยๆ คืนตัวยุบลงสู่พื้นดินเหมือนกรอเทปย้อนกลับอย่างนั้น ภายในเผยให้เห็นผู้แข่งขันที่สวมชุดคลุมสีฟ้าครามนั่นทั้งสองคน ผู้เข้าแข่งขันอีกสองคนปรากฏตัวอยู่ริมสนามในฐานะผู้แพ้เสียแล้ว กรรมการตะโกนบอกชื่อผู้ชนะเสียงดัง เสียงปรบมือดังมาอย่างประปรายจากผู้ชมโดยรอบ ทุกคนดูจะงงๆ เล็กน้อยกับการปกปิดภาพการแข่งขันนี่
ข้อมูลที่เก็บได้จากการมาชมการต่อสู้ของวันนี้จึงเท่ากับศูนย์ เขาไม่เห็นอะไรจากการต่อสู้นั่นเลย เมื่อกลับไปหาข้อมูลจากผู้ชมโดยรอบ ก็พบว่าการแข่งขันในรอบแรกของคนชุดฟ้าคู่นั้นก็ไม่ต่างจากนี้ ไม่มีใครได้เห็นการต่อสู้เลย ทุกการเคลื่อนไหวถูกปิดบังไว้อย่างหมดสิ้น นั้นหมายความว่า เฟี๊ยตแทบจะวางแผนการรับมืออะไรไว้ล่วงหน้าสำหรับพรุ่งนี้ไม่ได้เลย เขารู้สึกเสียเปรียบอย่างบอกไม่ถูก กลยุทธ์ ไพ่ และการเคลื่อนไหวของเขานั้นเปิดเผยอย่างหมดสิ้นในการต่อสู้ แต่คู่ต่อสู้คู่นั้นเป็นปริศนาไปเสียหมด เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่าตนถูกล้วงความลับอยู่ฝ่ายเดียว มันเป็นสภาวะจำยอมที่เขาไม่ชอบเอาเสียเลย
‘สงสัยจะตกที่นั่งลำบากตามที่ธันบอกเอาไว้จริงๆ เสียแล้ว!’
“เอาไงดีวะธัน” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจือไว้ด้วยความคิดมากพอสมควร เขาไม่ได้วางแผนการไว้ว่าจะต้องรับมือกับการต่อสู้ที่หินขนาดนี้ ไหนบอกว่ามีแต่มือสมัครเล่นไง นี่มันหลอกกันให้ตายใจชัดๆ
“ยอมแพ้ดีไหม จะได้ไม่เจ็บตัว” ธันเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้าๆ แบบไม่จริงจังนัก ปลายประโยคนั่นแฝงไว้ด้วยเสียงหัวเราะน้อยๆ ถึงแม้ว่าคำพูดจะดูสบประมาทกันอยู่ไม่น้อย แต่เฟี๊ยตก็รู้ดีว่าคนตรงหน้าแกล้งยั่วเย้าเขาเล่นมากกว่าจะหมายความตามที่พูดจริงๆ
“กวนตีน” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ พลางพลิกตัวหันไปทางคนที่นอนอยู่ข้างๆ บนเตียงขนาดใหญ่นั่น คืนนี้พวกเขายังนอนอยู่ที่ห้องพักแห่งเดิมที่พวกเขาพักเมื่อคืนนี้
“เอาดีๆ ช่วยกันคิดดิ๊” เฟี๊ยตออกคำสั่งคนตรงหน้าที่ดูจะไม่ค่อยสนใจโลกอะไรเลยนั่น ธันทำท่าไม่ใส่ใจ ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมหน้าอก ทำท่าราวกับว่าเตรียมตัวจะนอนอย่างนั้น
“ทำไปตามแผนที่มี อย่าไปคิดอะไรมาก ผ่านมาได้ตั้งสองรอบแล้ว แค่อีกรอบเดียวจะเป็นไรไป” ธันตอบออกมา หลังจากเห็นว่าเฟี๊ยตตั้งใจมองมาที่เขาอย่างตั้งใจปรึกษาจริงๆ
“แต่คู่ต่อสู้คงเก่งมาก” เฟี๊ยตเปรยออกมาอย่างหนักใจ
“เฟี๊ยต อย่าลืมไปสิว่านี่มันเป็นแค่เกม การเล่นเกมมันก็ต้องมีแพ้มีชนะ อย่าไปกะเกณฑ์อะไรกับมันมาก มันจะกดดันตัวเองเปล่าๆ ทำให้ดีที่สุดก็พอ อย่าลืมว่าเรื่องกลยุทธ์การต่อสู้ เฟี๊ยตก็ไม่แพ้ใครอยู่แล้ว อย่าให้ความไม่มั่นใจมาทำให้ทุกอย่างรวนไปหมด” ธันแนะนำออกมาจากใจจริง เขารู้ดีว่าคนตรงหน้ามีความสามารถอยู่ในระดับไหน หากแต่บางครั้ง เฟี๊ยตดูจะตื่นสนามและการต่อสู้ไปเสียมาก คงเป็นด้วยเพราะไม่ใช่สายบู๊มาแต่ไหนแต่ไร เรื่องการรบราฆ่าฟันจึงเป็นเรื่องที่ไม่มั่นใจเป็นธรรมดา
“อืม นั่นสินะ” เฟี๊ยตรับคำพร้อมกับครุ่นคิดอีกครั้ง บางที เขาอาจจะติดการเอาชนะมากเกินไป เขาปลูกฝังให้ตัวเองไปสู่เส้นชัยอยู่ตลอด จนบางครั้ง ไอ้ความรู้สึกทั้งหลายทั้งแหล่ดังกล่าว มันก็กลับมากดดัน และทำร้ายเขาทางอ้อมอย่างที่เขาไม่รู้สึกตัว
“คิดได้แล้วก็นอนซะ พรุ่งนี้ยังมีศึกหนักรออยู่ เรื่องบางเรื่องก็อย่าไปคิดมาก คิดมากไปก็ปวดหัว เอาเวลาที่ปวดหัวไปนอนดีกว่า” ธันเอ่ยแนะนำ ก่อนที่จะหลับตาลงล่วงหน้าไปก่อน เฟี๊ยตเห็นดังนั้นจึงทำได้แค่ถอนหายใจยาวออกมาหนึ่งครั้ง ก่อนจะล่วงเข้าสู่นิทรารมณ์ด้วยเช่นกัน
“สูดหายใจเข้าลึกๆ”
“ไม่ต้องพูดมากน่า”
“แผนเดิม?”
“แผนเดิม!”
“เริ่มการประลองได้ Battle!”
จากผู้แต่ง : คนเม้นน้อยจัง เงียบหายกันไปหมดเลย โฮฮฮฮฮ ลืมนิยายผมกันหมดแล้วแน่เลย ใครอยู่เม้นหน่อยนะ นะนะ
-
ถึงคุณ QSAR : แหม่ อย่างนี้ผมก็ตายสิครับ อย่าจับผิดนิยายผมน้าาาา ถ้าผิดให้หลังไมค์ ห้ามป่าวประกาศ ผมอาย ห้าห้า
-
เย่ๆๆ มาต่อแล้ว
ถึงขนาดสร้างโดมบังสายตาได้ แบบนี้จักระมีล้นเหลือแหงๆ เฟี๊ยตต้องสู้ด้วยแทคติคที่มีนะ
ไม่ใช่สายต่อสู้ก็ต้องเอาสมองเข้าสู้ แบบที่ทำมาทุกครั้งนั่นแหละ
-
งานนี้หินชัดๆ เล่นไม่รู้ข้อมูลการต่อสู้ของอีกฝ่ายใดๆเลย เฟี๊ยต-ธันคงต้องงัดกลยุทธ์ที่มีทั้งหมดมาสู้ซะแล้วล่ะ ตัวเฟี๊ยตเองก็คงต้องใช้สมองวางแผนให้เฉียบแหลมกว่าเดิม จะได้มีชัยในการสู้ศึกนี้!
-
เรากำลังกลัวว่าถ้าหากเฟี๊ยตชนะ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้หรือเปล่า ?
ได้แต่ภาวนาให้เฟี๊ยตผ่านด่านนี้ไปได้ เรามั่นใจว่าเฟี๊ยตกับธันเก่งพอตัว เท่าที่ผ่านรอบล่าสุดมา ทำได้ดีเกินคาดมากจริงๆ สุดยอดดดด
-
พลังขนาดนี้ จะสู้ได้ไหมน๊าาา
-
มาอัพแล้ว :impress2:
คู่วิหคกับมิโนทอร์นั่น อดจิ้นไม่ได้แฮะว่าเป็นแฟนกันป่าว อิอิ
คู่ต่อสู้รอบต่อไปน่ากลัวมาก เฟี๊ยตธันสู้ๆ
***คิดถึงไบเบิ้ล
-
คู่ต่อสู้โหดมากอ่ะ จะชนะไหมเนี่ย
รอลุ้นๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ อย่าเพิ่งท้อ o13
-
เพิ่งเห็นว่ามาต่อ >< ขอให้ธันกับเฟี๊ยตชนะนะ
-
โอ้ว...ผมไม่ได้หายไปไหนนะ ไปอยู่ ถนนคนเป็นล้านมาตลอดอาทิตย์ เลยไม่ได้แวะเข้ามาให้กำลังใจครับ ยังอยู่น้อ สู้ๆนะครับ ผมยังไม่ไปไหนนะครับ ติดตามอ่านตลอด ท่านผู้ประพันธ์ ก็ขอให้สู้ ๆ นะครับ
-
แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป ... เฟี๊ยต จะใช้สารพิษอะไรสู้อีกน่ะ ^^
-
ทำเต็มที่แล้วจะดีเอง สู้ๆ
-
บทที่ 105 It’s Rain
“Strength Extenders RELEASE” ชายร่างยักษ์ตะโกนเรียกสั่งใช้การ์ดเป็นคนแรก ปลอกแขนสองอันปรากฏตัวขึ้น และพันรอบแขนอันใหญ่โตสองข้างนั่นอย่างรวดเร็ว เฟี๊ยตรู้สึกถึงพลังเวทย์ที่แผ่ซ่านออกไปทั่วร่างกายอย่างชัดเจน เจ้าปลอกแขนนั่นคงเป็นอุปกรณ์เสริมพลังจิตเพื่อให้ร่างกายเกินความแข็งแรงอย่างทวีคูณ ปรกติชายร่างยักษ์นี่ก็ดูน่าจะแกร่งไปด้วยพลังกายอยู่แล้ว ยิ่งได้พลังเสริมจากภายนอกเข้าไปด้วยแบบนี้ เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าคู่ต่อสู้คนนี้จะมีพละกำลังมากมายมหาศาลแค่ไหน
หลังจากนั้นก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันขึ้น เมื่อชายร่างยักษ์นั่นจับข้อมือของหญิงสาวคนนั้นเหวี่ยงไปกลางอากาศ ราวกับว่าเธอเป็นเพียงวัตถุชิ้นเล็กๆ ชิ้นหนึ่ง ก่อนจะอ้าปากกว้างราวกับว่าจะรอรับเม็ดถั่วที่ถูกโยนขึ้นกลางอากาศฉะนั้น เด็กหญิงคนนั้นลอยตัวไปบนฟ้าก่อนจะตกลงมายังชายร่างโตคนนั้น ร่างกายของเด็กหญิงคนนั้นค่อยๆ เล็กลงราวกับว่าถูกไฟฉายย่อส่วน ก่อนจะมีขนาดตัวเหลือไม่ถึงฝ่ามือเท่านั้น และหายลงไปในลำคอของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว จตุรเทพแห่งดวงตาวิหคถูกกลืนลงท้องของเจ้ายักษ์นั่นไปเสียแล้ว!
เสียงครางฮือดังมาจากบริเวณโดยรอบ ภาพที่เห็นผู้แข่งขันกลืนเพื่อนร่วมทีมเข้าท้องไปต่อหน้าต่อตานี่เป็นสิ่งที่ผู้ชมไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นเลย เสียงวิจารณ์การแข่งขันดังขึ้นอื้ออึงอย่างเผ็ดร้อน แค่เปิดเกมไม่ถึงหนึ่งนาทีคู่ต่อสู้ก็มีเรื่องทำให้เฟี๊ยตต้องตะลึงเสียแล้ว
“The Second Sword of Hydra RELEASE!”
ธันฉวยโอกาสเรียกไพ่ดาบคู่ใจออกมาบ้าง ชายหนุ่มถือดาบคู่สาวเท้าอย่างว่องไว้พุ่งเข้าตรงคู่ต่อสู้ร่างยักษ์นั่น เขาฉวยจังหวะที่มันเพิ่งจะกลืนเพื่อนร่วมทีมเข้าไปนั่นเข้าจู่โจม ดาบแกร่งคู่นั้นฟาดลงบนแขนใหญ่นั่นอย่างถนัดถนี่ เฟี๊ยตถึงกับลืมหายใจในจังหวะลงดาบนั่น เขาไม่คิดว่าคู่ต่อสู้จะโดนรุกรานได้ง่ายถึงเพียงนี้
เคร้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกระทบกันระหว่างกล้ามเนื้อหนากับดาบคู่นั่นดังสนั่นไปทั่วบริเวณ เสียงกังวานนั่นดังราวกับว่าเป็นเสียงการปะทะของโลหะแกร่งสองชิ้นไม่มีผิด แขนอันใหญ่โตนั่นไม่มีวี่แววความบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่ามันได้กลายสภาพเป็นหินผาไปเสียแล้ว ชายคนนั้นฉวยจังหวะเอื้อมมืออีกข้างหมายจะยึดร่างเด็กหนุ่มไว้ แต่ธันก็ไหวตัวทันเหยียบอากาศเว้นระยะห่างออกมาเสียก่อน
ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เสียงฟ้าคำรนดังก้องมาจากเบื้องบน เมื่อเฟี๊ยตเงยหน้าไปมองก็พบว่าเมฆสีดำครึ้มก่อตัวขึ้นอยู่เบื้องบนเสียแล้ว ทั้งๆ ที่แสงแดดยังแจดจ้าอยู่อย่างนี้ แต่กลับปรากฏเค้าโครงแห่งฝนอย่างนี้ ไม่ต้องเดาก็ตอบได้เลยว่าเป็นผลมาจากไพ่ของอีกฝ่ายแน่นอน
เฟี๊ยตเพ่งจิตอย่างตรวจสอบไปที่คู่ต่อสู้นั้น เขาพบว่าชายคนนั้นมีจักระปริมาณมากไหลเวียนอยู่ทั่วร่างกายไปหมด ในขณะที่บริเวณต่ำกว่าหน้าอกด้านซ้ายของชายคนนั้นมาเล็กน้อย เฟี๊ยตรู้สึกได้ถึงปริมาณจิตที่เข้มข้นสถิตอยู่ที่บริเวณนั้น จิตที่เข้มข้นจนเขาแอบประหวั่นออกมาไม่ได้เลย มันมากมายมหาศาลจนอาจจะเรียกได้ว่ามากที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมาก่อนก็เป็นได้
เสียงการปะทะกันดังขึ้นมาเป็นเรื่อยๆ เนื่องจากธันหาโอกาสเข้าจู่โจมเจ้ายักษ์นั่นอยู่ตลอดเวลา แต่ก็หาจะสร้างความเสียหายให้กับร่างแกร่งนั้นได้ไม่ แต่อย่างไรก็ตาม ชายคนนั้นก็ไม่สามารถหาโอกาสโจมตีธันได้เช่นกัน เด็กหนุ่มรวดเร็วเกินกว่าที่ร่างใหญ่งุ่มง่ามนั่นจะตามทันได้
หยาดฝนเม็ดเล็กๆ โปรยปรายมาอย่างที่เฟี๊ยตคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด เม็ดฝนปริมาณมากค่อยๆ ตกลงมา ก่อนจะค่อยรุนแรงมากขึ้นๆ จนรู้สึกได้ ผู้ชมในเวลานี้เริ่มเรียกใช้การ์ดต่างๆ เพื่อป้องกันความเปียกชื้นจากเม็ดฝนแล้ว เฟี๊ยตเดาไว้ไม่มีผิดเลย เด็กสาวคนนั้นเป็นผู้ใช้เวทย์เกี่ยวกับน้ำจริงๆ ด้วย ครั้งแรกที่เขาเห็นเธอเขารู้สึกเหมือนตอนอยู่ใกล้ปันไม่มีผิด บางที ผู้ใช้เวทมนตร์สายเดียวกัน อาจจะให้ความรู้สึกคล้ายๆ กันก็เป็นได้
“The Fortune-telling Centaur RELEASE”
อมนุษย์กึ่งอาชาปรากฏตัวบนลานประลองอย่างรวดเร็ว มันหรี่ตาเล็กน้อย พร้อมกับเงยมองท้องฟ้าอย่างครุ่นคิด มันใช้ไม้เท้ายาวลากไปตามพื้นอย่างที่ตัวเฟี๊ยตเองก็ไม่เข้าใจความหมายเช่นกัน
“Fortune Telling!”
เฟี๊ยตตะโกนสั่งอย่างรวดเร็ว เขายอมให้การต่อสู้ตกอยู่ภายใต้สายฝนไม่ได้ คู่ต่อสู้เป็นนักเวทย์น้ำ สายฝนก็ไม่ต่างจากคลังอาวุธของศัตรูเลย
เจ้าเซนทอร์นั่นใช้ไม้เท้ายาวกระแทกลงบนพื้นสองสามครั้ง ก่อนจะตะโกนก้องด้วยเสียงอันห้าวหนาอย่างที่ไม่มีใครเข้าใจความหมาย และเพียงไม่กี่ชั่วอึดใจต่อไปนั้น หยาดฝนก็ค่อยๆ ลดลงอย่างรวดเร็ว แสงแดดหลังเมฆครึ้มนั่นส่องสว่างเข้ามาแทนที่ มวลอากาศอบอุ่นปนร้อนกลับมาครอบคลุมการแข่งขันอีกครั้ง
“Fight!”
เจ้าเซนทอร์ร่างหนานั่นพุ่งตัวเข้าจู่โจมเจ้ายักษ์นั่นอย่างรวดเร็วราวกับว่ารอคอยจังหวะอยู่ก่อนแล้ว ไม้เท้าแกร่งนั่นฟาดลงโดนท้องของเจ้านั่นเข้าอย่างจัง เฟี๊ยตคาดเดาว่าเด็กหญิงนั่นอาจจะไม่เชี่ยวชาญด้านการตั้งรับเท่าไหร่ จึงต้องพาตัวเองไปหลบซ่อนอยู่ในร่างกายเพื่อนร่วมทีมอย่างนั้น เขาจงใจจู่โจมด้วยหวังว่าจะให้เจ้านั่นสำรอกเอาเด็กนั่นออกมา แต่ก็ดูจะไร้ประโยชน์ ขนาดดาบของธันที่ดูจะแข็งแรงยังไม่อาจระคายผิวมันได้ การโจมตีของเซนทอร์นั่นก็ดูจะกลายเป็นแรงปะทะของเด็กๆ ไปเลยทีเดียว
จังหวะเดียวกันกับที่เจ้าเซนทอร์ถอยกรูดออกมาตั้งรับนั่นเอง หยดน้ำจากสายฝนที่กองกันอยู่เป็นหย่อมๆ มากมายนั่นก็ลอยตัวรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว เบื้องบนของสนามประลองนั่น ราวกับว่ามันเป็นผงโลหะที่ถูกดึงดูดด้วยแม่เหล็กอย่างใดอย่างนั้น มวลน้ำปริมาณหลายลูกบาศก์เมตรลอยตัวเตรียมพร้อมรับคำสั่งอยู่บนฟ้านั่น เฟี๊ยตมองดูพร้อมกับกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ นี่ถ้าเขาไม่หยุดพระพิรุณนั่นไว้ก่อนได้ ก้อนน้ำนั่นจะใหญ่โตมโหฬารกว่านี้เป็นแน่แท้ แต่มันจะน่ากลัวขนาดไหน เขาไม่อยากจะคิดเลย
เจ้าก้อนของเหลวนั่นค่อยๆ บิดตัวเป็นเกลียวอย่างช้าๆ ทุกสายตาจับจ้องไปที่มันอย่างลุ้นระทึก ธันในเวลานี้ถอยตัวเองออกมายืนเคียงข้างเฟี๊ยตเพื่อเตรียมตัวรับสถานการณ์ข้างหน้าต่อไปแล้ว การโจมตีนี่ต้องมาจากเด็กหญิงที่อยู่ในท้องนั่นชัวร์ เพราะไม่ว่าธันจะลองก่อกวนเจ้ายักษ์นั่นอย่างไร ก็ไม่มีทีท่าว่ากระแสจิตจะเปลี่ยนแปลงไปเลย ในเวลานี้เห็นได้ชัดเลยว่านี่เป็นกลยุทธ์ที่ให้เพื่อนร่วมทีมสามารถรวมรวมจิตได้อย่างสมบูรณ์โดยไม่ต้องกังวลเรื่องการป้องกันใดๆ ทั้งสิ้น ใบหน้าของเฟี๊ยตในเวลานี้มีเหงื่อผุดซึมออกมาน้อยๆ เขาจะรับมือกับคู่ต่อสู้ที่ดูจะเชี่ยวชาญการต่อสู้ตรงหน้านี้อย่างไรดีหนอ เขาจนปัญญาอย่างบอกไม่ถูก
มวลน้ำขนาดใหญ่นั่นค่อยๆ บีบตัวเล็กลงกลายเป็นทรงกระบอกขนาดใหญ่ บริเวณต้นของมันบิดรูปร่างเปลี่ยนไปทีละน้อยจนมีลักษณะเหมือนศีรษะของสิ่งมีชีวิตใดสักชนิดหนึ่ง บริเวณลำตัวของมันที่ยืดยาวออกไปนั้นปรากฏมีสสารที่มีลักษณะเหมือนขาสั้นๆ ทั้ง 4 ข้างงอกออกมาอย่างเหมาะเจาะ ปลายลำตัวของมันนั้นค่อยๆ บีบรูปลดลงจนกลายเป็นหางขนาดใหญ่ ร่างกายที่ขดไปมาของมันนั้นค่อยๆ เปลี่ยนแปลงชัดจนมีลักษณะเป็นเกล็ดคล้ายๆ กับงู แต่ใหญ่กว่ามาก บริเวณศีรษะของมันค่อยๆ เปลี่ยนแปลงรูปร่างไปจนจับลักษณะได้ชัดเจน ดวงตา ปลายจมูก คมเขี้ยว และเขาทั้งสองข้างนั่น อาการดุร้ายและน่าเกรงขามที่ฉายชัดออกมาจนเฟี๊ยตเกือบแทบจะลืมหายใจ
ใช่แล้ว มันคือมังกรน้ำขนาดใหญ่! ขนาดใหญ่เสียจนทำให้เภสัชกรหนุ่มพรั่นและลืมค้นหาวิธีป้องกันไปเสียแล้ว ดวงตาของเขาตกตะลึงในสิ่งที่ไม่ได้คาดหมายเอาไว้ก่อนนี้ ศัตรูเป็นวารีธาตุ นั่นแปลว่า การโจมตีทางกายภาพไม่น่าจะเอาชนะได้เหมือนกับเจ้ายูนิคอร์นทั้งสามที่เขาเจอมาก่อนแล้ว
ร่างกายของเฟี๊ยตนิ่งแข็งไปหมด เขารู้ตัวดีว่าควรจะก้าวหลบออกไปให้พ้นรัศมีของการจู่โจมนี่ก็ยังดี แต่ถึงแม้สมองเขาจะพยายามสั่งการเท่าไหร่ แต่ขาทั้งสองข้างของเขาก็ไม่ยอมทำตามเลย มันยืนนิ่งแข็งราวกับว่ากลายเป็นหินไปเสียแล้ว
เขี้ยวที่ประดิษฐ์ขึ้นด้วยอุทกธาตุของมันเคลื่อนที่พุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เข้ามาเรื่อยๆ อีกไม่ถึง 3 เมตร ซี่ฟันที่คมราบกับดาบแหลมนั่นคงกะซวกทะลวงร่างเขาให้ขาดวิ่นไปอย่างแน่แท้ แม้แต่สำเนียงแห่งความตกใจเขายังเปล่งออกมาไม่ได้เลย
ขาของเขาเป็นอัมพาตไปเสียแล้ว เขาไม่อาจขยับมันได้แม้แต่นิดเดียวเลย!
จากผู้แต่ง : เงียบจังเลย เงียบจังเลย เงียบจังเลย ขอเม้นหน่อยค๊าบบบบบ ขอกำลังใจนิด
ปล.หนึ่ง แอบมาลงไว้ก่อน เพราะเดี๋ยววันนี้จะหนีไปเที่ยวอีกแล้ว เจอกันอีกทีวันอาทิตย์น้า
ปล.สอง มาลงกลางวันอย่างนี้ ไม่มีคนอ่าน ไม่มีเม้นอีกตามเคย คิดแล้วเศร้า ใครสงสารช่วยเม้นหน่อย อิอิ
ปล.สาม ช่วงที่ผมหายไปร่วมอาทิตย์ คือผมไม่ได้อู้นะ (ถึงแม้ว่าจะคล้ายมากก็ตาม) ช่วงนั้นผมติดตามการเมือง ผมเห็นข่าวนศ.รามตายแล้วผมไร้อารมณ์สุนทรีย์ในการแต่งนิยายเลย กลัวว่าแต่งไปจะแย่มากเสียเปล่าๆ (ถึงแม้ว่าปรกติจะแย่มากอยู่แล้วก็ตาม ห้าห้า)
-
ใครอ่านแล้วชอบ ถูกใจ สนใจ หรือสงสาร(คนแต่ง)
ช่วยเม้นหน่อยน้า
นิยายขับเคลื่อนไปได้ด้วยกำลังใจนะเออว์
เม้นน้อยเดี๋ยวคนแต่งตรอมใจไม่มาต่อห้ามว่ากันนะเออว์ อิอิ
ปล. ขอบคุณทุกคอมเม้นนะครับ อ่านทุกคน คนละหลายรอบๆ จริง พวกคุณคือกำลังใจที่ดีมากมากมากมากมากเลยครับผม
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
โดนน้ำตรึงขาไว้หรอ ธันว์จะช่วยทันไหมนี่
-
เผลอเม้นท์ซ้ำ ถถถถ
-
เฟี้ยตจะหนีทันไหมเนี่ยย ตื้นเต้นจัง
อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ
แบบว่าค้าง :z3:
-
:fire: :fire: :fire: :fire: :fire: เฟี๊ยตกับธันอย่าแพ้นะ :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ตายแล้วเฟี๊ยตตตตตตคค
วันนี้แอบเห็นพี่คนเขียนมาลงเร็ว แต่รากดอ่านไม่ได้ พอดีติดเรียน 55555
เราจะไม่ทิ้งพี่ครเขียน แล้วพี่คนเขียนก็ห้ามทิ้งเรานะ เราจะรออ่าน
-
พี่คนเขียนกลับมาแล้วๆๆๆ หายไปตั้งนานเลยอ่ะ
เค้ารออ่านนิยายพี่ทุกวันเลย
ก่อนอื่นต้องขอแสดงความยินดีย้อนหลังน้า
ครบร้อยตอนแล้ว บราโว่ๆๆๆ
ยินดีด้วยนะพี่คนเขียน>.< (เค้ามาช้าไปมะ แหะๆ)
เค้าไปตามอ่านครบจนถึงตอนล่าสุดละนะ อิอิอิ
เค้าโคตรจะค้างเลยตอนอ่านๆไปแล้วพี่คนเขียนขอไม่อัพนิยาย
เค้าก็เข้าใจนะสถานการณ์บ้านเมืองไม่สงบทุกคนก็ไม่มีใจอยากจะทำอะไร
เค้าเข้ามาอ่านแล้วอ่านอีก เช็คว่าพี่จะอัพมั้ยวันละเกิน5รอบเลยนะ
เออใช่! พี่คนเขียนได้ไปเปานกหวีดด้วยป่ะเนี่ย ฮ่าๆๆ
จะคริสมาสแล้ว อีกนิดก็ปีใหม่ ปี2557
เค้าจะอ่านนิยายของพี่คนเขียนข้ามปีเลย 55555555
ตอนนี้พี่เฟี๊ยตกับพี่ธันก็ดูจะสนิทกันแล้วเนอะๆ
ดูเข้ากันได้ดีมากเลย สู้เป็นคู่ ก็ชนะมาทั้ง2รอบ
ว้าวๆๆๆ พี่คนเขียนจะให้2คนนี้คู่กันป่ะเนี่ย?
เค้าจะรอพี่คนเขียนเฉลยนะ ตอนนี้ดูจะมีคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวมาอีกแล้วสิ
เมพๆกันทั้งน้าน 2คนนั้นจะสู้ได้มั้ยเนี่ย? เป็น2คนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่อ่านมาอ่ะนะ
เค้าลุ้นจังว่า2คนนั้นจะทำไงต่อ ตอนที่พี่เฟี๊ยตเจอมังกรน้ำอ่ะ
ตอนแรกเรานึกว่า ตัวเ_ี้ยป่ะฟ่ะ? หรือโคมาโดดราก้อน
ตัวยาวๆ มีขา4ขา มีเขี้ยว แถมดุร้ายอีก สุดท้ายก็มังกรนี่เอง
เหอๆๆ ดูแล้วคงสู้ยากใช้มะเนี่ย แถมพี่เฟี๊ยตดั้นตะลึงมังกร
แข้งขาแข็งยืนตัวค้างอีก เฮ้อ~ ธันจะช่วยทันม้าย?!?!
ตอนนี้ก็แบบว่า จะหนีเค้าไปเที่ยวอีกแล้วใช่มะ เชอะๆๆๆ
สัญญานะว่าวันอาทิตย์ต้องมาลง1ตอน แล้วก็ลงชดเชยวันเสาร์อีก1ตอนนะ (เค้าล้อเล่นน้า แต่ถ้าได้ก็ดี อิอิ)
เค้ามาเม้นให้กำลังใจคนเขียนละนะ สู้ๆๆๆๆๆ
อย่าพึ่งนอย อย่าพึ่งงอน เค้าเชียร์เพ่อยู่ \(><)/
ไฟต์ติ้งๆๆ~ ขออย่ายอมแพ้~ อย่าอ่อนแอ แม้จะร้องไห้~
(เพลงรุ่นแม่เลยนะ เค้าจำเนื้อได้แค่นี้อ่ะ)
เลิฟพี่คนเขียนมากมายก่ายกองมหาศาลมหาศาลคามโลก~
ซารางเฮ ไอเลิฟยู จุ๊บๆๆ
-
ลางสังหรบอกว่า สงสัยคงจะต้องบอกลาพี่เภสัชสุดหล่อของเราแล้ววว ขอโบกมือลาล่วงหน้าเลย
สู้ๆนะครับคนแต่ง ผมคอยติดตามเสมอๆเลยนะะะ
-
คิดถึงพี่ไบเบิ้ล ไม่มีบทเลย :katai5:
-
คิดถึงพี่ไบเบิ้ล ไม่มีบทเลย :katai5:
ใช่เลย พี่ไบเบิ้ลไปไหนเราคิดถึง
-
วันนี้ได้อ่าน โชคดีจัง ตั้งหน้าตั้งรอนิยายเรื่องนี้ทุกวันเลย บอกตรงๆยิ่งอ่านยิ่งติด คนอ่านคนอื่นจะว่าไงเราไม่รู้ แต่เราชอบนิยายเรื่องนี้มาก! (ก.ไก่ล้านตัว)
เฟี๊ยตกำลังจะตาย? ไม่นะ! (เวอร์ไปละ ยังไม่รู้ว่าเป็นยังไงเลยเรา = =;)
มันต้องมีวิธีรับมือซิ ไม่มีใครเก่งจนสมบูรณ์แบบหรอก คนเรามันต้องมีจุดอ่อนทุกคนนั่นแหละ อยู่ที่ว่าจุดอ่อนนั้นอยู่ที่ไหน
การที่จะหาจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ได้ ก็ต้องอาศัยสมองอันเฉียบแหลมของเฟี๊ยตนี่แหละ ฉลาดขนาดฝ่าปริศนาต่างๆมามากมาย เรื่องแค่นี้เฟี๊ยตแก้ได้สบายอยู่แล้ว มีไหวพริบว่องไวแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ วางแผนเก่ง รอบคอบสุขุมซะขนาดนั้น
ไหนยังจะมีคู่หูเก่งๆอย่างธันอีก นี่ยังไม่รวมถึงคู่หูสุดซี้อย่างไบเบิ้ลอีกนะ ไบเบิ้ลเป็นไพ่พรสวรรค์นี่ ใช้ในการประลองได้ใช่มั้ย? ให้ไบเบิ้ลช่วยก็คงได้มั้ง
รอลุ้นตอนต่อไป
-
หวาดเสียว~
จะรอดไหมๆๆๆ
ธันช่วยเร็ว!
-
แอบเครียดแทนเฟี๊ยตเลยนะเนี่ย
อียักษ์นั่นน่าจะโดนยาพิษ แล้วสำรอกตัวเก่งออกมา
หนทางชนะดูยากจัง
ตัวเก่งแบบนี้มาแข่งทำไมน้าาาาา
รอคนแต่งมาเฉลย ^^
สู้ๆค้าบบบบบ
-
ธันสู้ๆ ขอให้ชนะเถอะ เพี้ยง :call: :call: :call:
-
เยี่ยมเรย สนุกมากมาย ลงสามวันติดอย่างนี้รักตายเลยครับ :mew1:
กำลังคิดว่า
ที่ The Fortune-telling Centaur เงยมองท้องฟ้าอย่างครุ่นคิด แล้วใช้ไม้เท้ายาวลากไปตามพื้นอย่างที่เฟี๊ยตเองก็ไม่เข้าใจความหมายเนี่ย มันกำลังมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่ป่าว
แล้วที่ธันทุบชายร่างยักษ์ แล้ว ยังไม่ยอมคาย จตุรเทพแห่งดวงตาวิหค ออกมา สงสัยต้องใช้ สมุนไพรที่ทำให้อาเจียน หรือใช้ Card Vomiting แล้วมั๊ง เหมือนตอนแข่งขันกินราเมง (บทที่ 87 Crinum Lily)
ทุกอย่างแก้ไขได้ด้วยปัญญา เฟี๊ยต ธัน สู้เขานะคร้าบ
หุหุ จบแบบนี้ ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า :z3:
อยากอ่านตอนต่อไปสุดๆ
ปล. คนแต่งสอบชิงทุนเรียนพิเศษได้ป่าวครับ
-
เฟี๊ยตตต ไม่เจอกันตั้งหลายวัน วันนี้ประลองซะละ
จริงๆอยากเดาว่าเฟี๊ยตจะใช้ไพ่อะไร แต่จำไม่ได้ว่ามีไพ่อะไรบ้าง แฮะๆ :o8: เอาเป็นว่าเชียร์เหมือนเดิมดีกว่า :z2
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ช่วงที่เข้ามาแล้วคนเขียนไม่ได้อัพต่อเลยเข้ามาอ่านรวดเดียวค่ะ
ช่วงการเมืองรุนแรงก็เข้าใจมากๆเพราะก็ำม่มีอารมณ์มาอ่านเ่นเดียวกัน
มาอ่านตอนคนเขียนไปเที่ยว งื้ออออ เซงเลย 5555
แต่เม้นให้ละนะค่ะ เดี๋ยวคนเขียนงอนไม่อัพ อิอิ
-
บทที่ 106 Spore
กึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
“เฟี๊ยตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต”
เสียงทั้ง 3 แผดขึ้นแทบจะเป็นเวลาเดียวกัน พวกมันเหลื่อมล้ำกันอยู่ในหลักเสี้ยววินาทีเท่านั้น เริ่มแรกจากเสียงดังกังวานของการปะทะกันระหว่างเจ้ามังกรน้ำนั่นที่กำลังจู่โจมเข้ามากับมวลอากาศปริมาณมหาศาล แทบจะไม่ต้องเดาเลยว่ากำแพงโปร่งใสนั่นเกิดจากมนต์ the sky walker ของธันซึ่งกำลังเกร็งจิตเพื่อต่อต้านเวทย์ปริมาณเกินคณานับนั่นไม่ให้ประทุษร้ายพวกเขาทั้งสองได้สำเร็จ
ตามด้วยเสียงที่สองที่ลั่นออกมาโดยห่างจากช่วงเวลาแรกเพียงชั่วครู่ เห็นได้ชัดว่าปริมาณจิตของเด็กหญิงนั่นรุนแรงเกินกว่าที่ธันจะต้านทานได้ เสียงระเบิดของมวลอากาศปรากฏชัดถึงความพ่ายแพ้ของฝ่ายเด็กหนุ่มผู้ใช้อากาศ มังกรยักษ์นั่นทลายปราการและเคลื่อนที่ต่อเนื่องเข้ามาจนเขี้ยวแทบจะขบลงบนหัวเภสัชกรหนุ่มที่กำลังตะลึงพรึงเพริดอยู่ในขณะนี้แล้ว
และเสียงสุดท้ายเป็นเสียงตะโกนเรียกดังจากเพื่อนร่วมทีมคนหนึ่งถึงเพื่อนร่วมทีมอีกคนหนึ่งที่ดูเหมือนสติจะบินไปไกลแสนไกลเสียแล้ว ในตอนนั้นราวกับว่าหัวใจของชายหนุ่มถูกแช่ไปด้วยน้ำแข็งที่ติดลบในองศาเซลเซียส มันเยียบเย็นไปหมดจนเขาแทบจะหยุดหายใจไปเสียเดี๋ยวนี้ เขารู้ตัวเป็นอย่างดีว่าเขาต้องหลบจากคมเขี้ยวที่จู่โจมเข้ามานี่ให้เร็วที่สุด แต่อนิจจา เหมือนขาของเขามันไม่ใช่ของของเขาอีกต่อไปเสียแล้ว มันไม่ยอมฟังคำสั่งเขาเลย ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว!
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เด็กหนุ่มสายฟ้าในเวลานี้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด เขาเปลี่ยนทิศทางอย่างเฉียบพลัน จากที่ตั้งใจว่าจะโดดหลบฉากไปอีกมุมหนึ่งของสนามตามที่เคยตกลงกันไว้ว่าเมื่ออันตรายมาถึง เขาทั้งสองจะแยกกันหลบหลีกอย่างเป็นอิสระ แต่เหมือนวินาทีดับจิตนั้น เขาไม่อาจทิ้งเพื่อนร่วมทีมตามแผนการได้เสียแล้ว ธันตัดสินใจกระโดดเทคตัวอย่างแรงเพื่อดันตัวเพื่อนร่วมทีมออกไปให้พ้นทางจากการจู่โจมนั่น หลังจากมั่นใจแล้วว่าเฟี๊ยตในขณะนี้ขาดความสามารถในการดูแลตัวเองอย่างสิ้นเชิง เสียงร่างกายของชายหนุ่มทั้งสองกระแทกพื้นดังลั่น เพียงเสี้ยวยาแดงผ่าแปดเท่านั้นที่ปลายคมเขี้ยวของมัจจุราชวารีนั่นเฉียดแผ่นหลังของเด็กหนุ่มไปอย่างหวุดหวิด เด็กหนุ่มสายฟ้าถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อค้นพบว่าตัวเองรอดจากการตายมาอย่างน่าเสียวไส้เหลือเกิน
“ขะ ขะ ขะ ขอบคุณ”
เสียงของเฟี๊ยตตะกุกตะกักออกมาอย่างเพิ่งตั้งสติได้ เขาทดลองขยับแขนขาน้อยๆ อย่างต้องการพิสูจน์สมมติฐาน และเขาก็พบว่าร่างกายของเขากลับมาเป็นตัวเขาเองก็ในช่วงจังหวะที่เห็นว่าเพื่อนร่วมทีมเสี่ยงเอาชีวิตตัวเองเข้าเสี่ยงเพื่อรักษาชีวิตเขาไว้นั่นเอง ดวงตาของเขาเบิกโพลงกว้างขึ้นยังไม่หายตกใจกับเหตุการณ์วิกฤตนี่ ก่อนที่รอยยิ้มน้อยๆ ของเขาจะถูกคลี่ขึ้นอย่างรู้สึกดี
‘เป็นคนดีกว่าที่คิดแฮะ’
“ไม่เป็นไร เอาไงต่อ”
ธันเอ่ยออกมาอย่างร้อนรนปนกับเสียงหอบเหนื่อยที่แทรกเข้ามาในประโยคอย่างควบคุมไม่ได้ หลังจากที่เจ้ามังกรนั่นเฉียดจะคร่าชีวิตเขาไปเพียงนิดเดียว มันก็กลับมาตั้งลำใหม่เพื่อเตรียมตัวจะจู่โจมพวกเขาทั้งคู่อีกครั้ง ธันกำลังเพ่งกระแสจิตสร้างกำแพงเวทย์อีกครั้งเพื่อประวิงเวลาสำหรับแผนการต่อไป ณ ขณะอารมณ์นี้ เขาอยากให้เฟี๊ยตช่วยกันตัดสินใจดำเนินการต่อไปมากกว่า เขามั่นใจว่าคนตรงหน้านี่ต้องมีความคิดดีๆ แน่นอน ติดอยู่เพียงแต่อย่างเดียวว่า คนตรงหน้านี่เรียกสติกลับคืนมาครบบริบูรณ์แล้วหรือยัง
“กำจัดเจ้ามังกรนี่ให้ได้ก่อน เสร็จแล้วจัดการตามแผนเดิม!”
อาจจะเป็นเพราะแรงกระแทกลงเข้ากับพื้นอย่างจังนั่นที่ทำให้สมองของเฟี๊ยตกลับมาแล่นอย่างฉับไวอีกครั้ง ความจริง เขาคาดเดามาก่อนล่วงหน้าตั้งแต่เห็นการประลองครั้งที่แล้วนั่นว่าคู่ต่อสู้จะใช้ไพ่เกี่ยวกับน้ำในการต่อสู้ เฟี๊ยตจึงเลือกที่จะไม่ใช้โกเลมทรายคู่ใจของตนตั้งแต่ต้น เพราะธาตุทรายแพ้ทางธาตุน้ำโดยตรงตามที่เคยได้บทเรียนจากการปะทะกับเจ้ายูนิคอร์นสามสหายนั่นพร้อมกับปันและแทนแล้ว ชายหนุ่มเตรียมแผนเพื่อรับมือกับธาตุน้ำมาไว้เรียบร้อย เพียงแต่ความขลาดกลัวในชั่วจังหวะจิตก่อนหน้านี้บดบังความคิดไว้เสียหมดสิ้น แต่ตอนนี้ความรู้สึกของเขากลับมาปลอดโปร่งอย่างประหลาด บางที การได้ผ่านจุดต่ำสุดของกราฟเส้นโค้งมาได้แล้วนั้นอาจจะทำให้การเดินทางส่วนที่เหลือดูจะไม่ยากเย็นอีกต่อไปเลย
“ขอแผนหน่อย”
ธันเอ่ยขึ้นอย่างรีบร้อน เขารู้ตัวดีว่ากำแพงอากาศของทนป้องกันสัตว์ที่ประกอบจากเวทย์ที่แสนจะแข็งแกร่งได้อีกไม่นานแน่ ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามรวมจิตสร้างให้มันหนามากขึ้นก็ตาม มันคงจะต้องพังทลายลงในเวลาอันใกล้นี้แน่ เพียงแค่ว่ามันจะใกล้แค่ไหนมากกว่า
“จังหวะที่เรียกใช้การ์ดใหม่ ธันเปลี่ยนพลังเวทย์เตรียมตัวเข้าแผนถัดไป ถ้าไม่ไหว ซ้ำด้วยแผนบี”
“โอเค!”
“The Spore Blower RELEASE!”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงคำสั่งของเฟี๊ยตดังขึ้น พร้อมกับจังหวะเดียวกันที่ธันปล่อยจิตให้เจ้ามังกรนั่นทำลายเข้ามาได้ตามที่ตกลงกันไว้ ในมือของเฟี๊ยตปรากฎอาวุธชิ้นใหม่ที่เขาเพิ่งได้จากการซื้อการ์ดในเมืองกุมภาพันธ์นี้เอง มันมีลักษณะคล้ายปืนผสมที่เป่าผม นิ้วของเขาเสียบอยู่ที่ไกนั่น เขาเคยลองเรียกใช้การ์ดนี้มาบ้างขณะที่ซักซ้อมการต่อสู้ แต่นี่เรียกได้ว่าเป็นการใช้ในการประลองจริงเป็นครั้งแรกก็ว่าได้ แถมยังเป็นครั้งแรกที่เรียกได้ว่าสถานการณ์เข้าใกล้คำว่าวิกฤตเต็มทน ชายหนุ่มได้แต่หวังว่ามันจะเป็นไปตามอย่างที่เขาคาดคิดไว้
“เทียนเกล็ดหอย RELEASE!”
เฟี๊ยตกดปลดปล่อยสปอร์ออกไปผ่านทางลำกล้องขนาดใหญ่นั่นอย่างรวดเร็ว ควันสีขาวที่บรรจุเมล็ดพันธุ์ขนาดเล็กแพร่กระจายพุ่งเข้าสู่เจ้าอสูรกายนั่นโดยไม่ปล่อยจังหวะให้เจ้าเขาโง้งนั้นมีโอกาสไหวตัวได้แม้แต่น้อย ควันสีขาวพุ่งเข้าห้อมล้อมเจ้ามังกรน้ำนั่นตามบัญชาของผู้เป็นนายอย่างไม่มีผิดเพี้ยน!
เจ้าควันที่บรรจุเมล็ดพันธุ์เล็กๆ นั่นแตกออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นเมล็ดพันธุ์สีน้ำตาลอ่อนทรงรีปริมาณมากมายนับไม่ถ้วน ทันทีที่เมล็ดที่มีรูปทรงเว้าลงตรงกลางนั่นสัมผัสกับเจ้ามังกรน้ำนั่นอย่างถนัดถนี่ ก็เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เมล็ดพันธุ์พืชชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหล่านั้นดูดน้ำจากเจ้ามังกรอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มันจะพองตัวใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเกือบ 50 เท่าได้ อวัยวะต่างๆ ของเจ้าสัตว์ในตำนานนั่นค่อยๆ ถูกกลืนหายไปทีละน้อย เทียนเกล็ดหอยแสดงอิทธิฤทธิ์เหนืออุทกธาตุอย่างชะงัดนัก เจ้ามังกรนั่นค่อยๆ สูญเสียรูปทรงไปจนเห็นได้ชัด ร่างกายของมันกลายสภาพถูกดูดซับไปอยู่ในเมล็ดพันธ์เหล่านั้น ก่อนจะตกลงเกลื่อนกลาดลงบนพื้นสนามนั่น เจ้ามังกรน้ำที่บัดนี้ร่างกายถูกดูดซับหายไปจนแทบหมดสิ้น หากจะยังพอมีของเหลวเหลืออยู่บ้าง แต่มันก็ไม่มากพอที่คงรูปร่างสัตว์ยักษ์นั่นไว้ได้ แตกสลายกลายเป็นหยดน้ำเล็กไปทั่วบริเวณ เจ้าสัตว์ที่แสนจะแข็งแกร่งนั่นพ่ายแพ้ศิโรราบเพราะเมล็ดพันธุ์เล็กๆ ไปอย่างราบคาบ เขาเพิ่งสำนึกรักวิชาพฤกษศาสตร์ก็วินาทีนี้เอง!
“Arena!”
เป็นไปตามที่ตกลงกันไว้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน ทันทีที่เจ้ามังกรนั่นถูกจัดการได้อย่างเรียบร้อย ขั้นตอนแผนการเผด็จศึกก็ดำเนินการต่อทันที
เสียงพื้นดังลั่นสนั่นราวกับจะระเบิดแยกเป็นเสี่ยงๆ ฉะนั้น สิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ผุดตัวขึ้นจากพื้นดินด้วยอำนาจของไพ่นักสร้างเมืองของธัน มันเป็นสิ่งก่อสร้างที่มีลักษณะคล้ายกับสนามกีฬาขนาดยักษ์ พื้นที่ตรงกลางเป็นที่ว่างที่เจ้าคู่ต่อสู้ร่างยักษ์นั่นยืนอยู่ ขณะที่รายล้อมไปด้วยอาคารที่โอบล้อมคล้ายกับอัฒจันทร์คนดู หากแต่ไม่ได้เปิดโล่งเหมือนสนามกีฬาทั่วไป แต่มีลักษณะเหมือนกับห้องขนาดเล็กจำนวนมาก คล้ายกับอาคารชุดที่สร้างติดกันอย่างทึบแน่นอย่างใดอย่างนั้น
เฟี๊ยตอาศัยจังหวะที่มันกำลังขยายขนาดผุดขึ้นจากพื้นดินนั่น โหนตัว ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปในห้องหนึ่งในอาคารที่เรียงอยู่อย่างมากมายนั่นตามแผนที่วางกันเอาไว้ บัดนี้ ทีมดับเบิ้ลบลายน์ได้หายออกไปจากสายตาของคู่ต่อสู้อย่างสมบูรณ์ พวกเขาแฝงกายอยู่ในสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่นั่นอย่างเตรียมพร้อม แผนการของพวกเขาไม่เคยผิดพลาด และจะต้องรวมไปถึงครั้งนี้ด้วยแน่นอน!
จากผู้แต่ง : นี่ คุณผู้อ่าน คนแต่งอยากแต่งนิยายรักจัง แบบหวานๆ เพ้อฟันๆ ฮ่าฮ่า อารมณ์ชีวิตรักตอนนี้มันแย่ๆ เทาๆ คิดไปว่าการแต่งนิยายรักอาจจะทำให้ชีวิตสดใสขึ้นนิดหน่อย เกี่ยวปะ ถ้าผมแต่งสองเรื่องผมจะแต่งทันไหมเนี่ย ห้าห้า ไม่ทันแน่เลย ห้าห้า ไม่ควรเนอะ ห้าห้า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอบคุณทุกคนสำหรับคอมเมนท์ครับ
คอมเม้นทุกอันทำให้ผมมีแรงก้าวเดินต่อไปครับ ยิ่งยาวยิ่งรู้สึกดี
เวลาผมเครียดๆ ท้อๆ ผมแว๊บเข้ามาอ่านคอมเมนท์ในนี้ตลอดเลยครับ
ขอบคุณจริงๆนะ เมนท์เยอะๆ นะ มันสำคัญสำหรับผมจริงๆ นะ :)
-
เฟี๊ยตสติมาแล้วๆๆๆ สู้ๆๆ :z2:
-
เราก็ชอบเข้ามาอ่านนิยายตอนเครียดเหมือนกัน เพราะนิยายทำให้เรามีความสุขที่ได้อ่าน
เราว่าแต่งนิยายรักตอนจิตตก ระวังจะยิ่งเครียดกว่านะ
-
เย้ Botany จงเจริญ
คนแต่งสามารถแต่งอีกเรื่องได้ครับ ตราบเท่าที่ยังแต่งเรื่องนี้แล้วเอามา post สม่ำเสมอ ผมถือเป็นพันธะสัญญาระหว่างเรานะ ทำไมมันเหมือนว่าตอนนี้มันสั้นจัง คือมันอยากอ่านและอยากอ่านอีกอ่ะ
-
โอ๊ย! ใจหายใจคว่ำกับเฟี๊ยต นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว มาสติหลุดอะไรตอนนี้เนี่ย ดีนะธันมาช่วยไว้ได้ ไม่งั้นม่องเท่ง เกมโอเวอร์อดได้ไพ่สูงสุดจากการประลองนี้กันพอดี
พอสติกลับมาก็พลิกเกมได้สวยงามเลยทีนี้ เป็นไปตามแผนที่วางไว้ หวังว่าคงจะไม่มีอะไรนอกเหนือความคาดหมายของเฟี๊ยตไปหรอกนะ แต่ก็ต้องยอมรับว่าคู่แข่งนี่ตึงมือน่าดู เอาใจช่วยเฟี๊ยต-ธันพิชิตชัยโค่นคู่ต่อสู่ให้ได้
-
ใจหายใจคว่ำหมด
ว่าแต่คอนโดมิเนี่ยม(?) จะทำอะไรได้เอ่ย
-
มันเหมือนสถานที่คุมขังนักโทษรึเปล่า เรานึกภาพไม่ออก 555
ถ้าพี่คนเขียนแต่งนี่ ขอแบบหวานๆ ฟินๆได้ป่าว 555 เราช้อบบบบบบบบบบ
-
:mew4: :mew4:
มังกรน้ำ 5555 จะทำไรเฟี๊ยตที่สติกับมาได้ ห๊ะ!
ตอนหน้าปิดฉากการต่อสู้แบบสวยงามเลย 55
-
เย้ เฟี้ยตรอดแล้วว :mc4:
ถ้าคนเขียนจะเปิดเรื่องใหม่คนอ่านก็รออ่านนะคะ :katai2-1:
เลิฟๆคนเขียน เป็นกำลังใจให้นะคะ :L2: :กอด1:
-
คนแต่งแอบชอบอ้อนคนอ่านให้มาเม้นต์นะเนี่ยยย
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อีวิหคนั่น ถ้ามังกรหายไป
นางจะทำอะไรได้อีกน้า นางคงเก่งจริงกว่านี้
ไม่งั้นคงไม่มาไกลขนาดได้ตำแหน่งขนาดนั้น
แต่มังกรอาจเป็นพลังสูงสุดของนางก็เป็นได้ เพราะใช้พลังเกินเหตุ
ต้องหลบอยู่ในท้องยักษ์ด้วย
-
เกือบไปแล้วนะเฟี๊ยต ดีนะธันช่วยไว้ได้ กลับมามีสติอีกครั้ง เอาชนะให้ได้นะ สู้ๆ
-
ได้อ่านสามตอนรวด ลุ้นมากๆ ยังไงก็ขอให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนเฟี๊ยตนะ สู้ๆ ปล.คิดถึงไบเบิ้ลจัง ปล2.ถ้ารู้สึกเครียดมากๆก็พักบ้างนะจ๊ะ ^.^
-
สู้ๆนะคะ เราอ่านเรื่องนี้แทบจะรวดเดียวจบ
มันสนุกมาก รอแบบ ตอนต่อตอนเลยทีเดียว
เนื่องด้วยเป็นคนชอบอ่านแนวแฟนตาซีอยู่แล้ว
แต่แฟนตาซีที่เป็นวายส่วนใหญ่ชอบเน้นเรื่องความรัก(ที่เคยเจอมา)
เรื่องนี้เลยถูกจริตมากค่ะ เนื้อเรื่องก็สนุกมากด้วย
-
สู้ๆ คร๊าบบ ยังอยู่เชียร์ ผู้แต่งเสมอ...
-
ทันน่ารักมาก :impress2: มาช่วยเฟี๊ยตจริงๆด้วย
ทีนี้ล่ะคู่ต่อสู้จะเจอของจริงแล้ว วะฮ่าๆๆๆ
ป.ล. จะแต่งนิยายรักก็แต่งเลย จะตามอ่านจ้า^^
-
รอๆ ตอนใหม่เมื่อไรจะมาน้า
คิดถึงคนเขียนนนน :กอด1:
-
บทที่ 107 Dilemma
“Fire!”
เสียงของเด็กหนุ่มสายฟ้าตะโกนลั่นก้องกังวานไปมาจากอารีน่าขนาดยักษ์นั่น สิ่งปลูกสร้างที่เต็มไปด้วยห้องหับจำนวนมากนั่นสะบัดบานประตูของแต่ละห้องออกมาอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นอาวุธลับของแผนการที่พวกเขาทั้งสองได้เตรียมไว้ มันเป็นลูกดอกปริมาณมหาศาลที่ถูกจัดเรียงไว้จากทุกองศา แน่นอน ทุกปลายดอกของลูกศรนี่ถูกอาบไว้ด้วยยาพิษร้ายแรงที่สุดจากการปรุงของเฟี๊ยต ขอเพียงแผลเดียวสำหรับคู่ต่อสู้ก็มากเกินพอ แผลเดียวที่จะทำหน้าที่ส่งยาพิษเข้าทำลายระบบไหลเวียนโลหิตให้ดับลงอย่างฉับพลัน
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เสียงลูกดอกปริมาณราวกับห่าฝนนั่นพุ่งทะยานออกจากคันศรดังสลับกันไปมาสนั่นไปรอบบริเวณนั้น คมเขี้ยวจำนวนมากเกินคณานับพุ่งตรงเข้าหาเจ้ายักษ์นั่นอย่างเป็นทิศทางเดียวกัน ไม่มีทางหนีได้เลย ไม่ว่าจะเป็นทางไหนก็ไม่มีทางหนีได้เลย เพราะลูกศรนั่นถูกส่งตรงมาจากทุกทิศทาง ทั้งในระนาบตรงขนานไปกับพื้น ราบไปกับพื้น หรือแม้กระทั่งโค้งลงมาจากเบื้องบนป้องกันการกระโดดหนีไปบนอากาศ ดูเหมือนว่าหนทางเดียวที่ชายคนนั้นจะหนีพ้นได้น่าจะเป็นกลายร่างกลายไปเป็นอากาศธาตุเสีย ณ บัดนั้น
กรึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
หากว่าโลกนี้มีปาฏิหาริย์อยู่จริง วินาทีนี้นี่แหละที่สมควรจะใช้คำนี้มากที่สุด!
ไม่ใช่เพราะว่าเจ้ายักษ์นั่นสามารถหลบการโจมตีได้ ศรแทบทุกดอกพุ่งเข้าตรงสู่เป้าหมายอย่างถนัดถนี่ แต่ที่น่าตกใจที่สุดคือ ชายเจ้าของร่างอันใหญ่โตนั่นไม่มีบาดแผลแม้แต่รอยเดียว ไม่มีเลือดไหลออกมาจากร่างกายแกร่งนั่นแม้แต่หยดเดียว การโจมตีปริมาณมหาศาลนั่นชำแรกร่างนั่นเข้าไปไม่ได้แม้แต่นิดเดียว!
“แผนบี!”
เสียงของธันตะโกนดังลั่นออกมา พร้อมกับอารีน่ายักษ์นั่นที่ค่อยคืนตัวกลับคืนสู่พื้นพสุธาอีกครั้งราวกับกรอเทปม้วนวีดีโอย้อนกลับฉะนั้น ธันไม่เหลือพลังจิตแม้แต่น้อย การโจมตีนั่นใช้พลังจักระมากมายมหาศาลที่สุดเท่าที่เขาจะหน่วงเวทย์ไว้ได้ นั่นแปลว่า เมื่อการโจมตีนี้พลาดลง เขาก็แทบจะเรียกได้ว่าแพ้เลยทีเดียว เขาไม่เหลือพลังจะปกป้องตัวเองแม้แต่น้อย เขาฝากความหวังสุดท้ายไว้ที่เพื่อนร่วมทีมของเขา ถ้าแผนบีของเฟี๊ยตพลาด ท่าทางเขาจะได้ไปนอนเล่นอยู่ในโลงอย่างแน่นอน
โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ก่อนที่อารีน่านั้นจะคืนตัวกลับเข้าสู่พื้นดินสำเร็จ ชายอีกคนผู้แฝงตัวอยู่ในสิ่งก่อสร้างนั้นได้ถีบตัวออกมาจากห้องห้องหนึ่งทางด้านหลังของเจ้ายักษ์ที่กำลังหงุดหงิดงุ่นง่านเพราะถูกจู่โจมอย่างรุนแรงและต่อเนื่องนั่น ชายหนุ่มในเวลานี้ทรงตัวอยู่บนหลังของเจ้าอมนุษย์ครึ่งคนครึ่งม้าคู่ใจที่กำลังโจนตัวเข้าหาคู่ต่อสู้ที่กำลังยืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางลานประลองนั่นอย่างตระเตรียมกันมาดีอยู่ก่อนแล้ว
“กระไดลิง RELEASE!”
เฟี๊ยตเล็งปืนสปอร์ในมืออีกครั้ง ก่อนจะยิงกระสุนโดยพุ่งเป้าไปที่คู่ต่อสู้ที่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่กลางลานนั่น ควันสีขาวกระจายตัวเข้าล้อมรอบชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ควันสีขาวขุ่นนั่นเริ่มจางลง มันก็เผยให้เห็นต้นไม้ชนิดหนึ่งที่มีลักษณะเป็นไม้เลื้อยขนาดไม่ใหญ่โตนักที่ชำแรกตัวขึ้นมาจากพื้นการประลอง เถาวัลย์เนื้อแข็งนั่นยืดยาวออกราวกับว่ามันมีชีวิตคิดสั่งการตัวเองได้ พวกมันเจริญเติบโตและเลื้อยไปพันธนการคู่ต่อสู้นั่นอย่างรวดเร็ว กระไดลิงกลายสภาพราวกับเป็นเป็นสายโซ่รัดนักโทษอย่างใดอย่างนั้น ไม้เนื้อแข็งนั่นจำกัดการเคลื่อนไหวของอวัยวะต่างๆ ในร่างกายของเจ้ายักษ์นั่นอย่างสมบูรณ์
“พริกไทยดำ RELEASE!”
“ดอกดึงดอกแดง RELEASE!”
เภสัชกรหนุ่มปล่อยมือจากปืนสปอร์ในมือ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหลอดยาพิษสองหลอดในกระเป๋าเสื้อเขวี้ยงไปที่คู่ต่อสู้ที่ถูกพันธนาการไว้เป็นเป้านิ่งอยู่อย่างนั้น หลอดสีดำกับหลอดสีแดงพุ่งตัวอย่างรวดเร็วเข้ากระทบกับไม้เนื้อแกร่งนั่นก่อนจะแตกออกปลดปล่อยควันพิษสีแดงดำเข้ารมคู่ต่อสู้อย่างที่ชายหนุ่มคาดไว้ไม่มีผิด ที่เหลือคือรอคอยให้ยาพิษออกฤทธิ์ตามต้องการเพียงเท่านั้น แผนบีของเขาจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
เฟี๊ยตกรอกยาพิษเร่งให้เจ้ายักษ์นั่นอาเจียนออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาจึงเผ่นมาอยู่ข้างกับเพื่อนร่วมทีมที่นอนแผ่อยู่บนฝั่งหนึ่งของลานอย่างหมดแรง เผื่อในกรณีที่มันจะจู่โจมเข้ามา เขาจะได้ป้องกันไว้ทันได้ หากแต่เจ้ายักษ์นั่นก็ไม่ได้ดูจะมีทีท่าอย่างไรว่าจะทำลายพันธนาการนั่นและโจมตีเข้ามา เฟี๊ยตจึงทำหน้าที่รอให้ยาพิษนั่นออกฤทธิ์เพียงเท่านั้น
“Tsunami!”
ร่างยักษ์นั่นอ้าปากกว้างพร้อมกับเสียงคำสั่งดังลั่นที่ออกมาจากร่างนั่น หากแต่มันใช่เสียงเข้มแข็งของบุรุษไม่ หากดูเหมือนจะเป็นเสียงกรีดร้องของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ฉะนั้น เสียงนั้นดูเกรี้ยวกราดและรุนแรงจนน่าขนลุก ธันในเวลานี้ไม่มีแรงแม้แต่จะยกร่างกายที่กำลังนอนทอดอยู่บนเวทีอย่างหมดแรงนั่นให้ลุกขึ้นและหาที่กำบัง เขาทำได้เพียงหันไปทางด้านฝั่งซ้ายของบริเวณที่เขานอนอยู่ ก่อนจะพบว่าพื้นน้ำของท้องทะเลที่เคยเงียบสงบในเวลานี้ได้ถอยร่นลงไปในพื้นมหาสมุทรเป็นหลักร้อยเมตรแล้ว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าการโจมตีที่กำลังจะมาถึงนี่จะรุนแรงและอันตรายมากแค่ไหน พลังเวทย์ที่ปล่อยออกมาอย่างถึงขีดสุดนี่ทำเอาบรรยากาศรอบสนามแข่งขันอึดอัดจนแทบไม่อยากจะหายใจ
เฟี๊ยตกำปืนสปอร์ในมือแน่นอย่างลุ้นระทึก เขารอจังหวะที่ชายตรงหน้านั่นจะสำรอกเอาเพื่อนร่วมทีมออกมาให้เขาจัดการเสียที ถึงแม้ว่าเด็กหญิงคนนั้นจะมีพลังเวทย์มากมายเพียงไหนก็ตาม แต่ถ้าหากโดนจู่โจมกันทางกายภาพกันซึ่งๆ หน้าแล้ว อย่างน้อยพลังจักระที่เปี่ยมล้นนั้นก็ต้องเกิดความไขว้เขวบ้าง พวกเขาน่าจะจัดการกับการจู่โจมนั่นได้อย่างแน่นอน
ในช่วงเวลานี้ ธันได้แต่ภาวนาให้เฟี๊ยตทำสำเร็จ เพราะถ้าเพื่อนร่วมทีมของเขาทำพลาด เขาไม่อยากจะคิดสภาพตัวเองที่กำลังนอนกระดิกกระเดี้ยไม่ได้โดนคลื่นยักษ์สูงหลายสิบเมตรโถมเข้าใส่ มันคงทรมานจนบอกไม่ถูกเลย!
ระดับน้ำของทะเลด้านข้างนั่นลดลงไปเรื่อยๆ อย่างรู้สึกได้ สัตว์ทะเลหลายๆ อย่างที่เคลื่อนตัวไปตามกระแสน้ำที่ลดลงไม่ทันนั่นนอนพะเงิบพะงานแสดงตัวอยู่บนหาดทรายและเขตหินที่ว่างเปล่าไปด้วยมวลน้ำนั่น ระดับน้ำค่อยๆ ลดลงจนเฟี๊ยตและธันหวาดหวั่นใจ การลดลงของน้ำทะเลปริมาณมหาศาลนั่นบ่งบอกได้ชัดเจนว่าพลังเวทย์นั่นแข็งแกร่งมากเพียงใด
เจ้ายักษ์นั่นเริ่มออกอาการเสียแล้ว มันแสดงท่าทีพะอืดพะอมจนพวกเขารู้สึกได้ ใบหน้านั่นซีดขาวลงจนรู้สึกได้ แถมยังมีท่าทีคล้ายจะสำลักอยู่ในหลายๆ ครั้ง หากแต่ก็เป็นเพียงท่าทีเท่านั้น มันยังไม่เกิดอาการอาเจียนออกมาจริงๆ เฟี๊ยตได้แต่ลุ้นให้แผนของเขาสัมฤทธิ์ทันเวลา
มวลน้ำที่ลดลงไปในท้องทะเลขณะนี้เริ่มม้วนตัวกลับกลายเป็นเกลียวคลื่นสูง โหมระลอกกลับมาจากท้องทะเลลึกอีกครั้ง มันชูตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ อย่างน่าเกรงขาม คลื่นยักษ์นั่นค่อยๆ ขยายอาณาเขตกลับเข้ามาทางชายฝั่ง ทุกสายตาจับจ้องไปที่ฟองคลื่นสีขาวสูงนั่นอย่างลุ้นระทึก
พร้อมกันกับชายคนนั้นมีอาการคล้ายจะสำรอกเอาสิ่งที่อยู่ในกระเพาะอาหารออกมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ยอมอาเจียนออกมาจริงๆ หัวใจของธันแทบจะหยุดเต้นไปเสียตรงนี้ให้ได้ เขาได้แต่ภาวนาให้แผนสามารถไปสู่ขั้นตอนต่อไปได้โดยเร็ว
คลื่นยักษ์นั่นสร้างตัวสูงหลายสิบเมตร มันสูงจนแทบจะเชื่อได้ว่าทันทีที่มันกระแทกลงบนพื้นดิน มันจะกวาดเอาทุกสรรพสิ่งที่อยู่บนแผ่นดินนี้กลับลงสู่ห้วงมหาสมุทรไปจนหมด เฟี๊ยตหรี่ตามองเจ้าคลื่นนั่นอย่างหวาดหวั่นใจ ตัวเขาและธันเองยังไม่น่ากังวลมากเท่าไหร่ เพราะหากเขาตายเพราะเวทย์นี่แล้ว เขาทั้งสองก็ถูกย้ายช่วงเวลาไปถึงแค่ตอนประลองจบเท่านั้น หากแต่คนดูคนอื่นๆ ที่ดูเหมือนจะติดเป็นลูกหลงนี่ไม่เหมือนกันเลย คนเหล่านี้ไม่ได้อยู่ในการประลอง ถ้าตาย นั่นแปลว่าเกมของพวกเขาจะจบลงทันที และอีกอย่าง เฟี๊ยตรู้สึกเหมือนตัวเองลากคนที่ไม่เกี่ยวข้องติดร่างแหมาร่วมรับผิดชอบในการต่อสู้ของเขาไปด้วย
อึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียงคล้ายจะเป็นเสียงอาเจียนของชายร่างยักษ์คนนั้นดังลั่น พร้อมกับคลื่นยักษ์ที่มีความสูงร่วม 20 เมตรที่บัดนี้เข้ามาใกล้แผ่นดินใหญ่จนแทบจะไม่เหลือเวลาให้เอาชีวิตรอดเสียแล้ว เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน มัจจุราชสีน้ำทะเลนั่นกำลังจะปลิดลมหายใจของผู้คนบริเวณนั้นไปจนหมดสิ้น เฟี๊ยตกัดริมฝีปากอย่างคิดหนัก ในช่วงลมหายใจนั่น เขาไม่มีโอกาสให้ตัดสินใจผิดได้เลย เพราะถ้าเขาพลาด นั่นหมายความถึงคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่มากมายที่จะต้องมาตายเพราะความไม่เอาไหนของเขา
ช่วงเสี้ยวจังหวะวินาทีนั้นนับได้ว่าเป็นวิกฤตการณ์ของเภสัชกรหนุ่มอย่างแท้จริง!
จากผู้แต่ง : หลังๆ นี่นิยายผมดูเงียบๆ นะ สงสัยคนอ่านถอดใจเลิกอ่านกันไปหมดละ ฮ่าฮ่า ใครที่ยังอ่านอยู่ ผมแสดงความยินดีด้วยนะฮ๊าฟฟ คุณคือผู้รอดชีวิต ฮ่าฮ่า
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ขอบคุณทุกคนมากฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
อ่านคอมเม้นแล้วสุขใจ อิอิ
ปีใหม่ทำอะไรกันดี
แถม NC ให้ผู้อ่านเป็นของขวัญปีใหม่ดีไหมมม ฮ่าฮ่า
//โดนเฟี๊ยตตบหัว
-
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ NC ปีใหม่ ความคิดดีนะเนี่ยยยย
อยากรู้จังเฟี๊ยตจะทำไง
ถ้าทำให้อีผู้หญิงอาการแย่แต่ไม่ถึงตาย
สึนามิก็น่าจะยังมีอยู่
ดังนั้น ต้องทำให้ตายเท่านั้นเหรอ
ลุ้นๆๆๆ
-
เรียกสีนามิมารอถล่มแล้ว เรียกกลับไม่ได้ทำไง?
จะเชือดรึจะถูกเชือดหมู่ ลุ้นๆ
-
:oak: :oak: :oak: อ้วก ออกมาเลยเจ้ายักษ์ เฟี๊ยตจะได้จัดการซะ อิอิ สนุกๆๆ ลุ้นฝุดๆ :katai1:
-
จัดมาเลยครับ 5555
-
ฮ่าๆๆ ความคิดดีที่จะมี nc แต่จะกับใครล่ะ ตอนนี้ลุ้นแบบหายใจไม่ทั่วท้องเลย เกร็งมาก ขอให้แผนเฟี๊ยตสำเร็จ
-
อยากได้ของขวัญปีใหม่อันนี้มากอ่ะ ฮ่าๆ :jul1:
-
555 เราคือผู้รอดชีวิต
หวังว่าเฟี๊ยตกับธันจะรอดด้วยนะ ผิดคาดนะคิดว่าตอนนี้จะปิดฉากแล้ว
ตอนหน้าก็ สู้ๆ นะ
-
แต่งอะไรที่อยากแต่งถอะค่ะ สองเรื่ิองก็จะอ่านแต่แค่แต่งให้จบก็พอ 5555
ไม่งั้นมีเรื่องแน่ๆ จะตามทวงงเลยยทีนี้ 555555
เรื่องนี้ยังไม่รู้เลยใครเป็นพระเอกง่ะ เชียร์ธันละกัน ดูใกล้ๆ 55555
สู้ๆค่า เป็นกำลังจุยให้ เย้ อย่างอนบ่อยๆนะคะ นานๆทีพอน่ารัก เดี๋ยวคนแต่งไม่แต่งต่อคนอ่านนี่จะโกรธแทน 555555
-
ลุ้นจนหัวใจบีบ
อ้วกออกมาซะทีเจ้ายักษ์
-
พี่คนแต่งงงงง ขอสเปเชี่ยลตอนคริสมาสกับปีใหม่ได้ไหม 5555
แต่ถ้าปั่นไม่ทันก็ไม่เป็นไรน้าาาาา
-
โอ๊ย! ไอ้ยักษ์ถึกนี่ จะอ้วกก็ไม่อ้วกออกมาซะที ลุ้นจนเกร็งไปหมดละ เฟี๊ยตน่าจะซ้ำยาพิษเอาแบบให้แน่นิ่งตายไปซะเลย จะได้หายไป
ปล.NC เป็นของขวัญปีใหม่ก็เป็นความคิดที่ดีนะ คงจะเป็นของขวัญที่แจ่มที่สุดต้อนรับปีหน้าเลย ว่าแต่เฟี๊ยตจะคู่ใครล่ะเนี่ย พระเอกออกมายังก็ไม่รู้
-
ตอนนี้ dilemma ตอนหน้า victory คู่นี้ชนะยากเย็นเหลือเกิน แต่คิดว่าไม่เกินกำลังคู่เอกของเราไปได้ร๊อก แก้ไขคำผิดนิดนึงครับ คิดว่าเป็น "ดองดึงดอกแดง" มากกว่านะ ถ้าผิดขอโทษด้วยน้า ของขวัญปีใหม่เป็น NC เนี่ย ก็ดีน้า แต่ว่า ขอของขวัญคริสมาสต์ก่อนได้ป่ะ จะถึงแล้วอ่ะ หนุกหนาน เหอๆ
-
ยังอยู่เชียร์ตลอดท่าน แต่ช่วงนี้ไป "ถนนคนเป็นล้าน" บ่อยๆ แต่ก็มาติดตาม ผู้ประพันธ์ ทุกครั้งที่ว่างครับ
-
กำลังมันเลยฮะ....อยากให้ปกป้องคนที่มาดูการประลองอ่ะคับ..คนนั้นคือผู้ชนะ
-
บทที่ 108 A White Flag
“ทีม double blind ขอประกาศยอมแพ้ครับ!”
เสียงของเฟี๊ยตดังลั่นขึ้นไปทั่วบริเวณ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจแน่วแน่ ดวงตาคู่นั้นบอกถึงการตัดสินใจมาอย่างรอบคอบถึงที่สุดแล้ว
เสียงประกาศเรียกชื่อทีมผู้ชนะดังกังวานไปทั่วบริเวณ ผู้ชมในสนามขณะนั้นถึงกับแสดงอาการตั้งตัวไม่ทันในเรื่องราวที่ดำเนินไปอย่างรวดเร็วนั่น คนเหล่านั้นมองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนจะปรบมือออกมากันอย่างประปราย ก่อนจะค่อยๆ กระหึ่มดังขึ้นในที่สุด
เกลียวคลื่นที่น่าจะใช้เวลาอีกไม่กี่วินาทีเพื่อทำลายสิ่งมีชีวิตทุกชีวิตบนพื้นดินนั่นให้พังพินาศจนหมดสิ้นหยุดนิ่งทันทีตั้งแต่ได้ยินเสียงประกาศบ่งผู้ชนะนั่น ก่อนที่มันจะค่อยๆ คลายตัวอย่างช้าๆ และม้วนตัวย้อนกลับคืนสู่ท้องทะเลอย่างสงบ พื้นน้ำที่เคยแปรสภาพกลายเป็นพญามัจจุราชนั่น บัดนี้ได้กลับคืนสู่ความสุขสงบตามเดิมราวกับว่าไม่เคยเกิดเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวใดๆ ขึ้นทั้งสิ้นเลย
“ไหวไหม”
เฟี๊ยตก้มตัวลงถามธันที่บัดนี้นอนแผ่ร่างอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพื้นสนาม ธันเสียสละเพื่อทีมจริงๆ ถ้าเมื่อครู่ศัตรูจู่โจมเข้ามาจริงๆ เด็กหนุ่มคนนี้จะไม่สามารถปกป้องตัวเองได้เลย
“ไม่ไหว ฮ่าฮ่า”
ธันหันดวงหน้ามามองเขาอย่างติดตลก อย่าว่าแต่ทรงตัวให้ลุกยืนขึ้นเลย แม้แต่แรงจะยกแขนขึ้นเขายังไม่มีเลย ธันได้แต่นอนยิ้มและหัวเราะอย่างหมดแรงข้าวต้มอยู่อย่างนั้น
“ไปกันเถอะ”
เฟี๊ยตคุกเข่าลงช้าๆ ก่อนจะเอื้อมมือทั้งสองสอดไปที่บริเวณเอวกับหัวเข่าของเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นนั่น ก่อนจะออกแรงพร้อมกับยกตัวธันลอยขึ้นจากพื้นอย่างไม่ยากเย็นนัก
“เฮ้ยย ทำไมไม่ใช้การ์ด”
เสียงธันดังขัดขึ้นอย่างไม่จริงจังนัก ติดว่าจะดูเหมือนตกใจและคาดไม่ถึงมากกว่า ร่างของธันในเวลานี้ตกอยู่ในอ้อมกอดของเฟี๊ยตอย่างปฏิเสธไม่ได้เลย
“นี่คิดว่ามีจิตเหลืออยู่หรือไง หมดเกลี้ยงไม่ต่างจากกันมากหรอก เหลือแค่แรงกายเท่านั้นแหละ รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ หนีไปให้พ้นๆ เสียที”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นตรงใจกับสิ่งที่ธันคิดทุกประการ พวกเขาอยากออกไปจากเวทีนี้เต็มทน ความเป็นผู้แพ้ทำให้คนทั้งสองรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกนัก เขาไม่ชอบสายตาที่แปลความหมายไม่ออกที่ส่งมาจากคนดูเหล่านั้น เขาอยากจะหนีไปจากตรงนี้ หนีไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครสนใจพวกเขาก็พอ
เฟี๊ยตอุ้มธันอยู่ในอ้อมกอดอย่างง่ายๆ พร้อมกับเดินออกไปจากเวทีประลองนั้นอย่างสงบ ตลอดเวลาช่วงสั้นๆ นั้น พวกเขาทั้งสองไม่ได้ปริปากพูดอะไรกันออกไปเลย ราวกับว่าพวกเขาต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในห้วงวังวนของความคิดที่ไม่มีจุดสิ้นสุดอย่างใดอย่างนั้น
ตลอดช่วงเวลาจากลานประลองจนกลับมาถึงห้องพักนั้น สายตาของคนที่ตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่งนั่นทอดไปยังดวงหน้าของคนที่ปิดปากเงียบนั่นอยู่ตลอด สายตาของธันที่ทอดมองอีกฝ่ายนั้นไม่มีความหมาย อ้อมแขนของเฟี๊ยตที่โอบร่างของอีกคนไว้ก็ไม่มีความหมายด้วยเช่นกัน ทุกจังหวะย่างก้าวของเขาทั้งสองคนนั้นเต็มไปด้วยความเงียบเชียบที่ส่งเสียงดังเหลือเกิน
บางที เสียงที่ชัดที่สุดกลับเป็นเสียงที่ไม่เคยเปล่งออกมาจากใจคนพูดเลย
‘ไบเบิ้ล’
เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นในใจขณะที่ตนกำลังชำระล้างร่างกายหลังจากนอนหลับไปพักใหญ่ๆ ธันยังคงนอนเอาแรงอยู่บนเตียงยักษ์ไปอย่างนั้น เขาปรุงยากระตุ้นระบบประสาทให้เพื่อนร่วมทีมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มคิดว่าหลังจากตื่นมาอีกครั้ง ธันก็น่าจะกลับมาเป็นปรกติดังเดิม
“นายท่าน”
มือขวาของเขาตอบกลับมาอย่างรวดเร็วเหมือนเคย เสียงดังมาจากต่างหูที่แสนจะคุ้นเคยนั่น เฟี๊ยตไม่เคยถอดมันออกเลยสักครั้ง แน่นอน ไม่เว้นแม้แต่เวลาส่วนตัวในห้องน้ำเช่นนี้
‘พอจะมีข้อมูลผู้ชนะการประลองชิงไพ่สูงสุดประจำเดือนของเดือนนี้บ้างไหม รอบที่เพิ่งแข่งขันเสร็จสิ้นวันนี้เลยนะ’
เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นในใจอย่างสงสัย ใจเขายังคงติดค้างในผู้ชนะในการแข่งขันนั่น อย่างน้อย เขาก็ยังอยากที่จะรู้ว่าคนที่ทำให้เขาแพ้อย่างหมดรูปนี่เป็นใครกันแน่
“มีแน่นอน นายท่าน” ไบเบิ้ลไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลย
‘ขอหน่อย’ เฟี๊ยตเอ่ยต่อสั้นๆ ขณะที่กำลังลูบไล้สบู่ไปบนร่างขาวนั่น เขาถามเหมือนจะหาเพื่อนคุยมากกว่าต้องการคำตอบเพื่อขบคิดอย่างจริงจัง
“ไฮฟ่ากับลอเลนซ์ ทีมผู้เข้าแข่งขันประกอบด้วยชายหนึ่งคนกับหญิงหนึ่งคน คนทั้งคู่เป็นสมาชิกของพรรค Avain Eye หรือพรรคดวงตาวิหค ลอเลนซ์เป็น 1 ใน 4 จตุรเทพของพรรคดังกล่าว ในขณะที่บุรุษซึ่งชื่อว่าไฮฟ่านั่นเป็นองครักษ์ของเธอ” เสียงของไบเบิ้ลดังเจื้อยแจ๊วมาจากต่างหูของเขา
‘ไบเบิ้ล มันมีโอกาสอีกไหมที่หัวข้อของการประลองแข่งขันชิงการ์ดสูงสุดประจำเดือนนี่จะเป็นการแข่งขันแบบคู่อีกครั้ง’ เฟี๊ยตเอ่ยถามในใจไปเรื่อยๆ ราวกับชวนคุยอย่างใดอย่างนั้น
“เป็นไปได้แน่นอน นายท่าน หัวข้อการแข่งขันในแต่ละเดือนความจริงก็คือหัวข้อเก่าที่วนกลับมาใช้ใหม่นายท่าน ในอนาคตหัวข้อนี้ก็จะกลับมาอีกครั้ง”
“เมื่อไหร่” เฟี๊ยตหลุดคำถามออกมาเพียงสั้นๆ
“เดือนนี้ ในอีกหนึ่งปีข้างหน้า นายท่าน!”
เภสัชกรหนุ่มเดินออกมาจากห้องอาบน้ำในชุดนอนที่แต่งออกมาเป็นที่เรียบร้อย เขาตัดสินใจพักรบโดยการเก็บชุดกรำศึกนั่นไว้ก่อน และใส่เพียงชุดนอนเข้าชุดลายตารางหมากรุกในคืนนี้ เฟี๊ยตเบื่อกับความรีบร้อนของเกมนี้เกินทน เขาอยากลองทำตัวเหมือนกำลังมาพักผ่อนตากอากาศบ้างก็เท่านั้นเอง ชายหนุ่มเดินออกมายังห้องพักขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กนั่น พร้อมกับเอาผ้าขนหนูเช็ดผมที่กำลังหมาดๆ ไปพลาง เขาเดินออกไปตรงหน้าต่างเล็กน้อยก่อนจะพบว่าดวงจันทร์อวดตัวเองเด่นเป็นสง่าอยู่บนท้องฟ้ามืดเสียแล้ว
“ดีขึ้นยัง”
เฟี๊ยตเอื้อมมือไปแตะไหล่คนที่ยังหลับไม่รู้สึกตัวนั่นเบาๆ ในความเป็นจริงเขาไม่ได้อยากรบกวนคนที่กำลังพักผ่อนอยู่แม้แต่น้อย หากแต่เขาควรจะสอบถามอาการผิดปรกตินั่นดูบ้าง เพราะถ้าหากมันยังไม่มีแนวโน้มที่ดีขึ้น เขาจะได้พยายามหาทางรักษากันต่อไป
“อืมม”
ร่างนั่นพึมพำออกมาในลำคอ พลางบิดกายเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่นัก แต่เฟี๊ยตก็ตัดสินใจที่จะออกแรงเขย่าร่างนั้นให้หนักขึ้น เพื่อทำให้คนตรงหน้าคืนสติกลับมาให้จงได้
“ธัน”
“ตื่นแล้วๆ มีอะไร”
เสียงของธันดังขึ้นมาทั้งๆ ที่เจ้าของยังคงหลับตานิ่งอยู่อย่างนั้น ปากนั้นขยับไปมาตอบเขาอย่างเป็นเรื่องเป็นราว โดยที่ร่างกายยังคงไม่ไหวติงอยู่อย่างนั้น
“เป็นไงบ้าง หายหรือยัง”
เฟี๊ยตทรุดตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ ลำตัวเพื่อนร่วมทีมที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงใหญ่อย่างนั้น ชายหนุ่มชะโงกตัวไปเล็กน้อย ด้วยพยายามจับสังเกตถึงความผิดปรกติที่อาจจะแฝงอยู่ในอิริยาบถเหล่านั้น
“ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณมาก”
เด็กหนุ่มยิ้มออกมา พร้อมกับแกล้งเอามือสะเปะสะปะไปมาเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าตนเองสามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ตามใจนึกแล้ว โดยที่จงใจหลับตาอย่างกวนๆ อยู่อย่างนั้น มือข้างขวาของเด็กหนุ่มจอมยียวนนั่นกวาดไปมาอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะบังเอิญไปสัมผัสโดนเข้ากับมือของชายหนุ่มอีกคนที่วางมืออยู่บนเตียงนั้นเช่นเดียวกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ธันลืมตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะทอดสายตาไปยังเฟี๊ยตที่ก็ยังคงเงียบเป็นดุษณีอยู่เช่นกัน เด็กหนุ่มค่อยๆ ถอนมือออกโดยไม่ปริปากพูดคำใดออกมาทั้งสิ้น
บรรยากาศในห้องนั้นตกอยู่ในความเงียบอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งอย่างไม่มีคำอธิบายใดๆ พวกเขาทั้งสองต่างฝ่ายต่างนึกคำพูดไม่ออกอย่างไม่ได้นัดหมายเลย
“เอายังไงต่อไปดี”
เฟี๊ยตเป็นคนเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบเป็นคนแรก พวกเขาต้องคิดต่อ เพราะเขาตกลงกันไว้ว่าจะแข่งขันด้วยกัน หากแต่วันนี้การแข่งขันจบลงแล้ว นั่นหมายความว่า พวกเขาต้องคิดต่อไปว่า พวกเขาจะเดินทางด้วยกันต่อ หรือมันจะถึงเวลาที่งานเลี้ยงต้องเลิกราเสียที
“ก็ไม่เอาไงก็แข่งจนกว่าจะชนะ ใครจะยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้”
ธันเปลี่ยนเอามือทั้งสองข้างมาหนุนรองศีรษะ ก่อนพูดออกมาอย่างสบายๆ แต่แน่วแน่ในจุดหมาย ริมฝีปากนั้นอมยิ้มอยู่น้อยๆ
“อีก 1 ปี หัวข้อการแข่งขันแบบคู่จะกลับมาอีกครั้ง แล้วจนกว่าจะถึงวันนั้น…”
เฟี๊ยตหันหน้าออกไปทางนอกหน้าต่างโดยตั้งใจไม่มองหน้าคู่สนทนานั่น เขาจงใจพูดประโยคบอกเล่าให้ทอดยาวออกเป็นประโยคคำถามกับชายอีกคน
“จนกว่าวันนั้น เราก็จะฝึกวิชา เดินทาง และเติบโตไปด้วยกัน ข้อตกลงคือ ไม่อนุญาตให้เพื่อนร่วมทีมคนใดคนหนึ่งแยกตัวออกไปไม่ว่ากรณีใดๆ ก็ตาม จนกว่าจะบรรลุเป้าหมายสูงสุดของทีมคือ การเอาชนะการแข่งขันคู่นี่ได้ และเมื่อวันนั้นมาถึง พันธะสัญญาของเราจะสิ้นสุดลง เส้นทางหลังจากนั้นจะเป็นไปตามความปารถนาของเพื่อนร่วมทีมแต่ละคน อย่างนี้ดีไหม” ธันเอ่ยออกมาโดยที่ไม่มองหน้าเฟี๊ยตเช่นกัน
“จนกว่าวันนั้นจะมาถึง double blind จะไม่แยกออกจากกัน ไม่ต้องขออนุญาตด้วย เพราะจะไม่มีการอนุญาตแน่นอน ฮ่าฮ่า”
เสียงของเฟี๊ยตดังออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ ในขณะที่ธันก็หลุดหัวเราะออกมาเช่นกัน พวกเขาตกลงจะเดินทางร่วมกันต่อไปเรื่อยบนเส้นทางของเกมมหาวิบากนี่ ไม่จำเป็นต้องมีรอยประทับสัญญาใดๆ ทั้งสิ้น เพราะแค่สัจจะแห่งคำว่ามิตรภาพระหว่างเขาทั้งสองก็เรียกได้ว่ามากเกินพอ
‘เตรียมใจไว้ได้เลย สองหนุ่มเฟี๊ยตกับธันจะออกตะลุยเกม the lost world แล้ว!’
จากผู้แต่ง : อากาศหนาวมากเลยครับ อากาศหนาวก็เลยขี้เกียจ ขี้เกียจแล้วไงครับ แต่งไม่ทันครับ นี่คือไม่มีตอนจะลงวันเสาร์นี้แล้วครับ แต่ยังไงครับ ตอนนี้นอนก่อนครับ เพราะอากาศมันหนาวครับ ฮ่าฮ่าฮ่า ผมไม่ผิดนะ อากาศนั่นแหละผิด!!!
-
อ่านคอมเมนท์แล้วเขินเลยครับ
นั่งอ่านของทุกคนเลย อ่านแล้วก็ยิ้ม
ผมว่าเล้าเป็ดนี่ดีนะครับ คนอ่านชอบเมนท์แบบยาวๆ
รู้สึกเหมือนกำลังนั่งคุยกับเพื่อนดีครับ
ปล. ผมว่าจะฉลองหน้า 50 สักหน่อย ตอนที่แล้วก็ลืม โผล่มาตอนนี้ อ๊าว 51 แล้ว แง่ววววววว ฮ่าฮ่า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อิมม เป็นการหาทางออกอย่างสวยงามนะผมว่า บางครั้งการแข่งขันไม่จำเป็นต้องเอาชนะเสมอไป บางครั้งแพ้บ้างก็ดีเหมือนกัน อย่างนี้ก็ถือว่า victory นะ. เพราะแพ้ 2คนนี้ถึงได้อยู่ด้วยกันไง อะจึ๊ยๆๆ ha ha ha. รอดู 2 คนนี้ผจญภัยด้วยกันต่อไปครับ อยากเห็นเมืองอื่นบ้างอะไรบ้าง. แหะๆ
เพื่งฉลอง 50 หน้าเหรอครับ ของผมปาเข้าไป 301 หน้าแล้ว เพราะอ่านแบบ wap2. Ha ha ha
-
อากาศหนาวน่านอนจริงๆ เพราะงั้น ขอวันละตอนกล่อมนอนได้ไหม
ฮุฮุ เปรมเลย
ตอน 108 เราว่ามันเป็นจุดเริ่มต้นสำหรับทั้งสองอย่างดีเลยนะเนี่ย ตอนแรกอยากให้ทั้งคู่ชนะ
แต่พอมาลองคิดแบบนี้ดีกว่า ดูเริ่มต้นแบบมีเป้าหมายร่วมกัน
หุหุ ชี้จุดประทับใจ ตอนเฟี้ยตอุ้มธันเลย และก็พี่ไบเบิ้ลกลับมาแล้ว 555 (ถึงจะนิดเดียว)
สุดท้ายคนแต่งสู้ๆ
-
ฮิ้ววววววววววว มีเพื่อนร่วมทางแบบถาวร(1 ปี) แล้วจะต่อสัญญาใจอะไรยังค่อยว่ากันนะจ๊ะ
อ่านตอนนี้แล้วทำไมอยากแซวเฟี๊ยตชะมัดเลยฟระ XD
แพ้แค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ รอบหน้ายังมี
Life is a journey, Not a destination
--- Ralph Waldo Emerson ---
-
แพ้บ้างก็ไม่เห็นเป็นไรเลยเนาะ บางทีเพราะเฟี๊ยตอาจจะเห็นแก่ส่วนรวมมากกว่า กลัวธันโดนลูกหลงไปด้วย ไหนจะคนดูอีก แพ้ในการแข่งขัน แต่ชนะใจเราเลย
แถมมิตรภาพระหว่างเฟี๊ยตกับธันยังแน่นแฟ้นขึ้นอีก ทั้งคู่ต้องไปฝึกวิชาร่วมกัน เพื่อที่จะกลับมาโค่นคู่ต่อสู้อันแสนเก่งกาจนี่ในอีก 1 ปีข้างหน้า
เอาใจช่วยกับมิตรภาพและคำสัญญาของลูกผู้ชายทั้งเฟี๊ยตแล้วก้อธันด้วยจ้า
-
ชนะใจคนอ่านด้วยฮะ
จะได้ดูความรักก่อไปด้วยกันแล้วฮะ...สุดยอดดดดดดดดด
พวกเขาจะเป็นอย่างไงบ้างนะในอนาคตอ่ะ อยากรู้ๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนด้วยนะฮะ...อยากบอกว่า ชอบมากๆ
-
ไปตะลุยยยยย โกๆๆๆๆ :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
*อินไปนิด*
-
ถอยหลังมาหนึ่งก้าว เพื่อก้าวไปข้างหน้าอีกสิบก้าว :mew1:
-
จับคู่ถาวรไปเลย 1 ปีน้อยไป
-
o18 o18 o18 เฟี๊ยตทำดีแล้วแหละ สมมุติว่าฝืนสู้ไปก็มีแต่ผลกระทบเสียหายตามมาเยอะ เดือดร้อนคนอื่นไปหมดถ้าโดนสึนามินะ
5555+ เอาแบบนี้แหละ จับคู่ตะลุยเกมส์ไปด้วยกันจนรู้ใจกัน เป็นคู่หู คู่รัก ??? กันไปเลย อิคึ อิคึ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
นี่แหละหนทางแห่งการต่อสู้
ดีแล้วที่การแข็งขันรอบนี้จบลงแบบนี้ ขืนให้ชนะไปมันก็เหมือนกับไม่มีอะไรท้าทายเฟี๊ยตอะดิ
แถมคนที่ไม่รู้เรื่องและร่วมต่อสู้ด้วยจะัได้ไม่โดนลูกหลงไปด้วย เฟี๊ยตตัดสินใจถูกแล้ว
หนทางยังอีกยาวไกล ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน มันก็ต้องมีวันที่เรา..........ชนะ.........รออยู่
ความพ่ายแพ้ไม่ใช้เรื่องน่าอดสู หากแต่มันคือแรงผลักดันในการที่จะทำให้เรา
เดินทางสู้ต่อไปได้อย่างเต็มภาคภูมิ
*****หนทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบไม่มีจริง หากแต่หนทางที่เราพยายามนี่สิคือภาคภูมิ*****
เป็นกำลังใจให้เฟี๊ยต-ธัน ในการร่วมเดินทางครั้งใหม่นะ สู้ๆ
ปล.ไบเบิ้ลเรามานิดเดียวแต่สำคัญนะ :mew1:
-
ตอนนี้สับสนเรื่องไทม์ไลน์ทั้งในชีวิตจริงและในเกมมากเลย
ตกลงเฟี๊ยตเข้ามาเล่นเกมกี่วันแล้ว ทั้งในชีวิตจริงและในเกม
แล้วที่ว่าเฟี๊ยตกับธันจะจับคู่เป็นทีมหนึ่งปีเนี่ยหมายถึงหนึ่งปีในเกมสินะ??
ซึ่งก็แสดงว่ากี่วันในชีวิตจริง???
ที่จริงเราว่าธันกับเฟี๊ยตแพ้เนี่ยก็ดีนะ เพราะเท่าที่ดูคู่ต่อสู้ท่าทางจะมีชื่อเสียงพอตัว
ถ้าเกิดชนะขึ้นมาก็เหมือนบอกกลายๆว่าตัวเองเก่ง จากนี้ไปทำอะไรคงมีคนจับตามอง
จะทำอะไรก็คงลำบากขึ้นเยอะ
ป.ล. นิยายสนุกมากค่ะ
-
ลุ้นมากเลยตอนเจ้ายักษ์จะอ้วกๆ แต่ไม่อ้วกซะที อึดจริงๆ หุๆๆ
แพ้ซะแล้ว แต่แมนมาก เพราะยอมแพ้เพื่อปกป้องผู้คน o13
และแล้วเฟี๊ยตก็ได้บัดดี้ มีสัญญาใจกัน1ปี
ระหว่างนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างน๊า :o8:
ปล. อึ้งเล็กน้อย ตอนเฟี๊ยตอุ้มธัน นึกถึงหนังเกาหลีที่นางเอกแบกพระเอก อิอิ
-
อ่า เฟี๊ยตตัดสินใจถูกแล้วล่ะ ให้สึนามิหอบก็คงไม่ไหว จะอุ้มธันวิ่งไปก็คงไม่ไหวเหมือนกัน :mew5:
เสียใจนิดนึงที่ไม่ได้การ์ด แต่ไม่เป็นไรๆ คนเราต้องมีการแพ้แล้วเรียนรู้เพื่อก้าวต่อไป :katai2-1:
หลังจากนี้เราก็น่าจะได้อ่านการเดินทางของทั้งคู่ ต้องสนุกแน่ๆเลยเนาะ!! :impress2:
ปล. น้องธันนี่ตัวจริงแล้วชิมิ :hao3: เจ๊จะได้เริ่มจิ้นเริ่มฟิน(เอง) :-[
-
คนอ่านใหม่มาฝากเนื้อฝากตัวด้วยจ้าาา
ทีแรกแอบกลัว เฮ้ยยย...มันมีร้อยกว่าตอนแล้วฉันจะทำยังไง
แต่พอมาอ่านดู มันหยุดไม่ได้อ่ะ!!! จะติดตามต่อไปเรื่อยๆ นะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า อุอิ :call:
-
ว้าวว ตอนนี้เป็นจุดเริ่มต้นของคู่นี้ใช่ไหมเนี่ย
ถึงจะแพ้ก็ไม่เป็นไรแต่ก็ได้เพื่อนตายมาแทนเนอะ ฮ่าๆ
รอตอนใหม่ๆ
-
บทที่ 109 Ward
วันรุ่งขึ้นหลังจากการแข่งขันจบลงเป็นวันสุดท้ายก่อนที่เฟี๊ยตจะต้องตื่นขึ้นในโลกแห่งความเป็นจริง ชายทั้งสองคนถือโอกาสนั้นในการปรึกษาหารือเกี่ยวกับการเดินทางต่อไปในอนาคต ชายหนุ่มต้องรื้อแผนทั้งหมดใหม่ เพราะนี่ไม่ใช่แค่การเดินทางเมืองต่อเมืองอีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้ เฟี๊ยตมีธันมาร่วมทีม ซึ่งเขาเองก็ยอมรับได้เลยว่าธันมีความเชี่ยวชาญเรื่องเกมนี้กว่าเขามากนัก ซึ่งนั่นเป็นโอกาสอันดีที่เขาจะใช้ความรู้ของธันร่นระยะการเดินทางให้ง่ายและตรงเป้าหมายมากขึ้น วันนั้นทั้งวัน จึงกลายเป็นวันที่เขาทั้งสองคนถกปัญหาเกี่ยวกับเกมต่างๆ รวมไปถึงซักถามความเข้าใจต่างๆ มากมาย
เฟี๊ยตตื่นขึ้นในคอนโดคู่ใจของเขาในวันต่อมา โดยทิ้งธันยังใช้ชีวิตในเกมไปอีกร่วมห้าวัน เพราะธันยังไม่ครบกำหนดที่จะตื่นนั่นเอง โดยเขาทั้งสองคนนัดเวลาที่จะนอนหลับในเวลาสองทุ่มตรงของวันนั้น เนื่องจากจะได้เข้าสู่เกมเป็นเวลาพร้อมกันในรอบถัดไป
ชายหนุ่มบิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้านก่อนจะค่อยๆ แกะตัวเองออกจากเตียงนอนอันแสนจะอ่อนนุ่มนั่น เพื่อลุกขึ้นไปทำกิจวัตรยามเช้า เฟี๊ยตรู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยผิดปรกติ เขาไม่รู้ว่าการผจญภัยในความฝันนั่นทำให้เขาเหนื่อยติดพันมาถึงโลกแห่งความเป็นจริงด้วยหรือเปล่า แต่ ณ ตอนนี้ เขารู้สึกตัวเองเหนื่อยๆ โทรมๆ และไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่เลย บางที เขาอาจจะต้องหาเวลาพักจริงๆ จังๆ เสียแล้ว
เฟี๊ยตใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติในเช้าวันที่แสนเบื่อหน่ายวันนั้น เขาให้สายน้ำค่อยๆ ปลุกพลังงานในร่างกายของเขาให้กลับมาเต็มถังอีกครั้ง วันนี้เขายังคงมีงานที่ต้องรับผิดชอบต่อไป คิดถึงตรงนี้เฟี๊ยตก็เริ่มเบื่อเสียแล้ว ความจริงเขาน่าจะขอวันหยุดไว้บ้างตั้งแต่ต้น ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้คิดว่าการเล่นเกมมันจะหนักหนาสาหัสขนาดนี้ แต่ชายหนุ่มเองก็ไม่มีทางเลือกมากเท่าไหร่นัก การร้องขอเวลาหยุดทั้งๆ ที่เพิ่งเริ่มทำงานได้ไม่กี่วันแบบนี้ดูจะเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อไม่น้อยเลย เขาคงจะต้องกัดฟันทนให้ผ่านวันนี้ไปก่อน แล้วค่อยไปพักต่อในเกมแล้วกัน
เฟี๊ยตมาถึงโรงพยาบาลก่อนเวลางานเกือบครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มจึงตัดสินใจนั่งเล่นรอที่ร้านกาแฟใต้ตึกของโรงพยาบาลนั่น เขาจิบอเมริกาโน่พร้อมกับปล่อยอารมณ์ไปเรื่อยเปื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมีเรื่องหรือปมในใจอะไรสักอย่างที่ติดค้างอยู่ แต่ตัวเขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่ามันคืออะไร เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ไม่รู้จะแก้ไขมันอย่างไร สุดท้ายแล้ว เขาคิดว่าถ้าได้เอาน้ำเย็นผ่านหัวสักหน่อย เขาอาจจะดีขึ้นก็ได้ บางที เขาอาจจะแค่ปวดหัวธรรมดาๆ เท่านั้นเอง
“อ๊าว เฟี๊ยต มากินกาแฟเหมือนกันหรอ”
เสียงทักดังมาจากด้านหลังทำให้เขาต้องหันไปมองที่มาของเสียงนั่น และเขาก็ค้นพบว่าเจ้าของคำทักทายนั่นคือต๊อบ เพื่อนเภสัชกรของเขาที่ห้องยานั่นเอง
“อ๊าว ต๊อบ สวัสดี นั่งกินด้วยกันเปล่า”
ชายหนุ่มทักออกไปอย่างร่าเริง ต๊อบเป็นเพื่อนคนเดียวในที่ทำงานแห่งนี้ของเขา ด้วยวัยที่ใกล้เคียงกัน ทำให้ต่างฝ่ายต่างจูนเข้าหากันได้ไว เฟี๊ยตตั้งใจจะแอดเฟสบุ๊คต๊อบไว้เป็นเพื่อนอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ลืมทุกที หวังว่าวันนี้เขาจะไม่ลืมอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวจะขึ้นไปทำงานแล้ว ไม่อยากเข้างานสาย เดี๋ยวอดโบนัสสิ้นปี ฮ่าฮ่า เฟี๊ยตจะขึ้นพร้อมกันเลยหรือเปล่า”
คำถามของต๊อบทำให้เฟี๊ยตต้องก้มดูนาฬิกาข้อมือของตนเองอีกครั้ง ก่อนจะพบว่ามันจวนเจียนจะถึงเวลางานเต็มทน ขาดไปก็เพียงไม่กี่นาทีเท่านั่น เขานั่งทอดอารมณ์จนลืมเวลาไปเสียหมดสิ้น เฟี๊ยตได้แต่ส่ายหัวให้ความไม่เอาไหนของตัวเองก่อนจะคว้าแก้วกาแฟและลุกขึ้น พร้อมกับพยักหน้าเป็นสัญญาณให้ต๊อบเป็นการบอกว่าจะขึ้นไปที่ห้องยาพร้อมกันเลย
เช้าวันนี้เรียกว่าห้องยาแทบจะลุกเป็นไฟก็ว่าได้ เนื่องจากเป็นวันที่หมอพิเศษหลายๆ คนลงเวร จึงมีการนัดผู้ป่วยนอกมามากกว่าปรกติ เฟี๊ยตแทบจะไม่ได้มีเวลาพักผ่อนหายใจเลยสักนิด ตรวจยา นับยา จ่ายยา ตรวจยา นับยา จ่ายยา วนไปเรื่อยๆ อย่างนี้จนแทบจะหมดแรงอยู่แล้ว หลายๆ ครั้งที่เขาตัดสินใจนั่งพักเป็นเวลาสั้นๆ เพื่อเรียกสติในการทำงานกลับมาอีกครั้ง แต่เมื่อเขาหันไปเห็นคนไข้ที่นั่งรออยู่ เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยิบไปสั่งยาขึ้นมา ก่อนจะทำงานต่อไปเรื่อยๆ อีกครั้ง เขาเห็นคนนั่งรอรับยาอยู่อย่างนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะเร่งรีบจริงๆ สุดท้าย เช้าวันนั้นเรียกได้ว่าเป็นวันที่สาหัสที่สุดในการทำงานของเขาในช่วงต้นทีเดียว
การจ่ายยาผู้ป่วยจิตเวชเรียกได้ว่าไม่ง่ายนัก หรือจะพูดให้ถูกเรียกได้ว่า “ยาก” จะดีกว่า เพราะผู้ป่วยด้านนี้ทุกคนจะมีปูมหลังทางด้านความรู้สึกไม่เหมือนกัน บางคนซึมเศร้า บางคนเครียด บางคนนอนไม่หลับ บางคนสมาธิสั้น บางคนเกรี้ยวกราด แต่ที่แน่ๆ คือทุกคนมีปมเหล่านั้นฝังอยู่ในใจทุกคน การเลือกใช้คำพูดจึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่จะทำให้คนเหล่านั้นยอมปฏิบัติตามข้อแนะนำ ยอมกินยา และดูแลตัวเองอย่างถูกต้อง
ห้องยาถือเป็นปราการด่านสุดท้ายก่อนที่ผู้ป่วยจะกลับบ้าน นั่นหมายความว่า เภสัชจะต้องคัดกรองข้อผิดพลาดทุกอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นในโรงพยาบาลเพื่อไม่ให้ผู้ป่วยกลับไปพร้อมกับความเข้าใจผิดเหล่านั้น มองในอีกแง่หนึ่ง ห้องยาเป็นสถานที่สุดท้ายในห่วงโซ่สุขภาพแห่งนี้ นั่นแปลว่า ผู้ป่วยจะต้องผ่านเรื่องราวต่างๆ มากมายกว่าจะมาสิ้นสุดที่นี่ ยิ่งผู้ป่วยโรคจิตประสาทด้วยแล้ว เขาเหล่านั้นมีความเปราะบางทางอารมณ์มากกว่าปรกติ เฟี๊ยตต้องพยายามตั้งสติอยู่หลายครั้งเมื่อต้องพบกับสภาวะอารมณ์ที่เรียกได้ว่าอยู่ห่างไกลจากคำว่าปรกติไปมาก แต่สุดท้าย เมื่อเขามองให้เห็นความจริงที่ว่า คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเหล่านี้เขา “ป่วย” ข้อเท็จจริงอันเดียวนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาให้อภัย และอดทนที่จะทำหน้าที่ของตัวเองที่ดีที่สุดของตัวเองต่อไป
บ่ายวันนั้นเภสัชกรหนุ่มได้รับมอบหมายให้ไปราวน์วอร์ดร่วมกับทีมบุคลากรทางการแพทย์ที่ฝ่ายผู้ป่วยในของโรงพยาบาลแห่งนั้น พี่ขวัญส่งเขาไปกับพี่เภสัชรุ่นเดอะอีกคนหนึ่ง การราวน์วอร์ดคือการที่บุคลากรทางการแพทย์จะเดินไปเยี่ยมผู้ป่วยในที่นอนอยู่บนเตียง เพื่อตรวจอาการต่างๆ และวางแผนการรักษาต่อไป
แพทย์ถือเป็นแกนหลักในการราวน์วอร์ด เพราะต้องเป็นผู้วางแผนการรักษา ตามด้วยพยาบาลที่ต้องเป็นผู้ที่ดูแลผู้ป่วย ก่อนที่จะส่งต่อผ่านกันเป็นสายพานต่อไป เภสัชกรดูแลเรื่องยา นักโภชนาการดูแลอาหาร และนักกายภาพบำบัดดูแลการฟื้นฟูสมรรถภาพร่างกาย
เฟี๊ยตเดินตามกลุ่มบุคคลนั่นไปตามเตียงผู้ป่วยในแผนกไปเรื่อยๆ เขามีหน้าที่โดยตรงในการจัดการเรื่องยา ไม่ว่าจะเป็นขนาดยา การให้ยา รวมไปจนถึงข้อจำกัดของการใช้ยาต่างๆ ซึ่งแน่นอน โจทย์นี้หินมากสำหรับมือใหม่อย่างเฟี๊ยต เพราะยาในผู้ป่วยจิตเวชจะเป็นยาที่ค่อนข้างเฉพาะทางอยู่มาก ถ้าไม่คุ้นเคยกันจริงๆ ก็เรียกได้ว่าไปกันลำบากอยู่ไม่น้อย แต่อย่างไรก็ตาม พี่เภสัชรุ่นเดอะคนนั้นก็ช่วยชีวิตเฟี๊ยตไว้ได้อย่างมหาศาล เฟี๊ยตรู้ตัวเลยว่าตนเองไม่ได้ถูกส่งมาทำงาน แต่น่าจะถูกส่งมาเรียนงานกับพี่อ้อยมากกว่า พี่อ้อยเป็นเภสัชที่โรงพยาบาลแห่งนี้มาเกินสิบปี และแน่นอน พี่อ้อยตอบคำถามได้ทุกคำถาม ซึ่งนั่นเรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่เฟี๊ยตต้องเรียนรู้และพัฒนากันต่อไป
ผู้ป่วยคนแล้วคนเล่าผ่านเลยไปในแต่ละห้อง เขาต้องเจอกับคนไข้ที่คลุ้มคลั่งจนต้องถูกมัดมือมัดเท้าไว้กับเตียง คนไข้โรคซึมเศร้าที่เพิ่งฆ่าตัวตายจนต้องจับมาเฝ้าดูพฤติกรรมในโรงพยาบาล คนไข้โรคสมองเสื่อมที่ไม่อาจทิ้งไว้ที่บ้านได้ด้วยอาจจะเดินหลงออกไปจากบ้านโดยไม่รู้ตัว
แต่ในทุกๆ คนป่วยในผู้ป่วยในเหล่านั้น ไม่มีใครส่งผลต่อความรู้สึกต่อเฟี๊ยตได้เท่ากับหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่กำลังตกอยู่ในห้วงนิทรารมณ์คนหนึ่งได้เลย
“มะนาว” เป็นเด็กสาววัยประมาณ 20 ปีเห็นจะได้ เธอป่วยเป็นโรคพาร์กินสันที่เป็นโรคที่เกิดจากความผิดปรกติของสารสื่อประสาทในร่างกายอย่างนั้น เฟี๊ยตรู้จักโรคนี้ดี เพราะมันเป็นหนึ่งในโรคที่ใช้ยายากที่สุด อย่าพูดถึงโอกาสหาย เพราะมันแทบไม่มีอยู่เลย หลายคนมักค้นพบว่าตัวเองเป็นหลังจากพ้นวัยกลางคนไปแล้ว หากแต่เด็กสาวคนนี้มีอาการแสดงตั้งแต่วัยรุ่นอย่างนี้ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่น่าสงสารอยู่ไม่น้อยเลย เภสัชกรหนุ่มมองดวงหน้าที่ใสบริสุทธิ์นั่น หากก็ทำได้แต่ทอดถอนใจ เขาไม่อาจจะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตใครได้ เขาทำให้แค่มอบสายตาแห่งความเป็นห่วงให้เธอเท่านั้น
มะนาวตกอยู่ในห้วงฤทธิ์ของยานอนหลับทำให้เธอเป็นผู้ป่วยเพียงไม่กี่คนที่กลุ่มบุคลากรวางแผนการรักษาโดยที่ผู้ป่วยไม่รู้ตัว เฟี๊ยตจึงไม่มีโอกาสได้พูดคุยหรือแม้กระทั่งได้เห็นเธอตอนที่กำลังตื่นอยู่เลย เขาแอบมองหมายเลขผู้ป่วยของเธอไว้ ด้วยหวังว่าหากมีโอกาสเหมาะๆ แล้ว เขาอาจจะกลับมาที่นี้อีกครั้ง ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงเด็กสาวคนนี้อย่างบอกไม่ถูกเลย บางที มันอาจจะเป็นความถูกชะตาที่ไม่อาจอธิบายได้
เฟี๊ยตกลับมาถึงห้องและล้มตัวนอนด้วยความรู้สึกอันหนักหน่วง การพบกับผู้ป่วยโรคจิตประสาทปริมาณมากAnchorทั้งเช้าและบ่ายนั่นทำให้เขาหมดเรี่ยวแรง เหนื่อยกายอาจจะพอรักษาให้ทุเลาได้ แต่ความเหนื่อยใจนั้นเกาะกินความรู้สึกของเขาเหลือเกิน เขาอยากทำให้คุณภาพชีวิตของทุกคนนั้นดีขึ้นมากกว่านี้ หากแต่มันก็มีขอบเขตที่ชายหนุ่มไม่อาจจะก้าวข้ามผ่านไปได้เลย
เขาผล็อยหลับไปอยากไม่รู้ตัวขณะที่นาฬิกาข้อมือเรือนนั้นฉายแสงอ่อนในห้องที่เริ่มจะมืดสลัวลงนั้น นาฬิกาบนหัวนอนนั่นชี้เข็มสั้นเกือบจะจรดลงที่เลขเจ็ดแล้ว จิตใจของเขาล่องลอยไปสู่มโนสติที่อยู่ไกลแสนไกล
จากผู้แต่ง : คืนนี้กลับดึก เลยต้องแอบมาลงตอนกลางวันอีกแล้ว ตัดสินใจนานมากว่าจะมาลงก่อนดีไหม เพราะว่าลงตอนกลางวันคนเม้นน้อยอะ แต่สุดท้ายก็ต้องลง เพราะไม่งั้นต้องลงดึกมากเลย ใครอ่านต้องเม้นด้วยนะ อิอิ ขอกำลังใจหน่อย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ว๊าวววววววววววววววววววว ช่วงหลังๆมีคนอ่านใหม่ๆหลงเข้ามาเยอะ
ดีใจจัง
หลงกันเข้ามาเยอะๆนะ
คนอ่านเก่าก็อย่าเพิ่งหาทางออกเจอ
อยู่กันไปนานๆ 555
-
มาจิ้มก่อนค่ะ สารภาพตามตรงว่าตอนนี้เพิ่งอ่านถึงตอน 20 เอง 5555 :z3:
-
เฟี๊ยตนอนเร็วไปนิดนึงใช่ป่าวอ่าา
มันจะเกิดอะไรขึ้นไหมเนี่ยยยย
-
รู้สึกว่าช่วงนี้เฟี๊ยตเพลียๆนะ คงเพราะหักโหมมากไปรึเปล่า รู้สึกว่านอนเร็วด้วยใช่ไหม เห็นนัดธันไว้สองทุ่มนินา
ให้เฟี๊ยตพักผ่อนบ้างดีกว่า เหนื่อยแบบนี้เดี๋ยวไม่เต็มที่กะเกมส์อะเนาะ รอตอนต่อไปน้าาา :katai2-1:
-
รู้สึกดีใจ และขอบคุณผู้แต่ง ที่ได้ทำให้คนอื่นมองภาพของวิชาชีพนี้ ได้กว้างขึ้น ลึกขึ้น แต่ละวิชา อาชีพ มีความยากง่ายแตกต่างกัน แต่ละวิชาชีพก็มีบทบาท และ หน้าที่ ไม่เหมือนกัน บางครั้งมันมีข้อจำกัดหลายอย่างจริงๆ เหมือนที่เล่ามา ทำได้ดีที่สุดในขอบเขตที่ตนเองมีเท่านั้น
ผู้แต่งบรรยายให้เห็นถึงจิตใจอันงดงามของเภสัชกรคนหนึ่ง ที่แม้ว่าจะพบเห็นเด็กที่ป่วย (ความจริงก็ไม่เด็กแล้วนา 20 แร้ว) เพียงแค่วันเดียว ก็รู้สึกเป็นห่วงผู้ป่วยคนนี้ รวมทั้งอยากที่จะให้ผู้ป่วยทุกคนที่ตัวเองมีส่วนร่วมดูแลมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น แต่ว่าเรื่องบางอย่างต้องยกได้วางได้ การเก็บเรื่องของคนอื่นเอาไว้กับตัวเองตลอดเวลา จะพาลทำให้ตัวเอง เป็นทุกข์ไปเปล่าๆ (เก็บไว้มากก็จะเป็นโรคจิตเองได้น้า :ruready)
ได้แต่ภาวนาให้น้องมะนาว หายป่วยในเร็ววันนะ จะรอติดตามต่อไป ว่าเฟี๊ยตจะช่วยอะไรน้องมะนาวได้รึป่าว
สรุปว่าติดตามต่อไปทั้งในเกมส์ นอกเกมส์ เรย เป็นกำลังใจให้เสมอครับ สู้เขา เฟี๊ยต (ผู้แต่งด้วย) o13
-
เพิ่งรู้จักโรคพาร์กินสันจากคนเขียนเลยนะคะเนี่ย
ต้องไปเสิร์ตเลยว่าโรคนี้อาการเป็นยังไง //อินจัด
ชอบเรื่องนี้มาก :L1: :pig4:
-
จะลืมนัดปล่าวหว่า อิอิ
-
ช่วงนี้เฟี๊ยตเหนื่อยไปมั้ย? แลดูเพลียๆนะ หรือเครียดทั้งเกมทั้งชีวิตจริง
ส่วนมะนาวนี่น่าสงสารจัง ไม่มีโอกาสหายเลยเหรอ ตอนนี้อ่านแล้วแลให้อารมณ์หม่นๆ ยังไงก็รอตอนต่อไปจ้า
-
ยังไม่เริ่มเลยอ่ะ เอาในเกมดีกว่านะ..อิอิ ชอบๆๆๆๆ
-
มะนาวจะเป็นหนึ่ในคนที่เฟี๊ยตเยเจอนเกม์หรือเปล่าหว่าหรือจะเป็นคู่แข่งตัวน้อยคนนั้นกันนะ
เฟี๊ยตเริ่มจะััสับสนกับชีวิตจริงหริือเปล่า ถึงได้เีิ่มเพลีย
-
ตามมาอ่านแล้วค่ะ หลังจากหายไปนานมากกกกกก....(ปั่นเกรดอยู่)
จะเข้ามอ่านหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ได้อ่านสักที ติดซ้อมเต้นกีฬาสีกับการบ้าน
ไหนจะไปค่ายอีก ปั่นเกรดด้วย ม.4 แล้วโดนแม่บ่นว่าทำไมไม่ยอมอ่านหนังสือ เดี๋ยวเกรดตกอะไรอย่างนี้
ก็เลยไม่ค่อยได้อ่านเท่าไร
................บ่นเรื่องส่วนตัวซะงั้น อย่าใส่ใจนะคนแต่ง
อืมอีกอย่างว่าจะถามนานแล้ว แต่กังวลว่าคนแต่จะน้อยใจ ว่าอ่านมาเป็นร้อยตอนแล้วยังไม่รู้จักกันอีกหรอ 555
เลยจะถามว่า ชื่ออะไรค่ะ บอกหน่อย ไม่อย่าเรียกว่าคนแต่ง คนเขียนอ่ะ มันดูห่างเหินยังไงไม่รู้ ถ้าบอกชื่อไปแล้ว ช่วยบอกอีกทีค่ะ (หนูความจำสั้น?)
เฟี๊ยตเริ่มพัฒนาขึ้นเรื่อยๆสินะ จากหวังจะชนะเกมนี้ให้ได้ เป็นเล่นไปเรื่อยๆดีกว่า มีแพ้มีชนะกันบ้าง จะได้มีสีสัน
มีสนุก มีเฮฮา มีเศร้า มีหวาน มีความตื่นเต้น เรื่องนี้เป็นอะไรที่ครบรสค่ะ และยาวมากด้วย
ส่วนธัน เราหวังว่านายจะเป็นพระเอกนะ เพราะดูเหมือนเฟี๊ยตจะเข้ากับนายได้จริงๆ คนเราถ้ามันจะคู่กันก็ต้องคู่กัน(คนแต่งลิขิต 555)
เรามีความคิดแปลกกับหนูมะนาวซะแล้วซิ คิดว่ามะนาวเป็นเด็กผู้หญิงคนที่แข่งชนะเฟี๊ยตอ่ะ 555 คิดได้ไงไม่รู้
แต่ว่าเกมนี้เหมือนกับว่าให้เราพักผ่อนร่างกาย แต่สมองกับจิตใจกลับทำงานหนัก รึป่าว? เฟี๊ยตถึงดูเหนื่อยๆ
ได้ความรู้ใหม่ๆ กับเรื่องนี้อีกแล้ว ขอติดตามต่อไปค่ะ (อาจไม่ได้ตามมาอ่านทุกวัน ขอโทษด้วยนะคะ)
ปล.ถ้าเหนื่อก็พักอย่าฝืนนะ...ที่สำคัญอย่าลืมหน้าที่ที่ต้องทำนะคะ ถ้าโดนตำหนิจากที่ทำงานจะไม่ดี (ไม่ใช่อะไรกลัวจะไม่ได้อ่านต่อ 555 เราไม่ได้ว่านะ อย่าคิดมาก)
ปล.๒ คิดถึงมากกกกกกกกกกก....ไม่ได้ตามมาอ่านตั้งนาน และที่สำคัญไม่ได้มาเม้นเลย (ครั้งนี้เลยพิมพ์ยาวๆ เพราะคนแต่งชอบ ชิมิ 555 )
-
มะนาวนี่แหละมั่ง เด็กสาวเวทสายน้ำคนนั้นหนะ = ='
-
อ๊ะ ๆๆ เด็กหญิงคนนี้แอบเก็บในเกมหรือเปล่า
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า อยากให้ห้องจ่ายยาในโรงพยาบาลคิดเหมือนเฟี๊ตยจริงๆ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 110 Miss
เภสัชกรหนุ่มลุกขึ้นอย่างงัวเงียในห้องนอนแห่งเดิมที่เขาอาศัยพักเป็นเวลาหลายวันในเกมนั้น เขาสะบัดหัวช้าๆ ก่อนจะทรงตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนขนาดใหญ่นั่น ก่อนที่ชายหนุ่มจะค้นพบว่าตัวเองเป็นคนๆ เดียวที่อยู่ในห้องอันเรืองไปด้วยสีทองอ่อนๆ ของประกายแดดยามเช้านั้น
เฟี๊ยตตั้งสติอย่างช้าๆ ก่อนจะเริ่มสำรวจห้องเพื่อหาเพื่อนร่วมทีมอีกคนที่ควรจะมาถึงเกมแล้วในเวลานี้ หากแต่ความว่างเปล่านั่นก็ไม่มีคำตอบให้เขาเลย เขาเดินไปจนทั่วห้องขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่นั่นแต่ก็ไม่พบร่องรอยใดๆ ของเด็กหนุ่มสายฟ้าคนนั้น เฟี๊ยตตัดสินใจล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ด้วยความคิดที่ว่า ธันอาจจะเข้าถึง REM sleep ช้าไปหน่อย ลืมตามาอีกครั้ง เขาอาจจะพบธันอยู่ข้างๆ แล้วก็เป็นได้
ชายหนุ่มตื่นมาพร้อมความผิดหวังอีกครั้งเมื่อพบว่า หลังจากที่เขานอนเอาแรงต่ออีกร่วมสองชั่วโมงและตื่นมา เขาก็ยังไม่พบธันอยู่ดี เขาลองหยิบการ์ดโทรศัพท์ออกมาใช้เพื่อติดต่อเด็กหนุ่ม แต่ระบบการสื่อสารก็แจ้งให้เขาทราบว่า ธันไม่ได้อยู่ในระบบของเกม จึงทำให้ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้
‘ธันอาจจะจำเวลาผิดมั้ง นัดสองทุ่ม ตอนนอนก็สองทุ่มนี่นา ช่างเถอะ’
เฟี๊ยตคิดขึ้นด้วยความหงุดหงิดน้อยๆ จริงๆ แล้ว ชายหนุ่มเป็นคนที่ใส่ใจในเรื่องเวลานัดมากพอสมควร การผิดนัดเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่เขาไม่ชอบเท่าไหร่นัก แต่ตัวเขาเองก็ไม่พยายามจะคิดอะไรต่อ ด้วยไม่อยากให้บรรยากาศในการเดินทางพาลติดลบไปเสียเปล่าๆ เฟี๊ยตตัดสินใจเปลี่ยนเครื่องแต่งกาย ก่อนจะก้าวออกจากห้องไปหาอะไรทำ เพื่อฆ่าเวลาในเวลาที่ธันยังมาไม่ถึง
‘ไบเบิ้ล’
“นายท่าน”
‘สถานที่รับภารกิจของเมืองกุมภาพันธ์อยู่ที่ไหน’
“โปรดให้ไบเบิ้ลได้แสดงตัวเองในรูปแบบหนังสือ”
เฟี๊ยตปลดต่างหูออกจากหูอย่างง่ายๆ ก่อนจะออกคำสั่งคลายผนึก ทันทีที่ควันน้อยๆ นั่นจางหายไป หนังสือคู่ใจก็มาปรากฎอยู่ในมือของเขาแล้ว ชายหนุ่มสุ่มเปิดหน้าออกมาก็พบกับหน้ากระดาษที่แสดงแผนที่ทางไปสถานที่ดังกล่าวนั่น ขาทั้งสองของเขาก้าวพาตัวเองไปยังที่ที่ปรากฏอยู่ในหนังสืออย่างรวดเร็ว
เฟี๊ยตพาตัวเองมายืนอยู่หน้าสถานที่ที่ระบุอยู่ในแผนที่นั่นเป็นที่เรียบร้อย แต่เขาก็ยังลังเลไม่กล้าเข้าไปสักที เขาก้มมองแผนที่หลายต่อหลายครั้ง แต่เขาก็มั่นใจว่าเขาไม่ได้มาผิดที่แน่นอน มือเรียวของเขาผลักประตูเข้าไปอย่างมั่นใจ อยากมากก็แค่หน้าแตกนิดๆ หน่อยๆ
“ร้านซาลอนซาลอน สวัสดีค่ะ สระ ไดร์ ตัด ทำสี หรือทรีตเมนท์ดีคะ”
หญิงสาวคนเดียวในร้านเงยหน้าขึ้นจากเคานเตอร์ที่อยู่ในนั้น ร้านเสริมสวยในเวลานี้ยังว่างเปล่าไปด้วยผู้คน บรรยากาศในร้านถอดแบบมาจากร้านเสริมสวยในชีวิตจริงไม่มีผิดเพี้ยน สิ่งที่แตกต่างเพียงอย่างเดียวก็เห็นจะเป็นหนังสือพิมพ์ที่พาดชื่อว่า the lost news นั่น ที่ทำให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้กลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริงอีกครั้ง บางมุมของเกมนี้ก็ช่างไม่แฟนตาซีเอาเสียเลย
“มาขอรับภารกิจครับ”
เฟี๊ยตพูดจบพร้อมกับกลั้นใจน้อยๆ ผู้หญิงตรงหน้านี้ดูธรรมดากว่าจะเป็นผู้มอบภารกิจลับให้เขาในเกมนัก ไบเบิ้ลจะทำให้เขาหน้าแตกไหมหนอ
“ต้องการรางวัลเป็นอะไรคะ เงิน ไพ่ หรือข่าวสาร”
หญิงสาวคนนั้นตอบมาด้วยท่าทางธรรมดาๆ ราวกับว่าการมาร้องขอภารกิจลับในร้านเสริมสวยแบบนี้เป็นเรื่องสามัญทั่วไป
“ไพ่ครับ ผมอยากได้ไพ่สำหรับเดินทาง” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับถอนหายใจน้อยๆ อย่างโล่งอก
“ต้องการเดินทางทางไหนคะ ทางบก ทางน้ำ หรือทางอากาศ”
“มีไพ่แบบที่ผสมหลายทางไหมครับ” เขาเอ่ยอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“ถ้าเลือกแบบเดินทาง 3 แบบได้ในไพ่ใบเดียวจะเป็นไพ่ระดับ 7 ค่ะ แต่ใช้เดินทางได้อย่างเดียวนะคะ ใช้ทำอย่างอื่นไม่ได้เลย” หญิงสาวคนดังกล่าวยื่นข้อเสนอให้เขา
“ตกลงครับ ใบนี้ก็ได้ครับ” เฟี๊ยตตอบอย่างพอใจ
“ภารกิจเป็นระดับ Thursday นะคะ ตกลงรับภารกิจไหมคะ” หญิงสาวคนดังกล่าวถามต่อ
“เอ่อ ถ้าผมทำภารกิจไม่สำเร็จจะเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” เฟี๊ยตเอ่ยถาม
“ผู้รับภารกิจที่พิชิตภารกิจไม่ได้จะไม่ได้รับของรางวัลค่ะ แต่ก็จะไม่ถูกลงโทษอะไร เพียงแต่จะไม่สามารถรับภารกิจใหม่ได้จนกว่าภารกิจเก่าเดิมที่ค้างคาอยู่จะถูกสะสางให้สำเร็จได้ค่ะ” หญิงสาวตรงหน้าเขาตอบออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“ตกลงครับ ผมรับภารกิจครับ” เขาเอ่ยออกไปอย่างมั่นใจ ไหนๆ ภารกิจก็ไม่ได้มีกำหนดเวลาตายตัวอยู่แล้ว หากพลาดพลั้งทำไม่สำเร็จอย่างไร ค่อยให้ธันเข้ามาช่วยคิดแก้ปัญหาแล้วกัน
“ภารกิจที่คุณได้รับ คือ ภารกิจที่ 6958174 ค่ะ ภารกิจชื่อ สวนผักของป้ามอลลี่ รายละเอียดสถานที่จะแสดงเป็นพิกัดที่สามารถดูได้จากเกมคอนโทรลเลอร์ของคุณค่ะ ขอให้โชคดีกับการปฏิบัติภารกิจนะคะ หากคุณสามารถจัดการภารกิจได้สำเร็จ คุณต้องกลับมารับของรางวัลที่นี่นะคะ สวัสดีค่ะ”
เภสัชกรหนุ่มพาตัวเองออกมาจากร้านเสริมสวยแห่งนั้น หลังจากที่หญิงสาวผู้มอบภารกิจได้บอกรายละเอียดต่างๆ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าหน้าจอของมันแสดงรูปจดหมายหนึ่งฉบับ เมื่อกดเปิดอ่านดู เขาก็พบกับพิกัดสถานที่ที่แสดงอยู่ในรูปตัวเลขยาวยืด เขาสั่งการให้ไบเบิ้ลแปลตัวเลขเหล่านั้นออกมาเป็นแผนที่ พร้อมกันกับที่ขายาวทั้งสองข้างของเขาเริ่มออกเดินทางสู่จุดหมายนั่น
เป้าหมายของภารกิจของเขาน่าจะเป็นบ้านสักหลังในแถบเกษตรกรรมของเมืองกุมภาพันธ์ แผนที่ในมือของเขาพาตัวเองออกนอกตัวเมืองมาเรื่อยๆ เขากำลังเดินไปตามทางเดินเลียบป่านั่น ฝั่งขวาของถนนเล็กๆ นี่เต็มไปด้วยธัญพืชนานาชนิด โดยเฉพาะทุ่งข้าวสาลีสีสดใสเหล่านั้นที่ไหวลู่ไปตามลมนั่นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมาเดินเที่ยวอยู่แถบชนบทของยุโรปอย่างใดอย่างนั้น ในขณะที่ฝั่งขวาของเขาประกอบไปด้วยป่าทิวสนที่ยังคงความสวยงามไว้อย่างเดิม ต้นสนสูงใหญ่เหล่านั้นสะบัดใบพลิ้วไหวราวกับจะทักทายเขาฉะนั้น ชายหนุ่มเดินทอดอารมณ์ไปอย่างสบายใจ ธรรมชาติที่แสนเรียบง่ายอย่างนี้ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลย
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ขณะที่เฟี๊ยตกำลังเดินทอดน่องอยู่นั่นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างไม่ทราบที่มา เฟี๊ยตมองสำรวจไปโดยรอบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบความผิดปรกติใดเลย เสียงนั่นดังขึ้นก็จะเงียบหายไปอย่างนั้น
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงนั่นดังซ้ำขึ้นอีกครั้งในเวลาไล่เลี่ยกัน แต่คราวนี้ชายหนุ่มไม่ปล่อยโอกาสให้ผ่านไปอีกแล้ว เขามองสำรวจโดนเร็ว ก่อนจะพบว่าต้นตอเสียงนั่นดังมาจากกลางอากาศทางด้านขวาถัดเข้าไปในป่านั้น อะไรสักอย่างที่มีลักษณะเหมือนพลุที่เขาเคยเห็นตอนเด็กๆ นั่นแตกออกคล้ายประกายไฟ ก่อนจะแปรรูปทรงเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษสามตัวลอยค้างอยู่บนฟ้าอยู่อย่างนั้น
“SOS!”
เสียงของเฟี๊ยตสบถออกมาอย่างตกใจ เขาไม่รู้หรอกว่าที่มานั่นจะกำลังต้องการร้องขอความช่วยเหลือด้วยเหตุใด หากแต่สามัญสำนึกเร่งรัดเขาให้เข้าไปช่วยเหลือคนตรงนั้นเสียแล้ว ชายหนุ่มสั่งเรียกใช้รองเท้าชีตาร์ก่อนจะรีบสาวเท้าไปยังเป้าหมายที่เห็นอยู่นั่นอย่างรวดเร็ว ประมาณโดยสายตาแล้วต้นตอของพลุนั่นไม่น่าห่างไกลออกไปมากนัก
เฟี๊ยตวิ่งเข้าไปในป่าทิวสนอย่างเร่งรีบ พร้อมกับปากที่ก็ตะโกนหาผู้ขอความช่วยเหลือนั่นไปตลอดเวลา ด้วยหวังว่าใครคนนั้นจะตอบรับคำ มือของเขากำสมุดแน่นอยู่ในมืออย่างไม่รู้อนาคต เฟี๊ยตไม่มีทางรู้ได้เลยว่าต้นเหตุที่ทำให้เกิดคำขอความช่วยเหลือนั่นคืออะไร หากเขารู้แต่เพียงว่าเขาต้องไป เขารู้เพียงเท่านั้นเอง
จากผู้แต่ง : ผมแต่งมาจนกระทั่งถึงตอนนี้ ผมก็รู้สึกว่าผมวางแผนผิดไปถนัด ทั้งๆ ที่เป็นนิยายเรื่องแรกแท้ๆ แต่ผมกลับแต่งซะเป็นนิยายที่ยาวเฟี๊อยขนาดนี้ ความจริงผมควรจะเริ่มต้นหัดแต่งจากนิยายสั้นๆ ดูก่อน ให้รู้ว่าการแต่งนิยายที่ดีควรทำอย่างไร ก่อนจะกล้ามาแต่งมหากาพย์แบบนี้ นี่มันช่างเป็นนิยายเรื่องแรกที่สาหัสเหลือเกิน แต่งไปก็อยากกลับไปแก้โน่นแก้นี่ แต่มันก็ไม่ทันแล้วนะครับ ฮ่าฮ่า ไว้ถ้ามีโอกาสรวมเล่ม (ยังกล้าจะคิด ฮ่าฮ่า) ค่อยกลับมารีวิวแล้วแก้ไขทั้งหมดแล้วกัน ดูเพ้อจัง ฮ่าฮ่า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ถึงคุณ QSAR : ว๊าวววววววววววว อินหรือเปล่าครับ เป็นเภสัชกรโรงพยาบาลหรือเปล่าครับเนี่ย อิอิ
ถึงคุณ hotoil : ขอโทษน้า แต่ขอปกปิดชื่อได้ป่าว ชื่อผมแปลก กลัวว่าคนรู้จักมาอ่านแล้วจะรู้เลย พอรู้คนแต่งแล้วอารมณ์ความน่าสนใจของนิยายจะลดลงไปอ่า ไม่โกรธน้า เรียกพี่คนแต่งก็ได้ เรียกน้องคนแต่งก็ได้เอ๊า อิอิ
-
โห ผมอ่านเพลินอะครับ พี่ขยันมาลงเเบบนี้เก่งที่สุดแล้วครับ แล้วเนื้อเรื่องรวมๆมันก็โอเคอะ แต่ไม่ค่อยกุ้กกิ้กเลยอ่าเสียใจเเทนนู่เฟี๊ยตกะนู๋ธัน
-
อ้าว น้องธันทำงานอยู่ที่ใดหนอไม่เข้าเกม
ป่วยหรือมีเรื่องอะไรป่าวเนี่ย
-
:mew1: :mew1: :mew1:
ว้าว จุใจๆ มาไว
:pig4: :pig4:
-
:z3: มาไวแท้ๆๆๆ เรายังอ่านไม่ถึงตอนปัจจุบันเลย :ling2:
-
เฟี๊ยตมีจิตใจชอบช่วยเหลือผู้อื่น :katai2-1:
คาดว่าเป็น sos จากป้ามอลลี่รึเปล่าน้อ
-
เฟี๊ยตสู้ๆ
-
ทำไมธันยังไม่มาเนี่ย หายไปไหน? เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่านะ
ส่วนเฟี๊ยตนี่ก็เจอเหตุการณ์น่าตื่นเต้นอีกละ จะเกี่ยวเนื่องกับภารกิจที่รับมามั้ยนะ ต้องรอดูกันต่อไป
-
Thun ยังไม่มาก็น่าจะถูกแล้วนะ ก็ Phiat นัดไว้ให้เข้านอนเวลา 2ทุ่ม แต่ตัวเองดันหลับตอน 1 ทุ่ม ก็น่าจะเข้าเกมส์ก่อนนะ. ใช่ป่าวหว่า. ตอนแรกชื่อตอน. Miss เนี่ย. ยังคิดว่า หรือป้ามอลลี่แกยังเป็น Miss. อย่างนั้นชื่อตอนมันก็น่าจะเป็น Miss Mally มากกว่า 555 ชื่อตอน. Miss น่าจะหมายถึง หายไป. คลาดกัน พลาดกัน มากกว่า. เอ หรือจะแปลว่า คิดถึง ก็ได้นะ ก็ Phiat คิดถึง Thun ไง. หุๆ. เริ่มคิดถึงกันแล้ว อยากให้ถึงปีใหม่เร็วๆ จะได้อ่าน NC. 555
อ่านชื่อภารกิจ แล้ว อารมณ์ประมาณ หนูน้อยหมวกแดง ยังไงยังงั้น ลุ้นต่อไปว่าจะโหดขนาดไหน ไอ้ระดับ Thursday เนี่ย
ถึง lukkeng ผมไม่มีวาสนาเป็นเภสัชกรในโรงพยาบาลหรอกคร้าบ ขี้สงสารคน. เห็นแล้วเอามาคิด เก็บไว้กับตัว เหมือน Phiat เลยอ่ะ. วันๆอยู่แต่ห้อง lab ไม่งั้นไมสามารถ เข้ามา. comment ได้เช้าสายบ่ายเย็น ร๊อกกกก
-
หวา เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ว่าแต่ที่เฟี๊ยตไม่เจอธันเนี่ย เพราะน็อคเลยเข้ามาก่อนใช่ไหม ก็แหม งานหนักซะขนาดนั้น
-
โอเคตอนที่กำลังรอธันอยู่ก็หาอะไรทำก่อนดีกว่าเนาะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มีอะไรมาให้คิดลับสมองเลยแฮะ
ยังไงก็รอตอนต่อไปนะ
ปล.ขอโทษทีที่เม้นท์สั้นพอดีง่วงๆ ตากำลังจะปิดละ :t3:
-
โอเคค่ะ งั้นเรียกพี่คนแต่งก็ได้
เฟี๊ยตงอนธันซะแล้ว หึหึ...
ธันรีบๆมาได้แล้วอย่าบ่อยให้เฟี๊ยตอยู่คนเดียว เดี๋ยวยิ่ง(งอน)หงุดหงิด ฮ่าๆๆ
-
ภาระกิจการ์ดระดับเจ็ด ไม่น่าจะง่ายเท่าไหร่เนอะ
แอบเข้ามาให้กำลังใจคนแต่งค่ะ
-
ธันเป็นอะไรป่าว
ทำไมไม่เข้าเกม
รอดูเฟี้ยตฉายเดี่ยวดีกว่า ฮ่าๆ
-
ไม่เป็นไรค่ะ แต่งเรื่องยาวได้ดีแบบนี้ก็สนุกดีค่ะ
พยายามเข้านะคะ
วันนี้เฟี๊ยตเข้าเกมส์เร็วกว่าปกติรึเปล่านะ เห็นธันว์ยังไม่มา อืมมมมม รึอาจจะมีปัญหา
ช่างเหอะ ตอนนี้ลุ้นว่าใครมา SOS รึจะเป็นกับดักกันน้อออ
รอตอนต่อไปค่ะ
-
นั่นไงว่าแล้วววว มันมีอะไรแปลกๆจริงๆด้วย
อย่ามีใครเป็นอะไรเลยนะ T T
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ได้อ่านทีเดียวจุใจเลยยยยย
ขอโทษที่ไม่ค่อยได้มาเมนต์นะพี่คนเขียน :L2:
รร.งานเยอะมากกกกกกก :ling1:
ยังไงก็สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้พี่คนเขียน
o13 :กอด1:
ปล. +1 ให้ทุกตอนแทนตอนที่ไม่ได้เมนต์นะคะ อิอิ :mew3:
-
ภารกิจจะสำเร็จหรือเปล่านะ
แล้วมีเรื่องให้ช่วยอีก
พระเอกของเราคนใหนก็ไม่รู้....อยากเจอ
เร็วๆนะฮะ เป็นกำลังใจให้คับผม
-
บทที่ 111 Thyrotoxicosis
“ช่วยด้วยย”
เสียงของชายผู้หนึ่งดังมาอย่างแผ่วอ่อนจากทิศทางที่ไม่ห่างไปจากเฟี๊ยตมากนัก เขารีบสาวเท้าตามร่องรอยของเสียงนั่นไปอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เขาหักเลี้ยวโค้งจากหินใหญ่ก้อนหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางทางเดินในป่าทิวสนแห่งนั้นได้ สายตาของเขาก็ปะทะเข้ากับชายชราคนหนึ่งที่มีอากาศอ่อนแรงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาภายใต้กรอบตาที่โทรมลึกนั่นล่องลอย ชายผู้นั้นดูจะครองสติไว้ได้ยากเต็มทน
“ช่วยด้วยย”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่แผ่วเบาลงไปอีกเร่งให้เขาก้าวเท้าเข้าไปหาชายคนนั้นขึ้นไปอีก เพียงชั่วเดียวที่เขาตรงเข้าประคองร่างนั่น เขาก็รู้สึกถึงความผิดปรกติได้ทันที
นิ้วชี้และนิ้วกลางของเฟี๊ยตเลื่อนไปแตะที่บริเวณข้อมือของคนป่วยตามสันชาตญาน ก่อนจะพบว่ามันเต้นเร็วเหลือเกิน ขัดกับความน่าจะเป็นที่คนอายุขนาดนี้ควรจะมี ระดับชีพจรนั่นทำให้เฟี๊ยตหวั่นใจไม่ใช่น้อย ชายตรงหน้านี้ดู “ป่วย” มากกว่าจะ “เจ็บ” มากนัก เจ้าของผมสีดอกเลานี่ดูจะกำลังเผชิญกับปัญหาที่แก้กันไม่ได้ง่ายๆ เลย
นอกจากชีพจรที่เฟี๊ยตตรวจพบแล้ว การสัมผัสลงบนตัวคนป่วยคนนั้นก็บอกอะไรหลายอย่างกับตัวเขา อย่างแรกคือ ร่างกายของคนตรงหน้านี่ร้อนกว่าปรกติจนรู้สึกได้ จะบอกว่าเกิดจากอากาศในยามสายนี่ก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ อากาศในเวลานี้ติดจะหนาวอยู่หน่อยๆ เสียด้วยซ้ำ ในขณะที่อีกสิ่งที่เขาพบอย่างไม่ได้ตั้งใจคือ เหงื่อ ชายชราคนนี้มีเหงื่อออกมากกว่าปรกติจริงๆ
เฟี๊ยตมองพินิจลงไปในดวงตาที่กำลังเหม่อลอยภายใต้กรอบเบ้าตาที่โปนลึกนั่น ระบบความคิดประมวลผลของเขาแล่นไปอย่างรวดเร็ว ทุกวินาทีในตอนนี้หมายถึงชีวิตอย่างปฏิเสธไม่ได้เลย
“ลุงมีโรคประจำตัวใช่ไหม”
เฟี๊ยตเอ่ยถามออกไป ความจริงเขาพอจะรู้แล้วว่าอาการแสดงที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นผลพวงมาจากโรคอะไร หากแต่เขาต้องการรู้ว่าคนตรงหน้านี้รู้ดีเกี่ยวกับอาการของตนมากแค่ไหน
“ไทรอยด์”
คำตอบจากชายชราสั้นๆ นั่นตรงกับข้อสันนิษฐานในใจของเขาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน อย่างน้อย คนตรงหน้านี่ก็น่าจะรู้จักความเจ็บป่วยของตัวเองดี มิหนำซ้ำอาจจะรู้วิธีแก้ที่ตรงจุดอีกด้วย
“รอเดี๋ยวนะลุง เดี๋ยวใช้การ์ดรักษาให้”
แน่นอนว่าโรคไทรอยด์นี่ดูจะเกินความสามารถของสมุนไพรของเขาไปพอสมควร การเลือกใช้การ์ดที่รักษาสารพัดโรคของเกมดูจะมีประโยชน์มากกว่าในสถานการณ์นี้
“ใช้ไม่ได้หรอก โรคนี้ไม่ได้อยู่ในระบบของเกม มันไม่สามารถรักษาได้ เพราะมันไม่ได้ถูกติดตั้งไว้ในคำสั่งตั้งแต่ต้น ยกเว้นแต่เจ้าจะมีไพ่สูงสุดที่เอาไว้รักษาโรคได้ทุกชนิด”
ชายชราเอ่ยขัดขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก เขาใช้ความพยายามอย่างมากในการเรียบเรียงคำพูดให้เป็นประโยค มือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยนั่นกุมหน้าอกข้างซ้ายไว้ตลอดเวลา หัวใจในอกนั่นกำลังแผลงฤทธิ์อย่างหนักแน่นอน ร่างกายของชายชรานั่นกำลังจะฆ่าตัวเขาเองทั้งเป็น
“ลุงมียาไหม ยาเฉพาะโรคของลุง”
เฟี๊ยตเอ่ยถามอย่างรีบร้อน อาการของคนตรงหน้าดูหนักหนาอยู่ไม่ใช่น้อย เขากำลังพยายามค้นหาวิธีที่ดีที่สุด แต่ท่าทางว่ามันจะหาได้ไม่ง่ายเลย
“เพื่อนข้ากำลังไปซื้ออยู่ ร้านขายยาที่มียาที่ข้าต้องการอยู่ไกลมาก ข้าเดาว่าไม่น่าจะกลับมาทัน”
“เอาไงดีลุง ผมไม่รู้จะช่วยลุงยังไงดี ยาผมก็ไม่มี” เฟี๊ยตเอ่ยถามอย่างจนปัญญา
“เจ้าเคยพบกับเกมมาสเตอร์ไหม ข้าจำเป็นต้องรีบออกจากเกมกะทันหัน อาการของข้ากำเริบแบบนี้ แปลว่าตัวข้าในชีวิตจริงนั้นก็คงอาการกำเริบอยู่ด้วย ถ้าข้าไม่รีบตื่น มันอาจจะสายเกินไป”
ชายชราพูดออกมาด้วยเนื้อความที่ไม่ค่อยดีนัก ประโยคเหล่านั้นบอกเป็นนัยๆ ว่าความเจ็บป่วยตรงหน้านี้ไม่ได้หมายความแค่ในความฝันเสียแล้ว หากแต่มันกำลังเกี่ยวโยงกับความจริงอยู่ด้วย ถ้าเขาช่วยคนตรงหน้านี้ไม่ได้ มันไม่ได้หมายความถึงการเริ่มเกมใหม่อีกแล้ว มันคือความตายของจริง!
“ลุงเคยกินไอโอไดด์หรือเปล่า” เฟี๊ยตถามคำถามถึงธาตุชนิดหนึ่งที่สามารถช่วยรักษาอาการกำเริบของโรคไทรอยด์ได้ หลังจากที่ได้แต่ส่ายหัวเป็นคำตอบของคำถามของชายชราคนนั้น
“เคย เจ้ามีหรอ ใช้ไอโอไดด์ก็ได้ ข้าเคยใช้” เสียงนั่นมีความหวังขึ้นอย่างรู้สึกได้ มือที่เหี่ยวย่นนั่นเอื้อมมากุมมือเขาไว้อย่างยินดี
“แปบนะลุง ผมมีไพ่อยู่ใบหนึ่ง ผมไม่รู้ว่าใช้ได้เปล่า”
เฟี๊ยตค่อยประคองชายชราคนนั้นให้พิงที่ต้นไม้ใหญ่อีกครั้ง ก่อนจะรื้อไพ่ที่อยู่ในสมุดของตนออกมา เขาเคยได้รับไพ่จากธันมาใบหนึ่ง เพราะตอนแรกตั้งใจจะใช้เปลี่ยนเป็นสารหนูเพื่อใช้เป็นยาพิษในศึกสุดท้ายของการประลองที่ผ่านมา แต่ด้วยข้อจำกัดของจำนวนการ์ดก็ทำให้เขาไม่สามารถใช้มันได้ การ์ดใบนั้นจึงยังคงติดอยู่ในสมุดของเขาตลอดมาจนถึงบัดนี้ เฟี๊ยตไล่หนังสือไปแต่ละหน้าอย่างรวดเร็ว ในใจก็ภาวนาให้มันสามารถประยุกต์ในสถานการณ์คับขันตรงหน้านี้ได้ด้วยเถิด
“Mystery Element RELEASE!”
“Iodide!”
เฟี๊ยตเรียกสั่งใช้การ์ดอย่างรวดเร็วหลังจากที่ค้นเจอไพ่ใบดังกล่าว พร้อมกับสั่งให้มันกลายสภาพเป็นสารที่ต้องการ ไพ่ใบดังกล่าวระเบิดขึ้นน้อยๆ ก่อนจะกลายสภาพเป็นขวดรูปชมพู่ขวดหนึ่งที่ภายในบรรจุของเหลวสีม่วงเข้มไว้อยู่เกือบเต็มภาชนะ
“บัดซบเอ๊ย!”
เฟี๊ยตสบถออกมาด้วยเสียงไม่เบานักอย่างขัดใจ สารที่เขาได้มาเป็นไอโอดีนไม่ใช่ไอโอไดด์ ไอโอดีนคือสารที่อยู่ในรูปอะตอมคู่ ธรรมชาติของมันมีสีม่วงเข้มอย่างที่เห็นอยู่นี่ ในขณะที่ไอโอไดด์ที่เขาต้องการนั้นเป็นสารไอโอดีนที่อยู่ในรูปอะตอมเดี่ยว มันจะสามารถละลายในน้ำ และไม่มีสี
เฟี๊ยตมองขวดรูปชมพู่ที่อยู่ในมืออย่างขัดใจ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสารที่ประกอบขึ้นด้วยอะตอมเดียวกัน แต่คุณสมบัติมันก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง มันจะง่ายมากว่าถ้าตอนนี้เขากำลังอยู่ในห้องแลปที่ครบครันไปด้วยสารเคมีต่างๆ เขาแทบจะเสกให้ไอโอดีนกลายเป็นไอโอไดด์ได้ในชั่วพริบตา โดยอาศัยรีดิวซิ่งเอเจนท์ดีๆ สักตัวหนึ่ง แต่นี่มันกลางป่า เขาจะไปสรรหาสารเคมีแบบนั้นได้จากที่ไหน เขากำมือแน่นอย่างเจ็บใจ ชายหนุ่มจะไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ไปตลอดชีวิตแน่ๆ ถ้ามีคนไข้มาตายไปต่อหน้าต่อตาเขาแบบนี้
“อุทุมพร ฉันรักเธอนะ เธอยังจำวันแรกที่เราพบกันได้ไหม ที่ตลาดรถไฟโบราณนั่นไง เธอกำลังไปตากอากาศกับครอบครัวเธอ ฉันกำลังไปตากอากาศกับครอบครัวฉัน...”
เฟี๊ยตหันไปที่ชายชราอีกครั้งหลังจากที่มัวแต่สนใจกับไอโอดีนในมืออยู่ชั่วเวลาหนึ่ง และเขาก็คาดการณ์ไม่ผิดไปจริงๆ เหตุการณ์เข้าขั้นวิกฤตเสียแล้ว คนไข้ของเขากำลังแสดงอาการทางสมอง ไทรอยด์กระตุ้นให้ร่างกายทำงานอย่างหนัก และแน่นอน มันส่งผลถึงสมองด้วย ตอนนี้สมองของชายชรานี่เริ่มอาการประท้วงขึ้นเสียแล้ว ชายคนนั้นเริ่มแสดงการรับรู้ที่ผิดปรกติไป อาการนี่บ่งบอกถึงความหนักหนาได้อย่างชัดเจน เขาเกรงว่าเวลาของชายตรงหน้านี่จะเหลืออีกไม่มากนัก ถ้าเขาไม่อาจทำอะไรสักอย่างที่มันสำเร็จลงไปได้
“คิดสิคิด รัฐกิจ มึงต้องคิดให้ออก แค่เปลี่ยนไอโอดีนเป็นไอโอไดด์ มันต้องมีวิธีการสิวะ สารเคมีก็มีอยู่ตั้งหลายอย่าง มึงต้องคิดให้ออก มึงจะปล่อยให้คนตายไปต่อหน้าต่อตาได้ยังไงวะ มึงเก่ง รัฐกิจ มึงเก่ง เรื่องแค่นี้ไม่เกินความสามารถของมึงหรอก คิดให้ออกสิโว๊ย”
เฟี๊ยตบ่นโวยวายเสียงดังกับตัวเองเพื่อข่มความลนลานในจิตใจของเขา มือของเขาเริ่มสั่นน้อยๆ ขณะที่กำลังเปิดไปตามสมุดไพ่เพื่อค้นหาวิธีที่จะเปลี่ยนไอโอดีนให้เป็นไอโอไดด์อย่างใจคิด อาการของคนตรงหน้าที่เฉียดเข้าใกล้กับคำว่าโคม่าเต็มทน มโนสติเขาเริ่มเห็นชายชุดดำร่างยักษ์ถือเคียวยักษ์มาจ่ออยู่ที่คอชายชราตรงหน้านี้เสียแล้ว เขาเป็นเพียงความหวังหนึ่งเดียวที่ยังส่องสว่างอยู่ในชีวิตชายชรานี่ และแน่นอน เขาจะไม่ปล่อยให้มันดับลง!
“อุทุมพร เธอยังจำพระราชวังมฤคทายวันที่เราไปด้วยกันครั้งนั้นได้ไหม เราหนีไปเที่ยวต่างจังหวัดกันสองคนโดยไม่บอกให้ที่บ้านทราบ โชคไม่ดีที่คุณพ่อของเธอจับได้และตามไปรับตัวเธอกลับ แต่นั่นก็เป็นโอกาสที่ทำให้ฉันได้แสดงความรักที่มีต่อเธอ เธอยังจำวินาทีที่คุณพ่อเธอยกเธอให้มาอยู่ในอ้อมอกฉันได้ไหม วินาทีนั้นฉันยังจำได้อยู่เลยว่า ฉันเองนั้นเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดบนโลกใบนี้เลย อุทุมพร”
จากผู้แต่ง : ตอบคำถามเรื่องเฟี๊ยตเปลี่ยนไป >>> เฟี๊ยตเปลี่ยนไปจริงๆ ครับ มันเป็นพัฒนาการของตัวละครและเรื่องราวครับ
เนื้อเรื่องเอื่อยฝุดๆ >>> นี่มันเพิ่งต้นเรื่องของนิยายผมเองครับ ฮ่าฮ่า เพิ่งอยู่เมืองสองเอง ใจเย็นนะครับ
นิยายไม่สนุก >>> อ่อยยย นิยายเรื่องแรกครับ ทำใจนะ คนแต่งมือใหม่ ยังซิ่งไม่ออก ฮ่าฮ่า
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ใครใจดีช่วยเม้นหน่อย นะนะนะ เม้นเยอะเดี๋ยวมีของขวัญปีใหม่ให้นะเออ ฮ่าฮ่า ดูบังคับๆ
-
โอ๊ะ หมอยาสู้ๆด
โจทย์หินนะเนี่ย ว่าจะทำได้ยังไง
-
โอ้ยยยย ไม่ได้หายไปไหนนะ แอบเข้ามาอ่านทุกวัน
แต่อ่านทางมือถือ เลยไม่ได้เม้นต์เลยยยย
เพราะติดสอบกลางภาค ติดตามตลอดเลยครับ
เห็นเม้นต์บางคนที่มะนาวน่าจะอยู่ในเกมส์
ทำไมเฟี๊ยตไม่ดูที่ข้อมือนางนะ ว่ามีนาฬิกาเข้าเกมส์ไหม
อาจจะแจ็คพอตก็ได้ ฮ่าๆๆๆ มาเจอในเกมส์ บลาๆ
ธันอยูู่หนายยยย เอาธันออกมาาาา
-
เราชอบนิยายเรื่องนี้นะ มันแบบว่า ไม่ถึงขนาดว่า 'อร๊ายยยย ฉันอยากจะอ่านตอนต่อไปเดี๋ยวเน้้'
แต่แรื่องนี้แบบ อ่านได้เรื่อยๆ รอได้ (แต่ไม่ได้หมายความว่าให้นานๆ มาต่อทีนะ ต่อเรื่อยๆ แบบตอนนี้อ่ะดีแล้ว)
เนื้อเรื่องเอื่อยฝุดๆ >>> เราว่าที่เนื้อเรื่องเป็นแบบนี้ก็โอเคนะ ค่อยๆ ดำเนิน ค่อยๆ พัฒนา ทุกๆ อย่างมีระยะเวลา เราชอบอ่ะ
(นานๆ จะเจอนิยายแบบนี้)
นิยายไม่สนุก >>> เราว่าไม่นะ คือมันก็ต้องค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปป่ะ จะให้แอ็คชั่น บู๊ล้างผลาญ มันส์ทะลุจอ ตั้งแต่ต้นๆ เรื่องเราว่ามันก็ออกจะเกินไปหน่อย
เราชอบนิยายเรื่องนี้นะ (ถึงจะไม่เคยเม้น แต่ก็แอบบวกเป็ดนะ :hao7:)
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ เราจะตามอ่านถึงตอนสุดท้าย :bye2:
-
ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ
-
โหย คนเขียนนี่ชอบจบตอนแบบว่า โรคจิตนิดๆ ให้คนอ่านไปคิดต่อเป็นการบ้าน. อ่านแล้วค้างคามากมาย 555 เหมือนตอนบวกเลข 4 ตัว. หรือตอน fructose เอ๊ย glucose งานนี้ต้องใช้ Chemicals of Dippy Scientists เหมือนตอนนั้นรึปล่าวน้าต้องติดตามตอนต่อไป ชอบจังเรื่องนี้เป็นการนำเอาความรู้ฟิสิกส์เคมีชีวะ คณิตศาสตร์ มาเจอกันอย่างลงตัว แต่ประเด็นมันชวนคิดนะว่าคุณลุงแกเป็นนอกเกมส์ ส่งผลมาถึงในเกมส์ได้ ถ้ารักษาในเกมส์ได้ มันจะส่งผลไปถึงนอกเกมส์มั้ยนะ. ยังไงก็เอาใจช่วยเฟี๊ยตนะ คิดถึงธันแล้วด้วย ธันเข้าเกมส์มาได้แล้ว 555
-
:impress2: :impress2: :impress2: ลุ้นมากอ่ะ ช่วยลุงเพ้อ ให้ได้นะ
-
เฟี๊ยตสู้ๆนะ เราเชื่อว่าเฟี๊ยตต้องมีทางออก
คุณลุงเองก็ทำใจร่มๆไว้ แข็งใจไว้นะลุง
เฟี๊ยตกำลังหาทางรักษาอยู่
ว่าแต่มันมีพิษชนิดไหนไหมหนอที่แบบ เอาพิษขจัดพิษไรงี้อ่ะ
(ช่างเราเถอะอย่าไปใส่ใจ เราก็แค่เพ้อ :mew5:)
ว่าแต่อันนี้มันใช่ภารกิจที่ได้รับมารึเปล่าเนี่ย? เพราะมันดูเหมาะเจาะเกิน
เอาล่ะขอไปเชียร์ให้กำลังใจเฟี๊ยตดีกว่า สู้ๆ
ปล.เรื่องนิยายที่มีคนบอกว่า ไม่สนุกหรือเอื่อย ก็ช่างเขาเถอะ ถือว่าเขาให้กำลังใจเราอีกทางละกันเนาะ
ปล.2 อยากรู้จังของขวัญปีใหม่เป็นอะไรนะ ใช่ลงสามตอนรวดไหม หรือว่ามีตอนพิเศษเอ่ย หรือเอาทั้งสองอย่างดี อิอิ
ปล.3 สุขสันต์วัน X'Mas จ้า :mew1:
-
ถึงเรื่องจะเรื่อยๆแต่ความรู้หนักมากกก งวดนี้ถ้าเฟี๊ยตคิดไม่ไหวก็ให้ธันช่วยกันคิดช่วยกันแก้ไข
-
เฟี้ยตสู้ๆน้า ตอนนี้พระเอกหายไปเลย
Merry Christmas na ka :L2:
-
เอาใขช่วยเฟี๊ยตให้ช่วยให้ได้นะคะ
-
รู้สึกเฟี๊ยตจะสติหลุดไปบ่อยนะช่วงนี้ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย แล้วลุงคนนั้นจะตายมั้ยนะ??
ธันก็ยังไม่โผล่มาเลย รอตอนต่อไปจ้า
-
มีคนว่าไม่สนุกด้วยเหรอ ไม่จริงหรอก สนุกดี
ตอนนี้ก็ลุ้นอยู่ว่ารัฐกิจ( :hao3: )จะช่วยลุงได้ยังไง
-
:mew1: ยืนยันอีกคนว่าชอบเรื่องนี้มากมายต้องตามอ่านทุกวัน คอยเข้ามาดูว่าอั๊บลงยัง ขอบคุณคนแต่งมากมาย สุขสันต์วันปีใหม่ครับ
-
นั่งรอตอนต่อไป
พักหลังๆเฟี๊ยตเครียดง่ายนะ ใจเย็นๆแล้วกลับไปฉลาดแบบเก่าเถอะ
-
บทที่ 112 Bimolecular Elimination Reaction
“เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าเราเอาไอโอดีนใส่ไปในพันธะคู่ได้ แล้วค่อยดึงมันออกมา มันจะกลายเป็นไอโอไดด์ ใช่ พันธะคู่ ถ้ามีพันธะคู่ ไอโอดีนก็เปลี่ยนเป็นไอโอไดด์ได้!”
เฟี๊ยตพูดออกมาด้วยเสียงไม่เบานักอย่างยินดี ถึงแม้วิธีการที่คิดจะดูยุ่งยากไปเสียหน่อย แต่ถ้ามันจะทำให้ได้ผลลัพธ์ที่ต้องการได้ มันก็คุ้มค่าที่จะยอมเสียเวลา
“แล้วจะไปหาพันธะคู่ที่ไหนวะ สารที่มีมีแต่สารเคมีพื้นฐานทั้งนั้น โธ่เว๊ย”
และเสียงของเฟี๊ยตก็ดังขึ้นอย่างหงุดหงิดอีกครั้ง เขาสบถคำหยาบออกมาไม่น้อยอย่างควบคุมอารมณ์ไม่ได้ ความรู้สึกของเขาถูกบีบคั้นด้วยความเป็นความตายของคนตรงหน้านี่
“อุทุมพร ฉันรักเธอนะ ถึงแม้ว่าเราจะมีเวลาครองรักกันไม่มาก แต่มันก็เป็นเวลาที่ดีที่สุดเสมอมา อุทุมพร นี่เธอกำลังจะรับฉันไปอยู่ด้วยใช่ไหม”
ชายชราในขณะนี้ดูไม่หลงเหลือความมีสติใดๆ อยู่อีกเลย มือทั้งสองข้างนั่นเอื้อมไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ดูจากคำพูดนี่ก็พอจะเดาได้ว่าคนไข้ของเขาเพ้อถึงขั้นเห็นภาพหลอนเสียแล้ว ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นสัญญาณที่ไม่ดีเอาเสียเลย
“ใช่สิ น้ำมันพืช น้ำมันพืชเป็นสารไม่อิ่มตัว น้ำมันพืชมีพันธะคู่!”
เฟี๊ยตตะโกนลั่นออกมาอย่างยินดี ก่อนจะเรียกสั่งใช้การ์ดชุดครัวของเขาออกมา พร้อมกับเลือกหยิบน้ำมันพืชออกมาจากครัวนั่น
เภสัชกรหนุ่มเรียกใช้การ์ดห้องแลปอย่างรีบร้อน เอาเลือกใช้ขวดปรับปริมาตรขนาดใหญ่บรรจุน้ำมันพืชที่หยิบมาจากครัว ก่อนจะเทไอโอดีนสีม่วงนั่นลงในภาชนะดังกล่าว เขาเขย่าขวดนั่นอย่างใจร้อน สีชมพูม่วงนั่นค่อยๆ จางหายไปจนเหลือแต่สีเหลืองของน้ำมันพืชในที่สุด
“Chemicals of Dippy Scientists RELEASE!”
“sodium hydroxide!”
เขาเรียกสั่งใช้การ์ดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเรียกสารเคมีที่มีฤทธิ์เป็นด่างออกมาชนิดหนึ่ง เขาเทด่างที่ได้ลงในน้ำมันพืชที่ทำปฏิกิริยากับไอโอดีนเรียบร้อยแล้วนั่น เขาเขย่า เขย่า เขย่า จนมั่นใจว่าปฏิกิริยาต้องเกิดได้อย่างแน่นอน เขาเร่งรีบอย่างถึงที่สุดเพื่อแข่งกับเวลาที่เหลืออยู่อย่างน้อยนิดเหลือเกิน
เขาบรรจงใช้หลอดดูดสารดูดสารละลายในส่วนที่แยกชั้นออกมาจากน้ำมันพืชนั่นอย่างช้าๆ ก่อนจะสั่งคลายการ์ดห้องแลปนั่น แล้วจึงค่อยๆ ใช้มือเผยอปากของชายชรานั่นให้อ้าออก พร้อมกับค่อยๆ ป้อนไอโอไดด์เข้มข้นที่ได้จากการสังเคราะห์เมื่อครู่นั่น
ในช่วงเวลานั้น เฟี๊ยตไม่มีเวลาแม้แต่จะมานั่งคำนวณว่าไอโอไดด์ที่ได้มีปริมาณเท่าไหร่ ความเข้มข้นเหมาะสมหรือไม่ ต้องใช้กี่หยดจึงจะถูกต้อง ในห้วงเวลานั้น เขาคิดได้เพียงแต่ว่าต้องทำเวลาให้เร็วที่สุด ถึงแม้จะต้องเสี่ยงไปบ้าง แต่มันก็คงดีกว่าจะปล่อยเวลาให้ผ่านไป แล้วต้องมานั่งเสียใจในภายหลัง เขาจะไม่มีวันปล่อยให้มีคนไข้ตายไปต่อหน้าต่อตาของเขาแน่นอน
“อุทุมพร...”
ชายชราเผยอปากเพ้อเป็นชื่อหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง ก่อนจะหลับตาลงไปเสียเฉยๆ ชายชราทิ้งร่างลงบนตัวเฟี๊ยตอย่างหมดแรง
“บ้าน่าลุง จะมาตายอย่างนี้ได้ไง ห้ามตายลุง ได้ยินไหม ห้ามตาย”
เฟี๊ยตเขย่าร่างชายคนนั้นอย่างร้อนรน ณ เวลานี้เขาไม่มั่นใจเอาเสียเลยว่ายาที่เขาสังเคราะห์มาด้วยวิธีการทางเคมีนั่นจะออกฤทธิ์ได้ดีแค่ไหน แต่ถึงตอนนี้เขาก็จนปัญญาเสียแล้ว เขาไม่สามารถไปสรรหายาที่ตรงกับอาการมากกว่านี้ได้จากที่ไหน เขาทำดีได้ที่สุดเท่านี้จริงๆ
“อุทุมพร...”
เสียงแผ่วเบานั่นยังคงลอดมาจากปากอันแสนจะซีดเซียวนั่น เสียงไม่ดังมากดังกล่าวทำให้เฟี๊ยตมีความหวัง อย่างน้อยตาลุงนี่ก็ยังไม่ตายจากเขาไป
“ผมไม่ยอมให้ลุงได้ไปหาป้าอุทุมพรอะไรนี่ง่ายๆ หรอก ผมชอบขัดขวางความรักคนอื่นหนะลุง ทำใจหน่อย ผมไม่ยอมให้ครองรักกันง่ายๆ หรอก”
เฟี๊ยตพูดอย่างติดตลก ก่อนจะค่อยๆ ประคองคนไข้ไว้ในวงแขนเพียงข้างเดียว พร้อมกับเลื่อนมือไปเปิดสมุดเพื่อหาการ์ดอีกใบที่ต้องการ
“Heal RELEASE!”
“ไพ่นี่ลดระดับไทรอยด์ไม่ได้แน่ลุง แต่มันคงพอจะช่วยลดอาการอ่อนเพลีย ใจสั่น หมดเรี่ยวแรงนี่ได้บ้างแหละน่า ผมไม่ยอมให้ลุงตายหรอก”
เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดพร้อมกับพูดพึมพำกับคนตรงหน้าไปเรื่อยเปื่อย มือของเขาก็พยามยามเขย่าเรียกสติคนตรงหน้าอยู่ตลอด
อุณหภูมิของคนในอ้อมกอดเขาค่อยๆ ลดลงจนกลับมาสู่ระดับปรกติ เหงื่อๆ ที่ออกมาอย่างท่วมท้นในตอนแรกนั่นก็เริ่มจะแห้งลง ที่สำคัญ ชีพจรที่เคยเต้นเร็วจนน่าใจหายก็ค่อยๆ ลดความถี่ลงกลับมาอยู่ในช่วงที่น่าไว้วางใจ ระดับการเต้นของหัวใจที่ไม่ช้าไม่เร็วแต่เป็นจังหวะนั่นทำให้เฟี๊ยตโล่งใจอยู่ไม่น้อย
“รอดนะลุง ลุงต้องรอด”
เฟี๊ยตบ่นพึมพำออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะค่อยๆ ประคองร่างของชายชราคนนั้นนอนลงกับพื้น โดยชายหนุ่มได้ปลดผ้าคลุมไหล่ของตนมาเป็นผ้ารองศีรษะ หลังจากนั้น ตัวเขาเองจึงกระเถิบตัวไปพิงต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ในบริเวณนั้น ชายหนุ่มเอนหลังอย่างเหนื่อยอ่อน เหตุการณ์กู้ชีวิตผ่านเส้นเฉียดตายนี่ทำเอาเขาแทบจะหมดพลังไปเหมือนกัน เขาค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่มั่นใจในระดับหนึ่งว่าคนไข้ของเขาน่าจะพ้นจากขีดอันตรายแล้ว คงจะเหลือแต่เพียงรอให้อาการกลับเข้าสู่ภาวะปรกติร้อยเปอร์เซ็นต์เท่านั้น
‘เหมือนวันนี้จะลืมกินมื้อเช้าไปเสียสนิท ถึงว่าเรี่ยวแรงดูจะหมดเร็วเหลือเกิน’
“เจ้าหนุ่ม”
“อืออ”
“เจ้าหนุ่ม”
“ครับๆๆ”
เฟี๊ยตสะดุ้งตื่นอีกครั้งหลังจากที่ได้ยินเสียงเรียกที่ไม่ดังนัก และรู้สึกได้ว่าที่ไหล่ของเขานั้นถูกเขย่าน้อยๆ เพื่อเรียกสติให้กลับคืนมาจากนิทรานั่น
ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นก็พบว่าชายชราที่เคยเป็นผู้ป่วยของเขาบัดนี้คืนสภาพกลับมาดูสมบูรณ์พร้อมอีกครั้ง ชายชราเจ้าของผมสีดอกเลานั่นอยู่ในเข้ารูปสีเข้มที่ดูภูมิฐาน ไหล่นั้นถูกคลุมไว้ด้วยผ้าคลุมสีดำสนิทยาวเกือบเรี่ยพื้น ชายคนนี้เรียกได้ว่าเป็นคนสูงอายุที่ท่าทางไม่แก่ไปตามวัยเลย ถ้าปราศจากสีผมและริ้วรอยตามธรรมชาติตามมือนั่น ก็ยากจะตีอายุคนตรงหน้านี่ได้ ความกระฉับกระเฉงนั่นบ่งบอกให้เฟี๊ยตมั่นใจว่าคนตรงหน้าเขานี้มีสติสัมปชัญญะกลับมาพร้อมสมบูรณ์ สมรรถภาพของร่างกายนั่นก็ดูจะห่างไกลจากคำว่าเจ็บป่วยมากนัก
“หายแล้วหรอลุง ทำเอาใจหายใจคว่ำหมดนะ”
เสียงของเฟี๊ยตพึมพำอย่างยินดี ตาของเขาเป็นประกายสดใสขึ้นอย่างปิดไม่มิด การช่วยคนให้รอดพ้นจากความตายได้นั้น มันเป็นความรู้สึกดีที่ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลย เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจเขาพองฟูไปทั้งอก ความปีติใจแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายเขาอย่างรู้สึกได้
“ขอบคุณเจ้ามาก บุญคุณของเจ้ามากมายเกินกว่าข้าจะชดใช้ได้หมดจริงๆ ถ้าไม่มีเจ้า ข้าคงตายไปจริงๆ แล้ว หากมีสิ่งใดที่ข้าตอบแทนเจ้าได้ โปรดบอกข้า ข้าอยากทดแทนบุญคุณของเจ้า ถึงแม้ว่ามันจะไม่มาก แต่มันก็จะทำให้ข้าสบายใจได้ไม่น้อย”
“ไม่มีหรอกลุง ผมไม่ต้องการอะไรหรอก แค่ผมเห็นลุงรอดตายผมก็ดีใจจะแย่แล้ว ผมไม่เอาอะไรหรอกลุง ลุงอย่าคิดมากเลย”
เฟี๊ยตตอบอย่างง่ายๆ เขาไม่ต้องการอะไรจากการช่วยเหลือชายตรงหน้านี้จริงๆ มนุษยธรรมและจรรยาบรรณวิชาชีพมากกว่าที่บอกให้เขาทำแบบนี้
“อย่าทำให้ข้าไม่สบายใจเลย เจ้าอยากให้ข้าช่วยอะไรบ้าง แม้แต่นิดหน่อยก็ยังดี ข้าคงต้องออกไปรักษาตัวนอกเกมอีกสักพัก ระหว่างนั้นข้าคงจะไม่สบายใจเลย หากไม่ได้ตอบแทนผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของข้าไว้ โปรดให้ข้าได้ตอบแทนเจ้า แม้แต่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี”
ชายคนนั้นทำท่าจะคุกเข่าลงหนึ่งข้างอย่างอ้อนวอน และอากัปกิริยานั่นก็มากพอที่จะทำให้เฟี๊ยตลุกขึ้นอย่างรีบร้อนเพื่อที่จะขัดขวางไม่ให้ชายคนนั้นคุกเข่าต่อหน้าเขา มันคงจะประดักประเดิดไม่น้อยที่มีคนแก่คราวพ่อมาคุกเข่าขอร้องเขาอย่างนี้
“เอาอย่างนี้ก็ได้ลุง ลุงช่วยสอนวิชาอะไรก็ได้ให้ผม ผมจะได้มีความรู้ติดตัวไปใช้ในเกม เอาอย่างนี้ดีกว่าลุง ลุงตกลงไหม”
เขาละล่ำละลักตอบไปอย่างรีบร้อน เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเขาต้องการอะไรจากคนตรงหน้านี่ เขารีบตอบไปอย่างนั้น เพื่อที่ว่าจะได้ตัดปัญหาจากคำขอร้องนี่ไปก่อน
“ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่ง ข้ากลับมาจากการรักษาตัวเมื่อไหร่ ขอจะกลับมาถ่ายทอดวิชาให้เจ้ากลายเป็นยอดฝีมือให้ได้ ข้าขอสัญญา ระหว่างนี้ ถ้าเจ้าต้องการฝึกวิชารอไปก่อน จงไปตามหาคนตามข้อมูลที่ข้าให้ในการ์ดนี่ หัสดินเป็นอาจารย์สอนการควบคุมจักระที่เก่งไม่แพ้ใครในเกมนี้ เมื่อเจ้าพบกับหัสดิน จงมอบการ์ดใบนี้ให้แก่เขา แล้วเขาจะเข้าใจทุกอย่างเอง!”
จากผู้แต่ง : ถึงคุณผู้อ่านทุกท่าน อิอิ จะปีใหม่แล้ว อยากได้ของขวัญปีใหม่หรือเปล่า ถ้าอยากได้ ต้องเม้นกันเยอะๆ นะ ถ้าเม้นน้อย ไม่ให้นะเออ ห้ามบ่นด้วย เพราะถือว่าตกลงกันหน่อย เม้นเยอะๆ ยาวๆ ให้คนแต่งชื่นใจหน่อยเร็วววว
-
ทำไมผมหลังๆ ผมรู้สึกว่าคนอ่านนิยายน้อยลง ห้าห้า ผมคิดไปเองคนเดียว หรือมันเป็นเรื่องจริงนี่ ห้าห้า
ขอเครียดแปบบบ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มาไวหลายโพดดดดดดดดดดดดด :pig4: :L2:
-
ฮื่อ ๆๆๆ พี่ธันหายไปไหนอ่ะคะ คิดถึงแล้ว
คุณลุงนี่ต้องเก่งฝุดๆแน่ๆๆ
-
ถ้าแอบคิดว่านี่เป็นด่านของเกมมากกว่านะเนี่ย ลุงเป็นผู้เล่นหรือ NPE อ่ะ
ถ้าลุงเป็นผู้เล่นนี่ถือว่าลุงซวยอย่างแรง เกือบตายคาเกมเลยนะเนี่ย แต่ก็แอบงงว่าอาการของโลกภายนอกเชื่อมต่อมา การให้ยารักษาจากในเกมส่งผลกับโรคจริงได้ยังไง
เพราะยาไม่ได้ส่งผลไปกับร่างกายของลุงในโลกจริงนี่น่า?
ถ้ารักษาในโลกนี้ได้ จนมีผลกับโลกจริงร่างจริง การมารักษาในโลกนี้ก็ได้ผลดีกว่าโลกจริงดิ
เราสงสัยอะไรมากไปรึเปล่าเนี่ย
-
เกมนี้ชั่งมีกระบวนการซับซ้อน ถ้าคิดลึกก็ไม่สนุก คิดน้อยก็ไม่อิน (หรือเปล่า?)
เรายังตามติดอยู่นะ เข้ามาส่องทุกวัน
:mew3: :mew3: :mew3:
-
ไม่น้าาาา คนอ่านมากขึ้นนน แต่คนเม้นต์อาจจิน้อยลง
อย่าน้อยใจเลยน้าาาาาาาาา
ลุงคนนี้เป็นผู้เล่นแบบเฟี๊ยต แต่คงเล่นมานานแล้ว
จนมีเพื่อนที่เก่ง น่าจะชื่อหัสดินใช่ไหม
เค้าน่าจะให้อะไรแก่เฟี๊ยตและคงเป็นตัวที่ทำให้เฟี๊ยต
ดำเนินเรื่องไปได้อีกไกล และเก่งขึ้น
แต่เอ๊ะ และธันละ ม่ายยยยย
-
หนทางสู่เทพ เพราะช่วยเทพ และ ได้อาจาย์เทพ ๆ โฮ่ะๆ ขอโทดที่เพิ่งโผล่มาครับ ผมเพิ่งกลับมาที่บ้าน และว่างติดตามตลอดแล้ว เย้ๆ
-
โล่งอก ลุงรอดแล้ว เฟี๊ยตยอดมาก :katai2-1:
อยากรู้ว่าในโลกจริง ร่างกายลุงจะมีอาการแบบเดียวกับในเกมเลยไหม
ยาไอโอไดด์จะออกฤทธิ์จากเกมลิงก์ไปสู่ร่างจริงได้เลยเหรอ
-
ลุงผมดอกเลานี่ สงสัยจะเป็นระดับปรมาจารย์ มีความรู้สึกว่าต้องเทพมากแน่ๆ เฟี๊ยตจะได้ครูเก่งมากเลยนะนั่น ส่วนพี่หัสดินนี่ ชื่อเหมาะกับการสอนจักระมาก ไม่รู้ทำไมให้ความรู้สึกประมาณอาณาจักรขอมโบราณประมาณนั้นเลย เห็นลุงหายดีในเกมส์ อย่างนี้โอกาสที่จะรักษาน้องมะนาวก็มีนะเนี่ย ต้องรอดูต่อไปเนอะ อีกเรื่องที่ต้องชื่นชมพี่คนแต่งคือ คำผิดน้อยมากเลยครับ. อันนี้ต้องชื่นชม เวลาพิมพ์รวมเล่มคนตรวจจะได้ไม่ปวดหัวมากไง ซักวันต้องมีรวมเล่มแน่ๆ นึกภาพเรื่องนี้แบบNC. ไม่ค่อยออกเลย อยากเห็นของขวัญปีใหม่เร็วๆ แหะๆ
-
กำลังสนุกเลย อิอิ ปีใหม่แล้วหลายคนอาจจะไปเที่ยวก็ได้นะคนเขียน คนอ่านหลายท่านคงกำลังเที่ยวอยู่รึเปล่า
แต่ชอบเรื่องนี้มากนะแลดูเนื้อเรื่องคงจะยาวเป็นซีรีย์ น่าดู ติดตามอยู่เรื่อยๆแหละครับผม
-
ท่าทางเฟี๊ยตจะได้อาจารย์เจ๋งๆแฮะ
รอว่าเมืื่อไหร่จะเทพกะคนอื่นเค้าซะที
ปล คนอ่านไม่น้อยหรอกค่ะ เรายังอ่านอยู่ แต่ปลายปีแบบนี้ก็ออกไปเที่ยวเล่นไรบ้าง
แต่กลับมาอ่านแน่นอน ไม่ทิ้งๆ คร่าาาาาา
-
รอดแล้วนะลุง
ป.ล. คิดถึงธัน
-
รอดซักทีนะลุง ลุ้นมาตั้งนาน
เฟี้ยตจะเก่งขึ้นอีกแล้วสิ มีอาจานเพิ่มอีกคนแล้ว
ปล.คิดถึงธันอ่ะ
-
ตอนนี้มาต่อแบบไม่รู้ตัวเลยแฮะ
ดีใจกับคุณลุงที่รอดมาได้ ลุ้นกับเฟี๊ยตสุด
อยากรู้จังว่าคุณลุงเป็นใครดูท่าจะเก่งพอดู แถมยังมีเพื่อนเก่งๆอีก
ว่าแต่คุณหัสดินนี่จะใช่คนเดียวกับที่อาจารย์คนแรกอของเฟี๊ยตกล่าวถึงรึเปล่านะ
รอดูต่อไปจ้า
ปล.อากาศที่นี่เย็นๆแต่ไม่หนาว ไม่รู้ว่าที่อื่นเป็นไงมั่งนะ ดูแลตัวเองนะ :mew1:
-
จนถึงตอนนี้ธันก็ยังไม่ออกมาเลย~ หายไปไหนของเค้ากันนะ
เฟี๊ยตเริ่มคุมสติได้หรือยังเนี่ย แต่ความฉลาดไหวพริบก็ยังเร็วอยู่เหมือน แก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้อยู่ สงสัยกลัวลุงแกตายจัด 555+
คราวนี้ก็จะได้ไปฝึกจักระให้เก่งขึ้นแล้วนะเฟี๊ยต สู้ต่อไปๆ
ปล.ขอของขวัญปีใหม่เป็นตอนพิเศษได้มั้ยน้อ~ *_*
-
โว๊ะๆๆ ขอบคุณที่ลุงรอดตายมาได้
-
บทที่ 113 Vegetable Garden of Mrs. Molly
เฟี๊ยตเอื้อมมือไปรับไพ่ที่คุณลุงคนนั้นส่งมาให้เขา พร้อมกับพิจารณารายละเอียดที่เขียนไว้บนไพ่ใบนั้นอย่างสนใจ ด้านหนึ่งของมันเป็นรูปของชายคนหนึ่งท่าทางกำยำไปด้วยมัดกล้าม หากแต่เฟี๊ยตก็พินิจลักษณะหน้าตาได้ไม่ชัดนัก เนื่องจากภาพดังกล่าวเผยให้เห็นใบหน้าเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น ภาพพื้นหลังเป็นสถานที่คล้ายกับถ้ำหรืออุโมงค์ที่เต็มไปด้วยดินและหินอย่างนั้น ในขณะที่อีกด้านเป็นรูปกระดาษโน้ตใบใหญ่เกือบเต็มการ์ด ที่เขาเองก็ไม่สามารถอ่านข้อความของมันได้ บริเวณมุมขวาล่างของด้านนั้นเขียนตัวเลขบ่งบอกลำดับของกระดาษโน้ตใบนั้นไว้ ซึ่งเฟี๊ยตเดาว่าน่าจะเป็นระบบการส่งข้อความของเกมมากกว่า
จังหวะที่เฟี๊ยตสลับไพ่อีกด้านขึ้นมาดูนั่นเอง ชายหนุ่มก็พบว่าที่จริงแล้วไพ่ที่คนป่วยของเขาส่งมาให้นั้นมี 2 ใบด้วยกัน หาใช่เพียงใบเดียวเหมือนที่ลุงคนนั้นบอกไม่
“ลุง มีไพ่ติดมาอีกใบหนึ่ง”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับหยิบไพ่สีทองนั่นคืนให้กับชายชราคนนั้น หากแต่ชายตรงหน้าเขากลับส่ายหน้าราวกับว่าความผิดพลาดนี่เป็นความตั้งใจอย่างใดอย่างนั้น
“ไพ่ใบนี้ข้าให้เจ้าแทนคำขอบคุณ”
“ชื่อ The Otter of Fortune (ตัวนากแห่งโชคชะตา) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 68 ความสามารถ ใช้ในเพิ่มดวงในการเสี่ยงโชค”
“เฮ้ย ลุง ไม่เอา ผมช่วยเพราะผมอยากช่วยเฉยๆ ลุงให้ของมีค่าขนาดนี้กับผม ผมก็ลำบากใจสิ เอาคืนไปเลยลุง ไม่เอาๆ”
“ข้าให้เจ้าไปแล้ว และแน่นอน ข้าจะไม่รับคืนด้วย ถ้าเจ้าไม่อยากได้ เจ้าก็เอาไปทิ้งแล้วกัน ข้าไม่ห้ามเจ้าหรอก ตามแต่ใจของเจ้าเลย”
“ข้าคงต้องไปแล้ว ข้าต้องรีบตื่นเพื่อไปกินยาในชีวิตจริง เพื่อนของข้าติดต่อเกมมาสเตอร์ได้เรียบร้อยแล้ว ลาก่อนท่านผู้มีพระคุณ ไว้วันหนึ่งข้าจะกลับมาทดแทนบุญคุณตามคำสัญญา”
ชายชราในชุดเต็มยศนั่นกล่าวอย่างเต็มภาคภูมิ ชายคนที่เคยเป็นคนไข้ของเขาดูปราดเปรียวและคล่องแคล่วอยู่มาก ชุดที่มีลักษณะคล้ายกับชุดเกราะนั่นหนุนให้ชายตรงหน้าดูน่าเกรงขามอย่างตอบไม่ถูก ชายชราคนนั้นก้มหัวให้เขาน้อยๆ แสดงความขอบคุณ
“ข้าจะไม่มีวันผิดคำพูดแน่นอน ข้าสัญญา”
และนั่นก็เป็นคำพูดสุดท้าย ก่อนที่ร่างของชายชราคนดังกล่าวจะหายไปอย่างรวดเร็ว เฟี๊ยตที่ไม่ทันตั้งตัวนั่นทำท่าจะถามคำถามบางอย่างออกไป แต่ก็ดูจะไม่ทันเสียแล้ว รู้สึกตัวอีกที คนป่วยที่รอดมาจากมรณกรรมอย่างหวุดหวิดคนนั้นก็หายไปจากคลองจักษุเสียแล้ว
‘ว่าจะถามสักหน่อยว่าชื่ออะไร แต่ก็ไม่ทันแล้ว ช่างเถอะ’
เฟี๊ยตบ่นน้อยๆ ในใจ ก่อนจะรื้อสมุดหยิบไพ่แซนวิสออกมากินประทังความหิวในเวลาเกือบเที่ยงแบบนี้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งอย่างหมดแรง
ชายหนุ่มตื่นขึ้นอีกครั้งในเวลาบ่าย อากาศที่ค่อนข้างอบอ้าวและแดดที่ค่อยๆ แรงขึ้นเป็นลำดับปลุกเขาให้ตื่นขึ้นอย่างเสียไม่ได้ และเมื่อสติสัมปชัญญะของเขาสมบูรณ์พร้อม เฟี๊ยตก็ถึงกับบ่นในความสะเพร่าของตัวเอง เขาปล่อยให้ตัวเองหลับไปกลางป่าโดยไม่มีการป้องกันใดๆ ทั้งสิ้นเลย ถ้าเวลาที่ผ่านมา มีสัตว์ร้ายหรือผู้เล่นคนอื่นจู่โจมเข้ามาก็เรียกได้ว่าเขาหมดสิทธิ์รอดเลยทีเดียว หากแต่เฟี๊ยตก็ไม่ได้เก็บมาเป็นอารมณ์นัก เนื่องจากเห็นว่าเหตุการณ์ก็ผ่านไปอย่างปลอดภัย ชายหนุ่มจึงจัดการตัวเอง และกลับเข้าสู่การเดินทางสู่การพิชิตภารกิจต่อไป
เขาพาตัวเองกลับมาสู่ทางเดินบริเวณชายป่าอีกครั้ง พร้อมกับสำรวจแผนที่เพื่อหาเส้นทางไปสู่สถานที่สำหรับทำภารกิจต่อไป ใจของเขาพะวงไปถึงภารกิจที่ไม่อาจคาดเดาได้เลยตลอดทาง
“ป้ามอลลี่นี่เขาจะให้ทำภารกิจอะไรนะ ปลูกผักหรือเปล่า หรือจะเก็บผัก แต่มันดูจะง่ายเกินกว่าจะเป็นภารกิจระดับพฤหัสบดีนะ ขอให้ง่ายที่เถอะ ขี้เกียจไปง้อให้ธันมาช่วย แค่นี้ก็ดูกากกว่ามันจะแย่ละ ฮ่าฮ่า สงสัยต้องหาโอกาสไปซุ่มฝึกวิชาบ้างแล้ว ให้มันคอยช่วยตลอดอย่างนี้ ขายขี้หน้าชะมัด ฮ่าฮ่า”
เฟี๊ยตบ่นพึมพำออกมาอย่างอารมณ์ดี พอได้นอนหลับเต็มที่ ได้กินอิ่มจนหายหิวแบบนี้ ความขัดข้องใจเรื่องที่ธันคลาดนัดกับเขาก็ปลิวหายไปเสียหมดสิ้น สองเท้าของเขายังคงก้าวต่อไปอย่างสบายใจ เภสัชกรหนุ่มขึ้นทางชัน ลงทางลาดไปเรื่อยๆ สายตาก็กวาดมองเพื่อซึมซับบรรยากาศของธรรมชาติอย่างมีความสุข
‘ความจริงเกมนี่ทำฉากได้สมจริงและสวยกว่าที่คิดไว้เยอะแฮะ ไม่รู้ว่าเมืองต่อๆ ไปจะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ก็คงจะดีไม่น้อย เหมือนกับได้เที่ยวรอบโลกเลยแฮะ’
ชายหนุ่มพาตัวเองมาจนถึงบ้านหลังเล็กๆ หลังหนึ่งที่มีลักษณะไม่แตกต่างจากบ้านที่มีลักษณะเรียงรายกันอยู่ตามพื้นที่แถบนั้นเลย เฟี๊ยตมองซ้ายมองขวาเพื่อเปรียบเทียบกับบ้านหลังข้างๆ ที่อยู่ห่างออกไป หากแต่ก็ไม่เห็นความแตกต่างอย่างชัดเจนแต่อย่างใด บ้านแถบนี้ก็มีลักษณะคล้ายกันไปเสียหมด ต่างตั้งอยู่ในเขตฟาร์มทุ่งข้าวสาลีสีอร่ามที่ดูสดใสท้าแดดในยามบ่ายแบบนี้ หากจะมีข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวกับบ้านหลังอื่น ก็คงจะเป็นสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ที่เฟี๊ยตเดาว่าน่าจะเป็นเรือนกระจกสำหรับปลูกพืชที่อยู่ไม่ห่างออกไปจากตัวบ้านสักเท่าไหร่มากกว่า แต่มันก็ถูกคลุมไว้ด้วยผืนผ้าขนาดยักษ์ราวกับว่ามันถูกปิดทำการลงอย่างถาวรฉะนั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อกก
เฟี๊ยตตัดสินใจจรดมือของเขาเคาะเรียกบุคคลที่อยู่ภายในเพื่อบอกการมาถึงของเขา ใจเขาสั่นอย่างบอกไม่ถูกเมื่อคิดได้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาจะต้องปฏิบัติภารกิจแล้ว ภารกิจที่เขาเองก็จินตนาการไม่ถูกเลยว่ามันจะเป็นไปในทิศทางไหน และที่สำคัญ เขาต้องเผชิญหน้ากับมันคนเดียว
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
ประตูที่ทำจากไม้นั่นถูกเปิดออกพร้อมกับที่หญิงวัยกลางคนค่อนไปทางชราคนหนึ่งพุ่งตัวออกมาสวมกอดเขาอย่างเต็มรัก เสียงสะอื้นตรงอกของเขานั่นดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนเขารู้สึกจั๊กกะจี๊อย่างบอกไม่ถูก
‘เล่นเต็มเลยแฮะ นี่ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นตัวละครของเกมนี่คือคงช็อก ฮ่าฮ่า’
เฟี๊ยตคิดกับตัวเองอย่างติดตลกในใจ การที่ผู้หญิงตรงหน้านี่เป็นหนึ่งในภารกิจของเกม นั่นก็หมายความว่า เรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้เป็นไปตามเรื่องราวที่เกมกำหนดไว้ เขาจึงไม่ได้รู้สึกสงสารอะไรคนตรงหน้าเป็นพิเศษ นอกจากมองดูด้วยความสนใจเสียมากกว่า
“เป็นอะไรครับ คุณผู้หญิง”
เฟี๊ยตจงใจเล่นตามน้ำอย่างนึกสนุก เขาขำในใจกับตัวเองอย่างบ้าจี้ ชายหนุ่มกำลังใช้มือทั้งสองประคองไหล่นั้น พร้อมกับปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน หากแต่ในใจก็ยังคงตื่นเต้นอยู่อย่างนั้น เขาอยากรู้ว่าเกมนี่จะดำเนินอย่างไรต่อ ชายหนุ่มต้องพยายามกลั้นยิ้มอยู่ตลอด เพื่อไม่ให้แสดงความผิดปรกติออกไป
“สวนผัก สวนผักของฉันพังหมดแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
หญิงสาวที่ไม่ค่อยสาวคนนั้นพูดเพียงสั้นๆ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าสู่อ้อมกอดเขาอีกครั้ง เฟี๊ยตถึงกับหลุดขำออกมาเบาๆ ไม่ได้ เมื่อรู้สึกว่าเกมนี้ช่างตีบทได้แตกกระจุยจริงๆ
“ผมพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้างไหมครับ คุณผู้หญิง”
เฟี๊ยตเก๊กเสียงเข้มตอบไปอย่างเป็นสุภาพบุรุษสุดขีด เขาเองพูดไปก็แทบจะขำตัวเองไปด้วย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนตรงหน้าเขาจะรู้สักนิดเลยว่าเขากำลังล้อเลียนอยู่
“มีค่ะ มี คุณต้องช่วยฉันนะคะ ฉันจะต้องส่งผักขายภายในเย็นนี้แล้ว ถ้าเป็นอย่างนี้ ฉันต้องขาดทุนถล่มทลายแน่เลยค่ะ คุณต้องช่วยฉันนะคะ”
หญิงสาววัยกลางคนคนนั้นพูดอย่างดำเนินเรื่องราวเพื่อเข้าสู่ภารกิจตามที่เขาเดาไว้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน เธอจูงมือเขาลากไปเพื่อดูสวนผักตามคำพูดของเธอทันที
“SEAL!”
หญิงสาวพาเฟี๊ยตมาตรงสิ่งปลูกสร้างที่ถูกคลุมไว้ด้วยผ้านั่น ทันทีที่หญิงวัยกลางคนคนนั้นสั่งผนึกผ้าคลุมที่ปิดบังสิ่งปลูกสร้างนั้นอยู่ ตัวเรือนกระจกนั่นก็เผยตัวให้เห็นอย่างชัดเจน ชายหนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงไปในคออย่างฝืดเคือง
สวนผักขนาดไม่เล็กนักที่อยู่ภายในของเรือนกระจกนั่นถูกรุกรานจากฝูงแมลงปริมาณมหาศาลจนสมควรจะเรียกว่ากองทัพแมลงเสียมากกว่า มันพาบินว่อนอยู่ภายในเรือนกระจกขนาดประมาณตึกสูงสองชั้นนั่นจนแทบจะมองไม่เห็นช่องว่างอีกแล้ว ขนของเฟี๊ยตลุกซู่อย่างขยะแขยง แมลงหลากขนาดหลากพันธุ์กำลังอลหม่านอยู่ในพื้นที่แคบๆ แห่งนั้น แมลงขนาดเท่าลูกบอลบางตัวกำลังพยายามพุ่งชนกระจกหนานั่นเพื่อจะพังทลายที่คุมขังเพื่อออกแสวงหาอิสรภาพภายนอก เขาไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าถ้าพวกมันหลุดออกมาได้จะเป็นอย่างไร
‘สังหรณ์อยู่แล้วเชียวว่าภารกิจมันจะไม่หมู แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะหินขนาดนี้ แถมยังต้องเคลียร์ให้ได้ก่อนพระอาทิตย์ตกดินด้วย โอ๊ย จะรอดไหมเนี่ย ไอ้เฟี๊ยตเอ๊ย!’
จากผู้แต่ง : คือคนอ่านหายกันหมดเลย หนีไปเที่ยวปีใหม่กันใช่ม๊า คนแต่งหนีบ้างได้ปะ ฮ่าฮ่า
-
อยากหนีเที่ยวบ้างอะ 555555555
-
มาจิ้มจึ้กๆๆ :z13: จ้า55 :laugh:
-
คนอ่านไม่ได้หนี แต่ชั่วงนี้คนเขียนหาย(ไปหลายคน)
คนอ่านเลยรอจนแกร่ว ยังคงรออยู่เหมือนเดิม
ที่เดิม ของโปเตโต้ :laugh:
หากคนเขียนไม่หนี คนอ่านก็จะจะติดตามท่านต่อไป
ดังนั้น จงรีบ :katai4: :katai4: :katai4:
:laugh: :laugh: :laugh:
-
เอา DDT ฉีดมันนนน
หนีเที่ยวได้แต่นิยายต้องลงนะครับ 555
-
:mew3:
ยังอยู่คะ ปีใหม่คนเขียนจะมีของขวัญให้ไหมนะ * - *?
-
เฟี๊ยตผสมยาพ่นกำจัดแมลงโลดๆๆๆๆ :katai3:
-
ได้ไพ่สูงสุดมาอีกใบแล้ว ได้มาฟรีๆเลย ดีใจกับเฟี๊ยตด้วย
ภารกิจกำจัดแมลงกำลังจะเริ่มต้นละ ดูท่าจะไม่หมูอย่างที่คิด ขอให้เฟี๊ยตหาวิธีกำจัดแมลงให้ทันเวลาด้วยเถอะ
-
จับมาทอดกินเล้ย 555
-
:mew2 ยังอยู่ครับ อยู่เฝ้ากทม รอคนเขียนนิยายมาให้อ่านครับ รักนะจุ๊บๆๆ :mew1: :mew1:
-
คนอ่านรอของขวัญปีใหม่จากคนเขียนก่อนแล้วค่อยไปเที่ยว :z1: :katai2-1:
-
สงสัยต้องใช้ แสลงใจ สะเดา หรือ พืชพิษอื่นอะไรดีน้า แต่วิธีการนี่สิ จะทำไงดี เฟี๊ยตจะทำไง คนเขียนจะทำไง แล้วถ้าเป็นเราจะทำไงดี นึกไม่ออกเลย คืนนี้จะรู้มั้ยนะ มา Up เร็วๆนะครับ
คนเขียนไม่ไปไหน คนอ่านก็ไม่ไปไหนเหมือนกัน เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอคร้าบ (ไม่ใช่อะไร เฝ้างานของตัวเอง :katai4: ดีเหมือนกันไม่ต้องรอคิวใช้อุปกรณ์ :hao7: แงๆ Advisor ใจร้าย อดเที่ยวเรย เที่ยวมันในเมืองนี่ละ)
สุขสันต์วันสิ้นปี คร้าบ
-
คนแต่งห้ามหนีนะ เรารออ่านอยู่ รอเอาใจช่วยเฟี๊ยต
-
บทที่ 114 Stemona
ตึง ตึงง ตึงงง
เสียงเรือนกระจกนั่นสะเทือนเลื่อนลั่นขึ้นด้วยสาเหตุที่เจ้าตั๊กแตนตัวเท่ากับคนตัวย่อมๆ ตัวหนึ่งกำลังพยายามพังกระจกตรงหน้าเพื่อออกสู่อิสรภาพภายนอก การปลดผ้าคลุมนี่เหมือนเป็นการยิ่งเร้าให้ฝูงแมลงภายในกระหายจะทลายปราการตรงหน้านี่ขึ้นไปอีก เรือนกระจกนั่นเริ่มสั่นสะเทือนมากขึ้นอย่างรู้สึกได้ แมลงสารพัดชนิดภายในนั้นกำลังประท้วงต่อที่คุมขังนั่นอย่างสุดกำลัง
“เอ่อ พวกมันเข้าไปอยู่ในนี้ได้ยังไงอ่าครับ”
เฟี๊ยตเอ่ยถามกับหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ตน เขาเอ่ยถามไปเรื่อยเปื่อยมากกว่าจะต้องการคำตอบจริงๆ สายตาเขายังคงจับจ้องและทบทวนหาวิธีแก้ปัญหานี่อย่างใจเย็น
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่รู้”
หญิงสาวคนนั้นเข้ามาเกาะแขนเขาไว้แน่น พลางเอาใบหน้าอันอวบอูมนั่นซุกลงบริเวณเกือบถึงหัวไหล่เขา เฟี๊ยตหันไปหรี่ตามองน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร
“ได้ลองพยายามทำอะไรมาบ้างแล้วหรือเปล่าครับ”
เฟี๊ยตลองพยายามหาข้อมูลของเจ้าพวกศัตรูร้ายนี่ อย่างน้อย ถ้าป้ามอลลี่ (เขาคาดเดาจากชื่อภารกิจ) เคยพยายามทำอะไรมาบ้างแล้ว เขาจะได้ไม่ต้องผิดพลาดซ้ำสองอีก
“ยังเลยค่ะ แต่ดิฉันเตรียมตัวไว้แล้วนะคะ เพราะดิฉันคิดว่าถ้าไม่มีใครผ่านมา ดิฉัน ดิฉันคงจะต้องจัดการเรื่องนี้เอง”
หญิงสาวคนนั้นพูดอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย ก่อนจะผายมือชี้ไปทางชุดสีน้ำเงินเข้มที่กองอยู่มุมหนึ่งของเขตรั้วที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก ลักษณะของมันเป็นชุดที่มีลักษณะป้องกันตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ให้สิ่งใดเล็ดลอดเข้าไปสัมผัสกับร่างกายภายในได้เลย หากจะมีส่วนที่เป็นช่องว่างก็เห็นว่าน่าจะเป็นรูขนาดเล็กมากบริเวณใบหน้าที่น่าจะมีไว้เพื่อแลกเปลี่ยนอากาศสำหรับหายใจเท่านั้น มองผ่านๆ แล้ว มันคล้ายกับชุดดับเพลิงมาก ต่างก็เพียงแต่ความมิดชิดและสีที่ไปในคนละทางเท่านั้น
“เตรียม?” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยสูงขึ้นอย่างเป็นคำถาม
“ดิฉันตั้งใจจะใส่ชุดนี้เข้าไปเก็บผัก เพราะถ้าไม่รีบเก็บให้ทันพระอาทิตย์ตกดิน มันจะคลาดกับรถรับซื้อสินค้า ดิฉันต้องขาดทุนยับเยินแน่ๆ เลย คุณต้องช่วยฉันนะคะ”
“หมายความว่า ผมต้องสวมชุดนี่ฝ่าดงแมลงเข้าไปเก็บผักแทนคุณเหรอครับ”
เฟี๊ยตหันไปถามคนตรงหน้าอย่างจริงจัง หากแต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้เอ่ยตอบคำใดออกมา นอกจากเบือนหน้าหนีน้อยๆ พร้อมกับพยักหน้าช้าๆ
“แต่ความจริงคุณไม่จำเป็นต้องสวมชุดนี้ฝ่าเข้าไปก็ได้นะคะ ถ้าคุณมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ แต่ดิฉันคิดไม่ออกจริงๆ ดิฉันคงจะมองเห็นแต่หนทางนี้เท่านั้น”
หญิงสาวที่เฟี๊ยตสันนิษฐานว่าชื่อป้ามอลลี่นั่นเอ่ยเสนอกับเขามาอย่างนั้น ชายหนุ่มถึงกับต้องหันไปมองหน้าของเธออย่างสงสัย นี่เธอคิดว่าชุดหนาไม่ถึงเซนติเมตรนี่จะสามารถป้องกันการรุกรานจากตั๊กแตนตัวยาวเกือบเมตรครึ่งได้จริงๆ หรอเนี่ย!
“เรือนกระจกนี่มีสปริงเกอร์ไหมครับ”
เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง เขาใช้เวลาทบทวนความคิดในใจอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่าคุณป้าคนนั้นจะแสดงอาการเร่งรีบและร้อนรนมากแค่ไหนก็ตาม
“คะ?” เสียงนั่นตอบขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย
“คือผมถามว่าเรือนกระจกนี่มีสปริงเกอร์ไหมครับ” เฟี๊ยตเอ่ยทวนความอีกครั้งอย่างช้าๆ
“มีค่ะๆ ทำไมหรอคะ” เธอเอ่ยตอบอย่างงงๆ
“ช่วยพาผมไปดูระบบน้ำที่ต่อเข้าสู่ตัวสปริงเกอร์หน่อยได้ไหมครับ” เฟี๊ยตเอ่ยต่ออย่างเรียบๆ โดยไม่ได้ตอบแสดงเหตุผลใดๆ ออกไป
หญิงสาวเอ่ยตอบรับเพียงสั้นๆ ก่อนจะเดินนำหน้าเขาอ้อมเรือนกระจกเจ้าปัญหานั่นไปยังทางด้านหลัง ระหว่างทางที่พวกเขาเดินผ่าน เหมือนเป็นการยั่วยุให้แมลงเหล่านั้นพยายามพังกระจกตรงหน้านี่เพิ่มขึ้นไปอีก เมื่อเขาเดินผ่านทางไหน ก็จะมีเสียงแมลงพุ่งชนกระจกหนานั่นเป็นจังหวะๆ อย่างน่าหวาดเสียว
เธอเดินพาเขามาถึงบริเวณที่เป็นก๊อกน้ำที่ต่อสายยางสีขุ่นลำเลียงน้ำลากยาวขนานไปกับทางเดิน ก่อนจะลับหายไปในเรือนกระจกแห่งนั้น เฟี๊ยตเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ ในขณะนี้หญิงสาวคนนั้นก็ยังคงไม่เข้าใจในอากัปกิริยาของเฟี๊ยตอยู่ดี
“ขอแค่เก็บผักทันพระอาทิตย์ตกดินใช่ไหมครับ” เฟี๊ยตหันไปถามหญิงคนนั้น
“ค่ะ ใช่ค่ะ แต่ดิฉันเกรงว่าจะไม่ทัน แมลงพวกนั้นคงจะทำให้การเก็บผักช้ากว่าปรกติมาก” หญิงวัยกลางคนแสดงสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“ถ้าผมทำให้แมลงพวกนี้ตาย คุณจะว่าอะไรไหมครับ” เฟี๊ยตถามต่อโดยไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ
“โอ๊ย ได้สิคะ ทำไมจะไม่ได้ ขอให้เก็บผักได้ก็พอ” หญิงสาวรีบตอบออกมาอย่างรวดเร็ว
“รอผมสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เอง” เฟี๊ยตเอ่ยกับหญิงสาวพร้อมกับยิ้มน้อยๆ อย่างมั่นใจในแผนการของตน
เฟี๊ยตก้าวเท้ายาวไปที่ต้นน้ำของสปริงเกอร์ที่พ่นน้ำในเรือนกระจกนั้น ก่อนจะใช้มือค่อยๆ หมุนสายยางสีขุ่นนั่นออก ชายหนุ่มพบว่าภายในของมันมีน้ำคงค้างอยู่ปริมาณเล็กน้อย เขาปล่อยให้ของเหลวเหล่านั้นไหลออกมาจากสายยางดังกล่าวอย่างใจเย็น
“หนอนตายหยาก RELEASE!”
เฟี๊ยตสั่งเรียกยาพิษขนานหนึ่งที่เตรียมไว้มานานแล้วออกมา หนอนตายหยากเป็นพืชที่พบได้มากในประเทศจีน เหง้าของมันถูกใช้มาเป็นยาฆ่าแมลงกันอย่างแพร่หลาย ตอนแรกที่เขาปรุงไว้ ด้วยคิดว่าจะนำมาใช้เพื่อสังหารมอนสเตอร์ต่างๆ ของคู่ต่อสู้ ชายหนุ่มไม่เคยคิดเลยว่าจะได้นำมาใช้ฆ่าแมลงตามสรรพคุณของมันจริงๆ
เขาบรรจงเทยาพิษทั้งสามหลอดที่มีลงในสายยางดังกล่าว ก่อนจะประกอบมันคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง ชายหนุ่มบิดเปิดน้ำให้เข้าสู่สายยางนั่น ก่อนจะเดินไล่ไปตามสายยางนั่นจนถึงตอนหนึ่งของสายที่มีกล่องขนาดเล็กที่มีปุ่มปรับเปิดปิดการทำงานของสปริงเกอร์อยู่
เขาบรรจงใช้มือบิดปุ่มเปิดไปจนสุด สายน้ำฝอยๆ พุ่งกระจายออกจากสปริงเกอร์ที่ติดอยู่บริเวณจุดสูงสุดของเรือนกระจกนั่น หยดน้ำปริมาณมหาศาลพุ่งกระจายไปรอบเรือนกระจกอย่างรวดเร็ว
ความโกลาหลเกิดขึ้นในเรือนกระจกนั่นอย่างรวดเร็ว ฝูงแมลงที่เคยพยายามพังทลายกำแพงกระจกตรงหน้านั่นแตกฮือออกเมื่อโดนของเหลวนั่นมากระทบตัว มันแสดงอาการหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด พวกมันต่างเบียดเสียดกันที่จะไปหลบอยู่ใต้ใบผักเหล่านั้นให้รอดพ้นจากของเหลวดังกล่าว แต่ด้วยปริมาณที่มากเกินไป ใบผักอันน้อยนิดนั่นจึงไม่อาจปกป้องมันได้เลย
หลังจากที่ละอองน้ำได้ถูกพ่นจากสปริงเกอร์เป็นเวลาเกือบหนึ่งนาทีเต็ม เฟี๊ยตก็ปิดสปริงเกอร์นั่น เนื่องจากเดาในใจว่ายาพิษที่ใส่ลงไปน่าจะถูกพ่นออกมาจนหมดแล้ว ที่เหลือก็เพียงแต่รอเวลาที่มันจะออกฤทธิ์เท่านั้น เขายืนสังเกตอาการของแมลงเหล่านั้นอย่างสงบ ในขณะที่ผู้ที่เป็นเจ้าของเรือนกระจกเจ้าปัญหานั่นก็มายืนเคียงข้างเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจความหมายเท่าไหร่นัก
แมลงเหล่านั้นกลับมาแสดงความเกรี้ยวกราดอีกครั้ง หลังจากที่สายน้ำเหล่านั้นหยุดลง มันพยายามพุ่งชนกระจกอย่างไม่หยุดยั้ง เสียงดังด้วยความสะเทือนของแผ่นกระจกเหล่านั้นดังซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งจนผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างเขาเลื่อนมือมาจับแขนเขาด้วยความกลัว
เฟี๊ยตตัดสินใจหยิบสมุดการ์ดขึ้นมาเตรียมไว้ในกรณีฉุกเฉินถึงขีดสุด อย่างน้อย ถ้าพวกมันสามารถหลุดออกมาได้จริง เขาก็พร้อมที่จะรับมือ
หากแต่ความกังวลของเขาเหมือนจะไม่มีโอกาสได้เกิดขึ้นจริงฉะนั้น เมื่อแมลงที่กำลังแสดงโทสะอย่างเกรี้ยวกราดเหล่านั้นเริ่มตกมาจากอากาศด้วยอาการราวกับเกิดอาการช็อกกะทันหัน พวกมันตกลงสู่พื้นทีละตัวสองตัว ก่อนจะที่หยุดนิ่งสงบอย่างสิ้นฤทธิ์ และจางหายไปกลายเป็นอากาศธาตุอย่างนั้น ยาฆ่าแมลงตำรับของเขาสำแดงฤทธิ์เสียแล้ว อานุภาพของมันชะงัดกว่าที่เขาคาดไว้นัก
เพียงชั่วเวลาผ่านไปไม่ถึงสิบห้านาที เหล่าแมลงเหล่านั้นก็หายไปแทบจะไม่เหลืออยู่ในสายตาเลย พวกมันต่างทยอยล้มตายกันไปเกือบหมด หากจะมีเหลืออยู่บ้างก็เป็นเพียงปริมาณน้อยมาก และมีขนาดเล็กจนแทบไม่ต้องกังวลถึงความอันตรายใดๆ ที่จะมากล้ำกรายเลย
“ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ เห็นทีฉันจะไม่ขาดทุนแล้ว”
หญิงสาวเจ้าของแปลงผักนั่นหันมาเขย่าแขนเขาอย่างอารมณ์ดี หลังจากมั่นใจว่าฝูงแมลงเหล่านั้นจะสิ้นฤทธิ์หมดแล้วอย่างแน่นอน แววตาคู่นั้นจับจ้องมาที่เขาอย่างตื้นตัน
“ผมต้องสวมชุดเข้าไปเก็บผักให้คุณด้วยไหมครับ”
เฟี๊ยตถามอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก เนื่องจากในตอนแรกเธอขอร้องให้เขาเก็บผักให้ด้วย แต่ความคิดของเขาบอกว่า ใจความสำคัญของภารกิจนี้น่าจะอยู่ที่การกำจัดแมลงเหล่านี้มากกว่า
“ไม่ต้องแล้วค่ะ เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริงๆ”
เจ้าของสวนผักนั่นโผเข้าสวมกอดเขาอย่างเต็มรัก ใบหน้าอวบอูมนั่นซบลงบนแผงอกเขาอย่างเต็มที่ เฟี๊ยตได้แต่ยิ้มน้อยๆ พร้อมกับเอ่ยคำพูดแสดงความเต็มใจในความช่วยเหลือออกไป
‘ตีบทแตกจริงๆ แฮะ ตัวละครในเกมนี่เขามีแข่งสุพรรณหงส์กันเปล่าวะ ตั้งใจเล่นกันจริงๆ ฮ่าฮ่า’
จากผู้แต่ง : อาทิตย์หน้าจะรวบของวันอังคารกับวันพฤหัสมาลงวันพุธวันเดียวนะครับ พอดีไม่ค่อยสะดวก อิอิ ห้ามว่ากันนะครับ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ผมเป็นอะไรไม่รู้ครับ
หลังๆ นี่รู้สึกเนือยๆ เอือยๆ กับการแต่งอย่างบอกไม่ถูก
ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรเหมือนกัน แต่เหมือนจะไม่ค่อยมีไฟเลย เฮ้อออ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
คนเขียนลองแบกเป้ขึ้นหลัง
ขึ้นเขาลงห้วยบ้างสิ
การไปเที่ยวผ่อนคลายมันอาจจะทำให้
ไอเดียกระฉูด ไฟลุกพรึบพรับขึ้นมาก็ได้นะ 555 :laugh:
(สรุปคือรีนี้ไร้สาระ 55)
-
คุณคนเขียนลองไปปั่นจักรยานเล่นๆ รับอากาศเย็นๆ มั๊ย แบบที่สวนรถไฟก็ได้ :-[ บางทีอาจจะมีไฟในการแต่งเพิ่มขึ้น :impress2:
-
ลองไปเที่ยวหาแรงบันดาลใจดูไหมคะ หรือคิดถึงตอนแรกๆ ที่แต่งนิยาย
ลองขี้เกียจดูบ้างอาจจะทำให้ขยันขึ้น ( 555 ตรรกะไหนไม่รู้ มั่ว)
ปล.อย่าหายนานนะ พลีสสสสส
.......สู้ๆ คะ.........
-
ไปเที่ยวบ้างก็ได้นะครับ พักบ้าง
แต่ต้องแจ้งด้วยนะ ไม่ใช่จู่ๆก็หายไป คนอ่านใจเสียนะ
-
สุดยอดดดดผ่านไปได้อีกครั้งหนึ่งแล้ววววววว
เห็นหรือเปล่าผมเดาไม่ผิดพระเอกต้องมีหลายนคนแน่ๆ...เกิดการแย้งชิงนายเอกกันแน่ๆ
เอาอีกๆ
ขอบคุณนะคับที่นำเรื่องน่าอ่านแบบนี้มาให้อีก
-
เอ้า! ทำภารกิจเสร็จไวง่ายกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย 555+ คิดว่าจะยากมากๆซะอีก
ปล.ออกไปหาแรงบันดาลใจในการแต่งซักหน่อย ไปเที่ยวที่ไกลๆน่าจะได้ไอเดียในการแต่งมากขึ้นนะ
-
ว้าว ไม่เสียชื่อที่จบคอร์ส อ.แม่มด :katai2-1:
-
อย่าเครียดเลย ไปพักผ่อนตามข้างบนเสนอกันมาก็ดีค่ะ
เผื่อจะได้ประสบการ์ใหม่ และสดชื่น :L2:
การคาดหวังมากไปไม่ดีค่ะ ไม่่ต้องรีบร้อน ค่อยๆแต่งก็ได้
-
สวัสดีปีใหม่
สุขภาพแข็งแรง สมองปรอดโปร่ง มีแต่ความสุขค่ะ
:กอด1: :L2:
-
มิสมอลลี่นี่น่าจะได้รางวัลตุ๊กตาทองเลยนะนิ
สวัสดีปีใหม่จ้าา ขอให้เป็นปีที่ดีตลอดปีและตลอดไปเลยน๊า
-
บทที่ 115 Direction?
เฟี๊ยตเอ่ยลาคุณป้าที่น่าจะชื่อว่ามอลลี่คนนั้น (สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ถามชื่อของเธออยู่ดี) และเดินทางกลับสู่ตัวเมืองกุมภาพันธ์อีกครั้ง หลังจากเห็นว่าภารกิจที่ได้รับมอบหมายเสร็จสิ้นเป็นที่เรียบร้อย บรรยากาศความมืดค่อยๆ โรยตัวขึ้นเป็นลำดับ สองเท้าของเขาก้าวไปด้วยจังหวะที่ค่อนข้างรวดเร็ว ท้องของเขาร้องอุทธรณ์ขึ้นจนเขารู้สึกได้ วันนี้นับได้ว่าเป็นวันที่ใช้พลังงานไปมากมายอีกวันหนึ่ง ใจเขาลอยไปถึงอาหารเย็นของวันนี้เสียแล้ว
บ้านแต่ละหลังที่ตั้งอยู่ห่างๆ กันท่ามกลางพื้นที่ทางการเกษตรเหล่านั้น เริ่มเปิดไฟขึ้นต้อนรับความมืดที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้านั่นอย่างประปราย แสงสีอุ่นที่แทรกตัวออกมาทางบานหน้าต่างเหล่านั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นและเรียบง่ายอย่างบอกไม่ถูก เฟี๊ยตดื่มด่ำบรรยากาศอิ่มเอมในยามเย็นนั่นอย่างเต็มที่ ขาของเขาก้าวพาเขาเข้าสู่ตัวเมืองตามลำดับ แสงไฟข้างทางเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ และอยู่ชิดกันมากมาย บ้านเรือนต่างๆ เริ่มปรากฏชัดขึ้นทีละน้อยๆ เขาน่าจะกลับเข้าสู่ตัวเมืองกุมภาพันธ์อีกครั้งเป็นที่เรียบร้อย
“ร้านซาลอนซาลอน สวัสดีค่ะ สระ ไดร์ ตัด ทำสี หรือทรีตเมนท์ดีคะ”
วันเดิม สถานที่เดิม คนคนเดิม และคำถามแบบเดิมอีกครั้ง หากจะแตกต่างไปจากครั้งแรกบ้าง ก็คงจะเป็นเวลาที่เปลี่ยนจากเช้าเป็นหัวค่ำเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
“ผมทำภารกิจเรียบร้อยแล้วครับ”
เฟี๊ยตเอ่ยตอบไปคนละทิศคนละทางกับคำถามนั่นอย่างไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย เสียงท้องร้องเร่งเร้าเขาอยู่ เขาเริ่มจินตนาการถึงเมนูเย็นนี้อย่างห้ามไม่ได้เลย
“ภารกิจหมายเลขอะไรคะ” เสียงนั่นถามกลับมานอกเรื่องไปจากคำถามแรกเช่นกัน
“สักครู่นะครับ”
เฟี๊ยตเอ่ยขอเวลา ก่อนจะหยิบเอาหนังสือเพื่อหาการ์ดคำสั่งภารกิจที่ได้รับมาเมื่อเช้านั่น เขาเองก็จำหมายเลขภารกิจยาวยืดนั่นไม่ได้เหมือนกัน
“6958174 ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยตอบเมื่อค้นเจอไพ่ดังกล่าวเป็นที่เรียบร้อย
“ภารกิจที่ 6958174 ภารกิจระดับพฤหัสบดี สวนผักของป้ามอลลี่นะคะ” หญิงสาวคนดังกล่าวเอ่ยทวนกับเขาอีกครั้ง
“ครับ ใช่ครับ”
“ขอไพ่ภารกิจคืนด้วยค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพลางแบมือ พร้อมกับกวาดสายตาไปทางไพ่ที่เขาถืออยู่
“ครับๆ” เขาส่งไพ่ใบดังกล่าวให้กับหญิงสาวตรงหน้า
“นี่คือรางวัลของคุณค่ะ ในกรณีที่ต้องการรับภารกิจใหม่ กรุณามารับในวันรุ่งขึ้นนะคะ กติกาของเกมกำหนดให้คุณสามารถรับภารกิจได้เพียงวันละ 1 ภารกิจเท่านั้น คุณสามารถตรวจสอบผลงานภารกิจย้อนหลังของคุณได้ที่เกมคอนโทรลเลอร์ของคุณค่ะ โชคดีค่ะ”
หญิงสาวผมยาวคนนั้นยื่นไพ่สีน้ำตาลอ่อนให้เขาหนึ่งใบ ก่อนจะกล่าวอธิบายรายละเอียดอีกอึดใจหนึ่ง แล้วจึงก้มหัวให้เขาแทนคำอำลา
“ขอบคุณครับ”
“ชื่อ The Transformable Horse (อาชาสารพัดร่าง) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้ในการเดินทางทางบก ทางน้ำ และทางอากาศ”
ชายหนุ่มยิ้มกับตัวเองน้อยๆ อย่างภาคภูมิใจ สุดท้ายเขาก็ทำสำเร็จด้วยตัวคนเดียวจนได้ ความเป็นจริงการมีคู่อย่างธันเป็นเพื่อนคู่คิดก็ถือเป็นเรื่องที่ดีมาก แต่นั่นก็เกือบจะทำให้เขาลืมวิถีชีวิตด้วยตัวเองคนเดียวเสียแล้ว ต่อไปนี้เขาคงต้องปรับทัศนคติใหม่ เขาอยู่กับธันก็ได้ และเขาก็ต้องอยู่คนเดียวได้เช่นกัน ไม่มีใครรู้อนาคตได้ว่าเขากับธันจะได้เดินทางร่วมกันไปอีกนานแค่ไหน แต่เมื่อไหร่ที่วันที่จะต้องแยกจากกันมาถึง เขาก็ต้องกลับมายืนได้ด้วยตัวคนเดียวอีกครั้งได้เหมือนเดิม
เฟี๊ยตออกจากซาลอนดังกล่าว ก่อนจะพาตัวเองมาอยู่หน้าร้านกินดื่มร้านหนึ่ง ภายในตกแต่งสไตล์เรียบๆ คล้ายห้องนั่งเล่นในบ้านธรรมดาๆ อย่างใดอย่างนั้น มุมขวาเป็นชั้นวางหนังสือสูงท่วมหัว บนเคานเตอร์บาร์เป็นทีวีเครื่องใหญ่ ถัดออกมาเป็นโซฟาขนาดใหญ่ รายล้อมด้วยโต๊ะขนาดสันทัดคล้ายกับโต๊ะเขียนหนังสือ เสียงโมบายกระทบกับประตูยามที่เขาเปิดเข้าไปนั่นเรียกความสนใจจากคนที่อยู่ภายในเพียงเล็กน้อย ลูกค้าคนอื่นๆ มองเขาเพียงชั่วพริบตาเดียวก่อนจะก้มลงรับประทานอาหารกันอีกครั้ง ในขณะที่พนักงานที่ยืนเช็ดแก้วอยู่ตรงบาร์เครื่องดื่มนั่นยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันที่เรียงตัวสวยนั่นอย่างต้อนรับ ขาของเฟี๊ยตก้าวไปนั่งบริเวณเคานเตอร์บาร์โดยผ่านการตัดสินใจอย่างรวดเร็ว โต๊ะอื่นๆ ดูจะใหญ่เกินไปกว่าจะนั่งคนเดียว บาร์นั่นดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดในเวลานี้
“รับอะไรดีครับ”
เด็กหนุ่มคนนั้นถามขึ้นในขณะที่เขากำลังมองเมนูอาหารที่เขียนอยู่บนผนังด้านหลังลึกเข้าไปในเคานเตอร์นั่น บรรยากาศร้านนี้ดูอบอุ่นเกินกว่าที่จะเป็นที่สำหรับจิบแอลกอฮอล์นัก มันเหมาะจะเป็นร้านกาแฟสำหรับนั่งแช่ตัวอยู่นานๆ เสียมากกว่า
“สเต๊กหมูฮาวาเอี้ยน 1 ที่ครับ”
เฟี๊ยตพูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นพร้อมกับยิ้มกว้าง ตอนนี้เขาเริ่มอารมณ์ดีเป็นพิเศษ การทำอะไรให้ประสบความสำเร็จไปสักอย่างมันน่าชื่นใจอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม
เภสัชกรหนุ่มหนุ่มชวนเด็กหนุ่มคนนั้นคุยอย่างออกรส จากการที่เขาถามไบเบิ้ลมาเมื่อนานมาแล้ว ตัวละครทุกตัวในเกมนี้รู้ข้อมูลเกี่ยวกับเกมแตกต่างกันออกไป การคุยกับตัวละครต่างๆ ที่เกมสร้างขึ้นก็อาจจะทำให้เราได้ข้อมูลใหม่ๆ ขึ้นมา แต่นั่นหมายถึงว่า เราจะต้องถูกใจพอที่จะทำให้ตัวละครต่างๆ นั่นบอกข้อมูลออกมาได้ ความจริงในเวลานี้ เฟี๊ยตก็ไม่ได้หวังจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมมากมายจากคนตรงหน้านี้หรอก เพียงแต่วันนี้เขารู้สึกดีมากเกินไป มากเกินกว่าจะนั่งกินข้าวเงียบๆ คนเดียว
“พี่มาจากไหน แล้วจะเดินทางไปไหนเหรอพี่” เด็กหนุ่มคนนั้นถามเขา หลังจากที่คุยกันมาได้สักพัก
“พี่มาจากเมืองมกราหนะน้อง ส่วนจะไปไหนยังคิดไม่ออกเลย พี่รอเพื่อนพี่เข้าเกมมาอยู่แล้วว่าจะปรึกษากันอีกที น้องพอมีอะไรแนะนำหรือเปล่า”
เฟี๊ยตเอ่ยตอบไปกับบาร์เทนเดอร์คนนั้นโดยตรง เอาจริงๆ แล้วเขากับธันก็ยังไม่เคยสรุปกันอย่างแน่ชัดเลยว่าจะเดินทางไปในทิศทางไหนก่อน
“แถวๆ นี้ก็มีเมืองมกรา เมืองธันวา เมืองพฤษภา หนะพี่ ถ้าดูอย่างนี้พี่ก็คงต้องไปเมืองพฤษภา เพราะว่ามกราพี่ก็ไปมาแล้ว ส่วนธันวาก็คงจะระดับสูงเกินไปกว่าที่จะเข้าไปถึงในเวลานี้” เด็กหนุ่มคนนั้นพูดพร้อมกับใช้มือลูบไรหนวดอย่างครุ่นคิด
“อ๊าว แล้วเมืองมีนาหละน้อง พี่ไม่จำเป็นต้องเดินทางไล่ไปตามเมืองเหรอ” เฟี๊ยตเอ่ยต่อด้วยความสงสัย
“ไม่จำเป็นหรอกพี่ ชื่อเมืองบอกถึงความแข็งแกร่งเท่านั้น แต่พี่ไม่จำเป็นต้องเดินทางไล่ไปตามเมืองก็ได้ ถ้าพี่จะไปเมืองมีนาในตอนนี้ พี่จะต้องข้ามแม่น้ำแห่งชีวิต เอาตรงๆ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าพี่มีความสามารถในการต่อสู้ระดับไหน แต่ถ้าพี่จะข้ามแม่น้ำสายนี้ พี่ควรจะเตรียมตัวต่อสู้กับมอนสเตอร์ในน้ำไว้บ้าง เพราะรูปแบบการต่อสู้มันก็จะแตกต่างกันออกไป
แม่น้ำแห่งชีวิตนี่ถือเป็นก้างชิ้นโตอีกชิ้นของเกมเลยนะพี่ นักเล่นมือใหม่ที่รีบร้อนมักจะมาติดกันที่นี่หมด มันเหมือนจุดเช็กพอยต์นะพี่ คนที่ฝีมือไม่ถึงก็จะมาค้างกันอยู่แถวนั้นเยอะ”
เด็กหนุ่มนั้นพูดอธิบายถึงสายน้ำเส้นหนึ่งที่กั้นกลางระหว่างเมืองพฤษภาคมกับเมืองมีนาคมที่เขาเคยเห็นจนคุ้นตาในแผนที่ของไบเบิ้ลนั่น หากแต่เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมีนัยยะอะไรมากมายขนาดนี้ ในใจเขาจินตนาการไว้เพียงแม่น้ำธรรมดาเส้นหนึ่งเท่านั้นเอง เห็นทีไพ่ใบใหม่ของเขานี่จะไม่เพียงพอเสียแล้ว เขาคิดภาพตัวเองถูกสัตว์ประหลาดยักษ์ลากลงไปสู้กันใต้น้ำแล้วก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ เด็กหนุ่มคนนี้พูดถูกจริงๆ ในเวลานี้ การต่อสู้กับมอนสเตอร์ในน้ำดูจะเป็นปัญหาใหญ่เกินกว่าที่เขาจะรับมือได้จริงๆ
เภสัชกรหนุ่มขอตัวกลับมานอนที่ที่พักเดิมหลังจากที่เวลาล่วงผ่านไปเกือบค่อนคืนแล้ว เขาสารภาพได้เลยว่าเรื่องที่คุยกับบาร์เทนเดอร์คนนั้นในวันนี้ทำให้เขาคิดไม่ตกเลย ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างคิดหนัก แต่ในที่สุด เขาก็ตัดสินใจที่จะผลักภาระให้เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้ เขายังมีเพื่อนร่วมทีม และมันไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่เขาจะต้องมานั่งปวดหัวกับเรื่องนี้คนเดียวถูกไหม?
‘ราตรีสวัสดิ์ หวังว่าตื่นมาพรุ่งนี้แล้วจะเจอหน้าธันนะ’
จากผู้แต่ง : ขอโทษผู้อ่านทุกคนด้วยครับ ตอนแรกตั้งใจว่าวันนี้จะลงทั้งหมดสามตอน คือ ตอนของวันอังคาร ตอนของวันพฤหัสบดี แล้วก็ตอนของขวัญปีใหม่ แต่ไปๆ มาๆ แล้วไม่มีแรงแต่งเลยครับ (ก้มหน้ารับความผิด) บอร์ดนิยายก็เงียบๆ เข้ามาก็หงอยๆ ไม่ค่อยมีแรงบันดาลใจเลย สุดท้ายก็ฮึดแรงเฮือกแต่มาได้บทหนึ่งครับ (อย่าตีผมนะ) ขอโทษจริงๆครับ
เสาร์อาทิตย์นี้ไปต่างจังหวัดครับ เลยถือโอกาสไปชาร์ตแบต และหาแรงบันดาลใจใหม่ๆครับ คงจะไม่ได้ลงนะครับ เพราะคงไม่ได้เอาคอมไปด้วย อยากไปพักผ่อนจริงๆ
ถ้าแต่งทัน ตั้งใจจะปั่นอีกตอนมาลงให้ในวันศุกร์ก่อนจะไปเที่ยวนะครับ แต่งานหลังปีใหม่มันเยอะอะครับ ไม่กล้ารับปาก แหะๆ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
สวัสดีปีใหม่ผู้อ่านทุกคนเลยนะครับ
ขอให้มีความสุขสมหวังปารถนาทุกอย่างเลย
ปีม้าแล้ว ขอให้มีความสุขเหมือนม้าสุดร่าเริง ฮรี่ฮรี่ฮรี่
ขอให้ทุกคนสมหวังในความรักนะครับ
เผื่อผู้อ่านเป็นเนื้อคู่ผม ผมจะได้สมหวังไปด้วย อิอิ
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนจริงๆนะครับ
ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตามาก่อน แต่ก็คอยให้กำลังใจกันมาตลอด
ผมอ่านจะเป็นนักเขียนที่ไม่ดี และไม่เก่งเท่าไหร่นัก
แต่ก็พยายามจะทำให้ออกมาดีที่สุดนะครับ
ขอบคุณทุกคนมากครับ
ขอให้ปีม้านี้เป็นปีม้าทองของทุกคนเลย เย้เยเย
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ดีนะที่หาข้อมูลได้ก่อน ถ้าไปเมืองมีนานี่คงจะซี้แหงแก๋ ฮาาา :laugh:
-
เดี๋ยวคนเขียนกลับมาจากเที่ยวก็คงจะมีไฟ
ปั่นนิยายอย่างว่องไว คึกประหนึ่งม้า เชื่อเราเห๊อะ 55 :z2:
สวัสดีปีใหม่จ้า
-
o13 เข้ามาให้กำลังใจ นานๆครั้ง
-
แสดงว่าเมืองต่อไปก็คือเมืองพฤษภาเนาะ
รอธันมา :katai5:
สุขสันต์วันปีใหม่จ้า :mew1:
-
สวัสดีปีใหม่คนเขียนค่าาาาา คนอ่านมารายงานตัวแล้ว อ่านรวดเดียวแล้ว เพิ่งว่างมาเม้นตอบบบ พอดีติดปีใหม่ (แฮ่ ๆ)
สะดุดตาตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้วค่ะ ปกติไม่ค่อยจะอ่านนิยายแฟนซีเท่าไหร่เพราะเป้นนิยายที่ต้องบรรยายเยอะ (ขี้เกียจอ่านแล้วนึกตามนี่เอง 555)
แต่เรื่องนี้คนเขียนมีวิธีบรรยายและนำเสนอให้นึกตามได้ง่ายและไม่น่าเบื่อค่ะ (พอดีเราเป็นคนอ่านบรรยายอะไรมากๆแล้วจะขี้เกียจอ่าน)
อ่านแล้วติดหนึบบวกกับอยากรู้ว่าแฟนซีขนาดนี้มันจะวายยังไง แต่อ่านๆไปก็จิ้นไปหมด แต่ชอบตอนที่ตัวเอกเราอยู่กับธันมากกว่าค่ะ (ชอบกินเด็ก เอ้ยๆ)
แต่รู้สึกว่าธันจะมีปมอะไรบางอย่างน้าาาา รออ่านตอนเฉลยนะคะ รอตอนต่อไปค่าาาาา
ปล. ตอนหน้าขอธันออกโรงนะคะ (ว่าไปนั่น 5555)
-
ได้ไพ่สำหรับเดินทางมาละ แต่ก็เหมือนว่ายังไม่พอในการไปเมืองต่อไป เฟี๊ยตคงต้องเตรียมพร้อมให้มากกว่านี้ แถมการต่อสู้สายน้ำนี่เฟี๊ยตยังไม่ค่อยถนัดนักด้วย คงต้องฝึกฝีมือกันอีกนาน
ปล.ขอให้ตื่นมาเจอธันที่เถอะ เพี้ยง!
ปล.2 ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคนแต่ง หาแรงบันดาลใจมาเขียนนิยายต่อไปให้ได้เยอะๆเลย ^^
-
สู้ๆ นะครับ ผมก็เพิ่ง Hang มาจากปีใหม่ กลับมาทำหน้าที่ตามอ่านตามเชียร์ตามปกติคับ
-
หนังเรื่อง ฟัดจังโตะ สนุกดีนะยิ่งโรงไหนคนเยอะเสียงหัวเราะโครตดัง
(บอกไม? 5555 ไม่รู้เหมือนกัน)
....ไฟว์ติ้ง......
-
รอธันอยู่นะ ธันกลับมาไวๆล่ะ
สวัสดีปีใหม่จ้า มีความสุขมากๆ อยู่กับคนอ่านไปนานๆน๊า
-
สงสัยธันจะนอนดึกนะเนี่ยยยยย ยังไม่มาเลยยยย
เฟี๊ยตได้การ์ดใหม่ล่ะ สะดวกขึ้นอีก
เมืองมีนาคม อาจจะยากที่มีแม่น้ำมาคั่นจังหวะ
แต่เมืองพฤษภาก็เพิ่งระดับไปตั้ง 3 ระดับ
เฟี๊ยตคงรอธันมาช่วยกันตัดสินใจ คริ
-
:katai3: :mc4: สวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้ปีนี้คนแต่ประสบพบเจอแต่เรื่องดีๆ มีความสุขในชีวิตครับ ให้สมกับที่นำเรื่องดี ๆ มาให้ได้อ่านกัน
-
ก่อนอื่นต้องขอสวัสดีปีใหม่นะคะ ขอใ้ห้มีแต่ความสุข
เรายังตามนิยายอยู่นะยังไม่ได้ทิ้งไปไหน
อ่านสองตอนรวดเลย ดีใจที่เฟี๊ยตทำภารกิจสำเร็จ
เราว่าการที่เฟี๊ยตไปเรียนปรุงยาพิษนี่มีประโยชน์มากอ่ะ
อยากให้เฟี๊ยตไปเมืองมีนาอ่ะ อยากรู้ว่ามีอะไรอยู่ในน้ำ อิอิ
รอธันเข้ามานะ :mew1:
-
ยังไงก็รออยู่
-
มาแล้ววว รีบตามอ่านอย่างด่วน คนแต่งนี้น้อยใจจังเลย 55 ล้อเล่นค่ะ
เฟี๊ยตเก่งมาก มีไหวพริบที่เฉียบคมจริงๆ (อยากเป็นแบบเฟี๊ยต สักครึ่งก็ดี)
ธันไม่เข้ามาสักที เฟี๊ยตงอนแล้ววว ในที่สุดภารกิจแรกของเฟี๊ยตก็ผ่านไปด้วยดี
รออ่านตอนต่อไปค่ะ (ไม่ได้เข้ามาบ่อย อย่าเพิ่งเลิกเขียนน้า...เรารออ่านอยู่)
-
:mew3: กลับมาอ่าต่อแล้วพี่คนเขียนนนนนน~
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังนะคะ :L2:
เพิ่งสอบเสร็จ แบบโฮกมากๆๆๆๆๆๆอะ :o12: :katai1:
เป็นกำลังใจให้พี่คนเขียนตลอดนะ :กอด1:
มาต่อไวๆนะคะ o13
-
คิดถึงธันที่สุดเลยฮะ
-
บทที่ 116 The Red Hare
“เฟี๊ยต”
“อืออ”
“เฟี๊ยต”
“อืออ”
“เฟี๊ยต”
ชายหนุ่มในชุดนอนสะดุ้งตื่นขึ้นในคำเรียกครั้งสุดท้าย เขาสะบัดหัวอย่างมึนงง ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณอย่างสับสน เขาจำได้ว่าเขาหลับไปเมื่อวานนี้ด้วยความเหนื่อยอ่อน ถึงแม้ว่าความรู้สึกของเขาจะกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก แต่ความอ่อนเพลียที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ไม่ได้หายไปไหนเลย
“เฟี๊ยตเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูป่วยๆ”
เสียงของชายหนุ่มเจ้าของเสียงปลุกนั่นถามเขาด้วยน้ำเสียงสงสัยปนเป็นห่วง เฟี๊ยตลืมตามองชายคนนั้นอย่างตั้งใจ ธันนั่นเอง ธันกลับเข้ามาในเกมอีกครั้งแล้ว หลังจากปล่อยให้เขาผจญภัยคนเดียวเป็นเวลาหนึ่งวันเต็ม
“ธัน”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยออกไปสั้นๆ น้ำเสียงนั้นยังเจือไว้ด้วยความประหลาดใจอยู่ไม่หาย ในใจของเขานั้นอยากจะเอ่ยถามไปเหลือเกินว่าหนึ่งวันที่ผ่านมาเด็กหนุ่มตรงหน้านี้หายไปไหน แต่บางที ปากเขาอาจจะหนักเกินกว่าจะแสดงความรู้สึกใดๆ ออกไปได้
“ใช่ดิ ไม่ใช่ธันแล้วจะเป็นใครเล่า ฮ่าฮ่า เฟี๊ยตนี่พูดตลก เบลอๆ เปล่าเนี่ย ทำไมดูโทรมๆ ป่วยหรือเปล่า พักก่อนไหม ไว้เดี๋ยวค่อยเดินทางวันพรุ่งนี้ก็ยังไม่สาย”
ธันกระเถิบตัวลุกขึ้นจากเตียงใหญ่นั่น พร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องในที่อยู่ในตัวห้องพักนั่นเอง
“ไม่ต้องหรอกธัน ไม่ได้เป็นอะไร เดินทางต่อเถอะ ไม่อยากให้เสียเวลา แค่นี้ก็เสียเวลามามากพอแล้ว”
“ไปไหนดี”
เสียงของธันเอ่ยขึ้นอย่างง่ายๆ หลังจากที่ทั้งคู่เตรียมตัวพร้อมจะออกเดินทางเรียบร้อยแล้ว ความจริง คำว่าพร้อมออกเดินทางก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าใส่ชุดสำหรับต่อสู้ และตรวจสอบความพร้อมและความเรียบร้อยของการ์ดในหนังสือเท่านั้นเอง
“เมืองพฤษภาคม” เฟี๊ยตเอ่ยตอบสั้นๆ อย่างเด็ดเดี่ยว
“หืมม เอางั้นเลยเหรอ ไม่ไปมีนาคมก่อนเหรอเฟี๊ยต จะไหวหรือเปล่า ไม่ข้ามขั้นไปหน่อยเหรอ”
เสียงของธันปราศจากแววยียวนใดๆ ทั้งสิ้น หากแต่เป็นน้ำเสียงของการปรึกษาหารืออย่างจริงใจเสียมากกว่า ดวงตาคู่นั้นมองมาที่เขาอย่างสงสัยน้อยๆ
“ถ้าเรามุ่งหน้าเมืองมีนาคมก่อน เราจะต้องผ่านแม่น้ำแห่งชีวิตก่อน ซึ่งนั่นอาจจะเป็นอุปสรรคที่ยากเกินไปในตอนนี้” เฟี๊ยตเอ่ยไปตามคำแนะนำของบาร์เทนเดอร์คนนั้น
“แม่น้ำที่ขวางระหว่างแผ่นดินฝั่งซ้ายกับฝั่งขวานั่นหนะเหรอ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยแฮะว่าจะมีพวกมอนสเตอร์ที่เก่งๆ อาศัยอยู่ เฟี๊ยตนี่แหล่งข่าวดีแฮะ”
เภสัชกรหนุ่มฟังแล้วก็ได้แต่คิดตามคำพูดของเพื่อนร่วมทีมนั้น เขาเองก็เคยได้ยินเรื่องดังกล่าวเพียงครั้งเดียวเหมือนกัน แต่ข่าวนั่นก็เรียกได้ว่าน่าเชื่อถืออยู่ไม่น้อย เพราะผู้พูดเป็นตัวละครของเกม ไม่ใช่ผู้เล่น ซึ่งตัวละครเหล่านั้นก็ดูจะไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับการเดินทางของเขาทั้งนั้น จิ้งจกทักโบราณเขายังบอกให้ฟัง นี่เป็นตัวละครของเกม ฟังไว้บ้างคงไม่เสียหายอะไร
เฟี๊ยตและธันมายืนอยู่บริเวณตะวันออกเฉียงเหนือสุดของเมืองกุมภาพันธ์ บริเวณดังกล่าวเป็นส่วนที่ติดอยู่กับป่าทิวสนที่จะตัดตรงไปยังเมืองพฤษภาคมที่เป็นเป้าหมายของเขาในเวลานี้ ด้านหน้าของพวกเขาทั้งคู่เป็นทางเดินขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ที่ยาวเข้าไปสู่ป่าที่แสนจะคุ้นเคยแห่งนั้น จากแผนที่ที่แปลสภาพมาจากไบเบิ้ลในมือนี้ บอกกับเขาอย่างคร่าวๆ ว่า พวกเขาน่าจะต้องตะลุยไปในป่าเพียงชั่วระยะเวลาเดียวเท่านั้น ก่อนที่จะตัดออกสู่ทุ่งโล่งขนาดใหญ่ ซึ่งเชื่อมต่อไปยังเมืองพฤษภาคมแห่งสายลมที่อยู่ทางเหนือขึ้นไป
“ธัน ถ้าเราใช้การ์ดพวกสัตว์ปีก หรือพวกมอนสเตอร์ที่บินได้ บินตรงสู่เมืองพฤษภาคมเลยไม่ดีกว่าเหรอ มันน่าจะช่วยประหยัดเวลาได้มากอยู่นะ”
เฟี๊ยตเอ่ยความแสดงความคิดเห็นหนึ่งที่ซ่อนอยู่ในใจมาตลอดเวลา ตัวเขาเองมีการ์ดที่ใช้สำหรับการเดินทางทางอากาศอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเขาควรจะเดินทางไปทางพื้นดินมากกว่า แต่เขาก็ยังอยากปรึกษาเรื่องนี้กับธันอยู่ดี อย่างน้อย เขาก็ได้ไม่ต้องรู้สึกในภายหลังว่าตัวเองกำลังทำตัวลำบากโดยใช่เหตุ
“สงสัยเหมือนกันนเป๊ะ ตอนออกเดินทางจากมกราคม เราก็คิดแบบนี้ รู้ไหม เหตุผลที่ทำให้ผู้เล่นส่วนใหญ่แทบจะไม่มีใครเดินทางกันทางอากาศเลยมี 2 เหตุผลด้วยกัน”
ธันตอบออกมาในทันทีราวกับว่า เรื่องราวที่เฟี๊ยตถามนี้ได้ถูกเตรียมคำตอบเอาไว้ในใจมานานแล้ว เด็กหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี ราวกับถูกใจในคำถามนั้นเสียเหลือเกิน
“คือ?” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเป็นคำถาม
“เหตุการณ์ต่างๆ ในเกมที่ถูกกำหนดไว้เพื่อเป็นเงื่อนไขในการทำภารกิจหรือพิชิตการ์ดต่างๆ มักจะถูกวางแผนขึ้นให้เกิดขึ้นบนพื้นดิน ถ้าเราบินผ่านไปเฉยๆ เราอาจจะถึงที่หมายเร็วขึ้น แต่นั่นอาจจะหมายความว่า เราจะพลาดโอกาสดีๆ ในการได้รับการ์ดใหม่ๆ ไป”
“แต่ถ้าเราเคยผ่านสถานที่นั้นมาก่อนแล้ว เราก็น่าจะวางใจได้ในระดับหนึ่งว่าเราก็น่าจะเคลียร์เหตุการณ์ที่น่าจะเกิดขึ้นตรงนั้นหมดแล้วถูกไหม”
“จะพูดอย่างนั้นก็ได้ แต่อย่างไรก็จะมาติดเหตุผลข้อที่สองอยู่ดี”
“อ๊าว แล้วเหตุผลข้อที่สองคืออะไรหละ”
“การเคลื่อนที่ทางอากาศจะเปลืองพลังจิตมาก การจะหน่วงจิตไว้ให้เดินทางได้เป็นวันนี่ถือว่าเทพมาก ถ้าจะทำก็เรียกได้ว่าพอจะทำได้ แต่อย่าลืมว่าถ้าเกิดไปเจอคู่ต่อสู้หรือศัตรูที่ไม่ได้วางแผนไว้ก่อนจะมีโอกาสแพ้สูงมาก เรียกได้ว่าได้ไม่คุ้มเสียเท่าไหร่ ยอมเหนื่อยเดินทางทางบกแบบปลอดภัยดีกว่า”
ธันบอกเหตุผลสุดท้ายมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง เฟี๊ยตได้แต่ผงกหัวเป็นการแสดงความเข้าใจ ก่อนจะหยิบสมุดการ์ดที่ตนได้แวะไปเพิ่มจำนวนช่องสำหรับบรรจุการ์ดเพื่อเตรียมการสำหรับการเดินทางไกลเมื่อตอนเช้า เขากวาดตาดูไพ่แต่ละใบในสมุดนั่นอีกครั้ง การเพิ่มจำนวนช่องในสมุดทำให้เขาสามารถแบ่งกลุ่มไพ่ที่มีอยู่ได้อย่างเป็นสัดส่วนและง่ายต่อการใช้งานมากขึ้น ชายหนุ่มทบทวนจดมั่นใจว่าจำแบบแผนการจัดการ์ดได้อย่างคร่าวๆ หมดแล้วจึงปิดสมุดลงอีกครั้ง ก่อนจะหายใจเข้าเต็มปอดเป็นการเรียกขวัญและกำลังใจในการเดินทางไกลอีกครั้ง
“พร้อมยัง” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยดังขึ้นทั้งๆ ที่สายตายังคงจับจ้องไปยังเส้นทางที่ทอดยาวไปเบื้องหน้า
“พร้อมเสมอ” เสียงของธันเอ่ยตอบมา พร้อมกับยักคิ้วให้เขาน้อยๆ อย่างยียวนตามประสา
“The Transformable Horse RELEASE!”
เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดที่ได้มาสดๆ ร้อนๆ ขึ้นทันที ม้าสีขาวสูงเลยหัวเขาไปไม่น้อยนั่นปรากฎตัวออกมาอวดสายตาเขาอย่างรวดเร็ว เจ้าอาชาสีขาวสะอาดนั่นสะบัดแผงขนไปมาอย่างกระปรี้กระเปร่า มันกวาดสายตามองไปที่คนทั้งคู่อย่างพิจารณา ก่อนจะใช้เท้าคู่หน้าเขี่ยพื้นดินบริเวณดังกล่าวเล็กน้อย แล้วจึงก้มหัวลงแทะเล็มต้นหญ้าแถวๆ นั้นอย่างสบายใจ มันแอบเอาหัวมาถูสีข้างเขาเล็กน้อยราวกับว่ารู้จักว่าเฟี๊ยตเป็นนายของมัน
“เฮ้ยยย มีการ์ดใบนี้ด้วยเหรอ แปลว่านี่ไปทำภารกิจมาเหมือนกันเหรอเนี่ย ฮ่าฮ่า ใจตรงกันเป๊ะเลย ไม่น่าเชื่อ ฮ่าฮ่า”
เสียงของธันดังขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นความขบขันในที่สุด เด็กหนุ่มเปิดหนังสือการ์ดของตัวเอง พร้อมกับชี้ไปยังการ์ดใบหนึ่งที่มีหน้าตาเหมือนกับของเขาเป๊ะทุกประการ จะต่างกันก็เพียงชื่อเจ้าของที่เป็นชื่อของธันก็เพียงเท่านั้น
“เออ ตลกหวะ ใจตรงกัน เลือกการ์ดใบเดียวกันเป๊ะเลย” เฟี๊ยตพูดเห็นด้วยพร้อมกับขำออกมาน้อยๆ ด้วยเช่นกัน
“เอางี้แล้วกัน ผลัดกันคนละครึ่งวัน อีกคนจะได้เหลือแรงไว้ เผื่อจับพลัดจับผลูต้องสู้อย่างกะทันหัน จะได้มีพลังจิตสำรองกั๊กไว้บ้าง” ธันเอ่ยเสนอมาอย่างมีเหตุผล
“โอเค งั้นครึ่งเช้าเป็นหน้าที่ของเราเอง”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเอามือเลื่อนไปจับบังเหียนของเจ้าม้าสีขาวตัวดังกล่าว แต่ยังไม่ทันจะได้ลงมือทำอะไรลงไป มือของธันก็มารั้งไว้ที่ข้อศอกของเขาไว้เสียก่อนแล้ว
“นี่ยังไม่เคยใช้การ์ดนี่ใช่ไหม” ธันเอ่ยขึ้นเรียบๆ
“ใช่ดิ เนี่ยครั้งแรกเลย ทำไมเหรอ” เฟี๊ยตเอ่ยตอบไปอย่างสงสัย
“เจ้าม้าเนี่ยมันกลายร่างได้ 3 ร่างด้วยกัน และร่างที่ใช้เดินทางทางบกก็ไม่ใช่เจ้านี่ด้วย เฟี๊ยตต้องสั่งให้มันกลายร่างก่อน”
“กลายร่างเป็น?”
“เซ็กเธาว์”
“เซ็กเธาว์!” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยสั่งชื่อม้าตามคำที่ธันบอก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชื่อนี่ได้ต้นแบบมาจากไหน เขาแทบจะเดาออกได้เลยว่าสิ้นสุดคำสั่งของเขาจะเกิดอะไรขึ้น และสิ่งที่เฟี๊ยตเดาก็ไม่ผิดเลย เจ้าม้าดังกล่าวกลายสภาพเปลี่ยนไปเป็นสีแดงเพลิงทั่วทั้งตัว ขนของมันตั้งแต่หัวจรดหางแปลงเป็นสีชาดราวกับว่ามีจิตรกรฝีมือเอกลงมือละเลงสีลงบนตัวมันอย่างนั้น
“เคยขี่ม้าไหม” เสียงของเด็กหนุ่มถามต่อ
“หึ” เสียงสั้นๆ เชิงปฎิเสธดังออกมาจากปากเฟี๊ยต พร้อมกับอาการสั่นศีรษะน้อยๆ
“โอเค งั้นให้เราจัดการเองจะดีกว่า เฟี๊ยตขึ้นไปก่อนเลย เหยียบตรงนี้นะ สร้างบันไดอากาศไว้ให้แล้ว”
ธันเอ่ยสรุปตามใจตัวเองอย่างง่ายๆ ก่อนจะชี้ไปที่พื้นที่ว่างเปล่าบริเวณหนึ่งที่เด็กหนุ่มได้สั่งการ์ดกำแพงล่องหนให้เรียงตัวเป็นบันไดสำหรับไต่ขึ้นม้าเป็นที่เรียบร้อย
เฟี๊ยตค่อยจับบังเหียนเจ้าม้าสีแดงเพลิงนั่น ก่อนจะเหยียบไปที่กำแพงล่องหนดังกล่าว และโหนตัวขึ้นไปอยู่บนม้าตามคำสั่งของธันอย่างว่าง่าย
เมื่อธันเห็นว่าเฟี๊ยตขึ้นไปทรงตัวอยู่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว จึงเอื้อมเหยียบบันไดดังกล่าวถีบตัวเองขึ้นไปอยู่บนหลังม้านั่นซ้อนทับหลังของเพื่อนร่วมทีมอีกที เด็กหนุ่มสะบัดบังเหียนนั่นด้วยแรงไม่เบานัก เจ้าม้านั่นจะยกขาคู่หน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพุ่งทะยานตัวเองออกไปยังทางเข้าสู่ป่าทิวสนที่ทอดยาวอยู่เบื้องหน้านั่น การเดินทางครั้งใหม่ของพวกเขาทั้งสองคนเริ่มต้นขึ้นแล้ว!
ถ้าเฟี๊ยตสังเกตตัวเองให้ดี เขาอาจจะพบว่าการที่ปล่อยให้ธันคุมบังเหียนตลอดการเดินทางนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการปล่อยให้ตัวเองอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเด็กหนุ่มนั่นอย่างไม่รู้ตัว
จากผู้แต่ง : จริงๆ วันนี้จะไม่ได้มาลงแล้วครับ เพราะไม่ได้แต่งเก็บไว้เลย งานยุ่งนรกมาก วันนี้กว่าจะกลับถึงบ้านก็ห้าทุ่มแล้ว แต่ก็ฮึดสู้แต่งมาได้หนึ่งตอนครับ เพิ่งลงได้ตอนนี้นี่เอง ยังไงใครใจดีช่วยเม้นหน่อยน้า หลังๆ คนเม้นน้อยมาก อย่าว่าผมขี้ใจน้อยเลย แต่มันน้อยลงจริงๆ นะ แอบเสียใจเหมือนกันน้า ฮือ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
คนเม้นน้อยลงจริงๆ นะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ง่ะ เซกเธาว์มันมะเป็นมงคลเลยแฮะ
สุดยอดอาชาในสามก๊กที่ร่ำลือว่านำความตายมาสู่ผู้เป็นเจ้าของ
แต่นะของแบบนี้มันอยู่ที่ใครจะเชื่อแหละ
-
ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้ :m2:
อยากจะบอกว่านิยายเรื่องนี้ สนุกมากจริงๆ ถึงตอนแรกๆ เราะคิดว่ามันค่อนข้างอืด....มากไปสักหน่อยจนเกิดอาการเบื่อๆ ขึ้นมานิดนึง :m29:
แต่พออ่านไปอ่านมาก็ชักจะมันส์จนตอนนี้ก็ติดจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะค้าา :m11:
ตัวละครที่ชอบมากที่สุดในเรื่องก็คงจะหนีไม่พ้นว่าเป็น เฟี๊ยส นายเอก (?) ที่สุดแสนจะฉลาด หล่อไม่มีใครเกิน (ยกเว้นพระเอก) o8 คึ คึ
ชอบตอนที่เฟี๊ยสเมา...เพราะเมาแล้วน่ารัก ขี้อ้อน นิสัยกลายเป็นเด็กเลย ช๊อบชอบ :-[
อยากให้มีแบบนี้บ่อยๆ เพราะปกติเฟียสเครียดตลอดดด.......
สุดท้ายนี้ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอคะ สู้ๆค้า :a9:
ปล. มาอัพต่อไวๆ นะค่ะ นักอ่านเงาคนนี้ยังรออ่านตอนต่อไปอยู่...... :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai4: รอตอนต่อไปอยู่นะคะ o13
-
อย่าน้อยใจเลยน้า
เพราะบางทีคนอ่านบางคนอาจจะยังติดภาระกิจหลังจากหยุดปีใหม่ก็ได้เนอะ
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ สู้ๆ ค่ะ
:กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดด
ฟินบรรทัดสุดท้ายยยยยยย แอบโรแมนติกกกกกกก
แบบนี้จะได้เจอ ทีมปันป่ะเนี่ย อิๆ รอลุ้นตอนหน้าว่าจะเจอไรมั่งระหว่างเดินทางงงงง
-
:L3: :L3:โอ๋ ๆๆๆๆ อย่าน้อยใจเลยนะคนดี ถึงเค้าจะไม่ค่อยเม้นต์แต่เค้าก็ตามอ่านงานของตัวนะ
55555 เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ ๆๆๆ ตรูจะได้มีนิยายดีๆๆ อ่าน เอ เหมือนหลอกคนเขียนยังไงไม่รุ้
อืมสนุกดีครับตามอ่านมาตั้งแต่เริ่มแรก สนุกทุกตอน ตัวละครดูมีมิติมากกว่า ที่เคย อ่านมา
แต่ว่าสั้นไปนิดนึง แต่ก้เข้าในนะว่ายุ่งหุหุ อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะครับ :mew1:
-
vov จะเป็นไรไหมถ้าจะบอกว่าอารมณ์มันไม่เกิด คือสะดุดอะ :mew3:
สู้ๆ นะ เราก็เม้นไม่ออกเหมือนกันมันไม่ตื่นเต้นเท่าไร :katai2-1: อย่าเครียดนะ
:call:
:call:
-
เริ่มมีพัฒนาการแบบมึนๆ
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว ดีใจๆ
อย่าเพิ่งน้อยใจไปนะยังไงเราก็ยังอยุ่ด้วยกัน
เราเองก็อยากเห็นเซกเธาว์ตัวเป้นๆบ้างจัง
บรรทัดสุดท้ายนั่นมัอะไร จะให้เค้าคู่กันจริงๆหรอ
เรายังแอบฝันถึงคุรหมอผู้ไม่มีบทอยู่นะ :sad4:
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
ธันหายไปไหนมาปล่อยฝห้เฟี๊ยตรอซะนานเลย
แล้วก็นะรู้สึกว่ากิจกรรมกลางแจ้งธันน่าจะเป็นเกือบทุกอย่างซะล่ะมั้ง
เป็นที่พึ่งให้เฟี๊ยตได้เป็นอย่างดีจริงๆ :katai2-1:
-
ตามอ่านทันแล้วค่ะ! ร้อยกว่าตอนรวดเดียวตั้งแต่เช้า
โอยสนุกมากกกกกกกกกกกก
ถึงเนื้อเรื่องจะดำเนินไปช้าๆค่อนข้างอืดแต่เราไม่เบื่อเลยนะอ่านเพลินๆดี
อาจจะเพราะแนวแฟนตาซีเกมส์ออนไลน์เป็นแนวที่เราอ่านเป็นปกติอยู่ดแล้วด้วยมั้งคะ
เราชอบเฟี๊ยตนะฉลาดดี จะรอดูการพัฒนาของความสัมพันธ์รระหว่างเฟี๊ยตกับธันนะคะ
-
ตามมาเม้นแล้วววว
เฟี๊ยตในทุกสุดก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของธัน โดยที่เจ้าตัวดูมึนๆอยู่เลย
อะไรจะใจตรงกันขนาดนั้น เค้าว่ากันว่า เนื้อคู่กันมักจะมีอะไรเหมือนๆกัน ฮิฮิ
คนแต่งมีงานเยอะ เราคนอ่านก็ติดสอบ ยุ่งกันไปหมดเลย ฮ่าๆ ถ้าไม่ไหวก็พักก่อนก็ได้นะ
เรามารอดูทุกวัน แต่ไม่ได้มาเม้นว่ารอทุกวัน มันดูกดดันเกินไป สู้ๆค่าาา..
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ในที่สุดก็มาแล้ว รอตั้งหลายวัน :z1: :z1:
อ่านเว็บนี้มาตั้งนาน ไม่เคยสมัครสมาชิกเลย เพิ่งสมัครเพื่อเรื่องนี้เลยนะจ๊ะ
ขอให้นักเขียนสู้ๆ เราชอบเรื่องราวแนวแบบนี้มากๆเลย :mew3:
-
ประโยคสุดท้ายทำให้อมยิ้ม^^
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฟินนน ในประโยคสุดท้ายยยยย
ธันแอบเจ้าเล่ห์หรืออะไร ฮ่าๆๆๆๆ
แอบขยับเข้าใกล้กันคนละนิดแล้ว
แต่แอบอยากรู้ว่าธันไปทำภารกิจมาเหมือนกัน
แต่ทำไม ตอนที่ เฟี๊ยตคอล ไป ธันยังไม่เข้าเกมส์
หรือธันมาหลังจากนั้น
-
บทที่ 117 Closeness
ม้าสีชาดนั่นเคลื่อนที่พาตัวเขาและธันลัดเลาะไปตามป่าทิวสนนั่นเรื่อยๆ ป่าบริเวณทางเชื่อมระหว่างเมืองกุมภาพันธ์กับเมืองมกราคมแตกต่างกับทางเชื่อมระหว่างเมืองกุมภาพันธ์กับเมืองพฤษภาคมอย่างเห็นได้ชัด หนทางตอนที่เขาเดินทางมายังเมืองกุมภาพันธ์ดูจะลำบากกว่านี้มาก หนทางเต็มไปด้วยความรกชัฏ ในขณะที่เส้นทางที่พวกเขากำลังย่ำผ่านไปในเวลานี้ดูจะสะดวกสบายกว่ามาก ทางด่านที่ราบเรียบและทอดยาวตัดป่าไปอย่างนี้ทำให้การเดินทางด้วยเคลื่อนทุ่นแรงเป็นไปได้อย่างง่ายดาย เฟี๊ยตนึกถึงภาพการนำรถกระบะขับเคลื่อน 4 ล้อมาขับตะลุยไปกลางป่านี่คงจะสนุกอยู่ไม่น้อย แต่คิดอีกทีหนึ่ง การเดินทางด้วยม้าแบบนี้ดูจะคลาสิกอยู่มาก ถึงแม้ว่าเขาจะควบคุมมันไม่เป็นเลย และปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเจ้าเด็กสายฟ้านั่นก็ตาม
“ขี่ม้านี่ยากเปล่า”
เสียงของคนที่เหมือนจะกึ่งๆ อยู่ในอ้อมแขนของคนคุมบังเหียนนั่นเอ่ยขึ้นอย่างไม่จริงจังนัก ประโยคคำถามสั้นๆ นั่นดูจะเป็นการชวนคุยมากกว่า
“จะพูดอย่างไรดี จะว่ายากก็ยากนะ แต่ถ้าคุ้นเคยกับมันแล้วก็ไม่มีอะไรยาก” เสียงจากด้านหลังนั่นดังตอบออกมาอย่างกลางๆ
“สอนได้เปล่า อยากขี่เป็นบ้าง เท่ดี”
ชายหนุ่มเจ้าของคำถามแรกเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ทางเจ้าของวิชานั่นก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นักว่าว่าที่ลูกศิษย์เขาอย่างจะเอาจริงสักแค่ไหน
“เอาจริงเปล่าเนี่ย”
“ลองบอกทฤษฎีมาก่อน ถ้าชอบ เดี๋ยวค่อยปฏิบัติแล้วกัน” เสียงนั่นเอ่ยออกมาอย่างเอาแต่ใจตัวเองน้อยๆ โดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ตั้งใจเท่าไหร่นัก
“โอเคๆ ฮ่าฮ่า”
ธันตอบรับพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ ยิ่งนานวันที่พวกเขาได้รู้จักกัน ธันยิ่งรู้สึกว่าแท้จริงแล้ว ตัวเฟี๊ยตเองมีโลกอีกใบที่ซ่อนอยู่ในกำแพงที่ดูแสนจะแข็งแกร่งนั่น โลกที่คงไว้ซึ่งความเป็นเด็กน้อยเอาแต่ใจที่แสนจะแตกต่างกับภาพลักษณ์ความเป็นผู้ใหญ่ที่ชายหนุ่มพยายามแสดงออกให้ใครต่อใครได้เห็น ใจเขาได้แต่คิดไปสารพัดว่าเหตุผลใดหนอที่ทำให้คนๆ หนึ่งเลือกที่จะปิดบังความเป็นตัวของตัวเองออกจากคนอื่นถึงเพียงนี้ แต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากของเขาเลย เรื่องเหล่านี้ดูจะซับซ้อนและเป็นส่วนตัวมากเกินกว่าจะมาบรรจุอยู่หัวข้อการสนทนาสัพเพเหระบนหลังม้าแบบนี้ มือของเขายังคงสะบัดสายบังเหียนอยู่อย่างนั้น พร้อมกับเรื่องราวในใจที่ยังคงหมุนเวียนแบบไร้ทิศทางอย่างไม่ได้หยุดพักเลย
“เห็นสายนี่เปล่า สายนี้เอาไว้บังคับม้า เรียกว่าสายบังเหียน”
ธันพูดพร้อมกับยกสายเชือกในมือที่ตนกำลังกระชับอยู่เพื่อควบคุมทิศทางของเจ้าม้าสีแดงเพลิงนั่นขึ้นเล็กน้อย เพื่อแสดงให้คนที่นั่งอยู่หน้าตนดู
“รู้จักน่า” เสียงของเฟี๊ยตตอบมาสั้นๆ
“ส่วนที่เรากำลังนั่งทับอยู่นี่เรียกว่าอาน อันนี้รู้จักไหม” ธันยวนกลับน้อยๆ
“รู้ดิ พื้นๆ น่า”
เฟี๊ยตตอบพลางใช้สายตากวาดไปรอบบริเวณ เขาไม่ได้ตั้งสมาธิเพื่อรับรู้จิตไว้เพราะจะทำให้เหนื่อยมาก ในขณะนี้ เขาจึงใช้แค่สายตาของตนกวาดไปรอบบริเวณเพื่อตรวจสอบความผิดปรกติเท่านั้น ถึงแม้ว่าปากเขาจะตอบโต้ประโยคกับธันไปเรื่อยเปื่อย แต่ดวงตาคู่นั้นของเขาก็ยังไม่หยุดทำงาน ความรู้สึกที่บอกว่ากำลังเดินทางอยู่กลางป่านั้นทำให้เขาไว้วางใจได้ยากเหลือเกิน
“ถ้าอยากจะให้ม้าเคลื่อนที่ไปข้างหน้า ก็ให้ดึงสายบังเหียนให้ตึงทั้งสองข้าง พอสังเกตว่าม้าเริ่มรู้ตัวแล้วให้เอนตัวไปข้างหน้า อานมันจะไปกดหลังม้าทางแถบหน้า ม้ามันจะรู้ และวิ่งไปข้างหน้าตามคำสั่ง แบบนี้” ธันพูดพร้อมกับสาธิตให้ดู โดยการดึงสายบังเหียนให้ตึงขึ้น ทันทีที่ความตึงของเชือกที่คล้องมันเปลี่ยนแปลงไป เจ้าม้านั่นก็สะบัดหัวนิดหน่อยอย่างรู้ตัว แต่มันก็ยังคงวิ่งไปอย่างเดิมอยู่อย่างนั้น
ธันเอนตัวไปข้างหน้าตามวิธีการที่ตนสอนเฟี๊ยตไม่มีผิด แผงอกภายใต้ชุดคลุมนั่นจึงปะทะเข้ากับแผ่นหลังของคนที่อยู่เบื้องหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เลย ร่างกายส่วนบนของเขาทั้งสองแนบสนิทกันด้วยความไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้น ไม่มีเสียงใดเอ่ยออกมาจากปากเภสัชกรหนุ่มผู้นั้น ไม่มีคำตอบรับถึงบทเรียนการขี่ม้าที่กำลังเฉพาะอยู่เบื้องหน้า ไม่มีคำอุทธรณ์ถึงแผ่นอกชุ่มเหงื่อที่กำลังแนบสนิทให้แผ่นหลังของชายหนุ่มนั้นในเวลานี้ ณ ขณะจังหวะช่วงเวลานั้น เสียงเดียวที่ยังคงดังกังวานก้องไปทั่วบริเวณนั่น คือเสียงแห่งความเงียบสงบเพียงอย่างเดียว
เสี้ยววินาทีนั้นเฟี๊ยตบอกกับตัวเองได้เลยว่าสิ่งที่เขาสันนิษฐานมาโดยตลอดนั้นน่าจะเรียกได้ว่าผิดถนัดทีเดียว ชายหนุ่มคิดมาโดยตลอดว่าเจ้าเด็กหนุ่มสายฟ้านี่น่าจะถูกจัดอยู่ในพวกที่ห่างเหินการออกกำลังกายเป็นแน่แท้ เพราะดูจากภายนอกแล้ว ธันดูเป็นเพียงเด็กชายที่ขนาดตัวไม่ใหญ่ไม่เล็กเท่าไหร่นัก แต่แผงอกที่กำลังแนบอยู่กับแผ่นหลังเขาในเวลานี้กำลังประท้วงเขาว่าสิ่งที่เขาคิดมาตลอดนั้นอาจจะเรียกได้ว่าไกลความจริงไปมากทีเดียว หน้าอกทั้งสองนั่นอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อที่แกร่งราวกับแผงโลหะก็ไม่ปาน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ใหญ่โตจนเป็นรูปลักษณะออกมาเวลาใส่เสื้อ แต่เวลาสัมผัสแบบนี้ก็บอกได้เลยว่าลักษณะของมันคมชัดอยู่ไม่น้อยเลย เมื่อสังเกตต่อไปก็พบว่าวงแขนที่กำลังโอมล้อมตัวเขาเองอยู่ในเวลานี้ก็ประกอบด้วยลักษณะเดียวกัน กล้ามเนื้อของธันไม่ได้มีขนาดใหญ่โตมากมายอะไรนัก แต่มันก็คมเพียงพอจะบ่งบอกความเป็นบุรุษเพศได้อย่างชัดเจน
เขาเคยเรียนมานักต่อนักแล้วในช่วงชีวิตมหาวิทยาลัยสำหรับไอ้คำว่าอาการใจสั่นที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นอาการสามัญธรรมดาที่พบได้ทั่วไปในความเจ็บป่วยทั้งหลายทั้งแหล่ แต่เขาก็แทบจะไม่มีโอกาสประสบพบเจอกับไอ้เจ้าอาการนี่ด้วยตัวเองสักเท่าไหร่เลย แต่ทำไมหนอ เวลาสายๆ ของวันที่อากาศไม่ร้อนนี่จะทำให้จังหวะของหัวใจของเขาสั่นรัวได้ขนาดนี้ จะบอกว่าเป็นเพราะไอ้วงแขนอุ่นๆ กับแผ่นอกแข็งๆ นี่ก็ไม่น่าจะใช่ เขาต้องหวั่นไหวกับไซส์ดูมดูมของสาวๆ ขาว สวย และหมวยสิ ไอ้เด็กหน้าแขกนมแบนนี่จะมามีผลต่อหัวใจเขาได้อย่างไร แต่ตัวเขาเองก็ไม่อาจหาคำอธิบายใดๆ ที่เหมาะสมมาบรรยายความผิดปรกติของเขาในเวลานี้ได้เลย
“เรื่องนี้รู้ไหม หรือรู้อยู่แล้วเหมือนเดิม”
เสียงของธันเอ่ยถามกับลูกศิษย์คนนั้นอีกครั้ง ใจของเขามุ่งหมายที่จะหมายถึงเรื่องการบังคับม้าให้เดินไปข้างหน้านี่ว่ารู้อยู่เหมือนกับตอนที่สอนชื่อของบังเหียนกับอานไหม แต่อาจจะด้วยความเงียบที่ครอบคลุมบรรยากาศระหว่างพวกเขามานานเกินไป คำถามนั้นจึงดูกำกวมเกินกว่าจะตีความได้อย่างชัดเจน
“รู้?”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นสูงอย่างเป็นคำถาม ดวงหน้าที่กำลังประทับอยู่แนบอกของเขานั่นหันมาถามอย่างสงสัย ตลอดเวลาธันอาจจะมองเฟี๊ยตเป็นเพื่อนร่วมทางมาโดยตลอดในทางหนึ่ง เขามัวมองไปถึงเขี้ยว เล็บ และความสามารถที่จะเป็นอาวุธให้กับทีม แต่เขาอาจจะพินิจไปในมุมมองของสายตาคนธรรมดาว่า เฟี๊ยตเองถือได้ว่าเป็นคนหน้าตาดีมากคนหนึ่ง หรืออาจจะเรียกได้ว่าหล่อระดับเป็นนายแบบตามปกนิตยสารได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ดวงตาที่ตี่แคบอันแสดงถึงชนชาติจากแผ่นดินใหญ่นั้นสอดรับกับสันจมูกที่โด่งขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ โครงหน้ารูปไข่ยิ่งส่งเสริมให้ภาพรวมของเฟี๊ยตกลายเป็นคนที่สามารถหยุดสายตาคนอื่นได้เป็นอย่างดี แต่สิ่งที่งามที่สุดของชายตรงหน้านี้หาใช่องค์ประกอบต่างๆ ดังที่ได้พูดมาไม่ หากแต่น่าจะเป็นผิวพรรณที่แสนจะบริสุทธิ์และไร้ริ้วรอยนั่น สีผิวของเฟี๊ยตขาวสะอาดปนชมพูน้อยๆ และเริ่มจะเรื่อขึ้นในเวลาที่อากาศร้อนเช่นนี้ ผิวที่เนียนละเอียดและไร้ความด่างพร้อยนั่นทำให้เฟี๊ยตยิ่งดูกลายเป็นเทพบุตรที่หลุดออกมาจากหนังสือเทพนิยายปกรณัมก็ไม่ปาน ชายผู้นี้ดูพรั่งพร้อมไปด้วยรูปสมบัติมากเกินกว่าจะเป็นคนที่พบเห็นตามท้องถนนได้ทั่วไป
ธันเองรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องอย่างบอกไม่ถูก ระยะระหว่างดวงหน้าทั้งสองที่ใกล้กันจนแทบจะนับขนตากันได้นั้นสะกดจนตัวเขาแทบจะลืมหายใจเสียแล้ว เขาเองไม่เคยพิจารณาเฟี๊ยตในแง่ความงามทางกายภาพเช่นนี้มาก่อนเลย อาจจะเป็นเพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาและเฟี๊ยตแทบจะยืนอยู่บนสมรภูมิรบอยู่ตลอดเวลาก็เป็นได้ นักปรุงยาหนุ่มตรงหน้าเขานี้จะรู้ตัวไหมหนอว่าตัวเองถือครองไว้ซึ่งลักษณะทางกายภาพที่ตราตรึงใจคนอื่นได้มากมายถึงเพียงนี้ และเฟี๊ยตเองก็ไม่เคยแสดงตนถึงความภาคภูมิใจในหน้าตาของตนเองให้เขาเห็นแม้แต่เพียงสักครั้งเดียว
‘นี่กูคิดอะไรอยู่วะ เฟี๊ยตมันเป็นผู้ชายนะเว่ย กูจะไปสนใจมันทำไมวะ’
อนุสติหนึ่งดังร้องขึ้นมาในห้วงเวลานั้นเอง ธันรีบส่ายหน้าอย่างขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านไร้สาระในใจออกไป และเมื่อเฟี๊ยตเห็นดังนั้น เภสัชกรหนุ่มจึงหันกลับไปด้วยคิดว่าอีกฝ่ายแสดงอาการปฏิเสธคำถามของตน
ธันรีบผละตัวเองออกจากแผ่นหลังนั่น ก่อนจะกุมบังเหียนบังคับเจ้าม้าต่อไปอย่างนั้น บทเรียนเรื่องการขี่ม้าเบื้องต้นดูจะเป็นหมันไปในสถานการณ์นี้เสียแล้ว
ดอกไม้ใบหญ้าที่พลิ้วไหวไปตามสายลมยามสายนั้นดูจะสวยงามขึ้นอย่างหาคำอธิบายไม่ได้ สายตาของคนทั้งคู่เหม่อมองออกไปก่อนจะพบความจริงในข้อนั้น ซึ่งแน่นอน ไม่มีใครเอ่ยถึงความงดงามที่เริ่มบังเกิดขึ้นน้อยๆ ในหัวใจคนทั้งคู่ที่กำลังสั่นไหวไปตามจังหวะการก้าวเท้าของเจ้าม้าสีแดงชาดนั่นเลย
จากผู้แต่ง : ตอนนี้อาจจะดูเวิ่นเว้อไปบ้าง เนื่องจากคนแต่งกำลังป่วยและนอนซม ไม่มีอารมณ์แอดเวนเจอร์เท่าไหร่ อ่านแนวนี้บ้างแล้วกัน อิอิ
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
เม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อย
คนแต่งป่วยอยู่นา
เม้นเยอะเยอะจะได้หายป่วยไวไว เกี่ยวไหมมมม อิอิ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ช่วงเวลาแบบนี้เหมาะจริงๆ ที่จะเป็นตัวสานสัมพันธ์
เฟี๊ยต ธัน เริ่มให้ความสนใจกันแล้ว ขี่ม้าแบบนี้ก็ดีนะเนี่ย
ชักอยากเล่นแบบนี้บ้างละสิ เกมปล่อยออกมาเมื่อไหร่คะ 5555
-
หายไวๆนะค้าบบบบบบบบบบบบบ
เป็นห่วงงงง อิอิ
แม้ตอนนี้จะเนิบนาบไปบ้าง
แต่ก็ได้ฟิวส์ที่ว่า ธันกะเฟี๊ยต พัฒนาคามรู้สึกไปอีกนิด
แอบรอคอยฉากต่อสู้ เก็บการ์ด อิอิ
-
ชอบอ่ะ >< อยากมีโมเมนต์แบบนี้ให้เห็นเยอะๆ อิอิ คนเขียนหายๆเร็วๆน้าา
-
one step closer หน่อยสิ
ต่างคนต่างหวั่นไหว จะทำไงดี <3
หายป่วยไวๆนะครับ รอตอนต่อไปอยู่ 55555555
-
มาให้กำลังใจครับ ช่วงนี้อาจจะยุ่ง แต่ผมยังคิดถึงและส่งกำลังใจมาให้ผู้แต่งเสมอครับ
-
117 ตอน พึ่งจะสปาร์คกัน :o12: :o12: :-[ :-[
-
ใกล้กันเข้าไปอีกนิด บรรยากาศโรแมนติกมาก คนแต่งสู้ๆ หายไวๆน๊าา
-
ฮั่นแน่! เริ่มหวั่นไหวกันแล้ว หนุ่มกล้ามงาม กับหนุ่มหน้าใส :impress2:
-
ชอบตอนนี้อ่า เขินนน :o8: :o8: :o8:
หายไวๆนะจ๊ะ :L2: :L2:
-
ขอโทษที่มาเม้นท์ช้านะ แต่เค้าก็มาแล้วอ่ะ :mew5:
ตอนนี้มันชิวๆซะจนจะหวิวอยู่ละ
อยากขี้ม้าบ้างจังเลย อิอิ
ปล.หายเร็วๆนะ เรารออยู่ :mew1:
-
กรี๊ดดดดดด ฟินมากกกกกก หวานนนนนนนสุดๆ
หายไวๆนะค้าจะได้มาแต่งใหัฟินต่อ
-
บทที่ 118 Pines
ยิ่งเดินทางลึกเข้าไปในป่าสนแห่งนั้นเท่าไหร่ ทิวเขาที่สูงตระหง่านราวกับจะเป็นประตูกั้นระหว่างพื้นดินและท้องฟ้านั่นก็ปรากฏชัดขึ้นทุกที ภูเขาดังกล่าวเป็นพรมแดนธรรมชาติที่กางกั้นไว้ซึ่งเมืองที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในเกมนี้ นั่นก็คือเมืองธันวาคมนั่นเอง เฟี๊ยตแหงนหน้าขึ้นมองภูเขาสูงสุดลูกหูลูกตานั่น ก่อนจะได้แต่คิดในใจว่า จะเป็นไปได้อย่างไรที่คนธรรมดาที่มีเพียงสองมือกับสองเท้านี่จะก้าวผ่านอุปสรรคที่แสนจะยิ่งใหญ่นี้ไปได้ แต่เขาก็ได้แต่ละความสนใจไปเสีย นี่ยังไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาพะวงถึงความเป็นจริงในข้อนั้น
พวกเขาทั้งคู่หยุดพักการเดินทางที่ลานโล่งๆ แห่งหนึ่งในป่าทิวสนนั่น บรรยากาศปลอดโปร่งทำให้พวกเขารู้สึกสบายมากกว่าความคิดที่ว่ากำลังผจญภัยอยู่ ตั้งแต่เช้ามานี่ยังไม่มีภยันอันตรายใดๆ เข้ามาย่างกรายพวกเขาแม้แต่นิดเดียว การเดินทางเป็นไปด้วยความราบรื่น บรรยากาศยามเช้า ทัศนียภาพที่เชียวชอุ่มแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนมาพักต่างอากาศไม่ผิดเลย หากจะมีสิ่งเดียวที่ไม่สงบนั้น น่าจะเป็นก้อนเนื้อที่อยู่ในอกข้างซ้ายที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่บ้างในบางครั้งเท่านั้นเอง
เฟี๊ยตเลือกที่จะทำอาหารง่ายๆ สำหรับเที่ยงวันนี้ การทำอาหารกินเองในเกมจะสามารถลดค่าใช้จ่ายได้มาก เพราะการ์ดอาหารสำเร็จรูปก็มีราคาไม่ต่างจากราคาอาหารที่ขายตามร้านอาหาร นั่นคือมันจะแพงกว่าราคาต้นทุนจริงเกินสองเท่า ในช่วงเวลาที่ไม่ได้เร่งรีบแบบนี้ ชายหนุ่มคิดว่าการทำอาหารกินเองเป็นตัวเลือกที่ดีอยู่ไม่น้อยเลย แถมอีกนัยหนึ่ง การทำอาหารก็เป็นงานอดิเรกที่ช่วยผ่อนคลายความเครียดได้ด้วย
“ตี๋ ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นคำถามขณะที่เฟี๊ยตกำลังจัดเตรียมของอยู่นั่นเอง มือขาวที่กำลังหยิบผักออกมาจัดเรียงถึงกับชะงัดไปชั่วพริบตาหนึ่ง
“ใครตี๋วะ” เฟี๊ยตหันไปมองหน้าธันที่กำลังทำหน้าสนอกสนใจอุปกรณ์ทำครัวทั้งหลายทั้งแหล่ตรงหน้านี่
“ก็เฟี๊ยตไง ตาตี่ขนาดนี้ไม่ให้เรียกว่าตี๋จะให้เรียกว่าหมวยรึไง” ธันส่ายหัวไปมาอย่างยียวนน้อยๆ
“หมงหมวยไร กวนตีนละ ไอ้แขก กลับไปทำโรตีกินไป กวนตีน”
แม้คำพูดอาจจะดูรุนแรงไปเสียหน่อย แต่น้ำเสียงก็เป็นไปในเชิงล้อเล่นกันมากกว่า เฟี๊ยตรู้ดีว่าธันเป็นคนที่สามารถใช้คำพูดที่รุนแรงด้วยได้ในระดับหนึ่ง ตัวเขาเองเลยไม่มีความพยายามจะพูดจาให้สุภาพเท่าไหร่นัก
“โอ๋ ตี๋น้อยอย่าเพิ่งโกรธนะครับ ตาหยีหมดแล้ว ฮ่าฮ่า” ธันยังคงกวนประสาทเฟี๊ยตต่อไปอย่างถือสนุก ในขณะที่มือของเด็กหนุ่มก็ช่วยจัดเรียงเครื่องปรุงต่างๆ ให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ง่ายต่อการหยิบจับของพ่อครัวที่กำลังส่งตาขวางมาในขณะนี้มากขึ้น
“เงียบไปไอ้ชินจัง ช่วยทำไปเงียบๆ แล้วจะแบ่งให้กิน พูดมากเดี๋ยวผสมยาพิษให้กินซะเลยนี่” เจ้าของคิ้วหนาได้แต่คลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะนั่งเงียบทำตามคำสั่งแต่โดยดี เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ตัวเขาเองรู้สึกว่าการที่ได้อยู่กับเฟี๊ยตสนุกดี บางที หลังจากจบเกมนี้ไปแล้ว พวกเขาอาจจะเป็นเพื่อนกันต่อไปจริงๆ ก็ได้นะ
หลังจากที่ทั้งคู่ได้จัดการอาหารจานเดียวง่ายๆ คู่กับต้มจืดสำหรับเที่ยงวันนั้นเป็นที่เรียบร้อย ชายทั้งคู่ก็ใช้เวลาที่เหลือก่อนจะถึงเวลานัดหมายที่จะเดินทางในตอนบ่ายนั้นกันตามอัธยาศัย
ธันใช้เวลาว่างในการไล่เปิดหนังสือการ์ดของตนไปทีละหน้า การอยู่กับเฟี๊ยตมาในช่วงเวลาหนึ่งนี้ทำให้ธันตระหนักได้อย่างมากว่า การวางแผนก่อนลงมือต่อสู้จริงนั้นมีประโยชน์กว่าที่เขาคิดมากทีเดียว นอกจากเรื่องของการใช้การ์ดที่สอดประสานกันได้อย่างสมบูรณ์แล้ว ยังรวมไปถึงการลดลงของเวลาที่จะต้องใช้ในการตัดสินใจในการต่อสู้ด้วย ธันเริ่มเปิดสมุดการ์ดของตนไปช้าๆ ก่อนที่จะลองจินตนาการการใช้ไพ่แต่ละใบคู่กัน ชายหนุ่มพบว่าเขาต้องใช้เวลาค่อนข้างมากในการจะทบทวนว่าการ์ดแต่ละใบมีประโยชน์อย่างไรบ้าง บางที เขาอาจจะต้องลองเปลี่ยนมือมาใช้การ์ดที่ไม่ค่อยได้ใช้ดูบ้าง เพื่อที่จะทำให้การต่อสู้ของเขาสมบูรณ์ที่สุด
เฟี๊ยตเลือกที่จะฝึกวิชาเพิ่มในช่วงเวลาที่เหลืออีกประมาณครึ่งชั่วโมงนี่ นักวางยามือใหม่อย่างเขากำลังซักซ้อมการวางยาพิษแบบแผ่พุ่ง หรือ spout ที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากอาจารย์เฒ่าที่หนีเขาออกท่องโลกกว้างไปเสียแล้ว เฟี๊ยตค้นพบว่าแท้จริงแล้ว ความยากที่สุดของการใช้วิชานี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับวิชาทางพิษวิทยาแม้แต่นิดเดียว หากแต่มันเกี่ยวข้องกับการคุมจิตให้นิ่งมากกว่า ซึ่งแน่นอน มันดูยากเกินกว่าเขาจะก้าวข้ามผ่านมันไปได้อย่างง่ายดาย บางที มันอาจจะมีทริคอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้ก็เป็นได้
เขาพยายามรวบรวมจิตไปที่ก้อนหินตะปุ่มตะป่ำก้อนหนึ่งที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวกลางที่ราบว่าง ชายหนุ่มส่งยาพิษเข้าจู่โจมไปที่จิตที่เขากำลังเพ่งไปอยู่นั่น หากแต่ตลอดเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงนั่นก็ไม่มีสักครั้งที่เขาจะประสบความสำเร็จอย่างแม่นยำเลย แค่เสียงเล็กๆ น้อยๆ หรือแม้กระทั่งการเคลื่อนไหวของสิ่งที่อยู่รอบกายเขาก็ทำให้จิตเขาเบี่ยงเบนไปจากเป้าหมายนั่น และแน่นอนยาพิษที่ตั้งใจส่งไปนั่นก็ไปสามารถส่งไปถึงเป้าหมายอย่างแม่นยำได้เลย จนกระทั่งถึงการทดลองครั้งสุดท้าย เขาก็ทำได้แค่เฉียดใกล้เจ้าก้อนหินนั่นเท่านั้น นี่ขนาดเป็นแค่การลองวิชาอย่างตั้งใจ เขายังไม่อาจจะทำสำเร็จได้เลย ไม่ต้องคิดถึงการต่อสู้ในชีวิตจริงที่จะมีสิ่งล่อหลอกความสนใจปริมาณมหาศาล แต่อย่างไรก็ตาม เฟี๊ยตตั้งใจจะฝึกวิชานี้ให้สำเร็จให้จงได้ เพราะว่ามันเป็นทักษะที่มีประโยชน์ต่อการวางยาพิษเหลือเกิน เขาจะต้องพยายามต่อไป ไม่ว่ามันจะใช้เวลามากมายเพียงไหนก็ตาม
การเดินทางของบ่ายวันนั้นเริ่มต้นต่อโดยการใช้การ์ดของธัน เด็กหนุ่มสายฟ้านั่นเรียกการ์ดม้ากลายร่างออกมาอย่างที่เคยพูดไว้ไม่มีผิด ธันสั่งให้มันกลายสภาพเป็นม้าสีเพลิงอย่างที่เคยบอกกับเฟี๊ยตมาแล้ว ก่อนจะส่งเพื่อนร่วมทีมโหนตัวขึ้นไปอยู่บนอานนั่น ก่อนที่ตนจะตามขึ้นไปคุมบังเหียนต่อในทันที เด็กหนุ่มสะบัดสายบังเหียนด้วยแรงที่เบานัก พร้อมกันกับที่เจ้าม้านั่นพุ่งทะยานออกไปตามทางที่ทอดยาวไปในป่าโปร่งนั่นราวกับว่ารู้ใจกันเป็นอย่างดี ลมเย็นๆ พัดมากระทบกับใบหน้าของคนทั้งสองอันเนื่องมาจากการเคลื่อนที่อันรวดเร็วนั่น โชคดีที่แดดในบ่ายนี้ยังไม่ร้อนเกินไปนัก ธันผิวปากเบาๆ ล้อไปกับเสียงลมพัดในเวลาคล้อยบ่ายนั้น
พวกเขาเดินทางไปตามทางที่ลัดเลาะไปในป่านั่น ตลอดระยะทาง เขาจะมองเห็นภูเขาสูงตั้งตระหง่านท้าทายสายตาอยู่อย่างนั้น ยิ่งทอดสายตามองสูงขึ้นไปก็จะยิ่งพบว่าส่วนที่เหนือขึ้นไปขาวโพลนไปจนสังเกตได้ ส่วนสูงที่ทะลุตัวไปกลางกลุ่มเมฆหมอกนั่นทำให้รู้สึกราวกับว่ามันเป็นทางเชื่อมสู่สวรรค์เบื้องบนก็ไม่ปาน
‘สักวันเราจะได้เจอกันแน่ ธันวาคมแห่งการสิ้นสุด!’
“HELP ME!”
เสียงเล็กแหลมลากยาวขอความช่วยเหลือที่สันนิษฐานได้ว่าเจ้าของน่าจะเป็นผู้หญิงนั้นดังขึ้นมาจากทิศทางที่ไม่ห่างออกไปจากที่เขาทั้งสองอยู่กันมากนัก
“เอาไง” ธันถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ปนตื่นเต้นน้อยๆ เสียงกรีดร้องนั่นฟังดูน่าเป็นห่วงอยู่ไม่น้อยเลย ยิ่งเป็นเสียงผู้หญิงแบบนี้ ยิ่งเร่งให้เขาอยากจะรุดไปให้ไวที่สุด
“ไปช่วยดิ ถามได้” เฟี๊ยตตอบสวนขึ้นมาทันที เภสัชกรหนุ่มเป็นคนอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ถ้ามีคำขอความช่วยเหลือ เขาจะต้องหาหนทางช่วยเหลือเท่าที่ตัวเขาจะสามารถทำได้ ถึงแม้ว่าหลายๆ ครั้ง มันจะนำอันตรายมาซึ่งตัวเขาเองก็ตาม
“Pegasus!”
เสียงของเด็กหนุ่มที่อยู่กุมสายบังเหียนดังขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับการสะบัดขาที่เร่งการเคลื่อนไหวของเจ้าม้านี่เข้าไปอีก มันพุ่งทะยานออกไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่าเดิม พร้อมกันกับที่อวัยวะอย่างหนึ่งได้งอกออกมาจากกลางหลังของมันอย่างช้าๆ ปีกสีขาวบริสุทธิ์ค่อยๆ สยายออกโชว์ความงามที่เกินจะจินตนาการนั่น ร่างกายของมันที่เคยเป็นสีแดงเพลิงก็ค่อยๆ อ่อนลง และกลายเป็นสีขาวในที่สุด เจ้าม้ากลายร่างนั่นเปลี่ยนสภาพกลายเป็นเปกาซัสสีขาวสะอาดโดยสมบูรณ์แล้ว มันกางปีกออกพร้อมกับเริ่มต้นกระพืออย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของมันที่เคยเหยียบย่ำไปตามพื้นนั่นค่อยๆ ยกตัวลอยขึ้นไปในอากาศ ก่อนที่จะทะยานไปกลางเวหาในที่สุด
พระเอกกำลังขี่ม้าขาวไปช่วยแล้ว ขอเพียงอย่างเดียวคือ นางเอกที่ร้องขอความช่วยเหลือนั่นอย่าเพิ่งยอมแพ้ถอดใจไปเสียก่อน
“การ์ด The Intelligent Ring ค้นพบไพ่สูงสุดจำนวน 1 ใบ ได้แก่ ไพ่สูงสุดลำดับที่ 75 The Inflammable Rhino (พญาแรดต้นกำเนิดเพลิง)!”
จากผู้แต่ง : เนื่องจากนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของผม ยิ่งแต่งไป ก็ยิ่งทำให้รู้จุดบกพร่องของตัวเองมากมาย รู้สึกว่าตัวเองต้องมีการพัฒนาอีกเยอะแยะ ผมตั้งใจว่า เมื่อผมแต่งนิยายไปถึงตอนที่ 150 ผมจะทบทวนผลงานทั้งหมดอีกครั้ง ประกอบกับกระแสตอบรับของผู้อ่าน เพื่อตัดสินใจว่าจะแต่งเรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ หรือว่าจะพักไว้ก่อน สารภาพตามตรงว่าผมคิดพล๊อตนิยายเรื่องนี้ไว้ยาวมาก ผมรักมันมาก และผมจะเสียดายมากถ้าผมไม่มีความสามารถเพียงพอจะถ่ายทอดออกมาให้มันดีได้ ผมเลยคิดว่าผมควรจะไปฝึกแต่งนิยายสั้นๆ อย่างอื่นก่อนดีไหม ถ้าพัฒนาถึงจุดเมื่อไหร่ค่อยกลับมาแต่งต่อให้จบ สารภาพตามตรงว่าช่วงหลังๆ คือใจหายมาก รู้สึกว่าคนอ่านน้อยลงจนรู้สึกได้ ผมไม่รู้ว่ามันยืดเยื้อน่าเบื่อเกินไปหรือเปล่า ผมกลัวว่าฝืนแต่งไปแล้วจะทำให้พล๊อตพังหมด T^T
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ปล. ผมไม่ได้ดราม่านะครับ ไม่ได้น้อยใจด้วย ผมแค่คิดทบทวนถึงผลงานที่ผ่านมาเฉยๆครับ ไว้มีอะไรผมจะมาปรึกษานะครับผม
-
ใจเย็นๆ จ้า โดยส่วนตัวแล้วเราว่า
นิยายที่คุณแต่งมันก็ดำเนินไปตามที่ควรจะเป็นนะ ไม่ยืดเยื้อจนเกินไป
เพราะมันแสดงให้เห็นถึงพัฒนาการของตัวละครนะเราว่า
แล้วอีกอย่างมันก็เป็นสไตล์การแต่งของคุณด้วย สู้ๆ จ้า เป็นกำลังใจให้นะ
เรายังคงติดตามเรื่องนี้อย่างสม่ำเสมอนะ ไม่ได้หายไปไหน
สู้ๆ เน้อ
:กอด1:
-
เจอแรดต้องแรดกว่า เอ๊ย ไม่ช่าย 555
เราว่าเรื่องมันโอเคอยู่แล้วนะ แต่เหนื่อยก็พักก่อนจ้า^^
-
มาต่ออีกนะครับ
ผมว่าเรื่องนี้สนุกเลยครับ
ผมอ่านแล้วจินตราการเหมือนไดไปแอนดูอยู่ในเกมส์เลยละคับ
55555
มาต่ออีกนะ
-
ผ่านไปอีกตอนแล้วฮะ
สนุกมากๆคับ
มันน่าจะผ่านแต่ละเดือนไปเร็วๆนะฮะ...เหมือนกับหนังเกาหลีไงแต่ละฉากไปเร็วมักๆ
อิอิ
ชอบๆๆๆๆ
-
หากถามสไตล์ในการแต่ง
ก็ต้องตอบว่า โอเคนะในสายตาของพี่ คือ ไม่ยืด ไม่เวิ่น เป็นไปตามรูปแบบของนิยายเกมแบบนี้
ในการบรรยายสภาพอาณาจักรและรายละเอียดของจินตนาการของเราออกมาให้คนอื่นได้เข้าใจและมีส่วนร่วม สนุกสนานไปกับมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ตรงจุดนี้น้องทำออกมาได้ดีทีเดียว
อ่านเพลินมาก จนไม่อยากให้จบ
ทีนี้ประเด็นเนื้อเรื่องคือ น้องบอกว่ามันยาวมาก ร้อยกว่าตอน...แล้วไงล่ะ เพราะรูปแบบและโครงเรื่องที่น้องวางไว้เป็นแบบนี้ มันจึงออกมาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ
มันไม่ใช่เรื่องสั้น ที่จะมีตัวละครสองตัว ตัวประกอบออกชื่อหนึ่งตัว ตัวประกอบไร้ชื่ออีกไม่กี่ตัว นี่ที่จะจบได้ภายในตอนหรือสองตอน
ด้วยเหตุนี้ในเรื่องความยาวของเนื้อเรื่องจึงไม่ใช่ปัญหา ไม่งั้นลองไปดูอย่าง adventure world online -สามร้อยกว่าตอน // Pride Online สองร้อยกว่าตอน
แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเรื่อง content และ character ของตัวละครต่างหาก ซึ่งพี่มองว่า เขียนออกมาได้ดีทีเดียว นี่ยังไม่นับเรื่องเกร็ดความรู้ปลีกย่อย ที่น้องนำมาใช้ได้อย่างน่าสนใจและดูเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนนิยายอื่นๆในเล้าด้วย
"นิยายเรท มีเกร่อ มีถมไป แต่นิยายวายที่มีคุณภาพสอดแทรกความรู้หาได้ไม่ง่ายนะ"
ประเด็นสุดท้ายที่อยากให้น้องจดจำไว้คือ
ความสำเร็จ สังเกตได้จากยอดวิว (คือมีคนเปิดอ่านมากเท่าไร) ให้นำตัวเลขนี้มาเป็นกำลังใจในยามเขียนต่อ
ถ้านิยายของเราดีจริง ถูกใจคนอ่านจริง ก็จะทิ้งความเห็นไว้
และถ้าคนอ่านรักเราจริง ย่อมจะทิ้งความเห็น ทั้งคำติและชม ไว้ให้พัฒนา
ส่วนคนอ่านเกรียน จงปล่อยเขาไป สนใจยอดวิวและคำติชมสำหรับพัฒนาดีกว่าจ้ะ
-----เอาใจช่วยนะ------
-
อย่าเครียดไปเลยนะจ๊ะ เราเองเป็นอีกคนหนึ่งที่ติดตามรอนิยายเรื่องนี้มาตลอด ว่าเมื่อไหร่ผู้แต่งจะมาต่อให้อีก นั่งเปิดเข้ามาในเล้าทุกวันเพื่อนิยายเรื่องนี้ ต่อให้เนื้อเรื่องจะยาวซักแค่ไหน แต่เราก็มีความสุขนะที่ได้อ่าน เาว่าผุ้แต่งแต่งออกมาได้ดีแล้วนะใความคิดเรา เราเอาใจช่วย ไม่อยากให้พักเรื่องนี้เลย อยากให้เป้นแบบนี้มีมาเรื่อยๆ ยังเคยคิดอยุ่เลยว่าไม่อยากให้ถึงตอนจบ 555 เอาเป็นว่าเราให้กำลังใจ สู้ๆนะจ๊ะ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อย่าเพิ่งท้อนะจ้ะ คนอ่านไม่หนีไปไหนแน่นอน ชอบนิยายแฟนตาซี แนวแบบนี้อยากเห็นพัฒนาการค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องรีบ เรื่อยๆ o13
-
เห็นน้อยใจมาจิ้มก่อนอ่านอิอิ
-
การที่เรื่องดำเนินไปช้าๆ ทำให้คนอ่านรู้สึกผูกพันธ์กับตัลละครนะครับ บางครั้งเราก็มีความสุขที่ได้เห็นตัวละครค่อยเติบโตไปช้าๆ
อย่างกะแม่เลี้ยงดูลูกเลยเนาะ 555
-
โหย ไม่ได้เข้ามา comment แป๊บเดียว คนอ่านถอดใจ ไม่สู้ซะละ อย่างนี้ต้อง
Sildenafil RELEASE ! :pighaun:
จะได้สู้ๆ
ตามด้วย
Velvet Bean (เมล็ดหมามุ่ย) RELEASE !
Serotonin RELEASE ! :m20:
จะได้หายจากอาการซึมเศร้าน้า
ยังเป็นกำลังใจให้เสมอครับ เข้ามาอ่านทู๊กวัน แม้จะไม่ใช่วันที่ Up ตอนใหม่ก็ตาม เข้ามาอ่าน comment อื่นๆด้วย รู้สึกดีที่เข้ามา อ่าน comment บ้าง กลับไปทบทวนตอนเก่าๆ บ้าง แต่ไม่ได้ comment เท่านั้นเอง เพราะคนแต่งบอกว่าให้ comment ยาวๆ จะ comment สั้นๆ ก็กระไรอยู่ :hao7:
ภารกิจหลังปีใหม่ของผมมันยุ่งวุ่นวายมากมายครับ อาจารย์ต้องการดูผลงานหลังปีใหม่ให้ได้ (ใจร้ายที่สุด) จนต้องเฝ้างานมาตลอดปีใหม่ที่ผ่านมา จนไม่มีเวลาเข้ามา Comment อ่ะ เพิ่ง Present ไปหมาดๆ เมื่อวานเอง วันนี้เลยเป็นวันสบายๆ ได้เข้ามา comment เรื่องที่เรารัก ก่อนที่พรุ่งนี้ก็จะลุย Project ต่อไป กลับไปเฝ้างานในห้องแคบๆ หน้าจอ computer เครื่องเดิมๆ :เฮ้อ: แต่ดีตรงที่ผมสามารถเข้ามา Comment ได้สม่ำเสมอแล้วคร้าบ
จะว่าไป เรื่องนี้มี 3 เรื่องให้ติดตามนะ
1. เรื่องราวชีวิตของ Phiat หรือนายรัฐกิจ ป้องประสานกุล
2. เรื่องราวของ Pharmaphiat
3. เรื่องราวของ คนเขียนเรื่อง แหะๆ
มีข้อซักถาม และ ข้อสังเกต ดังนี้
1. ป้ามอลลี่นี่เป็นหญิงวัยกลางคน หรือยังสาวอยู่ครับ เพราะบางทีก็เขียนว่า หญิงสาว บางทีก็ หญิงวัยกลางคน ในบทที่ 113
2. เฟี๊ยตนี่น่าจะไม่ใช่มุสลิมเนอะ เพราะในบทที่ 115 Direction เฟี๊ยตสั่ง เสต็กหมูฮาวาเอี้ยน มากิน :hao7:
3. The Transfomable Horse นี่ เซ็กเธาว์(วิ่งบนบก) เพกาซัส(บนอากาศ) ม้าสีขาว(บนน้ำ) ใช่รึเปล่าครับ ตอนแรกนึกว่าจะมีม้านิลมังกร ซะอีกอ้า
เดือนแห่งความรัก ที่กำลังจะมาถึง คนแต่ง จัดหนักจัดเต็มมาเรยครับ :hao6:
สุดท้ายขอให้พรปีใหม่ ให้คนแต่งสู้ๆ นะ หายเจ็บ หายป่วยหายไข้ คิดสิ่งใดให้สมปรารถนา (ยกเว้นคิดปรารถนาจะเลิกแต่งเรื่องนี้ หรือหยุดแต่ง เพราะผมขอพร กันไว้ก่อนแล้ว ว่าปรารถนาจะอ่านเรื่องนี้ตลอดปี 2557 Ha Ha ) ให้คนแต่งสมหวังในความรักด้วย (เห็นบ่นว่าอยากได้)
ขอพลังสถิตย์กับท่าน คร้าบบบ
-
บทที่ 119 A Rhino
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องนั่นดังซ้ำขึ้นมาเร่งให้ใจของชายทั้งคู่ระส่ำขึ้นไปอีก เหงื่อจำนวนไม่น้อยซึมออกมาตามไรผมอย่างห้ามไม่ได้เลย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเคยเจอกับเหตุการณ์เฉพาะหน้าอย่างนี้มาก็ไม่น้อย แต่เสียงที่ดูหวาดกลัวอย่างมากนั่นทำให้เขาวางใจไม่ได้เลย
ปีกขนาดยาวกว่าสองเมตรทั้งสองข้างนั่นนำพาเขาตัดตรงเข้าไปสู่บริเวณทิวเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่นั้น จากการสันนิษฐานจากทิศทางของเสียงดังกล่าว หญิงสาวเจ้าของนั้นน่าจะอยู่บริเวณตีนเขาที่เจ้าม้านี่กำลังบินพาเขาไปในเวลานี้ เฟี๊ยตกุมหนังสือการ์ดในมือแน่น คู่ต่อสู้ของเขาเป็นการ์ดสูงสุดระดับที่ 75 ถึงแม้ว่ามันจะด้อยกว่าเจ้านกยูงที่พวกเขาเคยเจอมา แต่มันก็อยู่ในภาวะที่ประมาทไม่ได้เลย
ยิ่งภูเขานั่นปรากฏชัดในคลองจักษุมากเท่าไหร่ ความหวั่นวิตกของเฟี๊ยตก็ยิ่งทวีคูณมากเท่านั้น เสียงร้องนั่นเงียบหายไปแล้วราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่อย่างใดอย่างนั้น สายตาของเขากวาดไปโดยรอบอย่างหวาดวิตก เฟี๊ยตเอ่ยปากบอกธันถึงสิ่งที่เขาได้รู้มาจากการ์ดแหวนสมองใสนั่น คู่ต่อสู้เป็นสัตว์หนังหนาสี่ตีนที่มีพลังทำลายล้างมหาศาล ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่ามันจะมีอาภรณ์เป็นพระเพลิงเสียด้วย
“The Defensive Golem RELEASE!”
เสียงตวาดเรียกสั่งใช้การ์ดของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เห็นคู่ต่อสู้ชัดกับสายตานั่น เขากระโดดเทคตัวจากหลังม้าอย่างคาดการณ์ไว้ก่อนแล้ว ร่างของเขากระทบลงบนอุ้งมือของปีศาจทรายคู่ใจของเขาที่สร้างตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เภสัชกรหนุ่มพร้อมที่จะเข้าสู่สมรภูมิรบแล้ว
“The Sky Walker RELEASE!”
คำสั่งของธันดังขึ้นไล่เลี่ยกันหลังจากที่เฟี๊ยตกระโดดออกจากหลังม้าไป เจ้าม้าสีขาวสะอาดนั่นหายไปภายในชั่วพริบตา พร้อมกันกับที่เด็กหนุ่มที่ตวัดดาบคู่ใจวิ่งไปบนพื้นล่องหนนั่น เปกาซัสนี่เกะกะเกินไปกว่าจะใช้ในการต่อสู้ กำแพงล่องหนที่ไร้ขีดจำกัดนี่ยืดหยุ่นในการรับมือคู่ต่อสู้มากกว่านัก
หลังจากที่คนทั้งคู่เตรียมพร้อมกับการต่อสู้ และมีเวลาพิจารณาไปยังเหตุการณ์เบื้องหน้า พวกเขาก็ต้องตกตะลึงเข้าไปอีก เนื่องจากหญิงสาวที่น่าจะเป็นเจ้าของเสียงนั่น แท้จริงแล้วมีอายุไม่น่าจะถึง 10 ปีเท่านั่น เด็กน้อยคนนั้นในชุดที่แสนจะถลอกปอกเปิกไปด้วยรอยครูดของแง่หินกำลังพยายามใช้มือเล็กทั้งสองไต่พาตัวเองขึ้นไปตามตีนเขาตอนหนึ่งที่ค่อนข้างลาดชันเกินกว่าที่เจ้าอสูรร้ายนั่นจะตามติดขึ้นไปได้ อสูรร้ายที่สืบเผ่าพันธุ์มาจากสัตว์ยุคโบราณนั้นยืนหงุดหงิดงุ่นง่านอยู่เบื้องล่างไม่ห่างออกไปนั่นเอง มันกำลังเกรี้ยวกราดที่เหยื่อของมันอยู่เกินระยะที่มันจะเอาตัวเองไปบดขยี้ได้ มันพยายามพุ่งชนผาหินนั่นให้เด็กสาวตัวน้อยคนนั้นตกลงมายังพื้นเบื้องล่าง ทุกครั้งที่ร่างกายมันพุ่งชนผาหินนั่นจนสั่นสะเทือน ใจของผู้ที่กำลังเฝ้ามองก็แทบจะหยุดเต้นไปด้วย มือของเฟี๊ยตกำแน่นอย่างลุ้นระทึก แต่ก่อนที่เขาจะตัดสินใจทำอะไรลงไปนั่นเอง ช่วงพริบตานั้นร่างกายของเจ้าอสูรแกร่งนั้นก็มีไฟลุกขึ้นมาอย่างน่ากลัวราวกับว่ามันเป็นวัตถุไวไฟฉะนั้น มันอ้าปากน้อยๆ นั่นพร้อมกับสำรอกลูกไฟขนาดเท่าลูกบอลไล่ตามเด็กน้อยนั่นไปอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องคิดเลยว่าถ้าเจ้าลูกบอลไฟนั่นสัมผัสกับร่างเด็กน้อยที่กำลังหนีอย่างหัวซุกหัวซุนคนนั้นจะเกิดอะไรขึ้น ร่างเล็กๆ นั้นคงจะไหม้เกรียมไปด้วยอำนาจของความร้อนเป็นแน่แท้
กึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงลูกบอลไฟนั่นกระทบกับกำแพงล่องหนเสียงดังสนั่น และแทบจะพร้อมกันกับลูกบอลทรายในมือของเจ้าโกเลมที่พุ่งออกไปปะทะกับไฟนั่น อำนาจของทรายห่อหุ้มความร้อนเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว ชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น ลูกบอลนั่นก็ตกลงมาสู่พื้นอย่างหมดอำนาจ
เด็กน้อยคนนั้นที่ไต่ไปจนถึงพื้นราบเล็กๆ ตอนหนึ่งพอดีหันมามองเขาทั้งคู่ด้วยสีหน้าที่เรียกได้ว่าราวกับพบกับของล้ำค่าฉะนั้น ดวงหน้านั้นแสดงความปีติออกมาอย่างปิดไว้ไม่มิดเลย หากแต่บุคคลทั้งสามก็ไม่มีเวลาแม้แต่จะสนทนาสอบถามความเป็นมาเป็นไปแม้แต่น้อย เพราะเจ้าสัตว์หนังหนาขี้หงุดหงิดตัวนั้นพบถึงการมีอยู่ของคนทั้งคู่แล้ว และแน่นอน มันกำลังวิ่งตรงเข้ามาอย่างหมายมาดจะฟาดฟันคร่าชีวิตลงให้จงได้!
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ก่อนที่เจ้ารถถังที่มีชีวิตจะพุ่งตรงมาที่พวกเขาทั้งสองตามความอาฆาตมาดร้ายที่ฉายชัดออกมาทางดวงตาที่ตี่แคบคู่นั้น เจ้านกกระจอกก้นกุฏิเขาก็ทำหน้าที่ตัวเองสำเร็จผ่านไปได้ด้วยดี มันทิ้งหลอดยาพิษสีสดลงกลางหลังของเจ้าสัตว์ดึกดำบรรพ์นั่น หลอดทดลองขนาดเล็กนั่นแตกกระจายออกปลดปล่อยควันพิษสีเข้มออกมาตามแผนไม่มีผิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม เฟี๊ยตยังคงไม่วางใจเท่าไหร่นัก แม้ว่ายาพิษจะมีฤทธิ์ในการทำลายระบบเลือดของสัตว์เลือดอุ่นอย่างเฉียบขาด แต่เจ้านอเดียวนี่ก็เป็นถึงไพ่สูงสุด ฝีมือของมันไม่น่าจะมีเพียงเท่านี้
ฮึ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดพ่นออกมาจากจมูกของเจ้ายักษ์นั่น พร้อมกับร่างมหึมาที่พุ่งทะยานเข้ามาหมายจะปลิดชีวิตของเขาทั้งสองให้จงได้ มันวิ่งตรงมาที่เฟี๊ยตที่กำลังอยู่บนเจ้าโกเลมยักษ์นั่น ด้วยอาจจะเห็นว่าธันอยู่บนอากาศที่เกินวิสัยจะจัดการได้ ท่าทีของมันไม่ได้แฝงไว้ด้วยความอ่อนแอแม้แต่น้อย ยาพิษขนานเอกของเขาทำอะไรเจ้าสี่ตีนขึ้โมโหนั่นไม่ได้เลย!
“เฟี๊ยต กระโดด!”
เสียงร้องอย่างตกใจของธันดังขึ้นพร้อมกับร่างของเฟี๊ยตที่พุ่งตัวออกจากเจ้าโกเลมทรายนั่นอย่างฉับพลันทันใด ร่างของชายหนุ่มกระแทกเข้ากับพื้นล่องหนที่ธันสร้างขึ้นเพื่อรองรับเขาโดยเฉพาะ ในช่วงวินาทีนั่นเอง ร่างกายอสูรกายนั่นก็ปะทะเข้ากับปีศาจทรายของเขาอย่างแรง อำนาจจากแรงกระแทกนั่นป่นปี้ร่างที่ประกอบขึ้นด้วยทรายนั่นแตกออกเป็นจุล เม็ดทรายปริมาณมหาศาลแตกกระจายไปทั่วบริเวณราวกับเกิดพายุขึ้นย่อมๆ ก็ไม่ปาน เภสัชกรหนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ เขาไม่อยากจะจินตนาการว่าถ้าสิ่งที่เจ้ายักษ์นั่นวิ่งเข้าจู่โจมเป็นร่างของเขา มันจะเกิดอะไรขึ้น แค่คิดก็ขนลุกไปด้วยความสยองพองขนเสียแล้ว
“ธัน หนังมันหนาเกินไป ยาพิษดูดซึมผ่านเข้าไปไม่ได้ เราต้องทำให้มันเกิดแผล ถ้ามีเลือดออก เราเอาชนะมันได้แน่”
เสียงของเฟี๊ยตตะโกนขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ ตัวเขาเองรู้ตัวดีว่าตนเองคงไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะใช้อาวุธเพื่อสร้างแผลเปิดให้กับอสุรกายตรงหน้านี่เป็นแน่แท้ ธนูของเซนทอร์ก็ดูจะบอบบางเกินกว่าจะหวังให้ทะลุผ่านหนังหนานั่นไปได้ ตอนนี้คงทำได้เพียงแค่ฝากความหวังไว้ที่ดาบไฮดราของเพื่อนร่วมทีมเพียงเท่านั้น
ขาของเด็กหนุ่มสายฟ้านั่นก้าวทะยานไปตามถนนล่องหนลอยฟ้านั่นอย่างรวดเร็ว มือทั้งสองของเขาถือดาบคู่อย่างเตรียมพร้อม จังหวะเวลานั้นเอง เจ้าแรดยักษ์นั่นก็มีไฟลุกขึ้นทั่วลำตัวอีกครั้ง มันสะบัดหัวไปมาอย่างรุนแรง มันผงกหัวขึ้นอีกครั้งและอ้าปากขึ้นน้อยๆ ลูกบอลเพลิงปรากฎขึ้นบริเวณตรงหน้ามันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันจำนวนถึง 3 ลูก มันสะบัดหัวลงหนึ่งครั้งอย่างแรงก่อนที่ลูกบอลไฟทั้ง 3 นั่นจะพุ่งตรงเข้าไปหาธันที่กำลังวิ่งเข้ามานั่น ดูจากองศาแล้ว เด็กหนุ่มสายฟ้าแทบจะไม่มีทางหลีกพ้นได้เลย
ลูกที่หนึ่ง
เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้ายอย่างว่องไว พร้อมกันกับที่ลูกไฟนั่นวิ่งเฉียดหัวไหล่ซ้ายเขาไปอย่างเสี้ยวยาแดงผ่าแปด เขารอดจากไฟลูกแรกไปได้อย่างสวยงาม
ลูกที่สอง
ธันย่อตัวลงอย่างวางแผนไว้ก่อนแล้วพร้อมกับสไลด์ตัวไปข้างหน้าอย่างน่าหวาดเสียวที่สุด ลูกไฟขนาดเท่าลูกบอลนั่นลอยผ่านหัวเด็กหนุ่มไปอย่างหวุดหวิด
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ว่าที่สถาปนิกหนุ่มกระโดดเทคตัวขึ้นจากท่าสไลด์นั่น พร้อมกับตวัดดาบในมือขวาฟาดเข้าที่เจ้าลูกบอลไฟลูกสุดท้ายนั้นอย่างแรง ลูกพระเพลิงนั่นแตกออกไปสองชิ้นใหญ่ก่อนจะพุ่งหลุดไปจากทิศทางการเคลื่อนตัวของเด็กหนุ่มทันที
ธันฉวยโอกาสจังหวะในช่วงวินาทีนั้นเองกระชับดาบที่ถืออยู่ในเขวี้ยงเข้าไปที่เจ้าแรดแสนดุร้ายนั่น เจ้าสัตว์ป่าเอียงตัวหลบไปทางซ้ายอย่างตกใจ สันชาตญานของมันรักษาชีวิตของมันเอาไว้อย่างหวุดหวิด!
แต่ดาบแรกเป็นแค่นกต่อของธันเท่านั้น!
การเอี้ยวตัวหลบไปทางซ้ายนั่นทำให้เจ้านอเดียวนั่นเผยให้เห็นซอกคอที่น่าจะเป็นส่วนที่หนังของมันบางที่สุดในร่างกาย เด็กชายฉวยโอกาสส่งดาบจากมือซ้ายไปที่มือขวาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบรรจงเขวี้ยงอาวุธคมนั่นไปที่ซอกคอนั่นอย่างถนัดถนี่ ไม่มีทางที่เจ้าปีศาจนั่นจะหลบหลีกได้ทันเลย
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงการกระทบกันดังลั่นขึ้น ตามมาด้วยเสียงสบถของเฟี๊ยตที่สังเกตการณ์นั่นดังขึ้นตามมาอย่างขัดใจ ให้ตายเถอะ ดาบคมนั่นกระเด็นออกมาจากซอกคอนั่นราวกับว่าเอาไม้จิ้มฟันไปเขวี้ยงใส่ก้อนหินใหญ่อย่างใดอย่างนั้น
ไม่ได้เลย ดาบไฮดราของธันไม่อาจสร้างบาดแผลให้เจ้าอสูรกายนั่นได้แม้แต่น้อย เสียงคำรามของมันดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดไปทั่วบริเวณทุ่งรอบติดตีนเขาตอนสั้นๆ นั่น
หัวใจของเฟี๊ยตแทบจะหยุดเต้นไปเสียแล้วในเวลานี้ แม้แต่อาวุธที่ดีที่สุดที่พวกเขาทั้งคู่มียังไม่อาจทำภยันอันตรายเจ้าไพ่สูงสุดตรงหน้านี้ได้แม้แต่น้อย แล้วเขาจะเอาชนะเจ้าสัตว์นี่ได้อย่างไร มือของเฟี๊ยตกำแน่นอย่างตึงเครียด สมองของเขาล้าไปชั่วขณะ อุปสรรคนี้เขาจะสามารถก้าวผ่านไปได้อย่างไร เขาเองก็ยังจินตนาการไม่ออกเลย!
จากผู้แต่ง : ขอบคุณทุกคนสำหรับกำลังใจครับ ไว้ตอนที่ 150 ผมค่อยตัดสินใจอีกทีหนึ่งนะครับ หัวผมตื้อๆ คิดอะไรไม่ค่อยออก แหะๆ ผมไม่รู้ว่าผมขี้น้อยใจหรือเปล่า แต่ลงนิยายแล้วมันเงียบๆ มันมีคนคอมเม้นมันใจหายจริงๆนะครับ ยังไงช่วยเม้นเป็นกำลังใจให้กันหน่อย ผมเข้ามาอ่านตลอดเวลาที่แต่งเลยครับ อ่านคอมเม้นเก่าๆ ไป แต่งไป เป็นกำลังใจชั้นดีเลย ขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ขอขอบคุณทุกคนเลยครับสำหรับคอมเม้น
แต่ละคอมเม้นเป็นแรงผลักดันให้ผมยังแต่ต่อไปจริงๆครับ
ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่มันมีค่าสำหรับผมมากจริงๆ
ใจจริงของผมอยากจะแต่งนิยายเรื่องนี้จนจบเกม
จนถึงบทสุดท้ายของเรื่องตามที่ได้วางไว้
แต่บางทีมันก็ถอดใจเหมือนกันครับ
ขอบคุณทุกคนมากเลยครับ
ตอบคำถาม Quantitative Stucture Activity Relationship นะครับ
sildenafil ยังไม่ต้องนะครับ ผมยังสมรรถภาพดีอยู่ หุหุ
1. ป้ามอลลี่นี่เป็นหญิงวัยกลางคน หรือยังสาวอยู่ครับ เพราะบางทีก็เขียนว่า หญิงสาว บางทีก็ หญิงวัยกลางคน ในบทที่ 113
วัยกลางคนครับ หญิงสาวในที่นี้หมายถึงเพศหญิงอ่าครับ แหะๆ
2. เฟี๊ยตนี่น่าจะไม่ใช่มุสลิมเนอะ เพราะในบทที่ 115 Direction เฟี๊ยตสั่ง เสต็กหมูฮาวาเอี้ยน มากิน
ว๊าว ตาตี่ขนาดนี้จะให้เป็นมุสลิมเลยหรอครับ ห้าห้า
3. The Transfomable Horse นี่ เซ็กเธาว์(วิ่งบนบก) เพกาซัส(บนอากาศ) ม้าสีขาว(บนน้ำ) ใช่รึเปล่าครับ ตอนแรกนึกว่าจะมีม้านิลมังกร ซะอีกอ้า
ม้าสีขาวเป็นร่างกลางครับ เอาไว้แปลงเป็นร่างอื่น ร่างน้ำยังไม่ออกอากาศครับ อิอิ
เดือนแห่งความรัก ที่กำลังจะมาถึง คนแต่ง จัดหนักจัดเต็มมาเรยครับ
จุดพีคของเรื่องนี้น่าจะอยู่แถวๆ ช่วงเดือนนี้แหละครับ รออ่านนะครับ ขอบคุณมากมากเลยยย
-
ขี้น้อยใจจิงๆเบยยย คนแต่งเนี่ยย
ถ้าตั้งปณิธานว่าจะทำให้สำเร็จอุปสรรคอะไรก็ต้องก้าวผ่าน // กำมือละชูขึ้น เย้
แหะๆ ไม่ได้เข้ามาอ่านสักพักนึงหลังจากคนแต่งไม่ได้อัพทุกว้น มาตามอ่านถึงตอนล่าละนะค่ะ
ก็ยังบอกเหมือนเดิมว่ายังตั้งใจรออ่านอย่างใจจดใจจ่อว่าเรื่องนี้จะเป็นไงต่อไป
สู้ๆค่าา ลุ้นทุกตอน ชอบตอนมีโมเม้นที่เริ่มแอบมองคนข้างๆละ เขินๆ อิอิ
-
เอาไงดี แรดหนังหนาตีไม่เข้า จับแช่เลยไหม แฮ่
-
แม่เจ้า! หนังหนางี้ต้องจัดการตามรูทวารป่ะ
-
แร่ดเลยเหรอ (-___-"
จัดของหนักตลอดเลยเฟี๊ยต ถ้าจับแร่ดนี่เราว่าพวกตาข่ายได้ผลดีกว่านะ
หมูนี่พวกบาร์บิทูเรตน่าจะได้ผลดี แต่นะตรงที่หนังบางๆ คือหลังขาอ่ะ ตรงนั้นบางสุดล่ะ แต่เสี่ยงกับการโดนเตะมาก
-
มันๆๆๆๆๆพะยะค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะ
อยากให้เจอกับเพื่อนอีกสองคนนั้นจัง..ผมจำไม่ได้แล้วอ่ะ
เอาเพื่อนสองคนนั้นมาช่วยก็ได้นิคับ....ผมจำได้นะสามารถเรียกเพื่อนมาได้ ใช้ไพ่รัยไม่รู้อ่ะ
เด็กหญิงคนนั้นเป็นสาววายก็คงดี..อิอิ
ชนะแล้วก็เดินทางไปด้วยกัน ..แล้วเจอสิ่งที่เป็นอุปสรรคที่ใหญ่เกินกว่าจะผ่านไปได้
ยังไงก็สู้ๆนะคับ
-
:mew1: สู้ๆคับ เป็นกำลังใจให้นะคับ รอ อ่านตอนต่อๆไปนะคับ อิอิอิอิ o13 o13
-
วันนี้มาแบบอีโม :pig4:
-
แรดนี่หนังหนาจริงๆเลยน้อออ
-
แรดหนังหนาจริงอะไรจริง 555
เอาใจช่วยนะจ๊ะ สู้ๆนะ :mew1: :mew1:
-
บทที่ 120 The Arrow
“เฟี๊ยต มีแผนไหม”
เด็กหนุ่มสายฟ้านั่นลี้ภัยมาอยู่ข้างเขาอย่างรวดเร็ว หลังจากพบว่าการโจมตีปิดประตูตายของเขาใช้ไม่ได้ผลเสียแล้ว ธันคิดว่าการต่อสู้นี่คงจะไม่สามารถเอาชนะได้โดยพละกำลังได้โดยง่ายเสียแล้ว จังหวะเวลานี้ มันสมองอาจจะต้องถูกเรียกมาใช้อย่างหลีกไม่พ้นเลย
“คิดว่าไม่มี แต่ขอเวลาอีกเดี๋ยว อาจจะคิดออก”
เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก ตัวเขาเองไม่ค่อยได้วางแผนการต่อสู้กับพวกสัตว์หนังหนาเท่าไหร่ กลยุทธ์ของเขาส่วนมากเทไปทางการจะเอาชนะมนุษย์เท่านั้น เขาจึงไม่กล้าจะรับปากอย่างเต็มปากเต็มคำเท่าไหร่นัก ในใจลึกๆ ของเขา เขายังคิดว่าตัวเองก็น่าจะคิดแผนอะไรดีๆ ออกในอนาคตอันใกล้นี่แหละ แต่เขาไม่มั่นใจว่าเขาทั้งคู่จะสามารถต่อสู้ยื้อเวลาไปถึงตอนนั้นหรือเปล่า
“คุกทราย!”
เขาตะโกนสั่งเจ้าโกเลมนั่นแทบจะทันทีที่ตอบธันจบประโยค เขาต้องหยุดการเคลื่อนไหวอันดุร้ายของเจ้านี่ไว้ก่อน อย่างน้อยก็เพื่อซื้อเวลาให้สมองเขามีเวลาได้ไตร่ตรองบ้าง
ทรายปริมาณมากที่แยกกระจัดกระจายกันอยู่นั้น พุ่งกลับมารวมตัวอีกครั้งที่เจ้าแรดดึกดำบรรพ์นั่น ราวกับว่ามันเป็นขั้วแม่เหล็กขนาดยักษ์ที่กำลังดึงดูดเศษเหล็กที่มากมายนับไม่ถ้วนอย่างได้อย่างนั้น ทรายเหล่านั้นรวมสภาพกลายเป็นทรงกลมตันขนาดใหญ่ห้อมล้อมศัตรูสี่ขานั่นไว้จนมองไม่เห็นร่างมันเลย บอลทรายยักษ์นั่นสั่นน้อยๆ เป็นจังหวะราวกับว่าเจ้าสัตว์ร้ายนั่นพยายามจะแหกคุกออกมาให้จงได้ แต่มันอาจจะยังไม่มีแรงพลังเพียงพอจะทำให้ความตั้งใจของมันประสบผล
“เอาไงดี!”
น้ำเสียงธันถามขึ้นมาอย่างร้อนรน ใจของเขาสันนิษฐานได้อย่างไม่ยากเย็นนักว่าเจ้าคุกทรายของเฟี๊ยตนี่คงจะจองจำเจ้าแรดยักษ์ได้เพียงไม่นานนัก อาการสั่นของมันบอกได้อย่างชัดเจนว่ามันคงจะทนอยู่ได้อีกไม่นาน และจะต้องแตกสลายด้วยพ่ายแพ้ในพละกำลังเป็นแน่แท้
“ถ่วงเวลาให้ก่อน ขอวางแผนอีกหน่อย” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“โอเค!”
ธันตอบรับคำพร้อมกับพุ่งตัวไปยังสมรภูมิเบื้องหน้าอีกครั้ง เขาต้องถ่วงเวลาจนกว่าเฟี๊ยตจะคิดแผนการสำเร็จให้จงได้ เขาเชื่อมั่นในตัวเพื่อนร่วมทีมของเขา พวกเขาต้องผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
และก็เป็นไปอย่างที่ธันคิดไว้อย่างไม่มีผิดพลาด คุกทรายนั่นระเบิดออกไล่เลี่ยจากเวลาที่พวกเขานัดแนะกันเสร็จสิ้นเพียงนิดเดียว เจ้าศัตรูนั่นพุ่งตัวออกจากคุกทรายอย่างรวดเร็ว ทรายเหล่านั้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆ อีกครั้ง ก่อนจะกลับไปรวมตัวกลายเป็นปีศาจทรายดังเดิมอยู่ทางด้านหลังที่ติดอยู่กับเฟี๊ยตต่อไป
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงร่างของเจ้ายักษ์ใหญ่นั่นชนกับกำแพงที่มองไม่เห็นอย่างรุนแรง มันชะงักลงชั่วครู่อย่างสงสัย ชั่วอึดใจเดียว มันก็วิ่งพุ่งตรงเข้าชนกำแพงล่องหนนั่นอีกครั้ง
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงดังลั่นของกำแพงอากาศที่ธันสร้างขึ้นทำเอาใจของเจ้าของสั่นรัว เขาตั้งใจว่าจะยื้อเวลาไว้ให้ได้อีกสักหน่อย โดยการใช้กำแพงนี่ เขาไม่อยากจะบุกโจมตีเท่าไหร่นัก ธันเองยังไม่มั่นใจว่าการต่อสู้นี้จะต้องยืดยาวไปแค่ไหน การสู้โดยเปลืองจิตไปโดยใช่เหตุดูจะไม่ค่อยดีนักในระยะยาว
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เจ้าแรดนั่นเหมือนจะเริ่มรู้แกวเสียแล้วว่าสิ่งที่ขวางกั้นอยู่เบื้องหน้านี่เกิดจากอำนาจของเด็กหนุ่มที่อยู่ออกไปไม่ไกลนักนั่น มันพุ่งชนกำแพงล่องหนอย่างรุนแรงราวกับจะท้าทายธันอย่างใดอย่างนั้น ลูกตาอันเรียวเล็กของมันจับจ้องไปที่ธันอย่างมุ่งร้าย
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงสุดท้ายดังขึ้นเมื่อเจ้ายักษ์นั่นถอยไปตั้งหลักแล้ววิ่งเข้าชนกำแพงนั่นอย่างรุนแรง กำแพงล่องหนนั่นระเบิดออกพร้อมกับเสียงดังสนั่นหวั่นไหว มันวิ่งฝ่ากำแพงเข้ามาอย่างมาดร้าย เด็กหนุ่มสายฟ้ากำดาบในมือแน่น อย่างน้อย เขาก็ยังอยู่บนตำแหน่งที่เลยหัวมันไปไกลนัก ระยะห่างจากพื้นราบนั่นสามารถเป็นหลักประกันความปลอดภัยจากการพุ่งชนนั่น หากแต่แน่นอน มันไม่อาจปกป้องเขาจ้องลูกไฟของเจ้าแรดไวไฟนั่นได้ ขณะนี้ ร่างของมันลุกโหมขึ้นด้วยไฟอีกครั้ง ราวกับว่ามันรู้ว่าหนทางใดที่จะปลดปลงชีวิตของเด็กชายตรงหน้านี้ลงได้!
“บอลทราย!”
เสียงดังมาจากทางเบื้องหลังของธันพร้อมกับเจ้าปีศาจทรายเคลื่อนที่มาอยู่ไม่ห่างจากเขาไปเท่าไหร่นัก มือข้างซ้ายของมันถือชายหนุ่มผู้เป็นนายของมันไว้ ในขณะที่มืออีกข้างกำลังรวมรวมทรายก้อนใหญ่ยักษ์ก้อนหนึ่งหมายจะจู่โจมคู่ต่อสู้นั่นตามคำสั่งของเฟี๊ยตนั่นเอง
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงกระแทกตัวของบอลทรายนั่นดังสนั่นหวั่นไหว หากแต่หาใช่ร่างของเจ้าแรดนั่นที่จะแตกสลายป่นปี้ไปไม่ หากแต่เป็นเสียงก้อนหินที่อยู่ไม่ห่างตัวมันออกไปนักแตกสลายกลายเศษธุลี
มันหลบได้!
อสูรร้ายที่กำลังวิ่งรี่เข้ามานั่นปราดเปรียวเกินกว่าจะกำจัดลงได้ด้วยกระสุนอันใหญ่ของเฟี๊ยต ธันหันไปดูเฟี๊ยตเหมือนจะหารือ แต่สายตาของเฟี๊ยตก็จับจ้องไปที่คู่ต่อสู้นั่นจนไม่ได้มองมาที่ชายหนุ่มอีกคนเลย
“บอลทราย!”
เฟี๊ยตยังคงสั่งคำสั่งเหมือนเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้มวลของลูกกระสุนเหล่านั้นทวีคูณเป็นสามเท่าจากของเก่า ลูกบอลสามลูกนั่นพุ่งตรงไปยังคู่ต่อสู้ที่กำลังวิ่งจู่โจมเข้ามานั่น เฟี๊ยตไม่เปิดโอกาสให้มันได้ตั้งตัวเลย เจ้าแรดที่ปรี่พุ่งเข้ามานั่นก็ยังไม่มีทีท่าจะหยุดการเคลื่อนไหวลง มันยังคงวิ่งประจัญบานเข้ามาอย่างมั่นใจ
ปากของอ้ากว้างขึ้นอีกครั้ง มันกำลังรวบรวมลมปราณเพื่อเปลี่ยนสภาพเป็นลูกไฟเพื่อเข้าปะทะกับลูกบอลทรายนั่นเป็นแน่แท้
“เยส!”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างไม่ดังนัก พร้อมกับมือขวาที่กำแน่นพร้อมกับสะบัดเบาๆ เสียงแสดงความยินดีนั่นทำให้ธันถึงกับต้องหันไปมองเฟี๊ยตอย่างสงสัย ธันไม่เข้าใจเลยว่าเฟี๊ยตดีใจเรื่องอะไร ทั้งๆ ที่คู่ต่อสู้ดูไม่ได้เสียท่าฝ่ายเขาแม้แต่นิดเดียว
“พายุทราย!”
เสียงของเฟี๊ยตดังสั่งการขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยังไม่ทันทีลูกบอลไฟของฝ่ายนั้นจะก่อร่างสร้างตัวขึ้นอย่างเต็มที่ โกเลมทรายของเฟี๊ยตก็สลายตัวแหลกละเอียดไปเสียหมด เพื่อที่จะกลายสภาพเป็นพายุทรายที่พัดกระหน่ำซ้ำเจ้าแรดนั่นอย่างไม่เปิดโอกาสสักนิดเลย
คู่ต่อสู้ของเขาเร่งสร้างลูกบอลไฟปริมาณมากขึ้นเพื่อรับมือกับทรายปริมาณมหาศาลที่กำลังบุกจู่โจมเข้าไปนั่น ลูกบอลไฟเกือบสิบลูกลอยอยู่ล้อมรอบเจ้าไวไฟนั่นอย่างเตรียมพร้อม
“ยิง!”
แต่กว่าที่เจ้าอสูรกายนอเดียวนั่นจะสำนึกได้ว่าทรายเหล่านี้เป็นเพียงแค่นกต่อเท่านั้น มันก็สายไปเสียแล้ว ทันทีที่โกเลมทรายเหล่านั้นแตกสลายออกก็เผยให้เห็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่แฝงกายอยู่ในโกเลมยักษ์อย่างรอโอกาสจะจู่โจมเข้าจุดตายของเจ้าแรดนั่นมาตลอด
เซนทอร์!
อมนุษย์ครึ่งม้านั่นเหนี่ยวคันธนูอย่างสุดแขน พร้อมกับปลดปล่อยลูกธนูออกจากคันศรอย่างเตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว ลูกธนูยาวเกือบเมตรนั่นพุ่งเข้าหาเจ้าสี่ตีนนั่นด้วยความรวดเร็วเกินกว่ามันจะสำเหนียกได้
สวบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
เสียงลูกธนูยาวของอมนุษย์สินธพนั่นปักเข้าไปในปากของเจ้าแรดนั่นอย่างถนัดถนี่ ราวกับมีมือยักษ์ที่มองไม่เห็นจับมันไปวางอย่างแม่นยำฉะนั้น!
ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจไปหมด ลูกไฟแกร่งหลายลูกนั้นกลายเป็นอากาศธาตุไปอย่างรวดเร็ว พายุทรายก็สงบลงเช่นกันด้วยคำสั่งของเขา เจ้าอสูรกายหนังหนานั่นล้มลงกับพื้นอย่างหมดท่า ตัวของมันกระตุกเล็กน้อยก่อนที่จะเอาหัวทิ่มดินลงอย่างสิ้นฤทธิ์ เจ้าพญาแรดไวไฟนั่นถูกปราบลงอย่างสมบูรณ์!
แน่นอนว่าลูกศรธรรมดาไม่อาจฆ่าสัตว์บ้าเลือดนี่ได้ภายในดอกเดียวแน่ๆ แต่ในเมื่อเฟี๊ยตเองก็ได้ชื่อว่าเป็นนักวางยาคนหนึ่ง เขาจะยิงลูกศรธรรมดาๆ ไปทำไม ถูกไหม!
“ชื่อ The Inflammable Rhino (พญาแรดต้นกำเนิดเพลิง) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 75 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้”
จากผู้แต่ง : ใครใจดีมาเม้นให้เลย นักอ่านเงาห้ามเงาแล้วน้า เม้นให้กันนิดนึง เดือนหน้าวาเลนไทน์แล้วนะ ใครเม้นให้จะขอให้สมหวังในรัก อิอิ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อยากให้ถึงฉากรักๆ ใคร่ๆ แล้วอ่า
นี่เริ่มอยากเขียนฉากหวานๆ บ้าง
เขียนแล้วกระชุ่มกระชวยหัวใจดี ฮ่าฮ่า
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
งั้นตอนหน้าขอเป็นดีใจจนลืมตัวเผลอกอดกันหน่อยสิครับ 555555
-
มันส์สุดๆ มันลุ้นตรงว่า เฟี๊ยตจะใช้วิธีไหน ในหัวนี่คิดตั้งแต่เห็นชื่อหัวเรื่องแล้ว ไป search ข้อมูลว่า แรดมันไม่มีต่อมเหงื่อ สายตามันไม่ดี คิดว่าถ้าเป็นเราจะกำจัดมันไงดี สุดท้ายผิดหมด มันสนุกตรงนี้นี่แหละ :laugh:
ขอให้เดือนกุมภา เป็นเดือนที่มีดอกรักบานในหัวใจทุกคนนะครับ ไม่เว้นแม้แต่เฟี๊ยต หรือ ธัน หรือใครก็ตามครับ จะรอติดตามอยู่น้า
ก่อนสิ้นกุมภา คงต้องให้เฟี๊ยตไหว้ตรุษจีนก่อน ก็เฟี๊ยตมีเชื้อจีนนี่นา
คนแต่งรู้ได้ไงว่า ชื่อผมเป็นตัวย่อแบบนี้อ่ะ ปิดไม่มิดซะแร้ว :hao7: :hao7: :hao7:
-
มาสองตอนนี้บู๊ซะและ มันๆ 5555
อาตี๋ (เรียกตามธันซะเลย) เก่งๆ อิๆ
-
:katai2-1: เย้ตอนใหม่มาแล้ว ช่วงนี้รู้สึกว่าตอนใหม่มันสั้นลงเรื่อยๆแฮะ :mew5: :mew5:
-
เย้! เดาถูกส่วนนึง :laugh:
ทีนี้ เด็กสาวนั่นเป็นใคร
-
เอาใจช่วยเสมอครับ ผมชอบครั้บ ผมอ่านตามยันแก่ได้เลยครับ
-
เฟี๊ยตเก่งที่สุดอ่า ปลื้ม :o8: :o8: :o8:
ขอให้ผู้หายป่วยไวๆ มาต่อให้อีกน๊า สู้ๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
เงามาหลายวัน เพราะไม่ได้เปิดคอมเลย
เพราะติดสอบ อ่านหนังสือยาว
เลยแอบอ่านทางมือถืออย่างเดียว
วันนี้เข้ามาเป็นกำลังใจให้ครับ
เฟี๊ยต ฉลาดมากอีกแล้ว
แต่ถ้าเราเป็นธันคงแอบน้อยใจเบาๆ
ที่เฟี๊ยตไม่หันมามองเพื่อปรึกษาเบยยย
-
สามตอนรวด สุดยอดมาก ได้ไผ่เพิ่มอีกใบและ เฟี๊ยตนี่ยอดมาก ธันเองก็ด้วย เม้นท์ไม่ถนัดเท่าไหร่เพราะอ่านจากมือถือ ยังไงเราก็ยังติดตามอยู่นะ ^^ รอดูฉากหวานๆดีกว่า อิอิ
-
เฮ่ย ยิงเข้าปากเลย
เฟี๊ยตโหดนะเนี่ย 5555555555
-
มาทีเดียวแบบยาวเลย
ขอบคุนน้าาาาา
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
คนเขียนรีบๆ เอามาเซอร์วิสเลยนะฉากนั้นอ่ะ o18
-
ตามมาอ่านแล้วค่าาาา....ในที่สุดก็สอบเสร็จ มีเวลาตามอ่านแล้วว
ธันกับเฟี๊ยตเริ่มมีความคืบหน้าแล้ว สิ่งเล็กกำลังจะเกิดขึ้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองอาจก้าวไปอีกขั้น
มุมน่ารักๆของคู่นี้เราคิดว่าน่าจะเป็นฉากกัดกันมากกว่า? ฮ่าๆ เวลาอ่านแล้วมันดูแบบว่า ถึงจะพูดดูแรงแต่แค่ยอกล้อกันเฉยๆ
จับกันเป็นคู่หู(คู่รัก)ที่ลงตัวจริง มีเวลาอยู่ 2 ต่อ 2 ด้วย อิอิ... ธันก็หวั่นไหว เฟี๊ยตก็หวั่นไหว เรารอใจสองดวงนี้เป็นของกันและกันอยู่นะ ฮิ้วววว
ระหว่างทางก็เจอกับศึกหนักอีกแล้ว พ่อหนูจำไมก็ฉลาดเป็นกรดเลยทีเดียว ผ่านไปได้อย่าวุดวิด หนูน้อยน่าสงสารจัง แต่ทำไมถึงมาอยู่ในป่าคนเดียว
หลงกับพ่อแม่รึป่านะ เรื่องจะดำเนินไปทางไหนนะ ติดตามต่อไปค่าา
ปล.นี้ถึงคนแต่ง สู้เข้าไว้ เราเป็นกำลังใจให้ ถึงแม้จะเม้นน้อย ตามมาเม้นช้า อย่าว่ากันเลยยย
ข้าน้อยรีบสุดๆ สารภาพตามตรง มีบางครั้งก็เบื่อบ้าง แต่พอมาอ่านเข้าจริงๆกับติดลม อยากอ่านต่
เรื่องนี้เรารู้อยู่แล้สมันเป็นเรื่องยาว ซึ่งดำเนินเรื่องอย่าค่อยเป็นค่อยไป ก็บอกกันตั้งแต่แรกแล้ว เราเข้าใจ
ซึ่งนิยายแบบนี้ ทั้งคนแต่ง และคนอ่านต้องมีความอดทนค่อยดูความเป็นไปของตัวละครแต่ละตัว
ก็เหมือนกับคนสวน ที่ต้องค่อยเอาใจใส่กับต้นไม้ที่พวกเขาดูแล ค่อยดูการเจริญเติบโตของมันไปเรื่อยๆ (เอามาจากนิยายเรื่องนึง แต่เขาเปรียบกับความรัก เราเอามาปรับนิดหน่อย) คนแต่งอย่าได้น้อยใจไปเลย ถึงคนอ่านจะน้อย แต่คุณก็น่าจะรู้ว่านิยายของคุณนั้นยังมีคนอ่านอันน้อยนิดที่ยังติดตามอยู่เสมอ ถึงแม้บางคนเข้ามาทุกครั้งที่คุณอัพ แต่บางคนอาจมาช้าแต่จงรู้ไว้ว่า นักอ่านอันน้อยนิดนี้ ยังติดตามผลงานของคุณ แม้คุณท้อ พวกเขาดัน แม้คุณเหนื่อย พวกเขาส่งความห่วงใย
สู้ๆเข้าไว้นะ
ปล.๒ ถ้าอ่านแล้วงง อย่าว่ากันเลย ทักษะด้านนี้อ่อนเหลือเกิน สมองไวกว่ามือ ฮ่าๆ ถ้าประโยคไหนทำให้เกิดความรู้สึกไม่ดี ข้าน้อยขอโทษ ข้าน้อยผิดไปแล้วว สู้ๆๆ
-
ตั้งแต่ปีใหม่ไม่ได้เข้ามาอ่านมาเม้นท์ให้เลย ต้องขอโทษคนแต่งจริงๆ พอดีเราติดสอบ ติดเข้าค่าย เลยอดอ่านเรื่องนี้ไปซักระยะเลย
พลาดไปตั้ง 5 ตอน เนื้อเรื่องก็ดำเนินผ่านไปตั้งเยอะ แถมยังพลาดฉากมุ้งมิ้งของเฟี๊ยตกับธันอีก เสียดายสุดๆต้องมาตามอ่านย้อนหลังแล้วเม้นท์ให้ทีเดียวอย่างงี้
ธันกลับเข้ามาในเกมแล้ว แต่ก็ไม่ได้บอกว่าหายไปไหนมา ปล่อยให้เฟี๊ยตเป็นห่วงลึกๆในใจ เฟี๊ยตก็ปากหนักเกินกว่าจะถามออกไปอีก ตอนแรกคิดว่าเฟี๊ยตจะมีแอบน้อยใจ แอบงอนด้วยนะเนี่ย
หลังจากนั้นก็เดินทางสู่เมืองพฤษภาคม ได้ฉากมุ้งมิ้งหวานๆมาอ่านเป็นของขวัญต้อนรับปีใหม่ก็ชื่นใจไม่น้อย ฉากหวานๆน่ารักยิ่งหายากจากนิยายเรื่องนี้อยู่ 555+
แต่ละคนก็เริ่มรู้สึกดีๆกับอีกคนแล้ว ถือว่าเป็นพัฒนาการที่ดีของความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ค่อยๆเป็นไปแบบนี้แหละดีแล้ว จะได้แน่นแฟ้นไปนานๆ ดีกว่าก้าวกระโดดข้ามขั้นไป
แต่นิยายเรื่องนี้ก็ยังไม่ทิ้งแนว ยังคงบู๊ผจญภัยเจออุปสรรคตามสเต็ป คราวนี้เจอไพ่สูงสุดเป็นแรดหนังหนารับมือยาก แต่ก็ไม่เกินความสามารถของเฟี๊ยตอยู่แล้ว ล้มได้สบายๆ ได้ไพ่สูงสุดมาอีกใบไว้ครอบครองในสมุดการ์ดแล้ว
ปล.ถ้าคนแต่งอยากจะพัก ก็พักได้ แต่อย่าหายไปเลยนะ เรารอติดตามเรื่องนี้ตลอด ถึงจะเม้นท์ช้าเม้นท์สั้นไปบ้างก็ตามที เราอยากอ่านนิยายเรื่องนี้ไปจนจบแบบสมบูรณ์เลย
-
วันนี้ขอส่งใบลานะครับ
แต่งไม่ไหวจริงๆ
มีปัญหาชีวิตนิดหน่อย
ขอโทษนะครับ
วันเสาร์จะกลับมาต่อตามปรกติครับ
[/size]
-
ไม่เป็นไรจ้า ขอให้ผ่านพ้นปัญหาต่างๆมาได้นะ เอาใจช่วย สู้ๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เฟี้ยตสู้ๆ ธันสู้ตาย คนแต่ง หล่อสุด *-*
-
มาเม้นต์ให้กำลังใจครับ แนวเรื่องก็ดี อยู่แล้วครับ การแต่งเรื่อง เอกลักษณ์ ที่ไม่เหมือนใครเป็นสิ่งสำคัญครับ และที่สำคัญกว่าคือมันขายได้ อย่างน้อยในนี้ก้มีคนซื้ออยู่หลายคน สามารถดูได้จากยอดวิว และยอดเมนต์ เพราะฉะนั้นไม่ต้องท้อใจไปหรอกครับ เอาเวลาคิดดีกว่าว่าทำอย่างไรให้นิยายเรื่องนี้โดดเด่นกว่านี้555
จากใจคนตามอ่านครับ
-
สุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดอีกแล้วววววววววววว
-
อย่าเพิ่งถอดใจนะ แม้เรื่องจะยาวแค่ไหนเขาก็ยังรอออ่านเสมอ
เข้ามาถ้าตกหน้าหนึ่งไปเราก็ยังหาหน้าอื่นอีก
ชอบเรื่องนี้น่ะ ยิ่งหลังๆเริ่มมีฉากหวานๆก็ยิ่งชอบ แต่ไม่มีเราก็ชอบ นิยายแนวนี้ในบอยเลิฟหายาก
-
เย้ๆ จัดการได้แล้ว เฟี๊ยตเก่งที่สุ๊ดดดด
-
บทที่ 121 Gina's Story
เฟี๊ยตสะกิดไหล่ธันให้ก้าวไปหาเด็กสาวที่ยังตัวสั่นด้วยความกลัวอยู่บนพื้นที่แคบๆ ตรงเชิงเขานั่น เด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นก้มหน้าร้องไห้น้อยๆ อย่างน่าสงสาร ยิ่งเขาเหยียบสะพานอากาศของธันไปใกล้เท่าไหร่ เขายิ่งรู้สึกสะท้อนใจมากเท่านั้น ชะตากรรมอันไหนกันหนอที่ต้องทำให้เด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ต้องมาตกระกำลำบากอยู่คนเดียวกลางป่าแสนทุรกันดารนี่
เด็กหญิงคนนั้นสะดุ้งอย่างแรงเมื่อเฟี๊ยตเอื้อมมือไปแตะบริเวณไหล่เป็นการแสดงว่าเขากำลังยืนอยู่ตรงนี้ เด็กหญิงคนดังกล่าวมีอาการตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด เธอส่ายสายตาไปมาอย่างระแวดระวัง ดวงตาบริสุทธิ์นั่นจ้องมองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์เพียงชั่วครู่ ก่อนที่จะโผมาอยู่ในอ้อมอกเข้าเต็มแรง ความรู้สึกโดดเดี่ยวของเด็กคนนี้ราวกับคนหลงทางอยู่กลางทะเลทรายอันแห้งผากที่ผ่านมาพานพบกับโอเอซิสด้วยความบังเอิญเช่นเขาทั้งสองคนนี่ เฟี๊ยตไม่อยากคิดเลยว่า ถ้าเขาและธันไม่ได้ผ่านมาที่นี่ ณ เวลานี้ ชะตากรรมของเด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขานี่จะเป็นอย่างไร
เด็กตัวน้อยในอ้อมกอดของเขานี่น่าจะมีอายุไม่ถึง 10 ขวบเท่านั้น ผิวขาวซีดราวกับมรดกของชาวยุโรปนั่นสอดรับเข้าผมสีบลอนด์ทองหยักศกน้อยๆ และดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลนั่นเป็นอย่างดี ร่างที่สั่นน้อยๆ ด้วยแรงสะอื้นนั่นถูกสวมใส่ไว้ด้วยชุดเดรสตัวเล็กสีขาวตัดชมพูอ่อน ดูจากการแต่งกายแล้วเด็กหญิงคนนี้ไม่น่าจะมีความตั้งใจออกว่าเดินทางในป่าแม้แต่น้อย เท้าคู่นั้นปราศจากสิ่งห่อหุ้มใดๆ ตามเนื้อตัวถลอกปอกเปิกไปด้วยรอยขีดข่วนอย่างน่าสงสาร รอยแผลจากการเกี่ยวของสิ่งของมีคม รอยช้ำจากการกระแทก รอยม่วงคล้ำจากการอักเสบพบได้ทั่วไปตามแขนขาที่ประกอบขึ้นด้วยผิวสีขาวอมชมพูนั่น เด็กคนนี้คงจะเจอกับเรื่องราวที่น่าหวาดหวั่นใจมามากกว่าที่เขาคิดนัก ชายหนุ่มทำได้เพียงมอบอ้อมกอดที่อบอุ่นเพื่อเป็นแหล่งพักพิงยามยากของเธอเท่านั้น
“เป็นยังไงมายังไงสาวน้อย ทำไมมาเดินเล่นอยู่กลางป่าคนเดียวแบบนี้”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยเริ่มต้นบทสนทนาขึ้นเมื่อเห็นว่าอาการสะอื้นนั่นค่อยๆ น้อยลงไปเรื่อยๆ ชายหนุ่มค่อยๆ ใช้มือลูบหลังอย่างปลอบประโลม ในขณะที่ธันได้แต่นั่งมองอยู่กลางอากาศห่างไปไม่ไกลเท่านั้น เด็กหนุ่มมอบหน้าที่อาคันตุกะให้กับเฟี๊ยตแต่เพียงผู้เดียว
“Arr… Could you speak English? Please, hardly do I understand Thai. (เอ่ออ คุณช่วยพูดภาษาอังกฤษได้ไหมคะ ฉันแทบจะไม่เข้าใจภาษาไทยเลย)”
เสียงเล็กนั่นตอบออกมาอย่างตะกุกตะกัก เสียงหวานเล็กนั่นเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมาที่เฟี๊ยตอย่างมีความหวัง
“You’re welcome, darling. Why did you be here? (ด้วยความยินดี ที่รัก ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้)”
เฟี๊ยตตอบกลับด้วยภาษาอังกฤษที่ชัดเจนไม่แพ้หญิงสาวตัวเล็กนั่น ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมาอย่างมีความหวัง ราวกับว่าเขาเป็นเรือกู้ภัยลำหนึ่งที่ค้นพบตัวเธอท่ามกลางท้องน้ำแห่งมหาสมุทรอันว่างเปล่านี่ น้ำตาของเด็กสาวคนนั้นเริ่มรื้นขึ้น เด็กคนนั้นโผตัวเขาสะอึกสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้งหนึ่ง
“I was abducted. I thought I would be dead. They were horrific. (ฉันถูกลักพาตัวมา ฉันคิดว่าฉันจะตายเสียแล้ว พวกนั้นมันน่ากลัวมาก)”
น้ำตาของเด็กน้อยคนนั้นเริ่มปริ่มๆ ออกมาอีกครั้ง เรื่องราวเหล่านั้นดูจะเลวร้ายเกินกว่าที่เด็กสาวคนหนึ่งจะผ่านพ้นมันไปได้เพียงลำพัง
“Calm down, darling. You’re safe now. No one harms you anymore. (ใจเย็น ที่รัก เธอปลอดภัยแล้ว จะไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีกต่อไป)”
เฟี๊ยตจบประโยคนั้นด้วยรอยยิ้มกว้าง เขารู้สึกอยากปกป้องเด็กคนนี้เหลือเกิน เด็กสาวคนนี้ควรจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ เธอไม่ควรมาตกระกำลำบากกลางป่าอยู่อย่างนี้เพียงลำพัง ทันทีที่เฟี๊ยตได้คลี่ยิ้มกว้างส่งให้ไป เด็กสาวคนนั้นก็โผเข้ามากอดตัวเขาอีกครั้ง เภสัชกรหนุ่มในเวลานี้คือที่พึ่งสุดท้ายของเด็กน้อยคนนี้จริงๆ
ธันเอ่ยชวนเขาและเด็กน้อยลงมานั่งใต้ต้นไม้ตอนหนึ่งที่ไม่ห่างออกไปไกลนัก เฟี๊ยตยังคงทำหน้าที่นั่งคุยเป็นเพื่อนของเด็กน้อยนั่นเรื่อยๆ ในขณะที่ธันรับหน้าที่เตรียมอาหารสำเร็จรูปไว้ให้ ธันบรรจงหยด citronella oil บริเวณรอบๆ ที่นั่งที่พวกเขานั่งคุยกันอยู่นี่ เพื่อจะเป็นหลักรับประกันว่าจะไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนหลงเข้ามาตอนที่เด็กน้อยคนนี้กำลังปรับทุกข์อยู่อีก ธันคิดว่าเธอคงยังไม่พร้อมจะเจอเหตุการณ์น่าตื่นเต้นอีกเท่าไหร่นัก
เด็กสาวคนดังกล่าวชื่อว่า “Gina (จีน่า)” เธอมาจากเมืองพฤษภาคมที่เป็นเป้าหมายของการเดินทางระยะต่อไปนี่เอง เธอเล่าว่าในขณะที่เธอกำลังนอนหลังอยู่ในห้องนอนตามปรกติ ชายในชุดดำกลุ่มหนึ่งลอบเข้ามาในห้องนอน เธอถูกชายชุดดำเหล่านั้นบังคับให้กินยาแล้วก็หมดสติไป กว่าจะมารู้ตัวอีกครั้ง เธอก็พบว่าตนอยู่กลางป่าลึกเสียแล้ว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังอยู่ส่วนไหนของเกมนี่
เธอถูกจับใส่กรงราวกับว่าเธอเป็นสัตว์ตัวหนึ่งเท่านั้น ระหว่างทางที่กำลังเดินทางนั่นเอง เธอและชายชุดดำเหล่านั้นถูกโจมตีโดยฝูงหมาป่าฝูงหนึ่ง พวกโจรชั่วเหล่านั้นทิ้งเธอไว้และหนีเอาชีวิตรอดอย่างขี้ขลาดตาขาวที่สุด เด็กน้อยตัวเล็กคนเดียวถูกทิ้งให้อยู่ในกรงไม้ขนาดไม่ใหญ่นัก โดยมีฝูงหมาป่าอันหิวกระหายจับจ้องหมายจะฉีกร่างเธอเป็นชิ้นๆ จีน่ารอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์เพียงเพราะว่ากรงไม้นั่นใหญ่และแข็งแรงเกินกว่าที่ไอ้พวกสัตว์หน้าขนเหล่าจะทำลายลงได้โดยง่าย พวกมันถอดใจไปจากเธอหลังจากวนเวียนเฝ้าเห่าหวนและขู่คำรามเธอเป็นเวลาข้ามวัน ค่ำคืนนั้นเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเธอ จีน่าไม่อาจข่มตาได้โดยมีฝูงมัจจุราชเหล่านั้นขู่ฆ่าจะเอาชีวิตเธออยู่ตลอด ตราบจนผ่านมาถึงรุ่งเช้า พวกมันผละไปอย่างตัดใจจากเหยื่ออันโอชะอย่างเธอ ช่วงจังหวะเวลานั้นเธอร้องไห้จนแทบจะไม่มีแรงจะร้อง เธอร้องให้กับชะตากรรมที่แสนจะโหดร้ายของเธอ เธอร้องไห้ให้กับการรอดชีวิตอันอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ของเธอ เธอร้องไห้จนหลับไปทั้งคราบน้ำตา
หากแต่ฝันร้ายของเธอยังไม่จบสิ้น เธอหวีดร้องอย่างสุดเสียงหลังจากที่เผลอหลับไปได้เพียงไม่นานนัก รถถังมีชีวิตตัวหนึ่งวิ่งเข้าชนกรงไม้นั่นจนฝั่งขวาแหลกละเอียดไปทั้งแถบ เดชะบุญที่ร่างยักษ์ของมันเฉียดร่างเธอไปเพียงชั่วยาแดงผ่าแปดเท่านั้น เธอถูกปลุกขึ้นเพราะเจ้าพญาแรดต้นกำเนิดเพลิงนั่น เธอไม่มีเวลาแม้แต่คิด เธอไม่มีเวลาให้ตัดสินใจ สันชาตญานบอกกับเธอว่าเธอต้องรีบหนีไปให้ไกลที่สุด จีน่าตะเกียกตะกายออกจากกรงที่คุมขังเธอมาจากบ้านเกิดนั่น เธออาศัยจังหวะช่วงเวลาที่เจ้ายักษ์นั่นกำลังหันไปสนใจกับการบดขยี้กรงไม้ให้แหลกละเอียดไปนั่นวิ่งหนีออกมาจนพบกับเชิงเขาแห่งหนึ่ง เธอคิดว่าเธอน่าจะรอดชีวิตแล้วเป็นแน่ แต่พระเจ้าก็ไม่เคยเข้าข้างเธอเลย มันตามเบาะแสเธอมาทันที่บริเวณนั้นเอง มันวิ่งพุ่งเข้าชนผาแคบๆ นั่นตอนที่เธอกำลังตะเกียกตะกายอยู่นั่น และหลังจากที่มันพบว่ามันไม่อาจจะฆ่าเธอให้ตายได้ด้วยร่างของมันแล้ว มันก็สร้างลูกบอลเพลิงออกมาจากปากนั่นหวังจะเผาเธอให้ดับดิ้นลงทั้งเป็น ช่วงจังหวะชีวิตเฉียดตายนั้น บอลเพลิงที่เปรียบเสมือนพญายมทูตที่กำลังจะลงทัณฑ์ประหัตถ์ประหารเธอนั้นก็หยุดชะงักราวกับว่าชนกับกำแพงที่มองไม่เห็นอย่างนั้น มันถูกทรายปริมาณหนึ่งล้อมรอบและดับลงด้วยอำนาจนั่นเอง จีน่าหันไปก็พบกับอัศวินทั้งสองคนที่ขี่ม้าขาวเข้ามาช่วยเธอออกจากขุมนรกที่กำลังจะฆ่าเธอทั้งเป็นนี่ และเรื่องราวหลังจากนั้นก็สอดรับประสานกับเรื่องราวที่ทางฝ่ายเฟี๊ยตและธันประสบเจอ
มือของเฟี๊ยตบรรจงลูบหลังของเด็กสาวคนนั้นอย่างปลอบประโลม เรื่องราวทั้งหมดนี่มันเป็นโศกนาฏกรรมชัดๆ มันมากมายเกินกว่าที่เด็กน้อยๆ ตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะต้องมาประสบพบเจอ ความสงสารในตัวเด็กน้อยผมบลอนด์นี่เกาะกินหัวใจชายหนุ่มไปทั้งใจ
จากผู้แต่ง : เฮ้ออออออออออออออออ เฮ้ออออออออออออออออ ถ้าผมทำดี ผมจะได้รับความดีตอบแทนใช่ไหมครับ (แค่อยากบ่นหนะ ไม่เกี่ยวกับนิยายสักนิดเลย ฮ่าฮ่า)
-
ปล. ที่ต้องมีภาษาอังกฤษนี่เพราะอยากให้อินไปกับเนื้อหานะครับ อย่าหาว่าผมกระแดะนา แต่จะให้ตัวละครต่างชาติพูดไทยมันคงแปลกๆ ทนอ่านภาษาอังกฤษงูๆปลาๆของผมไปหน่อยละกันนะครับ 5555
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
น้องจีน่า น่าสงสารจัง รอดแล้วนะ :hao4: :hao4: :hao4:
-
เป็นเรื่องที่สนุกมากเลยจ้า มีกลิ่นไอ HXH แต่ก็เป็นตัวของตัวเอง
บางตอนอ่านๆไป ในนิยายจะรู้สึกว่าเฟี๊ยตชั่งฉลาดจริงๆ แต่คิดอีกมุมน้องคนแต่งนี้แหละ สุดยอดดดดดด
คิดได้ยังไง อ่านพรวดดดดดดเดียวหมดเลย หุๆ ขอเป็นแฟนคลับนิยายเรื่องนี้อีกนะจ๊ะ :mew1:
-
น่าฉงฉานคนอ่านจังเบย คงเขียนลงให้นิดเดียว
ปล.แอบสงสารคนเขียน 555555
-
น้องจีน่า น่าสงสารจัง :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ในที่สุดก็มาต่อให้แล้ว ขอบคุณมากเลยคุณผู้แต่ง สู้ๆนะจ๊ะ :mew1: :mew1:
-
โอ้ว....speak English? ดีนะมี Sub Thai ไม่งั้ยผมเสร็จแน่ๆ เหอๆ สู้ๆ ครับ ผู้แต่ง
-
จีน่า ไม่น่าเลย โดนหนัก ดีนะเฟี๊ยตกับธันมาช่วยไว้ได้ทัน
-
อย่าท้อใจเลยน้าาาาา คนแต่ง
คนอ่านมาเป็นกำลังใจให้ค้าบบบบบบบบบ
จีน่านี่คือตัวละครในเกมส์หรือเปล่า
ถ้าเป็นตัวละครในเกมส์
นี่น่าจะคือสถาณการณ์ ที่เป็นหลักแหล่งรึปล่าววว
แบบยังไงถ้ามาเมืองพฤษภาคมก็ต้องเจอเหตุการณ์นี้
แบบประมาณว่าจะได้ การ์ด รึป่าววว
-
น่าสงสารจัง ออกเดินทางกลับบ้านไปพร้อมกับเฟี๊ยตเนาะ
-
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ ค่า
ตอนนี้แม้จะสั้นไปนิดนุงแต่ก็ยังดีกว่าไม่มา ฮ่าๆ
-
มีภาษาอังกฤษด้วย... พอดีเลยเรากำลังฝึกภาษาที่เข้าขั้นห่วยแตก ฮ่าๆ
จีน่า น่าสงสารอ่ะ อยู่ดีๆก็มีคนมาลักพาตัวซะได้ แถมยังโชคร้ายสุดๆ แต่ในโชคร้ายนั้นก็ยังมีโชคดี (เพราะเฟี๊ยตกับธันช่วยได้ทัน)
คิดเหมือนเราเลยคนแต่ง เวลาทำดีแล้วจะได้ดีจริงหรอ..ฮ่าๆ เบื่อเวลาทำดีแล้วโดนว่านี่แหละ ฮ่าๆ สักวันมันต้องเกิดผลแน่ (??)
ติดตามตอนต่อไป...
-
อันนี้ตอบคำถาม ที่ไม่เกี่ยวกับนิยายครับ ที่ถามว่าทำดีแล้วควรจะได้ผลดีไหม อันผมเคยอ่านเจอคำถามนี้ตอนเด็ก ผู้ตอบก็ตอบได้น่าฟังว่า ต้องดูว่าการทำดีนั้น ถูกดีหรือไม่ กล่าวคือ ถูกกาลหรือถูกเวลา ถูกสถานที่ ถูกบุคคล ยกตัวอย่างง่ายๆ สมมติ มีสามีภรรยาอยู่หนึ่งคู่ละกัน สามีมีอาชีพขับสามล้อ ภรรยาเป็นแม่บ้านอยู่ที่บ้าน เห็นสามีขับรถมาเหนื่อยๆ กลับถึงบ้าน ก็เปิดแอร์ เปิดพัดลมไว้ รินน้ำเย็นเจี๊ยบมาให้ พร้อมผ้าเย็นอีกหนึ่งผืนเพื่อเช็ดหน้าเช็ดตา อย่างนี้ถือเป็นการเอาใจเป็นยอดภรรยาที่ทำหน้าที่เอาใจสามีถูกไหม แต่มีอยู่วันหนึ่ง ภรรยาก็ทำทุกอย่างเหมือนเดิม รอสามีกลับบ้าน บังเอิญวันนั้นฝนตก รถติด อากาศเย็นมากๆ พอสามีเข้าบ้านมา ก็พบกับแอร์ที่เย็นฉ่ำ จนเข้าขั้วหัวใจ ผ้าเย็นอีกหนึ่งผืน น้ำเย็นๆ อีกหนึ่งแก้ว ถามว่าสามีจะดีใจกับการทำดีของภรรยาอีกหรือไม่
ถ้าไม่ด่าก็บุญแล้ว ดังนั้นการทำความดีแล้วหวังผลว่าจะได้ผลดีนั้น ต้องพิจารณา ความต้องการของผู้ที่จะรับด้วยและความมีใจอันละเอียดของผู้รับ ว่ามี กตัญญู และกตเวทิตา หรือไม่ จึงจะได้ผลดี แต่ผมว่า เอางี้ดีกว่าไม่ต้องเครียด คิดเสียว่าทำความดี เพื่อดี เพราะเป็นสิ่งที่ควรทำ ไม่ต้องหวังผล ถือว่าเราทำดีที่สุดแล้ว ส่วนผลจะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่ครับ จะได้สบายใจเวลาผลที่เกิดขึ้นไม่ตรงกับที่มุ่งหมายไว้
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารจีน่า ไม่รู้ว่าไปทำไรมาถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ มันจะเป็นปมในอนาคตอีกหรือเปล่า แต่ก็โชคดีแล้วที่เฟี๊ยตกับธันผ่านมาเจอพอดีอ่ะ
-
บทที่ 122 Pheromone
“Could you probably do me a favor? Please (คุณพอจะช่วยเหลือฉันได้ไหมคะ)”
เด็กสาวเจ้าของตาสีฟ้าน้ำทะเลนั่นเอ่ยขึ้นอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก ท่าทีของเธอเกรงใจพวกเขาทั้งสองคนอย่างมาก ดูจากลักษณะภายนอกแล้ว จีน่าน่าจะมีพื้นฐานมาจากสังคมที่ดี ดูจากการพูดจาและกิริยาท่าทางแล้ว เฟี๊ยตเดาว่าบ้านของเธอน่าจะมีฐานะอยู่ไม่น้อยเลย
“How may I help you, darling? (ผมพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้าง ที่รัก)”
เฟี๊ยตเอ่ยถามกลับออกไปอย่างนั้น ใจของเขาอยากจะช่วยเหลือเด็กสาวตรงหน้านี้ใจจะขาด ความสงสารในโชคชะตาที่ได้รับฟังมานั่นทำให้เขาอยากยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเธอให้ได้มากที่สุด แต่ก็ติดตรงที่ว่าเขาไม่กล้ารับปากไปอย่างส่งเดช อย่างน้อย เขาจะต้องรับฟังคำขอร้องนั่นก่อน ถึงแม้ว่าเขาจะต้องการช่วยเหลือมากเท่าไหนก็ตาม
“I was wondering if you could bring me to my house, please. (คุณสามารถช่วยพาฉันไปส่งบ้านได้ไหมคะ)”
หญิงสาวนั่นพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนมาที่เขา เฟี๊ยตยังไม่ตัดสินใจตอบลงไปในทันที หากแต่เขาหันไปมองหน้าเพื่อนร่วมทีมในเชิงปรึกษาก่อน เขาไม่อยากตัดสินใจอะไรลงไปโดยพลการถึงแม้ว่าจะอยากช่วยเหลือคนตรงหน้ามากเพียงใดก็ตาม
ธันหันมามองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์มากนัก ก่อนจะพยักหน้าขึ้นเป็นเชิงตามใจเขา และหันไปนั่งมองป่ารอบด้านอย่างระแวงไพรเช่นเดิม
“Why not, darling? It’s my pleasure. (ทำไมจะไม่ได้หละที่รัก ด้วยความเต็มใจของฉันเลย)”
เฟี๊ยตตอบออกไปพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง เด็กคนนั้นโผเข้ากอดเขาอย่างเต็มรักอีกครั้ง ก่อนจะหันไปพร่ำขอบคุณธันอีกคนด้วยเช่นกัน เด็กหนุ่มถึงกับทำตัวไม่ถูกที่จีน่าหันมายิ้มให้แบบนี้ ธันได้ยิ้มงงๆ และตอบออกไปอย่างตั้งตัวไม่ติดเท่าไหร่
“But I’m afraid to imperil both of you. (แต่ฉันเกรงว่ามันจะพวกคุณทั้งสองคนตกอยู่ในอันตราย)”
เด็กสาวคนนั้นพูดพร้อมแสดงสีหน้าไม่มั่นใจอีกครั้ง หลังจากผละออกจากตัวเฟี๊ยตและเช็ดน้ำตาเป็นที่เรียบร้อย สีหน้านั่นดูรู้สึกผิดจนเขารู้สึกได้
“Why darling? Why will we be in danger? Is the way to May so dangerous? (ทำไมเหรอที่รัก ทำไมพวกเราถึงจะตกอยู่ในอันตราย หนทางไปสู่เมืองพฤษภาคมอันตรายมากงั้นเหรอ)”
เฟี๊ยตเอ่ยถามด้วยความสงสัย เขาไม่คิดเลยว่าการจะไปให้ถึงเมืองพฤษภาคมนั่นจะอันตรายอย่างไร เพราะระหว่างทางมาจนถึงบัดนี้เขาก็ยังไม่เห็นภาพความน่ากลัวของหนทางนี่เลย จะมีบ้างก็แต่เจ้าแรดที่เป็นไพ่สูงสุดนั่น แต่พวกเขาก็คงไม่ได้เจอกับมันบ่อยๆ หรอกมั้ง
“No, the way won’t endanger all of us, but I do (ไม่ใช่เลย หนทางนี่ไม่ได้เป็นอันตรายหรอก ฉันต่างหากที่เป็น)” เด็กสาวคนนั้นพูดพลางก้มหน้านิ่ง ราวกับว่าสิ่งที่กำลังพูดอยู่เป็นสิ่งที่บีบคั้นความรู้สึกเธออยู่มาก ธันที่เคยแต่ระแวดระวังแต่บรรยากาศภายนอกหันกลับมามองเด็กสาวนั้นอย่างสนใจ
“Could you let me know why you said that? Which of you is hazardous for me, your long brown hair, beautiful reddish cheeks, or charming deep blue eyes? (ให้ผมรู้ได้ไหมว่าทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้น อะไรในตัวคุณที่เป็นอันตรายต่อผมหรือ ผมสีน้ำตาลที่ยาวสลวยของคุณ แก้มนวลสีแดงระเรื่ออมชมพูนี่ หรือดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่แสนจะมีเสน่ห์ของคุณ)”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับใช้มือลูบศีรษะของเด็กสาวนั่นอย่างปลอบประโลม เธอดูจะมีบาดแผลกับเรื่องที่เธอกำลังจะต้องพูดออกมาไม่น้อย ความรู้สึกเบื้องลึกบอกกับเขาว่าสิ่งที่จะได้ฟังต่อไปนี้ช่างสำคัญเหลือเกิน แต่เขาก็ไม่อยากให้จีน่าเจ็บปวดยามที่จะต้องเอ่ยออกมาเกินไปนัก
“You’re so kind and gentle, Phiat. (คุณใจดีและเป็นสุภาพบุรุษมากเลยเฟี๊ยต)”
จีน่าเอ่ยออกมาอย่างผ่อนคลาย ดวงตาของเธอเผยชัดถึงความรู้สึกตามที่บอกนั่น เธอรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าเธอช่างเป็นคนที่อบอุ่นเหลือเกิน
“My blood is peril. I’ve been under a curse that cannot be treated by any remedy. It has suffered for the rest of my life (สายเลือดของฉันเป็นอันตราย ฉันถูกสาปด้วยคำสาปแช่งที่ไม่อาจถอดถอนได้ด้วยการรักษาใดๆ ฉันจะต้องทุกข์ทรมานตราบจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิตฉัน)”
น้ำเสียงนั่นเล่าต่ออย่างราบเรียบราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญเสียเหลือเกิน หากแต่ว่าลึกลงไปภายในดวงตาคู่นั้นแล้ว ความเศร้าเสียใจในโชคชะตานี่ยังคงฉายชัดอยู่อย่างไม่เสื่อมคลาย
ธันในขณะนั้นหันมามองหน้าเขาอย่างระแวดระวัง ตาคู่นั้นหรี่ลงเล็กน้อยราวกับจะสื่อบางสิ่งบางอย่างกับตัวเขา หากแต่เฟี๊ยตก็พยักหน้าอย่างเข้าใจดี
“Could you give me some explanation, darling? (เล่ารายละเอียดให้ฟังบ้างได้ไหม ที่รัก)” เฟี๊ยตเอ่ยอย่างอ่อนโยน
“My ancestor transgressed the command of the god and was cursed by the magic of wind. All of the descendants have uncontrollably emitted the bewitching pheromone uninterruptedly. Its smell is attractive for dark monsters. They have hunted high and low for us to kill and consume the taste of the pheromone. The only way to avoid the mortal destination is living in a continuously wind-swept place so that the pheromone will be spread and hard to find the origin. All of my family was born and dead in the sanctuary of May. It’s the safest for us. (บรรพบุรุษของฉันล่วงละเมิดคำสั่งของเทพเจ้าและถูกสาปแช่งโดยเวทมนตร์แห่งสายลม เลือดเนื้อเชื้อไขทั้งหมดของตระกูลจะปลดปล่อยฟีโรโมนออกมาตลอดเวลาอย่างควบคุมไม่ได้ กลิ่นของมันเป็นที่ต้องใจของปีศาจมืด พวกมันจะตามล่าอย่างสุดชีวิตเพื่อที่จะฆ่าและดื่มด่ำกับฟีโรโมนนั่น วิธีการเดียวที่จะหลีกหนีจากจุดจบนั่นได้คือการอาศัยอยู่ในสถานที่ที่มีลมพัดอยู่ตลอดเพื่อที่ว่าฟีโรโมนเหล่านั้นจะถูกพัดกระจายออกและทำให้ยากที่จะหาต้นกำเนิดของมันได้ ทุกคนในตระกูลเกิดและตายที่วิหารแห่งพฤษภาคมเท่านั้น มันเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดสำหรับพวกเรา)”
เด็กน้อยคนนั้นพ่นความในใจออกมายาวเหยียด เสียงนั้นดูราบเรียบกว่าที่เฟี๊ยตคิดไว้มาก แต่มันก็ดูติดจะเหยียดหยามโชคชะตาของตัวเองอยู่ในที ลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นดูจะตัดพ้อต่อฟ้าดินอยู่ไม่น้อย เฟี๊ยตทำได้แค่เอื้อมมือออกไปกระชับมือน้อยนั่นไว้เท่านั้น ชายหนุ่มส่งรอยยิ้มแทนกำลังใจไปให้อย่างบริสุทธิ์ใจ
“Only in the sanctuary of May? We’re sorry to hear that. (ในวิหารพฤษภาคมเท่านั้นหรือ พวกเราเสียใจด้วยกับเรื่องราวแย่ๆ เหล่านี้นะ)”
เฟี๊ยตเอ่ยด้วยน้ำเสียงสูงขึ้นอย่างเป็นคำถาม ถ้าตระกูลของเธอต้องอาศัยอยู่ในวิหารนั่นเพื่อหลบหนีจากมอนสเตอร์ต่างๆ ตลอดชีวิต การที่เธอมาอยู่ที่นี้ ณ เวลานี้ก็น่าจะเรียกได้ว่าเป็นเรื่องที่อันตรายต่อตัวเธอเองและพวกเขาอยู่ไม่น้อยเลย
“Almost yes, but except for my sister, She is the only one who can control the pheromone. She has to live in the sanctuary because of me, the last survivor of our relatives, however. (เกือบจะใช่ แต่ยกเว้นพี่สาวของฉัน เธอเป็นคนเดียวในตระกูลที่สามารถควบคุมฟีโรโมนของตัวเองได้ แต่อย่างไรก็ตาม เธอก็คงต้องอยู่ที่วิหารนั่นเพราะฉันซึ่งเป็นผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายในตระกูลอยู่ดี)”
เด็กน้อยพูดเอ่ยถึงบุคคลอีกบุคคลหนึ่งที่เฟี๊ยตเดาว่าน่าจะเป็นพี่สาวของเธอ แววตาคู่นั่นดูเปล่งประกายอย่างมีความหวังอีกครั้ง จีน่าน่าจะรักพี่สาวตัวเองอยู่มาก ธันซึ่งคอยเฝ้าระวังภัยอยู่นั้นก็หันมามองเขาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก
“The only two survivors, you and your sister, aren’t they? (มีคนรอดชีวิตอยู่แค่ 2 คน คือเธอกับพี่สาวเธอเท่านั้นเหรอ)” เฟี๊ยตพูดพร้อมหยิบหนังสือการ์ดมากระชับอยู่ในมืออย่างเตรียมพร้อม สายตาของเขากวาดไปโดยรอบอย่างระวังภัย สายตาเขาสบกับสายตาของธันที่ดูเหมือนจะส่งความนัยผ่านมาเช่นกัน
“yes, me and my sister Joanna, the zodiac of Taurus! (ใช่ ฉันและพี่สาวของฉัน โจแอนนา โซดิแอคแห่งพฤษภ!)”
จากผู้แต่ง : สำหรับคนที่ชื่นชม(?)ว่าหลังๆ แต่ละตอนสั้นมากกกกกกก ต้องขอบอกว่า จำนวนตัวอักษรมันเท่าเดิมอ่า บางตอนบทบรรยายเยอะเนื้อเรื่องก็เดินไปน้อยไรงี้อะเปล่า แหะๆ อยากได้ยาวๆ ต้องเม้นเยอะๆ มาแลกกัน อิอิ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปล. ช่วงชีวิตผมตอนนี้มันยิ่งกว่านิยายอีกครับ เห้ออออออออ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
อย่าหาความยาวจากเม้นท์นี้ เพราะไม่มี 5555
เฟี๊ยตจะตะลุยวิหารอีกแล้ว คนอ่านได้ขบปริศนาหัวแตกกันอีกรอบ 55555
-
สงสารจีน่าเบาๆ
-
เรื่องนี้ไปหลบอยู่ไหนมาน๊อ ทำไมไม่เห็นเคยเห็นโผล่มาสักที
นี่มันสนุกกว่าหลายๆเรื่องที่เคยอ่านอีกนะเนี้ย นึกว่าจะไม่มีซะแระ แนวแบบนี้ที่สนุกๆอะ
เราเคยเจอแต่แบบแต่งสนองกิเลสตัวเองง่า..แบบเริ่มเรื่องก็แฟนตาซีอยู่หรอก แต่พอตอนสองตอนสาม มันจะออกแนวแบบชู้สาวมากไปป่ะว้า ไม่ค่อยสนุกเลย อ่านแป๊ปๆก็เบื่อ ปล่อยทิ้งเลย
แต่เรื่องนี้สนุกจริงๆนะ
ตอนนี้กำลังไล่อ่านตั้งแต่แรกอยู่ค่ะ
อยากให้อัพทุกวันจัง มันสนุกจนวางไม่ลงเลยเชียว
ยังไงก็สู้ๆนะ เราว่า กลุ่มพวกแบบเราก็น่าจะมีเยอะนะที่ไม่รู้ว่ามีอยู่อะ (แหะๆ) ลงต่อเรื่อยๆ สักวัน เค้าก็จะเห็นนิยายดีๆ เรื่องนี้เองแหละ(ถ้าไม่จบก่อนนะ 55)
ขอสมัครเป็นแฟนคลับเรื่องนี้อย่างเป็นทางการจ้า (ถึงจะช้าไปหน่อยก็เหอะ ฮะฮะ..)
สู้ๆน้า
:กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
จี่น่าน่าสงสารจัง
ว่าแต่พี่ของเธอนี่เฟี๊ยตกับธันเคยเจอมาก่อนรึเปล่านะ
สังหรณ์ใจว่าเฟี๊ยตธันคงได้บู๊อย่างต่อเนื่องเพราะจีน่า
-
โอ๊ยๆๆ เจ้มจ้น!! จะต้องมีปริศนาอีกแน่
แต่แบบ แต่ล่ะคำที่เฟี๊ยตพูดกะจีน่านี่หวานหยดเชียว
อ่านไปก็แอบฮา หยั่งกะจะจีบเด็ก ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่ก็เถอะ
รอตอนต่อไปค่ะ จะเจออุปสรรคอะไรอีกน้อ~
-
จะได้ไปวิหารของเมืองพฤษภาแล้ว จีน่าเกี่ยวข้องกับโซดิแอคของราศีพฤษภ งานนี้จะได้เจอโซดิแอคคนแรกของเกมหรือเปล่าเนี่ย ต้องรอลุ้น
-
พี่สาวของจีน่าอาจจะเป็นเกมมาสเตอร์ก็ได้นะเนี่ย เตรียมตัวไปตะลุยวิหารกันเถอะ ลุย!!
-
อร๊ายย วิหารพฤษภา ต้องมีอะไรแน่ๆเลย
สู้ๆนะจ๊ะ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
จีน่าเป็น NPC สินะเนี่ย
โหยยยยยยย เงื่อนไขในการเคลียร์ยากโคตรอ่ะ
ถ้าคนบังเอิญมาเจอคุยภาษาอังกฤษไม่ได้เนี่ย ก็แห้วเควสนี้เลยนะ
เปิดตัวมาด้วยการล้มมอนฯ ระดับสูง แบบนี้การจะเข้าไปช่วยแล้ว ไปลุยวิหารได้นี่
นอกจากฝีมือแล้วยังต้องมีดวงสุดๆ
อ่านมาร้อยกว่าตอนแล้ว อยากเล่นเกมนี้มั่งจัง (ถ้ามีจริงนะ)
-
อุ๊บบบบ มีโซดิแอค โผล่มา
จีน่า นางคือ npc แน่ๆ
แต่ประเด็นคือ ถ้าใครโง่ๆ
พูดอังกฤษไม่ได้ จบเห่
เควสนี้ท่านะทำไม่ได้นะครัชชช
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่เฟี๊ยตเราเก่งเว้ยเฮ้ย
โต้ตอบได้อย่างยอดเยี่ยมเจงๆ
-
NPC Rare Quest เหอๆ น่าสนๆ
-
นี่เควสลับใช่ไหมคะ...แจ็คพ็อตจริงๆค่ะ
-
อ่านสองตอนรวด ยาวดีจัง
จีน่าช่างน่าสงสารเนาะ ขนาดมีพี่สาวเป็นถึง โซดิแอ๊คยังโดนลักพาตัว
แต่ดีแล้วที่สองหนุ่มมาเจอซะก่อน
ตอนหน้าจะเป็นการเดินทางแบบพาเด็กส่งบ้านใช่มะ สงสัยถ้าได้ไปที่วิหาร
เราคงมีอะไรมาให้ลับสมองอีกแน่ ว่าแต่โจแอนนาจะเป็นคนแบบไหนนะ
รอตอนต่อไปจ้า :hao7:
-
the zodiac of Taurus นี่มีหน้าตาเหมือนวัว รึเปล่าครับ :hao7:
เฟี๊ยตน่าจะได้รับอะไรที่สำคัญมากจากภารกิจนี้นะ นี่ถ้าได้ความสามารถในการควบคุม Pheromone มาละก็ เป็นประโยชน์มหาศาล เหมือนจะคล้ายๆ นายพญาผึ้งขึ้นมาเลยทีเดียว ว่าแต่ว่า Pheromone จากนางพญาผี้ง ทำให้ผึ้งงานเป็นหมันนี่
แต่เฟี๊ยตเป็นนายพญาผึ้งคงไม่เป็นไรมั๊ง o13 คิดไปไกลเลย รอดูต่อไป
Pheromone นี้ทำให้ใครๆก็ต้องมารักและดื่มด่ำกับเฟี๊ยต :hao6:
ราวกับว่าคนแต่งปล่อย Pheromone ผ่านตัวหนังสือ มาสื่อสารกับคนอ่านเหมือนกันนะเนี่ย แค่ปลดปล่อย Pheromone อาทิตย์ละ 3-4 วัน ยังหลงใหล ถ้าปล่อยทุกวัน จะถึงขนาดคลั่งใคล้เลยละ :hao6: :hao6: :hao6:
ขอพลังสถิตย์กับคุณครับ
-
บทที่ 123 Hands
“OK it’s time up, darling. We have to go now! (โอเค เวลาหมดแล้วที่รัก เราจำเป็นต้องไปเดี๋ยวนี้)”
เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนและเด็ดขาดอยู่ในที เขาแตะไหล่เด็กน้อยเชิงเป็นการบอกให้ลุกขึ้น ชายหนุ่มตัดสินใจอย่างฉับไวเมื่อเห็นธันหันมาส่งสายตาอย่างเร่งร้อนอีกครั้ง เฟี๊ยตหยิบไพ่หนึ่งใบอย่างเตรียมพร้อมไว้ในมือ ธันในเวลานี้เก็บสัมภาระในบริเวณนั้นและมายืนอยู่รวมกันเป็นกลุ่มกับเฟี๊ยตและจีน่า
“Why? (ทำไมเหรอ)”
จีน่าลุกขึ้นพร้อมเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจ หากแต่ก็ตัดสินใจลุกขึ้นตามอย่างว่าง่าย เพราะดูจากสีหน้าของชายทั้งสองที่จริงจังขึ้นจนรู้สึกได้
“We’ve the unwelcome guests! (พวกเรากำลังมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญ!)” เฟี๊ยตตอบอย่างรวดเร็ว พร้อมกับจังหวะเดียวกันกับที่ชายทั้งสองคนสะบัดการ์ดในมือออกไปเพื่อสั่งใช้งาน
“The pack of the wolves RELEASE!”
“The transformable horse RELEASE!”
เสียงแรกนั่นเป็นของเภสัชกรหนุ่ม ในขณะที่เสียงที่ดังไล่เลี่ยเป็นของใครไปไม่ได้เลย นอกจากว่าที่สถาปนิกหนุ่มนั่น การฝึกฝนอ่านจักระซึ่งกันและกันมาตั้งแต่ครั้งเตรียมตัวประลองประจำเดือนนั่นไม่ไร้ประโยชน์เลย ต่างฝ่ายต่างเดาใจกันได้อย่างสมบูรณ์ ไม่ต้องเอ่ยคำใดแม้แต่น้อย เพียงเฟี๊ยตเลือกการ์ดใบหนึ่ง ธันก็รู้ตัวว่าควรจะใช้การ์ดใบใดให้เหมาะสมกันนั่น ต่างฝ่ายต่างอ่านใจซึ่งกันและกันได้อย่างแม่นยำ
สิ้นสุดคำสั่งของเฟี๊ยต หมาป่าทั้งสิบสองตัวนั่นก็กระโดดออกไปรอบทิศทางอย่างรวดเร็วราวกับรอคอยโอกาสอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งนั่นเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ฝูงของสัตว์หน้าขนไม่ทราบที่มากำลังกระโดดสวนเข้ามาหมายจะเอาชีวิตคนทั้งสามนั่นอย่างกระหายเลือด สัตว์สี่ตีนทั้งสองประเภทต่อสู้กันอย่างชุลมุนวุ่นวายไปหมด ด้วยปริมาณที่ไล่เลี่ยกันทำให้พวกมันบุกเข้ามาได้ไม่สะดวกเท่าไหร่นัก เนื่องจากยังติดทัพของหมาป่าฝูงนั้นที่ประพฤติตัวราวกับเป็นกำแพงกันภัยให้กับเขาทั้งสามคนอย่างเหนียวแน่น เขี้ยวเล็บจากทั้งสองฝ่ายแลกกันไปมาอย่างไม่ลดละยอมแพ้ ฝุ่นบริเวณดังกล่าวตลบอบอวลเนื่องจากการต่อสู้อย่างหมายมั่นจะเอาชีวิตลงให้ได้นี่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เด็กสาวกรีดร้องอย่างตกใจถึงขีดสุด หมาไน! ฝูงหมาในกำลังบุกจู่โจมเธอและชายอีกสองคนนี่ เธอไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าถ้าเธอไม่มาพบกับเฟี๊ยตและธันเข้าก่อนนี่เธอจะต้องพบกับจุดจบชีวิตเช่นไร สายตาของพวกมันจับจ้องมาที่ตัวเธออย่างรู้สึกได้ จิตอาฆาตแค้นเหล่านั่นมุ่งตรงมาที่เธอเพียงแต่ผู้เดียว พวกมันบางตัวยกจมูกขึ้นสูงพร้อมกับตั้งใจสูดกลิ่นอย่างต้องการหาที่มา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสิ่งที่มันตามหาคืออะไร ฟีโรโมนของเธอเป็นแน่แท้ จีน่าทำได้เพียงกระเถิบตัวเข้าไปอยู่ใกล้เฟี๊ยต พร้อมกับยึดเหนี่ยวชายหนุ่มไว้อย่างหวาดกลัว
พร้อมกันกับที่ฝูงหมาป่าหางแดงทั้งสิบสองของเฟี๊ยตบุกเข้าตะลุมบอนกับฝูงหมาในเหล่านั้น ม้าสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ที่มีเด็กหนุ่มเป็นเจ้าของก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับสะบัดปีกยาวขนาดมหึมาอย่างเตรียมพร้อม มันกลายร่างกลายเป็นสัตว์ปีกอย่างที่เฟี๊ยตตั้งใจไว้ไม่ผิดเลย ธันอ่านความคิดของเขาได้ขาดพอๆ กับที่เขาเดาใจธันได้แม่นยำไม่ต่างกันอย่างใดอย่างนั้น
เฟี๊ยตไม่มีโอกาสแม้แต่จะเอ่ยนัดแนะถึงแผนการใดๆ ได้เลย เขาจับตัวเด็กหญิงเจ้าของสายเลือดต้องคำสาปนั่นเหวี่ยงขึ้นบนหลังม้าขาวนั่นเป็นคนแรก ก่อนที่ตัวเองจะโหนสายบังเหียนตามไปอีกคนอย่างรวดเร็ว เขาสะบัดสายเชือกนั่นทันทีอย่างรู้ใจกันดีกับธันอยู่แล้ว ไม่มีความลังเลใดๆ ปรากฏอยู่ในแววตาของชายทั้งสองคน
สัตว์ที่หลุดมาจากเทพนิยายนั่นสะบัดปีกขาวบริสุทธิ์อย่างว่องไวพร้อมกับถีบตัวเองลอยขึ้นเหนือพื้น มันสะบัดปีกอย่างรวดเร็วเพื่อเหินสู่กลางเวหากว้าง เด็กหนุ่มสายฟ้าที่คอยคุมสถานการณ์อยู่เบื้องล่างนั่น เมื่อเห็นว่าทุกอย่างลงตัวเรียบร้อยแล้ว เจ้าพวกหมาไนกระหายเลือดไม่น่าจะฝ่าวงล้อมของหมาป่าเหล่านั้นของเฟี๊ยตเข้ามาได้ ธันก็ตัดสินใจสาวเท้าเหยียบอากาศตามขึ้นไปบนอากาศอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มใช้เวลาเพียงชั่วไม่กี่อึดใจก็วิ่งตัดอากาศตรงมาที่ม้านั่นอย่างคุ้นเคยกับการเคลื่อนที่กลางอากาศอยู่แล้ว ธันใช้มือแกร่งเหนี่ยวสายบังเหียนและสะบัดตัวขึ้นไปนั่งบนเจ้าอาชานั่นจนครบทั้งสามคน พร้อมกับใช้มือสะบัดสายเชือกนั่นอีกครั้ง พร้อมกันกับที่เจ้าม้าสีขาวสะอาดนั่นเปล่งเสียงร้องยาวพร้อมกับทะยานร่างพานายทั้งสามหนีไปกลางท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ราวกับไร้ที่สิ้นสุดนั่น
“SEAL!”
เฟี๊ยตเรียกเก็บไพ่ฝูงหมาป่าของเขาหลังจากที่คิดว่าตนทิ้งห่างออกมาพอสมควรแล้ว เจ้าหมาไนเหล่านั้นได้แต่ใช้ตีนข่วนพื้นดินอย่างโมโหโทสันถึงขีดสุด พวกมันขู่ขำรามดังก้องไปทั่วบริเวณอย่างกระหายเลือด ธันเหล่ตาลงไปมองฝูงสัตว์หน้าขนที่กำลังกระเหี้ยนกระหือรือเหล่านั้น ก่อนจะส่ายหัวอย่างตลกๆ ถึงแม้ว่าการปกป้องเด็กหญิงคนนี้จะดูว่าจะเป็นสิ่งที่นำอันตรายใหญ่หลวงมามากมายเพียงใด
‘แต่มันก็สนุกดี! ฮ่าฮ่า’
เปกาซัสสีขาวสะอาดนั่นพาพวกเขาบินตัดป่าไล่มาตามแนวเทือกเขาไปเรื่อยๆ อย่างนั้น เฟี๊ยตและธันยังคงอยู่บนเส้นทางสู่พฤษภาคมอยู่เหมือนเดิมอย่างตอนต้น เพียงแต่การเดินทางที่เหลือของวันนี้คงจะต้องเปลี่ยนเป็นการเดินทางทางอากาศอย่างเสียไม่ได้เลย ผลสรุปว่าการโต้เถียงเรื่องการเดินทางทางอากาศของเขาทั้งคู่กลายเป็นหมันไปเสียแล้ว คิดแล้วเฟี๊ยตก็ได้แต่ตลกอยู่ในใจ เสียเวลาแย้งกันไปแย้งกันมา ตกลงว่าไม่คุ้มค่าที่จะใช้เจ้าเปกาซัสนี่ แต่ผลสรุปสุดท้ายก็ต้องจำใจบินตัดอากาศกันไปอยู่ดี
พวกเขาไม่เหลือทางเลือกเลย เท่าที่ฟังคำบอกเล่ามาจากเด็กน้อยนี่ วิธีเดียวที่จะลดความรุนแรงของฟีโรโมนอาถรรพ์นั่นลงได้คือการให้ลมพัดไปที่ตัวจีน่าตลอดเวลา เพื่อที่จะทำให้สายลมช่วยกระจายความเข้มข้นของฟีโรโมนให้เบาบางลง จนพวกสัตว์หรือมอนสเตอร์ทั้งหลายไม่สามารถค้นหาที่มาของกลิ่นได้อย่างชัดเจน และหนทางที่น่าจะทำให้มีสายลมพัดผ่านเด็กน้อยนี่ได้ตลอดเวลาก็คงจะไม่มีวิธีใดดีไปกว่าการเดินทางไปทางอากาศอีกแล้ว ม้าบินนี่พวกพวกเขาเหินผ่านอากาศยามบ่ายค่อนไปทางเย็นนี่อย่างรวดเร็ว แรงต้านอากาศเหล่านั้นเกิดเป็นสายลมที่ไม่เบานักชะล้างอาถรรพ์ของเด็กน้อย เฟี๊ยตและธันเองก็ไม่รู้ว่าหนทางดังกล่าวจะช่วยแบ่งเบาปัญหาได้มากแค่ไหน แต่มันก็ยังดูดีกว่าการเดินทางไปทางบกอย่างแน่นอน ขนาดเวลาที่เขานั่งคุยกันชั่วครู่นั้น ธันใช้กลิ่นตะไคร้ฉุนเพื่อไล่สัตว์ป่าออกไปแล้ว ยังไม่อาจขวางกั้นฤทธิ์ของฟีโรโมนนั่นได้เลย แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ยังไม่ได้วางแผนถึงการพักผ่อนในยามค่ำคืนนี่ เมื่อถึงเวลาที่ต้องหยุดพักอยู่กับที่แล้ว พวกเขาจะต้องทำอย่างไรก็ไปยังไม่รู้เลย
เฟี๊ยตกระซิบบอกแผนการเดินทางให้เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดนั่นฟัง จีน่าแสดงสีหน้าซาบซึ้งก่อนจะเอ่ยขอบคุณซ้ำไปซ้ำมาจากใจจริง ดวงตาของเธอบอกเล่าถึงความในใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง เฟี๊ยตยิ่งมองก็ยิ่งสงสาร เขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าจีน่าต้องผจญโชคกลางป่าต่อไปคนเดียว เด็กสาวผู้นี้จะเป็นอย่างไร
ธันจำเป็นต้องตั้งสมาธิอย่างหนักเมื่อเทียบกับช่วงแรกของการเดินทางมาก เจ้าม้าบินนี่เปลืองจิตกว่าม้าสีเพลิงนั่นอยู่โขทีเดียว เฟี๊ยตเองก็ดูเหมือนจะรับรู้ถึงข้อเท็จจริงนั่นดี เภสัชกรหนุ่มยังคงหันกลับมามองเขาน้อยๆ เป็นระยะ หากแต่เมื่อเขาพยักหน้าเป็นสัญญาณว่ายังไหว เฟี๊ยตก็หันกลับไปโดยไม่กล่าวอะไรทั้งนั้น เฟี๊ยตเองก็ต้องเฝ้าระวังภัยมากเป็นทวีคูณอีกเหมือนกัน สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานนี่ไม่มีความน่าไว้ใจอยู่แม้แต่วินาทีเดียว
“ธัน”
“หืม”
“คืนนี้เอาไงดีวะ กลางวันยังพอให้ลมพัดตอนบินไปได้ แต่กลางคืนพวกเราต้องนอนพัก มันเป็นไปแทบไม่ได้เลยที่จะให้ลมพัดผ่านจีน่าไปตลอดเวลา”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยปรึกษาถึงปัญหาเฉพาะหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในไม่ช้านี้ จีน่าหันมามองพวกเขาเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มทั้งสองคุยกันด้วยภาษาที่ตนไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เพียงชั่วอึดใจเดียวเธอก็หันกลับไปอย่างไม่ติดใจอะไร เมื่อเฟี๊ยตยิ้มให้ราวกับจะบอกว่าไม่มีอะไรต้องกังวล
“ขอเวลาคิดหน่อยนะ ตื้อจริงๆ เดี๋ยวคิดออกแล้วจะบอกแล้วกัน”
เสียงของธันเอ่ยตอบมาอย่างจนปัญญาเช่นเดียวกัน สายตาของเด็กหนุ่มนั่นเหม่อมองไปที่ดวงอาทิตย์ที่บัดนี้เริ่มคล้อยลงต่ำทุกที พวกเขาควรจะทำอย่างไรต่อไปหนอ ถึงจะเอาชีวิตรอดไปจนถึงเมืองที่เป็นจุดหมายปลายทางได้ จะให้สู้รบปรบมือกับสัตว์ร้ายตลอดมันก็คงไม่ไหว คิ้วเข้มคู่นั้นขมวดตัวอย่างคิดหนัก เขาไม่เชื่อหรอกว่าปัญหาไหนจะไม่มีทางออก มันขึ้นอยู่เพียงแค่ว่า เขาจะหาทางออกเจอหรือเปล่า ก็เท่านั้นเอง
จากผู้แต่ง : ผมมีเทคนิคในการอ่านนิยายของผมแล้วทำให้ดูมันยาวขึ้นด้วยแหละครับ นั่นก็คือออออออ แต่นแตนแต๊นนนนนนนนนนนน อ่านช้าๆครับ ฮ่าฮ่า ผมบรรจงแต่งทุกคำเลยนะ อย่าอ่านข้ามจิ T^T อ่านช้าๆ ละเอียดๆ จะได้ดูยาวๆ เกี่ยวปะ ฮ่าฮ่า ประเด็นคือข้ออ้างของคนแต่งนิยายยาวๆ ไม่ทัน ฮ่าฮ่า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หวายหวายหวาย
แต่งไปแต่งมาอยากให้มีฉากรักบ้างอะ
แต่งฉากรักแล้วเพ้อดี ยิ่งแต่งยิ่งเคลิ้ม
ฮ่าฮ่า
แต่ถ้าใส่ไปตอนนี้จะเหมือนนิยายรักเล่มละ 5 บาท
รักกันรวดเร็วทันใจ ผิดคอนเซปท์นิยายเรือเอี๊ยมจุ๊นของผม
ฮ่าฮ่า
ใครรออ่านฉากรักอยู่รอหน่อยนะ คนแต่งก็รอจะแต่งเหมือนกัน
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เป็นเราคงเป็นลมไปแล้ว :hao7: :really2: :katai5:
-
ฮ่าๆมาเม้นแล้ววววว อย่าเพิ่งกังวลไป เค้าอ่านละเอียดน้าาาาาา แต่อาจจะรู้สึกไปเองก็ได้ที่คิดว่าสั้นลง อย่า ซีเรียสสสสส ยิ้มหน่อยเร้ววววว 555555
แหมๆตอนนี้นี่สองคนนึ้รู้ใจกันแล้วนะ อ๊ายยย ฟินนนนน รอตอนหน้าค่ะว่า ทั้งสองหนุ่มจะเอาไงกันต่อกับแผนการปกป้องเจ้าหญิงน้อยจีน่าาาา
-
ยิ่งอยู่ด้วยกันนาน ยิ่งรู้ใจกันมากขึ้นนะเนี่ย ปกป้องจีน่าให้ได้นะ นึกไม่ออกเลยแฮะถ้าธันกับเฟี๊ยตไม่มาเจอจีน่าจะเป็นยังไง
-
รู้ใจกันมากขึ้น <3 แอบน่ารักนะเนี่ย
ธันคงตะเริ่มชอบเฟี๊ยตโดยไม่รู้ตัว
จีน่าน่าจะนำภัยร้าย และสิ่งดีมาให้
คงต้องนระวังตัวกันอีกยาวเลย
แอบฮาคนแต่ง กับการให้อ่านละเอียดๆ จะได้ยาวขึ้น
ปกติก็อ่านทุกตัวอักษรนะ ฮ่าๆๆๆ
-
รู้ใจกันจริงๆ
ถ้าเอาน้ำมาเจือกลิ่นจะไหวไหมหว่า?
-
เอาใจช่วย นักเขียนค่ะ เนื้อเรื่องสนุกมาก น่าติดตามจนวางไม่ลงเลย
-
นึกว่าจะไม่ได้ใช้ฝูงหมาป่าซะแล้ว สุดยอดมาก
เริ่มรู้ใจกันมากขึ้นละนะ แบบนี้สิจะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ
ไม่รู้ว่าจะพาหนูน้อยจีน่าพักค้างแรมที่ไหนกันนะ ถึงจะปลอดภัย
จะทำเป็นคบบนต้นไม้่ หรือจะปนอนตามผาสูงลมโกรกดีนะ
อ๊ะ...คิดไปก็ปวดหมอง รอดูตอนหน้าดีกว่า :hao7:
ปล.บวกหนึ่งให้แล้วนะ ไม่ได้บวกนานเลย
-
ช่วงนี้หน้าหนาวพอดี แนะนำ จีน่า ไม่ต้องอาบน้ำซัก 1 เดือนนะครับ เหอๆ
-
รู้ใจกันอย่างนี้ สงสัยตอนรักกันคงรู้ทันกันเร็วอยู่
-
บทที่ 124 At Night
“ธัน เอาไงกันต่อดี”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยดังขัดความเงียบในเวลาเกือบมืดสนิทนั่นขึ้น วิธีการเดียวที่จะทำให้เด็กคนที่เขากำลังปกป้องอยู่นี่ไม่ถูกตามล่าจากมอนสเตอร์คือต้องทำให้ลมพัดผ่านตัวเธอไปตลอดเวลา เงื่อนไขนี่อาจจะไม่ยากเย็นนักในเวลากลางวัน เพราะว่าพวกเขาเดินทางกันโดยใช้เปกาซัสได้อย่างไม่ลำบากเท่าไหร่นัก แต่มันจะกลายมาเป็นปัญหาในยามกลางคืนอย่างมากทีเดียว เพราะว่าพวกเขาไม่อาจหลับบนหลังเจ้าเปกาซัสได้แน่นอน พวกเขาต้องการการพักผ่อน จิตของเขาจะคลายจากการควบคุมการ์ด และหลังจากนั้น ศัตรูที่ไม่อาจคาดเดาได้จะเข้ามาเยี่ยมเยียนในยามที่พวกเขาไม่รู้สึกตัว เพียงแค่คิดเท่านี้ สมองของเฟี๊ยตก็มึนตื้อไปอย่างหาทางออกไม่เจอเลย
“คงต้องหาที่พักก่อน คิดไม่ออกเหมือนกัน แต่จะไม่ไหวแล้ว จิตจะเกลี้ยงแล้ว”
ธันสารภาพออกมาอย่างตรงไปตรงมา เด็กหนุ่มฝืนใช้จักระในช่วงสุดท้ายของวันนั่นอย่างหนักหน่วง การเดินทางไปบนอากาศนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย การควบคุมเจ้าเปกาซัสนี่เปลืองพลังงานกว่าที่คิดมาก แต่ที่เขายังคงต้องฝืนเดินทางไปเรื่อยๆ ทั้งที่ฟ้าเกือบจะมืดสนิทนั่นเพราะว่าเขายังไม่เจอที่พักที่ดีเพียงพอจะพักได้ เขาหมายตาหน้าผาสูงที่น่าจะมีลมพัดโกรกอยู่ตลอดเวลา แต่ตัวเขาเองก็ต้องผิดหวังอยู่ตลอด ถึงแม้ว่าจะมีภูเขาเลียบไปกับป่าทิวสนนั่นโดยตลอด แต่ก็ไม่มีหน้าผาตอนไหนที่มีลักษณะเหมาะสมพอจะใช้พำนักอาศัยได้เลย ธันได้แต่เก็บความกลัดกลุ้มใจนั่นไว้ในใจลึกๆ เขาไม่อยากให้เด็กน้อยนี้รู้สึกผิดที่ทำให้เขาทั้งคู่ตกอยู่ในภาวะลำบากเลย
“หน้าผาตรงนั้นไหมธัน น่าจะพอฟัดพอเหวี่ยงนะ พักเถอะ ปัญหาเฉพาะหน้าอย่างอื่นเอาไว้ก่อน ยังไงก็ต้องหาที่พักให้ได้ในคืนนี้”
เฟี๊ยตพูดออกมาพร้อมชี้ไปที่หน้าผาแคบๆ ตอนหนึ่งที่อยู่เยื้องไปเบื้องหน้าไม่ห่างออกไปนัก มันมีลักษณะเป็นพื้นที่ราบกว้างประมาณ 20 ตารางเมตรเห็นจะได้ ด้านหลังชนกับหน้าผาสูงใหญ่ที่ทอดสูงขึ้นไป ในขณะที่เบื้องหน้าเป็นทางลาดตัดลงสู่พื้นเบื้องล่างที่ประมาณความสูงตึก 3 ชั้น ธันหรี่ตาเล็กน้อยอย่างตัดสินใจ ก่อนจะส่งเสียงตอบรับในลำคอ พร้อมกับกระตุกเท้าเป็นสัญลักษณ์เร่งให้เจ้าเปกาซัสนั่นบินตรงไปที่พื้นที่ดังกล่าว เห็นได้ชัดว่าเฟี๊ยตก็คงมีความคิดในการหาที่พักในคืนนี้ไม่ต่างจากเขาไปเท่าไหร่นัก ธันมั่นใจว่า อีกสิ่งหนึ่งที่เขากับเฟี๊ยตน่าจะคิดตรงกันคือ ภารกิจส่งเด็กน้อยกลับบ้านนี่ลำบากยากเข็ญกว่าที่จินตนาการไว้ตอนแรกมากนัก ลึกๆ ของเด็กหนุ่มแล้ว เขาเองไม่มั่นใจแม้แต่น้อยว่าจะดำเนินมันได้สำเร็จลุล่วงไปได้เลย อนุสติเบื้องลึกเตือนเขาอย่างแผ่วเบาว่า สถานการณ์ตอนนี้หมิ่นเหม่ต่อชีวิตเหลือเกิน บางที เขาอาจจะต้องพ่ายแพ้ลงต่อเกมนี้ตั้งแต่ยังเดินทางไปไม่ถึงครึ่งทางก็เป็นได้
“Are you OK darling if we’re being here tonight? (คุณจะโอเคไหม ถ้าพวกเราพักกันที่นี่ในคืนนี้)”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยถามเด็กสาวขึ้นในขณะที่เจ้าเปกาซัสของธันบินเข้าไปใกล้หน้าผานั่นเต็มทน ชายหนุ่มชี้มือไปที่หน้าผาตัดดังกล่าวเพื่อถามความสมัครใจของเด็กหญิงที่อยู่ในความดูแลของเขา
“I’ve no problem Phiat, but I don’t know whether it affects to my pheromone. I’ve never been any place but May sanctuary except for last night. (ฉันไม่มีปัญหาอะไรนะเฟี๊ยต แต่ไม่รู้ว่ามันจะส่งผลอะไรต่อฟีโมโรนของฉันหรือเปล่า ฉันไม่เคยอาศัยอยู่ที่ไหนเลยนอกจากวิหารพฤษภาคม ยกเว้นเมื่อคืนนี้)”
เสียงเล็กนั่นเอ่ยออกไปตามความรู้สึกของตน ความยากลำบากไม่ใช่อุปสรรคสำหรับเด็กน้อยคนนี้เลย หากแต่ความกังวลเรื่องคำสาปของตระกูลเธอต่างหากที่กำลังเกาะกุมจิตใจเธออยู่ เสียงของเธอหมองลงอย่างห้ามไม่ได้ทันทีที่พูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อคืนนี้ เธอผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาอย่างโหดร้ายเหลือเกิน
“Nobody can harm you as long as you’re with us darling. Take a deep rest tonight. Regarding others leave them in my care. (ไม่มีใครสามารถทำร้ายคุณตราบเท่าที่พวกเรายังอยู่กับคุณ ที่รัก พักผ่อนให้เต็มที่ในคืนนี้ ส่วนเรื่องอื่นๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผมเอง)”
เฟี๊ยตเอ่ยปลอบใจเด็กหญิงที่กำลังหม่นหมองคนนั้นด้วยความสงสารจับจิต พร้อมกันกับที่เท้าทั้งสี่ของเจ้าม้ามีปีกแตะลงบนผาตอนนั้นโดยสวัสดิภาพ
“ข้างบนนี้ใช้ได้เลยนะเนี่ย ลมพัดโกรกดี น่าจะพอประทังไปได้ ติดแค่ว่าอาจจะหนาวไปสักหน่อย ยิ่งถ้าตกดึก อากาศบนนี้คงหนาวมากไปกว่านี้อีก”
ธันหันมาเอ่ยแสดงความคิดเห็นกับเขา หลังจากที่พวกเขาทั้งสามขึ้นมายืนบนยอดหน้าผาดังกล่าวแล้ว กระแสลมพัดผ่านช่วงเขาดังกล่าวไม่น้อยเลยทีเดียว เฟี๊ยตถึงกับยิ้มออกให้กับความโชคดีในความโชคร้ายดังกล่าว อย่างน้อย เขาก็พอมีความหวังที่จะผ่านคืนนี้ไปได้อย่างปลอดภัย
“Arr… Could you speak English please? I want to know what’s going on. It’s my fault. At least, I should have a hand in this situation. (คุณช่วยพูดภาษาอังกฤษได้ไหมคะ ฉันอยากจะรู้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นบ้าง มันเป็นความผิดของฉัน อย่างน้อย ฉันควรจะมีส่วนในสถานการณ์เหล่านี้บ้าง)”
เด็กน้อยผมทองคนนั้นเอ่ยขึ้นกับธันโดยตรงเป็นครั้งแรก ท่าทีของเธอดูจะเกรงๆ เด็กหนุ่มอยู่ไม่น้อย จีน่าอาจจะอึดอัดมาเป็นเวลานานที่ธันเองไม่เคยสื่อสารกับเฟี๊ยตเป็นภาษาอังกฤษเลย นั่นทำให้เธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่า เรื่องที่ธันปรึกษากับเฟี๊ยตนั้นมีความตึงเครียดแค่ไหนบ้าง เด็กน้อยทำได้เพียงพยายามดูสีหน้าของชายทั้งสองและตีความเอาเท่านั้นเอง
“I’m sorry but I’m not really good in English. (ฉันเสียใจ แต่ฉันไม่เก่งภาษาอังกฤษจริงๆ)”
ธันเอ่ยขึ้นอย่างตะกุกตะกัก พร้อมกับใช้มือขวาลูกศีรษะเด็กหญิงนั่นอย่างเอ็นดู เขายิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรที่สุด ไม่ว่าสถานการณ์จะเลวร้ายขนาดไหน เขาก็ไม่อยากให้เด็กตรงหน้านี่รู้สึกผิดไปกับเรื่องราวเหล่านี้เลย
“Don’t worry about it darling. If you want to know anything, you can inquire me every time. Thun can’t speak fluently, so it’s more convenient for us to use Thai. (อย่ากังวลไปเลยที่รัก ถ้าคุณอยากรู้อะไร คุณสามารถถามผมได้ตลอดเวลา ธันไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้อย่างคล่องแคล่ว ดังนั้น มันจะสะดวกกว่าถ้าพวกเราจะใช้ภาษาไทย)”
เฟี๊ยตหันไปพูดกับเด็กน้อยอีกครั้ง พร้อมกับส่งรอยยิ้มให้ จีน่าจึงยินยอมในข้อตกลงนั้นโดยดี เธอหันไปยิ้มให้ธันอีกครั้ง ก่อนจะนั่งพักลงตรงโขดหินบริเวณนั้น
“โกหกเด็กหนะมันบาปรู้ไหม ทีแต่ก่อนหละพูดภาษาอังกฤษได้น้ำไหลไฟดับ ไหงวันนี้ลิ้นเปลี้ยขึ้นมากะทันหันหละ ไอ้แขก ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตถือโอกาสนั้นกระเซ้าธันอย่างขำๆ
“หรือจะให้คุยกันเป็นภาษาอังกฤษไหมหละ เด็กนั่นคงรู้สึกผิดขึ้นอีกจมเลย คราวนี้หละจะบาปหนักกว่าอีก ไอ้ตี๋เอ๊ย”
ธันหันไปตอบเฟี๊ยตอย่างไม่จริงจังนัก เขารู้ดีว่าเฟี๊ยตจงใจที่จะหยอกล้อเล่นเท่านั้น ยังไงเฟี๊ยตก็คงเห็นด้วยกับเรื่องนี้อยู่ดี ธันส่ายหัวอย่างไม่สนใจต่อความยาวสาวความยืดนัก พร้อมกับเดินไปหาที่นั่งพักบริเวณที่ไม่ถูกบดบังด้วยเหลี่ยมมุมมาก เขายังจำเป็นต้องสังเกตสถานการณ์อย่างใกล้ชิดในคืนนี้
เฟี๊ยตจัดการปรุงยาร้อนขนานหนึ่งให้เพื่อนร่วมการเดินทางอีกสองคน เนื่องด้วยความจำเป็นเรื่องกระแสลมนี่ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลย เภสัชกรหนุ่มจำเป็นต้องหายาสักขนานมาบรรเทาความหนาวของค่ำคืนนี้ เขาจัดการเรียกใช้ห้องแลปเพื่อปรุงยาอย่างรวดเร็ว โชคดีที่เขามีสมุนไพรสำหรับยาตำรับนี้มาอย่างครบครัน
“ประสะไพล RELEASE!”
เฟี๊ยตส่งยาตำรับดังกล่าวให้เพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน เขาแบ่งปริมาณไว้อย่างไม่เท่ากัน ความจริงแล้วยาตำรับร้อนแบบนี้ไม่ค่อยเหมาะกับเด็กเล็กแบบจีน่าเท่าไหร่นัก แต่ด้วยสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือกให้เลือกมากแบบนี้ เขาจำเป็นต้องให้ยาเธอด้วยในปริมาณที่น้อยที่สุดที่จะป้องกันไม่ให้เส้นเลือดบริเวณปลายลำตัวของเธอหดเกร็งในคืนที่อุณหภูมิลดต่ำอย่างโหดร้ายในคืนนี้
เด็กหญิงรับยาดังกล่าวอย่างเข้าใจดี เธอไม่เอ่ยถามแม้แต่น้อยด้วยซ้ำว่ามันเป็นยาอะไร เธอเชื่อใจเขาอย่างเต็มเปี่ยม ในขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนก็เบ้ปาก ทำหน้ารำคาญๆ ใส่เขา แต่สุดท้าย เจ้าเด็กหน้าแขกนั่นก็กระดกยาแก้วนั้นลงคออย่างรวดเร็ว
พวกเขาทั้งสามคนนอนหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน ตอนแรกเขาตั้งใจจะจัดเวรยามในคืนนี้ แต่เมื่อมองถึงความจริงที่ว่า วันรุ่งขึ้นพวกเขาจะต้องใช้จิตปริมาณมหาศาลในการควบคุมเจ้าม้ามีปีกนั่น แผนการดังกล่าวก็เป็นอันถูกพับเก็บไป ระแวงไพรในค่ำคืนนี้ของพวกเขาจึงเป็นเพียงน้ำยาตะไคร้หอมกลิ่นฉุน กับยุงรำคาญที่จะทำตัวเป็นยามสามตาแทนพวกเขาในขณะที่อยู่ในห้วงนิทรารมณ์เท่านั้น เฟี๊ยตได้แต่ภาวนาว่าค่ำคืนที่แสนน่าหวาดหวั่นนี่จะผ่านไปได้ด้วยดี
‘โอ๊ย’
เฟี๊ยตสะดุ้งตื่นขึ้นมาในกลางดึกเนื่องจากมีสิ่งมีชีวิตอะไรสักอย่างหนึ่งกัดเขาที่ปลายแขน ชายหนุ่มปรือตามองอย่างงัวเงียก่อนจะพบว่าเจ้ายุงรำคาญที่เขาฝากฝังภาระไว้บินวนเวียนอยู่แถวๆ ร่างกายเขาอย่างเร่งร้อน เสียงหึ่งๆ ของแมลงตัวเล็กพวกนี้ดังชัดเจนในยามที่เงียบสงัดเช่นนี้
อนุสติแรกร้องเตือนเขาดังก้องในใจว่าสถานการณ์ดูจะย่ำแย่เสียแล้ว เพราะสถานที่พักแรมของเขาที่ดูจะเป็นบริเวณที่ลมพัดโกรกตลอดคืน กลับสงบไร้การเคลื่อนที่ของมวลอากาศทั้งหมดทั้งสิ้นในกลางดึกนี่ เขาไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าช่วงเวลาที่เขาหลับไป ฟีโรโมนของเด็กน้อยคนนี้จะกระจายไปไกลถึงไหนต่อไหน พวกเขากำลังเชื้อเชิญศัตรูให้มาหาถึงที่พักโดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย
แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ต้องเสียเวลาคิดให้มากเลย เพราะยังไม่ทันที่เขาจะตั้งตัวได้อย่างมีสติสัมปชัญญะเต็มร้อยนั้น แหวนคู่ใจของเขาก็ดังร้องขึ้น เสียงไม่ดังมากนักกรีดความรู้สึกเขาไปหมดทั้งใจ ความหวาดกลัวพุ่งเข้าจู่โจมความรู้สึกเขาอย่างป้องกันไม่ได้เลย
“การ์ด The Intelligent Ring ค้นพบไพ่สูงสุดจำนวน 1 ใบ ได้แก่ ไพ่สูงสุดลำดับที่ 13 The Revivable Bishop of Darkness from Kongka River (นักบวชแห่งความมืดผู้คืนชีพจากแม่น้ำคงคา)!”
จากผู้แต่ง : ขอขอบคุณ คุณ keniji01 สำหรับคำตอบเรื่องการทำความดีมากเลยครับ อ่านแล้วเข้าใจอะไรขึ้นอีกมาก ว่าจะขอบคุณหลายทีแล้ว ลืมตลอด ขอบคุณมากนะครับบบ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มันจะตลกไหมถ้าผมจะบอกว่าผมติดนิยายตัวเอง ยิ่งแต่งยิ่งอยากแต่งต่อ ฟินกับเนื้อเรื่องในสมอง อยากให้มันกลายมาเป็นตัวอักษรเร็วๆ ฮ่าฮ่า ผมดูบ้าปะ ฮ่าฮ่า
-
รอตอนต่อไปจ้า สู้ๆนะ
-
หนุกๆๆๆๆๆ
เอาอีกฮะ
ขอให้ผ่านไปด้วยดีนะคับ
-
น่ากลัวอ่ะ
นึกภาพตามแล้วแบบสยอง
อึ๋ยยยยยย
แล้วนี่ การ์ดนักสู้แน่เลย
ระดับ 13 ตายๆๆๆๆๆๆๆๆ
จะไหวไม่เนี่ย ขนาดการ์ดแรด
ยังแย่สาหัสเลยนะเนี่ยยยยยยยย
-
ไม่บ้าหรอกครับ ฟินกับเรื่องในสมองของตัวเอง. คงจะประมาณ แค่คิดก็มันแล้ว. คนอ่านก็คงฟินตามมา หลังจากอ่านผ่านตัวอักษรที่คนแต่งฟินนำไปก่อนแล้ว นี่ถ้าเป็นไปได้นึกถึงนิยายของ Stephen King จะลักพาตัวนักเขียนมาขังไว้ ให้แต่งนิยายให้อ่าน. ผมรับรองว่าไม่โหดร้ายเหมือนนิยายของ King จะทะนุถนอมคนแต่งอย่างดีที่สุด. แต่ออกจะเห็นแก่ตัวเกินไปหน่อย ให้โลกได้ชื่นชมบ้างเนอะ
ต้องบอกว่าทุกตอนที่จบ คนแต่งมีเรื่องให้ขบคิดตลอด จบเรื่องนี้ คิดเรื่องโน้นต่อ ตอนที่แล้วเนี่ยก็คิดหัวแทบแตกเหมือนกันว่าจะทำไง เรื่อง. pheromone ของแม่หนูน้อย ตอนนี้เอาอีกแล้ว คู่นี้จะมีวิธีรับมือกับไพ่สูงสุดลำดับที่ 13 The Revivable Bishop of Darkness from Kongka River ยังไง มันชวนติดตามจริงๆ
พรุ่งนี้เอาของวันเสาร์มาลงก่อนก็ได้นะคร้าบ จะ refresh เช้าจรดเย็นเลย. สู้ๆ
-
ทำไมการ์ดสูงสุดออกบ่อยจัง ระดับ 13 แน่ะ
-
โอย จะหลับจะนอนซะหน่อย ต้องออกแรงอีกแล้ว สงสารจัง
-
มีเรื่องให้ตื่นเต้นตลอดเลย น่าสนุก แต่จะไหวกันมั้ยเนี่ย ยังไม่ทันได้พักผ่อนจริงจังเลย ต้องมาเจอไพ่ใบเก่งซะด้วย
-
โอ๊ยตายแล้ว คิดอยู่หรอกว่าต้องเจอศัตรูแน่ แต่ถึงกับเจอไพ่สูงสุดลำดับที่ 13 นี่ไม่ไหวเลยนะ แล้วจะรับมือยังไงล่ะเนี่ย รอเอาใจช่วยเฟี๊ยตธันในคืนนี้
-
นึกว่าคืนร้ายๆจะผ่านไปได้ด้วยดี แต่ที่ไหนได้เราคิดผิด
ทำไมดึกมาลมบนผาสูงถึงสงบนะ น่าแปลกหรือว่าลมเปลี่ยนทิศ?
แล้วก็นะเพราะฟีโรโมนของจีน่ามีผลกับพวกปิศาจหรือพวกด้านมืดสินะ
ถึงได้ดึงไพ่ตัวนี้ออกมา
แอบหนักใจแทน เฟี๊ยต-ธัน แต่ก็สู้ๆนะ
รอตอนต่อไปจ้า :mew1:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: ลุ้นตลอดเลยอ่ะ
-
พี่คนเขียนสู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ตลอดนะ :L2:
แม้ว่าช่วงนี้จะไม่ค่อยว่างอ่าน และเม้น เพราะงานเยอะมาก บวกกับ มีสอบอีก
ส่วนเรื่องที่พี่คนเขียนเคยถามว่าเรื่องนี้ยืดเยื้อน่าเบื่อมั้ย??
ขอตอบเลยนะคะว่า "ไม่" มันไม่ใช่การยืดเยื้อแบบน่าเบื่อ
แต่เป็นการบรรยายที่สนุก ครบรส ครบภาพ ครบเสียง น่าติดตาม
เรียกได้ว่าทรงเครื่อง ซึ่งนิยายแบบนี้หาอ่านยากมากกก
โดยเฉพาะที่เป็นนิยายแฟนตาซี วาย ไทย
เพราะฉะนั้น สู้ๆนะคะ :กอด1:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai1:
แบบ เสียววูบแทนเลยอ่าาาาา~ ไพ่สูงสุดลำดับที่ 13 คือแค่หกสิบกว่าๆก็ว่ายากละ
นี่ "ไพ่สูงสุดลำดับที่ 13 " :a5: :a5: :o12:
ปล. +1 เป็ดให้ทุกตอนที่ไม่ได้เม้นเบย :3123:
ปล2. เชื่อปะนี่เป็นคอมเม้นที่ยาวที่สุดที่เคยเขียนมาเลย ไม่เคยเขียนให้เรื่องไหนยาวเท่านี้มาก่อน :mew3:
-
สงสารจริง ยังหลับไม่เต็มอิ่มเลย แง่มๆ เดี๋ยวนอนเผื่อให้ (เกี่ยวไหม?)
ไม่แปลกหรอกค่ะถ้าฟินแล้วอยากแต่งออกมา กัอเหมือนคนอ่านแหละค่ะที่ฟิน รออ่านตอนต่อๆไปแล้ว 555
ปล แหม ชอบคู่นี้เวลาหยอกล้อจริงๆ น่ารัก แขกกับตี๋ 5555
-
บทที่ 125 The Reviver
“ธัน”
เสียงของเฟี๊ยตเปล่งผ่านลำคอออกมาอย่างแห้งผากนัก กินเวลาหลายวินาทีหลังจากที่ได้ยินคำบอกเล่าของเจ้าแหวนตรวจจับนั่น กว่าที่เขาจะสามารถเปล่งเสียงเรียกเพื่อนร่วมทีมออกมาได้ ร่างกายของเขาดูจะกลายเป็นอัมพาตไปเสียหมดแล้ว ขึ้นชื่อว่าไพ่สูงสุดลำดับที่ 13 นี่ก็ทำเอาสติของชายหนุ่มแทบกระเจิดกระเจิงไปไม่เหลือชิ้นดี เขาจะผ่านพ้นคืนนี้ไปได้หรือไม่ เขายังไม่กล้าจะคิดเลย
“อืมม”
เสียงของธันเอ่ยขานตอบมาเบาๆ ท่ามกลางความมืดอันเงียบสงบนั่น เด็กหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยภายใต้ผ้าห่มนั่น ดูเหมือนว่าสมุดการ์ดคู่ใจจะอยู่ในมือของธันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ตื่นนานยัง”
เสียงของเฟี๊ยตดังกว่าเสียงกระซิบเพียงนิดเดียวเท่านั้น มือของเขาเลื่อนออกไปสั่งเกมคอนโทรลเลอร์เพื่อเรียกใช้สมุดมาเตรียมพร้อมในมือเหมือนกัน
“น่าจะพร้อมกันแหละ สงสัยต้องขอบคุณเจ้ายุงนั่นที่ช่วยปลุกขึ้นมาด้วย หึหึ” ธันสิ้นสุดประโยคด้วยเสียงหัวเราะน้อยๆ ในลำคอ
“คู่ต่อสู้ชื่อว่า นักบวชแห่งความมืดผู้คืนชีพจากแม่น้ำคงคา ไพ่สูงสุดลำดับที่ 13”
เฟี๊ยตเอ่ยบอกธันด้วยประโยคบอกเล่าเรียบๆ ต่างจากจังหวะการเต้นของหัวใจที่รัวเร่งจนแทบหลุดออกจากแผงอกนั่น
“อื้อหือ กระดูกชิ้นยักษ์เลยนะเนี่ย ไม่รู้ว่าจะเคี้ยวละเอียดก่อน หรือติดคอตายก่อนกันแน่ ลำดับที่ 13 เลยเหรอ ไม่อยากจะนึกสภาพ”
“ไม่ลองไม่รู้น่า”
“นั่นสิ The Sky Walker RELEASE!”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงดังสนั่นลั่นขึ้นแทบจะทันทีที่สิ้นสุดเสียงคำสั่งของธันพอดี เสี้ยวจังหวะนั้นนับได้ว่าเป็นการตัดสินใจอย่างเฉียบขาดของเด็กหนุ่มก็ว่าได้ ลูกบอลกลมสีดำมืดสนิทพุ่งเข้าชนกำแพงล่องหนนั่น ก่อนที่ตัวมันเองจะแตกสลายตัวเองออก กลายเป็นมวลสสารสีดำแพร่กระจายออกเป็นเสี่ยงๆ กระจายไปกับความดำมืดของรัตติกาลนั่น เด็กหนุ่มรักษาสวัสดิภาพของเฟี๊ยตและจีน่าไว้ในช่วงเวลาที่คับขันที่สุด
“หอกทราย!”
เสียงของเฟี๊ยตสอดรับขึ้นมาทันทีหลังจากการโจมตีจากความมืดนั่นสิ้นสุดลง หอกทรายขนาดเกือบเท่าเสาธงนั่นพุ่งกระแทกไปยังร่างของเจ้านักบวชที่เห็นเพียงรางๆ นั่น มันอยู่ในผ้าคลุมที่ดำสนิทที่สยายออกราวกับว่าจะกลืนไปกับความมืดอย่างนั้น ร่างภายใต้อาภรณ์สีดำมืดนั่นลอยตัวอยู่กลางอากาศราวกับเป็นดวงวิญญาณที่ไม่รู้เจ็บไม่รู้ตาย ร่างในผ้าคลุมสีหม่นนั่นพุ่งไปตามแรงของหอกคมนั่นเล็กน้อย ก่อนที่จะฉีกเนื้อผ้าขาดทะลุไป และปลดปล่อยให้นักบวชมืดนั่นลอยกลับมาสู่กลางอากาศอีกครั้ง
ไม่แม้แต่น้อย ไม่มีทีท่าแม้แต่น้อยว่าเจ้าไพ่สูงสุดอันดับมรณะนั่นจะได้รับบาดเจ็บใดๆ เลย มันยังคงลอยตัวโดยมีความมืดเป็นฉากหลังราวกับว่า ร่างกายมันทำด้วยอากาศธาตุอย่างใดอย่างนั้น!
“The Second Swords!”
เสียงของธันดังขึ้นอย่างต่อเนื่องโดยไม่เปิดโอกาสให้เจ้าคู่ต่อสู้นั่นได้ตั้งตัวแม้แต่น้อย ดาบยาวกว่าหนึ่งเมตรสองเล่มพุ่งแหวะอากาศไปทางเจ้าของผ้าคลุมนั่นอย่างรวดเร็ว เจ้าปีศาจนั่นกระเด็นไปตามแรงของดาบคู่นั่นเล็กน้อย ก่อนที่ผ้าคลุมนั่นจะขาด และดาบคู่นั่นจะผ่านไปในความมืดพร้อมกับหายลับสายตาไปอีกครั้ง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงนั่นดังขึ้นอย่างรวดเร็วจนแต่ละคนแทบตั้งตัวไม่ติด เริ่มมาจากเสียงปังแรกที่เป็นเสียงของดาบของธันที่หายไปนั้น อยู่ดีๆ ก็พุ่งกลับมาทางพวกเขา มันกระแทกเข้ากับแง่หินข้างๆ ตัวจีน่าอย่างหงุดหวิด เด็กหญิงคนนั้นที่ได้แต่หลบตัวอยู่กับผนังหินผานั่น ด้วยกลัวที่ตนจะไปสร้างความเกะกะให้กับการต่อสู้ของชายหนุ่มทั้งสอง
เสียงกรีดร้องที่สองดังขึ้นตามมาอย่างรวดเร็วหลังจากที่ดาบยาวกว่าเมตรนั่นพุ่งมาปักลงบนแง่หินที่ห่างจากตัวเธอไปไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ เด็กหญิงกรีดร้องออกมาอย่างหวาดกลัวถึงขีดสุด เธอตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัด น้ำตาไหลมาจากดวงตาคู่งามนั่นอย่างควบคุมไม่ได้เลย
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
แต่สองเสียงแรกนั้นดูจะมีความน่าเป็นห่วงน้อยกว่าเสียงที่สามอย่างเทียบกันไม่ได้เลย ทันทีที่ธันได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดถึงขีดสุดดังลั่นขึ้นนั้น เขารีบหันไปที่เพื่อนร่วมทีมด้วยใจที่แทบจะตกไปอยู่ที่ตะตุ่ม และสิ่งที่เขาจินตนาการไว้ก็ไม่ผิดเลย ดาบที่สองของเขาโจมตีไปที่เฟี๊ยตอย่างถนัดถนี่ที่สุด!
เลือดของเภสัชกรหนุ่มไหลทะลักออกมาจนน่าหวาดหวั่นไปหมด แขนขวาของเฟี๊ยตมีรอยกรีดเป็นทางยาว แหวะจนเห็นกระดูกที่ซ่อนอยู่ลึกเข้าไปนั่น ดาบนั่นพุ่งตรงเข้ามาตัดแขนขวาเขาอย่างบรรจงที่สุด เพียงแต่สันชาตญานเอาตัวรอดของเขาผลักให้ตัวเองถีบตัวหนีรอด ณ เวลานั้น แต่อำนาจของมันก็ไม่มากพอจะหนีจากการโจมตีของเจ้านักบวชมืดนั่นได้เลย ดาบที่เขาเคยเห็นอำนาจการจู่โจมมานักต่อนักนั่นปักเข้าที่แขนขวาเขาอย่างเกือบจะแม่นยำที่สุด อีกไม่องคุลีมันจะป่นทำลายกระดูกต้นแขนของเขาให้ยับเยินไปเสียแล้ว โชคดีเพียงเล็กน้อยในโชคร้ายอันมากมายมหาศาลนั่นยังคงปราณีเขาอยู่บ้าง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความปราณีที่น้อยนิดเหลือเกิน
เด็กหนุ่มสายฟ้านั่นวิ่งถลาไปหาเฟี๊ยตอย่างที่เรียกได้ว่าแทบจะคุมสติไม่อยู่ เลือดที่ทะลักรินออกมาจากบาดแผลนั่นน่าเป็นห่วงจนธันแทบจะทำอะไรไม่ถูกเลย แต่ที่น่าเป็นห่วงมากไปกว่านั้นคือควันสีดำสนิทที่โพยพุ่งออกมาจากบาดแผลนั่นตลอดเวลา สติของธันแทบจะกระจายหายไปจนหมด เขาเป็นห่วงคนตรงหน้าจนไม่รู้จะห่วงอย่างไรแล้ว ใจเขาอยากจะมีอำนาจอะไรสักอย่างที่สามารถดลบันดาลให้เขาเองเป็นผู้รับเคราะห์นี่ไว้เอง และมีเฟี๊ยตมานั่งแทนเขาในตรงนี้ เขามั่นใจว่าชายผู้มีสมองเป็นที่หนึ่งคนนี้จะจัดการทุกอย่างออกมาได้อย่างเรียบร้อยที่สุด ทำไมพระเจ้าถึงเล่นตลกอย่างนี้ คนที่เคยเป็นคนรักษาความเจ็บไข้ได้ป่วยให้เขาตลอดกลับต้องมาล้มโคม่าลงอย่างนี้ ตัวเขาเองจะจัดการให้มันผ่านพ้นไปได้อย่างไร
มือของเด็กหนุ่มรื้อเปิดสมุดด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขากัดริมฝีปากด้วยความกดดันจนแดงก่ำไปหมด ควันสีดำสนิทที่โพยพุ่งมาจากบาดแผลบริเวณแขนขวาของเฟี๊ยตนั่นตลอดเวลาทำเอาหัวใจของธันแทบจะเต้นไม่เป็นจังหวะเลย อาการของเฟี๊ยตดูจะหนักหนากว่าอันตรายทางร่างกายทั่วไปอยู่มาก น้ำตาปริมาณมากมายไหลมาจากดวงตาหวานคู่นั้น ปากก็พร่ำเพ้อถึงความเจ็บปวดอันเกินจะพรรณนานั่น เขาสงสารเพื่อนร่วมทีมของเขาอย่างจับใจที่สุด เขาอยากจะแบ่งความเจ็บปวดมาจากชายตรงหน้านี้บ้าง แต่เขาไม่อาจทำได้เลย
เสียงดังลั่นตึงตังจากการโจมตีของเจ้านักบวชอำมหิตนั่นที่หวังจะทำลายกำแพงล่องหนเข้ามายังคงดังอย่างต่อเนื่องอย่างไม่หยุดพัก แต่ห้วงสตินั้นของธันแทบจะไม่ได้คำนึงถึงปมของความอันตรายนั่นที่ยังรอคอยจะปลิดชีพเขาอยู่เลย ธันสบถออกมาอย่างอัดอั้นถึงขีดสุด เขาอยากจะตายๆ ตามคนตรงหน้านี้ให้มันรู้แล้วรู้รอดไป การต้องมานั่งมองเฟี๊ยตที่ตกอยู่ในห้วงของทุกข์ทรมานถึงขีดสุดนี่แทบจะบดขยี้หัวใจของเขาให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ เขายอมทุกอย่างให้คนตรงหน้านี่กลับมาเป็นปรกติเหมือนเดิม เขาอยากจะโอบกอดคนตรงหน้านี้ไว้แนบอกด้วยหวังว่าจะแบ่งเบาความเจ็บปวดของคนตรงหน้านี้ได้บ้าง แต่น่าเสียดาย ที่เขาเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง อ้อมกอดของเขาไม่อาจเยียวยารักษาคนที่เขาเป็นห่วงสุดหัวใจนี่ได้เลย
เจ็บ!!!
ความเจ็บปวดเจียนตายมันเป็นอย่างนี้นี่เอง น้ำตาของเฟี๊ยตไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เลย ความเจ็บมันกรีดร่างกายเขาจนแทบจะแหลกเป็นชิ้นๆ เขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกขึงไว้แท่นประหาร และมีเพชฌฆาตคอยเอามีดค่อยๆ มาบรรจงแล่แขนขวาของเขาอย่างช้าๆ มันเจ็บ เจ็บจนไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร มันเจ็บอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ตาของเขาพร่ามัวไปด้วยน้ำตาแห่งความทรมานแสนสาหัสนั่น
ณ ขณะห้วงจังหวะจิตนั้น อย่าพูดถึงธัน จีน่า หรือแม้กระทั่งเจ้าผ้าคลุมปีศาจแห่งความมืดนั่นเลย ความรู้สึกของเขาเลอะเลือนไปจนหมดแล้ว ความเจ็บปวดมันกลืนกินความคิดความรู้สึกทุกอย่างให้หายไปหมดสิ้น ใจเขาอยากจะหลุดพ้นจากทุกขกรรมแสนสาหัสนี้เสียที ความรู้สึกแวบหนึ่งประหวัดไปถึงสารพัดยาพิษที่บรรจงนอนอยู่ในอกเสื้อด้านซ้ายนั่น มือซ้ายของเขาสะเปะสะปะไปหาลูกสมุนเหล่านั้นโดยไม่รู้ตัว
‘หรือจะกินยาพิษให้ตายๆ ไปซะดีกว่าวะ มันจะได้จบสิ้นไปเสียที ยังไงมันก็เป็นแค่เกม ทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง มันก็แค่ตื่นขึ้น ลืมทุกอย่างให้หมด แล้วก็ใช้ชีวิตต่อไป’
มือของนักวางยาหน้าใหม่คนนั้นเลื่อนไปจนเจอวัตถุที่กายกับจิตเขามาประสบต้องกันเสียแล้ว ยาพิษลีลาวดี เพชฌฆาตผู้เรียบง่าย สงบ และสะกดลมหายใจได้อย่างนุ่มนวล!
จากผู้แต่ง : นิยายเรื่องนี้ยืดเยื้อนะ เตือนคนอ่านไว้เลย ฮ่าฮ่า เป็นสิบๆตอนเนื้อหาก็ไม่กระดึ้บไปไหนหรอก วนไปวนมาอยู่ในอ่างนี่แหละ ฮ่าฮ่า เชิญประณามคนแต่งได้เลย โฮะๆๆๆ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
คนอ่านทุกคนรู้ไหม
ว่าคอมเม้นของพวกคุณทำให้ผมมีแรงแต่งนิยายให้อ่านต่อไป
ยิ่งคอมเม้นยาวๆนะ
ผมอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก
เม้นเถอะ ผมอ่านหลายรอบมาก
อยากให้ผมแต่งให้จบ ต้องแบ่งกำลังใจให้ผมบ้างนะ อิอิ
-
:call: เฟี้ยตจะตายมั๊ยนะ :ling1:
-
โหดร้ายจังตอนนี้ :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ถึงเนื้อหาจะไม่กระดึ้บไปไหน แต่ก็น่าติดตามมากๆเลยนะจ๊ะ
-
ทรมานคนอ่านอีกแล้วนะ
สู้ๆ
-
เฟี๊ยตบาดเจ็บแล้วอ่ะ งานนี้หนักแน่ คนรักษากลับมาเจ็บซะเอง แต่เฟี๊ยตอย่ากินยาพิษฆ่าตัวตายนะ ต้องเอาตัวรอดให้ได้ นึกถึงใจคนอื่นบ้าง ธันเป็นห่วงแค่ไหนเฟี๊ยตจะรู้บ้างไหมนะ
-
โหดร้ายจังตอนนี้
-
ไม่นะตี๋ แงๆ ทำไงดีอ่าาาาาา
-
เฟี๊ยตใจเย็นก่อน เราต้องรอดนะ!!
-
บทที่ 126 Darkness
“เฮ้ยย เฟี๊ยต จะทำอะไร!”
มือของธันเลื่อนไปกุมมือเฟี๊ยตไว้อย่างรีบร้อน ก่อนที่มือขาวสะอาดนั่นจะสะบัดจุกหลอดทดลองปลดปล่อยยาพิษออกมาได้ทัน ใจเขาในตอนนั้นไม่ได้คิดไปถึงขั้นว่าเฟี๊ยตจะถึงขั้นลงมืออัตวินิบาตกรรมแต่อย่างไร ใจเขาเป็นห่วงแค่ว่าสติที่เหลือน้อยอยู่เต็มแก่ในตอนนี้ของเฟี๊ยตจะทำให้ชายหนุ่มหยิบยาผิดหลอดขึ้นมา ซึ่งนั่นอาจจะทำให้เหตุการณ์เลวร้ายไปกว่าเก่า อย่างน้อย เขาก็อยากจะช่วยตรวจสอบอีกครั้ง
“I wanna die, Thun. I can’t stand it anymore. (ฉันอยากตาย ฉันไม่อาจทนได้อีกต่อไปแล้ว)”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างแผ่วเบา ร่างนั้นเหลือสติสัมปชัญญะน้อยลงเต็มทน อะไรสักอย่างไม่รู้ทำให้เขาถอดใจเหลือเกิน เขาไม่คิดแม้แต่จะกินยาแก้ปวดบรรเทาอาการให้ทุเลาลงแม้แต่น้อย อะไรสักอย่างปิดบังใจเขาให้มืดบอดไปด้วยความสิ้นหวังไปหมดเลย
“Phiat”
เด็กหญิงที่ได้ยินประโยคภาษาอังกฤษนั่นถึงกลับรีบพาตัวเองมาที่ร่างที่กำลังบาดเจ็บของเฟี๊ยตนั่น เธอได้แต่นั่งอยู่ใกล้ๆ อย่างทำอะไรไม่ถูกนัก สภาพจีน่าในเวลานี้ก็ไม่ค่อยดีไปกว่าเฟี๊ยตเท่าไหร่นัก น้ำตานั่นนองเต็มหน้าไปด้วยความรู้สึกผิดที่เกาะกินอยู่เต็มหัวใจ
“โธ่เว๊ยย ไอ้ตี๋ ใครจะยอมให้มึงตายวะ มึงห้ามตาย มึงได้ยินกูพูดไหม มึงห้ามตาย มึงเป็นผู้ชายภาษาอะไรวะ ทำไมมึงยอมแพ้อะไรง่ายๆ แบบนี้”
เสียงของธันดังลั่นออกมาทันทีที่รู้ว่าเฟี๊ยตตั้งใจจะฆ่าตัวตายหนีเขาไปเสียแล้ว ตาของธันเริ่มชื้นขึ้นที่ขอบตาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาเองก็ไม่รู้สึกตัวเหมือนกัน เด็กหนุ่มกำลังรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะต้องสูญเสียสิ่งสำคัญบางอย่างไป สิ่งสำคัญที่เขาไม่อาจทำใจยอมรับการสูญเสียได้เลย
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงการโจมตีจากเจ้านักบวชมืดนั่นยังคงดังขึ้นอย่างนั้น ถึงแม้ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์คับขันเพียงใด ธันก็ยังไม่ลืมที่จะสร้างกำแพงล่องหนนั่นไว้ปกป้องตัวเองและเพื่อนร่วมทีมนี่ อาการสั่นสะเทือนที่มากขึ้นเรื่อยๆ นั่น บอกเขาอย่างอ้อมๆ ว่ากำแพงล่องหนนี่คงจะทนการจู่โจมนั่นได้อีกเพียงไม่กี่ครั้ง หากแต่เรื่องนั้นก็ไม่ได้อยู่ในความสนใจของธันเลย ปัญหานั่นดูเล็กน้อยไปเลย เมื่อเทียบกับปัญหาใหญ่ที่กำลังนอนหายใจรวยรินอยู่ ณ ขณะนี้ ปัญหาที่แทบจะบดขยี้ให้หัวใจของเขาแหลกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“ปล่อยให้กูไปเหอะธัน มันเป็นแค่เกม ตอนนี้กูทรมานจนกูจะทนไม่ไหวแล้ว มึงสงสารกูเหอะ ธัน กูเจ็บ มึงให้กูไปเถอะนะ”
เสียงนั่นสะอึกสะอื้นมาอย่างกระท่อนกระแท่น มือนั่นพยายามจะต่อสู้กับมือของเด็กหนุ่มที่ยืดไม่ให้เขาปลดสลักยาพิษนั่นได้สำเร็จ แรงของผู้ป่วยในเวลานี้ไม่อาจจะแข็งขืนต่อคนที่ยังมีพละกำลังสมบูรณ์พร้อมนั่นได้เลย เขาได้แต่ขอร้อง ขอร้องให้อีกคนยอมปล่อยเขาจากห้วงความทุกข์นี่เสียที หากแต่เขารู้ไม่ว่า คำว่าเจ็บที่เขาเปล่งออกมานั้นได้บาดลึกลงในความรู้สึกของคนฟังด้วยความทรมานที่แทบจะไม่แตกต่างกันเลย เด็กหนุ่มอีกคนในเวลานี้ก็เจ็บเจียนตายจากบาดแผลที่ไม่ได้เกิดขึ้นบนร่างกายเขาเลย
“กูไม่ให้มึงตาย จำคำกูไว้นะเฟี๊ยต กูไม่ให้มึงตาย มึงห้ามยอมแพ้ กูมีการ์ดรักษาอาการบาดเจ็บได้ มึงรอกูหาการ์ดแปบเดียว ระหว่างนี้มึงห้ามแดกยาพิษฆ่าตัวตายเด็ดขาด มึงได้ยินไหม มึงสัญญากับกูสิ ว่ามึงจะไม่ทำ เฟี๊ยต สัญญากับกู”
ถึงแม้ว่าประโยคเหล่านั้นจะดูเป็นคำสั่งที่แข็งกร้าวแค่ไหน แต่น้ำเสียงมันก็แฝงไว้ด้วยอาการขอร้องอย่างชัดเจน ธันไม่กล้าแม้แต่จะหันไปหาการ์ดที่ตนตั้งใจจะใช้เพื่อการรักษาคนตรงหน้านี้นั่น เขาเกรงว่าเพียงชั่วเวลาอึดใจเดียวนั้น มันจะทำให้ชายหนุ่มฉวยยาพิษขึ้นมาปลดลมหายใจตัวเองเสีย สภาพอารมณ์และความคิดของเฟี๊ยตตอนนี้ดูผิดไปจากปรกติมาก และแน่นอนว่ามันไม่น่าไว้ใจแม้แต่น้อยเลย
“กูไม่สัญญา”
เสียงแผ่วๆ นั้นตอบออกมาสั้นๆ คำตอบนั้นทำเอาธันถึงกับสบถมาอย่างหัวเสีย ชายหนุ่มตรงหน้าดูจะเข้าใจอะไรยากขึ้นมากเป็นทบทวีคูณ
“ยาแก้ปวดอยู่ไหน มึงมีมอร์ฟีนหนิ แดกมอร์ฟีนประทังไปก่อน รอกูหาการ์ดแปบเดียว มึงจะงี่เง่าทำไมวะ มึงยอมๆ กูตั้งแต่ต้น กูก็หาการ์ดเจอแล้วเนี่ย ตอบมา มอร์ฟีนอยู่ไหน”
“ในมือกูนี่แหละมอร์ฟีน มึงปล่อยมือกูสิ กูจะแดก” เสียงของเฟี๊ยตเถียงออกมาอย่างไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
“เฟี๊ยต มึงอย่าทำอย่างนี้สิวะ กูขอร้องเหอะ มึงอดทนรอกูแปบเดียว มึงเชื่อใจกูสิวะ มึงไม่เห็นแก่ตัวเอง มึงก็เห็นแก่กูบ้าง มึงจะให้กูมานั่งมองมึงตายเนี่ยนะ มึงไม่คิดว่ากูจะเสียใจเลยใช่ไหม เฟี๊ยต ไว้ใจกู มอร์ฟีนอยู่ไหน ตอบกูมาเฟี๊ยต มอร์ฟีนอยู่ไหน”
เสียงดังลั่นของกำแพงอากาศนั่นยังคงดังแทรกบทสนทนาเรื่อยๆ อยู่อย่างนั้น ธันตัดสินใจกลับมาใช้ไม้อ่อนอีกครั้ง หลังจากที่ไม้แข็งดูจะเอาชนะคนตรงหน้านี้ไม่ได้เลย
เภสัชกรหนุ่มไม่กล่าวคำใดตอบออกมา นอกจากเลื่อนมือของตนไปที่หน้าอกด้านซ้ายอีกครั้ง ธันต้องใช้มือของตนที่กุมมือของอีกฝ่ายไว้ ค่อยๆ ประคองให้มือเรียวนั้นไปจนถึงเป้าหมายได้ น้ำตาลูกผู้ชายของธันในเวลานี้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เลย ยิ่งเห็นคนตรงหน้าเจ็บเท่าไหร่ เขายิ่งเจ็บมากเป็นทวีคูณเท่านั้น วันเวลาได้ผูกความสัมพันธ์ของชายทั้งคู่ไว้เหนียวแน่นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ธันก็ไม่เคยรู้สึกตัวเลย
ธันตรวจดูชื่อยาที่หลอดทดลองที่เฟี๊ยตเขียนแปะไว้อย่างมั่นใจอีกครั้ง ก่อนจะบรรจงยกศีรษะของคนป่วยขึ้น และกรอกยานั่นลงในลำคอของเพื่อนชายอย่างช้าๆ ก่อนจะประคองศีรษะของเฟี๊ยตวางไว้บนตักของตัวเองอย่างนั้น มือซ้ายของเขาเลื่อนไปกุมมือซ้ายของเฟี๊ยตไว้เพื่อความมั่นใจว่าคนตรงหน้าจะไม่ฉวยโอกาสนี่พยายามอัตวินิบาตกรรมอีกครั้ง มือขวาของเขาเลื่อนไปเปิดสมุดการ์ดที่วางไว้ข้างตัวอย่างเร่งรีบ มือซ้ายที่เย็นชืดของเฟี๊ยตนั่นเป็นสัญญาณเตือนอย่างดี ว่าเขาอาจจะเหลือเวลาอีกไม่มากนัก
อาการของเฟี๊ยตดูทุเลาลงเล็กน้อย ชายหนุ่มผิวสีซีดที่กำลังนอนตักของเด็กหนุ่มที่กำลังรื้อการ์ดในสมุดอยู่อย่างเร่งรีบนั้นปรือตาขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเล็กนั่นทอดมองมาที่ชายผู้ที่ให้เขายืมตักต่างหมอนอยู่ในเวลานี้ สายตาเฟี๊ยตทอดมองขึ้นมาอย่างอธิบายความรู้สึกไม่ถูกนัก
“การ์ดที่ว่านี่ไม่ใช่การ์ดสูงสุดใช่ไหม”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”
เสียงของธันตอบสวนขึ้นมาพร้อมกับการ์ดสีทองสว่างที่อยู่ในมือขวาของเด็กหนุ่มนั่น คิ้วเข้มของธันเลิกขึ้นเล็กน้อย
“ส่งมานี่ อย่าเพิ่งใช้ ก๊อปปี้การ์ดไว้ก่อน เสียดายของ”
เสียงของเฟี๊ยตตอบออกมาอย่างช้าๆ ถึงแม้ว่ามันจะแผ่วเบาแค่ไหน แต่ประโยคนั่นก็มีความเฉียบขาดแฝงเอาไว้อย่างชัดเจน
“จะตายแล้วยังงกอีก ช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็หาใหม่ได้”
ธันทำท่าไม่สนใจคำพูดนั่น พร้อมจะเรียกสั่งใช้การ์ดทั้งอย่างนั้น แต่แรงบีบน้อยๆ ที่มือข้างซ้ายนั่นก็หยุดการกระทำของเขาได้ทันที
“เออๆ ก็ได้วะ”
เสียงของธันเอ่ยขึ้นอย่างยอมแพ้ ก่อนจะส่งการ์ดสีทองในมือนั่นให้เฟี๊ยตไป พร้อมกับส่ายหัวอย่างหงุดหงิดน้อยๆ สายตาของธันยังกวาดไปมองเจ้านักบวชที่อยู่นอกกำแพงล่องหนนั่นไปอยู่เรื่อยๆ ดูจากสถานการณ์แล้วน่าจะยังพอเหลือไว้เล็กน้อยให้ไอ้ตาตี่ขี้งกนี่ทำตามใจตัวเองสักพัก
‘เมื่อกี้ยังบ่นจะตายเสียให้ได้ ทำไมเปลี่ยนใจเร็วจังวะ สงสัยโรคขี้งกจะฝังเข้ากระแสเลือดไปแล้ว นี่คนหรือว่าก้อนเกลือเดินได้วะเนี่ย’
เภสัชกรหนุ่มซึ่งในเวลานั้นรับการ์ดสีทองอร่ามมาจากมือของธันเรียบร้อยแล้ว ก็พยายามจะทรงตัวขึ้นเพื่อหยิบสมุดคู่ใจขึ้นมาหยิบการ์ดที่ต้องการ แต่ด้วยสภาพร่างกายที่แทบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้วนั้นก็ทำให้ทุกอย่างดูติดขัดไปเสียหมด เรื่อยแรงที่เคยมีก็ระเหยหายไปราวกับหยาดน้ำค้างที่ต้องไอแดดยามเช้าฉะนั้น
ธันถึงกับส่ายหัวกับความงกที่ผิดที่ผิดทางในเวลาแบบนี้ แต่ก็ไม่อยากจะขัดใจคนตรงหน้านี่ เด็กหนุ่มจึงประคองตัวผู้ป่วยให้ลุกขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะช้อนร่างขาวสะอาดมาอยู่ในวงแขนของตน มือซ้ายของเขาเฝ้าประคองให้มือซ้ายที่เหลืออยู่ของเฟี๊ยตนั่นทำไปตามความต้องการของเจ้าของได้ ร่างของเฟี๊ยตทิ้งน้ำหนักลงบนร่างของธันอย่างหมดเรี่ยวแรง ดูเหมือนในเวลานี้เฟี๊ยตจะไม่ได้เป็นนายของร่างกายตนอีกต่อไปแล้ว เด็กหนุ่มที่โอบอุ้มเขาอยู่เบื้องหลังนี่คอยช่วยประคับประคองร่างกายเขาให้มันเป็นไปตามใจปารถนา ร่างกายของชายหนุ่มทั้งสองในเวลานั้นดูจะกลมกลืนจนแทบจะละลายกลายเป็นหนึ่งเดียว
หากว่าท่ามกลางความโหดร้ายทุรกันดารของทะเลทรายอันแห้งผาก ยังอาจจะมีต้นหญ้าเล็กๆ เจริญงอกงามขึ้นได้ฉันใด ท่ามกลางสถานการณ์เฉียดฉิวจะปลิดลมหายใจแบบเส้นยาแดงผ่าแปดก็ยังสามารถมีความรู้สึกดีๆ ของคนสองคนผลิดอกออกผลได้ฉันนั้น
ความซับซ้อนของความสัมพันธ์ของมนุษย์ก็เป็นเช่นนี้เอง
จากผู้แต่ง : ผมจะทำยังไงให้คนอ่านยอมเม้นดีหนอ ผมอยากอ่านอ่า ช่วยผมคิดวิธีหน่อย หลังๆ คนเม้นน้อยลงทุกวันๆ แงงงง
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ไม่มีใครเม้นยาวๆ ให้ผมเลยยยยยยยยย
ใจร้ายที่สวดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เดี๋ยวผมจะใจร้ายกลับบ้าง
ผมจะแต่งให้เฟี๊ยตเป็นโสดไปตลอดเชียเวี๊ยต อิอิ
-
คนเขียนใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
คนแต่งอย่าโหดใจร้ายนักเลย แค่อ่านตอนปัจจุบันก็น้ำตาแทบจะไหลแล้ว ใจหายคิดว่าเฟี๊ยตจะกินยาพิษฆ่าตัวตายหนีความเจ็บปวดซะอีก ยังดีที่เป็นแค่มอร์ฟีนระงับอาการแก้ปวดแผลเฉยๆ
ส่วนธันนี่ห่วงเฟี๊ยตเอามากนะ ทั้งที่มันก็เป็นแค่เกมนะเนี่ย สงสัยจะรักจะห่วงมาก แต่เหมือนจะยังไม่รู้ตัว
-
โอ๊ย จะหวานไปหนายยยยยยยยยยยย
ดูสถานการณ์บ้างสิ พวกเธออออออออออ
แล้วตี๋จะมางกไรตอนนึ้ หาาาาาาาาาาา
หวานปนมาม่า นะตอนนี้
ปล เค้าเม้นยาวๆไม่เก่งอ่ะค่ะ แหะๆ
-
คนเขียนอย่าเพิ่งใจร้ายเซ่ คนอ่านเม้นท์ยาวๆไม่ค่อยเก่งงงงงง อยากให้เฟี๊ยตคู่กับธันจริงๆน๊าาา จะโดนโจมตีอยู่และ ยังจะมีเวลามาหวานกันอีกเน้อออ สงสัยจะลืมจีน่ากันไปแล้วมั้งงง ตอนธันหยิบยามอร์ฟีนขึ้นมาแล้วเฟี๊ยตจะไม่ยอมกิน นึกว่าธันจะป้อนทางปากให้ซะและ อิอิ แอบลุ้นๆ อยากให้มีแบบหวานๆอีกจังเลย อย่าเพิ่งยอมแพ้นะเฟี๊ยต สู้ๆ
-
มันแอบเจ็บนะเนี่ย ถ้าเจอจริงๆ
ถ้าเป็นธัน เราต้องมองคนที่ร่วมชะตากรรมตายไปต่อหน้าต่อตา
แถมภาระ จีน่า กับการสู้กับนักบวช สูงสุด 13 ยังหนักหนาสาหัส
เฟี๊ยตอาจจะเจ็บจนลืมคิดถึงจิตใจ 2 คนที่เหลือ
ทั้งที่จริงเฟี๊ยตคือความหวังของพวกเขา
หวังว่า เฟี๊ยตน่าจะหายแล้วคิดแผนการอะไรดีๆออก
ไพ่ใบนี้น่ากลัวไม่ใช่เล่นเลย
ปล, คนแต่งสู้ๆนะค้าบบบบบบ
-
เฟี๊ยตขอให้หายนะ ><
-
เฟี๊ยตงกตลอดๆ
เอาจริงนะครับ ถ้าให้เฟี๊ยตโสด ก็ขอให้คนแต่งโสดเป็นเพื่อนเฟี๊ยต =_,=
-
ทรมานแทนธันเลย ถ้าเป็นเราคงคุมสติไม่ได้แน่
ศึกนี้สาหัสนัก หวังว่าทั้งสองหนุ่มจะผ่านได้นะ
คนเขียนอย่าน้อยใจจ้าคนเม้มน้อยแต่ก็มีขาประจำอ่านกันอยู่นะ
-
มันหน่วงสมกับชื่อตอนจริงๆเลยนะ
แต่ในความโชคร้ายมันก็ทำให้เกิดอะไรดีๆขึ้นมาได้
บางทีสายใยบางๆนี่อาจจะแข็งแรงเหนียวแน่ก็ได้นะ
ยังไงก็ขอให้ทุกอย่างมันผ่านไปได้ด้วยดีนะ
ทุกปัญหาย่อมมีทางออก
เราจะรอตอนต่อไปนะ
ปล.ต้องใช้การ์ดอะไรสู้นะถึงจะชนะ เอ๊ะ...หรือว่าจะเป็นการ์ดแสงสว่าง
เอ..............แต่คิดอีกที รึมันจะเป็นการ์ดหอมการ์ดกระเทียมอ่ะ o22
เราแค่พูดขำๆอย่าจริงจังนะ
-
เมืองมีทั้งหมด 12 เมืองใช่ป่ะ แล้วแต่ละเมืองมีชื่อว่าอะไรอะ (ที่เรารู้ก็คือ Febuary ทิวสนแห่งความหัวัง กับ October อาร์คเนย์แก่งอะไรสักอย่างนี่แหละ)
-
บทที่ 127 Tears
“The Panda of Clone RELEASE!”
เสียงนั่นดังมาจากคนป่วยอย่างแผ่วเบา ยิ่งธันเห็นสภาพคนดื้อนี่ที่แทบจะไม่มีแรงยกร่างออกจากอกเขาได้อยู่แล้วยิ่งได้แต่ถอนใจ จะตลกก็ตลก จะหงุดหงิดก็หงุดหงิด แต่เขาก็ได้แต่ตามใจคนตรงหน้านี่เท่านั้น อย่างน้อย สิ่งที่เฟี๊ยตทำอยู่ก็เกิดจากความปารถนาดี ถึงแม้ว่ามันจะดูผิดที่ผิดเวลาไปบ้างก็ตาม
แพนด้าตัวขนาดเกือบเท่าตู้เย็นขนาดย่อมๆ ตัวหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากจบสิ้นเสียงสั่งนั่น เจ้าทางม้าลายสี่ขานั่นกำลังนอนเคี้ยวกิ่งไผ่อยู่อย่างอารมณ์ดี ไพ่พรสวรรค์นั่นหันชำเลืองมาทางพวกเขาเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินของในมือต่อไปราวกับว่าไม่มีเรื่องใดสำคัญไปกว่าเรื่องปากท้องอีกแล้ว มันดูอารมณ์ดีจนธันในเวลานี้เริ่มหงุดหงิดใจน้อยๆ ถ้ามันชำเลืองมองไปรอบด้านสักหน่อย มันจะพบกับเจ้านายมันที่กำลังนอนอยู่ในสภาพโคม่าอย่างหนัก เด็กหญิงอีกคนหนึ่งที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย และไอ้ปีศาจในชุดผ้าคลุมสีดำสนิทที่พยายามจะปล่อยพลังบ้าบอคอแตกเพื่อทำลายกำแพงล่องหนของเขาตลอดเวลา บรรยากาศอันน่าพิศวงนี่ไม่ส่งเสริมอารมณ์ในการเคี้ยวใบไผ่ที่มันกำลังทำอย่างสบายใจอยู่แม้แต่นิดเดียว!
เฟี๊ยตยื่นมือที่ถือไพ่สีทองที่ได้มาจากเพื่อนร่วมทีมนั่นให้เจ้าหมีนั่น แพนด้าตัวอวบอ้วนนั่นหันมามองเขาเล็กน้อย มันดูหงุดหงิดเล็กๆ แต่ก็เอื้อมขาหน้าที่ประกอบไปด้วยปุ่มเนื้อมารับไว้แต่โดยดี ก่อนจะถอนกิ่งไผ่นั่นออกจากปาก พร้อมกับส่งไพ่ใบสีทองอร่ามนั่นไปแทนที่ในปากน้อยๆ นั่น มันเคี้ยวอยู่เพียงชั่วครู่เท่านั้น เจ้าหมีขาวดำนั่นก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด และสำรอกเอาสิ่งที่อยู่ในอยู่ในกระเพาะอาหารออกมาจนหมดสิ้น
มันประกอบไปด้วยเศษใบไม้สีเขียวเข้มที่ผ่านการย่อยไปแล้วส่วนหนึ่ง ละเอียดบ้าง หยาบบ้าง นอกจากนี้ เมื่อกวาดตามองให้ดีก็จะพบกับไพ่สีทองของธันที่ยังดูมีสภาพดีทุกอย่าง ติดอยู่ก็ตรงที่เปื้อนน้ำย่อยของเจ้าหมีอ้วนนั่นไปบ้างเล็กน้อย และไพ่อีกใบทีมีหน้าตาเหมือนไพ่ที่มันกินเข้าไปนั่นทุกประการ ต่างเพียงแต่ว่ามันเป็นสีขาวดำ ใช่แล้ว ไพ่ตัวลอกเลียนแบบของไพ่สูงสุด เจ้าหมีขี้เกียจนี่มีความสามารถในการเลียนแบบไพ่สูงสุดได้ทุกชนิด!
“The Mermaid Tears RELEASE!”
ธันตะโกนสั่งขึ้นทันทีที่เอื้อมมือไปหยิบไพ่ใบสีขาวดำนั่นได้ และส่งไพ่สีทองนั่นให้เฟี๊ยตเก็บไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แสงสีขาวบริสุทธิ์จำนวนหนึ่งพุ่งออกจากไพ่ในมือเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะควบแน่นรวมตัวกัน และแสดงลักษณะเฉพาะออกมาจนพอจะคาดเดาลักษณะได้
แสงสว่างสีขาวสะอาดนั่นค่อยๆ กลายสภาพเป็นหญิงสาวนางหนึ่ง พิศลักษณะหน้าตานั่นก็ให้ความรู้สึกเหมือนกับเธอเป็นแบบพิมพ์มาจากหนังสือในวรรณคดีอย่างใดอย่างนั้น ผิวขาวบริสุทธิ์นั่นเปล่งประกายเป็นแสงสว่างอยู่ท่ามกลางความมืดตัดกับพื้นหลังสีทึบสนิทที่อยู่ห่างออกไป เนินไหล่นั่นเปลือยเปล่าแสดงถึงเนื้อหนังมังสาที่เนียนสะอาด ไล่ลงมาเป็นเนินปทุมถันที่ถูกปกปิดไว้ด้วยสิ่งที่มีลักษณะเช่นเปลือกหอยอย่างใดอย่างนั้น ถัดเรื่อยลงมาเป็นหน้าท้องแบนราบที่สอดรับกับเอวที่คอดกิ่วเข้ามาอย่างเป็นธรรมชาติ หากแต่ครึ่งล่างของนางที่ควรจะประดิษฐ์ขึ้นด้วยเรียวขางามทั้งสองข้างนั้น กลับถูกแทนที่ด้วยอวัยวะที่มีลักษณะคล้ายหางปลาฉะนั้น เกล็ดสีเขียวเหลือบไปทางเหลืองนั้นเปล่งประกายระยิบระยับย้อยั่วดวงตาของชายทั้งสองอย่างน่ามหัศจรรย์ใจที่สุด ดวงตาทั้งคู่ของเธอทอดมากับสีหน้าที่เรียบเฉยและว่างเปล่า ความรู้สึกของชายหนุ่มทั้งสองในเวลานี้ ราวกับว่าตัวเองหลุดไปอยู่ในโลกแห่งวรรณคดี และกำลังอยู่ต่อหน้าหญิงสาวผู้เลอโฉมและสูงศักดิ์อย่างใดอย่างนั้น
‘นางเงือก เทพีอวตารเจ้าของลักษณะอันแสนเลอโฉมตรงหน้านี่คงจะเป็นนางเงือกที่พวกเขาเคยได้อ่านแต่ในตัวหนังสืออย่างแน่นอน!’
หญิงสาวเจ้าของลักษณะราวกับเทพธิดาบนสรวงสวรรค์คนนั้นเมินสายตามาทางธันผู้เป็นผู้สั่งการเล็กน้อย ก่อนจะช้อนสายตามาทางรอยแผลเหวอะหวะที่พ่นควันสีดำมาตลอดเวลาของเฟี๊ยตราวกับเป็นคำถามอย่างใดอย่างนั้น ธันรีบพยักหน้าตอบรับคำถามโดยนัยนั่นโดยทันที
เจ้าของครีบสีเขียวปนเหลืองนั่นเคลื่อนไหวตัดอากาศมาทางเภสัชกรหนุ่มอย่างรวดเร็ว หางเรียวนั่นตวัดเป็นจังหวะกับการเคลื่อนไหวที่ราวกับอยู่ในจินตนาการนั่น
เธอคนนั้นเคลื่อนตัวเข้ามาประชิดร่างกายเฟี๊ยตที่กำลังหมดเรี่ยวแรงอยู่ในเวลานี้ ดวงหน้าของเธอกับใบหน้าของเขาห่างกันไม่เกินหนึ่งไม้บรรทัดเท่านั้น ดวงตาที่ไร้แววนั่นมองมาที่เขาอย่างที่เขาก็ไม่อาจแปลความหมายได้เหมือนกัน นางเงือกนั่นจับจ้องเขาอยู่เพียงชั่วอึดใจหนึ่ง ชายหนุ่มผู้เปรียบเสมือนคู่สนทนาทางสายตานั่นก็พบว่าดวงตาของเธอมีน้ำใสๆ คลอออกมาเสียแล้ว เธอถอนหน้าออกไปจากเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มดวงหน้าที่ราวกับภาพแกะสลักนั่นเฉียดใกล้กับรอยแผลของเขา และค่อยๆ ปล่อยให้น้ำตาของเธอหยดลงบนรอยแผลที่ต้องคำสาปมืดนั่น
ทันทีที่หยาดน้ำตาจากมนุษย์มัจฉานั่นแตะต้องกับแผลจากนักบวชมืดนั่นแล้ว เฟี๊ยตก็รู้สึกถึงความเยียบเย็นอย่างน่าประหลาด ความเย็นนั้นค่อยๆ แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณแผลนั่น ควันสีดำที่เคยโพยพุ่งออกมาตลอดเวลาค่อยๆ เลือนหายไป กายเนื้อของเขาที่เคยฉีกขาดออกจากกันค่อยๆ แบ่งตัวประสานกันอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าต้องเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์อย่างใดอย่างนั้น
‘น่ามหัศจรรย์ใจที่สุด แผลของเขาที่เคยเกือบจะเป็นพญามัจจุราชปลิดปลงชีวิตเขา บัดนี้ได้หายกลับกลายเป็นปรกติแล้ว น้ำตานางเงือกนั่นมีอิทธิฤทธิ์ศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่ายาขนานใดๆ เสียอีก!’
“เอาไงต่อดีเฟี๊ยต”
ธันเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เฟี๊ยตดูจะกลับมาปรกติหลังที่ล้มลงบาดเจ็บเป็นเวลาไม่น้อยเลย ความคิดของธันในเวลานี้ตื้อตันไปหมด เขาอยากได้ความคิดเห็นจากคนข้างๆ นี่ ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดถึงขีดสุด มันสมองของเฟี๊ยตมีประโยชน์เสมอ ชายหนุ่มคนนี้ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลย
“มันดูจะไม่สามารถบาดเจ็บได้จากการโจมตีทางกายภาพนะ อาจจะต้องใช้การโจมตีแบบ เรียกว่าอะไรดีหละ พวกพลังงานอะไรอย่างนี้หรือเปล่า ไม่เก่งเกมออนไลน์ว่ะ เรียกไม่ถูกเหมือนกัน”
เฟี๊ยตสะบัดหัวอย่างเรียกสติสัมปชัญญะหนึ่งครั้ง ก่อนจะตอบธันไปตามความคิดที่ตนไตร่ตรองมาตั้งแต่ต้น ไอ้ปีศาจตรงหน้านี่ดูจะไม่ยี่หระต่อการโจมตีด้วยอาวุธใดๆ แถมจะยังสะท้อนการโจมตีกลับมาได้อีกด้วย
“พวกพลังเวทย์อย่างนี้เหรอเฟี๊ยต เอาไงดี ความจริงเราก็พอใช้พลังเวทย์ธาตุลมได้นะ แต่เราจะต้องหน่วงเวทย์อากาศไว้สร้างกำแพงล่องหนป้องกันมันด้วย ดูจากท่าทางแล้วท่ามันโจมตีเราได้ เราคงจะเสร็จมันแน่”
ธันพูดมาพร้อมสีหน้าเคร่งเครียดอย่างหนัก สายตาของเด็กหนุ่มก็กวาดตามองไปที่คู่ต่อสู้ที่ยังพยายามทำลายปราการเข้ามาอยู่ตลอดเวลานั่น ในขณะนั้น เด็กสาวอีกคนก็เข้ามารวมกลุ่มกันด้วยแล้ว จีน่าดูปรับความรู้สึกได้ดีขึ้นพอสมควร เธอหยุดร้องไห้ไปได้สักช่วงหนึ่งแล้ว แววตาของเธอดูหมองเศร้าและเด็ดเดี่ยวในเวลาเดียวกัน เด็กหญิงในขณะนั้นได้แต่นั่งเฉยๆ และปล่อยให้การตัดสินใจเป็นของชายสองคนเท่านั้น
“แปลว่าเราต้องการการโจมตีของสายเวทย์เพิ่ม ถูกไหม”
เสียงของเฟี๊ยตดังเป็นคำถามขึ้น เขาเองก็รู้อยู่แก่ใจตนเองดีว่า เขาเองไม่ใช่นักสู้สายบู๊สักเท่าไหร่นัก ถึงแม้ว่าจะพอมีความสามารถเชิงต่อสู้อยู่บ้าง แต่ด้วยการ์ดที่มีอยู่ในมือทั้งหลายก็ไม่ได้สนับสนุนไปในเชิงจู่โจมเท่าไหร่ เขาเองดูจะเป็นสายสนับสนุนมากกว่า เฟี๊ยตขมวดคิ้วอย่างตัดสินใจอย่างหนัก ความจริงเขามีความคิดหนึ่งในใจอยู่นานแล้ว เพียงแต่ว่าเขาไม่ค่อยอยากจะเลือกใช้เท่าไหร่นัก
“ใช่ เราต้องการการโจมตีสายเวทย์ เฟี๊ยตมีการ์ดอะไรดีๆ หรือเปล่า”
ธันหันกลับมาถามเขา สลับกับเจ้ามองเจ้านักบวชมืดในผ้าคลุมสีดำสนิทนั่น เขารู้ดีว่ากำแพงล่องหนคงทนอยู่ได้แค่ชั่วอึดใจเท่านั้น เขาหน่วงเวทย์มาหลายสิบนาทีแล้ว และส่วนลึกในใจบอกกับเขาว่า มันจะคงสภาพอยู่ได้อีกไม่นานเท่านั้น
“ไม่มี แต่มี!”
“SOS RELEASE!”
เฟี๊ยตตอบเป็นปริศนา พร้อมกับเขวี้ยงการ์ดในมือออกไปหนึ่งใบอย่างทันทีทันใด ไพ่ใบนั้นหายวับไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่ตำแหน่งนั่นที่กลายสภาพไปอย่างรู้สึกได้ มันดูเหมือนหลุมอากาศขนาดย่อมที่จะดูดอากาศเข้าไปภายในอย่างใดอย่างนั้น ชายทั้งสองรู้สึกได้ถึงกระแสลมที่พัดเข้าหาช่องอากาศนั้นอย่างชัดเจน ลางสังหรณ์ของธันบอกเพียงแต่ว่าหลุมอากาศนั่นจะนำพามาซึ่งสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่อาจจะช่วยเหลือเขาให้พ้นจากวิกฤตนี่ได้
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
แต่ก็ไม่เหลือเวลาให้ธันได้ถามเฟี๊ยตให้กระจ่างไปแต่อย่างใดเสียแล้ว กำแพงล่องหนเขาถึงอายุขัยในที่สุด มันระเบิดออกเนื่องจากลูกบอลสีดำมืดสนิทของเจ้านักบวชมืดนั่น ปราการด่านสุดท้ายถูกทำลายลงอย่างราบคาบ เหตุการณ์ดำเนินมาถึงจุดวิกฤตถึงขีดสุด!
มวลพลังงานแห่งความมืดที่บีบอัดกันจนกลายเป็นวัตถุทรงกลมขนาดไม่เล็กนักพุ่งตรงมาที่ชายหนุ่มทั้งสองนั่น ความเข้มข้นของจิตที่แผ่พุ่งออกมาจนเกิดบรรยากาศกดดันไปโดยรอบ บอกพวกเขาดีว่าหากถ้าการโจมตีนี่สัมผัสพวกเขาจังๆ แล้วหละก็ เห็นทีจะต้องบอกลาตอกฝาโลงกันเลยทีเดียว มันเคลื่อนที่เข้ามาใกล้ขึ้นทุกขณะจิต ณ ห้วงลมหายใจนั่น ร่างกายของพวกเขาทั้งสองดูจะเป็นอัมพาตไปอย่างกะทันหัน ราวกับว่่ากล้ามเนื้อเหล่านั้นลืมวิธีการเคลื่อนไหวไปแล้ว ยมทูตแห่งความตายเงื้อเคียวแห่งเพชฌฆาตรอที่จะบั้นคอของเขาทั้งสองให้หลุดออกจากบ่าแล้ว!
“Fire!”
“Watery!”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงคำสั่งนั่นดังลั่นพร้อมกับเสียงระเบิดของการปะทะกันระหว่างพลังเวทย์สายมืดที่โพยพุ่งมาจากเบื้องนอก กับมวลพลังเวทย์สายไฟและสายน้ำที่สวนออกไปอย่างถูกจังหวะที่สุดนั่น
ไม้ตายของเฟี๊ยตปรากฎผลแล้ว!
ชายหนุ่มผิวเข้มเจ้าของไหล่สมชายชาตรีนั่นประคองปืนคู่ใจอยู่ในมือข้างขวานั่น ลูกปืนนับร้อยลูกเรียงต่อกันเป็นสายสะพายพาดทับบ่าฝั่งซ้ายและขวาอยู่อย่างนั้น สายตาของเจ้าของร่างกายสมเพศบุรุษนั่นกวาดไปทั่วท้องฟ้าในเวลานี้ ชายหนุ่มผิวแทนรับหน้าที่ประจัญบานในทางอากาศ
ในขณะที่ ชายหนุ่มเจ้าของร่างบางอีกคนที่กำลังกุมคทายาวอยู่ในมือนั่น หากสังเกตให้ดีจะพบว่าคทาไพลินนั่นเปลี่ยนลักษณะไปอย่างสิ้นเชิง มันมีลักษณะเป็นไม้ขนาดยาวที่ตอนปลายแบ่งแยกโค้งออกเป็นสองแฉกทรงครึ่งวงกลม โดยไพลินที่ดูจะเป็นจุดกำเนิดพลังเวทย์นั่นลอยอยู่กลางระหว่างแฉกทั้งสองราวกับว่ามีพลังแม่เหล็กดึงดูดไว้อย่างนั้น สายตาคมกริบเจ้าเล่ห์นั่นกวาดไปทั่วหน้าผาแคบๆ นั่นอย่างระแวดระวัง ชายหนุ่มเจ้าของผิวขาวสะอาดรับหน้าที่ในการโรมรันภาคพื้นดิน
ธนวัฒน์กับปัณณวุฒิ!
ไม้ตายก้นหีบของเฟี๊ยตนั่นเอง!
จากผู้แต่ง : เม้นให้ผมหน่อยนะ นะๆๆๆ ผมนั่งทำงานทั้งวันเลย เนื้อยเหนื่อย แต่ก็ยังเอาเวลาแต่งนิยายให้ได้อ่านกันนะ เหนื่อยมากเลยยยยยยย ไม่ขออะไรเลยยยยยย นอกจากเม้นให้ผมหน่อย นะๆๆๆๆๆ กำลังใจผมได้จากคอมเม้นนี่แหละ เม้นสั้นก็ได้ แต่ถ้าเม้นยาวจะรักมากมากมากมากมากเลย ฮือออออออออออออออออออ แบตจะหมดถังแล้วนะ รีบมาเม้นให้ด่วนด่วนเลย อิอิ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
งานเยอะจางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
วันเที่ยวนี่ใครหยุดบ้างงงงง
ผมว่าจะหนีไปต่างจังหวัด
ฮูเร่
ถ้าเจอกันเซย์ฮัลโหลได้นา อิอิ
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
-
SOS เย้เย มีคนมาช่วยแล้ว สู้ ๆๆ :-[
-
เพื่อนรักมาแล้ววววววววววววววววว
สู้ๆ
-
ปันกับแทนมาแล้วววว
ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าเฟี๊ยตมีการ์ดนี้
คนเขียนสู้ๆ><
-
มาเป็นคู่เลยเชียวววว ไม้ตายก้นหีบจริงๆสินะ คิดถึงปันกับแทนมากมายยยย มาเดินทางด้วยกันต่อเล้ยยยย
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ขำไม้ตายของเฟี๊ยต คือแบบ
ถ้าเกิดว่าพามาตายหมดนี่ฮานะ
ความผิดเฟี๊ยตคนเดียวเลยนะเนี่ยยยย
55555555555555555555555
แต่มั่นใจอย่างยิ่งว่า ทั้งหมด
จะผ่านชนะนักบวช 13 นี่ไปได้
เชียร์ๆ เป็นคู่ๆ คริคริ
-
หูยย แทนกับปัณมาแล้วหรอ อร๊ายยย
-
รักษาแผลหายด้วยน้ำตานางเงือก แถมไม่ต้องเสียไพ่สูงสุดไปฟรีๆ เพราะใช้เจ้าแพนด้าจอมคัดลอกนั่นช่วยก็อปปี้การ์ดแทน เป็นการ์ดที่มีประโยชน์มากจริงๆเลย แต่เจ้าแพนด้ามันจะดูชิลไปหน่อยมั้ย เหมือนไม่สนใจสิ่งรอบตัวเลย 555+
ในที่สุดก็เรียกปันกับแทนออกมาช่วยแล้ว ยังดีที่เฟี๊ยตยังนึกถึงเพื่อน 2 คนนี้ตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับปัน คราวนี้รวมทีมมายา+สมาชิกใหม่อย่างธันเข้าไปเป็น 4 คน ไม่มีทางแพ้เจ้าไพ่สูงสุดการ์ดนักบวชอะไรนั่นหรอกน่า
-
มาจิ้มก่อนอ่านนะคะ
-
สรุปว่าปันกับแทนเป็นไม้ตายของเฟี๊ยตซะงั้น 5555
รอดแน่ๆ
-
ดีใจที่เฟี๊ยตหายแล้ว ฮู้วววว โล่ง
และดีใจที่จะได้เจอ แทน-ปัน อีกนะ
ไม่รู้ว่าสอคนนี้เขาพัฒนาความสัมพันธ์กันไปถึงไหน
มีตัวช่วยเพิ่มก็เริ่มเห็นทางออกแล้วล่ะนะ
สู้ๆนะทุกคน
วันนี้วันจ่ายต้องไปจ่ายแล้วล่ะ แต่วันเที่ยวยคงไม่ได้ไปไหน
เพราะทำงาน :hao5:
-
ปันกับแทนมาแล้ววววววว คิดถึงทีมมายาจุงเบยยย
ธันเริ่มคิดลึกกับตี๋แล้วชิมิๆ คิๆๆๆๆ
ตอนหน้าท่าจะมัน สู้มานนนนนโลดดดดดดดดดดดด
ปล เหนื่อยก็พักนะเจ้า คนเขียน เป็นกำลังใจให้ อย่าหักโหมจนป่วยน้าาา เดี๋ยวอดอ่านแขกกับตี๋ กร๊ากกกก
-
:3123: เรื่องสนุกมากคับรออ่านตอนต่อไปนะคับ :3123:
:mew1: ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคับ :mew1:
-
รวม 4 หนุ่มแล้ว เฟี๊ยตเข้าใจคิดมากเลยขนาดเจ็บหนักนะนี่
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กลับมาแล้วววววววววววววววววววววววววววว
แต่ก็สู้ๆอีกครั้ง
-
ไว้ว่างๆเราจะมาไล่อ่านนะ เราไม่ค่อยว่างน่ะ
ไงก็ สู้ๆ แต่งต่อไปเรื่อยๆนะ
:กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
มาแล้วๆๆ
-
สนุกอ่าาาาาา เห็นผ่านตาหลายรอบ คิดว่าย้อนยุค เพราะชื่อเรื่อง ฮาาาาาา แต่พออ่านมันส์อ่ะ อยากอ่านเป็นหนังสือ แบบว่าหยุดอ่านมิได้ๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆ เลิฟๆๆๆ จุฟๆๆๆๆ หุหุหุ ก็ยังนั่งลุ้นเหมือนเดิม ว่าเมื่อไหร่เฟี้ยตจะเจอคู่ แล้วกว่าจะรัก และเวลาสวีทททท แถมคู่ของแทนกะปันอีกอ่าา ลุ้นไปหมดด นึกถึงสวอร์ดอาร์ทเลยนะเนี่ยย ฮี่ๆๆ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง ค่ะ ขยันๆๆๆ
-
เอ้า ปาร์ตี้ 4 คนแล้ว หวังว่าคงไม่หึงโหดกันอีะ นะ ปันเอ้ย
-
บทที่ 128 Reunion
“นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ เฟี๊ยต”
“ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานะ เฟี๊ยต”
ประโยคทั้งสองดังขึ้นทั้งๆ ที่ชายทั้งสองคนยังหันหลังอยู่อย่างนั้น แทนและปันยังคงปล่อยพลังเวทย์เป็นจังหวะๆ เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้านักบวชนั่นบุกจู่โจมเข้ามาได้อย่างถนัดนัก
ประโยคแรกดังมาจากชายร่างหนาที่กำลังกวาดปลายกระบอกปืนไปตามผ้าคลุมสีดำสนิทที่ล่องลอยอยู่กลางอากาศนั่น เสียงนั่นปนความยินดีไว้อย่างชัดเจน
ในขณะที่อีกประโยคหนึ่งนั้น ดังมาจากชายผิวขาวอีกคนที่กำลังเริ่มต้นร่ายมนต์เพื่อสร้างกำแพงเวทย์ หลังจากจบประโยคสั้นๆ ประโยคนั้น เจ้าของใบหน้าเรียวได้รูปนั่นหันมาสบตากับชายหนุ่มชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาคู่นั้นแสดงความรู้สึกผิดออกมาอย่างปิดไม่มิด เฟี๊ยตเองก็ไม่มั่นใจนักว่าขณะนี้ปันรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่พวกเขาต้องแตกกลุ่มกันบ้าง แต่ที่แน่ๆ ตัวเฟี๊ยตเองในเวลานี้ไม่ได้มีเศษเสี้ยวของความขุ่นข้องหมองใจปนอยู่อีกต่อไปแล้ว เขาไม่โทษใครในเหตุการณ์ที่ผ่านมานั่นอีกเลย
“ขอโทษด้วยที่ต้องเรียกมากลางดึก คิดหาหนทางไม่ออกแล้วจริงๆ”
เฟี๊ยตตอบไปอีกประโยคโดยที่สื่อความไปกลางๆ อย่างนั้น นี่ยังโชคดีว่าปันและแทนยังอยู่ในเกมด้วยในเวลานี้ มิฉะนั้น เขาก็ดูจะคิดหนทางไปต่อไม่เป็นเสียแล้ว
“เฮ้ยย ไม่เป็นไร แต่โชคดีจริงๆ ที่ยังอยู่ในเกม เพราะว่าถ้าหลับไปคืนนี้ก็ตื่นพอดี เกือบไปแล้ว บังเอิญแท้ๆ เลยนะเนี่ย”
เสียงของชายหนุ่มผิวเข้มเอ่ยออกมาอย่างไม่คิดมาก ปากที่พูดอยู่นั่นก็เผยรอยยิ้มออกมา อย่างที่คนที่มีอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ
“เอ่ออ ผมว่าเรื่องทักทายกันเอาไว้ทีหลังดีไหมครับ หาทางจัดการไอ้นักบวชนี่ก่อนดีไหม”
เสียงของธันดังขัดขึ้นมาอย่างเกรงๆ หลังจากที่เห็นว่าปันทำท่าจะหันมาพูดอะไรสักอย่างกับเฟี๊ยตที่ดูจริงจังขึ้นไปอีก เขาเข้าใจว่าชายทั้งสามคนนี่อาจจะเป็นเพื่อนกันมาก่อน การจะทักทายด้วยความที่เจอกันนานก็คงเรียกได้ว่าไม่แปลก หากแต่ว่ามันดูจะไม่เข้ากับสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานตรงหน้านี่เท่าไหร่นัก
“ขอข้อมูล”
เสียงชายผิวแทนดังออกมาด้วยความจริงจังมากขึ้น คิ้วคมคู่นั้นขมวดเล็กน้อย หลังจากพบว่าการต่อกรด้วยไฟของเขานั้น ถึงว่าจะดูได้ผลอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเอาชนะได้เลย
“ไพ่สูงสุดลำดับที่ 13 The Revival Bishop of Darkness from Kongka River มันไม่สามารถถูกโจมตีด้วยอาวุธธรรมดา แถมยังสามารถสะท้อนกลับมาได้ด้วย พวกเราคิดว่ามันจะได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีสายเวทมนตร์เท่านั้น ความคิดเห็นนะ”
เฟี๊ยตเรียบเรียงข้อมูลในสมองกลั่นออกไปเป็นคำพูดอย่างรวดเร็ว แทนพยักหน้าอย่างเข้าใจในการสื่อสาร ในขณะที่มือก็ยังกวาดหาไปตามอากาศ เพื่อค้นร่องรอยของเจ้าผ้าคลุมปีศาจนั่น
“ปันกับแทนมีไพ่การโจมตีสายเวทย์ที่โหดๆ บ้างหรือเปล่า”
เฟี๊ยตถามกลับออกไปอย่างที่ใจคิด เขาต้องการรู้ไพ่ที่มีโอกาสจะจัดการกับเจ้านี่ได้มากที่สุด ถ้ามันจำเป็น เขาอาจจะต้องการแผนการให้รัดกุมเพื่อที่จะให้ประโยชน์ในการใช้ไพ่นั่นสูงสุด การทำงานเป็นทีมนับได้ว่าเป็นสิ่งที่สำคัญมากในภาวะคับขันแบบนี้ ธันก็เพิ่งจะได้พบกับปันและแทนครั้งแรกแบบนี้ เขาเองในฐานะที่เป็นคนกลาง จึงดูจะเป็นปัจจัยที่สำคัญอย่างขาดไม่ได้เลย
“จะว่ามีก็มีนะ ใบนั้นที่เพิ่งได้มาใหม่จะใช้ได้เปล่าวะ ปัน”
เสียงของแทนดังขึ้นส่งไปยังเพื่อนสนิทของตนอย่างปรึกษาหารือ ดวงหน้านั่นชำเลืองไปทางเพื่อนชายของตนเล็กน้อย สีหน้าเข้มนั่นแสดงความครุ่นคิดอย่างชัดเจน
“ก็น่าจะได้นะ แต่วิธีการใช้วุ่นวายโคตร”
ริมฝีปากอมชมพูนั่นเม้มลงเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาหลังจากที่เงียบใช้ความคิดไปครู่หนึ่ง ปันเพียงแค่เสนอความคิดเห็นเท่านั้น ตัวเขาเองก็ยังไม่ค่อยจะมั่นใจเลย
“ยุ่งยากขนาดไหน ว่ามา!”
“The sky walker RELEASE!”
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
สิ้นเสียงคำพูดของเฟี๊ยตยังไม่ทันถึงอึดใจได้ ธันก็ตะโกนสั่งการ์ดคู่ใจอย่างฉับพลันทันใดนั่นเอง กำแพงล่องหนป้องกันพวกเขาจากลูกบอลสีดำสนิทนั่นได้อย่างหวุดหวิด ทันทีที่มันสัมผัสกับโล่ล่องหนนั่น มันก็แตกกระจายออกราวกับหยดหมึกที่ตกลงในน้ำอย่างใดอย่างนั้น ธันหันมาพยักหน้าให้กับชายทั้งสามที่เหลือเป็นสัญญาณว่าสถานการณ์น่าเชื่อถือพอจะพูดคุยกันต่อแล้ว เด็กหนุ่มสายฟ้านั่นซื้อเวลาให้กับทีมอีกครั้ง แทนในขณะนั้นเอื้อมมือไปตบไหล่ของเจ้าของผลงานนั่นอย่างอารมณ์ดี ส่วนชายหนุ่มผู้มาใหม่อีกคนก็คลี่รอยยิ้มออกน้อยๆ อย่างที่ไม่มีใครเข้าใจความหมายเลย
“โอเค ทุกคนทำตามแผน!”
เสียงเฟี๊ยตดังลั่นออกมาอย่างฮึกเหิม เขายิ้มออกมาอย่างเป็นกำลังใจให้ผู้ร่วมทีมอีกครั้ง หลังที่ใช้เวลาปรึกษากันร่วมสองนาทีกว่าๆ เห็นจะได้ ทุกคนต่างพยักหน้าอย่างมั่นใจ แววตาของชายหนุ่มทุกคนในเวลานี้มีหล่อเลี้ยงไปได้ด้วยความมุ่งมั่นแน่วแน่ถึงขีดสุด
“สาม สอง หนึ่ง ศูนย์!”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงนับของเฟี๊ยตสิ้นสุดประสานพร้อมกับเสียงระเบิดดังกึกก้องของอาวุธของเจ้านักบวชนั่นที่ปะทะกับกำแพงล่องหนนั่น ธันถอดใจออกจากการ์ดดังกล่าวในวินาทีนั้นเอง หอกแห่งความมืดที่ราวกับหล่อมาจากน้ำหมึกอันกล้าแกร่งพุ่งตรงมาจากคู่ต่อสู่นั่น หอกอันแรกกระแทกเข้ากับกำแพงนั่นอย่างแรงและแตกสลายกลายเป็นธุลีไปแล้ว ในขณะที่อีกสองอันที่เหลือผ่านพ้นปราการที่เด็กหนุ่มได้ถอนกำลังออกไป และพุ่งตรงมาที่พวกเขาอย่างรวดเร็ว!
“The Defensive Golem RELEASE!”
“The Fire Extender RELEASE!”
“The Water of The Earth RELEASE!”
“The Duplet of Wind RELEASE!”
เสียงทั้งสี่ตะโกนลั่นออกไปแทบจะพร้อมเพรียงกันในช่วงจังหวะเฉียดตายนั่นเอง ชายหนุ่มทั้งสี่คนพุ่งตัวออกจากตำแหน่งที่เป็นเป้าหมายของหอกมืดนั่นอย่างว่องไวที่สุด
เฟี๊ยตวิ่งตัดตรงไปทางด้านซ้ายมือสุดของผาแคบๆ นั่น ก่อนจะกระโดดลอยตัวลงจากหน้าผานั่นอย่างมั่นใจ มวลทรายปริมาณมหาศาลรวมตัวกันอย่างรวดเร็วกลายเป็นโกเลมที่แสนจะคุ้นเคย มันปรากฏตัวขึ้นและใช้มือใหญ่ที่ประดิษฐ์ขึ้นจากเศษเล็กเศษน้อยนั่นรองรับเจ้านายมันไว้อย่างมั่นคง ปีศาจทรายนั่นพุ่งตัวลงไปยังพื้นเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว พื้นที่ราบกว้างทางด้านล่างนั่นเป็นเป็นหมายของมัน
ในขณะที่เจ้าของร่างกำยำสีแทนเข้มผู้มาใหม่เบี่ยงตัวออกทางขวาเล็กน้อย พร้อมกับเรียกใช้การ์ดธาตุไฟคู่ใจ ไม้เท้าอันยาวกว่าเมตรมาอยู่ในมือของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว แทนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะออกแรงเป่าไปอย่างสุดแรง เมื่อลมหายใจเหล่านั้นของเขาพัดผ่านไม้เท้ารูปที่เป่าลูกโป่งนั่น มันก็กลายสภาพกลายเป็นวัวสีแดงตัวขนาดเขื่อง แทนโหนตัวเองกับเขาอันกุดสั้นนั่นไปทรงตัวอยู่บนหลังโค้งนั่นอย่างรวดเร็ว เจ้าวัวยักษ์นั่นหายใจฟืดใหญ่ก่อนจะควบตะบึงลงจากหน้าผานั่นสู่พื้นที่ว่างตอนล่าง ราวกับว่าแรงโน้มถ่วงไม่มีผลต่อมันแม้แต่นิดเดียว
ส่วนร่างบางเจ้าของคทาไพลินนั่นถอยตัวไปทางด้านหลัง ก่อนจะเหยียบแง่หินที่วางตัวเป็นลักษณะบันไดตื้นๆ นั่นขึ้นไปเกือบสองเมตร ก่อนจะเทคตัวกระโดดลอยจากทางลาดชันที่ขึ้นไปนั่นอย่างน่าหวาดเสียวที่สุด แต่ก่อนที่ร่างบางนั่นจะกระแทกเขากับแง่หินแหลมคมเหล่านั้น ของเหลวปริมาณมากมายราวจากหลุดจากทางน้ำนั่นทะลักเข้ามารองรับร่างกายเขาอย่างรวดเร็ว มันก่อตัวรวมกันกลายสภาพราวกับเป็นพาหนะลำใหญ่ มวลน้ำนั่นดีดตัวขึ้นสูงก่อนจะพุ่งลงสู่พื้นดินเบื้องหน้าตามเพื่อนชายสองคนนั่นไปติดๆ
เด็กหนุ่มคนสุดท้ายเรียกใช้ไพ่อีกใบที่เฟี๊ยตไม่เคยเห็นมาก่อนนั่น บนมือทั้งสองข้างของเขาถูกสวมด้วยแหวนสีทองตัดขาวที่ราวกับปรากฏขึ้นจากเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์ มือทั้งสองของเขาตวัดไปมาราวกับกำลังปั้นวัตถุที่มองไม่เห็นอย่างใดอย่างนั้น ร่างกายของเขาถูกดันลอยขึ้นสูงจากพื้นดินด้วยอิทธิฤทธิ์ของแรงลมไม่เบานักนั่น อากาศบริเวณนั้นควบรวมตัวกันกลายเป็นพายุขนาดย่อมๆ ก่อนจะกลายสภาพเปลี่ยนเป็นแรงส่งให้เด็กหนุ่มนั่นเหาะตัดอากาศลงสู่ปลายทางที่พวกเขาสี่คนนั่นหมายไว้ตามแผนการ
“The Ring of Fire!”
เสียงของแทนประกาศลั่นทันทีที่เท้าของธันลงมาแตะพื้นด้านล่างเป็นคนสุดท้าย เจ้าปีศาจที่กำลังติดตามพวกเขามาทางทุ่งโล่งถัดจากผานั่นออกมาถูกตรึงไว้ด้วยกงล้อขนาดใหญ่ที่ประกอบขึ้นด้วยไฟจากคำสั่งของชายร่างหนานั่น เจ้านักบวชแห่งความมืดถูกตรึงอยู่กลางอากาศไว้ด้วยมนต์วิเศษแห่งพระเพลิง มันคำรามอย่างโมโหและเกรี้ยวกราด เสียงแหบพร่าของมันที่ปนไว้ด้วยโทสะนั่นทำให้ความรู้สึกของคนทั้งสี่เยียบเย็นไปหมดเลย
“Liu Pei’s Treatise on War Strategies (ตำราพิชัยสงครามของหลิวเป้ย) RELEASE!”
ปันตะโกนดังลั่นพร้อมกับเขวี้ยงการ์ดสีน้ำตาลอ่อนใบหนึ่งไปกลายอากาศ มันฉายแสงวาบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลายสภาพเป็นก้อนแสงขนาดใหญ่พุ่งลงสู่พื้นดิน แล้วจึงแผ่ซ่านออกเป็นร่องรอยลายเส้นขนาดใหญ่ ราวกับมีจิตรกรชั้นเอกกำลังลากพู่กันขนาดยักษ์ลงสีลานกว้างในยามราตรีนั่น แสงสีขาวสะอาดนั่นกระจายตัวกลายเป็นรูปกงล้อขนาดใหญ่ที่ซับซ้อนไปด้วยทรวงทรงเรขาคณิตที่ไม่อาจจะเข้าใจได้ ภาพวาดนั่นถูกแทรกไปด้วยอักขระภาษาจีนมากมายที่สร้างความรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังอยู่ในค่ายมนต์ขนาดใหญ่อย่างใดอย่างนั้น
พวกเขาทั้งสี่คนวิ่งแยกออกไปเป็นสี่ทิศตามแผนการที่ได้ตกลงกันไว้อยู่ก่อนแล้ว ปันมุ่งหน้าสู่สุดวงกลมทางทิศเหนือ ธันสาวเท้าสู่ทิศตะวันตก ในขณะที่ทิศตะวันออกนั่นเป็นของแทน และเฟี๊ยตผู้ซึ่งวิ่งไปถึงตำแหน่งในกงล้อเป็นคนสุดท้ายนั่นประจำทางทิศใต้
“Sand Strom!”
“Hurricane!”
“El nino!”
“Water Spout!”
รอยอักขระของวงล้อกลนั่นที่สว่างวาบขึ้นราวกับขานรับกับการปลดปล่อยพลังของชายทั้งสี่ฉะนั้น มวลทรายของเฟี๊ยต คลื่นอากาศของธัน กระแสความร้อนของแทน และสายเกลียวของเหลวจากปันต่างโพยพุ่งไปตามคำสั่งของบุคคลทั้งสี่นั่น และวิ่งเข้าหากันตรงพื้นที่ว่างตรงกลางค่ายกลที่อยู่เหนือศีรษะพวกเขาไป พลังงานทั้งสี่ปะทะกันอย่างรุนแรง ก่อนจะเกิดแสงสว่างวาบแสบตาสาดกระจายไปทั่วบริเวณอีกครั้ง วงแหวนค่ายกลนั่นปลดปล่อยพลังเวทย์ออกมาจนพวกเขาทั้งสี่คนรู้สึกเยียบเย็นไปหมดเลย
“อักขระค่ายกลเซียนสี่ทิศพิชิตมาร!”
จากผู้แต่ง : ขอส่งใบลากิจปนๆกับลาป่วย(ทางใจ)นะครับ สุดสัปดาห์นี้จะไปเที่ยวต่างจังหวัดครับ วันเสาร์งดลงแน่ๆ ส่วนวันอาทิตย์ถ้ากลับมาแต่งทันจะลงให้นะครับ อาทิตย์หน้าก็ไปสิงคโปร์สามวันครับ คงต้องส่งใบลาอีก ให้ด่าในใจได้นะครับ แต่ห้ามเลิกอ่านนิยายผม สงสารผมนะ อิอิ
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
การไปแอบอ่านนิยายเรื่องอื่นนี่ชวนเสียเซลฟ์ดีนะครับ
คนอื่นเขาห้าหน้าหนึ่งตอน ของผมหนึ่งหน้าสองตอน
เย้ยยยยยยยยย พูดแล้วเศร้า มาเม้นให้เลย ชิส์ชิส์
-
ว้าวววว ปันกับแทนมาแว้ว เขียนบรรยายตอนต่อสู้เห็นภาพชัดมาก ชอบมากค่ะ
-
อย่าหายไปนานสิจ๊ะ คิดถึงแย่ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
เย่ๆๆ สี่ประสานสุดเจ๋ง สู้ๆๆ :katai2-1:
-
ดิน น้ำ ลม ไฟ เทพ เทพ เทพ
เที่ยวบ่อยจังนะครับ ผมนี่แทบไม่ได้ไปไหนเล๊ยย 55555
-
โห คาดไม่ถึงเลยนะเนี่ย
ตอนแรกคิดว่าแบบ จะมีแค่ไฟ กับน้ำ
แต่ก็แอบคิดๆๆไว้แล้ว ว่า
ธันน่าจะมีการ์ดเวทย์มนตร์นะ
จำได้ว่าธันมีการ์ดเกี่ยวกับลมนี่ละ
ตอนต่อสู้กับ สาววิหค
แต่ของเฟี๊ยตคาดไม่ถึงจริงๆ
โกเลม คู่ใจ อิอิ แล้ว ....
ต่อไปจะเดินทาง 4 คนเหรอ
ช่วยกันพิชิตๆๆ หวังว่า ..
ตอนนี้ แทนกับปันจะเป็นแฟนกันละนะ
ฮ๋าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮิ้วววววววว
-
สุดยอดดดดดดดอีกแล้วคับท่านนนนนนนนนนนนนนนนน
สู้ๆ
-
เล่นท่ายากนะเรา คนแต่งไปเที่ยวให้สนุกน๊าาา คนอ่านรออยู่เสมอออ
-
อั้ยย่ะ บู๊กันมันเลยเว้ยยยย
แอบตลกแขกอ่ะ มีขัดด้วย คนเขาจะคุยกัน ฮ่าๆ ล้อเล่นๆ
ฝากบอกปัน ว่าเลิกคิดมากได้แล้วววว ตี๋มีคู่แล้วเว้ยยยยยย อิๆๆๆๆ
ขอให้หายป่วยทั้งกายและใจไวๆนะคะ แล้วก้อเดินทางปลอดภัยนะคะ แล้บเจอกัลค่ะ
-
คนเขียนอย่าเศร้าไปเลย
-
มาเป็นกำลังใจ สำหรับคนที่ป่วยทางใจ
"เมื่อคิดได้ จงปล่อย แล้ววางลง"
:mew1:
-
อันยองค่ะพี่คนเขียน~~~~~
เค้ากลับมาตามอ่านของพี่คนเขียนทันแบ้วน้า
อิอิ คิดถึงเค้ามะ ????? ไม่คิดถึงเค้าหรอTTTTOTTTT
เค้าหายไปนานเค้าคิดถึงพี่คนเขียนกับนิยายของพี่คนเขียนมากๆเลย
พี่คนเขียนห้ามใจร้ายหนีเราไปอีกน้า
ตอนนี้เรื่องก็กำลังเข้มข้นเลย 555
ตอนอ่านแรกๆก็ไม่นึกนะเนี่ยว่าจะออกมาซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดนี้
แต่พี่คนเขียนก็เก๊งเก่ง แต่งให้เราตื่นเต้นไปด้วยตลอดเลย
พี่เฟี๊ยตก็น่ารักๆขึ้นทุกตอนเลย ธันก็ดูจะห่วง(หวง)พี่เฟี๊ยตมากๆๆๆขึ้นด้วย
อร๊าย~ ฟิน บอกเลยว่าฉากขี่ม้าอ่ะ เราฟินจนตัวจิแตกเบย
น่ารักสุดๆ ไปเลย มีการกอดทางอ้อม มีใจเต้นแรกอีก 555
เออใช่ๆ ตอนนี้ไพ่สูงสุดลำดับที่13ก็ปรากฎมาแบบไม่ทันตั้งตัวซะแล้วแถมยังหินขนาดที่พี่เฟี๊ยตต้องงัดไม้ตายมาขนาดนี้
จะจัดการก็คงไม่ง่ายใช่ม้า แต่แบบ เราดีใจจังที่ทั้ง3คนได้เจอกันอีก
แถม2คนนั้นก็ได้เจอธันด้วย 5555 ถ้ารวมกันเป็นทีม4คนนี้
คิดไม่ออกเลยนะเนี่ยว่าจะออกมาเป้นยังไง
เราว่านะ ไปสู้กับใครนี่คงชนะขาดชัวร์5555
กลับมาครั้งนี้ทั้นแทนกะปันดูเปลี่ยนไปมากนะเนี่ย
แล้วทำไม2คนนั้นยังไม่ยอมเปิดปากสารภาพความจริงซะเททททท
จะได้สมหวัง~~ เราจิได้ฟินไป3โลกหล้านภาลัย คิคิคิคิ
บอกเลยอ่านนิยายพี่คนเขียนแล้วได้ความรู้คู่สติปัญญา
นำพาความฟินเกินคำบรรยาย แบบอ่านแล้วสนุก
เหมาะกับสาววายเป็นอย่างมากกกกกกกก
ถ้ารวมเล่มแล้วเราขอจองเลยนะ ต้องรวมนะๆ มันควรค่าจะสะสมจริงๆ
อยากยซื้อนิยายแฟนซี(วาย)แบบนี้มาเก็บไว้ให้คนรุ่นหลังได้ศึกษา 555555555
พี่คนเขียนไปพักก็พักให้สบายๆ หายป่วยหายไข้ทั้งไข้กายและไข้ใจเลยนะ
เราจิรีบๆโตเป็นหมอมารักษาแผลกายแผลใจ(?)ให้เอง >.< 555555
ว่าแต่อิจฉาพี่จัง ได้ไปเที่ยวสคป.ด้วย ร.ร.เรายังไม่หยุดเลย
อีกนานกว่าจะได้เที่ยว ฮือๆ พี่คนเขียนไปเที่ยวก็ขอให้เดินทางดีๆ
เที่ยวให้สนุก ได้แรงบันดาลใจมาแต่งนิยายต่อเยอะๆเบยน้า
หายไปพักได้ แต่ต้องรีบกลับมานะ เค้าคิดถึง อิอิอิ
ด้วยรักและห่วงใย ด้วยน้ำใจจากคนอ่านสุดน่ารักคนนี้
-
ทำงานยุ่งมากแว๊บมาอ่านคงเม้นท์
ไม่ได้ยาว งั้นก็สู้ๆนะทุกคน o13
-
โห ดิน น้ำ ลม ไฟ มาครบเลย
การ์ดนี้ถ้าธาตุไม่ครบ ใช้ไม่ได้นะเนี่ย
แพนด้าขี้เกียจนั่นมึนๆ น่ารักดีนะ :pandalaugh:
รู้สึกดีจังที่ปัน แทน มาช่วยทันที ได้เจอกันอีกครั้ง
คำบรรยายแทนนี่ ร่างกำยำๆๆ อิอิ แทนมีดีที่หุ่นจริงๆเนอะ :z1:
เพิ่งว่างจากเตรียมงานตรุษจีนน่ะ เพิ่งได้มาอ่าน
-
กำลังสนุกเลย...
ปล.เป็นกำลังใจให้คนแต่งเสมอ.... :mc4:
-
บทที่ 129 The Fifth Member
“อักขระค่ายกลเซียนสี่ทิศพิชิตมาร!”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นทันทีที่เสียงสั่งการของชายหนุ่มร่างบางนั่นจบลง ก้อนพลังที่เกิดจากการรวมกันของพลังทั้งสี่ของพวกเขานั้นระเบิดขึ้นเสียงดัง ก่อนที่จะขยายขนาดออกอย่างรวดเร็ว ออร่าสีขาวเหลือบทองนั่นค่อยเปลี่ยนแปลงรูปร่างไปเรื่อยๆ จนเริ่มจะกะเกณฑ์ลักษณะได้
พลังจากค่ายมนต์ของปันนำมาซึ่งปีศาจสีขาวปนทองขนาดสูงประมาณตึกสามชั้น ร่างกายของมันห่อหุ้มไปด้วยเครื่องแต่งกายที่ประกอบขึ้นด้วยลักษณะราวกับนักรบโบราณอย่างใดอย่างนั้น ศีรษะของมันสวมหมวกโบราณที่ประดิษฐ์ขึ้นด้วยวัสดุแกร่งสำหรับป้องกันการโจมตีจากสรรพาวุธต่างๆ เค้าโครงหน้านั่นเผยให้เห็นเฉพาะส่วนของปากที่แยกเขี้ยวอย่างเหี้ยมเกรียมเท่านั้น ถัดลงมาในร่างกายส่วนต่างๆ ของมันนั้นถูกปกคลุมไปด้วยชุดเกราะอยู่ทุกตารางนิ้ว ท่าทางของเครื่องห่อหุ้มเหล่านั้นดูจะทำมาจากไม้หรือพวกโลหะอื่นๆ ที่เคยเห็นในพวกรูปภาพเก่าๆ เท่านั้น แต่ด้วยเพราะเหตุใดก็ไม่ทราบได้ มันจึงดูมีลักษณะแข็งแกร่งจนบอกไม่ถูกเลย เจ้ายักษ์นั่นแผดเสียงคำรามดังลั่นไปจนทั่วบริเวณตีนเขานั่น เสียงของมันกังวานทับซ้อนกับไปมายั่วล้อไปตามทิวเขาเหล่านั้น
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ก่อนที่ใครทุกคนในที่แห่งนั้นจะรู้สึกตัวได้ เสียงราวกับว่ามีวัสดุที่ประกอบขึ้นด้วยแก้วชนิดหนึ่งก็ดังลั่นขึ้นอย่างไม่มีใครคาดคิด เฟี๊ยตมองตามไปยังที่มาของเสียงนั่นก็พบว่าที่มือซ้ายของปีศาจโบราณที่ปันได้เรียกมานั่นโหว่เป็นรูราวกับเป็นรูปปั้นที่ถูกของแหลมคมพุ่งทะลุผ่านไปฉะนั้น
เจ้านักบวชมืดเอาชนะพลังพระเพลิงของแทนสำเร็จแล้ว!
เจ้าอรินั่นปล่อยพลังความมืดที่ควบแน่นจนกลายสภาพไปจนเหมือนใบมีดที่มีลักษณะเป็นเกลียวนั่น พุ่งควงสว่านออกมาดับอำนาจของมือซ้ายของเจ้าปีศาจโบราณนั่นเสียสนิท มันฉวยโอกาสชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นในการบุกโรมรันขึ้นในจังหวะแรก
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เจ้ายักษ์ของปันนั่นเริ่มตั้งตัวได้แล้ว มันยกมือขวาที่ห่อหุ้มไว้ด้วยเกราะยักษ์นั่นซัดเจ้าปีศาจมืดที่ลอยอยู่กลางอากาศนั่นอย่างเต็มแรง จังหวะนั้นทุกคนในทีมแทบจะกลั้นหายใจด้วยความตื่นเต้น มันเป็นความลุ้นระทึกที่สุดการโจมตีทางกายภาพของเจ้าปีศาจของปันนั่นจะสำเร็จหรือเปล่า
เฉกเช่นสิ่งศักดิ์สิทธิ์จะได้ยินเสียงกระซิบอย่างลุ้นระทึกที่ดังมาจากใจของเฟี๊ยตในตอนนั้น หมัดขวาที่ประกอบขึ้นด้วยออร่าสีขาวนั่นจึงซัดเจ้าผ้าคลุมนั่นจนมีเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นไปหมด เจ้าไพ่สูงสุดนั่นกระเด็นไปกระแทกกับหน้าผาที่อยู่ไม่ห่างออกไปอย่างหมดรูป มือของใครสักคนหนึ่งในทีมในเวลานั้นกำขึ้นอย่างสะใจที่สุด นี่ดูจะเป็นครั้งแรกที่รู้สึกได้ว่าเจ้านั่นได้รับความเจ็บปวดขึ้นจริงๆ จังๆ บ้างแล้ว เทพเจ้าแห่งความโชคดีกำลังเริ่มเอนเอียงมาทางพวกเขา!
เจ้าผ้าคลุมนั่นใช้จังหวะที่ตนเพี้ยงพล้ำนั้นสวนกลับมาอย่างฉับพลันทันใดที่สุด ห่าเข็มสีดำสนิทปริมาณมากมายมหาศาลราวกับหยาดฝนนั่นพุ่งสวนกลับมาทางปีศาจยักษ์สีขาวสะอาดนั่นอย่างรวดเร็ว ไม่มีทางหนีได้เลย เจ้าปีศาจของปันนั่นตัวโตเกินกว่าจะหลบเลี่ยงการอาวุธจิ๋วปริมาณเกินคณานับนี้ได้!
ณ ช่วงจังหวะนั้นเอง ธันกับแทนเป็นคนที่ไหวตัวขึ้นก่อน และก้มลงแตะอาวุธในมือเพื่อจะช่วยสร้างเกราะป้องกันให้กับเจ้านักรบโบราณนั่น แต่ก็เรียกได้ว่าอาจจะเป็นความโชคร้ายก็เป็นได้ ห่าเข็มสีดำสนิทปริมาณมากนั้นไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าเลยในขณะที่มันเดินทางตัดความมืดสนิทของยามราตรีนั่นพุ่งกลับมาที่นักรบฝ่ายเขา ชายทั้งสองรับรู้ได้แค่จิตปริมาณมหาศาลและกระจัดกระจายที่กำลังสวนพุ่งเข้ามานั่น หากแต่มันก็ยากเกินกว่าที่จะป้องกันได้อย่างทันท่วงที ธันเผลอสบถออกมาอย่างเจ็บใจที่สุด เขาพลาดอย่างที่ไม่สมควรพลาดเลย
เจ้านักรบขาวโบราณนั่นถูกเข็มนับหมื่นนับแสนนั่นพุ่งทะลุร่างจนพรุนแทบไม่เหลือชิ้นดี!
ออร่าสีขาวของมันเริ่มแหว่งไปด้วยรอยสีดำเล็กๆ เหล่านั้น ลักษณะของมันตอนนี้เหมือนกับก้อนพลังขนาดใหญ่ที่ถูกทะลุทะลวงจนมีสีดำกระจายขนาดไปทั่วตัวขนาดยักษ์นั่น เสียงคำรามของมันดังลั่นขึ้นอีกครั้งอย่างโกรธแค้น มันเอื้อมมือขวาที่ยังใช้การได้ดีอยู่นั่นไปคว้าเจ้าผ้าคลุมสีดำที่ลอยอยู่ใกล้ๆ กับหน้าผาที่ไม่ห่างออกไปนั่น ก่อนจะฟาดมันลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เจ้านักรบยักษ์โบราณนั่นใช้ตีนข้างขวาเหยียบเข้าที่ร่างของผ้าคลุมนั่นอย่างเต็มรักที่สุด!
“ให้มันได้อย่างนี้สิวะ!”
เสียงตะโกนลั่นออกมาอย่างสะใจที่สุดดังออกมาจากใครสักคนที่อยู่ห่างออกไปนั่น อาจจะเป็นแทน ธัน หรือปัน เฟี๊ยตก็คาดเดาไม่ถูกเหมือนกันในเวลานั้น
ร่างของเจ้านักบวชมืดนั่นบี้แบนไปตามรอยนาบของตีนของเจ้ายักษ์นั่นกับพื้นที่ตอนราบกว้างบริเวณนั้นเอง พลังงานสีดำมืดลักษณะเหมือนควันเข้มข้นทะลักออกมาจากร่างนั้นราวฟองน้ำที่ชุ่มไปด้วยของเหลวสกปรกที่ถูกมือแกร่งบีบเค้นจนมันปลดปล่อยน้ำภายในออกมาจนกระจัดกระจายไปทั่ว ชายหนุ่มทั้งสี่คนแทบจะโห่ร้องยินดีในเวลานั้น เจ้าผ้าคลุมที่นอนราบคาบอยู่บนพื้นนั้น ดูจะพ่ายแพ้ให้กับอำนาจปีศาจโบราณเสียแล้ว!
“ชนะแล้วโว๊ย สิ้นสุดสักที”
เสียงของเฟี๊ยตพึมพำกับตัวเองขึ้นมาอย่างดีใจที่สุด จบสิ้นกับสักทีกับคืนที่ยาวนานและโหดร้ายในคืนนี้ เจ้าผ้าคลุมนั่นน่าจะแพ้อย่างราบคาบแล้ว เขาจะได้พักสักที สายตาของเขากวาดไปทางจีน่าที่อยู่ไกลไปอีกทางหนึ่ง เขาได้แบ่งจิตให้โกเลมไปดูแลจีน่าอยู่ตลอดเวลาแล้ว เด็กหญิงตัวเล็กนั้นกำลังตกอยู่ในปราการของทรายที่เข็มแข็งที่สุดเท่าที่เขาจะรังสรรค์ขึ้นได้ในภาวะนี้ เด็กหญิงคนที่เหน็ดเหนื่อยมามากที่สุดคนนี้ก็ควรจะได้พักผ่อนด้วยเช่นกัน
“เดี๋ยวก่อน นายท่าน!”
เสียงแย้งปนร้อนรนนั่นดังมาจากทางข้างหูของเขา เสียงที่เขาคุ้นเคยนั่นมีแววกังวลอยู่อย่างเห็นได้ชัด ไบเบิ้ลนั่นเอง ไบเบิ้ลที่เปรียบเสมือนคู่หูในการเดินทางของเขามาตลอด
“อะไร ไบเบิ้ล” เขาถามกลับไปอย่างไม่เข้าใจในถ้อยคำเหล่านั้นนัก
“ยังไม่ชนะ นายท่าน ยังไม่ชนะ” เสียงร้องบอกนั่นร้อนรนจนเฟี๊ยตรู้สึกได้
“ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าผ้าคลุมนั่นแพ้ให้เจ้าปีศาจนั่นแล้วไม่ใช่เหรอ หรือมันยังมีลูกไม้อะไรซ่อนไว้อีก”
คำถามของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างงงๆ ใจของเขาเริ่มกลับมาห่อเหี่ยวอีกครั้งเสียแล้ว หลังจากที่มันพองฟูได้แค่ชั่วขณะจิตเดียวเท่านั้น ไบเบิ้ลเป็นแหล่งข้อมูลที่น่าเชื่อถือจนเขาเองก็ไม่อาจขัดแย้งได้เลย
“ระบบในเกมนี้มีการคำนวณความสามารถของผู้เล่นและไพ่แต่ละใบไว้อย่างชัดเจน นายท่าน พูดตามตรงคือพวกท่านทั้งสี่ในเวลานี้ยังจัดได้ว่าอยู่ในกลุ่มผู้เล่นมือใหม่เท่านั้น ความสามารถยังไม่ติดร้อยผู้เล่นอันดับแรกของเกมเสียด้วยซ้ำ ในขณะที่คู่ต่อสู้ในเวลานี้เป็นถึงไพ่สูงสุดอันดับต้นๆ ของเกมนี้ เหตุที่ท่านยังดูต่อกรได้อย่างสมน้ำสมเนื้อในเวลานี้ เพราะว่าพวกท่านใช้พลังจิตทั้งสี่มารวมกันในไพ่ใบเดียวนั่น หากแต่ในตอนนี้ พลังจิตของพวกท่านก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ แล้ว อีกประการหนึ่ง ไพ่ที่ท่านกำลังต่อสู้ด้วยมีความสามารถคือ มันจะทวีความแข็งแกร่งขึ้น เมื่อลุล่วงเข้าเวลาราตรีขึ้นตามลำดับ นั่นหมายความว่า ฝ่ายพวกท่านกำลังอ่อนกำลังลงเรื่อยๆ ในขณะที่คู่ต่อสู้แข็งแกร่งขึ้นตลอดเวลา เป็นไปได้ยากถึงยากที่สุด หรือแทบจะเรียกได้ว่า เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกท่านจะเอาชนะคู่ต่อสู้ตรงหน้านี้ได้!”
“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดี ไบเบิ้ล”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยดังขึ้นอย่างอ่อนแรง ขาของเขาทั้งสองข้างทรุดลงกับพื้น เขาใช้ความสามารถทุกวิถีทางที่จะเอาคู่ต่อสู้ตรงหน้านี้แล้ว แต่มันก็ดูตีบตันไปเสียทุกทางเหลือเกิน
“หนี! การหนีคือคำตอบเดียวของพวกท่านในเวลานี้เท่านั้น ทำตามแผนบีที่นายท่านวางไว้ในสมองนั่นแล้ว ปัญญาของนายท่านจะนำพาให้พวกท่านพ้นภัย โปรดทำตามคำแนะนำของไบเบิ้ลเถิด นายท่าน!”
จากผู้แต่ง : ผมมีความฝันอยากเป็นนักเขียนมาตั้งแต่เด็ก ผมเลยบ้าอ่านหนังสือมาโดยตลอด ด้วยความหวังว่าสักวันหนึ่ง ความฝันของผมจะสำเร็จลงได้ ผมอยากเป็นนักเขียนมาโดยตลอด แน่นอน ผมไม่เคยจะมองว่านักเขียนนั้นมีข้อเสียอย่างไร
จวบจนวันนี้ วันที่ผมได้เริ่มต้นเขียนหนังสืออย่างจริงๆ จังๆ มันทำให้ผมรู้ว่าการเป็นนักเขียนมีข้อเสียอย่างหนึ่งที่ผมคิดไม่ถึงเลย นั่นคือ มันทำให้ผมกลายเป็นคนที่มีความคิดลึกซึ้งกับโลกใบนี้มากเกินไป ฟังดูตลกนะ แต่ผมจะอธิบายให้ฟัง
ยกตัวอย่างเช่น ถ้าผมได้ไปเที่ยวต่างประเทศ ไปเห็นวัฒนธรรมใหม่ๆ โหยยย ผมจะรู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ไพศาล ผมจะอิ่มเอมใจมาก เรื่องราวความรู้สึกที่แสดงออกมาทางสีหน้าแววตาของคนที่ผมได้พบเจอ มันจะปะติดปะต่อกลายเป็นเรื่องราวที่ลึกซึ้ง อาจจะเรียกว่าเป็นพวกขี้มโนก็ได้นะ
แล้วมันมีข้อเสียยังไง มันมีข้อเสียเวลาชีวิตมันเศร้าไงครับ ความเศร้ามันจะลึก จะซึ้งกว่าที่คนทั่วไปเจอ ตอนเจ็บนี่ก็เจ็บเจียนตายนะครับ แบบทุกภาพ ทุกเรื่องราว ทุกความรู้สึกมันย้อนกลับมาทำร้ายอย่างโคตรทรมานอ่ะ ผมว่าเวลานักเขียนเจอเรื่องราวต่างๆ ในชีวิต มันจะเหมือนว่าเขาจะจำเรื่องราวเหล่านั้นเป็นงานเขียนเรื่องหนึ่งในหัว คือมันมีเรื่องราวรายละเอียดเป็นบทเป็นตอน ลึกซึ้งกว่าความทรงจำแบบธรรมดาครับ และไอ้ความลึกซึ้งที่มากเกินไปที่แหละ ที่จะกลับมาทำร้ายในวันที่เรื่องราวเหล่านั้นไม่เหลืออยู่เลย
พูดแล้วดราม่านะครับ T^T อาทิตย์หน้าจึงขอหยุดยาวตั้งแต่พฤหัส เสาร์ และอาจจะอาทิตย์ด้วย อิอิ ห้ามโกรธ ป่วยทางใจนะฮ๊าฟ เห็นใจโหน่ยยย
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เวลาชีวิตมันจะเศร้านี่
ทำอะไรมันก็เศร้านะครับ
นั่งกินมาม่ายังเศร้าได้เลย ฮ่าฮ่า
ปล. น้อง rinny กลับมาเม้นยาวๆ ให้พี่อ่านทุกตอนเลย เอาแบบเขียนเรียงความส่งอาจารย์ภาษาไทยอ่ะ ฮ่าฮ่า
-
โหยยยยยยยยยยย เสียดายยยย
ไพ่ลำดับ 13
เราต้องหนีเหรอเนี่ยยยยย
แผนไหนก็ตาม แต่ขอให้ทั้งหมดรอดเถอะ !!
เป็นกำลังใจให้คุณคนแต่ง สู้ๆนะค้าบบบ
-
The fifth member คือไบเบิ้ลเองเหรอ นึกว่าจะมีเพื่อนใหม่เป็นธาตุทอง ธาตุไม้ หรืออะไรซะอีก หุๆ
อ่านที่ไบเบิ้ลบอกว่าทั้งสี่ความสามารถยังด้อยแล้ว โห หนทางในเกมยังอีกยาวววววจริงๆ
-
เวลาชีวิตมันจะเศร้า ยังไงก็ห้ามไม่ได้หรอกค่ะ
ขอโทษที่หายไปนานนะคะ เรียนหนักจริงๆ แต่ก็เข้ามาสอดส่องกดเป็ดให้ตลอดน้าา ถึงจะยังไม่มีเวลาอ่านก็เถอะ
การอ่านหนังสือเยอะเป็นสิ่งที่ดีนะคะ เราก็อ่านหนังสือเยอะเหมือนกัน
เราคิดเสมอเลยว่าหนังสือเป็นกระจกสะท้อนของคนเขียนค่ะ มันคือแรงบันดาลใจ ความฝัน ชีวิตแล้วก็ความสุข
ไม่มีใครที่จู่ๆก็เขียนออกมาได้หรอก....
ดังนั้น เราก็เลยคิดว่าความฝันของคนเขียนก็อยู่ในเรื่องราวนี้เหมือนกัน
เป็นกำลังใจให้เสมอนะคะ ห้ามท้อๆ สู้ๆ
อย่ากังวลว่าเนื้อเรื่องจะยาว จะเรื่อยๆเลยค่ะ เขียนตามพล๊อตที่วางไว้น่ะดีที่สุดแล้ว
สงสัยตอนรวมเล่มต้องได้อย่างต่ำ 5 เล่มแน่ๆเลย :hao3:
เก็บเงินรอแต่เนิ่นๆเลยดีไหมน้าาา :z2:
-
เขาไม่เรียกว่าหนี เขาเรียกว่าถอยไปตั้งหลักต่างหาก 5555
แล้วเจอกันอีกครั้งนะครับ
-
หนุกหนานๆ แทบอยากไห้มีเป็นแอนนิเมเชียวล่ะ สุโค่ย นายท่าน
-
สนุกมากจ้าพยายามต่อไปนะคะ
-
ไบเบิ้ล นี่สมเป็นคู่คิดของเฟี๊ยตจริงๆ
-
ไม่มีทางชนะเลยเหรอเนี่ย ดีนะที่ไบเบิ้ลเตือนเสียก่อน ไม่งั้นคงแย่แน่ๆ ถอยไปตั้งหลักก่อนดีกว่า แล้วค่อยหาวิธีใหม่ก็ยังไม่สายนะ เฟี๊ยตเอาความปลอดภัยของทุกคนไว้ก่อน
-
ขอบใจไบเบิ้ลที่มาเตือนทันเวลา
หวังว่าทุกคนจะรอดนะ
แล้วก็นะชีวิตมันก็แบบนี้แหละ สุข ทุกข์ เหง้า เศร้า
เป็นธรรมดา ว่าแต่ดีจังเลยนะมีเวลาพักตลอดเลย
เราสิต้องทนทำงานไม่มีวันหยุดต่อไป
รอตอนต่อไปแล้วกัน นานแค่ไหนก็จะรอ
-
ชอบตอนนี้มากๆ
" เภสัชกรหนุ่มไม่กล่าวคำใดตอบออกมา นอกจากเลื่อนมือของตนไปที่หน้าอกด้านซ้ายอีกครั้ง ธันต้องใช้มือของตนที่กุมมือของอีกฝ่ายไว้ ค่อยๆ ประคองให้มือเรียวนั้นไปจนถึงเป้า
:haun4: :haun4: :jul1:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หมายได้ น้ำตาลูกผู้ชายของธันในเวลานี้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่เลย ยิ่งเห็นคนตรงหน้าเจ็บเท่าไหร่ เขายิ่งเจ็บมากเป็นทวีคูณเท่านั้น วันเวลาได้ผูกความสัมพันธ์ของชายทั้งคู่ไว้เหนียวแน่นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ธันก็ไม่เคยรู้สึกตัวเลย"
บทที่ 127 Tears
" แสงสว่างสีขาวสะอาดนั่นค่อยๆ กลายสภาพเป็นหญิงสาวนางหนึ่ง พิศลักษณะหน้าตานั่นก็ให้ความรู้สึกเหมือนกับเธอเป็นแบบพิมพ์มาจากหนังสือในวรรณคดีอย่างใดอย่างนั้น ผิวขาวบริสุทธิ์นั่นเปล่งประกายเป็นแสงสว่างอยู่ท่ามกลางความมืดตัดกับพื้นหลังสีทึบสนิทที่อยู่ห่างออกไป เนินไหล่นั่นเปลือยเปล่าแสดงถึงเนื้อหนังมังสาที่เนียนสะอาด ไล่ลงมาเป็นเนินปทุมถันที่ถูกปกปิดไว้ด้วยสิ่งที่มีลักษณะเช่นเปลือกหอยอย่างใดอย่างนั้น ถัดเรื่อยลงมาเป็นหน้าท้องแบนราบที่สอดรับกับเอวที่คอดกิ่วเข้ามาอย่างเป็นธรรมชาติ หากแต่ครึ่งล่างของนางที่ควรจะประดิษฐ์ขึ้นด้วยเรียวขางามทั้งสองข้างนั้น กลับถูกแทนที่ด้วยอวัยวะที่มีลักษณะคล้ายหางปลาฉะนั้น เกล็ดสีเขียวเหลือบไปทางเหลืองนั้นเปล่งประกายระยิบระยับย้อยั่วดวงตาของชายทั้งสองอย่างน่ามหัศจรรย์ใจที่สุด ดวงตาทั้งคู่ของเธอทอดมากับสีหน้าที่เรียบเฉยและว่างเปล่า ความรู้สึกของชายหนุ่มทั้งสองในเวลานี้ ราวกับว่าตัวเองหลุดไปอยู่ในโลกแห่งวรรณคดี และกำลังอยู่ต่อหน้าหญิงสาวผู้เลอโฉมและสูงศักดิ์อย่างใดอย่างนั้น"
โหย นางเงือกสุด X จะ X ไปไหน :pighaun:
วันเที่ยว ผมพยายามทักทุกคน เผื่อจะเป็นคนแต่ง ทุกคนทำหน้าเหรอหรา ไม่ใช่เลยซักคน เลยคร้าบ
คนแต่งบอกว่าตัวเองมีความรู้สึกมากกว่าคนอื่น เพราะชอบอ่านหนังสือ แบบว่ามีอารมณ์และความรู้สึกมากมาย ช่างจินตนาการอารมณ์ลึกซึ้ง ได้รับอิทธิพลสมองซีกขวามากๆ บางคร้้งผมยังเหมือนอ่านแล้วเข้าไปอยู่ใกล้ชิดตัวละคร ที่ผู้แต่งถ่ายทอดออกมาเหมือนกันนะ คิดว่าผู้แต่งคงเคยอ่าน เพชรพระอุมา อารมณ์ประมาณนั้นเลยเหมือนผมได้เข้าไปผจญภัยในเรื่องด้วย หรือเหมือนกับ บาสเตียน ในเรื่อง จินตนาการไม่รู้จบ (The Naver Ending Story) ที่อ่านหนังสือไป อ่านมา ปรากฏว่า ตัวเองกลายเป็นส่วนหนึ่งของนิยายไปแล้ว
เชื่อว่าผู้แต่ง คงต้องใช้สมองซีกซ้าย ที่ว่าในเรื่อง ตรรกะ และ เหตุผล ด้วยเหมือนกัน ไม่งั้น แต่งเรื่องนี้ไม่ได้แน่ เพราะมันมีเรื่องราวของวิทยาศาสตร์ มีเหตุและผลของตัวมันเองนะ
ที่พิมพ์ยืดยาวก็เพื่อจะบอกให้ผู้แต่งเอาซีกซ้าย มาดึงซีกขวา ไว้บ้าง ธรรมชาติมันสร้างไว้คู่กันนะครับ มันจะได้สมดุลย์
:mew1: :mew1: :mew1:
นักบวชนี่ ตายยากเนอะ แต่มันสนุกตรงนี้แหละ จะหาวิธีอะไรมาทำลายมันลงได้ สู้ไม่ได้ก็ถอยก่อน ไปฝึกฝีมือมาใหม่ ต่อไปแกร่งขึ้น ก็สู้ได้แน่นอน พี่ไบเบิ้ลนี่เชื่อถือได้
แต่จะถอยยังไง นี่สิ มันยากเหมือนกันนะ
สู้เขา เฟี๊ยต
-
ผมพยายามคิดตามพี่นะคับ ในเรื่องการที่จะเป็นนักเขียน
ผมเห็นด้วยในเรื่องความเศร้าคับ มันจะติดตัวเราไปเลยฮะ อินกับมันตลอดดดดดแล้วก็เป็นเรื่องเป็นราวไปเลยฮะ
ไม่ดีก็คือว่า จิตใจเราจะเป็นทุกข์ไปด้วยทุกเรื่องนี้สิ.......................... กำ
-
อดได้ไพ่ลำดับที่ 13 หรอเนี่ย เสียดายอ่า :hao5: :hao5: :hao5:
เป็นกำลังใจให้นักเขขียนเสมอนะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
หนีไปตั้งหลักก่อนนะเฟี๊ยต แล้วค่อยกลับมาจัดการใหม่
คนอ่านรักคนเขียนนะจ้ะ อย่าเพิ่งท้อถอย สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้เสมอนะจ้าา
-
บทที่ 130 Escape
“Plan B!”
เฟี๊ยตกลั้นใจไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง เพื่อให้ดังไปถึงเพื่อนอีกสามคนที่อยู่ไม่ห่างออกไปนั่น พร้อมกับที่เขาได้เรียกสั่งการ์ดโกเลมทรายนั่นให้พาจีน่าเคลื่อนที่ย้ายตัวเองมาอยู่บริเวณใจกลางวงล้ออย่างรวดเร็ว เฟี๊ยตเองในเวลานี้ก็สาวเท้ามุ่งหน้าสู่ใจกลางของบุคคลทั้งสี่นั่นเช่นกัน
“อ๊าวว”
เสียงดังอย่างไม่เข้าใจหลุดออกมาจากเจ้าของไพ่ตำราพิชัยสงครามนั่น ปันถึงกับเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทัน ชายหนุ่มผิวขาวคนนั้นเพิ่งตะโกนออกมาด้วยความดีใจอยู่เมื่อครู่นี่ แต่คนที่เปรียบเสมือนมันสมองของทีมก็ประกาศใช้แผนบีเสียแล้ว แน่นอน แผนบีที่ว่าคือการหนีเอาชีวิตรอดนั่นเอง ถึงแม้ว่าภายในของปันจะไม่เห็นด้วยมากเพียงไร แต่เขาก็ยังวิ่งตรงไปที่จุดนัดหมายตามที่ตกลงกันไว้ก่อนหน้าแล้วนั้น
ในขณะที่ชายหนุ่มผิวเข้มที่รู้ฝีมือกันดีจากการร่วมเดินทางกันในชื่อทีมมายาแล้ว แทนไม่มีความสงสัยใดๆ ในคำสั่งนั้นเลย เขาค่อนข้างเชื่ออยู่ลึกๆ ว่าการตัดสินใจของเฟี๊ยตอยู่บนหลักของเหตุผลแน่นอน ร่างกำยำนั่นวิ่งตรงกลับเข้าสู่ใจกลางกงล้ออักขระนั่นตามแผนที่เฟี๊ยตได้สั่งเอาไว้
แต่ถ้าจะถามถึงใครที่ตอบสนองต่อคำสั่งนั่นเป็นคนแรก น่าจะหนีไม่พ้นเด็กหนุ่มสายฟ้าคนนั้น ธันเฝ้าจับอาการของการต่อสู้นั่นมาตลอด ใจลึกๆ ของเขาบอกว่าเจ้ายักษ์โบราณนี่ไม่น่าจะคว่ำเจ้าผ้าคลุมนั่นลงได้อย่างเด็ดขาดเป็นแน่ หากจะทำได้ ก็คงจะยื้อเวลาไว้ต่อเท่านั้น อย่างไรก็ตาม การโจมตีครั้งสุดท้ายนั่นก็ทำให้เขาไขว้เขวไปไม่น้อย ฝ่ายเขาดูนำอยู่มาก แต่พอเสียงตะโกนของเฟี๊ยตดังขึ้น ใจเขาเองก็ชัดเจนและไม่ปฏิเสธคำสั่งนั้นเลย ผู้ร่วมทีมของเขาก็คงจะคิดอยู่ในใจไม่ต่างกัน
“The Titanic Albatros RELEASE!”
ปันเรียกใช้การ์ดนกน้ำยักษ์ที่เคยใช้ตอนไปยังวิหารกุมภาพันธ์นั่นทันทีที่บุคคลทั้งห้ากลับมารวมตัวกันเรียบร้อย ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะมีข้อกังขาภายในใจอย่างไรก็ตาม ปันก็เลือกที่จะไม่ถามคำใดออกไปในเวลาเร่งด่วนอย่างนั้น นกน้ำที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็วนั่นตวัดร่างนายของมันขึ้นไปอยู่บนหลังอย่างรวดเร็ว
เฟี๊ยตใช้การ์ดโกเลมทรายส่งเด็กหญิงตัวน้อยเข้าไปอยู่ในการดูแลของปันบนหลังเจ้านกยักษ์ตัวนั้น จีน่ากระเถิบตัวมานั่งอยู่ในอ้อมแขนของหนุ่มร่างบางนั่นอย่างไม่ค่อยเข้าใจมากนัก เฟี๊ยตตะโกนสั่งความเป็นภาษาอังกฤษเพียงสองสามคำเท่านั้น จีน่าก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจดี
เจ้าสัตว์ปีกขนาดเท่าเครื่องบินย่อมๆ ของปันเริ่มต้นกระพือปีกช้าๆ ก่อนจะถีบตัวเองขึ้นเหนือพื้นดินในเวลานั้น ขาซ้ายที่เป็นพังผืดหนาอย่างสัตว์ที่ดำรงชีวิตอยู่ในน้ำนั่นตวัดร่างของเฟี๊ยตมาอยู่ในอุ้งเท้า ในขณะที่ทางด้านขวาเป็นตำแหน่งของแทนที่ก็ทรงตัวอยู่ได้อย่างคุ้นเคย
ธันประกบมือทั้งสองเข้าด้วยกัน แหวนทองคำสำหรับปลดปล่อยพลังเวทย์ลมนั่นกระทบกันจนเกิดเสียงขึ้นเบาๆ เด็กหนุ่มรวบรวมจิตและดึงมือทั้งสองออกจากกัน อากาศบริเวณนั้นถูกรวบรวมและบีบอัดจนเกิดกระแสลมที่รุนแรงอยู่ไม่น้อยขึ้น ธันเคลื่อนไหวมือไปมาเพื่อควบคุมอากาศเหล่านั้นให้พาตัวเองขึ้นสู่กลางท้องฟ้า ก่อนที่จะขึ้นนั่งบนหลังเจ้านกนั่นเป็นคนสุดท้าย เด็กหนุ่มสายฟ้านั่งเอาหลังชนกับปันที่ควบคุมทิศทางอยู่เบื้องหน้านั่น พื้นที่บนหลังเจ้านกนี่มีอยู่อย่างจำขัดจำเขี่ยเหลือเกิน เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ในขณะนี้ก็หมิ่นเหม่จะวูบตกไปอยู่หลายครั้ง แต่ที่เขาถูกเลือกมานั่งตรงนี้น่าจะเป็นเพราะเขาเป็นคนเดียวที่ควบคุมกระแสลมได้ นั่นแปลว่าถ้าพลาดพลั้งอะไรเกิดขึ้น เขาน่าจะเอาตัวรอดเมื่ออยู่กลางอากาศได้ดีที่สุด แน่นอน ผู้วางตำแหน่งบนเจ้านกตัวนี้ไม่ได้เอ่ยบอกเขาถึงเหตุผลแม้แต่น้อย แต่เขาเชื่อว่าตัวเขาเองรู้ความคิดในสมองอาตี๋นั่นอยู่บ้างไม่มากก็น้อย
เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เพียงเวลาไม่ถึงชั่วห้านาทีที่พวกเขาทั้งสี่เลือกที่จะใช้แผนการหลบหนีแทนประจัญบาน เสียงระเบิดแตกออกของเจ้ายักษ์โบราณก็สะเทือนเลื่อนลั่นไปหมด แทบจะไม่ต้องเดา เฟี๊ยตก็บอกตัวเองได้เลยว่า เจ้าปีศาจของหลิวเป้ยนั่นได้พ่ายแพ้ให้กับเจ้าไพ่สูงสุดนั่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไบเบิ้ลไม่เคยผิดพลาดจริงๆ โชคดีที่เขารำพึงขึ้นเป็นการเปิดจังหวะให้ไบเบิ้ลสามารถตอบกลับมาได้ เขาไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าเขาไม่ตัดสินใจหนีออกมาก่อนตามคำแนะนำนั่น เขาจะรับมือต่อไปอย่างไรในเวลานี้
คนที่เห็นเหตุการณ์ได้ชัดเจนที่สุดคงจะหนีไม่พ้นธัน เด็กหนุ่มเห็นภาพทุกอย่างอย่างชัดเจนที่สุดเพราะเขาเป็นคนเดียวที่นั่งหันหลังให้กับทิศทางการเดินทางของนกน้ำตัวนั้น
ธันจับตามองการเคลื่อนไหวของการต่อสู้ของปีศาจทั้งสองที่เหมือนจะเป็นตัวแทนของฝ่ายขาวและฝ่ายดำที่อยู่บริเวณลานกว้างที่ค่อยๆ อยู่ห่างออกไปนั่น หลังจากที่เจ้ายักษ์ขาวเหยียบร่างของเจ้าผ้าคลุมนั่นจนควันสีดำโพยพุ่งออกมาจากตัวมันราวกับเอามือไปเค้นบีบฟองน้ำที่อัดแน่นไปด้วยน้ำแล้ว ผ่านไม่ชั่วสักพักหนึ่ง ควันปริมาณไม่น้อยเหล่านั้นกลับพุ่งเข้ามารวมตัวกันอีกครั้งราวกับว่ารอสมจังหวะโอกาสที่เจ้ายักษ์โบราณนั่นวางใจในชัยชนะแล้ว หมึกดำสนิทเหล่านั้นพุ่งกลับเข้าร่างของเจ้าผ้าคลุมสีดำสนิทนั่น ก่อนจะค่อยๆ แทรกซึมสวนทางเข้าไปในร่างกายของเจ้านักรบยักษ์นั่นผ่านทางเท้าที่มันเหยียบเจ้าผ้าคลุมนั่นไว้ ราวกับว่าเป็นพิษร้ายที่ค่อยๆ แพร่กระจายอานุภาพไปยังร่างแกร่งนั่น กว่าจะรู้ตัวอีกครั้ง สีดำสนิทอันน่าสยองพองขนก็กระจายไปทั่วขาข้างที่มันเหยียบเจ้าอรินั่นไว้แล้ว ยักษ์โบราณฝ่ายเขาพยายามถอยออกมาตั้งหลัก แต่ก็ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว เวทมนตร์ดำเหล่านั้นค่อยๆ กลืนกินไปทั่วร่างของปีศาจอัญเชิญของทางฝ่ายเขาจนหมดจนสิ้น ร่างกายที่เคยประดับไว้ด้วยออร่าบริสุทธิ์นั่นถูกกลืนกินราวกับผ้าขาวที่ต้องหมึกอย่างใดอย่างนั้น สุดท้ายก็เป็นไปตามที่ทุกคนได้ยินเสียงการระเบิดออกของร่างที่ราวจะผลิตขึ้นด้วยแก้วนั่น เสียงของมันดังลั่นราวกับว่าประติมากรรมเปราะบางถูกทำลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี
“ระวัง!”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงของธันดังลั่นพร้อมกับเสียงพลังอะไรอย่างหนึ่งกระทบเข้ากับปราการป้องกันภัยอย่างแรง ไม่ต้องบอกเฟี๊ยตก็เดาได้เลยว่าเจ้าไพ่สูงสุดเจ้าของเลขมรณะนั่นตามมาทันเสียแล้ว มันคงจะปล่อยพลังอะไรสักอย่าง แล้วธันที่ยังคงเป็นคนคนเดียวที่คล่องตัวที่สุดในเวลานี้ก็คงจะเรียกใช้การ์ดสักอย่างออกมาป้องกัน ซึ่งก็คงจะเป็นกำแพงล่องหนที่เขาเคยเห็นบ่อยๆ นั่นแหละ
“ธัน ตอนนี้แหละ!”
เสียงคำสั่งความจากเภสัชกรหนุ่มดังลั่นมาจากอุ้งขาซ้ายของเจ้านกยักษ์นั่น เฟี๊ยตร้องสั่งไปตามแผนการที่ได้ตกลงกันไว้ เขาคาดไว้ไม่ผิดจริงๆ เจ้าผ้าคลุมนี่แข็งแกร่งเกินกว่าจะหลบหนีได้โดยง่าย พลังเวทย์ของพวกเขาแต่ละคนก็ลดน้อยถอยลงไปตามลำดับ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไพ่ตำราพิชัยสงครามของปันนั้นดูดพลังจักระไปไม่น้อยเลยทีเดียว แถมอาการแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ที่ทวีมากขึ้นตามเข็มนาฬิกานั่นก็จะทำให้ทุกอย่างเข้าใกล้จุดวิกฤตอีกครั้งเสียแล้ว
“เบี้ยกำลังจะกรีฑาทัพแล้วนะครับ ท่านขุนกรุณาอย่าทิ้งผมนะครับ ฮ่าฮ่า”
“Wind with the eye!”
เสียงตะโกนไปถึงเจ้าของแผนการนั่นดังขึ้นอย่างอารมณ์ดีแม้ในช่วงเวลาระทึกขวัญที่สุดนั่น ธันเลื่อนแหวนทั้งสองวงมาประกบกันอีกครั้ง พร้อมกับตะโกนใช้คำสั่งก้องไปในราตรีมืดนั่น
ดวงตาขนาดมหึมาปรากฏขึ้นกลางอากาศในตอนนั้นราวกับว่าเป็นภาพสามมิติลวงตาที่ฉายมาจากที่แห่งใดแห่งหนึ่งอย่างนั้น จักษุขนาดยักษ์นั่นจับจ้องไปที่เจ้าผ้าคลุมดำนั่นอย่างประกาศชัดถึงความเป็นศัตรูอย่างชัดเจน เจ้าปีศาจมืดที่กำลังพุ่งตัวตามพวกเขามาอย่างรวดเร็วราวกับขีปนาวุธนำวิถีนั่นหยุดชะงักนิ่งไป ราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นตรึงอยู่กลางอากาศอย่างใดอย่างนั้น
และไม่กี่ขณะจิตถัดมา ก็เกิดลมปริมาณมหาศาลราวกับพายุหมุนก่อตัวขึ้นบริเวณดวงตายักษ์นั่น ดวงตาของธันนั่นเป็นตำแหน่งศูนย์กลางของพายุหมุนนั่นเอง ภาพของดวงตานั่นค่อยๆ เลือนหายไปราวกับภาพสีที่ต้องของเหลวฉะนั้น พายุหมุนขนาดยักษ์บีบอัดตัวแคบลงอย่างช้าๆ พลังเวทย์ปริมาณมหาศาลหลั่งไหลอยู่ในกระแสอากาศเหล่านั้น ต้นไม้ใหญ่บริเวณพื้นล่างลงไปนั่นลู่เอียงไปตามแรงลมนั่นจนเห็นได้ชัด
เด็กหนุ่มสายฟ้านั่นยกมือขึ้นดีดนิ้วแรงเป็นสัญญาณในช่วงวินาทีนั้น พายุหมุนยักษ์นั่นก็พุ่งตัวเข้าสู่เจ้าผ้าคลุมที่ถูกตรึงอยู่กลางอากาศเข้าอย่างเต็มรัก กระแสลมที่ราวทำลายสิ่งกีดขวางทุกอย่างให้ภัณฑ์พังไปตรงหน้านั่น ซัดเอาเจ้าผ้าคลุมนั่นหลุดไปไกลสุดสายตาจนเกินกว่าที่ธันจะมองเห็นได้ในคลองจักษุเสียแล้ว
“YES!”
ว่าที่สถาปนิกหนุ่มกำมือขึ้นอย่างสะใจในความสำเร็จนั่นน้อยๆ แต่นั่นก็เป็นช่วงวินาทีสุดท้ายที่เด็กหนุ่มนั่นยังครองสติเอาไว้ได้ เขาเค้นพลังจิตจนหมดเกลี้ยงฉาดเพื่อปิดฉากการรบตามแผนการนั่น บัดนี้ เขาไม่เหลือแม้แต่เสี้ยวของจักระที่ทำสิ่งใดได้อีกต่อไปแล้ว
ร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นลอยละลิ่วตกลงจากหลังเจ้าพาหนะมีปีกนั่นอย่างน่าตกใจที่สุด ธันหมดสิ้นมโนสติโดยสมบูรณ์ ร่างของเขาดำดึ่งสู่พื้นดินแกร่งเบื้องล่างที่ห่างออกไปไม่ไกลนั่นอย่างรวดเร็ว
ร่างของธันกำลังจะถูกบดขยี้จนแหลกละเอียดด้วยแรงโน้มถ่วงของโลกนั่น ในขณะที่ตัวเขาเองไม่อาจช่วยเหลือตัวเองได้เลย ยมทูตได้เงื้อมง่าเคียวแห่งความตายกลับมาทางเด็กหนุ่มเสียแล้ว!
จากผู้แต่ง : ผมขอบคุณผู้อ่านทุกคนมากจริงๆ นะครับ นิยายเรื่องแรกของผมดำเนินมาถึงตอนที่ 130 แล้ว ผมอยากจะบอกว่า ผมรู้ตัวนะครับว่าผมยังมีฝีมือไม่ดีนัก แถมไม่ได้แต่งนิยายแนวตลาดอีก แต่ผมก็ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ นะครับที่อยู่เป็นกำลังใจให้กันมาตลอด ความคิดเห็นของพวกคุณทุกคนเป็นกำลังใจที่ดีสำหรับผมมากเลยครับ
ผมขออนุญาตหยุดไปเลียแผลใจสักพักนะครับ อาจจะได้เจอกันอีกทีวันอังคารหน้าเลย ผมจะไปต่างประเทศหนะครับ คงไม่ได้แบกคอมไป อีกอย่าง ผมเองอยากพักทบทวนอะไรในชีวิตด้วยครับ ขอโทษด้วยนะครับ
มีนักอ่านติงมาว่านิยายผมอืด ฮ่าฮ่า คือมันก็อืดจริงๆ แหละครับ ผมมองภาพไว้ว่าอยากแต่งเป็นร้อยตอน อยากให้มันมีรายละเอียดในตัวของมัน พอตัดมาเป็นแต่ละตอนมันเลยดูเย้อมาก แต่พออ่านรวมกันเป็นแพ๊คแล้วน่าจะลงตัวพอดีนะครับ
ส่วนเรื่องภาษาการใช้คำซ้ำ คำเยิ่น คำเว่ออะไรพวกนี้ก็เรียกได้ว่าเป็นแนวของผมอีกแหละครับ ผมทวนอย่างต่ำสามรอบก่อนลงครับ ลองพูดทุกประโยคแล้วไม่ขัดหูตัวเองครับ บางประโยค ถ้าไม่ได้อ่านออกเสียงเหมือนกันมันอาจจะแปลกมั้งครับ ฮ่าฮ่า ส่วนเรื่องภาษาโบราณนี่ก็ทำใจนะครับ คนแต่งแก่แล้ว จะให้แต่งแบบวัยรุ่นปัจจุบันนี่คงไม่ไหวหรอกฮะ ฮ่าฮ่า
ขอบคุณทุกความเห็นจากใจเลยครับ :)
ปล. คนที่ทำให้ผมถึงกับต้องหนีไปพักฟื้นถึงสิงคโปร์มีลิงค์นิยายเรื่องนี้อยู่ด้วยครับ ผมไม่รู้ว่าเขาจะเข้ามาอ่านอย่างที่เขาพูดไว้ไหม แต่ถ้าวันหนึ่งเขาบังเอิญผ่านมา ผมอยากบอกเขาว่า
"กลับมาเถอะ ผมยังรออยู่นะครับ รอทั้งๆที่ไม่มีหวังเลยก็ตาม"
-
ใครเผลอพูดออกมาว่าถ้ารวมเล่มแล้วจะซื้อนี่ผมแคปหน้าจอไว้หมดแล้วนะฮะ อิอิ เสร็จแน่ๆ มีหลักฐานแล้ว
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ถึงคุณ QSAR : เว้นวรรคได้โหดร้ายมากเลยครับ ฮ่าฮ่า ผมอยากให้ตัวอักษรที่ผมถ่ายทอดไป พาคนอ่านข้ามไปสู่โลกแห่งจินตนาการมากเลยครับ แต่ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าผมมีความสามารถจนถึงขั้นนั้นหรือยัง ฮ่าฮ่า
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ที่รัก อย่าเป็นอะไรนะ จุ๊บให้รางวัล พื้นขึ้นมาให้จุ๊บอีกที
เมื่อไหร่จะได้การ์ดนี้ซักทีเนี่ย มันจะเก่งเกินไปแล้วนะ
มันทำให้ที่รักชั้นหมดแรงเลย ถ้าเจอนะจะจับตบให้ตายคามือเลยนิ
อิอิ
-
ให้กำลังใจคนเขียน หายไวๆนะ ไปเก็บกำลังใจ แล้วกลับมาต่อนิยายอีกนะ(อิอิ^.^)
-
ปันยังอยู่ไหม เรียกน้ำรับธันหน่อย แง
-
ยังคงเป็นกำลังใจให้ครับ ความอ่อนไหวที่เราสามารถซึมซับความรู้สึกได้อย่างลึกซึ้ง ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ใจ ผมว่าเป็นสิ่งที่ดี ที่ทำให้ใจของเราไม่หยาบจนกระทั่งมองข้ามสิ่งละอันพันละน้อยที่ ก่อเกิดความสัมพันธ์ต่าง ๆ ขึ้นมา ความรักทำให้เราสดชื่น และขมขื่น ในเวลาเดียวกัน ผมรักคนคนหนึ่งมา 10 ปี ได้แต่รัก รักโดยที่ทำใจ ว่าไม่มีวันที่จะได้รับความรักตอบแทน แต่อย่างน้อยผมก้รู้จักคำว่ารัก และ ความรักนั้นถ้าหากเราคาดหวังการตอบแทน มันก็ไม่ต่างกับการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ นั่นแสดงว่าสิ่งที่เรารักไม่ใช่เขา แต่ว่าเป็นตัวเราที่เรารัก เพราะต้องการให้เขามาเป็นของเรา เขียนเพ้อไปอย่างงั้นแหละครับ 5555 บางทีก็ทำใจได้ แต่บางครั้งมันก็ขมขื่นจนไม่รู้จะอธิบายยังไง สุดท้ายก็ต้องพึ่งเวลาแหละครับ ที่จะ ทำหน้าที่ บรรเทา และกลืนกลบทุกสรรพสิ่ง รวมถึงความรู้สึก..... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ยังคงเป็นกำลังใจให้ครับ ความอ่อนไหวที่เราสามารถซึมซับความรู้สึกได้อย่างลึกซึ้ง ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ใจ ผมว่าเป็นสิ่งที่ดี ที่ทำให้ใจของเราไม่หยาบจนกระทั่งมองข้ามสิ่งละอันพันละน้อยที่ ก่อเกิดความสัมพันธ์ต่าง ๆ ขึ้นมา ความรักทำให้เราสดชื่น และขมขื่น ในเวลาเดียวกัน ผมรักคนคนหนึ่งมา 10 ปี ได้แต่รัก รักโดยที่ทำใจ ว่าไม่มีวันที่จะได้รับความรักตอบแทน แต่อย่างน้อยผมก้รู้จักคำว่ารัก และ ความรักนั้นถ้าหากเราคาดหวังการตอบแทน มันก็ไม่ต่างกับการแลกเปลี่ยนผลประโยชน์ นั่นแสดงว่าสิ่งที่เรารักไม่ใช่เขา แต่ว่าเป็นตัวเราที่เรารัก เพราะต้องการให้เขามาเป็นของเรา เขียนเพ้อไปอย่างงั้นแหละครับ 5555 บางทีก็ทำใจได้ แต่บางครั้งมันก็ขมขื่นจนไม่รู้จะอธิบายยังไง สุดท้ายก็ต้องพึ่งเวลาแหละครับ ที่จะ ทำหน้าที่ บรรเทา และกลืนกลบทุกสรรพสิ่ง รวมถึงความรู้สึก..... :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
^
^
^ ชอบเม้นท์นี้มากขอบอก มันเหมือนกับบอกอะไรหลายๆอย่างไปในตัว
เอาล่ะมาพูดถึงนิยาย
ดีใจที่ทุกคนตัดสินใจหนีออกมา และธันก็ป้องกันได้สำเร็จ
แต่ว่าน้องกำลังจะตกลงสู่พื้นเบื้องล่างสินะ
ยังไงเราก็เชื่อว่าเฟี๊ยตจะช่วยน้องทันนะ
รอตอนต่อไปจ้า ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ
ปล.ไปพักแบบนั้นก็ดีนะจะได้มีเวลาอยู่กับตัวเองมากๆ :กอด1:
-
ไม่นะธันนนนนน รีบเอานกไปช่วยเร้วววว
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ พักผ่อนเยอะๆ สู้ๆจ้าา
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: แอร๊ยยย ช่วยธันให้ได้นะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อย่าเครียดนะครับสู้ๆ นี่คือ Style ของคุณ แนวของคุณทางของคุณ ย่อมมีคนชอบและไม่ชอบ ส่วนผมน่ะ Happy ทุกทีที่ได้มาอ่านครับ
-
ยังไงก็รอจร้า...
ไม่ทิ้งกันเป็นพอ...
-
เจ้าผ้าคลุมดำนี่ร้ายกาจจริงๆ ดูดเอาพลัง4หนุ่มไปขนาดนี้
ขนาดเบอร์13นะ ถ้าเบอร์1 จะขนาดไหน
ลุ้นๆ เฟี๊ยตจะช่วยธันยังไง
-
ธันอย่าเป็นอะไรไปนะ :hao5: :hao5: :hao5:
พักผ่อนให้หายเหนื่อย แล้วค่อยกลับมาแต่งนิยายดีๆมีสาระให้เราอ่านอีกนะ สู้ๆจ้า :L2: :L2:
-
ชอบ สนุกมาก อ่านง่าย ตื่นเต้น ลุ้นมาก ทรีไทม์ เพิ่งเข้าอ่าน กำลังตะกายเร่งอยู่ ชอบมากทั้งโครงเรื่องวิธีเขียน อ่านเข้าใจง่ายไม่งง ทั้งที่ควรงง เหมือนดูน้ำไหล ช้าบ้างเร็วบ้าง บางครั้งเป็นร่องคลื่นให้ลุ้น อยากบอกว่าขอบคุณ ที่อุตส่าห์เขียนเรื่องดีๆเรื่องหนึ่งทำให้ผมได้มีความสุขที่ได้อ่าน ยังไงก็จะตามทุกวัน สนุกอ่านง่ายกว่าพอตเตอร์ตั้งแย่ อยากเป็นกำลังใจให้นะครับ สุ้ ทรีไทม์ สุขภาพดี มีความหวัง มีความสุขฉลองตรุษจีนนะครับ
-
อ่านถึง 85 แล้ว ชอบ อ่านสบายง่าย สนุกน่าติดาม เลยตรวจอักษรให้ สันชาตญาณ ใช้ นอหนู ชาต ไม่ใช่ชาติครับ อ่านแล้วได้ทั้งอังกฤษ เคมี ฟิสิกส์ ไบโอ ยังแถมพุทธศาสตร์ สงสัยผู้เขียนชื่อลูกกลิ้ง เป็นติวเตอร์พาร์ทไทม์ เปนเภสัชกรรม ใช่ไหมครับ ขอให้มีความสุขในการเขียน อย่างน้อยก็ได้ทำให้สิ่งที่ชอบ และยังทำให้คนอื่นมีคววามสุขจากผลงสยเขียน สนุกในงานที่ทำ ให้มีความสุข ดูจากการเขียนแล้วผู้เขียนคงตั้งใจ มาก อย่าเครียดนะครับ ตัวละคอนที่เขียนก็ดูเป็นธรรมชาติ แต่ละตอนก็ทิ้งระเบิกระตุ้นต่อมอยากรู้ น่าติดตาม ขอให้ผู้เขียนมีความสุข ขอบคุณสำหรับความสุขที่ผมได้รับจากการอ่าน ตอนวิหารเดือนสอง สงสัยในการผสมละลายผนัง น้ำตาลละลายเพื่อเป็นตัวนำกรดเกลือเข้าไปละลายผนังเซลหรือเปล่า นึกไม่ออกเอาน้ำตาลซูโรส(ไดเซคารไรด์)ละลายในน้ำแล้วใส่กรดเกลือ จะได้สารละลายที่เป็นกลูโครส(โมโนเซค)หรอครับ ขอมีความสุขนะครับ
-
ดีที่หนีรอดออกมาได้ปลอดภัยทั้งหมด ถ้าไม่ได้แผนบีนี่คงแย่จริงๆ แต่ธันตกลงไปแบบนั้นจะช่วยทันมั้ยนะ แถมยังหมดสติอีก แต่ละคนก็หมดแรงละ รอลุ้นๆ
-
อ่านถึงบทที่ 122 แล้ว english conversation เสียดายลืมเอาที่จดพิสูจน์อักษรมา จำได้แต่ว่า ธันหน้าจะเป็นคนที่โดน glass blad
พรุ่งนี้จะบอกอีกที่ ถ้าจะเขียนเป็นเล่มรู้สึกว่าเขาแนะนำว่าควรใช้ภาษาเขียน เช่น ขว้างแทนเขวี้ยง ส่วนการคิดพูดไม่รู้เขาบังคับไหม ลูกกลิ้งควรไปศึกษาไว้นะ เท่าที่อ่านเขียนผิดไม่มาก พอเดาได้
1 อยากเขียนมาให้กำลังใจ ผมอ่านแล้วชอบนะ ไม่เครียดเหมือนอ่านแฮรี พอต ลอร์ดออฟเดอะริงก์ อ่านแล้วรู้สึกสัมผัสได้ เสียดายหน้าจะมีรุปประกอบมากกว่านี้
2 ผมว่าเรื่องแรกเขียนได้ขนาดนี้ก็ดีแล้ว ส่วนจะถูกจริตใครขึ้นกับตลาด คนยังอาจชอบรักกุ๊กกริ๊ง ทรีไทม์ เริ่มต้นอย่าใจร้อน จริงๆๆจะร้อนใจเมื่อเขียนเรื่องที่สอง ยิ่งถ้าเรื่องแรกดีมาก จะเครียดมาก ขอเพียงไเ้มีโอกาสทำสิ่งที่ชอบ สิ่งที่รัก ได้เผยแพร่สิ่งที่ชอบให้คนอื่นได้อ่าน ได้รับฟังคนอื่นพูดถึง อย่างน้อยผมคนหนึ่งที่ชื่นชอบ คิดในแง่บอก ก็ต้องมากกว่า 1 ละครับ
3.ตอนแรกเดาว่า อีกคนจะเป็น วายุลม เฟี๊ยตเป็นดิน ฉลาด คู่ปันเป็นน้ำกับ ไฟ คิดว่าเหลือ ลม กลายเป็นสายฟ้า
4.ชอบนะครับที่ตัวละคอนไม่อาศัยเฉพาะการ์ด แต่ต้องอาศัยทักษะ ความคิดด้วย
5. ส่วนเรื่อง NC ตลาดส่วนใหญ่ยังชอบ ชอบมาก ชอบที่สุด ทรีไทม์ แต่ผมอยากให้เป็นเรื่องเบาๆ เผื่อสามารถเป็น ท ได้ เพียงเป็นการผจญภัยของเพื่อนที่มาเจอกันในเกมส์ เป็นประสบการณ์ที่ได้เจอคบกับเพื่อนในฝัน โดยจริงๆๆอาจไม่เคยเจอกันเลย ดูลึกลับดี เล่นในสนามที่หมอกลง
6 ผมนะอยากให้กำลังใจนะ แต่ผมว่ากำลังใจที่ดีที่สุดอยู่ที่ผู้เขียน สุขที่ได้ทำ มีสุขขณะทำ และรอผล ดีร้ายก็สุขที่ได้ทำสิ่งที่รักที่ชอบ ให้กำลังใจตัวเองก่อน แต่ถ้ามีคนพูด ชอบก็ต้องขอบคุณ ไม่ชอบก็ต้องขอบคุณ โกรธไม่ได้ เสียงนกกาบางที่ก็เพราะ บางที่ก็เตือนเรา แล้วเอามาคิดว่าจะปรับปรุงอย่างไร สู้ ทรีไทม์ นะครับ ผู้เขียนไม่ได้มาจากการเลือกตั้ง
7.พรุ่งนี้คงอ่านจบ ถ้ายังมาต่อต้องกลับไปพิสูจน์อักษรใหม่เผื่อจะออกเล่ม
8. เริ่มต้นเท่ากับชนะไปครึ่งหนึ่ง ส่วนที่เหลืออยู่ที่ต้องสร้างกำลังใจให้ตัวเอง ผู้อ่านก็เหมือนกองเชียร์ ได้แต่เชียร์ด่า (ได้แต่ส่งเสียง ถ้าผู้เขียนโกรธอาจว่า เห่า) คนอ่านไม่เหนื่อย คนเขียนสิเหนื่อย อย่าท้อนะครับ เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยก็มาต่อนะครับ อย่างน้อยก็มีผมที่รอลุ้นต่อ
เป็นครั้งแรกที่เขียนยาว สนองคุณผุ้เขียน
-
ขอให้เขาได้เห็นข้อความที่ผูัแต่งได้เขียนไว้ด้วยเถอะ
เป็นกำลังใจให้นะคับ สู้ๆ
-
บทที่ 131 How to survive
“The Triad of Unicorn RELEASE!”
ชายหนุ่มผู้อยู่ในอุ้มเท้าของเจ้านกน้ำทางด้านซ้ายนั่นเปล่งเสียงดังลั่น พร้อมกับโยนการ์ดสีขาวดำในมือออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคาดการณ์ไว้ไม่ผิดเลย ธันจะต้องหมดสติเพราะว่าหมดพลังจิตจริงๆ การเรียกสั่งกำแพงล่องหนเพื่อปกป้องเพื่อนร่วมทีมหลายๆ ต่อหลายครั้งนั่นน่าจะกัดกร่อนพลังจิตของธันอยู่มหาศาล แต่เด็กหนุ่มก็ยังฝืนตัวเองมาตลอด แต่อย่างไรก็ตาม แผนการนี้ยังคงจำเป็นต้องให้ธันเป็นคนจัดการอยู่ดี แต่ถึงธันจะหมดสติอย่างไร เขาก็ยังมั่นใจว่าตัวเองจะปกป้องเด็กหนุ่มนั่นได้อยู่ดี
“Vaporize!”
เจ้ายูนิคอร์นขาวสะอาดที่ปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศนั่น เปลี่ยนสภาพกลายเป็นไอน้ำอย่างรวดเร็ว จากลักษณะที่ประกอบไปด้วยอวัยวะและมัดกล้ามตามความน่าจะเป็นโดยธรรมชาตินั้น ได้เปลี่ยนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ประกอบขึ้นด้วยกลุ่มไอน้ำอย่างใดอย่างนั้น กายภาพของมันแทบจะกลืนหายไปกับฉากหลังที่เป็นความมืดอยู่ในเวลานี้ สีของมันโปร่งใสจนแทบจะสังเกตเห็นไม่ได้เลย
เจ้าม้ากึ่งโปร่งใสนั่นก้าวขาตัดอากาศไปช้อนรับร่างกายของเด็กหนุ่มไว้อย่างพอดิบพอดี!
ขณะนี้ เด็กหนุ่มสายฟ้ากำลังอยู่บนหลังของเจ้าม้าของเฟี๊ยตอย่างไม่มีสติใดหลงเหลืออยู่เลย ชายหนุ่มเจ้าของเห็นดังนั้นก็กำมือน้อยๆ อย่างยินดีที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการไม่มีผิด เภสัชกรหนุ่มหันหน้าไปทางขวา ก่อนจะตะโกนสั่งความเพื่อนอีกสองคนที่อยู่บนเจ้านกนั่น
“ปัน แทน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนบีเหมือนเดิม ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือ ไว้พบกันใหม่ที่เมืองมีนาคม โชคดีเว่ย เพื่อน!”
“ทุกอย่างเป็นไปตามแผน!” เสียงของปันตะโกนตอบขึ้นมาอย่างโต้ลมแรงที่พัดสวนมาอย่างนั้น
“โชคดีเฟี๊ยต เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการ” เสียงของแทนดังมาอย่างร่าเริงจากทางด้านปีกขวาที่อยู่ถัดออกไป
“Gina, follow the plan, abandon ship! (จีน่า ปฏิบัติตามแผนการ สละเรือ!)”
เฟี๊ยตเปลี่ยนลิ้นเป็นภาษาอังกฤษอีกครั้งเพื่อแจ้งคำสั่งให้เด็กหญิงนั่นปฏิบัตตามแผนการที่ได้ตกลงกันไว้ตั้งแต่เบื้องต้น เด็กสาวหันมามองเขาเล็กน้อยอย่างไม่มั่นใจ ขณะนี้ เจ้านกนั่นบินอยู่เหนือพื้นดินอยู่หลายสิบเมตรนัก นั่นแปลว่า ถ้าพลาด ชะตาชีวิตของเธอคงจะดับลงแบบไม่ต้องสงสัยเป็นแน่
“but… (แต่ว่า…)” เสียงนั่นดังออกมาอย่างตัดสินใจไม่ถูก
“Trust me! Gina NOW! (ไว้ใจผม จีน่า ตอนนี้เลย!)”
เสียงของเฟี๊ยตดังลั่นมาอีกครั้ง ทุกอย่างต้องดำเนินไปอย่างรัดกุมที่สุด ถ้าพลาดเพียงชั่ววินาทีเดียว นั่นหมายความว่า แผนทุกอย่างจะพังลง และชีวิตของพวกเขาทั้งห้าคงจะสิ้นลงแบบไม่ต้องสงสัย หนีให้รอดเป็นวิธีการเดียวที่เหลืออยู่ในเวลานี้
“OK Phiat I trust you! (ตกลง เฟี๊ยต ฉันเชื่อใจคุณ!)”
เสียงนั่นตัดใจตอบออกมาอย่างกลั้นใจพร้อมกับลุกขึ้นกระโดดออกจากหลังเจ้านกน้ำตัวนั้น ร่างของเธอลอยละลิ่วลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว เด็กหญิงหลับตาปี๋ด้วยความกลัวที่กำลังทะลุทะลวงไปถึงส่วนลึกของจิตใจนั่น นี่มันปฏิบัติการเฉียดนรกชัดๆ
“Vapor!”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้น พร้อมกับร่างที่กำลังควบตะบึงไปกลางอากาศของเจ้าม้านั่นที่เกิดการปลดปล่อยไอน้ำออกมาส่วนหนึ่งพุ่งออกมาจากร่างกายของมันอย่างรวดเร็ว ไอน้ำปริมาณมากเหล่านั้นแผ่เข้าห่อหุ้มรอบร่างของน้องสาวโซดิแอคนั่นอย่างรวดเร็ว ร่างของจีน่าลอยอยู่กลางอากาศอย่างน่ามหัศจรรย์ใจที่สุด ก่อนที่เจ้าม้านั่นจะตวัดเอาเด็กหญิงกลับไปอยู่บนหลังของมันเคียงข้างกับธันที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่ ขนาดของมันพองขึ้นเล็กน้อยเพื่อรองรับกับผู้โดยสารที่เพิ่มมากขึ้นในตอนนี้
“ลาก่อน ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างในคืนนี้ ปัน แทน!”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอำลาเพื่อนทั้งสองอีกครั้ง ก่อนจะกระทุ้งขาเจ้านกน้ำนั่นเป็นสัญลักษณ์ให้ปล่อยตัวเขาลงสู่เบื้องล่างของอากาศที่ว่างเปล่านั่น!
เภสัชกรหนุ่มลอยลงมาสู่เบื้องล่างอย่างมั่นใจในแผนการที่วางไว้อย่างรัดกุมของตน เขาตะโกนสั่งการอีกรอบ ก่อนที่เจ้าม้านั่นจะปลดปล่อยไอน้ำปริมาณมากมาเพื่อรองรับเขาอีกครั้ง และนำเขาไปควบบังเหียนอยู่บนร่างของมันอย่างปลอดภัยที่สุด ร่างเจ้าม้านั่นขยายขนาดขึ้นอีกครั้ง ตอนนี้ มันมีผู้โดยสารอยู่ถึงสามคน
เด็กสาวที่กำลังนั่งอยู่หน้าสุดไปทางคอของเจ้าพาหนะนั่น ชายหนุ่มอีกคนที่หลับใหลไม่ได้สติอยู่ตรงกลาง และเจ้านายของมันที่นั่งปิดขบวนอยู่เบื้องท้าย โดยโอบกอดชายที่หมดสติตรงกลางไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ร่างของธันตกลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ
สี่ตีนของเจ้าม้าในเทพนิยายนั่นควบตะบึงตัดอากาศมุ่งหน้าไปทางเหนืออย่างว่องไว กระแสลมพัดผ่านพวกเขาตลอดเวลาจนหนาวสั่นไปหมดเลย!
“มุ่งหน้าสู่มีนาคม อัลบาทรอส!”
ชายหนุ่มที่มีศักดิ์เป็นเจ้านายโดยตรงของเจ้านกน้ำนั่นตะโกนสั่งออกมาเสียงดัง อัลบาทรอสที่กำลังกางปีกนิ่งมุ่งหน้าตัดขึ้นเหนือไปนั้นจึงต้องสะบัดปีกอีกครั้งเพื่อหยุดการเคลื่อนที่ในแนวเดิม ก่อนจะสะบัดปีกอย่างแรง และหันทิศบินไปทางทิศตะวันออกอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันได้ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบ ทีมมายาก็ต้องแยกจากกันอีกแล้ว พวกเขาดำเนินตามแผนการที่เฟี๊ยตวางไว้อย่างรัดกุมนั่น เส้นทางการเดินทางของพวกเขาทั้งสองทีมย่อยนั่นแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิง
“Mist!”
เฟี๊ยตตะโกนขึ้นอีกครั้งขณะที่หันไปเห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าปันและแทนแยกทิศการเดินทางออกไปเรียบร้อยแล้ว เจ้ายูนิคอร์นนั่นกระดกหัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสะบัดศีรษะและสำรอกกลุ่มก้อนพลังงานออกมาจำนวนหนึ่งจนรู้สึกได้ พลังงานเหล่านั้นแตกกระจายออกกลายเป็นกลุ่มควันสีขาวจางๆ ปกคลุมไปทั่วร่างกายของมันและผู้โดยสารทั้งสามนั่น พวกเขาพรางกายจากสายตาสิ่งมีชีวิตโดยรอบได้เป็นที่เรียบร้อย สายลมที่พัดผ่านมาในเวลานี้ถึงแม้ว่าจะทำให้หมอกกระจายไปบ้าง แต่มันก็มีประโยชน์ที่จะทำให้ฟีโรโมนของจีน่าของพัดกระจายไปด้วยเช่นกัน เจ้าม้าร่างปลอมของไพ่สูงสุดนั่นพ่นหมอกออกมาจากปากและจมูกตลอดเวลาเพื่อกลบเกลื่อนการมีตัวตนของพวกเขาเหล่านั้น ทางฝั่งนี้ พวกเขาสามคนหนีรอดโดยสมบูรณ์แล้ว!
ซู่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เสียงการเคลื่อนไหวตัดผ่านอากาศมาอย่างรวดเร็ว แทบจะไม่ต้องเดาก็บอกได้เลยว่า เจ้านักบวชนั่นฟื้นคืนชีพจากการโจมตีกลับมาแล้ว มันพุ่งตัวผ่านอากาศมาทางนกน้ำยักษ์ที่ปันและแทนโดยสารอยู่อย่างรวดเร็ว พลังเวทย์ที่เข้มข้นและอัดแน่นจนเต็มเปี่ยมนั่นทำเอาชายทั้งสองเสียวสันหลังวาบอย่างห้ามไม่ได้เลย มันเหมือนลูกปืนยักษ์ที่พุ่งติดตามเขาด้วยระบบนำวิถีที่ไม่อาจหลบลี้หนีพ้นได้เลย จิตที่เข้มข้นขึ้นของมันนั่นดูจะมากกว่าครั้งที่โรมรันกับสมุนของหลิวเป้ยนั่นเสียอีก เฟี๊ยตตั้งสมมติฐานไว้ไม่ผิดเลยว่า ไม่มีใครในที่นี้สักคนที่จะหยุดเจ้านักบวชมืดที่ได้อย่างราบคาบได้ การหนีคือคำตอบของพวกเขาในเวลานี้จริงๆ กรามของแทนนูนขึ้นด้วยแผงฟันของเขาที่กำลังบดขยี้กันด้วยความเจ็บแค้นนั่น นี่ถ้าเขาเก่งกว่านี้ พวกเขาทั้งหมดคงไม่ต้องแยกย้ายหนีเอาตัวรอดกันหัวซุกหัวซุนขนาดนี้ ในฐานะที่เป็นหน่วยจู่โจมของทีม เขารู้สึกได้เลยว่านี่เป็นความผิดของเขาโดยตรง เขาจะต้องฝึก ฝึก ฝึก และฝึกให้มากขึ้นกว่านี้ ถ้ามีครั้งหน้า เขาจะต้องสยบเจ้านักบวชนี่ให้ได้ด้วยน้ำมือของตัวเอง เขาสัญญา!
“แทน ตอนนี้แหละ!”
ปันตะโกนส่งความให้เพื่อนอย่างเร่งร้อน เมื่อเห็นว่าเจ้านักบวชมืดนั่นใกล้เข้ามาทุกทีๆ ทันทีที่เสียงสั่งการนั่นจบลง ชายทั้งสองก็หยิบหลอดยาสีฟ้าอ่อนขึ้นมาจากกระเป๋า ยาที่เฟี๊ยตได้ส่งมอบให้เขาทั้งสองไว้ก่อนแล้วเพื่อที่จะปฏิบัติตามแผนการการหลบหนีได้อย่างสมบูรณ์ ชายทั้งสองกระดกยาจนหมดหลอดอย่างไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย เพราะหากเพียงช้าไปเพียงชั่วเสี้ยววินาทีหนึ่งก็อาจจะหมายถึงชีวิตของพวกเขาก็เป็นได้
สติของพวกเขาเลือนรางลงไปอย่างชัดเจน ยานั่นมีฤทธิ์แรงกว่าที่พวกเขาจินตนาการไว้นัก ปันถึงกับสะบัดหัวไปมาอย่างมึนงงและตั้งรับไม่ทันกับอาการเหล่านั้น เจ้านกน้ำร่างยักษ์ก็เริ่มออกอาการระส่ำระสายไปเช่นกัน เนื่องจากปริมาณจิตจากผู้เป็นนายนั้นเกิดการแปรปรวนอย่างเห็นได้ชัด
ฟิ่วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เสียงอะไรสักอย่างดังตัดอากาศมาจากเบื้องหลังนั่นอย่างว่องไว แทนก้มตัวลงมองดูก็พบว่ามันเป็นเสียงของพลังจักระสีดำสนิทที่พุ่งตรงเข้ามาที่พวกเขาทั้งสองราวกับดอกสว่านที่จะเจาะทะลุร่างพวกเขาไปอย่างใดอย่างนั้น คาดการณ์จากปริมาณจิตแล้ว ถ้าอาวุธนั่นสัมผัสต้องพวกเขาได้ ชีวิตของพวกเขาทั้งสองคงจะดับลงในชั่วพริบตาเดียวเป็นแน่แท้!
ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับความรู้สึกของพวกเขาที่เลือนรางไปทุกขณะ และในช่วงเสี้ยววินาทีแห่งมรณกรรมนั่นเอง สติสัมปชัญญะของพวกเขาก็ขาดสะบั้นลงอย่างสมบูรณ์!
ยานอนหลับนั่นออกฤทธิ์พาชายทั้งสองมุ่งสู่นิทรารมณ์เป็นที่เรียบร้อย ร่างของปันและแทนเลือนหายไปจากบริเวณดังกล่าวอย่างฉับพลันทันใด ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันสุดท้ายของทั้งสองคนที่จะต้องอยู่ในเกมนี่ ดังนั้น ทันทีที่ทั้งสองคนหลับลง พวกเขาจะกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง ซึ่งนั่นหมายความว่าอำนาจอิทธิฤทธิ์ใดๆ ในเกมนี้ที่ไม่ว่าจะยิ่งใหญ่สักเพียงไหนก็ไม่อาจติดตามรังควาญอันใดกับพวกเขาได้อีกต่อไป
กระสุนแห่งความมืดนั่นคลาดจากชายทั้งสองไปอย่างหวุดหวิด พวกเขาและพาหนะนั่นหลุดออกจากเกมเพียงชั่วไม่กี่อึดใจก่อนการปะทะกันเท่านั้น เสียงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยวดังไปทั่วบริเวณดังกล่าวทันทีที่รู้ว่าเหยื่อของมันหนีรอดไปได้อย่างเฉียดฉิว เจ้านักบวชนั่นลอยตัวอยู่กลางอากาศอย่างหงุดหงิดงุ่นง่ายอย่างนั้น มันแผดเสียงออกมาอย่างน่าขนลุกขนพองที่สุดกังวานก้องไปตามหุบเขาเหล่านั้น ก่อนที่ร่างของมันจะค่อยๆ เลือนหายไปท่ามกลางฉากหลังที่เป็นยามราตรีสนิทเกือบใกล้รุ่งนั่นเอง
แผนการเอาชีวิตรอดของเฟี๊ยตสำเร็จลุล่วงไปอย่างสมบูรณ์แบบเหลือเกิน!
จากผู้แต่ง : กลับมาแล้วครับ เดินทางกลับถึงประเทศไทยแล้ว มาถึงก็ปั่นนิยายเอามาลงก่อนเป็นอย่างแรกเลย อ่านหลายๆ คอมเม้นแล้วอู้ไม่ออกเลยครับ พอรู้ว่ายังคงมีคนติดตามนิยายเราอยู่ ก็ไม่อยากทำให้ใครผิดหวังครับ
อ่านบางคอมเม้น ผมตกใจมาก ฮ่าฮ่า มีคนติดตามเรื่องราวดราม่าของชีวิตผมด้วย ฮ่าฮ่า ชีวิตผมเศร้านะครับ หรือเป็นห่วงว่าผมจะหมดอาลัยตายอยากไปก่อนจะแต่งนิยายเรื่องนี้จบครับ ฮ่าฮ่า ไม่หรอกครับ (มั้ง) ผมคิดว่านะ ฮ่าฮ่า
แอบตอบไว้ก่อน เผื่อมีใครสงสัยว่าไปเที่ยวเป็นไงบ้าง อืมมมมมม สิงคโปร์เป็นที่ที่เขาเคยบอกว่าจะไปกับผมอ่าครับ ไม่ว่าจะไปไหนก็จะให้ความรู้สึกว่าอยากให้เขามายืนอยู่ข้างๆ อย่างที่เขาเคยบอกไว้จัง ฮ่าฮ่า คิดว่าดราม่าไหมครับ ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงนะครับ ขอบคุณมากมากเลยครับ
-
ถึงคุณ keniji01 : ผมก็รู้สึกดีนะครับที่ผมเป็นคนช่างมโนอยู่หน่อยๆ ดังนั้น มันจะทำให้ผมรู้สึกว่าสิ่งรอบตัวมันสวยงามไปหมดเลย พอเรื่องราวดีดีเหลือแค่ความทรงจำแล้ว มันก็เป็นสิ่งที่อบอวลในความรู้สึกดีครับ ตอนนี้ก็ทำได้แค่ปล่อยให้เวลามันผ่านไป
ถึงคุณ yong : ขอบคุณงามๆ สำหรับคอมเมนท์ที่ยาวและมีสาระมากเลยครับ เป็นแรงใจอย่างดีเยี่ยมให้ผมก้าวต่อไป เรื่องคำผิดยังไงก็บอกเข้ามาได้นะครับ หลายคำก็ทราบแล้ว แต่ก็ไม่ได้ย้อนกลับไปแก้ของเก่า เนื่องจากจำไม่ได้แล้วครับว่าพิมพ์ไว้ตรงไหนบ้าง ฮ่าฮ่า ขอบคุณมากๆครับ ผมชอบอ่านคอมเม้นยาวๆ เย่เย่เย่ ปล. sucrose ตัดได้เป็น glucose กับ fructose ครับผมมม
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
แผนของเฟี๊ยตยังเฉียบขาดเหมือนเดิม รอดทุกคน
-
แม้แต่จะหนียังหนีได้เลิศ เตรียมพร้อมไม่มีที่ติ เฟี๊ยตเจ๋งจริง :katai2-1:
เสียดายปันแทน เจอกันไม่ทันได้ไต่ถามทุกข์สุขกันเลย ไปซะแระ
-
แม้ผมจะคอมเมนต์ไม่เก่งมากมาย
แต่ก็อยากที่จะเม้นต์ให้ได้ยาวๆ
รู้เลยว่าการที่คนอ่านเข้ามาเม้นต์ยาวๆ
พูดคุยมากกว่าการบอกว่า ขอบคุณ
มันเป็นกำลังใจที่สำคัญที่จะให้ผู้แต่ง
มีแรงที่จะปั่นงานหรือตั้งใจทำมันออกมา
เนื้อเรื่องและการดำเนินเรื่อง มันดีอยู่แล้ว
สำหรับผม มันไหลลื่น และน่าติดตามมาก
อ่านแล้วไม่ได้รู้สึกว่า มันต้องแก้่ หรือปรับปรุง
ความสัมพันธ์ของตัวละครหลักก็ดำเนินไปอย่างเบาๆ
เพราะเนื้อเรื่องค่อนข้างเป็นบทบรรยาย
ที่เกี่ยวกับการต่อสู้และผจญภัย ซึ่งมันก็ถูกต้องแล้วเนอะ
จะมาแบบ สวีทตลอดเวลา รักวาบหวาม ก็ไม่ใช่ ฮ่าๆๆ
เป็นกำลังใจให้นะครับ ทำดีแล้ว สู้ๆ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จ๊ะเอ๋....//ไฟส่องมาทำให้เงาที่ติดตัวหายไป...... คือเพิ่งมาอ่านเมื่อสองวันก่อนเอง...แต่ไม่ได้เม้น...ไม่ได้อยากทำตัวเงานะจ๊ะ...แค่อ่านแล้วมันเพลินเลยอ่านต่อมาเรื่อยๆจนตามทันเลยมาเม้นให้อ่ะจ้า แล้วอีกอย่างยังไม่ถนัดเม้นยาวๆเลยด้วย แต่อาจจะมีโม้และเพ้อบ้างบางที...เรื่องนี้อ่านแล้วไม่มีขัดเลยนะเอาจริงๆ...เพราะอ่านมาหลายแนวแล้ว (เคยจะแต่งแฟนตาซีเหมือนกันแต่ตันตอน2เลยเลิก) คนแต่งต้องแบบว่าไงดีล่ะ คือแบบชื่นชมอ่ะจ้า !! ที่แต่งรวดเดียวแล้วแบบยังมีที่แต่งมาลงวันต่อวันเลยอ่ะ เทพเกิ๊นนน!!! อิจฉาเบาๆ 555555 *ยิ่งอ่านยิ่งติดเลยจ่ะบอกตรงๆรอให้มาอัพตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ*
ปล้ำลิง...(ปล.) ต่อจากนี้ไปจะเม้นให้ตลอดแล้วจ้าเพราะไฟมาส่องตลอดเงานี่หายวับไปกับตา 555555 :hao7: :katai5:
-
หนีได้อย่างเหนือเมฆจริงๆ สนุกมากครับ สู้ๆต่อไป ท่านพระเจ้าผู้สร้างสรรค์โลก Lost World
-
ลุ้นมากกับการหนี ชอบแทนที่เอาวิกฤตเป็นโอกาสที่จะตั้งใจพยายามอดทนจะทำให้แกร่งแข็งแรงขึ้น มีดดีมาจากเหล็ก ต้องผ่านไฟผ่านตีมากกมาย ยังต้องลับคมอีก หวังว่าผู้เขียนคงได้บ้างนะ ใครสอนดีเท่าสู้สอนตัวผมว่าผู้เขียนเก่งนะ ไม่โง่เหมือนหญิงบางคน จริงๆต่อให้มีแต่คนด่าก็คงไม่ยอมแพ้ง่ายๆๆ คิดว่ามาจากเลือกตั้งอู้ทนได้ ไว้มีโอกาสรวมเล่มจะอาสาพิสูจน์อักษรให้ คำผิดที่ผ่านมาพอเดาได้ :katai4:ที่อยากให้แก้ตอนที่103 บรรทัดต่อจาก air blade สินะ เสียงของธัน หน้าจะเป็นธันแทนเฟี๊ยตนะครับ เห็นมีคนให้กำลังใจหลายนิ ต่อไปผมเ็ป็นกาติดีกว่า ในแง่ความรู้สึกผู้อ่านคนหนึ่งไม่ใช่นักวิจารณ์นะครับ
-
ในที่สุดก็รอดมาจนได้นะเฟี๊ยต ฉิวเฉียดเลยทีเดียว รอฝึกให้เก่งๆยิ่งไปกว่านี้ แล้วมาจัดการนักบวชมืดนี่ให้ได้เลยน๊า
-
วันนี้ขอส่งใบลานะครับ ไมเกรนขึ้น ปวดหัวตุ๊บตุ๊บเลย สติสตังไม่เหลือแล้วครับ ตอนนี้จะกลายร่างเป็นก๊อตซิลล่าพ่นไฟอยู่แล้ว ทุกอย่างขวางหูขวางตาไปหมด เอ๊ะ หรือใกล้วาเลนไทน์ ไม่เกี่ยวนะ T^T ขอโทษด้วยนะครับ ไม่ไหวจริงๆ
-
เหนื่อยก็พัก หนักก็วาง อย่าไปคลังข้าวสารนะครับ เดี๋ยวโดนข้อหาทำลายของกลาง ข้าวสารกลายเป็นข้าวปิ้ง
-
เฟี๊ยตฉลาดวางแผนมาดีนะ ไม่อย่างนั้นทั้งแทนและปันคงจะตายแหงๆ เอาไว้ไปฝึกฝีมือมาโค่นเจ้านักบวชนี่คราวหน้าแล้วกัน
ปล.พักผ่อนเยอะๆนะคนแต่ง อย่าหักโหมมากไป อาจจะเป็นแค่ภูมิแพ้วาเลนไทน์เฉยๆ 555+
-
บทที่ 132 Ginseng
สี่เท้าที่ประดิษฐ์ขึ้นด้วยไอน้ำควบตะบึงไปในความมืดในยามราตรีนั่น ถึงแม้ว่าเจ้าม้าหมอกนั่นจะตัวใหญ่โตเพียงใด แต่มันก็ไม่ได้สร้างเสียงดังใดๆ ขึ้นในความเงียบสงบในช่วงเวลาเกือบรุ่งเช้านี้เลย การเคลื่อนที่ของมันคล่องแคล่วว่องไวราวกับสายลมจางๆ ที่พัดเอาสายหมอกผ่านทิวป่าสนไปเพียงเท่านั้น เงียบ และไร้ร่องรอยให้ใครติดตาม การเดินทางของเขาคืบรุดหน้าไปอย่างรวดเร็ว
เหตุที่เฟี๊ยตเลือกใช้การ์ดยูนิคอร์นที่เป็นการ์ดสูงสุดแทนที่จะเป็นม้ากลายร่างที่เป็นไพ่ตัวตนนั้นก็เป็นเพราะว่า ณ ขณะนี้ ตัวเขาเองเหลือพลังจิตอยู่น้อยมากจนแทบไม่เหลือเลย การจะเรียกใช้ไพ่ตัวตนที่จำเป็นต้องหน่วงจิตอยู่ตลอดเวลานั้น ท่าทางจะเป็นไปได้ยากเต็มทน ไพ่สูงสุดจึงเป็นทางเลือกที่ดีกว่าในเวลานี้ เพราะไพ่สูงสุดเป็นไพ่ที่มีพลังจักระในตนเอง ขอเพียงผู้ใช้ยังคงมีสติเชื่อมต่อไปยังการ์ดเท่านั้น มันก็จะยังคงสามารถทำงานได้ แต่เขาก็ต้องสูญเสียการ์ดสูงสุดนั้นไปเลยเช่นกัน เพราะไพ่สูงสุดเป็นไพ่ที่เมื่อเรียกออกมาเป็นความสามารถแล้วจะไม่สามารถผนึกกลับเป็นไพ่ได้อีก โชคดีที่เฟี๊ยตได้รับการ์ดแพนด้าก๊อปปี้มาจากหมู่บ้านลึกลับนั่น ทำให้โควต้าการใช้การ์ดสูงสุดของเขามากกว่าคนอื่นอยู่หนึ่งครั้ง หากเขาจะใช้ยูนิคอร์นในครั้งต่อไป นั่นหมายความว่า เขาจะต้องสูญเสียการ์ดใบนั้นไปจริงๆ
เด็กหญิงคนนั้นหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนเสียแล้ว ส่วนเด็กชายอีกคนหนึ่งไม่ต้องพูดถึง ธันเอาหัวซุกอยู่ที่อกเขาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ไหนเวลานี้ เผลอไปมองหน้าธันแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้บุญใดทำกรรมใดแต่งให้ได้มาผจญภัยกันมากมายถึงเพียงนี้ ฉิวเฉียดเกือบตายก็หลายครั้ง แต่ต่างฝ่ายต่างก็แข็งขันดึงดันกันจนรอดมาจนถึงที่สุด คิดไปคิดมาก็เกิดความผูกพันอันบอกได้ยากเหมือนกัน ใจของชายหนุ่มล่องลอยไปไกลในราตรีที่แสนฟุ้งซ่านนั่น เขาจินตนาการเด็กชายที่อยู่ในอ้อมกอดเขาในเวลานี้ในชุดนักศึกษาเซอร์ๆ ทรงผมก็น่าจะรกรุงรังตามสไตล์เด็กคณะนี้ ไหล่ขวาสะพายกระเป๋ามอๆ สีตุ่นอีกหนึ่งใบ มือขวาที่กระดานไม้แผ่นใหญ่ๆ ที่เด็กสายนี้เขาชอบถือกัน หากพวกเขาได้รู้จักกันในชีวิตจริงก็คงดี อย่างน้อย เขาคงจะได้น้องชายดีๆ เพิ่มมาอีกคน
“Tonic Ginseng RELEASE!”
เภสัชกรหนุ่มเรียกใช้ยาขนานหนึ่งที่มีอยู่ในคลังด้วยเสียงไม่ดังท่ามกลางความมืดที่แสนเงียบสงบนั่น ยาในขวดรูปชมพู่ขวดหนึ่งปรากฏขึ้นในมือเขาพร้อมกับควันน้อยๆ เขาเทน้ำสีแดงค่อนไปทางใสนั่นใส่ปากอย่างไม่ลังเล โสมเป็นสมุนไพรที่มีสรรพคุณในการเป็นยาอายุวัฒนะ หรืออีกนัยหนึ่ง มันเป็นยาบำรุงกำลังนั่นเอง เขากำลังเค้นจิตที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยนี่ให้มันยืดยาวไปได้นานที่สุด อย่างน้อย เขาจะต้องไม่เผลอหลับไปกลางคันนี่ จีน่ายังคงต้องการการเดินทางที่มีสายลมพัดผ่านอยู่ตลอดเวลา พวกเขาจะต้องล่วงเข้าสู่เขตเมืองพฤษภาคมให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ เฟี๊ยตวางเดินพันชีวิตทั้งสามไว้ภายใต้จักระที่เหลืออยู่เพียงเล็กน้อยนั่น เขาจะปกป้องจีน่าและธันให้ดีที่สุด อย่างน้อย ก็ในฐานะที่ผู้เป็นพี่ใหญ่ที่สุดในทีมพึงจะกระทำ
“ไบเบิ้ล”
“นายท่าน”
“ด้วยอัตราเร็วเท่านี้ พวกเราจะไปถึงเมืองพฤษภาคมภายในเวลาเท่าไหร่”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นท่ามกลางความเงียบเหงานั่น เขาไม่ใช้วิธีตั้งคำถามขึ้นในใจเหมือนแต่ก่อน หากแต่เลือกที่จะพูดสื่อสารออกมาโดยตรง อย่างน้อย มันก็ให้ความรู้สึกเหมือนเขากำลังมีเพื่อนอีกคนนั่งอยู่ข้างๆ เขาในเวลานี้ ถึงแม้ว่าเพื่อนคนนั้นจะเป็นเพียงตัวตนที่เกมนี้สร้างขึ้นมาก็ตาม
“3 ชั่วโมง 40 นาที นายท่าน ขณะนี้เป็นเวลา 4 นาฬิกา 12 นาที นั่นหมายความว่า ท่านจะแตะขอบขัณฑสีมาของเมืองแห่งสายลมนั่นในเวลา 7 นาฬิกา 52 นาที”
ไบเบิ้ลตอบออกมาอย่างรอบรู้ แถมยังคิดคำนวณเวลาถึงที่หมายให้เขาด้วย ราวกับว่าล่วงรู้ความคิดทุกอย่างในใจของเขาฉะนั้น
“ไอ้นักบวชมืดนั่นยังตามมาอีกไหม ไบเบิ้ล”
เขาเอ่ยถามต่ออย่างชวนคุย บรรยากาศตอนนี้ชวนง่วงเหลือเกิน ช่วงหัวค่ำนั่นเขาก็ได้นอนไปเพียงไม่นานนัก สมองที่มัวแต่ขบคิดแต่ปัญหาของเด็กสาวนั่นไม่ยอมให้เขาได้พักผ่อนสักเท่าไหร่เลย
“ทันทีที่ไพ่สูงสุดใบนั้นถูกโจมตีจากเพื่อนร่วมทีมของท่าน มันก็กระเด็นไปไกลมากๆ และหากถ้ามันสามารถฟื้นคืนกลับมาได้อีกครั้ง แหวนของท่านจะต้องร้องเตือนท่านว่ามีการค้นพบไพ่สูงสุดอีกครั้ง”
ไพ่คู่ใจของเขาตอบอยู่เป็นปริศนาอย่างนั้น ไบเบิ้ลเองอาจจะไม่มีความสามารถในการตอบปัญหาเหล่านี้ได้อย่างตรงไปตรงมา แต่การตอบแบบอ้อมค้อมอย่างนี้ก็ให้คำตอบกับเขาอย่างชัดเจนไม่แพ้กันเลย
“เงินสิบล้านมากเพียงพอจะทำให้คนมากมายก้าวเข้ามาสู่เกมที่มีความเป็นความตายอย่างนี้เป็นเดิมพันเชียวเหรอ ไบเบิ้ล” เสียงของเฟี๊ยตเปรยขึ้นอีกครั้งหลังจากที่แสงสว่างจากดวงอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นขอบฟ้าออกมาแล้ว เภสัชกรหนุ่มตกอยู่ในภวังค์ลึกของตัวเองมานานแสนนาน
“เงินสิบล้านอาจจะดูไม่มาก หากแต่มันก็ไม่น้อยเลย น่ามหัศจรรย์ใจที่ว่า ท่านและเหล่าบรรดาผู้รังสรรค์เกมนี้มีความคิดเห็นตรงกันในข้อนี้ เรื่องนี้กำลังเป็นที่ถกเถียงอยู่ในหมู่เกมมาสเตอร์ว่า ปริมาณของเงินรางวัลมีค่ามากเพียงพอจะทำให้ผู้เล่นตัดสินใจลงเดิมพันในเกมที่ดูเสี่ยงภัยแบบนี้หรือไม่”
“เกมมาสเตอร์ เหล่าโซดิแอคทั้งสิบสองเหรอ” เสียงของเฟี๊ยตถามต่อ
“ใช่แล้ว นายท่าน ในเบื้องต้นนี้เกมนี้ไม่ได้ถูกพัฒนาให้ก้าวไกลมาถึงเพียงนี้ หากแต่ความซับซ้อนของผู้เล่นที่เข้ามาร่วมเกมก็ทำให้รูปแบบของเกมเปลี่ยนแปลงไป นายท่าน เกมนี้เป็นเกมออนไลน์แรกของโลกที่เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นในสมองของผู้เล่น ไม่ใช่คอมพิวเตอร์ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเป็นของจริง ไม่ใช่เพียงการจำลองขึ้นเท่านั้น”
“บทสนทนาในคืนนี้น่าสนใจมาก”
“อาจจะต้องยกความดีความชอบให้เหล่าเกมมาสเตอร์เหล่านั้นที่ไม่ปกปิดให้ข้อมูลเหล่านี้เป็นความลับ อาจจะเป็นเพราะว่ามีเพียงการ์ดไม่กี่ใบที่สามารถเจาะเข้าถึงข้อมูลเชิงลึกเหล่านี้ได้ ไบรอัน ผู้ที่สร้างความสามารถเหล่านั้นขึ้นมาจึงไม่ได้คิดที่จะปกปิดมัน”
“ไบรอัน?”
“ไบรอัน หรือโซดิแอค Gemini เป็นผู้ที่วางระบบคอมพิวเตอร์ทั้งหมดในเกมนี้ขึ้น การ์ดไบเบิ้ลเองก็ถือเป็นระบบปฏิบัติการหนึ่งที่ไบรอันสร้างขึ้นมาเพื่ออำนวยความสะดวกตัวเองในการทำงาน”
“ที่บอกว่าเกมนี้ผิดไปจากแผนการที่วางไว้ของเกมมาสเตอร์นี่หมายความว่าอย่างไรหรือ ไบเบิ้ล” เฟี๊ยตวกกลับเข้ามาสู่ประเด็นที่ตนสงสัยอีกครั้ง
“เหล่าโซดิแอคคิดมาตลอดว่า อำนาจทั้งหมดจะตกอยู่ในมือของเกมมาสเตอร์ที่เปรียบเสมือนเป็นผู้ควบคุมกฏของเกมนี้ หากแต่เมื่อเริ่มต้นบททดลองการใช้เกมแล้ว เรื่องราวทั้งหมดผิดไปถนัด เกิดการรวมตัวกันของขั้วอำนาจขึ้นมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งองค์กรลับต่างๆ มังกรทมิฬ ดวงตาวิหค ไหนจะสภาผู้เล่นฝ่ายธรรมะอีก เรื่องเหล่านี้ไม่เคยอยู่ในการคาดการณ์ของผู้สร้างมาก่อนเลย นั่นทำให้กระแสของเกมผันผวนเกินกว่าที่ตั้งใจไว้มาก ความรุนแรงของเกมก็เพิ่มขึ้นเป็นลำดับ จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้โซดิแอคคิดว่าเงินสิบล้านอาจจะไม่เย้ายวนใจพอที่จะทำให้ผู้เล่นหน้าใหม่กล้าที่จะเข้ามาในลานประลองแห่งนี้”
“เหล่าผู้สร้างจะเพิ่มเงินรางวัลให้กับเกมนี้ใช่ไหม”
“ยังไม่มีบทสรุปนายท่าน ประเด็นอีกอย่างหนึ่งคือ ผู้เล่นแต่ละคนเข้าร่วมเกมด้วยข้อเสนอของการเป็นผู้ชนะที่ไม่เหมือนกัน นั่นแปลว่า การเพิ่มเงินรางวัลอาจจะไม่ยุติธรรมสำหรับผู้เล่นทุกๆ คน”
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
หากแต่ไม่ทันที่เฟี๊ยตจะได้ตอบความใดๆ กับไบเบิ้ลไป ชายหนุ่มก็อุทานมาด้วยเสียงดังลั่น กระแสลมปริมาณมหาศาลพัดพุ่งเข้าสู่ตัวเขาอย่างรวดเร็ว อากาศปริมาณเหล่านั้นพัดเอาหมอกควันที่เคยอำพรางตัวเขาหลุดออกไปจนหมดสิ้น ร่างกายของพวกเขาปรากฏชัดอีกครั้ง เฟี๊ยตรีบแตะเกมคอนโทรลเลอร์เพื่อเรียกสมุดการ์ดอย่างร้อนใจ เขาไม่ได้เตรียมตัวมาเพื่อต่อสู้ในยามที่จิตเหลืออยู่เพียงน้อยนิดอย่างนี้เลย!
“ไม่ต้องตกใจไป พวกเราไม่ใช่ศัตรูของพวกท่าน ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือที่หาที่เปรียบไม่ได้นั่น บัดนี้ พวกท่านอยู่ในดินแดนแห่งความปลอดภัยแล้ว เราอยากจะขอตัวน้องสาวของเราคืน จีน่าควรจะได้รับการเยียวยาบาดแผลทางกายและทางใจอย่างเร่งด่วน”
“ท่าน?”
“เรามีนามว่าโจแอนนา จักรราศีแห่งพฤษภ หนึ่งในสิบสองผู้สรรสร้างเกมนี้ ขอยินดีต้อนรับพวกท่านทุกคนเข้าสู่เมืองพฤษภาคมแห่งสายลม!”
จากผู้แต่ง : มีใครไปดู HER มาแล้วบ้างครับ คือ ผมอยากบอกว่ามันสุดยอดมาก มันคือเฟี๊ยตกับไบเบิ้ลในจินตนาการผมเด๊ะๆ เลยครับ ดูแล้วยังตกใจ การพูด การใช้เครื่องมือ ความคิด โอ๊ยยยยยยยยยยยยย มีคนคิดเหมือนผมอยู่บนโลกด้วย ฮ่าฮ่า
-
เอาตรงๆ คือยังไม่หายป่วยเลยครับ นี่ก็ฝืนมาแต่งให้จนจบหนึ่งตอน กลัวผู้อ่านจะโกรธกันเสียก่อน แต่มันอาจจะดูขาดๆ เกินๆ ไปบ้าง เข้าใจคนป่วยหน่อยนะ ห้าห้า
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ได้พบเจอพี่สาวของจีน่าแล้ว แถมยังได้รู้เรื่องราวของเหล่าโซดิแอคเพิ่มขึ้นอีกนิดนึง จะว่าไปแล้วก็น่าจะเพิ่มของรางวัลซะหน่อยนะ เป็นเกมที่อันตรายอยู่ไม่น้อยเลย จะได้ทีกำลังใจในการเล่นให้ชนะ
ปล.สุขสันต์วันมาฆบูชา & Happy Valentine Day จ้า ^^
-
ปลอดภัยซะที ว่าแต่จะได้ตะลุยวิหารอีกใช่ไหม :katai2-1:
-
ชอบไบเบิล น่ารักดี หวังว่าผู้เขยนคงหยแข็งแรงเร็วๆๆ นะครับ รับtonic ginseng ซักขวดซิครับ
-
และแล้ว ความลับบางอย่างก็เริ่มคลี่คลาย เอิ๊กๆ
บอกตามตรงว่า ผมว่าตอนนี้น่าจะตั้งชื่อว่า "Bryan" มากกว่าอะครับ คือ Climax ของตอนนี้ มันอยุู่ตรงแถวๆ ที่เฟี๊ยตคุยกับ Bible
มากกว่าตอนที่เฟี๊ยตหยิบ Tonic Ginseng มาเติมพลัง แหะๆ
เฮ้อ รอดเสียทีนะเฟี๊ยต ลุ้นให้รอดมาหลายสัปดาห์แล้ว
เข้ามาดูห่างๆ อย่างห่วงๆ เอาใจช่วย จริงๆนะ แม้ว่าจะไม่ค่อยได้เข้ามา Comment มากมาย แต่รักเรื่องนี้เสมอแหละ
เฟี๊ยตโด๊ปโสมไปแล้ว ผู้แต่งก็ควรโด๊ปบ้างนะครับ จะได้มีแรง ปวดไมเกรน ก็จัดยาเองเลย ผมรู้ว่าคุณทำได้
หรืออีกตัวที่ควรดื่มคือ ของไทยๆเรานี่แหละ
Tonic Black Galingale (กระชายดํา) RELEASE
ขอให้หายดีนะ มีแรงมาแต่งต่อ อย่าให้รอเก้อ เป็นห่วงนะครับ สุขสันต์วันแห่งความรัก คร้าบบบ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ตัวตนของท่าน ใบเบิ้ลของท่าน....ในที่สุดก็ได้พบ GM
-
ในที่สุดก็ได้เจอโซดิแอคสักที คุณพี่สาว คนแต่งรักษาสุขภาพด้วยน๊าา
-
โจแอนนา เธอโผล่มาแล้ว
หวังว่าเฟี๊ยตคงจะได้อะไรตอบแทนมั่งนะ
หรืออาจจะได้อะไรดีๆ จากโจแอนนา
เมืองแห่งสายลม ชื่อน่าฟังจังเลย
เมืองนี้คือเมืองต่อไปที่เฟี๊ยตจะผจญภัยสินะ
รอตอนต่อไป สู้ๆครับ คนแต่ง
-
บทที่ 133 May
โจแอนนา หรือโซดิแอคแห่งราศีพฤษภนั้นแตกต่างไปจากที่เฟี๊ยตจินตนาการไว้มาก เขาเคยนึกภาพของผู้หญิงวัยรุ่นอายุสักประมาณ 25 ปีเป็นตัวแทนของพี่สาวของจีน่า เด็กสาวที่เขาได้ช่วยชีวิตไว้คนนั้น หากแต่แท้จริงแล้ว โจแอนนาน่าจะมีอายุห่างจากจีน่าไปไม่มากเลย โซดิแอคคนนี้สูงประมาณร้อยห้าสิบเซนติเมตรต้นๆ เท่านั้น ประมาณจากสายตาก็ไล่เลี่ยกับเด็กมัธยมต้นเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อชายหนุ่มได้มองลึกลงไปในดวงตาคมคู่นั้น เขาก็พบถึงความแน่วแน่และเป็นผู้ใหญ่ที่ฉายชัดออกมาอย่างปิดไม่มิดเลย
‘แค่โซดิแอคคนแรกก็สร้างความแปลกใจให้ไม่น้อยเสียแล้ว’ ความคิดของเฟี๊ยตรำพึงขึ้นในใจเงียบๆ คนเดียวอย่างนั้น
“เราจะรู้ได้อย่างไรว่าท่านเป็นโจแอนนา พี่สาวของจีน่าจริงๆ ไม่ใช่คนร้ายปลอมตัวมาเพื่อลักพาตัวเด็กหญิงคนนี้อีก”
เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างกังวานและเป็นมิตร หากแต่เนื้อความนั้นอาจจะขัดหูคนฟังอยู่ไม่น้อย ส่วนลึกของเขาค่อนข้างมั่นใจว่าคนตรงหน้าคือโซดิแอคจริงๆ ไม่ผิดแน่ แต่เขาก็ยังอยากจะทดสอบหรือลองภูมิเด็กหญิงตัวน้อยที่มีแววตาเย้อหยิ่งตรงหน้านี้เสียหน่อย
“ท่านอยากให้เราพิสูจน์อย่างใดก่อน ท่านนักวางยา พิสูจน์ว่าตัวเราเป็นโจแอนนาพี่สาวของจีน่า พิสูจน์ว่าตัวเราเป็นหนึ่งในโซดิแอคทั้งสิบสองผู้รังสรรค์เกมนี้ หรือจะพิสูจน์ว่าเด็กอายุสิบสองปีอย่างเราก็มีความสามารถไม่ยิ่งหย่อนกว่าท่านเลย”
เด็กหญิงคนนั้นคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ บริเวณมุมปากบางนั่น ท่าทางของโจแอนนาไม่ได้มีทีท่าโกรธเคืองเขาเป็นพิเศษแต่อย่างใด ดูจะติดไปทางรู้ทันและนึกสนุกเสียมากกว่า
“ท่านคิดมากไปหรือเปล่า เราแค่ต้องการมั่นใจเฉยๆ ว่าเราจะบรรลุภารกิจที่เราปฏิบัติมาอย่างยากลำบาก ถ้าท่านที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเราในขณะนี้เป็นผู้ร้ายปลอมตัวมา ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นจะไม่สมควรได้รับการให้อภัยเลย อีกอย่างจีน่าก็หลับไม่ได้สติอยู่ในเวลานี้ หากถ้าจีน่ารู้ตัวอยู่ในขณะนี้ เราจะไม่ต้องพิสูจน์สิ่งใดให้ท่านขุ่นเคืองใจแม้เพียงสักนิดเลย”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางจีน่าที่กำลังหลับอยู่ในการดูแลของเขาในเวลานี้ พวกเขาทั้งสามยังคงอยู่บนหลังเจ้ายูนิคอร์นอย่างนั้น ในขณะที่ โจแอนนาที่กำลังเจรจาอยู่กับเขานั้นอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก ดูจากการแต่งกายแล้วให้ความรู้สึกถึงความมีอำนาจอยู่พอสมควร ชุดนั่นเป็นเกราะเบาสีทองราวกับเธอเป็นหน่อเนื้อเชื้อไขกษัตริย์ที่เตรียมพร้อมจะออกรบอย่างใดอย่างนั้น เบื้องหลังของเด็กสาวนั่นเป็นเหล่าพลทหารประมาณสามสิบคนได้ ทุกคนอยู่ในชุดเกราะเตรียมพร้อมกับการต่อสู้ ศีรษะสวมไว้ด้วยเกราะเหล็กที่ปิดบังหน้าตาไว้จนมิด มือขวาเหล่านั้นกระชับซึ่งอาวุธลักษณะหนึ่งที่มีลักษณะเป็นทรงกรวยตันยาวเกือบหนึ่งเมตรที่ต่อออกมาด้วยด้ามจับขนาดกระชับมือ
ถึงแม้ว่าในใจของเขาจะรู้สึกได้ว่าคนตรงหน้านี้ไม่น่าจะเป็นอันตรายกับตัวเขาและคนในดูแลทั้งสองคนของเขาแม้แต่น้อย แต่เขาก็ยังตัดสินใจไม่ลงจากพาหนะนี้เด็ดขาด อย่างน้อย หากเกินเหตุฉุกเฉินขึ้นถึงขีดสุด ไพ่สูงสุดนี่กับสารพัดพิษที่นอนรอเขาอยู่ในอกเสื้อนี่ก็น่าจะรักษาชีวิตของพวกเขาไว้ได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง
“โซดิแอคทุกคนจะมีลักษณะที่เหมือนกันคือ แสงอาทิตย์ไม่อาจทำให้พวกเราเกิดเงาได้ ท่านจงพิจารณาดูว่าตัวเราที่ยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ในขณะนี้มีเงาทอดอยู่หรือไม่ แต่ถ้าท่านไม่มั่นใจ โปรดถามไพ่พรสวรรค์ที่ท่านได้มาเมื่อต้นเกมอีกครั้ง ว่าคำพูดของเราเป็นจริงเท็จอย่างไร”
เด็กสาวคนนั้นพูดพร้อมกับก้มหน้าต่ำลงเล็กน้อยเป็นการแสดงถึงความผิดปรกติของเงาของตน แววตาคู่นั้นยั่วย้อและแฝงความรู้ทันอยู่ในที
‘จริงเหรอ ไบเบิ้ล’
เขาแอบกระซิบถามคู่หูในใจทันทีที่เขาฟังประโยคบอกเล่านั้นจบ เมื่อพิจารณาก็พบว่าโจแอนนาตรงหน้าไม่มีเงาตามที่สมควรจะมีอยู่จริงๆ ในขณะที่ทหารที่อยู่รายรอบก็มีลักษณะตามปรกติธรรมดาอย่างนั้น
“เป็นความจริงทุกประการ นายท่าน นอกจากเรื่องคุณสมบัติไร้เงาของโซดิแอคแล้ว อีกประการหนึ่งที่พิสูจน์ได้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้คือโซดิแอคพฤษภจริงคือปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะของเธอนั่น เกมมาสเตอร์ทุกคนจะมีเครื่องประดับหนึ่งชิ้นเป็นเครื่องบ่งชี้ตัวตนเพื่อป้องกันการสวมรอยอยู่ เครื่องประดับแต่ละชิ้นของแต่ละคนจะมีลักษณะแตกต่างกันออกไป แต่เครื่องประดับเหล่านั้นจะมีลักษณะร่วมอย่างหนึ่งที่เหมือนกันคือ ใจกลางของมันจะประกอบขึ้นด้วยทองคำขาวบริสุทธิ์ ตามที่ท่านได้เห็นอยู่กับสายตาในเวลานี้”
เมื่อได้ฟังคำอธิบายเหล่านั้นออกมาจากคนที่เชื่อถือได้ที่สุดแล้ว เฟี๊ยตก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ ภารกิจที่แสนยาวนานและหนักหน่วงจบสิ้นลงแล้ว
เภสัชกรหนุ่มสั่งการให้เจ้าม้ายักษ์นั่นกลายสภาพเป็นกลุ่มไอน้ำ ก่อนที่มวลแก๊สเหล่านั้นจะส่งตัวจีน่าคืนแก่พี่สาวของเธอ และนำตัวพวกเขาทั้งสองลงสู่พื้นโดยสวัสดิภาพ
เสียงร้องไห้ออกมาจากเด็กสาวที่ดูแสนจะเย้อหยิ่งคนนั้นดังเข้ามากระทบหูเขาในทันทีที่น้องสาวของเธอเดินทางไปถึงอ้อมอกของเธอในเวลานี้
หากแต่ตัวเขาในเวลานี้ก็หาได้สนใจเรื่องใดอื่นไม่ เขาปล่อยร่างกายให้นอนลงบนพื้นดินบริเวณที่ประกอบไปด้วยต้นหญ้าสั้นๆ นั่น ก่อนจะเผลอหลับไปอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ อีกเลย หากคนตรงหน้าคือโจแอนนาพี่สาวของจีน่าจริง ก็คงจะไม่มีเรื่องใดให้ต้องกังวลอีกแล้ว การเดินทางอันแสนเหน็ดเหนื่อยของเขาจบสิ้นลงเสียที เขาดื่มด่ำกับช่วงนิทรารมณ์นั้นอย่างไม่รู้ลืม
เฟี๊ยตรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้งในเวลาเกือบค่ำของวันนั้น เขารู้สึกตัวเนื่องจากแสงอาทิตย์สุดท้ายสาดเข้ามาทางช่องว่างของผ้าม่านที่อยู่ในห้องรับรองนั่น เขางัวเงียลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม ก่อนจะพบว่าตัวเองถูกพาตัวมาอยู่เขตแดนที่มีลักษณะเหมือนปราสาทที่เป็นศูนย์กลางของเมืองพฤษภาคมเสียแล้ว
ชายหนุ่มลุกขึ้นอย่างเชื่องช้าไปเปิดผ้าม่านที่ขยับตัวอย่างอ้อยอิ่งเนื่องมาจากลมที่พัดลอดเข้ามาจากทางเบื้องนอกนั่น เฟี๊ยตก้าวออกไปจากตัวห้องเพื่อไปยืนอยู่ในส่วนที่เป็นระเบียงของห้องพักนั่น ก่อนจะกวาดสายตาออกไปสุดลูกหูลูกตา เรียกได้ว่าเมืองพฤษภาคมแทบจะทั้งเมืองในเวลานี้อยู่ลานสายตาของเขาทั้งหมดเลย
เมืองพฤษภาคมเหมาะสมจะได้ชื่อว่าเมืองแห่งสายลมอย่างแท้จริง อาณาเขตของเมืองพฤษภาคมกว้างขวางกว่าเมืองกุมภาพันธ์ที่ผ่านมาแล้วมากนัก กวาดตามองลงไปยังพื้นที่เบื้องล่างนั่นจะพบว่าพื้นที่ของเมืองส่วนใหญ่ประกอบด้วยทุ่งหญ้าสั้นๆ ขนาดกว้างใหญ่ไพศาล โดยบ้านแต่ละหลังจะตั้งอยู่ห่างๆ กัน ขนาดบริเวณใกล้กับที่พักที่เขาอยู่ที่มีลักษณะคล้ายกลางใจเมืองนั่น บ้านเรือนต่างๆ ยังตั้งห่างจากกันจนรู้สึกได้ ภาพรวมดังกล่าวทำให้เมืองพฤษภาคมแห่งนี้ดูสงบและปราศจากความสับสนวุ่นวายโดยสิ้นเชิง
ลักษณะสำคัญของเมืองนี้อีกอย่างหนึ่งที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นสัญลักษณ์ของเมืองนี้เลยก็ว่าได้ก็คือ กังหันลม บ้านทุกหลังในเมืองนี้จะมีกังหันลมขนาดเล็กควบคู่อยู่กับตัวบ้านอยู่ด้วยเสมอ ลักษณะดังกล่าวราวกับว่าจะเป็นสิ่งที่ตอกย้ำลงไปอีกว่าเมืองแห่งนี้เป็นเมืองแห่งสายลมอย่างแท้จริง แม้แต่กระทั่งอาคารสูงที่เปรียบเสมือนใจกลางของเมืองที่เขาอาศัยอยู่ในเวลานี้ก็มีลักษณะอาคารเลียนแบบมาจากกังหันลมอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ติดอยู่ตรงที่ว่าส่วนของกังหันนั่นไม่สามารถหมุนได้จริงเท่านั้นเอง
แสงสุดท้ายของวันสาดส่องไปทั่วบริเวณเมืองพฤษภาคมที่ห่างออกไปไกลสุดลูกหูลูกตานั่น แสงสีทองอร่ามยั่วล้อกับใบพัดของกังหันที่ต่างพัดไปในทิศทางเดียวกันอย่างนั้น บรรยากาศเบื้องหน้าของชายหนุ่มนี่ให้ความรู้สึกสงบอย่างประหลาด ภาพตรงหน้านี่มีรายละเอียดกว่าความเป็นเกมออนไลน์อยู่มาก ในช่วงจังหวะนั้นเอง เขาก็เริ่มเข้าใจถึงความหมายโดยนัยของชื่อเกมนี้ขึ้นมาถนัด the lost world อาจจะสื่อหมายถึงโลกอีกใบที่แอบซ่อนอยู่ในสมองของเรานั้นก็เป็นได้ อย่าว่าแต่การเข้ามา ณ ดินแดนสนธยาแห่งนี้เพื่อพิชิตเงินรางวัลเลย ต่อให้เขาต้องตีตั๋วเสียเงินเข้ามาเพื่อซึมซับบรรยากาศตรงหน้านี้ มันก็เรียกได้ว่าเป็นข้อเสนอที่คุ้มค่ามากทีเดียว
ก๊อก ก๊อก ก๊อกก
จากผู้แต่ง : หลังๆ คอมเม้นน้อยมากเลยอ่า โดนคนใจร้ายหักอกมาจนน้ำตาท่วมแล้ว คนอ่านยังมาทำคนแต่งเสียใจอีก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เม้นให้เลยยยยยยยยย ไม่งั้นงอนนะ 555555555
-
ขออภัยทุกท่านด้วย หากตอนช่วงๆ นี้จะมึนๆ ตึงๆ เบลอๆ ไปบ้าง
ผมกำลังโดนโรครุมเร้าพร้อมกันสี่โรครวด โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ นี่ยังไม่นับไข้ใจที่สาหัสกว่าอาการทางกายมาก
ฝืนแต่งมาได้แต่ละตอนนี้ ร่างแทบระเบิด 5555555
อ้อนปะ ขอเม้นหน่อยจิ ยาวๆ นะ อิอิ
-
มาแย้วๆๆ
-
โอ๋ๆๆๆ คนเขียนอย่าน้อยใจนะ
เรื่องสนุกมากๆเลย พี่สาวของจีน่าน่าจะเก่งมากๆ แน่ๆ
-
โอ๋ๆ ถึงเราจะเม้นน้อยแต่ก็เม้นเกือบทุกตอนนะ
ปลอดภัยซะที
-
รู้สึกเหมือนปลอดภัย แต่ไม่รู้จะมีอะไรให้ลุ้น เพราะผู้เขียนเป็นนักวางยาวางระเบิด ได้แต่ขอให้หายเจ็บไข้เร็ววัน สุขภาพดีต้องดูแลตัว ถ้าใจสบายสุขภาพจิดดี ไม่รังแกร่างกายมาก สุขภาพก็จะดี อย่านอนดึก ทานอาหาร พักผ่อน นะครับ
-
ได้พักสักทีนะเฟี๊ยต ภารกิจคราวนี้เหนื่อยจริงๆ
ติดใจตรงที่ไบเบิ้ลบอกว่าไบรอันเป็นผู้สร้างไบเบิ้ล
แล้วงี้ไบรอันจะรู้ทุกย่างก้าวของเฟี๊ยต หรือสวมรอยมาคุยกับเฟี๊ยตแทนไบเบิ้ลบ้างหรือเปล่า
ไบรอันคงเป็นพวกศจ.ดร. หรืออะไรที่ฉลาดมากแน่ๆ
-
ได้เจอคุณพี่สาวโซดิแอคสักที รู้สึกผิดคาดไปมากมาย คิดเหมือนเฟี๊ยตเลยตอนแรกนึกว่าจะอายุประมาณ 20 กว่าๆ ที่ไหนได้เป็นเด็กอายุ 12 เอง แต่ดูเป็นผู้ใหญ่ เฟี๊ยตดูเด็กไปเลย อยากให้มีตอนหวานๆระหว่างธันกับเฟี๊ยตอีกเยอะๆอ่า หลังจากผ่านมาหนักหนาสาหัส รักนะคนแต่ง จุ๊บๆ
-
มาเป็นกำลังใจให้จร้า...
-
อย่าเพิ่งน้อยใจไปนะคนเขียน เดี๋ยวเจอเราอย่างเป็นทาการแน่ (?)
ในอีกมิช้านี้
:katai5: :katai5: :katai5:
-
บทที่ 134 Costume
“เข้ามาได้เลยครับ ประตูไม่ได้ล๊อค”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างไม่เบานัก เพื่อความมั่นใจที่ว่าเสียงดังกล่าวจะสื่อไปถึงคนด้านนอกได้อย่างชัดเจน เขาหันกลับน้อยๆ เพื่อที่จะมาพบกับเจ้าของเสียงนั่น
“เป็นไงบ้าง เฟี๊ยต”
ธันในเวลานี้เปลี่ยนการแต่งกายไปจนแทบจำไม่ได้เสียแล้ว จากชุดเดินทางที่เห็นกันจนคุ้นตา บัดนี้ เด็กหนุ่มกลับอยู่ในชุดที่มีลักษณะเดียวกับที่โจแอนนาสวมใส่อย่างใดอย่างนั้น เกราะเบาสีทองอร่ามให้ความรู้สึกราวกับว่าธันเป็นราชวงศ์ชั้นสูงในเมืองแห่งนี้ฉะนั้น ชุดเกราะเข้ารูปนั้นเผยให้เห็นความงามของร่างกายของเด็กชายตรงหน้านี้ขึ้นไปอีก เด็กหนุ่มที่แสนคุ้นเคยในเครื่องแต่งกายเต็มอิสริยศนั่น ใบหน้าที่ปราศจากรอยขมุกขมัวจากฝุ่นดินเหมือนวันก่อน ทรงผมที่ได้รับการจัดแต่งเป็นอย่างดีให้เปิดขึ้นไปด้านบนอย่างเป็นระเบียบ เผยให้เห็นโครงสร้างที่สมบูรณ์ด้วยทรงรูปไข่นั่น คิ้วเข้มๆ สอดรับกับจมูกที่โด่งเป็นสันอย่างมีมิติ ประกอบกับแสงสว่างที่ทองในยามเย็นที่ฉายสาดเข้ามาเป็นเบื้องหลังลอดมาทางประตูนั่น ธันในเวลานี้ราวกับหลุดมาจากนวนิยายโรมานซ์เหลือเกิน นี่มันชี๊คหนุ่มทายาทกษัตริย์จากกลางทะเลทรายอันเวิ้งว้างชัดๆ
ณ ช่วงจังหวะเวลานั้น ราวกับเวลามันหยุดหมุนไปอย่างบอกไม่ถูกเลย บรรยากาศโดยรอบดูจะร้อนขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ หัวใจน้อยๆ ในอกข้างซ้ายของเฟี๊ยตเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ แต่ตัวเขาเองในเวลานั้นก็ตอบไม่ได้เลยว่าทำไม เขาบอกได้แต่เพียงว่า เขาไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้านี้ได้เลย
“ตลกมากเลยเหรอ”
หน้าของเจ้าเด็กกวนประสาทนั่นเรื่อขึ้นน้อยๆ พร้อมกับใช้มือข้างที่ถนัดลูบทรงผมใหม่ไปมาอย่างไม่มั่นใจสักนิด มือนั้นทำท่าจะยีทรงผมเรียบแปล้ที่จัดไว้เป็นอย่างดีให้ยุ่งเหยิงเหมือนเดิมเสียแล้ว แต่น้ำเสียงของเฟี๊ยตก็ดังออกไปห้ามความคิดนั่นไว้ทัน ความจริงแต่งแบบนี้ก็ดูดีไม่น้อยเลย
“เปล่าๆๆ มันแค่ดู เอ่อ แปลกตาไปเฉยๆ หนะ”
“พนักงานเขาบอกว่าทรงผมแบบนี้เป็นทรงผมแบบเป็นทางการของคนที่เมืองนี้ เห็นบอกว่าเมืองนี้เป็นเมืองที่มีลมพัดแรงตลอด ถ้าทำผมทรงทั่วไป เวลาโดนลมพัดอาจจะทำให้ทรงผมกระเซอะกระเซิงจนดูไม่ดีได้ ทรงผมเรียบแปล้ไม่กลัวลมแบบนี้จึงกลายมาเป็นทรงผมทางการไปโดยปริยาย”
เสียงของธันพูดขึ้นอย่างรัวเร็ว สายตาคู่นั้นเบือนหลบจากสายตาเฟี๊ยตไปอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาของธันกวาดไปทั่วห้องนอนแคบๆ นั่น ทั่วทุกที่ในห้องนั้นยกเว้นตัวของเฟี๊ยตในเวลานี้
“อ๊าว มีพนักงานเข้ามาแต่งตัวให้ด้วยเหรอ”
เฟี๊ยตเอ่ยถามแบบงงๆ เพราะตัวเขาเองเพิ่งตื่นขึ้นยังไม่ถึงสิบนาทีเท่านั้น เอาจริงๆ คือเขายังจำไม่ได้เลยว่าตัวเขาเองโผล่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร จำได้แค่ว่าครั้งล่าสุด เขาทิ้งตัวลงนอนบนทุ่งหญ้าแถบชานเมืองแห่งนี้เท่านั้น
“เข้ามาตั้งแต่ตอนประมาณเที่ยงๆ แล้ว พอตื่นนอนได้สักสิบห้านาทีก็มีพนักงานของที่นี่เข้ามาจัดการแต่งองค์ทรงเครื่องให้ เขาบอกว่าเฟี๊ยตยังสลบอยู่ไม่ตื่นเลย เราก็เลยออกทัวร์ใกล้ๆ แถวนี้มาก่อนระหว่างรอ จริงๆ ที่นี่จะเรียกว่าวังก็ได้นะ มีทั้งทหาร องครักษ์ แถมยังมีสาวๆ สวยๆ คอยบริการอีกด้วย เครื่องแต่งกายของคนในนี้ก็ดูพิถีพิถันมาก เหมือนว่าพวกเราจะได้จับพลัดจับผลูมารู้จักกับราชินีแห่งพฤษภาคมเสียแล้ว”
เฟี๊ยตที่ยังอยู่ในชุดสีน้ำตาลตัวเดิมนั่นหันไปมองธันอย่างสนใจ เรื่องราวใหม่ที่ได้ยินจากปากเด็กหนุ่มนั่นน่าสนใจอยู่ไม่น้อย ไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสได้เป็นพระราชอาคันตุกะของกษัตริย์บ้านเมืองไหนสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่เกมที่สมมติขึ้นก็เถอะ แต่มันก็คงจะสนุกอยู่ไม่น้อย
“แล้วนี่มีอะไรหรือเปล่า”
เฟี๊ยตย้อนกลับไปถามประโยคแรกที่ควรจะถามตั้งแต่ธันก้าวมาในห้องแห่งนี้ เขาเชื่อว่าเด็กหนุ่มที่ได้มีโอกาสสำรวจวังแห่งนี้มาพาสมควรแล้ว ไม่น่าจะเดินเข้ามาหาเขาถึงห้องอย่างไม่มีเหตุผล
“ขอบคุณมากๆ นะเฟี๊ยต เราผิดเองแหละที่ปกป้องเฟี๊ยตไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่เราเป็นฝ่ายจู่โจมของทีมแท้ๆ แถมยังปล่อยให้ตัวเองหมดสติให้เป็นภาระเฟี๊ยตอีก ขอบคุณและขอโทษจริงๆ นะ ถ้าไม่ได้เฟี๊ยต ป่านนี้เราคงจะเกมโอเวอร์ไปแล้ว”
แววตาคู่นั้นของธันหันมาสบกับเฟี๊ยตอีกครั้ง เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ร่วมนอนกลางดินกินกลางทรายฝ่าฝันอันตรายมามากมายพร้อมกับเขา เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงใจไปทั้งความรู้สึก น้ำเสียงและแววตานั้นสื่อความหมายออกมาอย่างชัดเจน
“เฮ้ยย อย่าคิดมากดิ ผลัดๆ กันไป จำไม่ได้แล้วเหรอว่าเราโดนโจมตีจนเกือบตายหนะ ธันเองเป็นคนชุบชีวิตเรากลับมาได้แท้ๆ ต่างฝ่ายต่างต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่แล้ว อย่าคิดมากดิวะ ไอ้แขก ฮ่าฮ่าฮ่า”
เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างติดตลกและไม่คิดมาก เขาไม่อยากให้คนตรงหน้ามารู้สึกผิดหรือเป็นบุญคุณกับเขาใดๆ ทั้งสิ้น เขามองคนตรงหน้าตรงนี้เป็นเพื่อนที่สำคัญมากคนหนึ่ง และแน่นอน คนเป็นเพื่อนกันก็ต้องแบ่งปันทั้งความสุขและทุกข์เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว
“ก็พูดไปงั้นแหละ จริงๆ ก็ไม่ได้รู้สึกไรหรอก ไอ้ตี๋ ฮ่าฮ่า”
เสียงนั่นตอบกลับมาอย่างติดตลกเช่นกัน ใบหน้านั้นเปลี่ยนจากอารมณ์ซึ้งกินใจกลายเป็นสีหน้ายียวนกวนประสาทในทันที คิ้วเข้มนั่นยักขึ้นน้อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ยกขึ้นน้อยๆ
“กวนตีน กลับซาอุไปเลยไป๊” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ไม่ได้หรอกครับ พี่ต้องไปส่งน้องเฟี๊ยตให้ถึงเสินเจิ้นอย่างปลอดภัยก่อน พี่ถึงจะสบายใจ ฮ่าฮ่า”
เด็กหนุ่มว่าที่สถาปนิกคนนั้นเอ่ยสวนออกมาราวกับรอจังหวะอยู่ก่อนแล้ว เสียงหัวเราะร่วนดังไปทั่วห้องแคบๆ นั่นอย่างน่าหมั่นไส้ที่สุด
“ออกไปได้แล้วไป รำคาญ ไหนนางสนมที่จะมาขัดสีฉวีวรรณเนี่ย ทำไมช้าอย่างนี้ อยากโดนปรนนิบัติเหมือนเจ้าชายในหนังมาตั้งนานแล้วนะ”
เฟี๊ยตเอ่ยปากไล่ธันอย่างไม่สนใจอะไรอีก ด้วยเห็นว่าเด็กหนุ่มนี่น่าจะหมดธุระใดๆ แล้ว แสงที่สาดมาจากหน้าต่างในเวลานี้หม่นลงเรื่อยๆ แล้ว นั่นเป็นสัญญาณว่านี่ก็คงจะเป็นเวลาใกล้ค่ำเต็มที เขาควรจะเตรียมอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อที่จะได้ไปพบกับผู้ให้ที่พักอาศัยเขาในยามนี้
“ไล่ไปหมดแล้ว บอกไปแล้วว่าเฟี๊ยตจัดการตัวเองได้ ไม่ต้องยุ่ง” ธันเอ่ยอย่างง่ายๆ พร้อมกับนั่งลงบนโซฟานุ่มไม่ไกลจากเตียงนอนนั่นนักอย่างถือวิสาสะ
“เฮ้ยย หมายความว่าไง ตลกและ ทำไมทำแบบนี้” เฟี๊ยตโวยวายสวนขึ้นมาในทันที ถ้าไม่มีพี่เลี้ยง แล้วเขาจะแต่งกายได้ถูกต้องเหมาะสมกับเมืองนี้ได้เหมือนธันได้อย่างไร
“จะบ้าเหรอเฟี๊ยต จะให้แก้ผ้าแล้วมีคนมาคอยถูหลังฟอกสบู่ให้เนี่ยนะ ตลก ก็แค่อาบน้ำ อาบเสร็จแล้วก็เรียกใช้การ์ดชุดเครื่องแต่งกาย กับการ์ดจัดแต่งทรงผมอัตโนมัติ แค่นี้ก็เสร็จแล้ว จะไปลำบากคนอื่นเขาทำไม” ธันเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าที่เรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“นี่แปลว่าไปแก้ผ้าให้เขาถูหลังมาแล้วใช่ไหม ถึงได้รู้ ตลกและ อย่ามาเอาเปรียบ มีสาวสวยมาคอยถูหลังให้นี่มันสวรรค์ชัดๆ จะกันซีนกันทำไมวะ” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับชะโงกคอออกไปดูภายนอกห้องด้วยความหวังที่ว่าสาวงามตามคำพูดของเด็กหนุ่มคนนั้นจะยังคงยืนรออยู่
“ผู้ไม่รู้ย่อมไม่ผิด แต่นี่คือรู้แล้วก็ห้ามทำ จะไปแก้ผ้าแก้ผ่อนต่อหน้าคนอื่นได้ยังไง บัดสีบัดเถลิง แล้วก็ไม่ต้องชะโงกหาแล้ว ไล่ไปหมดแล้ว และนานมากแล้วด้วย”
ธันยังคงนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟานุ่มตัวนั้น เด็กหนุ่มกางมือออกพร้อมกับยักไหล่ขึ้นอย่างไม่สนใจท่าทีหงุดหงิดน้อยๆ ของเขาเลย
“ไปตามมาเดี๋ยวนี้เลย อย่ามาเอาเปรียบ ไอ้แขกพาหุรัด”
เฟี๊ยตบ่นออกมาอย่างหัวเสียน้อยๆ การมีสาวสวยในชุดนุ่งน้อยห่มน้อยมาคอยเอาใจเหมือนในหนังนี่มันสวรรค์ของท่านชายชัดๆ ทำไมเขาจะต้องมาถูกขัดขวางความสุขโดยไอ้เด็กเมื่อวานซืนนี้ด้วยนะ
“อย่าต่อรองให้มากนัก ไอ้ตี๋เยาวราช รีบไปอาบน้ำและแต่งตัวซะ หนึ่งทุ่มตรงมีนัดร่วมโต๊ะอาหารเย็นกับคนใหญ่คนโตในวังนี้ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าหัดไปสายรู้เปล่า” ธันเอ่ยขึ้นราวกับว่าสิ่งที่เฟี๊ยตโวยวายอยู่นั้นเป็นเรื่องไร้สาระเสียเหลือเกิน
“งั้นก็แปลว่าเหลืออีกครึ่งชั่วโมงเองอะดิ แล้วทำไมเพิ่งบอกวะ หลบๆ จะไปไหนก็ไปเลยไป คนจะรีบ จะมานั่งเกะกะขวางทางทำไมวะ”
เฟี๊ยตออกปากไล่ธันทันทีหลังจากที่เหลือบไปดูนาฬิกาที่ประดับอยู่บนข้างฝาห้องนั่น และพบว่าเหลือเวลาอยู่เพียงสามสิบนาทีเท่านั้น
“ไม่ไป จะอยู่เฝ้าตรงนี้แหละ เดี๋ยวไปเรียกนางในมาทำอนาจาร จะนั่งเป็นก้างขวางคออยู่อย่างนี้แหละ ใครจะทำไม” ธันกระดิกเท้าที่ไขว่ห้างอยู่นั่นอย่างสบายใจ
“กวนตีน คนจะอาบน้ำแต่งตัว จะอยู่ทำไมวะ เกะกะ น่ารำคาญ” เฟี๊ยตบ่นงึมงำออกมาด้วยเสียงไม่ดังนัก แต่เท้าคู่นั้นก็เดินตรงไปยังห้องน้ำแต่โดยดี
“บ่นเป็นตาแก่ไปได้ เหลือยี่สิบเก้านาทีแล้ว เห็นไหม ชักช้าอืดอาด” ธันยังคงส่งสายตากวนประสาทมาอย่างสบายใจเช่นเดิม
“เออๆๆ รู้แล้วน่า เมาส่าหรีมาเหรอวะ แม่ง กวนตีนฉิบหาย”
“น้องเฟี๊ยตก็อย่าใส่กี่เพ้าออกมานะจ๊ะ”
“กี่เพ้า พ่องงง”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขเสียเต็มประดานั่นดังไล่หลังเฟี๊ยตมาเป็นจังหวะสุดท้าย ก่อนที่ชายหนุ่มจะปิดประตูห้องน้ำลง และเริ่มต้นทำความสะอาดร่างกายในเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัดนี่
‘ขัดวาสนาจังวะ อุตส่าห์คิดฝันมาตั้งแต่เด็กว่าจะให้มีสนมสาวๆ สวยๆ มาคอยเอาใจเหมือนในละครบ้าง คอยดูเหอะ ขัดคอมากๆ เดี๋ยวพ่อจะแก้ผ้าเดินโชว์รอบห้องประชดแม่งเลย เจ้ากี้เจ้าการดีนัก!’
จากผู้แต่ง : โปรดอย่าด่าทอผมว่ามันสั้น คิคิ จำนวนคำมันถึงนะ แต่เนื้อเรื่องไปช้า เพราะมันเป็นสไตล์การแต่งของคนแต่งงิ 555 อย่าถือสาเอาความใดๆ เม้นให้ผมด้วยนะ หลังๆ เม้นน้อยมากเลย พูดแล้วน้ำตาตก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
-
คนอ่านจายร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เม้นน้อยมากเลยอะ ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
มาเม้นให้เลย นะๆๆๆๆๆ สงสารโหน่ยยยยยย ไม่เม้นเดี๋ยวผมอู้ไม่ลงบ้างนะ อิอิ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ผัวเมียทะเลาะกันเรอะ :laugh:
-
เหมือนธันจะหวงเฟี๊ยตนะ แน่ะๆ จะเก็บไว้ดูคนเดียวล่ะสิธัน ร้ายกาจนะเรา กลัวใครจะแย่งไปหรออออ
-
นั่นสิ ทำไมธันต้องกันท่าเฟี๊ยตด้วย แถมมีหน้าแดงๆอีก คิดไรป่ะเนี่ย หุๆๆ^^
-
เม้นน้อย....แต่ทยอยเม้นจ้า!! ......อุคริอุคริ... กรั่กๆๆๆ...
-
กร๊ากกกกกกก
ขำธันว่าเฟี๊ยต ใส่กี่เพ้าเดินออกมา
กำลังจินตนาการตามอยู่
โอ้วววว ดูไม่จืดจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ
มาเป็นกำลังใจให้คนอ่านครับ
สู้ๆ น้าาาาา
-
เป็นสี่โรค ดีกว่าเป็นโรคซี้ สี่โรคถ้าสี่บาทก็เป็นโรคละบาท ถ้าโรคโหล คิดสิบบาทไม่ต้องถอน คงหายแล้วสิครับ โรคอ้อนคอมเม้นท์กลับมาแล้วนิครับ อ่านเรื่องนี้เหมือนกินอาหารสังคม กินมารยาท ที่ละคำ ช้าๆๆ 10เคี้ยวแล้วค่อยกลืน เรียกกินละเมียด ผู้เขียนก็บรรจงเขียน คนอ่านต้องค่อยๆๆอ่าน ห้ามมูมมาม หลังจากศึกพักรบ ก็มาศึกงอนต่อ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: อยากเห็นธันตะลึงตึงตึง ในตัวเฟี๊ยตมั่งอ่ะ
-
สงสัยธันคงจะแอบหวงเฟี๊ยตล่ะมั้งเลยไล่พวกนางสนมไปไม่ให้มาอาบน้ำให้เฟี๊ยตอ่ะ
ว่าแต่เฟี๊ยตจะแก้ผ้าเดินรอบห้องจริงๆเหรอ เกิดธันหน้ามืดหื่นขึ้นมาจะไปโทษใครไม่ได้นะ เฟี๊ยตทำตัวเอง
ปล.คิดถึงไบเบิ้ล ช่วงนี้มีบทน้อยเหลือเกิน
-
:mew4:แสดงว่าเริ่มหายดีแล้ว ทั้งใข้ใจ และใข้กาย 5555 ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลยไม่ได้เข้ามาเม้นต์ แต่ก็เป็นกำลังใจให้ครับ
ใบละร่วงควงละลิ่วพลิ้วจากต้น ลมละมุนหมุนใบให้ลิ่วร่อน
ลยเคว้งคว้างกลางอากาศขาดคนมอง จากต้นต้องลอยละลิ่วพริ้วไปไกล
-
ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้มาเม้นท์ตอนก่อน เพราะเรานึกว่ายังไม่มาต่อ
แต่ไม่เป็นไรนะยังไงตอนนี้เราก็ได้เข้ามาอ่านและ แล้วก็เม้นท์ให้แล้วด้วย อิอิ
นึกว่าโจจะเป็นพี่สาวแบบอายุห่างจากน้องมากๆอะไรแบบนี้เพราะจีแค่สิบขวบ
แต่ไม่คิดว่าจะห่างกันแค่สองปีนะเนี่ย แต่เรื่องนั้นต้องตัดไปเพราะความคิดความสามารถและ
ไหวพริบน่าจะเทียบเท่ากับผู้ใหญ่เลยทีเดียวหรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ
ดีใจที่ทุกคนปลอดภัยนะ แต่ตอนนี้ธันพอฟื้นขึ้นมาก็เริ่มกวนเฟี๊ยตละ ไม่ไหวๆ
แต่เฟี๊ยตนี่สิโดนแกล้งตลอด ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะ
ปล.คิดถึงไบเบิ้ลๆก็มา แต่มาน้อยยยยยยยยมาก
ปล.2 ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยรักษาสุขภาพด้วยนะ :mew1:
-
บทที่ 135 Dinner
“เป็นไงบ้างวะ โอเคเปล่า”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มพูดพลางหมุนตัวไปรอบๆ ให้กับเพื่อนร่วมทีมอีกคนดู เขาจัดการอาบน้ำแต่งตัวในเวลาประมาณสิบนาทีได้ ก่อนจะเรียกใช้การ์ดเครื่องแต่งกายกับเซ็ตผมตามที่ธันได้ให้มา ตอนนี้ เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะขึ้นเวทีแสดงละครโรงเรียนสมัยมัธยมอย่างใดอย่างนั้น ชุดที่ใส่นี่มันช่างพะรุงพะรังและชวนให้ไม่มั่นใจอย่างบอกไม่ถูกเลย
ธันที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออ่านเล่นที่วางอยู่ในห้องของเพื่อนชายนั้นเงยหน้าขึ้นมาดูตามทิศทางเสียงเรียกนั่น ก่อนจะต้องถึงกับกลืนน้ำลายลงไปในคอเอื้อกใหญ่
เภสัชกรหนุ่มในเวลานี้อยู่ในเครื่องแต่งกายที่เรียกได้ว่าเต็มยศกว่าเขาเสียอีก ช่วงบนนั่นประกอบด้วยชุดสีทองตัดขาวบริสุทธิ์ที่กำลังล้อกับแสงจากหลอดไฟประดิษฐ์ที่กำลังเปล่งแสงอยู่ในห้องในเวลานี้ บ่าทั้งสองหนุนด้วยเสริมไหล่ที่ผูกติดไว้ด้วยผ้าคลุมสีทองยาวจรดบริเวณสะโพกแคบนั่น ชุดเกราะเบาเข้ารูปนั้นเสริมให้เห็นร่างกายที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามน้อยๆ นั่น กางเกงช่วงล่างทอดยาวจนสุดปลายขาด้วยสีที่กลมกลืนกับชุดด้านบนได้อย่างดี เนื้อผ้าของมันราวกับผลิตขึ้นด้วยผ้าพิเศษที่ดูหนาแต่ไม่มีความเทอะทะอยู่เลย เข็มขัดเส้นใหญ่เส้นหนึ่งพาดยาวทับบริเวณสะโพกที่ทิ้งตัวลงเป็นทรงกระบอกตรง กึ่งกลางของมันเป็นสัญลักษณ์ของกังหันลมที่ดูเหมือนจะเป็นหัวใจของดินแดนแห่งทิศอุดรแห่งนี้ ทรงผมที่ปัดเรียบขึ้นโดยที่ยังมีความวาวของน้ำยาตกแต่งผมนั่นให้ความรู้สึกแบบ wet look ที่สื่อถึงลักษณะของคุณชายผู้สูงศักดิ์ ผิวสะอาดบริสุทธิ์เนียนละเอียดนั่นผุดผ่องด้วยเพิ่งทำความสะอาดคราบเหงื่อไคลจากการต่อสู้นั่นจนหมดจรดแล้ว ริมฝีปากบางสีชมพูระเรื่อนั่นยกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ ดวงตาที่เกือบจะเป็นเส้นตรงนั่นสำรวจตัวเองไปมา ก่อนจะมาสิ้นสุดโดยการจ้องมองเขาอย่างรอคอยคำตอบ
นี่มันเทพบุตรจากดินแดนโรมันชัดๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีมัดกล้ามใหญ่โตอย่างจินตภาพใดๆ แต่โครงหน้าอันงดงามบริสุทธิ์นั่นก็ราวกับว่าจะถอดแบบมาจากรูปปั้นในเทพนิยายแท้ๆ!
เสียงจังหวะการเต้นของหัวใจของชายทั้งสองดังลั่นขึ้นในความเงียบสงบไร้สำเนียงใดๆ นั่น ราวกับโลกจะหยุดหมุนลงอีกครั้ง พวกเขาสื่อภาษาจากกันถึงกันโดยไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาสักนิดเลย
“ก็งั้นๆ แหละ ไปเหอะ ชักช้า เสียเวลา”
ธันเอ่ยประโยคดังกล่าวขึ้นทำลายความเงียบนั่นเป็นคนแรก หลังจากที่พวกเขาต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในภวังค์ไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เด็กหนุ่มเลือกที่จะเบือนหน้านั่นออกไปทางประตูของห้องพัก ก่อนจะก้าวเดินนำออกไปเป็นคนแรก
“อะไรวะ”
เฟี๊ยตบ่นพึมพำออกมาเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอนสไตล์ยุโรปโบราณนั่นอีกครั้ง เขาตรวจสอบความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้าย และเดินตามธันออกไปจากห้องพักแห่งนี้
พวกเขาทั้งสองคนเดินไปตามทางเดินที่ปูด้วยพรมนุ่มสีน้ำตาลอ่อนตลอดทาง ระหว่างทางเฟี๊ยตและธันสวนกับผู้คนบ้างประปราย บ้างก็เป็นหญิงสาวในชุดรัดกุม บ้างก็เป็นชายหนุ่มในชุดเกราะ ทุกคนล้วนโค้งศีรษะลงน้อยๆ เป็นการแสดงความเคารพพวกเขาทั้งคู่ เฟี๊ยตได้แต่ยิ้มอย่างขัดเขินน้อยๆ เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นคนใหญ่คนโตอย่างไรบอกไม่ถูกเลย
เพียงไม่ถึงห้านาที เด็กหนุ่มสายฟ้านั่นก็พาเขามายังบริเวณห้องโถงกว้างอย่างไม่มีการหลงเลยสักนิด ระหว่างทาง เฟี๊ยตหันไปสำรวจธันหลายครั้ง แต่ก็พบความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมในการนำทางนี่ เรื่องที่ว่าธันตื่นมาสำรวจวังนี่ตั้งแต่เที่ยงนี่ดูจะมีประโยชน์อยู่ไม่น้อยเลย
หญิงสาวที่ยืนประจำอยู่ในห้องนั้นแล้วหันมายิ้มให้กับพวกเขาทั้งคู่ ก่อนที่จะเดินมาเลื่อนเก้าอี้คู่หนึ่งออกเป็นสัญลักษณ์เชื้อเชิญให้พวกเขานั่งลงบนโต๊ะอาหารที่จัดไว้อย่างหรูหรานั่น ชายหนุ่มทั้งสองยิ้มน้อยๆ พร้อมกับนั่งลงตรงเก้าอี้ดังกล่าว เฟี๊ยตชำเลืองไปมองนาฬิกาที่ประดับอยู่บนผนังนั่น แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างสบายใจ พวกเขามาถึงก่อนเวลาประมาณห้านาทีได้
โต๊ะอาหารดังกล่าวทอดยาวไปตามความยาวของห้องรับรองนั่น มันประดับเรียงรายไว้ด้วยเก้าอี้เกือบยี่สิบตัวได้ บนโต๊ะอาหารนั่นประดับไว้ด้วยผ้าปูรองสีน้ำตาลทองและเชิงเทียนที่ประกอบขึ้นด้วยคริสตัลและทองเหลือง โต๊ะรับรองนี่น่าจะมีไว้สำหรับต้อนรับแขกคนสำคัญสำหรับเมืองนี้ เพราะดูจากข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ แล้ว น่าจะมีราคาเอาเรื่องอยู่พอสมควร
หลังจากนั่งได้เพียงชั่วครู่เดียว ธันก็เริ่มหันมาทางเขา แล้วเล่าถึงความเป็นมาของสถาปัตยกรรมของวังแห่งนี้ให้ฟัง เด็กหนุ่มดังกล่าวดูมีท่าทีตื่นเต้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด จนถึงบัดนี้ เฟี๊ยตเข้าใจแล้วว่าทำไมธันถึงลุกขึ้นมาจากห้องตั้งแต่เที่ยง แถมยังดูจะรู้จักทางเดินไปมาในอาคารแห่งนี้เป็นอย่างดี เฟี๊ยตเกือบจะลืมข้อเท็จจริงไปเสียแล้วว่า เด็กหนุ่มที่ร่วมทีมกับเขามาตลอดนี่เป็นว่าท่ีสถาปนิก และแน่นอนว่าการที่มีโอกาสได้มาอาศัยอยู่ในสถาปัตยกรรมที่สร้างขึ้นอย่างวิจิตรบรรจงนี่ ธันคงจะตื่นเต้นอยู่ไม่น้อยเลย
ธันเล่าว่าอาคาร หรืออีกนัยหนึ่งคือวังตามที่พวกเขาเข้าใจนี่เป็นสถาปัตยกรรมแบบโรมาเนสก์ ลักษณะสำคัญของมันคือเป็นอาคารแบบที่มีความหนาเป็นเอกลักษณ์ กำแพง เพดาน หลังคา ตลอดไปจนประตูต่างๆ จะมีความเทอะทะอย่างรู้สึกได้ โครงสร้างที่แน่นหนักเหล่านั้นจะให้ความรู้สึกทึบและปลอดภัย แต่มันก็ซ่อนความขึงขังอยู่ในที แต่ตามความคิดเห็นของธัน เขาคิดว่าอาคารเหล่านี้น่าจะปรับโครงสร้างมาตามยุคสมัยใหม่พอสมควร ดูจากจำนวนกระจก ประตู และช่องระบายอากาศต่างๆ ที่มีอยู่ค่อนข้างมาก องค์ประกอบเหล่านั้นจะให้ความรู้สึกโปร่งและสบายกว่าโรมาเนสก์แท้ๆ เด็กหนุ่มพูดพลางกวาดสายตาไปรอบๆ สถานที่เหล่านั้น มือคู่นั้นชี้ไปตามเสา ประตูต่างๆ ตามข้อสันนิษฐานเหล่านั้น เฟี๊ยตเห็นอาการดังกล่าวแล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมาน้อยๆ ตามความคิดของชายหนุ่มแล้ว ใครก็ตามที่มีความชอบหรือหลงใหลในสิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างสุดหัวใจนั้น คนเหล่านั้นจะมีเสน่ห์เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลโดยไม่ต้องปรุงแต่งใดๆ เลย รอยยิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจเหล่านี้แหละ คือเครื่องประดับที่สวยงามที่สุดแล้ว
แต่ก่อนที่ธันจะเริ่มเข้าสู่หัวข้อเลคเชอร์เรื่องรูปแบบสถาปัตยกรรมของเสาแต่ละชนิดที่มีชื่อเรียกเป็นภาษาต่างดาวเกินกว่าเฟี๊ยตจะเข้าใจแล้ว สายตาของชายหนุ่มก็ไปปะทะเข้ากับผู้มาใหม่อีกคนหนึ่งที่เดินผ่านเข้ามาจากทางเข้าอีกด้านหนึ่งที่ลึกเข้าไป บุรุษคนนั้นเป็นชายวัยกลางคนค่อนไปจนเกือบจะใช้คำว่าชราก็ได้ หากแต่จากบุคลิกภาพแล้วยังดูมีความคล่องแคล่วว่องไวมากมายอยู่นัก บ่าของชายที่มีผมสีดอกเลาแซมอยู่ประปรายนั่นประดับไว้ด้วยสายสะพายที่ประดับไว้ด้วยสัญลักษณ์แสดงตำแหน่งที่น่าจะเรียกว่าใหญ่โตอยู่มากพอสมควร ที่เห็นชัดที่สุดก็คงจะเป็นเข็มกลัดรูปกังหันลมที่น่าจะทำมาจากทองบริสุทธิ์นั่น
“ยินดีต้อนรับท่านทุกคนสู่เมืองพฤษภาคม”
ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะนั่งลงตรงหัวโต๊ะรับประทานอาหารนั่น ลักษณะของชายวัยกลางคนคนนั้นดูเป็นกันเองระดับหนึ่ง แต่ก็รู้สึกได้ว่าแฝงความไว้ตัวอยู่ในที
เฟี๊ยตและธันเอ่ยตอบรับเบาๆ อย่างทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ ธันที่เคยพูดเจื้อยแจ้วอย่างสนุกสนานนั่นเงียบลงทันทีที่ผู้มาใหม่เข้ามา เฟี๊ยตยกมือไหว้ผู้อาวุโสขึ้นก่อน ด้วยไม่รู้ว่าจะแสดงความเคารพอย่างไรดี พร้อมกับธันที่เลียนแบบเฟี๊ยตตามมาติดๆ
“เราเป็นองคมนตรีประจำเมืองพฤษภาคมแห่งนี้ มีหน้าที่ดูแลปกครองประชาชนชาวเมืองทุกคน ความจริงแล้วผู้ที่มีอำนาจโดยตรงในการปกครองเมืองนี้คือ ควีนโจแอนนา แต่ด้วยความที่เป็นโซดิแอคจึงทำให้มีภารกิจมาก เราจึงได้รับคำสั่งให้มาทำหน้าที่ในส่วนนี้แทน” ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
“ไม่ทราบว่าตอนนี้ควีนโจแอนนาอยู่ที่ใดเหรอครับ พวกเราทั้งสองอยากแสดงความขอบคุณด้วยตัวเองสักครั้ง สำหรับที่พักพิง และอาหารเหล่านี้”
เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างนอบน้อม ในขณะที่ ธันตัดสินใจนั่งเฉยๆ และปล่อยหน้าที่การเจรจาเป็นของเสนาธิการของทีมไป ธันเองรู้ดีว่าตนไม่ค่อยเชี่ยวชาญด้านลับเหลี่ยมเฉือนคมกับคนอื่นเท่าใดนัก
“ท่านทั้งสองไม่ต้องกังวลไป พวกท่านจะได้พบกับควีนโจแอนนาด้วยตัวเองอีกครั้งแน่ แต่ตอนนี้พวกท่านทั้งสองน่าจะยังไม่มีความสามารถพอที่จะพบราชินีของเราได้ด้วยตัวเอง” ชายคนนั้นเอ่ยประโยคด้วยน้ำเสียงชวนฟัง แต่ใจความของมันกลับดูไม่ค่อยจะเสนาะหูเท่าไหร่นัก
“ไม่มีความสามารถพอ?” เฟี๊ยตเอ่ยเสียงสูงขึ้นเป็นเชิงคำถาม
“พวกท่านทั้งสองยังไม่ความสามารถจะเข้าไปในวิหารพฤษภาคมได้ในเวลานี้ พวกท่านทั้งสองจะต้องได้รับการฝึกฝนทักษะพิเศษจากคนของเมืองนี้ ก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้เข้าพบได้”
“ทักษะพิเศษ?” เสียงของเฟี๊ยตสูงขึ้นเป็นคำถามอีกครั้ง
“วิหารพฤษภาคมนั้นเป็นเรือบินขนาดยักษ์ซึ่งลอยตัวอยู่เหนือขึ้นไปบนท้องฟ้า บรรยากาศโดยรอบจะมีลมแห่งอุดรทิศพัดกรรโชกแรงตลอดเวลา ผู้ที่จะทรงตัวอยู่บนวิหารได้จะต้องมีความสามารถในการควบคุมจักระเฉพาะจุด เพื่อที่จะรวบรวมจิตให้อยู่ที่เท้า ความสามารถดังกล่าวจะยึดร่างกายกับพื้นเรือบินไม่ให้ปลิวไปตามลมได้ ภายในสามวันข้างหน้านี้ พวกท่านจะต้องเข้าเรียนการควบคุมจักระกับครูสอนจักระจากเมืองของเรา และพวกท่านจะได้เข้าพบควีนโจแอนนาหลังจากฝึกวิชาจนสำเร็จลุล่วงแล้ว ราชินีฝากเรามาบอกพวกท่านว่า นางมีของขวัญที่จะมอบให้พวกท่านเป็นการตอบแทนที่ช่วยชีวิตเจ้าหญิงจีน่าจากโจรร้ายได้สำเร็จ ติดอยู่เพียงแค่ว่า นางจะรอพวกท่านอยู่บนที่วิหารกลางอากาศเหนือขึ้นไปบนน่านฟ้าแห่งเมืองแห่งสายลมนี้เท่านั้น!”
จากผู้แต่ง : ผมกำลังวางแผนง้อคนใจร้ายอยู่ครับ (พูดยังกะจะไปออกรบ ฮ่าฮ่า) ง้อทั้งๆ ที่ผมไม่รู้ว่าผมผิดอะไรนี่แหละ ไม่รู้สิครับ บางทีเราก็คงอยากทำอะไรให้ถึงที่สุดก่อนจะตัดใจมั้งครับ บางทีก็ลองอยากจะทำตามเสียงหัวใจตัวเองดูสักครั้ง ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ อวยพรให้คนใจร้ายยอมใจอ่อน ฮ่าฮ่า แต่ถ้าไม่สำเร็จก็รอปลอบใจผมด้วยนะ T^T
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
หลังหลังคอมเม้นน้อยจัง ผมว่าผมไม่ได้คิดไปเองนะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ เศร้า
-
สู้ๆนะ หวังว่าจะง้อสำเร็จ
-
ขอให้โชคดีนะครับ
คิดเหมือนกันไหม ธันซึนอะ ฮ่าๆ
-
เหมือนโดนดูถูก แต่ก็เข้าใจว่าองคมนตรีเขาพูดไปตามเนื้อผ้า
เอาเป็นว่าจะได้เรียนทักษะใหม่ๆ ดีนะ
-
ตอนแรกที่อ่านเรื่องนี้เราคิดถึงเรื่อง wwo เลยอ่ะ นึกว่าเรื่องมันจะคล้ายๆกัน
ที่ไหนได้เรื่องนี้คนเขียนเก็บรายละเอียดดีเวอร์
อยากรู้ว่าคนเขียน เขียนพล็อตไว้กี่เล่ม(ฮา)
เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ จนคิดว่าความจริงเรื่องนี้เขียนจบไปแล้วเอามารีไรท์หรือเปล่าด้วยซ้ำ
ข้อมูลมันเวอร์ เราอยากให้ตอนจบมันมีข้อมูลการ์ด กับรูปการ์ดทั้งหมดด้วยซ้ำไป
เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องหนังที่ ถ้าคนเขียนเขียนจบเราอยากมีไว้ในครอบครองมาก
ซึ่งมันน่าจะมีถึงหลายร้อยตอน OMG! นับคร่าวๆอาจจะ 400+ ป่ะเนี่ย
เราไม่อยากให้คนเขียนหมดกำลังใจไปก่อน อยากให้สู้ๆอย่าท้อ
นักเขียนหลายๆคนกว่าจะดังก็ต้องผ่านอะไรหลายๆอย่าง
แล้วอย่าลืมว่าแนวส่วนใหญ่ที่คนเข้ามาอ่านมักจะเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวกับความรักชัดเจน
แต่ในขณะที่เรื่องของคุณ(คราวหลัง น่าจะมีชื่อเล่นนะ จะได้เรียกง่ายๆ :hao7:) มันเป็นเรื่องที่หมาย game online เป็นหลักรักเป็นองค์ประกอบ ถ้าเปรียบคงเหมือนกับนิยายที่ชื่อ SAO ซึ่งโด่งดังมากๆ แต่เป็นภาค Y
ดังนั้นสู้ๆนะคนเขียน
นิยายเรื่องนี้เรื่องอินเนอร์อาจยังน้อยไปหน่อยเพราะมันเป็นเกมส์ออนไลน์นี่นะ ( :z6: โดนคนเขียนถีบ)
เรายังลุ้นเนื้อเรื่องอยู่ว่าจะเป็นยังไง แต่จากที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ คิดว่า ธันกะเฟี๊ยต มันชอบกันแล้วล่ะ
แล้วมันก็ยอมรับใจตัวเองแล้วมั้ง
ในตอนนี้เราขอเม้นอะไรหน่อยซึ่งมันอาจจะขัดใจคนเขียน :z6:(โดนถีบ again)
เมือง พฤษภา เป็นเมืองแห่งสายลม เราคิดว่าเมืองมันน่าจะโล่งๆโปร่งสบายแถมมีกังหัน สถาปัตมันน่าจะออกแนว Dutch
แต่ตอนนี้มันดันเป็น Romanesque ซึ่งมันออกแนวตันๆ แข็งแกร่ง ประมาณเนี่ย มันเลยขัดๆพิกลละมั้ง
ถ้าเราเม้นอะไรทำให้ขัดใจก็บอกนะ แล้วขอโทษด้วย
ส่วนเรื่องส่วนตัวเราก็คงเป็นกำลังใจให้คุณสุดๆและเต็มที่กับชีวิต
ไม่รู้ว่าคุณเชื่อพรหมลิขิตอะไรพวกนี้รึเปล่า บางทีถ้าคุณมองแง่พรหมลิขิตอาจจะสบายใจขึ้น
ความจริงอยากคุยมากกว่านี้แต่ ไม่ถนัดคุยในบอร์ดแบบเยอะๆเท่าไหร่ วันหลังว่างๆจะมาเม้นใหม่
ปอลิง ถ้าทำเพจจะไปกดไลค์ แล้วคงจะได้คุยมากขึ้น
สุดท้ายจริงๆ :hao7: ทำในสิ่งที่คุณคิดว่ามีความสุขและจะไม่มาเสียใจที่หลังนะ :bye2:
-
ในเมื่อตัดสินใจแล้วว่ายังใจเรายังผูกพันอยู่กับเขาแล้วอย่างจะลองก็ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน
ดีกว่าทิฐิมากกลัวโน่นนี่ไปหมดแล้วต้องมานั่งเสียใจทีหลังก็ทำเถอะค่ะ
แต่การตัดสินใจนั้นต้องไม่ทำร้ายเราเองนะคะ
แหมเฟี๊ยตกับธันเริ่มมีความรู้สึกใหม่ๆเข้ามาซะแล้ว
อย่าให้มีไอ้หนุ่มคนไหมมาแยกเขาออกจากกันเลย
ตอนนี้หนุ่มๆของเราจะได้ฝึกวิชาเพิ่มแล้ว
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: เฟี๊ยตต้องได้ฝึกมีความสามารถใหม่ ๆ อีกแน่ ๆๆ
-
เริ่มน่าสนใจซะแล้วสิ ต่างคนต่างปากแข็ง หึๆ ธันนะทำเป็นปากแข็ง จะชมเฟี๊ยตก็พูดไปตรงๆเล้ย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน๊า สู้ๆ ยังไงก็กลับมาซบไหล่คนอ่านนะ คนอ่านรออยู่เสมอออ
-
ฮัลโหลพี่คนเขียน~ เค้ามาอ่านละนะ
มันฟินมากๆเลยอ่ะ ฟินแบบ
ฟินโคตรๆๆๆๆ ธันกะเฟี๊ยตนี่กินกันไม่ลงจริงๆนะเนี่ย
ขำมากเลยอ่ะ ตอนที่ธันบอกเฟี๊ยตให้แต่งตัวเอง
เพราะไล่คนอื่นไปหมดแล้ว แหมๆๆๆ
นี่มีหวงกันด้วยนะเนี่ย แบบว่า
อ่านแล้วเขินแทนเลย
พี่คนเขียนบรรยายซะเราจินตนาการภาพได้เลยนะเนี่ย
แบบเป็นชายหนุ่ม2คน คนนึงหน้าจีน อีกคนหล่อแบบเข้มๆ
เฮ้ย~ แค่คิดก็เขินอีกแล้ว! อิอิอิ
เรามาตามเม้นให้ละนะคะ อย่าเสียใจไปล่ะ
ว่าแต่ จะโกรธเรามะถ้าเราจะถามว่าคนใจร้ายของพี่คนเขียนนี่
เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ
ทำไมถึงมาทำร้ายจิตใจของพี่คนเขียนของเราแบบนี้?
ถึงเราจะไม่ได้รู้เรื่องอะไร
แต่เราจิปกป้องพี่คนเขียนเองนะ
พี่คนเขียนสู้ๆนะ ถึงจะเจ็บยังไง
แต่ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอนะ พรุ่งนี้เดี๋ยวน้ำตาก็จาง
เดี๋ยวเวลาจะช่วยเยียวยา ถ้าผ่านมันไปได้ก็สบายแล้ว
เราจะคอยเป็นกำลังใจให้นะ บางทีชีวิตเราก็มีสุข มีเศร้า มีเหงา
มีความรู้สึกปนๆกันไปเนอะ ทุกอย่างมันไม่มีไรยั่งยืนหรอก
พี่คนเขียนอย่าคิดมากเลยนะ คิดไปก็เจ็บเอง
คิดไปก็ปวดเอง คิดๆแล้วก็เครียดเองคนเดียว
เราปล่อยวางดีกว่า ถ้าเค้าไปใช่ของเรา
ทำให้ตายยังไงก็ไม่ใช่ของเราอยู่ดีอ่ะนะ
เก็บใจไว้รอคนที่ใช่จริงๆดีกว่า พี่คนเขียนรู้ป่าว
พี่คนเขียนมีคนเป็นห่วง มีคนเป็นกำลังใจให้ตั้งเยอะแยะ
พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อย พี่ยังมีเค้า
มีคนอ่านคนอื่นๆที่จะอยู่ให้กำลังใจพี่
พี่คนเขียนต้องอดทนๆ เรารู้ว่าพี่คนเขียนทำได้อยู่แล้วน้า
พี่คนเขียนๆ เรารอนิยายพี่รวมเล่มอยู่น้า~
ถึงมันจะหนาปานแฮรี่เราก็ไม่หวั่น
เราจะเก็บตังค์ไปเรื่อยๆ รอจนกว่าจะออกเป็นเล่มน้า
สู้ๆๆๆ สู้ไปๆ อย่าท้อน้า อ้อใช่ๆ
พี่คนเขียนเราไม่ได้เร่งนะ
เราชอบการดำเนินเรื่องของพี่ที่ค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้
แต่ก็อย่าลืมมาอัพบ่อยๆน้าพี่
เราจิขาดใจตายถ้าไม่ได้อ่าน ฮือๆ
นี่เรื่องจริงนะไม่ได้โม้ เราจิขาดใจจริงๆ
มาอัพมาต่อมาให้เราหายคิดถึงไวๆน้าพี่
เลิฟพี่คนเขียยแบบมอร์แดนไอแคนเซย์ อิอิ
-
นักอ่านที่รักทุกท่านครับผม
ตอนนี้ผมได้ทำเพจเฟสบุ๊คสำหรับพูดคุยและลงรูปในจินตนาการของผมเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ครับ
ใครอยากคุยกับผมเจอกันได้ที่ www.facebook.com/allornonetheauthor นะครับผม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ถึงคุณ isdeer : ผมทำเพจแล้วน้า เปิดเพจเอาไว้อ้อนคนอ่านดีกว่า เผื่อในเฟสบุ๊คจะมีคนอยากเม้นมากขึ้น 555 ที่มันเป็นโรมาเนสก์เพราะมันถอดแบบมาจากจินตนาการผมหนะครับ ใจผมคิดว่ามันเป็นเมืองแห่งพายุ โครงสร้างอาการน่าจะทึบแข็งแรง และสร้างความมั่นใจให้คนอาศัยด้วยครับบ
ขอบคุณทุกคนสำหรับกำลังใจมากเลยนะครับ เฮ้อออออออออ คนอะไรก็ไม่รู้ ใจด๊ำใจดำ :katai1: :katai1: :katai1:
-
หนุกหนานทุกครั้งที่ได้เข้ามาอ่านครับ ขอบคุณจริงๆ
-
ลองทำตามหัวใจสักครั้ง...เป็นประโยคที่เจ๋งมากเลยจ้า แล้วถ้าทำสำเร็จนะ...จะยิ่งกว่าเจ๋งอีก ทำให้เรากลายเป็นคนที่มุ่งมั่นในสายตาของเค้าคนนั้นทันที และเพราะทำตามหัวใจยังไงๆ ก็จะส่งผลดีกับตัวเราทั้งนั้นจ้า สู้ๆนะจ๊ะ ขอให้สำเร็จ #เค้างอนเรื่องอะไรเราไม่รู้แต่ถ้าปล่อยไว้นานๆมันไม่เป็นผลดีแก่เรา ง้อไว้ก่อนค่อยมาถามเหตุผลทีหลังยังไม่สาย.... ขอออ อย่ายอมแพ้~ อย่าอ่อนแอ แม้จะร้องไห้~~ (มาเป็นเพลงเลยทีเดียว)
.
.
.
.
.
.
.
มโนเฟี๊ยตและมโนธันแล้วทำให้คิดได้ว่า...หล่อเกิ๊นนน ดูดีเกิ๊นนนน 555555
#คนเม้นเกรียนอย่าใส่ใจจ้า 5555
-
มีบทพิสูจน์ท้าทายทั้งเฟี๊ยตและธันอีกแล้ว คราวนี้เป็นการบุกเข้าวิหารพฤษภาคม เหมือนจะง่ายแค่ขึ้นไปให้ถึงเรือบินก็เท่านั้น แต่ดูๆแล้วมันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น รอติดตามตอนต่อไปจ้า
ปล.ขอให้ทำให้สำเร็จนะ เราเอาใจช่วย
-
อุ๊ย.....เขาจะได้ฝึกวิชาเพิ่มด้วยล่ะ ดีใจจัง
แต่ตอนนี้เหมือนซ่อนความหวานไวนะ
ยังไงก็ขอให้ง้อคนสำเร็จนะ แล้วมาต่อตอนต่อไป อิอิ :hao7:
-
บทที่ 136 Sleepy
องคมนตรีในชุดเกือบเต็มยศคนนั้นเอ่ยคำพูดที่เรียกได้ว่าสร้างความสนใจให้เขาอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว โดยเนื้อแท้แล้ว เฟี๊ยตคิดว่าชายตรงหน้านี่ไม่ได้มีเจตนาจะดูหมิ่นความสามารถของพวกเขาแต่อย่างไร หากแต่คงจะด้วยหน้าที่ที่ต้องใช้อำนาจเด็ดขาดอยู่ตลอด จึงทำให้คำพูดที่หลุดออกมาเหล่านั้นดูเชือดเฉือนความรู้สึกอยู่ไม่น้อย อย่างไรก็ตาม ตัวเฟี๊ยตเองก็ไม่ได้ติดใจอะไร ออกจะตื่นเต้นเสียอีกที่จะได้เรียนวิชาใหม่ๆ หลังจากที่เขาห่างหายจากวิชาการต่อสู้มานานมาก การฝึกสมรรถภาพร่างกายที่เคยสม่ำเสมออยู่ทุกวันในช่วงแรกของการเดินทางนั้น ก็เรียกได้ว่าหายไปเลยตั้งแต่เข้าเกมมาครั้งล่าสุด บางที เขาอาจจะต้องตั้งใจฝึกฝนวิชามากกว่านี้เสียแล้ว
“พวกเราต้องเตรียมตัวอะไรเป็นพิเศษไหมครับ” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างราบเรียบ
“ทานไปคุยไปเถอะ เกรงว่าสเต๊กขึ้นชื่อของเมืองเราจะจืดชืดไปหมดเสียก่อนที่เราจะตอบข้อสงสัยท่านได้หมด ฮ่าฮ่า”
ชายกลางคนนั่นพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะขึ้นน้อยๆ อย่างสบายๆ ตอนนี้ ความรู้สึกของเฟี๊ยตและธันผ่อนคลายลงมาก เขาทั้งสองหยิบส้อมและมีดขึ้นจัดการอาหารตรงหน้าตามคำแนะนำขององคมนตรีนั่น คำถามต่างๆ ค่อยๆ ถูกส่งไปยังเจ้าเมืองอย่างช้าๆ หลายคำถามมีคำตอบ ในขณะที่ อีกหลายคำถามให้ผลลัพธ์ที่ตรงกันข้าม ธันตั้งคำถามขึ้นในบางช่วงของบทสนทนาในมื้อเย็นนั้น แต่ส่วนใหญ่จะผูกขาดไปที่เฟี๊ยตและองคมนตรีดังกล่าวมากกว่า หากส่วนใหญ่ก็เป็นเพียงเรื่องราวทั่วๆ ไปของเมืองนี้เท่านั้น เนื้อหาการพูดคุยไม่ได้บ่งชี้ไปถึงการพิชิตเรื่องราวต่างๆ ของเกมในช่วงที่อยู่ในเมืองนี้เลย
อาหารเย็นในวันนั้นดำเนินไปอย่างเป็นกันเองมากขึ้นในทันทีที่องคมนตรีคนนั้นขอตัวกลับเข้าไปสะสางงานต่อให้เสร็จหลังจากที่สเต็กจานเด็ดของชาวพฤษภได้หมดลง ชายวัยกลางคนทิ้งให้พวกเขาสองคนครอบครองห้องอาหารนั้นอย่างสมบูรณ์ หญิงสาวทั้งสองคนที่ดูจะเป็นพนักงานประจำโต๊ะอาหารนั่นนำอาหารหน้าตาน่ากินมาเสิร์ฟให้เขาทั้งคู่ไม่หยุด จวบจนล่วงเข้าเมนูที่ 5 เฟี๊ยตจึงต้องขอยุติการรับประทานอาหารเย็นไว้เพียงเท่านี้ เนื่องจากท้องของเขาดูจะพองตัวขึ้นจนปริชุดหล่อๆ ของเมืองแห่งสายลมนั่นเสียแล้ว
พวกเขาทั้งสองคนขอตัวกลับที่พักหลังจากเวลาล่วงเลยไปกว่าชั่วโมงได้ ระหว่างทางเดินกลับ เด็กหนุ่มว่าที่สถาปนิกนั่นก็ยังคงพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดเกี่ยวกับเสาวิหารหน้าตาประหลาดเหล่านั้น เฟี๊ยตได้แต่เออออห่อหมกไปตามเรื่อง เพราะขี้เกียจจะขัดใจคนตรงหน้านี่ บางจังหวะ เขาก็แอบคิดย้อนไปถึงเวลาที่เขาเจอสมุนไพรหน้าตาประหลาดในป่าแล้วชี้ให้ธันดู เด็กหนุ่มในเวลานั้นก็คงจะมีความรู้สึกเหมือนตัวเขาในเวลานี้เลย
“คืนนี้มานอนด้วยกันนะ”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างง่ายๆ เมื่อเดินมาถึงบริเวณหน้าห้องพัก ที่ธันเองก็มานั่งเจ้ากี้เจ้าการสั่งเรื่องการแต่งตัวของเขาเมื่อตอนเย็นๆ ที่ผ่านมา
“หมายความว่าไง”
เสียงของธันดังขึ้นเบาๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เด็กหนุ่มหันมามองหน้าเขาอย่างสนใจ ศีรษะนั่นเอียงลงน้อยๆ อย่างรอคอยคำตอบ
“คืนนี้ให้มานอนห้องเดียวกันไง ประโยคนี้มันเข้าใจยากตรงไหนวะ” เฟี๊ยตตอบออกไปง่ายๆ อย่างไม่ค่อยสนใจอะไรนัก
“ตี๋กลัวผีเหรอ” ธันพูดออกมาพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ผีพ่องงงงง” เฟี๊ยตหันมาด่าอย่างขำๆ
“เอาดีดี กลัวผีก็บอก คนกันเอง ไม่บอกใครหรอกน่า ฮ่าฮ่า” ธันยังคงพูดจายั่วคนที่อาวุโสกว่านั่นอย่างถือสนุก
“ไม่ได้กลัวโว๊ย ก่อนหน้านี้เล่นเกมก็เดินทางคนเดียวมาตลอด นอนกลางป่าคนเดียวก็ทำมาแล้ว แต่นี่มันต่างบ้านต่างเมืองเข้าใจไหม ใครมิตรใครศัตรูบ้างก็ไม่รู้ เกิดถูกลอบโจมตีขึ้นมา สองหัวก็ดีกว่าหัวเดียว เข้าใจเปล่า กันไว้ดีกว่าแก้หนะ รู้จักไหม ไอ้บังแคระ”
เฟี๊ยตสวนออกมายาวเหยียดอย่างหมั่นไส้ในความกวนประสาทนั่น แต่เขาก็ไม่ได้ใช้เสียงที่ดังไปกว่าการกระซิบสักเท่าไหร่นัก ด้วยกังวลว่าอาจจะมีคนแอบฟังอยู่ขณะนี้
“สรุปว่ากลัวผีนี่เอง ไม่เป็นไรนะตี๋ เดี๋ยวให้ยืมพระ” ธันส่ายหัวไปมาอย่างไม่สนใจต่อคำอธิบายใดๆ ทั้งสิ้น เด็กหนุ่มยังคงยั่วโมโหคนตรงหน้าอย่างเพลิดเพลิน
“กวนส้นตีน!”
เฟี๊ยตลุกขึ้นบิดขี้เกียจในเช้าวันรุ่งขึ้นอย่างสดชื่น เมื่อคืนนับได้ว่าเป็นคืนที่เขานอนหลับอย่างเต็มอิ่มที่สุด ถึงแม้ว่าเขาจะเปรยๆ กับธันให้ระวังตัวจากภัยที่ไม่คาดคิด แต่พอเอาเข้าจริงๆ แล้ว ทันทีที่หัวเขาแตะหมอน ทุกสิ่งทุกอย่างก็ฟุ้งกระจายหายจากสมองเขาไปหมด ความเหน็ดเหนื่อยที่สะสมมาอย่างยาวนานทำให้คืนนั้นเขาหลับสนิทจนถึงที่สุดเลย เขาปล่อยให้ตัวเองตื่นสายอย่างมาก วันนี้ พวกเขาทั้งคู่มีแค่ชั่วโมงเรียนในตอนบ่ายเท่านั้น เขาจึงปล่อยให้ตัวเองได้อู้บ้างตามสมควร
เฟี๊ยตหันไปทางซ้ายของตน หลังจากที่ทรงตัวขึ้นนั่งบนเตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สายตาของเขากวาดมาพบกับเด็กหนุ่มคิ้วเข้มคนหนึ่งที่นอนอยู่ไม่ห่างจากเขาไปเท่าไหร่นัก ทันใดนั้น ปากของเขาก็มีรอยยิ้มยกขึ้นเล็กน้อยอย่างเจ้าเล่ห์ ชายหนุ่มยกขาขวาตัวเองขึ้นถีบไปที่สีข้างนั่นหนึ่งครั้งอย่างไม่แรงนัก เฟี๊ยตจัดการลงโทษไอ้เด็กนี่อย่างหมั่นไส้ นอนหลับมาตลอดทางแท้ๆ ยังมาอู้ทำเป็นเหนื่อยอีก อย่างนี้มันต้องโดน!
ผลั่กกกกกกก
เสียงอวัยวะของเขากระทบกับร่างของธันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบของห้องนอนนั่น เด็กชายกระเถิบตามแรงกระแทกไปบนเตียงขนาดคิงไซส์นั่น ไม่มีอาการตอบรับ ไม่มีอาการสักนิดว่าเด็กชายสายฟ้านั่นจะรู้สึกตัว ไม่มีการลุกขึ้นมาโวยวายแต่น้อยตามที่เฟี๊ยตคิดไว้เลย
“ธัน”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเบาๆ อย่างเป็นห่วง การที่เด็กหนุ่มนี่ไม่มีการตอบสนองใดๆ ดูจะเป็นความผิดปรกติอยู่มาก หรือไม่บางที ธันก็อาจจะเหนื่อยจากการเดินทางมาก และกำลังหลับลึกอยู่จริงๆ
เฟี๊ยตที่นั่งอยู่ไม่ห่างออกไปค่อยๆ เอนตัวกระเถิบเข้าหาเพื่อนร่วมทีมที่นอนสลบไสลอยู่อย่างไม่รู้เรื่อง สมองของเฟี๊ยตเริ่มเกิดความเป็นห่วงในตัวชายหนุ่มกึ่งเพื่อนกึ่งน้องชายคนนี้เสียแล้ว
ผลั่กกกกกกกก
แต่ความเป็นห่วงนั้นก็คงอยู่เพียงไม่นานเท่านั้น เมื่อร่างที่กำลังดูเหมือนจะหลับลึกอย่างไม่ได้สตินั่นสะบัดขาขวาเข้าโจมตีเฟี๊ยตอย่างฉวยโอกาสที่สุด ขาข้างนั้นสะบัดออกมาจากกระแทกบริเวณหัวเข่าของเขา ทั้งๆ ที่เจ้าของมันยังคงหลับตา และทำท่าดูเหมือนอยู่ในนิทราสวัสดิ์อย่างนั้น
“เด็กเวร!”
เภสัชกรหนุ่มอุทานขึ้นมาอย่างตกใจอยู่ไม่น้อย ความเป็นห่วงเปลี่ยนมาเป็นความหมั่นไส้ภายในชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น แต่ก่อนที่เฟี๊ยตจะได้ลงมือทำอะไรต่อไป ร่างกายของเฟี๊ยตที่กำลังอยู่ในท่านั่งที่ชะโงกตัวไปข้างหน้าอย่างทุลักทุเลนั่นก็ล้มลงไปข้างหน้าอย่างทรงตัวไม่อยู่ แรงถีบจากธันไม่ได้มีอานุภาพรุนแรงอะไรเลย แต่มันพุ่งเข้าหาบริเวณหัวเข่าที่ดูจะเป็นจุดศูนย์ถ่วงสำคัญในการทรงตัวอยู่ในท่านี้
“เฮ้ยยยยยยยย”
เสียงของเฟี๊ยตอุทานขึ้นอย่างตกใจ ไม่ถึงวินาทีเดียวเท่านั้น ร่างของเขาก็ลงไปจ้ำเบ้าลงบนเตียงนั่น มันจะดีกว่านั้นถ้าสิ่งที่รองรับเขาอยู่เป็นฟูกนุ่มๆ เหล่านี้ แต่เปล่าเลย ร่างของเขาปะทะเข้าอย่างจังกับแพงอกที่แสนจะแข็งแรงของเด็กหนุ่มขี้กวนนั่น อกของเขาทั้งสองแนบชิดกันอย่างไม่มีใครคาดคิดมาก่อน ใบหน้าของเขาทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบเท่านั้น นี่มันฉากคลาสิกในละครหลังข่าวชัดๆ แต่ตามท้องเรื่อง ไอ้เด็กเปรตมันควรจะเป็นผู้หญิงน่ารักๆ สักคนไม่ใช่เหรอวะ!
ธันไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดมากไปกว่าค่อยเปิดเปลือกตาคู่นั้นอย่างช้าๆ แววตาคู่นั้นทอดมองมาที่เขาอย่างที่ตัวเขาเองก็แปลความหมายไม่ได้เลย เฟี๊ยตมั่นใจว่าหลายครั้ง ตัวเขาเองเคยพบกับสายตาแบบนี้ของเด็กหนุ่ม หากแต่เขาเองไม่เคยสักครั้งที่จะแปลมันออกมาเป็นความหมายได้ มันดูเป็นความลึกซึ้งที่แสนจะตื้นเขิน ในความวูบไหวในดวงตานั่นมีความมั่นคงแต่เย็นชาสลับไปมาอย่างที่เขาเองก็ยากที่จะอธิบาย
เฟี๊ยตเพิ่งจะสังเกตในช่วงอึดใจนั้นเองว่าธันเป็นผู้ชายที่มีตาหวานมาก แผงขนตาบนของเด็กชายนั้นหนาจนผู้หญิงบางคนคงต้องยอมแพ้ วูบหนึ่งที่เฟี๊ยตเผลอพิจารณาลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น แต่แล้ว เฟี๊ยตก็รู้สึกราวกับว่าตนเองกำลังตกหลุมไปอยู่ในห้องของวังวนที่ไม่มีที่สิ้นสุด ดวงตาคู่นั้นราวกับว่าเป็นประตูสู่โลกอีกโลกหนึ่งที่ห่างไกล ในขณะที่ โลกที่มีชายสองคนกำลังตกอยู่ในภวังค์นั่นหยุดนิ่งไปเสียสนิท แต่อีกดินแดนที่แสนไกลนั่นเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนเฟี๊ยตสั่นไปหมดทั้งใจ เทียนไขต้องเปลวไฟย่อมหลอมละลายลงจนสิ้นท่าฉันใด ความรู้สึกที่ถูกจับจ้องด้วยแววตาแข็งแกร่งแต่ลึกซึ้งคู่นั้นก็ยินดีที่จะต้องหลอมละลายไปฉันนั้น
ราวกับอากาศในตอนนั้นจะถูกลักลอบโจรกรรมหายไปจนหมด เฟี๊ยตรู้สึกเหมือนตัวเองจะขาดหายใจอย่างใดอย่างนั้น ชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเป็นผู้ประสบภัยท่ามกลางมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ ตัวเขาเองกำลังจะจมน้ำตายในไม่ช้า เขากระเสือกกระสนมาจนเจอหนทางรอดชีวิตสุดท้าย และเขาก็พบว่า หนทางนั้นมันแอบซ่อนอยู่ในดวงตาของชายหนุ่มที่เขาไม่อาจจะรู้ที่มาคนนั้นได้เลย!
จากผู้แต่ง : ผมแอบไปทำเพจมาครับ สำหรับคุยกัน อัพรูปภาพที่ผมจินตนาการตามที่ผมบรรยายออกมาในเรื่อง แล้วก็เอาไว้ให้คนอ่านไปตามผมเวลาผมอู้ สนใจก็มาคุยกันได้นะครับ สนุกๆ เผื่อใครอยากคุยแบบส่วนตัวไรงิ ฮ่าฮ่า
www.facebook.com/allornonetheauthor ครับผม
ปล. เรียกผมว่าอ้นก็ได้ครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เจ็ดหมื่นกว่าวิวแล้ว แสนวิวเมื่อไหร่ผมจะจุดพลุฉลอง อิอิ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย
อัยย๊ะ รอตอนต่อไปรัวๆ
แค่ชวนนอนก็ :hao6:
นานๆทีมีตอนพัฒนาความสัมพันธ์ฉันท์คนรักก็ดีนะ :hao7: :hao7:
อัญเชิญ ตอนต่อไป รีลิสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
>O< สนุกมากเลย ชอบมากเลย(เพิ่งมาอ่านรวดเดียว)
ถ้าออกหนังสือขอจองไว้เบย5555+
ติดเรื่องนี้งอมแงมเลย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
รักคนเขียนที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมาค่ะ!! :L2: :L2:
สุดท้าย พยายามเข้านะ เอาใจช่วย สู้ๆ \^O^/ ฮูเล่ๆ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
บวกเป็ดให้เลยอิอิ และจะมาเม้นใหม่นะคะ :bye2:
-
ตามเข้าไป Like Fan Page แล้วนะครับ
-
เอาแล้วๆๆ เริ่มหลงเสน่ห์กันซะแล้ว รักกันไวๆน๊าาา คงจะมีความสุขมากๆแน่เลยยย
สวัสดีจ้าาาอ้น :)
-
กรี๊ดดดด ธันจะป๊ะกันแหมกับเฟี๊ยตหราา นี่มันในเกมส์นะ!! 55555555555 #เค้าว้อเว่ง #เค้าไลค์เพจแล้วจ้าาา
รอตอนต่อไปแจ้~~ คริคริ
-
อุต๊ะ :-[
-
ให้เป็ดตัวนึงฐานเอาตอนชวนจิ้นมาลง
ว้ายๆ เขาแอบคิดลึกซึ้งกันด้วยอ่า
อุ๊ย...เขินๆ
รอตอนต่อไปดีกว่า :hao7:
-
ชอบ ชวนดีดี ทำลีลานะธัน ตามมาดัน
-
บทที่ 137 A Class
“เฟี๊ยต”
เสียงของเด็กหนุ่มที่กำลังใช้ร่างกายรองรับตัวชายหนุ่มอีกคนอยู่ทางด่านล่างนั่น ดังขึ้นอย่างน้อยๆ ทำลายความเงียบของบรรยากาศนั้นลง หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในภวังค์ของตนเองไปนานแสนนาน คำเอ่ยเรียกชื่อของเขาคำนั้น ดูแฝงไว้ด้วยความรู้สึกต่างๆ มากมาย
“หืมม”
เสียงของเขาเอ่ยตอบรับขึ้นอย่างไม่ค่อยรู้สึกตัวเท่าไหร่นัก สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่หน้าต่างของหัวใจที่นำพาเขาเข้าไปสู่วังวนที่ไม่มีวันจบสิ้นนั่น ราวกับมีแม่เหล็กขนาดยักษ์ดึงดูดเขาไว้ไม่ยอมปล่อย หากตัวเขาเป็นขั้วบวกอย่างใด เด็กหนุ่มตรงหน้าก็คือขั้วลบที่จะเข้าร่วมปฏิสัมพันธ์ให้ตัวเขามลายกลายเป็นกลางเสียหมดสิ้น ไม่มีทางเลย ไม่มีทางใดที่เขาจะต้านทานแววตาแสนทรงอำนาจคู่นั้นได้เลย
“คนหรือฮิปโปโปเตมัสเนี่ย ทำไมตัวหนักอย่างนี้วะ ฮ่าฮ่า ลดความอ้วนบ้างนะไอ้ตี๋”
เสียงหัวเราะที่กังวานขึ้นน้อยๆ นั่นทำลายบรรยากาศในภวังค์นั้นให้กระจายหายไปเสียหมดสิ้น ดูเหมือนว่าโลกจะกลับมาหมุนดังเก่าอีกครั้ง เด็กหนุ่มตรงหน้ากลายมาเป็นเด็กเมื่อวานซืนจอมยียวนกวนประสาทแล้ว
“ถามทำไม อยากกินตีนฮิปโปโปเตมัสหรือไง จะจัดให้สักคู่ไหม เดี๋ยวจะถวายตีนคู่หน้าให้สักคู่หนึ่ง ถุ๊ยย ไอ้แขกขี้เหม็นเอ๊ย”
เฟี๊ยตสะบัดหัวเล็กน้อยอย่างเรียกสติสัมปชัญญะ ก่อนจะเถียงออกไปด้วยถ้อยคำที่เผ็ดร้อนพอกัน เขาจะให้ไอ้เด็กนี่รู้ความผิดปรกติของตัวเขาที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย
“แขกอะไรจะหล่อขนาดนี้ เจ๊กเข้าใจไรผิดเปล่าครับ ฮ่าฮ่า”
ธันก็ยังคงกวนโมโหด้วยความสนุกสนานเช่นเดิม แต่ถ้าหากเภสัชกรหนุ่มตั้งใจจะสืบค้นลึกลงไปในดวงตาคู่นั้นแล้ว เขาจะพบว่า มันยังคงเหลือร่องรอยของความวูบไหวอยู่ไม่น้อยเลย
“ลุกๆๆ ไปเรียนได้แล้ว สายตั้งแต่วันแรกขายขี้หน้าเขาตาย”
เฟี๊ยตในขณะนั้นไม่สนใจจะต่อล้อต่อเถียงใดๆ ให้มากความลงไปอีก เขาตัดสินใจเอ่ยสั่งธันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะลุกยืนขึ้นเดินออกไปจากห้องในเวลานั้น โดยที่ธันก็ได้แต่มองผ่านไป และลุกขึ้นตามไปโดยไม่พูดอะไรอีกเช่นกัน
ไม่มีคำอธิบายใดๆ มอบให้แก่ช่วงเวลาสั่นคลอนของหัวใจที่เกิดขึ้น ยากเหลือเกินที่จะหาคำจำกัดความใดๆ ให้กับความรู้สึกเมื่อครู่ของชายหนุ่มทั้งสองคนที่กำลังเดินเคียงคู่กันไปในหนทางยาวนี้ บางที คำพูดที่ดีที่สุดอาจจะเป็นคำพูดที่ไม่ได้เอ่ยออกมานั่นเอง และดูเหมือนว่า ชายทั้งสองคนนั้นก็คิดอย่างนั้นเช่นกัน
พวกเขามาถึงห้องเรียนก่อนเวลานัดหมายร่วมครึ่งชั่วโมงได้ หลังจากที่แวะหาขนมปังทานกันง่ายๆ ที่ห้องโถงใหญ่ที่เมื่อวานพวกเขาได้ร่วมรับประทานอาหารกับองคมนตรีคนนั้น ห้องเรียนของพวกเขาเป็นห้องขนาดกว้างใหญ่ร่วม 10 คูณ 20 เมตรเห็นจะได้ ด้านยาวฝั่งหนึ่งของมันถูกประดับไว้ด้วยกระจกเงาขนาดบานใหญ่เต็มพื้นที่ผนังนั่นเลย ความรู้สึกของเฟี๊ยตเหมือนห้องซ้อมเต้นหรือการแสดงต่างๆ ตามที่เคยเห็นในโทรทัศน์อย่างใดอย่างนั้น จวบจนถึงเสี้ยววินาทีนี้ เขาเองก็ยังไม่เข้าใจว่ากระจกเงาดังกล่าวมันเกี่ยวข้องกับการเรียนจักระอย่างไร
ครูของเขามาถึงก่อนเวลานัดจริงประมาณห้านาทีเห็นจะได้ ครูของเขามีชื่อว่า อิสรา เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคน ถ้าจะให้เขาเดา น่าจะอายุประมาณสี่สิบหน่อยๆ หากแต่โครงหน้าและลักษณะท่าทางดูภูมิฐาน แต่ก็ยังสดใสอ่อนกว่าวัยอยู่มาก เธอแต่งตัวในชุดสีน้ำตาลรัดกุมด้วยผ้าที่ดูค่อนข้างบางเบาตามที่เขาชอบเห็นคนในวังนี้สวมใส่กันจนชินตา ผมที่รวมบตึงประกอบกับตุ้มหูรูปไม้กางเขนนั่นทำให้ครูอิสราของเขาดูหน้าเกรงขามอยู่ไม่น้อยเลย เธอก้าวเข้ามาในห้องอย่างมั่นใจ พร้อมกับมอบรอยยิ้มเล็กๆ ตรงมุมปากให้กับเขาทั้งสองคน
“สวัสดีค่ะ”
เธอเอ่ยทักทายสั้นๆ กับพวกเขา และทันทีที่พวกเขาเอ่ยตอบรับ หญิงวัยกลางคนคนนั้นก็เอ่ยแนะนำชื่อตัวเองสั้นๆ เหมือนกับที่เขาแอบสอบถามมาจากเหล่านางกำนัลในห้องโถงนั่น ครูอิสราดูเป็นผู้หญิงที่สวยสมวัยตามที่เหล่านางในเหล่านั้นชื่นชมไว้ไม่ผิดเลย
พวกเขาตอบแนะนำชื่อตัวเองออกไปบ้าง ก่อนที่จะยกมือไหว้ผู้ที่อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อม และครูของเขาก็ฉีกยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อยเมื่อเห็นกิริยาเหล่านั้น
“ครูได้รับหน้าที่ในการฝึกสอนเรื่องจักระพื้นฐานให้กับพวกเธอทั้งสองคน เนื้อหาของเราจะเน้นไปที่การควบคุมจักระให้นิ่งอยู่ที่อวัยวะใดอวัยวะหนึ่ง ทักษะนี้เองจะทำให้พวกเธอขึ้นไปพบกับควีนโจแอนนาได้อย่างปลอดภัย”
บทเรียนเริ่มต้นขึ้นอย่างง่ายๆ ครูอิสราของพวกเขาเริ่มต้นการบรรยายเกริ่นเข้าเรื่องในห้องเรียนที่ไม่มีอุปกรณ์อยู่เลยทั้งสิ้นนั้น เฟี๊ยตกับธันติดจะงงอยู่เล็กน้อยในสถานการณ์ที่ไม่เคยพบมาก่อนนี่ แต่พวกเขาก็เก็บอาการได้ดี และยืนฟังเรื่องราวเหล่านั้นโดยสงบ
“ครูสอนจักระในโลกแห่งนี้มีอยู่น้อยมาก และครูสอนจักระในโลกแห่งนี้ที่เขาจะสอนจักระให้เธอยิ่งจะมีน้อยลงไปอีก วิชาการควบคุมจักระถือเป็นวิชาชั้นสูงที่ไม่มีใครสอนให้เธอได้ง่ายๆ นัก ดังนั้น ถ้าใครเอ่ยปากว่าจะสอนวิชาจักระให้กับเธอหละก็ เธอควรจะสันนิษฐานไว้ได้เลยว่าเธอได้สร้างบุญคุณอันแสนยิ่งใหญ่กับเขาคนนั้นไว้เสียแล้ว”
ครูของเขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ท่าทางของเธอดูกร้าวขึ้นเล็กน้อยทันทีที่พูดถึงข้อเท็จจริงดังกล่าว ประโยคที่ดูจะพูดไปแบบไม่ได้เจาะจงนักของเธอทำให้เฟี๊ยตหวนไปคิดถึงชายคนหนึ่งในป่าทิวสนนั่น ชายเจ้าของผมสีดอกเลาที่เขาได้ช่วยชีวิตเอาไว้จากโรคร้ายนั่น ยิ่งเขาได้รู้ข้อเท็จจริงที่ว่าการเรียนวิชาจักระเป็นเรื่องซับซ้อนมากมายถึงขนาดนี้ มันยิ่งทำให้เขาตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูกเลย ชั่วขณะจิตนั้น เขาก็เพิ่งค้นพบว่าตัวเขาเองในขณะนั้นลืมที่จะถามชื่อของคนไข้คนนั้นของเขาเสียสนิท ใจของเขาไล่ลำดับไปถึงเรื่องราวต่อจากนั้น ครูสอนจักระอีกคนที่ชายคนนั้นแนะนำให้เขาไปฝากตัวเป็นศิษย์ หัสดิน ชายเจ้าของชื่อที่ดูทรงอำนาจคนนั้นนั่นเอง
“แต่พวกเธอทั้งสองถือเป็นกรณีพิเศษสำหรับครู เพราะปรกติ ครูจะสอนเฉพาะคนที่มีเชื้อสายของผู้ปกครองเมืองเท่านั้น แต่ในฐานะที่พวกเธอทั้งสองทำคุณประโยชน์อันยิ่งใหญ่ไว้แก่ดินแดนของเรา เธอจึงได้รับสิทธิพิเศษนี้ ตักตวงความรู้ไปให้มากที่สุด เพราะโอกาสอย่างนี้จะไม่มีอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน”
หญิงสาวที่ดูไว้ตัวคนนั้นหันมาส่งสายตาคมกริบกับพวกเขาทั้งสองคนอีกครั้ง หากแต่เฟี๊ยตก็เลือกที่จะไม่แสดงอาการต่อต้านอื่นใดๆ ออกไป
“ก่อนจะเริ่มต้นเรียน พวกเธอจะต้องเข้าใจจักระให้ถ่องแท้เสียก่อน พวกเธอเคยเรียนเรื่องจักระมาก่อนบ้างหรือเปล่า” เสียงนั่นเอ่ยสูงขึ้นเป็นคำถาม
“ไม่/ไม่ครับ”
เสียงของพวกเขาทั้งเอ่ยตอบขึ้นอย่างประสานกันโดยไม่ได้ตั้งใจ เฟี๊ยตลอบเอาขาไปสะกิดธันน้อยๆ เสียงของธันไม่ได้หางเสียงเสียแล้ว เฟี๊ยตรู้สึกได้เลยว่าธันเริ่มมีอาการต่อต้านครูคนนี้ขึ้นน้อยๆ เสียแล้ว
“ร่างกายของคนเราก็มีลักษณะเป็นเพียงสสารหนึ่งเท่านั้น หากแต่มีพลังงานอย่างหนึ่งที่มีอำนาจในการควบคุมมันให้มีชีวิตอยู่ได้ สิ่งนั้นเราทั้งหลายให้คำนิยามมันว่าวิญญาณ หากแต่ถ้าจะแบ่งย่อยให้ละเอียดลงไปอีก ก็สามารถจะแบ่งคร่าวๆ ได้ดังนี้”
“สิ่งแรกคือ ชี่ หรือที่มีลักษณะเหมือนวิญญาณนั่นเอง ชี่คือพลังชีวิตที่ขับเคลื่อนให้สิ่งมีชีวิตยังมีชีวิตอยู่ได้ ถ้าไม่มีชี่ หมายถึงไม่มีชีวิตนั่นเอง”
“สิ่งต่อมาคือ จิต ซึ่งก็คือความกำหนดรู้นั่นเอง ตราบใดที่เธอยังรู้สึกตัวอยู่ นั่นหมายความว่าจิตของเธอยังสถิตอยู่กับเธอ ณ ขณะนี้ แต่ถ้าหากเธอหมดสติลงไป แต่ยังมีลมหายใจอยู่ นั่นหมายว่า จิตเธอไม่อยู่เสียแล้ว แต่เธอยังคงมีชี่ที่หล่อเลี้ยงร่างกายเธอไว้”
“สุดท้ายคือ จักระ หรือสิ่งที่พวกเรากำลังจะศึกษากันอยู่นี่เอง จักระไม่ใช่ทั้งชี่ และไม่ใช่ทั้งจิต หากแต่มันเป็นสิ่งที่ซ่อนและหล่อเลี้ยงเธออยู่ภายใน เธอแม้ว่าเธอจะไม่สามารถควบคุมจักระเธอได้ แต่เธอก็ยังสามารถดำรงชีวิตได้อย่างปรกติสุข นั่นหมายความว่า จักระคือพลังขับเคลื่อนส่วนลึกที่ยากที่จะควบคุม แต่ถ้าหากผู้ใดสามารถดึงมันออกมาใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพ คนผู้นั้นก็จะกลายเป็นผู้ที่เหนือมนุษย์นั่นเอง!”
เพจสำหรับเม้ามอยหอยแมงภู่นิวซีแลนด์ : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : มาลงล๊าววววววววววว วันนี้ไปเดินงานไทยเที่ยวไทยที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิต์มาด้วยยย ใครไปบ้างงงงงง เจอกันทำไมไม่ทัก ฮึ 555555555555
-
ยอดวิวก็เยอะ แต่คนเม้นน้อยจัง //คนแต่งเริ่มเบะปากร้องไห้ และวิ่งหนีไปรื้อหาอะไรกินในตู้เย็นเงียบๆ ฮ่าฮ๋า
-
อย่างอแงครับ เดะเลี้ยงหนม 555555
-
โอ๋ๆๆๆ อย่างอนนะเธออออ อิอิ
วิชานี้ดูน่าสนใจมากๆ อยากไปเรียนด้วยมั่งจัง
-
อย่าดื้อกับคุณครูสิ หนูธัน
-
:sad4: โอย ขัดใจธัน ทำลายบรรยากาศหมด
เขินใช่ม่ะ o18
แต่ทำไมธันถึงไม่ชอบอาจารย์หว่า
-
เราตามไล่อ่านดุเดือดมากก โฮกฮากจริงๆ สนุกๆ
ใกล้ไล่ทันแระ
อยากเมนต์เฉยๆ
ตอนนี้อ่านถึงตอนที่ เจอกับน้องธันอยู่
นึกว่าแทนจะเป็นพระเอกซะแระ (แอบเซ็งแทนเบาๆ55)
ตอนนี้เชียร์ธันใจขาดดิ้นนะเออ
ตามต่อไปจ้า
-
บทที่ 138 A Mirror
“พวกเธอลองหันไปเงาตัวเองในกระจกนั่น”
ครูอิสราเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเฉียบคมเช่นเดิม ก่อนจะชี้นิ้วไปทางกระจกบานใหญ่ที่ตั้งไว้ราวกับว่าเป็นผนังด้านหนึ่งของห้องสี่เหลี่ยมนั่นฉะนั้น
เฟี๊ยตและธันเอ่ยตอบรับสั้นๆ ก่อนจะหันไปมองตามคำเชื้อเชิญกึ่งคำสั่งนั่น เฟี๊ยตเฝ้าพิจารณามองตัวเองที่เป็นภาพเงานั่น เขารู้สึกถึงความแตกต่างจากภาพสะท้อนของตัวเองที่เห็นได้จากกระจกเงาทั่วไป หากแต่เขาก็ยังจับสังเกตไม่ได้เหมือนกันว่าความแตกต่างที่ว่าคืออะไร
“พวกเธอเห็นความพิเศษที่ซ่อนอยู่ในกระจกนี้หรือไม่” ครูอิสราเอ่ยถามพวกเขาด้วยน้ำเสียงเนิบๆ ดวงตาคมคู่นั้นพิจารณามาที่พวกเขาทั้งสองคน
“กระจกนี้แสดงถึงพลังงานบางอย่างที่หล่อเลี้ยงร่างกายเราอยู่”
เสียงของธันเอ่ยตอบมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงอารมณ์นัก หลังจากที่คำถามนั้นจบไปชั่วอึดใจหนึ่ง เฟี๊ยตที่ทำได้แต่พยักหน้าน้อยๆ นั่น จึงลองหันกลับไปตั้งใจค้นหาความผิดปรกติของเงาสะท้อนในกระจกนั่นอีกครั้ง เขาสังเกตตามคำพูดของธันก่อนจะพบว่า ภาพนั้นมันมีลักษณะเหมือนที่เด็กหนุ่มพูดอยู่จริงๆ เขารู้สึกว่ามีแสงอ่อนๆ หรือที่น่าจะเรียกได้ว่าออร่าเปล่งออกมาจากตัวเขาเอง
“ถูกต้องค่ะ กระจกที่พวกเธอกำลังเห็นอยู่นี่เป็นกระจกเงาที่สามารถสะท้อนพลังงานที่หล่อเลี้ยงชีวิตของพวกเธออยู่ เธอลองสังเกตตัวเธอกับประตูที่อยู่อีกด้านหนึ่งนั่นสิคะ เธอจะเห็นความแตกต่างว่า ตัวพวกเธอนั้นมีพลังงานอย่างหนึ่งหล่อเลี้ยงอยู่ หากเธอพิจารณาให้ดี เธอจะพบว่าแสงออร่าอ่อนๆ สีเหลืองที่เธอพบอยู่บนตัวของพวกเธอนี่ ไม่มีอยู่บนประตูที่ไม่มีชีวิตบานนั้นค่ะ” ครูของเขาชี้ไปที่ประตูอีกด้านหนึ่งฝั่งที่เขาเดินเข้ามานั่นเอง
“ใช่จริงๆ ด้วย”
เสียงของเฟี๊ยตรำพึงออกมาเหมือนจะตั้งใจพูดกับตัวเองมากกว่า ตอบคำอธิบายของผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้
“ออร่าสีเหลืองอ่อนที่เธอเห็นอยู่นี่คือลักษณะของ ชี่ ซึ่งจะสามารถแบ่งแยกสิ่งมีชีวิตออกจากสิ่งไม่มีชีวิตได้ ผู้คนในเกมนี้ทุกคนไม่จำเป็นต้องมีชี่เป็นของตัวเอง ถ้าใครมีชี่ นั่นแปลว่าคนๆ นั้นมีชีวิตอยู่จริงในโลกของความเป็นจริง แต่ถ้าไม่ นั่นก็แปลว่าคนๆ นั้นเป็นเพียงบทบาทสมมติที่โซดิแอคสร้างขึ้นเท่านั้น”
เด็กหนุ่มสายฟ้าอดไม่ได้เลยที่จะชำเลืองตาไปมองเงาของผู้ที่ได้ชื่อว่าครูของเขาในกระจกนั่น ธันพบว่า ครูอิสราคนนั้นก็มีชี่หล่อเลี้ยงอยู่เช่นกัน นั่นแปลว่า เธอเองก็มีชีวิตอยู่ในโลกความเป็นจริงเช่นกัน
“ต่อไป เธอลองยืนกระต่ายขาเดียวซิ๊ ทำเป็นไหม เธอลองยืนแล้วหันไปมองกระจก แล้วลองสังเกตความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นดู”
เฟี๊ยตยกแขนสองข้างขึ้นขนานกับพื้น ก่อนจะเอาขาข้างขวายกขึ้นตั้งฉากกับเอวและนำมาแตะไว้ตรงหัวเข่าข้างซ้าย เพื่อทรงตัวขาเดียวอย่างว่าง่าย ในขณะที่ธันเองมีท่าทีอิดออด แต่เมื่อเห็นว่าเขาทำอย่างไม่อุทธรณ์ใดๆ เด็กหนุ่มจึงทำตามต่อมาอย่างเสียไม่ได้
เฟี๊ยตพยายามจับจ้องไปที่ภาพเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกนั่น หากแต่เขาก็ไม่เห็นอะไรที่แตกต่างไปอย่างชัดเจน เขาจึงปิดปากเงียบไว้ก่อน ในขณะที่ธันก็เอาแต่จับจ้องไปที่กระจกนั่น และไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเช่นกัน
เวลาผ่านไปอย่างนั้นประมาณ 5 นาทีได้ ความเมื่อยเริ่มจู่โจมเฟี๊ยตเข้ามาน้อยๆ หากแต่ก็ไม่ได้เหนือบ่ากว่าแรงอะไรที่จะอดทนและรอคอยคำตอบนั่น จนช่วงจังหวะหนึ่งที่เขาเผลอใจลอยไปจนลืมควบคุมท่าทางการยืนนั่น ตัวของเฟี๊ยตเอนไปทางด้านซ้ายน้อยๆ แต่เขาก็พยายามควบคุมสติและกลับมาทรงตัวให้ได้อีกครั้ง เขาพยายามอย่างหนักที่จะใช้ฝ่าเท้าช่วยควบคุมสมดุลของท่าทางดังกล่าว
“ออร่าสีส้มหรือเปล่าครับ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเบาๆ อย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก
“ถูกต้องค่ะ เมื่อได้คำตอบแล้วก็ยืนปรกติได้แล้วค่ะ”
หญิงสาวคนเดียวในห้องนั้นตอบขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ อย่างพึงพอใจ เฟี๊ยตถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่จะได้เลิกทำท่าตลกๆ นี่เสียที
“เธอคิดว่าออร่าสีส้มเป็นตัวแทนของพลังงานอะไร” ครูคนนั้นหันมาทางเภสัชกรหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยคำถามดังกล่าวขึ้น
“จิตครับ ผมคิดว่าน่าจะเป็นจิต” เฟี๊ยตเอ่ยออกไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก
“ใช่ค่ะ ออร่าสีส้มเป็นลักษณะของจิต เธอจะสังเกตได้ว่าในลักษณะปรกตินั่น ออร่าสีส้มจะไม่ปรากฏขึ้นมาชัดจนมองเห็นได้เท่าไหร่นัก จวบจนกระทั่งเธอใช้ความตั้งใจอย่างสูงในการควบคุมร่างกายหรืออวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่ง จิตของเธอนั้นจะโดดเด่นขึ้นมาอย่างที่เธอพบเห็นเมื่อสักครู่นี้ ขณะที่เธอกำลังพยายามควบคุมการทรงตัวในช่วงสุดท้ายที่จะล้มลงนั่นเอง” ครูคนนั้นเผยยิ้มให้เขานิดหน่อย ก่อนจะเริ่มพูดต่อไป
“โดยปรกติแล้ว จิตของบุคคลจะมีขอบเขตอยู่ที่ร่างกายของบุคคลนั้นๆ เท่านั้น จิตของคนทั่วไปไม่อาจแบ่งจิตไปสถิตอยู่กับวัตถุอื่นใดได้ แต่โดยในความเป็นจริงแล้วก็มีผู้ที่สามารถทำได้ หากแต่มันเป็นศาสตร์ที่ลึกลับเกินกว่าที่คนทั่วไปควรจะเรียนรู้”
“จิตของเธอจะถูกผูกไว้กับอวัยวะในส่วนที่เธอควบคุมได้เท่านั้น พูดให้เข้าใจกันตรงๆ ก็คือทุกบริเวณที่ระบบประสาท somatic nervous system ของเธอไปถึงนั่นเอง ดังนั้น จิตของคนทั่วไปจะไม่อาจควบคุมอวัยวะอื่นใดที่เกินไปจากขอบเขตนี้ได้ แต่แน่นอน ผู้เชี่ยวชาญระดับสูงย่อมสามารถควบคุมจิตของตนได้ทั่วทุกอณูของร่างกาย นั่นหมายความว่า หากเธอศึกษาให้สูงขึ้นไปอีกนั้น แม้แต่หัวใจของเธอ เธอก็สามารถบังคับให้มันหยุดเต้นได้ แม้แต่สมองของเธอ เธอก็สามารถบังคับให้มันลืมหรือจำอะไรได้ตามต้องการ”
“เป้าหมายของการเรียนของเราในคลาสนี้ คือการสามารถควบคุมตัวเองให้ยึดติดอยู่กับเรือบิน และไม่หลุดลอยไปตามลมกรรโชกได้ โดยโจทย์แล้ว พวกเธอไม่จำเป็นต้องดึงจักระออกมาใช้เพียงแต่น้อย แค่จิตอันมั่นคงของพวกเธอก็เพียงพอแล้ว ดังนั้น ครูจะสอนพวกเธอควบคุมจิตของตนให้มีประสิทธิภาพเสียก่อน หากมีเวลาเพียงพอ ก็จะสอนเพิ่มเติมในส่วนจักระให้” ครูวัยกลางคนของเขากล่าวเริ่มต้นเข้าสู่บทเรียนอีกครั้ง
“แล้วเรียนควบคุมจักระ และใช้จักระยึดตัวเองไว้กับวิหารไม่ได้เหรอครับ”
ธันหันหน้าไปทางหญิงสาวคนนั้น ก่อนจะเอ่ยแย้งขึ้นมาเป็นคำถาม แม้น้ำเสียงจะไม่ได้ดูก้าวร้าวแต่อย่างใดหากแต่มันก็ไม่ได้ฟังดูนุ่มนวลหูเท่าไหร่นัก
“ควบคุมจิตเธอให้ได้เสียก่อน ก่อนจะพยายามควบคุมจักระที่อยู่ภายในของเธอนั้น วิชาควบคุมจักระยากเป็นพันเท่าหมื่นเท่าของการกำหนดจิตนัก เธออาจจะเข้าใจผิดว่าจักระเป็นเรื่องง่ายๆ นั่นก็เป็นเพราะว่าคนทั่วไปสับสนระหว่างคำว่า ชี่ จิต และจักระกันนั่นเอง หากเธอได้เจอผู้รู้และศึกษาให้ถึงแก่นแล้ว เธอจะพบว่าจำนวนผู้ที่รู้จักจักระอย่างแท้จริงนั้นมีอยู่น้อยเหลือเกินในเกมนี้ อาจจะอยู่ในหลักสิบเสียด้วยซ้ำ”
ครูอิสรากล่าวขึ้นมาอย่างเรียบๆ แต่ก็แฝงไว้ด้วยการฟาดฟันทางคำพูดอยู่อย่างลึกๆ นั่น รอยยิ้มที่เธอส่งมาให้นั้นดูเคลืองแคลงไปด้วยความนัยอยู่ไม่น้อยเลย
“ได้เลยครับ ตามที่คุณครูบอกเลยครับ เริ่มต้นจากการควบคุมจิตตามที่ครูบอกเลยก็ได้ครับ ถ้ามีเวลาเหลือหลังจากนั้นค่อยเพิ่มเติมกันภายหลัง”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขัดขึ้นมาอย่างนุ่มนวลเป็นการขัดตราทัพที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างน้อยๆ นั่น และคำพูดของเขาก็ดูเหมือนจะเป็นการตัดบทเพื่อเข้าสู่การเรียนรู้ในขั้นตอนต่อไป ทั้งครูและศิษย์ที่เหลืออีกสองคนก็ดูจะไม่ใส่ใจจะหาความใดๆ กันอีก บทเรียนของวันนั้นจึงเริ่มต้นด้วยประการนี้เอง
คาบเรียนอันแสนยาวนานของวันนั้นดำเนินไปจนจบเมื่อตะวันตกดินนั่นเอง ครูอิสราสอนถึงพื้นฐานการควบคุมอวัยวะต่างๆ ในร่างกายให้สมบูรณ์พร้อมด้วยจิต เริ่มต้นจากการกำหนดลมหายใจเข้าออก เขาสองคนเรียนรู้การกำหนดลมหายใจให้ยาวนานขึ้น ตั้งสติอยู่กับอากาศที่เดินทางไปตามอวัยวะเหล่านั้น ครูอิสราสอนให้พวกเขาค่อยๆ ขยายอาณาเขตของลมหายใจให้กว้างขึ้น หายใจเข้าให้นานขึ้น หายใจออกให้นานขึ้น ฝึกการกลั้นลมหายใจให้ได้นานขึ้น รวมถึงการดึงศักยภาพปอดมาใช้ให้สมบูรณ์
หลังจากนั้น พวกเขาก็ได้เรียนรู้การกำหนดจิตไว้ที่ปาก พวกเขาต้องใช้เวลาร่วมชั่วโมงเพื่อผ่านพ้นบทเรียนเหล่านั้นไปให้ได้ ครูสั่งให้เขากำหนดลิ้นตัวเองให้รู้สึกตามความปารถนาตนเองให้ได้ สั่งให้เปรี้ยว ต้องรู้สึกเปรี้ยว สั่งให้หวาน ต้องรู้สึกหวาน ราวกับว่า พวกเขาสามารถปรุงแต่งรสชาติอาหารใดๆ ขึ้นก็ได้ ทั้งๆ ที่ไม่มีวัตถุหรือสสารใดตกต้องถึงลิ้นของพวกเขาอย่างแท้จริงเลย
การเรียนดำเนินไปทางลักษณะแบบนี้เรื่อยๆ หากแต่เปลี่ยนอวัยวะไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย ไล่ไปตั้งแต่จมูก ปาก ลิ้น ตา หู แขน ขา ฝ่ามือ ฝ่าเท้า รวมไปถึงทุกอวัยวะที่ระบบประสาทภายใต้อำนาจจิตใจจะไปถึง หลายครั้งที่เฟี๊ยตจวนเจียนจะหมดแรงนั่น ในใจส่วนลึกเขาก็ตะโกนก้องออกมาว่า นี่เป็นโอกาสที่หาไม่ได้ง่ายๆ เลย ที่จะได้เรียนเรื่องเหล่านี้ พวกเขามีเวลาแค่สามวันเท่านั้น พวกเขาต้องซึมซับความรู้จากสามวันนี้ไปให้ได้มากที่สุด หนทางของการเกมนี่ยังอีกยาวไกลนัก!
เพจสำหรับเม้ามอยหอยเป๋าฮื้อ : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : วันนี้ตั้งใจว่าจะต้องแต่งให้ได้ห้าตอน ตุนเก็บไว้ เพราะอาทิตย์หน้าว่าจะไปเที่ยวทะเล แต่จนแล้วจนรอด แต่งทั้งวันก็ได้แค่สองตอนเท่านั้น โฮฮฮฮฮฮ นักเขียนที่เขาแต่งนิยายขายกันเป็นเรื่องเป็นราวนี่ช่างเก่งชะมัด ผมต้องสอบ IELTS อีก พูดแล้วน้ำตาจะไหล เฮ้อออ ภาษาอังกฤษงูๆ ปลาๆ มาก ผมจะได้คะแนนติดลบไหม ฮ่าฮ่า
ปล. เม้นน้อยอะ ไม่ยอมเม้นเดี๋ยวจะไม่ยอมลงนิยายบ้าง อิอิ แลกกันๆ
-
ใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้ายใจร้าย
คนที่อ่านแล้วไม่เม้นนับเป็นคนใจร้ายทุกคน ชิส์!
-
แง่ๆๆๆๆ คนเขียนอย่าใจร้ายนะ
แง่ๆๆๆๆ
-
รับรสได้โดยไม่มีวัตถุ เก๋อ้ะ
-
กำลังสนุกเลย....
ทั้งคู่เริ่มหวานกันแล้วน่ารักมาก...
-
โอย ตอนนี้มันทฤษฎีจ๋าเสียจริง
มึนๆ :mew5:
-
มาวนแรกบทเรียนก็เข้มข้นละ
แบบนี้เฟี๊ยตของเราต้องเก่งขึ้นอีกมากแน่ๆเลย
ว่าแต่หนูธันแอบก้าวร้าวกับคุณครูนะ ไม่ดีๆ อิอิ
รอตอนต่อไปจ้า
-
ธันกับเฟี๊ยตมีฉากหวานๆบ่อยนะ แต่ธันชอบกวนประสาทเบรคความหวานตลอดอ่ะ สงสัยคงจะกลัวตกหลุมรักเฟี๊ยตละมั้ง
ถึงตอนฝึกควบคุมจิตนี่คิดอยู่เลยว่าธันจะตีกับครูมั้ยนะ เหมือนต่อต้านนิดๆ ยังดีที่เฟี๊ยตพอช่วยแก้ไขไปได้ รอตอนต่อไปจ้า
-
อ่านทันแล้ว เย้!
มารอตอนต่อไปจ้า
กำลังมันส์เลย
สู้ๆน้า อย่าพึ่งน้อยใจสิ
:กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
คนแต่งอย่างอล น้าาาาาา
พยายามจะเข้ามาอ่านเรื่อยๆ
และจริงๆก็เม้นต์ทุกครั้งที่มาลง
แต่ช่วงนี้เข้าสอบไฟนอล
ไม่ได้เข้ามาเลยยยย
มีแบบเข้ามาอ่านทางมือถือแล้วออก
แต่อยากมาเม้นต์ให้จริงๆน้าาาา
กึ๋ย ตอนนี้ ธันกับเฟี๊ยต แอบแบบ
มีซัมธิง รอง กันแล้ว ตอนอ่านแบบ ..
นึกว่าจะเผลอตัวจูบอะไรงี้
ฮ่าๆๆๆ ฝันกลางวันมากกกกก
ธันก็นะ กลบเกลื่อนได้ดีแฮะ
น่าจะมีเผลอจูบกันโดยไม่ตั้งใจเนอะ
อีกเรื่อง พอพูดถึงหัสดิน
อาจารย์สอนจักระ แอบน่าสนอยู่นะ
เค้าคงเป็นอาจารย์ที่เก่ง
อยู่ที่เฟี๊ยตจะมีโอกาสได้เจอหรือเปล่า
ถ้าเจอ เฟี๊ยตคงเก่งขึ้นอีกหลายขุม
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเน้ออออ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เอ้าๆ ท่าน อ้น เค้าโวยแล้ว ตอบโพสให้เค้าหน่อยครับ ผมตอบไม่ค่อยเก่งซะด้วยสิ
ปล.พ่อหนุ่มธันหวังว่านานไปคงไม่กัดครูหรอกนะ -*-
-
บทที่ 139 Orange Aura
“โอ๊ย ทำไมมันเหนื่อยอย่างงี้วะ”
ธันบ่นออกมาเสียงดังพร้อมกับทิ้งตัวลงบนพื้นห้องเรียนนั่นอย่างหมดสภาพ หลังจากที่ครูอิสราได้กล่าวปิดการเรียนวันแรก และออกไปจากห้องเพียงไม่นานเท่านั้น
“เออ นี่ขนาดแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนะเนี่ย ทำไมรู้สึกว่าเหนื่อยกว่าฝึกมวยไทยเสียอีก”
เฟี๊ยตทรุดตัวลงนั่งกับพื้นข้างๆ ธัน ก่อนจะพูดออกมาอย่างเห็นด้วย เขาเหนื่อยจริงๆ สภาพตอนนี้เหมือนสมองผ่านการใช้งานมาอย่างหนักหน่วง
“เล่นมวยไทยด้วยเหรอ หน้าตางี้ไปเรียนพวกวิชาเส้าหลินดีกว่ามั้ง ฮ่าฮ่า” เสียงธันเริ่มยียวนอีกครั้ง หลังจากได้นอนผึ่งหลังไปกับพื้น
“ยุ่งน่า ว่าแต่ทำไมดูเขม่นๆ ครูอิสราเขาจัง” เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นน้อยๆ ทั้งๆ ที่ในใจของเขาก็แอบมีคำตอบที่คิดว่าใช่อยู่แล้ว
“ไม่ชอบ พูดจาหยิ่ง เหมือนดูถูกคนอื่นอยู่ตลอด หมั่นไส้” ธันเอ่ยขึ้นเบาๆ จมูกโด่งนั่นเชิดขึ้นอย่างเด็กไม่ยอมโตหัวรั้นอย่างใดอย่างนั้น
“อย่าคิดมากเลยธัน เราคิดว่าคนแบบนี้ดีเสียอีก แสดงออกกันตรงๆ แบบนี้เนี่ยแหละ ชอบก็ชอบ ไม่ชอบก็ไม่ชอบ พวกคนหน้าไหว้หลังหลอกน่ากลัวกว่านี้เยอะ ถ้าธันได้เจอคนที่ไม่เคยจริงใจอะไรกับเราสักอย่างเลยบางคนนะ ธันอาจจะไม่กล้าไว้ใจใครไปตลอดชีวิตเลยก็ได้”
เฟี๊ยตพูดขึ้นพร้อมดันตัวเองลุกขึ้นจากพื้นเพื่อจะไปกินอาหารเย็นที่ห้องโถงเดิมนั่น และจะได้ไปพักผ่อนเสียที ธันเองในขณะนั้นก็ไม่ได้เอ่ยปากแสดงความคิดเห็นใดๆ เพิ่มเติมอีก
เด็กหนุ่มที่นอนแผ่อยู่บนพื้นนั้นเอื้อมมือส่งมาให้เขาอย่างไม่พูดจาอะไรทั้งสิ้น เฟี๊ยตที่กำลังยืนมองอยู่นั้นก็เพียงแต่ส่ายหัวน้อยๆ เท่านั้น หากแต่ตัวธันเองก็ไม่ยอมแพ้ เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักน้อยๆ และยังคงยื่นมือค้างไว้กลางอากาศอยู่อย่างนั้น ในขณะที่ ทางอีกฝ่ายก็ยังคงยืนกรานปฏิเสธเช่นเดิม เฟี๊ยตยืนกอดอกพร้อมกับส่ายหน้าเป็นสัญญาณ เด็กหนุ่มอีกคนเห็นดังนั้นก็เผยอริมฝีปากออก ก่อนจะขยับปากพูดอะไรบางอย่างออกมาอย่างไม่มีเสียงด้วยประโยคที่พวกเขารู้กันเพียงสองคนเท่านั้น เมื่อเภสัชกรหนุ่มเห็นดังกล่าว เขาก็ทำได้แต่เบือนหน้าออกไปเล็กน้อย พร้อมกับถอนหายใจออกมาหนึ่งเฮือก เฟี๊ยตตัดสินใจยื่นมือออกไปให้คนตรงหน้านั่นอย่างยอมแพ้ เมื่อธันเห็นดังนั้นจึงยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี แล้วจึงใช้มือของตนจับประสานเข้ากับมือของเพื่อนร่วมทีมนั่นเพื่อดึงตัวเองให้กลับมาลุกขึ้นยืน
“ก็แค่นี้”
ธันพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนจะเดินนำชายอีกคนออกจากห้องเรียนสี่เหลี่ยมนั่น เพื่อมุ่งตรงสู่สถานที่รับประทานอาหารในเย็นวันนี้ เฟี๊ยตที่เห็นดังนั้นก็ได้แต่ส่ายหัวด้วยท่าทางเอือมระอาอย่างนั้น พร้อมกับก้าวเท้ายาวตามไปเงียบๆ หากแต่ถ้าลองสังเกตอย่างตั้งใจแล้ว ใบหน้าของเฟี๊ยตก็แต้มไว้ด้วยรอยยิ้มที่สดใสไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเด็กจอมยั่วโทสะอีกคนนั่นเลย
อาหารเย็นในวันนั้นเป็นไปอย่างเต็มพิกัดยิ่งกว่าเมื่อวานเสียอีก พนักงานหญิงที่ดูแลห้องอาหารนั้นเตรียมอาหารไว้ชุดใหญ่ราวกับรู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนกรำศึกการเรียนกับครูอิสรามาอย่างหนักหนาสาหัสเพียงใด อาหารถูกทยอยไล่เสิร์ฟขึ้นบนโต๊ะอย่างเป็นลำดับขั้นตอน ตั้งแต่อาหารเรียกน้ำย่อยที่เป็นผักสามอย่างย่างมาอย่างพอเหมาะ ราดด้วยซอสรสเปรี้ยว ต่อด้วยสลัดที่เสิร์ฟพร้อมมันบดจานใหญ่ ซุปกุ้งมังกรสีส้มข้นด้วยครีมที่มีรสหัวหอมอยู่อ่อนๆ ก่อนจะมาถึงอาหารจานหลักที่ทำขึ้นด้วยปลากับมันฝรั่งทอดกรอบ พวกเขาทั้งสองกินจนหมดเกลี้ยงทุกจาน ตอนแรกพวกเขารู้สึกว่าเหนื่อยอยู่พอสมควร แต่เมื่อเริ่มกินอาหารคำแรกเข้าไปแล้ว พวกเขารู้ได้เลยว่าพวกเขาต้องการพลังงานมากกว่าที่คิดไว้ตอนแรกมาก ธันลูบท้องตัวเองน้อยๆ หลังจากจัดการทีรามิสุราดผงโกโก้ที่เป็นของหวานปิดท้ายมื้ออาหารนั่นเรียบร้อยแล้ว พวกเขาทั้งสองอารมณ์ดีขึ้นมากโขจริงๆ การฝึกวิชามาเหนื่อยๆ แล้วได้จัดการมื้อเย็นอย่างเต็มคราบนี่ก็ให้ความรู้สึกที่ดีไปอีกแบบหนึ่งเลย
พวกเขากลับมาถึงห้องไม่นานหลังจากจัดการมื้อเย็นนั่นเสร็จ เฟี๊ยตไล่ธันไปอาบน้ำก่อนเป็นคนแรก ในขณะที่เขานั่งเอาการ์ดที่มีในสมุดออกมาจัดเรียงและทบทวนอีกครั้ง วันสองวันที่ผ่านมา เขาไม่ได้มีโอกาสเรียกการ์ดออกมาใช้เลย นั่นแปลว่า เขาอาจจะมีโอกาสหลงลืมมันเวลาจำเป็นต้องใช้ได้ นิ้วเรียวยาวนั่นไล่เปิดหนังสือที่แสนจะคุ้นเคยไปทีละหน้าๆ เมื่อมองไปแล้ว ตัวเขาเองก็อดไม่ได้เลยที่อมยิ้มออกมา ไพ่แต่ละใบก็มีความทรงจำของตัวเอง สมุดคู่ใจนี่ก็เหมือนไดอารี่ดีๆ อีกเล่มนี่เอง มันอัดแน่นไว้ด้วยความทรงจำของเขาเต็มไปหมด เรื่องราวตั้งแต่เขาเข้าเกมมาถูกร้อยเรียงออกมาผ่านการ์ดเหล่านั้น
ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าเขาเล่นเกมนี้มานานแสนนาน ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงแล้ว มันยังไม่ถึงเวลาหนึ่งอาทิตย์ในโลกแห่งความเป็นจริงด้วยซ้ำ แต่เหตุการณ์เสี่ยงตายหลายต่อหลายครั้งมันทำให้เวลาเหล่านั้นดูจะยืดยาวออกไปอย่างไม่มีขอบเขตเลย เฟี๊ยตเดินออกไปตรงระเบียง ก่อนจะแหงนหน้ามองดูดวงดาวที่ประดับอยู่เต็มท้องฟ้านั่น เขาผูกพันกับเกมนี้อย่างบอกไม่ถูก ทำไปทำมา เขาดูจะสนุกกับการอยู่ในเกมมากกว่าการใช้ชีวิตอยู่ในชีวิตจริงเสียอีก คิดดังนั้น เฟี๊ยตก็หัวเราะออกมาน้อยๆ อย่างไม่มีสาเหตุ ชายหนุ่มไม่อยากจะคิดถึงวันที่เกมนี้จบลงเลย ถึงวันนั้นเขาจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ คงจะต้องขอบคุณจดหมายฉบับนั้นที่ส่งมาถึงเขาในวันนั้น ใครจะรู้ว่ากระดาษอิเล็กทรอนิกส์เพียงใบเดียวใบนั้นจะเปลี่ยนแปลงชีวิตเขาไปได้มากมายถึงเพียงนี้
“ไบเบิ้ล”
“นายท่าน”
“เป็นไปได้ไหมที่คนที่รู้จักกันในเกมจะพัฒนาความสัมพันธ์เป็นเพื่อนกันในชีวิตจริง”
เฟี๊ยตเอ่ยถามออกไป อย่างที่ตัวเขาก็ไม่มีเหตุผลเหมือนกัน มันอาจจะมีจุดเริ่มต้นมาจากความสัมพันธ์ดีๆ ที่เขาคิดจะรักษาเอาไว้ก็เป็นได้
“เป็นไปได้ นายท่าน หากแต่ต้องขึ้นอยู่กับความยินยอมของบุคคลทั้งสองเองด้วย โดยพื้นฐาน เกมนี้มีระบบป้องกันการจดจำใบหน้าของผู้เล่นทุกคนไว้ นั่นหมายความว่า ถ้าผู้เล่นไม่มีการนัดเจอ หรือแลกเปลี่ยนข้อมูลส่วนตัวใดๆ กันเอง พวกเขาก็จะจำกันไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกันมากแค่ไหนในเกมก็ตาม” ไบเบิ้ลเอ่ยอธิบายข้อมูลที่ตัวเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว
“รูปร่าง หน้าตา บุคลิกภาพทุกอย่างของผู้เล่นในเกมนี้เหมือนกับชีวิตจริงทุกประการอย่างนั้นหรือ ไบเบิ้ล” เสียงของเขาเอ่ยถามต่อ
“ถูกต้อง นายท่าน ระบบของเกมจะประมวลผลให้ผู้เล่นที่เข้ามาในเกมมีลักษณะเหมือนกับตัวเขาในชีวิตจริงทุกประการ แต่นั่นหมายความว่า ผู้เล่นเหล่านั้นจะต้องอยู่ในสภาพปรกติ ถ้าหากผู้เล่นใช้การ์ดเวทมนตร์บางประเภทเพื่อเปลี่ยนแปลงรูปร่างหรือลักษณะหน้าตาไป นั่นก็จะทำให้แตกต่างออกไปจากความเป็นจริง” ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ เมื่อฟังคำพูดเหล่านั้นจบ
“แปรว่าถ้าปราศจากอำนาจจากการ์ดใดๆ แล้ว สิ่งที่เราเห็นอยู่เบื้องหน้า มันคือความเป็นจริง ถูกไหม” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเบือนหน้ากลับไปทางห้องพักน้อยๆ
“เกือบจะถูกต้องทุกประการ นายท่าน หากแต่มีข้อยกเว้นอยู่เพียงหนึ่งเดียวว่า ผู้ที่เป็นโซดิแอคนั้นสามารถรังสรรค์ตัวตนขึ้นมาเองได้ตามใจปารถนา ดังนั้น เมื่อท่านพบโซดิแอคในเกม กับโซดิแอคในชีวิตจริง เขาเหล่านั้นอาจจะต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยก็เป็นได้ หรืออีกนัยหนึ่ง ถ้าท่านได้พบเห็นกับคนที่มีลักษณะผิดไปเกินกว่าจะเป็นมนุษย์ธรรมดา แต่เขาเหล่านั้นยังคงมีลักษณะตัวตนของความเป็นผู้เล่นอยู่ ข้อเท็จจริงนั้นก็ทำให้ท่านสันนิษฐานได้ว่าคนๆ นั้นอาจจะเป็นโซดิแอคผู้สร้างเกมนี้ขึ้นนั่นเอง”
เภสัชกรหนุ่มที่เผลอปล่อยความคิดตัวเองให้ล่องลอยไปตามอากาศเย็นสบายในยามค่ำคืนนั่นเรียกตัวเองกลับมาอีกครั้ง ก่อนจะกลับเข้าสู่บริเวณห้องพักของเขา เฟี๊ยตตั้งใจจะเอ่ยปากบอกให้ธันกลับไปนอนที่ห้องพักของตน เพราะคิดว่าสถานการณ์น่าจะไว้วางใจได้แล้ว แต่จนแล้วจนรอด ความคิดของเขาก็กลายเป็นหมันเสียสนิท เนื่องจากเจ้าเด็กหนุ่มนั่นชิงหลับตัดหน้าเขาไปเสียแล้ว เฟี๊ยตเห็นดังนั้นก็ได้แต่หัวเราะออกมาน้อยๆ ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปชำระล้างร่างกายเพื่อเตรียมตัวพักผ่อนในค่ำคืนนี้เช่นกัน
ค่ำคืนนั้นผ่านไปอย่างสงบเรียบร้อยดี หากจะมีปัญหาอะไรสักอย่างก็คงจะเป็นที่เจ้าธันที่นอนกินที่กินทางเป็นอย่างมาก หลังจากที่เฟี๊ยตออกมาจากห้องน้ำ เขาก็พบว่าเจ้าเด็กนั่นนอนแผ่ตัวเองเต็มเตียงนั่นอยู่ก่อนแล้ว ตัวเขาเองหาพื้นที่ที่จะล้มตัวลงนอนไม่ถูกเลย จะนอนลงฝั่งขวาของเตียง มันก็ถูกกินที่ด้วยขาของเจ้าเด็กนั่น แต่หากจะเลือกทิ้งตัวลงทางฝั่งซ้าย มันก็มีช่วงบนของธันกินพื้นที่อยู่ เฟี๊ยตยืนตัดสินใจเงียบๆ อยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจนอนลงบริเวณด้านฝั่งขวาของธันหรือทางฝั่งซ้ายของเตียงนั่นเอง ทางนี้มีพื้นที่เหลือเยอะมากกว่า ติดอยู่ที่ว่า เด็กหนุ่มนั้นนอนเอาลำตัวช่วงบนเอียงมาทางฝั่งนี้ และด้วยลักษณะดังกล่าว ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองจะต้องนอนอยู่ในท่าทางที่ใบหน้าต้องใกล้ชิดกันมากเป็นพิเศษกว่าทุกคืน
เพจสำหรับเม้ามอยหอยลายผัดพริกเผา : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : มีนักอ่านคนหนึ่งส่งลิ้งกระทู้ให้ดู เนื้อหาใจความเตือนผมอย่างอ้อมๆว่า ควรจะเลือกเรียกร้องคอมเม้นท์จากคนอ่าน และไม่ควรนำคำพูดว่าจะหยุดแต่งมาใช้ เพราะมันจะทำให้นักอ่านเหม็นเบื่อ และเลิกอ่านได้
บอกตามตรงว่าแว๊บแรกที่อ่านก็อารมณ์ขึ้นนิดนึง แต่พอได้บ่นระบายไปบ้างในแฟนเพจแล้วก็ค้นพบความจริงว่า เราคงไม่อาจทำให้ใครชอบเราได้ทุกคนหรอก ผมคงเลิกขอคอมเม้นจากคนอ่านไม่ได้หรอก คนแต่งนิยายทุกคนก็คงอยากรู้ฟีดแบ๊คกลับมาบ้าง หวังว่าคนอ่านคงจะเข้าใจ
-
อยากรวมเล่มจัง T^T
-
ตื่นมาต้องมีเหตุการณ์เซอไพรส์แน่ๆ 55555
-
:impress2: :o8: :-[ โอยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ดาเมจมาแบบกรุบกริบ แต่แค่ฉากจับมือ แทบจะฟินเลยทีเดียว
ถึงอยากจะให้ธันกับเฟี๊ยตเจอกันในโลกจริงเร็วๆ แต่ก็ยังไม่อยากให้เจอซะเท่าไหร่
กลัวมันจะกลายเป็นเพื่อนกันแทน
เรื่องนี้มีตอนลับแบบ SAO มั้ยน้า :hao6: เหอๆ
ปอลิง : ถ้าจะรวมเล่มบอกเนิ่นๆนะ จะเก็บตังค์
นิยายคุณอ้นคงหน้ามากแน่ๆ
-
ทำไมมันมาแบบมึนๆแต่ฟินเบาๆนะ อิอิ
รอตอนต่อไปจ้า
-
ถ้าคนเขียนรวมเล่ม สงสัยจะเป็นชุดใหญ่ๆเล่มหนาๆแน่เลย อิอิ เพราะเนื้อหาเยอะมากๆๆๆ
แต่ยังไงก็ยังติดตามกันอยุ่น้า อยากอ่านจนถึงตอบจบเลย อยากอ่านไปนานๆ
-
พึ่งรู้สึกตัว ก็ตอนที่ได้อ่านที่ละตอน(แบบไม่ได้อ่านไล่ต่อกัน) ว่า "เนื้อ" มันสั้นจริงๆ
เป็นเหตุการณ์ แค่เพียงวันเดียว สรุปใจความของตอนนี้ได้สั้นๆคือ
"ฝึกวิชา เดินไปนั่งเล่น พอนั่งเล่น ก็ไปกินข้าว แล้วก็นอน"
คือ มันน่าเสียดายที่เขียนบอกว่า เป็นตอน ออร่าส้ม
ก็น่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกี่ยวกับออร่าส้ม บ้าง "เนื้อ" จริงๆ มันก็น่าจะยาวกว่านี้
เอาให้มันได้ เนื้อหา แล้วก็เต็มอิ่มกับตอนนั้นไปเลย
มันรู้สึกเหมือนกับว่า ไม่สมที่ตั้งตา
ก็เข้าใจค่ะที่ว่ามันเป็นสไตท์ การเขียนของคุณ เราว่าแบบนี้มันก็โอเคดี แต่มันสั้นเกินไป จับเนื้อไม่ค่อยได้ในแต่ละตอน
อยากฝากให้ลองคิดดูนะคะ
ลองไปอ่านเรื่องนี้ดูนะคะ Crown to King (ในเด็กดี)
มันทำให้เราโหยหานิยายแฟนตาซี Y
บางทีมันอาจจะแนะแนว ทางการแต่งนิยายเรื่องแรกของคุณให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
เรายังรออ่านอยู่น้า
เป็นกำลังใจให้
สู้ๆน้า
:กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
อยากดูฤทธิธัน เรื่องขอโพสไม่ผิดนะครับผมคิดว่าตนเราทำอะไรก็อยากให้มีคนชมอ่าน แต่ต้องทำใจ ดอกไม้กระบองก็ต้องรับ คนชมก็รับคนว่าก็ต้องไม่โกรธ ส่วนใหญ่คนอ่านไม่ใช่นักวิจารณืคงเขียนได้แต่ความรู้สึก ผู้เขียนก็ต้องทำใจ เอายาวๆๆ เดี๋ยวมีเรื่องแข่งผู้เขียนนะ ผมชอบนะบอกตรงๆ และสิ่งที่บอกก็ไม่ผิด ที่บอกว่างอนน้อยใจก็ไม่ผิดปกติ เคยอ่านผู้เขียนบ้างคนก็หายไป แต่กลับมาเขียนเพราะเขาก็ผูกพัน ก้าวที่ละก้าว แต่มั่นคงจะยืนยาว ไม่ได้เข้ามาโพสนะถ้ายังไม่ตกหน้า
เรื่องรวมเล่มบางที่ต้องคิดถึงความยาว เล่มหนาบางด้วยนะครับ สุดท้ายคงต้องเป็นกำลังใจให้นะครับ มีความสุขสนุกดีที่ได้อ่าน
-
อยากจะบอกว่าไล่ตามอ่านจนทันแล้ววววว 5555 ช่วงนึ้งานเยอะ กลับช้านก้อนอนเลย ไม่มีเวลาเล่นเน็ตเลย งุงิ ช่วงนี้ แขกกับตี๋จะหวั่นไหวกันบ่อยนะ 555 แต่ก้อชอบค่ะ เค้าคิดว่าแขกต้องเป็นเด็กมีปัญหาในชีวิตจริงๆแน่ๆเลย ท่าจำไม่ผิดเหมือนแขกจะไม่ค่อยพูดเรื่องส่วนตัวเลยนะ!!
ปล พูดถึงจักระก้อนึกถึงนารุโตะเลยแหะ อิๆ อย่างบทก่อนหน้านี้ก้อ สาระเยอะอ่านจนมึนเลยทีเดียว (เปนคนไม่ค่อยมีสาระไง)
แลีวจะรอตอนต่อไปนะคะ
-
บทที่ 140 Wide and Deep
บทเรียนวันที่สองเรียกได้ว่ามีลักษณะเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด หากแต่มันหนักหน่วงกว่าอย่างเห็นได้ชัด จนแทบจะเรียกได้ว่าโหดกว่าจนแทบเทียบกันไม่ติดฝุ่นเลย
พวกเขาเริ่มต้นจากการฝึกลมหายใจเหมือนเดิม บทเรียนแทบจะไม่ต่างจากเดิมเลย คือสะกดการหายใจเข้า ควบคุมการหายใจออก และหยุดการหายใจไว้ให้ได้ หากแต่วันนี้ไม่ใช่การฝึกเปล่าๆ แบบเมื่อวานอีกแล้ว กลางห้องนั่นมีน้ำเปล่าอยู่ถังหนึ่ง พวกเขาต้องกลั้นลมหายใจใต้น้ำให้ได้นานที่สุด และจะต้องนานมากขึ้นสิบวินาทีทุกๆ ครั้งที่มีการเริ่มรอบใหม่แต่ละครั้ง ในช่วงแรกนั้น การฝึกดูจะเป็นไปได้อย่างไม่ยากลำบากเท่าไหร่นัก แต่เมื่อหน่วยวินาทีล่วงเข้ามาถึงหลักร้อย พวกเขาทั้งคู่ก็แทบจะถอดใจเลยทีเดียว
“ไม่ไหวแล้ว!”
ธันถอนศีรษะขึ้นจากถังกระจกใสบรรจุน้ำนั่นพร้อมกับพูดออกมาอย่างเหลืออด เด็กหนุ่มในสภาพเปียกปอนนอนแผ่ร่างอยู่กลางห้องนั่น ธันเริ่มต้นกลั้นหายใจได้มากกว่าเขา นั่นหมายความว่า ธันจะต้องเจอกับความยาวนานของช่วงเวลาดังกล่าวก่อนเขาแน่นอน
“ถ้าไม่ไหวแล้ว อยากจะเลิกก็ได้ค่ะ” ครูคนเดิมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“หมายความว่า?” ธันเอ่ยเสียงสูงขึ้นอย่างเป็นคำถาม การเรียนหลายชั่วโมงที่ผ่านมาสอนเขาว่าคนตรงหน้านี่จะไม่ปล่อยให้ลูกศิษย์หนีเรียนกลางคันแน่ถ้ายังไม่ถึงเป้าหมายที่ต้องการ
“อย่างที่ครูเคยบอกเธอทั้งคู่ไปตั้งแต่ต้นว่าวิชาจิตและจักระนั้นเป็นความลึกลับซ้ำซ้อนเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะเข้าถึงได้ นี่เป็นเพียงแค่ด่านแรกเท่านั้น ยังไม่ย่างก้าวข้ามธรณีประตูของคำว่าขีดจำกัดเลย เธอก็ทนไม่ได้เสียแล้ว เธอไม่ต้องตกใจไป เพราะเธอก็เป็นเหมือนคนอีกเป็นพันเป็นหมื่นคนอื่นนั่น หากตัวเธอยินดีจะยอมแพ้ และเลือกเดินในเส้นทางที่คนส่วนใหญ่บนโลกนี้เดิน มันก็ตามแต่ความปารถนาของเธอ” ครูอิสราพูดขึ้นอย่างเรียบง่าย รอยยิ้มนั้นดูเปี่ยมไปด้วยความเข้าใจและเห็นอกเห็นใจ แต่ตามความรู้สึกของธันแล้ว คำพูดดังกล่าวเป็นดั่งเสมือนยาพิษอาบน้ำผึ้งชัดๆ เขารู้สึกเหมือนกำลังโดนตบหน้าจากคนที่ได้ชื่อว่าครูตรงหน้านี้อย่างไม่มีผิดเพี้ยนเลย
ธันที่กำลังนอนแผ่อย่างหมดแรงนั้นไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เด็กหนุ่มขบกรามแน่นจนกรอบหน้านั่นเด่นขึ้นเป็นสัน ธันพุ่งตัวขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะจุ่มหน้าลงในถังน้ำใสนั่นอีกครั้ง เขาอาจจะยอมแพ้ใครบนโลกนี้ก็ได้ แต่จะต้องไม่ใช่คนตรงหน้านี้แน่นอน
“จงควบคุมจิตเหมือนว่าเธอกำลังหายใจเข้าพร้อมกับหายใจออกไปอย่างนั้น เมื่อไหร่ที่เธอหมดลมหายใจลง จงสะกดกลั้นลมหายใจให้ถึงที่สุด ก่อนจะกลับมาหายใจเข้าและออกพร้อมกันต่อไปเรื่อยๆ”
เสียงหวานคมนั่นเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เมื่อเห็นว่าธันกลับไปฝึกลมหายใจใต้น้ำอีกครั้ง ธันเองก็ไม่แสดงทีท่าว่ารับรู้แต่อย่างใด นอกจากยิ้มมุมปากขึ้นเพียงนิดเดียว
ราวกับคำแนะนำนั้นเป็นประตูด่านสุดท้ายก่อนจะเข้าไปถึงความลึกล้ำไม่มีที่สิ้นสุดอย่างนั้น ธัน ณ เวลานั้นสามารถกลั้นลมหายใจได้ถึงสิบนาทีเต็ม แถมระหว่างนั้น เด็กหนุ่มยังทำหน้าเฉยๆ ราวกับว่าการหยุดหายใจนั้นเป็นเรื่องธรรมดาเสียเหลือเกิน ศาสตร์เรื่องจิตนี่ดูจะลึกลับซับซ้อนเกินกว่าจินตนาการไว้มากนัก
เฟี๊ยตเองก็ลองพยายามทำตามเทคนิคที่ครูอิสรานั้นบอกดูบ้าง ก่อนที่จะพบว่าความทรมานในการสะกดกลั้นลมหายใจที่ประสบอยู่ก่อนหน้านี้หายไปแทบหมด การหยุดหายใจนั้นดูจะกลายเป็นเรื่องง่าย เมื่อเขาได้เรียนรู้วิชาควบคุมจิตและหลักการจากครูอิสรานั่นจริงๆ จังๆ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถสะกดลมหายใจในแต่ละช่วงได้นานเท่าธัน แต่มันก็พัฒนาขึ้นมากเมื่อเทียบกับตอนเริ่มต้นฝึกฝนนั่น
“ครูอิสราครับ ถ้าผมตื่นกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง ผมจะสามารถกลั้นลมหายใจได้อย่างนี้ไหมครับ”
เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยถึงขีดสุด โลกสองโลกนี้ต่างก็เป็นโลกคู่ขนานของกันและกัน นี่ไม่หมายความว่า ถ้าเขาตื่นไปรอบนี้ เขาจะกลายเป็นยอดมนุษย์ไปเหรอนี่
“เธออาจจะลืมไปแล้ว ว่าเกมที่เกิดใต้จิตสำนึกของเธอนี้จะทวีคูณความสามารถทางกายและทางใจเธอไปถึงสิบเท่า แต่ถึงแม้ว่าเธอจะกลั้นหายใจได้สิบชั่วโมง นั่นก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะตื่นไปกลั้นหายใจได้หนึ่งชั่วโมงอย่างนั้น ระดับความสามารถกับระดับพลังงานในร่างกายมนุษย์มันเป็นความสัมพันธ์เอกโพเนนเชียลชี้ขึ้นไปไม่มีสิ้นสุด เธอจงอย่าลืมว่าวันนี้เธอเรียนแค่เพียงจิตเท่านั้น เธอยังไม่ได้ย่างก้าวตัวตนข้ามผ่านธรณีประตูที่เรียกว่าพลังแห่งจักระเลย จวบจนถึงวันนั้น เธออาจจะกลายเป็นอมนุษย์ที่สามารถล้มไพ่สูงสุดอันดับ 13 ที่เธอเพิ่งจะหนีหัวซุกหัวซุนมานั่นโดยไม่ต้องหยิบการ์ดขึ้นมาสักใบเลยก็ได้!”
การฝึกฝนในวันที่สองและสามวนซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่มีสิ้นสุด พวกเขาฝึกจิตวนไปตามอวัยวะไปเรื่อยๆ ควบคุมจมูก ตา ปาก หู ลิ้น และร่างกายไปตามลำดับ กว่าจะจวบจนถึงวันที่สามนั่น พวกเขาก็สามารถวิดพื้นได้โดยใช้ปลายนิ้วชี้ข้างเดียวเสียแล้ว ยิ่งฝึก เขายิ่งรู้สึกราวกับว่าพวกเขาเดินก้าวผ่านจากความเป็นมนุษย์ออกไปเรื่อยๆ มันเกินขอบเขตของจินตนาการเขาไปมาก เรื่องเหล่านี้ดูจะน่ามหัศจรรย์ใจกว่าความสามารถที่ใช้จากการ์ดเสียอีก พลังพิเศษเหล่านี้ดูอยู่บนรากฐานของความเป็นจริงที่จับต้องได้ เรื่องราวเหล่านี้ตอกย้ำเขาว่า ถ้ามีมนุษย์คนไหนปลดปล่อยพลังงานของจิตได้อย่างเต็มที่แล้ว เรื่องราวยอดมนุษย์ที่เห็นในภาพยนตร์นี่ก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย
“ยินดีด้วยค่ะ พวกเธอทั้งสองจบหลักสูตรการพัฒนาจิตเบื้องต้นเรียบร้อยแล้ว”
เสียงของครูอิสราเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเสียงปรบมือในช่วงเวลาสุดท้ายของคาบเรียนวันที่สามนั่น รอยยิ้มของหญิงสาววัยกลางคนในชั่ววินาทีนั้นดูต่างจากที่แล้วมา มันดูเจือไว้ด้วยความพึงพอใจอย่างแท้จริง
เด็กนักเรียนทั้งสองที่เวลานี้กำลังยืนห้อยหัวลงมาจากเพดานนั่นยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี พวกเขาทั้งสองเรียนรู้วิชารวบรวมจิตไว้ที่เท้าไว้อย่างนั้น ครูอิสราสอนให้เขาประพฤติตัวเหมือนจะก้าวและถอยในเวลาเดียวกัน เทคนิคดังกล่าวทำให้จิตที่ฝ่าเท้าหยุดนิ่งและผนึกร่างกายเข้ากับพื้นที่บริเวณนั้นๆ ลักษณะดังกล่าวต้องใช้จิตควบคุมอย่างตั้งใจจึงจะทรงตัวอยู่ได้ แต่ครูอิสราก็บอกกับพวกเขาว่านั่นยังไม่เป็นปัญหาในระดับของวิหารพฤษภาคมนี้ เนื่องจากบริเวณที่มีลมพัดแรงจริงๆ เป็นเพียงช่วงสั้นๆ เท่านั้น ขอเพียงพวกเขาตั้งสติให้แน่วแน่ตอนผ่านบริเวณนั้น พวกเขาก็จะเข้าพบกับควีนโจแอนนาได้อย่างปลอดภัย
“พวกเธอสองคนถือได้ว่าเป็นลูกศิษย์ที่มีพัฒนาการดีมาก เมื่อเทียบกับศิษย์คนอื่นที่ครูเคยสอนมา เธอสามารถเรียนการควบคุมจิตเบื้องต้นได้ภายใน 3 วัน ซึ่งถือเป็นความสามารถที่ดีกว่าที่ครูคาดคิดไว้ตอนต้นอยู่มาก”
ครูอิสราเอ่ยขึ้นอย่างตั้งใจ หลังจากที่พวกเขาสองคนได้ค่อยๆ ควบคุมจิตและพาตัวเองลงมายังพื้นเบื้องล่างอย่างปลอดภัยแล้ว เฟี๊ยตและธันได้แต่ยิ้มยินดีในคำชมที่เรียกว่าหาฟังได้ยากจากคนตรงหน้านั้น
“ธัน เธอเป็นเด็กที่มีความสามารถแฝงอยู่ภายในมาก จิตของเธอแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไปนัก หากจะให้ครูเรียกเธอว่าช้างเผือกก็คงจะไม่ผิด หากเธอเรียนรู้เรื่องจิตและจักระให้ดีแล้ว หนทางความแข็งแกร่งของเธอยังทอดยาวไปได้อีกไกลเกินกว่าที่เธอคาดคิดนัก ในเบื้องลึกของเธอแล้ว เธอมีความสามารถเร้นลับหนึ่งซึ่งหาได้ยากเหลือเกิน เท่าที่พบเห็นมา เธอเป็นเพียงคนที่สองที่มีพลังอำนาจแบบนี้เท่านั้น จงตามหากุญแจที่จะปลดผนึกพลังอำนาจนั้นให้เจอ เธอจะกลายเป็นคนเก่งแบบก้าวกระโดดเลยทีเดียว แต่อย่าถามรายละเอียดมากไปกว่านี้ต่อ เพราะครูจะไม่ตอบเธอแน่นอน”
“ส่วนเธอ เฟี๊ยต พูดตามตรงคือเธอจัดได้ว่าเป็นคนที่มีจิตเข็มแข็งน้อยกว่าธันอยู่ในระดับหนึ่ง ซึ่งครูคาดว่า เธอน่าจะรู้ถึงข้อเท็จจริงในจุดนั้นดี หากจะให้พูดว่าจิตของธันเป็นจิตที่มีความกว้างอย่างน่าสนใจแล้ว จิตของเธอก็จะเป็นจิตที่มีความลึกที่หาได้ยากยิ่งเช่นกัน เธอเป็นคนที่มีจิตนี่นิ่งและสมบูรณ์มากคนหนึ่ง จริงอยู่ว่าพลังของจิตเธออาจจะไม่แข็งแกร่งมากมายโดดเด่นนัก แต่การควบคุมจิตของเธอดูน่าสนใจมากกว่า จงเรียนรู้ที่จะใช้ความสามารถนั่นให้ดี ผู้ที่มีจิตที่ลึกมาก ตามตำราบอกไว้ว่าจะเป็นผู้ที่ถือดวงแก้วแห่งปัญญามาเกิด ครูเชื่อว่าเธอน่าจะเป็นคนที่มีสมองหลักแหลมจนหน้าจับตามองคนหนึ่งเลย จงเรียนรู้ที่จะใช้ประโยชน์จากพรสวรรค์นั่นให้ดี”
“แน่นอนว่าจิตที่ดีย่อมไม่ใช่จิตที่กว้างหรือลึกเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งแต่อย่างเดียว หากแต่มันควรจะเป็นจิตที่กว้างและลึกผสมกันเพื่อจะสร้างขอบอาณาเขตที่ไม่มีที่สิ้นสุด นักรบที่ดีนั้นจะต้องมีทั้งสติปัญญาและพละกำลังผสมผสานกัน เขาผู้นั้นจึงจะก้าวไปสู่ความยิ่งใหญ่ได้ เธอคนหนึ่งจงเสียสละตนเป็นอาวุธให้อีกคนหนึ่ง ส่วนเธออีกคนหนึ่งก็ต้องรักษาตัวเพื่อที่จะเป็นสติปัญญาที่จะควบคุมอาวุธนั้นให้จงได้ เธอสองคนถือได้ว่าเป็นผู้เล่นที่น่าสนใจมากทั้งคู่ และยิ่งไปกว่านั้น ส่วนผสมที่ลงตัวนั้นได้โคจรมาอยู่ด้วยกันอย่างเหมาะเจาะที่สุด วันหนึ่ง คนทั้งโลกแห่งนี้จะหันมาจับตามองพวกเธอสองคน เมื่อวันนั้นมาถึง เธอทั้งสองจงระวังตนให้ดี ภยันอันตรายที่พวกเธอพบเจออยู่ทุกวันนี้เรียกได้ว่าเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้นเอง!”
จากผู้แต่ง : ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ แต่ละคอมเม้นมีความสำคัญกับผมมาก ผมอ่านแล้วมีความสุขมากจริงๆ อ่านแล้วมีความสุขและมีแรงฮึดต่อไปมากๆ ขอโทษนะครับหากไม่ได้ตามตอบที่ละคน แต่ผมอ่านทุกคน คนละหลายต่อหลายทีด้วยเอ้าาาาา อิอิ
ส่วนเรื่องที่นิยายผมเป็นน้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหรงเหรงเนี่ย ฮ่าฮ่า ต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมพยายามจะขาดให้น้อยที่สุด บางทีก็ฝืนตัวเองไปบ้าง มันอาจเลยจะขัดๆ ไปบ้างในบางที แต่ส่วนหนึ่งผมก็อยากให้เร่งบ้างผ่อนบ้าง แต่ผมก็ขอน้อมรับคำวิจารณ์แต่โดยดี
-
อ่อ มีอีก หลายเรื่องจังแฮะ ฮ่าฮ่า เสาร์อาทิตย์นี้ ผมไปเที่ยวต่างจังหวัดนะครับ ขออนุญาตส่งใบลา อิอิ ไปเที่ยวอะ ไม่ได้เอาคอมไป ห้ามโกรธนะจ๊ะ สงสารคนอกหักหน่อย หนีรักไปพักร้อนนิดสะนุงงงง
ปล. วันนี้ผมเข้าโรงพยาบาลอะ สงสารผมปะ โฮฮฮฮฮ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
:katai2-1: ทำไมรู้สึกว่าครูก็แอบเป็นสาววาย
"แน่นอนว่าจิตที่ดีย่อมไม่ใช่จิตที่กว้างหรือลึกเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งแต่อย่างเดียว หากแต่มันควรจะเป็นจิตที่กว้างและลึกผสมกันเพื่อจะสร้างขอบอาณาเขตที่ไม่มีที่สิ้นสุด นักรบที่ดีนั้นจะต้องมีทั้งสติปัญญาและพละกำลังผสมผสานกัน เขาผู้นั้นจึงจะก้าวไปสู่ความยิ่งใหญ่ได้ เธอคนหนึ่งจงเสียสละตนเป็นอาวุธให้อีกคนหนึ่ง"
ด้วยประโยคนี้ครูจะบอกว่า เกิดมาเพื่อคู่กันอ่ะป่าว :hao6:
พอครูใบ้เรื่องจิตงี้ เราเริ่มรู้สึกว่า การ์ดพรสวรรค์ของธัน อาจจะเหมือน artifact ผู้กล้าพันพักตร์ ในเรื่องเนกิมะก็ได้
ส่วนเฟี๊ยตคงเป็น artifact ห้องสมุดโลก ===> สองอันนี้จับคู่กันนี่มันเทียบเท่ากองทัพนึงเลยนะ
คุณอ้นเที่ยวหนักเกินจนเข้าโรงพยาบาลสินะ :hao3:
ให้เราไปเที่ยวแทนสิ อิอิ
-
ครูจะสื่อว่า สองคนเนี้ย เกิดมาคู่กันเรอะ 5555
ในที่สุดก็ผ่านไปอีกระดับแล้วนะ
-
ดีใจที่ทั้งคู่ผ่านหลักสูตรค้างคาวห้อยหัวแล้ว?
ตอนหน้าจะเจอกับโจแอนนาสินะ :katai5:
-
ชอบอันนี้เหมือนกันครับ
"แน่นอนว่าจิตที่ดีย่อมไม่ใช่จิตที่กว้างหรือลึกเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งแต่อย่างเดียว หากแต่มันควรจะเป็นจิตที่กว้างและลึกผสมกันเพื่อจะสร้างขอบอาณาเขตที่ไม่มีที่สิ้นสุด"
มันชวนจินตนาการมาก ว่าคนหนึ่งลึก อีกคนหนึ่งกว้าง คงต้อง "ผสมกัน" :hao6:
อันนี้ให้แง่คิดดีนะ
"นี่เป็นเพียงแค่ด่านแรกเท่านั้น ยังไม่ย่างก้าวข้ามธรณีประตูของคำว่าขีดจำกัดเลย เธอก็ทนไม่ได้เสียแล้ว เธอไม่ต้องตกใจไป เพราะเธอก็เป็นเหมือนคนอีกเป็นพันเป็นหมื่นคนอื่นนั่น หากตัวเธอยินดีจะยอมแพ้ และเลือกเดินในเส้นทางที่คนส่วนใหญ่บนโลกนี้เดิน มันก็ตามแต่ความปารถนาของเธอ"
ให้ข้อคิดว่า อย่าท้อถอย ถ้าเรายังทำมันไม่สุดความสามารถ ผลลัพธ์ที่หอมหวานย่อมเกิดกับผู้มีความพยายามถึงที่สุด o13
บทที่ 138 A Mirror ชอบที่ครูอธิบายเรื่อง ชี่ จิต นะครับ อุปมาอุปมัยกับแสง Aura ได้ดี เห็นภาพชัดเจน ในเรื่องของ จิต ตามที่ผู้แต่งนิยามไว้ ดีไม่อุปมาเรื่อง เจตสิก ด้วย คงยุ่งอีกเยอะเลย แหะๆ
ตอนท้ายของบทที่ 138 ผมเห็นคำว่า "ใจร้าย" เต็มไปหมด นึกถึง Aura สีแดง เลยละ และก็ตามมาด้วย Aura สีเทาหม่นของผู้แต่ง ขออภัยด้วยที่ไม่ได้ comment ทุกตอน คือผม In กับเกมส์มากไง คือ อ่านมาหลายตอน หลายอาทิตย์ คิดว่าความเป็นจริงเพิ่งผ่านมาได้อาทิตย์เดียว ก็เลยรวบยอด Comment เสียทีเดียว Ha Ha ไม่ว่ากันนะคร้าบ
ไปเที่ยวบ้างอะไรบ้าง แสง Aura จะได้เป็นสีเขียว (เบิกบาน) และ ต่อไปจะได้มี Aura สีชมพู (ตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก) ครั้งใหม่ :o8: :o8: :o8:
ปล. ผู้แต่งเข้า โรงพยาบาล นี่ แบบเฟี๊ยต ป่ะ ไปทำงานได้ตัง เอามาแบ่งกันบ้างน้าาาาาา แล้วค่อยไปเที่ยว
-
มาเป็นกำลังใจให้......
-
บทที่ 141 Gifts
“สุดท้ายนี้ ครูมีของขวัญจะมอบให้เธอทั้งคู่”
ครูอิสราพูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือขวาออกไปตรงหน้าพวกเขาทั้งสองคน ในมือนั้นมีการ์ดสีน้ำตาลอ่อนสองใบที่หน้าตาเหมือนกันทุกประการอยู่ เฟี๊ยตยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณอย่างนอบน้อม ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบการ์ดใบนั้นไว้ ในขณะที่ธันก็ประพฤติด้วยกิริยาไม่ต่างกัน หากแต่ดวงหน้านั้นเจือไว้ด้วยรอยยิ้มอยู่ตรงมุมปากตลอดเวลา
ชื่อ The Aura Mirror (กระจกเงาสะท้อนออร่า) ประเภท FC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 9 ความสามารถ ใช้ในการตรวจจับออร่าของสิ่งมีชีวิต
“การ์ดใบนี้อาจจะไม่ใช่การ์ดที่มีความสามารถในการประหัตถ์ประหารอะไร แต่มันถือได้ว่าเป็นการสายตรวจจับที่ทรงประสิทธิภาพมากใบหนึ่ง”
ครูอิสราพูดพร้อมกับแย้มรอยยิ้มขึ้นน้อยๆ ในขณะที่เฟี๊ยตและธันกำลังก้มลงสำรวจการ์ดใบใหม่อยู่นั่น การ์ดใบนั้นเป็นถึงการ์ดเลเวล 9 เลยทีเดียว
“ออร่าสีเหลืองหมายถึงชี่ ออร่าสีส้มหมายถึงจิต และออร่าสีแดงหมายถึงจักระ ส่วนเรื่องที่ว่าพวกเธอจะนำไปประยุกต์ใช้อย่างไรได้บ้างนั้น ก็สุดแล้วแต่สติปัญญาของเธอจะนำพาไปก็แล้วกัน ขอให้เธอทั้งสองโชคดี หากควีนโจแอนนามีความประสงค์จะมอบภารกิจใดๆ ให้แก่เธอ จงพิจารณาให้รอบคอบเสียก่อนจะตอบรับ ลาก่อน ถ้าประเหมาะเคราะห์ดี เราอาจจะได้พบเจอกันอีกครั้ง”
ครูสอนจักระที่ยังไม่ได้สอนจักระเขาเลยแม้แต่น้อยพูดทิ้งท้ายไปเป็นปริศนาอย่างนั้น ก่อนที่หญิงวัยกลางคนคนนั้นจะก้มหัวน้อยๆ เป็นเชิงอำลา พร้อมกับก้าวท้าวออกไปจากห้องอย่างมั่นใจเช่นเคย
พวกเขาทั้งสองพาตัวเองไปรับประทานอาหารในเย็นนั้น เฟี๊ยตและธันซัดอาหารจนแน่นกระเพาะเหมือนเดิม การฝึกฝนจิตนี่ใช้พลังมากกว่าที่คิดมากนัก แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งคู่รู้สึกสดใสมากเป็นพิเศษในเย็นวันนี้ บางที อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาได้ผ่านพ้นหลักสูตรการฝึกฝนจิตมาได้แล้ว เฟี๊ยตแอบฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีระหว่างของหวาน ถ้าเดาไม่ผิด พรุ่งนี้ พวกเขาน่าจะได้เข้าพบควีนโจแอนนาแล้ว
ชั่วเสี้ยวนาทีนั้นเอง เฟี๊ยตรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงฝีเท้าหนึ่งกำลังจะก้าวเข้ามาในห้องอาหารแห่งนั้น เพียงแต่เขารู้สึกมันไม่ใช่เสียงของพนักงานห้องอาหารตามที่เขารอคอย เขาเองก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมเขาจึงรู้สึกอย่างนั้น ชายหนุ่มหันไปดูที่ต้นเสียงนั่นในทันที ในขณะที่ธันก็หันตามไปด้วยช่วงเวลาที่ไล่เลี่ยกันนั่นเอง
ผู้ที่เข้ามาใหม่ไม่ใช่พนักงานเสิร์ฟตามที่เฟี๊ยตสันนิษฐานไว้จริงๆ ด้วย ผู้ที่ก้าวเข้ามานั้นเป็นชายหนุ่มร่างกำยำ สูงประมาณ 180 เซนติเมตรเห็นจะได้ ชายคนนั้นอยู่ในชุดนักรบของเมืองแห่งสายลมที่เขาเห็นจนเจนตา ทันทีที่ก้าวเข้ามาถึงในห้องนั้น ชายคนดังกล่าวก็ถอดหมวกที่มีลักษณะคล้ายโล่ที่ครอบศีรษะไว้ เผยให้เห็นใบหน้าที่เกรียมแดดพอสมควร ดวงตาที่แน่วแน่นั้นทอดตรงมาที่พวกเขาทั้งสองคน
“สวัสดีครับท่านทั้งสอง ผมชื่อว่าวาโย ผมเป็นนายทหารที่ได้รับหน้าที่จากราชินีให้พาพวกท่านทั้งสองไปพบบนวิหารเรือบินแห่งพฤษภาคม ราชินีแจ้งให้ผมทราบว่าพวกท่านทั้งสองเรียนวิชาควบคุมจิตเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกลมกรรโชกได้แล้ว ผมรบกวนให้ท่านทั้งสองทบทวนวิชาเหล่านั้นอีกครั้ง เพราะพรุ่งนี้ พวกท่านจะต้องขึ้นพาหนะไปบนเรือบิน ระหว่างทางจะมีลมพัดแรงมาก จิตที่แน่วแน่เท่านั้นที่จะปกป้องพวกท่านจากอันตรายได้”
ชายหนุ่มผิวสีทองแดงคนนั้นเอ่ยกับพวกเขาอย่างนอบน้อม ดูจากลักษณะบุคลิกแล้ว เฟี๊ยตเดาว่าคนตรงหน้านี้จะมีตำแหน่งใหญ่โตอยู่ไม่น้อยเลย
“ได้ครับ ไม่ทราบว่านัดหมายเวลาเท่าไหร่อย่างไรครับ” เฟี๊ยตเอ่ยตอบไปพร้อมกับคำถาม
“พรุ่งนี้เวลาเก้าโมงเช้า หลังจากที่พวกท่านรับประทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วมาพบกันที่บริเวณลานโล่งหน้าปราสาทได้เลยครับ กรุณาแต่งชุดที่รัดกุมนะครับ ส่วนวิธีการเดินทางนั้น ผมจะอธิบายโดยละเอียดอีกครั้งหนึ่งในวันพรุ่งนี้ครับ” ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยตอบเขากลับมา
หลังจากที่เฟี๊ยตซักถามเรื่องสถานที่นัดหมายอย่างละเอียดอีกครั้งแล้ว ชายหนุ่มนามวาโยคนนั้นก็ขอตัวกลับ พวกเขาทั้งคู่จึงกลับมาสนใจของหวานของเย็นวันนั้น พวกเขาดื่มด่ำกับมื้ออาหารจนกระทั่งท้องฟ้าเริ่มหม่นลง ก่อนจะขอตัวกลับเข้าสู่ห้องพักเพื่อเตรียมแรงไว้ในการผจญภัยในวันพรุ่งนี้
ในค่ำคืนนั้น ธันยังคงนอนร่วมห้องกับเฟี๊ยตอยู่เหมือนเดิม ตอนแรกเฟี๊ยตตั้งใจจะไล่ธันกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง แต่เมื่อคิดไปคิดมาก็พบว่า นี่อาจจะเป็นคนสุดท้ายในปราสาทแห่งสายลมแห่งนี้แล้ว ความคิดดังกล่าวจึงถูกพับเก็บไป ชายหนุ่มสองคนบนเตียงนุ่มนั้นจึงได้ผ่านพ้นราตรีด้วยกันไปอีกคืน
เช้าวันรุ่งขึ้น พวกเขาทั้งสองคนไปถึงบริเวณที่นัดหมายไว้กับวาโยหลังจากรับประทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว พวกเขาพบกับวาโยที่มารออยู่ก่อนแล้ว ถึงแม้ว่าจะเฟี๊ยตและธันจะมาก่อนเวลาร่วม 15 นาทีได้ ชายหนุ่มผิวสีทองแดงคนนั้นแนะนำให้พวกเขาทั้งสองคนรู้จักกับยานพาหนะที่จะพาพวกเขาทั้งสองคนขึ้นไปสู่เรือบินศักดิ์สิทธิ์นั่น
และจินตนาการของเฟี๊ยตก็ผิดไปจากความจริงเสียหมด เขานึกว่าพวกเขาจะได้เดินทางด้วยสัตว์ปีกอะไรสักอย่าง เหมือนกับที่เคยเจอมาแล้วในช่วงเวลาที่ผ่านมานั่น แต่เอาเข้าจริง พอวาโยชี้ให้ดูพาหนะที่จะพาเขาทะยานไปสู่ท้องฟ้านั่น เฟี๊ยตก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาน้อยๆ เขาคาดการณ์ผิดไปไกลเลยทีเดียว
มันคือ Big Bike!
เขาและธันจะต้องขี่เจ้าจักรยานยนต์คันโตนี่ตะลุยไปบนท้องฟ้า แค่คิดก็น่าตื่นเต้นแล้ว เฟี๊ยตได้แต่ยิ้มกับตัวเอง เมื่อคิดได้ว่า เขานึกว่าเขาจะได้ขี่มังกรตัวโตขึ้นไปเรือบินเสียอีก
“นี่ผมกับเฟี๊ยตจะต้องขี่มอเตอร์ไซค์ขึ้นไปบนเรือบินเหรอครับ” ธันเอ่ยขึ้นน้อยๆ อย่างไม่มั่นใจ
“ใช่ครับ แต่ผมจะเป็นคนขับให้น่าจะปลอดภัยกว่า ผมจะขับขึ้นไปส่งพวกท่านคนหนึ่งก่อน แล้วจะวนกลับมารับท่านที่เหลืออีกคนหนึ่งครับ” ชายคนนั้นตอบออกมาอย่างนอบน้อม
“อ๊าว แล้วไปพร้อมกันสองคันไม่ได้เหรอครับ” ธันถามต่ออย่างสงสัย
“ถึงแม้ว่ารถมอเตอร์ไซค์ข้างหน้านี้จะขับได้เหมือนมอเตอร์ไซค์ปรกติก็ตาม แต่ในเมืองนี้ ผู้ที่สามารถควบคุมจิตให้บังคับร่างกายไม่ให้ปลิวไปตามลมก็มีอยู่น้อยมาก ดังนั้น การไปรับไปส่งทีละคนจะสะดวกที่สุดครับ” วาโยตอบออกมาอย่างมีเหตุผล
“ขับได้เหมือนมอเตอร์ไซค์ปรกติ แปลว่าถ้าผมอยากขับเองก็ได้ ถูกไหม” ธันเอ่ยถามต่อ ในขณะที่เฟี๊ยตยังคงเงียบและพิจารณาอะไรอยู่ในใจไปเรื่อยๆ
“ควีนโจแอนนารับสั่งไว้ว่า หากพวกท่านทั้งสองคนปารถนาจะขับยานพาหนะขึ้นไปด้วยตัวเอง ท่านก็ไม่ขัดข้องครับ” วาโยพูดตอบกลับมาพร้อมกับก้มหัวลงน้อยๆ
“งั้นตกลงตามนี้ครับ”
ธันเอ่ยสรุปออกไปด้วยตัวเองพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง วาโยเองก็ก้มหัวอย่างตอบรับน้อยๆ ในขณะที่เฟี๊ยตก็พยักเพยิดหน้าตามใจธันโดยไม่ขัดข้องแต่อย่างใด อย่างน้อย ถ้าจะมีเหตุการณ์ไม่คาดคิดใดๆ ขึ้น การที่พวกเขาอยู่ด้วยกันก็ดูจะเป็นความอุ่นใจที่ดีที่สุดอย่างหนึ่งเลย
ธันเรียนรู้การใช้เครื่องยนต์เบื้องต้นจากทหารหนุ่มคนนั้น เด็กหนุ่มดูตื่นเต้นมากที่จะได้ขี่เจ้าสองล้อนี่ตะลุยไปในอากาศ เฟี๊ยตปล่อยให้ธันศึกษาการขับขี่กับวาโยไปอย่างนั้น โดยที่เขาเองก็ไม่คิดจะไปยุ่งวุ่นวายหรือเรียนรู้อะไรด้วย เภสัชกรหนุ่มทำแค่เพียงหยิบสมุดการ์ดขึ้นมาทบทวนอย่างช้าๆ พร้อมกับคิดวางแผนการใช้การ์ดในกรณีที่เกิดความฉุกเฉินขึ้นกลางอากาศนั่น
เฟี๊ยตเงยหน้าจากสมุดคู่ใจอีกครั้งก็ตอนที่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์กระหึ่มดังขึ้น เฟี๊ยตกำลังจะขยับตัวออกมาที่นั่งใต้ร่มเงาของตัวปราสาทที่อยู่ถัดออกมาจากลานกว้างนั่น แต่ก็ได้ยินเสียงธันตะโกนขัดมาว่าขอลองเครื่องให้ชินมือเสียก่อน ซ้อมให้มั่นใจก่อนถึงจะขับฝ่าขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้างนั่นจริงๆ
เฟี๊ยตนั่งมองเด็กหนุ่มที่มัวแต่ขับรถฉวัดเฉวียนวนเวียนอยู่บนอากาศโดยมีวาโยซ้อนท้ายเพื่อดูแลความปลอดภัยอยู่อย่างนั้น ท่าทางของธันดูตื่นเต้นและสนุกมากจนเขาหลุดขำออกมา นี่เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังพาลูกชายวัยคะนองมาเล่นเครื่องตามสวนสนุก โดยตัวเองทำได้แค่นั่งมองอยู่ห่างๆ อย่างนั้น ยิ่งวันเวลาผ่านไป ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าตัวเองชักจะผูกพันกับธันมากเกินกว่าเพื่อนเล่มเกมทั่วไปเสียแล้ว
“ขึ้นมาเลยเฟี๊ยต พร้อมแล้ว!”
เสียงของธันดังขึ้นพร้อมกับเสียงเครื่องยนต์ที่กระหึ่มขึ้นไม่ไกลจากที่เฟี๊ยตนั่งอยู่นัก ธันวนรถมารับเขา โดยมีวาโยยืนสังเกตการณ์อยู่ไกลๆ นั่น
“มั่นใจแล้วเหรอ ไม่ใช่ตกลงมาคอหักตายทั้งคู่นะ ฮ่าฮ่า”
เฟี๊ยตพูดอย่างขำๆ พร้อมกับยกไหล่ขึ้นทั้งสองข้าง ชายหนุ่มเก็บสมุดการ์ดนั่นเข้าที่ ก่อนจะลุกจากที่นั่งเพื่อขึ้นไปซ้อนท้ายเด็กหนุ่มนั่น
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เสียงเครื่องยนต์กระหึ่มขึ้นท่ามกลางความเงียบบริเวณลานกว้างในยามสายๆ นั่น ธันกระดกล้อขึ้น ก่อนจะบิดคันเร่งพาเครื่องยนต์ขนาดยักษ์พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า กระแสลมปริมาณไม่น้อยพัดเข้าปะทะใบหน้าเฟี๊ยตอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มรู้สึกชาบริเวณใบหน้าไปหมดเลย
“เฮ้ย นี่ต้องเกร็งจิตทั้งตัวเลยเหรอเนี่ย ไหนตอนแรกครูเขาบอกว่ารวมจิตไว้เฉพาะที่ฝ่าเท้าก็พอไง” เฟี๊ยตโวยวายขึ้นเสียงดังเมื่อค้นพบว่าลมแรงกว่าที่คิดมาก เขาจำเป็นต้องรวมจิตไว้ทั่วร่างกายตลอดเพื่อที่จะไม่ให้สายลมเหล่านั้นพัดเขาหลุดจากตัวรถไปได้
“แค่เท้าก็พอ จะรวมจิตทั้งตัวทำไมให้เปลือง” เสียงธันตอบมาเรียบๆ
“ก็ปลิวดิ ลมแรงขนาดนี้” เฟี๊ยตตะโกนแข่งกับเสียงลมที่อื้ออึงไปหมดนั่น
“เฟี๊ยตก็เกาะเอวธันไว้ดิ แค่นี้ก็ไม่ปลิวแล้ว” ธันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นเดิม ก่อนจะถือวิสาสะเอามือข้างซ้ายของตนเอื้อมมาจับมือของเฟี๊ยตทีละข้างให้มาประสานไว้ที่เอวของเขา
‘อืมม ไม่ปลิวจริงๆ ด้วยแฮะ’
เพจสำหรับเม้ามอยหอยสามแม่ครัว : www.facebook.com/allornonetheauthor เข้าไปดูรูปภาพต่างๆ เกี่ยวกับจินตนาการเกี่ยวกับนิยายได้นะ เซย์ฮัลโหลแบบเป็นส่วนตัวก็ได้ เย้เยเย
จากผู้แต่ง : กลับมาแล้ววววว กลับมาจากหัวหินแล้ววววว คิดถึงกันบ้างเปล่าาาาาาา ไม่มีใครคิดถึงเลยเหรอออออ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ วิ่งไปร้องไห้แป๊บบบบบบบบบบบบบบ
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
กลับมาแล้ว ร้องไห้เสร็จแล้ว ผมไปนอนรีสอร์ทชื่อบ้านอิสรามาด้วยแหละ ไหงชื่อเหมือนครูอิสราของผมเลยหละ ฮ่าฮ่า ผมจะฟ้องฐานละเมิดลิขสิทธิ์ อิอิ
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์และคำติชมนะครับ หลายคนแนะมาว่าเรื่องมันยาวไป ง่าาาาา ผมอยากแต่งเรื่องยาวอะ ทำใจหน่อยนะ แหะๆ ส่วนเรื่องความไม่มีสาระของนิยาย จะพยายามกระชับให้มากขึ้นนะครับ แต่คือจะมาพีคทุกตอนก็ไม่ไหวง่า มีขึ้นบ้างลงบ้างเนอะ อิอิ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ธันเป็นเด็กแว้นมาก่อนรึป่าวอ่ะ ซิ่งซะ
-
:hao7: ธันเป็นเด็กแว้น เฟี๊ยตเป็นสก๊อย ฮ่าฮ่าฮ่า
ธันนี่มันแอบแผนสูงป่าวเนี่ย มีให้กอดเอวด้วย
-
อะไรของหมาธัน ให้เกาะเอววว ฮ่าๆๆๆ
โหมั่นใจใช่เล่นเหอะ ขับเองซะด้วย
นี่เกมส์แอบทันสมัยนะเนี่ย มีบิ๊กไบท์
แต่ ครูอิศราบอกว่า ควีนโจแอนนามีภารกิจ
พิจารณาให้ดีก่อนรับ
คือถ้ารับก็เป็นภารกิจบังคับเหรอ ?
แบบถ้าทำไม่ผ่านก็ไม่มีวันทำภารกิจอื่นได้
แอบขนลุก ที่ครูอิศราบอกว่า
ในวันข้างหน้าอาจสู้เจ้านักบวชคงคาได้
โดยไม่ต้องใช้การ์ด โอ้วพระเจ้า
นึกภาพตาม แบบใช้แค่การ์ดพรสวรรค์
อาชีพ หรือจักระ ก็ตามไม่มีการ์ด
ถ้าไปถึงจุดๆ นั้นคงเก่งน่าดู
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มีให้กอดองกอดเอวด้วยนะ 5555
-
รอตอนต่อไปค่ะ เราชิอบที่ตัวละครในเรื่องทั้งเฟี้ยตและธัน มีการพัฒนาเติบโตแบบไม่โอเว่อร์ดี เป็นกำลังใจให้
คนเขียนนะคะ :L1:
-
ดีใจที่กลับมาต่อนะ
ตกใจเหมือนกันที่ทั้งสองต้องขี่มอเตอร์ไซขึ้นกลางอากาศ
แต่แหมแอบมีหวานตบท้ายกอดองกอดเอวกันด้วย
-
มาต่อแล้ว +1จ้า
ไม่ต้องรีบร้อนกระชับเรื่องหรอก เขาอยากอ่านเรื่องของเราเขาก็ต้องใจเย็นซิ
เรื่องนี้เป็นแนวผจญภัยนะ เขียนยากออก หาอ่านก็ยากสำหรับแนวนี้
เป็นตัวของตัวเองดีกว่าค่ะ อะรไที่บั่นทอนกำลังใจก็ถือซะว่าคืออุปสรรคที่จะนำไปสู่ความสำเร็จสำหรับนิยายที่เราต้องการ
-
ตามมาอ่านด้วยสนใจแนวนี้มาก เป็นกำลังใจให้จ้า
-
บทที่ 142 That Airship
“เฮ้ยย ขับดีๆ อย่าเล่นสิวะ เดี๋ยวก็ตายห่ากันหมด”
เสียงของเฟี๊ยตโวยวายขึ้นเมื่อเห็นว่าธันในขณะเวลานั้นขับรถมอเตอร์ไซค์คันยักษ์นั่นอย่างสนุกสนานเกินความจำเป็นเสียแล้ว เด็กหนุ่มพาตัวเองและเพื่อนร่วมทางลัดเลาะไปตามหมู่เมฆเหล่านั้น เฟี๊ยตที่ตั้งใจจะเก็บรักษาจิตไว้ในยามฉุกเฉินนั้นจึงต้องกระเถิบตัวเข้าไปใกล้คนขับนั่นขึ้นไปอีก มือทั้งสองกระชับที่เอวของธันอย่างเสียไม่ได้ กระแสลมระหว่างทางไปวิหารลึกลับนั่นรุนแรงสมคำล่ำลือจริงๆ หลายครั้งที่เขารู้สึกเหมือนตัวเองเกือบจะหลุดปลิวไปตามลมเสียให้ได้ แต่ชายหนุ่มก็รอดมาได้ด้วยจิตที่เหนียวแน่นที่ยึดไว้ที่ฝ่าเท้าทั้งสองข้างนั่น
“โหยย ป๊อดหวะน้อง น้องตี๋ใจปลาซิวหวะ ฮ่าฮ่า”
ยิ่งห้ามเหมือนจะยิ่งยุอย่างใดอย่างนั้น ธันหัวเราะร่วนออกมาเสียงดัง ก่อนจะบิดคันเร่ง เร่งเครื่องยนต์ให้พุ่งทะยานออกไปเร็วขึ้นไปอีก
เฟี๊ยตในขณะนั้นทำอะไรไม่ได้นอกจากกระชับร่างคนตรงหน้าไว้ในวงแขนให้แน่นมากที่สุด บรรยากาศที่ดูจะเป็นท้องฟ้าที่แสนธรรมดานี่ประกอบขึ้นด้วยกระแสลมที่รุนแรง และผกผันเกินกว่าที่จินตนาการไว้เหลือเกิน บางทีที่ธันขับรถอย่างน่าหวาดเสียวนี่อาจจะไม่ได้เป็นเพราะความคึกคะนองก็เป็นได้ ชายหนุ่มตรงหน้าอาจจะพยายามหลบหลีกทางผ่านของลมที่รุนแรง เพื่อที่จะพาตัวเองและผู้โดยสารผ่านสถานการณ์ไปอย่างปลอดภัยที่สุด
“ธัน ระวัง!”
เสียงของเฟี๊ยตร้องดังขึ้นอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าเบื้องบนที่ธันกำลังมุ่งหน้าไปนี้ถูกขวางกั้นไว้ด้วยก้อนเมฆขนาดมหึมา ตลอดเวลาที่ผ่านมา ธันใช้การหักหลบเพื่อหลีกเลี่ยงก้อนเมฆใหญ่น้อยนี้มาตลอด แต่ดูจากสภาพการณ์นี้ กำแพงด่านต่อไปมีขนาดใหญ่โตเกินกว่าจะหลบเลี่ยงได้เสียแล้ว
“ไว้ใจเถอะน่า ระดับไหนแล้ว น้องตี๋ ฮ่าฮ่า”
ธันพูดอย่างไม่มีวี่แววแห่งความกังวลเจือปนอยู่แม้แต่น้อย เด็กหนุ่มบิดคันเร่งอีกครั้ง ก่อนจะพาร่างของคนทั้งสองพุ่งทะลุเข้าสู่เมฆก้อนใหญ่นั้นอย่างมั่นใจ
เฟี๊ยตหลับตาขณะที่พุ่งเข้าสู่ก้อนเมฆใหญ่นั่นอย่างหวาดเสียว ทันทีที่ร่างกายเขากระทบเข้ากับวัตถุยักษ์นั่น ชายหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่เข้ามาจู่โจมร่างกายเขา เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่าตกอยู่ในสระน้ำอย่างใดอย่างนั้น ผิดแต่เพียงว่ามันดูเจือจางกว่าเท่านั้นเอง
เสียงเร่งเครื่องอีกครั้งดังขึ้นท่ามกลางความตื่นตระหนกของเฟี๊ยตนั่นเอง เด็กหนุ่มเร่งเครื่องขึ้นแรงอีกครั้ง พร้อมกันกับที่เครื่องยนต์ยักษ์นั่นกระตุกโดยแรง พาหนะลอยฟ้าของเขาทั้งสองบุกตะลุยไปในเมฆก้อนใหญ่นั่นอย่างมั่นคง และเพียงชั่วอึดใจเดียว ความเปียกชื้นที่เคยปกคลุมอยู่โดยรอบก็หายไป พร้อมกับบรรยากาศที่กลับมาเป็นปรกติอีกครั้ง
“ยินดีต้อนรับสู่วิหารพฤษภาคมครับ ท่านผู้โดยสาร”
เสียงนุ่มดังมาจากชายที่กุมบังเหียนของมอเตอร์ไซค์ยักษ์สีดำสนิทนั่น มันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เฟี๊ยตลืมตาขึ้นหลังจากทะลุเจ้าเมฆก้อนใหญ่นั่นมาได้แล้ว เขาถึงกับอุทานขึ้นมาในลำคออย่างไม่รู้สึกตัว ถึงแม้ว่าเขาจะจินตนาการภาพเรือบินที่ฟังมาหลายต่อหลายครั้งอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่เท่ากับการได้มาเห็นด้วยตาจริงๆ
‘นี่สินะ เรือบินศักดิ์สิทธิ์ของเมืองอุดรแห่งสายลม’
ภาพของพาหนะยักษ์ตรงหน้านี่ทำเอาเภสัชกรหนุ่มตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง วิหารลอยฟ้านั่นมีลักษณะเหมือนเรือบินขนาดยักษ์อย่างใดอย่างนั้น มันมีขนาดใหญ่ไล่เลี่ยกับเรือจบจริงๆ ที่เขาเคยเห็นขณะไปท่องเที่ยวทัศนศึกษาตอนเด็กๆ เลย รูปร่างของมันเป็นทรงกลมรีขนาดมหึมา สีสนิมของมันตัดกับสีฟ้าสดใสในยามนี้อย่างชัดเจน บนตัวเครื่องของมันประกอบด้วยเส้นสายต่างๆ มากมายที่ดูเหมือนจะเป็นรอยต่อทั้งในแนวรัศมีและแนวยาวตามทิศทางการเคลื่อนที่นั้น บริเวณปลายตัวเครื่องของมันมีวัตถุที่มีลักษณะคล้ายๆ ปีกเครื่องบินเรียงกันอยู่สี่อันตามแนวเส้นรอบวงของตัวเครื่องนั่นเอง ด่านล่างของเรือบินนั่นมีห้องขนาดเล็กยื่นลงมาเป็นสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่นัก วิหารลอยฟ้านั่นกำลังเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ จนดูแทบเหมือนจะหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศอย่างใดอย่างนั้น
ความรู้สึกของชายหนุ่มในเวลานี้มันราวกับความฝันที่ปรากฏเป็นความจริงขึ้นมาฉะนั้น เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าในชีวิตนี้จะมีโอกาสได้เห็นสิ่งที่น่ามหัศจรรย์ใจขนาดนี้ด้วยตาตัวเองมาก่อน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ความฝันก็ตามที แต่มันก็เป็นความฝันที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูกเลย ความรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูกซึมซาบไปทั้งร่างกายของเฟี๊ยตในเวลานี้ หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นอย่างรู้สึกได้ ชายหนุ่มเผลอกระชับวงแขนที่มีเพื่อนร่วมทางอีกคนเข้ามาแนบอกอย่างไม่ทันรู้สึกตัวเลย
‘เกมนี้ไปไกลเกินกว่าที่จินตนาการมนุษย์จะก้าวกระโดดไปถึงเสียแล้ว!’
“โคตรเท่เลยหวะ” เสียงของเฟี๊ยตรำพึงขึ้นมาเบาๆ อย่างตะลึงในภาพที่เห็นตรงหน้านั่น
“ไม่ต้องชมหรอก รู้ตัวอยู่แล้วว่าหน้าตาดี ฮ่าฮ่า” เสียงของธันแย้งมาอย่างขำๆ
“ปัญญาอ่อน” เฟี๊ยตด่าขึ้นมาเบาๆ จากด้านหลังอย่างนั้น
“เกาะดีๆ นะ จะเทียบท่าแล้ว”
เสียงของธันเอ่ยเตือนเบาๆ ก่อนจะเร่งเครื่องเพิ่มความเร็วของเจ้าพาหนะกลางอากาศนั่นอีกครั้ง เจ้าสองล้อคันโตเหินตัวพุ่งเข้าสู่วิหารยักษ์ที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศนั่น ธันมุ่งหน้าไปยังบริเวณห้องเล็กๆ ที่อยู่ด้านล่างของเครื่องยนต์เรือบินที่เฟี๊ยตเองก็สังเกตเห็นอยู่ก่อนแล้ว ยิ่งเดินทางเข้าไปใกล้ก็ยิ่งตะลึงในความสมจริงของวัตถุลอยฟ้าที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้านี่ ความสวยงามปนน่าเกรงขามของมันทำเอาเฟี๊ยตขนลุกไปทั้งตัว
ธันเคลื่อนมอเตอร์ไซค์นั่นมาจนถึงชั่วระยะไม่เกินยี่สิบเมตรตรงหน้าส่วนต่อเติมด้านล่างของเรือบินนั่นแล้ว เหล็กดัดที่ประดับไว้ด้วยรูปกังหันลมขนาดใหญ่ค่อยๆ เลื่อนตัวเองเปิดขึ้นอย่างอัตโนมัติราวกับว่ามันรอต้อนรับการมาถึงของพวกเขาอยู่ ทางเปิดนั้นเผยให้เห็นห้องขนาดประมาณรถยนต์คันอ้วนๆ จอดได้สักหนึ่งคันพอดี กระแสลมปริมาณไม่น้อยดึงดูดพวกเขาตรงไปยังเป้าหมายข้างหน้านั่น
ธันบิดคันเร่งเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อพาตัวเองและผู้โดยสารกิตติมศักดิ์ไปเทียบท่ายังห้องโดยสารขนาดไม่กว้างนักนั่น รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่พุ่งเข้าไปยังห้องที่มีลักษณะเหมือนโรงรถซึ่งเปิดไว้รออยู่ก่อนแล้วนั้นอย่างไม่ยากเย็นนัก ธันหักรถที่พุ่งมาด้วยความแรงให้ขนานไปกับห้องสี่เหลี่ยมนั่นจนเสียงล้อรถบดขยี้กับพื้นห้องนั่นดังสนั่นไปทั่ว รถคันโตนั่นจอดนิ่งลงอย่างสนิทด้วยฝีมือการขับรถของเด็กหนุ่มสายฟ้านั่นเอง
ไฟเตือนในห้องนั้นเปล่งแสงวาบขึ้นเป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงดังร้องเตือนว่าห้องโดยสารนั้นกำลังจะปิดตัวลงแล้ว เหล็กดัดที่ม้วนพับขึ้นไปเพื่อต้อนรับเขาทั้งคู่นั่นเลื่อนลงปิดอีกครั้ง เฟี๊ยตรู้สึกได้ว่าเครื่องยนต์ที่แฝงอยู่ในผนังห้องนี่กำลังทำการไล่อากาศที่เอ่อล้นมาจากภายนอกในช่วงก่อนหน้านี้ให้ไหลย้อนกลับออกไป กระแสลมไม่น้อยเคลื่อนย้อนทางกลับสู่ท้องฟ้าภายนอก พร้อมกับประตูที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวลงทีละน้อยจนปิดสนิทอีกครั้ง พวกเขาเดินทางมาถึงวิหารพฤษภาคมอย่างสมบูรณ์แล้ว!
ประตูอัตโนมัติฝั่งตรงข้ามกับทางที่เขาเข้ามาเลื่อนเปิดขึ้นสู่เบื้องบนเผยให้เห็นทางเดินลึกเข้าไปในวิหารลอยฟ้าแห่งนั้น ทันทีที่ประตูนั่นเปิดออกจนสุด สายตาของเฟี๊ยตก็ปะทะเข้ากับบุรุษสองคนที่ยืนรออยู่อีกด้านของประตูอยู่ก่อนแล้ว เครื่องแต่งกายของชายทั้งคู่นั้นเหมือนกับวาโยไม่มีผิด ชุดเกราะเบากับผ้าที่ดูโปร่งเป็นพิเศษนั่น โล่หุ้มศีรษะที่ตัดเป็นซี่เฉพาะบริเวณใบหน้าด้านหน้า ผู้ที่รออยู่ก่อนแล้วนั้นไม่ได้เอ่ยคำใดให้ได้ยินแม้เพียงแต่น้อยเลย พวกเขาก้มศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะผายมือเป็นการเชื้อเชิญให้ก้าวลึกตามเข้าไปในวิหารแห่งนั้น
เฟี๊ยตหันไปมองหน้าธันที่เพิ่งก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์คันโตด้วยท่าทางเสียดายนั่นอย่างปรึกษา ธันพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะก้าวออกมาเดินเคียงข้างเขาไปตามทางเดินยาว โดยมีนายทหารหนุ่มที่ไม่เปิดเผยหน้าตาเดินนำไปอย่างเงียบๆ
นายทหารหนุ่มทั้งสองคนพาพวกเขาเดินลัดเลี้ยวไปมาตามทางเดินในเรือบินลึกลับ ก่อนจะมาสิ้นสุดที่ห้องโถงขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ชายทั้งคู่ก้มหัวให้เขาอย่างนอบน้อมก่อนจะผายมือไปทางแท่นที่ตั้งอยู่กลางห้องโถงแห่งนั้น เฟี๊ยตหันไปมองธันเล็กน้อย ก่อนที่คนทั้งคู่จะตัดสินใจเข้าไปยืนอยู่บริเวณที่ถูกเชื้อเชิญดังกล่าว
เฟี๊ยตและธันเข้าไปยืนบนแท่นรูปวงกลมขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณสามเมตรนั่นอย่างตื่นเต้นน้อยๆ ชั่วอึดใจเดียวหลังจากนั้นก็มีเสียงเตือนเบาๆ ดังมาจากทางเบื้องบนนั่น เฟี๊ยตเงยหน้าขึ้นไปมองเพดานที่อยู่สูงขึ้นไปเกือบสิบเมตร ก่อนจะพบว่ามีวัตถุใสทรงกระบอกกลวงค่อยๆ เคลื่อนตัวลงมายังที่บริเวณที่พวกเขายืนอยู่และครอบลงประกบกับแทนทรงกลมพอดีในที่สุด เสียงร้องเตือนดังขึ้นเบาๆ อีกครั้ง ก่อนที่กระแสลมอ่อนๆ จะพัดลงมาจากทางด้านบนลงสู่ด้านล่างร่วมสามนาทีได้ เฟี๊ยตหันไปมองหน้าธันน้อยๆ อย่างคาดเดาเหตุการณ์อะไรไม่ค่อยถูกนัก เสียงร้องเตือนสุดท้ายดังขึ้นพร้อมกับสายลมจากเบื้องล่างที่พัดสวนทางขึ้นมาจากพื้น พวกเขาทั้งสองคนค่อยๆ ลอยขึ้นเหนือพื้นอย่างน่ามหัศจรรย์ที่สุด เขาทั้งสองปล่อยให้ตัวเองลอยตัวไปตามท่อใสขนาดยักษ์ เพดานที่เคยปิดทึบอยู่ทางด้านบนนั่นค่อยๆ เปิดออกต้อนรับพวกเขาทั้งสองที่กำลังไหลขึ้นไปเบื้องบนอย่างช้าๆ ใจของเฟี๊ยตเริ่มสั่นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง เขาเชื่อมั่นว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเขาจะได้พบกับราชินีแห่งเมืองนี้เป็นแน่แท้
เฟี๊ยตและธันผ่านทางเชื่อมระหว่างห้องโถงล่างกับเบื้องบนมาได้ชั่วครู่ ก่อนที่พื้นบริเวณนั่นจะประสานตัวกันอีกครั้ง เท้าของพวกเขาแตะกับพื้นห้องโดยสวัสดิภาพ ห้องข้างบนมีลักษณะคล้ายกับห้องโถงด้านล่างนั่นเอง มันเป็นห้องขนาดกว้างใหญ่ ต่างตรงที่ว่าห้องโถงด้านบนนั่นตกแต่งไว้อย่างวิจิตรบรรจงกว่าทางด้านล่างมาก เพดานเบื้องบนทั้งหมดเป็นกระจกใสเผยให้เห็นท้องฟ้าทีสดที่ตัดกับสีสนิมที่ตกแต่งอยู่ภายในนั่นอย่างสวยงาม ภายในของห้องนั่นมีลักษณะคล้ายเรือรบอย่างใดอย่างนั้น มันเต็มไปด้วยสัญญาณไฟ ท่อลำเลียงสาร ไปจนถึงแผงอิเล็กทรอนิกส์เต็มไปหมด แต่ดูเหมือนจุดรวมสายตาของห้องนั้นจะอยู่ที่แท่นที่ยกตัวสูงขึ้นไปที่ตั้งอยู่ฝั่งทางด้านหนึ่งนั่น มันเป็นส่วนยกสูงที่ดูเหมือนบัลลังก์สำหรับว่าราชการของราชินีผู้สูงศักดิ์อย่างนั้น เหนือสุดที่สายตาของเขาพาดไปถึงนั่นเป็นเก้าอี้ทองคำอร่ามตัดกับสีท้องฟ้าเบื้องหลังที่ฉายผ่านมาทางกระจกใสสะอาดนั่น ผู้หญิงผมทองคนหนึ่งอายุไม่เกินสิบห้าปีที่เฟี๊ยตคุ้นตาอยู่พอสมควรประทับอยู่อย่างทรงอำนาจ เหนือศีรษะของเด็กหญิงคนนั้นประดับไว้ด้วยมงกุฎสีทองอร่ามที่บรรจงสร้างเป็นรูปกังหันลมตัวแทนแห่งพฤษภาคมนั่นเอง
“Welcome to my sanctuary. Amazing to see both of you again! (ยินดีต้อนรับเข้าสู่วิหารของฉัน น่ามหัศจรรย์ใจมากที่ได้พบกับคุณทั้งคู่อีกครั้ง!)”
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ตอนนี้ดูยาวยาวนะ หุหุ แปะโป้งเลย ตอนหน้าจะตัดให้สั้นจุ๊ดจู๋ กิกิ
ผมอ่านทุกความคิดเห็นนะครับ ขอบคุณสำหรับทุกถ้อยคำเลย มันเป็นแรงให้ผมก้าวต่อไปได้ดีมากเลยครับ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
สำหรับบางคำถามที่ผมไม่ได้ตอบ ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้อ่านนะครับ แต่บางคำตอบที่ก็แฝงอยู่ในเรื่องอยู่แล้ว บางคำตอบก็ตอบไม่ได้ครับ มันจะสปอยเรื่องในอนาคต
แต่ถ้าสงสัยจริงๆ มาถามหลังไมค์ที่เพจก็ได้ครับผม
รักคนอ่านทุกคนจังเลย อิอิ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
dat cloud!
turn me on, plz (เฟี๊ยตช็อคไปแล้ว ธันมันทำเรื่องหวาดเสียว)
สมมุติว่าเฟี๊ยตขวัญอ่อน คงมีคนร่วงแน่ๆ เชื่อดิ 5555
-
ติดตามต่อจร้า รักธันอะ อยากได้แบบธัน
555555
:impress2: :impress2: :-[ :impress2: :impress2:
-
:hao5: อยากได้อีกตอนนนนนนนนนนนนนน
มันยังรู้สึกไม่ไปไหนอ่ะ
-
มันยังไม่อิ่มเลยอ่ะ อยากอ่านอีกเยอะๆ ^^
-
หวาน มัน อร่อย
ครั้งนี้เฟี๊ยตอยู่นานจังเนอะ เรื่องดำเนินไปสนุกดีคะ
ค่อยๆ ก้าวไปเหมือนเห็นพัฒนาการของเฟี๊ยตเพิ่มขึ้น สนุกและน่าตื่นเต้นมาก
ที่ค่อยลุ้นว่าจะได้เจออะไรต่อไปในเกม จะฝึกอะไร น่าตื่นตาจริงๆ
ตอนนี้ก็รอลุ้นว่าจะได้ของขวัญเป็นอะไร 555
ปล.ไม่มาเม้นนาน เพราะเราไม่ได้เข้ามาอ่านหลายเดือน
นักเขียนก็สู้ๆ นะเป็นกำลังใจให้เขียนต่อไป
บายบี
-
ดีใจที่ทั้งคู่ได้ผ่านเข้าไปในตัววิหารแล้ว ว่าแต่จะได้ไผ่สูงสุดที่ได้เข้าวิหารป่ะ
รอดูตอนต่อไปดีกว่า
(กระซิบ : แว่บมาอ่านกลับไปทำงานละ) :katai5:
-
มารายงานตัวนักอ่านหน้าใหม่ค่ะ
ฝากตัวเป็นสมาชิกใหม่ของเรื่องนี้ด้วยนะคะ คุณนักเขียน
ไล่อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนมาถึงตอนล่าสุดแล้ว เย้!
กะว่าอ่านตอนล่าสุดจบแล้วจะเม้น
เลยบวกเป็ดทุกตอนแทนการเม้นไปก่อน (ฮา)
โดยรวมชอบแนวนี้มากกกก แต่ก็หาอ่านยากมากกกก
ต้องขอบคุณผู้แต่งมากๆที่แต่งแนวนี้มาให้ได้อ่าน อิอิอิ
ส่วนตัวไม่คิดว่าเรื่องดำเนินช้า ชอบที่มีรายละเอียดเยอะๆ
การพัฒนาตัวละครก็ไม่ได้ก้าวกระโดดมาก ทำให้ได้ลุ้นเกือบทุกตอน
เล่นเอาใจหายใจคว่ำ หวิดตายหลายหนเกิ๊น แต่สนุกดีค่ะ
อย่าเพิ่งท้อนะคะ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้คุณนักเขียนค่ะ
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
บทที่ 143 : Their Agreement
“Glad to see you again also Queen Joana (ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้งเช่นกัน ราชินีโจแอนนา)”
เฟี๊ยตเอ่ยตอบออกมาด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับก้มหัวแสดงความเคารพ ธันเองก็ก้มหัวลงเช่นกัน เด็กหนุ่มปล่อยหน้าที่การเจรจาให้เป็นของเฟี๊ยตเช่นเคย เขาถอยออกมาหนึ่งก้าว ก่อนจะลอบใช้สายตาสังเกตไปยังบริเวณรอบๆ เพื่อหาทางหนีทีไล่
“Please make yourselves at home, you’re certainly safe here. (ทำตัวตามสบายเถิด ที่นี่ปลอดภัยสำหรับพวกท่านแน่นอน)”
ราชินีน้อยคนนั้นเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูจะลึกล้ำราวกับมหาสมุทรที่ไม่อาจจะใช้มาตรวัดไปจนถึงเบื้องลึกได้เลย เธอดูทรงพลังอำนาจมหาศาลเมื่อประทับอยู่บนบัลลังก์ที่มีฉากหลังเป็นท้องฟ้าอันแสนจะกว้างใหญ่นั่น
“Thank you, I’ve looked forward to see you for a long time (ขอบคุณ ผมตั้งหน้าตั้งตาคอยที่จะพบคุณมานานแล้ว)”
เฟี๊ยตเอ่ยตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ เช่นกัน เด็กหนุ่มอีกคนที่ได้แต่ปิดปากเงียบเบือนหน้ามองไปที่คู่สนทนาทีละคนนั่นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจน้อยๆ ต่างฝ่ายต่างดูมีเหลี่ยมมุมลึกลับยากเกินกว่าจะสัมผัสตัวตนได้จริงๆ ชั่ววินาทีหนึ่งนั้น ธันหันมามองหน้าเพื่อนร่วมทีมช้าๆ พร้อมกับคำถามที่ฝุดขึ้นมาในใจซึ่งตัวเขาเองก็ไม่อาจหาคำตอบให้มันได้เลย
‘ตัวตนที่แท้จริงของมึงเป็นยังไงกันแน่วะ เฟี๊ยต ตลอดเวลาที่ผ่านมา สิ่งที่กูสัมผัส มันคือตัวมึงจริงๆ หรือเปล่าวะ’
“May I speak Thai (ผมขอพูดไทยได้ไหมครับ)”
เสียงของธันเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกตั้งแต่ก้าวล่วงเข้ามาในห้องโถงที่เป็นที่ประทับของโซดิแอคคนนั้น โจแอนนาหันมามองธันอย่างประหลาดใจน้อยๆ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มตรงมุมปาก
“Ohh Can you speak Thai? (คุณพูดภาษาไทยได้ด้วยหรือ)”
เสียงของผู้หญิงคนนั้นดังสูงขึ้นเป็นคำถามพร้อมกับท่าทีประหลาดใจ ธันเองแยกไม่ออกเลยว่าคนตรงหน้านี่สงสัยจนต้องถามออกมาจริงๆ หรือแค่ต้องการแสดงท่าทีล้อเลียนเท่านั้น หากแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น เขาไม่อยากจะฟังภาษาต่างชาติผ่านหูไปผ่านหูมาแบบนี้อีกแล้ว
“Of course! (แน่นอน!)” เสียงของธันตอบมาสั้นๆ
“ตกลง งั้นพวกเรากลับมาพูดภาษาไทยกันก็ได้ ขอโทษหากที่ผ่านมาดูเป็นการไม่ให้เกียรติพวกคุณ แต่ฉันต้องอยู่กับจีน่าตลอดเวลา และอย่างที่พวกคุณรู้ จีน่าพูดภาษาไทยไม่ได้เลย” หญิงสาวตรงหน้าเปลี่ยนลิ้นกลับมาพูดภาษาไทยอีกครั้ง
“ขอบคุณมากครับ ไม่ทราบว่าจีน่าสบายดีแล้วหรือยังครับ พวกเราเข้าไปเยี่ยมเธอได้หรือเปล่า” ธันเอ่ยขึ้นถึงเด็กสาวอีกคนที่พวกเขาได้ช่วยชีวิตไว้
“จีน่าดีขึ้นมากแล้วค่ะ แต่แกยังไม่ตื่นขึ้นมาเลยในวันนี้ ปรกติจีน่าเป็นคนที่ชอบนั่งดูดาวตอนกลางดึกมาก แกจึงนอนดึกตื่นสายเป็นเรื่องปรกติไปเสียแล้ว” น้ำเสียงของโจแอนนาดูอ่อนโยนขึ้นมาทันทีเมื่อเอ่ยถึงน้องสาวของตน ดวงตาคู่นั้นมีแววอ่อนโยนขึ้นจนสัมผัสได้
“พูดแล้วก็นึกขึ้นได้เลยค่ะ พวกเราขอบคุณพวกคุณทั้งคู่มากที่ได้ช่วยชีวิตจีน่าไว้ พวกเราติดหนี้บุญคุณมากมายเหลือเกิน ฉันไม่ทราบว่าองคมนตรีบอกพวกคุณทั้งคู่แล้วหรือยังว่า ฉันมีของขวัญจะมอบให้พวกคุณแทนคำขอบคุณ”
ราวกับเรื่องราวของเด็กสาวที่ชื่อว่าจีน่านั้นจะช่วยสานสัมพันธ์ระหว่างบุคคลทั้งสามนั่น โจแอนนาดูมีท่าทีอ่อนลงและเป็นกันเองมากขึ้นจนเฟี๊ยตเองก็ยังแปลกใจ
“บอกแล้วครับ องคมนตรีคนนั้นบอกว่าพวกเราจะได้รับของขวัญบนวิหารลอยฟ้านี่เท่านั้น” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยตอบไปตามความเป็นจริง
“หากคำพูดนั้นจะดูไม่ให้เกียรติพวกท่าน ฉันก็ขออภัย แต่ความจริงแล้ว ฉันมีเจตนาในแง่ที่ว่าการขึ้นมายังวิหารนี่จะทำให้พวกท่านทั้งคู่ได้เรียนรู้วิชาจักระเพิ่มเติม ซึ่งนั่นนับได้ว่าเป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่งนัก นี่ค่ะ ของตอบแทนแด่พวกคุณทั้งคู่” โจแอนนาพูดพร้อมเรียกสมุดสะสมการ์ดของตนขึ้นมา ก่อนจะหยิบการ์ดในนั้นสองใบขึ้นมา เธอปล่อยมือจากไพ่เหล่านั้น หากแต่มันหาได้ตกลงสู่พื้นไม่ แต่กลับค่อยๆ เคลื่อนที่ลอยผ่านอากาศมาถึงพวกเขาทั้งสองคน
เฟี๊ยตค่อยๆ เอื้อมมือไปหยิบการ์ดสีทองสดที่ลอยมาอยู่ตรงหน้าอย่างตื่นเต้น เขาไม่คิดเลยว่าการช่วยเหลือเด็กคนนั้นจะมีผลรางวัลเป็นไพ่สูงสุดแบบนี้
ชื่อ Scales of Naga (เกล็ดของพญานาค) ประเภท ไพ่สูงสุด (PC) ลำดับที่ 51 ความสามารถ ใช้ในการปรุงยา และผลิตอาวุธ
เสียงประกาศแรกดังขึ้นหลังจากเฟี๊ยตแตะโดนไพ่ใบนั้นเรียบร้อยแล้ว ธันเองที่ก็มีรอยยิ้มกว้างไม่ต่างกันเท่าไหร่ก็เอื้อมมือออกไปหยิบการ์ดที่ลอยมาอยู่ตรงหน้าของตน ก่อนที่จะมีเสียงหนึ่งปรากฏดังออกมาอย่างไล่เลี่ยกัน
ชื่อ Mandragora Rhizomes (เหง้าแมนดราโกร่า) ประเภท ไพ่สูงสุด (PC) ลำดับที่ 52 ความสามารถ ใช้ในการปรุงยา หรือเป็นวัตถุดิบในพิธีกรรมเกี่ยวกับเวทมนตร์
“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นจากใจ ก่อนที่เขาทั้งคู่จะโค้งตัวลงน้อยๆ ให้คนที่อยู่บนบัลลังก์
“ผมขออนุญาตถามอะไรสักหน่อยได้ไหมครับ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นหลังจากเก็บการ์ดสูงสุดนั่นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ถ้าฉันตอบได้ ฉันยินดีตอบ” โจแอนนาเอ่ยสั้นๆ พร้อมรอยยิ้ม
“จีน่าจะต้องตกอยู่ใต้คำสาปนั้นไปตลอดชีวิตเลยเหรอครับ พอจะมีวิธีแก้ไขได้บ้างไหม อีกอย่าง จีน่าอาศัยอยู่ในเรือบินกลางอากาศเช่นนี้ ทำไมถึงมีผู้ร้ายบุกเข้ามาลักพาตัวได้”
เฟี๊ยตเอ่ยคำถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา ธันถึงกับหันมามองหน้าเพื่อนร่วมทีมอีกครั้งอย่างทึ่งน้อยๆ เฟี๊ยตไม่เคยละทิ้งนิสัยความละเอียดรอบคอบไปเลย ในขณะที่ธันในเวลานั้นเกือบจะหมดความสนใจในเรื่องเหตุการณ์ที่ผ่านมาเสียแล้ว
“เรื่องผู้ร้ายที่ก่อเหตุนั่นขึ้น คงต้องเรียกได้ว่าพวกมันเป็นมืออาชีพเกินกว่าจะมองข้ามไปได้เลย ผู้ที่สามารถลักลอบขึ้นมาบนวิหารกลางฟ้าได้แบบนี้คงไม่ใช่พวกโจรห้าร้อยธรรมดาแน่ พวกมันใช้การ์ดเวทย์ลวงตาหลอกพวกเราไว้เกือบสี่สิบแปดชั่วโมงกว่าที่จะรู้ว่าจีน่าได้ถูกลักพาตัวไปแล้ว แต่เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปแต่อย่างใด พวกฉันกำลังสืบเรื่องนี้อยู่” โจแอนนาถอนหายใจยาวเหยียด พร้อมกับเอ่ยประโยคยาวเหยียดนั่นออกมา
“ส่วนเรื่องคำสาปนั้นจะเรียกว่าไม่มีหนทางแก้ก็คงจะไม่ถูกต้องนัก หากแต่หนทางที่มีอยู่มันริบหรี่จนแทบจะเรียกได้ว่าเหมือนจะไม่มีเลยดีกว่า”
ประโยคต่อมาดังออกมาจากเด็กสาวหลังจากที่เงียบไปสักพักอย่างคิดหนัก รอยยิ้มนั่นดูเจือไว้ด้วยความเศร้าอย่างชัดเจน
“โปรดเล่าถึงหนทางนั้นให้พวกเราฟังได้ไหมครับ” ธันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่ม
“ห่างออกไปไม่ไกลจากตัวเมืองพฤษภาคมเท่าไหร่นัก มีหมู่บ้านแห่งหนึ่งแฝงกายอยู่ในพื้นที่ราบสูงต่ำที่สลับซับซ้อนนั่น หมู่บ้านเด็กผู้ชายหรือ Kodomonohi Village เป็นหมู่บ้านที่มีสายลมพัดผ่านเสมอ เสาธงปลาคาร์ฟที่ประดับไว้จะปลิวไสวอยู่ตลอดทั้งปี หมู่บ้านเล็กๆ ที่ไร้ผู้อยู่อาศัยนั่นมีสิ่งปลูกสร้างหนึ่งตั้งอยู่ใจกลางความลึกลับนั่น เหนือสุดของที่แห่งนั้นมีอัญมนีศักดิ์สิทธิ์ชนิดหนึ่งถูกซุกซ้อนไว้ หากผู้ที่ต้องมนต์ดำแต่กำเนิดได้สวมใส่อัญมนีนั่นแล้ว คำสาปที่ติดตัวมาช้านานนั่นจะถูกดูดซับและสลายหายไปในที่สุด” โจแอนนาตอบออกมาอย่างเปิดเผย
“ท่านเป็นถึงโซดิแอคแห่งเกมนี้ การจะเข้าไปช่วงชิงวัตถุชิ้นเดียวในหมู่บ้านร้างแห่งหนึ่งฟังดูจะไม่ใช่เรื่องยากเท่าไหร่นัก” เฟี๊ยตเอ่ยขัดขึ้นอย่างนุ่มนวล
“หากหมู่บ้านนั้นเป็นหมู่บ้านธรรมดาๆ ฉันคงจะเข้าไปเพื่อช่วยจีน่าเสียนานแล้ว ตัวฉันเองเคยล่วงล้ำเข้าไปครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่อาจจะเอาชนะความลึกลับที่ยากจะหยั่งถึงของหมู่บ้านแห่งนั้นได้เลย ใจกลางที่เป็นที่สถิตของอัญมนีนั่นเป็นตาพายุของความสามารถของไพ่ทั้งปวง การ์ดทุกใบในเกมนี้ไม่อาจเรียกใช้ได้ที่นั่น มีเพียงจิตและจักระของมนุษย์เท่านั้นที่สามารถเคลื่อนไหวได้ในดินแดนที่ทุกอย่างหยุดนิ่งแห่งนั้น ความสามารถเกินจะหยั่งถึงของมนุษย์เดินดินเท่านั้นที่จะสามารถเยียวยาให้จีน่าผ่านพ้นจากทุกข์ภัย”
เสียงของโจแอนนาดังขึ้นราวกับบอกเล่าคำทำนายลึกลับอย่างใดอย่างนั้น ดวงตาคู่นั้นของเธอเหม่อมองไปบนท้องฟ้าสีสดที่ไร้จุดหมายเบื้องบน
“จีน่าเป็นคนที่มีตัวตนอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงหรือเป็นเพียงตัวละครที่ถูกสร้างขึ้นเท่านั้น ควีนโจแอนนา” เสียงธันถามขึ้นอย่างเรียบๆ เฟี๊ยตหันมามองเด็กหนุ่มอย่างตกตะลึงในคำถามที่แสนจะตรงไปตรงมานั่น
“เกรงที่จะต้องบอกว่า จีน่ามีตัวตนอยู่ในอีกโลกใบหนึ่งไม่แตกต่างไปจากเธอแม้แต่น้อย”
โจแอนนาตอบขึ้นอย่างเด็ดขาดไม่แพ้กัน เฟี๊ยตในเวลานั้นหันไปมองที่โซดิแอคคนนั้นอย่างตกตะลึงกว่าเมื่อครู่เสียอีก เขาคิดมาตลอดว่าจีน่าเป็นเพียงตัวละครหนึ่งในเกมเท่านั้น นี่หมายความว่า เด็กสาวคนหนึ่งต้องพบเจอกับเรื่องราวเหล่านั้นด้วยตัวเองจริงๆ หรือ
“ถ้าอย่างนั้น พวกเราขอรับภารกิจนี้ เราจะไปนำอัญมนีจากหมู่บ้านแห่งนั้นกลับมาเพื่อถอนคำสาปให้แก่น้องสาวของท่านเอง!”
และเฟี๊ยตก็ต้องตะลึงเป็นครั้งที่สามเมื่อเสียงของธันดังขึ้นอย่างเฉียบขาด สีหน้าของเด็กหนุ่มแน่วแน่อย่างถึงที่สุด เฟี๊ยตเห็นดังนั้นก็ได้แต่ยิ้มอย่างไม่พูดอะไร เขาเองก็ไม่มีความเห็นขัดแย้งกับการตัดสินใจดังกล่าวแต่อย่างใด ณ เวลานี้ ของรางวัลใดก็ดูจะไม่สำคัญเท่าไปกว่าความทุกข์ทรมานของเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเสียแล้ว
ทันทีที่ประโยคจากปากธันนั้นจบลง ราชินีคนนั้นก็เผยรอยยิ้มกว้างออกมาอย่างพึงพอใจถึงขีดสุด เธอเปิดสมุดการ์ดและเรียกใช้การ์ดใบหนึ่งขึ้นมาอีกครั้ง
“นี่เป็นแผนที่ไปสู่หมู่บ้านโคโดโมะโนฮิแห่งนั้น ผู้ที่จะเหยียบย่างเข้าสู่ดินแดนแห่งความลึกลับนั่นต้องถอดปริศนาลายแทงนี้ให้สำเร็จด้วยตนเอง ขอโทษด้วยที่ไม่อาจเฉลยปริศนาให้ได้ เพราะนั่นจะหมายถึงการปิดตายการเข้าสู่หมู่บ้านแห่งนั้นอย่างถาวร”
โจแอนนาพูดพร้อมกับส่งกระดาษสีน้ำตาลกระดำกระด่างใบหนึ่งตัดอากาศมาเหมือนกับตอนมอบการ์ดสูงสุดทั้งสองใบให้เมื่อสักครู่
“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา” ธันเอ่ยพร้อมกับเอื้อมมือไปรับลายแทงเก่าคร่ำคร่านั่น
“ว่ากันว่าบางเรื่องไม่จำเป็นต้องใช้สมองให้มาก ในบางสถานการณ์ การทำตามหัวใจดูจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุด แต่น่าเสียดายที่หัวใจของชาวพฤษภาคมเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ เพราะหัวใจของพวกเราทำจากสายลมที่ไม่เคยหยุดนิ่งนั่นเอง!”
โจแอนนาเอ่ยเป็นปริศนาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะลุกยืนขึ้น และทำท่าจะเดินลึกเข้าไปในทางเดินที่พวกเขาก็ไม่รู้ว่ามันเชื่อมต่อไปยังสถานที่ใดในเรือบินนั่น
“ขอให้พวกท่านโชคดี ฉันจะรอฟังข่าวดีอยู่บนวิหารลอยฟ้าแห่งนี้ ฉันจะภาวนาให้พวกท่านทั้งคู่จะปลอดภัย”
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากใจผู้แต่ง : คนเม้นน้อยจังช่วงนี้ กลับมาเม้นให้หน่อยนะ นะนะนะ อ้อนนะเนี่ย สงสารหน่อย T ^ T
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ห้ามบ่นแล้วนาว่าเนื้อหาช้า จะพาไปเที่ยวต่อแล้ว หมู่บ้านโคโมโด้ เอ๊ย หมู่บ้านอายิโยะโมโต๊ะ เอ๊ย หมู่บ้านโคโดโมะโนฮิ เอ๊ย ถูกแล้วววววววววว ฮ่าฮ่า ช่วยกันขำหน่อยสิ กิกิ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
time to travel เย้
-
ก็ไม่ช้าน้า 3 เมืองแล้ว :L1:
อ่ะนะ ขนาดโซดิแอคยังไม่ไหวเลย
เฟี๊ยตกับธันระวังนะ :mew2:
-
สรุปว่าที่ผ่านมาเรื่องของจีน่าไม่ใช่เควส :a5:
แล้วหมู่บ้านที่โซดิแอคเข้าไปยังทำภารกิจไม่สำเร็จ พวกเฟี๊ยตจะทำสำเร็จเหรอเนี่ย
-
กรีสเลยจ้าคนเขียน ติดธันแล้วจริง
จะแย่งธันมาจากเฟียส หรือจะเอาทั้งสองคนดีน้า
5555
ผมล้อเล่น
-
ภารกิจใหม่ที่แม้แต่ GM ยังทำไม่ได้
-
เวลาการพจญภัย และเปิดเผยความเฉียบแหลมของสมองอันฉานฉลาดเฟี๊ยต
การเข้าคู่กับธัน
รอเบย
นักเขียนสู้ๆ
-
ไปทำภารกิจกันสองคนแล้ว
สงสัยจะได้มันส์กันอีกล่ะ :katai2-1:
-
มาเป็นกำลังใจให้ writer ครับ ปกติผมสิงเล้ามาหลายปีแล้ว อ่านนิยายมาก็หลายเรื่อง ไม่เคยสมัครแล้วเม้นท์ใครเลยสักครั้ง นี่ครั้งแรกจริงๆ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่นับว่าหายากมากจริงๆในเล้านี้ ถือเป็นแรร์ไอเท็มมากกว่าการ์ด PC หมายเลข 1 เพราะบอกตามตรงผมเองก็เบื่อนิยายรักหวานเลี่ยนมัธยมยันมหาลัย หรือนิยายตบจูบแล้วรักกันโดยไร้เหตุผลอย่างมาก
ผมเองก็อ่านถึงตอน 120 ละ เสียดายว่ารู้จักนิยายเรื่องนี้ช้าไปหน่อย นี่แอบมาให้กำลังใจผู้เขียนก่อน แต่อยากให้ writer เขียนโดยคำนึงถึงความสุขของตัวเองมากกว่านะครับ หากทำงานชิ้นนี้แล้วมีความสุข ทำมันไปเถอะครับ อย่าดูที่ยอดวิวหรือคอมเม้นท์เลย แต่เอาจริงๆยอดวิว ณ ตอนนี้ ผมถือว่าไม่น้อยเลยนะครับ
ถึงงานชิ้นนี้จะเป็นชิ้นแรก แต่ผมว่ามันเป็นงานที่ดีมากๆ จะมีข้อบกพร่องบ้าง แต่ก็ไม่น่าเกลียดอะไร ยังไงก็จะติดตามผลงานนะครับ
-
บทที่ 144 Return
เด็กหญิงวัยรุ่นเจ้าของจักราศีแห่งกระทิงหนุ่มได้เดินทางลับเข้าไปหลังบัลลังก์นั่นเสียแล้ว เฟี๊ยตหันไปมองหน้าธันน้อยๆ ก่อนจะพยักหน้าเป็นสัญญาณให้กลับลงไปสู่ห้องโถงเบื้องล่างเป็นลำดับต่อไป คำกล่าวสุดท้ายของโจแอนนาเป็นสิ่งที่บอกอย่างชัดเจนว่าพวกเขาจะต้องมุ่งหน้าต่อไปสู่หมู่บ้านลึกลับนั่นแล้ว ได้เวลาจะออกไปตะลุยสถานที่ใหม่กับภารกิจใหม่เสียที
“ตัดสินใจเร็วดีนะ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเรียบๆ อย่างไม่แสดงอารมณ์ใดออกมามากนัก ขณะที่พวกเขาทั้งคู่เดินย้อนกลับไปสู่ทางออกของวิหารแห่งนั้น
“จีน่าเป็นคนนะเฟี๊ยต คนที่มีความรู้สึกสุขทุกข์เหมือนเรา” ธันหันมาพูดด้วยสีหน้าที่ยังคุกรุ่นไปด้วยความรู้สึกเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากโซดิแอคคนนั้น
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี” เฟี๊ยตเอ่ยมาสั้นๆ
“หมายความว่าไง” เสียงธันแย้งขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ
“ก็หมายความว่า ถ้าสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นพูดออกมาเป็นเรื่องจริง มันก็ดี อย่าลืมสิธัน ปากคนเราหนะ อยากพูดอะไรก็พูดได้ ไม่เห็นจะจำเป็นว่าต้องพูดเรื่องจริงเสียหน่อย” เฟี๊ยตเอ่ยออกมาด้วยความดังที่มากกว่าการกระซิบเพียงนิดเดียว ตาคู่นั้นกวาดไปทั่วบริเวณอย่างระมัดระวัง
เด็กหนุ่มอีกคนเงียบไปอย่างจนคำพูด สีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยอารมณ์ร้อนแรงนั่นค่อยๆ ดับมอดลง ก่อนจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นความครุ่นคิด คิ้วเข้มคู่นั้นขมวดตัวโดยเจ้าของเองก็คงไม่รู้สึกตัว
“แต่พวกเราช่วยเหลือน้องสาวเขาไว้นะ เขามีเหตุผลอะไรจะต้องโกหกเรา” เสียงของธันแย้งขึ้นมาเบาๆ หลังจากเงียบไปนานสักพักหนึ่งเลย น้ำเสียงนั่นดูไม่มีเค้าแห่งความมั่นใจแม้แต่น้อย
“เราทำดีกับเขาแปลว่าเราทำดีกับเขา เราทำดีกับเขาไม่ได้แปลว่าเขาจะทำดีกับเรา ธัน” เสียงของชายหนุ่มที่อาวุโสกว่านั้นแย้งมาจนธันเองก็หมดเหตุผลจะโต้แย้ง
“แล้วโซดิแอคคนนั้นมีเหตุผลอะไรต้องมาโกหกพวกเราหละ เฟี๊ยต” ธันเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจ
“โอ๊ยย คนเราจะโกหกกันมีเป็นร้อยเป็นพันเหตุผล เขาไม่จำเป็นต้องบอกให้เรารู้หรอก ธัน ฮ่าฮ่า”
“นี่ตกลง เราถูกหลอกใช่ไหมเนี่ย ฮ่าฮ่า” เสียงของธันบ่นออกมาปนกับเสียงหัวเราะเบาๆ ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะเริ่มปรับความรู้สึกได้บ้างแล้ว
“เราไม่ได้บอกว่าธันโดนหลอกหรือไม่โดนหลอกนะ ไม่มีใครรู้หรอกว่าโจแอนนาพูดความจริงหรือเปล่า แต่ที่อยากจะบอกคือ ธันตัดสินใจเร็วเกินไป เมื่อกี้ธันกำลังถูกอารมณ์ชั่ววูบเข้าครอบงำ ซึ่งมันอาจจะเป็นความสงสารเห็นใจหรืออะไรก็แล้วแต่ คราวหน้าธันต้องมีสติกว่านี้ อย่าใจร้อน เราไม่ได้สั่งสอนหรือจับผิดอะไรนะ แต่แค่อยากบอกไว้เฉยๆ แค่นั้นเอง” เฟี๊ยตเอ่ยบอกมาด้วยเสียงนุ่มที่คิดว่าเมื่อฟังแล้ว เด็กหนุ่มจะไม่คิดว่ามันเป็นการหักหน้าตัวเองจนเกินไปนัก
“ความจริงก็แอบตงิดอยู่หน่อยๆ นะว่ามันจะมีด้วยเหรอ ภารกิจที่โซดิแอคจะเอาชนะไม่ได้หนะ ฮ่าฮ่า” ธันรำพึงออกมาปนขำ
“ถ้าโจแอนนาเข้าไปเอาอัญมนีอะไรนั่นมาไม่ได้แล้ว เธอจะควบคุมฟีโรโมนของตัวเองได้ยังไง อย่าลืมคำพูดของจีน่าสิ ธัน โจแอนนาเป็นคนเดียวในตระกูลที่สามารถควบคุมคำสาปนั่นได้” เฟี๊ยตพูดเรียบๆ
“โอ๊ยยย โดนตุ๋นซะเปื่อยเลย ทำไมไม่สะกิดบอกกันบ้างนะ ปล่อยให้โชว์โง่ทำเท่อยู่คนเดียว คิดแล้วอายชะมัด ฮ่าฮ่า” เสียงของธันบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก
“ไม่หรอก ยังไงเราก็คงจะรับทำภารกิจนั่นอยู่ดี ยังไงเรื่องนี้ก็คงเกี่ยวข้องกับไพ่สูงสุดแน่” ชายหนุ่มอีกคนพูดพร้อมกับส่ายศีรษะน้อยๆ
“ถึงว่า ครูอิสราถึงเตือนไว้ตอนนั้น กว่าจะคิดออกก็ช้าไปเสียแล้ว” ธันพูดขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้
“มันคงเป็นอารมณ์ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่หละมั้ง ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดอย่างติดตลก ก่อนที่ชายทั้งคู่จะเดินเลี้ยวไปจนถึงห้องที่จอดรถจักรยานยนต์ยักษ์นั่นไว้เสียแล้ว ประตูอัตโนมัตินั่นค่อยๆ เปิดออกช้าๆ พร้อมกันกับที่พวกเขาทั้งสองคนก้าวเข้าไปยืนในห้องสี่เหลี่ยมใต้เรือบินนั่นอีกครั้ง
เด็กหนุ่มพาตัวเองตวัดขาขึ้นไปขึ้นคร่อมบนมอเตอร์ไซค์คันโตนั่นอย่างเตรียมพร้อม ธันจัดการติดเครื่องยนต์พร้อมกับบิดคันเร่งจนเสียงกระหึ่มห้องเล็กๆ อื้ออึงไปหมด ประตูเหล็กดัดด้านที่เชื่อมต่อสู่ท้องฟ้ากว้างภายนอกค่อยๆ เปิดตัวเองขึ้นราวกับรู้หน้าที่ตนเองดีเป็นอย่างนั้น ลมจากภายนอกพัดกรรโชกเข้ามาตามช่องว่างที่เกิดขึ้นใหม่นั่น จนเฟี๊ยตในขณะนี้ต้องเกร็งจิตไปที่เท้าอีกครั้งเพื่อป้องกันไม่ให้กระแสอากาศเหล่านั้นพัดพาตัวเขาหลุดออกไปข้างนอกนั่นด้วย พวกเขามายืนอยู่หน้าท้องฟ้ากว้างสีสดอีกครั้ง
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“พี่พร้อมจะแว๊นแล้วนะจ๊ะน้องตี๋ น้องตี๋พร้อมจะเป็นสก๊อยหรือยังจ๊ะ” ธันเร่งเครื่องเสียงดัง พร้อมกับพูดยียวนออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“สก๊อยพ่องง ไปดูดยาม้าไป กวนส้นตีน” เฟี๊ยตพูดตอบโต้ออกไป และยังคงไม่ก้าวออกไปขึ้นคร่อมพาหนะนั่นตามคำเชิญของคนขับคนนั้น
“ขึ้นมาเร็วตี๋ อย่าเล่นตัว พี่อยากบิดล๊าวววว” ธันดูจะชอบใจเป็นพิเศษเมื่อยั่วอารมณ์ของเฟี๊ยตได้ เด็กหนุ่มบิดเร่งเครื่องพร้อมกับลากเสียงสูงยาว
“ไอ้แขกเอ๊ย จะขี่มอไซค์ไปเก็บดอกเบี้ยใช่ปะ มีอาชีพเสริมก็ไม่บอก”
เฟี๊ยตบ่นออกไป โดยไม่มีทีท่าจะตรงเข้าไปซ้อนท้ายเด็กหนุ่มแม้แต่น้อย ประตูเหล็กดัดเลื่อนเปิดขึ้นจนเกือบสุดแล้ว ลมจากภายนอกพัดเข้ามาอย่างรุนแรงจนผ้าคลุมของพวกเขาปลิวตวัดไปมาอย่างรุนแรง
“เร็ว ตี๋ พี่อยากซิ่งงงง” ธันเอ่ยเร่งเร้าออกมา
“หึหึ เสียใจด้วยนะไอ้แขกหน้าขาว งานนี้พับความหวังจะได้แว๊นกลางอากาศเก็บไปได้เลย” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับหยิบการ์ดสีเขียวใบหนึ่งออกมาจากสมุดที่ถือเตรียมอยู่ในมือ
“Return RELEASE”
เสียงเรียกใช้การ์ดเวทมนตร์ของเภสัชกรหนุ่มดังลั่นแข่งกับเสียงลมที่อื้ออึงไปหมดในเวลานั้น ทันทีที่สิ้นเสียงนั่น ร่างของพวกเขาทั้งคู่ก็รู้สึกราวกับว่าถูกพลังงานมหาศาลดูดเข้าไปในห้วงมิติที่แตกต่างออกไปฉะนั้น ภาพห้องเครื่องสำหรับจอดพาหนะของเรือบินนั่นหายไปจากคลองจักษุของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เด็กหนุ่มสายฟ้าร้องดังลั่นเมื่อพบว่าตัวเองที่กำลังคร่อมอยู่บนจักรยานยนต์คนยักษ์นั่นมาโผล่ที่บริเวณลานกว้างของปราสาทใจกลางเมืองพฤษภาคมเสียแล้ว
“ตี๋ทำงี้ได้ไง ตี๋รู้ไหมว่าการซิ่งกลางอากาศมันสนุกแค่ไหน ตี๋ทำลายความฝันของวัยรุ่น โอ๊ยยยย” ธันโวยวายเสียงดังและยังไม่ยอมลงจากมอไซค์คันโปรดอยู่อย่างนั้น
“คนขับสนุกแต่คนซ้อนไม่สนุกด้วยหวะ ฮ่าฮ่า ส่งสมุดการ์ดมาซิ๊” เฟี๊ยตพูดพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“อะไรกันตี๋ ตี๋ไม่ให้พี่ซิ่งมอไซค์ ตี๋ยังจะมาขู่กระโชกทรัพย์จากพี่อีกเหรอ ตี๋ใจร้าย ตี๋ทำพี่เสียใจ” ธันส่งสมุดให้เขาอย่างว่าง่าย ก่อนจะเล่นละครแสดงความเสียใจจนเฟี๊ยตหมั่นไส้ในความโอเวอร์ของว่าที่สถาปนิกหนุ่ม
“อยากขับแค่ไหนก็ไปขับไป จะขับไปยันสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ก็ไปขับซะ เลิกบ่นสักที ขับจนเบื่อแล้วก็กลับมาช่วยกันแก้ปริศนาที่ไปรับปากเขามานี่ ไอ้แขกปัญญานิ่มเอ๊ย”
เฟี๊ยตเอ่ยออกมาอย่างไม่สนใจอะไรนัก เขาส่งสมุดการ์ดของเด็กหนุ่มนั่นคืนไป หลังจากที่หยิบการ์ดลายแทงที่ได้มาจากควีนโจแอนนาที่ได้รับมานั้น เฟี๊ยตแอบมองตั้งแต่ตอนเก็บการ์ดแล้วว่าเด็กหนุ่มใส่ไว้ในหน้าแรกที่เหมือนเด็กหนุ่มจะมีไว้ใส่การ์ดที่ยังไม่แยกประเภทลงไป เฟี๊ยตเปิดสมุดหน้านั้นเพียงหน้าเดียวและหยิบการ์ดนั่นออกมาเท่านั้น เขาเองไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นการละลาบละล้วงแต่อย่างใด ในเมื่อเขาเองก็ไม่ได้ยุ่มย่ามในส่วนอื่นของสมุดเลย
ธันรับสมุดกลับมาพร้อมกับทำท่าทะนุถนอมสมุดคู่ใจอย่างเกินเหตุ เด็กหนุ่มเอาหน้าไปแนบที่สมุดเล่มนั้นพร้อมกับทำท่าปลอบประโลมอย่างเป็นห่วงเป็นใยเสียเต็มประดา ธันชำเลืองมาด้วยสายตากวนประสาทอีกครั้ง ก่อนจะเก็บสมุดนั้นเข้าที่ และหันมาบิดคันเร่งอย่างเมามัน
“ตี๋พูดเองนะ งั้นพี่ออกไปชมคิวมูโลนิมบัสก่อน ส่วนน้องตี๋ก็นั่งไขปริศนาอะไรนั่นไปนะจ๊ะ พอดีพี่เป็นชนชั้นแรงงาน พี่ไม่ชอบใช้สมอง ฮ่าฮ่า”
ธันหันมาพูดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะบิดคันเร่งจนเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มและยกตัวเองลอยขึ้นไปบนฟากฟ้าอีกครั้ง เด็กหนุ่มขับฉวัดเฉวียนไปมาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะลับสายตาไปในที่สุด เสียงหัวเราะและโวยวายดังออกมาอย่างร่าเริงจนเฟี๊ยตเองก็แอบจะอมยิ้มไม่ได้ เภสัชกรหนุ่มส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเรียกการ์ดลายแทงนั่นขึ้นมาพิจารณา พร้อมกับเดินลับเข้าไปในปราสาทกังหันลมแห่งนั้น
“ขอแผนที่เมืองพฤษภาคมอย่างละเอียด ไบเบิ้ล”
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ขอบคุณคอมเม้นทุกคอมเม้นมากๆ โดยเฉพาะคอมเม้นยาวๆ ทั้งหลายทั้งแหล่ อ่านแล้วชื่นชุ่มหัวใจอย่างยิ่ง รู้เปล่าว่าผมแต่งไปก็อ่านคอมเม้นไป เป็นกำลังใจชีวิต นิยายเรื่องนี้อีกยาวไกลมาก บอกจากใจจริงๆ นะนี่ คือตอนวางพล๊อตว่ายาวแล้ว พอมาแต่งมันยิ่งยาวเข้าไปใหญ่ มันต้องมีบทสนทนาใส่เข้าไปอีก ฮ่าฮ่า ยังไงก็อยู่บังคับขู่เข็ญให้ผมแต่งให้จบด้วยนะ บังคับข่มขู่ผมได้เต็มที่เลย เม้นกระโชกผมยาวยาววววววววว ผมยินดี อิอิ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ปล. ผมมีแพลนจะแต่งนิยายอีกเรื่อง อันนี้เป็นนิยายรัก คืออยู่ดีๆ ก็คิดพล๊อตขึ้นมา แล้วก็เสียดาย ไม่อยากทิ้งไปเฉยๆ แต่กะว่าจะแต่งเก็บไว้ไปเรื่อยๆ จนจบค่อยเอามาทยอยลง แต่งไปลงไปเหมือนเรื่องนี้มีตายคาที่แน่ ฮ่าฮ่า ผมแอบมาบอกไว้จะได้เป็นการบังคับตัวเองไปในตัวให้ตั้งใจแต่ง อิอิ รอติดตามชมนะฮ๊าฟฟฟฟฟ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จะรอติดตามกันต่อไปจะขู่บังคับกันต่อไป 5555
จะเอาธันกันเฟี๊ยตไปเป็นตัวประกัน 5555
-
หยุดๆ เอาเรื่องนี้ให้จบก่อน เฟี๊ยตยังหาผั... เอ๊ย แฟนไม่ได้ เอาตรงนี้ให้เสร็จก่อน~
-
:hao7: นับวันยิ่งหลงเสน่ห์ธัน นิสัยออกแนวผู้กล้าในเกมส์ประมาณนั้นเลย
นับวันมันจะเป็นคู่หูมากขึ้นเรื่อยๆ เริ่มไม่มั่นใจว่าเฟี๊ยตกับธันจะคู่กันจริงรึปล่าวถึงจะมีเซอร์วิสมาบ้างประปราย
ความสนิทคู่นี้อาจะเป็นกำแพงขวางกั้น :hao5:
ถึงคราวให้ไขปริศนาทีไร เราไขไม่เคยออกเลยง่า ล้ำลึกเกินไป
-
“เราทำดีกับเขาแปลว่าเราทำดีกับเขา เราทำดีกับเขาไม่ได้แปลว่าเขาจะทำดีกับเรา
อยากให้พี่ทำดีกับแทยังบ้างนะคับ ลงทุกวันได้ยิ่งดีนะฮะ เดี่ยวแทยังมีของตอบแทนด้วยนะ
วันนี้แทยังได้ถูกใจใครบ้านคนในเฟส ด้วยแหละ
-
แปะไว้ก่อนอ่านไม่หมด
-
ก็ว่าอยู่ มันจะมีกิจกรรมที่โซดิแอคทำไม่ได้หรอ
แต่การทำอย่างงี้ก็ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับไพ่สูงสุดสินะ
เฟี๊ยตก็ .. บ้าจริง ใช้การ์ด return ทำไม
แทนที่จะไปซ้อนท้ายใกล้ชิดธัน โด่ อดเลยยย
ปัญหาลายแทง อืมมมม ดูท่าจะยากกว่าที่คิดนะเนี่ย
อยากเห็นแผนที่อย่างละเอียดของพฤษภาคมจัง
วาดภาพในสมองตามมมมม เมืองที่มีลมพัดตลอด
โหยอยากอยู่อ่ะ แต่ผมเสียทรง ฮ่าๆๆๆๆ
-
หนูธันของเราโดนโจแอนนาต้มซะเปื่อยเลย ฮะๆ
แถมยังโดนเฟี๊ยตตัดอนาคตการแว้นซ์แบบแนบเนื้ออีก
แต่อยากรู้จังเลยว่าปริศนาอะไรนะที่อยู่ในลายแทง
เอ..คำพูดทิ้งท้ายของโจแอนนาก็น่าสนใจนะ
อยากรู้แล้วสิ มาต่อเร็วๆนะ
ปล.เรื่องนิยายใหม่จะรอจนกว่าเรื่องนี้จะจบนะ แต่ถ้าเอามาลงก่อนก็จะอ่านอยู่ดีนั่นแหละ :hao7:
-
เควสยังไงก็คือเควส เด้อ
-
ชอบข้อความนี้เหมือนกันครับ
เราทำดีกับเขาแปลว่าเราทำดีกับเขา เราทำดีกับเขาไม่ได้แปลว่าเขาจะทำดีกับเรา
ชอบชื่อเมืองนะ คิวมูโลนิมบัส Cumulonimbus ไป Serch ใน Wiki เรียกภาษาไทยว่า เมฆฟ้าคะนอง มันเห็นภาพมั่กมาก บอกได้เลยว่า มีการคิดเตรียมการมาก่อน เรื่องชื่อของเมือง ทำการบ้านมาดีครับ ชอบๆ (ไม่ใช่ " ทำการบ้าน" ในความหมายอื่นนะครับ :hao7:)
อีกอันก็ได้ความรู้อีกละ วันเด็กชายญึ่ปุ่น Kodomonohi ตรงกับวันที่ 5 เดือน 5 ของทุกปี ปกติไม่รู้จริงครับว่ามันอยู่เดือนใหน แต่คิดว่า ชื่อของหมู่บ้านที่อยู่ในเมืองพฤษภาคม ก็น่าจะเป็น วันที่อยู่ในเดือนพฤษภาคม แล้วก็จริงๆด้วย เห็นธงปลาคาร์ฟ ปลิวไสวไปมา เห็นภาพมาก คิดถึงเรื่อง โดราเอมอน มีตอนนึงที่เป็นตอนวันเด็กผู้ชาย กับ โนบิตะ
ตื่นเต้นมากที่ ธัน กับ เฟี๊ยต จะออกผจญภัยกันอีกครั้ง
-
บทที่ 145 Hint
ชายหนุ่มในชุดพร้อมรบสีน้ำตาลทองเดินกลับไปยังห้องนอนที่เคยเป็นที่พักของตนนั่นอย่างคุ้นเคย มือขวาของเขาถือลายแทงสีเก่าคร่ำคร่านั่น ในขณะที่มือซ้ายถือหนังสือไบเบิ้ลคู่ใจ สายตาของเขากวาดสลับกันไปมาอย่างตื่นเต้น เขารู้สึกถึงความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกันมากมายระหว่างแผนที่เมืองพฤษภาคมกับลายแทงที่ได้รับมาจากเกมมาสเตอร์คนนั้น ชายหนุ่มเร่งฝีเท้าเพื่อกลับสู่ห้องนอนยิ่งขึ้นไปอีก หัวใจของเขารัวไปด้วยความกระหายที่จะไขปริศนาตรงหน้านี้ให้กระจ่างชัดออกไปเสียที
ลายแทงที่ได้มาจากควีนโจแอนนานั้นเป็นกระดาษใบใหญ่สีน้ำตาลตุ่นๆ ใบหนึ่ง บนกระดาษแผ่นนั้นประกอบไปด้วยรูปกังหันลมหนึ่งอัน เรือบินหนึ่งอัน นอกจากนั้นเป็นตัวเลขที่กระจัดกระจายอยู่เต็มกระดาษไปหมดอย่างไม่เป็นระเบียบ มองเผินๆ มันแทบจะมีลักษณะเหมือนเกมกระดาษจับผิดตัวเลขตามหนังสือไขปริศนาอย่างใดอย่างนั้น ตัวเลขมากมายละลานตาไปหมด จากการกวาดตาดูอย่างคร่าวๆ เฟี๊ยตพบว่าตัวเลขส่วนใหญ่มีค่าอยู่ในช่วงประมาณ 60 – 100 ไม่มากไม่น้อยไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าตัวเลขจะไปกองกันอยู่ที่แถวๆ 80 เป็นส่วนใหญ่ ตัวเลขที่น้อยสุดในกระดาษแผ่นนั้นอยู่ที่ 62.3 และมากที่สุดอยู่ที่ 98.6 นั่นเอง ตัวเลขทุกตัวเขียนแสดงไว้ในรูปของทศนิยม 1 ตำแหน่งเหมือนกันหมด ข้อมูลที่ปรากฏอยู่ในกระดาษก็มีอยู่เพียงเท่านี้
สิ่งหนึ่งที่บอกใบ้เขาเป็นอย่างดี คือ สัญลักษณ์กังหันลม และเรือบินนั่นเอง ทันทีที่เฟี๊ยตเห็นรูปเรือบิน เขาก็แทบจะมั่นใจได้เลยว่ามันหมายถึง วิหารลอยฟ้าประจำเมืองพฤษภาคม เพราะถ้าพูดถึงเรือบินในเมืองนี้ ทุกคนก็คงคิดไปในแนวทางเดียวกันว่า มันหมายถึงวิหารเคลื่อนที่ได้แห่งนั้นนั่นเอง มันดูจะไม่มีข้อขัดแย้งใดๆ ในสมมติฐานนั่นเลย เบาะแสของเงื่อนงำทั้งหมดเริ่มต้นที่จุดนี้
เมื่อสัญลักษณ์แรกน่าจะเป็นตัวแทนของสถานที่สำคัญแล้ว สัญลักษณ์ที่แสดงอยู่อีกตำแหน่งหนึ่งก็น่าจะหมายถึงสถานที่สำคัญของเมืองแห่งนี้ด้วยเช่นกัน ใจของเฟี๊ยตสั่นอย่างไม่เป็นจังหวะเมื่อเริ่มต้นคิดได้ว่า เขาน่าจะมาในทิศทางที่ถูกต้องแล้ว ถ้าแลนด์มาร์คแรกหมายถึงเรือบินนั่น กังหันลมเพียงหนึ่งเดียวที่มีอยู่ในแผนที่ก็น่าจะหมายถึงปราสาทใจกลางเมืองที่เขากำลังพำนักอาศัยอยู่ในเวลานี้ เฟี๊ยตกวาดสายตามองอยู่ครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนจะเรียกหาสมุนเอกคนเดิมอีกครั้งอีกครั้ง
“ไบเบิ้ล”
‘นายท่าน’
ครั้งนี้ปราศจากเสียงตอบรับเหมือนอย่างเคย หากแต่หนังสืออีกเล่มที่อยู่ในมือเขาค่อยเลือนภาพแผนที่หายไป ก่อนจะกลายเป็นตัวอักษรที่หวัดเหมือนรอยเขียนด้วยปากกาหมึกซึมแสดงออกมาเป็นคำสั้นๆ ที่คุ้นเคยคำนั้น
‘แสดงลายแทงนี่ออกมาให้หน่อยได้ไหม ไบเบิ้ล’
เฟี๊ยตเจรจากับสมุดคู่ใจด้วยความคิดในสมองอย่างนั้นอีกครั้ง พร้อมกับชูลายแทงที่อยู่ในมืออีกข้างขึ้นประกอบคำพูดนั่น คิดแล้วก็ขำน้อยๆ ไบเบิ้ลนี่ไม่มีตาสักหน่อย แต่เขาก็คิดว่าหนังสือมหัศจรรย์นี่จะเข้าใจความต้องการของเขาเป็นอย่างดี
‘ด้วยความยินดี นายท่าน’
ประโยคดังกล่าวปรากฏขึ้นมาเพียงชั่วครู่เท่านั้น ก่อนจะลืมหายไป แล้วกลายสภาพเปลี่ยนไปเป็นหน้ากระดาษที่แสดงลวดลายเหมือนในลายแทงนั่นอย่างไม่มีผิดเพี้ยน
“ไบเบิ้ลช่วยแสดงกระดาษหน้าซ้ายเป็นลายแทง ส่วนกระดาษหน้าขวาเป็นแผนที่เมืองพฤษภาคมได้เปล่า” เฟี๊ยตพูดออกมาเบาๆ
ไม่มีเสียงตอบหรือข้อความแสดงใดๆ ออกมาจากหนังสือเล่มนั้น นอกจากการที่ภาพลายแทงที่เคยแสดงอยู่ค่อยๆ หายไป และแปรสภาพไปตามความต้องการของผู้เป็นนายคนนั้น
“ขอบคุณมาก ไบเบิ้ล”
“เอ่ออ ไบเบิ้ล เราสามารถใช้ดินสอเขียนบนตัวนายได้หรือเปล่า นายจะเจ็บไหม”
เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นมาอย่างสงสัย เขาต้องการจะเขียนข้อความตามข้อสันนิษฐานของเขาลงในกระดาษเหล่านั้น แต่ติดอยู่ตรงที่ว่า กระดาษดังกล่าวดูจะมีชีวิตจิตใจไม่ต่างจากเขาเลย สมุดเล่มนั้นค่อยๆ เลือนภาพแผนที่ทั้งสองนั้นลง ก่อนจะปรากฏข้อความขึ้นอีกครั้ง
‘ด้วยความยินดีของไบเบิ้ล นายท่าน หากเพื่อความสะดวก นายท่านสามารถสั่งการในสมองเหมือนเวลาคุยกับไบเบิ้ลในยามปรกติ แล้วไบเบิ้ลจะถ่ายทอดสิ่งที่นายท่านต้องการลงสู่สมุดเอง วิธีนี้น่าจะสะดวกต่อนายท่านมากกว่าเขียนลงบนร่างกายของไบเบิ้ลโดยตรง’
เฟี๊ยตเริ่มต้นจัดการลากเส้นตรงระหว่างสัญลักษณ์ทั้งสองในลายแทงนั่น ก่อนจะลองลากเส้นตรงระหว่างปราสาทกังหันลมกับเรือบินที่เขาได้สั่งให้สมุดคู่ใจนั่นแสดงขึ้นมาเมื่อครู่ เภสัชกรหนุ่มลูบคางไปมาอย่างครุ่นคิด ทุกอย่างดูใกล้เคียงความจริงขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง แต่นั่นมันก็ดูเหมือนประตูด่านแรกของเรื่องราวที่แสนซับซ้อนเท่านั้น
‘ไบเบิ้ลแสดงข้อมูลแบบสามมิติได้ไหม’
เฟี๊ยตเอ่ยถามการ์ดพรสวรรค์ของเขาในใจอย่างที่ผ่านมา ไม่มีคำตอบเช่นเดิม แต่ภาพในสมุดนั่นค่อยๆ เลือนหายไป ก่อนจะแสดงภาพขึ้นกลางอากาศ ราวกับถูกฉายจากเครื่องฉายภาพสามมิติอย่างใดอย่างนั้น เฟี๊ยตทดลองเอื้อมมือไปแตะภาพที่ลอยอยู่กลางอากาศนั่น เขาก็พบกับเนื้อสัมผัสบางๆ ราวกับว่ามันมีตัวตนอยู่จริงอย่างใดอย่างนั้น
เขาใช้นิ้วทั้งสองแตะลงบนภาพที่ลอยอยู่นั่น ก่อนจะลองแยกนิ้วออกจากกัน ภาพบริเวณนั้นขยายขนาดขึ้นเหมือนกับภาพบนจอโทรศัพท์ที่ขยายขนาดโดยการสัมผัสอย่างนั้น เฟี๊ยตยิ้มออกมาน้อยๆ อย่างถูกใจ
ชายหนุ่มขยายขนาดลายแทงนั่นจนเส้นตรงที่เชื่อมต่อระหว่างสัญลักษณ์ทั้งสองมีความยาวเท่ากับเส้นตรงที่ลากไว้บนแผนที่พฤษภาคมอีกฝั่งหนึ่ง ก่อนจะเลื่อนลายแทงหมุนไปทางตามเข็มนาฬิกาจนสัญลักษณ์เรือบินอยู่ในระนาบเดียวกับวิหารลอยฟ้านั่น และรูปกังหันลมอยู่ในระนาบเดียวกับปราสาทกลางเมืองนั่นพอดี
เขาค่อยๆ ใช้นิ้วเลื่อนลายแทงที่ปรับองศาเรียบร้อยแล้วนั้น ไปทับซ้อนอยู่บนรูปแผนที่ที่ลอยอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เขาค่อยๆ เลื่อนให้รูปกังหันลมทับปราสาท และรูปเรือบินทับวิหารพอดี
“YES!”
เสียงของเฟี๊ยตดังลั่นออกมาอย่างดีใจ พร้อมกับหมัดขวาที่กำแน่นอย่างตื่นเต้น เขาแก้ปริศนาอย่างแรกสำเร็จแล้ว ขอบเขตของลายแทงกับขอบเขตของเมืองพฤษภาคมนั่นพอดีกันอย่างไม่มีผิดเพี้ยน ข้อสันนิษฐานของเขาไม่ผิดพลาดเลย ตัวเลขต่างๆ ที่ลอยอยู่บนนั้นวางทับไปบนแผนที่เมืองแห่งนั้น
“เอาแล้ว!”
ชายหนุ่มอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อค้นพบว่าตัวเลขที่ปรากฏอยู่บนลายแทงนั่นประทับลงบนตำแหน่งของกังหันลมที่เรียงรายอยู่บนแผนที่นั่นอย่างพอดิบพอดี
‘หรือตัวเลขเหล่านี้จะแสดงคุณสมบัติของกังหันลม?’
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะช่วงเวลานั้นขึ้น เฟี๊ยตหันไปมองทางประตูเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจสั่งไบเบิ้ลในใจให้บันทึกภาพสุดท้ายที่เขาทำขึ้นด้วยตัวเองนั่นไว้ และปิดสมุดนั่นลงทันที ภาพสามมิติที่ลอยอยู่บนอากาศเหล่านั้นหายวับไปกับตาอย่างรวดเร็ว
“ฮายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ตี๋”
ยังไม่ทันที่เฟี๊ยตจะเอ่ยอนุญาตให้เจ้าของเสียงเคาะประตูนั่นเข้ามา เจ้าเด็กขี้โวยวายก็บุกรุกมาในห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฟี๊ยตส่ายหัวเล็กน้อยอย่างตลกๆ ในความอารมณ์ดีของธัน
“แก้ปริศนาได้ยังจ๊ะตี๋จ๋า” ธันพูดออกมาอย่างอารมณ์ดี เด็กหนุ่มนั่งลงบนเตียงพร้อมกับแกว่งขาไปมาอย่างสบายใจ
“อะไรมันจะง่ายดายปานนั้น” เฟี๊ยตตอบมาสั้นๆ
“อ่อนหวะตี๋ แค่นี้ก็ทำไม่ได้ ราคาคุยนี่หว่า” ธันพูดเจื้อยแจ๊วอย่างอารมณ์ดีอย่างนั้น
“มาทำเองมา หนีไปเที่ยวเล่นแล้วยังมากวนตีนคนอื่นอีก” เฟี๊ยตตอบไปแบบไม่คิดอะไรนักอย่างคุ้นเคยนิสัยกันดี
“ไปกินข้าวเหอะ หิวแล้ว” ธันพูดพร้อมเอามือลูบท้องโชว์
“อะไร นี่เวลาอาหารแล้วเหรอ” เฟี๊ยตถามกลับไปแบบงงๆ
“โอ๊ยยย เฟี๊ยตเพ้อเปล่าเนี่ย นี่มันมืดแล้วนะ สมองกระทบกระเทือนเหรอ ฮ่าฮ่า” ธันพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินนำจากห้องนั้นไป ชายหนุ่มได้แต่คิดตามแล้วก็หลุดขำออกมาน้อยๆ นี่เขาจมอยู่ในวังวนของปริศนานั่นยาวนานขนาดนั้นเชียวเหรอ นิสัยเดิมๆ ของเขากลับมาอีกแล้ว เวลาเขาหมกมุ่นกับเรื่องอะไรมากๆ โลกทั้งโลกนี่แทบจะหยุดนิ่งไปเลยทีเดียว ขนาดไม่ได้กินข้าวเที่ยง แต่เขาก็ไม่มีความหิวอยู่ในความรู้สึกแม้แต่น้อย
เฟี๊ยตลุกขึ้นพร้อมกับเดินตามธันออกไปเงียบๆ พอเริ่มคิดเขาก็เริ่มหิวขึ้นมาน้อยๆ เหมือนกัน ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบห้องอีกครั้งเพื่อตรวจความเรียบร้อยอย่างรอบคอบ ก่อนจะปิดประตูห้องนั้นและเดินจากไป
“นี่ตี๋ มีเรื่องอะไรจะเล่าให้ตี๋ฟังด้วยแหละ”
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ผมแนบปริศนาของเมืองโคโดโมะโนะฮิไว้แล้วนะครับ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
คำใบ้ทุกอย่างอยู่ในนิยายแล้ว หาให้เจอนา อิอิ ใครคิดออกห้ามสปอย ให้รอตอนเฉลยในตอนต่อไปนะครับ อยากให้ทุกคนคิดไปด้วยกัน จะได้สนุกๆ แต่ถ้าใครอยากเช็คคำตอบก่อน แอบกระซิบมาทางหลังไมค์แฟนเพจได้นะครับ อยากให้ทุกคนคิดไปด้วยกันจังเลย ผมคิดปริศนานานนะ อยากให้ทุกคนหลุดไปในโลกจินตนาการกับผม
ขอคอมเม้นหน่อยนะ ช่วยนี้เครียดจัง ปลอบใจหน่อย T ^ T
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
[attachment deleted by admin]
-
อยากได้แบบไบเบิลซักเล่มอะ 5555555
-
เห้อออ ตามอ่านจนทันสักที ได้อ่านตอนใหม่พอดีด้วย ขอบคุณมากครับ
ขอชม writer สักหน่อยนะครับ
ผมว่าเรื่องนี้วางจักรวาลของเรื่องได้กว้างดีนะ คือถึงแม้จะมีเมืองแค่ 12 เมืองและดูเป็นเกาะอยู่แค่นั้น แต่ด้วยเนื้อเรื่องและรายละเอียดที่วางไว้มันทำให้จักรวาลของเรื่องดูกว้างใหญ่มาก โดยเฉพาะการมีโซดิแอคทั้ง 12 ซึ่งทำให้ดูลึกลับขึ้น แต่ก็มีเรื่องงุนงงนิดหน่อยนะครับสำหรับตัวผม แอบถามเลยก็ได้ คือการที่จีน่ามีตัวตนจริง (ตามที่พี่สาวบอก) แล้วมีคำสาปตั้งแต่เกิดนั้น ในชีวิตจริงนอกเกมส์นั้น คำสาปของจีน่ามันคืออะไร หรือนี่มันคือปริศนาที่จะคลี่คลายในภายหน้ารึเปล่า?
อีกข้อที่ผมอยากจะชม (อย่าเพิ่งลอยนะครับ 555) คือผมชอบที่ทั้ง4คนรวมกันก็ไม่สามารถเอาชนะไพ่หมายเลข 13 ได้ มันทำให้รู้สึกว่าโลกนี้มันยังอีกไกล มันกว้างใหญ่และรอให้ตัวละครพัฒนาไปอีกมาก หากตอนที่ผ่านมานั้นทั้งหมดสามารถเอาชนะได้ เรื่องมันจะให้ความรู้สึกอีกแบบไปเลยทันที ซึ่งบอกตามตรงผมคงผิดหวัง 555 แอบจินตนาการไปว่า ไพ่ตั้งแต่ 10 ขึ้นไปมันต้องสุดยอดและโหดมากแน่ๆในการจะปราบได้ ตื่นเต้นๆ
เมื่อชมแล้ว ก็ถึงข้อติงนิดนึง คือไม่อยากติติงมากเพราะผมก็ทราบว่างานนี้เป็นชิ้นแรกของ writer (ซึ่งทำได้ดีมากในความคิดผม) และกลัวว่าจะเสียกำลังใจ แต่ก็อดไม่ได้ เพราะผมอ่านแบบละเอียดจนเหมือนจับผิด แต่ที่เป็นแบบนี้เพราะผมชอบเรื่องนี้มากนะ คือเท่าที่ผมอ่านมา ถ้าจำไม่ผิด เรื่องนี้อิง พ.ศ. 26xx ใช่ไหมครับ คือมันน่าจะเป็นเรื่องในอนาคตมากๆ ดังนั้นมุกบางมุกหากผ่านโดยไม่คิดมากก็จะไม่รู้สึกขัด แต่ถ้าคิดสักนิด มันจะไม่ค่อยเข้ากับยุคสมัย เช่น "คิ้วชินจัง" ผมว่าสมัยนั้นมันไม่น่ามีแล้วนะ แต่โดยรวมแล้วถือว่าไม่สะดุดอะไรสำคัญๆ ลื่นไหลดีครับ
ยังไงก็จะติดตามอ่านไปเรื่อยๆนะครับ และอาจมีคำชมคำติมาบอกเรื่อยๆ อย่าเพิ่งเกลียดขี้หน้าผมหล่ะ 555 สู้ๆครับ
-
คิดไม่ออกอ้ะะะ จนปัญญาาาาา
คือคุณสมบัติกังหันลมคืออะไรง่ะ
ตัวเลขมาจากหนายยยยย
หรือจะเป็นแรงลม เหมือนในเกมส์ปังย่า ฮ่าๆๆๆๆๆ
จินตนาการ เลิศ
ชอบที่ใช้นิ้วขยายได้ หยั่งกะสมาร์ทโฟน
ไบเบิ้ลนี่จะเป็นไพ่พรสวรรค์ที่เพอเฟกไปล่ะ
อิจฉาเฟี๊ยตได้ไบเบิ้ลมา
-
:a5:ไบเบิ้ลนี่จะสารพัดประโยชน์ไปแล้ว
ถ้าใครไม่มีไบเบิ้ลนี่ แทบจะเคลียร์ปริศนายากๆไม่ได้เลยนะ
ส่วนเรื่องปริศนายอมแพ้จริงๆจ้า เห็นเลขเยอะแยะมึนไปหมด
คุณสมบัติกังหันลมคืออะไร???? <==== ไม่รู้จริงๆ
เฟี๊ยตมันเรียนเภสัช ทำไมไขปริศนายังงี้ออกด้วยฟร่ะ
สมองคุณอ้นล้ำลึกเกินไปแล้ว
-
ว้ายๆๆๆ ในที่สุดไบเบิ้ลก็มา วู้..........
ไม่เม้นท์ยาวนะขอไปเล่นทายปริศนาก่อน
แล้วจะรอเฉลยว่าถูกไหม?
โอเค ไปล่ะ :hao7:
-
เฟี๊ยตเก่งมาก ๆ เลย
-
ติดตามๆฮะ
-
บทที่ 146 A Bird Keeper
“ว่าไงนะ” เฟี๊ยตเอ่ยถามออกไปอย่างได้ยินไม่ชัดนัก
“บอกว่ามีเรื่องจะบอกตี๋” ธันหันหน้ากลับมาบอกอีกครั้ง
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกว่าตี๋สักทีวะ ชื่อเฟี๊ยตโว๊ย ไม่ได้ชื่อตี๋ ไอ้แขก” เฟี๊ยตพูดออกมาเชิงบ่นๆ อย่างไม่จริงจังนัก
“เรียกว่าตี๋ก็ตี๋สิน่า ไว้ตัวจัง นี่เป็นดาราเปล่าเนี่ย ไอ้กาก” ธันพูดอย่างไม่ยอมแพ้
“เออๆ มึงอยากเรียกอะไรก็ตามใจมึงเหอะ ว่าแต่มีอะไรจะบอกวะ”
“วันนี้ตอนที่ไปขับรถเล่นบนท้องฟ้ามา กูก็ตั้งใจจะขับวนไปรอบๆ เมืองพฤษภาคมดู กูว่าตัวเลขบนลายแทงนั่นต้องเกี่ยวข้องกับอะไรสักอย่างในเมืองนี่แหละ” ธันเริ่มต้นประโยค
“เดี๋ยว นี่มึงสนใจเรื่องไขปริศนาด้วยเหรอวะ” เฟี๊ยตหันมาถามอย่างงงๆ ชายหนุ่มคิดแต่ว่าธันจะสนใจเอาแต่เที่ยวเล่นเสียอีก
“อยู่ทีมเดียวกันก็ต้องช่วยกันดิ อีกอย่าง จะปล่อยให้ตี๋คิดอยู่คนเดียวได้ไง เรื่องซับซ้อนซ่อนเงื่อนอย่างนี้ มันต้องให้พี่คิดนี่ น้องตี๋ ฮ่าฮ่า” ธันพูดออกมาพร้อมกับตบไปบนหน้าอกตนเองเบาๆ อย่างอารมณ์ดี
“แล้วได้เรื่องอะไรบ้างไหม” เฟี๊ยตถามออกไปอย่างล้อเลียน
“เรื่องปริศนาอะไรนั่นอะ ไม่ได้หรอก แต่ได้เรื่องอื่นมาแทน” ธันพูดด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“หืออ” เฟี๊ยตพึมพำในคอขึ้นมาด้วยความสงสัย
“เราโดนโจมตีกลางอากาศหวะ เฟี๊ยต” ธันเอ่ยมาสั้นๆ
“เฮ้ย แล้วเป็นไรมากเปล่า แล้วทำไมถึงต่อสู้กัน” น้ำเสียงของเฟี๊ยตร้อนรนขึ้นอย่างเป็นห่วงเพื่อนร่วมทีม
“ไม่เป็นไรๆ โชคดีที่เราพอจะเอาตัวรอดมาได้” ธันพูดพร้อมยิ้มน้อยๆ เป็นการย้ำว่าเขาไม่เป็นไรจริงๆ
“ทำไงวะ มอไซค์นั่นมันจอดกลางอากาศได้เหรอ แล้วสู้กันอีท่าไหนเนี่ย” เฟี๊ยตถามขึ้นมาอย่างสงสัย เขายังจินตนาการภาพเด็กหนุ่มตรงหน้าบิดคันเร่งไปเรียกใช้การ์ดไปไม่ถูกเลย
“ใช้ the sky walker ไง โชคดีที่สู้กลางอากาศซะจนเคยแล้ว มันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอก แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นนี่ดิ” ธันเอ่ยมาพร้อมกับสีหน้าที่ยังดูเหมือนคิดไม่ตก
“อ๊าว ทำไมหละ” เฟี๊ยตถามขึ้นมาอย่างงงๆ ถ้าการต่อสู้ไม่ได้เป็นปัญหา และจะมีปัญหาอะไรอีกได้
“คือคู่ต่อสู้เป็นคนนั่งอยู่บนนกยักษ์ตัวหนึ่ง หน้าตาคล้ายๆ พวกอินทรี เหยี่ยว อะไรพวกนั้น เราก็แยกไม่ออกเหมือนกัน พอเราพ้นเมฆก้อนหนึ่งมาประจันหน้ากัน มันก็พุ่งเข้ามาซัดเลย ไอ้นกนั่นใช้ตีนถีบใช้ปากจิกเข้ามาไม่หยุด ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรกันมาก่อน” ธันพูดขึ้นพร้อมกับทำท่านึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เหล่านั้น
“มันเป็นพวกพรรคอธรรมอะไรพวกนั้นหรือเปล่า ปรกติพวกนี้มันก็หาเรื่องชาวบ้านเขาไปทั่วอยู่แล้ว” เฟี๊ยตเสนอความคิดเห็น ใจเขากลับไปคิดถึงเรื่องราวตอนที่เขาได้พบกับธันครั้งแรกอีกครั้ง
“ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น เฟี๊ยต ประเด็นคือตอนสู้กัน มันไม่ยอมฟังอะไรเลย เราเลยต้องโจมตีเพื่อหยุดการเคลื่อนไหวมันให้ได้” ธันเล่าต่อ
“ฆ่า?” เสียงของเฟี๊ยตสูงขึ้นอย่างสงสัย
“ก็ไม่ได้ตั้งใจให้ถึงขนาดนั้น แต่ก็ยอมรับว่าพลั้งมือใส่แรงเยอะไปหน่อย” ธันสารภาพออกมาตรงๆ
“แล้วไงวะ เขาก็แค่ไปเริ่มต้นเกมใหม่แค่นั้นเอง” เฟี๊ยตเอ่ยอย่างไม่เข้าใจว่าเรื่องที่ธันพูดมันน่าสนใจมากมายตรงไหน
“คือปรกติ ถ้าผู้เล่นตาย ร่างกายมันจะต้องเลือนหายไปเลย ถูกไหม แต่ถ้ามันเป็นการ์ด มันก็ต้องระเบิดออก และกลับสภาพกลายเป็นการ์ด แต่นี่มันไม่ใช่ พอมันโดนโจมตี ร่างกายมันก็กลายสภาพเป็นสีดำสนิทไปทั้งตัว เหมือนเอาตัวไปจุ่มลงไปในถังหมึก แต่นี่ดูเหมือนว่าสีดำสนิทมันแพร่ออกมาจากข้างในร่างกาย ไม่กี่วินาที ร่างของมันก็ดำสนิทไปทั้งตัว หลังจากนั้น”
“หลังจากนั้นทำไม” เสียงของเฟี๊ยตขัดออกมาขึ้นอย่างสนใจ
“มันก็ระเบิดแตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ ร่างกายสีดำสนิทของมันกระจายไปทั่วท้องฟ้าเลย” ธันเอ่ยสรุปเรื่องราวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“อิน” เสียงของเฟี๊ยตรำพึงขึ้นเบาๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ
“อะไรวะ” ธันถามมาอย่างงงๆ
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร” เฟี๊ยตตัดบทอย่างไม่อธิบายความอะไรต่อ
“เฟี๊ยตว่ามันคืออะไรวะ” ธันถามอย่างต้องการความคิดเห็น เด็กหนุ่มหันมามองหน้าเขาอย่างจริงจัง ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะติดค้างใจธันอยู่ไม่น้อยเลย
“ไม่รู้เหมือนกันหวะธัน ขนาดไบเบิ้ลยังไม่รู้เลย” เฟี๊ยตพูดพลางยักไหล่ พร้อมกับชี้ไปที่ตุ้มหูคู่ใจนั่นให้ธันรู้ว่า ตนได้ลองถามสมุดสารพัดนึกนั่นในใจดูแล้ว
“ลองไปถามโจแอนนาดูดีไหม” ธันเอ่ยขึ้นอย่างปรึกษา
“อย่าเลยธัน เราจะไม่ได้คำตอบอะไรจากโซดิแอคคนนั้นเลย มิหนำซ้ำ อาจจะต้องสูญเสียข้อมูลฝ่ายเราไปเสียอีก อย่าลืมว่าขนาดเรื่องจีน่าที่เราเป็นฝ่ายช่วยชีวิตน้องสาวตัวเองไว้แท้ๆ เขายังไม่ยอมบอกเราเลย นับประสาอะไรกับเรื่องนี้ โจแอนนายังได้ไม่อยู่ข้างเรา ธัน เก็บข้อมูลนี้ไว้เผื่อต้องใช้ต่อรองในอนาคตดีกว่า”
เฟี๊ยตตัดบทเรื่องราวนั้น ก่อนจะเดินนำไปยังห้องอาหารที่อยู่ห่างออกไปเพียงไม่ไกล และนั่งลงรับประทานโดยไม่พูดอะไรอีก ธันเองเมื่อเห็นดังนั้นก็ล้มเลิกความสนใจในเรื่องดังกล่าว และก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารเย็นด้วยอีกคน
บรรยากาศการรับประทานอาหารเย็นในวันนั้นค่อนข้างเป็นไปด้วยความเงียบสงบกว่าทุกวัน เพราะทั้งเฟี๊ยตและธันต่างฝ่ายต่างก็ดูเหมือนจะตกอยู่ในห้วงความคิดของตนนั่นเอง พวกเขาทั้งคู่เดินกลับไปยังที่พักอย่างเงียบๆ ธันหยิบขนมปังติดมือกลับมาประมาณสี่ห้าชิ้น เมื่อเฟี๊ยตถาม ชายหนุ่มก็ได้รับคำตอบว่าใช้เป็นพลังงานสำรองในค่ำคืนนี้ เนื่องจากคงจะต้องไขปริศนากันจนดึกดื่นอย่างแน่นอน
หลังจากเริ่มต้นคุยกันเรื่องแก้ปัญหาลายแทงนั่น เฟี๊ยตก็ต้องประหลาดใจอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียวที่พบว่าแท้จริงแล้ว ธันก็เอาใจใส่ในการแก้ปัญหานี่ไม่น้อยไปกว่าเขาเลย วันนี้ทั้งวันที่หายไป ธันไม่ได้หายไปขับรถเล่นอย่างที่บอกเขาไว้ตอนต้น หากแต่จงใจสำรวจภูมิประเทศโดยรอบ และภาพทิวทัศน์จริงของเมืองพฤษภาคมในหลายๆ ส่วนที่พวกเขาทั้งสองไม่เคยไป
“สรุปว่าตอนนี้เราเห็นตรงกันว่าลายแทงนี้เป็นแผนที่ของเมืองพฤษภาคมนั่นเอง ส่วนตัวเลขพวกนี้ก็แทนที่กังหันลม” เฟี๊ยตเอ่ยสรุปขึ้นมาหลังจากที่พวกเขาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันมาได้สักพักหนึ่ง
“ใช่ ที่เหลือก็แค่ตีความให้ออกว่าไอ้ตัวเลขแต่ละตัวนี่หมายความว่าอะไร” ธันพึมพำออกมา
“ข้อมูลมันน้อยไปหน่อยนะ มันน่าจะมีอะไรสักอย่างที่พวกเรามองข้ามไปสิน่า” เฟี๊ยตพึมพำออกมาอย่างครุ่นคิด
“ตามหลัก ลายแทงมันน่าจะต้องมีคำพูดหรือว่าคำเปรย คำใบ้อะไรสักอย่างไว้แก้ปริศนาสิ” ธันลองเอาลายแทงฉบับจริงมาพลิกหน้าพลิกหลังไปมา ด้วยความหวังที่จะเจอข้อความที่ถูกแอบซ่อนเอาไว้
“เดี๋ยวๆ ความจริงพวกเราก็เคยได้ยินคำพูดอีกประโยคหนึ่งที่อาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็ได้นะ” เฟี๊ยตขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างใช้ความคิด
“คำพูดอะไร ไปได้ยินตอนไหนวะ” ธันถามออกมาอย่างงงๆ
“บางเรื่องไม่จำเป็นต้องใช้สมอง เราต้องทำตามหัวใจ แต่หัวใจของชาวพฤษภาคมเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ เพราะหัวใจของพวกเราทำจากสายลม” เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างไม่มั่นใจนัก
“นี่มันคำพูดของโจแอนนานี่” ธันหันมาอย่างสนใจ
“ใช่ แปลตรงตัวเลยก็คือ จงตามสายลมไป นั่นเอง” เฟี๊ยตพูดออกมาอย่างพินิจพิเคราะห์
“ตามสายลมไป ถ้าประโยคนั้นเป็นคำใบ้จริง ตัวเลขพวกนี้จะเกี่ยวอะไรกับสายลม” ดูเหมือนว่าธันจะรำพึงกับตัวเองมากกว่าจงใจจะสื่อความหมายกับเพื่อนอีกคน
“ลม เกิดจากการเคลื่อนที่จากบริเวณที่มีความกดอากาศสูงไปยังบริเวณที่มีความกดอากาศต่ำ” เฟี๊ยตรำพึงมาเบาๆ เช่นกัน สถานการณ์ตอนนั้นดูเหมือนทั้งสองคนจะต่างตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดที่ไม่มีที่สิ้นสุด
“เลขพวกนี้ไม่น่าบอกถึงความดันอากาศได้นะ ปรกติจะบอกเป็นหน่วย atm ซึ่งมักจะมีค่าแค่หลักหน่วย” ธันก้มลงมองตัวเลขเหล่านั้นอย่างใช้ความคิด
“ถ้าเป็นมิลลิเมตรปรอทก็ควรจะเป็นหลักร้อยหรือไม่ก็พัน แต่ถ้านิ้วน้ำก็น่าจะเป็นหลักสิบต้นๆ เท่านั้น ไม่น่าจะขึ้นถึงหกสิบเจ็ดสิบได้” เฟี๊ยตเปรยขึ้น
“เดี๋ยวเฟี๊ยต ตัวเลขพวกนี้อาจจะไม่ใช่ความกดอากาศก็ได้นะ มีค่าอีกอย่างที่บอกถึงทิศทางของลมได้เหมือนกัน” เสียงของธันดังขึ้นอย่างตื่นเต้น ก่อนจะพูดต่อออกมาโดยไม่รอให้เฟี๊ยตพูดอะไรออกมานั้น
“อุณหภูมิไง เฟี๊ยต อุณหภูมิ อากาศที่ร้อนจะลอยตัวสูงขึ้น อากาศที่เย็นจะเข้าไปแทนที่ นั่นแปลว่าลมจะเคลื่อนที่จะบริเวณอากาศเย็นไปอากาศร้อนไง” ธันเอามือฟาดไปที่หน้าขาตัวเองอย่างตื่นเต้น
“แต่อุณหภูมิแถบนี้มันไม่น่าจะเกิน 30 องศาเซลเซียสนะ ค่าขนาดนี้มันจะเป็นไปได้เหรอ ธัน” เฟี๊ยตแย้งขึ้นอย่างมีเหตุผล
“ฟาเรนไฮต์ไง เฟี๊ยต ยี่สิบองศาเซลเซียสก็ประมาณหกสิบกว่าฟาเรนไฮต์ สามสิมองศาก็ประมาณเก้าสิบกว่าได้” ธันเขย่าไหล่เฟี๊ยตอย่างตื่นเต้น
“เฮ้ยย จริงด้วย อย่างงั้น ถ้าเราลากเส้นจากตัวเลขน้อยสุดไปยังตัวเลขมากสุด เราก็จะได้ทิศทางของลมถูกไหม ไบเบิ้ล ขอรูปลายแทงที่ซ้อนอยู่บนแผนที่หน่อย” เฟี๊ยตพูดขึ้นมาพร้อมกับหนังสือบนเตียงนอนนั่นที่เปิดออกและฉายภาพสามมิติขึ้นมาอีกครั้ง
เฟี๊ยตลองสั่งการให้ไบเบิ้ลลากเส้นตามความคิดของเขา โดยไล่จากตัวเลขน้อยที่สุด ไปยังตัวเลขมากที่สุด เขาลองไปลองมาหลายรูปแบบ จนได้เส้นทางแบบหนึ่งที่บรรจบลงที่ปลายทางพอดี
“มีแบบเดียว ธัน มีแบบเดียวที่จะเคลื่อนที่จากเลขน้อยสุดไปเลขมากสุด โดยเรียงตามลำดับตัวเลข ไม่มีกระโดด ไม่มีการข้าม มีแบบเดียว ธัน มีแบบเดียว ฮ่าฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตตะโกนเสียงดังพร้อมกับชูมือขึ้นกลางอากาศทั้งสองข้างอย่างดีใจถึงขีดสุด
ชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกันนั้น ไม่ได้พูดคำใดออกมา นอกจากวิ่งไปเขย่าไหล่ของเฟี๊ยตที่กำลังตะโกนโหวกเหวกอย่างตื่นเต้นนั่น ทั้งคู่โวยวายเสียงดังอย่างดีใจ เสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงนั่นดังกังวานไปมาในห้องสี่เหลี่ยมที่ผ้าม่านกำลังเผยอรับแสงจันทร์นุ่มนวลในค่ำคืนนั้น
บางทีอาจจะเป็นเช่นดังคำของครูสอนจักระคนนั้นว่า ชายสองคนนี้เกิดมาเพื่อที่จะเติมเต็มความสามารถที่ขาดหายไปของกันและกันจริงๆ
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ใกล้ถึงตอนที่ 150 แล้วนะครับ เฮ้ออออ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ถึงคุณ voonsen : ขอบคุณมากครับสำหรับคอมเม้น ผมงิลอยไปถึงคิวมูโลนิมบัสมากครับ คำถามเรื่องจีน่า อันนี้ตอบไม่ได้ครับ ปล่อยให้คิดเอง ฮ่าฮ่า ส่วนเรื่องชินจังนี่ตอนแต่งผมก็รู้นะครับ แต่ผมมีความหลังกับคำนี้นิดหน่อย ถึงตั้งใจใส่ลงไปครับ น้อมรับคำติชมแต่โดยดี ฮ๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยครับ อิอิ อ่านทุกเม้นนะ อันไหนเป็นคำถาม จะแวะมาตอบน้าาา
-
"อิน" คืออะไร :serius2:
สรุปรอบนี้ธันเป็นคนช่วยเฟี๊ยตไขปริศนาซะงั้น
เรื่องอุณหภูมินี่คิดไม่ถึงจริงๆ
ถ้ามันหมายถึงทิศทางลม แสดงว่าเมืองนี้ลมมันเคลื่อนที่ทางทิศเดียวเหรอ??
เพราะเลขในลายแทงมันคงที่ งงวุ้ย?
-
ก่อนอื่นขอตอบปริศนาก่อนนะ ตอนแรกที่ปรินซ์ออกมาเล่น
หัวหน้าเดินเข้ามาถามว่า "ทำอะไรเล(ย่อมาจากเลขา)"
เราก็ตอบกลับมา "เกมส์เอาออกมาลับสมอง"
แล้วแกก็บอกว่า "ทำไมมันมั่วจังวะ" เราก็ได้แต่หัวเราะ
และลงมือทำโดยที่ยังงงเพราะไม่เข้าใจอาศัยความน่าจะเป็น
เล่นแบบลากเส้นเหมือนการทำให้เป็นรูปล่ะมั้งนะ
แต่อยากบอกว่ารูปที่ได้นี่ โคตรมั่ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
และจุดสุดท้ายที่ได้คือ 98.6 ที่อยู่ระหว่าง 64.9 และ 62.9 ซึ่งคงไม่น่าถูกหรอกเพราะมั่ว
พอมาอ่านตอนนี้แล้วก็ยังงงอยู่ดี แต่ดีใจนะที่ทั้งสองคนแก้ปริศนาได้ (ไม่เหมือนเรา ฮา)
อยากรู้เหมือนกันว่า "อิน" คืออะไร จะใช่ตัวคล้ายๆกับองครักษ์ปกป้องเขตแดนรึเปล่านะ
แบบโจแอนนาสร้างขึ้นมาจากพลังของเธอเอง อะไรงี้
รอตอนต่อไปจ้า :hao7:
-
มีเรื่องตื่นเต้นตลอดเลย :katai2-1:
-
บทที่ 147 Wind Wheels
ชายหนุ่มทั้งสองคนตื่นเช้ากว่าปรกติในวันรุ่งขึ้น เฟี๊ยตกับธันลงมาห้องครัวเพื่อกินอาหารเช้าตั้งแต่ยังไม่ 8 นาฬิกาดี ความตื่นเต้นในการไขปริศนานั่นทำให้เขาทั้งคู่แทบจะนอนไม่หลับ หลังจากที่ดีใจจนแทบอย่างจะพุ่งออกไปตามเส้นทางในลายแทงนั่นเมื่อคืนก่อนนั่นแล้ว เมื่อความตื่นเต้นเริ่มลดลงไปตามลำดับ เฟี๊ยตก็เริ่มกลับมาค้นพบข้อเท็จจริงที่ว่า สิ่งที่เขาคิด ถึงแม้ว่ามันจะดูสมเหตุสมผล แต่ก็ใช่ว่ามันจะถูกต้องไปเสียหมดอย่างนั้น เขาจึงอยากที่จะออกไปพิสูจน์สมมติฐานนั่นให้มันรู้ดำรู้แดงไปเสียที
“เอาไงดีธัน ใช้ม้าเหมือนเดิมไหม”
เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างปรึกษา พวกเขามายืนอยู่บริเวณหน้าปราสาทแห่งนั้นเพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง หลังจากจัดการอาหารเช้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“บิ้กไบค์ดีกว่าเฟี๊ยต มันกว่ากันเยอะ” ธันพูดออกมาพร้อมยิ้มกว้าง
“อ๊าว แล้วทหารคนนั้นเขาให้ยืมเหรอ เขาไม่ได้ให้แค่เฉพาะขับขึ้นลงวิหารอย่างเดียวรึไง” เฟี๊ยตหันมาถามอย่างสงสัย ชายหนุ่มคิดว่าจักรยานยนต์คันนั้นมีไว้ให้ยืมใช้ชั่วคราวเสียอีก
“ไม่รู้หวะเฟี๊ยต ไม่เห็นมีใครมาทวง ยืมเอามาใช้ก่อนแล้วกัน ยังไงก็ต้องกลับมาที่นี่อยู่ดี” ธันพูดอย่างง่ายๆ ก่อนจะเรียกใช้การ์ดพาหนะคันนั้นที่เฟี๊ยตเองก็ไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มไปแอบผนึกมาเป็นของตัวเองตั้งแต่เมื่อไหร่ ธันขึ้นไปคร่อมที่ตำแหน่งคนขับ และตบเบาะด้านคนซ้อนเชื้อเชิญเขาให้ขึ้นไปนั่ง ชายหนุ่มส่ายหัวน้อยๆ ก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปคร่อมรถคันนั้นอย่างไม่อยากขัดใจคนตรงหน้าอีก
ธันพาเฟี๊ยตขับตะลุยออกไปนอกกำแพงปราสาทพฤษภาคมแห่งนั้น เฟี๊ยตที่ซ้อนท้ายอยู่นั้นรับหน้าที่เป็นคนนำทางสำหรับการเดินทางครั้งนี้ ความจริงจะบอกว่าเขาเป็นคนนำทางก็ไม่ถูก เพราะเนวิเกเตอร์ตัวจริงดูเหมือนจะเป็นไบเบิ้ลที่แฝงกายอยู่ในรูปตุ้มหูนั่นของเขามากกว่า เฟี๊ยตสั่งให้ไบเบิ้ลบอกทิศทางการเดินทางไปตามเส้นที่เขาลากไว้ คำพูดบอกทิศทางเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา ตรงไป และอื่นๆ อีกมากมายถูกถ่ายทอดผ่านมาทางตุ้มหูนั่น ก่อนจะส่งต่ออีกครั้งผ่านเฟี๊ยต ไปถึงธันที่กำลังบิดคันเร่งอยู่ในเวลานี้
พวกเขามาถึงบริเวณตัวเลขตัวแรกที่อยู่บนลายแทงนั่น มันมีลักษณะเป็นกังหันลมตามที่สันนิษฐานไว้ไม่มีผิด ธันจอดรถตรงนั้น ก่อนที่เขาทั้งสองจะเดินลงไปสำรวจเจ้าสิ่งก่อสร้างนั่นอย่างตื่นเต้น
“มาถึงแล้ว แล้วต้องทำยังไงต่อวะ” ธันหันมาถามเฟี๊ยตอย่างหารือ ตรงหน้าพวกเขาทั้งสองนี่ก็เป็นเพียงกังหันลมขนาดสูงประมาณ 10 เมตรธรรมดาที่เห็นได้ทั่วไปตามเหมืองพฤษภาคมเท่านั้น ไม่ได้มีความแตกต่างหรือโดดเด่นอย่างไรให้พวกเขาจับสังเกตได้เลย
“แปบนะ” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ พร้อมกับสั่งการเรียกไบเบิ้ลให้แสดงภาพลายแทงออกมาบนหนังสือนั่น หลังจากที่เปลี่ยนสภาพจากตุ้มหูมาเป็นสมุดอีกครั้ง
ชายหนุ่มก้มมองดูภาพในหนังสือสลับกับเงยหน้ามองกังหันลมตรงหน้าไปมา เขาเดินหันทิศทางไปมาเพื่อสังเกตทัศนียภาพโดยรอบ และหมุนหนังสือไปมาอย่างสงสัย
“ลองเดินไปแตะกังหันลมดิ๊ อันนั้นอะ” เฟี๊ยตพูดทั้งๆ ที่ยังก้มหน้ามองไบเบิ้ลอยู่อย่างนั้น
“ได้ๆ” ธันเดินไปตามคำสั่งของเพื่อนร่วมทีม เด็กหนุ่มเดินวนรอบกังหันลมอันนั้นอยู่หนึ่งรอบ ก่อนจะตัดสินใจแตะลงบนเจ้าสิ่งก่อสร้างนั่นเบาๆ
“เหมือนจะได้ผลหวะ” เฟี๊ยตพูดให้เด็กหนุ่มอีกคนได้ยินด้วยน้ำเสียงยินดี
“ทำไมวะ” ธันรีบวิ่งกลับมาดูที่สมุดเล่มนั้นที่เฟี๊ยตกำลังถืออยู่
เภสัชกรหนุ่มชี้นิ้วให้เพื่อนร่วมทีมดูเส้นสีแดงที่เชื่อมต่อระหว่างสัญลักษณ์รูปกังหันลมกับตัวเลขตัวแรกที่อยู่บนลายแทงใบนั้น เฟี๊ยตเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างยินดี ถ้าพวกเขาไล่ตามตัวเลขต่างนั้นไป ลายแทงนี่ก็น่าจะแสดงตัวเลขที่ถูกเชื่อมต่อเป็นเส้นทางเดินตามที่เขาคาดการณ์ไว้อย่างนั้น
ธันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับเฟี๊ยตเช่นกัน ไม่มีคำพูดใดกล่าวออกมานอกจากมือขวาที่เอื้อมมาสัมผัสไหล่เบาๆ นั่น เด็กหนุ่มพยักหน้าหนึ่งครั้ง ก่อนที่คนทั้งคู่จะกลับไปสู่พาหนะเท่นั่นอีกครั้ง
ชายทั้งคู่ขับตระเวนไปตามเส้นทางที่เฟี๊ยตลากเตรียมไว้ก่อนตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนั้น รอยแดงที่ปรากฏขึ้นใหม่ในลายแทงนั้นค่อยๆ ซ้อนทับกับรอยแดงเดิมที่เขาสันนิษฐาน ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครรู้ว่าเส้นทางที่เดินไปนั้นจะถูกต้องหรือไม่ แต่อย่างน้อย เฟี๊ยตก็อุ่นใจว่าการแก้ปริศนาก็น่าจะเป็นไปในรูปแบบนี้ คือเดินทางเชื่อมต่อระหว่างกังหันลมแต่ละอันไปเรื่อยๆ เพราะถ้าลายแทงนี้ต้องการการแก้ปริศนาแบบอื่น ลายแทงก็ไม่น่ามีการเกิดเส้นสีแดงขีดทาบไปตามเส้นทางการเดินทางแบบนี้ เหลือเพียงแต่ว่า เส้นทางที่เขาวาดไว้มันจะถูกหรือไม่แค่นั้นเอง
การเดินทางในวันนั้นเป็นไปอย่างเรียบง่าย เฟี๊ยตซ้อนท้ายพร้อมกับบอกทางไปเรื่อยๆ ในขณะที่ธันมีหน้าที่เร่งเครื่องไปตามคำสั่งอย่างนั้น ทั้งคู่เดินทางไปตามกังหันลมที่ถูกหมายตาไว้แล้วเหล่านั้น เมื่อถึงที่หมาย ธันก็จอดรถเพื่อลงไปแตะ และเฟี๊ยตก็ทำหน้าที่ตรวจสอบว่าเส้นเชื่อมสีแดงที่เปรียบเสมือนบันทึกการเดินทางของพวกเขาปรากฏขึ้นหรือยัง จวบจนมั่นใจว่าเก็บรายละเอียดในสถานที่นั้นเรียบร้อยแล้ว พวกเขาถึงจะมุ่งหน้าไปสู่กังหันลมลำดับถัดไป
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแข่งขันแรลลี่ไม่มีผิด ขับรถไปตามสถานที่ เช็คลิสต์ แล้วก็เดินทางต่อ ลมเย็นๆ กับทิวทัศน์สบายตาเหล่านี้ทำให้เขาอารมณ์ดีอยู่ไม่น้อยเลย ไม่รู้ว่าจะนับเป็นโชคดีหรือโชคร้ายดีที่กังหันลมแต่ละอันห่างกันมากอยู่พอสมควร นั่นทำให้เขาต้องใช้เวลาค่อนข้างมากในการเดินทางตามรอยลายแทงในวันนี้
ธันตัดสินใจจอดรถบริเวณร่มไม้แห่งหนึ่ง หลังจากผ่านการเดินทางมาเกือบครึ่งค่อนทาง พวกเขาตัดสินใจพักกินข้าวกลางวันกันอย่างไม่เร่งร้อนนัก ทั้งคู่เรียกใช้การ์ดอาหารที่นำมาจากปราสาทแห่งนั้น สเต๊ก ขนมปัง สลัด และซุปครบชุดถูกบันดาลขึ้นบนแคมป์ปิกนิกของเฟี๊ยต บริเวณที่พวกเขาพักอยู่ไม่ห่างจากพื้นที่ที่เขาพบกับโจแอนนาครั้งแรกเท่าไหร่ ในทัศนภาพกว้างโล่งแบบนี้ เฟี๊ยตก็กวาดตาหาทุ่งหญ้าตอนนั้นอย่างไม่ยากเย็นเลย เพียงแต่พวกเขาจะเลี้ยวไปอีกทาง และไม่ได้ย้อนกลับทางเก่าก็เท่านั้น
อีกสิ่งหนึ่งที่ติดใจเฟี๊ยตมาโดยตลอดเลย คือ จนป่านนี้เขายังไม่มีโอกาสได้พบกับจีน่าอีกครั้ง ครั้งล่าสุดที่ขึ้นไปบนวิหารนั่นเขาก็หละหลวมเกินไปในเรื่องนี้ ไม่ว่าอย่างไร ก่อนจะออกเดินทางจากเมืองนี้ เขาจะต้องเจอกับจีน่าให้ได้ อย่างน้อยก็เพื่อความสบายใจลึกๆ ของตัวเขาเอง
พวกเขาทั้งคู่ออกเดินทางอีกครั้ง หลังจากที่จัดการข้าวเที่ยงและพักผ่อนพอหายเหนื่อยแล้ว สารถีธันก็พาผู้โดยสารออกตะลุยเมืองพฤษภาคมอีกครั้ง การเดินทางครึ่งหลังดูจะผ่านไปอย่างรวดเร็วมากขึ้น เนื่องจากคนทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างรู้หน้าที่ของตนเป็นอย่างดี พวกเขาเดินทางภายใต้แสงแดดในยามบ่ายนั่น จนกระทั่งล้อของเจ้าบิ๊กไบค์นั่นมาจอดลงสนิทที่หน้ากังหันลมสุดท้ายตามที่เฟี๊ยตคำนวณไว้ เฟี๊ยตที่ลงจากรถไปก่อนแล้วพยักหน้ากับธันน้อยๆ เด็กหนุ่มจึงก้าวลงจากรถ พร้อมกับสั่งผนึกเจ้าพาหนะนั่น และเดินตามเพื่อนร่วมทีเข้าไปสำรวจที่จุดหมายสุดท้ายนั่น
กังหันลมที่เป็นเป้าหมายสุดท้ายไม่มีความแตกต่างจากกังหันลมอันอื่นแต่อย่างใด มันก็มีหน้าตาเหมือนกับที่ผ่านๆ มาแล้วนับไม่ถ้วนในวันนี้
“เนี่ยนะ กังหันลมที่ร้อนที่สุดในเมืองพฤษภาคม” ธันรำพึงขึ้นมาเบาๆ
“มันไม่ได้ร้อนกว่าที่อื่นหรอกธัน ตัวเลขพวกนั้นมันเป็นแค่ปริศนาในลายแทง จริงๆ แล้วอุณหภูมิของเมืองนี้มันไม่ได้ผันผวนเหมือนในกระดาษใบนั้นหรอก” เฟี๊ยตเอ่ยอย่างเรียบๆ ก่อนจะเริ่มต้นเดินสำรวจไปรอบๆ กังหันลมอันสุดท้ายนั้น
“อะไรเนี่ย ไอ้เราก็อุตส่าห์ตื่นเต้นว่าเป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติ หมดอารมณ์เลย” ธันพูดขึ้นมาอย่างติดตลก พร้อมกับเดินตามเฟี๊ยตเพื่อเก็บรายละเอียดของเจ้าสิ่งปลูกสร้างนี่ด้วยเช่นกัน
“ไม่ได้สังเกตเหรอว่า เมื่อคืนที่เราไขปริศนากันจวบจนบัดนี้แล้วตัวเลขพวกนั้นไม่เปลี่ยนเลย ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่อุณหภูมิของกลางวันและกลางคืนจะเท่ากันเป๊ะ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่เกมก็เถอะ” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับตาก็สังเกตวัตถุตรงหน้าไปเรื่อยเปื่อย
“ขี้จับผิดหวะ ถ้ามีแฟนนะ แฟนนอกใจไม่ได้ชัวร์ ฮ่าฮ่า” ธันเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเสียงหัวเราะ
“ทักษะการแกล้งโง่ก็มี ขึ้นอยู่กับว่าจะเอามาใช้หรือเปล่าแค่นั้นแหละ” เฟี๊ยตตอบออกมาเรียบๆ
เฟี๊ยตหยุดการสนทนาไว้เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มเลื่อนมือของตนไปจับแขนของธันให้ไปสัมผัสบนกังหันลมสุดท้ายนั่น ในชั่วอึดใจแรก ธันขืนแขนของตนไว้อย่างตกใจ แต่พอเข้าใจแล้วก็ยอมเป็นมือไปแตะตามความต้องการของเพื่อนร่วมทีมแต่โดยดี
เส้นสีแดงเส้นสุดท้ายค่อยๆ เชื่อมต่อไปจนถึงตัวเลขที่มีค่าสูงสุดนั่นเอง ทันทีที่ลายสีแดงนั่นเชื่อมต่อจนสำเร็จ กังหันลมเจ้ากรรมอันนั้นก็เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นอย่างที่ชายทั้งคู่ก็ไม่ได้คาดคิดไว้ สิ่งก่อสร้างนั่นค่อยๆ เรืองแสงขึ้นช้าๆ ราวกับว่ามีพลังงานหล่อหลอมอยู่ภายในอย่างใดอย่างนั้น และเพียงอึดใจเดียวแสงสว่างนั่นก็จางหายไปในที่สุด
หากแต่ก็เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นเมื่อวัตถุที่ควรจะเป็นทรงทึบตันสนิทนั่น ปรากฏมีประตูเกิดขึ้นมาบนกังหันลมนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ ประตูไม้ขนาดใหญ่ที่ราวกับจะเปิดเข้าไปสู่ข้างในนั่นสร้างตัวเองขึ้นทันทีที่หมดแสงสว่างเรืองจากการสัมผัสครั้งสุดท้าย เหนือบานประตูนั่นมีป้ายที่ประดิษฐ์ขึ้นด้วยไม้เล็กๆ เขียนอักษรเรียงไว้อย่างไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยเท่าไหร่นัก
Kodomonohi Village
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : คนเม้นน้อยมากมากมากเลย งอนอะ :( แต่ก็ขอบคุณคนที่มาเม้นมากเลยนะครับ น่ารักมากมากมากเลย เย่เย่เย่
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เข็นมาได้แค่นี้แหละครับ ฮือออออออออ ไม่ค่อยมีอารมณ์แต่งเลย พรุ่งนี้ถ้าไหวจะพยายามมาลงนะครับ แหงะ อ่อ รูปเฉลยอยู่ในเพจนะครับ ใครว่างลองไปดูฮะ
-
ไงล่ะ มีทักษะแกล้งโง่ด้วยอะ แบบ เออ นอกใจไป อย่าให้จับได้นะ ตาย!!!
เข้ามาถึงหน้าหมู่บ้านในตำนานแล้ว 5555
-
สรุปหมู่บ้านอยู่ในเมือง? รึว่ามันคือดันเจี้ยน
ว่าแต่ธันใช้บิ๊กไบค์นี่กะให้เฟี๊ยตกอดเอวแบบเนียนๆป่ะ :hao7:
มารอดูว่าหมู่บ้านนี้จะเป็นยังไง
-
เฟี๊ยตกับธันนี่ เป็นทีม เอ๊ะ คู่ดีกว่าเนอะ
ที่เข้าขากันมากอ่ะ แบบฉลาดคู่
ต่างคนต่างช่วยกัน
มันเหมือนทำให้มันผ่านไปอย่างง่ายดาย
การไขปริศนานี้มันไม่ใช่ง่ายๆนะ
แต่ทั้งสองคน แก้มันออกมาได้
ก็สุดยอดจิงๆอ่ะ
แอบชอบที่ธันหยอดว่า
จับผิดแบบนี้ แฟนนอกใจไม่ได้นะ ฮ่าๆๆๆ
ตัวเองรึปล่าวววว จะนอกใจไม่ได้หน่ะ
สู้ๆนะค้าาบ คนแต่ง
-
ถึงหมู่บ้าน Kodomonohi ซะที แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นหรอกนะ เหอๆ
-
พึงจะเข้าหมู่บ้านเองอ่ะ ลึกลับๆ น่าติดตามๆ
-
บทที่ 148 Kodomonohi
“YES!”
เสียงของเฟี๊ยตดังออกมาอย่างดีใจ เมื่อพิสูจน์ชัดแล้วว่าสมมติฐานของเขาไม่ผิดเพี้ยนเลย เขากับธันร่วมกันแก้ไขปริศนาได้จริงๆ
ธันหันมามองหน้าเฟี๊ยตก่อนเล็กน้อย และเมื่อไม่เห็นว่าเฟี๊ยตแสดงปฏิกิริยาต่อต้านอย่างใด เด็กหนุ่มจึงค่อยๆ เอื้อมมือไปแตะกลอนประตูที่ติดอยู่บนกังหันลมทรงตันนั่น พร้อมกับค่อยๆ หมุนบิดอย่างช้าๆ ใจของเขาเต้นแทบจะล้นออกมานอกอกเสียแล้ว เขาจินตนาการไม่ถูกเลยว่าเบื้องหลังประตูบานนี้จะพาเขาไปพานพบกับสิ่งใด หมู่บ้านปริศนานี่ดูจะลึกลับเกินกว่าจะคาดเดา
แสงสีเรืองอร่ามฉายลอดรอยแยกระหว่างประตูออกมาทันทีที่ธันค่อยๆ เปิดบานประตูนั้นออก ด้านหลังของประตูบานนั้นดูเจิดจ้าไปด้วยแสงสว่างจนมองไม่เห็นทัศนียภาพภายในใดๆ ได้ พวกเขาไม่เหลือโอกาสให้พิจารณาสิ่งใดได้ก่อนเลย ขาทั้งสี่ก้าวตรงเข้าไปในหมู่บ้านแห่งนั้นอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก
เฟี๊ยตและธันพาตัวเองก้าวข้ามธรณีประตูมายืนอยู่บนพื้นที่ที่ไม่อาจคาดคะเนสิ่งใดได้ทั้งสิ้น เนื่องจากแสงสว่างเจิดจ้านั้นฉายสาดไปทั้งบริเวณจากทุกทิศทางจนเหมือนพวกเขาตกอยู่ในความฝันที่ไร้ขอบเขต สายตาของเฟี๊ยตไม่เห็นสิ่งใดเลยนอกจากประตูบานนั้นและแสงจ้าเหล่านี้ เฟี๊ยตถอนหายใจช้าๆ ก่อนจะตัดสินใจหันหลังเอื้อมมือกลับไปดึงประตูบานนั้นให้ปิดสนิทลงกับกรอบประตูอีกครั้ง
ทันทีที่ธรณีเชื่อมต่อระหว่างเมืองใหญ่และหมู่บ้านนั้นได้ปิดลง แสงสว่างเจิดจ้าเหล่านั้นก็จางหายไปราวกับมีมือยักษ์ที่มองไม่เห็นเลื่อนมาดับดวงไฟที่เปิดอยู่ฉะนั้น ภาพทิวทัศน์ที่แท้จริงกลับเข้ามาสู่คลองจักษุของบุรุษผู้ติดตามมาทางลายแทงทั้งสองคน
ราวกับพวกเขาหลุดมาในอีกดินแดนหนึ่งอย่างใดอย่างนั้น โลกหลังประตูไม้นั่นกว้างใหญ่ไพศาลเกินกว่าที่จะบรรจุอยู่ในกังหันลมอันเล็กๆ นั้นได้ ชายหนุ่มเงยหน้ามองไปจนสูงสุดสายตาก็มองไม่เห็นท้องฟ้า ลักษณะมันเป็นสีน้ำตาลตุ่นๆ เหมือนอยู่ในห้องโถงที่ถูกฉาบทับด้วยสีผนังอย่างใดอย่างนั้น พื้นที่ในห้องแห่งนั้นก็กว้างขวางจนประมาณอาณาเขตไม่ได้ เพราะว่าไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เจอจุดสิ้นสุดเสียที
สิ่งที่กระทบสายตาและดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่เป็นตัวแทนของหมู่บ้านแห่งนี้ได้ดี คือ ธงปลาคาร์ฟญี่ปุ่นที่ถูกแขวนอยู่บนแทบจะทุกอาณาบริเวณของหมู่บ้านแห่งนี้ ปลาคาร์ฟที่เป็นตัวแทนของผู้ที่ไม่ย่อหย่อนต่ออุปสรรคขวากหนาม ชาวญี่ปุ่นเชื่อว่าปลาคาร์ฟเป็นปลาที่ต้องว่ายทวนน้ำไปเพื่อวางไข่ที่ต้นน้ำที่ดีที่สุด เพื่อจะผลิตทายาทในรุ่นต่อๆ ไป แต่มีเพียงไม่กี่ชีวิตเท่านั้นที่จะฝ่าฝันเอาชีวิตรอดไปจนถึงจุดหมายปลายทางได้ ปลาคาร์ฟเหล่านี้จึงเป็นตัวแทนของผู้ที่มีความมานะพยายามอย่างแท้จริง
ธงไสวเหล่านั้นถูกแขวนอยู่บนเสาไม้ขนาดเล็กสูงประมาณเมตรครึ่งเห็นจะได้ มันถูกตั้งไว้ห่างๆ กันจนผู้ที่เป็นแขกหน้าใหม่นั้นสามารถเดินสำรวจได้อย่างสบายๆ ธงเหล่านั้นมีขนาดและสีสันแตกต่างกันไป แต่พวกมันถูกแขวนอยู่บนเสาเพียงตัวละต้นเท่านั้น ปริมาณของมันมากมายเกินกว่าจะกะเกณฑ์ออกมาเป็นตัวเลข เพราะไม่ว่าจะหันหน้าไปทางไหนก็จะพบเห็นกับเจ้าเสาธงรูปสัตว์น้ำนี่ปลิวไสวไปตามลมเสียทั้งหมดทั้งสิ้น
“มันมีลมมาจากไหนวะ”
ธันเอ่ยพร้อมกับหันหน้าไปทางเบื้องหลังของตนเอง สายตาแหลมคมนั้นจับจ้องไปที่ประตูที่ปิดสนิทอยู่นั่น ธันเอื้อมมือออกไปเบื้องหน้าเพื่อจับกระแสการเคลื่อนที่ของอากาศนั่น
“นั่นดิ”
เฟี๊ยตตอบสั้นๆ เขาเองก็ไม่รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของอากาศใดๆ ทั้งสิ้น ที่นี่เรียกว่าเป็นบริเวณที่ลมสงบอย่างยิ่งเลยก็ว่าได้ แต่สิ่งที่ขัดตาที่สุดเห็นจะเป็นเจ้าธงเหล่านี้ที่แกว่งไกวราวกับต้องลมแรงอยู่ตลอดอย่างใดอย่างนั้น
“ไปสำรวจเสาหินนั่นกัน”
ธันพูดพร้อมกับชี้มือไปทางเสาหินขนาดยักษ์ที่ตั้งอยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตรนั่น ความสูงของมันดูจะไม่มีจุดสิ้นสุดราวกับว่ามันเจริญเติบโตได้อย่างนั้น มันดูจะเป็นสิ่งก่อสร้างเดียวที่โดดเด่นอยู่ในหมู่บ้านประหลาดแห่งนี้ เมื่อเทียบขนาดกันแล้ว ไอ้เสาธงเล็กๆ เหล่านี้ก็กลายเป็นไม้จิ้มฟันเลยทีเดียว
ธันเดินมุ่งหน้าไปยังเสาหินนั่นอย่างสงสัย เขาสาวเท้าไปตามช่องว่างระหว่างเสาธงนั่นอย่างครุ่นคิด ตามคำบอกเล่าของโจแอนนาแล้ว ใจกลางของหมู่บ้านนี่จะมีเขตแดนที่ไม่อาจใช้ความสามารถของการ์ดได้เลย ซึ่งจากการสันนิษฐานในเวลานี้ มันก็น่าจะหนีไม่พ้นไอ้เสาหินประหลาดอันนั้น
สายตาของเด็กหนุ่มจับจ้องไปแต่เบื้องหน้า สมองของเขาคิดทบทวนคำพูดของโซดิแอคคนนั้นอย่างช้าๆ ภาพที่เขาเห็นอยู่นี่ดูจะตรงกับคำพูดเหล่านั้นทุกอย่าง ดินแดนที่มีลมตลอดปีสอดคล้องกับเจ้าธงเหล่านี้ที่พัดไปมาไม่หยุดถึงแม้ว่าจะไร้การเคลื่อนไหวของอากาศขนาดไหน ใจกลางของหมู่บ้านมีสิ่งปลูกสร้างที่สูงใหญ่ตั้งอยู่โดยมีอัญมณีสำหรับแก้คำสาปร้ายถูกซุกซ่อนอยู่บนนั้น และเมื่อชายหนุ่มคิดมาถึงจุดนี้ เขาก็เริ่มคิดหนักด้วยความเป็นจริงที่ว่า เขาจะพาตัวเองไปสู่จุดสูงสุดของไอ้เสายักษ์นี่ได้อย่างไร ในเมื่อโจแอนนาก็บอกเองว่าเขตแดนบริเวณนั้นไม่อาจใช้ความสามารถจากไพ่ใดๆ ได้ นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องออกแรงปีนขึ้นไปบนเจ้าวัตถุที่ดูจะสูงแบบไม่มีที่สิ้นสุดนี่หรือ คิดมาถึงตรงนี้แล้วลำคอของเขาก็แห้งผากไปหมดเลย
ชั่วไม่กี่นาที พวกเขาทั้งสองคนก็หลุดจากบริเวณที่ประดับประดาไปด้วยธงปลาคาร์ฟหลากสีเหล่านั้น ขาทั้งสี่ข้างพาพวกเขามายืนอยู่บนลานกว้างที่ว่างเปล่าแห่งหนึ่งที่มีเสาหินยักษ์นั่นตั้งตระหง่านอยู่เป็นจุดศูนย์กลาง ลานแห่งนั้นว่างเปล่าและไม่มีสิ่งใดปรากฏอยู่เลย อาณาเขตของมันกว้างขวางอยู่พอสมควร โดยมีเส้นผ่านศูนย์กลางอยู่ประมาณ 100 เมตรเห็นจะได้ ธันเงยหน้ามองไปยังเสาหินนั่นแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจช้าๆ ยิ่งเข้ามาใกล้เท่าไหร่ ความสูงของเจ้าวัตถุนี่ก็ดูจะมากมายเกินคาดคะเนจริงๆ
“The Defensive Golem RELEASE!”
ธันหันไปทางต้นเสียงก็พบกับเฟี๊ยตที่กำลังพยายามลองใช้การ์ดของตนเพื่อทดสอบสมมติฐานนั่น และดูเหมือนว่าจะไม่ผิดไปจากที่โจแอนนาได้บอกไว้เลย พลังความสามารถของไพ่ดูจะดับไปภายใต้อาณาเขตแคบๆ แห่งนี้
“ดูเหมือนว่าเรื่องนี้โจแอนนาจะไม่โกหกเรา” เฟี๊ยตพูดกับยักไหล่ให้กับธัน
“เข้าไปดูใกล้ๆ กว่านี้อีกหน่อยเถอะ” ธันพูดพร้อมกับสาวเท้านำไปเบื้องหน้า
เสาหินนั่นมีขนาดใหญ่ประมาณห้าคนโอบ วัตถุชิ้นนั้นตั้งอยู่บนฐานรูปวงกลมแบนที่มีความหนาประมาณ 1 เมตรและเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 10 เมตร ลักษณะของมันโดยภาพรวมจึงเหมือนแท่งเสาขนาดใหญ่ที่ปักอยู่บนแผ่นหินทรงกระบอกเตี้ยๆ อีกชั้นหนึ่ง
“เฟี๊ยต มาดูนี่ดิ”
ธันพาตัวเองขึ้นไปอยู่บนฐานแผ่นหินขนาดใหญ่นั่นล่วงหน้าไปก่อนแล้วร้องเรียกเพื่อนร่วมทีมด้วยน้ำเสียงที่เจือความสงสัยอยู่ไม่น้อยเลย
“อะไรวะ” เฟี๊ยตถามอย่างงงๆ แต่ก็เหยียบตามขึ้นไปบนแผ่นหินนั่นแต่โดยดี
“ของเหลวนี่คืออะไรก็ไม่รู้หวะ”
ธันชี้ให้ดูบริเวณเชื่อมต่อระหว่างเสาหินกับแผ่นหินนั่นที่มีของเหลวเหนียวสีขาวใสประสานอยู่ตรงกลาง ลักษณะของมันเหมือนเจลที่มีความหนืดอย่างมาก
“ไม่รู้หวะ มันอาจจะเป็นกลไกที่ทำให้เสาหินนี่ตั้งอยู่บนฐานได้โดยไม่โอนเอนมั้ง” เฟี๊ยตตอบไปอย่างไม่มั่นใจ
“พวกเราจะขึ้นไปข้างบนได้ยังไงวะ ต่อให้รวมจิตไว้ที่เท้าเพื่อต้านแรงโน้มถ่วงขึ้นไป อย่างมากก็หน่วงไว้ได้ไม่เกินครึ่งชั่วโมง แต่ความสูงขนาดนี้สามชั่วโมงยังไม่รู้ว่าจะเห็นยอดเสาหรือเปล่าเลย” ธันพูดอย่างครุ่นคิด
“ถ้าไม่ให้ใช้การ์ดก็ดูแทบจะเป็นไปไม่ได้ เรื่องรวมจิตแล้วค่อยๆ ไต่นี่เลิกคิดได้เลย หมดแรงเมื่อไหร่ได้ตกมาตายทันที สูงเสียดฟ้าขนาดนี้ จะขึ้นไปได้คงต้องมีปีกอย่างเดียว” เฟี๊ยตพึมพำมาอย่างจนปัญญาด้วยเช่นกัน
ชายทั้งสองตกสู่ห้วงภวังค์ของตนอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างเงยหน้ามองขึ้นไปด้านบนที่ราวจะไม่อาจจะคำนวณความสูงนั่นได้ เฟี๊ยตและธันต่างระดมทุกเซลล์สมองมาเพื่อแก้ปัญหาที่ดูจะไขไม่ตกนี้อย่างสุดความสามารถ
“กลับก่อนเหอะ ไหนๆ ก็รู้ที่อยู่ที่แน่ชัดแล้ว กลับไปตั้งหลักใหม่ที่ปราสาทก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน กลับไปนอนบนเตียงนุ่มอาจจะทำให้สมองแล่นกว่านี้ก็ได้” ธันพูดอย่างตัดบทพร้อมกับหันหลังทำท่าจะเดินกลับไปยังประตูนั่น
“ธัน”
“หืมม”
“ตอนที่เดินกันเข้ามา กูกลัวจะหลงเพราะมองไปทางไหนมันก็เหมือนกันไปหมด กูเลยจับธงปลาคาร์ฟนั่นเอียงลง 45 องศาไว้เป็นสัญลักษณ์ตลอดทางที่เดินมา เวลาเดินกลับไปจะได้ไม่หลง”
“เฮ้ยย จริงด้วยหวะ มึงแม่งสุดยอด รอบคอบสุดๆ เลยหวะ ถ้ากูมาคนเดียวกูต้องหลงชัวร์ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ธัน มึงลองมองย้อนกลับไปตามเส้นเสาธงที่เอียงลงมานั่นดิ มันจะเป็นเส้นนำสายตากลับไปสู่ประตูทางเข้าหมู่บ้านที่พวกเราเข้ามาถูกเปล่า”
“เออๆ ทำไมวะ”
“มึงเห็นจุดสุดท้ายที่เสาธงนั่นเอียงลงต่อกับเสาอันต่อไปที่ตั้งตรงเปล่า ตามหลักแล้วจุดนั้นต้องเป็นจุดที่ประตูที่เราเข้ามานั่นตั้งอยู่”
“เออๆ กูเข้าใจแล้ว แล้วไงต่อวะ”
“ประตูที่มันควรจะอยู่ตรงนั้น มันหายไปแล้วหวะมึง!”
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ตามที่ผมได้บอกไว้ว่าพอถึงตอนที่ 150 ผมจะขอกลับมานั่งคิดทบทวนดูหน่อยนะครับว่าจะเอาอย่างไรต่อไปดี อย่างที่ผมบอกไปว่านิยายเรื่องนี้คิดพล๊อตไว้ยาวมาก และละเอียดมาก มันทำให้ผมกลัวว่าผมที่เป็นมือใหม่จะถ่ายทอดมันออกมาได้ดีหรือเปล่า ผมกลัวจะทำพล๊อตตัวเองเสียหนะครับ ใจหนึ่งผมเลยอยากจะพักเรื่องนี้ไว้ก่อน แล้วไปแต่งเรื่องสั้นๆ สามสิบสี่สิบตอนให้เก่งก่อน แล้วค่อยกลับมาสานต่อเรื่องนี้ให้จบ หรืออาจจะแต่งต่อไปเรื่อยๆ แล้วค่อยมารีไรต์ใหม่หมดทีเดียว ผมก็คิดๆ อยู่ครับ ประกอบกับตอนที่ 150 จะลงในวันพฤหัสบดีนี้ ซึ่งวันศุกร์เสาร์อาทิตย์ผมจะไปเที่ยวต่างจังหวัดพอดี ก็ขอให้ผมได้ทบทวนอะไรสักหน่อยแล้วกันนะครับ ผลสรุปเป็นอย่างไรไว้จะมาบอกประมาณวันจันทร์วันอังคารนะครับ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดฮะ ^ ^
ปล. แวะไปดูรูปในเพจได้นะครับ ขี้เกียจลงในนี้อ่า มันหลายขั้นตอน แหะๆ
-
ใครใจดีเม้นให้หน่อยนะครับ :) ขอบคุณทุกคนที่เม้นเลยครับ ผมอ่านหลายรอบเลย อิอิ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:z10: :z10: :z10: :z10: งานงอกเพิ่มขึ้นอีกแล้ว ปริศนาน่าสงสัย เฟี๊ยต ธัน สู้ ๆๆ
-
หลงทาง อ่ะนะ
-
กลับมาอ่านทันแล้วววววววว ดูเหมือน คู่นี้จะสนิทกันมากขึ้น มีเล่นคำหยาบกันและ 555 คู่นี้เอาแบบค่อยๆไปแบบบนี้แหละอย่ารักกันเร็วไปเดี๋ยวหมดมุกจีบกัน อิๆ
ส่วนปริศนาเราแก้ไม่ป็น ฮาาา
ส่วนเรื่องที่คนเขียนจะพักเรื่องนี้หรือเปล่า อันนี้จะรอคำตอบนะคะ แต่ไม่อยากให้พักเลย เค้าชอบเรื่อยๆแบบนี้แหละ แม้จะมีบางตอนที่หนืดไปบ้าง ส่วนมากก็เป็นน่ารักๆแทรกเข้าไปแก้เครียด กับเนื้อหาของเรื่องนี้ได้ ถึบแม้ว่านิยายเตื่องนี้จะไม่เหมือนชาวบ้านที่ลงตอนสั้นๆ แต่ก็อ่านและเข้าใจอยู่ค่ะ เพราะบางเรื่อง สั้นแล้วยังแต่งเข้าใจยากอีกด้วย อิๆ
แล้วเจอกันค่ะ
-
:ling1: โอยตายแล้ว ถึงช่วงคุณอ้นจะพักยาวแล้ววววววว
พักได้ แต่ขอเรื่องนี้ให้จบนะจ๊ะมากันถึงขนาดนี้แล้ว
เดาว่าต้องใช้ไอ้ของเหลวเป็นกาว ปีนเข้าไปแบบสไปเดอร์แมนป่ะ
-
หนิดหนมกันมากขึ้นจนพูดกุมึงกันแร้ว อิอิ :hao3:
ของเหลวนั่นจะช่วยในการปีนขึ้นยังไงนะ?
-
เพิ่งจะเคยอ่านนิยายแนวนี้เป็นเรื่องแรก สนุกดีครับ ชอบๆ เล็งเรื่องนี้ไว้สักพักแล้ว แต่ติดสอบอยู่ เพิ่งจะมีโอกาสได้อ่าน แหะๆ คนแต่งเก่งมากๆๆๆ o13 นี่ขนาดเป็นเรื่องแรกยังแต่งได้ดีมากเลยครับ มีการนำความรู้ทางวิชาการต่างๆมาประยุกต์ร่วมและให้คนอ่านได้คิดตามด้วย เยี่ยมๆ :katai2-1: เรื่องการบรรยาย สำหรับผมก็ชอบนะครับ ผู้แต่งบรรยายได้ดีมากครับ ทำให้มองภาพออกเลย
เฟี๊ยตกับธันจะทำยังไงต่อละทีนี้ :katai1: หุหุ อยากให้ปันกับแทนมาร่วมทีมด้วยเร็วๆ จะได้ช่วยกันแก้ปัญหา
ปล. ไม่อยากให้คนแต่งพักไว้เลย :sad4: อยากให้แต่งต่อ กำลังสนุก :hao7:
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งครับ :L2:
-
เฟี๊ยตยังคงรอบคอบเสมอเลย
แต่ทำไมประตูหายไปล่ะ ??
เอ๊ะ หรือต้องทำภารกิจนี้ให้เสร็จ
ใช้การ์ดไม่ได้ แล้วจะทำได้ยังไงอ้าาา
พลังสกาย วอร์คเกอร์ของธันอ่ะ ใช้ได้รึป่าววว
เหมือนงานนี้จะหินกว่าที่คิดนะเนี่ย
คงไม่ผ่านง่ายๆแน่ๆ
นี่เดินทางมาไกลจนจะ 150 ตอนละเหรอ
โห ยาวนานเหมือนกันนะเนี่ย
ยังเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งเหมือนเดิม
สู้ๆน้า แรงมีเท่าไหร่ทำเท่านั้น
แต่อย่าลืมคนอ่านตาดำๆ น้าาาาา
-
ยาวๆแบบนี้ละดีแล้ว ละเอียดดีแสดงถึงความใส่ใจ แนวนี้ไม่อธิบายละเอียดพอล่ะก็ไม่เข้าใจแน่
ยาวแค่ไหนก็อ่าน ขอแค่ไม่หายไปจนเรื่องค้างก็พอ
-
อะแฮ่มๆ....ฮัลโหลเทส 1..2..3....
ต้องขอสวัสดีพี่คนเขียนคนนี้อีกครั้งนะคะ
เรากลับมาเม้นแล้วค่า (ขอเอฟเฟกเปิดตัวแบบอลังๆ)
หลังจากที่แอบซุ่มอ่านทั้งในเด็กดีและก็ในเล้าอยู่แปปนึง
แปปนึงจริงๆน้า ตอนนี้มันก็ถึงเวลาอันดี อันเหมาะสม
เพราะตอนนี้เค้ามาแต่งเรียงความให้พี่คนเขียนได้อ่านแล้ว!
พี่นี่คนเขียนแต่งเก่งจังเลยน้า ตอนนี้เนื้อเรื่องก็จะตอนที่150อยู่แล้ว
ถึงเนื้อเรื่องจะช้าจะอึดเหมือนนางอายคลานยังไง แต่ก็น่าติดตามมากๆเลย
แถมยังมีฉากกุ๊กกิ๊กๆให้เราอ่านเพลินๆด้วย >.< โอ๊ยๆๆ ฟินนนนนนนน~
ตอนนี้พี่เฟี๊ยตกะธันก็เข้ามาในหมู่บ้านได้แล้วสินะๆ ปรบมือๆ แปะๆๆๆ
แถมยังเจอเสาหินแล้วด้วย บราโว่ๆ แต่ว่าประตูที่เข้ามามันหายไป!
หายไปไหนนะ? แบบนี้นะเราว่าทั้ง2คนคงต้องหาทางแก้ปริศนาให้ได้
ถึงจะได้ออกจากหมู่บ้านชัวร์ ถ้าแก้ไม่ได้ก็สร้างครอบครัวในนั้นเลยค่ะ
แต่ว่านะ เราสงสัย ทำไมหมู่บ้านไม่มีคนเลย ตั้งแต่2คนนั้นเข้ามาอ่ะ
เรายังไม่เห็นมีฉากคนในหมู่บ้านสักนิส เค้าหายไปไหนหมดนะเนี่ย?
น่าคิดๆ ไม่ใช่ว่าเป็นmonsterไปหมดแล้ว หรือหนีไปซ่อนกันหมดน้า ล้อเล่นๆ >_<
เราสงสัยว่าไอ้ของเหลวสีข่าวขุ่น(?)ที่2คนนั้นเจอมันคืออะไรอ่ะ มาจากไหนน้า~
เราว่านะ ถ้ามันทำให้เสาหินไม่ล้มได้ มันก็ต้องช่วยทั้ง2ปีนไปถึงยอกเสานั้นได้ชัวร์
100% ฟันธง! ว่าแต่พี่เฟี๊ยตนี่ทำไรรอบคอบจริงๆเนอะ ทั้งตี๋ ทั้งฉลาด ทั้งใจดี
นี่มันเหมาะจะคู่กับธัน(คนแอบสะเพร่า)มากๆๆๆเลย
แบบว่าเกิดมาเพื่อเติมเต็มกันและกันสุดๆ อิอิ แบบนี้ต้องร้องเพลง
แต่เราก็หากันจนเจอ มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา
รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่าเมื่อมีใครสักคนข้างกาย
เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ
เราต่างรู้โลกมันแสนกว้างใหญ่ แต่มันคงไม่ยากเกินไป
ที่เฟี๊ยตจะพบธัน เอ้ยๆๆๆ ที่ฉันจะพบเธอ ฮิ้วววววว~
อย่างนี้พี่แขกของเราเป็นพระเอกชัวร์ >{}< ดีๆๆ เราชอบบบบ
ส่วนเรื่องพี่คนเขียนจะแต่งต่อ หรือพักไว้ก่อนอ่ะนะ
พี่คนเขียนเราขอเหอะ พี่คนเขียนอย่าเลิกแต่งเลยนะ
แต่งต่อเถอะนะๆ เราขอร้อง พี่คนเขียนรู้ป่าวการจะหานิยานแฟนตาซีสนุกๆ
ที่เป็นคู่วาย แถมยังอ่านๆไปได้ทั้งความรู้ ความสนุกสนาน
ใช้สมองคิดปริศนาตามในเรื่องได้แบบนี้มันยาก
ได้โปรดอย่าหยุดแต่งเลยนะ เราชอบนิยายพี่คนเขียนมากๆจริงๆนะ
แต่เราก็ไม่อยากบังคับอะไร เพราะยังไงเราก็เป็นแค่คนอ่าน
เราเคารพการตัดสินใจของพี่คนเขียนเสมอๆอยู่แล้ว
ถ้าเหนื่อยก็พัก เค้าไม่รักเราก็ต้องพอ ไม่ใช่ละ
อ้อ คิดจะพัก คิดถึงกำลังใจจากคนอ่านทุกๆคนน้า
เราเป็นกำลังใจให้พี่เสมอๆ พี่คนเขียนสู้ๆๆ
ช่วงนี้ดูเหมือนว่าพี่คนเขียนเดินทางบ่อยๆ
เราก็ขอให้เดินทางปลอดภัย ถึงที่หมายโดนสวัสดิภาพ
อย่าเจ็บ อย่าป่วย ที่สำคัญอย่าจน เอ้ย! อย่าท้อๆ
เราจิรอพี่อยู่ที่ทางช้างเผือก(นอกเรื่องใหญ่ละ)
ตอนแรกกะจิทำซึ้ง ไปๆมาๆเกรียนแตกซะได้ ฮ่าๆ
เอาเป็นว่าเราเป็นกำลังใจให้พี่เสมอๆละกันน้า
พี่คนเขียน fighting! รักนะ จุ๊ฟๆม๊วฟๆ ^3^
-
สองตอนรวดๆๆๆ
เข้ามาให้กำลังใจกันต่อเนื่อง
แต่รู้สึกคนแต่งจะไปเที่ยวอีกแล้ว
แถมยังทิ้งประโยคไว้ให้เสียวเล่นว่าจะไม่ต่อจนจบทันที
อยากบอกว่าถึงมันจะยืดเยื้อแต่เราก็ยังตามอ่านอยู่นะ
บางทีเรื่อยๆแบบนี้ก็ดี ดีกว่ารวบรัดตัดตอนจนคนอ่าน เงิบ
ยังไงก็แล้วแต่คนแต่งตัดสินใจนะ รออ่านอยู่จ๊ะ :hao7:
-
นั่น งานงอก o22
-
บทที่ 149 Twist
“เฮ้ยย นี่แปลว่าพวกเราถูกขังอยู่ในนี้เหรอเนี่ย” เสียงของธันดังขึ้นอย่างตกใจ พร้อมกับหันมาทางเพื่อนร่วมทีมที่กำลังชี้ถึงข้อเท็จจริงนั่น
“คิดว่าใช่ ครั้งที่แล้วก็เจอประมาณนี้ ต้องแก้ปริศนาให้ได้ ไม่งั้นก็ออกจากที่นี่ไม่ได้”
เฟี๊ยตพูดอย่างเรียบๆ ในใจของเขาหวาดวิตกอยู่ไม่น้อย แต่เขาไม่รู้จะแสดงความเครียดเหล่านั้นออกมาให้เด็กหนุ่มยิ่งคิดมากไปอีกทำไม
“สงสัยจะโดนโจแอนนาหลอกจริงๆ ด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันพูดขึ้นมาอย่างติดอารมณ์ขัน เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงกับพื้นพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ
“เอาไงต่อ” เฟี๊ยตถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เป็นการหยั่งเชิง
“เดี๋ยวหาไรกินก่อน นอนพักสักคืน ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวก็คิดออกเอง เครียดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก” ธันพูดเอ่ยออกมาง่ายๆ พร้อมกับรอยยิ้ม
เฟี๊ยตหันไปดูเพื่อนร่วมทีมของตนที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นนั่น ธันเป็นคนที่ดูเหมือนจะเข้าใจง่าย แต่เอาจริงๆ แล้วไม่ใช่เลย ภายใต้ความเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใสและเหมือนจะไม่คิดอะไรนั่น แฝงไว้ด้วยความเป็นผู้ใหญ่อยู่ลึกๆ ถึงแม้ว่าธันอาจจะไม่ใช่คนฉลาดเฉลียวหรือละเอียดรอบคอบจนต้องจับตามองเป็นพิเศษ แต่ความชินชากับความกดดันต่างๆ นั้นต่างหากที่ดูจะเป็นคุณสมบัติชั้นเยี่ยมของเด็กหนุ่มตรงหน้านี่
ลึกเข้าไปในตัวเด็กหนุ่มคนนี้ มันจะมีเบื้องหลังแบบไหนซุกซ่อนไว้หนอ หลายครั้งคำถามต่างๆ มากมายดังขึ้นมาในสมองของเขา แต่ความปากหนักก็ทำให้เรื่องราวเหล่านั้นไม่เคยถูกถามออกไปสักครั้งเดียว
“เฟี๊ยต ดูเสาหินนั่นดิ มันไม่เรียบหวะ สังเกตดูดีดี” อยู่ดีๆ ธันที่กำลังนั่งอยู่อย่างเหมือนจะหมดแรงนั่นก็ชี้มือไปทางเสาหินแกร่งที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก
“ไปดูใกล้ๆ กัน”
เสียงของเฟี๊ยตบอกขึ้นเบาๆ ก่อนจะเดินตรงเข้าไปสำรวจเจ้าวัตถุนั่น เขาใช้มือลูบไปที่รอยบากที่ธันชี้ให้ดูนั่น เสานี่มีรอยบากจริงๆ ดูเหมือนว่ารอยนั้นจะหมุนเป็นเกลียวเหมือนกับลักษณะของสกรูอย่างใดอย่างนั้น
“เฟี๊ยต”
เสียงดังเรียกขึ้นเบาๆ พร้อมกันกับที่ชายหนุ่มหันไปหาที่มาของเสียงนั่น ธันขณะนี้กำลังนั่งยองๆ อยู่ทางฐานเสาหินอีกฝั่งหนึ่ง พร้อมกับใช้มือปัดไปปัดมาบนเสานั่นอย่างหนักมือพอสมควร การกระทำนั่นเผยให้ร่องลึกบนเสาหินที่ปรากฏอยู่เพียงจางๆ ตามที่เฟี๊ยตกำลังสำรวจ ต่างกันเพียงแต่ว่าบริเวณที่ธันค้นพบนั้นลึกและกว้างกว่ามาก
“จริงๆ แล้วร่องเกลียวนี่ลึกและกว้างพอตัวเลย แต่ดูเหมือนว่าฝุ่นหรือทรายจะเข้ามาอัดจนแน่นไปหมดทำให้มองเผินๆ เหมือนว่ามันเรียบกลืนไปเสียหมด ถ้าลากจากตรงนี้ไปตามแนวบากของมัน รอยนี่จะต้องไปพอดีกับตรงที่เฟี๊ยตสำรวจอยู่ เสาหินนี่น่าจะมีบากเกลียววนอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ไปจนถึงยอดบนสุดนั่นแน่นอน” ธันพูดสันนิษฐานออกมา พร้อมกับชี้มือให้เฟี๊ยตดูตามรอยเกลียวเหล่านั้นจนไปสมทบกันกับตรงที่เฟี๊ยตยืนอยู่
“น่าสนใจ” เฟี๊ยตพึมพำออกมาเบาๆ พร้อมกับลองเอามือสำรวจไปบนรอยบากเหล่านั้นบ้าง ดูเหมือนว่ามันจะเป็นฝุ่นทรายที่มาอัดอยู่บนร่องเหล่านี้จนกลืนสนิทจนแทบจะดูเหมือนมันราบเรียบ เมื่อใช้แรงปัดๆ เศษผงที่อัดแน่นเหล่านั้นออก รอยเหล่านั้นก็ชัดเจนขึ้นเป็นลำดับ
“พักกินข้าวก่อนเหอะ นี่ก็น่าจะเย็นแล้ว เดี๋ยวค่อยว่ากันต่อ” ธันพูดอย่างง่ายๆ พร้อมกับกระโดดลงจากแท่นหินที่ดูเหมือนฐานของวัตถุนั่น และเดินนำออกไปนอกเขตตาพายุนั้น
พวกเขาทั้งสองคนออกจากเขตอาคมที่ดับทุกความสามารถของไพ่นั่นเพื่อจัดการกับมื้อเย็นของวันนี้ เฟี๊ยตเรียกใช้ไพ่แคมป์ที่แสนจะคุ้นเคยตอนตะลุยไปกลางป่ากับทีมมายาอีกสองคน เฟี๊ยตนั่งปล่อยความคิดให้ล่องลอยฟุ้งในไปอากาศ ณ ขณะนั้น เรื่องปริศนานี่ก็ดูจะเป็นปัญหาที่ใหญ่อยู่ไม่น้อย แต่ชายหนุ่มกลับบอกไม่ถูกว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา ราวกับว่าหัวใจเขาในตอนนี้มีตะกอนอะไรสักอย่างตกอยู่ข้างใน และมันกำลังถูกอะไรบางอย่างกวนมันให้กลับมาฟุ้งกระจายภายในอกข้างซ้ายนั้นอีกครั้ง
“ธัน มึงว่าเกมนี้มันสามารถถูกเอาชนะได้จริงๆ เปล่าวะ”
เฟี๊ยตถามคำถามหนึ่งซึ่งค้างคาอยู่ในใจเขามาตลอดเวลา เมื่อหลุดไปจนจบประโยคแล้ว เขาก็แทบอยากจะย้อนเวลากลับไปถอนคำพูดนั้นคืนเสีย ชายหนุ่มรู้สึกว่าน้ำเสียงที่ประกอบขึ้นเป็นประโยคนั้นมันดูอ่อนแอเหลือเกิน
“มึงเป็นอะไรเปล่าวะ”
ธันไม่ได้ตอบคำถามนั้น หากแต่เลือกที่จะย้อนถามประโยคหนึ่งกลับมาแทน สายตานั้นถอดมองมาที่เขาอย่างไม่มีวี่แววล้อเล่นอยู่เลย
“ไม่รู้ดิ บางทีกูก็รู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้” เฟี๊ยตถอนหายใจยาวเป็นการปิดประโยคนั่น
“ทำไมวะ อะไรทำให้มึงคิดอย่างนั้น” ธันถามขึ้น
“ธัน พูดตรงๆ นะ กูคิดว่ากูกากเกินไปที่จะเอาชนะเกมนี้หวะ ตอนแรกกูไม่คิดว่าเกมมันจะยากขนาดนี้ ทำไมทำไปทำมา มันดูมีอะไรต่อไปไม่มีสิ้นสุด กูอาจจะเหนื่อยมั้ง กูรู้สึกเหมือนกูกำลังวิ่งไปทั้งๆ ที่มองไม่เห็นปลายทางเลย” เฟี๊ยตระบายออกมาจากใจ
“มึงไม่เคยเล่นเกมออนไลน์มาก่อนใช่ไหม” ธันถามขึ้นอย่างเรียบๆ
“ก็ประมาณนั้น มึงถามทำไมวะ” เฟี๊ยตตอบกลับมาอย่างงงๆ
“ถ้ามึงเคยเล่นเกมออนไลน์ มึงจะรู้ว่าคนทุกคนเขาไม่ได้เล่นเกมเพื่อที่จะเอาชนะหรอก” ธันเอ่ยบอกมาด้วยน้ำเสียงใจเย็น เด็กหนุ่มเว้นจังหวะอยู่ช่วงหนึ่ง ก่อนจะอธิบายเรื่องราวต่อ
“เกมมันคือโลกของจินตนาการ คนส่วนใหญ่เขาก็มาเล่นเอาสนุกกันแค่นั้นแหละ การจะเอาชนะเกมนี่ถือเป็นอีกเรื่องนึงนะ มีคนแค่หยิบมือเดียวแค่นั้นแหละที่มานั่งคิดจริงจังเรื่องจะเคลียร์เกมจริงๆ” ธันอธิบายมาจากประสบการณ์ของตนเอง
“ถ้าอย่างนั้นจะเล่นไปทำไมให้เสียเวลาเปล่าวะ” เฟี๊ยตเอ่ยถามมาอย่างงงๆ น้ำเสียงนั้นไม่มีวี่แววยียวนแม้แต่น้อย
“มึงลองคิดในมุมกลับกันดิว่าทำไมจะต้องจริงจังกับอีแค่การเล่นเกมด้วยวะ ชื่อก็บอกว่าเล่น คนเขาก็เข้ามาเล่นเอาสนุกกันแค่นั้นแหละ จะจริงจังกันให้ปวดหัวทำไม” ธันพูดออกมายิ้มๆ
“แล้วมึงหละ มึงอยู่ในคนกลุ่มไหนวะ”
เฟี๊ยตเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง หลังจากเงียบไปสักพักอย่างครุ่นคิด เฟี๊ยตเองดูมีท่าทีผ่อนคลายขึ้นมากเมื่อได้ฟังคำอธิบายเหล่านั้น
“เสียใจด้วยหวะเฟี๊ยต พอดีกูเป็นพวกไม่ชอบความสบาย กูอยู่ในกลุ่มคนส่วนน้อยหวะ ฮ่าฮ่า”
ธันพูดพร้อมกับขำออกมาอย่างผ่อนคลาย บรรยากาศที่ดูอัดแน่นอยู่ในอกของเฟี๊ยตของนั้นก็ค่อยๆ เบาบางลงอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำอธิบายที่มีเหตุผลนั่น หรือเพราะความใส่ใจในความรู้สึกของคนตรงหน้านี้ที่แบ่งเบาก้อนความรู้สึกที่หนักอึ้งอยู่ในใจเขาลงได้ แต่เขารู้แต่เพียงว่า เขารู้สึกดีขึ้นเท่านั้นเอง
“เดี๋ยว ธัน พวกเรากำลังเข้าใจอะไรผิดกันหรือเปล่าวะ” เสียงเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“เรื่องเกมเนี่ยนะ” ธันหันมาถามอย่างงงๆ
“ไม่ใช่ เรื่องปริศนานี้ มึงคิดว่าไอ้ฐานหินนี่มันมีไว้ทำไม” ชายหนุ่มเอ่ยถามออกไปอย่างไม่แสดงความกระจ่างใดๆ ออกไปนัก
“ตามหลักมันก็น่าจะยึดไว้เป็นฐานเปล่าวะ เสาสูงๆ แบบนี้ตามหลักมันก็ต้องง่อนแง่น การมีฐานขนาดใหญ่ก็จะช่วยให้เสานี้ตั้งตรงอยู่ได้” ธันตอบไปตามความเข้าใจของตน
“มึงลองมองในมุมกลับกันดิ ถ้าจริงๆ แล้วเสาไม่ได้ถูกยึดไว้บนฐาน แต่ไอ้ฐานนี่ต่างหากที่ถูกยึดไว้บนเสา” ตัวเฟี๊ยตในขณะนั้นไม่อาจควบคุมน้ำเสียงไม่ให้ตื่นเต้นได้เลย
“นี่มึงจะหมายความว่า ไอ้แผ่นที่เราเข้าใจว่าเป็นฐานนี่จริงๆ แล้วมันเป็นแผ่นเลื่อนสำหรับเคลื่อนที่ไปข้างบนใช่ไหม เฮ้ยย อย่างนี้เรื่องรอยบากนั่นก็ลงล็อคพอดีสิ ร่องนั่นต้องมีเอาไว้สำหรับให้แผ่นนี่เคลื่อนไปตามรอยเพื่อหมุนไปสู่ชั้นบนสุด” ธันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นไม่แพ้กัน
“แล้วไอ้น้ำเหนียวๆ นั่นก็เป็นน้ำมันหล่อลื่น” เฟี๊ยตหันมาปิดประโยคนั่นให้สมบูรณ์ ชายหนุ่มทั้งสองหันมายิ้มให้กันอย่างตื่นเต้น
“ให้มันได้อย่างนี้สิ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ธันยื่นมือออกไปแท็คมือของเฟี๊ยตอย่างตื่นเต้นและดีใจมาก ก่อนจะลากเฟี๊ยตที่นั่งอยู่นั้นให้วิ่งตรงเข้าไปยังแผ่นหินนั่นอย่างรีบร้อน
“พรุ่งนี้ก็ได้มั้ง คืนนี้นอนพักก่อน” เฟี๊ยตแย้งออกมาเบาๆ
“ไม่ได้เว่ย กูเป็นวัยรุ่นใจร้อน ฮ่าฮ่าฮ่า”
ธันกับเฟี๊ยตทดลองประสานจิตไว้ที่มือ ก่อนจะค่อยๆ ลองดันแห่นหินนั่นไปตามรอยบากที่วนไปตามทิศทวนเข็มนาฬิกานั่น ในตอนแรกมันเหมือนจะไม่มีวี่แววจะเคลื่อนที่อยู่อย่างนั้น แต่เมื่อพวกเขาฝืนออกแรงไปถึงจุดหนึ่ง เจ้าแผ่นหินนั้นก็ค่อยๆ เคลื่อนที่ไปตามแรงผลักของพวกเขาทั้งสองคน เจ้าวัตถุแกร่งที่ดูเหมือนฐานนั่นเผยอขึ้นจากพื้นเล็กน้อย เมื่อเห็นดังนั้นธันก็ส่งสัญญาณให้เฟี๊ยตถอนแรงออก ก่อนที่เจ้าหินนั่นจะถอยหลังกลับสู่สภาพเดิมอีกครั้ง
“มันจะหมุนไปถึงยอดเหรอวะ เกิดถ้าขึ้นๆ ไปแล้วมันหยุดหมุนจะทำไง” ธันพูดออกมาเชิงปรึกษาหารือ
“เมื่อวัตถุใดๆ เริ่มเคลื่อนที่แล้ว โมเมนตัมเชิงมุมจะเกิดขึ้นในระบบ และระบบจะพยายามรักษาโมเมนตัมนั้นไว้ตามกฎการอนุรักษ์โมเมนตัม นั่นแปลว่าถ้าแรงที่เราเริ่มต้นใช้หมุนเจ้าแผ่นนี่มากพอจะเอาชนะแรงเสียดทานกับแรงโน้มถ่วงได้ แผ่นหินนี่มันก็จะรักษาการเคลื่อนที่แบบนี้ไปจนถึงจุดสูงสุดเอง” เฟี๊ยตเริ่มต้นอธิบายอย่างมีหลักการ
“โอเค พวกเราจะออกแรงหมุนแผ่นนี้แบบเมื่อกี้อีกครั้ง แต่คราวนี้ใส่จิตที่มีให้ถึงที่สุด หมุนให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอมันลอยจากพื้นได้ประมาณหนึ่งเมตรจากพื้น มึงก็กระโดดขึ้นไปบนแผ่นนั่นเลย เดี๋ยวกูจะยื้ออยู่บนพื้นออกแรงหมุนให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ พอหมดระยะแล้ว เดี๋ยวกูจะกระโดดตามขึ้นไป”
แผนการสั้นๆ ง่ายๆ เอ่ยออกมาจากเด็กหนุ่มสายฟ้าคนนั้น ชายหนุ่มทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างรู้ฝีมือกันดี ไม่มีคำพูดใดมากมายนอกจากการพยักหน้ารับคำเท่านั้น ชายทั้งสองเริ่มออกแรงแบบเดิมอีกครั้ง เพียงแต่คราวนี้ทุ่มสุดแรงที่มีเลยก็ว่าได้
‘มึงนี่ก็พึ่งพาได้เหมือนกันนะ’
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ศุกร์นี้ผมจะไปเที่ยวแล้วนา อิอิ หน้าร้อนอย่างนี้ต้องไปทะเล อาบแดด เล่นน้ำ ฮู่เร่ๆ ใส่ชุดว่ายน้ำโชว์พุงเดินริมหาด กิกิ ใครเจอผมทักทายกันได้ สังเกตง่ายๆ ตัวอ้วนๆ ดำๆ 555
-
กราบขอบพระคุณทุกคอมเม้น อ่านเม้นยาวๆ น่ารักๆ แล้วค่อยมีกำลังใจขึ้นมาหน่อย อิอิ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:m29: เดาผิดอีกแล้วสิเรา
เห็นตอนที่แล้วบอกว่าของเหลวมันสีขาวหนืดๆ
ไอ้เราก็นึกว่าเหมือนกาวใช้ปีนแบบสไปเดอร์แมน
ที่ไหนได้ดันใช้หลักการสกรูเรอะ
ในหมู่บ้านมีเขตใช้การ์ดได้ด้วยเหรอ เป็นเราจะใช้การ์ดเรียกม้าบิน
แล้วบินไปสูงๆ กะให้พุ่งลงมาที่เสาเลยอ่ะ
ฮาร์ดคอร์ดี ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh5:
:hao5: :hao5: :hao5:
ตอนที่ 150 จะมาแล้ว
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เย้ๆๆๆๆ ในที่สุดก็ตามอ่านทันจนได้ :katai4: :katai2-1:
เรื่องนี้เป็นนิยายบอยเลิฟที่ค่อนข้างแหวกแนว(จากที่เคยอ่านมา)มากๆ ให้อารมณ์คล้ายๆ HxH ที่มีการสะสมการ์ดผสมกับ SAO ที่หลับเพื่อที่จะเล่นเกมส์เลย ซึ่งส่วนตัวก็ชอบแนวนี้นะค่ะ แต่จะมีบางช่วงของเรื่องที่ดูจะอืดๆ ทำให้เวลาอ่านจะรู้สึกว่าเบื่อไปซักหน่อย แต่ก็เข้าใจคนเขียนว่าต้องการปูเรื่องไว้และให้คนอ่านเห็นพัฒนาการของตัวละคร แล้วช่วงนี้ก็กำลังเริ่มสนุกขึ้นแล้วเพราะมีน้องธันเข้ามา ชอบโมเม้นธันกวนส้นติงเฟี๊ยตนะ แบบมันแลดูมุ้งมิ้งเหลือเกิน ฮาาาาาา :impress2: โดยรวมๆแล้วก็ถือเป็นนิยายที่น่าอ่านอีกเรื่องนึงเลย บทบรรยายก็ทำให้เห็นภาพได้ เวลาบู้ก็สนุกดี ต้องคอยลุ้นว่าเฟี๊ยตจะเอาชนะมอนสเตอร์ด้วยวิธีไหน แล้วฉากหวานๆของพระ-นาง ซึ่งเกือบจะเป็นแรร์ไอเทมพอๆกับไพ่สูงสุด ที่ออกมาแต่ละครั้งก็ทำให้เราฟินไปไม่น้อย :m3: อาจจะเพราะมันไม่ค่อยมีโมเม้นนี้หรือเปล่าเลยทำให้เวลามีโมเม้นนี้ออกมาจะทำให้คนอ่านฟินกว่าเรื่องที่มีฉากกุ๊กกิ๊กตลอด
และสุดท้ายต้องขอสารภาพว่าติดเรื่องนี้เข้าซะแล้วล่ะ o22 555555555 :o8: รีบมาต่อไวๆนะค่ะ คนอ่านใจจะขาดแล้ว เดี๋ยวจะมารอเรื่องนี้ทุกวันเลย รักคนเขียน จุ๊บ :mew1:
-
อ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้วอารมณ์มันค้างอย่างแรง :katai1: เลยไปนั่งหารูปอิมเมจของตัวละครเล่นๆ 555555555 เอาไว้จิ้นเวลาอ่าน :-[ หุหุ
(เป็นตุ๊กตา แต่อาจจะไม่ค่อยตรงอิมเมจเท่าไหร่นะแหะๆ :m29: :m17: )
เฟี๊ยต >> ตัวนี้ไม่ค่อยเหมือนเฟี๊ยตหรอกแต่ว่า ตัวนี้ตาตี่ที่สุด 55555
(http://image.free.in.th/v/2013/ig/140318100138.jpg)
ธัน >>ตัวนี้คิ้วเข้มเหมือนธันแต่หน้าไม่ค่อยแขกอ่ะ
(http://upload.siamza.com/file_upload/modify/180314/1198896.jpg)
แทน >>ตัวนี้ผิวสีแทนเหมือนแทน
(http://upload.siamza.com/file_upload/modify/180314/1198897.jpg)
ปัน >>ตัวนี้แลดูลูกคุณหนูเหมือนปัน
(http://upload.siamza.com/file_upload/modify/180314/1198898.jpg)
:hao3: :hao3: :hao3:
-
เป็นผู้อ่านก็สนุกเหมือนกันนะคับไม่ต้องคิดอะไรมากแค่จิตนาการเป็นไปเรื่องราวที่ได้อ่าน
แตกต่างกับผู้แต่งต้องจิตนาการในความคิดตัวเองแล้วมาบรรยายให้เรื่องราวน่าชวนอ่านแล้วก็วางเรื่องราวไว้ในอนาตตด้วย
และการใช้ศัพท์ให้ถูกต้องในภาษาของตัวเอง อยากบอกว่ามันหนักมากกกกกกกกกกกก
ถ้าแต่งหนึ่งเรื่องมันหนัก มันยากแล้ว หรือหลายๆเรื่่อง มันจะยาก มันจะหนัก การใข้ความคิด การใช้ภาษา
การใช้จินตนาการเพื่อบอกเรื่องราวให้สนุก ให้สมบูรณ์ คนแต่จะเป็นยังไงนะ ความคิดของแทยัง เอาที่ละอย่างดีกว่า ดีกว่าไม่ได้ชักอย่าง
ความคิดของคนอื่นจะเป็นยังไงนะ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
เป็นกำลังใจให้นะคับ สู้ๆ
แทยัง....จะรอคอยวันเวลาที่กลับมาโลกปัจจุบัน :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ เหอๆ เควสลับน่ะ
-
บทที่ 150 The Top
แผ่นหินนั่นเริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้ง แต่คราวนี้ดูจะรวดเร็วกว่าเดิมมาก มันหมุนไปได้เพียงครึ่งรอบ เฟี๊ยตก็ฉวยจังหวะกระโดดขึ้นไปรออยู่บนนั้นแล้ว เพราะเห็นขนาดระยะความสูงตามที่ตกลงกันไว้พอดี ในขณะที่ธันเองยังฝืนวิ่งออกแรงดันเจ้าแผ่นหินนั่นเป็นวงกลมไปรอบๆ อย่างนั้น จนเมื่อถึงระยะที่สูงสุดมือที่ธันจะเอื้อมถึงแล้ว ธันก็หันกลับมารวบรวมจิตที่อยู่ที่เท้าทั้งสองข้าง ก่อนจะย่อตัวลง และกระโดดขึ้นไปอยู่บนแผ่นหินนั่นอีกคน
แผ่นหินนั้นหมุนวนตามทิศทวนเข็มนาฬิกาอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่พวกเขาคาดการณ์ไว้มาก เฟี๊ยตและธันทรุดตัวลงกับพื้นเพื่อรักษาสมดุลของร่างกายเอาไว้ เพียงชั่วไม่กี่อึดใจ เจ้าแผ่นหินนั้นก็เคลื่อนที่ไปตามเสาหินนั่นไกลเสียแล้ว ราวกับน้ำมันหล่อลื่นที่ติดอยู่กับแผ่นหินนั้นเป็นสารมหัศจรรย์อย่างนั้น การเคลื่อนที่นี้ดูไม่มีความฝืดเลย มันหมุน หมุน หมุน ขึ้นไปยังเป้าหมายอย่างรวดเร็ว
ตึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงแผ่นหินกระแทกเข้าวัตถุที่เหมือนกับกรอบของวงกลมที่เป็นกลไกสำหรับรับเจ้าแผ่นหินเคลื่อนที่นั้นโดยเฉพาะ พาหนะของพวกเราฝืนเคลื่อนที่ไปอย่างฝืดๆ อีกนิดหน่อย ก่อนจะหยุดสนิทลงบนจุดสูงสุดของเสาหินนั่นอย่างสมบูรณ์ พวกเขาพาตัวเองมายังสถานที่ตามที่โจแอนนาบอกได้แล้ว!
บริเวณสูงสุดของเสาหินนั่น เมื่อประกอบเข้ากับแผ่นหินที่พาพวกเขามาสู่เบื้องบนแล้วนี่เรียกได้ว่าดูกว้างขวางอยู่ไม่น้อยเลย เฟี๊ยตและธันลองยืนขึ้นเดินไปเดินมาดูก็พบว่ามันมีความแข็งแรงพอตัว และดูไม่มีทีท่าจะหมุนลงกลับไปสู่ข้างล่างอีก ซึ่งน่าจะเป็นผลมาจากเกลียวของตัวล็อคแผ่นหินที่ตั้งอยู่บนนั้น เฟี๊ยตพยายามไม่เข้าใกล้บริเวณขอบของอาณาเขตนั้นเท่าไหร่ เพราะมันสูงจากพื้นดินอยู่มาก ระดับความสูงระดับนี้ชวนเอาใจหวิวๆ อยู่ไม่น้อยเลย
สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของชายทั้งสองนั่นดูจะหนีไม่พ้นบริเวณใจกลางของพื้นที่สูงสุดของเสาหินปริศนานั่น ณ ที่แห่งนั้นมีแท่นหินเล็กๆ อันหนึ่งตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว บนแท่นหินนั่นปรากฏมีเพชรน้ำงามสีบริสุทธิ์ที่อวดประกายแวววับรับกับสีน้ำตาลหม่นที่เป็นฉากหลังนั่นอย่างลงตัว
เฟี๊ยตหันไปมองธันเล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงเข้าไปที่วัตถุงามนั่น เมื่อเห็นว่าธันพยักหน้าว่าให้เฟี๊ยตเป็นผู้จัดการ มือของชายหนุ่มค่อยๆ เอื้อมเข้าไปยังอัญมณีที่นำพาพวกเขามาอยู่ในหมู่บ้านลึกลับแห่งนี้ นิ้วของเขาค่อยๆ สัมผัสลงบนเพชรน้ำเอกที่พวกเขาลงทุนลงแรงออกตามหานั่น มันดูตรึงตาตรึงใจคุ้มค่ากับหยาดเหงื่อแรงพยายามที่แลกมาอย่างยากลำบากเหลือเกิน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทันทีที่มือของเภสัชกรหนุ่มคว้าเข้ากับอัญมณีลึกลับชิ้นนั้น เสียงกรีดร้องโหยหวนของผู้หญิงคนหนึ่งก็ก้องกังวานไปทั้งบริเวณ เสียงของมันช่างเยียบเย็นและน่าขนลุกเป็นที่สุด และนั่นดูเหมือนจะเป็นเสียงสุดท้ายที่ชายหนุ่มเองสดับได้ก่อนที่ประสาทสัมผัสของเขาจะดับลง สติสัมปชัญญะของเฟี๊ยตขาดลงราวกับมีสิ่งลึกลับใดมาตัดวงจรของมันให้ขาดสะบั้นลงอย่างนั้น ร่างของเขาล้มลงกระแทกกับพื้นพร้อมกับความรู้สึกที่ล่องลอยไปไกลแสนไกล
“เฟี๊ยต!”
ธันพุ่งถลาตัวเข้าไปรองรับร่างนั้นไว้อย่างทันท้วงทีก่อนที่จะกระทบกับพื้นหินแกร่ง สีหน้าของเด็กหนุ่มในเวลานี้ร้อนรนไปจนไม่เหลือเค้ารอยของความสงบนิ่งอยู่เลย ความวิตกจริตมากมายพุ่งจู่โจมจิตใจของธันอย่างที่ยากเกินกว่าจะห้ามปรามได้ มือของเขาทั้งสองประคองร่างที่คว่ำอยู่ในอ้อมกอดของเขานั่นลงนอนกับพื้นอย่างนุ่มนวล อย่างน้อย การที่ร่างกายของเฟี๊ยตยังอยู่ก็หมายความว่าเฟี๊ยตยังไม่ตาย เพียงแต่อาจจะสลบไปด้วยกับดักหรือมนต์ดำอะไรสักอย่างของเจ้าอัญมณีนี่ ธันสบถขึ้นมาอย่างเจ็บใจ เมื่อคิดได้ว่าตัวเองควรจะเป็นคนเข้าไปสำรวจความปลอดภัยของวัตถุนั่นก่อนเสียเอง
“เฮ้ยยย”
แต่แล้วธันก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาอย่างตกใจถึงขีดสุด เมื่อร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาไม่ใช่ร่างกายของชายหนุ่มที่เขาคุ้นเคยอีกแล้ว ผมยาวสลวยดำขลับตัดกับสีผิวขาวราวหยวกกล้วย ดวงตาที่ปิดสนิทนั่นรองรับไว้ด้วยขนตาหนาเป็นแพที่ชวนหลงใหล ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดประดับอยู่บนใบหน้าที่สร้างขึ้นด้วยผิวขาวเนียนละเอียดอย่างหาคำเปรียบเทียบความสวยงามไม่ได้เลย ทอดสายตาลงมาเบื้องล่างนั่นก็พบกับยอดเนินปทุมถันอวบอิ่มที่ดันเอาชุดราตรีสีน้ำตาลทองนั่นเด่นสง่าออกมาอย่างมีทรวดทรง ต่ำลงมาเป็นเอวคอดกิ่วเข้าทรงรับกับสะโพกผายที่ขยายออกเป็นเนินยั่วเย้าให้นิ้วมือเปลือยเปล่าไล่ไปตามร่างกายที่งดงามราวกับนางในวรรณคดีนั้น ขาที่เปลือยเปล่าทอดปลีน่องยาวออกมาแสดงผิวที่ขาวบริสุทธิ์จนแทบจะหยุดลมหายใจผู้จับจ้องอยู่ในขณะนี้ เกิดมาร่วม 20 ปี เด็กหนุ่มนามสายฟ้าคนนี้ก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้พบสตรีใดที่มีความสวยเพียบพร้อมครบเรื่องรูปสมบัติเช่นนี้เลย เฟี๊ยตผู้ฉลาดเฉลียวคนนั้นหายไปไหน และที่สำคัญ ร่างของชายหนุ่มกลายเป็นผู้หญิงตรงหน้านี้ได้อย่างไร!
“อืมม”
เสียงของผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นดังขึ้นเบาๆ เหมือนว่าเธอคนนั้นกำลังจะเริ่มรู้สึกตัว ธันยกมือซ้ายออกจากการประคองร่างกายนั่นมาขยี้ตาตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย เป็นไปไม่ได้ เรื่องแบบนี้จะเป็นไปได้อย่างไร นี่คงจะเป็นภาพลวงตาเท่านั้น!
แต่แล้วสิ่งที่มหัศจรรย์ก็เกิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อสายตาของธันที่เพียรพยายามจะเพ่งพินิจร่างกายตรงหน้านี้ก็เริ่มเห็นร่างกายของเภสัชกรหนุ่มผู้นั้นซ้อนอยู่บนร่างกายของสาวงามคนนี้ ภาพที่เขามองเห็นมันราวกับจะเป็นมนุษย์สองคนที่ทับซ้อนกันอย่างแนบเนียนอย่างนั้น โครงหน้าที่คล้ายกันเพียงแต่คนหนึ่งกลมทรงเป็นรูปไข่ ในขณะที่อีกคนมีกรามเด่นออกมาเป็นลักษณะของชายชาตรีอย่างนั้น ธันลองเลื่อนมือไปแตะใบหน้านั้นเพื่อพิจารณา เขาก็พบว่าตัวเขาเองไม่สามารถแยกได้ถูกเลยว่าภาพชายหนุ่มที่แสนจะคุ้นเคยหรือหญิงสาวแปลกหน้าคนนี้กันแน่ที่เป็นภาพลวงตาสำหรับเขา มันทับซ้อนหลอกหลอนเขาจนไม่อาจจะกะเกณฑ์ด้วยหลักเกณฑ์อันใดได้เลย
“มืด เราตกอยู่ในความมืดมนมานานเหลือเกิน”
ริมฝีปากสีชาดสดแย้มประโยคออกมาอย่างชวนคิด ทันทีที่เจ้าของร่างกายนั้นคืนสติกลับมาพร้อมอีกครั้ง ภาพทับซ้อนกับเภสัชกรหนุ่มคนนั้นก็หายไป ตรงหน้านี้จึงปรากฏอยู่เพียงหญิงงามเจ้าของเรือนร่างชวนให้บุรุษเพศหลงใหลแต่เพียงผู้เดียว
“คุณเป็นใคร แล้วเพื่อนของผมไปไหน”
เสียงของธันดังขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เขาเอ่ยถามคำถามที่ก้องไปมาในสมองของเขานั้นผ่านริมฝีปากของเขาออกไปอย่างห้ามไม่อยู่เลย เขาอยากจะให้ตัวเขาเป็นคนที่ลงไปหมดสติแล้วเปลี่ยนเป็นเฟี๊ยตมาเจรจากับเธอผู้นี้เสียมากกว่า เขาไม่ชอบการแก้ปัญหาที่แสนจะไม่ชอบมาพากลแบบนี้เลย
“เราชื่อมัทนา”
“มัทนา?”
“ใช่ ตัวเรามีนามว่ามัทนา แต่เดิมเราเป็นนางอัปสรอยู่บนสรวงสรรค์ แต่ด้วยชะตากรรมของเราที่ถึงคราวตกอับจึงถูกท้าวสุเทษณ์เทพบุตรผู้ที่เราไม่อาจรับรักได้สาปแช่งให้เรากลายสภาพมาเป็นดอกกุหลาบอยู่บนโลกมนุษย์ เราถูกสาปให้กลายเป็นดอกกุหลาบอยู่กลางป่าเดียวดายแต่เพียงลำพังมาแสนนาน จนกระทั่งฤาษีกาละทรรศินมาพบเราจึงนำพาตัวเราไปอยู่ใกล้อาศรมของท่าน ตัวเราที่มนต์คำสาปจะสูญสลายหายไปในคืนจันทร์เพ็ญนั้นจึงมีโอกาสได้กลายร่างเป็นมนุษย์เพื่อรับใช้ผู้มีพระคุณของเราเพียงเดือนละครั้งเท่านั้น”
“เราพบรักแล้วก็ต้องลาจาก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หัวใจของเราทุกข์ระทมอยู่ภายในร่างกายที่ประกอบขึ้นด้วยกุหลาบที่ไร้ซึ่งจิตใจแห่งมนุษย์ เศร้าโศกเสียใจสักเพียงไหน เราก็ไม่อาจกลั่นน้ำตาระบายความในใจออกมาได้ ชีวิตของเราจึงต้องเก็บกดความรู้สึกทุกข์ระทมไว้ในอกแต่เพียงอย่างเดียว เราแทบจะสูญเสียความหวังที่จะได้กลับกลายเป็นมนุษย์ไปเสียแล้ว จนกระทั่งวิญญาณของเราล่องลอยมาผูกพันอยู่ ณ เขตแดนแห่งนี้ เรามีหน้าที่ปกป้องอัญมณีศักดิ์สิทธิ์นี้ให้ตกอยู่ในมือผู้ที่คู่ควรเท่านั้น เมื่อนักเดินทางแสวงโชคคนไหนที่ล่วงล้ำเข้ามาและสามารถปลดคำสาปจากร่างกายเราได้ เมื่อนั้นวิญญาณของเราจะเป็นอิสระอีกครั้ง ส่วนผู้ที่มีพระคุณของเราก็จะได้อัญมณีล้ำค่านั้นไปครอบครองเป็นสิ่งตอบแทน”
“แก้คำสาป?” ธันเอ่ยขึ้นสูงเป็นคำถาม ตัวเขาเองยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ได้อยู่ดี
“รักแท้เท่านั้นที่จะปลดปล่อยเราออกจากกรงขังกุพชกะบุปผมาลนี้ได้ รักแท้เท่านั้นที่จะปลดปล่อยเราหลุดพ้นจากบ่วงกรรมที่รึงรั้งร่างเราไว้ได้อีกครั้ง”
หญิงสาวในชุดเข้ารูปนั่นเอื้อมมือขาวมาสัมผัสกับอกข้างซ้ายของเขาอย่างนุ่มนวล ดวงตาหวานนั่นดูจะลึกล้ำจนเกินจะคณานับได้ ชั่ววินาทีนั้นเอง สายตาของเด็กหนุ่มก็เห็นร่างกายตรงหน้าเป็นภาพซ้อนกับเพื่อนชายเขาอีกครั้ง เหตุการณ์ตรงหน้านี่พิลึกพิลั่นไปเสียใหญ่โต เขามองเห็นภาพเฟี๊ยตกำลังสัมผัสร่างกายของเขาสลับกันไปมากับผู้หญิงคนนั้น เขาแยกไม่ออกเลยว่าคนที่อยู่เบื้องหน้าของเขานี้คือใครกันแน่
“ผมจะรักคุณได้อย่างไร เราเพิ่งรู้จักกันเพียงเท่านั้น ที่สำคัญ คนที่อยู่ตรงหน้านี่คือเพื่อนของผม มันไม่ใช่ตัวคุณจริงๆ เสียหน่อย” ธันแย้งขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก
“คำว่ารักก็เป็นเพียงแค่กุศโลบายที่มนุษย์เขาเอาไว้พูดกันให้ดูดีเท่านั้น สิ่งที่เราต้องการแท้จริงนั้นไม่ใช่ความรักหรอก มันง่ายดายกว่านั้นมากทีเดียว”
หญิงสาวคนนั้นเอ่ยพร้อมกับคลี่ยิ้มน้อยๆ อย่างมีเสน่ห์ มือของเธอค่อยๆ เลื่อนมาสัมผัสบริเวณลำคอของเขาอย่างแผ่วเบา
“คุณต้องการอะไร”
ธันเอื้อมมือไปจับมือแปลกหน้านั่น เพียงเพราะเขาไม่ชอบรสสัมผัสที่ได้จากคนตรงหน้านี้เลย ชั่วหนึ่งมันเหมือนความนุ่มนวลของหญิงสาว อีกช่วงหนึ่งกลับเหมือนสัมผัสที่เขาแสนจะคุ้นเคย มันไม่ใช่ความรัก มันไม่ใช่ความรังเกียจ หากแต่มันเป็นความรู้สึกที่ล้ำลึกและแหบพร่าที่กำลังแพร่กระจายไปทั่วร่างแห่งบุรุษเพศของเขา สิ่งที่กำลังก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วนั่นช่างเป็นสิ่งที่ยากจะควบคุมได้เหลือเกิน
“กรุณาลบล้างคำสาปให้เรา ปลดปล่อยเราจากพันธนาการที่เหนี่ยวรั้งเราจากอิสรภาพนี้ โปรดจงช่วยพรากตัวเราไปจากพรหมจรรย์ที่รัดรึงเราจากความเป็นมนุษย์ที่แสนจะหวานหอมนี้ที!”
แม้นภูผา แกร่งกล้า ท้าลมฝน
เมื่อต้องมนต์ อุทกธร ยังอ่อนหวาน
แล้วนิกร ยามต้องกลีบ บุปผามาล
จะแข็งขืน ฝืนจิตต้าน ทานอย่างไร
เหมือนภมร ผู้ผิน กลิ่นเกสร
ดั่งไฟฟอน ขอนคด รดเขียนไข
แม้นแมนต้อง กุพช- กะหทัย
ชายต้องฝืน ฝืนอย่างไร ไม่รู้เลย
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ตอนนี้เป็นตอนที่ผมภูมิใจนำเสนอมาก เนื่องจากตอนนี้เป็นเป็นตอนเดียวในนิยายเรื่องนี้ที่พล๊อตมาก่อนนิยาย คือฉากนี้เกิดขึ้นในหัวผมก่อน ก่อนที่ผมจะคิดเรื่องนิยายทั้งหมดขึ้นมารองรับให้เนื้อหามันสมบูรณ์ สารภาพตามตรงว่า มาถึงตอนนี้แล้วอิ่มใจมากที่ได้ถ่ายทอดภาพในหัวที่วนไปเวียนมาอยู่นานออกมาเป็นตัวอักษรเสียที
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ปล. ตอนนี้ครบตอนที่ 150 แล้วนะครับ ผมขอตัวไปทบทวนและวางแผนกับนิยายเรื่องนี้ก่อนนะครับ ว่าจะลุยต่อดี หรือจะเปลี่ยนมาแต่งเรื่องสั้นก่อนดี รอให้ตัวเองพร้อมกว่านี้ถึงจะแต่งต่อ แต่ยังไง ศ ส อา นี้คงไม่ได้ลงแน่ๆ ครับ เพราะไปต่างจังหวัด ช่วงหลังจากนั้นตัดสินใจได้แล้วจะมาบอกนะครับ ยังไงติดตามในเพจก็ได้ครับ ผมคงแจ้งความคืบหน้าได้ง่ายกว่าในเรื่อง ขอบคุณ และขอโทษในความไม่สะดวกครับผม
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
กรีสคร่า คนเขียน
เค้าจะได้กันแล้วๆๆๆๆ ช่วยลบพรหมจรรย์ของเฟียตที่นะธัน กรีสคร้า
ตอนต่อไป เค้าจะได้กันแล้ว
คนเขียนมาลงต่ออีกน้า อย่าติดนานน้า ยังไม่ถึง12เดือนเลย
คนอ่านยังอยากอ่าน
อยากติดตามอยู่น้า
-
ผมอ่านตอน 150 ผมโครตประทับใจเลย
อ่านแล้วชอบมากๆ
ยิ่งเลื่อนลงมาแล้วผู้แต่งบอกว่า
ผู้แต่งภูมิใจนำเสนอมาก 555
ผมกลับคิดว่ามันจริงอย่างที่ผู้แต่งพูดเลย
หรือว่าตอนนี้จะเฉลยว่าธันชอบเฟี๊ยต อร้ายยยย
จะใช่รึปล่าวเน้ออออออ
กลายเป็นธันที่ต้องมาแก้ปัญหานี้แทน
ขอให้ธันผ่านมันไปได้
-
:sad5: ขอกรีดร้อง อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุณอ้นทำไมทำยังงี้
พล็อตอีบทจะได้กันก็เร็วเกิ๊น แถมยังตัดฉับ
ไม่อยากให้มาได้กันแบบนี้ ม่ายยยยยยยยยยยยย
ธันอย่าทำนะ ถึงมันจะเป็นแค่เกมส์ แต่เฟี๊ยตโกรธตายห่าเลยให้ตายสิ
บท 150 นี่มันตัดอารมณ์กันชัดๆ ยิ่งกว่าฉากจบ the hunger game 2 อีก
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เรื่องสั้นไม่ต้องแล้ว มาเขียนต่อมา คาใจสุดๆ
-
นี่มันอะไรกันอีกล่ะเนี่ย พอขึ้นมาได้ก็มาเจอกับเจ๊หื่นกาม (อันนี้เราคิดเอง)
เพราะผิดหวังในความรัก เพราะไม่มีคนรัก ก็เลยยังซิงสินะ
แต่เจ๊จะบ้าหรอ อยู่ๆก็ทำให้ธันเกิดอารมณ์เพื่อจะมาพรากซิงซะงั้น
ธันอย่าไปหลงกลนะเพราะเราคิดว่าเรื่องของเจ๊มันก็คงเป็นปริศนารูปแบบนึงแน่ๆ
ความรักนั้นมันไม่จำเป็นต้องครอบครองก็ได้นะ
แต่ยังไงก็ต้องรอตอนต่อไป
ปล.ห้ามหยุดแต่งนะไม่งั้นเราจะประท้วง ฮ่าๆๆๆๆๆ :hao7:
-
มัทนะพาธา ป้ามาได้ไง :m29:
ป้าเข้าใจคิดเนาะ สงสัยโดนขังลืมนานไปหน่อย แหม ทำกับชั้นสิๆ :m16:
รักแท้ ไม่จำเป็นต้องครอบครองหรอกนะเออ
-
ง่าาา เหมือนทำให้อยากแล้วจากไป อยากจะบอกเหมือนกัน เรา ชอบ ตอนที่ 150 มากที่สุดค่ะ ชอบกลอนอ่ะ
แล้ว ทำไงดีล่ะทีนี้ อารมณ์ค้าง กรี๊ชชชช
-
แม้นภูผา แกร่งกล้า ท้าลมฝน
เมื่อต้องมนต์ อุทกธร ยังอ่อนหวาน
แล้วนิกร ยามต้องกลีบ บุปผามาล
จะแข็งขืน ฝืนจิตต้าน ทานอย่างไร
เหมือนภมร ผู้ผิน กลิ่นเกสร
ดั่งไฟฟอน ขอนคด รดเขียนไข
แม้นแมนต้อง กุพช- กะหทัย
ชายต้องฝืน ฝืนอย่างไร ไม่รู้เลย
อยากส่งให้เจ้าของบทกลอนนี้ฮะ
-
ธันอย่าหลงรูปนะ ถ้าเฟี๊ยตรู้สึกตัว ความรู้สึกดีๆต้องหายไปแน่ๆ
นักเขียนจ้า อย่าคิดมาก ถ้าเริ่มตันเราก็หยุด สมองโปร่งเราค่อยเขียนได้
ตอนนี้ท่านอาจมีมรสุมรุมเร้าเยอะ เมื่อเหนื่อยก็หยุด แต่ขอร้องอย่าเลิกเขียนน้า เขาชอบเรื่องนี้มาก
-
โอ้ว ยากนักที่จะหาใครที่นึกถึงเรื่องนี้ มัทนะพาธา นึ่ถ้าต้องแสดงบทรักกันข้างบนนั้นละก็ คงโรแมนติกน่าดูเนอะ o18 o18 o18
คิดถึงเสาต้นเดียว แล้วมี แป้นวงกลมอยู่บนสุด ท่ามกลางท้องฟ้า และหมู่เมฆ มันได้บรรยากาศมั่กมาก
กำลังคิดว่าฉากนี้น่าจะได้อ่านตอนเดือนกุมภาพันธ์ ตามที่ผู้แต่งเคยโปรยไว้ ว่า Climax มันน่าจะอยู่แถวๆ วันวาเลนไทน์ แต่นี่ Late มาจน เดือนมีนาคมละ เข้าใจว่าผู้แต่งคงมีภารกิจเยอะ ทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว และ หัวใจ (นี่เดาเอานะ จริงๆ)
ตอนที่ธัน บอกว่าทำไมไม่ใช่ตัวเองนะที่ เป็นคนไปสำรวจอัญมณีก่อนเฟี๊ยต ก็เห็นความห่วงใยที่ทั้งสองมีให้กัน ก็นะ ถ้าธันไปหยิบอัญมณีแทนเฟี๊ยต แล้วธันโดนสิงจริงๆ ใบหน้าของธันที่ซ้อนทับกับ มัทนา มันจะเป็นไงหวา
ที่จริง ผู้แต่ง ก็ปูเรื่อง มานิดหน่อยว่า เฟี๊ยต เริ่มมี ความรู้สึกพิเศษ ให้กับธัน แต่ กับธันแล้ว ยังไม่รู้ความในใจของธันเลย ว่า มีความรู้สึกที่พิเศษ กับเฟี๊ยตไหม ตอนนี้ละที่จะพิสูจน์ ธันคงมี 2 ทางเลือก (มั้ง)
1. ธันตกลงแก้คำสาป โดย "พรากพรหมจรรย์ที่รัดรึง" ให้กับมัทนา เขาจะมองเห็นมัทนาเป็นมัทนา หรือ มองเห็นมัทนาเป็นเฟี๊ยตกันนะ แล้วจะเป็น "รักแท้" ได้หรือไม่
2. ธัน ปฏิเสธ การแก้คำสาป เพราะ เห็นว่า นี่ไม่ใช่ "รักแท้" เพราะประโยค นึงที่ มัทนา บอกไว้เลยคือ
“รักแท้เท่านั้นที่จะปลดปล่อยเราออกจากกรงขังกุพชกะบุปผมาลนี้ได้ รักแท้เท่านั้นที่จะปลดปล่อยเราหลุดพ้นจากบ่วงกรรมที่รึงรั้งร่างเราไว้ได้อีกครั้ง”
โอย ปวดหัว ที่ต้องมาตีความ คำว่า "รักแท้" :serius2: :serius2: :serius2:
เรื่องนี้บอกได้เลยว่า มีทั้ง วิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ ประวัติศาสตร์ สังคม ภาษาอังกฤษ ภาษาไทย
ปล. นานๆ เข้ามา comment แต่เอาใจช่วยนะครับ ผมเพิ่งไปทำเควสลับที่ หมู่บ้านเช็งเม้ง ในเมืองมีนาคม มา ร้อนตับระเบิด จริงๆ
-
ตามอ่านมาตั้งแต่เมื่อวาน จนมาจบวันนี้
อยากบอกคนแต่งทุกครั้งว่าเรื่องนี้สนุกมาก
อยากคอมเม้นท์ให้เป็นกำลังใจให้คนเขียนมีแรงเขียนต่อนะคะ
ถ้าเรื่องมันไม่สนุก คงไม่ตามอ่านกันขนาดนี้ค่ะ
ส่วนตอนล่าสุดเราว่าเมือนมันเป็นกลลวงมากกว่า เราไม่ชอบเธอเลย
มันดูแปลกๆ และแท้จริงแล้วธันชอบเฟี๊ยตมากกว่าเถอะ ฮึ๊ย!
รอคนเขียนมาต่อตอนต่อไปนะคะ :katai2-1:
-
"เปิดซิง" สินะ ไม่น้าาา ธันต้องได้ซิงเฟี้ยตและเฟี้ยตต้องได้ซิงธันเท่านั้น ไม่ยอมๆ -*-
-
บทที่ 151 Rose
“ผมทำไม่ได้หรอก คุณจะบ้าเหรอ ผมจะมีอะไรกับคนแปลกหน้าได้ยังไง”
ธันพูดพร้อมกับถอยตัวเองออกมาจากร่างนั้นโดยอัตโนมัติ สายตาของชายหนุ่มกวาดไปโดยรอบอย่างหาทางหนีทีไล่ มันจะต้องมีวิธีดีๆ ในการแก้ปัญหาโดยที่เขายังมองไม่เห็นก็เป็นได้
“ตกลงนี่ใจคอเธอจะไม่ช่วยเราจริงๆ หรือ”
ร่างที่เป็นสัญลักษณ์ของสตรีเพศอย่างยิ่งนั้นเอื้อนเอ่ยวาจาออกมาราวกับว่าจะผิดหวัง หากแต่ดวงตาคู่นั้นหาได้มีเค้ารอยแห่งความโศกเศร้าอยู่เลย มันเต็มไปด้วยแววตาของความนึกสนุกและท้าทายเพียงเท่านั้น
“ผมยินดีช่วยในขอบเขตที่ผมทำได้เท่านั้น ร่างที่คุณอยู่ตอนนี้มันคือเพื่อนของผม คุณจะให้ผมมีอะไรกับเพื่อนตัวเองได้ยังไง ที่สำคัญ มันเป็นผู้ชายด้วย ผมคงช่วยคุณไม่ได้หรอก”
ธันพูดออกมาอย่างตัดสินใจแล้ว สายตาของเขายังคงมองหาทางออกของปัญหาเหมือนเดิม เขาหวังว่าจะมีสิ่งมหัศจรรย์อะไรสักอย่างเกิดขึ้น และพาเขาออกไปจากสถานการณ์ที่แสนจะอึดอัดนี่
“จริงหรือ ในสายตาเธอ ร่างกายเรายังคงเป็นบุรุษเพศอย่างนั้นหรือ”
หญิงสาวคนนั้นพูดพร้อมกับค่อยๆ ใช้มือขาวลูบไล้ไปตามผิวเนียนสะอาดเหล่านั้น นิ้วของเธอค่อยๆ ปลดชุดยาวถึงโคนขาที่สวมใส่อยู่อย่างช้าๆ อิริยาบถเหล่านั้นเผยให้เห็นร่างกายทุกส่วนสัดอย่างปราศจากอาภรณ์ปกคลุมอยู่แม้แต่ชิ้นเดียว ร่างขาวโพลนนั้นตัดกับแผ่นหินแกร่งเบื้องหลังและท้องฟ้าสีหม่นนั่น มือของหญิงสาวลูบไล้ไปตามลำตัวอย่างเปิดเผย จริงตามคำพูดเหล่านั้นทุกประการ ร่างกายของคนตรงหน้านี่ไม่มีความเป็นบุรุษเพศแม้เพียงนิดเดียว ไม่ว่าจะเป็นผมยาวดำขลับกลางหลัง เนินปทุมถันที่ชูเด่นเป็นทรงยั่วล้อสายตาชาย เอวกิ่วที่คอดเข้ามาประสานสอดไปกับหน้าท้องที่แบนราบไล่ไปจนถึงสะโพกผายและปลีกน่องอวบอิ่มเหล่านั้น ไม่มีเลย ไม่มีส่วนใดที่ไม่ดึงดูดหัวใจชายอย่างเขาเลย มันเป็นความรู้สึกที่ยากไปเสียทุกอย่าง ยากเกินจะเข้าใจในความซับซ้อนเหล่านั้นได้ แม้กระทั่งยากที่จะควบคุมให้อยู่ในทิศทางที่สมควร
“ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร แต่จริงๆ แล้ว ร่างกายของคุณก็คือผู้ชายอยู่ดี”
ธันพูดห้วนๆ ก่อนจะเบือนหน้าจากร่างกายที่ทรงอานุภาพแสนเย้ายวนนั่น ชายหนุ่มหันหน้าหนีออกมาอย่างเสียไม่ได้เลย
“จริงหรือ เธอรังเกียจร่างกายแห่งบุรุษนี้จริงๆ หรือ เธอลองถามใจเธอดูอีกสักครั้งก่อนไหม เผื่อประโยคที่เธอพูดออกมา มันจะเป็นความไม่ได้ตั้งใจของเธอ”
หญิงสาวคนนั้นเอ่ยออกมาอย่างมีนัยยะแฝงอยู่ในคำพูดเหล่านั้นอยู่มากมาย ท้ายประโยคของเธอแฝงไว้ด้วยเสียงหัวเราะเล็กๆ ที่แหบห้าวและก้องกังวานไปทั่วความรู้สึกของเขา ไม่เชิงจะหัวเราะเยาะ แต่ดูจะเป็นความรู้เท่าทันเสียมากกว่า
เสียงของธันเงียบไปชั่วอึดใจหนึ่งอย่างไม่มีความรู้สึกใดจะพูด เรื่องราวไม่น้อยวนเวียนอยู่ในความรู้สึกของเขา หากแต่ก็ไม่มีคำอธิบายใดถูกถ่ายทอดออกไปยังคนตรงหน้า
“ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นเพื่อนผม คุณเลิกล้มความคิดของคุณเสียเถอะ ผมช่วยคุณไม่ได้จริงๆ” ธันตัดบทมาสั้นๆ ทั้งที่ไม่ได้มองหน้าผู้หญิงตรงหน้า
“ฮ่าฮ่าฮ่า ดูเหมือนว่าตรรกะของเธอในข้อนี้จะย่อหย่อนกว่าข้อที่แล้วเสียอีกนะ เธอมั่นใจหรือว่าเธอไม่อาจรักคนที่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อนได้ เธออย่าลืมสิว่าเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นในหัวสมองของเธอ นั่นแปลว่า เธอไม่อาจหลอกลวงความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับจิตใจเธอได้หรอก ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหนก็ตาม”
หญิงสาวคนนั้นหัวเราะกึ่งยั่วเย้าออกมาอย่างเปิดเผย ดวงตางามเจ้าของเรือนร่างที่เปลือยเปล่านั่นจับจ้องมาที่เขาอย่างจับสังเกต เมื่อธันหันไปอีกครั้ง ภาพของหญิงสาวนั่นก็กลับมาทับซ้อนกับเพื่อนชายของเขาอย่างห้ามไม่ได้เลย ร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่สลับกันไปมาจนธันต้องยกนิ้วขึ้นมาขยี้ตาอีกครั้ง เขาควรจะโทษสิ่งใดดีหนอ ไม่ว่าใคร อะไร อย่างไรก็ดูเป็นใจไปเสียหมดเลย
“ไม่ ผมทำไม่ได้!”
ธันลุกยืนขึ้น ก่อนจะเดินหนีไปอีกฝั่งของลานหินนั่นอย่างขัดใจ จริงอยู่ที่เขาออกจะไม่พอใจคนข้างหน้าอยู่บ้าง แต่เอาจริงๆ แล้ว เขาหงุดหงิดตัวเองเสียมากกว่าที่ห้ามไม่ให้คิดตามคำพูดเหล่านั้นไม่ได้
“จริงหรือ เธอทำไม่ได้จริงหรือ ร่างกายของเราถูกบ่มเพาะด้วยมนต์วิเศษอย่างหนึ่งนะ มนต์วิเศษที่อาจจะช่วยผ่อนคลายความสงสัยในจิตใจเธอได้”
สตรีเดียวบนยอดเสาที่แสนจะโดดเดี่ยวนั่นเอ่ยขึ้นมาด้วยประโยคชวนสงสัย และเมื่อหันไปมองยังต้นเสียงนั่นอีกครั้ง ธันก็ถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงไปในลำคออย่างยากลำบากเหลือเกิน
ร่างเปลือยเปล่านั่นกลับกลายไปเป็นภาพของชายหนุ่มเสียแล้ว ชายหนุ่มที่เขาเองเห็นมาจนเจนตา ชายหนุ่มที่ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่ฝ่าสถานการณ์เฉียดตายมาก็หลายครั้ง หากแต่เพียงเฟี๊ยตในเวลานี้ไม่มีภูษาใดปกปิดเรือนร่างไว้แต่ชิ้นเดียว ผิวขาวเนียนบริสุทธิ์เจิดจริศอยู่ใต้ท้องฟ้าสีน้ำตาลครึ้มนั่น ดวงตาคู่น้อยที่เขาค่อนแคะไว้หลายต่อหลายครั้งนั่นในเวลานี้ผินมาที่เขาอย่างเร่าร้อน ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อนั่นแย้มมุมขึ้นอย่างยั่วเย้า ถัดลงมาเป็นเนินอกแกร่งที่มีกล้ามเนื้อแห่งบุรุษเพศอยู่ไม่มากไม่น้อยไปกว่าเขาเลย ถัดลงมาสู่หน้าท้องที่แบนราบจนเห็นเป็นเค้าลอนน้อยๆ ไต่ไปจนจรดแก่นกลางลำตัวที่รองรับอยู่กับต้นขาคู่งามที่เปลือยเปล่าแสนบริสุทธิ์ งดงาม ชายตรงหน้านี้งดงามราวกับห้วงมหาสมุทรสีครามเข้มที่ไม่อาจหยั่งลึกความตื้นเขินหรือลึกลับได้ ดวงตาคู่นั้นถอดมองมาอย่างเรียกร้องกึ่งท้าทาย ร่างกายที่เปลือยเปล่านั่นชัดเจนเกินกว่าที่ธันจะปฏิเสธกับความคิดใดในใจออกไปได้แม้เพียงแต่น้อย
ชายหนุ่มอยากจะโทษทุกอย่างที่ทำให้เขาต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อันแสนจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ อะไรหนอช่างดลใจให้เรื่องราวเลยเถิดมาไกลกว่าที่เขาจะจินตนาการ เขาต้องทำอย่างไรดีหนอ ตรรกะเหตุผลและความรู้สึกในสมองเหล่านั้นเริ่มทะเลาะกันจนตัวเขาไม่อาจห้ามได้เลย
“ผมขอโทษ แต่ผมช่วยคุณไม่ได้จริงๆ ถึงแม้ว่าเจ้าของร่างกายนั่นจะไม่มีสติสัมปชัญญะในเวลานี้ แต่หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา เขาก็ต้องพบกับความผิดปรกติที่เกิดขึ้นกับร่างกายเขาอยู่ดี”
ธันเริ่มต้นพูดอย่างประนีประนอม หลังจากเห็นว่าคนตรงหน้าไม่มีทีท่าจะอ่อนข้อให้เลย ชายหนุ่มตัดสินใจใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ด้วยหวังว่า คนตรงหน้าจะยอมเสนอทางออกที่ดีกว่านี้ให้เขา
“เกรงว่าเธอเองคงจะไม่มีทางเลือกมากนัก เธอจงอย่าลืมว่าเราไม่ใช่คนเลือกให้เรามีคำสาปนี้ เราเองก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน ถ้าเธอไม่เลือกที่จะลบล้างความผิดในค่ำคืนนี้ โอกาสที่เธอจะแก้คำสาปนี้จะมีอีกครั้งในหนึ่งเดือนข้างหน้า ระหว่างนั้นเราจะกลายเป็นดอกกุหลาบที่ไร้คำพูด เธอจะไม่ได้พบเจอเพื่อนเธออีกเลย” ร่างกายที่กลับมาเป็นหญิงสาวอีกครั้งหนึ่งนั้นเอ่ยก้องกังวานไปในสถานที่แห่งนั้น
“นี่มันเป็นแค่เกม ผมกับเฟี๊ยตเริ่มต้นเล่นเกมใหม่ก็ได้ หรือไม่ เราก็อาจจะเลิกเล่นเกมนี้ไปเลย” ธันพูดออกมาเสียงห้วน พร้อมกับเบือนหน้าออกไปจากร่างกายนั้น
“นั่นเป็นไปได้สำหรับเธอ แต่เห็นว่าจะเป็นไปไม่ได้สำหรับชายเจ้าของร่างนี้ เขาจะไร้สติสัมปชัญญะเช่นนี้ไปตลอดเวลาที่อยู่ในเกมแห่งนี้ นั่นแปลว่าทุกครั้งที่เขาฝัน เขาจะต้องเห็นภาพเดิมซ้ำๆ ไปอย่างไม่มีทางเลือก เธอไม่อยากปลดปล่อยเพื่อนเธอจากความทุกข์นี้หรือ” หญิงสาวหยุดไปชั่วอึดใจก่อนจะกล่าวต่ออย่างมีจังหวะจะโคน
“อีกประการหนึ่ง ถ้าเธอไม่ตัดสินใจทำอะไรลงไปในค่ำคืนนี้ เธอจะไม่มีโอกาสได้พบเจอเจ้าของร่างกายนี้อีกเลย เมื่อเขาไม่มีสติ เขาก็ไม่อาจบอกเธอได้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหนอย่างไร ความสัมพันธ์ของเธอและเขาจะขาดสะบั้นลง ณ เวลานี้ เธอรับได้หรือ เธอรับได้ที่จะสูญเสียคนตรงหน้านี้เธอไปได้จริงๆ หรือ เราแค่อยากให้หัวใจเธอได้พิจารณาดูอย่างรอบคอบอีกครั้ง”
และกว่าที่ธันจะรู้สึกตัว ร่างเปลือยเปล่านั่นก็ตรงเข้ามาสวมกอดเข้าจากเบื้องหลัง เขารู้สึกได้ถึงสัญลักษณ์แห่งอิสตรีทั้งสองที่นูนเด่นเบียดแผ่นหลังกว้างของเขาอย่างชัดเจน มือทั้งสองนั่นซุกซนไปตามร่างกายเขาอย่างเหนือการควบคุม หัวใจของเขาหลุดพ้นจากพันธนาการทั้งหลายทั้งปวงอีกครั้ง
“มนต์วิเศษอย่างหนึ่งที่ฉันยังไม่ได้บอกเธอ คือ ใครก็ตามที่เอ่ยชื่อของเราแล้ว ถ้าเขามีความรู้สึกเสน่หากับเราแม้เพียงแต่น้อย ความรู้สึกนั่นมันจะทบทวีคูณมหาศาลจนแม้กระทั่งเจ้าตัวนั่นไม่อาจจะควบคุมได้เลย” เสียงแหบนั่นเอ่ยกระซิบที่ข้างใบหูของเขาอย่างยั่วยวน
ธันในเวลานั้นพยายามข่มความรู้สึกที่กำลังคลุ้มคลั่งภายในร่างกายและจิตใจของตนถึงขีดสุด ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาภายใต้ความรู้สึกที่โหมกระพืออย่างบ้าคลั่งในช่วงขณะจิตนั้น
“ยอมแพ้เถอะค่ะ ถ้าเธอในเวลานี้กำลังหวั่นไหวไปกับเรือนร่างนี้ นั่นแปลว่าแท้จริงแล้วเธอมีความหวั่นไหวกับเจ้าของร่างนี้อย่างแน่นอน ถึงแม้ว่ามันจะน้อยยิ่งกว่าเศษผงเถ้าธุลีก็ตาม แต่นั่นก็แสดงว่ามันมีอยู่จริง”
“ยอมแพ้เถอะค่ะ ปลดปล่อยตัวเองไปตามสันชาตญาณที่สิ่งมีชีวิตหนึ่งพึงกระทำ อย่าคิดให้มาก สมองมีไว้ใช้ค่ะ แต่ไม่ใช่ภายใต้เรือนร่างของความรักนี้”
หญิงสาวนั่นจับร่างกายของธันพลิกหันกลับมา ก่อนจะกุมมือหนานั่นมาประทับไว้ที่ยอดปทุมถันฝั่งซ้าย สายตาของธันพร่ามัวไปหมดสิ้นแล้วในเวลานี้ ชั่วหนึ่งเขาเห็นสตรีที่เพียบพร้อมไปด้วยความงามอันเหนือคณานับ อีกชั่วขณะหนึ่งคลองจักษุของเขากลับมาร่างกายแห่งบุรุษเพศมาสถิตอยู่เบื้องหน้า เถ้าตะกอนแห่งความรู้สึกมากมายฟุ้งกระจายอยู่ภายในแผงอกหนานั่น
กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้ง ริมฝีปากของชายหนุ่มก็ตรงเข้าบดขยี้กลีบกุหลาบอันมีสาวงามเป็นเจ้าของนั้น ราวกับความสัมผัสได้ถ่ายทอดความรู้สึกจนพรรณนาได้เป็นคำพูดถ้อยอรรถรสนับร้อยพัน ธันสิ้นสุดความอดทนแห่งความเป็นชายในห้วงจังหวะอารมณ์นั้นนั่นเอง
เขารู้สึกราวกับตัวเองเป็นผู้ประสบเคราะห์กรรมท่ามกลางทะเลทรายอันโหดร้ายทารุณไร้หนทางแห่งชีวิต ประหนึ่งว่าตรงหน้านี้เป็นแหล่งน้ำสุดท้ายภายใต้คุกกรงขังแห่งฆาตกรรมเหล่านั้น ชายหนุ่มโหมกายพาพลังสุดท้ายแห่งชีวิตเข้าทิ้งตัวลงบนแหล่งพักพิงยามยาก ปลายทางของเขาช่างหวานหอม นุ่มนวล อิ่มเอม และแสบปร่าเหลือเกิน รสชาติแห่งราคะกำลังกำซาบไปตามเนื้อกายเขาอย่างไม่อาจควบคุม ชายหนุ่มและหญิงสาวในเวลานั้นกำลังต่างพากันดำดิ่งลงสู่มหาสมุทรสุดลึกล้ำแห่งห้วงอารมณ์ที่ไม่อาจใช้มาตรวัดใดมาตัดสินได้ เพียงแค่หัวใจสองดวงมีจังหวะการเต้นที่สอดพ้องกันเท่านั้น ร่างกายของคนทั้งคู่ก็พร้อมจะโบยบินสอดคล้องกันไปสู่สวรรค์ที่สถิตอยู่ยังดินแดนเหนือเส้นขอบฟ้าอันมนุษย์ปุถุชนไม่มีพลังอำนาจใดจะก้าวล่วงล้ำย่ำกรายเข้าไปได้เลย
แหล่งพักพิงกบดาน www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : กลับมาแล้วนะครับ ตัดสินใจว่าจะคงมาลงต่อเรื่อยๆ เท่าที่จะลงไหว แต่งจบเมื่อไหร่ค่อยรีไรท์ใหม่นะครับ อาจจะกระท่อนกระแท่นไปบ้างก็ต้องขออภัย มีปัญหาส่วนตัวยิ่งใหญ่จริงๆ ครับ เวลาพอมีบ้าง แต่มันเครียดจนแต่งไม่ออกหนะครับ ยังไงก็ขออภัยไว้ก่อน พยายามจะลงให้ได้สม่ำเสมอที่สุดนะครับ แต่ถ้าตกหล่นไปบ้างก็อย่าว่ากันนะ อัพเดตแบบเรียลไทม์ว่าลงวันไหนยังไงได้ที่แฟนเพจนะครับ มาเม้นไว้ในนี้ไม่ค่อยมีคนอ่านเจออ่าครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ปล. สารภาพว่าตอนหน้าเป็นตอนที่หลายคนเคยบ่นว่าอยากอ่าน แต่ไม่รู้ว่าเนื้อหานี่จะถูกใจหรือเปล่า ฮ่าฮ่า สารภาพว่าไม่ถนัดเลย ต้องแอบไปหาคลิปวีดีโอรายละเอียดเพื่อศึกษาเพิ่มเติม อิอิ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
กรีสๆๆๆๆ คนเขียนกลังมาแย้ว
กรีสๆๆๆๆๆๆๆๆ สองคนนร่เค้าจะได้กันแย้ว
อยาให้เฟียตกลับมารู้สึกตัวตอน...กับธันอ่า
กรีสมากๆๆๆๆๆๆอะ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
:oo1: :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
-
ไม่อยากให้ได้กัน เพราะจำเป็นเล๊ยยย
:ling1: :ling2:
:เฮ้อ:
-
ยังไง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คือธันหลงไปกับร่างเฟี๊ยต หรืออีผู้หญิงนั่น
ไม่เอานะ ต้องหลงเฟี๊ยตเท่านั้น
แล้วการที่ธันเลยเถิด มันจะช่วยได้จริงเหรอ
มันจะไขปริศนาได้จริงหรือเปล่า
ถ้ามันผิดพลาด ฮืออออออออออ
ช่วยเฟี๊ยตกับธันด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:sad5: แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย
NC อย่างนี้ ฉันไม่อยากได้
นี่แทบไม่ต่างจากการฉวยโอกาส ถึงจะเป็นการช่วยก็เถอะ
พอคืนสติยิ่งจะมองหน้ากันไม่ติดอ่ะสิ ยังงี้การได้เจอในโลกจริงก็ยิ่งห่างออกไปอีก :hao5:
-
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ;__;
-
มาแล้วๆ คิดถึงเฟี๊ยต
ตอนหน้ามาไวๆนะคะคนเขียน คนอ่านรอค่ะ
-
เรามาดัก คือสงสัยอยู่เรื่อง เห็นว่าตอนพบธันแรกๆ เราเข้าใจว่าระบบมีการป้องกันเรื่องแนว NC ไม่ใช่เหรอ
และหากผู้เล่นกระทำจริงจะมีการแบนและลบตัวละคร หรือว่าเราเข้าใจผิดไปเองเพราะอ่านมานานแล้ว
แล้วทำไมมีระบบแบบนี้ในเควสเกมส์ขึ้น บางครั้งเราอ่านดูแล้วเควสมันเริ่มยากและเป็นแนวทดสอบจิตเกินไป
อย่างตอนแรกๆเราชอบเนื้อเรื่องนะที่ว่าเฟียตเรียนรู้ทดสอบเรื่องหญ้าฝรัน เพราะมันเป็นเรื่องความรู้ IQ
แต่พอมาเควสหลังๆตั้งแต่เควสหมู่บ้านวาเลนไทน์แล้ว เรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องอารมณ์ความรู้สึกเกินไป
มันทำให้รู้สึกแปลกๆน่ะ คือ ความคิดเรานะ บางทีเกมส์อาจจะมีความซับซ้อนในการค้นหาและพิชิต
เราขอชมเรื่องการออกแบบแนวทางค้นหาสถานที่ว่าทำได้ดีมากๆ แต่พอมาตอนพิชิตเควสคือมันแปลกอะ
วิธีพิชิตมันมีหลายแบบ ไม่ว่าจะ ฆ่ามอนสเตอร์ ค้นหาของ แก้ไขปัญหา อะไรก็แล้วแต่ แต่การสิงร่าง
แล้วมีแบบทดสอบจิตใจ เราว่ามันไม่ใช่น่ะ อย่าลืมว่าเควสคือสิ่งที่ผู้สร้างเกมส์ออกแบบให้ผู้เล่นสามารถทำภารกิจได้
จะง่ายจะยากก็คือเควส และอีกอย่างหากเทคโนโลยีนี้มีจริง เกมส์ที่ใช้ความรู้สึกในการทำมันจะส่งผลกระทบกับจิตใจในโลกแห่งความเป็นจริงใหม ถึงระบบ(ที่อ่านมา)จะไม่ให้มีความทรงจำกับใบหน้าเมื่อออกจากเกมส์ แต่ก็มีความรู้สึกเกี่ยวกับสิ่งที่ตนถูกบังคับให้ทำในเกมส์อยู่
ปล>เราไม่ได้ว่านักเขียนแต่ประการใดแค่เป็นนักอ่านคนหนึ่ง ขอโทษที่อาจทำให้ผู้เขียนเสียกำลังใจ
-
วันนี้คงไม่ได้ลงนะครับ ช่วงมีเครียดมากเลย อาจจะต้องขอพักหน่อย อาจจะมาอีกทีอาทิตย์หน้าเลย เพราะปัญหามันทารุณชีวิตมากจริงๆ
ปล. ถึงคุณ Hooh : ระบบไม่ได้มีระบบป้องกัน NC ครับ ในเรื่องไม่ได้มีกล่าวไว้ ส่วนเรื่องแนวคิดของการได้การ์ด อยากให้มองย้อนกลับไปถึงตั้งไต่เรื่อง 4 ขั้วอำนาจของเกมนะครับ การเข้าถึงการ์ด พิชิตสถานที่ต่างๆ เป็นหน้าที่ของเกมมาสเตอร์ครับ แต่ไพ่ระดับสูงจะมีความรู้สึกนึกคิดของตัวเอง ทำให้หนทางการพิชิตไม่ได้อยู่ในการควบคุมของเกมมาสเตอร์ครับ ขั้วอำนาจของเกมมาสเตอร์จึงถูกแยกออกจากไพ่สูงสุดครับ เพราะถือเป็นเรื่องคนละส่วนกัน ดังนั้น ต่อให้เป็นเกมมาสเตอร์ก็ไม่ได้หมายความว่าจะพิชิตการ์ดสูงสุดได้ทุกใบครับ เพราะการ์ดสูงสุดบางใบ โซดิแอคได้ให้ความคิดเป็นของตัวเองไปแล้ว การจะพิชิตให้ได้ ก็เป็นกลไกที่เกิดจากไพ่ครับ ไม่ใช่เกมมาสเตอร์
-
อยากให้เฟี๊ยตตื่นมาตบทันให้ได้สติสักที
-
อั้ยย่ะ คือตอนนี้ แขกมีไรกับตี๋จริงๆ รึเนี่ยยยยยย
-
ให้เป็ด แต่ไม่รู้จะเม้นท์อะไรจริงๆตอนนี้
มันหน่วงๆไปหมด หรือถ้าจะคิดในแง่ดี
บางทีกุหลาบนั่นอาจจะมีพลังในการสร้างภาพลวงตา
แล้วดึงจิตใต้สำนึกออกมารึเปล่า
ยังไงก็ตามเราจะรออ่านตอนหน้าและรอเฟี๊ยตต่อไป :katai5:
-
รออยู่น้า.... :mew6:
-
บทที่ 152 The Yelling Soul
ริมฝีปากของชายหนุ่มตรงเข้าบดขยี้ไปที่ริมฝีปากของหญิงสาวคนนั้นราวกับว่าร่างกายตรงหน้านั่นเป็นน้ำหวานที่หอมหวนเกินจะหักห้ามใจได้ ธันพรมจูบสะเปะสะปะไปทั่วไปหน้านั่นอย่างโหยหาและควบคุมตัวเองไม่ได้เลย ในเวลานี้เขาเป็นเพียงผึ้งงานตัวหนึ่งที่มาประสบพบเข้ากับรังมธุรสอันแสนล้ำค่า ชายหนุ่มถือวิสาสะบุกรุกล่วงล้ำเข้าไปในปากอันแสนจะอวบอิ่มของคนที่อยู่ตรงหน้า ความรู้สึกของเขาเหมือนกับว่าคนทั้งสองจะประสานร่างรวมกันกลายเป็นหนึ่งเดียวกันอย่างใดอย่างนั้น ลิ้นของเขาสัมผัสได้ถึงความหวานแสบลิ้นที่แสนลึกลับเย้ายวนให้ค้นหาไม่รู้จบสิ้น รสของจุมพิตนั้นลุ่มลึกราวกับเป็นมนต์วิเศษที่จะเสกให้เขากลายเป็นปุยนุ่นที่ต้องลมแรงซัดให้ปลิวกระจายหายไปในห้วงอากาศกว้างฉะนั้น ความรู้สึกมันดูลึกซึ้งและวูบไหวเกินกว่าจะจับความได้ทัน เขารู้แต่เพียงว่าเขาไม่อาจละตัวเองออกจากจูบอันแสนจะทรงพลังนั้นได้เลย
มือของชายหนุ่มเลื่อนไปตามแผ่นหลังที่เปลือยเปล่า ไออุ่นที่ส่งผ่านมาทางมือของเขาทำเอาใจเขาอ่อนระทวยราวกับเป็นเทียนไขที่ต้องเปลวไฟอย่างใดอย่างนั้น ความอบอุ่นที่สัมผัสได้ท่ามกลางบรรยากาศหนาวแบบนี้ราวกับเป็นสิ่งที่เขาตามหามาแสนนาน ในเบื้องลึกของจิตใจดวงนั้นตามหาสถานที่หนึ่งที่จะเป็นแหล่งพักพิงให้กับหัวใจเขาได้ และราวกับว่าที่แห่งนั้นจะสถิตอยู่ในตัวบุคคลข้างหน้าเขานี่เอง มือของธันปลดชุดคลุมและเสื้อหนาที่เกะกะอยู่นั่นออกอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะแม้แต่น้อย มือของเขาเปลือยตัวของเขาออกจนหมด ทั้งๆ ที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่ยังไม่มีโอกาสได้ถอนออกจากกันเลย จังหวะนั้นเองที่ร่างของธันที่ปราศจากเสื้อผ้าอาภรณ์ใดเหมือนกันคนตรงหน้านั้นได้ดึงเอาร่างของคนข้างหน้ามากอดไปแนบอก มือของคนทั้งสองต่างฝ่ายต่างรัดรึงซึ่งกันและกันอย่างเหนียวแน่น สัมผัสจากคนคู่นั้นลูบไล้ซึ่งกันและกันไปมาราวกับว่าต่างฝ่ายต่างโหยหากันมานานแสนนาน
อกแกร่งที่เปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มที่มีชื่อเป็นความหมายของสายฟ้านั้นแนบชิดเข้ากับอีกร่างหนึ่งจะแทบจะกลมกลืนเป็นเนื้อเดียวกัน มือจากคนทั้งสองที่ยังคงสัมผัสร่างของอีกฝ่ายกันไปมาราวกับว่าทำความรู้จักกันเท่าไหร่ก็ไม่รู้พอ จังหวะนั้นเองที่ธันถอนริมฝีปากออกจากคนตรงหน้าอย่างเสียไม่ได้ ชายหนุ่มหายใจแรงจนเสียงสั่นสะท้านออกไปทั่วบริเวณ จุมพิตนั้นนับได้ว่าเป็นจูบที่ยาวนานที่สุดของชีวิตชายหนุ่มก็ว่าได้ มันเป็นจูบที่เกินกว่าจูบ มันเป็นจูบที่แอบแฝงความรู้สึกมากมายอยู่ในนั้นด้วย มือทั้งสองข้างของเขาบรรจงขึ้นมาลูบไปที่แก้มทั้งสองของคนตรงหน้า ก่อนจะบรรเลงรสสัมผัสลงบนดวงหน้านั้นอีกครั้ง หากแต่เขาเลือกที่จะลิ้มรสชาติของผิวกายคนตรงหน้าแทบจะทุกอณูเนื้อ ดวงตาหวานคู่นั้นที่เขาเคยได้เพียงแต่จับจ้อง แก้มทั้งสองนั้นที่ระเรื่อขึ้นให้เห็นจนเจนตา ปลายจมูกนั้นที่ชอบเชิดขึ้นน้อยๆ อย่างหัวรั้น รวมไปถึงริมฝีปากคู่นั้นที่ชอบบริภาษเขาซ้ำไปซ้ำมาหลายต่อหลายหน หวานไปหมด รสชาติมันเหมือนน้ำหอมหวานผสมรสสุราที่เขาไม่อยากจะถอนริมฝีปากให้ห่างออกมาจากภาชนะบรรจุเลย เด็กหนุ่มบรรจงไล่ริมฝีปากลงมาตามลำคออย่างเชื่องช้า แทบจะไม่มีอาณาบริเวณไหนเลยที่ธันจะปล่อยผ่านไปเสียเฉยๆ ปลายลิ้นของเขาได้เฝ้าฉกฉวยรสชาติเหล่านั้นอย่างไม่ยอมเสียโอกาสแม้แต่น้อย เสียงร้องงึมงำอยู่ในลำคอจากอีกคนหนึ่งนั้นดังมาเป็นระลอกอย่างไม่อาจควบคุมได้ ร่างตรงหน้าเด็กหนุ่มคนนั้นปราศจากเรี่ยวแรงไปโดยสมบูรณ์เสียแล้ว ธันค่อยๆ ประคองร่างตรงหน้าที่ซบอยู่ในอ้อมอกอย่างหมดแรงนั่นวางลงกับพื้นหินแกร่งที่เยียบเย็นตัดกับความรู้สึกเร่าร้อนของเขา ก่อนจะละเลงชิวหาเพื่อลิ้มรสชาติแห่งสิ่งที่ใกล้เคียงความรักอย่างไม่ปล่อยผ่านเวลาให้ผ่านไปอย่างไร้ค่าแม้แต่ช่วงเสี้ยวของวินาทีหนึ่งเลย
คนตรงหน้าของชายหนุ่มยกมือขึ้นดันไปที่ไหล่ของเด็กหนุ่มที่กำลังชิมรสชาติร่างกายของตนหลายต่อหลายครั้ง อาจจะเป็นเพราะธันไม่เหลือเว้นช่องว่างแม้แต่องคุลีเดียวให้หลุดรอดไปจากสัมผัสจากปลายลิ้นได้ ร่างบางนั้นจึงรู้สึกราวกับตกลงสู่ห้วงลึกของกระแสธารแห่งความสุขฉะนั้น เขาเหมือนคนกำลังจะจมน้ำที่หายใจไม่ได้ไม่ทั่วท้อง ลมหายใจนั่นขาดช่วงไปหลายต่อหลายครั้ง ความรู้สึกล้ำลึกที่เด็กหนุ่มตรงหน้านั้นมอบให้ราวกับเป็นกระแสสวาทที่ดึงดูดเขาลงสู่เบื้องลึกให้มหาสมุทรแห่งอารมณ์ที่ไม่อาจวัดความลึกตื้นได้ ความรู้สึกแทบขาดใจแทรกไว้รสชาติของสุขที่เปี่ยมล้นท่วมท้นอยู่ในอกคู่นั้น ร่างที่ทอดกายอยู่เบื้องล่างนั้นครางเสียงออกมาไม่เป็นภาษาเมื่อเด็กหนุ่มที่ห่มด้วยอาภรณ์แห่งราคะที่ราวจะแผดเผาทุกอย่างให้สลายกลายเป็นจุณมหาจุณไปนั่นได้ประกบริมฝีปากลงบนยอดปทุมถัน ก่อนจะเริ่มต้นละเลงลิ้นชิมรสชาติความหวานหอมอย่างแผ่วเบา เจ้าของอกหนานั่นได้ร่ำร้องออกมาจากความรู้สึกที่อยู่ในเบื้องลึกของกมลสันดานเท่านั้น ราวกับจะขาดใจตายให้ได้ ความรู้สึกวาบหวามที่แสบปร่ากำลังแผ่ไปยังทั่วทุกอณูของร่างสะอาด เล็บไม่สั้นไม่ยาวนักข่วนลงบนหลังของเจ้าของร่างที่ประทับอยู่เบื้องบนนั้นอย่างไม่อาจทนทานต่อความรู้สึกล้นปรี่ที่กำลังจู่โจมได้ แผลจางๆ สะเปะสะปะบนร่างหนึ่งนั่นสอดรับกับร่องรอยประทับจูบที่พรมอยู่ทั่วอีกร่างหนึ่งอย่างกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียว ราวกับว่านั่นเป็นร่องรอยแห่งรักที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้กับเป็นหลักฐานว่าสิ่งที่กำลังเกิดอยู่นี้เป็นเรื่องจริง ความลึกซึ้งดื่มด่ำที่กำลังเกิดอยู่นี้เป็นความจริงที่เขาทั้งคู่ไม่อาจปฏิเสธมันได้เลย
รสสัมผัสที่พรมประทับลงบนทั้งร่างที่นอนอยู่บนยอดสุดของสิ่งก่อสร้างมหึมานั่นร้องเตือนกับชายหนุ่มนามสายฟ้านั่นดีว่าร่างของคนตรงหน้านี่ไร้ซึ่งความเป็นอิสตรีเสียแล้ว แผงอกที่หนาแข็งไร้ความอ่อนนุ่ม หน้าท้องแบนราบที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ แผงไหล่ใหญ่ที่สอดรับกับต้นแขนหนา รวมไปถึงแก่นกลางลำตัวที่แสดงถึงลักษณะแห่งความเป็นบุรุษเพศอย่างชัดเจน หากแต่ในช่วงขณะจิตนั้น ความรู้สึกของธันปราศจากคำว่าหญิงและชายเสียแล้ว เขารู้แต่เพียงว่าเขาลุ่มหลงในสรรพางค์ของคนที่ทอดร่างเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้านี้เขาในเวลานี้เหลือเกิน ไม่มีคำอธิบายในความรู้สึกที่บิดเบี้ยวไปจากสิ่งที่ควรจะเป็นนั่น ราวกับว่าตรรกะทั้งหมดในตัวเขาได้อับปางลงในห้วงสมุทรแห่งอารมณ์เสียแล้ว ร่างกายของเขาในเวลานี้จึงประกอบขึ้นด้วยสันชาตญาณจากร่างกายและสามัญสำนึกจากก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจของเขาเท่านั้น เรื่องใดนอกจากนั้นมันไม่อยู่อยู่ในหัวเขาตอนนี้เลย คนทั้งสองต่างดื่มด่ำไปในห้วงของความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่อาจสรรหาคำพูดใดมาบรรยายให้ชัดเจนลงไปได้ ดินแดนรโหฐานแห่งนั้นจึงปราศจากซึ่งขนบธรรมเนียมแห่งจารีตประเพณีทั้งปวง กรอบแห่งวัฒนธรรมไม่อาจฉุดรั้งให้สองหัวใจแยกออกจากห้วงแห่งความสุขนั้นได้ ค่านิยมแห่งสัตว์สังคมทั้งหลายนั้นจึงถูกพับเก็บให้อยู่พ้นห่างจากดินแดนแห่งสุขาวดีแห่งนั้นเอง
“อดทนหน่อยนะ”
เสียงจากร่างแกร่งที่ประทับอยู่เบื้องบนในเวลานั้นกระซิบลงที่ริมใบหูของชายหนุ่มอีกคนที่นอนพลีกายอยู่เบื้องล่าง ดวงตาของคนทั้งคู่นั้นประสานกันลึกลงไปในห้วงอารมณ์ราวกับว่าจะใช้แววตาคมนั้นกระชากร่างของอีกฝ่ายมาสลักรอยจูบให้สาแก่อารมณ์ร้อนเร่าที่ระอุอยู่ภายใน หากแต่ปราศจากเสียงตอบรับจากบุคคลที่สถิตตนอยู่เบื้องล่างนั้นอย่างสิ้นเชิง คำตอบรับเหล่านั้นถูกส่งผ่านมาทางริมฝีปากบางที่พุ่งเข้าบดขยี้มอบจุมพิตให้กับเจ้าของคำกล่าวนั่นอย่างหิวกระหายและท้าทายถึงขีดสุด คนทั้งสองต่างชิมรสชาติซึ่งกันและกันอย่างไม่รู้เบื่อหน่าย และในจังหวะนั้นเอง ธันก็ชำแรกสัญลักษณ์แห่งตัวเขาเข้ามาในร่างของเฟี๊ยตอย่างนุ่มนวลที่สุด เฟี๊ยตถอนริมฝีปากจากรสจูบนั่นพร้อมกับส่งเสียงออกมาอย่างไม่อาจต้านทาน หยดน้ำตาของเฟี๊ยตกลั่นออกมาอย่างไม่อาจแบกรับต่อความแปลกใหม่นั้นได้ทัน ธันบรรจงจุมพิตลงที่หางตาทั้งสองข้างนั้นอย่างทะนุถนอม เขามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบต่อคนตรงหน้านี่ เด็กหนุ่มหยุดความรู้สึกทุกอย่างในช่วงจังหวะอารมณ์นั้นไว้ ก่อนจะประทับจูบลงเหนือริมฝีปากคู่นั้นอีกครั้งอย่างแผ่วเบาที่สุด
นานเท่าใดไม่ทราบที่ทุกอย่างหยุดนิ่งลง และนานเท่าใดไม่ทราบเช่นกันที่กองเพลิงแห่งคนทั้งคู่นั้นได้ถูกกระพือโหมให้ลุกโชติช่วงชัชวาลขึ้นอีกครั้ง ธันค่อยๆ แทรกตัวเองประทับลงบนคนตรงหน้าอีกรอบ หากแต่ดูเหมือนว่าความผ่อนคลายที่มากขึ้นจะเร่งเร้าให้เฟี๊ยตตอบสนองออกมาอย่างเป็นสุข ราวกับพวกเขาได้ก้าวข้ามผ่านไปสู่โลกใหม่อย่างใดอย่างนั้น คลองจักษุของพวกเขาเห็นเพียงแต่ความสวยงามที่ไม่อาจบรรยายได้เป็นคำพูดได้ ความลึกซึ้งและผูกพันแทรกแซงกายเข้าไปในหัวใจของคนทั้งคู่อย่างแช่มช้าและนุ่มนวลจนคนทั้งคู่ไม่อาจไหวความรู้สึกทันได้เลย
อุปมาประหนึ่งกับผู้โดยสารคู่หนึ่งที่อยู่ในเรือที่อับปางลงท่ามกลางห้วงท้องทะเลที่กว้างไกลสุดลูกตาอย่างใดอย่างนั้น ต่างฝ่ายต่างขวนขวายตัวตนเพื่อเอาชีวิตให้รอดพ้นจากมรณกรรมที่กำลังตามติดนั้นอยู่ให้ได้ และแล้วสายตาของคนคู่นั้นก็กวาดไปพบกับชายฝั่งที่สถิตอยู่เบื้องหน้า หากสถานที่อันเรียกว่าสวรรค์นั้นมีอยู่จริง มันคงอยู่ไม่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมมือไปไขว่คว้าเอาไว้ได้ ความรู้สึกทั้งหมดปะทุขึ้นเมื่อหัวใจคู่นั้นเกี่ยวประหวัดกันจนมาถึงขีดสุด ความสุขยิ่งกว่าสุขได้แตกกระสานซ่านเซ็นออกมา ณ ห้วงจังหวะความคิดคะนึงนั้นเอง ธันซบกายลงบนยอดอกของเภสัชกรหนุ่มที่แผ่กายรองรับอยู่ทางเบื้องล่างนั่น ทั้งสองกายต่างตระกองกอดซึ่งกันและกันไว้อย่างสุขถึงขีดสุด ประหนึ่งว่าหัวใจของคนทั้งคู่จะถูกบดขยี้ให้แหลกละเอียดกลายเป็นเพียงธุลีฝุ่นผง แล้วจึงค่อยบรรจงเรียงร้อยสร้างขึ้นใหม่ให้เหลือเพียงหนึ่งดวงเดียวเท่านั้น ไม่มีใครรู้เลยว่าความรักที่แท้จริงนั้นหมายถึงอะไร หรืออาจจะเป็นไปได้ว่าความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นเหล่านี้จะคือสิ่งที่มัทนาหญิงสาวผู้อาภัพซึ่งหัวใจแห่งรักนั้นให้คำนิยามไว้นั่นเอง
ชื่อ The Yelling Soul (วิญญาณโหยหวน) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 9 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้และควบคุมจิตใจ
“โอ๊ยยยยย”
ความรู้สึกบาดลึกหนึ่งบาดเข้าลงที่ห้วงความรู้สึกของเฟี๊ยตจนไม่อาจต้านทานได้ มือหนานั่นกุมผืนผ้าห่มจนแน่น ก่อนจะสะบัดออกจากร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อไคล เฟี๊ยตในชุดนอนสะดุ้งตื่นขึ้นบนเตียงนอนนุ่มในคอนโดกลางกรุงของเขานั่นเอง เขาหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบ พลางกวาดตามองออกไปยังช่องผ้าม่านที่แสดงให้เห็นถึงแสงสว่างที่ลอดออกมาจากภายนอก เขาสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึกและนั่นดูเหมือนจะทำให้เขาออกมาจากเกมก่อนกำหนดนั่นเอง มือขวาของเขายกขึ้นมากุมที่อกข้างซ้ายที่เต้นจนแทบจะทะลุออกมายังเบื้องนอกนั่น เขาฝัน ความฝันของเขาลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อ่อนหวานและหอมละมุนอย่างถึงที่สุด แต่ที่สำคัญคือเขาไม่เหลือความทรงจำของความฝันอันแสนจะทรงเสน่ห์นั้นเลย เฟี๊ยตลูบไปตามลำตัวที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อเหล่านั้นอย่างสงสัยน้อยๆ ก่อนจะตัดสินใจทิ้งตัวลงบนที่นอนอีกครั้งอย่างหมดแรง
‘ช่างมันเถอะ ถ้าจำไม่ได้ก็แปลว่าน่าจะเป็นความฝันที่ไม่สำคัญเท่าไหร่มั้ง’
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ขอโทษที่หายไปหลายวันเลย ชีวิตยุ่งวุ่นวายมากจริงๆ ครับ ว่างปุ๊บก็หาโอกาสมาลงให้เลย ต้องบอกล่วงหน้าไว้ก่อนว่าเดือนนี้อาจจะลงได้กระท่อนกระแท่นมาก อีกไม่กี่วันก็จะบินไปต่างประเทศแล้วครับ กลับมาอีกทีก็สิ้นเดือนเลย ไม่มั่นใจว่าจะลงได้บ่อยแค่ไหน เพราะไปต่างประเทศก็ไม่ได้ว่างเหมือนอยู่ไทยอ่าครับ แต่ก็ตั้งใจว่าจะพยายามมาลงให้ได้อาทิตย์ละตอนสองตอน ขอโทษด้วยนะครับ กลับมาไทยอีกครั้งจะกลับมาอัพอย่างสม่ำเสมอครับผม ยังไงถ้าอยากอัพเดตแบบเรียลไทม์ว่าอัพหรือไม่อัพยังไงลองแว๊บไปดูที่เพจนะครับ น่าจะติดตามข่าวง่ายกว่าแน๊ ขอบคุณครับ ด่าได้นะครับ แต่ให้ด่าได้ในใจนะ ห้ามเม้นด่า คนแต่งเศร้านะ ฮือออ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ปล. ตอนนี้แต่งยากมากจริงๆ ครับ ประสบการณ์คนแต่งมีน้อย อิอิ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
มีน้อยก็ต้องเพิ่มประสบการณ์สิครับ แฮกๆ
-
หนุกๆ :hao7:
-
อร๊ายยย อะไรยังไง ไม่ได้เข้ามาอ่านเสียนาน มันเกิดอัลไรขึ้นนนนน (วิบัติเพื่อเสียง 555)
-
ตกลงเขาอะไรๆกันจริงๆหรอเนี่ยยยย เริ่มเปิดตัวเปิดใจเข้าหากันแล้วสินะ รักกันไวๆละ
-
:sad5: แอร๊ยยยยยยย
เป็นเอ็นซีที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นจริงๆเลยนะ
สงสารเฟี๊ยต ได้กันเพราะเป็นภารกิจ ฉันจะบ้าตาย
แต่คงไม่ดราม่าละมั้งเพราะ เฟี๊ยตดันจำไม่ได้
แต่ธันคงต้องทนกับความอยากของตัวเองต่อไป แถมเฟี๊ยตหายไป
ธันมันอาจจะคิดว่าเฟี๊ยตเกลียดธันก็ได้
รึว่านี่จะเป็นช่วงแยกทางของทั้งคู่ o22
-
โอ้วววว ฉากมหัศจรรย์ คุณคนเขียน เขียนได้ดีมากค่าาาา ขอชมเชยย อยากจะกดบวกเป็ดให้ซัก 100 ตัว รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ :mew1: :pighaun: :pighaun:
-
นี่เอาตัวเข้าแลกการ์ดลำดับที่ 9 เชียวนะ
สุดยอดเจงๆ เมพขิงๆ
ซิงนี้เพื่อการ์ดสูงสุดดดด
ทำไมเฟี๊ยตจำไม่ได้
แต่ .. ฉันเนี่ยสิ จำได้แน่ๆ
แล้วจะห้ามใจตัวเองอย่างรายยย คริ
-
สั้น!!!!
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
บวกให้สำหรับฉาก.......
สุดท้ายก็ได้กันจริงๆด้วย ไม่รู้ว่าธันจะรู้สึกยังไงนะ
เพราะจู่ๆเฟี๊ยตก็ตื่นขึ้นมาซะงั้น :hao7:
-
ไม่เป็นไร...ยังไงก็รอนะ....
เป็นกำลังใจให้
-
สุดท้าน 2 หนุ่มเขาก็กุ๊กกิ๊กกันจนได้
แต่เฟี๊ยตดันจำไม่ได้ซะนี่ หวังว่าพอเข้าไปในเกมส์จะจำได้นะ
-
น้องเฟี๊ยตจำไม่ได้ เศร้าที่สุด แถมตื่นมาก่ออีก จะทำให้เรื่องราวพลิกผันไปรึเปล่าน้า
ยังคงไม่ชอบเธอมันทนา
คนอ่านยังรอคนเขียนมาอัพเรื่อยๆค่ะ
เอาเท่าที่ไหวนะจ๊ะ กำลังใจเต็มเปี่ยมส่งให้คนเขียนค่ะ :L2:
-
หลังสงกรานต์เพิ่งจะได้กลับมาตามอ่าน หวังว่าผู้แต่ยังอยู่นะครับ
ตัวผมผมเจอเรื่อง คิดถึงวิทยา.....นิพนธ์ เข้าไปก็กว่าจะตั้งตัวได้กลับมาตามอ่าน
ถ้ายังอยู่ผมก็จะคอยอ่านนะครับ Sorry
-
ช่วงนี้ช้ามากๆเลยฮะ
-
ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่า เราได้อ่านเรื่องนี้ตอนแรกๆสองสามตอนแล้วsaveไว้เป็น reading list
เราเป็นพวกนิสัยเสียที่ชอบอ่านนิยายแบบจบแล้ว เพราะลุ้นหลายๆรอบไม่ไหว เริ่มแก่แล้ว555 (แต่จะติดตามตลอดว่าอัพถึงไหนแล้ว) เลยไม่เคยเม้นหรืออาจจะเม้นเมื่อนานมาแล้ว
เราชอบนิยายเรื่องนี้นะเพราะมันมีจินตนาการ มีความคิดสร้างสรรสิ่งที่ไม่มีอยู่จริงบนโลก รู้สึกเหมือนอ่านวรรณกรรม ภาษาและการเว้นวรรคมันมีpatternที่เข้าใจง่ายและเรียบร้อย น้อยคนนะที่จะแต่งเรื่องแนวนี้ เราชื่นชมคนแต่งมากๆ
ช่วงนี้ที่บอกว่ามีปัญหา ไม่ต้องรีบหรอก ค่อยๆเป็นค่อยๆไป สบายใจและพร้อมเมื่อไหร่ค่อยอัพก็ได้ ถึงเรื่องนี้จะจบในอีกกี่ปีข้างหน้าเราก็จะรอ:)
-
บทที่ 153 Maneow
เภสัชกรหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้งอย่างเกียจคร้าน เขาสะบัดหน้าไปมาหลายครั้งเพื่อทบทวนความทรงจำระยะสั้นๆ ในช่วงก่อนหน้านี้ สิ่งที่เขาค้นพบคือ เขากำลังเล่นเกมออนไลน์อยู่ในโลกแห่งความฝันอยู่ ณ ขณะนั้น เขาและเพื่อนร่วมทีมช่วยกันแก้ปริศนาในหมู่บ้านเด็กผู้ชาย และพาตัวเองไปจนถึงยอดของสิ่งก่อสร้างใจกลางความลี้ลับ เขายังจำสีหน้าของธันที่พะยักเพยิดให้เขาเป็นคนเข้าไปหยิบอัญมณีเม็ดงามที่ตั้งเด่นเป็นสง่าราวกับว่าจะเป็นของรางวัลของผู้ที่สามารถพิชิตปริศนานั้นได้ดี และนั่นเองก็เป็นวูบสุดท้ายที่เขาจำความได้ เขาหลุดออกมาจากเกมอย่างเฉียบพลัน บางที มันอาจจะเป็นกับดักหรือเวทมนตร์อะไรสักอย่างที่ส่งเขาออกมานอกเกมอย่างกะทันหัน หรือไม่ก็อาจจะเป็นตัวเขาที่ผิดปรกติเอง เข้าเกมไปครั้งหน้าอาจจะต้องหาวันพักผ่อนเสียบ้างแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองมึนๆ เบลอๆ ราวกับคนที่ทำงานมาอย่างหนักหน่วงเป็นเวลานานแสนนาน
เฟี๊ยตพาตัวเองไปอาบน้ำเพื่อเรียกความสดชื่นในเช้าวันนี้ เขาจมดิ่งกับห้วงเวลาในห้องน้ำร่วมชั่วโมง เช้านี้ กระแสน้ำเย็นไม่ค่อยทำให้เขาร่าเริ่งขึ้นได้เลย ความสดชื่นกระปรี้กระเปร่าของเขาหล่นหายไปที่ไหนหมดก็ไม่รู้ ชายหนุ่มไดร์ผมจนแห้งสนิทดีแล้ว ก่อนจะแต่งตัวเป็นชุดเภสัชกรโรงพยาบาลที่แสนคุ้นเคย ใช่แล้ว วันนี้ก็เป็นวันทำงานของเขาอีกวันหนึ่ง ใจจริงเขาอยากจะทิ้งตัวลงนอนให้หมดเวลาไปอีกวันมากกว่า การตกระกำลำบากในความฝันนี่สร้างความเหน็ดเหนื่อยให้เขามากกว่าที่คิดมากมายนัก ตอนแรก เขาจินตนาการคำว่าเกมได้ต่างไปจากที่มันเป็นความจริงไปมาก แต่จะให้มาเลิกเล่นกลางคันเสียตอนนี้ก็อยู่จะไม่ได้ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก็มาก แต่จะให้ลาออกจากงานพาร์ทไทม์ตอนนี้ก็เห็นจะไม่ได้เหมือนกัน ทำงานได้ไม่ถึงอาทิตย์ลาออกเสียแล้ว เสียชื่อ เสียประวัติป่นปี้หมด เฟี๊ยตจึงทำได้แค่โคลงหัวไปมาน้อยๆ อย่างจนใจ ก่อนจะก้าวเท้ายาวออกมาหาอะไรที่ทำให้เช้าวันนี้ของเขาสดชื่นขึ้นอีกสักนิดก็ยังดี
ชายหนุ่มยกกาแฟดำปราศจากนมและน้ำตาลขึ้นจรดริมฝีปากทีละน้อย สลับกับขนมปังที่ซื้อติดตู้เย็นตั้งแต่สองสามวันที่ผ่านมา ถึงแม้ว่ากาแฟขมคอแก้วนี้อาจจะไม่ได้ช่วยทำให้ชีวิตของเขาเฟรชขึ้นเท่าใดนัก แต่อย่างน้อย เขาก็รู้สึกตาสว่างขึ้นมาอย่างรู้สึกได้ ชายหนุ่มกวาดของสำคัญลงกระเป๋าคู่ใจ ก่อนจะออกจากคอนโดมิเนียม มุ่งหน้าไปสู่โรงพยาบาลที่เป็นสถานที่ทำงานนอกเวลาของเขา
“อ๊าว มาเร็วแฮะวันนี้”
เสียงหนึ่งทักขึ้นทันทีที่เขาก้าวเข้าไปในห้องยาของฝ่ายเภสัชกรรมที่เขาแสนจะคุ้นเคย กวาดตามองครู่เดียวก็พบว่าเจ้าของเสียงคือต๊อบ เพื่อนวัยเดียวกันของเขานั่นเอง เขาเดินตรงเข้าไปนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่ยังว่างอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่ลังเล
“ขยันก็ผิดแฮะ ฮ่าฮ่า”
เฟี๊ยตตอบอย่างขำๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นอย่างสบายใจ เมื่อเห็นว่ายังไม่ถึงเวลางาน บรรยากาศเช้านี้ของห้องยายังค่อนข้างเงียบ เนื่องจากผู้ป่วยนอกส่วนใหญ่ที่มาหาหมอในวันนี้ยังคงอยู่ในขั้นตอนการตรวจในส่วนงานของหมอ กว่าใบสั่งยาจะมาถึงห้องยาก็คงจะเกือบเที่ยง
“เออ พี่ขวัญฝากมาบอกให้เข้าไปหาแหนะ เห็นว่ามีธุระจะคุยด้วย แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าให้เข้าไปเลยได้ไหม หรือรอเข้างานก่อน” ต๊อบหันมาพูดกับเขาอย่างนึกขึ้นได้
“รอเวลางานละกัน ขยันเกินเดี๋ยวได้รางวัลพนักงานดีเด่น ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดอย่างง่ายๆ ก่อนจะก้มลงกดเกมในมือถือต่อ จนกระทั่งมือถือที่ตั้งปลุกไว้เมื่อถึงเวลางานส่งสัญญาณดังขึ้น เขาจึงลุกขึ้นเดินไปหาพี่ขวัญที่ห้องส่วนตัวอย่างเงียบๆ
“หวัดดีพี่ คิดถึงผมเหรอ เรียกหาแต่เช้าเชียว” เฟี๊ยตเปิดประตูเข้าไปในห้องส่วนหัวของหัวหน้าแผนกเภสัชกรรม ก่อนจะกล่าวทักทายอย่างอารมณ์ดี
“อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะ” หญิงสาววัยกลางคนเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารพร้อมตอบรับสั้นๆ
“เช้าไรพี่ นี่มันเกือบเที่ยงแล้วนะ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตตอบ
“เช้าสำหรับเวลางานเธอไงยะ เถียงเก่งจริงจริ๊งง” พี่ขวัญตอบออกมาอย่างเล่นๆ ก่อนจะปิดท้ายประโยคด้วยเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเช่นกัน
“ว่าแต่พี่มีธุระอะไรกับผมเหรอครับ เรียกมาแต่เช้าเชียว” เสียงของเฟี๊ยตเข้มขึ้นอย่างเป็นทางการเล็กน้อย หากแต่ก็ยังคงรอยยิ้มประดับไว้เช่นเดิม
“ยังจำเคสน้องมะนาวได้เปล่า ที่เมื่อวานขึ้นไปราวน์วอร์ดแล้วน้องเขาหลับ” หญิงสาวเกริ่นคำถามขึ้น
“จำได้พี่ จำได้” เขาจำได้ดีเลยทีเดียว มะนาว เด็กผู้หญิงอายุน้อยกว่าเขาไม่เท่าไหร่ที่เขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกติดใจเธอเป็นพิเศษ
“ดีเลย พอดีทางโรงพยาบาลมีโครงการจะทำงานวิจัยเปรียบเทียบระหว่างการราวน์วอร์ดโดยสหวิชาชีพ กับการไม่มีการราวน์วอร์ดเพื่อเปรียบเทียบว่าผลที่ได้จะคุ้มค่ากับเงินที่เสียไปหรือเปล่า คราวนี้ เราเลยต้องทำโครงการนำร่องก่อน โดยมีผู้ป่วยที่เป็นกลุ่มตััวอย่างที่เราจะต้องดูแลเพิ่มเพื่อที่จะได้หาข้อกำหนดที่เหมาะสมที่ใช้ในการทำงานวิจัยต่อไป งงไหม” พี่ขวัญอธิบายโครงการให้เขาฟัง
“มะนาวจะเป็นตัวอย่างคนนั้นเหรอพี่” เขาถามออกมาอย่างไม่มั่นใจ
“ใช่ ทางโรงพยาบาลยื่นเรื่องขอทำการวิจัยในมนุษย์เรียบร้อยแล้ว น้องมะนาวเป็นเคสที่สมัครใจ ทางเราเลยเซตให้น้องเป็นตัวอย่างแรกในการศึกษา” พี่ขวัญอธิบายต่อ
“ศึกษาอะไรบ้างเหรอพี่” เฟี๊ยตถามอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไรมากหรอกเฟี๊ยต แค่ราวน์วอร์ดทุกวัน ดูแลผู้ป่วยมากขึ้น อาจจะมีการเข้าไปให้คำปรึกษาบ่อยๆ เพื่อดูว่าการดูแลอย่างพิเศษนี่จะทำให้ผลการรักษาดีขึ้นหรือเปล่า”
“แล้วเกี่ยวกับผมอย่างไรบ้างครับพี่” เฟี๊ยตเอ่ยข้อสงสัยในใจออกไป
“ทางโรงพยาบาลมีมติให้คนที่เคยราวน์วอร์ดมาแล้วเท่านั้นที่จะเข้าร่วมงานวิจัยนี้ได้ ฝ่ายเภสัชกรรมมีแค่ 3 คนที่เคยราวน์วอร์ดจริง มีพี่ พี่อ้อย แล้วก็เฟ๊ียต พี่เลยตั้งใจจะให้เฟี๊ยตรับงานเคสนี้เป็นหลักเลย เพราะว่าอายุใกล้เคียงกัน น่าจะเข้าใจผู้ป่วยมากกว่า เฟี๊ยตมีปัญหาหรือเปล่า พี่เช็ตให้ช่วงเช้าเฟี๊ยตอยู่ห้องยาเหมือนเดิม ส่วนตอนบ่ายก็ขึ้นวอร์ดไปดูน้องเขา จะมากจะน้อยอย่างไรก็แล้วแต่เฟี๊ยตจะพิจารณาความเหมาะสม เพราะนี่แค่ทดลองตั้งข้อกำหนดใหม่เลยยังไม่มีกรอบตายตัว แต่เฟี๊ยตต้องจดรายละเอียดทุกอย่างในการทำงานส่งให้พี่แค่นั้นเอง แบบฟอร์มที่จะให้กรอกพี่เตรียมให้แล้ว กรอกไม่ยาก ทำทุกวันก่อนกลับบ้าน สิบห้านาทีก็เสร็จ เฟี๊ยตมีปัญหาตรงไหนกับงานนี้ไหม”
หัวหน้าฝ่ายที่เขาแสนจะคุ้นเคยถามคำถามมาอย่างเปิดโอกาส ชายหนุ่มรู้ดีว่าพี่สาวตรงหน้านี้สามารถคุยด้วยอย่างตรงไปตรงมาได้ พี่ขวัญถือเป็นคนที่แฟร์ในการทำงานมากทีเดียว
“ไม่มีพี่ ผมโอเค เริ่มวันนี้เลยเปล่าครับ” เขาตอบออกมาอย่างง่ายๆ งานนี้ถือว่าน่าสนใจอยู่ไม่น้อยเลย อย่างน้อย เขาก็หวังจะช่วยแบ่งเบาภาระความทุกข์ในใจของเด็กสาวเจ้าของใบหน้าหวานนั้นได้บ้าง
“ดีเลย เริ่มต้ังแต่บ่ายนี้เลยแล้วกัน เดี๋ยวช่วงเช้าลงไปช่วยห้องยาก่อน คนน่าจะเยอะ ไว้สักบ่ายสองค่อยขึ้นวอร์ด ที่เดิมนะ จำได้ใช่ไหม ไปคนเดียวเลย ขึ้นไปคุยๆ กับน้องเขาก่อน สัมภาษณ์ประวัติให้เข้าใจเคส ราวน์วอร์ดครั้งหน้าจะได้ไม่ติดขัด” พี่ขวัญเอ่ยสรุป พร้อมกับส่งยิ้มมาให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นไหว้หญิงสาวอีกครั้ง แล้วจึงเดินออกมาจากห้องส่วนตัวนั่น เพื่อกลับไปทำงานตามห้องยาดังเดิม
หลังจากผจญภัยในพายุฝูงชนที่รุมมารับยากันในตอนเช้าเรียบร้อยแล้ว เฟี๊ยตก็ถือโอกาสปลีกตัวออกมาในช่วงบ่าย เพื่อไปปฏิบัติภารกิจตามที่ได้รับมอบหมายไว้ เขาแวะเติมพลังด้วยขนมปังชิ้นหนึ่ง ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังเตียงคนป่วยเตียงนั้นที่เขาจำได้ดี ชายหนุ่มเดินอย่างมั่นใจ จนมาถึงเตียงของผู้ป่วยที่เขารู้สึกว่าคุ้นเคยกันอย่างบอกไม่ถูกคนนั้น
“สวัสดีครับ”
เฟี๊ยตพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง สายตาของเขาเหลือบดูชื่อผู้ป่วยที่เขียนไว้บนเตียงเพื่อตรวจว่าชื่อตรงกับคนที่เขาต้องการพบ เพื่อความแน่ใจ
“สวัสดีค่ะ พี่เภสัชกรที่พี่ขวัญบอกไว้หรือเปล่าคะ”
หญิงสาวคนนั้นยิ้มกว้างตอบมาอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มของเธอดูสดใสเกินกว่าที่จะเป็นผู้ป่วยเรื้อรังที่จะมานอนซมอยู่ในโรงพยาบาลแบบนี้
“เรียกพี่ว่าพี่เฟี๊ยตก็ได้ครับ ง่ายดี”
เฟี๊ยตส่งรอยยิ้มที่คุ้นเคยเวลาทำหน้าที่เภสัชกรให้กับหญิงสาวตรงหน้า ในชีวิตจริงแล้ว เขาเป็นคนยิ้มยากพอสมควร แต่เมื่อต้องมาทำงานสายนี้แล้ว ชายหนุ่มต้องเรียนรู้ที่จะยิ้มให้กับผู้ป่วยไม่ว่าตัวเองจะอยู่ในสภาวะแบบไหนก็ตาม เขาคุ้นเคยเสียแล้วกับการยิ้มแบบที่ในใจไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย แต่ดูเหมือนคนตรงหน้านี้จะมีความสามารถในการเรียกรอยยิ้มคนรอบข้างโดยธรรมชาติอยู่แล้ว ทุกครั้งที่เด็กสาวคนนี้คลี่ริมฝีปากสวยนั่น โลกรอบข้างนั้นก็ดูจะสว่างสดใสไปเสียหมดเลย
มะนาวจัดว่าเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้สวยเสียทีเดียว แต่จัดได้ว่าอยู่ในกลุ่มน่ารักได้อย่างไม่มีข้อแม้ มะนาวเป็นหญิงสาววัยประมาณยี่สิบปีน้อยกว่าเขาไม่มาก สูงประมาณมาตรฐานหญิงไทย ผิวขาวเหลืองสะอาด สิ่งที่ดูจะงดงามที่สุดในตัวผู้หญิงคนนี้นั้นเห็นจะเป็นรอยยิ้มที่เรียกได้ว่าสว่างสดใสจนแทบจะอดยิ้มตามไม่ได้ ดูจากลักษณะภายนอกอย่างนี้ มะนาวก็ดูจะเป็นเพียงหญิงสาวที่น่ารักสมวัยธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น เธอไม่ได้มีเค้าของความเจ็บป่วยที่กำลังรุมทำร้ายเลยแม้แต่น้อย
ยิ่งคิดก็ยิ่งเห็นใจเด็กสาวตรงหน้า เวรกรรมอันใดหนอที่ดลบันดาลให้เจ้าของรอยยิ้มสวยนี้ต้องมาป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หายเช่นนี้ หากแต่เขาก็ได้แต่คิดเท่านั้น การพูดหรือวิจารณ์เกี่ยวกับโรคภัยไข้เจ็บใดๆ ไปนั้น ดูจะเป็นเรื่องที่เปราะบางต่อความรู้สึกของคนตรงหน้ามากกว่าจะมีผลดี
เภสัชกรหนุ่มยิ้มกว้างอีกครั้ง พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้สำหรับคนมาเฝ้าไข้ที่ว่างเปล่าข้างๆ เตียงของหญิงสาวนั้น หลังจากได้รับคำเชื้อเชิญของเธอ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : กลับมาแล้วน้า ลืมกันยัง อย่าเพิ่งลืมนะ ไปต่างประเทศเที่ยวๆๆๆๆ ทั้งวันเลย กลับถึงรร.ก็สลบ แต่งไม่ไหวจริง กลับมาแล้วนะ ลงเหมือนเดิม อย่าเพิ่งหนีน้า ห้ามเลิกอ่าน แอบด่าในใจได้นะ แต่อย่าแรง สงสารคนแต่ง อิอิ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ดีใจที่สุดเลย คนแต่งกลับมาแล้ว
เค้ารอคนแต่งมาตั้งนาน
:hao6: :hao6: :-[ :-[
ขอเดาว่า มะนาว อาจจะเกี่ยวข้องอะไรกับในเกมส์เป็นแน่แลย
อิอิ หรือมะนาวเป็น ราชินีเรือเหาะ หรือเป็น นางบนยอดศิลา หรือเป็น ตัวละคนในตอนต่อๆไป 555555
อยากอ่านต่อ อยากอ่านต่อ อยากอ่านต่อ
-
:hao5: ปลาบปลื้มที่คุณอ้นมาต่อแล้ว ถึงจะไม่ยาวสะใจก็เหอะ
ขอต้อนรับกลับมาจากทริปอันยาวนาน
เฟี๊ยตจำไม่ได้จริงๆด้วยแฮะ ธันเป็นไงบ้างเนี่ยป่านนี้
จะตื่นหรือยังอยู่ในเกมส์กันนะ จะคิดมากมั้ยเหนอ
มะนาวเหมือนจะมาเป็นตัวเด่นของเรื่องเลย รึว่าเดี๋ยวเฟี๊ยตจะชวนเล่นเกมส์
แล้วเธอคนนี้จะมาแทรกกลางระหว่างธันกับเฟี๊ยต
ม่ายยยยยยยยยยยยยยย :o12:
-
กลับมาแล้ววว ตี๋จำไรไม่ได้เลยอ่าาาาา
มะนาวจะเกี่ยวไรกับแขกป่าวอ่ะ เดาๆๆ 555
-
รอเรื่องนี้ นานเลยย แต่ดีใจนะคะที่กลับมา อิอิ สนุกมากค่าา เอ..ขอแอบเดาว่า มะนาวต้องเป็นใครซักคนในเกมหรือเปล่าเอ่ยยย รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ
-
ดีใจครับ ที่คนแต่งกลับมาแล้ว
เหนื่อยก็พัก ถ้าไหวก็กลับมา
ทุกคนรอไหวและเป็นกำลังใจให้อยู่นะครับ
เรื่องนี้ต้องไปถึงฝั่งฝันแน่ๆ ^^
-
เฟี๊ยตตื่นมาแล้ว จำอะไรไม่ได้เลยอะ แล้วธันล่ะ เศร้าแทนเลย คิดถึงคนแต่งที่สุ๊ดดดดด รอติดตามเสมอน๊าาา
-
เฟี๊ยตจำอะไรไม่ได้เลยอะ ว่าแต่มะนาวนี่เหมือนเคยโผล่แล้วใช่ปะ จำไม่ได้ 555
-
ในที่สุดก็กลับมาแล้ว
หนูมะนาวจะใช่คนแกล้ตัวธันรึเปล่าน้อ
เผื่อชีวิตจริง ธันและเฟี๊ยตจะได้เจอกันมั่ง :hao7:
-
บทที่ 154 Muttana
“เฟี๊ยต!”
เสียงห้าวห้วนกึ่งตกใจดังขึ้นมาท่ามกลางความเงีียบสงบในดินแดนร้างผู้คนแห่งนั้น ร่างเปล่าเปลือยของชายหนุ่มคนหนึ่งสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา ธันค่อยๆ ใช้มือลูบไปตามใบหน้าตัวเองอย่างมึนงง ก่อนจะพบว่าร่างกายของเขาในเวลานี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อไคลแห่งความเหนื่อยล้า ทันทีที่เขาเริ่มต้นตั้งสติคิดย้อนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเวลาไม่นานที่ผ่านมานั้นได้ สายตาเขาก็กวาดไปทั่วบริเวณเพื่อมองหาชายอีกคนที่เขาก็ยากจะคาดคะเนได้เหลือเกินว่า ณ ขณะนั้นจะอยู่ในลักษณะไหน ชายเจ้าของชื่อเรียกแรกที่หลุดออกมาจากปากเขาหลังจากตื่นจากห้วงอารมณ์ที่ลึกซึ้งและยาวนาน
“เฟี๊ยต!”
เสียงเรียกนั้นยิ่งทวีความร้อนรนขึ้นไปอีกหลายเท่าตัวเมื่อพบว่าปราศจากร่างของเพื่อนร่วมทีมของเขาคนนั้นเสียแล้ว อันที่จริงคือบริเวณสูงสุดของสิ่งปลูกสร้างนั้นปราศจากสิ่งมีชีวิตทั้งหมดทั้งปวง มีเพียงตัวเขาอยู่เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ไม่มีร่องรอยของอีกคนที่ควรจะอยู่ตรงนี้เลย
“โธ่เว๊ย ให้มันได้อย่างนี้สิวะ”
เด็กหนุ่มสบถขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะตัดสินใจแต่งตัวอย่างลวกๆ เสื้อผ้าอาภรณ์ของเขากระจัดกระจายอยู่ใกล้ๆ นั้น หากแต่ไม่มีร่องรอยของสิ่งของที่เกี่ยวข้องกับชายอีกคนที่ควรจะอยู่ตรงนี้เลย อย่างน้อยก็ควรจะเหลือหลักฐานอะไรไว้บ้าง มันเงียบเหงาและอ้างว้างไปหมด ราวกับว่าคนอีกคนคนนั้นจะได้จากเขาไป โดยไม่ให้เขารู้เนื้อรู้ตัวเสียแล้ว
ความรู้สึกผิดพุ่งเข้าจู่โจมมาที่เขาอย่างรวดเร็ว เขาทรุดตัวลงนั่งที่พื้นอย่างหมดความหวัง มองไปทางไหนก็ไม่มีวี่แววของเภสัชกรหนุ่มอยู่เลย เด็กหนุ่มในเวลานั้นโกรธตัวเองและการกระทำของตัวเองอย่างห้ามไม่ได้ เขาโกรธในความไร้สติยั้งคิดของเขา เขาเกลียดบรรยากาศคืนวันเงียบเหงาที่แสนจะเป็นใจ เขาโมโหไอ้วิญญาณบ้าบอนั่นที่ทำให้เขาต้องประพฤติตัวชั่วช้าลงไปแบบนี้ ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งจมดิ่งลงในห้วงอารมณ์ที่ไม่อาจหาทางออกได้ เพื่อนคนสำคัญของเขาหนีไปเสียแล้ว เขาไม่โทษเฟี๊ยตแม้แต่นิดเดียวในเรื่องนี้ ความผิดทั้งหมดทั้งปวงเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว หากเป็นเขา เขาก็คงจะโกรธมากเช่นกัน
เกิดมาชีวิตนี้ ตัวเขาเองไม่เคยคิดว่าตัวเองจะจับพลัดจับผลูมามีความสัมพันธ์ในรูปแบบนี้ได้เลย จะเรียกว่ารังเกียจก็ไม่ใช่ จะมีความสุขก็ไม่เชิง มันเป็นความรู้สึกดีที่ปนกับความรู้สึกผิดจนไม่สามารถแยกออกจากกันได้ เหมือนช็อคโกแลตร้อนๆ ที่มันทั้งหวาน ทั้งขม ความสับสนร้อยแปดพันเก้าเกิดขึ้นทับซ้อนกันไปมาอย่างรวดเร็วและรุนแรง ธันก้มลงมองไปตามร่างกายของตนเองที่สวมไว้ด้วยเสื้อผ้าอย่างลวกๆ นั่น มือสองข้างนี้ได้ทำอะไรลงไปบ้าง ร่างกายของเขาได้ทำร้ายคนๆ นั้นไปมากมายขนาดไหน แค่คิดว่าถ้าตัวเองกลับกลายไปเป็นเฟี๊ยตในขณะนั้นจะอยู่รู้สึกอย่างไร เขาก็อดจะรังเกียจตัวเองไม่ได้เลย มันไม่แปลกหรอกที่เฟี๊ยตจะหนีหน้าหายไปแบบนี้ เพราะตัวเขาเองก็ยังรู้สึกขยะแขยงตัวเองด้วยเช่นกัน
“เฟี๊ยต”
เสียงเรียกชื่อคนที่หายตัวไปนั้นดังขึ้นเพียงแผ่วๆ จากชายที่นั่งอยู่เพียงลำพังท่ามกลางดินแดนรโหฐานสุดลูกหูลูกตานั่น เขาสัมผัสได้ถึงความชื้นที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นที่บริเวณหัวตาทั้งสองข้างของเขา น้ำตาลูกผู้ชายของธันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ความรู้สึกที่กลั่นตัวออกมานั้นมันผสมผสานปนเปกันจนแยกแยะไม่ออกเลย แต่ที่มีมากที่สุดเห็นจะเป็นความรู้สึกผิดต่อคนที่เขาสนิทที่สุดในดินแดนแห่งนี้ การกระทำของเขาไม่สมควรได้รับการให้อภัย ใจของเด็กหนุ่มอยากจะตามหาเพื่อนร่วมทีมให้พบเพื่อจะเอ่ยขอโทษจากใจไปสักครั้ง ไม่ว่าคำตอบรับมันจะเป็นอย่างไร อย่างน้อย มันคงทำให้ความรู้สึกหนักอึ้งที่กำลังกดทับหน้าอกข้างซ้ายของเขาในเวลานี้เบาบางลงเสียบ้าง หากแต่น่าเสียดายที่เกมแห่งความฝันนี้ทิ้งร่องรอยความเกี่ยวข้องของบุคคลให้สืบหาไว้น้อยเหลือเกิน ดังเช่นที่หญิงสาวคนนั้นกล่าวไว้ไม่มีผิดว่าหากถ้าเฟี๊ยตหายไปนั้น เขาก็ไม่อาจจะติดตามพบได้อีกเลย ระบบความปลอดภัยของเกมกีดกันการตามหาในชีวิตจริงไว้อย่างทรงประสิทธิภาพ ก่อนหน้านี้ตัวเขาเองก็ไม่เคยขอข้อมูลส่วนตัวอะไรเพื่อนชายไว้แม้แต่น้อย เห็นทีจะเป็นอย่างที่มัทนาทำนายไว้ไม่มีผิด ถึงแม้ว่าสาเหตุจะต่างกันออกไปบ้าง แต่เขาก็สูญเสียเพื่อนคนสำคัญของเขาไปอย่างสมบูรณ์
ในขณะที่เขากำลังคิดทบทวนหาทางออกของเรื่องราวตรงหน้าอยู่ สายตาของเด็กหนุ่มก็กระทบเข้ากับแสงวาบหนึ่งที่เจิดจริสขึ้นมาจากทางด้านขวาของตัวเขา และเมื่อเขาหันกลับไปเพื่อพิจารณาอย่างจริงจังก็พบว่ามันเป็นแสงสะท้อนมาจากอัญมณีลึกลับที่เขาตามหานั่นเอง คิดได้ดังนั้นเขาก็พ่นเสียงหัวเราะแค่นๆ ออกมาอย่างไม่เบานัก เขาลืมเจ้าต้นเรื่องของความวุ่นวายนี้ไปเสียสนิท ดูเหมือนว่าปัญหาใหม่นี่จะสร้างความลำบากยากเย็นให้กับเขามากกว่าเรื่องชะตากรรมขององค์หญิงจีน่าเสียแล้ว เด็กหนุ่มสายฟ้าโคลงหัวให้กับความพลิกผันของชีวิตตนเอง ก่อนจะตัดสินใจทรงตัวยืนขึ้นเพื่อตรงไปยังอัญมณีนั่น ครั้งที่แล้ว เฟี๊ยตเป็นคนแตะต้องเจ้านี่แล้วสลบไป พร้อมกับนำมาซึ่งวิญญาณหญิงสาวต้องคำสาปที่มีหน้าที่ปกป้องดินแดนแห่งนี้ คราวนี้ เหลือเพียงเขาคนเดียวแล้ว ถ้ารอบนี้เกิดเหตุร้ายอันใดขึ้นก็เห็นที่จะต้องยอมศิโรราบ เห็นทีว่าเขาจะหมดปัญญาต่อกรกับเจ้าเกมลึกลับในความฝันนี่ บางที ปล่อยให้เรื่องมันจบๆ ไปแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งตอบตัวเองได้อย่างยากเย็นว่า เขาจะกล้าสู้หน้าคนที่เขาได้ลงมือทำร้ายไปอย่างไม่สมควรที่สุดคนนั้นอีกครั้งได้อย่างไร
“ชื่อ The Diamond of Cloepatra (เพชรของคลีโอพัตรา) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 22 ความสามารถ ถอนคำสาปหรือป้องกันคำสาป”
เสียงประกาศชื่อและลำดับของไพ่สูงสุดดังขึ้นกังวาลไปมาในโถงกว้างแห่งนั้นทันทีที่เขาเอื้อมมือเข้าไปยังอัญมณีที่ส่องประกายแวววาวนั่น รอยยิ้มเหยียดน้อยๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้น ก่อนที่เขาจะเปิดสมุดเพื่อเก็บการ์ดนั่นอย่างไม่ยินดียินร้ายเท่าไหร่นัก
“เกรงว่าสิ่งที่ท่านกำลังไตร่ตรองอยู่นั่นจะไปผิดทางเสียแล้ว”
เสียงนุ่มลึกของหญิงสาวหนึ่งดังขึ้นอย่างเป็นปริศนา ณ บริเวณแห่งนั้น เสียงหัวเราะกึ่งยั่วเย้าดังขึ้นอย่างคุ้นเคย เสียงของมัทนา วิญญาณเจ้าเล่ห์ตนนั้นนั่นเอง เด็กหนุ่มรีบกวาดสายตาไปมาเพื่อหาต้นกำเนิดของเสียงนั้น ด้วยหวังว่าเจ้าของร่างที่หญิงสาวคนนั้นยืมไปจะปรากฎอยู่ด้วย หากแต่ก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีวี่แววของมนุษย์คนใดอยู่คลองจักษุของเขาในเวลานั้นเลย
“เฟี๊ยตอยู่ไหน”
ธันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ข่มให้ราบเรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดาบไฮดราคู่ใจปรากฎอยู่ในมือของเขาเสียแล้ว เขากำอาวุธในมือแน่น อย่างน้อยถ้าความสัมพันธ์ของเขามันพังทลายไปเพราะเจ้าวิญญาณนี่จริง มันก็ควรจะได้รับผลของการกระทำของมันเสียบ้าง!
“ใจเย็น ที่รัก เธอจะโกรธเราทั้งๆ ที่เราไม่ผิดอย่างนี้หรือ”
เสียงของหญิงสาวคนนั้นยังดังออกมาอย่างใจเย็น หากแต่ในเวลานั้น เด็กหนุ่มรู้สึกว่ามันเต็มไปด้วยความรู้สึกเยาะเย้ยถากถาง
“ทำให้เพื่อนเขาทะเลาะกันจนแตกคอกันนี่ไม่ผิดรึไง”
เสียงของธันตอนนั้นแทบจะเรียกได้ว่าคำรามออกมาจากลำคอก็เป็นได้ เขารู้ตัวว่าความผิดทั้งหมดที่เกินขึ้นมานั้นมาจากเขาเป็นส่วนใหญ่ แต่อย่างน้อย ตัวต้นเรื่องก็มีส่วนผิดอยู่ไม่น้อยเช่นกัน เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ ถึงแม้ว่าดูเหมือนการพยายามจะต่อสู้กับวิญญาณซุกซนนี่จะไม่ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นแต่อย่างใดก็ตาม
“เธอคิดกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้นจริงๆ หรือ พ่อหนุ่มน้อย”
เสียงนั้นที่ดังกังวาลมาอย่างไร้ตัวตนยังคงยั่วเย้าคนตรงหน้าอย่างไม่อาทรร้อนใจใดๆ ทั้งสิ้น คำกล่าวนั้นราวกับเป็นเชื้อเพลิงที่โหมลงในกองอัคคีที่คุกรุ่นอยู่แต่ก่อนแล้ว
“ไปหาร่างกายมา! ผู้ชายที่ไหนก็ได้ เก่งแค่ไหนก็ได้ ไปเอามา ขอสู้กับวิญญาณดูสักทีเหอะ จะเป็นจะตายให้มันรู้กันไป!”
ธันคำรามขึ้นอย่างเดือดด้วยโทสะถึงขีดสุด ราวกับว่าคำถามสั้นๆ ประโยคนั้นจี้ลงตรงใจดำของเขาอย่างถนัดถนี่ทีเดียว คำนิยามใดเล่าจะอธิบายความรู้สึกที่เขามีให้แก่เฟี๊ยตได้ดีไปกว่าคำว่าเพื่อน เสียงตอบนั่นดังขึ้นอยู่เพียงในใจเท่านั้น หากแต่เพียงสังเกตลงไปให้ดีเพียงแต่น้อย น้ำเสียงของความคิดนั่นดูจะสั่นคลอนด้วยความไม่มั่นใจเลย
“ก่อนที่จะฆ่าฟันเราให้ตาย ทั้งๆ ที่เราเองก็ตายไปแล้วนี้ เธอรู้ได้อย่างไรว่าเพื่อนของเธอแตกคอกับเธอเสียแล้ว” เสียงหญิงสาวย้อนกลับมาอย่างน่าคิด
“เฟี๊ยตหนีไปแล้ว ถ้ามันไม่โกรธ แล้วมันจะหนีไปทำไม” เขาตอบออกไปเสียงดัง หากแต่ในใจก็เริ่มฉุกคิดถึงความไม่แน่นอนในคำถามนั่น
“เธอไม่คิดบ้างหรือว่าเพื่อนเธอเพียงแค่ตื่นออกไปจากเกมเท่านั้น” เสียงนั้นปนเยาะน้อยๆ
“ถ้ามันจะตื่น มันก็ต้องตื่นพร้อมกัน มันจะหายไปคนเดียวได้ไง ในเมื่อเราเข้าเกมมาพร้อมกัน” เขาตอบอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก
“ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอรู้มานั้นนั่นผิดตั้งแต่ต้นเสียแล้ว เพื่อนร่วมทีมที่เธอหวงนักหวงหนานั่นเข้าเกมมาก่อนเธอวันหนึ่งโดยที่เธอเองไม่รู้ตัว บัดนี้ เขาจึงตื่นออกไปก่อนเธอตามปรกติ เรื่องราวก็เป็นเพียงเท่านั้น เกรงใจว่าสิ่งที่เธอรู้มาเกี่ยวกับคนของเธอนั้นจะไม่ถูกต้องทั้งหมดเสียทีเดียว” ประโยคดังกล่าวนั่นปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะที่สะท้อนไปมาในดินแดนแห่งนั้นราวกับมันไม่มีวันสิ้นสุด
“หมายความว่ายังไง!” ธันกระชากคำถามขึ้นด้วยเสียงห้วน
“เราไม่จำเป็นต้องตอบคำถามใดให้กับบุรุษที่หันคมดาบมาทางอิสตรีหรอก หนุ่มน้อย เราต้องการเพียงยืนยันสิ่งเดียวว่าเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้นั้นไม่มีปรากฎอยู่ในความทรงจำของคนของเธอเพียงเท่านั้น เรารักษาสัญญา” เสียงนั่นก้องดังราวกับต้นกำเนิดนั้นครอบคลุมตัวเขาจากทุกทิศทาง
“เฟี๊ยตจำอะไรไม่ได้เลย?” เสียงของธันในเวลานี้อ่อนลงมาก หางเสียงของเขาสูงขึ้นเป็นคำถามต่ออิสตรีผู้นั้น
“เราพูดความจริงทั้งหมดทั้งสิ้น หากเธออยากจะตีความให้มันเป็นเท็จ นั่นก็สุดแท้แต่เธอ” เสียงนั่นตอบ
“ขอบคุณ”
เสียงดังแผ่วแต่หนักแน่นดังออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่มผู้นั้น ธันทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างโล่งใจ ความรู้สึกผิดมากมายมหาศาลเหล่านั้นระเหิดระเหยจากไหล่ของเขาไปกว่าครึ่ง เขาจมอยู่กับความผิดเหล่านี้เพียงคนเดียวก็พอ อย่าให้ตัวของเฟี๊ยตมารับรู้กับเรื่องราวสกปรกเหล่านี้เลย
“คำถามสุดท้ายที่เราจะมีต่อเธอ คือ เธอปารถนาจะลืมเรื่องราวในคืนที่แล้วเช่นเดียวกับเพื่อนเธอหรือไม่ ร่างกายและจิตใจของเธอจะหวนกลับไปราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นแม้แต่น้อย เราจะดลบันดาลสิ่งเหล่านี้ให้ตราบเท่าที่เธอต้องการ” เสียงหญิงสาวผู้นั้นดังขึ้นพร้อมกับคำถามที่กระตุกความรู้สึกเขาไปทั้งหัวใจ
“ไม่ ผมขอจดจำเรื่องราวเหล่านี้ไว้ ถึงแม้ว่าจะเป็นผมคนเดียวที่สัมผัสมันได้ก็ตาม”
แหล่งกบดาน ลงรูป พูดคุยอย่างเป็นกันเอง : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
จากผู้แต่ง : สารภาพว่าแต่งได้ช้ามว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก คือหายไปนาน กว่าจะเรียบเรียงคำออกมาได้นี่เซริบรัมแทบแตกกระจายท่วมทุ่งข้าวสาลี ห้าห้า แต่ก็แต่งจนจบตอน เพราะไม่อยากให้คนอ่านเกลียดไปมากกว่านี้แล้ววววว แงงงงงงงงง หนีเที่ยวแป๊บเดียวเองงงงงงง
ปล. เสาร์อาทิตย์นี้ต้องไปเที่ยวอีกแล้วอ่ะ พยายามจะแต่งเก็บไว้ แต่ไม่รู้จะได้เอาคอมไปเปล่า จะพยายามหาวิธี รู้สึกว่าคนอ่านน้อยลงหลังจากหายไปนาน เอ๊ะ หรือคิดไปเอง ใครหนีไปอ่ะกลับมาได้แล้วนะ ให้อภัยเราได้แว้ววว
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อั้ยย่ะ มาแล้วววววว คนเขียน เที่ยวตล๊อดดด (อิจฉา)
เริ่ม งง กับแขก แขกไม่รู้เหรอมาเลท อ่ะ ตอนที่นัดกับตี๋ ตอนนั้นแน่ๆเลย (คิดเอง เออเอง นึกเอง งงเอง กรำ)
งึ้ตอนต๊๋กลับมาก็ไม่เจอแขกอ่ะดิๆๆๆ
-
ขอบคุณที่มาต่อค่าา รออยู่ทีเดียว
ธันเลทอกที่จะจำ แต่เฟี๊ยตกลับลืม แล้วแบบนี้ เวลาเฟี๊ยตกลับเข้ามาในเกม ความรู้สึกที่ธันมี เวลามองหน้ากัน จะไม่อิหลักอิเหลื่อเหรอ รอติดตามผลตอนต่อไปค่ะ
-
o18 มาต่อเร็วนะ :ling1: :ling1:
-
:hao5: กีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
สงสารน้องธัน ถึงเฟี๊ยตจะจำไม่ได้แต่ธันก็ต้องรู็สึกไม่ดีไปตลอดเพราะมันแทบจะเหมือนการข่มขืนเลย
เพราะธันเริ่มรู้ว่าตัวเองชอบเฟี๊ยตก็เลยเลือกที่จะเก็บความทรงจำไว้
กลัวธันจะไม่กล้าจีบเฟี๊ยตจัง กล้าๆหน่อยธัน แกยังมีหวัง
เจอกันคราวหน้าช่วยบอกข้อมูลแล้วไปเจอกันเถอะ
ปอลิง: คนเขียนจะหนีไปเที่ยวอีกแล้ว :ling1:
ฉันยังต้องรอเธออีกนานมั้ย :hao5:
-
อยากให้ธันจีบเฟี๊ยตจริงจังเลยนะเนี่ย ทั้งที่คิดไปเกินกว่านั้นแล้วแท้ๆ
-
อร๊ายยยยยย อยากจะกรี๊ดซักล้านครั้งให้โลกแตก ไม่เข้ามาเม้นพักใหญ่ๆ(ใหญ่มากอ่ะ) คนแต่งไม่โกรธเรานะ แค่นี้ก็โกรธตัวเองละ พลาดช็อตสำคัญธันได้เฟี๊ยตไป หลังจากนี้จะไม่พลาดละ เคลียร์คิวเพื่อรอเรื่องนี้เลย
เพราะงั้นให้ธันสารภาพความจริงกับเฟี๊ยตไปซะ เชื่อว่าเฟี๊ยตต้องเข้าใจแน่นอน ยังไงก็รอลุ้นให้เฟี๊ยตมีอะไรกับธันด้วยความเต็มใจนะ 555+
-
เที่ยวบ๊อยย บ่อยเนาะ
-
ธันมาเอง เล่นเอาเราหดหู่ตามไปด้วยเลยแฮะ
ว่าแต่คนแต่งจะไปเที่ยวอีกแล้วหรอ??? :katai5:
-
ธันน่าสงสารอ่า....เฟี๊ยตจะจำเรื่องราวที่ผ่านไปได้ไหมเนี่ย...
-
บทที่ 155 On and Off Phenomenon
มะนาวเป็นเด็กสาวอายุยี่สิบปีต้นๆ ที่อาจจะเรียกได้ว่ามีชีวิตไม่เหมือนคนในรุ่นราวคราวเดียวกันเลย เธอเป็นโรคพาร์กินสัน (Parkinson’s Disease) ซึ่งเป็นโรคเกี่ยวกับระบบประสาทที่เกิดจากการขาดแคลนโดพามีน (Dopamine) อันเป็นสารสื่อประสาทสำคัญอย่างหนึ่งของร่างกายมนุษย์ โดยปรกติแล้ว ผู้ป่วยโรคนี้จะเริ่มแสดงอาการเมื่อเริ่มย่างเข้าสู่วัยกลางคน แต่ไม่ใช่สำหรับมะนาว เธอเริ่มมีอาการแสดงตั้งแต่อายุยังน้อย เธอเล่าว่าในงานวันเกิดปีที่ 15 ของเธอ ทุกอย่างกำลังดำเนินได้ไปอย่างงดงามที่สุด จนกระทั่งเวลาที่เธอจะต้องเป่าเค้กในเทียนวันเกิด เธอพบว่าตัวเองไม่สามารถบังคับกล้ามเนื้อในลำคอของเธอให้พ่นลมออกมาได้ ล่วงพ้นจากวินาทีนั้นเป็นต้นไป ชีวิตของเด็กหญิงคนนี้ก็เปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
ชีวิตของเธอหลังจากนั้นผูกพันอยู่กับยาเม็ดไม่เล็กเป็นต้นมา เป็นที่รู้กันดีในวงการการแพทย์ว่าโรคที่เด็กสาวเผชิญอยู่นั้นนับเป็นโรคที่จัดการเรื่องยาได้ยากจนเลื่องลือ ระยะต้นนั้นผู้ป่วยจะฟื้นฟูระดับโดพามีนในร่างกายได้อย่างดี จนคุณภาพชีวิตกลับมาเป็นปรกติ แต่เมื่อใช้ยาต่อไปเรื่อยๆ ระดับโดพามีนที่เคยควบคุมได้จะกลับมาควบคุมไม่ได้อีกครั้ง จากเม็ดเป็นสองเม็ด จากสองเม็ดเป็นสี่เม็ด จากสี่เม็ดเป็นแปดเม็ด จนเธอเองก็คงไม่อยากนับเสียแล้ว ปริมาณยาที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่อาการที่ไม่สามารถควบคุมได้ตามต้องการทำให้สุขภาพจิตของผู้ป่วยทรุดโทรมขึ้นทุกวัน ช่วงระยะเวลาที่ระดับโดพามีนขึ้นสูง ร่างกายผู้ป่วยจะกระตุกจนควบคุมแทบไม่ได้ ตัวเธอเองแลบลิ้นเข้าออกโดยไม่รู้สึกตัว เธอเริ่มเก็บตัวหลังจากเรียนมัธยมปลายจบ เธอเคยไปกินข้าวกับเพื่อนที่ห้างสรรพสินค้าและอาการกำเริบ เธอแลบลิ้นไม่หยุดจนคนอื่นคิดว่าเธอเป็นบ้า เธอร้องไห้ออกมาทั้งที่ไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมตัวเองได้อย่างนั้น เธอเกลียดตัวเอง เธอเกลียดร่างกายของเธอที่ไม่ได้เป็นของเธอเลย
มะนาวไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัยเนื่องจากอาการของโรคนั้นรุดหน้าไปกว่าที่ประมาณกันไว้มาก บ่อยครั้งที่ระดับโดพามีนของเธอลดต่ำลงจนแสดงอาการ เธอเขียนหนังสือไม่ได้ กินข้าวไม่ได้ มะนาวทำไม่ได้แม้กระทั่งจะกลืนน้ำลายตัวเอง กลางดึกคืนหนึ่ง เธอถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลอย่างฉุกเฉินที่สุด เนื่องจากเธอตื่นมากลางดึกแล้วค้นพบว่าเธอพูดไม่ได้ ขยับตัวไม่ได้ แม้กระทั่งการหายใจ เธอก็ทำแต่อย่างแผ่วเบา หลังจากรถพยาบาลที่เข้ามาส่งเธอที่โรงพยาบาลแห่งนี้ในวันนั้น เธอก็ไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลแห่งนี้อีกเลย
เธอกับถุงน้ำเกลือกลายเป็นเพื่อนที่ไม่เคยแยกจากกันเสียแล้ว ระดับสารสื่อประสาทที่ไม่คงที่นั้นทำให้เธอต้องเปลี่ยนรูปแบบจากยากินเป็นยาฉีดแทน อาการที่เกิดจากการเหวี่ยงไปมาของระดับโดพามีนนั้นหายไปแทบเป็นปลิดทิ้ง สุขภาพที่ดีขึ้นเหล่านั้นแลกมาด้วยชีวิตที่เหลือเกือบทั้งหมดของเธอ ไม่มีมหาวิทยาลัยสำหรับเธอแล้ว ไม่มีการเที่ยวเล่นและชีวิตวัยรุ่นเหลือให้ใช้อีกต่อไป เพื่อนฝูงที่เคยสนิทสนมก็ตกหล่นหายไปตามการเวลาเพราะไม่มีโอกาสได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน ดูเหมือนว่าครอบครัวจะเป็นสิ่งสุดท้ายเท่านั้นที่เธอเหลืออยู่ ยังโชคดีที่เธอเกิดมาในยุคที่ผู้ป่วยโรคร้ายแรงจะได้รับการเยียวยาจากรัฐบาลแทบทั้งหมด หญิงสาวจึงเป็นภาระทางการเงินกับครอบครัวเพียงไม่มากนัก
“มะนาวอยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ มีอะไรที่พี่พอจะช่วยน้องได้ไหม มันไม่ใช่เรื่องวิจัยอะไรเป็นสำคัญนะ แต่พี่อยากให้น้องมีความสุขขึ้นจริงๆ”
เขาพูดกับคนป่วยในความดูแลของเขาอย่างอ่อนโยน เขาเองก็จนปัญญาเรื่องการรักษา เพราะยาที่ได้รับก็ถูกต้องตามหลักเวชปฏิบัติทุกอย่างแล้ว คงจะมีแต่เพียงการเยียวยาด้านอื่นๆ เท่านั้นที่เขาพอจะทำได้ ถ้าเขาสามารถทำให้คนตรงหน้านี้มีความสุขได้เพียงแต่น้อย เขาก็อยากทำ
“ไม่รู้สิคะ ทุกวันนี้มะนาวก็ไม่รู้ว่าจุดมุ่งหมายชีวิตคืออะไร แค่ใช้ชีวิตให้หมดเป็นวันๆ” เธอพูดออกมาจากใจจริง เสียงนั้นไม่ได้ดูเศร้า เธอดูผ่านอะไรมามากมายเหลือเกิน
“มะนาวมีงานอดิเรกบ้างเปล่า ช่วงก่อนเข้าโรงพยาบาลชอบทำอะไรเป็นพิเศษไหม เผื่อว่างๆ ตอนบ่าย เราอาจจะหาอะไรทำกันสนุกๆ” เฟี๊ยตฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับถามคำถาม
“จริงๆ แล้วมะนาวชอบทำเบเกอรี่มากเลยพี่เฟี๊ยต แต่ในโรงพยาบาลแบบนี้คงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ”
หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบออกมาตามตรง เธอส่งรอยยิ้มมาให้อย่างเข้าใจถึงข้อจำกัดมากมายที่คงจะทำให้พี่ชายตรงหน้านี้ทำตามใจเธอไม่ได้ แค่มีคนมาใส่ใจพูดคุยกับเธอแบบนี้ เธอก็ดีใจมากแล้ว สายตาของชายหนุ่มแสดงถึงความเข้าใจในความเจ็บปวดของเธอมาก เรื่องความเจ็บไข้ได้ป่วยแบบนี้ คนในวงการวิทยาศาสตร์การแพทย์คงจะรู้ดี
เฟี๊ยตพาร่างกายมายังฟิตเนสอย่างเหนื่อยล้า เรื่องราวของมะนาวทำให้สมองเขาอื้อไปอย่างบอกไม่ถูกเลย วันนี้ชายหนุ่มมีนัดกับพี่หมู เอาตามความจริงคือเขาลืมไปแล้ว การไปผจญภัยในความฝันนั้นทำให้วันนี้กับเมื่อวานห่างกันเป็นสิบวันเห็นจะได้ โชคดีที่ฟิตเนสแห่งนี้มีระบบการแจ้งเตือนด้วยข้อความทางมือถือ มิเช่นนั้นเห็นทีว่านัดต่อยมวยคงจะกลายเป็นหมันอย่างง่ายดาย
“เป็นไงบ้างน้อง ทำไมดูเพลียๆ” เสียงเข้มจากพี่หมูทักมาอย่างคุ้นเคย ทันทีที่เภสัชกรหนุ่มในชุดวอร์มเดินเข้าไปในห้องฝึก
“โหยพี่ งานโคตรหนัก วันนี้ผมจะมีแรงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฮ่าฮ่า”
ใจจริงแล้วเฟี๊ยตอยากจะบ่นไอ้เรื่องเกมในฝันของเขามากกว่า แต่ดูจะติดที่ว่ามันดูจะเพ้อฝันเกินไป เขาจึงโบ้ยความผิดไปให้งานของเขาแทน ชายหนุ่มถือโอกาสออกตัวเรื่องความอ่อนล้า เผื่อจะยืมมาเป็นข้ออ้างระหว่างฝึกได้
“ดีเลย เหนื่อยกับงานเนี่ย ต้องมาออกแรงกับกีฬา เตะป๊าบ เตะป๊าบ เอาให้สุดแรง ฮ่าฮ่า” พี่หมูพูดพร้อมกับหัวเราะขึ้นมาเสียงดัง
“โอ๊ย ไหงไปทางนั้นได้หละ พี่ ฮ่าฮ่า ลืมๆ ไปหลายท่าแล้วพี่ ทวนๆ ให้หน่อยนะครับ”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเก็บของสำคัญในล๊อกเกอร์ที่ตั้งอยู่ในตัวห้องแห่งนั้น ก่อนจะเดินขึ้นสู่สังเวียนผ้าใบแคบๆ ที่แสนจะคุ้นเคย
“เตะ!”
เสียงคำสั่งของเทรนเนอร์ของเขาดังขึ้นมาอย่างหนักแน่น พร้อมกันกับที่เฟี๊ยตสะบัดต้นขาเพื่อเอาหน้าแข้งอัดไปที่นวมที่สวมอยู่ที่แขนของครูของเขาอย่างเต็มแรง
ป๊าบบบบบบ
“เตะแรงอีก!”
เสียงสั่งดังขึ้นอีกครั้ง เฟี๊ยตพยายามเกร็งหน้าขาให้มากขึ้น และเพิ่มองศาการสะบัดต้นขาให้กว้างกว่าเดิม เพื่อเพิ่มแรงให้ลูกเตะของเขาหนักแน่นขึ้นไปอีก
ป๊าบบบบบบบบบบบบบ
“เตะแรงกว่านี้อีก!”
ความรู้สึกในเสี้ยววินาทีนั้นเหมือนมีอะไรมาดลใจให้เฟี๊ยตนึกถึงครูอิสราก็ไม่รู้ เขารวบรวมจิตไปที่ต้นขาอย่างรวดเร็ว เขากำหนดจิตให้มันเคลื่อนที่ไปข้างหน้าเสี้ยวหนึ่ง ก่อนจะถอยหลังมาในสัดส่วนที่มากกว่า ผลคือขาเขาเลื่อนตีวงถอยหลังอย่างช้าๆ จังหวะนั้นเอง เขาเลื่อนจิตกำหนดมาไว้ที่หน้าแข้งนั่น ก่อนจะถ่ายเทแรงที่มีออกไปอย่างเต็มแรงพร้อมกับการเหวี่ยงขาไปยังนวมที่เล็งเป้าหมายไว้
ตู๊มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
พี่หมูของเขาตัวลอยจากพื้นขึ้นเกือบคืบหนึ่งได้ ก่อนที่ตัวจะลอยไปข้างหลังเล็กน้อยตามแรงนั่น เทรนเนอร์หุ่นล่ำของเขาล้มลงกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว!
“เฮ้ยย พี่เป็นไรเปล่า ขอโทษครับ ผมไม่นึกว่ามันจะแรงขนาดนี้”
เฟี๊ยตรีบวิ่งเข้าไปขอโทษขอโพยครูของเขาอย่างรู้สึกผิด เขาไม่นึกเลยว่าทฤษฎีเรื่องจิตที่เรียนมาในความฝันนั่นจะเอามาประยุกต์ใช้ได้จริงๆ แวบนั้นเขาคิดถึงสายตาคมๆ ของครูอิสราอย่างอดไม่ได้ เขาเรื่องอยากจะเรียนรู้เรื่องจิตและจักระให้มากกว่านี้เสียแล้ว
“แรงดีเหมือนกันนี่หว่าเรา ตอนแรกก็เตะซะเหยาะแหยะเชียว สับหลอกนะเนี่ย มา มาต่อกันอีกสักยก คราวนี้รับประกัน แรงแค่ไหนก็ไม่ยั่น จัดมา!”
ครูหมูของเขาพูดอย่างร่าเริงแบบไม่ถือสา ก่อนจะจบท้ายประโยคด้วยเสียงหัวเราะอย่างง่ายๆ บทเรียนการทบทวนหมัด เท้า เข่า ศอกของเขายังคงดำเนินต่อไปอย่างนั้นจนหมดเวลา เฟี๊ยตเริ่มจับเทคนิคในการรวบรวมจิตตามจุดต่างๆ ของร่างกายได้ ทฤษฎีเรื่องจิตที่ได้รับการถ่ายทอดมาดูจะให้ผลเป็นเรื่องเป็นราวมากกว่าจิตที่เขาศึกษาเองอย่างงูๆ ปลาๆ ในตอนต้น หากแต่เขาก็ไม่สามารถพัฒนาอะไรไปได้ไกลนัก เพราะเนื้อหาที่ร่ำเรียนมาจากเวลาสามวันในฝันนั้นก็เรียกได้ว่าน้อยเหลือเกิน เห็นทีเขาจะต้องตามหาครูสอนจักระที่ชายเฒ่าคนนั้นฝากฝังไว้ให้เจอเสียแล้ว
เฟี๊ยตแบกร่างที่ทรุดโทรมยิ่งกว่าตอนออกโรงพยาบาลกลับมาถึงห้องจนสำเร็จ เขาพุ่งตัวไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว สภาพของชายหนุ่มตอนนี้มันกะปลกกะเปลี้ยไปทั้งตัว เขาปล่อยให้สายน้ำเย็นๆ คืนความมีชีวิตชีวาให้กับเขาในเวลานี้ หลังจากอาบน้ำเสร็จเพียงไม่นาน เฟี๊ยตก็ตัดสินใจหาอะไรในครัวมารองท้องก่อนจะหมดวัน เขานัดกับธันไว้ตอนสองทุ่มเมื่อตอนเข้าเกมครั้งที่แล้ว แต่ออกมาจากเกมครั้งล่าสุด เขาไม่ได้พูดคุยอะไรกันก่อนแม้แต่น้อย เฟี๊ยตหวังว่าธันน่าจะเข้าใจว่าทุกอย่างเป็นไปตามเดิม ชายหนุ่มล้างจานกับแก้วน้ำ เมื่อเห็นว่าเวลาใกล้ถึงสองทุ่มเต็มทน เฟี๊ยตเดินกลับไปยังห้องนอนก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงที่แสนจะคุ้นเคย เขาเลือกที่จะสวดภาวนาในใจบทสั้นๆ ก่อนที่จะปล่อยให้ความรู้สึกในขณะนั้นล่องลอยไปไกลแสนไกล
“ธัน”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง เมื่อพบว่าทันทีที่ตื่นขึ้น เขาก็กลับมาปรากฏอยู่ในหมู่บ้านลึกลับนั้นเช่นเดิม และที่สำคัญ ดูเหมือนว่าธันจะยังไม่ลืมเรื่องเวลาที่ตกลงกันไว้
“วะ วะ วะ ว่าไงวะ”
เสียงของธันตอบออกมาอย่างตะกุกตะกัก ธันในขณะนั้นได้เฝ้ามองเฟี๊ยตมาสักพักแล้ว เด็กหนุ่มตื่นก่อนเป็นเวลาชั่วไม่นานนัก
“เป็นไรวะ ทำไมพูดติดๆ ขัดๆ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างงงๆ
“ปะ ปะ ปะ เปล่า โธ่เอ๊ย ก็บอกว่าเปล่าไง”
ยิ่งธันพยายามจะทำให้คำพูดของตัวเองดูปรกติเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าเขาจะยิ่งไม่สามารถควบคุมตัวเองได้มากเท่าไหร่ เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กหนุ่มที่กำลังแอบซ่อนความผิดต่อหน้าพ่อแม่อย่างนั้น ธันเริ่มวิตกจริตขึ้นไปอีกเมื่อสำนึกได้ว่าคนฉลาดอย่างเฟี๊ยตต้องจับพิรุธที่เกิดขึ้นในตัวเขาได้แน่ เด็กหนุ่มพยายามสูดลมหายใจลึกเพื่อปรับความรู้สึกไม่แสดงออกจนมากเกินไปแบบนี้ ดูเหมือนวิญญาณอาภัพนั่นจะหักหลังเขาเสียแล้ว
“ธัน กูถามจริงๆ เถอะ นี่มึงคิดจะปกปิดไปถึงไหนวะ”
เฟี๊ยตเงียบไปสักพักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง สายตาของเขาจ้องมองลึกลงไปในแววตาของเด็กหนุ่มอย่างหาคำตอบ
“เฟี๊ยต มึงรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วเหรอวะ”
เสียงของธันตอบมาเพียงสั้นๆ อย่างแผ่วเบา ชั่วขณะ ณ อารมณ์นั้น เขารู้สึกเหมือนก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายของเขามันบินหนีหายไปเสียแล้ว เขารู้สึกโหวงไปหมดทั้งใจ ลำคอมันแห้งผาก เขาไม่รู้จะเลือกใช้ประโยคหรือคำใดในสภาวการณ์เช่นนี้เลย
ทางไปเม้ามอยหอยกาบ : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จากผู้แต่ง : ทริปไปเที่ยวโดนยกเลิกเลย ใครแช่งยอมรับมาเดี๋ยวนี้ เศร้า T_T ปล. เรื่องการเรียบเรียงตัวอักษรในนิยายอาจจะไม่ค่อยคงที่ดีบ้างแย่บ้างต้องขอโทษนะครับ คือผมพยายามลงให้มีเว้นวรรค ตัวใหญ่ อ่านง่าย แต่เปิดจากโน๊ตบุ๊คก็เห็นแบบนึง เปิดในแม๊คบุ๊คก็เห็นแบบนึง คือสรุปว่า ลงแบบไหนก็ตามมันก็ต้องมีคนอ่านที่อ่านง่ายและอ่านยากอยู่แล้วอ่าครับ ผมเลยลงตามผมสะดวกแล้วกันนะ แหะๆ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
o22 สรุปว่าเอาสกิลในเกมส์มาใช้ได้ด้วยเหรอ
ยังงี้ GM ในชีวิตจริงไม่เทพเลยเหรอเนี่ย
:hao6: น้องธันคิดไปไกลล่ะ เฟี๊ยตคงไม่ได้หมายถึงยะงงั้นหรอกหน่า
-
อ่าา ตกลงเฟี๊ยตรู้หรือไม่รู้อ่า อ่านตอนที่ 153 เหมือนจะไม่รู้ เลย แล้วตอนนี้ มาไล่ต้อนธัน อ่าา รอคนเขียนมาเฉลยค่าา
-
แหม แขก อย่าเพิ่งร้อนตัวสิ ตี๋ยังไม่รู้หรอกน่าาาาา
ปล ไม่เที่ยวแล้วก็มาอัพนิยายต่อนะ คึๆ
ปล2 ไม่รู้ คิดไปเองป่าวว่า ทำไม สองตอนนี้ มันสั้นๆกว่าเกิมไงไม่รู้??? รึคิดไปเองหว่าาา
-
ไม่ค่อยมีพิรุธเลยนะธัน ปกปิดได้แนบเนียนม๊ากมากเลยอ่ะ ความจริงเฟี๊ยตอาจจะยังไม่รู้อะไรก็ได้นะ แต่แค่ถามดักทางไปก่อนงั้นๆ จะจับได้ก็อิตรงการวิตกจริตของแกเนี่ยแหละธันนนน
-
พิรุธท้างง ปี ปิดอะไรไม่เคยได้เล๊ย o18
-
อีกใจหนึ่งอยากให้เฟี๊ยตจำได้ อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากให้จำได้เลย เฮ้ออออ
-
โหน่าสงสารธันอ่ะ อยากเก็บช่วงเวลานี้ไว้ในความทรงจำ แม้จะอยูแค่ในเกมส์ก็เถอะ
แล้วถ้าสักวันหนึ่งเฟี๊ยตเกิดไปรักใครในเกมส์ขึ้นมาธันจะทนได้เหรอ
-
บทที่ 156 Black and White
“ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นไรไอ้แขก เครียดเป็นด้วยเหรอ ความลับเยอะนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
อยู่ดีๆ ท่าทีที่จ้องจับผิดนั่นของเฟี๊ยตก็กลับกลายเป็นร่าเริงราวกับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเสียอย่างนั้น เด็กหนุ่มอีกคนที่กำลังรู้สึกเหมือนพุ่งดิ่งลงจากยอดตึกสูงถึงกับอ้าปากค้างด้วยความงงงวย สภาพของธันตอนนี้จับต้นชนปลายไม่ถูกเลย
“ว่าไงนะ” ธันถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ
“ฮ่าฮ่าฮ่า ทฤษฎีที่บอกว่าถ้าอยากให้คนหายสะอึกนี่ต้องอำให้ตกใจที่จริงด้วยหวะ อาการหายเกลี้ยงเลย” เฟี๊ยตลึกขึ้นยืนพร้อมกับขำอย่างสะใจ
“สะอึกพ่องง เขาเรียกติดอ่าง ไอ้ตี๋เอ๊ย กลับไปผัดหมี่ซั่วขายไป”
ธันที่เริ่มปรับอารมณ์ได้ก็กลับมาต่อล้อต่อเถียงด้วยทันที เขาเกือบพลาดพลั้งหลุดปากไปอย่างไม่ได้ตั้งใจเสียแล้ว ท่าทีของเฟี๊ยตในเวลานี้ดูปรกติทุกอย่าง เห็นทีว่าเขาเองนั่นแหละที่ควรจะหมกมุ่นกับเรื่องนี้ให้น้อยลง
“เออๆ มันก็เหมือนกันแหละน่า ว่าแต่พวกเราจะออกไปจากที่นี่กันยัง หลังจากที่สลบไป เก็บไอ้อัญมณีนั่นเรียบร้อยแล้วใช่เปล่า”
เฟี๊ยตชี้ไปทางบานประตูบานหนึ่งที่ปรากฏขึ้นมาอย่างเป็นปริศนา ดูเหมือนว่าพวกเขาคงจะเคลียร์เหตุการณ์ของเกมที่บริเวณนี้จนจบแล้ว ทางออกกลับสู่แผนที่ปรกติจึงคลี่คลาย
“เรียบร้อย ออกไปได้เลย เบื่อไอ้หมู่บ้านทึมๆ นี่เต็มทนแล้ว”
ธันตอบรับพร้อมกับเดินตามเฟี๊ยตตรงไปที่ประตูบานนั้น เด็กหนุ่มลอบสังเกตอาการของเพื่อนร่วมทีมก็พบว่าเฟี๊ยตเองนั้นดูปรกติดูทุกอย่าง ไม่มีทีท่าใดๆ ว่าจะระแคะระคายในเรื่องที่เกิดขึ้นเลย เห็นดังนั้น ธันก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ชายหนุ่มที่เดินนำด้านหน้าบิดลูกบิดเปิดมันออก ก่อนที่เขาจะก้าวข้ามตามไป จบเสียทีกับหมู่บ้านเด็กผู้ชายต้องคำสาปแห่งนี้ เขาเองก็คงจะต้องทิ้งความทรงจำที่เกิดขึ้นที่นี่ไว้เบื้องหลังเช่นกัน
“โอ๊ยย แสงอาทิตย์ คิดถึงจังโว๊ยย”
ธันพูดออกมาอย่างร่าเริงเมื่อออกมาจากเจ้ากังหันลมนั่นสำเร็จ เด็กหนุ่มบิดขี้เกียจไปมาพร้อมยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ได้ออกมาจากสถานที่ชวนหดหู่แห่งนั้น
“ปัญญาอ่อน”
เฟี๊ยตหันมาด่าเบาๆ อย่างไม่จริงจังนัก สายตาของเขากวาดไปมองยังผนังกำแพงที่เคยปรากฎเป็นกำแพงให้พวกเขาทั้งสองเดินออกมานั้น บัดนี้ มันค่อยๆ เลือนหายไปกลายเป็นสภาพอิฐแน่นหนาแข็งอีกครั้ง
“ดูเหมือนว่าจะเพิ่งเคลียร์เกมในหมู่บ้านนี้ได้สินะ”
เสียงเข้มหนึ่งดังขึ้นมาจากทางฝั่งขวาที่ไม่ไกลออกไปมากนัก เมื่อเฟี๊ยตหันไปก็พบว่าเจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งในชุดดำพาดขาว เขารู้สึกคุ้นเคยกับการแต่งกายแบบนี้อย่างประหลาด แต่เขานึกอย่างไรก็นึกไม่ออกสักทีว่าเขาเคยเห็นชุดแบบนี้ที่ไหนมาก่อน
“แล้วไง”
เสียงตอบสั้นๆ แบบไม่ค่อยจะเป็นมิตรเท่าไหร่นักดังออกมาจากปากธัน ในจังหวะที่เฟี๊ยตยังไม่ทันพูดอะไรออกไป ดูเหมือนว่าธันจะคุ้นเคยกับสถานการณ์แบบนี้เป็นอย่างดี
“แถวนี้มีคนคุม ตามธรรมเนียมแล้วต้องจ่ายค่าคุ้มครอง”
ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงคุกคาม ก่อนจะยกมือทั้งสองมาหักนิ้วไปมาจนเสียงดังลั่น อาการตรงหน้านี่มันคือการข่มขวัญชัดๆ
“ไหนลองแสดงการคุ้มครองให้ดูหน่อยสิ จะได้รู้ว่าควรให้เศษตังเท่าไหร่ดี”
ธันตอบออกไปอย่างสบายๆ น้ำเสียงนั่นแสดงความยียวนกวนประสาทอย่างชัดเจน เฟี๊ยตในขณะนั้นไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ ทั้งสิ้น นอกจากเลื่อนมือไปในเสื้อคลุมเพื่อตรวจสอบว่ายาพิษทั้งหลายทั้งแหล่เตรียมพร้อมสำหรับการใช้งานตลอดเวลา ดูจากอาการแล้ว ธันคงจะอยากออกตัวเป็นทัพหน้าเต็มทน เขาคงมีหน้าที่แค่คอยเป็นหน่วยสนับสนุนเท่านั้น
“ขอเปลี่ยนเป็นแสดงการไม่คุ้มครองแทนได้ไหม”
ชายหนุ่มในชุดคลุมสีดำขาวนั่นพูดพร้อมกับตวัดดาบเล่มโตออกมาจากฝักที่พาดอยู่กลางหลัง เสื้อคลุมสีดำขาวลายมังกรนั่นคุ้นตาเฟี๊ยตเหลือเกิน แต่ไม่ว่าชายหนุ่มจะพยายามยังไงก็คิดไม่ออกสักทีว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“เออดี กำลังเครียด อยากออกแรงอยู่พอดี อย่างนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย”
ธันพูดออกมาอย่างไม่มีอาการหวาดกลัวแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มสายฟ้าเรียกใช้การ์ดที่เขาเห็นจนชินตาในการต่อสู้ครั้งแล้วครั้งเล่า กว่าที่เฟี๊ยตจะรู้สึกตัวอีกที ธันก็คว้าดาบคู่ของไฮดราและไปยืนอยู่กลางอากาศเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อยู่ตรงนี้แหละเฟี๊ยต คอยเดี๋ยว เดี๋ยวจะกุดหัวหัวหน้าหน่วยพรรคมังกรทมิฬให้ดู!”
เคล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโลหะหนากระทบกันดังไปทั่วบริเวณนั่น เพียงแค่ลงดาบแรก ดาบคู่ของธันก็สะบัดเอาดาบเล่มยักษ์ของชายคนนั้นหลุดสะบั้นไปเสียงแล้ว เฟี๊ยตสังเกตตั้งแต่อากัปกิริยาการเคลื่อนที่ของธันก็บอกได้เลยว่า เด็กหนุ่มใช้จิตได้คล่องแคล่วกว่าที่เฟี๊ยตคิดไว้มาก การรวมจิตไว้ที่ตาทำให้เฟี๊ยตสามารถเห็นการเคลื่อนไหวของพลังงานจิตในร่างกายธันได้อย่างชัดเจน ราวกับว่าเด็กหนุ่มควบคุมพลังเหนืออำนาจสำนึกนั้นได้อย่างอิสระ รวบรวมอยู่ที่ขาขณะวิ่ง ก่อนที่จะถ่ายเทมาที่แขน และควบแน่นอยู่ที่มือและดาบในที่สุด ไม่แปลกเลยที่ดาบยักษ์นั่นจะกระเด็นไปได้โดยง่าย ธันในขณะนี้ก้าวไปข้างหน้าได้อีกขั้นแล้วจริงๆ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ยังไม่ทันสิ้นเสียงร้องจากความตกใจของอันธพาลคนนั้นตอนที่ดาบหลุดจากมือไป ธันก็ฟาดดาบคู่ซ้ำลงในมืออย่างแทบจะไม่หยุดเสี้ยวจังหวะวินาทีให้หายใจ เดชะบุญของชายคนนั้นที่เรียกใช้การ์ดโล่ได้อย่างทันท่วงที หากแต่โล่แกร่งที่เพิ่งเรียกมาไม่ถึงอึดใจดีก็แตกสลายสะบั้นไปตามแรงฟาดฟันของดาบคู่นั่นเสียแล้ว
ตุบบบบบบ
หากแต่คู่ต่อสู้นั้นก็ไหวดีเหมือนกัน ชายแปลกหน้าอาศัยช่วงจังหวะที่ดาบคู่ของธันสะท้อนกลับไปสั้นๆ ด้วยแรงกระแทกจากโล่ที่เพิ่งแหลกละเอียดไป ย่อตัวลงถีบไปที่ขาข้างซ้ายของธันอย่างเต็มแรง เด็กหนุ่มที่รวมจิตหนาแน่นไว้ที่มือนั้นก็ล้มลงกับพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัวเนื่องจากไม่ได้เตรียมตัวตั้งรับไว้ก่อน ชายคนนั้นอาศัยจังหวะนั้นพุ่งตัวเข้าไปหยิบดาบยาวของตนออกมากระชับอีกครั้ง สายตาของเฟี๊ยตเห็นได้ชัดว่าจิตของอันธพาลนั่นเพิ่มขึ้นอย่างรู้สึกได้ จริงๆ แล้วชายคนนี้อาจจะไม่ได้อ่อนแออย่างที่ตอนแรกเห็น หากแต่เพียงอาจจะประเมิณความสามารถของธันไว้ต่ำ และเตรียมพร้อมรับมือน้อยเกินไปก็เป็นได้
กึ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
หากแต่ครั้งนี้ไม่เป็นไปตามที่คาดเสียแล้ว ธันฟาดดาบคู่ลงที่ดาบโตนั่นอย่างแรงเหมือนครั้งแรก แต่รอบนี้ดูเหมือนชายแปลกหน้านั่นจะตั้งตัวได้ เขายิ้มเพียงมุมปากก่อนจะสะบัดดาบคืนอย่างแรงจนธันถอยไปเกือบห้าเมตรได้ ชายคนนั้นไม่เปิดโอกาสให้เด็กหนุ่มทันตั้งตัวเช่นกัน เขาพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเงื้อมดาบเล่มโตนั่นหมายจะฟาดฟันเอาชีวิตเด็กหนุ่มนามสายฟ้านั่นให้จงได้
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
หากแต่ธันก็ไม่ได้เป็นหมูในอวยรอให้เชือด เด็กหนุ่มอาศัยช่วงจังหวะเสี้ยววินาทีไถลตัวเข้าไปกระแทกเท้าเข้าที่ขาทั้งสองของเจ้านั่นอย่างเต็มแรง ชายที่เงื้อดาบเข้ามาอย่างหมายมาดนั่นก็เสียศูนย์ล้มคว่ำลงกับพื้นอย่างหมดท่า ชายในชุดขาวดำนั่นรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะลุกขึ้น แต่เพียงเสี้ยววินาทีที่เขาขยับพลิกกายหันกลับมา ดาบคู่ของธันอันหนึ่งก็ไปจ่ออยู่ที่คอหอยของเขาเสียแล้ว ธันใช้โอกาสชั่วขณะจิตพลิกมาเป็นฝ่ายชนะในที่สุด เด็กหนุ่มรอยยิ้มเผยรอยยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“ยอมแพ้ซะ ถ้าไม่อยากให้ไอ้นี่ตาย!”
เสียงตวาดหนึ่งกร้าวขึ้นที่ข้างหูของเฟี๊ยต กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองเผลอติดตามการต่อสู้ของธันจนลืมป้องกันตัวเองนั้น เฟี๊ยตก็พลาดไปเสียแล้ว มีดคมอันหนึ่งจ่ออยู่ที่คอของเขาอย่างที่เขาไม่ทันได้รู้สึกตัวเลย ปลายมีดแหลมนั่นบาดลงบนเนื้อจนเลือดจำนวนไม่น้อยไหลซึมออกมาเป็นทาง พวกมันไม่ได้มีคนเดียวอย่างที่พวกเขาทั้งสองคนคิด พรรคพวกอีกคนที่ซ่อนอยู่ตั้งแต่ต้นตลบหลังพวกเขาเสียแล้ว
บัดซบที่สุด เขากลายเป็นตัวประกันโดยได้ตั้งตัวแม้แต่น้อย!
ทางไปเม้ามอยและติดตามข่าวสาร www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ใครที่อ่านนิยายผมอยู่ช่วยคอมเมนท์แสดงตัวหน่อยนะ สั้นก็ได้ยาวก็ดี ลงชื่อเฉยๆ ก็ได้ หลังๆ รู้สึกว่าคนอ่านน้อยลงอ่า ยอดวิวก็ตก พาลจะหมดกำลังใจ ขอกำลังใจหน่อยนะ พลีส >/\<
-
เม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อยเม้นหน่อย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ง่ะ ไม่รู้จะเมันอะไรดี
เพราะคนเขียนแต่งได้สนุกมากกกกกกก
พยายามเฃ้านะคนเขียน
เป็นกำลังใจให้นะครับ^^~
-
:a5: ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงง :z3: :z3: :z3:
จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ
จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ
จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ
จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ จงรีบมาต่อ
สะกดจิตคนแต่ง :oni3: :oni3:
-
เฟี้ยตตต นายเหม่ออะไร กลายเป็นตัวประกันแล้ววว อู้ววว รีบมาต่อนะคะ ค้างอย่างแรงงงงส์
-
:hao3: ฉันว่าอิน้องธันมันคงต้องการระบายอารมณ์นะตอนนี้
ส่วนคนที่เข้ามาหาเฟี๊ยตโดยไม่รู้ตัว ต้องมีฝีมือใช่เล่นแน่นอน
แต่ด้วยสกิลตัวเอกคงจะรอดได้ง่ายๆ
-
เฟี๊ยตเผลอแปปเดียวโดนจับเป็นตัวประกันเลย....
-
กลับมาอ่านแล้งนะครัช ขอโทษที่หายไป ดามอก นานไปหน่อย มาติดตามเหมือนเดิมแล้ววว
-
อือๆ ทำไมมันสั้นแท้
เฟียต จะทำยังไงล่ะเนี้ย
ยอมตายซะเถอะเฟียตเอ้ยยยย ปล่อยธันฆ่ามันซะ
:laugh: :laugh:
-
เอายาพิษกรอกปากแม่งเลยเฟี๊ยต !! :really2:
-
บทที่ 157 Strychnine
“กูบอกให้หยุดไง ทิ้งดาบซะ แล้วชูมือขึ้น ไม่งั้นไอ้หน้าจืดนี่ตายแน่!”
เสียงเหี้ยมที่แสดงถึงความได้เปรียบนั่นตะโกนสั่งไปที่ธันอย่างเฉียบขาด จังหวะนั้นเฟี๊ยตไม่อาจแม้แต่จะหัดไปดูหน้าของเจ้าของเสียงนั่นได้เลย เลือดจำนวนไม่มากค่อยๆ ซึมออกมาจากแผลบริเวณต้นคอของเขา เฟี๊ยตค่อยๆ ตั้งสติ และรวมจิตมาอยู่ที่ลำคอบริเวณนั้น ตั้งใจว่าหากโดนหมายชีวิตจริงๆ มีดแหลมนั่นคงทำอันตรายให้ได้น้อยกว่าที่ควรจะเป็น
“โอเคๆ เล่นหมาหมู่ก็ไม่บอก”
ธันพูดพร้อมกับยกดาบขึ้นจากลำคอนั่นอย่างสบายๆ เด็กหนุ่มถือดาบนั่นอย่างไม่แสดงท่าทีเกรงกลัวออกไปแม้แต่น้อย ธันดูสบายๆ กับสถานการณ์ตรงหน้านี้มากกว่าที่ควรจะเป็น ซึ่งข้อเท็จจริงดังกล่าวทำให้เจ้าของมีดตรงคอเฟี๊ยตหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
“โธ่เอ๊ย นึกว่าจะ…”
ชายชุดขาวดำที่นอนตัวคลุกฝุ่นอยู่บนพื้นยันตัวขึ้นมาหลังจากที่ธันได้ถอนดาบไปจากคอหอยแล้ว แต่คำปรามาสที่หลุดออกมาจากปากนั่นยังไม่ทันจบประโยคดี ดาบคู่สองเล่มนั่นก็แทงสวนลงไปบนร่างนั้นอย่างเลือดเย็น ดาบทั้งสองปักลงบนหน้าอกซ้ายและขวาอย่างถนัดถนี่ ไม่มีเสียงร้องขอชีวิตแม้แต่เพียงคำเดียว ตาของเจ้าอันธพาลนั่นเบิ่งกว้างอย่างตกใจเล็กน้อย ก่อนที่ร่างใหญ่นั่นจะเลือนหายไปภายในชั่วพริบตา
เด็กหนุ่มสายฟ้าสังหารนักเลงในชุดขาวดำนั่นไปเรียบร้อยทั้งๆ ที่มีดยังคงจ่อคอเฟี๊ยตอยู่อย่างนั้น!
“ไอ้หน้าจืดนี่ไม่ได้หมูอย่างที่คิดหรอกน่า หนีไปตอนนี้ยังอาจจะทันนะ ไอ้ลูกกระจ๊อก”
ธันหันกลับมาพูดกับเจ้าของมีดเล่มนั้นอย่างสบายๆ ไม่มีทีท่าความเป็นห่วงเป็นใยใดๆ เผยขึ้นมาให้เป็นจุดอ่อนแม้แต่น้อย คลองจักษุในเวลานั้นเห็นความลนลานที่อยู่ในแววตาของเจ้าคนที่เหมือนจะได้เปรียบนั้นดี ความไม่มั่นใจฉายออกมาอย่างชัดเจน ดูก็รู้ว่ามันเป็นเพียงลูกน้องของไอ้คนที่ลาไปยมโลกเมื่อกี้นี้ ภาวะการขาดผู้นำแบบนี้ เห็นทีจะจัดการได้ไม่ยาก
“กูบอกแล้วใช่ไหม ไอ้หน้าจืดนี้ไม่…”
ราวกับหนังม้วนเดิมถูกฉายซ้ำไม่มีผิด น้ำเสียงที่ดังออกมาจากปากเจ้าของมีดคนนั้นตัดจบลงทั้งๆ ที่ยังไม่สิ้นประโยคดี เฟี๊ยตในขณะนั้นถือโอกาสหันไปมองร่างนั้นอย่างเต็มตา ชายอีกคนในชุดขาวดำเช่นกันที่เป็นคนที่ข่มขู่เขา ดูจะต่างกันแค่อย่างเดียวคือ มันไม่มีผ้าคลุมหลังเหมือนเช่นคนที่ตายไปก่อนหน้านี้แล้ว
“ก็บอกแล้ว ไอ้หน้าจืดนี่ซาดิสม์จะตาย รนหาที่เองนะ”
ธันพูดอย่างสบายๆ พร้อมโคลงหัวไปมา ในขณะที่เจ้าของร่างนั่นมีสภาพเหมือนถูกมือยักษ์จับตรึงให้หยุดการเคลื่อนที่อยู่อย่างนั้น มือที่เคยถือมีดอยู่ค่อยๆ หงิกงอจนไม่สามารถกำมีดได้อีกต่อไป มีดที่กรีดสร้างรอยแผลไว้ที่ลำคอด้านขวาของเขาตกลงสู่พื้นในตอนนั้นเอง
“ใครหน้าจืดวะ ถุยย ไม่ได้ซาดิสม์เว่ย เขาเรียกว่าป้องกันตัว”
เฟี๊ยตเดินถอยออกมาสมทบกับธันโดยที่ปล่อยให้ร่างเกร็งนั่นห่างออกไปอย่างนั้น ผู้เคราะห์ร้ายนั่นเบิกตากว้างอย่างตกใจ น้ำลายจำนวนไม่น้อยไหลออกมาผ่านริมฝีปากอย่างไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ มือ ขา และลำตัวของเขาค่อยๆ บิดเบี้ยวไปตามลำดับ สภาพของชายคนนั้นในตอนนี้หมดสภาพของคนปรกติไปเสียแล้ว มีลักษณะแสดงออกเป็นเพียงร่างกายที่แบกทุกขเวทนาเอาไว้เป็นอย่างยิ่ง
“หยุดเลย ไม่ต้องถอนพิษนะ พวกนี้เป็นพรรคมังกรทมิฬ ถ้าฆ่าแล้วต้องฆ่าให้หมด ถ้าเหลือแม้แต่คนเดียว มันจะกลับไปลงบัญชีดำพวกเราที่พรรคมัน คราวนี้ละยาวแน่ จำครั้งก่อนไม่ได้หรือไง เกือบตายกันยกแผง ถ้าอยากโดนคนเป็นร้อยตามฆ่าก็เชิญ”
ธันกล่าวขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าเฟี๊ยตทำท่าจะหยิบอะไรสักอย่างออกมาจากเสื้อคลุม และดูเหมือนว่าเขาจะคาดการณ์ไว้ไม่ผิดเลย มือนั่นชะงักไปอย่างโดนแทงใจดำ เฟี๊ยตคิดจะถอนพิษให้ไอ้ศัตรูที่เพิ่งจะเอามีดกรีดคอตัวเองจริงๆ ด้วย
“เฮ้ออ ไม่ถอนก็ไม่ถอน ไม่น่าจะใช้พิษที่ค่อยๆ ออกฤทธิ์แบบนี้เลย โกฐกะกลิ้งนี่ไม่เหมาะกับการสังหารในเวลาอันรวดเร็วจริงๆ ด้วย”
เฟี๊ยตพูดรำพึงออกมาอย่างยอมเลิกล้มความคิด ความจริงแล้วชายหนุ่มเลือกใช้พิษแบบแผ่กระจายไว้ตั้งแต่ก่อนการประลองดาบของธันกับชายชุดขาวดำคนนั้นเสียอีก ผงจักระที่ผสมกันระหว่างเขากับธันทำให้ธันไม่ได้รับอันตรายจากยาพิษนั้นไปด้วย ผลสุดท้าย พิษร้ายนั้นก็ได้ทำงานสมเจตนารมณ์ของมันจริงๆ หากเขาเลือกพิษที่ออกฤทธิ์เร็วกว่านี้ เจ้าของมีดนั่นก็ล้มลงไปตั้งแต่เข้าใกล้เขาแล้ว ลมหายใจสุดท้ายนั่นจะไม่ยืดเยื้อออกมาถึงเพียงนี้
“อึ้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เสียงร้องดังมาจากร่างของชายที่ต้องยาพิษนั่นดึงความสนใจของคนทั้งคู่กลับไปอีกครั้ง เจ้าของมีดนั่นนำมือที่หงิกงอมากุมอยู่ที่ลำคออย่างเจ็บปวด ร่างกายนั่นบิดเบี้ยวไปอย่างทรมาน ลิ้นของชายคนนั้นโผล่ออกมาจุกอยู่ตรงริมฝีปากอย่างเห็นได้ชัด ลำตัวของเขาค่อยๆ กระตุกช้าๆ ก่อนจะรุนแรงขึ้นตามลำดับ ร่างนั้นลงไปกลิ้งคลุกฝุ่นอยู่บนพื้น เจ้าของชุดขาวดำนั่นสั่นกระตุกด้วยอาการลมชักอย่างเป็นจังหวะและรุนแรง ร่างทั้งร่างนั้นสั่นสะท้านไปด้วยอานุภาพของยาพิษที่มีฤทธิ์กดการทำงานของระบบประสาทที่คอยสงบประสาทในกระดูกสันหลัง ผลคือระบบประสาททั่วร่างกายทำงานอย่างเกินประสิทธิภาพที่ควรจะเป็น กล้ามเนื้อทั้งร่างกายนั่นหดเกร็งอย่างทรมานมากที่สุด ร่างนั้นสั่นสะท้านอย่างทรมานด้วยพิษยาอยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ จางหายไปด้วยหมดลมหายใจในท้ายที่สุดนั่นเอง
ธันที่ยืนดูอยู่ตั้งแต่ต้นจนจบได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างเยือกเย็น คำพูดพล่อยๆ ในตอนแรกของเขาดูจะเป็นจริงขึ้นมาเสียแล้ว การฆ่าของเฟี๊ยตดูเจ็บปวดทรมานกว่าวิธีของเขาอย่างทบเท่าทวีคูณนัก เขาสาบานกับตัวเองได้เลยว่าเขาจะไม่เป็นศัตรูกับคนตรงหน้านี้เด็ดขาด เขาไม่อยากต้องทรมานเจียนตายก่อนจะสิ้นลมหายใจแบบนี้!
“เฮ้ยยย ธัน พวกมันยังมีอีกคน!”
เสียงของเฟี๊ยตร้องดังขึ้นอย่างตกใจ ชายหนุ่มชี้มือไปทางสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่บินขึ้นเหนือโอกาสราวกับว่าหาโอกาสเหมาะเจาะมาได้สักพักหนึ่งแล้ว หญิงสาวในชุดขาวดำไม่ต่างจากคนทั้งคู่ก่อนหน้านี้กำลังควบทะยานสัตว์ปีกตัวโตชนิดหนึ่งบินหนีออกไป
“โธ่เว๊ยยย”
ธันสบถขึ้นมาอย่างหงุดหงิดเมื่อค้นพบว่าดาบที่ปักทะลุร่างของศัตรูก่อนหน้านั้นลงไปเสียบกับแง่งหินใต้พื้นดินอย่างพอดิบพอดี เด็กหนุ่มออกแรงดึงอย่างแรงก็ยังไม่สามารถถอนดาบทั้งคู่นั้นออกมาจากพื้นได้ จังหวะค่อยๆ หลุดลอยออกไปอย่างช้าๆ สัตว์ปีกนั้นทะยานตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
ถ้าพวกเขาทั้งสองปล่อยให้หญิงสาวคนนั้นหลุดรอดชีวิตไปได้ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่แน่ เพราะพวกเขาจะถูกหมายหัวจากองค์กรระดับท๊อปของเกมนี้ทันที ความหวังที่จะได้ผจญภัยอย่างสนุกสนานจะดับลงไปทันที ชีวิตของเขาจะกลายเป็นการหนีหัวซุกหัวซุนภายในพริบตา
“พิษปลาปักเป้า spout!”
ไหวดีเหมือนกันสำหรับเจ้าหนุ่มสารพัดพิษอีกคน เฟี๊ยตสะบัดเสื้อคลุมพร้อมกับสั่งการให้ยาพิษอีกหลอดพุ่งเข้าโจมตีผู้เหลือรอดชีวิตนั้น ชั่วนาทีที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกนั้น เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะเลือกใช้พิษให้เหมาะสมกับสถานการณ์เลย เขาคว้าเอาพิษหลอดแรกที่มือกวาดไปโดน และสั่งการไปตามชื่อข้างหลอดที่เห็นเท่านั้น
ทันทีที่สังการจบ หลอดทดลองบรรจุยาพิษนั่นก็แตกละเอียดเพราะกระแทกลงกับพื้น ยาพิษปริมาณไม่น้อยลอยฟุ้งออกจากหลอดก่อนจะพุ่งตรงไปยังร่างที่เคลื่อนที่อยู่กลางอากาศอย่างหมายมาด ครั้งล่าสุดที่เฟี๊ยตใช้การควบคุมพิษแบบนี้ เขาไม่มีความแม่นยำแม้แต่น้อยเลย แต่ในวินาทีฉุกเฉินแบบนี้เขาไม่มีโอกาสให้เลือกเสียแล้ว จะมัวมาเปิดหนังสือหาไพ่ใหม่ก็ดูจะไม่ทันท่วงที
“เยสสสส”
พิษนั่นประทะเข้ากับร่างเป้าหมายนั่นอย่างเหมาะเจาะที่สุด ดูเหมือนว่าเฟี๊ยตก็จะก้าวไปข้างหน้าอีกขั้นเช่นกัน การประสานจิตไว้ที่ดวงตาทั้งสองทำให้การจับพิกัดเป็นไปอย่างแม่นยำมาก ผลของพิษร้ายนั่นทำให้การเคลื่อนที่ของเจ้านกใหญ่นั่นหยุดลงทันที แต่มันก็ยังคงลอยอยู่บนอากาศทั้งที่ร่างกายกลายเป็นอัมพาตในช่วงวินาทีหนึ่งนั้น ก่อนจะเคลื่อนตัวตกลงสู่พื้นอย่างช้าๆ ในที่สุด
ในขณะช่วงชุลมุนที่สุดนั้นเอง อยู่ดีๆ ก็ปรากฏแสงสว่างวาบขึ้นภายในมือของธันที่กำลังหงุดหงิดเพราะดาบคู่ของตนไม่สามารถใช้การได้ดั่งใจนั้น แสงสว่างนั้นค่อยๆ เคลื่อนที่จากอุ้งมือสู่ปลายมือ ก่อนที่มันจะค่อยๆ เปลี่ยนสภาพกลายเป็นดาบความยาวครึ่งเมตรเล่มหนึ่ง ในจังหวะนั้น เด็กหนุ่มไม่มีเวลาแม้แต่จะสันนิษฐานถึงที่มาที่ไปของมันแม้แต่น้อย เขาใช้เวลาเล็งระยะชั่วอึดใจ ก่อนจะขว้างดาบนั่นพุ่งไปยังร่างที่ค่อยๆ ตกลงสู่พื้นนั่นอย่างเต็มแรง!
สวบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ดาบปริศนาเล่มนั้นปักเข้าที่ร่างของผู้รอดชีวิตคนสุดท้ายนั่นอย่างเต็มรัก ชั่วอึดใจเดียวเท่านั้นที่ร่างนั้นค่อยๆ เลือนหายไปจากคลองจักษุของคนทั้งสอง รอดแล้ว พวกเขาปิดปากผู้เหลือรอดคนสุดท้ายได้สำเร็จ ชายทั้งสองถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ดาบเล่มที่สามแห่งไฮดราถูกปลดผนึกแล้ว! (The Third Sword of Hydra has been unsealed!)”
ทางไปเม้ามอยและติดตามข่าวสาร www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : คนอ่านผมมี 26 คอมเม้น 26 คนถ้วน TT_TT นิยายผมไม่สนุกเหรอครับ แต่งมาร้อยห้าสิบกว่าตอนแล้ว มีคนอ่านยี่สิบกว่าคนเอง เฮ้ออออออออออออออ น้อยใจอะ
-
มีใครเป็นนักแต่งนิยายเหมือนผมบ้างไหมครับ
แต่งไปนานๆ มีเหนื่อย มีท้อ มีเบื่อบ้างไหมครับ
ทำไงให้หายดี T_T
-
สู้ สู้ ครับ อ่านแล้วสนุกดี
-
:impress2: :impress2: :impress2: :กอด1: :impress2:
ดีใจที่สุด คนเขียนมาลงอีกแยัวน้า
-
โอ๋ๆๆๆๆ อย่าน้อยใจ. คนส่วนใหญ่ชอบอ่านมากกว่าโพส เป็นเรื่องปกติ ดูจำนวนคนอ่านดีกว่านะ เขียนดีแล้ว รายละเอียดเยอะ ทำให้การอ่านทวนได้บ่อยๆ เราชอบนะ คิดที่จะเป็นนักเขียนอย่าท้อกะแค่ไม่มีคนโพส เขียนไปเรื่อยๆ คนติดเดี๋ยวคนก้อเข้ามาโพสกัน แต่ต้องรับให้ได้ก่อนว่าคนโพสกะคนอ่านไม่มีทางที่จะเท่ากัน ยอมรับและทำใจ คนเขียนมือใหม่ คนอ่านยังไม่ติดหรือยังไม่ได้คลิกเข้ามาอ่าน ส่วนนึงก้อเพราะมีคนเปิดเรื่องเข้ามาใหม่เยอะมาก แต่ชื่อเรื่องก้อสำคัญนะ เท่าที่ดูถ้าชื่อเรื่องบ่งบอกความหื่นคนอ่านจะคลิกเยอะมาก5555 เป็นป่าวไม่รุแต่เราคลิก สู้ๆ เราคนนึงที่ติดตามน้า สนุกมีสาระและแหวกแนวดี และท่าจะอภิมหากาพท์เรื่องยาวดี
เอาใจช่วยน้า เชียร์
:กอด1: :L2: :L1:
-
ว๊าวๆมาอัพแล้ว อัพแบบจุใจเลย555 ทีนี้ทั้ง2คนก็อัพเลเวลขึนอีอกขั้นแล้วสินะ ธันได้ดาป พี่เฟี๊ยตก็ใช้จักขระคล่อง
ดีจริงๆเลยน้า 2พระนางของเราเข้ากันได้ดีขึ้นๆทุกตอนเลย5555555 ให้ตายสิตอนนี้ก็เปิดตัวพระเอกของเรื่องได้แล้ว
ผู้โชคดีคนนั้นคือธันนั่นเอง อย่างที่คิดไว้เลย แถม2คนก็มีsomthingกันแล้วอีก OHHH~
ตอนที่พี่เฟี๊ยตตื่นแล้วเหลือแค่ธันกันนางคนนั้นอ่ะโคตรสงสารธันเลย มันให้อารมณ์แบบแอบรักแต่ไม่อยากแสดงออก
แบบเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อเลย โหยๆๆๆ เจ็บปวดแท้ๆ ยิ่งเธอวางใจ ยิ่งสนิทกันมากเพียงใด
ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนไกลออกไป ทั้งที่อยู่ใกล้ๆเธอ อยากจะดีใจที่ได้เป็นคนสำคัญของเธอ สุดท้ายต้องก็ยังทุกข์ใจเสมอ
เพราะรักเธอข้างเดียว ทั้งๆที่2คนนั้นนะแบบมีหัวใจไม่เคยได้ใช้...จนเหมือนคนที่ไร้...จิตใจ
ปิดตายทุกอย่างเสมอมา...เธอเหมือนเป็นกุญแจที่หาย...เป็นเหมือนคนที่ไขประตูให้ฉัน เปิดใจดวงนี้
เปิดมันด้วยรัก...จากเธอ.... โอ๊ยๆมันหน่วงนิดๆ(?)แล้วนะเนี่ย แล้วพี่เฟี๊ยตก็จำไรไม่ได้อีก
แล้ว2คนนี้จะลงเอยกันยังไงละทีนี้ ลุ้นจริง 2คนนั้นยื่งปากไม่ตรงกับใจอยู่ เฮ้ออออ (ขอถอนหายใจแปป)
ส่วนพี่คนเขียนก็สู้ๆน้า อย่าพึ่งน้อยใจไป คนอ่านน้อยคนเม้นน้อยก็ไม่ได้หมายความว่านิยายไม่สนุกนิน่า
ยังไงเรายังอยู่ตรงนี้นะเออ เราชอบนิยายเรื่องนี้มากๆเลย อย่างที่ชอบบอกอ่ะ
นิยายแฟนตาซีที่มันวายๆมันหาอ่านยาก ถึงจะไม่ใช่แนวตลาดแต่เราติดใจนะ ฮ่าๆๆๆ อ่านแบบค่อยเป็นค่อยไปก็ลุ้นดี
น่าติดตามด้วย อย่าเซ็งไปเลยนะพี่ถึงเราจะไม่ค่อยโผล่มาเท่าไหร่แต่เราฝากใจไว้กับนิยายเรื่องนี้นะ(เสี่ยวแปป><)
รักนะครัชชชชชช แต่งต่อมาให้เราอ่านอีกไวๆน้า
-
มาตอบคนแต่งแล้ววววววววววว
นี่คือเฟี๊ยตเข้าเกมส์มาแบบจำอะไรไม่ได้เลย
ปล่อยให้ธัน .. รู้สึกอยู่ฝ่ายเดียวสินะ หึหึ
ตอนแรกคิดว่าเฟี๊ยตจะเผยความหวั่นไหวก่อน
ทักษะทั้งคู่ในตอนนี้พัฒนาไปไกลเชียว
แล้วดาบไฮดรา ลำดับ 3 นี่
มานไม่มีที่มาที่ไป แสดงว่าต้องมีโอกาสเปลี่ยนได้อีก
ธันจะต้องเก่งมากกว่านี้แน่ๆ ^^
-
ธันได้อาวุธแบบใหม่อีกแล้ว สงสัยจะมีอีกหลายแบบเลยเหมือนชื่อไฮดรา ส่วนเฟี๊ยตตอนนี้ออกแนวซาดิสม์นะ นายธันจงระวังตัวไว้ ทำให้อาตี๋เคืองมีสิทธิ์ตายอย่างทรมานได้ 555+
-
โอ๋ๆๆ เฮียย อย่าเพิ่งน้อยใจน้าา สู้ๆ นิยายเรื่องนี้ สนุกมากกกก ขอบอก ติดงอมแงมเลย แต่ เฮีย..การ์ดดาบถูกปลดผนึกได้ไงอ่า รีบมาเฉลยน้าา รออ่านจ้า
-
อย่าน้อยใจนะ เราเชื่อว่าจริงๆแล้วมีคนอ่านมากกว่านี้แต่เป็นประเภทอ่านอย่างเดียวแน่นอน
เมื่อก่อนก็เป็น :ling3:
แต่เราน่ะเห็นเรื่องนี้อัพทีไรจะรีบกดเข้ามาอ่านทุกที หลงรักตัวละครทุกตัวเลย
+1 และโหวตตลอดเลยนะ :กอด1:
-
:a5: พวกพระเอกนี่โหดจัง
ดาบของธันเพิ่มระดับอีกแล้ว มีเพิ่มมาอีกหนึ่งเล่ม
เราว่าขาจรมาเยอะ อีกอย่างเราเคยบอกคุณอ้นแล้วว่า ถ้าเขียนแนวแฟนตาซีต้องทำใจหน่อย
คนอ่าคนเม้นมันจะน้อยกว่ารักหวานแวว ลองสังเกตุจากในบอร์ดสิ หาแนวที่ไม่ชูเรื่องความรักเป็นหลักยากมากกกกกก
-
เฟี๊ยตโหดขึ้นทุกการต่อสู้เลยแฮะ 5555
-
ตามอ่านคร่าา มาต่ออีกน้าา
-
เดี๋ยวนี้ไม่ต้องพูดไรกันล่ะ แค่มองตาก็รู้ใจ เริ่มเก่งขึ้นกันแล้วๆ
-
ดาบปลดล็อกได้ไงอะ
มาเคลียร์ด่วนๆ
:a5:
-
อย่าน้อยใจไปใย อ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุด ชอบเรื่องนี้มากเลย อันที่จริงก็อยากเม้นทุกวันนะแต่นานๆทีเราจะมีเวลาอ่าน
จะติดตามไปเรื่อยๆๆมีเรื่องไหนก็จะตามอ่าน สู้ๆๆนะ
ปล.ที่เหนคอมเม้นน้อยนั้นน่าจะเปนเหมือนเราที่อ่านจนถึงตอนล่าสุดแล้วค่อยเม้น อย่าโกดเราน้าๆๆ :mew2:
-
สนุกสิคะ ติดตามมาตลอดเลย
เริ่มแข็งแกร่งมากขึ้นแล้วสินะ
-
บทที่ 158 A Souvenir
“ดาบอีกอันมาได้ไง”
เฟี๊ยตที่จ้องมองการหายไปของผู้ร้ายคนที่สามจนวางใจแล้วหันมาทางเพื่อนร่วมทีมเพื่อถามถึงเรื่องดาบปริศนาที่โผล่มาในช่วงจังหวะที่ดีที่สุด
“ไม่รู้เหมือนกัน คิดว่ามีแค่สองแบบมาตลอดนะเนี่ย ไม่นึกว่าจะมีถึงสาม” ธันส่ายหน้าไปมา พร้อมกับตอบออกมาแบบไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก
“ไม่ใช่แค่สามหรอก” เฟี๊ยตแย้งออกมาสั้นๆ
“อ๊าว รู้ได้ไง ตกลงรู้วิธีปลดผนึกด้วยเหรอ” ธันถามกลับมาอย่างตื่นเต้น
“ดาบมันชื่อว่าดาบของไฮดราถูกไหม ซึ่งไฮดราเนี่ยเป็นสัตว์ในเทพนิยายที่มีหกหัว ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้สูงมากว่ามันจะมีหกแบบ”
เฟี๊ยตพูดออกไปตามความคิด ในขณะที่ธันในเวลานั้นได้แต่ตั้งใจฟังอย่างตั้งใจ ความจริงแล้วเขาค่อนข้างคุ้นชื่อกับไฮดราพอสมควร แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะหาคำตอบแต่อย่างใด
“ส่วนเรื่องวิธีการปลดผนึก ตอนนี้ยังไม่รู้ แต่อีกเดี๋ยวจะรู้แล้ว” เฟี๊ยตตอบพร้อมรอยยิ้มมุกปาก
“หืออ” ธันส่งเสียงอย่างสงสัย
“ไบเบิ้ล” เฟี๊ยตเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“นายท่าน”
“The Sword of Hydra เป็นไพ่ดาบที่มีรูปลักษณ์แตกต่างกันไปทั้งหมด 6 แบบ เงื่อนไขการปลดผนึกในแต่ละขั้นของดาบไม่ชัดเจนนัก แต่พบว่ามีความสัมพันธ์กับความสามารถของเจ้าของไพ่และสถานการณ์ที่เหมาะสมในการเปลี่ยนแปลง” เฟี๊ยตเอ่ยถ่ายทอดคำพูดออกไปตามประโยคที่ได้รับมาจากไบเบิ้ล
“เฮ้ออ เกิดมาเก่งก็เงี้ย ลำบากใจเหมือนกันนะ ขนาดดาบยังทนไม่ได้ ต้องวิวัฒนาการตาม ฮ่าฮ่า” ธันพูดปนหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะภูมิใจไม่น้อยที่ค้นพบว่าตัวเองเก่งขึ้นไปอีกขั้น
“ถุยยย มีหกขั้น ได้ขั้นสามยังจะกล้าภูมิใจ โถๆๆ เด็กน้อย ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตได้โอกาสจึงหันมาทับถมอย่างอารมณ์ดี หากแต่ในใจก็ยอมรับอยู่ในความจริงที่ว่าดูเหมือนธันจะเก่งขึึ้นจริงๆ
“โถถ ตัวเองเก่งตายอะ ยืนอยู่ดีๆ ปล่อยให้คนเอามีดมาจิ้มคอตัวเองจนเลือดออกได้ ใจลอยไปไหนจ๊ะ” ธันเองก็ไม่ยอมแพ้ เด็กหนุ่มยกวีรกรรมเมื่อครู่นี้ออกมาล้ออย่างสนุกปาก
“เออ ไม่เก่งก็ไม่เก่ง ไม่เคยโอ้อวดหวะ ไป ไปกันได้แล้ว เอาเพชรไปให้จีน่า แล้วจะได้ไปเมืองอื่นกันต่อเสียที” เฟี๊ยตเอ่ยตัดบทมาอย่างไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย
เมื่อธันได้ยินดังนั้นก็รีบเปิดสมุดการ์ดประจำตัวของตนทันที ก่อนจะหยิบไพ่รถมอเตอร์ไซค์คันโตออกมาอย่างตื่นเต้น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะช้ากว่าเฟี๊ยตที่เตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว ชายหนุ่มที่ถือไพ่สีเขียวในมืออยู่ก่อนแล้วประกาศใช้การ์ดเสียงดัง พร้อมกันกับที่ร่างกายของคนทั้งสองพุ่งตัวไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าถูกพลังมหาศาลดูดร่างเอาไปอย่างนั้น
“Return Release!”
“ไม่หนุกเลย”
เสียงของธันเอ่ยขึ้นมาอย่างจงใจให้เฟี๊ยตได้ยิน ธันแสดงความเซ็งออกมาอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่รู้ตัวว่าเพื่อนร่วมทีมจงใจขัดขวางการขี่รถตะลุยท้องฟ้าของเขา
“รีบ เดี๋ยวคืนนี้อย่างจะขี่กี่รอบก็ขี่วนไปเลย ไม่ห้าม” เฟี๊ยตตอบออกมาอย่างง่ายๆ ราวกับว่าธันเป็นเด็กตัวเล็กๆ อย่างใดอย่างนั้น
“ขี่คนเดียวไม่สนุก”
ธันตอบสั้นๆ และไม่ยอมเดินตามเฟี๊ยตที่เริ่มเดินนำเข้าไปในส่วนของเรือบิน จนเฟี๊ยตต้องหันหน้ากลับมามองอย่างสงสัย
“เหมือนกันแหละน่า คืนนี้จะขับมันทั้งคืนก็จะไม่บ่นเลย โอเค๊”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับหันหน้าไปเพื่อจะเดินเข้าไปสู่ส่วนลึกของทางเดินที่เชื่อมต่อกับบริเวณแรกรับผู้มาใหม่ที่ธันเคยเอามอเตอร์ไซค์มาจอดเมื่อครั้งที่แล้ว
“ขี่คนเดียวไม่สนุก” ธันตอบด้วยประโยคเดิมและไม่ยอมเคลื่อนที่เช่นเดิม
“ไปได้แล้ว ธัน” เฟี๊ยตเอ่ยเร่งด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น
“ขี่คนเดียวไม่สนุก” ธันเบือนหน้าออกไปอีกทาง ก่อนจะพูดประโยคเดิมซ้ำอีกครั้ง
“เออๆๆ เดี๋ยวคืนนี้จะไปซ้อนท้ายให้ ตกลงไหม จะขี่ไปถึงสวรรค์วิมานที่ไหนก็เชิญ ตอนนี้ไปทำธุระให้เสร็จก่อน ถ้ายังไม่ไปอีก จะจัดกรอกยาพิษแล้วมัดใส่ถุงไปแล้วนะ”
เฟี๊ยตถอนหายใจพร้อมกับตอบออกมายาวเหยียด สุดท้าย ชายหนุ่มก็ต้องยอมลงให้กับเพื่อนร่วมทีมที่ทำตัวราวกับเป็นเด็กอนุบาลที่แสนจะเอาแต่ใจตัวเองคนนั้น
“เย่ ไปหาจีน่ากันเถอะเฟี๊ยต เดี๋ยวจีน่าจะคอย”
ธันพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี สีหน้านั้นเปลี่ยนเป็นฉีกยิ้มกว้าง เด็กหนุ่มเดินเข้ามากอดคอและลากให้เฟี๊ยตเดินลึกเข้าไปตามทางเดินแห่งนั้นอย่างร่าเริง
“กวนส้นตีน!”
เฟี๊ยตพึมพำออกมาสั้นๆ แต่ก็ยอมเดินไปกับเด็กหนุ่มสายฟ้านั่น ไม่มีคำโต้เถียงใดๆ หลุดออกมาจากปากชายอีกคน นอกจากรอยยิ้มที่กว้างเสียจนน่าหมั่นไส้
“Hi Phiet, I miss you more than I probably say (สวัสดีเฟี๊ยต ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน มันมากเกินกว่าจะอธิบาย)”
ทันทีที่เฟี๊ยตก้าวเข้ามาในส่วนของห้องโถง ชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงเล็กที่แสนจะคุ้นเคย พร้อมกับที่เด็กสาวที่เคยร่วมเป็นร่วมตายกับเขาในช่วงเวลาหนึ่งกระโดดขึ้นมากอดเขาอย่างเต็มรัก
“Long time no see darling, is everything alright? (ไม่เจอกันนานเลยที่รัก เป็นอย่างไรบ้าง ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม?)”
เฟี๊ยตตอบพร้อมกับกอดจีน่าด้วยความเอ็นดูอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยทักทายและวางตัวเด็กหญิงให้ทรงตัวยืนบนพื้น
“Fine (สบายดี)”
เด็กหญิงคนนั้นเอ่ยตอบมาสั้นๆ พร้อมกับรอยยิ้ม ไม่มีคำใดอธิบายความรู้สึกของคนตรงหน้าได้ดีไปกว่าแววตาที่กำลังสื่อความรู้สึกอย่างท่วมท้นคู่นั้น
“Hey Gina, why do you miss only Phiet? Didn’t you remember me? Hmm (เฮ้ จีน่า ทำไมเธอคิดถึงแต่เฟี๊ยตหละ จำผมไม่ได้แล้วเหรอ หืมม?)”
ธันที่กำลังรอจังหวะอยู่ก็เอ่ยขึ้นขัดการสนทนาของคนทั้งคู่นั่นอย่างนึกสนุก เด็กหนุ่มแกล้งทำท่าน้อยใจหญิงสาวตัวเล็กคนนั้นอย่างไม่จริงจังนัก
“Ohh how could I forget you? I do miss you also Thun. (ฉันจะลืมคุณได้อย่างไร ฉันก็คิดถึงคุณมากเช่นกันนะธัน)”
จีน่าหันมาตอบอย่างอารมณ์ดี เด็กน้อยวิ่งเข้ามากอดธันอีกคนอย่างไม่ให้น้อยน่ากัน เสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางบทสนทนาที่เป็นกันเองเหล่านั้น
เขาทั้งสามคนพูดคุยกันอย่างสบายๆ โดยมีพี่สาวของจีน่านั่งอ่านหนังสือดูอยู่เพียงไกลๆ เท่านั้น เมื่อเฟี๊ยตทำท่าจะชวนทุกคนตรงเข้าไปร่วมวงกับโจแอนนาด้วยอีกคนเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท พี่สาวของจีน่าก็ยกมือขึ้นโบกมือปฏิเสธเป็นการบอกให้คุยกันตามสบาย ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่อยากร่วมวงสนทนาด้วยตอนนี้
“Gina I’ve just realized I have some souvenir for you (จีน่า ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีของที่ระลึกมาฝากด้วย)”
เมื่อเห็นว่าพูดคุยได้ชั่วเวลาหนึ่งแล้ว เฟี๊ยตก็เอ่ยเข้ามาเข้าเรื่องที่เป็นประเด็นสำคัญในวันนี้ เขาชำเลืองไปทางพี่สาวของจีน่าเล็กน้อยก็พบว่าโจแอนนาหันมามองที่เขาอย่างตั้งใจ หากแต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไรแต่ประการใด
“Really? Surprising! (จริงเหรอคะ น่าตื่นเต้นจัง)” จีน่าพูดพร้อมกับยิ้มกว้างออกมาอย่างตื่นเต้น
เฟี๊ยตยิ้มกว้างพร้อมกับค่อยๆ หยิบอัญมณีที่ได้มาจากหมู่บ้านลึกลับนั่นออกมาจากเสื้อคลุมด้านใน ทันทีที่เพชรเม็ดงามต้องแสงสว่างท่ีอยู่ภายนอก มันก็ส่งประกายระยิบระยับออกมาอย่างทรงเสน่ห์ เด็กหญิงถึงกับพึมพำขึ้นมาน้อยๆ อย่างหลงใหลในความงาม ในขณะที่โจแอนนาที่อยู่ห่างออกไปก็ยืนขึ้นพร้อมกับมองมาอย่างตั้งใจ หญิงสาวคนนั้นหรี่ตาอย่างพิจารณา
เฟี๊ยตบรรจงสวมสร้อยเพชรนั้นให้กับเด็กสาวต้องคำสาปคนนั้น ทันทีที่เฟี๊ยตปล่อยมือออกจากอัญมณีเรียบร้อยแล้ว เขาก็พบว่าร่างกายของเด็กหญิงเกินความผิดปรกติขึ้นจนรู้สึกได้ ควันสีดำจางๆ ลอยขึ้นมาจากทั่วบริเวณของจีน่าอย่างรวดเร็ว และเพียงชั่วอึดใจหนึ่ง ควันสีดำน่ากลัวเหล่านั้นก็จางหายไปอย่างไร้ร่องรอย เด็กหญิงสำรวจตัวเองไปมาอย่างสงสัยในความผิดปรกติที่เกิดขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเอ่ยอะไรออกมา โจแอนนาที่มายืนอยู่เบื้องหลังผู้เป็นน้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบนั่นก็ได้เข้าสวมกอดจีน่าจากเบื้องหลัง พร้อมกับพูดประโยคหนึ่งที่เมื่อเฟี๊ยตและธันได้ฟังก็อิ่มเอมไปทั้งหัวใจ
“The nightmare was already end. No one can harm you anymore my sis (ฝันร้ายถึงตอนจบแล้ว ไม่มีใครสามารถทำร้ายน้องของพี่ได้อีกต่อไปแล้ว)”
ทางไปเม้ามอยและติดตามข่าวสาร www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : ตอนนี้แต่งแบบมึนมาก วันนี้น็อคสุดๆ งานเยอะเต็มสูบ แต่ก็เค้นพลังเฮือกสุดท้ายแต่งมาให้ได้อ่านกัน สั้นๆ งงๆ อย่างไรก็ห้ามบ่นนะ ฮ่าฮ่า
ปล. ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะครับ รักคนอ่านทุกคนเลย อ่านซ้ำไปซ้ำมา ขอบคุณมากๆ ครับ
-
:-[ :-[ :-[
เอาอีก เอาอีก
คนเขียน
เอามาลงอีกน้า
-
สำหรับจีน่า เรานึกถึงเพลงนี้เลย ปลอดภัยแล้วนะหนูน้อย <3
Just close your eyes
The sun is going down
You'll be alright
No one can hurt you now
Come morning light
You and I'll be safe and sound
-
:laugh5: ไอ้ประโยค “ขี่คนเดียวไม่สนุก”
นี่ต้องการสก๊อยซ้อนท้ายใช่มั้ยหนูธัน
-
ดีใจกับจีน่าด้วย โชคดีจริงๆ แต่ท่าทางของโจอันนามีพิรุธอ่า รีบมาเฉลยไวๆนะคะ
-
ธันอยากให้เฟี๊ยตนั่งซ้อนท้ายก็บอกไปตรงๆเถ้อะะะ ดีใจกับจีน่าด้วยจัง :mew1:
-
ธันอ้อนเฟี๊ยตเต็มที่เลย สมให้เขาว่าเป็นเด็กจริงๆ แต่ก็น่ารักอ่ะ :-[
-
มาเม้นอีก55555เขาเรียกว่าจู๋จี๋กันแบบข้าวใหม่ปลามันอิอิ
ถึงผู้เขียนที่น่ารัก ดีจังที่มาต่ออีก ชอบบบ จะตามอ่านไปเรื่อยๆๆๆๆๆ รักเรื่องนี้เว่อร์ :L1: :3123:
-
มาต่อไวมากๆ รักคนเขียน
แอบไม่ชอบโจอันนา นางแปลกๆมีเงื่อนงำตลอด
-
อ่านล่ะน้าา GM คนนี้ มีอะไรกว่าที่คิด
-
ทำไมสั้นแท้
ต่อไป จะไปผจญภัยเมืองไหนอีกนะ
น่าจะมีภารกิจพิเศษ หรือไม่ก็เหตุการณ์ผิดปกติเกิดขึ้นบ้างคงน่าตื่นเต้นกว่านี้นะ
รอตอนต่อนะ :3123:
-
เฮ้ยคือรู้ป่ะ เราจะเม้นไปหลายรอบละ แต่เน็ตมันไม่โอเราเลยเม้นไม่ได้ซักที เฮ้อออออ~~
เอาใหม่ๆ เอาเป็นว่าเราชอบอ่ะ น่ารักมากๆเลย ทั้ง2คนดูเป็นเด็กทั้งคู่ คนนึงก็ดื้อ คนนึงก็ซน
อยู่ด้วยกันแล้วโคตรมุ้งมิ้งเลย5555 ตอนนี้missionก็completeแล้วสินะ ดีใจจริงๆเลย จีน่าก็ไม่โดนคำสาปละ
ตอนนี้ดู2คนนั้นก็สนิทๆกันดีเหมือนเดิมละ แถมธันยังมีการอ้อนให้เฟี๊ยตซ้อนอีก อยากได้คนซ้อนท้ายหรืออยากซ้อนอีกคนแทนคะ
(เราป่าวพิมพ์นะ แมวพิมพ์ ><) 555555 เริ่มอยากรู้แล้วละสิว่าถ้าเฟี๊ยตรู้ว่า....กับธันแล้วจะเป็นยังไง
เรื่องคงวุ่นวายน่าดูเลย อิอิอิอิ รอตอนใหม่นะคะ มาต่อไวๆน้า เราจิรอนะ เราฝากใจไว้ที่นิยายนี้แล้วนะ ไม่รับคืนด้วย 55555
-
บทที่ 159 Reward
อ้อมกอดที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเด็กหญิงสองคนตรงหน้านั่นทำให้เขาสองคนพลอยยิ้มตามไปด้วยอย่างห้ามไม่ได้เลย แววตาของโจแอนนาในเวลานี้ดูรักและห่วงใยคนในอ้อมแขนมากมายเหลือเกิน ความคลายแคลงสงสัยที่เคยมีอยู่ในตอนต้นในเวลานี้สลายหายไปจนหมดสิ้น เหลือไว้แต่ความอิ่มเอมยินดีกับจีน่าที่จะได้หลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานเสียที แค่ได้คิดว่าหลังจากนี้ เด็กหญิงคนนี้จะได้ใช้ชีวิตปรกติ เธอจะได้ออกไปสู่โลกกว้าง จะได้ยิ้มเท่าที่เด็กในวัยนี้ควรจะยิ้มได้ เฟี๊ยตเองก็ตื้นตันไปทั้งใจแล้ว
หลังจากที่มอบอัญมนีให้จีน่าเป็นที่เรียบร้อย พวกเขาทั้งสี่คนก็ได้มีโอกาสนั่งพูดคุยกันถึงเรื่องสัพเพเหระกันอีกพักหนึ่ง ซึ่งส่วนใหญ่จะมีจีน่าเป็นคนกลางของวงสนทนาทั้งหมด เด็กน้อยเล่าให้ฟังถึงการเคลื่อนที่ของวิหารพฤษภาคมแห่งนี้ เธอเล่าถึงการโคจรของดวงดาวที่เธอเฝ้ามองอยู่ทุกคืน ถึงแม้ว่าเรื่องราวเหล่านั้นจะถูกถ่ายทอดออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสักแค่ไหน หากแต่ในใจคนฟังลึกๆ อย่างเฟี๊ยตแล้วมันก็น่าเศร้าอยู่ดี ดูเหมือนว่าชีวิตของจีน่าจะอุดอู้มาแต่ในเรือบินแห่งนี้เป็นเวลานานแสนนาน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เขาก็ยิ้มออกมาได้ ที่ตัวเองเป็นคนที่มีส่วนช่วยในการปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากพันธนาการที่ผูกมัดเด็กหญิงไว้กับความทุกข์เสียที
ผ่านไปพักหนึ่ง โจแอนนาก็ต้องให้องครักษ์ในเรือบินแห่งนั้นพาจีน่าไปส่งที่ห้องนอนหลังจากที่เด็กน้อยแอบหาวออกมาหลายต่อหลายครั้ง ดูเหมือนว่าเรื่องที่จีน่าชอบดูดาวตอนกลางคืนและหลับตอนกลางวันนั้นจะเป็นเรื่องจริง เด็กหญิงมีท่าทีดื้อเล็กน้อย แต่ก็ยอมกลับสู่ห้องนอนโดยดี เมื่อเฟี๊ยตช่วยสำทับขึ้นมาอีกคน จีน่าเอ่ยลาและสวมกอดเฟี๊ยตและธันเป็นครั้งสุดท้าย เพราะรู้ดีว่าตื่นมาอีกครั้งคงไม่ได้เจอชายทั้งคู่อีกแล้ว รอยยิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กสาวที่มอบให้นั้นคงจะติดตาเฟี๊ยตไปนานแสนนาน
“หวังว่าวิญญาณที่เฝ้าอัญมนีต้องคำสาปนี้ไว้จะไม่ทำอะไรรุนแรงกับพวกท่าน”
โจแอนนาเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้งหลังจากที่น้องสาวได้กลับห้องนอนเป็นที่เรียบร้อย โจแอนนาพาตัวเองกลับไปนั่งบนบัลลังก์สูงอีกครั้ง ในขณะที่ชายทั้งสองได้แต่ยืนอยู่ห่างๆ เท่านั้น
“วิญญาณ?” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
“มันแค่ทำให้เฟี๊ยตสลบและหลุดออกจากเกมไปเท่านั้น”
ธันรีบเอ่ยขัดไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เฟี๊ยตหันมามองหน้าธันเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าไปมาอย่างเพิ่งเข้าใจในเหตุการณ์
“ตกลงที่หลุดออกไปนอกเกมนั่นเป็นเพราะวิญญาณที่เฝ้าสร้อยเพชรไว้ใช่ไหม?”
เฟี๊ยตหันไปทวนความกับธันอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ ในขณะที่ธันก็ไม่ให้คำตอบใดมากไปกว่าการพยักหน้าน้อยๆ ตอบรับมาเท่านั้น ลักษณะอาการของธันในตอนนั้นนิ่งสงบและไม่แสดงอาการใดๆ ออกมาเลย ถ้าหากเฟี๊ยตตั้งใจสังเกตกว่านี้อีกสักหน่อย ชายหนุ่มอาจจะพบว่ามันนิ่งสงบจนมากเกินปรกติไปมาก
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” เฟี๊ยตเอ่ยตอบรับอย่างไม่ติดใจสงสัยอะไร สายตาของเภสัชกรหนุ่มเบนกลับไปที่จักรราศีคนนั้นอีกครั้ง
“นั่นถือได้ว่าพวกคุณโชคดีมาก ผู้มีพระคุณที่บุกเข้าไปนำอัญมนีนั่นให้ฉันถึงกับต้องทำลายไพ่สูงสุดทั้งหมดที่มีในสมุดเพื่อเอาชีวิตรอดกลับมา ดูเหมือนว่าในครั้งนี้พระเจ้าจะเข้าข้างคุณ”
โจแอนนาเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่เฟี๊ยตก็ไม่อาจตีความได้อย่างกระจ่างชัดนัก
“แปลว่าเงื่อนไขของแต่ละคนไม่เหมือนกัน” ธันเอ่ยขึ้นเป็นคำถาม
“ค่ะ ไพ่ใบนี้จะชักนำวิญญาณแต่ละชนิดมาปกป้องของวิเศษอย่างแตกต่างกันไป ผู้มีพระคุณของฉันอาจจะโชคร้ายเองที่เจอเงื่อนไขที่ยากมากจนแทบจะก้าวข้ามผ่านมาไม่ได้ และพวกคุณก็อาจจะเป็นกลุ่มคนที่โชคดีที่สุดที่ได้เจอเงื่อนไขที่เรียกได้ว่าห่างไกลจากคำว่ารุนแรงมากนัก” โจแอนนาตอบพร้อมคลี่ยิ้มขึ้นน้อยๆ เด็กหญิงคนนี้มีลักษณะบุคลิกที่ลึกลับมากเหลือเกิน
“แต่คุณก็ยังส่งพวกผมไปทั้งๆ ที่คุณก็รู้ว่ามันอันตรายขนาดไหน”
เสียงของธันเอ่ยขึ้นเรียบๆ ไม่มีเค้ารอยแห่งความไม่พอใจอยู่ในประโยคนั้น มันดูเรียบเสียจนคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่อาจแยกแยะความรู้สึกของคนถามได้เช่นกัน
หากแต่ในใจของธัน ณ ขณะนั้นร้อนไปด้วยโทสะที่ไม่อาจแสดงออกไปได้มากนัก โจแอนนารู้ดีว่าที่แห่งนั้นเป็นอันตรายมากแค่ไหน แต่ก็ยังส่งพวกเขาทั้งสองคนไปเอาของมาเพื่อให้น้องสาวตนรอดพ้นจากคำสาป ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ เขาดูโง่ไปเสียถนัดที่รีบตอบรับภารกิจนั้นอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังเสียก่อน ไม่ผิดอย่างที่เฟี๊ยตสันนิษฐานไว้เลย เด็กหญิงตรงหน้านี้มีเล่ห์เหลี่ยมหลายร้อยเล่มเกวียนจริงๆ ยังโชคดีที่เขายังสามารถรักษาเรื่องที่เกิดขึ้นในหมู่บ้านนั้นให้เป็นความลับไว้ได้ มิฉะนั้น เรื่องราวคงบานปลายไปกว่านี้ใหญ่โต ความผิดพลาดทั้งหมดในคืนนี้เกิดจากการชักนำของเด็กหญิงตรงหน้านี่เพียงคนเดียว
“พวกคุณมีเจตนาจะเก็บไพ่สูงสุดให้ครบไม่ใช่เหรอคะ ไม่ว่ายังไง คุณก็ต้องพบเจอกับไพ่สูงสุดใบนี้อยู่ดี อีกอย่าง ถ้าคุณจะต้องทำลายไพ่สูงสุดทั้งหมดทิ้งในตอนนี้ มันก็จะเป็นผลดีต่อคุณนะคะ เพราะจำนวนไพ่สูงสุดที่คุณมีอยู่ตอนนี้มัน… ไม่มากเลย”
โจแอนนาพูดออกมาด้วยท่าทีที่ดูประนีประนอมและรู้สึกผิด แต่ด้วยเนื้อหาที่แสนจะเสียดแทงในตอนจบนั่น ให้ความรู้สึกเหมือนธันกำลังโดนตบหน้าเย้ยหยันอย่างใดอย่างนั้น ยิ่งค้นพบว่าตัวเองหลงผิดไปอย่างที่เฟี๊ยตเตือนสติไว้ตั้งแต่ตอนแรก ธันก็ยิ่งเจ็บใจ แต่เขาก็แสดงออกอะไรมากไม่ได้ไปกว่าการเก็บอาการให้นิ่งที่สุด ยิ่งแสดงความเดือดร้อนมาก มันจะยิ่งเข้าทางเด็กหญิงตรงหน้านี่ไปกันใหญ่ อีกอย่าง เพื่อนของเขาก็อาจจะสงสัยได้ว่าทำไมเขาถึงต้องโกรธ ทั้งๆ ที่เจ้าวิญญาณนั้นแทบไม่ได้สร้างความอันตรายใดให้กับพวกเขาทั้งคู่เลย
เฟี๊ยตในขณะนั้นเฝ้ามองการปะทะคารมที่แสนจะรุนแรงภายใต้บทสนทนาอันราบเรียบนั่นอย่างเงียบๆ ตัวเขาเองวางตัวระแวดระวังในตัวโจแอนนาไว้ตั้งแต่ต้นแล้วจึงทำให้เขาไม่รู้สึกเสียหน้าอะไรมากนัก ในขณะที่เพื่อนร่วมทีมของเขาดูจะเจ็บหนักเป็นพิเศษ หากแต่เขาก็ไม่เอ่ยอะไรที่เป็นการตอกย้ำหรือซ้ำเติมอะไรธันไปอีก ชายหนุ่มได้แต่ปล่อยให้ประสบการณ์สอนให้เพื่อนของเขาเรียนรู้นิสัยของคนบนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้ต่อไป ในความเป็นจริงธันก็ไม่ใช่เด็กที่มองโลกในแง่ดีจนเกินไปนัก หากแต่เด็กหนุ่มสายฟ้าอาจจะมองอะไรตรงไปตรงมามากเกินไปกว่าที่ควร เขาเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าประสบการณ์ครั้งนี้จะให้อะไรกับธันอย่างมากมายทีเดียว
ตั้งแต่เริ่มเกมวันแรกจวบจนถึงวันนี้ เฟี๊ยตยอมรับได้เลยว่าโจแอนนาเป็นคนที่มีความซับซ้อนอยู่ในตัวเองมากที่สุดเท่าที่เขาได้พบเจอมา ในบางทีก็เหมือนจะเป็นมิตรสหายที่สำคัญยิ่ง บางทีก็เหมือนเป็นศัตรูข้างแคร่ที่น่ากลัวที่สุด ความย้อนแย้งไปมาของลักษณะเหล่านี้เองที่ทำให้เฟี๊ยตยิ่งสนใจในจักรราศีทั้ง 12 เป็นพิเศษ แค่คนแรกก็ลึกลับจนยากจะเข้าถึงเสียแล้ว ไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าอีก 11 คนที่เหลือจะเป็นอย่างไร ถ้าเขามีโอกาสได้รู้จักครบทุกคน คงจะสนุกสนานน่าดู
“ของรางวัลของภารกิจนี้คือเงินจำนวน 10,000 เหรียญที่จะเข้าในบัญชีของคุณทั้งคู่ และไพ่จำนวน 10 ซองที่พวกคุณสามารถไปรับได้ที่ร้านขายการ์ดประจำเมืองพฤษภาคมค่ะ ฉันคงจะต้องขอตัวไปพักผ่อนแล้ว พวกคุณสามารถรับประทานอาหารกลางวันบนวิหารแห่งนี้ตามสบายนะคะ หากอะไรที่ฉันทำลงไปแล้วดูไม่สมควร ฉันก็อยากตระหนักให้พวกคุณเข้าใจว่า มันเป็นแค่เกมเท่านั้นค่ะ ฉันขอให้พวกคุณทั้งคู่โชคดี”
เด็กหญิงพูดสรุปกับเขาเมื่อเห็นว่าชายทั้งคู่ไม่ได้ตอบยอดบทสนทนาอะไรต่อไปอีก ความจริงเฟี๊ยตแทบจะลืมไปแล้วว่าหมู่บ้านนั่นเป็นภารกิจซึ่งพวกเขาจะต้องได้รับรางวัลเมื่อสามารถปฏิบัติงานจนสำเร็จด้วย เภสัชกรหนุ่มถึงกับยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อพบว่าจะได้ของรางวัลเป็นไพ่จำนวนไม่น้อยกับเงินถึงเลขห้าหลักเลยทีเดียว
“ลาก่อนครับ ควีน” เฟี๊ยตเป็นตัวแทนเอ่ยคำลาออกมาเมื่อเห็นว่าว่าที่สถาปนิกหนุ่มนั่นคงจะพูดอะไรออกไปตอนนี้เป็นแน่
“อย่าเอ่ยคำลาเลยค่ะ ลางสังหรณ์ของฉันบอกว่าพวกเราจะได้พบกันอีก เพียงแต่จะอยู่ในสถานการณ์แบบไหนเท่านั้นเอง”
ทางไปเม้ามอยและติดตามข่าวสาร www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ตอนนี้สั้นไหม สั้นใช่ปะ ห้ามด่านะ นะนะนะ เหนื่อยอะ แต่ก็ไม่หนีนะ แค่สั้นลงนิดนึง 555 ปล. วันเสาร์นี้ไปเที่ยวอีกแล้วอะ หวังว่าคราวนี้จะไม่ล่มนะ ห้ามแช่งนะ 555 เสาร์นี้ไม่ลงนะ เจอกันวันอาทิตย์เลย อิอิ
-
โอมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม จงเม้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ไป เที่ยว ไหน คะ ? จะ ไป พัก ผ่อน หรอ? ไม่ ได้ แช่ง นะ แต่ ว่า มัน ต้อง คน เยอะ มากกกกกกกก แน่ ๆ เลย
ศุกร์ นี้ วัน หยุด นะ คะ อิ อิ ^_^ ขอ ให้ เที่ยว ให้ สนุก นะ แล้ว วัน อาทิตย์ ต้อง มา อัพ นะ คะ ต้อง มา นะ
ตอนนี้สั้นๆเนอะ แถมดูๆธันทั้งเดือดทั้งเซ็งเลย 55555 แบบนี้ก็คงได้ประสบการณ์มากขึ้นเยอะเลย (เจ็บน่าดู)
แต่ธันก็คุมอารมณ์ได้ดีจริงๆ โตๆกันแล้วเนอะ ชอบจังเลย ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้เยอะเลย ลบภาพเด็กขี้อ้อนหมดนะเนี่ย
มาต่อไวๆน้า สู้ๆ ขอให้เที่ยวให้สนุก
-
สั้นนน แต่ไม่เปนไรจ้าาา ในที่สุด ด่านมหาหินของเมืองพฤษภา ก็สำเร็จซะที อยากรู้จริงว่า ทัเงสองคนได้ไพ่อะไรกันบ้าง อยากเห็นรูปร่างหน้าตาของการ์ดจังเลยย
-
ลึกลับมากจริงขนาดเกมมาสเตอร์คนแรกนะเนี่ย ดีใจกับหนูจีน่าที่รอดจากคำสาปได้สักที กลัวว่าจะเจอกันอีกทีอาจจะเป็นแบบที่ไม่คาดคิดน่ะสิ
-
ยังลึกลับอยู่ ใช่แล้ว....ก็แค่เกมส์...ที่เหมือนจริงมาก
-
o18 เราว่าโจแอนนา รู้เรื่องที่เกิดขึ้นที่หมู่บ้าน
รึว่าเธอเป็นสาววาย o22
-
เดี๋ยวมาลุ้นว่าเฟี๊ยตจะได้ไพ่อะไร :hao7:
เที่ยวให้สนุกนะคร้าบบบบ
-
ไปเที่ยวให้สนุกนะคะ :pig4: ขอบใจนะที่มาต่อให้ o13 สนุกสวดยอด :mew3:
-
เออ เนาะ ทุกอย่างมันก็เป็นแค่เกมส์ และก็เป็นแค่ความฝัน
มันคงไม่มีอะไรมาก ที่กระทบกับชีวิตนักหรอกเนอะ
ก็แค่เล่นสนุกๆ เพื่อเป้าหมาย และเพื่อทดลองเกมส์
แล้วจะเป็นยังไงนะ ถ้าเกมส์ปิดตัวลงโดยที่เล่นยังไม่จบ (เพราะเกมส์อาจมีผลต่อความอ่อนล้าของสมอง)
คงจะแปลกพิกล ที่พระนาย ไม่ได้เจอกันบ่อยๆอีก5555
(เหมือนเป็นผู้ร้ายเลยแฮะเรา) :laugh:
:really2:
-
เที่ยวอีกแล้วววววววว อิจฉราาาาาาา
ในที่สุดก็เคลียร์เควสได้แล้วววววว กว่าจะครบทุกเมือง ทุกดันเจึ้ยนนี่ คาดว่าน่าหลายร้อยตอนเลยทีเดียววว 5555
ตอนหน้านี่ ตอนสวีทของสองหนุ่มป่ะๆ นั่งรถชมวิว งุงิๆ เอิ๊กๆ
-
บทที่ 160 In The Sky
ชายทั้งสองคนตอบรับคำเชิญรับประทานอาหารเที่ยงในห้องอาหารของเรือบินบนฟ้าแห่งนั้น ห้องอาหารที่มีทิวทัศน์ด้านซ้ายเป็นกระจกกว้างสะอาดมองเห็นท้องฟ้าสุดลูกหูลูกตาทำให้ชายทั้งสองเจริญอาหารอยู่ไม่น้อย อาหารกลางวันบนวิหารลอยฟ้าแห่งนั้นจัดมาเป็นเซตอาหารแบบยุโรป ตั้งแต่เรียกน้ำย่อย สลัด จานข้าว อาหารล้างปาก อาหารจานหลัก และสิ้นสุดที่ของหวาน ดูเหมือนธันจะแอบลืมเรื่องราวบาดหมางกับผู้เป็นนายแห่งนี้ไปเล็กน้อย อาหารอร่อยๆ ทำเอาเด็กหนุ่มอารมณ์ดีขึ้นมาได้ไม่น้อยเลย
“ไปกันเหอะธัน จะได้ลงไปเอาการ์ดที่ในตัวเมืองด้วย ยังไม่เคยเดินเล่นในเมืองพฤษภาคมเลย” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับยืนขึ้น หลังจากทั้งคู่จัดการกับของหวานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เฮ้ยย จะรีบไปไหนอะ อยู่กินมื้อเย็นอีกมื้อดิ อาหารอร่อยจะตาย ฟรีด้วย” ธันพูดอย่างสบายๆ
“เจ้าของเขาไล่แล้วจะอยู่อีกทำไม มื้อเย็นหาอาหารกินเองก็ได้มั้ง” เฟี๊ยตตอบ
“ไล่ โดนไล่ตอนไหน โดนหลอกด่าว่ามีไพ่น้อยต่างหาก” ธันพูดออกมาพร้อมกับหน้าที่เริ่มเบ้น้อยๆ อย่างไม่สมอารมณ์เรื่องบทสนทนาเมื่อครู่เท่าไหร่นัก
“เขาบอกว่าเชิญทานอาหารเที่ยงตามสบาย นั่นแปลว่าเขาเต็มใจให้ทานแต่อาหารเที่ยงไง ไม่ใช่มื้อเย็น โอเค๊” เฟี๊ยตตอบไปแบบเรียบๆ
“เฮ้ยย มันมีความหมายขนาดนั้นเลยเหรอ” ธันหันกลับมาถามแบบสงสัย
“มันก็แปลความได้อย่างนั้นไม่ใช่เหรอ เท่าที่เล่นเกมมาได้สักพักก็พอจะจับจุดได้ว่า ถ้าคนในเกมนี้จะบอกอะไรสักอย่าง เขาจะไม่บอกตรงๆ หรอก มันจะแอบซ่อนอยู่ในคำพูดเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้แหละ ดูอย่างคำใบ้ของหมู่บ้านเด็กผู้ชายก็ได้ จะใบ้แท้ๆ ยังไม่บอกตรงๆ เลย ถ้าตั้งใจจับคำพูดให้ดีก็จะได้ข้อมูลอีกเยอะ” เฟี๊ยตพูดสิ่งที่ตัวเองสันนิษฐานมานานแล้วออกไป
“แล้วเมื่อกี้ โจแอนนาได้พูดอะไรเป็นความนัยออกมาบ้างหรือเปล่า”
ธันเริ่มหันไปถามอย่างสงสัย เขาเริ่มเห็นเค้ารางอะไรอยู่ในบทสนทนาอันชวนโมโหเมื่อครู่นี้ หรือบางที อาจจะเป็นตัวเขาเองที่อ่านเกมพลาดไป
“เท่าที่วิเคราะห์นะ ข้อแรก ตอนนี้เธอค่อนข้างเป็นมิตรกับเรา เพราะปรกติคนเป็นมิตรอาจพูดเผื่อเวลาต้องเป็นศัตรูในภายหลัง แต่คนเป็นศัตรูมักไม่พูดเผื่อว่าจะต้องเป็นมิตรในอนาคต” เฟี๊ยตเริ่มต้นพูดไปตามสมมติฐาน
“ข้อสอง พวกเราต้องได้เจอเธออีกแน่นอน”
“ข้อสาม ในตอนนี้ อันดับไพ่สูงสุดในเกมของเราสองคนถือว่ายังอยู่ในตำแหน่งท้ายๆ การพูดว่ามีไพ่น้อยมาก น่าจะเป็นเชิงเปรียบเทียบในรูปแบบอันดับมากกว่า นั่นหมายความว่า ถ้าอยากชนะเกมนี้จริงๆ เราคงจะต้องฝ่าฝันอะไรไปอีกมาก” เฟี๊ยตพูดต่อออกมาเมื่อเห็นว่าธันไม่พูดอะไรขัดออกมา
“และข้อสุดท้าย เธออาจจะไม่ได้อยากพูดจากระทบกระทั่งเราเลยก็เป็นได้ แต่นั่นอาจจะเป็นรูปประโยคที่เธอต้องพูดเพื่อสื่อถึงลำดับของผู้เล่นที่มีจำนวนไพ่สูงสุดในเกม อย่าลืมว่าเราไม่มีโอกาสรู้ได้เลยว่า ถ้าเทียบกับคนอื่นแล้ว เราอยู่ที่ตำแหน่งไหน การปิดภารกิจใหญ่ๆ ได้จึงอาจจะมีรางวัลเล็กๆ เป็นการบอกถึงอันดับตรงนี้ ซึ่งเธอก็อาจจะไม่ได้อยากพูดจาให้ออกมาในรูปแบบนั้น แต่ก็อย่างที่เธอบอก มันเป็นแค่เกม บทของเกมอาจจะกำหนดให้เธอพูดแบบนี้ก็ได้”
ความจริงเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจับพิรุธในคำพูดของโจแอนนามากมายเท่าไหร่ แต่เมื่อพฤติกรรมแสดงความรักของเธอกับน้องสาวกลายเป็นความกร้าวแข็งต่อพวกเขาที่แทบจะเรียกได้เลยว่าเป็นผู้มีพระคุณในช่วงเวลาเพียงอึดใจเดียว เรื่องมันก็ดูย้อนแย้งและน่าสงสัยอยู่ไม่น้อย
เฟี๊ยตจับลักษณะการพูดแฝงความนัยแบบนจากไบเบิ้ลนั่นเอง เห็นได้ว่าหลายครั้งที่ไบเบิ้ลพยายามจะบอกอะไรที่เป็นประโยชน์แก่เขา ไบเบิ้ลต้องเลี่ยงคำตอบอย่างตรงไปตรงมาและเปลี่ยนมาใช้การพูดสื่อความแบบอ้อมๆ แทน นั่นแปลว่าหลายๆ ข้อมูลในเกมนี้ถือว่าเป็นสิ่งที่ไม่สามารถส่งมอบกันได้โดยตรง แต่มันก็ไม่ได้ยากเกินกว่าพยายามของผู้ที่ต้องการจะบอกออกมาจริงๆ และยิ่งข้อมูลได้มายากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งบอกถึงคุณค่าในตัวมันเองมากเท่านั้น
ธันที่นั่งฟังอย่างสงบจนครบทุกข้อนั่นอ้าปากขึ้นเหมือนจะพูดอะไรออกมาอยู่หลายครั้ง แต่เด็กหนุ่มก็ปิดปากลงอย่างตัดสินใจไม่ถูก สีหน้าของธันแสดงความสงสัยและค่อยๆ คลี่คลายลงตามลำดับ คิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันในตอนแรกนั้นสลายปมออกในที่สุด ธันในขณะนั้นไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาเลย เด็กหนุ่มทำแค่เพียงพยักหน้าตามอย่างรับฟัง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เขาเชื่อใจโจแอนนาในตอนแรก แต่แล้วก็รู้สึกเหมือนถูกหักหลัง เขาจึงโกรธโจแอนนาในทีถัดมา ในขณะที่ เฟี๊ยตบอกให้เขาระวังตั้งแต่ต้น แต่เขาก็หลงเชื่อ พอต่อมาที่เขาไม่พอใจ เฟี๊ยตก็พลิกกลับมาให้เขามองอีกมุมหนึ่ง สุดท้ายแล้วสิ่งที่ดีที่สุดอาจจะเป็นอย่างที่โจแอนนาบอก อย่าเชื่อ อย่าไว้ใจ อย่าอคติ อย่าโกรธเคืองใคร เพราะสุดท้ายแล้ว มันก็เป็นแค่เกม
เฟี๊ยตเริ่มต้นออกเดินเพื่อออกจากวิหารแห่งนั้นหลังจากที่เห็นว่าธันไม่มีทีท่าอยากจะซักถามเรื่องอะไรต่ออีก ธันในขณะนั้นได้แต่ปล่อยความคิดตัวเองไปตามเรื่องราว และเดินตามเภสัชกรหนุ่มไปเงียบๆ เท่านั้น
“หยุดเลย” ธันเอ่ยขึ้นห้วนๆ เมื่อเฟี๊ยตหยิบไพ่สีเขียวขึ้นมาและทำท่าจะใช้มันกลับไปยังเมืองเบื้องล่างอีกครั้ง
“ไม่เอาน่า ตกลงแล้วไงว่าค่อยมาขับเล่นคืนนี้” เฟี๊ยตพูด
“ขับตอนกลางคืนจะไปสนุกอะไร ท้องฟ้ามืดอย่างกับอะไรดี กลางวันนี่แหละ ฟ้าสวย นะเฟี๊ยต ไหนๆ ก็ไม่มีอะไรต้องรีบแล้ว เราคงไม่มีโอกาสได้ขี่มอเตอร์ไซค์เหินฟ้ากันบ่อยๆ หรอกน่า” ธันโน้มน้าวมาอย่างมีเหตุผล
“มันเสียเวลา” เฟี๊ยตแย้ง
“แล้วจะรีบไปไหนเล่า พักบ้างดิ เทคอิทอีซี่หน่อย” ธันพูดอย่างเกลี้ยกล่อม
“เออๆ ตามใจ”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเก็บการ์ดของตนลงในสมุด หลังจากที่บวกลบคูณหารแล้วพบว่า ถ้าใช้การ์ดเวทมนตร์อีกก็จะต้องเสียการ์ดไปฟรีๆ อีกหนึ่งใบเพราะไพ่เวทมนตร์ใช้แล้วจะหายไปเลยไม่เหมือนไพ่ตัวตนอย่างมอเตอร์ไซค์นั่น คิดๆ ไปก็ไม่เสียหาย นั่งรถชมวิวบ้างก็คงสนุกดี
“โกวววววววววววววววววววววว”
เสียงของธันดังขึ้นอย่างร่าเริงพร้อมกับเสียงเร่งของเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ เด็กหนุ่มบิดคันเร่งพุ่งตัวออกไปพร้อมกับประตูอัตโนมัติที่เลื่อนขึ้นจนสุดเพดาน รถคันยักษ์ทะยานออกไปยังท้องฟ้าเบื้องนอกอย่างรวดเร็ว ลมแรงไม่น้อยพัดเข้าปะทะหน้าของเฟี๊ยตอย่างรวดเร็ว เขาเกือบจะลืมความรู้สึกแบบนี้ไปเสียแล้ว ชายหนุ่มยิ้มออกมาน้อยๆ ตรงมุมปาก ความจริงการทำตัวไร้สาระบ้าๆ บอๆ บ้างนี่ก็ไม่เลวนะ
“จับแน่นๆ นะน้องตี๋ เดี๋ยวพี่จะซิ่งแล้ววววว” เสียงธันตะโกนออกมาแข่งกับเสียงลมพัดที่อื้ออึงไปหมด ณ เวลานี้
“จะรีบไหนวะ ขับช้าๆ ก็ได้” เฟี๊ยตบ่น
“ขับช้าๆ แล้วมันไม่มันนะตี๋ อะดรีนาลีนหนะตี๋ รู้จักไหม อะดรีนาลีน” ธันยังตะโกนออกมาอย่างสนุกสนาน
“เออๆ จะขับอะไรก็ขับไป เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เสียงของเฟี๊ยตร้องดังขึ้นอย่างตกใจเมื่อยังไม่จบประโยคดี เด็กหนุ่มสารถีก็เร่งเครื่องอย่างรวดเร็วจนรถกระตุกไปทั้งคัน เฟี๊ยตฉวยคว้าเอาเอวคนเบื้องหน้าเอาไว้แน่นอย่างเสียไม่ได้ ชายหนุ่มพึมพำในลำคอออกมาอย่างหงุดหงิดน้อยๆ ลมแรงๆ ตีหน้าตลอดนี่มันก็เจ็บอยู่เหมือนกันนะ
“มึงจะรีบไปหาพ่องงงงงงง มึงเหรอ” เฟี๊ยตตะโกนส่งเสียงแข่งกับเสียงลมพัดดังนั่นไปให้คนข้างหน้า
“อะไรนะ” เสียงของธันตะโกนดังออกมาไม่แพ้กัน ยิ่งความเร็วมากเท่าไหร่ ลมก็ยิ่งพัดแรง เสียงลมก็ดังขึ้นไปเป็นทวีคูณ
“กูถามว่า มึงจะรีบขับรถไปหาพ่องงงงงงงงง มึงเหรอ” เฟี๊ยตกระเถิบเอาหน้าไปพูดช้าๆ ชัดๆ ตรงริมใบหูของสารถีขี้เล่นนั่น เสียงดังขนาดนี้ มันจึงเป็นไปแทบไม่ได้เลยที่จะพูดคุยกันอย่างปรกติแล้วได้ยิน
สถานการณ์ในขณะนั้นจึงกลายเป็นว่าธันอยู่ในอ้อมกอดของเฟี๊ยตอย่างเต็มตัว โดยมีคนเบื้องหลังนั่นเอาใบหน้ามาวางไว้บนไหล่ข้างขวาของคนขับ พวกเขาทั้งคู่ตะโกนคุยกันไปมาโดยมีเสียงกระแสอากาศดังกระหึ่มเป็นฉากหลังอยู่อย่างนั้น ถ้าหากเฟี๊ยตสามารถมองเห็นธันได้เต็มตาในเวลานี้ เขาจะค้นพบรอยยิ้มหนึ่งที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าของเด็กหนุ่มนามว่าสายฟ้านั้นแน่นอน
“อ๋อ จะรีบไปหาพ่อ ได้ เดี๋ยวพี่เร่งให้นะตี๋ ฮ่าฮ่า” ธันหัวเราะร่วนออกมาทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นอย่างชัดเจน
บรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เฟี๊ยตตะโกนกรอกหูธันเป็นเสียงยาว ในขณะที่ธันก็ยังคงรักษาระดับความเร็วไว้อย่างต่อเนื่องอย่างนั้น
ทันทีที่พวกเขาหลุดออกมาจากเมฆก้อนใหญ่ที่ขวางกางอยู่เบื้องบน ลับสายตาอีกที ทิวทัศน์ทั้งหมดก็กลายเป็นเมืองแห่งสายลมที่แสนจะกว้างใหญ่เสียแล้ว ทิวแถวของกังหันลมสุดลูกหูลูกตานั่นทำเอาคนซ้อนในขณะนั้นพึมพำเสียงออกมาอย่างประทับใจ ในจังหวะเวลานั้น เฟี๊ยตไม่ได้ถอนศีรษะออกมาจากบ่าของธันเสียแล้ว เพราะการตั้งตัวตรงอยู่ข้างหลังนั้นจะต้านลมและโดนอากาศปะทะจนเจ็บอยู่ไม่น้อย เฟี๊ยตจึงเลือกที่จะห่อตัวติดกับธันและเอาหน้าตั้งไว้บนตัวชายหนุ่มข้างหน้านั่นอย่างนั้นต่อไป บางที เสียงคลื่นลมเหนือเมืองพฤษภาคมในเวลานั้นอาจจะลั่นดังมากจนเกินไป มากเกินกว่าที่คนๆ หนึ่งจะสัมผัสได้ว่าก้อนเนื้อที่สถิตอยู่ในหน้าอกข้างซ้ายของตนนั้นเต้นไปด้วยจังหวะที่ไม่คุ้นเคยเท่าไหร่เลย
“เฟี๊ยตตต” ธันตะโกนแข่งกันเสียงลมดัง
“ว่างายยย” เฟี๊ยตตะโกนตอบไปเช่นกัน
“กูมีอะไรจะถามมึงหน่อยยย”
“จะถามอะไร แต่อย่าถามโจทย์ฟิสิกส์นะ กูคิดไม่ทันนน”
“มึงมีแฟนยังวะ”
“ถามทำไมวะ”
“กูอยากรู้ว่าหน้าจืดๆ อย่างมึงจะมีคนเอาไหม”
“จืดพ่อง แฟนเก่ากูเป็นดาวโรงเรียน อย่าดูถูกกู”
“กูถามว่าตอนนี้มึงมีแฟนไหม ไม่ได้ถามว่าเคยมีแฟนเก่าไหม อย่ามั่ว”
“ไม่มี”
“อะไรนะ”
“กูบอกว่ากูไม่มีแฟน”
“กาก”
“กากพ่อง กูแค่ยังไม่พร้อม”
“เออ นั่นแหละ เขาเรียกว่าไม่มีใครเอา ไอ้หน้าจืด”
“แล้วมึงหละไอ้หน้าแขก หน้าอย่างมึงอะ หาแฟนได้หรือไง”
“ไม่มีเว่ย กูหล่อเลือกได้”
“ถุยยย มึงก็ไม่มีใครเอาเหมือนกันหละวะ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ดูเหมือนว่าวันนี้ท้องฟ้าจะเปิดกว้างและสว่างส่องประกายสดใสเป็นพิเศษ เมฆก้อนใหญ่โตเหล่านั้นก็ดูจะเป็นสีสันรูปทรงแสนแปลกตา ฝูงนกที่บินกันอยู่ลิบตรงฝั่งนั้นก็ดูจะสวยงามขึ้นมาทันทีทันใดอย่างไม่มีเหตุผล และบทสนทนากลางท้องฟ้ากว้างใหญ่นั่นก็สิ้นสุดลง ณ ตำแหน่งนั้นนั่นเอง
ทางไปเม้ามอยหอยอบแห้ง www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : แต่งนิยาย 1 ตอนต้องแต่งอะไรบ้าง รอบแรกพิมพ์ทุกอย่างที่คิดออกมาตามพล๊อตในหัวออกมาจนหมด คิดอะไรพิมพ์เลย รอบสองกลับมาแก้ลำดับเรื่องราวให้ถูกต้อง สมเหตุสมผล อ่านแล้วไม่กระโดดไปมา รอบสามกลับมาแก้ภาษา เปลี่ยนสรรพนาม บุพบท ทั้งหลายทั้งแหล่ไม่ให้ซ้ำจนเกิดไป ลองอ่านออกเสียงว่าลงท้ายประโยคท้ายย่อหน้าแล้วเพราะไหม ดังนั้น กว่าจะกลั่นมาแต่ละตอนมันยากนะเออว์ ช่วยเม้นให้กำลังหน่อย จักขอบพระคุณยิ่ง (บ่นขอเม้น ว่างั้น 555)
-
ชอบพัฒนาการของความสัมพันธ์ของเฟี๊ยตและธันมากๆเลย การที่ทั้งสองคนร่วมผจญภัยกันและช่วยกันฝ่าด่านในเกม เป็นเพื่อนที่พึ่งพาได้ ชอบมากเลยค่ะ คุณคนเขียนเก่งมาก อยากให้สู้ๆนะคะ แฟนๆรออ่านอยู่
-
ธันจีบเฟี๊ยตเลยยยย ยุๆๆๆๆ มันเป็นแค่เกมอะ เอาไรมากเนอะ
-
มันก็เป็นแค่เกม น้องธันรุกจีบเฟี๊ยตเลยเปลี่ยนเป็นเกมจีบหนุ่มซะ :hao6:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด จีบเลยๆๆๆ รีบๆนะคุณธัน ด้านได้อายอดนะคะตัวเอง > 0 <
ขยันหยอดไปเรื่อยๆเดี๋ยวมันก็จะซึมลึกฝังแน่นตราตรึงในจิตใจเอง เชื่อเราสิ
ยังไงๆเราก็มาวินได้เปิดซิงพี่เฟี๊ยต(ในเกมส์)ไปและ(ถึงอีกคนจะจำไม่ได้เลยก็เหอะ)
แต่มันก็เป็นสิ่งที่เกิดแล้วจริงๆ(ในเกมส์)นี่น้า อิอิอิ ก็นะหนุ่มโสด2คนอยู่ด้วยกัน
นอนด้วยกัน กินด้วยกัน ลำบากมาด้วยกัน ยังไงๆมันก็ต้องรู้สึกพิเศษๆต่อกันบ้างแหละน้า
มีการพาแว๊นส์บนน่านฟ้ารับลมชมเมฆอีก โหย~ โรแมนติกฝุดๆเบย น่าอิจฉาจริงๆ
ตอน160นี่มันมุ้งมิ้งน่ารักจริงๆ เป็นตอนของความฟินล้วนๆเลย เราเขินแทน2คนนั้นตัวจิแตกละ
อ่านเรื่องนี้แล้วให้ฟิลแบบรักน้อยๆแต่รักนานๆ จีบทีละนิดแต่จีบติดแล้วค่อยว่ากัน
มันแบบฟินอยู่เรื่อยๆไม่เยอะไป แต่ก็ไม่น้อยเกิน ชอบจริงๆ ทีนี้2คนนั้นก็ต้องไปรับรางวัล
รับรางวัลแล้วก็เดินเที่ยวเมือง จะมีอะไรมาอีกมั้ยน้า สงสัยจุงเลย
มาต่ออีกไวๆน้า เราจิรออ่านอีกน้า เลิฟยูว์
-
ไหนๆ ก็ไม่มีแฟนกันทั้งคู่ ให้ธันจีบไปเลยซิเฟี๊ยต ทั้งในเกมนอกเกมเลยก็ได้
-
แหม หาโอกาสหยอดตลอด
-
บทที่ 161 May Day
“รับอะไรดีคะ”
เสียงเอ่ยทักดังขึ้นจากผู้หญิงที่อยู่ด้านหลังเคานเตอร์ในร้านขายการ์ดประจำเมืองแห่งสายลมนั้น พวกเขามุ่งหน้ามายังสถานที่นี้เป็นแห่งแรก หลังจากลงจอดที่บริเวณภาคพื้นดินอย่างปลอดภัย
“ผมมารับของรางวัลจากการปฏิบัติภารกิจสำเร็จครับ” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ
“ขอทราบรหัสภารกิจค่ะ”
ดูเหมือนว่าการมารับของรางวัลแบบนี้จะเป็นเรื่องธรรมดา เพราะพนักงานคนนั้นดูไม่มีท่าทีสงสัยแต่อย่างใด
“ขอโทษครับ แต่ผมไม่ทราบจริงๆ คนมอบภารกิจบอกแค่ว่าให้มารับของรางวัลที่นี่เท่านั้น” เฟี๊ยตเอ่ยตอบ
“งั้นรบกวนขอทราบชื่อผู้เล่นด้วยค่ะ จะลองทำการตรวจสอบให้นะคะ” หญิงสาวตอบมาทั้งรอยยิ้ม
“PharmaPhiet กับ Son of Zeus ครับ”
เฟี๊ยตตอบชื่อผู้เล่นในเกมของเขาทั้งคู่ออกไป ธันเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ตอนได้ยินชื่อตัวเอง แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้น
“2 คนนะคะ รอสักครู่ค่ะ”
พนักงานหญิงพูดทวนอีกครั้ง ก่อนจะก้มลงไปรัวแป้นคีย์บอร์ด และสาละวนอยู่กับคอมพิวเตอร์ที่อยู่อีกฝั่งของเคานเตอร์นั้น
“พบข้อมูลแล้วค่ะ ของรางวัลเป็นไพ่ทั้งหมด 10 ซองนะคะ แบ่งออกเป็นซองละ 300 500 1000 2000 และ 3000 เหรียญ อย่างละ 2 ซองค่ะ เลือกได้ตามสบายเลยนะคะ ไพ่ในซองจะจัดแบบสุ่มค่ะ ถ้าเลือกได้แล้วนำซองที่ต้องการมาให้ที่เคานเตอร์ก่อนเปิดซองนะคะ ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวคนนั้นพูดพร้อมกับชี้มือไปตามชั้นวางซองการ์ดตามแต่ละเรทราคา ก่อนยิ้มให้และก้มหัวลงน้อยๆ เมื่อจบบทสนทนานั้น
เด็กหนุ่มสายฟ้าพุ่งตัวออกไปก่อนอย่างร่าเริง เมื่อเห็นว่าของฟรีมากองตรงหน้าอย่างเย้ายวนใจ ธันเดินไปเดินมาระหว่างชั้นวางการ์ดอย่างถือสนุก พร้อมกับทดลองหยิบเอาซองการ์ดที่ตั้งโชว์อยู่มาเขย่าและทดลองฟังเสียงอย่างสนใจ
“ปัญญาอ่อน ไพ่ในซองมันจะตะโกนออกมาหรือไงว่า ผมเลเวลสูงครับพี่ พี่เลือกผมเถอะ พี่เลือกผมเถอะ” เฟี๊ยตเดินตามมา พร้อมกับพูดใส่เด็กหนุ่มที่กำลังทำตัวแบบเด็กๆ นั่น
“พวกไร้จินตนาการ เกิดมาเคยเป็นวัยรุ่นปะ หรือเกิดมาก็แก่เท่านี้เลย ไอ้แก่เอ๊ย” ธันหันมาพูดแขวะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเปลี่ยนซองเขย่าไปเรื่อยๆ อย่างนั้น
เฟี๊ยตไม่ติดใจต่อความยาวสาวความยืดแต่อย่างใด ชายหนุ่มเดินไปเลือกไพ่ของตัวเองบ้าง เหมือนอย่างที่พนักงานคนนั้นบอก ไพ่ทั้งหมดจัดซองแบบสุ่ม เขาก็เลือกซองแบบสุ่มเช่นกัน ชายหนุ่มเลือกหยิบซองการ์ดง่ายๆ ตามตำแหน่งที่ถูกใจจนครบ ก่อนจะเดินตรงไปที่เคานเตอร์อีกครั้ง
“เฮ้ยย รอด้วยๆ” เสียงของธันดังมาจากทางเบื้องหลัง พร้อมกับเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ เมื่อหันไปมองก็พบว่าเด็กหนุ่มมีไพ่ในมือครบสิบซองแล้วเช่นกัน
“อ๊าวว เสร็จแล้วเหรอ นึกว่าพลังจิตตรวจการ์ดจะนานกว่านี้สะอีก” เฟี๊ยตถามอย่างล้อๆ
“แน่นอน พี่ระดับไหนแล้วตี๋ กวาดตาสองทีก็รู้ ฮ่าฮ่า” ธันเอ่ยพร้อมเสียงหัวเราะ ขณะที่วางไพ่ทั้งสิบซองลงบนโต๊ะให้พนักงานสาวคีย์ข้อมูล
“เรียบร้อยแล้วค่ะ เปิดซองและเก็บการ์ดลงสมุดได้ตามสบายค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ” หญิงสาวคนนั้นเอ่ยพร้อมกับยื่นซองการ์ดทั้ง 20 ซองให้กับพวกเขาทั้งคู่
เฟี๊ยตและธันยื่นมือไปรับไพ่ของตนมาพร้อมกับก้มหัวแสดงความขอบคุณน้อยๆ พนักงานหญิงคนเดิมเอ่ยแนะนำมุมโต๊ะเก้าอี้เล็กๆ ภายในร้านให้พวกเขาแกะซองการ์ดและจัดเก็บอย่างสบายๆ แต่เนื่องจากที่เป็นเก้าอี้และโต๊ะขนาดเล็กพอดีตัว พวกเขาทั้งคู่จึงต้องแยกกันจัดการซองไพ่ของใครของมัน
“ได้อะไรบ้างอะ ดีเปล่า”
ธันเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะพร้อมกับคำถาม ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เฟี๊ยตบรรจุการ์ดใบสุดท้ายลงในสมุดคู่ใจพอดี
“ไม่บอก มีเทคนิคฟังเสียงทายการ์ดไม่ใช่เหรอ ลองทายดูสิว่าดีไหม” เฟี๊ยตตอบแบบยวนๆ
“โห่ยย ขี้หวงหวะ ได้การ์ดห่วยหละสิ ฮ่าฮ่า” ธันต่อความมาพร้อมเสียงหัวเราะ
“เอาไพ่ที่ระดับสูงสุดของกองที่เปิดเมื่อกี้มาเทียบกัน ใครน้อยกว่า เลี้ยงข้าวกลางวัน กล้าหรือเปล่า ไอ้น้อง” เฟี๊ยตยักคิ้วพร้อมส่งคำพูดมาอย่างท้าทาย
“โถ โถ โถ น้องตี๋ รู้ตัวไหมว่าพูดอยู่กับใครอยู่จ๊ะ ไม่รู้จักพี่ธันสะแล้ว” ธันรับคำท้ากลายๆ
“งั้นหยิบขึ้นมาเลย” เฟี๊ยตเอ่ย
“พร้อมเสมอ จัดมา” ธันพูดพร้อมหยิบสมุดการ์ดขึ้นมาหาการ์ดที่ต้องการ
“หนึ่ง สอง สาม!” เฟี๊ยตพูดเป็นสัญญาณพร้อมกับที่คนที่คู่เปิดการ์ดที่ดีที่สุดประจันหน้าเข้าหากัน
“ชื่อ Time Travelling (ท่องกาลเวลา) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 7 ความสามารถ ใช้ย้อนเวลากลับไปในอดีตได้เท่าที่ผู้ใช้จะสามารถหน่วงจักระไว้ได้”
“ชื่อ The Playground of Maxwell (สนามเด็กเล่มของแม็กซ์เวลล์) ประเภท PC (ไพ่ตัวตน) ระดับ 8 ความสามารถ ใช้เพื่อสร้างขอบเขตการควบคุมแรงไฟฟ้า แรงแม่เหล็ก แรงโน้มถ่วง และแรงนิวเคลียร์”
ธันชนะ…
“เลี้ยงเลย ไอ้ตี๋แพ้ ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันยกมือขึ้นชี้หน้าเขาอย่างขำๆ
“โกงเปล่าวะ ไพ่เก่าเปล่าเนี่ย” เฟี๊ยตเฉไฉอย่างไม่อยากยอมแพ้โดยง่าย
“อย่ามาแถ ตี๋ เห็นๆ กันอยู่ว่าแพ้ อย่ามา” ธันลอยหน้าลอยตาไปมาอย่างกวนประสาท
“เออๆ แพ้ก็แพ้วะ ถือว่าเลี้ยงข้าวเด็กพิการทางสมองเอาบุญละกัน” เฟี๊ยตพึมพำออกมาพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มตัว
“พิการแต่ก็พี่ก็หล่อกว่าน้องมากนะจ๊ะ ฮ่าฮ่าฮ่า” เด็กหนุ่มหัวเราะขึ้นอย่างอารมณ์ดีอีกครั้ง ก่อนจะลากแขนเฟี๊ยตออกไปหาร้านอาหารสำหรับเย็นนี้ที่ตนถูกใจ
ร้านที่ธันเลือกเป็นร้านอาหารกึ่งคาเฟ่ขนมหวาน อาจจะเป็นเพราะยังไม่ถึงเวลาอาหารเย็นเท่าไหร่ดีนัก ธันจึงเลือกร้านอาหารที่ควบรวมระหว่างร้านกินขนมนั่งเล่นและมื้อหนักในร้านเดียวกัน หรือไม่ก็คงเป็นเพราะความคุ้มค่าที่จะได้กินถึงสองต่อโดยที่ตัวเองไม่ต้องเสียเงิน
เขาทั้งคู่เลือกมุมสงบๆ หนึ่งในร้าน ก่อนจะสั่งเครื่องดื่มมาจิบขณะที่นั่งคุยกันนั้น เฟี๊ยตและธันเห็นพ้องต้องกันที่จะนั่งเล่นรอเวลามื้อเย็นไปก่อน เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาแค่สี่โมงกว่าๆ เท่านั้น ร่างกายของพวกเขายังหิวไม่เต็มที่เลย
เฟี๊ยตและธันนำไพ่ทั้งหมดที่ได้เมื่อกี้ออกมาสลับกันดูและศึกษาอย่างละเอียด พวกเขาตัดสินใจที่จะร่วมหัวจมท้ายกันแล้ว การรู้จักไพ่ของคู่หูของตนนั้นจึงถือว่าเป็นสิ่งที่สำคัญมาก การใช้ไพ่ที่สอดคล้างกันนั้นให้ผลทบเท่าทวีคูณนัก เฟี๊ยตเริ่มทำการประมวลผล ก่อนจะค่อยๆ ลองจับคู่การ์ดที่ดูเหมาะสมที่จะใช้ร่วมกัน โดยมีธันช่วยเสนอกลยุทธ์พร้อมกันไปด้วย
ยิ่งนับวัน เขาทั้งสองยิ่งค้นพบศักยภาพในตัวคนข้างหน้ามากมายขึ้นไปเท่านั้น ธันเกิดมาเพื่อเป็นฝ่ายบู๊ พลังกาย พลังจิต ความแข็งแรง การตัดสินใจ และความเจนสนามโดดเด่นกว่าอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด ในขณะที่เฟี๊ยตก็เกิดมาเพื่อเป็นฝ่ายบุ๋นด้วยเช่นกัน ทักษะการวางแผนคาดเดา การแก้ปริศนา ความสามารถในการสนับสนุนและลอบสังหารของเขาก็ไม่เป็นรองธันเช่นกัน ยิ่งผ่านเวลาไป เขาทั้งสองคนก็เริ่มเห็นบทบาทของตัวเองชัดเจนขึ้นตามลำดับ ธันก็พยายามที่จะพัฒนาความสามารถของตนตลอดเวลา เพื่อที่จะได้กลายเป็นทัพหน้าที่จะโรมรันฆ่าศึก และปกป้องเฟี๊ยตให้ได้ ในขณะที่เฟี๊ยตก็พยายามจะพัฒนาเขี้ยวเล็บตัวเองเพื่อที่จะสนับสนุนให้ธันเป็นหน่วยรบที่แข็งแกร่ง เพื่อที่พวกเขาจะได้กลายเป็นทีมที่สมบูรณ์
“ใบนี้ควรจะไว้คู่กับสองใบนี้นะ” เสียงของธันเอ่ยต่อไปตามหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่
“ชู่ว” เฟี๊ยตเป่าลมเบาๆ ออกจากปากเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายเงียบเสียงลง
“หืม” ธันเลิกคิ้วอย่างสงสัย แต่ก็หยุดบทสนทนาลงทันที
เฟี๊ยตไม่ตอบ แต่พยักหน้าน้อยๆ ไปยังโต๊ะที่ไม่อยู่ห่างออกไปนัก ธันหน้าตามไปช้าๆ ก็เห็นเพียงแค่แขนที่เลยออกมาจากปลายโต๊ะเท่านั้น เนื่องจากพนักเก้าอี้ของร้านนี้สูงมาก เด็กหนุ่มจึงไม่อาจเห็นคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงนั้นได้เลย
“ฟัง” เฟี๊ยตเอ่ยสั้นๆ พร้อมกับระบบโสตประสาทของธันที่เปิดกว้างอีกครั้ง
“เปลี่ยนแผนเหอะมึง มึงก็เห็นว่าคนที่จะไปก่อนหน้าเราแม่งตายห่าไปกับตา มึงจะฝืนเสี่ยงไปต่ออีกทำไมวะ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาด้วยดีกรีที่ไม่ดังนัก แต่ถ้าตั้งใจฟังให้ชัดๆ ก็จะได้ยิน
“แล้วมึงจะให้ทำยังไง เมืองอื่นก็ไปมาหมดแล้ว ถ้าไม่ข้ามแม่น้ำแห่งชีวิตไป มึงจะไปไหนต่อ มันก็ไม่มีทางให้เลือกแล้วเปล่าวะ” เสียงผู้หญิงอีกคนดังมาในดีกรีไม่ต่างกัน
“ก็ออกจากเกมไปก่อนไง ผ่านไปสักหนึ่งอาทิตย์ทุกอย่างก็คงกลับมาปรกติเหมือนเดิม” ผู้หญิงคนแรกแย้งออกมา
“แล้วมึงคิดว่างานไอ้เต่าไพ่สูงสุดใบนั้นมันจะรอให้เรากลับมาจับมันหรือไง ถ้าไม่ไปตอนนี้ ร่องรอยก็หายไม่เหลือแน่ พวกเราตามมันมาตั้งหลายอาทิตย์ มึงจะปล่อยมันหลุดมือไปง่ายๆ อย่างนี้เหรอ” ผู้หญิงคนที่สองโต้เถียงกลับมาอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“นี่มึงจำภาพตอนไอ้ไดโนเสาร์ยักษ์นั่นโผล่ขึ้นมาจากน้ำพร้อมฟาดเครื่องบินรบของผู้ชายที่ตัดสินใจข้ามแม่น้ำไปก่อนเราไม่ได้หรือไง เรือข้ามฟาก สัตว์พาหนะ เครื่องบินรบราบเป็นหน้ากลองหมด แล้วมึงคิดว่าพวกเราจะรอดหรือไงวะ ถ้าพวกเราตายไปแล้ว ต่อให้มีไอ้เต่านั่นสิบตัวก็ไม่มีประโยชน์หรอก คิดให้ดีๆ สิวะ ไดโนเสาร์ที่คว่ำเครื่องบินลำยักษ์ได้ทั้งลำมันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ นะเว่ย เปลี่ยนแผนเถอะ มีข่าวมันออกอาละวาดทุกวัน ใครคิดข้ามแม่น้ำแห่งชีวิตไปตอนนี้มีแต่ตายกับตายเท่านั้น!”
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
แวะมาเยี่ยมกันหน่อยนะ : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากใจผู้แต่ง : วันนี้ไปเวียนเทียนมาครับ แบ่งบุญให้ อะ อะ อะ แบ่งคอมเม้นกลับมาด้วยนะ นะ นะ นะ อ่านทุกคอมเม้นนะ อ่านหลายรอบด้วย ชอบมากเลย เอย เอย เอย
-
โหววว ยิ่งกว่าอินเดียน่า โจนส์ อีกอ่าา ไดโยเสาร์กะเต่ายักษ์ แต่หนุกมากกกค่าา อยากเล่นเกมส์แบบนี้มั่งจังเลย อิอิ รออ่านต่อนะคะ
-
มาแล้วๆๆๆๆๆ ตอนต่อไป คงจะไปจับไนโดเสากันนะ อิอิ
ตื่นเต้นๆๆๆ
-
สาธุจ้า
o22 การ์ดของธันนี่แลดูโกงจัง ประกอบกับของเดิมน่าจะใช้สู้ได้โคตรหลากหลาย
สองคนนี่จะไปจับเต่ากับไดโนเสาร์ป่ะเนี่ย :hao3:
-
อย่าได้กลัวข่าวลือ ลุยเล้ยย ข้ามไป
-
มีแซะกันตลอดเลยน้าคู่นี้ น่ารักจริงๆ แถมยังแข่งไพ่ใครสูงสุดเลี้ยงอีก
อะไรจะชิลกันปานน้าน 5555 อยากรู้จังธันจะสั่งไรมากิน เอาเหอะๆ
ยังไงคุณนักปรุงยาของเราก็มีตังค์อยู่แล้ว ป๋าจริงๆเลย อิอิ
ดูๆแล้วก็สงสัย 2สาวนั่นเป็นลาล่า ครอฟกลับชาติมาเกิดป่าวเนี่ย
ไมรับภารกิจโหดกันจัง ภารกิจกำจัดเต่า(?) เต่าไรจะโหดขนาดนั้นสงสัยจริง
ไอ้เต่านั่นน่าจะร้ายน่าดูชมเลยทีเดียว แถมมีไดโนเสาร์อีก นอกจาก2ตัวนี้แล้ว
ต้องมmonsterตัวอื่นๆอีกแน่นอน พี่เฟี๊ยตของเราก็หูดี๊ดีทำให้คู่หูธันเฟี๊ยตได้แอบฟังไปซะแล้ว
จะเอาไงต่อน้า จะรับภารกิจป่าว? ดูแล้วเสี่ยงโคตรเลย งืม สู้ๆน้าทั้ง2 คนเขียนก็สู้ๆด้วยน้า
-
มีไดโนเสาร์ด้วย ตื่นเต้นๆๆ ดูเหมือนจะเจอสิ่งที่น่าสนใจในเกมเพิ่มขึ้นอีกอย่างแล้วล่ะสิ อยากรู้จังจะเป็นพันธุ์อะไรน๊าาา
-
คู่สามีภรรยาจะไปจับเต่า กัน 5555
คิดๆดูแล้ว อนาคตของแขกในไม่ช้าจะต้องเข้าสมาคม เกลียมัว แน่นอน กร๊ากกกกกก
-
การ์ดแต่ละใบ เทพๆทั้งนั้น ทำไมไม่รีบใช้ๆวะ
ขนาดไอ้ แพนด้าโคลนนิ่ง(รึเปล่า) น่าจะโคลนนิ่งการ์ด อัญมณีไว้ก็ดีหรอก
เพราะ จีน่า เอาแค่พลังมันไม่ใช่ น่าจะใช้ได้ นี่อะไร๊ เสียดายการ์ดจริง
อ่านเรื่องนี้แล้ว
คิดถึง hunterxhunter(greed iland) loghorizon EXE เลย แนวเกมส์ๆ
รออ่านต่อน้า
ตอนหน้าอยากได้ยาวๆจุง
:hao3:
-
เพิ่งเข้าได้ เลยรีบเม้มให้ เป็นคู่ที่น่ารักมาก เมื่อไร้จะได้พบกันอีกคู่ละครับ คงไม่ต้องบอกว่าเป็นกำลังใจและรอลุ้นตอนใหม่เสมอ มีสุขภาพดีมีความสุขนะครับ
-
อื้อหือ ทั้งไดโนเสาร์ทั้งเต่า เฟี๊ยตจะไปดูหรอ 555
-
บทที่ 162 Fish and Chips
คำว่าตายจากเสียงห้าวนั้นไม่เพียงแต่ก้องกังวาลไปในสถานที่เงียบๆ แห่งนั้น หากแต่มันสะท้อนไปมาในหัวใจคนฟังด้วยเช่นกัน ปัญหาใหม่ที่ดูจะหนักหนาสำหรับพวกเขาอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ว่าเขาจะเคยต่อสู้กับมอนสเตอร์มาบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็จะอยู่ในระดับพอฟัดพอเหวี่ยง ไม่ถึงขั้นหน่วยทำลายเครื่องบินรบแบบนี้ คิ้วของเฟี๊ยตขมวดน้อยๆ อย่างคิดหนัก ซึ่งธันในเวลานั้นก็ดูจะเป็นกังวลน้อยๆ ด้วยเช่นกัน แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาในจังหวะนั้น ชายทั้งคู่ยังตั้งใจฟังข่าวที่ได้มาโดยบังเอิญนั้นต่อไป
“ใจเย็นดิ ค่อยๆ คิด ค่อยๆ แก้ปัญหากันไปก็ได้”
เสียงอีกฝ่ายกลับมาเย็นลงอย่างรวดเร็วราวกับตั้งใจจะดับอารมณ์ร้อนแรงของคนตรงหน้า น้ำเสียงนั้นยอมลงให้กับอีกฝ่ายมากกว่าตอนต้นมาก
“อืม”
เสียงอีกฝ่ายดังขึ้นสั้นๆ อย่างสงบขึ้นเช่นกัน ราวกันจะรู้ตัวว่ากำลังถูกแอบฟังอยู่อย่างใดอย่างนั้น หลังจากเรื่องเล่าชวนปวดสมองตอนสั้นๆ ตอนนั้น พวกเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ เล็ดลอดมาจากโต๊ะดังกล่าวอีกเลย
“ไบเบิ้ล” เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
“มีอะไรให้รับใช้ นายท่าน” เสียงตอบดังมาจากข้างหูของเขาทันที
“ขอข่าวเรื่องสัตว์ประหลาดบริเวณแม่น้ำแห่งชีวิต” เขาเอ่ยสั้นๆ ด้วยเสียงที่ดังไม่มากไปกว่าการกระซิบ
“สักครู่ นายท่าน” ไบเบิ้ลรับคำ ก่อนจะเงียบหายไปอึดใจหนึ่งได้
“ช่วงระยะเวลาประมาณตลอด 15 วันที่ผ่านมา มีข่าวการตายของผู้เล่นเป็นจำนวนกว่า 50 คน เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นที่บริเวณแม่น้ำแห่งชีวิต ผู้ที่รอดชีวิตกลับมาได้แจ้งว่าผู้เล่นเหล่านั้นตายจากการถูกโจมตีจากสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์ที่มีสันฐานคล้ายไดโนเสาร์ที่ดำรงชีวิตอยู่ใกล้ชิดกับแหล่งน้ำ ผู้รอดชีวิตยังเล่าให้ฟังอีกว่า ผู้เล่นที่ตายทั้งหมดเป็นเหตุมาจากความตั้งใจที่จะข้ามแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์แห่งนั้น ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางในรูปแบบใด ทางน้ำ ทางอากาศ หรือแม้กระทั้งสร้างสะพานเพื่อเดินทางเท้าข้ามไป ตราบใดที่มีสิ่งมีชีวิตพาดผ่านแม่น้ำสายนั้น สัตว์ประหลาดดังกล่าวก็จะบุกเข้าบุกรุกจู่โจมทันที อาณาเขตของมันกว้างไกลตลอดพื้นที่แม่น้ำสายนั้น ไม่มีตำแหน่งใดที่จะหลุดพ้นไปจากเงื้อมมือของมันได้แม้แต่ตารางเมตรเดียว” ไบเบิ้ลเอ่ยเล่าเรื่องราวทั้งหมดมาอย่างยาวเหยียด
“ความน่าจะเป็นของการข้ามแม่น้ำสำเร็จคือกี่เปอร์เซนต์ ไบเบิ้ล”
เขาเอ่ยถามไปอย่างหวาดหวั่น ตัวชายหนุ่มเองในเวลานี้ไม่มีความมั่นใจเลยแม้แต่น้อยว่าจะมีความสามารถเพียงพอจะต่อกรกับสิ่งมีชีวิตจากโลกล้านปีใดๆ ได้
“0 นายท่าน ไม่มีใครสามารถข้ามแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์นั่นได้แม้แต่คนเดียว” ไบเบิ้ลตอบออกมาอย่างน่าหนักใจ
“มีเส้นทางอื่นที่จะข้ามไปยังเมืองมีนาคมได้อีกหรือไม่ ไบเบิ้ล” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“วิธีเดียวที่จะข้ามไปอีกฝั่งของแผ่นดินโดยไม่เป็นอันตรายจากสัตว์ประหลาดในข่าวลือนั่น คือ การตัดหน้าผา ปีนขึ้นภูเขาสูงเพื่อผ่านเข้าไปทางเมืองธันวาคมเสียก่อน แล้วจึงค่อยหาทางออกมายังแผ่นดินภายนอก ซึ่งเกรงว่าอันตรายจากเทือกเขาที่ซับซ้อน สิ่งมีชีวิตกระหายเลือดบนทางลาดชัด และอากาศที่บางเบาบนดินแดนสูงเสียดฟ้าน่าจะเรียกได้ว่าน่ากริ่งเกรงกว่าไดโนเสาร์หลงยุคนั่นนัก” ไบเบิ้ลแสดงความคิดเห็น
“มันเป็นอะไร ลักษณะ จุดแข็ง จุดอ่อนเป็นอย่างไรบ้าง ไบเบิ้ล” เฟี๊ยตเอ่ยต่อ
“คำตอบที่นายท่านต้องการอยู่เกินขอบเขตวิสัยที่ไบเบิ้ลจะตอบได้” คำตอบดังมาจากตุ้มหูนั่นอย่างน่าผิดหวัง
“แล้วมีวิธีไหนที่จะได้มันมาบ้าง” ชายหนุ่มถามกลับไปอีกขั้น
“ข่าวลือเหล่านี้มีอยู่มากมายตามความน่าเชื่อถือ นายท่านสามารถสุ่มเข้าไปคุยกับคนที่ดูเหมือนจะเป็นตัวละครภายในเกมได้เลย จะมีการเสนอราคาต่อข่าวลือให้ ซึ่งไม่มีอะไรรับประกันแม้แต่น้อยว่าข่าวลือนั้นจะเป็นจริง สิ่งเดียวที่พอจะยึดถือได้คือ ยิ่งข่าวลือมีความน่าเชื่อถือมากเท่าไหร่ ราคาของมันก็ยิ่งสูงเป็นเงาตามตัวมากเท่านั้น” ไบเบิ้ลพูด
“แต่ความจริงแล้ว ในแหล่งข้อมูลยังบอกอีกว่า หากท่านไปซื้อของที่ร้านค้าแห่งหนึ่งมากกว่าราคาที่เกมกำหนด เจ้าของร้านจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับข่าวลือนี้ให้ฟังโดยไม่เสียเงิน ซึ่งนับว่าเป็นทางเลือกที่น่าสนใจมากอีกทางหนึ่ง” ไบเบิ้ลเอ่ยต่อ หลังจากหยุดพักไปชั่วอึดใจหนึ่ง
“ร้านอะไร และยอดซื้อเท่าไหร่” เฟี๊ยตถาม
“ร้านเครื่องดนตรีชื่อ Touch the Melodies ที่อยู่ห่างออกไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของตัวเมืองพฤษภาคม ยอดซื้อสินค้าภายในร้านเกิน 1,000 เหรียญ เจ้าของร้านจะชวนคุยถึงเรื่องนี้เอง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เอ่ยว่าเกี่ยวข้องกับข่าวลือนี้โดยตรงก็ตาม สิ่งที่เจ้าของร้านเล่าให้ฟังเหล่านั้นก็เกี่ยวข้องเชื่อมโยงกับเรื่องที่นายท่านกำลังต้องการข้อมูลเหล่านี้อยู่ดี”
“มีอะไรที่เราควรรู้อีกไหม ไบเบิ้ล”
“เรื่องราวนี้จะว่ายากก็คงไม่ผิดนัก หากแต่ขอให้นายท่านจงเป็นตัวของตัวเองเท่านั้น แล้วท่านจะพบว่าปัญหาเหล่านี้จะถูกแก้ไขลงได้อย่างไม่ยากเย็นเลย นายท่าน”
เฟี๊ยตถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดที่ได้ฟังมาจากไบเบิ้ลให้เด็กหนุ่มตรงหน้าฟังอย่างละเอียด หลายครั้งที่เฟี๊ยตไม่มั่นใจว่าจำได้ครบหรือไม่ เขาก็ถามไบเบิ้ลเพื่อทวนความอีกครั้ง เรื่องราวชวนปวดหัวไม่น้อยที่ทำเอาคนทั้งคู่ไม่ค่อยจะเจริญอาหารสักเท่าไหร่เลย ธันที่ตอนแรกตั้งใจจะจัดอาหารมื้อใหญ่ก็กลายเป็นแค่อาหารจานเดียวง่ายๆ เท่านั้น ราวกับว่ามีละอองความเครียดล่องลอยอยู่ในอากาศ พวกเขาต่างจมอยู่ในภวังค์ไปจนจบมื้ออาหารในเวลาเกือบค่ำของวันนั้น
“มันอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้นะ” ธันเปรยขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หลังจากฟิชแอนด์ชิพหมดจานไปเป็นที่เรียบร้อย
“ตอนแรกก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่” เฟี๊ยตตอบมาเบาๆ
“แล้วตอนนี้” เสียงธันสูงขึ้นเชิงถาม
“ตอนนี้ค่อนข้างมั่นใจว่าจริง ธัน อย่าลืมสิ การที่ข้อมูลของเรื่องนี้มีอยู่ในระบบประมวลผลของไบเบิ้ล แปลว่าข่าวนั้นมันมีอยู่จริงในระบบเกม มันดูจะยากมากที่จะเป็นข่าวลวง” เฟี๊ยตอธิบายเหตุผล
“แล้วจะเอายังไงต่อไป” ธันเอ่ย
“ธันหละ เอาไง” เฟี๊ยตย้อนถามกลับ
“ลุยดิ กลัวอะไร มันคงไม่ได้เก่งไปกว่าไอ้ผ้าคลุมปีศาจนั่นหรอกน่า มิหนำซ้ำ ฟาดสักทีสองทีอาจจะหงายท้องตึงลงไปซี้แหงแก๋ก็ได้นะ ฮ่าฮ่าฮ่า” เด็กหนุ่มพูดออกมาสบายๆ ราวกับเรื่องราวเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดามาก
“แต่มันเป็นไดโนเสาร์เลยนะ 50 ศพแล้วนะที่ผ่านมันไปไม่ได้” เฟี๊ยตพูดอย่างไม่มั่นใจ
“เฮ้ยย เฟี๊ยต คิดมากไปหรือเปล่า มันเป็นสัตว์ประหลาดยักษ์ก็จริง แต่อย่าลืมสิว่านี่พวกเราก็มีพลังวิเศษไม่ต่างจากมันเหมือนกันนะ เราเดินได้ บินได้ เหาะเหินเดินอากาศได้ ปล่อยพลังได้นะเว่ย กลัวอะไรว้า กะอิแค่จิ้งจกยักษ์ตัวเดียว ใจสู้หน่อยตี๋”
ธันพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ในจังหวะนั้น เฟี๊ยตรู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กน้อยขี้ขลาดคนหนึ่งที่กำลังมีพี่ชายใจดีปลอบประโลมอยู่อย่างใดอย่างนั้น หากมันจะแปลกไปก็แค่ว่า พี่ชายที่ว่าอายุน้อยกว่าเขาไปหลายปีทีเดียว เฟี๊ยตถอนหายใจมาอย่างเหนื่อยๆ แต่อย่างไรช่างเถอะ ไม่ว่าคนข้างหน้าจะอายุเท่าไหร่ ตัวจริงเป็นใคร มีหัวนอนปลายเท้ามาจากไหน ขอแค่ธันยังคงกอดคอกันสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ ไม่ทิ้งกันไปในคราวคับขัน เท่านั้นก็น่าจะเพียงพอ
เฟี๊ยตและธันตัดสินใจหาที่พักกันก่อนในคืนนี้ ก่อนจะตะลุยไปยังร้านที่ไบเบิ้ลให้เบาะแสมาในวันถัดไป จากการดูแผนที่คร่าวๆ แล้วก็พบว่า ร้านดังกล่าวอยู่ห่างออกไปไม่น้อย เอาจริงๆ ก็คือเกือบสุดของเมืองฝั่งตะวันตกสุด ในขณะที่เป้าหมายของเขาคือการข้ามแม่น้ำแห่งชีวิตที่อยู่ทางด้านตะวันออกสุดไป
เฟี๊ยตออกมาจากตัวห้องเพื่อซึมซับบรรยากาศสงบๆ ยามกลางคืนคนเดียวเงียบๆ บริเวณระเบียงที่เชื่อมติดกับตัวห้อง โดยที่เด็กหนุ่มอีกคนนอนหลับไปบนเตียงกว้างนั่นแล้วอย่างเหนื่อยอ่อน การขี่มอเตอร์ไซค์วิบากในวันนี้อาจจะกินแรงเอาการอยู่ไม่น้อย
ชายหนุ่มใช้เวลาทบทวนอะไรไปเรื่อยเปื่อย บรรยากาศท้องฟ้ามืดที่เต็มไปด้วยดาวในคืนนั้นทำให้เขารู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนตัวเองมาตกระกำลำบากอยู่ต่างบ้านต่างเมืองอย่างใดอย่างนั้น ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว เขาก็แค่หลับตาและฝันไปเท่านั้น เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าตัวเขาเองไม่ได้เจอธันในวันนั้น ชีวิตเขาในตอนนี้จะเป็นอย่างไรกันหนอ ชายหนุ่มยอมรับได้อย่างไม่มีข้อกังขาเลยว่า การมีธันมาร่วมเดินทางด้วยนั้น ทำให้เขาค่อนข้างรู้สึกดีขึ้นกับเกมนี้พอสมควร มันคงเป็นความรู้สึกที่มีคนมาร่วมทางฝ่าฟันภยันอันตรายกันไปอย่างนั้น ความจริง ถ้าไม่มีธัน เขาอาจจะถอดใจจากเกมนี้ไปนานแล้วก็ได้
“ผู้เล่น Punnawutt ต้องการใช้การ์ดโทรศัพท์สื่อสารกับท่าน กรุณากดยืนยันเพื่อต่อสาย หรือกดยกเลิกเพื่อตัดสายการสนทนา”
เสียงที่คุ้นเคยหนึ่งดังมาจากนาฬิกาข้อมือของเขาในขณะที่เขามัวแต่มองดาวบนฟ้าอย่างเพลิดเพลินนั่นเอง เฟี๊ยตรีบกดยืนยันบนหน้าจออย่างตื่นเต้น ตั้งแต่ที่รอจากไอ้ผ้าคลุมมืดในตอนนั้น เขาก็พยายามจะติดต่อปันกับแทนแต่ก็ไม่สำเร็จเลย พอเวลาผ่านไป เขาก็ลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท
“เฟี๊ยต เป็นไงบ้าง” เสียงปลายสายดังมาอย่างชัดเจนในความเงียบสงบนั้น ปันนั่นเอง
“สบายดี ปันกับแทนหละเป็นไงบ้าง ขอโทษทีที่ไม่ได้ติดต่อไป หลังจากวันนั้นพยายามโทรหาแล้วมันก็ติดต่อไม่ได้ พอออกไปจากเกมอีกทีก็ลืมเสียสนิท” เฟี๊ยตตอบไปอย่างยืดยาวอย่างรู้สึกผิด
“เฮ้ยย ไม่เป็นไร อย่าคิดมาก คงจะโทรชนช่วงอยู่นอกเกมพอดี เพราะเราก็ติดต่อเฟี๊ยตไม่ค่อยได้เหมือนกัน” ปันพูดออกมาอย่างสบายๆ
“เฟี๊ยตตตตตตตตตตต สบายดีเปล่าาาาาาาาา” เสียงลากยาวอีกเสียงหนึ่งดังขัดเข้ามาในสายโทรศัพท์นั้น แทนนั้นเอง ไอ้ชายตัวโตคนนั้นยังขี้เล่นเหมือนเดิม
“ไอ้แทน มึงอย่าทับสิวะ ตัวหนักหยั่งกะควาย ออกไปป” เสียงของปันโวยวายขึ้น
“ไม่หนัก อย่าเอะอะดิ จะคุยกับเฟี๊ยต จุ๊จุ๊” แทนพูดอย่างขึงขัง แต่แอบซ่อนความตลกอย่างนั้น
“ไปจุ๊ไกลๆ ตีนไป คนหรือรถแมคโครวะเนี่ย ทับมาได้ หลังแทบหัก สาดดดดดดดดดดดดด” ปันตะโกนด่าแทนเสียงโวยวายลั่นไปหมด
และแล้วเฟี๊ยตก็หลุดขำออกมาอย่างสุดจะกลั้น ดูเหมือนว่าความบาดหมางลึกๆ ที่เกาะกินอยู่ในใจเขานั้นจะละลายหายไปเสียหมดแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ตอนนี้คือความหวังดีอย่างสนิทใจเท่านั้นเอง ความจริง ปันกับแทนก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ดีมาก ในคราวที่เฉียดตายเขาก็รอดมาได้เพราะเพื่อนสองคนนี้ แถมในคืนนี้ คืนนี้เหงาอย่างบอกไม่ถูก เขาก็ยังได้เพื่อนสองคนนี้กลับมาทำให้ความเหงามันฟุ้งกระจายหายไปอีกครั้ง ยิ่งฟังเสียงก็ยิ่งคิดถึง ถ้ากลุ่มมายาของเขาได้มีโอกาสกลับมาเดินทางด้วยกันอีกครั้งก็คงดีสินะ
เพจอะไรไม่รู้ กดไลค์แล้วจะน่ารักนะ กดเร็วๆๆๆ www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ผมจะแต่งจบไหม? ฮ่าฮ่า
-
โอม - จง - เม้นนน
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
โอ๋ๆๆๆ น้องเฟี๊ยต เหงาเหรอ เค้าไปอยู่เป็นเพื่อนไม๊ อย่าคิดมากนะ เฟี๊ยต ปัญหามันมีทางแก้เนาะ
-
ยิ่งอ่าน ยิ่งอยากอ่านต่อออออ
อยากให้ทีมมายากลับมารวมตัวกันเหมือนเดิมเร็วๆ :hao5:
ถ้ามีเกมแบบนี้ให้เล่นบ้างน่าจะดี คงสนุกน่าดู
ปล. ถ้าได้อ่านสักวันละสิบตอนคงจะดี :laugh: :laugh: :laugh:
-
:hao3: :hao5: มาสันจัง แต่ไงก็รอจะอ่านต่อนะ :mew1:
-
คนเขียนโอมจงเม้นแล้ว เราโอมจงแต่งต่อด้วยดีกว่า 5555 มาเม้นแบ้วน้า
ตอนนี้ก็ดูเฟี๊ยตสับสนๆนะ คงจะกลัวไดโนเสาร์ซินะ โอ๋ๆๆๆๆ ไม่เป็นไรเด็กน้อย
เดี๋ยวเราจะปลอบใจอีกคนน้า ตอนนี้ธันก็นดูเป็นผู้ใหญ่ดีนะ ปลอบเฟี๊ยตได้ดีเลย
ตอนนี้พี่เฟี๊ยตเหงาๆก็มี2แสบโทรมาหาพอดีเลย ดีจังจะได้ไม่เหงา จริงๆแล้วนะ
น่าจะให้ธันมาปลอบนะเนี่ย แต่2แสบนั้นโทรมานี่ทำให้รู้เลยนะ ว่าท่า2คนนั้นเรทมาก
กำลังทับกันอยู่ แทนอยู่บน ปันอยู่ล่าง ทำไมท่ามันจิ้นงี้อ่ะ 55555 อยากจิแอบไปส่องจริงๆเลย
รอตอนต่อไปอยู่น้า อยากจิรู้จริงๆว่า2คนนั้นจะทำไงต่อน้า สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แต่อย่างไรช่างเถอะ ไม่ว่าคนข้างหน้าจะอายุเท่าไหร่ ตัวจริงเป็นใคร มีหัวนอนปลายเท้ามาจากไหน ขอแค่ธันยังคงกอดคอกันสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ ไม่ทิ้งกันไปในคราวคับขัน เท่านั้นก็น่าจะเพียงพอ
ดาเมจของประโยคนี้ช่างร้ายเหลือ น่าจิ้นเสียยิ่งกระไร
รู้สึกว่าไบเบิ้ลนี่สะดวกสุดๆอีกแล้ว การ์ดที่ได้มาใหม่ของธันใช้ gravity+magnetic field
หยุดการเคลื่อนไหวของไดโนเสาร์ไม่ได้เหรอ
ถ้าทีมมายามาเจอกันอีกน่าจะลุยกับไดโนเสาร์ง่ายขึ้นนะ :katai3:
-
กรีดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มันค้างมาก ถึงมากที่สุด
-
ไอ้ความสามารถไบเบิลนี่ มันทะแม่งๆ จริงๆ(ก็ว่าความสามารถซ้ำไม่ได้)
ถ้าสมมุติว่า มีคนที่เล่นเกมส์คนนึง ได้ทดลองเล่นเหมือนกัน แล้วเค้าก็ดันรักการอ่านมากกก(สมมุติว่ามากกว่าเฟี๊ยต)
แต่ดันเข้าเล่นเกมส์ช้ากว่าเฟี๊ยต
งี้คนนั้นไม่ชุ่ยไบเบิลหรอ หรือว่าจะได้คู่หูตัวใหม่ที่ไม่ใช่ไบเบิล แต่เป็นคัมภีร์อย่างอื่นที่เจ๋งกว่า
อืม
ที่จริงบอกตรงๆไม่ค่อยชอบบุคลิกพระเอก(ทั้งสอง รึเปล่า?)เท่าไหร่
มันดูออกแนวน่อมแน้ม
(คนเขียนนี่ชอบพระเอกบุคลิกแบบนี้จังน้าาา เอาซะนิสัยขี้เล่นเหมือนกันทั้งสองคนเลย)
แต่เรื่องรวมๆแล้วก็สนุกดีค่ะ อยากเข้าไปเป็นเพลเยอร์ด้วยคน 55
รออ่านตอนต่อน้าา
โอมม
จงงง
ยาววววววววววววววววว
:call:
-
ปัน แทน มาแล้วววว กลับมารวมตัวตี เต่า ตีจิ้งจกยักษ์(?) ต่อเลยๆ บู๊ให้เลือดสราดดดดดดดดดด
แต่ยังไงก็ชอบคู่ ตี๋ กับแขกอยู่ดีวววววววววว ฮิ้ววววว
-
ฟอร์มปาร์ตี้ 4 คน แล้วลุยแม่น้่ำนั่นซะ
-
กำลังคิดถึง ปัน กับแทน ก็จะได้อ่าน 4 สหายผจญภัย รอลุ้นนะครับ โอม จง แต่งต่อ มาต่อ
-
บทที่ 163 Western Wind
“เป็นไงบ้าง ปัน แทน ตอนนี้อยู่เมืองมีนาคมใช่เปล่า” เสียงของเฟี๊ยตดังขัดขึ้นเบาๆ เสียงโวยวายของทางปลายสายทั้งสองนั้นจึงเงียบลง และหันมาสนใจเขาอีกครั้งหนึ่ง
“เออๆ จะโทรมาเรื่องนี้แหละเฟี๊ยต ตอนนี้ปันกับแทนออกมาจากเมืองมีนาคมแล้ว” ปันพูดสวนมาอย่างเป็นทางการมากขึ้น
ตอนที่พวกเขาจะแยกกันตอนสถานการณ์คับขันครั้งที่แล้ว เขาตกลงกันไว้ว่าจะให้ปันและแทนไปรออยู่ก่อนที่เมืองมีนาคม และเขากับธันจะรีบตามไปให้เร็วที่สุด แต่กว่าที่เขาจะติดต่อกันได้อีกครั้ง แผนก็ดูจะเคลื่อนไปจากเดิมอีกแล้ว
“เฟี๊ยตตตตตตตตตตตตตตตตต” เสียงแทนลอดออกมาอย่างร่าเริง
“หุบปากสักพักได้ไหมวะ มันเปลืองตังนะเว่ย คุยงานก่อน” เสียงปันดุขึ้นอย่างหงุดหงิดน้อยๆ แต่ก็ไม่มีเสียงของแทนหลุดออกมา นอกเสียงจากเสียงงึมงำในคอเบาๆ อย่างคนถูกขัดใจ
“อ๊าว รออีกเดี๋ยวไม่ได้เหรอ จะได้เดินทางไปด้วยกันเลย” เฟี๊ยตเอ่ยต่อรองออกไป ทั้งๆ ที่ในใจก็ยังไม่มั่นใจนักว่าจะแก้ปัญหาที่กำลังเผชิญนี้ได้ในเวลาเท่าไหร่ แต่เขาอยากจะเจอเพื่อนทั้งสองจากใจจริง การผจญภัยไปด้วยกันสี่คนคงน่าสนุกไม่น้อย
“ไม่ทันแล้วหวะ เฟี๊ยต พอดีมีปัญหานิดหน่อย ทำให้ต้องลี้ภัยออกมาจากเมืองมีนาคมแล้ว เข้าเมืองไม่ได้แล้วตอนนี้” ปันปฏิเสธ
“ปัญหา?” เสียงเฟี๊ยตสูงขึ้นเป็นคำถาม
“คือเมืองมีนาคมมันจะเป็นเมืองสมัยใหม่อะไรอย่างงี้ วิหารประจำเมืองก็เปิดกว้าง ไม่ได้ลึกลับเหมือนเมืองอื่น ประเด็นคือวิหารมันเป็นตึกคาสิโน เข้าไปเล่นต้องเดิมพัน ถ้าชนะก็ได้ของรางวัล ถ้าแพ้ก็ต้องจ่ายค่าชดใช้” ปันอธิบาย
“อ๊าว แล้วปันกับแทนแพ้เหรอ” เฟี๊ยตถาม
“ประมาณนั้น ฮ่าฮ่าฮ่า วิธีการเดียวที่จะไม่ต้องจ่ายเงินคือหนีออกมาจากเมืองให้ทันภายใน 24 ชั่วโมง ทุกอย่างก็จบ ไม่ต้องเสียตังสักบาท ฮ่าฮ่าฮ่า” คราวนี้กับเป็นเสียงของชายอีกคนตอบมาแทนอย่างร่าเริง แทนนั่นเอง เฟี๊ยตจำความร่าเริงอยู่เป็นนิจนั้นได้ดี
“เฮ้ยย แล้วไปทำท่าไหนถึงแพ้เนี่ย” เฟี๊ยตถามอย่างงงๆ เพราะปรกติแทนจะขึ้นชื่อเรื่องการเสี่ยงดวงมาก
“ก็ท่ามาตรฐานแหละเฟี๊ยต ไม่ได้ทำท่าพิสดารอะไรหรอก” แทนตอบอย่างเคร่งขรึม
“ถุยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้หื่นเอ๊ย ฮ่าฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตหัวเราะออกมาเสียงดังจากมุขใต้สะดือของเพื่อนชาย
“เอาไงต่อดีเฟี๊ยต” เสียงของปันดังกลับขึ้นมาอย่างเป็นเรื่องเป็นราวอีกครั้ง
“เอางี้ ปันกับแทนล่วงหน้าไปก่อน พอเรากับธันเคลียร์มีนาคมได้จะติดต่อไปอีกที หรือไม่อาจจะสลับแผนข้ามมีนาคมไปก่อน แล้วค่อยกลับมาใหม่อีกครั้ง” เฟี๊ยตตอบแผนการที่มีอยู่ในใจอยู่แล้ว
“แล้วถ้าติดต่อกันไม่ได้อีกจะทำไงอ่าเฟี๊ยต กว่าจะโทรติดนี่ก็หลายวันอยู่นะ” ปันตอบอย่างพะวง
“เอางี้ ปันกับแทนเปลี่ยนมานอนตอนสองทุ่มได้เปล่า เวลาในเกมจะได้ตรงกัน คราวนี้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาเรื่องการสื่อสารกันแล้วนะ” เฟี๊ยตเอ่ยปากบอกวิธีแก้
“เอาไง แทน” เสียงของปันดังขึ้เชิงปรึกษา
“ได้อยู่แล้ว นอนห้องเดียวกันตลอด ถึงเวลาก็บอกด้วยแล้วกัน ฮ่าฮ่า” แทนยังคงตอบอย่างสนุกๆ ทั้งๆ ที่สถานการณ์การหนีจากการจับกุมน่าจะเครียดกว่านี้ แต่เฟี๊ยตก็ไม่ได้ถามอะไรไปให้มากความ
“งั้นโอเคตามนั้นเลยเฟี๊ยต สองทุ่ม เจอกัน” ปันตอบมาอย่างสรุป
“ตกลง” เฟี๊ยตรับคำ
“มีอะไรเพิ่มเติมอีกเปล่า ไม่งั้นจะได้วาง แอบง่วงแล้วเหมือนกัน” ปันเอ่ยมาจากปลายสาย
“มีอะไรที่เราควรรู้ไหม ปัน” เฟี๊ยตถามขึ้นสั้นๆ
“ว่าไงนะเฟี๊ยต” เสียงปันถามกลับมางงๆ
“มีอะไรที่เราควรรู้ไหม เผื่อปันมีอะไรอยากจะบอก” เสียงเฟี๊ยตเอ่ยถามอย่างเรียบๆ
“…”
“…”
“ไม่มีนะ คิดว่าไม่น่ามี” เสียงของปันตอบออกมา
“เฮ้ยย พูดไรกันวะ มีลับลมคมในอะไรกันเปล่าเนี่ย” เสียงของแทนโวยวายขึ้น หลังจากเกิดความเงียบขึ้นในบทสนทนานั่น
“เปล่าๆ ถามดูเฉยๆ ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว งั้นแค่นี้นะ” เฟี๊ยตตัดบทออกมา พร้อมกับเอื้อมมือไปกดวางสายบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนนั้น
สายโทรศัพท์ทางไกลจากเพื่อนทั้งสองคนถูกตัดไปเรียบร้อย แต่ชายหนุ่มยังคงยืนท้าวระเบียงเหม่อมองท้องฟ้ากว้างที่ประดับประดาไปด้วยดาวอย่างนั้น บางที เขาก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีเรื่องราวให้คิดมากมายเหลือเกิน
วันรุ่งขึ้นเริ่มต้นขึ้นอย่างง่ายๆ เมื่อชายทั้งสองตัดสินใจร่วมกันที่จะข้ามมื้อเช้าไปก่อนและออกเดินทางจากที่พักเลย พาหนะโดยสารของเขาเป็นมอเตอร์ไซค์คันนั้นที่ธันได้มาจากวิหารแห่งนั้นนั่น เฟี๊ยตเองก็ไม่ได้ถามไปให้มากความตกลงแล้วธันได้ไปขอมาอย่างเป็นทางการแล้วหรือยัง ในเมื่อคนขับบอกว่าใช้ได้ เขาก็ว่าตามนั้นไป
ชายทั้งสองคนตะลุยไปตามเมืองแห่งสายลมที่แสนกว้างใหญ่แห่งนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่ได้มีโอกาสแวะมาทางทิศตะวันตกของเมืองแห่งนี้เลย เพราะทันทีที่เขาเข้าสู่เขตแดน เขาทั้งสองก็มุ่งหน้าตรงเข้าสู่ศูนย์กลางเมือง ช่วงค้นหาหมู่บ้านลึกลับ พวกเขาก็วนเวียนอยู่บริเวณทิศใต้และทิศตะวันออกเฉียงใต้เท่านั้น จวบจนล่าสุด คือ เมื่อวานนี้ เขาก็วนอยู่แต่ฝั่งตะวันออกเท่านั้นเอง
พื้นที่ฝั่งตะวันตกไม่ต่างจากพื้นที่ส่วนอื่นเท่าไหร่นัก บ้านที่ตั้งอยู่ห่างๆ กัน ลักษณะเป็นอิฐหนักๆ คู่กับกังหันลม ไม่แตกต่างไปจากพื้นที่ส่วนอื่นสักเท่าไหร่ หากจะมีข้อผิดเพี้ยนอยู่บ้าง ก็คงจะเป็นระยะห่างระหว่างบ้านที่ดูจะกว้าง และเป็นส่วนตัวมากกว่าเขตที่พวกเขาเคยไปมาแล้วนั่นเอง
การเดินทางในเช้าวันนั้นเป็นไปอย่างรวดเร็วกว่าที่คิดมาก เนื่องจากสถานที่ที่จะไปนั้นเป็นเหมือนนิคมเล็กๆ ที่อยู่ทางทิศตะวันตกสุดของเมืองพฤษภาคมนี้ ซึ่งการจะเดินทางไปถึงนั้น มีถนนเส้นใหญ่เชื่อมต่อกับบริเวณที่พวกเขาอยู่โดยตรง เฟี๊ยตที่เป็นคนซ้อนจึงทำหน้าที่ดูแผนที่จากไบเบิ้ลและบอกแค่ทางแยกหลักๆ เท่านั้น เพราะส่วนใหญ่เส้นทางก็ขับตรงไปตามถนนเท่านั้น บรรยากาศโดยรอบในเวลานี้เรียกว่าสบายตามากทีเดียว ทุ่งกว้างสุดลูกหูลูกตานี่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูกเลย
จวบจนเวลาสิบเอ็ดโมงเศษๆ ล้อรถคันงามนั่นก็มาจอดนิ่งสนิทที่หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง บ้านเรือนที่เคยกระจายตัวอยู่อย่างห่างๆ นั้น กลับมาเกาะกลุ่มกันอีกครั้ง แต่ก็ไม่มากเท่าฝั่งตะวันออกที่ดูจะคึกคักกว่ามาก พวกเขาตัดสินใจจะไปยังร้านที่ต้องการก่อน เพราะถ้ามีปริศนาที่ต้องขบคิดอะไร ก็จะสามารถนำมาคุยกันตอนมื้ออาหารกลางวันได้
ร้าน Touch the melodies ไม่จัดอยู่ในร้านที่ตามหายาก แต่มันแทบจะเรียกได้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะตามหาได้โดยไม่มีแผนที่เลยดีกว่า ในตอนแรกพวกเขาใช้วิธีเดินหากันเอง เพราะอยากจะเดินเที่ยวในหมู่บ้านเล็กๆ นั้นด้วย แต่สุดท้ายก็จนปัญหา เพราะจนแล้วจนรอดที่พวกเขาเดินจนรอบหมู่บ้านนั้น เขาทั้งคู่ก็ไม่เจอร้านที่ว่านั่นเสียที
เฟี๊ยตตัดสินใจหยิบไบเบิ้ลขึ้นมาเปิดอีกครั้ง ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องคู่ใจแสดงพิกัดออกมาให้ชัดเจน เมื่อตำแหน่งของร้านกระจ่างชัดออกมาแล้ว ธันก็ถึงกับสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดในความลึกลับซับซ้อนของเจ้าร้านปริศนานี่
“บ้าเปล่าวะ ร้านไปตั้งอยู่แบบนี้ ใครจะไปหาเจอวะ!”
ร้านนี้ลึกลับอย่างที่เด็กหนุ่มพูดไม่ผิด เพราะมันตั้งอยู่บนชั้นสามของตึกร้างแห่งหนึ่งที่ไม่มีป้ายบ่งบอกชื่อใดๆ ทั้งสิ้น เฟี๊ยตเห็นแผนที่แสดงออกมาแล้วก็ได้แต่นึกขำในใจ
‘ถ้าจะหวงคำใบ้ขนาดนี้ ไม่มีต้องมีคำใบ้ก็ได้มั้ง ฮ่าฮ่า’
ธันเดินนำหน้าเฟี๊ยตขึ้นไปตามบันไดแคบๆ สกปรกๆ บนตึกร้างที่อยู่ไม่ไกลจากบริเวณทางเข้าหมู่บ้านที่เขามาถึงตอนแรกนัก ชั้นหนึ่งและชั้นสองของอาคารมีลักษณะเหมือนเป็นร้านอาหารที่ถูกทิ้งร้างไปเรียบร้อยแล้ว เครื่องมือเครื่องใช้ที่หมดสภาพวางกันอยู่อย่างเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด เฟี๊ยตแค่มองอย่างสนใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดออกไป นอกจากเดินตามธันไปเงียบๆ เท่านั้น
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงมือของธันเคาะประตูดังไปทั่วบริเวณแคบๆ นั่น เฟี๊ยตที่ยืนอยู่ด้านหลังสะกิดเด็กหนุ่ม ก่อนจะชี้ไปที่ลูกบิดเป็นสัณญาณว่าให้เปิดประตูเข้าไปเลย แต่ธันก็เอื้อมมือไปบิดลูกบิดให้เห็นว่ามันถูกลงกลอนไว้จากภายใน
“…”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูของธันดังขึ้นอีกรอบพร้อมกับความหงุดหงิดของเจ้าของที่เริ่มก่อตัวน้อยๆ ภายในยังคงสงบเงียบเป็นดุษณีอยู่อย่างนั้น
ธันหันกลับมามองหน้าเฟี๊ยตอย่างปรึกษาอีกครั้ง หากไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยคำใดออกไป เสียงๆ หนึ่งก็ดังขึ้นมาจากภายใน พร้อมกับกลอนลูกบิดที่หมุนและเผยอประตูที่เคยลั่นดาลนั้นออกอย่างช้าๆ
“เข้ามา…”
แวะไปเยี่ยมกันโหน่ย www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ขอโทษด้วยครับที่หายไปหลายวัน เจอวิกฤตไมเกรนโจมตี ผสมกับท้องเสียสามวันติด แถมเพิ่งเปิดเรียนคอร์สใหม่ อื้อหือออออออออ แทบเอาชีวิตไม่รอด แต่วันนี้ก็ยังเก็บซากตัวเองแต่งมาจนจบได้นะครับ อย่าลืมเม้นให้ด้วยหละ กว่าจะจบตอนนี้ แทบกระอักเป็นเลือด อึ้กๆๆๆๆ
-
เม้นโหน่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่าา อยากให้ ปันกับแทนมารวมกลุ่มด้วยจังคิดถึง 2 คนนั้นอ่า
ลุ้นมากๆเลย เฟี๊ยตกับธัน จะข้ามแม่น้ำได้ไม๊
วิหารมีนาคมเป็น คาสิโน ว้าวว น่าสนใจจริงๆนะเนี่ย
มาต่อนะคะ รออยู่
-
แอบคิดว่า ถ้า 4 คนมารวมกัน จะเป็นแก๊งมหาภัยรึเปล่า 5555
-
:hao7: ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก รู้สึกเหมือนแทนมันนิสัยเด็กกว่าเดิม
ปันไม่รู้เรื่องไดโนเสาร์เหรอ แล้วเฟี๊ยตไม่ถามไปตรงๆล่ะ
ถ้าเพื่อนโดนไดโนเสาร์เขมือบเอาจะทำไง
-
ร้านดูลึกลับเสียจริง กว่าจะเจอเฮ้อออ แอบลุ้นคู่ปันแทน แทนปันอยู่เบาๆ
-
เอาอีกๆๆๆๆ
-
เหอะ ไม่เข้ามาอ่านนาน เขามารวมกันอีกครั้งแล้วเหรอนี่
-
เพิ่งเริ่มอ่านค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
สนุกมากเราชอบแนวนี้แต่ไม่มีคนแต่ง
แต่เราแต่งเองคงไม่สนุกเท่าที่นักเขียนแต่ง 555
สู้ๆนะ
-
บทที่ 164 News
ภายในร้านแคบๆ บนตึกร้างชั้นที่สามนั้นแตกต่างไปจากที่เฟี๊ยตคิดไว้พอสมควร ชายหนุ่มแอบจินตนาการไว้ว่ามันคงมีสภาพเสื่อมโทรมไม่ต่างจากสองชั้นข้างล่างที่ถูกทิ้งร้างไว้นั่น แต่เอาเข้าจริงแล้วมันมีลักษณะใหม่และดึงดูดใจอยู่ไม่น้อย
Touch the melodies เป็นร้านขายอุปกรณ์ดนตรีทุกประเภท ย้ำว่าทุกประเภทจริงๆ ไล่ไปตั้งแต่เครื่องดนตรีสากลที่เห็นได้ทั่วไป เช่น กีตาร์ กลอง เบส ไปจนถึงเครื่องดนตรีไทยอย่าง ระนาด ซอ อังกะลุง แถมยังมีเครื่องดนตรีหน้าตาแปลกอีกมากมายเรียงรายกันอยู่เต็มไปหมดในบริเวณพื้นที่ไม่กว้างมากแห่งนั้น
ชายคนเดียวซึ่งอยู่ในร้านลึกลับแห่งนั้น และน่าจะเป็นเจ้าของเสียงเชื้อเชิญเมื่อครู่นี้นั้นทอดกายเอนอยู่บนม้านั่งโยกอย่างสบายอารมณ์ ไม่มีคำเอ่ยใดเพิ่มเติมมาจากเจ้าของร้านนั้นอีก ชายชราเจ้าของผมสีดอกเลาล้วนนั้นเพียงแต่หันมามองพวกเขาเล็กน้อย ก่อนจะเอนตัวให้เก้าอี้นั้นโยกไปมาอีกครั้ง
“กีตาร์นี้ราคาเท่าไหร่ครับ” เฟี๊ยตเอ่ยถามเบาๆ อย่างสุภาพ พร้อมกับชี้มือไปที่กีตาร์อันหนึ่งที่ประดับอยู่บนชั้นวางของริมฝาผนังด้านหนึ่ง
“พันห้า” เสียงตอบดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับเสียงเก้าอี้ไม้ที่ดังลั่นไปมา
“แล้วกลองชุดนี่หละครับ” คราวนี้เป็นธันบ้างที่ถามถึงกลองชุดที่ตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางร้าน
“นั่นก็พันห้า” เสียงของชายแก่นั่นตอบด้วยโทนเสียงเช่นเดิม
“ราคาเท่ากันเลยเหรอครับ” เสียงของเฟี๊ยตถามออกไปแบบงงๆ เพราะตามหลักกีตาร์กับกองชุดน่าจะราคาแตกต่างกันพอสมควร ชายหนุ่มทวนความอีกครั้งเพราะเกรงว่าชายชราคนนั้นจะเข้าใจผิด
“พันห้าเหมือนกัน ของร้านนี้ขายพันห้าทุกชิ้น” ชายชราตอบออกมาอย่างเสียไม่ได้
“แปลว่าไวโอลินอันยักษ์นั่น ราคาเท่ากับอูคูเลเล่จิ๋วอันนี้” ธันพูดขึ้นอย่างงงๆ พร้อมกับชี้ไปที่เครื่องดนตรีชิ้นเบิ้มที่มุมหนึ่งของห้อง กับอูคูเลเล่ชิ้นกะทัดรัดที่กำลังถืออยู่ในมือ
“เครื่องดนตรีทุกชิ้นในร้านนี้ขายในรูปแบบไพ่เวทมนตร์ชื่อว่า Touch the melodies ใบละ 1,500 เหรียญเหมือนกันหมด อยากใช้เครื่องไหนก็เรียกใช้ได้หมด เครื่องจะอยู่เป็นเวลา 15 นาที ก่อนจะสลายหายไปตามฤทธิ์ของเวทมนตร์” เสียงชายชรานั้นอธิบายมาอย่างช้าๆ และกระท่อนกระแท่นเหลือเดิน
“งั้นผมขอซื้อ 1 ใบครับ” เฟี๊ยตพูดพร้อมเดินตรงเข้าไปใกล้ชายชราคนนั้นมากขึ้น
“SEAL!” เสียงของชายคนนั้นดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับมือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยที่เอื้อมไปเบื้องหน้าของเก้าอี้เอนตัวนั้น
ทันทีที่เสียงคำสั่งนั้นจบสิ้นลง กลองชุดใหญ่กลางร้านนั่นก็สลายตัวกลายเป็นไพ่สีเขียวใบหนึ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพุ่งตัวมาอยู่ในมือของเฟี๊ยตที่เอื้อมมือออกไปรับอย่างคาดเดาสถานการณ์ได้
“ชื่อ Touch the Melodies (สัมผัสเสียงเพลง) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้แปลงสภาพเป็นเครื่องดนตรีชนิดใดก็ได้เป็นเวลา 15 นาที”
“ผมเอาด้วยใบนึงครับ” เสียงของธันดังขึ้นมาบ้าง หลังจากที่เพื่อนร่วมทีมเก็บการ์ดใบนั้นเข้าสมุดไปแล้ว
“ชื่อ Touch the Melodies (สัมผัสเสียงเพลง) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้แปลงสภาพเป็นเครื่องดนตรีชนิดใดก็ได้เป็นเวลา 15 นาที”
“ขอบคุณมากครับ”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆ หากแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมออกไปจากร้านเล็กๆ นั่นเสียที แน่นอน เขายังรอคอยซึ่งสิ่งที่นำพาเขามาถึงที่แห่งนี้ คำใบ้ถึงสัตว์ประหลาดยักษ์นั่นเอง
“มีอะไรอีก” เสียงของชายชรานั้นถามมาอย่างห้วนๆ เหมือนจะหงุดหงิดน้อยๆ
“ผม…” เฟี๊ยตเริ่มต้นประโยคไม่ถูกเลย เขาคิดว่าชายคนนั้นน่าจะพูดคำใบ้ขึ้นมาเองเสียอีก
“ถ้ารู้ ก็ไม่ต้องถามอะไรแล้ว” ชายชรานั่นตัดบทมาอย่างห้วนๆ
“แต่…”
ธันเอ่ยขัดขึ้นมาบ้าง เขาถ่อตัวเองข้ามเมืองมาครึ่งวัน ทำตามเงื่อนไขทุกอย่าง เขาควรจะได้รับเบาะแสตามที่ไบเบิ้ลบอกสิ
“ออกไป…” ชายชราบนม้าโยกนั่นเอ่ยปากไล่พวกเขา และหลับตาลง โดยละทิ้งความสนใจจากพวกเขาไปอย่างสิ้นเชิง
“ไบเบิ้ล”
“นายท่าน”
“ร้านที่เราอยู่ตอนนี้ใช่ร้าน Touch the Melodies หรือไม่” เฟี๊ยตเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบา ขณะกำลังจะก้าวออกจากร้านขายเครื่องดนตรีแห่งนั้น
“ใช่ นายท่าน” เสียงทุ้มออกมาบริเวณข้างหูของเขา
“ทำไม เราถึงไม่ได้คำใบ้ ในเมื่อเราก็ทำตามข้อกำหนดทุกอย่างแล้ว” เฟี๊ยตถามดังขึ้นอย่างสงสัย
“คำถามนี้เกินขอบเขตของไบเบิ้ลเสียแล้ว ไบเบิ้ลไม่สามารถหาคำตอบมาให้นายท่านได้จริงๆ” เสียงนั่นตอบออกมาอย่างแผ่วเบา ราวกับว่ารู้สึกผิดอย่างนั้น
“เอาไงต่อดีวะ”
ธันหันมาถามเขา ทันทีที่ประตูของร้านลึกลับนั่นปิดลง เด็กหนุ่มก็คงมึนเหมือนเขาอยู่ไม่น้อย แผนการทั้งหมดน่าจะเริ่มขึ้นหลังจากที่ได้คำใบ้เสียก่อน แต่พอคำใบ้ที่ควรจะได้หายไปอย่างนี้ เขาเองก็ไปต่อไม่ค่อยจะถูกเหมือนกัน
“กินข้าวก่อน อิ่มท้องอาจจะคิดออกก็ได้” เฟี๊ยตพูดออกมาง่ายๆ อย่างที่ยังไม่อยากจะคิดอะไรมากนัก
“ช่างมันเถอะ แค่ไดโนเสาร์ตัวเดียว ไม่น่าจัดการยากมั้ง” เด็กหนุ่มสายฟ้าพูดขึ้น หลังจากที่ทั้งคู่จัดการอาหารเที่ยงและต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในภวังค์มาพักใหญ่ๆ
“เสี่ยง” เฟี๊ยตแสดงความคิดเห็นออกมาสั้นๆ ธันเองก็เงียบไปเล็กน้อย ราวกับว่านั่นก็เป็นสิ่งที่ตนเองคิดอยู่ในใจเช่นกัน
“เอางี้ พวกเราหาข่าวกันเองดีกว่าไหม” ธันพูดขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่เงียบไปอีกชั่วครู่หนึ่ง คราวนี้สีหน้าของเด็กหนุ่มดูตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
“ซื้อข่าวจากแหล่งข่าวทั่วๆ ไปอ่านะ” เฟี๊ยตถามอย่างงงๆ วิธีดังกล่าวดูธรรมดามาก และเรียกได้ว่าเป็นวิธีแรกที่รู้ด้วยซ้ำ ดังนั้น ธันไม่น่าจะตื่นเต้นกับวิธีนั้นเลย
“ไม่ใช่ ที่พวกเราดั้นด้นมาถึงนี่เพราะเราหวังว่าตาลุงนั่นจะบอกจุดอ่อนอะไรสักอย่างของไอ้สัตว์โลกล้านปีนั่น ถูกไหม” ธันพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ก็ประมาณนั้น” เฟี๊ยตเอ่ยรับคำมาอย่างไม่ค่อยเข้าใจอะไรอยู่ดี
“เราก็หาจุดอ่อนของมันเองเลยไง” ธันพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นจนติดจะสั่นน้อยๆ
“มันจะบอกเราหรือไง บ้าดิ” เฟี๊ยตเถียงออกมาอย่างไม่จริงจังนัก
“เราก็ตั้งแคมป์เฝ้าดูมันไง ยังไงก็ต้องมีผู้เล่นที่ไม่แวะเข้าเมืองและตรงดิ่งมาเพื่อผ่านแม่น้ำเส้นนี้อยู่แล้ว เราจะใช้โอกาสนั้นจับตาดูการต่อสู้ของมัน รวบรวมข้อมูลจนมั่นใจ ถึงเวลานั้น เราค่อยออกไปจัดการกับมันด้วยตัวเอง!” ธันพูดอย่างมั่นใจออกมาจนจบ
เฟี๊ยตคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย ในวันที่ความคิดหนึ่งมืดบอดที่สุด อีกความคิดหนึ่งก็โชติช่วงสว่างไสวขึ้นมาทดแทนได้ อย่างนี้สิ มันถึงจะเรียกว่าคนเป็นคู่หูกัน!
ด้วยความคิดเรื่องกลยุทธ์การวิเคราะห์จุดอ่อนของเจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์นั่น ทำให้ขณะนี้ พวกเขาทั้งสองคนมาตั้งแคมป์ถาวรอยู่ที่บริเวณห่างจากแม่น้ำแห่งชีวิตประมาณ 300 เมตรได้ พวกเขาใช้วิธีการพักห่างออกมาจากบริเวณแม่น้ำหน่อยเพื่อป้องกันการจู่โจมอย่างไม่คาดคิดในยามที่พวกเขาพักผ่อน เฟี๊ยตเรียกใช้การ์ดตั้งแคมป์สำเร็จรูปอย่างที่เคยใช้ในการเดินทางในช่วงที่ผ่านป่าทิวสนนั่นมาแล้ว ทุกอย่างเป็นไปอย่างสะดวกสบายมากขึ้นทีเดียว ชัยภูมิของพวกเขาเป็นทุ่งโล่งกว้างที่ไม่มีที่กำบังใดๆ ทั้งสิ้น ถึงแม้ว่าเฟี๊ยตจะคิดว่ามันไม่ใช่ทำเลที่ดีในการพักค้างแรมนัก แต่พวกเขาก็ไม่มีตัวเลือกเลย เนื่องจากพื้นที่บริเวณเมืองแห่งสายลมนั้นเป็นเพียงทุ่งหญ้าโล่งกว้างสุดลูกหูลูกตา หากลงไปทางด้านใต้บ้างก็จะมีภูเขาสูงชัน แต่ก็จะแลกมาด้วยความเสี่ยงเรื่องสัตว์ภูเขาที่ไบเบิ้ลเคยเตือนไว้ บทสรุปของแคมป์สังเกตการณ์จึงเป็นไปตามที่อธิบายนั่นเอง
“เฟี๊ยต ไปดูลาดเลาตรงแม่น้ำกันเถอะ”
ธันเอ่ยปากชวนหลังจากเห็นว่าเหลือเวลาอีกสักพักก่อนตะวันจะตกดิน และพวกเขาเองก็ไม่มีกิจธุระอะไรต้องจัดการอีกแล้ว
“ตอนเนี้ยเนี่ยนะ” เฟี๊ยตถามไปอย่างงงๆ
“ใช่ดิ เผื่อโชคดีเราอาจจะได้เห็นตัวมันจังๆ ก็ได้นะ” ธันตอบ
“แต่นี่จะค่ำแล้วนะ ถ้ามันออกมาจริง แล้วเราโดนโจมตี เราจะตกเป็นรองทันทีเลยนะ” เฟี๊ยตแย้งออกมา
“ดูอยู่ไกลๆ ก็พอ ถ้าเราไม่เข้าไปในส่วนแม่น้ำ เราไม่มีทางโดนโจมตีหรอก เชื่อดิ” ธันเร่งเร้ามาอีก
“โอเคๆ ห้ามเข้าใกล้แม่น้ำนะ ตกลงตามนี้”
เฟี๊ยตพูดอย่างตกลงใจในที่สุด ก่อนจะสั่งเก็บการ์ดแคมป์สำเร็จรูปนั่น เพื่อเตรียมตัวเดินทางตามความต้องการของเพื่อนร่วมทีม
“เฟี๊ยตหมอบ!”
เสียงของธันดังออกมาอย่างฉับพลันทันใดที่สุด ไม่มีคำอธิบายใดๆ นอกจากนั้น หากแต่เฟี๊ยตก็ไหวดีเหมือนกัน ชายหนุ่มทิ้งตัวนอนลงบนพื้นอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีคำถามแสดงความสงสัยแม้แต่น้อย
“Town builder RELEASE!” ธันหยิบการ์ดออกมา พร้อมพูดออกไปด้วยเสียงไม่ดังนัก
“Blinding Dome!”
วัสดุอะไรสักอย่างคล้ายกระจกใสก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขยายตัวจนครอบลำตัวพวกเขาทั้งคู่จนสำเร็จ มันมีขนาดสูงไม่เกินหนึ่งเมตร แต่ก็บรรจุพวกเขาที่กำลังนอนอยู่กับพื้นได้อย่างพอดิบพอดี สิ่งก่อสร้างนั้นมีลักษณะโปร่งใส หากแต่เมื่อมองออกไป ภาพที่เห็นก็มีลักษณะเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับมองผ่านผืนน้ำอย่างใดอย่างนั้น
“ชู่ววว”
ธันหันมาเอามือตะครุบปากเขาทันทีที่เขากำลังจะเอ่ยถามถึงเหตุผลในการบรรจุตัวเองลงในที่แคบๆ นี้พอดี เด็กหนุ่มทำท่าพยักเพยิดให้หันไปมองอีกด้านหนึ่ง และเมื่อเฟี๊ยตกวาดตามองตามไปก็พบว่า ชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งกำลังเดินผ่านพวกเขาไปในระยะไม่ไกลเลย ทั้งๆ ที่คนคู่นั้นก็หันมามองทางพวกเขาอยู่บ้าง แต่พวกเขาก็ไม่แสดงทีท่าว่ารับรู้ถึงการมีตัวตนของเฟี๊ยตและธันแม้แต่น้อย ราวกับว่าพวกเขาสามารถหายร่างไปจากคลองจักษุเหล่านั้นได้อย่างสมบูรณ์
และที่สำคัญที่สุดตอนนี้ คือ คนคู่นั้นเข้าใกล้แม่น้ำมรณะเข้าไปตลอดเวลาแล้ว อีกไม่กี่ก้าวดี พวกเขาทั้งคู่ก็จะย่ำลงบนผืนน้ำที่มีสิ่งมีชีวิตที่คร่าผู้คนไปกว่าครึ่งร้อยชีวิตแล้วนั่น แต่อากัปกิริยาของพวกเขาเหล่านั้น ไม่มีทีท่าว่าจะระวังตัวหรือระแคะระคายถึงมรณกาลที่กำลังคลืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ นั่นแม้แต่น้อย!
รับข่าวสารกันทางนี้นะ www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : สารภาพว่าหลังๆ ความสุขในการแต่งนิยายลดลงไปพอสมควรเลยครับ กลายเป็นว่าแต่งตามหน้าที่เสียมากกว่า เพื่อคงอรรถรสและเพื่อให้ผมยังคงแต่งเรื่องนี้ไปได้ตลอดรอดฝั่ง ผมขออนุญาตที่จะไม่ลงในบางวันที่ผมไม่ไหวนะครับ บางทีก็เกรงใจคนอ่าน เลยเค้นสมองเพื่อแต่งและมีลง ซึ่งทำให้เหนื่อยมาก ขอเป็นแบบยืดหยุ่นๆ สบายๆ แล้วกันนะครับ ร้อยหกสิบกว่าตอนแล้ว คงไม่ว่ากันนะครับ แหะๆ ปล. เริ่มจากเสาร์อาทิตย์นี้อาจจะไม่ได้ลงนะครับ พอดีจะไปเที่ยว แหะๆ
-
สุขสันต์วันรัฐประหารครับ T_T
-
เจอวันนี้ไป ใครมันจะมีความสุขกันครับ TT
-
อ่าาา ลุ้นมากเลย อยากรู้ว่ามันคือตัวอะไร แล้วทำยังไงถึงจะข้ามไปได้ ข่าวก็ไม่ได้ด้วย รอตอนต่อไปนะค้า
-
ให้ธันสร้างรถไฟฟ้าข้ามไปเลย ฮ่าฮ่าฮ่า :laugh:
-
ไม่เข้าใจเหมือนเฟี๊ยตธันเลยว่าทำตามเงื่อนไขแล้ว แต่ไม่ได้ข่าวนะ สงสัยอ่า :m31: :m16: :serius2:
-
นานๆจะได้เข้ามาอ่ะคับ แต่ก็ติดตามจนได้เหมือนเดิม
สู้ๆนะคับ เป็นกำลังใจให้เสมอ .....ยังไม่ลืมฮะ เลี้ยงแน่นอน
-
มัวแต่ฟังเพลงปลุกใจ พอดีคอมเสียเพิ่งซ่อม สนุก ลุ้นตลอด ชอบทุกตัวละคอน โดยเฉพาะไบเบิ้ล น่ารักดี ทำให้คิดถึงดอฟบี้ ในแฮรี่พอตเตอร์ คงไม่ต้องบอกนะครับว่าส่งกำลงใจมากมายให้ผู้เขียนเสมอ แล้วอย่าลืมมาต่อนะครับ รู้ไหมมีคนรอ
-
บทที่ 165 Who Came from the Cretaceous
ในช่วงจังหวะเวลานั้น หัวใจของเฟี๊ยตแทบจะเต้นออกมาไม่เป็นจังหวะ เขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกแรงๆ เสียด้วยซ้ำ บรรยากาศตอนนั้นมันตื่นเต้นไปหมด สถานการณ์ที่น่าจะกำลังเกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วอึดใจนั้นเรียกได้ว่าแทบจะหยุดการเคลื่อนไหวของทุกๆ สิ่งรอบกายเขาในขณะนี้ไปเลยทีเดียว
ชายหนุ่มกับหญิงสาวคู่นั้นที่พวกเขากำลังซุ่มสังเกตการณ์อยู่หันมาปรึกษากันเล็กน้อย ถึงแม้ว่าสายตาของเขาจะไม่สามารถจับสีหน้าของคนคู่นั้นได้อย่างชัดเจน แต่ดูจากอากัปกิริยาแล้ว เฟี๊ยตก็ไม่พบความทุกข์ร้อนใดๆ อยู่ในอาการเหล่านั้นบ้างเลย พวกเขาคงจะยังไม่ได้ยินข่าวลือเหล่านั้น หรือไม่ อาจจะได้ยินแล้ว แต่ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญก็เป็นได้
เภสัชกรหนุ่มตกอยู่ในอาการลังเลอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะปล่อยให้คนคู่หนึ่งไปเป็นเหยื่อของสัตว์ประหลาดนั่น เพื่อที่เขาจะได้ข้อมูลอันเป็นประโยชน์สำหรับตนเองอย่างใดอย่างนั้น ความรู้สึกผิดเริ่มก่อตัวขึ้นมาในใจของเขาอย่างช้าๆ หากแต่จิตใจอีกฝ่ายก็ต่อสู้กันว่านี่เป็นแค่เรื่องในเกมเท่านั้น ไม่มีใครได้รับอันตรายจริงๆ เสียหน่อย ความรู้สึกสองฟากนั้นทะเลาะกันไปมาจนเขาเองก็ไม่สามารถตัดสินใจอะไรลงไปได้ ความโลเลเกิดขึ้นในใจเขาเสียแล้ว และราวกับว่าเด็กหนุ่มข้างกายเขาจะจับสังเกตได้ ธันเองหันมาชำเลืองมองชายหนุ่มอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้แสดงทีท่าหรือคำพูดใดออกมาเลย
ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ดูเหมือนจะไม่จำเป็นต้องคิดพิจารณาสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว เพราะทันทีที่เท้าของชายหนุ่มหนึ่งในสองผู้เดินทางที่เขาจับสังเกตอยู่นั้นแตะลงบนริมผืนน้ำที่เงียบสงบนั่น เสียงวัตถุขนาดใหญ่ดันผืนน้ำขึ้นจากเบื้องล่างก็ดังก้องกังวานทั่วบริเวณนั้นไปหมด สายตาของเภสัชกรหนุ่มเบิกกว้างอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า เจ้าของข่าวลือที่เขาได้ยินมาตลอดเวลาหลายวันนี่ทำเอาน้ำลายในคอเขาแห้งผากไปหมดเลย
ไดโนเสาร์!
เจ้านั่นเป็นไดโนเสาร์หลงยุคมาชัดๆ สัณฐานของมันดูจะเป็นไดโนเสาร์น้ำคอยาวแบบที่เคยเห็นในภาพยนตร์หลอกเด็กหลายต่อหลายครั้ง ศีรษะของมันรียาวใหญ่ชูอยู่บนคอยาวโค้งกลางอากาศ ปากของมันเต็มไปด้วยคมเขี้ยวที่ไม่ต้องพิจารณาให้แน่ชัดก็พอจะบอกได้ว่าแหลมคมอยู่ไม่น้อย หลังของมันคุ้มงออยู่เหนือผืนน้ำแค่นิดเดียว ในขณะที่ร่างกายส่วนอื่นๆ ก็แฝงอยู่ใต้ผืนน้ำอันเป็นปริศนานั้น มันจึงมีแต่เพียงส่วนของคอเป็นต้นไปที่อวดตัวโดดเด่นอยู่กลางอากาศแก่นักเดินทางแสวงโชคที่ต่างตกตะลึงอยู่ ณ ขณะนี้เท่านั้นเอง หัวใจของเขาวูบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มอย่างตกตะลึงพรึงเพริดถึงขีดสุด เขาจะทำอย่างไร เขาจะเอาชนะสิ่งมีชีวิตจากโลกดึกดำบรรพ์ได้อย่างไรกันหนอ หนทางมันดูจะตีบตันจนแทบเป็นไปไม่ได้เลย
“การ์ด The Intelligent Ring ค้นพบไพ่สูงสุดจำนวน 1 ใบ ได้แก่ ไพ่สูงสุดลำดับที่ 84 The Music and Lyrics of Nessie (เสียงร้องและท่วงทำนองแห่งปีศาจเนสซี)!”
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เจ้าปีศาจนั่นส่งเสียงร้องยาวออกมาอย่างข่มขวัญ กระแสอากาศพร้อมเสียงดังนั่นพุ่งปะทะชายคนนั้นจนถอยหลังกระเด็นออกไปเกือบ 5 เมตรได้ ชายคนนั้นหยิบหนังสือขึ้นมาอย่างลนลาน เพื่อจะเรียกใช้งานการ์ดเพื่อต่อสู้กับสัตว์ประหลาดยักษ์ตรงหน้านั่น
แต่ดูเหมือนจะช้าไปเสียแล้ว
เจ้าปีศาจจากโลกยุคหินนั่นอ้าปากกว้างก่อนจะงับลงบนไหล่ของชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายนั่นอย่างรวดเร็ว มันกระชากชายคนนั้น ก่อนจะตวัดร่างนั้นลอยไปกลางอากาศอย่างน่าหวาดเสียว เสียงร้องโหยหวนดังก้องอย่างน่าขนลุกขนพองที่สุด ร่างกายที่ไร้การป้องกันนั่นลอยอยู่กลางอากาศอย่างหมดสิ้นหนทางในการปกป้องตัวเองได้ ชายคนนั้นเฝ้ารอการพิพากษาจากเจ้ายักษ์ใต้น้ำตัวนั้นเท่านั้น
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ในชั่ววินาทีดับจิตนั้น เจ้ามอนสเตอร์ตัวนั้นอ้าปากกว้างพร้อมกับสำรอกก้อนน้ำขนาดยักษ์ออกมาจากลำคออันยาวเหยียดนั่น มวลน้ำที่อัดแน่นไปด้วยจักระลูกน้ำพุ่งเข้าอัดร่างของเหยื่อคนนั้นอย่างถนัดถนี่ที่สุด เสียงร้องอย่างตกใจกลัวสุดขีดนั่นดังออกมา พร้อมกับร่างที่เลือนหายไปจากคลองจักษุอย่างรวดเร็ว
ชายนักเดินทางคนนั้นตายไปจากเกมนี้ในชั่วเวลาไม่ถึง 1 นาทีเท่านั้น เจ้าสัตว์ร้ายจากยุคดึกดำบรรพ์นี่มันเป็นเครื่องจักรในการสังหารชัดๆ !
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงระเบิดดังสนั่นขึ้นอีกครั้งจากลานสมรภูมินั่น ดูเหมือนว่าการต่อสู้ครั้งนี้ยังไม่จบ!
หญิงสาวที่เหลืออีกคนบัดนี้แสดงลวดลายการต่อสู้ออกมาแล้ว เธอในชุดพร้อมรบเรียกใช้การ์ดออกมาต่อกรกับปีศาจตรงหน้าอย่างไม่เสียท่าเหมือนเพื่อนของตน
กิ้งก่ายักษ์ตัวยาวกว่า 10 เมตรปรากฏกายออกมาท้าทายเจ้าปีศาจจากใต้น้ำนั่น หญิงสาวคนนั้นกระโดดขึ้นไปอยู่บนคอของเจ้าสัตว์เลี้ยงของตนนั้น ก่อนจะตะโกนชี้คำสั่งให้มันพ่นลูกไฟออกไปจู่โจมผู้คร่าชีวิตเพื่อนร่วมทีมเมื่อครู่นั่นอย่างองอาจ ลูกไฟขนาดไล่เลี่ยกับลูกน้ำที่เป็นเพชฌฆาตปลิดชีวิตชายหนุ่มเมื่ออึดใจที่แล้วตรงดิ่งเข้ากระแทกตรงต้นคอด้านซ้ายของเจ้ายักษ์นั่นอย่างเต็มรัก การโจมตีขณะที่ไม่ทันตั้งตัวนั่นทำเอาเจ้ายักษ์ใหญ่นั่นซวนเซเสียกระบวนท่าไปไม่น้อยเลย
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เจ้าคอยาวนั่นสะบัดหัวขึ้นกลางอากาศ พร้อมกับคำรามเสียงดังอย่างเจ็บปวดปนโกรธแค้น ชั่วอึดใจแห่งความลุ้นระทึกนั้นเอง มันก็แว้งศีรษะกลับมาอย่างมุ่งอาฆาต สายตานั่นแสดงความเกรี้ยวกราดออกมาอย่างปิดไม่มิดเลย เจ้ายักษ์นั่นคลุ้มคลั่งไปด้วยโทสะเสียแล้ว!
หากแต่หญิงสาวนั่นก็ไหวดีแท้!
เธอและเจ้ากิ้งก่าไฟนั่นอันตรธานหายไปอย่างน่ามหัศจรรย์ใจที่สุด ดูเหมือนว่าเจ้าสัตว์เลื้อยคลานนั่นจะมีพรสวรรค์ในการหายร่างไปจากอากาศได้อย่างไร้ร่องรอย เกมพลิกเสียแล้ว สถานการณ์ที่ดูเหมือนว่าเจ้ายักษ์นั่นดูจะกุมเกมอย่างมีสิทธิ์ขาดกลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เจ้ามอนสเตอร์จากใต้ผืนน้ำนั่นคำรามดังยาวออกมาอย่างงุ่นง่าน หัวของมันกวาดแกว่งหาคู่ต่อสู้อย่างอาฆาต
“เฟี๊ยตดูนั่น!”
มือของธันสะกิดที่ไหล่เขา พร้อมกับคำพูดสั้นๆ ก่อนจะชี้นิ้วมืออีกข้างหนึ่งนำสายตาเขาให้มองไปยังรอยแผลของเจ้ายักษ์นั้นที่โดนลูกไฟจากเจ้ากิ้งก่าเจ้าเล่ห์ถึงสองครั้งสองคราวด้วยกัน
“เฮ้ยย”
เสียงของเฟี๊ยตอุทานขึ้นเบาๆ เมื่อพบว่ารอยแผลไหม้เมื่อกี้เริ่มเปลี่ยนสภาพ มันเริ่มลุกไหม้เสียแล้ว แผลร้ายนั้นลุกติดไฟราวกับร่างนั้นประกอบขึ้นด้วยวัตถุไวไฟอย่างใดอย่างนั้น ความร้ายกาจที่สัตว์เลื้อยคลานล่องหนนั่นทิ้งไว้ยิ่งทวีความเกรี้ยวกราดขึ้นอีกเป็นทวีคูณ เจ้าปีศาจนั้นโหยหวนเสียงคำรามออกมายาวเหยียด บรรยากาศในตอนนั้นหนักอึ้งไปหมดราวกับว่าโทสะอันร้อนแรงของเจ้าผู้มาเยือนจากดึกดำบรรพ์นั่นจะสามารถแผ่กระจายออกมาทางละอองอากาศที่ถูกตีให้ฟุ้งกระจายไปในขณะนั้นได้
ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
และแล้วเฟี๊ยตก็ต้องตกใจกับเกมการต่อสู้ตรงหน้านี้อีกครั้ง เมื่อผืนน้ำของแม่น้ำแห่งชีวิตยกตัวสูงขึ้นอีกครั้ง มันค่อยๆ เคลื่อนตัวคลุมไปบนร่างยักษ์นั่น หยาดน้ำเหล่านั้นเคลื่อนไปถึงรอยแผลที่ไหม้ไปด้วยเปลวไฟนั่นในที่สุด ทันทีที่มวลน้ำเหล่านั้นแตะต้องเปลวไฟที่ลุกโชนอยู่ อำนาจของพระเพลิงก็จบสิ้นลงเท่านั้น ควันน้อยๆ ลอยขึ้นมาบนแผลอย่างสิ้นฤทธิ์ มวลน้ำเหล่านั้นๆ ค่อยเคลื่อนตัวย้อนแรงโน้มถ่วงไปตามลำคอที่ยาวเหยียดนั่น สภาพตอนนี้ของมันจึงดูเหมือนสัตว์ร้ายที่หุ้มไปด้วยเกราะที่สร้างมาจากของเหลวอย่างใดอย่างนั้น คิ้วของธันขมวดแน่นเมื่อเห็นภาพฤทธิ์เดชของเจ้าปีศาจดึกดำบรรพ์นั่น ดูเหมือนมันจะมีลูกเล่นร้ายๆ ซ่อนอยู่ไม่น้อยเลย!
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ราวกับว่าหญิงสาวนั่นจะรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้เจ้ายักษ์นี้สร้างเกราะน้ำได้สำเร็จแล้ว โอกาสการจะเอาชนะคงจะริบหรี่ไปอีกมาก หากแต่ก็คงจะช้าไปเสียแล้ว ลูกไฟนั่นกระทบเข้ากับร่างยักษ์ในขณะที่เกราะของเหลวนั่นเชื่อมสมบูรณ์ติดกันหมดพอดี ลูกพระเพลิงลูกนั้นจึงดับสนิทไปด้วยเกราะป้องกันแห่งน้ำนั่นเอง
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
ปีศาจนั่นร้องอย่างเกรี้ยวกราด พร้อมกับหันไปตามทิศทางต้นกำเนิดของลูกไฟนั่นอย่างรวดเร็ว หากแต่ก็ไร้วี่แววของเจ้าสัตว์ไฟนั่น มันกลายร่างไปเป็นมวลอากาศไปอย่างไร้ร่องรอย
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
หญิงสาวคนนั้นปล่อยลูกไฟมาอย่างซ้ำสองอีกครั้ง จังหวะนั้นเฟี๊ยตถอนหายใจออกมาอย่างขัดใจ การโจมตีซ้ำในขณะนี้นอกจากจะไม่มีประโยชน์ใดๆ ในการฟาดฟันปีศาจนั่นแล้ว ยังเป็นการประกาศตนออกมากลายๆ ว่าซ่อนตัวอยู่ ณ ตำแหน่งไหน จากการคาดการณ์ของชายหนุ่มที่ซุ่มสังเกตอยู่ในตอนนั้น ดูเหมือนว่าหญิงสาวและเจ้ากิ้งก่ายักษ์ของเธอคงไม่มีทางจะเอาชนะในการต่อสู้นี้เป็นแน่ สิ่งที่ดีที่สุดคือเธอควรจะหนีเอาชีวิตรอดไปตอนที่ยังมีโอกาสเสียมากกว่า
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังออกมาอย่างตกใจถึงขีดสุด เภสัชกรหนุ่มถึงกับเผลอกัดริมฝีปากด้วยเพราะการโจมตีจากสัตว์ร้ายนั่นผิดจากจินตนาการไปมาก
มันไม่ได้โจมตีมาจากร่างในเกราะน้ำนั่น ใช่ มันหลอกทุกคนตรงนั้นอย่างสนิท!
ร่างของมันโผล่ออกมาจากผืนน้ำด้านหลังร่างล่องหน ก่อนจะบดขยี้คมเขี้ยวแหลมคมไปกลางอากาศพร้อมกับสะบัดหัวกระชากออกอย่างจัง ทันทีที่ร่างของหญิงสาวที่ติดมากับแผงฟันหนาของสัตว์ร้ายหลุดออกจากคอของเจ้าสัตว์ไฟนั่น ตัวเธอก็ปรากฏกายกลับมาอีกครั้ง เจ้ายักษ์ดึกดำบรรพ์นั่นฉีกร่างของเธอออกเป็นชิ้นๆ แขนและหัวไหล่ด้านขวาของหลุดลอยไปกลางอากาศอย่างน่าสยดสยองที่สุด เลือดของเธอสาดออกมาเป็นทางยาวเรี่ยไปทั้งแถบ กลิ่นเลือดสดๆ คาวคละคลุ้งไปทั่วท้องน้ำแห่งนั้น!
ร่างในเกราะน้ำของมันค่อยๆ ยุบตัวลง ก่อนจะกลืนไปกับผืนน้ำที่กว้างใหญ่นั่น เล่ห์กลมันเหนือกว่าสัตว์ร้ายทั่วไปนัก
มันจงใจหลอกให้ศัตรูคิดว่าน้ำเหล่านั้นสร้างขึ้นเพื่อรักษาอาการไฟไหม้ที่เกิดจากการโจมตีของกิ้งก่านั่น หากแต่ความเป็นจริงแล้ว มันจงใจหลอกล่อให้เข้าใจว่ามันยังอยู่ภายในเกราะนั้น แต่ตัวจริงของมันหนีลงใต้ผืนน้ำ ก่อนจะกลับมาตลบหลังมนุษย์ล่องหนนั่นอย่างเต็มไปด้วยเหลี่ยมกลเกินกว่าสัตว์หน้าขนทั่วไปจะคิดได้
และยังไม่ทันที่หญิงสาวเคราะห์ร้ายคนนั้นจะตอบโต้อะไรออกไปได้ คมเขี้ยวของมันก็ฝังเข้าที่ร่างของเธออีกครั้ง ก่อนจะออกแรงสะบัดอย่างเต็มเหนี่ยวพร้อมกับร่างของเธอที่หลุดลอยไปกลางอากาศพร้อมกับเลือดที่สาดกระจายไปเต็มบริเวณโดยรอบ นี่นับได้ว่าเป็นการตายที่น่าสยดสยองที่เฟี๊ยตได้เคยเห็นมาในเกมนี้เลยทีเดียว เขาเบือนสายตาออกมาอย่างไม่อาจทนดูต่อไปได้
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
มันตะโกนคำรามขึ้นเสียงดังอย่างองอาจ พร้อมกับสะบัดเศษแขนของหญิงสาวที่ยังคงติดอยู่ตรงซอกฟันนั่นทิ้งอย่างน่าขนลุกขนพองที่สุด ผืนน้ำนั่นถูกย้อมไปด้วยเลือดของชายหนุ่มและหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายคู่นั้น
แม่น้ำแห่งชีวิตนั้นถูกชโลมไปด้วยร่องรอยแห่งความตายเสียแล้ว
มันร้องคำรามลั่นอีกครั้ง ก่อนจะโน้มคอลงกลับสู่ผืนน้ำอีกครั้ง ชั่ววินาทีสุดท้าย ก่อนที่มันจะหายลับสายตาไป เฟี๊ยตรู้สึกเหมือนว่ามันหยุดชะงักและหันมามองตรงที่เขาทั้งคู่ซ่อนตัวอยู่
เฟี๊ยตเลื่อนมือไปแตะที่นาฬิกาข้อมือนั้นอย่างเตรียมพร้อม แผนในหัวของเขาวิ่งวนไปมาอย่างบ้าคลั่ง ภาพการตายอย่างน่าหวาดกลัวตรงหน้านั่นทำเอาเขาเสียหลักจนแทบตั้งตัวไม่ติด
หากแต่สิ่งที่เขากังวลก็ไม่ได้เกิดขึ้นแต่อย่างใด ปีศาจร้ายจากโลกล้านปีนั้นมุดหัวดำดิ่งลงสู่ใต้ผืนน้ำในที่สุดผืนน้ำนั่นสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาสงบเงียบในที่สุด ราวกับว่าเรื่องราวชวนหัวเมื่อครู่นี้เป็นเพียงแค่อุปาทานหมู่ของชายหนุ่มทั้งคู่เท่านั้นเอง
กดไลค์สักนิดจิตแจ่มใส www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ช่วงนี้วุ่นๆ เหนื่อยๆ ประกอบกับสถานการณ์บ้านเมืองเลยมาลงเถลไถลไปบ้าง แต่ก็พยายามจะทำให้ดีที่สุด ร้อยหกสิบกว่าตอนแล้วเน้ออออ นอกลู่นอกทางก็คงไม่ว่ากัน อิอิ เม้นหน่อยนะ หลังๆ นี่เหมือนแต่งนิยายเองอ่านเอง คอมเม้นเงียบมาก T_T
-
หลังๆ เล้าเป็ดแทบไม่มีคนเม้นนิยายผมเลย ฮ่าฮ่า เศร้าเนอะ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ทำไมในเกมส์มีภาพสยดสยองแบบโดนแยกร่างด้วยเหรอ
แค่ตายแล้วร่างหายไปก็พอแล้วมั้ง สยองง่ะ :katai1:
แต่ลำดับไพ่ไม่สูง พวกเฟี๊ยตน่าจะชนะง่ายๆนะ
-
สนุกมาก เป็นกำลังใจใหเครแต่งนะ
ยังมีคนรออ่านยุนะ แสดงตัวคร้า
:mew1: :mew1:
-
เข้ามาบ้าง ไม่ได้เข้ามาบ้าง
แต่ก็มาไล่ตามหาเรื่องนี้เพื่ออ่านตลอดน้าาา
ไอสัตว์ประหลาดตัวนี้ มันสูงสุดใบที่ 84
เฟี๊ยตเคยเจอยิ่งใหญ่กว่านี้มาแล้ว
มั่นใจๆ ว่าเฟี๊ยตกับธันจะต้องสู้ได้
ไหนๆก็มีเหตุการณ์จำลองไปแล้ว
เฟี๊ยตคงคิดแผนการณ์อะไรดีๆออกแน่ๆ
ขอบคุณผู้แต่งน้าาาา ที่มาต่อให้
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้เสมอเน้อออ
-
โหดร้ายจริงๆ ร่างกายแยกส่วน TT
-
ดูท่าทางแบบนี้ คงข้ามไปอีกฟากไม่ง่ายแฮะ เป็นกำลังใจให้น้า อย่าท้อ สู้ๆเหนื่อยก้อพัก จ้า. :L2: :pig4:
-
เฟี๊ยตกับธันจะทำยังไงล่ะเนี่ย แต่เชื่อว่าต้องแก้ไขได้นะ ลุ้นทุกตอนเลย แต่แอบสงสัยว่า ไพ่สูงสุดมีแค่ 1 ใบ แล้วจะแบ่งกันยังไง อิอิ แต่ก็ตามเชียร์น้า
-
OMG ทำไมไอ้ไดโนเสาร์มันถึงโหดขนาดนั้น ทำไมถึงเก่งได้ขนาดนี้นะ เป็นแค่ไดโนเสาร์แท้ๆ
งานหินมา งานยากมา 2คนนั้นจะทำไงต่อไปน้า คงจะต้องหาตัวช่วยอีกชัวร์ๆเบย
2คนนั้นก็สู้ๆน้า รีบๆจัดการไดโนเสาร์ให้เสร็จไวๆ แล้วก็รีบๆรักกันได้แล้ว มันหน่วงน้า อิอิ
-
เจอแต่ละอย่างโหดๆทั้งนั้น แต่ไม่เป็นไรทั้งคู่ต้องานได้แน่นอน มั่นใจ o13
-
หวัดดีครับ Writer
มีความรู้สึกว่า มันมีความสัมพันธ์กันระหว่าง Dinosaur กับ แม่น้ำแห่งชีวิต ไงไม่รู้ เหมือนที่ Bible กล่าวชวนคิดว่า
" ตราบใดที่มีสิ่งมีชีวิตพาดผ่านแม่น้ำสายนั้น สัตว์ประหลาดดังกล่าวก็จะบุกเข้าบุกรุกจู่โจมทันที อาณาเขตของมันกว้างไกลตลอดพื้นที่แม่น้ำสายนั้น ไม่มีตำแหน่งใดที่จะหลุดพ้นไปจากเงื้อมมือของมันได้แม้แต่ตารางเมตรเดียว"
มันเหมือนกับว่าสิ่งที่รับรู้ได้ว่า มีสิ่งมีชีวิตกำลังข้ามแม่น้ำ คือ แม่น้ำแห่งชีวิต นั่นแหละ ที่รู้สึกได้ ไม่ใช่ไดโนเสาร์
เอ รึว่า สิ่งที่กำกับ ควบคุม ดูแล ไอ้ตัวที่มาจาก Cretaceous ตัวนี้ มันคือแม่น้ำแห่งชีวิต Ha Ha Ha คิดไปได้นะนั่น
ถ้าเป็นอย่างนี้ แนวทางการโจมตี ถ้าไป focus ที่ Dinosaur อาจผิดเป้าหมายได้นะเฟี๊ยต (ปล. คาดเดาเองทั้งหมด อาจถูกหรือผิดทั้งหมดก็ได้ แต่ดีกว่าไม่จินตนาการซะเลย :hao7: :hao7: :hao7:)
ความสัมพันธ์อีกอันที่สังเกตได้คือ
The Music and Lyrics of Nessie (เสียงร้องและท่วงทำนองแห่งปีศาจเนสซี) กับ Touch the Melodies (สัมผัสเสียงเพลง) คือมันต้องเกี่ยวกับ Music แน่ๆ แต่ไม่รู้ว่า ยังไง คงต้องรอให้ writer เป็นผู้เฉลย
มีความรู้สึกว่า 2 คนนี้ มาถูกทางละ แต่ยังไม่เห็นทาง คือ ยังไม่รู้ตัวเองมาถูกทาง ไม่รู้จะไปต่อยังไง มันมืดมน มันเหมือนมีอะไรบางๆ ซ่อนเร้นอยู่
รักการผจญภัย ของ 2 คนนี้นะ คือแค่เอาว่า 2 คนนี้ ช่วยกันคิด ช่วยกันทำ ช่วยกันประสานงาน มันให้ความรู้สึกของคำว่าเพื่อน ได้ดี เพื่อนที่คอยเอาใจใส่ ดูแลทุกข์สุขซึ่งกันและกัน ทุกอย่างต้องฝ่าฟันไปได้แน่นอน
จะพยายามมา comment นะครับ ไม่ได้มา comment นานเหมือนกันเนอะเรา แต่ติดตามอยู่นะ ช่วงที่ writer หายไป ก็ต้องไปเสพย์นิยายแฟนตาซี online ทั้งหลาย ทดแทน
สู้ๆ นะครับ writer เป็นกำลังใจให้ครับ
-
บทที่ 166 Silence of Life
ค่ำคืนนั้นเป็นเวลาที่เงียบที่สุดอีกช่วงหนึ่งของการเดินทางในโลกแห่งความฝันแห่งนี้
ชายทั้งคู่ตกอยู่ในภวังค์ตั้งแต่ได้เห็นผู้เคราะห์ร้ายทั้งสองคนถูกพรากเอาชีวิตไปต่อหน้าต่อตา ภาพท่อนแขนกับกระดูกที่หัวไหล่ที่ติดอยู่ในซี่ฟันของเจ้าสัตว์ดึกดำบรรพ์นั้นยังติดตาเฟี๊ยตอยู่ไม่จางหายไปไหน เขาถึงกับเอามือก่ายหน้าผากอย่างคิดไม่ตก อุปสรรคที่ดูจะเหมือนจะสามารถก้าวผ่านไปได้อย่างไม่ยากเย็นนั้นกลายร่างเป็นกระดูกชิ้นโตเสียแล้ว ค่ำคืนนั้นเหมือนกับมีความเครียดลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ แทบจะไม่มีคำพูดใดระหว่างคนทั้งคู่นั้นเลย
“เฟี๊ยต” เสียงเรียกเบาๆ ดังมาจากคนที่นอนอยู่ข้างกายในขณะนี้
“อือ” เฟี๊ยตพึมพำตอบรับออกมาเพียงสั้นๆ
“มีแผนอะไรไหม”
ธันถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงอารมณ์เท่าไหร่นัก ถึงแม้ว่าคำเปรยนั้นจะดูกำกวมอยู่บ้าง หากแต่ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเพื่อนกำลังหมายถึงเรื่องอะไร
“มี แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก” เขาตอบออกมาอย่างมั่นคง สายตาของเขาทอดไปยังความมืดที่ไร้จุดหมายของค่ำคืนไร้ดวงดาวนี้
“มันสามารถซ่อนตัวใต้แม่น้ำได้อย่างมีประสิทธิภาพ” ธันพูดออกมาสั้นๆ โดยไม่มีการเท้าความอะไรทั้งสิ้น
“มันสามารถโจมตีได้ทั้งทางกายและทางจิต” เฟี๊ยตต่อความ
“มันสามารถใช้สายน้ำ เพราะรักษาบาดแผลและสร้างเกราะป้องกันตัวได้” ธันเสริมต่ออีกประโยค
“และมันมีความเฉลียวฉลาดและจิตสังหารสูงมากอย่างไม่น่าไว้วางใจ” เฟี๊ยตกล่าวปิดข้อสันนิษฐานนั้นด้วยประเด็นที่เขากริ่งเกรงอยู่ที่สุดในเวลานี้
“จุดอ่อน?” เสียงของธันสูงขึ้นราวกับเป็นคำถาม
“ขอบเขตการโจมตีของมันอยู่ในเขตของแม่น้ำเท่านั้น นั่นแปลว่า ในกรณีที่เราจวนตัวที่สุด การถอยห่างจากขอบเขตของมันให้ทันท่วงทีก็อาจจะช่วยทำให้เรารอดชีวิตได้ แต่นั่นก็อาจจะเป็นจุดแข็งของมันก็ได้ เพราะเองก็จะไม่ออกนอกอาณาเขตที่มันสามารถต่อสู้ได้อย่างทรงประสิทธิภาพเลย” เฟี๊ยตพูดออกมาตามความเห็นที่ได้จากการสังเกตการต่อสู้เมื่อครู่นี้
“และมันก็ไม่สามารถจับภาวะการมีอยู่ของจิตได้ด้วยเช่นกัน เพราะไม่อย่างนั้น มันคงจัดการจิ้งจกไฟนั่นไปนานแล้ว ถ้าเราประยุกต์ใช้การปิดบังรูปลักษณ์จากสายตาให้ดี เราก็อาจจะได้ประโยชน์จากการโจมตีที่มองไม่เห็นได้”
ธันเสริมออกมาตามที่คิดเช่นกัน เฟี๊ยตถึงกับหันไปยิ้มให้เพื่อนอย่างยอมรับในฝีมือ ธันเองก็เป็นคนที่พึ่งพาได้เช่นกัน ถึงแม้ว่าจะดูเป็นคนขี้เล่นและไม่ค่อยจริงจังกับอะไรนัก แต่โดยเนื้อแท้แล้ว เด็กหนุ่มก็มีสาระที่ซ่อนอยู่ภายในมากกว่าที่เห็นได้นัก หลายครั้งที่เขามองข้ามสิ่งใดไป ธันนี่แหละที่จะเป็นคนสะกิดเตือนตัวเขาให้รู้ตัว
“แล้วเอาไงต่อไปดี” เฟี๊ยตเปรยถามขึ้นมา
“เรายังคงต้องสังเกตการณ์ต่อ แม่น้ำเส้นนี้ยาวมาก เราต้องหาคำตอบให้ได้ก่อนว่าไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดนี่มันมีกี่ตัวกันแน่ อย่าลืมว่าไม่มีใครข้ามแม่น้ำนี้ไปได้เลย ทั้งๆ ที่อาณาเขตการต่อสู้มันไม่น่าจะกว้างไกลขนาดนั้น สุดท้ายถ้ามันมีอยู่ตัวเดียวจริง เราอาจจะหาเหยื่อล่อมันที่ต้นแม่น้ำ แล้วเราก็ฉวยโอกาสจังหวะนั้น ข้ามฝั่งที่สุดแม่น้ำเส้นนี้ เราก็จะมีโอกาสรอด” ธันพูดเผยแผนการที่อยู่ในใจนั้น
“เฮ้ยย แผนเด็ดเหมือนกันนะเนี่ย” เฟี๊ยตพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม
“ความจริงก็ไม่ได้โง่หรอก แต่พอดีมาอยู่กับพวกรอบจัดมากไปหน่อย เลยดูฉลาดแกมโกงสู้พวกกังฉินไม่ได้แค่นั้นเอง ฮ่าฮ่า”
ธันพูดพร้อมหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น ในขณะที่เฟี๊ยตก็บ่นพึมพำอยู่ในลำคอ ก่อนจะตัดสินใจหันไปคลุมผ้าห่มเพื่อเข้าสู่นิทรารมณ์เมื่อเห็นว่าบทสนทนาคงจะจบลงเพียงเท่านี้
วันรุ่งขึ้นเริ่มต้นอย่างขมุกขมัวและไม่ค่อยสดใสเท่าไหร่นัก เฟี๊ยตตื่นมาในเวลาเกือบสิบโมง ก่อนจะพบว่าฟ้ายังเป็นสีทึมๆ อยู่เลย หมอกในยามสายนั้นหนาแน่นจนชวนอึดอัดไปหมด เฟี๊ยตหันไปปลุกธันเพื่อลุกขึ้นมาคุยถึงแผนในลำดับถัดไป วันนี้ทั้งคู่เรียกได้ว่าตื่นสายจากปรกติมาก พวกเขาจัดการหาอาหารเช้าควบเที่ยงลงท้องอย่างง่ายๆ พร้อมกับปรึกษาหารือถึงแผนการในวันนี้ไปด้วยในคราวเดียวกัน
“เฟี๊ยตมีการ์ดสายตรวจจับบ้างเปล่า” ธันหันมาถามขึ้นขณะที่กำลังวางแผนการในสายวันนั้น
“ตรวจจับ?” เสียงเฟี๊ยตสูงขึ้นเป็นคำถาม
“การ์ดที่ใช้เพื่อค้นหาผู้เล่น อะไรประมาณนี้” ธันขยายความ
“อ่อ มีการ์ดยุงรำคาญ เป็นการ์ดใช้ตรวจสอบหาสิ่งมีชีวิตอะไรประมาณนี้” เฟี๊ยตตอบ
“ดีเลย เดี๋ยวเฟี๊ยตใช้การ์ดยุงนั่นค้นหาผู้เล่นในระยะไกล ส่วนเราจะใช้การ์ด the sky walker เพื่อเดินไปกลางอากาศเพื่อค้นหาผู้เล่นระยะใกล้ ถ้าโชคเข้าข้างเรา เราอาจจะได้เจอเหตุการณ์ที่ผู้เล่นหลายคนกำลังพยายามจะข้ามแม่น้ำพร้อมกันพอดี เรื่องที่สงสัยก็จะกระจ่างเสียที” ธันวางแผนพร้อมกับประสานสายตากับเขาอย่างปรึกษาไปในที
“ยากเหมือนกันนะที่จะเจอคนพยายามจะข้ามฝั่งพร้อมกันพอดี” เฟี๊ยตแย้งขึ้นมาน้อยๆ
“ยังไงก็ต้องลองเสี่ยงดูก่อน วิธีนี้ปลอดภัยตัวเราเองมากที่สุดแล้ว”
ธันเอ่ยขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ชายหนุ่มอีกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาทั้งสองจึงเรียกเก็บการ์ดที่พักอาศัยที่เรียกใช้สำหรับคืนที่ผ่านมา ก่อนจะออกไปเตรียมตัวจัดการตามแผนการของนายสายฟ้าคนนั้น
“The sky walker RELEASE!”
“The culex mosquito RELEASE!”
ชายทั้งคู่ค่อยๆ ไต่ระดับขึ้นสูงไปตามทางเดินล่องหนที่ธันเรียกใช้สำหรับสังเกตการณ์บนท้องฟ้า อาจจะเป็นโชคดีที่สายวันนี้หมอกลงจัดจนการปรากฏกายอยู่กลางอากาศของเขาทั้งคู่ไม่เป็นจุดเด่นนัก เฟี๊ยตทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นเพราะว่าการควบคุมการสื่อสารกับเจ้ายุงปริมาณไม่น้อยนั่นเล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่เล่น เขาค่อยตั้งสมาธิก่อนจะปล่อยใจติดตามไปกับฝูงแมลงเหล่านั้น
ในขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนกวาดสายตาไปรอบด้านอย่างระมัดระวัง อากาศขมุกขมัวเช่นนี้ทำเอาทัศนวิสัยในการสังเกตการณ์ตกลงไปไม่ใช่น้อย เขาแทบจะมองไม่เห็นระยะไกลเกิน 30 เมตรเลย ซึ่งนั่นดูจะไม่ค่อยดีสำหรับการทำงานในวันนี้เท่าไหร่นัก
“The Sharp Eyes RELEASE!”
ธันตัดสินใจเรียกใช้การ์ดเวทมนตร์ใบหนึ่งที่ได้มาตอนเปิดซองการ์ดครั้งล่าสุดนั้น สายตาของเขากลับตาลปัตรไปอีกครั้ง ทัศนวิสัยที่เคยย่ำแย่ในตอนแรกกลับกลายเป็นสว่างสดใสไปเสียหมด ทั้งๆ ที่หมอกลงจัดอย่างนั้น แต่เขากลับมองเห็นเป็นบริเวณที่สว่างสดใส เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจในผลลัพธ์ที่ได้ ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะอยู่ข้างเขาในการซุ่มหาข้อมูลในวันนี้แล้ว
ลักษณะการในตอนนั้นจึงเป็นว่าเฟี๊ยตที่กำลังสังเกตการณ์ระยะไกลนั่งลงหลับตาทำสมาธิอยู่กลางท้องฟ้ากว้าง โดยมีธัน เด็กหนุ่มที่รับหน้าที่ตรวจสอบในระยะใกล้ นั่งลงเอาหลังพิงเพื่อนร่วมทีมพร้อมกับกวาดสายตาไปทางลำน้ำที่วางตัวพาดผ่านอยู่เบื้องหน้า บรรยากาศมืดครึ่มไปด้วยหมอกหนานั่นค่อยๆ ผ่านไปอย่างช้าๆ บางช่วงบางจังหวะ หมอกหนานั่นก็ถูกลมพัดปลิวผ่านไปเสียบ้าง แต่เพียงไม่นาน มันก็ย้อนสภาพกลับมาเป็นเช่นดังเดิม
ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงผืนน้ำดันตัวขึ้นมาสูงอย่างผิดปรกติอย่างที่เขาเคยได้ยินเมื่อวานนั้น ดังขึ้นพร้อมกับที่สายตาของธันกวาดไปพบกับผู้เดินทางหนึ่งคนที่กำลังเดินเท้าเข้ามาไม่ห่างจากผืนน้ำนั่นนัก ราวกับย้อนม้วนเทปเมื่อวานอย่างใดอย่างนั้นไม่มีผิด แม่น้ำที่เคยนิ่งสงบนั่นกลับมามีชีวิตอีกแล้ว
“One wanderer is trying to cross the river about 20 kilometers from here”
เฟี๊ยตลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับสายตาที่กวาดตามองไปยังฝูงยุงจำนวนไม่น้อยที่กำลังเรียกตัวกันเป็นคำแต่ละคำที่เรียงกันจนเป็นประโยคที่เขารอคอยนั่น
“มันมาแล้ว!” เสียงกระซิบของชายทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายกันมาก่อนเลย
-
จะโดนโฉบกลางอากาศไหม 5555
-
โอ้ ระทึกมากกกก ค้างงงงงงงอะ :ling1: มาต่อเร็วๆน้า :katai4: :katai4: ให้ใจไปเลยสู้ๆน้า สนุกมาก
-
:hao7: รู้สึกเหมือนสรรพนามที่ธันใช้คุยกับเฟี๊ยตจะเริ่มเปลี่ยน นั่นคือนิมิตหมายอันดี ชิมิ
ว่าแต่ ใครหว่า กล้าข้ามแม่น้ำคนเดียว
-
ลุ้นมาก ทั้งเรื่องเฟี๊ยตธัน และราคาน้ำมันก๊าซ รอนะครับว่าใครจะให้ข่าวดีก่อนกัน
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านหลายวัน เพราะไปติกคุณนายลั่นทม ตอนจบพอดี กร๊ากกกกกก เที่ยวตลอดอ่ะ อยากเที่ยวบ้าง งุงิๆ
ตอนรองล่าสุดนี่นึกว่าดูนิยายสยองขวัญ กัดเลือดสาดเลยเรอะ!! -0-
แล้วตอนล่าสุดนี่ ธัน ฉลาดเนอะ 55555 (วิ่งหนีแขก)
รอลุ้นตอนต่อไปว่าจะเจอ คนข้ามแม่น้ำพร้อมกันหรือม่ายยยยยยยยย
ปล . ถ้าเหนื่อยก็พัก นิยาย ไว้มีรมแต่งแล้วค่อยแต่ง ไม่งั้น จะเกิดความรู้สึกตัน และไม่อยากแต่งอีกต่อปายยยย เพราะเป็นอยู่บ่อยๆ อิๆๆ
-
สารภาพตามตรงตอนแรกผมกะจะไม่อ่านหรอกเรื่องนี้(คือชื่อเรื่องไม่ดึงดูดเท่าไร....)
เข้ามาอ่านตอนแรกก็เฉยๆพอเห็นว่าเป็นแนวๆเกมออนไลน์ยิ่งเฉยเข้าไปอีก(ผมไม่ค่อยสันทัดด้านเกม นิยายแนวเกมออนไลน์ก็ไม่ค่อยอ่าน)
แต่พออ่านไปเรื่อยมันดันติดซะเนี่ย...เลยไล่อ่านจนทันตอนนี้(ใช้เวลาไปตั้งสามวันแน่ะครับ)
ตัวละครที่ผมชอบคือไบเบิ้ล อยากให้ออกมาบ่อยๆจัง..(แล้วเฟี๊ยซกับธันล่ะ...//ก็ออกมาทุกตอนอยู่แล้วนี่โดยเฉพาะเฟี๊ยซ)
ส่วนบทอัศจรรย์ในตอนที่150-153(ถึงนี่รึเปล่านะ) ถึงตัวคนแต่งจะบอกว่าไม่สันทัดหรือไม่ถนัดก็เถอะแต่ผมว่าใช่ภาษาดีเลยนะครับ คืออ่านแล้วไม่เรทจนน่าเกียจแต่ชวนให้คิดตาม มันดูมีเสน่ห์ดีอะ5555
ส่วนตอนล่าสุดคือโหดแท้...เลือดกระจายกันเลยทีเดียว แต่ลำดับไพ่ไม่สูงมากคิดว่าเฟี๊ยซคงหาทางผ่านมันไปได้
สู้ๆนะครับ(ทั้งเฟี๊ยซ-ธันและคนเขียน)
-
บทที่ 167 The Wanderer
ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงคลื่นน้ำดังลั่นบริเวณเป็นการเปิดศักราชการต่อสู้ในสายวันนั้น เฟี๊ยตหลุดออกจากภวังค์ทันทีเมื่อได้ยินเสียงกึกก้องอันแสนจะคุ้นเคยนั่น เขาก้มมองผ่านพื้นล่องหนไปเบื้องล่างก็พบกับพื้นที่บริเวณริมฝั่งแม่น้ำแห่งชีวิตที่บัดนี้กลายเป็นสมรภูมิรบไปเสียแล้ว โชคดีที่แดดในยามเกือบเที่ยงนั่นเริ่มพาเอาหมอกที่เคยลงจัดกระจายหายไปหมดแล้ว เขาเองในเวลานี้มองเห็นการต่อสู้ได้อย่างชัดเจนดีทีเดียว และแน่นอน เจ้าปีศาจจากโลกดึกดำบรรพ์กับมนุษย์อีกคนที่กำลังต่อกรมันนั้นก็คงจะเห็นพวกเขาทั้งคู่ด้วยเช่นกัน
ปีศาจยักษ์นั่นโผล่พ้นน้ำขึ้นมาราวีมนุษย์เดินดินที่น่าจะกำลังตัดสินใจหาวิธีข้ามแม่น้ำนั่น สภาพการณ์ตอนนี้คือ เฟี๊ยตไม่อาจมองเห็นผู้เล่นคนนั้นได้เลย เนื่องจากเจ้าไดโนเสาร์นั่นกำลังพ่นน้ำออกจากปากกว้างเข้าจู่โจมผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นอย่างไม่หยุดหย่อน สายน้ำที่เชี่ยวกราดออกมาจากร่างกายมันนั้นเหมือนกับสายน้ำที่หล่นกระทบมาจากยอดน้ำตกอย่างใดอย่างนั้น มันดูรุนแรง มากมายมหาศาล และไม่มีวันจะหมดลง
แต่ดูเหมือนว่าผู้เล่นคนนั้นจะกางบาเรียหรือเครื่องป้องกันอะไรสักอย่างขึ้นมาเป็นโดมปกป้องตัวเอง เพราะเท่าที่มองเห็น ณ ขณะนี้ มวลน้ำเหล่านั้นก็ยังไม่อาจเข้าจู่โจมคนคนนั้นได้เลย เหมือนมันแค่เข้าไปกระทบโดมที่เป็นรูปโค้งมนและกระเด็นออกไปเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดูได้เปรียบอะไร แต่เหยื่อในวันนี้ก็ดูจะรับมือกับเจ้าไดโนเสาร์ได้ดีกว่าคนเมื่อวานมากนัก
“เอาไงดีธัน หมอกกระจายไปหมดแบบนี้มันมองเห็นเราแน่ จะกางบาเรียลวงตาเหมือนเมื่อวานดีไหม”
เฟี๊ยตเอ่ยเป็นเชิงหารือ ตอนนี้ท้องฟ้ากับมาสว่างสดใสแล้ว ชายสองคนที่กำลังทรงตัวอยู่กลางอากาศนี่จึงจะกลายเป็นจุดเด่นอย่างห้ามไม่ได้เลย
“ไม่ทันแล้วแหละ เหมือนเมื่อกี้มันก็หันมาทางพวกเรา และมองเห็นพวกเราไปแล้วเรียบร้อย” ธันเอ่ย
“อ๊าว เฮ้ยยยย” เฟี๊ยตตอบมาอย่างงงๆ ปนตกใจ
“แต่ไม่น่าจะเป็นอะไรนะ เพราะมันไม่ได้มีทีท่าจะสนใจหรือจู่โจมเข้ามาเลย เหมือนว่ามันจะปองร้ายเฉพาะคนที่คิดจะข้ามแม่น้ำเท่านั้น พวกเราในตอนนี้จึงดูเหมือนจะไม่ตกอยู่ในขอบเขตที่มันจะสนใจ” ธันเอ่ยสรุป
ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงมวลน้ำที่เชี่ยวกราดนั่นเร่งเสียงดังขึ้นเรียกร้องความสนใจพวกเขาทั้งคู่อีกครั้ง ราวกับว่าเจ้าไดโนเสาร์นี่ต้องการจะปิดเกมที่ดูเหมือนจะเริ่มยืดเยื้อเสียแล้ว เพราะผู้เล่นคนนั้นยื้อเวลาจากการโจมตีได้มาหลายนาทีแล้ว เจ้าปีศาจใต้น้ำนั่นจึงเหมือนจะเพิ่มพลังจักระใส่เข้าไปในการโจมตีนั่นไปอีก เสียงสายน้ำที่เชี่ยวกราดดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วสมรภูมินั่น
แต่อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ภายใต้สายน้ำอันรุนแรงนั้นสามารถรับมือได้อย่างดีทีเดียว เพราะไม่ว่าเจ้าสัตว์ยักษ์นั่นจะเร่งพลังเพื่อปิดเกมเท่าไหร่ การป้องกันก็ไม่ได้ดูจะอ่อนด้อยลงเลยแม้แต่น้อย
“โอ๊ยยย”
เฟี๊ยตร้องออกมาเบาๆ อย่างไม่ตั้งใจเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดตรงข้อมือซ้าย เมื่อหันไปก็พบว่าเจ้ายุงรำคาญเพื่อนยากนั่นเอง ขณะนี้มันกำลังพยายามจะส่งสารให้เขาอีกแล้ว ธันที่ได้ยินเสียงนั่นหันมาชำเลืองมองเขาเพียงชั่วครู่
“The wanderer was killed by the enemy.”
ฝูงยุงรำคาญเหล่านั้นจัดเรียงตัวเพื่อแสดงเป็นตัวอักษรบนอากาศเพื่อสื่อความเรื่องราวที่เกิดขึ้นไกลออกไปให้เขาได้รับรู้
“Who did it?”
เฟี๊ยตพึมพำออกมาเสียงเบาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองนัก เพียงเวลาชั่วไม่กี่อึดใจนี่ก็มีผู้เคราะห์ร้ายเสียชีวิตไปอีกรายเสียแล้ว
“The dinosaur from the river!”
เฟี๊ยตค่อยๆ เลื่อนสายตากลับไปมองที่เจ้าไดโนเสาร์จากโลกยุคดึกดำบรรพ์นั่นอีกครั้ง ทั้งๆ ที่มันก็ต่อสู้ติดพันกับผู้เล่นอีกคนตรงหน้าอยู่ตลอดเวลา แต่มันกลับแยกตัวไปฆ่าผู้เล่นอีกคนได้ หมดความกังขาใดๆ เสียแล้ว การพยายามจะข้ามแม่น้ำพร้อมๆ กัน ดูเหมือนจะไร้ค่าเสียแล้ว
“ธัน” เฟี๊ยตพูดขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคนที่ละสายตาจากการต่อสู้ตรงหน้านั่นหันกลับมาตามเสียงเรียก
“ว่า”
ธันพูดสั้นๆ ก่อนจะหันกลับไปมองการต่อสู้อีกครั้ง เจ้ายักษ์นั่นยังคงพ่นน้ำใส่บาเรียนั่นไม่หยุด จนถึงบัดนี้ พวกเขาทั้งคู่ก็ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าผู้เล่นคนนั้นได้เลย
“ผู้เล่นอีกคนที่กำลังจะข้ามน้ำเหมือนกันตายแล้ว ถูกไดโนเสาร์จากแม่น้ำนั่นฆ่าในช่วงที่เรากำลังนั่งดูการต่อสู้ตรงหน้านี้อยู่” เฟี๊ยตพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงกระซิบ
“เฮ้ยย มันก็อยู่ตรงหน้าเราตลอด แล้วมันจะไปฆ่าคนอื่นได้ไง” ธันถามขึ้นมาอย่างฉงน
“มันอาจจะมีหลายตัว หรือไม่ มันก็อาจจะมีหลายร่าง” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างคิดไม่ตก ดูเหมือนว่าอุปสรรคที่พาดผ่านเบื้องหน้าพวกเขานี้จะมีความซับซ้อนมากกว่าที่คิดเสียแล้ว
ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกระแสน้ำดังลั่นขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะหายเงียบไปชั่ววินาทีหนึ่ง และตามมาด้วยเสียงกระทบกันอย่างสนั่นหวั่นไหวอีกครั้ง
ใช่แล้ว เจ้าสัตว์ยักษ์นั่นมันเปลี่ยนกลยุทธ์!
มันเปลี่ยนจากการจู่โจมที่เป็นสายน้ำต่อเนื่องไม่ให้หยุดพักหายใจนั้นเป็นลูกบอลน้ำยักษ์ที่ทยอยปล่อยออกมาเป็นระลอก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันอัดแน่นไปด้วยจักระมากมายขนาดไหน ทุกครั้งที่มวลน้ำกระทบเข้ากับบาเรียล่องหนนั้น เขารู้สึกได้เลยถึงความรุนแรงของการจู่โจมนั้น การสั่นสะเทือนส่งผ่านมวลอากาศมาถึงยังพวกเขาทั้งคู่ที่อยู่ห่างออกมาไม่น้อยเลย ดูท่าทางผู้เล่นคนนั้นจะทนทานต่อการโจมตีได้อีกไม่นานนัก เพราะจวบจนตอนนี้ เจ้าไดโนเสาร์นั่นก็หักโหมโรมรันมากว่าห้านาทีแล้ว
การเปลี่ยนแบบแผนการโจมตีของเจ้ายักษ์มีครีบนั้นเผยให้เห็นผู้เล่นที่อยู่ภายใต้บาเรียนั้นอย่างชัดเจน หลังจากที่ถูกบดบังด้วยกระแสน้ำเชี่ยวมาเป็นเวลานาน
ผู้เล่นคนนั้นเป็นชายหนุ่มร่างใหญ่สวมชุดสีดำสนิทตัดด้วยลายอักขระสีทองสด ใบหน้านั้นถูกปกปิดด้วยผ้าปิดปากสีดำจนทำให้ในขณะนี้มองเห็นได้เพียงแววตาคู่คมเท่านั้น ชายคนนั้นปราศจากอาวุธโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าจะมองอย่างไร เฟี๊ยตก็ไม่อาจเข้าใจกลยุทธ์ของคนตรงหน้านี้ได้ เหมือนจะมีเพียงเกราะล่องหนที่คอยปกป้องความปลอดภัยไว้เท่านั้น เห็นทีว่าเมื่อมันแตกสลายลงเมื่อไหร่ คนตรงหน้านี้ก็คงจะมีชะตากรรมไม่ต่างกับผู้เล่นคนอื่นที่เจ้าไดโนเสาร์นั่นได้พานพบมา
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกระทบระหว่างบาเรียกับมวลน้ำนั่นดังสนั่นขึ้นอีกครั้ง พร้อมกันกับที่เฟี๊ยตขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด สถานการณ์ครั้งนี้ต่างจากครั้งที่แล้วมาก เนื่องจากผู้เล่นตรงหน้าเขาประวิงเวลาได้นานพอจะให้เขาตัดสินใจใดๆ ได้อย่างเพียงพอ ครั้งที่แล้วเขาไม่ค่อยรู้สึกผิดมากนัก ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน แต่ครั้งนี้เขาจะปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างนั้นอีกเหรอ ในเมื่อเขามีโอกาสมากมายที่จะช่วยเหลือคนตรงหน้านี้ไว้
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ธันหันมามองหน้าเฟี๊ยตน้อยๆ อย่างรู้เท่าทันความคิดของเพื่อนชายดี เด็กหนุ่มได้แต่มองเฟี๊ยตอย่างเห็นใจ เขารู้ดีมาแต่ไหนแต่ไรว่าเฟี๊ยตเป็นคนขี้สงสารคนและจิตใจอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้อยู่ไม่น้อย การให้คนแบบนี้มานั่งมองคนตายไปต่อหน้าต่อตาก็คงจะกระไรอยู่ไม่น้อย คำพูดต่างๆ มากมายที่เตรียมจะพูดออกไปจึงสิ้นสุดอยู่เพียงเท่านั้น
เปรี้ยงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงระเบิดของเกราะล่องหนนั่นดังขึ้นอย่างไม่สามารถทนทานต่อการโจมตีได้อีกต่อไป ชายหนุ่มเจ้าของเครื่องป้องกันนั่นล้มกระแทกลงไปบนพื้นจากแรงอัดที่ส่งผ่านมาทางมวลอากาศนั้น ดูเหมือนว่าการประลองระหว่างผู้เล่นคนนั้นกับปีศาจร้ายจะเข้าใกล้จุดยุติเต็มที เห็นทีว่าการโจมตีครั้งต่อไปอาจจะเป็นการโจมตีดับลมหายใจของชายคนนั้นจากโลกแห่งความฝันแห่งนี้
“The defensive golem RELEASE!”
“กำแพงทราย!”
เฟี๊ยตตะโกนออกไปอย่างสุดจะกลั้นเมื่อสายตาของเขาเห็นอยู่ชัดๆ ว่ามวลน้ำก้อนสุดท้ายกำลังพุ่งเข้าจู่โจมผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นแล้ว เขาไม่อาจทานทนต่อภาพโหดร้ายเฉกเช่นเมื่อวานนี้แน่นอน ถึงแม้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะเป็นการประกาศศัตรูกับเจ้าสัตว์จากโลกล้านปีนั่น เขาก็ต้องทำ
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
มวลน้ำพุ่งประทะกับกำแพงทรายอย่างแรง ก่อนที่ของเหลวเหล่านั้นจะแทรกซึมไปตามกำแพงละเอียดนั่น พร้อมกับกลายสภาพมวลแข็งเหล่านั้นให้กลายเป็นทรายเปียกๆ ก่อนจะล้มสลายไปตามแรงโน้มถ่วง
ใช่แล้ว ทรายแพ้น้ำ เฟี๊ยตจำบทเรียนเรื่องนี้ได้ดี!
“กำแพงล่องหน!”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงของธันดังขึ้นสมทบทันทีเมื่อเห็นว่ากำแพงทรายของเฟี๊ยตไม่อาจต้านทานฤทธิ์ของอาวุธวารีนั่นได้อย่างแน่นอน
เด็กหนุ่มสั่งให้พื้นล่องหนนั่นทอดยาวไปเบื้องล่าง ก่อนจะรีบสาวเท้าลงไปหาชายคนนั้นเพื่อเกาะกลุ่มกันก่อน ก่อนจะที่จะจัดการอะไรต่อไป เฟี๊ยตที่ในขณะนั้นก็ตระหนกในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานนั่นก็รีบวิ่งตามลงไปเช่นกัน ถ้าการตัดสินใจครั้งนี้ของเขานำมาซึ่งความตายของเขาและเพื่อน เขาคงจะโกรธและเกลียดตัวเองอย่างบอกไม่ถูกเลย
“เฟี๊ยต” ธันพูดขึ้นพร้อมกับยังคงตรงไปที่ชายชุดดำคนนั้น
“ว่าไงวะ”
เฟี๊ยตถามพร้อมกับสายตาที่ยังจับจ้องไปที่กำแพงล่องหนที่เริ่มสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นด้วยแรงของมวลน้ำยักษ์นั่นอีกครั้ง
“ขอเบอร์หน่อยดิ” ธันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“เอาไปทำไมวะ” เฟี๊ยตถามขึ้นอย่างงงๆ พร้อมกับเหลือบมองไปยังเจ้ายักษ์นั่นอย่างหวาดวิตกอยู่ไม่น้อย
“ถ้ากูตายไปในไม่กี่อึดใจข้างหน้า กูจะตามหามึงเจอในโลกแห่งความเป็นจริงได้” ธันพูดมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วทำให้ใจของเฟี๊ยตโหวงไปอย่างบอกไม่ถูก
“กูไม่ให้ เพราะมึงกับกูจะไม่ได้ตายในวันนี้แน่นอน!”
เฟี๊ยตพูดขึ้นเสียงดัง พร้อมกับเอื้อมมือซ้ายหยิบการ์ดใบหนึ่งที่เตรียมไว้แล้วโยนขึ้นไปบนอากาศ แล้วจึงนำมือขวาจับมือเพื่อนชายไว้แน่น และเอื้อมมือซ้ายไปยังชายแปลกหน้าที่พวกเขาเคลื่อนตัวมาอยู่ตรงหน้าพอดี ใช่แล้ว เขาจะไม่มีวันยอมให้ใครต้องตายเพราะการตัดสินใจของเขาเด็ดขาด พวกเขาต้องรอดไปได้ทุกคน
“Time Travelling RELEASE!”
พูดคุยได้ที่ www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : ลงช้าเพราะชีวิตมีแต่เรื่อง ฮือ พอเครียดแล้วมันแต่งไม่ออกหนะ ต้องรอเรื่องคลี่คลายถึงแต่งต่อไหว ขอโทษด้วยครับ
-
ย้อนเวลาหนีกันเลยทีเดียว =/\=
-
ยังสนุกสนานเหมือนเดิม....
ลุ้นมาก
-
อืม มาแล้วดีใจจัง :hao7:
แต่ตอนนี้ลุ้นมากกกก ค้างอะ จะรอดหรือจะจบเกม อิอิ รอต่อไป :ling1:
-
ดีแล้วล่ะที่หนีไปตั้งหลักก่อน ไดโนเสาร์เก่งเกินไป สงสัยจะมีหลายตัวแน่เลยยย
-
ใช้การ์ดใหม่เลยเรอะ
ท่าทางคนนั้นอาจจะเป็นสมาชิกใหม่ของกลุ่มเฟี๊ยตของเป็นไปได้นะ :hao3:
-
ไดโนนั่นท่าจะเก่งมากเลย แล้วยังงี้สองหนุ่มนั่นจะผ่านไปยังไงล่ะเนี่ย คนที่มาใหม่อีก จะกลายเป็นสมาชิกใหม่มั้ยน้า
-
จากผู้อ่านถึงผู้เขียน คงไม่ต้องบอกว่าชอบแค่ไหน รอลุ้นรออ่านตลอด ที่อ่ายก่อนคือที่โพสท์หลังเรื่อง ได้แต่บอก ทุกอย่างผ่านมา แล้วต้องผ่านไป มีคนห่วงใยไม่ได้อยู่คนเดียว มิตรอักษร
-
ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆ วันนี้มาลงอีกนะ ิิ
-
พึ่งเข้ามาอ่านจ้าแต่อ่านรวดเดียวเลย
จะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากเลยนะ
ถ้าถามว่าชอบขนาดไหนก็จะบอกว่า
พอเริ่มอ่านก็หยุดไม่ได้เลยประมาณว่า
ไม่อยากทำอะไรเลยถ้ายังอ่านไม่หมด
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
ขอให้มีสุขภาพแรงกายและแรงใจที่ดีนะ
ท้อแท้ได้แต่อย่าท้อถอยนะคะ สู้ สู้ o13
-
ค้างคะ 2 วันอ่านไล่จี้มาเลยละ ฮ่าๆๆๆ
มันยาวมากก พูดเลยว่าจำการ์ดได้ไม่หมด ฮ่าๆๆ ตาลายสุดๆ
แต่ชอบการเดินเรื่องอะ ละเอียดดี แล้วตกลงคู่กันแล้วปะพ่อตี๋กะหนุ่มแขกเนี่ย
จะได้ชูป้ายไฟเชียร์ ฮู่เร่ๆๆๆ ฮ่าๆๆ
งง แปป แทน ปัน ข้ามสบายเพราะเวทธาตุน้ำปะ หรือนี่คือสมาชิกธาตุน้ำที่จะพาข้าม O.O
รอคะ ค้างงงงง ชอบพ่อนักปรุงยาจริงจัง ฮ่าๆๆๆ
-
บทที่ 168 That Guy
ทันทีที่เสียงประกาศคำสั่งใช้การ์ดเวทมนตร์นั้นจบสิ้นลง เฟี๊ยตก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตกอยู่ท่ามกลางกระแสของคลื่นอะไรสักอย่างที่แสนจะทรงอานุภาพอย่างใดอย่างนั้น เหมือนตัวเขาถูกดูดไปห้วงของสายธารแห่งการเคลื่อนไหวที่ไม่มีที่สิ้นสุด ชายหนุ่มรู้สึกจุกและมวนท้องราวกับมีมือที่มองไม่เห็นมาจับลำไส้ในท้องของเขาบิดไปบิดมาอย่างนั้น แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เฟี๊ยตก็ยังคงยึดมือของชายทั้งสองไว้แน่น เพื่อนตัวเองฝั่งหนึ่ง และชายปริศนาอีกฝั่งหนึ่ง เขาจะไม่ยอมปล่อยให้คนทั้งคู่หลุดมือไปในช่วงของการเคลื่อนที่ที่ไร้ทิศทางนี้แน่ พวกเขาน่าจะกำลังเดินทางข้ามเวลาอยู่ ซึ่งหากการพลัดพรากเกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ เขาก็ยากที่จะหาคำตอบได้ว่าเขาจะไปตามหาคนทั้งสองได้อีกครั้งจากที่ไหน และด้วยวิธีใด ความปั่นป่วนที่กำลังเกิดขึ้นนี่ดูจะเกิดกว่าความควบคุมของเขาไปไกลเหลือเกิน
ตึงงงงงง
เสียงดังลั่นขึ้นเบาๆ พร้อมกับความพิอักพิอ่วนภายในช่องท้องที่จบลงเช่นกัน พวกเขาทั้งสามคนที่ลอยอยู่บนอากาศสูงไม่เกินหนึ่งเมตรตกลงมานั่งจ้ำเบ้าบนพื้นอย่างไม่ทันระวังตัว บรรยากาศรอบกายตอนนี้เงียบสงบมาก ความวุ่นวายจากการโจมตีของเจ้าไดโนเสาร์บ้าเลือดนั้นหายไปอย่างสิ้นเชิง บัดนี้เป็นเวลาค่ำเสียแล้ว ท้องฟ้าบนศีรษะของชายทั้งสามมืดสนิทโดยมีแสงดาวประกายระยิบระยับแทรกอยู่เป็นระยะ เฟี๊ยตกวาดสายตามองโดยรอบอย่างสงสัยอีกครั้ง พวกเขาทั้งสามไม่ได้เคลื่อนที่ไปไหนเลย พวกเขายังอยู่ริมแม่น้ำฝั่งเดิมตรงที่เคยโรมรันกับเจ้ายักษ์นั่นอย่างนั้น ผิดไปก็เพียงแต่เวลา ณ ขณะนี้ และเจ้าไดโนเสาร์ตัวนั้นที่ไม่เห็นมีอยู่อีกแล้ว
เฟี๊ยตค่อยๆ ปล่อยมือทั้งสองออกหลังจากตัดสินใจเห็นว่าสถานการณ์กลับมาปลอดภัยดีแล้ว ชายทั้งสามคนมีสติกลับคืนมาอีกครั้ง และเริ่มตรวจสอบความเรียบร้อยของร่างกายและทรัพย์สินของตัวเองว่ามีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง หรือได้รับอันตรายไปบ้างหรือไม่จากการเดินทางข้ามผ่านกระแสเวลาครั้งนี้
ชายผู้มาใหม่คนนั้นแกะผ้าคลุมที่หน้าออกแล้ว การแต่งกายของเขาดูเหมือนกองโจรอะไรทำนองนั้น ใบหน้าของเขาดูคมเข้มและเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นไทยอย่างบอกไม่ถูก ผิวที่เอนเอียงไปทางโทนน้ำผึ้งแต่ไม่ถึงกับแทนสอดรับกับดวงตาที่ดูอ่อนโยนแต่ไม่ถึงกับหวาน สันจมูกที่ไม่สูงโดดเด่นแต่วางแนวยาวเป็นแกนสวยคล้องกับใบหน้ารูปไข่มน หนวดอ่อนๆ กับไรขนของเคราที่เผยตัวอยู่แถบปลายคางนั้นแสดงความเป็นชายชาตรีออกมาอย่างลุ่มลึกแต่ก็ไม่ถึงกับโจ่งแจ้งนัก บุรุษผู้นี้มีลักษณะของความเป็นชายไทยอย่างแท้จริง ถึงแม้ว่าเฟี๊ยตจะบอกไม่ถูกเลยว่าคนตรงหน้านี้มีอวัยวะใดในเค้าหน้าที่เผยความเป็นชนชาติออกมาอย่างโดดเด่น แต่เมื่อพิจารณาภาพโดยรวมแล้ว ชายตรงหน้าคนนี้คมเข้มราวกับว่าหลุดมาจากภาพยนตร์หลงยุคก็ไม่ปาน สีผิวน้ำผึ้งกับร่างกายที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามสมส่วนที่ไม่ถึงกับว่าจะหนาเท่าแทน แต่ก็ไม่ถึงกับบางเท่าธันหรือตัวเขานั้นให้ความรู้สึกเหมือนชายชาตรีที่หลุดมาจากนิยายประวัติศาสตร์อย่างใดอย่างนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เป็นผู้ชายแบบพิมพ์นิยมที่หญิงสาวสมัยนี้จะร่ำร้องเรียกหาเท่าใดนัก แต่ชายตรงหน้าเขาก็เรียกได้ว่าประกอบขึ้นด้วยกลิ่นอายแห่งบุรุษเพศที่สมบูรณ์พร้อมเลยทีเดียว
ธันซึ่งอยู่ถัดออกไปอีกฝั่งหนึ่งชำเลืองสายตามองมาทางเฟี๊ยตและชายหนุ่มคนนั้นอย่างสนใจ ดวงตาคู่นั่นหรี่ลงอย่างตรึกตรองอะไรในใจภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉยนั้น หากแต่ก็ไม่มีคำพูดใดหลุดออกไปในชั่วขณะจิตนั้นเช่นกัน ราวกับเล่นเกมจิตวิทยาอย่างนั้น ความเงียบบังเกิดขึ้นปกคลุมชายหนุ่มทั้งสามที่บริเวณอดีตสมรภูมินั่น รอเพียงแต่ว่าใครจะหาญกล้าที่จะทำลายมันเป็นคนแรก
“ขอบคุณที่พวกคุณช่วยผมเอาไว้นะ”
เสียงแรกที่ดังขึ้นนั้นเป็นของชายผู้มาใหม่นั่นเอง ชายหนุ่มคนนั้นตัดสินใจพูดขึ้นเป็นคนแรก หลังจากที่เขาเงียบไป และเหมือนจะรื้อหาของอะไรสักอย่างในกระเป๋าเสื้อคลุมชั่วจังหวะหนึ่ง
“ไม่เป็นไร”
เสียงของธันสอดรับขึ้นมาเป็นคนแรก สีหน้าของธันดูเรียบเฉยกว่าปรกติที่อยู่กับเฟี๊ยตพอสมควร ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะยังไม่ค่อยไว้ใจชายหนุ่มตรงหน้านี่เท่าไหร่นัก
“ด้วยความยินดีครับ”
เฟี๊ยตพูดออกไปพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง โดยเนื้อแท้แล้ว เขาก็ยังไม่ได้ปักใจเชื่อใจคนตรงหน้านี่เท่าไหร่ แต่การจะแสดงออกทางสีหน้าว่าไม่ค่อยไว้ใจอย่างเด็กหนุ่มอีกคน ตัวเขาเองก็มองว่ามันเป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดเท่าไรนัก
“หวังว่าพวกคุณคงไม่ใช่อดิศร อิสระเมธีนะครับ” เสียงของชายคนนั้นสูงขึ้นน้อยๆ เป็นคำถาม
“ไม่ใช่ครับ ผมชื่อเฟี๊ยต รัฐกิจ ป้องประสานกุลครับ” เฟี๊ยตตอบขึ้นก่อน เมื่อเห็นว่าธันยังคงเงียบไว้เชิงอยู่อย่างนั้น
“ไม่ใช่เหมือนกัน ชื่อ อัศนิกร วรสวัสดิ์กุล เรียกสั้นๆ ว่าธันก็ได้” เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างเสียไม่ได้ เมื่อเห็นว่าการไม่ตอบดูจะเสียมารยาทพอสมควร
ทันใดนั้นเอง สิ่งที่พวกเขาทั้งสองคนคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว พื้นที่บริเวณที่พวกเขาทั้งสามนั่งอยู่นั่งเกิดแสงสว่างที่ทองอร่ามสาดขึ้นอย่างฉับพลันทันใด ลักษณะของมันถูกเขียนไว้ด้วยอักขระภาษาจีนที่เฟี๊ยตเองก็ไม่อาจตีความได้เหมือนกัน เพียงชั่วอึดใจหนึ่ง เส้นเหล่านั้นก็แยกตัวออกจากกันกลายเป็นเส้นตรงเดี่ยวๆ พร้อมกับลอยขึ้นจากพื้นราวกับมันมีชีวิต พร้อมกับตวัดตัวเองมาเกี่ยวรัดตัวเขาและธันดังเช่นดังว่าเป็นสายโซ่ที่มีชีวิตอย่างนั้น เฟี๊ยตเอื้อมมือจะเข้าไปคว้าขวดยาพิษที่อยู่ในเสื้อคลุม แต่เดชะบุญ ร่างกายของเขาไม่อาจขยับได้เลย เหมือนกับว่ามันถูกพันธนาการไว้ด้วยตรวนที่มองไม่เห็นฉะนั้น
“พวกคุณคิดร้ายกับผมหรือเปล่าครับ”
ชายคนนั้นหันมาถามด้วยน้ำเสียงสุภาพราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น แถมคำถามยังเป็นคำถามที่ตรงไปตรงมาเสียจนไม่น่าจะหลุดออกมาจากปากคนที่รู้จักกันได้ไม่ถึงชั่วโมงแบบนี้
“เปล่าครับ!”
“ไม่!”
เสียงของเฟี๊ยตกับธันและเฟี๊ยตดังประสานกันออกมาอย่างน่ามหัศจรรย์ใจที่สุด ใช่แล้ว พวกเขาทั้งคู่ไม่อาจควบคุมร่างกายและความรู้สึกนึกคิดของตนเองได้เลย พวกเขาตอบไปตามความจริงที่อยู่ในสมองอย่างกับโดนมนต์สะกดของเวทมนตร์ลึกลับอย่างนั้น ชายตรงหน้าดูเหมือนจะมีความลึกลับมากมายกว่าที่จินตนาการไว้ตอนแรกเสียแล้ว เห็นว่าการที่พวกเขาทั้งคู่หวาดระแวงคนตรงหน้านี้จะไม่เป็นเรื่องที่เกินสมควรไปอย่างใดเลย
“Hurricane!”
“Tetrodotoxin!”
สองเสียงของชายทั้งสองสอดประสานรับกันอย่างรวดเร็ว ธันเอามือทั้งสองมาประสานเพื่อให้แหวนที่นิ้วทั้งสองกระเทาะกันเพื่อสั่งใช้งานเรียกลมดั่งที่เคยต่อสู้กับเจ้าปีศาจโบราณนั่นมาแล้ว
เด็กหนุ่มปลดปล่อยกระแสอากาศมหาศาลออกมาในช่วงเวลาพริบตาเดียวเท่านั้น รอบบริเวณที่พวกเขากำลังยืนอยู่นี้ ปรากฏเป็นกำแพงพายุหมุนขนาดใหญ่ มันทอดกายสูงสุดจนประเมินความสูงไม่ได้ สีหน้าของธันตอนนี้เริ่มฉายแววโทสะออกมาเสียแล้ว เด็กหนุ่มดูจะสูญเสียความสงบนิ่งไปพอสมควรซึ่งนั่นอาจจะนำมาสู่ความเพลี้ยงพล้ำต่อผู้ที่มาอย่างไม่รู้เจตนาตรงหน้าได้ แต่ดูเหมือนว่าความโกรธที่กำลังโหมกระพืออยู่นั้นจะไปปลดล็อคขุมพลังอะไรบางอย่างในตัวเด็กหนุ่มคนนั้น กำแพงวายุที่ธันสร้างขึ้นดูแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เฟี๊ยตจินตนาการไว้มากทีเดียว เห็นจะเป็นไปอย่างที่ครูอิสราว่า ธันเป็นคนที่มีความลึกที่ยากเกินจะหยั่งถึงจริงๆ
เฟี๊ยตเองก็ไวกับสถานการณ์ด้วยเช่นกัน เขาหยิบหลอดยาพิษในเสื้อคลุมที่เตรียมไว้สามหลอด เขวี้ยงเข้าไปในกระแสของอากาศที่กำลังก่อรูปขบวนกันอย่างรุนแรงนั่น
นี่คือหนึ่งในแผนการณ์ที่เขาเตรียมไว้ก่อนแล้ว!
พายุของธันกับยาพิษของเฟี๊ยตจะผสมรวมกันกลายเป็นการโจมตีที่ไร้เขตแดน การโจมตีทางกายภาพของธันที่มีขอบเขตกว้างประกอบเข้ากับการโจมตีทางชีวภาพของเฟี๊ยตที่ยืดหยุ่นและรุนแรง นี่คือแผนกลยุทธ์หนึ่งในหลายๆ แผนที่พวกเขาเตรียมไว้โรมรันกับคู่ต่อสู้ที่มุ่งประสงค์ร้ายกับพวกเขา หนึ่งของธันกับหนึ่งของเฟี๊ยตจะรวมกันได้เกินสองแน่นอน!
“The Defensive Golem RELEASE!”
“กลยุทธ์หุ่นเชิดตุ๊กตาทรายไร้ชีวิต ประกอบค่ายกล!”
เสียงคำสั่งเรียกใช้การ์ดที่คุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้หาได้มาจากปากเภสัชกรหนุ่มอย่างเคยไม่ หากแต่มันหลุดออกมาจากปากของชายชุดดำปริศนานั่น ชายคนนั้นดูไม่ยี่หระกับความกล้าแกร่งของอาวุธของพวกเขาแม้แต่น้อย แถมยังเรียกใช้กลยุทธ์เพื่อต่อกรอย่างสงบนิ่งเสียด้วย
ดูเหมือนพวกเขาจะเลือกช่วยชีวิตผิดคนเสียแล้ว!
จิ้มเบาเบา : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จากผู้แต่ง : ปรึกษาอย่างจริงจัง
สารภาพว่าตอนนี้ไม่มีเวลาแต่งนิยายเหมือนก่อนแล้ว เนื่องจากงานหนักขึ้นมาก อีกส่วนหนึ่งอาจจะเกิดจากการที่นิยายแต่งมานาน หรือผมลงไม่สม่ำเสมอ ทำให้คนเข้ามาเม้นมาให้กำลังใจน้อยลง แรงใจในการแต่งก็ลดลงไปอีก แถมยังมีหนังสืออื่นที่ผมแต่งอยู่อีกสองเล่ม กับงานพิเศษอีกหนึ่งงาน ทำให้เวลาลดน้อยถอยลงไปอีก
ผมควรทำอย่างไรต่อไปดี
สารภาพว่าตอนแรกตั้งใจจะตัดจบภาคแรกตอนตอนที่ 170 แล้วจะแต่งต่อหรือไม่ค่อยว่ากันต่อในอนาคต เพราะทุกวันนี้ลงได้ไม่สม่ำเสมอมากๆ บางสัปดาห์ลงแค่ตอนหรือสองตอน ใจหนึ่งก็รู้สึกผิด อีกใจหนึ่งก็เหนื่อยกับภาระหน้าที่หลัก
ผมควรหยุดแต่งต่อก่อนที่จะไม่เหลือคนเม้นเลยดี หรือว่าจะฝืนแต่งต่อไปแบบไม่สม่ำเสมออย่างนี้ดีครับ
ผมตัดสินใจไม่ถูกเลย หยุดไปก็กลัวคนอ่านจะโกรธ แต่แต่งต่อไปแบบกระท่อนกระแท่นก็กลัวคนอ่านจะโกรธอีก กลัวที่สุดคือสักวันคนอ่านเบื่อนิยายผมหมด ไม่มีใครเม้นให้สักคนเดียว ผมจะทำยังไงดีครับ ผมกลัวผมจะไม่เหลือความกล้าที่จะเขียนหนังสืออีกต่อไป
ผมสับสนและคิดไม่ตกมาหลายวันแล้ว ขอความคิดเห็นและคำแนะนำหน่อยครับ ผมไปต่อไม่ถูกเลย
-
ตอบคุณ savada : ที่ปันกับแทนข้ามไปได้เพราะสองคนนั้นข้ามไปก่อนช่วงเวลาที่ไดโนเสาร์ตัวนี้ปรากฏตัวครับ ถ้าอ่านรายละเอียดละเอียดๆ จะพบว่ามันเพิ่งออกอาละวาดครับผมม
-
เฮ้ย อะไรยังไง แก อะไร ฉัน งง อะ ฮ่าๆๆๆ
เออเนอะ พึ่งออกมาไม่กี่วันนี่น่า แหะๆๆ แต่แบบว่าบรรยายลักษณะบุคคลซะ น้ำลายไหลเลย ฮ่าๆๆ
ชอบเรื่องนี้เพราะผู้ชายหล่อ ฮ่าๆๆ ไม่หล่อก็ล่ำปล้ำง่าย ไม่ก็เคะแมวน้อยไปเลย เก๊าปลื้มผู้ชายเรื่องนี้ :mew1:
ฮ่าๆๆ เริ่มไม่เกี่ยว เริ่มนอกเรื่อง แต่แอบคิดว่า ตัวละครใหม่เนี่ย จงใจปะ แบบจงใจอ่อยให้ช่วยไรงี้ ฮ่าๆๆ เอ๊ะหรือคิดเยอะ
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เออะๆๆๆๆๆๆ
ปล อย่าคิดว่าเราไม่ตั้งใจอ่านนะ พอดี แบบว่าอ่านแบบไล่กวดไง แบบเบลอๆ ฮ่าๆ
-
ผมชอบตอนนี้ ที่มันพลิกผันมาก ตรงที่คนที่ธันกับเฟี๊ยตช่วยไว้
ดันหันมาลอบแว้งกัด ซึ่งเจตนาจริงๆ คืออะไรก็ไม่รู้
แต่ดูท่าว่าคนนี้จะไม่ธรรมดา เพราะถ้าไม่เก่งจริง
ไม่กล้ามาเผชิญกับเฟี๊ยตและธันซึ่งมีกัน 2 คนหรอก
คนคนนี้ๆน่ากลัวจริงๆ
ปล.ผมแล้วแต่คนแต่งเลยครับ กลัวแนะนำอะไรไปแล้วมันไม่โอเค
ลองดูคนที่มาคอมเมนต์คนอื่นๆดู ว่าเค้าคิดว่ายังไง สู้ๆครับ
-
:katai5: :katai5: *กระดึ๊บบบ* ตามมาให้กำลังใจละจ้า ขออ่านก่อนเด้อหล่า
-
อ้าวตอนแรกนึกว่าจะมาแบบเป็นเพื่อนร่วมทีมคนใหม่
ดันไม่ใช่ซะงั้น ดูท่าทางจะเก่งซะด้วยนะ :a5:
อดิสรเป็นใคร? :hao3:
อิน้องธันเนี่ยความจริงเก่งมากเลยสิเนี่ย ต่อๆไปอาจจะมีโหมดบ้าคลั่งอ่ะป่าว
ปอลิง: คำปรึกษาอันนี้อยู่ในเฟส
:fire: แอร๊ยยยยยย พูดได้ยังไงไม่มีคนอ่านไม่มีคนเม้นท์
นี่ที่ฉันอ่านฉันเม้นท์นี่ไม่ใช่คนเรอะ!!!!
งานหนัก หยุดพักทำงานเราก็โอเคเข้าใจเหตุผล
จะมาอาทิตย์ละตอน หรือสองอาทิตย์ตอน เราก็ไม่ว่า
แต่ไม่อยากให้พูดหรือมีความคิดที่จะทิ้งนิยายเลย
เราตามเชียร์มาตั้งนาน อยากให้เข้าใจในแง่คนที่อยากอ่านจริงๆจังเหมือนกันนะ เพราะรักนิยายนี้มากถึงคอยตามเชียร์อยากให้มันเข็นออกมาจนเป็นหนังสือจบได้แบบบริบูรณ์ ถึงจะใช้เวลาปีสองปีก็ไม่ว่าหรอก เพราะเราก็เข้าใจคนเขียนนิยายที่ตั้งใจเวลาในการเขียนมากกว่าอ่านอยู่แล้ว อยากให้สัญญากับตัวเองกับคนอ่านว่าจะลงให้จบก็พอ นานแค่ไหนก็รอได้ มันมาถึงขนาดนี้แล้วก็ไม่อยากจะให้ทิ้งตัวละคร
ขนาดนิยายเราเคยรอมา 5ปี เราก็รอมาแล้ว บางเรื่อง 7 ปียังไม่มาต่อก็ยังคงรอด้วยซ้ำ หวังว่านักเขียนจะคิดถึงตัวละคร แล้วทำให้มันกลับมาโลดแล่นอีกครั้ง
ในชีวิตจริงเราเข้าใจว่าต้องทำมาหากิน เราก็ไม่ได้ให้ทิ้งงานแล้วมาเขียนนิยายอย่างเดียวนี่ ตอนแรกๆเราเห็นเลยว่าคุณอ้นมีความสุขและติดลมในการเขียนนิยายเรื่องนี้จนถึงขนาดวางพล็อตเป็น mega project ขนาดนี้ อยากให้ย้อนกลับไปดูว่าตอนนั้นรู้สึกยังไงและตอนนี้ยังมีความรู้สึกชอบเหมือนเดิมหรือเปล่า ถ้าไม่ได้ชอบการเขียนนิยายแล้ว เราคงไม่มีอะไรจะพูดนอกจากเสียดายที่เราคงไม่ได้เห็นนิยายเรื่องที่เรา'ชอบมาก'จนถึงตอนจบ
ยังไงสุดท้ายนี้ ก็แล้วแต่คุณอ้นเถอะอยากให้คุณอ้นใช้ชีวิตแบบไม่หักโหม ไม่อยากให้มาเครียด อยากให้รู้ว่ายังไงก็ยังมีคนอ่านให้กำลังใจอยู่
ปอลิง: ยอมรับเลยว่าอ่านสเตตัสแล้วขึ้น!! ตรงที่คุณอ้นไม่เชื่อมั่นในนิยายที่ตัวเอง, ตัวเองและคนอ่านที่คอยติดตาม :m16:
ปอลิ๊ง: ถ้าเม้นท์นี้สร้างความรำคาญใจหรือทำร้ายจิตใจ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ :amen:
ปอลิ๋ง: ให้ตายสิทำไมฉันถึงเข้าโหมดซีเรียสขนาดนี้นะ ปกติออกจะทำตัวเป็นคนดีมีเมตตาโอบอ้อมอารี ก๊ากกกกกกก// โดนตบ :beat:
-
สรุปนี่ ช่วยไปก็ไม่ได้อะไรเลยเรอะ
เห้ยคุณพี่ อย่าเพิ่งมาทิ้งนิยายสิ เห็นใจคนตามอ่านตั้งกะช่วงแรกๆหน่อยเห้อะ
-
อย่างแรก ขอ เม้นท์ก่อนแล้วกันนะ สนุกมาก ตอนนี้กลายเป็นว่า ผิดคาด คนที่ช่วยไว้กลับกลายเป็นคนร้าย โห...สุดยอด แล้วอย่างนี้ เฟี๊ยตกับธัน จะทำยังไง แอบ งงๆ ตรงที่ อยู่ๆกลายเป็นประกาศชื่อ สกุล จริง กันซะงั้น ไหงตอนแรกเกมส์นี้บอกว่า ผู้เล่นจะไม่รู้จักตัวตนของกันและกันจริงๆไง หรือเราจำผิด??
ต่อมา ที่คุณขอคำปรึกษา คือ ออกตัวก่อนนะไม่ได้เก่งอะไร แต่ เพราะคุณเคยถามลักษณะนี้ไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนที่ ลงได้ถึงประมาณ 150 ตอน เราก็เชียร์อัพ คุณว่า ให้แต่งต่อเถอะ แต่คุณก็ พูดเสมอว่า คนเม้นท์น้อย เลยไม่มีกระจิตกระใจจะเขียน เราเข้าใจนะ ว่า คนแต่งนิยาย ต้องอยากให้มีคนอ่านนิยายเรื่องนี้ เยอะๆ พอมีคนอ่านน้อยก็เสียกำลังใจ เป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่า ถ้าคุณรักการเขียน อยากแบ่งปันกลวิธีการเขียนของคุณ จินตนาการของคุณให้คนอื่นได้รู้ ก็อย่าได้ใส่ใจมากเลยค่ะ คุณแต่งเก่ง ขอให้มั่นใจ อย่าดูถูกตัวเอง แบบว่า ไม่มีคนเม้นท์แล้วจะแปลว่าคุณห่วยนะคะ อยากให้คุณคิดถึงคนที่ตามอ่านของคุณ คอยเม้นท์ เชียร์อัพ คุณ อยู่บ่อยๆด้วย ว่า คนอ่านจะรู้สึกยังไง ถ้านักเขียน คอยแต่จะบ่นน้อยใจว่า คนเม้นท์น้อยจัง ไม่มีกำลังใจแต่งแล้ว หยุดแต่งดีมั้ย ฯลฯ คนอ่านก็น้อยใจนะคะ เราเอง มี แค่ 1 เสียง คอมเม้นท์ให้คุณได้ 1 คอมเม้นท์ คงไม่มีใคร คอมเม้นท์ ด้วยยูสเซอร์เดิม รัวๆ หรอกใช่มั้ยคะ เราคงทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ เรารู้ว่าคุณเหนื่อย งานหนัก ถ้าเหนื่อยก็พัก บ้าง คนอ่านไม่ว่าหรอกค่ะ คนอ่านเข้าใจว่า คนเขียนทุกคนมีภาระหน้าที่ของตัวเอง การเขียนนิยายไม่ใช่งานประจำ.... ยังไง ขอให้คุณสู้ๆนะคะ เราก็ยังรออ่านอยู่เช่นกัน...
-
ผมก็คิดเหมือนคุณ iayuki ว่าเข้าใจผู้เขียน แต่ถ้าทำแล้วไม่สบายใจมีเหตุผลก็ทำได้ เหนื่อยก็พัก เพราะผู้เขียนอุตสาห์เสียเวลาสมองมาเขียนก็ไม่ได้อะไรตอบแทน ผู้อ่านก็ไม่ควรเรียกร้องเกินไป แต่ก็เสียดายนะครับถ้าเลิกเขียน คนอ่านสมัยนี้เขาเข้าใจบางเรื่องรอตั้งหลายปี ผู้อ่านก็มีความสุขที่ได้อ่านก็ไม่อยากให้ผู้เขียนต้องทุกข์มากที่ต้องทำ ทำตามใจ ต้องสนุกที่ได้เขียนได้ส่งต่อตัวอักษรให้ผู้อ่านได้อ่าน ผ้เขียนต้องเข้าใจว่าผู้อ่านส่วนใหญ่เขาก็ไม่รู้จะเขียนอะไร ถ้ามีแต่ ขอบคุณ รอนะครับ อื่นผู้เขียนคงไม่ชอบ และถ้าเขียนได้ก็เพียงความรู้สึกเพราะเราคงไม่สามารถวิจารณ์อะไรได้ นอกจากคำเขียนผิด หรือเดาว่าผู้เขียนจะเขียนอะไร ผมยังเดาเลยว่าคงต้องใช้เครื่องดนตรีที่ซื้อ อ่านนไปอ่านมาคิดว่ามันเป็นแม่น้ำที่มีชีวิต อาจมีช่วงจังหวะระดับน้ำ สรุปก็เสียดายถ้าจะเลิกเขียน แต่ถ้าเหนื่อยก็ทิ้งช่วงห่างก็ได้ ผู้อ่านเขาก็ต้องรอถ้าเขาอยากอ่าน เพียงแต่อาจมีบ่นบาง ขอมีความสุขทุกครั้งที่ทำนะครับ เพื่อนอักษร สายสือสัมพันธ์ ผูกพันเพราะหนังสือ
-
อืม ก็ไม่อยากบังคับใจกันนะ ถ้าคิดว่าถึงที่สุดแล้วจะเลิกก็ไม่ว่ากันค่ะ
เราก็ทำงานยุ่งเหมือนกันจึงไม่ค่อยมีเวลาเข้ามาเม้นหรือติดตามได้ตลอด
แต่ทุกครั้งที่ว่างก็จะพยายามหาเรื่องนี้ที่มันคงตกหน้าไปเร็วจนคนแต่งน้อยใจ
แต่บอกตรงๆเลยว่าชอบแนวนี้นะคะ แม้มันจะมีน้อยก็ตาม
ถ้าเลิกเขียนก็เสียดาย สงสารตัวละครทุกตัวในเรื่องที่อุตส่าห์ได้เกิดมาทั้งที แต่อายุสั้น
ตามใจผู้แต่งก็แล้วกัน ทุกวันนี้ตามอ่านนิยายเรื่องไหนแล้วมาหาอ่านอีกทีก็หายไปจนชินแล้ว
-
บทที่ 169 Three Minutes
โกเลมทรายที่เฟี๊ยตแสนจะคุ้นเคยนั่นปรากฏกายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่แน่นอนว่าสายตาในครั้งนี้หาได้มีความเป็นมิตรอย่างที่เคยไม่ มันชำเลืองมาทางพวกเขาทั้งคู่อย่างมาดหมาย ก่อนจะสลายร่างกลายเป็นทรายที่ฟุ้งกระจายไปในอากาศตามแรงลมเฮอริเคนนั่น และเพียงชั่วครู่เท่านั้น มันก็พุ่งตรงกลับเข้ามาที่ตัวชายคนนั้นราวกับผงโลหะต้องอำนาจแม่เหล็กอย่างใดอย่างนั้น ชั่วอึดใจเดียว ร่างของชายที่เฟี๊ยตได้ช่วยชีวิตเอาไว้นั้นก็หนาตัวขึ้นกลายสภาพเป็นปีศาจทรายขนาดใหญ่ที่ดูจะมีพลังอำนาจและยากที่จะรับมือได้โดยง่าย
เจ้าร่างนั่นมีลักษณะคล้ายตุ๊กตาดินที่มีโครงสร้างง่ายๆ มีความสูงประมาณ 7 เมตร ร่างกายของมันประกอบขึ้นด้วยเม็ดทรายละเอียด เฟี๊ยตหรี่ตาอย่างพิจารณา ยากเหลือเกินที่จะเดาได้ว่าคนตรงหน้าจะมาไม้ไหน ถึงแม้ว่าจะใช้การ์ดธาตุทรายไม่ต่างจากเขา แต่นั่นก็ไม่หนักแน่นพอที่จะตีกลยุทธ์คนตรงหน้าให้แตกฉานไปได้
“หอกอากาศ!”
“กะหรี่กัญชา!”
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงคำสั่งของชายทั้งสองดังออกมาอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวว่าศัตรูคนนั้นจะประกอบร่างสำเร็จ แต่ก็เหมือนจะได้มีประโยชน์อันใดไม่ เพราะร่างจำลองทรายนั่นเคลื่อนไหวภายใต้ขอบเขตจำกัดของวงเฮอริเคนได้อย่างสมบูรณ์ มันกระโดดเบี่ยงตัวหลบหอกยักษ์ที่ประกอบขึ้นจากเวทย์ลมนั่นได้อย่างง่ายดาย เสียงกระแทกตัวของอาวุธของทางเฟี๊ยตกับพื้นดินดังก้องไปทั่วอาณาเขตแคบๆ นั้น ทันทีที่กลุ่มก้อนอากาศทรงอาวุธแหลมกระทบกับพื้น มันก็แตกสลายออกพ่นควันพิษออกมาปริมาณไม่น้อย แต่ก็น่าเสียดายที่อิทธิพลของมันส่งไปไม่ถึงเจ้าตุ๊กตาทรายที่รู้ทันหนีไปอีกขอบหนึ่งของสนามเสียแล้ว
“อึ้กก”
“อึ้กก”
แต่แล้วเสียงของชายหนุ่มทั้งสองที่กำลังจะเรียกใช้การต่อสู้จากการ์ดลำดับถัดไปสะดุดไปอย่างไม่ทราบสาเหตุอีกครั้ง พวกเขาไม่อาจเปล่งเสียงใดๆ ออกมาจากลำคอได้เลย ร่างกายก็ถูกตรึงราวกับต้องมนต์ดำที่ไม่อาจต้านทานได้ วงเวทย์สีทองอร่ามปรากฏกายขึ้นบนพื้นดินโดยรอบอีกครั้ง อักขระภาษาจีนค่อยๆ ดึงตัวเองออกจากผืนดินล่องลอยไปบนอากาศในยามค่ำคืนนั่น เส้นสายที่ประกอบด้วยสีทองบริสุทธ์นำตัวเองขึ้นจากพื้นดินแกร่ง ก่อนจะตวัดตัวเข้าเกาะเกี่ยวชายทั้งคู่อย่างที่เคยเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานั้น ดูเหมือนว่าเฟี๊ยตกับธันจะติดกับดักอะไรสักอย่างเข้าอีกแล้ว
เฟี๊ยตร้องออกมาอย่างขัดใจ แต่มันก็กลายสภาพเป็นเพียงลมเบาๆ ออกจากช่องคอเท่านั้น ระบบการพูดของเขาถูกปิดลงเสียแล้ว นั่นหมายความว่า เขาก็หมดโอกาสที่จะสั่งการใดๆ กับการ์ดทั้งหลายด้วยเช่นกัน
ทันทีที่พวกเขาสูญเสียความสามารถในการควบคุมตัวเองไปอย่างสมบูรณ์ ร่างตุ๊กตาทรายของชายแปลกหน้าคนนั้นก็ค่อยๆ สลายตัวอย่างช้าๆ ก่อนจะหลุดลอยหายไปราวกับย้อนเทปเหตุการณ์เมื่อครู่อย่างใดอย่างนั้น เกราะที่เคยเป็นกำบังชายคนนั้นมลายหายไปในพริบตา เหลือแต่ชายชุดดำรูปร่างสูงใหญ่ในชุดคล้ายกองโจรนั่นที่ยืนอยู่เพียงลำพังท่ามกลางความมืดมิดในคืนเดือนมืดคืนนั้น
“คำสาปที่พวกคุณกำลังติดกับอยู่นั้นชื่อว่า The Wick of Kongbeng หรือไส้ตะเกียงของขงเบ้ง มันเป็นการ์ดพรสวรรค์ที่ผมได้รับตอนต้นเกม และมันไม่ได้อันตรายอย่างที่คุณคิด”
ชายในชุดดำคนนั้นเริ่มต้นอธิบายอย่างแช่มช้า ราวกับว่าสิ่งที่พูดเป็นสิ่งสามัญธรรมดาและไม่น่าตื่นเต้นแม้แต่เสี้ยวอณูเดียว เขากวาดสายตาไปยังพวกเขาทั้งสองคนที่ตกอยู่ในสภาวะที่ไม่อาจป้องกันตัวได้เลย แต่ดูเหมือนว่าชายคนนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีคุกคามใดๆ นอกไปจากพูดไปเรื่อยๆ ตามความต้องการของตนเท่านั้น
“อึ้กก”
ธันในขณะนั้นดูเหมือนพยายามทำท่าจะตอบโต้ด้วยวาจาใดๆ ออกไป แต่ก็ไม่มีประโยชน์อันใดเกิดขึ้นเลย พวกเขาไม่สามารถพูดเอ่ยเสียงใดออกไปได้ทั้งสิ้น สีหน้าของเด็กหนุ่มแสดงความโกรธเกรี้ยวออกมาอย่างชัดเจน พวกเขาตกอยู่ในสถานการณ์ที่ชวนเจ็บใจที่สุด
“การทำงานของไพ่ใบนี้น่าสนใจมาก คือ เมื่อต้องการใช้ก็ให้บอกความต้องการที่อยากจะให้เกิดขึ้น และไพ่จะให้เงื่อนไขมาว่าเจ้าของไพ่ต้องทำอะไรให้สำเร็จเพื่อแลกกับความสัมฤทธิ์ผลของความต้องการนั้น” ชายคนนั้นพูดอย่างสบายๆ
“ความต้องการแรกของผม คือ อยากรู้ความจริงว่าพวกคุณทั้งคู่มีความประสงค์ร้ายใดๆ กับผมหรือไม่ และเงื่อนไขก็คือผมต้องทำให้พวกคุณเอ่ยชื่อและนามสกุลจริงออกมาให้ได้ และผมก็ทำสำเร็จ ผมจึงได้รู้ว่าโดยเนื้อแท้แล้ว พวกคุณไม่ได้มีความประสงค์ร้ายใดๆ กับผมเลย” ชายแปลกหน้าคนนั้นบอกเล่าเรื่องราว
เฟี๊ยตซึ่งในขณะนั้นไม่อาจตอบโต้ด้วยคำพูดหรือการกระทำใดๆ ทั้งสิ้นได้แต่รับฟังอย่างสงบและคิดตาม ดูเหมือนว่าอันที่จริง ชายตรงหน้าก็ไม่ได้ร้ายเท่าที่จินตนาการไปสักเท่าไหร่นัก
“แน่นอนว่าผมก็ไม่มีประสงค์ร้ายใดๆ กับพวกคุณเช่นกัน แต่เมื่อผมกำลังจะเฉลยความจริงกับพวกคุณทั้งสองคนทราบ คมดาบของอาวุธก็หันปลายคมเข้าสู่คอหอยผมเสียแล้ว ผมจึงต้องร้องขอเงื่อนไขถัดมา” ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยความเรื่อยๆ พร้อมกับรอยยิ้มตรงมุมปาก
“ผมต้องหลอกล่อให้พวกคุณประสานการโจมตีกันเพื่อที่จะหยุดคำพูดและการเคลื่อนไหวพวกคุณได้ 3 นาที เวลานั้นน่าจะเพียงพอให้พวกคุณรับฟังเหตุผลของผมอย่างใจกว้าง” เขาเอ่ยต่อ
“และดูเหมือนว่าผมจะโชคดีที่พวกคุณทั้งคู่ถนัดที่จะโจมตีแบบใช้กลยุทธ์ร่วมอยู่แล้ว”
“ผมชื่อกันต์ กันต์ วิฬุณธรณ์ เชิดชูเกียรติวงศ์ สิ่งแรกที่ผมจะบอกคือผมมาดี สิ่งที่สองที่ผมจะบอกคือผมขอบคุณพวกคุณมากที่ช่วยชีวิตผมไว้จากไดโนเสาร์นั่น” เขายิ้มออกมาอย่างเปิดเผย
“มนต์สะกดกำลังจะหมดลงภายในไม่กี่วินาทีข้างหน้า สิ่งสุดท้ายที่ผมจะบอกพวกคุณคือ ผมหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะรับฟังเหตุผลของผมที่ผมได้อธิบายไปอย่างบริสุทธ์ใจ”
ชายในชุดกองโจรสีดำนั่นผายมือออกไปด้านข้างลำตัวน้อยๆ พร้อมกับแสงสีทองอ่อนๆ ที่ค่อยๆ กระจายออกมาจากร่างกายพวกเขาทั้งคู่อย่างอ้อยอิ่ง ดูเหมือนว่ามนต์สะกดจากดินแดนแผ่นดินใหญ่นั่นจะจบลงแล้ว
“Herricane!”
“ธัน!”
เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นทันทีที่เขาสามารถขยับร่างกายและสั่งการการทำงานของไพ่ได้ตามต้องการ เฟี๊ยตที่อยู่ไม่ห่างออกไปนักรีบตะโกนดักคอขึ้นมาทันที ด้วยว่าไม่อยากให้ธันทำอะไรลงไปด้วยความวู่โวมและไม่ได้ตั้งใจ
“SEAL!”
เสียงธันดังขึ้นเพียงแค่ในช่วงไม่กี่อึดใจต่อจากนั้น พายุเฮอริเคนที่เคยบ้าคลั่งอยู่ในราตรีที่แสนจะดำมืดสงบลงอย่างรวดเร็ว ลมปริมาณมหาศาลค่อยๆ ลดความแรงของกระแสอากาศไป ก่อนจะสลายตัวหายไปในที่สุด เด็กหนุ่มเลือกที่จะเดินหันหลังออกไปจากบริเวณนั้นด้วยความหงุดหงิดที่แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไมเกมนี้แม่งมีแต่พวกระบบความคิดซับซ้อนวะ ทำอะไรง่ายๆ ตรงไปตรงมาไม่เป็นรึไง” ธันงึมงำสบถออกมาไม่ยาวนัก พร้อมกับทิ้งให้เฟี๊ยตอยู่บริเวณนั้น เพื่อรับหน้าที่ในการเจรจากับผู้มาใหม่ต่อไป
ติดตามข่าวสาร : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
จากผู้แต่ง : ขอโทษนะครับที่อาจจะทำให้หลายคนไม่พอใจที่คิดจะเลิกแต่งนิยาย ผมเหนื่อยมากกับหลายสิ่งหลายอย่างจริงๆ หลังจากที่กลับมานั่งทบทวนดูแล้ว ผมคงแต่งไปเรื่อยๆ ตราบเท่าที่ยังมีเวลาเอื้ออำนวยให้แต่งได้ อาจลงไม่บ่อย ไม่สม่ำเสมอ แต่ผมก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดครับ ผมคงไม่ได้ลงตามวันเวลาเหมือนเดิมแล้ว แต่ถ้าลงตอนใหม่จะพยายามอัพเดตในเพจครับ ถ้าไม่อยากกดเข้ามาเช็คบ่อยๆ ก็กดไลค์เพจไว้ก็ง่ายดีครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ เห็นใจนักเขียนมือใหม่หน่อยนะครับ ยังปรับตัวไม่ค่อยได้จริงๆ
-
มาแล้วดีใจจัง :mew1: อย่าเครียดมากน้า ชอบเรื่องนี้ เหนื่อยก้อพักแต่อย่าทิ้งเรื่องนี้น้า เราจะรอต่อไปให้กำลังใจน้า :L2:
-
:a5: พรสวรรค์ออกแนวขี้โกงอีกแล้ว เอามาเป็นพวกให้ได้นะ
ที่น้องธันเกาเหลากับกันต์ คงมีลางสังหรณ์ว่าเป็นศัตรูหัวใจแน่ๆเลยล่ะ
ฉันสัมผัสได้นะ :hao3:
ว่างๆค่อยแต่งแล้วมาลงก็ได้จ้า แต่แค่อยากให้ลงให้จบ //แอบกดดัน หึหึ :hao3:
-
โฮกกกกพึ่งเคยหาเรื่องที่อ่านเเล้วถูกใจขนาดนี้ สู้นะคับ ถ้าเหนื่อยก็พักบ้าง ขอโทดที่ไม่เคยเม้นเลยนะคับนี่เม้นเเรกหลังจากที่เจอ //ตามอ่านสองสามวันกว่าจะถึงตอนล่าสุด ก็เลยพึ่งได้มาเม้น รออ่านอยู่นะคับ
-
กำลังรอล้นว่าจะสู้กับไดโนสัตว์ประหลาดอย่างไร ต้องมาลุ้นมา กันต์มาทำไมแทน
-
ไม่รู้จะคอมเม้นอะไร งง แปป
ฮ่าๆๆ
-
:katai5: :katai5:
:katai2-1: :katai2-1:
-
ใจหายยย หมดเลย ตอนเฟี๊ยตกับธัน ติดกับดัก พูดไม่ได้ ควบคุมตัวเองไม่ได้ นึกว่าจะตายซะแล้ว เห้อ..ตาคนนั้น มันน่านัก ไม่สำนึกบุญคุญเลย ไม่น่าช่วยๆ
กระหรี่กัญชา คืออารายยค้าาา งงมากเลย
ยังคงเป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ สู้ๆ สนุกมากกกก อย่าเพิ่งท้อค่ะ
-
อร้ายยยย อ่านทันแล้ววววว เพิ่งได้เข้ามาอ่านเมื่อคืน จากที่คิดว่าจะลองอ่านสักตอนสองตอนจนไปๆมาๆตอนนี้อ่านจนครบจนทันแล้วว ชอบพัฒนาการของเฟี๊ยตนะ มันเป็นการพัฒนาการแบบมีเหตุผลทุกอย่าง แล้วก็ชอบตรงที่เฟี๊ยตไม่ได้เก่งเทพตั้งแต่แรกเริ่มแต่จะค่อยๆพัฒนาความสามารถของตัวเองอย่างมีเหตุมีผล แล้วก็ชอบพัฒนาการด้านความรู้สึกความสัมพันธ์ของตัวละครมากกก มันเหมือนค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่เร่งรีบอะไรมากมาย เหตุผลต่างๆที่ใช้เกี่ยวโยงกันก็สมเหตุสมผลดี ถ้าไม่บอกว่าเป็นเรื่องแรกนี่คือจะคิดเคยแต่งมาหลายเรื่องแล้วแน่ๆ ภาษาอ่านง่ายดี ไม่เข้าใจยากเกินไป
ปล.สู้ๆนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีมากเรื่องหนึ่ง นับถือคนแต่งจริงๆ
-
บทที่ 170 Ratthakit’s Playground
“ตกลงว่าคุณมาดี”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง เมื่อเด็กหนุ่มอีกคนเดินออกจากบริเวณดังกล่าวไปแล้ว ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ อย่างเป็นมิตร
“ครับ”
ชายหนุ่มในชุดดำคนนั้นตอบมาด้วยท่าทีสบายๆ เช่นกัน ราวกับว่าการประลองระหว่างตุ๊กตาดินยักษ์กับพายุหมุนลูกใหญ่เมื่อครู่นั้นไม่เคยเกิดขึ้นเลย
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีนะครับ” เฟี๊ยตพูดทั้งยังคงฉายรอยยิ้มกว้างอยู่อย่างนั้น
“หมายความว่า?” ชายชื่อกันต์คนนั้นขึ้นเสียงสูงอย่างสงสัย คิ้วของชายคนนั้นเลิกขึ้นเล็กน้อย
“เดี๋ยวก็รู้” เฟี๊ยตพูดสั้นๆ
“สนามเด็กเล่นของรัฐกิจ RELEASE!”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นเบาๆ เมื่อจบคำพูดนั้น และนั่นก็เป็นถ้อยคำสุดท้ายที่ชายชุดนั้นได้ยิน ก่อนที่เขาจะรู้สึกว่าตัวเองได้หลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่งที่เขาไม่เคยรู้จักเลย
ชายหนุ่มผู้รอดชีวิตจากสัตว์ดึกดำบรรพ์รู้สึกเหมือนจิตใจของตัวเองล่องลอยไปไกลแสนไกล เขารู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยไปกลางอากาศกว้างที่ไร้ขอบเขต ภาพที่เห็นขณะนี้มันระยิบระยับจับตาไปหมด มันสวยงามและชวนถวิลหาอย่างอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย อุปมาเหมือนเขาจะมีปีกให้โบยบินไปในท้องฟ้ากว้างอย่างใดอย่างนั้น เขาเสพความรู้สึกที่ลุ่มลึกจนหาที่สุดไม่ได้นี่อย่างคนที่เคว้งคว้างอยู่กลางทะเลกว้างและได้ผ่านมาพานพบกับพื้นแผ่นดินอย่างนั้น มันอิ่มเอมลึกๆ ในอกจนถอนตัวไม่ขึ้นเลย
“สวัสดี”
เสียงหนึ่งล่องลอยมาจากที่ไหนสักที่ จะว่าไกลก็คงไม่ใช่ เพราะเสียงนั้นชัดเจนในโสตประสาทเขาเหลือเกิน แต่จะบอกว่าใกล้ก็คงไม่ถูกนัก เพราะไม่ว่าเขาพยายามจะหาต้นตอของเสียงนั่นเท่าไหร่ เขาก็มองไม่เห็นสิ่งใดเลย คลองจักษุของชายหนุ่มในเวลานี้มีแต่เพียงภาพวิบวับเป็นประกายเหมือนอยู่ในโลกที่มีแต่อัญมณีมากมายเหลือคณานับ เขามองไม่เห็นสิ่งใดเลยนอกจากตัวเขาเองเลย
“สวัสดี”
เขาตอบออกไปสั้นๆ อย่างจับทิศทางไม่ถูกนัก เขารู้สึกเหมือนหัวเขาหนักๆ และคิดอะไรได้ช้าลง ราวกับว่าทุกสิ่งที่ผ่านจากปากเขาไปมันมาจากสันชาตญาณเท่านั้น ความรู้สึกนึกคิดของชายหนุ่มดูเหมือนจะตกหล่นหายไปในโลกไร้ขอบเขตนี่เสียแล้ว
“นายชื่อกันต์เหรอ”
เสียงปริศนานั่นดังขึ้นมาอย่างไร้ทิศทางอีกครั้ง ทันทีที่มันแตะต้องกับโสตประสาทของชายหนุ่มคนนั้น เขาก็ไม่อาจต้านทานที่จะตอบสนองไปได้เลย เสียงนั้นเป็นเหมือนของหวานที่นุ่มลึกเข้าไปในรสชิวหา แม้ว่ามันจะแฝงความเฝื่อนขมอยู่ตรงปลายความรู้สึกอยู่บ้าง แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะทำให้เขาปฏิเสธคำถามนั้นได้
“ใช่ ผมชื่อกันต์ ทำไมหรือ ทำไมรู้ชื่อผมด้วย”
เขาตอบออกไปจากความสัตย์จริง ทุกคำตอบนั้นไม่ได้ผ่านออกมาจากระบบกลั่นกรองทางความคิดแม้แต่นิดเดียว มันถูกตอบสนองออกมาจากสามัญสำนึกของเขาอย่างแท้จริง
“เมื่อกี้นายเรียกใช้วงเวทย์นั่นเพื่อทำร้ายชายทั้งสองคนนั้นใช่ไหม”
เสียงนั่นยังคงถามออกมาโดยไม่สนใจจะตอบคำถามที่แย้งกลับมาจากทางชายชุดดำนั่นบ้าง ในโลกแห่งนั้น เสียงคำถามนั่นดังขึ้นซ้อนไปซ้อนมาจากหลายทิศทางราวกับว่าคนถามสามารถแยกกาย และเอ่ยถามมันออกมาพร้อมกันจากทุกทิศทางได้
“ไม่ ไม่ใช่สักหน่อย”
ชายหนุ่มคนนั้นตอบออกมาอย่างร้อนรน เขาส่ายหัวแสดงความปฏิเสธซ้ำไปซ้ำมา เหมือนเด็กที่กำลังแก้ตัวจากการถูกเข้าใจผิด มันดูจริงใจและเข้าใจได้อยู่ในที
“แล้วนายทำทำไม” เสียงนั่นดังต่อเนื่องขึ้นทันที
“ผมแค่อยากเป็นเพื่อนกับพวกเขา”
เสียงของชายหนุ่มในชุดมืดสนิทนั่นพูดขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบา น้ำเสียงนั้นแสดงความรู้สึกผิดออกมาอย่างจับรู้สึกได้
“นายต้อนรับเพื่อนใหม่ด้วยการสาปเวทมนตร์ใส่เนี่ยนะ”
เสียงนั่นตวัดปลายเสียงขึ้นด้วยอารมณ์เล็กน้อย ราวกับว่าเจ้าของคำถามนั่นกำลังไม่พอใจอยู่อ่อนๆ ซึ่งนั่นทำให้คนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ที่ไร้ขอบเขตยิ่งร้อนรนเข้าไปใหญ่
“ช่วงนี้พรรคมังกรทมิฬกำลังขยายอิทธิพลมาก ผมไว้ใจคนแปลกหน้าในทันทีไม่ได้หรอก อีกอย่าง อาคมที่ใช้ก็ไม่ได้สร้างความบาดเจ็บอะไร มันอาจจะทำให้เข้าใจผิดไปบ้าง แต่เรื่องแบบนี้มันก็น่าจะอะิบายกันได้ด้วยเหตุผลได้นี่”
เสียงนั่นแย้งมาพร้อมกับเหตุผลที่มีน้ำหนักพอสมควร แต่อย่างไรก็ตาม ในน้ำเสียงนั้นก็ยังคงเจือความรู้สึกผิดอยู่อย่างจับสังเกตได้
“นึกว่าจงใจเรียกใช้อาคมเพื่อทดสอบฝีมือเสียอีก”
เสียงนั้นยังคงดังมาอย่างหยั่งเชิง ภายใต้โลกที่เต็มไปด้วยแสงวูบวาบและกลิ่นอายของอารมณ์ที่ชวนหลงใหลนั้น ชายหนุ่มชื่อกันต์คนนั้นก็ยังคงควบคุมความเป็นตัวของตัวเองไม่ได้แม้แต่นิดเดียว
“ก็ส่วนหนึ่ง ผมแค่รู้สึกได้ว่าชายสองคนนั้นต้องมีดีอะไรสักอย่าง การเข้าใจช่วยคนแปลกหน้าในสถานการณ์คับขันนั่นก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่พอจะบ่งชี้ได้ ผมก็แค่อยากพิสูจน์ความคิดตัวเองว่ามันถูกต้องหรือเปล่า”
เสียงของผู้มาใหม่คนนั้นตอบออกมาอย่างแผ่วเบา เหมือนกับว่าตัวเขาเองก็ไม่ค่อยอยากจะเปิดเผยมันออกมาเท่าไหร่นัก แต่ตัวชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่อาจฝืนต้านทานอำนาจภายใต้โลกมหัศจรรย์นี้ได้
“นายเกือบจะลงมือทำร้ายผู้ที่มีพระคุณต่อนาย เพียงเพราะแค่อยากพิสูจน์สมมติฐานบ้าๆ บอๆ เนี่ยนะ”
เจ้าของคำถามนั้นส่งเสียงกึ่งไม่พอใจขึ้นอีกครั้ง เสียงนั่นดังก้องไปก้องมาในโลกเสมือนที่ระยิบระยับไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจแตะต้องได้ เหมือนกับความไม่พอใจนั้นจะถูกขยายขนาดเป็นทบเท่าทวีคูณ เสียงนั้นทำเอาชายหนุ่มชื่อกันต์คนนั้นหน้าซีดไปอย่างห้ามไม่ได้เลย
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ”
เสียงของเขาพึมพำออกมาราวกับความพร่ำเพ้อที่กระจายออกมาด้วยพิษไข้ ความรู้สึกในอกของชายหนุ่มมันลุกลี้ลุกลนจนดูเหมือนโลกใบนั้นจะบูดเบี้ยวไปเพราะความผันผวนทางอารมณ์นั่น
“ช่างมันเถอะ อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ตั้งอยู่บนเจตนาร้ายอะไร”
เสียงปริศนานั่นดังขึ้นเป็นลำดับสุดท้าย พร้อมกับเสียงถอนหายใจน้อยๆ อย่างตัดสินใจได้ และสัญญาณนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มในโลกเบี้ยวๆ แห่งนั้นผ่อนคลายลงอย่างบอกไม่ถูกเลย
“รางจืด RELEASE!”
“แอวะะะะ”
ชายชุดดำที่กำลังนอนแผ่ตัวเองอยู่บนพื้นดินนั่น สำลักออกมาเสียงดังลั่น ก่อนจะพ่นสสารในกระเพาะอาหารคืนกลับมาสู่โลกภายนอกอย่างหมดสิ้น เขาวิงเวียนศีรษะไปหมด เขาจำได้ว่าครั้งล่าสุดเขาตกอยู่ในโลกที่มหัศจรรย์ถึงที่สุดและหาอาณาเขตสิ้นสุดไม่ได้ แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเสียแล้ว แถมกลับมาพร้อมกับอาการคลื่นไส้ วิงเวียน และทรมานในช่องท้องอีกด้วย
“แอวะะะะ”
เขาสำรอกอีกระลอกอย่างต้านทานต่ออาการข้างในไม่ได้ ชายหนุ่มหันไปมองด้านหลังเมื่อรู้สึกว่ามีมือสองข้างกำลังลูบหลังให้เขาในตอนที่เขากำลังอาเจียนอยู่นั่นเอง มือหนึ่งเป็นของชายเจ้าของลมพายุบ้าคลั่งนั่น ใจร้อน มุทะลุอยู่บ้าง แต่ก็มีพลังเวทย์ที่ยากจะหยั่งถึง และอีกมือหนึ่งเป็นของชายผิวขาวบริสุทธิ์ ตาคู่เล็กนั่นมองมาที่เขาอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มมุมปากนั่นแสดงความฉลากแกมโกงออกมาอย่างรู้สึกได้ เขารู้สึกได้เลยว่าชายคนนั้นต้องมีปัญญาเป็นอาวุธอย่างแน่แท้ ถ้าชายอีกคนมีพลังเวทย์และพละกำลังที่ยากจะสัมผัส ชายคนนี้ก็น่าจะมีพลังอำนาจแห่งสติปัญญาที่ยากเกินจะหยั่งถึงด้วยเช่นกัน
“ยินดีต้อนรับ” เสียงทักทายแรกดังมาจากเภสัชกรหนุ่ม
“ว่าไง ไอ้เพื่อนใหม่” เสียงต่อมาเป็นของว่าที่สถาปนิกที่เผยรอยยิ้มกว้างกึ่งสะใจ
“เกิดอะไรขึ้น ผมไม่เข้าใจ” เขาตอบกลับมาอย่างสติสัมปชัญญะไม่สู้สมประกอบนัก ร่างกายเขายังรวนๆ และไม่คืนสู่สภาพปรกติดี
“นายแค่ต้องอาคมของสนามเด็กเล่นของรัฐกิจแค่นั้นแหละ นายบีบเค้นความจริงจากพวกเราได้อย่างไร พวกเราก็บีบเค้นเอาความจริงจากนายได้เหมือนกัน ไม่ดีเหรอ แฟร์ๆ อาการข้างเคียงมากหน่อยก็ถือว่าเป็นการรับน้องแล้วกัน ฮ่าฮ่า” เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ ตรงท้ายประโยคนั้น
“นายเป็นพ่อมด?” เสียงนั่นดังขึ้นอย่างตระหนกน้อยๆ
“เปล่า ผมเป็นนักวางยาพิษ!”
จิ้มกันสักนิด www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : พอไม่มีพันธะผูกพันเรื่องเวลาก็แต่งสบายนะครับ มีอารมณ์ก็แต่ง เหนื่อยก็พัก ฮ่าฮ่า อาจจะไม่สม่ำเสมอหน่อยนะครับ ทนๆ กันไปนะ ผมตามอ่านทุกคอมเม้นนะครับ คอมเม้นยาวๆ นี่อ่านแล้วมีแรงฮึดแต่งเลย อ่านซ้ำๆ เป็นกำลังใจในการแต่งครับ สิ่งเดียวที่ยังทำให้ผมแต่งนิยายจนถึงทุกวันนี้ก็คือคอมเม้นคนอ่านนี่แหละครับ อ่านจบแล้วก็เม้นให้กันหน่อยนะ แบ่งปันกำลังใจให้กัน เย่
ปล. กะหรี่กัญชาเป็นชื่อเรียกปลายเกสรของต้นกัญชาครับ เป็นส่วนที่ออกฤทธิ์หลอนประสาทสุดๆ เลยยย
-
ว้าวๆๆๆๆ มาใหม่อีกตอนแล้ว ดีใจจัง :mew1:
สรุปว่าได้เพื่อนร่วมกลุ่มใหม่อีกคนแล้วคนนี้จะมีคู่กะเขาไหมหรือจะมาเป็นก้างขวางคอหว่า
อืมๆๆ ท่าทางเกมนี้จะชนะได้เงินล้านต้องหลายคนช่วยสิเนอะ
รอลุ้นกันต่อไป :ling1:
ได้ความรู้ด้วยนะ นิยายเรื่องนี้หลายอย่างละชอบมาก กะหรี่กัญชา อืมๆๆๆพึ่งรู้นะเนี่ย :mew5:
-
คือเราสงสัยมากๆว่า รัฐกิจเป็นใคร ก๊ากกกกกกกกกกกกก //โดนตบ
ล้อเล่น รัฐกิจคือชื่อของเฟี๊ยตใช่ป่ะ แล้วทำไมการ์ดถึงชื่อสนามเด็กเล่นของรัฐกิจได้อ่ะ
ชื่อเฟี๊ยตมันไม่น่าอยู่ในสารระบบนี่
อยากรู้ว่าไอ้การ์ดสนามเด็กเล่นมันเป็นมนต์แล้วทำไมต้องใช้รางจืดแก้อาการด้วยอ่ะ งงตรงนี้
“ตกลงว่าคุณมาดี”
เสียงของธันดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง เมื่อเด็กหนุ่มอีกคนเดินออกจากบริเวณดังกล่าวไปแล้ว ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ อย่างเป็นมิตร
แล้วก็นี่ ตอนที่แล้วธันปล่อยให้เฟี๊ยตเจรจา พอมาอีกตอนธันดันเป็นคนคุย แถมอัธยาศัยดี
คือข้ามตอนไปรึเปล่าอ่ะ
-
กรีสๆๆๆๆๆๆๆ "ผมเป็นนักวางยาพิษ!"
อย่างเท่อะคนเขียน
-
แง่ะ บังคับมาบังคับกลับไม่โกง :laugh:
-
ดีมากกกก เฟี๊ยต ตบมือให้รัวๆเลย เอาคืนบ้าง ตากันต์นิสัยเสีย แกล้งเพื่อนน อิอิ อ่านตอนนี้ก็ได้ทบทวนความรู้สมุนไพรที่เคยเรียนรู้พร้อมๆกับเฟี๊ยตเมื่อตอนเข้าเกมมาใหม่ๆด้วย อิอิ ทีนี้กลุ่ม3 คนผจญภัยก็จะเริ่มขึ้นอีกแล้ว ลุ้นมากเลยว่า จะข้ามแม่น้ำนี่ไปได้ยังไง
-
มีเอาคืนด้วย ร้ายไม่เบา รถเต่าคันนี้
ดูๆผู้เขียนคงจริงจังเร่งรัดตัวเองมาก แต่ผู้เขียนหน้าจะเที่ยวเก่ง หน้าจะสบายๆๆนะ แต่ก็ดีแล้วที่อารมณ์ดี ผู้อ่านก็นั่งรออ่านต่อไป คิดมาก ตีนกาตามหานะ
-
กริ๊ดๆๆๆๆๆ อะไรไม่รู้ตามคอมเม้นข้างบน ฮ่าๆ เพื่อนใหม่หล่ออะ อ้ายยย กริ๊ดแปปป
พี่เฟี๊ยตหล่อเว่อร์ เอ๊ะ ต้องพี่มะ เอาเป็นว่าวลีเด็ดประจำวันนี้
“นายเป็นพ่อมด?” เสียงนั่นดังขึ้นอย่างตระหนกน้อยๆ
“เปล่า ผมเป็นนักวางยาพิษ!”
ฮ่าๆๆ หล่อเท่ห์ สะใจ ฮ่าๆ แต่เรายังไม่ลืมนะ ใครเป็นพระเอกตอบมานะ จะได้เชียร์มวยถูกคู่ ฮ่าๆๆๆ
-
บทที่ 171 Someone New
และค่ายค้างแรมง่ายๆ ก็ถูกตั้งขึ้นในค่ำคืนนั้น
ชายจากโลกที่แตกต่างทั้งสามคนนั่งล้อมวงล้อมรอบกองไฟที่กำลังลุกโชติช่วงในราตรีที่แสนเงียบสงบคืนนั้น ราวกับเฟี๊ยตและธันจะตอบรับชายคนใหม่มาเป็นเพื่อนไปเสียแล้ว เพราะคนทั้งคู่เตรียมอาหารและที่พักราวกับว่ามีสมาชิกในทีมเป็นสามคนอย่างนั้น ธันรับหน้าที่จัดการอาหารมื้อเย็นที่โอนเอียงจนจะกลายเป็นค่ำ ในขณะที่เฟี๊ยตยังคงเฝ้าอาการของกันต์ไม่ห่าง เภสัชกรหนุ่มยังคงต้องให้ยาถอนพิษเพื่อนใหม่ตามจังหวะเวลาที่เหมาะสม ดูเหมือนว่ากลยุทธ์สนามเด็กเล่นของรัฐกิจที่เขาคิดขึ้นจะเอาเรื่องอยู่ไม่ใช่น้อย
“ตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงแหบพร่านั่นหันมาถามเฟี๊ยตที่กำลังนั่งอยู่เคียงข้าง
“หืมม” เสียงของเฟี๊ยตแย้งมาอย่างงงๆ เมื่อได้ยินประโยคที่คล้ายกับเป็นคำถามนั่น แต่เขาก็ไม่ได้ชะงักมือที่ส่งแก้วน้ำให้คนตรงหน้า น้ำเสียงนั่นดูแหบแห้งและต้องการเครื่องดื่มเป็นพิเศษ
“นายวางยาตั้งแต่ตอนไหน ทำไมไม่เห็นรู้สึกตัวเลย” กันต์พูดขึ้นหลังจากที่ดื่มน้ำที่เพื่อนชายส่งให้จนหมดแก้วแล้ว
“อ่อ มันเป็นวิธีการวางยาคิดที่เราคิดค้นขึ้นใหม่หนะ เป้าหมายแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่าโดนวางยาพิษอยู่” เฟี๊ยตตอบออกมาเมื่อเข้าใจว่าสิ่งที่อีกฝ่ายสงสัยคืออะไร
“อธิบายได้ไหม เป็นความลับหรือเปล่า” กันต์ถามออกมาอย่างระมัดระวัง
“ได้ วิธีก็คือเลือกใช้ยาพิษที่ระเหยได้ดี เอาพวกยาพิษเหล่านั้นผสมลงในทรายแล้วก็กระจายอยู่รอบๆ ตัวเป้าหมาย พอถึงเวลา ทรายก็จะปลดปล่อยไอพิษเหล่านั้นออกมาจากตัวเองไปสู่เป้าหมายตามต้องการ” เฟี๊ยตอธิบายอย่างไม่หวงห้ามอะไรนัก เขารู้ดีว่าอะไรควรบอก อะไรไม่ควรบอก
“อ๊าว นี่แปลว่ามีทรายผสมยาพิษกระจายอยู่รอบตัวผมมาตั้งนานแล้ว” กันต์เอ่ยอย่างสงสัย
“ใช่ ความจริงคือเราอาศัยจังหวะปล่อยทรายพิษไปตั้งแต่ตอนที่นายเรียกใช้ไพ่ทรายเหมือนกันแล้ว นายคงไม่ได้สังเกตว่ามันยังมีทรายเหลืออยู่จำนวนหนึ่ง ทั้งๆ ที่นายเรียกเก็บไพ่โกเลมไปแล้ว” เฟี๊ยตพูด
“อ๊าว นายรู้จักไพ่โกเลมด้วย?” กันต์เอ่ยอย่างฉงน
“เรียกว่าจุดไต้ตำตอดีกว่า เพราะไพ่ที่ใช้วางยานายก็ไอ้โกเลมนั่นแหละ ดูเหมือนว่าพวกเราจะบังเอิญมีการ์ดใบเดียวกัน” เฟี๊ยตพูดพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
“เออ บังเอิญจังแฮะ” กันต์ตอบรับสั้นๆ
“ว่าแต่ถ้าปล่อยทรายพิษมานานขนาดนั้น ผมก็น่าจะโดนพิษไปตั้งนานแล้วสิ ทำไมถึงรอดมาจนหมดฤทธิ์อาคมได้” เขาเอ่ยอย่างไม่หมดความสงสัย
“ทรายพิษถูกห่อหุ้มไว้ด้วยทรายอย่างหนาพิเศษ พิษจะไม่สามารถทะลุออกมาเครื่องห่อหุ้มเหล่านั้นก่อนเวลาที่ต้องการ เมื่อมีคำสั่ง ทรายรอบนอกจะระเบิดตัวออกปลดปล่อยทรายพิษเพื่อปลดปล่อยไอพิษออกมาอีกทอดหนึ่ง ตูมม กว่าเป้าหมายจะรู้ตัวก็ช้าไปเสียแล้ว ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับหัวเราะอย่างขำๆ
“โหดหวะ นี่แปลว่าหลอกผมมาตลอดอะดิ ความจริงจะวางยาผมตั้งแต่ตอนที่ผมกางเขตอาคมรอบที่สองก็ได้ ทำไมถึงไม่จัดการผมตั้งแต่ตอนนั้นหละ” น้ำเสียงของกันต์เป็นไปในทางร่าเริง และไม่ได้มีเค้าความขุ่นมัวแม้แต่น้อย
“ช่วงที่คนรู้สึกว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่าอย่างถึงขีดสุด ช่วงนั้นมักจะเป็นช่วงที่มีสิ่งดีๆ หลุดออกมาให้เก็บเสมอ ยิ่งอยากพูด ยิ่งต้องให้พูด พิษหนะ วางเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ข้อมูลดีๆ พลาดไปแล้วไม่รู้ว่าจะมีให้เก็บอีกไหม จริงไหม?” เฟี๊ยตทิ้งท้ายพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินไปหาธันที่ส่งสัญญาณมาว่าอาหารค่ำเรียบร้อยแล้ว
พวกเขากลับมานั่งล้อมรอบกองไฟกันอีกครั้ง แต่คราวนี้มีอาหารค่ำอยู่ในวิถีชีวิตกลางป่าด้วย อาหารเย็นเป็นแกงเขียวหวาน กับผัดผัก พร้อมข้าวสวยร้อนๆ สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นไพ่สำเร็จรูปมากกว่าฝีมือของธันโดยตรง เพราะดูจากส่วนผสมที่มีมากมายหลายชนิด ถ้าธันลงมือปรุงจากวัตถุดิบสดเองจริงๆ น่าจะใช้ไพ่เป็นสิบๆ ใบอยู่ ซึ่งไม่น่าจะเป็นสิ่งที่เป็นไปได้
“แอวะะะะะะะะะ”
เสียงของกันต์ดังมาอีกครั้ง เมื่ออาหารคำแรกผ่านพ้นเข้าปากของชายหนุ่มไปได้สำเร็จ ดูเหมือนว่าฤทธิ์ของยาพิษของเฟี๊ยตยังไม่ยอมหมดลงง่ายๆ
“เฮ้ยยยยยยยยยย”
เฟี๊ยตอุทานขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะเรียกไพ่ยาต้านอาเจียนที่ปรุงจากน้ำลูกยอมาให้กันต์ดื่มอีกรอบ พลางลูบหลังกันต์ด้วยความรู้สึกผิดน้อยๆ
“ผมจะเป็นอย่างนี้อีกนานไหม” กันต์ถามออกมาด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีนัก
“พรุ่งนี้เช้าทุกอย่างจะกลับไปเป็นปรกติแน่นอน รับประกันเลย” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับฉายรอยยิ้มกว้างเรียกความมั่นใจให้คนตรงหน้า
“เฟี๊ยต มึงวางยาอะไรวะ ทำไมยังถอนพิษไม่ได้สักที” ธันถามขึ้น เมื่ออาการของกันต์ดูดีขึ้นมานิดหน่อยแล้ว
“มันต้องวางแรงนิดนึงหวะ ไม่งั้นมันไม่ได้ผล” เฟี๊ยตตอบออกมา
“ชื่ออะไรของมึงนะ รัดๆๆ อะ” ธันถามต่อ
“สนามเด็กเล่นของรัฐกิจ รัดๆๆ พ่องงง มึงสิ พูดซะชื่อท่ากูเสียลุคหมด อุตส่าห์ตั้งชื่อคูลๆ” เฟี๊ยตจงใจเอาลิ้นไปแตะปุ่มเหงือกตรงคำสุดท้ายเพื่อออกเสียงตัวแอลให้ชัดเป็นการกวนประสาทคนถามไปในตัว
“คูลพ่องงงง ชื่อแม่งโคตรเอาท์ ฮ่าฮ่า” ธันพูดทับมาอย่างไม่ยี่หระ
“ว่าแต่ มันเป็นยาพิษประเภทไหนเหรอครับ” กันต์แทรกขึ้นมาอย่างเป็นกังวลน้อยๆ
“อ่อ สนามเด็กเล่นของรัฐกิจเป็นกลยุทธ์ที่จะใช้ล้วงความลับของเป้าหมาย ยาพิษที่ใช้ก็จะเป็นพวกหลอนประสาทกับกล่อมประสาทเป็นหลัก จุดประสงค์ก็เพื่อจะหยุดสมองส่วนความคิดซ้ำซ้อนให้ทำงานไม่ได้อะไรประมาณนี้” เฟี๊ยตอธิบายคร่าวๆ
“โหดสัด เลวจริงๆ หวะ ข้าน้อยขอคารวะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันพูดขึ้นอย่างขำๆ
“แปลว่าผมถูกล้วงความลับไปหมดแล้วเมื่อกี้นี้” กันต์พูดพร้อมกับหรี่ตาลงน้อยๆ อย่างสงสัย
“ไม่มีอะไรมากหรอก พวกเราแค่ถามว่ามาดีหรือมาร้ายก็แค่นั้นแหละ ไม่ได้ยุ่มย่ามอะไรไปมากกว่านั้นหรอก” ธันตอบให้อีกฝ่ายสบายใจ
“แล้วคำตอบ?” กันต์พูดเป็นทีหยั่งเชิงถึงคำตอบที่เขาพูดออกไปตอนไร้สตินั้น
“สามัญสำนึกนายเป็นยังไง คำตอบนายก็เป็นอย่างนั้นแหละ ไม่มีใครโกหกสามัญสำนึกได้ยังไง ในสนามเด็กเล่นของรัฐกิจก็ไม่มีใครโกหกได้อย่างนั้นแหละ”
เฟี๊ยตหันกลับมาพูดกับกันต์อย่างเรียบๆ ดวงตาของชายหนุ่มจ้องลงเข้าไปค้นหาในความเป็นปริศนาของชายผู้มาใหม่คนนั้น ดูเหมือนว่าโลกเสมือนใบนี้จะพาคนที่น่าสนใจมาให้เขาพานพบอีกเสียแล้ว
“แล้วจะเอายังไงต่อไป เรื่องไดโนเสาร์”
เฟี๊ยตเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ชายหนุ่มมองไปทางเด็กหนุ่มสายฟ้านั่นเพียงชั่วครู่ ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มอีกคนอย่างเป็นคำถาม
“ผมลองใช้ไส้ตะเกียงของขงเบ้งแล้ว การจะผนึกการ์ดใบนี้ได้ ผมจะต้องยืนอยู่เฉยๆ โดยไม่ขยับตัวเลยเป็นเวลาสิบนาทีเต็ม ซึ่งผลก็เห็นชัดกันไปแล้ว”
กันต์ตอบออกมาอย่างเปิดเผย ประโยคนั่นเองที่ทำให้เฟี๊ยตถึงกับต้องย้อนไปคิดถึงภาพแรกที่เขาทั้งคู่ได้พบกับกันต์ ด้วยเหตุนี้สินะ ชายตรงหน้าถึงไม่ตอบโต้เจ้ายักษ์นั่นเลยแม้แต่น้อย
“แต่ถ้าเปลี่ยนจากคนเดียวเป็นสามคนอาจจะทำได้ก็ได้” ธันเปรยออกมาเบาๆ
“หมายความว่า?” กันต์หันไปมองหน้าเจ้าของประโยคนั่น
“ผมจะป้องกันเป็นด่านแรก ผมเชื่อว่าผมมีกลยุทธ์ที่เหมาะกับมันมากกว่าบาเรียของนาย ลำดับที่สองจะเป็นบาเรียอย่างที่นายเคยใช้ และถ้ามันแตกลงเฟี๊ยตจะปกป้องนายจนกว่าเวลาจะหมดลง” ธันอธิบายแผนการณ์อย่างสบายๆ
“แต่ไส้ตะเกียงของขงเบ้งทำให้มันสามารถถูกผนึกได้เท่านั้น นั่นแปลว่าเราต้องหาวิธีผนึกมันด้วย” กันต์พูดอย่างหารือ
“จากการเก็บข้อมูล เจ้าไดโนเสาร์นั่นน่าจะเป็นเพียงรูปสมมติเท่านั้น เพราะมันสามารถเกิดขึ้นได้ในหลายสถานที่ในเวลาเดียวกัน พลังเวทย์ของมันน่าจะรวมอยู่ในน้ำที่ขึ้นทรงเป็นรูปร่างมันเท่านั้น” เฟี๊ยตพูดขึ้น
“กำจัดน้ำ ฟังดูยากกว่าการฆ่าสัตว์ที่มีตัวตนจริงๆ ซะอีก” ธันบ่น
“อาจจะยากหรืออาจจะง่าย ต้นไม้ย่อมกินน้ำเป็นอาหาร เทียนเกล็ดหอยเป็นสมุนไพรที่ดูดน้ำและพองตัวได้ถึง 50 เท่าของน้ำหนักตัวเอง และพวกเราจะใช้พืชพันธุ์นี้เผด็จศึกมัน!”
อัพเดตการลงตอนใหม่ๆ : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จากผู้แต่ง : มีอารมณ์แต่งก็ลงบ่อย ไม่มีอารมณ์แต่งก็ลงน้อย คนแต่งติสสสสส 555 ปล. มีแก้ตอนที่แล้วนิสนึง คือลงชื่อตัวละครผิด กราบขอบคุณผู้พบเจอจุดผิดมา ณ ที่นี้ดั้ววววววว
-
อาห์ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมชื่อสนามเด็กเล่นของรัฐกิจ
คือกลยุทธ์ยอดแต่ชื่อมันแบบว่า...... เห็นด้วยกับน้องธัน :laugh:
มีแววว่าต่อไปอาจจะเป็นทีมสามคนนะเนี่ย
ถ้าเข้ามาร่วมทีมจริงก็น่าสงสารน้องธันสิ อดสวีทสองต่อสองเลย :hao3:
เทียนเกล็ดหอยดูดน้ำ 50 เท่า แต่นี่น้ำทั้งแม่น้ำเลยนะ จะทำยังไง
แนะนำให้น้องธัน สร้างเขื่อนกั้นน้ำ แม่น้ำจะได้แห้ง ฮ่าฮ่าฮ่า
-
ว้าวๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆ
เอาอีกๆๆๆๆๆ
-
:mew3: :mew5:โอ้ วิชาการแท้เหลา
-
งี้ต้องให้ธันสร้างคันกั้นน้ำที่จะไหลมาสมทบก่อนปะ ไม่งั้นไม่แห้งแน่ๆ
-
ทึ่งและเท่ห์จริงสำหรับหนุ่มสาระพัดพิษ ดูนิ่มๆแต่แพรวพรายนะ อยากรู้ว่าจำสู้ไดโนยังไง หวังว่าผู้เขียนคงมีอารมณ์ดี มีคนรอลุ้น
:katai4:
-
ยู้ฮู้ววววววว อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกเหมือนอ่านเลกเชอร์ของวิชาเรียนเลยอ่ะ เนื้อหาปึ๊ก ความรู้แน่นปั่ก สู้ๆเน้ออออออ o13 :กอด1:
-
สวัสดีครับ Writer
บทที่ 168 That Guy
"เสียงดังลั่นขึ้นเบาๆ พร้อมกับความพิอักพิอ่วนภายในช่องท้องที่จบลงเช่นกัน" ผมค้นไม่เจอคำนี้ครับ น่าจะเป็น "กระอักกระอ่วน" หรือ "พิพักพิพ่วน" มากกว่าครับ
ตอนแรกก็งงเหมือนกันว่าเฟี๊ยตได้ไพ่ สนามเด็กเล่นของรัฐกิจ มาตอนไหน แต่ชื่อมันคุ้นๆ ไปสืบค้นดูพบว่า
ในบทที่ 159 Reward ทั้ง 2 ได้รางวัลเป็นเงิน 10,000 เหรียญ และ ได้ซองเอาไปแลก Card ใน บทที่ 161 May Day ซองที่แลกได้ไพ่ชื่อ
The Playground of Maxwell (สนามเด็กเล่มของแม็กซ์เวลล์) เอ มันก็ชื่อ สนามเด็กเล่นของ Maxwell นี่นา ไม่ใช่ รัฐกิจ สรุปว่า สนามเด็กเล่นของรัฐกิจ เป็น ทักษะ หรืออะไรประเภทนี้ใช่มั้ยครับ ไม่ใช่ Card หรือว่า ใน 10 ซองที่ไปแลกมา มันมีไพ่ชื่อนี้อยู่จริงๆอ่ะ แต่ชอบมากเรื่อง ระบบ Controlled Release โดยใช้ทรายในการควบคุมการปลดปล่อยพิษนะ แสดงให้เห็นว่า เฟี๊ยตมีพัฒนาการ มีจินตนาการ มีการต่อยอดจากสิ่งที่ได้รับและเรียนรู้มาครับ ชอบมากๆ สมกับเป็นเภสัชกรจริงๆ
อยากอ่านต่อ อยากอ่านต่อ อยากอ่านต่อ โอม writer จงมีอารมณ์ จงมีอารมณ์ จงมีอารมณ์ :laugh: :laugh: :laugh:
Spanish Fly RELEASE!
ไม่รู้อารมณ์อาราย :z1: :z1: :z1:
-
ธันกับเฟี๊ยตเริ่มรู้ใจกันโดยมองตากันก็พอแล้วสินะ กลัวคนใหม่จะหลงเสน่ห์เฟี๊ยตจัง :ling3:
-
บทที่ 172 Nervous
ควันจางๆ ลอยตัวอย่างอ้อยอิ่งในค่ำคืนที่ฟ้ามืดสนิทคืนนั้น เพื่อนทั้งสองของเขาหลับไปแล้ว กันต์หลับไปเป็นคนแรกด้วยความเหนื่อยอ่อนและอาการข้างเคียงจากยาพิษของเขา ในขณะที่ธันก็ล่วงเข้าสู่นิทรารมณ์เป็นลำดับต่อไป หลังจากที่นั่งตากน้ำค้างเป็นเพื่อนเขาอยู่อีกชั่วระยะหนึ่ง ชายหนุ่มปฏิเสธที่จะเข้านอนในเวลานั้น เขารู้สึกว่าคืนนี้ความรู้สึกของเขาว้าวุ่นกว่าที่เคยเป็นนัก
ชายหนุ่มหยิบสมุดการ์ดขึ้นมาเปิดไปทีละหน้าอย่างครุ่นคิด พรุ่งนี้จะเป็นวันประกาศศึกแล้ว เขาเองก็พูดได้อย่างไม่เต็มปากนักว่าเทียนเกล็ดหอยนั่นจะได้ผลจริงๆ เขาเองยังไม่มั่นใจว่าเจ้าไดโนเสาร์นั่นมีกายเนื้ออยู่หรือเปล่า ทุกอย่างดูเป็นปริศนาไปเสียหมด แต่การจะยืดเวลาต่อไปอีกนั้นก็ดูจะหาประโยชน์ไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะวันนี้พรุ่งนี้หรือวันไหน พวกเขาก็ต้องเผชิญหน้าจากเจ้าสัตว์ยักษ์จากดึกดำบรรพ์นั่นอยู่ดี
เฟี๊ยตถอนหายใจออกมาเสียงดังท่ามกลางบรรยากาศเหงาๆ ของความมืดนั้น เขากวาดสายตามองไปโดยรอบก่อนจะรู้สึกอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูด เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ผิดที่ผิดทาง ยิ่งคิดเขายิ่งสงสัยว่าเขามาทำอะไรอยู่ที่นี่ เวลานี้ เมื่อกวาดสายตาไป ชายหนุ่มก็พบกับกันต์ ผู้มาใหม่ที่ดูจะมีความลับมากมายซ่อนอยู่ในตัวตนนั้น ถัดไปไม่ไกลก็เป็นธันที่เบื้องหลังที่ดูจะเป็นปริศนาไม่แพ้กัน โลกนี้ซับซ้อนเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจได้ หรือตัวเขาเองต่างหากที่อ่อนด้อยเกินกว่าจะยอมรับมัน
เช้าวันรุ่งขึ้นเริ่มต้นด้วยบรรยากาศหนักหน่วงพิกล ดูเหมือนว่าหมอกแถบริมแม่น้ำจะลงอีกแล้ว ถึงแม้จะไม่จัดเท่าครั้งก่อน แต่มันก็มากพอที่จะสร้างความรู้สึกขะมุกขมัวให้พวกเขาทั้งสามคน พวกเขาซักซ้อมความเข้าใจกันครั้งสุดท้าย ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังแม่น้ำสายยักษ์สายนั้น สมรภูมิรบกำลังจะเปิดฉากขึ้นแล้ว
จ๋อมมมมมมมมมม
เสียงก้อนหินที่ธันหยิบมาจากพื้นดินแถวนั้นและขว้างลงไปที่ลำน้ำดังกังวานขึ้นในความเงียบของสายวันนั้น หัวใจของเฟี๊ยตหวาดหวั่นอย่างบอกไปถูก คลื่นน้ำที่เคลื่อนตัวออกมาเป็นระลอก ทำเอาใจเขาระส่ำระสายด้วยความกังวลที่ยากจะควบคุมได้
ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงลำน้ำยกตัวสูงขึ้นราวกับมีสิ่งมีชีวิตขนาดยักษ์อะไรสักอย่างพยายามจะแสดงตนออกมาจากใต้กระแสน้ำเหล่านั้น มือของเฟี๊ยตกำแน่นอย่างตื่นเต้น ถ้าวันนี้พลาด พวกเขาก็ยากที่จะหาโอกาสแก้ตัวได้อีกครั้ง
“ใจเย็นๆ”
ธันเอื้อมมือมาแตะไหล่ของเพื่อนชาย เมื่อเห็นว่าเฟี๊ยตเริ่มมีอาการลนจนรู้สึกได้ ธันบีบไหล่เภสัชกรหนุ่มอย่างให้กำลังใจ
“ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี” ว่าที่สถาปนิกหนุ่มคนนั้นเอ่ยสำทับมาอย่างมั่นใจ
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เสียงคำรามที่พวกเขาฟังจนคุ้นเคยดังก้องขึ้นอีกครั้ง เจ้าสัตว์ประหลาดยักษ์โชว์ตัวเหนือแม่น้ำแห่งชีวิตนั้นอย่างองอาจ ในเวลาที่บรรยากาศเต็มไปด้วยหมอกบางๆ แบบนี้ มันดูราวกับจะมีขนาดใหญ่โตมโหฬารเพียงพอจะบดบังดวงอาทิตย์ให้หายไปทั้งดวงอย่างใดอย่างนั้น
“The Wick of Kongbeng RELEASE!”
เสียงของกันต์เอ่ยดังขึ้นเปิดศักราชการสู้รบเป็นคนแรก ตัวของเขาเรืองด้วยสีทองขึ้นครั้งหนึ่งก่อนจะวูบหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้น
“10 นาที 10 นาที เพื่อที่จะทำให้มันอ่อนแอพอจะให้พวกเราผนึกมันได้” เสียงของกันต์เอ่ยขึ้นอย่างมั่นคง เวลาแห่งการเดิมพันด้วยชีวิตเริ่มต้นขึ้นแล้ว!
10 นาที
“The Town Builder RELEASE!”
“The Unbreakable Dam!”
ธันตะโกนพร้อมกับวิ่งขึ้นไปบนบันไดล่องหนที่ทอดยาวออกไปเบื้องหน้า พร้อมกันกับที่กำแพงคอนกรีตขนาดมหึมากำลังแทรกตัวขึ้นจากพื้นดินอย่างช้าๆ มันค่อยๆ กลายสภาพเป็นปราการป้องกันการโจมตีล้อมรอบพวกเขาทั้งสามไว้ กำแพงนั้นก่อนตัวสูงขึ้นจนบัดนี้ เฟี๊ยตและกันต์ที่ยืนอยู่บนพื้นเบื้องล่างไม่อาจเห็นทัศนียภาพภายนอกได้อีกแล้ว เขื่อนยักษ์สร้างตัวเองเสร็จสิ้นพอดีในจังหวะเดียวกันกับที่ธันก้าวขึ้นไปเหยียบที่ยอดกำแพงฝั่งที่ติดกับแม่น้ำแห่งชีวิตพอดี
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เสียงร้องอย่างเกรี้ยวกราดดังขึ้นที่หลังกำแพงนั่น ไม่มีใครรู้ความเป็นไปใดๆ นอกสันเขื่อนเหล่านั้นเลยนอกจากธันที่บัดนี้กำลังเผชิญหน้าอยู่กับอสุรกายนั่นเพียงลำพัง เฟี๊ยตหันไปมองหน้ากันต์ที่ยืนอยู่อย่างเงียบสงบนั้น หากแต่ชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่ได้แสดงอาการตื่นเต้นอะไรออกมาให้เห็นเลย
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ดูเหมือนว่าการโจมตีระลอกแรกจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว เฟี๊ยตสังเกตเห็นน้ำส่วนหนึ่งกระเซ็นกระจายไปในอากาศ ถ้าเขาเดาไม่ผิด คงจะเป็นบอลน้ำของเจ้ายักษ์นั่นที่เข้าจู่โจมเขื่อนของธัน
9 นาที
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เจ้าไดโนเสาร์นั่นคำรามก้องอีกครั้ง ดูเหมือนความโกรธเกรี้ยวมันจะทวีคูณขึ้นจนหาที่สุดไม่ได้ เหงื่อน้อยๆ ซึมมาตามไรผมของเภสัชกรหนุ่มที่ยืนลุ้นอยู่ห่างๆ นั้น เขาห่วงเพื่อนที่กำลังยืนเด่นอยู่บนสันเขื่อนนั่นอย่างบอกไม่ถูก ใจเขามันร้อน ร้อนเกินกว่าจะยืนอยู่เฉยๆ มองดูเพื่อนตัวเองกำลังต่อสู้อยู่เพียงลำพังอย่างนี้
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงวัตถุขนาดใหญ่ชนิดหนึ่งเคลื่อนที่พุ่งเข้าชนเขื่อนนั่นอย่างรุนแรง เฟี๊ยตรู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนน้อยๆ ที่กระจายแผ่ไปตามสิ่งก่อสร้างนั่น เฟี๊ยตกัดริมฝีปากอย่างเริ่มจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ ทำไมเขารู้สึกพะว้าพะวงกับการต่อสู้นี้อย่างเกินปรกติไปนัก มันเหมือนมีลางสังหรณ์อะไรสักอย่างมาดลใจเขาอยู่เลย
“ดูเหมือนว่ามันจะรู้แล้วว่าสสารธาตุน้ำน่าจะแพ้ทางสิ่งก่อสร้างนี่ มันเลยเอาตัวเองพุ่งเข้าชนเขื่อนนี่เสียเลย และดูเหมือนว่าความคิดของมันก็ได้ผลไม่ใช่น้อย” กันต์เอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ ชายหนุ่มคนนั้นยืนนิ่งสงบ เขาดูใจเย็นต่อการรบรากับสัตว์ประหลาดนี่เหลือเกิน
8 นาที
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“แล้วเราจะทำยังไงกันดี อย่างนี้ไม่แปลว่าอีกไม่นานเขื่อนนี่ก็จะพังเหรอ เอาไงดีกันต์” เสียงของเฟี๊ยตถามขึ้นอย่างเริ่มเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ทำไมความรู้สึกเขาบอกว่าเรื่องนี้เข้าสู่ภาวะฉุกเฉินเสียแล้ว
“ใจเย็นๆ เฟี๊ยต นี่มันคือสิ่งที่เราคาดการณ์ไว้ไม่ใช่เหรอ ปราการด่านแรกจะต้องพังทลายลง หลังจากนั้น ผมจะใช้มนต์ที่เตรียมไว้กางเป็นปราการด่านที่สอง” กันต์พูดอย่างใจเย็น
“แต่...”
เฟี๊ยตขัดขึ้นพร้อมหยิบไพ่อะไรสักอย่างในมือขึ้น ซึ่งกันต์เองก็เห็นไม่ชัดเจนนักว่าคือไพ่อะไร รู้เพียงแต่ว่าเหมือนจะเป็นไพ่เวทมนตร์เท่านั้น
“อย่าทำเสียแผน พวกเราวางแผนกันตั้งนานไม่ใช่เพื่อจะให้ใครมาทำลายมันลงด้วยความใจร้อนนะ ถ้าเฟี๊ยตออกไปสู้แล้วยื้อเขื่อนนี้ไว้ไม่ได้ แล้วหลังจากมนต์ของผมประสบความสำเร็จ ใครจะเป็นคนผนึกมัน” กันต์พูดอย่างมีเหตุผล
7 นาที
“แต่แผนการมันต้องเปลี่ยนได้ตามสถานการณ์ไม่ใช่เหรอ” เฟี๊ยตเถียงออกมาด้วยความร้อนรน
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“หายใจเข้าลึกๆ แล้วคิดช้าๆ เฟี๊ยต เหตุการณ์มันยังไม่วิกฤตถึงขั้นนั้น อย่าให้ความเป็นห่วงธันทำให้ทุกอย่างพัง” กันต์พูดออกมาอย่างต้องการหยุดความร้อนรนของคนตรงหน้า
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“แล้วถ้าเขื่อนพังลงแล้วธันจะทำยังไง ไพ่ใบนี้ใช้เสร็จแล้วพลังเวทย์ธันจะเกลี้ยงแน่ๆ ไม่กลายเป็นว่าเราปล่อยให้ธันตายไปโดยที่พวกเราปลอดภัยอยู่ในกำแพงที่แข็งแรงเหรอ” น้ำเสียงของเฟี๊ยตเริ่มตวัดขึ้นเล็กน้อยอย่างปิดบังความร้อนรนของอารมณ์ไม่มิด
6 นาที
“ถ้าเฟี๊ยตห่วงธันขนาดนั้นก็เตรียมไพ่ไว้รอรับธันให้ทันก่อนที่ไดโนเสาร์นั่นมันจะโจมตีมาถึงบาเรีย แต่ไม่ใช่ว่าเอาพลังเวทย์ไปใช้ต่อสู้จนไม่มีใช้ตอนขั้นตอนสุดท้าย”
กันต์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ และนั่นดูเหมือนจะทำให้เฟี๊ยตรู้สึกได้ว่าตัวเองเริ่มแสดงความงี่เง่าออกไปอย่างไม่รู้กาลเทศะเลย
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“โอเค” เฟี๊ยตรับคำอย่างง่ายๆ เขาเริ่มรู้สึกผิดที่งี่เง่าจนเกินสมควรเสียแล้ว
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“The Defensive Golem RELEASE!”
คำสั่งของเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างตัดสินใจได้ในที่สุด ทันทีที่ปีศาจทรายนั่นปรากฏกายขึ้น ดวงตาของกันต์ก็เลิกขึ้นน้อยๆ ก่อนจะพึมพำอะไรในลำคออยู่คนเดียวเงียบๆ
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
5 นาที
ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เสียงสุดท้ายดังขึ้นอย่างไม่อาจต้านทานแรงของเจ้าปีศาจดึกดำบรรพ์นั่นได้อีกแล้ว เขื่อนยักษ์นั่นสั่นอย่างรุนแรงก่อนจะทรุดตัวพังทลายอย่างหมดท่า มวลน้ำก้อนหนึ่งพุ่งเข้าปะทะกับผนังเขื่อนและระเบิดขึ้นอย่างดัง บริเวณปะทะนั้นกลายเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ เผยให้เห็นเจ้าสัตว์ประหลาดที่รอคอยจังหวะนี้อยู่บริเวณภายนอก ปราการด่านแรกของพวกเขาพังลงอย่างหมดท่าเสียแล้ว
แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่สร้างความตระหนกให้กับเฟี๊ยตในเวลานี้ที่สุด ภาพที่ส่งผลต่ออารมณ์ของเขาได้มากที่สุดในเวลานี้คือภาพของชายหนุ่มที่ตกลงจากเขื่อนพุ่งลงตามแรงโน้มถ่วงลงสู่พื้นดินอย่างไม่อาจควบคุมตัวเองได้ ดูเหมือนพลังเวทย์ของธันจะเกลี้ยงหลอดเสียแล้ว ร่างกายของเด็กหนุ่มตกสู่พื้นอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามันจะแตกสลายเป็นเศษเถ้าธุลีภายในไม่อีกอึดใจข้างหน้าเท่านั้น
“ไอ้ธัน ไอ้เพื่อนชั่ว มึงไม่มีสิทธิ์ตาย ถ้ากูไม่อนุญาต มึงห้ามตาย มึงได้ยินกูไหม!”
จิ้มเบาเบา www.facebook.com/allornonetheauthor
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
จากผู้แต่ง : หายไปสักพักหนึ่ง ไม่กี่วันเองเนอะ ปั่นบทความส่งประกวดอ่า ย๊ากยากกกกกกกกก ยากกว่าแต่งนิยายสิบเท่า เอาเป็นว่าอวยพรให้ผมได้รางวัลด้วยนะ เผื่อผมจะมีชื่อเสียงกับเขาบ้าง ถึงแม้โอกาสชนะจะเป็นลิมิตเข้าใกล้ศูนย์ก็ตาม 555
ปล. สนามเด็กเล่นของรัฐกิจเป็นกระบวนท่าที่เฟี๊ยตคิดเองครับ ไม่ใช่การ์ดน้า
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
อร้ายยยยยย มาต่อแล้ววววว ลุ้นอ่าาาา คนเขียนอย่าปล่อยให้ค้างอย่างนี้สิคะ!!
-
มาเป็นกำลังใจห้อีกแรง....
-
อุกรี๊ดดดดดดดดดดดดด :hao5:
ค้างมากกกกกกกกกก มาต่อเร๊ว :ling1:
-
ก่อนอื่นเลย ขอให้คนเขียนได้รางวัลนะค้าาสู้ๆ อย่าลืมบอกข่าวกันมั่งนะค้า อิอิ
อ่านตอนนี้แล้วลุ้นมากก ตอนแรกก็คิดว่า ไดโนตัวนั้นคงเป็นสัตว์อะไรซักตัวล่ะ แต่กลับกลายเป็นว่า เป็นรูปสมมติอีก ยิ่งลุ้นถึงวิธีกำจัดสัตว์ประหลาดนี่จริงๆ ว่า สามหนุ่มจะกำจัดยังไง สนุกมากเลยค่าตอนนี้ ลุ้นอย่างเดียว พ่อหนุ่มสายฟ้าก็รับศึกหนักอยู่ด้วย
ชอบประโยคนี้ อ่า "ไอ้เพื่อนชั่ว ห้ามตายถ้ากูยังไม่อนุญาตให้ตาย..." คือแบบ เป็นการแสดงความเป็นห่วงเพื่อนในแบบของเฟี้ยตจริงๆ สะท้อนถึงตัวตนของเฟี้ยตที่กล้าได้กล้าเสีย และ ออกแนว ระห่ำนิดๆ ชอบๆๆ ยังคงรอและติดตามเรื่องนี้ค่ะ
-
ลุ้นมากกกกกกกจริงๆ เฟี๊ยตดูจะเป็นห่วงธันมากเกินนนน กันต์นี่ใจเย็นเกินไปหน่อยนะ ดูมีประสบการณ์มาเยอะแล้ว
ขอให้คนเขียนได้รางวัลชนะการประกวดนะจ้าาาาา :mew1: :call:
-
ห่วงใยกันเกินไปแล้วนะคู่นี้ :-[
-
ไม่ได้ิเข้ามานานมาก ๆๆๆๆ เข้าผู้แต่งครับว่า เหนื่อยและท้อ แต่อยากบอกว่า คนอ่านทุกคนรออ่านงานดี ๆ ด้วยใจที่จดจ่อ ขอให้กำลังใจในการสร้างสรรค์งานที่มีคุณภาพต่อไปคร้าบ
-
ยินดีด้วยสำหรับรางวัลที่ได้รับ อวยทั้งที่ไม่รู้รายละเอียด เป็นหน้าม้าที่ดี แล้วอย่าลืมมาต่อนะครับ อย่าให้ลุ้นนาน
-
บทที่ 173 Game
ตึงง
เสียงปะทะเบาๆ ดังขึ้นก่อนที่ร่างของเด็กหนุ่มจะกระทบกับพื้นดินให้แตกสลายไปต่อหน้าต่อตาเพื่อนทั้งสองคน ดูเหมือนว่าสมุนของเฟี๊ยตจะปฏิบัติการช่วยชีวิตธันได้ไวกว่าความคิดเฟี๊ยตเสียอีก เจ้าปีศาจทรายนั่นเอื้อมมือยักษ์ที่ประกอบขึ้นอย่างหยาบๆ นั่นไปรับเด็กหนุ่มไว้อย่างถนัดถนี่ ก่อนจะรีบถอยร่นพาร่างของธันกลับมาหาผู้เป็นนาย อย่างรู้ถึงภยันอันตรายที่ขวางอยู่เบื้องหน้า
ซู่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
เสียงมวลน้ำปริมาณมหาศาลพุ่งตรงดิ่งลอดช่องเขื่อนที่เพิ่งพังทลายลงนั่นเข้ามาอย่างคุกคาม เจ้าไดโนเสาร์นั่นแทบไม่เปิดโอกาสให้เขาได้หายใจหายคอแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
“The Wall of Art RELEASE!”
กันต์ที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงมากว่าห้านาทีแล้วนั้นตะโกนออกมาอย่างจับจังหวะอยู่พอดี ทันทีที่สิ้นสุดคำสั่ง พื้นดินด้านหลังชายทั้งสองก็ดังสะเทือนเลื่อนลั่นขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับกำแพงหลากสีที่แทรกตัวขึ้นมาเหนือพื้นดิน ก่อนจะค่อยๆ โค้งลงมาโอบล้อมรอบชายทั้งสองจากเบื้องบน ปราการด่านที่สองกำลังก่อตัวขึ้นแล้ว!
“Transparent!”
ตึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กำแพงยักษ์นั่นโค้งปิดลงบนพื้นสนิททันทีที่ร่างของธันถูกมวลทรายขนาดยักษ์พามาถึงภายในได้ คำสั่งของกันต์เปลี่ยนสภาพให้กำแพงที่เคยมีลวดลายหลากสีนั่นเปลี่ยนไปเป็นกำแพงใสภายในช่วงอึดใจนั้นเอง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงมวลน้ำเข้ากระทบกับบาเรียล่องหนนั่นหลังจากที่มันเพิ่งเสร็จสมบูรณ์ได้เพียงเสี้ยวของเสี้ยววินาทีเท่านั้น ละอองน้ำแตกกระจายไปภายนอกบาเรียนั้น เจ้าปราการด่านที่สองที่แข็งแรงไม่หยอกเลย
4 นาที
“ธัน เป็นไงบ้างวะ เจ็บอะไรตรงไหนหรือเปล่า”
เฟี๊ยตพูดขึ้นหลังจากที่ทรุดตัวลงไปนั่งอยู่ใกล้ๆ กับเด็กหนุ่มที่รับหน้าที่เป็นปราการด่านแรกซึ่งตอนนี้กำลังนอนหมดสภาพอยู่บนพื้น
“ไม่เป็นไรๆ แค่พลังเวทย์เกลี้ยงถังเฉยๆ ฮ่าฮ่า” ธันพูดออกมาง่ายๆ พร้อมรอยยิ้ม
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“แน่ใจนะ” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วร่างกายของคนตรงหน้า
“เออน่า กูอยู่กวนประสาทมึงได้อีกนาน ไปช่วยกันต์เถอะ”
ธันพูดออกมาพร้อมไล่ให้เฟี๊ยตไปทำหน้าที่ของตนเองต่อ เหมือนว่าเด็กหนุ่มพยายามจะพยักเพยิดหน้าเป็นการไล่คนตรงหน้า แต่แรงที่มีก็ไม่เอื้ออำนวยพอให้ทำได้
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงบอลน้ำยักษ์ปะทะเข้ากับบาเรียล่องหนนั่นดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอ เฟี๊ยตชำเลืองไปมองกันต์น้อยๆ ก็พบว่าชายหนุ่มยังคงยืนมองเงียบๆ อย่างนั้น เฟี๊ยตเริ่มคิดไม่ออกแล้วว่าที่กันต์เฉยชากับสมรภูมิขนาดนี้เป็นเพราะว่าอาคมบังคับให้เขาต้องอยู่นิ่งๆ หรือกันต์เป็นคนตายด้านกับการต่อสู้แบบนี้อยู่แล้ว
3 นาที
“เออน่าๆ ถามไปงั้นแหละ ขี้เกียจจะเก็บศพต่างหาก”
เฟี๊ยตอย่างกวนๆ เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นไปสมทบกับกันต์ เด็กหนุ่มที่นอนหมดท่าอยู่บนพื้นก็เพียงแต่ยิ้มให้อย่างไม่ต่อล้อต่อเถียงใดๆ ทั้งนั้น
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“เฟี๊ยต เตรียมตัวได้แล้ว” กันต์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยจะเย็นเหมือนท่าทางตอนนี้เท่าไหร่
“จะยื้อไว้ได้อีกนานไหม” เฟี๊ยตถามอย่างหารือ พร้อมกับเริ่มต้นหยิบการ์ดที่วางแผนแล้วว่าต้องใช้ออกมาจากสมุดเล่มโปรด
“ไม่น่านาน ดูเหมือนคราวนี้การโจมตีมันจะรุนแรงกว่าครั้งก่อน และถี่กว่าเดิมมาก” กันต์พูดออกมาอย่างเคร่งเครียด
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“The Spore Blower RELEASE!”
เฟี๊ยตตัดสินใจเรียกการ์ดที่จะเป็นกลยุทธ์หลักในการต่อสู้เพื่อเผด็จศึกของเจ้าไดโนเสาร์ตรงหน้า ปืนขนาดยักษ์ยาวกว่าสองเมตรมาปรากฏร่างอยู่ในมือของเขาอย่างรวดเร็ว ปากกระบอกของมันกว้างเท่ากับช่วงกระบอกปืน ลักษณะของมันคล้ายจะเป็นลูกครึ่งระหว่างปืนยาวกับไดร์เป่าลมร้อนอย่างใดอย่างนั้น
2 นาที
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“เทียนเกล็ดหอย!”
คำสั่งของเฟี๊ยตดังขึ้นพร้อมกับเสียงเหมือนใบพัดหรือมิเตอร์อะไรสักอย่างในปืนยักษ์อันนั้นเริ่มต้นการทำงาน มันหมุนเสียงดังชัดเจนอยู่ช่วงหนึ่งก่อนจะพ่นตัวเม็ดเทียนเกล็ดหอยขนาดเล็กออกมาจำนวนมากอย่างรวดเร็ว
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกระแทกที่ดังชัดขึ้นเรื่อยๆ นั่นเร่งให้เฟี๊ยตกวาดปากกระบอกปืนไปรอบบริเวณภายในบาเรียแคบๆ นั่น เม็ดเทียนเกล็ดหอยไปปะติดอยู่บนบาเรียล่องหนนั่นจนบดบังทัศนียภาพภายนอกไปพอสมควร บนกำแพงใสในตอนนี้แทบจะมีธัญพืชนั่นประทับอยู่แทบจะทุกบริเวณ
“เฟี๊ยต วิธีนี้จะใช้ได้ผลจริงๆ เหรอ”
เสียงของกันต์ดังขึ้นอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก เขากวาดตาดูเทียนเกล็ดหอยที่กระจายอยู่เต็มไปหมดนั่น ถึงแม้ว่ามันจะพองตัวได้มากกว่า 50 เท่าตามที่เฟี๊ยตบอกก็จริง แต่มันก็ไม่น่าเพียงพอสำหรับปริมาณน้ำที่ดูเหมือนจะมากมายไม่มีวันหมดเหล่านั้น
“นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่คิดออกในเวลานี้”
เฟี๊ยตพูดขึ้นด้วยความไม่มั่นใจในหนทางที่ตนกำลังเลือกอยู่เช่นกัน มือของเขาที่กำลังประคองปืนอันยักษ์นั้นชุ่มไปด้วยเหงื่ออย่างควบคุมไม่ได้เลย เขากำลังหวั่นวิตกและเริ่มควบคุมสติไม่ได้
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ถ้าร่างกายมันเป็นน้ำจริงๆ มันเสร็จเราแน่” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างครุ่นคิด
“แต่เมื่อกี้มันเอาตัวเองพุ่งเข้าชนผนังเขื่อนได้นะ มันดูเหมือนจะมีกายเนื้ออยู่นะ เฟี๊ยต”
เสียงของธันแสดงความคิดเห็นขึ้นมา สิ่งที่เขาประสบมาเริ่มจะเป็นข้อเท็จจริงที่ทำให้แผนการที่วางไว้เริ่มจะผิดเพี้ยนไปจากตอนต้นเสียแล้ว
1 นาที
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เฟี๊ยตกัดริมฝีปากตัวเองอย่างเคร่งเครียด เขาสลับเอาปืนนั่นมาถือไว้ด้วยมือซ้าย ก่อนจะใช้มือขวาเช็ดขากางเกงอย่างลวกๆ สถานการณ์ตึงเครียดจนหัวสมองเขาแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
“เอาไงต่อไปดี”
กันต์พูดอย่างหารือ คิ้วคู่นั้นขมวดอย่างเห็นได้ชัด เสียงกระทบดังลั่นเหล่านั้นกดดันพวกเขาจนแทบหายใจไม่ออก เรื่องราวดูหนักหนาสาหัสกว่าที่เขาจินตนาการไว้มาก แม้ไม่อยาก แต่ก็ยากที่จะหักห้ามใจไม่ให้ตัวเองจินตนาการถึงความตายที่อาจจะกำลังมาถึงภายในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ขอเวลาหน่อย ขอทบทวนอะไรอีกหน่อย”
เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างเริ่มจะเข้าสู่ตาจน นี่อาจจะถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องยอมรับว่าเขาพลาดไปหมด แผนเอที่วางไว้ผิดอย่างไม่เป็นท่า และความสับเพร่าของเขาก็ทำให้ไม่มีแผนบีไว้รองรับ ที่สำคัญ เวลาเหลือไม่ถึงหนึ่งนาทีจะให้คิดแล้ว นี่อาจจะเป็นวิกฤตการณ์ครั้งร้ายแรงที่สุดของเขาตั้งแต่เริ่มเล่นเกมนี้มาก็เป็นได้
“ไบเบิ้ล” ความคิดของเฟี๊ยตดังขึ้นเบาๆ ในหัว
“ขอบคุณอะไรก็ตามที่ดลใจให้นายท่านทักไบเบิ้ลขึ้นในช่วงวินาทีนี้ ไบเบิ้ลอยากติดต่อกับนายท่านเหลือเกิน แต่ไบเบิ้ลไม่อาจหาช่วงจังหวะใดๆ สื่อสารออกไปได้เลย”
เสียงของไบเบิ้ลดังขึ้นอย่างรัวเร็วราวกับว่าเจ้าสมองกลคู่ใจของเขาก็รอคอยจังหวะโอกาสนี้มานานแล้ว บางทีไบเบิ้ลอาจจะเห็นการเดินทางของการวางแผนของเขามาโดยตลอด
“เรากำลังมาผิดทางใช่ไหม ไบเบิ้ล” เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นอย่างท้อๆ
“ใช่ นายท่านกำลังมาผิดทาง สัตว์ประหลาดนี่ไม่สามารถทำลายลงได้โดยการใช้พละกำลังตามธรรมชาติเท่านั้น มันเป็นการ์ดที่มีเงื่อนไขในการผนึกอย่างชัดเจน” ไบเบิ้ลตอบออกมาราวกับว่าอยากจะพูดประโยคเหล่านี้มากนานแล้ว
“เราต้องทำอย่างไรต่อไปดี” เฟี๊ยตเริ่มหมดกำลังใจเสียแล้ว ถึงแม้ว่าจะรู้เงื่อนไขนี้ได้ เขาจะจัดการอย่างไรได้ภายในเวลาที่เหลือไม่ถึงหกสิบวินาทีนี่
“คำใบ้ นายท่าน นายท่านเข้าใจผิดมาตลอดว่าท่านยังไม่ได้รับคำใบ้ แต่ความจริงนายท่านได้มันแล้ว โปรดทบทวนอีกครั้ง เรื่องราวตรงหน้าแก้ไขได้ง่ายกว่าที่คิด นายท่านโปรดอย่างเพิ่งหมดกำลังใจในตอนนี้” ไบเบิ้ลพูด
“คำใบ้?” เฟี๊ยตทวนอย่างสงสัย
“คำพูดที่ได้ยินหลังจากซื้อของราคาเกินหนึ่งพันเหรียญไงนายท่าน นั่นเป็นคำใบ้ตามที่ไบเบิ้ลบอก ถึงแม้ว่ามันจะฟังดูไม่เหมือนจะมีความหมายเท่าไหร่ แต่ปริศนาทั้งหมดซ่อนอยู่ในนั้น นี่ถ้าโซดิแอคไบรอั้นรู้ว่าไบเบิ้ลเปิดเผยความลับของเกมให้ท่านแบบนี้ ไบเบิ้ลคงจะต้องถูกลงโทษเป็นแน่”
ไบเบิ้ลพูดออกมาอย่างตัดสินใจเด็ดขาด ดูเหมือนว่าการ์ดของเขาจะทำตัวเกินขอบเขตหน้าที่เสียแล้ว ไบเบิ้ลบ่นถึงโซดิแอคคนหนึ่งที่เขาเคยได้ยินชื่อแล้ว ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะมีความสำคัญต่อไบเบิ้ลพอสมควร
“คำพูดสุดท้าย” เฟี๊ยตรำพึงช้าๆ กับตัวเองพร้อมครุ่นคิด
“คิดให้ออก นายท่าน คิดให้ออก” ไบเบิ้ลพูดออกมาอย่างร้อนรน
“ถ้ารู้ก็ไม่ต้องถามอะไรแล้ว!”
เสียงของเฟี๊ยตตะโกนลั่นออกมาอย่างยินดี พร้อมกันกับที่ชายผู้เป็นปราการด่านที่สองล้มลงบนพื้นไปอย่างหมดสภาพไปอีกคน ดูเหมือนว่ากันต์จะฝืนตัวเองและใช้การ์ดที่ใช้พลังเวทย์สูงพร้อมกันสองใบจนพลังงานหมดถังไปอีกคน บาเรียนั่นละลายหายไปต่อหน้าต่อตาเฟี๊ยตทั้งๆ ที่มันยังไม่ได้ถูกโจมตีจนแตกเป็นเสี่ยงๆ เจ้าของไพ่ดูจะไม่เหลือแรงที่จะยื้อพลังเวทย์ไว้ได้แม้แต่อีกวินาทีเดียว
เฟี๊ยตคือคนสุดท้ายในสมรภูมินั้นที่ยังคงยืนหยัดอยู่ได้ ธันกับกันต์ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรเขาได้อีกต่อไป การต่อสู้ต่อจากนี้จะเป็นศึกศักดิ์ศรีระหว่างนักวางยาพิษหนุ่มกับปีศาจกระหายเลือดจากดึกดำบรรพ์เท่านั้น!
0 นาที
ไลค์หน่อยสิ อิอิ www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : เห็นบ่นกันมามากว่าตอนที่แล้วค้าง ผมเลยต้องรีบมาต่อ จะได้หายค้างเนอะ อิอิ มาเม้นด้วยนะ ไม่เม้นจะปล่อยให้ค้างงี้แหละ อิอิ
-
เย้ยยยยย ไม่ได้มาอ่านหลายวันเลย ตอนใหม่มาพรึ่บ 555555 แต่เห็นจากเฟสแล้วล่ะว่ามีตอนใหม่ แต่ยังไม่ว่างแวะมาอ่าน (แบบว่าอ่านเรื่องนี้ต้องตั้งสมาธิในการอ่าน เพราะบรรยายเยอะ เดี๋ยว จินตนาการไม่ออก)
อั้ยย่ะ ลุ้นๆๆๆๆ ว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง เฟี๊ยตจะรอดป่ะเนี่ยยยยยยยยยยย
-
เดี๋ยวๆๆๆๆๆ ไม่ค้างงงงง ขอบคุณ(ประชด) ฮ่าๆๆๆ
แต่แบบเลิกปลื้มพระเอกมาปลื้มใบเบิ้ลละน่ารักขนาด ฮ่าๆๆ
ขอบคุณน้าที่มาต่อออ ฮ่าๆๆๆ ปลื้มๆๆ ลุ้นๆๆๆ
-
ไบรเบิล ช่วยได้เสมอสินะ
ลุ้นๆๆๆมาต่อเร็วๆนะ
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ถึงคนเขียนจร้า. คนอ่านจะเป็นลม มันค้างอย่างแรงเลยนะ รีบมาต่อไวๆน้า เอาแบบว่าจัดการไอ้ตัวนี้ได้สำเร็จเลยนะคนเขียน
-
อ้าว 0 นาทีแล้วการ์ดก็ต้องโดนพันธนาการแล้วสิ :mew5:
ไม่ต้องทำอะไรต่อแล้วนี่
-
ชอบไบเบิ้ลมาก คงน่ารักดี เขียรมาให้แล้วนะครับ ผู้อ่านไม่ชาเย็น ผู้เขียนก็อย่าเย็นชาแล้วกัน ทำให้ต้องกลับไปอ่านหาคำใบ้อีกแล้ว
-
โกด :fire: เราค้างมากกว่าเดิมอีก มาต่อเลย คนดี รีบๆมา :ling1:
แต่เราขอทาย ถ้าอยากจะรอด เฟียตต้องใช้ไพ่ ที่ซื้อมาจากร้านขายเครื่องเสียงแน่ๆเลย
เราว่าเราทายถูกนะ o18 อิอิ จะลงแดงแล้วๆๆๆๆ :m31:
-
เห้ยยย คำใบ้ อารายย ถ้ารู้ก็ไม่ต้องถามอะไรแล้ว แต่เราไม่รู้นี่นาาา กร๊าซซซซซซซซ
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่าาา
-
ก่อนอื่นขอสารภาพก่อนว่า เราเป็นคนที่ไม่เคยเล่นเกมออนไลน์แนวนี้มาก่อนเลย ไม่มีความรู้เรื่องเกมออนไลน์ใดๆทั้งสิ้น แต่ที่อ่านเรื่องนี้เพราะอยากจะลองอ่านเรื่องราวที่แตกต่างจากที่แล้วๆมา แล้วเราก็รู้ว่า นิยายเรื่องนี้เป็นผลงานที่สุดยอดมากจริงๆ
1 ต้องขอชื่นชมจินตนาการของคนเขียนที่ตั้งใจสร้างสรรค์ผลงานชิ้นนี้ขึ้นมา เราอ่านนิยายมาหลายเรื่อง ทั้งแฟนตาซี ชายหญิง ชายชาย ฆาตกรรม สืบสวนสอบสวน วิทยาศาสตร์ ลึกลับ แต่เรื่องนี้ต้องบอกเลยว่า ทำให้เราได้เข้าไปในโลกใบไหม่ของจินตนาการ ทุกๆอย่าง ทั้งตัวละคร กฎกติกาในการเล่นเกม เนื้อเรื่อง การดำเนินเรื่อง มันลงตัวและทำให้สนุกมาก อาจมีบ้างที่ทำให้เรารู้สึกตงิดใจเล็กน้อย แต่นั่นก็เป็นส่วนน้อยมาก ถ้าเทียบกับความสนุกไปกับเรื่องราวที่คนเขียนได้บรรจงเรียบเรียงขึ้นมา
2 ภาษาที่ใช้เขียนเป็นภาษาที่สละสลวยมาก นานมากแล้วที่เราไม่ได้อ่านนิยายของนักเขียนสมัยใหม่ที่ยังใช้คำภาษาไทยแต่เดิมมาบรรยายเรื่องราวผ่านตัวหนังสือ การที่จะใช้กลอน ปริศนา และวลีต่างๆในการดำเนินเรื่อง นับเป็นเรื่องที่ยากมากทีเดียว เพราะภาษาไทยมีคำที่หลากหลายมาก เป็นศาสตร์ที่ต้องใช้ความละเอียดในการเข้าใจอย่างลึกซึ้งเพื่อที่จะถ่ายทอดออกมา เรารับรู้ได้ถึงความวิจิตรบรรจงและความตั้งใจที่คนเขียนมีในทุกบรรทัด มันทำให้ผลงานเรื่องนี้แตกต่าง และมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวมากๆ
3 วิทยาศาสตร์ เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ผลงานเรื่องนี้โดดเด่น และน่าติดตามมากขึ้น โดยส่วนตัวแล้ว เราเป็นคนที่ไม่ชอบวิทยาศาสตร์เอาซะเลย รู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่เข้าใจยาก และไม่เหมาะสำหรับคนทั่วไปที่จะทำความเข้าใจได้โดยง่าย แต่คนเขียนกลับทำให้ตัวละคร และเนื้อเรื่องดูน่าสนใจขึ้นไปอีก ด้วยการประยุกต์ความรู้ทางด้านวิทยาศาสตร์เข้าไป มันทำให้คนที่ไม่ค่อยเข้าใจวิทยาศาสตร์อย่างเรา สามารถเข้าใจได้ง่ายมากขึ้น และทำให้รู้สึกว่า เป็นสิ่งที่น่าเรียนรู้และน่าสนใจมาก
4 ปม ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน และ เทคนิคการเจรจาของตัวละคร สิ่งนี้ เราว่าเป็นศาสตร์และศิลป์ที่ละเอียดอ่อนมาก และค่อนข้างยากสำหรับนักเขียนที่จะสร้างบุคลิกตัวละครขึ้นมาเพื่อให้มีทักษะนั้น คนเขียนทำมันได้ดีมาก ส่วนหนึ่งที่เราชื่นชอบนิยายเรื่องนี้มาก เพราะระบบความคิดของตัวละครที่คนเขียนได้สร้างขึ้นมา เป็นระบบความคิดที่อิงความเป็นจริง และให้ความรู้กับคนอ่านทางด้าน อารมณ์ และ สติ มันผนวกหลายๆอย่าง เข้าไปจนทำให้รู้สึกว่า นิยายเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเกมส์ออนไลน์เลย แต่มันเป็นภาพจำลองของวพฤติกรรมมนุษย์ ในรูปแบบ บันเทิงสมมติฐานมากกว่า นี่เป็นจุดที่เราอยากชื่นชมคนเขียนมาก
5 ข้อคิด และแง่มุมต่างๆ ที่แฝงเข้ามาในแต่ละสถานการณ์ เราว่านี่ก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่ทำให้นิยายเรื่องนี้ดีมากๆ เพราะนอกจากจะให้ความสนุกและน่าติดตามแล้ว ยังมีข้อคิดสอนใจ บวกกับธรรมมะ สอนอีกด้วย มันทำให้คนอ่านได้มีโอกาสคิดมากขึ้น และวิเคราะห์ตามสถานการณ์นั้นๆ นับว่า นิยายที่แฝง ข้อคิดและประโยชน์มากมายให้กับคนอ่าน
สุดท้าย.... ขอบคุณคนเขียนมากๆที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆขึ้นมา
อย่างไรก็ตาม.... คนเราจะทำอะไรออกมาให้ดีได้ ต้องอยู่บนพื้นฐานของความสุข และ สมัครใจ หากคุณตั้งข้อแม้กับตัวเองว่า คุณต้องการคอมเม้นเยอะๆ มันจะทำให้คุณรู้สึกกดดัน และ คาดหวังกับผลตอบรับเสมอ ถึงแม้ว่าการไม่คาดหวังจะเป็นสิ่งที่ทำได้ยาก แต่ถ้าทำได้แล้วจะทำให้คุณมีความสุขมากขึ้น
อย่างที่คุณได้เขียนไว้ในช่วงหนึ่งของนิยายว่า เราไม่สามารถจะรู้จิตใจของคนได้ทุกคน และคนทุกคนก็มีการแสดงออกที่ไม่เหมือนกัน ฉันใดก็ฉันนั้น มันก็เป็นเรื่องยาก ที่อีกหลายๆร้อยคนที่ชื่นชอบผลงานคุณจะคอมเม้นให้
อย่างไรก็ตาม เราเชื่อว่า ยังคงมีอีกหลายๆคนที่ยังติดตาม และชื่นชอบผลงานของคุณมากๆ เหมือนกับเรา เพราะฉะนั้น คุณอย่าได้ท้อแท้ไปเลยว่า ไม่มีคอมเม้นมากมาย เหมือนกับนิยายเรื่องอื่น เพราะ ผลงานของคุณกับเขาไม่เหมือนกัน
แต่ถึงอย่างนั้น คุณก็ได้รับความชื่นชมและปลาบปลื้มจากคนจำนวนไม่น้อย เหมือนกัน หนึ่งในนั้นก็คือเรา
สู้ๆนะคะ คนเขียน จะเป็นกำลังใจให้..... ชีวิตจริงก็เหนื่อย ชีวิตในนิยายก็เหนื่อย มีรอยยิ้มตอนพิมพ์จะได้ไม่เครียด ถึงยังไงเราก็จะยังติดตามต่อไป :really2: o13
-
เสียมารยาทแอบอ่านมานานแล้ว เลยสมัคร มาเป็นกำลังใจครับ ชอบเรื่องนี้มากนะครับ :impress3:
-
บทที่ 174 Music and Lyrics
ทันทีที่เวลาของข่ายอาคมนั้นสิ้นสุด บริเวณพื้นที่โดยรอบก็เรืองขึ้นด้วยลายเส้นอักขระสีทอง อย่างที่เฟี๊ยตเคยเห็นมันตอนที่พวกเขาโดนเข้ากับตัวเองถึง 2 ครั้ง เส้นสายอาคมที่รังสรรค์ขึ้นด้วยพยัญชนะจีนเหล่านั้นพุ่งเข้าพันธนาการเจ้ายักษ์นั่นอย่างรวดเร็ว
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เจ้าไดโนเสาร์ที่แฝงกายอยู่กลางสายหมองนั้นร้องคำรามออกมาอย่างรุนแรง เสียงของมันไม่ได้มีเพียงแต่ความโมโหเท่านั้น หากแต่ยังแฝงไว้ด้วยความน่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก มันชูหัวขึ้นเด่นอยู่กลางลำน้ำ ซึ่งพวกเขาทั้งสามก็เห็นได้เพียงภาพรางๆ เท่านั้น
และเมื่อเส้นอักขระเหล่านั้นเข้าทาบลงบนตัวมันอย่างแนบสนิทดีแล้ว ร่างกายอันใหญ่โตมโหฬารนั้นก็เรืองแสงสว่างขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ออร่าสีทองนั้นจะกระจายออกไปยังบริเวณโดยรอบ ผลของมันคือกลุ่มหมอกที่เคยกระจายตัวอยู่พอสมควรนั้นกระจายหายไปอย่างสิ้นเชิง เปิดเผยท้องฟ้าสีสดสะอาดให้เห็นเป็นครั้งแรกในรอบวัน ดูเหมือนว่าอากาศที่แปรปรวนนี่ก็เป็นหนึ่งในอิทธิพลของการ์ดนี้ด้วย
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เสียงร้องยาวคำรามดังขึ้นอีกครั้ง เกราะน้ำที่เคยมีอยู่คุ้มกันเจ้าไดโนเสาร์นั่นตลอดเวลาค่อยๆ ระเหยหายไปในอากาศ เผยให้เห็นผิวสีน้ำตาลดำอันแท้จริงของมันที่อยู่ลึกลงไปในนั้น มันร้องคำรามหลายคำรบ ก่อนจะหันสายตาไม่เป็นมิตรมาทางพวกเขาอย่างจัง
จริงตามที่กันต์ได้บอกไว้ เขาสั่งอาคมไว้เพียงแค่ลดพลังเวทย์เจ้าไดโนเสาร์นั่นให้อยู่ในระดับที่ผนึกได้ ดังนั้น เจ้าสัตว์ร้ายตรงหน้านี้ย่อมมีพลังอ่อนแอพอจะให้เก็บเป็นการ์ดแล้ว ส่วนที่เหลือคือปัญหาของพวกเขาว่าจะใช้อะไรผนึกมันให้สำเร็จ แต่อันที่จริงดูจะเป็นปัญหาของเฟี๊ยตคนเดียวเสียมากกว่า เพราะตอนนี้เพื่อนทั้งสองนอนหมดสภาพอยู่บนพื้นดินทั้งคู่ ภาพนั้นกดดันชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย กว่าที่จะทำให้อาคมของกันต์สำเร็จได้ ธันและกันต์ก็ต้องเสียสละพลังเกือบทั้งหมดเพื่อยื้อการต่อสู้ไว้จนได้ครบเวลา เขาจะต้องไม่ทำให้โอกาสที่ได้มาอย่างยากยิ่งนี้เสียไปโดยเปล่าประโยชน์
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
“Touch the Melodies RELEASE!”
ชายหนุ่มตัดสินใจหยิบไพ่เวทมนตร์ที่ได้มาจากร้านปริศนานั้นออกมาใช้ในวินาทีสุดท้าย ธันถึงกับเบิกตากว้างออกมาเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น ไพ่เครื่องดนตรีไม่น่าจะเป็นไพ่ที่ถูกเลือกมาในวินาทีหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ แต่เขาก็ไม่เอ่ยทักท้วงอันใดไปเนื่องจากไว้ใจและรู้จักเพื่อนชายคนสนิทเป็นอย่างดี ในขณะที่กันต์ที่ไม่ได้รู้จักไพ่นั้นอย่างชัดเจนนักก็ทำแค่เพียงเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ และยิ้มมุมปากออกมาอย่างสนใจ
“ระนาดเอก!”
เฟี๊ยตสั่งการเลือกใช้เครื่องดนตรีชนิดเดียวที่เขาสามารถจัดการกับมันได้ เรื่องราวที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้คือการวัดใจด้วยสติปัญญาและความน่าจะเป็นล้วนๆ คำใบ้ของไบเบิ้ลและไหวพริบของเขานำพามาถึงตรงจุดนี้ แน่นอนว่าไม่มีแผนสำรองใดๆ ทั้งสิ้น ถ้าพลาด นั่นหมายถึงพวกเขาทั้งสามคงได้ถึงกาลพินาศตายตกไปพร้อมๆ กัน
เครื่องดนตรีไม้ที่แสนจะคุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าตามใจปารถนาเขาอย่างรวดเร็ว เภสัชกรหนุ่มทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิบนพื้นตรงหน้าเจ้าเครื่องดนตรีนั่นอย่างเตรียมพร้อม มือของเขาประคองไม้ระนาดอยู่ในอุ้งมือ พร้อมใช้นิ้วชี้วางพาดไปตามแกนเพื่อใช้ควบคุมทิศทาง ที่เหลือก็ได้แต่ลุ้นว่าสิ่งที่เขาตีความปริศนานั้นจะไม่ผิดพลาด แน่นอนว่าการต่อสู้ครั้งนี้เดิมพันไว้ด้วยสิ่งที่ประเมินค่าไม่ได้ ชีวิตของพวกเขาทั้งสามนั่นเอง
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เจ้าปีศาจจากโลกล้านปีส่งเสียงกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่มันจะทำท่าเหมือนจะขึ้นจากน้ำเพื่อตรงมาเล่นงานพวกเขาอีกระลอก อาการเหล่านั้นเร่งให้เฟี๊ยตจรดไม้ระนาดลงบนเครื่องดนตรี ก่อนจะเริ่มต้นเล่นเพลงที่เขาคุ้นเคย เพลงที่แม้แต่จะหลับตาอยู่เขาก็สามารถเล่นได้แบบไม่มีผิดเพี้ยน เจ้าสัตว์หน้าเลือดนี่จะพ่ายแพ้ต่อเสียงดนตรีอย่างที่เขาสันนิษฐานหรือไม่ เดี๋ยวก็คงได้รู้กัน
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
เสียงนั่นคำรามขึ้นครั้งหนึ่งเมื่อได้ยินเสียงดนตรีไทยดังมาจากทางกลุ่มศัตรูของตน เจ้าไดโนเสาร์นั่นมีท่าทางชะงักไปเล็กน้อย มันหยุดนิ่งราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่างฉะนั้น สายตาของมันมองมาทางเฟี๊ยตอย่างเคลือบแคลงสงสัย แต่ก็ไม่ได้กระทำอะไรมากไปกว่าการหยุดการเคลื่อนไหวอยู่นิ่งๆ อย่างนั้น
“อยู่กันคนละภพ เหตุใดหนอใดจึงได้พบสบตา หรือบุญเก่าเราเคยสร้างมา คล้ายดังว่าจิตใจสองดวงเคยผูกพัน...”
เฟี๊ยตเริ่มต้นร้องเพลงไปตามดนตรีนั้น ทันทีที่จังหวะดำเนินมาถึงห้องที่ต้องการ ชายหนุ่มร้องเพลงโปรดออกไปด้วยท่าทีสบายๆ ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้จะใกล้เคียงกับความจริงพอสมควร
“ถ้ามีใครบนฟ้า ขีดดวงชะตาเราสองต้องกัน ขออย่าเปลี่ยนให้เธอเป็นฝัน อย่าจากพรากกัน ฉันและเธอไม่คลาดคลา...”
เสียงเพลงและท่วงทำนองยังคงร้องดังขับกล่อมไปเช่นนั้น เจ้าไดโนเสาร์ที่มีทีท่าหยุดนิ่งไปเมื่อตอนแรกกลับเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง เฟี๊ยตจับตามองมันด้วยความหวั่นใจสุดขีด แต่เมื่อจับอาการให้ดีก็พบว่ามันเริ่มโยกหัวไปมา ใช่แล้ว มันกำลังส่ายศีรษะไปมาตามจังหวะเพลงของเขา!
“ขวัญเอย อย่าร้างไป อยู่ในหัวใจอยู่เป็นจอมขวัญ...”
ธันหันมามองเขาด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นและดีใจอย่างปิดไม่มิด เหตุการณ์ต่างๆ เริ่มคลืบคลานไปในทางดีแล้ว ความหวังที่จะผนึกเจ้ายักษ์นั่นสว่างสดใสขึ้นมาก
“ขวัญของใจ อย่าต้องไกลห่างกัน ขอจงอยู่คู่ฉันตราบลมหายใจ...”
กันต์ยิ้มกว้างให้เขาอย่างยอมรับในฝีมือ ชายหนุ่มคนนั้นถอนหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะพลิกตัวมานอนหงานแผ่แขนทั้งสองข้างออกไปอย่างหมดแรง
“อยู่กันคนละฟ้า หวั่นใจสักวันเธอต้องกลับไป...”
เจ้าไดโนเสาร์นั่นขยับตัวไปมาอย่างอารมณ์ดี มันดำผุดดำว่ายอย่างร่าเริงราวกับเป็นสัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆ ท่าทางของมันไร้เดียงสาและไม่เหลือเค้าโครงของความโหดเหี้ยมอยู่แม้แต่เพียงนิดเดียว
“และฉันจะอยู่ต่อไปเช่นไร ถ้าขาดขวัญใจยามเมื่อไกลห่างกัน...”
และในช่วงเสี้ยวความรู้สึกนั้นเอง สายตาของเฟี๊ยตก็กวาดไปพบกับสายตาของเด็กหนุ่มคนสนิทที่มองทอดมาอยู่ก่อนแล้วนั้น ชายหนุ่มถึงกับอึ้งไปช่วงวินาทีหนึ่งอย่างบอกเหตุผลไม่ได้ สายตาของธันในขณะนั้นดูลุ่มลึกและซ่อนอะไรไว้ภายในอยู่มาก ราวกับนัยน์ตาดำนั้นเป็นที่สิงสถิตของราตรีที่ไม่สามารถกะเกณฑ์หาขอบเขตสิ้นสุดได้ มันดูเต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายที่เขาไม่อาจเข้าใจได้เลย
“ถ้าเราจากกัน ฉันก็คงขาดใจ...”
วินาทีนั้นดูเหมือนธันที่ล้มตัวนอนอยู่บนพื้นจะขยับริมฝีปากเพื่อพูดอะไรกับเขาสักอย่าง แววตาของเด็กหนุ่มคนนั้นมีเค้ารอยแห่งการร้องขออย่างรู้สึกได้ ราวกับถูกสะกดไว้ด้วยพลังอำนาจที่ไม่อาจต้านทาน เฟี๊ยตได้แต่ปล่อยให้สายตาตัวเองประสานอยู่กับดวงตาของเด็กหนุ่มคนนั้นเป็นเวลาอึดใจหนึ่งที่ดูเหมือนจะกินเวลายาวนานจนเขาแทบทนไม่ได้ เหมือนบรรยากาศรอบกายจะถูกสูบเอาอากาศออกไปจนหมดจนสิ้น เขาเหมือนกำลังขาดอากาศหายใจอย่างช้าๆ ในอกของเขามันโหวงไปหมดด้วยความรู้สึกที่ติดจะเคลิบเคลิ้มแต่ก็ชวนทรมานอย่างนั้น เฟี๊ยตกำลังจมน้ำดิ่งลงสู่ห้วงมหาสมุทรที่ไม่อาจหลบหนีด้วยวิธีใดๆ ได้ มีเพียงแต่มือหนึ่งเท่านั้นที่สามารถฉุดเขาขึ้นจากความตายที่แสนทรมานและเย็นยะเยือกที่สุด และดูเหมือนเจ้าของมือนั้นจะเป็นเด็กหนุ่มที่กำลังส่งสายตามาจากเบื้องหน้าเขาในเวลานี้นี่เอง
กี้ กี้ กี้
เสียงแหลมหนึ่งดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมาฉุดคนทั้งคู่ออกจากภวังค์อย่างผิดจังหวะที่สุด เมื่อกวาดตามองดู เฟี๊ยตก็ค้นพบว่ามันเป็นเสียงร้องของเจ้าไดโนเสาร์ตัวนั้นนั่นเอง ตอนนี้มันกลายสภาพไปเป็นสัตว์เลี้ยงเชื่องๆ ตัวหนึ่งเสียแล้ว แววตามันดูสดใสเป็นประกายและไร้ซึ่งร่องรอยของความโหดร้ายใดๆ มันทอดสายตามองมาทางชายหนุ่มที่กำลังจรดระนาดเอกอยู่ในขณะนี้ ก่อนจะค่อยๆ บรรจงวางศีรษะลงบนพื้นเบื้องหน้า พร้อมกับหลับตาพริ้มอย่างสงบ ราวกับว่ามันยอมศิโรราบให้กับเภสัชกรหนุ่มโดยสมบูรณ์
“SEAL!”
ชื่อ The Music and Lyrics of Nessie (เสียงร้องและท่วงทำนองแห่งปีศาจเนสซี) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 84 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้และควบคุมสภาพอากาศ
เพื่ออรรถรสในการอ่าน http://www.youtube.com/watch?v=1K5Lapnqx_U
หิวเมื่อไหร่ก็แวะมา www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : หลายคนทายวิธีเอาชนะไดโนเสาร์ตัวนี้ถูก ผมดีใจมากเลยที่คนอ่านอินไปกับนิยาย เขินอ่ะ ห้าห้า ขอบคุณสำหรับคอมเม้นน้า อ่านแล้วมีกำลังใจมากเลยครับ หลายครั้งถ้าอ่านไปแล้วรู้สึกคาแรกเตอร์ตัวละครดูเปลี่ยนไปบ้าง อย่าแปลกใจน้า มันเป็นไปตามเรื่องนี่แล มันอาจจะไม่ชัดเหมือนนิยายทั่วไปที่อาจจะเข้าใจง่าย เรื่องนี้อิงจากชีวิตจริงเนอะ อาจเข้าใจยาก แต่ถ้าจับสังเกตก็จะเข้าใจครับ แหะๆ
-
ว๊ายๆๆๆๆๆๆๆ เฟียตกำจัดนางผีเสื้อสมุทรได้แล้วๆๆๆๆๆๆๆ
5555555555
น่ารักจุงๆ
-
อิอิมาต่อแล้ว เราดีใจมากกกกกก แถมคนเขียนชมเราด้วยนะเนี่ยเราเดาถูก :-[ รอๆๆๆๆตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ น้า มีกำลังใจยัง 555 :katai4:
-
ขนาดกำลังจะผนึกการ์ด ยังจะจีบกันทางสายตาอีก
หาคู่ให้อิตากันต์ด่วนเลย กลัวมันมาเป็น กขค ความรักของเฟี๊ยตกับธัน
-
สนุกสมการรอคอยจริงๆ มีการส่งสายตาให้กันด้วย
-
เหอๆ ส่งสายตาวิ๊งๆ :hao7:
ผมก็ว่าอยู่ทำไมต้องไปร้านขายเครื่องดนตรี :katai1:
(ใครว่านิยายเรื่องนี้น่าเบื่อกัน สนุกกว่าพวกเรื่องแนวเดียวกันอื่นๆ ในบอร์ดของ .......-D ตั้งเยอะ) :hao3:
ปล.คนที่ฉลาดอย่างร้ายกาจไม่ใช่เฟี้ยต คนที่สู้รบเก่งก็มิใช่ธัน ไม่ใช่ตัวละครใดๆ แต่ที่อัจฉริยะ คือผู้แต่งที่ได้มอบ คาแร็คเตอร์เหล่านั้นใส่ในตัวละครต่างหากเล่า :katai2-1:
ปปล.กู้ ID ได้แล้ว จะเม้นให้ทุกตอนเลยนะ สู้ๆนะ o13
-
ใช้ระนาดปราบปีศาจ ว้าววว คิดได้ไงอ่า เจ๋งมากเลยยยยย อ่ารแล้วลุ้นมากกกกก ดีใจมากที่ในที่สุด เฟี๊ยตกับธันและกันต์ ก็ปราบเจ้าไดโนเสาร์ได้แล้ว จะได้ข้ามแม่น้ำไปเมืองต่อไปซะที รอตอนต่อไปค่า ปล.คิดถึง แทนกับปันด้วย ป่านนี้ไปถึงเมืองไหนแล้วน้าา ^_^
-
เดาผิด คิดว่าต้องตั้งวง ดันเป็น ระนาดเอก ผิดคาด คงตั้งนานกับคำใบ้ ยังคิดไม่ออกเลย โกรธไบเบิ้ลไปนาน ชอบ ชอบมาก
-
มีอะไรให้แปลกใจได้ตลอดเลยอ่ะ อิอิ อะไรคือการที่ มองตากันตอนปราบไดโนเสาร์ หวานไปปร้าาา
-
แหม มีสบตากันซะด้วย
-
อุ้ย ชอตปราบไดโนเสาร์สุดโหด ไหงหวานน้ำตาลท่วมงี้อะ
ฮ่าๆๆ อ่านไปอ่านมาโฟกัสพระนางอย่างเดียว ฮ่าๆๆ
หวานนนนนนนนนมากกก
-
เพลงเพราะมากๆ เสียดายไม่รู้ว่าธันจะพูดอะไรกับเฟี๊ยต :mew2: กำลังลุ้นเลยยยย เฟี๊ยตเก่งมากๆ :mew1:
-
บทที่ 175 Invitation
“สำเร็จ” เสียงของกันต์พึมพำขึ้นเบาๆ อย่างยินดี
“ใช่ สำเร็จแล้ว”
เฟี๊ยตพูดตอบรับคำพูดนั้นพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างสบายใจ ความรู้สึกตอนนี้ของเขาเหมือนยกภูเขาออกจากอก จบสิ้นกันทีการต่อสู้ที่แสนจะยาวนาน คืนนี้เขาคงนอนหลับได้อย่างสบายใจ
ธันในขณะนั้นหันมามองเขาน้อยๆ ก่อนจะหันหน้ากลับไปนอนหงายผึ่งกายอยู่อย่างนั้น เด็กหนุ่มถอนลมหายใจยาว พร้อมกับหลับตาพริ้มและปล่อยให้ลมอ่อนๆ พัดผ่านไปอย่างผ่อนคลาย
“รู้ได้ไงว่าต้องเล่นดนตรีวะ”
เสียงของธันดังขึ้นทั้งๆ ที่เจ้าของเสียงยังคงหลับตานิ่งอย่างซึมซับกับบรรยากาศผ่อนคลายอยู่อย่างนั้น เด็กหนุ่มถามออกมาโดยไม่ได้ลืมตามองคู่สนทนาแม้แต่นิดเดียว
“ไบเบิ้ลช่วยชีวิตไว้หนะ” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับถอนลมหายใจ
“ไบเบิ้ล?” เสียงของกันต์สูงอย่างเป็นคำถาม
“อ่อไบเบิ้ลเป็นการ์ดพรสวรรค์ที่ได้มาใบแรกตอนเริ่มเกม เป็นหนังสือสารพัดประโยชน์ คอยให้คำตอบเกี่ยวกับข้อสงสัยต่างๆ ของเกม” เฟี๊ยตตอบ
“มีการ์ดที่ดีขนาดนั้นด้วยเหรอเนี่ย” กันต์พูดออกมาอย่างงงๆ
“การ์ดขงเบ้งนั่นก็ขี้โกงไม่ใช่เล่นหนิ เคยลองถามบ้างไหมว่าถ้าอยากชนะเกมนี้ต้องทำเงื่อนไขอะไร” ธันขัดขึ้นอย่างกวนแต่ไม่ได้จริงจังอะไรนัก เหมือนตั้งใจจะสร้างความสนิทสนมกับเพื่อนใหม่มากกว่า
“เคย” กันต์ตอบรับสั้นๆ
“เฮ้ยย ต้องทำไงวะ” ธันพูดขึ้นอย่างสนใจ พร้อมตะแคงตัวเองหันมาคุยกับชายชุดดำคนนั้น
“สะสมการ์ดสูงสุดให้ครบ 100 ใบ” กันต์พูดเรียบๆ
“กวนตีน” ธันสบถออกมาอย่างเล่นๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
เฟี๊ยตขำออกมาเสียงดังให้กับมุขตลกหน้าตายของเพื่อนใหม่คนนั้น บรรยากาศระหว่างเขาทั้งสามคนดูผ่อนคลายลงไปมาก กันต์ดูเข้ากับเฟี๊ยตและธันได้ดีกว่าที่คิด อารมณ์ตอนนี้จึงเหมือนกับเพื่อนสนิทสามคนกำลังนอนคุยกันในเรื่องจิปาถะอย่างนั้น
“ไบเบิ้ลเป็นการ์ดที่ดีมาก”
เฟี๊ยตเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้ง หลังจากที่เสียงหัวเราะสนุกสนานนั่นจางหายไป อากาศตอนนี้ดูบริสุทธิ์สดชื่นไปหมด เขากระปรี้กระเปร่าอย่างอธิบายไม่ถูกเลย
“ไบเบิ้ลเป็นการ์ดที่ดีมากจริงๆ” ธันพูดออกมาอย่างยอมรับ
“ธัน กูรู้สึกเหมือนไบเบิ้ลเป็นเพื่อนคนนึงหวะ กูรู้สึกว่าไบเบิ้ลมีชีวิตมีจิตใจและเป็นห่วงพวกเราจริงๆ กูอธิบายไม่ถูกหวะ แต่กูรู้สึกเหมือนเขาเป็นเพื่อนร่วมทีมของเราอีกคน เพียงแค่เขามีแต่เสียงและสติปัญญาเท่านั้น ถ้าขาดไบเบิ้ลไป พวกเราคงมาไม่ได้ถึงทุกวันนี้”
เฟี๊ยตพูดออกมาจากใจ เขารู้สึกอย่างนี้จริงๆ เฟี๊ยตแทบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าไบเบิ้ลเป็นเพียงการ์ดใบหนึ่งเท่านั้น ไบเบิ้ลมีค่ามหาศาลกว่านั้นมาก
“ขอบคุณมากนายท่าน เป็นเกียรติสำหรับไบเบิ้ลเหลือเกิน ทั้งประโยคที่ท่านพูดและไม่ได้พูดออกไป ทุกประโยคเหล่านั้นมีค่าสำหรับไบเบิ้ลมากมายจริงๆ”
ตอนนั้นธันตอบรับอะไรกลับมาเขาก็ลืมฟังไปเสียแล้ว เพราะเขามัวแต่ฟังเสียงกระซิบหนึ่งดังจากข้างหูของเขา เสียงที่เขาแสนจะคุ้นเคย
“ไบเบิ้ลบอกตรงๆ เลยเหรอว่าต้องใช้ดนตรีกล่อมไดโนเสาร์นั่น” กันต์เอ่ยถามอย่างสงสัย
“เปล่าๆ ไบเบิ้ลแค่บอกว่าการสันนิษฐานตอนนั้นมันผิดทาง พวกเราลืมเรื่องคำใบ้จากร้านขายเครื่องดนตรีนั้นไปสนิท”
เฟี๊ยตพูดเล่าให้เพื่อนทั้งคู่ฟัง และเมื่อกันต์เอ่ยถามถึงคำใบ้ดังกล่าว ชายหนุ่มก็อธิบายสั้นๆ ให้เข้าใจถึงความเป็นมาเป็นไปของคำใบ้นั้น
“พวกเราไม่ได้คำใบ้มาจากร้านนั้นไม่ใช่เหรอ” ธันเอ่ยอย่างงงๆ
“นั่นแหละสิ่งที่เราพลาด จริงๆ แล้วเราได้คำใบ้มาต่างหาก แต่คำใบ้มันธรรมดามากจนเรามองข้ามไป” เฟี๊ยตตอบ
“แล้วตกลงคำใบ้ว่าไง” กันต์ถาม
“ถ้ารู้ก็ไม่ต้องถามอะไรแล้ว” เฟี๊ยตพูดห้วนๆ
“ห๊ะ” กันต์เอ่ยอย่างงงๆ
“นี่แหละคำใบ้” เฟี๊ยตพูดต่อ
“แล้วมันเกี่ยวกับเครื่องดนตรียังไงอ่า” กันต์พูดอย่างยังไม่เข้าใจ
“ใช่ เกี่ยวยังไงวะ” ธันสำทับมาอีกเสียง
“มันสัมพันธ์กับอีกอย่างหนึ่ง ถ้ารู้อย่างแรกแล้ว จะรู้วิธีการผนึกการ์ดตามมา” เฟี๊ยตพูดเรื่อยๆ
“อย่างแรก?”
“ชื่อการ์ดใบนี้ มันชื่อว่า The Music and Lyrics of Nessieเราเลยต้องใช้ music และ lyrics เพื่อผนึกมัน” เฟี๊ยตเฉลย
“ไบเบิ้ลบอกชื่อการ์ดมึงได้ด้วยเหรอวะ” ธันถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
“เปล่า กูมีการ์ดสายตรวจจับอีกใบ เอาไว้ค้นหาชื่อการ์ดสูงสุดโดยเฉพาะ” เฟี๊ยตตอบ
“เฟี๊ยตเชื่อมโยงคำใบ้เอง หรือว่าไบเบิ้ลเป็นคนเฉลยให้” กันต์ถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ออกมามากนัก
“เอง”
“ฉลาด” ธันพึมพำออกมาเบาๆ
“ไม่ต้องชม รู้ตัว ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตตอบรับออกมาอย่างขำๆ
“กูหมายถึงการ์ดมึงอะฉลาด ลองมึงไม่มีการ์ดสิว้า มึงก็โง่เหมือนกูนี่แหละ ถุ๊ยยย” ธันเถียงขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
กันต์หัวเราะออกมาเสียงยาวอย่างชอบใจในความอารมณ์ดีของชายทั้งสองตรงหน้า ถึงเวลาสู้ก็สู้ไม่ถอย แต่ถึงเวลาสบายก็ไร้สาระได้เหมือนกัน อย่างนี้สิดี อย่างนี้คงสบายใจมากกว่ากลุ่มที่ตึงจะขาด หรือหย่อนจนใช้การไม่ได้สักอย่างเลย
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เสียงวัตถุหนึ่งกำลังตัดอากาศผ่านมาทางเหนือศีรษะพวกเขาอย่างรวดเร็ว เมื่อชายทั้งสามเงยหน้าก็พบกับนกอินทรีขนาดเขื่องตัวหนึ่งกำลังบินมาทางพวกเขา ในกรงเล็บมันมีกระดาษที่มีลักษณะเหมือนซองจดหมายอยู่ด้วย ทันทีที่มันเคลื่อนตัวมาอยู่ห่างจากพวกเขาประมาณ 10 เมตร เจ้านกนั่นก็ตวัดขาทั้งสอง ปล่อยให้จดหมายนั้นลอยคว้างไปในอากาศ ในขณะที่ตัวมันกระพือปีกทรงตัวอยู่อย่างคอยท่าอยู่อย่างนั้น
ซองจดหมายนั้นเปิดตัวเองอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปลดปล่อยกระดาษที่อยู่ภายในให้คลี่ออกมากลายเป็นกระดาษแผ่นไม่ใหญ่นักใบหนึ่ง เสียงอ่านข้อความในจดหมายนั่นประกาศดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบในชั่วอึดใจนั้น จดหมายฉบับนั้นกำลังอ่านเนื้อความในตัวเองให้พวกเขาฟังด้วยตัวของมันเอง
“สวัสดี ท่านผู้เล่นทั้งสาม ตัวเราชื่อ Bizzard King ดำรงตำแหน่งเลขาธิการสภาแห่งอิสรภาพ ณ ปัจจุบันนี้ และเป็นผู้ส่งจดหมายฉบับนี้ให้พวกท่านทั้งสามคน เรามีข่าวดีจะแจ้งกับพวกท่านให้ทราบว่า จากการจัดอันดับ 100 ผู้เล่นที่น่าจับตามองที่สุดประจำเดือนนี้ พวกท่านติดอันดับที่ 100 เราในฐานะเลขาธิการสภาพแห่งอิสรภาพจึงมีความประสงค์ที่จะแสดงความยินดีกับพวกท่านทั้งสามคน และเชิญพวกท่านทั้งสามคนเข้าร่วมเป็นคณะกรรมการสภาแห่งอิสรภาพของพวกเรา”
เสียงผู้ชายที่น่าจะมีอายุพอสมควรประกาศออกมาทางจดหมายที่ลอยอยู่กลางอากาศและขยับไปตามจังหวะการพูดของเสียงนั้น
“สภาแห่งอิสรภาพ หรือ The Council of Liberty จัดตั้งขึ้นเพื่อสร้างระเบียบแบบแผนของการเล่นเกมให้เป็นไปในทิศทางที่ถูกต้องเหมาะสม และร่วมมือกันต่อต้านองค์กรฝ่ายอธรรมที่คุกคามผู้เล่นที่ปฏิบัติตามกฎกติกา โดยสภาแห่งอิสรภาพประกอบไปด้วยคณะกรรมการ 100 คนซึ่งคัดเลือกจากจัดอันดับผู้เล่นที่น่าจับตามองที่สุด 100 อันดับของหนังสือพิมพ์ The Lost News ซึ่งจัดขึ้นทุกเดือน ดังนั้น ลำดับของคณะกรรมสภาแห่งอิสรภาพจึงเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา”
“พวกท่านทั้งสามคน ได้แก่ Son of Zues, Gun’s Gun และ PharmaPhiatเป็นกลุ่มที่ได้ถูกจัดอันดับอยู่ในลำดับที่ 100 ของผู้เล่นที่ถูกจับตามองที่สุดของเดือนนี้ เราในฐานะเลขาธิการสภาแห่งอิสรภาพจึงขอเรียนเชิญท่านทั้งสามเข้าร่วมการเป็นคณะกรรมการสภาแห่งอิสรภาพอย่างเป็นทางการมา ณ โอกาสนี้ ในกรณีทีท่านประสงค์ที่จะถูกจัดอันดับแยกเดี่ยวเป็นรายบุคคล กรุณาแจ้งโดยตรงต่อหนังสือพิมพ์ The Lost News เพื่อทำการเปลี่ยนแปลงแก้ไขใหม่ในการจัดลำดับครั้งถัดไป”
“สิทธิประโยชน์ที่พวกท่านจะได้รับ คือ เงินประจำตำแหน่ง 10,000 เหรียญต่อการประชุมครั้งสำคัญ 1 ครั้ง ข่าวสารภายในเครือข่ายคณะกรรมการสภาแห่งอิสรภาพ และสมาชิกหนังสือพิมพ์ The Lost News ตลอดระยะเวลาการเป็นสมาชิก นอกจากนี้ ในกรณีที่ท่านมีข้อร้องเรียนต่อความไม่เป็นธรรมใดๆ ของเกม ท่านจะได้รับการตอบสนองต่อข้อร้องเรียนดังกล่าวเป็นพิเศษในฐานะคณะกรรมการของสภา”
“หน้าที่ที่พวกท่านต้องรับผิดชอบ คือ การเข้าร่วมประชุมครั้งสำคัญทุกครั้ง เมื่อมีกรณีเร่งด่วนฉุกเฉิน และการพิจารณาให้ความร่วมมือต่อการร้องขอของสภาตามความเหมาะสม สภาแห่งอิสรภาพเป็นองค์กรที่จัดขึ้นเพื่อต่อต้านกับการกระทำที่ไม่ถูกต้อง ดังนั้น คณะกรรมการทุกคนมีหน้าที่ในการร่วมมือกันต่อต้านการกระทำผิดที่เกิดขึ้นในเกมนี้”
“สมาชิกสภาพของคณะกรรมการจะสิ้นสุดลงทันที เมื่อขาดการประชุมครั้งสำคัญอย่างไม่มีเหตุผล หรือตั้งใจปฏิเสธการให้ความร่วมมือที่สำคัญต่อความมั่นคงของสภาแห่งอิสรภาพ หรือตรวจพบว่ามีการกระทำผิดต่อกฎกติกาของเกมอย่างไม่มีเหตุผลและให้อภัยไม่ได้”
“สภาแห่งอิสรภาพเป็นองค์กรที่ธำรงไว้ซึ่งเกียรติสูงสุดของการเป็นสมาชิก The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ ขอให้พวกท่านทั้งสามพิจารณาถึงสิทธิประโยชน์ อำนาจหน้าที่ และเกียรติยศที่จะได้รับให้ดีก่อนตัดสินใจในครั้งนี้ พวกเราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีโอกาสได้ร่วมทำงานกับพวกท่านในฐานะกลุ่มผู้เล่นที่เป็นเสาหลักในการค้ำจุนโลกใบนี้ให้เป็นไปตามหลักเสรีภาพ อิสรภาพ และภราดรภาพอันถูกต้องสมควร ลงชื่อ Bizzard King เลขาธิการคณะกรรมการสภาแห่งอิสรภาพคนปัจจุบัน!”
ยินดีต้อนรับ www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จากผู้แต่ง ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็คอมเม้นกันมาหน่อยน้า ให้กำลังใจหน่อย อ่านคอมเม้นไปแต่งไปแล้วขยันนะเออ รักคนอ่านทุกคนน้า
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รักคนเขียนที่สุดเลย
มาลงต่อเร็วๆน้า
-
ว้าว ได้ติดอันดับแล้ว มีสิทธิพิเศษเพียบ ต่อไปคงยิ่งสนุกขึ้นไปอีก
-
เฟี๊ยตเก่งมาก ๆ เลย...
-
เฟี๊ยตและไบเบิ้ล ฉลาดมากกกกกกก ชมเชยเลย
แอบสงสัยนิดนึง เพราะอ่านแล้วนึกขึ้นได้ค่ะ เฟี๊ยตอยู่ในเกมส์กี่วันแล้ว ได้ออกไปทำงานมั่งหรือเปล่า? แล้วถ้าทั้งสามคน ยอมรับเข้าเป็นกรรมาธิการ แล้ว การขาดประชุมเพราะออกจากเกมส์ถือเป็นเหตุจำเป็นหรือเปล่าคะ เหอๆๆ อ่านเพลินมากเลย จนลืมไปว่า เฟี๊ยตเองก็ต้องทำมาหากินด้วย แล้วยังงี้ทั้ง3 คนก็ต้องเซตเวลานอนเวลาตื่นให้เหมือนกันด้วยสิใช่มั้ยคะ ทีมเดียวกันนี่นา ^_^ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อจ้า
-
กรี๊ดดดด แบบคิดไม่ถึงว่าต้องใช้ดนตรีกับเนื้อเพลงจัดการกับปีศาจตนนี้
อ่านตามละเก็ททันที จริงๆเฟี๊ยตมีแหวนตรวจจับการ์ดสูงสุดนี่นา
มันจะแจ้งชื่อการ์ดด้วยใช่ป่ะถ้าจำไม่ผิด
และโชคดีของเฟี๊ยต ที่เล่นดนตรีไทยได้คล่องขนาดนี้
นี่ถ้าธันต้องผนึก ธันจะเล่นเพลงอะไรน้าาา ฮ่าๆๆๆ
อุ้บบ มีแอบมองตากันด้วย อะไรกันเน้อออออออออ
-
ในสภามันน่าจะมีอะไรอยู่แน่
ไม่ค่อยอยากเชื่อว่าจะมีแต่คนดีๆ ส่วนใหญ่ตัวร้ายมักซ่อนในนี้ :hao3:
ไบเบิลนี่ถ้ามีร่างนี่อาจจะเป็นศัตรูหัวใจของธันได้นะ
ปอลิง: Son of Zues ==> Zeus ป่ะ
-
แล้วสามคนนี้จะตอบตกลงไหมนะ น่าติดตาม เพราะถ้าตกลง ก็คงมีผลต่อการเล่นเกมไม่น้อย
-
คิดว่ามาสานต่อเรื่องที่ส่งสายตาให้กันมันค้างอะ ไบเบิ้ลเก่งจีเนียจคอดๆ
แต่ที่แน่ๆเฟี๊ยตคงรับตำแหน่งแน่ๆ เนื่องจากงกเงินประจำตำแหน่งตั้ง10,000
ในองค์กรนี้มีอะไรแอบแฝงซ่อนอยู่รึป่าวรอลุ้นกันต่อไป เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะ
-
สงสัยจะเป็นองค์กรซ่อนเงื่อน HA HA HA
เอิ่ม เนื้อเพลงนี่มัน o18
“อยู่กันคนละภพ เหตุใดหนอใดจึงได้พบสบตา หรือบุญเก่าเราเคยสร้างมา คล้ายดังว่าจิตใจสองดวงเคยผูกพัน...”
“ถ้ามีใครบนฟ้า ขีดดวงชะตาเราสองต้องกัน ขออย่าเปลี่ยนให้เธอเป็นฝัน อย่าจากพรากกัน ฉันและเธอไม่คลาดคลา...”
“ขวัญเอย อย่าร้างไป อยู่ในหัวใจอยู่เป็นจอมขวัญ...”
“ขวัญของใจ อย่าต้องไกลห่างกัน ขอจงอยู่คู่ฉันตราบลมหายใจ...”
“อยู่กันคนละฟ้า หวั่นใจสักวันเธอต้องกลับไป...”
“และฉันจะอยู่ต่อไปเช่นไร ถ้าขาดขวัญใจยามเมื่อไกลห่างกัน...”
“ถ้าเราจากกัน ฉันก็คงขาดใจ...”
มันให้ความรู้สึกว่า ธันได้ยินแล้ว กำลังเข้าไปอยู่ในเพลงนี้เลย เพลงนี้ไม่น่าจะใช่เพลงโปรดของเฟี๊ยตเท่านั้น แต่คงเป็นเพลงโปรดของ writer ด้วยละม้างงงง
ชอบชื่อนี้นะ Gun's Gun ปืนของกัน อยากรู้ความหมายอ่ะ
ความจริงแล้วงงกับ ระบบสมาชิกของสภาฯ เหมือนกันนะครับ ดังนี้
" โดยสภาแห่งอิสรภาพประกอบไปด้วยคณะกรรมการ 100 คนซึ่งคัดเลือกจากจัดอันดับผู้เล่นที่น่าจับตามองที่สุด 100 อันดับของหนังสือพิมพ์ The Lost News ซึ่งจัดขึ้นทุกเดือน"
แสดงว่า 3 คนนี้ เป็น 3 ใน 100 คน ใช่ไหมครับ
แต่อ่านๆไป ดังนี้
“พวกท่านทั้งสามคน ได้แก่ Son of Zues, Gun’s Gun และ PharmaPhiatเป็นกลุ่มที่ได้ถูกจัดอันดับอยู่ในลำดับที่ 100 ของผู้เล่นที่ถูกจับตามองที่สุดของเดือนนี้"
แสดงว่า สมาชิกของสภาฯ มีได้ 100 กลุ่ม ถูกไหมครับ คือมีได้มากกว่า 100 คน รึปล่าวครับ
อีกอย่างคือว่า 100 อันดับ จะเปลี่ยนแปลงทุกเดือน สมมติว่า มี 100 อันดับครบแล้วในเดือนก่อนหน้านี้ กลุ่มของเฟี๊ยตเข้าเป็นอันดับที่ 100 ในเดือนนี้ ก็ต้องมีกลุ่มที่อยู่ในอันดับก่อนหน้านี้ตกกระป๋อง พ้นสภาพการเป็นสมาชิกถูกไหมครับ
ไม่ได้กวนนะ สงสัยจริงๆครับ
ช่วงนี้ การปราบ monster ใช้วิทยาศาสตร์ไม่ค่อยได้ผล ต้องใช้อารมณ์และความรู้สึก :กอด1:
เอาใจช่วย เฟี๊ยต ธัน กัน ให้ผ่านพ้นอุปสรรค ไปได้ครับ สู้ๆ
o13 o13 o13
-
จริงๆเราเป็นสมาชิกเก่าตั้งแต่เริ่มเล้า แต่เราเข้าไอดีนั้นไม่ได้ เลยไม่คิดจะสมัครใหม่เลยตามอ่านเงียบๆ เราสมัครใหม่เพราะคุณเลยนะ
เรื่องนี้สนุก ถึงสนุกมาก เราชอบ แต่ไม่ค่อยมีคนเม้น ไม่รู้ทำไม
ไงก้อย่าเสียกลจ.หล่ะ มีคนชอบเยอะนะ มันอาจจะไม่ถูกจริตกับนี แต่กับผมมันสนุกมากนะเออ
ไงก็ สู้ๆนะครับ
:กอด1: :L2: :3123:
-
บทที่ 176 Freedom?
“กรุณากดยืนยันสมาชิกสภาพผ่านเกมคอนโทรลเลอร์ของท่าน กรุณากดพร้อมกันทั้งสามคน เพื่อผลการยืนยันที่สมบูรณ์”
กระดาษใบนั้นประกาศเสียงดังเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะพับตัวเองเก็บกลับเข้าไปในซองจดหมาย และเมื่อเจ้านกอินทรีนั่นเห็นลักษณะดังกล่าวก็บินโฉบเข้ามาหยิบซองจดหมายที่ตนเป็นผู้นำพามานั้นและบินกลับหายไปในท้องฟ้ากว้างอีกครั้ง
“แปลก” เฟี๊ยตพูดขึ้นเบาๆ พร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปที่เจ้าสัตว์ปีกตัวนั้นที่กำลังบินจากไป
“แปลก” ธันพูดซ้ำอีกครั้งอย่างไม่ชัดเจนนักว่าเป็นประโยคคำถามหรือประโยคบอกเล่ากันแน่
“ทำไมพวกเราถึงติดอันดับทั้งสามคน 100 อันดับผู้เล่นที่น่าจับตามองที่สุดก็ควรจะจัดอันดับแบบรายคนสิ” เจ้าของเสียงแรกพูดต่อ เหมือนจะตอบคำถามกลายๆ ของธัน
“ไม่แปลกหรอก กูเคยติดอันดับนี่เหมือนกัน ตอนนั้นก็ติดแบบทีม” เสียงของกันต์ดังมาเรียบๆ
“ว่าไงนะ” ธันถามย้ำ
“บอกว่าเคยติดร้อยอันดับนี่มาแล้ว” กันต์พูดซ้ำช้าๆ
“ไม่ๆ หมายถึงสรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองอะ พูดว่าอะไรนะ” ธันถามพร้อมยักคิ้วไปมา
“ก็... กูไง” กันต์ตอบพร้อมเลิกคิ้วขึ้นอย่างงงๆ
“ฮ่าฮ่าฮ่า พูดกูมึงกับเขาก็เป็นด้วยเหรอ นี่กูนึกว่ามึงพูดเป็นแต่ผมๆ คุณๆ ซะอีก ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันพูดพร้อมหัวเราะลั่นอย่างอารมณ์ดี
“เออ กูก็คน แหม่ มึงจะให้กูนั่งพับเพียบคุยกับมึงรึไง” กันต์พูดออกมาอย่างหน้าตาย
“ฮ่าฮ่าฮ่า ถูกใจจริงๆ หวะ ตัดสินใจรับเข้ากลุ่มแบบไม่มีเงื่อนไข กูชอบมุขหน้าตายของมึงจริงๆ” ธันพูดพร้อมกับเดินไปตบไหล่กันต์อย่างสนิทสนม
“นี่ตกลงพวกเราเป็นกลุ่มเดียวกันแล้วเหรอวะ” กันต์หันไปถามเฟี๊ยต
“คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย กันต์ ไปด้วยกันดีกว่า ถ้ากันต์ไม่ได้ติดขัดอะไรก็ไปด้วยกันดีกว่า อยู่กับไอ้เด็กเปรตนี่จนเบื่อแล้ว ปัญญาอ่อนแถมพึ่งพาไม่ได้” เฟี๊ยตพูดแบบยิ้มๆ แต่เนื้อความจงใจกัดธันแบบเต็มๆ
“ใครพึ่งพาไม่ได้วะ แหม่ ได้ข่าวต่อสู้ทีไรนี่พี่ออกหน้าตลอดเลยนะจ๊ะน้องเฟี๊ยต น้องรอซ้ำตอนจบอย่างเท่ๆ อย่างเดียว พี่งี้เหนื่อยเป็นหมาหอบแดดอยู่คนเดียวนะจ๊ะ”ธันหันมาเถียงกับเฟี๊ยตทั้งๆ ที่มือข้างหนึ่งยังเกาะไหล่กันต์อยู่อย่างนั้น
“เศรษฐีเขาเลยชอบพูดกันไงว่าทำมากไม่ได้แปลว่าได้มาก ไม่งั้นทาสใช้แรงงานนี่รวยเละไปตั้งแต่สมัยสงครามกลางเมืองของสหรัฐอเมริกาละ”
เฟี๊ยตพูดอย่างจงใจกวนประสาทคนตรงหน้า ในขณะที่อีกมุมหนึ่งนั้น ชายหนุ่มคนที่สามเฝ้ามองการต่อปากต่อคำของทั้งคู่นั้นอยู่เงียบๆ
“มึงรู้ว่ากูโง่ประวัติศาสตร์ใช่ไหม ถึงด่ากูด้วยวิชาส.ป.ช.แบบนี้ กันต์ มึงอย่าไปเข้าข้างไอ้พวกหัวหมออย่างงั้นนะ พวกชอบเอารัดเอาเปรียบประชาชนตาดำๆ” ธันเริ่มพูดจาเป็นคุ้งเป็นแคว พร้อมกับบีบไหล่คนข้างๆ เพื่อชักจูงให้หันมาเป็นพวกของตน
“เดี๋ยว มึงรู้อายุเขาแล้วเหรอ ถึงไปบีบไหล่เล่นเป็นเพื่อนกับเขาขนาดนั้น ไอ้เด็กเมื่อวานซืน” เฟี๊ยตด่าธันเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มเล่นกับชายหนุ่มอีกคนอย่างสนิทสนมแบบก้าวกระโดด
“มึงอายุเท่าไหร่วะ” ธันหันไปถามกันต์อย่างสงสัย
“25 มึงหละ” กันต์ตอบพร้อมถามกลับ
“19 หวะ แต่ช่างมันเถอะ อายุแม่งเป็นแค่ตัวเลขของพวกระบบอุปถัมภ์นิยมล้าสมัย เดี๋ยวนี้คนทุกคนเขาเท่าเทียมกันแล้วโว๊ยย ฮ่าฮ่าฮ่า”
ธันหัวเราะลั่นออกมาอย่างสะใจ โดยที่มีเฟี๊ยตส่ายหน้าอย่างปลงตกในความขี้เล่นของเพื่อนร่วมทีม แต่ทางฝั่งกันต์เองก็ไม่ได้แสดงทีท่าถือเนื้อถือตัวว่าตนอายุมากกว่าแต่อย่างใด หากแต่ร่วมหัวเราะผสมโรงไปกับเด็กหนุ่มอย่างไม่คิดมาก
“กันต์บอกว่าเคยติดหนึ่งในร้อยอะไรนี่มาก่อนด้วยเหรอ” เฟี๊ยตจุดประเด็นเรื่องที่ตนสงสัยขึ้นใหม่อีกครั้ง
“อืม กลุ่มเดิมหนะ เคยติดประมาณที่ 80 กว่าๆ” กันต์พูดเหมือนไม่ค่อยอยากเอ่ยถึงเท่าไหร่นัก
“แล้วทำไมกันต์ถึงมาอยู่นี่คนเดียวหละ” เฟี๊ยตถามอย่างระมัดระวัง
“ก็คนในกลุ่มมีทัศนคติไม่ตรงกันนิดหน่อย กลุ่มเลยแตก บางคนก็เลิกเล่นไปเลย บางคนก็เล่นต่อ แต่จะแยกตัวออกมาเป็นผู้เล่นเดี่ยวแทน” กันต์พูดอย่างไม่ค่อยให้รายละเอียดชัดเจนมากนัก
“ชื่อกลุ่มอะไรวะ บอกได้เปล่า” ธันถามขึ้น
“Brownish Bulls” กันต์ตอบ
“กระทิงสีน้ำตาล?” เฟี๊ยตพูดอย่างทวนความ
“อะไรประมาณนั้น” กันต์ตอบสั้นๆ และไม่ขยายความอะไรมากมายไปกว่านั้นอีก
กันต์หรือเจ้าของชื่อ Gun’s Gun ในความคิดเห็นของเฟี๊ยตจัดได้ว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดีอีกคนก็ว่าได้ ลักษณะของกันต์ไม่ใช่คนที่หน้าตาดีโดดเด่นขึ้นมาจนเป็นที่จับตามอง กันต์ไม่ได้มีรูปสมบัติที่หวือหวาถึงขนาดนั้น แต่เมื่อมองไปนานๆ แล้วก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ากันต์เข้าข่ายของคนหน้าตาดีอีกคนหนึ่งเลย
กันต์ดูจะมีสายเลือดความเป็นไทยอยู่โดยแท้ เพราะลักษณะภายนอกนั้นแสดงความเป็นชาติออกมาอย่างชัดเจน สีผิวที่ไม่ขาวสว่างๆ หากแต่อมน้ำผึ้งๆ อย่างคนที่ออกแนวลุยๆ หน่อย มัดกล้ามที่มีอยู่พอสมควรสอดรับกับความสูงที่มีมากกว่าเฟี๊ยตและธันอย่างชัดเจน กันต์เหมือนพระเอกละครไทยอะไรประมาณนั้น ดูคมเข้ม สุขุม และลึกลับอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งจับสังเกตก็ยิ่งดูจะเห็นความลึกลับที่แฝงอยู่ในตัวชายหนุ่มอยู่มาก หากแต่เฟี๊ยตก็ไม่เคยเก็บเรื่องตรงนั้นมาใส่ใจ คนทุกคนก็มีเรื่องส่วนตัวและความลับที่ไม่อาจเปิดเผยให้ใครทราบได้อยู่แล้ว
“แล้วการเป็นสมาชิกสภาอะไรนี่มันดีไหมวะ”
ธันถามขึ้นถึงเรื่องราวราวที่เฟี๊ยตเองก็อยากรู้เช่นกัน เภสัชกรหนุ่มพาตัวเองออกมาจากภวังค์ที่สร้างขึ้นอยู่ในหัวนั้นและกลับมาพิจารณาความจริงของเรื่องตรงหน้าอีกครั้ง
“จะว่าดีก็คงไม่ใช่ จะว่าร้ายก็คงไม่เชิง”
กันต์ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ แต่เฟี๊ยตก็ไม่สามารถจับสังเกตความโลเลใดๆ ได้จากคำตอบนั้น ดูเหมือนว่ากันต์จะรู้เรื่ององค์กรนี้อยู่พอสมควรเลย
“ยังไงวะ” ธันถามต่ออย่างไม่เข้าใจ
“ความจริงสภานี้มันไม่ค่อยมีอะไรโดดเด่นเท่าไหร่หรอก มันถูกตั้งขึ้นมาเพื่อคานอำนาจกับพวกพรรคมังกรทมิฬกับพรรคดวงตาวิหคเฉยๆ เงื่อนไขสำคัญคือ เมื่อสภาต้องการรวมกำลังเพื่อต่อสู้กับพรรคอธรรม เราก็ต้องเข้าร่วมเป็นกองกำลัง ไม่อย่างนั้น เราก็หมดสภาพสมาชิก” กันต์อธิบายตามความเข้าใจ
“แล้วทำไมเราต้องสนใจความเป็นสมาชิกด้วย” เฟี๊ยตถามขึ้นบ้าง
“เพราะว่าสภามีสิ่งสำคัญที่สุดที่ผู้เล่นทั่วไปยากจะแข่งขันได้ไง สิ่งนั้นคือข่าวสารและเครือข่าย มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ผู้เล่นคนเดียวจะสามารถเก็บไพ่สูงสุดได้ครบตามจำนวนโดยไม่ต้องแลกเปลี่ยนข้อมูลกับใครเลย ยิ่งเก็บได้มาก ใบหลังจะได้มายากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่อาศัยการร่วมมือกันทางข้อมูลข่าวสาร ก็ยากที่จะไปได้ถึงเป้าหมาย” กันต์หยุดไปชั่วจังหวะหนึ่ง ก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“และเครือข่ายก็เป็นสิ่งสำคัญมากอีกเช่นกัน เพราะถ้าเราอยู่ในองค์กรที่เป็นหลักแหล่งแล้ว เวลามันเรื่องหรือปัญหาอะไรกับคนอื่น เราก็จะมีคนคอยสนับสนุนอีกที ตัวอย่างง่ายๆ เลย ถ้าเราไม่อยู่ในสภา การมีเรื่องกับพรรคมังกรทมิฬจะเป็นเรื่องใหญ่มาก เพราะพวกมันจะร่วมมือกันตามล่าเราจนแทบเล่นเกมต่อไม่ได้ แต่ถ้าอยู่ในสภาแล้ว พวกนั้นก็จะค่อนข้างเกรงใจ และไม่ค่อยจะพยายามมีเรื่องด้วยสักเท่าไหร่” กันต์พูด
“เวลาเราเกิดปัญหา มันจะมีคนมาช่วยเราจริงๆ เหรอวะ สมมตินะ ถ้าเราอยู่ในสภา และมีคนมาขอความช่วยเหลือ พวกเราก็คิดหนักนะ ว่าจะไปเสี่ยงเพื่อคนที่ไม่รู้จักไหม” ธันแย้งอย่างลังเล
“สำหรับคนอื่นเป็นยังไงไม่รู้ แต่สำหรับเลขาธิการสภา รายนั้นช่วยแน่ คนที่ส่งจดหมายมาที่ชื่อ Blizzard King เมื่อกี้เป็นบุคคลที่มีอำนาจมากเป็นอันดับต้นๆ ของเกมเลยนะ เขาได้ชื่อว่าน่าจะเป็นคนที่มีโอกาสที่พิชิตเกมนี้ได้มากที่สุด แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่รีบชนะๆ ไปเสียที แต่กลับมัวมาคอยช่วยเหลือคนโน้นทีคนนี้ทีไปเรื่อยๆ เขาชอบไปโผล่ในเวลาที่คับขันที่สุด และช่วยเหลือสร้างบุญคุณกับผู้เล่นทั่วไปหมด อีกอย่าง เขาเป็นคนที่ก่อตั้งสภาแห่งอิสรภาพขึ้นมาด้วย ที่เขายังคอยอยู่ในเกมมาตลอด ก็อาจจะเป็นเพราะพยายามจะเป็นก้างขวางคอพวกพรรคทมิฬไม่ให้ทำอะไรได้สะดวกนักก็ได้” กันต์อธิบายออกมายาวเหยียด
“เป็นคนดีขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ธันถามด้วยความกังขา
“คนอื่นว่าไงไม่รู้ แต่สำหรับกู กูว่าดีหวะ กูเคยเกือบตายเพราะสู้กับแรดไฟตัวนึง ก็ได้ลุงคนนี้แหละมาช่วยชีวิตกูเอาไว้ ถ้าตอนนั้นกลุ่มเดิมกูไม่อยู่ในสภา กูก็คงได้ไปเริ่มเกมใหม่แล้ว” กันต์พูดเล่าเรื่องในอดีตให้ฟังสั้นๆ แต่น้ำเสียงนั้นเจือไปด้วยความขอบคุณอย่างชัดเจน
“อืมม” เฟี๊ยตพึมพำออกมาอย่างสนใจในข้อมูลมากมายที่ได้รับจากเพื่อนใหม่ในวันนี้
“เอาไงกันดีวะ เข้าหรือไม่เข้าดี” ธันถามออกมาอย่างตัดสินใจไม่ถูก
“กูไม่ได้บังคับให้เข้านะเว้ย ตามมติกลุ่ม สำหรับกูยังไงก็ได้อยู่แล้ว กูไม่มีปัญหา” กันต์พูดขึ้นอย่างแสดงจุดยืน
“เรื่องตัดสินใจเอาไว้ก่อนก็ได้ กูกระซิบถามไบเบิ้ลแล้ว พวกเรามีเวลาอีก 7 วันในการตัดสินใจ ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ พิจารณาข้อมูลอย่างถี่ถ้วนก็ยังไม่สาย ตอนนี้เรามีอีกหลายเรื่องต้องคิด” เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ
“เรื่องอะไรอีกเหรอ” กันต์ถามอย่างไม่เข้าใจ
“เรื่องการเดินทางลำดับต่อไปไง พวกเราจะมุ่งหน้าไปเมืองมีนาคมเลยดี หรือจะเคลียร์ธุระแถวนี้อีกอย่างหนึ่งก่อน” เฟี๊ยตพูด
“ธุระอะไรวะ” เสียงของธันเอ่ยเป็นคำถาม
“มึงจำตอนได้ข่าวเรื่องเนสซีจากผู้หญิงสองคนนั้นได้เปล่าวะ ผู้หญิงสองคนนั้นมาเจอกับเนสซีเพราะกำลังตามล่าเต่าที่เป็นไพ่สูงสุดใบหนึ่ง ถ้าเราพยายามสักหน่อย เราก็อาจจะเก็บไพ่สูงสุดได้อีกใบในเวลาอันใกล้นี้!”
กดนิดนึงดิ www.facebook.com/allornonetheauthor
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
จากผู้แต่ง ช่วงนี้รู้สึกว่ามีคนเม้นเยอะขึ้นกว่าช่วงก่อนหน้านี้ ไม่มีอะไรจะบอกนอกจาก ขอบคุณนะครับ ทุกคำทุกประโยคทุกความคิดเห็นเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดเลยครับ :D
ขยายความเพิ่มเติมครับ : สมาชิกสภาจะเปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ ตามการจัดอันดับครับ แต่ส่วนใหญ่จะเปลี่ยนแค่คนท้ายๆ เท่านั้น เพราะอันดับต้นๆ เหนียวแน่นครับ 555 เคยพูดไปคร่าวๆ ในตอน the poles แล้วครับ อิอิ
-
เข้ามาเปิดดูทุกวัน ดีใจจังผู้แต่งมาอัพวันนี้ด้วย อยากรู้จัง เต่าจะโหดกว่าไดโนเสาร์รึป่าว
ชอบความซับซ้อนของเรื่องและการผูกปมน่ะครับ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งอีกรอบครับ
-
ลุงึนนั้นรึ้ปล่าที่เฟี้ยตเคยช่วย ตอนแกเป็นหอบเกือบตาย!
-
อยากเห็นหน้าคนที่เกือบจะ ชนะ เกมนี้จริงๆเลย ต้องเก่งมากๆแน่ๆ อ่านแล้วก็ยัง งงๆ กับ สภาแห่งอิสรภาพอยู่นะ ถ้าเป็นสมาชิกแล้วจำเป็นต้องรักษาอันดับของตัวเองหรือเปล่า ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น เหอๆ เหมือนได้เห็นพัฒนาการของกลุ่มเฟี๊ยตและธัน เห็นพวกเขาค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น คุณเขียนดีมากจริงๆค่ะ
-
กรี๊ดๆๆๆๆมาแล้ว ดีใจ ชะแว๊ปไปอ่านละ :hao7:
-
Blizzard King เป็นลุง อาจจะเป็นลุงที่เฟี๊ยตเคบช่วย ก็เป็นไปได้ :hao3:
-
มาแล้วๆ มาอัพแล้ว ดีใจจริงๆเลย แหมๆ สมาชิก(รูปธรรม)ทีมเพิ่มอีก1คน
ตอนนี้ก็รวมเป็น3(+ไบเบิ้ลอีก1) แต่ว่านะ 3คนมันจะไม่ครบคู่น้า เดี๋ยวเป็นรัก3เศร้ามาทำไง
หาคนซักคนมารวมกับ3คนนั้นหน่อยจิ อิอิ จะได้ครบคู่ชู้ชื่น ฮิ้วววววววว~~~ แห่ขันหมากกัน!!!!
รู้ป่ะๆ เรากลับไปนั่งฟังเพลงคนละภพบ่อยมาก ฟังวนๆ ฟังแล้วร้องตามจนร้องได้แล้วนะเนี่ย
ร้องทั้งท่อนผช.ผญ.เลย ร้องตาม ร้องบ่อยเกิ๊นจนแม่เราทักว่า"ร้องเพลงเป็นคนแก่ไปได้"
เราก็เลยตอบกลับไปว่า "ก็มันฟินอ่ะ (ร้องไปก็นึกถึงพี่เฟี๊ยตกับนายธันทุกที อร๊าย~ ><) "
นี่จริงจังนะ เราชอบพี่เฟี๊ยตกับไบเบิ้ลจริงๆนะ อยากให้ไบเบิ้ลเป็นคนจริงๆจังเลย คงจะน่ารักน่าดู
แบบว่าทั้งเป็นห่วง ทั้งอยากช่วยพี่เฟี๊ยดขนาดนั้น โอ๊ยเขิน!! โอ๊ยฟิน!!!!!!!!
ดูท่าทางว่าพี่กันต์จะเก่งน่าดูเลยนะเนี่ย ติด100ผู้เล่นมารอบนึงละ
ในตอนนี้ทั้ง3คนก็ยังไม่ตอบรับการเข้าสภาสินะ
ภารกิจตอนนี้ก็คือจะพิชิตเจ้าเต่าเจ้าปัญหาอยู่สินะ มันต้องยากกว่าน้องเนสซี่แน่นอน 555555
ทั้ง3คนจะทำยังไงต่อไปน้า สู้ต่อไปนะทาเคชิ เอ้ย! ผิดเรื่องๆ ฮิฮิฮิ
พี่คนเขียนสู้ๆน้า มาอัพ มาต่อ เราจะรอน้า จะรออ่าน รีบๆรวมเล่มด้วยน้า
เราหยอดกระปุกรอแล้วนะเนี่ย รอจองเต็มที่ อิอิ นิยายเรื่องโปรดแบบนี้เป็นไงเป็นกัน สู้ๆน้า
-
ชอบมากครับ อยากดูเป็นอนิเมะเลย พูดแค่นี้..
:กอด1:
-
สภา สภา เป็นผม ผมไม่เข้าหรอก สมองระดับเฟี้ยต ดีไม่ดี ไอ้ผู้นำสภานั่นแหละตัวโกงใหญ่ 55+
-
เริ่มภารกิจ ต่อไป แนะนำเฟี๊ยตว่าควรใช้
Figure card
ชื่อ Potassium Alum (สารส้ม) ระดับ 2 ใช้ในการปรุงยา
เพราะเป็นภารกิจ "ปราบเต่า"
:laugh: :laugh: :laugh:
-
โอ้ย ไม่มาอิ้ก
:sad4:
-
บทที่ 177 Through The Night
ค่ำวันนั้นดำเนินขึ้นอย่างเรียบง่ายริมแม่น้ำที่เคยเคลือบไปด้วยความเจ็บปวดสายนั้น
พวกเขาทั้งสามคนตัดสินใจร่วมกันที่จะยังไม่ข้ามไปอีกฝั่งของแม่น้ำนั้น เพราะพวกเขาแทบจะหมดแรงจากการต่อสู้กับเจ้าไดโนเสาร์นั้นแล้ว หากถ้าเจอมอนสเตอร์อะไรในการพยายามจะข้ามฝั่งไปอีก พวกเขาคงจะไม่เหลือพลังใดๆ ไปจัดการอีกเป็นแน่ ชายทั้งสามจึงตั้งแคมป์ง่ายๆ อยู่บริเวณนั้นต่ออีกคืน
กองไฟกองหนึ่งถูกจุดขึ้นกลางที่พักของพวกเขา
ถึงแม้ว่าเฟี๊ยตจะมีอุปกรณ์เป็นตะเกียงที่สามารถเปล่งแสงจากกลางอากาศได้ แต่พวกเขายังเลือกที่จะใช้กองไฟกองใหญ่จุดเพื่อให้แสดงสว่างและสร้างบรรยากาศของการเดินทางรอนแรมในป่าอย่างไม่รู้จุดหมาย
กันต์อาสาเป็นผู้ปรุงอาหารในมื้อเย็นวันนี้ อาหารเย็นง่ายๆ ถูกปรุงขึ้นอย่างรวดเร็วโดยฝีมือของชายหนุ่มที่อาวุโสที่สุดในกลุ่มนั้น หมูทอดกระเทียมพริกไทยกับไข่ดาวกรอบๆ ทำให้เพื่อนอีกสองคนเจริญอาหารได้ดีทีเดียว บางที การใช้ชีวิตอย่างช้าๆ หลังจากที่ชีวิตมีแต่ความวุ่นวายนั้นก็อาจจะถือได้ว่าเป็นความสุขอีกอย่างหนึ่ง
“เคยคิดกันบ้างเปล่าวะ ว่าพวกเรามาทำอะไรกันอยู่ที่นี่ เวลานี้”
ประโยคคำถามของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้น หลังจากที่อาหารเย็นวันนั้นถูกจัดการเป็นที่เรียบร้อย ท้องฟ้าในคืนนี้มีดาวประดับอยู่พอสมควร ยิ่งมองยิ่งรู้สึกสงบอย่างประหลาด
“เคย”
“เคย”
เสียงของเพื่อนทั้งสองคนตอบออกมา ธันชำเลืองมองเฟี๊ยตชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะหันเหสายตากลับไปมองเปลวไฟที่กำลังลุกโชนอยู่ตามเดิม ในขณะที่กันต์ตอบโดยไม่ได้หันมามองเพื่อนชายแม้แต่น้อย ชายหนุ่มกำลังจมอยู่ในภวังค์ที่ก่อตัวอยู่ในถ้วยชาที่ดื่มจนหมดแล้วในมือ
“ฮ่าฮ่า นึกว่าเป็นอยู่คนเดียวซะอีก” เฟี๊ยตหัวเราะน้อยๆ ออกมา
“ไม่รู้สึกกันบ้างเหรอว่าโลกใบนี้มันน่าสงสัย” กันต์พูดขึ้นเรียบๆ
“ยังไงวะ”
ธันเอ่ยตอบอย่างไม่เข้าใจ หากแต่เฟี๊ยตที่กำลังแหงนหน้ามองดูท้องฟ้าอย่างนั้น กลับหันมาจ้องมองที่เจ้าของคำถามนั้นโดยไม่มีคำตอบใดหลุดออกไป
“โลกใบนี้ซับซ้อนเกินไป มันไม่ควรเป็นแค่เกม” กันต์ตอบอย่างไม่กระจ่างชัดเท่าไหร่นัก
“อ่ออ” ธันลากเสียงน้อยๆ รับคำตอบนั้น
“จริง วิทยาการของโลกใบนี้มันนำสมัยเกินไป มันน่าจะสร้างประโยชน์หรือทำผลกำไรได้มากกว่าเกม” เฟี๊ยตแสดงความคิดเห็น
“บางที อาจจะมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในโลกใบนี้” กันต์พึมพำออกมาด้วยเสียงไม่ดังนัก
“อะไรวะ อะไรบางอย่างของมึงเนี่ย”ธันเลิกคิ้วน้อยๆ พร้อมกับหันไปทางกันต์
“อะไรบางอย่างที่กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” กันต์ตอบโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาทั้งสิ้น
“อืมม” เฟี๊ยตงึมงำในคออย่างคิดตาม
“เฮ้ยย พูดอะไรกันเนี่ย ปวดหัว พวกมึงเป็นคนหรือเขาวงกตวะ ทำไมปริศนามันเยอะแยะขนาดนี้ พวกมึงเป็นอะไรกันแน่เนี่ย” ธันบ่นออกมาอย่างโวยวายเล็กน้อย
“เภสัชกร” เฟี๊ยตตอบ
“ทนายความ” กันต์พูดขึ้นบ้าง
“เออ กูมันผิดเองแหละ กูมันเป็นสถาปนิก ฮ่าฮ่า” ธันพูดขึ้นในที่สุดอย่างสบายๆ ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะแค่โวยวายไปตามประสาเท่านั้น
“ว่าแต่มึงเป็นทนายความเหรอวะ” ธันถามขึ้นอย่างสงสัย
“อืม” กันต์ตอบเพียงเท่านั้น
“คิดไงถึงเรียนกฎหมายวะ น่าปวดหัวจะตาย มีแต่ตัวอักษรเต็มไปหมด”ธันถามมากึ่งชวนคุยกึ่งเย้า
“ชอบ” กันต์ตอบพร้อมยิ้มมุมปากน้อยๆ
“ชอบลงไปได้ไงวะ มีแต่อะไรเป็นพรืดๆ เต็มไปหมด” ธันต่อความ
“คำว่าชอบต้องมีเหตุผลด้วยเหรอวะ” กันต์ยิ้ม
“สัด สำบัดสำนวนนะมึง” ธันผลักไหล่กันต์อย่างขำๆ
“ลูกเล่นไม่ดีเป็นทนายความไม่ได้หรอก” กันต์พูดหน้านิ่งๆ
“โอ๊ยย ถ้ากูเป็นผู้พิพากษาแล้วต้องคุยกับทนายหน้าตายอย่างมึง กูไมเกรนขึ้นแน่ๆ เลยหวะ ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันพูดออกมาพร้อมหัวเราะเสียงดัง
“สรุปว่าตอนนี้พวกเราจะเดินทางกันไปสามคนอย่างนี้ ใช่ไหม” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างจริงจังราวกับต้องการจะปรึกษาหารือ
“ประมาณนั้น”
กันต์หันมายิ้มให้เฟี๊ยต ดวงตาคู่นั้นดูมีความจริงใจอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าคำๆ นั้นได้เปิดประตูอะไรสักอย่างที่เคยปิดอยู่ของชายหนุ่มคนนั้นออกมา
“วางแผนการรบกันดีไหม เวลาฉุกเฉินจะได้ไม่ต้องมาสั่งกันให้วุ่นวาย” เฟี๊ยตเอ่ยโดยหันไปพูดกับชายหนุ่มผู้มาใหม่เป็นหลัก เพราะธันคงจะคุ้นเคยกับการกระทำแบบนี้ของเขาไปเสียแล้ว
“เป็นความคิดที่ดี” กันต์ตอบพร้อมรอยยิ้ม
“กันต์คิดว่าไง” เฟี๊ยตเอ่ยถามความคิดเห็น
“คิดว่าเฟี๊ยตคิดแผนมาทั้งหมดแล้ว และนั่นเป็นสิ่งที่ผ่านการคิดมาอย่างรอบคอบแล้ว ดังนั้น เฟี๊ยตอธิบายออกมาเลยก็ได้” กันต์ตอบอย่างรู้ทัน แต่น้ำเสียงของกันต์ก็หาได้แสดงความไม่พอใจใดๆ ไม่
“อืม ว่ามาเลย เอาตามมึงคิดนั่นแหละ” ธันสำทับมาอีกเสียง
“ก็หลักๆ ที่คิดไว้คือหน้าที่ประจำของการต่อสู้แต่ละครั้ง ธันจะเป็นทัพหน้าเน้นการโจมตีเป็นหลัก ส่วนเราจะเป็นฝ่ายสนับสนุนอีกทีหนึ่ง ช่วยเสริมกำลังให้ธันเพื่อต่อสู้ ส่วนกันต์อยู่หลังสุด เพราะต้องใช้กลยุทธ์ขงเบ้งซึ่งจะช่วยทำให้การต่อสู้เป็นไปได้สะดวกมากขึ้น กันต์เป็นหัวใจหลักของทีม ต่อสู้ให้น้อยที่สุด เรากับธันจะช่วยรบอยู่รอบนอกเอง” เฟี๊ยตเสนอความคิด โดยหันไปที่กันต์บ่อยครั้ง เหมือนเป็นการหารือ
“โอเคซิกาเร็ต ว่ากันตามนั้น” ธันพูดง่ายๆ อย่างไม่คิดอะไรมาก
“เราว่าเฟี๊ยตกำลังมองเกมไปผิดทาง” กันต์แย้งขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ
“หืมม” เฟี๊ยตงึมงำเสียงในคอเบาๆ
“ไส้ตะเกียงของขงเบ้งไม่ได้เป็นกลยุทธ์ที่ทำให้คนใช้อ่อนแอขนาดนั้น โดยปรกติแล้วคนใช้ก็ยังสามารถเคลื่อนไหวและต่อสู้ได้เป็นอิสระ นั่นเป็นเหตุผลที่บอกว่ามันไม่จำเป็นเลย เพราะในสถานการณ์จริง ความสามารถในการปกป้องตัวเองของทุกคนก็ยังสมบูรณ์เท่ากันหมด” กันต์พูด
“ถ้าจะมีใครสักคนควรที่จะได้รับการปกป้องจริงๆ คนๆ นั้นควรจะเป็นเฟี๊ยตเสียมากกว่า เพราะเฟี๊ยตมีสิ่งที่สำคัญที่สุดของทีมเราอยู่ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่จะพาเราไปสู่ชัยชนะได้” กันต์พูดกลับไปหาตัวเฟี๊ยตเสียอย่างนั้น
“ไบเบิ้ล?” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย
“สมองของเฟี๊ยตต่างหาก ถ้าไม่ได้ไหวพริบของเฟี๊ยต ป่านนี้พวกเราเสร็จเจ้าไดโนเสาร์นั่นไปหมดแล้ว” กันต์เผยคำตอบ
“นั่นเพราะไบเบิ้ลต่างหาก” เฟี๊ยตแย้ง
“ไบเบิ้ลก็แค่ใบ้ ถ้าเฟี๊ยตคิดไม่ได้ ยังไงมันก็ไม่ได้ เฟี๊ยตนั่นแหละที่ต้องเป็นไข่แดงอยู่ตรงกลางให้เรากับธันปกป้อง อย่าลืมสิว่า ถ้ามัวแต่ออกไปรบ มันจะเหลือสมาธิมาวางแผนต่อได้ยังไง เฟี๊ยตหนะคอยเป็นหน่วยสนับสนุนและสั่งการนั่นแหละ ดีแล้ว” กันต์พูดออกมาอย่างชัดเจน ราวกับว่าชายหนุ่มได้อ่านสถานการณ์การต่อสู้ที่ผ่านมาขาดทั้งหมด
“แต่...” เฟี๊ยตอ้าปากขึ้นจะเถียง
“อย่างกันต์พูดนั่นแหละ ดีแล้ว ไรวะ ยอมรับตัวเองหน่อยดิ โด่วว อ่อนก็ไปเป็นทัพหลัง ให้คนเก่งๆ เขาออกไปสู้สิจ๊ะ น้องเฟี๊ยต” ธันพูดอย่างเย้าๆ
“คิดตามช้าๆ เฟี๊ยต ไม่ต้องเร่งรีบ ค่อยๆ คิดและตัดสินใจ” กันต์พูดพร้อมกับแววตาใจดี
“อืมม ตามนั้นก็ได้ ถ้าทุกคนเห็นว่ามันโอเคหละก็นะ” เฟี๊ยตเอ่ยยอมรับออกมาในที่สุด หลังจากนิ่งเงียบเพื่อตัดสินใจไปพักหนึ่ง
“แล้วเป้าหมายต่อไปจะเอาไงดี จัดการกับเจ้าเต่าตัวนั้นก่อน หรือมุ่งหน้าเมืองมีนาคมเลยดี” เฟี๊ยตถามต่ออย่างหารือ
“ยังไงก็ได้” ธันตอบอย่างไม่คิดอะไรมาก
“จับเต่าตัวนั้นให้ได้ก่อน แล้วค่อยไปเมืองมีนาคมต่อ” กันต์ตอบมาอีกเสียง
“ทำไมถึงอยากจับเต่าตัวนั้นหละ กันต์ กันต์เคยได้ยินข่าวมันมาก่อนเหรอ” เฟี๊ยตถามอย่างสนใจ
“เราไม่เคยได้ยินเรื่องของมันมาก่อนหรอก” กันต์ปฏิเสธ
“แล้วทำไมถึงอยากจับมันให้เรียบร้อยก่อนหละ” เฟี๊ยตถามต่อ
“เพราะว่าเฟี๊ยตตั้งใจอยากจะจับมันไง ถ้าให้เดา เฟี๊ยตคงคิดแผนอยู่ในใจแล้วว่าจะทำอะไรต่อ ถ้าเราเลยไปเมืองมีนาคมก่อน แผนที่เฟี๊ยตคิดมาก็จะเสียเปล่า” กันต์ตอบอย่างเรียบๆ
เฟี๊ยตมองหน้ากันต์เงียบๆ โดยไม่พูดอะไรออกมาทั้งสิ้น ดวงตาหรี่คู่นั้นจ้องลึกลงไปในชายชุดดำที่มีท่าทางไม่ค่อยจะสนใจโลกคนนั้น ราวกับแววตาคู่นั้นจะมีความลึกลับอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เฟี๊ยตไม่อาจตีความใดๆ จากบุคคลปริศนาตรงหน้านี้ได้เลย
ส่วนธันเองก็มองปฏิกิริยาระหว่างเพื่อนชายทั้งสองอยู่เงียบๆ อย่างนั้น ธันจ้องมองเฟี๊ยต มองสายตาที่เฟี๊ยตมองกันต์ที่นั่งอยู่เบื้องหน้านั้น ราวกับชั่ววินาทีนั้นมีใครสักคนมาสูบอากาศบริเวณวงสนทนาของคนทั้งสามไปเสียหมดสิ้น ธันรู้สึกเหมือนเขากำลังจมดิ่งลงไปในสายน้ำที่เรียบสนิทอย่างใดอย่างนั้น เขารู้สึกหายใจไม่ค่อยทั่วท้องเลย
“ตกลงตามนี้ มุ่งหน้าจัดการเจ้าเต่าตัวนั้น ส่วนคืนนี้แยกย้ายกันไปนอนก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
เภสัชกรหนุ่มเอ่ยง่ายๆ ก่อนจะตัดบทลุกขึ้นเข้าไปนอนในเต็นท์ส่วนตัวเป็นคนแรก และไม่กี่อึดใจต่อมา ชายทั้งสองที่เหลือก็แยกย้ายกันไปนอนในที่ที่แต่ละคนได้จัดเตรียมไว้ ดูเหมือนคืนนี้จะเป็นคืนที่มีเรื่องให้คิดมากมายจนยากเกินกว่าจะข่มตาให้หลับได้อีกคืน
-
จิ้มจิ้มจิ้ม www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : สารภาพว่าไม่ค่อยมีอารมณ์แต่งเลย เข็นมาได้แค่นี้ พยายามสุดๆ แล้วน้า
-
มาต่อไวๆน้าาาาา กำลังสนุกเลย :z13:
-
รอน๊าา :katai2-1:
-
หาเพื่อนร่วมทีมมาอีกคนเร๊ววววววว
ไม่งั้นอนาคตมีศึกชิงนายแหง
-
3P?? เหอๆๆ เฟี๊ยตเป็นไส้แซนวิช เอ๊ย ไข่แดงเรอะ ก็จริงนะ เฟี๊ยตเป้นเสนาธิการ มันสมองของทีม ต้องดูแลดีๆสิ แอบสงสัย กันต์นะ แต่ขอรอดูต่อไปก่อน ลุยยย ไปจับเต่ากันเถอะ...
-
คิดถึงเฟี๊ยตแล้วนึกถึง ตัวละคอนมังกรหยก ภูติบูรพาเจ้าเกาะดอกท้อ เก่งรอบด้านสติปัญญารอบรู้มีความรักมั่นคง แต่ก็ชอบไบบิ้ลมาก น่ารักดีทำให้นึกถึง บ๊อบบี้ในเฮนรีพอตเตอร์ จริงๆยังไม่อยากโพส เพราะยังอยู่หน้าต้น ชอบเป็นป๊าดันนะครับ อ้อลืมบอก ชอบนะครับ รอลุ้นตอนเมื่ออ่านจบ และมโนเดาใจผู้เขียนว่าจะเอาอย่างไง จะตรงกับที่คิดไหม ที่ผ่านมา ผิดมากกว่าถูก
สอบตก
-
ไม่ได้อ่านเรื่องนี้มานาน รู้ตัวอีกทีเรื่องนี้ก็ปาไป 177ตอนแล้ว
ตอนที่หยุดอ่านไป ยังมีแค่100นิดๆเอง
คนเขียนเก่งมาก เขียนเรื่องได้ลื่นขึ้นเรื่อยๆ
ตัวละครดูมีมิติขึ้น มีการส่งสายตา ดูแววตา ท่าทาง น้ำเสียง
เริ่มมีฉากน่ารักๆ มาให้อ่านด้วยแหละ ทำให้คนอ่าน อ่านอย่างมันส์ไปฟินไป :-[
คนเขียนสู้ๆน้าาา
-
ดูเหมือนกันต์จะรู้ใจ เอ้ย รู้ทัน เฟี๊ยตตลอดเลยนะ แอบคิดอะไรกับเฟี๊ยตหรือเปล่าเนี่ย ระวังนะธัน เราเชียร์ธันเสมออออ :hao3:
-
คงไม่ใช่รักสามเศร้านะ อิอิ เราชอบตัวละครแบบนี้นะ เหมือนมันมีหลายมิติดี น่าสนใจๆ
-
ฮ่าๆๆๆ คนเยอะ ขึ้นเรื่อยๆๆ ฮ่าๆๆๆ
เรื่องราวซับซ้อน ตัวละครก็ซับซ้อน ลุ้นๆๆๆ
-
มาเป็นกำลังใจให้นะคะ แอบอ่านมานานละ เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่น่าติดตามมากๆๆค่ะ
-
บทที่ 178 A Tortoise
วันรุ่งขึ้นหลังจากค่ำคืนนั้นดูสดใสกว่าเมื่อวานที่ผ่านมามาก
เฟี๊ยตตื่นขึ้นเป็นคนแรก ชายหนุ่มนั่งจิบกาแฟดำจากการ์ดสำเร็จรูปชมบรรยากาศรอบกายอย่างสบายใจ ความจริงภูมิทัศน์ภายในเกมนี้ถือว่าสวยงามมากเลยทีเดียว ถ้าไม่ติดว่ากำลังติดพันกับการต่อสู้ขึ้นเรื่อยๆ บรรยากาศมันก็ไม่ต่างจากการมาพักผ่อนตากอากาศเลย ยิ่งหลังจากสู้รบอันหนักหน่วงแบบนี้ อากาศที่กำลังลอยอ้อยอิ่งอยู่รอบตัวเขาขณะนี้ยิ่งสดชื่นกว่าที่เคย
“ตื่นเช้าเหมือนกันนะเนี่ย”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของชายหนุ่ม เมื่อหันไป เฟี๊ยตก็พบกับกันต์ในชุดสีดำที่แสนคุ้นเคย ทนายความหนุ่มในยามเช้าดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก
“อ๊าว สวัสดีกันต์” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับยิ้มให้อย่างสดใส
“หวัดดี ตื่นมาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย” กันต์นั่งลงข้างๆ เฟี๊ยตพร้อมกับหยิบสมุดขึ้นมาเลือกหาเครื่องดื่มสำหรับเช้านี้บ้าง
“ตื่นมาสูดบรรยากาศ และก็คิดเรื่องอะไรนิดหน่อย” เฟี๊ยตตอบไปตามตรง
“เรื่องการเดินทางหรือเปล่า มีอะไรอยากให้ช่วยไหม” กันต์ถามอย่างหวังดี
“ความจริงก็พอมีอยู่นะ” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ
“งั้นว่ามา”
“เรื่องเต่าที่พวกเราพูดถึงกันมาตลอด ความจริงคือเรายังไม่มีข้อมูลเพียงพอที่จะตามหามันจนพบ เอาง่ายๆ คือเรารู้แค่ว่ามีเต่าตัวหนึ่งที่เป็นไพ่สูงสุดป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ และไม่รู้อะไรที่มากกว่านั้นเลย” เฟี๊ยตเอ่ยถึงปัญหาที่ทำให้เขาต้องตื่นมานั่งครุ่นคิดแต่เช้านั่น
“แล้วตอนแรกได้ข่าวมาจากไหน” กันต์ถาม
“บังเอิญได้ยินผู้เล่นคนอื่นคุยกัน” เฟี๊ยตตอบ
“แล้วมั่นใจได้ไงว่าเป็นข้อมูลจริง” กันต์ซักต่อ
“ผู้เล่นสองคนนั้นไม่ได้แสดงอาการน่าสงสัยอะไร และยังพูดถึงเรื่องไดโนเสาร์ในแม่น้ำซึ่งก็เป็นเรื่องจริงที่พิสูจน์ให้เห็นกันไปแล้ว”เฟี๊ยตพูดไปตามการสันนิษฐาน
“การที่เนื้อความใดเนื้อความหนึ่งเป็นความจริง ไม่ได้แปลว่าเนื้อความทั้งหมดนั้นเป็นความจริง” กันต์พูดเรียบๆ
“หืออ” เฟี๊ยตครางในลำคอด้วยเสียงไม่ดังนัก
“จิตวิทยาการโกหกมีหลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือการจับเรื่องจริงมาปนไว้กับเรื่องเท็จ เอาความน่าเชื่อถือของเรื่องจริงมาทำให้เรื่องเท็จน่าเชื่อถือไปด้วย” กันต์พูดต่อ
“แปลว่าข่าวนี้ไม่มีมูล” เฟี๊ยตเอ่ยเชิงคำถาม
“ไม่ถึงขั้นไม่มีมูล แต่ความน่าเชื่อถือของข่าวยังไม่มากพอที่จะนำมาเป็นเป้าหมายของการเดินทางได้” กันต์พูดไปตามความคิดเห็น
“น่าสนใจๆ”
เฟี๊ยตพึมพำออกมาอย่างใช้ความคิด เรื่องที่กันต์กำลังชี้ประเด็นในตอนนี้น่าสนใจสำหรับเขามากทีเดียว ข้อมูลข่าวสารเป็นเรื่องที่สำคัญต่อเกมนี้มากทีเดียว แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขามักจะมองข้ามไปในด้านความหนักแน่นของข้อมูลพอสมควร
เภสัชกรหนุ่มพิจารณาชายที่นั่งจิบกาแฟอยู่ตรงหน้าอย่างเงียบๆ บุคลิกและพฤติกรรมต่อข่าวสารของกันต์นั้นดูจะเป็นไปตามสันชาตญาณมากกว่าความตั้งใจใดๆ ทั้งสิ้น ดูเหมือนว่าวิชาชีพของกันต์จะหล่อหลอมให้เขาตีความข้อมูลข่าวสารต่างๆ อย่างละเอียดโดยธรรมชาติอยู่แล้ว ซึ่งนั่นดูเหมือนจะเป็นผลประโยชน์ต่อภาพรวมของทีมมาก ในเมื่อข้อมูลข่าวสารเป็นหัวใจของเกม การมีผู้เล่นที่เชี่ยวชาญเรื่องการวิเคราะห์ข้อมูลข่าวสารอยู่ในทีมก็ดูจะเป็นเรื่องที่ดีต่อเป้าหมายการพิชิตเกมอยู่ไม่ใช่น้อย
“ที่เหลือคือทดสอบสมมติฐานว่าจริงไหม ซึ่งไม่น่ายาก เพราะเต่าเป็นสัตว์ที่เคลื่อนไหวช้าอยู่แล้ว ธรรมชาติของมันไม่น่าจะสามารถพามันไปได้ไกลจากพื้นที่แถบนี้เท่าไหร่ ถ้าข่าวนั้นเป็นจริง” เฟี๊ยตเสนอความคิดขึ้นบ้าง
“เลยไหม?” กันต์ถามพร้อมยักคิ้วเล็กน้อย
“โอเค ว่าแต่กันต์มีไพ่สายตรวจจับด้วยเหรอ” เฟี๊ยตถามอย่างสงสัย
“โดยตรงก็ไม่ค่อยมีนัก แต่ก็พอประยุกต์เอาได้” กันต์ตอบ
“The Defensive Golem RELEASE!”
“The Defensive Golem RELEASE!”
เสียงชายหนุ่มทั้งสองคนดังประสานกันท่ามกลางความเงียบสงบของเช้าวันนั้น เฟี๊ยตถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าไพ่ที่ทั้งสองเลือกใช้เป็นไพ่ใบเดียวกัน กันต์หันมามองเขาพร้อมกับยักคิ้วเล็กน้อย
ยักษ์ใหญ่ที่ประกอบขึ้นด้วยทรายปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขาทั้งสองอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่าโกเลมของเฟี๊ยตจะมีสีอ่อนกว่าโกเลมของกันต์เล็กน้อย ชายทั้งคู่หลับตานิ่งเพื่อรวมสมาธิสั่งการลูกสมุนของตน การนำการ์ดสำหรับการต่อสู้อย่างโกเลมทรายมาใช้ในการตรวจจับการ์ดอื่นนั้นถือได้ว่าเปลืองพลังงานและมีโอกาสผิดพลาดสูง แต่จากความคิดของเฟี๊ยตแล้ว นี่เป็นเพียงการโยนหินถามทางเท่านั้น ถ้าวิธีการนี้ไม่ได้ผล พวกเขาค่อยมาคิดหาวิธีการอื่นเพื่อขยับขยายกันต่อไป
“ไป!”
“ทำอะไรกันวะ”
เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของบุคคลทั้งสอง เฟี๊ยตหันหลังไปก็พบกับธันที่ยืนดูอยู่ก่อนแล้ว แววตานิ่งสนิทคู่นั้นไม่ได้บ่งชี้ว่าเด็กหนุ่มคนนั้นมายืนอยู่ตรงนี้นานแล้วหรือยัง ปราศจากรอยยิ้มของเพื่อนร่วมทีมคนนั้น ธันยืนรอคำตอบด้วยความสงบ
“อ่อ พอดีคุยกับกันต์เรื่องเต่านั่นพอดี เลยลองใช้การตรวจจับดู เผื่อจะเจอเบาะแสอะไรบ้าง” เฟี๊ยตพูด พร้อมกวักมือเรียกธันเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
“อ่อ รีบกันทั้งสองคนเลยนะ” ธันพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ก็เดินเข้าไปนั่งในวงสนทนานั้นแต่โดยดี
“ฝากดูวี่แววทางนี้ด้วยนะมึง เดี๋ยวจะต้องใช้สมาธิเยอะแล้ว ถ้าทางนี้เกิดเหตุอะไรขึ้นจะรับมือไม่ทัน” กันต์พูดมาอย่างฝากฝังก่อนจะหลับตาลง ในขณะนี้ที่เฟี๊ยตก็เงียบลงพร้อมกับดวงตาที่ปิดสนิทลงเช่นกัน
“เอาเลยๆ เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจกูหรอก” ธันพูดประโยคสั้นๆ ก่อนที่สถานการณ์จะกลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง
บรรยากาศของวงสนทนานั้นเงียบสงบและน่าอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เวลาช่วงเช้าหมุนผ่านไปโดยที่มีชายในชุดน้ำตาลทองและชุดดำสนิทนั่งหลับตาเพื่อตรวจจับเป้าหมายที่ต่างฝ่ายต่างก็ไม่มั่นใจนักว่ามีจริงหรือไม่ ในขณะที่ชายคนสุดท้ายนั่งกวาดสายตามองไปรอบบริเวณอย่างระวังภัย ดาบแห่งไฮดราเล่มยักษ์ปักอยู่บนพื้นของกายของเขา จะไม่มีอะไรมากล้ำกรายชายทั้งสองคนตรงหน้านี้อย่างเด็ดขาด
“The Culex Mosquitos RELEASE!”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นหลังจากเงียบอยู่ในสมาธิมาพักใหญ่ ชายหนุ่มหยิบไพ่ใบสำคัญออกจากสมุด พร้อมสั่งการเรียกใช้ ดูเหมือนว่าเขาจะพบเบาะแสสำคัญเข้าเสียแล้ว
“ได้อะไรคืบหน้าเหรอเฟี๊ยต”
เสียงของกันต์ดังขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียกใช้การ์ดจากทางเฟี๊ยต ชายหนุ่มในชุดดำลืมตาขึ้น พร้อมกับหันไปถามความคืบหน้าจากคนข้างตัว
“คิดว่านะ ขอเวลาอีกหน่อย”
เฟี๊ยตตอบรับสั้นๆ ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง และเมื่อกันต์ได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มก็ตัดสินใจเพื่อหาข้อมูลต่อไปเช่นกัน โดยมีธันที่เฝ้าจับสังเกตคนทั้งคู่อยู่ไม่ห่างออกไปนักอย่างสงบ
“เจอแล้ว มันอยู่ไม่ห่างออกไปจากฝั่งแม่น้ำเท่าไหร่เอง พวกเราต้องข้ามแม่น้ำไปก่อน ดูจากความเร็วในการเคลื่อนที่แล้ว ยังไงพวกเราก็ตามมันทันแน่นอน!”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง รอยยิ้มกว้างของเฟี๊ยตบ่งบอกถึงความพอใจในความสำเร็จเป็นอย่างดี ชายหนุ่มเรียกเก็บการ์ดทั้งสองใบจากการทำงานตรวจจับ
“ไปกันเลยไหม” เสียงกันต์ดังขึ้นอย่างตื่นเต้น ชายหนุ่มเรียกเก็บการ์ดเช่นกันพร้อมกับลุกขึ้นทำท่าจะออกเดินทางเสียเดี๋ยวนั้น
“ใจเย็นๆ ก่อนก็ได้มั้ง นี่ก็สายแล้ว ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กินกันไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปหรอก ใช้จักระไปตั้งเยอะ เติมพลังก่อนดีกว่ามั้ง”
ธันพูดพร้อมกับท้าวคางมองคนทั้งคู่ที่มีท่าทางตื่นเต้นมากจนสังเกตได้ เด็กหนุ่มผู้ทำหน้าที่เป็นยามเฝ้าระวังภัยมาตลอดช่วงเช้าหรี่ตามองคนทั้งสองอย่างสงบ
“เออหวะ โอเค ขอบคุณมากธัน ถ้าไม่เตือนก็คงลืมไปเลย” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับบีบไหล่ธันเบาๆ พร้อมกับนั่งลงอีกครั้ง กันต์ก็มีอาการไม่แตกต่างกัน ธันเรียกใช้การ์ดอาหารที่เตรียมไว้แล้วสำหรับเป็นอาหารมื้อเช้ากึ่งสายสำหรับสายวันนั้น ชายหนุ่มสามคนนั่งคุยและปรึกษากันด้วยเสียงไม่ดังนัก หลักๆ จะเป็นเรื่องสิ่งที่กันต์และเฟี๊ยตพบขณะที่ใช้การ์ดตรวจจับ และสถานการณ์ของฝั่งธันขณะที่เฝ้าสังเกตการณ์
พวกเขาทั้งสามคนตัดสินใจข้ามแม่น้ำแห่งชีวิตทันทีที่จัดการอาหารมื้อนั้นเสร็จเรียบร้อย จากการรวบรวมมันสมองของทั้งสามคนแล้ว พวกเขาตัดสินใจที่จะเดินข้ามสะพานล่องหนของธันเพื่อข้ามแม่น้ำสายยาวแห่งนั้น การไม่แตะต้องผิวน้ำที่ไม่อาจหยั่งได้ว่ามีภยันอันตรายใดซ่อนอยู่นั้นดูจะเป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา เฟี๊ยตหวั่นใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่นัก เขาเชื่อมั่นลึกๆ ว่าไม่น่าจะมีอันตรายใดที่รุนแรงไม่กว่าไดโนเสาร์ตัวนั้นอีกแล้ว อันที่จริง แม่น้ำสายนี้น่าจะอยู่ในความสงบไปสักพักหนึ่งหลังจากเกิดเหตุการณ์รุนแรงเหล่านั้นขึ้นมา
“พร้อมไหม”
เสียงของธันดังขึ้น ขณะที่พวกเขาทั้งสามคนมายืนประจันหน้ากับแม่น้ำสายใหญ่ตรงฝั่งหนึ่งเรียบร้อยแล้ว แม่น้ำสายนั้นดูกว้างสุดลูกหูลูกตาและไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่เลย
“พร้อม”
“พร้อม”
“The Sky Walker RELEASE!”
เสียงคำสั่งของธันดังขึ้นพร้อมกับสะพานล่องหนที่ปรากฏกายพาดตัวเองอยู่เหนือแม่น้ำแห่งชีวิต เฟี๊ยตคุ้นเคยกับการ์ดใบนี้ดี ถึงแม้ว่ามันจะล่องหน แต่เมื่อสังเกตให้ดีจะพบว่าภาพที่ถูกคั่นด้วยกำแพงล่องหนนั้นจะเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยเนื่องจากการหักเหของแสงระหว่างผิวกำแพงกับอากาศที่หนาแน่นน้อยกว่า
ธันก้าวขึ้นเหยียบเส้นทางที่ไม่อาจมองเห็นเส้นนั้นได้เป็นคนแรก พร้อมกับเฟี๊ยตและกันต์ที่เดินตามขึ้นไปเป็นลำดับ บรรยากาศโดยรอบสงบเงียบปราศจากเสียงใดทั้งหมดทั้งสิ้น ผิวน้ำก็ดูจะนิ่งเรียบจนหน้าหวาดระแวง ชายทั้งสามเปิดสติสัมปชัญญะอย่างเตรียมพร้อมกับเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่อาจจะเกิดขึ้น ซึ่งเชื่อได้เป็นอย่างยิ่งว่าในใจลึกๆ ของพวกเขาแล้ว พวกเขาเชื่อว่ามันจะต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอน!
ติดตามข่าวสาร www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : ช่วงนี้งานเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หาเวลามาแต่งแทบจะไม่ได้เลย ให้อภัยข้าน้อยด้วยยยยยยยย
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
สั้นเหมือนจู๋คนแต่งเลย.. :m16:
-
เรื่องนี้มีสัตว์เยอะมากอ่ะ ไดโนเสาร์ เต่า ม้ายูนิคอร์น ยุง หมาป่า แล้วต่อไปจะมีอะไรอีกนาาาาาาา
-
เพิ่งได้อ่านค่ะ แนวแฟนตาซี ช-ช ยาวแบบนี้เห็นเป็นเรื่องที่สองค่ะ ใช้เวลาไปหลายวันกว่าจะอ่านจบ โดยส่วนตัวชอบเนื้อเรื่องนะคะสนุกดี มีการผสมผสานหลายๆ วิชามารวมกันได้ดีระดับหนึ่งค่ะ ชอบมากเลยค่ะ :hao7: :hao7: :hao7:
-
เต่าตัวนี้จะเก่งมั้ยเนี่ย :hao3:
-
ดูเหมือนธันจะแอบหวงเฟี๊ยตนะเนี่ย ถ้ากันต์เป็นคู่แข่งคงจะมันส์ล่ะ มันต้องเป็นเต่ายักษ์แน่ๆเลย รอลุ้นๆ
-
ชอบทิ้งให้นั่งรอลุ้น
-
ธันอารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไรอ่าา งอน? หรือความดันต่ำตอนเช้า.....^_^ ยังไงก็ตาม เฝ้ารอตอนที่กลุ่ม 3 หนุ่ม 3มุม จะไปเจอเต่าน้า
-
บทที่ 179 Forced
พวกเขาทั้งสามคนกำลังยืนอยู่บนอากาศเหนือแม่น้ำอันแสนกว้างใหญ่แห่งนั้น ผิวน้ำของมันเรียบสนิท มันนิ่งจนดูน่ากลัวเสียกว่าเวลาที่มันเชี่ยวกราดเสียอีก เฟี๊ยตแทบจะกลั้นหายใจเวลาที่เดินไปตามถนนล่องหนเส้นนั้น ความรู้สึกส่วนลึกบอกเขาว่า ไม่ควรปล่อยให้วัตถุใดก็ตามตกลงไปในผิวน้ำอันเรียบเนียนสนิทนี่เด็ดขาด ราวกับว่ามันจะเป็นสิ่งที่สื่อสารไปยังภยันอันตรายใดๆ ที่แฝงตัวอยู่ในความสงบนี้ได้
“มึงว่ามันสงบจนผิดปรกติหรือเปล่าวะ”
เสียงของเฟี๊ยตดังขึ้นโดยมีจุดมุ่งหมายไปยังเด็กชายสายฟ้าที่นำขบวนอยู่เบื้องหน้า ธันหันมามองเขาเพียงเล็กน้อยก็พอจะจินตนาการออกว่าเฟี๊ยตกำลังกังวลสิ่งใดอยู่
“กูว่าอย่าทำให้อะไรทำให้ผิวน้ำขยับก็พอ” ธันตอบสั้นๆ
“มึงว่าลึกลงไปในนี้จะมีไพ่สูงสุดให้เราเก็บอีกเปล่าวะ” เฟี๊ยตหันไปมองหน้าธัน พร้อมกับชี้นิ้วลงยังพื้นน้ำเบื้องล่าง
“กูว่ามี ไม่แน่เราอาจจะต้องกลับมาที่นี่อีกด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้รีบไปกันเหอะ ฝั่งแม่น้ำอยู่แค่นี้อีก ข้ามไปก่อน อย่างน้อยอยู่บนพื้นดิน เราก็น่าจะได้เปรียบ”
ธันพูดเป็นครั้งสุดท้ายเป็นการเร่งเฟี๊ยตที่ดูยังติดใจกับสภาพแม่น้ำที่นิ่งสนิทในเวลานี้มาก ในขณะที่กันต์ทำแค่เพียงยืนมองอย่างเรียบเฉยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว คนทั้งสามรีบกันพาเดินข้ามฝั่งไปยังพื้นดินที่อยู่ไม่ไกลออกไปนั่นนัก
“เฮ้อออออ”
เฟี๊ยตถอนหายใจมาอย่างโล่งอกเมื่อเพื่อนร่วมทีมทั้งสามเดินทางมาถึงอีกฝั่งของแม่น้ำโดยสวัสดิภาพ เขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เมื่อเห็นว่าห่างออกมาในระยะที่น่าจะปลอดภัยแล้ว
“ไปต่อเถอะ” เสียงของธันดังขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองพักได้ชั่วอึดใจหนึ่งแล้ว
“ไป” เสียงของกันต์ตอบเบาๆ พร้อมกับเฟี๊ยตที่ดันกายลุกขึ้นเพื่อเดินทางต่อ
รูปแบบขบวนเปลี่ยนไปอีกครั้ง การตามหาเจ้าเต่าตัวนั้นตกเป็นหน้าที่ของเฟี๊ยตซึ่งดูเหมือนจะเป็นคนเดียวในทีมที่มีเบาะแสของเจ้าเต่าปริศนาตัวนั้น เภสัชกรหนุ่มมีหน้าที่นำหน้าไปตามคำบอกเล่าของการ์ดยุงรำคาญที่ยังคงตามติดไพ่ใบนั้นอยู่ กันต์อยู่เยื้องมาทางด้านหลังฝั่งซ้าย โดยธันอยู่ทางด้านหลังฝั่งขวา ชายทั้งสองมีหน้าที่ระแวดระวังภัยที่อาจจะเข้าใจจู่โจมในขณะที่เฟี๊ยตกำลังตั้งสมาธิกับการตามหาไพ่ใบนั้นได้
การเดินทางในวันนั้นทรหดอดทนมากกว่าที่คิดพอสมควร เนื่องจากหลังจากข้ามแม่น้ำมาได้ ภูมิประเทศที่เคยเป็นทุ่งหญ้าเขียวขวีก็กลายเป็นทุ่งหญ้าที่ค่อยๆ สั้นลงเรื่อยๆ จนกระทั่งบางช่วงกลายเป็นพื้นดินแห้งๆ ที่เต็มไปด้วยฝุ่นสีแดงกลาดเกลื่อนเต็มบริเวณ
พวกเขาตัดสินใจไม่ใช้การ์ดพาหนะช่วยเดินทางชนิดอื่น เนื่องจากเมื่อเทียบความเร็วในการเดินทางแล้ว อย่างไรพวกเขาก็น่าจะตามเจ้าเต่าตัวนั้นได้ทัน การเลือกใช้การ์ดสัตว์ทุ่นแรงอาจจะทำให้เจ้าเต่าตัวนั้นไหวตัวทันหรือแผลงฤทธิ์อะไรที่เขาก็จินตนาการไม่ถูกก็เป็นได้ การติดตามไปเรื่อยๆ จึงเป็นวิธีที่ชายทั้งสามเลือกใช้
“ข้างหน้านี้ ไม่หน้าเกิน 500 เมตรข้างหน้านี่ เราต้องได้พบตัวมันแน่”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นในช่วงบ่ายหลังจากที่พวกเขาพักกินข้าวเที่ยงและออกเดินทางต่อมาได้อีกระยะหนึ่ง ชายหนุ่มพูดพร้อมกับชี้ไปยังเนินดินปนทรายที่ขวางกั้นทัศนียภาพอยู่ภายหน้า เขาพูดกับเพื่อนร่วมทีมสลับกับปรึกษากับไบเบิ้ลไปในที
“หลังเนินดินนี่?” กันต์พูดเป็นคำถาม
“ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด” เฟี๊ยตตอบสั้นๆ
“งั้นทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม ข้างหน้านี่เป็นไพ่สูงสุดอีกใบหนึ่ง ซึ่งพิษสงมันอาจจะร้ายกว่าเจ้าไดโนเสาร์ตัวก่อนหน้านี้ก็ได้”
ธันพูดเชิงเป็นคำสั่ง ก่อนที่ตัวเขาเองจะหยิบสมุดการ์ดขึ้นมาเลือกอาวุธอย่างเตรียมพร้อมนำร่องเพื่อนร่วมทีมทั้งสอง กันต์หันไปหรี่ตามองกำแพงเตี้ยๆ ตามธรรมชาตินั้นอย่างครุ่นคิด ก่อนจะจัดการเตรียมพร้อมรบตามคำสั่งของธันด้วยเช่นกัน
“เดี๋ยวกูขึ้นไปนำเอง มึงอยู่ตรงกลางคอยบอกทิศทาง แล้วให้กันต์คุมท้ายไว้”
ธันหันไปพูดกับเฟี๊ยตอย่างจริงจัง ก่อนจะหันทางทางกันต์ในตอนท้ายประโยคนั้น เมื่อได้ยินดังนั้น เฟี๊ยตก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะปล่อยให้ธันเดินนำหน้าไป โดยมีตนเดินตามไปอย่างใกล้ชิด
“หลังเนินนี่ใช่ไหม”
ธันพูดขึ้นด้วยเสียงกระซิบขณะที่พูดเขาทั้งสามค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นไปตามเนินสูงขึ้นอย่างช้าๆ พวกเขาไม่สามารถเห็นภาพอะไรภายหน้าได้เลย เพราะภูมิประเทศในเวลานี้มีลักษณะคล้ายกับเนินเล็กๆ ที่ยกตัวสูงขึ้น และทอดลงเป็นแอ่งอยู่ตรงกลาง
“ระวังหน่อยนะธัน เราอาจจะเจอมันในระยะประชิด ภูมิประเทศแบบนี้ไม่เข้าข้างพวกเราเลย พื้นพวกนี้ก็แข็งเกินกว่าจะเห็นรอยเท้ามันได้ด้วย” เสียงของกันต์เตือนมาจากท้ายขบวน
“ไม่ต้องห่วง”
ธันตอบเพียงสั้นๆ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้อีกตามลำดับ ณ อึดใจนี้ พวกเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้จุดสูงสุดของเนินนั่นขึ้นทุกที อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า เรื่องราวน่าจะคลี่คลายออกมาให้เห็นภาพอย่างชัดเจนแล้ว
“หมอบ!”
ธันสั่งออกมาด้วยเสียงไม่ดังนัก ก่อนจะทิ้งตัวลงกับพื้นตรงบริเวณส่วนสูงสุดของเนิน โดยยังคงชูส่วนอกและศีรษะขึ้นเพื่อสังเกตการณ์ภาพตรงหน้า เฟี๊ยตกับกันต์ก็รีบปฏิบัติตามโดยทันทีอย่างฉับไวต่อสถานการณ์
ภูมิทัศน์เบื้องหน้าของพวกเขาเป็นบึงน้ำที่ใสสะอาดกินอาณาเขตไม่กว้างนัก มันมีความลึกลับฉายออกมาอย่างบอกไม่ถูก บึงน้ำขนาดเล็กที่ผิวน้ำใสราวกับกระจกที่ล้อมรอบด้วยเนินดินรอบด้าน ถึงแม้ว่าพื้นดินโดยรอบจะสกปรกไปด้วยฝุ่นผงสีน้ำตาลแดงแค่ไหนก็ตาม แต่น้ำในบึงนั้นก็ใสสะอาดราวกับว่ามีมนต์วิเศษที่จะรักษาสภาพโปร่งใสไว้เช่นนั้นตลอดไป
“ดูนั่น!” กันต์กระซิบขึ้น พร้อมกับชี้มือไปทางอีกด้านหนึ่งของสระน้ำนั้น
สายตาที่เหลือทั้งสองหันไปทางคำพูดนั้นทันที และพวกเขาก็ได้พบกับสิ่งที่พวกเขาใช้เวลาทั้งวันนั้นตามหามาตลอด ใช่! ตรงหน้าเขามันเป็นเต่าตัวหนึ่งที่พวกเขาดั้นด้นติดตามมาอย่างเหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส เฟี๊ยตไม่แปลกใจเลยที่ตอนแรกเขาจะมองเข้าไปจะกันต์ชี้ให้สังเกต เพราะมันมีลักษณะเหมือนก้อนหินเขื่องๆ เสียมากว่า เต่าตัวนั้นมีความยาวลำตัวประมาณ 2 เมตรเห็นจะได้ กระดองของมันโงงุ้มสูงโค้งขึ้นและมีลักษณะเหมือนหินก้อนใหญ่เสียมากกว่า เสียงจากแหวนตรวจจับของเขาบอกชื่อไพ่ใบนั้นให้เขาได้รับรู้ ชัดเจนที่สุดแล้ว มันเป็นไพ่สูงสุดอย่างที่ผู้หญิงสองคนนั้นพูดกันจริงๆ
เจ้าสัตว์มีกระดองตัวนั้นกำลังค่อยๆ เคลื่อนตัวอย่างต้วมเตี้ยมอยู่บริเวณริมบึงนั้น และก่อนที่พวกเขาจะทำอะไรลงไปอย่างทันท่วงที ขาหน้าทั้งสองของมันก็เหยียบลงไปในผิวน้ำที่ใสราวกับกระจกนั่น และทิ้งตัวดำดิ่งลงไปในบึงที่มีพื้นไม่ลึกมากแห่งนั้น ไม่ต้องกังวลว่ามันจะคลาดสายตาไปได้เลย เพราะความสะอาดของสระน้ำนั้นเผยให้เห็นเจ้าเต่าตัวนั้นชัดเจนอย่างถึงที่สุด มันเคลื่อนตัวลงไปหยุดอยู่กลางบึงซึ่งมีลักษณะเป็นจุดต่ำสุดของแหล่งน้ำนั้น ก่อนจะซ่อนอวัยวะที่เหลือทั้งหมดเข้าไปในกระดองอีกครั้งและปล่อยให้ทุกอย่างนิ่งเป็นดุษณีอยู่อย่างเดิม ภาพที่เห็นตอนนี้จึงกลายลักษณะเป็นว่าเหมือนจะมีหินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งวางอยู่ในแหล่งน้ำนั่นเท่านั้น ถ้าไม่ได้มาเห็นกับตาแบบนี้ มันก็เป็นการยากเหลือเกินที่จะปักใจเชื่อได้ว่าศิลาแกร่งที่กำลังทอดกายอยู่ในบึงสะอาดนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนที่ได้และมีลมหายใจอยู่จริงๆ
ชายทั้งสามค่อยๆ เคลื่อนตัวลงไปสังเกตการณ์บริเวณริมหนองน้ำแห่งนั้น เมื่อเห็นว่าเจ้าเต่านั้นนิ่งกลายเป็นหินและไม่แสดงอาการเคลื่อนไหวใดๆ ออกมาอีกแล้ว พวกเขาทยอยกันเดินตรวจสอบบึงน้ำจากรอบทิศทางก่อนจะกลับมาบรรจบกันที่ริมน้ำฝั่งหนึ่ง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีเบาะแสใดที่บ่งชี้อะไรให้พวกเขาเท่าไหร่นัก
ธันหยิบหินเล็กๆ บนพื้นขึ้นมาก้อนหนึ่ง ก่อนจะแสดงอาการชี้ไม้ชี้มือเป็นสัญลักษณ์ให้เพื่อนทราบว่าตัวเองจะลองทดสอบโยนหินลงไปในบึงแห่งนี้ เฟี๊ยตและกันต์พยักหน้าน้อยๆ ตอบรับพร้อมกันกับที่หินเล็กๆ ก้อนนั้นกระทบกับผิวน้ำบริเวณใกล้ๆ ก่อนจะเกินคลื่นกระเพื่อมออกไปอย่างไม่รุนแรงนัก
ทุกอย่างยังคงนิ่งสงบอยู่เช่นเดิม ไม่มีวี่แววความเปลี่ยนแปลงใดๆ จะเกิดขึ้นกับหินยักษ์ก้อนนั้นที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องล่างของผิวน้ำนั่น และเมื่อเห็นดังนั้น ธันก็ชี้นิ้วมือมาที่ตัวเองราวกับจะบอกว่าจะลองลงไปสัมผัสกับผิวน้ำนี่ดูเพื่อเป็นการทดสอบ กันต์พยักหน้ารับอย่างง่ายๆ ในขณะที่อนุสติบางอย่างในตัวเฟี๊ยตร้องเตือนเขา และยกมือขวางธันเอาไว้ มือข้างขวาของเขาชนกับหน้าอกของธันเบาๆ เด็กหนุ่มหยุดชะงัก และเปิดโอกาสให้เขาตัดสินใจ
“เดี๋ยวก่อน ขอทดสอบอะไรดูก่อน”
เฟี๊ยตพูดขึ้นเรียบๆ พร้อมกับหยิบสมุดการ์ดขึ้นมารื้ออีกครั้ง เขารู้สึกเคลือบแคลงกับเจ้าบึงน้ำที่จะดูเรียบง่ายและธรรมดาเกินไปตรงหน้านี้เหลือเกิน
“The Tumbler Soldier RELEASE!”
เฟี๊ยตประกาศขึ้นพร้อมกับที่ทหารไม้ล้มลุกที่เขาได้มาตอนเริ่มเกมปรากฏกายขึ้น ชายหนุ่มชี้นิ้วไปทางบึงน้ำอย่างง่ายๆ พร้อมกับเจ้าทหารนั่นที่เคลื่อนตัวลงไปพิสูจน์ความปลอดภัยของเจ้าน้ำที่ใสจนน่าหวาดระแวงนั้นแทนพวกเขาทุกคน
จ๋อมมมมมมมมมม
ทหารที่ร่างกายประกอบขึ้นด้วยไม้นั่นย่ำเท้าขวาลงไปในหนองน้ำที่นิ่งสนิทนั่น ผิวน้ำบริเวณที่มันเหยียบลงไปนั้นแตกกระจายกลายเป็นคลื่นน้ำที่แผ่ออกไปเป็นวงกว้าง แต่ก่อนที่มันจะมีโอกาสได้ก้าวต่อไปเป็นก้าวที่สองนั้น ร่างกายของมันก็ล้มลงมาทางด้านหลังปะทะกับพื้นดินแกร่งบนฝั่ง มันนอนแน่นิ่งราวกับเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกถอดแบตเตอรรี่ออกอย่างใดอย่างนั้น
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เสียงของเจ้าของการ์ดใบนั้นดังขึ้นอย่างเจ็บปวดหลังจากที่เจ้าทหารนั่นล้มลงเพียงไม่กี่ชั่วอึดใจเท่านั้น ชายหนุ่มล้มตัวลงกับพื้นพร้อมกับกุมไปที่เท้าขวาอย่างเจ็บปวด ธันรีบวิ่งตรงเข้ามาประคองร่างของเภสัชกรหนุ่มเอาไว้ด้วยใจที่ร้อนเป็นไฟ สีหน้าของเฟี๊ยตแสดงความเจ็บปวดทรมานออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ขาขวาที่เฟี๊ยตกำลังใช้มือทั้งสองบีบนวดอยู่นั้นค่อยๆ กลายสภาพไปอย่างน่าตกใจ จากที่มันเคยมีลักษณะเป็นเนื้อหนังมังสาเป็นมนุษย์ กลับค่อยๆ กลายสภาพกลายเป็นสีน้ำตาลที่แข็งและไร้ความรู้สึก มันค่อยๆ เคลื่อนที่ลามขึ้นมาตามลำขาราวกับต้องคำสาปจากปีศาจร้าย ขาของเภสัชกรหนุ่มค่อยกลายสภาพเป็นหินที่ประกอบขึ้นด้วยวัตถุธาตุอันไร้ความรู้สึก น้ำตาไหลออกจากดวงตาหวานคู่นั้นอย่างไม่อาจจะต้านทานได้ เขารู้สึกเหมือนโดนเข็มเป็นพันๆ เล่มค่อยๆ ทิ่มทางไปตามร่างกายของเขา มันเจ็บปวดและค่อยๆ ด้านชา กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้ง เขาก็ไม่เหลือความรู้สึกใดๆ ในขาข้างขวาอีกแล้ว มันกลายสภาพกลายเป็นศิลาธาตุ และเขาก็ไร้ความรู้สึกและความสามารถจะควบคุมมันได้โดยสมบูรณ์
“The Last Request of Mendeleyev(คำขอร้องสุดท้ายของเมนเดลลิเยฟ) RELEASE!”
เฟี๊ยตใช้แรงเฮือกสุดท้ายควานหาการ์ดข้างกายขึ้นมา และใช้สติสัมปชัญญะสุดท้ายหยิบการ์ดใบหนึ่ง พร้อมกับสั่งการเรียกใช้อย่างเหนื่อยหอบราวกับว่าจะหมดลมหายใจตรงนั้นเสียให้ได้
“Calcium Carbonate!”
คำสั่งนั้นเปลี่ยนร่างกายชายหนุ่มให้กลายเป็นสีเทาในเพียงในช่วงเสี้ยววินาทีดับจิตนั้น ก่อนที่มนต์คำสาปกลายเป็นหินจะแผ่ไปทั่วร่างอย่างสมบูรณ์ ลักษณะร่างกายของเฟี๊ยตตอนนี้จึงมีลักษณะเป็นสีเทาราวกับหล่อขึ้นด้วยปูนซีเมนท์และถูกฉาบทับด้วยสีน้ำตาลที่เกาะหนาอยู่ภายนอกอีกชั้นหนึ่ง
เหตุการณ์นับตั้งแต่ที่เจ้าทหารไม้นั่นก้าวเท้าลงไปเหยียบผิวน้ำจนถึงขณะที่เฟี๊ยตถูกกลายสภาพให้เป็นหินโดยสมบูรณ์นั้นใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ ทุกอย่างรวดเร็วเกินความควบคุมไปเสียหมด ธันที่ทำได้แค่ประคองกายของเฟี๊ยตไว้นั้นจัดการอะไรลงไปแทบไม่ได้เลย ดูเหมือนการปล่อยหน้าที่การดูแลรักษาผู้อื่นให้เป็นของเฟี๊ยตมาโดยตลอดนั้นจะกลับมาทำร้ายทีม เนื่องจากในขณะที่เฟี๊ยตประสบกับอันตรายขึ้นมาบ้างบุคคลที่เหลือก็ยากที่จะแก้ไขให้ลุล่วงไปด้วย
ถ้ามีจิตรกรเอกสักคนหนึ่งมาบรรจงวาดภาพในห้วงขณะเวลานั้นไว้ ภาพวาดนั้นคงจะประกอบไปด้วยชายหนุ่มที่ถูกสาปให้กลายเป็นวัตถุไร้ความรู้สึกอันกำลังอยู่ในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งที่มีดวงตาแดงก่ำซึ่งกำลังทิ้งตัวลงอยู่กับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง กับชายหนุ่มในชุดดำคนสุดท้ายที่ยืนนิ่งอย่างตกตะลึงในเหตุการณ์ที่ไม่อาจคาดฝันนั้น สีที่สื่อออกมาคงจะเป็นเป็นน้ำตาลอ่อนไล่ไปจนเข้มที่เป็นตัวแทนของความโศกเศร้าเสียใจ ความสิ้นหวัง และการทอดอาลัยในปัญหาที่ไม่อาจจะแก้ไขให้มันสำเร็จลงไปได้
คมเขี้ยวของพญามัจจุราชพลาดเป้าหมายไปจากชายหนุ่มคนหนึ่งเพียงเสี้ยวยาแดงผ่าแปด แต่ดูเหมือนมันจะกรีดสะบั้นลงกลางอกของชายอีกคนอย่างถนัดถนี่เหลือเกิน หัวใจของชายคนหนึ่งแทบจะแตกสลายกลายเป็นผุยผงตรงนี้เสียให้ได้
ความรู้สึกของคนที่มันกำลังจะขาดใจมันเป็นอย่างนี้นี่เอง!
ติดตามข่าวสาร www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : พรุ่งนี้วันเกิดผมครับ >///< ผมเกิดวันที่ 22 กรกฎาคมครับ ผมขอคำอวยพรวันเกิดจากผู้อ่านทุกคนได้ไหมครับ ทางเฟสบุ๊ค ทางเล้าเป็ด หรือทางเด็กดีก็ได้ครับ ใครไม่อยากล๊อคอินก็มาอวยพรทางเด็กดีนะครับ พรุ่งนี้คนโสดอย่างผมจะไปตระเวนไหว้พระเก้าวัดเพื่อเป็นสิริมงคลกับชีวิต (รู้ยังว่าต้องอวยพรเรื่องอะไร อุตส่าห์ใบ้แล้วนะ) ใครเป็นนักอ่านเงามาโดยตลอดออกจากเงาได้ล๊าววว วันเกิดคนแต่งทั้งที ออกมาพูดถึงนิยายหน่อย ชมได้ ติก็ได้แต่ห้ามเยอะ อิอิ อวยพรคนเขียนสักนิด กลับมาจากทริป พออ่านแล้วจะได้มีกำลังใจแต่งต่อยาวๆ เลย ผมลงนิยายมาใกล้จะครบหนึ่งปีเต็มแล้วนะ ขอของขวัญวันเกิดหน่อยเนอะ มาอวยพรหน่อย จะกลับมาอ่านให้หัวใจพองโตไปถึงดาวเนปจูนเลย
-
อ้าวกรรม!
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกฃกกกก
คนเขียนมาลงอีก มาลงอีก มาลงอีก.
คนอ่านค้างเป็นหินไปแล้วๆๆ
-
็HBD จ้า การไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐที่สุด ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะจ๊ะ
แต่งนิยายสนุกๆ ให้คนอ่าน ได้อ่านกันต่อไป
สู้ๆจ้า :กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย เป็นงี้ได้ไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะ :mc4:
ขออวยพรให้มีแต่ความสุข
ความสมหวังเข้ามาในชีวิต
ขอให้การงานและการใช้ชีวิตเป็นไปตาม
ที่ใจปรารถนา มีสุขภาพกายและ
สุขภาพใจที่ดี ขอให้มีความสุขตลอดไปจ้า
เป็นกำลังใจให้เสมอ :mew1:
-
HBD! อยากได้อะไรก็ขอให้สมหวังนะจ๊ะ :L2:
ตอนนี้ น่าสงสารเฟี๊ยตจัง ตอนแรกนึกว่าตุ๊กตาไม้จะรับเคราะห์แทน กลับกลายเป็นว่าเจ้า
ของการ์ดก็ต้องโดนด้วย :hao5:
แอบมีโรแมนติกเล็กๆ ธันรู้ตัวแล้วสินะว่าห่วงเฟี๊ยตมากแค่ไหน ปานว่าโดนทำร้ายหัวใจเลยเชียว :hao3:
-
:z3: อร๊ายยยย อยากอ่านอีก
ทำไมเฟี๊ยตถึงโดนอ่ะ หรือว่ามันส่งผลข้ามมายังเจ้าของการ์ด
HBD จ้า ขอให้มีความสุขมากๆเนอะ ขอให้สมหวังในด้านต่างๆโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความรัก
ขอให้ปั่นนิยายออกมาได้เร็วๆ อิอิ
-
สุขสันต์วันเกิดนะจ้าาา มีความสุขมากๆ สมหวังสมปรารถนาทุกประการ อยู่กับคนอ่านไปนานๆน๊าาา :mew1: :mew3: :3123: :L2: :กอด1: :L1: :mc4:
ธันคงจะเจ็บปวดมากแน่ๆ เห็นเฟี๊ยตเป็นอะไรไปต่อหน้าต่อตา แต่ทำอะไรไม่ได้เลย สงสารธันกับเฟี๊ยต :hao5:
-
สุขสันต์วันเกิดครับนักเขียน ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ อย่าเจ็บ อย่าจน
นิยายก็สนุกมากครับ คุณเก่งมากๆ ปรบมือรัวๆเลย 12 123 12 12 1
ผมรออ่านนิยายอย่างใจจดใจจ่อเลยนะครับ อยากดูเป็นอนิเมะด้วย
-
สุขสันต์วันเกิดนะคะนักเขียน มีความสุขมากๆ คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปราถนา ขอให้ผ่านปัญหาและอุปสรรคต่างๆที่เข้ามาในชีวิตไปได้ด้วยดีนะคะ
-
มาต่อบ่อยๆน้าาาาา :katai2-1:
-
Happy birthday....จ้าาา มีความสุขมากๆน้า
อ๊ากกก อ่านแล้วตกใจ เฟี๊ยตเป็นอะไรอ่าาา
หนูธัน รู้ใจตัวเองแล้วชิมิ อิอิ
แต่ว่าน้า คนเขียน...อายุของธันน่าจะเกิน เด็กชายแล้วนี่นา เด็กชายสายฟ้า รู้สึกว่าธันเป็นเด็กน้อยเลยอ่า
-
ขอให้มีความสุข ไม่ต้องเกาะคาน ได้ลงมาพบคู่สู่สม เสพสมอยู่คู่ไม่เอกา เคียงอยู่นานสุขสม สมสุขทุกคืนวัน ตราบนาน
-
โอ้วววว พลาดไปแล้ว... ให้ความรู้สึกถึงหนังเรื่องนึงเลย แต่จำไม่ได้ละว่าเรื่องอะไร ที่มีบ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ จุ่มอะไรลงไปก็จะกลายเป็นทอง... แต่เฟี๊ยตกำลังจะกลายเป็น... แล้วจะทำยังไงละเนี่ย... ว้าๆๆ ลุ้นๆ
ถึงคนแต่ง สุขสันต์วันคล้ายวันเกิดนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆคิดสิ่งใดสมปรารถนา ประสบความสำเร็จในทุกสิ่งที่ตั้งใจไว้นะคะ
-
Happy birth day krub.
Wish you a very happy and healthy life, krub.
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังจร้า....
:mc4:
-
อวยพรวันเกิดย้อนหลัง ขอให้มีความสุขมากๆคับ สุขภาพกายใจแข็งแรง
-
อาาา เฟี๊ยตตตตตตตต ไม่นะ :serius2:
นี่มันวิกฤตชัดๆ รอค่ะร้อออออออ คนเขียนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :z3:
.
.
.
รายงานตัวครั้งแรกค่ะ พึ่งสมัครสมาชิกได้ หลังจากที่ติดตามมานานแสนนาน เป็นกำลังใจให้งานเขียนดีๆและหายากแบบนี้ต่อไปค่ะ :-[ :-[ :-[ :-[
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ ขอบคุณสำหรับความตั้งใจที่แต่งนิยายต่อ
คิดสิ่งใดขอให้สมปรารถนา
-
บทที่ 180 Stone
“เฟี๊ยต!”
เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกร่างของชายในอ้อมกอดเสียงดัง ตาคู่นั้นแดงก่ำ สภาพของธันตอนนี้ดูจะไม่เหลือสติอยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้ว เสียงของเขาสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้
“ใจเย็นธัน” กันต์เดินเข้ามาทรุดตัวลงข้างๆ พร้อมกับบีบไหล่ธันเบาๆ อย่างให้สติ
“เฟี๊ยต!” เด็กหนุ่มพยายามเขย่าร่างคนตรงหน้า ราวกับว่าการกระทำนั้นมันจะคืนเนื้อหนังมังสาคนตรงหน้าให้มาอย่างนั้น
“ธัน อย่าให้เฟี๊ยตเคลื่อนไหว ร่างของเฟี๊ยตตอนนี้เป็นหิน ถ้ามันหักหรือบิ่นไปมันจะแก้ไขไม่ได้”
กันต์จับไหล่ยึดให้ธันหยุดการกระทำนั้น พร้อมกับพูดอธิบายเหตุผลกับธัน หลังจากประโยคนั้น ธันก็ดูมีสติขึ้นมาก เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกจนเต็มปอด ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียดออกมา
“Treat RELEASE!”
ธันหยิบการ์ดใบหนึ่งออกมาใช้หลังจากเงียบไปอึดใจหนึ่ง ไพ่ใบสีเขียวนั้นกลายสภาพไปเป็นลมขาวอ่อนพัดทั่วร่างของชายหนุ่มคนนั้น มันลอยอ้อยอิ่งอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะจางหายไป ดูเหมือนว่าการรักษาด้วยการ์ดใบนั้นจะใช้ได้ผลไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“กูว่ามันไม่น่าจะเป็นอาการเจ็บป่วยหวะ” เสียงของกันต์เสนอความคิดเห็นออกมา
“แล้วต้องทำยังไงวะ”
ธันหันมาถามกันต์อย่างคนที่ไม่เหลือแรงกำลังจะคิดตัดสินใจต่อไปแล้ว ในอ้อมแขนเขายังคงประคองเฟี๊ยตไว้อย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันคงจะช่วยอะไรไม่ได้ กันต์ได้แต่นิ่งสงบมองภาพนั้นอย่างครุ่นคิด
“กูว่ามันน่าจะเป็นคำสาปอะไรสักอย่างหนึ่งมากกว่า ถ้าเราแก้คำสาปได้ เฟี๊ยตก็น่าจะหาย” กันต์พูด
“กูว่ามันน่าจะเกี่ยวกับบึงน้ำนี่แหละ แต่กูไม่เข้าใจว่าทำไมกูทดสอบโยนก้อนหินลงไป กูถึงไม่เป็นอะไร แต่เฟี๊ยตลองใช้การ์ดเดินลงไป ถึงกลับกลายเป็นหินแบบนี้” ธันพูดวิเคราะห์ตามสถานการณ์
“ถ้าพวกเราหาคำตอบได้ กูว่ามันก็น่าจะรักษาเฟี๊ยตได้หวะ” กันต์สำทับมาเป็นคำสุดท้าย ก่อนที่คนทั้งคู่จะเริ่มจมลงสู่ห้วงความคิดของแต่ละคนอีกครั้ง
“มึงว่ามันจะเกี่ยวกับการที่กูโยนหินลงไป แต่เฟี๊ยตสั่งการ์ดลงไปเปล่าวะ บึงนี่อาจจะต่อต้านเฉพาะการ์ดก็ได้นะ” ธันพูดอย่างพยายามระดมความคิด
“กูว่าไม่น่าเกี่ยวหวะ ของทุกอย่างบนโลกนี้เป็นการ์ดได้อยู่แล้ว ความจริงเราจะสั่งผนึกหินเป็นการ์ดก็ได้ กูว่ามันยังไม่น่าใช่ประเด็นหวะ” กันต์แย้งออกมาอย่างมีเหตุผล
“เฟี๊ยต ถ้าเป็นมึง มึงจะแก้ปัญหานี้อย่างง่ายดายใช่เปล่าวะ”
ธันพยักหน้ารับกับความคิดเห็นจากชายชุดดำ ก่อนจะหันไปรำพึงกับเพื่อนชายที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขาในเวลานี้ ชายหนุ่มที่กลายสภาพเป็นหินไปในเวลานี้ไม่มีร่องรอยความรู้สึกใดๆ อยู่ในแววตาคู่นั้นเลย อาการล่าสุดของเฟี๊ยตคือการยกมือขึ้นมาปิดบริเวณปากไว้ สภาพของชายหนุ่มตอนนี้จึงเหมือนคนที่กำลังตกใจกลัวอะไรสักอย่างหนึ่งอยู่ ซึ่งธันก็ทำได้เพียงนั่งมองอยากจนปัญญาจะแก้ไข
“มึงว่าเฟี๊ยตยังไม่ตายใช่เปล่าวะ” ธันถามกันต์ขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่หากจับสังเกตให้ดีแล้ว ประโยคนั้นเต็มไปด้วยความวูบไหวอยู่พอสมควร
“ไม่เอาน่า มึงก็รู้ว่าถ้าผู้เล่นตาย ร่างกายจะหายไป แต่นี่ร่างกายก็ยังอยู่ ก็แปลว่าเฟี๊ยตไม่ตายไม่ใช่เหรอวะ” กันต์อธิบายโดยใช้เหตุผล
“แล้วถ้ามันเป็นแค่หินที่เกิดจากคำสาปหละวะ แต่จริงๆ เฟี๊ยตหลุดออกไปจากเกมแล้วทำไงวะ” ธันเถียงขึ้นอย่างไม่มั่นใจ ระบบความคิดคัดกรองของเขาดูจะลดน้อยถอยลงไปตลอดเวลา
“ถ้าอยากรู้ว่าเฟี๊ยตยังมีชีวิตอยู่ไหม มึงก็เพ่งดูชี่ของเฟี๊ยตสิวะว่ายังอยู่หรือเปล่า กูดูแล้ว กูก็เห็นว่ายังมีอยู่ทั้งชี่ ทั้งจิต ทั้งจักระ เหมือนแค่ขยับเขยื้อนไม่ได้เฉยๆ เสียมากกว่า” กันต์พูดตอบ
“จริงเหรอวะ” ธันพูดขึ้นเบาๆ
“ธัน กูว่าปรกติมึงเป็นคนที่แบกรับสถานการณ์กดดันได้ดีพอสมควรเลยนะ กูว่ามึงใจเย็นๆ ก่อนแล้วใช้สติมาช่วยกันแก้ปัญหาดีกว่า มันสมองของทีมน๊อกไปคนนึงแล้ว มึงอย่าน๊อกไปอีกคน ปรกติมึงไม่เป็นอย่างนี้ กูว่านะ”
กันต์พูดเป็นนัยๆ ก่อนจะเดินออกไปไม่ห่างออกไปไกลนัก ทิ้งให้ธันนั่งทบทวนอะไรอยู่คนเดียวกับร่างที่กลายเป็นหินของเฟี๊ยตอยู่บริเวณนั้น เวลาดูเหมือนจะเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า กันต์ปลีกตัวเองออกมาเดินวนรอบบึงเล็กๆ นั่นอย่างพยายามตีปริศนานี้ให้ออก โดยละความสนใจไปจากคนคู่นั้นโดยสิ้นเชิง
“มึง กูโอเคละ”
เสียงของธันดังขึ้นเมื่อกันต์เดินวนรอบแอ่งน้ำจนครบรอบพอดี กันต์พบแต่เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่มีวี่แววของคนที่เคยอยู่ในอ้อมแขนของธันแม้แต่น้อย
“เฟี๊ยตหละ” กันต์เอ่ยถามอย่างสงสัย
ธันไม่ตอบรับคำใดออกมา นอกจากชี้ไปทางเนินหินที่สูงขึ้นไปสร้างร่มเงาอยู่ทางหนึ่ง ดูเหมือนว่าธันจะนำร่างเฟี๊ยตไปหลบใต้เงาหินให้พ้นแดดที่เริ่มจ้าขึ้นทุกทีในยามบ่ายเช่นนี้
“เฮ้ยย มันจะปลอดภัยเหรอวะ”
กันต์พูดขึ้นอย่างเป็นห่วง เพราะตอนนี้เฟี๊ยตไม่อาจปกป้องตัวเองได้แม้แต่น้อย ถ้ามีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยี่ยมเยียน เห็นทีว่าจะเป็นเรื่องที่อันตรายอยู่มาก
“ไม่ต้องห่วง กูกางบาเรียล่องหนป้องกันจากทุกทิศทางแล้ว ไม่มีอะไรเข้ามาทำร้ายเฟี๊ยตโดยที่กูไม่ยินยอมได้แน่นอน!”
คำพูดนั้นดูกร้าวและเต็มไปด้วยความมั่นใจเมื่อเทียบกับไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้มาก ดูเหมือนว่าธันที่สงบลงได้ในเวลานี้จะเพิ่มความสุขุมและรอบคอบเป็นเท่าตัว กันต์ชำเลืองไปมองทางร่างนั้นก็พบว่าเฟี๊ยตตัวลอยจากพื้นเล็กน้อย นั่นหมายความว่า แม้แต่อันตรายจากทางใต้ดิน ธันก็ป้องกันไว้อย่างรอบคอบ นั่นทำให้กันต์คลี่ยิ้มมาอย่างอารมณ์ดี ดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนี้จะพึ่งพาได้มากกว่าที่คิด
“มึงสังเกตไหมว่าบึงนี้แปลกๆ” กันต์เกริ่นเริ่มเรื่องอย่างมีนัยยะ
“กูก็คิด อันที่จริง ภูมิประเทศแถบนี้แปลกตากว่าพื้นที่โดยรอบอยู่พอสมควร” ธันตอบ
“แปลกมากที่พื้นที่แถบนี้ไม่มีต้นไม้อยู่เลย” กันต์พูดถึงประเด็นที่ตนต้องการจะสื่อ
“ใช่ อันที่จริงไม่ใช่เฉพาะต้นไม้ พูดให้ถูกคือบริเวณนี้ไม่มีอะไรนอกจาก หิน ดิน ทราย แล้วก็บ่อน้ำนี้ต่างหาก ราวกับว่ามันไม่อนุญาตให้สิ่งมีชีวิตไหนก็ตามเติบโตขึ้นมาได้” ธันพูดขยายความลงไปอีก
“ยกเว้นเต่าตัวนั้น” กันต์พูด
“หรือไม่เต่าตัวนั้นก็อาจจะนับเป็นหิน ดิน ทรายก็ได้นะ” ธันพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
“กูว่าพวกเราคิดเหมือนกันหวะ” กันต์พูดขึ้นเบาๆ
“เหลือแค่ว่าเราจะพิสูจน์ข้อสันนิษฐานกันยังไง”
ธันพูดขึ้น พร้อมกับกวาดสายตาไปยังบึงขนาดไม่กว้างมากนั้น ผิวน้ำที่ใสสนิทราวกับกระจกเผยให้เห็นเจ้าเต่าตัวนั้นที่ยังนอนนิ่งสงบอยู่บริเวณใจกลางของบ่อน้ำนั่น
“ขงเบ้ง RELEASE!”
กันต์พูดพร้อมกับจับไปที่สร้อยข้อมือของตน อักขระสีทองอร่ามส่องประกายขึ้นจากพื้นอีกครั้ง กงล้อวงเวทย์ที่ธันเริ่มจะคุ้นเคยนั้นสาดแสงสว่างอยู่ชั่วอึดใจหนึ่งก่อนจะจางหายไปในที่สุด ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ชายชุดดำคนนั้นลืมตาขึ้น หลังจากหลับตาไปเมื่อตอนที่เริ่มสังการใช้การ์ดใบนั้น
“เราต้องแตะตัวเจ้าเต่านั่นให้ได้ เพื่อที่จะผนึกมันให้กลายเป็นการ์ด” เสียงของกันต์เอ่ยขึ้น พร้อมกับกวาดสายตาไปยังเจ้าสัตว์ตัวนั้นอย่างมุ่งมั่น ดูเหมือนทางออกจะค่อยๆ คลี่คลายไปทีละน้อย
“แต่พวกเราจะจับตัวมันได้ยังไง ในเมื่อไม่มีอะไรลงไปในแอ่งน้ำนั่นได้ ตราบใดที่พวกเรายังไม่ใช่หิน”
ธันขัดขึ้น จากข้อสันนิษฐานของคนทั้งคู่แล้ว ดูเหมือนพวกเขาจะเข้าใจตรงกันว่าสิ่งเดียวที่จะลงไปในน้ำนั้นได้คือก้อนหินเท่านั้น และนั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมก้อนหินที่ธันปาลงไปไม่ทำให้ความผิดปรกติใดๆ ขึ้นทั้งสิ้น แต่การ์ดทหารไม้ของเฟี๊ยตที่ย่ำลงไปนั้นกลับสร้างอันตรายกับผู้เป็นนายอย่างร้ายแรง
“กูเลยต้องกลายร่างเป็นหินก่อนไง ฮ่าฮ่า”
“The Defensive Golem RELEASE!”
“The Rock Creature RELEASE!”
“กลยุทธ์หุ่นเชิดก้อนหินนักฆ่า ประกอบค่ายกล!”
สิ้นเสียงสั่งการเหล่านั้น โกเลมทรายที่ปรากฏกายขึ้นใหม่ก็สลายร่างกลายเป็นมวลทรายที่พัดแตกออกจากกัน ก่อนจะแพร่กระจายไปประกอบร่างขึ้นใหม่อยู่บนร่างกายของชายดำคนนั้น ขณะที่สัตว์สี่เท้าอะไรสักอย่างที่มีร่างกายที่สร้างขึ้นด้วยก้อนหินมาต่อกันอย่างระเกะระกะนั้นก็แยกออกจากกันทันทีเช่นกัน ก้อนหินและฝุ่นทรายพัดกระจายไปมาอย่างบ้าระห่ำรอบบริเวณนั้น พร้อมกับค่อยๆ ไปสะสมอยู่ตามร่างกายของกันต์ จนชายหนุ่มเปลี่ยนสภาพไปจนจำเค้าเดิมไม่ได้ ชั่วไม่กี่นาทีผ่านมา ทนายความหนุ่มคนนั้นก็กลายสภาพเป็นตุ๊กตาหินขนาดยักษ์เสียแล้ว เรื่องราวทั้งหมดมาเฉลยตรงนี้เองว่าเหตุใดกันต์ถึงมั่นใจนักหนาว่าจะสามารถลงไปสัมผัสร่างกายของเจ้าสัตว์มีกระดองนั่นได้
เพราะร่างกายของชายหนุ่มนั้นสามารถสร้างได้จากอิฐ หิน ดิน และทรายได้นั่นเอง!
-
ติดตามข่าวสาร : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : แอบหนีไปทำบุญวันเกิดที่พม่ามาครับ แหะๆ ร่วมอนุโมทนาบุญกันครับ ผมขอโทษที่ช่วงนี้อาจจะลงช้าหรือไม่สม่ำเสมอ แต่ผมก็พยายามจะทำให้ดีที่สุดนะครับ ขอโทษไว้ ณ โอกาสนี้ด้วยครับผม
ขอบคุณทุกคำอวยพรมากเลยครับ เข้ามาอ่านแล้วยิ้มจนแก้มปริมาก ขอบคุณทุกคนจริงๆ ครับผม วันเกิดปีนี้เป็นวันเกิดที่ดีมากจริงๆ ขอบคุณสุดสุดสุดสุดสุดสุดสุด เลยครับผม
-
คริ คริ คนเขียนมาแย้วๆๆ
-
สาธุด้วยจ้าาา
เข้ามาเอาใจช่วย 2 หนุ่ม ให้ลงไปจับเต่าให้ได้นะ แล้วก็ต้องช่วยเฟี๊ยตด้วยน้าาา เป็นห่วงเฟี๊ยตอ่าาา กลายเป็นหินอย่างนี้แย่เลยย
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วานุกมาก เรื่องราวเป็นแนวที่ไม่เหมือนใครดี อ่านแบ้วหยุดอ่านไม่ได้เลย
-
สาธุ :call:
เดี๋ยวนี้พอเป็นเรื่องของเฟี๊ยต ธันนี่ร้อนรนเลยนะ :hao3:
วิธีของกันต์จะได้ผลมั้ยนะ เพราะยังไงทรายกับหินมันก็มีช่องว่างให้น้ำซึมเช้า กันต์ก็น่าจะกลายเป็นหินไปด้วย
ถึงจะกางกำแพงล่องหนช่วยได้ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ แหวกน้ำออกแบบโมเสสไปเลยหมดเรื่อง :hao3:
-
สู้ๆจ้า o13
-
กลับจากทำบุญที่พม่า คงสุขกายสบายใจกระเป๋าเบา ขออนุโมทนาด้วยครับ
-
อยากให้ธันโชว์ฝีมือบ้างจัง
-
เฟี๊ยตเป็นหินไปแล้ว...ช่วยเฟี๊ยตให้ได้น่า....T_T
-
นับว่า กันต์กับธันแก้ปัญหาได้ดีพอสมควรเลยนะเนี่ย บางที เฟี๊ยตอาจจะกำลังยิ้มอยู่ก็ได้ น่าติดตามๆ
-
มาต่อได้แล้วๆๆๆๆ :katai4:
-
บทที่ 181 Rock And Lake
จ๋อมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ขาขวาของตุ๊กตาหินที่มีร่างกายของกันต์เป็นใจกลางนั่นล่วงลงไปในแอ่งน้ำใสโดยสวัสดิภาพ ชั่ววินาทีแรกที่ร่างของเพื่อนสัมผัสกับของเหลวอันตรายนั้น ธันแทบจะลืมหายใจไปเลยทีเดียว ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาวเหยียดออกมาอีกครั้ง หลังจากที่เพื่อนของเขาหันมาเล็กน้อยพร้อมพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าทุกอย่างปรกติดี และร่วมก้าวลึกลงไปในแอ่งน้ำนั้นตามลำดับ
ธันตัดสินใจเดินถอยออกมาระยะหนึ่ง ให้ตัวเขาเองสามารถเห็นมุมกว้างของสระน้ำนั้นได้อย่างชัดเจน เขารับหน้าที่เป็นหน่วยระแวงภัยของปฏิบัติการนี้อย่างไม่ต้องสงสัย ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบบริเวณพร้อมกับดาบคู่ใจที่กระชับแน่นอยู่ในมือ เขาจะไม่ปล่อยให้อะไรผิดพลาดขึ้นซ้ำสองอีกเป็นอันขาด
ชายหนุ่มผู้เป็นผู้บังคับบัญชาอยู่ยังศูนย์กลางของเจ้าตุ๊กตาหินนั้นค่อยๆ เดินลงไปในแอ่งน้ำนั้นอย่างระมัดระวัง ถ้าเทียบจากตัวของเขา ณ ขณะนี้ แอ่งน้ำนี้จะดูเล็กไปถนัดตา แถมความลึกก็ดูจะเหนือระดับศีรษะไปไม่เท่าไหร่นัก กันต์สำรวจความรู้สึกของตนเองอยู่ตลอดเวลาที่เคลื่อนไหวไปในของเหลวมรณะนั้น แต่เขายังคงมีสติสัมปชัญญะและอำนาจอยู่เหนือร่างกายของตัวเขาเองอย่างสมบูรณ์ ดูเหมือนว่าสมมติฐานของพวกเขาจะถูก เจ้าของเหลวนี่มีคำสาปอยู่เหนือสิ่งที่ไม่ได้ประกอบขึ้นด้วยหินเท่านั้น
ลึกลงไปๆ ในแหล่งน้ำนั่นตามลำดับ ทุกอย่างนิ่งเงียบสงบจนน่าเคลือบแคลงและสงสัย การที่เขาที่อยู่ในร่างตุ๊กตาจำแลงนั้นเคลื่อนที่ลงไปในแอ่งน้ำนี่ก็ใช่ว่าจะเงียบสงบจนจับสัญญาณไม่ได้ ทุกย่างก้าวที่ผ่านไปก่อให้เกิดกระแสคลื่นน้ำที่จะต้องส่งไปกระทบเจ้าเต่านั่นไม่มากก็น้อย แต่อย่างไรก็ตาม ทุกอย่างยังคงนิ่งสงบ และไม่มีทีท่าการเคลื่อนไหวใดๆ มาจากเจ้าไพ่สูงสุดเจ้าปัญญาใบนั้นทั้งสิ้น ราวกับว่ามันจะกลายสภาพไปเป็นภาพแกะสลักที่สร้างขึ้นจากธาตุศิลาอย่างแท้จริงไปเสียแล้ว
ร่างของกันต์ค่อยๆ จมลงไปในน้ำที่ใสราวกับกระจกนั่นเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าระยะจริงของมันแล้วก็ลึกและกว้างอยู่ไม่ใช่น้อย แต่อาจจะเป็นเพราะการหักเหของแสงที่หลอกให้สายตาเข้าใจผิดไป กันต์ตั้งสติอย่างแน่วแน่ต่อเป้าหมายตรงหน้านั่น เขาเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าเพื่อนอีกคนที่อยู่บนฝั่งนั้นจะต้องระวังหลังให้เขาเป็นอย่างดี
ยิ่งลึกลงไป ใจของเขายิ่งหวั่นไปตามลำดับ บึงที่ดูเหมือนจะเล็กเมื่อมองจากด้านบนนั้น แท้จริงแล้วดูจะกว้างใหญ่ไพศาลมากเมื่อได้ลงมาสัมผัสจริงๆ ห้วงวินาทีนั้นเขานึกขึ้นได้เลยว่าเขาเองพลาดไปสนิทใจ การเดินลงมาหาเจ้าเต่านี่ดูจะเป็นการเดินเข้าหากับดักชัดๆ เขาเองไม่มีการ์ดอะไรลงต่อกรเลยนอกจากการ์ดที่ประกอบขึ้นเป็นร่างของเขาเท่านั้น เจ้าสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำนี่ได้เปรียบด้านภูมิศาสตร์อย่างสิ้นเชิง เพราะไม่มีการ์ดใดที่มาจะต่อกรกับมันใต้ผิวน้ำนี้ยกเว้นไพ่หินเท่านั้น ยิ่งดูก็ยิ่งจะเห็นถึงความอันตรายที่แฝงอยู่ในสถานการณ์ที่แสนจะเงียบสงบนี้
ในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งดำดิ่งลงไปในห้วงแห่งผิวน้ำที่แสนจะอันตรายนั้น ชายหนุ่มอีกคนก็ตกลงไปในห้วงแห่งความรู้สึกที่ไร้ขอบเขตด้วยเช่นกัน ธันรู้สึกได้เลยว่าคำพูดของกันต์นั้นแฝงนัยยะบางอย่างไว้ที่เขาก็ไม่อยากจะยอมรับออกมาให้ชัดเจนนัก และข้อเท็จจริงที่กันต์เอ่ยถึงนั้นทำเอาธันหนักใจอยู่พอสมควร ขนาดเพียงเพื่อนใหม่ที่รู้จักกันไม่ถึงสัปดาห์คนนั้นยังตีความความรู้สึกที่เขาเผลอแสดงออกมาได้อย่างแทบหมดสิ้น คนอีกคนที่เป็นเจ้าของเรื่องราวเหล่านั้นจะพิจารณาถึงเรื่องบ้างไม่ได้เลยหรือ เมื่อคิดได้ดังนั้นสายตาของธันก็ทอดมองไปทางชายคนหนึ่งที่กลายสภาพเป็นเพียงก้อนหินที่ไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายได้อย่างอิสระเสียแล้ว มือที่กำดาบแน่นของธันบดขยี้อาวุธที่อยู่ในมือนั้นอย่างขัดใจ ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรได้ดั่งใจเขา ไม่มีอะไรเป็นใจให้เขาสักอย่างเลย
ธันทิ้งตัวลงนั่งลงบนพื้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายได้ เขาเองไม่รู้ว่าเขาเดินมาถูกทางหรือไม่ สิ่งเหล่านี้ที่เกิดขึ้นจะนำมาซึ่งปัญหาอะไรในภายภาคหน้าหรือเปล่า เขารู้แต่เพียงว่า เขาก็แค่ทำไปตามสันชาตญาณหัวใจของเขาเท่านั้นเอง
ซุ่วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากร่างกายของชายหนุ่มที่อยู่ภายในตุ๊กตาหินที่อยู่ลึกลงไปในแอ่งน้ำนั้น กันต์ทดลองสั่งให้ทรายที่ยึดอยู่ตามร่างเขากระจายตัวออกไปส่วนหนึ่งเพื่อสร้างกระแสน้ำไหลให้เกิดในความนิ่งสงบนั้น เขาต้องการทดสอบปฏิกิริยาของเจ้าเต่านั่นที่มีต่อสภาวะภายนอก
มวลทรายที่เคลื่อนไหวของเขาก่อให้เกิดคลื่นน้ำเข้าไปกระทบกับเจ้าเต่านั่นโดยตรง ไพ่สูงสุดที่นิ่งสนิทอยู่ห่างจากเขาไปไม่เกิน 10 เมตรนั้นไม่แสดงทีท่าตอบสนองต่อความเคลื่อนไหวนั้นแม้แต่น้อย ราวกับว่ามันได้กลายสภาพเป็นเพียงก้อนหินไร้ชีวิตก้อนหนึ่งที่มีไว้เพื่อประดับสถานที่แห่งนี้เท่านั้น
เมื่อเห็นดังนั้น ร่างของกันต์จึงกระเถิบเข้าไปใกล้เจ้าสัตว์เลือดเย็นนั่นอีกอย่างระมัดระวัง ใจเขาลุ้นระทึกอยู่ทุกขณะจิต ยากที่จะคาดเดาเหลือเกินว่าเจ้าสัตว์กระดองแข็งตรงหน้าจะมีลูกเล่นอะไรอีก หลังจากจัดการมันสมองของทีมให้แน่นิ่งกลายเป็นหินไปแล้วหนึ่งคน
เขาค่อยๆ คืบใกล้เข้าไปเจ้าสัตว์เลื้อยคลานตัวนั้นเรื่อยๆ ความรู้สึกของเขาตอนนี้ตึงเครียดไปจนยากจะดับอารมณ์ให้สงบลงได้ ณ ขณะนี้ตัวเขาอยู่ห่างจากเจ้าสัตว์หินนั่นไม่ถึง 2 เมตรเสียแล้ว แต่มันก็ยังคงนิ่งเป็นดุษณีอยู่เหมือนเดิม หัวและรยางค์ของมันเก็บอยู่อย่างมิดชิดภายในกระดองที่เป็นรูปทรงเหมือนหินก้อนยักษ์นั่น นี่ถ้าเขาไม่ได้จับสังเกตตั้งแต่มันเคลื่อนตัวลงไปจากบนผืนดินแล้ว เขาอาจจะแยกมันไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิต
กันต์ยื่นมือที่ถูกหุ้มไว้ด้วยหินที่ตะปุ่มตะป่ำไปเบื้องหน้าภายใต้ผืนน้ำที่นิ่งสงบนั่น มือของเขาค่อยๆ เอื้อมเข้าไปใกล้ก้อนหินยักษ์นั่นเรื่อยๆ จนแตะลงบนผิวกระดองของมันในที่สุด ในห้วงขณะจิตนั้น หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้นไปด้วยความตื่นเต้นเสียแล้ว แต่เมื่อสำรวจตัวเองอีกครั้ง สภาพร่างกายของเขายังคงเป็นปรกติดี สติสัมปชัญญะยังคงดี และไม่ได้กลายเป็นหินอย่างเช่นเพื่อนร่วมทีมของเขาแต่อย่างใด
“SEAL!”
กันต์เอ่ยคำพูดนั้นออกมาในที่สุด มือของเขาแตะลงบนเจ้าสัตว์ตัวนั้นตามที่เงื่อนไขไส้ตะเกียงของขงเบ้งบอกไว้ทุกประการ
หากแต่ทุกอย่างก็ยังนิ่งสงบอยู่อย่างนั้น เจ้าเต่านั่นยังคงนอนนิ่งและไม่แสดงอาการตอบโต้ใดๆ ออกมาทั้งสิ้น กันต์หรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างสงสัย ก่อนจะถอนมือของเขาออกมาจากกระดองหินนั่นอีกครั้ง
สมองของเขาประมวลผลอย่างเร่งรีบถึงขีดสุด เขากลั้นจิตเพื่อกลั้นหายใจได้อีกไม่นานเท่านั้น จังหวะลมหายใจไหลเข้ากับไหลออกของเขาเริ่มไม่สมดุลแล้ว เขาต้องรีบจัดการเจ้าเต่านี้ให้เร็วที่สุด เขาไม่กล้าที่จะวางใจที่จะขึ้นไปบนผิวน้ำ ก่อนจะลงมาจัดการมันอีกครั้ง
“โกเลมทราย!”
เขาตัดสินใจสั่งคำสั่งที่ตัดสินใจมาแล้วในที่สุด ทรายในร่างกายเขาพุ่งกระจายออกไปอย่างรวดเร็วจนตุ๊กตาหินมีขนาดเล็กลงมากเพราะเหลือเพียงชั้นทรายที่หุ้มตัวเขาไว้เพียงบางๆ เท่านั้น ทรายปริมาณที่ไหลออกไปจากร่างกายเขานั้น กลายสภาพไปเป็นเจ้าสัตว์ประหลาดทรายยักษ์ที่แสนคุ้นเคยอีกครั้ง
เจ้าปีศาจทรายนั่นใช้มือข้างซ้ายเข้ามาประคองตัวเขาไว้ในอุ้งมือ พร้อมกับใช้มือข้างขวาจับไปบนกระดองเจ้าเต่านั้น ก่อนจะพุ่งตัวลอยขึ้นไปเหนือผืนน้ำต้องคำสาปนั่น โกเลมยักษ์ใช้เวลาเพียงชั่วอึดใจเดียวในการพาตัวเจ้านายและศัตรูกลับมาเป็นอิสระเหนือแอ่งน้ำนั่น มันทรงตัวอยู่บนบึงเล็กๆ นั่นโดยที่ยังประคองตุ๊กตาหินผู้เป็นนายและเจ้าเต่าหินไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“SEAL!”
เสียงประกาศของกันต์ดังลั่นพร้อมกับเหล่าก้อนหินที่เคยประกอบขึ้นเป็นร่างกายของเขาได้สลายหายไปจากคลองจักษุอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแต่ทรายปริมาณไม่มากที่ห่อหุ้มตัวเขาอยู่ ซึ่งก็แตกกระจายออกไปรวมร่างกับเจ้าโกเลมในเวลาไล่เลี่ยกัน
ชายในชุดดำสนิทนั่นคืนสภาพกลับมาเป็นคนธรรมดาอีกครั้งในจังหวะเดียวกันกับที่โกเลมของเขาค่อยๆ เคลื่อนมือที่ประคองเขาอยู่เข้าไปหาเจ้าเต่าที่ยังนิ่งสงบไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา
มือของเขาแตะลงบนกระดองของเจ้าเต่าหินนั้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นกายเนื้อของเขาที่สัมผัสกับร่างกายของมันอย่างแท้จริง ลักษณะสัมผัสของมันไม่ต่างกับก้อนหินธรรมดาๆ แม้แต่นิดเดียว
“SEAL!”
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
วงเวทย์สีทองสดปรากฏขึ้นกลางอากาศในช่วงวินาทีนั้นเอง ก่อนที่เส้นลายอักขระจะแตกกระจายกลายเป็นสภาพเส้นสายจำนวนมากเข้าห่อหุ้มเจ้าเต่าที่ยังหลบอยู่ที่ในกระดองนั่น ไม่กี่อึดใจที่วงเวทย์ของเขาเข้าล้อมรอบเจ้าหินยักษ์นั่น ร่างของมันก็เปล่งแสงก่อนจะกลายไปเป็นการ์ดใบหนึ่งที่พุ่งเข้าสู่มือของเขาในที่สุด
ชื่อ The Rocky Tortoise (ปีศาจก้อนหินวิญญาณเต่า) ประเภท PC (ไพ่สูงสุด) ลำดับที่ 93 ความสามารถ ใช้ในการต่อสู้และผลิตเครื่องรางต้องคำสาป
“ธัน จับเจ้าเต่านั่นได้แล้ว เฟี๊ยตเป็นไงบ้าง”
กันต์ที่ทรงตัวอยู่บนโกเลมนั้นเคลื่อนที่กลับมาบริเวณที่ชายหนุ่มทั้งสองคนอยู่อย่างรวดเร็วด้วยโดยสารเจ้าสมุนร่างยักษ์นั่น เสียงของกันต์ดังขึ้นอย่างร่าเริงเมื่อเข้าใกล้จนอยู่ในระยะที่สื่อสารกันด้วยเสียงได้
“ยังเลยหวะ เฟี๊ยตยังตัวแข็งเป็นหินเหมือนอย่างเดิมเลยหวะมึง”
เสียงของธันดังขึ้นตอบทั้งๆ ที่ยังก้มหน้ามองเพื่อนร่วมทีมอีกคนอยู่อย่างนั้น กันต์มั่นใจว่าหูของเขาไม่ฝาด ปลายเสียงของเด็กหนุ่มคนนั่นสั่นเครืออย่างรู้สึกได้ ซึ่งใจความและอวัจนภาษานั่นก็ทำเอาใจของเขาสั่นเครือไปด้วยความรู้สึกไม่อาจจะบรรยายได้อย่างชัดเจนเช่นกัน ดูเหมือนว่าคำสาปที่ทำร้ายเพื่อนร่วมทีมของพวกเขาในครั้งนี้จะหนักหนาสาหัสและยากเกินจะเยียวยาเสียแล้ว
ติดตามข่าวสารอย่างใกล้ชิด www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จากผู้แต่ง : ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยครับ มีงานหลัก แถมยังมีงานเสริมอีก 3 งาน ทำงานจนหัวหมุนเลยครับ แถมกำลังลงคอร์สเรียนเพิ่มอีก พยายามหาเวลามาแต่งให้ได้มากที่สุด แต่พอมาแต่งจริงๆ ก็เหนื่อยมาก ฝืดๆ คิดอะไรไม่ค่อยออก จะพยายามลงให้ได้มากที่สุดนะครับ ผ่านช่วงนี้ไปคงชินและลงได้มากขึ้น ขอบคุณและขอโทษคนอ่านด้วยครับ
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
:เฮ้อ: ทำไงต่อดีล่ะ ยังไม่หายเป็นหินเลย
-
ยกโทษให้จ้าา...สู้ๆนะ ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น ทำไมกันน้าา ผนึกการ์ดได้แล้ว ทำไมเฟี๊ยตยังไม่หายอ่าา รอคนเขียนมาต่อนะคะ เป็นกำลังใจให้ ทั้งเรื่อง งาน เรื่องเรียน แล้วก็นิยายเรื่องนี้ด้วยน้าา
-
แอบสงสัยว่าน้ำไม่ซึมเข้าช่องว่างระหว่างหินกับทรายเหรอ
ส่วนเฟี๊ยตนี่กลายเป็นหินด้วยความตั้งใจของตัวเองส่วนหนึ่งแล้วก็คำสาปอีกส่วนหนึ่งนี่
อาจจะต้องรอเวลาผ่านไปแป๊ปนึงก็ได้
แล้วคำสาปที่เกิดจากบึงอาจจะไม่เกี่ยวอะไรกับเต่านี่ก็ได้
อาจจะต้องหาอะไรมาแก้จากการเป็นหิน เช่นการ์ดเวทย์มนต์ ไม่ก็ยาป่ะ
ลองกระเทาะออกสิ เสื้ออาจจะหลุดเป็นชิ้น เหลือแต่ตัวเปล่าๆ ถูกใจธันแน่ๆ :hao6:
-
งานนี้ทำให้กันต์ได้เป็นฮีโร่เลยอ่ะ เดี๋ยวเฟียตก็ต้องปลื้มอกปลื้มใจจนลืมธันอีกแน่
-
ยังสนุกเหมือนเดิมทุกตอนนะครับ รอลุ้นให้เฟี๊ยตหายจากการกลายเป็นหินครับ
-
:ling1: เมื่อไหร่จะได้เจอ :mew2:กันนอกเกมน๊าาาาา
-
บทที่ 182 Sunday
“อ๊าว”
เสียงของกันต์ดังขึ้นอย่างสับสนปนประหลาดใจ รอยยิ้มกว้างของเขาเริ่มหุบลงทีละน้อย เขาก้มมองดูการ์ดในมืออีกครั้งเพื่อความมั่นใจ และเขาก็พบว่ามันน่าจะเกี่ยวข้องกับหินซึ่งควรจะเป็นที่มาของคำสาปที่เฟี๊ยตกำลังเผชิญอยู่ในเวลานี้
“กูไม่รู้”
เสียงของธันตอบขึ้นอย่างไม่มั่นคงนัก กันต์จับกระแสความเศร้าในน้ำเสียงนั้นได้ ธันอาจจะกำลังมองเห็นเหมือนเขา ชี่ของเฟี๊ยตจางลงไปทุกที
“เอาไงดีวะ หรือจะซื้อข่าวดี แต่ไม่รู้ว่าข่าวที่ซื้อได้จะเกี่ยวข้องกับอาการของเฟี๊ยตไหม”
กันต์แนะนำออกมาอย่างจนปัญญา การซื้อข่าวคือการซื้อคำใบ้จากเกม ซึ่งส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับเบาะแสของไพ่สูงสุดมากกว่าจะเกี่ยวกับอาการเจ็บป่วยแบบนี้
“ไม่ต้องหรอก ข่าวแบบนั้นไม่น่าจะเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก หาคนที่น่าจะรู้คำตอบมาตอบคำถามดีกว่า”
ธันตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่ชัดขึ้นกว่าเดิม ดูเหมือนว่าเด็กหนุ่มจะควบคุมอารมณ์ได้ขึ้นมาอีกหนึ่งระดับแล้ว และนั่นทำให้กันต์โล่งใจขึ้นมาก อย่างน้อย ธันก็น่าจะเข้าใจและแก้ปัญหาเรื่องเฟี๊ยตได้ดีกว่าเขาที่เป็นเพื่อนร่วมทีมใหม่เท่านั้น
“Fire RELEASE!”
ธันหยิบการ์ดเวทมนตร์ใบหนึ่งขึ้นมาสั่งการ กองไฟเล็กๆ กองหนึ่งลุกโชติช่วงขึ้นในบริเวณนั้นทันที ลักษณะของมันดูจะเป็นเหมือนกองไฟในค่ายพักแรมทั่วไปเท่านั้น ไม่น่าจะมีวาระซ่อนเร้นอะไรที่จะช่วยแก้ปัญหาของพวกเขาได้ แต่กันต์ก็ทำแค่เพียงเลือกที่จะนิ่งสงบไว้เท่านั้น
เด็กหนุ่มอีกคนที่ขณะนี้ดูจะสงบขึ้นมากเปิดสมุดการ์ดต่อไปอย่างใจเย็น ก่อนจะเลือกหยิบไพ่สีเขียวสักใบที่กันต์เองก็เห็นไม่ชัดนักขึ้นมา แล้วจึงโยนมันลงไปในกองไฟด้วยสีหน้านิ่งสนิท ไพ่แข็งใบนั้นค่อยๆ หงิกงออย่างช้าๆ และเริ่มกลายสภาพเป็นสีดำในที่สุด
อ๊อดดดดดดดดดดดดด อ๊อดดดดดดดดดดดดด อ๊อดดดดดดดดดดดดด
เสียงสัญญาณที่มีลักษณะเหมือนกริ่งเตือนดังขึ้นก้องกังวานในบริเวณนั้นไปหมด ลักษณะของมันเหมือนเสียงเตือนถึงอันตรายอะไรบางอย่าง กันต์หันไปมาอย่างจับสังเกต แต่ก็ไม่เข้าใจอะไรมากนัก ในขณะที่ธันยังคงแต่ยืนเงียบสงบอยู่อย่างนั้น ราวกับว่าเสียงที่กำลังแผดลั่นอยู่นั้นไม่มีความน่าสนใจใดๆ ทั้งสิ้น
“ฉันคิดว่าฉันมองคุณผิดไปจริงๆ นะ บางที คุณอาจจะร้ายกาจกว่าเพื่อนคุณที่กำลังนอนแข็งเป็นหินอยู่ตรงนั้นหลายเท่าตัวนัก”
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมาจากทางด้านหลังของชายทั้งสองคนนัก กันต์หันไปตามเสียงนั่นก็ต้องตกใจไม่น้อย ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏกายขึ้นโดยที่เขาไม่รู้สึกตัวเลย นี่ถ้าเป็นศัตรู เขาคงถูกลอบสังหารตายไปเสียแล้ว จากประโยคนั้น กันต์พอจะทำนายได้คร่าวๆ ว่าคนทั้งสามน่าจะรู้จักกันมาก่อนแล้ว
“แต่ผมคิดว่าผมน่าจะคิดถูกที่เชิญคุณมา และคุณน่าจะมีเมตตาพอที่จะช่วยเหลือคนๆ หนึ่งซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยน้องสาวของคุณไว้”
ธันหันมาพูดอย่างเรียบๆ ดวงตานั้นดูเฉียบคมและยากที่จะเดาได้ว่าเจ้าของมันกำลังคิดเห็นสิ่งใดอยู่ เด็กหนุ่มไม่มีทีท่าตื่นเต้นแม้แต่น้อยกับการปรากฏกายขึ้นของเด็กสาวตรงหน้า
“ด้วยวิธีการทำผิดกติกาของเกมจนระบบต้องดึงฉันมาที่นี่เนี่ยนะ”
เด็กหญิงตัวไม่สูงมากคนนั้นเอียงคอถามพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากน้อยๆ เครื่องแบบของเธอยังคงความโปร่งและสูงศักดิ์ไว้ตามยศถาและถิ่นกำเนิดของตัวเธอเองนั้น
“ในบางจังหวะ วิธีการอาจไม่สำคัญเท่าผลลัพธ์” ธันตอบด้วยรอยยิ้มที่ดูจะไม่ร่าเริงเท่าไหร่นัก
“คุณรู้ว่าการเผาการ์ดเป็นการผิดกติการ้ายแรงซึ่งจะเรียกเกมมาสเตอร์มายังจุดเกิดเหตุในทันที มันเป็น bug ของเกมที่ผู้สร้างยังแก้ไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นยิ่งกว่าความลับของความลับเสียอีก ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่าคุณเป็นใครกันแน่ Son of Zeus ฉันว่าฉันประเมินตัวคุณไว้น้อยกว่าที่ควรจะเป็นมากทีเดียว” หญิงสาวคนนั้นเดินเข้ามาใกล้กับเด็กหนุ่มและเฟี๊ยตที่ยังคงนอนแข็งเป็นก้อนหินตามลำดับ
“เฟี๊ยตแข็งเป็นหินเพราะเจ้าเต่านั่น และพวกเราจัดการผนึกมันได้เรียบร้อยแล้ว แต่เฟี๊ยตยังคงแข็งเป็นหินอยู่เหมือนเดิม ผมต้องการคำตอบว่าผมจะทำให้เฟี๊ยตกลับมาปรกติได้อย่างไร” ธันพูดขึ้นเรียบๆ โดยเลือกที่จะตัดบทในเรื่องที่อีกฝ่ายเพิ่งจะกล่าวถึงไป
“ปรกติ คุณขอร้องคนด้วยน้ำเสียงแบบนี้หรือ คุณอัศนิกร” เด็กสาวพูดขึ้นด้วยท่าทียั่วเย้า และไม่ตอบคำถามนั้นโดยตรง
“ผมกำลังเป็นห่วงเพื่อน และผมรู้ว่าคุณใจกว้างพอที่จะไม่ถือสากับเรื่องแค่นี้หรอก คุณโจแอนนา” ธันตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนเดิม
“คุณคิดไม่ผิดในเรื่องที่ว่าฉันจะไม่ถือสาน้ำเสียงที่ดูจะไม่ใกล้เคียงกับประโยคขอร้องนั่นเลย แต่...” เด็กหญิงจงใจทอดเสียงยาวในคำเชื่อมตรงสิ้นสุดประโยค
“แต่?” เด็กหนุ่มพูดขึ้นอย่างต้องการเร่งให้อีกฝ่ายต่อประโยคนั้นให้จบ
“แต่คุณกำลังคิดผิดในเรื่องที่ว่าฉันจะช่วยเหลือเฟี๊ยตได้ คำสาปนั่นไม่ได้เกิดจากตัวฉัน และฉันจะถอนคำสาปให้คุณได้อย่างไร” เด็กสาวพูดต่ออย่างมีเหตุผล
“ผมไม่ได้ต้องการให้คุณถอนคำสาปให้ ผมแค่ต้องการให้คุณชี้แนวทางว่าผมควรจะแก้ไขปัญหานี้อย่างไร มันไม่ยากเกินไปสำหรับคนที่เป็นหนึ่งในผู้รังสรรค์เกมนี้ขึ้นไม่ใช่เหรอ” เด็กหนุ่มตอบกลับมาด้วยเหตุผลเช่นกัน
“คุณก็รู้ว่ามันเกินวิสัยที่ฉันจะทำได้ ถ้าคุณรู้แม้กระทั่งว่า bug ที่เป็นจุดอ่อนของเกมนี้เป็นอะไร ฉันคงไม่ต้องบอกคุณหรอกมั้งว่าการช่วยเหลือผู้เล่นโดยไร้เหตุผลก็ถือว่าเป็นการผิดกติกาอย่างหนึ่งเช่นกัน” โจแอนนาพูดขึ้นพร้อมด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ตรงท้ายประโยค
“กฎบางอย่างที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผล เราก็อาจจะต้องมองข้ามไปบ้างในสถานการณ์คับขัน” ธันกล่าวเรียบๆ
“เกรงว่าจะเป็นอย่างนั้นไม่ได้ ผู้คุมกฎแหกกฎซะเอง ดูจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่” โจแอนนาค้าน
“งั้นจงยื่นเงื่อนไขมา ภารกิจอะไรก็ได้ที่ง่ายและรวดเร็วที่จะทันการณ์ต่ออาการของเฟี๊ยต” ธันยื่นข้อเสนอสุดท้าย
“มันคงไม่มีอะไรง่ายขนาดนั้น คุณก็รู้ว่าภารกิจแต่ละอย่างมันยากเย็นและใช้เวลานานทั้งนั้น คงไม่มีอะไรสำเร็จลุล่วงได้ในสิบยี่สิบนาทีหรอก” โจแอนนาปฏิเสธ
“บางทีมันอาจจะมี แต่คุณเลือกที่จะมองไม่เห็นมันมากกว่า” ธันพูด
“ความจริงก็มีอยู่ภารกิจหนึ่งนะ ที่ดูจะใช้เวลาไม่มากนัก” โจแอนนาเปรยขึ้น
“ว่ามา” ธันพูดอย่างแน่วแน่
“แต่ท่าทางว่ามันจะยากสำหรับคุณอยู่สักหน่อยนะ” โจแอนนาพูดพร้อมรอยยิ้ม
“ว่ามา!”
“เอาชนะฉันให้ได้ หากคุณสามารถดูเอลชนะโซดิแอคได้ นั่นจะเป็นการชนะภารกิจระดับซันเดย์เลยนะ แน่นอนว่าถึงตอนนั้น ฉันจะช่วยอะไรคุณก็ได้ ถ้าคุณสามารถชนะฉันได้หละนะ” โจแอนนาพูดพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ยิ่งมองยิ่งชวนให้รู้สึกว่ามันไม่ต่างจากคำเหยียดหยามสักเท่าไหร่เลย
“ผู้เล่น Son of Zeus ท้าประลองการต่อสู้กับท่าน ท่านจะตอบรับหรือไม่”
เสียงในระบบดังกังวานก้องขึ้นหลังจากคำตอบของโจแอนนาจบลงไม่นานนัก สีหน้าของเด็กสาวคนนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย ราวกับว่าเธอไม่เชื่อว่าผู้เล่นตรงหน้าที่มีระดับโนเนมจะกล้าท้าสู้กับเธอที่เป็นหนึ่งในขั้วอำนาจสำคัญของเกมอย่างนั้น
“ผู้เล่น Son of Zeus ท้าประลองการต่อสู้กับท่าน ท่านจะตอบรับหรือไม่”
ประโยคดังกล่าวดังขึ้นอีกครั้ง แต่รอบนี้หาได้มาจากเสียงของระบบไม่ แต่กลับมาจากการทวนความช้าๆ ของเจ้าของคำท้านั่นเอง สีหน้าของธันเต็มไปด้วยความแน่วแน่ต่อภารกิจสูงสุดที่น่าจะกำลังจะเกิดขึ้นในไม่กี่ชั่วอึดใจข้างหน้านี้
“ด้วยความยินดีค่ะ” โจแอนนาตอบพร้อมยกมุมปากขึ้นน้อยๆ
“กรุณาเลือกจำนวนการ์ดที่จะใช้ประลอง” ระบบเอ่ยคำถามต่อไปเมื่อการประลองได้รับการตอบรับเป็นที่เรียบร้อย
“2 ครับ” ธันตอบอย่างตัดสินใจไว้ก่อนแล้ว
“กรุณาเลือกการ์ดที่จะเดิมพันค่ะ”
หญิงสาวเลือกหยิบการ์ดสีทองใบหนึ่งซึ่งเขาเองไม่สามารถรู้ได้เลยว่าเป็นการ์ดอะไรใส่ลงในช่องสุดท้ายของสมุดการ์ดของเธอ และเมื่อธันว่าคู่ประลองของตนทำการเดิมพันการ์ด เขาจึงเลือกหยิบการ์ดใบหนึ่งมาเดิมพันเช่นกัน เขาเลือกการ์ดที่ไม่ได้มีระดับสูงอะไรมากนัก เขามองว่าการ์ดที่โจแอนนาเดิมพัน คงจะเป็นการ์ดที่สามารถรักษาอาการของเฟี๊ยตได้ แต่ถ้าเขาแพ้ เขาคิดว่าเขาไม่น่าจะเสียการ์ดอะไร เพราะโซดิแอคคงไม่น่ายั้งมือแน่ๆ ถึงเวลานั้น เขาอาจจะไปโผล่อยู่นอกเกมโดยที่เขาไม่รู้สึกตัวก็เป็นได้
“กรุณาเลือกการ์ดที่จะใช้ต่อสู้ใส่ลงในช่องการ์ดท้ายสมุด”
ธันเลือกการ์ดสองใบที่เขามั่นใจว่าเขาน่าจะควบคุมมันได้ดีที่สุดลงไปในการประลองนั้น เขาตัดสินใจไว้ตั้งแต่เรียกสั่งท้าประลองแล้ว
“กรุณายืนยันการเลือกการ์ด”
“ยืนยัน” เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นในเวลาที่ไล่เลี่ยกับเด็กหญิงอีกคนนั้น
“DUEL!”
“Come on!”
ธันพูดพร้อมกับหยิบการ์ดทั้งสองใบโยนไปบนอากาศอย่างมั่นใจ นี่อาจจะเป็นการเดิมพันที่บ้าบิ่นที่สุด แต่เพื่อเฟี๊ยตแล้ว มันก็คุ้มค่าถ้าจะต้องสูญเสียอะไรไป
“Welcome to the nightmare HAHAHA!”
เสียงหญิงสาวคนนั้นก้องไปมาดังลั่น พร้อมกับชั่วเสี้ยววินาทีที่โลกทั้งหมดดำมืดสนิทไปอย่างรวดเร็ว เสียงหัวเราะของโจแอนนาดังยั่วเย้าไปมาอย่างหลอกหลอน โซดิแอคหายตัวไปในความมืดมิดนั้นเสียแล้ว ภูมิทัศน์ภายนอกก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นกัน อันที่จริงในเวลานี้ เด็กหนุ่มไม่สามารถมองเห็นสิ่งใดได้อีกแล้ว โลกอันมืดสนิทนี้มีแต่เพียงตัวเขาเพียงลำพังเท่านั้น เหงื่อจำนวนไม่น้อยค่อยๆ ซึมออกมาจากไรผมอย่างวิตกกังวล ช่วงวินาทีดับจิตนั้นเอง สายตาของธันก็ค้นพบว่าตัวเขาเองไม่สามารถมองเห็นร่างกายตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว จักษุทัศน์ของเขามืดบอดสนิทไปแล้วโดยสมบูรณ์
“รอกูก่อนนะ เฟี๊ยต!”
ติดตามข่าวสารแบบเรียลไทม์มากๆ www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดกันหน่อยเร็ววววววว วันนี้วันครบรอบหนึ่งปีนับจากวันที่ลงนิยายวันแรก เดินทางมาหนึ่งปีแล้วนะครับ นิยายของผม ลุ่มๆ ดอนๆ ไปบ้าง แต่ก็ถือได้ว่ามาได้ไกลพอสมควร นี่ถ้าเป็นเด็กก็กำลังจะหย่านมแม่แล้วนะ ห้าห้า อย่าอาลัยอาวรณ์กันเลยนะครับ
ไหนๆ ก็เป็นโอกาสดีที่ครบรอบนิยายหนึ่งปี (มีใครยินดีกับผมบ้างไหมเนี่ย 555) ผมจะเปิดเผยความลับเล็กๆ ที่เกี่ยวข้องกับนิยายเรื่องนี้ดีกว่า แถ่น แถน แท๊นนนนนนนนนนนนน ธันเป็นตัวละครที่เกิดจากการผสมผสานกันระหว่างคนในอดีตของผมสามคนเข้าด้วยกันครับ (มีใครสนใจไหม ผมอย่างเล่า 555) คนแรกคือชื่อและความกวนส้นตีนครับ 555 คนที่สองเป็นรูปร่างหน้าตาและความไม่มั่นใจในตัวเองเล็กๆ ในบางครั้ง และคนที่สามเป็นความหวานของธัน ที่จะค่อยๆ มาในอนาคต 555 ผมอยากเล่าเพราะว่าวันที่ผมลงตอนที่ 182 ในวันนี้ คนทั้งสามได้หายจากชีวิตผมไปเรียบร้อยแล้ว เหลือไว้เพียงความทรงจำดีๆ ที่ยังอบอวลอยู่ในความรู้สึกผมในเวลานี้ ผมหลงรักธันมากเลยนะ เพราะทุกครั้งที่ผมต้องเขียนตัวละครตัวนี้ ผมจะต้องจินตนาการอยู่เสมอว่าถ้าเขาเจอสถานการณ์แบบนั้น เขาจะทำอย่างไร เขาจะพูดอย่างไร นั่นทำให้ผมรู้สึกตกหลุมรักคนในความทรงจำผมได้เสมอๆ เพราะทุกเหตุการณ์ที่ผ่านมายังถูกรื้อฟื้นอยู่เสมอๆ เพื่อถ่ายทอดมาเป็นตัวละครตัวนี้ (ผมจะเริ่มต้นกับใครใหม่ได้ไหมเนี่ย จมอยู่กับอดีตเหลือเกิน 555)
ผมรักคนอ่านทุกคนมาก เพราะคนอ่านทุกคนทำให้ความฝันของผมเป็นจริง ผมได้เป็นนักเขียนแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่นักเขียนโนเนมคนหนึ่งที่ไม่มีใครรู้จัก แต่แค่มีคนๆ หนึ่งเข้ามาอ่านนิยายผมและมีความสุข ผมก็มีความสุขมากแล้ว
หลังๆ มาผมสารภาพว่าผมลงถี่น้อยลงมาก ผมยอมรับว่าไฟมันมอดไปพอสมควร แต่มันยังไม่ดับนะครับ งานเขียนเป็นความฝันหนึ่งของผม และผมยังมีอีกหลายความฝันที่ต้องรับผิดชอบ ผมต้องทำงาน ผมไปเรียนกีฬาเพิ่ม ผมไปเรียนภาษาที่สาม ผมเขียนหนังสือ ผมสอนพิเศษ ผมวางแผนจะไปเที่ยวรอบโลก ผมรู้สึกว่าทุกอย่างสำคัญหมด ผมไม่อยากทิ้งอะไรไปสักอย่าง ดังนั้น ถ้าผมลงนิยายน้อยลงคงต้องขอโทษด้วยนะครับ อาจจะได้อาทิตย์ละตอนถึงสองตอน มากสุดสามตอน แต่ก็อย่าลืมเม้นให้ผมบ้างนะ ถึงแม้ว่าจะลงไม่บ่อยมาก แต่หลายครั้งที่ผมกลับถึงบ้านอย่างหมดสภาพ แต่ผมก็ยังฝืนแต่งนิยายออกมา เพราะอยากจะให้คนอ่านได้อ่านนะครับ ให้กำลังใจกันบ้างน้า แค่คอนเม้นเดียวมันทำให้ผมมีแรงก้าวต่อไปอีกมากเลยครับ (เม้นในเด็กดีก็ได้น้า ไม่ต้องล๊อคอิน)
สุดท้ายนี้ ผมอยากบอกว่า ผมไปสัมภาษณ์ทุนมา ซึ่งผมไม่มีความมั่นใจเลย ผมอยากขอกำลังใจจากคนอ่าน ไม่รู้ว่าคนอ่านจะให้ผมได้ไหม (นี่กำลังอ้อนนะเนี่ย รู้ตัวไหมเนี่ย 55555) ขอกำลังใจหน่อยนะ อวยพรผมหน่อย ผมลุ้นคนเดียวเหนื่อยใจมาก ช่วยกันลุ้นหน่อยนะ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดในนิยายเรื่องนี้ (เอ๊ะ ยังไง 555)
ผมอาจจะเป็นนักเขียนที่ไม่ได้แต่งเก่ง ไม่ได้ลงบ่อย ไม่ได้มีฉาก nc มาเซอวิส หรือไม่ได้ตอบทุกคำถาม แต่ผมรักคนอ่านทุกคนจากใจเลยนะ พวกคุณทุกคนเป็นหนึ่งในความฝันของผม
AON
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
คนเขียนสู้ๆ
ธันก็สู้ๆ :katai2-1:
-
สสวก ค่าาาาาาาา ตอนนี้ยาวมากเพราะ มีคนเขียนมา talk ด้วย 55555
ธันคือ หนุ่ม 3 in 1 นี่เอง (กาแฟ??) น่า๊ร๊ากกกกกอ่ะ ชอบนะคะ ที่คนเขียนมา talk เยอะๆ อิๆ ชอบอ่าน ขอให้เจอกับรักครั้งใหม่ที่ดีๆนะคะ
ส่วนเรื่องทุน ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ^_^ ขอให้ได้ ขอให้โดนค่าาาาาาาาาาา(?)
-
HBD จร้า นิยายเรื่องนี้จร้า
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปจร้า
มาลงอีกเร็วๆน้า
>>เดาว่า การปะลองในครั้งนี้ ต้องใช้จักกระ จิตสัมผัสแน่ๆเลย อิอิ ถึงจะรู้ไปว่า อีกฝ่ายอยู่ตรงไหน ยิ่งตื่นเต้นยิ่งไม่รู้ แต่ถ้ามีสติก็จะรู้ได้ อันนี้เฟียตยิ่งคุมสติตัวเองได้ยากๆๆอยู่ด้วย เหมือนกับที่นางบอกว่าเฟียตจะชนะได้รึป่าว 555555
>>ตื่นเต้นๆแล้วนะ เอาอีกๆๆๆๆๆๆ
:katai5: :katai5: :katai5:
:z13: :z13: :z13:
:katai4: :katai4: :katai4:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:mew2: เป็นกำลังใจใก้น๊าาขอให้ได้ทุน ส่วนเรากำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยแต่แวะมาอ่านนิยายตลอด อิๆจะสอบติดมั้ยเนี่ย :laugh: รอเสมอนะคะ \\><//
-
สุขสันต์วันครบรอบ ขอให้นิยายเรื่องนี้ มาลงเรื่อยๆจนจบแล้วออกมาเป็นหนังสือด้วยเถิดดดดดด :call:
ธันนี่เป็นใครกันนะ เหมือนคุณอ้นจะสร้างให้ธันลึกลับมากขึ้นเรื่อยๆ
หวังว่าธันจะชนะนะ
ธันเกิดจากคนสามคนมารวมกัน แล้วเฟี๊ยตเกิดจากใครหนอ ตัวคุณอ้นเองป่ะ อิอิ
สอบชิงทุนขอให้ได้นะ ได้แล้วก็มารีบเคลียร์นิยายเน้อ เกิดต้องไปเมืองนอกขึ้นมา กลัวจะไม่มีหนังสือนิยายเรื่องนี้ไว้เชยชม
ไม่งั้นก็ต้องอัพนิยายจากเมืองนอกเลยยยยย
-
ก่อนอื่นขอเม้นเกี่ยวกับนิยายก่อน เราก็ชอบธันนะ นอกจากเฟียตแล้วเราอยากให้ธันนี่แหละเป็นคนที่จะสามารถดูแลและปกป้องเฟียตได้
แล้วก็Hbd กับนิยายเรื่องนี้ด้วย จะติดตามตลอดไปนะจ๊ะ เนื้อเรื่องสนุกน่าติดตามตลอด
สุดท้ายถึงคนเขียน คุณอ้นใช่มั้ย ไม่ว่าสิ่งที่ใดที่คุณกำลังจะทำหรือทำอยู่เราขอให้ประสบผลสำเร็จไปได้ด้วยดีทุกอย่างนะ เราจะเป็นกำลังใจให้
แต่ถ้ามันไม่สำเร็จก็อย่าพึ่งท้อล่ะ พยายามต่อไป ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไปล่ะนะ สู้ๆ จ้า :กอด1:
-
ธันคือพระเอกในใจเราเลยนะ ชอบมากมาย
ขอสุขสันต์วันเกิด HBD ให้กับนิยายเรื่องนี้นะจ้าาา ติดตามกันมานานตั้งแต่เริ่มตอนแรกๆเลย และจะติดตามตลอดไปเลยนะ :3123: :L1: :L2: :กอด1:
-
ขออให้นักเขียนได้ในสิ่งที่อยากได้นะครับ ถ้าของสิ่งนั้นเป็นของอย่างไงมันก็ต้องได้มาครับ
-
HBD....กับนิยายเรื่องนี้ เราตามอ่านมา ปีนึงแล้วนะเนี่ยยย เวลาผ่านไปเร็วมากเลย 5555 ชอบนิยายเรื่องนี้มากกก ลุ้นได้ทุกตอน เห็นการพัฒนาของตัวละครมาตลอด จากเฟี๊ยตที่เล่นเกมส์ไม่เป็น จนกลายเป็นมันสมองของกลุ่มได้ แม้กระทั่ง ธัน หนุ่มสายฟ้า ที่มีความสุขุมมากขึ้น นิยายเรื่องนี้มีเสน่ในตัวมันเอง โดยไม่ต้องมี nc มาเซอร์วิสก็ฟินได้จ้าา อ่านแล้วก็คิดถึงการดวลการ์ดที่ไม่เห็นซะนาน ยังไงก็หวังว่าธันจะชนะนะ อยากให้เฟี๊ยตหายเร็วๆ ชอบฟังเวลาเฟี๊ยตวิเคราะห์สถานการณ์ อ่านแล้ว ทึ่งงง ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณอ้นต่อไปนะ จะลง อาทอตย์ละ 2 ตอน หรือ ตอนเดียวก็ไม่เป็นไรจ้าา รออ่านๆๆ เอาใจช่วยสำหรับทุนนะคะ
-
พระเอกกกกกกกกกกกก
หลังจากรอคอยมานาน ในที่สุด ก็มา ใช่ป่ะ ต้องใช่แน่ๆ
ตามอ่านอยู่นะคะ สู้ๆ น้าคนเขียน เป็นกำลังใจให้ค่าาา
กำลังสนุกเลย แหมพระเองเราออกมาอย่างเท่อะ :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
ยินดีครบขวบปีผลงาน ชิ่นชมนะครับทำให้ผมสนุกลุ้นกับการผจญภัยขอบคุณผู้เขีบยและขอให้กำลังใจนะครับ อดีตก็เหมือนหมอกควันเห็นแต่จับไม่ได้ ไม่มีอดีตก้ไม่มีปัจจุบิน หวังว่าผู้เขียนคงประสพผลสำเร็จในความมุ่งหมายตั้งใจ เพื่ออนาคตที่ดีที่รอคอย ทำอดีตดีปัจจุบันก้ดีหรือแก้ไขเพื่ออนาคตที่ดี มีความสุขสมหวังในสิ่งดีๆๆนะครับ
-
นิยายที่ดี nc ไม่สำคัญๆที่อ่านเข้าใจ ดึงดูดใจคนอ่านแม้ไม่กี่คนให้เขาติดตามได้ก็ดีใจแล้ว
ขอให้นักเขียนสำเร็จดังที่หวัง
-
เอ๊ะ
อ่านตอนนี้รู้สึกเหมือนชอบธันขึ้นมาทันตาเห็น
ชอบที่มีความจริงจัง มั่นคง และสามารถทำทุกสิ่งเพื่อคนที่รักได้
นี่แหละสิ่งที่ต้องการจากตัวพระเอก
ถ้าคุณบอกว่า คุณคนเขียนเอาคนทั้งสามคนในอดีตของคุณมาเป็น "ธัน"ล่ะก็
เราคงจะตกหลุมรักแค่คนเดียวแล้วล่ะ ถ้างั้น
เราเป็นกำลังใจให้
ขอให้เขียนรังสรรค์เรื่องนี้ให้จบ เราก็จะตามจนถึงวันนั้น
ถึงเราจะไม่ค่อยเมนต์ ก็อย่าหมดกำลังใจไป เพราะบางครั้งเราเข้ามาอ่านแต่ละที เรื่องราวมันคืบหน้าแค่นิดเดียว
เราก็เลยว่าจะเก็บไว้อ่านรวดเดียวหลายๆตอน เพื่อให้เรื่องราวมันดำเนินต่อไปเยอะๆ(จะแอบด่าเราก็ได้ :hao5:)
แล้วค่อยเมนต์
แต่บางทีมันก็ไม่ค่อยมีอารมณ์อยากจะเขียนอะไรเหมือนกัน(ไม่ว่ากันนะ แต่เราก็อยากให้กำลังใจนะ)
สู้ต่อไปนะ
สุขสันต์วันครบรอบหนึ่งปี :mc4:
ขอให้คุณคนเขียนสมปรารถนาในสิ่งที่หวังน้าาา
:L2: :L2: :L2:
-
บทที่ 183 Bet
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ยังไม่ทันที่ดวงตาของธันจะตอบรับกับความมืดที่เข้าจู่โจมอย่างฉับพลันทันใดนั้นดี การจู่โจมของเด็กหญิงคนนั้นก็เริ่มต้นขึ้นเสียแล้ว แรงโจมตีอันหนักหน่วงพุ่งเข้าจู่โจมจากทางด้านหน้าจนเสียงดังสนั่นไปหมด หากแต่มันก็ไม่สามารถทำลายปราการกำแพงล่องหนของเขาเข้ามาได้
ธันค้นพบว่าตัวเองทำนายรูปแบบการต่อสู้ของโจแอนนาได้ใกล้เคียงความจริงพอสมควร เด็กหญิงคนนั้นเน้นการโจมตีที่เร็ว แรง และหาช่องโหว่ได้ยาก การจะพยายามต่อกรด้วยการประจันหน้าโดยตรงนั้นดูจะไม่ใช่ความคิดที่ถูกต้องเท่าไหร่ เกมนี้เขาจึงเลือกเป็นฝ่ายตั้งรับ และรอหาจังหวะที่คู่ต่อสู้พลั้งพลาด เมื่อนั้นเขาจะสวนกลับไปด้วยการโจมตีที่รุนแรงไม่แพ้กัน
“Why so serious HAHA”
ธันเค้นเสียงออกมาอย่างไม่ยี่หระเท่าไหร่นั้น เขากำลังจับกระแสการเปลี่ยนแปลงของการประลองนี้อย่างตั้งใจ เขาจะต้องหยุดกระแสเกมที่เสียเปรียบของเขาให้ได้ก่อน
“Do you mention me? There’s just kidding!”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
การโจมตีคำรบต่อไปพุ่งเข้ามาอย่างไม่คาดสาย ทิศทางการจู่โจมยากเกินกว่าที่จะคาดเดาได้ ครั้งแรกมันพุ่งมาจากทางด้านล่าง ตามด้วยด้านหลังของตัวเขา ก่อนจะปิดท้ายด้วยด้านบน และหายเงียบไปอีกครั้ง
สังเกตจากเสียงพุ่งเข้าจู่โจมและลักษณะอาการการสั่นสะเทือนของกำแพงล่องหนของเขา เด็กหนุ่มพบว่าอาวุธเปลี่ยนแปลงไปทุกครั้งที่จู่โจม บางครั้งพุ่งตรงเข้ามาเป็นจุดเดียว บางครั้งกระจายการโจมตีเป็นลักษณะวงกว้าง บางครั้งแรงกระแทกมีลักษณะเป็นเส้นยาวเพียงเส้นเดียว
ธันสันนิษฐานว่าอาวุธเหล่านั้นเกิดจากการแปรสภาพจากสายลมที่โจแอนนาถนัด แน่นอนว่าตาที่มืดบอดสนิทนั้นแทบจะปิดโอกาสในการโต้ตอบไปอย่างสมบูรณ์ แถมอาวุธที่ใช้จู่โจมมาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ในมือผู้ใช้เสียด้วย อย่าว่าแต่โต้ตอบเลย แค่ตำแหน่งที่โซดิแอคคนนั้นยืนอยู่ในเวลานี้ก็ถือว่ายังเป็นสิ่งที่ยากจะคาดเดา
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
การโจมตียังคงรุกรานเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย และเด็กหนุ่มก็ทำได้เพียงกวาดสายตาไปมาอย่างพยายามจะจับสังเกตเท่านั้น ภายใต้โลกที่มืดบอดนั้น ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะยากขึ้นเป็นทบเท่าทวีคูณ เขาจินตนาการด้วยลมอันแสนหนักหน่วงเหล่านั้นไว้ตั้งแต่แรก แต่เขาไม่คิดเลยว่าโจแอนนาจะใช้การ์ดควบคุมขอบเขตการทำงานของระบบจักษุประสาทของเขาด้วยเช่นนี้
“ไม่เอาน่า เลิกเล่นแบบหมาหยอกไก่สักที เข้ามาตรงๆ ดีกว่า”
ธันตะโกนขึ้นท้าทายไปอย่างนั้น ชายหนุ่มกวาดสายตาไปทางการโจมตีครั้งล่าสุดที่พุ่งเข้ามา แน่นอนว่าเขาไม่เห็นคนตรงหน้าใดๆ ทั้งสิ้น
“ไม่เอาน่า นี่ก็เต็มที่ที่สุดแล้ว ฮ่าฮ่า”
เสียงของโจแอนนาดังขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะตอนท้ายที่ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็เป็นเสียงหัวเราะเยาะชัดๆ อวัจนภาษาเหล่านั้นแฝงไว้ซึ่งท่วงทำนองแห่งการดูถูกอย่างชัดเจน
“เป็นถึงโซดิแอคมีฝีมือแค่นี้?”
เด็กหนุ่มทอดเสียงสูงปิดท้ายอย่างยั่วเย้า ในสถานการณ์แบบนี้ ใครที่รักษาความมั่นคงของอารมณ์ไว้ไม่ได้ ใครคนนั้นจะเผยจุดอ่อนออกมาให้เห็นเอง แน่นอนว่าธันจะไม่ยอมให้ใครคนที่ว่านั้นเป็นตัวเขาโดยเด็ดขาด
“ฮ่าฮ่า แล้วคุณหละ ขาดเฟี๊ยตไปแล้วมีฝีมือแค่นี้?”
เสียงที่สวนกลับมานั่นมีท่าทีกวนอารมณ์ให้ขุ่นมัวได้มากไม่ต่างจากกันไปเท่าไหร่นัก ราวกับเด็กสาวคนนั้นจะล่วงรู้เบื้องลึกของจิตใจอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ประโยคสั้นๆ นั้นทำเอาธันสั่นคลอนไปด้วยความไม่มั่นใจ
“ว่าไงนะ!” เสียงของธันเข้มขึ้นอย่างเผลอตัว เด็กหนุ่มบดขยี้แถวฟันหลังริมฝีปากนั้นจนรอยกรามขึ้นเป็นสันนูน
“ฉันถามคุณว่า คุณขาดเพื่อนคุณไปแล้วคุณหลงเหลือฝีมืออยู่แค่นี้หรือ เอาจริงๆ คือคุณมีอะไรที่เหนือกว่าเฟี๊ยตบ้าง อย่าให้ฉันตอบ เพราะถ้าฉันตอบ มันจะไปตรงกับสิ่งที่คุณตระหนักรู้อยู่ในใจอันแสนขุ่นมัวของคุณ ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงเล็กนั่นพูดออกมาอย่างปรามาส
“The compensated air!”
กึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
สวบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ยังไม่ทันที่เสียงคำสั่งของธันจะสิ้นสุดประโยคดี เสียงลั่นของกำแพงล่องหนของเขาก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันคาดคิด กำแพงล่องหนของเขาสิ้นฤทธิ์และแตกกระจายออกจากกันด้วยวิธีใดสักอย่างหนึ่งของโซดิแอคคนนั้น แต่ไม่ทันที่เขาจะค้นพบว่ามันมาจากสาเหตุใด อาวุธอย่างใดอย่างหนึ่งที่เขาไม่อาจมองเห็นก็ฟันเข้าที่กลางหลังของเขาอย่างเต็มรัก ความเจ็บปวดแพร่กระจายออกเป็นทางยาวทั่วสรรพางค์กายของเขาอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วขณะจิตที่เขาขาดสติ ความเพลี่ยงพล้ำก็มาประชิดถึงขั้วลมหายใจเขาเสียแล้ว
เด็กหนุ่มใช้มือลูบไปที่แผ่นท้องตัวเองอย่างเจ็บปวด เขาพบว่าของเหลวข้นปริมาณหนึ่งไหลออกมาเต็มบริเวณนั้นไปหมด เขากัดฟันอย่างสุดจะกลั้น อย่างน้อย ลมหายใจของเขายังเหลืออยู่ เขายังไม่แพ้ ถึงแม้ว่ามันจะดูมีโอกาสเหลืออยู่น้อยเหลือเกิน
“ยอมแพ้เถอะ คุณในเวลานี้ไม่อาจเอาชนะฉันได้หรอก”
เสียงเล็กของเด็กสาวดังขึ้นอยู่เบื้องหน้าเขา ไม่มีวี่แววความปรามาส ไม่มีวี่แววความดูถูกเหยียดหยาม หากแต่เป็นคำแนะนำที่มาจากใจจริงๆ
“ของแบบนี้มันก็ไม่แน่นะ!”
ฉึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ช่วงจังหวะก่อนที่ใครสักคนจะไหวตัวทันไปเสียก่อนนั้น อาวุธอย่างหนึ่งก็ปักลงกลางช่องท้องของเด็กสาวคนนั้นราวกับฉายหนังม้วนเดิมที่เกิดขึ้นกับธันมาแล้ว เลือดปริมาณไม่น้อยพุ่งออกมาจากรอยแผลใหญ่นั้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน ดวงตาเด็กสาวคนนั้นเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึง
“มองเห็น?”
โจแอนนาเอ่ยขึ้นอย่างไม่เข้าใจ หญิงสาวรีบถีบตัวออกไปเพื่อป้องกันการโจมตีซ้ำจากธันเสียแล้ว แต่แววตานั้นยังคงเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัยอยู่ดี
“นี่คุณคิดว่าผมจะยอมปล่อยให้ตัวเองอยู่ในความมืด โดยไม่ทำอะไรเลยงั้นเหรอ”
เสียงของธันตอบออกมาอย่างฉะฉานและมั่นใจ ลักษณะของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากการเคลื่อนที่ดูสะเปะสะปะและไร้ทิศทางนั่น กลายเป็นคล่องแคล่วและชัดเจนขึ้นตามลำดับ ราวกับว่าที่ผ่านมาเป็นเพียงละครฉากหนึ่งธันจงใจเล่นให้โจแอนนาตายใจเท่านั้น
เด็กสาวสบถด้วยเสียงไม่ดังนักออกมาอย่างขัดใจ เธออ่านคู่ต่อสู้พลาดไปถนัด เธอมองว่าธันน่าจะเป็นคู่ต่อสู้สายตรงไปตรงมา ไร้เล่ห์เหลี่ยม เพราะตลอดเวลา เด็กหนุ่มดูมีแต่ความมุทะลุและเลือดร้อนต่างจากเพื่อนร่วมทีมอีกคน แต่ดูเหมือนว่าธันจะซึมซับความเจ้าแผนการของเฟี๊ยตมาไม่ใช่น้อย
โจแอนนารู้อยู่แก่ใจว่าการเข้าใกล้ธันในจังหวะนั้นจะเป็นการเปิดโอกาสให้เด็กหนุ่มโจมตีอย่างได้ถนัดที่สุด แต่ด้วยความตายใจว่าธันมองไม่เห็นนั้น โจแอนนาจึงปล่อยปละละเลยในความจริงข้อนั้นไป เด็กสาวเลือกที่จะเหยียบอากาศและห้อยหัวลงมาเจรจากับธัน ด้วยคิดว่าหากถ้าเด็กหนุ่มโจมตีไปตามเบื้องหน้าตามสันชาตญาณแล้ว ธันคงไม่อาจคาดการณ์การมีอยู่ของตัวเธอได้แน่นอน และเธอคิดผิด เธอคิดผิดตั้งแต่ความเชื่อที่ว่าคนตรงหน้ายังอ่อนด้อยเรื่องชั้นเชิงการต่อสู้ ซึ่งนั่นดูจะไกลจากความเป็นจริงไปไม่ใช่น้อย
“โอเค กลับมาเริ่มต้นใหม่ตอนนี้พวกเราเสมอกันแล้ว...”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
สวบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ยังไม่ทันที่ธันที่จะพูดประโยคนั้นจบดี ดาบล่องหนอีกเล่มหนึ่งก็เสียบเข้ากลางลำตัวซ้ำตรงแผลเดิมอย่างเต็มรัก เด็กสาวใช้อาวุธที่ผลิตจากลมเหล่านั้นโจมตีไปตามรอยต่อของกำแพงล่องหนให้มันปริแยกออกจากกันเสียก่อน แล้วจึงจัดการกับเจ้าของของมันอย่างถนัดถนี่ ดูเหมือนว่าดาบเล่มนี้จะใหญ่กว่าเล่มที่แล้วมาก แผลของธันเปิดกว้างจนแทบไม่น่าเชื่อว่าจะมีชีวิตอยู่ได้ ร่างกายของเด็กหนุ่มแทบจะขาดเป็นสองท่อนเสียแล้ว
ฟู่ววว
ร่างกายของธันที่ควรจะละลายหายไปจากเกมนี้อย่างพ่ายแพ้ กลับเกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ แผลตรงกลางช่องท้องของเขาค่อยๆ ปลดปล่อยควันสีดำออกมาอย่างช้าๆ ก่อนจะวกกลับเข้ามาซึบซาบไปตามร่างกายของเด็กหนุ่มคนนั้น ควันสีดำจำนวนไม่น้อยปลดปล่อยออกมาตามร่างกายของธันอย่างหาคำตอบถึงที่มาที่ไปไม่ได้ ร่างกายของเขาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีดำตามลำดับราวกับหยดสีเข้มที่กระจายไปตามน้ำที่ใสสะอาดอย่างนั้น เมื่อมันเคลื่อนที่ผ่านไปยังที่ใด เนื้อหนังที่เคยขาดวิ่นก็กลับประสานสมานกลับเป็นปรกติอีกครั้ง แผลที่เคยแทบจะตัดลำตัวของเด็กหนุ่มให้ขาดสะบั้นก็กลับกลายเป็นสภาพร่างกายสมบูรณ์อย่างไม่น่าเชื่อ ความดำมืดเหล่านั้นแพร่ไปบรรจบกันที่ศีรษะเป็นที่สิ้นสุด ตาขาวของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ และตาดำของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว ร่างกายของเด็กหนุ่มตอนนี้กลายเป็นสีดำสนิท จะมีบริเวณเดียวที่มีสีอื่นก็คงจะเป็นอวัยวะที่เคยเป็นตาดำนั้น
เด็กสาวกัดริมฝีปากอย่างไม่อาจจัดการเรื่องตรงหน้านี้ได้ ตลอดเวลาที่ธันกลายร่างไปนั้น เธอพยายามโจมตีซ้ำไปอีกหลายครั้ง แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไร้ประโยชน์ อาวุธที่สร้างขึ้นด้วยลมของเธอหายไปอย่างสิ้นเชิงเมื่อต้องควันสีดำมืดสนิทเหล่านั้น
ไม่น่าใช่การ์ด ไม่น่ามีการ์ดใดแสดงลักษณะเปลี่ยนสภาพ รักษา และจู่โจมได้เช่นนี้ เธอเป็นผู้สร้างเกมนี้ เธอรู้ดีว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าไม่น่าจะมีอิทธิพลมาจากการ์ดใดๆ เลย
“Welcome to the true nightmare!”
ชั่วพริบตาเดียวเท่านั้นที่ร่างกายของเด็กหนุ่มตรงหน้าหายไปจากคลองจักษุของเธอ ก่อนจะมาอยู่เบื้องหลังเธออย่างไม่น่าเชื่อที่สุด เด็กหนุ่มที่กำลังเต็มไปด้วยความมืดสนิทนั้นกำลังกระซิบข้างหูเธออย่างคุกคาม ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนเธอมองไม่เห็น ทั้งๆ ที่เธอเป็นโซดิแอคที่ควบคุมสายลมที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความเร็วแท้ๆ
“Who are you?”
“I’m THUN”
“You’re not THUN”
“I’m a real real THUN HAHA”
เสียงหัวเราะจากชายหนุ่มคนนั้นดังขึ้นอย่างน่าขนลุกขนพองที่สุด ก่อนที่เด็กหนุ่มในความมืดคนนั้นจะหายร่างไป และโลกของโจแอนนาก็ค่อยๆ มืดบอดลงไปตามลำดับราวกับที่เคยเกิดขึ้นกับเด็กหนุ่มอย่างนั้น
-
ติดตามข่าวสาร www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : อาทิตย์ที่ผ่านมามรสุมชีวิตมาก ข่าวร้ายทำร้ายจิตใจมากครับ เสียศูนย์ไปพักใหญ่ แต่ก็กลับมาแล้วครับ ผมอาจจะลงน้อยลง อย่าเพิ่งโกรธนะ นิยายมันปีกว่าแล้ว สมาธิสติกระเจิงหายไปเยอะแล้วครับ วันอาทิตย์นี้มีสอบอีก พระเจ้าาาาา ยังไม่ได้อ่านเลย ชีวิตบิสซี่ตลอดเลยครับ เศร้าาาาา
-
ตื่นเต้นๆๆๆๆ ที่สุดเลย ตอนหน้าคงนะมันกว่านี้ อิอิ
-
กำลังสนุกเลย อยากอ่านอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นี่ธันเป็นใครกันแน่นะเนี่ย
มองเห็นได้ไง แล้วความสามารถนั่นอีก
หรือว่าความจริงแล้วโจอันนาต่างหากที่โดนกับดักแต่แรก
หรือธันมันรู้บัคของเกมส์แล้วได้ความสามารถนี้มา
ปอลิง: Q:ธันมีอะไรเหนือกว่าเฟี๊ยต
A: ธันเป็นคนกดเฟี๊ยต
ฮ่าฮ่าฮ่า #โดนตบ
-
อ๊าคคคค ค้างค่าาา ขุ่นอ้นนน !!! ไม่เป็นไรน้า รอๆๆ บ่องตง ลุ้นจนตัวโก่งเลย แบบว่า ธันต่อสู้ได้เจ๋งมาก แยากใหเธันชนะนะ ยกนิ้วให้คุณอ้นเลย ยังไงก็สู้ๆนะ ค่อยเป็นค่อยไปกับชีวิต ค่ะ
-
โอ้ๆๆๆๆ สนุกอะ ตื่นเต้น !
-
ว้าววววววว ต้องงี้สิถึงจะสมกับเป็นพระเอกของเรา
ปล. ขอเป็นกำลังใจให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะ นิยายของคุณสนุกมาก จะช้าจะเร็วไม่ว่ากันแต่อย่าหายไปเลยแล้วกันนะจ๊ะ
-
ตอนนี้ช่างรู้สึกชอบ อีกครึ่งนึงของธัน จริงๆ
หึๆ
เท่ห์อะ พ่อธันดำ :laugh:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
มาต่อตอนต่อไปเร็วๆๆน่ะ
ลุ้นๆๆๆๆๆๆ
มันสุดๆๆๆ
-
เง้อออ ธันน่ากลัววว
-
เอ้า กำลังมันส์เลยโอ้ยยย
-
สนุกสุดๆ อ่ะเรื่องนี้เป็นแนวที่หาอ่านยากมากในบอร์ด และยิ่งอ่านก็น่าติดตาม
-
บทที่ 184 Dark Wind
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงวัตถุขนาดยักษ์พุ่งเข้ากระแทกกำแพงล่องหนอีกครั้งอย่างแทบไม่เว้นจังหวะให้ใครต่อใครในที่นั้นหายใจ จากเสียงนั้นบอกได้อย่างชัดเจนว่าอาวุธชิ้นนั้นคงจะหนักหน่วงอยู่เอาการ แต่ก็ไม่มีเสียงร้องแสดงความเจ็บปวดใดๆ เกิดขึ้นหลังจากนั้น
“You think it can hurt me again really?”
เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดอันหน้าสะพรึงกลัวนั้น มันคือหนังม้วนเดิมไม่มีผิด ต่างออกไปเพียงผู้แสดงเท่านั้น จากโจแอนนาที่เคยเป็นผู้ล่า บัดนี้ เธอกลับกลายมาเป็นผู้ถูกล่าเสียแล้ว
เด็กสาวตัดสินใจหลับตาลงในที่สุด เธอปิดจักษุประสาทให้ดับสนิท ก่อนจะเปิดโสตประสาทให้กว้างขึ้นอย่างเต็มที่ เธอจะใช้หูเป็นตาให้ท่ามกลางความมืดสนิทนี้
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงการจู่โจมจากอาวุธยักษ์ที่ประกอบขึ้นด้วยสายลมนั้นดังขึ้นอีกเป็นระลอกใหญ่ ราวกับว่าเด็กสาวสามารถค้นหาคู่ต่อสู้ในความมืดนั่นได้อย่างชัดเจนแล้ว เธอแปลงสภาพอากาศบริเวณนั้นให้กลายเป็นคันธนู ก่อนจะหยิบเอาสายลมที่จับต้องได้มาเป็นลูกธนูเพื่อจู่โจมเด็กหนุ่มแห่งความมืดคนนั้น ทันทีที่ลูกธนูหลุดออกจากคันศร มันจะกลายสภาพให้ใหญ่ทบเท่าทวีคูณ พร้อมกับพุ่งเข้าชนปราการของฝ่ายตรงข้ามราวกับว่าเป็นลูกปืนใหญ่ก็ไม่ปาน เสียงของเด็กหนุ่มเงียบหายไปท่ามกลางคลื่นการโจมตีที่ต่อเนื่องและรุนแรงนั่น
“Why are you quiet! Scared? HAHA”
หญิงสาวแผดเสียงขึ้นอีกครั้งอย่างจงใจ สภาพการณ์ตอนนี้เธอต้องรับรู้ที่อยู่ของคู่ต่อสู้จากเสียงเท่านั้น เธอจำเป็นต้องยั่วคู่ต่อสู้ให้สำแดงกายออกมา แม้จะเป็นเพียงลักษณะทางอ้อมก็ตาม
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“Face me COWARD!”
โจแอนนาแผดเสียงร้องขึ้นในความมืดสนิทนั่น อาวุธของเธอยังคงรัวโจมตีไปที่เป้าหมายอย่างต่อเนื่อง เป้าหมายที่ครั้งล่าสุดเธอสันนิษฐานว่าอยู่ ณ ตำแหน่งนั้น
“Do you mention me?”
เสียงกระซิบยั่วเย้าดังขึ้นที่ข้างใบหูของเด็กสาวอย่างที่เธอไม่คาดคิดที่สุด เสียงแหบปร่านั่นปนเสียงหัวเราะอยู่ในเชิง ราวกับว่าเธอเป็นแค่เด็กน้อยโง่เง่าคนหนึ่งที่กำลังท้าสู้กำลังท้าสู้กับผู้ใหญ่ร่างโตฉะนั้น
ฉึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ยังไม่ทันที่จะสิ้นประโยคท้าทายนั่นดี ดาบที่ประดิษฐ์ขึ้นด้วยสายลมในบังคับบัญชาของโจแอนนาก็แทงเข้ากลางแผ่นอกของธันอย่างวางแผนล่วงหน้าไว้แล้ว โซดิแอคไม่ยอมปล่อยให้โอกาสในชั่วพริบตานั้นหายไป เธอตอบแทนคำยุเย้านั้นอย่างเต็มรักที่สุด
เด็กสาวสะบัดตัวกลับไปประจันหน้ากับเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบว่าความมืดเหล่านั้นได้สลายตัวหายไปเสียแล้ว แสงสว่างและทัศนียภาพกลับมาสู่ดวงตาของเธออีกครั้ง เธอมองเห็นธันที่มีดาบอากาศปักอยู่กลางหน้าอกอย่างชัดเจน เป็นไปไม่ได้เลยที่เด็กหนุ่มคนนั้นจะรอดไปได้ คมอาวุธของเธอน่าจะคว้านปอดของเด็กหนุ่มจนพังทลายไม่มีชิ้นดี ไม่มีลมหายใจต่อไปสำหรับธันและเพื่อนของเขาอีกแล้ว
ร่างกายของธันค่อยๆ สลายตัวหายไปอย่างช้าๆ ราวกับเขาจะหลุดออกไปจากเกมนี้อย่างใดอย่างนั้น เด็กสาวถอนหายใจน้อยๆ ครั้งหนึ่งโดยไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาทั้งสิ้น
หากแต่ยังที่เธอจะได้ละความสนใจจากภาพตรงหน้าสนิทดี ร่างกายของธันที่ค่อยๆ ละลายหายไปนั้นก็กลายสภาพเป็นควันสีดำสนิทล่องลอยไปในอากาศอย่างช้าๆ ราวกับว่าเป็นควันไฟที่ไหม้ดำคละคลุ้งไปอย่างนั้น และไม่ทันที่โจแอนนาจะไหวตัวทันกับภาพความผิดปรกติตรงหน้า ควันสีดำมืดเหล่านั้นก็พุ่งวนไปอย่างรุนแรง ก่อนจะขมวดตัวกันเป็นกลุ่มก้อนกลายสภาพร่างกับมาอีกครั้ง!
ฉึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
มือที่ประกอบขึ้นด้วยวัตถุธาตุที่ดำสนิทนั้นทะลวงเข้าไปในช่องท้องเด็กสาวราวกับว่ามันเป็นมีดที่แหลมคมที่สุด ชายคนนั้นกลับคืนสภาพและย้อนกลับมาโจมตีภายในช่วงเวลาเสี้ยววินาทีเท่านั้น เด็กสาวที่ไม่ทันได้เตรียมตัวตั้งรับใดๆ ไม่มีแม้แต่เสียงแสดงความเจ็บปวดใดๆ ออกมา มันเกิดขึ้นในชั่วลมหายใจเดียวอย่างแท้จริง
ซู่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ร่างกายของโจแอนนาแยกออกจากกันราวกับว่ามันเป็นภาพวาดที่โดนน้ำเข้าทำละลายอย่างนั้น ร่างกายของเธอกลายไปเป็นสายลมหมุนวนไปในอากาศ เธอแปลงสภาพตัวเองอย่างรวดเร็วที่สุด ดูเหมือนว่าโซดิแอคคนนั้นก็จะมีไม้ตายในการป้องกันการจู่โจมที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน
แต่ในช่วงที่ร่างกายของโจแอนนากลายสภาพไปเป็นสายลมหมุนพัดไปนั้น ร่างกายของธันก็แตกสลายกลายเป็นควันสีมืดสนิทอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน อากาศมืดสนิทเหล่านั้นลอยปะปนไปในเกลียวลมที่โจแอนนาสร้างขึ้นอย่างแนบเนียนที่สุด ไม่ทันทีเด็กสาวจะรู้ตัว ร่างกายใหม่เหล่านั้นก็ประกอบขึ้นด้วยกระแสอากาศที่ปะปนกันไปหมดเสียแล้ว
“There’s no way to get away from me HAHA”
เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นอย่างคุกคามที่สุดทันทีที่เด็กสาวหนึ่งในผู้ก่อตั้งเกมนั้นขึ้นประกอบร่างขึ้นใหม่ได้สำเร็จ เสียงนั้นดังก้องไปมาราวกับว่ามันถูกสร้างขึ้นในหัวของเธออย่างนั้น
“Where are you!” เด็กหญิงแผดเสียงร้องขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก
“I’m inside of you HAHA”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงแผดร้องของเด็กสาวดังขึ้นหลังจากจบประโยคนั้น ความเจ็บปวดอันหาสาเหตุไม่ได้แล่นจู่โจมเธอมาจากในช่องท้อง เธอทิ้งตัวลงบนพื้นก่อนจะดิ้นทุรนทุรายไปมาอย่างสุดหนทางจะเยียวยารักษา เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นคอยบีบขยี้อวัยวะภายในเธอให้แหลกสลายไปอย่างนั้น น้ำตาของเด็กหญิงไหลพรากออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เสียงร้องดังไปทั่วบริเวณนั้นอย่างเวทนาที่สุด
โจแอนนาพยายามจะสลายร่างออกจากกันอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้อีกแล้ว เหมือนมีวัตถุธาตุอะไรบางอย่างแฝงอยู่ในร่างกายเธออย่างนั้น เด็กหญิงไม่อาจควบคุมร่างกายเธอให้แปรสภาพได้อย่างเป็นอิสระอีกต่อไป และเธอก็ไม่ได้เตรียมการ์ดสำหรับเยียวยาบาดแผลหรือความเจ็บปวดมาไว้ในเกมนี้ด้วย ผลสุดท้ายเธอจึงทำได้แค่เพียงร้องไห้ทุรนทุรายไปมาด้วยความเจ็บปวดที่หาทางออกไม่ได้อยู่อย่างนั้น
“หทยัง ปิด!”
“เขโฬ ปิด!”
“อัสสาสะปัสสาสะวาตา ปิด!”
“สันตัปปัคคี ปิด!”
เสียงคำสั่งเหล่านั้นดังมาจากเบื้องหลังเธอ พร้อมกับมือแกร่งหนึ่งที่สัมผัสเข้าที่กลางหลังของเด็กหญิงในช่วงจังหวะที่เธอกำลังทุกข์ทรมานอยู่นั้น
ทันทีที่คำสั่งเหล่านั้นสิ้นสุดลง อาการเจ็บปวดของเธอก็หยุดลงอย่างน่าอัศจรรย์ใจที่สุด ราวกับว่ามันเป็นยาวิเศษชั้นเลิศอย่างใดอย่างนั้น!
“กลับไปรักษาตัวก่อน เดี๋ยวทางนี้ข้าจะจัดการเอง”
เสียงชายวัยกลางคนที่ปรากฏกายขึ้นช่วยชีวิตเธอในจังหวะนั้นดังขึ้นเป็นคำสั่ง เด็กสาวพลิกกายหันหน้าไปอย่างต้องการจะทราบถึงผู้ที่มาช่วยเธอได้อย่างถูกเวลาที่สุด
“หัสดิน!” เสียงเล็กนั้นดังขึ้นอย่างไม่มั่นใจปนดีใจ
“ใช่ ข้าเอง”
ชายวัยกลางคนที่ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างนักรบคนนั้นพูดขึ้นอย่างฉะฉานชัดเจน มือของเขาหลุดออกจากหลังของโจแอนนาไปแล้ว แต่กลับมีสสารสีดำสักอย่างหนึ่งที่ยืดตัวออกมาจากร่างกายเธอและยังคงติดแน่นอยู่บนมือของหัสดินอย่างนั้น
“แต่...” เด็กสาวเอ่ยขัดขึ้นอย่างลังเล
“เจ้าไม่อยู่ในฐานะที่จะเอาชนะชายที่กำลังคลุ้มคลั่งและตกอยู่ในความมืดผู้นี้ได้ จงกลับไปรักษาตัวให้ปลอดภัยเสียก่อน ข้าจะจัดการทางนี้เอง” ชายวัยกลางคนผู้นั้นย้ำมาอีกครั้ง
“แต่เพื่อนของเขากำลังจะตายเพราะกลายเป็นหิน เราเดิมพันกับธันไว้ และควรจะรักษาเพื่อนของเขาให้ได้ดังคำสัญญาที่ให้ไว้” โจแอนนาพูดขึ้น
“นั่นเป็นหนึ่งในเรื่องที่ข้าจะจัดการให้เจ้าด้วย ไปเถอะ ทางนี้มีเรื่องต้องสะสางอีกมาก ชายทั้งสองคนนั้นตกอยู่ในวิกฤตการณ์เสียแล้ว หากช้าไปเพียงชั่ววินาทีเดียว ข้าอาจจะไม่สามารถเหนี่ยวรั้งชีวิตของพวกเขาไว้ได้” หัสดินสำทับมาอย่างสุขุม
โจแอนนาพยักหน้าหนึ่งครั้งอย่างยอมรับ ก่อนที่ร่างเธอจะสลายหายไปเป็นสายลมพัดไปในอากาศกว้างในเวลานั้น ทันทีที่ร่างกายของเด็กสาวหายไปจนหมดสิ้น บริเวณที่โจแอนนาที่ทอดกายอยู่นั้นก็ปรากฏร่างของธันนอนทับซ้อนอยู่ หัสดินลุกขึ้นยืนพร้อมกับใช้มือข้างซ้ายดึงตัวของธันที่กำลังหมดสติอยู่นั้นมาพาดบนบ่าราวกับว่าเด็กหนุ่มเป็นเพียงเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ เท่านั้น ก่อนจะย่างสามขุมเข้าไปหยิบร่างของเฟี๊ยตที่กลายสภาพเป็นหินไปนั้นไว้บนไหล่ข้างขวาอีกข้างอย่างสบายๆ
“ตามมา!”
เสียงเข้มเอ่ยกับกันต์ ผู้เป็นคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้นเป็นคนสุดท้ายอย่างเรียบๆ ก่อนที่ชายที่กำลังแบกร่างเฟี๊ยตและธันนั้นจะหันไปทางบ่อน้ำต้องคำสาปนั่น พร้อมกับใช้ปลายเท้าตวัดก้อนหินบริเวณนั้นขึ้นมา แล้วจึงเตะมันลงไปยังบ่อน้ำอันใสสะอาดนั้น หินก้อนนั้นพุ่งตัวลงไปยังบริเวณใจกลางของบ่อที่เคยเป็นที่ที่เต่าหินตัวนั้นอาศัยอยู่นั่นเอง
“เปิด!”
เสียงคำสั่งดังขึ้นจากปากของชายผู้มีชื่อว่าหัสดิน พร้อมกันกับที่ก้อนหินที่เขาเตะลงไปนั้นสั่นอย่างรุนแรงและส่งคลื่นการเคลื่อนไหวไปยังมวลน้ำล้อมรอบ บ่อน้ำที่เคยนิ่งสงบนั้นสะเทือนไปมาในชั่วพริบตา ก่อนที่พื้นดินด้านล่างของมันจะถล่มไป เผยให้เห็นโถงทางใต้ดินขนาดใหญ่ที่แฝงตัวอยู่เบื้องล่าง น้ำจากบ่อน้ำนั้นไหลเทไปตามแรงโน้มถ่วงหายไปในทางเดินใต้ดินลึกลับนั้น หัสดินพยักหน้าเล็กน้อยเป็นสัญญาณ แล้วจึงเดินล่วงหน้าลงไปในทางใต้ดินอันแสนจะลึกลับนั่นพร้อมกับร่างของชายที่ไร้สติสองคนที่อยู่บนบ่า
กันต์เดิมตามชายผู้นั้นไปอย่างไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก ดูเหมือนว่าใต้พื้นดินที่เป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่นี่จะมีความลับซ่อนอยู่อย่างที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน ทางใต้ดินเหล่านั้นนำพาเขาไปยังความลี้ลับที่เขาไม่อาจจะคาดการณ์ล่วงหน้าได้แม้แต่น้อยเลย!
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทางไปเม้ามอยหอยอบหม้อดิน www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : อาทิตย์ที่แล้วไปสอบมา ยุ่งมากกกกกกกกกกกกก อ่านหนังสือไม่ทัน ทำข้อสอบก็ไม่ได้ T_T ปลายอาทิตย์นี้จึงไปเที่ยวต่างจังหวัด (?) คลายเครียดเนอะ ฮ่าฮ่า ผมว่านิยายผมเดินมาถึงจุดอิ่มตัวแล้วหละ คนลงก็ไม่ค่อยจะลง (เอ๊ะ) คนอ่านก็ไม่ค่อยจะเม้น ฮ่าฮ่า เจ๊าๆ กันไปละกันเน้อออออออออ อยากให้ลงเยอะๆ ก็เม้นเยอะจิ กิกิ แลกกันๆ ยื่นข้อเสนอแล้วนา
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:z3: :z3: :z3: กำลังมันส์
ติดตามอย่างต่อเนื่อง เนื้อเรื่องเข้มข้นมาก มีโซดิแอคปรากฏอีกคนแล้ว
ขอให้ตอนต่อไปมาไวๆ :call: :call:
-
กำลังมันส์
-
คนดเขียนห้ามทิ้งคนอ่านไปนะ คนอ่านติดเรื่องนี้งอมแงมเลย
เป็นกำลังใจให้นะคนเขียน
>หรือว่าบอน้ำนี้คือวิหารของเดือนมี่จะไปนะ (คนอ่านลืมเดือน)555555
-
อ่าว นึกว่าธันเก่งด้วยตัวเอง แล้วไอ่ที่ผ่านมามันคือไรอ่ะ
-
เกิดอะไรขึ้น?
-
ธัน เป็นอะไรรรรรร โอ้ยยย อยากอ่านต่อค่าาาา
-
เฮ้ย~ มันส์สุดอะไรสุด เราหายไปแปปเดียว(หรอ?)เอง ตามอีกทีแทบไม่ทัน
55555 คิดถึงคนเขียนจัง รู้สึกอ่านฟิคเรื่องนี้แล้วไม่ได้เม้นยาวๆมันเหมือนไม่ได้อ่าน
กร๊ากๆๆๆ เฮ้ย ธันอย่างเท่ห์อ่ะ ท้าโซดิแอคดูเอล ตามืดบอดแต่ก็สวนได้ มีเล่ห์เหลี่ยมเอาชนะ
แถมยังเกือบจะชนะโจแอนนาได้แล้วนะเนี่ย เอาจริง เราสงสัยมาก ทำไมธันไม่ตายแต่เปลี่ยนร่าง?
ควันสีดำนี่หมายถึงไร? ปีศาสหรอ? แล้วไมธันเปลี่ยนร่างได้แบบนั้น แปลกมาก แปลกจริงๆ
ทำไมธันทำแบบนั้นได้ โกงเกมส์? การ์ด? เวทมนต์? คำสาป? งงนะเนี่ย แต่แอบสะใจจริงๆนะ สะใจมากเลย
ตอนที่โตแอนนาถามว่า "who are you?" แล้วธันตอบ "I'm the real Tun" ชอบอ้า~
เท่ห์สุดๆไปเลย เขินพี่ธันแปป รู้สึกพี่เฟี๊ยตเป็นหินนี่จะแก้ไม่ง่ายซะแล้ว แถมธันยังโดนหนักมาอีก
อยากรู้แล้วว่าจะต้องทำยังไงให้2คนนั้นฟื้น หัสดินเป็นใคร? ไมช่วยโจแอนนาได้? แล้วมาช่วยทำไม?
โอ๊ยๆๆ ดูดิๆ มีแต่คำถาม คำถามเต็มไปหมดเลย ฮือๆๆๆๆ อยากรู้แล้วนะ ; - ; อยากอ่านต่อง่ะ
มาอัพหน่อยสิ พี่คนเขียนเที่ยวอีกแล้ว อิจฉาได้ป่ะ? อยากเที่ยวบ้างอะไรบ้างอ่ะ เที่ยวให้สนุกนะ
สอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ เอาใหม่ๆ ตั้งใจใหม่ ครั้งหน้าเอาให้ดีกว่าเดิมเลยนะ เอาคะแนนเต็มเลย สู้ๆๆๆๆๆ
ไปเที่ยวแล้วก็หาแรงบันดาลใจมาแต่งนิยายด้วยนะ ขอให้สนุก รักพี่คนเขียนมาก รักนิยายเรื่องนี้มากๆเลย
-
บทที่ 185 Underground
กันต์เดินตามชายที่มีนามว่าหัสดินคนนั้นลงไปเรื่อยๆ ในทางใต้ดินที่ดูจะเต็มไปด้วยความลึกลับแห่งนั้น ลักษณะเหมือนมันเป็นทางเดินที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติมากกว่าจะเป็นการรังสรรค์ขึ้นด้วยฝีมือมนุษย์ แต่ก็มีลักษณะในบ้างช่วงบ้างตอนที่มีร่องรอยอารยธรรมของการก่อสร้างอยู่อย่างชัดเจน หรือไม่เช่นนั้น สถานที่ลึกลับแห่งนี้อาจจะเป็นที่อยู่ของมนุษย์มาก่อน และจึงเสื่อมสลายไปตามกาลเวลาก็เป็นได้
จวบจนบัดนี้ กันต์ยังคงไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดหลังจากการต่อสู้นั่นเท่าไหร่นัก เขาพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด แต่ก็จับใจความได้เพียงแต่ว่า ธันมีลักษณะนิสัยในการต่อสู้เปลี่ยนไปมากในการประลองนั่น มากจนน่าจะเอาชนะโซดิแอคคนนั้นได้ แม้จะแทบเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม หลังจากนั้น ชายคนที่กำลังแบกเพื่อนของเขาทั้งสองคนนี้ก็โผล่เข้ามาช่วยเด็กหญิงคนนั้นไว้ กว่าจะรู้สึกตัวอีกที ธันที่มีลักษณะแปลกๆ ไปนั้นก็ไปอยู่บนบ่าของชายที่ชื่อว่าหัสดินนั่นเสียแล้ว เขาไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง แต่เขาคิดว่ามันน่าจะกระจ่างชัดขึ้นอีกในไม่ช้านี้
ชายผู้เป็นปริศนาคนนั้นเดินนำกันต์มาจนถึงห้องโถงขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กห้องหนึ่งที่แฝงตัวอยู่ใต้ผืนดินที่อยู่เบื้องบน ชายคนนั้นบรรจงวางร่างของเฟี๊ยตและธันลงบนเนินดินที่ยกตัวขึ้นจนมีลักษณะกึ่งโต๊ะกึ่งเตียงกลางห้องนั้นโดยเว้นระยะห่างระหว่างชายทั้งสองพอสมควร
กันต์ทอดสายตามองไปที่เพื่อนทั้งสองของตนอย่างเต็มตาก็ถึงกับขมวดคิ้วด้วยความหวาดวิตกอยู่ไม่น้อย ร่างกายของธันในเวลานี้ดำสนิทจนผิดธรรมชาติไปหมด เหลือเพียงแต่บริเวณใบหน้าเท่านั้นที่ยังคงมีเค้ารอยของสีผิวตามธรรมชาติอยู่บ้าง แถมตามร่างกายของเด็กหนุ่มคนนั้นยังมีควันสีดำโชยออกมาน้อยๆ ตลอดเวลาอีกด้วย ในขณะที่ร่างกายของเฟี๊ยตในเวลานี้ก็น่าเป็นห่วงไม่แพ้กัน สภาพร่างกายของเฟี๊ยตขาวซีดไปทุกจังหวะจิตเมื่อเทียบกับตอนครั้งที่เห็นกันตอนริมแอ่งน้ำนั้น สีมันซีดจางคล้ายกับปูนซีเมนต์ที่ไร้ชีวิตอย่างใดอย่างนั้น ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดนั้นทำให้บุคคลสุดท้ายของทีม ณ ขณะนี้วิตกจริตไปได้ไกลไม่น้อยเลยทีเดียว
หัสดินก้มลงไปใช้นิ้วมือจับชีพจรบริเวณต้นคอของคนทั้งครู่อีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะชันกายลุกขึ้นมายืนในบริเวณที่ถัดออกมา พร้อมกับส่งสัญญาณให้กันต์ซึ่งกำลังมองเพื่อนทั้งสองด้วยความเป็นห่วงนั้นถอยร่นออกมาด้วยเช่นกัน
หัสดินยื่นมือทั้งสองข้างที่มีร่องรอยการสักลายอักขระมากมายอยู่บนนั้นขึ้น มือซ้ายชี้ตรงไปทางธัน ในขณะที่มือขวาชี้ไปยังเฟี๊ยต และส่งเสียงคำรามลั่นไปในห้องโถงทึบแคบๆ นั่นอย่างที่กันต์เองก็ไม่อาจเข้าใจความหมาย
“ยกนัง เปิด!”
“หทยัง เปิด!”
“โลหิต เปิด!”
“ปิตตะ เปิด!”
“อังคมังคานุสารีวาตา เปิด!”
“อัสสาสะปัสสาสะวาตา เปิด!”
“ปรทัยหัคคี เปิด!”
“สันตัปปัคคี เปิด!”
หัสดินพูดคำสั่งที่กันต์ไม่อาจเข้าใจไปมาโดยกำกับโดยมือทั้งสองข้างที่ชี้ไปยังเพื่อนทั้งสองของเขานั้น ทุกครั้งหัสดินสั่งคำใดออกไป ร่างกายของเฟี๊ยตหรือธันคนใดคนหนึ่งจะมีการกระตุกน้อยๆ ราวกับเกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่างเพื่อตอบสนองต่อคำสั่งนั้น จวบจนสิ้นสุดคำสั่งทั้งหมดทั้งมวลนั้น ร่างกายของชายทั้งสองนั่นก็ลอยขึ้นเหนือจากพื้นราวกับไร้แรงโน้มถ่วง พร้อมกับพลังงานบางอย่างที่ค่อยๆ ถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างทั้งสองนั้น ร่างของธันปลดปล่อยไอสีดำออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับค่อยๆ แปรสภาพกลับไปเป็นผิวสีเนื้อตามปรกติทีละน้อย ในขณะที่ร่างของเฟี๊ยตก็ปลดปล่อยละอองสีขาวขุ่นออกมา โดยที่ร่างกายของชายหนุ่มค่อยๆ มีเลือดฝาดไปตามลำดับเช่นกัน สถานการณ์ในตอนนี้จึงเหมือนกับเพื่อนทั้งสองของกันต์กำลังอยู่ในพิธีกรรมอะไรสักอย่างที่ช่วยถอนพิษออกจากร่างกาย ซึ่งพิษที่ว่าคือสิ่งใด กันต์ก็จนปัญญาจะอธิบายได้เช่นกัน
หัสดินถอยกลับออกมาทรุดตัวลงนั่งในบริเวณที่ไม่ห่างออกไปนัก ชายวัยกลางคนถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก ชายคนนั้นดูอ่อนแรงกับการจัดการวิกฤตการณ์ตรงหน้านั้นมาก ขณะนี้ ดูเหมือนว่าเพื่อนทั้งสองของเขาจะอยู่ในภาวะที่ไม่น่าเป็นห่วงมากเสียแล้ว ร่างกายของชายทั้งคู่ลอยสูงขึ้นจากพื้นน้อยๆ พร้อมกับปลดปล่อยไอและละอองที่เขาเข้าใจว่าน่าจะเป็นพิษอะไรสักอย่างออกมา เขาคิดว่าเขาน่าจะได้เพื่อนทั้งสองของเขาคืน
“สวัสดีครับลุง”
กันต์ที่เห็นว่าชายคนนั้นน่าจะทำการรักษาเพื่อนทั้งสองจนเสร็จสิ้นแล้ว ถือโอกาสเดินเข้าไปแสดงความเคารพต่อคนที่มีพระคุณกับทีมของเขาคนนั้น
“เออๆ สวัสดี เอ็งชื่ออะไรวะ” ชายวัยกลางคนค่อนไปทางปลายคนนั้นตอบออกมาอย่างไม่มีพิธีรีตอง
“ผมชื่อกันต์ครับลุง” ชายหนุ่มตอบออกไปอย่างสุภาพ
“เออๆ ไม่ต้องสุภาพกับข้ามากก็ได้ กระดากหู” หัสดินตอบกลับมาอย่างเป็นกันเอง
“ลุง เพื่อนผมเป็นอะไรเหรอครับ” กันต์ตัดสินใจอยากถามสิ่งที่ตนอยากรู้ที่สุดออกไป
“หึหึ เอ็งอยากฟังข่าวดีหรือข่าวร้ายก่อนหละ” ชายคนนั้นถามกลับ
“ข่าวดีก็ได้ ลุง” กันต์กลั้นใจตอบออกไป
“ไอ้หนุ่มคนนั้นมีคุณสมบัติที่หาได้ยากยิ่งบนโลกใบนี้” หัสดินพูดพร้อมกับชี้มือไปที่ธันที่บัดนี้ร่างกายเริ่มกลับไปสู่สภาพเดิมมากแล้ว
“คุณสมบัติ?” กันต์ทวนอย่างสงสัย
“ตามปรกติมนุษย์ประกอบขึ้นด้วยจตุรธาตุ หรือ ธาตุ 4 อันได้แก่ ดิน น้ำ ลม และไฟ โดยแต่ละคนจะมีความโดดเด่นของธาตุใดธาตุหนึ่งแตกต่างกัน อย่างเอ็งถือว่าเป็นมนุษย์ธาตุดิน ดังนั้น เวลาเอ็งใช้การ์ดที่มีพื้นฐานมาจากธาตุดิน เอ็งจะสามารถปลดปล่อยพลังออกมาได้มากกว่าปรกติ จักระก็จะทรงพลังมากขึ้นตามไปด้วย” ลุงคนนั้นพูด
“ด้วยหลักการง่ายๆ นี่ เราจะสามารถแยกมนุษย์ออกได้ 4 ประเภท ตามลักษณะพื้นฐานธาตุจักระที่ต่างกันออกไป เช่น มนุษย์ไฟ มนุษย์น้ำ มนุษย์ลม มนุษย์ดิน ซึ่งยังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งซึ่งหาได้ยากขึ้นไปอีก นั่นก็คือ คนที่มีพลังจักระโดดเด่นมากกว่าหนึ่งชนิด เช่น เด่นทั้งน้ำทั้งไฟ พลังจักระที่แสดงออกมาจะมีลักษณะผสมผสาน ไฟกับน้ำได้เป็นไอน้ำ ไฟกับลมได้เป็นไฟฟ้า ไฟกับดินได้เป็นลาวา น้ำกับลมได้เป็นน้ำแข็ง น้ำกับดินได้เป็นไม้ และลมกับดินได้เป็นโลหะ จึงเกิดมนุษย์ขึ้นอีก 6 ประเภท คือ มนุษย์ไอน้ำ มนุษย์ไฟฟ้า มนุษย์ลาวา มนุษย์น้ำแข็ง มนุษย์ไม้ และมนุษย์โลหะ ซึ่งคนเหล่านี้ถือได้ว่าเป็นคนที่เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ที่หาได้ยาก ส่วนใหญ่หัวกะทิของเกมนี้ก็จะเป็นพวกหกประเภทนี้ทั้งนั้น” หัสดินพูดอธิบายหลักการเกี่ยวกับธาตุต่างๆ ของมนุษย์
“ธันเป็นมนุษย์หกจำพวกนี้เหรอครับ” กันต์ถามออกมาอย่างตื่นเต้น
“เปล่า ไอ้เด็กคนนั้นมีความพิเศษยิ่งกว่ามนุษย์พิเศษพวกนั้นเสียอีก พิเศษจนข้าคิดว่าข้าจะไม่มีโอกาสได้พบเจอคนประเภทนี้อีกแล้ว”
ชายผู้มีพระคุณคนนั้นพูดเป็นเชิงรำพึงราวกับว่ากำลังนึกถึงใครสักคนหนึ่งที่มีความคล้ายคลึงกับเด็กชายสายฟ้าที่กำลังสำรอกพิษร้ายออกมาคนนั้น
“เด็กคนนั้นเป็นมนุษย์แห่งธาตุที่ 5 อากาศธาตุหรือที่แปลได้อีกอย่างว่าความว่างเปล่านั่นเอง” ชายคนนั้นเว้นช่วงไปอึดใจหนึ่ง
“ความเป็นจริงแล้ว มนุษย์ประกอบขึ้นด้วยธาตุ 5 คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ และความว่างเปล่า ซึ่งมนุษย์ที่มีธาตุประจำตัวเป็นความว่างเปล่านั้นแทบจะหาไม่ได้บนโลกใบนี้ เพราะ ความว่างเปล่าเมื่ออยู่เพียงธาตุเดียวนั้น มันไม่มีชีวิต โดยปรกติ มนุษย์อากาศธาตุจึงตายตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ เพราะไม่สามารถสร้างสมดุลจักระในร่างกายตนเองได้ แต่หากถ้ารอดมาได้แล้ว เชื่อกันว่ามนุษย์เหล่านี้จะเป็นมนุษย์สายพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุด เพราะความว่างเปล่าไม่มีขีดจำกัด ความว่างเปล่าไม่มีขอบเขต เหมือนจะบดขยี้ดินก็ทำได้ จะดับไฟก็ทำได้ จะหยุดสายลมก็ทำได้ จะเผาน้ำให้แห้งไปก็ทำได้ แต่จะทำให้ความว่างเปล่าหายไป เห็นทีว่าจะทำไม่ได้ เพราะความว่างเปล่าไม่มีตัวตนตั้งแต่ต้น ความว่างเปล่าจึงอาจจะนับได้ว่าเป็นสิ่งที่เป็นยิ่งกว่าพรสวรรค์ที่พระเจ้าประทานมาให้เสียอีก” หัสดินพูดอธิบาย
“อย่างนั้นก็แปลว่าธันจะเป็นผู้เล่นที่เก่งที่สุดในเกมนี้” กันต์พูดอย่างสนใจ
“อาจจะเป็นไปได้ หรือเป็นไปไม่ได้ เพราะมนุษย์อากาศธาตุคือความว่างเปล่า ทันทีที่จิตเสียสมดุลในการควบคุมจักระไปแล้ว ร่างกายของคนเหล่านี้จะก่อสภาพว่างเปล่าขึ้นทันที ซึ่งความว่างเปล่าจะดูดซับสิ่งที่อยู่ภายนอกออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ถ้าทำได้ มนุษย์เหล่านี้จะกลายเป็นยอดมนุษย์โดยปริยาย แต่ถ้าไม่ได้ มนุษย์เหล่านี้ก็อาจจะขาดสมดุลจักระตัวเองไปจนตายเพราะแพ้ภัยตัวเอง” ลุงคนนั้นตอบ
“ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเด็กคนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย มันปล่อยให้ความมืดเข้าครอบงำตัวเองจนหมดสิ้น ถ้าข้าไม่เข้ามาขวางเสียก่อน ข้าก็ตอบได้ยากว่าใครจะตายก่อนกัน ระหว่างโจแอนนาหรือไอ้เด็กคนนี้” หัสดินพูดพร้อมหันไปมองร่างของธันที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก
“นี่คือข่าวร้ายที่ลุงหมายถึงใช่ไหมครับ” กันต์พูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจยาว
“หึ เรื่องแค่นี้ยังไม่นับเป็นข่าวร้ายหรอก” ลุงหัสดินพูดพร้อมยิ้มเหยียดที่มุมปากน้อยๆ
“อ๊าว” กันต์พูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ
“ข่าวร้ายจริงๆ เป็นของเพื่อนเอ็งอีกคนที่นอนอยู่ตรงนั้นต่างหาก” ลุงหัสดินพูดพร้อมชี้นิ้วไปที่ร่างของเฟี๊ยตที่บัดนี้เริ่มต้นมีสีเลือดฝาดขึ้นตามลำดับ
“เฟี๊ยต...”
“ไอ้หนุ่มคนนั้นจะใช้จักระอีกไม่ได้ไปตลอดชีวิต!”
-
กดไลค์หน่อยเร็วววว www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง ตอนแรกว่าจะลงอีกทีวันอาทิตย์ แต่มีคนเม้นท์ยาว น่าร๊ากกกน่ารักกกก จึงมีอารมณ์แต่งมาลงต่อให้อ่านอีกตอนก่อนไปเที่ยวตจว. แรงบันดาลใจของคนเขียนก็หล่อเลี้ยงด้วยความคิดเห็นของคนอ่านรู้ไหม รู้แล้วก็เม้นท์สิ อิอิ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
!!!!!!!! ตะลึง
งั้นธันต้องเก่งขึ้นเพื่อปกป้องเฟี๊ยตสินะ กลัวเฟี๊ยตจะคิดว่าตัวเองเป็นภาระจัง :mew2:
-
สองคนนี้เค้าจะมุ้งมิ้งกันเร็วๆนี้หลอ กรีสๆๆๆๆ คนอ่านจิ้นแรงๆ
-
มันต้องมีทางฟื้นฟูให้เฟี๊ยตใจ้จักระได้สิ
เพราะการ์ดกับโน๊ตของตาลุงตอนตั๊กแตน ที่ให้เฟี๊ยตไว้ยังอยู่ ตาลุงและเพื่อนตาลุงนั่นต้องช่วยได้แน่ๆเลย
หรือเพื่อนตาลุงนั่นจะเป็นคนที่ช่วยไว้ในครั้งนี้นะ ตื่นเต้นๆๆๆๆๆๆ คนเขียนมาลงเร็วๆนะ ค่าอ่านค้างมากๆๆๆๆๆ
-
อ่าวแล้วงี้เฟียตจะเป็นไงต่อไปล่ะเนี่ย
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกก งั้นเฟี๊ยตต้องกลายร่างเป็นราชินีให้ธันผู้เก่งกาจปกป้องแล้วล่ะ :hao3:
ไม่ก็ต้องหาทางแก้ แต่ก่อนหน้านี้อาจจะดราม่านิดหน่อย
ฉันขอเชียร์ให้ธันถ่ายจักระโดยการรวมร่าง :m10: :m10: :m10:
ในหนังจีนยังทำได้ นี่เป็นเกมส์ทำไมจะทำไม่ได้ :z1:
ปอลิง: แอบคิดอยู่ว่า ถ้ามีธาตุว่างเปล่า ก็อาจจะมีธาตุทั้งมวล อยู่อีก
เห็นสองธาตุนี้ชอบสลับกันเป็นบอสใหญ่
ปอลิ่ง: ความจริงธาตุที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือธาตุวายต่างหาก มีพลังมากมายเช่น ท่ามโนไร้ขอบเขต
ทะเลเลือดแห่งเอ็นซี หยาดน้ำตาแห่งดราม่า พลังวีนไร้ที่สิ้นสุด ฯลฯ แถมยังมีพลังลับซ่อนอยู่อีกนะ
ฮ่าฮ่าฮ่า :hao7:
-
ต้องขอโทษจริงๆนะครับ ที่ไม่ได้เข้ามาเม้นต์ซะนานเลย
ช้วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย แต่อยากมาเป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง
ก่อนอื่นเลยที่ไปไล่อ่านมาหลายๆ ตอนมานี้
อยากจะขอชื่นชมผู้แต่งมากเลย ทั้งการบรรยาย
เกลาภาษา หรือหาอะไรที่แบบคนอ่านจะคาดไม่ถึงมาใส่ลงไป
แต่ละตอน ไอเราก็ลุ้นแทบแย่ มีแบบตัดฉับให้ลุ้นตอนต่อไปด้วยนะ
แล้วที่ผู้แต่งมาต่อทีละตอน สั้นๆ จริงๆตอนนี้มันเป็นเอกลักษณ์ของผู้แต่งไปแล้วนะ
แบบติดตามมาสักพักก็ชิน เป็นสไตล์ของผู้แต่งเองด้วย
อย่างช่วยที่เจอกันต์เข้ามาร่วมทีม มันมีอะไรแปลกใหม่เยอะ
คาดไม่ถึงเยอะ อย่างเต่า ว่าแล้วก็คิดถึงตอนธันสู้กับโจแอนนา
ไอเราก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าจะสู้ได้ ที่ไหนได้
คุณพระ ธันไม่ได้เป็นเพียง มนุษย์ 6 ธาตุ แต่เป็นธาตุว่างเปล่า
อันนี้แบบ อึ้งไปแปป แต่ที่อึ้งกว่าคือเฟี๊ยตจะใช้จักระไม่ได้หรอ ??
หัสดินน่าจะมีทางช่วยสิ เพราะมีตาลุงเพื่อนของหัสดินติดหนี้เฟี๊ยตอยู่นะ
หวังให้เฟี๊ยตมาทวงบุญคุณไวๆ ฮ่าๆๆๆๆ
สู้ๆนะครับคนแต่ง รออ่านตอนต่อไปครับ
-
ไม่น้าาา ทำไงดีล่ะ ใช้ไม่ได้อีกตลอดชีวิต อย่างกรี๊ดดดอ่าาา มีวิธีแก่้มั้ยลุง
-
เฟี๊ยต....จะมีทางแก้ไหมนี่...
-
สนุกเหมือนเดิมนะครับ อยากรู่เฟี๊ยตต้องรักษายังไง
ถ้ารักษาแบบเอี้ยก้วยกะเซียวเหล่งนึ่ง จะฟินมากนะ :z1:
-
พออ่านจบ คำแรกที่ร้องออกมาคือ
"อ้าว!!"
???
??
???
??
???
??
เกิดคำถามตามมาอีกมากมาย
มีวิธีแก้มั้ย
แล้วถ้าจักระหายไป จะกลับมาได้เหมือนใน HXH รึเปล่า
ต้องเรียกกลับมาได้สิ เพราะจักระเป็นพลังงานชีวิตของมุษย์ทุกคน
==
อะนะ
??
:katai1:
-
ลุงหัสดินท่าทางจะมีส่วนช่วยซัพพอร์ททีมนี้อีกมาก ฝากด้วยนะลุงจ๋า :mew1:
ธันเหมือนจะแกร่งขึ้นอีกถ้าผ่านวิกฤติครั้งนี้ไปได้
ส่วนเฟี๊ยต น่าเสียดายจักระ อุตส่าห์ฝึกมามากมาย แต่ไม่เป็นไร เฟี๊ยตเน้นใช้หมองอยู่แล้วนิ
เนื้อเรื่องช่วงนี้น่าติดตามมากๆ ผู้แต่งเก่งจริงๆจ้า^^
บวกๆจ้า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ธันเป็นอไรไปแล้วเนี่ย หัสดินต้องรู้อะไรแน่ๆ
-
ค้าง ค้างแปป ค้างสุดไรสุด จบตอนแบบนี้ต้องรับผิดชอบนะ
จบตอนค้างๆนี่ทำเราเกือบบ้า เฮ้ย~ ไมข่าวร้ายมันโหดขนาดนี้?
พี่เฟี๊ยตจะใช้จักระไม่ได้อีกจริงๆหรอ เฮ้ย~ ไม่เอานะ ไม่จริง~~~
ทั้ง2คนอุตส่าห์ฝึกกันตั้งมากมาย อยู่ๆเฟี๊ยตจะมาใช้จักระไม่ได้เนี่ยนะ?
โหดมากกก มันต้องมีวิธีแก้สิ ต้องมีๆๆ ต้องช่วยพี่เฟี๊ยตนะ ; ^ ;
แต่ข่าวดีนี่ก็เหลือเชื่อเลย จะว่าดีก็ดี ไม่ดีก็ไม่ดี ถ้าธันรู้ว่าตัวเองเป็นธาตุว่างเปล่า
แล้วสามารถควบคุมความว่าวเปล่าได้นี่ คงจะสุดยอดไปเลย มีพลังไม่จำกัด ได้เปรียบธาตุอื่นๆ
สู้กับโซดิแอคก็คงจะสามารถชนะได้เลยนะเนี่ย นอกเรื่องแปปนะ ตอนอ่านอธิบายเรื่องธาตุอ่ะ
มันเหมือนเกมส์ที่เราเคยเล่นเลย แบบมีมาให้จับผสมๆกัน จากธาตุหลักๆก็เกิดเป็นสิ่งใหม่ๆมากมาย
อ่านแล้วเห็นภาพเกมส์นั้นลอยมาในหัวเลย 5555555 หนุกดีๆ ชอบๆ ว่าแต่ลุงหัสก็เก่งนะเนี่ย
รักษา2คนในเวลาเดียวกันได้แถม2คนนั้นก็อาการหนักเอาการอีก โห~. ลุงแกเป็นใครน้า เป็นผู้สร้างเกมส์นี้ป่าว?
หรือเป็นโซดิแอค? อยากรู้แล้ว อยากอ่านต่อแล้ว รีบๆมาต่อเลยระ เที่ยวเสร็จ พักผ่อนเสร็จก็รีบมาต่อนะ
คิดถึงๆๆๆ อยากอ่านต่อมากมาย สู้ๆนะพี่คนเขียน รักนะ จุ๊บ >3<~~~~~~~~~~
me/เตรียมปูเสื่อจัดขนมนมเนยไว้กินรอตอนต่อไปมา ถ้าจะเครียด ก็ขอแบบเครียดเพียวไม่มีดราม่าผสมนะ อิอิ
-
นุ้งเฟี๊ยตของปร้าาาาาาา
-
บทที่ 186 The Key Keeper
“ลุงว่าไงนะครับ!”
กันต์เอ่ยออกมาอย่างตกใจ เขาจะกลั้นหายใจตอนที่ได้ยินประโยคนั้น การไม่มีจักระสำหรับผู้เล่นเกมก็คงเหมือนคนที่ไม่มีแขนไม่มีขา เฟี๊ยตจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร
“ไอ้หนุ่มนั่นถูกสาปให้กลายเป็นหินนานเกินไป ความจริงมันน่าจะตายไปตั้งแต่โดนคำสาปแล้ว แต่ดูเหมือนมันจะใช้เวทย์อะไรสักอย่างเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เป็นหินไปเสียเอง มันเลยรอดชีวิตมาได้ เพราะคำสาปนั่นไม่สามารถสาปวัตถุที่มีสภาพเป็นหินอยู่ก่อนแล้ว ไอ้หนุ่มนี่คงฉลาดอยู่ไม่น้อย” หัสดินพูดออกมาพลางมองไปที่ร่างของเฟี๊ยตที่ยังคงไม่ได้สติอยู่ในขณะนี้
“แต่เป็นโชคร้ายของมันที่ไพ่เวทย์มนต์ใบนั้นมันแรงมาก ดูเหมือนมันจะเป็นไพ่ที่เอาไว้สาปคนอื่นมากกว่าจะใช้สาปตัวเอง คำสาปนั่นทำให้สมดุลของธาตุทั้งสี่ในร่างกายมันผิดปรกติ ธาตุดินที่มหาศาลของมันจึงยังตรึงร่างของมันไว้ทั้งๆ ที่คำสาปหมดฤทธิ์ไปนานแล้ว” ชายวัยกลางคนคนนั้นเอ่ยต่อจนจบถ้อยความ
“ลุงช่วยรักษาเพื่อนผมไม่ได้เหรอครับ ลุงน่าจะปรับสมดุลจักระได้” กันต์พูดขึ้นอย่างมีความหวัง ทั้งๆ ที่ในใจเขารู้ดีว่าความหวังที่มีมันริบหรี่เหลือเกิน
“ข้าช่วยปรับสมดุลมันได้ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อช่วยชีวิตมันนี่แหละ เอ็งคิดเหรอว่าถ้าข้าไม่ช่วย ไอ้หนุ่มสองคนนี้จะรอด ฮ่าฮ่า” ลุงหัสดินพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ
“อ๊าว ถ้างั้นก็แปลว่าเพื่อนผมจะหายใช่ไหมครับ”
“วันนี้ข้าปรับสมดุลจักระให้มันได้ แต่ข้าคงไม่อยู่คอยปรับให้มันตลอดไป วิธีที่ดีที่สุดคือปิดมันไว้ เพราะถ้าเปิดธาตุใช้จักระเมื่อไหร่ มันก็จะกลายสภาพเป็นอย่างที่เอ็งเห็นอยู่นี้” ลุงพูดเนิบๆ
“ปิด?” กันต์เอ่ยเสียงสูงขึ้นอย่างไม่มั่นใจ
“ใช่ ข้าจะปิดประตูจักระทั้งสิบของไอ้หนุ่มนี่เอาไว้ เพราะตอนนี้ระบบจักระในร่างกายมันรวนไปหมดแล้ว ถ้ามันยังใช้จักระอยู่อีก มันก็จะกลายสภาพเป็นหินอย่างที่เห็น” ลุงหัสดินพูดออกมาพร้อมกับชี้นิ้วไปทางไอสีซีเมนท์ที่แผ่ผุ่งออกมาตลอดเวลา ณ ขณะนี้
“อย่างนี้ เพื่อนผมไม่เหมือนตายทั้งเป็นเลยเหรอครับ ไม่มีจักระแล้วจะเล่นเกมนี้ต่อไปได้ยังไง” กันต์พูดพึมพำ
“เพื่อนเอ็งต้องเรียนรู้วิธีการใช้ประโยชน์จากการ์ด เพราะการ์ดนั้นสามารถใช้เพียงจิตควบคุม ไม่จำเป็นต้องใช้จักระเสมอไป ข้าจะสอนให้มันตลอดเวลาที่มันพักรักษาตัวอยู่ที่นี่ ที่เหลือหลังจากนั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวมันเองแล้วหละ” หัสดินพูดพร้อมกับระบายลมหายใจออกมา
“ข้าว่าไอ้เด็กหนุ่มคู่นี้ยังไปได้อีกไกล พวกมันมีคุณสมบัติพิเศษที่หาได้ยากในคนธรรมดาทั่วไป คนหนึ่งมีพลังจักระที่ไร้ขีดจำกัด ส่วนอีกคนก็มีพลังสติปัญญาที่ไม่เป็นรองใคร วันหนึ่งถ้าพวกมันดึงเอาพรสวรรค์เหล่านี้มาใช้ได้อย่างเต็มที่ สายตาจากทั้งโลกใบนี้จะจับจ้องมาที่พวกมันทั้งสองคน” กันต์ที่นิ่งฟังอยู่ขณะนั้นไม่ได้แสดงความรู้สึกผ่านคำพูดใดออกไป เขาเพียงแต่มองไปที่ร่างของชายทั้งสองอย่างครุ่นคิดเท่านั้น
“เอ็งชื่อว่าอะไรนะ” ลุงคนนั้นเอ่ยขึ้นมาหลังจากตกไปในภวังค์ชั่วขณะหนึ่ง
“กันต์ครับ” เขาตอบออกมาอย่างงงๆ
“กันต์ เอ็งตั้งใจฟังข้าให้ดีนะ สิ่งที่ข้ากำลังใจพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก มันเป็นเหมือนกุญแจที่จะปลดผนึกความไร้ขีดจำกัดของเพื่อนสองคนของเอ็ง ข้ายังไม่สามารถบอกกับพวกมันโดยตรงได้ในตอนนี้ เพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่สมควร เร่งเวลาไปตอนนี้ก็จะมีแต่ผลเสียเปล่าๆ” กันต์แทบจะกลั้นลมหายใจเมื่อได้ยินประโยคฝากฝังนั่น
“ตอนนี้ไอ้เด็กสีดำนั่นเหมือนเครื่องจักรทรงพลังขนาดยักษ์ เต็มไปด้วยพลังอำนาจและเรี่ยวแรง ส่วนไอ้เด็กสีขาวนั่นเป็นมันสมองของเครื่องจักรนั้น สมองกลที่จะขับเคลื่อนพลังที่ไร้เทียมทาน ส่วนเอ็ง เอ็งจะเป็นคนที่ถือกุญแจที่จะบังคับให้เครื่องจักรนั้นทำงานได้ พวกเอ็งสามคนต้องรวมกันเป็นหนึ่งเดียว ถึงจะก้าวข้ามขีดจำกัดที่พวกเอ็งกำลังถูกกีดกันนี้อยู่ได้”
“ครับ!” กันต์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
หลังจากที่ถ่ายทอดคำสั่งเรียบร้อยหมดแล้ว ลุงหัสดินลุกเดินนำกันต์ไปที่แท่นตรงหน้าร่างของชายทั้งสองคนนั้นอีกครั้ง ก่อนจะใช้มือซ้ายและมือขวาควบคุมไอสีดำและฝุ่นผงสีขาวที่กระจายอยู่บนอากาศเหล่านั้น ขณะนี้ร่างกายของเพื่อนชายทั้งสองของกันต์ดูปรกติเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว เค้าโครงใบหน้ากลับมามีสีเลือดตามปรกติ สภาพความดำมืดของธันหายไป และลักษณะแข็งทื่อเป็นหินของเฟี๊ยตก็หายไปเช่นกัน กันต์จ้องมองภาพตรงหน้าอย่างกึ่งดีใจกึ่งตื่นเต้น คาดเดาได้ยากเหลือเกินว่าเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้นจะเป็นไปในรูปแบบใด
ชายผู้ช่วยชีวิตพวกเขาไว้นั้นเริ่มวาดมือของตนไปบนอากาศเบื้องหน้า ไอสีดำและละอองสีขาวค่อยๆ เคลื่อนตัวไปมาราวกับมันเป็นโลหะที่เคลื่อนที่ไปตามแม่เหล็กอย่างใดอย่างนั้น สสารเหล่านั้นเคลื่อนที่ไปมาอย่างยากจะคาดเดาทิศทางได้ ขณะนั้นเอง ร่างกายของเฟี๊ยตและธันก็ปรากฏแสงสว่างวาบขึ้นเป็นรอยของเส้นอะไรสักอย่างหนึ่งเต็มไปทั่วทั้งร่างกาย ลักษณะของมันเหมือนจะเป็นเส้นจักระอะไรอย่างนั้นตามการเดาของกันต์ หลังจากนั้น ลุงหัสดินก็กวาดมือไปมาอีก พร้อมกับไอสีดำและฝุ่นผงสีขาวที่เคลื่อนที่ไปยังเส้นสายเรืองแสงเหล่านั้น พร้อมกับค่อยๆ ซึมหายไปในร่างกายของคนทั้งคู่ทีละช้าๆ ราวกับของเหลวที่ค่อยๆ ถูกซึมซับไปในเนื้อผ้าสะอาดอย่างนั้น
ในตอนที่กันต์กำลังสนใจในร่างกายของเพื่อนทั้งสองคนตรงหน้าอยู่นั้น ลุงหัสดินก็หันมาและเริ่มอธิบายสิ่งที่เป็นความลับของเรื่องราวทั้งหมดนั้น ชายผู้นั้นควบคุมการเคลื่อนไหวของจักระของเฟี๊ยตและธันได้อย่างอิสระ โดยทยอยถ่ายทอดให้กันต์อย่างเป็นลำดับ ถึงแม้ว่าชายทั้งคู่นั้นจะเป็นวัตถุดิบชั้นเลิศแห่งการต่อสู้ แต่ดูเหมือนเฟี๊ยตและธันจะยังเป็นเพชรที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน ชายทั้งสองยังต้องผ่านการฝึกฝนและรอคอยให้ถึงเวลาที่จะระเบิดความสามารถออกมาอย่างเต็มที่ และกันต์ได้รับหน้าที่ในการเฝ้ามองและถือกุญแจดอกสำคัญของเรื่องราวทั้งหมดนี้
“ไอ้หนุ่ม เอ็งมีหน้าที่เปิดเผยความลับเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น และถ้าเวลานั้นไม่มาถึง เอ็งก็ปล่อยให้ความลับนี้ตายไปพร้อมกับเอ็ง ตัวเอ็งมีความสำคัญไม่น้อยไปกว่าเพื่อนทั้งสองของเอ็งคู่นั้น ผิดเวลาไปแม้แต่น้อย พลังที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้นจะกลับมาฆ่าไอ้หนุ่มสองคนนั้น จงทำตัวเป็นผู้รักษากุญแจให้ดีที่สุด เอาตัวรอดและรักษาชีวิตไว้จนถึงวันที่เหมาะสม เพราะถ้าเอ็งตายไปก่อน ความสามารถที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะหาที่เปรียบเทียบนั้นก็จะตายไปพร้อมกับร่างกายของเอ็ง เอ็งจงจำคำข้าไว้ให้ดี”
ลุงหัสดินหันมาสำทับกับกันต์อย่างหนักแน่น ลุงคนนั้นบีบไหล่เขาไว้อย่างฝากฝัง เรื่องราวทั้งหมดที่ได้รับการถ่ายทอดมานั้นห้ามจดบันทึกด้วยวิธีการใดทั้งปวง เพราะมันอาจจะรั่วไหลไปถึงผู้ประสงค์ร้ายได้ เขามีหน้าที่ใช้ความจำที่มีทั้งหมดอยู่ตอนนี้หล่อหลอมกุญแจของความสามารถลึกลับนั้นในเวลาที่จำกัด ความหวังของเฟี๊ยตและธันทั้งหมดทั้งมวลนั้นถูกเก็บงำไว้ในความทรงจำของเขา ณ เวลานั้นเอง
“เฟี๊ยต”
“หืมม”
“มึงต้องไม่ตาย”
“อืมม”
“กูไม่ยอมให้มึงตาย”
“อืออ”
“เพราะ...”
“เพราะ...”
เหตุผลที่อยู่ท้ายประโยคนั้นกล่าวไว้ว่าอะไรก็ดูเหมือนจะเกินขอบเขตที่เภสัชกรหนุ่มจะรับรู้เสียแล้ว การรับรู้ของเขาล่องลอยและไม่พร้อมสักเท่าไหร่ตลอดเวลาที่ต้องคำสาปร้ายนั้น ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองล่องลอยอยู่กลางอากาศ มันเบาบางและไม่อาจจับต้องได้ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เขาก็ไม่รู้ เรื่องราวดำเนินผ่านไปอย่างไร เขาก็ไม่รู้ สิ่งเดียวที่ยังเหลืออยู่อย่างเจือจางในความทรงจำของเขานั้น คือเสียงจากคนคนหนึ่งที่เขาแสนจะคุ้นเคย คุ้นเคยจนเขาไม่ได้แยกแยะหาสิ่งเท็จจริงใดที่ซ่อนอยู่ในคำพูดเหล่านั้น ราวกับว่ามันจะเคลื่อนไหวไปอย่างอ้อยอิ่งหยอกล้อไปกับอนุสติของเขาที่โบยบินไปอย่างไร้ทิศทาง
ฮื่ออออ ฮื่ออออ ฮื่ออออ
เสียงหายใจรัวแรงดังขึ้นในอรุณรุ่งของเช้าวันนั้น เฟี๊ยตดันกายตัวเองลุกขึ้นบนเตียงที่ผ้าปูที่นอนชุ่มไปด้วยเหงื่อตามรอยร่างกายของเขา ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งตั้งสติก่อนจะค่อยๆ ปรับลมหายใจตัวเองให้ปรกติที่สุด ความทรงจำล่าสุดคือ เขากลายเป็นหินจากคำสาปของเจ้าเต่าตัวนั้น เรื่องราวหลังจากนั้นประติดประต่อกันเกินกว่าจะจับใจความได้ เขาไม่รู้ว่าเวลาเหล่านั้นผ่านมานานเท่าไหร่ และเรื่องราวในนั้นสิ้นสุดลง ณ จุดไหน เขาก้มลงมองนาฬิกาเรือนเดิมที่อยู่บนข้อมือ ก่อนจะถอนหายใจมาอย่างโล่งอก หน้าปัดของมันยังแสดงสถานะการเล่นเกมของเขาอยู่ นั่นหมายความว่า เขายังไม่ตายในเกมนี้แน่นอน
เฟี๊ยตขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างปวดหัว เมื่อพยายามจะเค้นความทรงจำเพื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างที่เขากลายเป็นหิน แต่ก็จนปัญญา เขาจำอะไรไม่ได้เลยหลังจากนั้น
ไม่สิ
“กูไม่ยอมให้มึงตาย”
นี่คือสิ่งเดียวที่เขาจำได้ ภายใต้ความเลือนรางเหล่านั้น
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
มามะมาจอยกันจอยกัน มาสิมามาเจอกันเจอกัน www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกก ติดธุระร้อยแปดพันเก้า ตอนแรกก็เค้นมาได้หน่อยนึง แต่ก็ต้องลบทิ้งเพราะภาษาพังมาก เห็นใจข้าน้อยด้วย สติสตังไม่ค่อยจะสมประกอบเท่าไหร่ แหะๆ เอาตอนนี้ไปอ่านก่อนเน้อ รักกันต้องเม้นยาวๆ นะ อิอิอิอิอิอิ
ปล. เยิฟเยิฟเยิฟ คุณ rinny มาก เม้นยาวน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
มาแล้ว มาแล้ว ดีใจที่สุดเลย
-
:impress2: ลุงหัสดินยังบอกเป็นนัยๆเลยว่า ธันเป็นเครื่องจักร เฟี๊ยตเป็นหัวสมอง
ถ้าจะให้ทำงานได้ดี ต้องมีกันต์คอยช่วยให้ธันรวมร่างกับเฟี๊ยต :m10: :m10: //มโน
แต่ทำไมเหมือนปูทางประมาณว่าซักพักกันต์อาจจะได้แยกทางกับพวกเฟี๊ยต ยังไงยังงั้น
แล้วค่อยกลับมาเจอกันตอนหลัง
คุณอ้นผูกปมเพิ่มอีกแล้ว นี่มันเยอะแยะไปหมดแล้วนะ :serius2:
คิดว่านิยายเรื่องนี้คงจะอีกไม่ต่ำกว่า 200 ตอนถึงจะจบได้
ขอให้คุณอ้น รีบๆพิมพ์เก็บไว้พร้อมจัดหน้าไปด้วย
จะได้เตรียมพิมพ์หลังจบทันที อิอิ (กลัวเหมือนอีกเรื่อง ที่ยาวมากอยากให้มีหนังสือแต่ดันไม่มี)
ปอลิง: เกมส์นี้ไม่มีรวมร่างเพื่อถ่ายโอนจักระเหรอ :m10: :m10: //หื่น :m29:
-
ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีกันต์พ่วงไปกับสองคนนี้ตลอดอีกสินะ กลายเป็นของแสลงของธันอีกละ
-
ขุ่นพระ!! เอาใจช่วยเลยจ้า ลุ้นมาก ยอกเลย เฟี๊ยตกลับจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ซะด้วย แล้วยิ่งถ้ารู้ว่าตัวเองใช้จักระไม่ได้จะทำไงอ่ะ หูยยยย เชียร์ๆทั้งคุณอ้นและ สามหนุ่มด้วยน้า
-
นุ้งเฟี๊ต นุ้งเฟี๊ยตของเค้าาา
-
ผมขอหยุดการแต่งนิยาย TLW ไว้อย่างไม่มีกำหนดครับ...
ขอโทษผู้อ่านทุกคนด้วยครับ แต่ผมทบทวนแล้ว ผมค้นพบว่าผมมีความสุขน้อยลงในการแต่งนิยายมาก งานที่มากขึ้น ภาระที่มากขึ้นทำให้ผมไม่ค่อยว่างเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
อีกอย่างหนึ่ง ผมไม่ค่อยมีแรงบันดาลใจในการแต่งเหมือนเมื่อก่อน ผมยอมรับว่าแต่ก่อนผมสนุกในการถ่ายทอดเรื่องราวมาก แต่ตอนนี้ คนอ่านน้อยลงเยอะ คนแต่งก็ไม่ค่อยมีความสุขเหมือนเดิมแล้ว
ผมรู้สึกเหมือนมันเป็นหน้าที่ บางครั้งทำแล้วมันเหนื่อยและท้อ ผมสารภาพว่าผมรู้สึกผิดเวลาผมลงช้า หรือลงน้อย ซึ่งผมว่ามันไม่ค่อยดีกับความรู้สึกผมเลย ผมคิดว่าผมควรจะรู้สึกผิดครั้งเดียวไปเลยจะดีกว่ารู้สึกผิดเรื้อรังแบบนี้ไปเรื่อยๆ
ขอโทษด้วยครับที่ไม่สามารถแต่งนิยายเรื่องนี้จนจบได้
แต่ผมคิดว่าตลอดหนึ่งปีกว่าๆ ที่ผ่านมา ผู้อ่านทุกคนคงจะรักและผูกพันกับตัวละครเหล่านี้ที่ผมสร้างขึ้นไม่มากก็น้อย
ผมก็รักเช่นกันครับ แต่ผมคิดว่าถ้าผมฝืนทำต่อไปแบบไม่มีคุณภาพ จะยิ่งเป็นการทำลายตัวละครที่ผมรักมากขึ้นไปกว่าเดิม
ตอนนี้ ผมขอไปทำหน้าที่อย่างอื่นของผมก่อนนะครับ วันหนึ่งถ้าทุกอย่างลงตัว เราอาจจะได้พบกันใหม่
ขอบคุณที่ให้โอกาสนักเขียนไร้ฝีมือคนหนึ่งได้ทำตามความฝันครับ
ผมรักคนอ่านทุกคน
AON
:n1:
-
เป็นกำลังในให้คนเขียนต่อไป ถ้าพร้อมเมื่อไหร่คนเขียนมาลงต่ออีกน้า คนอ่ายจะยังติดตามต่อไปเรื่อยๆน้า
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
จะรอติดตามต่อไปค่ะ เข้าใจว่า คุณอ้นมีภารกิจเยอะขึ้น ยังไงก็ยังเป็นกำลังใจให้นะคะ กลับมามีความสุขกับการถ่ายทอดเรื่องราวสนุกๆแบบนี้ เมื่อไหร่ อย่าลืมคนอ่านเรื่องนี้นะคะ สู้ๆ
-
เป็นกำลังใจให้นะคะ สะสางงานตัวเองให้เสร็จทำใจให้ดีๆก่อน บางทีคนเราก็เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายแหล่ะค่ะ เป็นปกติ จะรออ่านค่ะ :3123: :L1: สัญญาว่าจะตามอ่านและรอค่ะ :n1:
-
จะเป็นกำลังใจให้คนเขียนและจะรอเสมอค่ะ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
ง่า ชอบแนวนี้ สู้ๆเน้อ :hao5: :hao5: :hao5:
-
เราไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากกกกกกกกก ขอโทษพันล้านครั้งเลยค่ะ :hao5: :hao5: :hao5: ยอมรับเลยค่ะมาตั้งเป้าหมายไว้ที่ 100 หน้าแล้วจะตะลุยอ่านบวกเม้นท์อย่าเมามันส์
ยังไงก็จะรอคนแต่งค่ะ ว่างเมื่อไหร่ แวะเข้ามาทักทายให้คนอ่านคลายความคิดถึงกันบ้างนะคะ :กอด1:
-
แวะมาเป็นกำลังใจให้นะสบายใจแล้วก็ค่อยแวะมาเนอะ ให้มันออกมาจากความรู้สึกดีกว่าต้องเค้นออกมาแน่นอนอยู่แล้วงับ สนับสนุน*0*
-
เราไม่รู้ว่าคุณอ้นจะเข้ามาอ่านทางไหนเลยขอโพสต์ไว้ทั้งสองที่ละนะ
โปรดกลับมาได้ไหม TT เราคงรั้งคุณอ้นได้แค่นี้อ่ะ :hao5:
ในเมื่อคุณอ้นตัดสินใจไปแล้ว เรารู้สึกใจหายวาบเลยนะ
ที่อยู่ๆนิยายเรื่องนี้ก็ถูกประกาศว่าพักยาวและมีแนวโน้มที่จะไม่มาต่อสูง :hao5:
เราว่าคนอ่านไม่ได้โวยวายอะไรมากเพราะคุณอ้นงานเยอะ
ไม่จำเป็นต้องมาต่อบ่อยๆ สัปดาห์ละครั้ง เดือนละครั้งให้พอหายคิดถึง
ปอลิง: สุดท้ายนี้เราจะรอคอยนะ ได้โปรดอย่าตัดช่องทางการติดต่อ เผื่อวันหนึ่งเราจะสามารถกลับมารวมกันได้อีกครั้ง
โปรดอย่าลบเรื่องเผื่อวันไหนที่เราคิดถึงจะได้กลับมาอ่านอีกครั้ง :dont2:
โปรดกลับมาไม่ว่านานแค่ไหนฉันจะรอ
ปอลิ่ง: ที่กังวลที่สุดคือในเล้าเพราะถ้าไม่ได้อัพนานเกิน 3 เดือนมีสิทธิ์เสี่ยงต่อการถูกลบ :sad3:
ปอลิ๊ง: สุดท้ายนี้ฉันขอแช่งให้องค์ลง ไอเดียมาไม่หยุด อยากเขียนนิยายแทบลงแดง คิดถึงนิยายจนต้องมาต่อ เพี้ยง
//ใครจะว่าฉันเลวก็ยอมมมมมม :haun5:
-
เคยคิดว่าต้องมีวันที่ผู้เขียนเหนื่อยหมดกำลังใจ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วกระทันหันไป ผมว่าคนอ่านคงต้องเข้าใจคนเขียนนะครับ คงได้แต่รอว่าเมื่อไรคนเขียนมีความสุขที่ได้เขียนมีเวลาว่างพอเราคงได้อ่านเรื่องสนุกๆๆ อีก ได้แต่หวังว่าคนเขียนคงมีความสุขสุขภาพที่ดี เราพบกันด้วยดี จากกันก็ต้องด้วยดี และนี้ก็ไม่ใช่จากชั่วนิรันดร์แต่เป็นการจากเพื่อพบกันอีก ขอบคุณสำหรับความสุขที่คนเขียนไดมอบให้และได้อ่านเรื่องสนุกๆๆ ลุ้นรอติดตาม ขอความสุขนั้นกลับคืนสู่คนเขียนร้อยเท่าพันทวี หวังว่าคนอ่านคงได้อ่านเรื่องของคนเขียนอีกในอนาคต เท็มพอรารี น๊อท เพอมาเน้นท์
:pig4: :กอด1: :3123: :3123: :L1: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :mew1: :mew6:
-
ยังไงก็จะรอนะ....
-
จะรอนะค้า อยากเรื่องนี้อ่านจนจบ เป็นกำลังใจให้นะค้า
-
ถึงเวลาจะผ่านมาปีกว่า แต่ความผูกพันนี่ ไม่ปีกว่านะคับ
คือตามความคิดผม ผมว่านิยายเรื่องนี้ คือที่สุดของที่ สุดเลยนะคับ ที่ผมอ่านมา อาจเป็นเพราะผมอาจชอบแนวนี้ด้วย
แต่ยังไงก็ตาม เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เยี่ยม มากเลยที เดียว ถึงคนอ่านมีไม่มาก แต่ผมเชื่อว่าคนอ่านทุกคนนั้นหลงรักนิยายเรื่องนี้ไปเรียบร้อยแล้ว
เป็นกำลังใจให้นะคับ ขอให้มีกำลังใจกลับมาแต่นิยายเรื่องนี้ต่อ นะคับ ไม่ว่า จะผ่านวัน ผ่านเดือน ก็จะรอ อย่าได้ทิ้งกันไปไหน
จะเข้ามาปรับทุกกันก็ไม่ว่านะคับ แค่อยากรับรู้ว่าคนเขียนเรื่องนี้ ยังไม่ทิ้งกันไปไหน
เราพร้อมที่จะเป็นกำลังใจให้เสมอนะ
หวังว่าเราคงได้พบกัน
จากกันไปก็มีแต่ความคิดถึง
-
สู้ๆนะคะ เราเป็นกำลังใจให้ และจะยังคงรอนิยายเรื่องนี้สมบูรณ์
-
จะรอต่อไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
สู้ๆ พึ่งเริ่มอ่าน ต้องบอกเลยนะค่ะว่าสนุกมาก
อ่านรวดเดียวจนจบเลยค่ะ
จะติดตามต่อไปค่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4:สู้ๆๆค่ะอยากเขียนเมื่อไหร่ก็มาค่ะจะรอต่อไปค่ะ :mew4: :mew6: :mew6: :mew2: :call: :call: :call: :call:
-
:mew6:
ยังไม่มีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้เลย ช่วงหยุดยาวจะมาตั้งใจอ่าน
ขอเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะ ใช้ชีวิตให้เต็มที่
มีความสุขเมื่อไรค่อยกลับมา
หวังว่าจะได้อ่านเรื่องนี้จนจบ ^ ^
-
ยังรออ่านอยู่นะ.. :katai5: :katai5: :katai5:
-
:L1: :L1: รอเสมอค่ะ ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอจนกว่าจะมีคำว่า "จบบริบูรณ์" รักคนเขียนค่ะ :L1: :L1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากเลยครับ ชอบมากเลย ถ้าคนแต่งยังวนเวียนอยู่อาจมาต่อภาค2 ยังไปไม่ถึงเดือนธันวาเลย
-
หลงมาอ่านในตอนที่ผู้แต่งบอกจะหยุดแต่ง ไม่นะ!!!
:mew5: :mew5: :katai4: :katai4: :hao5: :hao5:
คุณผู้แต่งพร้อมเมื่อไหร่ก็กลับมานะคะ
เราจะรอ เรื่องสนุกมากอธิบายก็ชัดเจน :katai2-1:
-
ชอบคะคนเขียนฉลาดมากนี่บอกเลย เรายังอึ้งเลยว่าเรื่องความรู้พวกนี้เอามาจากไหนเยอะแยะ อ่านไปอ่านมาเราเริ่มตกหลุมรักคนเขียนคะ :o8: ปกติเราเป็นพวกไม่อ่านแนวนี้คะ พอเริ่มอ่านจากเรื่องนี้ก็รู้สึกว่าโคตรรรติดใจ กรี๊ดดดดชอบมากกกกก
-
:o12: โธ่ คนแต่งจ๋า อย่าพึ่งหมดกำลังใจไปเลย สู้ๆต่อไปนะคร๊า
ยังมีอีกหลายๆคนที่รอคอยคนแต่งกลับมานะคะ :กอด1:
้เราเข้ามาอ่านแล้วมีความรู้สึกว่าคนแต่งเก่ง+ฉลาดมากง่ะ ที่สามารถจิ้นอะไรแบบนี้ออกมาได้ :impress:
-
:monkeysad: ตั้งหน้าตั้งตาอ่าสามสี่วันในที่สุดก็อ่านถึงตอนสุดท้าย พร้อมคนเขียนบอกลา
ทำเอาใจหาย ถึงไม่ได้เม้นทุกตอน แต่ขอบอกเลยนิยายของคุณสนุกมากๆ ทั้งภาษา ตัวละคร มีความลื้นไหล ซับซ้อน มีขอคิดให้คนอ่านคิดถามทุกตอน ทำเอาหลงรักทั้งคนเขียนและนิยายของคุณอ้นมาก ส่งใจไปถึงขอให้กลับมาเมื่อคุณพร้อมทั้งกาย ใจ สมอง และกำลังใจให้ผ่านพ้นปัญหาต่างๆ
ส่งจิต: คนเขียนจงกลับมา กลับมา
ส่งใจ: กำลังใจจงบังเกิดดดดดด
ส่งคำอ้อน : กลับมาเถอะน่าคนเขียน เรายังรอคุณอยู่ นะเล้าแห่งนี้
เพ้อไปและ ฉานนนน :mew2: :mew2:
-
ประกาศผู้เขียนหาย ที่ผ่านๆมาให้อภัยทุกอย่าง ขอให้มีกำลังกลับมานะครับ
-
สวัสดีค่าา เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้
อ่านถึงตอน 172 ค่ะ ตอนที่เฟี๊ยตกับธันและกันต์ต่อสู้กับไดโนเสาร์ที่แม่น้ำ สงสัยว่าเหตุการณ์นี้ใช้ไพ่ เบ็ดตกปลาที่จะผนึกเลยไม่ได้เหรอคะ งงนิดหน่อย
แต่เราว่าถึงเป็นเรื่องแรกก็ได้ดีมากเลยค่ะ นี่อ่านมาทั้งวันทั้งคืน ยังไม่เบื่อเลย ลุ้นตลอด
ชอบมากเลย แต่งเก่งนะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
อ่านถึงตอนล่าสุดแล้ว ขอบคุณมากๆนะคะที่แต่งนิยายแฟนตาซีที่สนุกมากๆเรื่องนี้ขึ้นมา
เราเป็นคนนึงที่ไม่เล่นเกมคอมพิวเตอร์ ตอนแรกที่อ่านก็คิดว่าคงไม่ค่อยเข้าใจ แต่เปล่าเลย บรรยายออกมาได้ดีมากเลยค่ะ
มีจุดนึงที่คนเขียนบอกว่ามันถึงจุดอิ่มตัวที่จะแต่งแล้ว ไม่ต้องรู้สึกผิดนะคะ คุณอยู่กับเรื่องนี้มาปีกว่า ไม่แปลกที่จะรู้สึกแบบนั้น เรื่องนี้ที่คอมเม้นน้อย อย่าน้อยใจนะคะ นิยายแฟนตาซีไม่ใช่แนวที่คนส่วนใหญ่ชอบหรอกค่ะ คนส่วนใหญ่ชอบนิยายน้ำเน่า เอฟโฟร์ ตบจูบ เจ้าหญิงเจ้าชายอะไรเทือกนั้นค่ะ คนที่เข้ามาอ่านเรื่องของคุณคือคนส่วนน้อยที่ชอบนิยายแนวนี้ คุณจะเห็นได้จากการที่เค้าเหนียวแน่นไม่ไปไหน สิ่งนั้นการันตีว่าคุณไม่ได้แต่งไม่ดี หรือแต่งไม่สนุก แต่นิยายแนวนี้มันเฉพาะกลุ่มมากๆค่ะ และที่เว็บนี้คนที่ชอบอ่านแนวนี้ก็ยิ่งน้อยด้วย ไม่อยากให้คุณเอาเรื่องคอมเม้นมานอยตัวเองค่ะ พวกเราชอบคุณนะคะ ชอบตัวละครของคุณ ชอบแนวคิดของคุณ ชอบทุกอย่างในนิยายเรื่องนี้ ใจจริงไม่อยากให้เลิกแต่งเลยค่ะ แต่ก็อยากให้คุณมีความสุขในการแต่ง ถ้าการแต่งนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่ความสุขอีกต่อไป จะหยุดแต่งก็ไม่ว่าค่ะ เพราะเราก็อยากเก็บความทรงจำของตัวละครดีๆแบบนี้ตลอดไปค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
เอาใจช่วยนะ ยังรอติดตามผลงานอยู่นะจ๊ะ o13 o13
-
อ้าววววว....
-
:กอด1: :กอด1: จะรอการเดินทางของเมืองต่อไปจะครับผม กลับมาเร็วๆนะครับ :sad11: :sad11:
-
รออ่านอยู่นะคะ เป็นกำลังใจให้ ชอบนิยายแนวนี้มากๆเลย
เป็นนิยายที่มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง
คนแต่งแต่งสนุกมากกกกกกก
มาต่อเร็วๆนะคะ รออยู่เสมอค่ะ :mew1: :mew1:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับ ไล่อ่านมาตั้งแต่แรกจนตอนล่าสุด
ขอชมว่า เรื่องนี้ไม่ใช่แค่นิยาย แต่มันเหมือนเกมๆนึงเลยล่ะครับ
ผมรู้สึกเหมือนกำลังเล่นเกมแนวๆ Ragnarok มี npc มีการเรียนรู้ มีมอนสเตอร์ มีไอเทม
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
นิยายแบบนี้ไม่ได้แต่งกันง่ายๆเลย เพราะนอกจากจะต้องวางพลอตเรื่องนิยายแล้ว
ยังต้องวางพลอตเกม ตั้งแต่ต้นจนจบ รวมทั้งรายละเอียดของทุกอย่างในเกมให้ลงตัว
เพราะเวลาที่เราเล่นเกม ถ้าเกมไหนที่มีความไม่สมดุล มีปัญหาในเกม
เราก็จะรู้สึกไม่สนุก และไม่อยากเล่น
ฉะนั้นนิยายเรื่องนี้ จึงไม่ใช่แค่นิยาย แต่มันคือเกมด้วย
และผู้แต่งก็เชื่อมโยงเข้ากัน วางพลอตได้ดีมากๆ ผมชอบมากๆครับ
เป็นกำลังใจให้นะครับ
และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณจะกลับมาอีกครั้งเพื่อทำให้เกมนี้จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้งนะครับ
:mew2: :mew2:
-
จบได้ค้างกว่านิยายที่ยังโพสไม่จบซะอีก แงงงงง :ling1:
กันเพิ่งออกมาได้ไม่กี่ตอนบทก็หมดซะละ (จะได้ค่าตัวกี่บาทดีเนี่ย5555)
รอๆๆๆๆ อยากให้มีภาค2นะ :mew1:
ปล.ขอสารภาพว่าตอนเริ่มเรื่องมีความคิดแวบบบหนึ่งว่าไบเบิ้ลคือพระเอก :katai2-1:
ก็แบบว่าพระเอกกว่าจะออกมาช้าเกิ๊นนนนน เราก็เลยแต่งตั้งไบเบิ้ลเป็นพระเอกซะเลย :laugh:
-
จบได้ค้างกว่านิยายที่ยังโพสไม่จบซะอีก แงงงงง :ling1:
กันเพิ่งออกมาได้ไม่กี่ตอนบทก็หมดซะละ (จะได้ค่าตัวกี่บาทดีเนี่ย5555)
รอๆๆๆๆ อยากให้มีภาค2นะ :mew1:
ปล.ขอสารภาพว่าตอนเริ่มเรื่องมีความคิดแวบบบหนึ่งว่าไบเบิ้ลคือพระเอก :katai2-1:
ก็แบบว่าพระเอกกว่าจะออกมาช้าเกิ๊นนนนน เราก็เลยแต่งตั้งไบเบิ้ลเป็นพระเอกซะเลย :laugh:
คิดเหมือนกันเลยคับ !! ผมก็แอบคิดว่าตอนหลังไบเบิ้ลจะกลายเป็นคนได้ซะอีก อิอิ
-
เป็นนิยายอีกหนึ่งเรื่องที่สนุกมากๆ ครับ ภาษาที่ใช้ก็สวยงามลื่นไหล อ่านแล้วไม่สะดุดเลย นึกว่าอ่านเพชรพระอุมาอยู่นะนี่ อิอิอิ
รู้สึกเสียดายครับ ที่คนเขียนหยุดการแต่งไปซะแล้ว และก็รู้สึกเสียดาย ที่ตัวเองมาเห็นนิยายเรื่องนี้เอาตอนนี้ เลยไม่ได้คอมเมนต์ให้กำลังใจคนเขียนเลย
ยังไงก็ยังมีความหวังอยู่เล็กๆ ว่า คนเขียนจะกลับมาต่อนิยายสนุกๆ เรื่องนี้ให้จบสมบูรณ์นะครับ เพราะผมรออ่านอยู่ อยากอ่านต่อมว้ากกกกก
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
สมัครมาเพื่อพี่ยนะเนี่ย สมัครตั้งนาน 555555 มาเป็นกำใจให้พี่เลย พี่ aon :-[
แม้จะมีความรู้สึกว่าตัวเองมาช้าก็เถอะ :sad4:
ยังไงก็ยังมีความหวังว่าพี่จะมาทำให้ธัน กับเฟี้ยต มีชีวิตในความทรงจำของพวกเรานักอ่านต่อนะครัชชชช
ขอบคุณพี่ aon มากๆ
-
คิดถึงเฟี้ยต คิดถึงธัน คิดถึงคนเขียน :hao5:
-
ตามอ่านมาสามวัน สามคืน ล่ะ
และจะมานั่งรอ นอนรอ คนเขียนมาต่อ
-
พึ่งจะกลับมาสิงนิยายแล้วได้เจอกับนิยายเรื่องนี้ตอนที่คนเขียนประกาศขอหยุดยาว :katai1: :ling1: :z3:
ไม่เป็นไรค่ะ เราเข้าใจความรู้สึกนะคะ แต่นิยายเรื่องนี้สนุกมากเลยแล้วที่อ่านมาเราไม่เคยคิกว่าคุณแต่งได้ไม่มีคุณภาพเลยนะคะ
มองเห็นความใส่ใจของคนเขียนทุกตอนเลยค่ะ ชอบมากๆ แถมได้ความรู้ใหม่เพียบเลย o13
โดยส่วนตัวชอบนิยายแนวแฟนตาซีมากกกก. แต่มันก็หาอ่านยากมากเลยค่ะ แถมเรื่องที่ถูกใจก็น้อย แต่เราพูดเลยว่าเรื่องนี้ถูกใจมาก อ่านแล้ว ออกไม่ได้เลยค่ะ นี่ก็อ่านดต้รุ่งมาสองสามคืนเลย
เราชอบสำนวนการเขียนและวิธีดำเนินเนื้อเรื่องมากเลยค่ะ อ่านง่าน เข้าใจง่าย แถมจินตนาการแล้วเห็นภาพด้วย
เนื้อเรื่องสำหรับเราก็ไม่ยาวไปนะคะ ปกติเป็นคนชอบอ่านเรื่องยาวๆ อยู่แล้วค่ะ ยาวที่ว่าไม่ได้ดูที่จำนวนหน้าในเว็บนะคะ เราดูที่จำนวนตอน เห็นมีเป็นร้อยตอนอย่างเรื่องนี้นี่ฟินมากค่ะ ไม่ได้ยืดแถมไม่น่าเบื่อด้วย พลอตวางไว้ถึงพันตอนก็ช่าง แต่เรื่องนี้เราจะรอติดตามจนจบค่ะ
ไม่รู้ว่าคนเขียนจะกดเข้ามาอ่านอีกรึเปล่า แต่เรารักคนเขียนพอๆ กับที่รักตัวละครและนิยายของคุณเลยนะคะ ถึวตอนนี้จะท้อแท้แต่อย่าท้อถอยแล้วหมดหวังนะคะ
จะรอคอยการกลับมาของคุณเสมอค่ะ
:o8: :L1: :กอด1:
ปล. ปกติเราไม่ได้เม้นเท่าไหร่ แต่เราอยากให้กำลังใจคนเขียนมากๆ ค่ะ อย่ามองแค่ว่าคนติดตามน้อยเลยท้อเลยนะคะ. อย่าลืมว่าไม่ว่ายังไงก็มีคนที่คอยติดตามและรอคอยคุณอยู่เสมอเหมือนกันค่ะ
-
เค้าคนเขียนอยู่นร้าๆๆๆ
รออย่างมีความหวังว่าจะกลับมาเขียนต่อ :mew2:
-
คิดถึงเฟี้ยตธันอีกแล้วววววว คิดถึงคนเขียนคูณสอง :-[
ใช่เราต้องมีหวัง
-
สนุกมากเลย เพิ่งได้อ่าน อ่านรวดเดียวจนจบเลย รอติดตามต่อไปนะ คนเขียนเขียนดีมาก ภาษาสวยอ่านเข้าใจง่าย คำผิดน้อย แล้วก็วางโครงเรื่องแน่นมาก ทุกอย่างมีการวางแผนที่ดีไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นนิยายเรื่องแรก...ชื่นชมความเก่งกาจนี้นะคับ
-
มาบ่นๆ ว่าคิดถึงอีกสักรอบบบ คิดถึงจริงๆ นะ :sad11:
-
มาอีกแล้ว 5555 :laugh: คิดถึงเฟี้ยต ธัน คนเขียนด้วย จีจีน่าาาา :กอด1:
-
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะ ครับ
คิดถึง ธัน อ่าา
-
อยากให้คนเขียนมาต่ออ่ะ เดือนละตอนก็ยังดี
-
รอ ฉันรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อไร นัดกันไว้ทำไมไม่มา :katai5: เพลงสมัยลูกเสือสำรอง :m20: ไม่เกี่ยวเนอะ แค่จะบอกว่ามารอจีจีนะ :กอด1:
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกเลยที่มาเม้น พึ่งอ่านจบไปเป็นเรื่องที่ให้ได้คิดตลอดเวลามีอะไรยากเกินคาดเดา
ไม่เหมือนทุกเรื่องที่อ่านมาที่จะเน้นคู่หลัก เเบบนี้สนุกให้ความรู้สึกใหม่
เราจะรอเมื่อคนเขียนพร้อมต่อนะ :ling2:
-
สนุกมาก อ่านแล้วหยุดไม่ได้เลย ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ขึ้นมาแม้จะเสียดายที่ไม่ได้แต่งต่อจนจบ แต่ก็รู้สึกดีที่ได้อ่าน ชอบมากๆ เป็นกำลังใจให้นะสู้ๆ o13
-
รออออออออ รอคอยการกลับมา :m15:
-
มาคอยกดดัน เอ๊ย ให้กำลังใจคนเขียนให้กลับมาต่อกันเถอะ :laugh:
-
เรามารออออ เราสมัครเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ กลับมาต่อน้าาาาา :hao5:
-
เสียใจจังที่ตะบี้ตะบันอ่านจนสุดท้ายแร้วไม่ได้อ่านต่อ เป็นเรื่องที่น่าเสียดายมากที่ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้อีก
หวังว่าสักวันจะมีปาฏิหาร์ TT
-
หลังจากตามอ่าน นิยายเรื่องนี้มา 2 วัน สนุกมากเลย จะเก็บเฟียต ธัน กันต์ แทน ปัน ไว้คิดถึง ชอบอ่ะ o13 :L2:
แนวเกมออนไลน์ยิ่งชอบไปใหญ่ :pig4: :pig4:
-
สวัสดีคะคุณอ้น
หลังจากทำตัวเป้นนักอ่านเงามานาน ได้โอกาสที่จะได้คอมเมนท์สักที
เราเป็นคนหนึ่งที่ชอบอ่านนิยายที่ห้องโพสจบแล้ว
เพราะสามารถอ่านได้แบขสบายใจว่าเรื่องนี้จบแน่นอน
เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่เข้ามาอ่าน
เริ่มเรื่องมา เห้ยนิยายออนไลน์ วายด้วย หาอ่านแบบนี้มานาน
นิยายแนวแฟนตาซีออนไลน์หาอ่านยากมากคะ พอเริ่มอ่าน
ภาษาเขียนได้อ่านง่ายเข้าใจไม่วกวน
คนเขียนช่วงนั้นแนะนำว่าเป็นงาตเขียนเรื่องแรก
เราว่ามันดีมากๆ หายากน่ะคะ เขียนครั้งแรกจะถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆผ่านตัวหนังสือให้เรารู้สึกอน และสนุกไปกับตัวละคร
ตัวเอกของเรื่องมีลักษณะที่น่าสนใจ การดำเนินชีวิตชวนให้ติดตาม
เมื่อเข้าเล่นเกมส์เาจดูบังเอิญมากไปหน่อยในพารเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับเลือก แต่เมืรอเข้ามาในเกมส์ ไม่ๆด้เขียนให้
เฟี้ยต มีความโชคดีเกินเหตุ ดต่ทุกอย่างเกิดจากการคิดของเฟี้ยตที่จะดำเนินการต่างๆอย่างมีแบบแผน
ถึงดม้บ้างครั้งจะลุดจากลักษณะของตัวเองไปบ้าง
ดต่โดยรวมก็ดูชัดเจน ลำดับเหตุกาณ์ได้ดี
เนื้อเรื่องน่าสนใจใช้ไผ่เป็นเงื่อนไขในการเล่นเกมส์ อ่านแล้วสนุก ลุ้นทุกตอน
ยิ่งตอนฉากต่อสู้ สนุกลุ้นนนนนนนนน มันส์มากเลยคะ
ตัวละครอื่นก็น่าสนใจ แสดงอารมณ์ความรู้สึก ได้ดีมาก
แต่การบรรยายสภาพแวดล้อมน้อยไปนิดน่ะคะ บ้างทีอ่านไปแล้วยังนึกสภาพไม่ค่อยออก แล้วให้ความรู้สึกว่า เกมส์นี้คนเล่นน้อยจัง เหมือนเฟี้ตไปที่ไหนไม่เจอคน ไม่เจอผู้เล่น ถึงจะมีบ้าง แต่เราก็ว่าดูน้อยไป หรือจะเป็นเพราะว่าเพิ่งเริ่มเกมส์ก็ไม่รู้
อะไรอีกดีละ.....ความสัมพันธ์ของตัวละคร แต่ละตัว
เปิดตัวได้สนใจมากๆคะ ทั้ง ปัน แทน ธัน กันต์ (ชื่อคล้องดีเนอะ)
ไม่รู้จะพิมพ์อะไรต่อ อยากment ยาวๆให้สมกับความตั้งใจของคนเขียน
แต่เราสนุกมาก ตามอ่านมาสี่วัน แอบผิดหวังที่เรื่องไม่จบ
แต่เราก็จะรอ เพราะติดใจเรื่องนี้ไปแล้ว ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนน่ะคะ
เมื่อว่าง มีแรงบรรดาลใจ มีกำลังใจที่จะเขียนแล้ว
รีบกลับมานะคะ เราเชื่อว่ายังมีอีกหลายคนที่รอคนเขียนอยู่
ทั้งนักอ่านที่มา mentให้กำลังใจคุณเสมอ และนักอ่านเงา
ถึงแม้จะมีคน ment น้อย ไม่ๆด้หมายความว่าเรื่องของคุณไม่สนุก
ดูยอด view ที่เข้ามา ก็รู้ว่ามีคนสนใจ งานของคุณยังมี ment มากกว่านิยายบ้างเรื่อง ที่เราคิดว่าดีมากๆ ยเดviewน้อย
แต่เรื่องอ่านแล้วฟิน บ้างที่ ment ก็อาจไม่ใช่ตัวบ่งบอกที่ดีเสมอไปน่ะ
อยากให้คนเขียนสู้ๆต่อไป เราขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจ
เฝ้ารอผลงานดีๆ มีคุณภาพ มีที่อยากพิมพ์อีกเยอะ
แต่คงถ่ายทอดได้ไม่ดี คงได้แค่ ขอโทษที่ไม่mentเยอะ
แต่ก็จะ รอรอรอรอรอรอรอรอรอรอ กลับมาเขียนไวๆนะคะ
ปล. ย้ำอีกครั้ง เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกก
คนเขียนแต่งได้ดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ิ
...คำผิดเยอะขออภัย แก้ในมือถือลำบาก รักคนเขียน...
-
บทที่ 187 The way we found
ผมจำไม่ได้ว่าผมเริ่มเขียนบันทึกประจำวันในเกมนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ โดยนิสัยผมเป็นคนชอบบันทึกเรื่องราวไว้ด้วยตัวหนังสือมากกว่าการจดจำอยู่แล้ว หลายครั้งที่เราย้อนกลับมาอ่านตัวอักษรในสิ่งที่ได้บันทึกไว้ เราอาจจะพบว่าความจริงมีเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้นมากมายในระยะเวลาที่แสนยาวนาน มันคงน่าเสียดายถ้าเราจะปล่อยสิ่งเหล่านั้นหล่นหายไปตามกาลเวลา
เฟี๊ยตและธันได้รับการรักษาจากลุงหัสดินจนหายดี อันที่จริงจะเรียกว่าหายดีก็คงจะไม่เต็มปากเต็มคำเท่าไหร่ เฟี๊ยตกลับมาเป็นคนหลังจากย้ายสำมะโนครัวไปเป็นมนุษย์หินไปเสียนาน ส่วนธันก็เลิกเป็นก้อนควันสีดำเดินได้ด้วยเช่นกัน ทุกอย่างดูเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดี
เรื่องราวตลกร้ายที่สุดของบันทึกบทนี้ คือ เฟี๊ยตจำเรื่องราวตอนที่ตัวเองแข็งเป็นหินไม่ได้เลยสักอย่าง ส่วนธันก็จำเหตุการณ์ตอนที่ตัวเองกลายเป็นมนุษย์ผีสิงนั่นไม่ได้เลยสักนิด ส่วนคนที่จำได้นี่นั่งอยู่ตรงนี้ จะเล่าจะบอกอะไรไปก็ดูกระอักกระอ่วนไปเสียหมด คำพูดหรือการกระทำบางอย่างที่เกินขึ้นในตอนนั้น มันก็ยากที่จะตัดสินใจว่าจะเปิดเผยให้เจ้าตัวทั้งสองรู้หรือไม่ดี
เราทั้งสามคนตัดสินใจจะอยู่พักฝึกซ้อมวิชากับอาจารย์ลุงนี่จนกว่าจะพร้อมก่อน ถ้าพูดจากลักษณะแล้ว ผมคิดว่าเฟี๊ยตกับธันอยู่ในสถานะที่ห่างไกลจากคำว่าพร้อมมาก
ธันเล่าให้ฟังว่ารู้สึกเหมือนตัวเองมีพลังพลุ่งพล่านมากกว่าเคย เวลาที่จะปลดปล่อยจักระเพื่อต่อสู้ ต้องใช้สติและสมาธิมากเป็นพิเศษ อาจารย์ลุงอธิบายให้ธันฟังถึงความพิเศษของธันที่มีในตัวเอง แต่กลับกลายเป็นว่า เจ้าตัวการจริงๆ ได้มีโอกาสล่วงรู้ความลับของตัวเองน้อยกว่าผมที่นั่งหัวโด่อยู่ข้างๆ เสียอีก ดูเหมือนลุงหัสดินจะจงใจที่จะเว้นเนื้อหาบางส่วนไว้ไม่ให้ไอ้ธันมันรู้ ถ้าจะให้ผมเดา ผมคิดว่าลุงคงไม่อยากให้ธันใช้ความสามารถตัวเองอย่างขาดสติ ซึ่งถ้าเป็นด้วยเหตุผลนั้นจริง ผมคงเห็นด้วย แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์มากขนาดไหน เพราะก่อนหน้านี้ ธันเองก็ไม่เคยรู้อะไรมาก่อน แต่ก็สามารถปลดปล่อยพลังลึกลับออกมาได้มากมาย
ส่วนเฟี๊ยตนี่เรียกได้ว่าสาหัสกว่าธันเยอะ ตั้งแต่เฟี๊ยตฟื้นกลับมาหลังจากที่ตื่นออกไปจากเกมตอนรักษาเสร็จ ลุงก็บอกเฟี๊ยตถึงข่าวร้ายเรื่องที่เฟี๊ยตจะไม่สามารถใช้จักระได้อีก เชื่อไหม ผมว่าเฟี๊ยตแสดงอาการตกใจน้อยกว่าตอนที่ผมรู้ตัวว่าต้องเข้ามาเล่นเกมนี้เสียอีก สาบานว่าเห็นหน้าเฟี๊ยตขมวดคิ้วอย่างคิดหนักแค่แป๊บเดียวก่อนจะคลายสีหน้ากลับมาเป็นปรกติ ปรกติจนเริ่มคิดแล้วเนี่ยว่าตกลงเฟี๊ยตมันคิดน้อย หรือว่าผมคิดมากไปเองกันแน่ แต่ก็สรุปว่าช่างเถอะ ขอให้เฟี๊ยตมันโอเคก็พอ
พวกเราพักอยู่กับลุงร่วมเดือนได้ ผม เฟี๊ยต และธันสลับกันออกจากเกมไปประมาณคนละสามสี่ครั้ง พูดถึงเรื่องเกมแล้วผมก็คิดหนัก เพราะดูเหมือนหลังๆ พวกผมจะเหน็ดเหนื่อยกับความฝันนี้มาก จนรู้สึกว่าตัวเองทุ่มเทให้กับมันมากกว่างานประจำของตัวเองเสียอีก
ผมเริ่มคุยกับหัวหน้าว่าจะขอเข้าออฟฟิศน้อยลง ซึ่งหัวหน้าก็เข้าใจดีเพราะสายงานผม เน้นแค่รับผิดชอบงานของตัวเองให้เสร็จก็พอแล้ว เฟี๊ยตก็ดีหน่อยที่รับงานพาร์ทไทม์อยู่ แต่ก็เห็นว่ายังไปทำงานตามปรกติ มันบ่นๆ ให้ฟังว่าเป็นห่วงคนไข้ ซึ่งผมก็ไม่เคยซักไซ้ไล่เลียงในรายละเอียดมากนัก ส่วนไอ้ธันนี่ง่ายที่สุดเลย มหาวิทยาลัยของมันปิดเทอม มันบอกว่าพอมันตื่นไปมันก็นอนต่อ เออ ตลกดี
สถานที่ที่พวกเราอยู่กันก็คือฐานทัพใต้ดินที่ลุงพาเฟี๊ยตและธันมารักษาตั้งแต่แรกนั่นแหละ ลักษณะของมันเหมือนที่อยู่อาศัยใต้ดินที่มีห้องหับซับซ้อนกันเต็มไปหมด ตลอดเวลาที่พวกเราสามคนไล่ตามเต่าเจ้าปัญหาตัวนั้นไปตามทุ่งหญ้าแห้งแล้งข้างบนนั่น ไม่มีใครคิดเลยว่าใต้แผ่นดินจะซ่อนไว้ด้วยทางเดินลับใต้ดินที่มีอากาศเย็นสบายทั้งกลางวันและกลางคืนแบบนี้
ฐานทัพลับหรือที่เกมนี้ใช้คำว่า Dungeons นั้นกระจายอยู่ทั่วไปในเกมแห่งนี้ จากการสัมภาษณ์นายไบเบิ้ล ฐานทัพลับหรือดันเจี้ยนมีลักษณะที่ต่างไปกับวิหารที่ประจำอยู่แต่ละเมืองในหลายลักษณะ แต่หลักๆ คงจะอยู่ที่ฐานทัพลับเป็นสถานที่ที่ผู้เล่นจะไปหรือไม่ไปก็ได้ โดยส่วนใหญ่มักไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์การการเก็บไพ่สูงสุด ในขณะที่วิหารศักดิ์สิทธิ์นั้นเห็นได้ชัดว่าจำเป็นมากต่อการเคลียร์เกม เพราะมักจะมีการ์ดสูงสุดซ่อนอยู่เป็นธรรมดา
กิจวัตรประจำวันของพวกเราสามคนผ่านไปแบบซ้ำซากตามเดิมทุกวัน โดยในช่วงเช้าจะเป็นตารางการฝึกของธัน ผมและเฟี๊ยตจะอยู่ที่พักกันสองคน ในช่วงแรกๆ พวกเราก็นำไพ่ที่มีมาปรึกษาและวางแผนการรบกัน เฟี๊ยตเป็นมนุษย์ที่มีระบบความคิดซับซ้อนมาก มันชอบพูดถึงชื่อสงครามแปลกๆ หรือไม่ก็เป็นนายพลนายพันอะไรของมันก็ไม่รู้ ผมว่าเฟี๊ยตเนี่ยเป็นผู้เล่นประเภทที่เรียกว่า ถ้าเป็นมิตรก็ดีใจหาย แต่ถ้าเป็นศัตรูก็คงร้ายจนน่ากลัว
ตอนบ่ายเป็นคิวของเฟี๊ยตไปฝึกกับลุงหัสดินบ้าง ผมกับธันก็นอนเฝ้าฐานทัพกันต่อไป ส่วนใหญ่พอธันกลับมาถึงก็จะนอนแผ่อย่างหมดแรง แต่ก็มีบางทีที่มาชวนผมฝึกฝนกำลังท้าตีท้าต่อยบ้าง ผมก็ได้ฝึกการต่อสู้ไปด้วยในตัว ถ้าเฟี๊ยตเป็นฝ่ายบุ๋น ธันก็คงเป็นฝ่ายบู๊ แต่ก็ไม่ได้เรียกว่าบู๊จ๋าจนไร้สติ การเคลื่อนไหวหรือรูปแบบการจู่โจมของมันจะคาดการณ์ได้ยากอยู่พอสมควร ในความเห็นผม ผมว่ามันเก่งอยู่พอตัวเลยนะ
ดูเหมือนว่าผมจะเข้าได้ดีกับเฟี๊ยตและธันมากกว่าที่ผมคิดไว้ตอนแรกเสียอีก ตอนแรกผมคิดว่าการจะหาเพื่อนร่วมทีมในเกมที่ต้องแก่งแย่งแข่งกันอย่างนี้น่าจะยาก แต่พอเอาเข้าจริงแล้ว เฟี๊ยตและธันดูจริงใจมากกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ บางทีอาจเป็นเพราะที่พวกเราสามคนผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาด้วยกันก็ได้ ธันดูเป็นคนโผงผางอยู่บ้างในบางที แต่ก็ดูจะเข้าถึงง่ายและสบายๆ มากกว่าเฟี๊ยต ในขณะที่เฟี๊ยตที่ดูเหมือนภายนอกจะสนิทกับผมมากกว่า แต่บางที เฟี๊ยตจะมีแววตาที่แสดงออกถึงความเคลือบแคลงสงสัย ซึ่งผมก็ไม่ประหลาดใจเท่าไหร่ ตัวผมเองเป็นคนไม่ค่อยเปิดเผยชีวิตส่วนตัวเท่าเฟี๊ยตอาจจะไม่ไว้ใจด้วยเหตุผลนี้
หนึ่งในการตัดสินใจที่สำคัญที่สุดของพวกเราในช่วงนี้ คือ พวกเราตัดสินใจรวมตัวเป็นทีมเดียวกัน และตอบตกลงข้อเสนอในการเข้าร่วมสภาแห่งอิสรภาพ นั่นหมายความว่า หลังจากนี้พวกเราอาจจะถูกจับตามอง หรือแม้กระทั่งมีราคาค่าหัวเป็นของตนเอง ซึ่งเรื่องนั้นผมก็ชินเสียแล้ว ผมหวังเพียงข้อเดียวก็แต่ว่า การตอบตกลงในครั้งนี้จะไม่นำมาซึ่งความล่มสลายของมิตรภาพอย่างทีมเก่าของผมได้พบเจอมา
ปัญหาใหญ่ของการรวมกลุ่มของพวกเราไม่ได้อยู่ที่การวางแผนเดินทาง การแบ่งผลประโยชน์ หรือยุทธวิธีการสู้รบเลยสักนิด แต่กลับเป็นชื่อทีม ใช่! เฟี๊ยตกับธันนั่งเถียงกันเป็นคุ้งเป็นแควร่วมครึ่งชั่วโมงว่าจะตั้งชื่อทีมเราสามคนอย่างไร ธันอยากได้เป็นแนวที่ฟังดูยิ่งใหญ่ แข็งแกร่ง น่าเกรงขาม ส่วนเฟี๊ยตอยากได้แนวที่ดูเป็นปริศนา ลึกลับ เข้าถึงยาก ซึ่งความคิดของไอ้คนคู่นี้มันตรงกันข้ามกันอย่างสุดขั้ว แล้วมันจะรวมกันมาเป็นชื่อทีมได้ยังไง ผมเลยปล่อยมันนั่งเถียงกันไปอย่างนั้นแหละ แต่ถ้าถามผม ผมอยากได้ชื่อที่สิ่งที่แสดงเหตุการณ์หรือเรื่องราวสำคัญระหว่างพวกเรามากกว่า เหมือนเป็นชื่อที่ฟังแล้วอาจจะดูธรรมดา แต่มันเป็นสิ่งพิเศษสำหรับพวกเราสามคน
“เห็นด้วย”
“ไม่เห็นด้วย”
“งดออกเสียง”
“ไม่เห็นด้วย”
“เห็นด้วย”
“งดออกเสียง”
“เห็นด้วย”
“ไม่เห็นด้วย”
“งดออกเสียง”
“ไม่เห็นด้วย”
“เห็นด้วย”
“งดออกเสียง”
“โว๊ยยยยยยยยยยยยยยย เมื่อไหร่จะได้ข้อสรุปเนี่ย คนนึงก็เห็นด้วย อีกคนก็ไม่เห็นด้วย พออีกคนเห็นด้วย อีกคนก็ไม่เห็นด้วย แถมให้คนที่งดออกเสียงก็ไม่ยอมออกเสียงมันตลอดเวลา”
เด็กหนุ่มเจ้าของคิ้วเข้มโวยวายขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นเอามือทุบไปบนโต๊ะที่ทำด้วยดินเหนียวอย่างไม่จริงจังนัก ท่าทางของธันดูแฝงไปด้วยความรำคาญมากกว่าจะโมโหอย่างจริงจัง
“ก็ชื่อมึงมันห่วย พอกูเสนอชื่อดีๆ มึงก็ไม่เอา แล้วจะมาบ่นทำไมวะ เห็นไหม ขนาดกันต์ยังทนออกเสียงให้ชื่อเห่ยๆ ของมึงไม่ได้เลย”
ชายหนุ่มเจ้าของตาชั้นเดียวยักคิ้วให้เพื่อนอีกคนอย่างกวนประสาท พร้อมกับพยักเพยิดไปทางเพื่อนคนสุดท้ายในทีมอย่างสะใจ
“เฮ๊ยยย ไม่ใช่อย่างนั้นนะเว้ย คือไม่ได้ชอบ แต่ก็ไม่ใช่ไม่ชอบ คือจะให้ใช้ก็ได้ แต่ถ้าเลือกได้ก็ไม่ใช้ดีกว่า งงปะวะ” เจ้าของชุดดำแซมน้ำตาลตอบแก้ตัว
“มึงไม่ต้องพูดมากเลยเฟี๊ยต กันต์มันก็งดออกเสียงชื่อที่มึงคิดเหมือนกันนั่นแหละ” เด็กหนุ่มหันมาชี้นิ้วไปทางเพื่อนคนแรกอย่างหมายมาด
“ส่วนมึงก็พอกันเลย ไหนมึงลองเสนออะไรให้กูฟังสักอย่างซิ๊ เอาแบบที่มึงจะไม่งดออกความเห็น” ธันหันไปเอาเรื่องกับเพื่อนอีกคน
“กูเสนอให้ทีมเราไม่ต้องมีชื่อทีมจนกว่าจะมีใครนึกชื่อทีมที่ดีพอที่จะทำให้สมาชิกของทีมทุกคนยอมรับได้และลงมติเห็นด้วยเป็นเอกฉันท์” กันต์ตอบพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
“เห็นด้วย”
“เห็นด้วย”
“เออ เห็นด้วยก็ได้วะ!”
“ไอ้ธัน ไอ้เฟี๊ยต ไอ้กันต์ อยู่ไหนกันวะ พวกเอ็งมาหาข้าที่ห้องโถงหน่อย” เสียงตะโกนดังกังวานไปมาตามทางเดินใต้ดินที่พวกเขาอยู่จนคุ้นเคย
“นี่ก็อีกคน วุ่นวายชะมัด” ธันพึมพำเบาๆ พร้อมกับท่าทีรำคาญน้อยๆ
“ข้าได้ยินนะเว้ย ไอ้ลูกกระเปี๊ยก รีบมาห้องโถงให้ไว ก่อนที่ส้นเท้าข้าจะเคลื่อนที่ไปหาเอ็งแทน” เสียงนั้นดังต่อมาอย่างรู้ทัน
“รีบไปกันเถอะ พรุ่งนี้จะเริ่มต้นออกเดินทางต่อไปเมืองมีนาคมแล้ว ลุงคงมีอะไรอย่างจะบอกก่อนจะไม่ได้เจอกันอีก”
เฟี๊ยตยันตัวลุกยืนขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องเป็นคนแรก ธันที่ลุกอยู่ก่อนแล้วส่ายหัวน้อยๆ พร้อมกับเดินตามไปอีกคน ในขณะที่กันต์เดินออกไปด้วยสีหน้าเรียบๆ เป็นคนสุดท้าย
การเดินทางครั้งใหม่จะเริ่มต้นขึ้นแล้ว!
-
กลับมาแล้วครับ คิดถึงผมบ้างไหม ^ ^
พยายามจะลงสักอาทิตย์ละ 2 ตอนนะครับ เป็นกำลังใจให้ด้วยนะ :))
-
อ้ายยยยยยยยย กลับมาแล้ว :mew1: :katai4: :impress2:
-
ในที่สุดก็กลับมา :mew1:
-
กลับมาแล้ว ดีใจจัง
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สารภาพเลย เราเลิกอ่านไปนานเหมือนกัน เพราะเนื้อเรื่องมันย้ำที่
แต่แล้วในช่วงนั้นก็ได้ไปอ่านนิยายแปลเรื่องlegendary moonlight sculptor (เขียนถูกปะ)
แล้วก็ได้ไปอ่านอีกหลายๆเรื่องมา จนติดเรื่องเกี่ยวกับเกมเลยทีเดียว
พอมาอ่านในเว็บนี้ เอะ เหมือนว่า เลิกแต่งนี่ อัพเดทตอนใหม่แล้วเหรอนี่
ลองไปอ่านดูสักหน่อยจะเป็นไรไป
อะนะ ถ้าเราได้อ่านอีก เราจะมาเม้นต์เป็นกำลังใจให้นะ
สู้ๆ
สองตอนต่อสัปดาห์ใช่ปะ จะรอติดตามนะจ๊ะ
สู้ๆนะคนเขียน
:L2:
-
กลับมาแล้ววว :กอด1: ดีใจจัง ขอบคุณพี่ aon ขอบคุณมากกก :heaven
-
กลับมาแล้วดีใจมากๆๆๆๆๆเลย
คอยเปิดเข้ามาดูเป็นประจำว่าจะมาต่อเมื่อไหร่
o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขนลุก ตื่นเต้น ดีใจ ไม่คิดว่าจะกลับมาต่อ ขอบคุณมากๆที่กลับมา จะคอยติดตามและเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ o13 :hao5:
-
ดีใจที่กลับมา สามเกลอเก่งขึ้นแล้ว
เดินทางต่อไป เป็นคนกลางอย่างกันต์นี่ ลำบากใจเนอะ
:m20: :m20: :m20:
-
กลับมาแล้ววว :a5: :mew1:
-
กรี๊ดดดดดด กลับมาแล้ววววว
เหมือนฝันเลย โอ่ยยยยยดี
-
:mew6: ฮือ ดีใจอะ กลับมาแล้ว คิดถึงมากเยย เค้าจะรอติดตามนะ
-
แอบหลบอยู่ในเงามืดมานาน
ขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้มาคอมเม้นให้เลย
นี่ตั้งใจล็อคอินมาเพื่อคอมเม้นโดยเฉพาะ
และเป็นคอมเม้นแรกในเล้าเป็ดของเราเลย :o8:
อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
เนื้อเรื่องน่าติดตาม ภาษาการเขียนก็ดี
อยากให้นักเขียนแต่งต่อไปเรื่อยๆจนจบ
ขอบคุณที่เข้ามาแต่งต่อนะคะ :pig4:
สัญญาว่าจะมาเม้นให้ทุกตอนเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ :3123:
-
กรี๊ซซซซซซซซซซ คุณอ้นกลับมาเขียนต่อแล้ว ดีใจ๊ดีใจ :hao5:
-
อ๊ายยยย เห็นเฮ้ยมาต่อหรืออะไร เฮ้ยเหมือนหัวข้อตรงท้ายเปลี่ยนอะ พอมาดูแล้ว กรี๊ดลั่นเลยอะ ดีใจจังที่มาต่อ คิดถึงเรื่องนี้มาก สงสังต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบดีกว่า :pig4:
-
บทที่ 188 Begin Again
“ข้าว่านี่ก็ถึงเวลาที่เหมาะสมที่พวกเอ็งจะเดินทางต่อกันได้แล้ว ตลอดเวลาเดือนกว่าๆ ที่ผ่านมา ข้าคิดว่าข้าได้ถ่ายทอดวิชาความรู้ให้พวกเอ็งทั้งสามจนครบถ้วนแล้ว”
ชายเจ้าของร่างกายกำยำเอ่ยพร้อมกับกวาดสายตาไปทางลูกศิษย์ทั้งสามคนที่นั่งอยู่บนลานกว้างที่เป็นเสมือนห้องโถงของดินแดนฐานทัพลับแห่งนี้ สูงสูดของเพดานแห่งนี้มีลักษณะเหมือนจะโปร่งแสงและยินยอมให้แสงแดดส่องลงมาแก่สถานที่ด้านล่างซึ่งเป็นห้องหับที่แสนซับซ้อนเหล่านั้น
“จริงเหรอลุง ไหงจบเร็วจังเลย ผมยังยิงเลเซอร์ออกจากลูกกะตาไม่ได้เลย” ธันกระเซ้าผู้เป็นอาจารย์ด้วยรอยยิ้ม
“พวกเอ็งตอนนี้ได้แค่นี้แหละ มากกว่านี้ไปก็เหมือนน้ำล้นแก้ว พวกเอ็งรับไม่ได้หรอก” ลุงหัสดินตอบมาอย่างไม่สนใจต่อล้อต่อเถียงกับลูกศิษย์
“พวกเอ็งตั้งใจจะเดินทางไปไหนกันต่อ”
“น่าจะเป็นเมืองมีนาคมครับลุง เพราะอยู่ใกล้ที่สุดจากตรงนี้” เฟี๊ยตเป็นคนตอบ เมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองคนต่างนิ่งราวกับว่าจะปล่อยให้เขาเป็นคนเจรจาเรื่องแผนการ
“ดีแล้วแหละ แต่อีกสิ่งหนึ่งที่พวกเอ็งต้องระวังคือ หลังจากนี้เอ็งคงจะได้เจอกับผู้เล่นจำนวนมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมา นักเล่นหน้าใหม่มากระจุกตัวอยู่ฝั่งตะวันออกเยอะ เพราะข้ามฝั่งแม่น้ำแห่งชีวิตไปไม่ได้ คนส่วนใหญ่น่าจะไปรวมตัวกันที่เมืองมีนาคมเป็นหลัก” ลุงเอ่ยถึงเรื่องที่พวกเขาทั้งสามไม่เคยคิดมาก่อน
“พวกเราควรระวังผู้เล่นคนอื่นในเรื่องไหนบ้างครับลุง ปรกติผู้เล่นไม่สามารถชิงการ์ดกันได้โดยตรงไม่ใช่เหรอครับ” เฟี๊ยตเอ่ยอย่างสงสัย
“ถ้าฆ่าเอ็งจนตาย การ์ดเอ็งจะหายไปกลับคืนสู่ระบบใหม่อีกครั้ง แบบนั้นก็คงไม่มีประโยชน์อะไร แต่ถ้าทรมานจนเอ็งต้องยอมโอนการ์ดให้โดยจำยอม อย่างนั้นก็ไม่แน่” อาจารย์ลุงของพวกเขาเอ่ยด้วยเสียงในลำคอ
ลูกศิษย์ทั้งสามคนมองหน้ากันโดยไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาทั้งสิ้น เด็กหนุ่มจมูกคมขมวดคิ้วพร้อมกับหรี่ตาเล็กน้อย ชายหนุ่มผิวขาวละเอียดยิ้มมุมปากอย่างสนใจ ในขณะที่ชายคนสุดท้ายเงยหน้าขึ้นและกลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิด
“วิธีคลาสสิกที่สุดน่าจะเป็นการจับเป็นตัวประกัน ไม่ว่าจะเพื่อนหรือตัวของเอ็งเอง ถ้ามีมีดมาจ่อคอหอยอยู่ก็อาจจะตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น” ลุงพูดต่อ
“อย่างที่สองก็คำสาป พวกเอ็งอาจจะต้องคำสาปอะไรสักอย่างและอาจจะต้องยอมเสียการ์ดเพื่อแลกกับการถอนคำสาป และสุดท้าย...”
“ยาพิษ” เฟี๊ยตตอบขึ้นระหว่างที่ประโยคจากผู้ที่เป็นอาจารย์จะจบลง
“สงสัยจะเคยทำ ฮ่าฮ่าฮ่า” ชายวัยกลางคนหัวเราะคำรามออกมาอย่างอารมณ์ดี
“บ้าดิลุง ใครจะไปทำ” เฟี๊ยตพูดอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่นัก
“มอมคนด้วยกัญชานี่นับเปล่าวะ”
กันต์หันมาถามด้วยคิ้วย่นๆ เหมือนจะสงสัย แต่ถ้าดูจากรอยยิ้มที่มุมปาก น่าจะแปลความไปในทางกระเซ้ามากกว่า
“อ๊าว แล้วสาปคนให้ติดกับก่อนจะล้วงความลับตามใจชอบนี่ถือเป็นข้อสองเปล่าวะ” ยังไม่ทันที่เฟี๊ยตจะพูดอะไร ธันก็ถามกันต์กลับพร้อมกับยักคิ้วอย่างสบอารมณ์
“กูว่าไอ้พวกชอบสร้างตึกสูงเอาไว้ขู่ให้คนขาสั่นจนยอมแพ้นี่ก็น่าจะนับเป็นข้อแรกนะ” เฟี๊ยตหันไปทางธัน พร้อมกับพูดด้วยตาที่เป็นประกาย
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ชายทั้งสามคนระเบิดเสียงหัวเราะมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่ลุงตักเตือนอย่างตั้งใจนั้นจะมาจุดไต้ตำตอพวกเขาอย่างถนัดถนี่ที่สุด ข่มขู่ คำสาป และยาพิษนี่มันแสดงถึงตัวตนพวกเขาทั้งสามคนจริงๆ
“ลูกศิษย์ข้านี่มันแจ่มจริงๆ เลวแบบครบวงจร ฮ่าฮ่าฮ่า”
ลุงหัสดินลั่นเสียงหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นว่าศิษย์ของตนก็เจนจัดสนามรบไม่แพ้ใครเหมือนกัน เสียงหัวเราะของผู้เป็นครูกังวานไปมาในเส้นทางใต้ดินที่ซับซ้อนเหล่านั้น ราวกับว่าพวกมันก็จะร่วมกันกล่าวอำลาให้กับผู้มาเยือนที่ใกล้จะถึงเวลาที่ต้องจากกันเสียแล้ว
“ต่อไปนี้คงจะเป็นคำสั่งเสียสุดท้ายจากข้าแล้ว ขอให้พวกเอ็งตั้งใจฟังให้ดี ข้าคงไม่ได้เจอพวกเอ็งอีกแล้ว จดจำคำสอนของข้าให้ขึ้นใจ มันมีประโยชน์มหาศาลแน่ๆ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง”
ลุงหัสดินปรับน้ำเสียงพร้อมกับทำสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น เหมือนเป็นการส่งสัญญาณให้เหล่าลูกศิษย์ของตนเองตั้งใจฟัง
“กันต์” เสียงเข้มดังขึ้นเรียบๆ พร้อมกันกับที่ชายหนุ่มเจ้าของชื่อลุกขึ้นเดินไปหาผู้เป็นครูของตน
“ในศิษย์ทั้งสามคน ข้ายอมรับว่าข้าได้สอนอะไรให้กับเอ็งน้อยที่สุด ซึ่งข้าเองก็ยอมรับในความจริงข้อนี้ แต่ข้ามีความจำเป็นที่จะต้องรีบสอนให้เพื่อนทั้งสองคนของพวกเอ็งเอาตัวรอดในสถานการณ์เหล่านี้ให้ได้ก่อน ซึ่งข้าคิดว่าเอ็งก็คงรู้ว่ามันลำบากกว่ามาก”
“ผมเข้าใจดีครับ” กันต์พูดพร้อมกับโค้งคำนับให้กับผู้เป็นครู
“เก็บรักษาไพ่ที่ข้าไพ่ให้เอ็งให้ดี มันอาจจะไม่ใช่ไพ่ที่ทำให้เอ็งเอาชนะคู่ต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดได้ แต่มันอาจจะทำให้เอ็งรักษาชีวิตของเพื่อนที่สำคัญที่สุดของเอ็งไว้ได้” ลุงหัสดินพูด
“ครับ” กันต์รับคำ
“สติ เอ็งต้องมีสติอยู่เสมอนะ ยิ่งเพื่อนเอ็งไม่มีสติเท่าไหร่ เอ็งยิ่งต้องมีสติเท่านั้น อย่าลืมหน้าที่ของตัวเองเสมอว่าเอ็งคือผู้รักษากุญแจ ในเวลาสำคัญที่สุด ถ้าเอ็งไม่มีสติที่จะปิดผนึกหรือปลดผนึกกุญแจได้ เอ็งคงรู้นะว่าข้าหมายความว่าอะไร”
“ผมจะจำไว้ครับ” กันต์โค้งอย่างขอบคุณอีกครั้ง ก่อนจะถอยหลังมายืนรอเงียบๆ หลังจากเห็นว่าผู้เป็นครูไม่มีอะไรจะพูดกับตนเพิ่มเติมอีกแล้ว
“ธัน” เด็กหนุ่มอีกคนลุกยืนขึ้นมาเบื้องหน้าของชายวัยกลางคนอย่างรอคอยจังหวะอยู่แล้ว
“อย่าปล่อยให้ความว่างเปล่าครอบงำตัวเองได้เด็ดขาด ตัวเอ็งมีลักษณะเป็นธาตุว่างเปล่าก็จริง แต่จงควบคุมและเรียนรู้การเคลื่อนไหวของจักระตนเองอยู่เสมอ ถ้าเอ็งละเลย ความว่างเปล่าในตัวเอ็งจะดูดกลืนความมืดมิดจากรอบข้างเข้ามาไว้ภายใน และเอ็งก็จะกลายเป็นปีศาจที่ไร้สมอง”
“ครับ” ธันเอ่ยรับคำอย่างสงบ
“ครั้งหน้าอาจจะไม่โชคดีเหมือนครั้งนี้แล้ว ครั้งต่อไป เอ็งอาจจะหันคมเขี้ยวให้กับเพื่อนของเอ็งก็ได้ จงระวังให้ดี” ลุงสำทับอีกครั้ง
“ผมจะระวังครับ” ธันตอบ
“แต่ถึงแม้ว่าพรสวรรค์ที่เอ็งมีจะอันตรายมากถึงขีดสุด แต่มันก็เป็นพรสวรรค์ที่ล้ำค่าที่สุดเช่นกัน จักระปริมาณมหาศาลที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเอ็งนั้นสามารถพาเอ็งและพวกไปได้ไกลในเกมนี้แน่ๆ จงฝึกฝนตัวเองอยู่เสมอ ข้าจะคอยฟังชื่อเสียงของเอ็งในอนาคต”
ชายเจ้าของร่างกายกำยำยิ้มให้ธันอย่างเปิดเผย พร้อมกับใช้มือขวาตบไหล่ของลูกศิษย์อย่างให้กำลังใจ ก่อนที่ธันจะถอยออกไปยืนอยู่ข้างกันต์ที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก
“เฟี๊ยต”
ชายหนุ่มคนสุดท้ายลุกยืนขึ้น ก่อนจะเดินไปหาลุงหัสดินอย่างสุขุม สีหน้าของเฟี๊ยตมีท่าทีครุ่นคิดอะไรสักเรื่องอย่างคิดไม่ตก
“ชีวิตในเกมหลังจากนี้คงจะลำบากขึ้นอีกมาก”
ลุงหัสดินเริ่มต้นประโยคด้วยเสียงไม่ดังเท่าไหร่นัก เฟี๊ยตเองก็ก้มหน้าพร้อมกับถอนหายใจยาวอย่างรับสภาพ
“มันไม่ใช่โชคร้ายของเอ็ง การที่เอ็งจะใช้จักระอีกไม่ได้เลย นั่นเป็นข้อดีของเอ็งต่างหาก คนที่มองไม่เห็นจะได้ยินเสียงที่ดัง กลิ่นที่ชัด รสชาติที่คมกว่าคนที่มองเห็นเสมอ จงฝึกฝนประสาทสัมผัสและความสามารถด้านอื่นให้พร้อม เอ็งก็อาจจะแข็งแกร่งกว่าคนตาดีอีกหลายคนได้” ผู้เป็นครูกล่าวออกมา ในขณะที่เฟี๊ยตยืนรับฟังเงียบๆ โดยไม่มีความเห็นใดๆ อื่น
“ข้าคิดว่าข้าเองทำหน้าที่ผู้เป็นครูได้ดีที่สุดตามที่ตาแก่นั่นได้ฝากฝังไว้แล้ว ต่อไปคงจะหมดหน้าที่ของข้าแล้ว”
ลุงหัสดินพูดพร้อมกับหยิบการ์ดใบหนึ่งที่เคยเป็นรูปภาพของตน ซึ่งตัวเขาเองได้รับมาตั้งแต่วันแรกที่เฟี๊ยตได้สติคืนให้ลูกศิษย์ของตนอีกครั้ง
“ขอบคุณลุงมากๆ ครับ” เฟี๊ยตกล่าวออกมาจากใจจริง
“ข้าว่าเอ็งไปขอบคุณตาแก่ขี้โรคที่เอ็งช่วยชีวิตไว้ดีกว่า ถ้าไม่มีคำขอจากมัน ข้าก็คงจะไม่รักษาชีวิตเจ้าไว้ให้ด้วยซ้ำ” ลุงหัสดินตอบอย่างง่ายๆ
ในจังหวะนั้น ธันก็หันไปมองหน้ากันต์อย่างเข้าใจในเนื้อความ เฟี๊ยตเองเคยบอกกับเพื่อนทั้งสองคนอยู่แล้วว่าตัวเขาเคยช่วยรักษาโรคให้กับชายชราคนหนึ่ง และชายคนนั้นได้ตอบแทนโดยการมอบการ์ดระบุตัวตนชายอีกคนหนึ่งมา เพื่อจะให้ตัวเขามาฝึกฝนวิชาด้วย แต่เหตุการณ์มันตกกระไดพลอยโจนทำให้อาจารย์คนนั้นเป็นมากกว่าครู เพราะได้มาพบกันตอนที่กำลังป่วยหนัก ซึ่งทำให้ต้องรับบทบาทหมอจำเป็นไปด้วย และอาจารย์คนนั้นก็คือลุงหัสดินคนนี้นั่นเอง
“ลุง...”
เฟี๊ยตเอ่ยอย่างสงสัย เมื่อเขาก้มดูลายบนหน้าไพ่ที่ได้รับกลับมา พร้อมกับหันไพ่ใบนั้นไปให้ผู้เป็นครูดู เพราะไพ่ใบนั้นหน้าตาไม่เหมือนกับที่เขาได้รับมาตอนแรก
“The lady of the moon คือครูคนต่อไปของเอ็ง อาการที่เอ็งเป็นนั้นหนักหนาเกินกว่าข้าจะเคี่ยวเข็ญเอ็งคนเดียวให้สำเร็จได้ เมื่อถึงเวลาอันสมควร เอ็งจงนำไพ่ใบนี้ไปแสดงตนเพื่อเรียนรู้วิชาแห่งจิตขั้นต่อไปซะ ครูคนต่อไปของเอ็งเก่งกว่าข้าหลายขุมนัก ฮ่าฮ่าฮ่า” ลุงหัสดินปิดท้ายประโยคด้วยเสียงหัวเราะกังวานดังไปมาอีกครั้ง
“ขอบคุณลุงมากๆ ครับ ขอบคุณจริงๆ”
เฟี๊ยตพนมมือไหว้อย่างอ่อนน้อมที่สุด เพื่อเป็นการแสดงถึงความขอบคุณในบุญคุณที่มากมายของคนตรงหน้านี้
“พอๆๆ ไม่ต้องพิธีรีตองมาก ข้ากระดาก” ลุงหัสดินยกมือขึ้นโบกอย่างไม่ใส่ใจทั้งที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
‘ตาแก่ขี้โรคนั่นมองคนไม่ผิดเลยจริงๆ’
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ผมกลับมาเพราะคอมเมนท์คนอ่านหนะครับ พอมานั่งอ่านที่คนอ่านเมนท์ทิ้งไว้ก็รู้สึกว่าจริงๆ แล้วนิยายเรายังมีคนสนใจอยู่ ยังไงก็อยากอ่านคอมเมนท์คนอ่านต่อไปเรื่อยๆ นะครับ มันเป็นแรงใจระหว่างกันจริงๆ ถ้ารักกันก็เมนท์ให้กันหน่อยน้า จะเมนท์เกี่ยวกับนิยาย เมนท์คุยกับคนแต่ง เมนท์บ่นดินฟ้าอากาศ คนแต่งก็ชอบหมดเลยครับผม
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปล. ผมควรจะย้ายกลับไปนิยายที่แต่งยังไม่จบไหมอ่า ยังไงดี แนะนำหน่อยครับ
-
กลับมาแล้วววว นึกว่าตาฝาด
:mew1: :mew1:
-
เริ่มต้นออกเดินทางกันอีกครั้งแล้วสินะ ว่าแต่เหตุการณ์ตอนที่ธันอิจฉากันต์กับเฟี๊ยตแล้วก็ความรู้สึกหวงเฟี๊ยตนี่ไม่มีแล้วหรอ
-
สนุกชอบๆๆ
หาอ่านค่อนข้างย้าก
ดีนะมาอ่าน ตอน นักเขียน มาแต่งต่อ ฮ่าๆๆๆ
-
ขอบคุณที่กลับมาต่อนะคะ เห็นแล้วน้ำตาจิไหล
สนุกมากๆเลย เรื่องแนวนี้หาอ่านยากด้วย
พออ่านจนติดแล้วแต่คนเขียนกลับไม่ยอมต่อนี่เสียใจมากๆ
จะไปหาแบบนี้อ่านได้จากไหนอีก คุณคือออริจินอลเลยนะ
ดีใจที่กลับมา เป็นกำลังใจให้ค่ะ ต่อไปเรื่อยๆเน้อ
-
อยากรู้จัง ว่าเฟี๊ยตฝึกอะไร ใช้จักระไม่ได้นี่
การวางยาพิษ ต้องใช้จักระ ใช้การ์ดก็ต้องใช้จักระ แล้วเฟี๊ยตจะทำอะไร?
-
อยากอกผู้เขียนว่า เวลาลงนิยายแล้ว ลงหน้าไว้ที่หัวกระทู้ด้วยนะคะ แงๆ
จะได้รู้ว่าลงหน้าไหน มิต้องเดา เหอๆ
เรามาอ่าน ตอนผู้เขียนหยุดเขียนแล้ว
แต่พอรู้ว่า มาลงต่อก็ดีใจนะ
เราถึงกับไปหาเรื่องแนวๆเกมออนไลน์อ่านเลย
ปกติ ชอบแต่นิยายแฟนตาซี
แต่พอมาอ่านเรื่องนี้แล้วเปลี่ยนทัศนคติการอ่านนิยาย ชายxชาย มาอีกขั้น
ขอบคุณ ที่แต่นิยายดีๆ ที่น้อยคงแต่ง และ ขอให้ผู้เขียนมาลงบ่อยๆ( เท่าที่ทำได้ ) นะ
-
ต่างคนต่างมีดีสินะ 5555555 อยากให้เฟี้ยตปลุงยาพิษให้หน่อย :laugh: จะเอามาวางยาคนในชีวิตจริง :angry2:
-
สั้นๆไงไม่รู้ เหมือน แบบมันยังไม่ได้อารมณ์จบ 1 ตอนเลย
มันให้อารมณ์เหมือนกับอ่านตอนนี้ ไปเพียงแค่ 35% ของตอนนึงเท่านั้นอะ
ยังไงก็สู้ๆนะ
เป็นกำลังใจให้
:L2:
-
ในที่สุดเรื่องนี้ก็กลับมาสักที :hao7:
ปลื้มปริ่มที่สุด
บอกตามตรงว่าเราชอบอ่านนิยายเรื่่่่องนี้มาก
รอลุ้นตลอดเหมือนได้ผจญภัยเอง
แต่ไม่ค่อยได้เม้นท์เพราะสัญญาณเน็ตไม่ดี
กว่าจะเปิดได้แต่ละหน้าลำบากมากกกกกก
ถึงคนเม้นท์จะน้อยแต่กำลังใจที่ให้มีมากนะจ๊ะ
จะเป็นกำลังใจเสมอขอให้คนเขียนมีแรงสู้ต่อไป
เพราะคนเม้นท์น้อยไม่ได้หมายความว่า
คุณเขียนไม่ดีหรือคนอ่านจะไม่ชอบนะ
เพราะเราเชื่อว่าหลายคนที่อ่านพูดไม่ค่อยเก่ง
แต่รักหมดใจ(ยืมเนื้อเพลงมาหน่อย)
สู้สู้จ้า o13
-
ดีจายยยย กลับมาต่อแล้ว^^ ขอบคุณฮ๊าฟฟฟ
-
เย้ๆ นายกลับมาแล้ว ข้าน้อยผู้นี้สิงสถิต เข้ามา ณ ดินแดนแห่งนี้ อยู่ทุกคืนวัน เพราะมีความเชื่อว่า วันหนึงเมื่อถีงเวลา เจ้าจักมา ซึ่งข้าดีใจยิ่งนัก กับการรอขอข้า และไม่เคยเสียใจเลย เป็นกำลังใจให้กับท่าน จงยืนหยัดสู้ ต่อไป ซักวันหนึ่งจักเกิดผลตามมา ข้ารู้สึกปลื้มปิติยิ่งนัก เป็นกำลังใจให้ท่านอยู่เสมอมา ไว้เจอกันใหม่ท่าน :3123:
-
:mc4: :mc4:
เย้ๆๆๆๆ ดีใจที่กลับมาต่อนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่กลับมาเขียนเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านกัน
เรื่องนี้สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เป็นที่หนึ่งในใจของเราเลย ติดงอมแงม อิอิ
จะคอยติดตามและให้กำลังใจต่อไปนะคะ สู้ๆๆๆๆค่ะ
-
กะลังไล่ทวนของเก่าอยู่เน้อ คุณคระเขียนอย่าลืมแจ้งโมนะคะ คนที่รออ่านคนอื่นบางทีที่ไม่ได้เข้าห้องจบแล้วจะได้เห็น คิดถึงงง
-
โอ้ยยยยย สุดท้ายก้อกลับมา555 รออยู่เสมอแหละเรื่อนี้ รักเรื่อนี้ที่สุด :mew1: :mew1: :mew1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จะเริ่มการเดินทางครั้งใหม่แล้ว
-
กรี๊ดดดด......ดอเด็กแปดแสนล้านตัว
ในที่สุดก็กลับมาต่อแล้วน้ำตาจะไหล :heaven
หายไปนานมากจนเราตัดใจว่าคงไม่ได้อ่านอีกแล้ว
แต่ในวันนี้ที่เราเห็น วันที่ เดือน พ.ศ. ที่กระทู้เราดีใจมาก
เรื่องนี้สนุกมากเหมือนเราได้เข้าไปเล่นเองเลย
สนุกถึงขนาดที่ว่าเราเก็บไปฝันเป็นเรื่องเป็นราว งือน่าอายจัง :-[
ป.ล.ขอโทษนะค่ะเราอ่านเรื่องนี้มานานแล้วแต่ไม่เคยเม้นเลย
แต่คราวนี้เราขอแก้ตัวเราจะเม้นบ่อยๆคนเขียนจะได้มีกำลังใจมากๆ
-
จบแล้วหรอฮะ
-
:impress2: :impress2:
เข้ามานั่งเล่น ให้กำลังใจคนแต่ง
การเดินทางได้เปิดฉากขึ้นอีกครั้ง ด้วยความรัก และความหวัง ความเข้าใจ
ไม่ได้เจอกันนานก็คิดถึง
-
อ้ากกกกก กลับมาแล้วๆๆ ชอบมากจริงสำหรับเรื่องนี้ ยิ่งอ่านยิ่งติด แต่ตอนนี้อ่านไปอ่านมาชักรู้สึกสงสารพ่อเฟี๊ยต เหมือนกลายเป็นคนธรรมดา ที่มีเพียงความฉลาดที่มหาศาล แต่ไม่สามารถบู๊หนักๆได้แบบเมื่อก่อน เฮ้ออออ สงสารจริงๆนะเนี่ย อยากให้วันนึงเฟี๊ยตกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อน กลับมาใช้จักระได้ เรากลัวว่าวันนึงเฟี๊ยตจะคิดมากว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงหรือเปล่า กระซิกๆ เศร้าใจที่สุด
ปล.ขอบคุณท่านผู้เขียนมากนะครับ ที่กลับมาเขียนนิยายเรื่องนี้ต่อ ตอนแรกผมเศร้ามากนึกว่าจะไม่มีตอนต่อไปแล้ว แต่ตอนนี้นิยายเรื่องนี้กลับมาโลดแล่นอีกครั้ง โอ็ ช่างดีมากมาย
-
ได้เวลา...ออกเดินทางแล้ว!!!! :z2: :z2: :z2:
ปล. ดีใจที่ได้อ่าน :hao5:
ขอบคุณคนเขียนอีกครั้ง :pig4:
-
มาดันๆเลิฟๆๆๆ :katai4: :hao7: เป็นกำลังใจให้คับๆๆ
ขอคุนที่มาต่อนะคับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 189 The Little House
“เดี๋ยวข้าจะส่งพวกเอ็งไปยังทางออกที่ใกล้กับเมืองมีนาคมที่สุดละกัน”
ลุงหัสดินพูดพร้อมกับถอยหลังออกมาจากบริเวณใจกลางห้องโถงนั้น เขาใช้เท้าเขี่ยก้อนหินก้อนหนึ่งที่กลิ้งอยู่ตามพื้นห้อง แล้วจึงนำเท้าเดาะมันขึ้นมา ก่อนจะเตะเจ้าก้อนหินนั้นลอยไปในอากาศ
ก้อนหินก้อนนั้นลอยไปกระทบใจกลางเพดานด้านบนห้องโถงซึ่งมีลักษณะกลมและแบนราบต่างจากบริเวณอื่นอย่างชัดเจน มันสั่นเล็กน้อยก่อนจะถล่มลงมายังพื้นเบื้องล่าง ราวกับว่ามันเป็นกลไกอัตโนมัติที่แฝงไว้ในภาพลักษณ์ของดินและหินอย่างนั้น เสียงการสั่นไหวของแผ่นหินด้านบนลั่นดังขึ้นจนรู้สึกได้ถึงการสั่นไหว พร้อมกันกับที่เพดานด้านบนค่อยๆ ลดตัวลงมายังพื้นดินด้านล่าง ราวกับจะเป็นพื้นลาดเพื่อเชื่อมต่อไปยังโลกด้านบน ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนจึงมีลักษณะเหมือนกำลังยืนอยู่ตรงกลางของแอ่งหรือส่วนเว้าของบ่อน้ำที่แห้งขอดอย่างใดอย่างนั้น ด้วยความที่ห้องโถงนั้นมีความกว้างมาก ทำให้พื้นที่ทางลาดนั้นค่อนข้างไกล ลึก และชันอยู่มากทีเดียว ถ้าจะให้ค่อยๆ เดินไต่ทางลาดชันนี้ขึ้นไปนั้น เห็นทีว่าคงจะต้องเหนื่อยและใช้เวลาอยู่มากเอาการ
ไม่มีคำอำลาใดเพิ่มเติมสำหรับอาจารย์ของเขา เฟี๊ยตชำเลืองไปเห็นลุงหัสดินยกมือขึ้นให้เป็นเชิงอำลาน้อยๆ ก่อนที่เพดานห้องโถงนั่นจะลดตัวลงมาเป็นทางลาดอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้ผู้เป็นครูที่ได้ประสิทธิ์ประสาทวิชามาตลอดเวลากว่าเดือนได้หายไปจากคลองจักษุของเขาเรียบร้อยแล้ว
“กันต์ ธัน ศัตรูคนแรกที่เจอหลังจากขึ้นไปบนพื้นดินแล้วให้กูเป็นคนจัดการ กูอยากทดสอบอะไรนิดหน่อย”
เฟี๊ยตเอ่ยอย่างเรียบๆ หลังจากที่ทั้งสามคนมายืนรวมกันตรงทางลาดยาวขึ้นไปบนแผ่นดินเบื้องบนเหล่านั้น
“งั้นคนที่สองก็ต้องยกให้กู เพราะกูก็ต้องทดสอบวิชาใหม่เหมือนกัน” ธันพูดพร้อมยักคิ้วอย่างเห็นสนุก
“คนที่ใช้เวลาเยอะกว่าแพ้ ใครแพ้ต้องเป็นเบ๊ให้กับสองคนที่เหลือเป็นเวลาหนึ่งวันเต็มๆ” กันต์พูดพร้อมยิ้มที่มุมปาก
“ได้ไงวะ งี้มึงก็ขี้โกงดิ มึงไม่แข่ง แต่ไม่ว่าเฟี๊ยตหรือกูจะชนะ มึงก็ได้ส่วนแบ่งไปอย่างลอยลำ” ธันแย้งมาอย่างรู้ทัน
“กูเป็นกรรมการไง กูต้องได้ค่าตัดสินดิ” กันต์เถียง
“กลัวแพ้?” เฟี๊ยตถามกลับอย่างยียวน
“ไม่กลัวโว้ย ตกลงตามนั้น เพราะไม่ว่ายังไง กูก็ไม่แพ้อยู่แล้ว ตี๋น้อยหนะ ระวังตัวเองให้ดีนะจ๊ะ ช่วงนี้พี่เป็นเชื้อราในร่มผ้า กำลังหาคนมาช่วยซักกางเกงในพอดี ฮ่าฮ่าฮ่า”
“สังคังพ่องดิ กูจะปล่อยให้เชื้อราขึ้นเยื่อบุสมองให้แม่งตายห่าไปเลย ไอ้แขกขี้กร่างเอ๊ยยย” เฟี๊ยตพูดอย่างติดตลกด้วยเช่นกัน
น้ำปริมาณไม่น้อยกำลังค่อยๆ แทรกตัวออกมาทางชั้นหินเหล่านั้น ราวกับว่าเบื้องหลังของกำแพงหนาเหล่านั้นเป็นแหล่งบรรจุมวลน้ำขนาดใหญ่ ของเหลวภายในแอ่งที่พวกเขายืนอยู่เพิ่มปริมาณอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นแหล่งน้ำขนาดย่อมไปเสียแล้ว พวกเขาทั้งสามคนปล่อยตัวเองให้เป็นไปตามธรรมชาติ แรงดันน้ำค่อยๆ พยุงตัวพวกเขาให้ลอยไปตามระดับน้ำ ดูเหมือนว่าของเหลวเหล่านี้จะเป็นเครื่องมือพาพวกเขาไปสู่โลกเบื้องบนอีกครั้ง
เฟี๊ยตเอื้อมมือไปจับมือธันและกันต์ และธันกับกันต์ก็จับมือกันจนชายทั้งสามคนมีลักษณะเหมือนเป็นวงกลม
“หลังจากนี้คงจะต้องลำบากขึ้นอีกมาก ไม่ว่าจะเจออุปสรรคอะไร ขอแค่ให้พวกเราจับมือกัน ไม่ทิ้งกันเหมือนตอนนี้ก็พอ”
เฟี๊ยตเอ่ยพร้อมกับหันไปมองหน้าเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคน เภสัชกรหนุ่มบีบมืออย่างถ่ายทอดกำลังใจไปยังรสสัมผัสเหล่านั้น
ระดับน้ำค่อยๆ เพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ จนพวกเขากลายสภาพมาเป็นลอยคออยู่ในแอ่งน้ำในที่สุด มันค่อยๆ พาพวกเขาขึ้นไปสู่ด้านบนอย่างช้าๆ สายตาของพวกเขามองเห็นท้องฟ้าด้านบนชัดเจนขึ้นเป็นลำดับ ท้องฟ้าที่พวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองมาเป็นเวลาแสนนาน
“วันหนึ่งมึงอาจจะโง่ กูอาจจะฉลาด วันหนึ่งกูอาจจะฉลาด มึงอาจจะโง่ วันไหนที่เราโง่ทั้งคู่ กันต์ก็จะฉลาดมาทดแทน ดังนั้น มันเลยเป็นเหตุผลให้พวกเรามาเป็นทีมเดียวกัน และอยู่ด้วยกันในเวลานี้ ถึงแม้กูจะเพิ่งเคยเจอพวกมึงทั้งคู่แค่ในความฝันแห่งนี้ แต่กูกลับรู้สึกเหมือนกับรู้จักกับพวกมึงทั้งสองมานานมาก เผลอๆ จะมากกว่าเพื่อนในชีวิตจริงกูบางคนด้วยซ้ำ”
ธันพูดขึ้นมาอย่างจริงใจ ในดวงตาคมคู่นั้นฉายความเชื่อใจและไว้ใจในเพื่อนทั้งสองในทีมอย่างเต็มเปี่ยม เด็กหนุ่มบีบมือเพื่อนทั้งคู่เป็นการตอกย้ำความรู้สึกเหล่านั้นไปทางร่างกายอีกครั้ง
“เงินสิบล้านมีค่ามากก็จริง แต่มันไม่มากกว่าไปกว่ามิตรภาพของพวกเราหรอก กูขอแค่ว่าถ้าวันหนึ่งพวกเราต้องตาย ขอให้ตายทั้งๆ ที่ยังเป็นเพื่อนกันไปแบบนี้ อย่าให้ใคร อะไร หรือสิ่งไหนมาบิดเบือนความเป็นเพื่อนของพวกเราไปได้ แม้แต่ชัยชนะของเกมนี้ที่เป็นเป้าหมายของพวกเราก็ตาม”
กันต์พูดขึ้นเป็นคนสุดท้าย พร้อมกับบีบมือของเพื่อนทั้งสองด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่เช่นกัน พวกเขาทั้งสามคนยิ้มกว้างให้กันอย่างจริงใจ ดูเหมือนว่าเหตุการณ์เฉียดตายนี้จะให้อะไรกับพวกเขาทั้งสามคนมากกว่าที่คิด
สายน้ำในเวลานี้รุนแรงขึ้นอย่างรู้สึกได้ ระดับน้ำเพิ่มขึ้นมากพร้อมกับดันตัวพวกเขาขึ้นไปอย่างบนอย่างรวดเร็ว เมื่อแอบชำเลืองมองเบื้องล่างก็พบว่าเหตุที่ทำให้กระแสน้ำทวีขึ้นในเวลาอันสั้นน่าจะเป็นเพราะว่าพื้นดินเบื้องล่างนั้นดันตัวขึ้นมาพร้อมกันด้วย ความชันของแผ่นดินค่อยๆ น้อยลงเรื่อยๆ ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสามจะใกล้ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว
ปังงงงงงงงงงงงงงง
เสียงแผ่นดินพับมาประกบกันดังขึ้นด้วยเสียงดังสนั่น พวกเขาทั้งสามคนมายืนอยู่บนแผ่นดินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ณ ขณะนี้ ระดับน้ำเหล่านั้นค่อยๆ น้อยลงไปเรื่อยๆ ตั้งแต่เปลือกแผ่นดินทั้งสองจะประกอบกัน จนถึงตอนนี้ มวลน้ำเหล่านั้นก็แทบจะซึมหายไปอย่างสมบูรณ์ ส่วนที่ยังพอเหลือปรากฏอยู่บ้างก็ค่อยๆ ซึมหายลงไปในแผ่นดินอย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่ชั่ววินาที พวกเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองยืนอยู่บนผืนทุ่งหญ้าธรรมดาเท่านั้น มันดูปรกติเสียจนแทบจินตนาการไม่ออกว่าลึกลงไปเบื้องล่างนั้นประกอบไปด้วยทางเดินลับที่แสนสลับซับซ้อนมากมาย
ปังงงงงงงงงงงงงงง
ยังไม่ทันที่พวกเขาทั้งสามคนยังไม่ทันจะซึมซาบกับบรรยากาศของสายลมแสงแดดแห่งโลกเบื้องบนอย่างจุใจ ก็ปรากฏกับสิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่ราวสนามบาสเกตบอลย่อมๆ หล่นมาทับบริเวณที่พวกเขายืนอยู่ตรงนั้นด้วยเสียงดังลั่น สิ่งนั้นครอบบรรจุพวกเขาไว้อย่างสมบูรณ์ มันมีลักษณะคล้ายบ้านขนาดใหญ่ที่ภายในว่างเปล่า หลังคาของมันสูงขึ้นไปทางด้านบนมากและปิดสนิทไม่ให้เห็นบรรยากาศภายนอกได้แม้แต่น้อย ภายในตกแต่งด้วยสิ่งของหลายสีหลายรูปทรงซึ่งประกอบอยู่บนตัวบ้านที่เป็นสีน้ำตาลอ่อน ลักษณะของมันเป็นไปในทางค่ายกลหรือกับดักอะไรสักอย่างของการ์ดในเกมนี้
ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง
แต่ก่อนที่พวกเขาทั้งสามคนจะตั้งตัวได้ทันและใช้สติปัญญาขบคิดพิจารณาถึงสิ่งที่กักขังเขาอยู่ให้แตกฉานไปนั้น เสียงระเบิดก็ดังขึ้นจากรอบทิศทาง พร้อมกับชิ้นส่วนสีน้ำตาลขนาดประมาณกำปั้นจากทั่วสารทิศจะพุ่งตรงเข้ามาที่พวกเขาทั้งสามอย่างมาดร้าย
การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นแล้ว!
“The wall of art RELEASE!”
เสียงของสมาชิกหน้าใหม่ของทีมดังคำรามขึ้นเป็นคนแรก กันต์ปลดปล่อยบาเรียเข้าปกคลุมตนเองและเพื่อนทั้งสองตั้งแต่กระสุนเหล่านั้นห่างจากพวกเขาออกไปมาก ลูกกระสุนเท่ากำปั้นพุ่งตรงเข้ากระแทกกับเกราะกำบังล่องหนก่อนจะหล่นลงไปอยู่บนพื้นอย่างสิ้นฤทธิ์ ไม่ว่าการโจมตีเหล่านั้นจะดูเหมือนมาแบบไม่ทันตั้งตัวแค่ไหน แต่มันก็ดูช้าไปมากสำหรับพวกเขาอยู่ดี
เฟี๊ยตย่อตัวลงกับพื้นก่อนจะกระเถิบตัวเองเข้าไปใกล้ขอบบาเรียขึ้นอีกนิดเพื่อพินิจพิเคราะห์กระสุนเหล่านั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน มันมีลักษณะกลมบ้าง เหลี่ยมบ้าง สีออกน้ำตาลอ่อนไปถึงเข้ม ดูคล้ายว่ามันจะแข็งแต่ป่นบริเวณขอบ เฟี๊ยตเห็นเศษของมันร่วงกระจายอยู่ประปรายเป็นเศษผงขนาดเล็ก
“ขนมปัง...”
“ส่งไพ่สูงสุดที่มีออกมาให้หมด ไม่อย่างนั้นศพพวกแกไม่สวยแน่!”
เสียงข่มขู่ดังมาจากมุมหนึ่งของบ้านหลังนั้น เมื่อพวกเขาหันไปมองก็พบว่า คนพูดเป็นหญิงสาวหุ่นดีที่มีท่าทีร้ายกาจอย่างไม่น่าเชื่อ ศัตรูของพวกเขาคนนั้นอยู่ในชุดบิกินี่สีดำสนิท เผยให้เห็นเรือนร่างที่คอดเว้าอย่างอิสตรีขนานแท้ เอวกลมกลึงสอดรับกับก้อนเนื้อปทุมถันที่ใหญ่กำลังดี สะโพกผายควบคู่ไปกับต้นขาและปลีน่องที่ไม่เล็กและไม่ใหญ่จนเกินไปนัก เท้าของเธอสวมอยู่ในส้นสูงสีแดงสด แผ่นหลังปกคลุมด้วยชุดคลุมกันหนาวขนสัตว์สีเทาอมดำ ใบหน้าที่มีลักษณะเด่นเป็นริมฝีปากสีแดงเลือดนั้นแสยะยิ้มให้พวกเขาอย่างท้าทาย
“ตาย ตาย ตาย ตายแน่ๆ ฮ่าฮ่าฮ่า”
ข้างๆ ของแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนแรกนั้นเป็นปีศาจขนาดยักษ์ที่มีลักษณะน่ากลัวผิดมนุษย์มนาไปมาก ตัวของมันเป็นผิวสีขาวเกรียมแดดที่ขยายขนาดราวกับเป็นรถถังขนาดย่อมๆ เสื้อของแทบจะปริออกจากกันด้วยความใหญ่โตมโหฬารของร่างกายส่วนบนนั้น กางเกงสีดำของมันขาดหลุดลุ่ย เท้าของมันสกปรกและปราศจากรองเท้า ท่าทางของมันโสมมและซอมซ่อต่างจากคู่หูของมันที่ดูเหมือนจะสวยงามหมดจรดและผ่านการตกแต่งมาอย่างดี จากน้ำเสียงของเจ้ายักษ์ตัวนี้แล้ว สันนิษฐานได้ว่ามันจะเป็นเพศชาย
“ขนมปัง” เฟี๊ยตรำพึงอยู่ในลำคอ
“บ้านขนมหวาน” ธันพูดพร้อมกับกวาดตามองไปรอบบ้านหลังนั้น
“The Sweet Malefactors, Hansel and Gretel! (สองอสูรขนมหวานฮัลเซลและเกรเทล!)”
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
รออ่านคอมเมนท์คนใจดี ^ ^
-
อ้ายยยยยยยยยย ค้างมากกกกกก :ling1: :ling1: :ling1: เขาดีใจมั๊กๆๆๆๆๆที่ตัวกลับมา คิดถึง รอตอนต่อไปน้า โอ้มๆๆๆๆๆจงรีบมาๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
รักนิยายเรื่องนี้มากอ่ะ นะ รักคนแต่งเน้อ :mew1: แล้วก้ เฟี๊ยตเป็นตัวเรื่องที่ชอบมากอ่ะฉลาดดีชอบๆ
-
ค้างงงงงงง :katai1:
แบบสะดุดหัวทิ่มเลยอะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน :3123:
พร้อมสะกดจิต :oni3: ให้มาต่อเร็วๆ
-
ค้างงงง มาต่อไวๆนร๊าาาคนเขียน เป็นกำลังใจให้จร้าาา
o13 o13 o13 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:mew6: :mew4:
-
:mew1:
ตามอ่านมานานแล้วค่ะ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งนะคะ แต่งต่อให้จบนะจะรออ่านอย่างใจจดใจจ่อจ้ะ
-
:pig2: :pig2:
สดุดหกล้มหัวแตกกันเลยทีเดียว อ๊ากกกกก
เป็นกำลังใจใหัเฟียต กัน ธัน และก็คนแต่ง
ขอให้คนแต่งมีกำลังใจ และกำลังกายเยอะๆ
-
เพิ่งมาตะลุยอ่านวันนี้ค่ะ ชอบมากๆๆๆ ปกติเป็นคนชอบนิยายแฟนตาซีอยู่แล้ว แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สุดยอดมากๆ อ่านไม่เบื่อเลยค่ะ
ตั้งแต่บ่ายโมงจนถึงตอนนี้ก็อยู่ที่ตอน 115 แล้วค่ะ คาดว่าไม่เกินพรุ่งนี้จะตามทัน
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆแบบนี้ด้วยค่ะ
ยังไก็จะเป็นกำลังใจให้นะคะ
-
อ่าน3-4หน้าแรก สงสารผู้แต่งมาก
ชอบเรื่องนี้มากๆเลย รอนิยายแนวนี้มานานละ
ไม่ค่อยมีคนแต่งแบบนี้ด้วย เดวขออ่านต่อแล้วจะมาเมั้นใหม่ ฮิฮิ
-
จะรออ่านว่าเฟี๊ยตจะสู้อย่างไง โดยที่ไม่มีจักระ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ว่าจะกับไปอ่านใหม่ตั้งแต่แรกยังไม่ได้ไปอ่านเลย
-
มาต่อเร็วๆๆนร้า :mew2:
-
กรี๊ดดดดดด โผล่ขึ้นมาก็เจอศึกเลย ทั้ง3คนได้ลองวิชาซะแล้วสิ
อยากรู้จังว่า3คนนั้นจะจัดการยังไง มาต่ออีกไวๆน้า รออยู่ๆ ><
-
ตอนนี้ตามอ่านจนทันแล้วนะคะ ชอบมากๆเลย
รอคอยต่อต่อไปอยู่นะคะ สู้ๆค่ะ :mew1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านครับ(ช้าไปมั้ยเนี่ย 55555) อ่านได่สามสิบกว่าตอนละ
อยากบอกคนเขียนว่าเขียนได้สนุกมากๆๆๆๆๆครับ สุดยอดอะ ตามหามานานละนิวายวายแนวนี้ ^^
เขียนได้ดีมากเลยอะครับ อธิบายรายละเอียดได้ดีมากเลย อ่านตามละเห็นภาพเลย
เหมือนได้เข้าไปเล่นเกมส์ด้วยเลยครับ 55
ถึงตอนแรกๆจะมีคนบอกว่าดำเนินเรื่องช้า แต่สำหรับผมว่าดีนะครับ ชอบอะไรที่อธิบายเยอะๆๆ
จะตามอ่านต่อไปเรื่อยๆนะครับ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน สู้ๆๆๆๆๆ o13 :mew1: :katai2-1:
+เป็ด เป็นกำลังใจคับ :impress2:
-
มาถึงพื้นดินปุ๊บศัตรูมาปั๊บ โอ้ยยยยยลุ้นๆกำลังสนุกเลยจ้า
มาต่อไวๆนะ สนุกมากกกกกทุกตอนเลย สู้ๆค่ะ
:กอด1: :กอด1:
-
ค้างงงงงงงง ตึ่งงง อย่าปล่อยไว้นานน้าาาาา ขนมปังจะขึ้นรา อิอิ :o8:
-
มาดันๆ55 รอๆ :hao7:
-
ต้องบอกก่อนเลยว่า ผมเคยอ่านนิยายแฟนตาซีมาพอควร แต่ไม่เคยอ่านแนวเกมส์ออนไลน์แบบนี้เลยจริงๆ
ถือว่าเป็นเรื่องแรกที่ได้อ่าน และนิยายแนวนี้หาอ่านยากมาก ส่วนใหญ่จะเป็นแนวความรักมัธยม มหาลัย ไม่ก็มาเฟีย บลาๆ
ต้องขอชมคนเขียนเลยว่า "เก่ง" เพราะนิยายแนวเกมส์ผสมแฟนตาซีแบบนี้ การจะเขียนออกมาให้คนได้อ่านและเข้าใจในเนื้อเรื่องที่เราต้องการจะสื่อ หรือให้คนที่ไม่เคยเล่นเกมส์(แบบผม)ได้เข้าใจโลกแห่งเกมส์ อีกทั้งยังต้องใส่อารมณ์ของตัวละคร เหตุการณ์ต่างๆ เพื่อให้เรื่องราว ความสัมพันธ์ของตัวละครแต่ละตัว ปมปัญหาและปริศนาที่เชื่อมต่อกันเป็นเรื่องเป็นราว โดยไม่ทิ้งความรู้สึกของความเป็นนิยายเกมส์ออนไลน์ไป ผมว่ามันยากมากเลยอ่ะ
... แล้วก็ นิยายแนวนี้ มันไม่เป็นที่นิยมกับคนส่วนมากสักเท่าไร ยิ่งเป็นนิยายชายรักชายแล้วยังเป็นแนวเกมส์ออนไลน์อีก คนอ่านเลยน้อย ฟีดแบคช่วงแรกๆ เลยดูน้อยมาก ซึ่งมันส่งผลต่อคนเขียนในระยะยาวว่า "เอ๊... ทำไมมีคนอ่านน้อยจังว้า, คนอ่านหายไปไหนกันหมด ทั้งๆที่นิยายบางเรื่องแค่ลงตอนสองตอน กลับมีคนเม้นมากมาย" แรกๆ อาจจะยังพอสู้ไหวเพราะความชอบส่วนตัว(เดาว่าคนเขียนบ้าเกมส์ 555) แต่นานไป มันบั่นทอนกำลังใจจริงๆนะ ซึ่งผมว่า คนเขียนโครตมีความอดทนเลยอ่ะ แต่งนิยายเก่งแล้วยังอดทนต่อกำลังใจที่ไหลมาทีละน้อยทีละนิด แต่พอนานไปแล้วมันกลับยิ่งใหญ่นะผมว่า ดูได้จากตอนที่คนเขียนตัดฉับ หยุดไปเสียเฉยๆ ก็เริ่มมีคนที่ติดตามอย่างเหนียวแน่นโผล่ออกมาเรื่อยๆ
... ผมเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ก็ตอนที่มันถูกย้ายมาห้องนิยายที่จบแล้วนี่ล่ะ (แอบเสียดายที่คนเขียนตัดจบไปเสียดื้อๆเหมือนกัน) คนเขียนเขียนนิยายเรื่องนี้ออกมาดีมากเลย สำหรับคนที่ไม่มีความรู้เรื่องเกมส์อย่างผมยังเข้าใจและจินตนาการตามได้ เรียกว่าอ่านจนอยากจะเล่นเกมส์นี้ขึ้นมาบ้างเลยล่ะ ฮ่าาา ๆ ๆ
ปล, ทั้งหมดทั้งมวลที่เวิ่นเว้อมาซะยืดยาวนั้น ผมอยากให้คนเขียนคิดว่ามันคือกำลังใจเล็กๆในซอกหลืบของเล้าเป็ดก็แล้วกันนะ
สู้ ๆ ครับ ผมรออ่านอยู่น้าาา (มาต่อเร็วๆเด้ออ...) :hao3: :hao3: :hao3:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
บทที่ 190 Hansel and Gretel
“ของกูเกรเทล”
เฟี๊ยตพูดด้วยเสียงไม่ดังเท่าไหร่นัก สายตาแหลมจับจ้องไปยังหญิงสาวในชุดบิกินี่นั่น เธอเอ่ยปากข่มขู่ก่อน น่าจะเป็นหน้าที่ของเขา
“งั้นของกูก็ไอ้ยักษ์ฮันเซลนั่นสินะ อะไรว๊า โคตรขี้โกง ตัวเองเอาผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อย ปล่อยให้ชาวบ้านต้องมาสู้กับไอ้ยักษ์ตัวเท่ารถถัง”
ธันบ่นไปเรื่อยเปื่อย แต่แท้จริงแล้ว เขาชอบที่จะจัดการกับเจ้ายักษ์นี่มากกว่า การรับมือกับผู้หญิงที่ดูจะเต็มไปด้วยมารยาแบบนั้นท่าทางจะยากเกินไป
ปังงงงงงงงงงงงงงง
เสียงกระทบกันของวัตถุดังสนั่นขึ้นในจังหวะนั้นเอง เจ้าพี่ชายร่างยักษ์นั่นดูเหมือนจะคว้าขนมอะไรสักอย่างมาจากฝาผนังปามาที่บาเรียของพวกเขาอย่างเต็มแรง แต่มันก็ทำได้เพียงทำให้เกิดเสียงและลงไปนอนแน่นิ่งสิ้นฤทธิ์อยู่กับก้อนกระสุนที่เกลื่อนกลาดอยู่ก่อนแล้ว
“เรื่องมากนัก จะสลับกันก็ได้หวะ”
เฟี๊ยตพูดต่อโดยไม่ให้ความสนใจก้อนครัวซองยักษ์ที่เพิ่งกระแทกเข้าตรงบาเรียตรงหน้าของตนแม้แต่นิดเดียว
ปังงงงงงงงงงงงงงง
เสียงดังสนั่นดังขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นฝีมือของน้องสาวคนสวยที่หยิบปืนปลายกระบอกกว้างออกมาส่งกระสุนอีกครั้ง มากาฮองขนาดประมาณลูกเทนนิสวิ่งมากระทบกับกำแพงล่องหนห่างไปจากก้านคอของธันแค่นิดเดียว ก่อนจะกลิ้งลงไปนอนบนพื้นไปอีกราย
“ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้นหวะ อิโธ่เอ๊ย”
ว่าที่สถาปนิกหนุ่มตอบอย่างยียวน โดยไม่ได้มีท่าทีสนใจก้อนขนมหวานสัญชาติฝรั่งเศสที่วิ่งเข้ามาจู่โจมเช่นกัน
“ฉันจะฆ่าแกให้ตาย ฉันจะฆ่าแกให้ตาย!”
เจ้าของชุดบิกินี่กรีดร้องมาอย่างเหลืออด เมื่อเห็นท่าทีว่าคู่ต่อสู้ทั้งสามนั้นประเมินฝีมือเธอไว้ต่ำมาก หญิงสาวปลดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นแผ่นหลังที่มีบราวนี่ขนาดประมาณฝ่ามือร้อยต่อกันอยู่เป็นสาย มือเรียวงามนั่นประกอบสายของหวานนั้นเข้ากับปืนของเธอ ดูเหมือนว่าเจ้าปืนยาวนั่นจะกลายสภาพเป็นปืนกลในไม่ช้า
“พวกแกตายแน่ๆ พวกแกตายแน่ๆ”
เจ้ายักษ์นั่นก็แสดงอาการออกมาให้เห็นเช่นกัน มันบ่นพึมพำอะไรที่จับใจความไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ท่าทีของมันดูหงุดหงิดงุ่นง่าน เพียงแค่อึดใจเดียว มันก็ใช้มือไปแตะที่ผนังของบ้านขนมหวาน และแทบจะทันทีทันใด ขนมเหล่านั้นก็เกินการเคลื่อนที่ไปมาราวกับมือของหวานเหล่านั้นถูกติดตั้งอยู่บนสายพานสำหรับใช้เคลื่อนที่
ปังงง ปังงง
แต่ยังไม่ทันที่เฟี๊ยตหรือธันจะได้ก้าวออกจากเกราะกำบังโปร่งใสนั่น เจ้าของบาเรียก็ได้หยิบปืนพกที่เสียบติดเอวไว้ตั้งแต่ช่วงฝึกวิชานั่นออกมาลั่นไกอย่างรวดเร็ว ลักษณะการยิงปืนของกันต์น่าสนใจเป็นอย่างมาก เพราะชายหนุ่มเลื่อนมือทั้งสองข้างเพื่อเล็งเป้าหมายพร้อมกันทั้งมือซ้ายและมือขวา แถมยังระเบิดกระสุนออกไปในช่วงจังหวะเดียวกันอีกด้วย ความสามารถดังกล่าวบ่งถึงความเฉียบคมในการแยกแยะประสาทสัมผัสของทนายความหนุ่มได้อย่างชัดเจน แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่มนุษย์จะสามารถเหนี่ยวไกได้เข้าเป้าทั้งสองจากทั้งมือซ้ายและขวาในเวลาพร้อมกัน ราวกับว่าร่างกายของกันต์จะมีระบบในการแยกการรับรู้อย่างใดอย่างนั้น เฟี๊ยตหรี่ตาน้อยๆ ด้วยความสนใจ ดูเหมือนว่าไม่ใช่แค่เขาและธันเท่านั้นที่ได้ใช้เวลาหลายสิบวันนั้นอย่างคุ้มค่า กันต์ก็ดูเหมือนจะพัฒนาตนเองขึ้นไปได้ไวไม่น้อยเหมือนกัน
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงร้องดังมาจากสองพี่น้องคู่นั้นดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวดอยู่เลย ลูกปืนเหล่านั้นทะลุผ่านร่างของเจ้าสองอสูรไปเฉยๆ อย่างนั้น ไม่มีร่องรอยบาดแผลแสดงให้เห็นแม้แต่นิดเดียว
“กรรมการแจกคำใบ้ละ ผู้เข้าแข่งขันพร้อมลงสนามยัง” กันต์เอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองเพื่อนทั้งสองทีละคน
“คำใบ้มึงแห้งแล้งมากเลยหวะ ฮ่าฮ่า” เฟี๊ยตตอบอย่างนึกตลก
“ผู้ชายอะไร๊ ยิงปืนใส่ผู้หญิงก็ได้ด้วย ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยจริงๆ” ธันทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเหมือนแกล้งจะหัวเสีย
“เดี๋ยวกูจะปรับแพ้ทั้งคู่ ตกลงพร้อมไม่พร้อม” กันต์ขัดความสำบัดสำนวนของเพื่อนทั้งสองคนอย่างหมั่นไส้
“พร้อม”
“พร้อม”
“เริ่ม!”
ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง ปังงง
เฟี๊ยตและธันกระโจนออกไปจากเกราะกำบังแห่งนั้น ในจังหวะเดียวกันกับที่เสียงกัมปนาทของการจู่โจมจากสองพี่น้องได้เปิดศักราชขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนมันจะเป็นช่วงเสี้ยววินาทีเดียวกันที่ทางฝ่ายนั้นตัดสินใจเข้าแลก
เฟี๊ยตมุ่งหน้าตรงไปทางหญิงสาวบนรองเท้าส้นสูงซึ่งเป็นเป้าหมายของเขา ตอนนี้อสูรสาวคนนั้นตั้งหลักรัวปืนส่งกระสุนบราวนี่ขนาดเท่าฝ่ามือใส่เขาแบบไม่หยุดหย่อน แต่จังหวะการโจมตีก็ผิดไปจากที่เขาคิดพอสมควร เพราะตอนแรกที่ดูจากจำนวนกระสุนที่พาดระโยงระยางอยู่ เฟี๊ยตคิดว่าน่าจะยิงได้ต่อเนื่องแบบปืนกล ในความจริงแล้ว หล่อนยิงได้ต่อเนื่องก็จริง แต่ก็อยู่ในระดับที่เร็วกว่าปืนทั่วไปไม่มากเท่านั้น อย่างไรก็ตาม กระสุนขนมสีน้ำตาลเหล่านั้นที่สาดออกมาก็มากมายพอที่จะทำให้เขาเคลื่อนไหวเข้าประชิดตัวได้ช้าลง
เฟี๊ยตเริ่มต้นวิ่งออกจากบาเรียคุ้มภัยแห่งนั้นตรงไปยังร่างของเกรเทลเพื่อจะเร่งปิดการต่อสู้ให้ไวกว่าเพื่อนรุ่นน้อง ชายหนุ่มรวบรวมจิตไว้ที่ดวงตาทั้งสองข้าง สายตาเขาเพ่งมองไปยังลูกกระสุนเหล่านั้นอย่างตั้งใจ เมื่อใช้จิตภาพที่เห็นก็จะยิ่งชัดเจนมากขึ้น ราวกับว่ากระสุนเหล่านั้นมันเคลื่อนไหวช้าลง
เภสัชกรหนุ่มเคลื่อนที่หลบกระสุนเหล่านั้นอย่างง่ายดาย เขาเพียงแค่ใช้การเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาก็แทบจะเพียงพอจะหลบหลีกห่ากระสุนเหล่านั้นได้แล้ว ยิ่งเขารวมรวมจิตไว้ที่เท้ายึดกับพื้นให้แน่นมากขึ้นยามที่ต้องการจะหลบ และคลายจากพื้นให้มากขึ้นยามที่จะเคลื่อนไหว ความไวในการเคลื่อนที่เขาก็รวดเร็วขึ้นอย่างก้าวกระโดดไปอีกขั้น
ในขณะที่อีกฟากหนึ่ง ธันก็เคลื่อนตัวออกไปด้วยความรวดเร็วไม่แพ้กัน ต่างกันตรงที่ว่าธันไม่จำเป็นต้องรวบรวมจิตเช่นเฟี๊ยต เขาเพียงรวบรวมจักระไว้ที่เท้าก็เพิ่มความคล่องตัวได้อย่างมหาศาล เจ้ายักษ์นั่นไม่ได้พยายามจู่โจมเข้าด้วยระยะไกลอย่างเช่นที่ปีศาจน้องสาวทำ เขาไม่จำเป็นต้องหลบหลีกการจู่โจมอย่างทางอีกฟากหนึ่ง
แต่เหมือนว่าเจ้ารถถังย่อมๆ นั่นก็ไม่ให้เขาได้เปรียบเพื่อนร่วมแข่งขันอยู่นาน มันหันไปหยิบขนมอะไรสักอย่างที่เป็นแท่งยาวขนาดราวกับเสาหินมาจากผนัง อสูรฮันเซลหยิบมันขึ้นมาอย่างคล่องแคล่วราวกับว่ามันเป็นเพียงไม้จิ้มฟันอันเล็กๆ เท่านั้น ดูเหมือนว่าที่มันเคลื่อนย้ายขนมหวานในบ้านนี่จนมั่วซั่วไปหมดก็เพียงเพราะต้องการอาวุธซินนามอนทวิสต์ยักษ์ขนาดเท่าเสาบ้านมาจากอีกฟากนั่นเอง
เจ้ายักษ์นั่นมองมาที่เด็กหนุ่มอย่างหมายมั่นปั้นมือ อีกไม่กี่ช่วงตัว ศัตรูของมันก็จะเข้ามาอยู่ในระยะการจู่โจมแล้ว ถ้าโดนพลองขนาดยักษ์เข้าไป ท่าทางว่าไม่ตายก็คงจะเลี้ยงไม่โต!
“แก!”
เสียงของคู่ต่อสู้ของทางฝั่งเฟี๊ยตดังขึ้นอย่างขัดใจ เกรเทลตัดสินใจปลดกระสุนบราวนี่ออกในจังหวะนั้นเนื่องจากเห็นได้ชัดว่าไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ให้กับชายหนุ่มคนนั้นได้เลย หญิงสาวหันไปหยิบถุงขนมอะไรสักอย่างที่กำลังเคลื่อนตัวมาใกล้มือพอดี หล่อนฉีกปากถุง ก่อนจะเทผงสีขาวเหล่านั้นลงในลำกล้องจากทางด้านข้างอย่างเร่งรีบ ดูเหมือนว่าปืนนั้นจะมีกลไกสำหรับจู่โจมได้หลายรูปแบบ
ฟู่ววววววววววววววว
เกรเทลตวัดปลายปืนนั้นก่อนจะยิงออกมาส่ายไปมาอย่างคล่องแคล่ว ผงสีขาวละเอียดประมาณมากมายฟุ้งกระจายออกมาราวกับจะเป็นปราการป้องกันไม่ให้ชายหนุ่มเข้าประชิดตัวอย่างใดอย่างนั้น ผงสีขาวบางส่วนที่ตกกระทบพื้นแล้วกลายสภาพเป็นของเหลวเหนียวหนืดสีน้ำตาลซึ่งยังไม่แน่ชัดนักว่ามีรูปแบบการทำร้ายคู่ต่อสู้อย่างไร
เฟี๊ยตเพ่งจิตประสานไปที่ดวงตาทั้งคู่ยิ่งขึ้น และเมื่อตั้งใจมองไปให้ชัดแล้วจะพบว่าในผงสีขาวปริมาณมากมายเหล่านั้น ไม่ใช่ทุกส่วนที่ประกอบขึ้นด้วยพลังหรือจักระที่จะประหัตถ์ประหารคู่ต่อสู้ลงได้ เหมือนว่าสองอสูรนี่ยังไม่ใช่อสูรระดับยอดฝีมือที่จะมีจักระอย่างไม่จำกัด เฟี๊ยตใช้จิตให้การฝ่าตัวผ่านไปทางด้านที่ผงสีขาวเหล่านั้นเป็นเพียงวัตถุธรรมดาได้อย่างง่ายดาย
ปึ้กกกกกกกกกกกกกก
เสียงกระทบกันระหว่างของแข็งสองชนิดดังลั่นขึ้นทั่วสมรภูมิรบนั่น บ้านขนมหวานสีสวยหลังนั้นดูจะสั่นไหวตามไปเลยทีเดียว เฟี๊ยตแอบชำเลืองไปมองทางอีกฝั่งเพียงชั่วครู่ก็ถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ เมื่อเห็นที่มาของเสียงดังสนั่นนั่น
กระบองยักษ์นั่นฟาดโดนซี่โครงด้านขวาของธันอย่างเต็มรัก!
ท่าทางสองปีศาจในนิทานคู่นี้จะไม่ได้จัดการได้ง่ายอย่างที่คิด
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
ติดตามข่าวอัพเดตตอนใหม่ก่อนใคร : www.facebook.com/allornonetheauthor
-
ปล. 1 สุขสันต์วันแรงงาน ซึ่งผมยังต้องทำงาน หาใบลาออกแพ๊พพ
ปล. 2 ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์มากๆ อาจจะไม่ได้ตามตอบทุกคอมเมนท์ แต่รับรองว่าอ่านทุกเมนท์ เมนท์ละหลายรอบแน่นอน ใครอยากถามหรือพูดคุยมาทางเฟสจะง่ายกว่า เพราะพิมพ์ง่าย แหะๆ
ปล. 3 ถ้ามีคนเมนท์เยอะจะมาแถมพรุ่งนี้อีกตอน ถ้าน้อยเจอกันอาทิตย์หน้านะจ๊ะ อิอิ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
+เป็ดเป็นกำลังใจครับ
ปล ยังอ่านได้ไม่ถึงสี่สิบตอนเลย 5555
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ค้างงงง เรามารอ เราไม่รีบ แค่อย่าหายไปน้าาาา รักเรื่องนี้ที่สุ๊ดดดดด :mew1:
-
เป็นการต่อสู้ที่ลุ้นมากกกก
อยากไปช่วยเชียร์เฟียตกับธันที่ข้างสนาม
แต่คิดไปคิดมาไม่เอาดีกว่าเดี๋ยว
ขนมจะกระแทกเข้าหน้าเรา :laugh:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอจ้า :mew1:
-
ค้างงงง(อีกแล้ว)555 มาต่อไวๆน้ะคนเขียน รอๆๆเรื่องนี้ต่อไปเข้ามาส่องวันละหลายรอบ55
-
โอ้ยยยยยยยยย เจ็บ เจ็บแทนธัน ไม่น่าเลยพ่อหนุ่มเห็นกันอยู่หลัดๆ :o12: ไม่สิ เฟี้ยตจะต้องช่วยธันใช่ไหม เฟี้ยตจะรู้สึกจะเจ็บแทนธันเหมือนฉันบ้างหรือเปล่าาาาา :sad4: สุดท้ายนี้ รักคนเขียน :o8: เขิลจุง :-[
-
คนเขียนชอบค้างตอนสู้ไว้ ให้คนอ่านค้าง
:o12: :o12: :o12:
-
กรี้ดดดดดด มาต่อแล้ว ดีใจมากๆเลย :o8:
ตอนนี้ค้างมากกก ธันจะเป็นยังไงบ้างเนี่ยย :o12:
-
ดีใจที่กลับมานะครับคนเขียน เป็นกำลังใจให้นะครับ กลับมาคราวนี้ กำลังใจเพียบเลย สู้ๆ นะ อย่าลืมมาต่อนิยายไวๆนะครับ
-
:sad4: ค้างมากกกกกกกกค่ะ มาต่อเร็วๆนะคะ :katai1:
เป็นกำลังใจให้จ้า เก่งมากๆค่ะ สู้ๆ
-
:oo1: ดีใจมากเลยที่กลับมาอีกครั้งคิดถึงธัน เฟียต
เปนกำลังใจให้นะค่ะ...มาต่อเร็วๆนะค่ะ คนเขียน :katai4:
-
สนุกมากกกกกกกก
-
แวะมาบอกฝันดี 3 คนนั้น คนเขียนด้วยยยยยยม ฝันดีครัชชชชชช :-[ เขิลๆ
-
บทที่ 191 The Cinnamon Twist
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
เสียงหัวเราะร่วนจากอสูรพี่ชายดังอย่างสะใจที่รู้สึกว่าตัวเองโจมตีได้สำเร็จ แต่มันก็แทบจะกลืนลงคอหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อพบว่าคู่ต่อสู้ของมันยังยืนนิ่ง ใช่แล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นไม่มีทีท่าของความเจ็บปวดหรือสะทกสะท้านแม้แต่นิดเดียว!
ผิวของร่างกายธันบริเวณสีข้างที่รับการจู่โจมจากซินนามอนทวิสต์ยักษ์นั้นกลายสภาพเป็นสีดำราวกับมีช่างสีมาทาไว้ ก่อนที่รัศมีความเข้มนั้นจะค่อยๆ หดตัวลง จนเหมือนถูกดูดกลืนหายไปในผิวเนื้อตอนท้ายที่สุด
แข็งแกร่ง!
เด็กหนุ่มเจ้าของอากาศธาตุเองก็พัฒนาตนไปได้อีกขั้นเช่นกัน ธันสามารถรวบรวมจักระเฉพาะได้แม่นยำจนถึงขั้นสามารถเห็นด้วยรูปลักษณ์ภายนอกแล้ว พลังมหาศาลเหล่านั้นเป็นได้ทั้งเกราะป้องกันชั้นเยี่ยม และอาวุธสำหรับต่อสู้ชั้นดี ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่การเสียเปล่าที่ธันได้พรสวรรค์เหล่านั้นมาอยู่ในมือ
ธันใช้เวลาชั่วพริบตาเหนี่ยวตัวเองด้วยมือขวากระโดดพาร่างกายไปบนเจ้าพลองยักษ์นั่น ก่อนวิ่งสวนทางไปบนชิ้นขนมขนาดใหญ่โตนั่นกลับไปหาเจ้าของมัน ซึ่งในขณะเดียวกัน เฟี๊ยตเองก็กำลังฝ่าห่าฝนของน้ำตาลไอซิ่งเข้าไปหาคู่ต่อสู้ด้วยเช่นกัน ความเฉียบคมของการรวบรวมจิตของเฟี๊ยตชัดเจนจนถึงขั้นเกิดแสงสีขาวขึ้นรางๆ บริเวณดวงตาคู่งามของเขา ถึงตอนนี้กันต์ก็เริ่มสงสัยเสียแล้วว่าเวลาร่วมเดือนที่ผ่านมา ทั้งสองคนผ่านการฝึกฝนแบบใดมาบ้าง การรวบรวมจิตจนเห็นเป็นแสงรางๆ ขึ้นมาแบบนี้ก็ถือว่าเป็นความสามารถที่ไม่ได้เรียนรู้กันได้โดยง่าย เหมือนว่าเฟี๊ยตจะพัฒนาความเฉียบคมด้านจิตของตนเองอย่างก้าวกระโดดเพื่อจะชดเชยให้แก่ความสามารถทางด้านจักระทั้งหมดที่ต้องสูญเสียไป
‘ร้ายกาจ!’
ฟู่ววววววววววววววว
อั๊กกกกกกกกกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
อึ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
เฟี๊ยตฉวยโอกาสประชิดตัวนั้นสาดเกร็ดน้ำตาลไอซ์ซิ่งที่เขาแอบเก็บไว้ในมือตลอดทางสาดเข้าใส่เกรเทลอย่างเต็มรัก หญิงสาวคนนั้นกรีดร้อง ก่อนจะสะบัดหน้าหันหนีไปด้วยความตกใจ
ในขณะที่ธันก็ใช้จังหวะจู่โจมซัดหมัดขวาฟาดปากของฮันเซลเข้าเหมือนกัน หน้าของเจ้ายักษ์นั่นบิดหนีแรงหมัดนั้นอย่างฉับพลันทันใด ตอนนี้กลายสภาพผิวเนื้อเป็นสีดำเช่นกับบริเวณสีข้างของชั่วจังหวะที่ผ่านมา
แต่ก็เป็นเวลาเพียงชั่วอึดใจเท่านั้น สองพี่น้องฮันเซลและเกรเทลหันกลับมายังคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็ว ด้วยความเกรี้ยวกราดและไม่ยอมแพ้ การโจมตีของชายทั้งสองคนนั้นดูจะไม่ใช่การโจมตีที่หวังผลที่จะปิดเกมนี้ไปลงได้
“ร้อนไหม?”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
“กินเพิ่มเข้าไปอีกสิจะได้อ้วนขึ้นเสียที!”
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซ
เฟี๊ยตพูดขึ้นพร้อมกับเรียกใช้ไม้ขีดไฟก้านหนึ่งในมือ เกรเทลมองดูเปลวไฟนั้นก็กรีดร้องอย่างหวาดกลัว ก่อนที่ร่างบางนั้นจะสลายหายไปราวกับคำสาปที่โดนลบล้างไปด้วยมนต์บริสุทธิ์
เช่นเดียวกันกับที่ธันพูดขึ้นพร้อมกับข้าวหมูทอดในมือจานหนึ่ง ซึ่งฮันเซลก็ดูอาหารจานนั้นอย่างตกใจ แล้วจึงคำรามออกมาด้วยเสียงดังลั่นพร้อมกับที่ร่างกายอันใหญ่โตนั้นได้ละลายหายไปราวกับภาพสีของจิตรกรที่โดนอำนาจของน้ำชะล้างไปอย่างใดอย่างนั้น
‘เด็ดขาด!’
กันต์เฝ้ามองการต่อสู้โดยตลอดนั้นอย่างตั้งใจ เฟี๊ยตที่สูญเสียความสามารถทางด้านจักระไปทั้งหมดสามารถสร้างความสามารถทางด้านจิตมาชดเชยได้อย่างน่าสนใจ จิตถือเป็นคุณสมบัติที่เฉียบคมและเหมาะจะใช้ในทางการสนับสนุนมากกว่าการต่อสู้ ต่างจากจักระที่เป็นเหมือนขุมพลังอันยิ่งใหญ่ อันจะนำไปใช้โจมตีหรือตั้งรับก็ดูจะพัฒนาต่อได้อย่างไม่ยากเย็น แต่ความสามารถทางการตรวจจับก็คงจะเทียบกับจิตไม่ได้เช่นกัน ซึ่งตัวธันเองก็พัฒนาความสามารถทางจักระมาได้อย่างรวดเร็วไม่ต่างจากเฟี๊ยต จักระสีดำเหล่านั้นน่าจะเป็นพลังที่มาจากอากาศธาตุตามที่ลุงหัสดินพูดถึง แต่การที่ร่างกายปรากฏเห็นสีดำเมื่อรวบรวมจักระมาใช้นั้นก็ยากจะอธิบายได้ว่าเป็นความสามารถสูงส่งที่สามารถรวบรวมจักระได้อย่างแม่นยำ หรือเป็นเพียงลักษณะพิเศษของพลังแห่งความว่างเปล่าเท่านั้น แต่ที่แน่นอนคือข้อเท็จจริงที่ว่า ธันเริ่มที่จะควบคุมพลังที่แสนจะอันตรายเหล่านั้นได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ปังงงงงงงงงงงงงงง
แต่ยังไม่ทันที่เพื่อนร่วมทีมทั้งสองจะได้ยินดีกับชัยชนะเหล่านั้นอย่างเต็มที่ เสียงปืนจากชายคนสุดท้ายก็ดังขึ้นขัดจังหวะไว้ ชายในชุดดำคนนั้นกำลังเงยหน้ามองไปบนเพดานสูงนั่น กันต์ยกมือขึ้นปลดปล่อยกระสุนออกจากมือซ้ายไปทางฝ้าบนบ้านขนมหวานที่สุดขึ้นไปในบ้านขนมหวานนั้นอย่างตั้งใจ
ครึ่กกกกกกกกกกกกกกก ครึ่กกกกกกกกกกกกกกก ครึ่กกกกกกกกกกกกกกก
เสียงไหวตัวของแผ่นฝ้าที่ทำขึ้นด้วยขนมปังนั่นดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะถล่มลงมาในที่สุด แต่สิ่งที่ตกลงมาพร้อมกับแผ่นขนมปังมากมายนั้นหาได้มีแต่ขนมหวานไม่ แต่มันประกอบไปด้วยบุรุษปริศนาผู้หนึ่งที่อยู่ในชุดเสื้อคลุมดำคาดแดงที่ตกลงมาพร้อมแรงโน้มถ่วงด้วยเช่นกัน
ปังงงงงงงงงงงงงงง
เสียงระเบิดจากลำกล้องดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ได้เล็งเป้าหมายไปที่แผ่นเพดานเหล่านั้นอีกแล้ว แต่มันถูกส่งตรงไปยังกลางลำตัวของชายแปลกหน้าคนนั้นอย่างตั้งใจ
“เดี๋ยว...”
เสียงร้องอุทธรณ์ของชายชุดดำแดงคนนั้นดังขึ้นชั่วอึดใจหนึ่งที่ร่างนั้นถูกกระสุนปืนของกันต์ แต่มันก็ปรากฏอยู่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ก่อนที่ร่างนั้นก็สะท้อนไปตามแรงปืน และจางหายไป ดูเหมือนว่ากระสุนนัดนั้นจะปลิดชีพชายผู้นั้นอย่างแม่นยำ
ครึ่กกกกกกกกกกกกกกก ครึ่กกกกกกกกกกกกกกก ครึ่กกกกกกกกกกกกกกก
เสียงดังสนั่นของบ้านขนมหวานหลังนั่นเกิดขึ้นอีกครั้งราวกับจะถล่มลงเหมือนเพดานเมื่อสักครู่ก็ไม่ปาน ขนมสารพัดชนิดที่ประดับประดาเรียงรายอยู่ตามผนังเหล่านั้นสั่นไปมาราวกับเกิดแผ่นดินไหว ขนมส่วนหนึ่งตกลงมาบนพื้นบ้านกลาดเกลื่อนเต็มบริเวณไปหมด แต่เหตุการณ์เหล่านั้นก็เกิดขึ้นชั่วคราวเท่านั้น ก่อนที่บ้านยักษ์หลังนั้นที่เคยกักขังพวกเขาและแปรสภาพเป็นสมรภูมินั้นจะค่อยๆ จางหายไปราวกับสองอสูรปีศาจและชายที่แฝงตัวอยู่บนเพดานขนมปังนั้นเช่นกัน
ทัศนียภาพกลับมาเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ไพศาลอีกครั้ง ชายสามคนกลับมายืนรวมตัวกัน หลังจากที่การต่อสู้ที่ไม่ทันได้ตั้งตัวนั้นได้ผ่านพ้นไป
“กันต์...”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก ท่าทางของชายหนุ่มดูเหมือนจะมีข้อความจะพูดออกไปสักอย่าง แต่ก็ไม่ยอมเอ่ยปากต่อประโยคเหล่านั้นให้จบเสียที
“ถึงเราไม่ฆ่ามัน มันก็จะฆ่าเรา”
กันต์เอ่ยเพียงสั้นๆ ในขณะที่ธันเองก็ไม่ได้แสดงท่าทีเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยใดๆ ออกมา เด็กหนุ่มรับฟังอย่างนิ่งสงบเพียงเท่านั้น
“แต่...”
“เฟี๊ยต มึงไม่จำเป็นต้องมีเมตตากับคนที่จะฆ่ามึงหรอกนะ” กันต์ขัดออกมาด้วยสีหน้าเรียบๆ
“เรื่องนี้กูเห็นด้วยกับกันต์นะ มึงอย่าลืมดิเฟี๊ยตว่านี่มันเป็นแค่เกม มึงฆ่าใครให้ตาย เขาก็แค่ตื่นจากฝันแล้วไปเริ่มต้นเกมใหม่” ธันพูดขึ้นสำทับ
“ถึงเราไม่ฆ่ามัน มันก็จะฆ่าเรา” เฟี๊ยตพึมพำด้วยน้ำเสียงที่ดังไม่เกินจากกระซิบเท่านั้น
“ใครชนะวะ”
ธันเปิดประเด็นใหม่ขึ้นหลังจากที่ทั้งสามคนต่างตกอยู่ในภวังค์ไปพักหนึ่ง ท่าทีของเด็กหนุ่มมีท่าทีสนใจอยู่มาก
“เออ ใครวะ” เฟี๊ยตเองก็ถามด้วยความสนใจเช่นกัน
“คือความจริงเวลาที่ใช้มันใกล้เคียงมาก กูตัดสินให้พวกมึงเสมอกันหวะ” กันต์ตอบแบบใช้ความคิด
“ไม่ได้ดิวะ นี่มันศึกศักดิ์ศรี มึงจะมาตัดสินให้เสมอกันได้ไง”
เฟี๊ยตพูดขึ้นอย่างนึกสนุก ในใจของเขาค่อนข้างมั่นใจว่าตัวเองเป็นคนชนะแน่ๆ เพราะรู้สึกได้ว่าตัวเองบุกด้วยความเร็วที่เหนือกว่า
“เออ นั่นดิ”
ธันพูดเป็นเชิงเห็นด้วยขึ้นสมทบ แต่ก็ไม่ได้แสดงความมั่นใจอย่างเช่นเฟี๊ยต เนื่องจากธันเองไม่ได้มองไปทางเฟี๊ยตเท่าไหร่นักขณะที่ต่อสู้ ตัวเขาเองจึงไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่าตนจะเป็นผู้ชนะ
“ธัน”
“ห๊ะ”
“ธันเป็นผู้ชนะ”
“เฮ้ยยย ได้ไงวะ”
เฟี๊ยตอุทานออกมาด้วยความตกใจ เขามั่นใจว่าเขาเป็นฝ่ายชนะแน่ๆ ทำไมผลการตัดสินออกมาเป็นแบบนี้ ชายหนุ่มหันไปมองผู้เข้าแข่งขันอีกคนอย่างสงสัย แต่เขาก็ได้รับกลับมาเพียงคำเยาะเย้ยบนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เท่านั้น
“เสร็จแน่ ไอ้ตี๋น้อยเสร็จแน่!”
ติดตามการอัพเดตตอนใหม่ : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จากผู้แต่ง : เข้ามาอ่านเมนท์แล้วรู้สึกฟินมาก จึงเอามาแถมเพิ่มอีกตอน แถมวันนี้อารมณ์ดีเนื่องจากไปดูดิแอเวเจอร์มา ตอนหน้าเฟี๊ยตได้สู้กับกัปตันอเมริกาแน่นอนครับ 55555
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
กรี้ดดดด มาต่อแล้ว o13
นี่ก็เพิ่งไปดูแอดเวนเจอร์มาเหมือนกัน
แถมกลับมาได้ฟินกับ TLW ต่อ
มีความสุขที่สุดเลยยยยยยยยยย :o8:
ขอบคุณนะค้าาาาาาาา :mew1:
-
เฟี๊ยต แกเสร็จตาหนูธันแน่ 5555555
ขอบคุณคนแต่งมากน้าาา ว่าแต่มาอีกทีวันไหนอ่ะ รักคนแต่งนะ จุ๊บๆ
-
เสร็จแน่ คืออะไรน้าาาาาาาา แอร๊ยยยยยย :m25: ธันยะทำอะไรเฟี้ยต ก็เบาๆหน่อยน้าาา ไม่ได้อยู่แค่สองคนแล้วววว :o8: ผมนี้รอฟินกับตอนหน้าเลยครัชช 55555 โอ้ยยยยๆๆ รักคนเขียนฝุดๆ :mew1:
-
บู๊สนั่น มันส์พะยะค่ะ :hao7: o13
เฟี๊ยตคู่กับธัน แล้วกันต์ล่ะคู่กับใคร ??
-
o13 อิอิ ในที่สุดก็ได้อ่านต่อแล้ววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :katai2-1:
-
ธันจะทำอะไรเฟี๊ยตอ่ะ? รีบๆมาต่อ ก่อนที่คนอ่านจะมโนไปไกล~
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อร๊ากกกก สนุกมากกกค่ะ เมื่อไหร่เค้าจะรักกันหวานๆบ้างคะ อิอิ :กอด1:
รอดูว่าหนูเฟี๊ยตจะโดนธันจัดการยังไง :hao7:
มาต่อเร็วๆนะคะ สู้ๆจ้า เป็นกำลังใจให้นะคะ :pig4:
-
:z1: :mew1: :m20: :laugh: ชอบมาก
-
อ่านทันแล้ววววว
สู้ๆครับ
-
ปวะมาป้วนเปี้ยนก่อนนอน มโนรอตอนต่อไป 55555555 :z1: :m25: :katai2-1: ฝันดีน่าาาา คนเขียนั้ลร๊ากที่สุดดดดด :L1:
-
ยิ่งอ่านยิ่งตื่นเต้นและน่าติดตาม
:mew1: :mew1: :mew1:
-
สู้กับไอร้อนแมนแทนไม่ได้เหรอ555. สนุกๆรอๆๆ :pig4:
-
:sad4: แล้วเฟี๊ยตจะโดนแกล้งยังไงเนี่ยยยย
-
แวะไปที่เฟสแล้ว กลับมาคอมเม้นท์ยาวๆ ให้คุณอ้นนะคะ ออกตัวก่อนว่าเป็นแค่คนอ่านทั่วๆ ไป ชอบอ่านนิยายทุกประเภทเลย แต่ช่วงนี้กำลังชอบนิยายวายมาก เพราะนักเขียนแต่ละคน เขียนดีจนชอบค่ะ
หลังพวกแฮร์รี่พอตเตอร์...ไม่ได้อ่านนิยายแฟนตาซีนานมากๆ เลยค่ะ เพราะบางทีจินตนาการของเราน้อยกว่าคนเขียน แล้วยิ่งเรื่องเกี่ยวกับการใช้การ์ดยิ่งแล้วใหญ่ เพราะไม่ได้เล่นเกมออนไลน์เท่าไหร่ แต่พอเริ่มอ่านก็ติดใจนิยายเรื่องนี้ แรกๆ อาจจะดูดำเนินเรื่องช้าไปสักนิด แต่เป็นการทำให้เราเข้าใจเนื้อหาของเรื่องมากขึ้น
เรื่องภาษา ใช้คำได้ดี สละสลวย บทบรรยายก็ทำให้เห็นภาพพจน์ (คิดภาพตามได้) ได้ชัดเจน แถมยังมีข้อคิดแทรกไว้ตลอดเรื่อง รวมถึงบทสนทนาของตัวละครที่สมจริง และทำให้เรื่องดำเนินต่ออย่างสนุก (ไม่ลิเกหรือเมโลดราม่าเกินไป) เนื้อเรื่องก็ดี รู้เลยว่าคนเขียนมีการวางพล็อต มีปมปัญหาใหญ่และปมปัญหาย่อยๆ ให้ตัวละครแก้ปัญหา ทั้งจากจิตใจตัวละครเอง หรือการจัดแย้งจากสิ่งเหนือธรรมชาติ ถ้านำเอาเรื่องนี้วิเคราะห์ตามหลักวิจารณ์วรรณกรรมจะมีประเด็นที่น่าสนใจมากๆ เลยค่ะ ^__^
...
อ่านรวดเดียว ตั้งแต่หน้า 1 ถึงหน้าปัจจุบัน ใช้เวลาประมาณ 2 วันได้
แอบใจหายที่ตอนแรกคุณอ้นจะหยุดการเขียน เพราะมันสนุก แต่ดีใจนะคะที่คุณอ้นกลับมาเขียนต่ออีกครั้ง
ถ้าเหนื่อยก็พัก แต่ถ้ามีแรงใจเขียนต่อไหวล่ะก็ มีคนอ่านรออ่านผลงานอยู่นะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะคะ
แอบหวังว่าจะได้อ่านนิยายเรื่องนี้ไปเรื่อยๆ อยากเห็นตัวละครโลดแล่นต่อไป ^___^
ขอบคุณค่ะ
ป.ล. มาเม้นท์ให้แล้วนะคะ ปกติอ่านอย่างเดียว ไม่ค่อยคอมเม้นท์ อิอิ เรื่องนี้ยาวสุดเลย
-
เฟี๊ยตโดนแกล้งชัวร์5555
ขอบคุณนะที่มาต่อ ^^
-
เพิ่งพักจากวิจัย กำลังจะนอน เลยแวะมาสักหน่อยยยยยยยย :-[ จะฝากเฟี้ยตถามไบเบิ้ลว่า สามารถเปลี่ยนความคิดถึงเป็นการ์ดไหม เพราะความคิดถึงที่มีต่อคนเขียนตอนนี้เก็บไม่พอแล้วววว :z6: 5555 ไปแล้วว
-
แวะมาให้กำลังใจคนเขียน .....ไปและะ :o8:
-
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะครับบ
-
พึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากๆเลยคะ ธันจะแกล้งอะไรเฟี๊ยต รอๆๆๆๆ :katai2-1:
-
อ้ายยยยย อ่านทีเดียว รวดเลย ปกติ อื่านอย่างเดียวไม่เคยคอมเม้นต์ มาเจอเรื่อง นี้ต้องสมัครแล้ว มาเม้นเรื่องแรก เลยยยยยยยยยยย มาต่อไววๆๆ นะคร้าบ รออยู่ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :hao5:
-
บทที่ 192 March
“เสร็จพ่องงง” เฟี๊ยตย้อนมาอย่างหงุดหงิด
“ไม่สิตี๋ เสร็จกู ไม่ใช่เสร็จพ่อกู ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันยังคงยียวนอย่างสบายใจ
“สัด!” เฟี๊ยตสบถออกมาก่อนจะตัดบทอยู่เพียงเท่านั้น
“ทำไมมึงถึงรู้ว่าเราไม่สามารถโจมตีสองพี่น้องนั้นด้วยอาวุธทางกายภาพได้วะ”
เฟี๊ยตเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปทางกันต์ เพื่อนของเขาแจกคำใบ้ตั้งแต่ต้นว่าการโจมตีด้วยลูกปืนนั้นทะลุผ่านศัตรูไปเฉยๆ ราวกับจะบอกว่าให้หาทางรับมือด้วยวิธีอื่นไว้ได้เลย
“มันมีอุปกรณ์สำหรับป้องกันตัวน้อยเกินไป กูก็แค่ลองสุ่มดูตามสันชาตญาณ และมันก็ดูเหมือนว่าจะไม่ผิดด้วย” กันต์ตอบออกมาโดยตรง
ตัวเฟี๊ยตเองนั้นใช้จิตสัมผัสได้ตั้งแต่ต้นแล้วสองพี่น้องนั้นไม่มีชี่ ซึ่งแปลโดยตรงว่ามันเป็นเพียงแค่การ์ดภายในเกมเท่านั้น แต่การ์ดแต่ละใบก็มีรูปแบบการต่อสู้ที่แตกต่างออกไป การจะมาฟันธงว่าการ์ดใบไหนควรจะเอาชนะด้วยวิธีใดนั้นก็เห็นว่าจะเป็นไปไม่ได้เช่นกัน
“แล้วพวกมึงรู้ได้ไงว่าต้องเอาชนะฮันเซลด้วยอาหารและเอาชนะเกรเทลด้วยไฟ”
คราวนี้กันต์ถามกลับมาบ้าง รอยยิ้มบนใบหน้านั้นบ่งบอกว่าประโยคเหล่านี้เป็นไปในทางการชวนคุยมากกว่าต้องการคำตอบอย่างจริงจัง
“โห่ยยย ใครก็เคยอ่านนิทานฮันเซลกับเกรเทลมั้ง แหม่” ธันตอบมาอย่างขำๆ
“ไม่ดิ รู้ได้ไงว่าฮันเซลต้องอาหาร เกรเทลต้องไฟ ความจริงตอนสองพี่น้องหลงป่าก็มีนี่ ถูกปะ ทำไมไม่เสกป่าขึ้นมาหละ” กันต์ถามต่อ
“ลักษณะภายนอกไง ความจริงการเอาชนะฮันเซลกับเกรเทลด้วยเหตุผลทางความรู้สึกของการหวาดกลัวค่อนข้างเฉพาะตัวมาก ถ้าเกมไม่มีคำใบ้ให้ไว้บ้างก็อาจจะยากเกินไปที่จะเอาชนะได้” เฟี๊ยตตอบตามเหตุผลของตน
“บิกินี่กับความร้อน ความอ้วนกับอาหาร” ธันตอบพร้อมยักคิ้วน้อยๆ
กันต์เองไม่ได้ตอบอะไรออกมานอกจากรอยยิ้มน้อยๆ เท่านั้น ความจริงสิ่งที่เฟี๊ยตพูดก็ค่อนข้างชัดเจนว่าเกมได้มีคำใบ้ไว้ให้มากพอสมควร แต่สองคนตรงหน้าเขานี่ก้าวข้ามไปอีกขั้นโดยสามารถใช้สติในการแก้ปัญหาในช่วงเวลาแค่นิดเดียว เฟี๊ยตและธันถือเป็นผู้เล่นหน้าใหม่ที่น่าจับตามองมากจริงๆ แต่สิ่งสำคัญที่ต้องระวังอีกอย่างหนึ่งคือ ทั้งสองคนดูมีทักษะในการรับมือกับการ์ดได้ดีมากก็จริง แต่ยังดูมีความสามารถรับมือกับการจู่โจมจากผู้เล่นด้วยกันเองน้อย ถ้าต่อไปทั้งสองคนมีระดับในเกมที่สูงขึ้นและต้องเจอกับผู้เล่นมากหน้าหลายตายิ่งกว่านี้ ถึงเวลานั้น ความลำบากอาจจะมาถึงคนทั้งคู่นี้เอง
“ว่าแต่ดูเหมือนว่าลุงจะส่งเรามาใกล้เมืองมีนาคมตามคำพูดจริงๆ” กันต์พูดพร้อมยิ้มออกมาอย่างเปิดเผย หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบไปคนละชั่วอึดใจหนึ่ง
“หือ?” ธันพูดในลำคออย่างงงๆ
กันต์ไม่พูดคำใดออกไป นอกจากชี้นิ้วไปทางด้านหลังของเพื่อนชายทั้งสองคนนั้น เฟี๊ยตและธันกลับหลังหันไปมอง ก่อนจะพบความหมายที่เพื่อนร่วมทีมหมายความถึง
เบื้องหน้าของชายทั้งสามคนในเวลานี้ปรากฏเห็นเป็นเมืองขนาดใหญ่ต่างจากเมืองก่อนๆ ที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง มีนาคมน่าจะเรียกได้ว่าเป็นเมืองที่ถอดแบบมาจากเมืองอนาคตในจินตนาการอย่างแท้จริง ในขอบเขตของดินแดนแห่งนั้นประกอบไปด้วยตึกรามบ้านช่องขนาดสูงเสียดฟ้ามากมาย แต่ละสิ่งก่อสร้างนั้นดูเต็มไปด้วยโออ่าและทันสมัย ตึกส่วนใหญ่มีรูปทรงที่โดดเด่นทางสถาปัตยกรรม ไม่ว่าจะเป็นทรงโค้งมน ตึกที่มีส่วนต่อขยายด้านข้างสยายออกไปคล้ายปีกที่กำลังโบยบินอยู่กลางท้องฟ้ากว้าง มันดูล้ำสมัยราวกับเป็นภาพแห่งอนาคต
ขอบเขตของเมืองนั้นเป็นกำแพงสูงหนาขนาดใหญ่ตัดกับพื้นที่ภายนอกอย่างชัดเจน ในขณะที่ดินแดนภายนอกเป็นทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา แต่ภายในกำแพงนั้นกลับมีความเคลื่อนไหวของระบบคมนาคมที่ดูก้าวหน้าและวุ่นวาย รางรถไฟลอยฟ้าที่แล่นอย่างรวดเร็วบนรางไฟฟ้าที่ฉวัดเฉวียนไปมาอยู่บนอากาศ ยานบินที่มีลักษณะกึ่งเครื่องบินกึ่งเฮลิคอปเตอร์บินเคลื่อนย้ายไปมาระหว่างตึกสูงเหล่านั้น และเมื่อสังเกตให้ดีก็พบว่าใจกลางของเมืองนั้นเป็นตึกสูงรูปทรงดาบหันคมเข้าหากันสี่ตึก ศูนย์กลางนั้นน่าจะมีลักษณะเป็นลานกว้างหรือหากจะเป็นสิ่งก่อสร้างก็คงจะมีความสูงไม่มาก เพราะไม่อาจสังเกตได้โดยจากดินแดนภายนอกเลย
เมืองมีนาคม เมืองแห่งทุนนิยมสมบูรณ์แบบ!
“โลกอนาคตชัดๆ” เฟี๊ยตรำพันออกมาอย่างเผลอตัว
“สวย สวยมาก”
ถ้าจะพิจารณาว่าใครตกตะลึงกับภาพเบื้องหน้านี้ที่สุด เห็นทีว่าจะไม่พ้นธัน เด็กหนุ่มมองเมืองใหญ่ตรงหน้านี้อย่างหลงใหล เด็กหนุ่มมีความรู้และสนใจโดยตรงในเชิงสถาปัตยกรรม แต่แน่นอนว่าหลายครั้งภาพในแผ่นกระดาษก็ยากที่จะถ่ายทอดออกมาเป็นสิ่งก่อสร้างได้ ทั้งด้วยเหตุผลทางด้านต่างๆ มากมาย แต่ภาพตรงหน้านี้เหมือนได้ฉีกออกจากกฎแห่งวิศวกรรมและความเป็นจริงทั้งมวล มันดูสวยงาม น่าค้นหา ราวกับว่ากฎแห่งฟิสิกส์ธรรมดาใดๆ จะผิดเพี้ยนจากสมการไปเสียหมดเมื่ออยู่ในขอบเขตประเทศสถานแห่งนั้น
“ยินดีต้อนรับสู่โลกแห่งทุนนิยมสมบูรณ์แบบ”
กันต์พูดพร้อมกับผายมือไปทางเมืองใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าพวกเขาในเวลานี้ ในความเป็นจริงจุดที่พวกเขาออกมาจากโลกใต้ดินนั้นเรียกว่าใกล้เมืองมีนาคมมาก และพวกเขาควรจะมองเห็นเมืองใหญ่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว หากแต่เพียงว่าพวกเขาโดนดักจู่โจมจากสองปีศาจฮันเซลเกรเทลนั่นเสียก่อน เมื่อโดนบ้านขนมหวานครอบอยู่ ทัศนียภาพของเมืองตรงหน้านั่นก็หายไปหมดสิ้น
“ทุนนิยม?” เฟี๊ยตทวนคำอย่างสงสัย
“เมืองมีนาคมเป็นเมืองที่ขึ้นชื่อว่าเงินซื้อได้ทุกอย่าง ชีวิต ชัยชนะ หรือแม้กระทั่งความถูกต้อง เมืองนี้ไม่มีกฎหมายหรอกนะ เพราะที่นี่ใครมีเงินถูกต้องเสมอ” ชายชุดดำพูดอย่างเรียบๆ
“มึงเคยมาแล้วเหรอวะ” ธันเอ่ยปากถามอย่างสงสัย
“เคยดิ ความจริงเมืองมีนาคมแทบจะเรียกได้ว่าเป็นเมืองหลวงของเกมเลยนะ เพราะเมืองนี้เป็นเมืองใหญ่ สะดวกสบาย และใช้ชีวิตง่าย ขอแค่มีเงินเท่านั้น”
“ยิ่งถ้าเป็นนักเล่นใหม่ๆ แทบจะมุ่งหน้ามาที่เมืองนี้เป็นเมืองแรกตั้งแต่เข้าเกมทั้งนั้น บางคนถึงขั้นยอมใช้เงินเริ่มต้นทั้งหมดที่ได้มาซื้อไพ่เคลื่อนย้ายมาที่นี่เลย” กันต์พูดต่อ
“มันมีอะไรดีวะ”
เฟี๊ยตถามด้วยความสงสัย ความจริงเมืองแต่ละเมืองต่างก็มีไพ่สูงสุดกระจายให้เก็บแตกต่างกันไป รวมไปถึงวิหารศักดิ์สิทธิ์ที่จะต้องค้นหาอีก เขาไม่เห็นเหตุผลใดๆ ที่จะมุ่งหน้ามาที่เมืองเดียวแบบนี้เลย
“คนบางคนเขาไม่ได้เล่นเกมเพื่อหวังจะชนะหรอกนะ เขาแค่อยากจะมีความฝันแบบที่เขาอยากมี อยากที่จะกำหนดความฝันได้ แต่ถ้าจะให้ออกไปผจญภัยข้างนอกนั่นก็คงจะอันตรายมาก คนส่วนใหญ่จึงเลือกที่จะหลบอยู่ในเมืองมีนาคม เพราะที่นี่ ขอแค่มีเงิน ผู้เล่นก็จะปลอดภัย” กันต์ตอบคำถาม
“แต่อยู่ในเมืองนี้ต้องใช้เงินเยอะไม่ใช่เหรอ อยู่ได้พักเดียวเงินก็หมด แล้วต้องทำยังไงต่อวะ จะให้ออกไปรับภารกิจหาเงินข้างนอกก็คงลำบากอยู่ดี” ธันแย้งขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ
อันที่จริงแล้ว เฟี๊ยตกับธันอาจจะถือได้ว่าเป็นผู้เล่นหน้าใหม่ของเกมนี้อยู่ไม่น้อยเลย โดยเฉพาะในแง่ของการหาข้อมูลข่าวสาร ซึ่งต่างกับกันต์อย่างเห็นได้ชัด เพราะเห็นได้ว่าชายหน้าคมคนนี้ให้ความสำคัญกับข้อมูลมาก ราวกับว่ามันเป็นอาวุธสำคัญอีกชิ้นหนึ่งที่เขาต้องหมั่นลับคมให้พร้อมต่อการใช้งานอยู่เสมอ
เมื่อมาถึงคำถามนี้ กันต์กลับมีท่าทีเหมือนตัดสินใจลำบากอยู่หลายครั้ง วงสนทนานั้นเงียบไปชั่วครู่หนึ่ง ชายหนุ่มทำท่าเหมือนอ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ตัดสินใจกลืนคำนั้นลงคอพร้อมกับถอนลมหายใจออกมาสั้นๆ กันต์ตัดสินใจไม่ตกอยู่หลายครั้ง ในขณะที่เฟี๊ยตและธันต่างก็ดูเหมือนจะจับสังเกตตรงจุดนั้นได้ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางใดออกมา
“ความจริงแล้วเงินในชีวิตจริงสามารถซื้อเงินในเกมนี้ได้” กันต์พูดออกมาอย่างตัดสินใจได้ในที่สุดหลังจากอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง
“ตลาดมืด?” ธันเอ่ยเสียงสูงเป็นเชิงคำถาม
“ประมาณนั้น”
‘ไบเบิ้ล’ เฟี๊ยตเอ่ยเรียกสหายอีกคนหนึ่งดังขึ้นในความคิดของตน
“นายท่าน”
เสียงตอบนั้นดังกลับมาแทบจะทันทีทันใดบริเวณตุ้มหูของเขา ระดับเสียงของมันไม่น่าจะดังเกินกว่าที่จะได้ยินคนเดียวได้
‘เกมนี้มีการซื้อขายแลกเปลี่ยนระหว่างเงินจริงกับเงินในเกมด้วยเหรอ’ ความคิดของเขาดังขึ้นเป็นคำถาม
“ในกติกาของเกม ไม่มีบริการในส่วนนี้ นายท่าน” ไบเบิ้ลเอ่ยตอบกลับมาอย่างฉะฉาน
‘แล้วแบบที่ไม่ใช่กติกาของเกมหละ’
“มีคนแอบซื้อขายแลกเปลี่ยนเงินกันจริงนายท่าน”
‘ใครและด้วยวิธีการใด’
“คำถามข้อนี้เห็นทีว่าไบเบิ้ลจะจนปัญญาเสียแล้ว เหล่าผู้รังสรรค์เกมนี้ต่างพยายามค้นหาคำตอบสองข้อนี้มาตลอด แต่ในปัจจุบันนี้ ก็ยังทำไม่สำเร็จลงได้เสียที”
‘พอจะรู้อัตราแลกเปลี่ยนหรือไม่ ไบเบิ้ล’
“แสนต่อล้าน นายท่าน”
‘หนึ่งบาทจริงต่อสิบเหรียญเกม?’
“แสนต่อล้าน นายท่าน หนึ่งแสนบาทไทยแลกได้หนึ่งล้านเหรียญเกม อัตราเริ่มต้นอยู่ที่ตรงนี้ ถ้าอยากแลก ต้องเริ่มที่หนึ่งแสนบาทเท่านั้น นายท่าน!”
ติดตามการอัพเดตตอนใหม่ : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จากผู้แต่ง : ขอบคุณสำหรับทุกคำติชมนะครับ ผมอ่านหลายรอบมากๆ แต่ถ้าจะให้ตอบก็คงตอบเหมือนกันหมดว่าขอบคุณมากๆ จริงที่สนับสนุนให้ผมยังมีแรงทำตามความฝันต่อไปนะครับ อย่าลืมเมนท์ให้อีกน้า อิอิ
-
โดนแกล้งอีกแล้ว รออ่านต่อจ้า :pig4:
-
เอิ่ม 1แสนบาท เพื่อ??? คงทุ่มมากอ่ะ พวกที่ซื้ออ่ะ 55555 เค้าเม้นไม่เก่งอะ แต่เค้าเป็นกำลังใจให้น้า อ้อ อยากได้หวานๆของเฟี๊ยตกับธันพอหอมปากหอมคอนิดนึงอ่ะ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ เพราะยังไงเค้าก็ติดตาม
-
จะเข้าเมืองแล้ววววว. รอลุ้นต่อไป
-
จะเริ่มผจญภัยในเมืองมีนาคมแล้ว
แต่ยอมแลกเงินจริงเป็นแสนนี่ :a5:
คงจะชอบอยู่ในเมืองมีนาคมมากนะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอไม่มีเสื่อมคลาย :mew1:
-
เมืองนี้สามหนุ่มจะเจออะไรกันบ้างน้า ~~
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ
สู้ๆค่า เป็นกำลังใจให้เสมอ :-[
-
ใครหาเงินล้านเหรียญแล้วเอามาขายอ่ะ? หาได้ไง? เทพเกิน!
แล้วที่พนันกันไว้ ธันจะให้เฟี๊ยตทำไรหว่า?
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
อัตราขั้นต่ำ 1 แสนบาท!! เอิ่มม... จะอยู่เมืองมีนาคมแบบยาวๆต้องรวยจริงอะไรจริงสินะ :เฮ้อ:
ดูท่าว่าคนที่ดีใจที่สุด คงหนีไม่พ้นพ่อธันสายบู๊ สถาปัตยกรรมสวยซะขนาดนั้น :hao3:
สู้ๆ นะ คนเขียน ขอซีนหวานๆพอเป็นกระสัยบ้างนะ
-
อัตราแลกเงินโหดมากกก เมืองมีนาคม ท่าทางจะกุมความโหดร้ายไว้อย่างแนบเนีบนจริงๆ จะมียากูซ่าโผล่มามั้ย
-
มาปฏิบัติหน้าที่คนอ่านที่ดีแล้วววว :o8: 555555 สอบวิจัยเสร็จสบายใจมากกกก แต่สบายใจกว่าที่ไดอ่าน tlw :impress2: คนเขียนน่ารักฝุดๆๆ ไบเบิลมีบทแล้วว ดีใจมากเลยนายท่าน 555555
-
ยินดีต้อนรับกลับครับ คุณคนเขียน ขอบคุณที่กลับมาต่อนะครับ
ดีใจมากเลย หลังจากที่รู้ว่าคุณคนเขียนจะหยุดเขียน ผมก็ไม่ได้เข้ามาอีกเลย
ดีใจมากๆ ที่เข้ามาแล้วเห็นอัพตอนใหม่ ผมนี่เปิดอ่านเป็นเรื่องแรกเลย
และนี่เป็นเมนแรกที่ผมพิมยาวๆ (คิดว่ายาวที่สุดแล้วสำหรับผม)
เพื่อให้คุณคนเขียนมีกำลังใจเขียนนิยายเรืองนี้ต่อไป
(ท้อเมื่อไหร่บอกได้นะครับ จะเมนให้อ่านเยาะๆเลย)
จะพยายามหาเวลาว่างเข้ามาอ่านนะครับ
จากใจนาย Me.
-
ยินดีต้อนรับการกลับมาเขียนอีกครั้งของ ผู้แต่ง
คิดถึงธัน กับ เพี้ยต
ตามอ่านทั้นสักที
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มาต่อแล้วๆ เย้ๆ คิดถึงไบเบิ้ลพอดีตอนนี้มาเลย555 รอๆๆ
-
น่าสนใจขึ้นทุกทีคับ
ขอบคุณคร้าบบบบบบ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอมา
-
บทที่ 193 Horses
“เฮ้ยยย อย่างนี้ถ้าใครเล่นเกมเก่งๆ ก็รวยเละเทะดิ เอาเงินในเกมไปแลกเงินในชีวิตจริงใช้ได้สบายเลย”
ธันพูดขึ้นอย่างสนใจ เฟี๊ยตจึงต้องหยุดการสนทนาลับๆ กับไบเบิ้ลไว้เพียงเท่านั้น เขาไม่อยากแสดงตัวให้คนอื่นรู้เท่าไหร่นักว่าสนใจเรื่องนี้เป็นพิเศษ
“เท่าที่รู้ เงินในเกมจะไม่สามารถเปลี่ยนเป็นเงินจริงได้นะ ได้แต่เงินจริงเปลี่ยนเป็นเงินในเกมเท่านั้น” กันต์พูดขึ้น
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเหอะ เอาปัญหาเฉพาะหน้าตรงนี้ก่อน พวกเราจะเข้าเมืองมีนาคมเลยหรือเปล่า” เฟี๊ยตตัดบทสนทนานั้น ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพร้อมกับชี้ไปยังเมืองตรงหน้าที่อยู่ใกล้เท่าไหร่ตรงหน้านั่น
“ลุยเลยดิ รออะไรวะ” ธันพูดขึ้นอย่างไม่คิดมาก
“ก็คงอย่างนั้นมั้ง” เฟี๊ยตรับคำอย่างไม่มีข้อคิดเห็น
“เอาไงเอากัน” กันต์ปิดท้ายมาอย่างไม่ขัดแย้ง
“The Transformable Horse RELEASE!”
“The Transformable Horse RELEASE!”
เฟี๊ยตและธันเรียกการ์ดสำหรับเคลื่อนที่ที่เคยใช้กันออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน จนเกือบจะเรียกได้ว่าพร้อมกันเลยทีเดียว ม้าสองตัวที่มีลักษณะเหมือนกันแทบทุกประการออกมายืนอยู่ใกล้กัน พลางสะบัดแผงขนบริเวณลำคอไปมารับอากาศสดชื่นในยามสายอย่างกระปรี้กระเปร่า
“ใจตรงกันดีนะ” กันต์พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงดูจะเอนเอียงไปทางการกระเซ้าเสียมากกว่า
“ก่อนหน้านี้ก็ใช้การ์ดใบนี้มาตลอด” เฟี๊ยตหันไปตอบอย่างไม่คิดอะไร ในขณะที่ธันก็ไม่ได้ตอบอะไรมากกว่ายิ้มให้น้อยๆ
“เซ็กเธาว์!”
“เปกาซัส!”
คำสั่งจากผู้เป็นนายมีผลกับม้าทั้งสองนั้นทันทีเมื่อคำนั้นสิ้นสุดลง ม้าของเฟี๊ยตสะบัดตัวไปมาพร้อมกับร้องเสียงดังขณะที่มีปีกใหญ่สีขาวบริสุทธิ์แทรกออกมาจากกลางลำตัว มันกระพือปีกอันใหญ่โตนั้นไปมาราวกับจะสร้างความคุ้นชิน
ในขณะที่พาหนะของธันค่อยๆ กลายสภาพโดยขนของมันเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับถูกจิตรกรค่อยๆ บรรจงนำสีมาทาไปทีละส่วนอย่างนั้น มันร้องขึ้นด้วยท่าทีคึกคัก พร้อมกับใช้เท้าหน้าเขี่ยพื้นดินบริเวณนั้นไปมา ราวกับกระตือรือร้นที่จะออกวิ่งเสียในชั่วเวลานี้
เฟี๊ยตเดินขึ้นไปเหนี่ยวกายขึ้นไปบนเปกาซัสอย่างคุ้นเคยอยู่ก่อนแล้ว ฝ่ายธันก็เดินไปโดยสารบนหลังของเจ้าเซ็กเธาว์เช่นกัน ในขณะที่ผู้ร่วมทีมคนสุดท้ายยืนมองม้าทั้งสองตัวนั้นเงียบๆ ราวกับกำลังตัดสินอะไรในใจอยู่
“เฮ้ยยย กันต์มาซ้อนได้เลย บินถึงเร็วกว่าชัวร์” เฟี๊ยตหันไปพูดกับกันต์ พร้อมกับตบสะโพกของเจ้าม้าสีขาวสะอาดนั่นเป็นท่าทีเชิญชวน
“ไม่ได้ กันต์ มานั่งนี่ดิ เฟี๊ยตมันขี่ม้าไม่เก่ง เอียงกะเท่เล่ เดี๋ยวหัวหม่งพื้นไม่รู้นะเว้ยยย” ธันหันมากวักมือเรียกกันต์ไปอีกทางอย่างนั้น
“ไม่ต้องมามั่วเลย กูก็เคยขี่หวะ” เฟี๊ยตแย้งพร้อมกับบังคับม้าของตนวนกลับไปรับเพื่อนที่ยืนออกไปไม่ห่างนัก
“พอเลย เฟี๊ยต เปกาซัสมันมีปีกตรงกลาง นั่งซ้อนยาก ให้กันต์มาซ้อนกูนี่แหละ เซ็กเธาว์นั่งง่ายกว่าเยอะ” ธันแย้งอย่างไม่ยอม พร้อมกับเร่งม้าของตนกลับไปรับเพื่อนร่วมทีม
กันต์เหมือนจะยืนตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะมีรอยยิ้มเจือขึ้นมาบนใบหน้า และเลือกเดินไปทางม้าอันเป็นเจ้าของปีกขนาดใหญ่นั่นในที่สุด
เฟี๊ยตไม่ตอบอะไรแต่หันไปยิ้มเยาะเย้ยธันอย่างผู้ชนะ พร้อมกับยกมือส่งให้กันต์ใช้เป็นหลักในการเหนี่ยวตัวขึ้นมาซ้อนบนเจ้าม้าสีขาวตัวนั้น
“เฟี๊ยต” ธันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“อะไรเหรอ” ชายหนุ่มตอบกลับไปอย่างยียวนนิดๆ
“มึงอะ มาขี่ม้าเซ็กเธาว์แทนกูซิ๊” ธันพูดขึ้น
“อะไรวะ แล้วมึงจะให้กูคุมเปกาซัสทั้งๆ ที่กูไม่ได้ขี่มันได้ยังไง” เฟี๊ยตตอบพร้อมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
“มึงก็แค่เหนี่ยวจิตไว้เฉยๆ เดี๋ยวกันต์มันก็ขี่ของมันไปได้เองนั่นแหละ” ธันตอบอย่างไม่ยอม
“แล้วมึงจะเรื่องมากทำไมเนี่ย เมืองอยู่แค่นี้เอง หายใจสองทีก็ถึงแล้ว” ชายหนุ่มเถียง
“กูเมื่อย เข้าใจเปล่า มึงเป็นเบ๊ มึงต้องตามใจกู กูสั่ง มึงเข้าใจไหม” ธันพูดพร้อมยักคิ้วอย่างเหนือกว่า เมื่อถึงประโยคนี้กันต์ก็ถึงกับหัวเราะในลำคอขึ้นมาอย่างขบขัน
“อย่าทำตัวไร้สาระได้เปล่าวะ” เฟี๊ยตพูดอย่างไม่สบอารมณ์นิดหน่อย
“กูจะนับแค่หนึ่งถึงสามนะ คุณเบ๊ หึหึ” ธันตอบกลับมาอย่างแน่วแน่ในความคิด
“หนึ่ง”
“มึงอย่าไร้สาระได้เปล่าวะ เรื่องแค่นี้เอง”
“สอง”
“มึงจริงจังไปเปล่าเนี่ย เรื่องบ๊งเรื่องเบ๊อะไรเนี่ย”
“สาม”
“เออๆ รู้แล้ว เรื่องมากฉิบหาย”
เฟี๊ยตสบถออกมาอย่างเซ็งๆ ในที่สุด ก่อนจะยอมลงมาจากม้าของตนแต่โดยดี ซึ่งกันต์ที่ซ้อนอยู่ด้านหลังของปีกขาวสะอาดนั่นก็ย้ายตัวเองมานั่งอยู่เบื้องหน้าอย่างเตรียมพร้อม ท่าทางของเขาดูเชี่ยวชาญการขี่ม้าอยู่พอสมควรเลยทีเดียว
ชายหนุ่มที่ลงมาจากหลังพาหนะสีขาวนั่นเดินตรงไปยังม้าสีแดงสดอีกตัวที่อยู่ไม่ห่างออกไปนักด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ดูเหมือนว่าอารมณ์ของเฟี๊ยตจะไม่ได้ไปในทางโกรธ แต่น่าจะเป็นความรู้สึกเสียหน้าที่ต้องถูกบังคับได้โดยง่ายมากกว่า
“กระเถิบไปสิ นั่งคร่อมอานอย่างนี้ มึงจะให้กูไปขี่บนหน้าผากม้ามึงเรอะ” เฟี๊ยตพูดไล่คนที่อยู่บนเจ้าเซ็กเธาว์ก่อนแล้วนั้นอย่างติดพาล
“กูเปลี่ยนใจละ” ธันพูดด้วยท่าทีเรียบเฉย
“เปลี่ยนพ่องงง กระเถิบไป ถ้าเรื่องมากนัก เดี๋ยวกูจะเอายาพิษกรอกปากมึง อยากตายแบบไหน ชักดิ้นชักงอตาย ตาบอด หูหนวก หรืออัมพาตก่อนตายดี”
เฟี๊ยตพูดอย่างหงุดหงิด พร้อมกับเอามือขวาฟาดไปตรงต้นขาของเด็กหนุ่ม พร้อมกับเอี้ยวศีรษะไปทางซ้ายเป็นสัญลักษณ์ให้เคลื่อนที่ไปตามที่ตนต้องการ
“กูเปลี่ยนใจให้มึงซ้อนกูดีกว่า มึงขี่ไม่เก่ง เดี๋ยวทำกูตกม้าหัวร้างข้างแตกไปจะทำไง” ธันพูดพร้อมกับยักคิ้วน้อยๆ อย่างยียวน
“อย่าเรื่องมาก กระเถิบไป” เฟี๊ยตพูดอย่างไม่ยอมคล้อยตาม
“มึงนั่นแหละ อย่าเรื่องมาก ขึ้นมาเร็วๆ ชักช้าฉิบหาย”
ธันพูดอย่างมีท่าทางหงุดหงิดเช่นกัน แต่ถ้าสังเกตให้ดีแล้ว ชายหนุ่มก็น่าจะพบว่าท่าทีเหล่านั้นถูกประดิษฐ์ขึ้นมาเฉยๆ
“ไอ้แขก!” เฟี๊ยตพูดขึ้นพร้อมกับเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ
“หนึ่ง” ธันเริ่มนับเลขอีกครั้ง
“เออๆ ก็ได้วะ เรื่องมากฉิบหาย พ้น 24 ชั่วโมงเมื่อไหร่นะ กูจะฆ่ามึงทิ้ง กูจะเอาดาบมึงนั่นแหละกระซวกคอมึง เสร็จแล้วกูจะตัดแขนตัดขามึงเป็นชิ้นๆ ถลกหนังมึงออก แล้วตำพริกทาบนเนื้อมึง พอมึงทรมานจนใกล้จะตาย กูจะแล่เนื้อมึงให้ปลาปิรันย่ากิน สัด!”
เฟี๊ยตหยุดต่อล้อต่อเถียงพร้อมกับเหนี่ยวตัวเองขึ้นมาอยู่บนหลังจากเซ็กเธาว์อย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มมีท่าทีไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัดที่ถูกบงการ ในขณะที่เจ้าของคำสั่งเหล่านั้นกลับนั่งอยู่เบื้องหน้าพร้อมรอยยิ้มกริ่มที่แสนอารมณ์ดี
เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนขึ้นหลังม้ามาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ธันก็สะบัดบังเหียนเพื่อกระตุ้นให้เจ้าอาชาหนุ่มวิ่งทะยานไปเบื้องหน้า เมืองมีนาคมนั้นจะเรียกว่าใกล้ก็ไม่ถูกจะเรียกว่าไกลก็ไม่เชิง ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะบริเวณที่พวกเขาออกมาจากโลกใต้ดินนั้นมีลักษณะเหมือนหน้าผาเล็กๆ ทำให้ทัศนียภาพที่มองเห็นนั้นกว้างไกลกว่าปรกติจนอาจทำให้รู้สึกว่าเมืองเบื้องหน้านั่นใกล้กว่าความเป็นจริง
ธันควบคุมเซ็กเธาว์ของตนให้หันหลังอ้อมทางลงมาจากบริเวณนั้นเพื่อลดระดับมาสู่พื้นราบสู่เมืองที่แสนโอ่อ่าแห่งนั้น ในขณะที่กันต์เพียงแค่คุมบังเหียนให้เจ้าเปกาซัสนั้นบินไปยังเบื้องหน้าเล็กน้อยพร้อมกับลดระดับลงสู่พื้นราบ เพื่อไปรอคอยเพื่อนสองคนที่กำลังไต่ทางลงจากทางลาด ดูเหมือนว่าการที่เฟี๊ยตหน่วงจิตเพื่อควบคุมม้าบินตัวนั้นไว้จะไม่มีปัญหาใดๆ เลย มันแสดงท่าทางเป็นปรกติทุกอย่างราวกับว่ากันต์เป็นเจ้าของมันเสียเอง
“ไป!”
เสียงของธันสั่งอย่างเฉียบขาดเมื่อลงมาถึงพื้นที่แนวราบ เจ้าม้าสีชาดตัวนั้นระเบิดพลังฝีเท้าอย่างเต็มแรง มันฮ้อตะบึงไปเบื้องหน้าจนฝุ่นตลบอบอวลไปหมด ท่าทางว่าธันจะสั่งการให้เจ้าเซ็กเธาว์ออกวิ่งด้วยความเร็วที่เกินความเร่งรีบในเวลานี้ไปโขทีเดียว
“มึงไม่ได้แอ้มกูหรอก หึหึ” เสียงของผู้โดยสารดังพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอ
“หืมมม” ธันครางขึ้นลำคอเป็นเชิงสงสัย
“ไอ้มุกเร่งความเร็วจนกูตกม้า หรือว่าจะทำให้กูกลัวจนต้องไปเกาะเอวมึงไว้หนะ ไม่ได้แอ้มกูหรอก”
เฟี๊ยตพูดขึ้นราวกับรู้ทัน ถ้าเด็กหนุ่มเบื้องหน้าสามารถหันมาพิจารณาผู้พูดได้ในเวลานี้ จะพบว่าเฟี๊ยตรวมจิตไว้ที่ต้นขาทั้งสองอย่างหนาแน่น ซึ่งความเร็วระดับนี้ไม่สามารถสะบัดให้เขาหลุดจากหลังม้าได้แน่นอน
“อะไร๊ คิดไปเองหรือเปล่า” ธันแกล้งเย้าด้วยเสียงสูงอย่างนึกสนุก
“งั้นมึงจะรีบไปไหน เมืองก็อยู่แค่เนี้ย” เฟี๊ยตถามอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“โอเคๆ กูไม่รีบแล้วก็ได้”
ธันพูดขึ้นพร้อมกับใช้ขาทั้งสองข้างเตะไปเบาๆ ที่เจ้าเซ็กเธาว์นั่นเหมือนเป็นการสั่งการให้ลดความเร็วลงสู่ระดับปรกติ
“มึงคิดว่ากูทำให้มึงเอามือมาเกาะเอวกูไม่ได้เหรอ” เด็กหนุ่มถามพร้อมหันกลับมายักคิ้วให้กับผู้โดยสารของตน
“แน่นอน!” เฟี๊ยตตอบอย่างมั่นใจ
“มึงเอามือมาเกาะเอวกูซิ๊” ธันพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมขึ้น
“เรื่อง!” เฟี๊ยตปฎิเสธ
“คุณเบ๊ ผมสั่งให้คุณนำมือของคุณมาเกาะเอวผมไว้” ธันพูดอย่างเป็นต่อ
“ไม่เอาโว๊ยยย” เฟี๊ยตพูดอย่างไม่ยินยอม พร้อมเริ่มหันซ้ายหันขวาเพื่อหาทางหนีจากเจ้าม้าสีสดและเจ้าของโรคจิตนี่
“ไม่รักษาคำพูด”
เสียงเชิงตำหนินั่นดังกว่าเสียงกระซิบเพียงนิดเดียว แต่มันก็ดังเพียงพอที่จะทำให้ชายหนุ่มอีกคนยื่นมือทั้งสองข้างมาสวมกอดไว้ที่บริเวณเอวของเจ้าของคำพูดนั้น
“เออๆ” เฟี๊ยตพูดอย่างยอมแพ้
“ถ้ากูอยากได้ ไม่มีอะไรเกินความสามารถกูหรอก”
ไม่มีคำตอบใดๆ สอดรับมากับประโยคกึ่งโอ้อวดนั้น ทุกอย่างเงียบสงบราวกับว่านี่เป็นการเดินทางของเสี้ยวเวลาหนึ่งที่แสนยาวนาน ดั่งเจ้าอาชาชาดนี่จะวิ่งตะลุยไปบนถนนที่ไม่มีจุดสิ้นสุดอย่างใดอย่างนั้น โลกรอบด้านเหมือนจะเวิ้งว้างว่างเปล่าราวกับไร้ซึ่งบุคคลใดๆ จะปรากฏมี ชั่วจังหวะเวลานั้นเหมือนประหนึ่งว่าเวลาชั่วเสี้ยววินาทีถูกนำมาขยายให้กว้างใหญ่ ก่อนที่เสี้ยวเวลานั้นจะถูกนำมายืดให้ยาวเสียจนไร้จุดสิ้นสุดอีกที กระแสลมยังคงพัดผ่านมาจากทางเบื้องหน้า แต่ราวกับว่าเวลาที่สถิตบนพาหนะแห่งความรู้สึกลำนั้นจะหยุดนิ่งลงเสียแล้ว ไม่มีเสียงใดดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบนั้น ไม่มีเสียงใดเลยนอกจากเสียงก้อนเนื้อในอกที่กำลังเต้นด้วยความถี่ที่มากขึ้นของบุรุษทั้งสองคน
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
ติดตามการอัพเดตข่าวสาร : www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : อยากอ่านคอมเมนท์ยาวยาวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
แหม ธันอยากให้เฟี้ยตเกาะเอวสินะ
คนอ่านก็เขินแทนเลย...
...
ส่วนเมืองมีนาคม เมืองแห่งทุนนิยม
สามหนุ่มคงตัองหาทุนเพิ่มเติมในเกมสิเนอะ
...
คนแต่งก็สู้ๆ นะคะ ^___^
-
:hao3:
-
แหมะ!! ความรักเริ่มจะผลิบานแล้วสินะอ้ายธัน อ้ายเฟี๊ยต :hao3:
อย่างว่าแหล่ะ คู่กันแล้วคงไม่แคล้วกันหรอกเนอะ
ก็ธันได้เฟี๊ยตแล้วนิ(รึเปล่าหว่า...?) ตอนที่ทำภารกิจที่เมืองพฤษภาคม
เมืองมีนาคม...
จะเจอผู้คนแบบไหน จะมีเหตุการณ์ดีร้ายอะไรเกิดขึ้นอีกบ้าง
แล้วจะมีไพ่สูงสุดแบบไหนรอพวกเฟี๊ยตอยู่บ้างนะ
Wait for next episode o13
-
ชอบนิยายเรื่องนี้ไม่เหมือนใครดี ตอนนี้แอบหมั่นไส้ธันแฮะ อย่าให้ถึงตาเฟี๊ยตนะ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
แม้เพียงน้อยนิด แต่ฟินฝุดๆ :m25:
คือเอาจริงๆแล้ว เหมือนพระเอกนางหนังจีนกำลังภายในไรงี้
ที่แบบเสี่ยวเหล่งนึงขี้ม้ากับเอี้ยกัวย ขี่ม้าไปด้วยกัน ไปท่องยุทธภพ
มันต่างกันตรงที่ฟินกว่า แล้วมันฟินมากขึ้นเพราะ เขาไม่ค่อยหวานกันนะคู่นี้
พอแสดงออกเพียงน้อยนิดมันเลยฟินแบบฝุดๆ
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
กันต์คงรู้ทันสินะ แยากรู้ภายในใจลึกๆแลัว กะนต์จะมีความคิดอะไรที่ซับซ้อนหรือเปล่า
เพราะความรู้สึกส่วนตัว มีความรู้สึกว่าตัวละครตัวนี้เข้าถึงยากจัง
ปูลู อยูกบอกให้รู้ว่า คนเขียนตั้ลร๊ากกกกก
-
เราสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง นายรู้สึกเหมือนกันไหม? กันต์
เรารู้นะว่า นายรู้อะไรบางอย่าง หึๆๆ
ชอบประโยคสุดท้ายของธันจังเลย
ขอให้ "ได้" ตามที่หวังนะจ๊ะ >////<
:hao7: :hao7: :hao7:
-
555 สรุปก็ได้อ่านตั้งแต่แรกใหม่และ ไม่มีขาดตอน และก็สนุกเหมือนเดิม ชอบนิยายแนวนี้อะ เดาทางไม่ค่อยออกเลย อยากอ่านไปเรื่อยๆ ส่งกำลังใจให้คนแต่ง มาอัพไวๆ 555 กำลังอิน
ออกแนวกดดันนิดหน่อย :laugh: แล้วต้องส่งใจให้จริงๆที่มาแต่งนิยายเรื่องนี้ต่อ :pig4:
-
มาแว้ววววววววว คุณอ้นมาแล้วววว ขอบคุณเน้อออที่มาต่อให้ รอมานานมาก คุ้มค่าที่รอ :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
ฟินนน ฉากไหนก็จิ้นได้หมดค่ะ 555+ #ทีมธันเฟี๊ยตเลย :-[
พี่กันต์ก็น่ารักนะ คุณทนายความ งื้อ~~
อยากให้เจอกันในโลกจริงเร็วๆจัง
ขอรีเควสฉากฟินได้มั้ยคะ *-* 555+
ชอบตรงความสมจริงของเรื่องนะ สนุกมากค่า
อยากอ่านแฟนตาซีวายมานานล่ะ สู้ๆนะคะเป็นกำลังให้คนเขียนน ♡♡♡
-
เเล่วเเล้ว ดีๆอยากให้มีฉากงี้เยอะๆ 55555 คุณเบ๊ ตอนเเรกเราก็ว่าคนชนะน่าจะเป็นหมอยานะ
-
ชอบมากๆ ลุ้นต่อๆ
-
:z3: :z13: :z13: :z13: :z3:
-
ทำไมวันศุกร์นี้มันมาถึงช้าจัง อยากเร่งเวลามากกกกกกกกก
อยากอ่านแล้ววววววววววววว :z3: :z3: :z3:
-
เข้ามาหาทุกวันเลย
เป็นกำลังใจกันต่อไป
-
รอนะ
-
บทที่ 194 Us
“คนเราจะตกหลุมคนที่เจอในความฝันได้ไหม”
เสียงนั้นล่องลอยมาจากดินแดนที่ไกลแสนไกล เหตุการณ์โดยรอบนี้แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง ไม่มีเมืองมีนาคมอันเป็นเบื้องหน้า ไม่มีเชิงหน้าผาใดให้เป็นหนหลัง ราวกับเสียงเหล่านั้นจะดังมากจากจิตใต้สำนึกเบื้องลึกของใครสักคนหนึ่งเท่านั้นเอง มันดูเป็นความเวิ้งว้างว่างเปล่าที่แสนจะอบอุ่น ประหนึ่งเหมือนจะนำความรู้สึกในรสสัมผัสของคนสองคนมาขยายใหญ่ให้เป็นจักรวาลที่แสนกว้างใหญ่และไร้จุดสิ้นสุดอย่างใดอย่างนั้น
“ไม่รู้สิ มันอาจจะขึ้นอยู่กับว่าเรานิยามความฝันไว้แบบไหน”
อีกเสียงหนึ่งตอบกลับมาด้วยประโยคที่เหมือนจะแฝงไว้ด้วยความไม่มั่นใจ แต่ในน้ำเสียงที่แทรกมานั้น กลับไม่มีความโลเลใดแฝงไว้อยู่เลย เสียงนั้นดูอบอุ่นราวกับเป็นมือหนาที่เปี่ยมไปด้วยความปารถนาดีที่กำลังลูบศีรษะอีกฝ่ายหนึ่งอย่างช้าๆ
“แล้วคนเราควรจะนิยามความฝันไว้อย่างไร”
เสียงนั้นดังขึ้นอย่างสับสน ประหนึ่งเด็กน้อยที่กำลังมองเห็นแม่สายใหญ่ผ่านพาดอยู่เบื้องหน้า ความรู้สึกในขณะจิตนั้นช่างเปราะบาง อ่อนไหว และไร้ซึ่งความมั่นคง
“ถ้าเรานิยามว่าความฝันคือสิ่งที่เหนือความเป็นจริง คือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ นั่นก็คงจะเป็นไปไม่ได้ตามนิยามที่เราตั้งไว้”
“แล้วถ้าไม่ใช่”
“แต่หากเราเปลี่ยนนิยามมาเป็นว่าความฝันคือสิ่งที่เราได้ประสบพบเจอช่วงขณะที่เรากำลังนอนหลับนั้น ก็เห็นว่าจะไม่ยากเกินไปที่จะทำให้มันปรากฏจริง”
เสียงนั้นตอบกลับมาด้วยอวัจนภาษาที่แสนจะอ่อนโยน เสียงทั้งสองก้องกังวานไปมาในความสงบที่แสนจะเซ็งแซ่ไปด้วยความสับสน ไม่มีตัวตนของเขา ไม่มีตัวตนของเรา ไม่มีตัวตนของใครทั้งสิ้น ดินแดนแห่งนี้ดูจะลึกลับเกินกว่าที่ใครหรืออะไรจะล่วงล้ำเข้ามาถึง
“มันจะเป็นความรักได้อย่างไร รักที่ต้องพบเจอกันยามหลับฝัน มันจะเป็นความจริงที่จับต้องได้อย่างไร”
เสียงนั่นยังคงแย้งมาอย่างมีเหตุมีผล คงจะจริงที่ว่าคนเราจะรักกันแค่ในความฝันอย่างไร ความฝันที่ยากจะจับต้องได้ในความเป็นจริง
“นั่นก็ขึ้นอยู่กับนิยามอีกนั่นแหละ ว่าเรานิยามความรักไว้แบบไหน”
เสียงสุขุมตอบมาเหมือนน้ำเย็นที่เข้าลูบผิวกายที่กำลังร้อนรุ่มอย่างใดอย่างนั้น แต่ต่างที่เสียงนั้นกำลังปลอบประโลมจิตใจที่กำลังสับสนแทน
“รักคงหมายถึงการเข้าใจกัน ใส่ใจกัน ดูแลกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”
เสียงนั้นตอบกลับหลังจากที่เงียบไปชั่วพักใหญ่ คำอธิบายเหล่านั้นราวกับจะนิยามมาจากครอบครัวที่แสนจะสมบูรณ์แบบของคู่รักคู่หนึ่ง
“ถ้านิยามความรักแบบนั้น เห็นทีจะหาความรักได้ยากยิ่งเหลือเกิน หลายคนเข้าใจกันแต่ไม่ใส่ใจกัน หลายคนใส่ใจกันแต่ไม่ได้ดูแลกัน หลายคนดูแลกันแต่ไม่มีโอกาสอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข” ไม่มีวี่แววแห่งความคัดแย้ง แต่เป็นเพียงการเห็นต่างแบบโอบอ้อมอารีเท่านั้น
“แล้วความรักคืออะไร”
“รัก คือ รัก”
“เราไม่เห็นจำเป็นต้องนิยามให้รักคืออะไร เพราะรักคือรักเท่านั้น”
เสียงอบอุ่นนั่นตอบมาอย่างเรียบง่าย แต่แฝงไปด้วยนัยยะมากมาย บางที อาจจะมากมายเกินกว่าที่ผู้ที่กำลังหลงทางนั้นจะมองเห็นคำตอบได้อย่างชัดเจน
“แล้วจะรู้ได้ไงว่านี่คือรัก”
“เมื่อใดที่เราค้นพบความรู้สึกซึ่งพิเศษ ความหอมหวานมันแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของเรา เมื่อเราค้นพบว่ามันสถิตอยู่ในความสัมพันธ์ เราจะรู้เองว่านั่นคือเราได้รักใครคนหนึ่งไปอย่างหมดหัวใจแล้ว”
“แล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้าค้นพบแล้วว่ารัก แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ ไม่มีโอกาสจะได้ดูแลกันและกัน”
เสียงนั้นยังคงแย้งมาอย่างมั่นคง ราวกับว่านั่นจะเป็นปัญหาหลักที่ยังคงคั่งค้างอยู่ในใจกลางความสับสนแห่งนั้น
“จงรักใครสักคนเพราะเรารักเขา แต่อย่ารักใครสักคนเพราะอยากเป็นเจ้าของตัวและหัวใจเขา นั่นไม่ใช่รัก นั่นคือความต้องการที่จะครอบครอง”
“ถ้าอย่างนั้นเราจะมีความรักไปทำไม ในเมื่อวันหนึ่งในอนาคตเรารู้อยู่แก่ใจของเราว่าเราจะต้องแยกจาก ความทุกข์จะต้องมาถึง”
“แล้วเหตุใดเราจะต้องเกรงกลัวในความทุกข์ด้วย ในเมื่อทุกข์มันเป็นสิ่งธรรมดาของชีวิต ไม่มีใครหนีความทุกข์ได้พ้นหรอก เมื่อวันที่เราย่างขาก้าวเข้าไปในดินแดนแห่งความรัก นั่นหมายถึงเราโอบกอดความสุขไว้ครึ่งหนึ่ง และยินยอมที่จะแบกรับความทุกข์ไว้ครึ่งหนึ่งแล้วเช่นกัน”
“อย่างนั้นไม่รักจะดีกว่าไหม ไม่ต้องสุขไม่ต้องทุกข์”
“นั่นเองก็เป็นหนทางที่เราต้องเลือกเดิน แต่ถ้าประโยคนี้ดังขึ้นในอนุสติให้เราตัดสินใจแบบนี้ นั่นแปลว่าสุขและทุกข์ได้เกาะกินเข้ามาในความรู้สึกเราแล้ว ใยต้องเกรงกลัวสุข ใยต้องเข็ดขยาดความทุกข์ ในเมื่อมันก็เป็นเพียงบันทึกหน้าหนึ่งของการเดินทางแห่งชีวิตเท่านั้นเอง”
“แต่มันจะผ่านไป”
“แล้วมีสิ่งใดในโลกแห่งนี้ไม่ผ่านไปบ้างเล่า แม้ว่าความสัมพันธ์นั้นจะสิ้นสุดในวันหนึ่ง แต่เราต้องไม่ลืมว่าความทรงจำนั้นจะอยู่ไปกับเราตราบชั่วฟ้าดินสลาย ความทรงจำที่เราเลือกได้ว่าจะเก็บสิ่งใดไว้ และปล่อยปละละเลยส่วนใดไปเสีย รู้ไหม การมีความรักที่ดีเพียงแค่ครั้งหนึ่งอาจจะมากมายเพียงพอที่จะทำให้เราไม่ต้องรักใครใหม่อีกเลยไปตลอดชีวิต”
“รักมันก็คือรักเช่นนี้เอง”
“แต่ถ้าความรักนั้นมันผิด” เสียงนั้นยังคงแย้งมาอย่างไม่มั่นใจต่อไป
“เห็นทีจะต้องวกกลับมาที่คำถามเดิมอีกนั่นแหละว่าเรานิยามคำว่าถูกไว้แบบไหน นิยามคำว่าผิดไว้อย่างไร” เสียงนั้นตอบมาอย่างอ่อนโยน
“มันผิด ใครๆ ก็รู้ว่ามันผิด”
“เห็นทีว่าเรากำลังจะตัดสินว่าถูกหรือผิดโดยประชามติจากบุคคลรอบข้างเสียแล้ว เราไม่คิดจะฟังเสียงหัวใจตัวเองบ้างเหรอว่าแท้จริงแล้วหัวใจเรารู้สึกอย่างไร ชีวิตนี้เป็นของเรา ตราบใดที่เราไม่ได้เบียดเบียนใคร เราก็น่าจะมีสิทธิ์พิพากษาชีวิตเราให้เป็นไปตามรูปแบบที่เราปารถนาไม่ใช่หรือ”
“แล้วจะมีประโยชน์อะไรถ้าใจเรายอมรับ แต่สังคมรอบข้างไม่ยอมรับและไม่เห็นด้วยกับเรา เราไม่ต้องจมอยู่กับความทุกข์จากคำครหาไปตลอดชีวิตเหรอ”
“แม้แต่องค์พระปฎิมายังราคิน แล้วมนุษย์เดินดินจะสิ้นคำนินทาได้อย่างไร ไม่ต้องกังวลเรื่องการฉีกกฎสังคมในข้อนี้หรอก เพราะไม่วันใดวันหนึ่ง เราก็ต้องฉีกกฎสังคมข้ออื่นอยู่ดี น่าเสียดายที่เรื่องที่เกิดขึ้นในหัวใจของเรา แต่เรากลับให้คนภายนอกมาตัดสินเสียอย่างนั้น”
“เรื่องในหัวใจ...” อีกเสียงหนึ่งรำพึงขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ
“เมื่อปี 2549 หญิงชราคนหนึ่งได้ปรากฏตัวขึ้นในมณฑลฉงชิ่งหลังจากที่เธอได้หายตัวไปร่วม 50 ปี”
“ย้อนกลับไปเมื่อตอนเริ่มต้นเรื่องราว สีว์ในวัย 30 ปีเป็นหญิงหม้ายสามีตายที่ได้พบรักกับหลิว ชายหนุ่มรูปงามอนาคตไกลซึ่งมีอายุเพียง 20 ปีเท่านั้น”
“แน่นอนว่าความรักของทั้งคู่เป็นสิ่งที่เรียกว่าเป็นไปไม่ได้ในสังคมจีนขณะนั้นเลย ชาวจีนโบราณเชื่อว่าหญิงม่ายที่แต่งงานใหม่นั้นจะนำความวิบัติมาสู่ครอบครัวสามี ความรักอันบริสุทธิ์ของทั้งคู่ถูกตอกประตูปิดตายในโลกแห่งจารีตประเพณี”
“รักคงคือตัวแทนของความทุกข์” เสียงเศร้าซึมดังขึ้นมาจากอีกฝ่ายหนึ่งนั้น
“เห็นทีว่าจะไม่ใช่ เพราะสีว์และหลิวตัดสินใจหนีขึ้นไปอยู่บนภูเขาที่มีเพียงแต่พวกเขาสองคน ไม่มีจารีตประเพณี คำติฉินนินทา หรือคำปรามาสจากบุคคลใดจะติดตามทั้งคู่ไปได้”
“สีว์ในขณะนั้นเริ่มแก่ตัวขึ้นทุกวัน การที่เธอจะลงจากภูเขามาเพื่อพบปะญาติพี่น้องนั้นเป็นเรื่องดูจะลำบากอยู่ไม่น้อย”
“หลิวผู้เป็นสามีจึงเริ่มแกะสลักทางขึ้นลงภูเขาให้ภรรยาของตนได้เดินลงมาอย่างสะดวกสบาย บันไดนั้นทอดยาวกว่า 6,000 ขั้น ทอดยาวจากโลกภายนอกสู่สถานที่ปลีกวิเวกแห่งรักของคนสองคน”
“เราต้องหนีจากสังคมโลกไปอย่างนั้นเหรอ รักของเราจึงจะจริงขึ้นมาได้”
“สิ่งที่เราต้องทำคือเริ่มต้นแกะสลักบันไดทั้ง 6,000 ขึ้นตั้งแต่วันนี้ บันได 6,000 ขั้นที่ไม่ได้พาร่างกายของเราหนีไปจากโลกของสังคมภายนอก หากแต่เป็นบันได 6,000 ขั้นที่จะพาหัวใจเราไปยังดินแดนที่มีแต่ความรู้สึกของเราสองคน”
“กลัว...”
“เหตุใดต้องหวาดกลัวในความรักที่บริสุทธิ์เช่นนี้”
“ความเป็นไปได้มันน้อยนิดเหลือเกิน”
“สุภาษิตจีนบทหนึ่งกล่าวไว้ว่า 留得青山在,不怕没柴烧 [liú dé qīng shān zài, bú pà méi chai shāo : หลิวเตื๋อชิงซานไจ้ ปู๋ผ้าเหมยไชซาว] ตราบใดที่ขุนเขาเขียวขจียังอยู่ อย่าได้กลัวว่าจะไม่มีฟืนเผา”
“บัดนี้เบื้องหน้าเราเป็นขุนเขาเขียวขจีสุดกว้างใหญ่ ทำไมเราไม่ตักตวงกับทัศนียภาพนี้ให้อิ่มเอมจนเต็มอก ใยถึงมัวแต่กังวลแต่อนาคตที่ยังคงมาไม่ถึง”
“วันนี้ เวลานี้ ตอนนี้ คือสิ่งพิเศษที่สุดที่ได้ยืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้กับคนๆ นี้ไม่ใช่หรือ?”
“ความหวังยังมีอยู่?”
“ความหวังมีอยู่เสมอ เพียงแต่มันจะปรากฏมีอยู่ในเฉพาะหัวใจของคนที่เชื่อมั่นและศรัทธาในความหวังนั้นอย่างแท้จริง”
“โอบกอดรักของเราไว้ รักจะเป็นของเราเรื่อยไป ไม่ว่าใครคนไหนจะเป็นฝ่ายตัดสินใจเดินหนีไปก่อน รักจะยังอยู่ตรงนี้ รักยังอยู่ตรงนี้ตลอดไป ตรงที่ในหัวใจของเราสองคน”
ติดตามข่าวการอัพเดตตอนใหม่ : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จากผู้แต่ง : โดนกองทัพงานโจมตีอีกแล้ว เริ่มแต่งได้กระท่อนกระแท่น แต่จะพยายามลงให้สม่ำเสมอที่สุดเท่าที่จะทำได้ครับ
-
กรี้ดดดดดดดด ในที่สุดวันศุกร์ก็มาถึง :mew3:
โง้ยยย เฟี๊ยต อย่าคิดเยอะ รักก็คือรัก
ตามเสียงหัวใจไปเลยเฟี๊ยตตตตต :o8:
รอตอนต่อไปนะค้าบบบ คนเขียนสู้ๆ o13
-
สู้ๆๆนะค่ะ นักเขียน คนอ่านเป็นกำลังใจให้
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอตอนต่อไปๆๆๆๆ
-
แอบงงแฮะ 55555 แต่เค้าก็รอน้า :really2:
-
รอคอยเธอมาแสนนาน ทรมานวิญญาณหนักหนา
แหม!!! กว่าจะถึงวันศุกร์ผมนี้ใจแทบขาดเลยครัช
อ่านตอนนี้แล้ว ปลงๆพิกล o18
สรุปมันก็แล้วแต่คนจริงๆอะเนาะ ความรัก
จะเข้าใจก็เข้าใจ จะไม่เข้าใจก็ไม่เข้าใจ บางที่ก็ย๊ากยากยิ่งกว่าแก้โจทย์ฟิสิกส์ :m15:
ผู้อ่านนี้ก็กลัวน่ะจริงๆ ไม่กล้าที่จะเปิดรับ กลัวเจอความทุกข์อีกครึ่ง o18
-
มาแล้ว ตอนนี้อ่านแล้วมึนงะ เฟียสเถียงกะตัวเองหรอ :mew2:
-
ใครคุยกับใคร อยากรู้จัง
รักก็คือรัก ถ้ารู้จักรัก ก็จะรู้จักชอบ(ที่ไม่ใช่รัก)
:really2: :really2:
-
:mew2:งง
-
บทที่ 195 Fee
เสียงกระพือปีกจากเจ้าม้าสีขาวสะอาดดังขึ้นมาจากทางเบื้องบนเตือนสติให้ชายทั้งหลุดออกภวังค์จากโลกที่เหมือนจะมีแต่เขาทั้งสองคนนั้น
เฟี๊ยตค่อยๆ ดึงมือออกมาจากลำตัวของชายเบื้องหน้าด้วยว่าตอนนี้พวกเขาก็มาอยู่ตรงหน้าประตูเมืองลำดับที่สามของปีปฏิทินเรียบร้อยแล้ว ในขณะที่ธันเองก็เลื่อนมือของตนกลับมากุมบังเหียนที่นิ่งสนิทอยู่ตอนนั้นด้วยเช่นกัน
รสสัมผัสของเขาทั้งคู่สิ้นสุดลงอย่างอ้อยอิ่งแต่ก็เฉียบขาดอยู่ในที
กันต์ควบคุมเจ้าเปกาซัสให้ลงเทียบท่าบนพื้นดินเคียงข้างกับเจ้าอาชาชาดอีกตัวที่ยืนนิ่งรออยู่ก่อนแล้ว ตลอดระยะเวลาที่เดินทางเข้ามาใกล้เมืองนี้โดยตลอดนั้น พวกเขาสังเกตได้ว่าเมืองมีนาคมมีลักษณะในการกั้นขอบเขตเป็นวงกลม โดยมีประตูทางเข้ากระจายๆ อยู่เป็นระยะ มันมีลักษณะโค้งมนเป็นครึ่งวงกลม แข็งแรง และปิดสนิทราวกับไม่ค่อยจะยินดียินร้ายที่จะต้อนรับคนภายนอกเท่าไหร่นัก มองไปจนสุดสายตา พวกเขาก็ไม่เห็นบุคคลกลุ่มอื่นใดที่มีทีท่าว่ากำลังจะพยายามเข้าไปในเมืองแห่งนี้ ถึงแม้ว่าภายในขอบเขตประตูเมืองนั้นจะได้ดูมีสีสันและเต็มไปด้วยผู้คน แต่ภายนอกกลับเงียบสงบราวกับอยู่กันคนละแผ่นดินเลยทีเดียว
“ลุยเลยมั้ย”
เสียงของกันต์เอ่ยขึ้นหลังจากที่ทุกคนกลับมายืนบนพื้นดิน การ์ดเดินทางคืนสภาพกลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เอาดิ” ธันตอบออกมาแบบง่ายๆ ในขณะที่เฟี๊ยตก็พยักหน้าเห็นด้วยมาเช่นกัน
กันต์เดินนำชายทั้งสองมายังบริเวณประตูเมืองทรงครึ่งวงกลมขนาดใหญ่นั้น ชายหนุ่มชุดดำเลื่อนมือไปสัมผัสอิฐก้อนหนึ่งที่นูนเด่นขึ้นมากว่าอิฐก้อนอื่นที่เรียงรายประกอบตัวกันเป็นกำแพงนั่น
“สวัสดี”
เสียงหนึ่งเอ่ยดังขึ้นจากด้านหลังของกำแพงหินนั่น พร้อมกันกับที่ช่องเล็กๆ ที่มีลักษณะคล้ายหน้าต่างได้เลื่อนเปิดขึ้น เหมือนจะเป็นระบบรักษาความปลอดภัยของเมืองนี้ หากแต่ช่องที่เปิดขึ้นก็มองไปด้านในเห็นเพียงแต่ผนังอิฐเรียงเป็นกำแพงซ้อนอยู่อีกชั้นเท่านั้น ไม่เห็นที่มาของเสียงนั้นแต่อย่างใด
“พวกเราต้องการเข้าไปในเมืองมีนาคม เปิดประตูให้เราหน่อย”
กันต์เอ่ยตอบกลับไปกับกำแพงหินนั่น ท่าทางของชายหนุ่มดูจะคุ้นเคยกับประตูทรงครึ่งวงกลมไร้ชีวิตนี่อยู่พอสมควร
“ค่าผ่านทาง” เสียงนั่นตอบกลับมาอย่างราบเรียบ
“หือ?” เสียงครางในคอของกันต์ดังขึ้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
“ค่าผ่านทาง” เสียงนั้นยังตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงโทนเดิมเป๊ะ ราวกับว่ามันเป็นระบบตอบรับอัตโนมัติอย่างใดอย่างนั้น
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้านิ่งไปพักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจหยิบไพ่ใบหนึ่งออกมาจากสมุดของตน และยื่นใบเบื้องหน้าบริเวณช่องเปิดเล็กๆ ที่เป็นต้นเสียงของคำร้องขอนั้น
“ใช้ได้ไหม?”
กันต์เอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจ ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะไม่เคยเสียค่าเข้าเมืองนี้มาก่อน เฟี๊ยตเฝ้ามองพฤติกรรมเหล่านั้นอย่างพิจารณา
“ค่าผ่านทาง”
ชายหนุ่มในชุดดำคนนั้นเดินกลับมารวมกลุ่มกับเพื่อนทั้งสองหลังจากมองเห็นได้ว่าการเจรจาเพื่อเข้าสู่เมืองมีนาคมนี่จะไม่ง่ายอย่างที่คิดเสียแล้ว
“เป็นไรเปล่าวะ” ธันเอ่ยถามขึ้น
“มันบอกว่าต้องจ่ายค่าผ่านทางหวะ” กันต์พูดพร้อมขมวดคิ้วน้อยๆ
“ครั้งที่แล้วตอนที่มึงเข้าเมืองนี้ เมืองจ่ายเป็นอะไรวะ” เฟี๊ยตถามขึ้นอีกคน
“ครั้งที่แล้วไม่ต้องจ่ายหวะ ครั้งที่แล้วแค่กดอิฐก้อนที่นูนออกมาประตูก็เปิดได้ทันทีเลย” กันต์ตอบในขณะที่สายตาก็ยังคงมองไปที่กำแพงหนานั่นอย่างครุ่นคิด
“หรือต้องจ่ายเป็นเงิน”
เฟี๊ยตแสดงความเห็นต่อ หลังจากที่เห็นได้ชัดว่าค่าผ่านทางนั่นไม่น่าใช่การ์ด เพราะกันต์ก็ลองยื่นการ์ดไปใบหนึ่งแล้ว แต่ก็ไม่เกิดเหตุใดๆ ขึ้น
“ไม่น่าใช่นะ ถ้าต้องใช้เงิน ระบบน่าจะแจ้งให้ตัดอัตโนมัติได้เลย ไม่น่าเรียกหาเป็นค่าผ่านทางแบบนี้” กันต์แสดงความคิดเห็น
“งั้นเอาไงต่อไปดี” ธันพูดขึ้นพร้อมมองหน้าเพื่อนทั้งสองคน
“ติดต่อสภาแห่งอิสรภาพครับ”
กันต์หยิบนาฬิกาข้อมือของตนขึ้นมาใช้ในที่สุด หลังจากที่นิ่งไปอึดใจหนึ่ง เขาตัดสินใจติดต่อองค์กรที่พวกเขาตอบรับเป็นสมาชิกไปในช่วงที่ฝึกฝนวิชากันอยู่นั้น ชายหนุ่มเองก็ไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้ใช้หน่วยข่าวสารขององค์กรนั่นในเวลารวดเร็วถึงเพียงนี้
“ฝ่ายประสานงานส่วนกลางของสภาแห่งอิสรภาพ สวัสดีค่ะ”
ชั่วไม่กี่วินาทีก็มีเสียงตอบมาจากนาฬิกาที่พวกเขาใช้ติดต่อนั่น เฟี๊ยตกับธันเงียบเสียงลงพร้อมกับตั้งใจฟังบทสนทนาเหล่านั้น
“ติดต่อหน่วยข่าวกรองครับ” กันต์ตอบไปอย่างเรียบๆ
“กรุณายืนยันตัวตนเพื่อติดต่อหน่วยข่าวกรองของสภาค่ะ” เสียงใสนั่นตอบกลับมาแทนจะทันที
“Gun’s Gun สมาชิกกลุ่มผู้เล่นลำดับที่ 100 ของสภาแห่งอิสรภาพครับ”
“ขั้นตอนการพิสูจน์เอกลักษณ์เสียงของผู้เล่นเรียบร้อยค่ะ กรุณาถือสายรอสักครู่เพื่อติดต่อฝ่ายข่าวกรองนะคะ ขอบคุณค่ะ”
‘ไบเบิ้ล’
“นายท่าน”
‘ฝ่ายข่าวกรองของสภาแห่งอิสรภาพนี่คืออะไร’
“สภาแห่งอิสรภาพเป็นองค์กรที่จัดตั้งขึ้นเพื่อคานอำนาจกับพรรคอธรรมในเกมนี้ และฝ่ายข่าวกรองเป็นฝ่ายหนึ่งในสภานั้น หน้าที่หลักคือเป็นศูนย์กลางข้อมูลข่าวสารเพื่ออำนวยความสะดวกให้เหล่าสมาชิก”
‘ข้อมูลของฝ่ายที่ว่ามีคุณภาพระดับไหน’
“อาจจะเรียกได้ว่าเป็นข้อมูลที่สามารถเปิดเผยแหล่งที่มาได้และน่าเชื่อถือมากที่สุดในเกมนี้ พรรคอธรรมอาจจะมีข้อมูลที่มีคุณภาพไม่ต่างกัน แต่ข้อมูลเหล่านั้นมักถูกปกปิดเป็นความลับ”
‘แปลว่าเชื่อถือได้’
“เท่าที่ข้อมูลที่ไบเบิ้ลมีอยู่ ข้อมูลเหล่านั้นเชื่อถือได้ นายท่าน”
“ฝ่ายข่าวกรองของสภาแห่งอิสรภาพ สวัสดีค่ะ” เสียงตอบกลับดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากเงียบหายไปพักหนึ่ง
“ผมขอใช้สิทธิ์การเข้าถึงข้อมูลข่าวสารครับ” กันต์ตอบ ดูเหมือนชายหนุ่มจะเคยใช้บริการที่ว่านี่อยู่บ้างแล้ว
“ผู้เล่นลำดับที่ 100 ตอนนี้มีสิทธิ์การเข้าถึงข้อมูลอยู่ทั้งหมด 100 สิทธิ์ค่ะ ซึ่งเป็นคะแนนตั้งแต่แรกเข้า สิทธิ์การเข้าถึงข้อมูลจะมากขึ้น หากสมาชิกส่งข่าวสารที่มีประโยคให้กับทางสภาแห่งอิสรภาพค่ะ ไม่ทราบว่าอยากทราบเงื่อนไขเพิ่มเติม หรือจะแจ้งหัวข้อข่าวเพื่อเข้าถึงข้อมูลเลยคะ”
เภสัชกรหนุ่มฟังเรื่องราวเหล่านั้นอย่างสนใจ ดูเหมือนว่าสมาชิกต้องหาข่าวมาแลกข่าวของสภา เพื่อที่จะเข้าถึงข่าวในครั้งต่อๆ ไป ท่าทางความสัมพันธ์ระหว่างสภากับสมาชิกจะมีความน่าสนใจมากกว่าที่คิด
“แจ้งหัวข้อข่าวเลยครับ ผมอยากทราบเงื่อนไขการผ่านเข้าเมืองมีนาคม ณ ขณะนี้ครับ”
กันต์ตอบอย่างไม่สนใจฟังข้อมูลเรื่องสิทธิ์เหล่านั้น ชายหนุ่มน่าจะคุ้นเคยกับฝ่ายข่าวกรองนี่อยู่พอสมควรทีเดียว
“ข้อมูลพื้นฐานใช้ 5 สิทธิ์ ข้อมูลละเอียดใช้ 10 สิทธิ์ ข้อมูลลับเฉพาะใช้ 50 สิทธิ์” เสียงหวานตอบกลับมาหลักจากเงียบไปประมาณ 5 วินาที
กันต์หันหน้ามามองเพื่อนร่วมทีมทั้งสองคนเล็กน้อยเหมือนต้องการการช่วยตัดสินใจ แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป จนธันหันมาพยักเพยิดน้อยๆ เหมือนเป็นสัญลักษณ์ให้เพื่อนตัดสินใจไปได้เลย
“ข้อมูลละเอียดครับ”
“การผ่านเข้าเมืองมีนาคมตอนนี้ต้องจ่ายค่าผ่านทางค่ะ โดยค่าผ่านทางจะต้องจ่ายในรูปแบบของสิบหยิบหนึ่ง คือกลุ่มผู้เล่นที่ต้องการผ่านเข้าเมืองจะต้องมีไพ่ใบใดใบหนึ่งเหมือนกันเป็นจำนวน 10 ใบ และเมืองมีนาคมจะเก็บเป็นค่าผ่านทางไว้ 1 ใบเท่านั้น โดยไพ่ที่ใช้จ่ายเป็นค่าผ่านทางได้ต้องเป็นไพ่เวทมนตร์ที่มีระดับไม่ต่ำกว่าระดับ 5 ค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“สิทธิ์การเข้าถึงข้อมูลเหลือทั้งหมด 90 สิทธิ์ค่ะ ต้องการใช้บริการข้อมูลเพิ่มเติมด้านไหนอีกไหมคะ”
“ไม่ครับ ขอบคุณครับ”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
กันต์กดวางสายจากองค์กรที่พวกเขาเป็นสมาชิกอยู่ในที่สุด ถึงแม้ว่าจะได้ข้อมูลมามากอยู่พอสมควร แต่คิ้วคู่นั่นก็ยังไม่มีทีท่าจะคลายตัวลงแม้แต่นิดเดียว
‘ไบเบิ้ล’
“นายท่าน”
‘รู้ข้อมูลอย่างที่หน่วยข่าวกรองบอกเมื่อครู่นี้บ้างหรือเปล่า’
“รู้ นายท่าน ไบเบิ้ลรู้ข้อมูลทั้งหมดของฝ่ายข่าวกรองตามที่พูดมา”
‘อย่างนี้ ระหว่างไบเบิ้ลกับหน่วยข่าวกรองนั่น ใครมีข้อมูลข่าวสารมากกว่ากัน’
“ไบเบิ้ลคิดว่าน่าจะเป็นหน่วยข่าวกรองนั้นมากกว่านะนายท่าน ไบเบิ้ลเองมีข้อจำกัดหลายอย่างที่ถูกควบคุมไว้โดยไบรอัน โซดิแอคที่สร้างไบเบิ้ลขึ้นมา ไบเบิ้ลไม่มีอิสระเทียบเท่าหน่วยข่าวกรองนั้นที่อยากจะบอกหรือไม่บอกข้อมูลใดๆ ออกมาก็ได้”
‘ไม่หรอก จำคำพูดเราไว้นะ เรื่องข้อมูลข่าวสาร ไม่มีใครเก่งไปกว่าไบเบิ้ลอีกแล้ว’ ผู้เป็นคลี่ยิ้มขึ้นพร้อมกับส่งคำพูดนั้นไปโดยไม่ได้ปริปากออกมาแม้แต่นิดเดียว
“ขอบคุณที่สุด นายท่าน ขอบคุณ”
จากผู้แต่ง : ตอนนี้สั้นหน่อยนะครับ งานเยอะมาก คั้นมาได้แค่นี้ ไม่รู้ว่าศุกร์นี้จะได้ลงอีกตอนหรือเปล่า งานเยอะมาก ถ้าทันก็จะมาลงให้นะครับ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
"แค่นี้ก้ดีใจแล้วน้าที่อัพให้อ่ะ"
แล้วก็ไบเบิ้ลเป็นอีกตัวละครที่ชอบอ่ะ รู้เยอะดีโฮะๆ ตอนนี้ยังอยู่หน้าเมือง เรารอมาเข้าเมืองมีนาไปพร้อมๆกัน เย้ 55555 :z1:
-
ไบเบิลรู้ แต่บอกไม่ได้ น่าเสียดาย~ เพราะดันติดข้อจำกัดมากมาย
เฟี๊ยตพูดแบบนี้ คิดอะไรออกรึเปล่าเนี่ย?
-
มาต่อเร็วๆๆนร้า เค้ารออยู่ :mew3:
-
จะเข้าเมืองแล้วววว
-
ไม่เป็นไรคับ น้อยๆ แต่มาให้หัวใจได้ชุ่มชื่นๆ ตลอด ก็ยังดีค้าบบบบ
ไบเบิ้ล นี่สุดย๊อดดดดเลย อ่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคับ ทั้งเรื่องงาน แล้ว กฟ้เรื่องนี้ด้วยค้าบบบ
เข้ามารอทุกวันนะครัช
-
อ๊ากกกก ยังไม่หายคิดถึงเลยอะ
-
เฟี้ยตหยอดไบเบิลได้น่ารักมากเลยอ่าาา
ถ้ามีนายปากหวานขนาดนี้นะ ทำงานถวายหัวเลย :-[
ขอบคุณคนเขียนนะครัชชช :pig4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ไบเบิ้ลเป็นตัวละครที่ซัพพอร์ตเฟี๊ยตในยามฉุกเฉิน เป็นเพื่อนในยามที่โดดเดี่ยว แม้จะมีบทออกมาไม่เยอะไม่โดดเด่นเหมือนตัวละครอื่นๆ แต่โผล่มาในตอนสำคัญๆเสมอเลย o13
ปล, สู้ๆๆๆนะครับ คุณนักเขียน มาลงตอนไหนก็ได้ครับ เอาที่สะดวก :really2:
-
สู้ๆงับ หนุกมากกกก พยายามต่อไปนะฮะ ไรท์ๆๆๆ เพิ่มคนในกลุ่มเป็นมาเฟียเป็นไง ดีมะๆๆๆ =w= ล้อเล่นงับ 55555 แต่งไปเถอะงับจะติดตามเรื่องนี้ตลอด เพิ่งมาเจอเรื่องนี้ตอน 180 ละมั้ง สรภาพบาปเปิดเรื่องนี้มาปิดไป 3 รอบละอ่านตอนแรกไม่จบสักที ลองพยายามอ่านให้จบตอนหนึ่งเอ๊ะ! หนุกนี่หว่าาา อ่านรวดเดียวหมดเลยไม่ได้นอน อย่าโกรธเค้าเลยเพราะเรื่องนี้เค้าถึงติดนิยายที่เป็นเกมไปหาอ่านจนหมดและ 555 หนุกมากงับต่อช้าไม่เป็นไรนะคับ ผมไม่ได้มารอเรื่องนี้ทุกวันเลยนะฮะ จริงๆไม่ได้มาเขียนให้กดดันให้เขียนไวๆเลยนะฮะ เอ๊ะ! พิมพ์ยาวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ช่างเถอะ :katai4: เวิ้นเว้อออเบาๆ เป็นกำลังใจให้คับ ไรท์คงจะไม่หายไปหาแนวการเขียนอีกนะ -..- :L2:
-
ตอนธันกับเฟี๊ยตแอบกุ๊กกิ๊กกันแบบเนียนๆ(?)
มันทำให้ฟินจริงแหละ ยิ่งธันมันขี้หึงขนาดนี้ ยิ่งน่าสนุก
แต่เรารับรองฟันธงว่า พอแต่งไปธันมันน่าจะกลัวเมียนะ ฮ่าฮ่าฮ่า
ข้อมูลการใช้สิทธิ์นี่โหดมากกกกกกกกกกกกกกก
แต่ถ้าเฟี๊ยตบอกพวกความลับที่ตัวเองเจอมาพวกภารกิจลับ น่าจะให้สิทธิ์เยอะอยู่
หลังๆนี่ไบเบิลจะมีอัพเกรดเป็นระดับสูงมั้ยนะ
-
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกก ปลื้มมมมม
อ่านแร้วเหมือนได้เล่นเกมจิงๆเลย
ชอบธัน ธันน่ารักมากกกกก :o8: :-[
-
บทที่ 196 Tenth
“สิบใบ ยากเอาเรื่องอยู่นะ”
เฟี๊ยตบ่นพึมพำออกมาหลังจากที่ติดต่อกับไบเบิ้ลเรียบร้อยแล้ว จริงอยู่ที่การหาไพ่มาเพื่อเป็นค่าผ่านทางดูจะไม่ใช่เงื่อนไขอะไรที่โหดร้ายนัก แต่ข้อกำหนดที่บอกว่าไพ่ต้องเป็นไพ่เวทมนตร์ระดับ 5 เป็นอย่างน้อยและมีเหมือนกัน 10 ใบนี่หินไม่ใช่ย่อยเลย ไพ่เวทมนตร์ไม่เหมือนไพ่ตัวตนที่มีโอกาสเจอได้ซ้ำๆ ในเกม เขาเองก็มีไพ่เวทมนตร์อยู่ไม่มาก ซึ่งส่วนใหญ่ก็ได้มาจากการเปิดซองการ์ดเท่านั้น และแน่นอนว่าไพ่ที่มีซ้ำกันนั้นแทบจะไม่มีอยู่เลย
“จริง ไม่คิดว่าเงื่อนไขการเข้าเมืองจะวุ่นวายขนาดนี้”
กันต์เองแสดงความคิดเห็นออกมาบ้าง คิ้วคู่นั้นยังคงขมวดอยู่อย่างนั้น ราวกับมีเรื่องที่รบกวนจิตใจชายหนุ่มอยู่
“ไพ่เวทมนตร์เสียด้วย เอางี้ไหม เราไปยังเมืองที่ใกล้ที่สุดก่อน ลองเปิดซองการ์ดดู ไม่แน่นะ รวมกันสามคน เราอาจจะมีไพ่ซ้ำกันถึง 10 ใบก็ได้”
ธันพูดออกมาบ้าง หลังจากนิ่งคิดอยู่ชั่วพักหนึ่ง ชายหนุ่มใช้นิ้วถูที่สันจมูกไปมาอย่างเผลอตัว ขณะที่กำลังใช้ความคิด
“30 ใบดิ สามคนคนละสิบใบ” เฟี๊ยตแย้งมาเบาๆ
“ไม่นะ ถ้าสังเกตให้ดี ฝ่ายข่าวกรองอะไรนั่นบอกว่ากลุ่มผู้เล่นต่อ 10 ใบ ดังนั้น พวกเราสามคนก็น่าจะใช้แค่สิบใบพอ” ธันพูดออกมาอย่างมั่นใจ
เฟี๊ยตเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ อย่างสงสัย ก่อนจะหันไปมองที่เพื่อนร่วมทีมคนสุดท้าย ซึ่งชายหนุ่มซึ่งเป็นผู้ติดต่อคนนั้นก็พยักหน้าออกมาอย่างสำทับในข้อเท็จจริงนั้น
“แต่จะให้กลับไปเมืองพฤษภาคมตอนนี้คงไม่ไหวมั้ง” กันต์พึมพำขึ้น
“น่าจะลองแวะไปหมู่บ้านใกล้ๆ แถวนี้ก่อนนะ ไม่แน่ อาจจะมีร้านขายการ์ดอยู่ก็ได้” เฟี๊ยตพูดพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ
“ไบเบิ้ล” เฟี๊ยตเอ่ยเสียงเรียกเพื่อนคู่ใจอีกคนหนึ่ง
“นายท่าน” เสียงหนึ่งตอบกลับมาอย่างคุ้นเคย
“ขอพิกัดหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดจากตำแหน่งนี้”
“306.89415.345.28.7” เสียงนั่นตอบออกมาแทบจะทันที
“ขอทราบชื่อหมู่บ้าน”
“หมู่บ้าน 20 มีนา หมู่บ้านความสุขสากล นายท่าน”
‘สุขสากล?’
“The Defensive Golem RELEASE!”
คำสั่งเรียกใช้ไพ่ตัวตนดังมาจากชายผู้ที่ถนัดในการใช้ธาตุดินคนนั้น กันต์ปลดปล่อยอสูรทรายออกมาเมื่อทีมเห็นเป้าหมายที่จะมุ่งไปอย่างชัดเจน
“ครั้งนี้ขอเป็นสารถีบ้าง” ชายหนุ่มพูดน้อยๆ พร้อมยิ้มที่มุมปาก
“เดี๋ยวถามทางไบเบิ้ลให้แล้วกัน”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับก้าวขึ้นไปบนฝ่ามืออันใหญ่โตของเจ้าอสูรทรายยักษ์นั่นอย่างคุ้นเคย ในขณะที่เจ้าของการ์ดใบนั้นได้ขึ้นไปนั่งบนไหล่สมุนของตนนั่นเรียบร้อยอยู่ก่อนแล้ว
“อืม” ธันตอบรับในลำคออย่างง่ายๆ ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนฝ่ามืออีกข้างที่เจ้าปีศาจทรายนั่นยื่นออกมา
เจ้าโกเลมทรายเคลื่อนที่ไปทางทิศตะวันตกจากประตูเข้าเมืองที่พวกเขายืนอยู่ในตอนแรกนั้น เฟี๊ยตคอยทำหน้าที่ตะโกนบอกทิศทางตามที่ไบเบิ้ลกระซิบบอกมาอีกที สมุนของกันต์เคลื่อนที่โดยการก้าวเดินไปเรื่อยๆ ไม่ได้ใช้วิธีแบบการเหาะไปแบบฉบับที่เฟี๊ยตนิยมเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มสันนิษฐานว่าบางทีนี่อาจจะเป็นเหตุผลเพื่อรักษาจักระไว้ เผื่อจะจำเป็นต้องใช้ในอนาคตที่ไม่แน่นอนข้างหน้านี้
อาจจะเป็นเพราะวิธีการเดินทางที่ไม่เร่งรีบในขามาในข้างต้น พวกเขาทั้งสามคนจึงมีโอกาสได้ซึมซับบรรยากาศรอบกายนี้อยู่อย่างพอสมควร ทุ่งหญ้ารอบด้านนี้เมื่อไม่มีแดดจ้าเข้ามาประกอบแล้วก็ถือว่าดูดีอยู่ไม่น้อยทีเดียว สายลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านพวกเขาอยู่ในเวลานี้ผ่อนคลายความตึงเครียดจากปัญหาข้างนี้อยู่ได้พอสมควร
เวลาผ่านไปชั่วพักใหญ่ๆ ไบเบิ้ลก็แจ้งเตือนว่าพวกเขาได้เดินทางมาจนใกล้ถึงหมู่บ้านที่พวกเขามุ่งหน้ามามากแล้ว ตามคำกล่าวของไพ่พรสวรรค์ของเขา หมู่บ้านดังกล่าวอยู่หลังจากเนินเล็กๆ ตรงหน้านี้เอง ชายหนุ่มคาดเดาว่าหมู่บ้านดังกล่าวนี้น่าจะวางตัวอยู่ในแนวที่ราบต่ำ เพราะจากระยะตรงนี้ เฟี๊ยตยังมองไม่เห็นสถานที่ที่ว่าแม้แต่น้อยเลย
“ช่วยด้วยยย”
เสียงแผ่วๆ หนึ่งลอยมาตามลมอย่างร้องขอความเห็นใจ ดูเหมือนว่าเสียงนั้นจะอยู่ไม่ห่างออกไปเท่าไหร่นัก
“กันต์หยุดก่อน!”
เฟี๊ยตเอ่ยพูดกับเพื่อนที่กำลังควบคุมพาหนะในขณะอย่างเด็ดขาด เขาต้องการจะฟังแน่ชัดลงไปว่าเสียงร้องขอความช่วยเหลือนั่นดังมาจากทางทิศใดกันแน่
“ช่วยด้วยยย” เสียงร้องอย่างทรมานนั่นดังขึ้นอีกครั้ง
“หลังเนินทางขวาตรงนั้น”
ธันชี้มือพร้อมกับบอกตำแหน่งที่มาของเสียงนั้นอย่างมั่นใจ เขาอยู่ใกล้กับเสียงนั้นที่สุด มันชัดเจนจนเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีโอกาสผิดพลาดไปได้เลย
“ไป!”
กันต์เอ่ยสั่งไพ่ตัวตนของเขาอย่างเฉียบขาด เจ้าปีศาจทรายนั่นเคลื่อนที่ไปทางฝั่งขวามือตามคำบอกของเพื่อนร่วมทีมอีกคนนั่นเอง
“ช่วยด้วยยย”
เสียงร้องอย่างทรมานนั่นดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เจ้าของเสียงนั้นอยู่ในคลองจักษุของพวกเขาทั้งสามคนแล้ว ทันทีที่พวกเขาข้ามเนินเล็กๆ ตรงหน้านั้นมา พวกเขาทั้งสามคนก็พบเข้ากับภาพของหมู่บ้านขนาดเล็กที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าที่มีลักษณะพื้นที่ลาดเทลงไปอย่างที่เฟี๊ยตสันนิษฐานไว้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน ลักษณะของมันเป็นหมู่บ้านขนาดไม่ใหญ่มากที่ประกอบขึ้นด้วยบ้านประมาณ 30 กว่าหลังคาเรือนเห็นจะได้ แต่ในขณะเวลานี้ ภาพตรงหน้าไม่ได้สร้างความน่าสนใจใดๆ ต่อพวกเขาทั้งสามคนเลย เพราะภาพของชายชราคนหนึ่งที่กำลังนอนกุมหัวเข่าด้านซ้ายอย่างทรมานในระยะไม่ห่างจากพวกเขาออกไปนักดึงเอาความรู้สึกของพวกเขาไปเสียหมด
เฟี๊ยตรีบพุ่งตัวเองลงไปจากเจ้าอสูรทรายนั่นทันทีที่มันมายืนหยุดนิ่งอยู่เบื้องหน้าผู้ป่วยคนนั้น ชายคนนั้นน่าจะมีอายุประมาณ 50 ปีเห็นจะได้ อาการแสดงที่ชัดเจนที่สุดในเวลานี้คือเขาเอามือกุมหัวเข่าไว้และร้องอย่างเจ็บปวดไม่หยุด แต่เท่าที่สังเกตคร่าวๆ เภสัชกรหนุ่มก็ไม่พบบาดแผลหรือความผิดปรกติใดๆ จากภายนอก
“ลุง ลุงเป็นอะไร เจ็บตรงไหนบ้าง”
เฟี๊ยตรีบเข้าไปหาผู้ป่วยคนนั้น พร้อมกับเขย่าไหล่และถามคำถามเพื่อหาแนวทางการเยียวยาอาการบาดเจ็บเหล่านั้น ดูเหมือนชายคนนั้นจะไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีคนเข้ามาใกล้จนกระทั่งเฟี๊ยตสัมผัสเข้าถึงตัว ความเจ็บปวดหยุดความสนใจในเรื่องอื่นของชายชราคนนั้นไปอย่างหมดสิ้น
“ปวด” ชายคนนั้นตอบมาเพียงสั้นๆ แต่สีหน้าของเขาก็บ่งบอกถึงความหมายของคำสั้นๆ นั้นดี
“ลุงเป็นแผลอะไรหรือเปล่า หรือมันปวดขึ้นมาเอง” เฟี๊ยตถามพร้อมกับจับแขนของชายตรงหน้าอย่างเรียกสติ
“มันปวดอย่างนี้อยู่แล้วพ่อหนุ่ม ปวดมาตลอด เป็นๆ หายๆ แต่ไม่เคยหายขาดสักที” ชายคนนั้นพูดทั้งๆ ที่มือยังกุมหัวเข่าอยู่
“ลุงปวดตอนไหนเป็นพิเศษ หรือมักจะปวดเมื่อทำอะไรบ้าง” เฟี๊ยตเอ่ยถาม
“ส่วนใหญ่จะกำเริบตอนกลางคืน แต่บางทีก็ปวดหลังกินข้าว ลุงปวดมานานมากแล้ว ช่างมันเถอะ พ่อหนุ่ม เดี๋ยวสักพักมันก็หายไปเอง ขอบใจพ่อหนุ่มมาก” คนเจ็บพูดเหมือนจะตัดบทและไม่ต้องการความช่วยเหลือเท่าไหร่นัก
“ลุงเคยปัสสาวะแล้วแสบขัดบ้างไหม” เฟี๊ยตถามต่ออย่างไม่สนใจท่าทางปฏิเสธเหล่านั้น
“ใช่ พ่อหนุ่ม เอ็งรู้ได้ไง ลุงเคยแสบขัดเวลาฉี่จริงๆ หลังๆ นี่เป็นบ่อยขึ้นด้วย” เขาพูดออกมาอย่างตกใจน้อยๆ ที่คนตรงหน้าล่วงรู้อาการเจ็บป่วยของตนมากกว่าที่คิด
“ดองดึง RELEASE!”
เฟี๊ยตล้วงไปในเสื้อคลุมเพื่อหยิบหลอดทดลองที่บรรจุสารละลายใส ก่อนจะปลดปล่อยยาออกมาอย่างรวดเร็ว ของเหลวในหลอดนั้นฟุ้งกระจายออกเป็นละอองรอบๆ ตัวเขาทั้งคู่ ก่อนจะค่อยๆ ละลายหายไปในที่สุด
“พ่อหนุ่ม” เสียงเรียกนั้นดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับหันหน้ามามองเฟี๊ยตอย่างตกใจ
“ครับลุง” เฟี๊ยตยิ้มกว้างอย่างพอจะจินตนาการคำพูดที่คนตรงหน้าจะพูดต่อไปได้
“ลุง ลุง” คนเจ็บคนนั้นพูดละล่ำละลัก
“ครับ” เฟี๊ยตรับคำ
“ลุงหายปวดแล้ว”
เสียงนั้นเต็มไปด้วยความปิติอย่างท่วมท้น น้ำตาของชายที่ผ่านโลกมามากตรงหน้าไหลออกมาอาบทั้งสองแก้มที่เต็มไปด้วยริ้วรอยนั้น มือทั้งสองนั้นเอื้อมมากุมมือเภสัชกรหนุ่มพร้อมกับกล่าวขอบคุณซ้ำไปซ้ำมาอย่างตื้นตัน ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดเหล่านั้นจะบั่นทอนคุณภาพชีวิตของคนตรงหน้านี้มานานแสนนาน
ปังงงงงงงงงงงงงงง
“ชื่อ ความสุข (Happiness) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ส่งต่อให้กันเพื่อแสดงความขอบคุณ”
เสียงดังขึ้นน้อยๆ พร้อมกับการ์ดสีเขียวใบหนึ่งที่ปรากฏตัวขึ้นและลอยลงมาสู่มือของเฟี๊ยตที่เอื้อมไปคว้าไว้พอดี
“กูว่ากูพอจะเดาออกแล้วแหละว่าพวกเราจะไปหาค่าผ่านทางทั้ง 10 ใบเพื่อเข้าเมืองมีนาคมจากที่ไหน” เด็กหนุ่มสายฟ้าพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ บริเวณมุมปากงามนั้น
อัพเดตข่าวสาร : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จากผู้แต่ง : ผมพยายามจะมาลงให้ได้อย่างน้อยสัปดาห์ละครั้งในวันศุกร์นะครับ ชีวิตผมช่วงนี้เกิดความเปลี่ยนแปลงอย่างมาก ผมกำลังพยายามทุกอย่างออกมาให้ดีที่สุดนะครับ ขอโทษด้วยนะครับถ้าอาจจะดูน้อยไปหน่อย
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:ling1: คนแต่งไม่ต้องรีบหรอก เอาแบบอาทิตย์นึงว่างตอนไหนก้ลงอาทิตละครั้งก้พอ ในเมื่อนิยายมันสนุกเค้าก็จะคอยติดตาม ให้กำลังใจอยู่อย่างนี้เนอะ อิอิ ตอนนี้ยังไม่มีไรแฮะ แต่อยากฉลาดแบบเฟี๊ยตจัง :ling1:
-
ง่าคิดถึงมากมาย :hao5:
-
อ่านรวดเดียวสองวันเบย เกือบลาโลก ถถถถถถถถ
สนุกจนหยุดไม่อยู่ :hao7: :hao7: :hao7:
อ่านไปลุ้นไป รออ่านตอนต่อไปคร้าบบบ :katai5:
ปล1.เป็นเรื่องที่สนุกมาก ภาษาสวยแทบไม่เจอคำผิดให้หงุดหงิดใจ ปลื้มมม :impress2:
ปล2.ไมต้องรีบต่อนะค้าบบ ยังไงก็รออ่านเพราะสนุกมว้ากกกก :hao6: o13 :o8:
-
สะดวกตอนไหนค่อยมาลงก็ได้ครับคุณอ้น นิยายสนุกๆ ยังไงซะก็มีคนรอติดตามอยู่แล้วครับ
กว่านิยายจะจบ คนเขียน คนอ่านคงแก่แน่ๆเลย (จะ 200 ตอนแล้ว เพิ่งจะผ่านไป 3 เมือง) :hao3: :hao3:
-
ช่วยคนอื่น ก็ได้รับการ์ดแล้ว ดีจัง
o13 o13
-
ไม่ต้องเครียดๆ ช้าๆเย็นๆพี่ สู้ๆกลับงานนะแจ้ะ :pig4:
-
สนุกมากๆๆๆๆเลย อยากอ่านต่อแล้ววววววว ติดตามอยู่น้าาาา
-
:hao7: :hao7: :hao7:
อร๊ายยย พึ่งอ่านตั้งแต่บทแรกจนตอนนี้ ใช้เวลาไปวันครึ่งเต็มๆแบบไม่หลับไม่นอนตาแฉะเบยย 555 คิดว่าจบไปแล้วที่ไหนได้ยังไม่รักกันเลยย ปริ่ม -///- แต่งมา 2 ปีกว่าล้าาา
รอติดตามน๊ะคร๊าาา
:katai5: :katai5: :katai5:
-
มีลุ้นทุกตอน อิอิ
-
:z13:
-
บทที่ 197 Smile
“พ่อหนุ่มเอ๊ย ลุงพอเดินไหวแล้ว ลุงขอตัวกลับบ้านก่อนนะ ถ้าเอ็งผ่านมาก็แวะมาที่บ้านลุงได้ เดี๋ยวลุงจะหาข้าวหาปลาไว้ต้อนรับ”
ลุงคนนั้นพูดพร้อมกับยันตัวลุงยืนขึ้น ท่าทางของชายคนนั้นดูจะมีอาการผ่อนคลายจากความเจ็บปวดไปมาก ยาของเขาน่าจะได้ผลดีอยู่ทีเดียว
“ลุงเอายานี่ติดไว้ดีกว่าครับ เผื่อช่วงนี้กำเริบอีก ถ้าลุงว่างลุงไปหาหมอดีกว่าครับ เวลาลุงปวดจะได้มียากิน”
เฟี๊ยตหยิบยาอีกหลอดหนึ่งใส่มือชายคนนั้น เผื่อในกรณีที่อาการกำเริบขึ้นมาอีก ลุงแปลกหน้าคนนั้นยิ้มกว้างอย่างขอบคุณ ก่อนจะค่อยๆ เดินกะโผลกกะเผลกไปตามทางเข้าสู้หมู่บ้านเล็กๆ แห่งนั้น จนกระทั่งลับมุมหายไปในที่สุด
“เหลืออีก 9 ใบ” เฟี๊ยตพูดขึ้นเชิงหารือ
“คนละ 3 ง่ายจะตาย” ธันพูดขึ้นพร้อมยักคิ้ว
“โจทย์คงจะเป็นทำยังไงก็ได้ให้คนที่เมืองนี้มีความสุขจนมอบไพ่ใบนี้ให้เราสินะ” กันต์งึมงำในลำคออยู่คนเดียว
“ใครหาได้ช้าที่สุดแพ้” เฟี๊ยตพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปหาเพื่อนทั้งสองคน
“หือ”
“ใครกลับมาที่นี่ พร้อมกับไพ่สามใบนั้นช้าที่สุด แพ้” เฟี๊ยตพูดย้ำขึ้นอีกครั้ง
“เฮ้ยยย ไอ้ตี๋ นี่มึงยังไม่เข็ดอีกเหรอเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า” ธันพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างสะใจ พร้อมกับหลิ่วตาให้อย่างเยาะเย้ย
“ถ้ากูชนะกูจะได้ยกเลิกสัญญาทาสจากมึงสักที” เฟี๊ยตพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“เฮ้ยยย คิดง่ายไปหน่อยมั้ง ถ้าแพ้นี่จะเป็นความพ่ายแพ้ยกกำลังสองเลยนะ”
ธันยังตอบแบบยียวน ในขณะที่กันต์ไม่ได้แสดงความคิดเห็นใดๆ นอกจากกอดอกมองพร้อมกับรอยอมยิ้ม
“เรื่องของกู” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับหันหลังออกเดินตรงไปยังหมู่บ้านตรงหน้านั่นอย่างไม่สนใจเพื่อนร่วมทีมอีก
“เฮ้ยยย รีบไปไหนวะ”
ธันหันไปตะโกนกับเพื่อนชายของตน หลังจากที่เฟี๊ยตเดินห่างออกไปกว่าห้าเมตรแล้วเห็นจะได้ ในขณะที่กันต์เองก็เอื้อมมือไปยังที่นาฬิกาข้อมือของตนเองด้วยเช่นกัน
“มึงอยากแพ้ก็เรื่องของมึงสิ ครั้งนี้กูไม่มีทางแพ้อีกแน่นอน!”
“move RELEASE!”
เฟี๊ยตตอบกลับมาทั้งที่หันหลังอยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะเรียกใช้การ์ดใบหนึ่งและหายไปจากคลองจักษุของเพื่อนร่วมทีมในที่สุด
“hunt RELEASE!”
“กูไปก่อนนะ ท่าทางรอบนี้เฟี๊ยตมันจะเอาจริง” กันต์เอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะใช้ไพ่เวทมนตร์หายตัวไปยังหมู่บ้านเบื้องหน้านั้นเหมือนกัน
“จริงจังกันจังเว๊ยยย”
“flied RELEASE!” เด็กหนุ่มโวยวายออกมาน้อยๆ เป็นคนสุดท้าย ก่อนจะหายตัวไปจากบริเวณนั้นเช่นกัน
เมืองที่เปรียบเสมือนลานประลองเล็กๆ ของชายทั้งสามคนนั้นมีลักษณะคล้ายกับเมืองพฤษภาคมอยู่พอสมควร ต่างกันตรงขนาดที่เล็กกว่ามาก และระยะห่างระหว่างบ้านแต่ละหลังดูจะน้อยอยู่พอสมควร
“อร่อยมากครับ”
เสียงนุ่มๆ เอ่ยขึ้นบริเวณหลังเคานเตอร์ในร้านเบเกอรี่และกาแฟแห่งหนึ่งในเมืองเล็กๆ แห่งนั้น ควันกรุ่นของเครื่องดื่มร้อนยังคงลอยอบอวลราวกับว่าเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาที่แฝงไว้ในความชื่นชมที่เปิดเผยออกมาอย่างชัดเจน
“ว่าไงนะคะ”
เสียงหญิงอวบอ้วนวัยกลางในชุดสีครีมหันมาถามอย่างได้ยินไม่ค่อยชัดเจนนัก เธอผละจากขนมที่กำลังทำอยู่ พร้อมกับเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนอย่างเตรียมที่จะสนทนากับลูกค้าที่มีอยู่เพียงคนเดียวในร้านในเวลานี้
“รับอะไรเพิ่มหรือเปล่าคะ” หญิงวัยกลางคนถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
“เปล่าครับ ผมแค่อยากชมเฉยๆ ว่าขนมปังชิ้นนี้อร่อยมากครับ” ชายหนุ่มผิวขาวสะอาดพูดพร้อมยิ้มกว้างอย่างเปิดเผย
“แต่ขนมปังชิ้นนี้เป็นแค่ขนมปังอบที่เอาไว้ทานคู่แยมเท่านั้นนะคะ” เสียงโต้ตอบดังมาอย่างสงสัย
“ขนมปังชิ้นนี้หอมและอร่อยจริงๆ ครับ กลิ่นเนยสดหอมเป็นเอกลักษณ์มาก เดี๋ยวนี้คนชอบทำขนมจากเนยเทียม ผมแทบไม่ได้กลิ่นเนยแท้ๆ ที่หอมอร่อยแบบนี้มานานแล้วครับ” ชายหนุ่มตอกย้ำคำพูดของตนอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม
ไม่มีคำพูดใดตอบกลับมานอกจากรอยยิ้มที่ฉายชัดถึงความยินดีที่ปิดไม่มิด แก้มอวบอิ่มคู่นั้นเรื่อขึ้นน้อยๆ จนพอจะรู้สึกได้
“อย่าเลิกใช้ความพิถีพิถันแบบนี้ในการทำขนมนะครับ ยังมีคนที่กินขนมที่มองหาขนมที่ทำจากใจรักแบบนี้นะครับ” ตาชั้นเดียวของเขาโค้งลงอย่างสดใส
“ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ ฉันทำขนมด้วยวัตถุดิบคุณภาพดีแบบนี้มานานแล้ว แต่ก็ท้อใจมาตลอด เพราะต้นทุนแพงกว่าร้านอื่นเขา ลูกค้าก็น้อย ตั้งแต่เปิดร้านมา คุณคือคนแรกนี่แหละค่ะ ที่พูดถึงความหอมของเนยสดที่ฉันใช้มาตลอด ขอบคุณมากจริงๆ”
หญิงสาวที่อยู่อีกด้านของเคานเตอร์นั้นละล่ำละลึกออกมาจากความรู้สึก เธอโค้งตัวหลายต่อหลายครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณออกมาจากใจของคนทำขนมด้วยใจเช่นเธอ
ปังงงงงงงงงงงงงงง
“ชื่อ ความสุข (Happiness) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ส่งต่อให้กันเพื่อแสดงความขอบคุณ”
“ตายแน่ ตายแน่ ตายแน่”
เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจจากชายอีกคนที่เพิ่งออกมาจากร้านเบเกอรี่ที่อยู่ไม่ห่างออกไปนัก ชายหนุ่มที่เพิ่งสวมชุดคลุมทับลงบนไหล่นั้นมองไปตามแหล่งกำเนิดเสียงนั้น ระยะทางห่างออกไปประมาณสามคูหาเท่านั้นเอง
“มีอะไรให้ช่วยไหม”
ชายหนุ่มในชุดสีน้ำตาลทองเดินเข้าไปถามอย่างสนใจ ตรงหน้าเขานี้เป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งอายุไม่น่าจะห่างจากเพื่อนร่วมทีมของเขามากนัก ผมนั้นสว่างเป็นสีทอง ท่าทางทะมัดทะแมง แบกกระเป๋าใบหนึ่งที่ดูจะใหญ่โตกว่าเป็นกระเป๋าสะพายทั่วไป
“ผม ผมจะทำยังไง”
เด็กหนุ่มคนนั้นพูดอย่างสับสน สายตาของเขาก้มมองสิ่งที่อยู่ในกระเป๋านั่นอย่างวิตกกังวลสลับกับตัวเขาที่อยู่ข้างหน้านี้อย่างไม่มั่นใจ
“ลองอธิบายออกมาก่อนไหม เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง” เภสัชกรหนุ่มพูดต่ออย่างใจเย็น พลางส่งรอยยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรไปให้
“ผมทำของในกระเป๋านี่สลับกัน ผมไม่รู้ว่าอันไหนคืออันไหน”
คนตรงหน้าเขาพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายใบเขื่องเปิดอ้าให้เห็นของที่ว่าซึ่งอยู่ภายใน พวกมันมีลักษณะเป็นขวดพลาสติกใสหลายขวดปนกันอยู่ ภายในภาชนะเหล่านั้นบรรจุของเหลวใสไม่มีสีที่มีลักษณะจะหนืดอยู่พอสมควร ที่สำคัญคือขวดเหล่านั้นว่างเปล่าไปด้วยสิ่งบ่งชี้ ทุกๆ ขวดไม่มีฉลากบ่งบอกประเภทของสสารที่อยู่ข้างในเลยแม้แต่ขวดเดียว
“ไหนลองเล่าเหตุการณ์อย่างละเอียดได้ไหม” ชายหนุ่มถามต่ออย่างไม่มีท่าทีตกใจแต่อย่างใด
“ผมเป็นคนหมู่บ้านนี้ ทำงานรับจ้างซื้อของให้คนจากหมู่บ้านอื่น วันนี้ตอนเช้ามีคำสั่งซื้อจากเมืองพฤษภาคมมาเป็นวัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารจากภัตตาคารที่ผมซื้อของให้บ่อยๆ เขาสั่งซื้อวัตถุดิบทำอาหารกับผม ผมก็เอาเงินส่วนตัวของผมซื้อไปก่อน ระหว่างที่ผมจะกลับบ้านเพื่อรอให้คนมารับของ ผมก็เก็บของที่เขาฝากซื้อใส่กระเป๋าสะพาย โดยผูกถุงแล้วเขียนชื่อของใส่ไว้ในถุงอย่างดี เพราะว่าของที่เขาฝากซื้อแต่ละอย่างมีลักษณะคล้ายกันมากจนแทบแยกไม่ออก ปรากฏว่าเมื่อกี้ผมเดินหกล้ม ผมตกใจกลัวของจะแตก เลยหยิบกระเป๋าออกมาดู โชคดีที่ของในนั้นไม่แตกแม้แต่ขวดเดียว แต่โชคร้ายคือเงื่อนที่ผูกถุงไว้หลุดหมด ของที่ฝากซื้อทุกขวดมาอยู่ปนกันหมดเลย”
เด็กหนุ่มเล่าให้เขาฟังตามตรง รวมถึงยังให้เขาสำรวจดูสินค้าเหล่านั้นในกระเป๋าเหล่านั้นโดยละเอียดอีกด้วย เด็กผมทองกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ความวิตกกังวลถูกฉายออกมาอย่างชัดเจน
“สินค้าที่ซื้อมามีอะไรบ้าง บอกได้ไหม” เขาซักต่ออย่างสนใจ
“น้ำเชื่อมสองขวด น้ำมันมะพร้าวสองขวดครับ” เด็กคนนั้นตอบออกมาตามตรง
“น้ำเชื่อมกับน้ำมันมะพร้าวก็ไม่น่าแยกออกจากกันยากนะ แค่ลองชิมดูก็รู้แล้ว” ชายหนุ่มเสนอทางเลือกที่คิดได้เป็นอย่างแรกออกมา
“ไม่ได้หรอกครับ ของเขาสั่งซื้อ ถ้าปริมาณลดลง ผมขายต่อไม่ได้แน่ๆ”
พ่อค้าคนกลางตอบออกมาอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเด็กนี่ก็จะคิดวิธีการนี้ออกแต่ก็รู้ถึงข้อจำกัดดังกล่าวเหมือนกัน
“งั้นทำไมไม่ลองดมกลิ่นดูหละ น้ำเชื่อมโดยปรกติจะไม่มีกลิ่น แต่น้ำมันมะพร้าวมักจะมีกลิ่นมะพร้าวอ่อนๆ ผสมอยู่ด้วย ที่สำคัญคือปริมาณของก็ไม่ได้ลดลงด้วย” ผู้อาวุโสกว่าเสนอทางเลือกต่อไป
“อย่างนั้นก็ไม่ได้เหมือนกันครับ ถ้าผมแกะฟิล์มที่ผนึกปากขวดออก ทางภัตตาคารต้องไม่รับของผมแน่ๆ ครับ ผมเคยโดนมาแล้ว เพราะพวกเขากลัวของปลอมครับ ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน” เด็กคนนั้นพูดอย่างจนปัญญา
“ลองสรุปได้ไหมว่าพอจะใช้วิธีไหนในการแยกแยะของเหล่านี้ออกจากกันให้ถูกต้องได้บ้าง” ชายหนุ่มผิวขาวถามต่ออย่างตื่นเต้นในปัญหาตรงหน้า
“วิธีการอะไรก็ได้ครับ ที่ไม่ทำให้ปริมาณของสินค้าผมลดลง และไม่ต้องแกะฟิล์มที่หุ้มปากขวดออกด้วย ความจริงผมคิดว่าวิธีที่ดีที่สุดคือแยกพวกมันด้วยตาเปล่าครับ แต่ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง น้ำเชื่อมกับน้ำมันมะพร้าวต่างใสไม่มีสีและมีความหนืดใกล้เคียงกันมาก ผมจนปัญญาจริงๆ ”
ราวกับว่าประโยคเหล่านั้นจะเป็นปริศนาที่ส่งตรงมาถึงเขาอย่างใดอย่างนั้น เภสัชกรหนุ่มหัวเราะในลำคออย่างชอบใจ เรื่องปริศนาปัญหาเชาวน์พวกนี้มันเป็นของโปรดของเขาอยู่แล้ว!
ติดตามข่าวสาร : www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จากผู้แต่ง : ผมก็พอรู้ว่ามันอาจจะดูน้อยหรือสั้นไปหน่อย แต่ผมก็พยายามคั้นออกมาที่สุดแล้วน้า วันนี้เกือบไม่ได้ลง แต่ก็ฮึดแต่งมาได้จนจบตอน แหะๆ
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
พี่กลับมาแล้วเหรอเพิ่งเห็น
รู้ไหมว่า... ผมมารอพี่ที่ท่าน้ำทุกวันเลย
ดีใจๆ
-
สั้นหรอ ช่างมันเราจะอ่าน แค่ไม่หายไปก็พอเนอะ
#อยากรู้ว่าเฟี๊ยตจะแก้ปัญหายังไง นี่ถ้าเป็นเรานะคิดไม่ออกอ่ะ
:mew3:
-
:ruready :ruready :ruready
-
คราวนี้ใครแพ้กันหนอ?
:hao7: :hao7:
-
:hao5: :hao5: :hao5:
รอค่ะ
-
รอๆๆๆๆๆ ชอบๆๆๆๆๆ
-
ให้กำลังใจคนเขียนนะค้า สู้ๆๆๆ o13
รอติดตามนะค้าาา :katai2-1:
-
สั้นเราก็จะอ่านนน 55555 คิดถึงคนเขียนฝุดๆ
-
จะแยกกันยังไงนะ
-
จะสั้นหรือยาว ไม่ใช่ปัญหาเลย ขอแค่ไม่ทิ้งกัน ไม่หายไปก็พอ สู้ๆๆๆครับ o13 o13
-
มาพอหอมปากหอมคอ งือๆๆๆ ยังไม่หายคิดถึงเลยอะ :hao5:
-
เพิ่งมีโอกาสได้อ่านนิยายเรื่องนี้ครั้งแรกคือเมื่อวาน
ในที่สุดตอนนี้ก็ตามอ่านจนทันแล้ว
เราเป็นคนหนึ่งที่ชอบอ่านิยายแนวแฟนตาซีที่เกี่ยวข้องกับเกมออนไลน์
เพราะปกติก็หลงรักความแฟนตาซีและติดเกมออนไลน์อยู่แล้ว 555
แม้หลายคนจะมองว่าเนื้อเรื่องมันเอื่ยและช้าไป
แต่สำหรับเรากลับมองว่ามันเป็นเสน่ห์ ไม่รู้สิ คือเราชอบอะไรที่มันละเอียดลื่นไหลและค่อยเป็นค่อยไปแบบนี้
ขอชืนชมคนแต่งเลยว่าถ่ายทอดทุกอย่างออกมาเป็นเรื่องราวได้ดีมาก
บรรยายได้ลื่นไหล ไม่ติดขัด และดำเนินเรื่องราวอย่างสมเหตุสมผล
ตัวละครที่เราชอบมากที่สุดคงจะหนีไปพ้นหนุ่มตีอินเทรนด์อย่างเฟี๊ยต
ที่มีกลวิธีการคิดวิเคราะห์อันซับซ้อนและวางแผนได้อย่างแยบยล
ไม่ว่านิยายเรื่องนี้จะดำเนินต่อไปอีกกี่ร้อยพี่พันตอน เราก็จะติดตามอ่านและเป็นกำลังใจให้คนแต่งตลอดไปจนกว่าจะจบ
รับรู้ว่าคนแต่งค่อนข้างท้อพอสมควรกับผลตอบรับจากคนอ่าน แต่เราก็อยากให้คนแต่งสู้ต่อไป
อยากให้คนแต่งรับรู้เอาไว้ว่า นิยายที่ไม่ดังไม่ได้แปลว่ามันไม่ดี
เก็บเกี่ยวกำลังใจเล็กๆน้อยๆจากคนอ่านเหล่านี้ที่ติดตามผลงานของคุณอยู่
ใช้เป็นแรงผลักดันในยามที่้ท้อถอยนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
โอโอ้ ดังๆๆ เพราะเคยอ่านเรื่องของคุณอ้นมานานแล้ว วันนี้เขามาว่าจะหานิยายที่จบแล้วที่ยังไม่ได้อ่าน หาไปหามาบังเอิญเจอเรื่องของคุณที่มาต่อแล้ว อิฉันก็รีบเลยยคร๊าาเข้ามาอ่านทันที ขอบคุณที่ทำให้นิยายเรื่องนี้กลับมาอีกครั้ง เป็นกำลังใจให้ทุกเรื่องรวมที่พบเจอ ให้ผ่านพ้นไปด้วยดีจร้า รอตอนต่อไปน้าาาา :mew1: :mew1:
*** ถึงจะไม่ค่อยเม้น แต่กำลังใจมีให้เกินร้อยจร้า
-
กรี้ดด ช่วงนี้ยุ่งๆ ไม่ได้เข้ามาเช็คนิยาย พอมาเช็คกลายเป็นว่ามาต่อแล้วดีใจมากเลยค่ะ
อ่านแล้วได้คิดตามด้วยแบบนี้ชอบมากเลยค่ะ เป็นนิยายที่ได้ลับสมองกับฝึกจินตนาการแบบที่ชอบเลย
เห็นว่างานยุ่งๆ ยังไงก็ต้องให้งานมาก่อนนะคะ ถึงจะลงนิยายช้ายังไงก็จะรอค่ะ
ถ้าต้อองมานั่งพะวงเรื่อยงนิยายแล้วทำให้เสียงานเสียการ เสียสุขภาพจิต ก็แนะนำให้พักก่อนก็ได้นะคะ
อย่าหักโหมงานจนเกินไปด้วยนะคะ เอาใจช่วยทั้งเรื่องงานและก็นิยายค่ะ
รอมาฟังคำตอบว่าเฟี๊ยตจะแยกขวดยังไง กับรอดูว่าแต่ละคนมีวิธีมอบความสุขให้คนในหมู่บ้านยังไงอยู่นะคะ
สู้ๆ ค่าา
o13 o13 o13
-
รออยู่น้าาา
-
รออยู่ๆๆ
เข้ามาอ่านรอบสองแล้วววววว
ยังสนุกเหมือนเคยเลยยยย
-
อ่านถึงตอนที่ 192 แล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
ใกล้จะตามทันละ 55555
แสน ต่อ ล้าน แหม่ ดูจริงจังกับเกมส์มากกว่าคนที่คิดจะเอาชนะเกมส์นี้ซะอีก 5555 o22 :a5:
เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะครับ :oo1: :oo1: :oo1: :oo1:
ปล บวกเป็ดให้เสมอ จุฟฟฟฟฟ :mew1:
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
หนุกหนานมากมาย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านมารวดเดียวเลย สามวัน เป็นคนที่ชอบนิยายแฟนตาซี ย้อนยุค ย้อนเวลา ไปอนาคต
อะไรก็ตามที่ที่ใช้จินตการอยู่เเล้ว พอมาเจอเรื่องนี้มันเฮ้ยยยยยย มันใช่ว่ะมากกกก
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้พวกเราได้อ่านนะฮะ ขอบคุณจริงๆจากใจ
นานๆทีจะได้อ่านนิยายแนวนี้เพราะหายากมากที่จะมีคนแต่ง เเล้วสนุกแบบนี้
ขอให้สู้ๆ จะคอยเป็นกำลังใจให้จนกว่าจะเขียนเสร็จนะฮะ :pig4:
-
อ่านทันแล้วค่า สนุกมากๆๆ ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
ชอบธันมากเลยค่ะ คนแต่งเก่งมากๆๆๆๆจริง
ว่าแต่ทำไมถึงย้ายไปห้องนิยายที่จบแล้วล่ะ ฮืออออออ
-
เค้ายังอ่านไม่จบ แต่เห็นแรกๆคนเขียนรู้สึกนอยด์เพราะว่าไม่มีคนเม้น
อย่านอยน้าาาาาาาาาาาาาาา เค้ามาตามอ่านแล้ว เดี๋ยวเค้าจะเม้นให้เอง
แต่ป่านนี้ก็ดังแล้วคงไม่สนเม้นเค้าซักเท่าไหร่ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวมาเม้นอีกทีถ้าเค้าอ่านถึงตอนล่าสุดนะคะ ^^
-
บทที่ 198 Differentiate
เภสัชกรหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างสนใจ ก่อนจะถอดถุงมือที่เพิ่งใส่มาเมื่อครู่ตอนเดินออกจากร้านเบเกอรี่นั้น เขาใช้มือที่ปราศจากอาภรณ์นั่นแกว่งไปในอากาศอย่างพิจารณา รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นที่ริมฝีปากของเขา
“เพิ่งออกมาจากร้านเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ออกมานานแล้วนะพี่ แต่เมื่อกี้ผมเพิ่งแวะเข้าไปหาอะไรกินในร้านสะดวกซื้อ ก่อนจะออกมาอีกรอบแล้วก็หกล้มเนี่ยพี่ โอ๊ย พูดแล้วเซ็ง” เด็กชายพูดเล่าเหตุการณ์พร้อมทำหน้าอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก
“อืมมม” ชายผู้อาวุโสกว่าคลี่ยิ้มออกมาในที่สุด
“ตกลงพี่หาทางได้แล้วเหรอพี่ ทำยังไงอะ พี่ช่วยผมหน่อย ถ้าผมแยกไม่ได้ ผมตายแน่ๆ” เด็กหนุ่มพูดต่ออย่างเร่งเร้า
“ตามมาดิ เดี๋ยวจะทำอะไรให้ดู” ชายหนุ่มพูดอย่างสบายๆ พร้อมกับเดินนำเด็กหนุ่มไปตามทางเดินในเมืองเล็กๆ แห่งนั้น
“ไหนเอาขวดทั้งหมดมาสิ”
ชายเจ้าของผิวขาวสะอาดพูดพร้อมกับยื่นมือออกไปข้างหน้า ตอนนี้พวกเขาทั้งคู่มาอยู่ตรงบริเวณที่คล้ายกับจัตุรัสตรงกลางใจหมู่บ้านแห่งนั้น บริเวณดังกล่าวค่อนข้างเงียบและไม่มีผู้คน ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะขณะนี้ลมพัดแรงอยู่พอสมควร จุดที่ไร้กำบังแห่งนี้จึงหนาวและดูไม่เป็นที่ต้องการเท่าไหร่
เด็กหนุ่มอีกคนไม่ได้พูดตอบอะไรออกไปนอกจากส่งขวดทั้งสี่ที่ยังถือติดอยู่ในมือให้ พร้อมกับเลื่อนมือมาจัดเสื้อกันหนาวให้กระชับขึ้น และถูมือไปมาอย่างต้องการความอบอุ่น
ชายหนุ่มนำขวดบรรจุของเหลวใสทั้งสี่มาไว้ในบริเวณร่องนิ้ว ก่อนจะถือยกขึ้นให้ได้รับลมหนาวเหล่านั้นอย่างไม่มีสิ่งใดกำบัง อากาศที่มีอุณหภูมิลดต่ำลงเหล่านั้นทำให้เด็กหนุ่มอีกคนไม่ค่อยสนใจคนที่มาด้วยเท่าไหร่นัก หากแต่มัวจัดการเครื่องนุ่งห่มของตนให้ช่วยบรรเทาความรู้สึกจากกระแสอากาศภายนอก ณ ขณะเวลานี้
“ปริศนากระจ่างแล้ว”
ชายหนุ่มผู้ที่กำลังถือของต้องสงสัยเหล่านั้นพูดออกมาในที่สุด ประโยคนั้นเองเรียกความสนใจทั้งหมดมาจากเด็กหนุ่มอีกคนที่มัวแต่สนใจเรื่องอื่นอยู่อย่างชะงัดนัก ดวงตาคู่นั้นเบิกโตขึ้นด้วยความดีใจอย่างปิดไม่มิด
“เฮ้ยยย พี่ พี่ทำสำเร็จแล้วเหรอ” เจ้าของปัญหาถามอย่างตื่นเต้น
“แน่นอน ขวดที่เริ่มขุ่นนี่คือน้ำมันมะพร้าว และขวดที่ยังใสอยู่นี้คือน้ำเชื่อม”
เภสัชกรหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นขวดที่บรรจุน้ำมันให้เด็กหนุ่มก่อน และตามด้วยขวดที่บรรจุของเหลวที่มีน้ำเป็นส่วนประกอบในภายหลัง
“ทำได้ไงอะพี่ พี่ใช้การ์ดเวทมนตร์ทำให้น้ำมันขุ่นได้ด้วยเหรอ”
เด็กหนุ่มพูดอย่างสงสัย พลางนำปากกาที่เตรียมไว้จุดไปบริเวณใต้ฐานขวด โดยแบ่งประเภทเป็นจุดและสองจุดเพื่อแบ่งแยกสารที่อยู่ภายใน
“น้ำมันมะพร้าวมีจุดหลอมเหลวสูงกว่าน้ำเชื่อม ดังนั้น ถ้าอุณหภูมิลดต่ำลง น้ำมันมะพร้าวย่อมกลายสภาพเป็นของแข็งก่อนน้ำเชื่อม เหตุผลก็มีอยู่เท่านี้เอง” เขาอธิบาย
“พี่โคตรเจ๋งเลยหวะ” เด็กคนนั้นตอบออกมาอย่างชื่นชม
“ไม่เป็นไรช่วยๆ กัน”
“ขอบคุณพี่มากๆ เลย ถ้าไม่ได้พี่ช่วยไว้ ผมตายแน่”
“ยินดีช่วยเหลืออยู่แล้ว” เฟี๊ยตพูดอย่างยิ้มๆ
“ยังไงผมขอตัวไปจัดการเรื่องส่งของต่อก่อนนะครับ ไปแล้วพี่”
เด็กหนุ่มโค้งตัวเป็นการขอบคุณซ้ำๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปในเส้นทางที่ไปสู่บริเวณที่พวกเขาได้เจอกันครั้งแรก
ปังงงงงงงงงงงงงงง
“ชื่อ ความสุข (Happiness) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ส่งต่อให้กันเพื่อแสดงความขอบคุณ”
หลังจากแยกทางกับคนรับจ้างซื้อของเมื่อครู่แล้ว เฟี๊ยตก็เดินเตร่ไปในเมืองอย่างสบายๆ ในมุมมองของเขา เขาคิดว่าคนในเมืองนี้มีแต่ปัญหาเต็มไปหมด หรืออีกนัยหนึ่งคือ เกมนี้สร้างเรื่องราวมาให้นักเดินทางแก้ไขเพื่อเก็บไพ่ความสุขนั่นเอง ไม่ว่าจะพิจารณาในมุมไหน เขาก็คิดว่าหมู่บ้านนี้เป็นเพียงหน้าด่านแรกที่จะเข้าสู่เมืองมีนาคมเท่านั้น บางที อาจจะเป็นเพราะมีประชากรไปแออัดที่เมืองใหญ่ใกล้ๆ นี่มากเกินไป เกมมาสเตอร์จึงจำเป็นต้องหาวิธีการกรองคนให้เข้าสู่เมืองให้น้อยลง จากการใช้จิตดูคร่าวๆ คนในเมืองนี้ไม่มีชี่อยู่เลย หรือจะแปลว่าคนเหล่านี้เป็นเพียงตัวละครที่เกมสร้างขึ้นเท่านั้น
อากาศวันนี้ค่อนข้างหนาวไปสักหน่อย ตั้งแต่เขาเข้ามาในตัวหมู่บ้านก็สังเกตได้ว่าลมพัดค่อนข้างแรง ประกอบกับหมู่บ้านที่ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นลมที่พัดมาจากทิศตะวันออกเลย อุณหภูมิตอนนี้เลยต่ำกว่าปรกตินิดหน่อย ผู้คนที่ออกมาเดินเล่นตามท้องถนนในวันนี้เลยดูบางตาพอสมควร แต่เมื่อมองไปให้บ้านแต่ละหลังที่กระจายกันอยู่นั้นก็พบถึงความมีชีวิตชีวาอยู่พอสมควร
เฟี๊ยตทอดน่องไปทางถนนอีกด้านหนึ่งที่เขายังไม่ได้ไปมาก่อน อีกฟากหนึ่งของจัตุรัสดูจะมีร้านรวงมากกว่าฝั่งแรกอยู่พอสมควร เขามองเห็นร้านค้าสไตล์ร้านกาแฟกลางแจ้งอยู่ร้านถัดออกไม่ไกลนั้น โต๊ะทรงกลมกับเก้าอี้ลายไม้เรียงตัวยาวเลียบไปกับถนนที่ปูขึ้นด้วยหินนั้น ร่มคันโตกางเรียงรายเคียงคู่กับบริเวณสำหรับนั่งจิบกาแฟนั่น แต่ดูเหมือนว่าพวกมันจะหงอยเหงาเป็นพิเศษในวันนี้ เพราะไม่มีลูกค้าอยู่เลยในร้านค้านั้น อากาศหนาวทำเอาคนส่วนใหญ่หนีเข้าไปในร้านในร่มหมด แต่ดูเหมือนจะมีข้อยกเว้นหนึ่งสำหรับกรณีนี้ เภสัชกรหนุ่มมองเห็นลูกค้าคนหนึ่งนั่งเอาหน้าฟุบกับโต๊ะอยู่ในร้านกาแฟแห่งนั้น ตรงบริเวณที่เรียกได้ว่าเป็นโต๊ะตัวสุดท้ายของร้านนั้นเลยทีเดียว
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
เฟี๊ยตเอ่ยกับลูกค้าผมสั้นประคอที่นั่งฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะเพียงคนเดียวในร้านกาแฟกลางแจ้งแห่งนั้น กระแสลมยังพัดมาไม่หยุดหย่อนจนเขาเองก็เริ่มสงสัยว่าคนตรงหน้านี่อดทนต่อความหนาวเย็นนี้อยู่ได้อย่างไร
“หือออ”
คนตรงหน้านั้นเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาพร้อมกับครางในลำคออย่างสงสัย ดูเหมือนว่าเฟี๊ยตเองจะเข้าใจผิดไปพอสมควร คนตรงหน้าไม่ใช่เด็กหนุ่มอย่างที่คิด หากแต่เป็นหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งที่ไว้ผมทรงซอยสั้นซึ่งขณะนี้กำลังเงยหน้ามามองเข้าอย่างสนใจ
“เอ่อออ มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ ผมเห็นคุณมานั่งตากลมหนาวอยู่คนเดียว กลัวจะไม่สบาย”
เฟี๊ยตพูดต่ออย่างไม่รู้จะดึงประเด็นใดมาเป็นหลักในการพูดคุยนัก เมื่อเขามองให้ชัดลงไปยังคนตรงหน้า เขาก็พบว่าดวงตาคู่นั้นของเธอดูจะแดงเรื่อไปราวกับเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ
“นายคิดว่าผู้หญิงอกหักคนหนึ่งจะต้องการให้ผู้ชายแปลกหน้าช่วยอะไรอย่างนั้นเหรอ” คนตรงหน้าเขาตอบออกมาอย่างไม่ค่อยเป็นมิตร ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่เท่าไหร่ในตอนนี้
“อกหัก?” เสียงของเขาเอ่ยสูงขึ้นอย่างสงสัย
“ก็ไม่ถึงกับอกหักหรอก แค่รวบรวมความกล้าไปชวนผู้ชายที่แอบชอบมากินกาแฟด้วยกันแล้ว...” เสียงนั้นเงียบไปในลำคอก่อนที่ประโยคจะจบลง
“แล้ว” เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยต่ออย่างแผ่วเบาเช่นกัน
“แล้วเขาก็ไม่มา” เสียงนั้นตอบออกมาในที่สุด
“ผมพอจะช่วยอะไรคุณได้บ้างไหม” เฟี๊ยตพูดอย่างเห็นใจ
“การนั่งกินกาแฟกับคนแปลกหน้าไม่ช่วยทำให้ความรู้สึกของฉันดีขึ้นหรอก แต่ช่างเถอะ”
หญิงสาวคนนั้นตอบขึ้น พร้อมกับตัดสินใจลุกขึ้นจากโต๊ะกาแฟนั้นอย่างตัดสินใจในที่สุด เธอกระชับเสื้อกันหนาวตัวหนา ก่อนจะมายืนอยู่ตรงหน้าเขาในเวลานี้
“ให้ผมเดินไปส่งคุณที่บ้านไหม” เฟี๊ยตถามขึ้นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม
“ความจริงวันนี้ฉันไม่ได้วางแผนไว้จะให้ใครเดินไปส่งฉันที่บ้านหรอก ฉันวางแผนไว้ในเรื่องอื่นมากกว่า ถ้าคุณสนใจจะช่วย ฉันก็ยินดี” หญิงสาวตรงหน้าเขาคลี่ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก
“คุณจะให้ผมช่วยอะไรครับ” เฟี๊ยตตอบรับพร้อมกับประสานสายตากับคนตรงหน้า
หญิงสาวตรงหน้าไม่ตอบออกมาเป็นประโยคบอกเล่าใดใดทั้งสิ้น แต่กลับใช้มือที่อยู่ในถุงมือคู่สวยนั้นจับปกเสื้อหนาของเขา พร้อมกับดึงโน้มมันลงมาตามแรงโน้มถ่วง ศีรษะของชายหนุ่มจึงก้มลงมาประจันหน้ากับเธออย่างรวดเร็วจนเขาไม่ทันได้ตั้งตัว และยังไม่ทันที่เขาจะทันได้อุทธรณ์ใดๆ ออกไปในสถานการณ์นี้ หญิงสาวตรงหน้าเขาก็บรรจงประทับรอยจุมพิตลงบนริมฝีปากของเขา
ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้างและเขาทำได้เพียงแต่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เหตุการณ์ตรงหน้านี้ดูจะเกินความคิดของเขาไปมาก และแน่นอนว่าเขามีมารยาทเพียงพอที่จะไม่ปฎิเสธหญิงสาวไปได้ในเวลาแบบนี้
ถึงแม้ว่าจะไม่ลึกซึ้งลงถึงความรู้สึกของคนทั้งสอง แต่มันก็มากเพียงพอจะสร้างความอิ่มเอมให้คนทั้งคู่ได้พอสมควร หญิงสาวถอนริมฝีปากออกจากเขาในที่สุดหลังจากเวลาผ่านไปนานเท่าใดที่เขาก็ประมาณไปได้อย่างไม่ถูกต้องนัก ดวงตาตรงหน้าเขานี้ดูมีร่องรอยแห่งชีวิตชีวาเพิ่มขึ้นพอสมควร
“นี่คือสิ่งที่ฉันตั้งใจจะทำในวันนี้ค่ะ”
หญิงสาวพูดพร้อมกับเอื้อมมือขวามาเช็ดรอยลิปสติกที่เปื้อนอยู่บนริมฝีปากของเขา ก่อนที่เธอจะกระชับเสื้อกันหนาวและหันหลังเดินจากตัวเขาไป
ปังงงงงงงงงงงงงงง
“ชื่อ ความสุข (Happiness) ประเภท MC (ไพ่เวทมนตร์) ระดับ 5 ความสามารถ ใช้ส่งต่อให้กันเพื่อแสดงความขอบคุณ”
เฟี๊ยตเอื้อมมือไปหยิบการ์ดสีเขียวที่ลอยอยู่บนอากาศเบื้องหน้า พร้อมกับเก็บลงในสมุดอย่างดีใจ เท่านี้เขาก็เคลียร์ภารกิจเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มยิ้มอย่างสะใจที่จะได้เอาคืนเจ้าเด็กหนุ่มสายฟ้าปากมากเสียที
แต่ไม่ทันที่ความคิดเขาจะได้สิ้นสุดบริบูรณ์ลง เขาก็ได้พบกับชายคนหนึ่งที่ยืนห่างออกไปเบื้องหน้าในระยะที่เอื้อมไม่ถึง สายตาของคนทั้งคู่ประสานกันหลังจากที่ฝ่ายหนึ่งได้เก็บไพ่ลงในสมุดเรียบร้อยแล้ว เค้าหน้าของชายคนนั้นเป็นคนที่แสนจะคุ้นเคย แต่ความรู้สึกที่แฝงอยู่ในแววตานั้นเป็นสิ่งที่กลับไม่มีความคุ้นเคยแม้แต่นิดเดียว
ธัน...
เย่ www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : สำหรับคนอ่านที่รู้สึกว่านิยายผมไม่ดี ไม่สมเหตุสมผล ผมขอโทษด้วยครับ นิยายเรื่องแรก ผมทำได้แค่นี้ นี่คือสุดความสามารถผมแล้วครับ ขอบคุณครับ
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
ธันมาเห็นได้ไงงงงง. สงสารธันเฟี๊ยตอ่ะ>~<!!
-
เป็นกำลังใจให้คนเเต่งนะคะ เราชอบนิยายของเธอมากก สู้ๆๆ คะ :mew1:
-
เห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนี้ ธันคงจะชีช้ำอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
แต่จะไปโทษเฟี๊ยตก็ไม่ได้อีกแหละ เฟี๊ยตไม่ตั้งใจนี่นะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ อย่าคิดมากเลยค่ะ นิยายของคุณมันดีอยู่แล้วนะ :L2:
-
ค้างมากกกกกกกกกกกกกห :z3: :z3: :z3:
-
เห็นฉากเด็ดพอดี ธันจะทำอย่างไรเหนอ
-
ค้าง อะ ลอยเคว้งกลางทะเล TT
-
งือ ค้างอ้าาาา :ling1: ธันอย่างอนเลยน้า #ใครว่าไม่ดีก็ช่างเถอะ แต่เราชอบนะ แฟนตาซีจะสมเหตุสมผล ก็ไม่ใช่แฟนตาซีดิ ไม่รู้แหละเราอ่านจบมา 3 รอบละ คิคิ เค้าเป็นกำลังใจให้น้า
-
ธันเจ็บมั้ยนั่น...
เฟี๊ยตรุ้ความรุ้สึกของธันซะทีเถอะน้า
-
โอยยยยยย อ้านรวดเดียวตั้งแต่เมื่อคืน 198 ตอน สนุกมากกกกกกกกก เลยครับ
ผมพลาดเรื่องนี้มาตั้งนานได้ไงเนี่ย
จะบอกว่า ผมชอบพลอต การวางเรื่อง และการบรรยายข้อมูลที่ควรรู้ของเกมส์ ถ้าใครชอบเล่นเกมส์ จะต้องชอบการเขียนแนวนี้แน่ๆครับ
อ้อ จะบอกว่าคุณเก่งมากเลยนะ มหัศจรรย์มากกับจินตนาการของคนเขียน
ผมเพลินเหมือนอ่าน แฮร์รี่พอตเตอร์เลย
มาต่อเรื่อยๆนะครับ จะติดตามไปจนจบ และถ้ารวมเล่มขอเก็บแน่ๆด้วยคนครับ
:))
-
น่านนนนนน ค้างตึ้งงงง ค้างมาก อารมณ์เหมือน กินข้าวยังไม่อิ่มแล้วข้าวหมดอ่ะ 5555
จะดีใจดีไหมที่ธันเห็นฉากนี้
ที่แน่ๆ นี้คิดว่าเฟี้ยตก็ต้องคิดอะไรกับธันแหละ
รู้สึกตัวกันสักที คนอ่านลุ้นจนฉี่เหนียว 555555
-
อ่านรวดเดียวถึงกับต้องใช้ะวลาสามวันเลยค่ะ. @-@)!
เนื้อหาแน่นปึกสุดยอดมากกก
นอกจากจะไดัสัมผัสกับความรู้สึกแฟนตาซีที่หาอ่านได้ยาก แล้วยังได้ความรู้แพทย์ เภสัช นิติ สถาปัติ สมุนไพร พระพุทธ วิทยาศาสตร์ ด้วยนะคะเนีียย สนุกมากเลยค่า ติดตามเป็นกำลังใจให้นะคัา
-
:mew5: :mew5: :mew5:
-
ค้างอ่า ธันอย่าหึงนะ
มันเป็นงานนะ หาการ์ดไง การ์ดอ่า แงๆ
-
ดีใจมากๆๆๆๆๆๆค่ะที่กลับมาเขียนเรื่องนี้อีกครั้ง เราเป็นคนนึงที่ชอบอ่านนิยายแนวแฟนตาซีมาก และตามหานิยายวายแนวแฟนตาซีมานาน เราว่าคุณเขียนเรื่องนี้ได้ดีมากๆเลยนะคะ นี่ให้อารมณ์เหมือนกำลังอ่านหนังสือแฟนตาซีดีๆเรื่องนึง เราว่าเนื้อเรื่องไม่เนิบไปนะคะ แนวเรื่องแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไปให้เห็นพัฒนาการของตัวละครเป็นปกติอยู่แล้ว ถ้าอยู่ๆปุบปับตัวเอกฝึกแป๊บเดียวเก่งเลยงี้มันก็จะดูอภินิหารเกินไปหน่อย เรื่องความสัมพันธ์ของพระเอกและนายเอกเรื่องนี้ก็เหมือนกัน เค้าเจอกันในโลกสมมติ จะให้เจอหน้ากันปั๊บรักกันเลยมันก็ไม่ใช่ไง
เห็นผู้เขียนเปรยเรื่องความสมจริง อย่ากังวลเลยค่ะ ก็นี่มันคือแนวแฟนตาซีนี่นา มันก็ต้องเหนือความเป็นจริงอยู่แล้ว โดยรวมคือปลื้มเรื่องนี้มากจริงๆ ตอนเปิดเจอแนวนี้คืออ่านไม่หลับไม่นอน พอช่วงที่คนเขียนหยุดเขียน เราเศร้ามากเลย อุตส่าห์ได้เจอนิยายดีๆที่ชอบทั้งที พอเห็นกลับมาเขียนต่อนี่ดีใจมากจริงๆค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ นี่ยืมล็อคอินน้องเข้ามาเมนท์กันเลยทีเดียว อิอิ
-
ชอบมากถึงมากที่สุดเลยนิยายแนวนี้ :katai2-1:
อย่าพึงหยุดเขียนเลยน่ะค่ะ :mew2:
เป็นกำลังใจให้ค่ะ o13
-
ค้างอ่ะ มาต่อด่วน
-
บทที่ 199 Before
ชายผิวขาวสะอาดยืนมองเพื่อนร่วมทีมที่อยู่ไม่ห่างออกไปนักด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบายเป็นคำพูดได้ เขาพยายามตีความเสียงอุทธรณ์ที่อยู่ในแววตาเข้มคู่นั้น แต่มันก็ไม่ยอมปริปากเอ่ยคำใดกับเขาแม้แต่น้อยเลย แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้สาวเท้าเข้าไปหาเพื่อนชายที่อยู่ตรงหน้า ร่างนั้นก็ค่อยๆ ละลายหายไปในคลองจักษุเขาอย่างนั้น ราวกับว่าภาพตรงหน้าเป็นเพียงภาพวาดสีน้ำอันแสนยากที่จะเข้าถึงกำลังค่อยๆ ละลายหายไปในสายฝนแห่งปริศนา เฟี๊ยตรีบวิ่งไปยังภาพเบื้องหน้านั่นอย่างร้อนรน แต่ร่างกายของธันก็จางหายไปจนหมดแล้ว
ธัน...
“The Transformable Horse RELEASE!”
“เซ็กเธาว์!”
ชายหนุ่มผิวขาวสะอาดกระโดดขึ้นหลังม้าสีแดงเพลิงอย่างร้อนรน ในใจเขาเฝ้าบอกตัวเองว่ามันอาจจะเป็นเพราะความต้องการจะกลับไปยังจุดนัดพบเป็นอันดับแรกเพื่อที่จะเอาชนะในเกมนี้ แต่โดยแท้จริงแล้ว เขารู้ดีว่าความรู้สึกเร่งร้อนเหล่านี้ไม่ได้มีความต้องการของการเอาชนะแฝงไว้อยู่เลย
เฟี๊ยตขี่พาหนะหนุ่มวิ่งตะลุยลัดมาทางริมหมู่บ้านเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเส้นทางคมนาคมหลักที่ผู้คนสัญจรไปมา แต่ดูเหมือนว่าวันที่อากาศค่อนไปในทางหนาวเช่นนี้ ผู้คนส่วนใหญ่ก็ไม่ออกมาเดินเล่นนอกบ้านกันอยู่แล้ว เขาสะบัดบังเหียนอย่างสบายใจ เมื่อมองเห็นได้ว่าหนทางเบื้องหน้าค่อนข้างสะดวกต่อการเคลื่อนผ่านอยู่พอสมควร
ว่างเปล่า...
บริเวณที่พวกเขาตกลงกันไว้ให้เป็นที่นัดพบของการแข่งขันนั้นยังไม่มีเพื่อนร่วมทีมคนไหนของเขาปรากฏอยู่เลย หรืออีกความหมายหนึ่งคือเขาเป็นผู้ชนะในการเดิมพันครั้งนี้นี่เอง แต่ดูเหมือนตัวเขาเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกดีใจที่ชนะเท่าไหร่นัก เขาทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างเอื่อยๆ พื้นที่ตรงนี้หนาวน้อยกว่าบริเวณหมู่บ้านอยู่พอสมควร เพราะมีส่วนที่เป็นคล้ายชะง่อนหินช่วยกำบังลมเอาไว้
ปังงงงงงงงงงงงงงง
เสียงระเบิดเบาๆ ดังขึ้นพร้อมกับฝุ่นจำนวนไม่มากที่ฟุ้งขึ้นในอากาศ เฟี๊ยตหลุดจากภวังค์ที่ตัวเองเผลอหลุดเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ เขาเงยหน้ามองดูท้องฟ้าที่เริ่มทอสีหม่นลงตามเวลาการเคลื่อนของดวงอาทิตย์ ดูเหมือนเวลาจะผ่านไปพอสมควรเลยทีเดียว
“อ๊าววว เฟี๊ยต มารอนานยังเนี่ย”
เสียงทักทายดังขึ้นจากผู้ชายชุดดำที่เพิ่งมาถึงบริเวณจุดนัดพบเมื่อครู่นี้ กันต์เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยเล็กน้อย พร้อมเอ่ยปากถามอย่างสงสัย
“สักพักแล้วมั้ง ไม่มั่นใจ เผลอหลับไปเหมือนกัน” เขาตอบออกไปโดยตรง ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเวลามันผ่านมานานเพียงไหนแล้ว
“ก็น่าจะนานพอสมควรแหละ ความจริงภารกิจดูไม่ยากเย็นอะไรมากนะ แต่วันนี้อากาศหนาวเป็นพิเศษ คนไม่ค่อยออกจากบ้านกัน จะเข้าไปในบ้านก็ไม่ได้อีก กว่าจะเดินหาภารกิจได้นี่ก็ลำบากชะมัด”
ชายหนุ่มที่มาใหม่พูดอย่างบ่นระบาย พร้อมกับนั่งพักลงอย่างมีท่าทางเหนื่อยอ่อน เขาถอดเสื้อคลุมตัวเก่งออกมาพาดบนบ่าหลังจากเห็นว่าบริเวณดังกล่าวอุ่นกว่าภายในหมู่บ้านอยู่พอสมควร
“เออจริง ตอนไปถึงแรกๆ ยังดีหน่อย ยังพอมีคนเดินบ้าง ผ่านไปแป๊บเดียวคนหายเข้าบ้านกันหมด ภารกิจหายากขึ้นจริงๆ”
เฟี๊ยตรับคำอย่างเห็นด้วย พร้อมกับส่งช็อคโกแลตร้อนที่เรียกจากไพ่ที่ซื้อมาจากร้านเบเกอรี่วันนี้ให้เพื่อนของตน
“เฮ้ยยย ขอบคุณ” กันต์พูดพร้อมรับเครื่องดื่มแก้วนั้นมาจิบพร้อมกับรอยยิ้ม
“เออ แล้วธันมันเป็นไงบ้างวะ” เฟี๊ยตเอ่ยถามต่อด้วยเสียงเรียบๆ
“ไม่รู้ดิ ไม่เจอมันเหมือนกันหวะ”
กันต์ตอบกลับมาโดยที่ยังคงสนใจกับช็อคโกแลตร้อนข้างหน้าอย่างนั้น เฟี๊ยตเองก็ไม่ได้ซักถามอะไรต่อขึ้นไปอีก ชายหนุ่มเงยหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้างด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทำไมความรู้สึกเขามันโหวงๆ ชอบกล
ฟู่ววววววววววววววว
เสียงคล้ายกับการเคลื่อนที่ของกระแสอากาศดังขึ้นไม่ห่างออกไปจากบริเวณที่พวกเขาทั้งสองพักอยู่นั้น เฟี๊ยตรีบลุกขึ้นเดินออกไปจากชะง่อนหินที่บังสายตาเขาไว้ก็พบเพื่อนร่วมทีมคนสุดท้าย เด็กหนุ่มสายฟ้าคนนั้นเดินตรงมาทางพวกเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ช้าจังวะ ไอ้บังเอ๊ยยย กากหวะ”
เฟี๊ยตตะโกนออกไปอย่างหาเรื่อง คนทั้งคู่ต่างก็น่าจะคุ้นเคยในรูปแบบบทสนทนาแบบยียวนกวนประสาทแบบนี้ดี
“อืม”
สายตานั้นฉายกลับมายังต้นเสียงอย่างว่างเปล่า ไม่มีคำล้อเล่นลามปามที่เขาคุ้นเคย เด็กหนุ่มประจำกลุ่มเดินตรงไปยังบริเวณที่พวกเขาเคยนั่งอยู่และทิ้งตัวลงพัก
“เป็นไรวะ เงียบเชียว”
กันต์เอ่ยถามอย่างสงสัย ขณะที่เฟี๊ยตเองก็เดินกลับมารวมกลุ่มเงียบๆ สถานการณ์ดูอึดอัดอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
“อากาศมันหนาวหวะ รู้สึกไม่ค่อยสบาย” ธันหันไปตามกันต์ด้วยประโยคสั้นๆ โดยที่ผู้ถามก็พยักหน้าอย่างรับรู้ความ
“กินยาก่อนไหม”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเอื้อมมือเข้าไปในเสื้อคลุมเพื่อจะเลือกยาปรุงสำหรับอากาศครั่นเนื้อครั่นตัวที่ธันดูเหมือนจะเป็นในเวลานี้
“ไม่ต้อง” เสียงของเด็กหนุ่มตอบมาอย่างห้วนๆ ธันปฏิเสธมาทั้งๆ ที่ยังคงนอนพักหลับตาอยู่อย่างนั้น
“กินยาสักหน่อยสิวะ เดี๋ยวล้มหมอนนอนเสื่อไปแล้วจะยุ่ง” เฟี๊ยตพูดอย่างไม่ลดละ ตอนนี้ชายหนุ่มได้ยาสีเขียวใสมาอยู่ในมือเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไม่เอา”
เสียงนั้นตอบมาราวกับกระซิบอยู่ในลำคอเท่านั้น ธันยังคงเอนหลังอยู่กับแง่หินและไม่ลืมตาขึ้นมาสบตากับคู่สนทนาเหมือนเดิม
กันต์เห็นสถานการณ์ที่ดูผิดปรกติไปก็ไม่ปริปากอะไรออกมา แต่เลือกที่จะเดินฉากตัวเองออกมาจากวงสนทนานั้น ชายหนุ่มคนที่สามตั้งใจจะออกมาเตรียมสถานที่ใกล้เคียงสำหรับพักแรมกลางแจ้งในคืนนี้ กว่าที่ธันจะกลับมาก็เย็นมากจนตะวันใกล้จะตกดินอยู่แล้ว การจะเคลื่อนที่กลับไปเมืองมีนาคมคืนนี้ดูจะวุ่นวายอยู่ไม่น้อย ที่สำคัญ เพื่อนร่วมทีมทั้งสองของเขาดูเหมือนจะไม่อยู่ในอารมณ์ที่พร้อมจะทำอะไรลงไปเท่าไหร่นัก
“มึงเป็นอะไร”
เสียงจากผู้ที่เป็นผู้ตั้งคำถามมาโดยตลอดดังขึ้นอีกครั้งอย่างแผ่วเบา เมื่อเขาชำเลืองเห็นว่าบุคคลที่สามในเวลานี้ได้ย้ายออกไปทำกิจธุระอย่างอื่นแล้ว
“กูไม่ได้เป็นอะไร”
ธันเอ่ยตอบพร้อมลืมตาขึ้นเป็นครั้งแรกตั้งแต่พูดคุยกันมานี้ ดวงตาคู่นั้นฉายชัดออกมาว่าคำตอบที่มีมาจากปากของเจ้าตัวนั้นไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย
“ไม่ได้เป็นแล้วทำไมไม่กินยา”
เฟี๊ยตถามพร้อมขมวดคิ้วอย่างเริ่มจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก เขาเองไม่ค่อยจะชอบความรู้สึกที่อธิบายได้ยากแบบนี้เลย
“กูแค่เหนื่อย กูไม่ได้ป่วยหรอก แค่นอนพักก็หาย” ธันตอบด้วยเสียงเรียบๆ และถอนหายใจยาวออกมาตอนท้ายประโยค
“แค่นั้น?” เฟี๊ยตยังคงซักไซ้ต่อ
“แค่นั้น” ธันตอบอย่างไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดใดๆ ทั้งสิ้น เขาได้แต่นั่งนิ่งสงบอย่างหมดแรง
“แต่มึง...”
“ปล่อยกูไว้อย่างนี้แหละ เฟี๊ยต”
ยังไม่ทันที่ประโยคต่อไปจะถูกถ่ายทอดได้จนหมด เด็กหนุ่มคนนั้นก็เลือกที่จะขอขัดบทสนทนาไว้เท่านั้น ดูเหมือนธันเองจะไม่เหลือพลังงานสำหรับสิ่งใดทั้งสิ้นในเวลานี้
ชายหนุ่มเจ้าของผิวขาวคนนั้นมองไปยังคู่สนทนาที่ทำท่าเหมือนจะหลุดเข้าไปสู่ภวังค์ของตนเองไปเสียแล้ว ดวงตาของชายผู้คอยแต่ตั้งคำถามนั้นฉายไปด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ที่เด็กหนุ่มอีกคนไม่มีโอกาสได้เห็นด้วยกำแพงระหว่างทัศนียภาพภายนอกกับดวงตาของเขาเอง
“กูวางไว้ตรงนี้ มึงจะกินหรือไม่กินก็สุดแท้แต่มึง”
เภสัชกรหนุ่มวางหลอดแก้วที่บรรจุยาสีเขียวอ่อนตรงมุมหินก้อนเล็กๆ ที่อยู่ไม่ห่างออกจากเพื่อนร่วมทีมเท่าไหร่นัก ก่อนที่เขาจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน และเดินย่ำด้วยฝีเท้าที่หนักกว่าปรกติอย่างจงใจ ราวกับว่าต้องการจะบอกเป็นทางอ้อมว่าตนจะไม่อยู่เกะกะกวนอารมณ์ของเด็กหนุ่มอีกคนตรงนี้อีกแล้ว
เด็กหนุ่มคนสุดท้ายค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ หลังจากที่เสียงฝีเท้าของอีกคนค่อยๆ จางหายไปจากโสตประสาทอันแสนจะอ่อนแรงของเขาแล้ว ธันนั่งอยู่อย่างนั้นอย่างหมดแรง เขาไม่ต้องการหาคำอธิบายใดๆ ให้กับความรู้สึกที่ถูกบีบคั้นอยู่ในอกของเขาในเวลานี้ คำตอบที่ดูเหมือนว่าเขาก็จะรู้คำตอบได้ดีอยู่พอสมควร
ธันค่อยๆ กระเถิบตัวเอื้อมมือไปหยิบยาหลอดสีใสซึ่งภายในบรรจุยาสีสวยนั่นอย่างเชื่องช้า นิ้วของเขาละเลียดไปบนหลอดแก้วนั่นราวกับว่ามันกำลังฟังความในใจอันแสนจะอัดอั้นของเขาอยู่ ช่วงเวลาอันแสนเงียบสงบนั้นผ่านไปราวกับเป็นการสื่อสารที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ร่ำร้องอยู่ในอกของเขาในเวลานี้ ดวงตาของเขาเศร้าหมองลงอย่างเปิดเผยความเศร้าซึมในจังหวะหัวใจนั้นอย่างหมดสิ้น เขาขยับตัวกลับมาผิงแง่หินอีกครั้งอย่างเหน็ดเหนื่อย
สติของเขาค่อยๆ ล่องลอยออกไปไกลราวกับว่ามันเป็นเพียงลูกโป่งอัดลมลูกเล็กลูกหนึ่งซึ่งคนถือหมดแรงและหมดใจที่เหนี่ยวรั้งมันไว้อีกแล้ว มือของเขาสั่นเทาขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ในจังหวะห้วงอารมณ์นั้น เด็กหนุ่มเริ่มรู้ตัวว่าแท้จริงแล้ว เขาน่าจะป่วยมากกว่าที่ตัวเขา และเพื่อนของเขาคิดไว้มากพอสมควร นิ้วเรียวนั้นพยายามจะดันจุกไม้ขนาดเล็กซึ่งปิดหลอดยานั้นไว้ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะสูญสิ้นพละกำลังไปอย่างสมบูรณ์
เสี้ยวขณะจิตสุดท้ายของเขานั้นล่องลอยไปไกลแสนไกลราวกับว่ามันไม่ยี่หระกับพันธะปัญหาที่มารอคอยอยู่เบื้องหลังแม้แต่นิดเดียว ความอัดอั้นตันใจของเขาได้ปลดปลงลงราวกับนกน้อยตัวหนึ่งที่ได้โผปีกเป็นอิสระเพื่อบินสู่ท้องฟ้ากว้าง
แต่น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่ามันจะเป็นครั้งแรกในชีวิตของเจ้าสัตว์ปีกไร้เดียงสานั้น มันออกโบยบินได้ไม่นาน สุดท้ายมันก็คงจะยังกลับมาตรงนี้ ตรงกลางหัวอกของชายคนนี้
ที่เดิม...
“กูมีสิทธิ์จะเป็นอะไรได้เหรอะวะ...”
ติดตามข่าวสาร www.facebook.com/allornonetheauthor
-
จากผู้แต่ง : ผมกำลังเตรียมตัวสอบเพื่อเรียนต่อปริญญาโท และก็ทำงานประจำไปด้วย ลงน้อยก็ถือว่าเป็นเอกลักษณ์ของเรื่องนี้แล้วกัน ฮ่าฮ่าฮ่า ยูนีคไหม ฮ่าฮ่าฮ่า
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
ลงน้อยมากกกกก :ling1:
ยังงัยก็เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mew2:
-
ยูนีคมากกกก เป็นเอกลักษณ์ ไม่เหมือนใครเลย TT
-
:katai1: :z3: ฮือ โอ๊ย ค้างอย่างแรงอ้า
ยิ่งอ่าน ยิ่งหลง ยิ่งอ่านยิ่งรักตัวละคร
เฟี๊ยต ก็นะ เข้าใจธันหน่อยจิ ง้อมากกว่านี้หน่อย แต่ถ้าเป็น 3P กะกัน ก็โอนะ (เอ๊ะ เกี่ยวอะไร55555)
เค้าชอบเรื่องนี้มากเลยนะ มากจนไม่รู้จะบอกยังไง โดยส่วนตัวไม่ชอบเรื่องที่มุ่งเรื่องรักเลยอ่ะ เรื่องนี้ แบบโดนใจ แล้วยังให้ความรู้เยอะมากอ่ะ
เค้าเป็นกำลังใจให้น้า o13 o13
love you jub jub :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:pig4:
-
หึงแต่ทำไรไม่ได้น่าสงสารอ่ะ เมื่อไหร่จะรักกันสะทีนะ
-
ไม่มีสิทธิ์ ก็พยายามให้มีสิทธิ์ จีบเขาสิ!
ถ้ายอมแพ้ ก็ตัดใจ....
:hao5: :hao5: :hao5:
-
เค้ามารอไรท์ที่ท่าน้ำ?ทุกวันเลย ลงสั้นแต่ลงบ่อยก็โอเคนะคะ = w = ...ชอบเรื่องนี้มากค่ะ
-
รอตอนต่อไปค่า
เฟี๊ยตชั่งไม่รุ้อะไรเล้ย
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี...
-
จะมาต่ออีกป่าวครับ หรือจบแล้วจริงๆ :mew1:
-
สู้ๆนะคนเขียน คงวุ่นวายน่าดู
มาม่าชามเล็กแต่แซ่บจัง สร้างความรู้สึกอึดอัดให้คนอ่านไม่น้อยเลย
สถานะที่มันไม่ช้ดเจน ใครรู้สึกว่ากว่าคนนั้นก็เจ็บมากกว่าจริงๆ สงสารธันนะ
แต่ก็ไม่ใช่ความิดเฟี้ยตแหละ ก็สถานะจริงๆแค่เพื่อนหนิเนาะ เห้ออออออ
ขอบคุณคนเขียนมากๆ ที่ทำให้รู้ว่ายังมีสิ่งสำคัญรออยู่ทุกวันศุกร์ :L1:
-
ไม่ได้เข้ามานานเลย เข้ามาอ่านเรื่องนี้กี่ทีก็สนุกดีจริงๆ
เห็นแววขี้หึงของเด็กคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ
น้องธันต้องรีบจีบเฟี้ยตแล้วลับ แลดูพ่อคุณจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย :hao3:
-
:ling2: หน่วงมากมาย สงสารธัน ลองหันหน้ามาคุยกันก่อนได้ไหม กันต์นี่รู้แล้วล่ะสิ รีบเฟดตัวเลยนะ เฟี๊ยตนะช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
-
แบบว่า พึ่งมาอ่านน สุดยอดดมากกครับ
สู้ๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
นิยายรายเดือนใช่เปล่าคนเขียน อิอิ แต่เขารอเหมือนเดิมนะจ๊ะ สู้ๆๆๆ
ธันน้อธัน รีบจีบซิไม่บอกเขาจะรู้ไหม
-
:really2: :really2: ในที่สุด ก็อ่านทันแล้ววววว เย้ๆ :mc4: :mc4:
ใช้เวลา3วันติดเลยแหะ ชอบมากเลยเรื่องนี้ อ่านแล้วติด :laugh3: :laugh3:
รีบมาต่อไวๆเน้อ รอติดตามอยู่น้าาาาาาา :impress: :impress:
o13 o13
-
ชอบมากเลยครับ สนุกน่าติดตามมากๆ
-
บทที่ 200 This Night
ปวดหัว...
เด็กหนุ่มพยายามฝืนความรู้สึกตัวเองที่กำลังเกิดขึ้นในสมองขณะนี้อย่างลำบากยากเย็น เขารู้สึกเหมือนมีใครกำลังเอามือขนาดใหญ่มาหมุนหัวของเขาเล่นไปมาอย่างนั้น แถมความรู้สึกในเวลานี้มันก็ร้อนและกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูก
มือของธันสะเปะสะปะไปมาด้วยความรู้สึกร้อนรนนั้นก็พบว่าตัวเองเหมือนกำลังจะนอนอยู่บนเตียงที่ค่อนข้างนุ่มสบายในระดับหนึ่ง สัมผัสของเขาค้นพบกับผืนผ้าห่มขนาดใหญ่ที่คลุมตัวเขาไว้ในเวลานี้ เด็กหนุ่มค่อยๆ ใช้เรี่ยวแรงที่มีแกะมันออกจากร่างกายอย่างช้าๆ ร่างกายของเขาตอนนี้มันร้อนเกินกว่าที่จะอยู่ภายใต้ความอบอุ่นแบบนี้
ว่าที่สถาปนิกหนุ่มค่อยๆ ยันร่างกายที่เปียกชุ่มไปด้วยเครื่องระบายความร้อนที่เหมือนจะถูกผลิตขึ้นมากอย่างเกินพอดีจากผ้าห่มผืนหนาจนสำเร็จ ธันค่อยๆ คลี่เปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยสติที่ยังไม่ค่อยจะสมประกอบนัก ภาพความทรงจำล่าสุดของเขาคือ เขากำลังจะกินยาอะไรสักอย่างหนึ่งที่เฟี๊ยตเตรียมให้ที่ลานกว้างซึ่งไม่ห่างจากหมู่บ้านที่พวกเขาทั้งสามไปเก็บการ์ดเท่าไหร่นัก
“แดกยาตั้งแต่แรกก็จบแล้ว”
กันต์...
เด็กหนุ่มเพ่งสติที่ค่อนข้างจะเลือนลางในขณะนั้นของตนก็ค้นพบว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาในเวลานี้ไม่ใช่คนที่เขามุ่งหวังไว้สักเท่าไหร่
“ไม่เคยได้ยินคำว่าคนล้มอย่าข้ามเหรอวะ”
เด็กหนุ่มที่ตอนนี้น่าจะรั้งสถานะคนป่วยไปแล้วตอบอย่างไม่สิ้นลายเท่าไหร่ เขาลองใช้มือตัวเองสัมผัสไปตามซอกคอของตนเองในเวลานี้ดูก็พบว่าอุณหภูมิร่างกายเขารุมๆ อยู่พอสมควร แต่ก็ไม่ได้ร้อนขนาดที่น่าจะต้องล้มหมอนนอนเสื่ออะไรนานมากมายนัก ตัวเขาเองคิดว่าพรุ่งนี้เขาก็น่าจะหายและเดินทางได้เป็นปรกติ
“ถ้าคนล้มกวนตีนก็ไม่ต้องข้าม ให้กระทืบซ้ำแทน ฮ่าฮ่าฮ่า”
กันต์พูดอย่างสบายๆ พร้อมกับลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้นั่งบริเวณริมหน้าต่าง ก่อนจะลุกเดินไปหาน้ำดื่มบริเวณชั้นวางที่ไม่ห่างออกไปนักมาให้ผู้ที่เป็นคนป่วยในเวลานี้
“ขอบคุณ”
ธันตอบรับคำอย่างง่ายๆ พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบห้องในเวลานี้ เขาค้นพบว่าตัวเองกำลังนอนพักอยู่ในห้องนอนขนาดประมาณ 40 ตารางเมตร ลักษณะของมันกึ่งจะเป็นโรงแรมหรือหอที่ดูดีอยู่พอสมควร เด็กหนุ่มเก็บรายละเอียดเหล่านั้นไว้อย่างสนใจ
“ที่นี่?”
เสียงของคนป่วยนั่นสูงขึ้นอย่างเป็นคำถาม สายตาของเขาหยุดลงหลังจากกวาดไปทั่วบริเวณแล้วไปหยุดอยู่ที่เพื่อนร่วมทีมอีกคนที่นั่งทอดอารมณ์อยู่อย่างสบายใจไม่ห่างออกไปจากเตียงที่เขานอนพักอยู่เท่าไหร่นัก
“ยินดีต้อนรับสู่เมืองมีนาคม”
ชายหนุ่มชุดดำพูดขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มจากกวนๆ มือของกันต์ค่อยๆ ลากผ้าม่านผืนใหญ่ที่ปิดหน้าต่างขนาดเกือบเต็มด้านนั้นไว้ เผยให้เห็นภาพทิวทัศน์บรรยากาศเมืองภายนอกให้ธันได้เห็นอย่างเต็มตา
คลองจักษุของเจ้าของพิษไข้ในเวลานี้มองเห็นภาพเมืองที่เต็มไปด้วยความศิวิไลซ์จนเกินจินตนาการไปไกลทีเดียว มองจากระยะไกลว่าเมืองมีนาคมดูทันสมัยมากแล้ว ยิ่งมองจากระยะใกล้แบบนี้ ยิ่งชัดเจนขึ้นไปอีกว่ามันเป็นเมืองที่ราวกับหลุดมาจากโลกอนาคตจริงๆ ทุกสิ่งก่อสร้างที่เขาเห็นในเวลานี้ดูแปลกตาไปหมด มันสวยงามเกินกว่าจักษุสัมผัสทางสถาปัตยกรรมของเขาจะไปถึง รถไฟฟ้าที่ปราศจากรางแล่นไปมาอยู่กลางอากาศ สลับไปกับคนที่มีเครื่องไอพ่นส่วนตัวติดอยู่บนหลังฉวัดเฉวียนไปมาอย่างน่าอัศจรรย์ใจที่สุด ยิ่งเป็นเวลากลางคืนแบบนี้ แสงไฟสารพัดสียิ่งส่งเสริมให้เมืองตรงหน้านี้สวยงามจนยากจะบรรยายออกมาจริงๆ
“นี่พวกเราผ่านเข้าเมืองมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย”
ธันหันไปถามเพื่อนแบบงงๆ ตอนแรกเขานึกว่าตั้งเองกำลังพักอยู่ที่หมู่บ้านที่พวกเขาไปเก็บการ์ดตอนแรกนั่นเสียอีก
“มึงป่วยจนสลบไป พวกเราก็เลยพาเข้ามารักษาตัวในเมือง พักในนี้น่าจะกันลมกันฝน อาการน่าจะหายเร็วกว่า” กันต์อธิบายอย่างง่าย
“แล้วนี่กูได้เจอหมอหรือยัง” ธันถามต่อ
“มันบอกว่าอาการมึงไม่ได้หนักหนาอะไรหรอก แต่กินยา พักผ่อนหน่อยเดี๋ยวก็หายแล้ว”
ชายหนุ่มอีกคนตอบขณะที่กำลังลุกยืนขึ้นไปมองทิวทัศน์ที่บริเวณหน้าต่างกว้าง นิ้วของเขาลูบไปตามกระจกที่ใสราวกับว่ามันไม่มีตัวตนอย่างนั้น ภาพจากภายนอกในเวลานี้เต็มไปด้วยแสงสีและความคึกคักของผู้คน ราวกับว่าเมืองนี้จะไม่มีเวลาของการหลับใหลอยู่เลย
“มันไหนวะ” เด็กหนุ่มพูดออกมา ทั้งๆ ที่ตนเองก็พอจะเดาออกว่าเพื่อนร่วมทีมหมายถึงใคร
“ก็มันที่ทำให้มึงชำเลืองมองประตูตลอดเวลาทั้งๆ ที่คุยกับกูอยู่นี่ไง”
กันต์ตอบพร้อมกับหลุดเสียงหัวเราะในลำคอขึ้นมาน้อยๆ ฝ่ายเจ้าตัวเองเมื่อพบว่าตนเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำก็เลือกที่จะสงบปากสงบคำและทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเพื่อมองทิวทัศน์มีนาคมราตรีแทนเสียที่จะต่อความยาวสาวความยืดใดๆ ต่อไปอีก
เสียงกุญแจไขประตูห้องพักดังขึ้นด้วยระดับที่ไม่ดังมากนักเพียงชั่วอึดใจเดียว ก่อนที่ประตูที่พักจะเปิดออกเผยให้เห็นผู้ที่มาใหม่ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นเพื่อนร่วมทีมคนสุดท้ายนั่นเอง ชายหนุ่มผิวขาวเดินเข้ามาในห้องอย่างสบายๆ พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ที่วางอยู่คู่กันกับเก้าอี้ที่กันต์กำลังนั่งมองวิวภายนอกอยู่ ณ ขณะนั้น
“เป็นไงบ้าง” กันต์ถามแบบสบายๆ ในจังหวะที่เฟี๊ยตกำลังถอดเสื้อคลุมพาดลงกับโต๊ะขนาดเล็กที่วางอยู่ด้านหน้า
“เมืองนี้หาข่าวได้ง่ายกว่าที่คิดเยอะเลย” เขาตอบ
“ที่นี่ดูจะห่างไกลจากคำว่าลึกลับมากนัก ฮ่าฮ่าฮ่า”
กันต์ตอบมาอย่างคุ้นเคยกับเมืองนี้ดี ความจริงเขาเคยมาที่เมืองนี้อยู่ก่อนแล้ว จึงอาสาที่จะอยู่เฝ้าไข้ธันแทน เนื่องจากเพราะเขาเองรู้ดีว่าการหาข่าวของเมืองมีนาคมนั้นแทบไม่มีความซับซ้อนอยู่เลย แต่เมื่อเฟี๊ยตอยากจะลองออกไปดู เขาก็ไม่ได้หวงห้ามอะไร
“แล้วได้ข่าวอะไรมาบ้าง”
เสียงจากคนที่กำลังอยู่ในสถานะผู้ป่วยคนเดียวในห้องนั้นถามขึ้นอย่างไม่ชัดเจนในจุดประสงค์มากนั้น น้ำเสียงเหล่านั้นดูราบเรียบและค่อนข้างปรกติมากในมุมมองของกันต์ที่กำลังนั่งจับสังเกตอย่างสนใจอยู่ในเวลานี้
“หลักๆ ออกไปหาข้อมูลเรื่องวิหารของเมืองมีนาคมมากกว่า”
เฟี๊ยตตอบด้วยน้ำเสียงที่ปรกติเช่นกัน ราวกับว่าชายทั้งสองคนนั้นตัดสินใจจะลืมเรื่องที่ดูจะมีความบาดหมางอยู่บ้างเหล่านั้นอย่างหมดสิ้น
“แล้วได้คำตอบไหม” ธันถามต่อทั้งๆ ที่ยังแช่ตัวเองอยู่บนเตียงนุ่มแบบนั้น
“แน่นอน” เฟี๊ยตตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก
“ไปยากเปล่าวะ” ธันถามเหมือนจะชวนคุยมากกว่าตั้งใจอยากจะรู้ข้อมูลจริงๆ
เฟี๊ยตที่ได้ยินคำถามนั้นไม่ตอบ แต่กลับลุกขึ้นและเดินไปยังหน้าต่างเพื่อดึงลากผ้าม่านที่กันต์ได้เปิดไว้บางส่วนแล้วให้เคลื่อนไปตามรางจนเผยให้เห็นทัศนียภาพเบื้องหน้าจนสุดขอบหน้าต่างกว้างทั้งสองด้าน
ชายหนุ่มผู้เป็นคนออกไปหาข้อมูลนั้นไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติมนอกจากชี้ไปยังตึกหนึ่งที่อยู่ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของตัวเมือง ซึ่งตอนแรกถูกส่วนของผ้าม่านนั้นบังไว้จากลานสายตา สิ่งปลูกสร้างนั้นมีลักษณะเป็นสีดำสนิทกลืนไปกับฟ้ามืดอันเป็นฉากหลังตัดกับแสงไฟซึ่งถูกประดับประดาไว้อย่างอันแน่นราวกับว่ามันไม่มีความรู้สึกอย่างปิดบังตัวเองแม้แต่น้อย ตึกนั่นเป็นจุดเด่นที่งดงามมากในท้องฟ้ามืดขนาดนี้ มันโดดเด่นเป็นสง่าและไม่มีทีท่าว่าจะพยายามที่จะเป็นความลับอันเป็นข้อแตกต่างกับวิหารของเมืองอื่นอย่างชัดเจน
“สวย...”
เด็กหนุ่มผู้ศึกษาศาสตร์แห่งสิ่งก่อสร้างนั้นรำพึงออกมาอย่างหลงใหลในภาพเบื้องหน้า ตึกนั้นมีรูปร่างที่น่าสนใจอย่างยิ่งคือมันไม่ได้เป็นตึกตั้งตรงราบเรียบขึ้นไปโท่ๆ แบบไร้รสนิยม แต่โครงสร้างของมันแสดงส่วนโค้งเว้าออกมาอย่างน่าสนใจ พูดให้ชัดลงไปอีกคือ ตึกนั่นเหมือนถูกสร้างให้เป็นตึกโดดๆ ขึ้นตึกหนึ่ง และมีส่วนที่ล้อมรอบไล่ลำดับขึ้นไปราวกับมามันเป็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งที่กำลังพันร่างไปบนตึกสูงนั้น หากแต่ภาพมองนั้นก็ไม่ได้ถูกนำเสนอออกมาอย่างชัดเจนว่าเป็นโครงสร้างของสิ่งใด หากแต่ถูกซ้อนภาพอย่างแยบคายไว้ในโครงสร้างที่เหมือนส่วนต่างของตึกที่ทันสมัยและสวยงาม
“ถึงเวลาบุกรังมังกร”
เสียงชายคนสุดท้ายดังขึ้นอย่างติดสนุก และเมื่อมองอย่างพิจารณาแล้วก็ไม่ผิดไปเลย ส่วนบนสุดที่มีลักษณะเหมือนใบดาบนั้นน่าจะเป็นสัณฐานของหางมังกร ซึ่งพาดลำตัวลงมาตามแรงโน้มถ่วงสู่เบื้องล่าง ก่อนจะพาดส่วนที่เหมือนจะเป็นส่วนหัวอยู่ในบริเวณที่เหมือนจะเป็นทางเข้านั่นเอง
ดูท่าพวกเขาจะต้องง้างเขี้ยวพญามังกรเพื่อเก็บการ์ดสูงสุดเสียแล้ว!
กดไลค์สิ www.facebook.com/allornonetheauthor
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
จากผู้แต่ง มีคนบอกว่าสรุปว่านี่เป็นนิยายประจำสัปดาห์หรือนิยายประจำเดือน เอ๊ะ หรือจะเป็นนิยายประจำเดือนดี คนแต่งสบ๊ายยย 5555555555
ปล. ถึงตอนที่ 200 แล้ว จุดพลุฉลองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เฮ้ะ
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
o18 ในที่สุดก็แต่งต่อ
-
มาแบบ ยูนีค อีกแล้ว เอกลักษณ์ ประจำไม่ยอมทิ้งเลยอะ
-
ฉลองงงงง ยินดีด้วยจ้า ครบ 200 ตอนแล้ววว
ธันนะแอบมองหาเฟี๊ยตไม่เนียนเลย กันต์จับได้หมดล่ะ
-
เย่ๆน่าสนุกมากเลยค่าา
-
จะบุกแล้ว
-
ทำไมพลาดอีกแร้วว แต่ก้อตามอ่านครบ
ไม่เคยเสียใจที่อ่าน และไม่เสียเวลาที่รอ มาต่อกันไปเรื่อยๆน้า
-
ธันอยู่ในอาการที่กันต์บอกว่า มึงตอแหลจับได้ 5555 ไม่เนียนเอาเสียเลย
-
ในที่สุดเราก็อ่านมาถึงตอนล่าสุดของเรื่องนี้จนได้
ก่อนอื่นขอขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน
เราเป็นคนนึงที่ชอบอ่านนิยายแฟนตาซีมาก
แต่ไม่อ่านแนวเกมออนไลน์เลย เคยลองอ่านแต่ก็ไม่ชอบ
จนมาเจอเรื่องนี้!!
สารภาพเลยว่าแรกๆที่เห็นเรื่องนี้ เรามองผ่าน
เพราะเห็นว่าเป็นแนวเกม
แต่พอเริ่มอ่านเท่านั้นแหละ!
เราก็เหมือนหลงเข้ามาใน The Lost World จนหาทางออกไม่ได้!!
อ่านติดต่อจนตามมาถึงตอนล่าสุดได้
คนเขียนเก่งมาก! สำนวนภาษา การบรรยาย ความซับซ้อน การซ่อนปริศนาดีเลยทีเดียว
ตอนที่200แล้ว แต่คนอ่านอย่างเราก็อ่านเพลินได้ไม่มีเบื่อ เสียดายที่ไม่ได้มาอ่านมาเม้นให้กำลังใจตั้งแต่ลงแรกๆ
แต่ขอเป็นกำลังใจและแรงสนับสนุนต่อจากนี้ไป
เลิฟฟฟฟ :katai2-1:
-
อุ เพิ่งเห็นเรื่องนี้ อ่านอินโทรแล้วน่าสนใจมากค่ะ
เลยมาแปะไว้ก่อน กำลังทยอยอ่าน :mew1:
-
หลังจากอ่านมา18ตอน
รู้สึกเสียใจมากค่ะที่ตัวเองไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่แรก
สนุกมากค่ะ เป็นนิยายแนวเกมที่ค่อนข้างแหวกทีเดียว
โดยส่วนตัวคิดว่าเรื่องไม่ได้ยืดเยื้อหรืออะไร
ยังไม่มีพระเอกโผล่มาก็ช่าง แต่ละตอนก็มีจุดโฟกัสของมันอยู่แล้ว
อ่านแล้วรู้สึกเติบโตอย่างค่อยเป็นค่อยไปดีค่ะ
o13
-
อ่านถึงตอนที่116แล้วว ชอบไบเบิ้ลมากเลย
เฮียแกเป็นคัมภีร์ที่เท่มากมาย
ชอบน้องธันตอนเจอกันครั้งแรกนะ แลดูสุขุม เหมือนพระเอกขี้เก๊ก(?)
แต่ไหงเจอกันอีกทีกลานเป็นเด็กแสบซะล่ะเนี่ย
-
บอกตรง ชอบมากกกกก.............เลยครับ
แบบว่า ละเอียดมากอะ แฝงความรู้ด้วย แต่เนื้องมันช้าไปนิดนะครับ
เรื่องความรักผมก็ชอบนะครับ แต่ก็ลุ่นๆอยู่ว่า ถ้าออกมานอกเกมส์แล้ว เฟี้ยดกับธัน ยังจะสนิทกันไหม ประมาณนั้น 555+ :hao7:
ยังไงก็ขอให้เขียนจบถึง 900 ตอนอย่างที่ตั้งใจไว้นะครับ :katai4:
และขอบคุณผลงานดีๆด้วยที่สร้างมาให้นักรักการอ่าน (ก็พวกชอบเพล้อ ชอบมโน) ได้สนุกกับนิยายเรื่องนี้ครับ
:katai5: :katai5: :katai5:
-
:mc4: :mc4: ฉลองครบสองร้อยตอน ในที่สุดคนเขียนก็มาาาาาา :heaven :heaven
-
ธันน้อย ยังไม่หายน้อยใจอีก
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
:L2: :L2: :L2: :L2:
เย้ๆ ดีใจด้วยนะคับ ฉลองตอนที่ สองร้อยยยยย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนครับ
นิยายเรื่องนี้ดีมากเลยครับ นี่ถ้าออกหนึงสือนี่ ผมคงซื้อเป็นเล่มแรกแน่เลย
ปล. ยังหม่มีนิยายไหนน่าสื้อเลย ยกให้คุณ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
มานั่งรอครัช :really2: :really2:
-
มารอน้าา
-
ฮัลโหลๆ คิดถึงคนแต่งจัง คนแต่งคิดถึง เรามั๊ย 5555 เรื่องยังไม่ค่อยคืบหน้าเนอะ เม้นไรดี เอาเป็นว่าเรารอติดตามเรื่อยๆนะ
:mew1:
:mew1:
-
พึ่งได้เลิกอ่านค่า มาช้า(มากกกกกกกกก)ไปบ้างก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย^^ อ่านได้ 8 ตอนแล้ว เป็นนิยายที่น่าติดตาม อ่านแล้วรู้สึกได้พลังในการดำเนินชีวิต ขอบคุณมากค่ะที่แต่งนิยายดีๆให้อ่าน ไปอ่านต่อก่อนหละ อิอิ
-
บทที่ 201 A Double Bed
ค่ำคืนแรกของพวกเขาทั้งสามคนในเมืองมีนาคมดำเนินไปอย่างทุลักทุเล หลังจากที่พวกเขาหารือกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าจะมุ่งหน้าไปยังวิหารของเมืองเป็นลำดับถัดไป การประชุมย่อยในวันนี้ก็ถือเป็นอันจบสิ้น และกันต์จึงรับหน้าที่ลงไปติดต่อเรื่องเตียงเสริมกับทางโรงแรม เนื่องจากเฟี๊ยตจองที่พักไว้สำหรับห้อง 2 คน และจองเตียงเสริมไว้อีก 1 ที่ เป็น 3 คนต่อ 1 ห้อง แต่จนขณะนี้ ซึ่งแทบจะล่วงเวลามาจะเข้าวันใหม่แล้ว พวกเขาก็ยังไม่เห็นเตียงเสริมที่ว่าอยู่เลย เฟี๊ยตเองลองค้นดูในห้องแล้วก็ไม่พบ กันต์จึงอาสาลงไปติดต่อขอจากทางโรงแรมให้ที เพราะว่าเขาเองก็ง่วงเต็มทนแล้ว
“เฟี๊ยต มึงคุยกับเขาไว้ว่าอะไรบ้างวะ”
ชายหนุ่มถามขึ้นทันทีเมื่อเปิดประตูกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง หลังจากที่หายลงไปติดต่อเรื่องดังกล่าวชั่วพักหนึ่ง
“ก็ไม่ว่าไง จองห้องพัก 2 คน เตียงเสริม 1 คน รวมเป็น 3 คน มีอะไรเปล่าวะ”
เฟี๊ยตตอบไปอย่างงงๆ ตอนที่เข้ามาติดต่อที่โรงแรมตอนแรกนั้น เขาเร่งร้อนอยู่พอสมควร เพราะตอนนั้นธันเองก็ยังไม่ได้สติ เขาเองก็เร่งรัดที่จะเอาห้องมาให้ได้เพื่อที่จะให้เพื่อนร่วมทีมได้รีบพักผ่อน
“มีอะไรวะกันต์” เสียงจากเด็กหนุ่มที่นอนอยู่คนเดียวบนเตียงถามขึ้นมาอีกเสียงหนึ่ง
“เขาบอกว่าโรงแรมเขาไม่มีบริการเตียงเสริมหวะ มึงไปคุยอีท่าไหนเนี่ย ฮ่าฮ่า” เสียงของกันต์ตอบมาพร้อมกับเสียงหัวเราะน้อยๆ
“เฮ้ย กูบอกเขาว่าเอาเตียงเสริมจริงๆ นะ ไม่บอกแล้วเขาจะให้เข้ามาสามคนได้ยังไง”
เฟี๊ยตเลิกคิ้วขึ้นสูงพร้อมแย้งออกไปอย่างไม่เข้าใจ อันที่จริงเขาก็จำเหตุการณ์ตอนต่อรองแบบแน่นอนชัดเจนไม่ได้หรอก ตอนนั้นเขากำลังห่วงธันที่ดูอาการจะไม่ค่อยดี
“กูก็ไม่รู้หวะ เขาบอกมาว่าอย่างนี้” คนที่ลงไปคุยกับทางโรงแรมตอบมาแบบไม่มีคำอธิบายเช่นกัน
“ปัญญาอ่อนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ” คนป่วยกระเซ้าขึ้นมาอย่างได้โอกาส แต่เฟี๊ยตเองก็ไม่ต่อล้อต่อเถียงอะไรออกไป เพราะกำลังหาทางแก้ปัญหานี้อยู่
“แล้วเขาว่าไงวะ” เฟี๊ยตถามกันต์ถึงปัญหาเฉพาะหน้านี้ต่อ
“เขาบอกว่าเขาไม่มีเตียงเสริมให้ แต่ก็ไม่มีห้องเพิ่มให้เหมือนกัน เพราะตอนนี้ห้องเต็มหมดแล้ว ถ้าพวกเราจะนอนที่นี่คืนนี้เขาก็จะอนุโลมให้นอน 3 คนไปก่อน แต่ถ้าพรุ่งนี้ยังไม่เช็คเอาท์ พวกเราต้องจองห้องเพิ่มอีกห้องหนึ่ง” กันต์ถ่ายทอดสิ่งที่พนักงานโรงแรมแจ้งกับเขาให้เพื่อนทั้งสองคนรับรู้
“ค่อยยังชั่ว ยังไงพวกเราก็มีการ์ดเต็นท์ค้างแรมอยู่แล้ว เดี๋ยวกางเป็นเตียงเสริมเอาก็ได้” เฟี๊ยตพูดอย่างง่ายๆ
“มึงจะกางเต็นท์ในห้องนี้จริงๆ เหรอวะ ฮ่าฮ่า โคตรพิลึก” กันต์ถามพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างไม่ปิดบัง
“เออ คนบ้าอะไรวะ กางเต็นท์นอนในโรงแรม” ธันสำทับออกมาอย่างเห็นด้วย
“อ๊าว แล้วมึงจะให้นอนกันยังไงสามคน” เฟี๊ยตถามแบบพาซื่อ
“มึงแกล้งโง่หรือโง่จริงเนี่ย เตียงก็ออกจะใหญ่โต นอนสามคนไม่ทับกันตายหรอก คิดอะไรให้มันยากมากมาย”
กันต์พูดอย่างสบายๆ พร้อมกับพาตัวเองขึ้นไปอยู่บนเตียงอีกฟากหนึ่ง พร้อมกับยกเท้าขึ้นเขี่ยเพื่อนอีกคนที่ห่อตัวอยู่ในผ้าห่มอยู่ก่อนหน้าแล้วให้กระเถิบขยายพื้นที่ให้เพื่อนที่เหลือ
“สัด” เสียงบ่นพึมพำดังมาจากผ้าห่มผืนหนานั่น แต่ธันก็ยอมขยับขยายพื้นที่ให้แต่โดยดี
เฟี๊ยตยืนตัดสินใจเงียบๆ อยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเก็บสมุดการ์ดที่หยิบออกมาหาการ์ดค้างแรมตั้งแต่ตอนแรกนั้นเสีย ก่อนจะกระเถิบขึ้นไปบนเตียงอีกด้านหนึ่งในที่สุด
สถานการณ์ตอนนี้คือเตียงกว้างขนาดคิงไซส์นั้นประกอบด้วยตัวเขาเองทางด้านขวา เด็กหนุ่มผู้รับฐานะเป็นคนป่วยอยู่ตรงกลาง และเพื่อนอีกคนในทีมทางด้านซ้ายสุด เฟี๊ยตดึงผ้าห่มผืนหนาเลื่อนมาคลุมร่างกายอย่างทุลักทุเล โรงแรมนี้มีผ้าห่มให้ผู้เข้าพักหนึ่งผืนต่อหนึ่งห้องเท่านั้น
ทำเลฝั่งของเฟี๊ยตน่าจะนับเป็นทำเลฝั่งที่สวยที่สุดบนเตียงกว้างนี้แล้ว ด้านขวาของเขาเปิดกว้างให้มองเห็นหน้าต่างบานใหญ่เกือบเท่าทั้งฝาผนังห้องนั้น แม้จะล่วงเข้าเวลาของวันใหม่แล้ว แต่ความมีชีวิตชีวาของเมืองมีนาคมแห่งนี้ก็ไม่ได้ลดน้อยถอยลงเลย มันยังคงเคลื่อนไหวไปมาหยอกล้อกับความมืดที่ปูเป็นพรมพื้นหลังอยู่อย่างนั้น
ชายหนุ่มเฝ้ามองความเข้ากันได้ดีของสิ่งที่ขัดแย้งกันที่สุดนั้นอย่างอิ่มเอม ก่อนจะค่อยๆ ปลดปล่อยภวังค์ของตัวเองให้ล่องลอยไปในนิทรารมณ์ในที่สุด
สุดท้ายเราก็ได้พบกันเสียที... มีนาคม
“อืออออ”
เสียงครางในลำคอเบาๆ จากคนที่กำลังนอนหลับอยู่ด้านข้างดังขึ้นจนปลุกเขาออกมาจากภวังค์ในที่สุด ความจริงเสียงความดังระดับนี้ไม่น่ามีผลจะปลุกเขาให้ตื่นจากการนอนหลับได้ แต่เหตุผลที่เขาตื่นมาในขณะนี้น่าจะเป็นเพราะมันดังขึ้นๆ เหมือนเจ้าของเสียงนั้นกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ มากกว่า
“ธัน”
เขาตัดสินใจเรียกเจ้าของเสียงที่ขยับตัวมาชิดทางฝั่งเขานั้นในที่สุด ชายหนุ่มกระซิบขึ้นซ้ำๆ จนเจ้าของเสียงเจ้าปัญหานั้นลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้
“หืออออ”
เด็กหนุ่มงัวเงียขึ้นอย่างง่วงๆ ธันส่ายหัวเล็กน้อยอย่างงงๆ ก่อนจะหันมามองหน้าเขาอย่างสงสัยถึงจุดประสงค์ที่ตนถูกปลุกขึ้นมา
“กระเถิบไปหน่อย กูจะตกเตียงอยู่แล้ว”
เฟี๊ยตพูดพร้อมกับเอี้ยวตัวให้ธันเห็นว่าตอนนี้ตนเองกำลังนอนอยู่ตนขอบเตียงอย่างหมิ่นเหม่จะตกแหล่ไม่ตกแหล่ เขาพยักเพยิดให้ธันเขยิบออกไปเพื่อเพิ่มพื้นที่ให้เขา
“อือๆ”
ธันหันไปอีกด้านเพื่อขยับร่างกายอย่างว่าง่าย เด็กหนุ่มอยู่ตกอยู่ในสภาวะที่อยากนอนเกินกว่าจะมาสนใจดึงดันอะไรทั้งสิ้น
“ฝั่งนี้ก็ติดเหมือนกัน ไอ้กันต์กินที่มาเกินครึ่งเตียงแล้วเนี่ย”
ธันตอบพร้อมกับอาการที่ยังงัวเงียไม่หาย เด็กหนุ่มเบี่ยงไหล่หลบให้เฟี๊ยตมองเห็นถึงอีกฝั่งเตียงเช่นกัน และเมื่อชายหนุ่มชะโงกหัวไปมองก็พบว่า เพื่อนอีกคนในเวลานี้กำลังนอนเบี่ยงไปจากทิศทางของเตียง ทำให้ปลายเท้าไปชนอยู่กับผนังอีกด้าน แต่ศีรษะกินพื้นที่มาเกือบค่อนเตียง
“กันต์”
เฟี๊ยตเอ่ยเสียงเรียกเพื่อนที่เป็นต้นตอของปัญหาออกมา ตัวเขาเองในเวลานี้นอนอยู่พอดีขอบเตียงจนเรียกได้ว่าพอดีเป๊ะ เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะนอนอยู่ในสภาพนี้ได้ทั้งคืน
“ไม่ต้องเรียกมันหรอกมันนอนไปแล้ว” ธันกระซิบตอบกลับมาในความเงียบสงบนั่น
“แล้วมึงจะให้กูนอนยังไง กูจะตกเตียงอยู่แล้วเนี่ย” เฟี๊ยตเถียงกลับไปด้วยระดับเสียงไม่ดังเกินไปกว่าการกระซิบเช่นกัน
“มึงก็กระเถิบเข้ามาอีกสิ ติดกับกูนี่ก็ยังเหลือที่ว่าง” ธันตอบพร้อมกับพยายามเพิ่มพื้นที่ว่างระหว่างตนกับคู่สนทนาให้มากขึ้นโดยการเบียดเพื่อนอีกฝั่งที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอีกฝั่งหนึ่ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูเหมือนจะเพิ่มพื้นที่ได้ไม่เท่าไหร่นัก
“มึงจะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็เบียดกันตายห่าพอดี” เขาเถียงออกมาด้วยเสียงกระซิบ
“นอนเบียดกันคืนเดียว มึงไม่ตายห่าหรอก เรื่องมากจังวะ เร็วๆ กูง่วง จะนอนแล้ว” ธันบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงเจือความหงุดหงิดน้อยๆ
“แต่...”
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มผิวขาวสะอาดคนนั้นจะอุทธรณ์ได้สำเร็จ เด็กหนุ่มตรงหน้าก็ใช้มือซ้ายสอดไปที่เอวของเขา ก่อนจะออกแรงดึงให้คนตรงหน้าเข้ามาประชิดตัวบนเตียงนอนนุ่มแห่งนั้น ถ้าให้อธิบายจากลักษณะภายนอกในเวลานี้ สภาพการณ์จึงเหมือนกับเฟี๊ยตกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของธัน โดยที่ใบหน้าของเขาห่างกับหน้าอกแกร่งเบื้องหน้าของเจ้าเด็กสายฟ้านั่นเพียงแค่ไม่ถึงคืบไม้บรรทัดเท่านั้น ถ้าแผงอกตรงหน้าเขามีความสามารถในการรับรู้โสตสำเนียงในเวลานี้ มันคงจะได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเขาที่ถี่มากขึ้น ซึ่งไม่ต่างจากตัวเขาที่คิดว่าก็กำลังได้ยินเสียงเต้นรัวของก้อนเนื้อในอกเบื้องหน้าที่เคลื่อนไหวด้วยจังหวะที่เร่งเร้าขึ้นเช่นกัน
“ก็แค่นี้...”
ธันตอบพร้อมกับเอาหัวซบไปกับหมอนอย่างเหนื่อยอ่อน เด็กหนุ่มทำท่าจะยุติบทสนทนานี้และทิ้งเขาไปนอนเสียดื้อๆ ซึ่งดูเหมือนจะทำสำเร็จด้วยดีด้วยซ้ำ เพราะไม่กี่อึดใจ เขาก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอซึ่งราวกับจะบอกกับเขาว่าเจ้าของของมันได้ล่วงเข้าห้วงแห่งการนอนหลับไปเสียแล้ว
“เดี๋ยวก่อนสิ”
เสียงของเฟี๊ยตพึมพำขึ้น แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะคนตรงหน้าได้หนีเขาไปเรียบร้อย ชายหนุ่มถอนลมหายใจอย่างปลงๆ พร้อมกับหันไปดูพื้นที่ด้านหลังว่าพอจะมีเหลืออยู่บ้างไหม แต่เขาก็ค้นพบว่าความจริงพื้นที่ที่มีอยู่จะแทบจะเรียกได้ว่าเท่าเดิม นั่นแปลว่าถ้าเขาพลิกกายมานอนหงาย เขาก็จะไปหมิ่นเหม่ขอบเตียงอีกครั้ง ท่าทางค่ำคืนนี้เขาจะมีทางเลือกไม่มาก และทางเลือกที่น่าจะดูดีที่สุดก็คงจะเป็นการนอนตะแคงภายในอ้อมแขนเด็กหนุ่มแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อนเท่านั้น
“เฮ้ออออ”
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะตัดสินใจปล่อยตัวเองเข้าสู่นิทรารมณ์ไปเป็นคนสุดท้าย ความเหน็ดเหนื่อยและปัญหาต่างๆ มากมายในวันนี้ทำให้เขาเลิกสนใจที่จะคิดอะไรมากมาย อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว นอนเบียดๆ กันไปแบบนี้คงไม่เป็นไรหรอก
ค่ำคืนแรกในเมืองมีนาคมนั้นผ่านไปอย่างสงบ แต่เป็นความสงบที่ไม่สนิทด้วยนิทราเท่าไหร่นัก เพราะถ้ามีใครสักคนแอบเฝ้ามองภาพเรื่องราวจากห้องแห่งนี้ เขาคนนั้นจะต้องพบเป็นแน่แท้ว่า ในกลางดึกของราตรีนั้น มีใครคนหนึ่งตื่นขึ้นกลางดึกและกระชับวงแขนในแน่นขึ้นอย่างตั้งใจ แน่นขึ้น แน่นขึ้นจนเรียกได้ว่า จมูกของเขาแทบจะเกยไปบนหน้าผากของคนในอ้อมแขนเสียแล้ว
“นอนหลับฝันดีนะครับ...”
ติดตามข่าวสาร : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ผมรู้นะครับว่าตอนสั้นๆ อาทิตย์ละตอนแบบนี้มันน้อยและไม่นำพาให้เนื้อเรื่องกระเตื้องไปไหนเลย แต่ผมเองก็ทำงานห้าวัน เรียนสองวัน หนึ่งอาทิตย์ผมแทบไม่มีเวลาพักเลย ผมอาจจะทำหน้าที่นักเขียนได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่ผมอยากให้มองว่าเราต่างฝ่ายต่างก็ไม่ได้รีบไปไหนนะครับ อยู่อ่านอยู่คุยกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ก่อน ถือซะว่าทุกคืนวันศุกร์ เรามีนัดที่จะมาคุยกันผ่านนิยายเรื่องนี้ ถือซะว่าให้นิยายของผมได้เปิดโอกาสให้คนเขียนและคนอ่านทำความรู้จักกันอาทิตย์ละครั้งแล้วกันนะครับ คิดแบบนี้โอเคไหม : )
-
:n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1:
-
อื้ิิิอออออออออ กี้ซซซซซ์ หง่ำาาาา *เคี้ยวผ้าห่ม* ....... *วิ่งไปหลบใต้เตียงต่อ* :-[
-
ธันนี้ก็ไาโอกาสได้ตลอดๆ :hao3:
นี้อยากเป็นจิ้งจก เข้าไปเกาะดูสถานการณ์ในห้องจุง :o8:
สำหรับไรท์ ไรท์ไม่ไปไหน เราก็จะอยู่นี้แหละ 555555
-
เนียนมาก เป็นการเนียนที่คนอ่านช๊อบชอบ
:-[ :-[
-
ตอนนี้เราเหมือนกับรอดูละครวันศุกร์อ่ะ เรามาดูทุกครั้งเลย เราอ่านจนรักละอ่ะ แบบชอบนิสัยตัวหลัก พล็อตเรื่อง ไม่ใช่พล็อตตำนานด้วย
(เบื่อเรามั๊ย เราเม้นงงทุกรอบเลย)
มาถึงตอนนี้คือน่ารัก เขินเลยอ่ะ :o8: :o8: :-[ :-[
เหนือสิ่งอื่นใด รักคนเขียนน้า 55555
-
o13 ได้เวลาออกเดินทางแล้ว อยากไห้เฟียตฝึกวิชาขั้นสอง 55555
-
ไม่ต้องรีบหรอกค่อยๆไปน่ะดีที่สุดแล้วเป็นกำลังใจให้นักเขียนนะ :impress2:
-
เม้นครั้งแรกในการอ่านเรื่องนี้
ตอนที่มาเจอเรื่องนี้ก็ปาเข้าไป200ตอนแล้ว
เราเป็นคนที่อธิบายไม่ค่อยเก่ง ทักษะการติชมค่อยข้างแย่
แต่นิยายของคุณสนุกมาก ปกติแล้วนิยายที่มีถึง200ตอนขนาดนี้เราไม่ทนเท่าไหร่
ตอนแรกที่เห็นเราก็ยังไม่เข้ามาอ่านเพราะตรงบทนำของคุณบอกว่าไม่เน้นเรื่องความรักมาก
แต่พอสุดท้ายไม่มีอะไรอ่านเราเลยเข้ามาอ่าน
ปรากฎว่ามันสนุกมากจนหยุดอ่านไม่ได้ วันนั้นที่อ่านเป็นคืนวันอาทิดซึ่งวันต่อมาเราต้องไปเรียน
แต่เราอ่านตั้งแต่เช้าจนเที่ยงคืนก็ยังไม่จบจนโดนว่าให้นอนได้แล้ว รวมแล้วเราอ่านิยายคุณสองวันจบ
เราเห็นด้วยกับที่คุณบอกว่านิยายเรื่องนี้เน้นเรื่อยๆ และไม่เน้นความรักมาก
เราถึงกับไปพูดกับเพื่อนที่ไม่อ่านนิยายวายว่า เคยเห็นป่ะ นิยายที่มี200ตอน กูอ่านมาจะร้อยตอนอยู่แล้วกูยังไม่เห็นพระเอกเลย
มันก็บอกว่า งั้นมึงเลิกอ่าน เราก็เงียบๆ ไป กลับบ้านก็มาอ่านอีก ตอนที่อ่านใกล้จะสองร้อยตอนเราถึงกับหยุดอ่านไปพักหนึ่ง(สิบนาทีเห็นจะได ถถถถ)เพราะนิยายเรื่องนี้อยู่ในบอร์ดนิยายจบแล้ว เราไม่อยากให้จบเลย พูดจริงๆ นะ
แต่พออ่านถึงช่วงหนึ่งที่คนเขียนบอกว่าคุณมีปัญหา
เราที่มาตามอ่านที่หลังก็ไม่รู้จะทำยังไงได้แต่เอาใจช่วยสุดท้ายที่อ่านถึงตอนจบภาค1จริงๆ
เราถึงกับยิ้มเพราะนิยายเรื่องนี้มันยังไม่จบ มันยังมีอีกเรื่อยๆ บอกเลย ต่อให้เดือนหนึ่งมาอัพทีอีกสามปีถึงจบก็จะแว้บเข้ามาดูเรื่อยๆ(แต่อย่าให้เป็นงั้นเลยนะ)
เอาเป็นว่านิยายคุณมันให้อะไรหลายๆ อย่าง ให้ทั้งความสนุก เราอินไปกับบทมากเหมือนนั่งดูหนังดีๆ สักเรื่อง ปกติเราไม่อ่าน
นิยายแนวเกมส์ออนไลน์เท่าไหร่ยังชอบ เราเชื่อว่าทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ถึงตอน201ของคุณก็คงคิดเหมือนกันว่านิยายคุณดีจริงๆ
ป.ล.1เม้นยาว ขออภัยค่ะ
ป.ล.2เม้นงง ขออภัยค่ะ
-
มาแค่ให้พอหายคิดถึง T_T ยูนีคตลอด :mew2:
-
อ่านทันแล้ววววววววววว จุดพลุด้วยความดีใจ
แอบเห็นหลายๆตอนคนเขียนจะบอกว่าเม้นน้อยกันมากเลย
เล่นเอาเรานี่อยากย้อนเวลากลับไปให้ทันตอนนั้นๆแล้วคอมเม้นท์ยาวๆซักทีเลยค่ะ
ยังคงรออ่านไปเรื่อยๆนะคะ ชอบน้องธันมากๆเลย
รู้สึกเหมือนเป็นตัวละครที่มีมิติที่หลากหลาย อาจจะเป็นเพราะมีพื้นฐานมาจากคนในชีวิตจริงที่คนเขียนผูกพันแหละค่ะ ทำให้รู้สึกว่า เวลาอ่าน ธันเดอร์จะเป็นคนที่ดู.... จะว่าไงดี สมจริง? ดูมีมิติน่ะค่ะ
จริงอยู่ที่เวลาเขียนนิยายนั้น ส่วนใหญ่มักจะมีการกำหนดตายตัวเลยว่า ตัวละครนี่นิสัยเงียบขรึม ตัวละครนี้ร่าเริง ตัวละครนี้เจ้าเล่ห์ ฯลฯ แต่ในความเป็นจริงแล้ว คนเราไม่สามารถร่าเริงได้ตลอดเวลา ไม่อาจะเงียบขรึมได้ตลอดเวลา คนที่ดูฉลาด อาจจะโง่ในเรื่องที่ไม่น่าเชื่อก็ได้ ทำให้เรารู้สึกว่าคนที่ดูแล้วไม่อาจบอกได้ว่าเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย ให้ความรู้สึกซับซ้อนแบบมนุษย์ดีค่ะ คนอื่นๆในเรื่องก็เป็นแบบนั้น แต่ที่เห็นชัดสุดคงจะเป็นธันเนี่ยแหละ
ที่พิมเสียยาวไม่ได้มีสาระเลยค่ะ แค่จะบอกว่าเป็น#FCธันเดอร์ ฮาาาาาาาา
ปล. แต่ยังรักไบเบิ้ลที่สุดเหมือนเดิมนะเออ แต่หลังๆบทน้อยจังเลย
ปลล. ถ้าเหนื่อยนักก็พักบ้างค่ะ คนอ่านรอได้เสมอ :mew1:
-
จะเดินตามไปเรื่อยๆน้าาา
-
มาอาทิตย์ละตอนก็เก่งมากแล้ว
ขอบคุณที่ไม่ทิ้งเรื่องนี้ แม้เวลาว่างจะไม่เอื้ออำนวยก็ตาม
สู้ๆนะคะ :กอด1:
-
เห็นมาต่อก็ดีใจแล้วว จะทุกศุกร์เลยย ก็เหมือนรอดูะคร ไม่มีปัญหาจ้า คนเขียนสู้ๆๆ :mew1: :mew1:
-
ช้าๆอาทิตย์ละครั้ง ยังดีมากกว่าหายไปเลยนะค่ะ เราเป็นนักอ่านหน้าใหม่ค่ะ มาอ่านรวดเดียว2วัน ไม่ได้เม้นท์แต่กดบวกให้นะค่ะ มาเม้นท์เอาตอนล่าสุดทีเดียว
มันเป็นอะไรที่ชอบมากกกกกกกกก แนวแฟนตาซีนี่เราชอบแบบสุดๆ ยิ่งชอบมากตรงพัฒนาความสัมพันธ์ของพระเอกนายเอกในเรื่อง มันเป็นอะไรที่ค่อยๆพัฒนาจากจิกกัดกันก็ค่อยๆรักกันไปเรื่อยๆ แล้วดูเหมือนพระเอกเราจะชัดเจนขึ้นทุกวัน เลือกที่จะเก็บความรู้สึกตอนนั้นไว้แทนที่จะให้ลบเลือนไป ส่วนนายเอกเรากลับจำอะไรไม่ได้เลย แล้วเมื่อไหร่จะชัดเจนกันซักที
แต่ว่าคู่นี้น่ารักนะ เราชอบแบบจิกกัดกันเล่นๆ มากกว่าหวานแหววซะอีก มันได้อารมณ์ไปอีกแบบ
เราว่ากว่าจะครบ 12 เมือง ไม่รู้ว่าคนอ่านหรือคนเขียนจะแก่ก่อนกัน 5555555 เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ปล.สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
คือเพิ่งจะได้อ่านเรื่องนี้
บอกเลยอ่านจนคิดว่าตัวเองอยู่ในเกมด้วยอ่ะ
ชอบอ่ะเรื่องนี้ ตื่นเต้นกับการเดินทาง การผจนภัย
เปนกำลังใจให้คนแต่งนะคะ สู้ๆ
ปล.รวมเล่มเมื่อำรบอกด้วยนะ สั่งแน่ๆ :mew1:
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:
เรามีนัดกันทุกคืนวันศุกร์
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ธันแอบเจ้าเล่ห์นะเรา อยากนอนกอดเฟี๊ยตก็บอกมา กันต์ก็นอนกินที่เหลือเกินนะ
-
ดันนนนนน
-
ไม่สั้นหรอกค่า ขยันอัพทุกสัปดาห์ไม่หายวับไปถือว่าเป็นนักเขียนที่สุดยอดแล้วน้าค้า สู้ๆกับการเรียนการงานนะคะ^^
//ลุ้นใ็ห้ทั้งคู่รักกันต่อไปเอิ้กๆๆๆๆ
-
น่ารักกกกกกกกก
-
บทที่ 202 Dragon’s Nest
เฟี๊ยตตื่นขึ้นมาเป็นคนสุดท้ายในเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากพลิกกายแล้วพบว่าพื้นที่ด้านข้างว่างเปล่า เขาก็ลืมตาขึ้น และพบว่าคนที่นอนข้างเขาเมื่อคืนนี้เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เด็กหนุ่มจอมยียวนนั่นใส่ผ้าขนหนูหนึ่งผืนพร้อมกับใช้ผ้าผืนเล็กอีกผืนขยี้เส้นผมขณะที่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี
“กันต์หละ” เขาเอ่ยถามหลังจากที่กวาดสายตาไปรอบห้องแล้วไม่พบกับเพื่อนอีกคน
“ออกไปเดินสำรวจอะไรของมันก็ไม่รู้”
ธันตอบอย่างง่ายๆ พร้อมกับใช้ผ้าขนหนูที่เช็ดผมเมื่อครู่เปลี่ยนมาเช็ดตามลำตัวที่มีน้ำจากเส้นผมหยดลงมาทำให้เปียกอีกครั้ง หลังจากที่น่าจะเช็ดจนแห้งไปแล้วก่อนหน้านี้
“เออๆ กูไปอาบน้ำและ”
เฟี๊ยตตอบอย่างรับคำ ก่อนจะลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเป็นคนถัดไป ธันที่กำลังจะหยิบเสื้อผ้ามาใส่นั้นก็ทำแค่เพียงมองตามหลังไปจนประตูห้องน้ำนั้นปิดสนิทดี
กว่าที่เฟี๊ยตอาบน้ำเสร็จ กันต์ก็กลับมาถึงห้องเป็นที่เรียบร้อย ชายหนุ่มผิวขาวจึงได้รู้ว่าความจริงที่เพื่อนออกไปจากห้องตั้งแต่เช้านั้นเพื่อหาที่พักแห่งใหม่ที่ห้องนอนสามารถรองรับผู้เข้าพักสามคนได้ ซึ่งกันต์ก็หาได้เป็นที่เรียบร้อย
สถานที่พักผ่อนแห่งใหม่มีลักษณะคล้ายเซอร์วิสอพาตเมนท์มากกว่าที่จะเป็นโรงแรม ลักษณะของมันเป็นห้องพักขนาดไม่ใหญ่มาก ตั้งอยู่บนตึกสูง แน่นอนว่าความสะดวกสบายของมันเทียบกับโรงแรมในคืนแรกที่พวกเขาพักไม่ได้เลย แต่กันต์ก็ยืนยันว่าควรจะย้ายมาที่พักแบบนี้ เพราะไม่รู้ว่าในระยะยาว พวกเขาจะต้องอยู่ในเมืองนี้นานแค่ไหน การพักที่พักแบบนี้จะช่วยประหยัดเงินได้มากกว่า เพราะที่พักในเมืองมีนาคมนั้นถือว่าราคาแพงมากทีเดียว
หลังจากย้ายมาเช็คอินที่พักแห่งใหม่เป็นที่เรียบร้อย พวกเขาทั้งสามคนก็ออกไปเดินชมเมืองมีนาคมให้เต็มตา หลังจากที่แทบจะไม่ได้สนใจเลยตอนเข้ามาในครั้งแรก เพราะมัวแต่ห่วงในอาการป่วยของเพื่อนร่วมทีม
เมืองที่พัฒนาแล้วน่าจะใช้อธิบายสภาพเมืองมีนาคมได้ดีที่สุด สภาพบ้านเมืองที่เป็นระเบียบเรียบร้อย ผังเมืองถูกจัดสรรมาอย่างดี ตึกรามบ้านช่องสูงเสียดฟ้าเหล่านั้นเคียงคู่กันอย่างลงตัวราวกับว่าถูกจัดไว้อย่างเหมาะสม
คนที่ตื่นเต้นสนใจที่สุดน่าจะหนีไม่พ้นธันที่ชี้ให้เพื่อนทั้งสองมองตึกโน้นตึกนี้อย่างไม่หยุดหย่อน เด็กหนุ่มอธิบายให้เข้าใจถึงเหตุผลทางสถาปัตยกรรมต่างๆ มากมาย ตั้งแต่แนวคิดในการสร้าง การวางโครงสร้าง ไปจนถึงยุคสมัยในประวัติศาสตร์ที่น่าจะเป็นต้นแบบของสิ่งปลูกสร้างนั้น ธันในขณะนี้เหมือนย้อนอายุกลับไปเป็นเด็กอีกครั้งหนึ่ง สายตาขณะที่ถ่ายทอดเรื่องราวเหล่านั้นดูมีความสุขฉายชัดออกมาอย่างปิดไม่มิด ความเป็นเด็กของธันในเวลานี้ไม่ใช่เรื่องราวของความงี่เง่าไร้สาระอะไรทั้งสิ้น หากแต่เป็นความชัดเจนในสิ่งที่รักต่างหากที่ดูเหมือนเป็นคุณสมบัติที่ผู้ใหญ่หลายคนหลงลืมมันไป ซึ่งอาจจะรวมถึงตัวเขาเองด้วยซ้ำ
“ในทางฮวงจุ้ย ตึกแห่งนี้ถือว่าทรงพลังมากที่สุดในเมืองแห่งนี้เลยนะ”
ธันเปรยให้ฟังเบาๆ หลังจากที่พวกเขาทั้งสามคนเดินลัดเลาะมาจนถึงตึกรังมังกรที่เป็นวิหารของเมืองมีนาคมแห่งนั้น
“ทำไมวะ”
กันต์ถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะตัวเขาเองเคยมาตึกแห่งนี้อยู่ก่อนแล้ว แต่เขาเองก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันแตกต่างจากตึกอื่นที่เรียงรายกันอยู่ในเมืองนี้แต่อย่างใด
“มึงไม่สังเกตเหรอ ด้านหลังของตึกนี้เป็นภูเขาที่เป็นตัวแทนของหยิน หรือความสงบนิ่ง ในขณะที่ด้านหน้าเปิดสู่ทะเลซึ่งเป็นตัวแทนของหยางหรือความวุ่นวาย พวกมึงลองดูดิว่าด้านหน้าของตึกนี้ไม่มีตึกสูงบังทิศทางระหว่างตึกกับทะเลเลย แปลว่าคนวางผังเมืองต้องตั้งใจเรื่องนี้อย่างมาก ไม่งั้นมันเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะไม่มีตึกมาขวางพลังอย่างไม่ได้ตั้งใจ” ธันอธิบาย พร้อมกับชี้มือไปตามคำบอกเล่า
“เฮ้ยยย มันลึกล้ำขนาดนั้นเลยเหรอ” เฟี๊ยตเอ่ยถามอย่างสนใจ
“มันแล้วแต่ความเชื่อของเจ้าของแหละว่าจะต้องการฮวงจุ้ยระดับไหน ตึกนี้นี่เรียกได้ว่าเป็นตึกที่ฮวงจุ้ยสวยมากที่สุดที่กูเคยเห็นเลยนะ หลังติดภูเขา หน้าเปิดสู่ทะเล เสียดายว่าภูเขาข้างหลังเตี้ยไปหน่อย ไม่งั้นจะเพอร์เฟ็คมาก” ธันพูด
“จริงด้วยหวะ” กันต์พึมพำตอบกลับมาอย่างพิจารณา
“ถ้าให้กูเดานะ กูว่าตึกนี้ต้องมีธุรกิจเกี่ยวกับการพนันแน่นอน” ธันพูดต่อ
“หือ” เฟี๊ยตหันหน้ามามองอย่างสนใจ ตอนแรกเขาคิดว่าจะต้องต่อสู้ออกแนวบู๊อะไรเสียอีก
“มึงดูทางเข้าตึกสิ มันเป็นลักษณะเหมือนทางเข้าของปากมังกร เสาสองข้างนั้นเป็นเขี้ยว ตึกนี้ให้หัวมังกรอยู่ด้านล่าง ทั้งๆ ที่ปรกติตึกทั่วไปควรจะวางหัวมังกรไว้ข้างบน ตึกนี้เจ้าของตั้งใจให้คนเข้าไปข้างในทุกคนผ่านเขี้ยวมังกรไปก่อน นัยว่าจะเคี้ยวดวงผู้เล่นให้แหลกละเอียด” ธันอธิบายความคิด โดยมีเฟี๊ยตเคลื่อนสายตามองไปตามคำบอกเล่า
“มึงเดาไม่ผิดหรอก” กันต์ตอบกลับมาอย่างยิ้มๆ
“วิหารมีนาคมเป็นคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในโลกของเกมนี้” ชายหนุ่มคนนั้นต่อประโยคนั้นให้จบจนสมบูรณ์
‘ไบเบิ้ล’
“นายท่าน”
‘ขอสถิติเกี่ยวกับวิหารเมืองมีนาคมหน่อย’
“วิหารเมืองมีนาคมมีสถิติการเข้าถึงของผู้เล่นในเกมสูงที่สุดเมื่อเปรียบเทียบกับวิหารอยู่ในเกม ยอดล่าสุดอยู่ที่ 4,317 คน ในขณะที่บางวิหารมีสถิติการเข้าถึงแค่หลักหน่วยเท่านั้น” ไบเบิ้ลกระซิบตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
‘สถิติผู้เสียชีวิต’
“0 นายท่าน สถิติการเสียชีวิตจากการเข้าร่วมการแข่งขันของวิหารเป็น 0 หากจะมีก็เป็นการเสียชีวิตจากการทะเลาะวิวาทกันเอง ซึ่งทางระบบไม่มีการรวบรวมข้อมูลเอาไว้” ไบเบิ้ลตอบข้อสงสัยของผู้เป็นนาย
‘การแข่งขันเหรอ มีข้อมูลการชิงการ์ดในวิหารมีนาคมมากกว่านี้ไหม’ เฟี๊ยตถามอย่างสงสัย
“วิหารเมืองมีนาคมคือคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในเกมนี้ ภายในจะแบ่งโซนออกเป็นหลายส่วน ตั้งแต่ร้านอาหาร โรงแรม ห้างสรรพสินค้า โรงละคร รวมไปถึงคาสิโน โดยลานกิจกรรมตรงกลางที่สถานที่ที่จัดให้ผู้ร่วมเกมสามารถเข้ามาเพื่อชิงของรางวัลโดยใช้ดวงเป็นเครื่องแข่งขันได้”
‘ดวง?’
“ใช่แล้วนายท่าน วิหารแห่งนี้ไม่จำกัดจำนวนผู้เข้าร่วมกิจกรรมในแต่ละวัน โดยผู้เล่นจะต้องเสี่ยงดวงไปเรื่อยๆ ผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นที่จะไปถึงจุดสูงสุดของวิหารได้ ส่วนผู้ตกรอบก็ต้องออกจากกิจกรรมไป และไม่สามารถเข้าร่วมซ้ำได้อีกจนกว่าจะครบเวลา 3 เดือน”
‘ใช้แค่ดวงเท่านั้นเหรอ’
“ไบเบิ้ลก็สุดจะอธิบายนายท่าน นายท่านลองเข้าร่วมกิจกรรมสักครั้ง นายท่านก็จะเข้าใจภาพของเมืองมีนาคมนี้เอง”
กันต์เป็นผู้เดินนำเพื่อนทั้งสองคนเข้าไปยังวิหารแห่งนั้น ธันเองก็มัวแต่สอดส่องลักษณะทางเข้าตึกนั่นอย่างสนใจ ในขณะที่เฟี๊ยตก็กำลังหารือกับไบเบิ้ลอยู่ จวบจนพวกเขาทั้งสามคนมายืนอยู่หน้าเคานเตอร์ประชาสัมพันธ์แล้วนั่นแหละ ธันกับเฟี๊ยตจึงได้ฤกษ์กลับมาสนใจเรื่องตรงหน้าอีกครั้ง
“สมัครเข้าร่วมกิจกรรมครับ” กันต์เอ่ยขึ้นกับหญิงสาวที่ยืนอยู่บริเวณส่วนต้อนรับของคาสิโนแห่งนั้น
“สมัครเข้าร่วมประเภทเดี่ยวหรือทีมคะ” หญิงสาววัยรุ่นคนนั้นถามมาด้วยน้ำเสียงหวานใส
“ต่างกันอย่างไรบ้างครับ” คราวนี้เป็นเสียงธันที่เอ่ยถามออกไป
“ประเภทเดี่ยวแข่งขันคนเดียวค่ะ ของรางวัลก็ได้คนเดียว ส่วนประเภททีมแข่งขันร่วมกันค่ะ แต่ของรางวัลก็ได้ทีมละชุดเท่าประเภทเดี่ยวค่ะ”
สาวสวยคนนั้นตอบออกมาอย่างฉะฉาน หลังจากประโยคนั้นจบ กันต์หันมามองหน้าเพื่อนทั้งสองเล็กน้อย ในขณะที่ธันก็หันมาที่เฟี๊ยตเช่นกัน
“ทีมครับ” เฟี๊ยตตอบออกไปอย่างแน่วแน่ โดยที่เพื่อนทั้งสองก็ไม่มีทีท่าจะคัดค้านแต่อย่างใด
“ขออนุญาตแสกนนาฬิกาข้อมือเพื่อยืนยันตัวตนและลงทะเบียนเข้าร่วมกิจกรรมค่ะ” หญิงสาวพูดต่ออย่างคล่องแคล่ว
ชายทั้งสามเอื้อมมือของตนไปตรงหน้าให้หญิงสาวคนนั้นใช้เครื่องมือที่มีลักษณะหน้าตาเหมือนเครื่องแสกนบาร์โค๊ดออกมาแสกน ทุกครั้งที่แสกนจะมีเสียงร้องดังเบาๆ ที่เครื่องนั่น พนักงานต้อนรับคนนั้นก้มลงคีย์ข้อมูลอะไรในคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอีกเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหาพวกเขาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่กิจกรรมบุกรังมังกรค่ะ กติกามีง่ายๆ คือ ใช้ดวงของผู้เล่นผ่านด่านไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ผ่านด่านไปได้ ระบบจะนำคุณไปสู่ชั้นที่สูงขึ้นไปตามลำดับ โดยผู้เข้าแข่งขันที่เหลืออยู่เป็นคนหรือทีมสุดท้ายเท่านั้นที่จะได้รับรางวัลของกิจกรรมนี้ไป โดยของรางวัลของเกมนี้จะพิจารณาตามระดับความสามารถตลอดกิจกรรมและจะเสนอให้ผู้ชนะการแข่งขันเท่านั้น เงื่อนไขง่ายๆ มีแค่ 3 ข้อค่ะ ผู้แพ้ต้องออกจากเกมทันที ผู้ที่ใช้กำลังทำร้ายผู้อื่นต้องออกจากเกมทันที และผู้ที่ออกจากเกมจะเข้าร่วมกิจกรรมนี้อีกครั้งเมื่อผ่านเวลาไปอย่างน้อย 3 เดือนเท่านั้นค่ะ มีข้อสงสัยอะไรเพิ่มเติมไหมคะ” หญิงสาวคนนั้นยิ้มอย่างมืออาชีพ
“ไม่มีครับ” เฟี๊ยตตอบเรียบๆ
“ถ้าอย่างนั้นเชิญที่ประตูด้านหลังค่ะ กิจกรรมจะเริ่มเวลาประมาณ 10 นาฬิกา อาจจะต้องรอสักครู่นะคะ”
พนักงานคนนั้นผายมือไปประตูทางด้านหลังที่ตั้งอยู่โดดเด่นอยู่เพียงประตูเดียว ซึ่งแตกต่างกับทางแยกสายอื่นที่เป็นช่องทางเดินลึกเข้าไปที่เผยให้เห็นเส้นทางที่มุ่งหน้าไปอย่างชัดเจน
ชายทั้งสามคนมุ่งหน้าไปยังประตูนั้นอย่างแน่วแน่ มือของธันเป็นคนผลักประตูหนานั่นเข้าไปยังด้านในที่เป็นสถานที่เข้าร่วมกิจกรรมแห่งนั้น
ทันทีที่ประตูนั้นเปิดกว้างออกเฟี๊ยตก็ต้องขนลุกขึ้นด้วยความไม่คาดคิดในภาพตรงหน้า ประตูนั้นพาพวกเขาไปยังห้องโถงขนาดกว้างขนาดราวสนามบาสเก็ตบอลต่อกัน 4 สนามเห็นจะได้ ภายในเต็มไปด้วยผู้เข้าร่วมมากหน้าหลายตายืนกันอยู่อย่างแน่นขนัดไปหมด รอบด้านของห้องโถงนั้นประกอบด้วยประตูย่อยเล็กๆ น้อยๆ มากมาย คือเขาก็คิดอยู่ว่าน่าจะมีคนเข้าร่วมอยู่มาก แต่เขาก็ไม่คาดการณ์ว่ามันจะไม่มากมายขนาดนี้
“ไม่มีชี่”
เสียงของเด็กหนุ่มสายฟ้าดังขึ้นมาจากด้านข้างของเขา ดวงตาของเด็กนั่นกำลังพิจารณาไปยังผู้เล่นที่ยืนอยู่เต็มไปหมดในเวลานี้
“ใช่ คนในห้องนี้ส่วนใหญ่นี้ไม่มีชี่ ไม่ใช่คนจริง เป็นแค่คนในเกมเท่านั้น”
เฟี๊ยตสำทับขึ้น ดวงตาของเขาในเวลานี้ก็ปรากฏเค้ารางสีขาวเทาขึ้นอ่อนๆ ถึงเขาจะตกใจอยู่บ้างในช่วงแรก แต่เมื่อพิจารณาตามข้อเท็จจริง ผู้เล่นที่เคยมาวิหารนี้แค่หลักพันเท่านั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีคนเข้าแข่งขันหลายร้อยคนในแต่ละวันเช่นนี้
“ตัวหลอกไง”
กันต์พูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มตรงมุมปาก ซึ่งคำพูดนั้นก็เรียกให้เพื่อนทั้งสองหันมามองอย่างสนใจในความหมาย
“ตัวหลอกที่เอาไว้หลอกให้เราเชื่อว่าดวงของเรากำลังจะเคลื่อนที่ไปในทิศทางไหน สังเกตพฤติกรรมตัวหลอกเหล่านี้ให้ดี!”
ติดตามข้อมูลข่าวสาร : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกความคิดเห็นมากๆ บางคนคอมเมนท์ยาวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ผมนี่ฟินสุดๆ ไปเลย อ่านแล้วอ่านอีก เป็นแรงให้แต่งต่อไป (หลายคนด่าว่านี่มีแรงแต่งแล้วเร๊อะ 555) ผมคงจะไม่ได้ตอบทุกความเห็น เพราะว่าถ้าให้ตอบก็คงตอบเหมือนกันหมดว่าขอบคุณมากครับที่ให้กำลังใจกัน ความจริงอาทิตย์นี้ผมไปต่างประเทศมา เพิ่งจะกลับมาได้ไม่นาน อยากจะเบี้ยวอีกสักอาทิตย์ (ปาไข่เน่ามาเลยครับ ผมผิดไปแล้ว T___T) แต่พอมาอ่านคอมเมนท์ยาวๆ น่ารักๆ จากผู้อ่าน ผมก็ฮึดแต่งต่อจนคลอดตอนนี้ออกมาจนได้ (อู้งานวันศุกร์เช้าแต่งให้หลายชั่วโมง ถ้าเจ้านายรู้นี่โดนไล่ออกแหงมๆ รับอุปการะผมด้วย ฮา )
เข้าเรื่องครับ วันที่ 22 กรกฎาที่ผ่านมาเป็นวันเกิดผมเองครับ ผมอยากจะขอคอมเมนท์หรือความคิดเห็นเกี่ยวกับนิยายของผมเป็นของขวัญวันเกิดได้ไหมครับ อยากอ่านคอมเมนท์เยอะๆ ยาวๆ เป็นกำลังใจในปีนี้ ผมรู้น้า หลายคนอ่านมาสองร้อยกว่าตอนแต่ยังไม่เคยเม้นสักตอนเลย เม้นให้ผมหน่อยนะครับ วันเกิดผมมีแค่ปีละครั้งเอง พลาดครั้งนี้ไป กว่าที่ผมจะมาอ้อนขอของขวัญอีกทีก็ปีหน้าเลยนะครับ รอนานแย่
ขอของขวัญวันเกิดให้ผมหน่อยนะครับ
อ้น :D
-
:n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1:
-
การผจนภัยกำลังจะเริ่มอีกแล้ว :-[
HBD ย้อนหลังนะคะ
ขอให้มีความสุขมากๆ
เจริญก้าวหน้าในทุกๆเรื่อง :L2:
สุดท้ายยังเปนกำลังใจให้ต่อไปนะคะ
จะได้มีแรงเขียนผลงานสนุกๆอย่างนี้ออกมาอีก :mew1:
-
HBD มีความสุขมากๆนะค่ะ คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปราถนาค่ะ
เอาล่ะเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่าต้องขอบอกก่อนเลยว่าเค้าขอโทษแอบเป็นนักอ่านเงามาค่อยข้างนานจำได้ว่าเราเม้นครั้งเดียวมั้ง
ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่าเราพูดไม่ค่อยเก่งมันเลยลามมาจนถึงการคอมเม้นการให้กำลังใจ
เราอาจจะเม้นหรือให้กำลังใจได้ไม่ดีนักแต่มันก็ออกมาจากใจของเราจริงๆ
ป.ล.ธันแกจะยึกยักทำไมไม่ทราบ ชอบก็จีบถ้าชอบเลยเซ่ ชูวับ ชูวับ (อย่าซึนให้มันมากนัก)
-
HBD ย้อนหลังน้า มีความสุขมากๆแร้วก้อรีบกลีบมาต่อนิยายให้อ่านอีกน้า แฮ่ๆ
-
เพิ่งเข้าเล้ามา เห็นว่าอัพก็รีบมาอ่านเลยค่ะ
ก่อนอื่นก็ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ ขอให้คนเขียนมีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง ไอเดียแล่นปรู๊ด ทำงานหนักก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ :mew1:
ในตอนนี้รู้สึกบักธันเดอร์ชักช้ามาก ฮ่าๆๆๆ
เข้าใจนะว่าป๊อดๆอะ เฟี๊ยตก็ความรู้สึกช้า
คนที่รู้เรื่องอย่างกันต์จะแอบขำมั้ยเนี่ย
บางทีสองคนนี้ตอนเผลอ ก็จะแสดงความรู้สึกออกมาชัดเจนเชียว แต่เวลาปกตินี่กัดกันตลอด
จริงๆมาอาทิตย์ละตอนนี่ก็นับว่าเร็วนะคะ เพราะลงสม่ำเสมอด้วย อารมณ์เหมือนดูละคร ไม่ก็ซีรี่ย์ ที่มีอาทิตย์ละครั้ง ประมาณนั้น
ปล.ทั้งทำงาน ทั้งเรียน หาเวลาพักผ่อนบ้างนะคะ คนอ่านเป็นห่วง :กอด1:
-
ฮัลโหลๆ สุขสันต์วันเกิดนะคะ ขอให้เจอแต่เรื่องดีๆ ไม่โดนเจ้านายจับได้น้า 55555
ส่วนนิยายเราไม่มีไรจะติอ่ะ มีแต่จะบอกว่าชอบมาก เราเม้นไม่เก่ง แต่เราก็พยายามหาอะไรมาเม้นอ่ะ คิคิ
ในตอนนี้เราอยากรู้ละว่าเกมมันจะเปนยังไง เฟี๊ยตจะลำบากกับเกมนี้แค่ไหน
ปล.คนแต่งไม่ต้องฝืนแต่งนะ ถ้าเหนื่อยไม่ไหว เรารอได้ แต่อย่าหายไปนานอีกนะ เราจะนอยมาก
-
แอบเข้ามาแฮปปี้เบิ้ดเดย์น้องอ้นคับ :))
-
เม้นยาวๆไม่ค่อยเป็น5555 แต่โดยส่วนตัวแล้วชอบนิยายเรื่องนี้มากกกกก 200 ตอนนิดๆ ที่อ่านมารู้สึกผูกพันกับตัวละคร เหมือนเข้าไปอยู่กับพวกเขาจริงๆ รีบมาแต่งต่อนะคะขอเยอะๆยาวๆอัพบ่อยๆอิอิ
-
HBD ย้อนหลังนะครับ
เราชอบเรื่องนี้มากเลย แถมบางตอนยังแทรกความรู้เล็กๆน้อยๆให้เราได้อ่านอีก
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะครับ :really2: :mew1:
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะค่ะ
พอดีไม่ได้เข้ามาในเล้าในช่วงนั้น ขอโทษด้วยนะค่ะ ถถถถถถ
แบบว่าลุ้นเบาๆ แหะ เข้าไปเสี่ยงดวงเหรอ ชอบของแบบนี้ซะด้วยยยย ถถถถถถ
เห็นคนเขียนบอกชอบคอมเมนต์ยาวๆ
ด้ายยยย จัดให้ ถถถถถถ
ความจริงแล้วเราอยากเม้นยาวๆ นะแต่แบบว่าอธิบายไม่ค่อยเป็น พูดไปพูดมาเลยงงๆเนอะ
แต่ไม่เป็นอะไร ก่อนอื่น ขอบอกอีกครั้งว่า เรื่องนี้สาระแน่นมากกกก แน่นแบบแทบทะลักอ่ะ
คนเขียนเขียนสนุกเหมือนเคย น่ารักเหมือนเคย(ยอไว้ ได้มาอัพเร็วๆ (ล้อเล่นค่ะ))
ไม่ต้องห่วงเรื่องอัพช้าเนอะ มีเราคนหนึ่งที่รออ่าน นานนิดนานหน่อยก็รอได้ ขอแค่มาก็พอ
เรื่องนี้สิบปีจบก็ยังไหวววว(มั้ง) เอาเป็นว่า เป็นกำลังใจให้นะค่ะ อย่าท้อเนอะ มาไกลขนาดนี้แล้ว
ทำงานประจำให้ดีที่สุด แล้วมาหาความสุขกับงานอดิเรกชิ้นนี้ก็พอ
เราขอแสดงความคิดเห็นอะไรหน่อยเนอะ เราตะขิดตะขวงในกับกันต์มากอ่ะ
มาแปปเดียวได้เป็นกุญแจเลย แบบว่ามันลงล็อกหรือว่าอะไร
แต่เราชอบที่คุณคนเขียนเน้นโฟกัสที่ตัวเฟี๊ยสคนเดียวเลย คล้ายๆ อย่างกับอ่านชีวประวัติเฟี๊ยสอ่ะ
ป.ล. เม้นวนไปมาอีกแล้วว (ร้องไห้หนักมาก)
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะพี่อ้นนนนนนนนนนนน
มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งแรง อย่าเจ็บอย่าจน 555555 รวยๆเฮงๆ ปังๆ
นิยายเริ่มต้นการพจญภัยอีกครั้ง ครั้งนี้น่าตื่นเต้นดีจุง
ไม่มีการใช้กำลัง ไม่มีการฆ่ากัน ใช่แต่ดวงล้วนๆ
เห้ยยยยย เกมส์วัดดวงของน้าหนวดป่ะเนี่ย
ประมาณว่าคนหาสุดยอดคนดวงดีที่สุดให้ประเทศไทย เอิ๊กๆๆๆ
พี่อ้นก็ยังคงการแต่งที่เป็นเอกลักษณืของพี่เอง ที่บรรยายรายละเอียดต่างๆ
ทำให้ไม่ยากเลยที่คนอ่านจะคิดภาพตามออกมาเป็นอย่างไร
ตัวละครก็เป็นนิสัยของคนในชีวิตประจำวันจริงๆ พวกเขาเหมือนออกมาโลกเราจริงๆ
ช่วงอ่านตามยาวๆ มีฝันนะพี่ 55555 ฝันตามว่าเข้าไปอยู่ในเกมส์กับพวกเขาบ้างล่ะ
วิ่งหนีงูยักษ์บ้างล่ะ หลบลูกหลงก็มี ไม่/ด้โม้นะ เป็นจริงๆ 5555บางทีฝันๆอยู่ตกหลุมสะดุ้งตื่นก็มี 555555
อีกอย่างที่ชอบคือความรู้สึก นะหว่างเฟี้ยตธันที่ไม่หวือหวา เกินความเป็นจริงของมนุษย์
ก็แค่อยากจะบอกพี่ว่า เออออออออ อย่าคิดมากเลย พี่อยู่คนอ่านก็อยู่ ถึงไม่ไม่อยู่คนอ่านก็อยู่อยู่ดีแหละ จริงๆนะ
มันผูกพันธ์ไปแล้ว อย่าหายไปนานก็พอ 55555555 เพราะคนอ่านจะคิดถึงพี่มากๆ
ขอบคุณพี่อ้น.....
-
อยู่ๆก็อยากแวะมาอ่านซ้ำ (หัวเราะ). อย่าเพิ่งรำคาญนะคะที่เม้นท์แล้วเม้นท์อีก
คือพอดูๆไป เห็นว่าตัวเองไม่ค่อยได้พูดถึงตัวเนื้อเรื่องเลย กรี๊ดกร๊าดแต่ไบเบิ้ล (แต่ไบเบิ้ลใจหล่อมาก) :katai1:
เนื้อหากับข้อมูลนี่แน่นมากอะค่ะ แบบว่า อ่านแล้วรู้สึกฉลาดขึ้นเลย(?)
แต่แอบขำตรงอ่านมาเกือบสองร้อยตอนเพิ่งรู้ว่าพระเอกคือใครเนี่ยล่ะ ถถถถถถถถถถถ
แค่อยากจะบอกว่ายังคงรออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ คิดถึงไบเบิ้ล :mew1:
ปล.เค้าปล่าวทวงน้า เค้าคิดถึง :กอด1:
-
ดันนนนนนนน!! คิดถึงแระน้า
-
สุขสันต์วันเกิด ย้อนหลังน่ะค่ะ :กอด1:
ขอให้มีความสุข ที่แสนพิเศษ มีความทรงจำอันแสนมหัศจรรย์
และมีแต่สิ่งดีๆ ที่ดีที่สุด ในวันเกิด และในทุกๆ วันนะ :mew1:
-
:HBD3: ย้อนหลัง แบบหลายวันและ 555
ของให้สุขสมหวังดั่งตั้งใจ เป็นที่รักของทุกคน (อันนี้น่าจะเป็นอยู่แล้ว อิอิ) รักษสุขภาพด้วยจ้า
ส่วนนิยายอ้นเขียนได้สนุกอยู่แล้ว ก็จะเป็นกำลังใจให้กันอย่างนี้เรื่อยไป :man1: :man1:
-
:o8:ชอบมากครับ อยากให้ได้กันอีกไวๆ 55
-
สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะครับ เพิ่งรู้ว่าคนเขียนเกิดวันเดียวกันเลย ยังไงก็มีความสุขมากๆนะครับ รีบๆมาต่อตอนต่อไปนะครับ อยากอ่านมากแล้ว :hao5: :hao5: :hao5:
-
บทที่ 203 Dices
ยังไม่ทันที่พวกเขาทั้งสามคนจะได้วิเคราะห์ถึงตัวหลอกที่กันต์พูดถึงอย่างลึกซึ้ง แสงไฟในห้องก็ดับสนิทลงตรงกันข้ามกับจอภาพด้านเหนือขึ้นไปที่สว่างอย่างโดดเด่นขึ้น ขณะนี้เห็นได้ชัดเจนว่าประตูที่มีอยู่มากมายในโถงห้องนี้นั้นทำด้วยจอภาพอิเล็กทรอนิกส์ทั้งสิ้น มันกำลังแสดงภาพลายเส้นเคลื่อนไหวไปมา ราวกับว่าที่นี่เป็นดินแดนแห่งโลกดิจิตอลอย่างใดอย่างนั้น
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่การแข่งขันบุกรังมังกร!”
เสียงดังปราศจากผู้พูดนั้นดังมาจากลำโพงที่แฝงอยู่ทั่วไปในห้องกว้างนี้ จอภาพฉายให้เห็นข้อความที่แสดงว่ากิจกรรมชิงความเป็นหนึ่งนี้กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว เสียงโห่ร้องจากผู้คนในห้องนี้ดังลั่นไปหมด ราวกับว่าพวกเขารอคอยมันมานานแสนนาน
เฟี๊ยตหันไปมองหน้าเพื่อนร่วมทีมทั้งคู่แต่ก็ไม่มีประโยชน์เท่าใดนัก เนื่องจากไฟที่ค่อนข้างมืดในห้องนั้นไม่มากพอที่จะทำให้เขามองเห็นสีหน้าหรือแววตาที่ชัดเจน
ชายหนุ่มยืนฟังกติกาการเล่นที่แสดงบนหน้าจอและพูดเป็นเสียงออกมาทางลำโพงอย่างตั้งใจ แต่เขาก็พบว่ามันไม่ได้แตกต่างไปจากที่หญิงสาวข้างหน้าอธิบายให้เขาฟังเลย หลักๆ คือ ห้ามใช้กำลัง แต่ให้ใช้ดวงเอาตัวรอดไปเรื่อยๆ การแข่งขันไม่มีจำนวนรอบที่ชัดเจน เพราะจะคัดคนไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเหลือคนหรือทีมสุดท้าย ผู้ที่เหลืออยู่จะได้รับรางวัลที่เหมาะสมกับดวงและความสามารถที่แสดงออกมาตลอดการแข่งขัน
อีกสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจ คือ ถึงแม้ว่าเกมจะคัดเอาหนึ่งผู้ชนะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเกมนี้จะมีผู้ชนะเสมอไป เพราะถ้าคำถามสุดท้าย ผู้เล่นทุกคนพร้อมใจกันตอบผิดหมด ทุกอย่างก็จบ เกมนี้จะไม่มีผู้ชนะสักคน
เฟี๊ยตเผยรอยยิ้มตรงมุมปากอย่างเงียบๆ ท่ามกลางเสียงโห่ร้องอย่างตื่นเต้นในห้องโถงนั้น เขาเองค้นพบแสงสว่างหนึ่งในคำพูดอธิบายการเล่นเกมนั้น ซึ่งเขามั่นใจว่ามันเป็นเบาะแสสำคัญของการจะพิชิตรังมังกรที่ให้ราบคาบลงไปได้ทีเดียว!
“เริ่มต้นด่านแรก ณ บัดนี้!”
หลังจากเสียงประกาศร่ายยาวถึงกติกาภายในเกมจบลง ด่านแรกของการบุกรังมังกรนี้ก็กำลังจะเริ่มต้นขึ้น จอภาพนั้นดับไปชั่วคราวทำให้สภาพห้องตอนนี้มืดลงไปกว่าเดิม เหลือแต่เพียงภาพบนจอซึ่งอยู่บนประตูเหล่านั้นเท่านั้นที่ยังแสดงภาพลายเส้นวิ่งไปมา ราวกับเป็นกระแสไฟฟ้าที่กำลังเคลื่อนไหวไปในวงจรอย่างใดอย่างนั้น สภาพห้องคงอยู่อย่างนั้นชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนที่ภาพบนจอจะสว่างวาบขึ้นอีกครั้ง เผยให้เห็นคำถามแรกของกิจกรรมนี้
“พอลกำลังจะโยนลูกเต๋าในมือ 2 ลูก ใครเดาถูกว่าผลลัพธ์รวมที่พอลจะทอยได้เท่ากับเท่าไหร่ให้รีบเข้าไปยังประตูที่มีหมายเลขนั้น ใครเดาถูก เข้ารอบ ใครทายผิด ตกรอบ!”
เสียงในห้องดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับภาพคำพูดแสดงโจทย์แรกของเกมนี้ มันคงอยู่เพียงชั่วไม่กี่นาทีเท่านั้น ก่อนที่ภาพที่หน้าจอจะกลายเป็นมือของคนๆ หนึ่งที่กำลังเขย่าลูกเต๋าในมือ เสียงกระทบกันไปมาของลูกเต๋าสองลูกนั้นราวจะเร่งรัดให้ฝูงชนในห้องนี้เดาคำตอบให้เร็วที่สุด ประตูในห้องที่เคยแสดงเป็นภาพเส้นสายอิเล็กทรอนิกส์ไปมาขณะนี้กลายเป็นตัวเลขทั้งหมดทุกประตู ตัวเลขตั้งแต่ 1 ถึง 12 กระจายกันไปทั่วบริเวณแบบสุ่ม หนึ่งหมายเลขมีอยู่หลายประตู ผู้คนในห้องโถงนั้นเริ่มส่งเสียงปรึกษาหารือกันจนอื้ออึงไปหมด ยิ่งไปกว่านั้น บางคนเปิดประตูวิ่งเข้าไปในห้องหมายเลขต่างๆ ตั้งแต่เฟี๊ยตยังไม่ทันจะขยับตัวเลยด้วยซ้ำ
“เก้า ต้องเลขเก้าแน่ๆ เก้าหมายถึงเก้าหน้า เอาเลขนี่แหละ ดวงต้องดีแน่ๆ”
เสียงของชายคนหนึ่งที่อยู่ไม่ห่างจากพวกเขาไปเท่าไหร่นักดังขึ้นอย่างตัดสินใจ ก่อนที่ร่างนั้นจะพุ่งเข้าไปยังประตูหมายเลขเก้าที่ไม่ห่างออกไปนัก
“บ้าสิ มันต้องแปดสิวะ แปดเป็นความเชื่อแบบจีน แปดแปลว่าอินฟินิตี้หรือไม่มีที่สิ้นสุด ตึกที่สร้างด้วยฮวงจุ้ยแบบจีนอย่างนี้ต้องมีความเชื่อแบบจีนแน่นอน”
เสียงผู้หญิงอีกคนที่อยู่ทางด้านหลังดังขึ้นอย่างขัดแย้ง พร้อมกับมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นว่าเจ้าของคำพูดจะนำตัวเองไปยังประตูดังกล่าวเรียบร้อยแล้ว
พวกเขาทั้งสามคนถอยหลังเอาหลังมาชนกันอย่างที่เคยตกลงกันไว้ตั้งแต่ตอนฝึกวิชา ถึงแม้ว่าการแข่งขันรอบนี้จะไม่ต้องฟาดฟันกับใครก็ตาม แต่การถ่ายทอดข้อมูลระหว่างก็เป็นเรื่องที่ต้องระวังอยู่ดี ยิ่งแข่งขันด้วยการตัดสินใจไหวพริบแบบนี้ การสูญเสียข้อมูลในการตัดสินใจถือได้ว่าเป็นข้อผิดพลาดอย่างร้ายแรง
“มันไม่ใช่แฟร์เกม”
เสียงของเฟี๊ยตเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก ถึงแม้ว่ามันจะดังกว่าเสียงกระซิบไม่มาก แต่พวกเขาทั้งสามก็ได้ยินอย่างชัดเจน
“มันไม่เคยเป็นแฟร์เกมอยู่แล้ว”
เสียงของกันต์ตอบกลับมาในระดับความดังที่ใกล้เคียงกัน ดูเหมือนว่าประสบการณ์ที่ผ่านมาของกันต์จะเข้าใจถึงจุดนี้อยู่แล้ว
“งั้นแปลว่ารอบๆ เรานี่ก็เป็นตัวหลอกทั้งนั้นสินะ”
ธันแสดงความคิดเห็นขึ้นบ้างอย่างสนใจ เสียงอื้ออึงเรื่องการตัดสินใจที่ดังอยู่รอบกายพวกเขาในเวลานี้ ไม่มีใครสนใจถึงเหตุการณ์ของโจทย์ที่แท้จริงสักคน ทุกคนมุ่งแต่จะเดาให้ออกว่าเลขที่ควรจะเป็นคืออะไร หรืออีกนัยหนึ่ง ทุกคนกำลังพยายามใช้ดวงตามที่เกมนี้ปูทางให้เป็นมาโดยตลอด
“เอาประตูหนึ่งละกัน เลขนำโชค”
เสียงหนึ่งพูดอย่างตัดสินใจมาไม่ห่างจากพวกเขามากนัก และดูเหมือนเสียงนั้นจะเดินเข้าไปในประตูหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลแล้วด้วย
“มันจะได้ผลลัพธ์เป็นหนึ่งได้ไงวะ ลูกเต๋ามีหน้าน้อยสุดก็เท่ากับหนึ่งแล้ว สองลูกก็สอง นี่ตัวหลอกเปล่าเนี่ย” ธันบ่นขึ้นอย่างไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองเท่าไหร่นัก
“ไม่ใช่ตัวหลอก คนเมื่อกี้มีชี่”
เฟี๊ยตตอบอย่างสั้นๆ ดวงตาของชายหนุ่มมีเค้ารางของสีขาวอ่อนๆ ปรากฏขึ้น ดูเหมือนเภสัชกรหนุ่มจะใช้จิตตรวจสอบชายคนนั้นอย่างสงสัยด้วยเช่นกัน
“จิตวิทยาหมู่ เรากำลังอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่ไม่ใช่เหตุผล เราจึงมีโอกาสที่ไม่ใช้เหตุผลตาม ถึงแม้ว่าเรื่องที่ตัดสินใจอยู่ควรจะใช้เหตุผลในการตัดสินใจมากเท่าไหร่ก็ตาม” กันต์ตอบมาอย่างเรียบๆ
“สิบเอ็ดแน่ๆ รอบแรกอย่างนี้น่าจะออกเลขเบิ้ล เลขสวยๆ อย่างนี้ไม่มีพลาด” เสียงผู้เล่นคนอื่นดังขึ้นไม่ห่างจากพวกเขาไปเท่าไหร่นัก
“งั้นเรามาเริ่มต้นใช้เหตุผลกันดีกว่า โยนลูกเต๋าสองลูกจะได้ผลลัพธ์ทั้งหมด...”
“36 วิธี” กันต์ตอบขึ้นมาตั้งแต่เฟี๊ยตยังพูดไม่จบประโยคดี
“งั้นโอกาสที่จะได้ผลรวมเท่ากับ 1 นั้นเป็นไปไม่ได้ แต่ผลรวม 12 เป็นไปได้ 1 เหตุการณ์ คือ หกกับหก” เฟี๊ยตพูดต่อ
“สองเป็นไปได้หนึ่งแบบคือหนึ่งกับหนึ่ง สิบเอ็ดเป็นไปได้สองแบบคือห้ากับหกและหกกับห้า” ธันพูดต่อไปตามลำดับ
“สามเป็นไปได้สองวิธีคือหนึ่งกับสองและสองกับหนึ่ง สิบเป็นไปได้สามวิธีคือห้ากับห้า หกกับสี่ และสี่กับหก” กันต์พูดเป็นลำดับต่อไป
“หรือพูดง่ายๆ ว่าความน่าจะเป็นของเหตุการณ์จะเพิ่มขึ้นทีละหนึ่งเหตุการณ์โดยไล่ไปจากน้อยไปหามากและมากไปหาน้อยวนกลับมาตามลำดับ” เฟี๊ยตพูดพร้อมกับอมยิ้ม
“ดังนั้นผลลัพธ์จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่หนึ่งสองสามเป็นต้นไป และสิบสองสิบเอ็ดสิบไล่ลงเป็นต้นมา” กันต์พร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“แต่การกระจายของเหตุการณ์ไม่สมมาตร เพราะเหตุการณ์ที่ผลลัพธ์เท่ากับหนึ่งนั้นเป็นไปไม่ได้ ทำให้ค่าตรงกลางของเหตุการณ์เป็นค่าที่มากที่สุดทั้งๆ ที่กลุ่มเหตุการณ์เป็นจำนวนคู่ ซึ่งตัวเลขนั้นนั่นก็คือ”
“เจ็ด”
เสียงของชายหนุ่มทั้งสามดังประสานกันพร้อมกับรอยยิ้มกว้างของคนทั้งสาม ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเล่นเกมนี่เข้าขากันมากพอสมควรเลย
พวกเขาทั้งสามคนมุ่งหน้าไปยังประตูหมายเลขเจ็ดที่ใกล้ที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องขึ้นบันไดไปอีกชั้นทีเดียว ถ้ากวาดตามองอย่างลวกๆ ก็จะพบว่า ประตูหมายเลขดังกล่าวมีอยู่จำนวนน้อยกว่าประตูอื่นอย่างรู้สึกได้ ในขณะที่บางตัวเลข เช่น ประตูหมายเลขแปด หมายเลขเก้า ดูจะมีเกร่อไปหมด ราวกับว่าจะเป็นกลยุทธ์ที่เอาไว้หลอกลวงคนที่เลือกประตูที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดอย่างใดอย่างนั้น
แกร๊ก...
เฟี๊ยตเป็นคนเอื้อมมือไปเปิดประตูหมายเลขเจ็ดตามเอกฉันท์ของกลุ่ม ทันทีที่มือของเขาผลักประตูนั่นก็เผยให้เห็นด้านหลังบานประตูนั้นที่เป็นเหมือนห้องแคบๆ ขนาดเล็กจุคนได้ไม่น่าจะเกิน 15 คน พื้นผนังเป็นสีดำสนิท แทรกไว้ด้วยลวดลายเส้นสีขาวให้ความรู้สึกดูลึกลับและทันสมัยในเวลาเดียวกัน กันต์ที่เป็นผู้เข้ามาในห้องเป็นคนสุดท้ายเอื้อมไปปิดประตูจนสนิท ก่อนจะหันหน้ามาพบกันในบริเวณแคบๆ นั่น แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้หารือใดๆ กันออกไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในบริเวณแคบๆ นั่น ก่อนที่มันจะกระชากตัวเคลื่อนไปทางด้านบน ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่ห้อง แต่เป็นลิฟท์ที่ตกแต่งไว้อย่างแนบเนียนมากกว่า
“ยินดีด้วย พวกคุณได้ผ่านเข้ารอบต่อไป บิงโก!”
มานั่งฟังคนแต่งบ่นได้ที่ : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : หลังจากคราวที่แล้วออกตัวไปแรงเรียกร้องขอคำคอมเมนท์เป็นของขวัญวันเกิด และตั้งความหวังว่าต้องมีคนเมนท์ให้เยอะแน่ๆ แต่ก็ล้อฟรีทันทีเพราะคอมเมนท์มีจำนวนน้อยแต่ยาวมากกก รักตรงคอมเมนท์ยาว ฮ่าฮ่า พอดีลืมไปว่านิยายมีคนอ่านน้อย แต่คนอ่านน่ารัก อ่านเมนท์ยาวเพลิ๊น ฮ่าฮ่า ใครยังไม่อวยพรก็รีบอวยพรเลย เดี๋ยวงอนไม่ลงสักเดือนเลยนี่ (ความจริงขี้เกียจ เดือนหน้ามีสอบ อ่านหนังสือไม่ทัน ฮ่าฮ่า)
หลายคนคงคิดในใจว่าถ้าจะไรท์เตอร์ทอล์คท้ายเรื่องยาวขนาดนี้ เอาเวลาไปแต่งนิยายเพิ่มอีกสักตอนไหมมมมม คำตอบคือ ม่ายยยยย ขี้เกียจ 555555555555555555555555555555555555
-
:n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1: :n1:
-
ความน่าจะเป็นนี่น่า เพิ่งสอบไป ฮ่าๆๆ
:really2: :really2:
-
ดูไม่เหมืแนเกมส์น้าหนวดและ
ดูมรสาระกว่าเยอะเลยม
ความน่าจะเป็นนี้จำได้เลยว่าเรียนตอน ม.5
ผลการเรียนไม่ต้องสืบ เพื่อนช่วยทั้งนั้นถึงรอดมาไกัทุกวันนี้
นี้ถ้าไปอยู่ในเกมส์นะ โน้นประตูหมายเลข 9 แน่ๆ เน้นเลยว่าแน่ๆ
555555 มทำให้รู้ว่าเอ้อออออออออ ชีวิตตัวเองจริงๆควรคิดให้มากกว่านี้นะ
ขอบคุณนอยายที่สอนให้แง่คิดนี้ ที่ต้องขอบคุณกว่าคือพึ่อ้นน คนเขียนผู้น่ารัก จุ๊บๆ
-
งะผ่านไปหนึ่งด่าน แร้วก้อต้องรออาทิตย์หน้าเลยจิมิ
-
ขออีกตอน
-
อ่านมาเรื่อยๆ อ้าวจบ เฮ้ย รอมาเป็นอาทิตย์ ไมเป็นงี้
.
.
.
.
อิอิเค้าล้อเล่น เค้ารอได้ขอแค่เข้ามาลง อย่าหายไปเป็นเดือนนะ ไม่งั้นเรางอนจริงด้วย พี่อ้นเรียนไรอ่ะ นี่อยากรู้เฉยๆ555
ส่วนนิยาย อ่านมา อ้าวจบเฉย แล้วถ้าเกมจะคิดเยอะขนาดนี้ ขอเวลาสัก 10 นาทีละกัน
สู้ๆนะพี่อ้น ตั้งใจอ่านหนังสือสอบด้วยนะ ขอให้โชคดี
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
แหม เรื่องความน่าจะเป็นก็มาาาาา อ่านแล้วเหมือนทบทวนบทเรียน ฮ่าๆๆๆ. จำได้ว่าเคยเรียนเรื่องนี้ประมาณม.ปลายมั้งคะ แบบว่านานมากแล้ว ลืมหมดแล้วเนี่ย (ไม่อยากบอกเลยว่าแก่ ก๊ากกกกกกก) ตะเตือนใต :ling3:
-
มาต่อแล้ววว(รู้ช้ากว่าชาวบ้านตลอดด)
เราชอบนิยายเรื่องนี้ตรงนี้แหละ ความรู้แน่นปึก
แต่แอบบอกว่าอ่านข้าม กรั่กๆๆๆๆ
ถ้าเป็นเราเล่นอยู่ตรงนั่นนะ เราเลือกหนึ่ง
เพราะมันเป็นไปไม่ได้ ถถถถถถ
-
อ่านแล้วรู้สึกเหมือนทบทวนเรื่องความน่าจะเป็นอีกรอบ ฮ่าๆๆ เฟี๊ยตยังเก่งเหมือนเดิมเลย แอบลุ้นให้ธันกับเฟี๊ยตลงเอยกันในตอนจบ
สุขสันต์วันเกิดคนเขียนย้อนหลังนะจ้า มีความสุขมากๆนะ อยู่กับคนอ่านไปด้วยกันนานๆ
-
รอลุ้นต่อ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :กอด1: :pig4:
-
มารอแระน้าาาา
-
บทที่ 204 16 – 4
“เยส!”
เภสัชกรหนุ่มพูดพร้อมกับกำมือเล็กๆ อย่างยินดี เขาเดาไว้ไม่ผิดจริงๆ ว่าการแข่งขันนี่ต้องใช้ความรู้ ไม่ใช่แค่ดวงอย่างที่คำประกาศนั้นว่า และสิ่งที่ทำให้เขามั่นใจเช่นนั้นคือประโยคที่บอกว่าของรางวัลจะถูกจัดสรรให้ตามความสามารถระหว่างแข่งขัน นั่นแปลว่า ถ้าเกมนี้ใช้แต่ดวงจริง มันจะไม่มีความแตกต่างระหว่างผู้ชนะในแต่ละครั้งแน่นอน
“โน้น”
ธันพูดขึ้นเบาๆ พร้อมชี้นิ้วไปยังหน้าจอขนาดเล็กที่อยู่บริเวณส่วนบนของบริเวณคล้ายลิฟต์ที่พวกเขาอยู่นั้น ความจริงหน้าปัดของมันแทบจะเรียกได้ว่าเป็นลิฟต์ทั่วไปนั่นแหละ เพียงแต่ตัวเลขที่แสดงอยู่ตอนนี้ดูจะมากเกินกว่าหมายเลขบอกลำดับชั้นไปเสียหน่อย
“107 คือจำนวนผู้เข้าแข่งขันที่ยังเหลืออยู่ในเกมนี้” เสียงของกันต์พูดขึ้นเรียบๆ พร้อมกับอธิบายถึงตัวเลขสามหลักที่แสดงอยู่บนหน้าปัดนั้น
“เยอะจังวะ”
เฟี๊ยตบ่นอย่างเซ็งๆ เขาหลงคิดไปว่าคำถามที่ต้องใช้ความรู้แบบเมื่อกี้น่าจะพอคัดกรองคนออกไปได้มาก
“รังมังกรยังมีอะไรให้พิชิตอีกเยอะ” กันต์พูดขึ้นโดยไม่แสดงอารมณ์เท่าไหร่นัก ชายหนุ่มมองไปยังลวดลายตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย
‘ไบเบิ้ล’
“นายท่าน”
‘ตัวเลขที่แสดงอยู่บนหน้าปัดที่เรากำลังมองเห็นอยู่นี้แสดงถึงจำนวนผู้เข้าแข่งขันที่ยังเหลืออยู่ในกิจกรรมใช่หรือไม่’
“ถูกต้องตามที่เพื่อนร่วมทีมของท่านพูด นายท่าน”
‘ตัวเลขแสดงผลเป็นจำนวนคนหรือจำนวนทีม’
“จำนวนทีม นายท่านยังเหลือคู่แข่งอีก 106 ทีมในกิจกรรมนี้”
‘ขอบคุณมาก ไบเบิ้ล’
“ด้วยความยินดี นายท่าน”
เสียงตอบกลับมาของไบเบิ้ลดังขึ้น ในจังหวะเดียวกันกับที่ลิฟต์ตัวนั้นส่งเสียงร้องเบาๆ เป็นสัญญาณสิ่งสุดการเคลื่อนที่ พวกเขาทั้งสามเดินทางมาถึงรอบต่อไปแล้ว
ลิฟต์นั้นเปิดออกให้เห็นภาพเบื้องหน้าที่เป็นห้องโถงขนาดย่อมลงมาจากห้องโถงในรอบแรกพอสมควร ภายในนั้นมีคนยืนอยู่ประมาณ 20 กว่าคนได้ ภาพการตกแต่งยังคล้ายลักษณะเดิม ปิดทึบมืดสนิท มีเพียงจอภาพตรงกลาง และลวดลายที่เคลื่อนที่ไปบนประตูจอภาพเหล่านั้นที่เรียกร้องความสนใจจากผู้เข้าแข่งขันอยู่ในขณะนี้
“ท่าทางว่าเกมนี้จะแบ่งห้องย่อยเป็นหลายห้องแฮะ คนในห้องดูน้อยกว่าจำนวนคงเหลืออยู่มาก”
ธันพึมพำออกมาตรงกับความรู้สึกของเฟี๊ยต แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบรับใดๆ นอกจากพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยเท่านั้น
“สลาก 10 ใบใส่ไว้ในกล่องใบหนึ่ง สลากมีหมายเลข 0 – 9 เขียนอยู่ หนึ่งใบหนึ่งหมายเลข สิบใบสิบหมายเลขไม่ซ้ำกัน กำหนดให้หมายเลข 1 – 5 เป็นเลขต่ำ และหมายเลข 6 – 0 เป็นเลขสูง แมรี่ทำการหยิบสลากทีละใบมาแปะบนกระดาษเพื่อเรียงเป็นหมายเลข 2 หลัก คุณคิดว่าจำนวนนับที่แมรี่สุ่มได้มาแปะบนกระดาษจะเป็นหมายเลขแบบใด”
เสียงโจทย์ใหม่ดังกังวานไปทั่วห้องขนาดไม่กว้างแห่งนั้น พร้อมกันกับที่จอภาพแสดงภาพจำลองการหยิบสลากหมายเลขจากกล่องไปในขณะเวลาเดียวกัน
“ต่ำ – ต่ำ”
“ต่ำ – สูง”
“สูง – ต่ำ”
“สูง – สูง”
“เดาแบบไหนวิ่งเข้าประตูคำตอบนั้น ใครเดาถูกเข้ารอบ ใครเดาผิดตกรอบ!”
เสียงประกาศโจทย์จบลงพร้อมกับหน้าจอหลักของห้องก็ดับลงไปด้วย ขณะนี้จึงเหลือเพียงประตูมากมายที่ทางเข้าของมันบอกถึงคำตอบที่ผู้เข้าแข่งขันจะต้องเลือกเสียแล้ว ต่ำต่ำ ต่ำสูง สูงต่ำ สูงสูง พวกเขาทั้งสามคนกวาดตามองไปยังประตูเหล่านั้นอย่างตัดสินใจ
“ไม่สูงต่ำก็ต่ำสูง เห็นด้วยไหม” เฟี๊ยตพูดขึ้นเป็นคนแรกหลังจากที่พวกเขาเริ่มสุมหัวเพื่อตัดสินใจหาคำตอบของคำถามรังมังกรอีกครั้ง
“เห็นด้วย การหยิบครั้งแรกกับครั้งที่สองไม่เป็นอิสระต่อกัน ถ้าครั้งแรกหยิบได้สูง โอกาสจะหยิบได้สูงซ้ำจะน้อยกว่าหยิบได้ต่ำ ถ้าคิดแบบตรงข้ามก็เหมือนกัน ดังนั้น สูงต่ำ ต่ำสูง มีโอกาสขึ้นมากกว่าสูงสูงกับต่ำต่ำแน่นอน” กันต์พูดออกมาด้วยเสียงกระซิบ
“งั้นจุดนี้ผ่าน แต่ประเด็นคือมันจะเป็นสูงต่ำหรือต่ำสูงนี่สิ”
ดูเหมือนว่าเภสัชกรหนุ่มจะยังขบปริศนานี้ได้ไม่แตกเท่าไหร่นัก เพราะน้ำเสียงนั้นมีเค้ารางของความไม่มั่นใจอย่างชัดเจน ในขณะที่กันต์ที่เพิ่งตอบคำถามเพื่อนร่วมทีมไปเมื่อครู่ก็เงียบไปอย่างไม่มีความเห็นด้วยเช่นกัน
“ต่ำสูง” เสียงของผู้ที่มีวัยวุฒิน้อยที่สุดในทีมดังขึ้นอย่างเรียบๆ
“ว่าไงนะแขก” เฟี๊ยตถามขึ้นพร้อมกับหันมามองหน้าอย่างสนใจ
“กูบอกว่าต่ำสูง มึงได้ยิน อย่ากวนตีน ไอ้โลกแคบ”
ธันตอบแบบกวนๆ พร้อมกับล้อเลียนลักษณะดวงตาอันเป็นเอกลักษณ์ของเฟี๊ยตเสริมไปในตอนจบเป็นของแถม
“เพราะ?” เสียงอีกฝ่ายสูงขึ้นอย่างเป็นคำถาม ในขณะที่กันต์ยังคงเงียบอยู่เช่นเดิม
“โอกาสในการได้ตัวเลขสูงต่ำกับต่ำสูงเท่ากัน แต่โอกาสในการได้จำนวนนับสูงต่ำกับต่ำสูงไม่เท่ากัน เพราะเลขสองหลักที่ขึ้นต้นด้วย 0 ไม่นับเป็นจำนวนนับ ดังนั้น โอกาสในการที่จะได้สูงต่ำจะหายไป 9 เหตุการณ์ ทำให้โอกาสในการได้ต่ำสูงนั้นมากกว่า” ธันพูดพร้อมกับยักคิ้วอย่างเป็นต่อ
“เชี่ยยย” เฟี๊ยตเย้าขึ้นพร้อมกับทำหน้าตกใจจนดูว่าเป็นการเย้าแหย่มากกว่าจะเป็นความรู้สึกที่แท้จริง
“ไม่ต้องอิจฉาพี่ น้องตี๋ แข่งเรือแข่งพายมันแข่งได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนาที่จะเกิดมาฉลาดมันแข่งไม่ได้จริงๆ น้อง ฮ่าฮ่าฮ่า”
ธันหัวเราะร่วนพร้อมกับตบบ่าเฟี๊ยตอย่างกวนประสาท อีกฝ่ายไม่ตอบโต้อะไรออกไป นอกจากพึมพำอะไรอยู่ในลำคอ ก่อนที่ทั้งสามคนจะมุ่งหน้าไปยังประตูที่เขียนว่าสูงต่ำอย่างตัดสินใจในที่สุด
“ยินดีด้วย พวกคุณได้ผ่านเข้ารอบต่อไป บิงโก!”
พวกเขาทั้งสามคนผ่านการแข่งขันรอบแล้วรอบเล่าด้วยคำถามที่หลากหลายและแตกต่างกันไปในแต่ละรอบ กิจกรรมที่ขึ้นต้นว่าใช้แต่ดวงนี้ แท้จริงแล้วเต็มไปด้วยการชิงไหวชิงพริบทางสติปัญญามากมาย อีกสิ่งหนึ่งที่เห็นได้ชัดจากการบุกวิหารมีนาคมครั้งนี้คือ ไม่ใช่แต่เฟี๊ยตคนเดียวที่มีความฉลาดรอบรู้ หากแต่ธันกับกันต์มีเป็นบุคคลที่น่าจะเรียกได้ว่าอยู่ในระดับ “มันสมอง” เช่นกัน ไม่มีใครเป็นตัวถ่วงของใคร มีแต่ต่างฝ่ายต่างเสริมส่งกันให้ทีมแข็งแกร่งยิ่งๆ ขึ้นไปเท่านั้น
ธันเองพิสูจน์ตัวเองให้เฟี๊ยตเห็นมานานแล้วว่าเป็นบุคคลที่มีความสามารถเฉพาะตัวอย่างชัดเจน ถ้าจะให้วิเคราะห์ ธันมีความสามารถในการต่อสู้อย่างล้นเหลือ ยิ่งได้ไหวพริบมาผสมผสานกับความสามารถของไพ่นักสร้างเมืองกับกำแพงล่องหนแล้ว เด็กหนุ่มสายฟ้าคนนี้ถือว่ามีความยืนหยุ่นในการต่อสู้สูงมาก และเหมาะเป็นอย่างยิ่งที่จะเป็นทัพหน้าของทีมเป็นที่สุด
บุคลิกของธันเปลี่ยนไปจากตอนที่รู้จักกันแรกๆ พอสมควร จากคนที่ดูเย่อหยิ่งนิดๆ มั่นใจในตัวเองพอสมควร และมีความเป็นผู้นำค่อนข้างมาก กลับกลายมาเป็นเพื่อนสนิทในเกมไปอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งรู้จักกัน ธันยิ่งแสดงความเป็นเด็กออกมามากขึ้น ราวกับว่าโดยปรกติแล้วเป็นคนที่ถูกหล่อหลอมให้เป็นผู้ใหญ่ตลอดเวลา และจะแสดงลักษณะที่แท้จริงออกมาเมื่ออยู่กับคนสนิทเท่านั้น ตัวเขาเองก็ตอบได้ยากว่าธันจะรู้สึกเป็นตัวเองเมื่ออยู่กับเขาในระดับไหน แต่ด้วยลักษณะที่เขาสัมผัสได้ที่เปลี่ยนแปลงไปทีละน้อยก็ทำให้เขาค้นพบว่าธันเป็นคนที่มีไดนามิกส์ในตัวเองอยู่ไม่น้อยเลย
ธันต่างกับกันต์อย่างชัดเจน ช่วงเวลาที่ผ่านมาที่พวกเขาได้ร่วมหอลงโลงฝึกวิชาอยู่เกือบเดือนจนรู้สึกว่าตนน่าจะรู้จักกันดียิ่งขึ้นนั้น ไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรต่อความสัมพันธ์ของผู้ชายคนนี้เท่าไหร่นัก กันต์ยังคงรักษาความลึกลับในตัวเองได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย ไม่ใช่ว่ากันต์จะไม่เปิดเผยข้อมูลอะไรให้เพื่อนรับทราบ หากแต่เป็นนิสัยหรือตัวตนที่แท้จริงต่างหากที่ตัวเขาเองสัมผัสแทบไม่ถึงก้นบึ้งของคนๆ นี้เลย ถ้าจะให้พูดโดยสรุปว่ากันต์เป็นคนแบบไหนก็ดูจะยากที่จะอธิบายให้เห็นภาพอย่างชัดเจน ซึ่งต่างกับธันพอสมควร ธันคือคนที่น่าจะก้าวมาอยู่ในจุดที่เรียกว่า “รู้จัก” ได้อย่างเต็มปากเต็มคำแล้ว เขาสามารถพอจะประมาณการณ์ได้ว่า ถ้าพบสถานการณ์แบบนี้ ธันจะจัดการหรือรับมือกับมันอย่างไร แต่กับกันต์ เขาสัมผัสหรือกะเกณฑ์เหตุการณ์ออกมาแทบจะไม่ได้เลย
“เฮ้ยยย”
เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ไกลจากเขาไปเท่าไหร่นัก และนั่นทำให้เขาหลุดออกมาจากภวังค์อีกครั้ง สายตาของเขากวาดไปมองหาต้นเสียงก็พบกับเพื่อนคิ้วเข้มที่กำลังพยักเพยิดไปทางหน้าจอที่กำลังจะเริ่มโจทย์ข้อใหม่แล้ว การแข่งขันนี้ยังคงดำเนินต่อไป
“นักธุรกิจชื่อนากามูระ เจ้าของนากามูระพริ้นทิ้งกรุ๊ป หัวเรือใหญ่เจ้าของกิจการโรงพิมพ์ที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่นซึ่งดำเนินธุรกิจมากว่า 100 ปีกำลังจะตัดสินใจเลือกผู้ที่จะขึ้นมาเป็นผู้บริหารคนใหม่ของนากามูระกรุ๊ป”
เสียงโจทย์ข้อใหม่ดังขึ้นพร้อมกับรูปคุณลุงสัญชาติญี่ปุ่นหน้าตาดุดันคนหนึ่งที่ปรากฏขึ้นบนจอที่เด่นชัดในความมืดนั้น
“คุณนากามูระตั้งใจจะสืบทอดกิจการให้กับลูกที่มีความรักและใส่ใจในอาชีพและองค์กรเท่านั้น โดยคุณนากามูระได้เรียกลูกชายและลูกสาวทุกคนเข้ามาพบและมอบปริศนาหนึ่งให้ โดยปริศนานั้นสื่อถึงตัวเลข 0 – 9 ตัวใดตัวหนึ่งเท่านั้น โดยผู้สืบทอดทุกคนมีเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มในการแก้ปริศนานั้นในห้องลับโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากใครทั้งสิ้น”
“ผู้ที่ตอบคำถามถูกต้องจะได้รับคัดสรรเข้าสู่บอร์ดบริหารของนากามูระพริ้นทิ้งกรุ๊ป ในขณะที่ผู้ที่ตอบคำถามผิดจะไม่มีสิทธิ์ในการบริหารองค์กรตลอดชีวิต”
“และปริศนาที่ใช้ในการคัดสรรผู้สืบทอดธุรกิจนั่นคือ...”
เสียงของคนในห้องนั้นเงียบสนิทระหว่างที่รอจังหวะในโจทย์นั้น ดูเหมือนว่านี่จะเป็นข้อแรกที่เกมนี้เริ่มฉายแววว่าต้องใช้สมองในการฝ่ามันไปให้ได้
“011111100000001000011110000000100000001001111110”
“และคำใบ้ที่คุณนากามูระมอบให้มีเพียงสิ่งเดียว คือ กระดาษใบเล็กๆ ใบหนึ่งที่มีลายมือของเขาเขียนไว้ว่า...”
“16 - 4”
ติดต่อการอัพเดตตอนใหม่ : www.facebook.com/allornonetheauthor
จากผู้แต่ง : สวัสดีครับผู้อ่านทุกคน เย้เย้ พรุ่งนี้ผมจะได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดแหละ เย้เย้ อิจฉาใช่ม้า เที่ยวทะเลตอนฝนตก เอากันให้เหงาตายกันไปข้างนึงเลย ฮ่าฮ่าฮ่า วันนี้มีจะเรื่องจะบอกเยอะมาก แต่ก่อนอื่น มีคอมเมนท์ถามว่าเวลาในเรื่องผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว อยากตอบว่าผ่านมาน้อยมาก ถ้าเทียบกับเวลาในโลกชีวิตจริงนี่ประมาณ 10 วันเท่านั้น 55555555555 หลายคนอาจงงว่าเฮ๊ย สองร้อยกว่าตอนนี่สิบวันเองเหรอ คือคิดดูดิ ตั้งแต่เฟี๊ยตกลับมาบนพื้นดินจนถึงตอนนี้ มันกินเวลาแค่วันครึ่งเองนะ ซัดไปหลายสิบตอน งี้แหละ คนแต่งขี้โม้ต้องทำใจ 55555555555555 อีกอย่าง มีคนเมนท์ว่าเขินคนแต่ง คนแต่งก็อยากบอกเหมือนกันนะว่าเวลาที่คนอ่านมาเมนท์คนแต่งก็เขินนะ โดยเฉพาะตอนที่รู้สึกได้ว่าความรู้สึกของเรื่องมันสื่อไปถึงคนอ่านได้ คนแต่งจะฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เข้าเรื่องสำคัญ TLW จะครบรอบสองปีในวันที่ 10 สิงหาคมนี้ คนแต่งเลยมีกิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ มาให้ร่วมสนุกกัน แต่ถ้าทำแล้วแป้ก ผมก็จะแกล้งลืมไปเฉยๆ แล้วกันนะ เดี๋ยวหน้าแตก กติกาตามด้านล่างเลยค๊าบบบ
กิจกรรม : สุขสันต์วันเกิด TLW อายุ 2 ขวบ
1. ผู้อ่านที่สนใจเข้าไปในหน้านิยาย TLW ของเว็บเด็กดี (หาไม่เจอเสิดกูเกิ้ลเลย) แล้วกดเขียนคำนิยมให้กับนิยายเรื่องนี้ตามใจชอบ (เฉพาะเด็กดีนะ เล้าเป็ดทำไม่ได้ เพราะคอมเมนท์มันจะรันไปเรื่อยๆ ไม่เหมือนคำนิยมในเด็กดี)
2. หลังจากเขียนคำนิยมเสร็จ ให้ผู้เข้าร่วมกิจกรรมส่งอินบ๊อกซ์ส่วนตัวมาที่เพจ (ลิ้งค์อยู่ข้างบน) โดยบอกชื่อที่ใช้เขียนคำนิยมในเด็กดี เพื่อที่ใช้ติดต่อกลับในกรณีที่ชนะ
3. ผู้แต่งจะเลือกคำนิยมที่ถูกใจที่สุดขึ้นมา 1 รางวัล และมอบของรางวัลให้ แต่ถ้าชอบหลายคำนิยมก็จะมอบหลายๆ รางวัลก็ได้ ตามใจคนแต่ง 55555
4. คำนิยมที่ถูกใจไม่มีข้อกำหนดตายตัว แค่อ่านแล้วรู้สึกว่าผู้อ่านมีความชอบและผูกพันกับนิยายเรื่องนี้จริงๆ เน้นที่นิยายนะครับ ไม่ต้องมาแอบชมว่าคนแต่งน่ารัก เพราะคนแต่งจะเขิน (ใครจะชมเมิ้งงงง)
5. ถ้าคนร่วมกิจกรรมไม่ถึง 10 คำนิยม ถือว่ากิจกรรมนี้ล่ม ยกเลิก 5555555555555
6. ปิดกิจกรรมวันที่ 10 กันยายน ให้เวลาหนึ่งเดือน เพราะคนอ่านนิยายเรื่องนี้น้อย บางคนอ่านแค่เดือนละครั้ง สองเดือนครั้ง คนแต่งเข้าใจ และรอได้
7. ของรางวัลที่หนังสือ 1 เล่ม ที่ผู้แต่งจะเลือกให้ผู้ชนะ โดยให้ผู้ชนะเลือกหมวดหมู่มาให้ เช่น อยากได้หนังสือท่องเที่ยว ผู้แต่งจะเลือกหนังสือท่องเที่ยวที่ชอบให้คนชนะหนึ่งเล่ม โดยแล้วแต่คนชนะว่าอยากได้หนังสืออะไร เช่น หนังสือท่องเที่ยว จิตวิทยา การลงทุน ประวัติศาสตร์ นิยาย สาระ พระไตรปิฎก หรืออาจจะบอกเป็น หนังสือที่อ่านแล้วฟินที่สุด หนังสือที่ดีที่สุด หนังสือที่อ่านแล้วมีกำลังใจใช้ชีวิตต่อที่สุดก็ได้ ให้โจทย์มา เดี๋ยวผู้แต่งจะไปหามาให้
ขอบคุณครับ :D
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
รอศุกร์หน้าอีกละช่ายม๊า
-
กำลังคิดว่าใช่ binary code หรือเปล่านะ เห็นแล้วลายตามากเลยเลข0110เนี่ย
-
เห็นเลขพวกนี้แล้วนึกถึงหนังเรื่องWANTED. ที่แองเจลิน่า โจลี่แสดงเลย ในเรื่องจะมีเครื่องทอผ้าแห่งโชคชะตา(กรรม)อยู่ แล้วจะถอดความเนื้อผ้าออกมาเป็นรหัสแบบนี้แหละค่ะ แล้วแปลเป็นตัวอักษร ระบุชื่อคนที่โชคชะตาต้องการให้ตาย แต่คำใบ้นี่ไม่รู้อะ สงสัยโจทย์นี้จะไม่เกี่ยวกะหนัง5555555
-
:mew1: :pig4:
-
ตามอ่านมาจนทันตอนล่าสุดแล้ว
ขอชื่นชมความพยายามของผู้แต่งมากๆ จากที่สังเกตุ ช่วงเริ่มแรกนั้นแทบจะลงให้อ่านทุกวัน
พอมาช่วงหลังๆ ก็นานนิดหนึ่ง แต่ก็ไม่ทิ้งคนอ่านให้รอเก้อ ถือเป็นข้อดีที่น่ายกย่องมากๆ
นิยายเรื่องนี้ มีอายุ 2 ปีแล้ว แต่การเดินทางของตัวละครนั้นยังไม่ถึงครึ่งทาง แสดงว่าเนื้อเรื่องที่วางไว้คงประมาณ 1000 ตอนแน่ๆ :hao7:
ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมถึงต้องนำมาไว้ที่ห้อง นิยายที่แต่งจนจบแล้ว เพราะถ้าไม่ใช่คนที่เคยอ่าน โอกาสที่จะเข้ามาอ่านต่อนั้นน้อยมาก เลยมีผลทำให้มีคอมเม้นต์น้อยไปด้วย ใจจริงถ้าผู้แต่งยังแต่งต่อไปเรื่อยๆแบบนี้ อยากให้นำกลับไปไว้หน้าห้องเหมือนเดิม อย่างน้อยน่าจะดึงคนมาอ่านได้มากขึ้น
สุดท้ายนี้ขอเป็นกำลังใจให้คนแต่ง ช่วยอย่าทิ้งเรื่องนี้ไปกลางคันนะจ๊ะ :hao6: :hao6:
-
เพิ่งเข้ามาได้อ่านค่ะ หลังจากนิยายเรื่องนี้ลงไป2ปี ช้าไปไหนว่ะแกอ่ะ ฮืออออ :o12:
แัจจุบันยังอ่านถึงแค่ 60 หน่อยๆ สนุกมากๆๆๆๆ ชอบลายละเอียดทุกๆอย่างที่ใส่ไป
แก้เบื่อนิยายรัก มหาลัยได้มากกกเลยทีเดียว
ชอบหมด ทั้งการ์ด ทั้งเกม ทั้งตัวละคร อ่านไปเหมือนโลกอีกโลกนึง โลกของเกม
มันโคตรมีเสน่ห์เลยให้ตายสิ คนเขียนเก่งมากๆ เป็นกำลังใจให้แต่งให้ถึงตอนจบนะ o13
-
ไม่ได้เข้ามาอวยพรวันเกิดเลย
ย้อนหลังละกันเนอะ ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง ได้เจอะเจอแต่คนมีบุญคอยค้ำจุนชีวิตไม่มีอุสรรคไดๆ คลาดแคล้วจากปวงภัย คิดสิ่งได้ให้สมปราถนาในสิ่งที่ดีทุกประการครับ
เรื่องสนุกมากชอบครับติดตามตลอดเลย
-
คิดถึงจัง
-
เมื่อไร เฟี๊ยตจะตื่น 555555 แบบไม่มีอะไนจะเม้นอ่ะ รอๆๆ :katai5:
-
เพิ่งเข้ามา ไม่ทันเล่นเกมเบยยย
-
ดันนนนนนน
-
ยังไม่มาอีกอ่ออออ
-
ยินดีด้วยกับนิยายที่ครบรอบสองปี
เป็นเวลาที่ยาวนานมากเลยนะคะ
ถึงแม้เราจะเพิ่งเข้ามาอ่าน
แต่ก็รู้สึกได้ถึงความทุ่มเท่ของคนเขียน
และเราก็ชอบเรื่องราวที่ถ่ายทอดออกมามากๆ
เป็นแฟนตาซี เป็นออนไลน์ เป็นyaoi รวมทุกสิ่งที่เราชอบ
จะเป็นกำลังใจ และติดตามอ่านต่อไป
คนเขียนอย่าท้อนะ ให้รู้มีหนึ่งกำลังใจ
ที่ส่งให้เสมอ เรื่องนี้สนุกมากจริงๆคะ
-
ส่วนตัวเราชอบนิยายเรื่องนี้มากๆเลยนะ
ขอบคุณสำหรับเนื้อเรื่องดีๆ
ปริศนาที่เอามาแต่ละอันเราแบบ...งง555
รอตอนต่อไปอยู่น้าาาา
-
เค้ามารอนะ :call: :call: :call: :call:
-
อาทิตย์นี้จะมามั้ยนะ
-
คิดถึงจัง
-
พึ่งตามอ่านทัน 55
เราเห็นเรื่องนี้มานานมากแล้ว จำได้ว่าอ่านตั้งแต่ตอนแรกๆ แต่ว่าไม่ได้อ่านต่อเพราะไม่มีเวลาว่างมาอ่านแบบเจาะ
เราเป็นคนชอบนิยายแนวนี้มาก
จะสนใจเป็นพิเศษถ้าเกี่ยวกับเกม ยิ่งไม่เน้นเรื่องความรักด้วยยิ่งชอบ รักที่สุดคือเอาเรื่องฮันเตอร์ ฮันเตอร์มาเป็นแรงบันดาลใจนี่ล่ะ ชอบมาก 555
เราชอบปริศนาของคุณนะ ให้คำใบ้ไว้เยอะเลย ลองทายไว้ในใจแล้วอ่านต่อมันสนุกดี เหมือนได้เล่นกับคนอ่านด้วย
ไม่ใช่แบบ อมยิ้มแล้วมาเฉลยทุกอย่างตอนท้ายอย่างเดียว
เราอยากจะบอกุณว่า คุณอย่าน้อยใจไปเลยเรื่องที่คนเม้นน้อย คุณควรจะสนใจแต่ละคนที่เม้นมากกว่า แต่ละเม้นของนิยายคุณมีคุณภาพมาก ยาวเฟื้อยเลยแต่ละคน เท่าที่อ่านมาตั้งแต่ต้นนะ
ส่วนเรื่องสั้นไม่สั้น เราไม่ค่อยซีเรียสเท่าไหร่ เพราะเราเน้นความสนุก ปลื้มปริ่มใจมากความรู้ในเรื่องอย่างแน่น
ขอให้เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ต่อไปนะคะ
เป็นกำลังใจให้ :กอด1:
ปล.ลดเรื่องอีโมท้ายตอนลงนิดนึงนะคะ คือเวลาไปข้างนอกใช้เน็ตแล้วมันไม่ค่อยดี เข้ามาอ่านยากมาก ต้องกด;wap2ตลอด 555
-
:really2: มาเรวๆน๊าาา :really2:
-
ยังไม่มาต่ออีกหรอ :serius2: :ling1: :katai1:
-
คิดึงจังเลยยยยยยย :hao5:
-
หายไปไหนน้า
-
:really2: รอ ร๊อ รอ รอ :really2:
-
คิดถึงจังงงงง คิดถึงจิมๆๆๆๆๆ :m15:
-
:mew2:รออยู่ครับผม
-
:really2: รอต่อปายยย :really2:
-
อุ๊ย ตอนแรกรู้สึกผิดมาก ที่อ่านตอนล่าสุดแล้วก็ไม่ได้เข้ามาดูอีกเลย พอวันนี้ว่างเข้ามาอ่านนี่ตื่นเต้นเลยค่ะ ไม่ได้แวะมาเกือบสองเดือน ป่านนี้พิชิตวิหารกันได้แล้วมั้ง อ้าว... ยังตอนเดิมอยู่เลยเรอะ!!!!!
แหมมมม เค้าป่าวทวงนิยายนะตัว แต่อยากอ่านมากเลยขอบอก แบบว่าคนแต่งหายไปไหนคะ กลับมาส่งข่าวทีเต๊อะ คนอ่านคิดถึงงงงงงงงงงงงงงง :ling1:
-
รอนะฮะ
-
คิดถึงจังงงงงงงง
-
เป็นไปตามชื่อเรื่อง เรากำลังสาปสูญ คนแต่งหายไปไหนอ่ะ คิดถึงงงงงงงงงง
-
หายไปหนายยย
-
คิดถึงนะคะ ตามอ่านจากทั้งในเด็กดีและก็ในเล้าเลย
ยังรอให้มาต่ออยู่เสมอนะคะ >< อย่าพึ่งลืมนิยายเรื่องนี้เลยน้า
-
แวะมาให้กำลังใจครับ ปกติจะอ่านอย่างเดียว และก็อ่านแต่นิยายที่จบแล้ว คือไม่อยากขาดตอนน่ะ ชอบนิยายเรื่องนี้มากๆๆๆ มาเม้นท์ช้าไม่ว่ากันนะ ดูแล้วคนแต่งอนาคตแต่งนิยายยังไปได้อีกไกลเลย อย่าทิ้งซะละ เอาเข้าจริงๆผมเอาไปเทียบชั้นแฮรี่บพอร์ทเตอร์เลยนะ ถ้าจินตนาการให้ล้ำกว่านี้ใช่เลย นี่สมัครสมาชิกมาตอบอย่างเดียวเลยนะเนี่ย
-
ยังไม่มาอีกเหรอ :call: :call: :call: :z3: :z3: :z3:
-
จะหายไปอีกจิงๆหรา เสียใจนะ
-
ยังรออยู่นะ:)
-
ลมหนาวมาแล้วน้าเฟี้ยตธัน :mew2:
-
ยังไม่มา :m15: :m15: :hao5:
:call:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ สนุกมากๆ แต่งเก่งมากเลยค่ะ
วันไหนที่คิดถึงเรื่องนี้ อย่าลืมมาแต่งต่อนะคะ หวังว่าจะมีโอกาสอ่านตอนต่อไป :กอด1:
-
รออยู่เสมอนะคะ ><
-
พึ่งมาอ่าน รวดเดียวเกือบสองร้อยตอน orz
จะบอกว่าอยากพิมพ์ให้กำลังใจท่านแต่ตอนต้นเลยทีเดียว อยากให้ท่านเขียนมันจนถึงตอนจบนะคะ สู้ๆ สนุกมากๆ ชอบอ่านวาย ชอบอ่านแฟนตาซี ชอบอ่านเรื่องยาว มันอยู่ในนี้หมดเลย ขอบคุณที่พยายามมาจนถึงขนาดนี้ อยากให้ไปต่ออีก จะรอเสมอ ^_^
-
เข้ามาสวัสดีปีใหม่ค่ะ
ยังไงก็ยังมีคนรออ่านต่ออยู่จริงๆนะคะ โฮวววววววว :o12:
-
ถึงจะปีใหม่แล้วแต่เราก็ยังรออ่านอยู่เสมอนะคะ
คิดถึงคนเขียนกันตัวละครทุกตัวเลย มาไวๆน้า~
-
ในที่สุดเราก็หาเจออสักที :hao5: นิยายเรื่องนี้เคยอ่านนแล้วจะกลับมาอ่านอีกสักรอบเนอะ รู้สึกยัดจดจำเรื่องราวได้คร่าวอยู่เลย
-
เรื่องนี้คงไม่มีต่อแล้วละ ดูดิ ป่านนี้คนแต่งนังไม่มีแรงมาแต่งต่อเบยยยย เฮ้ออออ ทรมาณจัง อารมมันคั่งค้าง 5555555 :o12: :katai1: :seng2ped:
-
ครั้งแรกสำหรับการตอบกระทู้... นิยายเรื่องแรกที้ตอบ...
ก่อนอื่นเลยต้องแนะนำตัว ว่าเป็นนักอ่านใหม่ ที่เพิ่งเข้ามาอ่าน และอ่านรวดมาจนถึงตอนล่าสุด ต้องขอโทษที่เพิ่งจะมาตอบนะคะ นี่สมัครเพื่อมาคอมเมนท์ให้คุณนักเขียนเลย ❤ ขอบคุณสำหรับนิยายที่สนุกมากๆเรื่องนี้ค่ะ อ่านมายาวๆแบบไม่มีเบื่อเลย อ่านแล้วหยุดไม่ได้ เนื้อเรื่องน่าติดตามมากๆ
คุณนักเขียนปูเรื่องไว้ดีมาก เนื้อหาก็ดี ภาษาก็ดี อารมณ์ก็ดี อ่านแล้วรู้สึกไปด้วยตลอด ฮืออออออออออ มีความสุขมากที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ อาจเป็นเพราะเราเป็นคนที่ชอบอ่านความเป็นมา ชอบอะไรแบบค่อยเป็นค่อยไป รู้สึกเหมือนเป็นหนึ่งในตัวละครที่อยู่ใกล้ๆและคอยมองพัฒนาการของเฟี้ยต ได้มองเห็นนิสัย รวมถึงทะเยอทะยาน เฟี้ยตเป็นคนที่น่าค้นหาจริงๆ เป็นคนที่ถึงแม้ว่าตัวเองจะฉลาดอยู่แล้วแต่ก็พยายามต่อยอดสิ่งที่ตนมี เป็นอะไรที่น่านับถือและเอาเป็นแบบอย่าง (อยากขยันได้อย่างเฟี้ยตบ้าง) o13 พอยิ่งได้อ่านไปเรื่อยๆยิ่งรักเฟี้ยต รู้สึกผูกพัน จริงๆชอบตัวละครทุกตัวที่คุณนักเขียนสร้างขึ้นมามากๆ ชอบมากโดยเฉพาะไบเบิ้ล นี่แอบรู้สึกเสียดาย ถ้าสมมติวันหนึ่งเฟี้ยตไม่ได้เล่นเกมส์ต่อ และจะไม่ได้เจอไบเบิ้ลอีก อยากให้ไบเบิ้ลมีตัวตนจริงๆไม่ใช่แค่สิ่งที่อยู่ในเกมส์ ไม่ใช่แค่การ์ด ไบเบิ้ลเป็นอีกสิ่งที่ช่วยขับเคลื่อนและคอยสนับสนุนเฟี้ยต อยากให้เป็นเพื่อนกันนอกเกมส์ได้ด้วย ฮืออออ อ่านคอมเมนต์แล้วงงไหม คือมีอะไรอยากบอกเต็มไปหมดเลยค่ะ แต่เรียบเรียงไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะบอกอะไรก่อนอะไรหลัง นี่บอกผสมๆมั่วๆไปหมดเลย 55555 หวังว่าจะมาต่อนะคะ แก๊งไร้ชื่อนี้เพิ่งเริ่มต้น อยากรู้ว่าพวกเขาจะพิชิตคาสิโนนี้ไปได้ยังไงและหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ถ้ากุญแจอย่างกันต์ได้ทำหน้าที่ แล้วเฟี้ยตและธันจะแกร่งขึ้นขนาดไหน
ขอคอมเมนต์เท่านี้ก่อนแล้วกันนะคะ จะรอและเป็นกำลังใจให้ค่ะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะที่เขยนิยายดีๆมาให้อ่าน
อ่านนิยายเล้าเป็ดเกือบทุกเรื่อง (ที่ตัวเอกไม่งี่เง่า)
ขอบอกว่าชอบเรื่องนี้มาค่ะ เพราะนอกจากจะได้อ่านเรื่องราวของตัวละครแล้ว
ยังได้สอดแทรกความรู้ด้านสมุนไพรศาสตร์ วิทยาศาสตร์ แบบเนียนๆ
แสดงถึงความตั้งใจของนักเขียน ที่หาข้อมูลในการเขียน ไม่ใช่เอาแต่เขียนเล่าเรื่องของตัวละครอย่างเดียว
ส่วนตัวเป็นคนชอบอ่านหนังสือหลากหลาย นิยายเรื่องนี้เหมือนการอ่านหนังสือหลายประเภท อย่างละนิดละหน่อย
กระตุ้นให้กลับอ่านหนังสืออีกรอบ ว่ามันใช่แบบนี้เปล่าหว่า 5555
สุดท้ายจะติดตามผลงานต่อไปค่ะ แต่อาจเม้นไม่บ่อย แต่จะเป็กำลังใจให้มาต่อไวๆ นะค่ะ
-
มาชวนไปวัดกันวันทร์ป่ะเฟี้ยตธัน ไปกะน นี้มานัดล้วงหน้าเลยนะ
-
มารอค่ะ เข้าใจถึงการดำเนินเรื่องค่ะ แต่ก็อดลุ้นไม่ได้ว่า เมื่อไหร่ ธันกับเฟียตจะรักกันจริงๆสักที!!!!! ได้กันแล้วนะ(แม้เฟียตจะลืม แม้จะเป็นยัยมัทนาก็เหอะ) แต่แบบว่ารักกันไวหน่อยเน้อออ เริ่มจียกันได้แล้วววว
ป.ล ผู้เขียนอย่าคิดมาก เราแค่เพ้อ เพราะลุ้นมากไป อิอิ
-
อ่านมานาน แต่เพิ่งสมัครเว็ปได้เพราะอายุไม่ถึง เนื้อเรื่องสนุกมากเลย อธิบายละเอียดไม่งง แล้วก็ใช้คำกระชับ เข้าใจง่าย เป็นกำลังใจให้ เรารออยู่เน้อ o13
-
เรานังรอเรื่องนี้อยู่น้า และจะรอเสมอ มาต่ออีกน้า
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว โดยส่วนตัวชอบอ่านนิยายแฟนตาซี แล้วก็ชอบนิยายวายด้วย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีนิยายแฟนตาซีวายมาก่อน ชอบเรื่องนี้มากๆ ค่ะ เสียดายที่รู้จักช้าไปหน่อยจะได้เข้ามาให้กำลังใจคนแต่ง เราถือว่าเป็นนิยายที่ละเอียดมากกก เราค่อยๆซึมซับความรู้สึกของตัวละครทุกตัวไปอย่างช้าๆ ความรักที่ค่อยผลิบานของเฟี๊ยตและธัน มิตรภาพของทั้งสามคน เราสามารถมองเห็นความเปลี่ยนแปลงนี้ไปอย่างช้าๆ เหมือนการได้เห็นการใช้ชีวิตจริงๆ ของพวกเขา เรารู้สึกผูกพันกับตัวละครทุกตัวมากๆ และตัวคนแต่งเองด้วย เราขอชื่นชมเลยนะคะที่สามารถแต่งมาได้ขนาดนี้ คุณเก่งมากๆ เลยค่ะ นิยายแนวแฟนตาซีต้องเป็นคนที่ชอบจริงๆ ถึงจะสามารถอ่านได้ เพราะว่ามันยาวจริงๆ ค่ะ ถึงแม้ว่าคนแต่งจะไม่ได้แต่งต่อแล้ว. เราก็อยากเข้ามาเม้นชื่นชมในความพยายามและความรักในการแต่งนิยายของคนเขียนจริงๆนะคะ ปรบมือให้ค่ะ o13 :mew1: :L2: :pig4:
-
เราชอบนิยายเรื่องนี้มากกกก คือตอนแรกเคยเข้ามาอ่านตอนโพสใหม่ๆ แล้วก้หยุดอ่านไป #อย่าโกรธกัน คือบอกตรงๆวาาเนื้อหานิยายเยอะมากกก แบบมากกกก ตอนเเรกเลยหยุดอ่านไปก่อนแล้วตอนนี้เราบอกตรงๆว่าติดนิยายเรื่องนี้มากจริงๆ อ่าน3 วัน 204 ตอน นิยายเรื่องนี้สนุกจริงๆ
-
ชอบบบ เป็นนิยายแฟนตาซีที่แบบอ่านง่ายไม่งง ปกติเวลาแต่งนิยายในโลกเกมส์แบบนี้เราว่ามันยากอ้ะ แล้วแบบไม่ค่อยสนุก มันงงๆมากกว่า รอออ. คนเขียนต่อไป o13 o13 :กอด1:
-
:serius2: จบแล้วววหรือ สนุกมากค่ะ แต่จบจริงๆหรือ
-
เข้ามาดูอีกครับ
-
เป็นการอ่านนิยายที่โหดมากสำหรับคนป่วยอย่างเราในตอนนี้ คือตนอรกแค่จะหานิยายอ่านเล่นฆ่าเวลาไง อ่านไปอ่านมาติดหนักมากก อ่านจบใน 2 วันเฉยเลย คือมันสนุกมากกกกก ชอบที่มันมีรายละเอียดย่อยๆให้อ่านเยอะมาก ไม่ใช่เข้าเกมมาเจอการ์ดโกงแล้วเทพเลย ตัวละครทุกตัวค่อยๆมีพัฒนาการมาด้วยกัน เหมือนเราได้มองดูเขาเติบโตเลยอ่ะ ยิ่งเป็นนิยายวายยิ่งชอบบบบ คือจะหานิยายวายแฟนตาชีอ่านนี้ไม่ง่ายเลย ส่วนใหญ่ถ้าจะอ่านแฟนตาชีวายก็นู้นเลยยย จีนกำลังภายในมาเลย ไม่ก็แนวย้อยยุคไปเลยย แต่ก็ยังน้อยมากอยุ่ดี แต่เรื่องนี้คือตรงใจมากกกก ปกติเราอ่านนิยายทุกแนวอยุ่แล้วไง บอกเลยว่าเรื่องนี้เป็นนิยายที่รักษาแนวทางเรื่องไว้ดีมากๆอ่ะ เพราะนิยายที่เป็นเกมออนไลค์แบบนี้อ่านไปอ่านมาคนแต่งพาออกทะเลไปไกลตลอด อาจเพราะมันต้องใช้จินตนาการสูง รวมถึงในเกมอะไรก็เกิดขึ้นได้ไปอีก แต่พอมาอ่านเรื่องนี้เราเชื่ออ่ะ มันดูเป็นไปได้ไปหมด อีกทั้งยังเดาตอนต่อไปยากมากกกก คือเราไม่เคยเดาตอนต่อไปถูกจังๆเลยสักครั้ง มันทำให้อยากอ่านตอนต่อไปเรื่อยๆๆ ไม่มีที่สิ้นสุดอ่ะ เราอานกให้คนเชียนกลับมาแต่งต่อไวๆ รู้อยุ่ว่าคนเขียนอาจมีงานล้นมือ อาจไม่ว่างต้องทำอะไรหลายๆอย่างในโลกภายนอก แต่ในโลกของนิยายเราก็อยากให้มันเดินต่อไป อาจจะมาเขียนนานๆครั้ง หรือค่อยๆทะยอยเขียนเก็บเป็นสต๊อคเอาไว้ก็ได้ค่ะ แต่อยากให้กลับมาอัพอีก เดือนละตอนก็ยังดี นี้เราว่าจะกดติดตามในเด็กดีทิ้งไว้ แบบถ้าคนเขียนกลับมาอัพวันไหนนี้จะรีบเข้าไปอ่านเลย อยากให้เฟียตกับธันรักกันไวๆ ต่างคนต่างหวั่นไหวมาหลายตอนล่ะ ยิ่งธันนี้คือรักเฟียตไปแล้วมั้ง 5555 อยากอ่านต่อแล้วค้าาาาา ปดติไม่ค่อบเม้นอะไรยาวๆในเล้า ยิ่งชอบอ่านในหมวนิยายจบแลเวด้วยยิ่งไม่ค่อยเม้นเท่าไร แต่เรื่องนี้อยากอ่านต่อจัดไง มาม่ะๆๆ มาต่อได้ล่ะ คนอ่านจิลงแดงแว้วววว 55555
ปลาลิง.อย่าปล่อยให้คนอ่านตาดำๆค้างคาเลย เดียวจินอนไม่หลับเน๊อออออ
-
ยังรออยู่นะเฟียต :mew6: :mew6: :mew6:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ อ่านซ้ำๆ 4-5 รอบแล้ว แต่ไม่เคยเม้นเพราะไม่ได้สมัคร TT
ยังรออ่านอยู่นะคะ คิดถึงเฟี๊ยตตตตต
:monkeysad: :monkeysad:
-
เอ๋~~. ไรท์เตอร์ไปไหนนรร~~ :hao7:
-
อยากอ่านต่อมากๆ รอนะ
-
ทำไมขึ้นในกระทู้ว่าโพสต์จบแล้วทั้งๆ ที่มันยังไม่โจบบบบบบบบบบบบบ :hao5:
อ่านมาก็ยังแปลกใจหน้านิยายจะหมดแล้วแต่การเดินทางยังไปไม่ถึงครึ่งเลย
สุดท้ายหายไปซะดื้อๆ แต่ดันมาอยู่ในนิยายที่จบแล้ว เออเฮ้ยย งง
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายที่แต่งมาให้อ่านจ้า หายากมากนิยายผจญภัยที่เป็นแนวชายรักชาย :impress2:
-
ปีนึงผ่านไปก็ยังรอ เราเชื่อว่าวันนึงคนเขียนจะกลับมาต่อเรื่องนี้จนจบ
เราจะรอเสมอนะ นานแค่ไหนก็จะรอนะ รีบกลับมาต่ออีกไวๆเลยนะคะ
-
:hao5: :hao5: :hao5:คนเขียนหายสาบสูญ
:o12: :o12:เสียใจ
นิยายเรื่องนี้เป็นหนึ่งในเรื่องชอบเป็นนิยายที่สนุกยิ่งตอนล่าสุดที่ลงลุ้นว่าจะแก้ยังไงและเจอปัญหายังไงอีกแต่คนเขียนหายไปแล้วเป็นเรื่องน่าเศร้าที่อยู่ในหมวดนิยายจบแล้วทั้งๆที่ยังมีเรื่องราวมากมายต่อจากนั้นแต่ก็ดีใจที่คนเขียนได้เขียนจนถึงขนาดนี้คนเขียนอาจจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วเพราะผ่านมานานแล้วแต่ก็ขอบคุณที่เขียนให้พวกเราได้อ่านได้จินตนาการขอบคุณถึงแม้จะไม่จบแต่ก็เป็นเรื่องราวดีๆถึงแม้จะผ่านมานานแล้วแต่ก็หวังว่านักเขียนจะมาต่ออีกรอเสมอแม้ไม่ได้รับการตอบรับแต่ก็ขอบคุณจริงๆ :3123: :3123:
-
รออยู่นะคะ อยากจะอ่านต่ออีก
-
รู้สึกค้างงงงงมาาากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รู้ว่าคงม่มาแต่งต่อแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมเข้ามาส่องประจำเลยหน๊าาาาาตัวเรา
:ling2: :ling2: :ling1: :ling1: :ling1: :mew6: :mew6: :hao5: :hao5: :hao5:
-
อ่านเรื่องนี้ครั้งแรกตอนอยู่มอปลาย ตอนนี้ปีสองจะปีสามแล้ววว แต่ก็ยังรออยู่นะครับ :impress2: :impress2:
-
อ่านเรื่องนี้ตั้งแต่ม.2 ตอนนี้ม.5แล้ว ก็ยังรออยู่นะคะอยากอ่านมากๆเลย จะไม่มาต่อจริงๆหรอคะ เรารักเรื่องนี้มากเลยะ :hao5:
-
เฝ้ารอนานมาก อ่านซ้ำไปซ้ำมา :sad4:
-
เพิ่งได้มาอ่่นเรื่องนี้ อ่านแบบรวดเดียวจบ อยากจะบอกคนเขียนว่า เขียนนิยายได้ สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(ก.ไก่แปดร้อยล้านตัว)
ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นการเขียนนิยายครั้งแรก เพราะเขียนได้ดีมากจริงๆค่ะ ไม่ได้พูดโอเว่อร์นะคะ แต่เขียนสนุกมากจริงๆ
ปกติแล้วไม่เคยอ่านนิยายแนวเกมเลยนะ ตอนแรกกะจะกดออกละ แต่แบบเหมือนมีอะไรมาดลใจอ่ะ ให้ลองอ่านดู แล้วคือไม่ผิดหวังเลย ทั้งสนุกทั้งได้สาระ ได้จินตนาการ ความรู้ ปริศนา หรือเรื่องรายละเอียดยิบย่อยเรื่องอื่นๆ
ในด้านความรักก็เขียนได้ลึกซึ้งมากๆอ่ะ อ่านแล้วอินตามทุกตัวอักษร คืออยากจะบอกว่าครบเครื่องจริงๆ เป็นนิยายที่อ่านแล้วได้อะไรมากกว่าอ่านนิยาย คือมันผูกพันธ์กับตัวละครไปด้วย คอยลุ้นคอยเชียร์ บางทีก็ลองแก้ปริศนาไปพร้อมๆกับเฟี๊ยต แต่ส่วนใหญ่แก้ไม่ค่อยได้ ไม่ฉลาดเท่่เฟี๊ยต 55555555
คือแค่ตัวละครยังเก่ง ฉลาด มีไหวพริบอะไรขนาดนี้ แล้วคนแต่งนี่ คงเก่งมากๆเลย แอร๊ยยยย >0</~~~
แอบเสียดายนะคะ ที่จะไม่มาต่อแล้ว (หรืออาจจะมาน๊าาาา) ยังคงหวังและรอนะ คือเป็นคนไม่ค่อยซื้อหนังสือ แต่บอกเลยว่าถ้าคนเขียนแต่งจบแล้วทำเป็นหนังสือคือเปย์แน่นอนอ่ะ คือมันสนุกๆมากๆจนอยากเก็บไว้ มันดีมาก อ่านแล้วคือดีจริงๆ โอ๊ยยยย ไม่รู้จะพูดยังไง 555555
งื้ออออ ยังไงก็หวังนะคะ หวังให้คนเขียนกลับมาแต่งให้อ่านต่อ นิยายสนุกๆอย่างนี้ เสียดายแย่เลย *^*
แล้วอยากบอกว่า อย่าดูถูกตัวเองเลยนะ นิยายพี่สนุกๆมากจริงๆค่ะ =)
:กอด1: :L2:
-
พึ่งตามอ่านจนทัน ชอบนิยายแนวนี้มากครับ
แล้วคนเขียนหายไปไหน รีบมาต่อนะครับ
คุณแต่งได้ดีมาก :man1: :hao7:
-
ทำไมมันขึ้นว่านิยายที่จบแล้ว :katai5: :katai5: :katai5: ยังไม่รักกันแบบเปิดเผยเลยยยย :hao5: :angry2:
-
เพิ่งจะตามทัน สนุกกกกกก แต่ตอนนี้.... ค้างเน้อออ
เป็น กลจ. ในการแต่งนะฮับ รออยู่วววว :sad4: :sad4:
-
งือออ รีบมาต่อเร็วๆนะครับบ
:hao5: :hao5: :hao5:
รออ่านจนทนไม่ไหวแล้วว
-
นี่คือ? จบแล้วหรอครับ? ไม่เข้าใจครับ ผมไม่ได้จะติติงอะไรนะครับ แต่การที่คุณผู้แต่งแต่งไม่จบแต่ขึ้นว่าเป็นนิยายที่จบแล้ว มันไม่แฟร์กับผู้อ่านนะครับ ที่ค้างคากับการดำเนินเรื่องแบบนี้หลายคนรอมาเป็นปีๆ ผู้แต่งน้อยใจที่คนอ่านคนตอบน้อยอันนี้ผมเข้าใจนะครับแต่การเป็นนักเขียนที่ดีคุณต้องเขียนและดำเนินเรื่องให้จบ ให้เป็นบทสรุปของตัวละคร ไม่ใช่ดูถูกคนอ่านแบบนี้เลย คนที่ติดตามตลอดก็คอยให้กำลังใจคุณเสมอ ถ้าผมเริ่มอ่านตั้งแต่ปีที่คุณแต่งผมก็คงเข้ามาให้กำลังใจแต่ผมพึ่งเข้ามาอ่านเลยพึ่งมาเข้ามาคอมเม้น ผมตั้งใจอ่านตั้งแต่เริ่มจนติดตามการดำเนินเรื่องจนถึงตอนนี้แต่ซึ่งใช้เวลาหลายวันมาก ผมชอบนะเรื่องนี้ชอบมาก แต่กลับไม่มีการต่อบท ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดว่าการดำเนินเรื่องจะเป็นไปแบบนี้นะเพราะมันแปลกและไม่เคยเจอและข่วงแรกๆยอมรับว่าการดำเนินเรื่องยืดเยื้อมากแต่อ่านไปสักพักก็เข้าใจคนแต่งและดูน่าสนุกดีในตอนต่อๆไป จนถึงตอนนี้ที่คนแต่งดูถูกคนอ่านมาก เคยอ่านมาเป็นสิบๆเรื่องไม่มีเรื่องไหนที่ทำให้ผมเสียใจเท่าเรื่องนี้เลย เพราะความรู้สึกคือมันไม่มีการดำเนินเรื่องต่อในแบบที่ควรจะเป็น ไม่มีบทสรุป ผมรับได้ถ้าคุณมาต่อเป็นร้อยๆพันๆตอน ขอแค่คุณมาต่อ ผมไม่รู้ว่ากำลังใจทจากคนอื่นๆที่คุณได้รับมันน้อยหรือมากเกินไปทำให้คุณท้อหรือเหนื่อยกับการแต่งเรื่องนี้ต่อไป หรือมีภาระหน้าที่มากมายอย่างน้อยอยากให้มาอัพเดทบ้างว่าจะมาต่อแต่อาจจะนานๆทีบ้างไม่ว่ากัน แต่อย่าทิ้งผุ้อ่านและตัวละครแบบนี้เลยครับ แต่ถ้าเป็นผมผมจะแต่งเรื่องนี้จนจบแม้มีผู้อ่านเพียงหนึ่งคน เพราะอะไร? เพราะผมตั้งใจจะแต่งเรื่องที่ผมรักและตั้งใจแต่งมัน แต่คุณลืมแล้วหรอ ที่คุณบอกช่วงแรกๆว่าคุณอยากแต่งเรื่องนี้เพราะเป็นแนวที่คุณอยากแต่งคุณชอบคุณรักมัน หรือจริงๆคุณไม่ได้รักมันเลยกันแน่ไม่งั้นคุณคงไม่ทิ้งมันแบบนี้ คุณเก่งนะมีความคิดสร้างสรรค์ในการแต่งแต่ละตอนให้ดูน่าติดตามดูมีอะไรมากผมยังอยากมีจินตการที่ล้ำแบบคุณบ้างผมจะได้แต่งสักเรื่อง
ถ้าคุณผู้แต่งมาอ่านคอมเม้นนี้ ฝากเก็บไปคิดด้วยนะครับ ถ้าคุณอยากได้กำลังใจต่อผมอยากให้คุณมาแต่งต่อให้จบและผมจะรอและให้กำลังใจคุณต่อ แต่ถ้าคุณยอมแพ้ก็ให้ลบนิยายเรื่องนี้ไปเสียครับ คนอ่านคนต่อๆไปจะได้ไม่เสียความรู้สึกที่ต้องเสียเวลามาอ่านนิยายที่ผู้แต่งมาแต่งไม่จบแล้วทิ้งผู้อ่านไว้แบบนี้ ขอบคุณครับ
-
สวัสดีครับ ผมคือผู้แต่งเรื่องนี้นะครับทุกคน
ผมเองต้องขออภัยทุกท่านที่แต่งนิยายเรื่องนี้ไม่จบ
แถมยังเอานิยายมาอยู่ในห้องนิยายจบแล้วด้วย
ผมเองก็พยายามแจ้งเว็บมาสเตอร์ไปแล้วเรื่องย้ายห้อง
แต่ก็ไม่ได้ย้าย ผมก็ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วยแล้วกัน
ถามว่าผมรักนิยายเรื่องนี้ไหม
ผมรักมากนะครับ
ผมยังกลับมานั่งอ่านนิยายตัวเองซ้ำไปซ้ำมาเลย
ถามว่าผมอยากรีไรต์นิยายไหม
ตอบได้เลยว่ามากครับ
แต่ผมเองก็ไม่อยากจะรับปากหรือสัญญาว่าจะแต่งจนจบอีก
เพราะผมทำผิดไปแล้วหลายครั้ง
ผมไม่อยากที่จะเป็นคนผิดเรื่องเดิมซ้ำไปซ้ำมา
ผมกำลังจะเริ่มต้นรีไรต์นิยาย 10 ตอนแรกวันพรุ่งนี้ครับ
ผมเองขอไม่สัญญาหรือรับปากว่าผมจะแต่งจนจบอีก
สารภาพว่าพลอตมันยาวมาก
ประมาณ 1,000 ตอนได้
ไม่รู้ว่าไฟจะหมดไหม หรือจะตายก่อนหรือเปล่า (เพราะตอนนี้ก็แก่แล้ว 55)
เอาเป็นว่า
ผมไม่รู้ว่าจะรีไรต์เสร็จแล้วเริ่มลงเมื่อไหร่
หรือถ้ากลับมาแต่งอีกครั้งจะแต่งได้จนจบไหม
ถ้าคุณเข้าใจผมตรงประเด็นนี้
เราไปเจอกันที่ www.facebook.com/allornonetheauthor นะครับ
ผมจะอัพเดตความคืบหน้าที่นั่น
ขอโทษและขอบคุณทุกคนอีกครั้งครับ
ปล อ่านตลอดนะ แต่ไม่ได้เข้ามาตอบ เพราะคิดว่าถ้าใครสงสัยอะไรก็ถามไปในเฟสได้ เพราะผมตอบทุกคน แต่รอบนี้โดนด่าเลยเข้ามาตอบหน่อย 555555
-
สู้ๆนะคุณผู้แต่ง เป็นกำลังใจให้ :กอด1: :กอด1:
-
รอๆ :katai4:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านแต่รู้สึกสนุกมากๆๆๆๆ
ค้างมากกับ16-4 คืออะไร? รอเฉลยนะคะ
หลายๆปัญหาในเรื่องก็คิดไม่ออกเลย 5555
คนเขียนเก่งมากจริงๆ ความรู้หลากหลายมาก
เข้าใจเลยว่าทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย
แต่งนิยายไปด้วย ต้องเหนื่อยมากแน่ๆ
เห็นถึงความใส่ใจทุกรายละเอียดของคนเขียนเลย
เป็นกำลังใจให้แต่งต่อนะคะ สนุกจริงๆ
-
ดีใจมากกกกกกก :hao7:
คนแต่งมาแล้ว :laugh:
ขอบคุณมากนะคะที่ไม่ทิ้งเฟียตกับธันไปไหน
แล้วยังไม่ทิ้งคนอ่านไปไหนด้วย
เป็นกำลังใจให้นะคะ
อย่าพึ่งหมดไฟง่ายๆนะคะ เพราะเรามีถ่านค่ะ 5555
สู้ๆค่าา :กอด1:
-
เพิ่งมาได้อ่านนิยายเรื่องนี้สนึกมากเลยค่ะ
คนแต่งอย่าเพิ่งหมดไฟนะคะ สู้ๆ
เป็นกำลังใจให้นะคะ1000ตอนก็จะรออ่าน
สู้ๆนะคะ
-
ถ้าจะรีก็จะรอค่ะ เราเพิ่งมาอ่านเพราะชอบแนวเกมแฟนตาซีมาก เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
ฮือออ คนแต่งมีรีแอคแล้ว :hao5:
-
นิยายเรื่องใหม่ของผม : เกียร์สีขาวกับกาวน์สีฝุ่น
ขอผมแต่งนิยายรักสักเรื่องก่อนกลับไปรีไรท์ TLW นะครับ แหะๆ ฝากอ่านและเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ อยากแต่งนิยายอะไรสักอย่าง แต่รีไรท์ TLW ไม่ไหว แต่งนิยายรักบ้าง แต่งจบแหละเรื่องนี้ เพราะแต่งไว้ได้ครึ่งเรื่องแล้ว 555555
อ่านที่เด็กดี : http://bit.ly/npt_dekd
อ่านที่เล้าเป็ด : http://bit.ly/npt_lp
อ่านแล้วฝากเม้นเป็นกำลังใจกันด้วยนะ
ติดตามอัพเดตได้ที่ทวีตเตอร์ : นายพินต้า ninepinta ได้นะ : )
ปล. เปลี่ยนนามปากกานิดหนึ่งนะครับผม ^ ^
-
ฝากติดตามด้วยน้า ตั้งใจแต่งมากเลย ^ ^
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
คือเรารักเรื่องนี้มาก จริงๆนะ พอเห็นอัพเดท เลยรีบเข้ามา เราชอบทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเนื้อเรื่อง หรือภาษา หรือตัวละครในเรื่อง เรากลับมาวนอ่าน ซ้ำๆตลอด จำไม่ได้ว่ารอบที่เท่าไหร่ แต่ก็ขอภาวะนา ให้คนแต่ง มาแต่งจนจบ เป็นกำลังให้นะคะ อย่าเพิ่งหมดไฟ แต่งต่อเรื่อยๆ ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องกดดันตัวเองมากมาย แต่ก็ขอแค่มาต่อ เดือนละตอนก็ไม่ว่า ขอแค่มาก็พอ :mew2:
-
พอเห็นว่าเรื่องนี้มีอัพเดตคือเราจะร้องไห้ เรารอเรื่องนี้มานานมากๆเลยค่ะ รักเรื่องนี้มากจริงๆ
จำได้เลยว่าเรื่องนี้เป็นนิยายที่เราอ่านแล้วชอบมากจนเอาไปสกรีมกับเพื่อนๆทุกครั้งที่อัพเลย
คือเราว่าคนอ่านเรื่องนี้คือรอกันเก่งมากเลย แล้วการรอของเรามันก็คุ้มค่าที่จะรอด้วย ฮืออออ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนเสมอนะคะ ตอนรีไรท์ก็จะรออ่าน จะคอยเป็นกำลังใจให้อยู่ตรงนี้เสมอ
อยากจะบอกให้รู้ว่าเราขอบคุณมากที่มาคนเขียนกลับมานะคะ ขอบคุณจริงๆที่ยังไม่ลืมเรื่องนี้
จะรออ่านอยู่ตรงนี้เสมอนะคะ ขอแค่มาต่อเรื่อยๆก็พอ จะนานแค่ไหนก็จะรอค่ะ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
เราชอบเรื่องนี้มากเลยนะ คนเขียนบรรยายเห็นภาพ แล้วก็ใส่รายละเอียดเข้าใจตามได้อะครับ สู้ ๆ นะครับ กี่ปีก็จะตาม ; - ;
-
:katai2-1: :mew1:
-
คิดถึงเรื่องนี้มากเลยค่ะ รออ่านต่ออยู่นะคะคุณนักเขียน ^^
-
ประกาศสำคัญ : Re-write The Lost World to Bleeg
สวัสดีครับท่านผู้อ่านที่รักทุกท่าน
หลังจากที่ผมหายไปนานมากจากนิยายเรื่องนี้ ผมไม่มีอะไรจะแก้ตัวเลยครับ ผมต้องยอมรับเลยว่าผมในฐานะนักเขียนของตัวเองมีความสามารถน้อยเกินกว่าจะเขียนเรื่องนี้ต่อจนจบ ผมสัญญาไว้ว่าวันหนึ่งผมจะกลับมารีไรท์เรื่องนี้ และวันนี้ผมก็กลับมาเขียนใหม่แล้วนะครับ
The Lost World มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ จะถูกรีไรท์ใหม่ โดยเปลี่ยนชื่อเป็น Bleeg กลเกมกบฎฝัน นิยายเรื่อง Bleeg จะเผยแพร่ 4 เว็บไซต์หลัก ได้แก่ ฟิกชันล็อค (www.fictionlog.co) , เด็กดี (www.dek-d.com) , รีดอะไรท์ (www.readawrite.com) และธัญวลัย (www.tunwalai.com) หากนักอ่านคนไหนยังอยากติดตามเรื่องราวการผจญภัยอยู่ก็ขอเรียนเชิญที่ 4 เว็บไซต์ข้างต้น โดยเสิร์จหาชื่อนิยายว่า Bleeg ได้เลยครับ
Bleeg จะต่างกับ TLW ในหลายประเด็น
เส้นเรื่องของ Bleeg จะเน้นไปที่การผจญภัยเพียงอย่างเดียว ไม่มีกลิ่นอายความวายเหมือนกับ TLW รวมไปถึงเงื่อนไข รายละเอียด และตัวละครของเรื่องก็ต่างออกไปเป็นจำนวนมาก ถ้าเป็นได้ก็อยากให้เริ่มต้นผจญภัยใหม่ไปด้วยกันจะสนุกกว่า
ผมเองก็เปลี่ยนนามปากกาด้วยนะครับ จาก All or none ไปเป็น “นายพินต้า”
หากใครยังคิดถึงเฟี๊ยต ยังคิดถึงธัน ยังคิดถึงโลกแห่งความฝัน อย่าลืมมาโลดแล่นไปในโลกใบนี้ด้วยกันอีกครั้งนะครับ
หวังว่าจะได้ร่วมผจญภัยกันไปด้วยกันอีกครั้งนะครับ
นายพินต้า (All or none)
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
จะติดตามผลงานครับพึ่งเข้ามาอึกรอบเดียวตะไปดูในแวปที่แปะลิ้ง
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน กำลังสนุกเลยครับ แต่พออ่านๆไปเรื่องมันค่อยๆไป แต่เนื้อหาแค่ 97 หน้า จะตัดจบ หรือไม่ได้ไปต่อเนี้ยย แต่ก็อ่านจนถึงปริศนาของนากามูระ ระหว่างที่อ่านก็เข้าเพจคุณอ้น ครั้งนึง เห็นว่ารีไรท์ เรื่องนี่ไม่วายแล้ว(ถ้าอ่านไม่ผิด เพราะเปิดอ่านผ่านๆน่ะครับ) แต่ไม่เป็นไรจะติดตามต่อในลิงค์ที่ให้ไว้เนาะ คอมเม้นท์ที่นี่ เพราะเริ่มอ่านจากที่นี่ครับ ที่อื่นอาจจะไม่ได้เม้ท์ให้กำลังใจ คือชอบเป็นนักอ่านเงา แหละ พวกขี้เกียจเม้นท์ยาว ส่วนใหญ่จะแบบ “รออ่านตอนต่อไปนะครับ” หรือว่าถ้าเม้นท์ยาว ก็อ่านจนจบเรื่องเลย จึงชอบอ่านห้องนิยายจบแล้วครับ เพราะทีเดียวจบ แต่หลายเรื่องก็ค้าง (เริ่มบ่นตัวเองแล้ว)
ยังไงก็จะไปติมตามต่อนะครับ สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้กับผลงานเรื่องนี้ที่รีไรท์ และเรื่องต่อๆไปครับ^^
-
:ling1: :ling1: :ling1: กลับมาต่อเถอะน้าไรททททท์ :katai1: :katai1:
-
:t3:กำลังตามอ่านนะคนับ
-
สนุกตั้งแต่ตอนแรกเลย ชอบมากค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้นักเขียนค่่ะ เราชอบแนวนี้แหละ ข้อมูลละเอียด อ่านรู้เรื่อง มีเหตุมีผล
-
ค่อยๆเป็นค่อยๆไปมันก็ดีอย่างตรง คนอ่านรู้สึกถึงความก้าวหน้า ผูกพัน คิดตามไปด้วย
แบบคนเก่งฟ้าประทานมาเลย บางทีมันก็ดำเนินเรื่องไวไป แป็บๆเคลียร์ แป็บๆผ่าน อ่านแล้วไม่ต้องคิดไรมาก
มันอรรถรสคนแบบ แล้วแต่ชอบ
-
เราชื่นชมนักเขียนอย่างหนึ่งคือ เนื้อหาแน่น ความรู้ประกอบก็ดี บางครั้งดีเกินไปด้วยซ้ำ 5555
บางเรื่องนะ ส่วนความรู้ก็ขะข้ามๆไป กล่าวโดยย่อบ้าง บางครั้งอ่านแล้วรู้สึกไม่จุไป
แย่สุดคือบางเรื่อง เขียนมาแบบผิดๆ หรือคลาดเคลื่อนไป เหมือนไม่หาข้อมูลมาก่อน ยกตัวอย่าง การล้างแผล
สมัยนี้เขาใช้น้ำเกลือแทนแอลกอฮอล์แล้วนะ เขาล้างแผลให้สะอาดด้วยน้ำเกลือปราศจากเชื้อ (Sodium Chloride 0.9% w/v) เพื่อขจัดสิ่งสกปรก และฝุ่นผงออกจากแผล และไม่ควรล้างแผลด้วยน้ำ แอลกอฮอล์ หรือไฮโดรเจนเปอร์ออกไซด์ เพราะจะทำให้ระคายเคือง และแสบแผลได้ เป็นต้น
-
ความพยายาม นำมาซึ่งความสำเร็จที่แท้จริง ซึ่งก็ต้องควบคู่ไปกับโชคด้วย อิอิ
-
เพื่อนผู้เล่นคนแรกละ
-
สนุก
-
มุ่งหน้าต่อไปปปปปป
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เราเดาว่า 2 คนนี้เป็นแฟนกัน และเฟี๊ยตจได้เพื่อน มิใช่แฟน อิอิ
-
o13 o13 o13
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกจ้า ติดตามต่อ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น้องปันหึงละ แต่อีกฝ่ายไม่มีใครรู้ตัวเลย
อัดอั้นนาเนี่ย
-
เอาใจช่วยปันอะ
เก็บกดเอาไว้มันก็ยิ่งทุกข์ ถ้าลองบอกออกไป ไม่ว่าผลจะเป็นแบบไหน ความรู้สึกแรกคือโล่งใจอะ ที่ได้พูด
หลังจากนั้นค่อยมาดูแทนว่าเขาคิดยังไง
เรารับเรื่อง 3P ได้ แต่ไม่อยากให้เกิดกับปัน แทน และ เฟียต
เราว่าเคมีมันแปลกถ้า 3 คนนี้จะ 3P เราว่ามันยังไม่ใช่
เอาใจช่วยต่อไปจ้า
-
เรื่องเนื้อคู่ของเฟียตน้ัน เมื่อถึงเวลาเราคิดว่าเขาคงมาเอง
และคงไม่ทำให้เราผิดหวังแน่
ฉะนั้น ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป ได้เลย
-
ต้องได้เจอข่าวที่มีประโยชน์แน่ๆ
-
กรี๊ดดดดดดด คนนี้ใช่ไหม
ใช่ ธัน ใช่ไหม
-
o13 o13 o13 o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบเฟียตกับธัน
เคมีเข้ากันได้ อิอิ
-
คู่ต่อสู้ไม่ธรรมดา เอาใจช่วยธันเฟียสจ้า
-
สู้ๆน้า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ลุ้นอะลุ้น ลุ้นมากๆ
-
เราว่ามะนาวต้องเกี่ยวข้องกับบุคคลในเกมแน่เลย
อาจเป็นผู้เล่น ไม่ก็เป็นญาติผู้เล่นในชีวิตจริง
-
งานนี้โทษธันไม่ได้นะเฟียส นัดกัน 2 ทุ่ม ดันเหนื่อยมากเผลอหลับไปตอนเกือบทุ่ม
เข้าเกมเร็วไป 1 ชั่วโมง เท่ากับ 1 วันเลยนา
แล้วก็เอาใจช่วยนะ ช่วยคนไข้ให้ได้ นายเก่งอยู่แล้ว อย่าลนลาน เดี๋ยวคิดออก
-
ดีใจด้วย ต่อไปจะได้เรียน ควบคุมจักระ แล้ว
ส่วนแมลงพวกนั้น ใช้พิษเลย 55555
-
รับรองเจอธันแน่ๆอะ
-
:-[ :-[
-
o13 o13 o13 o13
เก่งมากทั้ง 2 คน
-
น้องจีน่าเป็นผู้เล่น หรือแค่ NPC ในเกมนะ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ติดตามต่อไปจ้า
-
มีความหวานในความเศร้า
-
ตามอ่านมา 130 กว่าตอนแล้ว ก็ยังยืนยันว่าเรื่องนี้สนุกค่ะ
ขอแนะนำนิดนึง ที่ใช้ "เด็กชาย" แทนธัน เราว่าไม่เหมาะเท่าไร ยังไงนางก็ 19 แล้ว
ควรจะใช้ "เด็กหนุ่ม" แทนดีกว่านะคะ
ใช้ "ชายหนุ่ม" ก็จะดูโตไป
ติดตามอ่านต่อจ้า
-
เขาเกิดมาคู่กันค่ะคุณขา
หวังว่าทั้งคู่จะก้าวไปด้วยกัน เติบโตและพัฒนาไปด้วยกัน
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:ruready มันน่าจะมีบอกเน้อ ว่าจะ3p แย่งคนที่เพื่อนแอบรัก โอ๋ยน้อปวดใจไม่อ่่นต่อละ มาใจสงใจสั่นทำแมวไร เพื่อนนนนนนน เหอะ อันนี้เข้าใจนะว่า ถ้าปันแอบรักเพื่อนตัวเองมาตลอดไรแบบนี้ มันไม่มีคำว่าลักกี้หลอก ชั้ยไหมอะแต่พอดีเรพรดมดสๅบกืแนดมำสดสด อ่าาาาาาบั้ย
ปล.เนื้อเรื่องดีพอดีอ่านที่เดียว7ชั่วโมงเลย จนถึงตอนนี้อะ มันแป้วอะรับบ่อได้เบาๆ มันกะแล้วแต่คนชอบอาเน้อ
-
ตอนนี้คือตื่นเต้นมาก
รับรุ้ถึงความไม่ยินยอมของธันที่จะเสียเฟียตไปได้อย่างชัดเจน
ความรักผูกพันธ์หยั่งรากลึกมากแล้ว
เอาใจช่วยฝห้เอาชนะโซดิเเอกได้นะ
-
ตอนนี้คือตื่นเต้นมาก
รับรุ้ถึงความไม่ยินยอมของธันที่จะเสียเฟียตไปได้อย่างชัดเจน
ความรักผูกพันธ์หยั่งรากลึกมากแล้ว
เอาใจช่วยฝห้เอาชนะโซดิเเอกได้นะ
-
ธันในโหมดดาร์กนี่โหดใช่เล่น
ส่วน หัสดิน ถ้าจำไม่ผิดคือคนที่ผู้เฒ่าบอกให้เฟียตไปเรียนจักระปะนะ
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
ดีใจที่คุณคนเขียนกลับมา แม้ว่าเราจะตามอ่านหลังจากเรื่องนี้ขึ้นว่าจบแล้ว
แต่พอเห็นนักเขียนบอกว่าจะหยุดเขียนไปสักพักก็อดใจหายไม่ได้
แต่ตอนนี้เห็นตอนใหม่มาต่อ ก็รู้สึกโล่งใจและดีมาก
“วันหนึ่งมึงอาจจะโง่ กูอาจจะฉลาด วันหนึ่งกูอาจจะฉลาด มึงอาจจะโง่ ..." ประโยคนี้ธันแอบหลอกด่าเฟียตสินะ 55555
พูดกลับไปมายังไงก็ว่าเฟียตโง่อยู่ดี แหม
แล้วก็เราจำไม่ผิดที่ว่า หัสดิน คืออาจารย์คนนั้นที่ผู้เฒ่าให้เฟียตไปฝึกจักระด้วย
สุดท้ายแม้เฟียตจะไม่ได้เรียนจักระ แต่เราเชื่อว่าทีม 3 คนนี้ (ชื่อทีมยังตกลงกันไม่ได้ 555) ก็แข็งแกร่งละ
อาจไม่ได้เม้นสม่ำเสมอ แต่เอาใจช่วยตัวละครและนักเขียนเสมอค่ะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ติดตามต่อจ้า
-
สนุกที่สุด สนุกแบบมีครบทุกรส สนุกแบบไม่เว้อวังอลังการ มีสาระเข้ามาแซกเสมอ อยากอ่านต่อจนจบ ถือว่าเป็นนิยายที่ดีที่สุดเรื่องหนึ่งเท่าที่เคยอ่านมาเลยคับ สุดยอดดด แอบเสียดายนิดๆที่ผู้เขียนไม่ได้มาต่อ แต่ไม่เป็นไรเน้ออออ. ติดตามผลงานชิ้นต่อไปคับ