หัวข้อ: The rainbow project เรื่องสั้น 7 เรื่อง 7 คนเขียน (อัพให้ใหม่ง่ายกว่าทำลิ้งค์)

[แรงเทียน]

ตอนที่ ๘

“ทานคะ เจอกันหน่อยไหมคะ เมย์เรื่องจะคุย”
มณีอารียาเองก็กดโทรศัพท์หาธรรมทานในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน
“เอ่อ เมย์ คือว่า”
“ไม่ว่างเหรอคะ เมย์ขอเวลาไม่นานหรอกค่ะทาน”
“คือว่าทานนัดทานข้าวกับเทียนน่ะเมย์”
มณีอารียานิ่งเงียบไป ขบกรามแน่น
“ดีค่ะ แบบนั้นล่ะยิ่งจะดี เพราะเรื่องที่เมย์จะคุยก็เรื่องนี้ล่ะ”
“หา มีอะไรเหรอเมย์”
“เจอกันที่ไหนนะคะทาน เดี๋ยวเมย์จะไปหา”
“เอ่อ”
ธรรมทานยอมบอกออกมา มณีอารียาเองวางสายไปแล้วแต่สายตาครุ่นคิดอยู่
“โป้ง ไปกับเมย์หน่อยได้ไหม”
กนิฐคือคนที่เธออยากให้ไปร่วมรับรู้ด้วย สิ่งที่เธอตัดสินใจที่กำลังจะทำ
“จะเอาแบบนี้เลยเหรอเมย์”
“ค่ะโป้ง แต่โป้งไม่ต้องเข้าไปกับเมย์หรอกนะ รออยู่โต๊ะอื่นก็ได้ เมย์คุยไม่นานหรอก”
“ทำไมไม่ให้เราเข้าไปด้วยล่ะเมย์”
“โป้ง เรื่องนี้มันโสมมเกินไป เมย์ไม่อยากให้โป้งเข้าไปรับฟัง ทำอย่างที่เมย์บอกนั่นล่ะ นะคะโป้ง”
เธอออดอ้อนแล้วเดินเข้าไปยังจุดนัดพบ ที่ธรรมทานกับเทียนบุญนั่งอยู่ก่อนหน้านั้นแล้ว สายตาของเทียนบุญปราดมองอย่างตำหนิ แล้วหันไปมองธรรมทานด้วยสายตาที่ฉายแววออกมาในแนวเดียวกัน
“หึ นี่จะตามมาตลอดทุกที่เลยเหรอเนี่ย อะไรกันทาน”
เทียนบุญมองหน้าธรรมทานอย่างไม่พอใจ
“เอ่อ เมย์เขาบอกมีเรื่องอยากจะคุยน่ะเทียน”
“อยากจะคุยกับใคร กับทานหรือเทียน ถ้าอยากจะคุยกับทานทำไมไม่นัดกันไปคุยสองคน มันเกี่ยวอะไรกับเทียน เทียนไม่ได้อยากจะเจอมัน”
เทียนบุญจิกสายตากัดฟันพูดออกมา
“มีเรื่องจะคุยกับคุณทั้งสองคนนั่นล่ะค่ะ คุณเทียนด้วย”
“เกี่ยวอะไรกัน ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะตกลงคุยกับเธอ”
“แต่ฉันมี”
มณีอารียาเองจ้องหน้าเทียนบุญเขม็งก่อนจะนั่งลงตรงข้าม
“เอ่อ มีเรื่องอะไรเหรอเมย์”
“หึ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้หรอกค่ะทาน เมย์คุยไม่นานหรอก หลังจากนั้นจะทำอะไรก็ตามสบาย”
“อย่ามาสำบัดสำนวนสิหล่อน มีอะไรพูดๆมาเถอะ เสียเวลานะ ใช่ว่าคนอื่นเขาอยากจะฟังเรื่องของเธอหรอกนะ”
“ไม่อยากก็ต้องฟังค่ะ”
เทียนบุญกับมณีอารียาจ้องหน้ากันเหมือนศัตรูที่หมางใจกันมาแต่ชาติปางไหน สายตาจิกกัดกันไม่มีใครยอมใคร
“เอ่อ ว่ามาสิเมย์”
ธรรมทานเห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยออกมาน้ำเสียงแหบแห้ง เพราะรู้ดีว่าเทียนบุญเองก็แรงไม่น้อยหน้าใคร ส่วนมณีอารียาเองก็ใช่ว่าจะยอมใครง่ายๆ อึดอัดใจ แต่ทำอะไรได้นอกจากนั่งเป็นตัวประกอบฉากอยู่เช่นนี้
“เรื่องของคุณสองคนน่ะค่ะ”
มณีอารียาลดน้ำเสียงลงเป็นนิ่งราบเรียบ มองหน้าเทียนบุญปราดตาหนึ่งแล้วปรายตาไปมองหน้าธรรมทาน
“เรื่องของเรา”
ธรรมทานร้องเสียงหลงหน้าซีด สายตาค้างอยู่ที่ดวงหน้าของมณีอารียา
“ค่ะ เมย์รู้เรื่องทุกอย่าง”
“ฉลาดนี่นะ นึกว่าจะโง่”
เทียนบุญดอดขึ้น มณีอารียาจิกสายตามาแล้วสูดลมหายใจเข้าปอด ไม่อยากให้อารมณ์เสียไปมากกว่านี้
“ไม่โง่หรอกค่ะคุณเทียน อย่าคิดว่าใครคนอื่นเขาจะโง่ไปเสียทุกคนสิคะ รู้มานานแล้ว ไม่ใช่เพิ่งรู้”
“แต่ก็หน้าทนนี่ ไม่เห็นเธอทำอะไรสักอย่างฉันบอกแล้ว ว่าเขาเป็นของฉัน”
“เอาเถอะค่ะคุณเทียน อย่ามาสำแดงอิทธิฤทธิ์อะไรมากมายนักเลยค่ะ เบื่อจะฟัง น่ารำคาญ”
มณีอารียาเอ่ยออกมาสายตาแสดงความรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ เทียนบุญอ้าปากค้าง
“เอ่อ เมย์”
“เรื่องของเราน่ะทาน เมย์อยากให้ทานถอนหมั้น”
“เมย์”
ธรรมทานร้องเสียงหลงออกมา อ้าปาก หน้าตาซีดเผือดลงยิ่งกว่าเดิม เหงื่อกาฬผุดขึ้นกลางหน้าผาก
“ค่ะ ตามนั้น เพราะทานเป็นคนผิดสัญญา คนที่เป็นเกย์หรือไบ จะอะไรก็ตามแต่ แต่คนเหล่านั้นไม่เหมาะที่จะมาเป็นสามีของเมย์ เพราะคนที่จะเป็นสามีของเมย์หรือพ่อของลูกในอนาคตจะต้องเป็นผู้ชายแท้ๆเท่านั้นค่ะ เขาจะต้องมีรสนิยมทางเพศหรือความชอบต่อเพศแม่เท่านั้น ไม่ใช่กับใคร เพศไหน ก็ได้”
ประโยคนี้มณีอารียาหันมามองเทียนบุญเน้นคำ
“เมย์ แต่ทานกับเทียนเราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ เราเป็นแค่เพื่อนกัน”
โพล่งออกมา แต่คำพูดของเขาทำให้เทียนบุญแสยะยิ้ม
“ทาน”
“เอ่อ”
“อย่าหลอกเมย์เลยค่ะ อย่างที่บอกเมย์ไม่ใช่ผู้หญิงยุคโบราณที่ผู้ใหญ่จะจับคลุมถุงชนเพียงเพราะความก้าวหน้าทางธุรกิจ ทานมองเมย์ดีๆสิคะ เมย์ด้อยกว่าผู้หญิงคนอื่นตรงไหน ฮึๆ ถ้าทานคิดว่านี่เป็นทางเลือกของเมย์ เมย์ขอเลือกที่จะหลีกทางให้คุณทั้งสองคนค่ะ พอกันที”
เอนหลังพิงพนักเต็มหลังถอนหายใจออกมา สีหน้ายังคงราบเรียบนิ่งยิ่งนัก
“ทำไมเธอไม่ถอนหมั้นเองล่ะ ทำไมต้องให้ทานเขาถอนหมั้น”
“ก็ฉันไม่โง่สิคะคุณเทียน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเมย์เฝ้าคอยทานมาตลอดนะคะ คอยตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แต่พอได้รู้ ถามว่าเจ็บใจไหม เจ็บค่ะ แต่ก็ถือว่าค่าสินสอดทองหมั้นยกให้เมย์เป็นค่าทำขวัญก็แล้วกัน”
“ร้ายกาจ”
เทียนบุญเอ่ยออกมาสายตามองมณีอารียาอย่างเหยียดหยาม
“ค่ะ แต่มันยังน้อยกว่าคุณนะคะคุณเทียน ก็ทานพูดเองไม่ใช่เหรอคะว่านี่มันเป็นการแต่งงานเพื่อธุรกิจ เมย์ทำตามคำขอค่ะ ของหมั้น ยี่สิบล้าน เมย์จะเอา”
“เมย์”
“แค่นี้ล่ะค่ะ ที่อยากจะบอก”
“ไม่มีทาง เธอจะสบายไปไหม ตั้งยี่สิบล้านนะทาน ทานอย่าไปยอมมันนะ”
“ไม่ยอมก็ส่งเรื่องไปที่ศาลค่ะ ขี้เกียจจะคุย อย่าลืมนะคะว่าหลักฐานที่ว่าทานเป็นเกย์และเป็นคู่รักวิปริตกับหล่อนน่ะ ฉันมีพร้อม ถ้าคิดว่าแน่ก็เอาเลยค่ะ”
มณีอารียาเดินสะบัดหน้าออกไปแล้ว ธรรมทานนั่งเหมือนคนหมดหนทาง ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงแม้แต่จะอ้าปากรั้งมณีอารียาเอาไว้
“เมย์ เดี๋ยวก่อน เมย์ แล้วพ่อของทานจะว่ายังไง”
“พอเถอะทาน จะไปง้อมันทำไม กะอีแค่เงินยี่สิบล้าน”
เทียนบุญเอ่ยขึ้น มองธรรมทานเหมือนมองของชั้นต่ำ
“เทียน ทาน เอ่อ”
น้ำตาจะไหลออกมาแล้ว
“เทียนเองก็มีเรื่องจะบอกทานนะ”
เทียนบุญเอ่ยออกมา
“มีอะไรเหรอเทียน ขอเป็นเรื่องเบาๆนะ ทานไม่ไหวจะรับฟังเรื่องร้ายๆแล้ว”
“หึหึ เบาแน่”
เทียนบุญยกแก้วน้ำขึ้นจิบแล้วมองหน้าธรรมทาน
“เราจบกันแค่นี้เถอะทาน”
“เทียน”
ร้องออกมาเสียงดังลั่นร้าน คนที่อยู่ในร้านหันมามองกันเป็นตาเดียว
“นี่เทียนหมายความว่ายังไง”
“ทาน พอเถอะ ถึงนังนั่นไม่มาบอกถอนหมั้นทานวันนี้เทียนก็จะพูดอยู่ดี ทานเปลี่ยนไปเยอะมากนะหลังจากกลับมาจากอังกฤษ ทำไมโลเลหลายใจแบบนี้ล่ะทาน เทียนนึกว่าทานจะหนักแน่น เทียนยอมโง่คิดว่านี่มันเป็นไปเพื่อธุรกิจอย่างที่ทานบอก แต่เวลาที่ทานพูดถึงเทียนแบบนี้ทีไร เทียนมันก็ควายดีๆนี่เอง ทานมองหน้าเทียนสิ ว่าทานด้อยกว่าใครตรงไหน อย่างที่นังเมย์มันบอก เทียนเองไม่ได้ด้อยไปกว่าใคร ถ้าจะให้หาใหม่ให้ดีกว่าทาน เทียนทำได้สบายมาก คนโลเลไม่หนักแน่นอย่างทาน เทียนว่ามันก็สมควรแล้วที่เมย์มันไม่เอา แล้วขนาดนังเมย์ไม่เอาเทียนจะเอาเหรอ พอแค่นี้ล่ะนะทานระหว่างเรา”
“เทียน อย่านะ ไม่ได้นะ ทานจะทำยังไง เทียนจำไม่ได้เหรอว่าเรารักกันมากแค่ไหน”
“รักกันมากจนต้องแอบไปเอาอีปลาจวดสิงคโปร์นั่นน่ะเหรอ อ้อ เพิ่งรู้ว่าคนที่รักกันเขาทำกันแบบนี้ จำไม่ได้เหรอ หรือว่ากลับรังเกิดแล้วสมองฝ่อทาน พอเถอะ เรื่องเมื่อวานก็คือเรื่องเมื่อวาน แต่วันนี้เรื่องของวันนี้ คือ เราเลิกกัน เข้าใจนะ”
“เทียน ได้โปรด เทียนอย่าทิ้งทานแบบนี้ ทานจะทำยังไง เทียน อย่าไป ขอร้อง”
ชายหนุ่มร่ำไห้ออกมากอดขาของเทียนบุญไว้ ไม่อายใครไม่มียางอะไรจะมาให้อาย
“อายคนเขาหน่อยสิทาน ทานไม่อายแต่เทียนอายนะ พอเถอะ”
เทียนบุญสะบัดขาออกแล้วเดินออกจากร้าน ปล่อยให้ธรรมทานนอนเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น กุหลาบงามสองดอกพนพิษรักใส่เขา พิษร้ายที่หายาที่ไหนทาไม่หาย
“จะไปไหนเจ”
มณีอารียาเอ่ยถามมกุฏโกเมนเมื่อตอนเย็น เขาแต่งตัวเก่งขึ้น จนผิดสังเกต
“ไปกับเพื่อน”
“ไปอีกแล้ว เดี๋ยวนี้อยู่ไม่ติดบ้านเลยนะเจ เพื่อนคนไหน”
“ก็มีบ้างพี่เมย์”
“ถามว่าเพื่อนคนไหน พี่ติดต่อกับเพื่อนเราเกือบทุกคนไม่เห็นมีใครเที่ยวเลยนะเจช่วงนี้”
“นี่พี่เมย์”
“ใช่ พี่ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้แต่พักนี้เราผิดปกติไปจริงๆนะเจ มีอะไร ไปกับใคร”
“เอ่อ ไปเที่ยวกับเพื่อนพี่ไง”
“เพื่อนพี่ ใครกัน”
“ก็เพื่อนพี่ที่กลับมาจากอังกฤษไง เขาบอกว่ารู้จักกับพี่สนิทกับพี่ก่อนไปอังกฤษซะอีก”
ใจสั่นหน้าซีดหัวใจเต้นแรงจนพยุงร่างไว้แทบจะไม่อยู่ ปากสั่นแต่ก็อ้าปากเปล่งเสียงออกมา
“ใคร”
ตวาดแผดเสียงออกมา
“ก็คนชื่อเทียนไงพี่เมย์”
“เจ”
กรีดร้องออกมาสายตาเหมือนคนโดนทำลายชีวิตทั้งชีวิต มณีอารียาทรุดตัวลงกับพื้น
“เจ เจจะทำยังไงกับเรื่องของเราครับ”
ก่อนหน้านั้น บนเตียงหลังเดินในคอนโดฯสุดหรูของเทียนบุญ ร่างเปลือยเปล่าสองร่างที่เกี่ยวกระหวัดกันอยู่นั้นแสงความรักนับครั้งไม่ถ้วน หนุ่มน้อยหลงกลติดจริตมนตรา ส่วนคนที่ร่ายมนต์กุหลาบงามสีม่วงกลิ่นหอมพิสดารนี้เองก็ลุ่มหลงภมรตัวนี้ไปไม่น้อยไปกว่ากันเลย
“ไม่รู้ เจว่าเจจะขอที่บ้านไปเรียนต่อ”
“ดีครับเจ ไปเรียนต่ออังกฤษนะ พี่จะได้ตามไปอยู่ที่โน่น”
“หือ พี่จะตามไปเหรอ”
“ครับ ไม่ว่าที่ไหน ถ้าที่นั่นมีเจ ก็จะมีพี่ มันจะเป็นโลกของเราสองคน สองคนเพียงเท่านั้น”
หนุ่มน้อยระบายลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายกับความคิดหรือสิ่งที่รออยู่เบื้องหน้า แค่เพียงคิดก็จนหนทางไปแล้ว
“แต่ม้าคงไม่ยอม”
“คนรักกันน่ะเจ ไม่ว่าจะยังไง มันต้องมีทางออกเสมอ พี่เชื่อแบบนั้น และพี่ก็รักเจนะ รักมากด้วย”
เทียนบุญเงยหน้าขึ้นเอาปากประกบปากของเขา กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขากลืนกินความรักนี้ลงไป มันไม่มีเบื่อ มันหวานละมุนจนทำให้เขาแทบจะสำลักมันออกมา
“พี่เมย์ เป็นอะไร”
มกุฏโมเมนปรี่เข้าไปพยุงร่างของพี่สาวขึ้น
“ทำอะไรกันแล้ว ถึงไหนกันแล้วเจ ทำไม หา ทำไม”
ร่ำไห้ออกมา มณีอารียากรีดร้องเหมือนคนเสียจริต น้ำตาเอยไหลหลั่งโดยไม่ต้องสั่ง ไม่ได้ออกมาจากการแสดง แต่มันออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
“พี่เอ่อ”
“ทำอะไรกันบ้างแล้ว มันทำอะไรเราเจ บอกพี่มา มันทำอะไร”
“เอ่อ”
“ทำไม ทำไม กรี๊ด ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ฉันยอมแกแล้ว ฉันยอมแล้ว อีปีศาจ”
มณีอารียาร่ำไห้เสียงดัง จนคนในบ้านแตกตื่นวิ่งออกมาดู
“มีอะไรกันเมยื มีอะไรลูก”
คุณมณีภัสสรเองก็ให้เด็กรับใช้พยุงออกมาจากห้องพัก พอเห็นหน้ามารดา มณีอารียาก็สกัดกั้นความอาดูรในใจไว้ กลืนความเจ็บช้ำหนำใจลงไปในทันที
“อ้อ ม้า ไม่มีอะไรค่ะ คือเจเขาสอบตกเล่มหนึ่งน่ะค่ะม้า”
เธอเสแสร้งไป ปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม
“อะไรกันยัยเมย์ ทำเหมือนใครเป็นอะไร แล้วไปทำอีท่าไหนล่ะตาเจถึงได้สอบตก เห็นไหมว่าพี่แกน่ะแทบจะบ้า”
“เอ่อ”
ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน คิดว่าเพียงเท่านั้น แต่ความรักที่ได้มาโดยการแย่งชิงฟาดฟันกันนั้น เขาเรียกว่ารักหรือสิ่งใด เหมือนดังกุหลาบงามสองดอกนี้ที่แย่งยิงความรักในนิยามของตน อยากได้จะเอา พออยากได้จะเอาก็ส่งกริ่นหอมเบ่งบานกลีบแย้มออกล่อแมลง แต่คงลืมไปว่าอันชาติพันธ์กุหลาบนั้นย่อมมีหนามที่อาบไปด้วยพิษ ใครโดนเข้าก็คงเจ็บปวดไปไม่น้อยกว่าใคร
“แกจะเอายังไง อีเทียน”
มณีอารียาบุกถึงที่ หน้าตาเธอแสดงความร้านรานทางใจออกมาอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“อะไร จะเอาอะไรยังไง ทานฉันก็ไม่เอา ถ้าแกอยากจะเอาก็เชิญ ของเหลือของฉันน่ะ ไหนบอกจะไปรดน้ำมนต์ก็จะหายไม่ใช่เหรอ”
“อย่ามาตอแหล แกไปยุ่งกับเจทำไม แกทำทำไม”
มณีอารียาแผดเสียงขึ้น โชคดีที่ไม่มีใครอยู่บ้าน พอเทียนบุญได้ยินชื่อก็หน้าซีดลง ตอนแรกตั้งใจว่าจะทำให้เจ็บแสบ ผู้หญิงคนนี้ถ้าไม่ได้รับการสั่งสอนบ้างก็คงจะไม่รู้จักเข็ดหลาบ หรือคิดว่าตัวเองเด่นดีกว่าใคร ต้องให้เจอเรื่องแบบนี้ซะบ้าง แต่พอเห็นเธอมาบอกเลิกกับธรรมทาน วินาทีนั้นเทียนบุญเองก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ แต่พอรู้สึกผิด แต่ใจมันกลับผูกโยงใยกับมกุฏโกเมนเกินกว่าจะแก้ไขได้แล้ว
“แกมันระยำ ชาติชั่ว นี่มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับแกสองคน แล้วแกไปยุ่งกับน้องชายฉันทำไม ทำไม”
มณีอารียาร่ำไห้ออกมา สายตาเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยเป็น
“ฉัน ฉันไมได้ตั้งใจ”
“ออกห่างจากเจ ไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน ไม่สิ ไม่ใช่การเตือน นี่เป็นคำขู่ อย่าหาว่าฉันใจร้าย”
“นี่หล่อน ความรักน่ะหล่อนห้ามกันได้ด้วยเหรอ ฉันรักเจ เจก็รักฉันเธอจะมาขัดขวางยังไง”
“ตอแหล รักเหรอ พูดออกมาได้ยังไง เกย์มักมากตอแหลไปวันๆเหมือนหล่อนน่ะ รักใครเป็นด้วยเหรอ ทำตามที่บอก ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่”
มณีอารียาเดินขึ้นรถขับออกจากบ้านของเทียนบุญไปแล้ว ส่วนเทียนบุญนั่งทรุดกายลงกับพื้น ไม่เคยคิดว่าตนจะตนหนทาง ไม่เคยคิดว่าเขาจะหาทางสู้ไม่ได้
“ฉันจะเอา ใครจะทำไม”

[yayee2]

ช่วงนี้ บรรยากาศระหว่างพี่เตกับน้องไนท์ เล่นเอาดิฉันต้องงดของหวานโดยปริยาย ไม่งั้นน้ำตาลในเลือดจะสูงมากเกินไป

[Mountain]

อ้าก เศร้าว่ะ สายลม  ปลายฟ้า ตายไปซะเอาสายลมคืนมา

[Muzik]

ไฮโซ
คุณหนูจะทำยังไงกับบรูโน่ต่อนะ ยิ่งแบบนะ

[yayee2]

ไม่อยากคิดเลยว่า สุดท้ายทุกคนจะโดนเพลิงกุหลาบเผาผลาญจนวอดวาย ใช่ไหมคะ

[Muzik]

ไนท์น่าสงสารมาก
ไม่อยากให้เศร้ากว่านี้เลย
ตอนนี้น่ารัก

[malula]

หวานละมุนละไม อบอุ่นจังเลย
ขอจบแบบแฮปปี้นะคะ พลีสสสสสสสสสสสส

[lucifel]

เศร้าอ่ะ

สายลมทำไมตายเร็วอย่างนี้
ทำใจยาก......

[mutoo]

เราเกลียดเทียนบุญ
นิสัยไม่ดีแล้วเห็นแก่ตัวคอดๆเลยอ่ะ

[nco1236]

  ประจานไปเลย

[Cherry Red]

แค่ พี่เต-น้องไนท์ ช่วยกันทำเค้ก โลกนี้ก็เป็นสีชมพูแล้ว น่ารักจัง 
แต่บรรยากาศเรียบลื่นเกินไป ประหนึ่งคลื่นลมสงบ ก่อนพายุเข้าเลย
ทำให้เรารู้สึกว่ากำลังจะมีดราม่าจัดหนัก (มาก )
ยิ่งเจอความหลังอันมืดมน ปนไม่เคลียร์ของคดีฆาตกรรมบ้านน้องไนท์เข้าไป
ต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอะไรแน่ ๆ 

[taroni]

ใกล้ถึงบทสรุปแล้ว

[yunjaelover]

พี่เตบ้า ไหนบอกจะให้ทำเค้กไง แล้ว ทำไม่ ออกมาเป็น ฉากเลิฟซีนได้เนี่ย อิอิ
 อุตส่าห์ทนได้ตั้งนาน พอเจอไนท์ชุบแป้งเข้าหน่อย ตบะแตกเลย

 

[yunjaelover]

ยังไม่ได้ร่ำลาเลยอ่ะ อย่างน้อยก็น่าจะให้ปลายฟ้าได้บอกอะไรกับสายลมบ้าง จากไปทั้งแบบนี้ มันค้างคา และ ทรมานกับคนที่อยู่มากๆ เลย แต่อย่างว่าและ ชีวิตจริงๆ ก็ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งจะเป็นเช่น ไม่มีใครรู้ว่ารัก  ว้าย ไม่ใช่ แหละ แหะ ๆ

โทษคนเขียนเลย ทำเค้าเสียใจจนจิตหลุดไปแล้ว 

[jiki]

สุดท้ายแล้วจะเหลือใครมความสุขอยู่อีกล่ะเนี่ย

[yunjaelover]

เรื่องแค่นี้ ทำไมขู่ถึงตายด้วย คนสมัยเนี่ยไม่พอใจก็จะสั่งเก็บกันท่าเดียว  

ส่วนเทียน ไม่ต้องไปชนกับเค้าตรงๆ หรอก ใช่เล่ห์เหลี่ยม เอา ยอมงอไปก่อน ดีกว่าหักนะ

[fuku]

สมองระเบิดเป็นโกโก้ครันช์ตอนที่ทำเค้กเลยอ่ะ

อ๊ากกกกกกกกกกกกกเขิล

[yunjaelover]

เกือบไปแล้วบรูโน่เอ้ย ว่าแต่ จะตอบแทนบุญคุณ เจ้านายยังงัยเนี่ย  
 

[stormphoenix]

หรือพวกเค้าจะสามพีกันในรถ

[stormphoenix]

เอ่อ.....ไม่รู้จะพูดต่อยังไงดี  หมูว่าเทียนบุญนี่ทั้งดื้อ ทั้งรั้น ทั้งทะนงตนแถมความมั่นใจในตัวเองสูงปรี๊ดดดดดดด  มันไม่ค่อยดีกะตัวเองเท่าไหร่มั้งแบบนี้


“ฉันจะเอา ใครจะทำไม” 

อร๊ายยยยยยยยยยยแต่เค้าก้อชอบประโยคนี้อ่ะ

[stormphoenix]

ใครมาทำอะไรเจ๊ของน้องอ่ะ  เจ๊อย่าเครียดนะเดี๋ยวไม่สวย


เอ้า  ยิ้มหน่อยเร็ว

[malula]

สุดท้ายก็คือน้ำตา
เหลืออะไร นอกจากตัวเอง และความเจ็บ
กรรมคือผลของการกระทำ

[คนริมคลอง]

นึกว่าเรื่องยาว เป็นโปรเจคสั้นๆ นี่เอง

บทสรุป เจ็บด้วยกันทุกคน 

[hahn]

ขอจบแบบ happy นะ สงสาร เจ

[runynam]

คิดแล้วไม่มีผิด....ทานก็กลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลย
สงสารก็แต่ เจที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย  หวังว่าคงไม่มีใครเจ็บปวดตอนสุดท้ายนะ
แต่ก็นะ ใครทำอะไรไว้ก็คงจะได้แบบนั้น
รอตอนต่อไปค่ะ

[yayee2]

รู้นะว่าเจ๊จงรมณ์เสียเรื่องอะไร  เมื่อวานไปอ่านมาแล้ว ได้แต่ปลงตาม
หลังจากฟอกอารมณ์แล้วก็มาต่อไวๆนะจ๊ะ เตรียมชามใบโตๆ มาใส่ของหวานแระ
ชามจริงๆนะ ไม่ใช่ถ้วยของหวานนะ  จะกินโดยไม่ห่วงว่าน้ำตาลหรือน้าหนักจะขึ้นล่ะ รออ่านอยู่จ้ะ

[nubuggy]

อย่าคิดมานะครับ   เป็นกำลังใจให้ทุกคน  ผมอ่านนิยายคุณแล้วผมเชื่อตาม แบบในนิยายคุณนะครับ   ใครทำอะไรไว้ก็ ต้องรอรับผลจากการกระทำของเค้าเองแหละครับ   กรรมสมัยนี้ ขึ้นทางด่วย ขึ้น มอเตอร์เวย์ ครับ รอไม่นานหรอก อย่าพึ่งท้อใจจนอดดูฉากเด็ดละ


 มารอติดตาม นะครับ

[♠♥♦♣]

เรื่องนี้ก็คงไม่มีแฮปปี้เอ็นดิ้งสินะ

[ordkrub]

รอบทสรุปว่าใครต้องรับกรรมอะไรบ้าง

[ordkrub]

ริช  ต้องช่วยบรูโน่นะ  ฤทธิ์ยามันแรง!!!!!