“น้ำ... น้ำ... ขอน้ำหน่อยครับ พี่สายลม” ปลายฟ้ารู้สึกคอแห้งผากหลังจากรู้สึกตัว
“ปลายฟ้าฟื้นแล้วหรือครับ” เสียงที่คุ้นทักอย่างดีใจ แต่ว่ามันไม่ใช่เสียงคนที่เขาเรียกหานี่นา
ปลาฟ้าพยายามลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ เพดานสีขาวสะอาดไม่คุ้นตา ทำให้ต้องมองดูรอบ ๆ ตัว สายบางอย่างห้อยระโยงอยู่ด้านข้างตัว ก่อนจะเห็นคนที่เรียกเขาเมื่อครู่ เมื่อมองดี ๆ กลับไม่ใช่สายลมคนที่อยู่ข้างเขาเสมอ กลับเป็นก้องเกียรติที่ยิ้มอย่างดีใจอยู่ข้างเตียง
“ที่นี่ที่ไหนครับพี่ก้อง แล้วผมมาอยู่นี่ได้ยังไง”
“ตอนนี้ฟ้าอยู่ที่โรงพยาบาลนะครับ ฟ้าสลบไปตั้งสองวันรู้ตัวหรือเปล่า” ก้องลูบศีรษะปลายฟ้าอย่างอ่อนโยน
ภาพตอนเกิดเหตุย้อนกลับมาอยู่ในหัวของปลายฟ้าทันที ภาพที่ตัวเองกำลังโดนทำร้ายจากหม่อนทำให้เริ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้ง แต่ว่าเขารอดกลับมาได้อย่างไร แล้วใครเป็นคนช่วยเขาให้รอดพ้นจากความตายครั้งนี้
“แล้วใครช่วยผมออกมาครับพี่ก้อง แล้วพี่สายลมไปไหนครับ” ปลายฟ้าถามหลังจากดื่มน้ำที่ก้องเอามาป้อน
“เออ... พี่ว่าปลายฟ้าพักผ่อนก่อนดีกว่านะ เพิ่งฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวพี่ไปตามหมอมาดูอาการให้” ก้องเกียรติเลี่ยงที่จะตอบ
ปลายฟ้าก็ไม่ได้คาดคั้นอะไร เพราะเขายังรู้สึกไม่ค่อยดีเหมือนกัน ส่วนสายลมคงไปจัดการเรื่องต่าง ๆ ให้เขาอยู่แน่นอน เดี๋ยวตอนเย็น ๆ ก็คงได้เจอกันแล้ว เพียงแต่เขามีความรู้สึกแปลก ๆ เวลาคิดถึงสายลมตอนนี้
หลังจากนอนตื่นมาในช่วงเย็น คนที่เขาเห็นคนแรกยังเป็นก้องเกียรติเหมือนเดิม
“พี่ก้อง พี่สายลมยังไม่กลับหรือครับ” ปลายฟ้าถามเมื่อมองสำรวจรอบห้องจนแน่ใจแล้ว
“ตื่นแล้วหรือครับ เดี๋ยวทานอะไรสักหน่อยก่อนนะครับ จะได้ทานยาด้วย” ก้องเกียรติไม่สนใจที่จะตอบกลับพาทำอย่างอื่นแทน
“พี่ก้องเล่าให้ผมฟังหน่อยสิครับ ว่าใครช่วยผมออกมา แล้วมันเกิดอะไรขึ้นตอนที่ผมสลบอยู่” ปลายฟ้าถามเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้ง
“ฟ้าพักก่อนไม่ดีกว่าหรือครับ” ก้องเกียรติเลี่ยงอีกเหมือนเดิม
“ไม่เอาครับพี่ก้องต้องเล่าให้ผมฟังก่อน ไม่งั้นผมจะไม่ยอมทำตามที่พี่บอก” ปลายฟ้าดึงดันในคราวนี้
ก้องเกียรติยืนนิ่งไปครู่ใหญ่ ในใจเขาคิดสับสนไปหมดว่าจะเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างไรดี แต่ถ้าไม่เล่าก็จะยิ่งเพิ่มความคลางแคลงใจให้กับปลายฟ้ามากยิ่งขึ้น
“คือว่าพี่ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าจากตรงไหนดีน่ะครับ”
“งั้นก็เริ่มจากตรงที่ใครช่วบผมออกมา แล้วตอนนี้คนที่ทำร้ายผมเป็นยังไงบ้าง” ปลายฟ้าจ้องหน้าก้องเกียรติอย่างตั้งใจ
ก้องเกียรติเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ปลายฟ้าฟัง ว่าสายลมเป็นคนออกตามหาเขาแล้วไปช่วยเขาออกมา ส่วนหม่อนนั้นถูกวิสามัญฯ ไปแล้วในตอนที่ตำรวจเข้าไปช่วย
“แล้วเรื่องศพพ่อเขาล่ะครับ ทางตำรวจว่ายังไงบ้าง”
“ทางตำรวจเขาบอกมาว่า ศพนั่นเป็นพ่อเลี้ยงขอหม่อน ด้วยความที่รักหม่อนมาก เลยพาไปขังไว้ที่เกาะนั่นและคงข่มขื่นหม่อนด้วย พอหม่อนโตขึ้นเลยฆ่าพ่อเลี้ยงของตัวเอง แล้วออกมาจากเกาะคงบังเอิญคงมาถูกชะตากับปลายฟ้าเข้าให้ เขาเลยคิดจะทำกับปลายฟ้าเหมือนที่พ่อเลี้ยงทำกับเขา คิด ๆ ไป หม่อนก็น่าสงสารอยู่เหมือนกันนะ เพราะเขาโดนทารุณมาตั้งแต่เด็กแบบนี้” ก้องเกียรติเล่าเท่าที่รู้มาทั้งหมด
“ก็น่าสงสารอยู่นะครับ แต่ก็ไม่น่าจะต้องทำถึงขนาดนี้” ปลายฟ้าทำเสียงเศร้าลงเล็กน้อย
“แล้วพี่สายลมล่ะครับ เป็นยังไงบ้าง พี่ก้องไม่เห็นพูดถึงเลย หรือว่าเขาบาดเจ็บนอนอยู่ห้องไหน” ปลายฟ้าเริ่มเป็นห่วง
“คือ... คือว่า.. เรื่องนี้พี่จะบอกปลายฟ้ายังไงดีล่ะ” ก้องเกียรติทำท่าลำบากใจเมื่อพูดเรื่องสายลม
“บอกมาเถอะครับ พี่สายลมเป็นอะไร เป็นหนักหรือครับ” ปลายฟ้าเป็นห่วงสายลมมาก เพราะเขารู้สึกไม่ดีตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ก้องเกียรติก็ยังอ่ำอึ้งไม่ยอมพูดออกมา
“พี่ก้อง ตกลงพี่สายลมเป็นยังไงบ้างครับ” ปลายฟ้าเริ่มเสียงดัง
“คือว่า.. คุณสายลมเขา.. คุณสายลมเขาเสียแล้วครับ” ก้องเกียรติพูดออกมาอย่างแผ่วเบา เหมือนไม่ต้องการให้คนตรงหน้าได้ยิน
“พี่ก้องว่ายังไงนะครับ พี่สายลม พี่สายลมทำไมนะ” ปลายฟ้ายังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เขาดึงมือก้องเกียรติมีบไว้จนแน่น
“พี่บอกว่าคุณสายลมเขาตายแล้วไงครับ” ก้องเกียรติเพิ่มเสียงขึ้น แต่ก็ฟังดูหดหู่
“ไม่... ไม่จริงใช่ไหมครับพี่ก้อง พี่ล้อผมเล่นใช่ไหมครับ” ปลายฟ้าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
น้ำตาเออไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้าง หน้าอกข้างซ้ายเหมือนมีฆ้อนปอนด์มาทุบจนยุบเข้าไป ความรู้สึกชาค่อย ๆ ลามขยายอย่างรวดเร็วไปทั้งตัว เรียวแรงที่มีอยู่กลับหดหายไปอย่ากะทันหัน เรื่องที่ได้ยินมันหนักเกินไปที่เขาจะรับได้ในตอนนี้
“ฮึก... ฮึก... พี่ก้องไม่ได้แกล้งผมเล่นใช่ไหมครับ พี่สายลมจะตายได้ยังไงกัน...”
คำถามซ้ำเดิมถูกถามขึ้นอีกเพื่อความแน่ใจ เขาอยากให้คนตรงหน้าบอกเขาว่าพี่ล้อเล่นให้ได้ในตอนนี้ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นการพยักหน้า มันเหมือนยิ่งตอกย้ำความรู้สึกเพิ่มมากเข้าไปอีก ภาพของสายลมที่เคยยิ้มอยู่ตรงหน้า เคยหัวเราะกับเขา คนที่คอยดูแลเขาทุกอย่างขอแค่บอกเท่านั้น ความรู้สึกทั้งหมดจะไม่ได้รับอีกแล้ว เรื่องนี้สำหรับปลายฟ้าแล้วมันยากเกินกว่าที่เขาจะรับไว้ทันในตอนนี้
“ฮึก... ฮึก... ฮึก....”
เสียงร้องไห้หายไปในลำคอ เหลือเพียงภาพเด็กหนุ่มหน้าตาดีหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่หยุด สองมือบีบเกร็งไว้แบบควบคุมตัวเองไม่ได้ ความอึดอัดเกิดขึ้นภายในตัวอย่างสุดจะบรรยาย อยากร้องไห้ให้เสียงดัง ๆ ออกมาแต่มันกลับทำไม่ได้ ความกดดันทับทมเข้าจิตใจเข้ามากขึ้นทุกขณะ คนที่อยู่กับเขาตลอดมาตอนนี้ได้จากเขาไปเสียแล้ว แล้วต่อไปนี้เขาจะทำอย่างไรต่อไป
“ปลายฟ้า ปลายฟ้าเป็นอะไรไปครับ” ก้องเกียรติสังเกตุเห็นอาการผิดปกติของปลายฟ้าได้
“หมอครับ รีบมาด่วนเลยครับ” ก้องเกียรติรีบออกไปเรียกหมอหน้าประตู
“พี่สายลมครับ พี่สายลมอย่าทิ้งผมไปนะครับ” ปลายฟ้าละเมอคำนี้ออกมาตลอดเวลาที่หลับอยู่
ก้องเกียรติเป็นคนที่ได้ยินอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เขากลับเป็นฝ่ายรู้สึกแย่เหมือนกัน เพราะคนที่เขารักกลับเพ้อถึงคนอีกคนตลอดเวลา ถึงแม้ว่าคนที่พูดถึงจะเสียชีวิตไปแล้วก็ตาม ถึงจะพยายามทำใจไว้แล้วตั้งแต่ที่รู้เรื่องนี้ เขานอนมองปลายฟ้าจนหลับไป
งานศพสายลมจัดอย่างเรียบง่ายตามที่สั่งเสียไว้ ปลายฟ้าขอออกจากโรงพยาบาลในวันสุดท้ายเพื่อมาร่วมงาน ปลายฟ้าที่เคยสดใสตอนนี้กลับเงียบลง ร้อยยิ้มที่แสนสดใสตอนนี้เลือนหายไปจากใบหน้า เหลือเพียงใบหน้าที่มีคราบน้ำตาอยู่เกือบตลอดเวลา ปลายฟ้าเองไม่เคยรู้สึกเสียใจเท่านี้มาก่อน ก่อนมางานทางบริษทเสนอเรื่องย้ายที่อยู่กับผู้จัดการส่วนตัวคนใหม่ให้ แต่ปลายฟ้าก็ปฏิเสธทั้งหมด เขาต้องการกลับไปอยู่ที่เดิม และไม่ต้องการให้ใครมาแทนที่สายลม
“ปลายฟ้าพักก่อนนะครับ เหนื่อยที่งานทั้งวัน” ก้องเกียรติพาปลายฟ้ากลับมาที่คอนโด
“ครับผมจะพักผ่อน พี่ก้องช่วยกลับไปก่อนได้ไหมครับ” ปลายฟ้าบอกเมื่อยืนอยู่ที่หน้าห้อง
“แต่ว่าอยู่คนเดียวได้หรือครับ เพิ่งออกจากโรงพยาบาลมา”
“ได้ครับ พี่ก้องกลับไปก่อนเถอะนะครับ” ปลายฟ้ายืนยันหนักแน่นจนก้องเกียรติต้องกลับไปก่อน
ปลายฟ้ายืนนิ่งอยู่หน้าห้องตัวเองพักใหญ่ ใจจริงเขาไม่อยากที่จะกลับมาที่นี่มากเท่าไหร่ แต่มันเป็นที่เดียวที่เขามีความทรงจำกับสายลม คนที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้และคนที่ดีกับเขาจนวินาทีสุดท้าย
ความรู้สึกแรกเมื่อก้าวเท้าเข้ามาให้ห้อง ปลายฟ้ายังรู้สึกถึงความอบอุ่นและห่วงใยของสายลม ของทุกอย่างยังเป็นระเบียบเหมือนเดิม โซฟาสีฟ้าอ่อนตั้งอยู่กลางห้อง โต๊ะกินข้าวถูกจัดวางไว้อย่างเรียบร้อย ช่างเหมือนเดิมทุกอย่างจริง ๆ ยกเว้นอย่างเดียว คือ ไม่มีสายลมอีกต่อไปแล้ว
ปลายฟ้าทรุดตัวลงใช้สองมือปิดหน้าเพื่อปิดบังความอ่อนแอของตัวเอง น้ำตาเออไหลออกจากดวงตาทั้งสองอย่างสุดจะห้ามได้ เรียวแรงที่เคยมีทั้งหมดหายไปอีกครั้ง เขาทิ้งตัวลงนอนกับฟื้นห้อง ทำราวกับตัวเองเป็นสิ่งของที่วางไว้ตรงไหนก็ได้ น้ำตายังคงเออล้นจากสองตาตลอดเวลา ใบหน้านอนซบอยู่กับพื้นที่แสนจะเย็นเฉียบ เขาไม่สามารถมีแรงทำอะไรได้แล้วตอนนี้
http://www.youtube.com/v/wBJG584Pyic?“พี่สายลม ทำไมพี่ทิ้งผมไปแบบนี้ แล้วต่อไปผมจะอยู่กับใคร” ร่างที่ไร้เรียวแรงพร่ำพูดแต่ประโยคซ้ำเดิม
ปลายฟ้านอนอยู่นานเท่าไหร่เขาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย เขาไม่อยากขยับตัวในตอนนี้ ถ้าเขาเป็นอะไรตามสายลมไปอีกคนก็คงดี เพราะคนที่หวังดีกับเขาจริงคงไม่มีอีกแล้ว
‘ฟ้าต้องเข้มแข็งนะ ถึงจะไม่มีพี่อยู่ฟ้าก็ต้องเข้มแข็งไว้นะ’
คำของสายลมลอยเข้ามาในหัวปลายฟ้า สายลมมักบอกประโยคนี้กับปลายฟ้าเสมอเวลาที่เกิดปัญหาขึ้น
“ครับพี่สายลม ผมจะเข้มแข็งให้พี่ดู พี่คอยดูนะครับ” ปลายฟ้าพูดกับตัวเองเบา ๆ
หลังจากตัดสินใจแล้วปลายฟ้าพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เขาตั้งใจไว้ว่าจะไม่ทำตัวแบบที่ผ่าน ๆ มา เขาไม่อยากให้สายลมเป็นห่วงเขาอีก เขาต้องทำให้สายลมที่อยู่บนท้องฟ้าเห็นให้ได้ว่า เขาไม่ได้อ่อนแออีกต่อไป สิ่งแรกที่ปลายฟ้าทำคือเดินเข้าไปในห้องของสายลม อย่างน้อยขอจดจำทุกอย่างไว้ก่อนที่เขาจะปิดห้องนี้ไว้อย่างถาวร
ห้องเรียบง่ายที่แทบไม่มีอะไรอยู่ภายใน ชั่งต่างจากห้องของเขาอย่าง ปลายฟ้าเดินใช้มือลากสัมผัสทุกอย่างในห้องอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะมาหยุดที่หัวเตียงสีขาวสะอาด รูปถ่ายสายลมตั้งอยู่ที่หัวเตียง ปลายฟ้าหยิบขึ้นมาดูพร้อมกับน้ำตาไหลอีกครั้ง เขาหยิบรูปเข้ามากอดไว้ที่หน้าอกอย่างน้อยเขาก็ยังได้รับความอบอุ่นขึ้นมาบ้าง
ตุ๊บ!!
รูปภาพแผ่นเล็กหล่นลงมาจากหลังรูป ปลายฟ้าหยิบขึ้นมามันเป็นภาพที่เขาถ่ายคู่กับสายลม และแทบเป็นภาพเดียวเลยก็ได้ที่ได้ถ่ายคู่กัน เมื่อพลิกด้านหลังก็เห็นข้อความที่เขียนไว้ด้วยลายมือของสายลม อยู่ด้านหลังรูป
รูปถ่ายคู่กับคนที่รักที่สุด ถึงแม้เขาจะไม่รู้ตัวก็ตาม
ปลายฟ้าพี่รักปลายฟ้านะ
เมื่ออ่านข้อความจบปลายฟ้าทิ้งตัวนั่งลงบนที่นอน กอดรูปสายลมไว้จนแน่นกว่าเดิม
“ทำไมพี่ไม่บอกกับผมล่ะครับ แล้วผมมารู้ตอนนี้มันจะได้ประโยชน์อะไร” ปลายฟ้าร้องไห้พร้อมพร่ำบ่นกับรูปสายลมตรงหน้า
=======> โปรดติดตามตอนต่อไป
คนเขียนขอซ่อนตัวก่อน แอบลงเพลงระหว่างเรื่อง ฟังไปอ่านไปนะครับ
หัวข้อ: The rainbow project เรื่องสั้น 7 เรื่อง 7 คนเขียน (อัพให้ใหม่ง่ายกว่าทำลิ้งค์) (อ่าน 266109 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก