หัวข้อ: :((( ไม่ต้องเอ่ยคำว่า 'รัก' แจ้งข่าว P.15 ถึง 31 ตุลาคม 2556

[ordkrub]

ทำหมาหยอกไก่
เดี๋ยวจะเจอไก่จิก!!!!!!

[sunshinesunrise]

เล่นไปเห๊อะ เจอของจริงแล้วจะหนาว หุหุหุ!!!!!

[jagkree]

อีตานนท์นี่รุกเยอะไปป่ะ เดียววีอดไม่ไหวจับปล้ำด่วน 

[iammz]

เอาละเหวยยยย วีเสร็จนนท์ในเวลาอันใกล้แน่เลย 555555+

 

[ratnalin]

ไม่รู้จะสงสารนนท์ดีหรือเปล่า (สงสารนายวีเถอะ!)
ทำตัวให้สมควรต่อการได้รับความสงสารหน่อยนะนายนนท์

[littlesilver]

ตอนที่ 6 ของเล่น
   
   “ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! คุณนนท์! คุณนนท์ครับ คุณนนท์! เปิดประตูหน่อยครับ คุณนนท์! คุณนนท์!” วีระเคาะประตูห้องพักของนนทวัชอย่างแรงพร้อมตะโกนเรียกเสียงดังลั่นอยู่นานแต่ไม่มีวี่แววว่าคนในห้องจะมาเปิดประตูให้
   “แอ๊ดดดด นายวี” หลังจากวีระรออยู่หน้าห้องครู่ใหญ่นนทวัชถึงเปิดประตูห้องออกมา
   “คุณนนท์ เอ่อ...” วีระถึงกับอึ้งเมื่อเห็นนนทวัชอยู่ในชุดนอนกางเกงขาสั้นกุดจนเผยให้เห็นเรียวขายาว ขาวผ่อง ส่วนเสื้อนอนก็เป็นเสื้อสีเนื้อบางเบาจนแทบจะมองทะลุเข้าไปเห็นช่วงอกขาวรำไร ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณนนท์ใส่เสื้อผ้าแบบนี้นอน
   “นายวีมาทำไมแต่เช้าเนี่ย” นนทวัชพูดเสียงงัวเงียพร้อมกับปิดปากหาว ทำท่าเหมือนยังง่วงนอนอยู่
   “นายให้ผมมารับคุณนนท์” วีระตอบเสียงนิ่ง พยายามไม่มองชุดเสื้อผ้าที่นนทวัชใส่อยู่ มันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก
   “รับไปไหน” นนทวัชถามงงๆ
   “ก็รับไปช่วยงานในรีสอร์ตครับ นายบอกให้คุณช่วยดูแลแผนกต้อนรับและงานประชาสัมพันธ์ และให้ผมคอยมาดูแลรับส่งคุณ” วีระอธิบาย
   “ฮึ นี่พี่ใหญ่จะไม่ให้อยู่พักสบายๆ บ้างเลยรึไงนะ ใช้งานกันจริงๆ คนกำลังกลัว กำลังเครียดจะแย่ กะว่าจะหนีร้อนมาพึ่งเย็นซะหน่อย สงสัยจะกลายเป็นหนีเสือปะจระเข้ซะมากกว่า” นนทวัชบ่นดังๆ ให้วีระฟัง แต่ท่าทางไม่ได้เหมือนคนกำลังกลัว กำลังเครียดอย่างที่เจ้าตัวว่าเลยสักนิด
   “แต่ผมว่าคุณนนท์ไปทำงานที่รีสอร์ตก็ดีนะครับ จะได้ไม่อยู่ว่างๆ” วีระตอบเน้นเสียงอย่างจงใจ นนทวัชรู้ว่ากำลังโดนประชดอยู่แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
   “ไปก็ได้ แต่นายวีต้องรอเดี๋ยวก่อนนะ ยังไม่ได้อาบน้ำแต่งตัวเลย หัวหูก็ยังยุ่งอยู่” นนทวัชพูดพร้อมกับก้มดูชุดที่ตัวเองใส่ เอามือจับผมบนศีรษะและหันมายิ้มให้
   “ถ้างั้นผมรอข้างนอกนะครับ” วีระตอบพร้อมกับทำท่าจะเดินไปรอที่รถ
   “เดี๋ยวซิ รอข้างในนี่แหละ” นนทวัชรีบคว้าแขนวีระไว้ทันที
   “ไม่เป็นไรครับ ผมรอข้างนอกดีกว่า” วีระปฎิเสธแล้วดึงมือนนทวัชออก ก่อนจะรีบเดินไปที่รถทันทีโดยไม่รอให้นนทวัชได้พูดอะไรอีก
   “ฮึ อยากรู้นักว่าจะทำเป็นใจแข็งไปได้สักกี่น้ำ” นนทวัชยิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดพึมพำไล่หลังนายวีระไป ก่อนจะปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเตรียมอาบน้ำแต่งตัว
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “พี่วี พี่วี คุณนนท์มาหา” เสียงเรียกดังลั่นของชิดเด็กหนุ่มรุ่นน้องคนสนิท ทำให้วีระวางมือจากแบบก่อสร้างที่อยู่ตรงหน้า
   “มึงว่าอะไรนะ” วีระทำหน้าแปลกใจแล้วหันไปมองนาฬิกาบนฝาผนัง เพิ่งบ่ายสามโมงเย็น ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน แล้วคุณนนท์มาหาเขาถึงเขตก่อสร้างบ้านพักใหม่ทำไมกัน
   “บอกว่าคุณนนท์ น้องชายนายมาหา รออยู่ที่หน้าบ้านหลังแรก” ชิดบอกลูกพี่ซ้ำอีกครั้ง วีระจึงยอมลุกจากเก้าอี้และเดินออกจากห้องไปหาน้องชายของเจ้านายทันที
   “กูบอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ แล้วนี่มันได้เวลาเลิกงานแล้วเหรอถึงได้ออกมานี่ มาอยู่นี่อย่าคิดจะอู้งานนะมึง ไม่งั้นกูไล่กลับบ้านแน่ๆ” เสียงโวยวายของภูธิปดังลั่นเมื่อวีระเดินมาถึงหน้าบ้านพักสร้างใหม่
   “โธ่พี่ใหญ่ก็ ไม่เห็นใจผมบ้างเลย ผมก็อยากออกไปซื้อของบ้างอะไรบ้าง อยู่อุดอู้มาตั้งหลายวันแล้ว แล้วนี่ก็จะไปซื้อเสื้อผ้ามาใส่ทำงานของพี่ใหญ่แหละ ไม่ได้เตรียมชุดดีๆ มาเลย จะให้แต่งตัวซอมซ่อรับแขกได้ไง เดียวแขกก็หนีหมด แล้วอีกอย่าง ไอ้พวกนั้นมันไม่อยู่แล้ว เชื่อผมซิ ไม่งั้นมันต้องโทรมาแล้ว นี่มันเงียบหายไปตั้งหลายวันแล้ว มันคงไม่มาอยู่เฝ้าที่นี่ได้หลายๆ วันหรอก มันก็คงต้องไปตามคนอื่นมั่งแหละ” นนทวัชพูดสาธยายยาวเหยียดพร้อมกับทำเสียงขอความเห็นใจ
   “เออๆ ถ้าอยากจะออกไปตายนักก็ตามใจมึง” ภูธิปพูดอย่างรำคาญใจ คนอุตส่าห์ห้ามด้วยความเป็นห่วง มันก็ยังดันทุรังไปจนได้
   “ไม่ตายหรอกน่าพี่ใหญ่ นี่ไงให้นายวีไปเป็นเพื่อน” นนทวัชหันไปยิ้มให้วีระที่ยืนทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ
   “อืม ไอ้วี งั้นมึงก็ไปเป็นเพื่อนมันหน่อยแล้วกัน แต่ถ้ามันทำตัวเรื่องมากมีปัญหา มึงก็ลากมันกลับมาได้เลยนะ ไม่ต้องไปตามใจมัน” ภูธิปหันไปสั่งนายวีระแล้วเดินกลับไปยังกลุ่มคนงานที่กำลังก่อสร้างอยู่
   นนทวัชหันไปยิ้มชอบใจให้วีระ แต่วีระไม่ยอมยิ้มให้แถมยังทำหน้าบึ้งใส่
   “จะไปก็ตามมาครับ” วีระบอกเสียงแข็งก่อนจะเดินนำไปที่รถกระบะคันเก่าคู่ใจ รู้สึกหงุดหงิดเล็กๆ ที่นนทวัชมารบกวนเวลาทำงาน
   “แหม ดุจังนะ” นนทวัชรีบเดินตามและพูดกับวีระที่ทำหน้าตึงรออยู่ที่รถก่อนจะรีบขับออกไปด้วยความเร็วสูง
   นนทวัชหันไปมองหน้าคนข้างๆ ที่รีบขับรถออกไปโดยไม่ยอมพูดยอมจากับตนเลย ก็ยิ้มที่มุมปากนิดๆ ถ้ารู้ว่าคนอย่างวีระแหย่เล่นแล้วน่าสนุกแบบนี้ก็คงจะเล่นด้วยตั้งนานแล้ว ของอะไรที่ได้มายากๆ นนทวัชชอบเพราะรู้สึกว่ามันท้าทายดี!
      _______________________________________________
   

คน comment น้อยจัง สงสัยไม่ค่อยถูกใจคอ Drama 
มีแต่คนยุให้วีจัดการนนท์ ไม่รู้ใครจะจัดการใครกันแน่ เหอเหอ

[WilpeR]

วีเสร็จนนท์แน่เลยอ่ะ >3<

[jagkree]

ว๊ายยยย สรุปใครจับกด 

[NewYearzz]

ใครจะเป็นของเล่นใคร สาธุ ขอให้เจอหนักๆด้วยเถ๊อะ!!!!


รอตอนต่อไปครับ 

[sunshinesunrise]

เดี๋ยวนนท์ต้องเจอของแข็งบ้าง. ซ่านักกกกก 555555

[iammz]

วีอดกลั้นได้ให้มันรู้ไป 

ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไป(อย่างใจจดใจจ่อ)

 

[ordkrub]

ใครจะเป็นคนเล่นใครกัน

[jimmyFG]

สงสารวีอ่ะ

ฮ่าๆไม่รู้จะถึงขีดสุดเมื่อไหร่

[yeyong]

เริ่มหมั่นไส้นนท์แล้ว ขอให้วีจัดหนักทีเถอะ

[littlesilver]

ตอนที่ 7 อย่ารังเกียจกัน

   “นายวี ช่วยดูเสื้อตัวนี้หน่อยซิสวยไหม” นนทวัชเรียกวีระที่ยืนทำหน้าเซ็งอยู่ข้างๆ ขณะมองนนทวัชที่ยืนเลือกเสื้อเชิ้ตอยู่นานสองนาน โดยไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จสักที
   “นายวี ช่วยดูหน่อยซิว่าตัวนี้เป็นไงบ้าง” นนทวัชชูเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนลายทางให้คนตรงหน้าดู พร้อมกับเอ่ยถามยิ้มๆ ทำเหมือนไม่สนใจว่าคนตรงหน้าจะทำท่าหน่ายโลกขนาดไหน
   “สวยครับ ช่วยเลือกเร็วๆ หน่อยได้ไหมครับ เรามากันนานแล้ว รีบกลับเถอะครับมันจะค่ำแล้ว” วีระบอกเสียงเข้ม
   “แหม ค่ำนิดค่ำหน่อยจะเป็นอะไรกันล่ะ ขับรถแค่ครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวก็ถึงแล้ว” นนทวัชพูดอย่างไม่ใส่ใจนัก แต่กลับหันไปเลือกเสื้อต่อเหมือนจะแกล้งทดสอบความอดทนของคนที่ยืนรออยู่
   วีระไม่ได้พูดว่าอะไรมากนัก ทั้งๆ ที่ ‘นาย’ ก็บอกไว้แล้วว่าถ้านนทวัชสร้างปัญหากวนใจเขาก็ให้พากลับได้ทันที ซึ่งก็เป็นไปตามที่นายเตือนไว้จริงๆ คุณนนท์เข้าออกแทบจะทุกร้านค้าในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ภายในเมือง บางร้านก็แทบจะไม่ได้ซื้ออะไรติดมือออกมาเลยทั้งๆ ที่ยืนเลือกอยู่นานสองนาน เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าคุณนนท์แกล้งเขาหรือเปล่า แต่สถานการณ์มันชวนให้คิดอย่างนั้นจริงๆ
   “นายวีดูนี่ซิ เสื้อตัวนี้เหมาะกับนายวีมากเลยนะ ชอบไหม” นนทวัชหยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินลายสก๊อตมาทาบลงบนตัววีระแล้วมองดูอย่างพอใจ
   “ไม่ชอบครับ ผมไม่ชอบใส่เสื้อเชิ้ตแบบนี้” วีระพูดพร้อมกับจับมือนนทวัชที่ถือไม้แขวนเสื้อเชิ้ตออก
   “เหรอ ถ้างั้นตัวนี้ล่ะ” นนทวัชกลับหยิบเสื้ออีกสองสามตัวมาวางทาบอกวีระอีก
   “คุณนนท์ครับ พอเถอะครับ ผมไม่ชอบ กลับได้แล้วครับ” วีระพูดตัดบทอย่างจริงจังและหันมาทำหน้าดุใส่นนทวัช
   “กลับก็ได้” นนทวัชเมื่อเห็นวีระไม่เล่นตัวก็รีบแขวนเสื้อที่หยิบออกมาไว้บนราวตามเดิม
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “นายวีแวะกินข้าวร้านนี้ก่อนไหม น่ากินดีนะ” นนทวัชเอ่ยชวนเมื่อเดินผ่านหน้าร้านอาหารหรูหราแห่งหนึ่ง
   “ผมว่าไปกินที่บ้านดีกว่าครับ ค่ำแล้ว” วีระตอบสีหน้านิ่งเฉย
   “แต่ว่าร้านนี้อร่อยนะ อยากจะเลี้ยงข้าวนายวีเป็นการตอบแทนที่พามาซื้อของด้วยไง” นนทวัชพยายามหว่านล้อม
   “ถ้าอยากจะเลี้ยงผมจริง ผมว่าซื้อใส่ถุงให้ผมไปกินบ้านดีกว่า ผมอยากกลับบ้านแล้ว” วีระพูดตัดบท
   “แต่ว่า...”
   “ถ้าคุณนนท์ไม่กลับผมจะบอกนาย” วีระพูดสวนขึ้นทันควัน
   “ทำไม แค่นี้จะฟ้องพี่ใหญ่เหรอ ไม่กลัวหรอก” นนทวัชพูดอย่างเอาแต่ใจ
   “ผมว่าถ้านายรู้คงไม่ชอบใจที่คุณนนท์ขัดคำสั่ง ซึ่งผมคิดว่านายอาจจะคิดใหม่เรื่องที่จะให้คุณอาศัยอยู่ที่รีสอร์ตนี้แน่ๆ” วีระพูดขู่นนทวัชเมื่อเห็นว่าพูดดีๆ แล้วนนทวัชไม่ยอมเชื่อฟัง
   “กลับก็ได้ แค่นี้ทำมาเป็นขู่” นนทวัชพูดอย่างงอนๆ แต่ก็ยอมเดินตามวีระกลับแต่โดยดี
      >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
   “ถึงแล้วครับ” วีระเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่ขับรถโดยไม่ยอมพูดไม่ยอมจากับนนทวัชมาตลอดทาง
   “นายวีลงไปกินข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะ มืดแล้วแถมยังขับรถมาเหนื่อยๆ น่าจะหิว ซื้อกับข้าวมาเผื่อตั้งหลายอย่าง ร้านนี้อร่อยนะ” นนทวัชเอ่ยชวนพร้อมกับยกถุงใส่กับข้าวหลายอย่างที่ซื้อมาจากร้านอาหารขึ้นชื่อในห้างสรรพสินค้า
   “ไม่เป็นไรครับ ผมกลับไปหาทานเองที่บ้านดีกว่า ยังมีกับข้าวเหลือในตู้เย็น” วีระปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
   “จะไปกินที่บ้านทำไมล่ะ กับข้าวนี่มีตั้งหลายอย่าง ยังร้อนๆ อยู่เลย เดี๋ยวจะเตรียมให้กินนะ” นนทวัชพูดอย่างเอาใจ พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือวีระพยายามจะดึงให้ลงมาจากรถด้วยกัน
   “อย่าดีกว่าครับ เชิญคุณนนท์เถอะ ผมขอตัว ปล่อยเถอะครับ” วีระพยายามปฏิเสธพร้อมกับดึงมือนนทวัชออก แต่นนทวัชกลับยิ่งจับมือวีระไว้แน่น
   “ลงไปกินด้วยกันนะ นะนายวี” นนทวัชพยายามอ้อนพร้อมกับยื้อยุดฉุดดึงมือวีระไว้ ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
   “ผมบอกว่าไม่กินไงครับ พูดไม่รู้เรื่องรึไง! ปล่อยผมนะ!” วีระเผลอตวาดนนทวัชเสียงดังและใช้มือข้างที่ว่างอยู่กระชากมือของนนทวัชออกจากมือตัวเองอย่างแรง
   “นายวี” นนทวัชถึงกับตกใจหน้าถอดสีที่โดนตวาดและดึงมือออกเหมือนรังเกียจกัน
   “ก็แค่อยากให้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนเดี๋ยวเดียวแค่นั้นเอง พี่ใหญ่ก็กีดกันไม่อยากให้ไปบ้านโน่น นายวีก็ยังทำท่าเหมือนรังเกียจผมอีก ไม่อยากให้เข้าใกล้ ทั้งๆ ที่ก็แค่อยากมีเพื่อนคุย อยากมีคนกินข้าวด้วย ไม่อยากนั่งเหงา นั่งหวาดกลัวอยู่แต่ในบ้านพักคนเดียว แต่ถ้านายวีรังเกียจผมนักก็ไม่เป็นไร ขอโทษด้วยที่ทำให้รำคาญใจ นายวีกลับไปเถอะ วันนี้คงรำคาญผมแย่แล้ว ไม่ต้องห่วง ผมอยู่คนเดียวได้” นนทวัชพูดเสียงสั่นเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ ใบหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะรีบคว้าถุงข้าวของเกือบสิบถุงลงจากรถอย่างทุลักทุเล
   “คุณนนท์ คุณนนท์ครับ” วีระร้องเรียกนนทวัชเสียงดัง แล้วรีบเปิดประตูรถวิ่งตามนนทวัชมาติดๆ จนมาหยุดอยู่หน้าบ้านพัก
   “คุณนนท์ ผมขอโทษ เดี๋ยวผมอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนนะ” วีระรีบบอก รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำตัดพ้อของนนทวัช ความจริงแล้วเขาคงอคติกับนนทวัชมากเกินไป
   “ไม่เป็นไรหรอก ถ้านายวีอึดอัดที่จะอยู่กับผม แค่เอากับข้าวที่ผมซื้อมาให้ไปกินที่บ้านก็พอ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่พาไปซื้อของ รอเดี๋ยวก่อนนะ เดี๋ยวผมเลือกกับข้าวใส่ถุงไปให้” นนทวัชพูดเสียงเศร้าจนน่าสงสาร พร้อมกับทำหน้าเหมือนเข้าอกเข้าใจวีระเป็นอย่างดี
   “ไม่ต้องหรอกครับ ผมเปลี่ยนใจแล้ว ขอทานข้าวกับคุณนนท์ที่นี่แล้วกันนะครับ” วีระพูดเสียงอ่อนลงด้วยความสงสารนนทวัช บางทีเขาอาจจะทำเกินไป ทำให้นนทวัชรู้สึกเหมือนไม่มีใครสนใจ
   “จริงๆ นะ ขอบคุณมากนะ” นนทวัชรีบพูดด้วยความดีใจพร้อมกับยิ้มกว้าง ใบหน้ากลับมามีแววสดใสขึ้นอีกครั้ง
   “จริงครับ มาครับ ผมช่วยถือของให้” วีระเอื้อมมือมาคว้าถุงข้าวของสารพัดอย่างจากมือนนทวัชมาถือไว้เอง พร้อมกับรอให้นนทวัชไขกุญแจห้อง ก่อนจะหิ้วข้าวของเดินเข้าห้องนำหน้าไปก่อน
   นนทวัชมองตามหลังวีระที่เดินเข้าไปในห้องของตนแล้วแอบยิ้มอย่างพอใจ...แค่นี้ก็เรียบร้อย นายวีเอ๋ย นายไม่ทันคุณนนท์หรอก แค่ตีหน้าเศร้าแล้วก็ทำท่าบีบน้ำตานิดหน่อยก็หลงเชื่อซะแล้ว นายวีรู้จักคนอย่างนนทวัชน้อยไปเสียแล้ว คิดจะมาผลักไสไล่ส่งกันง่ายๆ เหรอ ไม่มีทางซะหรอก!
      ____________________________________________________

วันหยุดมา 2 ตอนรวดต้องรีบทำแต้มหน่อย
อาทิตย์หน้าเค้าต้องไปทำงานต่างจังหวัด 2 อาทิตย์จะไม่ได้มาลงเรื่องเลยนะ แจ้งไว้ก่อน ชีวิตมันเศร้าจริงๆ
อยากจะรีบปั่นให้จบไวๆ แต่คงยาก เพราะวางโครงเรื่องไว้ 26 ตอน 
เรื่องนี้จะเรื่อยๆ นะคะ ไม่ได้ Drama มากเหมือนเรื่องที่แล้ว คนแต่งไม่อยากเครียดมาก
เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ

[WilpeR]

โอ้ มาต่ออย่างเร็วอ่ะ เรื่องนี้ไม่มีทางที่จะดราม่าออกเลยอ่ะ ออกจะทะเล้นมากเลยอ่ะ^^

[ratnalin]

เอาเข้าจริงๆนนท์ก็คงเหงาแหละ แต่การที่ลากคนอื่นวิ่งไปวิ่งมาทั้งที่ชีวิตตัวเองก็ไม่ปลอดภัยมันก็น่าหนักใจเหมือนกันนะ
งานนี้วีเสร็จนนท์แน่ๆ ตามนนท์ไม่ทัน กร๊ากกกกกก

รอตอนถัดไปจ้า อย่าท้อน้า เราดีใจมากเลยที่เห็นว่าอัพแล้ว ถึงจะไม่ได้เข้ามาในเล้าทุกวันก็เถอะ ว่าแต่อีก2อาทิตย์เลยเหรอ T^T

[mro]

สองอาทิตย์นานจังงงง

[NewYearzz]

นายวีมาอยู่ที่นี่มีเรื่องจริงๆหรือเปล่า ชักแหลเยอะจนเชื่อยากแล้วนะเนี๊ยะ


รอตอนต่อไปครับ 

[sunshinesunrise]

เริ่มไม่น่าสงสารล่ะ.. สตอจริงๆ = =
เห้ ออออออออออออออออออออออออ

[maru]

นนท์เจ้าเล่ห์นะนั่น แต่สิ่งที่พูดจะใช่ความรู้สึกจริง ๆ ของนนท์หรือเปล่านะ วีก็จริง ๆ เลย ตกหลุมของนนท์จนได้

[paradoxxx]

ว่าแล้วนนท์ต้องแกล้งดราม่า 555
อยากให้ลงเอยกันแล้วๆอะ
นนท์น่าจะน่ารักอยู่นะ

[gupalz]

นนท์เจ้าเล่ห์มาก

[IRIS]

เริ่มจะไม่ค่อยเชื่อนนท์แล้ว..หนีหนี้มาจริงป่ะวะ แหลเยอะจนเป็นนิสัยอ่ะ..

สงสารนายวีจัง มาเจอคนแบบนนท์ ตามไม่ทันแน่ๆ

[iammz]

นนท์ ... แผนรุกหาวีแบบตรง ๆ ใช้ไม่ได้
ก็ต้องเล่นแบบนี้แหละ ... ทำตัวให้น่าสงสาร บีบน้ำตา
จะดูซิ ว่าวีจะเสร็จนนท์ยังไง

 

[Mookkun]

ร้ายกาจนะเนี่ยยยย >.<

[ordkrub]

อย่าบอกว่าวีเสร็จนนท์วันนี้นะ

[cavalli]

มายิง อิคุณนนท์ ทิ้งเลยค่ะ คุณเจ้าหนี้

นางอยุ่ทีรีสอร์ท นี่เอง !!

หึหึ

[bobie]

นนท์เจ้าเล่ห์มาก
นายวีตามไม่ทันเลย

[maewmheaw]

คุณนนท์จะมาไม้ไหนคะ