ตอนที่ 25
เคยคิดอยากจะถอนคำพูดของตัวเองคืนบ้างไหมครับ?
ตอนนี้ผมกำลังเป็นแบบนั้นเลย...ส่วนเหตุผลอะไร...โปรดฟังสิ่งที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ให้ดีๆ
หลังจากวันนั้นที่ผมตัดสินใจจะเอาคืนกับพี่ศร(เปลี่ยนสรรพนามแล้วครับ)เราก็แทบจะตัวติดกัน(ท้องชนหลัง)อยู่ตลอดเวลา เป็นอันว่ามั่นใจได้ครับว่าถ้าทำแบบนี้ต่อไปอีกเรื่อยๆสักเดือนทุกอย่างมันจะต้องเป็นไปตามที่ผมต้องการแน่ๆ แต่นั่นอาจจะต้องแลกมาด้วยสุขภาพของผมที่ทรุดลงอย่างฮวบฮาบแน่ๆเพราะผ่านไปได้อาทิตย์เดียว ผมก็เริ่มรู้สึกวูบๆเวลาเรามีอะไรกันแล้วครับ
ดังนั้นผมจึงร่างสนธิสัญญาสงบชั่วคราว ว่าด้วย ถ้ายังอยากจะอยู่ในห้องเชฟของผมต่อไป ก็ลิมิตเซ็กส์ต่อวันไว้ที่สองครั้งเท่านั้นถ้าเกินกว่านั้นผมจะจัดการโยนเขาออกไปนอกห้องทันที
รายนี้ก็แปลกครับ ยอมตกลงง่ายๆ และที่ยิ่งไปกว่านั้น บางทีนิสัยจริงๆของพี่ศรก็เริ่มจะเผยออกมาแล้วครับ
เขาเป็นคนเอาแต่ใจ โลภมาก และชอบพูดมากกว่าที่ผมคิดเอาไว้...ยิ้มง่าย หัวเราะและเล่นสนุกเหมือนเด็กๆ ต่างกับก่อนหน้านี้ที่เงียบขรึมโดยสิ้นเชิง!!
และอาจจะเพราะแบบนั้น มันจึงทำให้ผมกับพี่ศรเริ่มสนิทกันมากขึ้นในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ผมชักรู้สึกว่าเราไม่เหมือนเจ้านายกับเลขาอีกต่อไปแล้ว
ไม่รู้สิครับ ยิ่งอยู่กันไปนานๆความเกรงใจที่มีมันก็เริ่มหมดลงไปเรื่อยๆอาทิตย์แรกๆยังเกร็งๆอยู่แม้จะนอนห้องเดียวกันแต่ก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงระยะห่างที่ขีดกั้นพวกเราทั้งสองคนเอาไว้
พออาทิตย์ที่สอง พี่ศรเริ่มจะเล่นหูเล่นตากับผมมากขึ้น มีการแซวเล่น หยอกเล่นบ้างประปราย แม้หน้าจะยังนิ่งๆบางทีก็ดูไม่ออกว่าพูดจริงหรือพูดเล่นก็ตาม...
อาทิตย์ที่สาม จากที่ผมเรียกคุณศรๆในใจเลยเผลอเรียกพี่ศรๆไปอย่างช่วยไม่ได้เมื่อเราเริ่มเล่นหัวกันแซวเจ็บๆแสบๆบ้าง พี่ศรเริ่มยิ้มมากขึ้น หัวเราะบ้างเมื่อผมเล่นมุกอะไรออกไป
อาทิตย์ที่สี่ ครบเดือนพอดี พี่ศรนี่แทบจะยิ้มอยู่ตลอดเวลาเลยครับ ยอมรับครับว่าเวลายิ้มความหน้าตาดีของเขามันเพิ่มขึ้นราวๆเท่าหนึ่งได้ แถมยังชอบพูดอะไรให้อายเล่นระหว่างมีเซ็กส์กันอีกต่างหาก!!
ช่วงนี้จะว่าผมมีความสุขก็ไม่ใช่ จะไม่มีความสุขก็ไม่เชิง มันก้ำกึ่งๆ ผมชอบนะที่ได้อยู่กับพี่ศรผมรู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่ไม่รู้ทำไมลึกๆแล้วผมยังรู้สึกตะขิดตะขวงอะไรบางอย่างอยู่ อาจจะเป็นเรื่องที่พี่ศรยังคงปิดบังผมอยู่ก็ได้
ผมคงไม่รู้สึกไม่สบายใจมากขนาดนี้หรอกถ้าไม่ใช่ว่าเคยเกิดเรื่องของไอ้พี่เภกขึ้นมาก่อน มันเหมือนเป็นบาดแผลใหญ่แหละครับ แม้จะตกสเก็ดไปแล้วแต่ก็ยังไม่หายเสียที....
แล้วเมื่อไม่นานมานี้ที่เริ่มรู้สึกเหมือนมันจะหาย ผมก็มีอันต้องเลือดซิบๆเพราะไอ้เภกนี่อีกจนได้!
เพราะแบบนี้แหละครับผมถึงยังไม่เชื่อใจพี่ศรร้อยเปอร์เซ็นต์ทั้งๆที่เริ่มรู้สึกเหมือนกับว่าจะหัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา รู้สึกดีแปลกๆเวลามีเซ็กส์ อืม...เยอะครับ มันเป็นอาการแปลกๆที่ผมไม่อยากสันนิฐานครับว่าเกิดจากอะไร
"คิดอะไรอยู่?"ผมสะดุ้งครับ มองแผงอกขาวน่ามองที่บดบังทัศนียภาพอยู่เบื้องหน้าอย่างตกใจ
"ห๊ะ? เอ่อ เปล่าครับ"ผมกระพริบตาเรียกสติ ก่อนจะเริ่มคิ้วกระตุกเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าพี่ศรกำลังจะละเมิดข้อสัยญาระหว่างเราโดยการมีอะไรกันเกินสามครั้งต่อวัน...
"ทำอะไรอยู่น่ะครับ?"ผมถามเสียงเย็น เกร็งกล้ามเนื้อเตรียมตัวเหวี่ยงพี่ศรทุ่มลงพื้นหากเขาไม่ยอมฟังที่ผมพูด...
"...เปล่า"ตอบเสียงนิ่งๆไม่ส่อพิรุธ แต่ดวงตาพราวระยับและระยะห่างระหว่างเราก็เป็นตัวบ่งบอกได้ดี ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรผม
"เหรอครับ?"ผมแสดงสีหน้าไม่เชื่อออกไปอย่างโจ่งแจ้ง"แล้วเสื้อผมหายไปไหนแล้วล่ะครับ?"
พี่ศรไม่ตอบ แต่ยิ้มบางๆดวงตาแสงอาการระริกสุดขีด เห็นผมเหม่อหน่อยไม่ได้จริงๆมีอันต้องมาลวนลามตลอด!!
ผมเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เองครับว่าพี่ศรไม่ชอบใส่เสื้อเวลานอน แล้วไม่รู้ยังไงถึงชอบดิ้นมานอนกอดผมนัก อยากได้ความอบอุ่นก็ไปใส่เสื้อสิว่ะ!
"อาทิตย์หน้าพี่จะกลับไปทำงานแล้วนะ"ผมที่ลุกขึ้นจากเตียงนอนไปเก็บเสื้อตัวโคร่งที่ชอบใส่นอนของตัวเองที่หล่่นไปกองอยู่กับพื้นห้องนอนชะงักเล็กน้อย หันไปเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม"เรื่องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหาแล้วล่ะ"
"งั้นเหรอครับ..."ผมขมวดคิ้ว รู้สึกใจหายแปลกๆ สังหรณ์ไม่ดีลึกๆว่าหลังจากกลับไปทำงานเรื่องยุ่งยากต่างๆคงเริ่มทยอยวิ่งเข้ามาหาแน่ๆ
ความสุขที่มีอยู่ตอนนี้สุดท้ายก็อาจจะเก็บเอาไว้ได้เพียงความทรงจำ...
"เป็นอะไรไป?"คงเพราะเห็นผมยืนค้างท่าเดิมอยู่นานมั้งครับพี่ศรถึงได้ลุกออกจากเตียงมาถาม แม้จะไม่ได้เห็นหน้าเขาแต่น้ำเสียงที่เจือความเป็นห่วงก็ช่วยปลอบโยนผมได้ในระดับหนึ่ง
"กลัวเหรอ?"ผมถอนหายใจ เพราะความรู้ดีของเขาเนี่ยแหละครับที่เป็นนปัจจัยหลักที่ทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหว กลัวว่าวันหนึ่ง เขาจะเอาความรู้ดีของเขามาย้อนทำร้ายผม
หลังจากที่รู้จักกันมา ผมทราบดีครับว่าคนคนนี้เลือดเย็นพอที่จะทำให้ผมต้องระวังตัวในระดับสูงสุด แถมจิตวิทยาชั้นสูงของเขายังสามารถทำให้ปราการในใจของผมหดเล็กลงได้อีกต่างหาก...
"ไม่ต้องกลัวหรอก ตราบเท่าที่อยู่กับพี่...เธอจะไม่มีทางเจ็บปวดอะไร"แรงโอบรัดจากด้านหลังทำให้กล้ามเนื้อที่เกร็งอยู่ของผมผ่อนคลายลง
"อ๊ะ!"เผลอเป็นไม่ได้ครับ หาโอกาสลวนลามตลอดจริงๆ
"อือ..."ผมเปิดปากรับเอาลิ้นร้อนๆที่เริ่มรุกล้ำเข้ามาอย่างช้าๆด้วยความเต็มใจ เฮ้อ หยวนๆให้ครั้งหนึ่งก็ได้ เห็นแก่ที่พูดอะไรดีๆออกมาก็แล้วกันนะ
เฮ้อ...ก็เล่นรู้ใจกันขนาดนี้ แบบนี้จะไม่ให้ผมรู้สึก...ด้วยยังไงไหวล่ะ!!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจากการบรรยายพฤติกรรมของคุณพี่ศรที่เริ่มละลายหัวใจน้องเกลได้อย่างมีประสิทธิภาพ และความวิตกจริตของน้องเกล!!
พายุแห่งมาม่าใกล้เข้ามาแล้วทุกท่าน เตรียมตัวเอาไว้ให้พร้อม!!!
ดีใจที่มีคนชอบเรื่องนี้เยอะนะค่ะทั้งๆที่อิงรู้สึกว่ามันช่างน่าเบื่อ
แถมอีคนแต่งก็ชอบแอบอู้ไม่มาอัพ!!
ดีใจค่ะที่มีคนติดตามอ่านกัน นอกจากหน้าเก่าที่ตามมาจากเรื่องแรกแล้วก็ยังมีหน้าใหม่เข้ามาอีกเรื่อยๆ
จะพยายามมาอัพให้บ่อยะนะค่ะ
ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์ค่ะ
หัวข้อ: The Impossible...เป็นไปไม่ได้ นั่น(เจ้า)นายนะเว้ย!! [ส่งท้าย END] 18/06/2556 ย้ายได้เลยค่ะ (อ่าน 441817 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก