หัวข้อ: รอยรัก... จำหลักใจ [บทที่ 17 จบ] 6 พ.ย. 55 หน้า 15

[iforgive]

โดนวางยาแน่นอน

[PetitDragon]

'พี่สัญญา'

มีมาให้กระชุ่มกระชวยบ้างก็ยังดี   

[luckyzaaa]

ตอนนี้ทักษ์กลายเป็นผู้ต้องสงสัยอันดับหนึ่งเลยแหละ  ง่ะ แต่ไม่อยากให้เป็นทักษ์เลย 

[Jeyibee]

กำลังอ่านอยู่ดีๆ พออ่านจบปุ๊บ   ค้าง ค้าง ค้าง ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกก
ตกลงทักษ์รู้มาจากไหน อาการที่เกิด เกิดจากอะไร แล้วเมื่อไหร่พี่วินกับจีจะเข้าใจกัน
มีแต่เรื่องให้ลุ้นตลอดเลย ฮืออออ อารมณ์สะดุดค่ะ
รีบกลับมาไวๆนะคะ จะรออ่านค่ะ

[gohong]

รออยู่จ้าา

[berlyn]

เหมือนจะซับซ้อน แต่อาการที่จีเป็น ต้องมีคนชักใยอยู่ไม่ไกลจากตัว ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้

ประโยคสุดท้ายนี่มัน ^^ อะไรค่ะพี่วิล

[UnLucky]

รู้สึกว่าทุกครั้งที่อ่านเรื่องนี้จะรู้สึกตื่นเต้นตลอดเวลา 555

คล้ายกับเราดูหนัง แล้วมันมีปมในตอนท้ายเรื่อง เราก็จะรู้สึกอยากอ่านต่อ แบบว่ามันลุ้นอ่ะ ไม่แน่มันอาจเป็นเสน่ห์ของเรื่องนี้ก็ได้

ชอบเวลาภวิลแทนตัวเองว่าพี่ มันดูน่ารักยังไงไม่รู้

สงสัยมากมายว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นยังไง ติดตามๆๆ

[j4c9y]

เมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะครับ 

ติดตามๆๆ

[Acacha]

เพิ่งมาตามอ่าน หนุกมาก  ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมากมาย

[yeyong]

อยากรู้ความจริงใจจะขาดดดด

[mild-dy]

รอตอนต่อไปจ้า

[mujika_keita]

ลุ้นมาก น่าติดตาม 
อ่านตอนแรกๆหมั่นไส้ภวิน อารมณ์เสีย จะเข้มงวดอะไรนักหนา เครียดไปป่ะเรื่องงานน่ะ (แบบว่าอินจัด ชีวิตจริงเราก็เจอหัวหน้าแบบนี้)
อ่านไปเสียวไป จะมีผีโผล่มารึเปล่าวะประมาณนี้ แต่คนแต่งสามารถเอาหลักวิทยาศาสตร์มาจับได้หมดเลย เจ๋งอ่ะ 

[Pupay]

โอ๊ะ มาอ่านช้าเป็นเดือนเลย อิอิ >,,<
อิตาพ่อครัวมันเป็นจริงหรือแกล้งฟ่ะ เรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกแน่ๆ
พี่วินก็อย่าเพิ่งทิ้งน้องจิไปไหนนะ น้องเขาไม่มีใครแล้ววว 

 :pig4:นะคะ

[fay 13]

จะได้รู้ความจริงแล้ว ใช่หรือเปล่าค่ะ

[เดหลี]

บทที่ 13

จิรัฐก้าวเข้าไปในโรงพยาบาลช้าๆ เมื่อคนขับพามาที่นี่ คงไม่แคล้วเพื่อพบหมอคนเดิม ต่างแต่ครั้งนี้ภวิลไม่ได้เดินนำ กลับเดินเคียงกัน จิรัฐยังรู้สึกว่าอีกฝ่ายเหลือบมามองเป็นระยะแต่ไม่แน่ใจว่าด้วยสาเหตุใด

มีแต่คนพามาที่รู้ ถึงตอนนี้จิรัฐจะดูปกติดีแต่เขายังไม่วางใจ ถ้าเรื่องที่ได้ยินมาเป็นความจริงนี่ก็เหมือนระเบิดเวลา... แต่เขาจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นเป็นอันขาด

มทนาเปิดประตูห้องทำงานออกมาโดยไม่รอให้เจ้าหน้าที่ข้างหน้าโทรเข้าไปบอก ยิ้มรับทั้งคู่แต่จิรัฐดูออกว่าแฝงไปด้วยความกังวลไม่ต่างจากคนที่ยืนข้างกันอยู่นี้เลย

หมอคุยกับเขา มีบางจังหวะที่จิรัฐเห็นมทนาสบตากับอีกคนในห้องที่นั่งฟังอยู่เงียบๆ เขาสงสัย แต่ไม่มีโอกาสเอ่ยถาม ตรวจแล้วมทนาก็เจาะเลือดเขาอย่างเบามือเหมือนเคย ก่อนเดินออกมาส่งที่ประตูให้พยาบาลที่รออยู่แล้ว จิรัฐเหลียวกลับไปมอง แต่หมอเดินกลับเข้าไปพร้อมปิดประตูตามหลังเบาๆ เมื่อพยาบาลพาเขาเดินผ่านมาอีกครั้ง ภวิลก็ไม่ได้นั่งอยู่ข้างนอกเช่นคราวก่อน
เขาเม้มปาก อดไม่สบายใจไม่ได้ที่ภวิลทำท่าราวมีความลับอีกแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น จิรัฐสังหรณ์ว่ายังเกี่ยวกับตัวเองโดยตรงด้วย


ทันทีที่ประตูปิดสนิทลง ภวิลก็เอ่ยขึ้นโดยไม่รอช้า

“ตกลงว่าหมัดเจอสารพิษในเลือดคนป่วยใช่ไหม”

‘คนป่วย’ ที่ว่าก็คือหัวหน้าเชฟคนเก่าที่อาการคล้ายกันกับจิรัฐอย่างประหลาดนั่นเอง แต่เป็นแบบ... เฉียบพลัน

“จะว่าสารพิษก็ไม่เชิง คือคนที่วินให้พามาส่งมีคาร์ดิแอคไกลโคไซด์ในเลือดสูงมาก ตามปกติแล้วเราใช้รักษาโรคหัวใจบางประเภท เช่นหัวใจเต้นผิดจังหวะ แต่คนไข้คนนี้ไม่มีประวัติโรคหัวใจ เพราะฉะนั้นแล้วไม่ควรจะมีสารนี้ในร่างกาย”

“ถ้าเป็นยาโรคหัวใจ แล้วทำไม...”

“มันช่วยเรื่องการบีบตัวของหัวใจก็จริง แต่มีช่วงการรักษาแคบมาก ปริมาณที่จะเกิดคุณกับโทษน่ะห่างกันนิดเดียวเท่านั้นเอง เลยต้องระวังเวลาใช้ ถ้าระดับยาในเลือดสูงเกินไปจะเกิดเป็นพิษขึ้น ถ้าเข้มข้นมากอาจอันตรายถึงตาย” มทนาบอก

“ความจริงตอนแรกซักประวัติคนไข้แล้วได้ความว่ากินยาไมเกรนอยู่ หมัดยังคิดว่าที่แกร้องโวยวายเป็นผลจากอันนี้ เพราะยาไมเกรนบางตัวทำให้เกิดอาการข้างเคียงทางประสาท พอมาเห็นมีคาร์ดิแอคไกลโคไซด์เลยสรุปได้ว่าเป็นพิษเข้าให้แล้ว อาการทุกอย่างตรงกับภาวะเป็นพิษ ไม่ว่าจะเป็นอาเจียน ปวดท้อง เวียนหัวคลื่นไส้ รวมทั้งภาพหลอนด้วย”

จิรัฐก็เป็นไมเกรน แต่ไม่ได้กินยาแผนปัจจุบันที่จะมีผลข้างเคียงอย่างนั้น ซึ่งหมายความว่า...

“คาร์ดิแอคไกลโคไซด์เป็นสารที่มีอยู่ในพืชด้วยเหมือนกัน เกิดขึ้นตามธรรมชาติ... พอคุยโทรศัพท์กับวินหมัดเลยยิ่งแน่ใจ เพราะเชฟคนนั้นกินยาที่คุณจีกินโดยบังเอิญ”

มทนาจบพิษวิทยาโดยตรง ภวิลไว้ใจความรู้ความสามารถของหญิงสาวพอที่จะไม่ถามย้ำอีก แต่สิ่งที่ได้ยินก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกถ่วงหนักในอกบรรเทาลงไป มทนาเอ่ยต่อ

“ครึ่งชีวิตที่ยาจะถูกกำจัดออกไปจากร่างกายอยู่ที่ประมาณวันครึ่ง หมายความว่าเพื่อรักษาระดับยาเอาไว้ ก็ต้อง...”

“กินทุกวัน” ภวิลพูดเบา

จะว่าไปเขาก็เห็นถ้วยยานั้นอยู่บนโต๊ะจิรัฐเสมอ จิรัฐไม่ได้ปวดหัวทุกวัน แต่กินเพราะคิดว่าเป็น ‘ยาบำรุงหัวใจ’ ที่ไม่ก่อให้เกิดอันตราย ยิ่งถ้าปวดก็คงกินบ่อยกว่าวันละครั้ง

ทุกครั้งที่ระดับยาสูงขึ้นจิรัฐก็จะ... ป่วย ปวดท้องบ้าง หัวบ้าง คลื่นไส้บ้าง พอบรรเทาลงด้วยร่างกายเริ่มขับออกไปแล้วก็กินใหม่
โดยที่ไม่รู้เลยว่าเป็นการเพิ่มพิษทีละน้อย
 
หลังจากนั้นแทบไม่มีใครเอ่ยอะไรอีก ภวิลนั่งเงียบราวจมอยู่ในห้วงความคิดจนมทนาไม่อยากกวนเพราะเธอเองก็รออยู่ด้วยความกังวลไม่แพ้กัน ผลเลือดกับคลื่นหัวใจมาถึงก่อนเพราะมทนาสั่งไว้ว่าขอด่วน และขอก่อนแล็บอื่นๆ จิรัฐยังไม่กลับมา และใจหนึ่งภวิลก็อยากให้เป็นเช่นนั้น เพราะถ้ามีอะไร เขาก็อยากจะหาวิธีให้กระทบอีกฝ่ายน้อยที่สุด

ภวิลใจชื้นเมื่อคนเป็นหมอดูผลด้วยสีหน้าโล่งอก หญิงสาวเงยหน้าขึ้นยิ้มกับเขา

“โชคดี... เพราะหยุดยาไปหลายวันด้วยเลยมีส่วนช่วย หัวใจก็ปกติ ไม่ต้องแอดมิต เดี๋ยวขอดูผลไต แต่ไม่น่ามีอะไรต้องห่วง เท่าที่ถามยังมีคลื่นไส้เวียนหัวอยู่บ้าง หมัดขอใช้ผงถ่านให้แน่ใจ...”

มทนาอธิบายต่อว่าปกติก็คงให้หลังเพิ่งได้ยาเกินขนาดมาใหม่ๆ อย่างเชฟคนนั้น แต่เพราะคาร์ดิแอคไกลโคไซด์อาจจะมีการหมุนเวียนจากตับกลับมาที่ลำไส้จนทำให้ระดับยาสูงขึ้นอีกได้จึงควรต้องใช้ผงถ่านอยู่ เห็นเพื่อนยังมีสีหน้ายุ่งยากไม่น้อยก็นึกรู้กลายๆ... ภวิลไม่คิดจะบอกหุ้นส่วน

จากที่รู้จักกันมา ถ้าเป็นคนที่ ‘สำคัญ’ พอ ภวิลพร้อมจะกันออกไปก่อนขณะรับมือเสียเอง รอจนสถานการณ์ปลอดภัยหรืออย่างน้อยก็กระทบกระเทือนอีกฝ่ายน้อยที่สุดจึงค่อยยอมให้กลับมาเผชิญ แต่เรื่องนี้มทนาไม่แน่ใจว่า... ควร... หรือไม่   

“วินคงไม่คิดว่าคุณจีจะยอมดื่มน้ำละลายผงถ่านดำปี๋เข้าไปแก้วเบ้อเร่อโดยไม่ถามอะไรหรอกนะ”

“ทียานั่นเขายังกินโดยไม่ถามได้เลย” ภวิลว่า รู้สึกตัวว่ากำลังพาลหน่อยๆ นิสัยไว้ใจคนรอบตัวของจิรัฐไม่ต่างจากน้องชาย ตอนยูยังอยู่นี่ก็เป็นเรื่องที่เขาห่วงไม่หยุดหย่อน แม้จะรู้ว่ามาจากเนื้อแท้ดีงามในจิตใจ แต่จากประสบการณ์ของเขาแล้ว ระวังตัวไว้ก่อนก็ยังดีกว่าจริงๆ

“คุณจีเป็นคนไข้หมัด... หมัดต้องรักษาสิทธิ์เขา เชฟคนนั้นก็เหมือนกัน” มทนาบอกนุ่มนวล “อันที่จริงหมอมีหน้าที่รักษาความลับคนไข้ แต่เพราะข้อมูลตรงนี้อาจจะช่วยชีวิตคนอีกคนได้ โดยที่วินเป็นส่วนสำคัญ หมัดถึงได้ขอให้เขายอมเปิดเผย ยอมให้หมัดบอกวิน คุณจีเองยิ่งมีสิทธิ์รู้”

“เราไม่ได้ขอให้หมัดปิดบัง” ภวิลพูดราบเรียบ “ในเมื่อผลออกมาอย่างนี้ หมัดจะบอกอะไรเขานอกจากข่าวดี จิรัฐก็จะได้รู้ว่าตัวเองปกติทุกอย่าง”

“แต่คุณจีก็ควรได้รู้สาเหตุที่ทำให้ไม่สบายก่อนหน้านี้” มทนาว่า “ตอนแรกอาจจะได้ทีละน้อยๆ แต่คงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คนที่มากินทีหลังถึงได้แสดงอาการชัดแบบนั้น... บางอย่างที่คุณจีเป็นอย่างไม่อยากกินอะไร น้ำหนักลด... ก็มักจะเกิดขึ้นกับคนที่ได้รับยามานานมากกว่า”

ภวิลถอนใจยาวก่อนยกมือขึ้นลูบหน้า ใช่... ตอนนี้จิรัฐไม่เป็นไรอย่างที่เขาอยากให้หมอยืนยันกับเจ้าตัว แต่ความจริงแล้วเป็นตัวเขาเองที่ ‘ต้อง’ รู้เช่นนั้น ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีเรี่ยวแรงจะไปจัดการเรื่องอื่น

... เขาเกือบเดินออกมาจริงๆ เกือบทิ้งอีกฝ่ายให้ทุกข์ทรมานเพียงลำพัง ถ้าจิรัฐไม่ตัดสินใจหยุดอยู่บ้านซึ่งทำให้ไม่ได้ยาเพิ่มโดยปริยาย ก็ไม่รู้ว่าจะอาการแย่ลงมากแค่ไหน

แต่จะไม่เป็นอีก... เขาจะทำให้ได้อย่างที่สัญญา

มทนามองเพื่อนด้วยไม่เคยเห็นท่าทางอย่างนี้มาก่อน ภวิลพูดเบาๆ

“เราก็แค่อยาก... ให้ปลอดภัย อยากให้แน่ใจว่าไม่เป็นไร เท่านั้นเอง”

มทนาพยักหน้า ยังไม่ทันเอ่ยตอบภวิลก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงานอย่างเก่า

“เขามีสิทธิ์จะรู้ทุกอย่างจริงๆ แต่ที่ต้องป่วยก็เพราะคนที่ไว้ใจ คนใกล้ตัว จนกว่าเรื่องจะเรียบร้อย บอกอะไรไปตอนนี้ก็ไม่เกิดประโยชน์ รังแต่รบกวนจิตใจเปล่าๆ”

“วินรู้แล้วหรือว่าเป็นใคร” มทนาถามอย่างประหลาดใจ “ถ้าอย่างนั้นแจ้งตำรวจ...”

“คิดว่ารู้” เป็นคำตอบ เขาคิดว่ารู้ ยังจับไม่มั่นคั้นไม่ตาย แต่ข้อมูลทุกอย่างก็บ่งชี้ไปที่คนคนหนึ่ง

ถ้าหัวหน้าเชฟคนเก่าไม่เข้ามา เขาก็คงไม่มีทางปะติดปะต่อเรื่องนี้ได้เหมือนกัน ภวิลย้อนนึกถึงคำพูดของพนักงานในครัวอีกครั้ง

‘ถ้วยยาคุณจี... คุณอาร์มให้ทำตั้งแต่เช้า เชฟแกเห็นเข้ายกกินเฉยเลย... แถมยังบอกว่าไม่อร่อย มีหวังแขกกระเดือกไม่ลง’

หัวหน้าเชฟเก่าคงไม่สำเหนียกว่านี่เป็นรายการนอกเมนู ธรรมนูญสั่ง ‘ยา’ ไว้ก็เพราะจิรัฐโทรบอกว่าจะเข้าทำงานวันนี้หลังจากหยุดพักผ่อนไป คนที่จัดยาให้ทุกครั้งคือผู้จัดการการเงิน เป็นคนดูแลเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ทุกครั้งที่จิรัฐปวดหัวคงได้ยานี่แหละบรรเทาอาการลงบ้าง แต่กลับมีผลข้างเคียงอย่างอื่น

ซึ่งถ้า ‘ผลข้างเคียง’ นั้นเกิดขึ้นโดยเจตนา...

ภวิลนึกถึงแรงจูงใจที่ธรรมนูญจะอยากทำร้ายจิรัฐ แต่ยังนึกไม่ออก เท่าที่เห็นจิรัฐก็ดูนับถือรุ่นพี่ ให้เกียรติอยู่ไม่น้อย ธรรมนูญเองก็พยายามช่วยเหลือจิรัฐตลอดมา ถึงขนาดไม่กลัวเสียงานเสียตำแหน่งมาแล้ว

... หรือทุกอย่างจะเป็นเพียงฉากบังหน้า เป็นไปได้หรือไม่ที่ธรรมนูญอยากให้เขาออกไปจากบ้านพระยา ออกไปจากชีวิตของจิรัฐเพราะมีจุดประสงค์อื่นซ่อนเร้นแอบแฝง เพราะถ้าไม่มีเขาคานอยู่แล้ว ธรรมนูญก็จะจัดการทุกอย่างได้ดังใจ

รุ่นน้อง... เป็นอุปสรรคสุดท้ายที่กั้นกลางใช่หรือไม่

ประตูเปิดออก คนที่ก้าวเข้ามานั่งที่เดิมทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ภวิลหันมองคนข้างๆ แต่จิรัฐมองคุณหมออย่างตั้งใจ อาจเพราะเห็นว่าผลบางส่วนมาถึงแล้ว มทนายิ้ม และบอกว่าผลที่ได้ไม่มีอะไรน่าห่วง เพียงแต่...

“หมอบอกว่าในร่างกายยังมีสารพิษตกค้างอยู่... บ้าง” ภวิลขัดขึ้นก่อนมทนาจะทันพูดจบ “...คนเราสมัยนี้ กินอะไรเข้าไปก็ไม่รู้”

“ผมกินปกติ...” จิรัฐตั้งท่าจะค้านแต่ภวิลพูดต่อ “หมอเลยแนะให้กินผงถ่าน ดูดซับออก ตอนแรกกินเยอะหน่อย แต่ก็แค่นั้นแหละไม่มีอะไร นะหมัด?”

ภวิลสบตาคนเป็นหมอ มทนาเหลือบมองเพดาน เธอน่าจะรู้ว่าภวิลมีวิธีทำให้เป็นไปอย่างที่ต้องการได้ อย่าว่าแต่ที่พูดก็ไม่ได้บิดเบือนความจริง... มากนัก ถ้าจิรัฐยอมกินยา จะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม อย่างน้อยก็นับว่าเธอยังทำตามหน้าที่ในการรักษาได้อยู่

“คนทั่วไปที่เขามาตรวจก็ต้องกินเหรอครับ” จิรัฐพอรู้เลาๆ ว่าผงถ่านหรือแอคทิเวเท็ด ชาร์โคลใช้ดูดซับสารพิษจริง แต่ไม่น่าจะใช่กับกรณีอย่างนี้ เพราะเขาก็ไม่ได้กินอะไรแปลกปลอมที่ไหน จะว่าเป็นยาฆ่าแมลงตกค้างก็ไม่เห็นเคยได้ยินว่าต้องถึงกับกินถ่านกัน

ภวิลตอบแทนอีก “ก็แล้วแต่... นี่ว่าจะกินด้วยเหมือนกัน”

“คุณหมอตรวจคุณแล้วเหรอ”

ภวิลไม่รับและไม่ปฏิเสธ เฉยเสียกับท่าทางไม่ค่อยอยากจะเชื่อของคนนั่งข้าง มทนาต้องยิ้มกลบเกลื่อน บอกว่าเป็นสิ่งที่หมออยากให้ทำจริงๆ จนจิรัฐพยักหน้า

มทนายกหูโทรศัพท์จะขอให้เอายามาที่ห้อง แต่พอดีพยาบาลเคาะประตูเอาผลตรวจมาส่งเพิ่ม เลยเดินไปบอกเอง ภวิลลุกตาม พูดเบาๆ

“ขอบใจนะหมัด”

“ยังไงหมัดก็ต้องบอกคุณจีอย่างละเอียด” มทนาพูด ไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบ

“ได้” ภวิลว่า “เมื่อเราจัดการเรื่องคนที่ทำเรียบร้อย หลักการแรกของหมอคือไม่ทำอันตรายคนไข้ รับรอง ถ้าหมัดบอกเขาตอนนี้หมัดได้ผิดหลักการแน่”

มทนาถอนใจแล้วหันไปบอกขนาดยากับพยาบาล แต่ต้องหันกลับมาเมื่อภวิลบอก

“... ของเราด้วย”

มทนาส่ายหัว ถอนใจอีกเฮือก ภวิลพูดต่อ

“ยังไงถ่านมันก็ไม่ได้อันตรายอยู่แล้ว ถ้าต้องกินอยู่คนเดียวเดี๋ยวเขาจะคิดว่าตัวเองผิดปกติอะไรร้ายแรง กังวลเปล่า”

มทนากำลังจะบอกว่ามันก็ร้ายแรงจริงๆ โชคดีแค่ไหนที่ปริมาณยาลดลงมากแล้วและไม่มีผลกับการทำงานของหัวใจ เพียงแต่เพื่อนเดินกลับมานั่งที่เดิมแล้วอย่างไม่เปิดโอกาสให้ได้พูดต่ออีก

จิรัฐรีบมองไปข้างหน้าอย่างเดิม ภวิลอาจจะตีหน้าตายได้ในการเจรจาทางธุรกิจ เรียบเฉยแบบที่คู่สนทนาอ่านอะไรไม่ออก แต่ถ้าคิดว่าเขาไม่เฉลียวใจว่ามีเรื่องบางอย่างซ่อนอยู่ภายใต้คำบอกเล่าแสนธรรมดาเกี่ยวกับ ‘สารพิษตกค้าง’ นั้นก็ออกจะง่ายดายเกินไปหน่อย

เขานั่งมองสารละลายดำๆ ตรงหน้าอย่างไม่ค่อยแน่ใจ แต่คนเสนอว่า ‘จะกินด้วย’ ก็ยกดื่มไปแล้ว เขากินตาม อดเบ้หน้ากับรสชาติสุดแสนจะบรรยายไม่ได้ ภวิลก็ทำหน้าพิลึก กระนั้นยังกินจนหมด

มทนาเดินออกไปส่งทั้งคู่จนถึงข้างหน้า จิรัฐเดินนำไปนิดๆ ภวิลเลยถือโอกาสถาม

“... ขำอะไร”

“เปล๊า หมัดนับถือวิน” มทนาอมยิ้ม “แค่กำลังคิดว่า... อาจจะมีคนท้องผูกหลังจากนี้”

ต้องหัวเราะอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าปั้นยากของเพื่อน เมื่อก่อนน้องชายเคยป่วยเข้าโรงพยาบาลสมัยอยู่มัธยม และกินยายากที่สุด... คนเป็นพี่เคยบึ่งรถมากินเป็นเพื่อนด้วยทุกมื้อมาแล้ว ถึงตอนนั้นจะเป็นแค่วิตามินก็เถอะ

เพียงแต่จิรัฐไม่ใช่คนกินยายาก และนี่ก็เป็นยาจริงๆ

คนที่ภวิลยินยอม ‘ยกเอาไว้ให้’ ทั้งหมดทั้งมวลมีอยู่ไม่กี่คนเลย

[เดหลี]

บทที่ 9 (ต่อ)

ภวิลตรงไปบ้านสวน แม้จิรัฐจะบอกว่านี่เพิ่งบ่ายและเขายังอยากเข้าไปดูงานต่อที่บ้านพระยาอยู่ อีกฝ่ายเพียงแต่ตัดบทว่าวันนี้สมควรจะกลับไปพักที่บ้าน อ้างคำพูดหมอว่ายาที่กินเข้าไปจะทำงานได้ดีกว่า ซึ่งข้อนี้จิรัฐก็ยังสงสัยว่ามาจากหมอมทนา หรือว่าหมอที่ขับรถอยู่นี่กันแน่

ภวิลไม่ต้องการให้คนที่พามาส่งกลับบ้านพระยาตอนนี้ ในเมื่อเขายังมีเรื่องต้องไปจัดการ และแน่ใจว่าจิรัฐคงปลอดภัยที่บ้านสวนนนท์มากกว่า หลายครั้งหลายหนที่จิรัฐเหลือบมองมา ทำท่าราวอยากจะถามอะไร แต่ก็เงียบ ภวิลเองก็ไม่รู้ว่าจะเอ่ยคำใดให้อีกฝ่ายคลายใจลงบ้าง เพราะถ้าเรื่องที่สงสัยเป็นความจริง จิรัฐคงสะเทือนใจหนักที่คนใกล้ตัว คนที่รักเหมือนญาติ ไว้เนื้อเชื่อใจกันมาตลอดกลับคิดปองร้าย

ใจหนึ่งภวิลยังอยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิด เป็นเรื่องที่ทำไปโดยรู้เท่าไม่ถึงการ เพื่อให้มันทำร้ายจิตใจคนตรงหน้าน้อยที่สุด
 
เขาจอดรถลงหน้าบ้าน ดับเครื่อง และจิรัฐก็ยังนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น

ภวิลค่อยเอื้อมปลดเข็มขัดให้ “เข้าบ้านเถอะ... แล้วอย่าเพิ่งออกไปไหน”

“ผมควรจะเชื่อคนที่ยังมีเรื่องปิดบังกันอยู่หรือเปล่า” จิรัฐพูดเสียงเบา ไม่อยากให้ฟังเหมือนตัดพ้อ เพียงแต่บางที... ก็อยากได้คำอธิบายบ้าง อยากให้ภวิลพูดกับเขา อย่างที่อีกฝ่ายเคยบอกให้เล่า ‘ทุกอย่าง’ กับตนมาแล้ว

ภวิลสบตาเขานิ่ง และจิรัฐก็แทบจะคิดจริงๆ ว่าอะไรก็ตามที่อีกฝ่ายทำไป... ต้องมีเหตุผล ที่ยังไม่บอก ก็ต้องมีเหตุผล

แต่เขามีเรื่องไม่เข้าใจอยู่มากมาย ภวิลกลับเข้ามาอีกหลังทำท่าจะวางมือสิ้นเชิง... จู่ๆ ก็พาไปโรงพยาบาลจนลงเอยด้วยการกินยาทั้งที่เขาแน่ใจว่าไม่ใช่กระบวนการปกติ แล้วยัง... บอกว่ามีสิ่งสำคัญมากกว่ากำไรที่จะได้ มากกว่าภาษีที่จะไม่ต้องเสียหากขายหุ้นในตลาด มีคำถามมากเกินไป จนเขาอดสับสนไม่ได้ แต่ที่แน่ใจคือภวิลมีเรื่องที่รู้แต่ไม่ยอมบอกออกมา

“... ไม่เชื่อเรื่องอื่นก็ไม่เป็นไร” ภวิลตอบหลังจากเงียบไปครู่ “แต่ขอให้เชื่อ... ว่าไม่ได้หวังร้าย เชื่อเท่านี้ได้ไหม”

จิรัฐรู้สึกถึงปลายนิ้วอุ่นที่แตะข้อศอกลงแผ่วเบา ก่อนเลื่อนไปจับท่อนแขนเอาไว้ ภวิลยังมองนิ่งตรงมา และเขาก็...

เสียงบานประตูรั้วเลื่อนเปิดออกพร้อมตาแสงคนเก่าคนแก่ของแม่ออกมาด้อมๆ มองๆ ทำให้จิรัฐนึกขึ้นได้ว่าควรจะลงจากรถเสียที ท่าทางภวิลเหมือนมีธุระต้องไปจัดการต่อ เขารู้ว่านิสัยอย่างอีกฝ่าย ถ้าลองตั้งใจไม่ปริปากแล้วก็คงยากที่จะหาวิธีคาดคั้นเอาให้ได้

อันที่จริง... ภวิลก็คงรู้สึกเช่นนี้ตอนที่เขาบอกเรื่องของน้องทั้งหมดไม่ได้ด้วยติดสัญญา ด้วยอยากจะรักษาภาพของยูให้ยังสวยงามเสมอในสายตาพี่ชาย เพียงแต่ที่เขาทำอย่างนั้นก็เพื่อจะปกป้องเพื่อน

... ไม่รู้ภวิลอยากจะปกป้องใคร

จิรัฐยืนมองรถคันดำค่อยๆ เคลื่อนออกไปจากหน้าบ้านจนลับสายตา รถติดฟิลม์มืด จึงแทบมองคนในรถไม่เห็น และไม่รู้ว่าคนขับก็มองกระจกหลังอยู่ มองจนเลี้ยวโค้งไป และมองไม่เห็นอีก

เขาถอนใจ หันหลังกลับเข้าบ้าน ตาแสงบอก

“คุณบุณฑริกไม่อยู่... แต่มีคนมาหาคุณจี...”

จิรัฐขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าใครกันที่มีเรื่องร้อนมาถึงบ้านในเวลานี้


ภวิลแทบไม่ต้องหาตัวต้นเหตุ เพราะดูเหมือนธรรมนูญเป็นฝ่ายรอเขาอยู่ และก้าวเข้าเผชิญหน้าทันทีที่พบ

ภวิลเดินนำเข้าไปในห้องทำงานเงียบๆ ความโกรธคุกรุ่นอยู่ภายใน เขาเองทำธุรกิจมาระยะหนึ่ง เจอคนมาก็หลากหลาย คนโลภ เห็นแก่ได้ ไม่รู้จักพอ ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาซึ่งความมั่งมียิ่งๆ ขึ้นไป แต่ไม่รู้ว่าความร่ำรวยที่ได้มาด้วยวิธีแบบนี้ว่างเปล่าไร้ความหมาย เพราะไม่มีใครให้แบ่งปัน ร่วมชื่นชมยินดีอย่างจริงใจเลยสักคน และในจำพวกที่ว่ามา เขาชังคนหน้าไหว้หลังหลอกที่สุด

เมื่อหันกลับมาประจันกัน ผู้จัดการการเงินเป็นฝ่ายชะงัก ถ้าสายตาฆ่าคนได้ เขาคงไม่เหลือชีวิตจะมาพูด ธรรมนูญสูดลมหายใจลึก ถามออกไปเสียงแข็ง

“คนบอกจีออกไปกับคุณ นี่พาเขาไปไหนอีก”

“ไปที่ที่ปลอดภัย” ภวิลตอบราบเรียบแต่ดวงตาคุโชน

“เขาจะไม่ปลอดภัยก็เพราะไปกับคุณ” ธรรมนูญโต้ ไม่เชื่อสักวินาทีเดียวว่าคนที่ยืนมือไพล่หลังอยู่หน้าโต๊ะตัวใหญ่จะหมายความตามที่พูด

“ที่ที่เขาคิดว่าปลอดภัย บางทีกลับอันตรายที่สุด เหมือนคนที่เขาคิดว่าไว้ใจได้ แต่กลับเลือกจะทรยศทำร้ายกัน”

“คุณพูดเรื่องอะไร” ธรรมนูญถามอย่างโมโหปนงุนงง ภวิลพูดราวกับบ้านพระยาไม่ปลอดภัยสำหรับจิรัฐ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน

“ก็เรื่องคุณตั้งใจวางยาจิรัฐทีละน้อย พอค่อยๆ ป่วยหนักขึ้น ก็บอกว่าเป็นเพราะเครียด... เครียดที่วินเนอร์พร็อพเพอร์ตี้ยังถือหุ้นอยู่ไม่ยอมปล่อย แต่ที่จริงแล้วเป็นเพราะยาที่คุณให้เขากินต่างหาก”

ธรรมนูญมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าตกใจจนเกือบคล้ายช็อค ไม่ใช่จากความตระหนกเหมือนคนถูกจับได้ แต่เป็นความโกรธที่ถูกกล่าวหาในสิ่งที่ไม่เคยแม้แต่จะคิด เขาโพล่ง “อะ... ไร ผมไม่เข้าใจ”

“คุณใช้ความเป็นรุ่นพี่ที่เขาสนิททำให้วางใจ แต่ที่ได้ที่มีอยู่ทุกวันนี้คงไม่พอใจ” ภวิลพูดต่อ ช้า ชัด “จำที่หัวหน้าเชฟเก่าล้มลงไป ทั้งปวดท้องทั้งอาเจียน แทบจะชัก... ได้ไหม เพราะเขากินยาที่คุณตั้งใจจะให้จิรัฐกิน ยาที่คุณให้เขากินมานานแล้ว”

ธรรมนูญอ้าปากค้าง ขยับจะพูดแต่พูดไม่ออก ในที่สุดก็เค้นเสียงออกมา ฟังคล้ายสำลัก “หมายถึง... ยาสมุนไพร ที่ปวดหัว?”

“หมอยืนยันแล้วว่าหัวหน้าเชฟเก่าเกิดอาการเป็นพิษจากสารในยาที่กินเข้าไป ความจริงถ้าใช้น้อยๆ ก็ไม่เป็นอันตราย แต่นี่คง... เพิ่มปริมาณมากขึ้นทุกที” ภวิลพูด แทบไม่รู้ตัวว่าน้ำเสียงเยียบเย็นที่ใช้ในตอนแรกมีความผิดหวังเจืออยู่ไม่น้อย เขาผิดหวังแทนจิรัฐ เจ็บปวดเมื่อคิดว่าคนที่แทบไม่เหลือใครนอกจากแม่ที่สุขภาพไม่ค่อยดีเพียงคนเดียวยังถูกหักหลังอีก

“แล้วไม่เป็นไรใช่มั้ย” สุ้มเสียงปิดความกังวลไว้ไม่มิด

ภวิลขมวดคิ้วกับคำถามที่ไม่น่าออกจากปากคนที่ควรจะดีใจหากจิรัฐ ‘เป็นไร’ ไปต่างหาก “ผมบอกแล้วว่าเขาอยู่ในที่ปลอดภัย”

“ถ้าเรื่องนี้เป็นความจริง...” ธรรมนูญเอ่ยเบาคล้ายพูดกับตัวเอง มึนงงสับสนไปหมด แต่ภวิลย่อมไม่ล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้ เขาพูดออกไป ลืมเรื่องควรจะแก้ตัวเสียสิ้น “แบบนี้เอง คุณถึงกลับเข้ามาอีก”

ภวิลนิ่ง ก่อนว่า “หุ้นผมก็ยังไม่ได้ขาย บ้านรวมทั้ง... คนที่นี่ยังอยู่ในความดูแลของผม ผมคงไม่ใจดีเหมือนจิรัฐ แต่ก่อนจะแจ้งตำรวจ...”

คำพูดภวิลบ่งชัด อีกฝ่ายควรสารภาพออกมาให้หมด แม้ยอมความกันไม่ได้แต่ยังมีโอกาสยังสะสางเรื่องเงียบๆ อยู่บ้าง เพราะธรรมนูญเองก็มีแม่ มีญาติพี่น้องเหมือนกัน

คนเป็นผู้จัดการยังพูด “จีถึงบอกว่าเมื่อก่อน เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้... ไม่ได้เป็นอย่างนั้นแล้ว”

ภวิลอดแปลกใจไม่ได้ ท่าทางเหมือนเพิ่งรู้เรื่องทั้งหมดเอาวันนี้ไม่คล้ายเสแสร้งแต่อย่างใด เขาถาม “เมื่อก่อนทำไม”

“ก็ถ้าที่เขาป่วยไม่ได้มาจากเครียดที่คุณยังยุ่งกับบ้าน... จีบอกผม ไม่สบายใจที่คุณอยู่” ธรรมนูญบอก คนฟังต้องสูดลมหายใจเข้า เพียงเพื่อผ่อนออกเมื่อได้ยินประโยคถัดไป “... แต่เป็นแค่เมื่อก่อน ตอนนั้นผมยังไม่เชื่อ”

เขาหยุด ภวิลคงไม่รู้ว่าตัวเองแสดงสีหน้าอะไรออกไป ธรรมนูญเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ แต่เมื่อกี้... เขาแน่ใจ
   
"คุณ... ทำทุกอย่างตอนนี้เพราะอะไร ถ้าคิดว่าจีเป็นคนที่ทำงานให้คุณคนหนึ่ง แม้แต่เป็นเพื่อนน้อง ผมไม่คิดว่าต้องทำขนาดนี้"

เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเข้าโรงพยาบาลเมื่อเสร็จงานคุณหญิงไพจิตรเป็นต้นมา อีกฝ่ายมีเรื่องอะไรก็ออกหน้าก่อน เป็นเดือดเป็นร้อนแทนรุ่นน้องเสมอ กระทั่งในเวลานี้ เพราะภวิลคิดว่าเขาประสงค์ร้ายต่อจิรัฐ จึงมีท่าทีราวจะให้ชดใช้ถึงที่สุด

"มันไม่ใช่ประเด็นและไม่ใช่เรื่องของคุณ" ภวิลตอบเสียงเฉียบขาด ตอนนี้ไม่ใช่เวลาหรือสถานที่ที่จะมาใคร่ครวญเรื่องแบบนั้นในเมื่อกำลังหน้าสิ่วหน้าขวานกันอยู่

ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าธรรมนูญพูดถึงอะไร ความรู้สึกที่อาจจะก่อเกิดขึ้นโดยเงียบเชียบ คืบคลานเข้ามาช้าๆ แต่มั่นคงนัก

เป็นความรู้สึกเดียวกับที่ก๋วยเตี๋ยวอร่อยขึ้นเมื่อได้ใครคนนั้นปรุงเพิ่มเติมลงให้ หรือแบบเดียวกับที่ได้เห็นรอยยิ้มตอนพูดคุยกันหรือเปล่า แบบเดียวกับที่รู้จักชื่นชมความงามของสถาปัตยกรรมทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเพียงคิดว่า ‘ก็บ้านเก่า’

หรือแบบที่ต้องหยุดเมื่อได้กลิ่นดอกชมนาด

... เพราะนึกถึงช่อที่วางบนหมอนเมื่อเช้าวันนั้น

เขาพยายามรวบรวมสมาธิให้จดจ่ออยู่กับเรื่องด่วนนี้ก่อน ธรรมนูญจ้องอีกฝ่ายแน่วแน่ และหวังว่าคำตอบจากใจจริงจะทำให้ภวิลเชื่อได้บ้าง

“ผมไม่เคยคิดจะทำร้ายเขาเลยสักนิดหนึ่ง แม่จีเคยช่วยแม่ผมมา ที่ทำงานอยู่ทุกวันนี้ท่านก็กรุณาให้โอกาส”

ภวิลนิ่งฟัง คนที่ทำผิด ถึงจะยังไม่มีใครรู้ ก็ไม่อาจพูดจาด้วยความสงบได้อย่างนี้ ยิ่งเมื่อถูกจับได้ ความลนลานย่อมแสดงออกมาบ้าง ความมั่นใจที่ธรรมนูญมี เป็นความมั่นใจของคนที่รู้ตัวว่าไม่ได้ทำ

“จีก็มีบุญคุณกับผม ถึงเขาจะไม่เคยคิดอย่างนั้น ตอนผู้ถือหุ้นรายเก่าๆ เริ่มหายหน้าหายตาไป มีแต่คนที่เห็นแก่ประโยชน์ตัวเองเข้ามา หลายหนที่ผมเกือบจะถูกลงมติให้ออก จากคนที่คุณไปกว้านซื้อหุ้นมานั่นแหละ พวกนั้นอยากได้คนของตัวเองมาแทน จีเขาช่วยผมยิ่งกว่าผมมีโอกาสได้ช่วยเขาเสียอีก ไม่ว่าจะด้วยถูกกลั่นแกล้ง หรือพวกผู้ถือหุ้นเก่าพยายามกล่าวหาผมว่าทำงานผิดพลาด เขาก็อดหลับอดนอน หาหลักฐานรายงานมายัน จนพวกนั้นต้องถอยไป“ ธรรมนูญพูดช้าๆ

“ผมไม่มีวันจะหักหลังเขา เพราะผมรักเขาเหมือนน้อง ไม่ใช่เพราะเขาช่วยผมมา แต่เพราะนิสัยเขา ตัวตนของเขา ซึ่งตอนนี้ คุณก็น่าจะรู้แล้ว... ถ้าคุณเข้ามาด้วยเรื่องของยู ไม่ว่าจะยังไง เขาก็ไม่มีทางทำร้ายน้องคุณโดยเจตนา คุณห่วงน้องคุณยังไง ผมก็รู้สึกกับเขาแบบนั้น คุณไม่มีวันจะทรยศน้องคุณยังไง ผมก็ไม่มีวันจะทำแบบนั้นได้”
             
มีแต่ความเงียบปกคลุมห้อง ก่อนที่ภวิลจะเอ่ย “เรื่องยู... ผมไม่โทษเขาหรือคิดว่าเขามีส่วนต้องรับผิดชอบมานานแล้ว”

ธรรมนูญพยักหน้า อีกฝ่ายพูดต่อ “คุณ... เพียงแต่ถือเอายามาให้จิรัฐ โดยไม่มีส่วนรู้เห็นว่ามีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง อย่างนั้นหรือ”

ธรรมนูญพยักหน้าอีกครั้ง “ผมรู้ว่าเป็นยาเข้าสมุนไพร จีกินแล้วไมเกรนก็บรรเทาลงจริงๆ...”

ภวิลนิ่งคิด นอกจากคาร์ดิแอคไกลโคไซด์ ในยาอาจจะมีส่วนผสมอื่นที่ช่วยเรื่องการปวดหัวเพื่อไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต ธรรมนูญไม่ได้ใช้ครัวต้มยาเอง หัวหน้าเชฟเก่าไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้ด้วยเพราะเล่นยกถ้วยซด ถ้าเคยทำก็น่าจะจับสีจับกลิ่นได้บ้าง อย่าว่าแต่จิรัฐเริ่มออกอาการไม่สบายเอาหลังเขาไล่เชฟเก่าออก แต่ยานั่นออกมาจากครัวของบ้านพระยาแน่ๆ คนในครัวจะต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยไม่มากก็น้อย

เขาเงยหน้าขึ้นทันเห็นสีหน้าเผือดสีไปของผู้จัดการการเงิน ชะรอยธรรมนูญจะคิดคล้ายเขา ภวิลเอ่ย

“คุณคงไม่รู้ว่าก่อนจะหยุดพัก ผมผ่านไปพอดี จิรัฐเผอิญได้ยิน... เลยเกือบคิดว่าตัวเองจะเป็นบ้าตามคุณยายทวด แต่ก็เป็นผลข้างเคียงจากยาอีก คนที่บอกว่าคุณยายทวดเขาสติวิปลาส คนที่ทำยามาให้คุณเอาให้จิรัฐ...”

ธรรมนูญเอ่ยแผ่วเบา

“... ทักษ์”

... ทักษ์คนที่ขนาดพวกหนูหรือแมลงที่จะมากวนในครัวยังคิดหาวิธีสารพัดเพื่อไล่เพื่อกันโดยไม่ให้มันตาย ทักษ์คนนี้เลือดเย็นจนวางแผนฆ่าคนทีละน้อยได้เชียวหรือ

ธรรมนูญถอยไปจนหลังชนเข้ากับประตู มือคว้าลูกบิดเอาไว้ช่วยทรงตัว ทักษ์เป็นเพื่อนร่วมงานที่เขาสนิทที่สุดตั้งแต่แรก นอกเวลางานธรรมนูญก็คิดว่าอีกฝ่ายเป็นเหมือนเพื่อน ไว้ใจได้ทุกอย่าง

... เขานึกอยากให้ตัวเองมีหลักฐานพอจะเถียงกลับไปได้ เถียงแทนทักษ์ แต่ข้อมูลทุกอย่างก็ยังบ่งชี้ไปที่หัวหน้าพ่อครัวคนปัจจุบัน

“คุณภวิล ผมพูดกับเขาเอง” ธรรมนูญพยายามควบคุมเสียงให้เป็นปกติที่สุด “เรื่องนี้ผมขอ... ถามเขาเอง”

ภวิลนิ่งไปนิดก่อนจะพยักหน้า เขาพอรู้ว่าผู้จัดการกับหัวหน้าเชฟที่ตนแต่งตั้งเป็นเพื่อนกันมาก่อน คงทำใจลำบากที่การณ์กลายเป็นเช่นนี้ แต่ถ้าเป็นเขา ถ้าเพื่อนสนิททำเรื่องเลวร้าย เขาก็อยากถามเหตุผลด้วยตัวเอง

ถึงเหตุผลของการทำเรื่องแบบนี้จะไม่มีทางกลับผิดเป็นถูกได้ แต่เพียงเพราะเคยรู้จักแง่มุมที่เคยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมา ก็คงอยากฟังเหตุผลนั้นด้วยตัวเองสักครั้ง

ภวิลกำชับผู้จัดการให้โทรบอกเขาทันทีที่ซักเรื่องกระจ่าง จะอย่างไรตอนนี้จิรัฐก็อยู่ห่างออกไป และปลอดภัยดี ทักษ์คงไม่ทันรู้ว่าเรื่องนี้มีคนระแคะระคายแล้ว ที่ภวิลไม่ได้เอ่ยออกมา คือระหว่างธรรมนูญถามเรื่องนี้กับทักษ์ เขาคิดจะย้อนกลับไปดูจิรัฐอีกที

ธรรมนูญรับคำแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ สมองยังคิดวนเวียนอยู่

ทักษ์หลอกใช้เขามาทำร้ายจิรัฐ... อย่างนั้นหรือ

‘... รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี... อิจฉาคนที่ไม่ควรอิจฉา... ถ้าทำอะไร อย่าโกรธ...’ มีความหมายอย่างนี้เองหรือ

แต่จิรัฐไม่เคยทำอะไรให้ทักษ์เจ็บช้ำน้ำใจเลยจนอย่างเดียว ไม่ใช่แต่ทักษ์ กับพนักงานทุกคนจิรัฐก็ปฏิบัติด้วยเป็นอย่างดี เขาที่เป็นผู้จัดการบุคคลย่อมรู้ว่าพนักงานรักชื่นชมจิรัฐไม่น้อย ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีหนึ่งในนั้น... แสร้งทำ

ไม่สิ เขาไม่เคยคิดว่าทักษ์จะ ‘แสร้ง’ อะไรเป็นด้วยซ้ำ สำหรับเขา ทักษ์ไม่มีเล่ห์กล ยิ่งไม่ใช่คนขี้อิจฉา ช่างยุแหย่ นินทาว่าร้ายคนอื่น ธรรมนูญจึงยังคบด้วยอย่างสนิทใจ และถ้าทำเรื่องร้ายแรงแบบนี้ลงไปจริงๆ จะบอกไม่ให้โกรธได้อย่างไรกัน

เรื่องเลื่อนตำแหน่งถึงภวิลจะสั่ง แต่เขารู้ว่าจิรัฐยินดี จะว่าทักษ์ผูกใจเรื่องจิรัฐไม่จัดการเรื่องหัวหน้าพ่อครัวคนเก่าที่ขาดบ่อยและโบ้ยงาน ธรรมนูญก็ไม่อยากเชื่อว่าทักษ์ปดเมื่อบอกเขาว่าไม่เคยคิดเรื่องจะเป็นเชฟบริหารก่อนสี่สิบหรือหลังจากนั้นด้วยซ้ำ บอกแต่ว่าตัวเองยังไม่เก่ง ยังต้องมีประสบการณ์อีกมาก
 
ธรรมนูญไม่เคยรู้สึกว่าการเดินไปเรือนครัวยากลำบากเช่นนี้มาก่อน

เขายังหวัง... แม้จะรู้ว่าใกล้ความหวังลมๆ แล้งๆ เพราะการบอกว่าผู้ปรุงยาไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้นและไม่รู้ว่าส่วนผสมจะทำให้เกิดอะไรได้บ้างมันฟังแทบไม่ขึ้น

เพียงแต่ตอนนี้ เขายังไม่พร้อมจะเชื่อว่าตัวเอง... ไม่เคยรู้จักทักษ์จริงๆ เลย

[เดหลี]

คุณ ordkrub ขอบคุณค่า ยังต่ออยู่น้า แหะ อีกไม่เกินสองตอนก็รู้หมดแล้วละ

คุณ malula คนเขียนก็ไม่เคยบอกว่าชีเชี่ยวชาญด้านไหน 55 ลืมๆ กันไปพร้อมคุณพระเอก เพิ่งจะมาบอกบทนี้เนี่ยแหละ วางยาจริงค่ะ

คุณ Lovecartoon1996 อ่านถึงตอนนี้ยัง... เรื่องนี้ไม่ใช่แนวผีสางเน่อ คนทำเนี่ยแหละ (ร้ายกว่าผีอีก)

คุณ chompoonut139 แหะ อาจจะยังค้างอยู่ แต่มันใกล้เฉลยตู้มละนะ

คุณ bulldog17 อีกนิดดดนึงค่ะ มันจวนจบแล้วนี่นะต้องขมวดๆๆ มันเข้าไป

คุณ gohong น่าคิดมาก แต่ถ้าทักษ์ชอบยูแล้วพี่อาร์มล่ะ แกล้งชอบพี่อาร์มเหรอ ร้ายนะ แล้วอาจจะเคยวางยาเชฟเก่าให้ป่วยจะได้ขาดงานบ่อยๆ ตัวเองจะได้เลื่อนเป็นหัวหน้าเชฟแทนมั้ย เค้าชอบที่คนอ่านร่วมกันทายอะ 55 ขอบคุณนะคะ พล็อตนึงมันมีทางออกได้หลายทางจริงๆ ขอบคุณมากๆ ที่เข้ามารอด้วยค่ะ

คุณ uknowvry อีกไม่กี่บทจะรู้หมดจริงๆ ค่า (เพราะมันจะจบแล้ว เอิ๊ก)

คุณ PsychicLine ชื่อช่างเหมาะกับเรื่องแนวเหนือธรรมชาติจริงเลย ถ้าจีเป็นไซคิกก็ดี เห็นวิญญาณ 55 (เป็นเรื่องอีกแนวไป) คนเขียนก็ชอบยูมากเหมือนกันนน

คุณ bun แน่ะ ทายถูก เห็นป่ะล่ะ

คุณ sukie_moo ทักษ์งานเข้าจริงๆ ตอนหน้า แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็... อย่าเพิ่งฟันธงไป

คุณ tiktik9102 จวนแล้วน้า ฝากตอนต่อไปด้วยนะคะ

คุณ silverphoenix ลองดู แต่อย่าเพิ่งฟันธง ส่วนคุณภวิลเค้าห่วงของเค้ามาตั้งนานแล้วละ

คุณ chartbook ขอบคุณมากๆ นะคะ ขอบคุณที่ชอบพระเอกนายเอกด้วย 55 ประมาณน้านนะ ขอฝากตอนต่อไปด้วยนะคะ

คุณ GAZESL ใกล้แล้วใกล้แล้ว ตอนนี้จีอยู่บ้านแต่ไม่รู้มีใครไปหา เหอๆ

คุณ Morethan ขอบคุณมากค่า แหะ แต่บทนี้แอบช้า ปมจะคลายไปเรื่อยๆ ในสองบทหน้าค่ะ คู่นี้มันหวานกันได้ยากยิ่งจริงๆ นะเนี่ย

คุณ iforgive เนี่ย ทายถูกแต่ต้นเลย วู้ว เยี่ยม เดี๋ยวมาดูว่าใครทำแน่และเพราะอะไร

คุณ PetitDragon ขอบคุณมากๆ สำหรับการติดตามค่า นิดหน่อยเนอะ 55

คุณ luckyzaaa คุณได้สิทธิ์เชียร์เชฟต่อ เดี๋ยวนี้ครับ 555 ไม่ค่อยมีกองเชียร์เชฟเล้ย ต้นทุนมันน้อยจริงๆ อิอิ

คุณ Jeyibee ตอนนี้ก็ค้างอีกหรือเปล่า เค้าขอโทษน้า เพราะมันใกล้จบแล้วน่ะเลยขมวดๆๆ ปมอยู่ (เพื่อคลาย) ขอบคุณมากๆ สำหรับการติดตามค่ะ

คุณ berlyn คนใกล้ตัวจริงๆ ค่ะ แต่ใครนะ

คุณ UnLucky แหะ ขอบคุณค่ะที่ลุ้น ลุ้นต่ออีกหน่อยนะ ใกล้ละ

คุณ j4c9y มาแล้วค่ะ ขอบคุณมากสำหรับการติดตามนะคะ

คุณ Acacha ขอบคุณค่ะ ฝากตอนต่อไปด้วยนะค้า

คุณ yeyong ความจริงมาส่วนหนึ่งแล้ว แต่ใครทำ? ทำเพราะอะไร? บทหน้าน้า

คุณ mild-dy ขอบคุณค่ะ

คุณ mujika_keita แกก็เป็นงี้ล่ะ ตอนนั้นยังไม่รู้จักนายเอกของเราดี 55 ไม่มีผีนะฮ้า มีแต่คน เรื่องนี้ อิอิ

คุณ Pupay ไปเที่ยวไหนมาจ๊ะ อิอิ ขอบคุณมากที่อ่านค่า เชฟเก่าเป็นจริงนะ แต่มีเบื้องลึกก็จริงเหมือนกัน คุณพี่วินฮีคงไม่ไปไหนแล้วล่ะตอนนี้

คุณ fay 13 ใกล้แล้วค่า

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คุณภวิลก็ต้องสงสัยพี่อาร์มก่อนละนะด่านแรกเพราะคนถือไปให้จีกินมันพี่อาร์มตลอดเลยนี่นา ส่วนทักษ์... งานเข้าเต็มๆ (แต่ว่าแน่รึเปล่า...)

ปล. ยาแผนปัจจุบันที่มีคาร์ดิแอคไกลโคไซด์เป็นส่วนประกอบหลักอย่างดิจ็อกซิน (digoxin) ก็ยังใช้กันอยู่แต่ต้องระวังมากในเรื่องของปริมาณ คนไข้ที่กินนานๆ อาจเกิดเป็นพิษเรื้อรังได้เหมือนกัน   

ขอบคุณคนอ่านทุกท่านมากเลยนะคะ ทุกเมนต์ทุกบวกทุกเป็ด เป็ดคืน ตอนนี้เขียนอยู่นานมาก ช้ามากเลย มียังไม่ได้อย่างใจก็แก้เพราะมันจะโยงไปหาตอนต่อไปจนถึงจบด้วย ถ้าตกหล่นต้องซ่อมกันอาน 55 แต่ยังขอบคุณเสมอสำหรับการติดตามค่า   

[fay 13]

แล้วจะรอนะ ตัวเอง

[bun]

ว่าแต่ใครไปหาจีที่บ้าน
แล้วจะเกิดอะไรกับจีอีกหรือเปล่า

[bulldog17]

 

[iforgive]

คนที่ไปหาจีที่บ้านคงไม่ใช่ทักษ์หรอกนะ
คือมีความรู้สึกว่าเรื่องจีโดนวางยามันพัวพันกับเรื่องบ้านเก่าที่ถล่มสองครั้งนั้นด้วย
เหมือนกับการเคลื่อนไหวของจีอยู่ในสายตาของใครบางคนตลอดเวลา
รู้ว่าจีจะไปไหนทำอะไรกับใคร  คิดว่าคงไม่ใช่ทักษ์คนเดียวที่ลงมือ
น่าจะมีคนที่ใกล้ตัวมาก ๆ มากกว่านี้แบบชนิดคาดไม่ถึงอีกแน่

[Pupay]

โอ้ววว เรื่องชักจะเดาไม่ถูกขึ้นทุกที 
พี่วินช่วยจีให้ได้นะคะ 
แล้วเมื่อไรจะหวานกันบ้างเนี่ยยย  มีแต่เรื่องงงง
พอดีติดงานรับน้องน่ะค่ะ เป็นพี่กับเขาแล้วเหนื่อยกว่าน้องอีก 
จะรอตอนต่อไปค่ะ +2 อันเลย 

  นะคะ

[PetitDragon]

เป็นพระเอกที่ไม่เคยกลัวนายเอกงอนจริงๆ 

หวานหลบในรึเปล่าเนี่ยพี่วิน ?

รอตอนต่อไปนะครับ

[mild-dy]

รอจ้ารอๆ

[yeyong]

สนุกจริงๆ อ่านแล้วต้องกลั้นหายใจเพราะลุ้นตาม

[gohong]

หรือว่าลุงชมคนสวนจะเป็นคนหายามาให้ทักษ์ต้ม ?แถมยังมีปมเรื่องบ้านอีก(อยากรุเรื่องนี้มากเพราะเดาไม่ออกเลยว่าใครเป็นเจ้าของจริงๆ)
ใกล้จบแล้วอ๋อ รู้สึกว่าเร็วจังเลย
เป็นกำลังใจให้เน้อ

[sukie_moo]

เดาต่อถ้าไม่ใช่ทักษ์ ก็สงสัยลุงคนสวนค่ะ  ท่าทางมีลับลมคมในอยู่ไม่น้อย และเป็นคนที่รู้เรื่องต้นไม้และสมุนไพรดีมากๆ

[@Iriz]

เดาทางไม่เคยถูกจริงๆเรื่องนี้ ขออย่างเดียว อย่าให้ทักษ์รู้เห็นด้วยเลยนะคะ
ว่าแต่ ใครไปหาจีที่บ้านล่ะเนี่ย  โอยย มีแต่เรื่องให้ลุ้นอีกแล้วว
+1 +เป็ด เป็นกำลังใจให้ค่า 
ปล.อย่าเพิ่งรีบจบนะคะ พี่วินกับจียังหวาน(?)กันได้ไม่เท่าไหร่เองง่ะ 

[four4]

เรื่องนี้ซับซ้อนดีครับ อ่านแล้วงงเลยบางครั้ง แต่ชอบครับ

[silverphoenix]

ตัวคนร้ายยังคลุมเคลือ

แต่ความห่วงใยของคุณพี่นี่ไม่ปิดบังเลยจริงๆ  ฮิ้ววววว
น้องจิจะรู้ตัวมั้ยน้าาา