หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[gingivalis]

คิดถึงซันเน่ๆๆ.....ซันเน่สู้เค้าน่ะจ๊ะๆๆๆๆ

[sang som]

ซันเน่ สู้ๆ

[eiky]

S26

เคยได้ยินเสียงของฤดูกาลไหมครับ เสียงที่พอได้ยินแล้วขนมันตั้ง ใจมันสั่นไหว เสียงที่ได้ยินคราใดความสุขสินะที่คนเราเรียกสิ่งนี้กัน มันก็ได้วิ่งเข้ามาในใจ มองไปทางไหนความสุขนั้นมันก็ฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ ผมชอบฤดูกาลแห่งการเฉลิมฉลองนี้ วันจวนจะสิ้นปี เพราะว่าอะไรน่ะเหรอครับ คงเหมือนที่ไอ้ซันมันพูด ตอนเรียนมัธยมผมอยู่กับเพื่อนๆ เรียนโรงเรียนคริสต์ ไม่น่าแปลกใจที่บรรยากาศเหล่านี้มันจะแทรกซึมเข้ามา ยิ่งตอนนี้ผมอยู่ในเมืองที่เป็นเหมือนต้นแบบของฤดูกาลนี้ ผมยิ่งคิดถึงวันเก่าๆครับ วันที่ผม ไอ้อู ไอ้โป้งไปเดินเตร่ที่หน้าเซ็นทรัลเวิร์ล แต่นั่นก็คงไม่มากเท่าวันนั้น วันที่ผมไปกับเขา
“พี่ต้อมดูอะไรนะ”
“เอ้ย พี่ปริ๊น ตกใจหมดเลยครับ ทำไมมาเงียบๆ”
“อิอิ อ่า รูปอานายนะ แล้วก็พี่ต้อมถ่ายที่ไหนเหรอ”
“ที่กรุงเทพฯครับ”
“ทำไมปริ๊นไม่เคยเห็น”
“ฮ่าๆ ก็พี่ปริ๊นไมได้ไปช่วงที่เขามีไฟสวยๆแบบนี้นี่ครับ เดี๋ยวพี่ต้อมเรียนจบจะพาไปดูเอาไหม”
“ไม่อ่ะ ปริ๊นอยากจะไปดูเอง อิอิ”
“นั่นแน่ ไม่สนใจพี่ต้อมแล้วซิเนี่ย”
“อิอิ ไม่ลืมนะ แต่ปริ๊นก็จะไปกับแฟนนะ ทีพี่ต้อมยังถ่ายกับแฟนเลย”
เอ่อ ผมหุบยิ้มทันทีครับ เขินพี่ปริ๊นครับ ผมรู้สึกหน้าร้อนๆขึ้นมาทันที นี่ขนาดพี่ปริ๊นยังแซวผมเลย แล้วคนอื่นล่ะเขาจะดูไม่ออกเลยเหรอ
“แฟนที่หนายพี่ปริ๊น พี่นายเขาเป็นพี่นะ”
“ก็ทำท่าเหมือนแฟนนะ ในรูปอ่ะ”
ตาใสๆก้มลงมาเกือบติดหน้าจอโทรศัพท์ครับ ผมยิ่งเขินไปใหญ่
“ไม่เอาล่ะ ไปกินหนมกันดีกว่าพี่ปริ๊น”
“ขี่หลังๆ”
“มาเลยพ่ออัศวินตัวน้อย เราจะไปรบกับข้าศึกกัน”
ผมก็ตบหลังตัวเองล่ะครับ เพื่อให้พี่ปริ๊นขึ้นมาขี่หลัง พอขึ้นหลังผมได้ก็หัวเราะชอบใจ ผมก็เลยต้องพาวิ่งเยาะๆออกไปนอกบ้าน หนาวมากครับ หิมะไม่ตกนะเห็นคุณแม่บอกว่าบางปีถึงจะตกหรือไม่ก็ช่วงเดือนมกราคม แต่แค่นี้ก็หนาวมากๆแล้วครับ เสื้อผ้าหนาๆทำให้คนแต่ละคนดูตัวใหญ่ๆกันทั้งนั้นยิ่งพี่ปริ๊นนะเหมือนตุ๊กตาหิมะเลยครับ แก้มนี้แดงแจ๊ดเลย พี่เจคอีกคน พวกเราทุกคนล้อมวงกันอยู่ตรงหน้าบ้านครับ พี่เจคกับพี่แพทย์กำลังง่วนอยู่กับการย่างบาร์บีคิว ส่วนคุณแม่กับคุณพ่อกำลังจัดโต๊ะอยู่ คุณพ่อเป็นคนอบไก่เองเลยนะครับ ผมคงต้องไปช่วยพี่แพทย์แล้วล่ะให้พี่เจคไปเล่นเกมต่อ ไอ้ซันเองมันทำสลัดอยู่ครับ ส่วนมิเชลยังไม่มาครับเดี๋ยวก็คงมา
“ต้อมๆ เอาถ่านมาให้พี่เพิ่มอีกหน่อยสิ มันไฟไม่แรงกว่าจะสุก”
พี่แพทย์เรียกครับ ผมก็เลยปล่อยพี่ปริ๊นลงจากหลัง
“อ่ะ พี่ต้อมจะทำไรนะ”
“ก็เอาถ่านให้พ่อแพทย์ไงครับพี่ปริ๊น มาครับลงมาก่อน”
“อยู่บนหลังก็ทำได้นะ”
“ไม่เอาๆ พี่ปริ๊นลงมาลูกเดี๋ยวก็เลอะนะ”
“ไม่เอาอ่ะ ก็ปริ๊นชอบอยู่บนหลังพี่ต้อมนะพ่อ”
“นั่นแน่ พ่อตัวดีลงมาซะดีๆ มาหาย่ามาปู่อบไก่เสร็จพอดี ห๊อมหอมพ่อคุณมาๆ”
“ไม่อยากกินไก่นะคุณย่า ปริ๊นจะกินบาร์บีคิว”
ผมได้แต่หัวเราะครับ ไมได้หนักหรือรำคาญนะ ดีใจเสียด้วยซ้ำที่พี่ปริ๊นติดผม
“ไม่เป็นไรครับพี่แพทย์ อ่ะเกาะแน่นๆนะพี่ปริ๊นเดี๋ยวม้าจะพาอัศวินไปเอาถ่านมาย่างบาร์บีคิว”
“นั่นไง ก็เล่นตามใจกันแบบนี้ไง ต้อมไม่ดีนะอย่าตามใจมาก เดี๋ยวเสียเด็ก”
พี่แพทย์ปรามครับ
“อะไรกันตาแพทย์ เสียดงเสียเด็กอะไรยะ เกาะๆไปเถอะลูก อิอิ ย่าเห็นแล้วมีความสุข นานๆจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ รีบย่างเข้าเถอะเราน่ะ ย่างอยู่ได้นานสองนาน”
“อ่ะ แม่อ่ะ”
คุณแม่เข้าข้างผมครับ ผมก็เลยต้องพาพี่ปริ๊นวิ่งเหยาะๆไปเอาถ่าน เราสนุกสนานอยู่กับการย่างบาร์บีคิวพี่ปริ๊นก็เกาะอยู่บนหลังผมไม่ยอมลง ผมมีความสุขจริงๆนะ
“พี่ซันๆ สลัดไรนะ ทำไมไม่มีเจลลี่”
พอพี่ปริ๊นเห็นไอ้ซันเดินถือชามแก้วใส่สลัดมาวางบนโต๊ะก็หันไปร้องทัก
“ยังไม่ใส่ครับพี่ปริ๊น นี่ไงพี่ซันเตรียมไว้ให้พี่เจคกับพี่ปริ๊นแล้ว สีสวยๆอร่อยๆทั้งนั้นนะ ของโปรดของพี่ปริ๊นไงพี่ซันจำได้”
“อิอิ พี่ต้อม ทำไมไม่ยอมปล่อยให้ปริ๊นลงนะ อยากจะกินเจลลี่แล้ว ไม่อยากอยู่บนหลังแล้ว”
“อ้าว ฮ่าๆๆ โหยนะพอเบื่อก็ทิ้งกันเลยว่างั้น”
“อิอิ ลงๆ”
ดิ้นแด่วๆจะลงให้ได้ผมก็เลยต้องนั่งลงให้พี่ปริ๊นลงจากหลังครับ พอปล่อยลงก็วิ่งไปหาไอ้ซันกินเจลลี่อยู่อย่างสบายใจส่วนพี่เจคกินบ้างแต่สายตายังอยู่กับเครื่องเล่นเกมอยู่ติดเอามาก
“ใกล้เสร็จยังมึง เริ่มหิวแล้วนะ”
ไอ้ซันมันเดินมาหาผมครับหลังจากตักสลัดให้พี่ปริ๊นกับพี่เจคแล้ว
“จวนล่ะ มึงมาช่วยย่างหน่อยสิ พี่แพทย์ไปนั่งพักก่อนก็ได้ครับพี่ เดี๋ยวผมให้ไอ้ซันมันย่างเอง”
“ฮ่าๆๆ นึกว่าเราจะย่างนะต้อม เออได้พี่เริ่มหน้ามืดแล้วพออยู่ใกล้ๆไฟก็ดันร้อนซะนี่”
พี่แพทย์เดินไปนั่งรวมกับเด็กๆแล้วครับ
“เป็นไงมึง หน้าตาสดใสนี่ มีความสุขล่ะสิ”
ผมแหย่มันครับเพราะเห็นมันยิ้มอยู่ตลอดเวลา
“ก็นะ ขอให้มีความสุขบ้างเถอะ”
“อ้าว แล้วใครดึงขามึงไว้ล่ะ ไอ้นี่ แล้วมิเชลจะมาเมื่อไหร่วะ เริ่มหิวแล้วนะ”
พอเอ่ยถึงมิเชลมันก็เหมือนจะเม้มปากทันทีครับ อ้าวกูพูดอะไรผิดไปอีกเนี่ย
“เดี๋ยวคงมา”
“อืม ทำไมต้องกระแทกเสียงใส่กูด้วยวะมึง”
“ใครกระแทกเสียง กูเนี่ยนะ”
“เออ คุยอยู่กับหมามั้ง”
“ไอ้ต้อม”
มันถลึงตาใส่ผมครับ โอ๊ย กลัวตายล่ะไอ้นี่ตัวเท่าลูกหมา ผมก็ยักคิ้วใส่มันครับกลัวที่ไหนชอบแหย่มันเวลามันงอนแล้วผมว่ายิ่งน่าแกล้งนะ
“อ้าวหนูมิ มาแล้วเหรอลูก”
เสียงคุณแม่ร้องทักมิเชลทำให้เราหันไปมองครับ มิเชลมากับพ่อแม่ของเธอ มีกระเช้าไวน์มาด้วยหวานปากอีกล่ะ อิอิ
“สวัสดีครับ”
เราสองคนทักทายพ่อกับแม่ของมิเชลครับ มิเชลเธอยิ้มมาแต่ไกล
“ขอโทษนะคะที่มาช้าไปหน่อย พอดีคุณแม่มัวแต่เลือกไวน์น่ะค่ะ”
“อ้าว ไม่ได้สิจ๊ะ มาเยี่ยมบ้านคุณยุพินทั้งทีต้องมีไวน์ติดไม้ติดมือมาด้วย ได้ข่าวว่าชอบทานไวน์กันใช่ไหมคะ”
“อุ๊ยเกรงใจค่ะคุณน้อย ที่บ้านก็มีเป็นโกดังไม่น่าลำบากเลยนะคะ คราวหลังไม่ต้องนะคะ แหมดิฉันทำร้านอาหารนะคะคุณน้อย มาบ้านเจ้าของร้าอาหารทั้งทีคราวหลังอย่าเอาอะไรติดมือมานะคะ แค่มานี่ก็ดีใจแล้วค่ะ”
เราปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกันไปครับ ส่วนเราสามคนก็แยกมาที่เตาย่างบาร์บีคิว
“หิวแล้วอ่ะ หอมจังเลยทอมมี่”
มิเชลเธอยิ้มให้ผมครับแล้วเข้ามายืนใกล้ๆ ส่วนไอ้ซันยืนอยู่อีกฝั่ง
“เราก็หิว กินเลยไหมเนี่ยเพิ่งเสร็จ”
“อืมดีเหมือนกัน ซันนี่ทำสลัดด้วยเหรอ หน้าตาน่ากินจังเลย”
“อืม เธอจะกินเลยไหมล่ะ”
แปลกนะครับ ผมสังเกตว่าไอ้ซันมันหงอยไปเลย เฮ้อนะ ผมเข้าใจมันนะพอจะรู้ว่ามันกำลังคิดและรู้สึกยังไงอยู่ในตอนนี้
“ดีจ๊ะ งั้นรบกวนซันนี่หน่อยนะ ฝีมือของซันนี่เราไม่เคยลืม ทอมมี่เคยลองชิมหรือยังจ๊ะ น้ำสลัดนี่อร่อยมากๆนะ”
“หือ เอ่อ เคยแล้ว ไม่เห็นอร่อยตรงไหน อิอิ”
“เออสิ”
มันกระแทกเสียงใส่ผมอีกครั้งครับแล้วเดินหนีไปเลย อ้าวไอ้นี่นะ
“ซันนี่เขามีอะไรหรือเปล่าทอมมี่เหมือนเขาจะงอนๆนะ”
“โอ๊ย อย่าไปใส่ใจมันเลยมิเชล มันก็แบบนี้ล่ะ ขึ้นๆลงๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้”
“แล้วทอมมี่เป็นไงบ้าง ไปเทสต์หน้ากล้องแล้วหรือยัง เขาว่ายังไงบ้าง”
“ยังเลย รอให้พ้นปีใหม่ไปก่อนมั้ง เพราะคุณลิซบอกว่าหลังปีใหม่ค่อยจะพาไป แล้วมิเชลผ่านแล้วเหรอ”
“จ๊ะ เราเซนสัญญาแล้ว”
ผมได้แต่พยักหน้าครับ นี่ถ้าผมชวดงานนี้ไปก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ จะได้ถ่ายคู่กันทั้งที แต่เอาเถอะหน้าบากๆแบบนี้ใครเขาจะเอาไปเป็นพรีเซนเตอร์เนอะ
“ทอมมี่”
อยู่ดีๆเธอก็เอ่ยขึ้นครับ ผมไม่ได้หันไปมองเพราะกำลังง่วนอยู่กับการกลับไม้เสียบบาร์บีคิวอยู่
“หือ”
“เราชอบทอมมี่นะ”
“อือ ห๊า อะไรนะ”
ผมร้องเสียงหลงครับ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเธอคิดยังไงกับผม คือพอจะรู้ล่ะครับผมก็ไม่ได้โง่ แต่ที่ร้องแบบตกใจเพราะไม่คิดว่ามิเชลจะพูดออกมาแบบนี้ แต่ก็ไม่น่าแปลกหรอกนะครับเพราะเธอเคยพูดมันออกมาแล้วครั้งหนึ่ง
“ก็เราอยากให้ทอมมี่รู้ ว่าเราคิดยังไง”
เธออายครับหน้าแดงแต่ยังจ้องตาของผมอยู่นะ เอ่อผมนี่สิเขินไปเลยครับ
“เอ่อ”
“เราเคยบอกทอมมี่แล้วนี่นะ แต่อยากจะย้ำอีกสักครั้งว่าความรู้สึกของเรายังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
“อื้ม”
ผมอายครับ ในใจมันเต้นแปลกๆยังไงไม่รู้เหมือนกัน ผมมองหน้าเธอ แววตาที่หวานฉ่ำ หวานเสียจนผมเองอดดีใจไมได้เลยนะ แต่ผมสูดลมหายใจเข้าปอดหันไปมองอีกทางไอ้ซันมันยืนมองอยู่เลยครับ สายตาของมันแม้จะไกลผมก็พออ่านออกว่ามันรู้สึกยังไงในตอนนี้ แววตาที่จ้องมองมาเหมือนว่ามันกำลังเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย ไม่สิอาจจะมากๆอยู่ก็ได้ ในมือของมันถือจานสลัดอยู่แต่ผมเห็นว่ามันถือเอาไปวางไว้ข้างที่พี่ปริ๊นนั่งแต่ตัวมันยังยืนมองอยู่เลยครับ เอาไงดีวะเนี่ย
“อืม ขอบใจนะมิเชลที่เธอรู้สึกดีกับเรา ขอบใจนะ”
ผมพูดออกไปครับ
“จะขอบใจทำไมล่ะทอมมี่ ความรู้สึกของเราเป็นยังไงเราก็บอกมันออกไปแบบนั้น ทอมมี่ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”
เอาล่ะสิครับ ผมนี่ไงที่ตอนนี้ต้องกลายเป็นคนหนักใจ มากๆด้วยนะ
“อืมเราเข้าใจ แต่เราไม่อยากให้มิเชลคิดกับเราเกินเลยไปกว่า เอ่อ เพื่อนน่ะ”
ผมไปไม่ถูกแล้วครับ แต่ยังจ้องมองหน้าเธออยู่ ไอ้บ้าเอ้ยทำไมไม่ก้มหน้าวะ ใจคิดแบบนั้นนะครับแต่ร่างกายมันเหมือนว่าแข็งอยู่ให้ตายเถอะทั้งที่อาย ทั้งที่รู้สึกประหลาดแต่สายตาผมมันกลับอยากดูปฏิกิริยาโต้ตอบจากมิเชล เอาเข้าไปท่าทางจะเป็นโรคจิตแล้วผม และสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปจริงๆครับ เหมือนสะอึกและอ้าปากค้างไว้เหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา
“ทำไมล่ะทอมมี่”
“เอ่อ เราคิดว่าเรากับเธอคงเป็นได้ เอ่อ แค่เพื่อน ขอโทษนะมิเชล ขอบใจสำหรับความรู้สึกดีๆที่เธอมีให้เรา”
“หมายความว่ายังไงทอมมี่ นี่ทอมมี่มีคนอื่นในใจแล้วเหรอ”
จะให้ตอบออกไปยังไงดีล่ะเนี่ย ผมนี่สะอึกเลยครับ เฮ้อนะจะให้พูดบางอย่างในใจทั้งที่เจ้าของร่างกายอย่างเรายังไม่มีเหตุผลหรือคำตอบให้กับตัวเองนี่จะให้ทำยังไงดีนะ เพิ่งจะได้รับความลำบากใจมากๆก็คราวนี้เอง ผมเพิ่งจะเข้าใจนะว่ามันรู้สึกยังไง เหมือนน้ำท่วมปาก แบกหินไว้บนบ่าประมาณนั้นครับ หนักใจมากๆ
“อืม เราคิดว่าเรามีคนที่เราชอบอยู่แล้ว”
“ใครกันทอมมี่”
น้ำเสียงของมิเชลไมได้ดังมากนะครับ เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนถูกกดด้วยลำคอก่อนจะเปล่งมันออกมา
“เราขอโทษ”
“ทอมมี่ เราไม่ได้อะไรนะ แค่อยากจะรู้ว่า ซันนี่ใช่ไหม คนที่ทอมมี่ชอบอยู่ในใจคือซันนี่หรือเปล่า”
เอ่อ จี้กูจังเว้ย บอกแล้วความในใจถ้าพูดออกมามันจะยังเป็นความในใจอยู่ไหมเนี่ย เว้ย เริ่มหนักใจมากกว่าเดิมแล้วครับ
“กินเถอะ เสร็จพอดี หิวไม่ใช่เหรอมิเชล”
“ทอมมี่ บอกเรามาเถอะ อย่างน้อยเราก็จะได้รู้ว่าใจของทอมมี่มีให้ใคร จะใช่คนที่เราคิดเอาไว้หรือเปล่าก็เท่านั้นเอง”
เธอยังคงไม่ยอมครับ จี้ผมเหลือเกิน ผมสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง มันหนักอึ้งในใจอย่างที่ไม่เคยเป็น การที่จะบอกรักใครสักคนผมว่ามันก็ยากแล้วนะถ้าคำว่ารักนั้นมันจะออกมาจากใจ แต่ผมว่าบอกให้เขาเลิกรักหรือเลิกชอบเรานี่มันยากกว่าหลายเท่านะ การที่เราจะทำลายน้ำใจที่เขามีให้มาด้วยคำพูดเพียงคำเดียว แล้วใจที่ให้มาล่ะ ผมสะอึกครับ พูดอะไรไม่ออกเป็นการหนักใจที่ไมได้เกิดขึ้นมานานแสนนาน จากวันที่เขาบอกเลิกกับผมวันนั้นผมเองก็เพิ่งจะรู้ว่าเขาเองก็คงจะลำบากใจไม่น้อย รู้ไหมครับว่าความรู้สึกของผมเองมันก็ไม่ได้ต่างไปจากเขาเลย ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่ แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมและเขามีอะไรบางอย่างที่ใครๆไม่อาจรับรู้ เพราะมันมีเพียงเราสองคนในช่องที่ขีดทับปิดมิดชิดไม่มีใครรับรู้ไม่มีใครมองเห็น มีแค่เรา เราสองคน เรื่องที่ไม่เคยบอกใคร แม้แต่ในนี้ผมก็ไม่เคยเล่า เขาเองก็ไม่เคยเล่าไม่เคยบอกใครเพราะมันเป็นความลับของเราสองคน เพียงแค่เราสองคน
แทนคำตอบผมพยักหน้าแต่สายตายังจ้องมองเธออยู่ อยากอ่านแววตาที่เธอกำลังจ้องมองมา ในแววตาที่สดใสนั้นมันค่อยๆหม่นหมองลงรื้นน้ำตามันค่อยๆนองออกมาก่อนที่เธอจะกระพริบตาไล่มันไปแล้วฝืนยิ้มออกมา
“ฮ่าๆ เป็นซันนี่จริงๆด้วย เรามีความสุขนะทอมมี่ อยากให้รู้ว่าเรามีความสุขที่ได้รู้ว่าคนที่ได้ใจของทอมมี่ไปคือซันนี่ ไม่ใช่ใครอื่น อย่างน้อยเราก็มีความสุข”
เธอพูดวกวนกลับไปกลับมา หน้าตายิ้มแย้มปกติแต่แววตานั้นมันปวดร้าวเกินจะบรรยาย แววตาที่ฉายออกมาทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ไม่มีอะไรออกมาจากปากเพราะในใจผมมันร้อนรน ผมจะทำยังไงดี
“เราขอโทษนะมิเชล เราขอ”
“อย่าขอโทษสิจะทอมมี่ เรื่องของหัวใจใครจะมาบีบบังคับกันได้ เราชอบทอมมี่ เราก็บอก ทอมมี่ชอบคนอื่นไม่ใช่เรื่องแปลก เราดีใจนะ และเสียใจ ดีใจที่คนคนนั้นคือซันนี่ เสียใจก็ที่ไม่ได้ความรู้สึกนั้นตอบกลับคืนมาก็เท่านั้นเอง”
ผมยอมรับน้ำใจของเธอมากครับ แมนมากๆ แมนจนผมเองต้องยอมก้มหัวให้เลย เธอใจเด็ดมากชอบก็บอกว่าชอบ ดีใจเสียใจไม่มีเม้ม ทำยังไงผมถึงจะทำได้อย่างเธอนะหญิงสาวที่น่ารัก หน้าตาสวยหาตัวจับยากอย่างเธอแถมยังมีใจห้าวหาญเกินชายบางคนเสียอีก
“แต่เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยนะมิเชล เราเสียใจ”
“ทอมมี่ การที่ใครสักคนมีความรู้สึกดีให้เรา ไม่ว่าจะเพื่อนหรือว่าใคร เราว่ามันเป็นข้อดีนะ อย่าเสียใจกับความรู้สึก เพราะอย่างน้อยเราเองก็ยังคงเป็นเพื่อนของทอมมี่กับซันนี่อยู่มันยังคงเดิม จริงไหม”
เธอฝืนยิ้มออกมาครับ ผมเองได้แต่พยักหน้า
“เราขอตัวแป๊บนะทอมมี่ รีบย่างล่ะเราเริ่มหิวแล้ว เราไปห้องน้ำแป๊บเดียว”
เธอพูดแล้วเดินไปเลยครับ ผมได้แต่มองตาม มิเชลเดินไปหาไอ้ซันแล้วสองคนก็เดินไปหลังบ้าน ผมเองยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“พี่ต้อมๆ มันดำๆแล้วนะ”
เสียงพี่ปริ๊นร้องทักมาครับ มือก็กระตุกขากางเกงผมอยู่
“เอ้ย ไหม้แล้วๆ”
ตายห่ากู มัวแต่เหม่อไหม้เกือบทั้งแถบเลยครับ ผมรีบเอาที่คีบคีบออกทันที
“ใจลอยไปไหนต้อม คิดอะไรอยู่”
พอดีพี่แพทย์เดินมาดูครับคงจะได้กลิ่น
“อ้อ คิดอะไรเพลินๆไปหน่อยครับพี่ เดี๋ยวผมย่างให้ใหม่นะครับ”
“ไหวไหมเรา นั่งพักก่อนไหมเห็นยืนอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ อาจจะร้อนไปหรือเปล่า”
“ไหวครับพี่แพทย์ ขอเวลาแป๊บเดียวครับ”
“ไปพี่ปริ๊น ไปกินต่อ”
“เร็วๆนะพี่ต้อม ปริ๊นอยากกินบาร์บีคิวนะ”
“คร้าบ เดี๋ยวขอเวลาแป๊บเดียวนะครับพี่ปริ๊น”
ผมต้องรีบเอามาย่างใหม่ครับ เพราะใช้ไม่ได้เกือบทั้งหมด ในใจก็คิดวกวนไปถึงมิเชล มิเชลคนเดียวเลยในตอนนี้ เห็นใจเธอมากเหลือเกิน จะว่าไปเธอไม่ดีตรงไหนกัน ผมเสียอีกที่คุณสมบัติไม่ถึงเธอ มิเชลทั้งสวยทั้งเรียนดี นิสัยดี น่ารัก ทุกๆอย่างมันรวมอยู่ในตัวเธอคนเดียว ใจคนเราเอยทำไมมันแปลกประหลาดแบบนี้นะ ผมได้แต่ถอนหายใจ จะให้พูดอะไรในสิ่งที่เราๆท่านๆรู้ดีอยู่แก่ใจ ร้อยคนปัญหาใจร้อยอย่าง ผมก็อีกอย่างหนึ่ง ความรู้สึกของคนเราบอกเล่าเป็นตัวหนังสือได้ด้วยเหรอ ผมไม่รู้สิบางอย่างมันยากเกินไปที่ผมจะเล่ามันออกมา เฮ้อ
“ต้อม”
ไอ้ซันมันเรียกผมครับ ผมหันไปมอง แววตาของมันก็เหมือนว่าหนักใจอยู่มากเช่นกัน แต่ในความหนักใจนั้นผมมองเห็นประกายบางอย่างอยู่
“อืม”
“โอเคไหมมึง”
“เออสิ ช่วยกูดูหน่อย เดี๋ยวไหม้อีก แล้วมิเชลล่ะ”
ผมมองหามิเชลเพราะไม่เจอเธอแล้วครับ
“อยู่ในห้องน้ำ มิเชลร้องไห้”
ผมเม้มปากแน่น เพิ่งรู้สึกตัวว่าเสียใจก็ตอนนี้เอง ผมกระพริบตาไล่น้ำตาไปให้พ้นจากเบ้าตา
“กูเข้าใจมึงนะต้อม ขอบใจนะ”
“อย่าพูดเลยว่ะ กูไม่รู้เหมือนกัน”
มันพยักหน้าครับก้มหน้าลง ผมไม่รู้ว่านี่เราสามคนกำลังทำอะไรกันอยู่ แต่รู้สึกแค่ว่ามันแย่จังเลยครับความรู้สึกแบบนี้ ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บหรือรู้สึกไม่ดีกับผมเลย ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น ทุกอย่างมันเกิดที่ผมสินะ จะทำยังไงดี
“กูอยู่ข้างมึงเสมอนะต้อม”
“อืม ขอบใจมึง กูรู้”
“อย่าคิดมากเลยนะ ถ้าหากว่าวันนี้มึงตัดสินใจเลือก เอ่อ มิเชลไป กูก็คงจะพูดเหมือนกับมิเชล”
“มิเชลว่ายังไง”
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นกว่าเมื่อครู่
“มิเชลเขาแสดงความยินดีกับกู แต่กูก็พอรู้ว่ามิเชลเองก็คงเสียใจอยู่ไม่น้อย มิเชลเป็นคนที่สวยน่ารัก เพียบพร้อมทุกอย่าง แต่มึงก็”
มันเม้มปากแน่นครับ ผมเองก็เข้าใจในสิ่งที่มันจะพูดออกมา
“ขอบใจนะมึง ขอบใจนะที่ยอมรับกู”
มันน้ำตาเอ่อนองเบ้าตาครับ เห็นแล้วก็ใจหาย แล้วอีกคนล่ะ จะเป็นยังไง
“ขอบใจที่ยอมเปิดใจให้กู ขอบใจนะต้อม”
“แล้วมึงจะเศร้าทำแป๊ะอะไรวะเนี่ย เชี่ยแระ ทำให้บรรยากาศหดหู่ไปได้ ควายนะมึง”
ผมหัวเราะขึ้นครับ ไอ้ซันมันทำหน้าเหวอๆแล้วก็หัวเราะออกมา ไม่รู้สิจะดราม่ามากๆมันไม่ใช่ผมหรอกนะ ในเมื่อผมตัดสินใจไปแล้วพูดออกไปแล้ว ถ้าผมรู้สึกว่ามันแย่ผมก็ควรจะมาแก้ไขมันสินะ ในเมื่อผมกับมิเชลเรายังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ นั่นสิผมควรจะประคับประคองคำว่าเพื่อนของเราให้มันยาวนานแสนนานไม่ดีกว่าเหรอวะ จริงไหม

Written by eiky

P.s ไม่รู้สิเขียนมาถึงตอนนี้ถึงรู้สึกว่าสงสารผู้หญิงจังเลย ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรม แว้กกกก สงสารมิเชลอ่า เขียนเองบ้าเองนะเนี่ย เหอๆๆ ไม่รู้มันจะเป็นยังไงต่อไปเนอะ อิอิ นี่ไม่ใช่เรื่องดราม่าน้า แค่บีบๆนิดหน่อย พอหนทางเปิดเขาก็จะหวานกันเองล่ะน่า เนอะ อิอิ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคร้าบ ขอให้ความสุขกลับคืนไปสู่ทุกๆคน

จุ๊บๆๆๆ

[TanyaPuech]

 


เย้ๆๆๆๆ

รักกันล่ะ

[jiki]

เรา...ไม่เสียใจกับมิเชลหรอก ฮา

แสดงความยินดีกับซันด้วยนะ สำเร็จไปครึ่งทางแล้ว ไชโย

[คนริมคลอง]

ในที่สุดน้องต้อมก็เลือกได้สักที

ส่วนมิเชลคาดว่าจะมีนายแบบสุดหล่อมาดามหัวใจให้นะ

[AAigoo]

อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าเราเป็นคนที่สวนกระแส

เพราะส่วนตัวแอบเชียร์พี่ปริ้นกับต้อม  รอไม่กี่ปีพี่ปริ้นก็จะโึึตเป็นหนุ่ม อีกอย่างต้อมเองก็ยังเด็กด้วย

ส่วนซันกับมิเชลเราก็ยังไม่เท่าไหร่ เพราะเรายังชอบพี่นายอยู่

พี่นายเองก็ต้องเลือกทำแบบนี้ถึงแม้ว่าจะรักต้อมมากก็ํตามแต่ไม่อยากทำผิด

บอกเชียร์ซันอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พี่นายคงเจ็บปวดไม่น้อย

พี่อิ๊กกี้ค่ะ ถ้าต้อมจะมีใครขอเป็นพี่ปริ้นได้มั้ย

เวลาต้อมอยู่กัยพี่ปริ้นแล้วมีึวามสุขชอบอ่านด้วยละ ตอนนี้พี่ปริ้นยังเด็กเอง

คงต้องรอให้โตหน่อย พี่ปริ้นน่ารัก ขี้อ่อน เทวดาตัวน้อยจริงๆ

สรุป คห ส่วนตัวคือไม่ชอบซัน  กร๊ากกก

สวนกระแสคนเดียวเลยเรา   

[love2y]

เป็นอีกคนนึงที่ไม่สงสารมิเชลนะ เพราะคาดว่ามิเชลต้องได้คนที่เพอร์เฟ็คกว่าต้อมแน่ๆ

เพราะฉะนั้นต้อมคู่กับซันน่ะดีแล้ว ฮาาาาา ((ลำเอียงเห็นๆเลย >_< ))

[Smirnoff]

กรี้ดดดด    :mc4:ปิดซอยฉลองเลยค่ะพี่อิ้กกี้ขาาาาา  อิต้อมเจ๋งมากกกก  อิอิ  โอ้ยยย หวานไปไหนนนนน

[yayee2]

ต้อมทำดีที่สุดแล้วล่ะ การพูดแบบตรงไปตรงมาในบางสถานการณ์
มันอาจทำให้ฝ่ายที่รับรู้เสียใจ แต่มันก็แสดงถึงความจริงใจนะ

[rellachulla]

มิเชลแมนมาก
กอดดด หนูมิ

[DraCo_SLa13]

อืม  มิลเชลน่าสงสารอ่า

แต่ดีใจจังที่ต้อมตอบแบบนั้น  ว่าแต่่ต้อมชอบซันจริงๆแล้วเหรอ  ไม่รุอ่ะเรากังวลจัง

กังวลอะไรก็ไม่รู้

[ZuuZuu]

แบบนี้ซินะที่เค้าเรียกว่าแฟร์ๆ
สงสารมิเชลมั้ย มันก็สงสารนะคะ แต่ดีใจกับซันนี่มากกว่า เอ๊ะ ยังไง 555

[pepperpro]

ต้อมเหมือนหนักใจที่ตอบมิเชลไปอย่างนั้น เพราะอะไรอ่ะ

กลัวมิเชลเสียใจหรือกลัวความไม่แน่ใจของหัวใจตัวเองล่ะเนี่ย

[som]

มิเชลเดียวก็เจอตัวจริงนะ รักษากายและใจตัวเองให้ดีนะ

[kyoya11]

ต้อมคู่กับซันเน่ดีแล้วล่ะ
ส่วนมิเชล......ต้องมีผู้ชายที่ดีกว่าต้อมมาดามใจได้แน่ ๆ ฮ่า ๆ (ว่าต้อมไม่ดีซะงั้น ="=)
ต้อม & ซัน โย่ว!

[kanda53]

ก็มิเชลทั้งจี้ทั้งบีบ...กดดันต้อมขนาดนั้น...
ยอมรับคำตอบไปเถอะ...ทั้ง ๆ ที่ต้อมเหมือนจะยังไม่แน่ใจ...
ยังไง ๆ ...ก็เชียร์ซันเน่คนเดียวแหละ....
พี่ปริ้นนน...ฉลาดเจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน..

  น้องอิ๊ก 
กด + ให้กับการตัดสินใจของเจ้าต้อม

[ordkrub]

เห็นใจทุกๆคนนะ  เมื่อเพื่อนก้าวล้ำ้เส้นความเป็นเพื่อนออกไป
มันก็ต้องมีคนเจ็บตัวอย่างนี้และ 

หวังว่าต้อมจะมั่นคงไปได้ตลอดนะ

[Poes]

บอกคนอื่นว่ามีซันในใจ แล้วเมื่อไหร่จะบอกซัน ด้วยตัวเองสักที อยากฟังคำหวานๆ 
กระซิบข้างหูเบาๆ พร้อมด้วยจูบลึกซึ้ง  รอฉากนั้นของ ต้อม ซัน นะเนี่ย
เอาให้มันกุ๊กกิ๊กสักทีจิ นี่ทั้งเรื่อง อึมครึม หม่นหมอง มาค่อนเรื่องแล้ว 

[WhatLoveIs]

มิเชลแมนมากๆ
มิเชลแต่งกับพี่แพทย์เลยได้บ่ 555

[watop]

เรื่องนี้ไม่มีตัวร้ายมาคอยขัดขวางเลยเนอะ

 

[dxxppos]

  โล่งอกซะที  เชียร์ ซันนี่สู้ๆ

มิเชล เราเข้าใจความรู้สึกนะ รักข้างเดียวมันเป็นยังไง

แต่สักวันต้องเจอคนที่ดีที่รักเธอนะมิเชล ..

ยังคงติดตามต่อไปนะ คุณอิ๊กกี้

[lovely1714]

ดีใจกับซันด้วยนะ

[なおみ™]

ไม่ได้เข้ามาอ่านเสียนานเลย
พอเข้ามาอ่านก็ถึงตอนนี้เลยรู้ว่าตัวประกอบจริงๆ คือใคร
ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อนะคะ จะหวานหรือจะซ่า รออ่านตอนต่อไปนะคะ  

[Yunatsu]

 


ดีใจกับซันด้วยยยยย


แต่ว่าาาา ต้อมรีบๆหาคำตอบให้ตัวเองนะ

[pochu52]

รีบเคลียร์หัวใจตัวเองได้เร็วนะต้อม จะได้มีความสุขกันทั้งสอง
ปล.พี่ปริ๊นน่ารักตลอดเลย

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :เฮ้อ:หนึ่งอาทิตย์สำหรับการรอคอยการกลับมาของต้อมแลซัน เขาสองคนนี้อยู่
ในหัวใจเสมอและตลอดมา ขอบคุณครับอิ๊กกี้ที่เอาสิ่งดีมาเล่า ถึงแม้ว่ามันจะบีบ
คั้นหัวใจขนาดไหน แต่ยังชอบที่จะอ่สานและติดตามกันต่อไป หากว่าสงสารมิเชล
คนที่น่าห่วงใยที่สุดคือซัน เพราะซันเจ็บมาเยอะอีกอย่างมิเชลเขาต้องเจอคนที่ใช่
และมากกว่า แล้วซันละครับ จะทำแบบไหน และยังไงต่อไป

[na_near]

ในที่สุดต้อมก้เปิดใจให้ซันซะที  สู้ต่อไปนะซันเน่ นู๋มาถูกทางหล่ะ

ส่วมิเชล เริ๊ดค่ะ เป็นหญิงที่มีจิตใจแมนมากๆแมนกว่าชายบางคนซะอีก  นู๋ต้องได้พบคนดีๆที่ใช่ในสักวันแน่ๆ :กอด1


ปล.คิดถึงอิ็กกี้

[sang som]

อ่านตอนนี้แล้วจี๊ดเลย เจ็บหัวใจแทน น่าสงสารจังมิเชล

[obab]

รักๆซันนี่ที่สุดดด :')