หัวข้อ: Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ” พิเศษ "ยอดดวงใจ 26 Jan 12 P44

[Chinnosuke]

อ้าวยัยนี้ยังไม่สาบสูญอีกเหรอ 
สู้ๆนะจ้าพี่ิอิ๊ก ชงไม่ชงช่างมัน ทำอะไรทำให้สุด สุดท้ายเราก็จะได้ไม่เสียดายเมื่อมันผ่านไปแล้ว

[ZuuZuu]

....กลับมาทำไม ฉันลืมเธอไปหมดแล้ว
ความหวังที่เคยเพริดแพรว
ฉันลืมหมดแล้วไม่อยู่ในใจ
มันเป็นอดีต ไม่คิดจะฟื้นคืนใหม่
ดีแล้วต่างคนต่างไป
กลับมาทำไม ทำไมต้องมา....

วันนี้มาแบบเพลงย้อนยุค
เข้ากั๊นเข้ากันกับความรู้สึกที่เจอหนูมิตอนนี้55555

[kyoya11]

ตอนนี้ซันน้อยใจด้วย
มิเชลจะมาเป็นทางเลือกให้นายแบบต้อมเหรอ =w= ซันเจอตัวเป้งละ 55+

[roseen]

 

[kanda53]

กลับมาคราวนี้...ทำเอาอึ้งเลยนิมิเชล....
ซันเน่อย่าพึ่งเสียศูนย์นะนู๋...
ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังจริง ๆ นะจ๊ะ...
เอ้า...เจ้าต้อมขอความชัดเจนด่วน..

 :กอด1:น้องอิ๊ก
กด + เพิ่มพลังให้ซันเน่กะน้องอิ๊กเน้อ...

[som]

พี่อิ๊ก  คิดถึง
มิเชลอย่าเล่นอย่างนั้นดิครับมันไม่ดีนะ  เป็นผู้หญิงน่ารักก็น่ารักให้ตลอดนะครับ

[lovely1714]

มิเชลยังอยู่อีกหรอ

[taroni]

มิเชลกลับมาทำไม 

[TanyaPuech]

 

จะดราม่าอีกรึป่าวววว

[CminLmin]

  หึๆ ไปๆมาๆ เหมือนว่าจะร้ายหลบในน่ะอิหนูมิเชล!!!
หรือว่าไม่ใช่ ยังไงคงต้องรอดู สู้ๆน่ะซันเน่...
บอกให้เค้าเชื่อใจ เชื่อได้ตายล่ะนายต้อม 

Ps. พี่ปริ้นซ์.... คิดถึงน้าตัวเอง ฮิๆ

[pooinfinity]

มิเชล น่าจะพูดอะไรกะซันมากกว่านั้นน่ะ ไม่งั้นน้องไม่หงอยขนาดนั้นหรอก

[bbyuqin]

ไม่เอามิเชลๆๆๆๆๆๆ

[A-J.seiya*]

มิเชล นี่ยังไง
ไม่ไว้ใจเลยจริงๆนะ
งื้อออ เธอพูดกับซันเน้ งี้ หมายความว่าไงวะ?
จะให้หลบเหรอ??
ยังไง ต้องรอดู ดีใจที่ต้อมไม่หวั่นไหวเท่าไร!!
^^

[jamesnaka]

หวังว่ามิเชลแค่มาถ่ายแบบเสร็จแล้วก็ไปนะคะ 
ซันเท่านั้นค่ะที่ต้อมต้องการ ชิมิๆ

ขอบคุณสำหรับตอนที่ 24 ค่ะ 

[DraCo_SLa13]

    ชะนีโผล่มาอีกแล้ว

[tamako]

งือ  มิเชลมา
เอาแล้วสิรอบนี้เหมือนกลับมาแบบไม่ธรรมดา
ขอเถอะนะ  ตอนเเรกก็ดีๆคราวนี้อย่ามาแบบนางร้ายเลย
ให้เขาคู่กันไปแบบไม่มีอุปสรรคเหอะ

[obab]

ซันชิ่งทิ้งต้อมก่อนเลยเถอะ! แลดูปวดใจ T T
อยากให้ซันมีที่พึ่งอื่นบ้างง

[different]

อี๋ ~
หมั่นไส้ต้อมตะหงิด ๆ
อยากให้สักวันคนยอม คนตามไม่ใช่ซันบ้างเถอะ หน่อยแหน่ะ !

[na_near]

มิเชลกลับมาคราวนี้ถ้าจะไม่ดีซะหล่ะ  นู๋ซันเน่ยิ่งเป็นคนชอบคิดมากอยู่ด้วย
ซันเน่อย่าคิดมากนะคิดน้อยๆอย่างต้อมมันบ้างชีวิตนู๋จะมีความสุขขึ้นเยอะ


ปล. :กอด1:คิดถึงอิ๊กกี้นะ   ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะ

[Yunatsu]

ต้อมมมม ไม่ได้นะ

ต้องซันซิ

[memmory_far]

ต่ออออๆๆ พี่อิ๊กกี้
รักกกกกกกกกกกกกกกกก

[i-love-you]

มิเชลอย่ามาทัมตัว แอ๊บ แถวนี้น๊ะ
แย่ง ต้อมไปล๊ะก้อ000000000................

[hpsky]

กลับมาทำไมฉันลืมเธอไปหมดแล้ววววว

[ลู่เคอOlive♥]

มิเชลแอบร้ายชัวร์!!! 
สงสารซันนี่

[eiky]

S25
“มิเชล”
พอก้าวลงจากรถผมถึงกับอ้าปากค้างเพราะคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าร้านคือมิเชล เหมือนว่ามือไม้มันสั่นขึ้นมาทันที ใจสั่น
“ซันนี่ สบายดีไหม คิดถึงจังเลย”
ผมได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มให้เธอ ไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไรหรือทำกริยายังไงออกไปดี
“มายังไงมิเชล”
“ก็มาหาไง คิดถึงไม่ได้เจอกันนาน แล้วทอมมี่อยู่ในรถเหรอ”
“มิเชล”
เสียงไอ้ต้อมครับ ผมเริ่มเม้มปากแน่น แต่ก็พยายามฝืนยิ้มไม่ให้ใครรู้ว่าในใจผมมันเริ่มหวั่นใจมากมายเพียงใด มิเชลคุยอยู่กับไอ้ต้อมสักพักแล้วไอ้ต้อมมันก็เดินเข้าร้านไปก่อน
“ซันนี่เราขอคุยด้วยหน่อยสิ”
น้ำเสียงที่เป็นปกติของมิเชลทำให้ผมหวั่น หวั่นใจจริงๆนะ ไม่รู้ทำไม
“อืม มีอะไรเหรอมิเชล เธอสวยขึ้นมากเลยนะ”
“ขอบใจจ๊ะ นายก็ดูสดใสขึ้นเยอะเลยนะซันนี่”
“อืม”
“เรื่องของทอมมี่น่ะซันนี่ ที่เราเคยบอกนายไปตอนนั้นจำได้ไหม”
ใจเต้นแรงขึ้นมา ผมเม้มปากแน่นพยายามครองสติให้อยู่กับตัว
“คือเราเองก็คิดมาตลอดนะ ตั้งแต่เราแยกไปอยู่แอลเอ ที่เราเคยบอกว่าเราจะยอมหลบให้ซันนี่น่ะ จำได้ไหม”
ผมได้แต่พยักหน้าครับ
“เรามาคิดๆดูแล้ว เราว่าเรื่องของหัวใจ ความรัก เราคงหลีกทางให้ใครไม่ได้หรอก ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นเพื่อนที่เรารักมากที่สุดก็ตาม ซันนี่เข้าใจเราใช่ไหม”
เหมือนกับว่าผมโดนตะคอกใส่หู เสียงที่ดังเกินกว่าที่โสตประสาทมันจะรับจะต้านไหว ผมหูอื้อไปชั่วขณะ ได้แต่เม้มปาก
“เราขอโทษนะที่ต้องมาบอกซันนี่แบบนี้ แต่เราอยู่ที่โน่นทำงานอย่างเดียว เราเองก็อยากมีใครสักคน และเราคิดว่าเราชอบทอมมี่มาก น่าจะมากพอๆกับซันนี่ เราไม่อยากให้มันผ่านเราไปโดยที่เราไม่ได้ทำอะไรเลย ซันนี่ๆ”
“หือ”
“ฟังเราอยู่หรือเปล่า เป็นอะไรไป”
“อืม ฟังอยู่ เราเข้าใจเธอนะมิเชล”
“ขอบใจมากนะจ๊ะซันนี่”
“แต่เราเองก็อยากให้เธอเข้าใจเราเหมือนกัน ว่าเราเองก็ชอบไอ้ต้อมมันมาก ไม่รู้สิ ถ้าเธอคิดว่าเธอคือคนที่ใช่สำหรับมัน เราจะหลบไปเอง แต่ทั้งนี้ก็ไม่ขึ้นอยู่กับตัวเราหรือว่าตัวเธอนี่ใช่ไหม”
“ใช่ เราเข้าใจ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของทอมมี่เพียงคนเดียว”
เรานิ่งกันไปทั้งคู่ครับ ไม่มองหน้ากันแต่เหมือนต่างฝ่ายกำลังคิดไปในทิศทางของตัวเอง ผมหวั่นใจแต่จะให้ผมทำอะไรไปได้มากกว่านี้ผมเองก็ยังไม่รู้ ผมเข้าใจเธอดี ผมก็เข้าใจตัวเองด้วยว่าผมเองต้องการอะไร ผมกับมิเชลสนิทกันมาก ตอนนั้นที่เราคุยกันที่สนามฟุตบอลในมหาวิทยาลัย ผมจำได้ดี จำได้ทุกถ้อยคำ แต่มาวันนี้เธอเองที่จะเป็นฝ่ายเดินกลับเข้ามา จะว่ากันไปตามเกมแล้วผมเองสินะที่จะสู้เขาไม่ได้ มิเชลเองเธอเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ส่วนผม เอาเถอะยังไงเสียผมเองก็คงไม่ยอมแค่ก้มหน้าแล้วเดินหนีไป นับจากนี้ผมจะไม่ยอมกลับไปนั่งร้องไห้คนเดียวในห้อง ผมจะทำเท่าที่ผมจะมีปัญญาจะคิดอ่านได้ ไม่ว่าจะยังไง
“พี่นาย ว่างคุยไหมครับ”
เหมือนคนเห็นแก่ตัวนะ แต่ผมไม่รู้จะหันไปหาใครดีจริงๆ ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะความรู้สึกที่มีต่อมันไม่ได้น้อยลงมีแต่เพิ่มขึ้น ถึงแม้ว่าผมเองจะได้ทำใจไว้บ้างแล้วในบางส่วน แต่ความรักมันแบ่งแยกหรือควบคุมห้ามมันได้ด้วยเหรอ ไม่รู้สิสำหรับผมผมทำไม่ได้ และนี่ผมก็ต้องหาคนปรึกษา และคนคนนั้นก็คือพี่นาย ทั้งที่รู้ว่าไอ้ต้อมมันรักพี่นายมากมายขนาดไหน และผมเองก็มีความรู้สึกว่าพี่นายเองก็มีใจให้ไอ้ต้อมไปไม่น้อยเลย แต่ด้วยอะไรหลายอย่างที่ทำให้พี่นายพยายามกันมันออกจากใจ ผมชื่นชมในตัวพี่นายมากไม่ว่าใครจะว่ายังไง แม้ปากจะร้ายแต่พี่นายเป็นคนที่มีจิตใจดีมากผมคิดนะ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นไอ้ต้อมเองผมว่าก็คงเป็นเหมือนเพื่อนๆผมที่เคยมีคนมาชอบ แล้วพอมีอะไรกันเสร็จมันก็จบ พอเราไม่ใช่เด็กมัธยมปลายมันก็ไม่มีความหมาย ผมยังเคยมีคนมายื่นข้อเสนอให้เลย เรื่องแบบนี้ทำไมผมจะไม่รู้ แต่พี่นายไม่ได้ทำอะไรกับไอ้ต้อมเกินเลยหรืออาจจะเกินเลยผมไม่รู้แต่คิดว่าคงไม่ แม้จะใช้มันทำในสิ่งที่พี่เขาอยากจะให้ทำ แต่พี่นายก็ทิ้งมันได้ง่ายดาย ฟาดเงินให้ก็จบ แต่นี่มันไม่ใช่พี่นายเป็นเหมือนคนในอุดมคติของผมก็ว่าได้ ทั้งเข้มแข็ง ทั้งอ่อนโยน มีเสน่ห์อย่างที่ในชีวิตนี้ผมจะไม่มีทางมี
“ว่าไงซัน”
ผมส่งวอทแอบไปล่ะครับรออยู่นานพอสมควร เพราะหลังจากที่เดินแยกจากมิเชลแล้วผมก็เดินขึ้นบนห้อง พยายามหาทางออกให้กับเรื่องนี้ ซึ่งมองไปทางไหนก็มีแต่ทางตัน ความอัดอั้นในใจที่มันพอกพูนยิ่งทำให้ผมจนหนทาง
“พี่นายเดี๋ยวซันโทรไวเบอร์หานะ ออนไว้ด้วย”
ผมส่งข้อความตอบกลับไป ในสั่นไหว ตอนนี้ไม่ได้เสียใจแบบที่จะฟูมฟายร้องไห้เสียน้ำตาแล้ว แต่มันเป็นความเสียใจที่เหมือนถ่วงให้หนัก ผมไม่ร้จะบอกว่าอะไรดี
“ว่าไงพ่อคุณ นี่มันดึกแล้วนะ”
“ขอโทษครับพี่ ผมไม่รู้จะปรึกษาใครดี”
“เรื่องไอ้ต้อมอีกล่ะสิท่า”
เพราะพี่เขารู้อยู่แล้ว หรือว่าพี่เขาเดาเก่งอันนี้ผมไม่รู้ แต่ผมสะอึกนิ่งเงียบไป
“ว่าไงล่ะซัน”
“ครับพี่ คือว่า มิเชลเขามาคุยกับซันวันนี้ เพิ่งคุย มิเชลบอกจะกลับมา เขาชอบทอมมี่มาก”
“หือ มิเชลนางแบบน่ะเหรอ”
“ครับพี่ ผมไม่รู้จะทำยังไงดี”
“อืม ซัน คิดอะไรอยู่ตอนนี้น่ะ”
“ไม่รู้ดิพี่มันตื้อๆ ผมเสียใจนะ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มันมึนๆ”
“พี่เข้าใจความรู้สึกเรานะ แล้วมิเชลกลับมาเพราะจะมาแย่งไอ้ต้อมคืนจากเราเนี่ยเหรอ”
“ก็ไม่เชิงอ่ะพี่ แต่ซันกลัวอ่ะ ไม่รู้สิ กลัวว่า”
“ซันอย่าคิดมากสิ เรื่องแบบนี้จะไปว่ามิเชลเขาก็ไม่ได้หรอกนะ ทุกอย่างมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเราหรือว่ามิเชล แต่มันขึ้นอยู่กับไอ้ต้อม”
“ครับพี่ ซันเข้าใจครับ แต่ก็”
“ทำใจไม่ได้ใช่ไหม มันไม่ได้ยากหรอกนะซัน ถ้าเรามั่นใจว่าไอ้ต้อมมันจะไม่ไปไหน มันก็จะไม่ไปไหน เราดีพอที่จะทำให้มันอยู่มันก็จะอยู่ แต่ถ้ามันจะไปเราเสียใจพี่รู้นะ แต่ไม่รู้สิพี่ก็ไม่อยากให้เราคิดอยากจะครอบครองมันมาก เพราะถ้าคิดแบบนั้นเราเองนั่นล่ะที่จะทุกข์ใจ”
“ครับ”
“ไม่ใช่พี่ไม่สนับสนุนเรานะซัน แต่พี่แค่อยากจะถามว่ารักไอ้ต้อมมันเราทำเต็มที่หรือยัง พี่หมายถึงว่ารักมันเต็มที่แล้วหรือยัง โอ๊ย งง คือประมาณว่าเรารักมันน่ะ พี่ว่ามันก็รู้นะ แล้วเราทำอะไรไปบ้างนอกจากมานั่งคิด นั่งทำตัวน่ารักน่าเอ็นดู มากกว่าการที่จะเข้าไปถึงมัน แง้มใจมันน่ะ”
“ก็พยายามแล้วนะพี่ ช่วงที่มันไม่สบายซันก็อยู่กับมันตลอด”
“ดีแล้วล่ะซัน นั่นล่ะคือสิ่งที่พี่อยากรู้ ถ้าอย่างนั้นก็มั่นใจเถอะว่าไอ้ต้อมมันคงไม่ไปไหนหรอก พี่พอรู้จักมันดีว่ามันเป็นคนยังไง อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาคิด รู้ไหม การแย่งผู้ชายเป็นเกมที่สนุกที่สุด อิอิ”
“บ้านะพี่ ซันไมได้อยากจะแย่งกับเพื่อนรักหรอกนะ”
“แล้วยังไง ไม่แย่งก็ยกให้มิเชลไปสิ ถอนตัวออกมาจะได้ไม่เจ็บตั้งแต่แรกเริ่ม แต่พี่ว่าคงยากแล้วล่ะเราน่ะ ถ้าอย่างนั้น ดีกว่าการที่เราจะมานั่งคิดเองเพ้อเอง เราอย่าไปยอมสิ อย่างน้อยพี่ว่าเรามีโอกาสได้ใกล้ชิดไอ้ต้อมมันมากกว่ามิเชลนะ เราก็เร่งทำคะแนนสิ”
“ครับพี่”
“ไอ้ต้อมนี่มันลงเสน่ห์อะไรมานะทำไมมีแต่คนอยากได้มัน อิอิ แหมนะแย่งกันเชียวน้องพี่เป็นไงล่ะ”
“อย่าว่าแย่งเลยพี่ ซันแค่อยากจะทำให้เต็มที่อย่างที่พี่นายบอกนั่นล่ะ”
“เริ่ด แบบนี้ล่ะซัน อย่าไปยอมสิ ชะนีนางสวยก็สวยไป เราก็ต้องมีของดีงัดออกมาสู้ เพื่อนก็ส่วนเพื่อน แต่เรื่องผออัวผัวนี่นะยอมกันไมได้หรอกนะ อิอิ จริงไหม”
“อ่านะพี่นายก็”
“นั่นล่ะซัน พี่ว่าที่มิเชลเขากลับมาเพราะเขาคงคิดจริงจังแล้วว่าอยากจะมีแฟน เพราะช่วงนี้พี่ว่าน่าจะช่วงพีคของเขานะ คงจะรู้สึกว่าทำงานเยอะไป เหงาอะไรประมาณนี้ และคนที่เขาชอบก็คงมีแต่ไอ้ต้อมก็เลยวกกลับมาไง”
ผมคุยกับพี่นายอยู่สักพักก็วางสาย เดินลงมาจากบนห้องแล้วเดินเข้าครัวไปเลยครับ พยายามทำให้ได้อย่างที่พี่นายบอก ผมไม่ใช่ว่าจะไม่รักเพื่อน เพื่อนอย่างมิเชลผมคงจะหาที่ไหนไม่ได้อีกแน่ และเหมือนกันเพื่อนอย่างไอ้ต้อม แถมยังมันเป็นคนที่ผมมีใจ ชาตินี้หรือชาติไหนผมถึงจะเจอ ในเมื่อผมคิดว่าผมเจอแล้ว ก็คงไม่ยอมถอยง่ายๆหรอกนะ
“คุณแม่ทำอะไรครับ ลงมือเองเลยเหรอครับ”
ผมถามครับเพราะเห็นคุณแม่กำลังผัดไทยอยู่
“อ้อ หนูมิน่ะจ๊ะลูกยังไม่ได้กินข้าวแม่เลยจะผัดให้หนูมิเขาหน่อย”
“อ้อครับ”
ในใจเริ่มคิดแล้ว ไม่รู้สิทำไมต้องให้คุณแม่ทำให้ด้วยนะ แต่เอาเถอะๆ ยังไงมิเชลก็เคยทำงานที่นี่ จะว่าไปแล้วมิเชลน่ารักมาก แม้แต่ผมเองยังเห็นว่าเธอน่ารักเลย แล้วนี่ผมเป็นอะไร อิจฉาเธอเหรอ ไม่ได้สิ ถ้าผมจะชนะใจไอ้ต้อมมันจะต้องมาจากสิ่งที่ผมมีและออกมาจากข้างในตัวผม ไม่ใช่ด้วยวิธีอื่น เพราะสิ่งที่ผมอยากได้รับก็คงเหมือนๆกับมิเชลนั่นคือความรักที่แท้จริงไม่ใช่ได้มันมาเพราะการแย่งชิง
“เดี๋ยวซันรินน้ำมะตูมให้นะครับ”
“ดีจ๊ะ เสร็จพอดียกออกไปพร้อมกันเลย เอาอุ่นๆนะลูกจะได้รู้สึกดีอากาศมันหนาว”
ผมไปรินน้ำมะตูมที่ต้มไว้ในกาใส่แก้วแล้วยกไปรวมกับจานผัดไทย พอมิเชลกินเสร็จเราก็คุยกันสักพักครับแล้วเราก็ทำงานตามปกติ พอร้านปิดผมก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลยไม่รอคุยกับไอ้ต้อม ไม่รู้สิ ผมยังเห็นแก่ตัวอยู่ มันเดินตามมา ไม่ได้อยากจะบอกเลยนะว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะทั้งเย็นผมก็ตึงๆไปจริงๆนั่นล่ะครับ แต่เหมือนผมกำลังใช้ความคิดอยู่ว่าจะทำตัวยังไงให้ตัวเอง “น่ารัก” หรือ “มีเสน่ห์” อย่างที่พี่นายบอก คิดมากไปจนหน้าอาจจะบึ้งไปเลย
“มึงเป็นไรวะ หน้าตาไม่ดีเลย”
ไอ้ต้อมมันถามครับ
“ไม่มีไรนี่”
“อย่ามาไม่มีกูรู้จักมึงดี ทำหน้าแบบนี้มีอะไรแน่ๆ”
ผมพยายามไม่ต่อล้อต่อเถียงกับมันครับ เพราะยังไงเสียผมก็ต้องบอกมันอยู่ดี และในที่สุดผมเองก็ต้องบอกมันออกไป พอมันกลับไปแล้วผมเองก็ทรุดตัวลงนั่งกับเตียง ทำไมผมไม่ปั้นสีหน้าให้มันดูดีกว่านี้นะ ทำไมผมไม่เก็บอารมณ์บ้างแล้วที่ผมพูดออกไปไอ้ต้อมเองมันจะมองมิเชลยังไง นี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว
วันคริสต์มาสอีฟมาถึงแล้วครับ แสงไฟที่อยู่ตามร้านรวงบ้านเรือนผู้คน ในร้านของเราเองก็ยังติดต้นสนปลอมต้นใหญ่ ไฟระย้าที่ประดับตกแต่งมันทำให้ผมหวนคิดถึงอดีต งานโรงเรียนที่ผมชอบ กลิ่นอายและบรรยากาศที่สวยงามของกรุงเทพฯ ไม่รู้สิแม้ที่นี่เองจะเป็นเมืองต้นแบบของประเพณีแบบนี้แต่คนที่นี่เองวันคริสต์มาสอีฟหรือวันคริสต์มาสจริงๆเขาจะอยู่กับครอบครัวกันเสียส่วนใหญ่ ไม่เหมือนที่เมืองไทยที่ผู้คนจะออกมาเดินตามห้างในตอนกลางคืน ตามถนนหนทางที่เปล่งประกายไปด้วยแสงไฟ คิดถึงจัง แต่ก็เถอะนะ ถึงแม้บรรยากาศที่โนจะสวยงามแค่ไหนก็ตามผมก็ยังไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้
“เหม่อไรมึง ตาลอยเชียว”
ไอ้ต้อมมันทักขึ้นครับ ผมสะดุ้งนิดหน่อยแล้วหันไปยิ้มให้มัน
“คิดถึงตอนเรียนที่โน่นน่ะ”
“อ่าฮะ คิดถึงตอนเด็กว่างั้น”
“ไอ้บ้า ตอนนี้กูก็ยังไม่แก่นะมึง”
“อ้าวเหรอ กูนึกว่าแก่แล้ว ฮ่าๆๆ”
“มึงสิแก่ กูยังไม่ ๑๙ เลยนะมึง”
“คร้าบ น้องซันเน่ เออว่าไปแล้วก็คิดถึงไอ้อูกับไอ้โป้งเหมือนกันนะ อืม ถ้าตอนนี้กูอยู่ที่โน่นจะเป็นยังไงบ้างนะ”
“นั่นสินะ ถ้ากู ไม่สิ ถ้าเรายังอยู่ที่โน่นวันนี้เรากำลังจะทำอะไรนะ”
“กูคงแดกเหล้าว่ะ ฮ่ๆๆ”
“อ่านะ พูดยังกะมึงกินเก่งงั้นล่ะ”
“หนอยแน่ ดูถูกนะมึง กูน่ะแชมป์นะเว้ยตอนเรียน”
“อ้าวเหรอ วันนั้นไวน์แค่นั้นทำไมเมา”
“เชี่ยแระ มึงนั่นล่ะที่เมา ฮ่าๆ หรือมึงจะดวลกะกู”
“เดี๋ยวดิ รอมิเชลก่อน มิเชลบอกจะมา”
ผมลองสังเกตดูสีหน้ามันครับว่ามันจะทำยังไง เลวมาก มันยิ้มอ่ะ
“ดีใจมากว่างั้นที่มิเชลจะมา”
“อ้าวธรรมดาเว้ย หรือว่ามึงไม่ดีใจ”
ผมได้แต่ถอนหายใจครับ
“ดีใจดิ ไปช่วยคุณแม่ดีกว่ามึง อาหารกำลังจะเตรียม วันนี้เราจะไปทำบาร์บีคิวกินที่บ้านมึงนี่”
“เออนั่นดิ ป่ะ”
ผมลุกขึ้นทันที ส่วนมันยังคงนั่งแช่มองต้นคริสต์มาสอยู่ครับ ลืมบอกไปวันนี้กับพรุ่งนี้ร้านเราหยุดนะครับ เพราะเปิดไปก็คงไม่มีลูกค้า
“ไม่ลุกล่ะมึง เร็วดิ”
“ช่วยหน่อยดิ ไม่มีแรง”
“อะไรของมึงไม่มีแรงอะไร บ้าเหรอไอ้ต้อม”
“อ่ะ”
มันยื่นมือมาให้ผมดึงครับ ผมก็ดึงมัน แต่มันไม่ยอมลุกทำตัวแข็งๆ
“ไอ้ต้อม มึงจะเอายังไงวะ จะลุกไม่ลุกเร็วๆ”
“ก็ออกแรงหน่อยดิวะ อะไรแค่นี้ทำไม่มีแรง”
“งั้นมึงลุกเอง”
“อ่านะ งอนๆ”
“ไม่ได้งอน มึงนั่นล่ะไอ้บ้า กูไปล่ะ”
“โอ๊ย เจ็บๆ เจ็บขา”
“เฮ้ย เป็นไรไหมมึง”
ผมรีบนั่งลงข้างๆมันครับเพราะมันทำหน้าตาเหยเกท่าทางคงเจ็บมาก
“อิอิ กูให้มึงนั่งไงกูจะได้ไปถึงก่อนมึง ซันเน่”
“ไอ้ต้อม”
มันวิ่งไปแล้วครับ ผมได้แต่เม้มปาก แล้วก็ยิ้มออกมา
“พี่ซันๆ ทำไมยิ้มคนเดียวนะ”
“อ๊ะพี่ปริ๊น ไปไหนมาครับ”
“ไปไหน ไม่ไปไหน มาหาพี่ซันนะ”
“หือมีไรป่าวครับพี่ปริ๊น”
“ปริ๊นอยากกินหนมปังไส้ช็อกโกเล็ตนะ อย่างที่พี่ซันเคยซื้อมาฝาก”
“เอ๋ อันนั้นมันเค้กไม่ใช่เหรอพี่ปริ๊นไม่ใช่หนมปังซะหน่อย”
“ก็ทำมาจากแป้งนะ ของชนิดเดียวกันก็คงเหมือนๆกัน”
ผมอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม พี่ปริ๊นน่ารักเสมอไม่ว่าจะวันไหนเวลาไหน
“อ้อคร้าบ งั้นเราไปกันเลยไหม เดี๋ยวร้านป้าสแมนต้าจะปิดก่อน วันนี้วันอีฟด้วยเนอะ”
“นั่งลงสินะพี่ซัน”
“หือ นั่งแล้วก็ไมได้ไปสิครับพี่ปริ๊น”
“ไปสิ ก็พี่ซันนั่ง ปริ๊นจะขี่หลังไง ปริ๊นไม่อยากเดินนะ มันหนาว”
“ร้ายนะเรา อิอิ”
ผมหัวเราะออกมาครับ แล้วนั่งลงให้พี่ปริ๊นขึ้นขี่หลัง ผมไหวนะไม่ใช่ไม่ไหว จากที่หนาวๆผมร้อนเลย เพราะพี่ปริ๊นไม่ได้ขี่หลังปกตินะกระดุกกระดิกตลอดเวลา อันที่จริงความสุขมันก็ไม่ได้หายากเย็นอะไรนักหรอกนะผมว่า มันอยู่รายรอบตัวเรานี่เอง เราพยายามดิ้นรนไขว่คว้าหามาซึ่งคำว่าสุข แต่เรามองย้อนมาที่ตัวเราหรือยังว่าเราเปิดใจรับรอยยิ้มเล็กๆที่มันอยู่ใกล้ตัวหรือยัง นั่นสินะ ผมเองมันแต่เสียเวลาไปกับชีวิตที่ขมขื่น ทั้งที่บางทีผมอาจจะเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดคนหนึ่งก็ได้ เอาล่ะ สู้ไม่ถอยแล้วนะซัน

Written by eiky

ปล. มาแบบสั้นๆ อิอิ ไม่รู้อะไรยังไงนะครับช่วงนี้ มึนๆ ทนอ่านหน่อยน้า พยายามจะให้มันกุ๊กกิ๊กที่สุดแล้วล่ะเนี่ยอิอิ ไม่รู้กุ๊กหรือยัง หรือว่ามาแต่กุ๊ก กิ๊กยังไม่มา แว้กกกก

รักกัน

[♠♥♦♣]

กลับมาทำไม ชั้นลืมเธอไปหมดแล้ววว
ปล. เฮียอิ๊กสู้ๆ เน้อ คิดซะว่าปีชงจะทำให้เรากลมกล่อม อิอิ
**********edit**************************
อ้าว เม้นเมื่อกี๊ของตอนที่แล้วนะคะ
มาใหม่ก็ไม่บอกล่ะ ฮู้

[CarToonMiZa]

สู้สู้ซันเน่

อย่ายอมแพ้
 

[Poes]

มันกุ๊กกิ๊กไม่ออกเลยอะ บรรยากาศมันดูเหมือนจะไม่ค่อยปลอดโปร่งอะ
ถ้าจะให้กุ๊กกิ๊๊ก มันจ้องมี จิ๊จ๊ะ หน่อยจิ 

[rellachulla]

เปิดตัวสู้ศึกกันแล้วสินะ
จัดไปซันเน่
อย่ายอมแพ้

[ZuuZuu]

เครียดกับมิเชล
ต้อมเอ้ย ช่วยเลือกไวไวหน่อยเหอะ ลุ้นจนจะบ้าแล้วเนี่ยยย