หัวข้อ: รอยรัก... จำหลักใจ [บทที่ 17 จบ] 6 พ.ย. 55 หน้า 15

[myd3ar]

พี่ภวิลติดใจคนในบ้านพระยาใช่มั้ยล่ะ อิอิ

อย่างนั้นก็ดูแลดีๆ นะ เอาใจใส่เยอะๆ 555

[malula]

ภวิลไม่อยากไปจากบ้านพระยาหรือไม่อยากไปจากเจ้าของบ้านกันแน่ อิอิ

[kh02052537]

พึ่งจะเข้ามาอ่านค่ะ น่าติดตามมากค่ะ หวังว่าจะไม่เป็นไรมากกว่านี้นะ

[iforgive]

ตามมาจากที่นิยายแนะนำ   ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ
ตอนนี้เดาว่าจีโดนวางยา  และคนในครอบครัวของพระเอกคนหนึ่งน่าสงสัยมาก
ซึ่งน่าจะต้องมีคนในของจีร่วมด้วย  แต่จะเพราะอะไร  ไม่รู้อ่ะ 

[Mookkun]

รอปมค่อยๆคลายยย

หลายปมจนปวดหัวว 555
รอพระเอกนายเอกรักกันด้วย!!!

[warin]

ขอบคุณจ้า
เริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ 
ภวิลสู้ๆ  นะ  ไปหาคุณย่าน่าจะได้เบาะแสเพิ่มขึ้นอีก

[berlyn]

ไม่เอาน้า วินอย่าพึ่งไปสิ ต่างคนก็ต่างมีความรู้สึกดีๆให้กัน แต่ก็ยังไม่รู้ใจตัวเอง จีเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว

ใต้สระบัวอาจมีอะไรที่จะนำไปสู่ความจริงก็ได้นะ เพราะจีฝันถึงสองครั้ง เขาอาจไม่พอใจที่ไปเปลี่ยนแปลงสภาพเดิม  ?

[taem2love]

เป็นเรื่องที่มีบรรยากาศสีเทาได้หม่นสุดๆ อ่านแล้วก็นั่งถอนหายใจไปพลางๆบอกตัวเองว่าเดี๋ยวก็คงรู้เรื่องเองละ

[luckyzaaa]

ตามมาจากห้องนิยายแนะนำค่ะ แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ สนุกมากกกกกกกกกกกก 
หมดปมแรก ต่อปมที่สอง อ่านไปก็ลุ้นไป เหนื่อย 
ปล. เราสงสัย........ เอ่อ ไม่อยากทาย เดี๋ยวผิด กร๊ากกกกกก

[UnLucky]

สนุกมากๆเลยค่ะ *ยิ้มหวาน*

อยากจะตบตัวเองจริงๆ ที่เพิ่งมาอ่านเอาวันนี้

แต่เราชอบที่เริ่มพัฒนาความรู้สึก ไม่ใช่ปุ๊บปั๊บอยู่ๆก็รักกันเลย

พี่วินฉลาดมากเลยค่ะ แล้วก็เป็นคนมีเหตุผลดีมาก

ตอนแรกแอบนึกว่าจะเหมือนจำเลยรัก *หัวเราะ* แต่แบบนี้ก็สนุกมากๆเลยค่ะ

ตื่นมาตอนตีสอง อะไรไม่รู้ดลใจให้มาอ่าน แต่ก็คุ้มค่าสำหรับการนั่งถ่างตาอ่าน

ลืมพูดถึงจี ชอบชื่อ 'จิรัฐ' มากเลย โดยส่วนตัวคิดว่ามันเพราะดี

เรารู้สึกเหมือนเรื่องนี้ย๊าวยาว ทั้งๆที่เพิ่งแค่เก้าตอน

สู้ๆค่ะ! *ชูสองนิ้ว*

ป.ล.พูดมากไปหน่อยคงไม่ว่ากันนะคะ

[Jeyibee]

                    เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ เดาไม่ค่อยถูกเลยว่าเรื่องจะดำเนินไปในทางไหน แล้วภาษาที่เขียนก็ดีมาก อ่านแล้วชอบไปหมดเลย ความสัมพันธ์ยังเรื่อยๆแต่ก็ทำให้ลุ้้นได้ตลอดเลยนะคะ จากตอนแรกที่มาแบบไม่เป็นมิตร มาถึงตอนนี้ก็สนิทกันซะแล้ว แล้วก็เสียดายยูมากๆเลยค่ะ ไม่น่าตายไวเลย  เพื่อนที่ดีแบบนี้ใช่จะหากันได้ง่ายๆ เศร้าแทนจีจริงๆ 
                    ตอนแรกนึกว่าเรื่องจะออกมาแนว แก้แค้น ดราม่า อะไรแบบนั้น แต่ไม่ใช่เลย ชอบที่พระเอกเป็นคนมีเหตุผล ฉลาด ทั้งยังใจดี อ่อนโยนแบบนี้ที่สุดเลยล่ะค่ะ  จีเองก็น่ารักมากๆเลยด้วย เข้าใจความรู้สึกของพระเอกที่อยากจะปกป้องจีเลย จริงๆคิดตั้งแต่แรกแล้วว่าการที่พระเอกเข้ามาบริหารงานในบริษัทของจี ทั้งที่เหมือนจะมีเจตนาไม่ดีแต่ทุกอย่างกลับกลายเป็นส่งผลดีต่อบริษัทซะอีก คุณพี่เก่งมากๆเลยค่ะ 
                    ส่วนปมต่อไปของเรื่อง ทั้งความฝันของจี ทั้งบ้านหลังนั้น มันต้องมีเรื่องอะไรเกี่ยวกันแน่ๆเลย ตอนเด็กๆจีโดนผลักตกน้ำรึเปล่านะ อิอิ เดาน่ะค่ะ ไม่รู้ถูกมั๊ย เรื่องนี้เดาทางไม่ค่อยออก น่าลุ้นมากๆ ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะขอติดตามเป็นแฟนเรื่องนี้อีกคน ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
                    ป.ล. ชอบคู่คุณเชฟกับคุณรุ่นพี่ด้วยค่ะ แต่ดูพี่แกจะทึ่มไปนิด..ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าคุณเชฟแอบรู้สึกอะไรอยู่(แอบน้อยใจอยู่นะ><)
                    ป.ล.2 ชอบฉากในห้องนอนมากค่ะ><///(ฮ่ะๆๆๆ )

[silverphoenix]

เหตุใด...คุณคนเขียนจึงไม่มาต่อเรื่องนี้น้าาาาา

คนเขียนจ๋าาาา  รออยู่เน่อ!!

=======edit==========
เอ่อ...อะแฮ่มๆๆ  แหะๆๆๆ 
ผิดตอนจ้ะ  ขอโต้ดดดดดดด 
แบบว่าเซฟเพจไว้นานนนนนนแว้วววว 
อ่านอีกรอบแล้วคิดว่ายังไม่มาต่ออ่าาาา
  อิอิ  เขินจัง  ปล่อยไก่ตัวบักเอ้ก

ยังไงก็...มาบ่อยๆน้าาา
คิดถึงงง
 =======Edit=======
เหมือนเรื่องจะคลี่คลายไปได้นิดนึงแล้วนะ

น้องจิดูน่าสงสารขึ้นเป็นกองงง
รอดูฉากหวานแหววของคู่นี้จ้าาา(จะมีมั้ยอ้ะ? 555)

[pattybluet]

ฮิ้วววววว อยากแซวพี่วิน ฮ่าๆๆๆ หาเหตุผลนั่น นี่ นู่น ใหญ่เลยนะ
แต่มาอ่านตอนท้ายๆ แหม พี่แกเหมือนแบบแอบๆน้อยใจ(?) แต่ดูๆไปนี่ คือแกคิดเอง เออเอง ตัดสินใจเองทั้งนั้นเลยนี่นา
 ปอลอ ชอบคำใบ้พี่วิน ฮ่าๆๆ

[Cherry Red]

ไม่มีอะไรน่าประหวั่นพรั่นพรึงได้เท่ากับความฝันที่เสมือนจริงของจีเลยจริง ๆ ( อ่านแล้วยังหนาวแทน  )
ฝันที่เหมือนจริง = ภวังค์ = นิมิตร เหมือนจะเป็นเรื่องราวเหนือธรรมชาติอีกแล้ว 

ความสัมพันธ์ของ คุณภวิล-น้องจี ไม่ได้ก้าวหน้าอะไรเป็นพิเศษ ( ฉากรักแสนสวีท คงรออีกนาน  )
หากเป็นสายใยความผูกพันบาง ๆ ที่กำลังก่อตัวขึ้นช้า ๆ แบบไม่รู้ตัว 
แม้ไม่อาจรู้สึกได้อย่างชัดเจน แต่ก็ไม่ได้เบาบางจนสามารถเพิกเฉย
แค่นี้คุณภวิลก็ไม่อยากจะปล่อยจีไปไหนแล้วล่ะ...

[เดหลี]

บทที่ 10

ภวิลจอดรถที่เดิมแล้วดึงกุญแจคืนให้คุณหมอ ก่อนลงมทนายังขอบคุณเรื่องขนมจนจิรัฐตอบรับแทบไม่ทัน หญิงสาวเดินไปแล้วเขาหันมองคนที่ยืนอยู่ด้วย ภวิลยังว่าจะใครให้ก็เหมือนกัน จิรัฐได้แต่กลับไปขึ้นรถคันดำอย่างออกจะงงเล็กน้อยกับคำตอบ

นี่เป็นครั้งแรกที่จะได้กลับไปที่บ้านวิรัชภาคย์หลังเกิดเรื่อง ถึงแม้ว่าคงไปเพียงรั้วบ้าน แต่จิรัฐก็อดประหม่าไม่ได้ เขามองออกนอกกระจกหน้าต่าง เส้นทางที่เคยคุ้นด้วยเมื่อก่อนไปบ่อย ต่างก็แค่... คนขับให้

ช่วงบ่ายแบบนี้รถไม่ค่อยมีภวิลจึงขับเร็วหน่อย แต่ก็ไม่ได้เร็วจนน่าอกสั่นขวัญแขวนอย่างเมื่อครั้งแรกที่เขาเป็นผู้โดยสาร ท้องฟ้าเป็นสีเทาบ้างน้ำเงินจัดบ้างเป็นหย่อมๆ ราวตกลงใจไม่ได้ว่าจะปล่อยแดดลอดลงมาหรือจะยอมให้เมฆกลั่นตัวเป็นหยดน้ำฝนเสียให้รู้แล้วรู้รอด

คนเป็นผู้โดยสารทอดสายตาไปไกลไม่ได้มองอะไรเป็นพิเศษ จนได้ยินเสียงเรียกแว่วๆ

“ครับ?” เขาขาน หันไปมองคนขับรอว่าจะพูดอะไร

“หืม?” ภวิลว่าทั้งตายังจับอยู่ที่ถนน

“ก็... เมื่อกี้เรียก”

“เปล่านี่”

จิรัฐนิ่งอึ้ง หันไปอีกทางไม่อยากให้ผิดสังเกต ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเหลือบมองแวบหนึ่งก่อนจะถูกเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นพอดีดึงความสนใจ ภวิลใส่หูฟังแล้วรับสาย 

“... คุณย่าออกมาแล้วหรือครับ... จะไปทำธุระก่อน? ถ้าอย่างนั้นเจอกันที่นั่นเลยก็ได้ครับ”

จิรัฐนั่งหันหน้าออกนอกหน้าต่างกัดริมฝีปาก นี่ทั้งตาทั้งหูเขานัดกันเพี้ยนหรือยังไง จู่ๆ ก็แว่วได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเอง เขาระบุไม่ได้แน่ชัดว่าเสียงใคร คล้ายใคร แต่เพราะในรถนี่มันมีแค่เขากับภวิลเท่านั้นก็เลย...

... ก่อนจะต้องหันมาเพราะเสียงพูดโทรศัพท์ที่แน่ใจว่าคราวนี้ ไม่ได้หูแว่วเองแน่นอน

“น้อง... ครับ อยู่ด้วยกันแล้ว จากนี่ก็น่าจะสัก... ครึ่งชั่วโมง... แล้วพบกันครับคุณย่า”

ภวิลวางหูโทรศัพท์แล้วหันมาเห็นคนนั่งข้างจ้องอยู่ก็เลิกคิ้วนิดหนึ่งเหมือนจะถามว่ามีอะไรหรือเปล่า จิรัฐรีบหันกลับไปอย่างเดิม

คุณยายคงถามถึงเขา ใช้คำแทนแบบนั้น... แต่หลานชายคนโตก็รับเฉยเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา

... คงเพราะเขาเป็นเพื่อนน้อง ก็เลยเป็นน้องตามไปด้วย

ภวิลเลี้ยวรถกลับทางเดิม ไม่ลืมอธิบายเหตุที่เปลี่ยนแผน ความจริงจากบทสนทนาทางโทรศัพท์จิรัฐก็พอจะเดาได้

คนขับหันมองผู้โดยสารที่ดูจะหลุดเข้าไปในภวังค์ส่วนตัวอีกแล้ว ทั้งที่ขาไปโรงพยาบาลก็ดูสบายใจกว่านี้ เขาลองพูด

“... ฟังวิทยุมั้ย”
 
จิรัฐเห็นแผงเครื่องเสียงหน้าตาซับซ้อนแล้วไม่อยากจะแตะโดยพลการ คนเสนอเลยจัดการเปิดแล้วหมุนหาคลื่นให้เสียเอง

“ปกติฟังอะไรล่ะ”

ภวิลละมือไปจับพวงมาลัยแต่วิทยุยังค้างอยู่ที่โฆษณา เพื่อไม่ให้เสียศรัทธาจิรัฐเลยเอื้อมไปขยับปุ่มต่อเบาๆ

เสียงจากลำโพงเปลี่ยนเป็นข่าวบ้างเพลงบ้างหลากหลายประเภท เสียงดีเจพูดสลับกับเสียงแขกรับเชิญ แต่ระหว่างเปลี่ยนสถานีนอกจากเสียงรบกวนตามปกติแล้วเขากลับได้ยินสิ่งที่ไม่ควรจะอยู่ที่นั่น

... คล้ายคลื่นแทรก

แต่มันจะแทรกเป็นชื่อเขาได้ยังไง

จิรัฐสะดุ้งชักมือกลับ ภวิลคงนึกว่าหมุนถึงสถานีสุดท้ายแล้วเลยย้อนแต่แรกให้ คราวนี้ผู้โดยสารตะครุบลงบนนิ้วเจ้าของรถเข้าเต็มๆ อย่างไม่ทันระวัง ก่อนจะรีบพูด

“ไม่... ต้องเปิดก็ได้ครับ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

จิรัฐนั่งไม่เป็นสุขไปตลอดทาง โชคดีเหลือเกินที่นอกจากภวิลจะถามอะไรสัพเพเหระนิดหน่อยแล้วก็ไม่ได้ยินเสียงอื่นอีกจนกระทั่งถึงบ้าน


ถัดจากห้องอาหารก่อนถึงห้องหนังสือเป็นห้องเล็กๆ จองไว้จัดเลี้ยงส่วนตัวได้ แต่วันนี้กันไว้ใช้รับรองคุณหญิงไพจิตรในมื้อบ่าย ไม่นานท่านก็มาถึง จิรัฐประหลาดใจไม่น้อยเมื่อพบว่าแม่มาด้วย

คุณยายรับไหว้เขาอย่างใจดีเช่นเคยก่อนบอกเป็นเชิงอธิบาย

“ยายแวะไปรับแม่เขาก่อน... เห็นว่าอยู่กับบ้านนานหลังออกจากโรงพยาบาล กลัวจะเบื่อ”

แม่ออกตัวแทนเขาว่าพักนี้งานคงยุ่งแต่ก็ยังกลับบ้านไปคุยด้วยทุกวัน แม่เองไม่อยากกวนเพราะเห็นท่าทางเหนื่อย จนคุณหญิงไพจิตรแวะไปหาถึงบ้าน จิรัฐได้แต่ขอบพระคุณท่านที่ยังนึกถึงทางฝั่งนี้อยู่เสมอ

นั่งกันเรียบร้อยแล้วคุณบุณฑริกก็ว่ายิ้มๆ “ไม่รู้จะบอกแม่เมื่อไหร่”

“ครับ?”

“ก็เรื่องที่พี่เขามีหุ้นอยู่ที่นี่ไงลูก ถ้าไม่ได้คุณน้าท่านแม่คงไม่รู้”

จิรัฐมองคุณหญิงไพจิตรอย่างออกจะตกใจ เมื่อท่านยิ้มน้อยๆ เปี่ยมความเมตตาให้เหมือนเดิมทั้งแม่ยังมีท่าทีปกติ เลยค่อยคลายกังวล ท่านคงบอกเพียงหลานชายคนโตซื้อหุ้น แต่ไม่ได้เอ่ยขนาดว่าอำนาจบริหารก็เปลี่ยนมือไปหาวิรัชภาคย์แล้ว

อันที่จริงเขานึกห่วงเรื่องนี้อยู่เหมือนกันเพราะไม่แน่ว่าแม่อาจอยากเข้ามาที่บ้านและคุยกับพนักงานอย่างที่เคยทำแต่ก่อน แม่รู้จากคุณยายก็ยังดีกว่า ไว้หลังจากเข้าตลาดหลักทรัพย์เรียบร้อย แล้ว... ภวิลตกลงใจขายหุ้นออกจริงๆ เขาคงคุยกับแม่อีกที

คุณยายลูบแขนเขาเบาๆ อย่างอาทร

“จีเป็นไงบ้างลูก... ไม่ได้เห็นนานผอมลงตั้งเยอะ”

จิรัฐยิ้มบางแล้วบอกว่าสบายดี ไม่ทันเห็นว่าท่านเหลือบมองหลานชายคนโตนิดหนึ่ง

ภวิลกระแอม เขาซื้อหุ้นส่วนใหญ่ในบ้านพระยาไว้โดยไม่ได้บอกที่บ้านก็จริง แต่ไม่แปลกที่คุณย่าจะทราบ หูตาท่านกว้างไกล ทุกเรื่องในแวดวงธุรกิจก็อาบน้ำร้อนมาก่อนทั้งนั้น เรื่องที่เขารู้และใช้ทำงานอยู่ทุกวันนี้มาจากการสอนสั่งของท่านเกินครึ่ง

ความหมายของสายตาเมื่อครู่เขาเข้าใจดี คุณย่าย่อมดูออกว่าหลานไม่ได้ซื้อหุ้นที่นี่เพราะโอกาสในการทำกำไรอย่างเดียว ถ้าคิดว่าท่านสอนเขามากับมือแล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จู่ๆ ศิษย์เอกจะตัดสินใจแบบนี้ แม้เป็นเงินบริษัทเขาเองและไม่เกี่ยวกับธุรกิจของครอบครัวโดยรวมก็ตาม

คุณย่ามองเขาราวจะเตือน... ทุกอย่างมีผลของมัน 

ที่เขาทำไปไม่เหมือนตอนน้องจะเอาเงินมาร่วมทุนที่นี่ เพราะครั้งนั้นคุณย่าทราบว่าหลานชายคนเล็กตั้งใจจริงที่จะช่วยเพื่อน ซึ่งว่าไปแล้วก็เป็นหลานอีกคนหนึ่งของท่าน ความคุ้มหรือไม่คุ้มไม่มีน้ำหนักกับกฤตวัตเท่าการต่อทุนให้งานของบ้านและเพื่อนที่รักยังดำเนินต่อไปได้

ที่คุณย่าไม่ทราบ... ก็คือตอนนี้เหตุผลของหลานชายคนโตอาจเปลี่ยนแปลงไปแล้วเช่นเดียวกัน

ของว่างที่เทียบเป็นแบบไทยๆ ทั้งช่อม่วงไส้ไก่สีสวยจากน้ำดอกอัญชัน ม้าฮ่อวางบนส้มโอ ขนมจีบ รวมทั้งของหวานต่างๆ เสียงคุณย่าชื่นชมว่าจีบตัวนกแบบนี้ไม่ได้เห็นตั้งนานแล้ว ภวิลมองจิรัฐยิ้มกับแม่กับคุณย่า ตักใส่จานแบ่งให้ท่านแล้วก็คลายใจที่ดูจะสบายดีอย่างที่บอกจริงๆ เพียงแต่ตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าควรจะเอ่ยเรื่องคุณยายทวดของจิรัฐอย่างไรในเมื่อหลานยายแท้ๆ ของท่านก็นั่งอยู่ที่นี่ด้วย

ยังไม่ทันจะนึกอะไรต่อเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ภวิลเอ่ยขอโทษแล้วออกไปคุยข้างนอก แต่เสียงยังลอดมาให้คนในห้องได้ยินก่อนประตูปิด

“... หมัดเหรอ ว่าไง...”

คุณบุณฑริกมองตามพลางอมยิ้ม “... เห็นหนุ่มสาวเขารักกันดีคนแก่อย่างเราก็พลอยกระชุ่มกระชวยไปด้วย...”

“แม่บุณฑริกแก่แล้วอย่างน้าจะเรียกอะไรล่ะ” คุณหญิงไพจิตรว่าแกมหัวเราะ หันมาถามชายหนุ่มคนเดียวในห้อง “ว่าแต่ จีมีแฟนแล้วเหรอลูก”

จิรัฐปฏิเสธ ส่วนแม่ก็จับต้นแขนเขาอย่างรักใคร่ก่อนบอก

“รายนี้ทำแต่งาน จะมีเวลาไปเจอใครที่ไหน... หลานวินกับคุณหมอน่ะค่ะ เห็นคบกันมานาน”

“เรื่องนี้ต้องถือคติ ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่... เราไม่ใช่คนที่จะอยู่กับเขาไปจนแก่เฒ่า เขาอยากอยู่กับใคร ก็ต้องเลือกเอง” คุณยายพูดเนิบๆ ตามวิสัยท่าน

แม่พยักหน้า ยิ้มอย่างเห็นพ้อง
 
โบราณช่างเปรียบ เลือกคู่เหมือนเลือกอยู่บ้าน ก็เพราะต้องฝากทั้งตัวทั้งใจไว้พักพิงนานแสนนาน คนอื่นเลือกให้เห็นว่าดีอย่างไร จะเหมาะเหมือนเจ้าตัวดูเองเป็นไม่มี

คุณยายยังว่าอย่างหลานชายคนโต... ใครบังคับอะไรได้ที่ไหน จิรัฐได้แต่ฟังเงียบๆ

คนแบบนั้น ถ้าเลือกแล้วก็คง... ไม่เปลี่ยนใจ

ภวิลกลับเข้ามาในห้อง เรื่องของเรื่องคือหลังมื้อกลางวันที่เพิ่งจบไปมทนาก็โดนพ่อตัวเองเร่งให้โทรมาคุยเรื่องศูนย์วิจัยทางการแพทย์ที่กำลังจะสร้างใหม่ และมีข้อสงสัยด่วนเรื่องการขออนุญาตตรวจสอบเอกสารสิทธิ์ เขาจึงตอบประเด็นนั้นไปก่อนแล้วว่าให้นัดกันอีกทีทั้งพ่อของเพื่อนด้วย

เขาลงนั่งตามเดิม ดูจากบรรยากาศแล้วคุณบุณฑริกกับคุณย่าก็กำลังพูดจากันถูกคอ อยู่ในอารมณ์ดีทั้งคู่ น่าจะลองถามเรื่องครั้งเก่าได้ไม่ยาก มีแต่เจ้าตัวต้นเรื่องที่ก้มหน้าดูขนมจีบรูปนกปากสีส้มในจานอย่างกับจะอธิษฐานให้มันบินได้ ภวิลกำลังคิดว่าจะเลียบเคียงเรื่องนี้อย่างไรก็พอดีคุณหญิงไพจิตรเอ่ยขึ้น
 
“ย่าเห็นทำสระใหม่ ด้านข้างเป็นสระว่ายน้ำด้วยหรือ นี่ถ้าไม่สังเกตก็ดูไม่ออก กลมกลืนดี”

ภวิลรีบรับ แล้วยังบอกว่าจิรัฐเป็นคนดูเรื่องนี้ เริ่มทำหลังงานวันเกิดของคุณย่า

“ว่าจะให้ทำป้ายขยายความไว้หน่อย... แขกไปใครมาจะได้รู้ สระบัวนี่เจ้าคุณโชติการฯ ทำให้คุณหญิงของท่านตั้งแต่ใช้บ้านนี้เป็นเรือนหอเพราะชื่อพ้องกัน เป็นของรักของท่านเลยไม่ใช่หรือครับ”

“จะว่าเป็นของรักก็ถูก...” ภวิลเห็นคุณย่าเหลือบมองไปทางมารดาของจิรัฐอย่างออกจะไม่สบายใจนัก แต่คุณบุณฑริกก็ยิ้มน้อยๆ คล้ายจะบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนเอ่ยต่อ

“หลานพูดไม่ผิดหรอกค่ะ ท่านรักของท่านจริงๆ ถึงแม้ว่า... ที่ท่านเสียตั้งแต่อายุยังไม่มาก เพียงสี่สิบต้นๆ เท่านั้นส่วนหนึ่งจะเป็นเพราะของรักชิ้นนี้ด้วยก็ตาม”

“ท่าน... เสียเพราะจมน้ำหรือครับ” คนถามคือจิรัฐ ถึงจะพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติแต่ภวิลก็ยังสังเกตเห็นว่าตกใจอยู่ไม่น้อย เขาเองไม่ทันนึกว่าจิรัฐไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน

“ไม่ใช่หรอกลูก แต่หลังเหตุการณ์นั้นท่านก็ล้มป่วย ปอดบวม... สมัยนั้นถือว่าหนักทีเดียว ท่านเสียไปในเวลาไม่นาน” คุณบุณฑริกบีบมือลูกชายเบาๆ “ความจริงแล้วพอเกิดเรื่อง เจ้าคุณปู่เกือบจะถมสระแต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง คุณตาของลูกเล่าว่า... ตอนคุณย่าบัวป่วย ถ้าได้สติบ้างท่านยังมองดอกบัวจากหน้าต่าง... เจ้าคุณปู่ท่านรู้ว่าสระบัวหน้ามุขนี่ทำให้คุณหญิงของท่านมีความสุข ท่านก็หักใจทำลายไม่ได้”

แม่กุมมือเขาไว้หลวมๆ เพราะอย่างนี้เอง... แม่ถึงได้อยากเห็น และพ่อถึงได้ตั้งใจทำให้ เพราะไม่ว่าจะตอนนี้ หรือเมื่อครั้งนั้น ก็ทำขึ้นด้วยความรักเพื่อให้เป็น ‘ของแทนใจ’ จริงๆ

“เคยมาหาคุณพี่ที่บ้านนี้...” คุณหญิงไพจิตรหมายถึงญาติผู้พี่ของตน “ตอนนั้นคุณหญิงท่านเสียแล้ว แต่เจ้าคุณโชติการฯ ยังให้คนดูแลสระไว้อย่างดี เจ้าคุณฯ ไม่แต่งงานใหม่ ไม่เคยเชิดชูใครเป็นภรรยาอีก...”

ทุกครั้งที่เห็นบัวชูช่อสล้าง ก็ต้องหวนคิดถึงคนที่นามพ้องกัน... คงเป็นความทรงจำที่สุขปนเศร้า
 
แต่เมื่อได้รักแล้ว... รักนั้นก็จะจำหลักไว้ในใจไม่รู้คลาย
 
ภวิลเอ่ยถามเรื่องบ้านเดิมของคุณหญิงบัวต่อ และได้คำตอบยืนยันอย่างที่จิรัฐรู้อยู่แล้วว่าท่านไม่เคยมีรกรากแถบบ้านเก่าหลังนั้นมาก่อน ทั้งคุณยายไพจิตรทั้งแม่ไม่รู้จักหรือเคยได้ยินว่ามีสตรีงามที่ชื่อบัวเหมือนกันอีก
 
รับประทานของว่างเสร็จแล้วคุณยายเสนอไปส่งแม่ของเขาที่บ้าน แต่จิรัฐรู้ว่าแม่คงอยากใช้เวลาที่บ้านหลังนี้อีกนิด อาจจะคุยกับพนักงานอีกหน่อย จึงบอกว่า

“เดี๋ยวผมให้รถที่นี่ไปส่งแม่เองครับ คุณยายจะได้ไม่ต้องย้อนกลับไป”

“เอางั้นหรือ... ก็ได้จ้ะ จีดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะลูก อย่าโหมงานหนักมากนัก” ท่านบอก จับมือที่พนมก่อนจะกอดคนไหว้เอาไว้นิดหนึ่ง

ภวิลมองภาพนั้น รอยยิ้มจุดขึ้นโดยไม่รู้ตัว คุณย่ารักเอ็นดูจิรัฐแต่ไหนแต่ไร ถ้าไม่นับแม่แล้วจิรัฐก็เหลือญาติผู้ใหญ่เพียงคุณหญิงไพจิตรเท่านั้นเอง เมื่อก่อน... น้องเขาจึงพาไปหาบ่อยๆ

คุณย่าบอกให้จิรัฐดูแม่ต่อ ส่งเพียงประตูเท่านั้นก็พอ ภวิลจึงเดินเป็นเพื่อนท่านไปจนถึงท่าน้ำ

“... วินตั้งใจจะอยู่ที่นี่จนถึงเมื่อไร”

คุณย่าพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมาเสมอ เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เขายังเด็ก น้ำเสียงท่านไม่ได้กล่าวหา ไม่ได้ดุว่า เพียงแต่ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงทั้งเขาและหลานอีกคนหนึ่ง

ภวิลสบตาท่าน เป็นครั้งแรกที่คุณย่าถามแล้วเขายังไม่มีคำตอบให้ แต่คุณย่าก็ดูจะเข้าใจ ท่านลูบมือเขาที่ช่วยจับประคองไว้เบาๆ

“วินฟังย่านะลูก... ถ้าอยู่ ก็อยู่ช่วยน้อง”

ท่านพูดสั้นๆ เพียงเท่านั้น คุณย่าไม่ได้บอกให้เขาทำเพื่อจิรัฐแทนยู แม้จะทราบว่าหลานชายคนเล็กตั้งใจทำงานสนับสนุนเพื่อนมาโดยตลอด แต่ให้ทำ... ในฐานะที่ภวิล วิรัชภาคย์ จะทำได้
 
“ครับ” เขารับคำท่าน จริงจังยิ่ง

อีกนัยหนึ่ง... ถ้าการ ‘อยู่’ ของเขาไม่ได้ ‘ช่วย’ แล้ว หลานชายของท่านย่อมควรพิจารณาตัวเองหากสุดท้ายแล้วการจากไป... จะช่วยได้มากกว่า

ภวิลกลับเข้าตึกหลังจากส่งคุณย่าขึ้นรถอีกฝั่งเรียบร้อยแล้ว จิรัฐคงยังอยู่เป็นเพื่อนแม่ไปคุยกับแผนกโน้นแผนกนี้ เขารู้ว่าคุณบุณฑริกเคยเป็นเสาหลักของที่นี่มาเนิ่นนานจนต้องเกษียณเพราะปัญหาสุขภาพ พนักงานที่บ้านเกินครึ่งเคยทำงานให้มารดาของจิรัฐมาก่อน และยังมีความเคารพรักอยู่มาก
 
เขายิ้มนิดเมื่อหวนนึกถึงคำพูดของใครคนหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้

‘... คุณอาจจะมีโอกาสครอบครองได้ชั่วครู่ชั่วยาม แต่คุณไม่มีวันเป็นเจ้าของจริงๆ หรอก...’

เขารู้แล้ว... เพราะวิธีเดียวที่จะเป็น ‘เจ้าของจริงๆ’ ได้ คือครองใจคน


หลังจากนั้นไม่นานจิรัฐก็ออกไปส่งแม่ และข้ามฝั่งกลับมา ภวิลมองชายหนุ่มเดินช้าๆ ผ่านสนามหญ้าแล้วไม่ได้ตรงเข้าบ้าน กลับเลี้ยวไปทางซ้าย

เขาตามลงไป พบจิรัฐนั่งอยู่คนเดียวที่เดิมเมื่อครั้งเคยตามตัวตอนงานวันเกิดคุณย่า เหม่อมองบึงบัวด้วยสีหน้าครุ่นคิด

“ใจลอยไปถึงไหน” ภวิลถามเบาๆ ก่อนลงนั่งข้างๆ

อันที่จริงอีกฝ่ายดูจิตใจไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวมาตั้งแต่ขึ้นรถกลับแล้ว พอมาได้ยินเรื่องเมื่อบ่ายก็ยิ่งเหมือนมีเรื่องหนักอก
 
ตอนนี้จวนพลบค่ำ โคมในสวนที่ตามไว้กลมกลืนกับแนวไม้ส่องแสงเหลืองนวลรับไฟจากตัวบ้าน สะท้อนลงสระบัวเกิดเงาระยิบขยับพลิ้วตามระลอกคลื่นน้อยๆ จากสายลมโชยแผ่ว

... น่าเสียดายที่ไม่มีใครมีแก่ใจจะชื่นชมความงดงามนี้นัก

จิรัฐถอนใจยาว

“... ผมไม่เคยรู้เลย... คุณยายทวดเสียเพราะตกน้ำในสระนี้มาก่อน ทั้งๆ ที่ท่านรักมันมากแท้ๆ ผมเคยคิดว่าใครเห็นสระนี้ก็คงนึกถึงแต่เรื่องที่มีความสุข ที่จริงตอนนั้น... คุณตาทวดคงทุกข์ใจไม่น้อย”

ภวิลนิ่งฟัง ทั้งๆ ที่รักมาก แต่ก็ต้องประสบเคราะห์กรรมเพราะของที่รักอย่างนั้นน่ะหรือ

... ใจเขาประหวัดถึงน้องอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งๆ ที่ติดใจ ชื่นชมบ้านหลังนั้น แต่ที่นั่นเองก็เป็นที่ที่...

“... ระยะหลังมานี่ที่ผมเห็น เอ้อ ฝัน... ต้องเกี่ยวกับสระบัวตลอด ไม่แน่ว่าจะ...”

จิรัฐถอนใจอีกครั้ง เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังนั่งระบายอะไรๆ ให้คนที่อาจจะไม่อยากข้องเกี่ยวมากมายขนาดนั้นฟัง เขาตัดสินใจเปลี่ยนเป็นเรื่องที่น่าจะ ‘เกี่ยว’ มากกว่า

“...ความจริงงานเลี้ยงข้างนอกก็เหมาะ... เมื่อไรล่ะครับ”

ภวิลขมวดคิ้วกับการเปลี่ยนหัวข้อแบบปัจจุบันทันด่วน แต่ก็ถาม

“อะไรเมื่อไหร่”

“งานแต่งงาน” จิรัฐพูดรวดเดียว “ผมจะได้ไปเช็คกับฝ่ายจัดเลี้ยงเดี๋ยวว่างไม่พอดีฤกษ์”

“งานใคร?”

จิรัฐเกือบจะคิดแล้วว่าคนนั่งข้างเกิดอยากกวนอารมณ์เขาขึ้นมาอีก แต่สีหน้าสงสัยแท้จริงไม่เหมือนแกล้งกันเลยว่า

“ก็คุณหมอบอก อยากจัดงานที่นี่...”

“ไม่รู้เหมือนกันสิ... ต้องถามเจ้าตัวเขา”

“คุณหมอหาฤกษ์เองหรือครับ” จิรัฐออกงง

“อืม... อาจจะขอให้คุณย่าช่วยก็ได้” ภวิลว่า มทนากับบิดาเคารพนับถือคุณหญิงไพจิตรเหมือนญาติผู้ใหญ่ ถ้ามีงานจริงคุณย่าคงต้องเกี่ยวข้องไม่มากก็น้อย

“ปกติก็ต้องปรึกษากันทั้งสองครอบครัวอยู่แล้วนี่ครับ” จิรัฐพูดเบาๆ

ภวิลหันไปมองอีกฝ่าย จิรัฐอยากจะคุยเรื่องงานเขาก็ตามใจ เพราะรู้ว่าไม่ใช่ตัวงานเองที่ทำให้เครียด ถ้าไม่ได้ทำงานสิอาจจะเครียดมากกว่า เพิ่งมารู้สึกแปลกหูเอาตอนนี้

“... นี่คุณคงไม่คิดว่าผมเป็นฝ่ายเจ้าบ่าวหรอกนะ”

“อ้าว” สีหน้าสีตาจิรัฐบอกชัดถึงความผิดคาด คนถูกเข้าใจว่าจะเป็นเจ้าบ่าวในเร็ววันว่า

“เอามาจากไหนก็ไม่รู้”

“คุณหมอมีแฟนแล้วเหรอครับ”

“คนโสดสองคนคบกันเป็นเพื่อนไม่ได้?”

“ก็ใครๆ เขาว่า...”

“ไปฟัง ‘ใครๆ’ ทำไมล่ะ” ภวิลว่า “ฟังผมนี่”

เงียบกันไปครู่โดยที่จิรัฐพยายามประมวลความคิด ก่อนภวิลจะบอก

“เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กๆ โตมาก็ยังเป็นเพื่อนกัน เพื่อนเหมือนคุณกับยู...”

จิรัฐยังนิ่ง อีกฝ่ายว่า

“ไม่เหมือนหรือ”

“ผมกับยูก็เป็นเพื่อน สนิท... ก็... เพื่อนกัน”

ความจริงจิรัฐไม่ค่อยแน่ใจว่าไม่เหมือนของอีกฝ่ายคือยังไง แต่ที่แน่ใจคือมิตรภาพระหว่างกฤตวัตกับตัวเอง เลยพูดไปก่อน

“... นั่นแหละ เหมือนกัน”

เงียบกันไปอีกหน่อยภวิลจึงเอ่ย

“เมื่อกี้... ที่บอกว่าเคยฝันเกี่ยวกับสระ ฝันร้ายใช่ไหม วันนั้นก็ด้วย...”

‘วันนั้น’ คือวันที่ต้องค้างคืนห้องเดียวกัน ความจริงที่เคยฝันไม่ได้เกี่ยวกับสระเสมอไป เมื่อตื่นก็ลืมไม่ติดใจอะไรอีก มีเพียงสองครั้งหลังที่แจ่มชัดราวเกิดขึ้นจริง แต่จิรัฐไม่อยากจะย้ำว่าไม่ใช่ฝัน ในเมื่อเขาไม่ได้เฉียดไปใกล้สระจริงแม้แต่น้อย และยิ่งไม่อยากเอ่ยถึงเสียงแว่วที่เพิ่งได้ยินในวันนี้

ขอให้เป็นเพียงหูฝาดไปเฉยๆ ก็แล้วกัน

“คุณเองก็เคยตกสระ... แถมระยะหลังคิดถึงแต่เรื่องนี้ เพราะต้องคุยกับบริษัทเรื่องปรับให้ลงว่ายน้ำได้ ไม่แปลกหรอกที่จะยังติดอยู่ในจิตใต้สำนึกจนเก็บเอาไปฝัน”

ภวิลว่าเรื่อยๆ คนฟังก็ฟังอย่างขอบคุณ เพราะกำลังต้องการคำอธิบายที่เป็นเหตุเป็นผลทางวิทยาศาสตร์อยู่พอดี

“อย่าคิดมากเลย”

“ห้ามไม่ให้คิด... ยากนะครับ” จิรัฐว่า “... ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนอะไรดี”

ภวิลยิ้มนิดๆ ตั้งแต่ที่เขายื่นข้อแลกเปลี่ยนที่โรงพยาบาลอีกฝ่ายก็มักจะหาโอกาสย้อนศรเรื่องนี้อยู่เรื่อย แต่เขามองออกว่าไม่ใช่เพราะผูกใจอะไร ดูจากรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้าอยู่เช่นกัน เขาพูดช้าๆ

“ไม่มีอะไรจะแลก... ก็แค่สัญญาเท่านั้นเอง”

“จะ... พยายามครับ”

จิรัฐตอบแล้วสบตาเขา เท่านั้นภวิลก็พอใจ

อันที่จริง... คำพูดของธรรมนูญสั่นคลอนจิตใจเขาไม่น้อย แต่อย่างที่คุณย่าเตือนไว้ เขาต้องสนใจคนที่มีความสำคัญกับเรื่องราวทั้งหมดที่สุดก่อน ตามธรรมดาแล้วคนเราหากไม่ชอบใจใครมากๆ แม้จะพยายามกดเก็บไว้แค่ไหน ก็อาจมีปฏิกิริยาให้เห็นได้อยู่ดี ไม่ใช่เขาไม่สังเกต แต่จนนั่งบนม้านั่งตัวเดียวกัน จิรัฐก็ไม่ได้ขยับถอยห่างออกไปมากกว่าเดิม

ดังนั้นแม้จะแค่ตอนนี้... ก็ขอมีเหตุผลที่จะเชื่อสักหน่อยเถิดว่า การที่เขาอยู่ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลง

“คุณติดมือถือมารึเปล่า”

จิรัฐหยิบจากกระเป๋ากางเกงส่งให้ นึกว่าอีกฝ่ายอาจจะลืมไว้ในห้องเมื่อกี้แล้วต้องใช้

คนรับไปกดโน่นนี่อยู่แป๊บหนึ่งก่อนส่งคืนมาให้โดยไม่ได้โทรออก

จิรัฐมองหน้าจอแล้วเงยหน้าขึ้นมองคนนั่งข้างกัน ทั้งๆ ที่คิดว่ารู้แต่ยังอดถามไม่ได้ “อะไรครับ”

“รหัสลับ” ภวิลพูดหน้าตาย

จิรัฐหัวเราะน้อยๆ “เข้าเซฟได้หมดรึเปล่า”

เขารู้เบอร์มือถือของภวิลเพราะเป็น ‘ผู้ช่วย’ แต่เป็นอีกเบอร์ที่ใช้ติดต่องาน บางทีหากเข้าประชุมหรือพ้นเวลางานไปนานอย่างดึกแล้วก็มีปิดบ้าง แต่เบอร์นี้เพิ่งเคยเห็น

“ที่เคยบอก... ไม่ต้องเกรงใจหรือว่าระวัง ไม่ใช่แต่เรื่องยู เรื่องอะไรก็พูดได้”

น้ำเสียงเรียบเรื่อยยังเอ่ยต่อ

“...จะได้ไม่ลืม... ว่าไม่ได้อยู่คนเดียว”

ว่าเท่านั้นก็ลุกขึ้นบอกถ้ายังนั่งนิ่งกันอยู่ตรงนี้ต่อจะล่อยุงเสียเปล่าๆ จิรัฐลุกตาม สังเกตว่าอีกฝ่ายเพียงกดหมายเลขไว้ให้ยังไม่ได้บันทึก

ปกติเขาก็บันทึกหมายเลขโทรศัพท์ในมือถือเป็นภาษาอังกฤษเพราะพิมพ์ถนัดกว่าไม่ต้องมีวรรณยุกต์สระให้วุ่นวาย จิรัฐขยับจะตั้งชื่อภาษาอังกฤษตามความเคยชิน

P... a...

เขาชะงัก ก่อนจะลบไปตัวหนึ่ง พิมพ์แค่ Pwin

อ่านเป็นชื่ออีกฝ่ายได้เหมือนกัน มีแต่ตัวเขาเองเท่านั้น ที่รู้ว่า ‘นับญาติ’ กันไปแล้ว

[เดหลี]

คุณ Pupay โอ๊ะ โดนจิ้ม ที่จริงเรื่องไปไม่ไปนี่แกก็รีรออยู่หลายอย่าง แต่หวังว่าบทนี้แกจะไม่คลุมเครือละนะคะ 55

คุณ uknowvry บทนี้ไม่เศร้าละน้า (บทหน้าล่ะ...)

คุณ Ipatza ก็ผูกพันกันต่อไป... ต่อจากนี้มันจะเข้าสู่การคลี่และคลายทุกอย่างตามลำดับเน้อ

คุณ ~ยำโซดาเผา~ อีกนิดหนึ่งค่ะ... แต่ความจริงคนเขียนต้องนึกย้อนกลับอยู่ตลอดเลยเดี๋ยวคลี่ไม่หมดละยุ่ง 55

คุณ PetitDragon เอร๊ยมันเครียดขนาดนั้นเลยรึ จริงๆ ก็อาจจะไม่นานมาก ฮา วี่แววมันก็มาเรื่อยๆ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ

คุณ AprilSnow เกี่ยวค่า แต่ว่าจะอย่างที่คาดไว้หรือเปล่านี่ก็... ขอฝากตอนต่อไปด้วยนะคะ

คุณ cavalli ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่า

คุณ yeyong ความรู้สึกช้าอะเนอะ (แต่ชัวร์ รึเปล่า 55)

คุณ @Iriz แม่ยกจีตัวยงอยู่นี่เอง แต่บทนี้พระเอกฮีก็เคลียร์เรื่องคุณหมอแล้วน้า อิอิ

คุณ myd3ar ประมาณน้าน แต่ไม่รู้ฮีรู้ตัวแค่ไหนถึงป่านนี้แล้ว...

คุณ malula น่าคิด... ควรจะเป็นอย่างหลังนะ 55

คุณ kh02052537 ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่า ขอฝากตอนต่อไปด้วยนะคะ

คุณ iforgive ขอบคุณมากค่ะที่แวะเข้ามาอ่านและร่วมเดากัน ความจริงน่าสงสัยหลายคนนะ (พูดมาหลายตอนละ 55)

คุณ Mookkun คือจริงๆ แล้วตั้งแต่ต้นมาเนี่ย มันเป็นปมเดียวกันรวด... แต่ค่อยๆ คลายละก็มีเบาะแสเพิ่มมาเรื่อยๆ แหะๆ... ฝากตอนต่อไปด้วยนะค้า

คุณ warin ได้เบาะแสเพิ่มจริงค่า จวนแล้วจวนแล้ว

คุณ berlyn นั่นไปทางสยองอีกแล้วนะนั่น... น่าคิดอยู่เหมือนกัน ว่าแต่ตอนนี้จีไม่เข้าใจผิดละนะ (เฉพาะเรื่องคุณหมอ...)

คุณ BʊẑẐỹ@TἀӛṀ® มันพอจะเทาอมชมพูมั่งแล้วยังอะคะ... ฮาๆ เดี๋ยวอีกไม่กี่บทก็ต้องคลายหมดทุกอย่างแล้วละ

คุณ luckyzaaa ขอบคุณมากค่า จริงๆ ปมสองที่ว่ามันเกี่ยวกับปมแรก ถ้าไม่มีปมแรกก็ไม่มีปมสองหรอก (คนเขียนแกล้ง พูดให้งง แต่จริงนะ) ฝากตอนต่อไปด้วยนะค้า

คุณ UnLucky ขอบคุณมากๆ ค่ะ เรื่องพัฒนาความรู้สึกคนเขียนก็พยายามอยู่ค่ะอาจจะดูช้าไปบ้าง 55 เรื่องนี้คล้ายจำเลยรักตรงน้องชายตาย แต่พระเอกฮีนิสัยไม่ใช่อย่างนายหัวมันเลยเป็นอีกอย่างฉะนี้แล ขอบคุณที่ชอบชื่อจีด้วยค่ะ ยาวจริงค่ะแต่ละบทพอย้อนกลับไปแล้วจริงๆ อาจจะแบ่งได้เป็นสองสามบท เหอๆ แต่เขียนไปแล้วอะเนอะ ขอฝากตอนต่อไปด้วยนะคะ

คุณ Jeyibee ขอบคุณมากๆ ค่ะที่ชอบ ถ้ายูไม่ตายนี่ (ขอโทษนะยู) เรื่องทั้งหมดจะไม่เกิดและพระเอกอาจจะไม่ได้มาทำความคุ้นเคยกับนายเอกแบบนี้เลยก็ได้... แต่ยูเป็นเพื่อนที่ดีจริงค่ะ (จีก็ด้วย) ขอบคุณนะคะที่มาร่วมเดากัน ป.ล. คู่คุณเชฟกับคุณรุ่นพี่ จืดจางมาก 55 เพราะบทน้อย แต่จำเป็นกับเนื้อเรื่อง ต้องขอบคุณที่อุตส่าห์เห็นคู่นี้นะเนี่ย ป.ล. 2 ฉากถึงเนื้อถึงตัวอันหายาก กร๊าก

คุณ silverphoenix ยังไงก็ต้องขอบคุณมากอยู่ดีค่ะที่ยังติดตามอยู่ถึงแม้คนเขียนจะไม่สามารถปั่นมาถี่มากได้ (แต่พยายามอยู่น้า) จากจุดนี้ก็จะค่อยๆ คลี่คลายไปเรื่อยๆ แล้วค่ะ ฉากหวานแหวว... นั่นสินะ... ฮุฮุ

คุณ pattybluet แกเป็นคนต้องหาเหตุผลรองรับการกระทำตัวเองตลอดเวลา ไม่ได้ทำจะนอนไม่หลับ 55 แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่มีเหตุผลนะเอาจริงๆ แล้ว กร๊าก

คุณ Cherry Red มันยังจะ... หลอนอยู่อีกหน่อยนึง แต่จวนคลี่ทั้งหมดแล้วล่ะค่ะ ใช่ๆ 'สายใยความผูกพันบางๆ' ประมาณนั้นเลย อีกหน่อยก็คงรู้ตัวเองละ   

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อีกนิดนึงค่ะคุณภวิล จวนแล้ว! (ใกล้ปะติดปะต่อทุกอย่างได้หมดแล้วนะเนี่ย)

บทนี้ลำดับญาติหวังว่าคนอ่านจะไม่มึนเพราะคนเขียนก็เกือบมึนเหมือนกัน 55 คือถ้าในมุมมองจีคุณหญิงไพจิตรก็เป็นคุณยาย (น้อย) และเป็นคุณยาย (แท้) ของยู แต่ถ้าเป็นของพระเอกก็ต้องเป็นคุณย่า คุณแม่จีเรียกท่านว่าคุณน้าเพราะเป็นลูกผู้น้องของแม่ตัวเอง (คือคุณยายแท้ๆ ของจี ซึ่งเสียแล้ว) ประมาณนั้น...

ปล. ลิงค์สอนทำจีบตัวนก... น่ารักเน้อ http://www.youtube.com/watch?v=Ov9lzvAfSTc
ส่วนนี่ลิงค์ม้าฮ่อเผื่อใครอยากเห็นว่ามันเป็นไง http://www.youtube.com/watch?v=Q-IrO9IBfDg
ความจริงครัวแล้วแต่คริตของชาคริตก็เคยสอนทำด้วยนะ http://www.youtube.com/watch?v=ZoHX7IZvUwo

ขอบคุณคนอ่านทุกท่านมากๆ เช่นเคยนะคะ   

[iforgive]

อืม  เหมือนเป็นพวกลางสังหรณ์อะไรทำนองนั้นนะ
เรื่องพวกนี้ไม่ควรงมงาย  แต่ถ้าเกิดขึ้นบ่อย ๆ ก็ต้องระมัดระวังมากขึ้น

[malula]

หรือว่าจีคือคุณยายบัวกลับชาติมาเกิด ถึงได้ฝันเรื่องสระบัว ตกน้ำอยู่บ่อย ๆ

ขอบคุณสำหรับความรู้เรื่องขนมไทย ได้ความรู้แต่ยากเกินจะทำตาม

[pattybluet]

อ๋อ ... รอยรัก จำหลักใจ อารมณ์ประมาณนี้นี่เอง
อ่านตอนนี้แอบยิ้มออกมานิดนึงค่ะ ตอนที่พี่วินเคลียร์ตัวเองเรื่องคู่หมั้น อิอิ ลุ้นอยู่เหมือนกันว่าพี่วินจะมีโอกาสได้พูดเรื่องนี้มั้ย ฮ่าๆๆ
ในที่สุด จีก็รู้แล้วเนอะ ว่าพี่วินอ่ะ โสด
รอลุ้นตอนหน้าค่ะ บวกให้นะคะ ถูกใจ

[bulldog17]

โสดๆอยู่ทางนี้ 555

[Pupay]

พี่วินยังโสดนะจ๊ะจี อยากรู้เรื่องสมัยก่อนจัง
มีแบบย้อนให้อ่านไหมคะ? 
วันนี้มาจิ้มไม่ทัน มัวหนีเที่ยว ไว้ตอนหน้าตามมาจิ้มค่า
  นะคะ

[silverphoenix]

อั๊ยย่ะ  ภวิลโสดในความคิดหนูจิแว้ววววว

คิดอะไรกับน้องอ๊ะป่าวน้า

[UnLucky]

รู้สึกไปเองหรือเปล่าเนี่ยว่าตอนหลังๆบรรยากาศมันดูมีสีชมพูๆยังไงไม่รู้ (แอบ)หวานซะ มีการให้เบอร์พิเศษกันด้วย แหมๆ *เขิน*

ว่าแต่ว่าพอคลายปมเก่าๆก็จะมีปมใหม่ผุดมาอีกใช่มั้ยคะ (พูดไว้ก่อน)

แล้วเสียงใครหนอที่เรียกจี? รู้สึกหลอนนิดๆ พอดีอ่านตอนกลางคืนซะด้วย

แวะไปอ่านสมาคมขนสั้นมาแล้วนะคะ น่ารักมากมาย อ่านแล้วอยากเลี้ยงน้องแมวจริงๆ ชอบทุกเรื่องเลยล่ะค่ะ

[uknowvry]

เก๋... Pawin ...Pwin ....สองนัย อ่านเหมือนกัน แต่ความหมายกินนัยได้เยอะเหลือเกิน...ชอบอ่า

[PetitDragon]

พี่วินเอาให้แน่สิครับ? อยากอยู่ เพราะธุรกิจ หรืออยากอยู่เพราะ 'น้อง' ?

 

บวกเป็ดให้รหัสลับ Pwin นะครับ   

ปล จีบนกน่ากินมาก ส่วนม้าฮ่อนี่โบราณจริง เคยผ่านตามาบ้างเวลาอ่านนิยายสมัยก่อน แต่ยังไม่เคยได้กินเลยครับ ปัจจุบันนี้คงหากินยากแล้วมั้ง

[suck_love]

อยากรู้ว่ามีปมอดีตอะไรกันมา แต่รู้สึกว่ายิ่งอ่านยิ่งเสียวสันหลังคิดไปถึงเรื่องเหนือธรรมชาติ 555 

ทั้งที่คนเขียนบอกแล้วว่าไม่ใช่ (? หรือเปล่า =''=)
เป็นกำลังใจให้กับนิยายดีๆอีกเรื่องหนึ่งค่ะ 

ปล 

[ลูกลิงตัวอ้วน]

ลงชื่อว่าตามอ่านอยู่ครับ

[LalaBam]

จะรักกันเมื่อไหร่เน้อ

[appletokki]

มาตามอ่านด้วยคนค่า

[vanny]

 

เพิ่งได้เข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ค่ะ ตอนนี้กลายเป็นอีกเรื่องที่คอยตามลุ้นไปแล้ว

ถึงแม้เนื้อเรื่องอาจจะไม่ได้หวือหวา แต่ก็ชวนให้ติดตามได้เรื่อยๆ แอบมีปมเล็กๆ ให้ได้ลุ้นกัน

ถึงแม้จะไม้ได้โจ่งแจ้ง หรืออกตัวแรง แต่ก็มีคำพูด การกระทำที่ชวนให้เคลิ้มได้เหมือนกัน

ชอบตรงที่ทั้งสองฝ่ายได้มีโอกาสเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ไม้ต้องรักกันแบบทันที แต่ค่อยๆ ซึมลึกไปทีละน้อย