หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[Maree]

เค้าจะหวานกันแล้วใช่มั้ยยยยยย 
พี่ปริ้นน่ารักตลอดตลอด ชอบจัง

ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุก ๆ ค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ

[Goodfellas]

แวะมาดันดีกว่า

[penda]

ตอมเริ่มมีใจให้ซันนี่ละ  โฮ๊ะๆๆ 
แต่อยากให้มีคนมาจีบซันนี่บ้างจังเลย
เผื่อว่าต้อมจะรู้ใจตัวเองมากขึ้น
แบบว่าเป็นการบีบให้ต้อมคิดเรื่องของซันนี่
มากขึ้นด้วย อิอิอิ (จะเป็นงั้นหรอ? เหอๆเพ้ออีกและ)

 

[DexTunG]

+1   

[A-J.seiya*]

อ่าาา
ในที่สุดก็บอกมิเชลออกไปแบบนั้นแล้วสินะ
^^ โอเคนะมิเชล ชัดเจนนะคะ
ซันเน่ สู้ๆนะ

[a_tapha]

แม้จะยังคลุมเครือ  แต่ก็ดีแล้วที่คืบหน้า 

[CarToonMiZa]

รู้ใจตัวเองแล้ว
ก็บอกให้ซัน
รับรู้ด้วยน๊า
จะได้มีความสุข
กันซักที
 

[premkoe]

รักกันแล้วววว

[LaphaeL]

โอย..กว่าจะตามอ่านจบถึงหน้าสุดท้าย 555+
จากภาคแรก สู้ภาคต่อมา...ยังคงความสนุกได้เหมือนเดิมเลยนะครับ คุณอิ๊กกี้ 
ปล.อยากเห็นต้อมง้อซันบ้างอ่ะ...

[ToffeE_PrincE]

จะเริ่มเข้าฤดุหวานหรือยังอ่า

 

[oaw_eang]

 จริง

[eiky]

S27
ถ้าคนเราใช้ชีวิตอยู่บนความกลัว กลัวไปกับทุกๆสิ่งชีวิตเราจะพานพบกับคำว่าความสุขไหมนะ คงจะไม่สินะ ที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตด้วยความกลัวมาโดยตลอด กลัวในทุกๆสิ่งทุกๆอย่างทั้งที่มันเกิดและยังไม่เกิด แล้วชีวิตผมมีความสุขไหม ไม่เลย มีแต่คิดเองเออเองเศร้าเองเพื่ออะไรผมก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ แต่นับจากที่เจอเขาที่นี่ สิ่งที่ผมเคยคิดไว้ฝันเอาไว้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะกลับกลายเป็นจริงขึ้นมา ตอนที่ผมจบมัธยมมาจากเมืองไทยคิดว่าชาตินี้คงไม่มีทางเจอกันแล้ว แต่พอเจอมันบนเครื่องและได้รู้ว่ามันจะมาเรียนเมืองที่อยู่ใกล้กับผม ผมดีใจมาก แต่มันก็ไม่ใช่คนที่ทำให้ความกลัวนั้นมันหายไปหรอกนะครับ เพราะยิ่งได้ใกล้ชิดมันได้เห็นตัวเป็นๆ ได้สัมผัสตัวมัน ผมกลับยิ่งกลัว กลัวอะไรน่ะเหรอก็อย่างที่รู้ๆกัน ไอ้ต้อมมันไม่ใช่คนขี้เหร่ ไม่เลย มันบุคลิกดีมาก อีกทั้งมันมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีใครเห็นใครก็ชอบ นั่นยิ่งทำให้ผมกลัวเข้าไปใหญ่ กลัวว่าคงได้แค่คิดแค่ฝันไปเท่านั้นทั้งที่ตัวมันอยู่ตรงนี้เอง แต่คนที่ทำให้ความกลัวของผมมันเจือจางลงไปได้มากๆคือพี่นาย พี่นายคือคนที่ทำให้ผมอยากจะสู้ หรือทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ผมฝันเอาไว้ แค่ได้ทำแค่นั้นก็มีความสุขมากแล้ว และยิ่งได้เห็นผลในสิ่งที่ผมทำลงไปผมยิ่งสุขใจ
“มึงเหม่ออะไรอีกแล้ววะ ไอ้เตี้ย เหม่อได้เหม่อดีนะมึง”
ไอ้ต้อมมันสะกิดผมครับ วันก่อนหน้าวันคริสต์มาสหลังจากที่ออกจากร้านเราก็แวะซุปเปอร์เพื่อซื้อของไปทำที่บ้านของคุณแม่
“ก็คิดไรเรื่อยเปื่อย”
“แหมๆ ลอยไปโน่นเลยนะมึง”
“เออๆ รีบซื้อเถอะจะได้รีบกลับกูหนาว”
“เออๆ เหลือแพรว่ะ เดี๋ยวมึงรอตรงนี้เดี๋ยวกูเดินไปดู”
“เอาแอปริคอทกับพีชมาด้วยดิเดี๋ยวกูจะทำสลัดให้พี่ปริ๊นกับพี่เจค”
มันเดินไปแล้ว ส่วนผมก็ยืมมองตามหลังของมันอยู่
“แวะสวนก่อนดีไหมมึง”
มันเอ่ยขึ้นครับตอนขับรถจะกลับไปยังบ้าน ผมมองหน้ามันทันที มาแปลกนะวันนี้
“มันจะช้าไหมล่ะมึง”
“แป๊บเดียวไง อยากดูต้นไม้”
หือ ผมมองหน้ามันแบบงงๆครับ มันนี่นะอยากจะดูต้นไม้ ข้างนอกหนาวจะตาย แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไร ดีเหมือนกันจะได้อยู่กับมันสองคน
“มาแปลกนะมึงวันนี้อ่ะ”
“แปลกไงวะ”
“ก็อยู่ดีๆอยากจะมาดูต้นไม้”
“ทำไมวะ กูอยากจะดูต้นไม้ใบหญ้าบ้างยี่มันแปลกมากเลยเหรอ ไอ้นี่”
“เปล่า ก็ดีไง อิอิ”
“แป๊ะเอ้ย ลงมาดิ ตรงนี้ก็น่านั่ง”
มันลงจากรถไปแล้วครับ ผมก็เลยตามลงไป อากาศด้านนอกมันหนาวเย็นมาก ไอหมอกแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ จะมองดูยอดไม้ยังลำบากเลยนะ แต่มันบอกว่าอยากจะมาดูต้นไม้ ผมได้แต่ส่ายหัวครับ
“เฮ้อ ไม่น่าเชื่อนะว่าปีจะปีใหม่เราต้องมาอยู่ที่นี่กัน”
มันถอนหายใจแล้วนั่งลงบนม้านั่งครับ ผมก็เลยนั่งลงข้างๆมัน
“นั่นสินะ ถ้าตอนนี้เราอยู่ที่กรุงเทพฯเราจะทำอะไรกันนะ มึงว่าไหม”
“นั่นสิ กูว่าป่านนี้กูคงนัดดูหนังกับแฟนอยู่แน่ๆ จับมือกันในโรงหนัง ให้แฟนป้อนข้าวโพดคั่ว อิอิ”
ผมรู้สึกใจแป้วลงทันที ไม่รู้สิครับ
“งั้นไม่อยู่ที่นั่นล่ะดีแล้ว”
“อ้าว ทำไมวะ”
“ก็ถ้ากูกับมึงอยู่ที่กรุงเทพฯ ไม่รู้เราจะได้มารู้จักกันอย่างนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ฮ่าๆ นั่นสิ กูคงไม่ได้รู้จักมึงสินะ”
“แล้วแฟนที่มึงจะจับมืออ่ะ มีแล้วเหรอ”
“โหยดูถูกว่ะ มึงดูหน้ากูดิ๊ หล่อออกจะตาย แฟนกูตรึมแน่ๆถ้ายังอยู่ที่โน่น”
“อ่านะ เออๆ มึงมันหล่อนี่นะ”
มันหันมามองผมครับ
“อ๊ะ”
“ทำไม จับมือมึงไม่ได้ไงวะ แค่นี้ก็หน้าแดง”
“เอ่อ ดะ ได้”
“แหมนะ ทำท่าเหมือนสาวแรกรุ่นเลยนะมึง”
“ควายเถอะ”
ผมจะชักมือกลับมาครับเพราะมันยื่นมือมากุมมือของผมไว้ วินาทีที่มือมันมาสัมผัสกับมือของผม มันรู้สึกร้อนเหมือนมันมีประจุไฟฟ้าติดมากับมือมัน ผมรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก พอเขินก็จะชักมือกลับแต่มันดึงมือเอาไว้ครับ ผมก็เลยนิ่ง อิอิ เราสองคนไม่พูดอะไรกัน ให้ความเงียบมันสื่ออะไรหลายๆอย่างในใจ ผมเองไม่ชอบบรรยากาศที่มันเงียบหรอกนะครับ มันอึดอัด แต่ตอนนี้ทำไมผมถึงได้รู้สึกดีจังเลย ไม่รู้สึกว่าอึดอัดเลยแม้แต่นิดเดียว เราสองคนนั่งจับมือกันอยู่ที่ม้านั่งอยู่อย่างนั้น อากาศรอบตัวที่หนาวเหน็บอาศัยไออุ่นจากคนที่นั่งข้างๆแผ่กระจายมา ไม่หนาวเลย กลับอุ่นลึกซึ้งไปถึงใจ
“ทำไมไปซื้อผลไม้นานจังนะพี่ซัน”
พอเรากลับถึงบ้านพี่ปริ๊นก็ออกมายืนรอครับ มองกี่ทีก็น่ารัก ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไร ผมชอบที่จะอยู่กับพี่ปริ๊นมากๆไม่รู้ทำไมครับ ปกติผมไม่ค่อยชอบเด็กนะเพราะรำคาญ แต่กลับพี่ปริ๊นนี่คนละเรื่องเลย น่ารักมากๆ
“ก็เดินเพลินไปหน่อยครับพี่ปริ๊น มีลูกแพรที่พี่ปริ๊นชอบด้วยนะ เดี๋ยวพี่ทำสลัดให้นะครับ เอาแบบอร่อยๆ”
“แล้วช้อกโกเล็ตอ่ะ อยู่ไหนนะ”
“ฮ่าๆ นี่ไง มานี่มาพี่ปริ๊น เดี๋ยวเราไปจัดต้นสนกันแล้วค่อยออกมากินสลัด ไปกินช็อกโกเล็ตก่อน”
“อิอิ ไหนนะพี่ต้อม”
ไอ้ต้อมพาพี่ปริ๊นเข้าไปในบ้านแล้วครับ ส่วนผมก็จัดของเตรียมทำสลัด เดินไปช่วยคุณพ่ออบไก่ด้วย คุณแม่เองก็วุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมช้อนจาน ส่วนพี่แพทย์ก็กำลังก่อไฟจะย่างบาร์บีคิวอยู่หน้าบ้านครับ อบอุ่นดีเหลือเกิน มองไปทางไหนก็เห็นแต่ความรักของทุกๆคนฟุ้งกระจายไปทั่ว ผมมีรอยยิ้มตลอดเวลาทีได้อยู่กับครอบครัวนี้
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
พอมิเชลมาถึงทุกอย่างก็เตรียมไว้พร้อมแล้ว พ่อกับแม่ของเธอก็มาด้วยครับ ผมคุ้นเคยกับครอบครัวของมิเชลดีเพราะมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆก็เคยไปที่บ้านของมิเชลมาแล้ว พ่อกับแม่ของเธอน่ารักครับ เวลาผมโดนป้ากับลุงดุก็ไปพึ่งพาอาศัยแกสองคนตลอดและที่บ้านของมิเชลก็เป็นที่พึ่งที่อบอุ่นให้ผมเสมอมา แต่ทั้งนี้คุณพ่อกับคุณแม่ของมิเชลไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับป้าและลุงของผมมากนัก เวลาท่านมาตามก็ไม่มีเสียงใดๆจากปากของพ่อแม่ของมิเชล ต่างจากคุณแม่ของไอ้ต้อมที่ท่านยอมเอาตัวของท่านออกกันไว้ ผมประทับใจมาจนถึงทุกวันนี้
“ทำสลัดเหรอลูกซัน น่ากินนะ”
“ครับคุณแม่ สบายดีนะครับ ไมได้เจอกันตั้งนาน”
“แม่ก็อยู่กับมิเชลที่แอลเอนั่นล่ะจ๊ะ ส่วนพ่อก็ทำงานอยู่ เราดูสดใสขึ้นนะ ท่าทางคุณยุพินจะดูแลดี”
“ครับคุณแม่ยุพินกรุณาผมมาก”
“ดีแล้วจ๊ะ แล้วนี่คุณแม่ที่เมืองไทยสบายดีไหม”
“ก็ดีครับ”
ผมยิ้มให้คุณแม่ของมิเชลแล้วทักทายกับคุณพ่อก่อนจะหันกลับมาทำสลัดต่อไป ส่วนมิเชลเดินมาทักผมนิดหน่อยแล้วก็เดินตรงไปหาไอ้ต้อมที่เตาย่างบาร์บีคิว ท่าทางของมิเชลทำให้ผมหวาดหวั่นในใจ พยายามแล้วนะที่จะไม่คิดอะไร แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นสองคนนั้นใกล้ชิดกันหัวใจผมอ่อนระทวยไปเลย ยืนทำสลัดอยู่แต่ไม่ได้ทำอะไรเลยมือจับไม่พายไว้อย่างนั้นไม่ไหวติง สายตาผมยังจ้องมองทั้งคู่อยู่ด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด นี่ผมหึงมันหรือนี่ ผมรู้สึกอิจฉาทั้งที่พยายามทำความเข้าใจกับตัวเองแล้ว แต่มันทนไม่ได้จริงๆครับ ผมเห็นไอ้ต้อมคุยอยู่กับมิเชลสักพัก ท่าทางของมิเชลกับไอ้ต้อมดูแปลกๆ แปลกจนใจผมสั่นเพราะกลัวว่ามิเชลจะพูดอะไร ผมรู้จักมิเชลดี เธอเป็นคนตรงๆ อยากพูดอะไรหรือรู้สึกอะไรก็พูดมันออกมาไม่มีปิดบัง กลัวใจเธอจริงๆ
“พี่ซันๆ ทำไมไม่ตักให้ปริ๊นซะทีนะ ยืนนิ่งอยู่”
เสียงของพี่ปริ๊นปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์
“อะ ครับๆ เสร็จแล้วๆ โทษทีพี่ซันมองนั่นมองนี่เพลินไปหน่อย”
“มองใครนะ เห็นมองพี่คนสวยกะพี่ต้อมอ่ะ”
“เปล่าหรอกครับพี่ปริ๊น อ่ะลูกแพรเยอะๆอย่างที่พี่ปริ๊นชอบ”
“อิอิ เอาเยอะๆ”
พอตักให้พี่ปริ๊นเสร็จก็ตักให้พี่เจครายนั้นไม่ได้สนใจใครเลยเล่นแต่เกม พอตักให้ทั้งสองคนเสร็จผมก็วางโถแก้วใส่สลัดไว้ใกล้ๆพี่ปริ๊น ไม่มีแรงจะทำอะไรเลยบอกตามความจริง เหมือนว่าแรงของผมมันเหือดหายไปหมดแล้วกับภาพที่เห็น ใจเต้นกระตุกแรงจนผมไม่มีแรงจะยืนแต่ทำไมสายตามันยังไม่ยอมมองไปทางอื่น เพื่ออะไร
“ซันนี่ เราขอคุยด้วยหน่อยสิ”
ผมเฝ้ามองดูตลอดเวลา แม้ตอนที่มิเชลเดินผละออกมาจากไอ้ต้อม เธอเดินตรงมาหาผม สายตาของเธอทำไมมันถึงฉายความบอบช้ำออกมามากมายขนาดนั้นนะ ผมเห็นแปลบเข้าไปที่ใจมากทีเดียว ผมเดินตามเธอไปยังหลังบ้าน
“ซันนี่ เราดีใจด้วยนะ”
เธอเอ่ยขึ้นหลังจากที่หยุดอยู่ตรงกระถางดอกไม้หลังบ้าน สายตามองไปยังรั้วหลังบ้านผมเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อยืนในระดับเดียวกันกับมิเชล เหลือบสายตาไปมอง
“เรื่องอะไรเหรอมิเชล”
“เรื่องทอมมี่”
“หือ ดีใจกับเราเรื่องอะไรล่ะ เราไม่เห็นจะมีอะไร”
เคยได้ยินน้ำเสียงของคนจำพวกอย่างผมไหมครับ น้ำเสียงที่บอกไปว่าไม่มีอะไรแต่มันสั่นเครือเพราะมันมีอะไรอยู่ในน้ำเสียงนั้น
“ทอมมี่เขาเลือกซันนี่นะ”
ผมเงียบครับ เม้มปากแน่นไม่รู้ว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร
“ทอมมี่เขาบอกเราว่า เขาเลือกนายนะซันนี่”
“หา นี่หมายความว่ายังไงมิเชล”
ผมร้องเสียงหลงในใจมันเต้นผิดจังหวะ ใจหนึ่งดีใจ อีกใจหนึ่งทำไมมันแป้วหมดเรี่ยวแรงขนาดนี้
“เราถามทอมมี่เมื่อกี๊ เราถามว่าเราอยากจะคบกับทอมมี่ได้ไหม แต่ทอมมี่อบกว่าเขามีคนอยู่ในใจอยู่แล้ว และคนๆนั้นก็คือซันนี่”
ผมรู้สึกเหมือนเดินอยู่บนอากาศ ดีใจนะ แต่พอเห็นสายตาของมิเชลที่จ้องมองมาผมเองกลับสั่นไหว เพราะดวงตาคู่งามนั้นมันเคลือบไปด้วยม่านของน้ำตา
“มิเชล”
ผมได้แต่พูดชื่อของเธอ ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกไปดี
“ยินดีด้วยนะ เราคิดไว้แล้วล่ะ ถ้าทอมมี่เลือกคนอื่นเราคงจะเสียใจมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เราก็รู้สึกยินดีกับซันนี่จริงๆนะ”
“มิเชล เราเสียใจนะ”
“เสียใจเรื่องอะไรซันนี่ เราโอเค เดี๋ยวเราไปห้องน้ำก่อนนะ”
เธอเม้มปากแน่น ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันผมไม่เคยเห็นน้ำตาของมิเชลเลยสักครั้งเดียว ผมจะมองเห็นแต่รอยยิ้มที่ฉายออกมาจากดวงหน้าของเธอเสียส่วนใหญ่ ไม่เคยเลยที่จะเห็นดวงหน้าที่กำลังเพาะความเจ็บปวดไว้มากมายเช่นนี้ ผมได้แต่มองดูแผ่นหลังของเธอจนลับตาไป ยืนเหม่อดูรั้วหลังบ้าน ในหัวมันก็คิดรุมสุมกันไปหมด นี่ไอ้ต้อมมันบอกมิเชลไปอย่างนั้นจริงๆหรือ
“มึง ขอบใจนะ”
ผมใช้เวลาอยู่นานแสนนานกว่าจะเดินกลับออกมาหน้าบ้าน ผมเดินไปหามันที่ย่างบาร์บีคิวอยู่ สีหน้าของมันเองก็ดูเครียดมากเหมือนกัน ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะปฏิเสธคนอย่างมิเชลได้ มิหนำซ้ำมันมาเลือกคนอย่างผมเนี่ยนะ
“เรื่องไรวะ”
“ที่ เอ่อ ที่มึงบอกกับมิเชลน่ะ”
“อืม เขาพูดอะไร”
“ก็ไมได้ว่าอะไร แค่บอกว่ามึงเลือก เอ่อ นั่นล่ะ”
มันดูนิ่งลงมากครับเหมือนกำลังใช้ความคิด ส่วนผมใจเต้นแรงไม่รู้ว่าเพราะอะไร กลัวคำตอบที่ออกมามันจะเป็นแค่การล้อลเนเท่านั้นเอง
“เอาน่า แล้วมิเชลไปไหนล่ะ”
“ไปเข้าห้องน้ำ คงจะเสียใจมาก เพราะกูเห็นว่าเธอร้องไห้”
“อืม คงร้องไห้ล่ะ กูนี่แย่จริงๆเลยนะ”
“มึงไม่ผิดหรอกต้อม ไม่มีใครผิดหรอก เรื่องของหัวใจบังคับกันไมได้หรอกนะ”
“นั่นสินะ ลำบากใจเป็นบ้าเลยว่ะ”
“แต่ก็ขอบใจมึงนะ ขอบใจที่ยังมองเห็นกู ขอบใจที่ในสายตามึงไมได้มองข้ามกูไป”
ผมเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อออกมา หลากหลายความรู้สึกมันดันขึ้นมาจากใจเอ่อนองทางตา ผมพยายามหลุบสายตาลงต่ำไม่อยากให้มันเห็น
“เอ้ยไอ้นี่ แล้วมึงจะมาดราม่าทำแป๊ะอะไรวะ มาช่วยกูย่างนี่มา เมื่อกี๊กูทำไหม้หมดเลย”
มันเปลี่ยนเสียงครับ ผมต้องกลืนน้ำตาของตัวเองลงคอไปแล้วยิ้มออกมาได้ ผมมีความสุขนะ แต่ก็สงสารมิเชล สงสารไอ้ต้อม ความรักนี่มันทำให้คนเราเป็นไปได้มากถึงขนาดนี้เนอะ ผมช่วยไอ้ต้อมย่างบาร์บีคิวแล้วคอยเอาไปส่งให้ผู้ใหญ่กับเด็กๆ ส่วนมิเชลพอออกจากห้องน้ำมาเหมือนว่าเธอไปล้างหน้าล้างตา เธอเดินกลับมาหาเราด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ไม่เหมือนเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย ผมต้องยอมรับเลยว่ามิเชลมีใจที่หนักแน่นมากๆ ถ้าหากว่าเป็นผมเองที่โดนบอกปฏิเสธไป ผมเองคงไม่มีหน้าแม้จะมองกันได้ แต่ไม่เลยมิเชลพูดคุยกับไอ้ต้อมได้อย่างเป็นปกติที่สุด และกับผมเองเธอก็ยังคงทำเช่นเดิม นี่สิสิ่งที่ทำให้ผมลำบากใจได้มากกว่าสิ่งใด
“อ่า ปริ๊นจับได้ของคุณปู่นะ”
พอถึงเวลารวมตัวกันเพื่อจับของขวัญ พวกเราทั้งหมดก็รวมตัวกันอยู่ในห้องนั่งเล่นล่ะครับ ฮีตเตอร์ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง
“ไหนแกะให้พี่ต้อมดูหน่อยสิครับพี่ปริ๊น”
“ไม่เอานะ ของปริ๊นต้องเป็นความลับ อิอิ”
“จะความลับอะไรพี่ปริ๊น ก็ปู่ซื้อผ้าพันคอให้ทุกๆคน”
“อ่า ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นจะเอาหุ่นยนต์ ไม่เอาแล้วของคุณปู่”
“อ้าวมีแบบนี้ด้วยนะ”
พี่แพทย์แซวลูกชายสุดน่ารักเสียงหัวเราะดังครึกครื้นขึ้นมาทันที สรุปแล้วก็ยอมให้พี่ปริ๊นจับฉลากจนกว่าจะพอใจครับ ไอ้ต้อมมันซื้อหุ่นยนต์กันตั้มมาก็เพื่อพี่ปริ๊นนั่นล่ะครับ แต่มันไม่ยอมบอก พอเราจับฉลากเสร็จก็แยกย้ายกันไปตามกลุ่มอายุ ผมจับได้ของพี่แพทย์เป็นเสื้อสเว็ทเตอร์สีเขียวขี้ม้าก็สวยดีครับ สักพักมิเชลกับที่บ้านก็พากันกลับบ้านครับ ผม ไอ้ต้อมกับพี่ปริ๊นก็ขึ้นไปบนห้องครับ พี่ปริ๊นวิ่งขึ้นไปนอนเกลือกลิ้งอยู่กับไอ้ต้อมบนเตียง ห้องทั้งห้องติดไปด้วยไฟแสงสีเต็มไปหมด ผมยืนมองด้วยความรู้สึกที่โล่งอย่างประหลาด
“พี่ซันๆ ทำไมยืนนะ มานอนนี่นะ”
พี่ปริ๊นร้องเรียกผมครับ มือน้อยๆก็ตบเตียงแปะๆ ผมเดินเข้าไปแล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆพี่ปริ๊น
“อิอิ เหมือนนอนดูดาวเลยนะ”
“ไหนดาวพลุโตอยู่ไหนนะพี่ปริ๊น”
ไอ้ต้อมมันถามขึ้นครับ
“ดาวพลูโตอยู่ห่างจากโลกมากนะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า พี่ต้อมไม่เข้าใจเหรอ”
“ฮาๆๆ สมน้ำหน้า”
ผมหัวเราะขึ้นทันทีครับ ไอ้ต้อมหน้าบึ้งเลย
“โหย นอกใจพี่ต้อมนี่นา ก็นี่ไงดวงเล็กๆโน่นไงดาวพลูโต”
“ไม่ใช่ๆ เราต้องมองเห็นด้วยกล้องเท่านั้นนะพี่ต้อม ไม่เข้าใจเลยจริงๆนะ”
ผมอดที่หัวเราะไมได้ครับ ไอ้ต้อมมันเห็นว่าสู้พี่ปริ๊นไม่ได้มันเลยหันมาเล่นงานผม
“นี่มึงขำกูเหรอวะ นี่แน่”
มันมาจี้เอวผมครับ พอพี่ปริ๊นเห็นก็ทำตาม ผมนี่ตัวงอหัวเราะจนน้ำตาไหล
“โอ๊ย ไม่เอาๆ ไม่เอาแล้ว เหนื่อยแล้ว”
“เป็นไงล่ะ หัวเราะกูดีนักนะมึง”
“พี่ซันหน้าแดงเลยนะ อิอิ ปริ๊นหิวอ่ะพี่ต้อม”
“เอ้ย ทำไมกินเก่งจังเพิ่งจะกินไปเมื่อกี๊ หิวอีกแล้วเหรอพี่ปริ๊น”
“หิวนะ ก็ปริ๊นกินนิดเดียว เขี่ยเล่นนะส่วนใหญ่”
“นั่นแน่ เดี๋ยวฟ้องคุณย่านะ”
“อ่ะ ไม่เอานะ ถ้าพี่ต้อมฟ้องคุณย่าปริ๊นจะไม่ให้กอด”
“โหยมาไม้นี้อีกแล้ว อ่ะๆ ไม่ฟ้องก็ไม่ฟ้อง เดี๋ยวพี่ต้อมให้พี่ซันไปเอาหนมมาให้ดีมะ อิอิ”
“อ้าว เกี่ยวอะไรกับกูเนี่ย ไรว้า”
ทั้งสองคนหัวเราะครับ แต่ผมก็เป็นคนเดินลงมาเอาขนมขึ้นไปให้พี่ปริ๊นล่ะครับ ไม่รู้สิมันมีความสุขจังเลย ความรู้สึกของคนเราแค่ไม่กี่เสี้ยววินาทีมันเปลี่ยนแปลงไปได้มาขนาดนี้เลยหรือ จากที่ผมหนักใจ เห็นใจเพื่อนรักอยู่นั้น ตอนนี้ผมกลับเบิกบานอย่างที่ไม่เคยเป็นเพราะในใจผมมันมีแต่ความสุข กลิ่นไอของบรรยากาศยิ่งเหมือนเติมเต็มความสุขนี้ให้มันมากขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว ขอบคุณความหนาว เพราะมีความหนาวผมถึงรับรู้ถึงความอุ่นของร่างกายของอีกคน ขอบคุณวันคริสต์มาสเพราะวันนี้ผมถึงเห็นค่าของไฟแสงสี ขอบคุณทุกๆอย่างที่อยู่รอบตัว เพราะที่มีวันนี้ก็เพราะสิ่งรายรอบตัวผมนี่เอง ขอบคุณจริงๆ

เขียนโดย อิ๊กกี้

P.s.. อิอิ ไม่มีเนื้อหาสาระอะไรนะค้าบ อ่านขำๆน้า อิอิ อย่าซีเรียสนะค้าบบบ

[stormphoenix]

กรี๊ดดดดดดดดสงสารมิเชลนะ  แต่ก้อยินดีกับซันนี่



อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขตามซันนี่ดีจัง

[penda]

แค่มาต่อก็ดีใจละค่า.....

ช่วงนี้นิยายที่ตามอ่านอยู่ไม่ค่อยอัปเลย
จะหาเรื่องใหม่อ่านก็ไม่รู้จะอ่านไร
อ่านอ่านแต่เรื่องสั้นซะเลย
ไม่ค่อยอยากอ่านเรื่องยาวเท่าไร
เลยเรื่อมหันไปอ่านนิยายจบแล้วเนี่ย
แต่ช่วงนี้ใกล้สอบ  นิยายไม่ค่อยอัปก็เลยส่งผลดีซะงั้น555+

 

[Poes]

อยากอ่านหวานๆของคู่นี้ 

[WhatLoveIs]

ยิ้มได้สักที เย้ ^^

ขอให้มิเชลเจอคนที่ดีไวไว นะคะพี่อิ๊กกี้นะ

[thejaoil]

พี่ปรินท์น่ารักจังน้า

[A-J.seiya*]

>,<
น่ารักมากอ่าาาา
ชอบๆ มิเชล จะไปแล้วช่ะ? ฮ่าๆๆ
ยังหวาดระแวงเธออยู่ ,, แต่ถ้าเป็นงีก็โอเค เก๋ๆ ^^
พี่ปริ้นท์ น่ารักจริงๆนะ

[Yunatsu]

น่ารักกกก  ชอบบบบบบบบ

[DraCo_SLa13]

ตอนนี้มีความสุขแบบอบอุ๊นอบอุ่นค่ะ

[a_tapha]

น้องต้อมกับซันคงจะคืบหน้ากันซะทีนะทีนี้ 

[คนริมคลอง]

พี่ปริ๊น ขอหอมแก้มหน่อยนะ ขอฟัดพุงด้วยนะ

+1 ให้คุณอิ๊กกี้ นะ นะ นะ

[rellachulla]

รอฉากหวานๆ อยู่น๊า อิ๊กกี้
สู้ๆ ค่ะ+1

[DexTunG]

+1  เป็นกำลังใจครับ

ว่าแต่  เมื่อไหร่  ตัวประกอบจะสมหวัง :oo1:ละครับ

อิอิ

[nok_aree]

  ซันเน่มีความสุขแล้วววววว
แอบรอฉากหวาน ๆ ด้วยอีกคนนะคะ

ขอบคุณคุณอิ๊กกี้นะคะ รอตอนต่อไปจ้า

[nunamicky]

เลือกได้ซะทีนะต้อม
แล้วก็ยินดีกับซันด้วย
โชคดีมีคนรักฉลองวันคริสต์มาสเลย 

[yayee2]

ใครบอกไม่มีเนื้อหาสาระนะน้องอิ๊ก
ตอนนี้มันเป็นอารมณ์หวานนิดๆ อบอวลไปด้วยความสุขแบบครอบครัวต่างหาก
พี่ว่ามันเป็นการค่อยๆปูพื้นอารมณ์หวานๆของ น้องซันกะต้อมมากกว่านะ
แบบนี้แหละดี ให้ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ความรักความเข้าใจค่อยๆเติมทีละนิด
มันจะแน่นแฟ้นกว่ารวดเร็ววูบวาบนะ

[sukie_moo]

มีความสุขซะทีนะซัน

[CarToonMiZa]

สงสารมิเชล
แต่ดีใจกับซันนี่
ที่จะสมหวังซักที
 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :L2:ขอบคุณครับ ทุกครั้งที่เข้ามาอ่านแล้วมีความสุขและเคล้าน้ำตาไปด้วย
แต่ดีใจที่ต้องเลือกซัน เพราะอย่างน้อยๆคนสองคนนี้เขาจะอยู่เคียงคู่กันตลอดไป