ตอนที่ 26"กรุณาเซ็นต์ ทั้งหมดให้เรียบร้อยก่อน สี่โมงครึ่งด้วยครับ"ผมมองเอกสารตั้งใหญ่ที่ตัวเองเพิ่งจะยกมาวางกองไว้บนโต๊ะประธานอย่างเหนื่อยหน่ายใจ นี่สินะผลของการโดดงานไปเป็นเดือน
ผมกลับมาทำงานได้สองวันแล้วครับ และงานก็เยอะล้นหลามอย่างที่คาดเอาไว้ไม่มีผิดดังนั้นแทนที่จะได้เลิกงานตามปกติก็ดันกลายเป็นว่าต้องอยู่ค้างคืนที่ห้องทำงานมาสองวันแล้วครับ อืม...แน่นอนว่าตอนกลางคืนเราก็มีกิจกรรมพิเศษเพิ่มเข้ามาบนพื้นห้องนั่นแหละ...
เอาเป็นว่า ผมหวังว่าจะเคลียร์งานเสร็จไวๆผมอยากกลับไปพักผ่อนเต็มที่เสียที หลังๆมานี้ผมรู้สึกว่าตัวเองวูบบ่อยๆ ไม่รู้เป็นอะไร แถมยังกินอะไรไม่ค่อยลงอีกต่างหาก...
ผมถอนหายใจ เดินไปนั่งพักผ่อนที่โต๊ะทำงานของตัวเอง โชคดีว่าตอนนี้มีเรื่องปวดหัวแค่เรื่องงานของพี่ศร ไม่ได้มีเรื่องผู้หญิงสองคนนั้นให้ได้รำคาญใจ ไม่งั้นผมที่รู้สึกมาหลายวันแล้วว่าอารมณ์ไม่ค่อยจะคงที่คงได้ปรี๊ดแตกทำอะไรแบบไม่ยั้งคิดไปแน่ๆ
"เกล พี่ขอกาแฟหน่อย"เสียงทุ้มติดจะแหบๆหน่อยของคนที่อดหลับอดนอนทำงานดังขึ้น ผมขานรับเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปเพื่อจะชงกาแฟ
แล้วไม่รู้ว่าแจ็คพ็อตหรืออะไร...ผมจึงได้เผชิญหน้ากับสองสาวที่เพิ่งคิดถึงไปเมื่อกี้นี้ตรงทางแยก พวกหล่อนก็ดูจะอึ้งๆเหมือนกันที่เห็นผมเอิ่ม...ในคราบผู้ชาย
"อ๊ะ!ที่แท้ก็
นังกระเทยร่านนี่เอง
(นี่เป็นการด่ากันแค่ในนิยายนะค่ะ)"คุณหนูริสาซึ่งมาในชุดเดรสสีแดงเลือดนกโฉบเฉี่ยวขึ้นเสียงแหลมปรี๊ดปรอทแตกอย่างรวดเร็วทันทีที่สมองเล็กๆที่มีอยู่น้อยๆของเธอทำการประมวลผลออกมาได้
"แหม ริสา อย่าไปว่าคุณไนติงเกล เธอแบบนั้นสิจ๊ะ คนเรามันเลือกเกิดไม่ได้ซะหน่อยว่าจะเป็นเพศอะไร จะเกิดมา'ต่ำหรือสูง'..."
"โธ่...พิอริสอ่ะ ถึงคนเราจะเลือกเกิดไม่ได้แต่ก็เลือกที่จะเป็นได้นี่ค่ะ ไม่เห็นจะต้องมาแย่งคู่หมั้นของคนอื่นไปหน้าด้านๆอย่างนี้เลย 'กำพืดต่ำยังไม่พอ สันดานยังช่ัวอีกนะค่ะ'"ผมได้แต่กระตุกยิ้มรับยัยสองสาวที่กระแนะกระแหนแดกดันผม เอาเถอะ ตอนนี้ผมยังทำอะไรไม่ได้ หากพวกเธอสองคนมาในฐานะแขก
"ไม่ทราบว่านัดกับคุณศรไว้หรือเปล่าครับ"ผมเอ่ยถามเนิบๆ แม้จะรู้อยู่ในใจอยู่แล้วก็ตามว่าพวกเธอคงมาโดยไม่ได้นัด พี่ศรไม่เห็นจะบอกผมซักคำนี่นะ
"ไม่ได้นัดแล้วจะทำไมล่ะย๊ะ ครอบครัวเรากำลังจะดองกัน ยังต้องห่วงมารยาทอะไรอีก"ริสาสวนกลับมาอย่างรวดเร็ว ด้วยสีหน้าเยาะเย้ยนิดๆ
"หากไม่ได้นัดไว้คงต้องขออนุญาติเชิญพวกคุณกลับไปก่อนนะครับ ตอนนี้คุณศรไม่สะดวกจะรับแขก"ผมยังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป ทั้งๆที่เส้นอารมณ์เริ่มไม่คงที่อีกแล้ว
รู้สึกผมจะเคยเป็นแบบนี้อยู่เหมือนกันในช่วงอายุสิบเจ็ดสิบแปดที่อยู่กับไอ้ชั่วเภกนั่น แ่ตเป็นได้ช่วงหนึ่งแล้วก็หายไป หลังจากนั้นก็ไม่เคยเป็นอีกเลย
ก็จนกระทั่งวันนี้นี่แหละ...
"ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่สามารถให้พวกคุณเข้าไป'รบกวน'การทำงานของคุณศรในตอนนี้ได้หรอกครับ"ผมยังคงเอาใจเย็นเข้าข่ม อย่าให้เราได้เจอกันในฐานะที่เท่าเทียมกันแล้วกันพ่อจะเล่นซะ....
"เอ๊ะ แกนี่ยังไง พูดไม่รู้เรื่องหรือไง!!"ริสาเริ่มขึ้นเสียงดังครับ การเกิดในตระกูลผู้ดีไม่ได้ช่วยทำให้สมองของเธอมีความเป็นผู้ดีขึ้นมาบ้างเลยสินะครับ...
"ผมทำตามหน้าที่ครับ คุณศรสั่งผมไม่ให้'ใครก็ตาม'เข้าไปหากท่านไม่ได้สั่ง"ผมเอ่ยเนิบๆ"ยังไงก็ขอความกรุณาเชิญกลับไปด้วยครับ ผมจะเรียกคนมาส่ง"ผมกวักมือเรียกบอดี้การ์ดที่ยืนทำตัวลีบอยู่ข้างฝาผนัง บุ้ยปากประมาณว่าให้ส่งพวกเธอลงไป ผมได้ยินเสียงโวยวายดังมาหลังจากนั้นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจนัก
จากนั้นผมจึงเดินหน้าต่อไปยังห้องรับแขกซึ่งมีกาแฟกับน้ำร้อนเอาไว้รับรอง จากนั้นก็จัดการชงอ่อนๆมาแก้วหนึ่ง ช่วงนี้พี่ศรกินแต่กาแฟทั้งวัน เข้มมากคงไม่เหมาะ...
พอชงเสร็จผมก็เดินกลับไปยังห้องท่านประธาน จากนั้นก็เคาะประตูเป็นจังหวะแสดงถึงการมาของผม รออยู่ครู่หนึ่งประตูอัตโนมัติก็เปิดออก
ร่างสุดเนี๊ยบของพี่ศรยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น คิ้วขมวดอยู่หน้าเอกสารต่างๆมากมายที่แม้ผมจะช่วยคัดแยกให้แล้วก็ยังเยอะมากอยู่ดี ไม่แน่ว่าทำทั้งอาทิตย์ก็อาจจะยังไม่หมด
"กาแฟครับ"ผมเดินเข้าไป เคลียร์กองเอกสารบางส่วนที่ไม่ค่อยเป็นระเบียบนักให้เข้าที่แล้วจึงค่อยถอยออกไปเพื่อจัดตารางงานของพี่ศรในอาทิตย์หน้าต่อ สงสัยคงต้องหาวันให้พักเอาไว้ด้วยล่ะมั้งเนี่ย...
"เกล"
"ครับ?"
"มานี่หน่อย"ผมยังงงๆแต่ก็เดินเข้าไปหาแต่โดยดีหรือเอกสารมีตรงไหนผิดพลาด?
"มีอะไรงั้นเหรอครับ?"ผมเอ่ยถาม พลางก้มหน้าลงดูเอกสารที่พี่ศรชี้ให้ผมดู"ก็ปกติดีนี่ครับ...เอ่อ"
ผมขมวดคิ้วเมื่อรู้ตัวอีกทีใบหน้าหล่อเหลาก็เข้ามาอยู่ในระยะประชิดเสียแล้ว
"นี่มันเวลางานนะครับ"พูดกันในระยะประชิด ตาต่อตา ฟันต่อฟัน เราจ้องกันอย่างนั้นอยู่พักใหญ่ จนในที่สุดผมก็ยอมลงให้เขาอีกจนได้...
ก็ดวงตาเล่นแห้งผากเว้าวอนซะขนาดนั้นนี่....
"ครั้งเดียวนะ!"ผมถอนหายใจ เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้อีกจนริมฝีปากของเราสัมผัสกัน แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปตามธรรมชาติ...
ปังๆๆๆๆ!!!
เสียงทุบประตูดังขึ้นปลุกสติที่มีอยู่น้อยนิดขึ้นมาจากก้นเหว ผมผละออกจากตักคุณศรที่ตัวเองไปนั่งคร่อมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ พร้อมดึงกระชับเสื้อเชิ้ตที่แหวกไปถึงไหนต่อไหนให้เข้าที่
มือไวตลอดจริงๆครับรายนี้...
ว่าแต่ใครมาว่ะครับ ผมว่าผมสั่ง รปภ.เอาไว้แล้วนี่นา
"ผมออกไปดูให้แล้วกันครับ"ผมมองเมิณสายตาลูกหมาหงอยแล้วจึงจัดการกดปุ่มเปิดประตู เดดินออกไปรับหน้าคนที่กล้สเสียมารยาทมาเคาะประตูห้องประธานบริษัท
???
หือ...ใครว่ะเนี่ย?
"ป๊าอยู่ไหม?"
ห๋า??
เด็กที่ไหนว่ะเนี่ย???>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>.
ตอนรับวันแม่!!อีไม่นานเกลคงได้เป็นแม่คนแล้วมั้งนี่ หุหุ
ขอโทษที่มาช้าแถมมาน้อยค่ะ แบบว่าวันแม่ให้แม่เลี้ยงเพลิน ลืมอัพนิยาย
มรสุมมาม่าเริ่มมาแล้วค่ะ แต่ครั้งนี้สองสาวเป็นตัวประกอบ ตัวหลักคือ___เอาไว้อ่านตอนหน้าแล้วกันนะ
ขอบคุณทุกๆคอมเมนท์ค่ะ!!
หัวข้อ: The Impossible...เป็นไปไม่ได้ นั่น(เจ้า)นายนะเว้ย!! [ส่งท้าย END] 18/06/2556 ย้ายได้เลยค่ะ (อ่าน 441215 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก