หัวข้อ: :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556

[bobie]

กุหลาบต้นนี้ต้องถอนทิ้งทั้งรากซะแล้ว
ร้ายจริงๆ

[maewmheaw]

นังโรสสสส 

[mystery Y]

ยัยกุหลาบเน่า! สตอ(แหล)ที่สุด!!

[ratnalin]

ชอบคุณนนท์ตอนที่ร้ายถูกที่ถูกเวลานี่แหละ 555
นายวีเหมือนจะไม่ทัน แต่เราคาใจนะ เหมือนนายวีก็ดูเฉยชากับยัยโรสพอสมควร

รอตอนหน้าจ้า ^^

[iammz]

ยัยโรสโดนคุณนนท์รู้ความลับเข้าให้ละ

 

ขอบคุณนะคะ +1

รอตอนต่อไปค่ะ

[littlesilver]

ตอนที่ 14 แกล้ง

   นนทวัชคิดเรื่องของกุหลาบกับผู้ชายที่ชื่อดำอยู่หลายรอบ กุหลาบไม่น่าทำแบบนี้เลย นี่นายวีคงไม่รู้เรื่องอะไรเลยซินะว่าตัวเองโดนสวมเขาอยู่ แล้วดูท่าทางคนอย่างนายวีก็คงไม่สนใจเรื่องพวกนี้ด้วย คงเป็นคนประเภทเรื่องอย่างว่าไม่ยุ่งมุ่งแต่ทำงาน ไม่อย่างนั้นกุหลาบคงไม่ลักลอบคบชู้แบบนี้ นนทวัชคิดแล้วก็อดสงสารนายวีไม่ได้ที่โดนหลอกโดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย บางทีการช่วยนายวีให้รอดพ้นจากคนอย่างกุหลาบอาจจะเป็นการดีกว่าปล่อยให้โดยหลอกอยู่อย่างนี้ เพราะคนนิสัยอย่างกุหลาบคงไม่เหมาะสมกับนายวี
   “นายวี เข้าไปในเมืองกันไหม” นนทวัชเอ่ยชวนวีระขณะกำลังเดินไปขึ้นรถกระบะของวีระที่นนทวัชขับมาจอดรอรับกลับบ้านในตอนเย็น
   “คุณนนท์อยากไปเหรอครับ จะไปซื้ออะไร” วีระเอ่ยถาม
   “ก็อยากซื้อของใช้น่ะครับ ไม่ได้ซื้อหลายวันแล้ว นายวีไปเป็นเพื่อนหน่อยนะ” นนทวัชขอร้องเสียงหวาน
   “แต่ว่าโรสจะรอนานน่ะซิ ไม่ได้บอกไว้ก่อนด้วย ป่านนี้คงอยู่ที่บ้านแล้ว” วีระกังวลเมื่อนึกถึงกุหลาบที่ช่วงนี้ทำกับข้าวมาให้เขากินทุกเย็น
   “ถ้างั้น นายวีโทรไปบอกโรสก่อนได้ไหม เราไปไม่นานหรอกนะ โรสคงไม่ว่าอะไรหรอก นะนายวีนะเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” นนทวัชพยายามหว่านล้อมและอ้อนวีระอย่างเต็มที่
   “เอางั้นก็ได้ครับ” วีระยอมตามใจนนทวัชแต่โดยดี เมื่อเห็นว่าช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมานนทวัชดูแลเอาใจใส่และช่วยเหลือตนเองเป็นอย่างดี จึงอยากจะทำอะไรให้บ้างเพื่อเป็นการตอบแทน

   “พี่วี ทำไมพี่วีกลับมาช้าอย่างนี้ล่ะคะ โรสมารอนานมากแล้วนะคะ” กุหลาบเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทันทีที่เห็นวีระและนนทวัชเดินเข้ามาในบ้าน
   “ก็พี่โทรมาบอกแล้วไงครับว่าวันนี้พี่จะพาคุณนนท์ไปซื้อของในเมืองคงกลับช้าหน่อย ความจริงโรสไม่ต้องรอพี่ก็ได้” วีระพยายามตอบอย่างใจเย็น
   “ก็นั่นแหละคะ แต่ตอนแรกพี่วีบอกว่าจะไปไม่นานไงคะ แล้วนี่กว่าจะกลับมาดึกดื่น ไปทำอะไรกันมาคะ” กุหลาบถามขึ้นด้วยความไม่พอใจ ท้ายเสียงหันไปมองหน้านนทวัชเหมือนจะค้นหาคำตอบ
   “โรสอย่าว่านายวีเลยนะ ผมผิดเองแหละที่มัวแต่ซื้อของเพลินไปหน่อยก็เลยกลับช้า ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะที่ทำให้โรสต้องรอนาน” นนทวัชรีบบอกกุหลาบอย่างสำนึกผิดทันที
   “ช่างเถอะคะ หวังว่าคราวหน้าคงไม่เป็นแบบนี้อีกนะคะ ความจริงเลิกงานแล้วคุณนนท์ก็น่าจะพาพี่วีมาส่งก่อนนะคะ พี่วียังไม่หายดี ไม่น่าพาไปตะลอนๆ จนมืดค่ำเลย คุณนนท์เองก็ขับรถเป็น ไปคนเดียวน่าจะสะดวกกว่าด้วยซ้ำ จริงไหมคะ!” กุหลาบถามย้ำเสียงตอบโต้นนทวัชอย่างตรงไปตรงมา ไม่มีการระงับอารมณ์อย่างที่ผ่านมา
   “โรส พี่ว่าโรสพูดเกินไปแล้วนะ คุณนนท์ก็แค่อยากมีเพื่อนไปในเมือง แล้วพี่เองก็ไม่ได้เจ็บป่วยอะไรนักหนา พี่เต็มใจไปกับคุณนนท์” วีระพูดเสียงเข้มเพื่อปรามกุหลาบเมื่อเห็นว่ากุหลาบพูดจาก้าวร้าวกับนนทวัชมากเกินไป พยายามชี้แจงเหตุผล   
“พี่วี! พี่วีว่าโรสเหรอคะ พี่วีเห็นคนอื่นดีกว่าโรส โรสไม่ยอมนะคะ” กุหลาบร้องเสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าวีระพยายามเข้าข้างและปกป้องนนทวัชอยู่ในที
“พี่ว่าโรสกลับบ้านไปก่อนเถอะ ไว้ใจเย็นๆ แล้วค่อยมาคุยกันใหม่” วีระพูดตัดบทเมื่อเห็นว่ากุหลาบเริ่มโวยวายเสียงดัง
“พี่วี นี่พี่วีไล่โรสเหรอคะ” กุหลาบร้องถามเสียงดัง
   “พี่ไม่ได้ไล่นะ แต่ถ้าโรสยังคงโวยวายพูดเสียงดัง ใช้แต่อารมณ์แบบนี้เราคงพูดกันไม่รู้เรื่องหรอก พี่ว่าโรสกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนดีกว่า” วีระพยายามพูดกับกุหลาบด้วยเหตุผลอย่างใจเย็น
   “พี่วี พี่วีจำไว้เลยนะ พี่วีไล่โรส ถ้าเห็นคนอื่นดีกว่าโรสก็ไม่ต้องมาพูดกันเลย ฮึ” กุหลาบพูดกับวีระอย่างโกรธเคืองก่อนจะหันมาทำตาดุใส่นนทวัช แล้วเดินกระแทบเท้าปึงปังออกจากบ้านวีระไปทันที
   “นายวี ผมขอโทษด้วยนะ ที่เป็นต้นเหตุให้โรสโกรธแล้วก็ทะเลาะกับนายวี ผมไม่ดีเอง ไม่น่าชวนนายวีไปด้วยเลย ความจริงจะไปคนเดียวก็คงได้ อาจจะแค่เหงาๆ หน่อย...” นนทวัชทำหน้าเศร้าสร้อย ดวงตามีแววสำนึกผิดเต็มที่
   “คุณนนท์อย่าโทษตัวเองเลยครับ โรสเค้าโวยวายไม่มีเหตุผลเอง” วีระตอบเสียงเครียด
   “แต่...ผมเป็นต้นเหตุให้นายวีกับโรสทะเลาะกัน ผมต้องรับผิดชอบ” นนทวัชทำเสียงอ่อยๆ และตีหน้าเศร้าใส่วีระ
   “คุณนนท์อย่าคิดมากเลยครับ ไม่มีอะไรหรอกครับ เดี๋ยวโรสเค้าคิดได้เค้าก็หายโกรธเองแหละ เราทานข้าวกันดีกว่านะครับ ดึกมากแล้ว” วีระพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด และทำท่าเหมือนไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้น แต่กลับเอ่ยชวนนนทวัชให้กินข้าวด้วยกันแทน
   “ครับ” นนทวัชลากเก้าอี้มานั่งก่อนจะตักข้าวจากหม้อที่วางอยู่บนโต๊ะใส่จานให้วีระ และเปิดจานที่ปิดถ้วยกับข้าวสองสามอย่างบนโต๊ะออก และเริ่มตักกับข้าวใส่จานให้วีระอย่างเอาอกเอาใจ
   หลังจากที่นนทวัชกินข้าวและทำแผลให้วีระเรียบร้อยแล้ว ก็ขับรถกลับบ้านพักด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องใจที่วันนี้แผนการที่ตัวเองวางไว้ได้ผลเป็นอย่างดี การแกล้งถ่วงเวลาให้วีระอยู่กับตนเองนานๆ จนกุหลาบไม่พอใจ ทำให้สามารถแยกวีระออกจากกุหลาบได้อย่างช้าๆ แผนที่จะทำให้ทั้งสองเริ่มแตกคอกันเริ่มเห็นผล นนทวัชคิดที่จะใช้ความเยือกเย็นของตัวเองยั่วให้กุหลาบโมโห สติแตก เพราะดูท่าทางแล้วคนมีเหตุมีผลอย่างวีระคงไม่ชอบใจแน่ๆ ที่กุหลาบแสดงกิริยาก้าวร้าวและเอาแต่ใจ และถ้าวีระไม่เริ่มชอบใจกุหลาบก็จะทำให้นนทวัชที่ใจเย็นและสงบนิ่งกว่าดูดีในสายตาวีระขึ้นมาทันที
      ___________________________________________
   
ช่วงนี้สมองไม่แล่นเลย 
ปีใหม่แล้ว ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะคะ  เริ่มต้นปีใหม่ด้วยสิ่งดีๆ กันนะ

[nunnan]

แสบน่ะเรา

[NewYearzz]

ร้ายกาจจ้า 


รอตอนต่อไปครับ 

[WilpeR]

นนท์เจ้าแผนการใช้ได้เลยนะเนี่ย แต่ก็ต้องระวังตัวด้วยล่ะระวังโดนยัยกุหลาบวางแผนลอบทำร้ายอ่ะ

[bobie]

นนท์เจ้าเล่ห์
แต่ดีแล้วล่ะ
หมั่นไส้โรส 5555

[mro]

เริ่ดอ่ะนนท์

[namtarn11]

นายร้ายตัวแม่เลยนะ แต่ะชอบ

[saradino1]

ร้ายกาจ  55++

[ammamooty]

แผนนายเยี่ยมมากสนับสนุนเต็มที่ค่ะ !!

[littlesilver]

ตอนที่ 15 คาหนังคาเขา

   “นายวีอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ” นนทวัชที่นั่งรออยู่บนเตียงของวีระเอ่ยถามเสียงหวาน พร้อมกับยิ้มแก้มแทบปริเมื่อเห็นวีระนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันช่วงล่างไว้ ขณะเดินออกมาจากห้องน้ำ
   “คุณนนท์! คุณเข้ามาได้ยังไง ทำไมยังไม่กลับอีกครับ” วีระตกใจเล็กน้อยที่เห็นนนทวัชนั่งยิ้มหวานอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง
   “แหม ไล่กันจังนะ ทำแบบนี้น่าน้อยใจจังเลย” นนทวัชแกล้งพูดทีเล่นทีจริง สายตาจับจ้องอยู่ที่มัดกล้ามเนื้อบนกายท่อนบนที่เปลือยเปล่าของวีระที่ยังคงมีหยดน้ำยังคงเกาะแพรวพราว
   “ก็มันดึกดื่นแล้วนี่ครับ คิดว่าคุณนนท์กลับไปแล้วซะอีก” วีระพูดเสียงอ่อนลง ก่อนจะรีบหันหลังไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าเพื่อควานหาเสื้อเชิ้ตตัวโปรดมาใส่นอน วีระรีบใส่ขาเกงขาสั้นและเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง
   “คุณนนท์ เอ่อ...ผมว่าคุณนนท์กลับไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่านะครับ” วีระร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นนนทวัชเริ่มเอนหลังพิงพนักหัวเตียงจนเหมือนกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง
   “คงกลับไม่ไหวแล้วแหละนายวี” นนทวัชเอ่ยเสียงแผ่วเหมือนคนหมดเรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ
   “คุณนนท์เป็นอะไรไปครับ” วีระเห็นนนทวัชทำท่าท่าเหมือนอ่อนระโหยโรยแรงก็แปลกใจ รีบเดินเข้าไปนั่งบนเตียงที่นนทวัชนั่งพิงอยู่
   “อยู่ๆ ก็เวียนหัวขึ้นมาน่ะนายวี เป็นอะไรไปก็ไม่รู้” นนทวัชพูดอ้อนเสียงเบา พร้อมกับเอามือกุมขมับ
   “เอ๊ะ เหรอครับ แต่เมื่อกี้ยังเห็นดีๆ อยู่เลยนี่น่า” วีระถามด้วยความแปลกใจ เขาทำท่าเหมือนจะยื่นมือไปแตะหน้าผากนนทวัชแต่แล้วก็ชะงักเสียเฉยๆ
   “อืม ก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆ มันก็เวียนหัวขึ้นมาน่ะ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวด้วย สงสัยจะเป็นไข้ นายวีช่วยดูหน่อยซิ” นนทวัชรีบคว้ามือวีระให้มาแตะที่หน้าผากและข้างซอกคอของตัวเองทันทีโดยไม่ฟังคำทักท้วงของวีระ
   “เอ่อ คุณนนท์ ตัวก็ไม่เห็นร้อนนี่ครับ” วีระพยายามดึงมือของตัวเองออกจากการเกาะกุมของนนทวัชแต่นนทวัชไม่ยอมปล่อยแต่กลับพยายามดึงเข้าหาตัวเอง
   “แต่เวียนหัวจริงๆ นะ คงกลับบ้านไม่ไหวแล้วแหละ นายวีไม่เชื่อเหรอ” นนทวัชพูดเสียงแผ่วพร้อมกับจ้องมองวีระด้วยแววตาวิงวอน
   “ไม่ใช่ไม่เชื่อครับ แต่ว่า...” วีระอึกอักไม่กล้าปฏิเสธนนทวัชที่ทำหน้าเศร้าและท่าทางเหมือนคนอ่อนแรง
   “นายวี ผมไม่สบายจริงๆ นะ ขอนอนพักที่นี่เถอะนะ นายวีคงไม่ใจร้ายใจดำถึงขนาดจะไล่คนป่วยกลับบ้านเองหรอกนะ” นนทวัชยื่นหน้ามากระซิบข้างหูวีระ ลมเย็นเบาบางที่ปะทะริมหูทำให้วีระถึงกับรู้สึกเสียวซ่านแปลกๆ ขึ้นมาทันที
   “ก็ได้ครับ ผมให้คุณนนท์ค้างที่นี่ก็ได้ งั้นคุณนนท์นอนพักเถอะครับ” วีระทนลูกอ้อนของนนทวัชไม่ไหว จึงตัดสินใจยอมให้นนทวัชค้างที่ห้องแต่โดยดี
   “นายวี...จะไปไหนน่ะ” นนทวัชรีบคว้าแขนวีระไว้ทันทีที่เห็นวีระทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง
   “ผมก็จะไปนอนที่โซฟาข้างนอกไงครับ คุณนนท์จะได้นอนในห้องนี้สบายๆ” วีระตอบเสียงนิ่ง
   “ไม่เอานะ นายวีไม่ต้องไปนอนข้างนอกหรอก นอนที่นี่ด้วยกันนะ นอนเป็นเพื่อนหน่อยนะ ไม่อยากนอนคนเดียว นะนายวีนะ” นนทวัชพูดออดอ้อนวีระพร้อมกับส่ายหน้าไม่ยอมให้วีระออกจากห้องไป นนทวัชคล้องแขนทั้งสองข้างของตัวเองกับคอของวีระ พร้อมกับพยายามดึงลำคอของวีระให้โน้มลงมาจนใบหน้าทั้งสองคนอยู่ใกล้กันจนจมูกแทบจะชนกัน
   “ คุณนนท์ อย่าครับ...ปล่อยครับ” วีระร้องห้ามนนทวัชพร้อมกับพยายามดึงมือนนทวัชออก และขืนตัวลุกขึ้น รู้สึกมีอารมณ์วูบวาบขึ้นมาอย่างประหลาดกับสัมผัสชิดใกล้ของนนทวัช
   “นายวี อืม” นนทวัชฉวยโอกาสที่วีระยังคงอึ้งกับการจู่โจมของนนทวัชโดยไม่ทันตั้งตัว ขโมยจูบวีระเข้าทันที นนทวัชยื่นริมฝีปากของตัวเองเข้าประกบปากวีระอย่างรวดเร็ว ก่อนจะบดจูบและสอดลิ้นเข้ารุกรานภายในปากวีระอย่างหนักหน่วง สักพักวีระที่เป็นฝ่ายตกตะลึงเพราะโดนรุกโดยไม่รู้ตัวก็ตอบโต้นนทวัชด้วยจูบที่เร่าร้อนไม่ต่างกัน

   “กรี๊ดดดดดด พี่วี นี่มันอะไรกันคะ!” เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของกุหลาบดังขึ้นที่หน้าประตูห้องทีไม่รู้ว่าโดนเปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่
   “โรส” วีระตกใจที่เห็นกุหลาบยืนนิ่งอยู่หน้าประตู จึงรีบผละออกจากนนทวัชทันที
   “พี่วี พี่วีทำอย่างนี้ได้ยังไงกันคะ ไม่นึกเลยว่าพี่วีจะ...จะ...” กุหลาบพูดปากคอสั่นด้วยความโกรธ
   “โรสใจเย็นๆ นะ มะ...มัน ไม่มีอะไร มันไม่ใช่อย่างที่โรสคิดนะ” วีระพยายามอธิบาย
   “ไม่มีอะไรงั้นเหรอคะ โรสไม่เชื่อ แล้วที่เห็นจูบกันคาตาที่มันเรียกว่าอะไรกันคะ” กุหลาบตะโกนถามเสียงดังด้วยความไม่พอใจ สายตาที่มองมายังทั้งสองคนอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ
   “พี่ขอโทษ แต่มันก็แค่...จูบ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าที่โรสเห็นจริงๆ” วีระรีบเดินเข้าไปหากุหลาบและพยายามอธิบาย แต่กุหลาบสะบัดแขนออกด้วยความโมโห ก่อนจะยืนนิ่งอยู่ครู่ใหญ่

   “โรสจะเชื่อพี่วีค่ะ เพราะโรสรู้ว่ามีคนบางคนคิดไม่ซื่อ คอยฉวยโอกาส และกำลังพยายามจะแย่งพี่วีไปจากโรสอยู่” หลังจากยืนนิ่งเงียบอยู่นานกุหลาบก็เอ่ยขึ้น เธอหันไปมองนนทวัชที่ลุกขึ้นยืนอยู่ข้างเตียงด้วยความเกลียดชังและจงใจด่านนทวัชอย่างเจ็บแสบ
   “นายวี ทำไมนายวีพูดอย่างนี้ล่ะ คืนนี้อาจจะแค่จูบ แต่เรื่องคืนนั้นล่ะ...นายวีลืมไปแล้วเหรอ คืนนั้นที่เราอยู่ด้วยกัน นายวียังพูดเลยว่ามีความสุขจังเลย” นนทวัชเดินเข้ามาใกล้วีระ แล้วเกาะแขนวีระไว้หลวมๆ ก่อนจะพูดเสียงเบาเหมือนไม่อยากเปิดเผย แต่ก็จงใจให้ได้ยินทั้งสองคน    
   “พี่วี นี่ นี่หมายความว่าพี่กับ...แก แก นี่แกจงใจจะแย่งผัวฉันเหรอ แกอย่าอยู่เลย นี่แน่ะ นี่ๆ แก เปรี๊ยะ แก...นี่ๆ” กุหลาบเข้ามากระชากตัวนนทวัชเข้าหาตัวเองก่อนจะยกฝ่ามือเข้าตบหน้านนทวัชฉาดใหญ่ ก่อนจะเข้าทำร้ายนนทวัชอย่างรุนแรง ทั้งตบ ทั้งข่วน ทั้งจิก ตามใบหน้าและลำตัวนนทวัชอย่างบ้าคลั่งโดยที่นนทวัชทำแค่เพียงเอามือปิดป้องหน้าของตัวเอง แล้วก็ยืนเฉยโดยไม่ยอมตอบโต้กุหลาบเลยแม้แต่น้อย
   “โรส หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ พี่บอกให้หยุดไง” วีระพยายามเข้ามาห้ามกุหลาบและนนทวัช โดยพยายามดึงตัวกุหลาบให้ออกห่างจากนนทวัช แต่กุหลาบไม่ฟังยังคงพยายามดิ้นออกจากวีระที่ดึงตัวให้ออกห่าง ทำให้วีระโดนลูกหลงไปด้วย วีระเมื่อไม่มีทางเลือกจึงกระชากแขนกุหลาบออกจากนนทวัชอย่างแรง จนกุหลาบเซถลาไปยังอีกฝั่งของห้อง
   “กรี๊ดดดดดด พี่วี นี่พี่วีผลักโรส พี่วีทำร้ายโรส พี่วีเข้าข้างมันเหรอ พี่วีนอนกับมันแล้วใช่ไหมถึงได้ปกป้องมันอย่างนี้ เกลียดที่สุด แก อีหน้าด้าน พี่วีด้วยทำอย่างนี้กับโรสจำไว้เลยนะคะ เกลียด เกลียด เกลียด กรี๊ดดดดดด” กุหลาบกรีดร้องด้วยความโกรธ มือไม้สั่น เธอยกมือขึ้นชี้หน้าทั้งวีระและนนทวัชอย่างเจ็บแค้นใจ ก่อนจะตะโกนด่าทั้งคู่ และผลุนผลันรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที
   “โรส โรส พี่ไม่ได้ตั้งใจนะ โรส ฟังพี่ก่อน” วีระพยายามตะโกนร้องเรียกกุหลาบเสียงดังตามหลังไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
   นนทวัชยกมือขึ้นลูบหน้าและแตะริมฝีปากที่มีเลือดซึมของตัวเองเบาๆ รู้สึกทั้งเจ็บและแสบหน้าและลำคอไปหมด ปกติคนอย่างนนทวัชไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายง่ายๆ แบบนี้หรอกนะ แต่เพราะคิดแล้วว่าคุ้มถึงได้ยอมลงทุนเข้าตัวเข้าแลกแบบนี้!
      ___________________________________________________

คน comment น้อยเหลือเกิน จนคนเขียนอยากจะถอดใจ
ตอนหน้าก็เริ่มจะ Drama กันแล้วค่ะ   

[yunchun]

มีเค้าลางว่านนท์โดนแน่ใช่มั้ย 
หรืออาจจะเป็นวีที่โดน อิอิ

[namtarn11]

โอ๊ย...คุณนนท์ยอมเกินไปหรือเปล่า

[NewYearzz]

     ถึงคุณคนเขียนครับ คือที่บอกว่าคอมเม้นต์น้อยผมขอเรียนตามตรงว่าบางคนเข้าคงไม่ชอบแนวดราม่าเลยไม่ได้อ่าน แต่ยังมีอีกหลายคนที่ชอบแนวนี้เช่นผม แต่ถ้าคุณนักเขียนพอจะจำได้ ตั้งแต่ภาคที่แล้วยังไม่จบ (ผมตามมาตั้งแต่เรื่องบนเตียง) แล้วคุณนักเขียนเลยแนะนำเรื่องนี้ภาคแรกให้อ่าน ผมก็บอกว่าผมชอบเรื่องดราม่าก็จริง แต่ผมไม่สามารถอ่านดราม่าแล้วปล่อยค้างได้เนื่องจากผมเป็นคนสภาพอารมณ์ไม่ปกติ คล้ายๆเป็นโรคจิตอ่อนๆ ดังนั้น ผมเข้าใจนะครับว่าเป็นเรื่องปกติที่นักเขียนจะมีธุระจำเป็นไม่สามารถมาต่อนิยายอย่างต่อเนื่องได้ในบางโอกาศ และในขณะนี้เรื่องนี้กำลังจะเข้าสู้จุดเดือดอีกครั้ง ผมเลยขอบอกให้ทราบอีกครั้งว่าถ้าเกิดว่าคุณนักเขียนพอจะรู้ตัวว่ายังไม่สามารถมาต่ออย่างต่อเนื่องโดยอาจทิ้งจุดดราม่าค้างไว้ ผมขออนุญาตหยุดอ่านและมาตามอ่านรวดเดียวเลยนะครับ อย่างที่บอกว่าผมค้างกับดราม่าไม่ได้ บางคนไม่เป็นอาจไม่เข้าใจ แต่ผมอยากให้คุณคนเขียนเรื่องนี้เข้าใจผมนะครับ และผมก็ขอโทษจริงๆหากเว้นไว้ก่อน ไม่ได้มาตามอ่านตามให้กำลังใจอย่างต่อเนื่องอีก แต่ผมจะมาตามอ่านอย่างแน่นอนครับ


     ขอโทษอีกครั้งจากใจครับ 

[WilpeR]

จะดราม่าเนี่ยคือเดี๋ยววีจะโกรธนนท์ใช่มั้ยอ่ะ แล้วก็จบลงบนเตียงใช่มั้ยอ่ะ 

[maru]

วีจะทำอะไรนนท์หรือเปล่าเนี่ย แต่นนท์ก็เจ้าแผนการจริง ๆ นะเนี่ย แต่เมื่อไรวีจะรู้นะว่าผู้หญิงคนนั้้่นทำอะไร

[ammamooty]

☆ミ　☆彡กรี๊ดดดสมน้ำหน้าโรสค้าาา

แต่นายวีต้องโกรธนนท์แน่เลยอะ

ที่บอกว่าดราม่ าอย่าบอกวาานะว่านายวีขะกังขังหน่วงเหนี่ยวนนท์อ๊ากกก(มั่วและ)

อยากอ่านตอนต่อไปแล้ววว><เป็นกำลังใจให้นะคะ

[bobie]

นนท์จะโดนอะไรมั้ยเนี่ย
ท่าทางนายวีจะโกรธแล้วนะ

[mystery Y]

ตอแหล! แต่ก็ชอบ สมนำ้หน้านังโรส

[NY_JK]

   สะใจ
คุณนนท์นี่แผนเยอะจริงๆ

[Milk]

พี่วีกลายร่างแน่เลย

[maewmheaw]

 

[littlesilver]

ตอนที่ 16 อุบัติเหตุ

   “คุณนนท์ ทำไมคุณถึงพูดกับโรสแบบนั้น” วีระเอ่ยถามนนทวัชหน้าเครียด ทั้งโมโห ทั้งหงุดหงิดที่นนทวัชพูดอะไรบ้าๆ ไปอย่างนั้น
   “นายวี ผมขอโทษนะ ผมอาจจะพูดเกินไปหน่อย ก็แค่ไม่พอใจโรสที่พูดจาดูถูกผม ผมก็เลย...แกล้งพูดยั่วเล่น แต่ไม่คิดว่าโรสเค้าจะโกรธจัดขนาดนี้ ผมขอโทษจริงๆ นะนายวี” นนทวัชทำเสียงอ่อยและหน้าตาตื่นด้วยความสำนึกผิดเต็มที่
   “ผมว่าคุณนนท์กลับบ้านไปก่อนเถอะ” วีระพูดเสียงแข็ง ไม่แม้แต่จะมองหน้านนทวัช แม้จะทั้งโกรธและทั้งโมโหที่นนทวัชพูดจางี่เง่าไม่คิด แต่พอเห็นเจ้าตัวทำหน้าสำนึกผิดดูน่าสงสารแล้วกลัวตัวเองจะอดใจอ่อนไม่ได้
   “แต่ว่า...นายวีกับโรส” นนทวัชยังคงทำท่าลังเล
   “เรื่องนั้นเดี๋ยวผมจัดการเอง รอให้โรสใจเย็นลงก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” วีระตอบอย่างเหนื่อยใจ พยายามสงบสติอารมณ์และจัดการกับปัญหาตรงหน้าให้ได้
   “นายวีไม่โกรธผมนะ ไว้พรุ่งนี้โรสหายโมโหแล้วผมจะช่วยพูดด้วยอีกคนนะ ว่าผมแค่แกล้งพูดเล่น ไม่ได้มีอะไรจริงๆ” นนทวัชพยายามพูดเอาใจวีระ
   “ผมว่าคุณนนท์กลับเถอะครับ ดึกแล้ว” วีระตอบแต่พยายามพูดตัดบทให้นนทวัชกลับไปเร็วๆ
   “ก็ได้ นายวีก็พักผ่อนนะ” นนทวัชแตะแขนวีระเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ แต่วีระกลับยืนนิ่งไม่ยอมหันมามองนนทวัชด้วยซ้ำ นนทวัชจึงเดินคอตกออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
   ‘ขอโทษด้วยนะ นายวี ที่ต้องทำแบบนี้’ นนทวัชแอบอมยิ้มขณะกำลังจะเดินไปขึ้นรถนายวีระเพื่อขับกลับบ้าน แม้คราวนี้จะต้องเสี่ยงที่นายวีอาจจะโกรธจนไม่ยอมมองหน้า แต่มันก็น่าเสี่ยงไม่ใช่เหรอ ถ้าผลตอบแทนมันจะคือคนที่ชื่อ ‘วีระ’
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   เช้าวันใหม่นนทวัชขับรถของวีระมารอรับวีระที่หน้าบ้านเหมือนอย่างเคย แต่วันนี้ดูแปลกว่าที่เคย เพราะปกติวีระจะมายืนรอนนทวัชที่บ้าน แต่วันนี้กลับไร้เงาของวีระ บ้านช่องก็ดูเงียบเชียบผิดปกติ นนทวัชบีบแตรเรียกหลายครั้งก็ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับ นนทวัชจึงลงมาจากรถและเดินไปดูรอบๆ บ้าน ประตูบ้านไม่ได้ล๊อค แต่ภายในบ้านเงียบสนิท ไม่มีใครอยู่ข้างใน
   “นายวี นายวี นายวีอยู่ไหน” นนทวัชเริ่มรู้สึกกังวลเมื่อร้องเรียกวีระอยู่นานแต่ไม่มีเสียงตอบรับ
   “คุณ คุณ ไม่มีใครอยู่บ้านหรอก” เสียงชายสูงอายุคนนึงที่ขับรถผ่านมาจอดหน้าบ้านและตะโกนบอกนนนทวัช
   “ลุง พอจะรู้ไหมครับว่านายวีเค้าไปไหน” นนทวัชรีบตะโกนถามชายสูงวัยที่จอดรถมองตนเองอยู่หน้าบ้าน
   “ไอ้วีมันอยู่โรงบาล” ชายสูงอายุตอบ
   “อะ...อะไรนะครับ นายวีเป็นอะไร” นนทวัชร้องถามเสียงหลงด้วยความตกใจ
   “มันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แต่นังโรสแฟนมันน่ะซิ เกิดอุบัติเหตุรถชนเสาไฟฟ้า เห็นว่าเจ็บหนักมาก ไม่รู้จะรอดรึเปล่า ตอนนี้เค้าเลยไปโรงบาลกันหมด” ชายสูงอายุตอบยืดยาวพร้อมกับมองหน้านนทวัช
   “จริงเหรอลุง แล้ว...แล้วโรงบาลนี่อยู่ไหน ผมจะไปเยี่ยมด้วยคนได้ไหม” นนทวัชตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน จนถึงกับยืนนิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยถามชายสูงอายุตรงหน้า
   “งั้นก็ไปพร้อมกันเลย ลุงก็กำลังจะไปดูอยู่พอดี คุณก็ขับรถตามมาแล้วกัน” ชายสูงอายุตอบพร้อมกับเร่งเครื่องยนต์เพื่อจะออกรถ
   นนทวัชจึงรีบขึ้นรถและค่อยๆ ขับตามรถลุงสูงวัยตามไปอย่างห่างๆ นนทวัชรู้สึกว่ามือตัวเองเย็นเฉียบ ถึงแม้เมื่อคืนจะยังทะเลาะโกรธกันแทบเป็นแทบตาย แต่พอมารู้อย่างนี้นนทวัชก็ทั้งรู้สึกสงสารและกลัวขึ้นมาไม่ได้
‘โรสที่เธอเกิดอุบัติเหตุคงไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนหรอกนะ ยังไงก็ไม่ได้ตั้งใจจะเอาเป็นเอาตายนะ ยัยโรสเธอคงไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ ขออย่าเป็นอะไรไปเลยนะ’ นนทวัชรู้สึกกังวลจนมือไม้อ่อนจนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงขับรถเลยด้วยซ้ำ!
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “เฮ้ย พวกเอ็ง นังโรสมันเป็นยังไงบ้างวะ” ชายสูงอายุที่พานนทวัชเข้ามาถึงหน้าห้องฉุกเฉินร้องถามพวกคนงานที่นั่งรายล้อมอยู่หน้าห้อง
   “ลุง นังโรสมันตายแล้ว หมอบอกว่ามันคอหักตาย มันชนเสาไฟฟ้าแล้วก็เป็นทางชันลงเขาด้วย แถมเขาว่ามันยังเมาอีกด้วย ก็เลยตายคาที่เลย” คนงานคนหนึ่งตอบเสียงเครียด
   นนทวัชที่ได้ยินถึงกับมือสั่น นี่โรสตายแล้วจริงๆ เหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลย
   “คุณ คุณ เป็นอะไรไปรึเปล่าครับ หน้าซีดเชียว ไปนั่งพักก่อนไหม” ลุงสูงอายุรีบถามนนทวัชด้วยความเป็นห่วง
   “มะ...ไม่เป็นไรครับ” นนทวัชตอบแต่ก็รีบมองหน้าเก้าอี้นั่งทันที ก่อนที่จะรู้สึกยืนทรงตัวไม่ไหว
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   งานศพของกุหลาบถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย โดยภูธิปและวีระเป็นธุระช่วยจัดการให้ทั้งหมด ทำให้ครอบครัวของกุหลาบที่เดินทางมาจากอีกต่างจังหวัดไม่ต้องเป็นกังวลในเรื่องนี้ นนทวัชเองก็พยายามช่วยงานทุกอย่างที่พอทำได้ นนทวัชไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้พูดคุยกับวีระ ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังเลยตั้งแต่เกิดเรื่อง นนทวัชรู้ดีว่าวีระคงยังคงขุ่นเคืองใจตัวเองอยู่ไม่น้อย เพราะนนทวัชเองพอจะจับความรู้สึกของวีระได้ วีระพยายามจะหลบเลี่ยงที่จะเผชิญหน้าและพูดคุยกับนนทวัชอย่างเห็นได้ชัด

   “นายวี เป็นยังไงบ้าง” หลังจากงานเผาศพของกุหลาบเสร็จสิ้นแล้ว นนทวัชก็มาดักรอพบวีระถึงหน้าบ้าน
   “ก็...ไม่มีอะไรครับ” วีระที่กำลังจะเดินเข้าบ้านตอบสั้นๆ โดยไม่หันมามองหน้านนทวัชเลย
   “นายวี ยังโกรธผมอยู่เหรอ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ...นายวี...ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้...ผม...” นนทวัชพยายามจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น เพราะรู้ดีว่าวีระคงรู้สึกผิดต่อกุหลาบไม่น้อย ที่วันที่เกิดเรื่องไม่ได้ตามกุหลาบไป กว่าจะมารู้ว่ากุหลาบเกิดอุบัติเหตุก็เช้าแล้ว
   “ผมขอตัวนะครับ อยากพักผ่อน” วีระเอ่ยขัดขึ้นโดยไม่รอให้นนทวัชได้พูดอะไรอีก ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆ โดยไม่แม้แต่จะหันหลังมามองนนทวัชที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าบ้าน
      ___________________________________________

ขอบคุณนะคะสำหรับ comment 
คนเขียนก็บ่นไปอย่างนั้นเองแหละค่ะ ยังไงก็ต้องเดินหน้าต่อไปตามที่ตั้งใจไว้ 
เรื่องนี้ก็คงมาต่อเรื่อยๆ จนจบนะคะ ไม่ได้หายไปไหนนานๆ แน่ (อย่างมากก็ 1-2 วัน)
แล้วอีกอย่าง Drama ก็ไม่ได้มากมายอะไรหรอกค่ะ อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วด้วย
เพราะตั้งใจไว้ว่าเป็นเรื่องยาวแต่สั้นๆ (เอ๊ะ ยังไง )
ติดตามเป็นกำลังใจกันต่อนะคะ 

[bobie]

โรสตายเฉยเลย
แถมนายวียังเข้าใจผิดอีก
เอายังไงดีล่ะนนท์

[jimmyFG]

อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้วหรอ

รอติดตามนะ กำลังสนุกเลย

[nunnan]

แย่แล้วววว ไปทำให้เค้าเกลียดขี้หน้าเพิ่มอีกกก