พิมพ์หน้านี้ - :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: littlesilver ที่ 03-12-2012 23:52:25
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
-
ขอแนะนำเรื่องที่เป็นผลงานของคนเขียน ดังนี้ค่ะ (แอบโปรโมต ฮิฮิ :z1:)
เรื่องสั้น "เรื่องบนเตียง" (จบแล้ว) สำหรับคอ Drama
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34507.0
เรื่องสั้นชุด 3 ตอนจบ เรื่องที่่ 1 "รอ..." (จบแล้ว) แนวใสๆ
เรื่องที่ 2 นักโทษ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35793.0
เรื่องสั้น "ผู้แพ้..." (เพิ่งเริ่มตอนที่ 1 ยังดองอยู่) o18
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35708.0
เรื่องยาว "แค่คำว่า'รัก'" (จบแล้ว) - แนว Drama น้ำเน่า
ภาคแรกของเรื่องนี้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=34746.0
-
ไม่ต้องเอ่ยคำว่า ‘รัก’
(แค่คำว่ารักภาค 2)
ตอนที่ 1 คำขอร้อง
“โอ๊ย ไอ้เวรเอ้ย ใครแม่งโทรมาดึกๆ ดื่นๆ วะ” เสียงสบถดังลั่นถูกเอ่ยออกจากปากชายร่างสูงใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอย่างไม่เต็มใจ หลังจากที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังติดต่อกันหลายครั้งกลางดึก
“ใครวะ” ชายร่างใหญ่บ่นดังๆ ก่อนจะเอื้อมมือข้ามช่วงอกเปลือยของชายอีกคนที่นอนอยู่เคียงกันไปเปิดไฟที่อยู่หัวเตียง
“ไอ้นนท์ มึงโทรมาทำไม รู้ไหมว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้ว กูจะนอน” เสียงดังปนรำคาญถูกกรอกลงไป
“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ช่วยผมด้วย ฮือ ฮือ” เสียงร้องไห้ฟูมฟายดังมาตามสายจนคนที่ได้ฟังถึงกับชะงัก ต่อให้โกรธเกลียดกันขนาดไหน แต่พอได้ยินเสียงร้องไห้อย่างคนเสียสติของคนที่ได้ขึ้นชื่อว่า ‘น้องชาย’ ก็ทำให้คนฟังลืมความบาดหมางในใจไปได้ชั่วคราว
“ไอ้นนท์ มึงเป็นอะไรวะ ไหนบอกกูมาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เสียงเข้มจริงจังที่กรอกลงไปในโทรศัพท์มือถือทำให้คนที่นอนอยู่เคียงข้างอดที่จะลืมตาตื่นขึ้นมาฟังไม่ได้
“เออๆ มึงนี่มัน! แล้วไง ไอ้เวรเอ้ย! กูไม่เชื่อ! อืม เออๆ ได้ ก็ได้วะ กูจะยอมเชื่อมึงซักครั้ง แล้วไง พ่อยังไม่รู้ใช่ไหม เออๆ งั้นก็รีบมาเลย ได้ๆ แล้วเช้ามืดกูจะให้ไอ้วีไปรับมึง เออๆ กูจะยอมช่วยมึงซักครั้ง ถ้าโกหกกูล่ะก็ กูเอามึงตายแน่ เออๆ งั้นแค่นี้แหละ...” น้ำเสียงโมโห เดือดดาล สลับกับเสียงแสดงความสงสัย จากนั้นลดความแรงลงเหลือแค่เสียงเรียบสั้นกึ่งจำยอม จำใจ ก่อนจะจบลงด้วยเสียงขู่ สร้างความงุนงงสงสัยให้กับคนที่นอนอยู่ข้างตัวคนพูดไม่น้อย
“ใหญ่มีเรื่องอะไรเหรอ คุณนนท์เป็นอะไร” ชายผิวขาว หน้าตาดูอ่อนวัยกว่าชายผิวคล้ำกร้านแดด เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“ก็ไอ้เหี้ยนนท์น่ะซิ มันโดนพวกโต๊ะบอลตามทวงหนี้ แล้วมันไม่มีให้ พวกมันก็เลยโทรมาขู่ฆ่า” เสียงชายร่างใหญ่กว่าตอบด้วยเสียงหงุดหงุดแต่เจือไปด้วยความห่วงใย
“หะ ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ แล้ว...แล้ว คุณนนท์จะทำยังไงล่ะ” ชายผิวขาวถามด้วยความตกใจ
“มันก็เลยโทรมาขอให้กูช่วย มันจะขอหนีมาอยู่ที่นี่ชั่วคราว” ชายผิวคล้ำตอบน้ำเสียงเต็มไปด้วยความวิตก ก่อนจะล้มตัวลงนอนและคว้าตัวชายอีกคนเข้ามากอดตามเดิม คิดในใจว่ามีอะไรไว้ค่อยว่ากันพรุ่งนี้แล้วกัน!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“คุณนนท์” เสียงร้องเรียกของชายผิวคล้ำรูปร่างผอมสูงดังขึ้นที่ท่ารถประจำทางในตัวเมือง ทำให้ชายผอมสูง ผิวขาวสะอาดตาอย่างลูกผู้มีอันจะกินต้องหันมามอง
“นะ...นายวี” เสียงละล่ำละลักเอ่ยทักของคนตรงหน้ากับท่าท่างที่ดูตื่นกลัวอยู่ตลอดเวลา ทำให้นายวีระถึงกับแปลกใจ จากคนที่เคยดูดีทุกกระเบียดนิ้ว สง่าผ่าเผยและใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่เสมอที่เขาเคยเห็น เปลี่ยนไปอย่างกับเป็นคนละคน
“นายให้มารับคุณ” นายวีพูดสั้นๆ พร้อมกับเดินนำไปยังรถกระบะสีดำคันเก่าคู่กาย
“กะ...ก็ไปซิ” คุณนนทวัชรีบบอกพร้อมกับหันซ้ายหันขวาก่อนจะเดินตามคนตรงหน้าไปอย่างรีบเร่งรีบ
“มีใครตามมารึเปล่า” พอขึ้นรถได้ นนทวัชก็มองกระจกหน้าแล้วเอ่ยถามขึ้นทันที
“ไม่มีครับ” แม้จะแปลกใจแต่นายวีก็ตอบคำถามด้วยถ้อยคำเรียบสั้นเหมือนเคย
“งั้นก็รีบไปเถอะ อยากนอนเต็มทีแล้ว นั่งรถทัวร์มาตั้งหลายชั่วโมง เมื่อยจะตาย ไม่ได้นอนทั้งคืน” นนทวัชบ่นออกมาอย่างหัวเสียก็จะเอนกายพิงเบาะและหลับตาลง รู้สึกคลายความกังวลไปได้เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ผ่านมา!
_________________________________________________
มาต่อแล้วจ้า เรื่องนี้เป็นเรื่องต่อนะคะ มีตัวละครเกี่ยวข้องกัน คงจะพอเดาออกกันนะคะ
แนวน้ำเน่ายุงบินเหมือนเดิมค่ะ :laugh:
คนเขียนได้แนวคิดมาจาก comment หนึ่งในนี้ลองเดาดูซิคะ ว่าใครจะ Drama กับใคร o18
ป.ล. เรื่องนี้จะเขียนเป็นนิยายขนาดสั้นนะคะ แต่ละตอนจะสั้นๆ ประมาณ 1 หน้า A4
(ได้ข่าวว่าเรื่องสั้นที่ดองไว้ก็ยังไม่จบ :angry2:)
จะมีใครบ่นว่าสั้นกันไหมน้า :a5:
แต่ถ้าตอนสั้นจะมาต่อได้ไวกว่านะคะ :z1:
ป.ล. ขอย้ายจากกระทู้เรื่อง "แค่คำว่ารัก" มาไว้กระทู้ใหม่นี้แทนนะคะ :really2:
-
:pig2: :pig2:
-
ปูเสื่อรอ พร้อมน้ำร้อน
นนท์ เหรอเป็นนายเอก
-
นนท์กะใครนิ
-
นนท์กับใครอ่ะ ขอเดานะคะ เอก!! ป้ะ...
เอ๊ะหรือนายวี 5555555555555555
ลุ้นๆ
-
คู่ใหม่ ๆ อ๊าาา นนท์กับใครนะ
-
ตามมาๆๆๆ :mc4:
-
เอ๊ะเรื่องนี้นนท์คู่นายวีรึเปล่าเนี่ย น่าสนใจมากเลยอ่ะ >3<
-
กรี้ดดดดด ดีใจมากเลยค่ะที่มีภาคต่อ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ !! o13
-
เข้ามาอ่านๆๆ
กรี๊ดๆคุณใหญ่กับปุณ 5555
ติดตามจ้าๆ
-
วีนนท์หรือเปล่านะ นนท์นี่จริง ๆ เลย แต่คงไม่ได้จะเข้ามาวุ่นวายกับใหญ่ปุณอีกหรอกนะ
-
เดาว่านนท์กับนายวี
แอร๊ยยยยยยยยยย :o12:
-
ตามๆ
-
มาลงชื่อครับ
-
ตามกลิ่นมาม่ามา
-
ตามกลิ่นน้ำเน่ามาอีกคน นนท์เอ้ยแกอย่ามาสร้างปัญหาให้พี่ใหญ่กะน้องปุณนะ
ไม่งั้นแกโดน :z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: แน่
-
มีภาค 2 ด้วยอิอิ ดีใจ คิดถึงปุณ คู่นนแน่เลย แต่กับใครหว่า เป็นกำลังใจให้จ้า สู้ๆ
ขอบคุณจ้า :L1: :pig4: :L1:
-
จะมาสร้างปัญหาป่าวน๊า เห็นตอนแรกที่จบไปก้มันตะหงิดๆใจยังไงไม่รู้เนาะ
-
ขอทำใจนิด ถ้านนท์เป็นนายเอก :m19: :m19: :m19:
-
เย่ ๆๆๆๆๆๆ ตามมาอ่านแล้วค่ะ :D
นั่นสิ เรื่องนี้ วีนนท์ รึเปล่าคะ
รออ่านต่อนะคะ
:L2:
-
"วี" รุก "นน" รับ ชิมิ
-
เมา
-
:pig2: ต้อนรับเรื่องใหม่จ้า
-
ยังคงตามมาอ่านจ้า 5555 ไม่เข็ดกับดราม่า ก็นะ .. อร่อยออก ฮี่ๆๆๆ
เรื่องนี้นนท์ได้กับวีเหรอ? บ๊ะ.. ลุ้นๆ
สู้ๆนะคะ ^^
-
ติดตามค่าาาาาาาาาาาาาาาาา o13
-
โอ้เรื่องนี้นนท์จะเป็นนายเอกหรือนี่
-
เย่ๆ เชียร์ นนท์นี่ เป็นเคะ นายวี เป็นเมะ แอร๊ยยยยยยยยย :a5:
-
กรี๊ดดดมากกกกก มีภาค ๒ ด้วย :m15:
นนท์กะนายวีรึเปล่าน้า :impress2:
-
กริ๊ดดดดด มีภาคต่อ o13 o13 o13 :z2:
-
จะเป็นนนท์กะวี หรือกะคนทวงหนี้ หรือกะเอกน้า (มั่วทุกข้อ)
รอจ้า o13
-
ตอนที่ 2 คนเลวๆ
“พี่ใหญ่ ฮือ ฮือ พี่ใหญ่ช่วยผมด้วยนะครับ” นนทวัชผวาเข้ากอดภูธิปหรือพี่ใหญ่พี่ชายต่างสายเลือดทันทีที่มาถึงบ้าน
“เฮ้ยๆ พอๆ ก่อนเลย มึง เดี๋ยวก่อน” ภูธิปรีบผลักตัวนนทวัชออกอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตาของคนผิวขาวข้างตัวที่มองมาอย่างสงสัย แม้เจ้าตัวจะไม่ได้แสดงอาการหึงหวงอะไรออกมาแม้แต่น้อย แต่เป็นภูธิปเองที่กลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด
“มึงมีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า สร้างปัญหาให้กูตลอดเลยนะ คราวก่อนกูยังไม่ได้จัดการเลยนะ” ภูธิปแสดงอาการหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องที่นนทวัชยักยอกเงินของรีสอร์ตไปหลายแสนบาท
“พี่ใหญ่ ฮือ ฮือ ผมขอโทษ พี่ใหญ่ต้องช่วยผมด้วยนะ ไอ้พวกนั้นมันขู่จะฆ่าผม แล้วตอนนี้มันก็คงจะกำลังตามล่าผมอยู่แน่ๆ” นนทวัชมีสีหน้าตื่นกลัวขึ้นมาทันที
“ก็แล้วมึงไปเล่นทำเหี้ยไร กูบอกมึงแล้วใช่ไหม สันดานมึงนี่เลิกยากจริงๆ”
“พี่ใหญ่ ผม...ผมเลิกแล้วจริงๆ นะ พี่ใหญ่ต้องเชื่อผมนะ เงินที่เอาไปคราวก่อนผมก็เอาไปใช้หนี้ให้พวกมัน แต่มันบอกว่ายังไม่ครบ พวกมันหน้าเลือด” นนทวัชรีบตอบ
“มึงเป็นหนี้พวกมันอยู่เท่าไหร่”
“เอ่อ...คือ” นนทวัชอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ
“กูถามว่าเท่าไหร่ บอกว่าซิวะ” ภูธิปกระชากคอเสื้อนนทวัชเข้ามาอย่างแรง จนนนทวัชเซเข้าหาตัวภูธิป
“ปะ...ปะ...แปดแสน” นนทวัชมองหน้าภูธิปแล้วตอบอย่างกลัวๆ กล้าๆ
“แปดแสน ไอ้สันดาน พลั่ก” ภูธิปโมโหจัดถึงกับปล่อยหมัดเข้ากระแทกใบหน้านนทวัชเต็มๆ
“นาย/ใหญ่” ทั้งวีระและปุณณวิชที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ร้องขึ้นด้วยความตกใจพร้อมๆ กันและรีบเข้ามาห้ามทันที ปุณณวิชรีบเข้าไปประคองนนทวัชที่ล้มลงกับพื้น ส่วนวีระรีบคว้าตัว ‘นาย’ ของตัวเองไว้ไม่ให้ปราดเข้าไปต่อยคนตรงหน้าซ้ำอีก
“พี่ใหญ่” นนทวัชที่ทรุดนั่งอยู่กับพื้น หันหน้ามามองภูธิปด้วยสีหน้าที่แสดงความเจ็บปวด...เจ็บมากกว่าใบหน้าที่โดนต่อยจนเลือดซึมมุมปากเสียอีก
“คุณนนท์ลุกขึ้นก่อนนะครับ” ปุณณวิชช่วยประคองนนทวัชให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
“ใหญ่ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากับคุณนนท์ดีๆ ได้ไหม แค่นี้คุณนนท์ก็แย่แล้วนะ” ปุณณวิชหันไปมองหน้าภูธิปทั้งขอร้อง ทั้งห้ามปราม
“เออๆ” ภูธิปเสียงอ่อนลงทันทีที่เห็นสายตาดุๆ ของปุณณวิช ใครๆ ก็มักจะพูดกันว่าเขา ‘กลัวเมีย’ แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ เขาแค่รักและให้เกียรติคนข้างกายมาก...ก็แค่นั้น
“คราวก่อนมึงก็เอาเงินกูไปห้าแสน แล้วนี่ยังบอกว่าเป็นหนี้มันอีกแปดแสน นี่มึงเสียบอลเป็นล้านๆ เลยเหรอ ไอ้เวร ที่บอกว่าเลิกแล้วนี่มึงโกหกกูใช่ไหม มึงพูดความจริงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ก่อนที่กูจะอัดปากมึงอีก” ภูธิปชี้หน้านนทวัชแล้วพูดอย่างจริงจัง
“มะ...ไม่ใช่นะครับพี่ใหญ่ ผมเลิกแล้วจริงๆ อันนี้มันหนี้เก่า พวกมันโขกดอกเบี้ยเป็นเท่าตัวมันก็เลยเยอะ จริงๆ แล้วมันไม่ใช่หนี้ของผมด้วย มันหนี้ของ...”
“ไอ้เอ๊กซ์ ผัวมึงงั้นซิ มึงนี่มันจริงๆ ดีแต่ผลาญเงินครอบครัวไปปรนเปรอพวกแมงดา สุดท้ายมันก็ทิ้งไปหาคนใหม่ แถมยังทิ้งหนี้ไว้ให้อีก กี่คนแล้ววะที่เป็นแบบนี้ มึงนี่มันโง่ฉิบหายเลย” ภูธิปสาธยายเรื่องราวออกมาชนิดที่คนที่ได้ฟังต้องอึ้ง ก่อนจะกระชากคอเสื้อนนทวัชเข้ามาแล้วผลักออกอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ ปุณณวิชที่ไม่เคยรู้เรื่องมากก่อนถึงกับตกใจ แต่เมื่อเห็นใบหน้าซีดขาว น้ำตาคลอของนนทวัชก็อดสงสารไม่ได้ ทั้งถูกด่า ทั้งถูกประจาน เป็นใครก็คงต้องอาย
“ใหญ่ พอเถอะ แค่นี้คุณนนท์ก็เสียใจพอแล้วนะ” ปุณณวิชห้ามอีกเมื่อเห็นคุณนนท์ปากสั่น เหมือนจะร้องไห้
“เสียใจเหรอ คนอย่างมันไม่รู้จักเสียใจหรอก ดีแต่โกหก หน้าด้านไปวันๆ กูจะบอกให้นะ กูจะไม่ให้เงินที่หามาด้วยความยากลำบากของกูไปใช้หนี้จากความโง่ของมึงแม้แต่บาทเดียว แต่กูเห็นแก่พ่อ กูจะให้มึงอาศัยอยู่นี่ที่ชั่วคราว”
“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ก็ไม่เคยเชื่ออะไรผม ไม่เคยเห็นว่าผมดีอยู่แล้วนี่” นนทวัชหันไปพูดตัดพ้อภูธิป สายตาที่มองเต็มไปด้วยความเสียใจ น้อยใจ แต่ก็เพียงแค่แวบเดียว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายตานิ่งเฉย
“เออ กูไม่เชื่อมึงหรอก ก็แต่ละอย่างที่มึงทำไว้ล่ะ ดีๆ ทั้งนั้นนี่ มึงไปเลยนะ รีบๆ ออกไปจากบ้านกูเลย มึงไปอยู่บ้านตึกหน้ารีสอร์ทโน่นเลย แล้วถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องโผล่หน้ามาให้กูเห็นล่ะ” ภูธิปหันไปมองนนทวัชด้วยสายตาดุดันก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวและเด็ดขาด นนทวัชหันมามองอย่างผิดหวังแต่ก็ยอมเดินออกจากบ้านของภูธิปไปแต่โดยดี!
______________________________________________
จริงๆ ต้องมาต่อเมื่อคืน แต่เค้ามัวแต่โหลดหนัง :oo1:
ฮิฮิ :z1:
-
แวร๊ยยยยยยยย อีตานนท์นี่มันังไม่เลิกเหรอ เลวเจงๆ แอบมีผัวด้วย หุหุ
ปล. เอ๊ะคนเขียนโหลดหนังไรหว่า :really2:
-
สั้นจัง
-
อร๊างง คุณนนท์มีปั๋ว อิอิ
:m13:
-
การเขียนของคนเขียนเปลี่ยนไปนะ อย่างหนึ่งที่เปลี่ยน คือใช่ชื่อจริงของตัวละครบรรยาย โอ๊ย...เมื่อก่อนก็ติดรสมือการเขียนของคนเขียนจนต้องเข้ามารอทุกคืน นี้กะให้ F5 ตลอดทั้งวันเลยใช่ม่ะ 5555 (FC.นะคะ)
-
ความจริงของผู้ชายชื่อนนท์ ... ไม่ธรรมดา ไม่เข้าข้างใครนะ .. รอตอนต่อไป ไม่อยากจะซ้ำเติมนนท์ เพราะเรื่องนี้นนท์เป็นนายเอก .... :laugh:
-
ต้องให้สามีคนใหม่ที่โหดกว่าจัดการนนท์ซะแล้ววว :oo1: :oo1:
-
:serius2: สั้นมากอ่ะคนแต่ง เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออ
รอตอนต่อไป
:angry2:
:pig4:
:L1:
-
อึ้งไปเลย นนท์มีผัว o22
-
o22 o22
แต่ตัวเองโหลดหนังไรอ่ะเอามาแบ่งมั่งดิ :laugh: :haun4:
-
บร๊ะ มีผัวแล้วยังจะมาป้อน้องปุณอีก
ใหญ่กะปุณน่ารัก อยากเห็นตอนหวานๆกว่านี้ ><
รอตอนหน้าจ้า
-
รอพระเอก :L2:
-
เฮ้อนนท์น่าสงสารจังเลย ตกลงแล้วใครเป็นพระเอกอ่ะ
-
ตอนนี้สงสารตานนท์ พระเอกคือใครหนอ
-
เอ..มันยังไง เรื่องนี้ต้องให้นายเอกมีปั๋วมาก่อนตาหลอดดด :m28: :m28: :m28:
-
ฮีมีปั๋ว :a5: :a5: :a5:
-
นนท์ที่จริงก็น่าสงสารนะ แล้วใหญ่จะไม่ช่วยจริง ๆ หรือนั่น แล้วถ้าพวกนั้นตามนนท์เจอ นนท์จะโดนทำอะไรเนี่ย
-
ขอตบกบาลใหญ่สัก 2 ฉาด :beat: :beat:
ใจดำไปเเล้วนะเอ็ง สงสารนนท์อ่ะ :m15:
-
มีผัวแล้ว :a5:
-
อยากให้วีเป็นพระเอก
:serius2:
:กอด1:
:L1:
:pig4:
-
:a5: :a5:
-
ตอนที่ 3 ตัวปัญหา
“ก๊อก ก๊อก น้องปุน พี่ใหญ่ครับ” เสียงเคาะประตูดังลั่นและเสียงร้องเรียกหน้าบ้าน ทำให้ปุณณวิชที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัวต้องรีบเดินมาเปิดประตูหน้าบ้าน
“คุณนนท์” ปุณณวิชแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นคุณนนทวัชมาหาแต่เช้า ใบหน้าของผู้มาเยือนดูยิ้มแย้มแจ่มใสผิดกับเมื่อวานเป็นคนละคน
“พอดีเมื่อวานพี่นอนเร็วน่ะครับน้องปุน ตอนเช้าเลยตื่นเร็วกว่าปกติ รู้สึกหิวข้าวขึ้นมาก็เลยมาหา เผื่อน้องปุนจะทำอะไรทานก็ว่าจะมาขอฝากท้องสักมื้อ” นนทวัชบอกวัตถุประสงค์ที่มาพร้อมกับยิ้มกว้าง
“อ้อ ได้ซิครับ ข้าวต้มใกล้เสร็จพอดีเลยครับ คุณนนท์เข้ามาก่อนซิครับ” ปุณณวิชเอ่ยปากชวนอย่างจริงใจเมื่อเห็นรอยเขียวช้ำที่มุมปากของผู้มาเยือน นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานแล้วก็อดรู้สึกเห็นใจไม่ได้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“แหม ไม่ยักรู้นะครับว่าน้องปุนทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นถ้าพี่จะขอฝากท้องที่นี่ทุกมื้อจะได้ไหมครับเนี่ย” นนทวัชเอ่ยชมขณะตักข้าวต้มหมูสับร้อนๆ ตรงหน้าขึ้นชิม
“ได้ซิครับ ถ้าคุณนนท์ชอบ” ปุณณวิชตอบรับอย่างยินดี
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าไม่จำเป็นมึงไม่ต้องมาที่นี่” ภูธิปเอ่ยเสียงเรียบแทรกขึ้นกลางคัน
“ใหญ่” ปุณณวิชหันไปทำเสียงดุเบาๆ ไม่อยากให้คนที่นั่งกินข้าวหน้าบึ้งตึงอยู่หัวโต๊ะพูดจาทำร้ายจิตใจน้องชายตัวเองโดยไม่จำเป็น
“ฮึ” ภูธิปทำเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างไม่ชอบใจแต่ก็ไม่กล้าพูดว่าอะไรนนทวัชอีก
“แหมพี่ใหญ่ก็ จะใจร้ายใจดำกับผมไปถึงไหนกันครับ แค่น้องจะมาขอฝากท้องกินข้าวด้วยมื้อสองมื้อไม่เห็นจะต้องว่ากันเลย น้องปุนเองก็เต็มใจจะทำให้ผมทานอยู่แล้ว จริงไหมครับน้องปุน” นนทวัชหันมาหาแนวร่วมทันที
“ครับ” ปุณณวิชรับคำสั้นๆ และยิ้มให้
“ความจริงบ้านตึกก็มีแม่บ้านดูแลอยู่จะให้เค้าทำกับข้าวเพิ่มให้ด้วยก็คงจะไม่ลำบากอะไรมั้ง หรือไม่ก็ให้เค้าไปเอาจากในครัวที่รีสอร์ตมาจัดให้กินที่โน่นก็ได้ มึงจะได้ไม่ต้องมาถึงนี่ให้ลำบาก” ภูธิปพยายามหว่านล้อมแต่ฟังดูก็รู้ว่าไม่อยากให้เจ้าตัวมาที่นี่มากกว่า
“ไม่ลำบากอะไรหรอกครับ ผมว่าผมมาทานที่นี่ดีกว่าจะได้มาคุยกับพี่ใหญ่แล้วก็น้องปุนด้วย ดีไหมครับ” นนทวัชพูดตอบหน้าตาเฉยทำเหมือนไม่รู้ว่าคนพูดต้องการอะไร
“ก็ดีนะครับ คุณนนท์มาอยู่นี่จะได้ไม่เหงา” ปุณณวิชพูดเสริม ไม่อยากให้บรรยากาศตึงเครียดมาเกินไป
“ขอบคุณนะครับน้องปุน ก็คงมีแต่น้องปุนนี่แหละครับที่เข้าใจพี่” นนทวัชหันไปพูดแล้วก็ยิ้มให้ปุณณวิชอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปมองภูธิปที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ แต่นนทวัชก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ได้แต่ยิ้มแล้วก็นั่งกินข้าวต้มในถ้วยของตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“ไอ้วี มึงต้องช่วยกู” ภูธิปเอ่ยขึ้นทันทีที่กลับถึงบ้านในตอนเย็น โดยมีนายวีระลูกน้องคนสนิทมาส่งที่บ้าน
“เรื่องอะไรครับนาย” วีระเอ่ยถามด้วยความสงสัย ขณะยืนมองเจ้านายทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟารับแขกอย่างแรง ปุณณวิชที่ได้ยินเสียงรถก็เดินถือแก้วน้ำมายื่นให้ภูธิปดื่ม แล้วก็ยืนนิ่งฟังด้วยความสงสัยเช่นกัน
“กูไม่อยากให้ไอ้นนท์เข้ามาวุ่นวายในบ้านกูอีก เพราะฉะนั้นมึงต้องช่วยกันมันออกไปให้พ้นๆ บ้านกู ให้มันอยู่แต่บ้านตึก หรือจะไปไหนก็ได้แต่ไม่ต้องมาที่นี่” ภูธิปบอกความต้องการของตนเองทันที
“ใหญ่ ทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ คุณนนท์เค้าก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรมากมายเลยนะ แค่มาขอกินข้าวด้วย” ปุณณวิชเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจกับสิ่งที่ภูธิปคิดจะทำ
“ไม่เกินไปหรอก ที่กูทำก็เพราะไม่อยากให้มึงไม่สบายใจนะปุน บอกตรงๆ ว่ากูเดาไม่ถูกเลยว่ามันจะมาไม้ไหน ตามแม่งไม่ทัน” ภูธิปบ่น
“คิดมากไปรึเปล่า ไม่เห็นจะมีอะไรเลย คุณนนท์เค้าหนีร้อนมาพึ่งเย็นนะ ไม่อยากให้ใหญ่ทำแบบนี้เลย” ปุณณวิชยังคงแย้งอย่างไม่เห็นด้วย
“ปุนมึงก็เป็นอย่างนี้ตลอด มึงใจอ่อนเกินไป ยังไงเรื่องนี้กูก็ไม่ยอม ไอ้วีมึงต้องทำตามที่กูบอก พยายามกันมันไม่ให้มันมาวุ่นวายที่นี่ ถือว่ากูขอให้มึงช่วยหน่อย ทำได้ไหมวะ” ภูธิปเอ่ยตัดบทและหันไปถามวีระแทน
“ได้ครับนาย” วีระรับปากอย่างขันแข็ง
“โธ่ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ถ้าคุณนนท์รู้เข้าจะต้องน้อยใจแน่ๆ เลย” ปุณณวิชบ่นพึมพำ ก่อนจะเหลือบตาหันไปเห็นคนที่มายืนอยู่หน้าประตู
“คุณนนท์!” ปุณณวิชร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นผู้มาเยือนโดยไม่ทันตั้งตัว
“ทำอะไรกันอยู่ครับ พร้อมหน้าพร้อมตาเชียว” นนทวัชเอ่ยทักทายพร้อมกับฉีกยิ้ม ยิ้มที่ดูเหมือนกำลังฝืนอยู่ แต่เพียงครู่เดียวนนทวัชก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่ได้ยินเรื่องอะไรมาก่อนทั้งนั้น
ปุณณวิชหันไปมองภูธิปและวีระ ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ เพราะไม่รู้ว่านนทวัชเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกันหรือเปล่า แต่ถ้าได้ยินแล้วยังทำท่าทางเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรได้นี่ก็ต้องยอมรับเลยว่านนทวัชเป็นคนที่เก็บความรู้สึกและแสดงท่าทางกลบเกลื่อนได้เก่งมาก แต่ถึงอย่างนั้นปุณณวิชก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่เหมือนมีส่วนร่วมในการสมรู้ร่วมคิดในการกระทำผิดคิดร้ายในครั้งนี้ด้วย!
________________________________________________
มาแล้วจ้า วันนี้ไปเดินตากแดดซื้อของมาเหนื่อยมากเลย กลับมาเลยมึนๆ หัว :monkeysad:
เรื่องนี้แนวการเขียนจะต่างไปจากเรื่องเดิม ตามที่มีคนตั้งข้อสังเกตุจริงๆ ค่ะ เป็นความตั้งใจของคนเขียนเอง คือ
1. เขียนบรรยายแบบแสดงชื่อคน เพื่อที่ทุกคนสามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้โดยไม่จำกัด ไม่ได้บรรยายผ่านความคิดของตัวเอกตัวเดียวเหมือนเรื่องที่แล้ว ซึ่งก็เป็นความยากของการเขียนเหมือนกัน
2. ความยาวในแต่ละตอนจะสั้นลง (เพราะคนเขียนไม่ค่อยมีเวลา :เฮ้อ:) แต่ใจความสำคัญในแต่ละตอนครบถ้วนเหมือนเดิม (ตามโครงเรื่อง) แต่เขียนให้กระชับขึ้น ดังนั้นแต่ละตอนอาจจะดูเหมือนห้วนๆ แต่จริงๆ แล้วจะดำเนินเรื่องไวขึ้น
ไว้เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม :pig4:
:bye2:
-
อุอิ
มาลงชื่อติดตามด้วยอีกคนหนึ่งครับผมม
>.<
-
ผมว่าแบบนี้ก็ดีนะครับ แต่ว่ามีนิดนึงนะครับที่ผมว่าน่าจะเปลี่ยน
คือเวลาเปลี่ยนความรู้สึกของตัวละครก็ควรเปลี่ยนย่อหน้า
ผมไม่ได้เก่งหรือเชียวชาญนะครับ แต่เท่าที่อ่านนิยายที่เป็นการเล่าแบบบุคคลที่สามมันเหมือนจะเป็นแบบนี้
ถ้าไม่ใช่ขออภัยด้วยนะครับ
มีเค้าว่าพระเอก วีนี่น่าจะเป็นอีกตัวละครที่น่าลุ้น
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
จะเป็นใครกันน้า ที่'ไม่ต้องเอ่ยคำว่ารัก' อีกฝ่ายก็รู้สึกได้ อิอิ
-
ทนกับความเจ็บปวดอีกหน่อยนะนนท์ เดี๋ยวนายวีคงเข้ามาดามใจ โฮะๆๆ
เรื่องแนวการเขียนเราว่าโอเคนะ แต่เขียนคงยากนิดนึงนะแหละ คนเขียนสู้ๆนะคะ ^^
-
หรือพระเอกจะเป็นวีนะ
-
การดำเนินเรื่อง หรือการบรรยายดูเปลี่ยนไปก็จริง แต่ที่รู้สึกไม่เปลี่ยนไปเลยคือ อีตาคุณใหญ่นี่ขี้หวงไม่เปลี่ยน :laugh:
-
ใหญ่จะไม่ชอบอะไรนนท์ขนาดนั้นเนี่ย ทำไมต้องพูดต้องทำขนาดนั้นด้วย สงสารนนท์
-
พระเอกเรื่องนี้จะเป็นวีหรือเปล่าอ่ะ แล้วคนที่บอกว่าไม่ต้องเอ่ยคำว่ารักเนี่ยจะเป็นฝ่ายไหนอ่ะ คิดยากนะ
ชอบการบรรยายแบบนี้ค่ะ ทำให้รู้ถึงความรู้สึกของตัวละครทุกตัวได้มากยิ่งขึ้น >3<
-
เราชอบการเขียนแบบชื่อคนนะ ดีกว่าร่างหนา,ร่างบาง,ตาโต,ตาตี่ เรางง 555 (ดูท่า นายวีระ จะมีบทบาทขึ้นนะ จะเป็นพระเอกหรือเปล่าหว่า)
-
ว๊ายย ตัวเอง ... วันนี้จะมาลงอีกใช่มั๊ยคะ
รอนะคะๆๆๆ
ป.ล. นนท์คู่วีชัวร์ ๆ เลย อิอิ ... คุณใหญ่ขอให้วีมาช่วยกันนนท์ออกไปให้แล้้ว *0*
-
นนท์วีๆๆๆๆๆๆ :impress2: :call: :call: :call:
-
อ่านแบบนี้แล้วมันดูห้วน สั้นมากๆ เลยค่ะ
แต่เราคงแค่ยังไม่ชิน
คนแต่งมาอัพบ่อยๆ นะคะ เราจะได้ชินซักที
( ลงท้ายก็ขอให้คนแต่งมาอัพยาวๆ อีหรอบเดิม 5555 )
-
เริ่มสงสารนนท์ขึ้นมานิดนึง
แต่ต้องรอดูว่านนท์เองจะร้ายขนาดไหน
-
ปุนใจอ่อนเกินไปนะลูก อีนนท์นี่จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 4 ผู้ดูแล
ขณะที่นนทวัชกำลังเดินออกจากบ้านหลังใหญ่เพื่อไปขึ้นรถประจำบ้านที่คนขับรถเตรียมรอไว้แล้ว วีระที่ยืนรออยู่หน้าบ้านก็รีบเข้ามาขวางทันที
“คุณนนท์กำลังจะไปไหนครับ” วีระเอ่ยถามเสียงเรียบ
“ก็กำลังจะไปบ้านพี่ใหญ่ อยากจะไปชิมอาหารเช้าฝีมือน้องปุนซักหน่อย” นนทวัชตอบยิ้มๆ
“แต่ผมว่าคุณนนท์ทานที่นี่จะสะดวกกว่านะครับ นายให้ผมมาคอยดูแลคุณ ผมสั่งอาหารจากรีสอร์ตมาเตรียมไว้ให้คุณนนท์แล้วด้วย เชิญที่ห้องอาหารในบ้านดีกว่าครับ” วีระพูดรวบรัดตัดบท
“แต่ว่า...” นนทวัชอยากจะปฏิเสธ มือที่เปิดประตูรถค้างไว้พยายามจะเปิดให้กว้างขึ้นเพื่อเข้าไปนั่ง แต่วีระกลับดึงมือของนนทวัชออกและปิดประตูรถทันที นนทวัชทำหน้าบึ้งหันไปมองวีระด้วยความไม่พอใจ
“เชิญข้างในดีกว่าครับ” วีระพูดเสียงเข้มกึ่งสั่งและทำท่าไม่สนใจนนทวัชที่ยืนหน้างอเลยสักนิด
“ลุงสมขอกุญแจรถให้ผมด้วยครับ” วีระเดินอ้อมไปยังที่นั่งฝั่งคนขับรถเก่าแก่ของบ้าน พร้อมกับบอก ลุงสมทำหน้างงแต่ก็ยอมยื่นกุญแจรถให้นายวีระแต่โดยดี
นนทวัชเมื่อเห็นว่าตัวเองไม่มีทางไปไหนได้แล้วก็เลยจำใจเดินเข้ามาภายในห้องอาหารชั้นล่าง บนโต๊ะอาหารตัวยาวถูกจัดวางถ้วยข้าวต้ม กาแฟ และขนมปังเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย
“ฮึ ใครสั่งมาให้เนี่ย เมื่อวานก็กินข้าวต้มไปแล้ว ยังจะเอาข้าวต้มมาให้อีก แล้วกาแฟนี่ไม่กินนะ จะกินน้ำส้ม นายช่วยเอาไปเปลี่ยนให้หน่อยซิ” นนทวัชทำเป็นพูดอย่างไม่พอใจ
“คงไม่ได้หรอกครับ ตอนนี้ครัวที่รีสอร์ตยุ่งมาก คุณนนท์ทานไปก่อนเถอะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะเปลี่ยนให้ใหม่” วีระตอบเสียงนิ่งเฉย
“นี่นาย...” นนทวัชทำเสียงดังอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่านายวีระไม่ยอมตามใจตัวเองเลยสักนิด แต่รู้ตัวดีกว่าในสถานการณ์อย่างนี้ตัวเองคงทำอะไรนายวีระไม่ได้แน่ๆ เพราะพี่ใหญ่เองก็ต้องเข้าข้างนายวีระลูกน้องคนสนิทอยู่แล้ว จึงทำเป็นนิ่งเสีย
“กินก็ได้ อะ...โอ๊ย เจ็บ” นนทวัชร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวดขณะที่กำลังจะเดินเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ แต่เดินเซและทำท่าเหมือนจะล้ม
“คุณนนท์เป็นอะไรครับ” วีระถามพร้อมกับขยับเดินเข้าไปใกล้
“เดินเตะเก้าอี้อ่ะ เจ็บเท้าจังเลย นายวีช่วยดูหน่อยซิ ไม่รู้เลือดออกรึเปล่า” นนทวัชทำหน้าเหยเกบ่งบอกความเจ็บปวดพร้อมกับก้มหน้าดูเท้าตัวเองทันที
“ไหนครับ” นนทวัชเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับก้มหน้ามองปลายเท้าคนซุ่มซ่าม
“เห็นรึยัง เจ็บจังเลย” นนทวัชพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นแล้วเดินเบียดกายเข้าหาวีระจนต้นขาของตัวเองแทรกเข้าหว่างขาของนายวีระชนิดเนื้อแนบเนื้อ
“คุณนนท์จะ...จะทำอะไร” วีระร้องด้วยความตกใจเมื่อคุณนนท์เบียดกายเข้าหาเข้าจนเป้ากางเกงแทบจะแนบชิดติดกัน
“ก็แค่จะให้นายวีช่วยดูเท้าที่เจ็บใกล้ๆ ไง” นนทวัชพูดแล้วยิ้มหวาน
“อ๊ะ...โอ๊ย...คุณนนท์ ปะ...ปล่อยนะครับ” วีระถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อนนทวัชยื่นมือมากุมเป้ากางเกงของเขาไว้และบีบอย่างแรงโดยที่เขาไม่ทันระวังตัว
“คุณนนท์! จะไปไหน กลับมานี่เดี๋ยวนี้นะครับ” วีระตะโกนห้ามเสียงดังเมื่อเห็นนนทวัชรีบหันหลังเดินอย่างเร็วออกจากห้องไป
“นี่” นนทวัชหันมาชูกุญแจรถที่แอบล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงของวีระให้ดูพร้อมกับยิ้มอย่างสะใจ ก่อนจะรีบวิ่งไปยังลานจอดรถหน้าบ้าน
วีระรีบวิ่งตามไปทันทีที่คลายจากอาการปวดหนึบตรงจุดสำคัญ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเมื่อเห็นรถประจำบ้านถูกขับผ่านหน้ารั้วบ้านไปอย่างรวดเร็ว วีระถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่และกุมขมับเมื่อเจอฤทธิ์ของนนทวัชเข้าให้แล้ว!
__________________________________________________________
วันนี้มาเร็ว :z1:
มีคนอยากให้คุณนนท์โดนปราบ แต่ดูท่าแล้วไม่รู้ใครจะปราบใคร :laugh:
ตามที่มีผู้ท้วงติงเรื่องย่อหน้าได้แก้ไขแล้วนะคะ :pig4:
-
คุณนนท์นี่ แสบจัง
มีการจับเป้าก่อนด้วย
-
แสบนะเนี่ยยยย
นึกว่านนท์จะดราม่าซะละะะะ
ติดจามๆจ้าา
-
เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อยน่ะ!!!! ซ่านักนะ !!!
-
คุณนนท์น่าจะโดนจับตีก้นซะทีนะ หึหึหึ
-
นนท์เนี่ยท่าทางจะแสบไม่ใช่เล่นเลย สงสัยนายวีต้องใช้กำลังอีกเยอะน่าดู
-
นายวีเอาที่โดนจับไปเมื่อกี้ไปสั่งสอนเลยนายๆๆๆๆ :-[
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ชอบคุณนนท์จัง แก่นแก้วดี นายวีตามันไหมเนี่ย
-
ร้ายนะคุณนนท์
-
แอบกวนนะนนท์ ละทำไมต้องไปบ้านตาคุณใหญ่บ่อยๆด้วยฮึ :m21:
-
กำ ... วีเจอฤทธิ์นนท์เข้าให้แล้ว
เป็นกำลังใจให้วีนะ ... วีโหดกับนนท์มั่งก็ได้ :laugh:
ขอบคุณค่ะ +1
:L2:
-
นนท์ร้ายเหมือนกันนะเนี่ย แล้วใหญ่จะทำอะไรวีหรือเปล่าเนี่ย
-
วีระ มาปราบด่วนลากเข้าห้องข่มขืนเลย หุหุ o22
-
ตอนที่ 5 หวาดกลัว
วีระรีบขับรถกระบะของตัวเองตามนนทวัชออกไปอย่างรวดเร็ว นนทวัชขับรถออกไปทางด้านหน้าของรีสอร์ต คิดว่าคงจะออกไปในเมืองแน่ๆ วีระมองเห็นรถที่นนทวัชขับอยู่ลิบๆ พอขับตามไปได้ครู่ใหญ่ รถของนนทวัชกลับเลี้ยวกลับมาและแล่นสวนของรถของวีระกลับเข้ารีสอร์ตไป วีระรีบเลี้ยวรถกลับด้วยความสงสัยและขับตามนนทวัชกลับเข้ารีสอร์ตทันที
“คุณนนท์เกิดอะไรขึ้น” วีระรีบถามทันทีที่ตามรถนนทวัชมาถึงบ้านตึกของครอบครัวนาย
“พวกมัน...พวกมันมา” นนทวัชตอบเสียงสั่นตะกุกตะกัก หน้าตาดูตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด ท่าทีเปลี่ยนไปจากก่อนหน้านั้นอย่างสิ้นเชิง
“คุณนนท์ใครมาครับ แล้วทำไมคุณถึงได้หน้าตาตื่นแบบนี้” วีระถามด้วยความสงสัย
“ก็...ก็พวกตามทวงหนี้ไง เห็นรถพวกมันป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆ หน้ารีสอร์ต พวกมันตามมาจริงๆ ด้วย” นนทวัชพูดพร้อมกับทำหน้าหวาดกลัว
“คุณนนท์แน่ใจเหรอว่าเป็นพวกมัน” วีระเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ
“แน่ใจซิ นี่ไง มีเบอร์แปลกๆ โทรเข้าตั้งหลายสิบสาย ต้องเป็นพวกมันแน่ๆ มันคงเห็นแล้ว” นนทวัชยื่นโทรศัพท์ที่แสดงเบอร์สายที่ไม่ได้รับเบอร์เดียวแต่โทรมาจำนวนหลายสิบครั้งให้ดู
“ถ้างั้นช่วงนี้คุณนนท์ห้ามออกไปข้างนอกเด็ดขาด” วีระบอกจริงจัง
“แต่ผมไม่อยากอยู่บ้านนี้แล้ว มันอยู่ด้านหน้าใกล้ทางเข้าออก แถมหลังบ้านยังติดถนนด้วย ผมกลัว...กลัวจะไม่ปลอดภัย กลัวพวกมันจะเข้ามาได้” นนทวัชเอ่ยสีหน้าเครียด
“ถ้างั้น...คุณนนท์คงต้องไปขอพักบ้านนาย เพราะบ้านนายอยู่ท้ายป่าเลย น่าจะปลอดภัย พวกมันคงตามไม่เจอ”
“จะไปได้ยังไงล่ะ พี่ใหญ่เค้าไม่ต้อนรับ” นนทวัชเอ่ยเสียงเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“คุณ...เอ่อ”
“ได้ยินซิ ทำไมจะไม่ได้ยิน ไม่ได้หูหนวกนี่ ต่อหน้าก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปอย่างนั้นแหละ” นนทวัชพูดความในใจออกมา ต่อให้เขาจะแกล้งทำเป็นหน้าด้านหน้าทนขนาดไหน แต่ในใจนั้นอ่อนไหวกว่าสิ่งที่แสดงออกมากนัก
วีระมองหน้านนทวัชแล้วอดรู้สึกเห็นใจไม่ได้ ดวงตานนทวัชดูเศร้าสร้อย แต่ก็เพียงแค่แวบเดียว คนอย่างนนทวัชคงไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นง่ายๆ
“ถ้างั้นเอางี้ คุณนนท์ไปพักที่บ้านพักของรีสอร์ตก็ได้ มีห้องว่างๆ เหลืออยู่ทางท้ายๆ รีสอร์ตหลายห้อง เงียบสงบดีด้วย แล้วก็อยู่ไม่ห่างจากบ้านนายและบ้านผม เผื่อคุณนนท์อยากจะเรียกใช้อะไรผม” วีระเสนอทางออกให้อย่างจริงใจ
“ก็ดีเหมือนกัน” นนทวัชยิ้มออกมาได้ในที่สุด อย่างน้อยก็ดีกว่าอยู่คนเดียวในบ้านตึกที่ใหญ่โตจนน่าวังเวง สู้ไปอยู่ใกล้ๆ คนอื่นๆ น่าจะดีกว่า
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“อืม ถ้างั้นมึงก็ช่วยดูมันดีๆ หน่อยแล้วกัน ถ้ามีอะไรก็ให้รีบมาบอกกูเลย” ภูธิปบอกกับวีระเสียงเครียดหลังจากได้ฟังเรื่องที่ลูกน้องคนสนิทมารายงาน
“ครับนาย” วีระรับคำหนักแน่น
“ให้แม่งอยู่อย่างนี้ไปก่อน อยากหาแต่เรื่องมาให้กูดีนัก” ภูธิปพูดบ่นแต่น้ำเสียงไม่จริงจังนัก
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“เฮ้ยคุณ! เข้ามาได้ยังไงเนี่ย” วีระร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นนนทวัชนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนของเขาพลางจับข้าวของในห้องดูอย่างสนใจ วีระรีบเอามือจับกระชับขอบผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันช่วงล่างของตัวเองไว้แน่น เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จพอออกมาจากห้องน้ำเลยยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า
“ก็เดินมาไงล่ะ บ้านนายอยู่ใกล้บ้านพักผมมากเลย” นนทวัชตอบพร้อมกับยิ้ม
“แล้วคุณมาทำไม ทำไมไม่รอผมอยู่ที่บ้านพัก หรือถ้ามีอะไรก็โทรมาก็ได้” วีระตอบแล้วรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าทันที
“ก็มันเบื่อไง จะให้นั่งๆ นอนๆ ทั้งวันทั้งคืนได้ยังไงล่ะ แล้วอีกอย่างผมก็ไม่มีเบอร์นายด้วย ก็เลยว่าจะมาขอเบอร์โทรไง” นนทวัชเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะเดินเข้าประชิดด้านหลังของวีระ
“คะ...คุณ ออกไปก่อนดีไหม” วีระที่กำลังหันหลังจากตู้เสื้อผ้าถึงกับตกใจเมื่อจู่ๆ เห็นนนทวัชมายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าใกล้กันมากจนเขารู้สึกอึดอัด
“ความจริง นายนี่ก็หุ่นดีเหมือนกันนะ ดูภายนอกเหมือนจะผอม แต่จริงๆ แล้ว มีกล้ามนิดๆ กำลังดีเลย” นนทวัชเอามือลูบไล้ลงบนหน้าอกวีระไปมาเบาๆ พูดเสียงอ่อนหวานติดทีเล่นทีจริง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองวีระแล้วยิ้มเหมือนจะยั่วยวน
“คุณนนท์ปล่อยนะครับ อย่าทำอย่างนี้” วีระรีบจับมือนนทวัชแล้วสะบัดออกอย่างแรง ตกใจที่น้องชายเจ้านายของตัวเองมาเล่นหยอกเอินกับเขาแบบนี้ ยิ่งรู้ว่าคุณนนท์มี ‘รสนิยม’ อย่างไร ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจกับกิริยาที่คุณนนท์แสดงออก
“ฮึ แค่นี้ก็ทำเป็นรังเกียจ ล้อเล่นหน่อยเดียวก็ไม่ได้” นนทวัชแกล้งพูดเสียงสะบัด แต่ใบหน้ายังคงยิ้มหวาน
“แต่ล้อเล่นแบบนี้ผมไม่ชอบ! คุณนนท์ไปรอข้างนอกก่อนดีกว่าครับ ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า” วีระพูดเสียงแข็งกึ่งดุดันใส่นนทวัชทันที
“ไปก็ได้” นนทวัชแกล้งทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจ แต่พอหันหลังจะเดินออกจากห้องก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว รู้สึกชอบใจ...ถูกใจที่ได้แกล้งคนเล่น ยิ่งคนที่แกล้งทำท่าท่างเหมือนจะโมโหนิดๆ ยิ่งสนุกไปกันใหญ่ รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันที อย่างน้อยก็ทำให้เขาลืมเรื่องน่ากลัวที่เจอมาเมื่อเช้าได้จนหมดสิ้น!
_____________________________________
คุณนนท์เริ่มเปิดเกมส์รุก :laugh:
เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ
:bye2:
-
นายวีจัดสักดอกจ้า คุณนนท์แสนซนจะได้หายคัน :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
นนท์ตอนอยู่เรื่องนู้นนี่แม๊นแมน :m26:
-
นนท์เนี่ยแสบซนมากเลยแต่ก็ก็เป็นคนที่แข็งนอกอ่อนในอ่ะนะ เจอหน่อยเดี๋ยวก็กลัวซะ
นายวีโต้กลับเลย จัดชุดใหญ่ให้กลัวไปเลย 555+
รอตอนต่อไปนะคะ :L2: :L1: :pig4:
-
รุกเยอะๆนนท์ เดี๋ยววีทนไม่ไหวก็ปล้ำเองล่ะ โฮ๊ะโฮ๊ะ
-
สงส้ยจะ หิว*
-
รุกเยอะๆ เลยคุณนนท์
-
กรี๊ดกร๊าด พึ่งเข้ามาอ่านคะ ดีนะที่กดเข้ามาอะ.(เพราะรู้สึกว่าชื่อเรท่องมันคล้ายๆเรื่อง...แค่คำว่ารัก)><
นนท์นี้แหละ คิดไรกะวีอ๊ะเปล่านิ><
-
รุกเข้าไปลูกเอ๋ย เดี๋ยววีก็หวั่นไหว
-
ทำหมาหยอกไก่
เดี๋ยวจะเจอไก่จิก!!!!!!
-
เล่นไปเห๊อะ เจอของจริงแล้วจะหนาว หุหุหุ!!!!!
-
อีตานนท์นี่รุกเยอะไปป่ะ เดียววีอดไม่ไหวจับปล้ำด่วน :really2:
-
เอาละเหวยยยย วีเสร็จนนท์ในเวลาอันใกล้แน่เลย 555555+
:laugh3:
-
ไม่รู้จะสงสารนนท์ดีหรือเปล่า (สงสารนายวีเถอะ!)
ทำตัวให้สมควรต่อการได้รับความสงสารหน่อยนะนายนนท์
-
ตอนที่ 6 ของเล่น
“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! คุณนนท์! คุณนนท์ครับ คุณนนท์! เปิดประตูหน่อยครับ คุณนนท์! คุณนนท์!” วีระเคาะประตูห้องพักของนนทวัชอย่างแรงพร้อมตะโกนเรียกเสียงดังลั่นอยู่นานแต่ไม่มีวี่แววว่าคนในห้องจะมาเปิดประตูให้
“แอ๊ดดดด นายวี” หลังจากวีระรออยู่หน้าห้องครู่ใหญ่นนทวัชถึงเปิดประตูห้องออกมา
“คุณนนท์ เอ่อ...” วีระถึงกับอึ้งเมื่อเห็นนนทวัชอยู่ในชุดนอนกางเกงขาสั้นกุดจนเผยให้เห็นเรียวขายาว ขาวผ่อง ส่วนเสื้อนอนก็เป็นเสื้อสีเนื้อบางเบาจนแทบจะมองทะลุเข้าไปเห็นช่วงอกขาวรำไร ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณนนท์ใส่เสื้อผ้าแบบนี้นอน
“นายวีมาทำไมแต่เช้าเนี่ย” นนทวัชพูดเสียงงัวเงียพร้อมกับปิดปากหาว ทำท่าเหมือนยังง่วงนอนอยู่
“นายให้ผมมารับคุณนนท์” วีระตอบเสียงนิ่ง พยายามไม่มองชุดเสื้อผ้าที่นนทวัชใส่อยู่ มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก
“รับไปไหน” นนทวัชถามงงๆ
“ก็รับไปช่วยงานในรีสอร์ตครับ นายบอกให้คุณช่วยดูแลแผนกต้อนรับและงานประชาสัมพันธ์ และให้ผมคอยมาดูแลรับส่งคุณ” วีระอธิบาย
“ฮึ นี่พี่ใหญ่จะไม่ให้อยู่พักสบายๆ บ้างเลยรึไงนะ ใช้งานกันจริงๆ คนกำลังกลัว กำลังเครียดจะแย่ กะว่าจะหนีร้อนมาพึ่งเย็นซะหน่อย สงสัยจะกลายเป็นหนีเสือปะจระเข้ซะมากกว่า” นนทวัชบ่นดังๆ ให้วีระฟัง แต่ท่าทางไม่ได้เหมือนคนกำลังกลัว กำลังเครียดอย่างที่เจ้าตัวว่าเลยสักนิด
“แต่ผมว่าคุณนนท์ไปทำงานที่รีสอร์ตก็ดีนะครับ จะได้ไม่อยู่ว่างๆ” วีระตอบเน้นเสียงอย่างจงใจ นนทวัชรู้ว่ากำลังโดนประชดอยู่แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ไปก็ได้ แต่นายวีต้องรอเดี๋ยวก่อนนะ ยังไม่ได้อาบน้ำแต่งตัวเลย หัวหูก็ยังยุ่งอยู่” นนทวัชพูดพร้อมกับก้มดูชุดที่ตัวเองใส่ เอามือจับผมบนศีรษะและหันมายิ้มให้
“ถ้างั้นผมรอข้างนอกนะครับ” วีระตอบพร้อมกับทำท่าจะเดินไปรอที่รถ
“เดี๋ยวซิ รอข้างในนี่แหละ” นนทวัชรีบคว้าแขนวีระไว้ทันที
“ไม่เป็นไรครับ ผมรอข้างนอกดีกว่า” วีระปฎิเสธแล้วดึงมือนนทวัชออก ก่อนจะรีบเดินไปที่รถทันทีโดยไม่รอให้นนทวัชได้พูดอะไรอีก
“ฮึ อยากรู้นักว่าจะทำเป็นใจแข็งไปได้สักกี่น้ำ” นนทวัชยิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดพึมพำไล่หลังนายวีระไป ก่อนจะปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเตรียมอาบน้ำแต่งตัว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“พี่วี พี่วี คุณนนท์มาหา” เสียงเรียกดังลั่นของชิดเด็กหนุ่มรุ่นน้องคนสนิท ทำให้วีระวางมือจากแบบก่อสร้างที่อยู่ตรงหน้า
“มึงว่าอะไรนะ” วีระทำหน้าแปลกใจแล้วหันไปมองนาฬิกาบนฝาผนัง เพิ่งบ่ายสามโมงเย็น ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน แล้วคุณนนท์มาหาเขาถึงเขตก่อสร้างบ้านพักใหม่ทำไมกัน
“บอกว่าคุณนนท์ น้องชายนายมาหา รออยู่ที่หน้าบ้านหลังแรก” ชิดบอกลูกพี่ซ้ำอีกครั้ง วีระจึงยอมลุกจากเก้าอี้และเดินออกจากห้องไปหาน้องชายของเจ้านายทันที
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ แล้วนี่มันได้เวลาเลิกงานแล้วเหรอถึงได้ออกมานี่ มาอยู่นี่อย่าคิดจะอู้งานนะมึง ไม่งั้นกูไล่กลับบ้านแน่ๆ” เสียงโวยวายของภูธิปดังลั่นเมื่อวีระเดินมาถึงหน้าบ้านพักสร้างใหม่
“โธ่พี่ใหญ่ก็ ไม่เห็นใจผมบ้างเลย ผมก็อยากออกไปซื้อของบ้างอะไรบ้าง อยู่อุดอู้มาตั้งหลายวันแล้ว แล้วนี่ก็จะไปซื้อเสื้อผ้ามาใส่ทำงานของพี่ใหญ่แหละ ไม่ได้เตรียมชุดดีๆ มาเลย จะให้แต่งตัวซอมซ่อรับแขกได้ไง เดียวแขกก็หนีหมด แล้วอีกอย่าง ไอ้พวกนั้นมันไม่อยู่แล้ว เชื่อผมซิ ไม่งั้นมันต้องโทรมาแล้ว นี่มันเงียบหายไปตั้งหลายวันแล้ว มันคงไม่มาอยู่เฝ้าที่นี่ได้หลายๆ วันหรอก มันก็คงต้องไปตามคนอื่นมั่งแหละ” นนทวัชพูดสาธยายยาวเหยียดพร้อมกับทำเสียงขอความเห็นใจ
“เออๆ ถ้าอยากจะออกไปตายนักก็ตามใจมึง” ภูธิปพูดอย่างรำคาญใจ คนอุตส่าห์ห้ามด้วยความเป็นห่วง มันก็ยังดันทุรังไปจนได้
“ไม่ตายหรอกน่าพี่ใหญ่ นี่ไงให้นายวีไปเป็นเพื่อน” นนทวัชหันไปยิ้มให้วีระที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ
“อืม ไอ้วี งั้นมึงก็ไปเป็นเพื่อนมันหน่อยแล้วกัน แต่ถ้ามันทำตัวเรื่องมากมีปัญหา มึงก็ลากมันกลับมาได้เลยนะ ไม่ต้องไปตามใจมัน” ภูธิปหันไปสั่งนายวีระแล้วเดินกลับไปยังกลุ่มคนงานที่กำลังก่อสร้างอยู่
นนทวัชหันไปยิ้มชอบใจให้วีระ แต่วีระไม่ยอมยิ้มให้แถมยังทำหน้าบึ้งใส่
“จะไปก็ตามมาครับ” วีระบอกเสียงแข็งก่อนจะเดินนำไปที่รถกระบะคันเก่าคู่ใจ รู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ ที่นนทวัชมารบกวนเวลาทำงาน
“แหม ดุจังนะ” นนทวัชรีบเดินตามและพูดกับวีระที่ทำหน้าตึงรออยู่ที่รถก่อนจะรีบขับออกไปด้วยความเร็วสูง
นนทวัชหันไปมองหน้าคนข้างๆ ที่รีบขับรถออกไปโดยไม่ยอมพูดยอมจากับตนเลย ก็ยิ้มที่มุมปากนิดๆ ถ้ารู้ว่าคนอย่างวีระแหย่เล่นแล้วน่าสนุกแบบนี้ก็คงจะเล่นด้วยตั้งนานแล้ว ของอะไรที่ได้มายากๆ นนทวัชชอบเพราะรู้สึกว่ามันท้าทายดี!
_______________________________________________
คน comment น้อยจัง สงสัยไม่ค่อยถูกใจคอ Drama o18
มีแต่คนยุให้วีจัดการนนท์ ไม่รู้ใครจะจัดการใครกันแน่ เหอเหอ :m12:
-
วีเสร็จนนท์แน่เลยอ่ะ >3<
-
ว๊ายยยย สรุปใครจับกด :really2:
-
ใครจะเป็นของเล่นใคร สาธุ ขอให้เจอหนักๆด้วยเถ๊อะ!!!! :call:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เดี๋ยวนนท์ต้องเจอของแข็งบ้าง. ซ่านักกกกก 555555 :3125:
-
วีอดกลั้นได้ให้มันรู้ไป :laugh:
ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป(อย่างใจจดใจจ่อ)
:L2:
-
ใครจะเป็นคนเล่นใครกัน
-
สงสารวีอ่ะ
ฮ่าๆไม่รู้จะถึงขีดสุดเมื่อไหร่
-
เริ่มหมั่นไส้นนท์แล้ว ขอให้วีจัดหนักทีเถอะ
-
ตอนที่ 7 อย่ารังเกียจกัน
“นายวี ช่วยดูเสื้อตัวนี้หน่อยซิสวยไหม” นนทวัชเรียกวีระที่ยืนทำหน้าเซ็งอยู่ข้างๆ ขณะมองนนทวัชที่ยืนเลือกเสื้อเชิ้ตอยู่นานสองนาน โดยไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จสักที
“นายวี ช่วยดูหน่อยซิว่าตัวนี้เป็นไงบ้าง” นนทวัชชูเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนลายทางให้คนตรงหน้าดู พร้อมกับเอ่ยถามยิ้มๆ ทำเหมือนไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะทำท่าหน่ายโลกขนาดไหน
“สวยครับ ช่วยเลือกเร็วๆ หน่อยได้ไหมครับ เรามากันนานแล้ว รีบกลับเถอะครับมันจะค่ำแล้ว” วีระบอกเสียงเข้ม
“แหม ค่ำนิดค่ำหน่อยจะเป็นอะไรกันล่ะ ขับรถแค่ครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวก็ถึงแล้ว” นนทวัชพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่กลับหันไปเลือกเสื้อต่อเหมือนจะแกล้งทดสอบความอดทนของคนที่ยืนรออยู่
วีระไม่ได้พูดว่าอะไรมากนัก ทั้งๆ ที่ ‘นาย’ ก็บอกไว้แล้วว่าถ้านนทวัชสร้างปัญหากวนใจเขาก็ให้พากลับได้ทันที ซึ่งก็เป็นไปตามที่นายเตือนไว้จริงๆ คุณนนท์เข้าออกแทบจะทุกร้านค้าในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ภายในเมือง บางร้านก็แทบจะไม่ได้ซื้ออะไรติดมือออกมาเลยทั้งๆ ที่ยืนเลือกอยู่นานสองนาน เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าคุณนนท์แกล้งเขาหรือเปล่า แต่สถานการณ์มันชวนให้คิดอย่างนั้นจริงๆ
“นายวีดูนี่ซิ เสื้อตัวนี้เหมาะกับนายวีมากเลยนะ ชอบไหม” นนทวัชหยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินลายสก๊อตมาทาบลงบนตัววีระแล้วมองดูอย่างพอใจ
“ไม่ชอบครับ ผมไม่ชอบใส่เสื้อเชิ้ตแบบนี้” วีระพูดพร้อมกับจับมือนนทวัชที่ถือไม้แขวนเสื้อเชิ้ตออก
“เหรอ ถ้างั้นตัวนี้ล่ะ” นนทวัชกลับหยิบเสื้ออีกสองสามตัวมาวางทาบอกวีระอีก
“คุณนนท์ครับ พอเถอะครับ ผมไม่ชอบ กลับได้แล้วครับ” วีระพูดตัดบทอย่างจริงจังและหันมาทำหน้าดุใส่นนทวัช
“กลับก็ได้” นนทวัชเมื่อเห็นวีระไม่เล่นตัวก็รีบแขวนเสื้อที่หยิบออกมาไว้บนราวตามเดิม
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“นายวีแวะกินข้าวร้านนี้ก่อนไหม น่ากินดีนะ” นนทวัชเอ่ยชวนเมื่อเดินผ่านหน้าร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง
“ผมว่าไปกินที่บ้านดีกว่าครับ ค่ำแล้ว” วีระตอบสีหน้านิ่งเฉย
“แต่ว่าร้านนี้อร่อยนะ อยากจะเลี้ยงข้าวนายวีเป็นการตอบแทนที่พามาซื้อของด้วยไง” นนทวัชพยายามหว่านล้อม
“ถ้าอยากจะเลี้ยงผมจริง ผมว่าซื้อใส่ถุงให้ผมไปกินบ้านดีกว่า ผมอยากกลับบ้านแล้ว” วีระพูดตัดบท
“แต่ว่า...”
“ถ้าคุณนนท์ไม่กลับผมจะบอกนาย” วีระพูดสวนขึ้นทันควัน
“ทำไม แค่นี้จะฟ้องพี่ใหญ่เหรอ ไม่กลัวหรอก” นนทวัชพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ผมว่าถ้านายรู้คงไม่ชอบใจที่คุณนนท์ขัดคำสั่ง ซึ่งผมคิดว่านายอาจจะคิดใหม่เรื่องที่จะให้คุณอาศัยอยู่ที่รีสอร์ตนี้แน่ๆ” วีระพูดขู่นนทวัชเมื่อเห็นว่าพูดดีๆ แล้วนนทวัชไม่ยอมเชื่อฟัง
“กลับก็ได้ แค่นี้ทำมาเป็นขู่” นนทวัชพูดอย่างงอนๆ แต่ก็ยอมเดินตามวีระกลับแต่โดยดี
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“ถึงแล้วครับ” วีระเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่ขับรถโดยไม่ยอมพูดไม่ยอมจากับนนทวัชมาตลอดทาง
“นายวีลงไปกินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ มืดแล้วแถมยังขับรถมาเหนื่อยๆ น่าจะหิว ซื้อกับข้าวมาเผื่อตั้งหลายอย่าง ร้านนี้อร่อยนะ” นนทวัชเอ่ยชวนพร้อมกับยกถุงใส่กับข้าวหลายอย่างที่ซื้อมาจากร้านอาหารขึ้นชื่อในห้างสรรพสินค้า
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับไปหาทานเองที่บ้านดีกว่า ยังมีกับข้าวเหลือในตู้เย็น” วีระปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
“จะไปกินที่บ้านทำไมล่ะ กับข้าวนี่มีตั้งหลายอย่าง ยังร้อนๆ อยู่เลย เดี๋ยวจะเตรียมให้กินนะ” นนทวัชพูดอย่างเอาใจ พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือวีระพยายามจะดึงให้ลงมาจากรถด้วยกัน
“อย่าดีกว่าครับ เชิญคุณนนท์เถอะ ผมขอตัว ปล่อยเถอะครับ” วีระพยายามปฏิเสธพร้อมกับดึงมือนนทวัชออก แต่นนทวัชกลับยิ่งจับมือวีระไว้แน่น
“ลงไปกินด้วยกันนะ นะนายวี” นนทวัชพยายามอ้อนพร้อมกับยื้อยุดฉุดดึงมือวีระไว้ ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“ผมบอกว่าไม่กินไงครับ พูดไม่รู้เรื่องรึไง! ปล่อยผมนะ!” วีระเผลอตวาดนนทวัชเสียงดังและใช้มือข้างที่ว่างอยู่กระชากมือของนนทวัชออกจากมือตัวเองอย่างแรง
“นายวี” นนทวัชถึงกับตกใจหน้าถอดสีที่โดนตวาดและดึงมือออกเหมือนรังเกียจกัน
“ก็แค่อยากให้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนเดี๋ยวเดียวแค่นั้นเอง พี่ใหญ่ก็กีดกันไม่อยากให้ไปบ้านโน่น นายวีก็ยังทำท่าเหมือนรังเกียจผมอีก ไม่อยากให้เข้าใกล้ ทั้งๆ ที่ก็แค่อยากมีเพื่อนคุย อยากมีคนกินข้าวด้วย ไม่อยากนั่งเหงา นั่งหวาดกลัวอยู่แต่ในบ้านพักคนเดียว แต่ถ้านายวีรังเกียจผมนักก็ไม่เป็นไร ขอโทษด้วยที่ทำให้รำคาญใจ นายวีกลับไปเถอะ วันนี้คงรำคาญผมแย่แล้ว ไม่ต้องห่วง ผมอยู่คนเดียวได้” นนทวัชพูดเสียงสั่นเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ใบหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะรีบคว้าถุงข้าวของเกือบสิบถุงลงจากรถอย่างทุลักทุเล
“คุณนนท์ คุณนนท์ครับ” วีระร้องเรียกนนทวัชเสียงดัง แล้วรีบเปิดประตูรถวิ่งตามนนทวัชมาติดๆ จนมาหยุดอยู่หน้าบ้านพัก
“คุณนนท์ ผมขอโทษ เดี๋ยวผมอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนนะ” วีระรีบบอก รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำตัดพ้อของนนทวัช ความจริงแล้วเขาคงอคติกับนนทวัชมากเกินไป
“ไม่เป็นไรหรอก ถ้านายวีอึดอัดที่จะอยู่กับผม แค่เอากับข้าวที่ผมซื้อมาให้ไปกินที่บ้านก็พอ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่พาไปซื้อของ รอเดี๋ยวก่อนนะ เดี๋ยวผมเลือกกับข้าวใส่ถุงไปให้” นนทวัชพูดเสียงเศร้าจนน่าสงสาร พร้อมกับทำหน้าเหมือนเข้าอกเข้าใจวีระเป็นอย่างดี
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเปลี่ยนใจแล้ว ขอทานข้าวกับคุณนนท์ที่นี่แล้วกันนะครับ” วีระพูดเสียงอ่อนลงด้วยความสงสารนนทวัช บางทีเขาอาจจะทำเกินไป ทำให้นนทวัชรู้สึกเหมือนไม่มีใครสนใจ
“จริงๆ นะ ขอบคุณมากนะ” นนทวัชรีบพูดด้วยความดีใจพร้อมกับยิ้มกว้าง ใบหน้ากลับมามีแววสดใสขึ้นอีกครั้ง
“จริงครับ มาครับ ผมช่วยถือของให้” วีระเอื้อมมือมาคว้าถุงข้าวของสารพัดอย่างจากมือนนทวัชมาถือไว้เอง พร้อมกับรอให้นนทวัชไขกุญแจห้อง ก่อนจะหิ้วข้าวของเดินเข้าห้องนำหน้าไปก่อน
นนทวัชมองตามหลังวีระที่เดินเข้าไปในห้องของตนแล้วแอบยิ้มอย่างพอใจ...แค่นี้ก็เรียบร้อย นายวีเอ๋ย นายไม่ทันคุณนนท์หรอก แค่ตีหน้าเศร้าแล้วก็ทำท่าบีบน้ำตานิดหน่อยก็หลงเชื่อซะแล้ว นายวีรู้จักคนอย่างนนทวัชน้อยไปเสียแล้ว คิดจะมาผลักไสไล่ส่งกันง่ายๆ เหรอ ไม่มีทางซะหรอก!
____________________________________________________
วันหยุดมา 2 ตอนรวดต้องรีบทำแต้มหน่อย
อาทิตย์หน้าเค้าต้องไปทำงานต่างจังหวัด 2 อาทิตย์จะไม่ได้มาลงเรื่องเลยนะ แจ้งไว้ก่อน ชีวิตมันเศร้าจริงๆ :m15:
อยากจะรีบปั่นให้จบไวๆ แต่คงยาก เพราะวางโครงเรื่องไว้ 26 ตอน :a5:
เรื่องนี้จะเรื่อยๆ นะคะ ไม่ได้ Drama มากเหมือนเรื่องที่แล้ว คนแต่งไม่อยากเครียดมาก :sad4:
เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ
:t3:
-
โอ้ มาต่ออย่างเร็วอ่ะ เรื่องนี้ไม่มีทางที่จะดราม่าออกเลยอ่ะ ออกจะทะเล้นมากเลยอ่ะ^^
-
เอาเข้าจริงๆนนท์ก็คงเหงาแหละ แต่การที่ลากคนอื่นวิ่งไปวิ่งมาทั้งที่ชีวิตตัวเองก็ไม่ปลอดภัยมันก็น่าหนักใจเหมือนกันนะ
งานนี้วีเสร็จนนท์แน่ๆ ตามนนท์ไม่ทัน กร๊ากกกกกก
รอตอนถัดไปจ้า อย่าท้อน้า เราดีใจมากเลยที่เห็นว่าอัพแล้ว ถึงจะไม่ได้เข้ามาในเล้าทุกวันก็เถอะ ว่าแต่อีก2อาทิตย์เลยเหรอ T^T
-
สองอาทิตย์นานจังงงง
-
นายวีมาอยู่ที่นี่มีเรื่องจริงๆหรือเปล่า ชักแหลเยอะจนเชื่อยากแล้วนะเนี๊ยะ :confuse:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เริ่มไม่น่าสงสารล่ะ.. สตอจริงๆ = =
เห้ ออออออออออออออออออออออออ
-
นนท์เจ้าเล่ห์นะนั่น แต่สิ่งที่พูดจะใช่ความรู้สึกจริง ๆ ของนนท์หรือเปล่านะ วีก็จริง ๆ เลย ตกหลุมของนนท์จนได้
-
ว่าแล้วนนท์ต้องแกล้งดราม่า 555
อยากให้ลงเอยกันแล้วๆอะ
นนท์น่าจะน่ารักอยู่นะ
-
นนท์เจ้าเล่ห์มาก
-
เริ่มจะไม่ค่อยเชื่อนนท์แล้ว..หนีหนี้มาจริงป่ะวะ แหลเยอะจนเป็นนิสัยอ่ะ..
สงสารนายวีจัง มาเจอคนแบบนนท์ ตามไม่ทันแน่ๆ
-
นนท์ ... แผนรุกหาวีแบบตรง ๆ ใช้ไม่ได้
ก็ต้องเล่นแบบนี้แหละ ... ทำตัวให้น่าสงสาร บีบน้ำตา
จะดูซิ ว่าวีจะเสร็จนนท์ยังไง
:laugh:
-
ร้ายกาจนะเนี่ยยยย >.<
-
อย่าบอกว่าวีเสร็จนนท์วันนี้นะ
-
มายิง อิคุณนนท์ ทิ้งเลยค่ะ คุณเจ้าหนี้
นางอยุ่ทีรีสอร์ท นี่เอง !!
หึหึ
-
นนท์เจ้าเล่ห์มาก
นายวีตามไม่ทันเลย
-
คุณนนท์จะมาไม้ไหนคะ :z3:
-
นายนนท์ นี่ร้ายจริงๆเชียว
นายวี ก็ดูท่าจะไม่ทันเกมซะด้วยสิ อย่างนี้สินะ
นายนนท์ถึงชอบนะ มันสนุกตรงนนี้แหละ!!! :laugh:
-
อ๊ากกกก นนท์ร้ายไม่เบาเลยประมาณตีกน้าเศร้าเล่าควาเท็จ..อะไม่ช่ายย
ใครจะกดใครเริ่มลังเลแต่เราว่า นายวีกดนนท์นะ(รึเปล่า) ห้าๆๆ><
คนแต่งตั้งสองอาทิตย์เลยหรอคะ...แง้ๆๆๆ..แต่ไม่เป็นไรจะรอนะคะ..สู้ๆค้า
-
นนท์ก็หลอกเราเหมือนกัน กำลังน้ำตาคลอหน่วย เกือบไหลล่ะ เจอเฉลยไปหงายเงือบเบยยยยย
-
ตอนที่ 8 ปกป้อง
หลังจากมาอยู่ที่รีสอร์ตได้เกือบหนึ่งอาทิตย์นนทวัชก็ตามติดวีระแจ ทั้งตอนเช้าตอนเย็นที่วีระต้องมารับมาส่งและคอยกินข้าวเป็นเพื่อน จนภูธิปเองแปลกใจที่นนทวัชไม่มายุ่งวุ่นวายที่บ้านของตนเองเลย
“นายวีเย็นนี้ไปในเมืองกันนะ” นนทวัชโทรศัพท์มาหาวีระที่ห้องทำงานในตอนเที่ยง
“ไปอีกแล้วเหรอครับ เมื่อวานก็เพิ่งไปเองนะ” วีระบ่นเล็กๆ
“ก็เมื่อวานไปซื้อของใช้ แต่วันนี้อยากไปหาอะไรอร่อยๆ กินน่ะ พาไปหน่อยนะ ไปเดี่ยวเดียวเองนะนายวี” นนทวัชพูดเสียงออดอ้อน
“ก็ได้ครับ แต่ไปแค่แป๊ปเดียวจริงๆ นะครับ วันนี้ผมต้องรีบกลับมาทำงานต่อด้วย” วีระพยายามหาข้ออ้าง ไม่อยากปฏิเสธเสียทีเดียว
“ได้ๆ ไปไม่นานหรอก เดี๋ยวเลิกงานแล้วจะเดินไปหาที่ทำงานนะครับ” นนทวัชทิ้งท้ายเสียงสดชื่น
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“คุณนนท์รีบไปซื้อแล้วรีบออกมาเลยนะครับ ผมจะรออยู่หน้าร้าน” วีระบอกนนทวัชเมื่อพามาถึงร้านอาหารและขนมร้านดังในจังหวัด
“นายวีไม่เข้าไปด้วยกันเหรอ ไปช่วยเลือกของกินหน่อยว่าอยากกินอะไร” นนทวัชเอ่ยชวนพร้อมกับยิ้มหวานอย่างเอาใจ
“ไม่ดีกว่าครับ ผมขอรออยู่ข้างนอก” วีระปฏิเสธเพราะไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นในร้าน เวลาไปไหนมาไหนนนทวัชชอบทำตัวเกาะแกะกับเขาจนเกินงาม
“งั้นรอเดี่ยวนะ” นนทวัชบอกพร้อมกับลูบแขนวีระเบาๆ วีระต้องรีบจับมือนนทวัชออกอย่างเร็ว ก่อนจะหันไปทำตาดุใส่คนที่ทำหน้าใสซื่อและยิ้มให้เหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร
วีระที่รออยู่หน้าร้านได้ครู่ใหญ่ก็ไม่เห็นว่านนทวัชจะออกมาสักทีจึงเดินไปรอที่ร้านกาแฟข้างๆ สั่งกาแฟมานั่งกินฆ่าเวลา ก่อนจะเหลียวมองรอบกาย มองนั่นนี่ไปเรื่อย
แต่วีระก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นชายใส่แว่นดำสองคนที่กำลังลงมาจากรถเก๋งสีดำติดฟิลม์ทึบทั้งคัน ทั้งคู่เดินกลมกลืนไปกับพวกชาวบ้าน แต่วีระที่อยู่แถวนี้มาหลายปีรู้สึกผิดสังเกตุขึ้นมาทันที สองคนที่มานี่ต้องไม่ใช่คนแถวนี้แน่ๆ พอวีระนึกถึงคำพูดของนนทวัชที่ว่าเห็นชายแปลกหน้าขับรถตามมาที่รีสอร์ตก็เริ่มรู้สึกว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ ทั้งสองคนสอดส่ายสายตามองดูไปรอบๆ เหมือนกำลังหาใครบางคนอยู่ วีระจึงรีบกดโทรศัพท์หานนทวัชทันที
“คุณนนท์ เสร็จรึยังครับ” วีระเอ่ยถามเสียงเครียด
“กำลังจะเสร็จแล้ว แหมนายวีนี่ใจร้อนจังนะ” นนทวัชยังคงตอบเสียงใส
“งั้นก็รีบออกมาเลยครับ ผมเห็นมีคนแปลกหน้ามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้ เราต้องรีบกลับกันแล้ว” วีระบอกน้ำเสียงกังวล
“หะ อะไรนะ พะ...พวกมันมาเหรอ” นนทวัชกลัวขึ้นมาทันที
“คุณนนท์ใจเย็นๆ ก่อนครับ รีบออกมาจากร้าน แต่อย่าทำพิรุธนะครับ ผมจะยืนรออยู่หน้าร้าน” วีระรีบสั่ง
“ได้ๆ จะไปจ่ายเงินเดี๋ยวนี้แหละ” นนทวัชกดวางสายและรีบทำตามที่วีระบอกทันที
“นะ...นายวีพวกมันอยู่ไหน” นนทวัชรีบกระซิบถามวีระทันทีที่เดินออกมาหน้าร้าน
“ไม่ต้องหันไปมอง มันอยู่ด้านหลัง ร้านถัดไปอีกสามสี่ร้าน รีบเดินไปที่รถเร็วๆ ครับ” วีระตอบพร้อมกับดึงถุงของกินจากมือนนทวัชมาถือไว้ทันที ก่อนจะดันหลังนนทวัชให้รีบเดินไปข้างหน้า
“เฮ้ย! นั่น ไอ้นนทวัช” เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังทำให้นนทวัชถึงกับตกใจรีบหันไปดู เมื่อเห็นว่าเป็นชายใส่แว่นดำท่าทางเหมือนตัวเองจะเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ก็ตกใจแทบช๊อค
“วิ่งเร็วๆ คุณนนท์” วีระกระชากแขนนนทวัชให้รีบวิ่งไปที่รถอย่างเร็ว เมื่อรู้แน่ว่าชายสองคนที่กำลังวิ่งตามมาคือพวกทวงหนี้ที่มาตามล่านนทวัชแน่ๆ
“อย่าหนีนะมึง ปัง!” เสียงดังกึกก้องจนแสบแก้วหูดังขึ้น ผู้คนที่อยู่แถวนั้นแตกตื่น ร้องเสียงกรี๊ดกร๊าดลั่น
“นายวี!” นนทวัชร้องเสียงดังด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อเห็นวีระที่กำลังเอาตัวเองบังเขาอยู่มีเลือดไหลซึมออกมาที่แขนซ้าย
“รีบเข้าไปในรถเร็วๆ” วีระดันตัวนนทวัชให้เข้าไปในรถกระบะที่นั่งข้างคนขับทันที ก่อนจะรีบวิ่งหลบไปฝั่งคนขับอย่ารวดเร็ว
“ปัง!” เสียงปืนดังขึ้นอีกหนึ่งนัดซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่วีระขับรถกระชากออกตัวอย่างรวดเร็ววิ่งเข้าไปในตัวเมืองทันที
“นะ...นายวีเลือดออกที่แขนเต็มเลย” นนทวัชเอ่ยเสียงสั่นเมื่อเห็นเลือดเริ่มไหลออกมาเต็มแขนของวีระ
“โดนแขนถากๆ ไกลหัวใจ ไม่เป็นไรหรอก” วีระตอบเสียงนิ่งพร้อมกับหันไปมองกระจกหลังก็เห็นว่ารถเก๋งสีดำขับตามมาติดๆ วีระยิ้มนิดๆ ก่อนจะรีบเลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆ ซอยหนึ่ง เขาขับไปจนสุดซอยก่อนจะขับเข้าไปในซอยที่อยู่ติดกันแล้ววนกลับออกมาทางเดิม เขารู้จักเส้นทางในเมืองดีกว่าพวกมันแน่นอน ดังนั้นจึงไม่ยากที่เขาจะขับหลอกล่อให้พวกมันตามมาก่อนจะขับหนีพวกมันไปอย่างง่ายดาย
“แล้วจะทำไงดีละ ไปหาหมอดีไหม เลือดออกเยอะเลย” นนทวัชถามเสียงร้อนรน
“ไม่ต้องหรอกทนอีกนิดเดียวให้ถึงรีสอร์ตก่อน ค่อยไปทำแผลที่นั่นก็ได้” วีระมองกระจกหลังอีกครั้งเมื่อเห็นว่าไม่มีใครตามมาแล้วเขาก็ขับรถวนกลับมาตามเส้นทางออกนอกเมือง มุ่งสู่รีสอร์ตตามเดิม
“นายวีเอานี่พันแผลไว้ก่อนดีไหม” นนทวัชล้วงหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนบางของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“แค่นั้นไม่พอหรอก” วีระหันมาเหลือบมองแล้วตอบเบาๆ
“ถ้างั้นไอ้นี่ล่ะ” นนทวัชชูเสื้อยืดสีทึมๆ ที่คว้ามาจากหลังรถของวีระขึ้น
“อืม นั่นก็ได้” วีระขับรถไปตามถนนออกนอกเมืองได้พักใหญ่ เมื่อเห็นว่ารถเก๋งสีดำไม่ได้ตามมาแล้วจึงได้หยุดรถ
นนทวัชเมื่อเห็นวีระหยุดรถก็รู้ได้ทันทีว่า วีระต้องการให้ทำแผล นนทวัชจึงรีบเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองพันแล้วมัดต้นแขนวีระไว้ก่อนจะเอาเสื้อยืดพันและมัดไว้อีกทบหนึ่ง นนทวัชมือไม้สั่นไปหมดเมื่อเห็นเลือดไหลเปรอะเปื้อนมือตัวเองไปหมดแต่ก็รีบห้ามเลือดให้วีระอย่างรู้งาน
หลังจากนนทวัชพันผ้าห้ามเลือดให้วีระเสร็จแล้ว วีระก็รีบขับรถต่อทันที ไม่อยากให้เสียเวลาแม้แต่น้อย เพราะรู้ว่ายังตกอยู่ในอันตราย
“มีคนโทรมา นายวี ต้องเป็นพวกมันแน่ๆ” นนทวัชร้องขึ้นอย่างหวาดกลัวเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์และมองหน้าจอแล้วเป็นเบอร์ที่ตัวเองไม่รู้จัก
“ไม่ต้องรับ คุณนนท์รีบโทรหานายก่อนดีกว่า” วีระสั่ง
นนทวัชจึงกดตัดสายเบอร์แปลกๆ นั้นและรีบโทรหาภูธิปทันที ภูธิปด่านนทวัชด้วยความโมโห ก่อนจะให้สั่งให้บอกวีระให้รีบมาที่บ้านของตัวเองทันทีถ้าเข้ามาถึงรีสอร์ตแล้ว
________________________________________________
ปั่นสุดฤทธิ์ :a9:
ใครเห็นใจคนเขียน ช่วย comment กันเยอะๆ หน่อยนะจ๊ะ :z3:
-
:z13: จิ้มๆๆๆๆ
-
หาเรื่องมาตลอดอ่ัะ :beat: :beat:
-
คนอย่างนนท์เนี่ยไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา :angry2:
ทำความเดือดร้อนให้จริงๆเล้ย
-
o13
อยากจะบวกเป็ดให้สักสิบรอบ ให้คนแต่งคนขยัน
สั้นแต่มาบ่อย
เอาใจช่วย กดบวก กดบวก :pig4:
:กอด1:
-
ทำไมนายนนท์สร้างแต่เรื่อง คนที่เค้ากลัวจริงๆเค้าต้องเก็บตัวไม่ใช่หรอ?
นายวีหมันใส้ปะ? เอางี้ดิ ทำเหมือนกับที่ใหญ่ทำกับปุณอ่ะ ล่ามโซ่ซะ สิ้นเรื่อง :a14:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
มาต่อแล้ว เย้
นนท่์เนี่ยตกลงกลัวหรือไม่กลัวเนี่ย สงสัยต้องให้นายวีขังไว้ในห้องไม่ให้เดือนเห็นตะวันซะบ้างแล้ว
-
ตามกลิ่นมาม่ามาจากเรื่องแค่คำว่ารัก มาเชียร์นายวีปราบคุณนนท์
-
คนที่ถูกยิงน่าจะเป็นนนท์นะ สร้างแต่เรื่องต้องให้โดนบ้างจึงจะสำนึก :angry2: :angry2:
เป็นคนที่ถูกตามล่าแทนที่จะอยู่บ้านเงียบๆ :z6: :z6: :z6:
-
ขยันออกนอกบ้านก็เป็นงี้ล่ะ ชะล่าใจจริงๆ
-
ลุ้น...สุดฤทธิ์ มันมาก
-
สร้างปัญหาตลอดเว :jul1:
-
ถ้าวีไม่โดนยิงนี่จะคิดว่านนท์โกหกเรียกร้องความสนใจนะเนี่ย โดนตามล่าบ้าอะไรกระแดะเข้าเมืองสร้างแต่เรื่อง ตัวเองเดือดร้อนไม่พอต้องให้คนอื่นมาซวยไปด้วย ถ้าอยู่เฉย ๆ เรื่องมาหาจะไม่ว่าเลยนี่โร่วิ่งเสนอตัวไปหาปัญหาทั้งนั้น
-
หลบไปบ้านคุณใหญ่แล้วจะรอดมั๊ยนั่น
:z3:
-
นายวี แมนมากกกกกก!!! พระเอกสุดๆ
ได้เห็นใจกันบ้างแหละคราวนี้ แล้วก็รักกัน ฮิ้วววว~~
รอๆ ตอนต่อไป คุณใหญ่ต้องมีทางจัดการพวกมือปืนแน่ๆ
-
เอาแล้วไงนนท์= =
สงสารวีจริงๆเลย
เป็นกำลังใจให้คนแต่งคะ><
-
อยากเห็นนายวีโหมดโหดบ้าง เอาให้นนท์หงอเลยนะ คริคริ จับขัง >\\<
-
ตอนที่ 9 ขอร้อง
หลังจากที่วีระขับรถมาถึงบ้านภูธิปก็พบว่าภูธิป ปุณณวิช และพยาบาลของรีสอร์ตยืนรออยู่หน้าบ้านอย่างใจจดใจจ่ออยู่ก่อนแล้ว
“ไอ้วีมึงเป็นยังไงบ้าน เร็วๆ รีบเข้ามาในบ้านก่อน” ทันทีที่วีระลงจากรถ ภูธิปก็รีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหันไปสำรวจนนทวัชเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวไม่ได้เป็นอะไรก็เลยไม่ได้ถามอะไรอีก
“มึงมานั่งตรงโซฟาก่อนเลย เดี๋ยวจะได้ให้พยาบาลเขาดูแผลให้” ภูธิปเข้าไปประคองวีระให้นั่งลงบนโซฟานอนตัวยาว ก่อนจะเรียกพยาบาลประจำรีสอร์ตที่รออยู่แล้วให้มาทำแผลให้ โชคดีที่กระสุนไม่ฝังในจึงทำให้ไม่ต้องผ่าตัด เพียงแค่ใส่ยาและทำแผลก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย
“แล้วมึงล่ะไอ้นนท์ ไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม่” ภูธิปอดหันไปถามนนทวัชไม่ได้ ยังไงมันก็เป็นน้อง ถึงจะคนละสายเลือดก็ตาม
“ไม่ได้เป็นอะไรครับพี่ใหญ่” นนทวัชตอบเสียงเบา สายตาจับจ้องไปที่วีระด้วยความเป็นห่วง วีระนั่งนิ่งให้พยาบาลดูแผลและค่อยๆ เช็ดเลือดออกอย่างเบามือ คนตรงหน้าหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด นนทวัชรู้สึกสงสารวีระขึ้นมาอย่างจับใจ
“เออ ไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้ว กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ตะลอนๆ เข้าไปในเมือง แล้วเป็นไง เกิดเรื่องขึ้นจนได้” ภูธิปโมโหขึ้นมาทันที กะว่าจะยังไม่พูดแต่มันก็อดไม่ได้จริงๆ
“พี่ใหญ่ผมขอโทษ ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้” นนทวัชพูดเสียงอ่อยด้วยความรู้สึกเสียใจ
“ไม่คิดเหรอ กูเคยบอก เคยเตือนมึงแล้วแต่มึงก็ไม่เคยจะฟัง ยังดันทุรังจะไปในเมือง ไปมันได้ทุกวัน หาเรื่องแท้ๆ แล้วนี่ไอ้วีกลายเป็นคนที่ต้องมารับเคราะห์แทนมึงอีก คนที่โดนมันน่าจะเป็นมึงนะจะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวลงไป” ภูธิปเกรี้ยวกราดใส่นนทวัชที่ทำหน้าเจื่อนอย่างพูดอะไรไม่ออก
“พี่ใหญ่ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะครับ ผมผิดเอง ถ้าเลือกได้ผมก็อยากจะเป็นคนที่โดนยิงซะเองคงจะดีกว่า พี่ใหญ่จะได้ไม่ต้องผิดหวัง” นนทวัชพูดเสียงสั่นรู้สึกทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจที่ภูธิปพูดว่าอย่างนั้น เหมือนอยากจะให้ตนไปเสียพ้นๆ
“เออกูผิดหวังที่ไม่เป็นมึง พอใจรึยัง” ภูธิปด่าประชดนนทวัชอีก เห็นสีหน้าท่าทางจะเป็นจะตายแล้วอดรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้
“ใหญ่ พอเถอะ พูดแบบนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ คุณนนท์ก็ไม่ได้อยากจะให้มันเป็นแบบนี้นะ” ปุณณวิชรีบเข้ามาห้ามเพราะเห็นว่าพี่น้องชักจะเถียงกันใหญ่โต
“ใช่ครับนาย อย่าโทษคุณนนท์เลยครับ” วีระพูดเสียงเบาหวิวแทรกขึ้นมา ได้ยินภูธิปด่าว่านนทวัชอย่างรุนแรงแล้วอดรู้สึกสงสารไม่ได้
“เออๆ เข้าข้างมันกันเข้าไป แล้วนี่จะเอายังไง พวกมันคงรู้แล้วว่าไอ้นนท์อยู่ที่นี่ หรือว่ากูจะส่งมึงกลับกรุงเทพไปดีจะได้ไม่อยู่สร้างปัญหาให้กูอีก” ภูธิปพูดเสียงดัง
“พี่ใหญ่ อย่าส่งผมกลับเลยนะครับ ผมขอร้อง ถ้าพ่อรู้พ่อต้องฆ่าผมแน่ๆ พี่ใหญ่ช่วยผมด้วยนะ” นนทวัชพูดอ้อนวอนภูธิปเสียงสั่นเครือ
“แล้วกูจะทำยังไงกับมึงดี ขังแม่งไว้ไม่ให้ออกไปไหนสักเดือนดีไหม หะ จะได้ไม่ต้องออกไปแรดที่ไหนอีก” ภูธิปตะคอกใส่นนทวัช
“พี่ใหญ่” นนทวัชเริ่มหน้าแดง น้ำตาคลอ
“ใหญ่ใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม” ปุณณวิชดึงแขนภูธิปเบาๆ เป็นการห้ามปราม
“พี่ใหญ่ ผม...ผมขอร้อง ให้ผมยืมเงินไปใช้หนี้พวกมันได้ไหม” นนทวัชเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก หลังจากที่รวบรวมความกล้าอยู่นาน
“กูบอกแล้วใช่ไหม ว่ายังไงกูก็ไม่ให้เงินมึงไปผลาญเล่นเด็ดขาด” ภูธิปโกรธขึ้นมาทันที เพราะเคยบอกไว้แล้วว่าจะไม่ใช้เงินนนทวัชแม้แต่บาทเดียว”
“ตะ...แต่ ผมขอร้องเถอะนะครับพี่ใหญ่ ให้ผมเอาเงินไปใช้หนี้มัน จะได้ไม่มีใครเดือดร้อนเพราะผมอีก เรื่องจะได้จบ แล้วผมสัญญาว่าจะหาเงินมาใช้คืนพี่ใหญ่ทุกบาททุกสตางค์” นนทวัชหันไปมองหน้าวีระที่นั่งหน้าซีด อ่อนระโหยโรยแรงแล้วรู้สึกผิดขึ้นมาอีก
“หึ อย่างมึงนะเหรอจะมีปัญญาหามาใช้กู ใช้เงินเป็นเบี้ยอย่างมึง” ภูธิปอดดูถูกไม่ได้
“พี่ใหญ่ช่วยผมด้วยเถอะนะ จะให้ผมกราบก็ยอม ฮือ ฮือ” นนทวัชร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ก่อนจะคุกเข่านั่งลงกอดขาภูธิปไว้แน่น
“คุณนนท์ครับ อย่าทำแบบนี้เลยครับ ลุกขึ้นก่อนเถอะ” ปุณณวิชรีบเข้าไปประคองนนทวัชและพยายามดึงแขนนนทวัชให้ลุกขึ้น
“ไม่ครับน้องปุน พี่จะกราบพี่ใหญ่ ถ้าพี่ใหญ่ไม่ช่วยก็จะไม่ลุกขึ้น ฮือ ฮือ” นนทวัชไม่ยอมปล่อย ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร ก่อนจะก้มลงกราบภูธิปจริงๆ
“มึง ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ อย่ามาทำบ้าๆ กับกู กูไม่หลงกลคนอย่างมึงหรอก” ภูธิปก้มลงกระชากแขนนนทวัชออกและสะบัดอย่างแรง
“ฮือ ฮือ ถ้าพี่ใหญ่ไม่ช่วยผม ผมไปก็ได้ ไปจากที่นี่ ไปให้พวกมันยิงทิ้งไปเลย เรื่องมันจะได้จบ ยังไงก็ไม่มีใครต้องการผมอยู่แล้วนี่” นนทวัชพูดและจะวิ่งออกไปนอกห้อง
“คุณนนท์อย่าไปครับ มันอันตราย” วีระที่นั่งฟังอยู่นานพยายามจะลุกขึ้นห้ามนนทวัช จนทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน
“นายวี” นนทวัชรีบเข้าไปพยุงวีระให้นั่งลงตามเดิม ก่อนลูบแขนวีระผ่านผ้าที่พันไว้หลวมๆ แล้วมองด้วยสายตาที่แสดงความเป็นห่วงอย่างจริงใจ
“ใหญ่ ขอร้องล่ะ” ปุณณวิชพูดกับภูธิปสั้นๆ แต่ภูธิปรู้ดูว่าปุณณวิชหมายถึงอะไร
“กูช่วยมึงก็ได้ แต่หวังว่ามึงคงจะไม่กลับไปเล่นไอ้การพนันบ้าๆ นี่อีกนะ ไม่งั้นกูนี่แหละจะเอาเลือดหัวมึงออกเอง” ภูธิปหันไปพูดกับนนทวัชอย่างคาดโทษ
“ขอบคุณครับพี่ใหญ่ ขอบคุณจริงๆ นะครับ” นนทวัชละล่ำละลักบอกด้วยความดีใจ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ปุณณวิชและวีระด้วยความยินดีเต็มที่
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“น้องปุน พี่ขอบคุณมากนะครับที่ช่วย” นนทวัชเอ่ยกับปุณณวิช ขณะที่มีโอกาสได้อยู่กับตามลำพัง
“เรื่องอะไรกันครับ” ปุณณวิชถามอย่างสงสัย
“ก็เรื่องที่พูดกับพี่ใหญ่ให้ช่วยพี่ไงครับ ถ้าไม่ได้น้องปุน พี่ใหญ่คงไม่ยอมช่วยพี่แน่ๆ ขอบคุณน้องปุนจริงๆ นะครับ” นนทวัชพูดจริงจัง
“ผมไม่ได้ช่วยอะไรเลยครับ จริงๆ แล้วยังไงใหญ่ก็ต้องช่วยคุณนนท์อยู่แล้ว แต่ทำปากแข็งไปอย่างนั้นเอง เชื่อผมซิครับ คุณนนท์อย่าคิดน้อยใจพี่ใหญ่เลยนะครับ” ปุณณวิชเอ่ยพร้อมกับยิ้มและจับมือนนทวัชมากุมไว้อย่างหลวมๆ อยากให้กำลังใจ เพราะรู้ดีว่านนทวัชคงยังขวัญเสียอยู่!
_________________________________________________
มาอีกแล้ว มาบ่อยมาก ฮิฮิ เบื่อกันยังเนี่ย o18
มีคนอยากเห็นนายวีโหมดโหดๆ อยากจะบอกว่ามี แต่คงต้องรอกันอีกนานเลย
น่าจะอีกสัก 10 ตอนข้างหน้า :laugh:
แต่รู้สึกว่ามีแต่คนด่าน้องนนท์ แต่มันก็น่าด่าจริงๆ แหละ :z1:
-
กรี๊ดดดด อัพบ่อยถูกใจมากเลยค่ะ o13
ป.ล. ไอ้คุณใหญ่ใจอ่อนช่วยนนท์จนได้
:laugh:
-
โอ๊ย...รักคนเขียนจุงเบยยยย แล้วนนท์กับวีมันจะรักกันตอนไหนเนี่ย อยากเห็นนนท์โดนแซ่ฟาด
-
คนแต่งขยันอัพจัง ดีแล้วล่ะคนอ่านชอบ 555
จะว่าไปก็อยากอ่านวีโหมดโหดเร็วๆ ช่วงนี้แพ้มารยานนท์เหลือเกิน
-
มาต่อบ่อยๆเลยค่ะ ไม่เบื่อ อิอิ แต่กว่านายวีจะโหดรออีกยาวนานเลย เราคอดราม่า ฮ่าๆ
-
อยากให้ถึงอีก10ตอนข้างหน้าเร็วๆ
อยากเห็นตอนนายวีโหดบ้าง
เพราะตอนนี้ยอมนนท์อย่างเดียวเลย
-
จะได้เข็ดซะทีนะนนท์ ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลั่งน้ำตา แต่นายวีก็ต้องมารับเคราะห์ด้วย
สิ้นสุดหนี้ครั้งนี้ หวังว่าเรื่องแย่ๆมันจะผ่านไป นนท์ไม่เดินผิดทางอีกนะ
รอตอนหน้าจ้าตะเอง ^^
-
ดีใจจังอัพอีกแล้ว ^^ ไม่เบื่อหรอก มาบ่อยดีแล้ว 555+
นนท์จะทำได้ตามที่พูดไหมเนี่ยดูแล้วเป็นคนหลักลอยซะด้วย
อยากให้ถึง10ตอนหน้าเร็วจังจะได้เห็นนายวีโหด >3<
-
:z13:มาบ่อยๆน้าาาา คุณใหญ่ใจอ่อน :laugh:
-
หวังว่านนท์จะสำนึกได้นะ ว่าแต่จะรักกันตอนไหนเนี่ย!
-
คนเขียนขยันจริง ๆไม่ว่างอ่านแค่วันเดียวแทบตามไม่ทัน
นนท์ทำตัวเองทั้งนั้น
-
พี่ใหญ่ใจอ่อนจนได้ ยังไงก็น้องทั้งคนหล่ะนะ
-
ขอให้สำนึกได้จริงๆเถอะพ่อคุ๊ณ :o
อยากฟ้องคุณพ่อให้รู้เรื่องจัง ควรจะโดนซะบ้างนะเจ้าดื้อนี่
แล้วตอนหลังๆ ต้องมีสามีเก่าๆตามมาหาเรื่องอีกแน่เลย
ไม่เดาละ รอดีกว่า :a11:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ตอนที่ 10 ความหวัง
ภูธิปเป็นคนโทรไปจัดการเรื่องหนี้สินของนนทวัชจนเรียบร้อย ซึ่งทางเจ้าหนี้ก็ยืนยันว่าจะไม่มีการตามมารังควานอะไรอีก หลังจากนั้นภูธิปต้องเป็นฝ่ายโทรศัพท์ไปโกหกกับพ่อว่านนทวัชจะขอมาฝึกงานที่รีสอร์ต ซึ่งเขารับปากว่าจะดัดสันดานนนทวัชให้เอง คุณพ่อจึงยอมเชื่อแต่โดยดี
“ไอ้นนท์ กูจัดการเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว รวมถึงการโกหกพ่อด้วย มึงนี่มันจริงๆ เลย” ภูธิปพูดกับนนทวัชอย่างไม่จริงจังนัก คลายความโมโหไปได้มากแล้ว
“ขอบคุณครับพี่ใหญ่” นนทวัชพูดอย่างยินดี
“หลังจากนี้กูจะให้มึงเป็นฝ่ายดูแลไอ้วีจนกว่ามันจะหาย เพราะตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่ด้วย แล้วก็อย่าสร้างปัญหาให้มันอีกล่ะทำได้ไหม” ภูธิปสั่งเสียงเรียบ
“ได้ครับได้ สบายมาก เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว” นนทวัชรับคำอย่างยินดี
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“นายวี กินนี่หน่อยนะ” นนทวัชกำลังตักแกงจืดและยื่นช้อนมาตรงปากวีระ พยายามจะป้อนอาหารเช้าให้วีระที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารในบ้านตัวเอง
“คุณนนท์ ไม่ต้องหรอกครับ ผมกินเองได้” วีระปฏิเสธเสียงนิ่ง
“แต่ว่านายวีเจ็บแขนอยู่นะ แล้วพี่ใหญ่ก็ให้ผมมาดูแลนายวี ก็ต้องดูแลให้ดีที่สุดซิ” นนทวัชพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้วีระที่ทำหน้าบอกอารมณ์ไม่ถูกอยู่
“คุณนนท์ครับ ผมเจ็บแขนข้างซ้าย ข้างขวาไม่ได้เป็นอะไร ยังใช้กินข้าวเองได้ครับ” วีระพยายามอธิบาย
“ไม่ได้หรอกยังไงนายวีต้องให้ผมป้อน จะได้เป็นการไถ่โทษด้วยไงนะ นายวีนั่งเฉยๆ สบายๆ ดีกว่านะ” นนทวัชพูดพร้อมกับยื่นช้อนมาตรงหน้าอีกครั้ง
“ก็ได้ครับ” วีระจำใจยอมให้นนทวัชป้อนข้าวป้อนน้ำแต่โดยดี เพราะรู้ดีว่าห้ามไปคุณนนท์ก็คงไม่เชื่อ รังแต่จะทำให้เสียเวลาเปล่าๆ
“นี่อร่อยนะ ลองชิมดูซิ” นนทวัชยื่นช้อนใส่เป็ดย่างชิ้นเล็กๆ มาตรงหน้าวีระ วีระต้องยอมกินอาหารทุกอย่างที่นนทวัชป้อนให้แต่โดยดี
“โอ๊ะ ขะ...ขอโทษ หกหมดเลย” นนทวัชที่กำลังยกแก้วน้ำให้วีระดื่มหลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้วร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเผลอทำน้ำหกรดกางเกงวีระจนเปียกชุ่ม
“คุณนนท์จะทำอะไรครับ” วีระร้องถามเมื่อนนทวัชพยายามใช้ทิชชูเช็ดลงบนตักของเขาก่อนจะขยับเลื่อนลงมาจนถึงเป้ากางเกงของเขา
“จะเช็ดน้ำให้ไงครับ อยู่เฉยๆ ซิ นายวี” นนทวัชค่อยใช้ทิชชูกดแล้วคลึงวนไปมาลงบนเป้ากางเกงของนนทวัชอย่างเบามือ
“คะ...คุณนนท์ อืม ยะ...อย่าครับ” วีระเผลอร้องเสียงสั่น ก่อนจะพยายามดึงมือของนนทวัชออก เพราะเจ้าตัวไม่ได้เช็ดน้ำอย่างที่ว่า แต่กำลังพยายามใช้นิ้วมือบดคลึงเจ้าท่อนเนื้อภายในกางเกงของเขาเสียมากกว่า
“แหมเสร็จแล้วน่านายวี ทำเป็นใจร้อนไปได้” นนทวัชพูดยิ้มๆ หน้าตาเฉย โดยไม่สนใจวีระที่ทำตาเขียวใส่
“ผมอิ่มแล้ว ขอตัวไปนอนพักก่อน” วีระรีบร้อนลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองทันที
วีระรู้สึกว่าเจ้าอวัยวะที่ตุงอยู่ในกางเกงมันพยายามจะพองตัวดันขึ้นมาอย่างไม่รักดี ทำให้เขาต้องรีบลุกหนีนนทวัชเป็นการกลบเกลื่อน เขารู้ดีว่านนทวัชพยายามจะปลุกเร้าอารมณ์ยั่วยวนเขา แต่แทนที่เขาจะโกรธนนทวัชเหมือนทุกที เขากลับรู้สึกหัวใจมันเต้นรัวแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ในอกมันรู้สึกหวาบหวามกับสัมผัสของนนทวัช...สัมผัสของผู้ชายด้วยกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นี่เขาเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ...
นนทวัชแอบอมยิ้มเมื่อเห็นอาการหน้าแดงอย่างประหลาดของวีระ และการรีบเดินหน้าตาตื่นเข้าห้องไป แค่ลงมือกระตุ้นอารมณ์นิดๆ หน่อยๆ วีระก็ถึงกับนั่งไม่ติด หึหึ ขอโทษทีนะนายวี ก็แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่านายวียังจะทำท่ารังเกียจคุณนนท์อยู่รึเปล่าเมื่อโดนสัมผัสแบบนี้...
ถ้านายวีไม่ลุกขึ้นมาต่อยหน้าหรือทำท่าโมโหเขาเหมือนอย่างตอนแรกๆ อย่างน้อยก็ทำให้เขามีความหวังขึ้นมาบ้าง...ความหวังที่มันแห้งเหือดหายไปนานแล้ว
แม้จะเคยคบกับคนอื่นมาหลายคน แต่ก็ไม่เคยมีใครที่แสดงความจริงใจ ตรงไปตรงมา ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม และพร้อมที่จะปกป้องเขาเหมือนอย่างนายวีมาก่อน นั่นทำให้นนทวัชรู้สึกประทับใจวีระขึ้นมาโดยทันที ไม่ได้แค่จะคิดหยอกล้อยั่วโมโหเล่นสนุกๆ อย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก
นายวีไม่เหมือนคนอื่น...นายวีไม่เคยพูดคำหวาน ป้อยอ เอาอกเอาใจเขาแล้วหวังจะหลอกฟันและหลอกเอาเงินเหมือนผู้ชายคนอื่นที่ผ่านมา
แม้นนทวัชจะรู้เท่าทันทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่บางครั้งเขาก็ยอมแกล้งโง่ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นยอมให้ผู้ชายพวกนั้นหลอก เพียงเพราะแค่อยากมีใครสักคนอยู่เคียงข้าง อยากมีคนรัก...เหมือนคนอื่นๆ เขาบ้าง...
ก็แค่โหยหาความรัก ความห่วงใยจากใครสักคน...ก็แค่นั้นเองที่เขาต้องการ...เพียงแต่เขาโชคร้าย ที่ไม่เคยได้รับความรักและความจริงใจกลับมาเลยสักครั้งแม้จะทุ่มเทให้คนพวกนั้นไปสักเท่าไหร่ก็ตาม
บางทีความรักครั้งนี้อาจจะเป็นความรักที่จริงจัง...และจริงใจ...มากกว่าครั้งไหนๆ ถ้ามันจะพอมีความหวัง...คงไม่ผิดใช่ไหมที่เขาจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะไขว่คว้ามันเอาไว้!
________________________________________________
จะมีใครเห็นใจคุณนนท์บ้างไหมเนี่ย :กอด1:
เมื่อยมากไปนอนก่อนนะคะ :t3:
พรุ่งนี้จะเจอกันเป็นวันสุดท้ายแล้วนะ :m15:
-
:L2:
-
เห้อ อ่านตอนนี้แล้วรุ้สึกเห็นใจนนท์นิดหนึ่งนะ แต่ก็รู้สึกว่าการทำตัวเป้นคนโง่มันไม่ใช่ทางที่ดีเลยอ่ะ อยากให้นนท์เปลี่ยนพฤติกรรม
-
คุณนนท์เป็นเด็กมีปัญหา 55
-
นนท์มันก็แค่อยากมีคนรักคนเข้าใจอ่ะน๊อ
-
+1 ให้คะแนนความขยันไปเล๊ยยย :กอด1:
คุณนนท์เปลืองตัวกับเปลืองเงินไปเท่าไหร่หล่ะจ๊ะ?
ไม่ใช่ว่าไม่สงสารนะ แต่บางทีการคิดแบบนั้นมันคือการทำร้ายตัวเองนะ
เอาเนอะ ต่อไปจะเชียร์ให้เอาชนะใจนายวีแล้วกันเนอะๆ
ชอบนายวีอ่ะ :กอด1:
พรุ่งนี้ต่อ 8 ตอนเลยแล้วกันเนอะๆ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
อ๊ากกกกกซ์
อัพเร็วไปอ่านไม่ทันนนนน ฮรือววววว์
ขอโทษคนเขียนน้าา มาไม่ทันเม้นจริงๆ :3
นนท์...น่าสงสารร แต่ก็แอบงี่เง่าอ่าาา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นนท์เป็นเด็กขาดความรัก เเน่ๆเลย
สู้ๆ
-
ยกโทษให้ ถ้าความรู้สึกต่อนายวีเป็นจริง ไม่หักมุมอีก
-
คุณนนท์สู้ ๆ นะคะ
เอานายวีมาเป็นของเราให้ได้
:m13:
-
วิธีหารักแท้ ค่อนข้างจะหวาดและเสียว ไปนะ คุนนท์
:laugh:
-
:pighaun:
-
นนท์ก็แค่คนๆหนึ่งที่โหยหาความรัก ไม่ได้เลวร้ายอะไร สู้ๆนะนนท์
-
วีเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่างกับนนท์แล้วใช่ไหมนะนั่น แล้ววีจะโหดได้ยังไงนะ สงสัยเพราะนนท์แน่ ๆ เลย
-
นายวีถ้าจะไม่รอด
เริ่มจะเคลิ้มไปกับนายนนแล้ว :z1:
-
ตอนที่ 11 ฝันสลาย
“เฮ้ย! คุณนนท์ เข้ามาได้ยังไงนี่” วีระถึงกับสะดุ้งตกใจเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้าแล้วพบว่านนทวัชนั่งยิ่มหวานอยู่บนเตียงของเขา
“ตื่นแล้วเหรอ จะเช็ดหน้าให้นะครับ” นนทวัชรีบหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำขึ้นมาบิดน้ำออกจนหมาดและยื่นมาเช็ดหน้าให้วีระ
“คุณนนท์ ไม่ต้องครับ ผมไปล้างหน้าในห้องน้ำเองได้” วีระรีบจับข้อมือนนทวัชออกและลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที
“ทำไมล่ะ อยากเช็ดให้นี่ นะขอเช็ดหน่อยนะ นายวีจะได้รู้สึกสดชื่น น้ำนี่ใส่น้ำอบอ่อนๆ ไว้ด้วยนะ หอมชื่นใจมากๆ เลย ไปขอที่รีสอร์ตเค้ามา นายวีลองดูก่อนนะ” นนทวัชว่าพลางยิ้มและยื่นมือมาเช็ดหน้าให้วีระอีกสองสามทีอย่างทะนุถนอม
“พอแล้วครับ” วีระพูดเสียงเบา เขาเองก็รู้สึกหวั่นไหวไปการเอาอกเอาใจของนนทวัชมิใช่น้อย กิริยาที่แสดงออกเต็มไปด้วยความนุ่มนวล อ่อนหวาน แต่เมื่อเริ่มรู้ตัวว่าไม่เหมาะ ไม่ควรจึงรีบห้ามก่อนที่จะเผลอตัว เผลอใจไปมากกว่านี้
“อืม เห็นไหม เช็ดแล้วหน้าตาสดชื่นขึ้นทันทีเลย แล้วนี่เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนนอนปวดแผลรึเปล่า จะอยู่เฝ้าก็ไม่ยอมเผื่อเป็นอะไรขึ้นมากลางดึก” นนทวัชรีบถามด้วยความเป็นห่วง
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดถึงกับต้องนอนเฝ้านะครับคุณนนท์ นี่พักอีกสามสี่วันแผลก็แห้งแล้ว” วีระพูดอย่างอ่อนใจกับการทำอะไรเกินพอดีของนนทวัช
“ก็ผมเป็นห่วงนายวีนี่ งั้นนายวีก็ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนเถอะ เสร็จแล้วผมจะเปลี่ยนผ้าผันแผลให้ใหม่นะครับ” นนทวัชพูดพลางลุกขึ้นไปเตรียมอุปกรณ์ทำแผลที่พยาบาลจัดไว้ให้
วีระจึงลุกขึ้นจากเตียงและเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา ก่อนจะออกมาให้นนทวัชทำแผล ล้างแผลให้ใหม่
“อืม เสร็จแล้ว” นนทวัชพูดยิ้มๆ หลังจากที่ทำแผลให้วีระจนเสร็จเรียบร้อย
“งั้นผมคงต้องไปทำงานแล้ว นี่ก็สายมากแล้วด้วย” วีระพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“นายวีจะไปทำงานได้ยังไง พี่ใหญ่บอกให้พักผ่อนมากๆ ไงล่ะ ไม่ให้ไปนะ” นนทวัชรีบห้าม
“คุณนนท์ผมบอกแล้วไงครับว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก แล้วช่วงนี้งานยุ่งด้วยผมต้องไปดูเรื่องแบบบ้านที่จะขึ้นใหม่ด้วย” วีระพยายามอธิบายเหตุผล
“แต่ว่า...” นนทวัชพยายามดื้อดึง
“คุณนนท์เองก็ต้องไปทำงานเหมือนกันนะครับ ไปกันเถอะครับ”
“ก็ได้ แต่ให้ผมขับรถให้นะ” นนทวัชรีบอาสาอย่างเอาใจ
“ขับเป็นเหรอครับ รถกระบะน่ะ” วีระถามยิ้มๆ
“เป็นซิ สบายมาก นายวีคอยดูเถอะ” นนทวัชพูดอวดพร้อมกับยิ้มกว้าง ก่อนจะพากันเดินออกจากบ้านของวีระเพื่อไปขึ้นรถกระบะที่จอดอยู่หน้าบ้าน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“พี่วี พี่วีเป็นยังไงบ้างคะ โรสเป็นห่วงพี่วีแทบแย่เลย” หญิงสาวรูปร่างเล็ก ผมยาว ผิวออกคล้ำวิ่งเข้ามาทักทายวีระเสียงสดใสทันทีที่วีระและนนทวัชก้าวเท้าออกจากบ้าน
“อ้าวโรส กลับมาแล้วเหรอ พ่อดีขึ้นแล้วใช่ไหม แล้วนี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่” วีระรีบหันไปทักหญิงสาวทื่ชื่อโรสอย่างสนิทสนม ทำให้นนทวัชที่ยืนมองอยู่ทำหน้าสงสัยเต็มที่
“เพิ่งมาเมื่อเช้านี้เองจ๊ะ พ่อค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วจ้า โรสก็เลยรีบกลับ พอมาถึงได้ข่าวว่าพี่วีโดนยิงก็รีบมาหาก่อนเลย เป็นห่วงพี่ใจจะขาด” หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินเข้ามาเกาะแขนวีระทันที
“เอ่อ...โรส นี่คุณนนท์นะ น้องชายนาย คงพอรู้จักอยู่มั้ง ไหว้คุณนนท์ซะซิ” วีระออกปากแนะนำ
“สวัสดีค่ะคุณนนท์ พอได้ยินเรื่องคุณนนท์มาอยู่บ้าง” หญิงสาวรีบยกมือไหว้นนทวัชอย่างสวยงามและเอ่ยทักด้วยคำพูดแปลกๆ
“คุณนนท์ครับ นี่โรส หรือกุหลาบ เป็น...เอ่อ” อยู่ๆ วีระก็พูดจาอ้ำอึ้งขึ้นมาเฉยๆ ทำให้นนทวัชที่รอฟังอยู่ยิ่งอยากรู้ขึ้นไปอีก
“โรสเป็นแฟนพี่วีค่ะ พี่วีเค้าเป็นคนขี้อายน่ะคะ ไม่ค่อยจะชอบพูดอะไรแบบนี้” กุหลาบหรือโรสรีบพูดแทรกขึ้นมาแล้วยิ้มให้นนทวัช...ยิ้มที่เหมือนจะท้าทาย
“อะ...อะไรนะครับ เป็นแฟนนายวีเหรอ” นนทวัชตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังจนถึงกับพูดอะไรไม่ถูก รู้สึกเหมือนตัวเองถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ หันไปมองหน้าวีระ นายวีระก็ยืนทำหน้านิ่งไม่พูดอะไรสักคำ แต่เหมือนจะยอมรับอยู่ในที
“ก็ใช่นะซิคะ ได้ข่าวว่าพี่วีโดนยิง คุณนนท์ก็มาช่วยดูแลตลอด ขอบคุณมากเลยนะคะ แต่ต่อไปคงไม่ต้องรบกวนคุณนนท์แล้วนะคะ โรสกลับมาแล้ว โรสจะดูแลพี่วีเอง” กุหลาบจีบปากจีบคอพูดอย่างน่าหมั่นไส้ แสดงความเป็นเจ้าของนายวีสุดฤทธิ์จนนนทวัชรู้สึกไม่ถูกชะตากับเธอขึ้นมาทันที เธอพูดเหมือนจะรู้อะไรมาอยู่บ้างและคำพูดนั้นก็ไม่ได้แสดงความเป็นมิตรเลยสักนิด พูดเหมือนจงใจกันนนทวัชให้ออกห่างจากวีระ
“ครับ ไม่เป็นไรครับ ผมเองเป็นต้นเหตุให้นายวีต้องบาดเจ็บ ก็ต้องรับผิดชอบ ไม่ได้คิดว่ารบกวนอะไร” นนทวัชตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบเฉย รู้สึกไม่พอใจ แต่ตอนนี้เขาไม่มีแรงจะโต้ตอบอะไรผู้หญิงตรงหน้าทั้งนั้น ตอนนี้มึนงงไปหมด...เจ็บแปลบๆ ในอก ภายในหัวหนักอึ้งเหมือนมีใครเอาก้อนหินหนักๆ มาทุบหัวแรงๆ
“คุณนนท์ครับ คุณนนท์ คุณนนท์ไปทำงานกันเถอะครับ” วีระต้องเรียกนนทวัชซ้ำๆ หลายครั้งกว่านนทวัชจะได้สติ
“อืม ครับ” นนทวัชค่อยๆ เดินไปยังประตูรถด้านคนขับ ส่วนวีระเดินเข้าไปรอข้างในรถเรียบร้อยแล้ว
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะคะว่าคุณคิดจะทำอะไรอยู่ คุณน่ะอยู่ส่วนของคุณจะดีกว่า อย่ามายุ่งวุ่นวายกับพี่วีของฉันอีก!” กุหลาบยื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูนนทวัชเสียงกร้าว ก่อนจะหันมายิ้มหวานและโบกมือให้วีระก่อนจะเดินกลับไปยังทางที่มา
นนทวัชมองตามหลังกุหลาบไปด้วยความไม่พอใจกับคำพูดและท่าทางที่กุหลาบแสดงออกกับตน ถึงแม้จะเป็นแฟนก็ไม่มีสิทธิ์มาพูดจากดูถูกเขาอย่างนี้ แล้วยังกิริยาที่แสดงออกนั่นอีก แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ พร้อมกับยิ้มเยาะเย้ย ช่างเป็นการกระทำที่ไม่ให้เกียรติกันเลยสักนิด! เธอรู้จักคนอย่างนนทวัชน้อยไปซะแล้ว!
__________________________________________________
ตอนสุดท้ายแล้วนะคะ :m20: เจอกันอีกที 2 อาทิตย์ข้างหน้า คนเขียนก็เศร้าใจเหลือเกิน :m8:
ใครอยากให้คนเขียนกลับมาไวๆ ต้อง comment กันเยอะๆ นะจ๊ะ :m17: :m5:
:bye2:
-
โอ้ กว่าจะได้อ่านอีกที2อาทิตย์เลยหรอ แต่มาต่ออีกแล้ว
นนท์เจอคู่แข่งซะแล้ว ดูแล้วท่าทางจะแรงใช่ย่อยนะเนี่ย
-
แบบนี้มันปล่อยบอมส์ไว้แล้วจากไป :o12:
อะไรกันกุหลาบพิษแหลมคมที่มาจากที่ไหน
กลับบ้านเก่าไปเลยนะคุณเธอ
-
รีบกลับมานะ, กลับมาอีกทีขอทีเดียวสิบตอน 555555 :z13: :bye2:
-
มีงานเข้าๆ
เอาล่ะสิ นนท์จะทำยังไง จะถือคติด้านได้อายอดหรือเปล่า
-
โรสประกาศตัวชัดเจนเลย
คุณนนท์ต้องสั่งสอนนะ o3
-
มาละ ชะนี มาป่วน ชวนปวดหัวอีกแล้ว
-
เกิดศึกชิงนายกันแล้ว
แรง กับ แรงมาเจอกัน นายวีเตรียมปวดหัวได้เลย :laugh:
-
ชะนีมาทีไร พาเครียดทุกที
-
สงสารคุณนนท์จัง
เฮ้อ หมั่นไส้ยัยน้องโรสนี่ :fire:
-
ผู้หญิงคนนี้ท่าทางจะร้ายน่าดูเลยนะเนี่ย แล้วที่วีไม่พูดออกมาเนี่ย อายจริง ๆ หรือว่าอะไรกันแน่ นนท์รักวีเข้าเต็ม ๆ แล้วใช่ไหมนะเนี่ย
-
แหมะ,,ยัยกุหลาบหนามเยอะ อยากจับหัวแมร่งโขกจริงๆ
แต่ถึงมาก็ดีอีกอย่าง นายวีจะได้เกิดความสับสนว่าจริงๆชอบนนท์เข้าแล้วไง ฮ่าๆ
คุณใหญ่นี่ ยอมปุณตลอดดๆๆๆๆ น่ารักอ่ะ
ปล.รักคนแต่งจังฮู้ อัพพร้อมตลอดๆ :กอด1:
-
จริงๆแล้วถ้าให้ยัยกุหลาบมาแบบนิ่งๆ ไม่ร้ายก็น่าจะดีเหมือนกันนะ อยากรู้ว่านนท์จะทำไง
รักคนแต่งงง จะรอนะ
-
จะทิ้งไว้เยี่ยงนี้ 2 อาทิตย์จริงหรือ? เจ็บปวดอ่ะ :sad4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ยัยโรส. ยัยกุหลาบเหี่ยวยัยกุหลาบแห้ง..ชิชะ
เดี๊ยะเหอะนนท์อย่าไปยอมมันนะ !! !
หนุนหลังนนท์เต็มที่
-
เชียร์นนท์เว้ย...ออกไปนะอิกุหลาบ
-
เอาล่ะสินนท์เจอคู่แข่งซะแล้ว นนท์สู้ๆ
-
ตอนที่ 12 สงคราม
เมื่อนนทวัชที๋กลับจากทำงานและขับรถวีระมาส่งที่บ้านในตอนเย็นและแวะบ้านวีระก่อนกลับบ้านตัวเองก็พบว่ากุหลาบคอยวีระอยู่ที่บ้านก่อนแล้ว พอเธอเห็นวีระลงจากลงก็รีบปราดเข้ามาหาทันที
“พี่วี! กลับมาแล้วเหรอคะ เข้าบ้านก่อนค่ะ โรสทำกับข้าวเย็นไว้ให้พี่วีเยอะแยะเลยค่ะ” กุหลาบยิ้มหน้าบานรีบเข้ามาเกาะแขนวีระทันที
“เอ่อ...โรส พี่เดินเองได้” วีระแตะแขนกุหลาบเบาๆ เมื่อเห็นว่านนทวัชกำลังมองมาทางตนเองอยู่ ไม่อยากทำอะไรที่ดูประเจิดประเจ้อเกินงาม
“แหม จะเป็นไรคะ พี่วียังเจ็บอยู่โรสก็ต้องดูแลซิคะ” กุหลาบพยายามดึงแขนวีระเข้าบ้านโดยทำเป็นไม่สนใจนนทวัชที่ยืนอยู่ด้วยสักนิด
“คุณนนท์อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะครับ” วีระหันไปเอ่ยชวนนนทวัช
“ครับ” นนทวัชยิ้มกว้างอย่างเคย ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสายตาไม่พอใจของกุหลาบที่ส่งมาให้
“งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะครับ” วีระเอ่ยชวนอีกครั้งพร้อมกับเดินเข้าบ้านไปโดยมีกุหลาบเดินตามอย่างใกล้ชิดจนตัวแทบจะติดกัน
“พี่วีทานนี่ซิคะ โรสทำสุดฝีมือเลยนะคะ โรสไม่อยู่ตั้งหลายวันพี่วีคงคิดถึงกับข้าวฝีมือโรสแน่ๆ เลย” กุหลาบตักแกงส้มของโปรดให้วีระ
“จ้า” วีระยิ้มให้พร้อมกับก้มหน้าก้มตากินกับข้าวที่กุหลาบตักให้
“นี่จ้า ไข่เจียวแหนมของโปรดพี่วี ทานเยอะๆ นะคะ กุหลาบไม่อยู่คงไม่มีใครดูแล ดูซิพี่วีผอมไปเลยนะคะ” กุหลาบตักไข่เจียวให้วีระอีก พูดจาเอาอกเอาใจจนออกนอกหน้า โดยไม่สนใจนนทวัชที่นั่งมองตาลุกวาว
“ขอบใจนะ อ้าวคุณนนท์ไม่ทานล่ะครับ กับข้าวไม่ถูกปากเหรอครับ” วีระหันไปขอบใจกุหลาบก่อนจะหันมาถามนนทวัชที่เอาแต่นั่งนิ่งมองจานข้าวตัวเอง
“เปล่าครับ กำลังจะทานอยู่ นายวีนั่นแหละ ทานเยอะๆ นะ” นนทวัชฝืนยิ้มก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
“เดี๋ยวถ้าพี่วีอิ่มแล้ว โรสจะทำแผลให้นะจ๊ะ จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณนนท์ กลับจากทำงานเหนื่อยๆ คงอยากกลับไปพักผ่อนจริงไหมคะ” กุหลาบหันมายิ้มหวานให้นนทวัชแต่สายตาที่มองมาเหมือนจะพยายามไล่นนทวัชให้รีบกลับไปไวๆ
“แต่ผมว่า ผมทำแผลให้นายวีจะดีกว่านะครับ พี่ใหญ่สั่งให้ผมดูแลนายวีจนกว่าจะหายดี ผมไม่อยากขัดใจพี่ใหญ่ ถ้าพี่ใหญ่รู้คงไม่ชอบใจแน่ๆ นายวีก็รู้” นนทวัชรีบพูดขึ้น
“แต่โรสว่าโรสดูแลพี่วีเองน่าจะดีกว่านะคะ คงไม่ต้องลำบากคุณนนท์หรอกค่ะ” กุหลาบพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้านนทวัชอย่างไม่พอใจ
“นายวี ถ้านายวีไม่ให้ช่วยทำแผลให้ก็เหมือนกับว่านายวียังโกรธผมอยู่นะครับ ซึ่งผมคงเสียใจมากถ้านายวีไม่รับความช่วยเหลือของผม คงรู้สึกผิดไปตลอดที่เป็นฝ่ายทำให้นายวีต้องเจ็บตัว นายวีคงไม่ได้โกรธหรือไม่พอใจผมอยู่ใช่ไหมครับ” นนทวัชหันไปทำหน้าเศร้าแล้วอ้อนวีระแทน
“เปล่าๆ ครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรคุณนนท์” วีระรีบปฏิเสธเป็นพัลวัน
“ถ้าอย่างนั้นนายวีคงไม่รังเกียจถ้าจะให้ผมช่วยดูแลเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ให้นะครับ” นนทวัชหันไปยิ้มอย่างขอความเห็นใจ
“ไม่หรอกครับ เอ่อ...โรส พี่ให้คุณนนท์ช่วยทำแผลให้ดีกว่านะ คุณนนท์จะได้ไม่คิดมาก” วีระหันไปพูดกับกุหลาบ พยายามจะรักษาน้ำใจของทุกฝ่าย
“ก็ได้ค่ะ แล้วแต่พี่วี” กุหลาบจำใจฝืนยิ้มให้วีระ แต่อดแสดงอาการกระฟัดกระเฟียดไม่พอใจออกมาไม่ได้
“พี่อิ่มแล้ว เดี๋ยวขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวผมออกมานะครับคุณนนท์” วีระพูดกับทั้งสองคนก่อนจะเดินลุกออกจากโต๊ะอาหารไป
กุหลาบหันมาจ้องหน้านนทวัชอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเปิดเผย แต่นนทวัชทำเป็นไม่สนใจ ก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเองต่อไป กุหลาบจึงได้แต่เดินกระแทกเท้าเสียงดังออกจากห้องไป
เมื่อกุหลาบเดินออกจากห้องไปแล้ว นนทวัชจึงรวบช้อนส้อมเข้าหากัน พร้อมกับแอบยิ้มอย่างพอใจที่วีระยอมตามใจตนเองและเอาชนะกุหลาบที่พยายามจะไล่ตนเองออกไปให้พ้นได้ ช่วยไม่ได้ในเมื่อกุหลาบเธอเป็นฝ่ายมาระรานหาเรื่องก่อน คนอย่างนนทวัชเองก็ไม่ใช่ลูกไก่ในกำมือของใครที่จะยอมงอมืองอเท้าไม่รู้จักต่อสู้ เรื่องแบบนี้จะให้ยอมง่ายๆ ก็คงไม่ได้เหมือนกัน
__________________________________________
คนเขียนกลับมาแล้วจ้า หลังจากหายไป 2 อาทิตย์ :really2:
ยังจำกันได้ไหม มาต่อได้แค่สั้นๆ เพราะงานยังไม่เสร็จเลย :เฮ้อ:
ก่อนจะถึงปีใหม่ ยังต้องปั่นงานต่อ ชีวิตช่างเศร้าเหลือเกิน :sad4:
-
มาสั้นมากกกก :a5:
แต่ตอนนี้หมั่นไส้ยัยกุหลาบอะไรนี่มากชิชะ
คุณนนตอกกลับเอาให้หน้าหงสยเลยนะคะ o13
-
:beat: :beat: :beat:
-
เย่กลับมาแล้ววิ่งไปกอด.....นนท์..เอร๊ยๆๆกอดคนเขียนด้วย><
ดีมากนนท์อย่าไปยอมม๊านนนนนสั่งสอนให้รู้ว่าของใครเป็นของคร๊ายย><
-
กลับมาแย้วววววว :mc4:
แต่สั้นจัง คนเขียนสู้ๆนะครับ
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
สั้นเหลือเกิน อิอิ
:mc4: :mc4: :mc4:
-
เย้ๆกลับมาแล้ว~ ตอนนี้แอบสะใจยัยกุหลาบเน่าอ่ะ
-
เย้ กลับมาแล้ว
นนท์นายเจ๋งมาก ขอยกนิ้วให้เลย
-
ผู้หญิงคนนั้นท่าทางจะร้ายน่าดูเลยนะเนี่ย แล้วนนท์จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมนั่น
-
นนสู้ๆ
-
มาสั้นๆอ่าาาา คิดถึงคนเขียนนะะ :z13:
-
เค้าจะดูแลกันอีท่าไหนนะ o18
-
เย้ๆๆๆ
กลับมาแล้ววววว~~~~~
^______^
-
ดีใจจังงคิดถึงเรื่องนี้
ยัยกุหลายเธอเอาชนะนนท์ไม่ได้หรอก อิอิ
-
กุหลาบ หล่อนไปซะ
-
คิดถึงเธอจัง~
คิดถึงคุณนนท์เหมือนกัน แรงจังนะคนนี้ >< นายวีกับกุหลาบนี่ไปพบกันได้ไงหว่า แต่ที่แน่ๆคงไม่ทันยัยกุหลาบเหมือนกัน -*-
รอตอนหน้าจ้า ขอให้งานเสร็จไวๆ
-
โอ๊ยยย!!! คิดถึงมาก ๆ เลย
มาต่ออีกน๊าา ... อิอิ
ขอบคุณค่ะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ +1
:L2:
-
ตอนที่ 13 เรื่องลับๆ
หลังจากที่นนทวัชช่วยต้อนรับคณะทัวร์ที่มาเข้าพักในรีสอร์ตช่วงเช้าเรียบร้อยแล้วก็ขับรถกระบะของวีระกลับบ้านในตอนเที่ยง เพราะรู้สึกเหนื่อยๆ จึงตั้งใจว่าจะกลับไปล้างหน้าล้างตาและนอนพักเอาแรงสักงีบ
ขณะที่นนทวัชขับรถผ่านหน้าบ้านพักคนงานก็เห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินกอดกันเข้าไปในบ้านพักคนงานหลังที่อยู่ห่างไกลจากหลังอื่นๆ อยู่พอสมควร นนทวัชรู้สึกคลับคลายคลับคลาว่าผู้หญิงคนที่มองเห็นจากด้านหลังนั้นน่าจะเป็นกุหลาบ นนทวัชจึงรีบขับรถให้เลยบ้านพักหลังนั้นไปหน่อยแล้วจอดแอบไว้ข้างทาง ก่อนจะรีบลงจากรถและเดินย้อนกลับไปยังบ้านพักหลังเล็กๆ นั้น
“อ๊ะ...นายดำ อืม...อ๊ะ...ซี๊ดดดดดดด” เสียงร้องครางเบาๆ ดังเล็ดรอดออกมาจากบ้านพัก ยิ่งปลุกเร้าความอยากรู้อยากเห็นของนนทวัชเข้าไปอีก
นนทวัชแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองเมื่อพยายามแอบมองลอดผ่านกระจกหน้าต่างเข้าไปยังภายในห้องนอน
กุหลาบ! หรือ ยัยโรสตัวแสบ ที่แสดงตัวว่าเป็นแฟนนายวีกำลังนอนแผ่หราร่างเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงนอนเล็กๆ โดยมีผู้ชายรูปร่างคล้ำ กำยำ เปลือยท่อนบนคล่อมตัวอยู่ ทั้งสองกำลังกอดจูบนัวเนียกันอยู่อย่างเมามันโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
“นายดำ อืม รีบๆ ทำซะทีซิ ไม่ไหวแล้ว อืม อ่าร์ ตรงนั้นแหละ อืม แรงๆ หน่อย” กุหลาบส่งเสียงร้องครวญครางเร่งเร้าผู้ชายตรงหน้าที่กำลังก้มหน้าก้มตาซุกไซร้ลงบนยอดอกที่ชูชันทั้งสองข้าง
“ใจร้อนจริงนะ ท่าทางไอ้วีคงจะปล่อยให้แห้งเหี่ยวมานานซินะ ถึงได้อยากขนาดนี้” ผู้ชายตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมองกุหลาบยิ้มๆ ก่อนจะพูดจายั่วแหย่พร้อมกับหัวเราะชอบใจเบาๆ
“ไม่ต้องพูดมากหรอกน่า พูดแล้วหงุดหงิด” กุหลาบตอบอย่างไม่พอใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นจูบชายผิวคล้ำต่ออย่างดูดดื่ม
“ฮ่ะฮ่ะ ไอ้วีหน้าโง่นี่มันโง่จริงๆ นะ ที่ทำเมินเฉยนางแมวยั่วสวาทอย่างเธอได้ลงคอ” ชายคนนั้นพูดอย่างนึกดูถูก
“พี่วีเค้าไม่ได้โง่ เค้าแค่เป็นสุภาพบุรุษ” กุหลาบทำเป็นตอบโต้เสียงแข็งแต่ก็เหมือนไม่ได้จริงจังนัก
“สุภาพบุรุษหรือมันเสื่อมสมรรถภาพกันแน่วะ วันๆ เห็นเอาแต่ทำงาน ทำงาน มีของดีๆ อยู่ตรงหน้าไม่รู้จักเสพสุข ฮ่ะฮ่ะ ไม่เหมือนกูมีของดีๆ กูต้องรีบเคี้ยวไว้ก่อน ฮ่ะฮ่ะ” ฝ่ายชายพูดแล้วหัวเราะเสียงดังอย่างสะใจ ก่อนจะดันตัวเข้าใกล้ฝ่ายหญิงมากขึ้น แล้วทั้งสองก็สลับกันร้องครางลั่นห้องอย่างสุขสมขณะประกอบกิจกามอย่างหฤหรรษ์โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครแอบดูอยู่ด้วยความประหลาดใจ
นี่เหรอคนที่อ้างตัวว่าเป็นคนรักของนายวี แต่กลับมาระเริงรักเล่นชู้อยู่กับชายอื่นอย่างน่าไม่อาย...นนทวัชแทบจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยด้วยซ้ำ
นนทวัชถอยห่างออกจากหน้าประตูห้องนอนที่แอบดูอยู่อย่างช้าๆ ยืนอึ้งกับภาพที่เห็นอยู่พักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ เดินออกจากบ้านพักหลังนั้น แล้วรีบเดินกลับไปที่รถ เมื่อเห็นว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานแล้ว จึงไม่ได้ขับรถกลับไปบ้านแต่ขับรถเลี้ยวกลับเข้าไปยังรีสอร์ตเพื่อไปทำงานในช่วงบ่ายต่อแทน
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
หลังเวลาเลิกงานนนทวัชขับรถมารอรับวีระที่หน้าสำนักงานใกล้จุดก่อนสร้างบ้านพักใหม่ โดยมีเพื่อนคนงานมองทั้งสองคนด้วยความสงสัย แต่นนทวัชกับวีระก็ทำเป็นไม่สนใจ
เมื่อมาถึงบ้านของวีระ นนทวัชก็พบว่ากุหลาบมารออยู่แล้วเหมือนเมื่อวาน พอเธอเห็นวีระก็รีบเข้ามาหา และรีบเกาะแขนแสดงความเป็นเจ้าของทันที
“พี่วีจ๋า ทำงานกลับมาเหนื่อยๆ เข้าบ้านก่อนนะจ๊ะ วันนี้โรสทำกับข้าวที่พี่วีชอบไว้ในเยอะกว่าเมื่อวานอีกนะ รีบไปกินเถอะจ๊ะ” กุหลาบรีบชวนวีระเข้าบ้าน โดยทำเหมือนมองไม่เห็นนนทวัชอีกตามเคย
“เป็นไงบ้างจ๊ะ พี่วี อร่อยไหม” กุหลาบเอ่ยถามเสียงหวานเมื่อเห็นวีระชิมชิ้นหมูหวานที่ตนเองตักใส่จานข้าวให้
“อร่อยดี ขอบใจมากนะ ความจริงโรสไม่ต้องลำบากทำกับข้าวมาให้พี่ทุกวันก็ได้ กับข้าวที่รีสอร์ตก็มีให้” วีระบอก
“แหม ได้ยังไงกันล่ะจ๊ะ ก็โรสหายไปตั้งหลายอาทิตย์ ไม่ได้อยู่ดูแลพี่วีเลย โรสก็ต้องทำอะไรไถ่โทษบ้างซิจ๊ะ” กุหลาบตอบอย่างเอาใจพร้อมกับยิ้มหวานเยิ้ม
“อืม จ้า ตามใจโรสแล้วกัน แล้วนี่งานเป็นยังไงบ้างล่ะ” วีระตอบเฉยๆ แล้วถามขึ้น
“ฮึ ก็งั้นๆ แหละจ้ะ ตอนแรกคิดว่าออกมาทำห้องพักจะสบายกว่าในครัวที่ไหนได้เหนื่อยจะตายชัก วันๆ แทบจะไม่ได้หยุดพัก พี่วีน่ะ ช่วยพูดกับนายให้หน่อยไม่ได้เหรอจ๊ะว่าขอโรสไปทำแผนกต้อนรับได้ไหม โรสคิดว่าโรสน่าจะทำได้ดีกว่านะ นะพี่วีนะ โรสจะได้ไม่เหนื่อยสายตัวแทบขาดแบบนี้ พี่วีช่วยโรสหน่อยนะ” กุหลาบเขย่าแขนวีระพร้อมกับทำเสียงออดอ้อนจนน่าหมั่นไส้
“พี่ว่าโรสทำตรงนี้ไปก่อนดีไหม สักพักนึงก่อน แล้วพี่จะช่วยพูดให้นะ นี่เพิ่งทำได้ยังไม่ถึงเดือนถ้าจะขอย้ายอีกพี่ว่าคงไม่ดีนะ” วีระเอ่ยปราม
“ก็ได้จ้า” กุหลาบทำท่าไม่พอใจแต่ก็ต้องตกลงทำตามที่วีระว่า
“อ้าวนี่ โรส ทำงานอยู่ในรีสอร์ตด้วยเหรอครับ ผมนึกว่าทำงานอยู่แถวบ้านพักคนงานซะอีก” นนทวัชแกล้งทำเป็นเอ่ยถามอย่างสงสัย หลังจากนั่งฟังอยู่นานจนพอจับต้นชนปลายเรื่องราวของกุหลาบได้
“ก็ทำอยู่แถวหน้าตึกรับรองแหละค่ะ คุณนนท์ถามทำไมเหรอคะ” กุหลาบหันมาถามนนทวัชเสียงเรียบ
“เปล่าครับ พอดีเมื่อตอนกลางวันเห็นโรสแวบๆ อยู่แถวบ้านพักคนงาน แต่คิดว่าคงจะจำผิดแหละ โรสไม่น่าจะไปอยู่แถวนั้นหรอก จริงไหมครับ!” นนทวัชเอ่ยถามกุหลาบเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะยิ้มเยือกเย็นให้อย่างผู้ชนะ
กุหลาบที่ทำท่าตกใจในตอนแรก ก็ปรับสีหน้าอย่างรวดเร็วก่อนจะมองมาทางนนทวัชตาเขียว
“คุณนนท์คงจะตาฝาดมากกว่าแหละค่ะ ใครจะไปแถวนั้น มีแต่พวกคนงานก่อสร้างทั้งนั้น คุณนนท์คงจะจำคนผิดมากว่ามั้งคะ มาใหม่ๆ ก็อย่างนี้แหละคะ คงจะยังจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร ก็เลยจะคิดอะไร เข้าใจอะไรผิดๆ” กุหลาบตอบเสียงสะบัดด้วยความไม่พอใจ สายตาที่มองมาเต็มไปด้วยความโกรธและดุดันอย่างเต็มที่ แต่นนทวัชก็ทำเป็นไม่สนใจ
“อืม ก็คงไม่มีอะไรหรอก คุณนนท์สงสัยก็คงถามไปอย่างนั้นเอง กินข้าวกันต่อดีกว่านะ” วีระเมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มตึงเครียดจึงเอ่ยชวนทั้งสองคนให้กินข้าว แม้ในใจยังคงสงสัยในคำพูดและท่าทีที่นนทวัชกับกุหลาบแสดงออกต่อกัน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมา
__________________________________________________
:t3:
-
ผู้หญิงคนนี้ไม่ไหวจริง ๆ นนท์ระวังตัวไว้หน่อยท่าจะดีนะ
-
แม่กุหลาบเน่าหนอนชอนไช แรงเนอะ!!!
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ยัยกุหลาบเน่าเฟะ นายวีไม่น่าที่จะไม่รู้เรื่องนี้เลยนะเนี่ย
นนท์คงต้องระวังตัวหน่อยแล้ว ไปรู้เรื่องความลับของยัยกุหลาบเข้า
-
กุหลาบเน่า
-
เมื่อไหร่ทั้งสองจะลงเอยเสียที~ :z3:
-
ตามมาจากภาคแรก มาภาคนี้ ความรู้สึกต่างกันเลย
อยากเห็นนายวีโหดและหึงบ้างอ่ะ
-
กรี๊ดดดสั้น><
ยัยกุหลายนี่มันจริงๆเลยยะฮึ่ยๆๆ
มีคนั้งหน้านนท์เรียกนายวีไปดูเลย !!!! !
-
กุหลาบต้นนี้ต้องถอนทิ้งทั้งรากซะแล้ว
ร้ายจริงๆ
-
นังโรสสสส :fire: :angry2:
-
ยัยกุหลาบเน่า! สตอ(แหล)ที่สุด!!
-
ชอบคุณนนท์ตอนที่ร้ายถูกที่ถูกเวลานี่แหละ 555
นายวีเหมือนจะไม่ทัน แต่เราคาใจนะ เหมือนนายวีก็ดูเฉยชากับยัยโรสพอสมควร
รอตอนหน้าจ้า ^^
-
ยัยโรสโดนคุณนนท์รู้ความลับเข้าให้ละ
:z2:
ขอบคุณนะคะ +1
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตอนที่ 14 แกล้ง
นนทวัชคิดเรื่องของกุหลาบกับผู้ชายที่ชื่อดำอยู่หลายรอบ กุหลาบไม่น่าทำแบบนี้เลย นี่นายวีคงไม่รู้เรื่องอะไรเลยซินะว่าตัวเองโดนสวมเขาอยู่ แล้วดูท่าทางคนอย่างนายวีก็คงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ด้วย คงเป็นคนประเภทเรื่องอย่างว่าไม่ยุ่งมุ่งแต่ทำงาน ไม่อย่างนั้นกุหลาบคงไม่ลักลอบคบชู้แบบนี้ นนทวัชคิดแล้วก็อดสงสารนายวีไม่ได้ที่โดนหลอกโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย บางทีการช่วยนายวีให้รอดพ้นจากคนอย่างกุหลาบอาจจะเป็นการดีกว่าปล่อยให้โดยหลอกอยู่อย่างนี้ เพราะคนนิสัยอย่างกุหลาบคงไม่เหมาะสมกับนายวี
“นายวี เข้าไปในเมืองกันไหม” นนทวัชเอ่ยชวนวีระขณะกำลังเดินไปขึ้นรถกระบะของวีระที่นนทวัชขับมาจอดรอรับกลับบ้านในตอนเย็น
“คุณนนท์อยากไปเหรอครับ จะไปซื้ออะไร” วีระเอ่ยถาม
“ก็อยากซื้อของใช้น่ะครับ ไม่ได้ซื้อหลายวันแล้ว นายวีไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ” นนทวัชขอร้องเสียงหวาน
“แต่ว่าโรสจะรอนานน่ะซิ ไม่ได้บอกไว้ก่อนด้วย ป่านนี้คงอยู่ที่บ้านแล้ว” วีระกังวลเมื่อนึกถึงกุหลาบที่ช่วงนี้ทำกับข้าวมาให้เขากินทุกเย็น
“ถ้างั้น นายวีโทรไปบอกโรสก่อนได้ไหม เราไปไม่นานหรอกนะ โรสคงไม่ว่าอะไรหรอก นะนายวีนะเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” นนทวัชพยายามหว่านล้อมและอ้อนวีระอย่างเต็มที่
“เอางั้นก็ได้ครับ” วีระยอมตามใจนนทวัชแต่โดยดี เมื่อเห็นว่าช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมานนทวัชดูแลเอาใจใส่และช่วยเหลือตนเองเป็นอย่างดี จึงอยากจะทำอะไรให้บ้างเพื่อเป็นการตอบแทน
“พี่วี ทำไมพี่วีกลับมาช้าอย่างนี้ล่ะคะ โรสมารอนานมากแล้วนะคะ” กุหลาบเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทันทีที่เห็นวีระและนนทวัชเดินเข้ามาในบ้าน
“ก็พี่โทรมาบอกแล้วไงครับว่าวันนี้พี่จะพาคุณนนท์ไปซื้อของในเมืองคงกลับช้าหน่อย ความจริงโรสไม่ต้องรอพี่ก็ได้” วีระพยายามตอบอย่างใจเย็น
“ก็นั่นแหละคะ แต่ตอนแรกพี่วีบอกว่าจะไปไม่นานไงคะ แล้วนี่กว่าจะกลับมาดึกดื่น ไปทำอะไรกันมาคะ” กุหลาบถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ ท้ายเสียงหันไปมองหน้านนทวัชเหมือนจะค้นหาคำตอบ
“โรสอย่าว่านายวีเลยนะ ผมผิดเองแหละที่มัวแต่ซื้อของเพลินไปหน่อยก็เลยกลับช้า ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะที่ทำให้โรสต้องรอนาน” นนทวัชรีบบอกกุหลาบอย่างสำนึกผิดทันที
“ช่างเถอะคะ หวังว่าคราวหน้าคงไม่เป็นแบบนี้อีกนะคะ ความจริงเลิกงานแล้วคุณนนท์ก็น่าจะพาพี่วีมาส่งก่อนนะคะ พี่วียังไม่หายดี ไม่น่าพาไปตะลอนๆ จนมืดค่ำเลย คุณนนท์เองก็ขับรถเป็น ไปคนเดียวน่าจะสะดวกกว่าด้วยซ้ำ จริงไหมคะ!” กุหลาบถามย้ำเสียงตอบโต้นนทวัชอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีการระงับอารมณ์อย่างที่ผ่านมา
“โรส พี่ว่าโรสพูดเกินไปแล้วนะ คุณนนท์ก็แค่อยากมีเพื่อนไปในเมือง แล้วพี่เองก็ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรนักหนา พี่เต็มใจไปกับคุณนนท์” วีระพูดเสียงเข้มเพื่อปรามกุหลาบเมื่อเห็นว่ากุหลาบพูดจาก้าวร้าวกับนนทวัชมากเกินไป พยายามชี้แจงเหตุผล
“พี่วี! พี่วีว่าโรสเหรอคะ พี่วีเห็นคนอื่นดีกว่าโรส โรสไม่ยอมนะคะ” กุหลาบร้องเสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าวีระพยายามเข้าข้างและปกป้องนนทวัชอยู่ในที
“พี่ว่าโรสกลับบ้านไปก่อนเถอะ ไว้ใจเย็นๆ แล้วค่อยมาคุยกันใหม่” วีระพูดตัดบทเมื่อเห็นว่ากุหลาบเริ่มโวยวายเสียงดัง
“พี่วี นี่พี่วีไล่โรสเหรอคะ” กุหลาบร้องถามเสียงดัง
“พี่ไม่ได้ไล่นะ แต่ถ้าโรสยังคงโวยวายพูดเสียงดัง ใช้แต่อารมณ์แบบนี้เราคงพูดกันไม่รู้เรื่องหรอก พี่ว่าโรสกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีกว่า” วีระพยายามพูดกับกุหลาบด้วยเหตุผลอย่างใจเย็น
“พี่วี พี่วีจำไว้เลยนะ พี่วีไล่โรส ถ้าเห็นคนอื่นดีกว่าโรสก็ไม่ต้องมาพูดกันเลย ฮึ” กุหลาบพูดกับวีระอย่างโกรธเคืองก่อนจะหันมาทำตาดุใส่นนทวัช แล้วเดินกระแทบเท้าปึงปังออกจากบ้านวีระไปทันที
“นายวี ผมขอโทษด้วยนะ ที่เป็นต้นเหตุให้โรสโกรธแล้วก็ทะเลาะกับนายวี ผมไม่ดีเอง ไม่น่าชวนนายวีไปด้วยเลย ความจริงจะไปคนเดียวก็คงได้ อาจจะแค่เหงาๆ หน่อย...” นนทวัชทำหน้าเศร้าสร้อย ดวงตามีแววสำนึกผิดเต็มที่
“คุณนนท์อย่าโทษตัวเองเลยครับ โรสเค้าโวยวายไม่มีเหตุผลเอง” วีระตอบเสียงเครียด
“แต่...ผมเป็นต้นเหตุให้นายวีกับโรสทะเลาะกัน ผมต้องรับผิดชอบ” นนทวัชทำเสียงอ่อยๆ และตีหน้าเศร้าใส่วีระ
“คุณนนท์อย่าคิดมากเลยครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ เดี๋ยวโรสเค้าคิดได้เค้าก็หายโกรธเองแหละ เราทานข้าวกันดีกว่านะครับ ดึกมากแล้ว” วีระพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด และทำท่าเหมือนไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น แต่กลับเอ่ยชวนนนทวัชให้กินข้าวด้วยกันแทน
“ครับ” นนทวัชลากเก้าอี้มานั่งก่อนจะตักข้าวจากหม้อที่วางอยู่บนโต๊ะใส่จานให้วีระ และเปิดจานที่ปิดถ้วยกับข้าวสองสามอย่างบนโต๊ะออก และเริ่มตักกับข้าวใส่จานให้วีระอย่างเอาอกเอาใจ
หลังจากที่นนทวัชกินข้าวและทำแผลให้วีระเรียบร้อยแล้ว ก็ขับรถกลับบ้านพักด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องใจที่วันนี้แผนการที่ตัวเองวางไว้ได้ผลเป็นอย่างดี การแกล้งถ่วงเวลาให้วีระอยู่กับตนเองนานๆ จนกุหลาบไม่พอใจ ทำให้สามารถแยกวีระออกจากกุหลาบได้อย่างช้าๆ แผนที่จะทำให้ทั้งสองเริ่มแตกคอกันเริ่มเห็นผล นนทวัชคิดที่จะใช้ความเยือกเย็นของตัวเองยั่วให้กุหลาบโมโห สติแตก เพราะดูท่าทางแล้วคนมีเหตุมีผลอย่างวีระคงไม่ชอบใจแน่ๆ ที่กุหลาบแสดงกิริยาก้าวร้าวและเอาแต่ใจ และถ้าวีระไม่เริ่มชอบใจกุหลาบก็จะทำให้นนทวัชที่ใจเย็นและสงบนิ่งกว่าดูดีในสายตาวีระขึ้นมาทันที
___________________________________________
ช่วงนี้สมองไม่แล่นเลย :z10:
ปีใหม่แล้ว ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะคะ :L2: เริ่มต้นปีใหม่ด้วยสิ่งดีๆ กันนะ :กอด1:
-
แสบน่ะเรา o18 o18
-
ร้ายกาจจ้า :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
นนท์เจ้าแผนการใช้ได้เลยนะเนี่ย แต่ก็ต้องระวังตัวด้วยล่ะระวังโดนยัยกุหลาบวางแผนลอบทำร้ายอ่ะ
-
นนท์เจ้าเล่ห์
แต่ดีแล้วล่ะ
หมั่นไส้โรส 5555
-
เริ่ดอ่ะนนท์
-
นายร้ายตัวแม่เลยนะ แต่ะชอบ
-
ร้ายกาจ 55++ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
แผนนายเยี่ยมมากสนับสนุนเต็มที่ค่ะ !!
-
ตอนที่ 15 คาหนังคาเขา
“นายวีอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ” นนทวัชที่นั่งรออยู่บนเตียงของวีระเอ่ยถามเสียงหวาน พร้อมกับยิ้มแก้มแทบปริเมื่อเห็นวีระนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันช่วงล่างไว้ ขณะเดินออกมาจากห้องน้ำ
“คุณนนท์! คุณเข้ามาได้ยังไง ทำไมยังไม่กลับอีกครับ” วีระตกใจเล็กน้อยที่เห็นนนทวัชนั่งยิ้มหวานอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง
“แหม ไล่กันจังนะ ทำแบบนี้น่าน้อยใจจังเลย” นนทวัชแกล้งพูดทีเล่นทีจริง สายตาจับจ้องอยู่ที่มัดกล้ามเนื้อบนกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของวีระที่ยังคงมีหยดน้ำยังคงเกาะแพรวพราว
“ก็มันดึกดื่นแล้วนี่ครับ คิดว่าคุณนนท์กลับไปแล้วซะอีก” วีระพูดเสียงอ่อนลง ก่อนจะรีบหันหลังไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อควานหาเสื้อเชิ้ตตัวโปรดมาใส่นอน วีระรีบใส่ขาเกงขาสั้นและเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง
“คุณนนท์ เอ่อ...ผมว่าคุณนนท์กลับไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่านะครับ” วีระร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นนนทวัชเริ่มเอนหลังพิงพนักหัวเตียงจนเหมือนกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
“คงกลับไม่ไหวแล้วแหละนายวี” นนทวัชเอ่ยเสียงแผ่วเหมือนคนหมดเรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ
“คุณนนท์เป็นอะไรไปครับ” วีระเห็นนนทวัชทำท่าท่าเหมือนอ่อนระโหยโรยแรงก็แปลกใจ รีบเดินเข้าไปนั่งบนเตียงที่นนทวัชนั่งพิงอยู่
“อยู่ๆ ก็เวียนหัวขึ้นมาน่ะนายวี เป็นอะไรไปก็ไม่รู้” นนทวัชพูดอ้อนเสียงเบา พร้อมกับเอามือกุมขมับ
“เอ๊ะ เหรอครับ แต่เมื่อกี้ยังเห็นดีๆ อยู่เลยนี่น่า” วีระถามด้วยความแปลกใจ เขาทำท่าเหมือนจะยื่นมือไปแตะหน้าผากนนทวัชแต่แล้วก็ชะงักเสียเฉยๆ
“อืม ก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆ มันก็เวียนหัวขึ้นมาน่ะ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวด้วย สงสัยจะเป็นไข้ นายวีช่วยดูหน่อยซิ” นนทวัชรีบคว้ามือวีระให้มาแตะที่หน้าผากและข้างซอกคอของตัวเองทันทีโดยไม่ฟังคำทักท้วงของวีระ
“เอ่อ คุณนนท์ ตัวก็ไม่เห็นร้อนนี่ครับ” วีระพยายามดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของนนทวัชแต่นนทวัชไม่ยอมปล่อยแต่กลับพยายามดึงเข้าหาตัวเอง
“แต่เวียนหัวจริงๆ นะ คงกลับบ้านไม่ไหวแล้วแหละ นายวีไม่เชื่อเหรอ” นนทวัชพูดเสียงแผ่วพร้อมกับจ้องมองวีระด้วยแววตาวิงวอน
“ไม่ใช่ไม่เชื่อครับ แต่ว่า...” วีระอึกอักไม่กล้าปฏิเสธนนทวัชที่ทำหน้าเศร้าและท่าทางเหมือนคนอ่อนแรง
“นายวี ผมไม่สบายจริงๆ นะ ขอนอนพักที่นี่เถอะนะ นายวีคงไม่ใจร้ายใจดำถึงขนาดจะไล่คนป่วยกลับบ้านเองหรอกนะ” นนทวัชยื่นหน้ามากระซิบข้างหูวีระ ลมเย็นเบาบางที่ปะทะริมหูทำให้วีระถึงกับรู้สึกเสียวซ่านแปลกๆ ขึ้นมาทันที
“ก็ได้ครับ ผมให้คุณนนท์ค้างที่นี่ก็ได้ งั้นคุณนนท์นอนพักเถอะครับ” วีระทนลูกอ้อนของนนทวัชไม่ไหว จึงตัดสินใจยอมให้นนทวัชค้างที่ห้องแต่โดยดี
“นายวี...จะไปไหนน่ะ” นนทวัชรีบคว้าแขนวีระไว้ทันทีที่เห็นวีระทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง
“ผมก็จะไปนอนที่โซฟาข้างนอกไงครับ คุณนนท์จะได้นอนในห้องนี้สบายๆ” วีระตอบเสียงนิ่ง
“ไม่เอานะ นายวีไม่ต้องไปนอนข้างนอกหรอก นอนที่นี่ด้วยกันนะ นอนเป็นเพื่อนหน่อยนะ ไม่อยากนอนคนเดียว นะนายวีนะ” นนทวัชพูดออดอ้อนวีระพร้อมกับส่ายหน้าไม่ยอมให้วีระออกจากห้องไป นนทวัชคล้องแขนทั้งสองข้างของตัวเองกับคอของวีระ พร้อมกับพยายามดึงลำคอของวีระให้โน้มลงมาจนใบหน้าทั้งสองคนอยู่ใกล้กันจนจมูกแทบจะชนกัน
“ คุณนนท์ อย่าครับ...ปล่อยครับ” วีระร้องห้ามนนทวัชพร้อมกับพยายามดึงมือนนทวัชออก และขืนตัวลุกขึ้น รู้สึกมีอารมณ์วูบวาบขึ้นมาอย่างประหลาดกับสัมผัสชิดใกล้ของนนทวัช
“นายวี อืม” นนทวัชฉวยโอกาสที่วีระยังคงอึ้งกับการจู่โจมของนนทวัชโดยไม่ทันตั้งตัว ขโมยจูบวีระเข้าทันที นนทวัชยื่นริมฝีปากของตัวเองเข้าประกบปากวีระอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบดจูบและสอดลิ้นเข้ารุกรานภายในปากวีระอย่างหนักหน่วง สักพักวีระที่เป็นฝ่ายตกตะลึงเพราะโดนรุกโดยไม่รู้ตัวก็ตอบโต้นนทวัชด้วยจูบที่เร่าร้อนไม่ต่างกัน
“กรี๊ดดดดดด พี่วี นี่มันอะไรกันคะ!” เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของกุหลาบดังขึ้นที่หน้าประตูห้องทีไม่รู้ว่าโดนเปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่
“โรส” วีระตกใจที่เห็นกุหลาบยืนนิ่งอยู่หน้าประตู จึงรีบผละออกจากนนทวัชทันที
“พี่วี พี่วีทำอย่างนี้ได้ยังไงกันคะ ไม่นึกเลยว่าพี่วีจะ...จะ...” กุหลาบพูดปากคอสั่นด้วยความโกรธ
“โรสใจเย็นๆ นะ มะ...มัน ไม่มีอะไร มันไม่ใช่อย่างที่โรสคิดนะ” วีระพยายามอธิบาย
“ไม่มีอะไรงั้นเหรอคะ โรสไม่เชื่อ แล้วที่เห็นจูบกันคาตาที่มันเรียกว่าอะไรกันคะ” กุหลาบตะโกนถามเสียงดังด้วยความไม่พอใจ สายตาที่มองมายังทั้งสองคนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“พี่ขอโทษ แต่มันก็แค่...จูบ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าที่โรสเห็นจริงๆ” วีระรีบเดินเข้าไปหากุหลาบและพยายามอธิบาย แต่กุหลาบสะบัดแขนออกด้วยความโมโห ก่อนจะยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่
“โรสจะเชื่อพี่วีค่ะ เพราะโรสรู้ว่ามีคนบางคนคิดไม่ซื่อ คอยฉวยโอกาส และกำลังพยายามจะแย่งพี่วีไปจากโรสอยู่” หลังจากยืนนิ่งเงียบอยู่นานกุหลาบก็เอ่ยขึ้น เธอหันไปมองนนทวัชที่ลุกขึ้นยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความเกลียดชังและจงใจด่านนทวัชอย่างเจ็บแสบ
“นายวี ทำไมนายวีพูดอย่างนี้ล่ะ คืนนี้อาจจะแค่จูบ แต่เรื่องคืนนั้นล่ะ...นายวีลืมไปแล้วเหรอ คืนนั้นที่เราอยู่ด้วยกัน นายวียังพูดเลยว่ามีความสุขจังเลย” นนทวัชเดินเข้ามาใกล้วีระ แล้วเกาะแขนวีระไว้หลวมๆ ก่อนจะพูดเสียงเบาเหมือนไม่อยากเปิดเผย แต่ก็จงใจให้ได้ยินทั้งสองคน
“พี่วี นี่ นี่หมายความว่าพี่กับ...แก แก นี่แกจงใจจะแย่งผัวฉันเหรอ แกอย่าอยู่เลย นี่แน่ะ นี่ๆ แก เปรี๊ยะ แก...นี่ๆ” กุหลาบเข้ามากระชากตัวนนทวัชเข้าหาตัวเองก่อนจะยกฝ่ามือเข้าตบหน้านนทวัชฉาดใหญ่ ก่อนจะเข้าทำร้ายนนทวัชอย่างรุนแรง ทั้งตบ ทั้งข่วน ทั้งจิก ตามใบหน้าและลำตัวนนทวัชอย่างบ้าคลั่งโดยที่นนทวัชทำแค่เพียงเอามือปิดป้องหน้าของตัวเอง แล้วก็ยืนเฉยโดยไม่ยอมตอบโต้กุหลาบเลยแม้แต่น้อย
“โรส หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ พี่บอกให้หยุดไง” วีระพยายามเข้ามาห้ามกุหลาบและนนทวัช โดยพยายามดึงตัวกุหลาบให้ออกห่างจากนนทวัช แต่กุหลาบไม่ฟังยังคงพยายามดิ้นออกจากวีระที่ดึงตัวให้ออกห่าง ทำให้วีระโดนลูกหลงไปด้วย วีระเมื่อไม่มีทางเลือกจึงกระชากแขนกุหลาบออกจากนนทวัชอย่างแรง จนกุหลาบเซถลาไปยังอีกฝั่งของห้อง
“กรี๊ดดดดดด พี่วี นี่พี่วีผลักโรส พี่วีทำร้ายโรส พี่วีเข้าข้างมันเหรอ พี่วีนอนกับมันแล้วใช่ไหมถึงได้ปกป้องมันอย่างนี้ เกลียดที่สุด แก อีหน้าด้าน พี่วีด้วยทำอย่างนี้กับโรสจำไว้เลยนะคะ เกลียด เกลียด เกลียด กรี๊ดดดดดด” กุหลาบกรีดร้องด้วยความโกรธ มือไม้สั่น เธอยกมือขึ้นชี้หน้าทั้งวีระและนนทวัชอย่างเจ็บแค้นใจ ก่อนจะตะโกนด่าทั้งคู่ และผลุนผลันรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที
“โรส โรส พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ โรส ฟังพี่ก่อน” วีระพยายามตะโกนร้องเรียกกุหลาบเสียงดังตามหลังไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
นนทวัชยกมือขึ้นลูบหน้าและแตะริมฝีปากที่มีเลือดซึมของตัวเองเบาๆ รู้สึกทั้งเจ็บและแสบหน้าและลำคอไปหมด ปกติคนอย่างนนทวัชไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ แต่เพราะคิดแล้วว่าคุ้มถึงได้ยอมลงทุนเข้าตัวเข้าแลกแบบนี้!
___________________________________________________
คน comment น้อยเหลือเกิน จนคนเขียนอยากจะถอดใจ :เฮ้อ:
ตอนหน้าก็เริ่มจะ Drama กันแล้วค่ะ :sad4:
-
มีเค้าลางว่านนท์โดนแน่ใช่มั้ย :o12:
หรืออาจจะเป็นวีที่โดน อิอิ
-
โอ๊ย...คุณนนท์ยอมเกินไปหรือเปล่า
-
ถึงคุณคนเขียนครับ คือที่บอกว่าคอมเม้นต์น้อยผมขอเรียนตามตรงว่าบางคนเข้าคงไม่ชอบแนวดราม่าเลยไม่ได้อ่าน แต่ยังมีอีกหลายคนที่ชอบแนวนี้เช่นผม แต่ถ้าคุณนักเขียนพอจะจำได้ ตั้งแต่ภาคที่แล้วยังไม่จบ (ผมตามมาตั้งแต่เรื่องบนเตียง) แล้วคุณนักเขียนเลยแนะนำเรื่องนี้ภาคแรกให้อ่าน ผมก็บอกว่าผมชอบเรื่องดราม่าก็จริง แต่ผมไม่สามารถอ่านดราม่าแล้วปล่อยค้างได้เนื่องจากผมเป็นคนสภาพอารมณ์ไม่ปกติ คล้ายๆเป็นโรคจิตอ่อนๆ :laugh: ดังนั้น ผมเข้าใจนะครับว่าเป็นเรื่องปกติที่นักเขียนจะมีธุระจำเป็นไม่สามารถมาต่อนิยายอย่างต่อเนื่องได้ในบางโอกาศ และในขณะนี้เรื่องนี้กำลังจะเข้าสู้จุดเดือดอีกครั้ง ผมเลยขอบอกให้ทราบอีกครั้งว่าถ้าเกิดว่าคุณนักเขียนพอจะรู้ตัวว่ายังไม่สามารถมาต่ออย่างต่อเนื่องโดยอาจทิ้งจุดดราม่าค้างไว้ ผมขออนุญาตหยุดอ่านและมาตามอ่านรวดเดียวเลยนะครับ อย่างที่บอกว่าผมค้างกับดราม่าไม่ได้ บางคนไม่เป็นอาจไม่เข้าใจ แต่ผมอยากให้คุณคนเขียนเรื่องนี้เข้าใจผมนะครับ และผมก็ขอโทษจริงๆหากเว้นไว้ก่อน ไม่ได้มาตามอ่านตามให้กำลังใจอย่างต่อเนื่องอีก แต่ผมจะมาตามอ่านอย่างแน่นอนครับ
ขอโทษอีกครั้งจากใจครับ o1
-
จะดราม่าเนี่ยคือเดี๋ยววีจะโกรธนนท์ใช่มั้ยอ่ะ แล้วก็จบลงบนเตียงใช่มั้ยอ่ะ :o8:
-
วีจะทำอะไรนนท์หรือเปล่าเนี่ย แต่นนท์ก็เจ้าแผนการจริง ๆ นะเนี่ย แต่เมื่อไรวีจะรู้นะว่าผู้หญิงคนนั้้่นทำอะไร
-
☆ミ ☆彡กรี๊ดดดสมน้ำหน้าโรสค้าาา
แต่นายวีต้องโกรธนนท์แน่เลยอะ
ที่บอกว่าดราม่ าอย่าบอกวาานะว่านายวีขะกังขังหน่วงเหนี่ยวนนท์อ๊ากกก(มั่วและ)
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว><เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
นนท์จะโดนอะไรมั้ยเนี่ย
ท่าทางนายวีจะโกรธแล้วนะ
-
ตอแหล! แต่ก็ชอบ สมนำ้หน้านังโรส
-
:laugh: สะใจ
คุณนนท์นี่แผนเยอะจริงๆ
-
พี่วีกลายร่างแน่เลย
-
:z1: :z13: :z13:
-
ตอนที่ 16 อุบัติเหตุ
“คุณนนท์ ทำไมคุณถึงพูดกับโรสแบบนั้น” วีระเอ่ยถามนนทวัชหน้าเครียด ทั้งโมโห ทั้งหงุดหงิดที่นนทวัชพูดอะไรบ้าๆ ไปอย่างนั้น
“นายวี ผมขอโทษนะ ผมอาจจะพูดเกินไปหน่อย ก็แค่ไม่พอใจโรสที่พูดจาดูถูกผม ผมก็เลย...แกล้งพูดยั่วเล่น แต่ไม่คิดว่าโรสเค้าจะโกรธจัดขนาดนี้ ผมขอโทษจริงๆ นะนายวี” นนทวัชทำเสียงอ่อยและหน้าตาตื่นด้วยความสำนึกผิดเต็มที่
“ผมว่าคุณนนท์กลับบ้านไปก่อนเถอะ” วีระพูดเสียงแข็ง ไม่แม้แต่จะมองหน้านนทวัช แม้จะทั้งโกรธและทั้งโมโหที่นนทวัชพูดจางี่เง่าไม่คิด แต่พอเห็นเจ้าตัวทำหน้าสำนึกผิดดูน่าสงสารแล้วกลัวตัวเองจะอดใจอ่อนไม่ได้
“แต่ว่า...นายวีกับโรส” นนทวัชยังคงทำท่าลังเล
“เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง รอให้โรสใจเย็นลงก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” วีระตอบอย่างเหนื่อยใจ พยายามสงบสติอารมณ์และจัดการกับปัญหาตรงหน้าให้ได้
“นายวีไม่โกรธผมนะ ไว้พรุ่งนี้โรสหายโมโหแล้วผมจะช่วยพูดด้วยอีกคนนะ ว่าผมแค่แกล้งพูดเล่น ไม่ได้มีอะไรจริงๆ” นนทวัชพยายามพูดเอาใจวีระ
“ผมว่าคุณนนท์กลับเถอะครับ ดึกแล้ว” วีระตอบแต่พยายามพูดตัดบทให้นนทวัชกลับไปเร็วๆ
“ก็ได้ นายวีก็พักผ่อนนะ” นนทวัชแตะแขนวีระเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ แต่วีระกลับยืนนิ่งไม่ยอมหันมามองนนทวัชด้วยซ้ำ นนทวัชจึงเดินคอตกออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
‘ขอโทษด้วยนะ นายวี ที่ต้องทำแบบนี้’ นนทวัชแอบอมยิ้มขณะกำลังจะเดินไปขึ้นรถนายวีระเพื่อขับกลับบ้าน แม้คราวนี้จะต้องเสี่ยงที่นายวีอาจจะโกรธจนไม่ยอมมองหน้า แต่มันก็น่าเสี่ยงไม่ใช่เหรอ ถ้าผลตอบแทนมันจะคือคนที่ชื่อ ‘วีระ’
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
เช้าวันใหม่นนทวัชขับรถของวีระมารอรับวีระที่หน้าบ้านเหมือนอย่างเคย แต่วันนี้ดูแปลกว่าที่เคย เพราะปกติวีระจะมายืนรอนนทวัชที่บ้าน แต่วันนี้กลับไร้เงาของวีระ บ้านช่องก็ดูเงียบเชียบผิดปกติ นนทวัชบีบแตรเรียกหลายครั้งก็ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับ นนทวัชจึงลงมาจากรถและเดินไปดูรอบๆ บ้าน ประตูบ้านไม่ได้ล๊อค แต่ภายในบ้านเงียบสนิท ไม่มีใครอยู่ข้างใน
“นายวี นายวี นายวีอยู่ไหน” นนทวัชเริ่มรู้สึกกังวลเมื่อร้องเรียกวีระอยู่นานแต่ไม่มีเสียงตอบรับ
“คุณ คุณ ไม่มีใครอยู่บ้านหรอก” เสียงชายสูงอายุคนนึงที่ขับรถผ่านมาจอดหน้าบ้านและตะโกนบอกนนนทวัช
“ลุง พอจะรู้ไหมครับว่านายวีเค้าไปไหน” นนทวัชรีบตะโกนถามชายสูงวัยที่จอดรถมองตนเองอยู่หน้าบ้าน
“ไอ้วีมันอยู่โรงบาล” ชายสูงอายุตอบ
“อะ...อะไรนะครับ นายวีเป็นอะไร” นนทวัชร้องถามเสียงหลงด้วยความตกใจ
“มันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่นังโรสแฟนมันน่ะซิ เกิดอุบัติเหตุรถชนเสาไฟฟ้า เห็นว่าเจ็บหนักมาก ไม่รู้จะรอดรึเปล่า ตอนนี้เค้าเลยไปโรงบาลกันหมด” ชายสูงอายุตอบยืดยาวพร้อมกับมองหน้านนทวัช
“จริงเหรอลุง แล้ว...แล้วโรงบาลนี่อยู่ไหน ผมจะไปเยี่ยมด้วยคนได้ไหม” นนทวัชตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน จนถึงกับยืนนิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยถามชายสูงอายุตรงหน้า
“งั้นก็ไปพร้อมกันเลย ลุงก็กำลังจะไปดูอยู่พอดี คุณก็ขับรถตามมาแล้วกัน” ชายสูงอายุตอบพร้อมกับเร่งเครื่องยนต์เพื่อจะออกรถ
นนทวัชจึงรีบขึ้นรถและค่อยๆ ขับตามรถลุงสูงวัยตามไปอย่างห่างๆ นนทวัชรู้สึกว่ามือตัวเองเย็นเฉียบ ถึงแม้เมื่อคืนจะยังทะเลาะโกรธกันแทบเป็นแทบตาย แต่พอมารู้อย่างนี้นนทวัชก็ทั้งรู้สึกสงสารและกลัวขึ้นมาไม่ได้
‘โรสที่เธอเกิดอุบัติเหตุคงไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนหรอกนะ ยังไงก็ไม่ได้ตั้งใจจะเอาเป็นเอาตายนะ ยัยโรสเธอคงไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ ขออย่าเป็นอะไรไปเลยนะ’ นนทวัชรู้สึกกังวลจนมือไม้อ่อนจนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงขับรถเลยด้วยซ้ำ!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“เฮ้ย พวกเอ็ง นังโรสมันเป็นยังไงบ้างวะ” ชายสูงอายุที่พานนทวัชเข้ามาถึงหน้าห้องฉุกเฉินร้องถามพวกคนงานที่นั่งรายล้อมอยู่หน้าห้อง
“ลุง นังโรสมันตายแล้ว หมอบอกว่ามันคอหักตาย มันชนเสาไฟฟ้าแล้วก็เป็นทางชันลงเขาด้วย แถมเขาว่ามันยังเมาอีกด้วย ก็เลยตายคาที่เลย” คนงานคนหนึ่งตอบเสียงเครียด
นนทวัชที่ได้ยินถึงกับมือสั่น นี่โรสตายแล้วจริงๆ เหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย
“คุณ คุณ เป็นอะไรไปรึเปล่าครับ หน้าซีดเชียว ไปนั่งพักก่อนไหม” ลุงสูงอายุรีบถามนนทวัชด้วยความเป็นห่วง
“มะ...ไม่เป็นไรครับ” นนทวัชตอบแต่ก็รีบมองหน้าเก้าอี้นั่งทันที ก่อนที่จะรู้สึกยืนทรงตัวไม่ไหว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
งานศพของกุหลาบถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย โดยภูธิปและวีระเป็นธุระช่วยจัดการให้ทั้งหมด ทำให้ครอบครัวของกุหลาบที่เดินทางมาจากอีกต่างจังหวัดไม่ต้องเป็นกังวลในเรื่องนี้ นนทวัชเองก็พยายามช่วยงานทุกอย่างที่พอทำได้ นนทวัชไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้พูดคุยกับวีระ ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง นนทวัชรู้ดีว่าวีระคงยังคงขุ่นเคืองใจตัวเองอยู่ไม่น้อย เพราะนนทวัชเองพอจะจับความรู้สึกของวีระได้ วีระพยายามจะหลบเลี่ยงที่จะเผชิญหน้าและพูดคุยกับนนทวัชอย่างเห็นได้ชัด
“นายวี เป็นยังไงบ้าง” หลังจากงานเผาศพของกุหลาบเสร็จสิ้นแล้ว นนทวัชก็มาดักรอพบวีระถึงหน้าบ้าน
“ก็...ไม่มีอะไรครับ” วีระที่กำลังจะเดินเข้าบ้านตอบสั้นๆ โดยไม่หันมามองหน้านนทวัชเลย
“นายวี ยังโกรธผมอยู่เหรอ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ...นายวี...ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้...ผม...” นนทวัชพยายามจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น เพราะรู้ดีว่าวีระคงรู้สึกผิดต่อกุหลาบไม่น้อย ที่วันที่เกิดเรื่องไม่ได้ตามกุหลาบไป กว่าจะมารู้ว่ากุหลาบเกิดอุบัติเหตุก็เช้าแล้ว
“ผมขอตัวนะครับ อยากพักผ่อน” วีระเอ่ยขัดขึ้นโดยไม่รอให้นนทวัชได้พูดอะไรอีก ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆ โดยไม่แม้แต่จะหันหลังมามองนนทวัชที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าบ้าน
___________________________________________
ขอบคุณนะคะสำหรับ comment :L2:
คนเขียนก็บ่นไปอย่างนั้นเองแหละค่ะ ยังไงก็ต้องเดินหน้าต่อไปตามที่ตั้งใจไว้ o13
เรื่องนี้ก็คงมาต่อเรื่อยๆ จนจบนะคะ ไม่ได้หายไปไหนนานๆ แน่ (อย่างมากก็ 1-2 วัน)
แล้วอีกอย่าง Drama ก็ไม่ได้มากมายอะไรหรอกค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วด้วย
เพราะตั้งใจไว้ว่าเป็นเรื่องยาวแต่สั้นๆ (เอ๊ะ ยังไง :m21:)
ติดตามเป็นกำลังใจกันต่อนะคะ :pig4:
-
โรสตายเฉยเลย
แถมนายวียังเข้าใจผิดอีก
เอายังไงดีล่ะนนท์
-
อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วหรอ
รอติดตามนะ กำลังสนุกเลย
-
แย่แล้วววว ไปทำให้เค้าเกลียดขี้หน้าเพิ่มอีกกก :z3: :z3: :z3:
-
:z3: :z3:
นังโรส บทจะตายก็ตายซะง่ายๆ
ทำไงดีล่ะนนท์ ทีนี้ไม่มีข้อแก้ตัวเลย แถมไปทำนายวีเค้าเกลียดยิ่งกว่าเดิม :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: เครียดแทนคุณนนท์
-
โอ๊ย กรรมอะไรของวีกับนนท์เนี่ย
-
เจ็บปวดเนอะ จะว่าไปนายวีนี่ก็เป็นลูกน้องใหญ่นี่เนอะ จะทำไมอะไรนนท์มากก็ไม่ได้
แล้วความจริงจะเปิดเผยมั๊ยเนี๊ยะ นังปีศาจก็มาตายไปเฉยๆ :เฮ้อ:
ไม่หนีไปไหนครับ วันสองวันรอได้อยู่แว้ว :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
ตอนที่ 17 ไถ่โทษ
นนทวัชรู้มาว่าจุดที่กุหลาบเกิดอุบัติเหตุคือทางกลับออกจากบริเวณบ้านพักคนงาน แถวบ้านพักหลังที่ที่นนทวัชเคยเห็นกุหลาบลักลอบคนชู้อยู่กับชายคนที่ชื่อดำนั่นเอง นนทวัชไม่อยากจะคิดเลยว่าหลังจากที่กุหลาบทะเลาะกับวีระและตนเองในคืนนั้นแล้ว กุหลาบจะไปเมาเหล้าและไปหานายดำ แต่รูปการณ์ทั้งหลายมันตีความไปได้ในทางนั้น ถ้าไม่อย่างนั้นกุหลาบจะออกจากบ้านค่ำมืดดึกดื่นไปทำไม แต่นนทวัชก็ได้แค่คิด เพราะการคิดร้ายต่อคนตายไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร มีแต่บาปเปล่าๆ แล้วอีกอย่างถึงบอกไป วีระก็คงไม่เชื่อ พาลแต่จะทำให้วีระโกรธตัวเองมากขึ้นไปอีก นนทวัชจึงได้แต่เก็บความสงสัยเรื่องนี้ไว้ในใจแต่เพียงคนเดียว
“ก๊อก ก๊อก นายวี” นนทวัชยืนเคาะประตูเรียกวีระอยู่หน้าห้องทำงาน เพราะเมื่อเช้านนทวัชไปหาวีระที่บ้าน แต่วีระกลับเขียนข้อความแปะไว้หน้าบ้านว่า ‘มาทำงานก่อนแล้ว ไม่ต้องรอ’ นนทวัชจึงตามวีระมาถึงที่ทำงานเพื่อต้องการคุยให้รู้เรื่อง
“นายวี” นนทวัชเห็นวีระนั่งขีดเขียนอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะจึงถือวิสาสะเข้ามาในห้อง เพราะเรียกวีระอยู่หน้าห้องนานแล้ว แต่วีระไม่มีทีท่าว่าจะได้ยิน
“คุณนนท์ คุณเข้ามาได้ยังไง” วีระเอ่ยถามเสียงนิ่งเรียบ ทีท่าห่างเหินเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกัน
“นายวี ทำไมทำแบบนี้ครับ จะมาก่อนก็ไม่บอก ผมอุตส่าห์มารอรับนายวีที่หน้าบ้าน” นนทวัชตัดพ้อต่อว่าวีระด้วยความน้อยใจ
“พอดีผมยุ่งๆ น่ะ ผมก็ตั้งใจจะบอกคุณนนท์หลายวันด้วยว่าต่อไปไม่ต้องมารับมาส่งผมแล้ว เพราะผมก็หายดีแล้ว ส่วนเรื่องรถถ้าคุณนนท์อยากจะใช้ต่อผมก็ไม่ว่าอะไร ถ้าไม่งั้นจะให้รถที่รีสอร์ตหรือลุงสมไปรับไปส่งก็ได้แล้วผมจะบอกเค้าไว้ให้” วีระพูดทุกอย่างเหมือนคิดตระเตรียมทุกอย่างไว้เป็นอย่างดีแล้ว
“นายวียังโกรธผมอยู่เหรอ ผมขอโทษ เรื่องนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” นนทวัชเอ่ยถามเสียงอ่อย รู้สึกเสียใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างมากของวีระ
“ผมว่าเราอย่าพูดเรื่องนี้อีกดีกว่านะครับ อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไป รื้อฟื้นขึ้นมาก็ไม่มีประโยชน์อะไร” วีระเอ่ยเสียงเรียบ หน้าตานิ่งเฉยจนกลายเป็นเย็นชา
“แต่นายวียังโกรธผมอยู่ นายวีพยายามหลบหน้าผม” นนทวัชพูดออกไปตรงๆ อย่างที่ใจคิด
“ผมไม่ได้โกรธ แต่จะให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิมคงไม่ได้ ความจริงเราก็ไม่ควรจะใกล้ชิดกันเกินไป คุณเป็นเจ้านาย ผมก็เป็นแค่ลูกน้อง ผมว่าต่างคนต่างอยู่ ต่างทำหน้าที่ของตัวเองจะดีกว่า ผมไม่อยากให้มีปัญหาอะไรมากวนใจอีก หวังว่าคุณนนท์จะเข้าใจนะครับ” วีระตอบจริงจังพร้อมกับมองหน้านนทวัชตรงๆ
“นายวีทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ผมเสียใจจริงๆ นะ ไม่ได้อยากให้เรื่องทุกอย่างมันเป็นอย่างนี้ กุหลาบเองก็ไปสบายแล้ว เราก็ต้องมีชีวิตอยู่กันต่อไป เรากลับมาสนิทกันเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ ถ้านายวีไม่ได้โกรธผมแล้วจริงๆ แค่ความเป็นเพื่อนก็ให้ไม่ได้เลยเหรอ” นนทวัชเอ่ยถามเสียงสั่นเครือด้วยความเสียใจ พยายามเดิมเข้าหาวีระและเอื้อมมือมาจับมือของวีระ แต่วีระรีบชักมือหนี
“ผมว่าคุณนนท์อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อน” วีระรีบเดินหนีนนทวัชออกจากห้องทำงานเพื่อเข้าไปในส่วนก่อสร้างบ้านพักทันที โดยไม่สนใจนนทวัชทียืนหน้าเสียอยู่ในห้องของตัวเองเลย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“นายวีกลับมาแล้วเหรอ รอตั้งนานแน่ะ” นนทวัชที่ยืนรอวีระอยู่หน้าบ้านตั้งแต่เย็นหลังเลิกงาน รีบเดินปราดเข้าไปหาวีระทันทีที่เห็นวีระขับรถกระบะคู่กายเข้ามาในเขตรั้วบ้าน
“คุณนนท์มีอะไรรึเปล่าครับ” วีระมีสีหน้าแปลกใจที่เห็นนนทวัชถือถุงข้าวของสารพัดอย่างเดินตามตัวเองเข้ามาหน้าประตูบ้าน
“ผมเอากับข้าวที่รีสอร์ตมาฝาก วันนี้เค้ามีงานเลี้ยงมีแต่ของอร่อยๆ ทั้งนั้นเลย ผมก็เลยขอแบ่งเค้ามาว่าจะเอามากินกับนายวีเย็นนี้ไง ทำไมวันนี้กลับค่ำจังครับ งานเยอะเหรอ ท่าท่างจะหิวแล้วแน่ๆ เลย งั้นเราเข้าบ้านไปกินข้าวเย็นกันเถอะนะครับ เดี๋ยวผมจะจัดให้จานให้นะ” นนทวัชยิ้มแย้มพยายามพูดกับวีระอย่างเอาอกเอาใจ
“คุณนนท์ครับ พอเถอะครับ อย่าทำอย่างนี้เลย ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ” วีระพูดเสียงแข็ง เย็นชาใส่นนทวัชที่ทำหน้าบอกไม่ถูกอยู่
“นายวี” นนทวัชถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นว่าวีระไม่มีเยื่อใยให้ตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“ผมว่าคุณนนท์กลับไปเถอะครับ ผมขอตัว” วีระตอบแล้วรีบเดินหนีเข้าบ้านไปทันที
นนทวัชได้แต่ถอนหายใจและมองถุงกับข้าวที่อุตส่าห์เตรียมไว้ให้ แต่วีระกลับไม่สนใจใยดีเลยแม้แต่นิดเดียว!
__________________________________________
ทำแต้มไว้ล่วงหน้าเผื่อพรุ่งนี้กับมะรืน
ตอนหน้ามีเฮ (ไม่รู้เฮหรือโฮ :z1:)
-
สู้ ๆละกันนะคุณนนท์
-
โดนเกลียดแล้วคุณนนท์ :o12:
ตอนหน้ามีโฮละมั้งค่ะเนี่ยย
-
ไหงกลายเป็นแบบนี้อ่ะ รอตอนต่อไปจ้า
-
ปั่นป่วนไปหมดเลยเพราะชะนีตายคนเดว 5555
-
ตอนที่ 18 ความผิดพลาด
นนทวัชพยายามทุกวิถีทางที่จะทำให้วีระใจอ่อนและหายโกรธตัวเองให้ได้ จึงพยายามเอาอกเอาใจวีระทุกหนทาง ฝากอาหาร เครื่องดื่ม และของกินนานาชนิดไปให้ตอนพักกลางวัน ส่วนตอนเย็นก็เอากับข้าวไปแขวนไว้หน้าบ้าน แรกๆ วีระก็ไม่ยอมรับแต่นานๆ ไปวีระก็ยอมรับข้าวของของนนทวัชมากขึ้น เพียงแต่ก็ยังไม่ค่อยยอมพูดคุยและคอยหลบหน้านนทวัชอยู่เหมือนเดิม แต่นนทวัชเองก็ยังไม่หมดหวังเพราะคิดว่าคงต้องให้เวลานายวีได้ทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น นายวีก็ยังคงรู้สึกผิดต่อกุหลาบอยู่นั่นเอง
“ชิด นายวีกลับไปแล้วเหรอ” นนทวัชเอ่ยถามเด็กหนุ่มรุ่นน้องวีระที่กำลังง่วนอยู่กับกองเอกสารบนโต๊ะในห้องทำงานของวีระ
“อ้าวคุณนนท์ พี่วีกลับไปแล้วครับ แต่วันนี้มีงานวันเกิดพี่บุญชัยหัวหน้าคนงาน เค้าเลี้ยงจะไปเลี้ยงกันที่เรือนไม้ เหมือนเดิมแหละครับ” ชิดเงยหน้าขึ้นมายิ้มทักทายนนทวัชและตอบคำถามอย่างเป็นกันเอง
“เหรอ พี่ใหญ่ก็คงไปด้วยซินะ” นนทวัชพึมพำถาม
“ก็ไปกันหมดแหละครับ เดี๋ยวผมก็ว่าจะไป งานนี้มีหวังเมากันเละ คุณนนท์ไปด้วยกันไหมล่ะครับ ฟรีตลอดงานนะครับ” ชิดเอ่ยชวนอย่างเป็นมิตร
“ไม่ล่ะ ขอบใจมากนะ” นนทวัชตอบแล้วยิ้มให้ชิดก่อนจะเดินกลับออกไปยังด้านนอก
นนทวัชรู้สึกเหงาขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อนึกว่าวีระไม่อยู่บ้าน ตอนแรกตั้งใจจะไปบ้านนายวีเหมือนทุกวัน แม้จะไม่เคยได้รับเชิญให้เข้าบ้าน แต่แค่ได้ไปหน้าบ้านก็ยังดี นนทวัชรู้สึกแปลกใจเหมือนกันที่ตัวเองเป็นเอามากขนาดนี้ รู้สึกทุกข์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถ้าถูกเมินหรือโดนทิ้ง ก็แค่เศร้าเสียใจนิดๆ หน่อยๆ เพียงแค่ไม่กี่วัน ไม่กี่อาทิตย์ก็กลับมาเชิดหน้าชูตายิ้มแย้มได้เหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แต่คราวนี้ไม่มีอะไรเหมือนที่ผ่านมาเลย
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ในที่สุดนนทวัชก็อดที่จะแอบเข้ามาบ้านวีระไม่ได้ แม้จะพยายามห้ามใจตัวเองแล้วก็ตาม นนทวัชแอบเอากุญแจที่เคยทำสำรองไว้ไขเข้ามาภายในห้องนอนของวีระ นนทวัชเหลียวมองรอบห้อง ทุกอย่างถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อยเหมือนเคย วีระเป็นคนรักความสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้จะไม่ได้ทำความสะอาดบ้านด้วยตัวเอง แต่แม่บ้านที่ดูแลต้องทำอย่างดี ข้าวของทุกอย่างต้องวางไว้มุมเดิม จุดเดิม ห้ามเคลื่อนย้าย นนทวัชนั่งลงบนเตียงที่ปูผ้าปูที่นอนสีครีมจนเรียบตึง ก่อนค่อยๆ ลูบไล้ลงบนหมอนที่วีระหนุนนอนเป็นประจำอย่างรักใคร่
“ใคร! ใครกันเข้ามาในห้อง” นนทวัชถึงกับสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงดังโวยวายอยู่ข้างหู นนทวัชตั้งใจว่านั่งเล่นนอนเล่นอยู่บนเตียงของวีระสักพักแล้วจะกลับบ้าน แต่ก็เผลอหลับบนเตียงของวีระไปโดยไม่รู้ตัว
“นายวี!” นนทวัชตกใจเล็กน้อยที่เห็นวีระเดินเซเข้ามา ผงกหัวโงนเงนอย่างคนเมา
“คุณนนท์เหรอ เข้ามาได้ยังไง นี่แอบไขกุญแจเข้ามาอีกแล้วเหรอ” วีระถามเสียงอ้อแอ้ ลิ้นไก่พันกันไปหมด
“เอ่อ...พอดีแวะเอาของมาให้นายวีน่ะ แล้วเผลอหลับไป แต่ผมกำลังจะกลับแล้ว” นนทวัชแก้ตัวไปน้ำขุ่นๆ
“งั้นเหรอครับ เหตุผลดูฟังไม่ขึ้นเลยนะครับ แต่ก็รีบๆ ไปซะทีซิครับ” วีระออกปากไล่พร้อมกับยิ้มเหมือนกำลังเยาะเย้ยนนทวัชอยู่
“นายวีคงเมามากซินะ ถึงได้พูดจาแบบนี้ แต่ช่างเถอะ ผมไม่โกรธนายวีหรอก” นนทวัชกัดฟันตอบ รู้สึกน้อยใจวีระที่ออกปากไล่อย่างไม่ไว้หน้า
“เดี๋ยวก่อน!” วีระเรียกนนทวัชเสียงดัง ก่อนจะกระชากแขนนนทวัชเข้าหาตัวเองอย่างแรง
“นะ...นายวี จะทำอะไร” นนทวัชเอ่ยถามตะกุกตะกัก เมื่อตนเองเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของวีระโดยไม่ทันตั้งตัว วีระโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
“นายวี นายวีกลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะ อย่าทำแบบนี้เลย” นนทวัชเอ่ยกระซิบข้างหูวีระอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะส่งสายตาวิงวอนไปให้วีระที่จ้องตานนทวัชไม่กระพริบอยู่เช่นกัน วีระมองหน้านนทวัชนิ่งอยู่นานโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“นายวี ผม...ผมรักนายวีนะ” นนทวัชตัดสินใจเอ่ยคำรักที่เก็บไว้ในใจมานานให้วีระได้รับรู้ รู้สึกใจเต้นแรงกับการรอฟังคำตอบ วีระมองนนทวัชด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้มอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าด้วยฤทธิ์เหล้าหรืออะไรก็ตาม แต่คำรักที่ได้ยินทำให้วีระเองรู้สึกวาบหวามหัวใจอย่างล้ำลึก ลืมความบาดหมางในใจไปจนหมดสิ้น ไม่ได้รู้สึกต่อต้านนนทวัชเหมือนอย่างที่พยายามทำในทุกครั้ง
“นายวี” นนทวัชกอดเอววีระไว้อย่างหลวมพร้อมกับก้มหน้าลงซุกแนบอกของวีระ ลูบไล้เบาๆ ไปตามลำตัว ก่อนเลื่อนมือลงต่ำและล้วงมือเข้าไปในกางเกงของวีระอย่างแผ่วเบา และหยอกล้อเล่นกับท่อนเนื้อภายในกางเกงของวีระที่กำลังพองตัวเต็มที่อย่างซุกซน
“อืม อ่าห์ อาร์รรรรรรรร” วีระถึงกับครางออกมาอย่างลืมตัว ขณะที่นนทวัชก้มหน้าซุกอยู่ตรงหน้าขาของวีระ พยายามดูดกลืนท่อนเนื้อช่วงล่างเพื่อปรนเปรอความสุขวีระให้อย่างเต็มความสามารถ
“นายวี ผมจะทำให้นายวีมีความสุขเองนะ นายวีจะได้ลืมเรื่องร้ายๆ ไปนะ” นนทวัชยิ้มให้วีระที่นอนตาปรือแผ่หราอย่างหมดแรงอยู่บนเตียงหลังจากที่ปลดปล่อยความสุขล้นไปรอบหนึ่งแล้ว นนทวัชเลื่อนตัวขึ้นนั่งคล่อมช่วงกลางลำตัวของวีระไว้ แล้วค่อยๆ จับท่อนเนื้อที่ถูกปลุกเร้าจนแข็งตัวขึ้นไว้ในกำมือ
“อ๊ะ...โอ๊ะ อืม” นนทวัชร้องขึ้นเบาๆ ขณะค่อยๆ กดกายส่วนล่างของตัวเองลงบนท่อนเนื้อที่ลุกชันของวีระ ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวเคลื่อนขึ้นลงอย่างช้าๆ รู้สึกเจ็บเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความสุขล้ำลึกอย่างที่เคยรอคอยมานาน
“อ๊ะ...อืม อ่าห์ อาร์รรรรรรรรรรร” วีระครางอย่างสุขสมกับความสุขที่ได้รับการปรนเปรออย่างถึงใจโดยคนที่นั่งคล่อมอยู่ตรงหน้า เขาปรือตามองร่างขาวโพลนที่กำลังขยับตัวขึ้นลงและโยกตัวไปมาอย่างรู้งาน สมองของวีระเหมือนจะไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากความเสียวซ่านสุดขีดที่ได้รับอย่างหนักหน่วง ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกจากอารมณ์ดำมืดที่เก็บซ่อนไว้ออกมาอย่างเต็มรักโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง!
________________________________________________
อยากบอกว่าคนเขียนรู้สึกสงสารคุณนนท์มากๆ เลยนะ :o12:
เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ :bye2: :t3:
-
:เฮ้อ: นายวีใจร้ายกับนนท์ก็เพราะไม่รู้ความจริงนี่นะ... แต่เเค่หลบหน้าหลบตากันนี่ก็เเย่เเล้ว
แล้วเกิดเรื่องเเบบนี้ขึ้นอีก คราวนี้คุณนนท์คงโดนเกลียดเเหง... กว่านายวีจะรู้ความจริงคุณนนท์คงทุกข์ไปอีกนาน
นายวีรู้สึกตัวขึ้นมาจะว่ายังไงบ้าง ที่เเน่ๆไม่พ้นเกลียดเคียดเเค้นคุณนนท์ เผลอๆจะมาระลึกอีกว่าเหตุการณ์ทั้งหมด
เรื่องกุหลาบเป็นเพราะคุณนนท์รักตัวเอง... :serius2: สงสารคุณนนท์ ถึงจะเคยร้าย เเต่ก็ไม่ได้ร้ายเเรงจนน่าเกลียด
:impress3: คุณนนท์จะเป็นยังไงต่อล่ะเนี่ย...
-
อ่านทีเดียว4ตอนรวด วันนี้มีหลากความรู้สึกมากเลย ทั้งเศร้า กังวล สับสน และวาบหวามอ่ะ :-[ :impress2:
-
:oo1:
ซะแล้ว ถ้านายวีตื่นขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่
-
ขอบคุณครับที่มาต่อแบบจัดเต็ม
แต่บรรทัดสุดท้ายเจ็บปวดจัง ตรงที่ "โดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง!!!" :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เฮ้อ นนท์ ถ้าพรุ่งนี้นายวีตื่นมาแล้วเป็นเหมือนเดิมล่ะ :(
-
สงสารคุณนนท์นะ ถ้าแบบตื่นมาแล้วนายีไล่ไปอีกคุณนนท์ก็ไม่เหลือใครอีกรอบ
สงสารคุณนนท์อ่ะ :เฮ้อ:
----
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :กอด1:
-
:เฮ้อ: คุณนนท์ ทำแบบนี้เค้าไม่ยิ่งโกรธกว่าเดิม?
คุณนนท์อย่าเพิ่งท้อแล้วกันถ้ายังไม่ถึงที่สุด
แต่ถ้าสุดแล้วก็ถอยออกมาดีกว่าเนอะ :impress3:
-
วีจะว่ายังไงนะ จะำร้ายกับนนท์หรือเปล่าเนี่ย เมื่อไรวีจะรู้ความจริงเรื่องผู้หญิงคนนั้นสักทีนะเนี่ย สงสารนนท์
-
สงสารนนท์เหมือนคนเขียนอ่า
ยอมทุกอย่างเลย
แต่นายวีก็ไม่ฟังอะไรเลย
-
เง้อออออ...นนท์นะนนท์เหมือนจะเอาตัวเองเข้าแรกเลยอะไหนจะการตื้อที่เห็นได้ชัดอีก..แง้นายวีก็ไม่อะไรอีกบางครั้งคนอ่านก็แบบ..โหนนท์กล้าอะ><
แล้วนี่ถ้าวันรุ่งขึ้นนายวีจะอะไรรึเปล่าเนี่ยยยยยยยยย.สงสารนนท์~~~~
-
ตอนที่ 19 สับสน
“นายวี ตื่นแล้วเหรอ” นนทวัชยิ้มหวานให้กับคนตรงหน้าที่ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นอย่างช้าๆ
“คุณนนท์ คุณ!” วีระร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นนนทวัชนอนกอดตัวเองอยู่อย่างชิดใกล้ วีระก้มมองตัวเองก็ยิ่งตกใจหนักขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่าทั้งตัวเองและนนทวัชต่างไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ติดกาย มีเพียงผ้าห่มผืนหนาที่ห่มร่างของทั้งคู่เอาไว้
“นายวี ไม่เห็นต้องตกอกตกใจขนาดนี้เลย รู้ไหมเมื่อคืนนี้ผมมีความสุขมากๆ เลยนะ นายวีล่ะ มีความสุขรึเปล่า ผมทำให้นายวีมีความสุขไหมครับ” นนทวัชเงยหน้าขึ้นถามวีระยิ้มๆ พร้อมกับใช้มือขาวเรียวของตัวเองลูบไล้ลงบนหน้าอกของวีระไปมาเบาๆ ก่อนจะซบหน้าลงบนอกวีระ
“รู้ไหม ผมรู้สึกดีจังเลยที่ได้กอดนายวีอยู่อย่างนี้ทั้งคืน อุ่นจัง” นนทวัชพูดเบาๆ ขณะแนบแก้มของตัวบนแผ่นอกกว้างของวีระ ก่อนจะค่อยๆ คล้องแขนของตัวเองเข้ากับลำคอของวีระ พยายามโน้มตัวเข้าจูบแก้มวีระ
“คุณนนท์ อย่า” วีระหันหน้าหนีนนทวัชพร้อมกับร้องห้ามเสียงดัง ก่อนจะค่อยๆ แกะมือของนนทวัชออกและขยับตัวออกห่างนนทวัชอย่างช้าๆ
“นายวี เป็นอะไรไป” นนทวัชเอ่ยถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นอาการของวีระที่กำลังพยายามถอยหนีออกห่าง
“คุณนนท์กลับไปก่อนเถอะครับ” วีระพูดเสียงนิ่ง หน้าตาดูตึงเครียดขึ้นมาทันที
“นายวี...เป็นอะไร โกรธอะไรผมเหรอ หรือมีอะไรไม่สบายใจก็บอกได้นะ” นนทวัชพยายามจะเข้าหาวีระด้วยการยื่นมือไปลูบแก้มของวีระ แต่วีระกลับดึงมือนนทวัชออก
“ผมขอร้อง...คุณนนท์ออกไปก่อนเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว” วีระลุกออกจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันกายช่วงล่างไว้ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่พูดไม่จา
นนทวัชมองตามแผ่นหลังของวีระแล้วนึกน้อยใจกับการแสดงออกของวีระขึ้นมาทันที ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง วีระแทบจะไม่สนใจใยดีอะไรตัวเองเลยแม้แต่น้อย แถมยังทำท่าเหมือนไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ นนทวัชจึงทำได้แต่เพียงค่อยๆ ลุกจากเตียงและเดินมาหยิบเสื้อผ้าของตนเองที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้และบนพื้นห้องขึ้นมาสวมใส่ตามเดิม นนทวัชนั่งรอวีระอยู่ที่ปลายเตียงโดยยังไม่ได้ออกจากห้องไปตามที่วีระออกปากไล่ในตอนแรก
“นายวี” นนทวัชรีบเดินเข้าไปหาวีระที่เดินออกจากห้องน้ำ ใบหน้าชุ่มโชกด้วยน้ำ คงจะล้างหน้าแล้วยังไม่ได้เช็ด
“ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก” วีระหันมาพูดกับนนทวัชก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้ขึ้นมาใส่
“ก็แค่อยากจะพูดกันให้รู้เรื่อง นายวีเป็นอะไร ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” นนทวัชเอ่ยถามเสียงเรียบ พยายามจะเก็บซ่อนอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจให้มิดชิด
“แต่ผมไม่มีอะไรจะพูดกับคุณนนท์ ผมขอร้องล่ะ คุณกลับไปก่อนเถอะ” วีระหันมาพูดหน้านิ่งเฉย ทำเหมือนคนไร้ความรู้สึก
“แล้วเรื่องเมื่อคืน...” นนทวัชเองก็เริ่มรู้สึกลำคอตีบตันจนพูดอะไรไม่ออกขึ้นมาเฉยๆ
“ผมขอโทษถ้าจะบอกว่าผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ถึงยังไงผมก็มีส่วนผิด ผมขอโทษคุณนนท์ด้วยแล้วกัน แต่ผมขอร้อง ผมอยากให้คุณนนท์เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ผมยังไม่พร้อม” วีระเอ่ยเสียงเครียด เขาเองรู้สึกสับสนจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก
“ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ...จริงซินะ นายวีคงไม่ได้ตั้งใจหรอก ทุกอย่างมันเกิดเพราะผมเอง ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษนายวี แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เรื่องนี้จะไม่มีใครรู้หรอก นายวีสบายใจได้” นนทวัชเอ่ยตอบเสียงสั่น รู้สึกเหมือนน้ำตาเริ่มคลอทั้งสองข้างของดวงตา
“ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะ” นนทวัชพยายามฝืนยิ้มให้วีระก่อนจะเดินมาเปิดประตูห้องแล้วเดินจากมาอย่างเงียบเชียบ
‘ผมไม่รู้จริงๆ ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ’ คำขอโทษที่ออกมาจากใจ แสดงถึงความจริงใจและสำนึกผิดจริงๆ แต่ทำไมนนทวัชกลับฟังแล้วถึงได้รู้สึกเจ็บปวดหัวใจอย่างนี้ก็ไม่รู้
แล้วยังท่าทางที่ดูเหมือนรังเกียจกันนั่นอีกล่ะ เหมือนไม่อยากยอมรับในความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนที่เกิดขึ้นด้วยความไม่ตั้งใจ จริงๆ แล้วนายวีแค่สับสน ยังรู้สึกผิดต่อกุหลาบ หรือว่าจริงๆ แล้ว นายวีรังเกียจความสัมพันธ์แบบนี้กันแน่ นายวีคิดอะไรอยู่ในใจ บอกกันให้รู้บ้างได้ไหม จะได้ทำตัวถูก!
_______________________________________________
เดี่ยวมาต่ออีกค่ะ ปั่นสุดฤทธิ์ :z2:
-
สงสารคุณนนท์อีกรอบ :o12:
คือก่อนหน้านี้คุณนนท์ก็มีแใจเรื่องโดนหลอก ไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจ
พอมาเจอแบบนี้อีกมันหนักเกินไปจริงๆนะ สงสารอ่ะ :เฮ้อ:
-----
ขอบคุณคนเขียนนะคะรอติดตามต่อไป o13
-
:a5: โอ๊ย! เครียด บีบคั้นอารมณ์ ปวดตับกับตอนนี้ :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 20 ตัดสินใจ
หลังจากเรื่องเมื่อคืนผ่านพ้นไปด้วยการไม่ยอมรับของวีระ นททวัชที่ยังไม่ยอมแพ้ จึงตั้งหน้าตั้งตาที่จะเข้าหาวีระทุกครั้งที่มีโอกาส
“นายวี เที่ยงแล้ว ไปกินข้าวกลางวันในเมืองกันนะ เราไม่ได้ไปเที่ยวเล่นในเมืองด้วยกันนานแล้วน้า” นนทวัชที่เข้ามาหาวีระถึงในห้องรีบเดินเข้ามากอดแขนวีระทันที
“คุณนนท์ปล่อยนะครับ” วีระพูดเสียงแข็งใส่นนทวัชที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ทันที
“ทำไมล่ะ อายเหรอ ไม่มีใครเห็นหรอกน่า” นนทวัชพูดยั่วพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างนึกสนุก
“ผมไม่ได้อาย แต่ไม่ชอบ! ปล่อยนะครับ” วีระหันมามองนนทวัชอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“นายวี ทำไมใจร้ายกับผมจัง เราสองคนน่ะ...ไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้วนะ นายวีน่ะ ต้องทำตัวดีๆ กับผมหน่อยซิ รู้ไหม ฮึ” นนทวัชเดินเข้าไปกอดวีระจากด้านหลังพร้อมกับพูดจาออดอ้อน ก่อนจะซบหน้าลงกับหลังของวีระและใช้มือลูบไล้แผ่นหลังของวีระไปมาอย่างแผ่วเบา
“คุณนนท์พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” วีระหันมาเผชิญหน้ากับนนทวัชพร้อมกับจ้องมองด้วยความสงสัย
“ก็ตอนนี้ผมเป็นของนายวีแล้วนะ นายวีต้องดูแลผมไงครับ ทำเป็นขี้ลืมไปได้นะ ยังไม่แก่ซะหน่อย” นนทวัชยกมือขึ้นลูบแก้มวีระเบาๆ พร้อมกับยิ้มยั่วยวน
“คุณนนท์ คุณกำลังบังคับผมอยู่ใช่ไหม” วีระถามเสียงเครียด
“นายวีพูดอะไรแบบนี้ล่ะ ผมไม่ได้บังคับซะหน่อย ก็แค่บอกนายวีว่า ผมน่ะจะดูแลนายวี แล้วก็ทำให้นายวีมีความสุข นายวีเองก็ต้องดีกับผมบ้างแค่นั้นเอง เรามาเริ่มต้นกันใหม่ไงครับ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ลืมมันไปซะเถอะนะ” นนทวัชยิ้มให้วีระแล้วก็ซบหน้าลงบนไหล่ของวีระอีกครั้ง
“ปล่อยเถอะครับ คุณนนท์ อย่าทำอย่างนี้เลย มันไม่มีประโยชน์หรอก” วีระดันไหล่นนทวัชออก
“นายวี โรสเค้าก็จากไปแล้วนะ นายวีจะจมอยู่แต่กับความทุกข์อย่างนี้ไม่ได้นะ ทำไมนายวีไม่ลองเปิดใจมองคนที่เค้ารักนายวีจริงๆ บ้างล่ะ บางทีคนคนนั้นอาจจะรักและจริงใจกับนายวีมากกว่าคนอื่นๆ ที่นายวีเคยรู้จักก็ได้นะ” นนทวัชพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองวีระที่ทำหน้านิ่งเฉย อย่างที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้
“คุณนนท์พูดแบบนี้หมายความว่าอะไร ต้องการจะพูดอะไรกันแน่” วีระถามขึ้นเสียงดัง
“ผมก็แค่ยกตัวอย่างให้ฟัง บางทีคนที่เราคิดว่าเรารู้จักเค้าดี รู้จักมานาน แต่จริงๆ ลับหลังแล้วเค้าอาจจะโกหกและไม่ซื่อสัตย์กับเราอย่างที่เราคิดก็ได้ แต่กับคนที่รู้จักกันไม่นานเค้าอาจจะรักและหวังดีกับนายวีจริงๆ ก็ได้นะ” นนทวัชพูดอ้อมค้อมอย่างจงใจจะให้วีระเข้าใจความหมายสิ่งที่ซ่อนอยู่
“แต่ผมว่าเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่างเอง ตอนนี้ผมไม่ต้องการจะคิดหรือคาดเดาอะไรไปเองทั้งนั้น เพราะเรื่องบางอย่างแค่ดูด้วยตาก็เพียงพอแล้ว” วีระหันมามองตานนทวัชเขม็งและเอ่ยตอบโต้นนทวัชอย่างจริงจังเช่นเดียวกัน
“ผมขอตัวก่อนนะครับ วันนี้ผมนัดกับพวกไอ้ชิดไว้ว่าจะไปกินข้าวกับมัน คงไปในเมืองกับคุณนนท์ไม่ได้” วีระเอ่ยปากปฏิเสธนนทวัชอย่างไร้เยื่อใย ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องทำงานไปทันที
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“ไง ข้าวปลาไม่ยอมแดก เป็นเหี้ยอีกล่ะมึง” ภูธิปเอ่ยปากด่านนทวัชอย่างอดไม่ได้ที่เห็นมันนั่งเขี่ยกับข้าวในจานไปมา
“ครับ” นนทวัชสะดุ้งเพิ่งรู้สึกตัวหลังจากนั่งคิดเรื่องของวีระอยู่นาน
“ไอ้นนท์ กูว่ามึงท่าจะเป็นเอามาก กูถามว่าเป็นห่าไร ข้าวปลาไม่แดก นั่งเขี่ยเล่นอยู่ได้” ภูธิปถามอย่างเป็นห่วง แต่ก็เป็นห่วงในแบบของภูธิป...แบบที่พูดดีๆ ไม่เป็น
“นั่นซิครับ คุณนนท์มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าครับ ช่วงนี้ไม่เห็นค่อยมาทานข้าวที่นี่เลย” ปุณณวิชที่นั่งฟังอยู่และสังเกตุเห็นอาการเหม่อลอยของนนทวัชจึงถามขึ้น
“เปล่าครับ น้องปุน พี่ไม่ได้เป็นอะไรหรอก ก็แค่เบื่อๆ” นนทวัชรีบตอบปฏิเสธแล้วรีบปั้นสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาทันที
“ถ้าเบื่องั้นก็กลับบ้านไปได้แล้ว” ภูธิปหันมาพูดกับนนทวัชอย่างจริงจัง
“พี่ใหญ่ไล่ผมเหรอ” นนทวัชทำเสียงเศร้าขึ้นมาทันที
“กูไม่ได้ไล่มึง แต่พ่อเค้าโทรมาตามแล้ว ถามว่าเมื่อไหร่มึงจะกลับไปทำงานซะที อาทิตย์หน้าน้องนิดก็จะไปต่างประเทศ ไม่มีใครช่วยงานที่โรงแรม พ่อเค้าอยากให้มึงกลับด่วน ซึ่งกูก็เห็นด้วยว่ามึงควรจะกลับกรุงเทพฯ ไปได้แล้ว ไอ้นนท์มึงก็เป็นคนเก่งมีความสามารถนะ ถ้ามึงทำตัวดีๆ ตั้งใจทำงานเหมือนอย่างที่มึงอยู่ที่นี่ ทุกอย่างมันก็จะดีกับตัวมึงนะ เชื่อกูเถอะ มึงทำตัวซะใหม่ ทำให้พ่อเค้ายอมรับในตัวมึงให้ได้ ทำให้เหมือนที่กูเห็น” ภูธิปเอ่ยปากชมกับนนทวัชอย่างตรงไปตรงมา ตั้งแต่นนทวัชมาที่นี่เขาก็เห็นว่านนทวัชตั้งใจทำงานมากขึ้น และเที่ยวเตร่น้อยลง มีแต่ช่วงหลังๆ ที่นนทวัชดูเงียบๆ ซึมๆ ไป
“ครับ ผมก็ตั้งใจว่าอีกสองสามวันจะกลับบ้านแล้ว” นนทวัชที่นั่งเงียบอยู่นานตัดสินใจเอ่ยขึ้น
ในเมื่ออยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ไม่มีใครเค้าต้องการ ไม่มีใครเค้าเห็นคุณค่า ก็ไม่รู้ว่าจะทนหน้าด้านอยู่ต่อไปอีกทำไม กลับไปยังที่ที่เราเคยอยู่คงจะดีกว่า...ทนยื้อเวลาอีกต่อไป!
___________________________________________
ไว้เจอกันในอีก 1-2 วันนะคะ ไม่แน่ใจอ่ะ
ปวดตับได้อีกค่ะ o18 ยัง มันยังไม่พอ :m15:
-
หน่วงได้อีกกก
ทีนี้คุณนนท์ับไปก็เหมือนอยู่คนเดียวอีกรอบ
หวังว่านายวีจะรู้ตัวรู้ใจตัวเองซักทีนะ :z3:
-
สงสารนนท์อยู่นะ แต่ว่าบางครั้งก็รู้สึกว่านนท์ทำตัวเองอะ
เหมือนอย่างที่วีบอก นนท์กำลังบังคับให้วีรับผิดชอบ
-
:z3: นายวี... ไอ้โง่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...
ไม่เคยสงสารคุณนนท์เท่านี้มาก่อน... สรุปแล้วที่เป็นไปเเต่ก่อน นั่นก็เพราะไม่มีคนสนใจใส่ใจ ไม่มีใครเข้าใจ
เลยเป็นเหมือนพวกเรียกร้องความสนใจ ทุ่มเทให้คนที่รัก... แต่ไม่เคยสมหวัง จนมาตอนนี้คุณนนท์ก็ยัง
ต้องอยู่คนเดียว... :กอด1: อะไรไม่ร้ายเท่าเเม้เเต่คนใกล้ชิดก็ยังผลักไส(ในความรู้สึกของนนท์) พี่ชายอาจพูดถูก
ไปแสดงความสามารถของเราให้คนที่เรารักที่สุดเห็นค่าของเราดีกว่าคนที่คิดเเต่จะผลักไสกัน... คนเราอยู่ได้อยู่เเล้ว
เเค่อยู่กับตัวเอง... ปล่อยให้นายวีกลายเป็นคนโง่แบบนั้นเเหละ... ไม่ต้องไปสนใจเเล้ว นิสัย!!!!
คนที่มีชีวิตอยู่น่ะ... ไม่มีทางสู้คนที่ตายไปแล้วได้หรอก... โดยเฉพาะคนที่ตายไปโดยกำความลับสกปรกของตัวเอง
ได้พ้นหูพ้นตาขนาดนั้น :m16:
-
นทท์น่าสงสารอ่ะ อุตส่าห์ทุ่มเททุกอย่างแต่ก็ไม่มีคนเห็นค่า
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ทุบๆ ไอวีไอโง่ เห้อๆ สักวันถ้ารู้เรื่องเน่าๆที่กุหลาบทำ
อย่ามาง้อนนก็แล้วกัน
-
นนท์ถอยเหอะ คนเขียน เปลี่ยนพระเอกมั๊ย? เอาโหดๆ โฉดๆ เลย สะใจดี o18
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
หน่วงจัง สู้ๆคุณนนท์
-
:sad11:
คนไม่ใช่ ทำยังไง จะให้ใช่
ถ้าเขาไร้ หัวใจ ให้ถามหา
ต้องยึดยื้อ หรือปล่อยวาง กางตำรา
จะไขว่คว้า หรือยอมถอย คอยถามใจ
ข้าวทุกคำ กินอร่อย ต้องโหยหิว
น้ำไหลลิ่ว ดื่มลงคอ รอกระหาย
เจ้าความรัก มักมีมา หาเร็วไว
ก็ต่อเมื่อ ซึมซับไว้ ที่ใจคน
..คุณค่ามี แต่ต้องชี้ให้เห็น..
ใจร่มๆ นะคุณนนท์ o18
+1 คนแต่ง จุ๊บ
-
:o12: สงสารคุณนนท์ คุณนนท์พยายามกับรักครั้งนี้จริงๆนะ
ถ้าผลยังเป็นแบบนี้กลับบ้านเหอะคุณนนท์
กลับไปตั้งหลักใหม่เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น
-
กลับไปตั้งหลักก่อนก้อดีเหมือนกัน ในเมื่ออยู่ไปเค้าก้อไม่อยากจะเจอหน้าด้วยซ้ำ
-
เหมือนเราดูละครตอนที่พระเอกพลาดท่าให้กับตัวอิจฉาเลยอ่ะ
น่าสงสารจริง ๆ
-
นนท์จะกลับกรุงเทพแล้วนะนายวี
จะเอายังไงเนี่ย
-
:angry2: :angry2: นายวี :m16:
-
เรื่องนี้ก็แซดส่งท้ายปีอีกแล้ว Happy new year จ้า อีกไม่กี่นาทีก็ปีใหม่แล้ว~
-
สงสารนนท์ วีใจร้ายมาก ๆ เลยนะเนี่ย
-
นนท์ น่าสงสารจิง ไม่มีใครเห็นหัวกันเลยรึงัย
หนีไปที่ไกลๆๆเลยคุนนนท์
-
จัดดราม่ามาเลย ไม่กลัว :laugh:
จำไว้นะนายวี เมินเขาไว้เยอะ อย่าหวังว่าจะง้อได้ง่ายๆ
นนท์กลับไปมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ไปในที่ๆมีคนเห็นความสำคัญของเราเถอะ อยู่ที่นี่รังแต่จะเสียใจเปล่าๆ
คนแต่งสู้ๆค่ะ :pig4:
-
ตอนที่ 21 ประชด
นนทวัชตั้งใจจะเดินทางกลับกรุงเทพในวันนี้ แต่เนื่องจากเป็นวันฉลองครบรอบสิบปีของรีสอร์ต ทั้งภูธิปและปุณณวิชจึงคะยั้นคะยอให้นนทวัชอยู่ฉลองด้วยกันก่อน นนทวัชจึงตัดสินใจเปลี่ยนวันกลับเป็นวันรุ่งขึ้นแทน
งานเลี้ยงถูกจัดอย่างใหญ่โตครึกครื้นบริเวณด้านหน้าของรีสอร์ต อาหารและเครื่องดื่มถูกจัดเตรียมไว้อย่างเต็มที่สำหรับเลี้ยงทั้งพนักงานภายในรีสอร์ตและสำหรับแขกเหรื่อที่มาพักด้วย นนทวัชเองก็ดื่มไปบ้างแต่ไม่มากนัก เรียกว่าพอมึนๆ ให้สมองมันโล่งๆ ลืมเรื่องหนักหัวออกไปได้บ้าง
“สวัสดีครับ นั่งคนเดียวเหรอครับ” นนทวัชเอ่ยหน้าขึ้นมองแขกผู้ที่เดินเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเอง
“ครับ อ้อ คุณนั่นเอง เชิญนั่งซิครับ” นนทวัชยิ้มตอบรับ ชายรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาดี ผิวขาวสะอาดสะอ้าน แต่งตัวสบายๆ ที่เดินเข้ามาทักทายพร้อมกับนั่งลงข้างๆ นนทวัชจำได้เพราะเป็นแขกที่เขาต้อนรับเองเมื่อสองสามวันก่อน
“งานเลี้ยงน่าสนุกดีนะครับ ว่าแต่ทำไมถึงนั่งเงียบคนเดียวล่ะครับ” แขกผู้มาใหม่ทักทาย
“ก็พอดี น้องๆ เค้าไปด้านโน่นกันหมดน่ะครับ แล้วก็อยากนั่งเงียบๆ ด้วย ไม่อยากวุ่นวายมากน่ะครับ แล้วคุณล่ะครับ เห็นมาหลายวันแล้ว ไปเที่ยวที่ไหนมาบ้างครับ สนุกไหมครับ” นนทวัชยิ้มรับพร้อมกับชวนพูดคุยอย่างเป็นกันเอง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
วีระแอบมองเห็นนนทวัชที่กำลังนั่งคุยหัวเราะต่อกระซิกกับชายหนุ่มแปลกหน้าที่เข้ามาคุยด้วย แล้วรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ แค่รู้สึกว่าไม่พอใจที่คืนนี้เห็นนนทวัชทำท่าสนิทสนมกับชายอื่นมากกว่าตนเอง ไม่เข้ามาพูดคุยกับตัวเองเหมือนอย่างเคย
“แล้วคืนนี้คุณนนท์ว่างรึเปล่าครับ” เสียงชายหนุ่มแปลกหน้าถามขึ้นเบาๆ แต่ก็ดังพอที่วีระจะได้ยินเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้โต๊ะหัวมุมที่ตั้งอยู่ห่างจากโต๊ะอื่นๆ ด้านข้างของรีสอร์ต คำถามที่ทำให้วีระถึงกับหูผึ่งด้วยความอยากรู้ขึ้นมาทันที
“ทำไมเหรอครับ คุณบอลจะชวนผมไปไหนเหรอ” คำถามกลับที่เล่นทีจริงของนนทวัชทำเอาวีระที่ยืนนิ่งฟังอยู่เริ่มไม่พอใจขึ้นมาเฉยๆ
“ก็แค่อยากทำความรู้จักกับคนน่ารักอย่างคุณนนท์ให้มากกว่านี่ไงครับ ได้ไหมครับ” ชายหนุ่มพูดเสียงหวานก่อนจะเขยิบตัวให้เข้าใกล้นนทวัชมากยิ่งขึ้น
“คืนนี้เหรอครับ...ผม...” ขณะที่นนทวัชกำลังจะตอบคำถามของแขกที่เพิ่งรู้จักก็ต้องชะงักและรู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นวีระที่ยืนนิ่งและจ้องมองมายังตนเองด้วยแววตาขุ่นมัว วีระดูตาขวางผิดปกติ คงเมาอยู่พอสมควร
“ผม...ว่างครับ...” นนทวัชตัดสินใจตอบออกไป พูดเสียงดังพอที่จะให้วีระที่ยืนอยู่ได้ยิน แล้วก็รีบก้มหน้าหลบสายตาของคนที่มองมาไม่วางตา
“แหม ดีครับ งั้นเราไปคุยกันข้างในกันดีกว่าครับ” ชายหนุ่มแปลกหน้ารีบฉวยโอกาสขณะที่นนทวัชกำลังจะลุกขึ้นโอบเอวนนทวัชไว้ทันที นนทวัชตกใจเล็กน้อยก่อนจะหันไปเห็นวีระที่มองมาอย่างกับจะกินเลือดกินเนี้อแล้วก็ทำเป็นเฉยเสีย ในเมื่อคิดจะตัดใจแล้วนี่ ก็คงไม่ต้องสนใจใครอีกแล้ว...
“ครับ รีบไปกันเถอะ” นนทวัชยิ้มให้ชายหนุ่มเพื่อนใหม่ ก่อนจะพากันเดินเข้าไปในด้านใน
“เดี๋ยวก่อน! จะไปไหน” วีระหันมาพูดเสียงดังลั่น ก่อนปราดเข้าคว้าแขนของนนทวัชไว้ทันที และกระชากเข้าหาตัวเองอย่างแรง
“คุณ นี่จะทำอะไร ปล่อยเดี่ยวนี้นะ” แขกผู้มาเยือนพยายามเข้ามาดึงแขนนนทวัชกลับไป แต่วีระไม่ยอมปล่อย
“มึงอย่าเข้ามาเสือก” วีระผลักอกเพื่อนใหม่ของนนทวัชอย่างแรงจนล้มกระแทกเก้าอี้ ก่อนจะคว้าแขน
นนทวัชดึงกระชากออกไปทางด้านหน้าของรีสอร์ตทันที
“คุณนนท์ คุณมากับผมนี่เลย” วีระพูดเสียงดังด้วยความโมโหก่อนจะกึ่งฉุดกึ่งลากนนทวัชออกมายังลานจอดรถด้านหน้าก่อนจะเปิดประตูและผลักนนนทวัชเข้าไปในรถอย่างแรงก่อนจะขับออกไปจากตรงนั้น โดยไม่สนใจสายตาหลายสิบคู่ที่มองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>.
วีระขับรถพานนทวัชออกมาจากงานเลี้ยงโดยไม่พูดไม่จาเลยสักคำจนกระทั่งมาถึงบ้านพักของนนทวัช
“นายวี เป็นอะไรไป” หลังจากนั่งเงียบมาตลอดทางนนทวัชก็ถามขึ้นเมื่อวีระดับเครื่องยนต์แล้ว
“ผมควรจะถามคุณมากกว่า ว่าทำอะไรลงไป” วีระหันมาถามด้วยความไม่พอใจ
“ผมทำอะไร” นนทวัชถามด้วยความสงสัย
“ก็ไอ้ที่ทำอยู่ไง ไม่คิดบ้างเหรอว่ามันสมควรหรือเปล่า” วีระต่อว่าเสียงเครียด
“อ๋อ เรื่องผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ ทำไมกัน ผมไม่เห็นว่าจะมีอะไรเสียหาย” นนทวัชแกล้งทำเป็นตีหน้าตายไม่เข้าใจที่วีระพูด
“ไม่เสียหายงั้นเหรอ เที่ยวไปกับคนอื่นทั้งๆ ที่รู้จักกันยังไม่ทันข้ามคืน” วีระทำเสียงเข้ม ตาดุใส่นนทวัช
“แล้วนายวีจะทำไม จะมาเดือดร้อนอะไรกับผมด้วย ทำไมเหรอ หรือว่าเกิดหึงผมขึ้นมา หึหึ” นนทวัชแกล้งหัวเราะชอบใจเบาๆ พร้อมกับยิ้มยั่วใส่วีระที่มองมาด้วยดวงตาแข็งกร้าว ใบหน้าเริ่มเป็นสีเข้มจัด คงจะเริ่มโกรธแล้วซินะ!
________________________________________________
มาแล้วจ้า :mc4: สวัสดีปีใหม่นะจ๊ะทุกคน มีความสุขกันมากๆ นะคะ ปีใหม่ปีนี้ :L2:
ติดตามกันต่อนะคะ ใกล้แล้ว... :z2:
:bye2:
-
นายวีโกรธแล้วจะทำอะไรนนล่ะเนี่ย
-
เขาโกรธแล้วคุณนนท์ระวังนะนั้น :oo1:
-
เหอะๆ นายวี จะมาหวงเขาอะไรตอนนี้ ทีเมื่อก่อนนะไล่เขาอย่างกับหมูกับหมา
มาต่ออีกตอนเถอะนะ :m5:
-
นายวีหึงแล้ววุ้ย :z1:
-
อ๊ากกก ค้าง เขากำลังหึงกันแล้ว คืนนี้มาตอนเดียวหรอ
-
นายวีหึงรึไง เพิ่งเห็นค่าของนนท์หรอ
ค้างอ่ะ วีจะทำอะไรนนท์ป่ะเนี่ย
-
:laugh:
อ่านแล้วได้อารมณ์..ประมาณนี้
..ของ ของกรู..
ไม่รู้ว่านายวีหวงอะไรกันแน่
ติดใจล่ะเซ้
บอกกันดีดีก็ได้
นนท์จัดห้ายยยยย
แต่ไม่ดีกว่า..ปล่อยให้นายวีอยากค้างเติ่งไปเลยนนท์
..ตอนนี้เมิงอยาก แต่กรูไม่อยากว่ะ.. :m20:
กร๊ากกกกกก
-
จับล่ามโซ่เลยยยยย :oo1:
-
ประชดแล้วได้อะไรนนท์ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องหรอก
-
วีเริ่มจะหึงแล้วใช่ม่ะ
-
นายวีโกรธแล้วจะเป็นเหมือนคุณใหญ่รึป่าวนะ :impress2:
-
ตอนที่ 22 ลาก่อน...ความรัก
“อย่ามาพูดบ้าๆ เรื่องอะไรผมจะต้องไปหึงคุณด้วย” วีระตอบเสียงแข็งด้วยความหงุดหงิด
“ถ้าไม่ได้หึงแล้วนายวีจะมาวุ่นวายกับผมทำไม ผมจะไปกับใครยังไง มันก็เรื่องของผม” นนทวัชเริ่มรู้สึกเจ็บแปลบในใจขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงคำพูดและการผลักไสของวีระที่ผ่านมา...ใช่สินะ นายวีคงไม่มีทางมารักคนอย่างเราได้หรอก เลิกหลอกตัวเองซะที!
“ใช่ มันเรื่องของคุณ แต่ผมอดสมเพชการกระทำของคุณไม่ได้ ก็เพระคุณทำตัวแบบนี้ยังไงล่ะ ถึงไม่มีใครอยากจริงจังกับคุณ เที่ยวมั่วกับคนอื่นไปทั่ว! ฮึ” วีระพูดตอบโต้ด้วยคำพูดเจ็บแสบพร้อมกับทำเสียงอย่างนึกดูถูก จะไม่ให้ดูถูกได้ยังไงกัน ในเมื่อไม่กี่วันก่อนจะบอกว่ารักเขา คอยตามตื้อเอาใจอยู่ แต่พอไม่กี่วันก็กลับมาให้ท่าคนอื่นแบบนี้ ช่างรักง่ายหน่ายเร็วเสียจริง
“เพี๊ยะ ถ้าไม่รักกันก็ไม่ว่า แต่อย่ามาพูดจาดูถูกกัน!” นนทวัชตบหน้าวีระเต็มแรงจนหน้าหัน ก่อนจะพูดเสียงสั่น รู้สึกว่าตัวเองมือไม้สั่น ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งเจ็บปวด ทั้งเสียใจ น้อยใจ ความรู้สึกหนักอึ้งทุกอย่างเหมือนจะถาโถมเข้ามาพร้อมๆ กันในคราวเดียว นี่หรือคนที่เคยคิดว่าจะรักและหวังดีต่อกัน คิดว่าเข้าใจและห่วงใยกันอย่างแท้จริง แต่สุดท้ายคำพูดดูถูกอย่างเจ็บแสบก็ออกมาจากปากของนายจนได้
“คุณนนท์! ผมไปพูดดูถูกอะไรคุณ พูดเรื่องจริงมากกว่า ทำไมครับ พูดแทงใจดำคุณเข้าเหรอไง ถึงได้โมโหเป็นฟื้นเป็นไฟ ถ้าไม่มั่วแล้วคุณจะไปกับไอ้หมอนั่นง่ายๆ เหรอ ที่ทำตัวอย่างนี้จะให้เรียกว่ายังไงครับ” วีระตอบโต้เสียงดังด้วยความโมโหไม่แพ้กัน ก่อนจะใช้ฝ่ามือคลำใบหน้าที่โดนตบอย่างแรงจนชา แสบหน้าไปหมด มือหนักไม่เบาเลยนะคุณนนท์
“ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม นายวีจะมาสนทำไม ยังไงก็ไม่เคยสนใจกันอยู่แล้วนี่” นนทวัชตอบด้วยความน้อยใจอย่างที่สุด ไม่ได้คิดจะไปกับไอ้หมอนั่นจริงๆ หรอก ตอนแรกจะปฏิเสธว่าไม่ว่างด้วยซ้ำ เพียงแต่เห็นวีระเดินเข้ามา ด้วยความที่อยากเอาชนะ อยากทำประชดก็เลยแกล้งตอบรับไปอย่างนั้นเอง แต่มาถึงขึ้นนี้แล้วจะบอกจะอธิบายไปก็คงไม่มีประโยชน์ ในเมื่อยังไงก็ไม่คิดมีใจให้กันอยู่แล้ว
“ผมก็แค่นึกถึงคำพูดบอกรักง่ายๆ ของคุณไงครับ ปากก็บอกว่ารัก แต่จริงๆ แล้วคงต้องการแค่เรื่องอย่างว่าซินะครับ ใครก็ได้ที่อยู่ใกล้ ใครก็ได้ที่ว่างอยู่ คุณก็คงคว้าไว้หมด”
“เพี๊ยะ” นนทวัชตบปากคนปากร้าย วาจาเชือดเฉือนไปอย่างแรงอีกหน อยากจะตบให้เลือดกลบปากเลยด้วยซ้ำ พูดจาดูถูกกันมากเกินไปแล้ว
วีระได้แต่เอามือจับปากของตัวเองไว้ รู้สึกเจ็บไปหมด ถ้าเป็นคนอื่นคงต่อยให้ปากแตกเป็นการเอาคืนไปแล้ว แต่เห็นหน้าแดงจัดและปากสั่นๆ ของคนตรงหน้าแล้วก็ทำไม่ลง ได้แต่มองใบหน้าขาวๆ นั้นนิ่ง
“ผมไม่ได้พูดอะไรง่ายๆ หรือทำอะไรง่ายๆ อย่างที่นายวีคิด แต่ถ้าสิ่งที่ผมทำให้นายวีมันจะทำให้นายวีมองว่าผมง่ายหรือว่าไร้ค่า ผมก็คงไปห้ามความคิดนายวีไม่ได้” นนทวัชเม้มปากแน่น พยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาไว้อย่างสุดกำลัง
ถึงจะทำตัวง่ายๆ...แต่ก็ไม่ใช่กับใครก็ได้
ถึงจะทำเหมือนคนหน้าด้าน...ให้ท่าเขาก่อน...ก็แค่อยากให้หันมาสนใจกันบ้าง
ที่ยอมเอาตัวเข้าแลก...ก็เพราะรัก อยากทำให้มีความสุข โดยอาจจะลืมไปว่าเขาไม่ได้ต้องการ
ในเมื่อยอมทุ่มเท ทำให้เต็มที่ทุกอย่างแล้ว เขาก็ยังไม่เห็นค่า...ก็คงต้องยอมแพ้
“คุณนนท์ ผมขอโทษ” วีระตัดสินใจพูดออกไป รู้ดีว่าตัวเองพูดแรงไป ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอารมณ์ถึงได้โหมกระหน่ำขึ้นรุนแรงอย่างนี้
“ช่างมันเถอะ แล้วนายวีก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ จะไม่มีใครรู้ ผมไม่เคยคิดจะบอกใคร ไม่เคยคิดจะประจานตัวเองให้คนอื่นเค้าสมเพชหรอก มันก็เป็นแค่เรื่องผิดพลาด เรื่องโง่ๆ ที่คนโง่ๆ อย่างผมทำไปโดยไม่ได้คิด นายวีจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ ผมไม่ได้คิดจะให้นายวีมารับผิดชอบอะไรผม มันก็แค่เซ็กซ์ คงไม่ได้ทำให้ผมสึกหรอไปเท่าไหร่หรอก ฮ่ะฮ่ะ” นนทวัชหัวเราะทั้งน้ำตาในตอนท้าย รู้สึกว่าชีวิตของตนเองมันช่างน่าสมเพชจริงๆ
นนทวัชยอมรับว่าอาจจะเคยคาดหวังอยากให้วีระยอมรับในความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็เพราะว่ารัก...จึงอยากให้เขารักตอบ แต่ในเมื่อเขาไม่รัก ก็ไม่เคยคิดจะฉุดรั้ง อยากได้ไว้ครอบครองทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ ที่พูดไปวันนั้นก็แค่อยากลองใจ อยากรู้ว่านายวีจะคิดยังไง...ก็แค่ลองใจเพื่อจะได้ตัดสินใจให้เด็ดขาดสักที...
“คุณนนท์!” วีระได้แต่พึมพำเบาๆ รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเมื่อเห็นน้ำตาของนนทวัช นี่เขากำลังรู้สึกผิดใช่ไหม ผิดที่ทำให้นนทวัชเสียใจและร้องไห้
“ถึงยังไงผมต้องขอบคุณนายวีมากนะที่ช่วยชีวิตผมไว้ ถ้าไม่ได้นายวีผมอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ผมคงไม่มีทางลืมบุญคุณครั้งนี้ของนายวีหรอกนะ ถ้าหากว่าวันข้างหน้ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยนายวีได้ก็ขอให้บอก ผมเต็มใจทำให้ทุกอย่าง” นนทวัชพยายามลืมความรู้สึกเจ็บปวดทั้งมวลพูดในสิ่งที่ตั้งใจไว้แต่แรก...ตั้งใจว่าจะบอกลานายวีในคืนนี้
“คุณนนท์ คุณพูดเหมือนคุณจะ...” วีระรู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมาอย่างกระทันหัน มันรู้สึกโหวงเหวงในอกอย่างประหลาด ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกันแน่ มันไม่ถึงกับเจ็บปวดแต่มันก็ทรมาณอย่างบอกไม่ถูก
“ครับ ผมจะกลับกรุงเทพพรุ่งนี้แล้ว งานที่กรุงเทพเยอะ คุณพ่อก็เลยตามให้รีบกลับไปช่วย ก็คงไม่ได้มาที่นี่อีกนานเลยแหละ ยังไงนายวีก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ผมเป็นห่วงนายวีนะ” นนทวัชพูดทิ้งท้ายก่อนจะจ้องมองหน้าของวีระนิ่งอยู่นาน อยากจะเอามือจับต้องลูบคลำใบหน้าหมองคล้ำนั้นเป็นครั้งสุดท้าย แต่ก็ไม่กล้า
“ลาก่อนนะนายวี!” นนทวัชทำได้แค่เพียงพูดบอกลาวีระเบาๆ ก่อนจะรีบเปิดประตูรถและรีบวิ่งหนีเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันได้ฟังเสียงร้องเรียกของวีระ...ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาที่กำลังจะไหลเอ่อออกมาอีกรอบ!
ลาก่อนนะนายวี เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วซินะ...ลาก่อนความรัก!...
_________________________________________________
ว่าจะมาแค่ตอนเดียว แต่ทนคำเรียกร้องของคนอ่านไม่ได้ (เหรอ?) :m21:
ตอนหน้าขอดูจำนวน comment ก่อนนะ ขอเล่นตัวหน่อยนะ :laugh:
ไปจริงๆ แล้วนะ :t3:
:bye2:
-
อ๊ากกกก วีจับขังเลยยยยย :oo1: :oo1:
-
:เฮ้อ: เจ็บแทนคุณนนท์... คนที่เค้ามองเราไม่ดี ตัดสินเราไปแล้วตั้งเเต่ต้นมันก็เปลี่ยนความคิดยาก
ยิ่งนนท์ลองใจนายวีด้วยวิธีเเบบนั้นคุณค่ายิ่งถูกลดทอน... ในเมื่อเขาไม่เห็นค่าก็ตัดใจดีกว่าปล่อยให้เขามาดูถูก
เพราะคนที่เจ็บยังไงก็โดนตัวเราเต็มๆ... ทีนี้เเหละจะได้รู้สึกตัวซักทีนะนายวี ว่าที่ทำก็เป็นการกระทำที่หยาบคาบ
เเละร้ายกาจ พอที่จะผลักไสคนที่รักตัวเองให้เค้ายอมเเพ้ เเละถอยหลังกลับได้ไม่ยาก... คนเราเพราะได้มาง่ายๆ
เลยไม่เห็นค่า เเต่พอจะสูญเสียสิ่งที่เคยมี สิ่งที่เคยได้ก็จะมาเรียกร้องทวง... คุณนนท์ไม่เคยได้รับสิทธิ์จากนายวี
แล้วจะดูสิว่า นายวีจะเอาสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องจากคุณนนท์ ถ้ารังเกียจกันมากก็ปล่อยคุณนนท์ไปเถอะ... :m16:
-
คุณนนท์ :o12: มันจุกจริงๆเจอคนที่รักด่าขนาดนี้
อยากรู้จริงๆนายวีจะทำอย่างไง จะยอมรับความรู้สึกได้มั้ย
รึจะหอบผ้าหอบผ่อนไปตามที่กรุงเทพ :เฮ้อ:
-
ตามไปเลยยยยนายวี
-
ขึ้นศักราชใหม่ ก็ปวดใจไปกับคุณนนท์ทันที
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
เศร้าจริงๆเลยอ่ะ สงสารคุณนนท์
-
นนท์น่าสงสารอ่ะ สิ่งที่ทำไปทั้งหมดก็เพราะรัก แต่คนที่ได้รับกลับไม่เคยเห็นค่ากลับเห็นว่าเราง่ายหลายใจแทน เจ็บแทนเลยอ่ะ
-
สงสารนนท์ แต่นนท์ก็ไมน่าจะใช้วิธีนั้นเลยนะ วีก็ใจร้ยมาก ๆ เลย พูดออกมาแต่ละอย่าง
-
นายวีจะกั๊กไว้เพื่อ? :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
นนท์ก็ผิดที่ประชดไป
ส่วนนายวีก็พูดแรงไป
สุดท้ายก็ไม่เข้าใจกัน
-
วีตามไปเลยๆๆๆิ :o12:
-
โอ๊ะ! ไม่ได้อ่านหลายตอนเลย ... ยัยโรสตายไปซะแร้ววว (แอบดีใจ ฮ่า ฮ่า *0*)
นายวีเริ่มหวั่นไหวกับคุณนนท์แล้วใช่มั๊ยล่าาา >.<
เป็นกำลังใจใ้ห้คนแต่งนะคะ
:L2:
-
นายวีใจร้าย
-
ต้องปล่อยให้คิดถึงเสียให้เข็ด
-
สงสารคุณนนท์อ่า
-
วันนี้ไม่มาหรอ :o11: :กอด1:
-
ขอให้ความรักกลับมาหานนท์นะ นายวีอย่าใจร้ายเลย
-
หน่วงมาก ดาร์คมาก ชีวิตมันช่าง ... อุปสรรคมีมาตลอด เห้อ สงสารนนท์นะ อารมณ์ทำอะไรก็ผิด โดนตลอด
เห้ออออออ มันปวดตับได้อีก คนเขียนมาม่ากระชากอารมณ์เก่งเวอร์ คนอ่านจะบ้าตาย 55555 สู้ๆนะคะนนท์หนีไปดีละ ให้วีมันรู้ใจตัวเองซะบ้างว่าเวลาไม่มีคนมาคอยตามตื้อตามเอาใจ อยู่ใกล้ๆนะมันเป็นไง จิ๊!
-
รอค่ะ
-
รอจ๊ะ รอดูว่านายวีจะทำอะไรมั้ย
-
กลับบ้านเราเถอะนนท์
เจ็บปวดมามากพอล่ะ
รัก..แล้วได้อะไร
+1 คนแต่ง ด๊วบบบบบบ
-
จะทำยังไงล่ะนายวี นนท์จะไปแล้วนะ
-
น้ำตาไหล...ไม่รู้มันไปกระแทกต่อมอะไร :m15:
-
:call:
-
ตอนที่ 23 ไข้ใจ
วีระแทบจะไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำงานหนักหามรุ่งข้ามค่ำขนาดไหน จนเมื่อคนรอบข้างพากันทัก แม้แต่ภูธิปเองยังบอกให้พักผ่อนบ้าง แต่วีระกลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอะไร รู้แต่เพียงว่าทำงาน ทำงาน ทำงาน กินเหล้า แล้วก็นอน มันช่วยทำให้เขาไม่มีเวลาว่างพอที่จะให้ความรู้สึกบางอย่างเข้ามารบกวนจิตใจได้ ความรู้สึกที่ทำให้เขาปวดหนึบในใจขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึงใครบางคน คนที่เขาคิดว่าอีกไม่นานเขาคงลืมไปได้เอง...(หรือเปล่า)
หลังจากเลิกงานค่ำมืดเหมือนทุกวัน วีระเดินออกจากสำนักงานแล้วตั้งใจกลับเข้าไปในส่วนก่อสร้างเพราะลืมของไว้ในนั้น เขาเดินเข้าไปคนเดียวเงียบๆ ทำให้ได้ยินเสียงพูดคุยดังแว่วๆ ออกมาจากหน้าบ้านพักที่กำลังก่อสร้างอยู่หลังหนึ่ง เมื่อวีระเดินเข้าไปใกล้ๆ จึงเห็นว่าเป็นพวกคนงานสี่ห้าคนกำลังตั้งวงกินเหล้าอยู่แถวนั้นนั่นเอง
“เฮ้ยไอ้ดำ ได้ข่าวว่าช่วงนี้มึงกำลังคั่วอยู่กับอีนวลเหรอวะ เป็นไงวะ เด็ดไหม” เสียงคำถามสองแง่สามง่ายด้วยความอยากรู้ดังพอให้วีระได้ยิน ทำให้เจ้าตัวที่กำลังค้นหาของที่ลืมไว้แถวนั้นอดที่จะหยุดฟังไม่ได้
“ก็ดีว่ะ แต่สู้อีนังโรสไม่ได้ กูล่ะเสียดายจริงๆ มันไม่น่ามารีบตายซะก่อน ไม่งั้นกูคงได้ขึ้นสวรรค์กับมันได้อีกหลายรอบ ฮ่ะฮ่ะ” เสียงหัวเราะชอบใจพร้อมกับคำตอบไร้ความอายของคนงานที่ชื่อดำ ทำให้วีระที่ถึงกับฟังอยู่รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที
“มึงไปพูดถึงมัน ระวังเถอะเดี๋ยวมันก็มาหามึงจริงๆ หรอก ไม่กลัวรึไงวะ” เสียงเย้าแหย่ทีเล่นทีจริงดังออกมาจากผู้ร่วมวง
“กลัวทำห่าไร ป่านนี้มันไปผุดไปเกิดใหม่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แต่พูดแล้วก็สะใจว่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ะ ว่าไอ้วีหน้าโง่นั่นมันจะยังไม่เคยเอากับนังโรส มันถึงทนร่านไม่ไหวต้องมาหากูนี่ไง ขนาดคืนก่อนมันจะตายมันยังมาให้กูเอาถึงห้องอยู่เลย นังโรสมันทำเป็นพูดว่า ว่าที่ผัวมันเป็นคนดีเป็นสุภาพบุรุษ ถุย! กูว่าแม่งไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษห่าไรหรอก แต่กูว่าแม่งเป็นพวกกามตายด้านมากกว่า พวกมึงว่าจริงไหม ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ” เสียงหัวเราะอย่างสะใจของนายดำพาให้พวกที่เหลือร่วมหัวเราะเป็นลูกคู่อย่างสนุกสนาน ทำให้วีระที่เดินเข้ามาฟังใกล้ๆ ถึงกับกำหมัดแน่น
“พี่ดำ แต่ผมได้ยินมาว่าช่วงหลังๆ มานี่ คุณนนท์น้องชายนายที่มาจากกรุงเทพฯ น่ะ เข้ามาตามตื้อนายวีน่ะ มันจริงเหรอพี่ แต่ไม่อยากจะเชื่อนะว่านายวีจะเป็นไปได้ นี่ล่ะมั้งที่ทำให้นังโรสมันผีเข้าผีออกหึงนายวีน่ะ” คำถามกระซิบกระซาบด้วยความอยากรู้ของเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่นั่งฟังอยู่นานถามขึ้น
“เออ กูก็ได้ยินนังโรสมันพูดอยู่เหมือนกัน ตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกว่ะ แต่หลังจากนังโรสตายแล้ว ก็เห็นไอ้คุณนนท์นั่นยังตามติดไอ้วีอยู่เลย กูก็เลยว่าท่าจะจริงว่ะ สงสัยหัวหน้าพวกมึงคงติดใจพวกไม้ป่าเดียวกันเข้าให้แล้วว่ะ ความจริงกูก็อยากจะลองดูมั่งว่ะ เห็นเค้าว่าเอามันกว่าผู้หญิงอีก ถ้าได้ลองแล้วจะติดใจ กูว่าแม่งคงพากันขึ้นสวรรค์กันไปถึงไหนต่อไหนแล้วแหละว่ะ ไม่งั้นนังโรสมันคงไม่กรี๊ดบ้านแทบแตกหรอกคืนนั้น แต่จะว่าไปไอ้คุณนนท์อะไรนั่นแม่งก็น่าเอาอยู่ว่ะ กูเคยเห็นแวบๆ ผิวงี้ขาวเนียนฉิบหาย ปากแดงๆ หน้าใสกิ๊ก พวกผู้ดีก็งี้แหละ วันๆ แม่งไม่เคยถูกแดด พูดแล้วซี๊ดว่ะ อยากขึ้นมาเลย...ถ้าได้ลองซักครั้งคง...พลั่ก...โอ๊ย...พลั่ก” เสียงคนพูดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อมีหมัดหนักๆ กระแทกเข้าที่ปลายคางและใบหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว
“มึง พลั่ก พลั่ก ตุ๊บ ตั๊บ พลั่ก” วีระรัวทั้งหมัดและเท้าเข้าใส่คนปากหมาอย่างไม่ยั้ง เขารู้สึกโกรธจนตัวสั่นจนแทบจะไม่มีสติ รู้แต่เพียงว่าอยากจะซัดให้แม่งตายคาตีนให้ได้
“พี่วี นายวี อย่าครับ พี่พอแล้วครับ ผมขอล่ะครับ พอเถอะครับ ไอ้ดำมันจะตายเอานะพี่ เฮ้ย! ช่วยกันห้าม ช่วยกันจับแยกหน่อยซิวะ” เสียงร้องตะโกน โหวกเหวกโวยวายดังลั่น พร้อมกับชายฉกรรจ์หลายคนกรูกันเข้ามาแยกคู่กรณีทั้งสองออกกัน
วีระแทบจะไม่รู้สึกตัวเลยว่าทำอะไรลงไป รู้แต่เพียงว่าโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จนอยากจะเข้าไปทำให้ไอ้คนปากพล่อยมันหุบปากของมัน อยากจะทำให้มันเลือดกลบปาก จึงเดินเข้าไปหาตั้งใจจะสั่งสอนให้มันรู้สำนึก แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นว่าภูธิปเรียกมาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้ซ้อมนายดำจนหน้าตาแตก ตาบวมปิดไปข้างนึง ซี่โครงร้าวถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาล!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ภูธิปรู้สึกกระวนกระวายใจจนแทบจะนั่งไม่ติดขณะที่พยาบาลช่วยกันเข็นเตียงนอนที่มีร่างของวีระนอนเพ้อไม่ได้สติเพราะพิษไข้เข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรีบเร่ง เขาและปุณณวิชไม่รู้เรื่องเลยว่าวีระนอนซมด้วยพิษไข้ป่าอยู่ในบ้านคนเดียวถึงสองวันสองคืนจนอาการหนัก แม้ระยะหลังภูธิปจะแปลกใจที่วีระลูกน้องคนสนิทที่รักเหมือนน้องชายแท้ๆ มีทีท่าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด วีระซึมลง ไม่ค่อยพูดค่อยจา วันๆ เอาแต่ทำงานแล้วก็กินเหล้า ข้าวปลาไม่ค่อยกินจนร่างกายผ่ายผอม จนเขาเองก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็ไม่คิดว่าวีระจะเจ็บป่วยขึ้นมาอย่างกระทันทันจริงๆ กว่าจะมารู้อีกทีก็วันจันทร์ เพราะว่าเป็นวันทำงานแล้วไม่เห็นวีระที่สำนักงานเหมือนเคยจึงฉุกใจให้ชิดไปเรียกที่บ้าน จึงได้รู้ว่าวีระนอนซมไข้ขึ้นสูง ปากซีด ตัวสั่น และเพ้อไม่ได้สติอยู่ในห้องคนเดียว จนต้องช่วยกันพาออกมาจากบ้านพักแล้วส่งเข้าห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน
“ฮัลโหล ไอ้นนท์เหรอ” ภูธิปกรอกเสียงทักอย่างร้อนใจลงไปในโทรศัพท์มือถือทันทีที่ปลายสายกดรับ
“ครับ พี่ใหญ่ มีอะไรรึเปล่าครับถึงได้โทรมาหาผมแต่เช้า” นนทวัชที่รับโทรศัพท์อย่างงงๆ เอ่ยถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงร้อนร้นของพี่ชายต่างสายเลือด ปกติภูธิปไม่เคยโทรมาหาเขาถ้าไม่มีธุระจำเป็นเร่งด่วนอะไร
“วันนี้มึงว่างรึเปล่า ถ้าว่างก็รีบมาที่รีสอร์ตนี่ด่วนเลย” ภูธิปถามเสียงเครียดจนคนปลายสายแทบจะตั้งตัวไม่ติด
“เอ่อ...ก็ว่างอยู่ครับ พี่ใหญ่เป็นอะไรครับ มีอะไรรึเปล่าครับ” นนทวัชยังคงแปลกใจกับคำสั่งอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของพี่ชาย
“กูไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่ไอ้วีมันไม่สบายมาก เป็นไข้ป่า เอาแต่เพ้อเรียกชื่อมึง ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล กูอยากให้มึงมาดูมันหน่อย รีบๆ มาด่วนเลยล่ะ” ภูธิปสั่งการเสร็จก็กดสายโทรศัพท์ทันทีโดยไม่ฟังคำตอบรับหรือปฏิเสธจากนนทวัช เพราะเห็นพยาบาลกำลังเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทั้งภูธิปและปุณณวิชจึงรีบปราดเข้าไปถามอาการของวีระทันที
_________________________________________________
ช่วงนี้คนเขียนก็ไม่ค่อยสบาย แต่ไม่ได้เป็นไข้ใจเหมือนอย่างใครบางคนนะ :laugh:
:t3:
-
ว๊ากก กำลังจะออกจากบ้านไปเรียน แวะอ่านก่อน อิอิ ขอบคุณค่า :กอด1:
-
พี่ใหญ่บอกผิดแล้ว
ต้องเป็นไข้ใจสิ
ไม่ใช่ไข้ป่า 5555
-
แง้ไม่ได้เข้ามาตั้งหลายวันอ่านทีเดียวสามตอนรวดเลยจะสงสารนายวีดีไหเนี่ย แต่แอบสะใจนายดำสมน้ำหน้าละ แต่ที่นายวีเข้าไปต่อยนี่หึงใช่ป่ะคะหึงที่พูดถึงนนท์แบบนั้น กรี๊ดดดเริ่มชอบเขาก็บอกมาเหอะ
-
คนเขียนหายไวไวน้าาา o18 :กอด1:
-
เป็นไข้ใจนะสิไม่ว่า
วีระรู้สักทีสินะ
-
นายวีรู้สึกตัวช้าจัง
-
....เมื่อไหร่นายวีจะรู้ตัวสักที
ไม่ใช่พอเขามาแล้ว ปาก...ว่าเขาอีกนะ :serius2:
-
คราวนี้นายวีคงยอมรับใจตัวเองได้แล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นายวีก้อนะ ต้องรอให้คุณนนท์จากไปซะก่อนถึงได้รู้ตัว
แต่รู้ตัวช้าก้อดีกว่าไม่รู้เลย 555
-
เอาละเหวยยย ... เพ้อเรียกชื่อคุณนนท์แร้วววว
รักเค้าจนปิดไม่มิดละน๊าา นายวี ... อิอิ
:-[
+1 ค่ะ
-
:เฮ้อ: คราวนี้นายวีคงหายโง่สักทีนะ... แลกมาด้วยการเสี่ยงชีวิตเลยนะเนี่ยคราวนี้
คุณนนท์จะมามั้ยเนี่ย... คงมาเเหละ แต่ไม่อยากให้มา อยากเห็นใครบางคนไข้ใจกำเริบหนักๆ
ตรอมตรมเลยยิ่งดี ทีทำร้ายจิตใจเค้าล่ะเก่งนัก ต่อยตีก็เก่งนี่ แค่ดูแลตัวเองยังทำไม่ได้...
:กอด1: คุณนนท์ที่น่าสงสาร อย่าใจอ่อนง่ายๆนะ อย่างนายวีน่ะถ้าไม่ทำให้สำนึกมากๆเดี๋ยวก็เผลอ
ว่าอะไรร้ายๆออกมาอีก ปากยิ่งกว่ากรรไกร ดีเเต่ทำร้ายน้ำใจคุณนนท์ พูดบอกอะไรก็ไม่เชื่อ...
ทีไม่สบายล่ะมาเพ้อหา :m16:
-
นายวีป่วยไข้ใจ คุณนนท์มาดูอาการด่วนนน
แต่แอบสะใจแฮะ 555
-
ป่วยคราวนี้นายวีก็น่าจะรู้ใจตัวเองซักทีนะ เป็นไข้ใจจนลามมาเป็นไข้ป่าซะเลย
สงสัยที่ใหญ่เรียกนนท์มาต้องเป็นเพราะนายวีเพ้อเรียกนนท์แน่เลยอ่ะ นนท์คงยังไม่ได้ตัดใจจากนายวีได้แล้วหรอกนะ
-
ถึงกับเพ้อเลยเรอะทีเมื่อก่อนทำเป็นเมิน
-
อาการหนัก! เป็นเอามาก! เพ้อสุดๆ! ปากแข็งเอง!
-
สงสัยจะหมดเวรกรรมแล้วสิน่ะ จะได้รักกันสักที :L2:
-
จองตั๋วเครื่องบินด่วน
ไฟล์ทนี้เลย
หึหึ รีบร้อนไปมั้ย..นนท์
นายวี..ที่ร้ากกกกกกกกกก ฮ่าฮ่า
-
ป่ะ เราไปเช็ดตัวให้นายวีกันเถอะ :z1:
-
กว่าจะฉลาดได้นะนายวี ว่าแต่สะใจไอ้ดำจริงๆ หุหุ
-
ส่อแววว่าจะดำเนินไปในทางที่ดี แต่...คนเขียนคงไม่ลากไปถึงที่บ้านนนท์ไม่ยอมรับหน่ะนะ ใช่มั๊ย? :m17:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
คุณนนท์เล่นตัววววววไว้
-
ตอนที่ 24 ไขว่คว้า
นนทวัชถึงกับน้ำตาซึมเมื่อเห็นสภาพร่างกายซูบผอม และใบหน้าหมองคล้ำของวีระที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลประจำจังหวัด เขารีบขับรถจากกรุงเทพเดินทางมาหาวีระทันทีที่ได้รับโทรศัพท์แจ้งข่าวจากพี่ใหญ่ เมื่อมาถึงวีระก็ถูกย้ายออกห้องฉุกเฉินมาพักที่ห้องพักผู้ป่วยแล้ว
“คุณนนท์” เสียงเรียกเบาๆ ของคนที่นอนเพ้อไม่ได้สติทำให้นนทวัชรีบขยับตัวเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วยมากยิ่งขึ้น
“นายวี” นนทวัชร้องเรียกวีระอย่างดีใจก่อนจะรีบเข้าไปจับแขนจับมือวีระที่นอนหลับตาไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง
นนทวัชอยู่ดูแลวีระที่โรงพยาบาลทั้งกลางวันและกลางคืน ป้อนข้าว ป้อนน้ำ และเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้วีระเกือบหนึ่งอาทิตย์ จนวีระมีอาการดีขึ้นมาก ไข้ลดลง ไม่พูดเพ้อ แต่ร่างกายยังอ่อนเพลียอยู่มาก ยังไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ หมอจึงให้พักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลต่ออีกหนึ่งอาทิตย์ ช่วงที่นนทวัชอยู่ดูแลวีระนั้นวีระแทบจะไม่ได้สติ เอาแต่เพ้อเรียกชื่อนนทวัชอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งนนทวัชเองเมื่อได้ฟังก็รู้สึกทั้งรัก ทั้งเป็นห่วง ทั้งสงสาร แต่นนทวัชก็ใจแข็งพอที่จะตัดใจกลับกรุงเทพทันทีที่รู้ว่าอาการของวีระดีขึ้นมากจนใกล้หายเป็นปกติแล้ว เพียงแต่ต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกสักระยะ
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
วีระรู้สึกสัมผัสเย็นๆ ที่เคลื่อนไหวอยู่แถวใบหน้าจึงพยายามลืมตาขึ้นมองอย่างช้าๆ เขาเห็นปุณณวิชกำลังเช็ดหน้าให้เขาอยู่ โดยมีภูธิปยืนมองอยู่ด้านหลัง
“นายวี ฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง นายวีหมดสติ หลับๆ ตื่นๆ ไปเป็นอาทิตย์เลยนะรู้ไหม” ปุณณวิชถามรัวด้วยความดีใจ ก่อนจะรีบกุลีกุจอหยิบแก้วน้ำแล้วเข้าไปประคองให้วีระดื่มแก้กระหาย
“ไม่เป็นไรครับ” เสียงแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบของวีระพร้อมกับการส่ายหน้าเบาๆ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเจ้าตัวดีขึ้นแล้วจริงๆ
“เออ เห็นมึงพูดรู้เรื่องอย่างนี้กูก็ค่อยโล่งใจ มึงนะมึง กูคิดว่ามึงจะไม่รอดแล้ว แม่ง ทำเอากูจิตตกไปเป็นอาทิตย์” ภูธิปพูดอย่างเป็นห่วงพร้อมกับถอนหายใจโล่งอก
“ใช่ คุณใหญ่เป็นห่วงนายวีมากเลยนะ พวกที่รีสอร์ตก็ผลัดกันมาเยี่ยม มาหานายวีเกือบทุกวันเลย นี่ก็เพิ่งกลับกันไปหลายคน ดีใจจริงๆ ที่นายวีฟื้นแล้ว หมอบอกว่าอีกไม่กี่วันก็ให้กลับไปพักฟื้นที่บ้านได้แล้วนะ” ปุณณวิชบอกกล่าวด้วยความยินดีพร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ
“ใครมาบ้างครับ” วีระเอ่ยถามเบาๆ พร้อมกับมองหน้าปุณณวิชสลับกับภูธิป
“ก็เกือบทุกคนในรีสอร์ตได้เลยมั้ง ชิด ชิน ยายอ่อน ลุงสม นายบุญชัย นายนพ แล้วก็คนงานในรีสอร์ต...” ปุณณวิชพยายามนึกไล่ชื่อทุกคนที่มาเยี่ยมนายวีช่วงระยะเวลาเกือบหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา
“แล้ว...คุณ...เอ่อ...” วีระเอ่ยขึ้นอยากจะถามถึงใครบางคนที่เขาเห็นลางๆ เหมือนจะเป็นคนที่เขานึกถึงอยู่ตลอดเวลาทั้งยามหลับและยามตื่น แต่ไม่แน่ใจว่าคนที่อยากพบอยากเจอคนนั้นมาหาเขาจริงๆ หรือว่าเป็นแค่ความฝันกันแน่
“มึงจะถามถึงใคร” ภูธิปที่ยืนฟังอยู่นานถามขึ้นแล้วก็แอบยิ้มที่มุมปาก
“นายวี จะถามถึงคุณนนท์ใช่ไหม” ปุณณวิชถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมา เห็นหน้าเศร้าๆ ของวีระแล้วไม่อยากแกล้ง
“ครับ” วีระตอบรับเบาๆ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อรอฟังคำตอบจากปุณณวิช
“คุณนนท์มาเยี่ยมนายวีตั้งแต่วันแรกที่นายวีเข้าโรงพยาบาลเลยนะ คุณใหญ่โทรไปบอก แล้วคุณนนท์ก็อยู่ดูแลนายวีตลอดเลย ตอนกลางคืนก็นอนเฝ้าอยู่ที่นี่ อยู่ดูแลนายวีเป็นอาทิตย์” ปุณณวิชตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ครับ....แล้ว....” วีระรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันทีเมื่อได้รู้ว่าคนที่ตนเฝ้าคิดถึงมาโดยตลอดนั้นมีตัวตนจริงๆ ไม่ได้ฝันไป จึงพยายามเหลียวมองไปรอบห้องพักเพื่อจะมองหาคนคนนั้น แต่ก็ไม่เจอ
“นายวี...” ปุณณวิชเมื่อเห็นสีหน้าผิดหวังและดวงตาเศร้าหมองของวีระก็ถึงกับอึ้งไม่กล้าบอกความจริง
“ไอ้วี ไอ้นนท์มันมาหามึง มาอยู่ดูแลมึงจริงๆ แต่มันกลับไปแล้ว พอดีมันติดงานด่วนที่โรงแรมน่ะ” ภูธิปจำใจเป็นคนบอกความจริงแก่วีระเอง แต่ก็เป็นความจริงแค่บางส่วน...
“ครับ” วีระถึงกับหน้าเสีย รู้สึกเสียใจอย่างท่วมท้นเพราะรู้ดีว่าสิ่งที่นายบอกนั้นคงไม่ใช่ความจริงทั้งหมด เขารู้ดีว่าคุณนนท์คงไม่ได้รีบกลับไปเพราะติดงานด่วนอะไรนั่นหรอก แต่คงกลับไปเพราะยังไม่หายโกรธเขามากกว่า แต่มันก็สมควรแล้วที่นนทวัชจะโกรธ เพราะวีระก็รู้ตัวดีว่าตัวเองทำให้คุณนนท์เสียใจไว้มาก...มากจนบางทีนนทวัชอาจจะไม่ให้อภัยเขาแล้วก็เป็นได้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“ไอ้วี มึงเป็นอะไรนักหนาวะ กูเห็นมึงทำหน้าเหมือนคนจะตายอยู่ตลอดเวลา” ภูธิปอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามวีระในขณะที่นั่งพักกินอาหารกลางวันอยู่ด้วยกันที่สำนักงาน หลังจากที่วีระหายไข้และกลับมาทำงานได้ตามปกติแล้ว เจ้าตัวก็อดทั้งเหล้าทั้งบุหรี่ตามที่หมอสั่ง และพยายามกินข้าวให้มากขึ้นตามที่ ‘นาย’ สั่ง ทั้งสั่ง ทั้งบังคับขู่เข็ญ แต่วีระก็ยังคงมีอาการซึมและเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง
“เปล่าครับ” วีระเงยหน้าขึ้นและรีบปฏิเสธทันที
“มึงอย่ามาโกหกกู มึงอยู่กับกูมากี่ปีแล้วว่ะ มีเหรอที่เรื่องแค่นี้กูจะไม่รู้ ขนาดตอนที่โรสตายมึงยังไม่ทำท่าจะเป็นจะตายขนาดนี้เลย ทำไมว่ะ มึงคิดถึงมันมากเหรอ” ภูธิปเอ่ยขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้ ความจริงก็ไม่อยากเข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว แต่ในเมื่อมันเกี่ยวกับน้องชายของตนเองและเห็นสภาพวีระแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“นาย” วีระหันไปมองหน้าภูธิปแล้วก็เบือนหน้าหลบสายตาที่คอยจ้องจับผิดอยู่ทันที
“กูไม่รู้หรอกนะว่าพวกมึงทะเลาะอะไรกัน แต่กูเห็นสายตาอาลัยอาวรณ์ของมันตอนจะกลับกรุงเทพ แล้วก็ท่าทางเหมือนคนจะเป็นจะตายของมึงแล้วกูก็อดพูดไม่ได้ว่ะ ไอ้วีมึงเองก็อยู่กับกูมานาน ที่ผ่านมากูก็เห็นมึงเป็นคนใจเด็ดเดี่ยวไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ แล้วทำไมเรื่องแค่นี้มึงถึงยอมแพ้ ปล่อยให้ตัวเองจมทุกข์อยู่อย่างนี้วะ” ภูธิปพยายามพูดให้กำลังใจวีระอย่างเต็มความสามารถ
“แต่เรื่องบางอย่างมันก็ยาก...นี่ครับ” วีระพูดขึ้นอย่างคนที่ท้อแท้หมดกำลังใจ
“ไอ้วี มันไม่มีอะไรที่ยากเกินความพยายามของมึงไปได้หรอก ถ้ามึงคิดจะตั้งใจทำจริงๆ กูเชื่ออย่างนั้นนะ บางทีมึงก็ต้องไขว่คว้าหาโอกาสให้ตัวเองนะ ดีกว่าจะมานั่งท้อแท้หมดอาลัยแบบนี้ มึงต้องลุกขึ้นสู้ได้แล้วนะ แล้วโอกาส แล้วความหวังมันจะเข้ามาหามึงเอง มึงอย่าทำให้เสียชื่อที่อุตส่าห์เป็นน้องที่กูรักซิวะ” ภูธิปพูดเตือนสติวีระแล้วก็ตบบ่าวีระแรงๆ เพื่อให้กำลังใจ
วีระมองหน้าภูธิปที่ส่งสายตาเหมือนจะให้กำลังใจอย่างสุดกำลัง และคำพูดที่เป็นเหมือนแรงผลักดัน ทำให้วีระรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาทันที จริงซินะเขาควรจะทำอะไรให้มากกว่านี้...มากกว่าการนั่งรออย่างสิ้นหวังอีกต่อไป!
_________________________________________________
ง่วงเหลือเกิน :t3:
วันเสาร์-อาทิตย์คนเขียนไม่อยู่นะจ๊ะ เจอกันอีกทีวันจันทร์เลยนะ :กอด1:
:bye2:
-
:เฮ้อ: นายวีหายเเล้ว... แถมได้กำลังใจดีจากว่าที่พี่เขยอย่างนี้ จะทำยังไงต่อล่ะ...
บุกไปหาคุณนนท์เลยมั้ย?... แต่ดูแล้วคุณนนท์เองก็ใจเเข็งน่าดูแหละงานนี้ เผลอๆอาจจะยัง
คิดว่า นายวีไม่ชอบขี้หน้าตัวเองอยู่ด้วย... แต่เจ้านายว่าที่พี่เขยเปิดช่องให้ขนาดนี้เเล้ว...
อะไรๆคงง่ายขึ้น... นายวีเองก็กล้าๆหน่อย อย่าเผลอปากร้ายอะไรไปอีกล่ะ... คุณนนท์จริงๆ
ยิ่งอ่อนไหวต่อเรื่องความรักอยู่ด้วย เดี๋ยวจะพาลก่อสงครามเอาง่ายๆ :กอด1:
-
คิดได้แล้วเนอะ ขอสาปแช่งให้มีอุปสรรคเยอะๆ จะได้รักกันตลอดไป ให้รู้ว่ารักมันไก้มายาก o18
เชื่อมั๊ย? แล้วพอเค้าเขียนให้อุปสรรคเยอะจริง เค้านี่แหล่ะจะโวยวาย บ้าดีเนอะ :laugh:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
วีจะไปหานนท์ล่ะซิ ขอให้นนท์ไล่วีกลับ เหมือนที่วีเคยไล่นนท์ทีเถอะ ฮ่าๆ :call:
-
ตอนทำน่ะไม่คิดนะนายวี
พอเค้าไปก็มาคิดถึง
ไปตามคุณนนท์กลับมาเลย
คราวนี้ก็พูดดีๆล่ะ
ไม่ใช่พูดจาปากไม่ดี
เดี๋ยวคุณนนท์จะไม่อยากมามากกว่าเดิม
-
สู้ๆนะนายวี ง้อคุณนนท์ให้สำเร็จ เราเอาใจช่วย~
-
ง้อด่วนนนน นายวี
-
หน่วงอ่ะตอนนี้
-
นั่นไง ไปง้อได้แล้ว เลิกนั่งทิฐิแล้วทำตามใจตัวเองสักที
-
วีรู้ความจริงเรื่องผู้หญิงคนนั้นจนได้ แต่วีต่อดำเรื่องอะไรกันนะเรื่องผู้หญิงคนนั้นหรือเรื่องที่ดำพูดถึงนนท์กันนะ วีเอาแต่หงอยไม่ช่วยอะไรสักหน่อย ฟังที่ใหญ่พูดแล้วคิดดูว่าควรจะทำอะไร
-
น่านนนนไงนายวีรุกแล้วๆ
-
ไปงัอด่วนเลย
-
นายวีไปตามนนท์เลย
แหมใหญ่ก็พูดดีๆแบบมีข้อคิดกับเขาก็เป็น//ถูกใหญ่ตบ(ห้าๆ)
รีบๆไปตามเลยนะนายวีก่อนจะสายไป~~~
-
ใหญ่พูดได้ดีมาก
นายวีไปตามนนท์เร็ว นนท์ยังตัดใจไม่ได้ซินะ แต่ก็เป็นห่วงเลยมาดูแลนายวี คงกลัวนายวีรังเกียจแน่เลยอ่ะ
-
คิดได้แล้วก็รีบไปตามหัวใจกลับมาสิ
-
รีบเคลียร์เลยนายวี :m16:
คราวนี้ก็แล้วแต่คุณนนท์แล้วล่ะว่าจะอย่างไง
-
จะเล่นตัวเสียให้เข็ด อิอิ :a14:
-
รอค่ะ
-
แวะมาบอกว่าวันนี้วันจันทร์ :-[
-
วันจันทร์แล้วนะคนแต่ง
-
รอนะคะ คิดถึงคุณนนท์
-
:call: รอจ้าาา
-
ตอนที่ 25 ความในใจ
วีระไม่เคยรู้สึกโกรธ รู้สึกเกลียดนนทวัชเหมือนอย่างคำพูดและการกระทำที่แสดงออกที่ผ่านมาเลยแม้แต่น้อย แต่แค่รู้สึกสับสนและไม่มั่นใจในความรู้สึกที่เกิดขึ้น เขาเป็นคนที่จริงจังในเรื่องความรักและยึดมั่นยึดถือความรักแบบรักเดียวใจเดียว ซื่อสัตย์และจริงใจต่อกัน ด้วยความที่วัยเด็กของเขามีปัญหาเรื่องความรักมาก่อน พ่อของเขาเป็นหัวหน้าคนงานที่รับใช้ครอบครัวภูธิปมายาวนาน เป็นคนที่มุ่งมั่นและจริงจังกับการทำงานมาก จนแม่ของเขาซึ่งเป็นผู้หญิงที่รักสวยรักงาม รักความสบาย ร่าเริง และมีเสน่ห์ จึงทนกับนิสัยที่เงียบขรึม และเย็นชาของพ่อไม่ได้ แม่จึงทิ้งพ่อและเขาไปตั้งแต่เขายังเด็ก เขาได้ยินคนอื่นๆ พูดกันว่า แม่เขา ‘หนีตามชู้ไป’ คำพูดที่ตอนนั้นเขาไม่รู้ความหมายของมันดี รู้แต่เพียงว่าพ่อไม่ชอบให้พูดถึงแม่ แม่จึงกลายเป็นแค่คนในความทรงจำที่เลือนลางในอดีต
ใครๆ ก็มักจะพูดกันว่าเขาเองก็ไม่ต่างจากพ่อที่เอาแต่บ้างาน ไม่ค่อยสนใจเรื่องผู้หญิง ซึ่งมันก็คงเป็นจริงอย่างที่เขาพูดกัน เขาได้เรียนในมหาวิทยาลัยของรัฐที่มีชื่อเสียงในกรุงเทพ พอเรียนจบพ่อของเขาก็เสีย คำสั่งสุดท้ายของพ่อคือให้สำนึกในบุญคุณของครอบครัว ‘นาย’ เขาจึงกลับมาทำงานให้ภูธิปเป็นลูกน้องคนสนิทที่ไว้ใจกันได้ทุกเรื่อง ภูธิปเองก็รักวีระเหมือนน้องชายแท้ๆ และที่นี่เองที่ทำให้เขาได้พบกับ ‘กุหลาบ’ หรือโรส หญิงสาวคนงานในรีสอร์ตที่มีใบหน้าสะสวย ดึงดูดใจตั้งแต่แรกเห็น เพื่อนๆ และลูกน้องในรีสอร์ตยุยงเป็นใจให้เขาจีบกุหลาบ ด้วยวัยหนุ่มที่กำลังคึกคะนองทำให้เขาลองคบกับกุหลาบในฐานะแฟน ซึ่งกุหลาบเองก็ดูจะพอใจในตัวเขาอยู่ไม่น้อย
เวลาผ่านไม่นานเขาเริ่มรู้สึกว่านิสัยใจคอของกุหลาบไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคาดคิด เขาหวังจะได้แม่บ้านแม่เรือนที่เรียบร้อย น่ารัก แต่กุหลาบไม่ต่างจากแม่เขา กุหลาบเป็นคนมีเสน่ห์กับเพศตรงข้าม ตัวเธอเองก็มักจะทำเจ้าชู้หว่านเสน่ห์ให้คนอื่น รวมถึงมีข่าวลือไม่ค่อยดีกับคนงานชายคนอื่นอยู่บ่อยๆ ทำให้วีระไม่ชอบใจพฤติกรรมของกุหลาบ เขาไม่ชอบคนที่เหมือนแม่ เพราะในที่สุดก็ทิ้งเขากับพ่อไป วีระจึงเริ่มตีตัวออกห่าง วางตัวเองไว้ในฐานะแค่เพื่อนหรือพี่ชายเท่านั้น แต่ดูเหมือนกุหลาบเองจะยังคงไม่รู้ตัว เธอยังแสดงตนเป็นคนรักของวีระเหมือนไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง
ชีวิตของวีระคงดำเนินไปอย่างเรียบง่ายเหมือนเคย ถ้าไม่มีนนทวัชเข้ามา เขาพอรู้จักคุ้นเคยกับนนทวัชอยู่บ้างช่วงที่นนทวัชเข้ามาพัวพันวุ่นวายกับภูธิปและปุณณวิช ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ชอบใจกับการกระทำของนนทวัชนัก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไร เพราะนนทวัชก็เป็นน้องชายคนหนึ่งของภูธิปซึ่งเป็นเจ้านายที่เขาให้ความเคารพนับถือ หลังจากภูธิปปรับความเข้าใจกับปุณณวิชแล้ว นนทวัชก็ไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย ทิ้งไว้แต่เพียงคำกร่นด่าของภูธิปที่ว่านนทวัชขโมยเงินของรีสอร์ตไปหลายแสนบาท ความรู้สึกเมื่อเจอนนทวัชอีกครั้งตอนที่กลับมาขอความช่วยเหลือจึงไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีต่อกันนัก แต่เขาก็ได้แต่นิ่งเฉยเสียและทำตามคำสั่งของภูธิปทุกอย่าง
จากการที่ต้องอยู่ดูแลนนทวัชอย่างใกล้ชิดทำให้วีระเริ่มรู้สึกถึงความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของตัวเขาเองกับนนทวัช เริ่มจากที่เคยมองนนทวัชเป็นคนนิสัยไม่ดี คดโกงเงิน แปรเปลี่ยนเป็นแค่คนที่ทำผิดแล้วรู้จักสำนึก เขาจึงให้อภัยนนทวัชและมองนนทวัชใหม่ แล้วเขาก็ได้พบว่านนทวัชก็เป็นแค่คนที่ต้องการเรียกร้องความสนใจจากคนรอบข้างเท่านั้น ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร เขาเริ่มรู้สึกว่าการที่มีนนทวัชอยู่ใกล้ๆ มันทำให้ชีวิตของเขากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ความสดใส ร่าเริง ช่างพูดช่างคุย และการเอาอกเอาใจของนนทวัช ทำให้วีระรู้สึกประทับใจ และการหยอกล้อ หรือแกล้ง ‘อ่อย’ เขาในบางครั้ง มันก็ทำให้วีระรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นมากระทันหัน ใบหน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างประหลาด!
แต่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็แปรเปลี่ยนไปอย่างไม่ทันคาดคิด เมื่อเกิดเรื่องขึ้น คืนนั้นที่นนทวัชแกล้งยั่ววีระเหมือนอย่างเคย คำพูดโกหกของนนทวัชทำให้กุหลาบเข้าใจผิด แม้วีระจะไม่เคยคิดว่าสิ่งที่นนทวัชทำนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้กุหลาบตาย แต่เขาเองก็ไม่ชอบใจสิ่งที่นนทวัชทำนัก การกระทำแบบเด็กๆ ที่อยากเอาชนะของนนทวัชนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ซึ่งคงเป็นด้วยเหตุผลนี้เองที่ทำให้วีระพยายามตีตัวออกห่างจากนนทวัช แม้เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกกับกุหลาบในแบบนั้นแล้วก็ตาม แต่สถานะในตอนนั้นเขาก็ยังได้ชื่อว่าเป็นคนรักอยู่ พอเกิดเรื่องกับกุหลาบขึ้น ทำให้เขาเองรู้สึกผิดที่ทำหน้าที่ของคนรักไม่ดีพอ และการที่เริ่มมีใจให้นนทวัช ซึ่งมันเป็นเหมือนการนอกใจ ทำให้วีระคิดว่าควรจะยุติความสัมพันธ์ที่ไม่แน่นอนของเขากับนนทวัชเสีย
สุดท้ายสิ่งที่เป็นจุดแตกหักของวีระกับนนทวัชก็คงเป็นการที่นนทวัชยอมมีอะไรกับวีระ แม้วีระจะเมาแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดจากความยินยอมของคนทั้งคู่ แต่วีระเองที่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรกับผู้ชายด้วยกันได้ จึงทั้งรู้สึกสับสน หวาดกลัว และรู้สึกกังวลไปหมด สิ่งที่วีระทำจึงกลายเป็นไม่ยอมรับและพยายามหลีกหนีความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นชั่วข้ามคืน แต่ความพยายามที่จะตามตื้อและเอาอกเอาใจของนนทวัชก็เกือบจะได้ผล ทำให้วีระใจอ่อนและยอมเปิดใจยอมรับนนทวัชมากขึ้น ถ้าวีระไม่เห็นว่านนทวัชกำลังพยายามจะให้ท่าและยั่วยวนผู้ชายคนอื่นต่อหน้าต่อตาเขา วีระก็คงไม่รู้สึกโกรธจนหน้ามืดและพูดจาทำร้ายนนทวัชออกไป ด้วยความรู้สึกไม่มั่นใจในความรักของนนทวัช ความรู้สึกกลัวความรักแบบฉาบฉวยและไม่ซื่อสัตย์ต่อกันทำให้วีระเลือกที่จะเดินหนีความต้องการของตัวเอง...
ตอนที่วีระได้ยินนายดำพูดเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองกับกุหลาบนั้นไม่ได้ทำให้เขาแปลกใจเลย แต่ทำให้เขาโมโหปากพล่อยๆ ของมันมากกว่าที่พูดจาไม่ให้เกียรติผู้หญิง ถึงกุหลาบจะเป็นอย่างไรก็ตาม แต่ลูกผู้ชายก็ไม่ควรกินในที่ลับไขในที่แจ้ง วีระแปลกใจตัวเองมากกว่าที่ทั้งโกรธ ทั้งโมโหจนขาดสติเมื่อได้ยินมันพูดจาล่วงเกินนนทวัช และคงเป็นเหตุการณ์นี้เองที่ทำให้วีระรู้สึกว่าเขาคงลืมนนทวัชไม่ได้จริงๆ อย่างที่ตั้งใจไว้
วีระไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าความคิดถึงมันจะทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมาณขนาดนี้ เขามักจะคิดถึงรอยยิ้มและกิริยาช่างเอาอกเอาใจของนนทวัชอยู่เสมอ คิดถึงอ้อมกอดและเนื้อตัวขาวเนียน นุ่มนิ่ม คิดถึงรอยจูบที่ทั้งแผ่วเบาและร้อนแรง คิดถึงกลิ่นหอมประหลาดตามต้นคอและข้างแก้มของนนทวัชยามอยู่ชิดใกล้ แต่สิ่งที่ทำให้วีระรู้ผิดติดค้างในใจเรื่อยมาคือคำพูดรุนแรงทำร้ายจิตใจนนทวัชและรอยน้ำตาที่ทำให้เขาข่มตานอนไม่เคยหลับสนิทได้เลยในช่วงสองเดือนหลังจากที่นนทวัชหนีกลับกรุงเทพไป!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
หลังจากที่หายป่วยกายที่มีต้นเหตุจากอาการป่วยใจ และการได้ฟังคำพูดเตือนสติของภูธิป ทำให้วีระตัดสินใจเดินทางเข้ากรุงเทพ วีระมาดักรอนนทวัชที่คอนโดย่านใจกลางเมืองที่นนทวัชพักอยู่ตามที่อยู่ที่ภูธิปบอกเขา วีระรู้สึกว่าตัวเองตื่นเต้นมากอย่างผิดปกติ เวลาเกือบสองเดือนหลังจากที่เกิดเรื่องคราวก่อนเขาก็ไม่ได้พบและพูดคุยกับนนทวัชเลย ไม่รวมที่นนทวัชมาดูแลเขาเมื่อเดือนที่แล้ว ซึ่งเป็นการพบกันโดยที่เขาแทบจะไม่รู้สึกตัว รู้สึกเพียงสัมผัสอ่อนโยน อบอุ่น ที่วนเวียนอยู่รอบตัว
วีระรู้สึกว่าการรอคอยอยู่หน้าคอนโดของนนทวัชมันช่างเป็นการรอคอยที่ยาวนานเหลือเกิน แต่แล้วการรอคอยก็สิ้นสุดลง เมื่อเขาเห็นนนทวัชในชุดทำงานเรียบหรูเดินลงมาจากรถยุโรปคันใหญ่ ก่อนจะเดินอ้อมมาทางฝั่งคนขับที่ลดกระจกลงมาเผยให้เห็นชายชาวต่างชาติใบหน้าอวบอูม ยิ้มกว้างขณะเอื้อมมือออกมาจับมือนนทวัชนอกกระจกรถ ทั้งสองพูดคุยแล้วหัวเราะ ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่ชายชาวต่างชาติคนนั้นจะขับรถออกไป วีระที่ยืนมองภาพตรงหน้าอยู่ตลอดเวลารู้สึกเหมือนหัวใจมันหล่นวูบลงไปที่ปลายเท้า รู้สึกเหมือนสิ่งที่คิด สิ่งที่หวัง มันอาจจะไม่เป็นไปอย่างที่ตั้งใจไว้ !
__________________________________________________
ก่อนอื่นต้องขอโทษจริงๆ นะคะที่ไม่ได้มาต่อเมื่อวันจันทร์ตามที่บอกไว้ คนเขียนไม่ว่างจริงๆ :o12:
ต้องขออภัยด้วยนะคะ :m5:
ตอนนี้มีแต่ส่วนบรรยายความรู้สึกของนายวี จะเห็นใจนายวีกันบ้างไหมคะ :sad4:
:bye2: :t3:
-
นายวีจะเข้าใจคุณนนท์ผิดป่ะเนี่ย
-
ไม่เห็นใจ ชักช้าเอง สมน้ำหน้า :laugh:
นนท์ อย่าสนนะ ผู้ชายโลเล ตามไปก็เหนื่อย
เปลี่ยนพระเอกเหอะ :laugh:
อย่าถือสาคนอารมณ์ไม่ปกติเช่นผมในเวลานี้นะครับ
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ :pig4:
รอตอนต่อไปครับ :L2:
-
เข้าใจผิดแหงเลย เฮ้ออ
ความจริงนายวีรู้สึกดีๆกับคุณนนท์ตั้งนานแล้ว
แค่ซึนเท่านั้นเอง :beat: ทำคุณนนท์เสียใจ
-
:เฮ้อ: ไม่รู้สินะ... ตอนนี้ยังไม่สงสารนายวีอยู่ดีอ่ะ มันเป็นความรู้สึกเเย่ที่ยังตกค้างอยู่...
ตอนทำไม่คิดนี่นะ... ดีเเต่จะผลักไส ปากว่าไม่รัก ไม่เเคร์ เเต่มือนี่พยายามไขว่คว้าเค้าเข้ามาหา
แต่แล้วปากก็พาจน พูดในสิ่งที่เลวร้ายเป็นอย่าง เดียวสุภาพเงียบขรึมไปเลย ก็ดีเเต่พูดแบบนี้...
เป็นใคร ใครก็เจ็บก็ปวด จะโทษใครได้นอกจากตัวเอง... คิดว่าฝรั่งบนรถนั่นคงไม่ใช่เเฟนใหม่คุณนนท์หรอก
อาจเป็นลูกค้านัดทานข้าวกันเลยขับรถมาส่ง หรืออะไรทำนองนั้นที่เป็นเรื่องงานมากกว่า คิดว่าคุณนนท์คงยัง
เข็ดอยู่ คนเราอะไรจะเจ็บเท่ากับไปนอนรอให้คนเหยียบย่ำศักดิ์ศรี ยิ่งได้ชื่อว่าคนที่เรารัก ทำกันได้ขนาดนั้น... :m16:
-
^
^
^
ขออนุญาติเสียมารยาทมาเม้นอีกครั้งว่าผมคิดแบบรีนี้หล่ะ
แต่เรียบเรียงไม่ออก จิตใจไม่ปกติครับ :laugh:
-
นายวีอย่าเพิ่งคิดไปเองนะ
ฟังคุณนนท์ก่อน
-
นายวีกำลังเข้าใจผิดอีกแล้ว เราเชื่อว่าคุณนนท์ไม่ได้เป็นคนรักง่ายหน่ายเร็วขนาดนั้นนะ
-
:o12: :o12:
-
นายวีอย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่เห็นไปถามนนท์ก่อน
-
นนท์มากับใครกันนะนั่น แล้ววีจะเข้าใจผิดไหมนะเนี่ย
-
เราว่านายวีเข้าใตผิดแน่ๆเลยนั่นมันลูกค้าาาาาา
-
นนท์มาอธิบายเร็ววววว
-
เป็นตามนั้น ลางดราม่าแผ่วเบา 5555
-
ยังไงอีกล่ะเนี่ยฝรั่งคนนั้นคือใครล่ะ
-
ถามกันดีๆนะนายวี อย่าใช้กำลัง :m29:
-
นายวีๆๆอย่าพึ่งเข้าใจคุณนนท์ผิด อย่าพึ่งคิดไปเอง
-
หิวมาม่า เอาแบบอืดๆ เลยมีป่ะ :o9:
-
รอค่ะ
-
:call: :call: :call:
-
ตอนที่ 26 ขอโทษ
“นายวี!” นนทวัชเป็นที่ฝ่ายหันมาเห็นวีระและร้องทักขึ้นก่อนด้วยความตกใจและแปลกใจระคนกัน ไม่คิดว่าจะเจอวีระที่หน้าคอนโดของตัวเอง
“คุณนนท์” วีระเองก็เอ่ยทักนนทวัชด้วยความรู้สึกดีใจ ลืมเรื่องชายชาวต่างชาติคนนั้นไปเสีย เมื่อเห็นนนทวัชที่ปรับสีหน้าตกใจเมื่อครู่ และเป็นฝ่ายที่ยิ้มกว้างทักทายและรีบเดินเข้ามาหาเขาก่อน
“นายวีมาได้ยังไงกัน” นนทวัชเอ่ยถามก่อนจะเดินเข้ามาใกล้วีระ วีระดูดีขึ้นกว่าคราวที่เขาลงไปหาที่โรงพยาบาล แต่ใบหน้ายังดูอิดโรย ซูบผอม
“เอ่อ...คือผมผ่านมาเลยแวะมา...ขอบคุณคุณนนท์” วีระตอบตะกุกตะกัก รู้สึกประหม่าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
“ขอบคุณอะไรเหรอนายวี” นนทวัชเอ่ยถามอย่างแปลกใจ
“ก็ขอบคุณที่คุณนนท์มาช่วยดูแลผมตอนไม่สบาย” วีระเอ่ยจริงจังพร้อมกับสบตานนทวัชนิ่ง แต่ดวงตาคู่เดิมที่เคยมีแววสุกใสอยู่ตลอดเวลากลับรีบหลบตาอย่างรวดเร็ว
“ก็...ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง แล้วนายวีหายดีแล้วเหรอ แต่ดูผอมไปนะ” นนทวัชอดถามอย่างห่วงใยไม่ได้ ก่อนจะหันมามองจ้องหน้าวีระอย่างพินิจพิจารณาอีกครั้ง คนตรงหน้า...ที่ไม่ได้เจอกันเป็นเดือนแล้ว ยังคงดูเคร่งขรึมเหมือนเดิม ใบหน้าดูหมองคล้ำลงไปมากทีเดียว ที่วีระเดินทางมาถึงกรุงเทพนี่คงไม่ได้แค่ผ่านมาอย่างที่พูดหรอกนะ...แต่มาทำไมกัน นนทวัชเองก็ไม่อยากคาดเดา...ไม่อยากคาดหวัง...
“อืม ครับ คงเพิ่งหายไข้มั้งครับ ว่าแต่คุณนนท์จะไม่ชวนผมขึ้นไปเยี่ยมชมคอนโดคุณนนท์หน่อยเหรอครับ” วีระเอ่ยปากขึ้นก่อนอย่างตรงไปตรงมา จนนนทวัชเองถึงกับอึ้งไปด้วยความแปลกใจ
“ได้ซิ นายวีคงขับรถมาเหนื่อยๆ ซินะ งั้นขึ้นไปพักผ่อนดื่มน้ำดื่มท่าข้างบนก่อนดีกว่าครับ” นนทวัชรีบชวนวีระทันที พยายามซ่อนความรู้สึกตื่นเต้นที่อยู่ภายในใจไว้อย่างมิดชิด
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“นายวี อ่ะนี่ น้ำเย็นๆ ดื่มซะก่อน” นนทวัชวางแก้วน้ำเย็นจัดลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาที่วีระนั่งรออยู่ภายในห้องรับแขก
“ขอบคุณครับ” วีระเอ่ยก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นจิบแต่สายตายังคงจับจ้องที่ใบหน้าขาวใสของนนทวัช วีระถือโอกาสสำรวจภายในห้องชุดหรูหราของนนทวัช ภายในกว้างขวางมาก แบ่งซอยเป็นหลายห้อง ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ทันสมัยสีสันฉูดฉาด ก่อนจะมองเลยไปยังห้องด้านหลังที่ปิดประตูมิดชิด...คงจะเป็นห้องนอน
“คุณนนท์อยู่คนเดียวเหรอครับ” วีระเอ่ยถามเสียงเรียบขณะวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะกระจก
“อยู่คนเดียวซิ แล้วนายวีคิดว่าใครจะมาอยู่กับผมด้วยล่ะ” นนทวัชตอบเสียงแข็งขึ้นทันที เมื่อรู้สึกว่าวีระถามเหมือนจะจับผิดเขาอยู่...
“ก็แค่ถามดูเฉยๆ ครับ เห็นห้องกว้างขวางใหญ่โตอยู่กันได้หลายคน” วีระตอบใบหน้านิ่งเฉย
“เปล่า อยู่คนเดียว แต่ก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าอยากจะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนสักคน แต่ยังหาไม่ได้” นนทวัชพูดประชดประชัน นึกโมโหวีระอยู่ไม่น้อย ถ้าคิดจะมาหาเพื่อถามแค่นี้อย่ามาดีกว่า
“เหรอครับ นึกว่าคุณนนท์หาได้แล้วซะอีก” วีระถามเสียงราบเรียบจนแทบจะไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา
“นายวี! พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงกัน” นนทวัชอารมณ์พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที นี่มันอะไรกัน มาพูดจายียวนกวนประสาทกันทำไม...มันน่าโมโหนัก
“คุณนนท์จะโมโหทำไมกันครับ ผมก็แค่สงสัยว่าอย่างคุณนนท์น่ะเหรอที่จะหาคนมาอยู่เป็นเพื่อนยังไม่ได้ ก็ฝรั่งคนที่มาส่งนั่นไงครับ เห็นจับมือจับไม้ ร่ำลากันอยู่ตั้งนาน หรือว่าไม่ใช่” วีระยังคงพูดจายียวนกวนอารมณ์นนทวัชต่ออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้าที่หน้าแดงจัดด้วยความโกรธ
“แล้วนายวีคิดว่าใช่หรือไม่ใช่ล่ะ บางทีผมก็อยากได้คำแนะนำจากนายวีอยู่เหมือนกันนะครับว่าฝรั่งที่นายวีเห็นเป็นยังไงบ้าง ทั้งหล่อ ทั้งรวย เอาใจก็เก่ง แถมยังเก่ง...เรื่องอย่างว่าอีกด้วย นายวีคิดว่าแค่นี้พอรึยังล่ะ ช่วยผมคิดหน่อยซิครับ” นนทวัชพยายามข่มความโกรธของตัวเองและเปลี่ยนทีท่าของตัวเองซะใหม่...พูดยั่วยวนและเดินยิ้มแย้มเข้าหาวีระที่ลุกขึ้นยืนพรวดด้วยความหงุดหงิดที่ได้ยินคำตอบของนนทวัช
“เอ๊ะ ผมชักสงสัยแล้วนะว่านายวีมาหาผมถึงที่นี่ทำไม คงไม่ได้แค่ผ่านมาเฉยๆ อย่างที่พูดล่ะมั้งครับ หรือว่า...จะติดใจผมซะแล้ว” นนทวัชส่งสายตายั่วยวนและยิ้มกว้างให้วีระที่ยืนนิ่งมองเฉย
“ว่าไงล่ะ นายวี ทำไมไม่ตอบล่ะครับ หรือว่าอาย ไม่ต้องอายหรอกน่าเรื่องแบบนี้บอกกันดีๆ ก็ได้ ถ้านายวีติดใจผมเข้าจริงๆ คืนนี้จะค้างที่นี่ก็ได้นะ...” นนทวัชถามยิ้มๆ พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นลูบไล้หน้าอกวีระผ่านเสื้อเชิ้ตสีเข้มเบาๆ ฮึ...นายวีดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ นนทวัชรู้ดีว่าวีระไม่ชอบใจที่เขาทำตัวง่ายกับคนอื่น...ก็เลยอยากจะแกล้งให้ถึงที่สุด อยากจะรู้นักว่าถ้าพูดยั่วโมโหสุดๆ ไปเลย คนอย่างนายวีจะทำยังไง...ต่อให้ด่าว่าเขาเหมือนวันนั้นอีก...ก็อย่าหวังว่าคนอย่างนนทวัชจะยอมแสดงความอ่อนแอออกมา ถ้าไม่รัก...ไม่เห็นค่าก็อย่าหวังเลยว่าคนอย่างนนทวัชจะยอมร้องไห้ฟูมฟาย เสียน้ำตาให้เห็นอีก...
“ก็ดีเหมือนกันครับ ค้างที่นี่ก็ดี ผมเองก็อยากจะมาหาความสุขอยู่พอดี” วีระพูดตอบเสียงเรียบแต่กลับยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะดึงมือนนทวัชที่วางอยู่บนอกเสื้อของเขาเข้าหาตัว และก้มหน้าลงใกล้ข้างแก้มนนทวัช
“นะ...นายวี จะทำอะไรน่ะ ปะ...ปล่อยนะ” นนทวัชที่ไม่ทันตั้งตัว ไม่คิดว่าวีระจะมีปฏิกิริยาตอบกลับแบบนี้ถึงกับตกใจ พยายามผลักหน้าอกวีระออก แต่วีระไม่ยอมปล่อยกลับดึงมือนนทวัชไว้แน่น นนทวัชดิ้นขลุกขลักขืนตัวอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็สู้แรงวีระไม่ได้ จนในที่สุดวีระก็รวบตัวนนทวัชจากด้านหลังและกอดไว้แน่น
“เป็นอะไรไปครับ นิ่งทำไมครับ เมื่อกี๊ยังเห็นปากเก่ง พูดจายั่วยวนผมอยู่เลย” วีระถามนนทวัชพร้อมกับกลั้นยิ้มเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดยืนนิ่งให้ตัวเองกอด หน้าบึ้ง ไม่ยอมพูดยอมจา
“ไหนบอกจะให้ผมค้างที่นี่ไงครับ ช่วยพาไปหน่อยซิครับว่าจะให้ผมนอนห้องไหนดี แต่ความจริงผมว่าห้องนั้นน่าจะเป็นห้องนอนนะ งั้นเราเข้าไปกันดีกว่า ขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัวซะหน่อย แล้วเรา...ค่อยมาหาความสุขกันนะครับ” วีระพูดประโยคท้ายกระซิบข้างหูนนทวัช
“ออกไปนะ!” นนทวัชกัดฟันพูดอย่างข่มอารมณ์เต็มที่
“คุณนนท์พูดอะไรนะครับ ผมไม่ได้ยิน” วีระที่ได้ยินชัดทุกถ้อยคำยังคงแกล้งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
“ผมบอกให้ออกไป ถ้าคิดจะมาเพื่อพูดจาดูถูกกันล่ะก็” นนทวัชหันหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับวีระด้วยความโกรธจัด ใบหน้าบึ้งตึ้ง
“คุณนนท์” วีระเริ่มเสียงอ่อยลงเมื่อคิดได้ว่าเขาคงเล่นแรงไปหน่อย
“สิ่งที่นายวีพูดผมไม่ตลกด้วยนะ ออกไปจากห้องผมเดี่ยวนี้นะ ไม่งั้นผมจะเรียกตำรวจ” นนทวัชถึงกับกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่ นายวีทำเกินไปแล้วนะ ทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ ดูถูกันมากเกินไปแล้ว ถ้าจะมาแก้แค้นกันด้วยวิธีนี้ล่ะก็...มันมากเกินไปจริงๆ
“คุณนนท์ ผมขอโทษ” วีระเอ่ยเสียงจริงจังก่อนจะมองนนทวัชด้วยแววตาสำนึกผิดอย่างจริงใจ
นนทวัชเองก็สบตาวีระนิ่งอย่างตาต่อตาฟันต่อฟัน ความน้อยเนื้อต่ำใจแล่นเข้ามาจู่โจมหัวใจของเขาทันที วีระต้องการอะไรจากเขากันแน่ จะโกรธ จะเคืองแค้นอะไรเขานักหนา ที่ผ่านมายังทำให้เจ็บช้ำไม่พออีกหรือไง ถึงได้มาทำเหมือนเขาเป็นของเล่นราคาถูกๆ ทั้งคำพูดทั้งการกระทำเหมือนเห็นเขาไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก มาทำแบบนี้ทำไมกัน!
______________________________________________
มาแล้วจ้า หายไปนาน ต้องขออภัยจริงๆ
ใกล้แล้ว.....ใกล้แล้ว :z1:
-
พอกันทั้งคู่อ่ะ ปากเก่ง พอดอาจริงก็มาน้อยใจ บร้าาาาา!!!!! วีก็ให้จบๆไป สารภาพความในใจและเคลียร์กันสักที ถ้านนท์ดีดดิ้นก็ปล้ำเล้ย อิอิ ><|
-
อ๊ากกกก สงสารคุณนนท์ นายวีบ้า
-
สั้นมากกกกก ขออีกๆ หายไปนานเลยยยยยยนะคนเขียน! :sad4:
-
ขอบคุณค่า รอตอนต่อไปน้า ^_____________________^
-
คุณนนท์คงหวังอยู่แหละ เพราะเห็นนายวีมาหาขนาดนี้
พอเจอหน้ากัน ยังดีไม่ถึง10นาทีเลย ประชดใส่กันซะงั้น
:เฮ้อ: รอจ้าาา
-
นี่นายวียังเป็นพระเอกอยู่หรือ?
ทั้งความคิด การกระทำ คำพูดคำจาไม่น่าฟังน่าดูซะเลย :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 27 เริ่มต้นใหม่ (ตอนจบ)
“คุณนนท์ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ” วีระพูดย้ำจริงจังอีกครั้งก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น โดยไม่สนใจร่างข้างใต้ที่พยายามดิ้นขลุกขลักให้หลุดจากอ้อมกอดของตัวเอง
“ปล่อยนะ” นนทวัชพูดเสียงเบาลงแต่ยังคงมีท่าทีแข็งขืนอยู่
“คุณนนท์ผมแค่แกล้งถามลองใจคุณเล่น อยากรู้ว่าคุณคิดยังไงกับฝรั่งคนนั้นก็แค่นั้นเอง ไม่ได้คิดจะดูถูกอะไรคุณนนท์เลยนะครับ” วีระสารภาพออกมาในที่สุด
“นายวีมีสิทธิ์อะไรมาแกล้งถามเล่น ถ้าไม่เชื่อใจกันก็ไปให้ไกลๆ เลยดีกว่า อย่ามาหาเรื่องกันแบบนี้ ความจริงนายวีเองก็ไม่เคยมองผมในแง่ดีอยู่แล้วนี่” นนทวัชพูดด้วยความน้อยใจ เสียงเริ่มสั่น
“เชื่อใจซิครับ ทำไมจะไม่เชื่อใจ ถ้าไม่เชื่อใจจะกลับมาหาคุณนนท์เหรอครับ อย่าโกรธผมเลยนะครับ” วีระพยายามจับไหล่นนทวัชให้หันหน้ามาคุยกันดีๆ
“แล้วนายวีรู้เหรอว่าผมกับฝรั่งคนนั้นเป็นอะไรกัน แน่ใจเหรอว่าผมคิดอะไรกับเค้าหรือไม่คิด” นนทวัชยังคงถามด้วยความน้อยใจ
“ผมคิดว่าผมแน่ใจว่าคุณนนท์ไม่ได้คิดอะไรกับไอ้หมอนั่น ไม่งั้นคุณนนท์คงไม่พูดจายั่วโมโหผมหรอก จริงไหมครับ” วีระพูดด้วยความมั่นใจ ถ้านนทวัชมีคนอื่นแล้วจริงๆ คงไม่พูดจายั่วให้เขาโกรธหรอก แต่ที่ทำคงเพราะยังน้อยใจเขาอยู่มากกว่า
“มั่นใจเกินไปแล้วมั้ง” นนทวัชพูดอย่างเคืองๆ
“คุณนนท์ครับเลิกประชดประชันผมนะครับ แล้วเรามาพูดกันดีๆ ดีกว่านะ” วีระพูดจริงจัง
“ผมไม่มีอะไรจะพูดกับนายวี” นนทวัชพูดเบาๆ
“แต่ผมมี...ผมคิดถึงคุณนนท์นะครับ” วีระพูดออกมาในที่สุด หลังจากที่ต้องทนทุกข์กับความรู้สึกนี้มาแรมเดือน
“นายวี” นนทวัชรู้สึกใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ‘คิดถึง’ งั้นเหรอ ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำๆ นี้ออกมาจากปากนายวี...คนที่เคยพยายามผลักไสไล่ส่งนนทวัชให้ไปให้พ้นๆ อยู่ตลอดเวลา
“คุณนนท์จะให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหมครับ” วีระพูดจริงจังพร้อมกับจ้องหน้านนทวัชนิ่ง...รอคำตอบ
“โอกาสอะไร” นนทวัชแกล้งทำเป็นเฉไฉถาม
“ก็โอกาสให้ผมได้ดูแลคุณ ปกป้องคุณ” วีระตอบอย่างหนักแน่น
“นายวีแน่ใจเหรอว่าต้องการคนอย่างผมจริงๆ คนที่ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง เคยทำแต่เรื่องไม่ดี คนที่นายวีคิดว่าไว้ใจไม่ได้ ชอบให้ท่าคนอื่น ใจง่าย แล้วก็...” นนทวัชพูดเสียงสั่นเครือ รู้สึกเหมือนน้ำตามันจะไหลออกมา
“พอเถอะครับ...จุ๊บ” วีระรีบจูบเบาๆ ลงบนฝีปากของนนทวัชทันทีก่อนที่เจ้าตัวจะพูดจบ
“นะ...นายวี” นนทวัชตกใจกับจูบของวีระที่มาอย่างไม่ทันตั้งตัว จูบแผ่วเบาที่ทำให้นนทวัชถึงกับหน้าแดงซ่านและรีบก้มหน้างุด
“คุณนนท์ครับ ผมจะไม่ขอแก้ตัวอะไรทั้งนั้นกับเรื่องที่ผ่านมา ผมขอยอมรับผิดทั้งหมด ผมไม่ดีเองที่ทำให้คุณนนท์เสียใจ ผมขอโทษที่เคยมองข้ามความหวังดีของคุณนนท์ คุณนนท์จะยกโทษให้ผมแล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหมครับ” วีระเอ่ยถ้อยคำทุกอย่างออกมาจากใจ ถ้อยคำที่เกิดจากการคิดและทบทวนมาแล้วเป็นอย่างดี
“ผมสัญญาว่าผมจะดูแลคุณนนท์ให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ ยกโทษให้ผมนะครับ” วีระถามย้ำเมื่อเห็นว่านนทวัชยังคงยืนนิ่งอยู่
“ผมไม่เคยโกรธนายวี” นนทวัชพูดออกมาจากใจ ที่ผ่านมาเขาอาจจะเสียใจ น้อยใจ แต่ก็ไม่เคยโกรธวีระ...คนที่เขาคิดว่าจะเป็นรักแท้...รักสุดท้ายที่จะฝากชีวิตไว้ได้
“ถ้างั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ” วีระมองหน้านนทวัชที่เริ่มขึ้นสีเรื่อจัดด้วยความเอ็นดู...นนทวัชน่ารักไม่น้อยเวลาเขินอาย
“อืม...” เพียงแค่นนทวัชพยักหน้าตอบรับ เขาก็ไม่มีโอกาสได้พูดอะไรอีกเมื่อวีระรีบประกบปากจูบเขาอย่างดูดดื่มทันที
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“นายวี...อ่าห์...อาร์....อ๊ะ...อาร์....” นนทวัชถึงกับคร่างเสียงกระเส่าเมื่อวีระเริ่มขยับท่อนลำที่สอดใส่อยู่ภายในตัวอย่างเร็วและถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ
“อืม...คุณนนท์...” วีระลูบไล้ไปตามหน้าท้องขาวแบนราบของนนทวัชก่อนจะก้มลงจูบเบาๆ แล้วค่อยๆ เลื่อนขึ้นมาด้านบนสูงขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่หน้าอก ซอกคอ จนมาหยุดที่ริมฝีปากอมชมพู นนทวัชคล้องแขนเข้ากับคอของวีระพร้อมกับดึงให้โน้มตัวลงมาใกล้ ก่อนที่ทั้งสองจะบดจูบแลกลิ้นกันอย่างร้อนแรง
“คุณนนท์ไปอยู่กับผมนะครับ...ที่บ้านพักของผมที่รีสอร์ตนาย ได้ไหมครับ” วีระกระซิบถามข้างหูนนทวัชเบาๆ ขณะที่กอดร่างเปลือยของนนทวัชอยู่ใต้ผ้าห่มไว้จากด้านหลัง ก่อนจะจูบย้ำลงบนแผ่นหลังเปลือยนั่นอย่างทะนุถนอม
“อืม...แต่ผม...ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเลยนะ” นนทวัชพยักหน้าตอบและเอ่ยถามขึ้น
“ทำไม่เป็นก็ไม่ต้องทำซิครับ ผมไม่ได้จะให้คุณนนท์ทำอะไรสักหน่อย” วีระตอบอย่างเอาใจ
“จริงเหรอ แล้วนายวีคิดว่าจะเลี้ยงผมไหวรึเปล่า” นนทวัชพลิกตัวหันมาเผชิญหน้ากับวีระ ก่อนจะแกล้งถามยิ้มๆ
“คุณคงกินไม่เยอะหรอกมั้งครับ ตัวแค่นี้” วีระลูบแขนนนทวัชเบาๆ อย่างรักใคร่
“กินไม่เยอะหรอก แค่กินนายวีก็คงอิ่มแล้ว” นนทวัชตอบพร้อมกับยิ้มยั่วยวน ก่อนจะจับมือวีระที่อยู่ใต้ผ้าห่มมาแตะสะโพกของตัวเองและจับให้ลูบขึ้นลงไปตามเนินเนื้อด้านหลัง
“ทะลึ่งนักนะคุณนนท์ ยั่วผมดีนัก คืนนี้ก็ไม่ต้องนอนแล้วกัน” วีระทำเป็นพูดเสียงเข้มก่อนจะดันตัวนนทวัชให้แนบลงกับเตียงและก้มลงไซร้ซอกคอนนทวัชอย่างรุนแรง
“ฮิฮิ ไม่กลัวหรอก” นนทวัชหัวเราะชอบใจก่อนจะกอดเอววีระไว้แน่น เตรียมพร้อมรับศึกหนักที่น่าจะยาวนานตลอดทั้งคืนอย่างไม่หวั่นเกรงเลยแม้แต่น้อย!
(จบแล้วจ้า!!!)
_____________________________________________
จบแล้ว :mc4: ต้องรีบตัดจบเพราะ rating ไม่ค่อยดิ ฮิฮิ :z3:
ล้อเล่นค่ะ ก็เป็นไปตามที่วางไว้แหละค่ะ o13
ขอบคุณทุก comment จริงๆ นะคะ อย่าที่เคยบอกไว้ว่าถ้าไม่มีพวกคุณ
คนเขียนก็คงขาดกำลังใจที่จะเขียนแต่ละตอนออกมาได้จบจบ (อย่างรวดเร็ว???)
ขอบคุณค่ะ :bye2:
ป.ล. ต้องมีคนบ่นแน่ๆ เลยว่าทำไมคุณนนท์ถึงให้อภัยง่ายจัง คุณนนท์เค้าก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ เล่นตัวไม่เป็นหรอก มีแต่จะรีบรุกเข้าใส่ :laugh:
-
ห๊ะ! จบแล้วเหรอ??? ฮือออออออออออ
-
จบเเล้วเหรอค่ะนี้ !!!!!!!!!ยังน้อยยังดีที่เเฮป์ปี้ จนได้ ตบนายวีซักทีสองที
นนท์เหมือนเด็กขาดความรักเมื่อเราอยากได้เมื่อได้มาก็ตอบรับทันที อิอิ :กอด1:
-
นนท์ก็ไปพูดประชดวีระทำไมกันนะนั่น วีระก็รู้ว่านนท์รู้สึกยังไงกับตัวเองยังพูดแบบนั้นอีก นนท์เสียใจรู้ไหมนั่น
-
จบซะล่ะ
กำลังสนุกเลย
บ่าววีสมหวังซะที
ชอบเล่นจ้ำจี้กะนนท์ เนอะ
:m25:
ขอบคุณครับ
-
อ้ากกกกกจบแล้วหรอ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่า
-
เค้ารักกันแล้ว :m4:
ถึงแม้ว่าผมจะหมันใส้พระเอกมาก แต่เค้ารักกันดีผมก็ดีใจนะ
จบเร็วไม่เป็นไร ขอตอนพิเศษอีก 8 ตอนสิครับคุณคนเขียนที่น่ารัก :จุ๊บๆ:
.....
เค้ากด +1 ติดสินบนแล้วนะเอ้อ :m26:
-
บทจะง่ายก็ง่าย ... แหมะ อดเห็นนวีปล้ำนนท์เลย เอ๊ะ!!! 555555 ขอบคุณวำหรับนิยายที่แฝงไปด้วยข้อคิดดีๆ น่ารักๆแบบนี้นะคะ ถ้ามีภาคสามก็จะติดตามต่อจ้า หรือถ้ามีเรื่องใหม่ก็มาประกาศด้วยนะจ้า จะได้ติดตามจ้า ^^
เสียดายที่มันสั้น แต่ดีใจที่จบแฮปปี้เอนดิ้ง ^^
-
เราไม่ว่าคุณนนท์หรอก เราชอบ555 หานายเอกอย่างคุณอย่าง ที่ไม่หยิ่งเวลาโดนง้อ ไม่รู้จะงอลนานไปทำไม เพราะไงนายเอกก็รักพระเอกอยู่ดี และคงหนีไปไหนไม่ได้ ขอบคุณนะคะ เรารอตอนพิเศษน๊าและเรื่องใหม่ด้วย
-
คุณนนท์หื่นนนนน :haun4: :haun4:
-
จบแล้วจริงอ่าาาาาาาาาา
มีตอนพิเศษไหมเนี่ย อยากอ่านมากเลยอ่ะ
-
เย่ๆดีกันแล้วๆ
จะมีตอนพิเศษไหมคะเนี่ยอยากอ่านต่ออะ
-
ในที่สุดก็แฮปปี้เอ็นดิ้ง
คุณนนท์นี่ให้อภัยง่ายเพราะรักป้ะคะ
ถ้าไม่รักมากคงไม่ใจอ่อนหรอกเนอะ
-
จบแล้วหรอเนี่ย
อยากอ่านอีกอ่ะ เอาตอนพิเศษก็ได้
-
ตอนพิเศษ มารยา 1
“น้องชิดนี่ขยันขันแข็งจังเลยนะ สมแล้วที่เป็นลูกน้องนายวีกับพี่ใหญ่ เอาการเอางานแบบนี้น่าสนับสนุนนะ” นนทวัชพูดยิ้มๆ แล้วเอื้อมมือมาแตะที่แขนชิดเบาๆ อย่างนึกเอ็นดู
“ขอบคุณครับ คุณนนท์เองก็ใจดีจังครับ” ชิดหันมายิ้มให้นนทวัชอย่างเป็นมิตร
“แหม พูดชมกันเกินไป นี่ถ้าว่างๆ ก็ไปกินข้าวเย็นที่บ้านพี่บ้างก็ได้นะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณหรอก ดูห่างเหินกันยังไงก็ไม่รู้ เรียกพี่นนท์ดีกว่านะ” นนทวัชเกาะแขนชิดเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้จนตัวแทบจะเบียดกัน
“คุณนนท์ทำอะไรอยู่ครับ” เสียงดุดันแข็งกร้าวดังขึ้นที่หน้าห้องทำให้ชิดถึงกับสะดุ้งรีบผละออกจากนนทวัชทันที
“พี่วี เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะครับ” ชิดรีบเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว นึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นสายตาของวีระที่มองมาตาเขม็ง
“มาตั้งนานแล้วทำไมไม่ไปรอผมข้างนอกครับ” วีระเอ่ยถามนนทวัชเสียงเรียบแต่แววตาที่มองมาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ก็มารอนายวีอยู่ที่ห้องนี้ไงครับ ไม่รู้ว่านายวีอยู่ข้างนอกนี่นา” นนทวัชทำใจดีสู้เสือแล้วรีบเดินเข้ามาประจบวีระที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ทันที
“แล้วมายืนแอบทำอะไรกับไอ้ชิดมัน” วีระถามเสียงแข็ง
“เปล่าซะหน่อย แค่คุยกันเฉยๆ” นนทวัชยิ้มหวานตอบอย่างใจเย็น
“อย่าให้ผมรู้แล้วกันนะครับว่าคุณคิดจะทำอะไร” วีระพูดพร้อมกับทำตาดุใส่นนทวัชที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ไม่ได้คิดจะทำอะไรซะหน่อย นายวีน่ะ คิดอะไรอยู่” นนทวัชเอามือลูบแก้มวีระอย่างยั่วยวน แต่วีระไม่สนุกด้วย ดึงมือนนทวัชออกเบาๆ ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากสำนักงานไปยังรถที่จอดไว้ด้านหน้า ทิ้งให้นนทวัชแอบอมยิ้มอย่างพอใจอยู่เบื้องหลัง
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“คุณนนท์ คุณทำบ้าอะไรลงไปหะ” วีระที่เดินหน้าบึ้งตึงเข้ามากระชากแขนนนทวัชที่กำลังจัดเตรียมอาหารเย็นอยู่ที่โต๊ะอาหารในห้องครัว จนนนทวัชเซถลาเข้าหาวีระอย่างแรง
“นายวีเป็นอะไรไปเนี่ย โมโหอะไรมา” นนทวัชทำหน้างงเมื่อเห็นวีระโมโหจัด
“ผมต้องถามคุณนนท์มากว่าว่าคิดทำอะไรบ้าๆ สนุกมากรึไงครับ” วีระถามเสียงดัง
“นายวีพูดเรื่องอะไร ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ นะ” นนทวัชเข้าเกาะแขนวีระ พยายามยืนมือจับใบหน้าวีระ แต่วีระเบือนหน้าหนี
“ยังจะมาตีหน้าซื่ออีก ไอ้ชิดมันสารภาพหมดแล้วเรื่องเมื่อวาน มันบอกว่าเป็นความคิดของคุณที่ให้มันแกล้งเล่นละครหลอกผม มันน่าโมโหนักนะ” วีระจับแขนนนทวัชบีบแรงๆ อย่างโกรธเคืองก่อนจะผลักตัวนนทวัชออก
“อ๋อ นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องนี้เองเหรอที่ทำให้นายวีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ก็แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง อย่าโกรธเลยนะครับ” นนทวัชยิ้มหวานพร้อมกับเดินเข้ามากอดวีระก่อนจะซบหน้าลงบนอกวีระอย่างรักใคร่
“ล้อเล่นอะไรบ้าๆ สนุกมากเหรอครับถึงชอบปั่นหัวผมเล่นนัก” วีระยิ่งโมโหหนักขึ้นไปอีกเมื่อเห็นว่านนทวัชไม่ได้มีทีท่าสำนึกผิดเลย แต่กลับยิ่งเหมือนชอบใจที่ยั่วให้เขาโมโหได้
“แหม ก็เวลานายวีหึงนี่มันน่ารักจริงๆ นี่น่า ก็พักนี้นายวีน่ะเอาแต่ทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาให้ผมเลยนะ ก็เลยแค่อยากรู้ว่านายวียังสนใจผมอยู่รึเปล่า แต่พอรู้ว่านายวีหึงผมแบบนี้มันก็ดีใจจริงๆ เลยน้า นายวีอ่ะ อย่าโกรธเลยนะครับ คนดี” นนทวัชพูดพร้อมกับทำท่าเขินอายเล็กน้อยแล้วกอดเอววีระไว้แน่น
“คุณนนท์ปล่อยครับ” วีระพูดเสียงเรียบ ท่าทางมึนตึง ไม่ตอบอะไรแต่ดึงตัวนนทวัชที่กอดเขาไว้แน่นออก ก่อนจะคว้ากุญแจรถที่วางอยู่หน้าทีวีแล้วรีบเดินเปิดประตูบ้านออกไปทันที
“นายวี! นายวี! จะไปไหนน่ะ ไม่กินข้าวเย็นด้วยกันเหรอ นายวีอ่ะ โกรธเหรอ” นนทวัชวิ่งตามวีระที่กำลังไขกุญแจรถที่จอดอยู่หน้าบ้านและตะโกนเรียกเรียกเสียงดัง แต่วีระทำเป็นไม่สนใจ
นนทวัชจึงทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ นายวีนะนายวี ล้อเล่นหน่อยเดียวก็ทำเป็นโกรธไปได้ ก็แค่อยากให้นายวีแสดงอาการหึงนิดๆ หน่อยๆ เอง ก็เวลานายวีแสดงอาการหึงหวงออกมานี่มันน่ารักจะตาย ชิดก็อีกคนไว้ใจอะไรไม่ได้เลย แต่สงสัยจะโดนเค้นคอหนักถึงได้สารภาพเรื่องเมื่อวานไป ก็นายวีน่ะเวลาโกรธน่ากลัวใช่ย่อยซะที่ไหน แล้วนี่จะทำยังไงดีล่ะ นายวีโกรธจนหนีออกจากบ้านไปซะแล้ว! นนทวัชรู้สึกกลุ้มใจเล็กๆ ขึ้นมาทันที!
_______________________________________________
-
สม เล่นอะไรไม่ดูเลยยยย :beat:
-
คุณนนท์อยู่ดีไม่ชอบนะเนี่ย
ไปแหย่นายวีเล่นเฉยเลย
ไปตามง้อกันต่อเลยนะ 5555
-
จริงใช่มั๊ย? ข่าวลือที่ว่าคนเขียนเรื่องนี้จะต่อตอนพิเศษ 10 ตอน o7
รอตอนพิเศษตอนต่อไปครับ :L2:
-
นั่น ... 5555 อยู่ดีไม่ว่าดีน้านนท์ เดี๋ยววีเอาคืนแน่เลย
-
ฮ่าาา คุณนนท์จอมแสบบบบ >.<
-
ตอนพิเศษ มารยา 2 (จบบริบูรณ์)
“ใหญ่ หงุดหงิดอะไรมาล่ะเนี่ย แล้วทำไมกลับมาไวจัง” ปุณณวิชเอ่ยถามภูธิปที่เดินหน้าบึ้งเข้ามาในบ้าน รู้สึกแปลกใจที่เจ้าตัวกลับมาไวผิดปกติ เพราะบอกว่าจะไปกินเหล้าที่เรือนไม้นี่น่า
“ก็ไอ้เหี้ยนนท์น่ะซิ มันโทรมาตามไอ้วีให้กลับบ้าน บอกว่าไม่สบาย แต่กูไม่เชื่อหรอก แม่งมันคงมารยาอ้อนผัวอีกตามเคย” ภูธิปหันมาฟ้องปุณณวิชอย่างจริงจัง จนคนฟังอดนึกขำไม่ได้ ก็ท่าทางคนฟ้องนี่ซิเหมือนเด็กถูกแย่งของยังไงยังงั้นแหละ
“มึงขำอะไรวะ” ภูธิปถามเมื่อเห็นว่าปุณณวิชแอบยิ้มขำ
“ก็ขำใหญ่นั่นแหละ ทำอย่างกับเด็กถูกแย่งของ แล้วไปว่าคุณนนท์เค้าทำไม เค้าอาจจะไม่สบายจริงๆ ก็ได้” ปุณณวิชตอบขำๆ รู้ดีว่าวีระเป็นลูกน้องคนสนิท อยู่ใกล้ชิดกันมานาน จึงไม่แปลกที่ภูธิปจะรู้สึกหงุดหงิดที่เหมือนถูกแย่งเวลาของคนรู้ใจไป
“กูไม่เชื่อหรอก มันชอบมารยา กูรู้ดี ไอ้วีก็อีกคนชอบตามใจมัน ไม่ได้ทันเล่ห์เหลี่ยมมันหรอก” ภูธิปเอ่ยปากด่าว่าน้องนอกไส้อย่างไม่จริงจังนัก ออกแนวหมั่นไส้มากกว่า
“ฮ่ะฮ่ะ ที่พูดนี่แค่หวงลูกน้องใช่มะ ไม่ได้คิดอย่างอื่นแน่นะ” ปุณณวิชแกล้งแซว
“มึงก็พูดอะไรบ้าๆ เดี๋ยวฟ้าผ่าตายห่า กูหมั่นไส้ไอ้นนท์มันเว้ย ที่ได้ผัวดีๆ อย่างไอ้วี ความจริงกูไม่น่าสนับสนุนให้มันได้กันเลย มันเลยมาแย่งลูกน้องกูไปเลย ฮึ” ภูธิปที่หายหงุดหงิดแล้วนั่งลงบนโซฟากลางห้องแล้วไขว่ห้างกระดิกเท้าอย่างสบายอารมณ์
“เรื่องอะไรไปหมั่นไส้คนเค้ารักกัน นายวีอยู่ใกล้ชิดคุณนนท์น่ะดีแล้ว คุณนนท์ยิ่งขี้เหงาอยู่ด้วย” ปุณณวิชเข้าข้างนนทวัชเต็มที่เพราะรู้ดีว่านนทวัชทำไปทุกอย่างก็เพราะรักและอยากอยู่ใกล้ชิดวีระ
“เออๆ มึงก็ชอบเข้าข้างมันตลอดแหละ” ภูธิปทำเสียงเง้างอด จนปุณณวิชถึงกับส่ายหัวกับอาการแบบเด็กๆ ของภูธิป จึงเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาข้างๆ ภูธิปอย่างเอาใจ
“แต่มีเรื่องน่ากังวลอยู่เรื่อง” ปุณณวิชเอ่ยขึ้นเมื่อนึกถึงปัญหาที่อาจจะตามมาในภายภาคหน้า
“เรื่องอะไรวะ” ภูธิปถามด้วยความสงสัย
“ก็ถ้าคุณพ่อคุณแม่คุณนนท์รู้เรื่องเข้า...” ปุณณวิชเอ่ยทิ้งค้างไว้อย่างหนักใจ
“เออ พ่อน่ะไม่เท่าไหร่หรอก น่าจะรับได้ แต่ถ้าคุณหญิงแม่ไอ้นนท์รู้เข้านี่ซิ คงกรี๊ดบ้านแตก เค้ายิ่งไม่ค่อยชอบไอ้วีอยู่ด้วย แต่ยังไงกูก็ไม่ยอมให้ใครมาพรากพวกมันแยกจากกันง่ายๆ หรอก ไอ้วีเองก็คงไม่ยอมเหมือนกัน ความจริงแล้วไอ้วีมันก็ไม่ใช่คนกระจอกงอกง่อยอะไรนักหรอกนะ มันก็เรียนจบมหา’ลัย ดีๆ เพียงแต่มันเชื่อพ่อ มันเลยมาทำงานกับกูอยู่ที่นี่ ไม่งั้นมันก็คงก้าวหน้ามีอนาคตไกลในสังคมเมืองไปแล้ว มันก็เหมือนกูแหละ ไม่ชอบชีวิตวุ่นวายก็เลยอยากอยู่ที่นี่มากกว่า แล้วมันเองก็มีหุ้นในรีสอร์ตนี้พอมากสมควรเลยนะ พ่อมันเก็บหอมรอมริบทิ้งไว้ให้ตั้งแต่ตอนทำรีสอร์ตใหม่ๆ นานๆ เข้ามันก็งอกเงยไปไม่รู้ตัว เพียงแต่มันเองชอบทำตัวติดดิน อยู่บ้านหลังเล็กๆ ซอมซ่อ แต่คิดแล้วก็สมน้ำหน้าไอ้นนท์มัน มันคงไม่รู้หรอกว่าผัวมันน่ะรวย ผ้าขี้ริ้วห่อทอง ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ” ภูธิปเอ่ยชื่นชมลูกน้องคนสนิทที่รักเหมือนเป็นน้องชาย ก่อนจะหัวเราะชอบใจเมื่อคิดว่านนทวัชเองก็เหมือนถูกดัดนิสัยจากที่เคยอยู่กินสบาย มีแต่คนดูแลรับใช้ ต้องมาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก
“ฮึ เรื่องอะไรไปสมน้ำหน้าคุณนนท์เค้า เพราะรักนายวีหรอกนะ คุณนนท์เค้าถึงยอมมาอยู่ นี่ก็แสดงว่าเค้าไม่สนใจเรื่องเงินทองอะไรซักหน่อย ใหญ่นี่น่าตีนัก” ปุณณวิชแกล้งตีแขนภูธิปเบาๆ แต่ภูธิปรีบคว้าแขนปุณณวิชไว้ก่อนจะดึงตัวเข้าหาและขโมยจูบปุณณวิช จนปุณณวิชถึงกับหน้าแดงซ่านรีบลุกขึ้นเดินหนีทันที!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“คุณนนท์ เป็นอะไรไปครับ” วีระที่เดินเข้ามาให้ห้องนอนเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นนนทวัชนอนอยู่บนเตียงโดยห่มผ้าคลุมช่วงล่างไว้ นนทวัชโทรศัพท์หาภูธิปเพื่อตามให้เขากลับบ้าน โดยบอกว่าไม่สบาย ขณะที่เขาออกจากบ้านมานั่งดื่มเหล้ากับภูธิปและลูกน้องอีกหลายคนได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
“นายวี ปวดท้องจังเลย” นนทวัชที่นอนอยู่บนเตียงทำเสียงอ่อย หน้าเบ้แสดงความเจ็บปวด
“แล้วกินยารึยังครับ” วีระถามเสียงเรียบ
“ยังเลย นายวีช่วยมาดูหน่อยซิ” นนทวัชยื่นมือให้วีระเหมือนจะเรียกให้เข้ามานั่งบนเตียงใกล้ๆ ตัวเอง แต่วีระกลับยืนมองนิ่งไม่ยอมขยับเขยื้อนตัว
“นายวี ยืนเฉยทำไมล่ะ มาดูหน่อยซินะ นี่ปวดท้องจะแย่แล้วนะ โอ๊ย” นนทวัชร้องอย่างเจ็บปวด มือนึงก็กุมอยู่ที่หน้าท้อง
วีระจึงจำใจนั่งลงบนเตียงข้างนนทวัชที่เขยิบตัวเองออกห่างพอให้มีที่ว่าง วีระมองหน้านนทวัชนิ่ง ยังเคืองเรื่องเมื่อเย็นไม่หาย
“เจ็บจังเลยนายวี” นนทวัชอ้อนเสียงเบา
“ถ้าเป็นมากงั้นผมจะพาไปหาหมอแล้วกันนะครับ” วีระพูด
“ไม่ต้อง ไม่ต้องหรอก ไม่ได้เป็นมากขนาดนั้น แค่นายวีอยู่ดูแลก็พอนะ” นนทวัชรีบปฏิเสธก่อนจะฉีกยิ้มหวานอย่างเอาใจ
“ผมไม่ใช่หมอนะ แค่นั่งดูเฉยๆ คงไม่หายหรอกมั้งครับ” วีระแกล้งพูดประชด
“หายซิ แค่นายวีอยู่ใกล้ๆ ก็หายแล้ว จริงๆ นะ ดูซิ” นนทวัชคว้ามือวีระขึ้นมาวางบนช่วงท้องของตนเองที่มีผ้าห่มบางๆ คลุมอยู่
“คุณนนท์ปล่อยนะครับ ถ้าไม่สบายก็นอนดีกว่านะครับ” วีระพยายามดึงแขนของนนทวัชออกทันที เพราะเมื่อเขาเผลอก้มหน้าลง นนทวัชก็รีบเอาแขนคล้องคอเขาไว้และดึงเข้าหาตัวทันที จนร่างทั้งสองคนแนบชิดจนเหมือนกอดกันอยู่
“แต่ตอนนี้ผมหายแล้วหล่ะ พอนายวีมาก็หายเลย ไม่น่าเชื่อเลยนะ” นนทวัชแกล้งทำหน้าแปลกใจแต่นัยน์ตายิ้มแย้มอย่างพอใจ
“คุณนนท์!” วีระร้องเสียงดังขึ้นเมื่อนนทวัชดึงผ้าห่มที่คลุมช่วงล่างออก เผยให้เห็นช่วงขาขาวผ่องและท่อนเนื้อช่วงล่างที่กำลังดันกางเกงในสีขาวตัวจิ๋วออกมาจนเด่นนูน เพราะช่วงล่างนนทวัชไม่ได้ใส่อะไรเลยนอกจากกางเกงในสีขาวตัวเดียว
“นายวีไม่เชื่อเหรอ หายแล้วจริงๆ นะ ไม่เชื่อลองจับดูซิ” นนทวัชเลิกเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ขึ้นแล้วดึงมือวีระให้วางลงบนหน้าท้องของตัวเองก่อนจะจับให้เลื่อนลงมากุมเป้าของตัวเอง
“คุณนนท์ นี่แกล้งผมอีกแล้วเหรอครับ” วีระพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อนนทวัชพยายามกอดเขาแน่นไม่ยอมปล่อย จนลำตัวช่วงล่างแนบชิดเสียดสีกันจนเขาเกิดอารมณ์ขึ้นมา
“นายวี อ๊ะ...แหม ใจร้อนจังเลยนะ โอ๊ย เบาๆ ก็ได้ เจ็บนะ...” นนทวัชร้องอย่างตกใจเมื่อวีระกระชากแขนของเขาออกแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของนนทวัชออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกระชากกางเกงในตัวจิ๋วออกพรวดเดียว
“นายวี...อ๊ะ เจ็บนะ...โอ๊ย เบาๆ หน่อยซิ อ่าห์ อาร์ร...นะ...นายวี” นนทวัชถึงกับร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด เมื่อวีระเริ่มซุกไซร้ตามซอกคอและขบกัดเข้าที่ยอดอกเขาอย่างแรง...รุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เจ็บเหรอครับ นึกว่าคุณนนท์จะชอบแบบนี้ซะอีก ฮึ” วีระตอบพร้อมกับหัวเราะในลำคอก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักปรนเปรอให้นนทวัชอย่างเร่าร้อน
“นายวีอ่ะ เป็นอะไรไปทำไมถึงรุนแรงจังเลย ไม่คิดเลยนะว่านายวีจะชอบแบบซาดิสม์กับเค้าด้วย” นนทวัชที่นอนซบหน้าลงบนอกวีระอย่างเหนื่อยอ่อน เอ่ยถามยิ้มๆ ถึงจะรุนแรงกว่าปกติแต่ก็รู้สึกดีกับรสชาติแปลกใหม่ที่วีระปรนเปรอให้
“ก็อยากมารยานักนี่” วีระพูดว่าอย่างนึกหมั่นไส้
“นายวีอ่ะ ปากร้ายจังนะ แต่ถึงนายวีจะว่ายังไงก็ไม่โกรธหรอกนะ ฮึ” นนทวัชแกล้งทำเสียงงอนวีระอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะหลับตาพริ้มลงบนอกวีระ อยากพักผ่อน...เหนื่อยมาทั้งคืน
“ฟอด” วีระหอมหน้าผากนนทวัชอย่างแผ่วเบา ก่อนจะนิ่งมองนนทวัชที่นอนหลับตาซุกอยู่ข้างอกเขาอย่างนึกเอ็นดู...ยังไงเขาก็โกรธคุณนนท์ไม่ลงหรอก ต่อให้คุณนนท์จะเจ้าเล่ห์มารยาขนาดไหนก็ตาม... ต่อให้ต้องรับมือกันอีกกี่รูปแบบเขาก็คงต้องยอมให้นนทวัชอยู่แล้ว...ทำไงได้ก็ทั้งรักทั้งหลงจนหมดหัวใจไปแล้วนี่!
(จบบริบูรณ์!!!)
___________________________________________________
ตอนพิเศษ 2 ตอน (แบบยาวกว่าปกติ :z2:) จบสมบูรณ์แล้วนะจ๊ะ (คงเขียนถึง 10 ตอนไม่ไหวหรอกนะจ๊ะ :laugh:)
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ :pig4:
ไว้เจอกันโอกาสหน้านะคะ :mc4:
:bye2:
-
นน มารยาสมชื่อจริงๆนะ
วี ก็ไม่ทันเหล่ห์เหลี่ยมเอาสะเลย
แต่ขำที่ใหญ่พูดอ่ะว่าได้ผัวรวย
ฮ่าๆ ถ้าคุณหญิงแม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นล่ะนี่
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ
ที่แต่งมาให้อ่านกัน จะติดตามผลงานต่อไปนะครับ
:L2: :L2:
-
อยู่ด้วยกันได้อ่ะ 5555555555
-
แหม่ะ!!! อยากหลับบนเบาะหนังมนุษย์บ้างจัง :-[
ว่าแต่ ไม่ถึง 10 ตอนจริงหรอครับ? :impress:
-
โครตเหมาะกันเลยเหอะคู่นี้
-
555 คุณนนท์นี่ร้ายจริงๆ
-
ตอนพิเศษสนุกจัง น่ารักดี :-[
ไม่อยากให้จบเลย แต่คนแต่งเคยบอกว่าเรื่องนี้มีประมาณ 30 ตอน ก็คงต้องยอมรับ
แต่ว่าแต่งเรื่องใหม่ต่อด้วยนะ เราอยากอ่าน :กอด1:
-
ขอบคุณคนแต่งเช่นกันค่ะที่แต่งเรื่องสนุกๆแบบนี้ให้อ่าน
อย่าลืมไปต่ออีกเรื่องที่แต่งค้างไว้เน่อออ อยากอ่านดราม่าแบบจัดเต็มแล้ว ฮ่าๆ
:กอด1:
-
นนท์ก็จริง ๆ เลย แกล้งวีทำไมกันนะนั่น ใหญ่ก็ไม่ค่อยเลยนะ ปุณน่ารัก
-
:pig4:ถึงจะมารยายังไงแต่เค้าก็ทำไปเพราะรักนะ
-
จบจริงๆแล้วหรอคะขอบคุณที่แต่งมาใผ้อ่านนะคะสนุกมากเลยอะ นนท์นี่มารยาจริงๆนะแต่นายวีเขาก็รักของเขาอะเนอะน่ารักไปอีกแบบ(ฮา)
-
ก็นะ คนมันรักมันหลงไปแล้วจะเป็นยังไงทำอะไรก็ยังรักอยู่ดี 555+
-
คุณนนท์นี่ร้ายจริง ๆ แถมเจ้าเล่ห์ด้วย o13
-
เข้ามาอีกทีจบซะแล้ว จบแบบแฮปปี้~ ไม่ว่าคุณนนท์จะเจ้าเล่ห์มารยาแค่ไหนนายวีก็รักเนอะ ตอนพิเศษมีคุณใหญ่กับปุนด้วย คิดถึงอ่ะ
-
ตอนพิเศษมีสองคู่เลย 5555
คิดถึงใหญ่ปุณมากๆ
นายวีกับนนท์ก็น่ารักอะ นนท์ชอบยั่วจัง
-
อ่า จบแล้ว... แต่สนุกมาก ๆ ทั้งสองเรื่องเลย ... อิอิ
-
:jul1: หุหุ
-
กลับมาอ่านอีกทีก็จบซะแล้ววว
ขอบคุณนะคะ ^_______^
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
:L2:
-
แอร๊ยยยยยยส์ เอาอีกกกกกกกกกก อยากอ่านอีกง่ะ
-
น่ารักมาก อยากอ่านอีก อิอิ
-
เย่ๆๆๆๆๆ จบแฮปปี้ อิอิ
แต่ว่าอยากถามนิสนึงสิ
คุณนิด กับ เอก เค้ายังครบกันเป็นสามีภรรยาอยู่มั้ย?
-
o13
-
คุณนนท์นี่ร้ายแบบวางแผนนะเนี่ย
ใช้มารยาซะเต็มที่เลย
ทั้งๆที่รู้นายวีก็ยอมให้หลอก
อยากอ่านตอนพิเศษเพิ่มจัง
จะรอต่อไปนะ
-
เรื่องนี้สั้นมาก ทำให้เข้าใจถึงพื้นฐานตัวละครได้ยากกว่าภาคก่อน อะไรบ้างอย่างทำให้รู้สึกภาษาและวิธีการดำเนินเรื่องห้วนไป เมื่อเปรียบเทียบกับภาคก่อน อาจต้องหาจุดตรงกลางระหว่างสองภาค ดำเนินเรื่องไวอย่างภาคนี้ แต่วางพื้นฐานบรรยายลักษณะ และอารมณ์ตัวละครให้ชัดเจนมากขึ้น
ยังไงก็ขอบคุณสำหรับเรื่องราวภาคต่อเรื่องนี้ อย่าคิดมากเนอะ เพราะเอาจริงๆ ตัวผมเองก็ยังทำไม่ได้เหมือนกัน
-
สนุกดีครับ ชอบๆๆ ขอบคุณครับ
-
ตามอ่านทุกเรื่องเลย
คุณนนท์เจ้าเล่ห์มาก
อยากให้มีตอนพิเศษอีกเยอะๆจัง แฮ่ๆ
-
ขอบคุณครับ สนุกมากๆ
หวังเล็กๆว่าจะมีตอนพิเศษอีกนะครับ
-
นายวีก็ กว่าจะรู้ใจตัวเองนะ
-
:hao6: คุณนนท์น่ารักอ่ะ มีมารยานิดหน่อย(?) พอกระชุ่มกระชวย :pig4:
-
มารยาน่ารัก :-[
-
นนท์นี่แบบ แรดๆแบบใสอ่ะ ชอบ
เรื่องนี่สนุกมาก
-
:mew1: :hao6: น่ารักมากเลยยยย น้ำตาซึม คุณนนท์เจ้าเล่ห์ไปไหม 555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด ,, ชอบบบบบบบบบบบ :hao7: :hao7: :hao7:
คุณนนท์เหมือนเป็นเคะที่ตามหามานาน หื่นไม่มีแอ๊บ ไม่เล่นตัว พี่ไม่ต้อง น้องจัดเอง อร๊ายยยย :m3: :m3:
น่ารักกกกกกค่ะะ ขอบคุณมากมาย กอดๆๆๆๆ :กอด1:
-
คุณนนเจ้าเล่ห์จริงๆนะ
ตอนแรกไม่ค่อยชอบคุณนน
อ่านไปอ่านมาคุณนนเริ่มน่าสงสาร
ดีนะนายวีมาหา แฮปปี้ๆ
-
เรื่องนี้คุณนนท์น่าสงสาร ซึ่งแตกต่างจากอีกเรื่องที่ทำตัวได้น่าหมั่นไส้มากกกก
นายวีก็ปากไม่ตรงกับใจ ถ้าคุณนนท์เล่นตัวนานกว่านี้หน่อยจะทำยังไงล่ะทีนี้
แต่ก็ดีใจที่คืนดีกัน ไม่อย่างนั้นทั้งนายวีทั้งคุณนนท์คงได้เหี่ยวเฉากันทั้งคู่แน่ๆ
-
เปิดจองรวมเล่มแล้วจ้า!!!
เรื่อง "แค่คำว่ารัก" & "ไม่ต้องเอ่ยคำว่ารัก"
และพิเศษสุดๆ !!! แถมเรื่องสั้น
"เรื่องบนเตียง" สำหรับรอบจองด้วยค่ะ
รายละเอียดด้านล่างเลยค่ะ ของสำนักพิมพ์ Hermit จัดทำค่ะ
เรื่อง : แค่คำว่ารัก & ไม่ต้องเอ่ยคำว่ารัก *ยังไม่ใช้ปกจริงนะคะ *
ผู้แต่ง : Little Silver
ขนาด : A 5
จำนวนหน้า : 390+ หน้า
ราคา : 430 บาท **รอบพรีออเดอร์ 410 บาท** (รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน)
ของแถม : ที่คั่นหนังสือ ตอนพิเศษที่ไม่เคยลงในเว็บ
ของแถมรอบจอง : นิยายเล่มเล็กเรื่อง “เรื่องบนเตียง”
สั่งจอง : http://www.hermitandmomiji.com/product/83/pre-order
โอนเงินได้ตั้งแต่วันนี้-31 ตุลาคม 2556
(http://image.free.in.th/v/2013/tq/130825114658.jpg) (http://pic.free.in.th/id/bd338bc032ea4cc546fb7b48a1326c15)
(http://image.free.in.th/v/2013/tm/130825120612.jpg) (http://pic.free.in.th/id/e5501e57564598178938a839c0068532)
-
กรี๊ดดดดดดด
ดีใจมากที่เปิดจอง อยากได้มากๆอ่ะ
-
คุณนนท์นี่ร้ายน่ารักนะ :mew1:
-
สนุกครับ ขอบคุณคนเขียนมากๆ
-
ชอบนายเอกเรื่องนี้ คุณน้องนนท์ น่ารัก น่าหยิกมาก
-
อร๊ายยยจบแล้วจริงๆหรอออ สนุกจุง คุณนนท์เซะซี่น้า
-
เราอบนายเอกแบบคุณนนท์จังเลย :haun4:
คุณวีก็ชอบค่ะ คู่นี้น่าร้ากก สงสารคุณนนท์แรกๆหลังๆชักสงสารวีแทน555
-
น้องนนท์เจ้าเล่ห์อ่ะ แต่ก็เหมาะกับพี่วีมาก คนนี้ก็ใจเย็นเกิน
พี่ใหญ่โหด น้องปุนน่ารักเหมือนเดิม อิอิ
ขอบคุณผู้เแต่งคะ :L2:
-
นายเอกแบบคุณนนท์นี่ ถูกใจเจ้มากกก มันต้องรุกแบบนี่แหละ นายวีถึงไปไหนไม่รอด 555 จากภาคแรกแอบไม่ชอบคุณนนท์ มาภาคนี้ เจ้ยกนิ้วให้เบยย อิหนู
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ
-
คุณนนท์น่าร๊าก :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
ตามมาจากเรื่องของใหญ่ กับ ปุน เรื่องนั้นก็ชอบ มาเรื่องนี้ก็ชอบอีก
แอบหลายใจ ^^
และจะติดตามผลงานไปเรื่อยๆ นะคะ ^^
-
น่าร้ากกกก :hao7:
ขอบคุณคนเขียนนะจ้าาา
-
ตามมาอ่านจากภาคแรก สนุกมากค่ะ
ชอบนายเอกแบบนี้จัง มารยานิดๆ เจ้าเล่ห์หน่อยๆ
ขยันอ่อยพระเอกบ่อยจิง แถมยังรู้ทันแกล้งให้พระเอกไขว้เขวได้อีก 555
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ฮ่าๆ คุณนนนี่เจ้าเล่ห์ไม่เปลี่ยน :z1:
:pig4:
:L2: :L2: :bye2: :L2: :L2:
-
จบแล้ว
แหมง้องอนกันบนเตียง
ระวังลูกดกนะ
เหอๆ
-
ขอบคุณค่ะ จบแฮปปี้ คนอ่านก็ชอบซิค๊าาาา
-
ฟินมากเรื่องนี้ เสียดายสั้นไปหน่อย
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
o13
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณนะคะ เรื่องน่ารักดีค่ะ :pig4:
-
คุณนนท์มารยาเยอะจริงๆ
ทำเอานายวีโงหัวไม่ขึ้นเลย
-
นนท์นี่เจ้าเล่ห์จริง
-
:mew1: งุ้ยๆ คาดไม่ถึงจะมีคู่นี้ อ๊ายย :mew4:
-
:pig4:ค
-
ขอบคุณค่ะ หนุกหนาน ^^
-
:katai2-1: ชอบความเจ้าเล่ห์ของนนท์ 5555 ในที่สุดก็ใช่อย่างที่คิด วีนนท์
-
ตามมาจากแค่คำว่ารัก เนื้อเรื่องสนุกดีค่ะ นายวีนี่ยังไงก็โงหัวไม่ขึ้นแน่นอน คุณนนท์เจ้าเล่ห์ขนาดนี้ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ
-
ขอบคุณค่ะ ^^
-
:L2:
-
น่ารำคาญก็ดีดไปสักทีสองที วีเอ๊ย เรื่องนั้นายเอกแอบสิบเอ็ด
-
ของ ๆ ใครเค้าก็หวงนะ เรื่องธรรมดาแต่คนที่คิดจะแย่งของชาวบ้านนี่สิ ไม่แปลกท่าจะโดน
-
ใครเลวกว่ากันดีระหว่างคนมีชู้ กับคนที่คิดจะแย่งแฟนชาวบ้าน นนท์นี่เลวกว่าที่คิดเยอะเลย
-
ไม่น่าสงสารอ่ะ ทำตัวเองทั้งนั้นตัอ
-
ทำตัวเองไม่มีค่าเอง รักเค้าแล้วต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้ความรักกลับมามันใช่เหรอ ตัวเองยังไม่รักจะให้ใครมารัก
-
ตามมาจากเรื่องคุณใหญ่กับน้องปุน
คุณนนท์นี่ก็ขยันอ่อยนายวีจังเลยนะ :m20:
-
“ใหญ่ ทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ คุณนนท์เค้าก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรมากมายเลยนะ แค่มาขอกินข้าวด้วย” ปุณณวิชเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจกับสิ่งที่ภูธิปคิดจะทำ
“ไม่เกินไปหรอก ที่กูทำก็เพราะไม่อยากให้มึงไม่สบายใจนะปุน บอกตรงๆ ว่ากูเดาไม่ถูกเลยว่ามันจะมาไม้ไหน ตามแม่งไม่ทัน” ภูธิปบ่น
“คิดมากไปรึเปล่า ไม่เห็นจะมีอะไรเลย คุณนนท์เค้าหนีร้อนมาพึ่งเย็นนะ ไม่อยากให้ใหญ่ทำแบบนี้เลย” ปุณณวิชยังคงแย้งอย่างไม่เห็นด้วย
ภาคสองแล้ว ปุณยังสม่ำเสมอ ไม่ได้ฉลาดขึ้นเลย
-
ขอบคุณค่ะ
-
ทรู ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps(เม็ก) เน็ตอย่างเดียว นาน 30 วัน ราคา 482 บาท
https://www.youtube.com/watch?v=c8Z68L98B70 (https://www.youtube.com/watch?v=c8Z68L98B70)