หัวข้อ: :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556

[dezzetoeiiz]

 

นังโรส บทจะตายก็ตายซะง่ายๆ
ทำไงดีล่ะนนท์ ทีนี้ไม่มีข้อแก้ตัวเลย แถมไปทำนายวีเค้าเกลียดยิ่งกว่าเดิม 

[NY_JK]

  เครียดแทนคุณนนท์

[namtarn11]

โอ๊ย กรรมอะไรของวีกับนนท์เนี่ย

[NewYearzz]

เจ็บปวดเนอะ จะว่าไปนายวีนี่ก็เป็นลูกน้องใหญ่นี่เนอะ จะทำไมอะไรนนท์มากก็ไม่ได้

แล้วความจริงจะเปิดเผยมั๊ยเนี๊ยะ นังปีศาจก็มาตายไปเฉยๆ 

ไม่หนีไปไหนครับ วันสองวันรอได้อยู่แว้ว 


รอตอนต่อไปครับ 

[littlesilver]

ตอนที่ 17 ไถ่โทษ

   นนทวัชรู้มาว่าจุดที่กุหลาบเกิดอุบัติเหตุคือทางกลับออกจากบริเวณบ้านพักคนงาน แถวบ้านพักหลังที่ที่นนทวัชเคยเห็นกุหลาบลักลอบคนชู้อยู่กับชายคนที่ชื่อดำนั่นเอง นนทวัชไม่อยากจะคิดเลยว่าหลังจากที่กุหลาบทะเลาะกับวีระและตนเองในคืนนั้นแล้ว กุหลาบจะไปเมาเหล้าและไปหานายดำ แต่รูปการณ์ทั้งหลายมันตีความไปได้ในทางนั้น ถ้าไม่อย่างนั้นกุหลาบจะออกจากบ้านค่ำมืดดึกดื่นไปทำไม แต่นนทวัชก็ได้แค่คิด เพราะการคิดร้ายต่อคนตายไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร มีแต่บาปเปล่าๆ แล้วอีกอย่างถึงบอกไป วีระก็คงไม่เชื่อ พาลแต่จะทำให้วีระโกรธตัวเองมากขึ้นไปอีก นนทวัชจึงได้แต่เก็บความสงสัยเรื่องนี้ไว้ในใจแต่เพียงคนเดียว

   “ก๊อก ก๊อก นายวี” นนทวัชยืนเคาะประตูเรียกวีระอยู่หน้าห้องทำงาน เพราะเมื่อเช้านนทวัชไปหาวีระที่บ้าน แต่วีระกลับเขียนข้อความแปะไว้หน้าบ้านว่า ‘มาทำงานก่อนแล้ว ไม่ต้องรอ’ นนทวัชจึงตามวีระมาถึงที่ทำงานเพื่อต้องการคุยให้รู้เรื่อง
   “นายวี” นนทวัชเห็นวีระนั่งขีดเขียนอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะจึงถือวิสาสะเข้ามาในห้อง เพราะเรียกวีระอยู่หน้าห้องนานแล้ว แต่วีระไม่มีทีท่าว่าจะได้ยิน
   “คุณนนท์ คุณเข้ามาได้ยังไง” วีระเอ่ยถามเสียงนิ่งเรียบ ทีท่าห่างเหินเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกัน
   “นายวี ทำไมทำแบบนี้ครับ จะมาก่อนก็ไม่บอก ผมอุตส่าห์มารอรับนายวีที่หน้าบ้าน” นนทวัชตัดพ้อต่อว่าวีระด้วยความน้อยใจ
   “พอดีผมยุ่งๆ น่ะ ผมก็ตั้งใจจะบอกคุณนนท์หลายวันด้วยว่าต่อไปไม่ต้องมารับมาส่งผมแล้ว เพราะผมก็หายดีแล้ว ส่วนเรื่องรถถ้าคุณนนท์อยากจะใช้ต่อผมก็ไม่ว่าอะไร ถ้าไม่งั้นจะให้รถที่รีสอร์ตหรือลุงสมไปรับไปส่งก็ได้แล้วผมจะบอกเค้าไว้ให้” วีระพูดทุกอย่างเหมือนคิดตระเตรียมทุกอย่างไว้เป็นอย่างดีแล้ว
   “นายวียังโกรธผมอยู่เหรอ ผมขอโทษ เรื่องนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” นนทวัชเอ่ยถามเสียงอ่อย รู้สึกเสียใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างมากของวีระ
   “ผมว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้อีกดีกว่านะครับ อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไป รื้อฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีประโยชน์อะไร” วีระเอ่ยเสียงเรียบ หน้าตานิ่งเฉยจนกลายเป็นเย็นชา
   “แต่นายวียังโกรธผมอยู่ นายวีพยายามหลบหน้าผม” นนทวัชพูดออกไปตรงๆ อย่างที่ใจคิด
   “ผมไม่ได้โกรธ แต่จะให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมคงไม่ได้ ความจริงเราก็ไม่ควรจะใกล้ชิดกันเกินไป คุณเป็นเจ้านาย ผมก็เป็นแค่ลูกน้อง ผมว่าต่างคนต่างอยู่ ต่างทำหน้าที่ของตัวเองจะดีกว่า ผมไม่อยากให้มีปัญหาอะไรมากวนใจอีก หวังว่าคุณนนท์จะเข้าใจนะครับ” วีระตอบจริงจังพร้อมกับมองหน้านนทวัชตรงๆ
   “นายวีทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ผมเสียใจจริงๆ นะ ไม่ได้อยากให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้ กุหลาบเองก็ไปสบายแล้ว เราก็ต้องมีชีวิตอยู่กันต่อไป เรากลับมาสนิทกันเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ ถ้านายวีไม่ได้โกรธผมแล้วจริงๆ แค่ความเป็นเพื่อนก็ให้ไม่ได้เลยเหรอ” นนทวัชเอ่ยถามเสียงสั่นเครือด้วยความเสียใจ พยายามเดิมเข้าหาวีระและเอื้อมมือมาจับมือของวีระ แต่วีระรีบชักมือหนี
   “ผมว่าคุณนนท์อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อน” วีระรีบเดินหนีนนทวัชออกจากห้องทำงานเพื่อเข้าไปในส่วนก่อสร้างบ้านพักทันที โดยไม่สนใจนนทวัชทียืนหน้าเสียอยู่ในห้องของตัวเองเลย
       >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “นายวีกลับมาแล้วเหรอ รอตั้งนานแน่ะ” นนทวัชที่ยืนรอวีระอยู่หน้าบ้านตั้งแต่เย็นหลังเลิกงาน รีบเดินปราดเข้าไปหาวีระทันทีที่เห็นวีระขับรถกระบะคู่กายเข้ามาในเขตรั้วบ้าน
   “คุณนนท์มีอะไรรึเปล่าครับ” วีระมีสีหน้าแปลกใจที่เห็นนนทวัชถือถุงข้าวของสารพัดอย่างเดินตามตัวเองเข้ามาหน้าประตูบ้าน
   “ผมเอากับข้าวที่รีสอร์ตมาฝาก วันนี้เค้ามีงานเลี้ยงมีแต่ของอร่อยๆ ทั้งนั้นเลย ผมก็เลยขอแบ่งเค้ามาว่าจะเอามากินกับนายวีเย็นนี้ไง ทำไมวันนี้กลับค่ำจังครับ งานเยอะเหรอ ท่าท่างจะหิวแล้วแน่ๆ เลย งั้นเราเข้าบ้านไปกินข้าวเย็นกันเถอะนะครับ เดี๋ยวผมจะจัดให้จานให้นะ” นนทวัชยิ้มแย้มพยายามพูดกับวีระอย่างเอาอกเอาใจ
   “คุณนนท์ครับ พอเถอะครับ อย่าทำอย่างนี้เลย ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ” วีระพูดเสียงแข็ง เย็นชาใส่นนทวัชที่ทำหน้าบอกไม่ถูกอยู่
   “นายวี” นนทวัชถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นว่าวีระไม่มีเยื่อใยให้ตัวเองเลยแม้แต่น้อย
   “ผมว่าคุณนนท์กลับไปเถอะครับ ผมขอตัว” วีระตอบแล้วรีบเดินหนีเข้าบ้านไปทันที
   นนทวัชได้แต่ถอนหายใจและมองถุงกับข้าวที่อุตส่าห์เตรียมไว้ให้ แต่วีระกลับไม่สนใจใยดีเลยแม้แต่นิดเดียว!
      __________________________________________

ทำแต้มไว้ล่วงหน้าเผื่อพรุ่งนี้กับมะรืน
 ตอนหน้ามีเฮ (ไม่รู้เฮหรือโฮ )   

   

[koikoi]

สู้ ๆละกันนะคุณนนท์

[yunchun]

โดนเกลียดแล้วคุณนนท์ 
ตอนหน้ามีโฮละมั้งค่ะเนี่ยย

[mystery Y]

ไหงกลายเป็นแบบนี้อ่ะ รอตอนต่อไปจ้า

[saradino1]

ปั่นป่วนไปหมดเลยเพราะชะนีตายคนเดว 5555

[littlesilver]

ตอนที่ 18 ความผิดพลาด

   นนทวัชพยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้วีระใจอ่อนและหายโกรธตัวเองให้ได้ จึงพยายามเอาอกเอาใจวีระทุกหนทาง ฝากอาหาร เครื่องดื่ม และของกินนานาชนิดไปให้ตอนพักกลางวัน ส่วนตอนเย็นก็เอากับข้าวไปแขวนไว้หน้าบ้าน แรกๆ วีระก็ไม่ยอมรับแต่นานๆ ไปวีระก็ยอมรับข้าวของของนนทวัชมากขึ้น เพียงแต่ก็ยังไม่ค่อยยอมพูดคุยและคอยหลบหน้านนทวัชอยู่เหมือนเดิม แต่นนทวัชเองก็ยังไม่หมดหวังเพราะคิดว่าคงต้องให้เวลานายวีได้ทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น นายวีก็ยังคงรู้สึกผิดต่อกุหลาบอยู่นั่นเอง

   “ชิด นายวีกลับไปแล้วเหรอ” นนทวัชเอ่ยถามเด็กหนุ่มรุ่นน้องวีระที่กำลังง่วนอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะในห้องทำงานของวีระ
   “อ้าวคุณนนท์ พี่วีกลับไปแล้วครับ แต่วันนี้มีงานวันเกิดพี่บุญชัยหัวหน้าคนงาน เค้าเลี้ยงจะไปเลี้ยงกันที่เรือนไม้ เหมือนเดิมแหละครับ” ชิดเงยหน้าขึ้นมายิ้มทักทายนนทวัชและตอบคำถามอย่างเป็นกันเอง
   “เหรอ พี่ใหญ่ก็คงไปด้วยซินะ” นนทวัชพึมพำถาม
   “ก็ไปกันหมดแหละครับ เดี๋ยวผมก็ว่าจะไป งานนี้มีหวังเมากันเละ คุณนนท์ไปด้วยกันไหมล่ะครับ ฟรีตลอดงานนะครับ” ชิดเอ่ยชวนอย่างเป็นมิตร
   “ไม่ล่ะ ขอบใจมากนะ” นนทวัชตอบแล้วยิ้มให้ชิดก่อนจะเดินกลับออกไปยังด้านนอก
นนทวัชรู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อนึกว่าวีระไม่อยู่บ้าน ตอนแรกตั้งใจจะไปบ้านนายวีเหมือนทุกวัน แม้จะไม่เคยได้รับเชิญให้เข้าบ้าน แต่แค่ได้ไปหน้าบ้านก็ยังดี นนทวัชรู้สึกแปลกใจเหมือนกันที่ตัวเองเป็นเอามากขนาดนี้ รู้สึกทุกข์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถ้าถูกเมินหรือโดนทิ้ง ก็แค่เศร้าเสียใจนิดๆ หน่อยๆ เพียงแค่ไม่กี่วัน ไม่กี่อาทิตย์ก็กลับมาเชิดหน้าชูตายิ้มแย้มได้เหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แต่คราวนี้ไม่มีอะไรเหมือนที่ผ่านมาเลย
   >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ในที่สุดนนทวัชก็อดที่จะแอบเข้ามาบ้านวีระไม่ได้ แม้จะพยายามห้ามใจตัวเองแล้วก็ตาม นนทวัชแอบเอากุญแจที่เคยทำสำรองไว้ไขเข้ามาภายในห้องนอนของวีระ นนทวัชเหลียวมองรอบห้อง ทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อยเหมือนเคย วีระเป็นคนรักความสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้จะไม่ได้ทำความสะอาดบ้านด้วยตัวเอง แต่แม่บ้านที่ดูแลต้องทำอย่างดี ข้าวของทุกอย่างต้องวางไว้มุมเดิม จุดเดิม ห้ามเคลื่อนย้าย นนทวัชนั่งลงบนเตียงที่ปูผ้าปูที่นอนสีครีมจนเรียบตึง ก่อนค่อยๆ ลูบไล้ลงบนหมอนที่วีระหนุนนอนเป็นประจำอย่างรักใคร่

“ใคร! ใครกันเข้ามาในห้อง” นนทวัชถึงกับสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงดังโวยวายอยู่ข้างหู นนทวัชตั้งใจว่านั่งเล่นนอนเล่นอยู่บนเตียงของวีระสักพักแล้วจะกลับบ้าน แต่ก็เผลอหลับบนเตียงของวีระไปโดยไม่รู้ตัว
“นายวี!” นนทวัชตกใจเล็กน้อยที่เห็นวีระเดินเซเข้ามา ผงกหัวโงนเงนอย่างคนเมา
“คุณนนท์เหรอ เข้ามาได้ยังไง นี่แอบไขกุญแจเข้ามาอีกแล้วเหรอ” วีระถามเสียงอ้อแอ้ ลิ้นไก่พันกันไปหมด
“เอ่อ...พอดีแวะเอาของมาให้นายวีน่ะ แล้วเผลอหลับไป แต่ผมกำลังจะกลับแล้ว” นนทวัชแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ
“งั้นเหรอครับ เหตุผลดูฟังไม่ขึ้นเลยนะครับ แต่ก็รีบๆ ไปซะทีซิครับ” วีระออกปากไล่พร้อมกับยิ้มเหมือนกำลังเยาะเย้ยนนทวัชอยู่
“นายวีคงเมามากซินะ ถึงได้พูดจาแบบนี้ แต่ช่างเถอะ ผมไม่โกรธนายวีหรอก” นนทวัชกัดฟันตอบ รู้สึกน้อยใจวีระที่ออกปากไล่อย่างไม่ไว้หน้า
“เดี๋ยวก่อน!” วีระเรียกนนทวัชเสียงดัง ก่อนจะกระชากแขนนนทวัชเข้าหาตัวเองอย่างแรง
“นะ...นายวี จะทำอะไร” นนทวัชเอ่ยถามตะกุกตะกัก เมื่อตนเองเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของวีระโดยไม่ทันตั้งตัว วีระโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
“นายวี นายวีกลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย” นนทวัชเอ่ยกระซิบข้างหูวีระอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะส่งสายตาวิงวอนไปให้วีระที่จ้องตานนทวัชไม่กระพริบอยู่เช่นกัน วีระมองหน้านนทวัชนิ่งอยู่นานโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“นายวี ผม...ผมรักนายวีนะ” นนทวัชตัดสินใจเอ่ยคำรักที่เก็บไว้ในใจมานานให้วีระได้รับรู้ รู้สึกใจเต้นแรงกับการรอฟังคำตอบ วีระมองนนทวัชด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้มอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าด้วยฤทธิ์เหล้าหรืออะไรก็ตาม แต่คำรักที่ได้ยินทำให้วีระเองรู้สึกวาบหวามหัวใจอย่างล้ำลึก ลืมความบาดหมางในใจไปจนหมดสิ้น ไม่ได้รู้สึกต่อต้านนนทวัชเหมือนอย่างที่พยายามทำในทุกครั้ง
“นายวี” นนทวัชกอดเอววีระไว้อย่างหลวมพร้อมกับก้มหน้าลงซุกแนบอกของวีระ ลูบไล้เบาๆ ไปตามลำตัว ก่อนเลื่อนมือลงต่ำและล้วงมือเข้าไปในกางเกงของวีระอย่างแผ่วเบา และหยอกล้อเล่นกับท่อนเนื้อภายในกางเกงของวีระที่กำลังพองตัวเต็มที่อย่างซุกซน

“อืม อ่าห์ อาร์รรรรรรรร” วีระถึงกับครางออกมาอย่างลืมตัว ขณะที่นนทวัชก้มหน้าซุกอยู่ตรงหน้าขาของวีระ พยายามดูดกลืนท่อนเนื้อช่วงล่างเพื่อปรนเปรอความสุขวีระให้อย่างเต็มความสามารถ
“นายวี ผมจะทำให้นายวีมีความสุขเองนะ นายวีจะได้ลืมเรื่องร้ายๆ ไปนะ” นนทวัชยิ้มให้วีระที่นอนตาปรือแผ่หราอย่างหมดแรงอยู่บนเตียงหลังจากที่ปลดปล่อยความสุขล้นไปรอบหนึ่งแล้ว นนทวัชเลื่อนตัวขึ้นนั่งคล่อมช่วงกลางลำตัวของวีระไว้ แล้วค่อยๆ จับท่อนเนื้อที่ถูกปลุกเร้าจนแข็งตัวขึ้นไว้ในกำมือ
“อ๊ะ...โอ๊ะ อืม” นนทวัชร้องขึ้นเบาๆ ขณะค่อยๆ กดกายส่วนล่างของตัวเองลงบนท่อนเนื้อที่ลุกชันของวีระ ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวเคลื่อนขึ้นลงอย่างช้าๆ รู้สึกเจ็บเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความสุขล้ำลึกอย่างที่เคยรอคอยมานาน
“อ๊ะ...อืม อ่าห์ อาร์รรรรรรรรรรร” วีระครางอย่างสุขสมกับความสุขที่ได้รับการปรนเปรออย่างถึงใจโดยคนที่นั่งคล่อมอยู่ตรงหน้า เขาปรือตามองร่างขาวโพลนที่กำลังขยับตัวขึ้นลงและโยกตัวไปมาอย่างรู้งาน สมองของวีระเหมือนจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากความเสียวซ่านสุดขีดที่ได้รับอย่างหนักหน่วง ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกจากอารมณ์ดำมืดที่เก็บซ่อนไว้ออกมาอย่างเต็มรักโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง!
   ________________________________________________
   
อยากบอกว่าคนเขียนรู้สึกสงสารคุณนนท์มากๆ เลยนะ 
เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ   

[U_Ton]

  นายวีใจร้ายกับนนท์ก็เพราะไม่รู้ความจริงนี่นะ... แต่เเค่หลบหน้าหลบตากันนี่ก็เเย่เเล้ว

แล้วเกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้นอีก คราวนี้คุณนนท์คงโดนเกลียดเเหง... กว่านายวีจะรู้ความจริงคุณนนท์คงทุกข์ไปอีกนาน

นายวีรู้สึกตัวขึ้นมาจะว่ายังไงบ้าง ที่เเน่ๆไม่พ้นเกลียดเคียดเเค้นคุณนนท์ เผลอๆจะมาระลึกอีกว่าเหตุการณ์ทั้งหมด

เรื่องกุหลาบเป็นเพราะคุณนนท์รักตัวเอง... สงสารคุณนนท์ ถึงจะเคยร้าย เเต่ก็ไม่ได้ร้ายเเรงจนน่าเกลียด

  คุณนนท์จะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย...

[WilpeR]

อ่านทีเดียว4ตอนรวด วันนี้มีหลากความรู้สึกมากเลย ทั้งเศร้า กังวล สับสน และวาบหวามอ่ะ   

[jimmyFG]

 

ซะแล้ว ถ้านายวีตื่นขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่

[NewYearzz]

ขอบคุณครับที่มาต่อแบบจัดเต็ม

แต่บรรทัดสุดท้ายเจ็บปวดจัง ตรงที่ "โดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง!!!" 


รอตอนต่อไปครับ 

[namtarn11]

เฮ้อ นนท์ ถ้าพรุ่งนี้นายวีตื่นมาแล้วเป็นเหมือนเดิมล่ะ

[ordinary]

สงสารคุณนนท์นะ ถ้าแบบตื่นมาแล้วนายีไล่ไปอีกคุณนนท์ก็ไม่เหลือใครอีกรอบ
สงสารคุณนนท์อ่ะ 

----
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ 

[yunchun]

  คุณนนท์ ทำแบบนี้เค้าไม่ยิ่งโกรธกว่าเดิม?
คุณนนท์อย่าเพิ่งท้อแล้วกันถ้ายังไม่ถึงที่สุด
แต่ถ้าสุดแล้วก็ถอยออกมาดีกว่าเนอะ 

[maru]

วีจะว่ายังไงนะ จะำร้ายกับนนท์หรือเปล่าเนี่ย เมื่อไรวีจะรู้ความจริงเรื่องผู้หญิงคนนั้นสักทีนะเนี่ย สงสารนนท์

[bobie]

สงสารนนท์เหมือนคนเขียนอ่า
ยอมทุกอย่างเลย
แต่นายวีก็ไม่ฟังอะไรเลย

[ammamooty]

เง้อออออ...นนท์นะนนท์เหมือนจะเอาตัวเองเข้าแรกเลยอะไหนจะการตื้อที่เห็นได้ชัดอีก..แง้นายวีก็ไม่อะไรอีกบางครั้งคนอ่านก็แบบ..โหนนท์กล้าอะ><

แล้วนี่ถ้าวันรุ่งขึ้นนายวีจะอะไรรึเปล่าเนี่ยยยยยยยยย.สงสารนนท์~~~~

[littlesilver]

ตอนที่ 19 สับสน

   “นายวี ตื่นแล้วเหรอ” นนทวัชยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้าที่ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นอย่างช้าๆ
   “คุณนนท์ คุณ!” วีระร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นนนทวัชนอนกอดตัวเองอยู่อย่างชิดใกล้ วีระก้มมองตัวเองก็ยิ่งตกใจหนักขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าทั้งตัวเองและนนทวัชต่างไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ติดกาย มีเพียงผ้าห่มผืนหนาที่ห่มร่างของทั้งคู่เอาไว้
   “นายวี ไม่เห็นต้องตกอกตกใจขนาดนี้เลย รู้ไหมเมื่อคืนนี้ผมมีความสุขมากๆ เลยนะ นายวีล่ะ มีความสุขรึเปล่า ผมทำให้นายวีมีความสุขไหมครับ” นนทวัชเงยหน้าขึ้นถามวีระยิ้มๆ พร้อมกับใช้มือขาวเรียวของตัวเองลูบไล้ลงบนหน้าอกของวีระไปมาเบาๆ ก่อนจะซบหน้าลงบนอกวีระ
   “รู้ไหม ผมรู้สึกดีจังเลยที่ได้กอดนายวีอยู่อย่างนี้ทั้งคืน อุ่นจัง” นนทวัชพูดเบาๆ ขณะแนบแก้มของตัวบนแผ่นอกกว้างของวีระ ก่อนจะค่อยๆ คล้องแขนของตัวเองเข้ากับลำคอของวีระ พยายามโน้มตัวเข้าจูบแก้มวีระ
   “คุณนนท์ อย่า” วีระหันหน้าหนีนนทวัชพร้อมกับร้องห้ามเสียงดัง ก่อนจะค่อยๆ แกะมือของนนทวัชออกและขยับตัวออกห่างนนทวัชอย่างช้าๆ
   “นายวี เป็นอะไรไป” นนทวัชเอ่ยถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นอาการของวีระที่กำลังพยายามถอยหนีออกห่าง
   “คุณนนท์กลับไปก่อนเถอะครับ” วีระพูดเสียงนิ่ง หน้าตาดูตึงเครียดขึ้นมาทันที
   “นายวี...เป็นอะไร โกรธอะไรผมเหรอ หรือมีอะไรไม่สบายใจก็บอกได้นะ” นนทวัชพยายามจะเข้าหาวีระด้วยการยื่นมือไปลูบแก้มของวีระ แต่วีระกลับดึงมือนนทวัชออก
   “ผมขอร้อง...คุณนนท์ออกไปก่อนเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว” วีระลุกออกจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันกายช่วงล่างไว้ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่พูดไม่จา
   นนทวัชมองตามแผ่นหลังของวีระแล้วนึกน้อยใจกับการแสดงออกของวีระขึ้นมาทันที ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง วีระแทบจะไม่สนใจใยดีอะไรตัวเองเลยแม้แต่น้อย แถมยังทำท่าเหมือนไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ นนทวัชจึงทำได้แต่เพียงค่อยๆ ลุกจากเตียงและเดินมาหยิบเสื้อผ้าของตนเองที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้และบนพื้นห้องขึ้นมาสวมใส่ตามเดิม นนทวัชนั่งรอวีระอยู่ที่ปลายเตียงโดยยังไม่ได้ออกจากห้องไปตามที่วีระออกปากไล่ในตอนแรก
   “นายวี” นนทวัชรีบเดินเข้าไปหาวีระที่เดินออกจากห้องน้ำ ใบหน้าชุ่มโชกด้วยน้ำ คงจะล้างหน้าแล้วยังไม่ได้เช็ด
   “ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก” วีระหันมาพูดกับนนทวัชก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้ขึ้นมาใส่
   “ก็แค่อยากจะพูดกันให้รู้เรื่อง นายวีเป็นอะไร ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” นนทวัชเอ่ยถามเสียงเรียบ พยายามจะเก็บซ่อนอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจให้มิดชิด
   “แต่ผมไม่มีอะไรจะพูดกับคุณนนท์ ผมขอร้องล่ะ คุณกลับไปก่อนเถอะ” วีระหันมาพูดหน้านิ่งเฉย ทำเหมือนคนไร้ความรู้สึก
   “แล้วเรื่องเมื่อคืน...” นนทวัชเองก็เริ่มรู้สึกลำคอตีบตันจนพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาเฉยๆ
   “ผมขอโทษถ้าจะบอกว่าผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ถึงยังไงผมก็มีส่วนผิด ผมขอโทษคุณนนท์ด้วยแล้วกัน แต่ผมขอร้อง ผมอยากให้คุณนนท์เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ผมยังไม่พร้อม” วีระเอ่ยเสียงเครียด เขาเองรู้สึกสับสนจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก
   “ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ...จริงซินะ นายวีคงไม่ได้ตั้งใจหรอก ทุกอย่างมันเกิดเพราะผมเอง ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษนายวี แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เรื่องนี้จะไม่มีใครรู้หรอก นายวีสบายใจได้” นนทวัชเอ่ยตอบเสียงสั่น รู้สึกเหมือนน้ำตาเริ่มคลอทั้งสองข้างของดวงตา
   “ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ” นนทวัชพยายามฝืนยิ้มให้วีระก่อนจะเดินมาเปิดประตูห้องแล้วเดินจากมาอย่างเงียบเชียบ

   ‘ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ’ คำขอโทษที่ออกมาจากใจ แสดงถึงความจริงใจและสำนึกผิดจริงๆ แต่ทำไมนนทวัชกลับฟังแล้วถึงได้รู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างนี้ก็ไม่รู้
   แล้วยังท่าทางที่ดูเหมือนรังเกียจกันนั่นอีกล่ะ เหมือนไม่อยากยอมรับในความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนที่เกิดขึ้นด้วยความไม่ตั้งใจ จริงๆ แล้วนายวีแค่สับสน ยังรู้สึกผิดต่อกุหลาบ หรือว่าจริงๆ แล้ว นายวีรังเกียจความสัมพันธ์แบบนี้กันแน่ นายวีคิดอะไรอยู่ในใจ บอกกันให้รู้บ้างได้ไหม จะได้ทำตัวถูก!
      _______________________________________________

เดี่ยวมาต่ออีกค่ะ ปั่นสุดฤทธิ์

[ordinary]

สงสารคุณนนท์อีกรอบ 
คือก่อนหน้านี้คุณนนท์ก็มีแใจเรื่องโดนหลอก ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจ
พอมาเจอแบบนี้อีกมันหนักเกินไปจริงๆนะ สงสารอ่ะ 

-----
ขอบคุณคนเขียนนะคะรอติดตามต่อไป 

[NY_JK]

  โอ๊ย! เครียด บีบคั้นอารมณ์ ปวดตับกับตอนนี้ 

[littlesilver]

ตอนที่ 20 ตัดสินใจ
      
   หลังจากเรื่องเมื่อคืนผ่านพ้นไปด้วยการไม่ยอมรับของวีระ นททวัชที่ยังไม่ยอมแพ้ จึงตั้งหน้าตั้งตาที่จะเข้าหาวีระทุกครั้งที่มีโอกาส
   “นายวี เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกลางวันในเมืองกันนะ เราไม่ได้ไปเที่ยวเล่นในเมืองด้วยกันนานแล้วน้า” นนทวัชที่เข้ามาหาวีระถึงในห้องรีบเดินเข้ามากอดแขนวีระทันที
   “คุณนนท์ปล่อยนะครับ” วีระพูดเสียงแข็งใส่นนทวัชที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทันที
   “ทำไมล่ะ อายเหรอ ไม่มีใครเห็นหรอกน่า” นนทวัชพูดยั่วพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างนึกสนุก
   “ผมไม่ได้อาย แต่ไม่ชอบ! ปล่อยนะครับ” วีระหันมามองนนทวัชอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง
   “นายวี ทำไมใจร้ายกับผมจัง เราสองคนน่ะ...ไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วนะ นายวีน่ะ ต้องทำตัวดีๆ กับผมหน่อยซิ รู้ไหม ฮึ” นนทวัชเดินเข้าไปกอดวีระจากด้านหลังพร้อมกับพูดจาออดอ้อน ก่อนจะซบหน้าลงกับหลังของวีระและใช้มือลูบไล้แผ่นหลังของวีระไปมาอย่างแผ่วเบา
   “คุณนนท์พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” วีระหันมาเผชิญหน้ากับนนทวัชพร้อมกับจ้องมองด้วยความสงสัย
   “ก็ตอนนี้ผมเป็นของนายวีแล้วนะ นายวีต้องดูแลผมไงครับ ทำเป็นขี้ลืมไปได้นะ ยังไม่แก่ซะหน่อย” นนทวัชยกมือขึ้นลูบแก้มวีระเบาๆ พร้อมกับยิ้มยั่วยวน
   “คุณนนท์ คุณกำลังบังคับผมอยู่ใช่ไหม” วีระถามเสียงเครียด
   “นายวีพูดอะไรแบบนี้ล่ะ ผมไม่ได้บังคับซะหน่อย ก็แค่บอกนายวีว่า ผมน่ะจะดูแลนายวี แล้วก็ทำให้นายวีมีความสุข นายวีเองก็ต้องดีกับผมบ้างแค่นั้นเอง เรามาเริ่มต้นกันใหม่ไงครับ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ลืมมันไปซะเถอะนะ” นนทวัชยิ้มให้วีระแล้วก็ซบหน้าลงบนไหล่ของวีระอีกครั้ง
   “ปล่อยเถอะครับ คุณนนท์ อย่าทำอย่างนี้เลย มันไม่มีประโยชน์หรอก” วีระดันไหล่นนทวัชออก
   “นายวี โรสเค้าก็จากไปแล้วนะ นายวีจะจมอยู่แต่กับความทุกข์อย่างนี้ไม่ได้นะ ทำไมนายวีไม่ลองเปิดใจมองคนที่เค้ารักนายวีจริงๆ บ้างล่ะ บางทีคนคนนั้นอาจจะรักและจริงใจกับนายวีมากกว่าคนอื่นๆ ที่นายวีเคยรู้จักก็ได้นะ” นนทวัชพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองวีระที่ทำหน้านิ่งเฉย อย่างที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้
   “คุณนนท์พูดแบบนี้หมายความว่าอะไร ต้องการจะพูดอะไรกันแน่” วีระถามขึ้นเสียงดัง
   “ผมก็แค่ยกตัวอย่างให้ฟัง บางทีคนที่เราคิดว่าเรารู้จักเค้าดี รู้จักมานาน แต่จริงๆ ลับหลังแล้วเค้าอาจจะโกหกและไม่ซื่อสัตย์กับเราอย่างที่เราคิดก็ได้ แต่กับคนที่รู้จักกันไม่นานเค้าอาจจะรักและหวังดีกับนายวีจริงๆ ก็ได้นะ” นนทวัชพูดอ้อมค้อมอย่างจงใจจะให้วีระเข้าใจความหมายสิ่งที่ซ่อนอยู่
   “แต่ผมว่าเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่างเอง ตอนนี้ผมไม่ต้องการจะคิดหรือคาดเดาอะไรไปเองทั้งนั้น เพราะเรื่องบางอย่างแค่ดูด้วยตาก็เพียงพอแล้ว” วีระหันมามองตานนทวัชเขม็งและเอ่ยตอบโต้นนทวัชอย่างจริงจังเช่นเดียวกัน
   “ผมขอตัวก่อนนะครับ วันนี้ผมนัดกับพวกไอ้ชิดไว้ว่าจะไปกินข้าวกับมัน คงไปในเมืองกับคุณนนท์ไม่ได้” วีระเอ่ยปากปฏิเสธนนทวัชอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องทำงานไปทันที
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “ไง ข้าวปลาไม่ยอมแดก เป็นเหี้ยอีกล่ะมึง” ภูธิปเอ่ยปากด่านนทวัชอย่างอดไม่ได้ที่เห็นมันนั่งเขี่ยกับข้าวในจานไปมา
   “ครับ” นนทวัชสะดุ้งเพิ่งรู้สึกตัวหลังจากนั่งคิดเรื่องของวีระอยู่นาน
   “ไอ้นนท์ กูว่ามึงท่าจะเป็นเอามาก กูถามว่าเป็นห่าไร ข้าวปลาไม่แดก นั่งเขี่ยเล่นอยู่ได้” ภูธิปถามอย่างเป็นห่วง แต่ก็เป็นห่วงในแบบของภูธิป...แบบที่พูดดีๆ ไม่เป็น
   “นั่นซิครับ คุณนนท์มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าครับ ช่วงนี้ไม่เห็นค่อยมาทานข้าวที่นี่เลย” ปุณณวิชที่นั่งฟังอยู่และสังเกตุเห็นอาการเหม่อลอยของนนทวัชจึงถามขึ้น
   “เปล่าครับ น้องปุน พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ก็แค่เบื่อๆ” นนทวัชรีบตอบปฏิเสธแล้วรีบปั้นสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาทันที
   “ถ้าเบื่องั้นก็กลับบ้านไปได้แล้ว” ภูธิปหันมาพูดกับนนทวัชอย่างจริงจัง
   “พี่ใหญ่ไล่ผมเหรอ” นนทวัชทำเสียงเศร้าขึ้นมาทันที
   “กูไม่ได้ไล่มึง แต่พ่อเค้าโทรมาตามแล้ว ถามว่าเมื่อไหร่มึงจะกลับไปทำงานซะที อาทิตย์หน้าน้องนิดก็จะไปต่างประเทศ ไม่มีใครช่วยงานที่โรงแรม พ่อเค้าอยากให้มึงกลับด่วน ซึ่งกูก็เห็นด้วยว่ามึงควรจะกลับกรุงเทพฯ ไปได้แล้ว ไอ้นนท์มึงก็เป็นคนเก่งมีความสามารถนะ ถ้ามึงทำตัวดีๆ ตั้งใจทำงานเหมือนอย่างที่มึงอยู่ที่นี่ ทุกอย่างมันก็จะดีกับตัวมึงนะ เชื่อกูเถอะ มึงทำตัวซะใหม่ ทำให้พ่อเค้ายอมรับในตัวมึงให้ได้ ทำให้เหมือนที่กูเห็น” ภูธิปเอ่ยปากชมกับนนทวัชอย่างตรงไปตรงมา ตั้งแต่นนทวัชมาที่นี่เขาก็เห็นว่านนทวัชตั้งใจทำงานมากขึ้น และเที่ยวเตร่น้อยลง มีแต่ช่วงหลังๆ ที่นนทวัชดูเงียบๆ ซึมๆ ไป
   “ครับ ผมก็ตั้งใจว่าอีกสองสามวันจะกลับบ้านแล้ว” นนทวัชที่นั่งเงียบอยู่นานตัดสินใจเอ่ยขึ้น
ในเมื่ออยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ไม่มีใครเค้าต้องการ ไม่มีใครเค้าเห็นคุณค่า ก็ไม่รู้ว่าจะทนหน้าด้านอยู่ต่อไปอีกทำไม กลับไปยังที่ที่เราเคยอยู่คงจะดีกว่า...ทนยื้อเวลาอีกต่อไป!
      ___________________________________________
ไว้เจอกันในอีก 1-2 วันนะคะ ไม่แน่ใจอ่ะ


ปวดตับได้อีกค่ะ  ยัง มันยังไม่พอ 

[ordinary]

หน่วงได้อีกกก
ทีนี้คุณนนท์ับไปก็เหมือนอยู่คนเดียวอีกรอบ

หวังว่านายวีจะรู้ตัวรู้ใจตัวเองซักทีนะ 

[Also]

สงสารนนท์อยู่นะ แต่ว่าบางครั้งก็รู้สึกว่านนท์ทำตัวเองอะ
เหมือนอย่างที่วีบอก นนท์กำลังบังคับให้วีรับผิดชอบ

[U_Ton]

  นายวี... ไอ้โง่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...

ไม่เคยสงสารคุณนนท์เท่านี้มาก่อน... สรุปแล้วที่เป็นไปเเต่ก่อน นั่นก็เพราะไม่มีคนสนใจใส่ใจ ไม่มีใครเข้าใจ

เลยเป็นเหมือนพวกเรียกร้องความสนใจ ทุ่มเทให้คนที่รัก... แต่ไม่เคยสมหวัง จนมาตอนนี้คุณนนท์ก็ยัง

ต้องอยู่คนเดียว...  อะไรไม่ร้ายเท่าเเม้เเต่คนใกล้ชิดก็ยังผลักไส(ในความรู้สึกของนนท์) พี่ชายอาจพูดถูก

ไปแสดงความสามารถของเราให้คนที่เรารักที่สุดเห็นค่าของเราดีกว่าคนที่คิดเเต่จะผลักไสกัน... คนเราอยู่ได้อยู่เเล้ว

เเค่อยู่กับตัวเอง... ปล่อยให้นายวีกลายเป็นคนโง่แบบนั้นเเหละ... ไม่ต้องไปสนใจเเล้ว นิสัย!!!!

คนที่มีชีวิตอยู่น่ะ... ไม่มีทางสู้คนที่ตายไปแล้วได้หรอก... โดยเฉพาะคนที่ตายไปโดยกำความลับสกปรกของตัวเอง

ได้พ้นหูพ้นตาขนาดนั้น 

[WilpeR]

นทท์น่าสงสารอ่ะ อุตส่าห์ทุ่มเททุกอย่างแต่ก็ไม่มีคนเห็นค่า

[jimmyFG]

 

ทุบๆ ไอวีไอโง่ เห้อๆ สักวันถ้ารู้เรื่องเน่าๆที่กุหลาบทำ
อย่ามาง้อนนก็แล้วกัน

[NewYearzz]

นนท์ถอยเหอะ คนเขียน เปลี่ยนพระเอกมั๊ย? เอาโหดๆ โฉดๆ เลย สะใจดี 


รอตอนต่อไปครับ