หัวข้อ: :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556

[BeauBeeiiz]

นายนนท์ นี่ร้ายจริงๆเชียว

นายวี ก็ดูท่าจะไม่ทันเกมซะด้วยสิ อย่างนี้สินะ

นายนนท์ถึงชอบนะ มันสนุกตรงนนี้แหละ!!! 

[ammamooty]

อ๊ากกกก นนท์ร้ายไม่เบาเลยประมาณตีกน้าเศร้าเล่าควาเท็จ..อะไม่ช่ายย
ใครจะกดใครเริ่มลังเลแต่เราว่า นายวีกดนนท์นะ(รึเปล่า) ห้าๆๆ><

คนแต่งตั้งสองอาทิตย์เลยหรอคะ...แง้ๆๆๆ..แต่ไม่เป็นไรจะรอนะคะ..สู้ๆค้า

[namtarn11]

นนท์ก็หลอกเราเหมือนกัน กำลังน้ำตาคลอหน่วย เกือบไหลล่ะ เจอเฉลยไปหงายเงือบเบยยยยย

[littlesilver]

ตอนที่ 8 ปกป้อง

   หลังจากมาอยู่ที่รีสอร์ตได้เกือบหนึ่งอาทิตย์นนทวัชก็ตามติดวีระแจ ทั้งตอนเช้าตอนเย็นที่วีระต้องมารับมาส่งและคอยกินข้าวเป็นเพื่อน จนภูธิปเองแปลกใจที่นนทวัชไม่มายุ่งวุ่นวายที่บ้านของตนเองเลย
   “นายวีเย็นนี้ไปในเมืองกันนะ” นนทวัชโทรศัพท์มาหาวีระที่ห้องทำงานในตอนเที่ยง
   “ไปอีกแล้วเหรอครับ เมื่อวานก็เพิ่งไปเองนะ” วีระบ่นเล็กๆ
   “ก็เมื่อวานไปซื้อของใช้ แต่วันนี้อยากไปหาอะไรอร่อยๆ กินน่ะ พาไปหน่อยนะ ไปเดี่ยวเดียวเองนะนายวี” นนทวัชพูดเสียงออดอ้อน
   “ก็ได้ครับ แต่ไปแค่แป๊ปเดียวจริงๆ นะครับ วันนี้ผมต้องรีบกลับมาทำงานต่อด้วย” วีระพยายามหาข้ออ้าง ไม่อยากปฏิเสธเสียทีเดียว
   “ได้ๆ ไปไม่นานหรอก เดี๋ยวเลิกงานแล้วจะเดินไปหาที่ทำงานนะครับ” นนทวัชทิ้งท้ายเสียงสดชื่น
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “คุณนนท์รีบไปซื้อแล้วรีบออกมาเลยนะครับ ผมจะรออยู่หน้าร้าน” วีระบอกนนทวัชเมื่อพามาถึงร้านอาหารและขนมร้านดังในจังหวัด
   “นายวีไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ ไปช่วยเลือกของกินหน่อยว่าอยากกินอะไร” นนทวัชเอ่ยชวนพร้อมกับยิ้มหวานอย่างเอาใจ
   “ไม่ดีกว่าครับ ผมขอรออยู่ข้างนอก” วีระปฏิเสธเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นในร้าน เวลาไปไหนมาไหนนนทวัชชอบทำตัวเกาะแกะกับเขาจนเกินงาม
   “งั้นรอเดี่ยวนะ” นนทวัชบอกพร้อมกับลูบแขนวีระเบาๆ วีระต้องรีบจับมือนนทวัชออกอย่างเร็ว ก่อนจะหันไปทำตาดุใส่คนที่ทำหน้าใสซื่อและยิ้มให้เหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร
   วีระที่รออยู่หน้าร้านได้ครู่ใหญ่ก็ไม่เห็นว่านนทวัชจะออกมาสักทีจึงเดินไปรอที่ร้านกาแฟข้างๆ สั่งกาแฟมานั่งกินฆ่าเวลา ก่อนจะเหลียวมองรอบกาย มองนั่นนี่ไปเรื่อย
   แต่วีระก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นชายใส่แว่นดำสองคนที่กำลังลงมาจากรถเก๋งสีดำติดฟิลม์ทึบทั้งคัน ทั้งคู่เดินกลมกลืนไปกับพวกชาวบ้าน แต่วีระที่อยู่แถวนี้มาหลายปีรู้สึกผิดสังเกตุขึ้นมาทันที สองคนที่มานี่ต้องไม่ใช่คนแถวนี้แน่ๆ พอวีระนึกถึงคำพูดของนนทวัชที่ว่าเห็นชายแปลกหน้าขับรถตามมาที่รีสอร์ตก็เริ่มรู้สึกว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ ทั้งสองคนสอดส่ายสายตามองดูไปรอบๆ เหมือนกำลังหาใครบางคนอยู่ วีระจึงรีบกดโทรศัพท์หานนทวัชทันที
   “คุณนนท์ เสร็จรึยังครับ” วีระเอ่ยถามเสียงเครียด
   “กำลังจะเสร็จแล้ว แหมนายวีนี่ใจร้อนจังนะ” นนทวัชยังคงตอบเสียงใส
   “งั้นก็รีบออกมาเลยครับ ผมเห็นมีคนแปลกหน้ามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ เราต้องรีบกลับกันแล้ว” วีระบอกน้ำเสียงกังวล
   “หะ อะไรนะ พะ...พวกมันมาเหรอ” นนทวัชกลัวขึ้นมาทันที
   “คุณนนท์ใจเย็นๆ ก่อนครับ รีบออกมาจากร้าน แต่อย่าทำพิรุธนะครับ ผมจะยืนรออยู่หน้าร้าน” วีระรีบสั่ง
   “ได้ๆ จะไปจ่ายเงินเดี๋ยวนี้แหละ” นนทวัชกดวางสายและรีบทำตามที่วีระบอกทันที
   “นะ...นายวีพวกมันอยู่ไหน” นนทวัชรีบกระซิบถามวีระทันทีที่เดินออกมาหน้าร้าน
   “ไม่ต้องหันไปมอง มันอยู่ด้านหลัง ร้านถัดไปอีกสามสี่ร้าน รีบเดินไปที่รถเร็วๆ ครับ” วีระตอบพร้อมกับดึงถุงของกินจากมือนนทวัชมาถือไว้ทันที ก่อนจะดันหลังนนทวัชให้รีบเดินไปข้างหน้า
   “เฮ้ย! นั่น ไอ้นนทวัช” เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังทำให้นนทวัชถึงกับตกใจรีบหันไปดู เมื่อเห็นว่าเป็นชายใส่แว่นดำท่าทางเหมือนตัวเองจะเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ก็ตกใจแทบช๊อค
   “วิ่งเร็วๆ คุณนนท์” วีระกระชากแขนนนทวัชให้รีบวิ่งไปที่รถอย่างเร็ว เมื่อรู้แน่ว่าชายสองคนที่กำลังวิ่งตามมาคือพวกทวงหนี้ที่มาตามล่านนทวัชแน่ๆ
   “อย่าหนีนะมึง ปัง!” เสียงดังกึกก้องจนแสบแก้วหูดังขึ้น ผู้คนที่อยู่แถวนั้นแตกตื่น ร้องเสียงกรี๊ดกร๊าดลั่น
   “นายวี!” นนทวัชร้องเสียงดังด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อเห็นวีระที่กำลังเอาตัวเองบังเขาอยู่มีเลือดไหลซึมออกมาที่แขนซ้าย
   “รีบเข้าไปในรถเร็วๆ” วีระดันตัวนนทวัชให้เข้าไปในรถกระบะที่นั่งข้างคนขับทันที ก่อนจะรีบวิ่งหลบไปฝั่งคนขับอย่ารวดเร็ว
   “ปัง!” เสียงปืนดังขึ้นอีกหนึ่งนัดซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่วีระขับรถกระชากออกตัวอย่างรวดเร็ววิ่งเข้าไปในตัวเมืองทันที
   “นะ...นายวีเลือดออกที่แขนเต็มเลย” นนทวัชเอ่ยเสียงสั่นเมื่อเห็นเลือดเริ่มไหลออกมาเต็มแขนของวีระ
   “โดนแขนถากๆ ไกลหัวใจ ไม่เป็นไรหรอก” วีระตอบเสียงนิ่งพร้อมกับหันไปมองกระจกหลังก็เห็นว่ารถเก๋งสีดำขับตามมาติดๆ วีระยิ้มนิดๆ ก่อนจะรีบเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆ ซอยหนึ่ง เขาขับไปจนสุดซอยก่อนจะขับเข้าไปในซอยที่อยู่ติดกันแล้ววนกลับออกมาทางเดิม เขารู้จักเส้นทางในเมืองดีกว่าพวกมันแน่นอน ดังนั้นจึงไม่ยากที่เขาจะขับหลอกล่อให้พวกมันตามมาก่อนจะขับหนีพวกมันไปอย่างง่ายดาย
   “แล้วจะทำไงดีละ ไปหาหมอดีไหม เลือดออกเยอะเลย” นนทวัชถามเสียงร้อนรน
   “ไม่ต้องหรอกทนอีกนิดเดียวให้ถึงรีสอร์ตก่อน ค่อยไปทำแผลที่นั่นก็ได้” วีระมองกระจกหลังอีกครั้งเมื่อเห็นว่าไม่มีใครตามมาแล้วเขาก็ขับรถวนกลับมาตามเส้นทางออกนอกเมือง มุ่งสู่รีสอร์ตตามเดิม
   “นายวีเอานี่พันแผลไว้ก่อนดีไหม” นนทวัชล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนบางของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง
   “แค่นั้นไม่พอหรอก” วีระหันมาเหลือบมองแล้วตอบเบาๆ
   “ถ้างั้นไอ้นี่ล่ะ” นนทวัชชูเสื้อยืดสีทึมๆ ที่คว้ามาจากหลังรถของวีระขึ้น
   “อืม นั่นก็ได้” วีระขับรถไปตามถนนออกนอกเมืองได้พักใหญ่ เมื่อเห็นว่ารถเก๋งสีดำไม่ได้ตามมาแล้วจึงได้หยุดรถ
   นนทวัชเมื่อเห็นวีระหยุดรถก็รู้ได้ทันทีว่า วีระต้องการให้ทำแผล นนทวัชจึงรีบเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองพันแล้วมัดต้นแขนวีระไว้ก่อนจะเอาเสื้อยืดพันและมัดไว้อีกทบหนึ่ง นนทวัชมือไม้สั่นไปหมดเมื่อเห็นเลือดไหลเปรอะเปื้อนมือตัวเองไปหมดแต่ก็รีบห้ามเลือดให้วีระอย่างรู้งาน
   หลังจากนนทวัชพันผ้าห้ามเลือดให้วีระเสร็จแล้ว วีระก็รีบขับรถต่อทันที ไม่อยากให้เสียเวลาแม้แต่น้อย เพราะรู้ว่ายังตกอยู่ในอันตราย
   “มีคนโทรมา นายวี ต้องเป็นพวกมันแน่ๆ” นนทวัชร้องขึ้นอย่างหวาดกลัวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์และมองหน้าจอแล้วเป็นเบอร์ที่ตัวเองไม่รู้จัก
   “ไม่ต้องรับ คุณนนท์รีบโทรหานายก่อนดีกว่า” วีระสั่ง
   นนทวัชจึงกดตัดสายเบอร์แปลกๆ นั้นและรีบโทรหาภูธิปทันที ภูธิปด่านนทวัชด้วยความโมโห ก่อนจะให้สั่งให้บอกวีระให้รีบมาที่บ้านของตัวเองทันทีถ้าเข้ามาถึงรีสอร์ตแล้ว
      ________________________________________________
   
   
ปั่นสุดฤทธิ์ 
ใครเห็นใจคนเขียน ช่วย comment กันเยอะๆ หน่อยนะจ๊ะ 
   

   

[maewmheaw]

  จิ้มๆๆๆๆ

[nunnan]

หาเรื่องมาตลอดอ่ัะ

[yeyong]

คนอย่างนนท์เนี่ยไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา
ทำความเดือดร้อนให้จริงๆเล้ย

[honeyhoon]

 
อยากจะบวกเป็ดให้สักสิบรอบ ให้คนแต่งคนขยัน
สั้นแต่มาบ่อย
เอาใจช่วย กดบวก กดบวก
 

[NewYearzz]

ทำไมนายนนท์สร้างแต่เรื่อง คนที่เค้ากลัวจริงๆเค้าต้องเก็บตัวไม่ใช่หรอ?

นายวีหมันใส้ปะ? เอางี้ดิ ทำเหมือนกับที่ใหญ่ทำกับปุณอ่ะ ล่ามโซ่ซะ สิ้นเรื่อง


รอตอนต่อไปครับ 

[WilpeR]

มาต่อแล้ว เย้

นนท่์เนี่ยตกลงกลัวหรือไม่กลัวเนี่ย สงสัยต้องให้นายวีขังไว้ในห้องไม่ให้เดือนเห็นตะวันซะบ้างแล้ว

[mystery Y]

ตามกลิ่นมาม่ามาจากเรื่องแค่คำว่ารัก มาเชียร์นายวีปราบคุณนนท์

[Noi]

คนที่ถูกยิงน่าจะเป็นนนท์นะ สร้างแต่เรื่องต้องให้โดนบ้างจึงจะสำนึก
เป็นคนที่ถูกตามล่าแทนที่จะอยู่บ้านเงียบๆ

[gupalz]

ขยันออกนอกบ้านก็เป็นงี้ล่ะ ชะล่าใจจริงๆ

[namtarn11]

ลุ้น...สุดฤทธิ์ มันมาก

[jagkree]

สร้างปัญหาตลอดเว 

[♠DekDoy♠]

ถ้าวีไม่โดนยิงนี่จะคิดว่านนท์โกหกเรียกร้องความสนใจนะเนี่ย โดนตามล่าบ้าอะไรกระแดะเข้าเมืองสร้างแต่เรื่อง ตัวเองเดือดร้อนไม่พอต้องให้คนอื่นมาซวยไปด้วย ถ้าอยู่เฉย ๆ เรื่องมาหาจะไม่ว่าเลยนี่โร่วิ่งเสนอตัวไปหาปัญหาทั้งนั้น

[iammz]

หลบไปบ้านคุณใหญ่แล้วจะรอดมั๊ยนั่น

 

[BeauBeeiiz]

นายวี แมนมากกกกกก!!! พระเอกสุดๆ

ได้เห็นใจกันบ้างแหละคราวนี้ แล้วก็รักกัน ฮิ้วววว~~

รอๆ ตอนต่อไป คุณใหญ่ต้องมีทางจัดการพวกมือปืนแน่ๆ

[ammamooty]

เอาแล้วไงนนท์= =

สงสารวีจริงๆเลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งคะ><

[bozang]

อยากเห็นนายวีโหมดโหดบ้าง เอาให้นนท์หงอเลยนะ คริคริ จับขัง >\\<

[littlesilver]

ตอนที่ 9 ขอร้อง

   หลังจากที่วีระขับรถมาถึงบ้านภูธิปก็พบว่าภูธิป ปุณณวิช และพยาบาลของรีสอร์ตยืนรออยู่หน้าบ้านอย่างใจจดใจจ่ออยู่ก่อนแล้ว
   “ไอ้วีมึงเป็นยังไงบ้าน เร็วๆ รีบเข้ามาในบ้านก่อน” ทันทีที่วีระลงจากรถ ภูธิปก็รีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหันไปสำรวจนนทวัชเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่ได้เป็นอะไรก็เลยไม่ได้ถามอะไรอีก
   “มึงมานั่งตรงโซฟาก่อนเลย เดี๋ยวจะได้ให้พยาบาลเขาดูแผลให้” ภูธิปเข้าไปประคองวีระให้นั่งลงบนโซฟานอนตัวยาว ก่อนจะเรียกพยาบาลประจำรีสอร์ตที่รออยู่แล้วให้มาทำแผลให้ โชคดีที่กระสุนไม่ฝังในจึงทำให้ไม่ต้องผ่าตัด เพียงแค่ใส่ยาและทำแผลก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย
   “แล้วมึงล่ะไอ้นนท์ ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม่” ภูธิปอดหันไปถามนนทวัชไม่ได้ ยังไงมันก็เป็นน้อง ถึงจะคนละสายเลือดก็ตาม
   “ไม่ได้เป็นอะไรครับพี่ใหญ่” นนทวัชตอบเสียงเบา สายตาจับจ้องไปที่วีระด้วยความเป็นห่วง วีระนั่งนิ่งให้พยาบาลดูแผลและค่อยๆ เช็ดเลือดออกอย่างเบามือ คนตรงหน้าหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด นนทวัชรู้สึกสงสารวีระขึ้นมาอย่างจับใจ
   “เออ ไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้ว กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ตะลอนๆ เข้าไปในเมือง แล้วเป็นไง เกิดเรื่องขึ้นจนได้” ภูธิปโมโหขึ้นมาทันที กะว่าจะยังไม่พูดแต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ
   “พี่ใหญ่ผมขอโทษ ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้” นนทวัชพูดเสียงอ่อยด้วยความรู้สึกเสียใจ
   “ไม่คิดเหรอ กูเคยบอก เคยเตือนมึงแล้วแต่มึงก็ไม่เคยจะฟัง ยังดันทุรังจะไปในเมือง ไปมันได้ทุกวัน หาเรื่องแท้ๆ แล้วนี่ไอ้วีกลายเป็นคนที่ต้องมารับเคราะห์แทนมึงอีก คนที่โดนมันน่าจะเป็นมึงนะจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวลงไป” ภูธิปเกรี้ยวกราดใส่นนทวัชที่ทำหน้าเจื่อนอย่างพูดอะไรไม่ออก
   “พี่ใหญ่ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ ผมผิดเอง ถ้าเลือกได้ผมก็อยากจะเป็นคนที่โดนยิงซะเองคงจะดีกว่า พี่ใหญ่จะได้ไม่ต้องผิดหวัง” นนทวัชพูดเสียงสั่นรู้สึกทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจที่ภูธิปพูดว่าอย่างนั้น เหมือนอยากจะให้ตนไปเสียพ้นๆ
   “เออกูผิดหวังที่ไม่เป็นมึง พอใจรึยัง” ภูธิปด่าประชดนนทวัชอีก เห็นสีหน้าท่าทางจะเป็นจะตายแล้วอดรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้
   “ใหญ่ พอเถอะ พูดแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ คุณนนท์ก็ไม่ได้อยากจะให้มันเป็นแบบนี้นะ” ปุณณวิชรีบเข้ามาห้ามเพราะเห็นว่าพี่น้องชักจะเถียงกันใหญ่โต
   “ใช่ครับนาย อย่าโทษคุณนนท์เลยครับ” วีระพูดเสียงเบาหวิวแทรกขึ้นมา ได้ยินภูธิปด่าว่านนทวัชอย่างรุนแรงแล้วอดรู้สึกสงสารไม่ได้
   “เออๆ เข้าข้างมันกันเข้าไป แล้วนี่จะเอายังไง พวกมันคงรู้แล้วว่าไอ้นนท์อยู่ที่นี่ หรือว่ากูจะส่งมึงกลับกรุงเทพไปดีจะได้ไม่อยู่สร้างปัญหาให้กูอีก” ภูธิปพูดเสียงดัง
   “พี่ใหญ่ อย่าส่งผมกลับเลยนะครับ ผมขอร้อง ถ้าพ่อรู้พ่อต้องฆ่าผมแน่ๆ พี่ใหญ่ช่วยผมด้วยนะ” นนทวัชพูดอ้อนวอนภูธิปเสียงสั่นเครือ
   “แล้วกูจะทำยังไงกับมึงดี ขังแม่งไว้ไม่ให้ออกไปไหนสักเดือนดีไหม หะ จะได้ไม่ต้องออกไปแรดที่ไหนอีก” ภูธิปตะคอกใส่นนทวัช
   “พี่ใหญ่” นนทวัชเริ่มหน้าแดง น้ำตาคลอ
   “ใหญ่ใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม” ปุณณวิชดึงแขนภูธิปเบาๆ เป็นการห้ามปราม
   “พี่ใหญ่ ผม...ผมขอร้อง ให้ผมยืมเงินไปใช้หนี้พวกมันได้ไหม” นนทวัชเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก หลังจากที่รวบรวมความกล้าอยู่นาน
   “กูบอกแล้วใช่ไหม ว่ายังไงกูก็ไม่ให้เงินมึงไปผลาญเล่นเด็ดขาด” ภูธิปโกรธขึ้นมาทันที เพราะเคยบอกไว้แล้วว่าจะไม่ใช้เงินนนทวัชแม้แต่บาทเดียว”
   “ตะ...แต่ ผมขอร้องเถอะนะครับพี่ใหญ่ ให้ผมเอาเงินไปใช้หนี้มัน จะได้ไม่มีใครเดือดร้อนเพราะผมอีก เรื่องจะได้จบ แล้วผมสัญญาว่าจะหาเงินมาใช้คืนพี่ใหญ่ทุกบาททุกสตางค์” นนทวัชหันไปมองหน้าวีระที่นั่งหน้าซีด อ่อนระโหยโรยแรงแล้วรู้สึกผิดขึ้นมาอีก
   “หึ อย่างมึงนะเหรอจะมีปัญญาหามาใช้กู ใช้เงินเป็นเบี้ยอย่างมึง” ภูธิปอดดูถูกไม่ได้
   “พี่ใหญ่ช่วยผมด้วยเถอะนะ จะให้ผมกราบก็ยอม ฮือ ฮือ” นนทวัชร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ก่อนจะคุกเข่านั่งลงกอดขาภูธิปไว้แน่น
   “คุณนนท์ครับ อย่าทำแบบนี้เลยครับ ลุกขึ้นก่อนเถอะ” ปุณณวิชรีบเข้าไปประคองนนทวัชและพยายามดึงแขนนนทวัชให้ลุกขึ้น
   “ไม่ครับน้องปุน พี่จะกราบพี่ใหญ่ ถ้าพี่ใหญ่ไม่ช่วยก็จะไม่ลุกขึ้น ฮือ ฮือ” นนทวัชไม่ยอมปล่อย ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร ก่อนจะก้มลงกราบภูธิปจริงๆ
   “มึง ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำบ้าๆ กับกู กูไม่หลงกลคนอย่างมึงหรอก” ภูธิปก้มลงกระชากแขนนนทวัชออกและสะบัดอย่างแรง
   “ฮือ ฮือ ถ้าพี่ใหญ่ไม่ช่วยผม ผมไปก็ได้ ไปจากที่นี่ ไปให้พวกมันยิงทิ้งไปเลย เรื่องมันจะได้จบ ยังไงก็ไม่มีใครต้องการผมอยู่แล้วนี่” นนทวัชพูดและจะวิ่งออกไปนอกห้อง
   “คุณนนท์อย่าไปครับ มันอันตราย” วีระที่นั่งฟังอยู่นานพยายามจะลุกขึ้นห้ามนนทวัช จนทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน
   “นายวี” นนทวัชรีบเข้าไปพยุงวีระให้นั่งลงตามเดิม ก่อนลูบแขนวีระผ่านผ้าที่พันไว้หลวมๆ แล้วมองด้วยสายตาที่แสดงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ
   “ใหญ่ ขอร้องล่ะ” ปุณณวิชพูดกับภูธิปสั้นๆ แต่ภูธิปรู้ดูว่าปุณณวิชหมายถึงอะไร
   “กูช่วยมึงก็ได้ แต่หวังว่ามึงคงจะไม่กลับไปเล่นไอ้การพนันบ้าๆ นี่อีกนะ ไม่งั้นกูนี่แหละจะเอาเลือดหัวมึงออกเอง” ภูธิปหันไปพูดกับนนทวัชอย่างคาดโทษ
   “ขอบคุณครับพี่ใหญ่ ขอบคุณจริงๆ นะครับ” นนทวัชละล่ำละลักบอกด้วยความดีใจ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ปุณณวิชและวีระด้วยความยินดีเต็มที่
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “น้องปุน พี่ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย” นนทวัชเอ่ยกับปุณณวิช ขณะที่มีโอกาสได้อยู่กับตามลำพัง
   “เรื่องอะไรกันครับ” ปุณณวิชถามอย่างสงสัย
   “ก็เรื่องที่พูดกับพี่ใหญ่ให้ช่วยพี่ไงครับ ถ้าไม่ได้น้องปุน พี่ใหญ่คงไม่ยอมช่วยพี่แน่ๆ ขอบคุณน้องปุนจริงๆ นะครับ” นนทวัชพูดจริงจัง
   “ผมไม่ได้ช่วยอะไรเลยครับ จริงๆ แล้วยังไงใหญ่ก็ต้องช่วยคุณนนท์อยู่แล้ว แต่ทำปากแข็งไปอย่างนั้นเอง เชื่อผมซิครับ คุณนนท์อย่าคิดน้อยใจพี่ใหญ่เลยนะครับ” ปุณณวิชเอ่ยพร้อมกับยิ้มและจับมือนนทวัชมากุมไว้อย่างหลวมๆ อยากให้กำลังใจ เพราะรู้ดีว่านนทวัชคงยังขวัญเสียอยู่!
      _________________________________________________

มาอีกแล้ว มาบ่อยมาก ฮิฮิ เบื่อกันยังเนี่ย 
มีคนอยากเห็นนายวีโหมดโหดๆ อยากจะบอกว่ามี แต่คงต้องรอกันอีกนานเลย
น่าจะอีกสัก 10 ตอนข้างหน้า 
แต่รู้สึกว่ามีแต่คนด่าน้องนนท์ แต่มันก็น่าด่าจริงๆ แหละ   

[iammz]

กรี๊ดดดด อัพบ่อยถูกใจมากเลยค่ะ 

ป.ล. ไอ้คุณใหญ่ใจอ่อนช่วยนนท์จนได้

 

[namtarn11]

โอ๊ย...รักคนเขียนจุงเบยยยย แล้วนนท์กับวีมันจะรักกันตอนไหนเนี่ย อยากเห็นนนท์โดนแซ่ฟาด

[NY_JK]

คนแต่งขยันอัพจัง ดีแล้วล่ะคนอ่านชอบ 555
จะว่าไปก็อยากอ่านวีโหมดโหดเร็วๆ ช่วงนี้แพ้มารยานนท์เหลือเกิน

[403]

มาต่อบ่อยๆเลยค่ะ ไม่เบื่อ อิอิ แต่กว่านายวีจะโหดรออีกยาวนานเลย เราคอดราม่า ฮ่าๆ

[bobie]

อยากให้ถึงอีก10ตอนข้างหน้าเร็วๆ
อยากเห็นตอนนายวีโหดบ้าง
เพราะตอนนี้ยอมนนท์อย่างเดียวเลย

[ratnalin]

จะได้เข็ดซะทีนะนนท์ ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา แต่นายวีก็ต้องมารับเคราะห์ด้วย
สิ้นสุดหนี้ครั้งนี้ หวังว่าเรื่องแย่ๆมันจะผ่านไป นนท์ไม่เดินผิดทางอีกนะ

รอตอนหน้าจ้าตะเอง ^^

[WilpeR]

ดีใจจังอัพอีกแล้ว ^^  ไม่เบื่อหรอก มาบ่อยดีแล้ว 555+

นนท์จะทำได้ตามที่พูดไหมเนี่ยดูแล้วเป็นคนหลักลอยซะด้วย

อยากให้ถึง10ตอนหน้าเร็วจังจะได้เห็นนายวีโหด >3<

[maewmheaw]

 :z13:มาบ่อยๆน้าาาา คุณใหญ่ใจอ่อน 

[mystery Y]

หวังว่านนท์จะสำนึกได้นะ ว่าแต่จะรักกันตอนไหนเนี่ย!