หัวข้อ: :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556

[maewmheaw]

กริ๊ดดดดด มีภาคต่อ  

[ratnalin]

จะเป็นนนท์กะวี หรือกะคนทวงหนี้ หรือกะเอกน้า (มั่วทุกข้อ)
รอจ้า 

[littlesilver]

ตอนที่ 2 คนเลวๆ

   “พี่ใหญ่ ฮือ ฮือ พี่ใหญ่ช่วยผมด้วยนะครับ” นนทวัชผวาเข้ากอดภูธิปหรือพี่ใหญ่พี่ชายต่างสายเลือดทันทีที่มาถึงบ้าน
   “เฮ้ยๆ พอๆ ก่อนเลย มึง เดี๋ยวก่อน” ภูธิปรีบผลักตัวนนทวัชออกอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นสายตาของคนผิวขาวข้างตัวที่มองมาอย่างสงสัย แม้เจ้าตัวจะไม่ได้แสดงอาการหึงหวงอะไรออกมาแม้แต่น้อย แต่เป็นภูธิปเองที่กลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด
   “มึงมีอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า สร้างปัญหาให้กูตลอดเลยนะ คราวก่อนกูยังไม่ได้จัดการเลยนะ” ภูธิปแสดงอาการหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องที่นนทวัชยักยอกเงินของรีสอร์ตไปหลายแสนบาท
   “พี่ใหญ่ ฮือ ฮือ ผมขอโทษ พี่ใหญ่ต้องช่วยผมด้วยนะ ไอ้พวกนั้นมันขู่จะฆ่าผม แล้วตอนนี้มันก็คงจะกำลังตามล่าผมอยู่แน่ๆ” นนทวัชมีสีหน้าตื่นกลัวขึ้นมาทันที
   “ก็แล้วมึงไปเล่นทำเหี้ยไร กูบอกมึงแล้วใช่ไหม สันดานมึงนี่เลิกยากจริงๆ”
   “พี่ใหญ่ ผม...ผมเลิกแล้วจริงๆ นะ พี่ใหญ่ต้องเชื่อผมนะ เงินที่เอาไปคราวก่อนผมก็เอาไปใช้หนี้ให้พวกมัน แต่มันบอกว่ายังไม่ครบ พวกมันหน้าเลือด” นนทวัชรีบตอบ
   “มึงเป็นหนี้พวกมันอยู่เท่าไหร่”
   “เอ่อ...คือ” นนทวัชอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบ
   “กูถามว่าเท่าไหร่ บอกว่าซิวะ” ภูธิปกระชากคอเสื้อนนทวัชเข้ามาอย่างแรง จนนนทวัชเซเข้าหาตัวภูธิป
   “ปะ...ปะ...แปดแสน” นนทวัชมองหน้าภูธิปแล้วตอบอย่างกลัวๆ กล้าๆ
   “แปดแสน ไอ้สันดาน พลั่ก” ภูธิปโมโหจัดถึงกับปล่อยหมัดเข้ากระแทกใบหน้านนทวัชเต็มๆ
   “นาย/ใหญ่” ทั้งวีระและปุณณวิชที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ร้องขึ้นด้วยความตกใจพร้อมๆ กันและรีบเข้ามาห้ามทันที ปุณณวิชรีบเข้าไปประคองนนทวัชที่ล้มลงกับพื้น ส่วนวีระรีบคว้าตัว ‘นาย’ ของตัวเองไว้ไม่ให้ปราดเข้าไปต่อยคนตรงหน้าซ้ำอีก
   “พี่ใหญ่” นนทวัชที่ทรุดนั่งอยู่กับพื้น หันหน้ามามองภูธิปด้วยสีหน้าที่แสดงความเจ็บปวด...เจ็บมากกว่าใบหน้าที่โดนต่อยจนเลือดซึมมุมปากเสียอีก
   “คุณนนท์ลุกขึ้นก่อนนะครับ” ปุณณวิชช่วยประคองนนทวัชให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล
   “ใหญ่ ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากับคุณนนท์ดีๆ ได้ไหม แค่นี้คุณนนท์ก็แย่แล้วนะ” ปุณณวิชหันไปมองหน้าภูธิปทั้งขอร้อง ทั้งห้ามปราม
   “เออๆ” ภูธิปเสียงอ่อนลงทันทีที่เห็นสายตาดุๆ ของปุณณวิช ใครๆ ก็มักจะพูดกันว่าเขา ‘กลัวเมีย’ แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ เขาแค่รักและให้เกียรติคนข้างกายมาก...ก็แค่นั้น
   “คราวก่อนมึงก็เอาเงินกูไปห้าแสน แล้วนี่ยังบอกว่าเป็นหนี้มันอีกแปดแสน นี่มึงเสียบอลเป็นล้านๆ เลยเหรอ ไอ้เวร ที่บอกว่าเลิกแล้วนี่มึงโกหกกูใช่ไหม มึงพูดความจริงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ก่อนที่กูจะอัดปากมึงอีก” ภูธิปชี้หน้านนทวัชแล้วพูดอย่างจริงจัง
   “มะ...ไม่ใช่นะครับพี่ใหญ่ ผมเลิกแล้วจริงๆ อันนี้มันหนี้เก่า พวกมันโขกดอกเบี้ยเป็นเท่าตัวมันก็เลยเยอะ จริงๆ แล้วมันไม่ใช่หนี้ของผมด้วย มันหนี้ของ...”
   “ไอ้เอ๊กซ์ ผัวมึงงั้นซิ มึงนี่มันจริงๆ ดีแต่ผลาญเงินครอบครัวไปปรนเปรอพวกแมงดา สุดท้ายมันก็ทิ้งไปหาคนใหม่ แถมยังทิ้งหนี้ไว้ให้อีก กี่คนแล้ววะที่เป็นแบบนี้ มึงนี่มันโง่ฉิบหายเลย” ภูธิปสาธยายเรื่องราวออกมาชนิดที่คนที่ได้ฟังต้องอึ้ง ก่อนจะกระชากคอเสื้อนนทวัชเข้ามาแล้วผลักออกอย่างแรงเพื่อระบายความโกรธ ปุณณวิชที่ไม่เคยรู้เรื่องมากก่อนถึงกับตกใจ แต่เมื่อเห็นใบหน้าซีดขาว น้ำตาคลอของนนทวัชก็อดสงสารไม่ได้ ทั้งถูกด่า ทั้งถูกประจาน เป็นใครก็คงต้องอาย
   “ใหญ่ พอเถอะ แค่นี้คุณนนท์ก็เสียใจพอแล้วนะ” ปุณณวิชห้ามอีกเมื่อเห็นคุณนนท์ปากสั่น เหมือนจะร้องไห้
   “เสียใจเหรอ คนอย่างมันไม่รู้จักเสียใจหรอก ดีแต่โกหก หน้าด้านไปวันๆ กูจะบอกให้นะ กูจะไม่ให้เงินที่หามาด้วยความยากลำบากของกูไปใช้หนี้จากความโง่ของมึงแม้แต่บาทเดียว แต่กูเห็นแก่พ่อ กูจะให้มึงอาศัยอยู่นี่ที่ชั่วคราว”
   “พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ก็ไม่เคยเชื่ออะไรผม ไม่เคยเห็นว่าผมดีอยู่แล้วนี่” นนทวัชหันไปพูดตัดพ้อภูธิป สายตาที่มองเต็มไปด้วยความเสียใจ น้อยใจ แต่ก็เพียงแค่แวบเดียว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสายตานิ่งเฉย
   “เออ กูไม่เชื่อมึงหรอก ก็แต่ละอย่างที่มึงทำไว้ล่ะ ดีๆ ทั้งนั้นนี่ มึงไปเลยนะ รีบๆ ออกไปจากบ้านกูเลย มึงไปอยู่บ้านตึกหน้ารีสอร์ทโน่นเลย แล้วถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องโผล่หน้ามาให้กูเห็นล่ะ” ภูธิปหันไปมองนนทวัชด้วยสายตาดุดันก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวและเด็ดขาด นนทวัชหันมามองอย่างผิดหวังแต่ก็ยอมเดินออกจากบ้านของภูธิปไปแต่โดยดี!
      ______________________________________________

จริงๆ ต้องมาต่อเมื่อคืน แต่เค้ามัวแต่โหลดหนัง 
ฮิฮิ 

[jagkree]

แวร๊ยยยยยยยย  อีตานนท์นี่มันังไม่เลิกเหรอ เลวเจงๆ แอบมีผัวด้วย  หุหุ

ปล. เอ๊ะคนเขียนโหลดหนังไรหว่า 

[mro]

 สั้นจัง

[iammz]

อร๊างง คุณนนท์มีปั๋ว  อิอิ

 

[namtarn11]

การเขียนของคนเขียนเปลี่ยนไปนะ อย่างหนึ่งที่เปลี่ยน คือใช่ชื่อจริงของตัวละครบรรยาย โอ๊ย...เมื่อก่อนก็ติดรสมือการเขียนของคนเขียนจนต้องเข้ามารอทุกคืน นี้กะให้ F5 ตลอดทั้งวันเลยใช่ม่ะ 5555 (FC.นะคะ)

[sunshinesunrise]

ความจริงของผู้ชายชื่อนนท์ ... ไม่ธรรมดา ไม่เข้าข้างใครนะ .. รอตอนต่อไป ไม่อยากจะซ้ำเติมนนท์ เพราะเรื่องนี้นนท์เป็นนายเอก .... 

[nunnan]

ต้องให้สามีคนใหม่ที่โหดกว่าจัดการนนท์ซะแล้ววว

[honeyhoon]

  สั้นมากอ่ะคนแต่ง เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออ
รอตอนต่อไป
 
 
 

[403]

อึ้งไปเลย นนท์มีผัว 

[NOoTuNE]

 



แต่ตัวเองโหลดหนังไรอ่ะเอามาแบ่งมั่งดิ 

[ratnalin]

บร๊ะ มีผัวแล้วยังจะมาป้อน้องปุณอีก
ใหญ่กะปุณน่ารัก อยากเห็นตอนหวานๆกว่านี้ ><

รอตอนหน้าจ้า

[NewYearzz]

รอพระเอก   

[WilpeR]

เฮ้อนนท์น่าสงสารจังเลย ตกลงแล้วใครเป็นพระเอกอ่ะ

[gupalz]

ตอนนี้สงสารตานนท์ พระเอกคือใครหนอ

[j_world]

เอ..มันยังไง เรื่องนี้ต้องให้นายเอกมีปั๋วมาก่อนตาหลอดดด 

[andear]

ฮีมีปั๋ว     

[maru]

นนท์ที่จริงก็น่าสงสารนะ แล้วใหญ่จะไม่ช่วยจริง ๆ หรือนั่น แล้วถ้าพวกนั้นตามนนท์เจอ นนท์จะโดนทำอะไรเนี่ย

[Number1_90]

ขอตบกบาลใหญ่สัก 2 ฉาด 

ใจดำไปเเล้วนะเอ็ง สงสารนนท์อ่ะ 

[koikoi]

มีผัวแล้ว

[honeyhoon]

อยากให้วีเป็นพระเอก
 
 
 
 

[Noi]

 

[littlesilver]

ตอนที่ 3 ตัวปัญหา

   “ก๊อก ก๊อก น้องปุน พี่ใหญ่ครับ” เสียงเคาะประตูดังลั่นและเสียงร้องเรียกหน้าบ้าน ทำให้ปุณณวิชที่กำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัวต้องรีบเดินมาเปิดประตูหน้าบ้าน
   “คุณนนท์” ปุณณวิชแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นคุณนนทวัชมาหาแต่เช้า ใบหน้าของผู้มาเยือนดูยิ้มแย้มแจ่มใสผิดกับเมื่อวานเป็นคนละคน
   “พอดีเมื่อวานพี่นอนเร็วน่ะครับน้องปุน ตอนเช้าเลยตื่นเร็วกว่าปกติ รู้สึกหิวข้าวขึ้นมาก็เลยมาหา เผื่อน้องปุนจะทำอะไรทานก็ว่าจะมาขอฝากท้องสักมื้อ” นนทวัชบอกวัตถุประสงค์ที่มาพร้อมกับยิ้มกว้าง
   “อ้อ ได้ซิครับ ข้าวต้มใกล้เสร็จพอดีเลยครับ คุณนนท์เข้ามาก่อนซิครับ” ปุณณวิชเอ่ยปากชวนอย่างจริงใจเมื่อเห็นรอยเขียวช้ำที่มุมปากของผู้มาเยือน นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานแล้วก็อดรู้สึกเห็นใจไม่ได้
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “แหม ไม่ยักรู้นะครับว่าน้องปุนทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้นถ้าพี่จะขอฝากท้องที่นี่ทุกมื้อจะได้ไหมครับเนี่ย” นนทวัชเอ่ยชมขณะตักข้าวต้มหมูสับร้อนๆ ตรงหน้าขึ้นชิม
   “ได้ซิครับ ถ้าคุณนนท์ชอบ” ปุณณวิชตอบรับอย่างยินดี
   “กูบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าไม่จำเป็นมึงไม่ต้องมาที่นี่” ภูธิปเอ่ยเสียงเรียบแทรกขึ้นกลางคัน
   “ใหญ่” ปุณณวิชหันไปทำเสียงดุเบาๆ ไม่อยากให้คนที่นั่งกินข้าวหน้าบึ้งตึงอยู่หัวโต๊ะพูดจาทำร้ายจิตใจน้องชายตัวเองโดยไม่จำเป็น
   “ฮึ” ภูธิปทำเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างไม่ชอบใจแต่ก็ไม่กล้าพูดว่าอะไรนนทวัชอีก
   “แหมพี่ใหญ่ก็ จะใจร้ายใจดำกับผมไปถึงไหนกันครับ แค่น้องจะมาขอฝากท้องกินข้าวด้วยมื้อสองมื้อไม่เห็นจะต้องว่ากันเลย น้องปุนเองก็เต็มใจจะทำให้ผมทานอยู่แล้ว จริงไหมครับน้องปุน” นนทวัชหันมาหาแนวร่วมทันที
   “ครับ” ปุณณวิชรับคำสั้นๆ และยิ้มให้
   “ความจริงบ้านตึกก็มีแม่บ้านดูแลอยู่จะให้เค้าทำกับข้าวเพิ่มให้ด้วยก็คงจะไม่ลำบากอะไรมั้ง หรือไม่ก็ให้เค้าไปเอาจากในครัวที่รีสอร์ตมาจัดให้กินที่โน่นก็ได้ มึงจะได้ไม่ต้องมาถึงนี่ให้ลำบาก” ภูธิปพยายามหว่านล้อมแต่ฟังดูก็รู้ว่าไม่อยากให้เจ้าตัวมาที่นี่มากกว่า
   “ไม่ลำบากอะไรหรอกครับ ผมว่าผมมาทานที่นี่ดีกว่าจะได้มาคุยกับพี่ใหญ่แล้วก็น้องปุนด้วย ดีไหมครับ” นนทวัชพูดตอบหน้าตาเฉยทำเหมือนไม่รู้ว่าคนพูดต้องการอะไร
   “ก็ดีนะครับ คุณนนท์มาอยู่นี่จะได้ไม่เหงา” ปุณณวิชพูดเสริม ไม่อยากให้บรรยากาศตึงเครียดมาเกินไป
   “ขอบคุณนะครับน้องปุน ก็คงมีแต่น้องปุนนี่แหละครับที่เข้าใจพี่” นนทวัชหันไปพูดแล้วก็ยิ้มให้ปุณณวิชอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปมองภูธิปที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ แต่นนทวัชก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ได้แต่ยิ้มแล้วก็นั่งกินข้าวต้มในถ้วยของตัวเองอย่างเอร็ดอร่อย
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “ไอ้วี มึงต้องช่วยกู” ภูธิปเอ่ยขึ้นทันทีที่กลับถึงบ้านในตอนเย็น โดยมีนายวีระลูกน้องคนสนิทมาส่งที่บ้าน
   “เรื่องอะไรครับนาย” วีระเอ่ยถามด้วยความสงสัย ขณะยืนมองเจ้านายทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟารับแขกอย่างแรง ปุณณวิชที่ได้ยินเสียงรถก็เดินถือแก้วน้ำมายื่นให้ภูธิปดื่ม แล้วก็ยืนนิ่งฟังด้วยความสงสัยเช่นกัน
   “กูไม่อยากให้ไอ้นนท์เข้ามาวุ่นวายในบ้านกูอีก เพราะฉะนั้นมึงต้องช่วยกันมันออกไปให้พ้นๆ บ้านกู ให้มันอยู่แต่บ้านตึก หรือจะไปไหนก็ได้แต่ไม่ต้องมาที่นี่” ภูธิปบอกความต้องการของตนเองทันที
   “ใหญ่ ทำแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ คุณนนท์เค้าก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรมากมายเลยนะ แค่มาขอกินข้าวด้วย” ปุณณวิชเอ่ยขึ้นอย่างขัดใจกับสิ่งที่ภูธิปคิดจะทำ
   “ไม่เกินไปหรอก ที่กูทำก็เพราะไม่อยากให้มึงไม่สบายใจนะปุน บอกตรงๆ ว่ากูเดาไม่ถูกเลยว่ามันจะมาไม้ไหน ตามแม่งไม่ทัน” ภูธิปบ่น
   “คิดมากไปรึเปล่า ไม่เห็นจะมีอะไรเลย คุณนนท์เค้าหนีร้อนมาพึ่งเย็นนะ ไม่อยากให้ใหญ่ทำแบบนี้เลย” ปุณณวิชยังคงแย้งอย่างไม่เห็นด้วย
   “ปุนมึงก็เป็นอย่างนี้ตลอด มึงใจอ่อนเกินไป ยังไงเรื่องนี้กูก็ไม่ยอม ไอ้วีมึงต้องทำตามที่กูบอก พยายามกันมันไม่ให้มันมาวุ่นวายที่นี่ ถือว่ากูขอให้มึงช่วยหน่อย ทำได้ไหมวะ” ภูธิปเอ่ยตัดบทและหันไปถามวีระแทน
   “ได้ครับนาย” วีระรับปากอย่างขันแข็ง
   “โธ่ ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลย ถ้าคุณนนท์รู้เข้าจะต้องน้อยใจแน่ๆ เลย” ปุณณวิชบ่นพึมพำ ก่อนจะเหลือบตาหันไปเห็นคนที่มายืนอยู่หน้าประตู
   “คุณนนท์!” ปุณณวิชร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นผู้มาเยือนโดยไม่ทันตั้งตัว
   “ทำอะไรกันอยู่ครับ พร้อมหน้าพร้อมตาเชียว” นนทวัชเอ่ยทักทายพร้อมกับฉีกยิ้ม ยิ้มที่ดูเหมือนกำลังฝืนอยู่ แต่เพียงครู่เดียวนนทวัชก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่ได้ยินเรื่องอะไรมาก่อนทั้งนั้น
     ปุณณวิชหันไปมองภูธิปและวีระ ก่อนจะยิ้มเจื่อนๆ เพราะไม่รู้ว่านนทวัชเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกันหรือเปล่า แต่ถ้าได้ยินแล้วยังทำท่าทางเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรได้นี่ก็ต้องยอมรับเลยว่านนทวัชเป็นคนที่เก็บความรู้สึกและแสดงท่าทางกลบเกลื่อนได้เก่งมาก แต่ถึงอย่างนั้นปุณณวิชก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ที่เหมือนมีส่วนร่วมในการสมรู้ร่วมคิดในการกระทำผิดคิดร้ายในครั้งนี้ด้วย!
      ________________________________________________

มาแล้วจ้า วันนี้ไปเดินตากแดดซื้อของมาเหนื่อยมากเลย กลับมาเลยมึนๆ หัว 
เรื่องนี้แนวการเขียนจะต่างไปจากเรื่องเดิม ตามที่มีคนตั้งข้อสังเกตุจริงๆ ค่ะ เป็นความตั้งใจของคนเขียนเอง คือ
1. เขียนบรรยายแบบแสดงชื่อคน เพื่อที่ทุกคนสามารถแสดงความรู้สึกออกมาได้โดยไม่จำกัด ไม่ได้บรรยายผ่านความคิดของตัวเอกตัวเดียวเหมือนเรื่องที่แล้ว ซึ่งก็เป็นความยากของการเขียนเหมือนกัน
2. ความยาวในแต่ละตอนจะสั้นลง (เพราะคนเขียนไม่ค่อยมีเวลา  ) แต่ใจความสำคัญในแต่ละตอนครบถ้วนเหมือนเดิม (ตามโครงเรื่อง) แต่เขียนให้กระชับขึ้น ดังนั้นแต่ละตอนอาจจะดูเหมือนห้วนๆ แต่จริงๆ แล้วจะดำเนินเรื่องไวขึ้น

ไว้เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตาม 
 

[Mookkun]

อุอิ

มาลงชื่อติดตามด้วยอีกคนหนึ่งครับผมม
>.<

[NewYearzz]

ผมว่าแบบนี้ก็ดีนะครับ แต่ว่ามีนิดนึงนะครับที่ผมว่าน่าจะเปลี่ยน

คือเวลาเปลี่ยนความรู้สึกของตัวละครก็ควรเปลี่ยนย่อหน้า

ผมไม่ได้เก่งหรือเชียวชาญนะครับ แต่เท่าที่อ่านนิยายที่เป็นการเล่าแบบบุคคลที่สามมันเหมือนจะเป็นแบบนี้

ถ้าไม่ใช่ขออภัยด้วยนะครับ

มีเค้าว่าพระเอก วีนี่น่าจะเป็นอีกตัวละครที่น่าลุ้น


รอตอนต่อไปครับ 

[mro]

จะเป็นใครกันน้า ที่'ไม่ต้องเอ่ยคำว่ารัก' อีกฝ่ายก็รู้สึกได้ อิอิ

[sunshinesunrise]

ทนกับความเจ็บปวดอีกหน่อยนะนนท์ เดี๋ยวนายวีคงเข้ามาดามใจ โฮะๆๆ
เรื่องแนวการเขียนเราว่าโอเคนะ แต่เขียนคงยากนิดนึงนะแหละ คนเขียนสู้ๆนะคะ ^^

[gupalz]

หรือพระเอกจะเป็นวีนะ

[403]

การดำเนินเรื่อง หรือการบรรยายดูเปลี่ยนไปก็จริง แต่ที่รู้สึกไม่เปลี่ยนไปเลยคือ อีตาคุณใหญ่นี่ขี้หวงไม่เปลี่ยน