หัวข้อ: :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556

[koikoi]

คนเขียนขยันจริง ๆไม่ว่างอ่านแค่วันเดียวแทบตามไม่ทัน

นนท์ทำตัวเองทั้งนั้น

[♠DekDoy♠]

พี่ใหญ่ใจอ่อนจนได้ ยังไงก็น้องทั้งคนหล่ะนะ

[NewYearzz]

ขอให้สำนึกได้จริงๆเถอะพ่อคุ๊ณ

อยากฟ้องคุณพ่อให้รู้เรื่องจัง ควรจะโดนซะบ้างนะเจ้าดื้อนี่

แล้วตอนหลังๆ ต้องมีสามีเก่าๆตามมาหาเรื่องอีกแน่เลย

ไม่เดาละ รอดีกว่า


รอตอนต่อไปครับ 

[littlesilver]

ตอนที่ 10 ความหวัง

   ภูธิปเป็นคนโทรไปจัดการเรื่องหนี้สินของนนทวัชจนเรียบร้อย ซึ่งทางเจ้าหนี้ก็ยืนยันว่าจะไม่มีการตามมารังควานอะไรอีก หลังจากนั้นภูธิปต้องเป็นฝ่ายโทรศัพท์ไปโกหกกับพ่อว่านนทวัชจะขอมาฝึกงานที่รีสอร์ต ซึ่งเขารับปากว่าจะดัดสันดานนนทวัชให้เอง คุณพ่อจึงยอมเชื่อแต่โดยดี
   “ไอ้นนท์ กูจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว รวมถึงการโกหกพ่อด้วย มึงนี่มันจริงๆ เลย” ภูธิปพูดกับนนทวัชอย่างไม่จริงจังนัก คลายความโมโหไปได้มากแล้ว
   “ขอบคุณครับพี่ใหญ่” นนทวัชพูดอย่างยินดี
   “หลังจากนี้กูจะให้มึงเป็นฝ่ายดูแลไอ้วีจนกว่ามันจะหาย เพราะตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ด้วย แล้วก็อย่าสร้างปัญหาให้มันอีกล่ะทำได้ไหม” ภูธิปสั่งเสียงเรียบ
   “ได้ครับได้ สบายมาก เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” นนทวัชรับคำอย่างยินดี
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “นายวี กินนี่หน่อยนะ” นนทวัชกำลังตักแกงจืดและยื่นช้อนมาตรงปากวีระ พยายามจะป้อนอาหารเช้าให้วีระที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารในบ้านตัวเอง
   “คุณนนท์ ไม่ต้องหรอกครับ ผมกินเองได้” วีระปฏิเสธเสียงนิ่ง
   “แต่ว่านายวีเจ็บแขนอยู่นะ แล้วพี่ใหญ่ก็ให้ผมมาดูแลนายวี ก็ต้องดูแลให้ดีที่สุดซิ” นนทวัชพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้วีระที่ทำหน้าบอกอารมณ์ไม่ถูกอยู่
   “คุณนนท์ครับ ผมเจ็บแขนข้างซ้าย ข้างขวาไม่ได้เป็นอะไร ยังใช้กินข้าวเองได้ครับ” วีระพยายามอธิบาย
   “ไม่ได้หรอกยังไงนายวีต้องให้ผมป้อน จะได้เป็นการไถ่โทษด้วยไงนะ นายวีนั่งเฉยๆ สบายๆ ดีกว่านะ” นนทวัชพูดพร้อมกับยื่นช้อนมาตรงหน้าอีกครั้ง
   “ก็ได้ครับ” วีระจำใจยอมให้นนทวัชป้อนข้าวป้อนน้ำแต่โดยดี เพราะรู้ดีว่าห้ามไปคุณนนท์ก็คงไม่เชื่อ รังแต่จะทำให้เสียเวลาเปล่าๆ
   “นี่อร่อยนะ ลองชิมดูซิ” นนทวัชยื่นช้อนใส่เป็ดย่างชิ้นเล็กๆ มาตรงหน้าวีระ วีระต้องยอมกินอาหารทุกอย่างที่นนทวัชป้อนให้แต่โดยดี
   “โอ๊ะ ขะ...ขอโทษ หกหมดเลย” นนทวัชที่กำลังยกแก้วน้ำให้วีระดื่มหลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้วร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเผลอทำน้ำหกรดกางเกงวีระจนเปียกชุ่ม
   “คุณนนท์จะทำอะไรครับ” วีระร้องถามเมื่อนนทวัชพยายามใช้ทิชชูเช็ดลงบนตักของเขาก่อนจะขยับเลื่อนลงมาจนถึงเป้ากางเกงของเขา
   “จะเช็ดน้ำให้ไงครับ อยู่เฉยๆ ซิ นายวี” นนทวัชค่อยใช้ทิชชูกดแล้วคลึงวนไปมาลงบนเป้ากางเกงของนนทวัชอย่างเบามือ
   “คะ...คุณนนท์ อืม ยะ...อย่าครับ” วีระเผลอร้องเสียงสั่น ก่อนจะพยายามดึงมือของนนทวัชออก เพราะเจ้าตัวไม่ได้เช็ดน้ำอย่างที่ว่า แต่กำลังพยายามใช้นิ้วมือบดคลึงเจ้าท่อนเนื้อภายในกางเกงของเขาเสียมากกว่า
   “แหมเสร็จแล้วน่านายวี ทำเป็นใจร้อนไปได้” นนทวัชพูดยิ้มๆ หน้าตาเฉย โดยไม่สนใจวีระที่ทำตาเขียวใส่
   “ผมอิ่มแล้ว ขอตัวไปนอนพักก่อน” วีระรีบร้อนลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที
   วีระรู้สึกว่าเจ้าอวัยวะที่ตุงอยู่ในกางเกงมันพยายามจะพองตัวดันขึ้นมาอย่างไม่รักดี ทำให้เขาต้องรีบลุกหนีนนทวัชเป็นการกลบเกลื่อน เขารู้ดีว่านนทวัชพยายามจะปลุกเร้าอารมณ์ยั่วยวนเขา แต่แทนที่เขาจะโกรธนนทวัชเหมือนทุกที เขากลับรู้สึกหัวใจมันเต้นรัวแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ในอกมันรู้สึกหวาบหวามกับสัมผัสของนนทวัช...สัมผัสของผู้ชายด้วยกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ...
   นนทวัชแอบอมยิ้มเมื่อเห็นอาการหน้าแดงอย่างประหลาดของวีระ และการรีบเดินหน้าตาตื่นเข้าห้องไป แค่ลงมือกระตุ้นอารมณ์นิดๆ หน่อยๆ วีระก็ถึงกับนั่งไม่ติด หึหึ ขอโทษทีนะนายวี ก็แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่านายวียังจะทำท่ารังเกียจคุณนนท์อยู่รึเปล่าเมื่อโดนสัมผัสแบบนี้...
   ถ้านายวีไม่ลุกขึ้นมาต่อยหน้าหรือทำท่าโมโหเขาเหมือนอย่างตอนแรกๆ อย่างน้อยก็ทำให้เขามีความหวังขึ้นมาบ้าง...ความหวังที่มันแห้งเหือดหายไปนานแล้ว
   แม้จะเคยคบกับคนอื่นมาหลายคน แต่ก็ไม่เคยมีใครที่แสดงความจริงใจ ตรงไปตรงมา ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม และพร้อมที่จะปกป้องเขาเหมือนอย่างนายวีมาก่อน นั่นทำให้นนทวัชรู้สึกประทับใจวีระขึ้นมาโดยทันที ไม่ได้แค่จะคิดหยอกล้อยั่วโมโหเล่นสนุกๆ อย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก
นายวีไม่เหมือนคนอื่น...นายวีไม่เคยพูดคำหวาน ป้อยอ เอาอกเอาใจเขาแล้วหวังจะหลอกฟันและหลอกเอาเงินเหมือนผู้ชายคนอื่นที่ผ่านมา
แม้นนทวัชจะรู้เท่าทันทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่บางครั้งเขาก็ยอมแกล้งโง่ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นยอมให้ผู้ชายพวกนั้นหลอก เพียงเพราะแค่อยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง อยากมีคนรัก...เหมือนคนอื่นๆ เขาบ้าง...
ก็แค่โหยหาความรัก ความห่วงใยจากใครสักคน...ก็แค่นั้นเองที่เขาต้องการ...เพียงแต่เขาโชคร้าย ที่ไม่เคยได้รับความรักและความจริงใจกลับมาเลยสักครั้งแม้จะทุ่มเทให้คนพวกนั้นไปสักเท่าไหร่ก็ตาม
บางทีความรักครั้งนี้อาจจะเป็นความรักที่จริงจัง...และจริงใจ...มากกว่าครั้งไหนๆ ถ้ามันจะพอมีความหวัง...คงไม่ผิดใช่ไหมที่เขาจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะไขว่คว้ามันเอาไว้!
   ________________________________________________

จะมีใครเห็นใจคุณนนท์บ้างไหมเนี่ย 
เมื่อยมากไปนอนก่อนนะคะ 
พรุ่งนี้จะเจอกันเป็นวันสุดท้ายแล้วนะ 

[koikoi]

 

[WilpeR]

เห้อ อ่านตอนนี้แล้วรุ้สึกเห็นใจนนท์นิดหนึ่งนะ แต่ก็รู้สึกว่าการทำตัวเป้นคนโง่มันไม่ใช่ทางที่ดีเลยอ่ะ อยากให้นนท์เปลี่ยนพฤติกรรม

[mro]

คุณนนท์เป็นเด็กมีปัญหา 55

[gupalz]

นนท์มันก็แค่อยากมีคนรักคนเข้าใจอ่ะน๊อ

[NewYearzz]

+1 ให้คะแนนความขยันไปเล๊ยยย

คุณนนท์เปลืองตัวกับเปลืองเงินไปเท่าไหร่หล่ะจ๊ะ?

ไม่ใช่ว่าไม่สงสารนะ แต่บางทีการคิดแบบนั้นมันคือการทำร้ายตัวเองนะ

เอาเนอะ ต่อไปจะเชียร์ให้เอาชนะใจนายวีแล้วกันเนอะๆ

ชอบนายวีอ่ะ

พรุ่งนี้ต่อ 8 ตอนเลยแล้วกันเนอะๆ

รอตอนต่อไปครับ

[Mookkun]

อ๊ากกกกกซ์

อัพเร็วไปอ่านไม่ทันนนนน ฮรือววววว์
ขอโทษคนเขียนน้าา มาไม่ทันเม้นจริงๆ :3

นนท์...น่าสงสารร แต่ก็แอบงี่เง่าอ่าาา

 

[gumrai3]

นนท์เป็นเด็กขาดความรัก เเน่ๆเลย

สู้ๆ

[namtarn11]

ยกโทษให้ ถ้าความรู้สึกต่อนายวีเป็นจริง ไม่หักมุมอีก

[iammz]

คุณนนท์สู้ ๆ นะคะ

เอานายวีมาเป็นของเราให้ได้

 

[cavalli]

วิธีหารักแท้ ค่อนข้างจะหวาดและเสียว ไปนะ คุนนท์

 

[midnightblue]

 

[mystery Y]

นนท์ก็แค่คนๆหนึ่งที่โหยหาความรัก ไม่ได้เลวร้ายอะไร สู้ๆนะนนท์

[maru]

วีเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างกับนนท์แล้วใช่ไหมนะนั่น แล้ววีจะโหดได้ยังไงนะ สงสัยเพราะนนท์แน่ ๆ เลย

[nunamicky]

นายวีถ้าจะไม่รอด
เริ่มจะเคลิ้มไปกับนายนนแล้ว

[littlesilver]

ตอนที่ 11 ฝันสลาย

   “เฮ้ย! คุณนนท์ เข้ามาได้ยังไงนี่” วีระถึงกับสะดุ้งตกใจเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วพบว่านนทวัชนั่งยิ่มหวานอยู่บนเตียงของเขา
   “ตื่นแล้วเหรอ จะเช็ดหน้าให้นะครับ” นนทวัชรีบหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำขึ้นมาบิดน้ำออกจนหมาดและยื่นมาเช็ดหน้าให้วีระ
   “คุณนนท์ ไม่ต้องครับ ผมไปล้างหน้าในห้องน้ำเองได้” วีระรีบจับข้อมือนนทวัชออกและลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที
   “ทำไมล่ะ อยากเช็ดให้นี่ นะขอเช็ดหน่อยนะ นายวีจะได้รู้สึกสดชื่น น้ำนี่ใส่น้ำอบอ่อนๆ ไว้ด้วยนะ หอมชื่นใจมากๆ เลย ไปขอที่รีสอร์ตเค้ามา นายวีลองดูก่อนนะ” นนทวัชว่าพลางยิ้มและยื่นมือมาเช็ดหน้าให้วีระอีกสองสามทีอย่างทะนุถนอม
   “พอแล้วครับ” วีระพูดเสียงเบา เขาเองก็รู้สึกหวั่นไหวไปการเอาอกเอาใจของนนทวัชมิใช่น้อย กิริยาที่แสดงออกเต็มไปด้วยความนุ่มนวล อ่อนหวาน แต่เมื่อเริ่มรู้ตัวว่าไม่เหมาะ ไม่ควรจึงรีบห้ามก่อนที่จะเผลอตัว เผลอใจไปมากกว่านี้
   “อืม เห็นไหม เช็ดแล้วหน้าตาสดชื่นขึ้นทันทีเลย แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนนอนปวดแผลรึเปล่า จะอยู่เฝ้าก็ไม่ยอมเผื่อเป็นอะไรขึ้นมากลางดึก” นนทวัชรีบถามด้วยความเป็นห่วง
   “ผมไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดถึงกับต้องนอนเฝ้านะครับคุณนนท์ นี่พักอีกสามสี่วันแผลก็แห้งแล้ว” วีระพูดอย่างอ่อนใจกับการทำอะไรเกินพอดีของนนทวัช
   “ก็ผมเป็นห่วงนายวีนี่ งั้นนายวีก็ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนเถอะ เสร็จแล้วผมจะเปลี่ยนผ้าผันแผลให้ใหม่นะครับ” นนทวัชพูดพลางลุกขึ้นไปเตรียมอุปกรณ์ทำแผลที่พยาบาลจัดไว้ให้
   วีระจึงลุกขึ้นจากเตียงและเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา ก่อนจะออกมาให้นนทวัชทำแผล ล้างแผลให้ใหม่
   “อืม เสร็จแล้ว” นนทวัชพูดยิ้มๆ หลังจากที่ทำแผลให้วีระจนเสร็จเรียบร้อย
   “งั้นผมคงต้องไปทำงานแล้ว นี่ก็สายมากแล้วด้วย” วีระพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
   “นายวีจะไปทำงานได้ยังไง พี่ใหญ่บอกให้พักผ่อนมากๆ ไงล่ะ ไม่ให้ไปนะ” นนทวัชรีบห้าม
   “คุณนนท์ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แล้วช่วงนี้งานยุ่งด้วยผมต้องไปดูเรื่องแบบบ้านที่จะขึ้นใหม่ด้วย” วีระพยายามอธิบายเหตุผล
   “แต่ว่า...” นนทวัชพยายามดื้อดึง
   “คุณนนท์เองก็ต้องไปทำงานเหมือนกันนะครับ ไปกันเถอะครับ”
   “ก็ได้ แต่ให้ผมขับรถให้นะ” นนทวัชรีบอาสาอย่างเอาใจ
   “ขับเป็นเหรอครับ รถกระบะน่ะ” วีระถามยิ้มๆ
   “เป็นซิ สบายมาก นายวีคอยดูเถอะ” นนทวัชพูดอวดพร้อมกับยิ้มกว้าง ก่อนจะพากันเดินออกจากบ้านของวีระเพื่อไปขึ้นรถกระบะที่จอดอยู่หน้าบ้าน
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “พี่วี พี่วีเป็นยังไงบ้างคะ โรสเป็นห่วงพี่วีแทบแย่เลย” หญิงสาวรูปร่างเล็ก ผมยาว ผิวออกคล้ำวิ่งเข้ามาทักทายวีระเสียงสดใสทันทีที่วีระและนนทวัชก้าวเท้าออกจากบ้าน
   “อ้าวโรส กลับมาแล้วเหรอ พ่อดีขึ้นแล้วใช่ไหม แล้วนี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่” วีระรีบหันไปทักหญิงสาวทื่ชื่อโรสอย่างสนิทสนม ทำให้นนทวัชที่ยืนมองอยู่ทำหน้าสงสัยเต็มที่
   “เพิ่งมาเมื่อเช้านี้เองจ๊ะ พ่อค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วจ้า โรสก็เลยรีบกลับ พอมาถึงได้ข่าวว่าพี่วีโดนยิงก็รีบมาหาก่อนเลย เป็นห่วงพี่ใจจะขาด” หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินเข้ามาเกาะแขนวีระทันที
   “เอ่อ...โรส นี่คุณนนท์นะ น้องชายนาย คงพอรู้จักอยู่มั้ง ไหว้คุณนนท์ซะซิ” วีระออกปากแนะนำ
   “สวัสดีค่ะคุณนนท์ พอได้ยินเรื่องคุณนนท์มาอยู่บ้าง” หญิงสาวรีบยกมือไหว้นนทวัชอย่างสวยงามและเอ่ยทักด้วยคำพูดแปลกๆ
   “คุณนนท์ครับ นี่โรส หรือกุหลาบ เป็น...เอ่อ” อยู่ๆ วีระก็พูดจาอ้ำอึ้งขึ้นมาเฉยๆ ทำให้นนทวัชที่รอฟังอยู่ยิ่งอยากรู้ขึ้นไปอีก
   “โรสเป็นแฟนพี่วีค่ะ พี่วีเค้าเป็นคนขี้อายน่ะคะ ไม่ค่อยจะชอบพูดอะไรแบบนี้” กุหลาบหรือโรสรีบพูดแทรกขึ้นมาแล้วยิ้มให้นนทวัช...ยิ้มที่เหมือนจะท้าทาย
   “อะ...อะไรนะครับ เป็นแฟนนายวีเหรอ” นนทวัชตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังจนถึงกับพูดอะไรไม่ถูก รู้สึกเหมือนตัวเองถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ หันไปมองหน้าวีระ นายวีระก็ยืนทำหน้านิ่งไม่พูดอะไรสักคำ แต่เหมือนจะยอมรับอยู่ในที
   “ก็ใช่นะซิคะ ได้ข่าวว่าพี่วีโดนยิง คุณนนท์ก็มาช่วยดูแลตลอด ขอบคุณมากเลยนะคะ แต่ต่อไปคงไม่ต้องรบกวนคุณนนท์แล้วนะคะ โรสกลับมาแล้ว โรสจะดูแลพี่วีเอง” กุหลาบจีบปากจีบคอพูดอย่างน่าหมั่นไส้ แสดงความเป็นเจ้าของนายวีสุดฤทธิ์จนนนทวัชรู้สึกไม่ถูกชะตากับเธอขึ้นมาทันที เธอพูดเหมือนจะรู้อะไรมาอยู่บ้างและคำพูดนั้นก็ไม่ได้แสดงความเป็นมิตรเลยสักนิด พูดเหมือนจงใจกันนนทวัชให้ออกห่างจากวีระ
   “ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมเองเป็นต้นเหตุให้นายวีต้องบาดเจ็บ ก็ต้องรับผิดชอบ ไม่ได้คิดว่ารบกวนอะไร” นนทวัชตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเฉย รู้สึกไม่พอใจ แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะโต้ตอบอะไรผู้หญิงตรงหน้าทั้งนั้น ตอนนี้มึนงงไปหมด...เจ็บแปลบๆ ในอก ภายในหัวหนักอึ้งเหมือนมีใครเอาก้อนหินหนักๆ มาทุบหัวแรงๆ
   “คุณนนท์ครับ คุณนนท์ คุณนนท์ไปทำงานกันเถอะครับ” วีระต้องเรียกนนทวัชซ้ำๆ หลายครั้งกว่านนทวัชจะได้สติ
   “อืม ครับ” นนทวัชค่อยๆ เดินไปยังประตูรถด้านคนขับ ส่วนวีระเดินเข้าไปรอข้างในรถเรียบร้อยแล้ว
   “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะคะว่าคุณคิดจะทำอะไรอยู่ คุณน่ะอยู่ส่วนของคุณจะดีกว่า อย่ามายุ่งวุ่นวายกับพี่วีของฉันอีก!” กุหลาบยื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูนนทวัชเสียงกร้าว ก่อนจะหันมายิ้มหวานและโบกมือให้วีระก่อนจะเดินกลับไปยังทางที่มา
       นนทวัชมองตามหลังกุหลาบไปด้วยความไม่พอใจกับคำพูดและท่าทางที่กุหลาบแสดงออกกับตน ถึงแม้จะเป็นแฟนก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดจากดูถูกเขาอย่างนี้ แล้วยังกิริยาที่แสดงออกนั่นอีก แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ พร้อมกับยิ้มเยาะเย้ย  ช่างเป็นการกระทำที่ไม่ให้เกียรติกันเลยสักนิด! เธอรู้จักคนอย่างนนทวัชน้อยไปซะแล้ว!
      __________________________________________________

ตอนสุดท้ายแล้วนะคะ  เจอกันอีกที 2 อาทิตย์ข้างหน้า คนเขียนก็เศร้าใจเหลือเกิน 
ใครอยากให้คนเขียนกลับมาไวๆ ต้อง comment กันเยอะๆ นะจ๊ะ 
    

[WilpeR]

โอ้ กว่าจะได้อ่านอีกที2อาทิตย์เลยหรอ แต่มาต่ออีกแล้ว

นนท์เจอคู่แข่งซะแล้ว ดูแล้วท่าทางจะแรงใช่ย่อยนะเนี่ย

[yunchun]

แบบนี้มันปล่อยบอมส์ไว้แล้วจากไป 
อะไรกันกุหลาบพิษแหลมคมที่มาจากที่ไหน
กลับบ้านเก่าไปเลยนะคุณเธอ

[maewmheaw]

รีบกลับมานะ, กลับมาอีกทีขอทีเดียวสิบตอน 555555 

[yeyong]

มีงานเข้าๆ
เอาล่ะสิ นนท์จะทำยังไง จะถือคติด้านได้อายอดหรือเปล่า

[iammz]

โรสประกาศตัวชัดเจนเลย

คุณนนท์ต้องสั่งสอนนะ 

[saradino1]

มาละ ชะนี มาป่วน ชวนปวดหัวอีกแล้ว

[nunamicky]

เกิดศึกชิงนายกันแล้ว
แรง กับ แรงมาเจอกัน นายวีเตรียมปวดหัวได้เลย

[gupalz]

ชะนีมาทีไร พาเครียดทุกที

[ordinary]

สงสารคุณนนท์จัง
เฮ้อ หมั่นไส้ยัยน้องโรสนี่

[maru]

ผู้หญิงคนนี้ท่าทางจะร้ายน่าดูเลยนะเนี่ย แล้วที่วีไม่พูดออกมาเนี่ย อายจริง ๆ หรือว่าอะไรกันแน่ นนท์รักวีเข้าเต็ม ๆ แล้วใช่ไหมนะเนี่ย

[BeauBeeiiz]

แหมะ,,ยัยกุหลาบหนามเยอะ  อยากจับหัวแมร่งโขกจริงๆ

แต่ถึงมาก็ดีอีกอย่าง นายวีจะได้เกิดความสับสนว่าจริงๆชอบนนท์เข้าแล้วไง ฮ่าๆ

คุณใหญ่นี่ ยอมปุณตลอดดๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ

ปล.รักคนแต่งจังฮู้ อัพพร้อมตลอดๆ