-
ตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
จากใจ อิ๊กกี้
ลืมบอกไปว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องต่อนะครับ ใครที่ยังไม่เคยอ่านภาคแรกเปิดเข้ามาอาจจะงง ติดตามได้ที่นี่คร้าบ
เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=24262.0
*** ตีมของเรื่องนี้เป็นแนวโรแมนติกคอมเมดี้นะครับ ไม่มีเนื้อหาสาระอะไร เขียนเรื่องหนักๆมาเยอะแล้ว แหะๆ เอาเบาๆบ้างเนอะ เป็นการขอบคุณแฟนๆที่ติดตามผลงานของผม สำหรับเพื่อนคนใหม่ๆที่เพิ่งเข้ามาอ่าน ยินดีต้อนรับนะครับ ฝากผลงานไว้ด้วย เบอร์สองน้า แว้กก ไม่ใช่แระ***
ปล. ภาคแรกเขาเปิดจองอยู่นะคร้าบ อิอิ ใครอยากเก็บสะสมเชิญได้เลยคร้าบ
รักกันๆ จุ๊บๆ
อิ๊กกี้
5 June 2011 ****แจ้งข่าวหน่อยคร้าบ*****
สำหรับคนที่โอนเงินมาแล้ว ยังไม่แจ้งให้ช่วยแจ้งมาด้วยคร้าบ และ ถ้าใครโอนมาแล้ว แจ้งมาแล้ว ยังไม่ได้เมลตอบรับ ให้ส่งมาแจ้งใหม่ เมลอาจจะยังไม่ถึงทางทีมงาน เพราะตอนนี้มีเงินเข้ามา แต่ไม่มีคนแจ้ง***** จากทีมงาน
*** สำหรับใครที่ยังไม่โอน โอนโลดคร้าบ หนังสือกำลังคลอด เบ่งอยู่ อิอิ เราจะได้หนังสือแว้วววน้า****
ขอบคุณคร้าบ
อิ๊กกี้
******* ประกาศคร้าบ**********
สำหรับเพื่อนๆที่ยังไม่ได้จองหนังสือนะครับ ทางทีมงานบอกว่าชุดแรกเท่านั้นน้าที่จะมีบ็อกเซ็ท ถ้ามีการรีปริ๊น ต้องดูยอดจำนวนสั่ง อิอิ อยากให้เพื่อนๆมีกล่องสวยๆเก็บกันน้า จองกันเล้ยยย
ขอบคุณคร้าบ
อิ๊กกี้
**************
-
Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ “ตัวประกอบ”
Scene 1
เคยรักใครมากๆไหม แล้วเคยรักใครที่ไม่เคยคิดที่จะรักแต่ก็รัก เอ๊ะยังไง ผมงง แต่เอาเป็นว่าความรักของผมมันเป็นแบบนั้นล่ะครับ ไม่เคยคิดที่จะรักแต่พอรู้ตัวก็รักไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ คนที่ผมรักเขาเป็นมากกว่าดวงใจอีกนะเท่าที่ผมรู้สึก เขาเป็นเหมือนคนดึงผมขึ้นมาจากอนาคตที่ริบหรี่มองไม่เห็นทาง พาผมมาที่นี่มาเจอครอบครัวของเขาที่แสนจะใจดี วิเศษไปเลยล่ะสำหรับผม ซานฟรานซิสโก อย่าว่าแต่จะให้ฝันเลยครับ แค่ฝันก็ยังรู้สึกว่ามันผิดมากแล้วล่ะ เด็กทุนนักกีฬาอย่างผมได้เข้าไปเรียนในโรงเรียนเอกชนชื่อดังในกรุงเทพฯแค่นั้นผมก็รู้สึกเกินฝันแล้ว แต่ที่มันเกินกว่าฝันจริงๆก็การที่ได้เจอกับเขา ได้รู้จักเขา ได้รักเขา เออนะ ที่ผมบอกว่ารักคนที่ไม่เคยคิดจะรักก็เพราะคนที่ผมรักเขาเป็นผู้ชายเหมือนๆกับผม แต่ไม่สินะเขาเป็นเกย์ เหวี่ยงๆเสียด้วยซ้ำ โดยปกติที่โรงเรียนก็มีนะเกย์แต่ผมก็ไม่ได้สุงสิงไม่คิดจะเสวนา แต่ทำไมไม่รู้ผมถึงได้มารู้จักเขา พอรู้จักนิสัยได้เห็นเวลาเขาบ่น ได้ไปไหนต่อไหน ผมกลับมองว่าเขาเป็นคนที่น่ารักมากคนหนึ่ง น่ารักกว่าผู้หญิงหลายคนที่ผมเคยจีบ ผู้หญิงที่เขาอยากให้ผมพาไปที่นั่นที่นี่แล้วผมต้องดูแล หรือว่าเพราะผมจนแล้วเขาดูแลผมเป็นอย่างดี ก็มีส่วนนะที่ทำให้ผมรู้จักกับเขา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นผมว่าเพราะนิสัยของเขาเองเพราะตัวของเขาเองนั่นเองที่ทำให้ผมชอบเขา ชอบจนกลายเป็นรัก แต่ก็นั่นล่ะครับ อย่างผมห่างกับเขาตั้งสิบปีอะไรหลายอย่างมันก็ต่างกันอยู่บ้าง ปวดใจนะที่เขาไปเป็นแฟนไอ้หน้าเหี้ยมนั่น คิดขึ้นมาผมยังอยากจะตั้นหน้ามันไม่หาย หงุดหงิดขึ้นมาทันที นี่ผ่านมาสามเดือนแล้วนะ หายไปเลย โทรฯไปก็พูดนิดเดียว ไม่สมกับที่ผมคิดถึงเลย น้อยใจเหมือนกันนะ เหมือนเอาผมมาปล่อยทิ้งไว้ที่นี่แล้วเขาเองก็ไประเริงรักอยู่กับมัน
“ทำไมซึมๆจังเลยลูกต้อม มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ บอกแม่ได้นะ”
เสียงของคุณแม่ยุพินครับ แม่คนที่สองของผม แม้จะแค่สามเดือน แต่ทุกวันที่ท่านมอบความรักและความอบอุ่นให้ผม ทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ แอบรู้สึกว่าผมเองก็เป็นลูกชายคนหนึ่งของท่าน มือที่แตะบ่าของผมแสดงความห่วงหาอาทรออกมา แววตาที่มองทอดสายตามาไม่ได้ห่างเหินแม้แต่น้อย คำที่เรียกว่าลูกเต็มปากของคุณแม่ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นใจได้มากเหมือนว่าเธอเองเป็นแม่แท้ๆเชียวนะ
“ไม่มีอะไรหรอกครับแม่ ผมกำลังปรับตัว หนาวๆ”
“อ้าวเหรอ งั้นไปใส่เสื้อเพิ่มสิลูก เดี๋ยวไม่สบายนะ พี่ปริ๊น ไปหยิบเสื้อให้พี่ต้อมหน่อยลูก”
เออ ที่บ้านนี้เขาพูดกันเป็นภาษาอังกฤษกันนะครับ เพราะผม เกรงใจอยู่เหมือนกัน เจ้าตัวน้อยนี่ผมรักเลยล่ะ มันเป็นเหมือนคนที่มาเติมเต็มให้ชีวิตผมไม่เหงา เวลาจะเหงาพี่ปริ๊นก็เข้ามาคลอเคลีย ผมรักพี่ปริ๊นยิ่งกว่าน้องอย่างโต้งเสียอีก แต่คิดถึงน้องแท้ๆขึ้นมาก็อดสงสารไม่ได้ ผมเหมือนคนเห็นแก่ตัวหนีมาเรียนเมืองนอกคนเดียว ส่วนน้องยังต้องช่วยพ่อกับแม่ทำงาน นี่ล่ะครับคือเหตุผลที่ทำให้ผมกรำงานอย่างหนักเพราะคุณแม่ท่านจ่ายเงินเดือนให้ผมด้วย ค่าใช้จ่ายต่างๆแทบจะไม่มีเว้นเสียแต่ผมจะเดินไปซื้อขนมปังร้านป้าซาแมนต้าตรงหัวมุมถนน ร้านโปรดของเขา ปกติไม่ค่อยชอบกินหรอกครับ แต่เวลาที่ผมคิดถึงเขามากๆผมกะไปซื้อขนมปังที่นั่น ยืนมองอยู่นานแต่ก็ได้ชินนาม่อนมาชิ้นเดียวค่อยๆแทะ ผมนี่ท่าทางจะเป็นเอามาก แต่เอาเถอะ ผมไม่ท้อหรอกนะ ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะทำยังไงต่อไป
“มะเอาอ่ะ ปริ๊นขี้เกียจ ปริ๊นก็หนาวนะคุณย่า”
“นี่ตาปริ๊นทำไม ขี้เกียจแบบนี้ ไปเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปนอนพอดี ป่ะพี่ปริ๊นไปนอน”
“อิอิ ไปนอนดีกว่า กู๊ดไนท์น้าคุณย่า คุณปู่ไปหนายอ่ะ”
“อย่ามาทำปากหวานเลยพ่อตัวดี หึ ทีย่าใช้นี่ขี้เกียจนะ”
“ก็จะไปนอนอยู่แล้วอ่ะ”
“กินนมยังพี่ปริ๊น”
“คาว”
“แน่ะ”
“กินก็ได้ พี่ต้อมกินด้วยดิ”
“พี่ต้อมไม่ใช่เด็กเหมือนพี่ปริ๊นนะ”
พี่เจคเซียนเกมพูดขึ้นครับ ตาไม่ได้มองมานะเพราะมัวจ้องอยู่แต่หน้า พีเอสพี
“แอ่ะ พี่เจคนั่นล่ะเด็ก ปริ๊นเป็นหนุ่มแล้ว เมื่อเช้ามีสาวๆมาคุยด้วยล่ะ อิอิ”
“อ่า จริงดิพี่ปริ๊น ไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ”
ผมก็คว้าพี่ปริ๊นมากอดล่ะครับ เด็กห้าขวบมันน่ารักนะผมว่า ยิ่งพี่ปริ๊นแก้มแดงๆตาใสๆ ผมนี่ชอบกอดนัวเนีย ท่าจะเกย์จ๋าไปแล้วผม อีกคนพี่เจคครับ คนนั้นไม่ค่อยสนใครเล่นแต่เกมเหมือนพี่แพทย์พ่อของเด็กทั้งสอง ระยะนี้พี่แพทย์จะยุ่งเรื่องร้านสาขาใหม่ที่โกลเด้นเกทไม่ค่อยได้กลับบ้าน เวลาผมว่างจากช่วยงานคุณพ่อกับคุณแม่ที่ร้านผมก็จะมาเล่นเกมกับพี่เจคนี่ล่ะครับ อีกคนคุณพ่อสกลใจดีมาก มากจริงๆ พูดน้อยต่อยหนักจะว่าไปคล้ายพ่อของผมมากทีเดียว ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงน่ารักเพราะครอบครัวของเขาน่ารักกันทุกคนนี่เอง
“พี่ต้อมๆ วันนี้ไม่เปิดคอมฯเหรอ”
เจ้าตัวน้อยของผมถามขึ้น มันขี่อยู่บนหลังผมล่ะครับ ตอนแรกๆคุณแม่ท่านไม่ยอมให้ขี่บอกว่าโตแล้ว แต่ผมบอกไม่เป็นไรเอาไปเอามามีคนขี่หลังผมขึ้นนอนทุกวันเลย
“ว่าจะเปิดก่อนนอน พี่ปริ๊นแปรงฟันก่อนมา”
“แอ่ะ ทำไมต้องแปรงอ่า ปิ๊นฟันสะอาดจะตาย”
“ไม่ดีเดี๋ยวฝันผุน้า ฟันไม่สวยสาวๆไม่ชอบนะพี่ปริ๊น”
“อ่าแปรงก็ได้ พี่ต้อมอ่ะไม่แปรงเหรอ”
“แปรงดิ มาเดี๋ยวพี่บีบยาสีฟันให้”
กิจวัติประจำวันของผมก็แบนี้ล่ะครับ มันคงไม่มีความหมายหากไม่มีพี่ปริ๊นไม่มีคุณแม่ ไม่มีทุกคนในบ้าน ผมคงเหงาแบบสุดๆไปเลย
“พี่ต้อมรอใครอ่ะ เห็นไม่ทำอะไรซักทีนะ”
“อ้อ รอคุยกับ เอ่อ เพื่อนน่ะพี่ปริ๊น พี่ปริ๊นนอนก่อนเลย”
“เอ๋ นี่มันอานายนี่”
หึหึ ดูครับมันยื่นหน้าเอาคางมาก่ายแขนผม ผมคลิกชื่อของเขาไว้รอแม้เขาจะไม่ออนไลน์ก็ตามเถอะ ผมทำแบบนี้ทุกวันเผื่อว่าบางทีเขาจะออนไลน์ขึ้นมา จะรู้ไหมเนี่ยว่ามีคนรอ
“ทำไมอานายออฟไลน์อ่ะ ทำไมไม่ออน”
“เวลามันไม่ตรงกันนี่พี่ปริ๊น ที่เมืองไทยคงเป็นเวลากลางวัน อานายคงกำลังทำงาน”
“ทำไมไม่โทรศัพท์ไปหานะ ง่ายกว่านะ”
เออนะ ผมนี่ก็มานั่งทำตาซึ้งคิดน้อยใจไปเอง แต่ก็นะโทรฯไปแต่ละทีรับที่ไหนล่ะ รับก็ช้า คุยก็สั้น ลองดูวะ
“ต้อมเหรอ”
หลังจากที่รออยู่นานมากๆ นานจนจะกดสายทิ้งไปแล้วนะแต่เขาก็รับ ใจชื้นขึ้นมาเลยผม
“โหยพี่ หายไปเลยอ่ะ ทิ้งกันแล้วดิ”
อ้อนหน่อยครับ เรียกเรตติ้งเหมือนที่เขาเคยพูด
“หายอะไร บ้าเหรอแก ชั้นทำงานสิ นี่ก็มาเป็นชาวสวน แล้วโทรฯมาทำไมมันเปลืองเงินนะ วางเดี๋ยวนี้”
“ไม่วาง ไม่โทรนมาก็ไม่ได้คุยกะพี่ดิ”
“เดี๋ยวชั้นโทรฯกลับเอง อะไรต้อมเดี๋ยวนี้กล้าหือเหรอ”
เห็นไหมครับ ผมนี่ก็ท่าจะเป็นโรคจิตไปแล้ว ชอบจังเลยเวลาที่เขาแว้ดเสียงใส่ มันมีความสุขยังไงบอกไม่ถูก
“โหยวันก่อนก็บอกจะโทรฯๆไม่เห็นโทรฯเงียบไปเลย”
“ช่าย อานายโกหกนะ”
“อ๊ะ พี่ปริ๊น อยู่กับพี่ต้อมเหรอ”
“อานายๆ โทรฯหาปริ๊นหน่อยนะ ปริ๊นจะคุย”
“จ้าพ่อคุณทูนหัว วางสิต้มอจะโทรฯกลับ”
เออนะ ผมเพิ่งจะเห็นประโยชน์ของพี่ปริ๊นก็วันนี้นี่เอง ดวงใจของบ้านหลังนี้เลยนะเนี่ย ผมยอมวางสายครับ ใจนี่เต้นลุ้นเชียว
“ช่วงนี้ยุ่งๆน่ะต้อมเลยไม่ได้โทรฯหา ทำไมคิดถึงชั้นเหรอ”
นะ ยังจะมาหยอดให้กำลังใจกันอีก
“ใช่ คิดถึง แล้วพี่ทำกับคนที่เขาคิดถึงพี่แบบนี้ได้ยังไงอ่ะ”
“ต๊าย ที่ส่งให้เรียนน่ะวิทยาศาสตร์ไม่ใช่เหรอแก แอบไปเรียนแอ้คติ้งมาเหรอ ดราม่ามาก”
“ฮ่าๆ พี่นี่ก็นะ ยังไม่เปิดเทอมเรียนภาษาอยู่ ว่าจะไปเรียนเหมือนกันล่ะเรตติ้งน่ะพี่ ว่าจะมาเรียกกับพี่นี่ล่ะแล้วเรียกแล้วเรียกได้ป่ะล่ะ”
“นะ ไหนเปิดสปีกเกอรซิจะคุยกับพี่ปริ๊น”
น้อยใจว่ะ ผมนี่จิ๊ปากทันที ผมคิดถึงเขามากนะ เขาคงไม่รู้ หรือถ้ารู้คงกำลังเลี่ยงอยู่ ใช่สินะเพราะเขามีไอ้นั่นอยู่แล้วนี่ แล้วผมล่ะ เป็นใครวะเนี่ย
“อานายๆ พี่ต้อมคิดถึงอานายอ่ะ ทำไมอานายไม่ยอมออนไลน์ ปริ๊นเห็นพี่ต้อมออนเอ็มทุกวันเลยอ่ะ คลิกแต่ชื่ออานายขึ้นมาแต่อานายก็ไม่มานะ ทำไมเหรอ”
เจ้าตัวน้อยของผมพูดเสียงแจ้วๆเชียวครับ ฝั่งโน้นเงียบเสียงไปเลยนะ
“อ้อ อานายก็ยุ่งไงพี่ปริ๊น เนี่ยดอกไม้ดอกใหญ่ๆต้องรีบตัดนะ เดี๋ยวอานายจะถ่ายรูปไปให้ดูนะ”
“ไม่ดูอ่ะ ปริ๊นไม่ชอบดอกไม้ ทำไมอานายไม่ออนเอ็มอ่ะ”
“อ้าว อะไรเนี่ยพี่ปริ๊น บอกแล้วนะถามซ้ำอีกแล้วนะ”
“ก็อานายโกหกอ่ะ ไม่ยุ่งหรอกปริ๊นรู้ อานายโกหก”
“พี่ปริ๊น ต้อมเอาโทรศัพท์ไปคุยที่อื่นซิ มีอะไรจะพูดอีกไหมจะได้วาง”
“มีสิพี่”
ผมรีบหยิบเอาโทรศัพท์มาจากเจ้าตัวน้อยที่ทำหน้างอๆเหมือนว่าอาของมันนั่งอยู่ข้างหน้าแบบนั้นล่ะครับ ต้องรีบคุยเพราะนานๆจะได้คุย บางครั้งโทรฯไปจะมีเสียงไอ้นั่นสอดแทรกเข้ามาตลอด บอกตามตรงผมไม่ชอบเลยนะมันแปลบๆในใจ
“ผมคิดถึงพี่อ่ะ”
“ชั้นก็คิดถึงแก เมื่อไหร่เปิดเทอมนะต้อม พร้อมหรือยัง เรื่องภาษาว่าไง โอเคไหม”
ผมรู้ล่ะครับว่าเขาก็พยายามบ่ายเบี่ยงออกตลอดเวลา หาเรื่องไปจนได้ แต่คนอย่างผมไม่มีทางยอม ผมไม่ยอมง่ายๆหรอก น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกรอนแล้วหัวใจของเขามันเป็นก้อนเนื้อมีหรือมันจะไม่ยอมอ่อนลงให้ผมบ้าง
“ทุกอย่างโอเคแล้วพี่ พรอ้มแล้ว แต่ผมคิดถึงพี่ว่ะ จะไม่บอกว่าคิดถึงกันบ้างเหรอ คนเขาอุตส่าห์คิดถึง”
“นี่แก มากไปไอ้ต้อม ประโยคเมื่อตะกี๊ชั้นก็บอกอยู่ว่าคิดถึง อะไรไปอยู่ไม่ทันไรทำเป็นฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องแล้วเหรอ แล้วก็อย่ามาอุตส่าห์คิดถึง ถ้าว่างมากก็อ่านหนังสือทำงานให้มันเยอะๆจะได้ไม่อุตส่าห์”
“แง่ว อิอิ ชอบจังเวลาพี่บ่นผมอ่ะ”
“ไอ้โรคจิต ว่างว่างั้นโทรฯมาให้ชั้นด่าเนี่ย”
“ไม่ว่างแต่เพื่อพี่ผมมีเวลาตลอดล่ะ”
“จ้าพ่อคุณ ดีเนอะ เออ อาทิตย์ที่แล้วพี่ไปหาโต้งมานะ พาไปปฐมนิเทศ”
“น้องบอกแล้วพี่ ขอบคุณนะ พี่อยู่ตั้งสระบุรี เหนื่อยแย่เลย”
“ชั้นมีรถนี่ แกทำตัวดีๆล่ะ เออ มีสาวๆมาจีบก็จีบบ้างนะอย่าปล่อยให้ว่างแบบนี้ แลดูจิตว่างยังไงไม่รู้”
“จิตน่ะว่างพี่ แต่หัวใจดวงนี้มีคนครอบครองแล้ว”
“ลิเก มีอะไรอีกไหมเปลืองเงินชั้นนะ”
“แค่นี้ก่อนก็ได้พี่ ผมคิดถึงพี่นะ”
“ฝันดีนะต้อม”
แน่ะ ดูสิครับ ผมนะเปิดช่องให้พูดเหมือนผมแต่ดูเอาเถอะ ไม่ยอมพูดเลย เฮ้อ ผมนี่จนปัญญาจะอะไรกับเขาจริงๆนะ คนๆนี้ แต่เอาวะ ผมไม่ยอมแพ้หรอก
“ทำไมคุยนานเหรอพี่ต้อม”
เจ้าตัวน้อยมองผมตาปริบๆ
“ก็คิดถึงพี่นายนี่พี่ปริ๊น”
“ปริ๊นก็คิดถึงนะ ทำไมอานายคุยกับปริ๊นนิดหน่อย”
“เอาน่า มาๆนอนๆ สวดมนต์กันไหม”
“อาเมน”
“แน่ะเดี๋ยวฟ้องคุณย่านะ”
“อ่า อะระหังสัมมา”
มันน่ารักนะผมว่า ว่าง่ายแม้จะรั้นไปหน่อย แต่บอกอะไรมันก็ฟังนะ สวดมนต์ผมก็พยายามทำทุกวัน เรียนโรงเรียนคริสต์ก็จริงแต่รากเหง้าผมเป็นพุทธครับ คุณแม่กับคุณพ่อที่นี่ก็พุทธ วันหยุดเราก็ไปวัดกันประจำ พี่เจคกับพี่ปริ๊นแม้จะยังเด็กอยู่แต่เรื่องสวดมนต์นี่เป็นทุกคน พอสวดมนต์เสร็จผมก็พาเจ้าตัวน้อยนอนกอดหน่อยให้หายคิดถึงคนอีกฟากที่ไกลแสนไกล
“รีบไปเถอะลูก ต้อมเดี๋ยวไปมหาฯลัยสายนะ พี่ปริ๊นจะไปกับพี่ต้อมไหมลูก”
พอเปิดเทอมก็ตื่นเต้นนะ ที่ไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมก็ไม่ตื่นเต้นเท่านี้นะ เพราะคนที่เรียนส่วนมากเป็นคนที่มาจากต่างประเทศเหมือนพวกเวียดนาม ฟิลิปปินส์ อะไรพวกนี้ คนไทยมีอยู่แค่ผมเอง ตั้งใจว่าจะได้เพื่อนใหม่สักหน่อยไม่ได้เลยผม แต่ก็ดีนะ ไม่ได้พูดภาษาไทยมานานก็เริ่มชิน การอ่านการเขียนของผมดีขึ้นมาก รู้เรื่องเยอะแล้ว มหาวิทยาลัยที่ผมจะเรียนอยู่อีกฟากของเมืองต้องขับรถไปไกลเหมือนกัน วันนี้พี่แพทย์ไปส่งครับ ไม่อยากให้ขับรถมาเอง เออ ผมได้ใบขับขี่แล้วนะครับ ยากเหมือนกันสอบสองครั้ง เพราะครั้งแรกผมอ่านไม่ค่อยรู้เรื่อง ดีใจนะที่จะได้ขับรถของคนที่ผมรัก ผมชอบด้วยล่ะไม่เคยคิดว่าจะได้ขับรถไปเรียน มัสแตงปี ๙๐ สีแดงเลือดนกสวยเตะตา รักเลยล่ะครับ
“เป็นไรต้อมตื่นเต้นเหรอ”
พี่แพทย์ทักขึ้นครับเพราะผมมัวเหม่อออกไปนอกหน้าต่างรถ มองนั่นมองนั่นไปเรื่อย ทิวเขาสีเข้มๆ แดดอ่อนๆที่ทอแสงมามันดูอบอุ่นเสียจริง ผมมองแล้วก็อดไม่ได้ที่จะคิดหวนคืนถึงวันนั้น วันที่เขาพาผมมาดูมหาฯลัย รอยยิ้มนั้นยังตรึงติดตาอยู่
“นิดหน่อยครับพี่”
“เอาน่าเดี๋ยวก็ชิน ฝรั่งเขาไม่สนใจกันหรอกนะ ไม่ต้องตื่นเต้น เราไปเรียน อย่าคิดอะไรมาก ขากลับแน่ใจเหรอว่าจะนั่งรถกลับเองน่ะ”
“ครับพี่แพทย์ ผมอยากจะลองดูเส้นทางครับ”
“อืมได้ ถ้ากลับไม่ถูกก็โทรฯบอกพี่แล้วกันนะ จะให้เด็กออกมารับ”
“ครับพี่ ขอบคุณครับ”
“ทำไมพ่อไม่รอพี่ต้อมอ่ะ ปริ๊นอยากรอ”
“รอไม่ไหวหรอกพี่ปริ๊น กว่าพี่ต้อมเขาจะเลิกเรียนก็บ่ายโน่นนะ”
“ก็พาปริ๊นไปกินติมไง ปริ๊นอยากกินติมอ่ะ”
“เดี๋ยวพี่ต้อมเรียนเสร็จจะรีบกลับนะครับพี่ปริ๊น กลับไปก่อนเถอะ รอพี่ต้อมนานๆ เดี๋ยวก็เบื่อน้า”
“ฮึ ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นอยากรออ่ะ นะนะพ่อนะ”
“ไม่เอาพี่ปริ๊นอย่างอแงสิ เดี๋ยวคุณย่าไม่ให้มากับพี่ต้อมอีกนะ”
หน้างอไปเลยครับ ผมเลยหันไปเอามือขยี้หัวเบาๆ
“เดี๋ยวพี่ต้อมจะซื้อหนมไปฝากนะพี่ปริ๊น”
“ปริ๊นไม่ใช่เด็กๆนะ จะได้เอาหนมมาล่ออ่ะพี่ต้อม”
ฮ่าๆ ผมอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาครับ มันน่ารักจริงๆนะ
“คร้าบ งั้นวันหลังพี่ต้อมจะขับรถพามาเที่ยวดีไหมพี่ปริ๊น”
“อ่า เอาๆ วันไหนอ่ะ พรุ่งนี้นะ สัญญาแล้วนะพี่ต้อม”
“เออนะ เราไม่ต้องไปโรงเรียนเหรอพี่ปริ๊น”
พี่แพทย์หันมาครับ ยิ้มที่มุมปาก ผมเองก็ยิ้ม
“อ่า ให้ปริ๊นมาเรียนที่เดียวกะพี่ต้อมไม่ได้เหรอพ่อ”
“ฮ่าๆ จะเรียนรู้เรื่องเหรอลูก พี่เขาเรียนมหาฯลัยนะ แต่เราน่ะเรียนเกรดอยู่เลยนะ”
ผมเองก็หัวเราะครับ หน้างอไปใหญ่เลยคราวนี้ กว่าจะดึงตัวกลับได้ก็แทบแย่ รู้สึกเหมือนว่าผมมีลูกติดเลยนะเนี่ย มีความสุขดีเหมือนกันนะ ทางเข้ามหาฯลัยก็ใหญ่โตครับ ตอนมาคราวนั้นไม่ได้รู้สึกอย่างนี้เลยนะ พอพี่แพทย์กลับไปผมนี่รู้สึกประหม่ายังไงไม่รู้ ตึกสีน้ำตาลแก่ๆตั้งอยู่เบื้องหน้า เอาวะ แน่ไม่แน่กูก็ยืนอยู่ตรงนี้ล่ะวะ ผมปลอบใจตัวเองครับ ก่อนจะสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วสาวเท้าก้าวเข้าไปตามนักศึกษาคนอื่นๆที่กำลังเดินดาหน้ากันเข้าไป ดูไม่รู้หรอกครับว่าใครเป็นใคร ใครปีไหน เพราะต่างคนก็ต่างไม่ได้สวมยูนิฟอร์ม ผมใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ตัวโคร่งๆ ว่าจะใส่เดฟมานั่นล่ะครับ แต่พี่แพทย์บอกว่ามันเชยนะที่นี่ พวกนักศึกษาไม่ค่อยตามแฟชั่นเท่าไหร่ ถ้าเป็นฝั่งแอลเอก็ว่าไปอย่าง หรือนิวยอร์ก แต่ที่นี่ซานฟรานฯนักศึกษาส่วนมากจะแต่งตัวสบายๆหรือไม่ก็ยายเพิ้งไปเลย ผมขอเชยๆอย่างเดียวดีกว่า จะเพิ้งไปเลยคงไม่ไหว
“เฮ้ ขอถามหน่อย นักศึกษาใหม่นี่ไปรายงานตัวที่ไหน”
ผมร้องถามไอ้หัวทองฟูๆคนหนึ่ง ใส่แว่นหนาเตอะ มันหอบอะไรต่อมิอะไรมาเต็มอก บนหลังก็มีเป้อยู่ใบใหญ่แล้วนะ มันจะมาเรียนหรือว่ามาขายหนังสือเก่าวะเนี่ย มันหันมามองหน้าผม
“ไม่รู้”
อ้าว ไอ้นี่ ทำหน้าแบบเบื่อโลก ผมไม่พอใจอยู่น้อยๆแต่ก็ช่างหัวมันเถอะ ผมไม่มีทางจนปัญญากับเรื่องแค่นี้หรอกนะ
“นายเป็นนักศึกษาใหม่เหรอ”
พอผมจะเดินผละออกมามันก็ถามขึ้น ผมพยักหน้า ไอ้นี่หน้ากูออกจะอ่อนมองไม่ออกไงวะ
“เราก็ใหม่ เราไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว นายก็ใหม่เหมือนกันเหรอ เดี๋ยวเราไปถามคนอื่นดีกว่า”
ผมทำหน้าเซ็งมันครับ แหมเลือกหน้าตาคงแก่เรียนเพื่อจะถามแล้วนะเนี่ย ดันใหม่เหมือนกันอีก
“เดี๋ยวสิ เราไปด้วยได้ไหม”
ผมหันไปมองมัน อืม หน้าตามันก็ไม่น่าจะมีอะไรนะ เอาวะ อย่างน้อยก็มีเพื่อนใหม่ ได้มาแบบงงๆ
“เราชื่อเบนจามินนะ นายล่ะ”
“ต้อม”
“หือ ทอมน่ะเหรอ”
มันออกเสียงยากมากนักเหรอวะต้อมเนี่ย เออวะ ทอมก็ทอม ผมพยักหน้าเออออ คิดไปถึงคนไกลอีกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นชื่อ สถานที่ อะไรหลายอย่างมันสะกิดใจให้ผมคิดถึงวันเก่าๆ คิดถึงเขาขึ้นมาจับใจ
“นายมาจากไหนทอมมี่”
นั่นไงรับ เติมให้ผมเรียบร้อย
“ไทย ไทยแลนด์”
“หือ คือที่ไหน มันอยู่ตรงไหนของโลกเหรอ”
คือว่ามันทำหน้างงๆนะครับ งงจริงๆ ส่วนผมนี่หน้าแดงกำหมัดแล้ว เชี่ยนี่ประเทศกูออกจะดัง
“อยู่บนที่ที่ดีที่สุดของโลกใบนี้ไง อะไรนายไม่รู้จักเหรอ เรียนประวัติศาสตร์ หรือภูมิภาคอื่นบ้างไหมเนี่ย”
โกรธครับ โกรธมากจริงๆ ไอ้ห่า อย่ามาทำเป็นไม่รู้จัก ตอนกูเรียนกูยังเรียนเลยว่าบ้านเมืองมึงเคยโดนล่าอานานิคม ประเทศต่างๆในโลกนี้กูก็พอรู้จัก แหมนะ ใหญ่มากนะมึง
“เราไม่รู้จริงๆ เราไม่ได้เรียนมา เราเรียนแต่แคลคูลัส”
“หลักสูตรอะไรวะ ไม่สนใจโลกเลยว่างั้น”
ผมเริ่มโมโหครับหน้าตาคงออกมาก มันเหมือนจะสั่นๆ ตั้นหน้ามันสักทีดีไหมเนี่ย รำคาญตา
“ไม่ใช่ๆ นายอย่าโมโหดิ เราไม่รู้จริงๆ เราเคยยินมาบ้าง แต่ไม่ได้ใส่ใจ”
“เออ”
ผมเดินหนีไปครับ จะมาโมโหอะไรกับมันเนอะ คิดดีๆแล้ว มันไม่ผิดนี่ที่มันไม่รู้ในสิ่งที่มันไม่ได้ใส่ใจที่จะรู้
“รอก่อนทอมมี่ เราไปด้วย”
“ไปเองได้ไหมวะ จะไปห้องน้ำ”
มันทำหน้าเจื่อนลงมากครับ คงรู้สึกผิด ผมรู้สึกถูกว่ะ ไม่สนใจ ผมรักประเทศของผม และผมก็มั่นใจว่าประเทศผมแน่พอโว้ย จะในด้านไหนก็ไม่สนใจหรอก แต่ผมไม่อยากจะเสวนากับคนที่ไม่รู้จัก ไม่รู้ดิ ผมใจแคบ ช่างแม่ง
“เฮ้ย จะรีบไปไหนวะ”
พอจะหลบไอ้แว่นนั่นก็มองเห็นป้ายบอกห้องน้ำอยู่ตรงมุมตึก ด้านในตึกนะครับ ผมก็จ้ำจะเข้าไปในนั้นล่ะ ไปตั้งหลักก่อน แต่ดันชนกันก่อน ผมนี่หงายเลยนะ
“โอ๊ย เดินไม่ดูไงวะ”
มันสบถออกมาเหมือนๆกับผม เงยหน้ามองมันที่กำลังเก็บของอยู่ เชี่ยเอ้ย
“เฮ้ย มึง”
“ไอ้”
ผมก็อ้าปากค้างครับ ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ ซวยซ้ำสองจริงๆ มันเองก็ทำหน้าเหมือนเห็นของไม่พึงจะมอง แหมกูอยากจะมองมึงตายนักนี่
“จิ๊ ซวยจังโว้ย วันเชี่ยอะไรเนี่ย”
ผมพูดออกไปเป็นภาษาไทยครับ
“ซวยเหมือนกันโว้ย”
ผมมองหน้ามัน เกลียดไอ้นี่จริงๆนะให้ตายเถอะ แทนที่จะดีใจนะที่เจอเพื่อนร่วมชาติ แต่ไม่เลยครับ ผมกลับอยากจะเข้าไปถีบหน้ามัน ดูมันแสยะปากใส่ผมอีกนะ
“มึงจะไปไหน”
มันร้องถามครับ ผมไม่อยากจะเจอหน้ามันแล้ว ซวยมามากพอแล้ววันนี้ อารมณ์เสียแต่เช้า
“ธุระของมึงเหรอ”
ผมพูดเป็นภาษาอังกฤษ
“ไปไม่ถูกอ่ะดิ ทำเป็นเก่ง นี่ล่ะนะ พวกหัวแข็ง”
“เงียบปากไปเลยมึง ไปไหนเรื่องของกู เจอกูแค่วันนี้นะ ขอให้กูเห็นหน้ามึงแค่วันนี้”
“โด่ กูอยากเห็นหน้ามึงมากว่างั้น แน่นะมึง”
“แน่ไม่แน่มันก็ไม่ใช่เรื่องของมึง”
ผมเดินหนีมาครับ ถามคนอื่นก็ได้วะ ให้มันรู้ไปสิ ว่ามหาฯลัยนี้จะมีแต่นักศึกษาใหม่ไม่มีใครรู้ ผมเดินไปถามผู้หญิงอ้วนๆอีกคนที่กำลังเดินผ่านมา โชคช่วยครับเธอบอกซะละเอียดเลย รายงายตัวอยู่อีกตึก ทำไมทำอะไรสลับซับซ้อนจังเลยวะ ป้ายอะไรก็ไม่มีบอก แต่ก็นะ ผมบ่นไปก่อนล่ะครับ เพราะทางเข้ามหาฯลัยมันมีป้ายบอกไว้ล่ะ ผมไม่ได้มองเอง ไอ้แว่นนั่นก็คงไม่ได้มอง แหะๆ รายงานตัวก็ไม่ได้ยากเหมือนที่เมืองไทย เขาให้ลงชื่อที่เขาพิมพ์ไว้แล้วแจกกระดาษบอกรายละเอียดมาว่าปีหนึ่งต้องเรียนอะไรบ้างอยู่ตึกไหน แล้วก็เข้าชั้นเรียนได้เลย เออวะ ง่ายจัง เขาเลือกสาขาที่จะเรียนให้ผมไว้แล้วล่ะครับ วิทยาศาสตร์ เหอๆ อยากจะร้องไห้ เก่งมากนะผมน่ะไม่อยากจะคิด แต่พอได้กระดาษมาถึงพอรู้ว่าปีหนึ่งเรียนวิชาทั่วไปก่อนล่ะครับ ที่นี่เทอมสองค่อยเลือกในสิ่งที่เราชอบ เล็งไว้แล้ว วิทยาศาสตร์การกีฬา ฮ่าๆๆ เหมาะกับผมเป็นที่สุดเขารู้จะด่าผมไหมเนี่ย
“ทอมมี่ๆ เรียนชั้นเดียวกันด้วย ดีใจจัง”
โอ๊ย อะไรวะ หนีมาแล้วนะเนี่ย ไอ้แว่นครับ ผมหันไป ทำหน้าเซ็งสุดมัน
“นี่ทอมมี่ เพื่อนใหม่ๆ มิเชล นี่ทอมมี่ มาจากไท”
“ไทยแลนด์”
ผมเน้นคำให้มันรู้ว่า มึงกรุณาอย่าพูดเรื่องนี้ได้ไหมถ้าไม่อยากให้กูเตะมึง
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราชื่อมิเชล แม่เราก็เป็นคนไทยนะ ดีใจจังที่ได้เจอคนจากที่เดียวกับแม่”
ผมหันไปมองตามเสียงใสๆนั้นล่ะครับ โอ๊ย พระเจ้าจอร์จ ให้ตายเถอะ นึกว่าเทย่า โรเจอร์ จะสวยไปไหนคร้าบ
“เอ่อ ยินดีที่ได้รู้จัก เธอพูดภาษาไทยได้ไหม”
“เอ่อ ได้นิดหน่อย”
โว้ยเฮ้ย น่ารักว่ะ ยิ่งพูดภาษาไทยแบบไม่ชัดนี่ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่ ยิ้มด้วยแล้ว ตาโตๆ คิ้วเข้มๆแต่เป็นระเบียบ หน้านี่ไม่ต้องพูดถึง เทย่าดีๆนี่เองล่ะครับ ผมใจเต้นเลยนะ
“ฮ่าๆ เธอไม่ค่อยได้กลับเมืองไทยเหรอ”
“ไม่ค่อยได้กลับ เคยกลับตอนอยู่เกรดห้า ไปแป๊บเดียวเอง เราชอบเมืองไทยนะ คนน่ารัก”
“จริงเหรอ”
ผมดีดตัวลุกขึ้นยืนเลยครับ เจ้าชู้ไหมเนี่ย ไม่หรอกนะ นานๆจะเจอคนน่ารักแบบนี้ ไม่สิ ไม่นานแต่ไม่เคยเจอผู้หญิงสวยน่ารักขนาดนี้มาก่อน
“แหมนะ คุยกันใหญ่เลย ว่าแต่เมืองไทยสวยจริงเหรอมิเชล”
“สวยสิเบน ปิดเทอมลองไปเที่ยวสิ สวยมาก คนก็น่ารัก อาหารก็อร่อยถูกด้วย เธอสามารถซื้ออะไรก็ได้นะข้างถนน สะอาด”
“จริงเหรอ น่าไปจังเลย”
นะ ไอ้แว่นนี่ พอมิเชลพูดทำตาวาวอยากรู้ขึ้นทีเดียว รู้น้อยไปโว้ยว่าบ้านกูเมืองกูน่ะมีอะไรน่าสนใจตั้งเยอะ มัวแต่มุดหัวเป็นกบในกะลาอย่างมึงคงทันเห็นอะไรกับเขาหรอกนะ
“เออ เรามีเพื่อนอีกคนอยากจะแนะนำนะ เรารู้จักตอนก่อนจะเปิดเทอม บ้านเขาอยู่ใกล้ๆบ้านเรา เอ ไปไหนนะ”
มิเชลมองหาใครอีกคนผมก็มองตาม อ้าวๆ ไอ้ควายนั่นเดินเข้ามาครับ อย่าบอกนะว่า
“นี่ซันนี่ เพื่อนเราเอง”
ผมจิ๊ปากครับ เมินหน้าหนีเลยสิครับ ควายเอ้ย เจออีกแล้ว ดันเป็นเพื่อนคนน่ารักอีกต่างหาก
“ยินดีที่ได้รู้จัก เราชื่อเบนจามินนะ ซันนี่”
“ซันนี่ก็เป็นคนไทยนะเบน มาจากที่เดียวกับทอมมี่”
“ทอมมี่”
มันร้องเสียงสูงครับ ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“กูชื่อต้อม มึงเรียกต้อมได้ไหมล่ะ ไอ้เบน”
ผมกร้าวเสียงใส่เลย ไอ้แว่นทำหน้าผงะคงตกใจ มิเชลเองก็ตกใจ
“เอ่อ ทอมมี่ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”
“เรียกได้ไหมล่ะ ต้อมน่ะ เราชื่อต้อม ไม่ใช่ทอมมี่”
คำสุดท้ายผมกระแทกเสียงใส่หน้าไอ้ควายนั่นครับ หนอยดูมันทำหน้านะ วอนตีนซะแล้วไอ้นี่
“เรียกยากนะ เราออกเสียงไม่ได้หรอก ทอมมี่นี่ล่ะ ก็เหมือนๆกันนี่”
“กระแดะ”
“มึง”
ผมก้าวเท้าเข้าไปแล้วนะ แต่พอเห็นหน้ามิเชลที่ทำหน้าตกใจ ผมก็เลยนิ่งไว้ก่อน ตายห่ากู ภาพพจน์เสียหมด เพราะไอ้เชี่ยนี่คนเดียว
“มีอะไรกันหรือเปล่า”
“นั่นสิ เหมือนรู้จักกันมาก่อนเลยนะ”
ไอ้แว่นพูดครับ มองหน้าผมแบบเกรงๆ
“ไม่หรอก เราไม่เคยรู้จัก”
ผมหันหน้าหนีแล้วทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แรงๆ โมโหว่ะ
“เรารู้จัก ต้อม เอ้ย ทอมมี่ เคยเป็นนักฟุตบอลทีมโรงเรียนที่โน่นน่ะ แต่คนละโรงเรียนกับเรา ได้ข่าวว่าเป็นนักเรียนทุน มาเรียนที่นี่ก็คงได้ทุนมา”
To be continued
-
เชี่ยเอ้ย ผมสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เม้มปากแน่นครับ ตาเริ่มมัวแล้ว หูร้อนไปหมด ออกไปก่อนดีกว่า ไม่เรียนมันแล้ววิชาแรก ไม่งั้นผมคงโดนไล่ออกแน่ๆถ้าไม่ออก เพราะคงต่อยหน้าไอ้เชี่ยนี่ก่อนน่ะสิครับ
“ตายจริง เก่งจังทอมมี่”
มิเชลพูดครับเธอมานั่งข้างๆ สายตานี่ชื่นชมจริงๆนะ แต่ผมไม่ทนแล้วครับ เดินออกไปแล้ว
“อ้าว ทอมมี่ไปไหน ไม่เรียนเหรอวิชาแรกนะ”
“ไม่มีอารมณ์”
ผมหันไปจ้องหน้าไอ้ควายนั่นที่นั่งยิ้มอยู่
“เดี๋ยวทอมมี่”
มิเชลครับ เธอวิ่งตามออกมา
“อ้าว มิเชลไม่เรียนเหรอ”
มันร้องตามครับ แต่เธอวิ่งตามผมออกมาแล้ว ผมเดินจ้ำไปหลังตึก มีต้นเมเปิลใบเริ่มเหลืองอยู่หลายต้น โต๊ะนั่งนี่อย่าหวังนะครับ ไม่สนโว้ย ผมเหวี่ยงกระเป๋าลงกับพื้นสนามหญ้าแล้วนั่งลง
“เป็นอะไรหรือเปล่าทอมมี่ มีเรื่องกันมาก่อนเหรอ”
เธอเดินมาถึงตัวแล้วค่อยๆทรุดตัวลงนั่ง
“ไม่หรอก แต่เราไม่ชอบให้ใครมาพูดเรื่องของเราแบบนี้ เรื่องของเราเราอยากจะเป็นคนพูดเอง”
“อืม ใจเย็นๆนะทอมมี่ ซันนี่เขาคงไม่ได้ตั้งใจ”
“ช่างมันเถอะ เธอกลับไปเรียนเถอะ อย่าโดดเลย”
“กลับไปเรียนด้วยกันสิทอมมี่ เราไม่สบายใจนะถ้าเห็นเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันทะเลาะกันแบบนี้”
ผมไม่พูดครับ มองไปทางอื่น แดดอ่อนๆมันต้องใบไม้สีเหลือง สวยดีนะ ผมเอนหลังลงนอนเลย ไม่สนใจใคร ผมเอื้อมไปหยิบกล้องออกมาแล้วถ่ายรูปใบไม้ที่มันต้องแสงแดดไว้ จะส่งไปให้คนที่ผมรักดู
“ทอมมี่ชอบถ่ายรูปเหรอ”
“อืม”
ผมไม่ได้หันไปมองครับ ไม่มีอารมณ์ คนน่ารักนี่ไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆนะตอนโมโหน่ะ
“เราก็ชอบนะทอมมี่ มาเดี๋ยวเราถ่ายรูปให้นาย”
“ไม่เป็นไร”
“ยังโกรธอยู่เหรอ งั้นไปที่นึงกับเราไหม”
“ที่ไหน”
“ข้างๆมหาฯลัยนี่ไง มีสวน”
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวจะเข้าไปเรียน”
“เอาน่า ไปหน่อยเถอะป่านนี้อาจารย์เข้าห้องแล้ว เข้าไปตอนนี้โดนด่าแน่ๆ”
เธอลากแขนผมให้ลุกขึ้นครับ มือนุ่มมาก เหอๆ ผมมองหน้าเธอ ให้ตายเถอะ มันมาช่วยได้ตอนนี้นี่เองคนน่ารัก รอยยิ้มมันเป็นเหมือนยาวิเศษจริงๆนะ ผมลืมไปเลยว่าโมโหไอ้เชี่ยนั่นอยู่
“ทางนี้ทอมมี่”
เธอวิ่งนำหน้าผมไป ลัดเลาะไปตามอาคารแล้วออกหน้าประตูรั้วของมหาฯลัย วิ่งไปตามถนน เธอสดใสจังเลยครับ ผมนี่ยิ้มออกมาเลยนะ มีความสุขจริงๆ
“ฮ้า เหนื่อยจัง กินไอติมไหม เจ้านั้นอร่อยนะ”
ไม่พูดเฉยๆนะ เธอวิ่งไปตรงเพิงที่เขาขายไอติมแล้วครับ ผมได้แต่มองตาม
“เราชอบกินรสนี้นะ เมเปิล หอมดี”
เมเปิลเหรอ คิดไปถึงคนไกลอีกแล้ว ใจกระตุกผมพยักหน้า
“มีสวนดอกไม้ด้วยนะทอมมี่”
“เธอเคยมาที่นี่ก่อนจะเปิดเทอมเหรอมิเชล”
ผมถามครับ สายตาไม่ได้ลดจากการจ้องหน้าเธอเลยนะ
“อืม เรามาเซอร์เวย์ก่อนน่ะ เดินวนอยู่วันเต็มๆ ตรงนี้สวยดีนะ ตรงนั้นมีเก้าอี้อ่านหนังสือได้ด้วยไม่ร้อน”
เพลินดีเนอะ เวลาเรามองคนน่ารักพูดอะไร เล่าอะไรไปน่ะ ผมก็มองตาเคลิ้มเชียว
“น่ารัก”
“หือ อะไรนะทอมมี่”
“อ้อ ปะเปล่า สวยดีนะที่นี่น่ะ”
“เลิกเรียนก็มานั่งอ่านหนังสือตรงนี้ได้นะ เราว่าจะรีบมาจองที่ ท่าทางคนจะเยอะ”
“แล้วเธออยู่พิสเบิร์กเหมือนไอ้นั่นเหรอ”
พอพูดถึงไอ้นั่นผมก็เสียงแข็งขึ้นมาทันที
“อืม เคยมีเรื่องกันเหรอทอมมี่ บอกเราได้ไหม”
เธอทำตาวิ้งๆมองผมล่ะครับ ผมถอนหายใจเมินหน้าไปทางอื่น
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ไม่ชอบขี้หน้า”
“คนมาจากที่เดียวกันรักกันไว้ดีกว่าไหมทอมมี่ ซันนี่น่ารักนะเราว่า ตอนปิดเทอมก็พาเราเที่ยวตั้งหลายที่”
“แล้วเธอมาเรียนยังไงเหรอ”
ผมเปลี่ยนเรื่องครับ ไม่อยากได้ยินจริงๆนะ เรื่องของไอ้เชี่ยนั่น
“เราอยู่หอพัก ตรงอ่าวซานฟรานฯนี่เอง”
“อ้อ”
“ทอมมี่คิดถึงเมืองไทยไหม”
อยู่ดีๆเธอก็ถามขึ้นครับ สายตามองออกไปยังแมกไม้เบื้องหน้า แดดอ่อนๆสาดมาทาบหน้าของเธอ สวยว่ะ สวยมาก
“ก็คิดถึงนะ คิดถึงมาก พ่อแม่เราอยู่ที่เมืองไทย น้องชายด้วย อีกอย่างแฟนเราอยู่ที่โน่น”
“หือ จริงเหรอ ไม่คิดถึงแย่เหรอ”
“คิดถึงสิ เธอไม่มีแฟนเหรอ”
ผมอยากรู้บ้างครับ ท่าทางไม่เหลือหรอก สวยขนาดนี้
Ps. เพิ่งได้ฤกษ์มาลงครับ งานทุกอย่างลงตัวแล้ว คิดถึงกันบ้างไหมเอ่ย อิอิ เค้ามาแว้วววว
-
คิดถึงจ้าคุณอิ๊ก :z13: :z13: จิ้มๆ
ประเดิมเรื่องของน้องต้อม :mc4: :mc4:
-
:mc4: :mc4:มาแล้วๆๆๆ
น้องต้อมอารมณ์ร้อนน่าดู
-
มาแล้ว มาแล้ว เย่ เย่ น้องต้อมมาแล้ว หายไปนานเลยนะครับคุณ eiky
-
เรื่องของต้อมหรอ ดีเหมือนกัน หาคู่ใหม่ให้ต้อมจะได้ไม่กวน คุณนายกับคุณหลวงเค้า :z1:
-
น้องต้อมมาแล้ว :mc4:
-
ต้อมกับซันนี่ เกลียดกันไปมา รู้ตัวอีกทีเสียบกันไปตอนไหนไม่รู้ตัวเอานา 555
-
อ๊ากกกกกกกกกก น้องต้อมมาแล้วววว คึคึ
แอบเห็นเปิดจองคุณนายคุณหลวงด้วย ไว้ใกล้ๆค่อยไปสอย
จะได้ไม่รู้สึกว่าคอยนาน กร๊ากกกกกกกก (.. คิดไปได้)
-
พี่อิ๊ก หวัดดีครับ เห็นเรื่องใหม่ของพี่อิ๊กมาลงรีบเข้ามาดูเลยยังไม่ได้อ่านเลยมาจิ้มพี่อิ๊กก่อน 555
-
แวะมาดูคนมีเวลาว่างแอบมาลงตอนใหม่ 555 :laugh:
-
มารอน้องต้อมด้วยคนเน้อ :sad4:
-
แอร๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆชะนีฝรั่งลูกครึ่งๆไม่เอาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 55555555555
-
แวะมาเป็นแฟนคลับครับ :L2: สมาชิกใหม่ครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยคน
ตามมาจากเรื่อง เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย อ่านจบพอดี o13
ขอมาเม้นที่เรื่องใหม่ ประเดิมเลยแล้วกันเนอะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ
-
คิดถึงน้องต้อมมาก
เรื่องนี้เป็นแนวน่ารัก กุ๊กกิ๊ก กัดกันไปกัดกันมา แล้วก็รักกันใช่ไหมครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ในที่สุดน้องต้อมของเค้าก็มาซะที หลังจากเฝ้ารอมาน๊านนาน ((เวอร์))
แล้วจะติดตามต่อไปค่ะพี่อิ๊ค
-
ในที่สุดน้องต้อมก็กลับมา :impress2:
แต่แอบเคืองคุณนายนะ :m16:
-
ขอๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องต้อมของพี่!!!!!! :m3: :m3: :m3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด น้องต้อมมาแล้วววว
:impress2:
-
สนุกจังเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ :pig4:
-
คิดถึงงงงงง จ้า
ว่าแต่เรื่องนี้ กัดกันตลอดเรื่องเลยชิมิ
โฮ๊ะๆๆ
-
ทอมมี่ มิเชล ซันนี่ .....หวังว่าคงไม่ใช่รักสามเศร้านะ
-
รับน้องต้อมด้วย
Eiky หายยาวเลย
-
ต้อมเหวี่ยงพอๆกะนายเลยนะเนี้ย เริ่มมีแววจะสาวแตก ๕๕๕
-
:mc4:
กรี๊ดกร๊าดด น้องต้อมมาแล้ว~
ตัวประกอบอันดับหนึ่ีงในใจคนอ่านเลยนะ~
-
+1 สวยๆ ฉลองให้น้องต้อมค่ะ :z2:
-
ต้อมมาแล้วววววววววววววววว
คิดถึงนายแหะ
-
ฮิ้ววว น้องต้อมมาซะที :z1: :z1:
-
น้องต้อมของเจ๊
ได้เวลาออกโรงซะที
ปล่อยคุณนายไปเถอะแล้วหาใหม่ซะ
-
กรี๊ดดดดดดดดแตกค่ะ น้องต้อมของช้านนนน โฮะๆ
ตอนนี้นายย้ายไปอยู่สระบุรีแล้วหรอคะเนี่ย ดูเหมือนไม่ได้ไปเที่ยวเฉยๆ
ส่วนน้องต้อมจะคู่ใครเราไม่สน เชียร์น้องต้อมxพี่ปริ๊นท์สุดใจ โชตะๆจงเจริญ วู้ววว
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
แต่ก็ตกหลุมรักน้องต้อมไปซะแล้ว :mc4:
-
:mc4:
เย้ ได้อ่านเรื่องของต้อมแล้ว
-
น้องต้อมมาแล้ว เย้ๆๆๆ
-
+1 ต้อนรับการกลับมาของน้องต้อม
ดีใจได้อ่านตอนที่น้องต้อมเป็นตัวเอกแล้ว
พี่ปริ๊นซ์น่ารักจัง ครอบครัวของพี่นายนี่สุดยอด
มากเลย ใจดีทั้งบ้านเลย ....รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:pig4:
-
+ ต้อนรับเรื่องของทอมมี่ค่ะ
ว่าแต่คู่นี้เค้าจะสปาร์คกันตอนไหนเนี่ย
-
ต้อมมาแล้วววววววว
เกือบพลาด 55+
จะคู่กับซันนี่จังหรือเปล่าน้า
-
แล้วฉันก็มีหน้าที่ให้ทำอีกหนึ่งอย่าง
คืออ่านนิยายเรื่องนี้ไง
-
อ๊าคคคคคคคค...ไอ้น้องต้อม..เป็นพระเอกเต็มตัวแล้วเรื่องนี้...จับคู่กับพี่แพทย์ดีไหมน้อ..รึจะรอพี่ปริ๊นโต :z1:
-
พี่อิ๊ดอยู่มั๊ยน้อ
รู้ป่าวว่ามีคนมารออยู่เน้อ
-
เรื่องใหม่คุณอิ๊ก
:L2: :กอด1:
-
:mc4: กรี๊ดดด น้องต้อมมาแล้ว คุณอิ๊กก็มาแล้วหลังจากหายไปนาน :impress3:
น้องปริ๊นน่ารักมากกกกก หุๆ อยากให้น้องต้อมเลี้ยงเด็ก หึๆ o18
คุณนายไปเป็นชาวสวน!! ตกลงย้ายไปอยู่กะสามีแล้วใช่ไหม :o8:
สงสารน้องต้อมจัง รักคุณนายซ่ะขนาดนั้น สุดท้ายก็ตัวประกอบ :o12:
-
น้องต้อมมมมมมมมมมมม
คิดถึงจัง
-
Scene 2
“เราไม่มีแฟนหรอก เราไม่อยากมี คนที่นี่เขาหวังแต่จะนอนกับเรา หึหึ เราไม่ค่อยชอบน่ะ เราคงได้นิสัยมาจากแม่”
“อืม ดีนะ”
“แฟนทอมมี่สวยไหม”
“ไม่อ่ะ แฟนเราไม่สวย แต่น่ารัก”
“อ้อ คนน่ารักนี่เนอะ มีแต่คนชอบล่ะเราว่า น่ารักมันอยู่ได้นานกว่าคนสวย”
“แต่เธอก็สวยนะมิเชล น่ารักด้วย”
เธอแก้มแดงขึ้นทันทีครับ หันมายิ้มให้ผม
“บ้าเหรอ เราหน้าตาออกจะปกตินะ ไม่ได้สวย มีคนสวยกว่าเราอีกตั้งเยอะ”
“แต่เราว่าเธอสวยนะ ถ้าเราไม่มีแฟนนะ จะจีบแล้วเนี่ย”
“ฮ่าๆ ไม่เอาหรอก เป็นเพื่อนกันนี่ล่ะ ยาวนานกว่า เออ แล้วทอมมี่จะเรียนเอกอะไรเหรอ”
เธอก็เปลี่ยนเรื่องได้เนียนเหมือนกันนะเนี่ย ไม่น้อยๆ
“ยังไม่รู้เลย แฟนเราอยากให้เรียนวิทยาศาสตร์เพียวๆ แต่เราคิดว่าเราคงไม่ไหว”
“เราว่าจะเรียนวิทยาศาสตร์ทางการแพทย์ น่าสนใจดี”
“โห ยากอ่ะดิ เราไม่ไหวหรอก หัวเราไม่ค่อยดี”
“เราก็ไม่เก่งหรอก แต่อยากเรียน ท้าทายดีออก”
ผมคุยกับมิเชลอยู่พักใหญ่ล่ะครับ ถามนั่นถามนี่ เธอคุยเก่งนะ ปกติผมไม่ค่อยจะคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่ แต่คุยกับเธอแล้วเพลินดี ลืมไปเลยว่ามาเรียน พอกลับเข้าไปเรียนคาบที่สองก็ค่อยยังชั่วหน่อย ผมพยายามไม่สนใจมองไอ้เชี่ยนั่นหรอกครับ มองแล้วเสียอารมณ์ ผมนั่งติดกับมิเชลแบบนี้ค่อยมีกำลังใจเรียนหน่อย ผมติดนิสัยเหวี่ยงๆมาจากเขาหรือเปล่าไม่รู้นะ แต่ผมคิดว่าผมมีจุดหมายปลายทางที่จะเดินไป และผมจะไม่ยอมเขวกับสิ่งแวดล้อมเหล่านี้ วันนี้เรียนแค่สองวิชาครับ เรียนเสร็จก็เที่ยงกว่าๆ ผมว่าจะนั่งรถกลับบ้านเอง ไปตามทางที่คนไกลเคยพาไป
“กลับเลยเหรอทอมมี่ ไปฉลองเปิดเทอมกับพวกเราไหม”
ไอ้แว่นชวนครับ โหไอ้นี่ มันมีเพื่อนใหม่เยอะแยะเลยนะ หัวทองหัวดำ หัวสีส้มสีชมพูอีก
“ไม่ดีกว่า เราจะรีบกลับ ต้องไปทำงานอีก”
“นายทำงานด้วยเหรอ ทำอะไร”
อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาอีกแล้ว พอดีมิเชลเองก็เดินมาข้างๆผม
“นั่นสิทอมมี่ ทำงานอะไรเหรอ น่าสนใจไหม”
“ร้านอาหารไทยน่ะ”
“จริงเหรอ เราชอบร้านอาหารไทย ชอบมาก”
มิเชลทำเสียงสูงสายตาบอกว่าชอบจริงๆ
“ไม่เห็นจะน่าสนใจตรงไหนเลยมิเชล เราก็ทำร้านเบเกอรี่อยู่นี่ ดีกว่านะเราว่า”
ไอ้เชี่ยนี่มันดอดขึ้นอีกครับ ผมได้แต่ถอนหายใจยัดสายฟังเข้าหูเปิดเพลงดังๆไปเลย
“อ้าว ทอมมี่ กลับเลยเหรอ”
ผมดึงสายออกจากหูแล้วพยักหน้าให้มิเชล
“ไปเถอะมิเชล ไม่ต้องไปง้อหรอก คนหยิ่งๆแบบนี้น่ะ คนเขาอยากเป็นเพื่อนก็ทำเป็นไม่สนใจ เวลาทำรายงานมาอย่ามาโอดครวญก็แล้วกัน”
ได้ยินพอดีครับ ผมพยักหน้าให้มันจะเอาเรื่อง
“มึงจะเอายังไงกับกู ไอ้เชี่ย ปากมึงน่ะหุบบ้างก็ดีนะ กูก็ไม่ได้อยากจะคบกับมึงหรอกนะ”
“อย่าทอมมี่ อย่าทะเลาะกันเลย อะไรล่ะซันนี่ มาจากที่เดียวกันคุยกันดีๆไม่ได้เหรอ เสียชื่อคนไทยหมดเลยนะ”
เสียดใจครับ เพราะมันคนเดียว ผมก็ไม่ได้อยากอะไรหรอกนะ แทนที่คนไทยด้วยกันจะรักกัน แต่นี่ดูปากมันเถอะครับ วอนส้นเท้ามาก ผมเดินออกจากมหาฯลัยด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวครับ โว้ย วันนี้มันเป็นห่าอะไรวะเนี่ย เจอไอ้ควายนี่ตลอดเวลา
“ทอมมี่ๆ กลับด้วยกันไหม เราจะกลับบ้าน ผ่านคอนคอร์ดพอดี”
เสียงร้องทัก ตอนแรกผมไม่ได้ยินหรอกครับ แต่รถมันมาจอดตรงหน้า มิเชลลดกระจกลง ตอนแรกผมดีใจนะ แต่พอเห็นคนขับผมเม้มปากกำหมัดแน่น
“ไม่เป็นไรเราจะกลับเอง”
“ไปด้วยกันเถอะทอมมี่ เดี๋ยวเราจะพาไปกินไอติมร้านที่เราชอบ นะนะ”
ไม่พูดเฉยๆนะครับ เธอเปิดประตูรถออกมาจับแขนผม
“ไม่เป็นไรหรอกมิเชล เราอยากลองกลับเองดูน่ะ เธอไปเถอะ เอาไว้วันหลังค่อยไปนะ”
“แล้วกลับรถประจำทางจะกลับทันทำงานเหรอทอมมี่ กลับพร้อมเรานี่ล่ะนะจะได้คุยกันไประหว่างทางด้วย”
“มิเชล อย่าไปง้อเลย คนอวดดีให้ไปเองเถอะ”
อีกแล้วครับ ไอ้นี่มันเกลียดผมขนาดนี้เลยเหรอ เออ รู้ แต่มันจะรู้ไหมว่าผมเองก็เกลียดมันมากเหมือนกัน
“ซันนี่ ไม่ได้นะ เราอยากคุยกับทอมมี่”
“มิเชลไปเถอะ”
ผมเดินจ้ำออกมา กูไม่ได้อยากนั่งรถมึงหรอกนะจะบอกให้ กูมีปัญญากลับเองได้ ไม่ได้อยากจะกลับด้วย ไม่ได้อยากจะเจอหน้า อารมณ์เสียโว้ย ผมเดินไปตรงป้ายรถประจำทาง ศึกษามาบ้างแล้วล่ะครับว่าควรจะนั่งรถสายอะไร ไกลหน่อยแต่ก็ไม่ได้รีบอะไร ถ่ายรูปข้างทางส่งไปให้เขาดูดีกว่าระหว่างทางจากรถโดยสารประจำทางผมต้องนั่งไปต่อรถใต้ดินเพื่อไปยังคอนคอร์ดครับ ตอนแรกว่าจะนั่งรถโดยสารอ้อมไปเลย แต่แม่โทรฯมาพอดี ไม่มีอะไรนะแค่ถามว่าโอเคไหม ท่านเป็นห่วงผมเสมอ
“โหยนะคนเรา กว่าจะออนได้ นานไปไหมอ่ะ”
พอทำงานเสร็จผมก็อาบน้ำเตรียมตัวจะนอนล่ะครับ แต่กิจวัตรประจำวันของผมคือการเปิดคอมฯออนเอ็มเอาไว้ เผื่อว่าเขาจะเข้ามา วันนี้นึกว่าจะซวยทั้งวันแล้วนะเนี่ย นับว่ายังโชคดีมากที่เจอเขา ดีใจว่ะ
“ยังไม่นอนเหรอต้อม”
“ยังพี่ พี่ปริ๊นนอนไปแล้ว เปิดไมค์หน่อย”
“จะเปิดทำไม เดี๋ยวชั้นแว้ดใส่แกพี่ปริ๊นก็ตื่นกันพอดี”
“ไม่ตื่นหรอก เดี๋ยวใส่หูฟัง”
“จิ๊ เยอะแยะนะแก”
“แล้วพี่ทำไรอ่ะ คิดถึงผมไหมเนี่ย”
“พอดีหาข้อมูลการทำดอกไม้สต๊าฟน่ะเลยออน แกไม่ทำการบ้านเหรอ”
“ทำแล้ว โหยนะ อย่าอ้อมค้อมได้ไหมเนี่ย คิดถึงนะรู้ไหม”
“แหวะ เลี่ยนเชียว จะคิดถึงอะไรมากมาย นี่ยังทำงานไม่เยอะพอล่ะสิถึงมีเวลาว่างมาคิดถึงชั้น”
“ทำเยอะแล้วพี่ แต่คิดถึงพี่น่ะ มันคิดถึงตลอดเวลาอยู่แล้วอ่ะ”
เงียบเสียงไปครับ ตลอดๆ
“ทำไมเงียบอ่ะพี่”
“ฟังแกอยู่นี่ไง ไม่เจอสาวๆสวยๆบ้างเหรอ ได้ข่าวเปิดเทอมนี่วันนี้”
“เออพี่ รู้จักอยู่คนนึง สวยมาก นึกว่าเทยา โรเจอร์ เข้ามาทักผมด้วยล่ะ”
“นั่นไง เป็นไงน้องเขามาจากไหน”
แหมนะ ทีแบนี้อยากรู้ขึ้นมาเชียว
“เป็นลูกครึ่งไทย อเมริกันว่ะพี่ สวยมาก”
“จีบเลยดิต้อม”
“ไม่อ่ะ ผมบอกเขาไปแล้วว่ามีแฟน”
“อ้าว แกนี่ ใครวะแฟนแก ไปแอบมีตอนไหน อย่าบอกนะว่ามีแฟนเป็นผู้ชาย”
“ใช่”
“ไอ้ต้อม อารมณ์เสีย”
แหวเสียงขึ้นซะดังเชียวจนผมสะดุ้งเลยนะเนี่ย หน้าตาที่ฉายออกมาผ่านเว็บแคมคงจะโมโหผมมากทีเดียว
“ก็พี่ไงแฟนผม”
“ไอ้บ้า ใครเป็นแฟนแก อย่ามาเยอะนะ”
“ไม่รู้ล่ะ ผมเคยบอกพี่ไปแล้วนี่ว่าผมจะไปทวงพี่คืนจากไอ้นั่น”
“โว้ย อะไรเนี่ย คุยแบบนี้ไม่คุยแล้วนะ”
“เดี๋ยวดิพี่ เออ ผมเจอไอ้เชี่ยนั่นด้วยนะ พี่จำได้ไหม ไอ้เตี้ยที่นั่งเครื่องมากับเราน่ะ”
รีบเปลี่ยนเรื่องครับ เพราะถ้ามัวแต่พูดเรื่องนี้เขาจะหนีไปก่อน ผมเคยเจอแล้ว ไม่ออนอยู่เป็นเดือนนะ เจ็บปวดเลยสิผมเกือบบ้า
“อ้อ น้อง อะไรนะ ที่หน้าบู้ๆน่ะเหรอ”
“ฮ่าๆๆ ใช่ๆ ไอ้เชี่ยนั่นล่ะพี่”
“อ้าว ไม่อยากเป็นเพื่อนกันหรอกเหรอ คนไทยด้วยกันนะต้อม”
“โหยพี่ เจอหน้านะมันแทะผมตลอด มันเป็นห่าอะไรของมันก็ไม่รู้ ผมล่ะเกลียดมันว่ะพี่ มันบอกว่าผมเป็นนักเรียนทุน แล้วทำหน้าตาเยาะเย้ยผมด้วยนะ ดีนะที่ไม่เตะปากมันก่อน”
“อะไร ทำไมมันพูดแบบนั้น นักเรียนทุนแล้วยังไง เอ๊ะไอ้นี่มันวอนซะแล้ว”
“อิอิ พี่ห่วงผมเหรอ”
แอบหยอดครับ เผื่อจะมีคำหวานมาทำให้ชื่นใจก่อนนอนบ้างนะ
“ห่วงสิ ชั้นไม่อยากให้ใครมาว่าน้องชายชั้น”
นั่นไงครับ ตอบมาแต่ละทีป้องกันตัวเองตลอดไม่มีเลยแบบหวานๆให้ผมน่ะ
“อย่าไปวุ่นวายกับมันเถอะถ้างั้นน่ะ คนบางจำพวกไม่จำเป็นต้องลงไปเกลือกกลั้ว”
“ผมไม่คุยกับมันอยู่แล้วพี่ เกลียดมัน เออพี่ พรุ่งนี้ผมจะขับแจสเปอร์ไปเรียนนะ คุณแม่อนุญาตแล้ว”
“ดีๆ ขับระวังๆหน่อยล่ะ ถนนมันไม่เหมือนเมืองไทยนะ”
“เมืองไทยนั่นล่ะพี่น่ากลัวกว่า ที่นี่ถนนโล่งขับสบายจะตาย”
“จ้าพ่อคุณ ระวังหน่อยล่ะ อย่าลืมคาดเข็มขัด ไปนอนได้แล้ว ชั้นจะทำงาน”
“บอกว่าคิดถึงก่อนดิ นะนะ”
“จิ๊ มากมายนะไอ้ต้อม เออๆ คิดถึง พี่ปริ๊น อิอิ บายนะ”
อ้าวนะ ออกไปเลยครับ โหยนะคนเรา ขี้โกงนี่หว่า ผมยิ้มรอแล้วนะเนี่ย เป็นสุขทุกครั้งครับทีได้คุย จะโดนเขาด่าก็ยังเป็นสุขอยู่ เขาด่าแปลว่าเขารัก อิอิ ผมนี่ท่าจะบ้า แต่เอาเถอะ ที่ผมยืนอยู่ตรงนี้วันนี้ได้ก็เพราะเขานั่นล่ะครับ ไม่ใช่เพราะใครคนใด
มีความสุขที่สุดเลยครับ เป็นวันแรกที่ผมได้ขับแจสเปอร์ออกจากบ้านไปนอกเมือง ไปเรียนด้วยความรู้สึกที่แสนจะสุขใจ สภาพรถยังดีๆอยู่เลย ไม่เคยคิดเคยฝันนะว่าในชีวิตนี้จะมีรถขับ เขามอบมันให้ผมแล้ว ผมต้องรักษามันไว้ให้ดีที่สุด ของใช้ทุกอย่างในรถที่เป็นของเขาผมก็ยังเก็บเอาไว้อย่างดี เวลาขับรถไปไหนต่อไหนผมก็ยังรู้สึกว่ามีเขานั่งอยู่ข้างๆ
“โห ขับรถมาเรียนเลยเหรอทอมมี่”
พอจอดรถผมก็เดินไปยังอาคาร ไอ้แว่นนั่นล่ะครับ มันคงยืนมองผมอยู่นานแล้ว
“รถแฟนเราน่ะ”
“เจ๋งว่ะ มัสแตงสีแดง สวยว่ะทอมมี่”
“อืม นายพักหอหรือว่ากลับบ้าน”
“หอดิ บ้านเราอยู่ฝั่งโน้นแน่ะ ขี้เกียจกลับ นายกลับบ้านเหรอ”
“อืม เราต้องทานด้วยน่ะ”
“หือ งานไร งานพิเศษที่ร้านอาหารไทยน่ะเหรอ น่าสนใจไหม เราไปทำด้วยคนดิ อยากมีรายพิเศษ”
มันทำท่าทางสนใจจริงๆนั่นล่ะครับ แต่ผมไม่มีอำนาจตัดสินใจอะไรหรอกนะ เพราะร้านเป็นของคุณพ่อกับคุณแม่ ท่านให้ผมเรียนฟรีๆแถมยังให้เงินเดือนอีก หาได้ที่ไหนในโลกนี้
“อืม”
“ดีเลย เราอยากทำด้วย นายติดต่อให้หน่อยดิ”
“นายเรียนหนักไม่ใช่เหรอ ไม่ดีหรอก เดี๋ยวเสียการเรียน ต้องเลิกดึกนะ”
มันทำท่าคิดครับ ผมเดินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว ไม่อยากสนใจอะไรมันมาก ฝรั่งหัวทองเนี่ยนะจะมาขอให้คนหัวดำช่วย
“ทอมมี่ กินกาแฟไหม”
เสียงใสๆดังมาจากมุมตึกครับ ผมหันไปตามเสียง รอยยิ้มหวานๆของมิเชลนี่ดูไม่เคยเบื่อเลยนะ
“เราไม่กินกาแฟ”
“อ้าวเหรอ เอาโดนัทไหม เราซื้อมากล่องนึง”
“ไม่เป็นไร”
“แหมมิเชล จะไปชวนทำไม เขาทำงานร้านอาหารนี่ สงสัยคงจะกินออกมาแล้วล่ะ ก่อนมาเรียนน่ะ”
และนี่ก็เป็นอีกเสียงที่ทำให้อารมณ์เบิกบานของผมเมื่อครู่มันหายไป ควายเอ้ย ผมเดินหนีครับ ไม่อยากมองหน้ามัน
“กินหน่อยสิทอมมี่ เออ เราอยากจะถามเรื่องงานพิเศษน่ะ เราอยากจะเปลี่ยนงาน เราอยากทำร้านอาหารไทย”
“เอ่อ”
“มิเชล ดูท่าทางเขาสิ เขาไม่อยากให้ใครเข้าไปวุ่นวายหรอก มิเชลอย่าไปวุ่นวายกับเขาเลยนะ ไม่แน่เขาอาจจะไม่ได้อยากจะมีเพื่อนก็ได้”
“ซันนี่”
ผมกำหมัดแน่น
“มึงจะเอายังไงกับกู”
ไม่ทันแล้วครับ ผมปรี่เข้ากระชากคอเสื้อมัน มิเชลหันไปปรามมันไม่ทันระวังผม ง้างหมัดรอแล้วนะ
“อย่าทอมมี่ อย่ามีเรื่องกัน”
“เฮ้ย ใจเย็นๆ ทอมมี่”
“มึงจะเอายังไงกับกู ไอ้เชี่ย”
มันทำหน้าซีดๆไปครับ ผมนี่ไม่ไหวแล้ว ไม่เคยมีใครมาคอยแทะผมเหมือนหมาแทะกระดูกแบบนี้มาก่อน เป็นไงเป็นกันวะ
“เดี๋ยวโดนทำโทษนะทอมมี่ ใจเย็นๆ”
ไอ้แว่นครับมันมาลากตัวผมออก หนอย ไม่ได้หรอกครับ เท้าผมยื่นไปแล้วเพราะตัวผมโดนไอ้แว่นมันดึงเอาไว้
“พลั่ก โอ๊ย”
“ทอมมี่”
เสียงมิเชลร้องดังลั่นเลยครับ ฝรั่งหันมามองกันใหญ่
“มึงจะเอายังไง ไอ้เชี่ย”
ผมยังไม่ลงครับ เท้าผมยันไปที่กลางยอดอกมันหงายหลังตกลงไปในแปลงดอกไม้ข้างตึก
“พอแล้วทอมมี่ พอแล้ว ซันนี่เขาไม่ได้ตั้งใจ”
มิเชลมาจับแขนผมไว้ครับ เห็นแก่คนสวยนะมึง ไม่งั้นมึงตาย
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร แค่เล่นๆกัน”
ไอ้แว่นมันร้องบอกคนที่เดินผ่านไปผ่านมา คือฝรั่งเขาไม่มุงกันนะครับ แค่ชำเลืองมาดู ผมไม่สนใจหรอกนะมันขาดแล้วสติ หน้ามืดขอถีบสักที สมใจมึงไหมไอ้ควาย
“พาทอมมี่ไปก่อนเบน เดี๋ยวเราจะดูซันนี่เอง”
มิเชลบอกให้ไอ้แว่นลากผมไปครับ
“โห คนไทยนี่ใจร้อนเหมือนกันนะ”
มันพูดครับ ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกเข้าไว้
“อย่าดึงได้ไหม เราจะไปเรียนแล้ว”
ผมหันไปมองหน้ามัน สายตาเป็นยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่ามันปล่อยมือจากผมทันที
“เอ่อ โอเคๆ เราก็จะไปเรียน”
มันทำหน้าบอกไม่ถูก แต่ผมไม่ได้สนใจมองหรอกนะ ผมเดินเข้าชั้นเรียนด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดสุดขั้ว เลือกที่นั่งที่ไกลจากอาจารย์ผู้บรรยายโดยส่วนมากนักเรียนฝรั่งมันจะชอบนั่งข้างหน้านะครับ แต่สำหรับผมไม่หรอก เหม็นขี้ฟันอาจารย์นั่งมันไกลๆนี่ล่ะเผื่อแอบงีบด้วย
“ทอมมี่ โอเคไหม”
เสียงใสๆของมิเชลครับเธอนั่งลงข้างๆผม ให้ตายเถอะใบหน้าเธอยิ่งมองใกล้ๆยิ่งสวยเตะตา ผมยิ้มให้เธอแห้งๆครับ เพราะเห็นไอ้เชี่ยนั่นเดินไปนั่งด้านหน้ามันมองผมด้วยสายตาที่เคืองใจ จะไม่ให้มันเคืองได้ยังไงก็กินข้าวเช้าไปเต็มอกด้วยฝ่าเท้าของผมนี่ไง ผมพยักหน้าล้อเลียนมันล่ะครับ หายโกรธไหมไม่นะ ไม่มีทางยิ่งมองหน้ามันผมยิ่งอยากจะเข้าไปกระทืบมันให้มันมาเรียนไม่ได้สักสองอาทิตย์เลย
“อืม”
“เป็นเพื่อนกัน อย่า”
“อาจารย์มาล่ะ”
ผมเปลี่ยนเรื่องแล้วหันไปทางหน้าชั้นเรียน เธอจึงยอมเงียบลงครับ รู้ครับว่าเธอคงอึดอัดอยู่ไม่น้อยเพราะผมไม่หันไปมองเธออีกเลย รู้นะว่าเธอหวังดีไม่อยากให้มีเรื่องกัน อยากให้เป็นเพื่อนกันไว้เหมือนหลายๆคนที่คิดว่ามาจากบ้านเมืองเดียวกันควรจะรักกันหรือช่วยเหลือกัน แต่สำหรับมัน ผมยอมเป็นคนเพียงคนเดียวในที่แห่งนี้ที่ไม่มีใครอยากจะคบ ผมเกลียดมันจริงๆนะ
“ทอมมี่วันนี้เรียนวิชาเดียว ไปกินชากันไหม ข้างๆมหาฯลัยมีร้านอยู่”
“เราจะรีบกลับไปทำงาน ขอโทษนะ”
ผมตอบทันทีครับ เธอพูดยังไม่ทันจบ นึกๆไป ผมนี่จะดูเย็นชาไปไหมเนี่ย
“เอ่อ คือเราต้องรีบไปทำงานน่ะมิเชล เอาไว้วันหลังได้ไหม”
“อืม อ้อ งั้นนายจะรังเกียจไหมถ้าเราอยากจะไปดูที่ที่นายทำงาน”
ผมมองหน้าเธออย่างพิจารณา นี่เธอชอบผมหรือเปล่าเนี่ย อิอิ คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน ผมหล่อเหรอวะ น่าจะหล่อนะ หุหุ
“อืม เอาสิ แต่ขากลับเธอจะกลับยังไง”
“ก็ไปแป๊บเดียวไง เดี๋ยวเราจะนั่งรถกลับมาเอง”
ตายล่ะสิ ถ้าไปกับผมแล้วเวลากลับผมไม่มาส่งผมจะเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม
“เดี๋ยวเราโทรฯถามคุณแม่เราก่อนนะ”
ผมเดินเลี่ยงออกไปเพื่อจะโทรศัพท์ขออนุญาตคุณแม่ก่อน เพราะถ้าหากพาไปเลยคงน่าเกลียดอยู่ไม่น้อย
“เพื่อนจะมาเหรอลูกต้อม มาเลยๆ วันนี้แม่ทำข้าวเหนียวมะม่วง ไม่มีขายนะจ๊ะ รีบมาเลย มาเอาพี่ปริ๊นไปไกลๆแม่หน่อย แม่จะขายของ”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
ผมยิ้มอย่างพอใจ คุณแม่ใจดีกับผมจริงๆนะ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักและเทิดทูนทำงานอย่างถวายหัวได้ยังไง
“ได้ เธอพร้อมหรือยัง”
ผมเดินยิ้มไปหามิเชล พอพูดขึ้นเธอก็ยิ้มแป้นเชียวครับ
“จริงเหรอ เราพร้อมแล้ว แต่ชวนเอ่อ”
“ได้ เบนจามินน่ะเหรอ เดี๋ยวเราชวนเอง”
ผมรีบพูดครับเพราะรู้ว่าเธอมีจุดประสงค์อะไร นี่คงพยายามอยากให้ผมดีกับไอ้เชี่ยนั่นมากสินะ ไม่มีทาง
“เฮ้นาย อยากไปดูที่ที่เราทำงานไหม”
ผมหันไปหาไอ้แว่นครับมันเดินคู่มากับไอ้เชี่ยนั่นล่ะ มันทำตาโตขึ้นมาทันที
“ไปๆ ดีมาก เราอยากไป”
ผมพยักหน้าแล้วหันกลับ
“ซันนี่ไปด้วยกันไหม”
ว่าแล้วเชียวครับ
“ไม่หรอกมิเชล เราไม่อยากไป เรามีงานต้องทำเหมือนกันนะ เธอเองก็ต้องทำงานนี่ จะไปจริงเหรอ”
“เราเข้าหกโมงนะวันนี้ มีเวลาพอ นายก็เข้าเวลาเดียวกับเราไม่ใช่เหรอ”
“เราไม่อยากไป”
“อย่าอยากไปเลย รถเรานั่งได้แค่สามคนนั่นล่ะ”
ผมพูดขึ้นครับ แล้วมองหน้ามัน เพิ่งเห็นว่ามันทำหน้าแบบไม่พอใจมาก
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. บุคลิกน้องต้อมอย่าเพิ่งแปลกใจไปนะครับว่าทำไมมันเย็นชา น่ากลัวแบบนี้ อิอิ ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปเนอะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับ จะพยายามเขียนให้ดีที่สุด รักกันๆ
จุ๊บๆ
-
เริ่มรำคาญมิเชล จะปรองดองอะไรมากมาย
น้องต้อม ใจร้อนเกินนะ เมืองนอกไม่ใช่เมืองไทย
:เฮ้อ:
-
คนไทยรักกันๆๆ อิอิ
-
:laugh: :laugh: :laugh:ซันนี่โดนทีนแล้ว
ว่าไปต้อมนี่นิสัยคล้ายพี่นายเนอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ทำไมซันนี่มันเจือกจังวะ ทำตัวไร้สาระมาก
น่าจับมาตบให้สักหน หมั่นไส้ๆๆๆ :beat:
-
แอบรำคาญนังชะนีนี่เล็กน้อยถึงปลานกลาง มากมายเหลือเกิ๊นแม่คุ๊ณณณณณณณณณณณณณ
-
รำคาญทุกคนอ่ะค่ะ รักพี่ปริ๊นคนเดียว จ๊วบบบ อ้อ! พี่เจคก็ชอบนะ ฮุๆๆ
-
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องของต้อมกับซันนี่ ขอบคุณมากเลยนะคะที่มาต่อ :L1:
อยากรู้ว่าต้อมจะทำใจอย่างไรที่ต้องห่างจากคนที่รักและนานแค่ไหนที่จะลืมรักแรกและ
ใครจะมาแทนที่พี่นายของต้อมได้
เห็นด้วยกับคุณ Stormphoenix น้องต้อมนิสัยเหมือนพี่นายจริงๆและเห็นด้วยกับอีกหลายๆ รีว่า
มิเชลน่ารำคาญมาก ตาติดต้อมแจ น่ารำคาญแทน
:pig4:
-
เข้ามาต้อนรับเรื่องใหม่ของอิ๊กกี้
ดีใจที่ได้อ่านน้องต้อม :กอด1:
-
เป็นคนไทยเหมือนกันก็ต้องเลิฟเลิฟกันสิจ๊ะน้องต้อม :z1:
-
แอบสงสารนายซันนี่เหมือนกันนะ
โดนเพื่อนทิ้ง
-
เฮ้อออออ ต้อมเอ๊ย ใจเย็นๆหน่อยไอ้น้อง
ทำแบบนี้มีแต่เสียกับเสียนะ
แล้วเรื่องพี่นายอ่ะตัดใจได้แล้วเหอะ ไม่งั้นจะยิ่งเจ็บกว่าเดิมนะ
ส่วนซันนี่คะ พี่เริ่มจะหมั่นไส้นู๋เล็กๆแล้วนะอย่าให้พี่ต้องเหวี่ยงนะจ๊ะนะ
มิเชลก็แปลกๆ หวังผลอะไรอยู่รึป่าวเนี่ย
-
เอ๊ะ.. เห็นพาร์ทต้อมเต็มๆแล้วเพิ่งรู้กระว่างว่า น้องมันใจร้อนกว่าที่คิดนะเนี่ย
ภาคนู้นยังเห็นไม่ชัดเท่าไหร่ แต่ต้อมแอบติสท์ๆอยู่เหมือนกัน
ก๊าก
-
รำคาญมิเชลแฮะ - -
เหมือนเขาจะดีนะ แต่รำคาญ
-
น้องต้อมจ๊ะ เรื่องนี้คงต้องลุ้นกันอีกนาน อยากรู้จังว่าใครจะมาแทนที่พี่นาย(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/m3.gif)
-
ถ้าซันคู่ต้อมจริงๆ แล้วคู่นี้มันจะญาติดีกันยังไงเนี่ย ส่วนพี่นายตอนนี้คงนั่งแท่นเป็นคุณนายสวนดอกไม้อยู่แน่ๆ อิอิ
-
ดุจังไม่มีควาญก็ยังงั้นแหละ
-
พี่ต้อมแอบโหดนะ เย็นชาด้วย
-
:110011: :z7:
-
:really2: อยากกินข้าวเหนียวมะม่วง(เกี่ยวไหมเนี่ย :z6:)
เป็นคนไทยเหมือนกันรักกันไว้ดีกว่านะต้อม รักกันๆ :z2:
-
เย็นชาจังวุ๊ย
-
ทะเลาะกันแบบนี้ก็เข้าตำราดิคับ
ลูกจะดกมั๊ยน้อ 555
พี่อิ๊กหวัดดีคับ
-
รักพี่ปริ๊นจัง...(แอบหวังว่าพี่ปริ๊นจะเป็นจะเป็นทายาทของอานาย)
-
สงสารต้อม แต่ก้อรัก พี่นายกะเฮีย เฮ้อตัดจัยซ่ะนะต้อม เด๋วต้อมก้อมีคู่ไหม 555+ ชั้ยไหมจร๊ น้องซัน
-
โดนเหยียบยอดอกไปซะแล้วซันนี่ แล้วจะญาติดีกันได้ยังไงเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปนะคะคุณอิ๊กกี้
:จุ๊บๆ: +1 สำหรับเรื่องใหมค่ะ
-
อ๊ากกก อิ๊กกี้ เค้าอ่านแล้วเหวี่ยง ฮ่าๆๆๆ ติดนิสัยแระ
โอ้ยย หงุดหงิดไปหมด ทั้งต้อมทั้งซันนี่
ฮา ค่อยเป็นค่อยไปเนอะ จะคอยดูพัฒนาการของตัวละคร
-
ต้อมนี่ก้ดุ๊ดุ เก็กน้ะเนี้ยยย
ห้าๆ แต่เข้าใจว่าเป็นยัง สงสารน้ะเมื่อไรน้ะที่จะตัดใจจากคุณนายได้
มิเชลเป็นตัวละครที่สดใสน่ารักอ่ะ แต่ก้น้ะบ้างครั้งก้มากไปนิส
ซันนี่โคตรน่าหมั่นใส้เลยยย
-
มิเชลเป็นนางงามมิตรภาพมาก o18
-
มาแล้ว มาแล้ว
ตัวประกอบอย่างน้องต้อมออกโรงแล้ว
แต่ไม่เป็นไรหรอกเนอะ มาคราวได้แสดงนำแล้ว :z2:
แต่อารมณ์รุนแรงจัง อย่างนี้ชอบ :z1:
:กอด1:
-
ไม่ชอบซันนี่เหมือนต้อม เพราะมันจะมาแย่งต้อมไปจากชั้นนนนนนนนน
-
ต้อมซึบซับความใจร้อนและขี้วีนมาเต็มที่เลยนะเนี่ย วีนตลอดจริงๆ
ตามลุ้นกันต่อไปครับ
-
เธอเป็นแฟนฉันแล้ว รู้ตัวบ้างไหมคุณนาย ฮิๆ :laugh:
-
5555 ชอบที่สุดด :-[ :-[
น้องต้อมชักจะเหวี่งเหมือนคุณนาย :laugh:
-
ฮือ... เรตติ้งดีเลิศเหมือนเคยจนน่าอิจฉา 5555 o13
-
คือซันนี่มันกวนตรีนไง สมควรได้กินตรีน กร๊ากกกก
แต่แอบสงสารอ่ะ ตั้งแต่ตอนบินล่ะ เหอๆๆ
เดี๋ยวอีกหน่อยก็รักกันๆๆเน๊อะ คิคิ
ปล.คิดถึงคุณหลวงอ่ะ :m21:
-
มีคนไม่ชอบมิเชล แต่ผมไม่ค่อยชอบนิสัยซันนี่ครับ
แบบมากัดๆจิกๆ คำพูดคำจาชอบดูถูกต้อม แต่ซันคงจะมีอะไรในใจหรือปมอะไรสักอย่าง
ที่ทำให้เป็นแบบนั้น อาจจะเป็นคู่รักแนวSM :laugh: แบบชอบความรุนเเรง
-
Scene 3
“ก็ไม่ได้อยากนั่งหรอกนะ”
“ไปกันเถอะ มิเชล เบน”
ผมรำคาญจะทะเลาะกับมันครับ ไอ้นี่แปลกๆ รู้หรอกว่าเกลียดกูแต่มึงอย่าแสดงออกขนาดนี้ได้ไหมวะ เดี๋ยวจะต่อยหน้าให้จริงๆก็คราวนี้ล่ะ
“น่าเสียดายจัง”
“ดีใจจังเราจะได้นั่งมัสแตง เร็วเลยๆ รีบไป”
ไอ้แว่นมันดันหลังมิเชลไปด้านหน้าครับ ผมก็ยิ้มที่มุมปากแล้วเดินไปที่รถ
“โห รถสวยจังเลยทอมมี่”
“รถแฟนเราเองล่ะ”
“โห แฟนนายท่าจะรวยเนอะ”
“ไม่หรอก เขาเก็บเงินซื้อเอง ตอนนี้เขาไม่อยู่แลยให้เราใช้”
“เขาเหรอ”
ทั้งสองคนมองหน้าผม นี่กูพูดผิดตรงไหนเนี่ย
“อืม เขา”
“นี่นายเป็น”
ทั้งสองคนมองหน้ากันทีหนึ่งแล้วหันมามองหน้าผม ทำท่าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ
“เราเป็นผู้ชาย แต่เรามีแฟนเป็นเกย์ มีอะไรเหรอ”
“อ่า เอ้อ เอ่อ”
อ้าวนะ ไปไม่เป็นทั้งสองคน ทำท่าเหมือนผมเป็นโจรที่จี้เครื่องบินที่ชนตึกเวิร์ลเทรดประมาณนั้นล่ะครับ
“จะไปได้ยัง”
ผมเริ่มรู้สึกว่าทั้งสองคนมองผมอย่างประหลาด
“เอ่อ เราว่าเรามีอะไรต้องทำนะ”
ไอ้แว่นพูดขึ้นครับ หึหึ นี่เป็นเกย์หรือมีแฟนเป็นเกย์นี่มันน่ารังเกียจขนาดนี้เลยเหรอวะ
“อ้าว ทำไมเพิ่งมีล่ะเบน”
“จริงๆนะ มิเชล เรามีอะไรทำจริงๆนะ”
“ตามใจ งั้นบายนะเบน”
ผมพูดไม่สนใจ ในใจมันก็เริ่มคิดล่ะครับว่าผมคงไม่มีเพื่อนแล้วจริงๆ เสียไปแล้วคนหนึ่ง
“แล้วมิเชลล่ะ ยังจะอยากไปกับเราอยู่ไหม”
ผมหันไปถามเธอครับ เธอทำหน้าไม่ถูกแต่ก็เหมือนคิดอะไรอยู่แล้วยิ้มออกมา
“ไปสิ เราอยากไปดู”
ผมยิ้มออกมา แม้ว่ามันจะเป็นความพยายามหรือมารยาทก็ตามที แต่ผมรู้สึกดีนะ
“อยากรู้ไหมว่าทำไมเราถึงรักเขา”
ระหว่างทางผมก็เอ่ยขึ้นครับ เพราะรู้สึกว่าเธอจะรู้สึกอึดอัดมากกับการนั่งรถผม เพราะผมยังไม่เปิดเพลง
“นายอยากเล่าไหมล่ะ”
“ไม่หรอก”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“เราอยากให้เธอถามเองน่ะ”
“ฮ่าๆๆ นายนี่แปลกคนจริงๆนะทอมมี่”
“แปลกจนมีคนเกลียดเราที่เรามีแฟนเป็นเกย์น่ะเหรอ หึหึ”
ผมไม่ได้มองหน้าเธอหรอกครับ มองถนนอยู่ แดดไม่ค่อยมีเพราะเข้าสิงหาแล้ว อากาศเริ่มเย็น
“นายหมายถึงเบนน่ะเหรอ เอ่อ เราไม่รู้หรอกนะว่าเขาคิดยังไง แต่สำหรับเรา ไม่ใช่เรื่องแปลก แค่เราตกใจนิดหน่อยที่รู้ว่านายมีแฟนเป็นเกย์ คือ ไม่น่าเชื่อ ไม่อยากจะเชื่อ จริงๆนะ”
ผมหันไปมองเธอครับ ยากมากขนาดนั้นเลยเหรอกับการบรรยายความรู้สึกของตัวเอง
“ดูเธอเครียดๆนะมิเชล”
“ปะ เปล่า เราโอเค แล้วนายจะเล่าได้ยังล่ะว่าทำไม”
“หือ ทำไมอะไร”
ผมกวนเธอเล่นๆครับ
“อ้าว ก็ทำไมนายถึงรักกับแฟนนายน่ะ”
“อ้อ ก็ไม่มีอะไรหรอก เขาน่ารักไง เราก็เลยรัก”
“ทอมมี่”
ผมหันไปหัวเราะเลยครับคราวนี้ แต่เธอทำหน้างอใส่ น่ารักดีนะ คนสวยงอนเนี่ย
“เขาช่วยเรา เราหมายถึง เขาเป็นคนดึงเราขึ้นมาจากที่ต่ำ จะว่ายังไงดี ที่เราได้มาเรียนที่นี่ก็เพราะเขา นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่จริงเขาน่ารักมากนะ ถ้าเธอเจอเขาเธอจะชอบเขา”
ผมยิ้มไปด้วยครับเวลาพูดถึงเขา เธอก็หันหน้ามาตั้งใจฟังมองผมตาแป๋วเลยนะ
“ท่าทางเขาคงจะน่ารักมากจริงๆนะ แต่ทอมมี่รู้ไหม นายเองก็น่ารักนะ”
เฮ้ย นี่ผมโดนชมระยะเผาขนเหรอเนี่ย เอ่อ อายจังว่ะ หน้าร้อนๆแล้ว
“อิอิ หน้าแดงด้วยนะ เรายินดีที่จะเป็นเพื่อนนายนะทอมมี่ ไม่ว่าจะยังไง”
ผมหันไปยิ้มให้เธอเขินๆครับ
“ขอบใจนะมิเชล”
ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีผู้หญิงมาจีบนะครับ ตอนเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯก็มีนะ ไม่ได้คุยนะตอนผมเตะบอลมีสาวๆมากรี๊ดให้เยอะแยะไปหมด แต่ทำไมผมไม่รู้สึกเขินเท่านี้เลยนะ อายจนรู้สึกว่าหูมันกางออกมากกว่าปกติอีก เราคุยกันมาตลอดทั้งทางล่ะครับ พอถึงร้านอาหารผมก็ไปจอดรถ
“มิเชล นี่คุณแม่ของเรา แม่ครับ นี่เพื่อนผมที่บอกว่าจะพามา มิเชลครับ”
ผมแนะนำครับ
“ดีค่ะ เอ้ย สวัสดีค่ะ”
ตอนแรกเธอทักไปว่า ไฮ ล่ะครับ แต่คงนึกขึ้นมาได้ว่าคุณแม่ผมเป็นคนไทย คุณแม่เธอก็เป็นคนไทย เธอจึงยกมือขึ้นไหว้ คุณแม่หันมามองผมแปลกๆแล้วหันไปยิ้มให้มิเชล
“สวัสดีจ๊ะ ตามสบายนะจ๊ะหนู ต๊าย สวยจังนะ หน้าตาเธอนี่เหมือนคนไทยเลยนะ”
“อ้อ คุณแม่เป็นคนไทยค่ะ แต่เสียดายหนูไม่ได้ไปอยู่เมืองไทย หนูชอบเมืองไทยมากนะคะ”
เธอยิ้มแล้วพูด คุณแม่ผมกำลังพิจารณาอยู่ครับผมรู้ดี
“พี่ปริ๊นล่ะครับคุณแม่”
“โน่นเลย กวนพ่อครัวอยู่ในครัวโน่น แม่ไม่ไหวจะเคลียร์ ไปจัดการหน่อย”
ผมเดินผละออกมาครับ ให้ผู้หญิงเขาทำความรู้จักกันเอง เดินเข้าไปในครัว พับแขนเสื้อขึ้นให้ทะมัดทะแงเตรียมจะยกจานครับ
“พี่ปริ๊น หยุดเหรอวันนี้ ไม่ไปโรงเรียน ไปกวนอะไรพี่จา มานี่มา”
ผมร้องเรียกมันล่ะครับ แล้วทักทายพนักงานในร้าน
“อ่า พี่ต้อมๆ มาแล้วเหรอ ขี่หลังหน่อย”
“มาเลยๆ วันนี้จะให้เป็นไรดี”
“เป็นม้าสามสี”
“หือ ทำไมม้าสามสี”
“ก็ปริ๊นมีนี่ไง อิอิ”
“เอ้ย สีอะไร จะทาพี่เหรอ”
“สีวาดรูปนะ ไปเรียนวาดรูปมานะ เป็นม้ากระดาษให้ปริ๊นวาดหน่อย”
“อ้าวจะเลอะไหมเนี่ย ซักไม่ออกเดี๋ยวคุณย่าว่าเอานะ”
“ซักออก ปริ๊นวาดพี่จาแล้ว พี่จาลองล้างดูแล้ว”
ผมหันไปทางเหยื่อของพี่ปริ๊นครับ รายนั้นทั้งส่ายหน้าทั้งหัวเราะ พี่ปริ๊นเป็นขวัญใจของคนที่ร้านครับ ทุกคนรักพี่ปริ๊นกันหมด รักอย่างบริสุทธิ์ใจเหมือนผม
“เหรอ ไหนลองวาดซิ”
ผมนั่งยองๆลงข้างหน้าพี่ปริ๊นล่ะครับ ยอมตามใจ ยอมทุกอย่าง พอนั่งลงก็ยิ้มแป้นเลยนะ
“ไม่เอานะ จะขี่หลังแล้วค่อยวาด วาดแบบนี้ไม่มีศิลปะนะ”
“ฮ่าๆๆ คร้าบ พ่อศิลปินใหญ่”
ผมหัวเราะแล้วหันหลังให้ พอพี่ปริ๊นขึ้นมาขี่ที่หลังผมก็กอดขาไว้ พี่ปริ๊นก็กอดคอผมหัวเราะกิ๊กกั๊กชอบใจ
“เกาะแน่นๆนะพี่ปริ๊น เดี๋ยวม้าจะวิ่งแล้วนะ”
“ฮี่ๆๆ ไปเลยๆ เอาสีแดงก่อนนะ อิอิ”
รู้สึกเย็นๆที่แก้มล่ะครับ ผมก็ทำท่าวิ่งเอากะพี่เขาหน่อย รอบครัวก่อนไปถามพี่ๆในครัวว่ามีอะไรให้ช่วยไหม พอไม่มีก็ไปหลังร้านถามพี่ๆที่ล้างจาน ผมทำได้ทุกอย่างครับ ไม่มีเกี่ยง เต็มที่กับทุกสิ่งให้สมกับที่คุณแม่กับคุณพ่อและทุกคนในครอบครัวนี้กรุณาผม
“ว้ายตาย พี่ปริ๊นไปทาสีอะไรบนหน้าพี่ต้อมเค้า ไม่ได้ๆ ลงมาเดี๋ยวนี้นะ”
พอเดินออกมาหน้าร้าน คุณแม่หันมาเจอครับ ร้องเสียงหลงเลย
“อ่า ไม่ลงนะคุณย่า พี่ต้อมเป้นม้าสามสีของปริ๊นนะ”
“ว้ายตาย หลานชั้น เล่นอะไรประหลาดแบบนี้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณแม่ เดี๋ยวก็ไปล้างออกครับ”
“ตามใจกันแบบนี้ล่ะ แม่ถึงปวดหัวอยู่เนี่ย”
“ไปทางโน้นเจ้ามาสีแดง”
“น่ารักจังค่ะ คุณแม่”
ตอนเดินออกมาก็เห็นแล้วล่ะครับว่าสองคนนี้หัวร่อต่อกระซิกกันอยู่ มิเชลเป็นคนคุยเก่งนะผมว่า ยิ่งถ้าเข้ากับคุณแม่ผมได้นี่ไม่ต้องห่วง
“หลานแม่เองจ๊ะ ซนยังกะลิง”
“ใครเหรอคุณย่า”
“สวัสดีจ๊ะ พี่ชื่อมิเชล เราชื่ออะไรคะรูปหล่อ”
“อ่า อิอิ”
พี่ปริ๊นดิ้นใหญ่เลยครับ ฮ่าๆ เหมือนมันเขินนะอยู่บนหลังผมเนี่ย ผมเลยนั่งยองๆให้ลงจากหลัง
“ชื่อปริ๊นนะ ทำไมพี่สวย”
“ฮ่าๆๆ ดูสิ เป็นยังไงหนู พอไหวไหม”
เราทุกคนหัวเราะขึ้นครับ คุณแม่เป็นคนถาม
“น่ารักค่ะ ท่าทางจะฉลาดนะคะ”
“กรดเลยล่ะจ๊ะ อย่าไปลองเชียว”
“อะไรเหรอคุณย่า พี่มากับใครเหรอ”
“อ้อ พี่เป็นเพื่อนพี่ทอมมี่น่ะจ๊ะ”
“อ่า อิอิ พี่ต้อมมีแฟนแล้วเหรอ”
พี่ปริ๊นหันมาหัวเราะให้ผมครับ
“เพื่อนๆพี่ปริ๊น พี่เขาเสียหายหมดนะ”
“ทำไมเสียหายนะ พี่เป็นแฟนพี่ต้อมเหรอ”
“เปล่าจ๊ะ เป็นเพื่อน”
“จริงนะ”
“จริงจ๊ะ”
“อืม ตอนนี้ปริ๊นไม่มีแฟนนะ เป็นแฟนปริ๊นไหม จะพาไปกินนมหวานที่ร้านอร่อย”
“พี่ปริ๊น”
เสียงหัวเราะดังลั่นเลยครับ โอยๆ ผมไม่ไหว คุณแม่ก็ไม่ไหว มิเชลเองหัวเราะชอบใจ นั่งลงลูบหัวพี่ปริ๊น เอากับเธอสิครับ
“เอาสิจ๊ะ พี่ก็ว่าง เรามาเป็นแฟนกันนะ”
“อิอิ จุ๊บหน่อยนะ”
ดูครับดู มันเอานิ้วจิ้มที่แก้มตัวเอง แล้วทำแก้มป่องๆให้มิเชล
“ตายแล้วแก่แดดแก่ลม นี่พ่อต้อมพาน้องดูหนังแบบนั้นหรือเปล่าหือ”
“โอ๊ย ไม่เคยครับคุณแม่ พี่ปริ๊น ไปหัดมาจากไหน”
“อะไรอ่ะ ก็เห็นคุณปู่ทำให้คุณย่าวันก่อนนะ”
“โอยๆ หลานชั้น นั่นมันผู้ใหญ่นะพี่ปริ๊น ไม่เอาๆ แก่แดด”
คุณแม่หัวเราะจนน้ำตาเล็ดครับ ส่วนผมก็นะ ท้องแข็งไปหมดแล้ว มิเชลเองก็หัวเราะ
“จุ๊บ ไม่เป็นไรค่ะ”
มิเชลเธอหอมแก้มพี่ปริ๊นเบาๆ ดูมันทำท่านะครับ ทำท่าอายเขินๆบิดตัวด้วยนะ
“ไม่ไหวๆ ไปๆ ไปกินข้าวเหนียวมะม่วงกันหนูมิ แม่ทำไว้ เคยกินไหม”
“อุ๊ย จริงเหรอคะคุณแม่ หนูเคยกินตอนกลับเมืองไทยค่ะ จำได้ว่าอร่อยมาก แต่กลับมาที่นี่คุณแม่ไม่ค่อยทำให้กิน ดีใจจังค่ะ”
“มาเลยๆ พ่อต้อมไปล้างหน้าล้างตาก่อนไปลูก เลอะเทอะหมดแล้ว เดี๋ยวลูกค้าจะตกใจเอา”
ผมยิ้มแห้งๆเดินเข้าไปในห้องน้ำครับ ล้างหน้าล้างตาแล้วเดินไปที่โต๊ะ มีลุกค้าอยู่พอสมควรเพราะเลยบ่ายมานานแล้ว ลูกค้าส่วนมากจะเยอะตอนเย็น เยอะจนต้องจองก่อน ไม่จองไม่รับ เสียงเราหัวเราะมีความสุขกับการที่ได้คุยกัน กับท่าทางของพี่ปริ๊น ความสุขที่ผมไม่ต้องไปแสวงหาที่ไหน ใครจะคบหรือไม่คบผมมันไม่ใช่ประเด็นหรอกนะครับ ความสุขแท้จริงที่ผมได้รับมันอยู่ตรงนี้เอง ความสุขที่ใครหลายคนที่บอกว่าตัวเองเป็นคนสมบูรณ์แบบหาไม่ได้หรือไม่เคยสัมผัสกับมันเลย
“เรารักพี่ปริ๊นจังเลยทอมมี่ น่ารักมาก”
“อ้าว อะไรกันตกหลุมรักพี่ปริ๊นอีกคนแล้วเหรอมิเชล”
“ก็พี่ปริ๊นน่ารักนี่ น่ารักมาก คุณแม่ก็น่ารัก นี่ยังแบ่งข้าวเหนียวมะม่วงกลับมาให้กินที่หออีก”
ระหว่างทางกลับไปส่งมิเชลที่หอล่ะครับเราก็สนทนากัน คุณแม่บอกให้ผมกลับมาส่งมิเชล ผมเองก็ตั้งใจว่าอย่างนั้น ตอนแรกพี่ปริ๊นจะมาด้วย แต่พอคุณพ่อมาจากอีกร้านก็เปลี่ยนแนวทันที ลืมไปเลยนะว่าเพิ่งจะมีแฟน
“นี่ไงเหตุผลที่เรารักเขา”
“อืม เราเข้าใจ ครอบครัวน่ารักขนาดนี้ตัวเขาเองคงจะน่ารักมากนะ นี่ทอมมี่ เราขออนุญาตคุณแม่มาทำพาสต์ไทม์ที่นี่ด้วยนะ”
“หา แล้วคุณแม่ว่าไง”
“อิอิ คุณแม่ตอบ โอเค เราดีใจที่สุดเลยนะ”
เอ่อ ผมจะทำหน้ายังไงดีวะเนี่ย ดีใจหรือเสียใจดี ดีใจที่มีเพื่อนใหม่เวลาไปเรียนจะได้ไปด้วยกัน เสียใจที่เธอจะก้าวเข้ามาในชีวิตส่วนตัวของผมมากเกินไปหรือเปล่า
“อ้อ เราดีใจด้วยนะ”
“ทำไมเหรอทอมมี่ ทำหน้าไม่ดีเลย ไม่อยากให้เรามาทำงานที่เดียวกันเหรอ”
“ปะ เปล่า ไม่ได้คิดแบบนั้น”
“แหม ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เราไม่ก้าวก่ายชีวิตของนายหรอกน่า”
“เราไม่ได้ว่าอย่างนั้นซะหน่อยนะ”
“มีความสุขจังเลยวันนี้ เอ๊ะ นอร์ร่า เพิ่มเสียงได้ไหม”
เปิดวิทยุล่ะครับ เพลงคันทรี่เบาๆ พอเธอได้ยินก็ทำท่าดีใจแล้วเอื้อมมือไปเพิ่มเสียง ฮัมเพลงตามอย่างสบายอารมณ์ เอ่อ ทำให้คนที่มองอย่างผมนี่พูดอะไรไม่ออกเลยนะ เพราะแดดที่ตอนกลางวันมันไม่โผล่มาให้เห็นแต่พอตกเย็นมันกลับสาดมาทางทิศตะวันตกสาดส่องผ่านกระจกรถเข้ามาผมสีน้ำตาลอ่อนมันดูแดงเมื่อต้องแสงอาทิตย์ ใบหน้าที่สวยหาที่ติไม่ได้ สวรรค์ดีๆนี่เองครับ
“มองจังทอมมี่ หน้าเรามีอะไรติดเหรอ”
เอ่อ ผมทำตัวไม่ถูกครับ อึกอักเลยผม ได้แต่ยิ้มแห้ง
“เปล่า ไม่มีอะไร หิวไหมมิเชล”
“ไม่หิวหรอกเพิ่งกินมาเองนะทอมมี่”
เธอหัวเราะครับ ให้ตายเถอะยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่
“จะกลับหอเลยเหรอ”
“ช่วยแวะส่งเราที่โอคแลนด์หน่อยนะ เราว่าจะไปทำงานเลย”
“เพิ่งจะห้าโมงเองนะ”
“ก็เดินเล่นไปก่อน เดี๋ยวเราจะอ่านหนังสือรอไปพลางๆ”
“อ้อ เอางั้นเหรอ”
“ขอบใจนะทอมมี่ที่พาเราไปรู้จักคุณแม่นายน่ะ ทำให้เราได้งานใหม่ที่เรารู้สึกดีตั้งแต่ยังไม่ได้ทำ ขอบใจนะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไร”
ทางหลวงหมายเลข ๒๔ ในตอนเกือบค่ำนี้รถราไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นัก ภาพบ้านเมืองรายทางที่ผมชอบเหม่อจ้องมองออกไปมันน่าดูชมอยู่แล้ว ยิ่งมีคนสวยๆนั่งข้างๆมาด้วย ทำไมรู้สึกว่ามันเร็วจังเลยนะ จากคอนคอร์ดมาที่เบิร์กเลย์ไม่ใช่ใกล้นะนานเหมือนกันแต่วันนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันเร็วมาก คงเพราะผมมีความสุข สุขใจที่ได้เจอกับเธอคนนี้ เพื่อนใหม่ของผม
Written by eiky
ปล.เอาไปอ่านขำๆก่อนน้า อิอิ เดี๋ยวเค้าๆไม่มาสองวันน้า หยุดงานที่บ้านเน็ทยังไม่มา ทีโอทีบอกว่าหมายเลขหมด รอได้รอไป 5555 ขอให้มีความสุขในการอ่านนะครับ
ขอบคุณทุกกำลังใจ อย่าเพิ่งนอยด์ตัวละครน้า อิอิ มันมีที่มาที่ไป จุ๊บๆๆ
อิ๊กกี้
-
น้องต้อมหวั่นไหวนะนี่นะ ส่วนพี่ปริ่นน่ารักมว๊ากกกก
-
เดี๋ยวมิเชลลากซันมาทำด้วยแน่เลย
ไม่ต้องกลัวๆ กัดกันไปกัดกันมา เดี๋ยวก็ได้กัน :laugh:
ดูอย่างนายกับหลวงเป็นตัวอย่างดิต้อม :m20:
ส่วนเบน ถ้ารังเกียจกับเรื่องแค่นี้ ก็อย่าไปคบมันเลย :เฮ้อ:
-
งืมมมมม ไมเรารู้สึกแปลกๆกับมิเชลหว่า??
-
เห็นด้วยกับ คห. ข้างบนค่ะ มันแปร่งๆ
ดีใจสุดๆที่ได้อ่าน น้องต้อมมม >,.<
-
พี่อิ๊กน่าจะเขียนพี่ปริ๊นเป็นภาคสามนะ :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
หรือต้อมจะหวั่นไหว แต่แอบหวั่นใจกลัวมิเชลจะกลายเป็นตัวร้ายไป หรือเราจะคิดมากไปเอง :z3: :z3: :z3:
:really2: :really2: :really2:
-
:z6:ไอ้แว่นๆ
ตายแน่มึง
-
o18มิเชลนี่ชักจะยังไงๆอยู่ แอบมาชอบต้อมรึเปล่าเนี่ย
ต้อมอย่าหวั่นไหวกับมิเชลนะ สู้ๆ
-
พี่ปริ้นนนน น่ารักมาก อยากจิฟัดแก้ม
รอตอนต่อไป :กอด1:
-
+1 ให้ค่ะ
น่ารักจังนะหนูปริ๊น
เหมาะกับชื่อของหนูมาก
-
พี่ปริ๊น น่ารัก
หวังว่า มิเชล น่าจะเป็นกามเทพนะ กลัวแปลงร่างจัง
-
ปริ้นซ์น่ารักจัง
-
มีความสุข แล้ว อจะ ลืมคิดถึง พี่นายหรือปล๊าว หน๊า เมื่อรัย ซัน จะมีบทบาท ในชีวิต ต้อมซักที อ่ะ
-
พี่ปริ้นเฟี้ยวเงาะ มาก
ฮ่าๆๆ แสบสุดๆ
-
งืมมมมม ไมเรารู้สึกแปลกๆกับมิเชลหว่า??
แปลกด้วยคน มันแปลกจริง ๆ นะ -*-
ตอนนี้ซันไม่มีบท โล่งตา เอ๊ย! ไม่ใช่ คงไปฉะกันตอนหน้าแหง ๆ
:pig4:
-
คิดถึงพี่อิ๊กมากกกกกค้าาา
หายนายมาก
เรื่องนี้มีตัวร้ายแรงๆไหมหนอ
รออยู่เชียว
ออิอิิอเค้าโรคจิตนิดๆชอบตัวร้ายพี่อะ
-
สนุกตามเคย
ชอบๆ
-
ก่อนอื่นขอมอบ :L2:และ :กอด1:รับขวัญเรื่องใหม่ของน้องอิ๊กก่อนจ้ะ
มาเรื่องนี้ต้อมมันดูหล่อขึ้นกว่าเดิมเนอะ ราศีนักเรียนนอกคงเริ่มส่องประกายแระ
แต่มันดูเหวี่ยงๆใจร้อนบุ่มบ่ามไปรึเปล่า รึเป็นธรรมชาติของวัยนี้ บวกกับกำลังปรับตัวในที่ใหม่
แถมใจไม่อยู่กับตัวเต็มร้อยด้วย(เพราะมันดันอยู่ที่นายอีกเกินครึ่งมั้ง)
ซันนี่ก็ดูเหมือนจะจงใจส่งปาก-หะ-มา-ให้กับต้อมอยู่เรื่อย สองคนนี้เลยเหมือน "ขนมผสมน้ำยา"
ส่วนน้องมิเชลนี่ ดิฉันขอบอกว่า "น่ารัก"จัง เธอมีเลือดไทยในส่วนดีเยอะเชียวล่ะค่ะ
โดยเฉพาะ การประนีประนอมและการปรองดอง ตรงนี้ได้ใจดิฉันสุดๆค่ะ
ไอ้เบนหัวฟู ยังไม่ขอพูดถึงมัน ฝรั่งบางครั้งมันก็งี่เง่า(คือเข้าใจอะไรช้าน่ะ)กว่าคนไทยเรานะ
ส่วนความรู้สึกของต้อม ดิฉันว่าตอนนี้ยังไม่ชัดหรอกนะ ไม่ว่าจะกับนายหรือกับมิเชล
กับนายก็คงเป็นความชื่นชมศรัทธาที่มีเป็นทุนเดิม กับมิเชลก็คือความสวยน่ารัก ความแปลกใหม่และ
ความเป็นมิตรที่มิเชลมีให้ต้อม เป็นส่วนเติมเต็มความอ้างว้างในต่างถิ่น
ดังนั้นก็จะรออย่างใจเย็นค่ะน้องอิ๊ก รอดูพัฒนาการด้านต่างๆของต้อมมันต่อไป
-
กรี๊ดดดดดดดด
พี่ปริ๊นไปให้ชะนีนางอื่นจุ๊บได้ยังไง พี่ไม่ย้อมไม่ยอม
-
ชอบพี่ปริ๊นจังน่ารัก ขอจุ๊บทีหนึ่ง น่ารักน่าหยิกมากๆ
-
ต้อมจะหวั่นไหวไหมเนี่ย ...
พี่ปริ๊นของเจ๊ มีแฟนซ่ะแล้ววว o22
-
มิเชลจะมีอะไรในกอไผ่มั้ยเนี่ย กลัวจังเลยอ่าค่ะ
-
ไอแว่น แรงมากกก ออกตัวมากไปไหม เค้าไม่เอา มึงหรอกกกก หอยนิ
ส่วนคู่ต้อมดูไม่คืบหน้าเลยย
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/m177039.gif) มิเชลหรือซันนี่หรือว่าน้องปริ้นซ์
-
พี่ปริ๊นนนนนนน่าร๊ากจังเลย
ขอเป็นแฟนได้ม่ะ ห้าๆ
-
หง่ะ ตั้ง 2 วันเลยเหรอ
แต่เค้ารอได้เสมอ 5555
-
มิเชลคิดอะไรกับต้อมอยู่หรือป่าว :m28:
-
+1 ให้อิกกี้
ต้อมมาแล้ววววววว
ทำไมพี่ปริ้นท์ ต้อง 5 ขวบด้วย
โฮๆๆๆ โตไม่ทันพี่ต้องแน่เลยอ้ะ ,, อยากให้เป็น 2 คนนี้
ซันนี่ พูดจาไม่ดีกับต้อมเลย ... อิจฉาล่ะสิ ที่ต้อมมีคนคอยดูแล
เด็กขาดความอบอุ่น ป้ะเนี่ย ???
รอลุ้นต่อไปว่าจะยังไง!!!
-
กด +1 แรงๆให้อิ๊กกี้ :z13:
ต้อมติสนะเนี้ยะ ตอนอ่านของนายรู้สึกว่ายังไม่ติสขนาดนี้เลย รู้สึกจะใจร้อน+เหวี่ียง ขึ้นด้วย สงสัยเพราะไม่มีนายคอยบ่นมั้ง ส่วนตาแว่นเบนจามินอย่าพึ่งไปว่าเค้าเลยบางทีนะบางที คนเราก็ตกใจบ้างอะไรบ้างคงต้องใช้เวลาทำใจอยู่บ้างเหมือนกัน ส่วนมิเชลก็ได่แต่หวังให้ชีดีตลอดลอดฝั่งหล่ะกันนะ
ส่วนซันนี่ไม่รู้เรารู้สึกไปเองรึป่าว รู้สึกมาแนวเรียกร้องความสนใจจากต้อมมากกว่าตั้งใจชวนทะเลาะจิงจังนะ
ไม่แน่แอบปิ๊งต้อมตั้งแต่บนเครื่องรึป่าวเนี้ยะ :laugh:
-
สงสารต้อมจังรักนายเเบบถอนตัวไม่ขึ้น สำหรับเรามิเชลก็ยังน่ารัก เราคิดว่าที่มิเลเเปลกๆก็คงไม่คิดว่าต้อมจะเป็นเกย์มั้ง
-
สนุกสนานค่ะ ตกหลุมรักพี่ปริ๊นท์เข้าแล้ว
แล้วตกลงต้อมคิดไงกับมิเชลกันแน่
อย่าหวั่นไหวขอบอกๆ เพราะเชียร์ซันอยู่ ฮ่าๆๆๆ
-
หนูมิ (มิเชล) ต้องได้คาแร็กเตอร์มาจาก น้องมิ แน่เลย เพราะคุณอิ๊กกี้พรรณนาภาพหนูมิไว้ซะสวยเหมือนน้องมิ :-[
(อนุญาตให้แฟนๆ เรื่องนี้อ้วกได้ค่ะ :z1: )
รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะคุณอิ๊กกี้
-
มาตอนไหนหว่า??? ไม่ทันสังเกตนะเนี่ย
-
+1 ให้อิ๊กกี้กับพี่ปริ๊น น่ารักจริงๆน้า อิอิ แต่ไม่ชอบตรงที่ต้อมตู่ว่านายเป็นแฟนเนี่ยแหละ อ่านทีไรสะดุดทุกที 555+
-
o7 o7 o7 ได้อ่านสมใจแล้วววววววว
-
ต้อมเลิกรักคุณนายได้แล้วว :เฮ้อ:
:z6: ไอ้แว่น
มารอต่อค้า :z1:
-
Scene 4
“อะไรนะมิเชล เธอจะไปทำงานร้านอาหารไทยของไอ้”
“ซันนี่”
พอไปที่มหาฯลัยในวันต่อมาผมเดินเข้าไปตั้งใจจะไปหามิเชลล่ะครับ คุณแม่ผมฝากขนมถ้วยมาให้ หยุดกึกเลยนะพอได้ยินเสียงไอ้เชี่ยนั่น
“เอ่อ เธอจะไปทำจริงๆเหรอ แล้วที่ร้านเบเกอรี่ล่ะ”
“เมื่อวานเราบอกเขาแล้ว”
“มันไกลนะมิเชล เธอจะมาเรียนยังไง”
“ไม่ต้องห่วงหรอกซันนี่ เราคุยกับพ่อแล้ว พ่อจะให้รถมาใช้”
“ฮึ”
ผมมองอยู่ไกลๆครับ แต่หน้าตาสีหน้าของมันผมเห็นได้ชัดเลยว่ามันไม่พอใจ สมน้ำหน้า สะใจโว้ย
“นายอยากไปทำด้วยกันไหมล่ะ คุณแม่บอกว่ายังมีพนักงานว่างอยู่นะ”
“ไม่เอาหรอก ไกล เราไม่อยากขับรถไกลๆ”
“อ้าวเหรอ ดีออก คุณแม่น่ารักมาก อ้าว ทอมมี่ มาเมื่อไหร่”
มิเชลหันมาเจอผมพอดีครับ ผมก็ยิ้มให้แล้วเดินเข้าไปหา มีไอ้แว่นด้วยนะ มันมองมาทางผมแล้วหลบตา ไอ้ห่านี่อีกคน เดี๋ยวเถอะมึง
“แม่ฝากขนมมาให้น่ะ”
ผมยื่นถุงกระดาษของร้านให้มิเชล
“ตายจริง ฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะทอมมี่ ขนมอะไรเหรอ”
“ขนมถ้วย”
“แหวะ”
“ซันนี่”
ผมหันขวับแล้วครับ แต่มันถอยออกไป คงจะไม่อยากกินอาหารเช้าเป็นฝ่าเท้าข้างขวาของผมอีก อย่าลืมสิว่าผมเป็นนักฟุตบอลเก่าถนัดขวา จะเตะมันให้น่วมเลยไหมวันนี้กวนประสาทอีกแล้ว
“ไหนๆ เราดูหน่อย”
ไอ้แว่นครับ ผมยืนมองอยู่ มันไม่กล้าหันมามองหน้าผมเลยนะ แต่คงอยากจะกิน
“น่ารักจัง อร่อยไหม”
“ลองชิมดูสิเบน ฝีมือคุณแม่อร่อยมากนะ เมื่อวานกินข้าวเหนียวมะม่วง อร่อยมาก”
“ไม่เห็นจะน่ากิน มิเชลรู้ไหมขนมแบบนี้ที่เมืองไทยถ้วยละเซ็นต์เองนะ”
“หา”
ผมกำหมัดแล้วครับ
“กูไม่ได้เอามาให้มึง อย่าเสือก ไม่แดกก็ไม่ต้องแดก”
อันนี้ภาษาไทยครับ จะด่าคนไทยถ้าจะพูดภาษาอังกฤษมันคงไม่ซึมเข้าสมองมันเท่าไหร่ ขอหน่อยเถอะ มันหันมามองหน้าผม จ้องหน้าด้วยนะ ผมยักไหล่ให้มัน รออยู่นะ มาเลยกูพร้อมแล้ว
“อะไรกันสองคนนี่ มาลองกินดูสิซันนี่”
“ไม่เอาหรอก”
“เราไปห้องสมุดนะ”
ผมพูดแล้วเดินหนีมาเลยครับ อยู่นานกว่านี้มีหวังได้ต่อยปากคนแน่ๆ วันนี้ผมตั้งใจจะจัดการไอ้เชี่ยนี่เสียที ปล่อยไว้นานไม่ได้แล้ว รกหูรกตาเต็มทน วันนี้เรียนสองวิชาครับ วิชาบ้าอะไรก็ไม่รู้ยากโครตๆ สูตรเอยอะไรเอย ผมจะตายเอา
“ไหวไหมทอมมี่ หน้าตาไม่ค่อยดีเลย”
มิเชลหันมาถามหลังจากที่อาจารย์ออกจากคลาสไป
“เราไม่เข้าใจเลย”
“ตรงไหน”
“ทุกตรง ฮ่าๆๆ เราไม่เก่งเรื่องคำนวณ”
“เดี๋ยวเราทวนให้”
เธอยื่นมือมาหยิบหนังสือของผมไป แล้วเอาดินสอขีดเส้นใต้ตรงที่สำคัญให้แล้วอธิบายไปเรื่อยๆ ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีเพราะมัวแต่มองตอนที่เธอสอนให้นั่นล่ะครับ จะเรียนจบไหมเนี่ยกู สักพักเราก็ออกจากคลาสมาล่ะครับ
“วันนี้ทำงานวันแรก ตื่นเต้นจังเลยทอมมี่”
ตอนเดินออกมาจากรั้วมหาฯลัยมิเชลก็พูดขึ้นล่ะครับ รายทางนี่พวกฝรั่งหัวแดงแซวเธอเป็นแถบ ผมนี่ตัวลอยเลยนะเพราะคนอื่นเขามองว่าผมกับเธอเป็นแฟนกัน ฝรั่งไม่เห็นมีใครสวยเท่าเธอสักคนเลยนะเอาจริงๆเท่าที่เห็นมา
“เดี๋ยวก็ดีเองล่ะ แล้วเธอจะไปยังไง”
“เราขับรถมาเดี๋ยวจะขับตามทอมมี่ไป”
“อ้อ โอเค”
“เธอไม่เขินเหรอมิเชล ที่มีคนแซวเธอว่าเป็นแฟนเราน่ะ”
ผมอยากรู้ครับว่าเธอจะตอบว่ายังไง
“ไม่นี่ ดีออกจะได้ไม่มีคนมาวอแว เกลียดจริงๆนะพวกชอบเห่าเนี่ย”
“อ่า”
แรงเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่าๆ นึกว่าจะหวานๆ
“ทำไมเหรอทอมมี่ ทำหน้าซะตกใจ”
“เปล่า ไม่คิดว่าเธอจะพูดแบบนี้เป็นกับเขาด้วย”
“บ้านะ เราด่าเก่งจะตาย อยากลองไหมล่ะ”
“ไม่เอาหรอก ฮ่าๆ เราไม่อยากโดนคนสวยด่า”
“ฮ่าๆๆ นายนี่นะ”
“มิเชล จะกลับหอไหม มันอันตรายนะตอนดึกๆน่ะ”
ไอ้เชี่ยนั่นครับมันยืนดักรออยู่หน้ามหาฯลัยกับไอ้แว่น ผมตาขวางแล้ว
“อ้อ ไม่ต้องห่วงหรอกซันนี่ จะค้างที่โน่น”
“หา ค้างที่โน่น”
“อืม คุณแม่มีที่พักให้ วันไหนทำตอนเย็นก็ค้างได้”
มิเชลพูด แต่ไอ้เชี่ยนั่นทำหน้าหักครับ
“เราก็อยากไปนะมิเชล”
ไอ้แว่นครับ ไอ้ห่านี่มันเป็นอะไรของมัน เห็นแล้วรำคาญตาเป็นบ้า
“อยากไปก็ไปสิเบน”
“แต่”
“ไม่ต้องไปนั่นล่ะดีแล้ว ไปเถอะมิเชล”
ผมเอามือไปแตะหลังของเธออย่างสนิทสนม
“ฮึ ตกลงจะเอาประตุไหนแน่เนี่ย”
มันพูดเป็นภาษาไทยครับแล้วหันมามองผม
“จะทำไม กูมีสิทธิ์เลือก ไม่ใช่เรื่องของมึง”
“ไอ้ไส้เดือน”
“มึงว่าไงนะ”
ผมปรี่เข้าหามันครับกระชากคอเสื้อ
“ว้าย อย่านะทอมมี่ มีอะไรกัน”
ง้างมือแล้วนะครับ ดีนะที่มิเชลมาจับมือเอาไว้ ไอ้แว่นนี่ถอยไปสามเมตรเลยนะ
“มึงจะเอายังไงกับกู”
“อย่าทะเลาะกันเลยนะทอมมี่ พอเถอะ”
มันไม่ยอมตอบครับ แกะมือผมออกจากคอมันแล้วรีบเดินหนีไป ผมนี่แทบบ้าเลือดขึ้นหน้าแล้ว
“ใจเย็นหน่อยสิทอมมี่ ไม่ดีนะ”
มิเชลลากผมออกมาครับพูดหลายคำเหมือนกันล่ะแต่ผมไม่สนใจฟัง หูมันร้อนแล้ว
“เดี๋ยวเรามา”
ผมแกะมือเธอออกครับ อย่างที่บอกว่าผมจะต้องจัดการมันให้เด็ดขาดไปเลยภายในวันนี้ ผมเดินตามหลังมัน พอตามทันผมก็ลากคอเสื้อมันเข้าไปในซอยแรกทิ่ติดกับมหาฯลัยที่เป็นร้านกาแฟถัดลึกเข้าไปเป็นบ้านคน และเปลี่ยว
“โอ๊ย ปล่อยนะ มึงจะทำอะไร”
“ไม่อยากเจ็บตัวเดินไป”
“ไม่ ไอ้เชี่ย ปล่อยกูนะ”
มันพยายามขัดขืนครับ ผมเพิ่มแรงมือกดคอลากมันเข้าไป มิเชลก็วิ่งตามมา
“เราขอคุยกับมันสองคน มิเชล ขอร้อง”
ผมหันไปบอกเธอ ไม่รู้ว่าทำสีหน้ายังไงนะ แต่เธอหยุดกึกลงแล้วอ้าปาก มีไอ้แว่นยืนอยู่ข้างๆ
“ปล่อยกูนะ ปล่อย”
“สะดีดสะดิ้งหาพ่อมึงเหรอ กูไม่ฆ่ามึงหรอกน่า ปากดีอย่างมึงกลัวตายเป็นด้วยเหรอ”
“มึงจะทำอะไร ปล่อยกูนะ ปล่อย”
“พลั่ก โอ๊ย”
ผมเหวี่ยงร่างมันให้ลงไปกลิ้งอยู่กับพื้นครับ แล้วก้าวเท้าไปยืนคร่อม ไม่กลัวมันเตะผ่าหมากหรอกนะ ตอนแรกว่าจะเหยียบอกมันนะ แต่มันคงจะเถื่อนไปหน่อย
“ตกลงมึงจะเอายังไงกับกู”
ผมกร้าวเสียงจ้องหน้ามัน
“ไม่เอาไง”
“โอ๊ย เจ็บนะ มึงเหยียบขากูทำไม”
“มึงอยากขาหักเหรอ ไอ้เชี่ย กูถามว่ามึงจะเอายังไง”
“อะไรของมึง”
“มึงทำไมชอบมาวุ่นวายกับกู มึงจะเอายังไง”
“กูไม่ชอบมึง”
มันยอมพูดออกมา ผมยิ้มที่มุมปาก
“กูก็เกลียดมึง จำไว้ อย่ามายุ่งกับกูอีก ไม่งั้นมึงเจ็บตัวกว่านี้แน่”
ผมเตะไปที่ก้นมันทีหนึ่ง มันก็ร้องล่ะครับ ภาพที่ผมทำ มีสายตาสองคู่เฝ้ามองดูอยู่ ผมไม่สนใจ เดินออกมา พอผมเดินออกมามิเชลก็วิ่งเข้าไปหามันล่ะครับ
“ทำไมใจร้ายแบบนี้ทอมมี่”
“ถามมันก่อนได้ไหมมิเชล ว่าทำไม”
เธออ้าปากค้าง ผมไม่สนใจครับ ชอบเธอมากนะ แต่ถ้าเธอไม่เข้าใจก็เรื่องของเธอ ผมทำแค่นี้ ไม่มีคนคบก็ไม่ต้องมี ผมเป็นใครมันเป็นใครผมต้องมาทนยอมรับคำถากถางของมันด้วยเหรอ เงินที่เรียนก็คุณแม่ส่งเสียทั้งนั้น ผมมาที่นี่เพื่อที่จะเรียนไม่ได้จะมาเจอคนอย่างมัน โว้ย โมโหโว้ย
“ว่าไงไอ้แว่น”
พอผมเดินจะผ่านไอ้แว่นผมก็พยักหน้าให้มัน ไอ้นี่ถอยหลังไปทันที
“อ่ะ อ่ะ ไม่มี”
กลัวกูล่ะสิมึง ดีจะได้ไม่ต้องมาวุ่นวาย ผมเดินไปที่จอดรถล่ะครับ มิเชลเอคงจะไม่ไปด้วยหรอกวันนี้ เพราะสิ่งที่ผมทำมันก็รุนแรงเอาการอยู่ เธอเป็นผู้หญิงคงไม่นิยมความรุนแรงเท่าไหร่นัก
“เดี๋ยวก่อนทอมมี่”
เธอร้องเรียกครับ ผมก็ยอมหยุด จะว่าอะไรอีกวะ
“เดี๋ยวก่อน”
ผมหันกลับไป เธอพยุงไอ้เชี่ยนั่นลุกเดินตามมา สายตาแสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน
“ทำไมรุนแรงกันจังเลย มีอะไรไม่ยอมคุยกันล่ะทอมมี่ แบบนี้ไม่ได้นะ”
“แล้วมันว่าไงล่ะ”
ผมสวนกลับไปแล้วมองหน้าไอ้สำออยนั่น
“เราคุยแล้วนะ เราไม่ได้อะไรกับมันนะมิเชล”
ผมทำท่าจะปรี่เข้าไปอีก แต่เอทำตาโตใส่ผมเลยนิ่งไว้ก่อน
“เราถามจริงๆเถอะนะซันนี่ เราเองก็มองมานาน นายมีอะไรกับทอมมี่หรือเปล่า ทำไมเวลาเจอต้องคอยพูดจาถากถางเขาตลอด ทอมมี่เองก็เหมือนกัน มีอะไรกันมาก่อนหน้านี้หรือเปล่า”
“เราไม่มี เธอก็เห็น แต่เราจะไม่ทนหรอกนะถ้ามันพูดอะไรว่าเราอีก”
ผมพูดก่อนมันครับ ได้เปรียบ เธอหันมามองแล้วหันไปมองหน้ามัน
“เอ่อ เรา มะ ไม่”
“อย่าไม่มี นายมีอะไรซันนี่ เกลียดอะไรทอมมี่ เรารู้สึกได้นะ”
“ใช่ เราเกลียดมัน เราเกลียดมันมานานแล้ว”
“เพราะอะไร”
เธอไม่ยอมแพ้ครับ ผมเองก็อยากรู้ว่าผมไปทำอะไรให้มันตอนไหนวะ
“ไม่มีเหตุผล”
“ซันนี่ ไม่ได้นะ ไม่ใช่เด็กนะ จะเกลียดใครทำไมไม่มีเหตุผล”
“ก็มันกวนตีนเรา ตั้งแต่ตอนแรกที่เจอ มันมีแต่คนชอบ ทำอะไรก็ไม่ผิด”
อ้าวพูดแล้ววิ่งหนีไปเลยครับ แหมทำท่านางเอกวอนอยากรับประทานเท้า มิเชลยืนนิ่ง ไอ้แว่นก็ยืนนิ่ง
“อะไรของเขานะ”
ไอ้แว่นพูดขึ้นครับ คนแรก ผมไม่ได้สนใจหรอกนะ เหตุผลปัญญาอ่อน กูเด่นกว่าแล้วไงวะ อยากเด่นไม่เสือกหาอะไรทำเอง แล้วมาอิจฉาคนอื่น ปมด้อยเชี่ยอะไร ถ้าคิดแบบนี้ทุกคนในโลกก็ย่อมมีปมด้อยสิวะ ควายเอ้ย
“ไปกันเถะทอมมี่”
มิเชลเดินผ่านผมไปครับแล้วพูดขึ้น ท่าทางเย็นชามาก
“เรา”
“ไม่ต้องพูดหรอก เราไม่เข้าใจหรอก เอาเป็นว่าเราไม่อยากเห็นเธอสองคนทะเลาะกันอีกนะ ไม่ว่าจะยังไง ถ้านายยังอยากจะเป็นเพื่อนของเราอยู่”
อ้าวนะ ยื่นคำขาด ผมนี่ยืนนิ่งเลยนะ เธอก็เดินไปที่รถ ตอนแรกบอกจะขับตามผมไป แต่เอาไปเอามาผมซะอีกที่เป็นคนขับตามหลังเธอ โอ้แม่คุณ เหยียบแบบว่าผมเสียวสันหลังแทนเลยนะ จะรีบไปไหนๆ พอถึงที่ร้านเธอก็ลงไปหาคุณแม่เลยนะครับไม่รอกันเลย คงเคืองใจอยู่ไม่น้อย นี่ผมใจร้อนไปหรือเนี่ย
“พร้อมหรือยังจ๊ะหนูมิ”
“พร้อมค่ะ”
“เรามียูนิฟอร์มให้นะ เอานี่กุญแจล็อกเกอร์ ไปลองดูซิว่าใส่ได้พอดีไหม”
เธอรับกุญแจไปล่ะครับแล้วเดินไปเลย ผมได้แต่มองตาม
“ทำไมวันนี้ดูแปลกนะ มีอะไรกันหรือเปล่าลูกต้อม”
ซวยแล้วไหมล่ะครับ
“เอ่อ ไม่มีไรครับคุณแม่”
“อืม งั้นเราไปทำงานเถอะ เรียนเป็นไงบ้าง เดี๋ยวค่อยคุยกันที่บ้านนะ แขกเยอะแล้ว”
หลังจากทำงานที่ร้านอาหารเสร็จผมจะโดนเรียกคุยเกือบทุกวันล่ะครับ ไม่มีอะไรก็คุย คุณแม่เป็นห่วงผมมาก กลัวว่าจะเรียนไม่ทันหรือโดนฝรั่งหัวแดงแกล้งเอา หึหึ ไม่อยากจะบอกว่าผมนี่ล่ะที่แกล้งเขา
“มิเชล ผัดไทยนี่โต๊ะไหน”
พอทำงานเธอก็ทำมึนตึงใส่ผมล่ะครับ อยากจะง้อนะแต่คงยังโรธหรือเคืองใจอยู่
“โต๊ะ ๓”
“อ้อ ไม่เห็นเขียน”
“อ๊ะ ตายจริงขอโทษ เราลืมตื่นเต้นไปหน่อย”
เธอยิ้มออกมาแห้งๆคงเขินล่ะครับ การทำงานในร้านอาหารต่างจากร้านเบเกอรี่ที่เธอเคยทำนะผมว่า เพราะที่นี่ต้องเสิร์ฟอาหารด้วย จดรายการอาหารที่ลูกค้าสั่ง การทำงานในแต่ละขั้นตอนต้องสมบูรณ์เพราะเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆจะได้ไม่ต้องคอยถามว่าอะไร โต๊ะไหน หึหึ เธอยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ ไหนดูซิว่าจะงอนผมไปได้สักกี่น้ำ
“ไม่เป็นไร แล้วเวลาจดรายการอาหารถ้าสั่งพร้อมกันสองโต๊ะ จดใส่แผ่นเดียวก็ได้นะ นี่แบบนี้ จะได้สะดวก”
ผมก็แนะนำเธอล่ะครับ เธอก็มองอยู่
“อ้อ ต้องแนะนำเราเยอะๆหน่อยนะ เรายังไม่คุ้น”
“ก็ไม่เห็นอยากคุยอะไรกับเรานี่นะ เราน่ะอยากจะคุยกับเธอจะตาย”
“อ่า ก็เรายังเคืองๆนายอยู่นี่”
“เรื่องอะไร”
เธอไม่ตอบครับ แต่ผมก็พอรู้ล่ะ
“เรื่องไอ้ซันน่ะเหรอ”
“อืม เราว่าเธอทำรุนแรงไป”
“แล้วถ้าเป็นเธอล่ะ เธอจะทำยังไง อย่าลืมสิมิเชล เราเป็นผู้ชายนะ เราไม่ค่อยทนให้ใครมาว่าเราทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไร เกลียดเราน่ะ เรารู้แต่เราก็ไม่เห็นต้องไปคอยแทะคอยกัดเขานี่ ต่างคนต่างอยู่ก็จบ”
“เอ่อ”
ผมพูดนิ่งๆล่ะครับ ไม่ได้ใส่อารมณ์ พอนานไปมันก็เย็นลงเอง
“งั้นเราขอโทษนะ เราไม่รู้นี่ว่าเธอสองคนเคยมีเรื่องอะไรกันมาก่อนหรือเปล่า เราเลยไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องเกลียดกันมากขนาดนี้”
“ไม่รู้เหมือนกัน ตอนอยู่ที่โน่นเราไม่เคยเจอกับมันนะ เรียนก็คนละโรงเรียน ไม่เคยคุยกัน ไม่รู้จัก แต่ตอนมาที่นี่เราเจอกันบนเครื่อง แต่เราก็ไม่คิดว่านั่นจะเป็นเหตุผลเพียงพอที่ทำให้มันไม่ชอบหน้าเราขนาดนี้”
“อืม แล้วทอมมี่ล่ะ ไม่ชอบซันนี่เหมือนกันเหรอ”
“เราไม่ชอบที่มันมาคอยว่าเรา แค่นั้นเอง”
ผมก็ตอบไปล่ะครับ จะว่าไปแล้ว ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้ผมต้องเกลียดมันนอกจากเรื่องที่มันคอยมาว่า คอยมาแทะเท่านั้นเองนะ
“อืม เราพอเข้าใจ”
เธอทำท่าครุ่นคิดอยู่ เวลาทำงานเธอก็ตั้งใจทำงานดีนะ ไม่ได้เป็นคุณหนูจ๋าแตะนั่นไม่ได้ทำนี่ไม่ได้ ไม่เหมือนนักเรียนไทยบางคนที่เคยมาขอทำงานที่นี่กับคุณแม่ ก็เข้าใจล่ะครับ เพราะอยู่ที่เมืองไทยคงไม่เคยแตะเคยจับอะไรเลย มาให้ยกถาดก็หน้าบูดแล้ว ล้างนั่นไม่เป็น ทำนี่ไม่ได้ เยอะแยะไป แต่สำหรับเธอไม่เลย ผมก็เพลินตาดีนะเวลามองเธอเวลาทำงาน
“วันนี้นอนนี่ล่ะนะจ๊ะหนูมิ ชั้นบนเป็นห้องพัก มีครบทุกอย่าง ดึกแบบนี้อย่าขับรถกลับเลยมันอันตราย”
คุณแม่มาบอกตอนร้านปิดครับ เธอยังยิ้มได้อยู่
“ค่ะ สนุกจังนะคะคุณแม่”
“ไม่เหนื่อยเหรอจ๊ะ หนูเป็นคนแรกนะที่บอกว่าสนุก อย่างต้อมวันแรกยังหน้าซีดเลย”
อ้าว เผาผมซะงั้นคุณแม่
“ไม่หรอกค่ะ หนูสนุกมาก พรุ่งนี้หนูจะลองจัดจานนะคะคุณแม่ ได้ไหมคะ”
“เอาเลยจ๊ะ หนูเรียนรู้เร็ว แม่ก็หายห่วง ขึ้นไปพักเถอะ พรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ ตอนเช้าเดี๋ยวต้อมมารับไปเรียนนะจ๊ะ หนูมิ ฝันดีจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณแม่ เช่นกันนะคะ”
เธอเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วครับ ผมอยู่ช่วยคุณแม่ปิดร้าน สักพักเราก็กลับ
“ไหน เล่าให้แม่ฟังหน่อยซิต้อม มีเรื่องอะไรกันกับคนชื่อซันนี่เหรอ”
ตอนขับรถกลับครับ ผมขับรถของเขานั่นล่ะ แต่คุณแม่ก็นั่งมาด้วยไม่ขับกลับเอง คงอยากจะถามผมเรื่องนี้
“เอ่อ คุณแม่รู้เหรอครับ”
“จ๊ะ แม่รู้”
อ้าวนะ มิเชลแน่ๆ เฮ้อ ไม่น่าเลย เรื่องแค่นี้ไม่อยากให้ระคายหูคุณแม่เลยนะ
“ไม่ต้องไปเคืองหนูมิเขาหรอกต้อม แม่เป็นห่วง ไม่สบายใจ ก็เลยเรียกหนูมิไปถาม”
“ครับคุณแม่”
ผมเงียบครับ แต่สายตาของคุณแม่ยังไม่วางตาจากผมเลยนะ อึดอัดขึ้นมาทันที
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมแค่เรียกเขาไปคุยว่าทำไมถึงคอยมาว่าผม ทั้งที่ไม่รู้จักกัน ผมไม่ชอบ”
ผมเล่าไปครับ ปิดไม่ได้จริงๆนะเรื่องอะไรก็ตาม เหมือนท่านรู้ตลอด นี่หน้าตาผมแสดงออกมากขนาดนั้นเลยเหรอว่ามีปัญหา
“เอ่อ”
คุณแม่ยังจ้องอยู่ครับ
“ถึงขั้นต้องลงไม้ลงมือเลยเหรอลูก”
“เอ่อ ผมโมโหน่ะครับคุณแม่”
“อืม แล้วทำอะไรเขามากไหม”
“ก็ต่อยไปทีหนึ่งครับ”
ผมโกหกล่ะครับ ไม่บอกด้วยว่าเตะไปด้วย ขืนบอกผมโดนแน่ๆ
“ใจร้อนนะเรา เหมือนนายไม่มีผิด นี่ไปติดนิสัยกันมาหรืเปล่า รายนั้นตอนเรียนแม่ก็ต้องวานน้าแซมให้เป็นธุระให้ตลอดเวลานะ เพราะขยันมีเรื่องมาก นายเขาก็ไม่ชอบให้ใครมาดูถูก ใครว่าไม่ได้เดินเข้าชนทันที ไม่มีกลัว เฮ้อนะ”
คุณแม่ถอนหายใจออกมาครับ น้าแซมเป็นตำรวจครับ สนิทกับที่บ้านเพราะมาทานข้าวที่ร้านบ่อยๆ
“ต้อมลูก แม่ว่าเราเปลี่ยนไปนะ”
ผมหันขวับเลยครับ ตกใจนะที่ได้ยิน
“ครับคุณแม่”
เสียงสูงเลยครับไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณแม่กำลังพูด
“แม่ว่าเราเหมือนรอใครบางคนอยู่นะ ทำอะไรก็เหมือนไม่เต็มที่ เท่าที่แม่รู้เราจะเป็นคนกวนๆ อารมณ์ดี มองโลกในแง่ดี ไม่มีพิษมีภัยกับใคร แต่ตอนนี้เหมือนเรากำลังเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครบางคน อันนั้นแม่ไม่รู้นะต้อม แต่แม่เป็นห่วง แม่เฝ้าดูต้อมอยู่ตลอดเวลา บางทีเราก็เงียบไป บางทีก็ดูเครียดเกินไป มันไม่ดีหรอกนะลูก แม่อยากให้ต้อมเป็นต้อมคนเดิม คนเราถ้าจะเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครสักคน ถามตัวเองแล้วหรือยังว่าแท้จริงแล้วเราพอใจ หรือมีความสุขไหมที่จะทำ อีกอย่าง ถ้าหากว่าคนๆนั้นเขาพอใจกับคนใหม่ที่เรากำลังพยายามจะทำจะเปลี่ยนเพื่อเขา ก็แสดงว่าเขาไม่ได้รักได้ชอบในตัวตนของเราจริงๆหรอกนะลูกต้อม เป็นอย่างที่ต้อมเป็น แม่รักต้อมนะ”
เสียวสันหลังวาบๆ เหมือนท่านรู้อะไรบางอย่างระหว่างผมกับเขา ผมนี่สะอึกไปเลยครับ พูดไม่ออกได้แต่พยักหน้ามองถนนต่อไป
“กลับมาร่าเริงเหมือนเดินนะต้อม เรื่องเรียน เรื่องงานไม่ต้องเป็นกังวล ยังไงแม่ก็รักต้อมอยู่เหมือนเดิม”
“ครับคุณแม่”
“ส่วนเรื่องใจร้อน เบาๆหน่อยก็ดีนะ แม่ขี้เกียจจะขึ้นโรงพักแล้วนะ ฮ่าๆ”
คุณแม่หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ผมนี่สิหนาวๆร้อนๆ นอนไม่หลับแน่ๆเลยผม
“พี่โทรฯกลับหน่อย”
พอถึงบ้านอาบน้ำเสร็จก่อนอ่านหนังสือผมก็กดโทรศัพท์ไปหาเขานั่นล่ะครับ ผมพูดแค่นั้นเมื่อเขารับสาย ไม่ให้เขาพูดเพราะถ้าปล่อยให้เขาพูดคงไม่ได้โทรฯกลับกันพอดี ผมรออยู่สักพักล่ะครับ พี่ปริ๊นนอนไปแล้วคงจะเพลีย
“ว่าไงต้อม มีอะไรวะ”
“โหนะ มีดิพี่ถึงให้โทรฯกลับ”
“ไหนมีอะไร”
“เรื่องเราอ่ะพี่ เหมือนคุณแม่รู้นะ”
“ต๊าย นี่แกเพิ่งรู้เหรอ ชั้นบอกไปร้อยชาติแล้วแก”
“หา บอกไปแล้ว แล้วทำไมพี่ไม่บอกผม”
ผมร้องออกมาครับ แต่ก็ต้องเบาเสียงลงเพราะกลัวว่าเจ้าตัวน้อยมันจะตื่น
“เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องบอกหรอกนะแก ถึงชั้นไม่บอก คุณนายเธอก็สืบเองจนรู้อยู่ดีล่ะ”
“ทำไมถึงบอกล่ะพี่”
“อ้าวไอ้นี่ ไม่มีเรื่องไหนที่ชั้นปิดคุณนายเธอได้หรอกนะ อะไรคุณนายไปถามแกเหรอ”
“เปล่าพี่ แต่คุณแม่พูดเปรยๆเหมือนว่ารู้ว่าเรารักกันเลยอ่ะ”
“แกไม่ใช่ชั้น อย่ามาเยอะ”
“จิ๊ นั่นล่ะเหมือนกัน”
“ไม่เหมือน ชั้นมีผัวแล้วนะต้อม อะไรไหนวันก่อนบอกว่าเจอสาวสวย อะไรเนี่ย”
“โหยพี่ สาวสวยก็สู้ตุ๊ดน่ารักไม่ได้หรอกน่า”
“ไอ้ต้อม”
ผมหัวเราะครับ พอได้หัวเราะก็รู้สึกไม่เครียด เออนะ แต่ก่อนผมกวนส้นเท้าออกจะตาย แล้วมันหายไปไหนวะ หรือว่าผมจะกวนแต่เฉพาะกับเขาเหรอ ไม่นะ กับเพื่อนผมก็กวน มันเปลี่ยนไปตอนไหนวะเนี่ย
“พี่บอกอะไรคุณแม่อีก”
“ไม่มีแล้ว แกไม่ต้องคิดมากหรอกต้อม คุณนายเธอไม่ว่าอะไรหรอก แต่แกก็อย่ายึดติดมาก อยู่ไปๆ คุณนายเธอก็จะสอนเองล่ะ”
“อืม”
“อืมอะไร เข้าใจไหมนี่พูดน่ะ”
“อืมก็เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้างนะพี่ ไม่เข้าใจเหรอ”
“ไอ้ต้อม”
หวีดเสียงขึ้นสูงครับ ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหู
“แค่นี้นะ ชั้นจะไปตัดดอกไม้”
“เดี๋ยวดิพี่ ไรวะ นานๆคุยกันที แล้วเดี๋ยวนี้พี่อยู่แต่ในสวนเหรอ ไม่เบื่อเหรอ”
“ไม่เบื่อ สนุกดีออก ไม่ต้องไปรบรากับใคร”
“หมายถึงพี่ไม่ดำแย่แล้วเหรอ หุหุ ดำแล้วไม่สวยนะพี่”
“แค่นี้นะไอ้ต้อม เดี๋ยวเถอะ”
วางสายไปแล้วครับ ผมก็ยิ้มออกมาได้ล่ะ เออนะ ความจริงผมก็กวนบาทาอยู่แล้วนะ หรือว่าผมเครียดเรื่องภาษาเหรอ เพราะภาษาอังกฤษกับภาษาไทยมันกวนได้ไม่เหมือนกัน แต่ไม่น่าจะเกี่ยว
“พี่ปริ๊นวันนี้เปิดเทอมนี่ ป่ะเดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงเรียน”
พอตื่นเช้ามาผมก็ให้เจ้าตัวเล็กขี่หลังลงมาจากชั้นบนล่ะครับ อาหารเช้าของเราส่วนมากจะเป็นข้าวต้ม มีนม มีอาหารฝรั่งแล้วแต่ใครชอบ ผมกินเยอะนะมาอยู่ที่นี่ น้ำหนักเริ่มขึ้นแล้ว เหมือนอืดๆ ฮ่าๆ ไม่ได้แล้วเดี๋ยวไม่หล่อ
“ทำไมพี่ต้อมกินแต่ผลไม้กับนมอ่ะ คาวจาตาย”
“กินนมเยอะๆดิพี่ปริ๊นจะได้สูงเหมือนพี่ต้อมเขา เราน่ะตัวแคระๆ หลงมาจากไหนก็ไม่รู้เนี่ย”
พี่แพทย์พูดครับแล้วหัวเราะ
“ไม่เข้าใจ ก็ปริ๊นยังเด็กอยู่นะ”
“อ้าวพี่ปริ๊น ไหนวันก่อนบอกเป็นหนุ่มแล้วไง”
ผมแหย่บ้างครับ
“นั่นมันวันก่อนนะ วันนี้เป็นเด็กไปก่อน อิอิ”
“นั่นแน่ พ่อตัวแสบ”
ผมเข้ากอดรัดฟัดเหวี่ยงตามประสานั่นล่ะครับ
“ไม่ต้องไปส่งพี่ปริ๊นหรอกลูกต้อม วันนี้พ่อว่างเดี๋ยวพ่อไปส่งให้ เรารีบไปเรียนเถอะ ต้องไปรับหนูมิไม่ใช่เหรอ”
คุณพ่อเอ่ยขึ้นครับ ผมมองไปที่พี่ปริ๊น
“อ่า ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นจะไปกับพี่ต้อมอ่ะคุณปู่”
“อ้าว ไปกับพี่ต้อมไม่ได้กันตั้มนะ”
“อ่ะ งั้นพี่ต้อมไปเถอะนะ ปริ๊นจะไปกับคุณปู่”
“ฮ่าๆ คนเรานะ เปลี่ยนใจง่ายเหลือเกินนะ”
ผมขยี้หัวเจ้าตัวน้อยแล้วนั่งลงกินสลัดผลไม้กับขนมปังอีกชิ้นเดียวครับ ไม่อยากกินเยอะไม่ได้ใช้พลังงานอะไรมาก เดี๋ยวอืด
“เป็นไงมิเชล หลับสบายไหม”
พอเจอหน้าผมก็ทักไปล่ะครับ เธอยิ้มหวานให้ เฮ้อนะ ตื่นเช้ามาเจอรอยยิ้มหวานๆแบบนี้ก็คงดีสินะ
“หลับเป็นตายเลย อิอิ คงเหนื่อย”
“กล้ามขึ้นป่ะเนี่ย”
“หือ”
“ก็มีกล้ามจะดูแข็งแรงไปนะ อิอิ เหมือนทอมบอย”
“ทอมมี่”
เธอมองผมแล้วร้องเรียกซะเสียงหลง
“บ้าเหรอ เขาเรียกออกกำลังกายบ้างจะได้ฟิตไง แล้วนี่ทำไมดูอารมณ์ดีจัง”
“หือ เราเหรอ เปล่านี่ กินไรยัง หิวไหม”
“เรากินข้าวต้มไปแล้ว เพิ่งจะเคยกิน ข้าวต้มใส่ปลา อร่อยมาก พี่มีมี่ทำเมื่อเช้า”
มีมี่นี่ที่จริงชื่อแมวนะครับ เป็นแม่ครัวอิมพอร์ตส่งตรงจากไทย แมวคงจะเรียกยากเลยเปลี่ยนซะหน่อย ให้มันทันสมัย
“เธอจะขับตามเราไปเหรอ”
“ใครตามใครกันแน่ อิอิ เมื่อวานนายตามเรานี่”
“เมื่อวานออมมือหรอกนะ ฮ่าๆ เอ๊ะ มิเชล อะไรติดหน้าน่ะ”
ผมทำหน้าสงสัย ขมวดคิ้วครับ เธอรีบเอามือลูบหน้าทันที
“อะไรเหรอ”
ผมยังไม่พูดครับ ปล่อยให้เธอลูบหน้าไปก่อน จนทนไม่ไหวแล้ววิ่งไปที่กระจกส่องท้ายของรถเธอเอง
“ไม่เห็นมี อะไรเหรอทอมมี่”
“น่ารักไง ความน่ารักมันติดอยู่บนหน้าของเธอน่ะ”
เสี่ยวมาก ผมรู้ตัวครับแต่เธอคงไม่เคยได้ยิน ผมเชื่อแบบนั้น ฮ่าๆๆ พูดเสร็จผมก็เดินขึ้นรถไป
“ตามให้ทันนะมิเชล”
ผมมองดูเธอที่หน้าแดงก่ำไปไม่ถูก เขินแล้วยิ่งน่ารักนะเนี่ย ได้กำไรแล้วกู เออ ลืมบอกไป ผมเล่าเกี่ยวกับอารมณ์ไม่ค่อยเก่งนะครับ เพราะฉะนั้นผมว่าผมให้พี่ชายผมเล่าแทนดีกว่า อิอิ ขี้เกียจเล่าแล้ว
เขียนโดย อิ๊กเก้ แหะๆ
ปล. มาแว้วววว เริ่มเบื่อวิธีการเขียนแบบนี้ล่ะ มันเหมือนสะท้อนอารมณืของตัวละครด้านเดียวยังไงไม่รู้ ไม่มันส์ 5555 ผมเปลี่ยนแนวเลยดีกว่า เอ๊ะ หรือจะสลับกันไปมา รั่วๆ มั่วๆ ตามแบบฉบับดีไหมคร้าบ พี่ร้าก จุ๊บๆๆ
-
^
^
^
^
^
^
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆ
ชอบๆๆ มากๆๆ อ่ะ
ยังคงสงสัย ซัน
เค้าเคยรู้จัก ต้อม ตอนอยู่ ที่ไทย หรา คร๊
แล้ว ทำไมซัน ถึงดู ตุ๊งติ้ง จัง อ่ะ
ไม่แมนเลย ต้อมดูแรงๆๆ ซันน่าจะ ดื้อๆๆ มึนๆๆ กว่านี้น๊ะ
ป.ล. ร๊ากพี่นาย กะ ต้อม มากๆๆ นะคร๊ อ๋อ เฮีย ด้วย
-
เฮ้อ.... ถ่ายทอดโดยต้อมเนี่ยไม่มันส์เลยอ่ะ
อยากให้ถ่ายทอดโดย ซันนี่จังเลย
ท่าจะมันส์กว่าา!! เลยไม่รู้เบื้องลึก ตื้น หนา ของซันนี่มาตั้งแต่อดีต
แบบเจอกันไรงี้... เอาแบบนั้นก็ได้นะครับพี่อิ๊กกกี้
แต่ก็สนุกน๊าา ๆๆ ๆ เป็นกำลังใจให้ครับ :o8: :o8: :o8:
-
อ่านตอนต้นๆ ก็เครียดอยู่ พอคุณนายออกเท่านั้นแหละ ฮาปรี๊ดดดเลย
แล้วที่จะเปลี่ยนให้พี่ชายต้อมเล่าแทน..พี่ชายมันนี่ใครหว่า
อย่าบอกนะว่าเป็นพี่อิ๊กกี้น่ะ อ้าวไม่ได้เป็นลุงเหรอ!! หา~~~ :o
-
บอกเล่าอารมณ์ตัวละครแต่ละคนก็ดีเหมือนกัน
จะได้รู้ว่าตัวละครแต่ละคนคิดอย่างไรกันบ้าง :กอด1: :กอด1:
-
อืม..อยากรู้จักซันนี่บ้าง คุณอิ๊กพาไปรู้จักมั่งซิจ๊ะ
ต้อมอ่ะปล่อยมันปรับตัวปรับอารมณ์ปรับฮอร์โมนไปก่อนเหอะ
-
555 ไม่ชินกะความคิดแบบแมนๆอะดีพี่อิ๊ก
ไม่เป็นไรคร้าบบ เค้ารอแบบแซ่บๆอย่างที่พี่ถนัดอยู่น้าาา
รักนะจุ๊บๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
หรือจะเอาสลับไปมา ทั้งสองคน
-
อ่านตอนต้นๆ ก็เครียดอยู่ พอคุณนายออกเท่านั้นแหละ ฮาปรี๊ดดดเลย
แล้วที่จะเปลี่ยนให้พี่ชายต้อมเล่าแทน..พี่ชายมันนี่ใครหว่า
อย่าบอกนะว่าเป็นพี่อิ๊กกี้น่ะ อ้าวไม่ได้เป็นลุงเหรอ!! หา~~~ :o
ป๊าดติโท่ หนูน้าใจร้ายน้า เฮียยังเอ๊าะๆอยุ่นะเนี่ย 555
-
คุณแม่ผู้รู้ทุกอย่าง o13
-
เห็นด้วยกับหลายๆความเห็นนะคะพี่อิ๊ค
เขียนให้มีหลายๆความรู้สึกจากหลายๆคนก็ดีอ่าค่ะ
อ่านเพลินดี 555
-
ซันนี่เกลียดต้อมเพราะไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองหรือเปล่านะ :laugh:
แบบ หลงรักแต่ไม่ยอมรับ ฮ้า~
-
เข้ามาติดตามด้วยคนคะ :mc4:
-
+1 ค่ะ
ก็ดีค่ะ
อยากได้กลิ่นไอแบบภาคพี่นายพล
ดูมีสันสันดี
-
ตาต้อมอารมณ์ร้ายอ่ะ!!
พี่ปริ๊น ยังน่ารักเหมือนเดิมเลย!!! จู๊บบบบ!! >3<
ปล ซัีน หนูต้องการอะไรลูก??
-
สลับก็ดีค่ะจะได้รู้ความรู้สึกหลายๆด้าน
แต่ตอนนี้อยากรู้ความรู้สึกซันมากๆเลยค๊า
-
เรื่องค่อยๆ มันส์ขึ้นเรื่อยๆ นะคะ
และพอคุณนายออกโรงมาที ก็ฮาที ยังแรงดีไม่มีตกนิ
-
เห็นด้วยกับพี่แก้วนะคะ พาซันนี่มาคุยกันบ้างนะคะ
จะได้รู้ว่าที่ด่าต้อมไปเพราะหึงต้อมที่ไปใกล้ชิดมิเชลรึเปล่า
ขอชมนะคะว่าอ่านมาสี่ตอนยังไม่เจอคำที่สะกดผิดเลย
:จุ๊บๆ: +1 ค่ะ
-
คิดถึงคุณนายย :laugh:
มารอต่อนะค้า น้อง้ตอมใจเย็นๆ :กอด1:
-
คุณแม่น่ารักมาก ชอบคุณแม่อ่ะ o13
คุณอิ๊กลองเขียนแบบที่อยากเขียนดูค่ะ
ถ้ามันไม่เวิร์คจริงๆ เดี๋ยวมาบอกว่ามันไม่เวิร์คนะ ^^
+ และ :กอด1:
-
ต้อมเอิ้ยอย่าโหดเหมือนเจ้เลยนะ สงสารซันนี้มั่ง
พี่อิ๊กหวัดดีคับ
-
:laugh: :laugh:
รอ ไป ก่อน น่ะ ซันนี่ เดียว อะไร ๆ ก็ จะ ดี เอง ^^
-
คิดถึงคุณนาย ><
-
อ่านแล้วรู้สึกสงสารซันนี่..ต้องมีปมอะไรเกี่ยวกับชีวิตแน่..
-
ปวดเฮดกับต้อม
ขี้ตู่เกิ๊นน
-
กระทู้เป็นไรเนี่ยย??
-
ในที่สุดพี่อิ๊กกี๊ก็มา ตามมาอ่านต้อมแล้วนะคร๊า
อ่านแล้วรู้สึกว่าต้อมอารมณ์ร้ายมาก เจอใครเป็นมีเรื่องกับเขาหมด
ว่าแตทำไมซันนี่ต้องด่าต้อมด้วยอ่ะ มันแปลกๆนะเนี่ย
รอตอนต่อไปอยู่นะค่ะ
-
อยากรู้จริงๆ ซันนี่เป็นไรกับต้อมมากเปล่าเนี่ย เจอทีไรหาเรื่องเจ็บตัวตลอด :เฮ้อ:
-
ซันนี่ น่าหมั้นใส้มากกกกกกกกกกกกกกกก
ต้อมดูเครียด ดูพยายามโตเกินวัยไปหน่อย
อารมณ์จึงต่างจากเดิมมากกก
อิอิ
ปลคิดถึงคุณนายน้ะเนี้ยยย
-
Scene 5
กลางเดือนกันยายนอากาศชื้นท้องฟ้าเบื้องบนขมุกขมัว ฝนสามารถโปรยปรายลงมาได้ทุกเมื่อ อุณหภูมิที่ไม่สูงมากทำให้ทุกคนสวมเสื้อผ้าหนาๆออกจากบ้าน อากาศภายในรถถูกปรับให้มีอุณภูมิที่อบอุ่นขึ้นด้วยฮีตเตอร์ เสียงเพลงบลูเบาๆคลอเคลียไประหว่างทาง รถมัสแตงสีแดงเลือดนกขับโฉบเฉี่ยวไม่เร็วมากนักเพราะถนนมันลื่น ส่วนรถอีกคันเป็นรถฟอร์ดกึ่งแวน อากาศภายในรถไม่แตกต่างกันแต่อุณหภูมิของคนขับมีดีกรีเพิ่มสูงขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของชายหนุ่มเมื่อครู่ เขาดูร่าเริงจนผิดสังเกต รอยยิ้มที่พิมพ์ตาติดใจมันยังตรึงอยู่ ทำไมซันนี่ถึงไม่ชอบหน้าเขานะ คนอย่างต้อมใครเจอก็ต้องชอบเพราะด้วยรุปร่างหน้าตาและรอยยิ้มแล้ว ใครๆก็คงอยากจะรู้จัก มิเชลเปิดเพลงป๊อบฟังเพิ่มจังหวะขึ้นเมื่อคิดเลยไปไกลแสนไกล
“ท่าจะบ้า”
เธอเอ่ยขึ้นกับตัวเองแล้วเลือดก็สูบฉีดอัดขึ้นกระจายทั่วทั้งพวงแก้ม
“เราชนะ”
ต้อมลงจากรถแล้วควงกุญแจรถในมืออย่างอารมณ์ดี
“ก็นายขับเร็วนี่ ถนนลื่นจะตาย”
“ไม่รู้ล่ะ วันนี้เลี้ยงข้าวเราด้วยนะมิเชล ฮ่าๆ”
ต้อมพุดอย่าอารมณ์ดีแล้วเดินนำหน้า แต่หยุดกึกลงแล้วเดินกลับมาที่รถของฝ่ายหญิง
“หือ มีอะไร”
“ของเยอะนี่ มาเราช่วย”
“อ๊ะ มะ”
“เราเป็นสุภาพบุรุษนะครับ คุณสุภาพสตรี แต่คงไม่เป็นไรนะ ที่สุภาพสตรีจะเลี้ยงข้าวสุภาพบุรุษน่ะ”
ต้อมเปิดประตูท้ายรถแล้วหอบเอาหนังสือของมิเชลไปเต็มอก
“เล่มนั้นไม่เอา ไม่มีเรียน”
“เอาน่า หอบไปเยอะๆ เขาจะได้มองว่าเราสองคนเป็นเด็กเรียนไง”
“แล้วขากลับนายต้องหอบมาส่งเรานะ”
“ต้องขึ้นอยู่กับว่าเธอเลี้ยงข้าวอะไรเรานะ อิอิ”
“ทอมมี่”
ได้แต่ทำท่า แต่ก็ยิ้มออกมาหน้าแดง ต้อมยักคิ้วให้แล้วเดินนำหน้าไป ไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน เขามีเสน่ห์นะ แต่ไม่ได้หรอกเขาเป็นเกย์ ไม่มีทาง มิเชลบอกกับตัวเอง
“ไงแว่น รายงานแคลฯทำยัง ลอกหน่อยดิ”
พอเจอหน้าเบนจามินต้อมก็เอ่ยทักก่อน ทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไร รายที่ถุกทักหันมามองแล้วทำหน้างงๆ
“เอ่อ อ่า”
“ไหน เอามาลอกหน่อย”
“ใครเขาลอกรายงานกัน นายไม่ทำเองล่ะ”
“ทำแล้ว แต่อยากลอกนะ มีปัญหาเหรอ”
“อ่า”
ตอนแรกเบนจามินจะเดินหนี เพราะบางอย่างที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก โปรเตสแตนท์อย่างเขาเคร่งกับเรื่องแบบนี้
“มิเชล”
ซันร้องทักมิเชลที่กำลังเดินตามต้อมมา ทำท่าเป็นมองไม่เห็นคนที่เดินนำหน้า สายตาแวบหนึ่งที่มองเขามองด้วยความเคืองใจ
“อ้าวซันนี่ กินข้าวหรือยัง เรามีข้าวเหนียวกับหมูทอดนะ ลองกินไหม อร่อยมาก”
“หือ”
“แม่ครัวที่ร้านเขาทำให้น่ะ แต่เรากินข้าวต้มไปแล้ว เขาเลยห่อให้”
“เธอกินเป็นด้วยเหรอ”
“อ้าวซันนี่ อย่าลืมสิว่าเราก็เป็นคนไทยเหมือนกันนะ”
ต้อมยังคงคุยกับเบนจามินอยู่ ชวนคุยไปเรื่อยแม้อีกฝ่ายจะกระอักกระอ่วนในใจ แต่ดูท่าว่าเขาจะไม่ได้สนใจเท่าใดนัก สายตาของซันคอยเหลือบมองต้อมอยู่ ท่าทีของเขาไม่ได้สนใจมองเลยแม้แต่น้อย
“เข้าคลาสกันเถอะ”
มิเชลชวนแล้วเดินไปที่กองหนังสือ”
“อ้าวทอมมี่ ทำไมถือไปเล่มเดียวอ่ะ ไม่หอบให้เราล่ะ”
“ขี้เกียจแล้ว แว่น ช่วยคนสวยหน่อยดิ”
“อ่ะ ทำไมเรา”
“นายเป็นสุภาพบุรุษหรือเปล่าล่ะ เรามีแฟนเป็นเกย์นะอย่าลืม ไม่สุภาพบุรุษเต็มร้อยเหมือนนายนะ ต้องให้บอกด้วยเหรอวะ ฮ่าๆๆ”
คนฟังสะอึกพูดไม่ออก แม้เขาจะหัวเราะแต่มันร้าวลึกลงในใจ เบนจามินทำท่าจะเดินมาหอบหนังสือให้ แต่ช้าไปแล้ว
“ท่าทางนายไม่ค่อยแข็งแรงว่ะ เดี๋ยวล้ม เราเอง กินบ้างนะอาหารที่เป็นประโยชน์น่ะ อย่ามัวอ่านแต่หนังสือ”
ต้อมหอบหนังสือขึ้นอกไปแล้วเดินนำหน้าไม่ได้สนใจมอง เขาเองก็เคืองใจที่มีคนมองคนที่รักเพศเดียวกันเป็นเพศอื่นในสายตา เป็นส่วนเกินในสังคม ปากบอกว่าไม่มีอะไรแต่ในใจมันยังขัดเคืองอยู่ ไม่ผิดที่คนอื่นจะคิดเช่นนั้น ไม่ผิดที่เขาเองจะปกป้องในสิ่งที่เขาเป็น รับมันได้ไหมล่ะในสิ่งที่เขาเอ่ย ถ้ารับไม่ได้ย้อนกลับไปในวันที่แสดงทีท่าแบบนั้นกับเขา เข้าใจคนอื่นบ้างอย่างน้อยให้ได้สักครึ่งของที่เข้าใจตัวเองก็ยังดี
“มีอะไรเหรอทอมมี่”
“ที่นี่มีชมรมฯบอลด้วยเหรอ”
ระว่างโถงทางเดินเข้าคลาสต้อมหยุดอ่านประกาศของทางมหาฯลัยและทางชมรมต่างๆ
“มีสิ แต่ไม่ค่อยดังหรอกนะ ที่นี่เขาดังเรื่องเรียน”
“เราสนใจ”
“หือ ทอมมี่เล่นเป็นเหรอ”
“โหยมิเชล เราเป็นเด็กทุนนักกีฬานะ ฟุตบอลนี่ล่ะ”
“หาตายจริงเราไม่ยักรู้ ลองดูสิทอมมี่”
“นายเล่นบอลด้วยเหรอทอมมี่”
เบนจามินเดินตามมาเอ่ยขึ้น
“ใช่ นายอยากเล่นไหม ไปสมัครเข้าชมรมกับเราเอาไหม”
“เราเล่นไม่เป็น”
“ไม่เห็นยาก เราสอน ง่ายนิดเดียว หนุกนะเว้ย”
ทำท่าชวนไปอย่างนั้นเองแล้วเดินต่อไป ซันเดินตามมาไม่มีเสียงพูด ได้แต่มองดูอยู่ห่างๆ
“มิเชล เลิกเรียนแล้วไปไหน”
ต้อมเอ่ยขึ้นหลังจากจบคลาส การเรียนไม่ได้กระเตื้อง แต่โชคดีของต้อมที่มีมิเชลเพราะขอลอกเล็กเชอร์ของเธอได้เธอยินดีช่วย
“เราว่าจะกลับไปเอาของที่หอน่ะ ทอมมี่จะไปไหนไหม”
“เราจะไปชมรมบอล”
“เอาจริงเหรอ”
“เอาจริงดิ งั้นเสร็จแล้วเราโทรฯหา ไม่ต้องเอารถเธอไปนะ เปลืองน้ำมัน”
ต้อมบอกแล้วเดินไปหาเบนจามิน
“ว่าไงแว่น ตกลงไปไหม”
“เอ่อ ไม่เอาดีกว่า”
“โอเค งั้นเจอกัน บาย”
ต้อมเดินออกไปอย่างรีบเร่งตรงไปยังห้องขอชมรมฟุตบอลของมหาวิทยาลัย
“ยังว่างอยู่ไหมครับ ผมอยากจะสมัคร”
พอเดินเข้าไปในชมรมมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วสามคนฝรั่งหัวแดงสองคนอีกคนเป็นคนผิวดำ ทั้งสามคนหันมามอง
“เอ้อ นายอยากเข้าขมรมเราเหรอ”
“นายเล่นเป็นไหม”
คำถามยิงมาทันที
“ผมเคยเป็นนักกีฬาโรงเรียน ได้แชมป์หลายปีซ้อน”
“ว้าว ดีจัง ชมรมเราไม่ค่อยมีคนอยากเข้า นายมากรอกใบสมัครตรงนี้ก่อน”
ท่าทางของสามคนดูยินดี เวลายืนขึ้นแล้วทั้งสามดูตัวเล็กบางกว่าต้อมมาก เว้นแต่คนผิวดำที่ตัวค่อนข้างไล่เลี่ยกัน
“เริ่มเล่นวันนี้เลยได้ไหม”
“อ่ะ ได้ๆ เรามีชุดให้”
“ผมต้อมนะ”
“ทอม ยินดีที่รู้จัก นี่คริสโตเฟอร์ แบรด แล้วก็ผมชื่อจอห์นนี่”
ชายผิวดำแนะนำ ทั้งสี่คนคุยกันอยู่สักพักก็เอากุญแจล็อกเกอร์ให้ต้อมเพื่อที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า
“แต่รองเท้านายต้องหามาเองนะ”
“ไม่เป็นไร ผมใส่ผ้าใบเตะไปก่อน อยากเตะจะแย่อยู่แล้ว”
“แล้วเราจะเล่นกันสี่คนนี่หรือ”
แบรดถามขึ้น
“เดี๋ยวจะโทรฯตามสมาชิกในชมรมมา พวกนายไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเราตามไป”
อีกคนเอ่ยขึ้นแล้วนั่งลงเปิดแฟ้ม ต้อมเดินตามจอห์นนี่ไปยังสนามข้างๆมหาฯลัย มีนักศึกษานั่งอยู่ตามสนามประปราย ด้วยความที่ชอบเล่นฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจ พอเห็นสนามต้อมก็ขอลูกบอลจากคริสโตเฟอร์วิ่งลงสนามไปคนแรก นักศึกษาที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองแล้วก็หันกลับไม่สนใจ แต่เวลาต้อมอยู่ในสนามเขาดูเป็นคนละคน ท่าท่างทะมัดทะแมงลีการการเลี้ยงหลบลูกไม่มีใครเกิน ทั้งสามเล่นไปสักพักเพื่อนๆในชมรมก็มาสมทบ แต่หามาได้เพิ่มแค่หกคน แบ่งเป็นทีมละห้า พอเริ่มเล่นก็เริ่มมีคนสนใจมอง และมีสายตาอีกคู่หนึ่งที่มองดูอยู่ตั้งแต่ต้น สายตาที่อ่านไม่ออกว่ามันอิจฉา ยินดี หรือว่าปลื้มใจ
“เฮ้ย ได้ออกกำลังบ้างมันก็รู้สึกดีแบบนี้นี่เอง”
พอเล่นเสร็จก็นอนแผ่ลงข้างๆสนามหญ้าเหงื่อเปียกโชกไปทั้งตัว หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงลมที่สูดเข้าปอด
“น้ำหน่อยไหม”
ต้อมผงกหัวขึ้น ลืมตามองตามเสียง
“ให้เราเหรอ”
“ใช่ ให้เธอนั่นล่ะ นายดูมีเสน่ห์มากนะในสนาม ดูเหมือนมีความสุขมากๆที่ได้เล่นฟุตบอล”
สาวผมบลอนด์หยิกเป็นลอน ร่างสูงโปร่งยิ้มหวานให้ ในมือถือขวดน้ำยื่นให้ ต้อมรับมาแบบงงๆ
“ขอบใจนะ”
“เราชื่อลิซ่านะ เป็นนักข่าวของมหาวิทยาลัย ยินดีที่ได้รู้จัก นายอยู่ปีหนึ่งใช่ไหม”
เธอแนะนำตัวใบหน้ายังยิ้มพราว ต้อมลุกขึ้นนั่งครึ่งตัวชันเข่าข้างเดียว
“เราชื่อต้อม เพิ่งเข้า ยินดีเช่นกัน”
“ทอมเหรอ นายดูแข็งแรงดีนะ ไปนั่งร้านกาแฟตรงนั้นไหม”
เธอเปิดฉาก สายตามองลงตรงขากางเกงฟุตบอลที่มันร่นลงไปถึงต้นขา มัดกล้ามที่แข็งแรงทำให้ใจเธอเต้นแรง
“ไม่ดีกว่า เรานัดเพื่อนเอาไว้ ขอบใจนะ เฮ้ จอห์นนี่ เราจะกลับแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
ต้อมลุกขึ้นยืน ไม่ได้สังเกตสายตาของหญิงสาว
“ไปแล้วเหรอทอม โอเค งั้นพรุ่งนี้เจอกัน เราสนุกมากวันนี้ ขอบใจนะ นายเยี่ยมไปเลย”
ต้อมยิ้มให้เพื่อนๆแล้วเดินไปกลับไปที่ชมรม
“เดี๋ยวสิทอม ไม่ไปด้วยจริงๆเหรอ เราอยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้น่ะ”
หญิงสาวรั้งแขนของต้อมเอาไว้ เอาตัวเข้าประชิดทันที
“เอ่อ เรายังต้องเรียนอยู่ที่นี่อีกหลายปีนะ ถ้าจะรู้จักกัน วันหลังก็ได้”
ต้อมยิ้มให้เธอ ไม่ได้ถือตัวที่หญิงสาวเอาส่วนอกเบียดเข้ากับต้นแขน
“เสียดายจัง”
“บายนะลิซ่า”
วิธีบอกลาของต้อมคือการมองไปที่ต้นแขนของตัวเองแล้วยิ้ม เธอยอมปล่อยการเกาะกุมอย่างเสียไม่ได้
“เสร็จหรือยังมิเชล เราเล่นบอลเสร็จแล้วนะ”
ต้อมกดโทรศัพท์ไปหามิเชล หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว
“ยังเลยอ่ะทอมมี่ พอดีเจอเพื่อน เดี๋ยวเราเสร็จแล้วเราโทรฯหานะ ทอมมี่ไปนั่งร้านเดิมก่อนได้ไหม”
“โอเคๆ อย่านานนักนะ เราหิวแล้ว”
“โอเค เดี๋ยวรีบไป”
พอวางสายจากมิเชลต้อมก็เดินไปที่รถ ขับรถออกไปรอมิเชลที่ร้านไอติม ระหว่างทางสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นกลุ่มคนสี่คนยืนล้อมวงใครสักคนอยู่ เป็นเรื่องปกติของคนที่นี่ ที่พวกนักเลงจะคอยดักเด็กนักศึกษาเพื่อรีดไถเงิน คุณยุพินกับคนในครอบครัวได้เตือนต้อมไว้แล้ว ว่าอย่าเดินคนเดียว หรืออย่าไปในที่เปลี่ยว บ้านเมืองมันอันตราย แต่เอ๊ะ ทำไมคนที่โดนล้อมมันหน้าคุ้นๆวะ
“เฮ้ย”
ต้อมร้องออกมาแล้วหาที่จอดรถในทันที พอจอดรถนิ่งแล้วก็หันกลับไปมองเพื่อความมั่นใจ เพราะคนที่กำลังโดนล้อมแล้วโดนต่อยเข้าที่ท้องมันคือคนที่เขาเกลียดนั่นเอง
“สม เก่งดีนัก โดนซะบางนะมึง”
เขาพูดออกมาแล้วหันกลับ แต่พอจะออกรถก็นิ่งคิดอยู่
“มีเท่าไหร่มึงเอามาให้หมด”
“ไม่มี กูไม่มีเงิน”
“ไม่ต้องมายึกยัก ไหนมันมีอะไรพอจะขายได้ไหม”
เสียงตะโกนด่าเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณ คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มบางตา ร้านรวงใกล้เคียงก็ไม่มีใครสนใจ เพราะมันเป็นซอกตึก คนที่ขับรถผ่านไปมาก็คงไมมีใครจะสอดส่ายสายตาเข้ามามอง ไม่ใช่เรื่องของเขา
“เฮ้ย นี่ตำรวจ”
ต้อมเอาโทรศัพท์มาเลื่อนอยู่ไม่นานก็เปิดเสียงเรียกเข้าที่เขามีให้ดังก้อง เสียงของไซเรน คนทั้งกลุ่มผงะแล้วหันมองหา ไม่มีใคร
“ใครวะ”
“ไม่อยากโดนจับรีบหนีไป”
ต้อมตะเบ็งเสียงให้ใหญ่และเข้มขึ้น เขาลงจากรถหลบอยู่มุมตึก ในมือถือไม้เบสบอลของเจคที่อยู่ท้ายรถของต้อม
“มึงเป็นใคร”
“ให้หนีดีๆไม่ยอมไปใช่ไหม”
รู้สึกรำคาญที่จะแกล้งทำเป็นตำรวจ คนพวกนี้ไม่ได้อยากแค่จะรีดไถธรรมดาเพราะหลอกล่อแค่นี้พวกมันไม่ได้สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย ต้อมเดินออกไปยืนจังก้าอยู่
“มึงอยากโดนเหรอ ไอ้เหลือง”
“ใครจะโดน”
สิ้นเสียงคนตัวใหญ่ผิวสีก็ปรี่เข้าหา ต้อมง้างไม้เบสบอลไว้รอ หวดเข้าไปเต็มแรงที่บ่าด้านขวา ร่างนั้นฟุบลงร้องโอดครวญ อีกคนวิ่งเข้ามา อีกคนก็อ้อมไปด้านหลัง ชุลมุนกันอยู่สักพัก ต้อมโดนต่อยเข้าที่แก้มขวา เตะที่กลางหลัง แต่ทั้งสามคนโดนไปเยอะกว่าต้อมหลายเท่านัก
“มึงจำไว้ กูจะมาเอาคืน”
เสียงหนึ่งร้องขู่ขึ้นก่อนจะพยุงกันหนีไป
“โอย เชี่ยเอ้ย”
ต้อมสบถออกมาแล้วทิ้งไม้เบสบอลลงเดินไปหาซันที่นอนกลิ้งอยู่ หน้าตาเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลซึมออกมาจากรอยแตกของใบหน้าและริมฝีปาก
“โอเคไหมมึง”
เขาถามออกไปแล้วนั่งยองๆลงข้างๆ แต่ซันสะบัดหน้าหนี
“ฮึ ตามใจ รู้งี้กูไม่น่ามาช่วยเลยนะ”
ต้อมส่ายหน้าแล้วทำท่าจะลุกขึ้น
“ขะ ขอบใจ”
ยอมพูดออกมาเม้มปากแน่น
“หอมึงอยู่ไหนเดี๋ยวกูไปส่ง จะไปโรงบาลก่อนไหม”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไปเอง”
“ฮึฮึ ตามใจ พวกมันวกกลับมาไม่มีใครช่วยมึงแล้วนะ”
ต้อมทำท่าเดินกลับไปที่รถ
“อยู่อัลบานี่”
คนฟังแสยะยิ้มออกมา นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน
“มาขึ้นรถดิ”
หันกลับไปออกคำสั่ง ร่างนั้นพยายามจะพยุงตัวลุกขึ้น แต่
“โอ๊ย”
ทรุดร่างลงไปอีกครั้งพร้อมกับเอามือกุมไว้ที่ท้อง
“ไหวไหม มากูพยุง”
ต้อมปรี่เข้าไปช้อนแขนขวา ยกมันข้ามหัวแล้วค่อยๆดึงร่างของซันขึ้น ตอนแรกเขาเหมือนจะขัดขืนแต่ก็สู้แรงของคนที่ตัวใหญ่กว่าไม่ได้
“ไปเดินยังไงวะ ไม่ยอมดู มึงไม่รู้เหรอว่าไอ้พวกนี้มันคอยดักอยู่แถวนี้”
“ไม่ทันได้มอง”
“มัวแต่มองหาอะไรอยู่วะ เดี๋ยวตายไม่รู้ตัวหรอก”
“แล้วมึงมาช่วยกูทำไม กูไม่ได้ขอร้องนะ”
ต้อมบีบท่อนแขนแน่นหันไปจ้องหน้าคนที่เตี้ยกว่า จ้องหน้าแต่ยังไม่พูดอะไรออกมา สายตาที่มองส่อแววตำหนิอย่างชัดเจน
“เอาเป็นว่ากูเสือกเอง เห็นแก่ที่เป็นคนไทยด้วยกัน มึงจะเกลียดกูก็ตามใจ แต่นี่ไม่ใช่บุญคุณ จบตรงนี้”
เสียงที่นิ่งแข็งกร้าวทำให้อีกฝ่ายถึงกลับสะอึก ต้อมหันหน้ากลับแล้วลากร่างของซันไปที่รถ
“โอ๊ย เบาๆหน่อยสิ”
“ทำให้มึงเจ็บไง จะได้รู้ คนเก่งๆน่ะ มันก็เจ็บเป็นเหมือนคนธรรมดานะ มึงไม่รู้เหรอ”
“มึงจะว่ากูอีกนานไหม”
“กูก็ไม่ได้อยากจะคุยกับมึงหรอกนะ”
ต้อมปิดประตูรถเสียงดังแล้วดันร่างของซันเข้าไปในรถ
“โอ๊ย”
ซันครางตลอดทั้งทางเพราะแผลที่เลือดไหลไม่ยอมหยุดมันเริ่มตึงและร้าวมากกว่าเดิม แผลสดใหม่มันจะชาจนแทบบอกไม่ได้ว่ามันเจ็บสักแค่ไหน แต่พอผ่านไปสักพักความร้าวระบมของบาดแผลมันยิ่งสะท้อนให้เจ้าของร่างต้องกอดตัวเองอย่างทรมานจะเม้มปากกดเสียงคราวไว้ก็ไม่ได้เพราะปากก็เจ่อนองไปด้วยเลือด
“ไปหาหมอไหม”
“มะ ไม่ ไม่เป็นไร ไหว”
เขาส่ายหน้า ต้อมได้แต่มอง
“มิเชลเหรอ วันโดนทำร้าย”
ต้อมกดโทรศัพท์ไปหามิเชลหลังจากที่จอดรถใกล้หอพักของซัน เสียงของทางฝ่ายโน้นร้องเสียงหลัง คุยกับต้อมอยู่สักพักก็วางสายไป ต้อมหันมามองร่างของคนที่ชังน้ำหน้ากันที่ตอนนี้นอนนิ่งหลับตา
“ตายหรือเปล่าวะ”
ต้อมชะโงกหน้ามามอง แต่เห็นหน้าอกยังกระเพื่อมขึ้นลงอยู่ค่อยโล่งใจ
“ถึงแล้ว เฮ้ยมึง ตื่น”
“อือ”
ท่าทางคงจะเจ็บอยู่ไม่น้อย เพราะแรงที่จะลืมตาหรืออ้าปากพูดยังไม่ได้
“ห้องไหน”
“อือ”
“อือ ห่าไรล่ะ มึงอยู่ห้องไหน”
ได้แต่ส่ายหัวไปมา เหมือนคนเพ้อเพราะพิษไข้
“เฮ้พี่ เพื่อนผมคนนี้อยู่ห้องไหนนะ เขาโดนทำร้าย”
ต้อมเองเดินลงจากรถไปแล้วถามคนเฝ้าตรงทางเข้า พอเขาชะโงกหน้ามาดูร่างที่ต้อมพยุงอยู่ก็บอกออกมา
“๓๔”
แค่นั้นแล้วชายร่างเล็กชระภาพนั้นก็หันกลับไปที่จอมอร์นิเตอร์ต่อ ไม่ได้สนใจ
“กูก็โดนทำไมกูไม่เป็นเหมือนมึงวะ”
ต้อมบ่นออกมาแล้วพยุงร่างนั้นขึ้นลิฟท์ไป ซันเองได้ยินทุกคำพูด เพียงแต่ไร้เรี่ยวแรงที่จะเอ่ยออกมา ในใจมันเต้นรุนแรง กลิ่นสบู่อ่อนๆของต้อมทำให้เขารู้สึกประหลาด ทั้งเจ็บปวดในตัว ทั้งร้อนรนในใจ
“ตายแล้ว ซันนี่ ทำไมไม่ไปหาหมอ”
มิเชลเองก็อยู่หอข้างๆ เธอมายืนรอหน้าห้องแล้ว พอเห็นก็ร้องออกมาปรี่เข้ามาช่วยต้อมพยุง
“บอกกันเองนะ เราบอกแล้ว”
“ไหวไหม ท่าทางจะเจ็บมาก ซันนี่ โอเคไหม ไปแจ้งความกัน”
ได้แต่ส่ายหน้า มิเชลเองก็หันมามองต้อม
“ต้อมเองก็เจ็บนี่ เกิดอะไรขึ้น”
ต้อมเล่าเรื่องเท่าที่ตนรับรู้ให้ฟัง มิลก็พยักหน้า
“เราว่าพาซันนี่ไปหาหมอเถอะทอมมี่ ท่าทางไม่น้อยนะ เดี๋ยวมันจะอันตราย”
ต้อมยักไหล่
“เราโอเค”
ยอมพูดออกมาจนได้
“ไม่ได้นะซันนี่ มันอันตราย ไปให้หมอเขาทำแผลดีกว่า ไปเถอะทอมมี่ นายจะได้ให้หมอทำแผลให้ด้วย”
มิเชลไม่ฟังเสียงคัดค้านของซัน เอพยักหน้าให้ต้อมพยุงร่างของซันกลับลงไป
“ขอโทษนะครับคุณแม่”
ต้อมโทรศัพท์ไปบอกคุณยุพินว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นธรรมดาของคุณยุพินที่จะร้อนใจ
“ดีแล้วลูกต้อมที่ช่วยเหลือเพื่อน ไม่ต้องห่วง คราวนี้แม่เห็นชอบด้วย รออยู่ที่โรงพยาบาลนั่นล่ะ เดี๋ยวแม่ให้น้าแซมไปหา”
พอวางสายจากคุณยุพินเสร็จก็กลับเข้าห้องไปให้หมอเขาทำแผลให้ ส่วนซันนอนอยู่บนเตียง
“เราต้องคอยเป็นหูเป็นตาให้ทางตำรวจนะ ขอบใจมากทอม สามคนนี้มีคดีอยู่ ทางน้ากำลังตามตัว ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยนะ เดี๋ยวน้าจะให้สายตรวจออกมาคอยดูที่มหาฯลัย”
แซมยืนอยู่ข้างๆต้อม ในมือก็ถือสมุดจดอยู่ ตำรวจอีกคนก็เข้าไปดูอาการของซัน อาการไม่น่าเป็นห่วงมากเพียงแต่ฟกช้ำและกระดูกซี่โครงขวาร้าวไปแค่นั้นเอง ต้องนอนโรงพยาบาล
“เอาไงดีคืนนี้ทอมมี่ เราไม่อยากทิ้งซันไปเลย”
“ไม่เป็นไร งั้นเธอเฝ้าเขาก็ได้ เราจะกลับไปทำงานให้เอง”
“ฝากขอโทษคุณแม่ด้วยนะทอมมี่ ไม่น่าเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก คุณแม่เรารู้เรื่องแล้ว งั้นเรากลับก่อนนะ”
“ทอมมี่ เดี๋ยว ขอบใจนะที่ช่วยซันนี่ ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไร คนไทยด้วยกัน”
ต้อมยิ้มแห้งๆแล้วเดินกลับไปที่รถ มิเชลเองก็กลับเข้าไปในห้องพักฟื้นของผู้ป่วย
“ป้าจะมาไหมซันนี่”
“อืม กำลังมา”
ตอบออกมาแต่สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง น้ำตาไหลออกมา
“ซันนี่เป็นอะไร เจ็บตรงไหน เดี๋ยวเราเรียกหมอให้นะ”
“ไม่ ไม่เป็นไร เราไม่เป็นไร”
ร้องห้ามเอาไว้
“ซันนี่”
มิเชลร้องออกมาโผเข้ากุมมือเพื่อนเอาไว้ เพราะตอนนี้ซันเองร้องไห้ออกมา เสียงสะอื้นที่เหมือนเจ้าตัวจะพยายามกลืนมันให้หายลงไปในคอภาพที่เห็นมันสะท้อนใจเหลือเกิน
“ไม่เป็นไรนะวันนี่เราอยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไรนะ”
กอดปลอบโยนเพื่อนเอาไว้ น้ำตาซึมออกมาเช่นกัน เนิ่นนานกว่าที่ซันจะยอมหยุด
“ป้าต้องว่าเราแน่ๆเลย”
“หือ ว่าเรื่องอะไร”
“ไม่มีอะไร คอยดูเองเถอะ”
เบนหน้าหนีไปทางอื่น ความในใจที่มีมากมายมันอัดแน่นคับเต็มอก สภาพแวดล้อมที่คิดว่ามันด้อยกว่าคนอื่น สภาพของครอบครัวที่ร้าวลึกมันทำให้ได้แต่กลืนกินความเจ็บช้ำเหล่านี้ลงไป ให้มันจมไปในใจของตัวเอง
“รู้ไหม ทำไมเราถึงคอยถากถางเขา”
พอนิ่งอยู่นานก็เอ่ยขึ้น มิเชลสะดุ้งลุกขึ้นเดินมายืนที่ริมเตียง มือกุมมือของเพื่อนไว้แล้วบีบเบาๆแทนคำตอบว่าอยากรู้
“เราไม่ได้เกลียดเขาหรอกนะมิเชล เราแค่อิจฉาเขา”
หยุดเพราะกระพริบตาไล่ม่านน้ำตาออกไป ความอ่อนไหวมันวิ่งเข้ามาในใจ
“เราอิจฉาที่ใครๆก็สนใจเขา เราอิจฉาที่ใครๆก็รักเขา เขาเป็นเด็กนักเรียนทุน จนกว่าเรา แต่เขาได้ความรักจากคนรอบข้าง โดยไม่ต้องแลกมันมากับอะไรเลย ไม่เหมือนเรา”
“ซันนี่”
ครางออกมาจ้องมองเพื่อนอย่างเวทนา
“รู้ไหมแม้แต่ตอนเรียน ถ้ามีคนพูดชื่อเขากับชื่อโรงเรียน แม้จะไม่เคยเจอ แต่ทุกๆคนในโรงเรียนเรารู้จักเขา ทุกๆคนพูดถึงเขาแต่เรื่องดีๆ เราอิจฉา”
น้ำตาไหลออกมา มิเชลเอากระดาษซับน้ำตาให้ เอามือลูบหน้าผากของเพื่อนที่ห่อหุ้มไปด้วยผ้าพันแฟลอย่างแผ่วเบา
“เขาเจอแต่คนดีๆ แม้แต่พี่นาย เขาโชคดี เราจึงไม่ค่อยชอบหน้าเขา แต่เราไม่ได้เกลียดเขานะมิเชล เราแค่รู้สึกว่าทำไมเราถึงไม่ได้อย่างเขา เราผิดใช่ไหม เราผิดใช่ไหมที่เกิดมาแล้วไม่มีเหมือนเขา เราผิดเหรอมิเชลที่เราเป็นลูกเมียน้อย ไม่เคยเห็นอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก เราพยายามทำทุกอย่างให้มีคนหันมามอง แค่หันมามองเราบ้าง ทำไมมิเชล ทำไม”
เสียงสะอื้นที่ตอนนี้ถูกปลดปล่อยออกมามันดังก้องไปทั้งห้อง เตียงของคนไข้รายอื่นๆหันมามองแต่จะสนใจอยู่หรือในเมื่อใจมันเต็มไปด้วยหนองของความทรมาน
“ไม่เป็นไรนะซันนี่ มันผ่านมาแล้ว เธอผ่านมันมาแล้ว เรามาเริ่มต้นใหม่ ตอนนี้เธอมีเรานะ เราสนใจในตัวเอเสมอ เรารักเธอนะเพื่อน”
“ขอบใจนะมิเชล ขอบใจ”
Written by eiky
ปล. เขียนรีบๆนะครับ ยังไม่ได้ตรวจ จะรีบกลับบ้านแว้ววว บ้านไกลนะเนี่ย เดี๋ยวตกรถ แหะๆ
จุ๊บๆน้า
-
เจอมาม่าห่อเล็กรสเผ็ดเข้าไป น้ำตาซึมเลยเรา
ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าซันเขาไม่ได้เกลียดต้อมหรอก เพียงแต่อิจฉาในสิ่งที่ตัวเองไม่มี
เป็นแค่เด็กขี้อิจฉาทั่วไปเท่านั้น แต่ว่า มันอันตรายทุกซอกตึกเลยหรือนี่ บรื๋ออออ
แล้วจะมีการทวงคืนไหมนี่ หวั่นแทนน้องต้อม
o13
-
แอบมาม่าจนได้ อิอิ
เดี๋ยวคงได้มีคนเศร้่าไปตามๆกันนะ
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/m3.gif)
-
เจอจนได้ :) สนุกมากก ไมมันอาภัพจังวะพี่ ฮาๆ
-
เฮ้อ!!! ซันเอ้ย ถ้ามั่วแต่เอาปมตรงนั้นของตัวเองมาคิดอยู่อย่างนี้ ชีวิตก็ไม่มีความสุขหรอก
-
น้ำตาซึมไปกับเรื่องซันเลย :sad11:
-
:monkeysad:ถึงพอจะรู้เรื่องราวของซันที่มีอยู่ในเรื่องของพี่นายกับพี่หลวงมาบ้าง
แต่อ่านตอนนี้น้ำก็ไหลซะงั้น สงสัยจะเผ็ดมาม่าแน่ๆเลยเรา
-
นั่นไง!!! ว่าแล้วเชียว มิเชล ต้องคิดอะไรกับต้อมแน่ๆ
ซัน รีบๆรู้ใจตัวเองซะที จากนั้นก็ลุยจีบต้อมไปเลย!!
หวังว่า..อุบัติเหตุครั้งนี้ จะเป็นอุบัติเหตุรักนะ คึคึ
ประมาณว่า ลึกๆในใจต้อมก็ห่วงซันเหมือนกัน ^^
-
Drama!! น้ำตาซึมกันเลยที่เด๋ววว
ตกลงที่ นู๋ซันเป็นแบบนี้เพราะ อิจฉาใช้ไหมลูก
ไม่ต้องกลัว เด่ว ป้า จะ อุปการ นุ๋เอง!! ^ ^ (เกี้ยวกันไหมเนี่ย??)
-
มาต่อเร็วๆๆนะครับ
-
:เฮ้อ:ไอ้ซัน
ดีที่ต้อมช่วยทันไม่งั้นตายแน่ๆมึง
-
ก็คิดอยู่แล้วละนะคะว่าซันต้องอิจฉาอะไรต้อมซักอย่างแน่ๆ
แต่ไม่คิดว่าชีวิตน้องมันจะมาม่าขนาดนั้น
เฮ้ออออออ ฟังแล้วก็สงสารอ่ะค่ะ
รีบๆเปลี่ยนนิสัยได้แล้วนะจ๊ะซัน ไม่งั้นพี่สาวคนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้วนะ
-
หนูซันน่าสงสาร :sad4:
ไม่มีใครรักไม่เป็นไร เดี๋ยวให้น้องต้อมมารัก (รักกันเร็วๆนะ ลุ้นๆ)
-
สรุปแว่ เอ๊ย! สรุปว่า ซันหลงใหล หลงรัก ชื่นชมแล้วก็อิจฉาในตัวต้อมมานานแล้ว
แอบมองเค้ามานานแล้วอ่ะสิตะเอง แหม เบื่อจริงอิพวกซึนเดเระ ชริส์
ปล. ไม่ใช่ลุงก็ได้ เฮียอิ๊กยังเอ๊าะ จ๊วบบบ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
ไม่ เป็น ไร หรอก ซันนี่ เมื่อ ดวง ตะวัน ฉาย แสง ความอบอุ่น ก็ จะ มา เหมือน ชือ นาย ไง "ซันนี่"
-
ชีวิตซันช่างมาม่ายิ่งนัก :o12:
-
ความในใจของตะวันเหรอนี่
แบบว่าอยากจะเขาใกล้ต้อมมากกว่ามั่งแต่ไม่รู้จะเข้าอย่างไรนะ
พี่อิ๊กหวัดดีครับ
-
ว่าแล้ว ไอ้เปลือกแข็งๆและก็ไม่ค่อยจะสวยงามที่หุ้มอยู่ข้างนอกของซันนี่..นี่
เป็นแค่สิ่งที่ซันนี่สร้างขึ้นมาเพื่อ เป็นเกราะหุ้มสิ่งที่อ่อนแอเปราะบางอ่อนไหวข้างในนั่นเอง
โถ..ซันนี่ ผู้น่าสงสาร
-
โถ่ เอ๊ยยย!!!! ซันนี่ มาม่ะ เด๋วหั้ย ต้อมไป ปลอบ อิอิ
-
ซันอ่า... คิดบวกสิคิดบวก เดี๋ยวมันก็ดีเองแหละ
-
คนเรามีมาไม่เท่ากัน เลือกไม่ได้ แต่เราสร้างได้ และเลือกเส้นทางของตัวเองได้..อย่างที่มิเชลบอก
มันผ่านมาแล้ว จากนี้ต่างหากคืออนาคต สู้ๆซันนี่
-
ตอนแรกที่อ่านชื่อเรื่องแล้วก้ scene แรกจบ ก็คิดว่า Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ “ตัวประกอบ”
ตัวประกอบที่ว่าเนี่ย น่าจะหมายถึง ต้อม แต่พออ่านต่อมาเรื่อยๆ อืม ความคิดเริ่มเปลี่ยน เรารู้สึกว่า ตัวประกอบ ที่ว่า น่าจะหมายถึง ซัน มากกว่านะ
อีกอย่างเราคิดว่าซันไม่ใช่แค่อิจฉาต้อมหรอก แต่คงจะแอบรักต้อมมานานแล้ว แล้วก็ที่คอยหาเรื่องต้อมตลอดเวลา ก็น่าจะเป็นวิธิเรียกร้องความสนใจแบบเด็กๆมากกว่านะ
เพราะถ้าแค่อิจฉา ก็ไม่น่าจะมาหาเรื่องกันซึ่งๆหน้าแบบเนี๊ยนะ
สรุป เชียร์ต้อมซัน จ๊ะ :o8:
ปล. +1 จ๊า
-
ท่าจะเครียดอยู่นะเนี้ย
พี่อิ๊กจะกับบ้านเหรอ ไปด้วยสิคับบบ
:กอด1: :กอด1:
-
น่านไงพี่อิ๊คทำแบบนี้ได้ไง
ตอนแรกติดตามอยู่ว่าภาคต่อของต้อม เมื่อใหร่จะมา
เผลอหายไปแปปเดียว มาลงซะแล้ว
เค้าแอบงอนนร้า รอต้องนานแนะ
ในที่สุดๆ ก็ถึงเลิกเปิดตัวจนได้
ขอตัวไปอ่านก่อน อ่านไปหน่อยนึงแระ
แอบหวั่นๆ อยู่ว่าซันแอบคิดอะไรกับต้อม
ไม่งั้นก็ไม่ชวนทะเลาะรียวนอยู่นั่นหรอก
555+ แฟนคลับ นะแฟนคลับๆ :mc4:
-
ในที่สุดก็รู้สักทีว่าซันนี่ ทำไปเพราะอิจฉา
อ่านแล้วก็สงสารซันนะ แต่ชีวิตทุกคนมันก็ต้องมีอุปสรรคสิ
อย่าเอาความอิจฉาของตัวเอง มาทำให้ตัวเองดูน่าเกลียดสินู๋ซันนี่
ปรับปรุงนิสัยซะ ไม่งั้นเชียร์ต้อมให้ไปมีคนใหม่จริงๆด้วย
-
แวะมาอ่าน แบบว่าไม่ค่อยจะว่างได้อ่านเรื่องไหนเลยพักนี้ กำลังมึนได้ที่ สนุกดีเหมือนเดิมนะอีกกี้
แต่กรุณาย้อนไปทวนอ่านดูบ้างก็ดีนะคะ คำผิดประปรายเหมือนเดิมเลย อิ ๆ สู้ ๆ
-
ตามกลิ่น รีบนมานะเจ้าคะ +1 ค่ะ อิกกี้ :กอด1:
-
โถ~ ซันนี่ไม่เอาค่ะไม่คิดอย่างนั้น มันต้องเริ่มจากเราคิดบวกคิดดีกับตัวเองก่อน ไม่มีใครสร้างปมให้เราได้เท่ากับเราสร้างปมให้กับตัวเองหลอกนะจ๊ะ ตอนนี้แอบมาม่านะเนี้ยะ แต่ก็ดีใจที่ต้อมกลับมาเป็นคนเดิมนะ :กอด1:
รักต้อมคนเดิม น่ารัก กวนๆ ชอบ!! คุณแม่ยุพินก็น่ารักมาก
ปล.เดินทางปลอดภัยนะค่ะ อิ๊กกี้ :bye2:
-
สงสารซันนะ แต่ก้ทำไม่ถูกป่าวหว่า
-
ทำไมรู้สึกว่าเข้าใจความรู้สึกซันแหะ==.
แบบเข้าใจอารมณ์คนที่ตื่นมาแล้วไม่มีพ่อแม่อยู่พร้อมหน้า
คนที่ไม่เคยไม่มีทางรู้หรอกว่ามันแย่แค่ไหน
มันจะทรมานแบบหายใจไม่ออกเจ็บหน่วงๆที่ใจ เวลาเห็นครอบครัวคนอื่นสุขสรรค์นะ
คือไม่ได้เป็นลูกเมียน้อยนะ เป็นลูกเีมียหลวงนี้แหละ ขนาดเป็นลูกเมียหลวง
ยังว่าเจ็บแล้วเลย ซันเป็นลูกเมียน้อยจะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้
คงอยากให้มีใครมารักมาสนใจ จนกลายเป็นอิจฉา
แต่ก็นะ ซันเรียกร้องความสนใจในเรื่องที่แย่พอดู ทำให้เขาสนใจได้จริง
แต่เขาจะสนแต่สิ่งที่แย่นั้นแหละ อยากให้เขาสนใจ
ก็ทำตัวดีๆสิ เปลี่ยนแบบปุบปับไม่ได้ก็ค่อยๆเปลี่ยน
เริ่มจากเิลิกแกว่งปากหาตีนนั้นแหละ =.=
-
เริ่มดราม่าขึ้นมานิดๆ แล้ว รออ่านความสนุกตอนต่อไปนะคะคุณอิ๊กกี้
น้องมิสังเกตว่าคุณอิ๊กกี้ไม่ค่อยใส่ประธานในประโยคบรรยายลักษณะ พฤติกรรม ของตัวละครนะคะ
-
ที่แท้เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง หวังว่าต่อไปจะไม่มาม่านะ :z2:
-
รอ ฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด..?? 55555
รออ่านอยู่นะค๊าบบ o18 o18 o18 o18
-
กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล ซันเอ้ย สงสารแกว่ะ
-
แอบมีกลิ่นมาม่าโชยมาด้วย :serius2:
-
ตกลงเป็นต้อมกับซันหรือนี่
หลงเป็นพี่ปริ้นซะนี่
-
เบื่อคนขี้อิจฉา
อิจฉาแล้วชอบทำตัวแย่ๆ
แทนที่จะพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น
น่ารำคาญจริงๆ
-
อันตรายก้อเยอะ แต่เราก็อยากไปอยู่ดี อเมริกา
ปรบมือให้ต้อมตังๆ แมนมากกก ได้ใจไปเต็มๆ
-
สงสารซัน :sad4:
มารอต่อค้า :กอด1:
-
ผมลืมบอกไปนะคร้าบว่าเรื่องนี้ ผมเขียนแบบไม่มีพล็อต ไม่ได้วางอะไรไว้เลย 5555
เขียนตามอารมณ์รายวัน ใครที่อ่านเจอตรงนี้แล้ว รู้สึกว่ามันจะไม่สนุกก็ต้องขออภัยด้วย ค่อยแวะมาอ่านตอนมันคล้อยๆจะจบก็ได้น้า แต่อย่าทิ้งกันไปเป็นพอ อิอิ ผมออกตัวเลยนะครับ
ช่วงนี้ผมลอยๆ เป็นบัวลอย(ไข่หวาน) อิอิ แต่ก็ขอบคุณที่ติดตาม จะพยายามเต็มที่ครับ
เพราะถ้าเก็บไปคงอีกนานกว่าจะได้เขียน เอามันสดๆนี่ล่ะ สะใจดี 5555
เอาเป็นว่า เรื่องนี้ไม่มีมาม่า อาจจะหลายมุมให้ดูกันว่าอะไรยังไง
การเขียนก็มั่วม๊ากก ขอบบอก555 สับกันไปมาตามประสาผมนั่นล่ะครับ
ทนๆเค้าหน่อยน้า
ขอบคุณทุกคนคร้าบ
จุ๊บๆๆ
อิ๊กกี้
-
^
^
^
จิ้มพี่อิ๊ก 3 ฉึก แล้วไปนอน
-
ถึงว่าน้องต้อมแรงได้ใจ
เบาๆหน่อยน้องต้อมเราเป็นพระเอก ไว้มาดหน่อยน้อง :กอด1: :กอด1:
-
อยากรู้มุมของซันบ้าง :L2: :pig4:
-
เ้อ้อ ๆ ใช่ ๆ
อยากรู้มุมซันบ้างอ่ะคะ ><
-
สดๆกันไปไม่ว่า แต่มาบ่อยๆนะฮ้าบบบ
จุ๊บๆ (มั่ง)
-
:กอด1:ไม่มีมาม่า มีแต่ความสดแล้วก็สะใจใช่มั้ยอ่ะ
อย่าลืมมาส่งของสดบ่อยๆนะพี่อิ๊ก
-
รับทราบบบบบ
อยู่เป็นกำลังใจค่า
-
ถึงมันจะลอยๆ แต่ก็คล้อยตาม
สดๆซิงๆนี่แหละถึงจะได้รสชาติ สู้ๆ นร้าส์พี่อิ๊ค
แค่มาบ่อยๆ ก็พอ ฮ่าๆ ไม่ได้กดดันแต่อย่างไรนะ
ถึงจะบอกว่าไม่ได้พล็อตเรื่อง แต่ขอบอกว่า
เรื่องนี้พี่อิ๊คเขียนได้หน้าติดตามอยู่มากๆ แต่อย่ามาม่า
มากก็เป็นพอ แฟนคลับคนนี้ไม่ทิ้งไปไหนหรอก
เข้ามาในเล้าก็รอแต่เรื่องพี่อิ๊คเท่านั้นแหละจ๊ะ
แต่ตอนนี้ก็มีเรื่องวุ่นมากมาย ว่างมั้งไม่ว่างมั้ง
แต่จะพยายามมานั่งรอนอนรอทุกวันละนร้าส์
ป.ล. รักกันๆๆ รักกันนะจ๊ะ จุบุ จุบุ
ป.ล. 2 ใคนเป็นรุกอ่ะ 2 คนเนี๊ย ต้อม หรือ ซัน
-
ตามอ่านจ้า .............
-
รีบๆมาต่อนะครับ
-
แสดงว่าวันนี้คุณอิ๊กกี้ลอยไปที่อื่นซะแล้ว :เฮ้อ:
-
ซันนี่ !!
เอานะไม่เป็นไรไม่ร้องไห้
ยังไงันต้องมีเรื่องดีดีเกิดขึ้นมั่งล่ะ
ว่าแต่ ,, พี่ปริ้นท์ ฉันยังสติลเชียร์
ฮ่าๆๆๆ
-
Scene 6
“ตายแล้ว ลูกต้อม ทำไมหน้าตายับเยินแบบนี้ มาๆนั่งลงให้แม่ดูหน่อย”
พอผมไปถึงที่ร้านก็เห็นคุณแม่ยืนรออยู่หน้าร้านนั่นล่ะครับ อากาศเย็นนะ เห็นแล้วกินใจมากๆ คุณแม่คงเป็นห่วงผมมาก
“มันน่าจริงๆ ไอ้พวกเดนสังคมแบบนี้ ไม่ต้องห่วงนะลูกแม่กำชับน้าแซมแล้ว จะเอามันเข้าตะรางให้ได้”
ผมนั่งลงมองหน้าคุณแม่ สายตาของท่านดูห่วงใยและวิตกกังวลกับผมมาก
“ยังเจ็บอยู่ไหมลูก วันนี้ไม่ต้องทำงานหรอกนะ รีบกลับไปกินยาพักผ่อน”
“ผมยังไหวครับคุณแม่ แค่นี้เอง แต่ก่อนตีกันโดนเยอะยิ่งกว่านี้ผมสบายมากครับ”
“แน่ะ ยังมาทำปากดี ไม่ได้หรอกนะลูก ไปๆ พี่ปริ๊นๆ มาพาพี่ต้อมกลับหน่อยเร็ว”
อ้าวนะ หันไปร้องเรียกตัวช่วยอีกแล้วครับ
“อ่า พี่ต้อมไปโดนอะไรมา ทำไมหน้ามีผ้าปิดแผล”
พี่เจคครับ นั่งอยู่ริมฝั่งโน้นเล่มเกมกดอยู่ ตอนผมเดินเข้าร้านไปไม่ได้สนใจมองหรอกนะ คงได้ยินที่คุณแม่พูด เดินมาหาผม
“นิดหน่อยครับพี่เจค”
“อ่า พี่ต้อมๆ ไปทำไรมานะ ทำไมหน้าบวมๆ”
“อย่าเพิ่งซักพี่เขาสิพี่ปริ๊น ไปๆ พาพี่ต้อมกลับบ้าน”
“ปริ๊นยังไม่ง่วงนะคุณย่า”
เจ้าตัวน้อยเดินออกมาครับในมือถือแครอท คงกำลังเล่นอยู่แน่ๆ
“ย่าไม่ได้ให้กลับไปนอน พาพี่ต้อมกลับเฉยๆ เอ๊ะ เรานี่ยังไง”
“ปริ๊นขับรถเองนะพี่ต้อม อิอิ เมื่อวานปริ๊นขับเป็นแล้ว”
“หือ แน่ใจ”
ผมทำหน้าสงสัย
“ก็คุณปู่พาไปขับรถที่สนามเด็กเล่นนะ เหมือนๆกันนั่นล่ะ อิอิ”
“ฮ่าๆๆ จะถึงบ้านไหมเนี่ยพี่ปริ๊น”
“เดี๋ยวแม่ให้แมวเขาตักกับข้าวให้ ตอนนี้คงไม่มีใครอยู่บ้าน รอเดี๋ยวนะลูก”
คุณแม่เดินกลับเข้าไปในครับครับ ผมถอนหายใจ เฮ้อนะ ไม่อยากจะสร้างเรื่องให้ท่านไม่สบายใจเลยนะ ไม่น่าเลยผม ที่จริงผมปล่อยให้มันโดนทำร้ายก็ได้นะ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปเสีย แต่ก็ทำไม่ได้ อย่างน้อยก็คนชาติเดียวกัน ผมรักชาติมากนี่นะ เกี่ยวไหมเนี่ย
“ปริ๊นอยากกินติมอ่าพี่ต้อม”
พอขับรถออกมาจากร้าน เจ้าตัวน้อยก็หันมาบอกครับ
“เอาสิพี่ปริ๊นเดี๋ยวแวะซื้อให้”
“เอาหนมปังร้านที่พี่ต้อมพาไปซื้อบ่อยๆด้วยนะ”
อืม นั่นสินะ ตั้งแต่เปิดเทอมมาผมไม่เคยแวะไปเลย มัวแต่วุ่นวายอยู่กับการทำงาน การเรียน ดีเหมือนกันนะ จะได้คิดถึงเขา
“พี่ปริ๊น ไปอาบน้ำป่ะ พี่เริ่มง่วงแล้ว”
“อ่า ทำไมนอนเร็วนะ เป็นเด็กเหรอ อิอิ”
“นั่นแน่ ใครกันแน่เด็ก มานี่ซะดีๆ”
“ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นขี้เกียจอาบ”
“อ้าวเหรอ ไม่อาบแน่นะ ว้า ว่าจะให้สระผมให้ซะหน่อย”
“อ่า ก็ได้นะ อิอิ”
คือผมกับพี่ปริ๊นนี่อาบน้ำด้วยกันบ่อยมากครับ เกือบจะทุกวัน อายไหม ไม่นะ เพราะผมเรียนชายล้วนมา ตอนอยู่หอก็อาบกับเพื่อนบ่อยๆ พี่ปริ๊นยิ่งแล้วใหญ่ แต่ก่อนอาบกับคุณพ่อหรือไม่ก็พี่แพทย์ แต่พักหลังๆนับจากไปเปิดร้านอีกสาขาพี่แพทย์กับคุณพ่อไม่ค่อยมีเวลานัก ผมก็เลยอาสา พี่ปริ๊นชอบเล่นหัวผมครับไม่รู้นะ ผมก็ชอบมันเพลินดี มือน้อยๆขยำหัวอยู่ในอ่าง แทบจะหลับ
“พี่ๆ ออนไลน์หน่อย มีเรื่องจะบอก”
ผมส่งวอทแอ๊บไปล่ะครับ ก่อนอาบน้ำพออาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวให้พี่ปริ๊นแล้วให้นอนเล่นรออยู่บนเตียง ส่วนผมก็รีบมาเปิดคอมฯ
“ว่าไงพ่อตัวดี ไปทำอะไรมาอีก”
พอเห็นเขาออนไลน์ปุ๊บผมก็ส่งคำขอให้เขาเปิดกล้องทันทีครับ ดีนะที่ยอมเปิด
“โหพี่ ไม่คิดว่าผมจะไปทำดีกับเขาบ้างเหรอ”
“อ่านะ อย่างแกเนี่ยนะ ไหนว่ามาสิ ขี้เกียจจะเดา”
“บอกคิดถึงก่อน”
“จิ๊ อะไรอีก ได้ยินแล้วมันยังไงเหรอคิดถึงน่ะ มันถึงสวรรค์ไหม หือ ทำไมชอบให้พูด คิดถึงก็เก็บเอาไว้ในใจ รู้ไม่ใช่เหรอว่าอะไรเป็นอะไร ทำไมต้องมาคอยให้บอกทุกวันเช้าเย็นเหรอแก ไอ้บ้า”
“ว้าว มาเป็นชุด อันนี้ชุดเล็กเหรอพี่ อิอิ ขอชุดใหญ่หน่อย”
“ไอ้ต้อม จเอายังไง จะบอกไม่บอก ไม่บอกชั้นไปนะ”
“โอ๋ๆ งอนไปได้ แหมนะ วัยทองแล้วเหรอพี่””
“ไอ้ต้อม”
“อ่ะๆ บอกก็ได้ แล้วพี่ไม่สังเกตหน้าตาผมเหรอ”
ผมหันซ้ายขวาให้เขาดูในกล้องครับ
“ไปทำอะไรมา ไปมีเรื่องมาเหรอต้อม ไม่ได้นะ ทำไมใจร้อน ทำไมไม่อดทน เราไปเรียนนะ อย่าลืม ใครจะว่าอะไร อย่าไปใส่ใจ จำไม่ได้เหรอที่บอกน่ะ รีบเรียนให้จบแล้วกลับมาทำงาน ส่งเสียพ่อกับแม่เขารออยู่นะ ทำไมไปทำเรื่องแบบนี้ โว้ย”
“ฮ่าๆๆ ไรอ่ะพี่ แค่ให้ดูเนี่ยกำลังจะบอกว่าเกิดอะไรขึ้น”
เขาทำหน้าแบบว่าเหมือนอายๆยังไงไม่รู้ครับ น่ารักดีนะ
“ว่าไงล่ะ รีบพูดได้ไหมอ้ำอึ้งอยู่ได้”
“อ้าว ก็พี่นะ ผมเพิ่งถึงรัสิตพี่ไปปากน้ำแล้วอ่ะ”
“อย่ามาเยอะ เล่าเร็วๆ”
“ก็วันนี้ตอนจะกลับอ่ะพี่ ผมเห็นคนทำร้ายขู่กรรโชกนักศึกษา ตอนแรกไม่สนใจหรอกนะ ไม่ใช่เรื่องของผม อย่างที่พี่บอก แต่มองไป มันไอ้เชี่ยนั่นล่ะพี่ มันโดนเขารุมอยู่ ไอ้มืดด้วยนะ”
“หา ซันนี่น่ะเหรอ”
“เออ”
“อย่าเออ ชั้นเป็นใคร”
“แง่ว คร้าบคนสวย”
“ไอ้ต้อม จิ๊ จะเอายังไงกับแกดีเนี่ย อยู่ไหนก็กวนนะตีนน่ะ”
“โหพี่ แต่ก่อนกวนเฉยๆ เดี๋ยวนี้พัฒนาน้า มีตงมีตีน”
“รีบเล่ามา อย่าให้อยู่ใกล้นะ จะตบหัวให้”
“พี่คงไม่ได้ทำหรอกพี่”
“ทำไม ชั้นจะทำ”
“ก็ผมคงปล้ำพี่ก่อนสินะ ฮ่าๆๆ”
“เล่ามาอย่านอกเรื่อง”
“ก็ตอนแรกผมไม่คิดจะช่วยหรอกพี่ เพราะผมก็เกลียดมัน ไม่อยากไปวุ่นวาย แต่คิดไปคิดมา ไหนๆก็คนไทยด้วยกัน ก็เลยลงไปช่วย มันสามคนนะพี่ ผมคนเดียว โหยแรงเยอะเป็นบ้า ตอนนี้เริ่มเจ็บแล้วเนี่ย”
เขานิ่งไปครับเหมือนกำลังคิดคำพูด
“โอ๊ยเจ็บอ่ะ เจ็บนะคร้าบ”
“อย่ามาสำออย อืม แล้วคุณนายว่าไง”
“ไม่ว่าไง คุณแม่ไม่ให้ทำงานอ่ะ บอกให้กลับมาพัก”
“อืมดีแล้วต้อม ที่จริงอย่างที่พี่บอกเราว่าที่โน่นมันไม่เหมือนบ้านเรา คนเลวก็เยอะ พวกมิจฉาชีพยิ่งเยอะ แต่เราก็ทำดีแล้วล่ะ พี่ดีใจนะที่เรารู้จักแยกแยะได้ ไม่ต้องห่วงเรื่องพวกนั้นจะตามมาวอแวหรอกนะ คุณนายเธอจะจัดการเอง”
“อ่า นี่พี่คิดว่าผมทำถูกเหรอ”
“ก็ไม่ซะทีเดียว แต่ก็เป็นการกระทำที่พี่พอใจ”
“อิอิ พี่นิยมความรุนแรงเหรอเนี่ย ไม่ยักรู้”
“นี่อย่ามา แล้วเจ็บมากไหม”
โหยรู้ไหม แค่คำถามนี้เพียงคำเดียวเล่นเอาหัวใจมันพองโตเลยนะ เขาเป็นห่วงผม แค่นี้ก็ดีใจแล้วว่ะ
“เจ็บคร้าบ โอยเจ็บจังเลย อยากให้พี่มาดูแล”
“เวอร์ กินยาแล้วก็นอนซะต้อม ระวังตัวให้มากกว่านี้หน่อย คราวหลังก็อย่าไปวุ่นวายกับใครเขาอีก บอกมันด้วยนะไอ้ซันน่ะ ไม่ใช่เมืองไทยนะจะได้เดินแรดๆคนเดียว ยิ่งคนหัวดำยิ่งต้องระวังตัวให้มาก ไหนบอกเคยไปอยู่แล้วมันไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอเนี่ย”
“ฮ่าๆ ไม่รู้ดิพี่ เออ พี่ผมไปเข้าชมรมบอลมานะ สนุกดี”
“หือ ชมรมบอลที่มหาฯลัยน่ะเหรอ มีคนด้วยเหรอแก”
“มีดิพี่ โหย ผมนี่ล่ะจะทำให้มันดัง”
“จ้าพ่อคุณ ก็ดี แบ่งเวลาให้เป็นล่ะ อย่าให้เสียการเรียน ถ้าแกเรียนตกมา ชั้นนี่ล่ะจะไปจัดการแกถึงที่”
“อ่าจริงเหรอ”
“อย่ามาตลกต้อม อย่าทำเชียวนะ แกคิดเหรอว่าถ้าชั้นไปชั้นจะดีกับแกถ้าแกทำตัวไม่ดี อย่าลืมสิว่าแกมีภาระหน้าที่คอยอยู่ที่นี่ ไม่ได้ให้ไปสบายคนเดียวนะเว้ย”
“คร้าบ คนสวย”
“แค่นี้นะ มีอะไรอีกไหม”
“มี”
“อะไรอีก เยอะแยะเหลือเกินนะแก”
“คิดถึงไง”
“บาย”
อ้าวนะ ฮ่าๆ ไปเลยครับท่าน ผมมีความสุขแล้วล่ะครับ แค่นี้ก็พอ วันละแค่นี้ ขุมพลังใจของผม เฮ้อ เจ็บตัวไม่เป็นไรเพราะอย่างน้อยผมก็รู้ว่าคนที่ผมรักเขาไม่ว่าอะไร ยังชมผมอีกนะว่าผมทำถูกต้องแล้ว นอนกอดพี่ปริ๊นดีกว่า หลับปุ๋ยแล้วนั่น ฝันดีแน่ๆไอ้ต้อมเอ้ย
“ระวังหน่อยนะซันนี่ ค่อยๆเดินเดี๋ยวแผลมันจะปริ”
พอเช้ามิเชลก็พยุงตัวของซันให้ลุกจากเตียง ความร้าวรานที่แทรกซึมอยู่ทุกอณูรูขุมขนเห็นผลเด่นชัดหลังข้ามคืน สิ่งที่พวกรีดไถกระทำไม่ได้ต้องการเพียงแค่ทรัพย์สินเพียงเล็กน้อย แต่ยังกระทำเพราะขาดสติยั้งคิด การต่อยตีคนอื่นถือเป็นเรื่องสนุกของคนในกลุ่ม ไม่ได้สนใจว่าหลังจากนั้นคนๆนี้จะแบกรับความเจ็บปวดนี้มากเพียงใด
“ขอบคุณนะครับคุณมาร์ค”
ซันยกมือขึ้นไหว้บิดาของมิเชลที่มาถึงเมื่อตอนเกือบรุ่ง เขาเป็นคนจัดการค่ารักษาพยาบาลให้ทั้งหมด เพราะป้าของซันแค่แวะมากล่าวโทษไม่ได้ออกค่ารักษาพยาบาลใดๆ
“ไม่เป็นไร โชคยังดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก กลับไปพักผ่อนเถอะ”
เขายิ้มให้ รอยยิ้มของชายวันไล่เลี่ยกับสามีของป้าแต่รอยยิ้มนี้มันแตกต่างจากคนที่เขาเรียกว่าลุงอย่างสิ้นเชิง ความอบอุ่นห่วงใยที่เขาไม่ค่อยเจอสักเท่าใดนักในชีวิตมันฉายออกมา ซันเม้มปากแน่น
“ป๊า งั้นป๊ากลับบ้านดีๆนะ ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวมิจะไปส่งเพื่อนที่หอก่อน”
“ระวังตัวหน่อยนะลูก อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว แม่เขาฝากสเปรย์พริกไทยมาให้ นี่ด้วยที่ช็อตไฟฟ้า”
“โห แม่นะแม่ มิดูแลตัวเองได้ค่ะพ่อ อย่าลืมสิว่ามิเคยเรียนมวยไทยนะ”
“แต่เราไม่ค่อยได้ใช้นี่ เอาไปเถอะเก็บไว้เวลาฉุกเฉิน เจอกันวันศุกร์นะลูก”
“ขอบคุณค่ะพ่อ มิรักพ่อนะคะ รักแม่ด้วย”
มิเชลโผเข้ากอดจูบบิดา รายนั้นหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ซันนี่”
พอเดินออกไปส่งบิดากลับเข้าห้องมาก็เห็นเพื่อนเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อนอง
“น่าอิจฉาเธอจังนะมิเชล มีพ่อแม่ที่ดีแบบนี้”
“ซันนี่ เราขอโทษ”
เธอเอ่ยออกมา ร้าวลงไปในใจเช่นกัน ลืมตัวไปว่าเพื่อนมีปมนี้อยู่ในใจ ปมที่มันเป็นแผลลึกเกินกว่าจะเยียวยา
“ไม่เป็นไร เราโอเค กลับกันเถอะ”
“แวะกินโกโก้ร้อนๆหน่อยไหม ที่ข้างๆหอ”
“อืม ขอบใจนะมิเชล”
“เอาน่าซันนี่ อย่าขอบใจมากนักเลย เราเป็นเพื่อนกันนะ”
มือที่พยุงร่างของซัน รอยยิ้มที่ฉายออกมา แววตาที่คอยสอดส่องมองมามันไม่มีช่องใดให้เข้าใกล้เกินคำว่าเพื่อน แม้จะไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นแต่กระนั้นพอได้ยินหัวใจมันก็เต้นผิดจังหวะไปแล้ว
“เป็นไงบ้างทอมมี่ แผลโอเคไหม”
พอไปถึงที่ร้านกาแฟมิเชลก็เอาโทรศัพท์ออกมากดหาต้อม
“ยังเจ็บอยู่นิดๆ เธอไม่ไปเรียนเหรอ”
“คงไม่หรอก ซันนี่ยังเจ็บอยู่”
“ไม่เป็นไรหรอกมิเชล เธอไปเรียนเถอะ เราโอเค”
ซันพูดขึ้น เหม่อมองสายตาออกไปไกลแสนไกล มิเชลเองก็ทำหน้าเจื่อนลง
“มันเป็นไงบ้าง”
“ก็ หนักอยู่เหมือนกัน ยังขยับตัวไม่ได้มาก เพราะซี่โครงมันร้าว”
“เอ้ย ร้าวเลยเหรอ”
“อืม ที่จริงหมอยังไม่ให้ออกจากโรงพยาบาล แต่ซันนี่ไม่ยอม”
“ทำไมล่ะ มันอันตรายนะ”
ไม่มีเสียงตอบจากปากของเธอ เพราะสายตาตอนนี้กำลังจ้องมองเพื่อนที่เหม่อออกไปนอกร้านอย่างไร้จุดหมายปลายทาง
“นายโอเคใช่ไหมทอมมี่”
“อืม ก็โอเค นี่ก็นอนอยู่ไม่ได้ทำอะไร”
“งั้นนายพักผ่อนนะ เดี๋ยวเย็นนี้เจอกัน จะเล่าให้ฟัง”
“อ้อๆ ได้ๆ บายนะมิเชล”
“ซันนี่ อย่าคิดมากเลยนะ นายยังมีเราอยู่นะ”
เอื้อมมือไปจับมือที่เริ่มสั่นของซัน เขาหันกลับมา ยิ้มให้แห้งๆ แววตาที่แห้งผากแต่มันเคลือบไปด้วยความทรมานที่สะท้อนออกมาจากใจ
“เฮ้ ทอมมี่ หายไปนานเลยนะ ไม่มีนายแล้วเล่นบอลไม่สนุกเลย”
ผ่านไปเกือบอาทิตย์ต้อมก็มาเรียนตามปกติ ที่จริงหายนานแล้ว แต่ไม่อยากมาเรียนเพราะอาศัยการลอกเล็กเชอร์จากมิเชลและของเบนจามิน แม้ตัวเบนจามินจะไม่ได้มาเยี่ยม แต่เขาก็ยังพอมีน้ำใจฝากเล็กเชอร์มากับมิเชล แม้จะเคยออกตัวว่าไม่ค่อยชอบพวกรักร่วมเพศสักเท่าใดนัก แต่เขาเองก็ใช่ว่าจะมีคนอยากจะคบสักเท่าใดนัก ไม่มีทางเลือกนั่นเอง
“เราไม่ค่อยสบายว่ะ วันนี้เป็นไง พวกนายพร้อมไหม”
“พร้อมๆ อยากเล่นจะแย่อยู่แล้ว”
“โอเค งั้นเราไปเลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
ต้อมรีบเดินกลับไปที่ห้องของชมรมเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเดินกลับออกมาก็เจอกับมิเชลพอดี
“ไปเตะบอลเหรอทอมมี่”
“ใช่ เธอไม่อ่านหนังสือที่ห้องสมุดเหรอ”
“เราง่วงอ่ะ บรรยากาศน่านอนมากกว่าน่าอ่านหนังสือนะ”
“ฮ่าๆ ไปอ่านข้างสนามบอลดิ ดูเราเล่นบอลด้วย”
“อืมๆ ดีเหมือนกัน”
ต้อมยื่นมือไปขอหนังสือจากอ้อมกอดของมเชล หนังสือเล่มหนาที่ยืมออกมาจากห้องสมุดสองเล่ม รอยยิ้มของเขาทำให้เธอปฎิเสธไม่ได้ เขาทำอยู่ประจำ เริ่มชิน เริ่มรู้สึกดีเวลาที่เขาถืออะไรให้
“แล้วไอ้นั่นเป็นไงบ้าง หายยัง”
“ก็ดีขึ้น เป็นห่วงซันนี่เหมือนกันเหรอ”
“ไม่หรอก เรากลัวว่ามันจะตายซะก่อนน่ะสิ”
“ทอมมี่ แหมนะเราก็นึกว่าห่วง”
“แล้วป้ามันไม่มาดูแลเลยเหรอ”
มิเชลนิ่งหยุดกึกลง ต้อมเดินนำหน้าไปไกลแล้ว พอเห็นว่าอีกฝ่ายหยุดเดินจึงหันกลับมา
“อ้าวมีอะไรเหรอมิเชล”
ฝ่ายถูกถามถอนหายใจออกมาอย่างหนักใจ
“ทอมมี่ ซันนี่น่ะน่าเห็นใจมากนะ”
มิเชลตัดสินใจเล่าเรื่องของซันให้ต้อมฟังคร่าวๆ ทั้งสองนั่งอยู่ตรงที่นั่งตรงหน้าอาคารเรียน
“อ้อ แบบนี้เองเหรอ ถึงว่ามันคอยมาถากถางเรา แต่เรามันน่าอิจฉาตรงไหนวะ”
ต้อมพูดขึ้นหลังจากนิ่งฟังที่มิเชลเล่า
“อย่างน้อยทอมมี่ก็มีคุณแม่ที่รักทอมมี่ มีพี่ปริ๊นที่น่ารัก แค่นี้มันก็เยอะกว่าซันนี่มากแล้วนะทอมมี่”
“เฮ้อนะ ไม่รู้สิ ชีวิตคนเรามันเหมือนกันที่ไหนล่ะนะมิเชล แต่เอาเถอะเราเข้าใจแล้วว่าทำไม แต่ป้าของมันนี่ไม่คิดเลยนะว่าจะเป็นคนแบบนี้ เห็นตอนนั้นมันบอกว่ามันมาบ่อย มาทำงานหรอกเหรอ”
ส่ายหน้าน้อยๆแล้วหันไปมองหน้ามิเชลยิ้มให้
“ไปดูเราเตะบอลเถอะ เพื่อนรอแล้วป่านนี้”
ต้อมเดินนำหน้าไปก่อน มิเชลได้แต่เดินตาม ไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปจะทำให้สองคนนี้คุยกันดีขึ้นกว่าเดิมหรือไม่ แต่ก็ดีใจที่อย่างน้อยอีกฝ่ายเข้าใจว่าทำไม
“เฮ้ ทอมมี่ ไม่เจอตั้งหลายวัน ไปไหนมา คิดถึงจังเลย”
พอเล่นผ่านครึ่งแรกไปต้อมก็วิ่งออกมาจะมาหามิเชล แต่โดนดักทางไว้ก่อน สาวผมบลอนด์หุ่นอรชรนั่งเอง
“หือ คิดถึง เราเหรอ”
ถามทีละคำเพราะไม่มั่นใจในสิ่งที่เธอถาม
“ใช่สิ รู้ไหมเรามารอดูนายเตะบอลทุกวันเลยนะ เรามีความสุขมากที่ได้ดูนายเวลาเตะบอล”
นอกจากมองที่ใบหน้าเปียกโชกไปด้วยเหงื่อของต้อมแล้ว สายตาที่มองยังมองลงต่ำ เพราะทั้งเสื้อทั้งกางเกงมันเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้อากาศจะเย็นแต่เขาออกแรงวิ่งตลอดเวลา
“อ้อขอบใจนะ ขอตัวนะ”
ยิ้มให้แห้งๆแล้วทำท่าจะผละไปหามิเชลเพราะกระหายน้ำเต็มทน
“เดี๋ยวสิทอมมี่ วันนี้ไปดินเนอร์กับเรานะ”
“หือ ดินเนอร์เหรอ ขอโทษนะ แต่เราต้องรีบกลับไปทำงานต่อ”
ยิ้มให้อีกครั้งแล้ววิ่งไปหามิเชล
“แฮ่กๆ เหนื่อยจัง ขอน้ำหน่อยดิมิเชล”
พอไปถึงที่มิเชลนั่งอยู่กับพื้นสนามหญ้าก็ล้มตัวลงนอนเต็มแผ่นหลัง
“สนุกไหมทอมมี่”
“สุดยอด เหนื่อยจัง”
“เวลานายเล่นแล้วน่าดูนะ”
“หือ ทำไมล่ะ”
“ไม่รู้สิมันน่ามอง มีเสน่ห์มั้ง”
“ใครๆก็บอกแบบนี้ล่ะ ฮ่าๆ”
มิเชลทำหน้าบอกไม่ถูก เอาขวดน้ำดันไปที่ต้นแขนของต้อม
“แหมนะ เราล้อเล่นหรอกน่า”
ต้อมลุกขึ้นมาครึ่งตัวเอาท่อนแขนดันพื้นไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็เปิดขวดน้ำกรอกเข้าปาก
“อ่า รู้สึกดีจัง”
“ไม่เหนื่อยเหรอ ต้องไปทำงานต่อนะ”
มิเชลมองแล้วยิ้มในอากัปกริยาของต้อม
“นี่เป็นการออกกำลังกายนะมิเชล ไม่เหนื่อยหรอก เราพลังเยอะ ฮ่าๆๆ”
“ทอมมี่ นี่ เอ่อ”
หลังจากที่ทนมองอยู่นานลิซ่าก็อดไม่ไหวที่จะเดินเข้ามาถาม สายตามองมิเชลอย่างเหยียดหยาม
“แฟนเราเอง มิเชล นี่ เอ่อ เธอชื่ออะไรนะ โทษทีเราลืม”
“ทอมมี่”
มิเชลร้องเสียงหลง แล้วหันไปมองอีกฝ่ายที่ยืนค้ำหัวอยู่
“ฮึ เราชื่อลิซ่า จำไม่ได้เหรอ”
เธอเม้มปากแน่นสายตาฟาดฟันมิเชลอย่างหาไม่ได้
“อ้อ ที่รักนี่ลิซ่า เพิ่งรู้จัก เขาชอบมาดูเวลาเราเตะบอล”
ต้อมพูดแล้วเอามือมาจับมือของมิเชลที่อ้าปากค้างอยู่ ไม่ปฏิเสธ ไม่พูดอะไร ไม่ได้ตกใจอะไรขนาดนั้น แต่บางอย่างมันทำให้เธอหน้าแดง
“มีแฟนแล้วเหรอ”
เธอเค้นเสียงถามออกมา สายตายังมองมิเชลอยู่ตั้งแต่ปลายผมจรดปลายเท้า
“อืม มีแล้ว สวยไหมแฟนเรา”
“ทอมมี่”
ได้แต่เรียกชื่อมองหน้าต้อม ไม่ได้หันไปมองสายตาที่อีกฝ่ายกำลังมองจ้องเธออยู่ ลิซ่าสะบัดหน้าเดินหนีไปแล้ว
“ทำไมบอกไปแบบนั้นล่ะทอมมี่ เราเสียหายนะ”
มิเชลเอ่ยออกมา
“ขอโทษทีมิเชล ไม่ได้เตรียมกันก่อน ไม่รู้ดิ ท่าทางเธอคนนั้นจะมาชอบเรายังไงไม่รู้ ฮ่าๆๆ เราไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ”
“ทำไมล่ะ สวยดีออกนะเราว่า ไม่ชอบเขาเหรอ”
“สวยน่ะสวย แต่เราไม่ชอบให้ใครมาตามจีบเรา เราชอบจีบเขามากกว่า”
พูดแล้วนอนลงกับพื้นเหมือนเดิม ไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก รอยยิ้มของต้อมทำให้มิเชลสับสน นี่เขาไม่ได้ใส่ใจอะไรมากจริงเลยหรือ
“หายเหนื่อยแล้ว ไปเล่นต่อนะ ที่รัก”
“บ้า ทอมมี่”
หน้าแดงขึ้นมา ต้อมวิ่งลงสนามไปสมทบกับเพื่อนๆ ปล่อยให้มิเชลนั่งบิดอยู่คนเดียว สาวสวยไม่มีใครเกินอย่างเธอผู้ชายมาตามตื้อตามจีบไม่ใช่น้อย แต่ไม่เคยมีใครทำให้หน้าแดงใจสั่นเท่าเขาเลย ไม่เคยเลย ท่าทีที่ไม่สนใจอะไรมาก มันเป็นเสน่ห์อย่างหาไม่ได้ มันน่ามอง รอยยิ้ม คำพูด ท่าทางที่เป็นสุภาพบุรุษมันน่าพึงใจ แต่เขาเป็นเกย์ เขามีแฟนแล้ว แฟนเขาเป็นผู้ชายที่เขาบอกรักมาก ไม่ได้สินะ คิดแบบนั้นไม่ได้
“สนุกมากทอมมี่ พรุ่งนี้เจอกันนะ”
ยังไม่จบตอนน้า......
-
ผมยังไม่เข้าใจอยู่ดีล่ะครับว่าทำไมผู้หญิงสวยๆอย่างลิซ่าถึงได้จู่โจมหนักขนาดนี้ ผมว่าหน้าตาอย่างเธอเป็นดาวมหาฯลัยเลยนะ เหมือนนางแบบในนิตยาสาร แต่แบบนั้นก็เถอะ นี่ผมหล่อเหรอวะ ฮ่าๆ แสดงว่าผมหล่อคนสวยๆอย่างเธอถึงได้เอ่ยปากชวนไปกินข้าว หรือว่าจะลองไปดีวะ ไม่แน่อาจจะมีอะไรพิเศษ
“แวะไปดูซันนี่ก่อนไปทำงานไหมทอมมี่ เราต้องซื้อของเข้าไปให้ด้วยน่ะ”
คนสวยอีกคนพูดขึ้นครับ ทำไมเธอแก้มแดงตลอดเลยนะเวลาอยู่กับผม แต่น่ารักดีนะ ผมชอบ
“เอาสิ”
“ทอมมี่ ขอร้องนะ อย่าไปว่าอะไรซันนี่เลยนะ”
“หือ เราจะไปว่าอะไรมัน เอาน่าเธอไม่ต้องห่วง”
หน้าตาผมคงดูจะกวนอยู่ไม่น้อย เพราะเธอแสดงสีหน้าออกมาแบบเป็นกังวลมากเลยนะครับ อย่ามาว่ากูก่อนก็แล้วกัน
“ซันนี่เป็นไงบ้าง วันนี้โอเคไหม”
พอเปิดห้องเข้าไปในห้องของไอ้นั่นผมก็กวาดสายตามองห้องที่มันอยู่ล่ะครับ คำว่าหอพักที่นี่มันไม่เหมือนที่เมืองไทยนะครับ เป็นห้องชุดดีๆนี่เอง มีห้องนั่งเล่น มีครัว มีห้องนอน ในห้องน้ำมีอ่างอาบน้ำ ไม่เหมือนหอที่ผมอยู่ตักอาบเอานะ ฮ่าๆ
“โอเคแล้ว พรุ่งนี้เราว่าจะไปเรียน”
มันพูดครับ เหลือบสายตามามองผมแค่แวบเดียวก็หลุบตาลง คงจะกลัว
“ไหวเหรอซันนี่ พักอีกสักวันสองวันไม่ดีกว่าเหรอ”
“ไม่เป็นไร เราไหว”
ไม่มีเสียงจากมิเชลนอกจากเสียงถอนหายใจแล้วเธอก็เดินเอาของไปใส่ตู้เย็นครับ อ้าวแล้วผมล่ะ เอาซะหน่อยวะ
“เป็นไงมึง”
นับเป็นคำทักทายเนอะ ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“ยังไม่ตาย”
“ฮ่าๆ นั่นสินะ ดวงแข็งนะมึงน่ะ ปากยังดีอยู่แสดงว่ายังได้อีกหลายดอก”
มันหันขวับมองผมทันทีครับ ผมจะทำยังไงล่ะทีนี้ หัวเราะดีกว่า ฮ่าๆ
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
เอ่อ มันพูดขึ้นครับ อ้าวพูดแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน ไอ้นี่มันจะยังไงของมันวะ
“ไปเถอะทอมมี่”
ผมหันไปหาตัวช่วยครับ ทำหน้าบอกไม่ถูก
“เอ่อ เรากลัวว่าเราจะ”
“ใจเย็นๆนะ ซันนี่ไม่มีอะไรหรอก คงอยากจะขอบใจ”
รู้ทันผมอีก ตั้งใจว่าจะบอกถ้าผมอดใจไม่ไหวเตะมันอีกสักรอบนี่จะทำยังไง ผมพยักหน้าล่ะครับ ไม่ทำหรอก แหมนะ คนเจ็บปางตายจะไปเตะมันก็ดูจะเถื่อนไปหน่อย ฮ่าๆ ไม่หรอกคร้าบ ผมอดทนได้ ด่ามาเลย กัดแทะมาเลยโว้ย
“ทำไมต้องเดินเข้ามาในห้องนอน มึงคิดอะไรปะเนี่ย ฮ่าๆๆ”
ผมไม่มีอะไรจะพูดครับ ต้องทำให้บรรยากาศมันโปร่งๆหน่อย
“ก็มันไม่มีที่ ขอบใจนะที่ช่วยวันก่อน”
มันไม่หันมามองหรอกครับ หันหลังให้ด้วยนะ
“หือ อะไรนะ”
“ขอบใจนะ ที่เข้าไปช่วย ถ้ามึงไม่เข้าไป กูคงแย่กว่านี้”
“หือ อะไรนะ จะเลี้ยงข้าวเหรอ ว้า ไม่เอานะอาหารอิตาเลียนน่ะ กูไม่ชอบ”
“นี่มึง กูขอบใจมึงนะ”
มันหันมาครับ คงทนไม่ไหว แผดเสียงขึ้น หน้าตานี่ได้อีกนะ
“อ้าวนะ ก็ที่กูบอกไง กูไม่ได้อะไร แต่เลี้ยงข้าวกูแทนคำขอบใจได้ไหมล่ะ”
“เอ่อ”
“ไรว้า ฮ่าๆ คุณหนูอย่างมึงคิดหนักเลยเหรอ กูกินไม่เยอะหรอกน่า แค่โซบะสักสามชามพอ”
“ไอ้บ้า”
มันทำหน้าแปลกๆครับ บ้าเหรอใครจะไปกินลงตั้งสามชาม ผมคนนะเว้ย ไม่ใช่ตัวสวาปาม ฮ่าๆ พูดไปอย่างนั้นล่ะครับ กวนมันเล่นๆ
“มึงนี่อารมณ์ดีจังนะ”
“อ้าว กูไม่เครียดกับชีวิตนี่หว่า”
“อืม นั่นสินะ มึงโชคดีจังนะ”
อ้าว ตายล่ะสิ มิเชลกำชับแล้วนะว่าไม่ให้พูดอะไรเสียดแทงใจมัน ตายล่ะหว่า ทำไงดีวะ
“มึงก็โชคดีนะ”
“ไม่หรอก ไม่เคยมีคำนั้นหรอกในชีวิตของกู”
ไปกันใหญ่แล้วครับ มันก้มหน้าลงต่ำ ร้องไห้หรือเปล่าวะเนี่ย กูปลอบไม่เป็นนะเว้ยเฮ้ย
“เป็นไรวะ ดราม่าเหรอมึง”
มันเงยหน้าขึ้นครับ
“ไอ้บ้า มึงนี่กวนตีนจริงๆนะ”
“อ้าว ฮ่าๆๆ ไม่ดราม่าหรอกเหรอ มึงจะอะไรมากวะกับชีวิตน่ะ มาได้เท่านี้ก็น่าดีใจแล้ว ถ้าชีวิตมึงสมบูรณ์แบบ มันก็ไม่มีอะไรเล่าให้ลูกหลานมึงฟังสิวะ จริงไหม”
มันทำหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูดครับ ไม่เชื่อนี่คือคงไม่คิดว่าผมจะมีสาระบ้าง ไอ้ควายนี่มันน่านักนะ
“มีสาระด้วยนะมึง นึกว่าจะตลกไปวันๆ”
“เฮ้ย ไอ้นี่ กูน่ะปรมาจารย์เว้ย มีไรแดกบ้างวะห้องมึงน่ะ กูหิว”
ผมเดินไปทั่วล่ะครับ มองนั่นมองนี่ไปเรื่อย ห้องนอนมันนี่เป็นระเบียบดีนะ ไม่รก ไม่อยากบอกว่าห้องผมก็เป็นระเบียบ เกรงใจคุณแม่ เพราะถ้าอยู่ที่กรุงเทพฯอย่าได้ฝันเลยนะ ฮ่าๆ กางเกงในมีอยู่ทั่วห้อง ถุงเท้ารองเท้าคนละทิศละทาง
“ในตู้เย็นน่ะ ไปหากินเอา”
“มีตีนให้กินไหม”
“อ๊ะ”
“ฮ่าๆๆ กูล้อเล่น ไอ้นี่ทำท่าจริงจังไปได้”
ผมทำท่าจะเดินออกไปข้างนอกล่ะครับ อยู่นานๆเดี๋ยวมิเชลเข้าใจผิด หาว่าผมทำอะไรมิดีมิร้ายกับมันอีก
“มึง กูขอโทษนะที่พูดจาไม่ดีกับมึงน่ะ”
มันร้องขึ้นครับ ผมก็หยุดกึกลง แล้วหันไปมองหน้ามันแล้วหัวเราะออกมา ท่าจะบ้าไปแล้วผม
“กูไม่ถือหรอก กูเข้าใจว่ามึงมีปม ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ต้อม”
มันทำท่าโมโหครับ ไม่สนใจแล้ว ฮ่าๆ แกล้งมันแล้วเดินออกมา ท่าทางมิเชลเหมือนลุ้นว่าผมจะเตะมันจริงๆหรือเปล่า
“เป็นไงบ้างซันนี่”
อ้าวนะแทนที่จะถามผม ไรว้า คนเขารอให้ถามนะเนี่ย
“กวนตีนมาก”
“ชมกูเหรอมึง ฮ่าๆๆ”
สองคนหันมามองผมด้วยสายตาที่คงโมโหมากล่ะครับ ผมอารมณ์ดีไปไหม อ้าวนะ ก็นี่ล่ะครับตัวผม กวนตีนไปวันๆ ก็คุณแม่บอกว่าอยากให้ผมกลับมาเป็นคนเดิม อย่างที่ท่านเคยรู้มากจากเขา ก็นี่ล่ะครับผมล่ะ
“ท่าทางคงไม่มีอะไรแล้วสินะ จริงไหมซันนี่”
มิเชลเธอพูดล่ะครับหัวเราะออกมา ไอ้นั่นมันทำหน้ายังกะตูด
“หิวแล้วอ่ะมิเชล มีไรกินไหม”
“มีแซนวิชที่ซื้อมาให้ซันนี่น่ะ กินได้”
มิเชลเธอเดินไปเปิดตู้เย็นล่ะครับ
“อ้าว ของคนป่วยไม่ใช่เหรอ เราไม่อยากแย่งคนป่วยกินหรอกนะ ไม่ดี ฮ่าๆ”
“กูไม่ได้ป่วย แค่เจ็บ”
“ท่าจะหายแล้วเนอะมิเชล ดูมีแรงขึ้นแล้วนี่”
ผมไม่ได้หันไปมองมันล่ะครับ ปากบอกไม่อยากแย่งคนป่วยแต่เอาสักหน่อยหิวนี่หว่า
“ทอมมี่ ขอบใจนะ”
พอเรากลับระหว่างทางมิเชลก็พูดขึ้นล่ะครับ วันนี้เธอไม่เอารถไปเพราะคงไม่อยากขับ เหตุผลหลักๆน่าจะอยากจะคุยกับผม คนมันหล่อนี่นะ ฮ่าๆๆ
“เรื่องไร”
“ก็ที่ไม่ทะเลาะกับซันนี่น่ะ”
“อ้อ เรื่องเล็ก เราไม่ได้อะไรกับมันอยู่แล้วนี่”
“นั่นล่ะขอบใจนะ นายร่าเริงแบบนี้แต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม”
“หือ เราร่าเริงเหรอ ไม่นะ เราปกติ”
“นี่ปกติแล้วหรือ ถ้าไม่ปกติล่ะจะขนาดไหน”
“อ้าว เธอว่าเราเกินไปเหรอเนี่ย ฮ่าๆ”
“ไม่หรอก แต่เราชอบนะ นายยิ้มสวยดี”
ชมกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ไม่ได้แล้วครับ จัดให้หน่อยหันไปยิ้มให้เธอเลยสิครับ ได้ผลนะผมว่าเพราะเธออายหน้าแดงขึ้นมา
“แฟนนายท่าทางจะรักนายมากนะทอมมี่”
น้ำเสียงฟังดูแปลกๆนะครับ แต่พอพูดถึงเขาขึ้นมาผมก็ยิ้มออก
“ไม่รู้สิ ความรู้สึกเขาเขาไม่ค่อยบอกมันออกมาหรอกนะ แต่สำหรับเรา เรารักเขามาก”
“อืม เราพอรู้ แต่ถ้าเราเป็นเค้านะ เราจะบอกความรู้สึกกับทอมมี่ทุกอย่าเลย ดีกว่าปล่อยให้มันผ่านไปแล้ววันหนึ่งมาเสียใจที่ไม่ได้บอกความในใจออกมา”
เริ่มไม่เข้าท่าแล้วครับ เอาไงดีวะ
“อย่าบอกนะว่าเธอชอบเรา ฮ่าๆๆ”
“บ้าเหรอ นายเป็นเพื่อนเรานะทอมมี่”
ร้องออกมาครับ แต่หน้านี่แดงแจ๊ดเลยนะ เธอหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างรถ ส่วนผมก็ร้องเพลงไปเรื่อยล่ะครับ อารมณ์ดีจังวันนี้
“อ๊ะ ลื่น”
พอผมจอดรถที่จอดประจำข้างๆร้าน ก่อนหน้านี้ฝนมันโปรยลงมาล่ะครับ ไม่เข้าใจนะว่ามันจะเข้าฤดูไหนกันแน่ หนาวจะตายดันฝนตกลงมาอีก หนาวยิ่งกว่าเดิมอีกนะ เวลาพูดนี่มีควันพุ่งออกมาจากปากด้วยนะครับ เรากำลังจะเดินเข้าทางหลังร้าน แต่มิเชลเธอลื่นจะล้มเสียก่อน
“ระวังหน่อยสิมิเชล เดี๋ยวขาหักกันพอดี”
“อ๊ะ”
ผมก็รีบดึงตัวเธอไว้ล่ะครับ เหมือนในหนังวินาทีนั้นไม่ได้คิดอะไรหรอกแค่ไม่อยากให้เธอล้มหัวฟาดพื้นเท่านั้นเอง แต่ตัวของเธอแนบชิดกับอกของผม อุ่นดีจัง เธอจ้องหน้าผม สายตาเหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ข้างใน
“ขะ ขอบใจนะ”
“คนสวยนี่ซุ่มซ่ามเนอะ”
“ทอมมี่”
ผมหัวเราะครับแล้วปล่อยให้เธอเป็นอิสระ วินาทีที่จ้องหน้ากัน ผมเองก็รู้สึกแปลกๆนะ หวามๆในใจ เอ้ย ไม่ใช่ๆแบบนั้น มันก็แค่ความรู้สึก
“คุณแม่ครับ วันนี้พี่ปริ๊นไม่มาเหรอครับ”
พอเจอหน้าคุณแม่ผมก็ถามหาเทวดาตัวน้อยของผมล่ะครับ ไม่เห็นวิ่งเล่นเหมือนทุกวัน
“ไม่สบายน่ะลูก ท่าจะมีไข้ แม่เลยให้กินยาแล้วนอน ถ้าพรุ่งนี้ไม่ดีขึ้นค่อยพาไปหาหมอ”
“อ้าว ไม่สบายเหรอคะ ตายจริง คิดถึงอยากเจออยู่พอดี”
“มันเล่นเยอะไปน่ะสิ แม่บอกแล้วนะว่าอย่าออกไปเวลาฝนมันตกก็ไม่ฟัง ปู่มันนั่นล่ะตัวดี พาหลานออกไปซื้อขนม”
“ที่ไหนครับ ทำไมไม่เอารถไป”
“ร้านหัวมุมหน้าบ้านน่ะลูก ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ท่าทางอารมณ์ดีนะเรา มีอะไรพิเศษไหม”
เอ่อ ประเด็นตกมาอยู่ที่ผมครับ
“ก็ผมอารมณ์ดีอยู่แล้วนี่ครับคุณแม่”
“ดีจ๊ะ แม่ดีใจนะที่เห็นเรามีความสุข”
“วันนี้ทอมมี่คุยกับซันนี่แล้วค่ะคุณแม่”
มิเชลเธอรายงานครับ ผมเดินไปที่ล็อกเกอร์เพื่อนเปลี่ยนชุดจะทำงานแล้วครับ ให้ผู้หญิงเขาคุยกันไป ผมไม่ถนัด
Written by eiky
มาแว้วววว สดๆ คร้าบท่าน จากเตา เอ้ย จากมือของผม อิอิ ขอให้มีความสุขกับการอ่านเรื่องสดของผมนะคร้าบ 5555.
จ๊วบๆ[/color]
-
ุ^
^
^
^ จิ้ม!!!!~
มาลงแล้ว!!!~
ตาต้อมปากดี อิอิ
-
ดีใจ
ดีจัง ต้อมเป็นคนเดิมที่กวนๆ ร่าเริง
-
:กอด1: :กอด1:
-
:เฮ้อ: สงสารซันนะ แต่ไม่ชอบเลยคนที่ชอบทับถมตัวเอง กูมันไม่ดี กูมันซวย กูมันโชคร้าย ทำไมๆๆๆ (ชีวิตมันจะรันทดอะไรนักหนายะ)
คนเราชอบเห็นเรื่องของตัวเองใหญ่มากกกก เรื่องคนอื่นเล็กกว่าทั้งนั้นแหละ
จะแย่งกันทุกข์ แย่งกันโชคร้ายทำไม ไม่เข้าใจ
-
อ่าาาา รักกันรักกัน เอาซันมาทำงานด้วยจะได้สนิทกันไวๆ
-
เห็นคนเขียนบอกว่าเรื่องนี้ไม่มีมาม่าก็ดีใจไว้ก่อน
แล้วต้องจะคู่กับซันนี่รึว่าคนสวยหล่ะ :impress2:
-
ต้อมรู้สึกดีกับซันนี่แล้วสิ..ซันนี่จะได้ไม่เหงา..รับมาทำงานที่ร้านด้วยสิ..สงสัยคงกวน..น่าดู :laugh:
-
อ่านตอนนี้แล้วแปลกๆ เป็นเพราะมิเชลมีบทบาทมาก(ไปมั้ง) ฮาาาาา
ไม่พูดมากดีกว่า เดี๋ยวโดนแฟนมิเชลด่า >_<
-
อิ๊วววววววววววววววว ดีกันแล้ว
ต่อไปคงพัฒนาเน๊อะ
รู้สึกเหมือนต้อมเริ่มเลือนๆนายแล้วอ่ะ ไม่ค่อยไปร้านหนมปังแร้ว
ส่วน อิเจ๊มิเชล ชักไงๆนะเนี่ย เจ๊แกคงตกหลุมเต็มเปาแล้ว เหลือแต่นว่าเจ๊จะดีหรือร้ายเนี่ยแหละ
ปล.ซันนี่ น่าสงสารที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดด
-
อยากหั้ยต้อม รักพี่นายตลอดไป แต่ร๊ากแบบพี่ชาย อ่ะ
ขอหั้ยเจอคนดีๆๆแบบพี่นายนะ ต้อม
-
จะเป็นแฟนกับหนูมิ ก่อนได้กับซันนี่หรือเปล่านิ
ฮาาาลุ้นต่อไป
-
มิเชล?? ท่าทางคงไม่พ้นหลุมเจ้าต้อมแน่ๆ ตกลงไปแล้ว เหอๆ
ซันนี่?? เริ่มดีกันแล้ว จะยังไงต่อเนี่ย... คริๆ :impress2:
ใครกันน่ะจะได้เป็นตัวจริงของต้อม ส่วนคุณนาย... ขึ้นหิ้ง ฮิๆ
แต่เค้าเชียร์คนนี้อ่ะ พี่ปริ้นซ์ เด็กมันน่าร๊ากกก :laugh:
-
ซันนี่อาจจะรู้สึกชอบต้อมขึ้นมาแล้วก็ได้นะ o18
-
ตอนนี้ต้อมกับมิเชลเยอะจัง เมื่อไหร่จะมีซันนี่กับต้อมบ้าง
แต่ขอพี่ปริ้นซ์ทุกตอนเลยได้มั้ย ก็น้องมันน่ารัก อิอิ
-
:z3: ออกจากเตาร้อนๆ แต่มาไม่ทัน เย็นหมดแล้ว T^T
ดีกันแล้ว ซันคงเริ่มมีความรู้สึกดีๆ กับต้อมแล้วบ้างสินะ
เรื่องนี้ขำตรงคุณนายนี่แหละ ฮ่าๆ แกโผล่มาฮาตลอด
ส่วน ป.ปริ้นน่ารัก คริๆ กวนตลอด
-
อูยยย...ร้อน มือจะพองไหมนี่ ก็เรื่องพึ่งออกจาเตาร้อนๆนิ อิ อิ อิ
ดีใจที่ต้อมกับซันนี่เริ่มจะญาติดีกัน
ดิฉันจะเป็นอะไรที่อ่อนไหวกับเรื่องเด็ก-เรื่องรอบครัวมาก
แค่อ่านตอนที่ป๊าของมิเชลไปดูแลซันนี่ และได้รู้ถึงสิ่งที่ป้าซันนี่แสดงออกกับซันนี่ ดิฉันก็น้ำตาซึมแระ
ยังเดาทางคุณอิ๊กไม่ออกจ้ะว่า ต้อมจะคู่ซันนี่หรือน้องปริ๊นซ์ (ดิฉัน"แป้นปีก"ค่ะอิ๊กกี้)
-
ต้อมมันล้นอ่ะ หัวเราะตลอด
-
อ่านแล้วจักจี้หัวใจแปลกๆ
อย่าบอกนะว่า มันจะเป็นรักสามเศร้า เราสามคน
แบบเจ้มิรักต้อม ซันรักเจ้มิ ส่วนต้อมก็คุณนายสวนดอกไม้โอนลี่=.=
มันจะเป็นอะไรที่แบบว่า ซันรันทดไปไหมลูกกกก
อย่าไปรักเจ้มิเชียว เจ็บป่าวๆ รักตัวเองก็พออออ
ไม่งั้นแนะนำให้ไปรักกับพี่ต้อม ฮี่ฮี่
-
ลุ้นๆ :z1:
รอต่อค่า :impress2:
-
ต้อม กับ มิเชล ยังไงๆ อยู่นะเนี่ย
แล้วซันล่ะ จะเป็นยังไงต่อไป???
-
ต้อม กับ มิเชล ยังไงๆ อยู่นะเนี่ย
แล้วซันล่ะ จะเป็นยังไงต่อไป???
นั่นสิคะแล้วซันนี่จะเป็นยังไงต่อไป อยากรู้ๆ :z2:
-
ดีใจที่ต้อมกับซันนี่คุยดีๆกันซะที
รอตอนต่อไปค่าา
-
ต้อมที่ร่าเริง กวนๆแบบนี้ดีที่สุดจริงๆด้วยค่ะพี่อิ๊ค
-
ชอบต้อม มากมากมากครับ
ตามมาอ่านจากเรื่องก่อน
แอบเซงอยากให้ต้อมได้กับนาย อิอิ
เค้าจะมารักกันในเรื่องนี้หรือเปล่าครับ :pig4:
-
(http://i273.photobucket.com/albums/jj225/tangtang_jar/emoticon_013_cactus.gif) ทำไมลุ้นไม่ถูกเลยเนี่ย ต้อมแกรุกใช่ไหมเนี่ย
-
รัก3เส้าก็เอาเสียวุ่นวายยุ่งเหยิง
4เส้า 5เส้า ก็เปรมเลยสิคนอ่าน มหกรรมแห่งความวุ่นวายขนานแท้กำลังเริ่มแล้วค่ะ 555
-
สนุกมากๆเลยค่ะ
ชอบซันนี่จังเลย
-
+1ค่ะ
น่าสงสารซันนี่เค้าเหมือนกันนะ
-
ขยันจริงอะไรจริง o13
ไม่เริ่ดจริงทำไม่ได้นะ 555
-
จัดมาเรื่อยๆ เลยค่ะ น้องมิรออ่านอยู่
-
ต้อมกับซันดีกันได้ซะที o13
-
แอร๊ยย ดีกันแล้วนะ ๆ ><
แต่นายกวนได้ใจเรามากต้อม ก๊ากกกก
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
คุยกันดีๆได้สักที หรือเปล่า?? ยังกวนกันอยู่เลย
แต่ยังไม่เห็นลางว่าจะได้กันซะที ฮาๆ
-
เดาอะไรไม่ถูกเลย
รู้แค่ว่า พี่ปริ้นท์ไม่สบายยยย
งื้อออ ,, หายไวๆนะ !!
ซํนคุยกะ ต้อมดีดี แล้ว (??)
ขอให้ดีๆ กันนะ ^^
-
ต้อมกลับมาร่าเริงแบบนี้แล้วดีจัง
ไม่ทะเลาะกับซันแล้วหละ ดีใจๆ
-
ตอนนี้ต้อมเหมือนจะต๊องๆไงไม่รู้เนาะ
อารมณ์ดีเกินหน้าเกินตา
พี่อิ๊กหวัดดีคับ
-
:เฮ้อ: โถๆๆมิเชล ได้กะไอ่เเว่นเบนไปเหอะ
ปล่อยต้อมมันไปหาผช.ที่ดีกว่า 5555 :laugh:
-
ดูท่าเจ๊มิเชลจะตกหลุุมเสน่ห์นายต้อมเข้าแบบจังๆ ซะแล้ว
โฮ้กกกกก น้องต้อมน่าร้ากที่สุด
-
เข้ามารอน้องต้อมสุดหล่อ :z2:
-
เรื่องใหม่ของอิ๊กกี้ ยังสนุก น่าติดตามเหมือนเคย o13
รออ่านต่อจ้า
-
:L1: :L1:
-
Scene 7
แสงดาวเดือนแม้เจิดจ้าระยิบระยับเพียงใดก็มิอาจต้านทานแสงของสุริยะฉาย ประกายที่ออกจากรอยยิ้มของต้อมย้อมใจมัดผูกให้กับผู้พบเห็น แลแสงสุริยานั้นหาได้รู้ตัวไม่ เคยฉายแสงเช่นใดก็ยังคงเปล่งความงามนั้นออกมา
“วันนี้พี่แมวทำไรให้อีกล่ะมิเชล”
มิเชลหอบหิ้วถุงที่เป็นของทางร้านคุณยุพินออกมาเรียนด้วยเกือบทุกวันเพราะอัธยาศัยของเธอเป็นที่รักของทุกคนในร้าน
“วันนี้ผัดไทย หอมมากเรายังไม่ทันได้กิน รอเอาไปแบ่งให้ซันนี่กับเบนด้วย นายกินข้าวเช้ามาแล้วเหรอทอมมี่”
“โหยผัดไทย ไปถึงโน่นไม่เย็นก่อนพอดีเหรอ”
“แวะเอาไปอุ่นที่ห้องของซันนี่ก่อนไง เราโทรฯบอกแล้ว”
“อ้อ เรากินมาแล้ว โจ๊กปู”
“หือ น่ากินไหม”
“อย่าให้บอก คุณแม่ทำกับข้าวที่หนึ่งอยู่แล้ว เออวันนี้เธอเรียนเช้าเหรอ”
“ใช่ วิชาหนึ่งบ่ายอีกตัว”
“ว้า เราสิเรียนเช้าตัวเดียว ไปเตะบอลรอดีกว่า”
มิเชลชอบที่จะเฝ้ามองรอยยิ้มของเขา มันดูอบอุ่น กริยาท่าทางของเขาไม่มีขัดเขินเวลาที่อยู่ใกล้ เธอเสียอีกที่รู้สึกขัดเขินเวลาที่เขาเข้าใกล้มากๆ
“วันหลังทอมมี่กลับก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอเราหรอกเผื่อคุณแม่มีอะไรจะใช้”
“ไม่ได้หรอกมิเชล เดี๋ยวคุณแม่ก็ด่าเราตาย คุณแม่ฝากให้เราช่วยดูแลเธอนะ ฮ่าๆ ท่าทางเราคงใช้ไม่ค่อยได้ เพราะคุณแม่บอกว่าต้องหัดให้มีความรับผิดชอบมากกว่านี้”
“ไม่ต้องดูแลเราหรอกน่า เราดูแลตัวเองได้”
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอมีคนถือของให้อ่ะ”
“ก็มันไม่ได้ลำบากขนาดนั้นนี่”
“แต่เราลำบากนะ”
มิเชลอ้าปากค้าง มองหน้าเขา
“เราลำบากถ้าเธอไม่ให้เราทำ เราอยู่ว่างไม่เป็นนี่เธอก็รู้ ฮ่าๆ”
เดินขึ้นรถไปแล้วมิเชลยืนหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา อากาศกลางเดือนตุลาคมมันเริ่มหนาวเย็นขึ้นกว่าเดือนกันยายน เสื้อผ้าก็หนาขึ้นกว่าเดิม ผ้าพันคอสีสวยพันอยู่รอบคอ อากาศแม้จะเย็นแต่สายฝนก็ยังสามารถโปรยปรายลงมาได้ทุกเมื่อ ลมเย็นจัดพัดมาแต่ละครั้งสะท้านจนแทบยืนไม่ไหว
“เออทอมมี่เรามีอะไรจะบอก”
พอต้อมขับรถออกมาจากร้านมิเชลก็เอ่ยขึ้น
“อะไรเหรอ”
“ทำท่าอยากรู้หน่อยสิ จะได้อยากจะบอก”
“อ่ะ อยากรู้คร้าบ อยากรู้จังเลย”
ทำหน้าตายียวนกวนประสาท มิเชลอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“บ้าไปแล้วนะทอมมี่ จริงใจเหลือเกินนะ”
“อ้าวนะ ก็ทำยังไงเหรอหน้าตาอยากรู้เนี่ย ฮ่าๆ ทำเป็นแต่หน้าตาแบบนี้อ่ะ”
“ว้าย บ้า ทอมมี่”
ต้อมทำสายตากรุ้มกริ่มมองดูมิเชลแล้วยิ้มที่มุมปาก มิเชลเองอายหน้าแดง
“ฮ่าๆๆ เป็นไงเจ๋งไหม”
“เก่งเนอะ ทำหน้าตาหื่นๆเนี่ย เนียนมาก”
“ไม่ได้ทำนะ มันเป็นเอง ฮ่าๆๆ”
อายไม่ยอมตอบ หันหน้าออกไนอกกระจก ยิ้มออกมาให้กับต้นไม้ใบหญ้ารายทาง อากาศขมุกขมัวแต่ทำไมหัวใจมันช่างเบิกบานสดใสเหลือเกินนะ
“แม่เราโทรฯมาบอกเมื่อคืน วันศุกร์นี้ให้เราไปแคสตัวถ่ายแบบน่ะ”
“อืม”
“นิตยาสาร เกริ์ลเน็กซ์ดอร์”
“หา เฮ้ย มิเชล”
ร้องออกมาเสียงหลง ทำตาโต
“จริงเหรอ จริงๆอ่ะ”
มิเชลพยักหน้า ไม่รู้จะยิ้มเพราะดีใจ หรือว่างงที่เขาทำท่าตกใจดี
“ทำไมเหรอ”
“สุดยอด เจ๋งไปเลย รู้ไหมเราเคยเห็นเพื่อนที่ร้านซื้อมาอ่าน เขาบอกว่าคนที่ได้ลงนี่ต้องดังมากๆเลยนะ”
“บ้าแค่ไปแคสตัวเองนะ เราคงไม่ผ่านหรอก”
“ผ่านชัวร์ๆ เราเชื่อว่าเธอต้องผ่าน”
“ทำไมถึงมั่นใจจังล่ะทอมมี่”
“ก็เธอสวยนี่ ฮ่าๆ เจ๋งไปเลย โว้ยเฮ้ย จะมีเพื่อนเป็นนางแบบแล้วโว้ยกู”
ร้องออกมาอย่างดีใจ มิเชลอายหน้าแดงไม่ยอมเปลี่ยนสี ต้อมก็ถามนั่นถามนี่ไปเรื่อยจนถึงหอพักของซัน พอบอกเพื่อนอีกสองคนทั้งสองก็ดีใจกับมิเชลท่าทางไม่ได้ต่างจากต้อมเลย
ผมดีใจว่ะ รู้สึกดีมากๆ ที่รู้ว่ามิเชลจะได้ไปแคสตัว โว้ย จะมีเพื่อนสวยติดระดับนางแบบแล้วกู เวอร์ไปไหมครับ ฮ่าๆ ผมดีใจจริงๆนะ ผมว่าแล้วสักวันเธอต้องไม่รอดสายตาแมวมองหรอกนะ ผมเข้าคลาสในตอนเช้าเสร็จก็เดินไปที่ชมรมครับ เห็นอยู่ที่ชมรมแค่แบรดกับจอห์นนี่
“เพื่อนๆมีเรียนยังไม่มาเหรอ”
ผมถามครับแล้วเดินไปเปิดล้อกเกอร์
“ใช่ มีเรียนบ่ายกันน่ะ เราสองคนว่าง นายเรียนเสร็จแล้วเหรอทอมมี่”
“ใช่ เราไปวอร์มกันก่อนไหม”
“หนาวนะข้างนอกน่ะ”
ไอ้แบรดมันพูดครับ
“หนาวก็วิ่งดิ จะได้อบอุ่น ป่ะ”
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ใส่กางเกงบอลนั่นล่ะครับ แต่เสื้อนี่ขอหน่อยใส่สเว็ตเตอร์ ฮ่าๆ หนาวนี่หว่าเย็นจะตายชัก เพื่อนสองคนเดินตามผมออกมาอย่างอิดออด
“เราว่าน่าจะมีแบบอินดอร์นะ เราจะได้ไม่ต้องทนหนาว”
“เราลองไปขอทีมบาสฯไหม เห็นพวกเขามีสองสนาม ซ้อมก็เย็นๆ”
ไอ้จอห์นนี่มันออกความเห็นครับ
“เออ จริงสิ เราเล่นฟุตซอลกันก็ได้นี่หว่าจริงไหม คนไม่เยอะ ดีมากจอห์นนี่”
ผมตบบ่ามันครับ แล้วเราก็เดินกลับไปยังชมรมบาสฯ คุยไม่ยากนะเพราะเราแจ้งรายละเอียดไปขอเขา เขาคงเห็นใจล่ะครับ ก็ชมรมบอลเล่นกลางสภาพอากาศที่หนาวเย็น ส่วนกีฬาอื่นๆเขามีโรงยิมให้ทั้งนั้น
“ทอมมี่ เปลี่ยที่เล่นเหรอ”
เฮ้อ ตามกูจังวะ ลิซ่าครับ ผมรู้มาว่าเธอมีแฟนแล้วนะ อยู่ปีสี่ หล่อด้วยนะไอ้นั่น แต่ทำไมมาตามกูจังวะ อยากลองของเอเชียเหรอ ฮ่าๆ เดี๋ยวเถอะจะจัดให้ซะเลยนี่
“อ้อ ใช่ๆ มันหนาวน่ะ”
“เรามีอะไรจะบอกทอมมี่”
ผมยิ้มให้เธอครับ ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่นะ เพราะกลัวไปวอแวมากแฟนตัวจริงมันจะมาเล่นงานผมเอา แค่นี้ก็เยอะมากพอแล้วศัตรูน่ะ ไม่อยากได้เพิ่ม
“ไม่สนใจเหรอ”
ทำท่าทางเหมือนมิเชลเลยครับ แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือน ไม่น่ารักเท่านะ เพราะเธอดูแพรวพราวกว่าไม่เป็นธรรมชาติเท่าคนสวยของผม
“อืม มีอะไรเหรอ”
“วันศุกร์น่ะ เราจะไปแคสเป็นนางแบบนะ”
“อ้อ ยินดีด้วยนะลิซ่า เธอสวยนี่นะ ได้แน่ๆ”
“ว้าย ขอบใจจ๊ะ ไม่อยากรู้เหรอนิตยาสารอะไร”
“เพลย์บอย?”
“ทอมมี่”
“ฮ่าๆ เราล้อเล่น อย่างเธอนี่ต้องเซเว่นทีนอ่ะดิ”
“เกือบถูก เกริ์ลเน็กซ์ดอร์จ้า”
เฮ้ย ผมขมวดคิ้วทันทีครับ ไปเล่มเดียวกับมิเชลเลยนี่หว่า
“อ้อ ดีนะ เรายินดีด้วย”
“ยังก่อนนะทอมมี่ ให้ได้ก่อนนะ สัญญานะว่าจะให้ของขวัญเรา อิอิ”
อ้าว วิ่งไปเลยครับ ใครสัญญาตอนไหนวะ อะไรวะเนี่ย เป็นอะไรกับกูถึงต้องมีของขวัญ ฮ่าๆ ซื้อให้มิเชลไม่ดีกว่าเหรอ
“เหนื่อยว่ะ ทำไมพวกนั้นไม่มาซะทีวะ เล่นรอนานแล้วนะ”
“นั่นดิ เพิ่งจะบ่ายสองเอง”
ผมบ่นเป็นคนแรกครับ พอไปเล่นในโรงยิมดันร้อนซะนี่ ถอดเสื้อก็หนาว จะเอายังไงแน่อากาศ เล่นไปเล่นมาก็เหนื่อยนะ
“งั้นวันนี้พอก่อน เรามีธุระพอดี นัดสาวไว้”
“ว้าว จริงเหรอจอห์นนี่ ใครวะ”
“ก็น้องวาเนสซ่าปีหนึ่งไง รับนัดเราแล้ว”
ไอ้จห์นนี่มันพูดท่าทางดีใจมากล่ะครับ สองคนนี้มันเป็นรุ่นพี่ผมนะครับ มีผมนี่ล่ะข้ามรุ่นมาตบบ่าพวกมัน ฮ่าๆ ของมันดีนี่นะ
“โอเค งั้นจอกันพรุ่งนี้”
“แล้วนายไปไหนทอมมี่”
ไอ้แบรดมันถามครับ เออนั่นดิ ผมจะไปไหนดีวะ
“ไปหาที่นอน”
“เหรอ โอเคๆ เจอกันพรุ่งนี้นะ”
ผมแยกจากเพื่อนมาแล้วครับ ไปหาที่นอน? ที่ไหนล่ะกู เฮ้อนะ ไปนอนใต้ต้นไม้ก็กลัวจะแข็งตายก่อน เอาไงดีวะกู
“เฮ้ยมึง เอากุญแจห้องมายืมหน่อยดิ”
ผมเห็นหลังมันไวไวครับ พอเห็นล่ะถึงคิดออก
“อะไร”
อ้าวนะ หันมาทำหน้ากวนคอนเวิร์สกูอีกแล้ว
“เอากุญแจห้องมายืมหน่อย”
“มึงจะเอาไปทำไม”
“อ้าว กุญแจห้องเอาไปเปิดรถมั้งมึง เร็วกูอยากนอน”
“เกี่ยวอะไรกับกูวะ มึงง่วงก็ไปหาที่นอนเองดิ”
“จิ๊ ใจดำว่ะ คนเคยช่วยไรไว้ไม่จำว่างั้น เออ ให้มันได้อย่างนี้”
ผมถือโอกาสลำเลิกครับ ไม่ดีหรอกผมรู้ แต่ผมคิดไม่ออกนี่หว่า ต้องขู่ อีกอย่างคนอย่างมันจะให้ผมอ้อนวอนเหรอ ไม่มีทาง
“เดี๋ยว”
ผมทำท่าจะเดินหันหลังให้ครับ ผมรู้ว่ามันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนักหรอกนะ
“อย่าทำห้องเลอะเทอะนะ”
มันพูดเสียงเบามากครับ เบาจนผมนี่ชะโงกหน้าเข้าไปฟัง ต้องก้มนะเพราะมันเตี้ย ฮ่าๆ
“อะไรนะ”
“อย่าท่ามากเอาไป อย่าทำห้องกูรกนะมึง”
“อะไรมึงกลัวกูจะขโมยของมึงเหรอ”
ผมรีบแย่งเอากุญแจมากจากมือมันครับ กำไว้แน่น
“จะไปก็รีบไป อย่าพูดมาก”
“มีอะไรให้รื้อบ้างน้า ฮ่าๆ อยากรู้จังว่ามึงมีปมอะไร กูจะรื้อดูนะ คงไม่ว่ากัน”
“ไอ้เชี่ยต้อม เอาคืนมานะ”
เรื่องอะไรล่ะครับ ผมวิ่งไปโน่นแล้วสิ มันขาสั้นๆตามผมไม่ทันหรอกนะ ฮ่าๆ ผมไม่รือ้หรอกคร้าบ ไม่ชอบวุ่นวายเรื่องคนอื่น แค่เหนื่อยอยากจะนอนเปิดเทปซุปเปอร์โบลว์ดูรอมิเชลเลิกเรียนดีกว่า
ต้นเมเปิลที่ก่อนหน้านี้ใบแดงสดสลับกับเหลืองตอนนี้เหลือเพียงกิ่งก้านสีดำสนิทยืนต้นแน่นิ่ง จะไหวบ้างก็เมื่อมีลมพัดผ่านมา ลมหนาวที่หนาวเย็นกว่าทุกปี ทางการก็มีการเตือนว่าให้ระวังพายุฤดูหนาวเพราะอาจจะรุนแรงกว่าทุกปีเนื่องด้วยสภาพการแปรเปลี่ยนของอุณหภูมิของโลก ซันเองยืนนิ่งเม้มปากแน่น ในใจกำลังต่อว่าตัวเองว่าไม่น่ายอมให้กุญแจห้องกับเขาไป แต่มาตอนนี้พอเขาลับตาไปแล้ว หัวใจมันเต้นในจังหวะที่เปลี่ยนผิดแผกแตกต่างออกไป แม้นเจ้าตัวเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกดีใจขนาดนี้ เคยเกลียดเขาอยู่ไม่ใช่หรือ แล้วตอนนี้ทำไมมันรู้สึกระคนความปีติเช่นนี้
“ยืนยิ้มอะไรคนเดียวซันนี่”
เสียงทักของเบนจามินทำให้ซันสะดุ้ง หุบรอยยิ้มนั้นลงทันที
“ไม่มีอะไร เราว่ารูปปั้นนั้นตลกดีเนอะ นายว่าไหม”
เฉไฉไปเรื่องอื่น เพราะไม่อยากให้ใครอื่นเห็นหน้าของเขาในตอนที่เขาเองก็ยังไม่รู้ตัวว่ายิ้มเพราะอะไร
“อะไร มีอยู่ตั้งนานแล้วนะ ทำไมเพิ่งมาตลก”
“นายไปไหนต่อเบน”
“ไปร้านหนังสือ ไปด้วยกันไหม เราจะไปดูหนังสือแคลฯออกใหม่ ยังไม่มีให้ดาวน์โหลด”
“ไม่เอา เราต้องไปทำงาน แล้วมิเชลล่ะ”
“เห็นบอกจะไปห้องกิจกรรม แล้วนายไม่เห็นทอมมี่เหรอ”
“เห็น ไปไหนไม่รู้เมื่อกี๊”
“อ้าวเหรอ งั้นเราไปนะ เจอกันพรุ่งนี้ซันนี่ บาย”
เพื่อนหัวหยิกแว่นหนาเดินจากไปแล้ว ซันถอนหายใจออกมา ก่อนจะสาวเท้าเดินไปที่ป้ายรถประจำทาง นับจากเหตุการณ์ในคราวนั้นทำให้เขาเดินระวังตัวมากขึ้น พยายามเกาะกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นๆที่กำลังเดินออกจากมหาวิทยาลัย แต่ก่อนที่จะไปทำงานก็ต้องแวะไปที่หอพักเพื่อเอาของไปเก็บแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ดี เขาจะทำอะไรอยู่นะ
“ทำไรอยู่วะ ไม่มาเปิด”
กดกริ่งเรียกอยู่นานแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าประตูจะเปิด ซันเริ่มกระวนกระวายใจ เคาะก็แล้ว
“รบกวนหน่อยนะครับ เพื่อนผมคงหลับ”
ต้องลงไปขอร้องให้คนเฝ้าหอเอากุญแจสำรองมาเปิดให้ สีหน้าของเขาไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งที่ไปรบกวนเวลาส่วนตัวของเขา
“คราวหลังก็เอาไปทำให้มีสองชุดสิ จะได้ไม่รบกวนคนอื่นเขา”
“ครับ ผมขอโทษครับ”
ทำหน้าเจื่อนยอมจำนน เขายอมเปิดให้แต่โดยดี พอเข้าห้องได้ก็ปรี่ไปที่ห้องนอน เสียงโทรทัศน์ยังดังก้องอยู่
“อ๊ะ ตายหรือเปล่าเนี่ย”
ซันร้องออกมาเพราะภาพที่เห็นคือต้อมกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่บนเตียง ใส่เพียงกางเกงใส่นอนเพียงตัวเดียวไม่ใส่เสื้อเพราะเขาเปิดฮีตเตอร์ ข้างกายมีกระป๋องมันฝรั่งเปิดฝาวางอยู่ข้างๆ ซันยืนนิ่งมองดูเรือนร่างนั้น ไม่ใช่ไม่เคยเห็นเรือนร่างผู้ชายด้วยกัน แต่ทำไมใจตอนนี้มันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ
“บ้าเอ้ย”
พอตั้งสติได้ก็เดินออกจากห้องไปตั้งหลัก หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา
“แอบดูกูป่าวเนี่ยมึง”
“เฮ้ย”
สะดุ้งจนตัวโหยง แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะออกมาอย่างพอใจ
“มึงหลับเหรอ กูกดกริ่งตั้งนาน ทุบประตูมือแทบหักก็ไม่ยอมเปิด”
“กูพลียๆน่ะ ว่าวไปด้วย ฮ่าๆ โทษทีนะ เปื้อนผ้าห่มมึงเลย”
“ไอ้บ้า สกปรก”
“ฮ่าๆๆ มึงเชื่อกูเหรอ ห้องมึงนี่น่านอนนะ เตียงสบ๊ายสบายว่ะ กูว่าจะดูบอลหน่อย แม่งหลับเลย”
เดินผ่านหน้าซันไปยังตู้เย็นไม่ได้สนใจ ตามปกติของชายที่เวลาตื่นจากนิทราสัญลักษณ์บ่งบอกลักษณะของเพศชายมันจะตื่นตัว และมันก็เด่นเป็นสง่าอยู่กลางลำตัว ต้อมไม่ได้สนใจมอง แต่สายตาอีกคู่ที่มองตาค้างอยู่ พร้อมกับการพยายามกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ลงคอไปอย่างยากลำบาก
“เชี่ย ตู้เย็นเน่าแล้วเนี่ย ล้างบ้างนะมึง น้ำส้มนี่กินได้ไหมวะ ฮ่าๆ”
หยิบนั่นหยิบนี่ออกมาดู พูดไปเรื่อย
“มึงเคาะนานแล้วเหรอ”
เดินถือแก้วน้ำส้มมานั่งลงด้านหน้าซัน เขาทำท่าอึดอัดขึ้นมาทันที
“เป็นไรวะ ไม่อยากให้กูมาเหรอ”
“ปะ เปล่า มึงไปใส่กางเกงหน่อยได้ไหม ลูกชายมึงโด่แล้ว กูไม่อยากมอง”
“อ้าว บ้า เค้าอายนะตัวเอง ฮ่าๆ”
ทำท่าใส่จริต แต่ซันไม่ขำด้วย หน้าแดงก่ำ
“ทำไม มึงอายเหรอ กูชินว่ะ ว่าไงลูกพ่อ วันนี้ทำไมใหญ่กว่าเมื่อวาน โตขึ้นนะเรา ฮ่าๆๆ”
“ไอ้บ้า ประสาท โรคจิต”
“อ้าว ทำยังกะไม่เคยอยู่ชายล้วนนะมึง”
“ชายล้วนก็ไม่ทุเรศเหมือนมึงหรอก ไม่มีใครเขาทำแบบนี้หรอก”
“ฮ่าๆ ใหญ่อ่ะไม่สนใจ นอนต่อนะ เบื่อจะคุย”
เดินโทงๆเข้าไปกระโดดขึ้นเตียง ปล่อยให้ซันนั่งหน้าแดงจัด ทำอะไรไม่ถูก ขยับจะเข้าห้องน้ำแต่เดินไปที่ตู้เย็น หงุดหงิดจนต้องขยี้หัวตัวเองเสียผมยุ่งเหยิง
“อ้าว ทอมมี่เหนื่อยเหรอ เห็นซันนี่โทรฯบอกเราว่านายนอนอยู่ที่นี่”
มิเชลเดินเข้าห้องมา สังเกตเห็นท่าทีของซันแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เพราะเขาดูอึดอัดจนน่าแปลกใจ
“หือ มิเชลเหรอ เราง่วงนิดหน่อย เลยงีบ”
“นอนเลยล่ะไม่งีบ”
“หวงเตียงเหรอมึง โหยไม่บอกวะ กูจะได้นอนโซฟา เตียงไรก็ไม่รู้คาวฉิบหาย”
“ว้ายทอมมี่ พูดอะไร”
“จริงนะมิเชล คาวมากนะ แต่เราเหนื่อยเลย อดทนได้ ฮ่าๆๆ”
“ไอ้ต้อม ทุเรศกูเปลี่ยนผ้าทุกอาทิตย์นะ คาวอะไร”
“ฮ่าๆ คาวอะไรมึงน่าจะรู้ดีนะ แหวะ รอแป๊บนะมิเชลเราล้างหน้าก่อน”
พอเห็นมิเชลก็เขินขึ้นมาฉวยกางเกงมาสวม เพราะก่อนหน้านี้ไม่ได้รู้สึกเขินหรืออายแต่อย่างใด
“ฮึ ดูมันนะมิเชล มาอาศัยนอนห้องคนอื่นยังมาว่าอีก”
“อิอิ เอาน่าซันนี่ ทอมมี่เขาแหย่เล่นๆหรอกน่า หิวไหม”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวเราไปกินที่ทำงาน เออ มิเชล รายงานเทคโนฯดาวเทียวน่ะ ให้เราค้นเผื่อไหม”
“ได้จ๊ะ ขอบใจนะซันนี่ งั้นเดี๋ยวเราค้น วิทยาศาสตร์ทางการแพทย์เผื่อนายด้วยก็แล้วกัน”
ทั้งสองนั่งคุยกันอยู่สักพักต้อมก็เดินออกมาจากห้อง
“ยังง่วงๆอยู่เลย ไม่น่านอนเลยนะ ฮ่าๆๆ”
“อ้าว จะขับรถไหวไหม เราขับให้นะวันนี้”
“เอ่อ”
ต้อมทำท่าลังเล เพราะรถของเขาใจจริงไม่อยากให้ใครมาแตะต้อง หวง อยากจะดูแลรักษามันอย่างดี
“เราไม่ทำพังหรอกน่า ทำหน้าเข้า”
“ม่ใช่แบบนั้น แต่เธอเคยขับเหรอมัสแตงอ่ะ”
“โหยนะ เคยดิ ต้องลองนะทอมมี่”
ทั้งสามก้าวออกจากห้องพร้อมๆกันเพื่อจะไปทำงานพิเศษ ต้อมยอมให้มิเชลขับรถสุดรัก เพราะรู้สึกว่ายังสลึมสลืออยู่มาก
“เฮ้ยมึง”
ต้อมร้องเรียกซันก่อนที่เขาจะแยกไปต่างหาก
“ไร”
“อย่าว่าวบ่อยนักดิมึง ถึงว่าแกรนๆ ฮ่าๆๆ”
“ไอ้เชี่ย”
“มีอะไรกันเหรอซันนี่ ทอมมี่”
มิเชลหันมาสนใจเพราะทั้งสองสนทนากันเป็นภาษาไทย ต้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วก้าวขึ้นรถไปนั่งรอ
“มันหมาบ้านะมิเชล ระวังหน่อยล่ะ”
“อิอิ ซันนี่ก็ เจอกันพรุ่งนี้จ๊ะ”
เวลาจวนเจียนจะมืดแต่มันดูมืดเร็วกว่าปกติเพราะทั้งวันแสงพระอาทิตย์ไม่สามารถลอดผ่านม่านของเมฆหมอกลงมาได้เลย ปกติเวลานี้แสงแดดในยามเย็นจะสาดส่องเข้ามาภายในรถทำให้ภาพหลายๆอย่างที่กระทบม่านตามันสวยจับใจ แต่กระนั้นความหม่นหมองของสภาพอากาศไม่ได้ลดความงดงามของใบหน้าชายหนุ่มที่เอนเบาะลงจนสุดแล้วหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขไปได้ เกินจะหักห้ามใจไม่ได้ที่จะชายตามอง ยิ่งเวลาเขานิ่งๆหลับตามันยิ่งชวนมอง เวลายิ้มลืมตาก็ยิ่งชวนพิศ ใจเต้นสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ ในเพลาที่ความมืดกำลังไล่หลังมาจากทิศบูรพาปกติควรจะรีบเร่งกลับให้ถึงเคหะสถานแต่เธอกลับขับรถเชื่องช้าประวิงเวลาเอาไว้ เพื่อที่จะได้จ้องมองใบหน้าและอากัปกริยาของชายหนุ่มคนที่เธอเรียกว่าเพื่อน คนที่เขามีคนรักอยู่แล้ว เขาบอกว่ารักมาก มากเสียจนไม่ปันแบ่งพื้นที่ในใจไว้เหลือเผื่อใคร คิดมาถึงตอนนี้ก็ใจอ่อนระทวย เมินหน้ากลับไปมองพื้นถนนเบื้องหน้า
“เขาโชคดีจังนะ”
เอ่ยขึ้นกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาไม่มีใครได้ยินล่วงรับรู้ มีเพียงตัวเธอกับหัวใจที่ได้ยินแจ่มชัด เสียงที่มันห้องดังอยู่ในใจ ทั้งยินดีกับเขาทั้งอิจฉาคนๆนั้น
“ทำไมวันนี้อารมณ์ดีจังซันนี่ ไปทำอะไรมา”
เพื่อนร่วมงานที่ร้านเบเกอรี่ถามขึ้น เพราะวันนี้พระอาทิตย์ดวงนี้มันสาดส่องแสงเปล่งประกายระยิบระยับจนคนที่รายล้อมรอบข้างรับรู้ได้ เพราะเท่าที่ผ่านมาแม้จะมีชื่อเป็นนามของดวงอาทิตย์ทั้งชื่อตามบัตรและชื่อที่เพื่อนๆเรียกกันก็ตาม แต่ชื่อนั้นมันไม่ได้ส่อเค้าว่าเขาจะมีประกายนั้นได้ ประกายที่ออกมาจากภายในมันเลือนหายไปจนมาวันนี้
“ไม่นี่ ทำไมเหรอ นิคกี้”
“จริงเหรอ เราว่าเธอต้องไปทำอะไรมาแน่ๆ เหมือนคนกำลังมีความรัก”
เพื่อนสาวผิวสีพยายามจะจับผิด
“บ้าเหรอ ใครจะไปมีความรัก แค่เรียนนี่ก็ไม่มีเวลาแล้วนะ”
“อ๊ะๆ จริงเหรอจ๊ะซันนี่ แต่เวลาทำงานอยู่คนเดียวแล้วยิ้มนี่มันหมายถึงอะไรน้า ถ้าไม่ใช่ความสุขที่ล้นออกมาจากข้างใน”
“เวอร์ไปนิคกี้ เอาขนมไปอบดีกว่า”
ที่ยิ้มออกมาเพราะหวนคิดไปถึงคำพูดทุกคำที่ยียวนกวนประสาท คำพูดที่ฟังอีกความหมายหนึ่งอาจจะดูหยาบคาย แต่เขาเองไม่ได้ตีความหมายไปในด้านนั้น มันน่าฟัง มันทำให้รอยยิ้มที่เกือบลืมไปแล้วว่ายิ้มเขาทำกันเช่นไรได้ผุดผาดขึ้นมาอีกครั้ง
“ไอ้บ้า”
“หือว่าเราเหรอ”
“อ๊ะ ปะ เปล่า ไม่มีอะไร”
“นั่นแน่ มีอะไรแน่ๆ บอกมาเถอะซันนี่ เรารู้ว่าเธอกับลังมีความสุข ใครกันน้าทำให้ซันนี่ได้ซันชายน์ในวันนี้”
“ไม่มี ไปทำงานเถอะน่านิคกี้ เดี๋ยวก็เลิกงานแล้ว”
“ไม่บอกก็ไม่บอก เดี๋ยวมันก็แดงออกมาเองล่ะ ความสุขไม่มีใครปิดมิดหรอกนะซันนี่ มันไม่เหมือนความทุกข์ เพราะความทุกข์คนบางคนเจอมันมาเยอะๆก็อาจจะปิดบังไม่ให้ใครรู้ได้ แต่ความสุข ไม่ว่าจะเจอมากี่ครั้งก็ไม่มีใครปิดมันได้หรอกนะ”
มองหน้าเพื่อนร่วมงานแล้วยิ้มให้ ใช่ ถูกต้องทุกอย่าง แต่เธอจะรู้ไหมว่าคนๆนี้เก็บมันได้ ไม่ว่ามันจะสุขจนล้นใจสักแค่ไหน ไม่ว่าจะอิ่มเอิบใจมากมายเพียงเท่าใด รู้ไหมว่าแอบปลื้มเขามาตั้งแต่ชั้น ม.๔ แล้ว ยังจำภาพของนักฟุตบอลตัวโย่งคนนั้นได้ ภาพที่เขาเล่นบอลที่กลางสนามมันตรึงใจ เขามีเสน่ห์จนดึงสายตาหลายร้อยคู่ให้จ้องมองเพียงแต่เขาแทนที่จะเป็นเกมในสนาม รู้สึกปลื้มใจมาจากนั้น แล้วรู้ไหมว่าเวลาเจอหน้า ไหนบอกว่าความสุขมันปิดบังไม่ได้ แต่ทำไมซันทำมันมาได้ตลอด เวลาเจอหน้าเขาทำท่าเกลียดเขา เพราะอิจฉา อยากเป็นเหมือนเขา อยากมีอย่างเขา แต่แท้จริงแล้วดีใจที่ได้เจอแม้จะเจอแล้วด่าทอกันก็ตามที รู้บ้างไหมนะว่ามีคนแอบชื่นชมอยู่ไกลๆ แต่อย่ารู้เลยนั่นล่ะดีแล้ว ความสุขส่วนตัวก็ขอเก็บมันไว้ในใจเพียงคนเดียวลึกๆ ให้มันฝังอยู่ในนี้ ยิ่งมองยิ่งไกลออกไป เขามีคนที่เขาประกาศก้องแล้วว่ารักมากอยู่แล้ว ย้อนมามองตัวเรา หึหึ เขายอมคบเป็นเพื่อนก็น่าจะดีใจมากแล้ว ใช่ไหม
Written by eiky
-
ที่แท้ซันนี่แอบซึนนั่นเอง
มาอ่านด้วยความไวแสง อิอิ
ชอบภาคนี้นะ แต่สาวเยอะไปหน่อย
ปอลิง ต้อมนี่ไม่อายเลยอ่ะ อยากดูมั่งจัง เอ๊ะ พูดอะไรออกไปเนี่ย :-[
ปอลิง 2 +1 ให้ครับ ^^
-
อิอิ
ซันนี่เริ่มน่ารักขึ้นแล้ว
-
มาดึกอ่ะ
อ่านไม่ไหว แปะไว้ก่อนน้อ เฮียอิ๊กฝันดีเน้อ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
******************************
แหม แทงหวยทำไมไม่ถูกอย่างงี้น้า ชอบเค้ามากี่ปีหล่ะเนี่ย
ดีจังเลยที่เปลี่ยนวิธีเล่าเรื่อง ได้เห็นว่าซันน่ารักยังไง^^
นี่ถ้ายังเล่าแบบเดิมอยู่ น้องต้องนึกว่ามิเชลเป็นนางเอก ลิซ่าเป็นตัวอิจฉา ส่วนซันนี่อยู่ระดับเดียวกับนายแว่น(เป็นตัวประกอบ) :laugh:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สงสาร ซันนี่ จัง แอบรับ แอบชอบ นาย ต้อม มา นาน
-
ที่แท้ซันนี่ก็แอบหลงรักต้อมมานานแล้วนี่เอง :o8:
-
ซันเอ้ยยยยยย สู้ๆ อิเพ่เป็นกำลังใจให้
เดี๋ยวหาทางกีดกันมิเชลให้เองนะ หุหุ
เอ...หรือว่าจะเชียร์ให้ลิซ่ารักกับมิเชลดีล่ะ ฮาาาา
-
อ้าวววว ถัดจากมิเชลก็ตามด้วยซันนี่อีกคนเหรอ
ว่าแต่รู้สึกช่วงนี้ต้อมจะอารมณ์ดีเหลือเกินนะคะ
เริ่มๆ จะหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ หุหุ
-
ซึน แบบ นี้ มัน โมเอะ!! มากเลยน่ะ นู๋ซัีน
ตาต้อมก็ ทำให้คนอื่นหลงรักไปทั่ว!!
-
เรื่องนี้ ต้อม - ซัน ใช่มั้ย :impress2: เมื่อไหร่จะเข้าพระเข้านางเนี่ย อิอิ
-
โอ้ มาย กั้ดดดดดด :a5: :a5: นู๋ซันแอบปลื้มต้อมเองหรอเนี่ยยยยยย
-
ภาคนี้มันน่ารักกันจริงๆ
นายต้อมจะเนื้อหอมไปถึงไหน
สงสารน้องซัน แอบรักเค้าข้างเดียวซะเนี่ย
แต่ก็นะ ไอ้ต้อมก็รักเค้าข้างเดียวเหมือนกัน มิเชลก็ด้วย ลิซ่าก็อีก สรุปเป็นกันทั้งเรื่อง
-
ซันนี่แอบรักต้อมมานานแล้วหรอเนี่ย แต่ซันนี่เริ่มน่ารักขึ้นแหล่ะ
ต้อมก็เสน่ห์แรงเหลือเกิน
:กอด1:
-
ซันนี่สู้ๆ...แอบชอบมานานขนาดนี้..คราวหน้าถ้ามีโอกาส...ลุยเลยนะ..ทำให้ต้อมหันมามองให้ได้
-
เรื่องนี้มีแต่คนแอบรัก
-
:กอด1:น้องซันแอบชอบมานานแล้วเหรอ
:L1:
-
เรื่องนี้ มันรักกี่เศร้ากันแ่น่เนี่ย
-
เอามิเชล กะอีลิซ่า ออกไปไกลๆ
สงสานซัน ซันหัดลุกบ้างดิ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ซันนี่ซึนเดเระ น่ารักจัง :-[
-
อ้อ..ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เองนะซันนี่
งั้นซันนี่ก็ต้องเปลี่ยนวิธีการแสดงออกกับต้อมใหม่ซิจ๊ะซันนี่
ไม่งั้นก็ต้อง "แอบรัก" แบบนี้ไปตลอดแระ .......เป็นกำลังใจให้หนูซันนี่
-
ซันนี่ ซึน มากกกกก
อร๊ายยยย
ชอบมานานแล้วเหรอ ? ตั้งแต่ มอ ๔ แน่ะ
มิน่าเล่า ,,
ที่แท้ก็อย่างงี้นี่เอง ค่อยน่าเชียร์ขึ้นมาหน่อย ฮ่าๆๆ
^^
-
นานๆ พี่ซันชอบพี่ต้อมตั้งนาน
-
เอาใจช่วยหนูซัน ให้ตาต้อมมีใจให้ไวไว
ส่วนหนูมิเชลกับหนูลิซ่า กินกันเองไปก่อนนะ
-
+1 ค่ะ
ที่แท้ก็แอบชอบเค้านี่เอง
-
ซันนี่แท้ก็แอบชอบ :z1: :z1:
มารอค้า :กอด1:
-
เหตุการเริ่มคลี่คลายแล้ว เริ่มคุยกันดีๆแล้ว
แต่ว่าเรื่องนี้ ต้อมกับซันไช่ป่าวคับพี่อิ๊ก ชักสับสนตัวเอง
พี่อิ๊กดีคับ
-
น่านไง ว่าแล้วไม๊ละ
ไมซื้อหวยไม่ถูกอย่างงี๊มั่งอ่ะ
-
ซัน เริ่มสาวออกแล้วอ่ะ อิิอิ :-[ :-[
-
ต้อมมันหัวเราะบ่อยเกินไปป่ะเนี้ยะ
-
ต้อมโปรยเสน่ห์เบาๆก็ได้คนอื่นเขาหลงหมดแล้ว
-
น่าสงสาร ต้อมกะซันนี่ได้กันเร็วๆนะ รอๆๆ
-
ซันเอ้ยยยย รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาเหอะนะ เก็บไว้แบบนั้น เดี๋ยวมันก็สายไปหรอก
-
มาติดตามเรื่องใหม่ของพี่อิ๊กกี้คร๊าบบบ ตามติดชีวิตต้อม อิอิ รอตั้งนานมาชะที
ปล. ชื่อเรื่อง โ้ดน!! ได้อีก ชอบๆ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
มาต่ออีกเร็วๆนะคร๊าบ รอรอ
-
วู้ๆๆๆ
ชอบที่สุดมุมของซัน มันอารมณ์แบบว่าแอบรักอาไรยังเงี้ยยย ชอบ
น่ารักอะ :กอด1: :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะมาอีกหว่า รอ ร๊อ รอ
-
น้องซันนี่ปากไม่ตรงกับใจ :laugh:
-
ว้าว ตอนนี้ซันนี่แอบน่ารักขึ้นนะเนี่ย
เริ่มเอนใจมามาเชียร์ซันน่แล้วนะ พยายามเข้าสู้ๆ
ต้อมนี่ก็เนื้อหอมเหลือกินนะ หุหุ รอวันที่ต้อมจะเริ่มรักใหม่อีกครั้ง
-
อ่านช้า ๆ มาเรื่อย ๆ ม้วนเดียว 7 ตอน
สนุก...น่าติดตามเหมือนเดิมนะน้องอิ๊ก.....
เรื่องนี้เค้าแอบรักกันทั้งเรื่อง...ช่วงชิงบทตัวประกอบกันเป็นแถว ตอนแรกน้องต้อม...ห้าว...ขวาง ๆ ...ลูกบ้าเยอะอยู่...
ชอบที่เลือดรักชาติแรงมากกกกก....โดนใจ..ไม่ว่าอยู่ที่ไหนพี่ไทยไม่แพ้ใครอยู่แล้วเนอะ...ชอบที่ความรู้สึกของต้อมที่
แสดงออกมากับน้องนาย...แสดงให้รู้ว่าเค้าคนนี้ เป็นคนจริงและมีความมั่นคง..และเมื่อเจอคนที่ใช่..คนนั้นจะเป็นคนที่โชคดีมาก..
รักคุณนายแม่ยุพิน...สมกับเป็นคุณแม่ยุคใหม่..คำสอนเยี่ยมมาก การเป็นตัวของตัวเองดีที่สุด...น้องต้อมโชคดีที่ได้อยู่กับคุณนายแม่คนนี้
น้องซันนี่เริ่มจะเป็นตะวันที่ฉายแสงได้บ้างแล้ว....สงสารเด็กมีปม...ชีวิตคนเรามันเลือกเกิดไม่ได้...แต่เราสามารถกำหนดและ
สร้างชีวิตอนาคตของเราได้ สู้ ๆ นะจ๊ะน้องซันนี่....ชีวิตคิดบวก...ยังไงเรื่องนี้นู๋ก็เป็นนายเอกอยู่แล้วนะพี่ว่า....
มิเชลเป็นเพื่อนที่ดีและน่ารัก...นิสัยเธอมาทางคนไทยเยอะมาก และเมื่อต้อมเสน่ห์แรงมันก็ต้องหวั่นไหวเป็นธรรมดานะ......
พี่ปริ้นสุดยอดดด....น่ารักน่าฟัด...มาทีแย่งซีนทุกคนได้หมด...สร้างสีสันสร้างความสุขให้กับการอ่านเรื่องนี้.....
ไม่แพ้ น้องนายมาที...มันให้ความรู้สึกสดใส...แบบเหวี่ยง ๆ วีน ๆ ได้ตลอด..ตัวประกอบตัวจริงจ๋อย... :กอด1:
:pig4: น้องอิ๊ก กับความสนุกที่ได้รับ :L2: กด + ให้จ้า.....
-
น่าสงสาร ต้อมกะซันนี่ได้กันเร็วๆนะ รอๆๆ
ตรงใจน้องมิ คุณอิ๊กกี้จัดให้ทีนะคะ
-
Scene 8
“ขอให้โชคดีนะมิเชล เราว่าเธอต้องได้แน่ๆ เชื่อเรา”
เช้าวันศุกร์มิเชลต้องกลับไปที่บ้านแล้วค่อยไปแคสตัวเพื่อถ่ายนิตยาสารตามที่มารดาเธอติดต่อไว้ให้ ส่วนต้อมเองมีเรียนในคาบเช้า
“เราตื่นเต้นจังเลยทอมมี่ รู้สึกแปลกๆ”
“สูดหายใจลึกๆดิ เราเคยเป็นตอนไปแข่งบอลตอนสมัยเรียน คนมาดูเยอะๆก็ตื่นเต้น แต่พอสูดลมหายใจเข้าปอดไปแล้วก็ดีขึ้นนะลองดูสิ”
มิเชลทำตามที่เขาบอก
“อืม เราจะพยายาม”
“สู้ๆ”
“ขอบใจนะทอมมี่ เดี๋ยวเรามาบอกว่าเป็นยังไง”
“เราจะรอฟังแต่ข่าวดีนะ อิอิ”
“อ้าวนะ แล้วถ้าไม่ได้ขึ้นมาล่ะ”
“ไม่หรอกน่า เธอได้แน่ๆ เชื่อเราเถอะน่า ไปเถอะเดี๋ยวไปสาย”
ทั้งสองแยกจากกันหน้าร้าน ต้อมเองก็ขับรถไปเรียนตามปกติ วันนี้แปลกหน่อยที่ไม่มีสาวสวยนั่งเคียงข้างมาด้วย อากาศที่ขมุกขมัวยิ่งทำให้บรรยากาศมันน่าเบื่อหน่ายขึ้นมามากเป็นเท่าตัว
“ไรวะ มีกูเรียนวิชานี้คนเดียวเหรอวะเนี่ย”
พอเข้าคลาสไปมองหาเพื่อนที่รู้จักก็ไม่เห็นใคร ต้อมเลือกนั่งที่ท้ายคลาสเช่นเคย ตั้งใจที่จะฟังอาจารย์บรรยายหน้าคลาส แต่ยิ่งพยายามยิ่งรู้สึกเบื่อขึ้นมา
“เฮ้ แบรด เรียนเสร็จแล้วเหรอ ไปเล่นบอลกัน”
“ยังเลยทอม เราต้องเรียนคาบบ่ายอีกตัว นายไปที่ชมรมดิ เผื่อมีใคร”
ถอนหายใจออกมาทำท่าเซ็ง แต่ก็ยอมเดินไปที่ชมรมเพื่อดูว่ามีใครอยู่บ้างพอให้ชวนเล่นฟุตบอล
“จอห์นนี่ ไปเล่นบอลกัน”
“มีเรากับนายสองคนเองนะ”
“คนอื่นๆ เรียนกันหมดเลยเหรอ”
“ไม่หรอก แต่วันนี้เขาคงไม่มา”
“เว้ย ไรวะ สองคนก็เล่น ไปไหม”
“จะสนุกเหรอทอม”
“หนุกดิ มาๆเชื่อเรา เดี๋ยวเราเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
เรื่องเรียนไม่ค่อยเท่าไหร่ เพราะตามปกติเป็นเด็กนักเรียนทุนที่มาจากทักษะทางด้านกีฬาการเรียนจะไม่โดดเด่นเท่าใดนัก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เอาถ่านเสียเลย แต่ถ้าให้เลือกระหว่างกีฬากับการเรียน แน่นอนเขาเอนมาทางกีฬาเสียมากกว่า ด้านมิเชลพอไปถึงที่ซานฟรานซิสโกมารดาก็พาเข้าตึกไปตามที่ทางนิตยาสารได้นัดเวลาและสถานที่เอาไว้
“เต็มที่นะจ๊ะลูก”
โอบบ่าบุตรีไว้แล้วบีบเบาๆเพื่อห้ำลังใจ ชั้น ๔ ของอาคารสำนักงานของนิตยาสารเนืองแน่นไปด้วยเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน บางคนมาคนเดียว บางคนมากับเพื่อนสนิทหรือไม่ก็มากับมารดาเช่นเดียวกับมิเชล เธอสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกอย่างที่ชายหนุ่มบอกก่อนจะแยกจากกันมา
“ค่ะแม่”
ได้หมายเลขมาที่ห้าร้อยกว่า นี่แสดงว่าคนที่มาคัดเลือกตัววันนี้มีจำนวนไม่น้อยทีเดียว
“ลูกต้องทำได้จ๊ะ แม่เชื่อในตัวลูก”
มันเป็นทั้งกำลังใจและแรงกดดันไปในตัว สายตาของมารดาแสดงออกมาอย่างที่พูด ถ้าได้นั่นไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาวิตกกังวลเพราะมันจะสมดังที่ใจของมารดาหวังไว้ แต่ถ้าพลาดหวังขึ้นมา มารดาคงจะเสียใจอยู่ไม่น้อย แต่พอหันไปมองรอบตัว ความคิดที่มาทีหลังมันเด่นชัดขึ้นมากว่าการที่เขาจะให้โอกาสเธอได้ถ่ายนิตยาสาร เพราะสาวๆที่มาหน้าตาใกล้เคียงกัน แน่นอนทุกคนมีความมั่นใจไปไม่น้อยกว่าเธอ มากกว่าเสียด้วยซ้ำ ระหว่างที่นั่งรอเขาเรียกตามหมายเลขมิเชลก็พยายามทำสมาธิ คิดว่าจะนำเสนอตัวเองในทางไหนดีเพื่อที่จะเข้าตากรรมการ
“อ้าว เธอ มาด้วยเหรอ”
เสียงทักดังขึ้น ตอนแรกมิเชลไม่ได้สนใจเพราะคนที่ออกันแน่นอยู่มันมากเกินจนไม่คิดว่าเจอใครที่รู้จักมาทักทาย
“ถามเธออยู่นะ”
มิเชลเงยหน้าขึ้นตามเสียงที่เริ่มจิก
“เอ่อ เธอ”
พอรู้ว่าใครทักทายก็ผงะ
“ใช่ ชั้นเอง หึหึ ไม่คิดว่าเธอเองก็จะมา ไม่น่าเสียเวลามาเลยนะ”
แสยะยิ้มแล้วมองการแต่งตัวของมิเชลตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอใส่กางเกงยีนส์เสื้อยืดสีขาวธรรมดามากๆมาแคสตัว หน้าไม่แต่งไม่ทารองพื้นไม่ปัดอะไรทั้งนั้นเพราะปกติไม่ชอบการแต่งแต้มสีสันให้กับใบหน้า ส่วนคนที่ทักทายเธอมาด้วยชุดแซ็กสีแดงเพลิงรองเท้าส้นสูงมันสีดำเข้าชุดกันจนใครๆก็ต้องให้ความสนใจ ใบหน้าที่แต่งแต้มสีสันจนจัดจ้านทำให้ความขาวจนซีดของใบหน้ามันน่ามองยิ่งขึ้น ผมก็ดัดเป็นลอนมาพร้อม เธอพร้อมกว่าใครในที่นี้ ความมั่นใจก็ไม่น้อยหน้าใคร
“ก็ไม่ได้อยากมาเท่าไหร่นะ แต่ใครจะรู้”
มิเชลเอ่ยขึ้นเสียงเรียบๆ
“หึ เสียเวลาเปล่าๆ หน้าตาอย่างเธอน่าจะดีแต่เรียนนะชั้นว่า ดูคนอื่นเขาบ้างสิ”
“ขอโทษนะ มีอะไรจะพูดอีกไหม”
สายตาของมิเชลแสดงความรำคาญออกมาอย่างชัดเจน เธอเอาสายฟังเพลงยัดเข้าหูแล้วหันไปทางอื่นไม่สนใจสาวสวยสะพรั่งในชุดสีแดงเพลิงอีกต่อไป ผิดกับสาวสวยที่ยกริมฝีปากให้สูงขึ้นมองดูเธออย่างเหยียดหยามแล้วจึงสะบัดหน้าเดินไปนั่งรอเช่นกัน หลังตั้งตรงขาไขว้กันโดยทันทีที่ก้นถึงเบาะนั่ง ใครก็มอง ใครก็ต้องชมว่าสวย
“ทำไมไม่แต่งหน้ามาเลยล่ะ”
คนคัดตัวในห้องมีอยู่ ๗ คน เหมือนสัมภาษณ์งานหรือไม่ก็คัดตัวคนเพื่อที่จะไปทำงานในทำเนียบขาว ดูทุกมุม จัดเก้าอี้เป็นวงกลมให้คนที่เข้าไปแคสยืนอยู่ตรงกลาง การเรียกคนเข้าไปจะเรียกทีละสองคน ที่เรียกทีละสองคนเพื่อจะได้ดูความเด่นและเปรียบเทียบ คนที่ไม่มีคุณสมบัติคนที่ทำงานพวกนี้ปรายตาดูแค่ไม่กี่วินาทีก็รู้ ดังนั้นเขาจะไม่เสียเวลา ถ้าไม่มีคุณสมบัติเขาจะไล่ให้ออกมาจากห้องทันที
“ฉันอยากให้คุณเห็นว่าหน้าตาจริงๆฉันเป็นยังไงค่ะ ถึงแต่งหน้ามาถ้าคุณสนใจในตัวฉัน คุณก็คงต้องให้ฉันลบมันออกอยู่ดี”
มิเชลพูดแล้วยิ้มๆ ตอบตามที่คิด ไม่ได้ประหม่าเหมือนตอนที่เข้ามายืนในตอนแรก คนที่เข้ามาพร้อมเธอโดนไล่ออกไปแล้วเพราะเขาบอกว่าหูกาง?
“อืม แล้วใส่ยีนส์มาแคสเนี่ยนะ เราจะเห็นขาคุณได้ยังไง”
“ถ้าโดยรวมฉันพอมีคุณสมบัติเพียงพอ หมายถึงว่าภาพลักษณ์ของฉัน รูปร่างมันเป็นไปตามคอนเซ็ปส์ที่ทางคุณต้องการ แน่นอนค่ะ ฉันยินดีที่จะเปลี่ยนเป็นขาสั้นหรือกระโปรงเพื่อให้คุณได้เห็น”
มิเชลยังคงยิ้มตอบออกไป กรรมการคัดเลือกตัวพยักหน้า บางคนก็แสยะปาก เป็นเรื่องปกติเพราะเด็กสาวที่คิดว่าตัวเองสวย ย่อมมั่นใจในตัวเองไม่ยอมน้อยหน้าใคร แต่มิเชลคิดว่าการที่จะถอดให้เขาดูเลยมันจะเสียเปรียบเพราะถ้าถอดแล้วเขาไล่ออกมา เราเองที่จะเสียเวลาถอดและใส่มันกลับเข้าไปใหม่
“งั้นเธอไปเปลี่ยนเป็นกระโปรงสั้นแล้วไปลองเทสต์หน้ากล้องหน่อยซิ”
มิเชลก็พยักหน้าแล้วเดินไปตามที่เขาบอก คนอื่นก็เข้ามาแทนที่เธอทันที
“หน้าแปลกดีนะ เหมือนคนเอเชีย แต่ไม่เสียทีเดียว”
“หุ่นดีนะ ผมชอบ”
“ลองดูขาเขาก่อนดีไหม เผื่อเข่าดำ”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นลับหลัง พอเปลี่ยนเป็นกระโปรงสั้นสีสดใสพร้อมกับใส่ชุดที่เขาเตรียมให้มิเชลก็ดูเป็นอีกคน ขาเรียวยาวมันรับกับรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ดที่ทางทีมงานจัดเตรียมไว้ น้อยคนที่จะได้มาถึงขั้นนี้ มีไม่กี่คนที่เข้าเทสต์หน้ากล้อง เพราะก่อนหน้านี้พอเข้ามาเทสต์หน้ากล้องจริง ถ่ายรูปออกมาไม่สวย ไม่เป็นไปตามที่ต้องการ เขาก็หยุดไม่ยอมถ่ายเพิ่ม
“พร้อมไหม ผมอยากได้อารมณ์ระมาณว่าคุณกำลังมีความสุข อยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้ หรือเหมือนว่าคุณรู้ว่าคืนนี้คุณกำลังมีนัดเดทแรกกับคนที่คุณหมายปอง เข้าใจไหม”
เขาบอกในสิ่งที่มิเชลต้องทำ เธอพยักหน้า สูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งเหมือนที่เขาบอกก่อนมา เขา แค่คิดถึงก็ยิ้มออกมา
“สวยมาก สวย ขวาหน่อย ซ้ายๆ มองต่ำ อย่ามองกล้อง ยกเท้าซ้ายขึ้น กางขาออกหน่อย สวยๆ สวยมาก เยี่ยม”
หัวใจที่พองโตออกมากับใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มเมื่อคิดถึงเขา รอยยิ้มที่มันออกมาจากใจจะมีอะไรงดงามไปกว่านี้ไหม เธอทำตามที่เขาบอกอย่างไม่ขัดเขิน
“ไหนลองไปแต่งหน้าหน่อย”
เขาหยุดถ่ายแล้วบอกให้มิเชลไปแต่งหน้าเพิ่ม อย่างที่เขาต้องการ
“สวยมาก โอเค ขอบใจมากมิเชล เธอสวยจริงๆ”
พอเล่นฟุตบอลอยู่เพียงแค่สองคนในโรงยิมเล่นไปได้สักพักก็เริ่มที่จะเบื่อ เพราะจอห์นนี่เองไม่ได้มีพลังเยอะเหมือนกับต้อม เขาเป็นคนบ้าพลังยิ่งในเรื่องฟุตบอลแล้ว ถึงไหนถึงกัน เหงื่อที่ไหลออกมาตามใบหน้าและตามตัวทำให้เนื้อตัวของเขาเปียกโชกชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ถ้างั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนนะทอม เราไม่ไหวว่ะ”
“ไรวะจอห์นนี่ เพิ่งเริ่มเล่นเองนะ”
“ไม่ไหวๆ นายแรงเยอะว่ะ เราสู้ไม่ไหว วิ่งตามไม่ทัน”
ถอนหายใจออกมา แล้วเลี้ยงลูกบอลต่อไปเพียงคนเดียว จอห์นนี่นั่งลงม้านั่งอย่างอิดโรย ยกขวดน้ำขึ้นดื่มแก้กระหาย
“งั้นเราไปอาบน้ำก่อนนะทอม มีนัดว่ะ”
“โอเคๆ เราจะเล่นอีกสักพัก”
หันมาตอบเพื่อนแล้ววิ่งไล่ลูกบอลไปมา พอจอห์นนี่กลับไปต้อมเองก็เริ่มเบื่อเพราะไม่มีคนเล่นด้วย
“เป็นบ้าไรวะเนี่ย เซ็งฉิบหาย โว้ย ไปไหนดีวะ ยังหัววันอยู่เลย”
ในอกอุ้มลูกฟุตบอลไว้แล้วสะพายเป้เดินกลับไปที่ชมรมเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
“อ๊ะ”
ระหว่างเดินกลับไปที่ชมรมก็เจอกับซันโดยบังเอิญ ต้อมไม่ได้ตกใจแต่ซันทำท่าเหมือนเจอผีก็ไม่ปาน
“อ้าว มึงมีเรียนด้วยเหรอวะ ทำไมเมื่อเช้าไม่เจอ”
ต้อมเดินปรี่เข้าไปหาทันที
“เอ่อ กูมีเรียนบ่าย”
ไม่ยอมมองหน้า ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา
“อะไรวะ มึงไม่สบายเหรอ ทำไมหน้าแดงๆ”
“ปะ เปล่า กูไปก่อนนะ”
เดินหลบออกมา หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหายใจไม่ทัน นี่เป็นอะไรไปแล้ว แค่เจอหน้าเขา ทั้งที่อยากเจอเพียงแต่เขา ทั้งที่เฝ้าคิดถึงทั้งคืน แต่พอมาเจอหน้าจริงๆกลับจะเดินหนีไป นี่เป็นอะไรไปแล้ว
“เฮ้ย เดี๋ยวดิวะ เลี้ยงน้ำกูหน่อย”
มือยาวๆของต้อมวางอยู่ที่บ่า พอมือกระทบร่างกาย ร่างนั้นก็สะดุ้งอย่างเห็นได้ชัด
“อะไรวะ มึงมีเงินเยอะกว่ากูอีกนะ ทำไมไม่ไปหากินเอง”
“อ้าว มึงจำไม่ได้เหรอว่ามึงติดหนี้อะไรกูอยู่ ไรว้า ทำลืมเหรอมึง”
“เอ่อ”
“ร้านกาแฟหน้าตึกนะเว้ย ไปรอเลย กูเอาโกโก้ร้อน เดี๋ยวไปอาบน้ำแป๊บ”
ยักคิ้วให้แล้วเดินไปเลย ซันเองเม้มปากแน่น เกินจะเก็บไว้ในอก จริงอย่างที่เพื่อนบอกว่าความสุขนั้นใครเอยจะเก็บมันไว้ในใจได้ ไม่ได้เลยจริงๆ มันดันออกมาจากใจ ระบายสีบนใบหน้า เพิ่มประกายในแววตา นี่น่ะหรือที่เขาเรียกว่าความสุข
“มิเชลเป็นไงบ้างวะ อยากรู้จัง”
ผมอาบน้ำเสร็จก็เดินไปหาไอ้เตี้ยนั่นที่ร้านกาแฟล่ะครับ ความจริงผมไม่ให้มันจ่ายหรอกนะ ยิ่งพอรู้เรื่องจากมิเชลแล้ว มันนี่น่าสงสารนะ ผมว่าผมแย่แล้วนะที่จน แต่มันนี่สิ เฮ้อนะ ชีวิตคนเรามันก็ห่วยแบบนี้ล่ะ
“โทรฯไปถามสิ”
“โทรฯหน่อยดิ กูไม่รู้จะถามยังไง”
“อ้าว อะไรของมึง แล้วมานั่งอยากรู้อยู่แบบนี้นี่นะ”
“อ้าว ก็นี่ไง มึงไง โทรฯดิ เร็วๆ กูรอฟังอยู่”
“จิ๊ มึงนี่”
มันยอมล้วงเอาโทรศัพท์ออกมากดไปหามิเชล
“อ้อ แม่เหรอครับ นี่ซันเองนะ”
เสียงมันพูดโทรศัพท์ครับ ผมก็เอาหน้าจ่อเข้าไปใกล้ๆ อยากรู้ อ้าว แล้วมันเอาหน้าถอยออกทำไมวะ เอ๊ะ หรือว่าผมปากเหม็นเหรอ ฮาๆ ลองหน่อย ไม่นี่หว่า
“ยังไม่เสร็จเหรอครับแม่”
“อ้อครับ ยังไม่ออกมาอีกเหรอครับ ท่าจะได้แล้วล่ะซันว่า”
“ได้ครับแม่ ขอบคุณครับ”
มันวางสายไปแล้วครับ ผมก็ทำตาเบิกกว้างๆล้อมันด้วย อยากรู้ด้วย
“ว่าไง”
“ยังไม่ออกมาเลย”
“อ้าว ทำไมนานจังวะ”
“คนที่นานๆก็แสดงว่าต้องมีอะไรดีสิ อะไรมึงไม่รู้เหรอ”
“อ้าวเตี้ยนี่ รู้กูจะถามเหรอวะ เว้ย อย่านะมึง อย่ามากวนตีนกูนะ กูยิ่งหงุดหงิดๆอยู่นะ เดี๋ยวเตะแทนลูกบอลเลยนี่”
ผมหัวเราะล่ะครับ ไม่คิดจะทำจริงหรอก กระดูกร้าวน่ะหายหรือยังก็ไม่รู้เตะคราวนี้คงหักไปเลยมั้ง
“งั้นกูไปล่ะ อ่ะนี่”
มันทำท่าจะลุกขึ้นครับ เฮ้ย ได้ไงวะ ยังไม่ได้กุญแจห้องเลย อิอิ ผมไม่มีอะไรทำนี่นะ ขอไปนอนหน่อยเถอะ
“อ๊ะ มาจับกูทำไม”
“อะไรของมึง สะดีดสะดิ้งนะ ตัวเอง อิอิ เอากุญแจมา”
มันทำท่าจะสะบัดมือผมออกครับ เพราะพอมันจะลุกขึ้นผมก็โน้มตัวไปจับข้อมือมันไว้
“ไอ้บ้า กูตกใจนะ มาจับกูทำไม”
“เอากุญแจมาดิ กูจะไปนอน”
“เรื่องอะไร ห้องกูนะไม่ใช่ห้องมึง”
“อ้าว แล้วไงวะ งกนะมึง อามาหน่อยเถอะ กูไม่มีอะไรทำ”
“ไม่เกี่ยวกับกูนะมึง อยากนอนโน่นไงห้องสมุด ไปนอนดิ ไม่ต้องเสียค่าไฟ”
“นะนะ นะคร้าบ คุณเตี้ย เอ้ย คุณซัน ผมขอร้องล่ะ สงสารเด็กตาดำๆ หน้าหล่อๆคนนี้หน่อยน้า ผมไปนอนแบบนั้นเผื่อใครมาลักหลับเอาน้า”
ผมก็แกล้งมันไปตามประสานั่นล่ะครับ มันหัวเราะออกมา
“มึงนี่บ้าหรือเปล่าเนี่ย เยอะนะมึง เออๆ เอาไป”
นั่นไงครับ ผมไม่ได้เยอะนะ ผมทำได้เรื่องแค่นี้เอง
“อิอิ แต่เตียงยังคาวอยู่ป่าววะ นอนไม่ได้นะเว้ย เขาบอกไม่อยากให้มันคาวกินน้ำสัปปะรดเยอะๆนะมึง ลองดูดิ”
“ไอ้บ้า เอาคืนมาเลย กูไม่เคยทำอะไรทุเรศๆแบบนั้นนะ ไม่เหมือนมึง”
“อ้าวนะ มึงรู้ได้ไงว่ากูทำ เอ ว่าไปกูก็ไม่ได้ทำเป็นอาทิตย์แล้วนะ งั้นกูทำบนเตียงมึงดีกว่า อิอิ”
“อย่านะมึง ถ้ามึงทำกูจะไม่ให้กุญแจห้องกูอีกเลย”
“ไม่สนเว้ย ฮ่าๆ เอากี่รอบดีน้า”
ผมก็กวนไปเรื่อยล่ะครับ มันทำหน้างอน เหมือนตุ๊ดเลยว่ะ เฮ้ย หรือว่ามัน ตายห่า
“มึงเป็นตุ๊ดป่ะเนี่ยไอ้เตี้ย”
ผมก็ปากหมาโพล่งออกไปล่ะครับ มันหุบปากลงทันที
“ตุ๊ดแม่มึงสิ เอาคืนมานะ ไม่ต้องมายุ่งแล้ว ไม่ต้องไปเอาคืนมา”
มันปรี่เข้ามาแย่งผมครับ หน้าแดงก่ำเลย ใช่แน่ๆ ตายห่าผม ไม่น่าปากหมาเลยนะ ก็น่าจะรู้ว่าโรงเรียนมันน่ะเยอะแค่ไหน ฮ่าๆ โรงเรียนผมก็ไม่น้อยหรอกครับ เพื่อนๆผมมันก็เคย มันบอกว่ามันเป็นไบ ไบแป๊ะไรไม่รู้ แต่กับสาวๆนี่ไม่ค่อยไปนะ ไปแต่กับหนุ่มๆ ฮ่าๆ แล้วบอกตัวเองเป็นไบ แต่เอ๊ะ นี่แสดงว่าผมเองก็ไบสินะ เพราะเคยโดนเขาพรากพรมจรรย์ไปแล้ว ฮ่าๆ เวอร์ไปครับ ก็แค่กับผู้ชาย เขาเป็นคนแรก และเขาก็เอาหัวใจผมไปหมดแล้วด้วย
“โหย ทำไมโกรธแบบนี้วะ ไม่เป็นแล้วไมร้อนตัว”
“กูไม่ชอบ เป็นไรมันหนักหัวมึงเหรอ เอาคืนมา”
มันเริ่มตวาดเสียงครับ เอ่อ ผมนี่เริ่มจะโดนมันกอดแล้วครับ ไม่เชิงหรอกมันเข้ามาแย่งกุญแจห้องคืนล่ะครับ แต่นะ ตัวเท่าลูกหมา ผมแค่ยืนยกมือสูงๆ มันจะมีปัญญาทำอะไร
“โอ๋ๆ ถึงเป็นตุ๊ดก็ร้ากน้า อิอิ งอนไปได้”
“ไอ้บ้า เอาคืนมาเลย”
“เอ้ย”
มันเข้ามาประชิดตัวผมจนเกินไปครับ เกินไปจนผมเสียหลักจะล้มลง เว้ย หงายหลังเลยครับท่าน หัวกูแตกป่ะเนี่ย
“อ๊ะ”
เอ่อ นี่มึงจะซบกูอีกนานไหมเนี่ย กูหนักนะเว้ยเฮ้ย พอเริ่มขยับผมก็เอามือดันตัวมันออกล่ะครับ ควายนี่ปล่อยน้ำหนักลงมาเต็มที่เลยนะมึง เห็นกูเป็นเบาะหรือไงวะ
“กะ กูขอโทษ”
มันหน้าแดงครับ ทำไมหน้าแดงตลอดเลยวะ ตัวนี่ร้อนจี๋เลยนะ หือ อย่าบอกนะว่ามันเป็นหวัดสองพันสิบ ตายห่า ผมรีบดันตัวมันออกครับ
“ตัวร้อนจังวะ เป็นหวัดสองพันสิบป่าวมึง”
“บ้าสิ เอาคืนไป”
หือ อะไรนะ
“เอ่อ เอาคืนมา”
ฮ่าๆ ไอ้นี่ เอ๋อแล้วครับ ผมปล่อยก๊ากออกมาเลยนะ ตลกที่สุด ดูหน้ามันนะครับ ทำหน้าตลกเป็นบ้า หน้าแดงจัด ก้มหน้าก้มตา
“ฮ่าๆ ไรของมึงเอาคืนไป กูถืออยู่นี่ไง”
“เอาคืนมา กูจะไปเรียน”
“ไปก็ไปดิ กูจะไปนอน กูไม่นอนเตียงมึงก็ได้วะ ถ้ามึงหวงน่ะ กูนอนโซฟาก็ได้”
“ไม่ใช่ เอ่อ”
“อะไรอีก หรือว่าไม่อยากให้กูไปจริงๆ”
ผมเริ่มมองว่าผมถือไพ่เหนือกว่าแล้วครับ มันน่าแกล้งดีนะ ก้มดีนัก แกล้งซะให้เข็ด ฮ่าๆ โรคจิตไปแล้วผม
“ไม่ใช่ เอ่อ”
“เอ่อไรวะ จิ๊ คนยิ่งง่วงๆ เจอคนงกอีก ไรว้า เราอุตส่าห์เอาตัวเข้าแลกยอมช่วย จนเจ็บกินข้าวไม่ได้หลายวัน ดูนะดู”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
มันแหวเสียงขึ้นครับ ผมตกใจเลย ไอ้ห่านี่
“เฮ้ย จริงจังไปไหมมึง”
“เอ่อ ไปก็ไปสิ”
“เออ แล้วกูจะลุกได้ไงวะ มึงจะนั่งทับกูอีกนานไหมเนี่ย อยากให้น้องชายกูตื่นเหรอมึง”
มันรีบกระเด้งตัวออกจากหน้าขาผมทันทีครับ หน้าแดงอีกแล้ว ฮ่าๆ สนุกดีว่ะแกล้งมัน
“ไอ้บ้า กูไปล่ะ”
“เดี๋ยวดิ”
“อะไรอีก”
มันหันมาครับ ผมยิ้มแล้วยักคิ้ว
“ก้นนุ่มดีนี่หว่า อิอิ”
“มึง ไปตายเลยไป”
“เฮ้ย”
ผมรีบลุกครับมันจับเก้าอี้จะทุ่มใส่ผม ไอ้นี่ บ้าไปแล้ว วิ่งหนีก่อนครับ สรุปมันก็เป็นคนจ่าย เพราะผมมัวแต่วิ่งหนีมา เดี๋ยวค่อยเอามาใช้คืนมันก็แล้วกัน จะว่าไปตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ผมมีเงินเก็บเยอะแล้วนะครับ ส่งกลับให้พ่อกับแม่ทุกเดือน โทรฯกลับบ้านวันก่อนแม่บอกว่าพ่อเข้าโรงพยาบาลไปผ่าตัดแล้ว แม่ขอบใจผมใหญ่เลยนะว่าตอนนี้สบายขึ้นมากแล้วเพราะเงินที่ผมส่งกลับ ผมดีใจนะ ดีใจมากที่ครอบครัวผมมีแสงสว่าง แสงสว่างจากสวรรค์ที่สาดส่องมาโปรด แล้วใครล่ะครับคือสวรรค์ของผม เขานั่นไง เขาเป็นทุกอย่างของผม คุณแม่เป็นนางฟ้า คุณพ่อ พี่แพทย์ พี่เจค แล้วก็พี่ปริ๊น เป็นเทวดาของผม ขอบคุณครับทุกๆคน ผมรักทุกคนมากนะรู้ไหม
“ทอมมี่”
สะดุ้งตื่นครับ กำลังนอนหลับสบายๆ พอดีโทรศัพท์มันร้อง ตอนแรกนึกว่าฝันซะอีกนะ
“มิเชลเหรอ หือ”
ผมครางออกมาครับ ไม่ได้มองหรอกนะว่าใครโทรฯมาแต่ได้ยินเสียงก็เลยพูดออกไป
“ทอมมี่”
ไรวะ จะพูดอะไรก็ไม่พูด ร้องเรียกชื่ออยู่นั่นล่ะ เสียงดังมาก จนผมต้องลืมตา
“ว่าไงครับมิเชล”
“เราได้แล้ว เราได้แล้ว ทอมมี่เราได้ถ่ายแบบแล้ว”
เสียงเธอกรี๊ดดังมากครับ จนผมต้องเอาโทรศัพท์ยกออกไกลๆหู
“เฮ้ย เฮ้ย จรืงดิ มิเชล จริงเหรอ”
“จริงจ๊ะ จริงๆ เราได้ถ่ายแบบแล้ว เซ็นต์สัญญาแล้ว ทอมมี่ ทอมมี่ เราดีใจมาก”
“เว้ยเห้ย ว้าว เฮ้ย นี่เธอได้เป็นนางแบ พระเจ้า มิเชล แว้กกก”
อ้าวนะผม กลายเป็นผมที่บ้าไปเองครับ เอาหน่อยให้สมกับที่เธอดีใจ แต่ดีใจจริงๆนะ ผมว่าแล้วว่าเธอต้องได้ สวยออกซะขนาดนี้ ถ้าไม่เอาเธอนี่สิแปลก
“ทอมมี่อยู่ไหน เราจะไปหา”
“เลี้ยงฉลองหน่อยมิเชล เฮ้ย เราดีใจมาก”
“ได้เลย นายอยู่หอซันนี่เหรอ”
“ใช่แล้ว เธออยากกินอะไรเดี๋ยวเราทำให้กินเลยวันนี้”
“ว้าว ดีจัง แม่คะ งั้นหนูขอไปฉลองกับเพื่อนหน่อยนะคะ”
เสียงเธอหันไปคุยกับแม่ของเธอครับ พอวางสายผมก็ดีดตัวขึ้นจากเตียงเลยนะ ดีใจว่ะ ดีใจจริงๆ ต้องรีบไปซุปเปอร์ซื้อของมาทำให้เธอกินหน่อยแล้ว ฉลองหน่อย สาวล่าสุดของเกริ์ลเน็กซ์ดอร์ แต่ว่าเธอจะได้ถ่ายชุดว่ายน้ำไหมเนี่ย อิอิ อยากเห็นๆ แว้กก ไม่หื่นไปใช่ไหมครับ
“ทอมมี่”
พอเธอมากดกริ่งผมก็ไปเปิดประตูล่ะครับ ร้องเรียกชื่อผมเสียงดัง โผเข้ากอดผมด้วยนะ เฮ้ย หอมจัง
“เราดีใจที่สุดเลย ไม่คิดว่าจะได้”
“เราก็ดีใจ แต่เราว่าแล้วว่าเธอต้องได้ ดีใจด้วยนะมิเชล”
“ขอบใจจ๊ะ”
“อ้าว ไอ้แว่น เข้ามาดิวะ ยืนอ้าปากอยู่ได้ เดี๋ยวแมลงวันก็เข้าปากหรอกมึง”
ไอ้แว่นครับมันมาด้วย มองผมซะตาค้าง ไอ้บ้านี่เป็นไรวะ
“วันนี้เราจะทำแกงเขียวหวานไก่ให้ลองชิม ข้าวผัดสัปปะรด สปาเก็ตตี้ ซอสเห็ด เป็นไงๆ”
“ว้าว นายจะทำเองเหรอ”
พอพูดเรื่องกินนี่มีบทพูดขึ้นมาทันทีครับไอ้แว่น
“ใช่ นายอยากลองทำไหมล่ะ อาหารไทยนะ”
“เอาสิ เราอยากทำ”
“งั้นเราสามคนช่วยกันทำ เดี๋ยวซันนี่ก็กลับมาแล้ว”
มิเชลบอกครับ เธอยิ้มตลอดเวลา สวยซะมัด เว้ยเฮ้ย
เขียนโดย อิ๊กกี้
Ps. Day off 2 days na krub will be back sunday night.... Jub jub (my home has no connection now f**k TOT 555)
-
:z13: :laugh: :laugh:
อยากจะ :beat: :beat:นังลิซ่าอ่ะ แล้วแคสงานนี่นังคนนี้ไม่ได้ใช่ป่ะ
:mc4: :mc4:ดีใจกะน้องมิ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยซันนี่ :-[ :-[ :-[หรือชื่อเรื่องนี้จะหมายถึงซันนี่อ่ะพี่อิ๊ก รักต้อมสุดหัวใจแต่เป็นได้แค่ตัวประกอบ
:กอด1: :กอด1:ซันนี่ อย่าท้อนะ เค้าเอาใจช่วย สักวันต้อมต้องเป็นของเรา :laugh: :laugh:
ปล.บวกหนึ่งให้พี่อิ๊กครับ :-[ :-[
-
มิเชล ดีใจด้วยนะ
หวังว่าจะอยู่แบบ "เป็นเพื่อนกัน" ไปเรื่อยๆนะคะ
เจ้จะเอ็นดู หนูมากๆเลย
^^
ต้อมแม่ม แกล้งซันอ่ะ
อย่าหลุดเขินให้จับไต๋ได้นะซัน
สู้ๆ !!!
-
อิต้อมกวนตีนวะ :laugh:
:sad4: 2วันเลยหรอค่ะ รอๆพี่อิ้กกี้ :L1:
-
พัฒนาไปอีกขั้น
มีหน้าแดงด้วยนะซันนี่
-
ต้อมนี่แกล้งซันได้ตลอดจริงๆ :laugh:หวังว่าต้อมคงจะเห็นความน่ารักของซันนี่เร็วๆนะคะ
+1รอ eiky ค่ะ :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:น้องซัน
-
คิดถึงพี่ปริ๊น :impress:
-
แอบภาวนาให้มีอุบัติเหตุรักต้อมกับซันอีกซักที แบบว่า....เมาแล้ว. . . . . อิอิ
ปล. แอบสงสัยว่ามิเชลมีความสำคัญกับเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหน
ส่วนตัวแล้ว...รู้สึกว่าคุณอิ๊กให้บทเด่นมาก
-
ซันๆๆๆ
ต้อมมองเห็นซันน่ารักทีเถอะ
-
ลิซ่าไม่ได้ใช่ป่ะ สมน้ำหน้า :laugh:
ซันน่ารักจังตอนนี้ :o8:
-
ขี้แกล้งจังนายต้อม
ซันเค้าอายจะแย่อยู่แล้ว
-
ซันนี่น่ารักจิงๆ เขินบ่อยนะเราช่วงนี้ :-[
ต้อมก็กวนเอาโล่ไปไหนค่ะ แต่ก็น่ารักอ่ะให้อภัยในความกวน55
มิเชลก็น่ารักนะ
ดีใจกับต้อมด้วยมี่มีแต่คนดีๆ อยู่รอบกาย
ปล. อิ๊กกี้หายไป2วันแหน่ะ เค้าคิดถึงตัวเองแย่เลย
ติดไม่ถึงอ่ะดิ แต่เค้าคิดถึงตะเองนะ อิ อิ :-[
-
เข้ามาฮา Ps.ของพี่อิ๊ก ฮ่าๆ
เป็นกำลังใจให้ในการรอTOTค่ะ เดี๋ยวมันก็มา
-
น้องต้อมนี่ก็ช่างยั่วน้องซันจริงๆ แถมอ่อยแบบไม่รู้ตัวอีก เดี๋ยวเจอน้องซันยั่วกลับแล้วจะหนาว
-
ต้อมอย่าแกล้งซันอย่างนั้นดิ
เด๊ยวซันคิดไปไกลหรอก
ไม่อยากให้ซันเจ็บ
-
ยังคิดไม่ออกว่าต้อมกับซัน
จะสปาร์คกันได้ไง
ไหนจะรักนายฝังหัวขนาดนั้น
ถ้าผิดหวังจากนายหล่ะ
มิเชลก้อรอเสียบอยู่ เพราะบทเด่นขนาดนี้
แถมต้อมเองก้อยังมีรู้สึกแปลกๆ บ้างเวลาอยู่กับมิ
แต่กับซัน โฮ แสงสว่างยังไม่ยังเกิดด
-
อ้าว..ตกลงจะไปทางไหน ต้อม จะมิเชลรึซันนี่ เอาดีๆเลือกซะ!
แต่เราลุ้นซันนี่ ..แต่ก็กลัวจะจบแบบรักสามเศร้า ประมาณเพื่อนรัก รักเพื่อน ซะนะซี้
-
ซันนี่เริ่มสาวแตก 5555+ ดีใจกับมิเชลและหมั่นไส้อิต้อมนิดนึง มีแต่คนหลง ชิ!!
-
ต้อมชอบแกล้งซันนี่อ่ะ แต่หลังๆ ดูเริ่มหวั่นไหวกับมิเชลนะ
รอลุ้นตอนต่อไปค่ะ
-
อยากอ่านตอนกุ๊กกิ๊กของต้อมกับซันนี้เยอะๆ จังค่ะ คุณอิ๊กกี้
**********
เซ็นต์สัญญา ไม่ต้องมี ต์ นะคะ เซ็น เฉยๆ
-
ซันแย่แล้ว :laugh:
-
ต้อมรับผิดชอบซันด้วย ด่วนๆ
ไม่ใช่อะไร แบบว่าอยากอ่านตอนกุ๊กกิ๊กกัน ฮ่าๆๆๆๆ
ยัยลิซ่า เห็นมั้ยว่าสวยอย่างเดียวเขาไม่เอา หุหุ
-
ตามมาอ่านเเล้วเรื่องนี้ คิดถึงต้อมสุดจิตสุดใจ 55
ท่าทางซันนี่ เริ่มออกล่ะ น่ารักขึ้นนะเนี่ยย
ว่าแต่มิเชลจะดีหรือร้ายล่ะเนี่ย ขอให้ดีอย่างนี้เสมอต้นเสมอปลายนะจ๊ะ
ขอบคุณค่ะ พี่อิ๊กกี้
-
ต้อมนี่นับวันชักจะยังไงๆแล้วนะคะ
คิดอะไรกับมิเชลและซันนี่ป่าวเนี่ย
แต่ก็ดีแล้วละนะ จะได้ไม่ต้องมานั่งเศร้าเรื่องพี่นายอ่ะ 555
-
รักซันนี่ :) น่ารักได้อีก
-
ทอมมี่เสน่ห์แรงจริงๆ55+
มิเชลก็น่ารักดีน่ะค่ะ แต่น้องต้อมค่ะต้องซันนี่เท่านั้น
เมื่อไรน้องต้อมจะหวั่นไหวกับซันนี่บ้างน่ะ
แล้วจะตัดใจจากพี่นายได้ไหมเนี่ย
-
ลิซ่า เธอมั่นมาก :angry2:
-
ลิซ่า เธอมั่นมาก ..แต่สุดท้ายเธอก็ แป๊ก !! :laugh: :laugh:
-
ไมรู้นะ อ่านๆไปสงสารตะวันจัง ขีวิตโหดร้าย
มีแม่เป็นน้อยต้องกลายเป็นบุคคลที่ไม่สำคัญ
แต่บางคนที่มีแม่เป็นหลวงแต่ต้องถอยให้กับเมียน้อย :sad11:
พี่อิ๊กหวัดดีคับ
-
รอคร๊าบบบบ เมื่อไรจะรักกันน๊า รอๆ
-
น้องซันน่ารักมากค่ะ
ภาวนาให้คุณอิ๊กเห็นใจ ให้น้องซันได้ถูกน้องต้อม...รัก
-
ซันนี่น่ารักก :z1:
มารอต่อค้า :-[
-
สาวมากคะ หนูซันนี่
-
น้องซันนี่เริ่มเก็บอาการไม่อยู่แล้ว :-[
-
พิซซี่ จองแบบน้องมิ เพราะพิซซี่เป็นเลส ตามนั้นจ้ะ
ให้น้องทอมมี่กับซันนี่ ไปคลิ๊กกัน ส่วนน้องมิพิซซี่ดูแลเอง :man1:
-
พอไม่คิดเรื่องนาย ทำตัวเป็นคนเดิม
น้องต้อมเราก็รั่วๆเหมือนกันน่ะเนี่ย :laugh:
:กอด1:
-
โถ..ซันนี่ของช้าน การแอบรัก มันเป็นอะไรที่ทั้งสุขทั้งทุกข์นะ
ต้อมอ่ะมองไม่เห็นอะไรจากซันนี่เลยเหรอ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
วันอาทิตย์แน่ะ แงๆๆ
เค้าจะรอ :o12:
เชียร์ซันนี่สุดใจขาดดิ้นนนนนนนนน
ซึนมาก แอร๊ยยย น่ารักอ่ะ :-[
ต้อมกวนๆแบบนี้แหละดีแล้ว
เพราะตอนแรกๆที่อ่าน ต้อมดูเครียดไป
(คิดอยู่เลย นี่ต้อมหรอฟะ)
ส่วน...มิเชลจ๊ะ เป็นเพื่อนกับต้อมไปนานๆน้า...
เค้าจะชอบเธอมากๆเลย >< (แต่ถ้าคิดไม่ซื่อ...หึหึ ค่อยว่ากัน)
ปอลิง.เค้าอยากอ่านตอนต้อมแกล้งซันนี่เยอะๆอ่า อิอิ มีหยอด หวานบ้างไรบ้าง อร๊ายยยย :o8
ปอลิงลิง.กอดดดดพี่อิ๊ก (เค้าชอบอู้เม้น ฮือๆ) :กอด1:
-
ไม่ว่าอย่างไรก็ยังยากเห็น
นาย :c5:ต้อม
-
นู๋ซันไหงสาวแตกแล้ว!!!!
หุหุ ตาต้อมก็ยังคงใสซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราวต่อไป!!!
-
ดีใจกับมิเชลด้วย....เพื่อนคนนี้เป็นคนสำคัญต่อทั้งต้อมและน้องซันนะ
เธอและครอบครัวเป็นกำลังใจให้น้องซัน....ส่วนต้อมก็มีมุมมองใหม่กับน้องซันก็เพราะเธอ
น้องซันน่ารักขึ้นทุกวัน...ต้อมหมาหยอกไก่ทำให้น้องซันชุ่มชื่นขึ้น...
แต่คิดอีกทีก็น่าสงสาร...คนมันน้ำท่วมปากพูดอะไรไม่ได้...
เจ้าต้อมนี่มันปล่อยเสน่ห์เรี่ยราดรายวันจริง ๆ...หมั่นไส้ วุ้ย :a14:
:L1: น้องอิ๊ก รอต่อไปค่ะ :กอด1: กด + ให้ความสุข
-
รอคร๊าบบบบ
โหวต+
-
+1 ให้อีกเช่นเคย
ซันๆ แอบน่ารัก อ่าฮ่าๆ มีเขิน
ถ้าซันเป็นแบบคุณนายก็คงจะดี
คงพาต้อมเข้าโรงแรมไปแล้วแน่ๆ
รอนะพี่อิ๊ค
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ซันซันน่ารักขึ้นอีกแล้ว
รอวันซันบอกรักต้อม อิอิ
-
มารอคร๊าบบ คืนนี้จะกลับมากี่โมงนะ
แต่ยังไงก็ รอรอรอ หายไปหลายวันขอจัดมาหนักๆ เต็มๆเลยนะครับพี่อิ๊กกี้ ^^
-
Scene 9
“อ๊ะ ท่าทางซันนี่คงกลับมาแล้ว”
มิเชลร้องขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกริ่งดังหน้าห้อง ทั้งสามคนกำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร ต้อมเป็นคนสั่งการเป็นพ่อครัวใหญ่ ส่วนมิเชลพอรู้เรื่องบ้างแล้วอาสาจะทำสปาเก็ตตี้เอง ส่วนเบนจามินต้องคอยฟังคำสั่งจากต้อมว่าต้องทำอะไรบ้างเพราะไม่เคยเข้าครัวมาก่อนเลยในชีวิต
“ซันนี่ มาแล้วเหรอ”
มิเชลเดินออกไปเปิดประตู พอเห็นหน้าอีกฝ่ายก็ยิ้มทักทาย
“อ๊ะ นี่พวกเธอทำกันแล้วเหรอ ไม่รอเราเลย เราก็อยากทำ”
“ทำไปนิดเดียวเอง ทอมมี่เพิ่งจะทำแกงเขียวหวาน ซันนี่ไปทำข้าวผัดสิ สอนเบนด้วยเขาอยากทำ”
“มิเชล ดีใจด้วยนะที่ได้”
“จ๊ะ ขอบใจ”
มิเชลเดินนำหน้าเข้ามา ตอนแรกหัวใจเต้นแรงกว่านี้ก่อนที่จะเปิดประตู เขาจะทำอะไรอยู่นะ แต่พอเปิดประตูเข้ามาหัวใจกลับเต้นรุนแรงกว่าเดิม เขาดูมีความสุขดีจัง น่าจะยินดีที่ได้เห็น แต่
“ทอมมี่ ว้าย เล่นอะไรไม่รู้”
“ฮ่าๆ ก็เห็นเธอไม่ได้แต่งหน้านี่ เลยเอาแป้งเติมให้ไง”
“บ้าเหรอ เรซิ่นเนี่ยนะ”
มิเชลร้องเสียงดังแล้ววิ่งไปเข้าห้องน้ำ
“ฮ่าๆ หน้าขาวเลย”
“เฮ้ย ไอ้บ้า”
เบนจามินหัวเราะแต่ต้อมก็เอาขนมที่ซื้อมาโรยด้วยเกร็ดน้ำตาลป้ายไปที่หน้าของเบนจามินเหมือนกับมิเชล ซันมองดูอยู่ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“อ้าว เฮ้ยมึง มาทำข้าวผัดนะ กูรอให้มึงมาทำอยู่นะเนี่ย”
“กูทำไม่เป็น ไม่เคยทำ”
พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นมัว
“เว้ย คนไทยป่ะวะเนี่ย แค่ข้าวผัด ทำข้าวผัดไม่เป็นมึงจะไปทำไรกินวะ”
“ซื้อกินสิ”
“อ่าฮะ ไอ้คนรวย มาเบน หั่นแบบนี้ อย่าหั่นใหญ่นักสิวะ หั่นใหญ่ๆนายจะกลืนคงเหรอ”
ไม่ได้สนใจหันไปบอกให้เบนจามินหั่นสัปปะรดที่ซื้อมาเป็นชิ้นเล็กๆ ซันเม้มปากทันที
“อร่อยจังทอมมี่”
มิเชลร้องขึ้นเมื่อทำอาหารเสร็จแล้วมานั่งที่โต๊ะ ของทุกอย่างพร้อมแล้ว ทุกคนกำลังลงมือทาน
“แน่นอน สปาเก็ตตี้เธอก็อร่อยนะ”
“แต่ข้าวผัด มันหวานๆนะ”
เบนจามินทำท่าเลี่ยนๆเมื่อตักข้าวผัดที่ซันเป็นคนปรุง
“หวานก็ไม่ต้องกิน”
เปล่งเสียงขึ้น เพื่อนๆทุกคนหันมามองทำท่าทางตกใจ เพราะซันขึ้นเสียงแข็งจนห้วน
“ซันนี่”
มิเชลอ้าปาก เบนจามินไม่ต้องพูดถึงหน้าซีดไปแล้ว
“อ๊ะ ขอโทษ หวานนายก็ไปเอาเลมอนมาบีบใส่หน่อยสิเบน”
เปลี่ยนเสียงให้เบานุ่มลงกว่าเดิม
“เป็นไรวะ ทำไมต้องใส่อารมณ์ขนาดนี้ด้วยมึง”
“ไม่มีอะไร กูหงุดหงิดนิดหน่อย”
“มีอะไร”
ต้อมถามเป็นภาษาไทย
“ไม่มี กินๆไปเถอะน่า เอามานี่เดี๋ยวเราไปปรุงให้ใหม่”
ซันถือจานใส่ข้าวผัดลุกออกไป
“เป็นไรวะ ท่าทางแปลกๆ”
เบนจามินเอ่ยขึ้น มองหน้ามิเชล
“คงจะหงุดหงิดมาจากที่ทำงานน่ะ เบนอย่าไปถือสาเลยนะ”
เบนจามินพยักหน้า พอทานอาหารเสร็จมิเชลก็งัดเอาขวดไวน์แดงออกมาจากกระเป๋า ตอนแรกตั้งใจจะกลับไปฉลองกับที่บ้าน แต่ก็เปลี่ยนใจมาหาเพื่อน
“ไหนเล่าให้ฟังหน่อย เป็นไงบ้างตอนไปแคสตัวน่ะ”
ทั้งสี่นั่งลงกับพรมในห้องนั่งเล่น มีแก้วไวน์แดงคนละแก้ว เปิดเพลงคลอเบาๆ
“ตอนแรกก็ตื่นเต้นนะ แต่คิดไปคิดมา ถ้ามัวแต่ตื่นเต้นคงไม่ได้ทันทำอะไรพอดี”
“เขาถามอะไรไหม”
ต้อมทำท่าสนใจ ที่จริงไม่ได้สนใจว่าทำไมมิเชลถึงได้เซนต์สัญญา แต่สนใจในรอยยิ้มเวลาเธอเล่ามากกว่า
“ถามเยอะเหมือนกัน แต่ที่แน่ๆเขาถามว่าทำไมไม่แต่งหน้า”
มิเชลเล่าไปหัวเราะไป เพิ่มท่าทางทำเสียงให้ดูน่าติดตามฟัง เพื่อนๆก็หัวเราะชอบใจ ซันเองตอนนี้คลายความบึ้งตึงในใจลงไปได้บ้างแล้ว เพราะอะไรนั่นน่ะหรือ เพราะเขาได้นั่งข้างๆกับเขา กลิ่นลมหายใจที่ผสมปนออกมากับกลิ่นของไวน์ทำให้ใจมันกระเจิดกระเจิงไปไกลแสนไกล พอใจแล้ว แค่นี้ก็ดีแล้ว
“ทำไมแม่ยังไม่มานะ”
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ครับ ผมไม่ต้องไปมหาฯลัย มิเชลก็เหมือนกัน ผมมาร้านตั้งแต่เก้าโมงส่วนมิเชลกลับบ้านไปคืนวันศุกร์วันที่เรามีเลี้ยงกันนั่นล่ะครับ เพิ่งกลับมาเมื่อวานตอนเย็น
“แม่จะพาไปเหรอมิเชล”
“อืม รออยู่ เขานัดเที่ยง ไม่รู้จะมาทันหรือเปล่า เราไม่อยากไปสายเลยอ่ะ”
“อ้าวเหรอ ต้องขับรถเข้าไปในซานฟรานฯนะ จะทันเหรอ จะสิบโมงแล้วนะ”
มิเชลเธอทำท่ากระวนกระวายใจล่ะครับ ผมก็กวาดพื้นไปเรื่อยมองดูอาการของเธออยู่
“อ้าวแม่ จริงเหรอคะ ได้ค่ะได้ งั้นหนูไปเองนะคะแม่ ไม่เป็นไรค่ะ แม่พาเจ้าโทนี่ไปหาหมอเถอะค่ะ”
มิเชลกดโทรศัพท์ไปหาแม่ของเธอล่ะครับ แต่ท่าทางที่คุยน่าจะเป็นเรื่องไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“มีอะไรเหรอมิเชล”
ผมถามขึ้นครับ เพราะเห็นสีหน้าของเธอแล้วไม่ค่อยสบายใจเลย
“แม่มาไม่ได้น่ะทอมมี่ เจ้าโทนี่มันตกบันได”
“โทนี่”
“อ้อ โกลเด้นฯที่บ้านน่ะ มันแก่แล้ว”
“อ้อ ฮ่าๆ ให้เราพาไปไหม”
ตอนแรกนึกว่าใคร หมานี่เอง โอ้ยกูคิดไปโน่นแล้ว
“ไม่เป็นไร นายต้องเปิดร้านนี่ เดี๋ยวคุณแม่ว่าเอา”
“ไม่หรอกน่า เดี๋ยวลองขอดู เธอไม่รู้เหรอว่าคุณแม่ดีใจมากนะที่เธอได้ถ่ายนิตยาสาร”
ไม่อยากจะบอกเลยครับ คนที่ซื้อนิตยาสารฉบับนี้ประจำก็คุณแม่ของผมนั่นล่ะครับ เปรี้ยวนะเห็นแบบนี้แล้ว ฮ่าๆ
“ไม่อยากรบกวนเลยนะทอมมี่”
“เอาน่า เดี๋ยวเราลองโทรฯไปถามให้”
ผมก็วางไม้กวาดลงล่ะครับ แล้วล้วงเอาโทรศัพท์ออกมากดโทรฯบอกคุณแม่
“ได้จ๊ะต้อม ไปเลยลูก นี่อย่าลืมถ่ายรูปตอนเขาถ่ายมาให้แม่ดูด้วยนะ เอ๊ะ ไม่เอาดีกว่า อัดวีดีโอมาให้ดูเลย เสื้อผ้าหน้าผมเขาทำยังไง แม่อยากรู้ อิอิ”
นั่นไงครับ คุณแม่ของผมเป็นแบบนี้ล่ะ ผมยิ้มออกมาทันที พอวางสายก็เดินเข้าไปบอกพี่แมวครับว่าผมจะออกไปข้างนอกฝากดูร้านแทนด้วย เพราะพี่แมวแกพักอยู่ที่นี่ ความจริงทุกคนในร้านดีใจกันหมดเลยนะครับที่ได้รู้ว่ามิเชลเธอจะได้ถ่ายนิตยาสาร
“ป่ะ เรียบร้อย”
ผมเดินยิ้มออกมาบอกมิเชลล่ะครับ
“ได้เหรอ คุณแม่ไม่ว่าอะไรเหรอทอมมี่”
ผมส่ายหน้าครับ ที่จริงก่อนเดินออกมาเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า สวมแจ็กเก็ตทับอีกตัวเพราะข้างนอกอากาศมันหนาว
“ขอบใจนะทอมมี่ ถ้าไปคนเดียวเราคงเขินแย่”
“ไม่เป็นไรน่า เราอยากไปอยู่แล้ว จะไปถ่ายวีดีโอมาให้คุณแม่”
ผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินไปเปิดประตูรถ วันนี้เอารถเธอไปครับ เพราะสงสารรถผม มันไกลเกินไปกลัวว่ามันจะดื้อขึ้นมาซวยเลยนะนั่น
“ตื่นเต้นจังเลยทอมมี่”
พอถึงหน้าตึกของนิตยาสารตอน ๑๑ โมงกว่าๆ มิเชลก็มีสีหน้าวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด ต้อมหันมายิ้มให้
“ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอกน่ามิเชล เธอทำได้อยู่แล้วเราเชื่อ”
รอยยิ้มที่เขาส่งมาให้ทำให้ใจมันชื้นขึ้นมา นี่น่ะหรือกำลังใจจากคนที่เราชอบ? พอคิดได้ถึงตรงนี้ก็เมินหน้าออกนอกกระจกรถ
“อ้าวเป็นไรไปมิเชล โอเคไหม อยากกินชาร้อนๆก่อนไหม เดี๋ยวเราจัดให้”
“ไม่ ไม่เป็นไร เราคงตื่นเต้นไปหน่อย เข้าไปกันเถอะกลัวว่าเขาจะรอ”
มิเชลลงจากรถแล้วสะพายกระเป๋าเดินนำหน้าเข้าไปในตัวอาคาร ต้อมเองก็จอดรถแล้วเดินตามเข้าไป
“มาแล้วเหรอมิเชล มาๆ แต่งหน้าทำผมก่อน”
ช่างแต่งหน้าที่ยืนคุยกันอย่างออกรสพอเห็นมิเชลก็ร้องทักมา เธอมาก่อนเวลามากพอสมควร เพราะในสตูดิโอยังไม่มีคนเท่าไหร่นัก ส่วนต้อมพอเดินเข้าไปก็ไปหาที่นั่งเอาหนังสือเรียนออกทำท่ากางแล้วอ่าน ความจริงไมได้อ่านแต่เอากล้องวีดีโอซ่อนไว้เพื่อถ่ายทุกขั้นตอนของการทำงาน
“นั่นแฟนเหรอจ๊ะ มิเชล”
ช่างแต่งหน้าถามขึ้น มองมาทางต้อม
“อ๊ะ เพื่อนค่ะพี่ ไม่ใช่”
“อย่ามาหลอกเลย ต๊าย หล่อนะจ๊ะเนี่ย ตัวสูงเชียว นี่โทมัส ไปเรียกคุณ ซาร่ามาดูหน่อยสิ”
ช่างแต่งหน้าบอกช่างทำผม ความจริงต้อมถูกมองตั้งแต่เดินเข้าไปนั่งแล้ว แต่เขาไม่ได้สนใจมอง เพราะมัวแต่ถ่ายวีดีโอ
“มากับมิเชลเหรอคะ”
สาวผมบลอนด์แต่งตัวเปรี๊ยวจี๊ดเดินตรงดิ่งเข้าไปหาต้อม
“หือ ผมเหรอ อ่ะ ครับ ใช่”
ต้อมหันซ้ายหันขวา
“ลองยืนให้ดูหน่อยได้ไหมคะ”
“หือ ทำไมครับ ผมขี้เกียจ”
เขาพูดหน้าตาเฉยไม่สนใจหันกลับลงไปมองกล้องวีดีโอใหม่ ในใจก็คิดรำคาญว่ามายืนขวางทางเลนส์
“เอ่อ คือรบกวนยืนให้ดูหน่อยค่ะ”
เธอย้ำ เน้นน้ำเสียงที่อ้อนวอน
“ครับ”
ต้อมยอมลุกขึ้น ทำสีหน้านิ่งๆไม่ได้แสดงความไม่พอใจออกมามากนัก แต่สายตาหันไปมองมิเชลที่เธอส่งยิ้มหวานมาให้ ต้อมพอเห็นถึงได้ยิ้มออก
“หือ อะไรนะมิเชล”
เธอทำปากเหมือนบอกอะไรบางอย่างข้ามฝั่งมา ต้อมเองก็พยายามอ่านปากนั้นอยู่
“หุ่นดีมาก หน้าตาก็ดี คือเรามีลูกค้าที่เขากำลังต้องการตัวนายแบบเพื่อถ่ายบัวร์ชัวร์ออกตัวสิค้าใหม่น่ะค่ะน้อง บุคลิกที่เขาระบุมาตรงกับน้องเลยนะคะ ลองไปแคสหน้ากล้องดูหน่อยไหม”
เธอพูดออกมาแล้วยิ้มแสยะออกมา ที่ยิ้มแสยะเพราะเด็กสมัยใหม่ต้องการเป็นดารากันแทบทุกคน ถ่ายแบบก็ยังดี และคิดเอาว่าต้อมเองก็คงเป็นหนึ่งในนั้น
“หือ ผมน่ะเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ สนใจไหมคะ”
“ไม่ครับ ผมพามิเชลมาเฉยๆ ผมไม่ได้อยากจะเป็นนายแบบ”
คำพูดและท่าทางของต้อมทำให้เธอถึงกับอึ้ง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
“ลองดูหน่อยสิคะน้อง มีแต่คนอยากจะมาแคสตัวนะ”
เธอบอกยี่ห้อของสินค้า ยี่ห้อเสื้อผ้าชื่อดังของฝั่งอเมริกาแต่สินค้าที่จะออกมาใหม่คือน้ำหอมและผลิตภัณฑ์ดูแลผิวสำหรับผู้ชาย
“ครับ”
ต้อมนั่งลงไม่สนใจเธออีกต่อไปสายตามองดูกล้องแล้วยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังถูกบันทึกลงไปในกล้องนั้นกำลังทำอะไรอยู่ เธอที่ยืนมองต้อมอยู่เดินผละออกไปตรงไปหามิเชล คุยกับมิเชลอยู่สักพักมิเชลก็เดินตรงมาหาต้อมทั้งที่บนหัวยังมีโรลม้วนผมอยู่
“เขาไม่ให้ถ่ายเหรอมิเชล อย่าไปบอกเขาดิ เราถ่ายไปให้คุณแม่นะ”
ผมรีบออกตัวครับ เพราะท่าทางป้าคนนั้นคงไม่ชอบใจที่ผมไม่อยากไปแคสตัวให้เธอ
“เปล่าหรอกทอมมี่ นายไม่อยากไปแคสตัวหน่อยเหรอ”
“หือ ทำไมล่ะ เราไม่อยากเป็นนายแบบนี่ อย่างเราเนี่ยนะ ฮ่าๆ”
ผมไม่เชื่อหรอกครับว่าหน้าตาอย่างผมจะไปเป็นนายแบบอะไรกับเข้าได้ รู้นะว่าหล่อ แต่ไม่น่าจะหล่อขนาดนั้น หุหุ
“ทำไมล่ะทอมมี่ ทอมมี่หล่อจะตาย ลองดูสิ เผื่อได้ เขาให้ค่าจ้างเยอะมากนะรู้ไหม เนี่ยปกนี้เราได้มาหลายพันเลยนะ”
“หา”
ผมหูผึ่งทันทีครับ ท่าทางผมมันทำให้มิเชลหัวเราะออกมา ตายห่า หลายพันเหรียญเลยเหรอ เฮ้ย จริงดิ ผมส่งให้พ่อกับแม่สบายไปหลายเดือนเลยนะนั่น
“เอาๆ ลองก็ลอง”
มิเชลยิ้มให้ผมครับแล้วเดินไปบอกป้าคนนั้น พอบอกเสร็จเธอก็เดินกลับมาหาผมยิ้มแปลกนะผมว่า คงจะเหยียดหยามอยู่ไม่น้อยเพราะตอนแรกผมบอกไม่สนแต่พอรู้ว่าได้เงินผมกลับสนขึ้นมา ใครจะไม่สนวะ เงินเหรียญแลกเป็นเงินไทยไม่ต้องพูดถึง
“เปลี่ยนใจแล้วใช่ไหมคะ”
น้ำเสียงแดกดันผมเหลือเกินป้าคนนี้
“ลองดูน่ะครับ”
“ค่ะ เชิญทางนี้ อ้อ กล้องน่ะ ปกติเราไม่อนุญาตนะคะ แต่ไม่เป็นไร ที่จริงพอถ่ายเสร็จขอเขาก็อปปี้ได้นะ”
เอ่อ ผมนี่ยิ้มไม่ออกเลยครับ นี่หนังสือผมเล็กไปเหรอวะ ทำไมเธอรู้ แหะๆ
“ช่วยถอดเสื้อออกหน่อยค่ะ”
เฮ้ย จะให้ผมถ่ายโป๊เหรอเนี่ย ไม่เอานะโว้ยเฮ้ย
“เอ่อ”
“อย่าคิดมากเลยค่ะ นายแบบคือแบบให้กับสินค้า เราต้องมั่นใจว่าเรือนร่างเราขายได้ มีจุดดึงดูดที่พอจะให้ลูกค้าสนใจเลือกเรา อย่าลืมนะคะว่านายแบบนางแบบเป็นเสมือนแบรนด์แอมบาสเดอร์”
“ครับ”
เอาวะ ถอดก็ถอดไม่อายหรอกครับ แม้จะมีแต่ผู้หญิงกับเกย์ก็ตามเถอะ ตากล้องไม่รู้ว่าเป็นเกย์หรือผู้ชาย เพราะผมยาวลงถึงกลางหลังเขียนตาดำ เหอๆ จะให้ผมเดาว่าเขาเป็นอะไรดีวะเนี่ย แต่เอาวะอากาศในนี้มันไม่หนาวอุ่นดี ถอดหน่อย
“อืม ดีค่ะ หุ่นไม่มากไม่น้อย ผิวพรรณดี ดูแข็งแรง”
อ้าวป้านี่ อ่านกินกูซะ เขินนะโว้ย
“ลองทำหน้าดุๆ ไม่มีอารมณ์ร่วมกับอะไรเลยหน่อยสิคะ”
พอผมไปยืนหน้ากล้อง โหยส่องไฟมาขนลุกครับท่าน จ้ามาก ร้อนน่ะสิที่ขนลุก เผากันเลยว่างั้น
“หน้าดุๆ ยังไงครับ”
ผมไม่เข้าใจครับ เลยร้องถามออกไป
“เหมือนว่าเกลียดคนทั้งโลกอยู่น่ะคะ ลองทำตาขวางๆ แต่ให้เป็นความดุที่มีเสน่ห์”
เอ้ย ป้า ดุแบบมีเสน่ห์ บ้าไปแล้วเว้ย ใครจะดุแล้วมีเสน่ห์วะ เอาล่ะสิ งั้นกูทำหน้าเกลียดมึงเลยก็แล้วกันสั่งกูจัง
“ซ้ายหน่อย ก้มหน้านิด อืม นิ่งไว้ๆ กัดฟันทางซ้ายหน่อย”
ตากล้องร้องสั่งมาครับ ผมก็ทำตามที่มันบอก รีบทำครับเพราะร้อน เหงื่อจะไหลแล้ว
“ซาร่ามาดูนี่สิ”
พอตากล้องหยุดผมก็รีบเดินออกมาทันที
“อ๊ะเดี๋ยวสิ จะไปไหนคะ”
“โห ร้อนครับ ผมร้อน”
“อิอิ โอเคๆ งั้นยืนรอตรงนั้นก่อน”
เธอหัวเราะครับ ขำตรงไหนวะ กูร้อนจริงๆนะเว้ย เออลืมบอก ผมถูกนำตัวไปอีกสตูดิโอหนึ่งนะครับไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับมิเชล
“นี่ล่ะที่เขาต้องการ เอาไฟล์ส่งให้หน่อยชั้นจะส่งหาคุณพอลตอนนี้เลย”
ป้าแกพูดขึ้นครับแล้วเดินไปไหนไม่รู้
“พี่ๆ ผมใส่เสื้อได้ยังครับ”
ผมเดินไปหาตากล้องครับ พอออกมาจากตรงที่เขาถ่ายก็เสือกหนาวขึ้นมา อะไรวะเนี่ย
“ยังน้อง รอแป๊บ รอทางโน้นเขาตกลงก่อน จะได้นัดถ่ายเลย”
“เฮ้ย จริงดิพี่ เขาไม่ดูคนอื่นเลยเหรอ”
ผมตกใจสิครับ ร้องออกมาเสียงดัง นี่กูหล่อเตะตามันขนาดนี้เชียว หุหุ ภูมิใจจัง
“นายแบบเราหามาก่อนมิเชลอีกนะน้อง แต่ทางเจ้าของสิค้าไม่ชอบสักคน เขาอยากได้แนวเอเชียๆ แต่หน้าเก๋ๆ ไม่เชยน่ะ”
“แล้วผมล่ะพี่”
“ก็น้องนั่นล่ะ”
อ้าวนะ นี่ตกลงมันชมหรือมันหาว่าหน้าตาผมประหลาดวะเนี่ย กูเนี่ยนะหน้าเก๋ ฮึ่ม หล่อไม่บอกว่าหล่อเลยวะ มาเก๋อะไรกูไม่เข้าใจ
“แล้วเขาจ้างเยอะไหมพี่”
แหะๆ งกอ่ะครับ อยากรู้จริงๆนะ ผมถามเขาเสียงเบาๆ
“ไม่เท่าไหร่หรอกน้อง นายแบบน่ะไม่เหมือนนางแบบ ของน้องถ้าเขาตกลงนี่ก็น่าจะราวๆ ไม่เกินแปดหมื่น”
“เฮ้ย”
แหกปากออกมาครับ ผมกระเด้งตัวไปไกลเลย ขนลุกเกรียว เชี่ยเอ้ย แปดหมื่น พระเจ้าจอร์จ บุญหล่นทับแท้ๆไอ้ต้อมเอ้ย
“ตกใจอะไรน้อง ไม่เกินแปดหมื่นนี่ต้องถ่ายให้เขาทั้งหมดเลยนะ ทั้งวีทีอาร์ ผลิตภัณฑ์ทุกตัว โชว์ตัว แต่โชว์ตัวเขาจะให้เป็นจ็อบๆไปไม่รวม”
“แล้วสัญญากี่ปีครับพี่”
คือผมก็ไม่ได้โง่นะครับ ที่นี่คุณแม่สอนเสมอว่าจะซื้ออะไรหรือจะทำอะไรต้องรอบคอบ เรื่องพวกนี้ เพราะที่นี่เขาฟ้องร้องกันได้
“ปีเดียวน้อง ที่นี่ปีเดียวทั้งนั้นล่ะ”
ผมพยักหน้ายิ้มออกมาเลยครับ สุดยอด ไม่เสียเที่ยวจริงๆเลยเว้ยเฮ้ย
ด้านมิเชลพอแต่งหน้าทำผมเสร็จก็เปลี่ยนชุด กางเกงยีนส์ตัดขาสั้นจู๋ที่ชีวิตประจำวันไม่เคยสวมใส่แต่เธอก็สวมใส่มันได้ตอนแรกเขินจัดเพราะไม่คิดว่าต้องสวมใส่ชุดที่มันล่อแหลมขนาดนี้แต่ก็คิดว่าเป็นงานไปเสียแล้วจึงสบายใจ เสื้อกล้ามสีขาวใส่ทับกับบราสีดำ ผมที่ดัดเป็นลอนแล้วยีให้แตกเป็นเหมือนสาวผมหยิกตามธรรมชาติ หน้าที่แต่งแบบนู๊ดๆ ไม่เน้นสีสันอะไรมาก เน้นความบริสุทธิ์ของใบหน้านางแบบ เธอสด ใหม่ สวยหาที่ติไม่ได้ ตามเนื้อตัวถูกทาด้วยครีมสีเข้มเพื่อทำให้ผิวออกสีน้ำตาล ลูบไปด้วยเกร็ดเพชรระยิบระยับ
“เยี่ยมมากมิเชล เปลี่ยนชุดสอง”
พอถ่ายเซ็ตแรกเสร็จช่างกล้องก็บอกให้เธอไปเปลี่ยนชุด ส่วนต้อมเองพอนั่งรออยู่สักพักซาร่าก็กลับเข้ามา
“รอไม่เกินครึ่งชั่วโมงนะ พอลกำลังเข้ามา”
เธอเอ่ยขึ้นยิ้มอย่างพอใจ ต้อมทำหน้างงๆ เพราะไม่รู้จักคนที่ชื่อพอล
“เขาตกลงแล้ว เพียงแต่จะเข้ามาดูตัว เธอเตรียมเซนสัญญาได้เลยนะทอมมี่”
ต้อมอ้าปากค้าง ทำไมมันง่ายขนาดนี้ เขาคิดอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“เป็นไงบ้างทอมมี่”
มิเชลเดินออกมาหาต้อมหลังจากเปลี่ยนชุดใหม่เสร็จ ทรงผมก็ยังคงเดิม เพียงแต่เพิ่มสีให้รอบขอบตาและเพิ่มสีสันให้ใบหน้ากว่าเดิม
“อ๊ะ”
ต้อมอ้าปากค้าง มองมิเชลตั้งแต่หัวจรดเท้า มองจนเธออายหน้าแดง
“มองอะไรทอมมี่”
“สวย เธอสวยมากมิเชล”
“บ้าเหรอ ก็คนเดิม นายนี่ ว่าแต่นายเป็นไงบ้าง ว่าไง”
มิเชลหน้าแดงจัดเอ่ยถามไปถึงเรื่องของเขาเพื่อเบี่ยงประเด็น
“ไม่ได้หรอกมั้ง เราแห้งจะตาย ฮ่าๆ แต่ไม่เป็นไร เสร็จแล้วเราไปกินข้าวกันไหม มีร้านอาหารตรงโกลเด้นเกทส์ เราเคยไปสวยนะ”
“อืม ได้ๆ เราเลี้ยงเองนะ”
“คร้าบ มิเชล”
“หือ ว่าไงทอมมี่เราจะต้องไปแล้วนะ”
“เธอสวยจริงๆนะ”
“บ้า”
มิเชลค้อนวงใหญ่ก่อนจะรีบเดินไป อายจนสีสันบนใบหน้ามันยอมแพ้เพราะเลือดฝาดมันระบายสีให้พวงแก้มเด่นชัดกว่าสีเคมีเสียอีก พอคนที่ทางทีมงานรอคอยมาถึงเขาก็ตรงเข้ามาหาต้อมทันที ชายวัยกลางคนผมบนศีรษะบางจนแทบไม่มีผมใบหน้าที่แดงจัดด้วยผิวเขาเป็นเช่นนั้น แววตามองต้อมอย่างพิจารณา
“อืม ดีซาร่า ผมตกลง”
เขาหันไปบอกกับซาร่า
“เตรียมสัญญาด้วยนะอลิซ”
เขาหันไปสั่งคนที่เดินตามหลังเขามา ต้อมเองนั่งมองตาปริบๆ เพราะไม่เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไรกัน
“ทอมมี่ มานี่หน่อย”
ซาร่าพยักหน้าให้ต้อมลุกจากเก้าอี้ให้เดินเข้าไปหา
“นี่คุณพอลเจ้าของแบรนด์”
ต้อมทำตาโต
“เอ่อ ครับสวัสดีครับ”
“รูปร่างดีมากนะ ผมตกลงใจเลือกคุณเป็นพรีเซนเตอร์ให้เรานะทอมมี่”
“อ่ะ ครับ จริงเหรอครับ”
ร้องขึ้นทำหน้าตาแบบไม่อยากจะเชื่อ
“จริงไม่จริงเดี๋ยวเลขาผมจะบอกว่าต้องทำยังไงบ้าง”
“เว้ย ไม่อยากจะเชื่อ”
“ฮ่าๆ คุณเป็นนายแบบให้แบรนด์ของเราแล้วนะ”
เขาพูดแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ต้องถ่ายต่ออีกใช่ไหมเจฟ”
ซาร่าหันไปถามช่างกล้อง
“จะให้เริ่มถ่ายตัวอย่างในวันนี้เลยไหมพอล”
“เอาสิ ผมอยากเห็นแล้วเหมือนกัน แต่ให้ทอมมี่ไปเซนสัญญาก่อนดีกว่าจะได้ทำงานอย่างสบายใจ”
สรุปแล้วต้อมได้รับเลือกให้เป็นพรีเซนเตอร์ให้กับสินค้าของพอลอย่างเป็นทางการ แต่ก่อนเซนเอกสารต้อมเองรีบโทรฯกลับไปบอกคุณยุพิน
“คุณแม่ๆ ผมมีเรื่องจะบอก”
เสียงดังอย่างไม่เคยเป็น เสียงดังจนคุณยุพินต้องเอาโทรศัพท์ออกให้ไกลหู
“มีอะไรลูก หือ ไปทำอะไรมา ท่าทางดีใจเชียว”
“ผมตื่นเต้น คุณแม่ เว้ย ผมตื่นเต้น ดีใจที่สุดเลย”
“ใจเย็นๆพ่อต้อม ไหนลองว่ามาซิ มีอะไรจะบอกแม่เหรอ”
“ผมได้งานแล้วคุณแม่ ผมได้เป็นนายแบบ”
ต้อมร้องออกมาบอกยี่ห้อของสินค้า
“กรี๊ดดด จริงเหรอลูก กรี๊ด ให้ตายเถอะลูกชายชั้น กรี๊ด เอาพอร์ทโฟลิโอมาให้แม่ดูด้วยนะ แม่อยากเห็น กรี๊ด ตายแล้วชั้นมีลูกชายเป็นนายแบบ กรี๊ด”
สรุปว่าคนที่กรี๊ดออกหน้าออกตาคือคุณยุพิน เธอดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่ ร้องออกมาจนลูกค้าในร้านตกใจ
“ทุกคน ลูกชายชั้นๆ จะได้ถ่ายแบบแล้ว ดีใจกับชั้นหน่อย กรี๊ด”
เธอหันไปบอกลูกค้าและพนักงานในร้านอย่างดีใจ เสียงฮือฮาดังเข้ามาในโทรศัพท์
“คุณแม่ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ ผมจะต้องไปถ่ายต่อ เดี๋ยวกลับบ้านแล้วจะเอารูปไปให้ดู”
ต้อมวางสายไปแล้ว ใบหน้าที่เบิกบานดีใจจนเกินจะเก็บทำให้บรรยากาศในห้องสตูดิโอดูชื่นมื่นขึ้นมาทันที
“ดีมากทอมมี่ เข้าใจโพสต์นะ มุมภาพสวยมาก”
ช่างกล้องชมเพราะต้อมโพสต์ท่าตามที่เขาให้โจทย์มาแต่เพิ่มสีหน้าเข้าไปและเบนคอให้ได้มุมยิ่งกว่าเดิม เขาชอบถ่ายภาพย่อมรู้ดีว่ามุมไหนน่ามอง มุมไหนไม่ได้เป็นเรื่องธรรมดา
“เยี่ยม ผมจะเอารูปนี้ล่ะโปรโมทย์ เก่งมากทอมมี่ สินค้าเราจะวางตลาดปลายเดือนหน้า ช่วงนี้นายรักษาหุ่นหน่อยนะ อย่าให้อ้วน อย่าให้ผอม เอาแบบนี้ อลิซ จัดการให้ผมด้วย”
เจ้าของแบรนด์สินค้าเดินมาชะโงกหน้าดูในกล้องพอใจกับถาพที่เห็น พอไปดูที่จอคอมฯยิ่งพอใจเพราะทั้งแสงสีอารมณ์ของภาพมันไปด้วยกันอย่างดี
“เป็นไงบ้างมิเชล”
สนุกสุดๆไปเลยครับ วันนี้มันเป็นวันสุดๆของผมเลยทีเดียว ไม่เคยคิดเลยนะว่าเกิดมาผมจะหาเงินได้มากเท่านี้มาก่อน ถึงว่านะมีแต่คนอยากจะเป็นดารา ผมรู้แล้วว่าทำไม ตอนอยู่ที่เมืองไทยเห็นเพื่อนๆผมมันบ้าพาแฟนไปดูเขาประกวดค้นฟ้าคว้าดาว ผมนี่ต่อต้านนะไม่ชอบเลย เพิ่งมารู้ตอนนี้เองนะว่ามันได้เงินมาไม่ลำบากเลย ไม่ต้องออกแรงอะไรเลย ค่าจ้างที่เขาให้แบ่งกันครับ ค่าตัวหรือค่าที่ผมรับเป็นพรีเซนเตอร์ให้เขานี่ แปดหมื่น ส่วนค่าลิขสิทธิ์ของรูปอีกไม่กี่พันตามกฏหมายของอเมริกา แต่เวลาไปออกงานโชว์ตัวนี่สิครับ โอ้ย อยากจะบ้าตาย แค่เงินแปดหมื่นนี่ผมแทบจะบ้าอยู่แล้วนะ โชว์ตัวงานละไม่ต่ำกว่าห้าพัน แค่ไปไม่กี่ชั่วโมง คุณอลิซบอกว่าอาจจะมีถอดเสื้อโชว์เนื้อหนังบ้าง เว้ยเฮ้ยต่อให้ถอดมากกว่านั้นผมก็ไม่อายหรอกนะ ห้าพันเชียวนะท่าน ฮ่าๆ งกขึ้นเลยผม
“สนุกดี นายได้เป็นพรีเซนเตอร์แล้วใช่ไหมทอมมี่ จริงๆด้วย ดีใจจังเลย”
เธอคงรู้แล้วล่ะครับ ผมออกจะดังนี่นะ ฮ่าๆๆ
“เว้ย ดีใจเหมือนกัน เราดีใจจังเลยมิเชล”
ผมโผเข้ากอดเธอเลยครับไม่รีรอ ตอนแรกเธอชะงักแต่เอาไปเอามาเราก็กอดกันกลมอยู่หน้าตึก
“ดีใจที่สุดเลย”
“ดีใจเป็นบ้าเลย ฮ่าๆ ไปกินติมกันมิเชล”
“ได้ๆ เลี้ยงฉลองให้กับความสำเร็จ”
มีความสุขที่สุดเลยโว้ย ผมจะแบ่เงินส่วนหนึ่งให้คุณแม่ แล้วส่งกลับบ้านให้หมดเลยนะ แต่งรถเพิ่มอีกนิดหน่อย แล้วก็เก็บที่จะได้เพิ่มจากการไปโชว์ตัวเอาไว้เรียนจะได้ไม่รบกวนคุณพ่อกับคุณแม่ ผมต้องรีบกลับไปบอกเขาแล้ว ดีใจจังเลยครับ
“ลูกต้อม กรี๊ด ลูกชายชั้น”
พอกลับไปถึงที่ร้านก็เห็นคุณแม่กับพี่ๆที่ร้านออกมารอ โหย นี่ผมเป็นคนดังไปแล้วเหรอเนี่ย
“ตายแล้วลูกชายชั้น แม่ว่าอยู่แล้วเชียวว่าสักวันเราต้องไปเตะตาพวกแมวมอง ดีใจจริงๆเลย มาๆลูกแม่ทำกับข้าวไว้รอเรา”
“เป็นไงพ่อนายแบบ ถ่ายแบบแล้วก็มาทำงานที่ร้านไม่ได้แล้วสิเนี่ย”
พี่แพทย์ครับ เอ๊ะ นั่นคุณพ่อก็มา พี่เจคด้วย
“พี่ต้อมๆ นายแบบยังไงเหรอ ปริ๊นทำไมไม่ได้เป็นอ่ะ”
แล้วก็นี่เทวดาตัวน้อยของผมครับ
“โหยพี่แพทย์ ไม่ว่าผมจะถ่ายแบบหรืออะไรผมก็ยังจะทำงานเหมือนเดิมครับ ผมไม่เปลี่ยนไปหรอกครับพี่”
“ขอบใจนะจ๊ะลูก แต่แม่ไม่ได้ว่าอะไรนะ นายแบบมันต้องพักผ่อนเยอๆหน้าตาจะได้สดใส”
“ไม่หรอกครับคุณแม่ ผมเคยเป็นยังไงผมก็จะทำอยู่แบบนั้นล่ะครับ ที่เขาเลือกผมก็เพราะผมเป็นของผมอยู่แบบนี้นี่ครับ”
ผมพูดล่ะครับ ไม่อยากให้ครอบครัวคิดว่าผมจะเปลี่ยนเพราะการได้เป็นนายแบบให้กับสินค้าตัวนี้ ไม่เห็นจะเกี่ยวผมว่ายังไงผมก็ไม่มีทางเปลี่ยนแน่ๆ ผมรับรอง
“หนูมิเชล ว่าไงจ๊ะ ตายจริงแต่งหน้าแบบนี้แม่จำเกือบไม่ได้ สวยมากจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะคุณแม่ นี่ค่ะดีวีดีเบื้องหลัง”
“กรี๊ด”
ทุกคนหันมามองคุณแม่เป็นตาเดียว เพราะคุณแม่กรี๊ดดังมากๆครับ ดังจนวงแตก ทำท่าไม่อยากจะนินทาเลยนะว่าเหมือนสาววัยรุ่นเลยนะ มิเชลก็มิเชลเถอะเจอคุณแม่ผมไปคงหนาวอยู่เหมือนกัน
“คุณย่าเจ็บตรงไหนเหรอ”
พี่ปริ๊นทำหน้าหวาดๆครับ
“ฮ่าๆ คุณย่าดีใจนะครับพี่ปริ๊น ป่ะขี่หลังพี่ไหมวันนี้”
“อ่า นังลงๆ”
“พี่ปริ๊น นั่นอีกแล้วนะเรา ไปกวนพี่เขาอีกแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับคุณพ่อ วันนี้ให้พี่เป็นอะไรดี”
“อิอิ เป็นหมู”
“อู๊ดๆๆๆๆๆ”
ผมก็ทำไปตามเรื่องนั่นล่ะครับให้พี่ปริ๊นขี่หลังวิ่งเข้าไปในร้าน เสียงร้องทักดังระงม ไม่แปลกใจเลย แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปนะผมเคยทำอะไรก็ยังทำอยู่ อะไรกันกะอีแค่ได้ถ่ายแบบจะมาให้ความสำคัญอะไรกับผมมากขนาดนั้นวะเนี่ย เคยเป็นยังไงก็ไม่เคยเปลี่ยนไม่คิดว่าจะเปลี่ยนด้วย
Written by eiky
Ps.หลายสีหน่อยนะคร้าบ เพื่อการง่ายต่อการอ่าน
ผมว่าจากที่จะไม่วางเรื่องคงต้องไปคิดใหม่แล้ว เพราะเขียนยาก เอาแบบไหนดีน้า อิอิ โรแมนติก คอมเมดี้ หรือแบบจัดหนัก ขอเสียงหน่อย แหะๆ
-
โรแมนติก คอมเมดี้ ดีกว่านะคะ อ่านสบายกานหน่อย หนักไปสงสารต้อมเกิน อยากให้ต้อมเจอคนดีๆอะคะ เน๊อะ อิอิ แบบพระเอกหรือนายเอกน่ารักๆก็ดีนะ ที่เค้าเอาใจเข้าใจต้อมอ่ะนิ้ อุอุื ต้อมส่งเงินให้ที่บ้านพ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องทำงานหนักแล้วด้วย เย้ ดีใจจัง
-
โรแมนติกดีกว่าค่ะ ดีกว่ามากๆ เพราะเท่าที่อ่านมารู้สึกจะเศร้าไปทางอารมณ์ของซันมากๆ
และรู้สึกหดหู่กับซันมากค่ะ
อ่านตอนนี้แล้ว...ขอโทษคุณอิ๊กนะคะ...รำคาญยัยมิเชลอะไรนี่มากเลยค่ะ เหมือนชีจะเป็นนางเอกเลยค่ะ เพราะบทชีเด่นกว่าทุกๆคนมาก เท่าๆกับต้อมเลยค่ะ ซึ่งดิฉันขัดใจมากๆ ย้ำมากๆ อิอิ แล้วก็รำคาญต้อมด้วยค่ะ เพราะเหมือนจะอะไรๆกับยัยมิเชลด้วย ไหนว่ารักพี่นายคนเดียว!? เชอะ
แต่ก็ตามใจคุณอิ๊ก เพราะยังไงก็จะคอยติดตามอ่านอยู่แล้ว แม้ว่าในท้ายที่สุด ต้อมจะตกลงปลงใจกับยัยมิเชลก็ตามที!
งอน!
:กอด1:
-
อย่าเศร้าอย่างเดียวพอพี่ รับไม่ได้ T^T :o12:
ยังมองไม่เห็นทางที่ต้อมจะได้คู่กับซันเลยย
มาไวไวนะคะ ลุ้นมากอ่ะ คู่นี้
กลัวเเต่ว่าพี่นายจะมาว่าต้อมรึป่าวเนี่ย ชั้นส่งแกไปเรียนหนังสือนะยะ 555
-
พี่ต้องจะดังแล้วๆ
-
อะไรก็ได้ค่า คุณอิ๊ก ขอให้จบแฮปปี้ก็พอ
อ้อ!! อีกอย่าง ช่วยลดบทบาทของมิเชลลงได้มั้ย??
แอบเบื่ออ่ะ รู้สึกบทมิเชลเด่นเกินหน้าเกินตาไปนิดนึงนะ
ช่วยเพิ่มบทของซันขึ้นมาหน่อยค่า อยากรู้ความคิดของซันบ้าง
ปล. เค้าจะโดนแฟนคลับมิเชลถล่มมั้ย? >_<
-
ยังไงก็ได้ แต่ไม่โศกอ่ะพี่อิ้กกี้ !!
><
ขอบแนนน่ารักๆ คิขุ (ไหวไหม??)
ฮ่าๆๆ อ่อยยย ต้อมได้เป็นนายแบบแล้วอ่ะ
ตื่นเต้นแทนไปด้วยเลยนะเนี่ย
เขินๆๆๆ
ลุ้นมากจริงๆ บอกเลย !!!
-
เอาตามจริงนะคะ จนถึงตอนนี้รู้สึกว่ามันไม่คืบหน้าเท่าไหร่เลยค่ะ(ระหว่างต้อมกับซันนะคะ) แอบรู้สึกว่า ยัยมิเชลจะคู่ต้อมหรอ เพราะชีเด่นมากๆ จากตอนแรกก็เฉยๆ พอมาตอนนี้เริ่มรำคาญ (ลำเอียงค่ะ ไม่ชอบให้ชะนีเด่น 55)
ยังไงก็อยากให้เรื่องนี้ไม่หนักนะคะ อยากอ่านแล้วยิ้มได้ หัวเราะได้เยอะๆมากกว่าค่า 55
ปอลิง.จริงๆซันก็น่ารักออก แต่ชอบคิดมากอ่ะ
-
อะไรก็ได้ค่า คุณอิ๊ก ขอให้จบแฮปปี้ก็พอ
อ้อ!! อีกอย่าง ช่วยลดบทบาทของมิเชลลงได้มั้ย??
แอบเบื่ออ่ะ รู้สึกบทมิเชลเด่นเกินหน้าเกินตาไปนิดนึงนะ
ช่วยเพิ่มบทของซันขึ้นมาหน่อยค่า อยากรู้ความคิดของซันบ้าง
ปล. เค้าจะโดนแฟนคลับมิเชลถล่มมั้ย? >_<
กด like ตรงไหนอะครับ อิอิ ตรงใจเค้าเลย
-
เรื่องนี้ขอเอาแบบ รักฮาๆคอมเมดี้แบบหนักๆ เอาให้สมกับบุคลิกกวนๆฮาๆหื่นๆ เหมือนตัวเอกอย่างต้อมได้ไหมอะครับ (เยอะไปป่ะ) อิอิ
เพราะในเรื่องของนางร้าย เข้าใจว่าไม่ได้เป็นเรื่องหลักของต้อมเค้าเลยออกมาได้ไม่ค่อยสุด เรื่องนี้เลยขอเต็มที่เลยนะครับ
เชื่อว่าระดับพี่อิ๊กกี้ ชิวๆอยู่แล้ว
ปล.เห็นด้วยอย่างยิ่งทีี่่ว่า มิเชลซีมีบทบาทเยอะเกิ๊น อยากเห็น ซัมต้อมเยอะๆอะครับ
(หลบก่อนเด๋ว FC มิเชลเค้าจะเล่นงาน อิอิ)
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
อยากได้แบบโรแมนติก คอมเมดี้ค่ะ ไม่เอาจัดหนัก
อ้อ!! อีกอย่าง ช่วยลดบทบาทของมิเชลลงได้มั้ย??
แอบเบื่ออ่ะ รู้สึกบทมิเชลเด่นเกินหน้าเกินตาไปนิดนึงนะ
ช่วยเพิ่มบทของซันขึ้นมาหน่อยค่า อยากรู้ความคิดของซันบ้าง
ปล. เค้าจะโดนแฟนคลับมิเชลถล่มมั้ย? >_<
นั่นสิคะมิเชลมีบทมากกว่าหนูซันซะอีก
:o12:วิ่งหลบ FC มิเชลด้วยคน
-
อยากได้แบบโรแมนติก คอมเมดี้ค่ะ ไม่เอาจัดหนัก
อ้อ!! อีกอย่าง ช่วยลดบทบาทของมิเชลลงได้มั้ย??
แอบเบื่ออ่ะ รู้สึกบทมิเชลเด่นเกินหน้าเกินตาไปนิดนึงนะ
ช่วยเพิ่มบทของซันขึ้นมาหน่อยค่า อยากรู้ความคิดของซันบ้าง
ปล. เค้าจะโดนแฟนคลับมิเชลถล่มมั้ย? >_<
นั่นสิคะมิเชลมีบทมากกว่าหนูซันซะอีก
:o12:วิ่งหลบ FC มิเชลด้วยคน
เห็นด้วยทุกประการค่ะ รู้นะว่าเธอเปนคนดีมิเชล แต่ชั้นหมั่นไส้ เกินหน้าเกินตาน้องซัน
ท่าทางหนทางต้อมซันนี่คงอีกยาวไกล :เฮ้อ:
วิ่งหลบFCมิเชลไปตามกันไปอีกคน :o12:
-
Plot ตามใจคนเขียนเลยครับ แต่ถ้าจะจัดหนักให้ต้อมกับซันอยากให้ช่วยเพลามือลงนิดส์นึง
ชีวิตครอบครัวก็ลำบากมามากแล้ว อยากให้ได้มีความสุขแบบเต็มๆ บ้างครับ
-
ขอโรแมนติค คอมเมดี้จ้ะ
คิดเหมือนคอมเม้นต์อื่น คือ บทมิเชลเยอะเกิน เด่นกว่าซันอีก อยากอ่านซันเยอะๆอ่ะ
รอตอนต่อไปจ้าา :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1:สงสารน้องซันแอบชอบต้อมอยู่ข้างเดียว
-
นายต้อมโกอินเตอร์จริงๆละดิ เป็นนายแบบ เป็นพรีเซนเตอร์ด้วย
ทำเสน่ห์หกไปทั่วเลยนะพ่อคุณ
ปล. ขอเอาแบบบุคลิกน้องต้อมอ่ะ กวนๆ หื่นๆ ก๊ากกกกก
-
มาขอแบบโรแมนติกเยอะๆ+คอมเมดี้นิดๆ จัดหนักบ้างบางคราวน้อยๆให้พอมีสีสันครับ
แต่ที่สำคัญ ห้ามขาด บทเข้าพระเข้านาย (เอิ๊กๆ)
-
โรแมนติกคอมเมดี้เหอะค่ะ
ไม่อยากจัดหนัก ช่วงนี้ัชีวิตเค้ามาม่าพอทนแว้ววววว :sad4:
(มาม่าเพราะไม่มีตังค์ซื้อข้าวนะ :laugh:)
-
อ่านไปๆ ต้อมยังไม่จูนกันนายเอกซะที เฮ้อ~
-
ต้อมดังใหญ่แล้วแต่อย่าเหลิงแล้วกันนะจ๊ะ :กอด1:
-
ซันนี่ล๊า
ต้อมกะน้องมิ กำลังไปได้ดี
อย่าลืมน้องซันของเค้าน๊า สงสารน้อง
นายเอกที่โลกลืม ฮาๆๆๆ (วิ่งไปหลบมุมห้อง)
-
ต้อมได้เป็นนายแบบไปแล้ว งี้ก็ยิ่งไกลเกินเอื้อมสำหรับซันไปอีกละซิเนี่ย เฮ้อ!! สงสารซัน
แต่เอ๊ะ!! หรือเรื่องนี้มิเชลเป็นนางเอกหว่า
ขอแบบโรแมนติก+คอมเมดี้ +มาม่าเล็กน้อยแต่พองาม
-
ฮึก ฮึกฮึก ตอนนี้ไม่มีน้องซันนี่ของเค้าเลยอ่า
น้องออกมาน้อยมว๊ากกกกกกกกกก
แล้วก็รอดูกันต่อไปว่าต้อมจะดังกระฉ่อนโลกมั้ย คิคิคิ
ปล.รีเควสว่าขอเป็นโรแมนติคคอมเมดี้ค่ะ
-
สุดยอด ต้อมเป็นนายแบบแล้ว :z1: :z1:
มารอต่อค้า :z2:
-
จัดหนักเลยคร๊า เพ่
:z2: :z2: :z2:
-
งั้นขอโรแมนติกคอมเมดี้แบบจัดหนักค่ะพี่ ฮุๆๆ
อ่านตอนนี้แล้ว...ขอโทษคุณอิ๊กนะคะ...รำคาญยัยมิเชลอะไรนี่มากเลยค่ะ เหมือนชีจะเป็นนางเอกเลยค่ะ เพราะบทชีเด่นกว่าทุกๆคนมาก เท่าๆกับต้อมเลยค่ะ ซึ่งดิฉันขัดใจมากๆ ย้ำมากๆ อิอิ แล้วก็รำคาญต้อมด้วยค่ะ เพราะเหมือนจะอะไรๆกับยัยมิเชลด้วย ไหนว่ารักพี่นายคนเดียว!? เชอะ
แต่ก็ตามใจคุณอิ๊ก เพราะยังไงก็จะคอยติดตามอ่านอยู่แล้ว แม้ว่าในท้ายที่สุด ต้อมจะตกลงปลงใจกับยัยมิเชลก็ตามที!
งอน!
:กอด1:
ดูชื่อเรื่องสิคะรักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ"ตัวประกอบ"
มันต้องหมายถึงซันนี่ชัวร์! 555
-
เอาคอมเมดี้ค๊าา !!
555555555. แต่ไปมาๆเอาหมดเลยได้ไหมอะ ฮ่าๆๆ
ชอบม้ากกก ต้อมดูมีเสน่ห์สุดๆ เชียร์ซันนี่
ถึงมิเชลจะสวยแต่หล่อนเป็นชะนี เราไม่สน เชอะ :a14:
เราไม่เอาเธอ โหวตออก 55555555555
รออ่านตอนต่อไปจ้า
เค้าไม่อยากได้นางเอกง่ะ อยากได้นายเอกๆๆๆๆๆ
+1 จุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบ ❤
-
ขอเป็นโรแมนติก คอมเมดี้ได้ไม๊ค่ะ
ช่วงนี้เค้าเบื่อมาม่าอ่ะ
ปล.แอบบอกได้ป่าวค่ะว่านายเอกใช่ซันอ่ะป่าว คือแบบว่ากลัวเชียร์ผิดคนแล้วเค้าจะเสียใจอ่ะคะ
-
ถ้าต้อมได้เป็นนายแบบ แบบนี้แล้วระยะห่างของวันกับต้อมน่าจะเพิ่มขึ้น..เชียร์คู่นี้แต่จะเป็นไปได้รึเปล่าน้อ
-
โหวต ซัม ต้อม ฮาๆ หื่นๆ คอมเมดี้ หนักๆ คร๊าบบบบบบบ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ขอแบบจัดหนัก จะหนักแนวไหนก็รับได้ ขอให้ต้อมยังน่ารักแบบนี้
ปล.ยังยืนยัน นอนยัน อยากเห็น ต้อม-นาย จริงๆนะ
-
ขอแบบโรแมนติก :pig4:
-
อ้าวววว พ่อต้อมอยู่ๆ ก็ได้เป็นนายแบบ
พ่อซันก็ต่อมหึงกระตุก ต้อมมันยังไม่รู้เรื่องเลย ฮ่าๆๆๆ
โหวต :- ขอหนักๆ ค่ะ แต่หนักไปทางXXXนะคะ หุหุ
และก็ขอไม่เศร้าด้วยได้ไหมคะ แบบว่าหัวใจไม่แข็งแรงค่ะ
-
ความจริงชื่อเรื่องมันหนัก ๆ อ่ะเนอะ...น้องอิ๊ก
แต่ถ้าเป็นโรแมนติก+คอมเมดี้ ได้ก็ดีนะ ..อ่านแล้วไม่เครียด
รอดูนายแบบคนใหม่..สังคมกว้างขึ้นแล้วเค้าจะเปลี่ยนไปไหม..
น้องซันนี่แค่ได้นั่งใกล้ ๆ ก็มีความสุขแล้ว.. :เฮ้อ: สงสารเด็กน้อยจริง ๆ..
หุ หุ มิเชลโดนหมั่นไส้เพราะเด่นเกิน :laugh:
:L2: น้องอิ๊ก :กอด1:
กด + ให้กำลังใจจ๊ะ
-
แบบไหนก็ได้อย่ามาม่าแล้วกัน
-
ขอแบบฮาๆ อ่านสบาย จิกๆกัดๆเล็กน้อย ที่สำคัญ พะเอก-นายเอกไม่โง่ :laugh:
เป็นนายแบบซ่ะแล้วน้องต้อม ยิ่งห่างไกลซันนี่ หุๆ ใครกันน้าจะได้เป็นนายเอก ฮิๆ
ดีใจจัง วันนี้สุดที่รักได้ออกด้วย เหอๆ มารับค่าตัวด่วน พี่ปริ๊นซ์ :o8:
Ps. เห็นพี่ปรินซ์แล้วนึกถึงคุณนายเวอร์ชั่นเด็ก!!
-
เฮือก... ทอมมี่ได้เป็นนายแบบนี่ ซัน จะงานเข้านะจ๊ะ
เกย์นายแบบ มาเพียบเลยล่ะจ้ะ อิอิ แบบนี้ทอมมี่จะรอดรือ
-
น้องมิชอบแนวดราม่าอะ แต่ก็แล้วแต่คุณอิ๊กกี้แล้วกัน
เริ่มเบื่อๆ มิเชลแล้วอะค่ะ อยากอ่านฝั่งของซันนี่บ้าง (เรื่องมากจังแม่คนนี้ :angry2:)
-
เห็นด้วยกับความเห็นส่วนใหญ่ที่ว่ามิเชลบทเยอะเกิน เข้าใจว่าจะปูเรื่องให้ต้อมเป็นนายแบบ โดยมีมิเชลนำร่องไปก่อน
ถ้าต้อมเป็นนายแบบแล้ว ตัวละครก็ต้องเพิ่มขึ้น เรื่องราวของต้อมกับมิเชลก็ต้องมากขึ้นเป็นธรรมดา
แล้วน้องซันของพี่ที่บทน้อยอยู่แล้วจะมีบทบาทกับเค้าตอนไหนจ๊ะ ดูแล้วระยะห่างของต้อมกับซันนี่ยิ่งห่างออกไปทุกที
นี่ขนาดตัวละครมีไม่กี่ตัวตอนนี้ ซันนี่ของพี่ยังแทบจะไม่มีบทบาทกับเค้าเลย
กว่าสองคนนี้จะรู้จัก รู้ใจ มิต้องลุ้นกันแย่เหรอ สู้หลวงกับนายไม่ได้ รวดเร็วทันใจ ไม่ต้องลุ้นให้เหนื่อย
ต้อมแกรักพี่นายของแกมากไม่ใช่เหรอแล้วมัยแก่ชอบอึ้ง ตะลึง ชื่นชมกับความงาม รูปโฉมของมิเชลล่ะ
หรือว่าแกเป็นไบ ฮึ ต้อม สารภาพมาซะดีๆ
:pig4:
-
เค้าชอบดราม่าอ่าพี่อิ๊ค
จัดหนักๆเลย ปนโรแมนติก
คอมมันดี้ นิดนึงก้อได้
คิดถึงบทดราม่าของพี่อิ๊คจัง
:L1:
-
+1 ค่ะ
โมแมนติก คอมเมดี้ เหอะ
อ่านสนุกดีค่ะ
-
จัดหนักคะ อิอิ
-
มิเชลบทเยอะมากกก!!
ซันนี้เป็นแค่ตัวประกอบไปเลย ฮาๆ
แต่ก็คงตามชื่อเรื่องอะ บทที่ได้คือตัวประกอบ :'(
-
ยังไงก็ได้ครับพี่อิ๊ก ผมชอบแนวของพี่อยู่แล้วนายเอกแรงๆเนี้ย
ว่าแต่เมื่อไหร่ต้อมกะซันจะได้คุยกันมากขึ้นหน่อย บทยัยมิเยอะเกินขี้น่ารำคาญมากพี่
ถ้ายังไงก็ทำให้นางเป็นตัวร้ายซะเลยก็ดีนะท่าจะแซ่บ
:กอด1: :กอด1:
-
Scene 10
ช่วงนี้ต้อมเองเรียนหนักเพิ่มมากขึ้น หลังจากเรียนเสร็จก็ไปเข้าชมรมเล่นฟุตบอลสองชั่วโมงแล้วก็กลับมาทำงานที่ร้าน แต่ถ้าวันไหนมีถ่ายแบบหรือถ่ายภาพเคลื่อนไหวก็ต้องเข้าไปในซานฟรานฯก่อน ซึ่งทางคุณยุพินและครอบครัวไม่มีใครว่าแต่กลับเห็นดีเห็นงามไปด้วย เพราะคุณยุพินเองชอบเป็นการส่วนตัวอยู่แล้ว
“แม่ว่าเราเลิกมาทำงานที่ร้านเถอะลูก แม่เห็นเรียนหนักแล้วก็สงสาร ไหนยังจะต้องไปถ่ายแบบอีก”
คุณยุพินกล่าวขึ้นในตอนเย็นหลังจากที่ต้อมกลับจากเรียน หนังสือที่หอบมาด้วยในแต่ละวันก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเท่าตัว เวลาอาจารย์สั่งงานแค่หัวข้อเดียว ประโยคๆเดียวแต่งานที่ส่งอาจารย์ไม่ได้คาดหวังที่จะเห็นเพียงแค่กระดาษเพียงแผ่นเดียว แต่สิ่งที่คาดหวังคือรายงานเป็นเล่ม
“ไม่เหนื่อยหรอกครับคุณแม่ ผมยังไหว สบายมาก”
“แม่ว่ามันจะหนักเกินไปนะลูก มาทำบ้างก็ได้ แต่ไม่เอาแบบนี้ แม่ไม่ยอมหรอกนะ เดี๋ยวจะทรุดเอาเสียก่อน”
ยังยืนยันหนักแน่นคำเดิม สายตาของคุณยุพินฉายแววห่วงใยออกมาจริงจัง จริงจังเสียจนคนที่นั่งฟังอยู่เริ่มขยาด
“คุณแม่ครับ ผมมาที่นี่เพื่อเรียนนะครับ และผมก็รับปากกับพี่เขาแล้วว่าผมจะทำแบบนี้ ผมไม่อยากผิดคำพูดครับ ตอนนี้ผมยังไหว ถ้าหากว่าผมไม่ไหวเดี๋ยวผมบอกคุณแม่นะครับ”
ต้อมเองก็ยืนยันคำเดิมหนักแน่นเช่นกัน คุณยุพินถึงกับถอนหายใจ หัวแข็งเหมือนลูกชายตัวดีของเธอเลยไม่มีผิดเพี้ยน
“เฮ้อนะ เรานี่มันช่างเหมือนกันจริงๆ เอาเถอะลูก ไหวไม่ไหวยังไงบอกแม่นะ ยังไงแม่ก็เห็นดีเห็นงามไปกับเรา แต่เรานี่มันอึดจริงๆนะ ทำหลายอย่าง เอาแบบนี้เดี๋ยวแม่จะจัดการเรื่องอาหารโภชนาการให้จะได้ไม่โทรม”
“โหคุณแม่ครับ ที่คุณแม่ทำกับข้าวให้กินทุกวันนี้ก็เกินพอแล้วครับ”
“แม่ขอนะต้อม อย่าขัดแม่ เรื่องนี้เรื่องเดียวที่แม่จะขอ ตามใจแม่หน่อย เรื่องอาหารน่ะสำคัญ อีกอย่างวิตามินด้วย เดี๋ยวแม่จะไปจัดหามาให้ ดีซะอีกจะได้พาน้องกินด้วย พี่ปริ๊นมันไม่ชอบกินนมกินวิตามิน เราก็เป็นแบบอย่างให้น้องมันไงลูก”
ต้อมเงียบเสียงลง พยักหน้ายกมือขึ้นกราบที่ตักของคุณยุพิน
“ถ้าไม่ได้คุณแม่กับพี่เขาชีวิตของผมป่านนี้ไม่รู้จะเป็นไปในทิศทางไหน ขอบคุณมากนะครับคุณแม่ ขอบคุณครับ”
“นั่น เอาอีกแล้ว โอ๊ย แม่ล่ะเบื่อลูกพวกนี้ ถ้าขอบคุณแม่ก็ต้องตามใจแม่บ้างซิ นี่อะไรเอาแต่ใจตัวเองนะเรา ฮ่าๆ ไปเถอะลูกวันนี้จัดจานพอ เออ เพื่อนเราไม่มีใครอยากจะทำงานพิเศษบ้างเหรอ โจเขาจะกลับเมืองไทยแล้ว แม่ยังหาคนไม่ทันเลย ขี้เกียจไปหาตามมหาฯลัย เฮ้อนะ จ้างเขายังต้องไปตามตื้อให้มาทำงานให้อีกนะเนี่ย”
“เดี๋ยวผมจะลองถามดูครับ น่าจะมีสนใจอยู่”
พอกลับจากร้านก็รีบกินข้าวกับปริ๊นแล้วอาบน้ำด้วยกัน ต้อมเองต้องรีบอ่านหนังสือค้นคว้าทางวิชาการเป็นอย่างหนัก เจ้าตัวน้อยแม้จะคอยกวนใจแต่ก็ไม่นานนักเพราะกวนไปได้สักพักก็หลับไปเสีย
“เฮ้อ เหนื่อยจังวะ งานแม่งเยอะชิบหาย สั่งได้สั่งดี ไรวะเนี่ย”
ต้อมบ่นให้กับหนังสือที่กองพะเนินอยู่ตรงหน้า เอนหลังพิงหนักเก้าอี้เต็มแผ่นหลัง
“ออนดีกว่า เผื่อว่าออน”
นานมากแล้วที่เขาเองไม่ได้ออนไลน์คุยกับคนไกลอีกฝั่งโพ้นทะเล คิดถึงไหม ยังคิดถึงอยู่ แต่เนื่องด้วยในชีวิตประจำวันเวลาแต่ละวินาทีมันมีค่านัก เสร็จจากตรงนี้ก็ต้องไปต่อตรงนั้น ช้าหรือทำตัวเรื่อยเปื่อยไม่ได้แม้แต่น้อย เพราะถ้าช้าแสดงว่าเขาเองกำลังเสียอะไรไปหลายอย่างในชีวิต
“ว่าไงจ๊ะ พ่อนายแบบ หายไปนานเลยนะ”
นายพลทักเข้ามาก่อน จนต้อมเองประหลาดใจ
“ไม่ได้หายพี่ งานเยอะมาก รายงานกองเท่าบ้าน”
“ก็แบบนี้ล่ะ ต้องรีบทำจะได้เสร็จ”
“พี่สบายดีไหม”
“หือ อะไรนะ”
บทสนทนาเป็นไปโดยผ่านไมรโครโพนและจอภาพเคลื่อนไหว การสื่อสารยุคดิจิตอลที่สามารถเห็นทั้งหน้าและได้ยินเสียงไม่ต้องเสียเวลามานั่งเคาะแป้นพิมพ์ให้เมื่อยมือ
“สบายดีไหมพี่”
ต้อมย้ำอีกรอบ แต่อีกฝ่ายเงียบไป
“หึหึ โลกมันหมุนไปเร็วเหมือนกันนะ”
“พูดไรอ่ะพี่ ไม่เข้าใจ ตีนกาขึ้นป่ะนั่นน่ะพี่”
“แล้วเป็นไงถ่ายแบบ เขาให้เท่าไหร่ ถ่ายของอะไรนะ”
นายพลเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่น ซึ่งต้อมเองก็ไม่ได้ทันสังเกต
“ก็นั่นล่ะพี่ โหเขาให้ค่าสัญญาตั้งแปดหมื่นแน่ะพี่ ผมจะแบ่งให้คุณแม่ส่วนหนึ่ง ส่งกลับบ้านส่วนหนึ่งพี่ว่าดีไหม”
“แกคิดว่าคุณนายเธอจะเอาเหรอ”
“ไม่เอาผมก็จะให้อ่ะ เป็นการตอบแทน”
“เออตามใจ แล้วไม่เก็บไว้ใช้เองเหรอแก”
“ไม่หรอกพี่ ผมไม่รู้จะอาไปซื้ออะไร พี่รู้ไหมเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวผมไม่เคยซื้อเลยนะ ผมใช้ของพี่ทั้งนั้น อิอิ เหมือนได้เป็นคนๆเดียวกันไง”
“ดีแล้วต้อม แต่อยากมีใหม่ก็ซื้อเอาใหม่นะ ไม่ต้องทนใส่ ของเก่ายังไงมันก็เก่าวันยังค่ำ สีสันมันไม่ฉูดฉาดบาดตาถูกใจเหมือนของใหม่ที่เขาทำออกมาหรอก”
น้ำเสียงนิ่งเสียจนคนฟังทางฝั่งนี้สะดุ้ง
“เฮ้ยพี่ ไมวันนี้แปลกๆวะ ผมกวนแล้วนะ ทำไมไม่ด่า”
“ดีใจด้วยนะแกที่ได้ถ่ายแบบ เห็นไหมโอกาสมีเข้ามาตั้งเยอะแยะ ทำตัวดีๆล่ะ ตั้งใจเรียนนะต้อม”
“เฮ้ยพี่ เป็นไรเนี่ย”
“เป็นอะไร ไม่ได้เป็นอะไร แหมชั้นจะมีสาระบ้างนี่ต้องตกใจมากขนาดนี้เลยเหรอแก”
“อ่านะ มีแบบนี้ด้วย”
“งั้นฝันดีนะต้อม อย่านอนดึกนักล่ะ วิตามินน่ะกินเยอะๆ จะได้ไม่โทรม เดี๋ยวเขายกเลิกสัญญามาจะซวยนะจะบอก”
นายพลออกไปแล้วจากหน้าจอปล่อยให้ต้อมนั่งคิดอยู่คนเดียว เขาเปลี่ยนไปมาก นี่แค่ไม่ได้คุยกันไม่กี่อาทิตย์ มีอะไรหรือเปล่านะ ต้อมคิดอยู่ในใจ แต่ก็ได้แค่นั้นเพราะหันมามองกองหนังสือและหน้าจอที่ยังพิมพ์ค้างอยู่ทำให้ความคิดกังวลใจเมื่อครู่นี้มันสั้นหดหายไป
“เฮ้ยมึง มึงอยากทำงานที่ร้านอาหารแม่กูไหม”
พอไปที่มหาฯลัยเจอหน้าซันต้อมก็ทักขึ้น ซันเองนอกจากเรียนยังต้องทำงานเหมือนเพื่อนๆ แต่นอกจากร้านเบเกอรี่หลังจากเลิกเรียนแล้วเขายังรับจ้างพิมพ์รายงาน ค้นรายงาน ทำทุกอย่างให้เพื่อนๆ ประมาณว่าทำทุกอย่างที่ได้เงิน เขาเองไม่อยากให้แม่ต้องลำบากไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็เสียดแทงใจมากพอแล้ว อีกอย่างทำงานเยอะๆ เรียนหนักๆ จะได้ไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่านถึงเขา แต่กระนั้น
“แม่ต้องการคนเพิ่มเหรอ”
“อือ มึงอยากทำไหมล่ะกูจะได้บอกแม่ให้ ไม่ต้องเช่าหออยู่นะมึง”
“อืมก็ดีนะ ขอคิดดูก่อนได้ไหม”
“โหย มึงยังต้องคิดอะไรอยู่อีกวะ โอกาสดีๆไม่ได้มีบ่อยๆนะมึง”
“กูรู้แล้ว ว่าแต่อาทิตย์ที่แล้วมึงไปไหนมา”
ซันถามขึ้นเพราะเรื่องนี้ต้อมเองยังไม่ได้บอกใครนอกจากคนในครอบครัวและมิเชล เขากำชับมิเชลไว้แล้วว่าอย่าเพิ่งบอกใคร
“ก็ไปทำงานพิเศษ”
“อ่านะ ขยันจังนะมึง แล้วทำงานส่งทันเหรอ”
“เนี่ยกูจะตายอยู่แล้ว พิมพ์รายงานไม่ทัน”
“เหรอ กูช่วยไหม”
“เฮ้ยจริงดิ เอาไปเลย วันศุกร์นะ อิอิ”
“ไม่ฟรีนะ”
“เออน่า มึงอยากได้เท่าไหร่ว่ามาเลย”
ต้อมยักคิ้วให้แล้วยิ้มที่มุมปาก
“แหมรวยเนอะ สองร้อยเป็นไง”
ซันเองก็แกล้งพูดไปอย่างนั้น ปกติพิมพ์ให้เพื่อนๆแค่ห้าสิบเหริยญก็หรูแล้ว
“สบายมาก งั้นมึงเอาไปเลย นี่วิทยาศาสตร์กับเทคโนฯ และนี่วิทยาศาสตร์การกีฬา”
“โห สองเล่มเลยเหรอมึง”
“สองเล่มกูให้ห้าร้อยมึงเอาป่ะล่ะ อิอิ”
ซันทำตาโต ไม่อยากจะเชื่อว่าคนอย่างต้อมจะยอมจ่ายขนาดนี้เพื่อรายงานเพียงแค่สองเล่ม
“บ้าเยอะไปไหมมึง มึงให้เท่าไหร่ก็แล้วแต่มึงก็แล้วกัน”
“อิอิ งั้นฟรีนะ”
“บ้าสิ กูต้องหาเงินจ่ายค่าแล็ปอยู่นะมึง”
“อ้าว งั้นก็เอาตามนั้น กูไปเตะบอลก่อนนะ เออ แล้วมิเชลไปไหนวะ”
มองหาเพื่อนอีกสองคนที่หายไป คนถูกถามเม้มปากแอบถอนหายใจออกมา
“บอกวันนี้มีถ่ายแบบนอกสถานที่น่ะ ออกไปตอนสายๆ”
“อ้อ อือๆ ไอ้แว่นล่ะ”
“อยู่ห้องสมุด”
“แล้วมึงล่ะ”
ซันมองขวับ เขากวนใจได้ตลอดเวลาเสียจริง
“แล้วมึงเห็นกูเป็นอากาศหรือไง”
แหวเสียงขึ้นแต่สายตากลับยิ้มด้วยความพอใจ
“ฮ่าๆ ดูทำตา อ้าวไม่ได้อยู่ในนี้หรอกเหรอ”
ต้อมชี้ไปที่หน้าอกตัวเอง สิ่งที่เขาทำเพียงเพื่อจะให้ซันยิ้มเท่านั้นเอง แต่คนที่มองดูอยู่หัวใจสั่นไหวเต้นแรงคิดไปไกลแสนไกล นี่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พยายามแล้วที่จะหักห้ามใจ ซันเม้มปากแน่น
“ฮ่าๆ กูแหย่เล่นๆ มึงนี่ทำท่าซะ ไปนะเว้ย จะเอาไงโทรฯบอกกูก็แล้วกัน”
เขาวิ่งจากไปแล้ว ปล่อยให้คนที่นั่งอยู่กับที่หัวใจหลุดลอยหายไป รู้ดีแก่ใจว่าเขาแค่แกล้งเล่น ถ้านี่เป็นละครสักเรื่อง เขาคงเป็นพระเอก และพี่นายคงเป็นนางเอกหรือไม่ก็มิเชล แล้วตัวประกอบก็คงไม่พ้นคนนี้ไง คนที่นั่งเม้มปากอยู่นี่ไง
“มึงอยู่ไหนวะ”
พอผมเล่นบอลเสร็จก็หาที่นอนล่ะครับ นอนห้องมันบ่อยจังช่วงนี้ ก็ไม่มีงานนี่ครับ เพิ่งจะบ่ายกว่าๆเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมเรียนระดับมหาฯลัยมันไม่เรียนให้เต็มๆวันไปเลยวะ ทำไมต้องมีเรียนเช้าเรียนบ่าย แล็ปค่ำ ผมล่ะเซ็ง นี่เหลือเข้าแล็ปอีกตัวตอนห้าโมงครึ่ง แล้วระหว่างนี้ผมจะทำอะไรล่ะ ไปนั่งเล่นเกมห้องมันดีกว่า
“อยู่ที่ร้านสิ”
“ร้านไหนวะ”
“ร้านเบเกอรี่ไง”
“อ้อ แล้วมันอยู่ไหนล่ะ”
“บอกไปแล้วนี่ ทำไม”
ผมชอบแหย่มันจริงๆนะ พูดไปแล้วไอ้นี่ตอนเจอแรกๆนี่หน้าตาไม่รับแขกเลยนะ ผมเองยังไม่ชอบเลย แต่พอได้รู้จักมัน ผมว่ามันก็น่าคบเหมือนกันนะ ปากบอกว่าไม่ให้แต่มันให้ตลอดนะ อย่างเรื่องห้องเหมือนกัน ผมว่าน้อยคนนะที่จะยอม ผมไปใช้น้ำใช้ไฟมันไม่ช่วยจ่ายสักเซ็นต์เดียว มันก็ไม่ว่า
“กูลืมว่ะ เอากุญแจมาให้กูหน่อย”
“โว้ย มึงนี่ เอาไปก็อปอีกชุดเป็นของมึงเลยไหม”
มันโวยวายครับ หนอยนะ
“เออดีเหมือนกันนะ อิอิ เผื่อบางวันขี้เกียจกลับบ้านจะได้นอนห้องมึง”
“ไอ้บ้า ช่วยกูจ่ายค่าห้องด้วยนะ”
“เว้ย ไรวะ นอนไม่กี่ชั่วโมงทำไมต้องช่วยจ่าย”
“งั้นก็ไม่ต้องไป แค่นี้นะกูจะทำงาน”
“อ้าว เดี๋ยวดิคร้าบ คุณซันเน่ นะนะ เนี่ยง๊วงง่วง ฮ้าว”
“เรื่องของมึง”
“ร้านมึงอยู่ไหนเนี่ย”
อ้าว มันวางสายไปแล้วครับ ไอ้นี่กวนได้อีก เดี๋ยวเถอะมึง ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกครับ
“เฮ้ยแว่น ร้านเบเกอรี่ที่ไอ้ซันทำมันอยู่ไหนนะ”
ผมบอกแล้ว ผมไม่ใช่โง่นะเว้ยเฮ้ย ไอ้แว่นมันรู้ล่ะครับ มีหรือมันจะกล้าปิดผม ฮ่าๆ ขู่หน่อยเดียวบอกหมด ผมขับรถตรงดิ่งไปหามันล่ะครับ ไม่ไหวข้างนอกหนาวมาก ร้านเบเกอรี่ที่มันทำก็อยู่ไม่ไกลจากมหาฯลัยเท่าไหร่ครับ ขับรถไปไม่นาน ผมเห็นร้านมันแล้วล่ะครับ ไม่เบานี่หว่าร้านใหญ่เอาการ
“ยินดีต้อนรับค่ะ”
พนักงานขายพอเปิดประตูกระจกร้านเข้าไปก็ร้องทักมาล่ะครับ ผมก็นะยืนเก้ๆกังๆอยู่เพราะไม่เห็นมันตรงหน้าร้านนี่นะ ผมเลยเดินไปตรงชั้นขนมปัง ชินนาม่อนนี่นา ลองดูหน่อยจะอร่อยเท่าที่ร้านป้าซาแมนต้าไหม แต่ทำไมผมรู้สึกว่ามีคนจ้องผมอยู่ตลอดเวลาเลยวะ
“เอ่อ โทษนะคะ คุณคือคนในรูปใช่ไหมคะ”
ลูกค้าในร้านครับ เธอกางหนังสือเข้ามาถามผมเลยนะ
“แหะๆ ไม่หรอกครับ หน้าคล้ายๆ”
ผมยิ้มแห้งๆครับ ไม่อยากจะบอกว่าผมนั่นล่ะ
“จริงเหรอคะ ฉันว่านี่คุณนะ”
อ้าวนะ มากันสองคนครับ อายุน่าจะเยอะกว่าผมสักนิดหน่อย เดินวนรอบผมเลยทีนี้ เขินนะเว้ยเฮ้ย
“เอ่อ ผมขอตัวนะครับ”
ผมรีบเดินไปที่เคาท์เตอร์ครับ พนักงานสาวไม่ค่อยสวยก็ยิ้มแฉ่งรออยู่แล้ว
“ผมมาหาซันนี่น่ะครับ ไม่ทราบว่าอยู่ไหม”
“อ้อ อยู่ค่ะ เป็นเพื่อนของซันนี่เหรอคะ”
“ครับ”
“ทอมมี่ใช่ไหม”
“หือ รู้จักผมด้วยเหรอ”
ผมทำหน้างงครับ ไอ้ซันมันคงไปบอกไว้ล่ะ
“ว้าย จริงๆด้วย กรี๊ด ทอมมี่”
อ้าว ตกใจเลยผม เธอเล่นกรี๊ดลั่นเลยครับ คนในร้านหันมามองกันเต็ม
“คนในนิตยาสารคือเขานี่เอง กรี๊ด ตัวจริงหล่อมากๆ”
ซวยแล้วผม แหะๆ ทำไงดีล่ะ ต้องยิ้มแห้งให้กับทุกคนนั่นล่ะครับ ดีนะคนไม่เยอะ
“เซนตรงนี้ให้หน่อยค่ะ กรี๊ด ตัวจริงหล่อมากๆ เท่ที่สุด”
เอ่อ ผมโดนรุมครับ สาวๆกรูกันเข้ามานี่ผมไม่ได้เวอร์นะ ไม่คิดว่าฝรั่งเขาจะบ้าดารา แต่ผมไม่ใช่ดารานะเนี่ย เว้ยเฮ้ย แค่ถ่ายแบบเองนะ
“เฮ้ย ไอ้ต้อม”
มาซะทีไอ้นี่ กูจะโดนฉีดร่างอยู่แล้ว คำถามต่างๆดังกรอกหูอยู่รอบตัว มือก็จับแขนผมเขย่าอยู่นะเออ ไม่น้อยนะเนี่ย
“เอากุญแจมาเร็ว”
“ซันนี่ เพื่อนซันนี่เป็นนายแบบเหรอ ไม่เห็นบอกเรา”
ยัยคนที่ร้องเมื่อครู่ล่ะครับ พอเห็นหน้าไอ้ซันก็ร้องทัก ไอ้ซันมันก็ทำหน้างงๆ
“เอามาเร็วมึง”
“นี่มึงเป็น เอ่อ”
“เออ เดี๋ยวค่อยบอก เอามาก่อนกูจะแย่อยู่แล้วเนี่ย”
ผมเร่งมันครับ มันก็รีบล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกง ยื่นให้ผมแบบงงๆ อย่าเพิ่งมางงตอนนี้ได้ไหมวะ เอามาก่อนเว้ย กว่าจะออกจากร้านมาได้ แทบแย่ครับ สรุปชินนาม่อนผมก็ไม่ได้ซื้อเฮ้อนะ ต้องรีบบึ่งรถกลับหอมันทันที แวะซุปเปอร์หน่อยก็ดี
“เฮ้ย”
พอจอดรถครับ ดีใจหรือจะตื่นเต้น หรือจะยังไงดีวะ แผ่นป้ายโฆษณาตรงหน้าซุปเปอร์ติดเบ้อเร่อ รูปผมเอง ฮ่าๆ เขินว่ะ เพิ่งเห็นรูปตัวเองขึ้นโชว์หราอยู่หน้าซุปเปอร์ เป็นคำโฆษณาเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่นั่นล่ะครับ ถ้าไม่ลงไม่มีอะไรกินแน่ๆ เริ่มหิวแล้วกูทำไงดีวะ ผมนั่งคิดอยู่นานใจหนึ่งก็ดีใจนะที่เห็นรูปตัวเอง แต่ใจหนึ่งก็เริ่มคิดหนักแล้วครับ แต่เอาน่าผมไม่ใช่ดารานี่หว่า ใครจะมาสนใจวะ แต่ก็นะหยิบแว่นดำมาใส่หน่อยเถอะ สรุปการเดินซื้อของที่ซุปเปอร์เป็นไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีคนทันสังเกตแต่ก็มีมองอยู่นะ ถ้าไม่เข้าตัวเองจนเกินไปสรุปเดินเร็วไปหน่อยของที่ได้คือบะหมี่เกาหลี อิอิ
“เท่มากเลยนะซันนี่เพื่อนนายน่ะ สูงเชียว หล่อมาก”
พอต้อมออกไปจากร้านแล้วเพื่อนร่วมงานของซันก็เอ่ยขึ้น หน้าตาบ่งบอกความสุขใจที่ได้เจอหน้าต้อม
“อืม ไม่เห็นหล่อตรงไหน”
“อะไรกัน หล่อจะตาย ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้เจอตัวเป็นๆ”
“แสดงว่าที่มหาฯลัยเธอไม่เคยมองมันเลยน่ะสิ”
“นั่นสิ เรายังมาคิดเสียดายอยู่เลย น่าจะทำความรู้จักให้เร็วกว่านี้”
“นะ แล้วทำไมล่ะ”
ซันเองก็อยากรู้ ในใจไม่ได้สนใจเท่าไหร่นักกับเพื่อนร่วมงาน แต่คิดไปถึงคนที่เอากุญแจห้องไปโน่นแล้ว ใจหนึ่งยิ้มพอใจที่ได้เจอ อีกใจหนึ่งเคืองที่เขาเป็นถึงนายแบบแต่ไม่เคยบอกให้รู้
“เอ่อ อย่าว่าเรานะ เราเห็นเป็นคนเอเชียน่ะ เราเลยไม่สนใจมอง อย่างอนเราน้า เพราะเราคิดว่าคนเอเชียไม่น่าจะมีเสน่ห์มากขนาดนี้”
เพื่อนร่วมงานสาวตอบเขินๆ จริงสินะ คนเอเชียไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าจะดูดีแค่ไหน แต่ยังไงก็ยังเป็นคนเหลืองอยู่ในสายตาคนพวกนี้อยู่วันยังค่ำ ซันเองยิ้มออกมา
“ไม่เป็นไรหรอก”
เขาไม่อยากจะพูดอะไรมาก ไม่อยากจะคิดในสิ่งที่เกี่ยวกับชาติพรรณของตัว ไม่อยากหนักหัวกับเรื่องที่ไม่มีทางจะแก้ไขได้ เว้นเสียแต่จะตายแล้วเกิดใหม่ อธิษฐานเอาว่าอยากจะเกิดมาเป็นคนผิวขาว?
“รีบทำงานเถอะนิกกี้ เราต้องรีบกลับไปทำรายงานให้โจอี้”
ซันบอกแล้วก้มหน้าก้มตาทำงาน ดีใจไหมน่ะเหรอที่เขาได้เป็นนายแบบ ภูมิใจนะในส่วนหนึ่ง แต่ความภูมิใจนั้นทำไมมันไม่เบิกบานเท่าที่ควร เพราะอะไร เพราะว่าเขาทำไมไม่บอก ถ้าเห็นว่าเป็นเพื่อนกัน ถึงแม้ว่าจะเคยไม่ชอบหน้ากันมาก่อน ขุ่นในใจเหลือเกิน นี่เราเป็นอะไรไป จะไปคิดเคืองโกรธเขาทำไม
“มาแล้วเหรอมึง กูซื้อติมมาฝาก หร่อยนะเว้ย”
พอเดินเข้าห้องไปก็ได้ยินเสียงโทรทัศน์ดังแว่วออกมา ด้านนอกเปิดเพลงเสียงไม่ดังมาก
“อืม”
“มึงหิวไหมวะ กูจะต้มบะหมี่เกาหลีให้กิน มีผักเยอะแยะ ต้มใส่ปูด้วย สนไหมมึง”
“ยัง”
เมินหน้าหนี หน้าตาดูบึ้งตึง
“เป็นไรวะ”
ต้อมมองหน้าของซันที่ดูผิดแปลกไป
“ไม่มีไร กูจะทำรายงาน อย่าเสียงดังได้ไหม”
“อ้าว ทำก็ทำไปดิ กูจะนอน”
“มึงไม่มีเรียนอีกเหรอ”
“มีเย็นๆ ทำไมวะ นอนพักไง”
“นี่มันจะสามโมงแล้วนะ นอนอะไรเดี๋ยวก็ไม่ตื่นหรอกมึง”
เสียงกระแทกกระทั้น พยายามไม่มองหน้า
“เป็นไรวะเนี่ย นอนไม่ตื่นมึงก็ปลุกดิวะ ไม่รู้เว้ย ถ้ากูไม่ทันแล็ปมึงรับผิดชอบ”
“เกี่ยวไรกับกู”
“มึงไม่กินแน่เหรอบะหมี่อ่ะ กูหิวว่ะ”
“อยากกินก็ทำเองซิวะ วุ่นวายจริง”
ตวาดขึ้นเสียงดังเพราะต้อมพยายามทำให้ซันหัวเราะ แต่ก็ไม่เป็นผล
“เอ่อ”
พอตวาดออกไปเห็นท่าทีของอีกฝ่ายก็ตกใจ เพราะต้อมเองยืนนิ่งมองซันตาค้าง
“ไปโกรธใครมาวะ หรือมึงไม่อยากให้กูมาที่นี่ กูไม่มาก็ได้นะเว้ย”
“มะ ไม่ใช่ ไม่มีอะไร”
“กูไม่เชื่อหรอก มึงมีอะไรวะ”
ต้อมเดินปรี่เข้าหาจับบ่าของซันที่กำลังจะเดินหนีไปไว้แน่น
“สนใจด้วยเหรอ”
“อ้าวไอ้นี่ สรุปว่ามีว่างั้น พูดมาดิวะ”
“ทำไมมึงไม่บอกกูบ้างเลยเรื่องไปเป็นนายแบบ”
พูดออกไปแล้ว พอพูดจบต้อมเองอึ้งไป
“ฮ่าๆๆ ไอ้บ้า โหนะ กูนึกว่าเรื่องอะไร กูยังไม่บอกใครทั้งนั้นล่ะ มีมิเชลกับที่บ้านที่รู้ กลัวจะเหมือนวันนี้ไง”
แทนที่จะดีใจที่เขาบอกออกมา แต่กลับเม้มปากแน่น มิเชล ใช่สินะ มิเชลเองก็ได้เป็นนางแบบ เขาสองคนเหมาะสมกันเหลือเกิน เราเป็นอะไรไป น่าจะรู้ตัวว่าเป็นได้แค่แมลงหวี่แมลงวัน
“เป็นไรวะ หน้าตาไม่ปี้เลย”
“ไม่มีอะไร”
“หรือมึง อยากเหรอ อิอิ”
มองหน้าซันแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มเอามือเชยคางมนๆที่ก้มหน้าอยู่ให้เงยขึ้นมา
“อยากบ้าอะไร จะทำอะไร”
“อ้าวนึกว่างอนแล้วอยาก อิอิ กูยังไม่ได้ว่าวด้วยนะ อยากช่วยกูไหมล่ะ”
“ไอ้บ้า ไปเลยนะ ไอ้โรคจิต”
สะบัดมือของต้อมออกจากคาง หน้าระบายสีแดงจัดขึ้นมาทันที
“ฮ่าๆ ไม่อยาก ทำไมหน้าแดง”
“กูไม่ใช่กะ”
“มึงเป็น กูรู้”
ดักคอไว้ ซันอ้าปากค้าง พูดไม่ออก
“มึงเคยแอบมองเป้ากูบ่อยๆกูรู้ ใช่ไหม”
“เอ่อ มึงเป็นบ้าเหรอ ใครจะไปมอง พูดอะไรวะ”
โพล่งขึ้นเสียงดัง ตั้งใจว่าจะเอาความดังของเสียงกลบความอายในใจ
“ฮ่าๆ ไม่ต้องอายหรอกน่า กูรับได้ แฟนกูก็เป็นเกย์ กูไม่ถือหรอก แต่เอ๊ะ ถ้ามึงอยากกูคงช่วยไม่ได้แล้วล่ะ เพราะกูมีแฟนแล้ว อิอิ เสียจายนะเว้ย น้องซันเน่”
ต้อมหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข แต่ซันเองกลับหน้าแดงกัดปากอยู่ทำอะไรเขาไม่ได้ ถามความจริงว่ารู้สึกยังไง อยากจะบอกว่าที่เคืองเขาเมื่อครู่มันหายไปหมดสิ้น จะไปหวังอะไร เรามันก็เหมือนดอกทานตะวันที่หันตามดวงสุริยันฉายนั่นแล มีหรือที่ดวงสุริยาจะหันมาแลดอกทานตะวันต่ำต้อยติดดิน ได้แต่มองอยู่อย่างนั้น สุขใจอยู่แค่นั้น แค่นี้ก็พอแล้ว
“กูไม่ได้เป็นเกย์ มึงอย่ามาปากหมานะ มึงจะเป็นก็ช่างหัวมึงดิ”
ตะเบ็งเสียงออกมาแม้ในใจมันจะไม่ได้ตอบหรือตั้งใจที่จะพูดแบบนี้ก็ตามที ยิ่งตะเบ็งเสียงหน้ายิ่งแดง เลือดยิ่งสูบฉีดเพิ่มมากขึ้น
“โห ต้องแหกปากขนาดนี้ด้วยวะ ไม่เป็นก็ไม่เป็นดิวะ อิอิ ตะเอง เค้าหิวข้าวอ่ะ ต้มบะหมี่ให้กินหน่อยดิ นะนะ”
ต้อมเองไม่ได้สนใจ แม้จะยิ้มพอใจอยู่ก็ตาม ท่าทางของต้อมที่ทำออกมาทำให้ซันต้องรีบหันหลังให้ เกินจะทนเพราะถ้าทนมองจะต้องยิ้มออกมาแน่ๆ
“ทำกินเอง ไม่มีมือเหรอ”
“นะนะ ทำให้กินหน่อยน้า”
“โว้ย อะไรของมึงเนี่ย”
ต้อมเองเดินหนีเข้าห้องนอนไปแล้ว กระโดดขึ้นเตียงนอนแผ่อย่างสบายอารมณ์ไม่ได้สนใจอีกคนที่พอต้อมเดินเข้าห้องไปแล้วก็นั่งลงกับเก้าอี้ยิ้มออกมาอย่างสุขใจ ที่บอกไปว่าไม่ได้เป็นในสิ่งที่เขาพูดเพราะไม่อยากให้เขารู้ เพราะคิดไปเองว่าถึงแม้ว่าเขาจะมีแฟนเป็นเกย์แต่ท่าทางของเขามันไม่ได้บ่งบอกเลยสักนิดว่าเป็น และถ้าเขาจะพึงใจรับเกย์ได้เฉพาะแฟนของเขาคนเดียว หากเป็นคนอื่นเขาอาจจะไม่พึงก็เป็นได้ คิดแบบนี้ ไม่มีเหตุผล
“ห๊อมหอมเนอะ อิอิ”
ผมได้กลิ่นล่ะครับเลยเดินออกมา ฮ่าๆ เข้าทางผมเลย ผมดูก็รู้ว่าไอ้นี่มันใจอ่อน เจอผมอ้อนหน่อยเป็นไงล่ะ ทำเลยหอมซะด้วย
“เสร็จแล้ว ตักกินเอง”
“อ้าว มึงไม่กินเหรอ โหกูแดกไม่หมดหรอกมึงเยอะจะตาย”
มันยังทำท่าปรุงๆอยู่ครับ แกล้งซะหน่อย อิอิ
“อ๊ะ ไอ้บ้า ทำไร”
“หือ ทำไรก็ดูไงว่าต้มไงเหรอ บะหมี่น่ะ”
“ออกไปดูไกลๆได้ไหม มาเบียดกูทำไม”
“อ้าว ทำไมวะ ก็อยากดูใกล้ๆน่ะ ทำไม ไหนบอกไม่ใช่เกย์ หน้าแดงเชียว”
“ออกไปนะ กูสาดน้ำร้อนใส่จริงๆด้วยนะ”
“ไม่กลัวอ่ะ หอมจัง”
“อ๊ะ ไอ้ทุกเรศ”
รู้ไหมผมทำอะไร อิอิ ไม่บอกดีกว่า
“ว่าไงจ๊ะ ซันเน่ โกรธทำไมหน้าแดงอ่ะ”
“เอ้ย ผลักเลยเหรอวะ แหมล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้”
มันผลักผมกระเด็นเลยครับ ตัวเท่าลูกหมาแรงเยอะจังวะ ผมก็เอาน้องชายผมไปถูก้นมันล่ะครับ อิอิ มันสะดุ้งโหยงเลยนะ พอมันสะดุ้งผมก็ซุกคอลงซอกคอมัน แกล้งมันหน่อย ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะครับ ผมไม่มีอารมณ์ทางเพศกับผู้ชายหรอกนะ จริงๆ แต่กับเขานี่ไม่รู้สิ มันขึ้นเองนะ ผมไม่ได้ปั่นเลย ฮ่าๆ
“ไอ้บ้า สนุกนักเหรอแกล้งคนอื่นน่ะ”
“คนอื่นน่ะไม่ แต่มึงน่ะ เออ ฮ่าๆ”
มันปิดประตูห้องนอนใส่หน้าผมครับ แหะๆ เล่าต่อๆ พอผมซุกหน้าลงซอกคอมันมันก็หันมาล่ะครับ ผมจ้องหน้ามันเลยนะ มันอายจนหน้าแดงเลยครับ แหมนะ บอกไม่ใช่ๆ กูดูแวบเดียวก็รู้แล้ว อย่ามาหลอก เพื่อนที่โรงเรียนเก่าเจอไม้นี้สาวแตกทุกคน ฮ่าๆ
“อ่า อิ่มจัง ซันเน่ๆ”
ผมร้องเรียกมันเสียงดังครับ เงียบ
“ซันเน่ๆ มาหาป๋าหน่อยเร๊ว”
อ้าวนะ แหกปากอยู่ตั้งนานเงียบได้อีก
“เอ้ยๆ ซันเน่ ออกมาหาป๋าหน่อย”
“อะไรวะ”
มันเปิดประตูผ่างออกมาครับ เว้ยไอ้นี่ ตกใจหมด
“น้ำหมดอ่ะ หิวน้ำ แหะๆ”
ผมก็ยิ้มแห้งๆล่ะครับ อายมันจังมาห้องมันไม่ซื้อเข้ามา
“นี่มึงไม่รู้เหรอว่าที่นี่เขากินน้ำก๊อกกันน่ะ”
“รู้ดิ แต่ไม่เอา อยากกินแบบแช่เย็นๆอ่ะ ผ่านก๊อกมันอุ่นแล้ว ไม่ดี”
“เรื่องมาก น้ำแข็งอยู่ในตู้เย็นไง”
“ทำให้หน่อยดิ นะนะ”
“นี่มึง กูไม่ใช่คนใช้มึงนะ”
“อ่า เป็นเจ้าของบ้านไม่ใช่เหรอเราน่ะ ไม่รับแขกเลยว่างั้น”
“นี่กูไม่ได้”
“แน่ะๆ อย่าแถๆ เออๆ ทำเองก็ได้วะ ไหนมีไรกินอีกป่ะเนี่ย”
ผมไม่อยากให้มันด่าครับ ผมรู้ว่ามันจะพูดอะไร ผมนี่ล่ะตัวแถมันไม่ได้แถหรอก ฮ่าๆ ติดนิสัยมาจากเขามั้งครับ
“อ่ะ แก้เครียด”
พอผมเปิดตู้เย็นก็เห็นไวน์แดงที่ซื้อมาคราวก่อนล่ะครับ ยังเหลืออยู่ขวดเลยรินมาเผื่อมัน
“อะไร มึงมีเรียนต่อไม่ใช่เหรอ”
“กูไม่ได้กินนี่หว่า”
“แล้วในมือนั่นอะไร”
“กูจิบเอา”
“นะ”
“เออ กินดิ กูรินมาให้มึง”
ใครจะว่าผมหน้าหนาไปไหมเนี่ย แต่ทำไมเวลามันด่าแล้วผมไม่รู้สึกเจ็บหรือโกรธเลยวะ เฮ้ยอย่าบอกนะว่าผมกลายเป็นโรคจิตซาดิสต์ไปแล้ว ตายห่ากู
“ไปแล้วเหรอ ไหนบอกจะนอน”
“ไม่อ่ะ กลัวหลับ”
“อ้าว เดี๋ยวกูปลุกไง”
ผมรีบสวมเสื้อผ้าจะเดินออกจากห้องล่ะครับ
“ปลุกไม่กลัว กูกลัวมึงลักหลับกูต่างหาก”
“ไปเลย ไอ้บ้า”
มันด่าไล่หลังผมมาครับ ไปนอนในห้องสมุดก็ได้วะ อยู่นานกลัวจะเป็นโรคจิตไปจริงๆ
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. หลังจากฟังเสียงของเพื่อนๆแล้ว น่าจะเอาเน้นกุ๊กกิ๊กดีกว่าเนอะ แต่เขียนไม่ดีเลยนะแบบนี้อ่ะ แหะๆ เป็นคนด้านๆ ไม่มีหวานอ่าทำงายดี เออ อีกอย่าง แกข้อข้องใจเพื่อนๆเกี่ยวกับต้อมนะครับ
ต้อมมันเป็นเด็กผู้ชายนะ แต่ที่มันรักนายพลเพราะมันรู้สึกว่าเกิดมาไม่เคยมีใครทำให้มันได้เท่านี้ คำว่ารักของต้อมมันจึงเพียงความเข้าใจไปในด้านเดียว ซึ่งบางทีตัวต้อมเองอาจจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วที่มันบอกว่ารักเขาๆอยู่นั่นน่ะมันคืออะไร มันคือรักจริงๆหรือว่าแค่รู้สึกขอบคุณ และมันก็เป็นปกติของเด็กผู้ชายที่จะรู้สึกชอบเวลามองผู้หญิงสวย อิอิ หายสงสัยยังอ่า ถ้ายังตอนหน้าบอกอีก สรุปว่าไอ้ต้อมมันน่าจะเป็นไบนะ เพราะมันยังไม่เคยลองกับผู้ชาย เคยให้นายพลชิมนิดเดียวเองน้า แหะๆ
-
^
^
^
^
^
:z13: :z13: :z13: :z13:
จิ้มๆพี่อิ๊กกี้คร๊าบบบ
เม้นก่อน ไปอ่านละ อิอิ
ปล. แอบคิดเล็กๆว่าชื่อเรื่อง "รักแทบตายแต่บทที่ได้คือตัวประกอบ" คือประโยคของ ซัน T^T
-
คุณอิ๊กก็เขียนดีนี่คะบทกุ๊กกิ๊กอะ แต่ดิฉันรู้สึกว่า เรื่องนี้ท่าทางจะจบเศร้า เพราะดูยังไง ความเป็นไปได้ที่ซันจะสมหวังกับต้อมแทบไม่มีเลย เกรงว่าต่อไปมันจะเป็นนิยายรักของต้อมกับมิเชลน่ะสิ
หมั่นไส้ต้อมค่ะ ถ้าไม่ได้คิดอะไรด้วย ก็ไม่ต้องเล่น ทำให้เขาคิดมากนะคะ มันจะไม่ดีมากๆ เลย ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยนะต้อม
น้องซันก็พยายามอยู่ห่างๆ ไว้นะคะ อย่าเข้าใกล้มาก ยิ่งใกล้จะยิ่งอันตรายเพราะใจมันจะเจ็บ เมื่อพบว่าวันนึงตัวเองรักเขาไปหมดแล้ว มันจะเหมือนตกนรกนะคะ ถ้าต้องเฝ้าดูต้อมกับมิเชลหวานกันน่ะ
หรือน้องซันชื่นชอบรักที่ขมขื่น?? ก็แล้วแต่
ปล. กอดคุณอิ๊กค่าาาส์ มาซะดึกเลย ขอบคุณนะคะ บวกหนึ่งให้ค่ะ :กอด1:
-
ขอบคุณนะคะคุณอิ๊กกี้ที่จัดซันนี่มาให้น้องมิอ่าน :กอด1:
แลดูตัวละครทุกตัวจะคิดว่าตัวเองเป็นตัวประกอบกันซะหมด :laugh:
รอตอนต่อไปนะคะ กุ๊กกิ๊กก็กุ๊กกิ๊กค่ะ :z1:
-
ขอร้องอย่างเดียวเลยพี่ เรื่องนี้อย่าจบเศร้านะ
ให้ได้คู่กันเหอะ ใครว่าพี่ไม่ถนัดแต่งกุ๊กกิ๊ก น้องญี่ปุ่นกับพี่เฟียตไง น่ารักจะตาย อิอิ :m1:
รอตอนต่อไปค่าาา มาไวไวนะคะ
-
นายพลเป็นอะไรง่ะ ทะเลาะกับหลวงหยออออออ :monkeysad:
-
อ่า ตอนนี้ซันนี่มาเต็ม :man1:
-
เล่นเป็นหมาหยอกไก่เลย
ระวังไก่จะใจแตกก่อนนะ เล่นซะถึงเนื้อถึงตัว
-
ถ้าซันนี่ไม่คู่ต้อม เค้าจะงอนคนเขียนนะเออ :laugh: กลัวมั้ยเค้าขู่เนี่ย
แต่ว่าตอนนี้สงสารซันมาก ต้อมนี่เล่นไม่ดูเลย ระวังนะแกล้งเค้ามากๆ แล้วมันติดมาเกิดเค้าไม่ให้แกล้งต่อไปแล้วจะหนาวเมื่อถึงเวลานั้น :z1:
-
:กอด1:น้องซัน
แอบรักเพื่อนอยู่ในใจ
-
อ่านถึงตอนที่พี่นายคุยกะต้อมแล้วมันแปลกๆ หวังว่าพี่นานยกะพี่หลวงคงยังไม่เลิกกันนะ ไม่งั้นไม่ยอม :angry2: :angry2: :angry2:
ซันหน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว :-[ :-[ :-[
บวกหนึ่งไปครับ อิอิ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เจ๊แปลกจริงด้วย หวังว่าคงไม่มีไรเกิดขึ้นทางโน้นนะ ไม่งั้นมีเฮแน่ๆ o18
-
:กอด1: ซันนี่ เป็นกำลังใจให้
แต่ว่านายเป็นอะไรอ่ะ :serius2:
-
ต้อมเนี่ยชอบแกล้งซันนี่ให้อายอยู่เรื่อยเลย
-
:กอด1:อ่านตอนนี้แล้วถึงรู้สึกว่าต้อมคู่กับซัน
อ่านตอนก่อนๆนึกว่าต้อมกับมิเชลจะคู่กัน
นายทะเลาะกับหลวงเพราะมีเด็กเข้ามายุ่งกับหลวงรึเปล่า
ปล.ขอตอนจบแบบHappyต้อมกับซันนี่ได้ป่าวอ่ะพี่อิ๊ก
-
รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ “ตัวประกอบ”
น่าจะเหมาะกับมิเชล เพราะต้อมต้องคู่กับซัน อิอิ
ว่าแต่คุณนายเป็นอะไรอีกอ่ะ ตัดตอนพิเศษมาสักตอนดีมั้ย
คนอ่านเค้าอยากรู้จัง หลวงแอบมีกิ๊กหรอหรือว่าไง
:กอด1:
-
อ่านตอนนี้จบ รู้สึกหัวใจชุ่มชื่นขึ้นมา กุ๊กๆกิ๊กๆอิอิ มีความสุข
แต่พออ่าน Talk จบ ในใจก็คิด....หรือคุณอิ๊กจะแต่งนิยาย ช-ญ (??)
แล้วหัวใจก็พลันห่อเหี่ยว เมื่อเหลือบตาเห็นชื่อเรื่องนี้ T^T
เฮ้อ~~ ตัวประกอบ ก็คงหมายถึง ซันเน่ ล่ะมั้ง
ปล. จะว่าไป...ชื่อเรื่องมันก็เศร้านะเนี่ย ถ้าจบไม่แฮปปี้ รบกวนบอกล่วงหน้าด้วยนะคะ T^T
-
เค้าก้อสงสารน้องซันจะไม่ไหวแล้ว
ชีวิตน้องแลดูไม่สมหวังเอาซะเลย
มาเจอต้อมขี้แกล้ง พูดจา น่าเอาร้องเท้ายัดปากซะจริงๆ
ยังไร้วี่แวว ความรักของน้องซัน
โถๆ มามะ พี่กอดนะน้องซัน อิอิ อย่าเสียใจ เด่วหา ผช ดีๆ ให้
เอ๊ะ !!! หรือว่า อิ๊กกี้ จะวางแผนสายฟ้าแล่บ
ให้เมาไวน์ แล้ว XXX กันซะ อิอิ
ฮี่ๆๆ
-
เต็มอิ่มเลยสำหรับตอนนี้ ซันนี่กับต้อมความสัมพันธ์เริ่มจะไปในทางที่ดีแล้ว
แต่มัยคู่ของนายกับหลวงดูมันแหม่งๆ หว่า เดาว่านายคงคิดมากเรื่องชีวิตคู่ของตัวเองมั๊ง
เรื่องนอกใจหรือมือที่สามน่าจะไม่ เพราะหลวงดูมั่นคงจริงใจดีออก ผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งเยอะแยะ
ควรจะมีความสุขได้แล้วนะ คู่นี่น่ะ
คุณอิ๊คกี้ เรื่องไบน่ะ แซวต้อมมันเฉยๆ เรื่องไบไม่ไบต้องลองทั้งทั้งชและญถึงจะรู้ จริงมั๊ยต้อม
แนะนำว่าถ้าจะลองก็ลองกับชก่อนนะ ญลองเมื่อไรก็ได้(มั๊ง) :really2:
:pig4:
ปล จะได้รู้ว่าทำไมนายถึงได้เลี่ยงที่จะตอบคำถามต้อมจากเรื่องนี้หรือจะเป็นตอนพิเศษคะ คุณอิ๊คกี้ พลี๊สสสสสส เฉลยด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
-
เกิดอะไรขึ้นกะพี่นาย อิพี่หลวงนอกใจเหรอ :m16: บอกมาเดี๋ยวจัดการให้เฉือดให้เป็ดกินเลยดีไหม โอ๋ๆพี่นาย :กอด1:
นายต้อม นิสัยเสียนะ :angry2: ทำตัวไม่น่ารักเลย สงสารซัน
-
พี่นายเป็นอะไรไปอ่ะพี่อิ๊ก
-
อืม..อ่านตอนนี้ชักได้กลิ่นทะแม่งๆที่เมืองไทยแระ หลวงกะนายมีไรกันแบบบรรยากาศมาคุๆรึเปล่า
ชักห่วงนายพลล่ะ แล้วบรรยากาศที่เมกานะ ก็ให้เห็นใจซัน รักนะแต่ไม่กล้าแสดงออก แค่นั้นยังไม่พอ
ยังไปดูถูกตัวเองว่าเป็นแค่ดอกทานตะวันผู้ต่ำต้อยด้อยค่า ได้เพียงแหงนหน้าตามดวงอาทิตย์
น้องซัน ซันนี่ คือพระอาทิตย์นะ อย่าเอาปมด้อยในชีวิตมาคิดมาก กดตัวเองให้ต่ำดิ
เราต้องให้กำลังใจ ให้เกียรติตัวเอง เป็นกำลังใจให้ซันนี่นะ
-
พี่นายเป็นไรอ่ะ ดูเงียบๆแปลกๆ
-
ตาหลวงแอบไปมีคนอื่นรึ !!!
ไม่น่าเชื่ออออ ออกจะรักคุณนายซะขนานนั้น!!~
แต่ ตาต้อมเริ่มออกลายยแล้ว!! วิ้วๆๆ!!
-
ตกลงตัวประกอบนี่ซันนี่ใช่ไหม
โถ.....น่าสงสาร :m15:
-
คุณนายโผล่มาหน่อยเดียวแต่เล่นเอาค้างในหัวเลยอ่ะว่าเกิดอะไรขึ้น
>.<!
-
เฮ้อออออออออ
อ่านแล้วก็สงสารน้องซัน ต้อมจะแกล้งน้องมันไปถึงเมื่อไหร่เนี่ย
ล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นแบบนี้มันไม่ดีเลยรู้รึป่าว
แล้วก็แอบสงสัยค่ะ ที่ต้องคุยกับพี่นาย พี่นายเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย
ปล.ถ้าน้องซันไม่ได้คู่กับต้อม เค้าจะงอนพี่อิ๊คนะคะ
-
วู้วววววววววว นายแบบใหญ่กำลังมา 55
พี่อิ๊กคับ ระหว่างต้อมกับตะวันใครเป็นตัวประกอบเหรอคับ
พี่อิ๊กหวัดดีคับ
-
คุณนายเป็นอะไร มีปัญหากับคุณหลวงหรือเปล่า
มาซบอกน้องต้อมได้นะ
-
ปวดตับ..(_ _ll) มากกกก
นายพลเขาเป็นอะไรละเนี่ยะ ทะเลาะกับหลวงหรอ แปลกๆจัง
แล้วดูซิต้อมเล่นไม่เข้าเรื่องเลยอะ
เพราะอย่างนี้นี่ไง เล่นซะจนคนอื่นเขาหวั่นไหวไปหมด
ไม่เอามิเชลนะ ม่ายยยยยยยยยยยยย
คุณอิ้กกี้ซันต้องคู่กับต้อมนะๆๆๆ T T ไม่งั้นเราไม่ยอมจริงๆด้วย
แง๊!!!!!!!!!!!!!!!!
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
คุณอิ๊กเปิดประเด็นมาแบบนี้ มีแต่คนถามหาคุณหลวงกับคุณนาย(เรียกแบบนี้มีโดนตบไม๊อ่ะ อิอิ)
เห็นน้องซันไม่ค่อยมีบทบาท ตอนนี้ น้องซันมาเยอะขึ้น ขอบคุณครับ
-
แกล้งเขาไว้มากๆ ระวังของจะเข้าตัวน่ะน้องต้อม :laugh:
:กอด1:
-
อ่อยยยย
พ่อนายแบบดัง ,,
อย่าแกล้้งซันเน่ ให้มากนักนะพ่อคุณ
เดี๋ยวตอนหลังจะลำบาก
เหอะๆ
... นายพล เป็นอะไรไป?
มีปัญหากับหลวง รึ ว่า รุ้สึกว่าต้อมเปลี่ยนไป?
เอ๊ะ รึเราคิดมากไป ?? ฮา่าาา
-
นายพลเป็นอะไรหรือป่าว :serius2:
น้องซันเน่เขินเก่งจริงๆ :o8:
-
คุณนายเป็นอะไรร พี่หลวงทำไรป่าวเนี่ย :m16: :m16:
มารอต่อนะค้า ซันเน่กับต้อมม :z1: :z1:
-
ท่าทางคุณนายจะมีปัญหาซะแล้ว
คุณหลวงทำไรอ่ะมีกิ๊กหรอ
-
นายคงไม่ได้เปลี่ยนหรอก ต้อมรึเปล่าที่เปลี่ยนไป คุณนายอย่าเสียดายนะคะ เด็กมันก็ต้องโตบ้าง หุๆ
อ่านตอนนี้สงสารซันนี่ ต้อมแม่มเล่นไม่รู้เรื่อง
ปล. เฮียอิ๊กที่ร๊ากกกก ขอจัดหนักแบบเบาๆ ได้มั้ยอ่ะ(หรือตอนนี้กำลังทำอยู่หว่า รู้สึกเหมือนโดนหลอกให้ค่อยๆ กินมาม่าแบบไม่รู้ตัว)
-
อ่านแล้วอารมณ์.....ห่วงน้องนาย....
สงสารน้องซัน....
หมั่นไส้นายแบบต้อม.... :laugh:
:L1: น้องอิ๊ก :pig4:
-
ชอบอะ อารมณ์แบบซันเนี้ย :กอด1: :กอด1: :กอด1:
อ่านสบายตาที่สุดตอนนี้ไม่มียัยมิเชลโผล่มา
ตอนหน้าอย่ามาอีกนะอิิอิ
-
ต้อมนี่เริ่มจะเล่นเยอะเกินไปแระ ไม่คิดถึงใจซันนี่บ้างเลย จิส์
หมั่นไส้ถ้าอยู่ใกล้นะ จะตบหัวทิ่มเชียว :fcuk: อุ๊ยอินเกิ๊น อิอิ
ปล. คุณนายพล เขาเป็นอะไรๆ อย่าบอกนะว่าเลิกกันสามี o22
-
มามั้ยจ้ะวันนี้
อยากรู้เรื่องคุณนายใจจะขาด
งอนกะซะมีหรืออย่างไร
วานไขข้อข้องใจ อิอิ
-
เยี่ยม
-
กุ๊กกิ๊ก จริงๆ หรอ?
-
นายเคืองต้อมรึเปล่า เกิดอะไรขึ้น
-
ตอนนี้ต้อมเติ้มเอาไว้ก่อน
พี่นายเป็นไรอ่ะ ไม่เอาอ่ะ อย่ามาครึ่งๆกลางๆงี๊เลยนะคะพลีสสสสสสสสสส
เฉลยด่วนอ่ะ หวังว่าพี่หลวง คงไม่ดีแตกใช่ป่าว
-
มาหน๊อยยย! :( ^^
-
อยากอ่านอีกอ่า
-
เอ่อ writer มันจะเศร้าไปไหนอ่ะ สงสารซันมากกกกกกกกก :sad11:
ตั้งแต่ตอนแรกถึงตอนล่าสุด reader อึดอัดมาก ได้กลิ่นมาม่าตลอดเวลา
นายเอกเป็นหมาหัวเน่า มันเศร้าตรงนี้แหละ แถมรักเค้าข้างเดียวอีก โอ๊ยยยยย จะบ้า
อย่าว่าเรานะ มันอินนนนนนนนน :sad4:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
แวะ เข้า มา จิ้ม .... ^^
-
อ่ารอๆๆ
เข้ามานั่งรอ
-
เข้ามาปูเสื่อนอนรอให้ท่้า 55555+
-
รอ ๆ ๆ ๆ แล้วก็รอ ๆ ๆ ๆ ๆ ^____^
มาหน๊อยยย รอฉาก NC ต้อม - ซันนี่ อิอิ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
นั่ง รอ ... คนเขียน ... เมื่อ ไร จะ มา ต่อ สัก ที่ ....
-
:z2:
:กอด1:
-
ยังไม่มารึค่ะ คิดถึงมากๆเลย
-
Special นายพล
รู้ไหมตั้งแต่รู้จักกันมาไอ้ต้อมมันไม่เคยถามผมเลยสักครั้งเลยนะว่าสบายดีไหม พอได้ยินวันนี้ เมื่อครู่นี้ ใจมันแป้วหายไปเลยนะ โลกมันหมุนเร็วกว่าที่ผมคิดเสียอีก ว่าแล้ว คิดไว้แล้วว่ามันต้องเปลี่ยนไป เสียใจไหม ไม่หรอกครับ เพราะระหว่างผมกับมันไม่มีอะไรทั้งนั้น แม้ปากมันเองจะบอกตลอดว่ามันคิดยังไงกับผม เฮ้อนะ อย่านะ อย่ามาถามผมว่าผมเองคิดยังไงกับมัน จะบอกความจริงให้รู้ ลึกๆแล้ว ผมชอบมันนะ ไม่รู้สิ ผมเจอกับมันก่อนคุณสามีอีกนะ ตอนเจอแรกๆไม่ได้คิดอะไรเพียงแค่อยากจะเอาคืนอีเบียร์ แต่พอเจอกันบ่อยๆ ให้ตายเถอะใครจะไปทนไหว มันออกจะหล่อขนาดนี้ กรี๊ด อารมณ์เสีย ทำไมต้องเข้ามาพร้อมกันสองคนด้วยเนี่ย เอ๊ะ หรือว่าผมเป็นนางกากีกลับชาติมาเกิดจริงๆ เฮอะ เอาเข้าไป เอาเถอะๆ ไม่ได้น้อยใจนะ แค่แอบคิดเล็กๆ เอาเข้าจริงผมเองก็ทำใจไม่ได้นะถ้ามันจะเปลี่ยน เลวได้อีก สามีก็แสนดี จัดหนักให้ตลอด อ๊าย ว่าแล้วไปสะกิดหน่อยดีกว่า
“เฮีย ทำไรเหรอ”
บีบเสียงหน่อยครับ กระแดะนี่คงน้อยไปนะ ต๊ายนี่เชื่อไหมว่ามีคนว่าผมออกสาวมากถึงมากที่สุด ตอนแรกก็คิดนะ ตรงไหนวะออกสาว ไม่ตุ้งติ้งเลยนะ เพียงแค่คำพูดคำจาเวลาสนทนากับอีป้า แหมนะ เพื่อนสาวแก่มากขนาดนั้นถ้าไม่จีบปากจีบคอมันจะออกรสเหรอ จริงไหม และตอนที่คุยกับคุณนายแม่ อ๊ะแน่นอนมันต้องมีแบบว่านะ มีบ้างอะไรบ้าง เชิดใส่ ออกสาวแล้วยังไง มีผัวแล้วนี่ โฮะๆ สนใจใครเหรอ
“ซ่อมมอร์ไซค์ สงสัยหัวเทียนบอด”
รู้ล่ะครับว่ามันทำอะไรอยู่ แต่ก็แอ๊บ โง่บ้าง สามีจะได้เอ็นดู กรี๊ด ผมสินะได้เอ็นดูมัน กรุณาผวน อิอิ
“เฮีย แม่อยู่ในสวนนะ”
“อืม รู้แล้ว”
“อีป้าก็อยู่ในสวนนะ”
“อือ”
“จิ๊”
คือแสดงความไม่พอใจในความซื่อบื้อของสามีออกมาล่ะครับ แหมนะต้องให้บอกทุกเม็ดเลยหรือไงเนี่ย ว่าชั้นอยากขี่แกแล้ว กรี๊ด อายจัง เหมือนหน้าหนาขึ้นมากไหมผมเนี่ย ไม่เนอะ ออกจะบาง อิอิ
“อะไรคุณ อยากเหรอ”
“ใช่ โอ๊ะ บ้าเหรอเฮีย กลางวันแสกๆนะ”
แอ๊บครับแอ๊บ แหมนะ มีบ้างเดี๋ยวสามีมันจะหาว่าเมียมันร่านไม่รู้จักพอ ไม่อยากจะบอกว่าตอนรุ่งสางนี่ก็ตั้งนาฬืกาปลุกมาขี่ม้าแล้วนะเออ อ๊ายเขิน ไม่ได้หรอกนะ เพราะคุณแม่ให้ตื่นแต้เช้ามาใส่บาตรด้วย ไหนๆก็จะตื่นแต่เช้าแล้วก็จัดหน่อยเถอะ โฮะๆ
“แล้วไง เมียอยากนี่”
“บ้าเหรอ”
ผมทำท่าเขินครับ เอามือทำท่าตีมัน แต่ไม่ตีนะเรื่องอะไร วางเบาๆ เน้นว่าเบาๆที่หน้าท้องมัน คือว่าสามีใส่เสื้อกล้ามกางเกงขาสั้น
“นั่นแน่ ไหนบอกไม่อยาก”
“ก็ไม่อ่ะ อิอิ”
“เอาไงคุณ”
“เอาไงอะไรล่ะ เฮียก็”
ปากก็พูดไปอย่างนั้นล่ะครับ แต่ไม่อยากจะบอก คลึงแล้วอ่ะ กรี๊ด อายจัง
“เอาชุดไหน”
อ๊าย มันเป็นโค๊ดลับของเราครับ ระหว่างเราเท่านั้น อิอิ
“ชุดใหญ่ พิเศษ”
กรี๊ด วิ่งไปรอดีกว่า ผมไม่แรดนะ นี่คือความจริง เราทำแบบนี้ทุกวันนะ ที่ทำท่าอายก็ทำไปแบบนั้นล่ะครับ แหมจะมาอายทำไมเนอะ เห็นกันทุกรูขุมขนแล้ว
“นี่แก ไปไหนมา แทนที่จะไปช่วยตัดกุหลาบ หายไปให้ผัวตำมาล่ะสิ”
อีป้าครับ แหมดูมันนะ เดี๋ยวนี้เข้ากับคุณนายแม่เป็นปี่เป็นขลุ่ย รุมกัดผมแบบว่านะ
“ตำอะไรล่ะ ก็ดูข้อมูลจะทำดอกไม้แห้งนี่แก”
“อย่ามา นั่น อะไรขาวๆติดข้างปากแกน่ะ”
“อ๊ะ”
เอามือขึ้นลูบทันที ต๊ายนี่มันยังเหลืออยู่เหรอ
“อีบ้า ไม่มีซะหน่อย”
“แหมนะ ไหนบอกไม่ได้ทำอะไร แกนี่นะ มันทำงานก็ชอบไปกวนมัน ชั้นว่ามันผอมลงนะไอ้หลวงน่ะ โดนอีตัวสูบสูบซะ”
“ปอป เปรียบซะเห็นภาพ หิวแล้วแก กินส้มตำกันไหม จะได้ให้หลวงออกไปซื้อ”
คือมาอยู่ที่นี่จนชินไปแล้วครับ สบายใจนะ ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ไม่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วต้องคิดแผนที่จะไปต่อสู้รบรากับใคร คือตื่นขึ้นมาก็ทำงานเล็กๆน้อยๆ เพราคุณนายแม่เธอไม่ให้ทำสบายจะตาย
“คุณลูกขา จะกินส้มตำกันเหรอ แม่จะได้ลวกเส้นหมี่ให้”
“อุ๊ย เอาครับคุณแม่ อีป้าแกทำหน่อยล่ะกันเดี๋ยวชั้นจะไปบอกหลวงก่อน”
“อ้าวอีนี่นะ ชั้นตลอด”
“อ้าวแน่นอน อีซินเข้าครัวไปเลยนะ”
“ฮิฮิ คุณลุกก็ ไปป้าแดน เราไปช่วยแม่”
ทำไมคุณนายแม่เธอถึงรับผมได้นะ สงสัยมาจนถึงทุกวันนี้ นับวันที่อยู่ด้วยกัน ไม่ได้ลดลงเลยนะความแรงของผมน่ะ นับวันยิ่งแตกกิ่งก้านสาขา ไม่วีนนะ แต่แค่เวลาไปตลาดกับคุณนายเธอไม่มีใครกล้าหือแค่นั้นเอง เพราเคยไปเตะตะกร้าใส่ผักกระจายตลาดมาแล้ว เพราะอีพ่อค้าปากมอมมันหาว่าคุณนายเธอวิกลจริตเอากะเทยมาทำลูกสะใภ้ หนอยแน่ คงไม่เคยเจอชุดใหญ่พิเศษ จัดให้เลย
“แกโทรฯหาอีพัทด้วยสิ พรุ่งนี้วันศุกร์มันจะเข้ามาไหม ชั้นจะได้วางแผนเรื่องกับข้าว”
อีป้ามันร้องบอกผมก่อนที่ผมจะไปถึงสามีล่ะครับ เออ พูดถึงอีพัท เฮ้อนะ น่าสงสารกะเทยสวยแต่ดูพ่ายให้กับความรัก ไม่เคยคิดเลยนะว่าอีเพื่อนคนนี้มันจะเจอรักแท้ที่ดูแลไม่ได้ กรี๊ด เน่าสุดๆ แต่ก็นะ ผมเห็นใจมันมากนะ กับไอ้โจ้ มันสองคนรักกันนะ คงจะมากๆด้วย แต่เป็นยังไงน่ะเหรอ ไม่เล่าดีกว่า เรื่องของมัน ถ้าเล่าเหมือนจะซ้ำเติมความรู้สึกมัน
“พัชราภา พรุ่งนี้แกเข้ามาไหม จะได้เตรียมกับข้าวเผื่อ”
ผมก็กดโทรศัพท์ไปหามันล่ะครับ รับเร็วเหมือนกันนะนาง
“ไปซิศรีริต้า จะทำอะไรกินกันเหรอยะ”
“ต้มปลาแดก เอาไหมล่ะ”
“อีปอป แหมนะ ไปอยู่แล้วล่ะแก มีเรื่องจะเมาท์”
“เรื่องอะไรอีก อย่าบอกนะว่าเรื่องของหัวใจ”
เราเรียกกันแบบนี้ล่ะครับ บอกแล้วว่าสาวแตกมาก มากเป็นหลายร้อยเท่า สนใจเหรอ ชั้นสวยน่ะ เชิดใส่ โฮะๆ
“อืม ก็นั่นล่ะแก”
เฮ้อนะ มาทุกอาทิตย์ คุยเรื่องเดิมทุกครั้ง แต่ละครั้งมีแผลใหม่ๆมาเล่าตลอด ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆนะ ทั้งๆที่ไอ้โจ้มันมีเมียแล้ว แต่งงานแล้ว เมียมันท้องอยู่ ไอ้โจ้นั่นก็เหมือนกันเมียท้องเท่าแม่กบยังมีหน้าติดต่อกับอีพัทอยู่ได้ โทรฯคุยกันทุกวันนะเท่าที่รู้ เพื่ออะไร เอาหัวใจตัวเองออกมาเหยียบย่ำเล่น เพื่ออะไรวะ กรี๊ด เผลอเล่าจนได้ๆ
“เออๆ แบกร่างมาให้ถึงล่ะ อย่าเพิ่งด่วนคิดสั้น”
“อีบ้า ชั้นไม่ได้สิ้นคิดแบบนั้นหรอกแก”
“ใครจะรู้ พิษอะไรพอแก้ได้นะแก ไม่เคยได้ยินเหรอ พิษรักน่ะ ร้าวรานไปนานแสนนาน”
คือตั้งใจว่าจะพูดให้มันได้คิดนะครับ
“นั่นสินะ มันร้าวรานยาวนาน นานจนบางทีอาจจะฝังไปทั้งชีวิตของชั้น”
นั่นไงครับ ผมนี่นะสะอึกจะด่าก็ด่าไม่ออก
“เอาน่าแก ต๊ายคนสวยแพ้รักเนอะ มีเวอร์ชั่นนี้ด้วย ไม่ยักรู้ว่าพัชราภาจะยอมง่ายๆ”
คือชื่อต่างๆก็เอามาจากดาราล่ะครับ อีนี่ล่ะมันเป็นคนเรียกผมและอีป้าก่อนใคร เราจึงเลียนแบบ อิอิ
“แกเองก็เคยรักนี่ รักแล้วเป็นยังไงล่ะ ลืมได้เหรอ ไอ้ต้อมน่ะ”
“อีพัท แค่นี้นะ”
ต๊ายนังนี่จะมาเผาผมซะงั้น ไม่ได้ๆ ต้องรีบวางสาย ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่ระบายกับมันบ้าง กับอีป้าบ้างแต่อีป้ามันไม่เอามาเผาแบบนี้หรอกครับ เพราะมันรู้ว่าอะไรควรไม่ควรแค่มันจะด่าไฟแลบแค่นั้นเอง แต่อีพัทนี่น่ากลัวนะ เผื่อมันไม่พอใจผมขึ้นมาเผาขึ้นมาทำไงเนี่ย ตายสิเรา
“เฮีย พาไปซื้อส้มตำหน่อยดิ อยากกิน”
ท่าทางคุณสามีเหนื่อยมาก ตัวผอมลงจริงๆนั่นล่ะครับ ต๊าย นี่ผมสูบออกเยอะขนาดนี้เชียวเหรอ ผมก็สูญเสียนะแต่ทำไมใครๆก็ชมว่าผิวพรรณเปล่งปลั่ง กรี๊ด
“อยากกินเหรอ”
“อืม พาไปหน่อย ไม่อยากไปคนเดียว”
“เดี๋ยวล้างหน้าก่อน แป๊บนะ”
“ยังไม่เสร็จอีกเหรอ เปลี่ยนหัวเทียนน่ะ”
“เสร็จแล้ว เช็ดให้มันเงาอยู่ ที่จริงมันจะเสร็จตั้งนานแล้วล่ะ ถ้าไม่ไปจัดหนักให้คุณนั่นน่ะ ขาสั่นแล้วเนี่ย”
“บ้าเหรอ เร็วๆเลย อย่าพูดมาก”
อีป้ามันเคยด่าผมนะ ที่ผมเล่าความในใจที่แท้จริง ความในใจที่หลบมุมอยู่ตามซอกตามเหลือบบอกไม่หมดเสียที
“แกตายอีกสิบชาติจะหาได้ไหมคนอย่างหลวงน่ะ ยังจะมีหน้ามาบอกว่าคิดยังไงกับคนอื่น ไอ้นั่นน่ะมันเป็นได้แค่นั้นล่ะ”
“แหมแก ชั้นก็แค่เล่าความรู้สึกให้ฟัง ความรู้สึกน่ะ เข้าใจไหม”
“แล้วหลวงล่ะ แกไม่รักมันเลยเหรอ”
“อ้าวอีนี่ รักสิ รักมากด้วย แต่มันเข้ามาพร้อมหันน่ะความรู้สึก รักพร้อมกันมันแปลกเหรอ”
“แปลก ต๊าย อีนี่นางกากีกลับชาติมาเกิดหรือเปล่ายะ อีวันทอง โมรา กากี อีผีร้าย”
“ขอบคุณมาก อีปอป”
นี่ล่ะครับ โดนไปแบบว่าอ้าปากไม่ออก จุกอกเลยผม แหมนะ ก็แค่ความรู้สึก แต่โดนอีป้าจวกเอาแทบตาย หลวงน่ะผมรักนะ เป็นความรักจริงๆไม่ใช่รักเพราะชินกับดุ้นของมันนะ บ้าใครจะไปคิดแบบนั้น ถ้าไม่รักผมไม่มีทางมาอยู่ด้วยหรอกนะ เกิดมาก็ไม่เคยเจอเหมือนกันคนอย่างมันเนี่ย ต่อให้ตายอย่างที่อีป้าบอกแล้วเกิดใหม่มาอีกร้อยชาติจะเจอไหม คงไม่มีทาง เราไม่เคยทะเลาะกันเลยนะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ มีแต่ทะเลาะกันบนเตียงและตรงระเบียง อ๊าย แล้วจะให้ผมไม่รักมันได้ยังไง ส่วนอีกคนมันเหมือนเป็นนิยาย มันจับต้องไม่ได้ ใครจะหาว่าแรด ร่านไม่รู้จักพอก็ตามทีเถอะ มันคือเรื่องจริง มันเกิดขึ้นจริงๆในหัวใจ ความรู้สึกนี่นะ ใครห้ามได้ก็โน่นเลย สถานีถัดไป วัดเลยจ้า
Written by eiky
ปล. เห็นถามถึงกันเลยจัดมาให้ ที่จริงเขียนตอนนี้เสร็จตั้งแต่วันโน้นแล้ว เหอๆ พอดีวันนั้นมีเคสเลยรีบกลับ พอกลับก็ลืมไปว่าเราไม่มีเน็ท แว้กก ซวยเลยอ่า หยุด 3 วัน แหะๆ เอาเป็ว่าผมจะลงเพิ่มให้อีกตอน ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร พิมพ์ตกเยอะมาก เยอะจนรำคาญตัวเอง
ปล. ขอถามหน่อย สำหรับเพื่อนๆที่ติดตามผลงานของผมมาโดยตลอดนะครับ อ่านแนว แฟนตาซีกันไหมอ่ะ อิอิ ถ้าผมเขียนจะมีคนอ่านไหมน้า ตอบหน่อยน้า
จุ๊บๆๆ
-
Scene 11
“อ้าวแล้วแบบนี้เรื่องเรียนล่ะมิเชล”
ต้อมถามขึ้นเสียงสูงเมื่อได้ยินมิเชลบอกว่าจะไปถ่ายแบบที่แอลเอ
“ก็ต้องดูก่อนน่ะ เราไม่รู้เหมือนกัน ตอนแรกไม่ได้สนใจอะไรมาก แต่พ่อเราบอกว่าให้คิดให้ดีเพราะนี่เป็นโอกาสที่ดี เรามาคิดดูแล้วเราก็ว่ามันเป็นโอกาสที่ดี นายก็รู้ว่าครอบครัวเราก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมาก เราอยากจะหาเงินช่วยพ่อแม่ และนี่มันก็ได้ค่าตอบแทนเยอะไม่ใช่น้อย”
มิเชลตอบออกมาท่าทางลำบากใจมากเช่นกัน
“แล้วจะไปนานเลยเหรอมิเชล”
ซันถามขึ้นบ้าง
“ก็น่าจะกรับละอาทิตย์เป็นอย่างต่ำ ตอนนี้เราได้งานอีกตัวเป็นพรีเซนเตอร์ให้น้ำหอม”
พอมิเชลบอกยี่ห้อออกมาทำให้เพื่อนๆทั้งสามคนร้องออกมา
“โห เจ๋งไปเลยมิเชล ยี่ห้อนี้เขาจ้างแต่ดาราฮอลลีวูดนะ โห นี่แสดงว่าเธอเจ๋งมากๆ”
เบนจามินทำท่าตื่นเต้น
“แล้วของทอมมี่ล่ะ เป็นไงบ้าง”
“ของเราก็ไม่มีอะไรมากนะ วันศุกร์นี้มีงานเปิดตัวที่ซานฟรานฯ ที่เหลือก็มีถ่ายแบบให้นิตยาสารอีกสองเล่ม”
“ใครดูแลคิวงานให้เหรอทอมมี่”
มิเชลถามขึ้น เพราะเธอบิดาเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด
“ก็คุณลิซน่ะ”
“เขาไม่หักค่าตัวเหรอ”
“โอย เราไม่ว่าหรอก ในสัญญามันระบุแล้วแน่นอน เราว่าดีเหมือนกันเราจะได้มีเวลาเรียน”
ต้อมพูดออกมายิ้มแห้งๆ มิเชลเองทำหน้าเจื่อนๆลง
“ไม่อยากไปเหมือนกันล่ะ แต่เราก็ไม่มีทางเลือก เผลอๆถ้างานเยอะๆอาจจะดร็อปเรียนไว้สักปี”
“หา”
เพื่อนๆสามคนร้องขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง
“ถึงกับดร็อปเลยเหรอ”
มิเชลพยักหน้า สีหน้ากังวลอยู่มาก เธอมองหน้าเพื่อนแต่ละคนอย่างพิจารณา มาหยุดสายตาอยู่ที่ต้อม
“เราคงคิดถึงพวกนายนะ”
เสียงเครือออกมา ซันบีบมือของมิเชลเอาไว้
“แค่ไปแอลเอเองนะ คิดถึงก็มาหาสิ พวกเราไม่ไปไหนหรอก”
“แล้วซันนี่ตกลงไปทำงานที่ร้านอาหารของคุณแม่ทอมมี่แล้วใช่ไหม”
มิเชลหันมาถาม ซันเองพยักหน้า
“ดีแล้วล่ะ จะได้ประหยัดค่าหอ”
“เอาน่า ทำไมพวกเรามานั่งเศร้ากันแบบนี้นะ มาๆ ฉลองกันหน่อย”
ต้อมพูดขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้เก็บของข้างๆตู้เย็นหยิบเอาขวดไวน์ออกมา
“ไม่เมาไม่เลิก”
เบนจามินพูดขึ้นแล้วหัวเราะ
“คอแข็งเหรอมึงน่ะ ฮ่าๆ ได้ข่าวคอพับตั้งแต่แก้วแรกนี่หว่า”
“ไม่มีทาง พัฒนาแล้วเว้ย”
ทั้งสี่คนนั่งจิบไวน์คุยกันไปเรื่อยๆนเริ่มหน้าแดงกันทุกคน
“เอ้ย ไวน์หมด เดี๋ยวเราออกไปซื้อ”
ต้อมร้องขึ้นทำท่าจะลุกขึ้น
“ตรงข้างล่างยังเปิดอยู่นะทอมมี่ เราไปด้วย”
มิเชลร้องบอก
“น่าจะปิดแล้วนะมิเชล ไปซุปเปอร์ดีกว่า”
ซันบอกแล้วมองทั้งสองด้วยสายตาที่ยากเกินจะคาดเดา
“พวกนายเอาไรไหมจะได้ซื้อมาทีเดียว เอาสักสองลังเป็นไงวันนี้ ฮ่าๆ”
“เอาของมากินเล่นหน่อยก็ดีทอมมี่ แหะๆ เราหิวแล้วว่ะ ยังไม่ได้กินไรเลย”
“ได้ๆ”
ทั้งสองคนเดินออกจากห้องมา คุยกันอย่างร่าเริง พอเพื่อนทั้งสองก้าวพ้นห้องไปใจอีกดวงก็เต้นกระหน่ำรุนแรงไม่เป็นจังหวะ
ก่อนหน้านั้นสองวัน
“ซันนี่ บอกเราได้ไหมว่าคิดยังไงกับทอมมี่”
ข้างสนามฟุตบอลที่อากาศหนาวเหน็บแต่ชมรมฟุตบอลยังวิ่งไล่ตามลูกบอลอยู่อย่างไม่เกรงกลัวความเหน็บหนาว แววตาที่เฝ้ามองเขามันเป็นประกายระยับ ส่งแสงออกมาจนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆอดที่จะสงสัยไม่ได้
“มะ ไม่มีอะไรนี่มิเชล ทำไมเหรอ”
“อย่าปิดเราเลย เรารู้จักนายมานานนะซันนี่”
สายตาของมิเชลก็ยากที่จะคาดเดา ทั้งแววตาขอความอยากรู้และเพลิงไฟในประกายตานั้น
“ไม่มีอะไร แค่เพื่อน มันกวนออกมิเชลว่าไหมล่ะ”
“ในความกวนๆของทอมมี่มันคือเสน่ห์นี่ใช่ไหมล่ะ”
อึ้งเงียบไป จะปฏิเสธได้ยังไงว่ามันไม่จริง แค่เฝ้ามองเวลาเขาเคลื่อนไหวร่างกายวิ่งตามลูกบอลร้องเรียกเพื่อนๆในสนามมันเหมือนกับแสงเดือนในคืนมืด เป็นเหมือนเปลวเทียนในห้องที่ไร้ซึ่งแสงสว่าง
“เรารู้สึกว่าซันนี่ชอบทอมมี่อยู่ใช่ไหม”
“อ๊ะ เธอเอาอะไรมาพูดมิเชล ไม่จริงนะ”
“อย่าปิดเราเลยซันนี่ เรารู้”
“ไม่จริง เราไม่ได้ชอบมัน เราเป็นผู้ชายนะ เราไม่ได้เป็นเกย์”
“อย่าปฏิเสธใจตัวเองเลยซันนี่ เป็นอะไรเราไม่รู้ แต่ที่เรารู้ว่านายชอบทอมมี่ เพราะเราคิดว่าเราสองคนมีความรู้สึกเดียวกัน”
มิเชลพูดออกมาเสียงแหบแห้ง พอพูดจบก็เม้มปากก้มหน้าลงเหมือนละอายแก่ใจที่เอ่ยคำพูดเหล่านี้ออกมา
“มิเชล”
ซันร้องออกมา ทั้งตกใจ ทั้งเสียดใจ
“ใช่ เราชอบทอมมี่ ชอบเขาทั้งที่รู้ว่าเขามีใครอยู่แล้ว และเราก็พอรู้ว่านายเองก็รู้สึกเหมือนเรา ใช่ไหมซันนี่”
คราวนี้ซันเงียบเสียงไป ก้มหน้านิ่งเหมือนกัน
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกมิเชล สำหรับเรา ไม่มีทาง”
เสียงที่ลอดออกจากไรฟันที่ขบกันแน่นจนกรามเริ่มปูดโปนมันเหมือนเสียงหายใจของคนที่ใกล้จะหมดลม ไม่มีแรง ไม่มีพลัง แหบแห้งแผ่วเบา
“เราเองก็คิดว่าแบบนั้น เขาคนนั้นโชคดีมากนะ”
“ใช่ เขาน่ารักมาก เราเคยเจอ เราเองเรายังชอบเขาเลย ไม่แปลกหรอกที่มันจะตั้งมั่นในความรักที่มีให้เขา”
“เรากำลังตัดสินใจว่าจะทำยังไงต่อไปดี”
มิเชลพูดขึ้น พยายามฝืนยิ้มมองไปที่กลางสนาม อากาศขมุกขมัวไม่ได้กลบรัศมีของเขาไปได้เลยแม้แต่น้อย
“จะบอกเขาไหม”
“บอก”
“มิเชล”
ครางออกมา ใจหล่นหายไปอยู่กับพื้น ใช่สินะ ถ้าบอกออกไปความเป็นไปได้ระหว่างสองคนนี้มันมีอยู่แล้ว มิเชลสวยมากสวยขนาดที่ได้ลงนิตยสาร ส่วนเขาเองก็ไม่ต้องเอ่ยถึง มันช่างเหมาะสมอะไรกันเช่นนี้ ถ้ามีกระจกบานใหญ่ตั้งอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ คนที่ควรจะตัดใจเสียคือเขาเอง หัดมองดูตัวเองเสียบ้าง ซันเม้มปากแน่นกว่าเดิม
“เราจะไม่เก็บความรู้สึกของเราไว้หรอกนะซันนี่ เราไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง แต่ก็ดีใจที่จะได้บอกออกไป เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเราคงใช้ชีวิตอยู่ไม่ได้อย่างปกติสุขแน่ๆ”
มิเชลหันมามองหน้าเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขาร่างสั่นไหวจนเห็นได้ชัด ใบหน้าระเรื่อขึ้นมาด้วยสีของเลือดที่มันไหลขึ้นมาทำให้ใบหน้านั้นเริ่มมีสี ไม่ใช่อาย แต่มันคือความยากลำบากใจ
“อืม เอาสิ”
“ซันนี่ นายเองก็น่าจะบอกเขานะ ไม่ว่าจะเป็นยังไง”
“มันไม่เหมือนกันหรอกมิเชล เธอเป็นผู้หญิงจะพูดเรื่องแบบนี้เราว่ามันไม่แปลก แต่เรา เราเป็นอะไรเรายังไม่รู้ตัวเลย เราคงแค่ขาดความอบอุ่นจากใครสักคน พอมาเจอมันเราก็คงเผลอใจ แอบคิดไปเอง เราไม่เคยมีเพื่อนแบบนี้ เราไม่เป็นไรหรอก มันจะผ่านไป มันจะต้องผ่านไป”
“ซันนี่”
ครางออกมาเพราะคนที่พูดน้ำตานองหน้า รู้ดีทุกอย่างเกี่ยวกับปมในใจของเขา ยิ่งมาได้ยินคำพูดแบบนี้ยิ่งเสียดใจ เห็นใจเพื่อนคนนี้ขึ้นมามากกว่าเดิม
“อย่าพูดแบบนั้นซันนี่ นายไม่ผิด ความรักมันเกิดขึ้นได้กับคนทุกคน อย่าคิดแบบนั้น”
มิเชลเม้มปากน้ำตาไหลออกมาบีบมือเพื่อนชายไว้แน่น เหมือนจะพยายามให้กำลังใจมันส่งผ่านมือน้อยๆนั้นไป
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกมิเชล ความรักบางทีไม่จำเป็นต้องแสดงมันออกมาก็ได้นะสำหรับเรา แค่ได้รัก แค่ได้เฝ้ามอง แค่นี้ก็คงเพียงพอแล้วสำหรับเรา”
“ซันนี่ ทำไมคิดแบบนี้ ถ้าแบบนั้นนายจะเรียกมันว่ารักเหรอ รักเขาฝ่ายเดียวมีแต่เจ็บปวด นายอย่าเพิ่งท้อสิ ยังไม่ได้รู้เลยว่าเขาคิดยังไงกับนาย ไม่อยากลองหน่อยเหรอ”
“อย่าเลยมิเชล แค่คิดมันก็พังแล้ว พังแต่ยังไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา”
เสียงสะท้อนของหัวใจมันดังออกมาผ่านม่านแห่งสายน้ำที่กำลังไหลออกมาจากดวงตา
“แต่สำหรับเรา เราไม่ยอมหรอกนะซันนี่ เรารู้สึกยังไงเราก็จะบอกไปแบบนั้น แม้มันจะไม่สมหวัง แต่อย่างน้อยก็ให้เขาได้รู้ไว้ ว่าเราคิดยังไง”
สายตาของมิเชลแม้จะมีม่านน้ำตาคลออยู่แต่แววตานั้นมันดูมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ ผิดกับอีกคู่สายตาที่มองไปยังร่างสูงที่กำลังโลดแล่นอยู่ในสนาม สายตาที่ยอม ยอมตั้งแต่แค่คิด
“เอาปูอัดไปด้วยไหมมิเชล เราชอบกิน”
พอถึงซุปเปอร์ผมก็ถามขึ้นล่ะครับ ว่าจะมาแป๊บเดียว แหะๆ เผลอหน่อยไม่ได้ของเต็มรถแล้วครับ ไวน์แดงสองลังเลยนะ ไวน์ที่นี่ไม่แพงมากนะครับ ที่จริงผมเลือกเอาแบบที่ไม่แพงเองล่ะ รัฐนี้มันผลิตไวน์นี่นะ เอาแบบเมาไว้ก่อนว่างั้นครับ เรื่องกลิ่นเรื่องรสไม่รู้จักหรอก
“ก็ดีนะ เราไปดูแฮมตรงโน้นดีกว่า เอาไปทอดกิน เดี๋ยวเราทำเอง”
“ว้าว ดีใจจังเลย”
“หือ ดีใจอะไรทอมมี่”
“ก็จะได้กินฝีมือของมิเชลคนสวยไง”
“บ้านะ”
เธอเขินเหมือนเดิมครับ ผมชอบจริงๆนะเวลาแหย่เธอให้ยิ้ม เวลาเธอยิ้มมามันช่างสวยงามเหลือเกิน เธอเดินไปโน่นแล้วครับ ผมก็เลือกดูของกินอีกนิดหน่อย วันนี้เป็นวันพิเศษถือว่าเลี้ยงส่งคนสวยหน่อย จะว่าไปแล้วก็เสียดายนะ กว่าจะได้เจอคราวนี้ก็คงนาน ที่จริงคุณลิซเสนอให้ผมไปทำงานที่แอลเอเหมือนกันนะ แต่ผมไม่เอา ผมไม่อยากห่างคุณแม่ ไม่อยากห่างจากเทวดาตัวน้อยของผม เงินน่ะอยากได้นะครับ แต่ผมคิดว่าเอาเท่าที่สมควรดีกว่า ผมยังต้องการมีชีวิตส่วนตัวที่สงบเงียบอยู่ สัญญากับเขาไว้แล้วว่าจะมาเรียน อยากจะตั้งใจเรียนให้มากๆ จะได้รีบจบไปทวงเขาคืนจากไอ้นั่น
“อุ๊ย มิเชลใช่ไหม ใช่มิเชล เกิร์ลเน็กซ์ดอร์ใช่ไหม”
ยังไปไม่ถึงไหนเลยครับก็มีคนมาสะกิดถามเธอ ผมเดินอยู่ห่างๆ
“เอ่อ ค่ะ ใช่ค่ะ”
“ตายแล้ว ตัวจริงสวยมาก สวยจริงๆ ขอลายเซนหน่อยได้ไหมคะ ตรงนี้เลย”
ป้าแล้วนะนั่น เหอๆ อะไรจะบ้าดารานางแบบกับเขาเหมือนกัน ไม่ใช่แค่คนเดียวนะครับ โน่นเธอป่าวประกาศซะเสียงดัง คนทั้งซุปเปอร์หันมาให้ความสนใจในตัวมิเชล เธอเองก็ยินดีนะ คนรุมถ่ายรูป เอาไปเอามาคนก็ล้อมวงเธอวงใหญ่ เสียงจอแจดังคับซุปเปอร์เลยก็ว่าได้ ผมยืนอยู่ห่างๆยิ้มมองอยู่ครับ
“คุณครับ ทอมมี่ ทอมมี่นี่”
อ้าว ซวยแล้วผม อุตส่าห์ยืนอยู่ห่างๆนะเนี่ย ผมหันไป ผู้ชายวันทำงานล่ะครับ แต่หัวเถิกหมดแล้ว
“ครับ”
“อ่า จริงๆด้วย นี่ไงครับ ผมซื้ออาฟเตอร์เชฟที่คุณเป็นพรีเซนเตอร์ ขอลายเซนตรงนี้หน่อยได้ไหม”
เอ้ย ตกใจครับ ที่จริงอยู่ที่บ้านทางเจ้าของสินค้าเขาให้ผมมากล่องเบ้อเร่อแล้วนะ แต่ผมแจกคนในร้านใช้หมด ยังไมได้ดูเท่าไหร่ แต่พอมาเห็นคนถือกล่องที่มีรูปผมแปะอยู่ข้างกล่องมาขอลายเซนนี่มันรู้สึกดีชะมัดเลย ให้ตายเถอะ ฮ่าๆ
“อ้อ ได้ครับ ขอบคุณนะครับที่ไว้ใจซื้อผลิตภัณฑ์”
“ตัวจริงคุณดูดีมากเลยนะ ในกล่องแสงเงาช่วย แต่ตัวจริงคุณหล่อจริงๆ”
อ้าวลุงนี่ แหะๆ อย่ามามองผมแบบน้าน ไม่เอานะเว้ย เอาล่ะสิ นอกจากตาลุงนี่ คุณป้าที่มุงมิเชลอยู่เมื่อครู่ก็หันมาทางผม เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มขึ้นทันที เฮ้อนะ คนมันจะดังอ่ะนะ
“นี่คุณสองคนมาด้วยกันเหรอ”
มีเสียงหนึ่งหันไปถามมิเชลครับ ตอนนี้เรายืนอยู่คู่กันตรงหน้าชั้นผ้าอ้อมเด็ก เอาเข้าไป มายืนทำไมตรงนี้วะ
“ค่ะ เราเป็นเพื่อนกัน”
เธอตอบเขินล่ะครับ
“ตายแล้ว เหมาะสมกันที่สุด ขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ”
เอาไปเอามาผมกับมิเชลก็เลื่อนมายืนอยู่หน้าชั้นขายผลิตภัณฑ์ที่ผมเป็นแบบให้ล่ะครับ กว่าจะออกมาได้ ตอนจ่ายเงินนี่ยิ่งแล้วใหญ่ คนหันมามุงมากรี๊ดกันสนั่นเชียว อายนะเว้ยเห้ย
“โอย ไม่ไหวๆ ทำไมคนรู้จักเธอเยอะจังนะมิเชล ดังใหญ่แล้วนะเนี่ย”
“ทอมมี่เหมือนกันล่ะ ดังใหญ่แล้วนะ อิอิ”
“โหย เราก็แค่มีรูปแปะกล่องเท่านั้นเอง เธอสิ นิตยาสารสามเล่มแล้วนี่ ดีใจด้วยนะมิเชล”
“ใครบอกสาม ห้าแล้วจ๊ะ ออกพรุ่งนี้เล่มหนึ่ง สิ้นเดือนอีกเล่มหนึ่ง”
“โห เฮ้ย จริงๆดิ”
ตายๆ เธอก้าวหน้าไวมากครับ มิเชลยิ้มอย่างพอใจ
“เรายังไม่ได้บอก เราได้เป็นพรีเซนเตอร์ให้กับเสื้อ”
เธอบอกยี่ห้อมาล่ะครับ พระเจ้า ยี่ห้อโปรดของใครหลายคนเลยนะนั่น ยี่ห้อที่ชื่อเดียวกับผมนั่นล่ะครับ บอกได้ไหมเนี่ย แหะๆ
“ว้าว เจ๋งไปเลยมิเชล ถึงว่าเธอถึงต้องไปแอลเอ”
“ไม่ใช่แค่แอลเอนะ แต่ต้องบินไปกลับแอลเอ นิวยอร์ก”
“นิวยอร์ก”
ผมแหกปากออกมาครับ ให้ตายเถอะ เคยดูแต่ในหนัง ไม่เคยเจอ ไม่เคยเห็น เมืองในฝันเลยนะนั่น
“อิอิ จ๊ะ ทอมมี่ไม่ไปแอลเอด้วยกันล่ะ เผื่อเราจะได้ไปนิวยอร์กด้วยกัน เราเองก็ไม่เคยไป”
“อย่าเลย เราอยู่แค่ในซานฟรานฯนี่ล่ะดีแล้ว ฮ่าๆ เดี๋ยวใจแตก”
“บ้านะ”
เธอหัวเราะครับ ผมเองก็หัวเราะ ผมขับรถเปิดเพลงคลอเบาๆ ตามถนนหนทางเห็นป้ายโฆษณารูปมิเชลขึ้นหลายที่แล้ว ส่วนของผมไม่มากเท่าไหร่ ส่วนมากตามซุปเปอร์หรือไม่ก็เล็กจนไม่มีใครสังเกตล่ะครับ ฮ่าๆ ไม่หวังเอาดีทางนี้นี่นะ ถ้าให้ดังแล้วคนมารุมเหมือนเมื่อครู่ไม่เอาดีกว่า ผมไม่ชิน ไม่มีทางชิน
“ทอมมี่ ก่อนที่เราจะไป เรามีเรื่องจะบอก”
อยู่ๆเธอก็เอ่ยขึ้นครับ เสียงไม่เบานะ แต่มันฟังดูน่าขนลุกจังเลยวะ ผมนี่หันขวับทันที
“มีไรเหรอมิเชล”
ผมหันไปยิ้มทำหน้ากวนๆตามประสาผมนั่นล่ะครับ
“เราชอบนายนะทอมมี่”
เอี๊ยดดดดด
“หา เอ่อ อะไรนะ”
To be continued
-
คนแรกเลย ดีใจจัง ยาวมากๆๆๆๆ
เดี่ยวไปอ่านก่อนนะค่ะ :pig4: :pig4:
-
ตายห่า ผมเหยียบเบรกเสียงดังสนั่น ดีนะไม่มีคนขับตาม ไม่งั้นซวยแน่ๆกู ผมนี่จากหนาวๆร้อนขึ้นมาเลยครับ น้ำลายฝืดคอทันที หันไปมองเธอที่หันมาจ้องหน้าผม
“เราชอบนาย ชอบตั้งแต่แรกเจอแล้ว”
“อ่า มิเชล”
“เรารู้ว่านายมีแฟนแล้ว เรารู้ว่านายไม่ได้ชอบผู้หญิง แต่ก่อนที่เราจะไป เราแค่อยากจะบอกให้นายรู้ ว่าเราคิดยังไง เรารู้ว่ามันผิด แต่เราขอโทษ เราเก็บมันไว้คนเดียวไม่ได้อีกแล้ว”
เธอยิงมาเหมือนผมโดนปืนกลเลยครับ อ้าปากค้างเลยผม ไม่ได้ๆ ต้องหาที่จอดรถคุยหน่อยแล้ว
“เอ่อ มิเชล”
จะพูดอะไรวะ ทำไมคิดไม่ออก ผมสั่นครับ เริ่มใจเต้นแรง ให้ตายเถอะนานแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ มิเชลสวยมากนะครับ สวยจริงๆ ผมเองก็ชอบเธอนะ แต่ผมบอกตัวเองเสมอว่าผมมีเขาแล้ว โว้ย อะไรวะเนี่ย มาหล่อเอาอะไรตอนนี้วะกู
“แต่ที่บอกไม่ได้ว่าความเป็นเพื่อนเราจะลดน้อยลงนะทอมมี่ เราแค่อยากให้เธอรู้ ว่าเราคิดกับนายมากกว่าเพื่อน”
เธอน้ำตาคลอครับ คงลำบากใจมากเหมือนกันที่พูดมันออกมา ผมนี่เหมือนโดนสต๊าฟไว้เลยครับ แข็งไปหมดแล้ว
“เราก็ชอบเธอนะมิเชล”
อ้าวกู ทำไมปากมันพูดออกไปอย่างนั้นวะ
“ชอบเหมือนเพื่อนใช่ไหม เรารู้ ขอบใจนะทอมมี่ เรารู้ดี”
“เอ่อ”
ต้อมเองยังคงนิ่งตัวแข็งอยู่แต่มิเชลโผเข้ามาเหนี่ยวคอของต้อม ปากน้อยๆประกบปากหนาของเขาทันทีไออุ่นจากปากของทั้งสองทำให้ทุกอย่างที่กำลังอึมครึมมันดูวาบหวามขึ้นมาทันที ต้อมเองยังอึ้งอยู่ที่โดนรุกไล่โดยไม่ทันตั้งตัว แต่พอมีสติ เขาก็ทำอย่างที่เธอทำตอบแทนกัน เคยสัมผัสผู้หญิงมาแล้ว รู้ดีว่ารสชาติมันหวานละมุนเพียงใด เธอเตือนความจำให้เขารู้ว่าเขาเองก็ชาติชายธรรมดาคนหนึ่งนี่เอง ปฏิกิริยาของร่างกายมันตอบสนองซึ่งกันและกัน
“อ๊ะ เราเสียใจทอมมี่”
มิเชลผละออกจากการจุมพิตนั้น เมินหน้าออกนอกกระจกรถ ต้อมเองเม้มปากแน่น หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา ในใจคิดไปไกลแสนไกล คิดไปถึงคนอยู่ไกล นี่เขากำลังทำอะไร เขาไม่อยากเป็นคนผิดคำมั่นสัญญา ต้อมส่ายหน้า ระบายลมหายใจออกมา
“กลับกันเถอะ”
ภายในรถไม่ได้เงียบเพราะมีเสียงเพลงคลออยู่ แต่ทั้งสองกลับรู้สึกอึดอัดอย่างประหลาด เงียบทั้งสองฝ่าย เงียบจนมิเชลเองทนไม่ได้ต้องเอ่ยออกมา ต้อมพยักหน้าแล้วออกรถตรงกลับไปยังหอพักของซัน
“ทอมมี่”
มิเชลเอ่ยขึ้นก่อนจะลงจากรถ
“หือ”
ต้อมตอบรับต่สายตายังจ้องมองอยู่ที่กระจกหน้ารถ
“เราขอโทษนะ เรื่องเมื่อครู่”
“ไม่เป็นไร ฮ่าๆ เราสิได้กำไร”
ต้อมเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วตัดสินใจหัวเราะออกมา แม้มันจะเป็กตลกที่ฝืดแต่เหมือนว่าเขากำลังพยายามอยู่
“เราฝากซันนี่ด้วยนะ”
“หือ ทำไมเหรอมิเชล”
มิเชลเม้มปากแน่น เหมือนกำลังกลืนก้อนอะไรสักอย่างให้ลงคอไปอย่างยากลำบาก ต้อมเองก็ตั้งใจฟังอยู่
“ซันนี่ เขาเจ็บมามากแล้ว ดีกับเขาหน่อยนะ อย่างน้อยก็เพื่อเรา อย่างน้อยก็สงสารซันนี่บ้างนะ”
เธอเม้มปากแน่น น้ำตาไหลออกมา พลันเอามือขึ้นปาดน้ำตานั้นให้ออกจากหน้าแล้วรีบลงจากรถไป
“อะไรวะ รู้แล้วล่ะน่า ไม่แกล้งมันเยอะหรอกน่า”
ต้อมส่ายหน้างงๆ แล้วพูดขึ้นมา เขาเดินตามลงจากรถแล้วยกกล่องไวน์ขึ้นไปบนหอกล่องหนึ่ง อีกกล่องหนึ่งเขาตั้งใจจะให้เบนจามินลงมายกขึ้นไป
“ไปนานจัง”
แค่เพียงเปิดประตูเข้าไปในห้อง อีกเสียงที่เฝ้ารอก็ดังขึ้นทันที รู้ไหมว่าการรอคอยมันทรมานยังไง รู้ไหมว่าคนที่เป็นฝ่ายรอมันร้อนรนแค่ไหน แต่ละวินาทีที่กำลังผ่านไปมันแลดูเหมือนเป็นชั่วโมง เข็มวินาทีบนหน้าปัดนาฬิกาเหมือนมันฝืด เดินช้ากว่าใจที่ไปไกลกว่าหลายร้อยเท่านัก ใจระทวย
“อ้อ ได้ของมาเยอะน่ะ”
มิเชลตอบแล้วเดินผ่านไปเอาของไปวาง ซันเองคอยสังเกตพฤติกรรมอยู่
“อ้าวเฮ้ย เบนนายไปช่วยยกไวน์อีกกล่องขึ้นมาช่วยเราหน่อยสิ”
ต้อมเดินตามเข้ามา ซันเองมองหน้าเขาอย่างพิจารณา
“เดี๋ยวกูไปเอง”
“ไหวเหรอมึง ผอมกระหร่องแบบนี้ เดี๋ยวหลังหัก”
“เบนมันก็ผอม ทำไมล่ะ”
“เอาสิ รถยังไม่ได้ล็อกเอานี่กุญแจ ล็อกให้กูด้วย”
เสียงที่เรียบนิ่ง ไม่มีวี่แววของการก่อกวนเหมือนเช่นเคยพาให้ใจกระเจิดกระเจิงไปไหนต่อไหน ซันเดินออกมาจากห้องด้วยสภาพที่หัวใจลอยไปก่อนหน้าที่ตัวจะเดิน เธอคงบอกเขาแล้ว หึหึ ก็ดีแล้วนี่นะ แล้วเราจะมาคิดเสียใจอะไร เขาสองคนเหมาะสมกันอย่างหาที่ติไม่ได้ เราเป็นอะไร พอเสียที พอแล้ว เป็นเพื่อนกันมันวิเศษแค่ไหนแล้ว ยังจะอยากครอบครองเขา ไม่ดูกระจกชะโงกดูเงาของตัวเองเอาเสียเลย ไม่เจียมตัว ซันเองกล่าวหาตัวเอง ตีค่าตั้งราคาให้ตัวเองพร้อมสรรพ เดินลงไปทรุดตัวลงข้างๆรถแล้วร้องไห้ออกมา
“พอเถอะ พอแล้ว”
เพ้อออกมา พยายามทำใจแล้วบอกกับตัวเองว่ามันต้องดีกว่านี้ มันต้องดีกว่านี้ พรุ่งนี้มันย่อมจะดีกว่าวันนี้ เพื่อนกัน เพื่อนกันเท่านั้น เขาให้เราได้แค่นั้น แค่นั้นก็ดีมากแล้ว หยุดคิดแล้วก้าวต่อไป แม้จะทรมานสักแค่ไหน อยากเฝ้าดูเขาไปตลอดไม่ใช่เหรอ นี่ไง ก็ได้เฝ้ารอดูอยู่นี่ไง ยังไม่พอใจอีกเหรอ เพราะไหนๆก็เฝ้ามองเขามาตั้งแต่ชั้น ม.๔ เรื่องเกี่ยวกับเขาค้นคว้ารู้เกือบทุกเรื่อง เคยนั่งรถไปที่ชลบุรีเพื่อที่จะดูบ้านเกิดของเขาก็ทำมาแล้ว ก็นี่ไง เฝ้าดูเขาอยู่แบบนี้ มีความสุขแล้วนี่ ยังไม่มีความสุขอีกเหรอ ยังจะต้องการอะไรจากเขาอีกหรือ
Writteb by eiky
Ps. คืออย่าคิดว่ามันจะดราม่านะครับ ไม่หรอกนะ อิอิ คือคิดว่าเรื่องกุ๊กกิ๊กที่อยากอ่านกันมันก็ต้องมีขมนิดๆเนอะ เหมือนกาแฟที่ครบรส โว๊ะ ไปโน่นเลย ไม่มีหรอกครับมาม่า มีแต่ไวไว อิอิ เค็มดีผมชอบบบบบ
อัพเดทเกี่ยวกับตัวผมเองหน่อย อิอิ (เผื่อมีคนอยากรู้) แหะๆ
คือตอนนี้ผมมีโปรเจกต์อยู่สองงานนะครับ
1. เขียนให้ Rainbow projects อันนี้ต้องเดาว่าผมเป็นคนไหน อิอิ ลองไปอ่านน้า
2.เขียนร่วมกับเพื่อนในเล้าอีกคน ไม่บอกว่าใคร อุบไว้ก่อน แต่รับรองเพราะเรื่องนี้ผมชอบนะ โดยส่วนตัว คือเขียนรอไว้แล้ว
3.แฟนตาซี อยากเขียนมากๆ ลองแล้ว อิอิ ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นยังไงต้องลองเอามาให้อ่านกัน เพราะไม่เคยเขียน แหะๆ
4. ดราม่าจัดหนัก แรงกว่าทุกเรื่องที่เคยเขียนมา ดราม่าแบบว่าไม่เสียน้ำตา แต่แรงและเครียด อันนี้แค่พล็อตนะผมต้องมองหาคนปรึกษาเลย เวอร์ไปไหม อิอิ
5. นิยายสะท้อนชีวิตเกย์ จาก 3 มุมมอง
แว้กกกก เยอะไปไหมเนี่ย บ้าไปแล้วเนอะ 5555 ยังไงจะแจ้งข่างเรื่อยๆนะคร้าบแฟนๆที่รักของผม จุ๊บๆ
-
อ่อยยยยย
ว่าแล้ว ว่านายต้องคิดว่าต้อมเปลี่ยนไป
เหอะๆ ,,
เอาเหอะ คนเรามีสิทธิ์จะคิด แต่ยังไงก็ต้องอยู่กับความจริง
นายคงทำใจได้ ในระดับนึง ,,
ดูแลความรักตอนนี้เอาไว้น่ะ ดีที่สุด
^^
--------------
เพิ่งเห็นว่ามีเนื้อเรื่องต่ออีก
อ่อยยย เริ่มสงสารซันแล้วนะ ,,
โห รักจริงหวังแต่งมากอ้ะ ตามไปถึงบ้าน!!!
มิเชลใจเด็ดมาก
เราว่าถ้า ชีแบบไม่รวบรัดไปเอง ต้อมอาจจะมีอะไรๆพูดก็ได้ (มั้ง)
เหมือนต้อม ไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ชอบ นาย อ่ะ
เลยยัง ฟีลกู้ด กับผู้หญิงอยู่ (รึป่าวนะ)
เหอะ เชื่อเลยว่า ต้องมีภาพหลุดแน่ๆ นายแบบ กะ นางแบบ ข่าวดังชัวร์ !!!
><
ไม่มาม่าไวไว จะดีมาก
หุหุ รออ่านตอกุ๊กๆกิ๊กๆ
-
มีแต่คำว่าเป็นไปไม่ได้ สงสารซัน ยัยมิเชลนี่เยอะนะคะ เริ่มก่อนซะงั้น ต้อมก็นะ...น่าเตะจริงๆ ขอแค่ต้อมกับมิเชลไม่เกินเลยกันถึงขั้นนั้น ก็ดีแล้วละค่ะ รับได้ค่ะ
:กอด1:
-
:monkeysad: :monkeysad: โถ่ๆๆๆๆๆ ซันนี่ตอนแรกน่าหมั่นไส้ตอนนี้น่าสงสารแล้วนะ
-
ชอบตอนนี้อะค่ะ ชอบที่คุณอิ๊กกี้สะท้อนมุมความคิดของซันนี้
แบบว่าน้องมิก็เคยผ่านจุดนั้นมาเหมือนกัน อ่านแล้ว 'อิน' :impress3:
+1 ให้เลยค่ะ :จุ๊บๆ:
ไม่อยากจะบอกเลยว่าที่แอบคิดเรื่องนายกับต้อมมันตรงกับตอนพิเศษของคุณอิ๊กกี้เลย
รอตอนต่อไปนะคะ จะกุ๊กกิ๊กหรือดราม่าก็ดีทั้งนั้นค่ะ :กอด1:
ปล. คุณอิ๊กกี้เปิดศึกหลายด้านจัง แต่ก็จะตามอ่านทุกด้านทุกเรื่องเท่าที่มีโอกาสนะคะ
-
สงสารซัน มิเชลยังกล้ากว่าซันอีก เฮ้อ :เฮ้อ: อิจฉาคุณนาย :laugh:
-
สงสารซันนี่อ่ะ :m15:
-
อ่า มาเคลียร์เรื่องของพี่นายเเล้ว
คิดว่าเข้าใจความรู้สึกพี่นาย เพราะชอบมากทั้งพี่หลวงและต้อม แบบ ตัดไม่ขาดจริงๆ 555
ส่วนต้อมในเรื่องนี้ บอกตรงๆว่าไม่ค่อยเหมือนฟิลอารมณ์ที่อ่านต้อมในเรื่องนู้นเลย
ต้อมในเรื่องนู้น ดูใสๆกว่าเยอะอ่ะ แต่เรื่องนี้ก็บอกไม่ถูกว่าเป็นไง แค่รู้สึกไปเอง
ยังไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะดำเนินไปอย่างไหนดี คาดเดาไม่ได้เลย
ยังไงก็จะรอตอนต่อไปนะคะ มาไวไวนะคะพี่อิ๊กกี้ : )
-
โหซัน ตามถึงบ้านตั้งแต่สมัยก่อนเลยหรอเนี่ยลูก
ที่ผ่านมา ทำเป็นซึนนะเธอ :laugh:
-
ซันนี่น่าสงสาร แอบรักมาตั้งนาน :เฮ้อ:
-
โอ้ ไม่นะ มิเชลออกตัวนำเลยหรอเนี่ยะ
เครียดวะ ต้อมดูเหมือนจะชอบมิเชลมากอยู่
โอ้ยยยยยยยย สงสารซันนนน
ไม่เอาเหมือนชื่อเรื่องนะ T^T ทรมาณใจ แง๊
รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 ให้นะคะ
-
อืม..มเดี๋ยวพอมิเชลห่างไป ความรู้สึกทางต้อมที่ว่าก็ชอบก็น่าจะลดลงด้วย..
ปล..แอบเชียร์ซันนี่เล็กๆ
ปลล.โล่งใจที่หลวงกับนายรักกันดีแนบแน่น 55555
-
สงสารซันนี่ เอาน่า มิเชลไปทำงานไกลแระ ช่วงเวลาทำคะแนน
มอมไวน์น้องต้อมแล้วจัดการซะ เอิ๊ก เอิ๊ก (เลวจริงตูเนี่ย)
ปล. “แปลก ต๊าย อีนี่นางกากีกลับชาติมาเกิดหรือเปล่ายะ อีวันทอง โมรา กากี อีผีร้าย”
อีป้าอย่าเชยสิ ตอนนี้เค้าด่ากันสั้นๆ "อีเรยา"
-
สงสารหลายๆคน ต่างคนก็ต่างมีความรู้สึกของตัวเอง
ถ้าพี่อิ๊กมีผลงานใหม่ๆมาลงเดี๋ยวจะไปตามอ่าน
แต่อย่าลืมส่งข่าวนะ เผื่อเราไม่รู้อ่ะ
-
เดี๋ยวมิเชลไม่อยู่
ฉากหวานๆ ระหว่างต้อมกับซันก็จะมาเองใช่มั๊ยค่ะ eiky?
กดบวกค่ะ :L2:
-
อิพี่นายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..........น้องอุตส่าห์ห่วงนะคะเจ๊
ทำไมพี่นายทำงี๊กับพี่หลวงอีกแล้วอ่ะ
เมื่อก่อนเบื่อป้าแดนมาก...แต่ตอนนี้เห็นด้วยกับป้าแดนสุดกู่อ่ะ
แล้วก็อย่าคิดว่าพี่หลวงเค้าะไม่รู้ละพี่..หนูว่าพี่เค้ารู้แต่ไม่อยากจะพูดมากกว่าอ่ะ
-
โอยเป็นห่วงพี่นายแทบแย่ นึกว่าพี่หลวงนอกใจ
ที่แท้ก็หวั่นไหวเรื่องต่อมนี่เอง
ซันนี่สู้ๆนะ สักวันความรักจะเป็นของเรา
-
ได้รู้ว่านายพลยังอยู่ดีมีสุข กับคุณหลวงก็รักกันดีเหมือนเดิม
เรื่องเติมเต็มสุขให้กันก็ทุกวันสม่ำเสมอ และถึงใจนายพล(อิ อิ อิ นี่แหละที่ดิฉันอิจฉานายพลที่สุดแระ)
ดิฉันน่ะโล่งใจไปเลย ไม่ว่านายหรอกนะ ที่ยังรู้สึกพิเศษกับต้อมอยู่อ่ะก็มันยังรักเหมือนเดิม
ก็มันลืมไม่ได้นี่ทำไง เพียงแต่เราเก็บส่วนพิเศษของเราไว้ให้มิดชิด ไม่ให้มันออกมาเพ่นพ่าน
ไม่ให้มันออกมาทำลายครอบครัวเรา ไม่ให้มันออกมาทำร้ายสามีเรา ก็น่าจะดีแล้ว เนอะนายพล
โถ..ซันนี่ ทำไมรีบถอยออกมาก่อนทั้งๆที่ยังไม่ลองเลยล่ะลูก
เฮ้อ..อยากให้ซันนี่กล้าๆเหมือนมิเชลจังเลย คิดอะไร รู้สึกอย่างไร แล้วเก็บอัดไว้นี่
มันเหมือนบ่มฝีเลยนะ มันเจ็บระบมปวดทรมานมากเลยล่ะ ถ้าเรายอมกล้าได้กล้าเสีย
พูดออกไปให้อีกฝ่ายรับรู้ แล้วยอมรับผลที่จะเกิด ไม่จะออกมา+หรือ -
มันน่าจะดีกว่านะ เหมือนเรายอมผ่าฝี ให้เลือดให้หนองมันทะลักออกมา
แน่นอนมันต้องเจ็บแน่ แต่ก็มีโอกาสหาย ไม่ทรมานต่อไป
-
น้องนายมาแล้ววว....อ่านไปขำไป..ฤทธิ์เยอะเหมือนเดิม
เตะซะกระจาดผักกระจายแบบนี้...ถูกใจคุณแม่ละซิ
ทำไมอ่านแล้วสงสารหลวงก็ไม่รู้นิ... :z1:
เติบโตในสังคมและวัฒนธรรมที่ต่างกันเลยทำให้คิดต่างกัน....
มิเชลกล้าพูดกล้าชน...ได้เปรียบเห็น ๆ ..รู้ ๆ กันไปเลย.....
ส่วนน้องซันเจียมเนื้อเจียมตัว...คิดแต่ว่าไม่เป็นไรแค่นี้พอแล้ว....
สุดท้ายเจ็บอยู่คนเดียว.... ถ้าน้องซันไม่บอก...เจ้าต้อมไม่รู้(บื้อ ๆ ไปวัน ๆ)
งั้นคงต้องรอตอนเมาไม่มีสติ..แล้วเผลอเล่นจึ๊ก จึ๊ก ละมั้งนิ :เฮ้อ:
น้องอิ๊กโครงการเยอะนิ...รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ
เป็นกำลังใจให้จ๊ะ :L2: กด + ให้ความขยัน
-
กริ๊ซซซซ อีคุณนายไอ้เราก็เป็นห่วง กลัวว่า ตาหลวงมันจะมีเมียน้อย... ที่ไหนได้!!
เสียดายตาต้อม!! กริ๊ซซซซซ
ตาต้อมเปลี่ยนไปแล้ว!! งี้ละความรู้สึกของคนเรามันเปลี่ยนไปได้ตลอด
-
เพลียใจกับคุณนาย... :เฮ้อ:
ตอนแรกตกใจ นึกว่าหลวงเปลี่ยนไป
ที่ไหนได้... คุณนายแอบซุกเด็ก :angry2:
ต้อมดูจะสับสนกับชีวิตตัวเอง??
ซันนีก็น่าสงสาร เหอๆ ที่นี้ก็เหลือกันแค่สองคน
รักแท้? จะแพ้ใกล้ชิดหรือเปล่าเนี่ย o18
พี่ปริ๊นซ์... ตอนหน้าออกมาให้ป้าๆชื่นใจหน่อยน่ะจ๊ะ เดี๋ยวป้าเพิ่มค่าตัวให้ หุๆ :laugh:
Ps. อยากอ่านทุกโครงการ ยกเว้นดราม่าจัดหนัก เค้ากลัวอ่ะ :sad4:
แฟนตาซีก็ดีค่ะ อยากอ่านมากกกกก
-
แหม่ คิดถึงคุณนาย :กอด1:
สงสารซันกับมิเชลจัง :sad4:
มารอต่อนะค้า :z1:
-
คิดถึงคุณนาย มว๊าก!!
สงสารซันนี่อ่า สงสารมิเชลด้วย
นี่ถ้าตาต้อมไม่เอาเจ๊ขอนะจ๊ะ อิอิ จะเก็บซันนี่ และหนูมิเชลไว้เข้าฮาเร็มคนหน้าตาดีของเจ๊ อุอุ
-
:sad11: :sad11: :sad11: :sad11:
สงสาร ซันนี่ จัง
-
โอ๋ โอ๋ ซันนี่ของป้าเอ๊ยของพี่ไม่ต้องร้อง นิ่งซะลูก พี่เข้าใจนะว่าแอบรักโดยที่ความหวังที่จะได้ความรักตอบมันแทบจะไม่มีแถมต้องอยู่ใกล้คนที่เราแอบรักอีก มันทรมานขนาดไหน สู้อยู่ให้ห่าง ไม่ต้องเห็นหน้าหรือมาเจอกันเลยจะทำใจได้ง่ายกว่า
รักแต่ไม่กล้าบอก ไม่กล้าแสดงออกแต่ต้องอยู่ด้วยกัน คลุกคลี ตีโมง กอดคอ ตีเข่า เล่นถึงเนื้อถึงตัวแบบเพื่อนผู้ชายเค้าเล่นกัน ซันนี่ของพี่หวั่นไหวแต่อิต้อมมันไม่รู้เรื่อง รู้ราวอะไรด้วยเล๊ย ซันนี่ของพี่น่าสงสารจริงๆ แต่พี่ไม่เห็นด้วยที่หนูดูเหมือนจะเจียมเนื้อเจียมตัวเกินไป ต้อมมันหล่อระดับนายแบบแล้วงัย หนูควรจะเห็นคุณค่าของตัวเองบ้างนะลูก หนูไม่ได้ต่ำตมอะไรขนาดนั้น ยิ่งมารู้ว่าหนูแอบรักต้อมมานานแถมลงทุนนั่งรถไปดูบ้านต้อมที่ชลอีก ประมาณไม่ได้เห็นหน้าเห็นหลังคาบ้านก็ยังดี ยิ่งสงสาร รักแรกก็ทำท่าจะแห้วซะแล้ว
คุณอิ๊คกี้คะ ได้โปรดส่งใครมาดามใจน้องซันนี่ด้วยเถอะค่ะ สงสารน้อง บางทีซันนี่อาจจะอยู่ใกล้ต้อมเกินไป เลยโดนมองข้ามแถมต้อมเองก็ยังรักฝังใจกับพี่นาย ขนาดจูบกับสาวสวยที่ตัวเองก็ปลื้มมันยังยั้งใจไว้ได้ กว่าต้อมจะหันมาหรือรู้ใจซันนี่บ้างไรบ้าง ซันนี่คงซดน้ำแห้วจนพุงกางแล้วกางอีกแน่เลยค่ะ แถมรู้แล้วจะสมหวังหรือเปล่าก็ยังไม่รู้
ส่วนคุณนายนี่โชคดีอย่างมหาศาล ที่ได้สามีอย่างคุณหลวง นายคิดถูกแล้วที่ส่งต้อมไปไกลๆ เพื่ออนาคตของต้อมเองและชีวิตครอบครัวของนายเองด้วย เพราะถ้าต้อมยังอยู่เมืองไทย มีหวังนายอดใจไหวกินต้อมเข้าไปแทนที่จะแค่ชิมเหมือนที่เคย
คุณอิ๊คกี้คะน่าสนใจทุกโครงการเลยแต่ที่สนใจเป็นพิเศษคือ โครงการที่ 4 และ 5 ค่ะ
:pig4:
-
เม้นก่อนอ่านคร๊าบบบ ^^
-
แหม ลืมไม่ได้ก็กลับไปหาเลยสิ ต้อมของหล่อนน่ะ ไปเลยชิ่วๆ เบื้อ เบื่อ นึกว่าจะหาย ดอก... แล้วซะอีกมาถึงขนาดนี้แล้ว ยังมีคร่ำครวญหาอีก เหอะ อ่านตอนนี้แล้วเซ็งมาก! อยากกระซากหนังหัวหล่อนมาตบมาก สงสารหลวงว่ะ
ps. อยากให้หลวงเลิกๆไปเถอะ ไปให้นางไปสุขสมตามความต้องการเถอะคนดีๆอย่างหลวง หล่อนไม่คู่ควรหรอก ไม่คู่ควรเลยจริงๆ
อยากไป ดอก... กากีที่ไหนก็เชิญเลย ขอให้หลวงพ้นจากบ่วงกรรมนี้ซะที (เป็นเรื่องแรกที่อ่านแล้วชอบพระเอก(หลวง)มาก แต่ก็เกลียดนายเอก มากเหมือนกัน อุตส่าห์รู้สึกดีกับหล่อนขึ้นมาหน่อยแล้ว แต่ตอนนี้ชั้นให้หล่อนติดลบบบบบบบบบบบบ )
สาธุ !
ปล. ส่วนซันนี่ เอ๊ยย ลูกเจ็บปวดมากก็ไม่ต้องรักมันแล้ว
เบื่อมันเหมือนกันไิอ้ต้อมกับ...(ไม่อยากเอ่ยชื่อ แหวะ )
ไปๆมาๆ อยากให้หลวงได้น้องซันนี่ซะเอง
ส่วน... จะไป....ที่ไหนก็ไปเหอะ หึหึ
-
แหมนายพลก็แอบมีใจให้น้องต้อมอยู่เหมือนกัน :laugh:
สงสารน้องซัน :o12:
-
พี่นายนะพี่นาย
เผลอนอกใจพี่หลวงเมื่อไหร่ ระวังเค้าเสียบนะ 55555
ส่วนเรื่องของต้อม ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารซันนี่อ่าค่ะ
แต่ก็เข้าใจนะว่าทำไมน้องมันไม่กล้า
เฮ้อออออ
ภาวนาให้เรื่องราวเศร้าๆของน้องซันผ่านไปไวไวด้วยเถอะค่า
ปล.โปรเจคที่พี่อิ๊คบอกมาทั้งหมด น่าอ่านทุกเรื่องเลยอ่ะค่ะ แล้วจะรอติดตามผลงานนะคะ
-
ในที่สุดก็มีเวลามาตามอ่านน้องต้อมซักที หลังากผ่านไปหลายตอน
อ่านแล้วรู้สึกว่าต้อมเปลี่ยนไปนิดหน่อยแต่ยังมั่นคงกับนายอยู่ดี
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารซั่นนี่ การแอบรักใครซักคนโดยที่พูดออกไปไม่ได้
มันช่างเป็นอะไรที่ทรมานหัวใจมากๆ :monkeysad: เจ็บปวดแทนซันนี่
อยากให้ซั่นนี่ลองสู้ดูซักตั้ง อย่าเพิ่งยอมแพ้เฝ้ารอมาตั้งนาน
มิเชล ก็น่าสงสาร บอกเขาออกไปแม้จะรู้ว่าไม่สมหวังก็ตามที
ความรักของแต่ละคนก็แตกต่างหลากหลายรูปแบบกันไปจริงๆ
มันมีทั้งสุข สมหวัง และเจ็บปวด แต่คนเราก็เลือกที่จะรักอยู่ดี
คุณนายแหมๆ แอบมีเสียดายน้อง ระวังคุณสามีจับได้นะจ๊ะ
รอตอนต่อไปนะฮับ :pig4:
-
เฮ้อนะ นึกว่าคุณนายเป็นอะไร....พูดไม่ออกเลย :เฮ้อ:
สงสารหนูซันนี่ ตัดใจซะเถอะ....อย่ามัวเสียใจเลยนะ :sad4:
ปล.ตามทันแล้วววว
-
ง่า กุ๊กกิ๊กมากเลยค่ะ กุ๊กกิ๊กจนหดหู่ ฮ่าๆๆๆ
ตามต่อไปจนกว่าจะได้อ่านฉากกุ๊กกิ๊กจริงๆ
ขอบคุณค่ะ
-
พี่นาย คิดถึงที่สุด พี่นายอย่าว่อกแวกนะครับคิดถึงหน้าพี่หลวงใว้ แล้วบอกวัวเองว่า อันนี้ตัวจริงๆๆๆๆ
ต้อมดังใหญ่แล้ว ตะวันอึดอัดเนาะมีอะไรในใจแต่ทำไม่ได้นี่ แต่......ตะวันชอบต้อมมาตั้งแต่ ม.4 แล้วเหรอ
-
ชอบพี่อิ๊คกี้เขียนเป็นอารมณ์ของคนคนหนึ่งไปเลยแบบเรื่องคุณนายอ่า
เขียนโดยมองจากมุมบุคลที่สามมันแบบว่าแปลกๆ(หมายถึงตัวหนูนะ คนอื่นอาจชอบ)
แบบมันเหมือนเรารู้อารมณ์ของทุกคนจนไม่มีอะไรให้ลุ้นให้เดา เลยชอบแบบเขียนจากบุคลในเรื่อง
จากมุมมองของซันอะไรแบบนี้อะค่ะ(เพราะจากมุมของต้อมมันคงจะหน้าเบื่อมาก
-.- มาม่ากะซันมันส์กว่าเยอะ^^~)
แต่อย่างนี้ก็สนุกค่ะ พี่อิ๊คกี้เขียนซะอย่างอะไรก็สนุก แค่ชอบอ่านแบบเรื่องคุณนายมากกว่า
(เล่าเรื่องจากตัวละครตัวหนึ่งที่เป็นตัวหลักในนิยาย อย่างนางร้าย ก็คุณนายเป็นหลักอะค่ะ)
คือแบบเขียนจากมุมคนที่สามมันแบบไม่ค่อยพีคตามอารมณ์ตัวละครอะค่ะ(หรือหนูไม่เข้าถึงเอง--.)
เหมือนมันจะเศร้าแหละ แต่มันมีอารมณ์ของตัวละครอื่นมาด้วยมันเลยดึงกันไปอะค่ะ
แบบจะรันทดกับซันนี่มันก็รันได้ไม่เต็มร้อยอ่า
ความคิดเห็นส่วนตัวนะค่ะถ้าไม่พอใจขอโทษด้วยจริงๆค่ะ
อย่าโกรธหนูนะ หนูแค่อยากออกความคิดเห็นจริงๆค่ะ
พยายามจะหาคำมาอธิบาย แต่ได้แค่นี้ตริงๆ ถ้าทำให้ไม่พอใจขอโทษนะคร๊าฟฟฟฟฟ
-
ซันนี่สู้ๆ
-
ไม่ว่าแนวไหนจะตามอ่านทุกเรื่องจ้า
ถ้าถามว่าชอบแนวไหน โดยส่วนตัวชอบแนวย้อนยุคที่สุด คุณหลวง คุณพระ ชอบมากกกกกกกก
-
เป็นห่วงคุณหลวง เป็นไรมากรึเปล่าน้า
ส่วนคุณนาย(บ้านนี้เค้าดูมียศมีศักดิ์กันเนอะ)ไม่ผิดหรอกค่า คนเราเกลียดคนอื่นได้พร้อมกันตั้งหลายคน ทำไมจะรักพร้อมกันบ้างไม่ได้(แค่สองคนเองเนอะ อิอิ)
พัชราภาคะ แกจะทำตัวเป็นเรยาเหรอคะ ไปยุ่งกับผัวกับพ่อเค้าทำม้ายย
อิต้อม! แกช่วยทบทวนตัวเองดีๆ ก่อนได้มั้ย จริงๆ แล้วคิดอะไรกับใครยังไงกันแน่ แล้วก็ทำอะไรให้มันชัดเจนไปก่อนที่ชั้นจะเบื่อแก แล้วหันไปเชียร์ซันนี่ให้ได้กับพี่ปริ๊นแทน(มาได้ไงวะ555)
-
เพิ่งเข้ามาเห็นอ่ะครับพี่อิ๊ก
ไหนว่าเรื่องนี้เบาๆสบายๆไง ไหงอ่านแต่ละทีออกแนวดราม่าตลอดอ่ะ
สงสัยเรื่องนี้ออกแนวเด็กมีปมจะได้กะเด็กมีปัญหาละมั้งเนี่ย เหอๆๆ
-
เมื่อไรจะได้เห็นต้อมกับซัมกุ๊กกิ๊ก กันชะทีน๊า รอรอคร๊าบ
-
รอคร๊าบบบ
-
เสียจัย สงสารซันนี่
ไม่ชอบ มิเชล เลย ทั้งๆๆ ที่เธอ ก้อไม่ได้ ทำรัยผิด 555+
ต้อม ลืม พี่นาย :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
S 12
“ไหว้พระเถอะลูก อยู่แบบกันเองนะ แม่ไม่ค่อยเรื่องมากหรอก ตามสบายมีอะไรก็บอกกับแม่ได้ ไม่ต้องเกรงใจ”
ซันตกลงใจย้ายออกไปอยู่ที่ร้านของคุณยุพิน โดยมีต้อมเป็นคนพาไป ซันยกมือไหว้คุณยุพินและคุณสกลตามธรรมเนียมของไทย
“หน่วยก้านเข้าท่านี่ ท่าทางขยันเหมือนลูกต้อมนะแม่”
คุณสกลมองซันอย่างพิจารณาแล้วหันไปหาภรรยา
“นั่นสินะ เดี๋ยวค่อยเอาของขึ้นไปเก็บบนห้อง แม่เตรียมห้องไว้ให้ ชั้นบนสุดนะลูก เดินหน่อยแต่ก็เป็นส่วนตัว ต้อมห้องเก่าพี่โจน่ะลูก”
“อ้อครับ มึงจะเอาของไปเก็บเลยไหม”
ต้อมเองก็นั่งอยู่ข้างๆ ซันเองก็ก้มหน้าอยู่เงยมองบ้างเมื่อผู้ใหญ่ถาม
“เดี๋ยวก่อนสิลูก คุณจะไปร้านโน้นไม่ใช่เหรอ ไปสิ เดี๋ยวเย็นนี้ค่อยมาทานข้าวด้วยกัน ต้อมไปดูพี่ปริ๊นในครัวให้แม่หน่อย ไปกวนอะไรพี่จาอีกหรือเปล่า”
คุณยุพินบอกกับสามีและต้อม พอทั้งคู่ลุกไปจากที่นั่งคุณยุพินก็หันมามองที่ซันอย่างเต็มตา อยากจะคุยด้วย อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้ เพราะเท่าที่ฟังจากต้อมแล้ว เห็นใจเด็กคนนี้อยู่มากพอสมควร
“แม่พอจะรู้เรื่องของเราบ้างแล้วนะลูกซัน เอาเถอะแม่เห็นใจเรานะที่ต้องเจอกับชะตากรรมชีวิตแบบนั้น อยู่กับแม่สบายใจได้นะ ไม่ต้องห่วง”
เสียงที่อ่อนโยนทำให้ซันเงยหน้าขึ้นมองอย่างประหลาดใจ
“ครับ เอ่อ คุณแม่รู้เรื่องเกี่ยวกับผมเหรอครับ”
“พอรู้น่ะจ๊ะ อย่าไปตำหนิต้อมเขาเลยนะลูก แม่ถามเองล่ะ คนที่จะมาอยู่กับแม่ก็เป็นธรรมดาที่แม่เองอยากจะรู้จักมักจี่ด้วย พอทำงานกับแม่แล้วบอกแม่เราทางกรุงเทพฯไม่ต้องส่งเงินมาให้แล้วนะ แม่ว่าน่าจะพอใช้จ่าย อีกอย่างแม่ว่าเราเองก็ดูท่าทางเป็นคนขยัน ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”
ซันเงียบไป สายตาส่องประกายออกมา ประกายที่สับสนวกวน คิดไปถึงคนที่บอกเรื่องนี้กับผู้หญิงคนนี้ เขารู้เรื่องได้ยังไง ต้อมหรือว่ามิเชล?
“ผมคงไม่รบกวนคุณแม่มากหรอกครับ ผมจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดครับ”
“จ๊ะ แม่ดีใจนะที่ได้ยินแบบนั้น แม่มองคนไม่ผิดหรอก”
ซันถอนหายใจออกมา สายตายังคงเพ่งเล็งไปบนพื้น
“ซันลูก ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเลือกทางเดินของเราเองได้ อย่าไปคิดน้อยเนื้อต่ำใจกับสิ่งที่ผ่านมาเลยนะลูก”
“ครับ ผมเข้าใจ ผมจะพยายาม”
“แม่เป็นกำลังใจให้นะลูก มีอะไรบอกแม่ได้ แม่ยินดีช่วย เด็กบางคนเกิดมาครอบครัวมีปัญหาก็อ้างว่าเป็นเพราะพ่อแม่ที่เป็นคนทำให้เราเป็นไปในทางไม่ดี เสียผู้เสียคนมาก็เยอะ เพราะคิดในทำนองที่ว่าพ่อแม่รังแกฉัน แต่ว่าพ่อแม่เขาเลี้ยงลูกมาได้ก็แค่ตัวเท่านั้น จะดีจะเลวมันก็อยู่ที่ตัวลูกเอง”
“ครับ”
เสียงเริ่มแห้งผาก หน้าก้มต่ำลงทุกขณะ
“นามสกุลเรานี่ ใช่เจ้าเก่าหรือเปล่าจ๊ะ แม่เหมือนเคยได้ยิน”
“ผมตั้งใจว่าจะเปลี่ยนแล้วครับ”
เงยหน้าขึ้นมาแววตาที่กร้าวแข็งจนคุณยุพินถึงกับผงะ
“ทำไมล่ะลูก ไม่ชอบเหรอ”
“ผมไม่อยากใช้นามสกุลของ เอ่อ พ่อน่ะครับ”
“อืม แม่พอจะเข้าใจ เปลี่ยนมาใช้ของแม่ก็น่าจะดี”
“ผมมีพ่อที่เหมือนไม่มี จะไปฝืนใช้นามสกุลเขา เดี๋ยวลูกหลานฝั่งโน้นเขาจะขัดใจเอา ผมน่าจะเปลี่ยนดีกว่า เปลี่ยนไปให้พ้นเสียที”
“ซันลูก”
ครางออกมา สายตาของซันมันอัดแน่นไปด้วยความขุ่นข้องในใจ ความร้าวรานที่เด็กคนหนึ่งประสบพบพานมา
“แม่ว่าเราโตขึ้นมาหน่อยเราก็จะเข้าใจเองนะลูก ตอนนี้ให้ตั้งใจเรียนให้มากๆ จบแล้วจะได้ทำงานหาเงินไปใช้คืนแม่เขา ท่าทางน่าจะลำบากไม่น้อยนะอยู่ฝั่งโน้น”
“ครับ แม่เขาลำบากมาก ลำบากทั้งกายทั้งใจ”
น้ำตาเอ่อนองเต็มเบ้าตา คุณยุพินถึงกับนั่งไม่ติด โผเข้ามาโอบร่างของซันเอาไว้
“อย่าเสียใจไปเลยลูก อย่าไปคิดน้อยเนื้อต่ำใจ แม่ว่าเราคือความสุขของแม่เรานะ เพราะฉะนั้นอย่าทำให้แม่เราที่เฝ้ารออยู่ทางโน้นต้องเสียใจเพราะเราอีก อย่าไปคิดถึงเรื่องที่มันผ่านมาแล้ว เกิดแล้วก็ให้แล้วกันไปนะลูก เราน่าจะภูมิใจที่ผ่านอะไรร้ายๆในชีวิตมาได้ และยืนหยัดอยู่แบบนี้ แม่ภูมิใจในตัวเรานะ ซันเองก็น่าจะภูมิใจในตัวเองด้วยนะลูก”
“ผมไม่มีอะไรให้น่าภูมิใจหรอกครับคุณแม่ ลูกเมียน้อยที่ไม่เคยจะได้อยู่กับพ่อเกินสองชั่วโมงเลยในแต่ละปี มาอยู่ที่นี่ก็ด้วยเงินของแม่ส่งเสียทั้งนั้น ป้าก็รังเกียจ ผม ผม”
“โถๆ พ่อคุณ อย่าเศร้าโศกไปเลยนะลูก อย่างน้อยเราก็มีเพื่อนที่ดี มีแม่ มีครอบครัวของแม่ทุกคนจะให้กำลังใจซันนะลูก อย่าไปคิดแบบนั้น จะลูกเมียน้อยเมียหลวงเราก็ลูกเหมือนกัน ถึงแม้ว่าสิทธิ์จะไม่เท่าเทียมเขาก็ตามทีเถอะ แต่แม่ว่าเราอย่าเอาจุดนั้นมาเป็นปมให้ตัวเองทรมานทุกข์ใจเลยนะลูก ลูกเมียน้อยจะเป็นคนดีไม่ได้เหรอ แม่ว่าไม่เกี่ยวนะลูก ป้าไม่รักใช่ว่าจะไม่มีคนอื่นรัก อย่างแม่ของเราไง อย่างน้อยเราก็มีแม่ แม่ที่รักเราดั่งดวงใจ อย่าคิดอะไรไปในทางนั้นเลยนะลูก เราคิดสิว่าจะทำยังไงให้เราเป็นคนมีเกรียติมีศักดิ์ศรี ทำให้เขารู้ว่าเราเองมีดีในตัว อย่าท้อนะลูก อย่าท้อ”
มือคอยลูบตามหลังที่สะอื้นตัวโยน นี่คือสิ่งที่คุณยุพินต้องการได้ยิน เพราะแค่ได้ยินจากต้อมเธอเองยังไม่อยากจะปักใจเชื่อ แต่พอมาได้เห็นแววตี่ซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายในนั้นแล้ว บอกกับตัวเองว่าต้องช่วยเขาให้ได้
“ทำไมนานจังวะ”
ต้อมถามขึ้นเพราะเห็นคุยกับคุณยุพินอยู่นานสองนาน เขาคิดไปว่าซันน่าจะโดนซักประวัติแน่ๆ
“ก็คุยเรื่อยเปื่อย”
“ทำไมมึงตาแดงๆ ร้องไห้เหรอ”
“ไม่นี่ เออไหนล่ะห้องกูน่ะ จะไปล้างหน้าแล้ว”
“โน่นห้องน้ำ ห้องน้ำรวมนะเว้ย อยู่ชั้นสาม ห้องมึงอยู่ชั้นสี่ ลำบากหน่อยนะ”
“ไม่หรอกน่า แค่นี้สบายมาก”
ซันเดินตามต้อมขึ้นไปชั้นบนหลังจากที่เข้าไปทักทายทุกคนในครัว รอยยิ้มต้อนรับของทุกคนทำให้เขาอบอุ่นใจขึ้นมาได้บ้างมากทีเดียว
“พี่ๆ”
ปริ๊นวิ่งตามขึ้นมาแล้วแซงซันไปเกาะขาต้อมที่เดินนำหน้า
“อย่าวิ่งสิพี่ปริ๊นเดี๋ยวตกบันไดนะ”
“ไม่วิ่งก็ไม่ทันนะ ปริ๊นขาไม่ยาวนี่”
ปากพูดแต่สายตามองซันตั้งแต่หัวจรดเท้าเพราะความที่เป็นคนแปลกหน้า
“หวัดดีครับ”
“ทำไมพูดภาษาไทย เป็นคนไทยเหรอ”
“พี่ปริ๊น อย่าไปมองพี่เขาแบบนั้นสิ เดี๋ยวคุณย่าว่าเอานะ”
ต้อมปรามเพราะสายตาที่ปริ๊นมองเหมือนกำลังสำรวจแขกเกินไปซึ่งทางคุณยุพินไม่ปลาบปลื้มเลยแม้แต่น้อย
“ก็ปริ๊นอยากรู้อ่ะ พี่เป็นใครเหรอ ผมชื่อปริ๊นนะ”
“น่ารักจังครับ นี่น่ะหรือพี่ปริ๊นที่มึงเคยพูด”
ซันยิ้มให้ปริ๊น แต่รายนั้นยังเกาะขาต้อมอยู่
“ขึ้นไปบนห้องพี่โจก่อนดีกว่าพี่ปริ๊นเดี๋ยวค่อยซักพี่เขา เดี๋ยวจะให้นั่งซักจนพอใจเลย”
พอได้ยินก็วิ่งนำหน้าข้นชั้นสาม
“น่ารักจังนะ”
“กูเหรอ ฮ่าๆ กูรู้ตัวเว้ยไม่ต้องชม”
“แหวะ พี่ปริ๊นหรอก อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย”
“อ้าว ว้า ชมกันหน่อยดิวะมึง ฮ่าๆ”
“อย่างมึงต้องให้ชมด้วยเหรอ ไหนบอกว่ารู้ตัวดีไง”
“เออนี่มึง ชั้นสามเป็นที่พักพนักงานนะ มีห้องพี่แมวกับพี่จอยแม่ครัวน่ะ เป็นที่ทำกับข้าวกินกันด้วย”
ต้อมบอกแล้วเดินขึ้นเรื่อยๆ
“มึงโชคดีจังนะ”
“หือ”
“ก็ครอบครัวที่น่ารักแบบนี้ ทุกคนน่ารักกัน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมึงถึงอารมณ์ดีได้ตลอดเวลา”
“อ้าวไอ้นี่ ก็มึงก็กำลังได้เข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกับกูแล้วนี่วะ”
ซันยิ้มออกมา รู้ไหมเหนื่อยยากมาทั้งวัน เสียน้ำตาไปไม่รู้กี่หยดแต่มันกลับพึงใจมากที่ได้ยินเพียงแค่ประโยคนี้เพียงประโยคเดียว เหมือนแสงจันทร์ในคืนเดือนแรมส่องนำทาง
“อ่ะนะ ยิ้มเชียว ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอที่จะได้มาเป็นสะใภ้แม่กูน่ะ”
“สะใภ้อะไร”
“อ้าวก็มาเป็นเมียน้อยกูไง ฮ่าๆ กูล้อเล่นนะเว้ย”
พูดเองเออเอง ซันยิ้มอายหน้าแดงขึ้นมา
“ไอ้บ้า พี่นายไม่ยอมหรอกนะ”
“ไม่ใช่เว้ย กูต่างหากที่ไม่ยอม ฮ่าๆ นี่ไงห้องมึง เล็กหน่อยนะ”
ต้อมเดินเข้าไปในห้องแล้ววางของลงบนโต๊ะ
“ทำไมน๊านนานนะ ปริ๊นรอจนจะหลับ”
“ฮ่าๆ ไหนหอมแก้มหน่อยซิ วันนี้ยังไม่ได้หอมแก้มเลย”
“อ่า หอมแก้มทำไม ปริ๊นเป็นผู้ชายนะ”
“อ้าว แล้วเมื่อคืนใครน้าหอมแก้มพี่น่ะ”
“อิอิ ไม่รู้นะ ฝันอ่ะเปล่า”
ทำหน้าเขินๆแล้วตบเตียงแปะๆ
“พี่ๆ มานั่งดิ”
“ฮ่าๆ เอาละเว้ย ซักให้เต็มที่เลยนะพี่ปริ๊น”
ต้อมหัวเราะชอบใจแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียง ซันเองยิ้มแล้วเดินเข้าไปหา
“พี่ยังไม่บอกชื่อเลยนะ ชื่อไรเหรอ”
“อ้อ พี่ชื่อซันครับ พี่ปริ๊น”
“อ้าว ไม่ร้อนเหรอ ทำไมชื่อซันอ่ะ”
“อิอิ ไม่รู้นะ แล้วพี่ร้อนไหมล่ะ”
ซันแตะไปที่แก้มขาวๆอมชมพูของปริ๊น
“ไม่ร้อน แต่ทำไมชื่อซัน”
“ฮ่าๆ ต้องไปถามแม่พี่เขานะพี่ปริ๊น”
ต้อมหัวเราะแล้วกอดตัวปริ๊นที่นั่งอยู่บนเตียง
“แล้วแม่พี่อยู่ไหนอ่ะ ปริ๊นจะไปถาม”
ซันเองหัวเราะออกมาอย่างพอใจ ต้อมเองก็เหมือนกัน
“ฮ่าๆ ไม่เอาๆ ซักเรื่องอื่นสิพี่ปริ๊น เรื่องชื่อนี่ทั้งวันคงไม่จบนะ”
“ทำไมพี่ตัวไม่โตเหมือนพี่ต้อมอ่ะ พี่ไม่กินข้าวเหรอ”
“กินเยอะแล้ว แต่ไม่โตเอง”
ซันพูดแล้วยิ้มๆ เหมือนคนกลั้นหัวเราะ มีความสุขขึ้นมากับการทีได้เห็นรอยยิ้มและความใสซื่อบริสุทธิ์ของปริ๊น
“อ่า งั้นพี่อยากกินวิตามินของปริ๊นไหม ปริ๊นไม่อยากกิน เม็ดเบ้อเร่อเลยนะ”
“นั่นแน่ แอบฉลาดนะเรา เดี๋ยวพี่ฟ้องคุณย่านะ”
“อ่ะ ก็ปริ๊นไม่อยากกินนี่”
“กินวิตามินล่ะดีแล้วพี่ปริ๊นจะได้ตัวโตๆเหมือนพี่ต้อมไง”
“อ้อๆ อิอิ งั้นไม่แบ่งให้แล้วล่ะ เพราะปริ๊นอยากจะตัวโตๆเหมือนพี่ต้อม”
หัวเราะชอบใจแล้วนอนลงเอาหัวดันตรงสีข้างของต้อม สองคนกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียง ซันเองถอยออกมายืนมองอยู่ น่ารักเหลือเกิน ถ้าหากว่า..... พอคิดไปได้แค่นั้นก็สะบัดหน้าเหมือนกำลังไล่ความคิดของตัวเองออกไป
“พี่ๆ พี่เป็นม้าได้ไหม”
อยู่ๆก็กระเด้งตัวขึ้นมาทำตาแป๋วถามซัน คนที่ถูกถามขมวดคิ้วสงสัย
“นั่นแน่ เบื่อม้าต้อมแล้วเหรอพี่ปริ๊น”
“ไม่เบื่อนะ ก็ถามพี่เขาไง เผื่อว่าพี่ต้อมไม่อยู่บ้านนะ เดี๋ยวนี้กลับค่ำๆ ปริ๊นไม่มีคนขี่หลัง”
“น่าจะพอไหวนะพี่ปริ๊นลองขี่หลังพี่ไหม”
ซันเองก็อยากจะมีส่วนร่วมด้วย นั่งยองๆลงกับพื้น
“อิอิ ไหนๆ”
“ฮึก อ่า”
“ฮ่าๆ ไหวไหมมึง เห็นแบบนี้หนักนะพี่ปริ๊นน่ะ”
ซันพยายามจะพยุงร่างขึ้น ร่างที่มีลิงตัวน้อยเกาะหลังอยู่ ลิงที่หนัก ๓๕ กิโลกรัม
“ฮึดๆ ขึ้นๆ”
คนบนหลังเชียร์ใหญ่ให้คนแบกพยายามลุกให้ได้
“อ่า ฮึ๊บ อ๊ะ”
พอออกแรงลุกก็เซล้มลงบนเตียง
“ฮ่าๆ ม้าหมดแรงแล้วพี่ปริ๊น”
“อ่า ไม่ขี่ก็ได้นะ”
ร่างทั้งสามนอนกลิ้งอยู่บนเตียง เสียงหัวเราะเคล้าคลอกันทั่วทั้งห้อง
“บอกให้กินเยอะๆ เห็นไหม ไรว้าแค่พี่ปริ๊นยังแบกไม่ขึ้น จะไปทำไรกินวะมึง”
“ก็หนักนี่ ตัวเล็กๆ ทำไมหนักจังนะพี่ปริ๊น”
ต้อมนอนอยู่อีกฝั่งมีปริ๊นนอนอยู่ตรงกลางกลิ้งไปมา ส่วนซันนอนอยู่ริมสุด พอหันหน้าไปมองคนที่หัวเราะอยู่อย่างอารมณ์ดีก็ผสานสายตากัน สายตาของต้อมมันแจ่มใสว่างเปล่าไม่มีอะไรเคลือบแอบแฝง แต่สายตาของคนที่หันไปมองเขานี่สิ ประกายแห่งความสุขที่มันหายไปนานแสนนานมันพื้นคืนชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง
“หิวยัง ไปกินข้าวกันพี่ปริ๊น”
ต้อมหลุบสายตาไปมองที่ปริ๊น กอดหอมอยู่เต็มรักคนตัวน้อยก็ดิ้นอย่างพอใจ ซันยิ้มขึ้นมา ขอให้ที่นี่เป็นที่พักแห่งใจ ประกายแห่งความสุขที่ฉายออกมาจากผู้คนที่รายรอบตัว ขอให้เป็นที่แห่งนี้ที่จะฝากหัวใจไว้ แม้จะไม่ได้สมหวังที่จะได้ครองรักกัน แต่ก็ขอให้เป็นที่แห่งนี้ที่ใจมันใจมันจะไม่เหือดแห้งโรยราไป
“อุ๊ยน้องซัน เก่งจังค่ะ จัดจานสวยจัง เคยทำร้านอาหารมาก่อนเหรอ”
แมวทำท่าประหลาดใจเพราะเห็นจานผัดไทยที่ซันเป็นคนจัด ผักที่จัดวางซ้อนทับกันเป็นรูปนก มะเขือเทศฝานเอาแต่เปลือกเป็นรูปกุหลาบ
“อ้อ ไม่เคยหรอกครับพี่แมว แต่เคยเห็นแม่ทำ”
“ตายจริง เหมือนชาววังเลยเนอะ”
“ไหนแมว ร้องเอะอะอะไรเสียงดังเชียว”
คุณยุพินเดินอยู่แถวนั้นพอดี เลยเข้ามาดูในครัว
“ตายจริง สวยมากจ๊ะ นี่จัดเองเหรอจ๊ะลูกซัน”
ออกปากชมออกมา แล้วก้มลงมองจานที่ซันจัดไว้เตรียมส่งให้ลูกค้า
“ครับคุณแม่”
“เริศ ต๊าย ยัยแมวอย่ามัวอ้าปากค้าง ไปเอากล้องมาถ่ายเก็บไว้สิยะ ชั้นจะเอาลงในเว็บ จ้างฝรั่งครีเอทยังไม่สวยเท่านี้เลยนะเนี่ย ตายๆ แม่มีของดีอยู่ในมือแล้ว ขอบใจมากนะจ๊ะลูก สวยมาก เอาเลยเต็มที่มีฝีมือก็แสดงมันออกมา เดี๋ยวแม่ให้ค่าหัวคิด”
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกภาคภูมิใจในชาติพรรณของตัวเอง สิ่งที่พร่ำสอนมาตั้งแต่เด็ก ตอนนั้นไม่เคยสนใจ คิดว่าจะทำไปทำไม ในเมื่อก็กินๆลงท้องย่อยเหมือนๆกัน แต่มารดาก็คอยบอกตลอดว่ามันเป็นอรรถรสในการกินอย่างหนึ่ง เพิ่งจะรู้วันนี้เอง รอยยิ้มที่ฉายออกมาของซันทำให้คุณยุพินพึงใจ
“โห สวยจังครับคุณแม่ ใครจัดอ่ะ”
ต้อมเดินเข้ามา แต่งตัวในชุดเป็นทางการ เสื้อเชิ้ตสิดำสนิทเหมือนรัตติกาล ผ้าซาตินพลิ้วไปตามเรือนร่างกำยำ กางเกงยีนส์สีเข้มกับรองเท้าหนังสีน้ำตาลขัดมันอย่างดี บนบ่ามีแจ็กเก็ตสีดำอีกตัวที่ยังไม่ได้สวมทับ
“ก็พ่อซันสิลูก สวยไหม แม่จะถ่ายเอาไปอัพเดทในเวบ”
“โหย สวยว่ะ ซ่อนในเหรอมึง”
“ก็เคยเห็นแม่ที่โน่นทำเลยเอามาลองจัดดูน่ะ ยังไม่เข้าที่เข้าทางเท่าไหร่”
“ต๊ายนี่ขนาดยังไม่เข้าที่เข้าทางนะเนี่ย ท่าเข้าที่แล้วจะสวยขนาดไหน”
แมวร้องออกมา ทำตาโต
“นั่นสิ แค่นี้แม่ก็ว่าสวยแล้วนะ”
“แม่ก็ให้มันจัดให้หลายๆแบบสิครับ แล้วเอาลงเวบเดี๋ยวผมกลับมาทำให้”
“งานเขากี่โมงล่ะลูก ไปทันไหม”
“งานมีสองทุ่มครับแม่ ทันครับ เนี่ยว่าจะมาฝากท้องกับพี่แมวก่อน”
“ว้ายได้เลยเลยค่ะ พ่อนายแบบของพี่แมว วันนี้กินวุ้นเส้นผัดขี้เมาทะเลหน่อยเป็นไง”
“ไม่ได้นะยัยแมว เดี๋ยวกลิ่นมันติดเสื้อลูกชายนั้น”
คุณยิพินแหวเสียงขึ้น ต้อมเองก้หัวเราะออกมา
“เดี๋ยวไปรอข้างนอกไงครับแม่ ผมก็อยากกินนะ กินเผ็ดๆเรียกเหงื่อหน่อย”
“กลิ่นเครื่องเทศมันจะออกตามกลิ่นเหงื่อน่ะสิลูก ไม่เอาๆ กลับมาค่อยกิน กินอะไรไม่มีกลิ่นดีกว่า ทำราดหน้าปลากระพงให้ลูกชายชั้นดีกว่าแมว”
คุณยุพินสั่งแล้วจับมือซันลากไปอีกฝั่ง
“มาลองจัดให้แม่ดูอีกสักแบบสองแบบสิลูกซัน แม่ตื่นเต้นจังเลย”
ซันเองก็เดินตามแล้วหันไปมองต้อม เขาดูดีมาก ดูดีเสียจนใจมันสั่น แม้ผมจะยังไม่ได้จัดทรงแต่เชื่อแน่ว่าเขาดูดีที่สุดในที่แห่งนี้ มันมีประกายออกมารายรอบตัวของเขา ยิ่งเวลาเขาหัวเราะ รีบไปเสียทีได้ไหม เพราะจะไม่ได้เสียสมาธิในการจัดจานให้คุณยุพินดู
To be continued
-
“มาเร็วจังทอมมี่ มานั่งลงตรงนี้ดีกว่า วิเวียน เอาให้เด่นกว่าใครนะ เอาเสื้อคลุมมาคลุมด้วยเดี๋ยวเครื่องสำอางหล่นใส่เสื้อทอมมี่”
พอมาถึงบริเวณงานผมก็เข้าไปล่ะครับ คุณลิซรออยู่แล้ว ผมเอาขนมของคุณแม่มาฝากทีมงานด้วย ชอบใจใหญ่ งานมีที่ห้องในซานฟรานฯครับ เหมือนเป็นการโปรโมทสินค้า เพราะเพิ่งเปิดตัวได้ไม่กี่อาทิตย์ เหมือนเป็นการกระตุ้นยอดขาย คุณลิซบอกมาล่ะครับ
“ขนมตาลครับ จากที่ร้านของคุณแม่ผม”
ผมยื่นขนมที่เหลือจากการแย่งกันของทีมงานให้คุณลิซ
“หือ น่าตาน่ารักจัง”
เธอหยิบไปมองพิจารณา
“เหมือนซอฟเค้กเลยนะ แต่หอมดี แปลกดี”
แหมนะคุณคร้าบกินๆเข้าไปเถอะน่า รับรองอร่อย
“อืม รสชาติอร่อยดีจัง ขอบใจนะทอมมี่ วันหลังจะแวะไปอุดหนุนแล้ว ท่าทางของอร่อยๆจะเยอะ”
“แน่นอนครับ ผมรับประกัน เดี๋วถ้าคุณลิซไปผมจะขอให้คุณแม่ลดให้พิเศษ”
“ว้าย อย่าเลยทอมมี่ แค่อร่อยนะพอแล้ว เรื่องลดราคาอย่าเลย คนเราทำมาหากินอย่ามาลดราคาให้เลย”
ว้าว ดีจังเลย เพิ่งเคยได้ยินนี่ล่ะครับ งั้นพาไปเยอะๆเลยนะ ร้านคุณแม่ผมจะได้ดังไปในตัว
“ร้านมีที่ซานฟรานฯอีกสาขานะครับ เลิกงานแล้วแวะไปกินไหม ผมจะได้โทรฯไปจองโต๊ะไว้”
“เอาสิทอมมี่ ไปกันวันนี้นี่ล่ะ อยากลองกินอาหารไทยมานานแล้วเหมือนกัน เคยกินตอนไปแอลเอ อร่อยนะพี่ชอบ”
แต่ก็นะครับ กว่างานจะเลิก พอผมทำผมให้เขาทาหน้าให้เสร็จก็ให้ทางคอสตูมเขาดูเรื่องเสื้อผ้าล่ะครับ ชุดที่ใส่มาทางทีมงานบอกว่าโอเคแล้ว เว้นแต่กางเกงต้องเปลี่ยนเป้นกางเกงของทางทีมงาน ยีนส์สีเข้มกว่าของผม มีรอยข่วนๆ สวยตรงไหนวะ รองเท้าเปลี่ยนเป็นหนังสีดำ แจ็กเก็ตก็เปลี่ยนเป็นสีดำเป็นทางการกว่าเดิม ผมเริ่มเวียนหัวแล้วครับ เพราะโอ้โหนะ ฉีดน้ำหอมใส่ตัวผมนี่ เยอะไปไหมเนี่ย โว้ยเวียนหัวแล้ว เพราะปกติผมไม่ค่อยใช้น้ำหอมหรอกครับ ใช้โรลออนของเขาที่เหลือไว้นั่นล่ะ เหงื่อไม่ค่อยออกคิดว่าไม่น่าจะมีกลิ่นตัว หรือเปล่าไม่รู้ ฮ่าๆ
“พร้อมหรือยังทอมมี่ ออกได้แล้ว”
ตื่นเต้นนิดหน่อยครับ นี่ไม่ใช่งานแรก ผมก็เดินออกไปเมื่อคุณลิซให้คิวมานั่นล่ะครับ เป็นบูทส์ของผลิตภัณฑ์ที่ตั้งอยู่บนเวที ผมก็ทำท่าถือขวดของผลิภัณฑ์แล้วเดินวนบนเวทีก่อนรอบหนึ่ง เดินช้าๆ ไม่ยิ้มหรอกครับ เขาบอกไม่ให้ยิ้ม ให้ทำหน้าเหี้ยมๆเข้าไว้ แสงอะไรต่อมิอะไรวูบวาบแสบตาไปหมด เสียงพิธีกรบนเวทีก็พูดไปเรื่อยๆล่ะครับ เสียงร้องเรียกชื่อผมระงมไปหมด เหอๆ ไม่ได้ยินว้อย
“นวัฒกรรมใหม่สำหรับชุดดูแลผิวพรรณสำหรับท่านชาย”
นะ นี่คือคำโฆษณาของผลิตภัณฑ์ครับ เชยสุดๆ ผมก็ไปยืนข้างๆพิธีกรล่ะครับ
“ทอมมี่ พรีเซนเตอร์ของเรา เขาจะมาบอกว่าผลิตภัณฑ์ของเรามีดีอย่างไรนะครับ เป็นไงบ้างทอมมี่ คุณดูดีมากจริงๆครับ”
เขาถามครับ ผมก็อ้าปากจะพูดตามสคริปต์นั่นล่ะครับ
“ครับ สวัสดีครับทุกๆคน หลังจากที่ใช้ผลิตภัณฑ์แล้ว สภาพผิวของผมดีขึ้นมาก เพราะปกติผมจะนอนดึกเป็นประจำเพราะต้องอ่านหนังสือ”
“อ้อ ทอมมี่ยังเรียนอยู่เหรอครับ”
“ครับ ปีหนึ่งครับ”
“ว้าว ดูผิวหน้าเขาใกล้ๆสิครับ ไม่มีรูขุมขนเลย”
เวอร์จังแฮะไอ้หมอนี่ แหมนะ มันเอานิ้วมาจิ้มหน้าผมด้วยล่ะ
“ฮะฮะ ครับ เพราะผลิตภัณฑ์ตัวนี้ล่ะครับ ช่วยผมได้เยอะมาก ไม่ยุ่งยาก ไม่เหนอะหนะ”
“แล้วบอดี้โลชั่นล่ะครับ มีใครอยากจะดูแผ่นอกของทอมมี่บ้างไหม”
อ้าวเฮ้ย นอกสคริปต์นี่หว่า เสียงคนที่มาในงานร้องระงมครับ คงไม่อยากดูมั้งนั่นน่ะ เว้ยเฮ้ย
“เอ่อ”
ผมหันไปด้านล่างเวที มองหาคุณลิซครับ หาตัวช่วย ไอ้นี่มันจะแกล้งผมหรือไงวะเนี่ย เห็นคุณลิซแล้ว เธอพยักหน้าให้ทำตามไอ้นี่ครับ ตายห่ากู เอาวะ
“ทอมมี่ ลองเผยหน้าอกให้เราดูหน่อยได้ไหมครับ เราอยากรู้ว่าบอดี้โลชั่นได้ผลดีแค่ไหน”
โว้ย กูไม่เคยทาเว้ย มึงจะมาอะไรกับกูวะเนี่ย แต่นะ เอาวะ ยังไงผมก็ได้ค่าตัว แค่เปิดกระดุมให้เห็หน้าอกแค่นี้เอง ผมก็ลุกขึ้นล่ะครับ ปลดกระดุมออกทีละเม็ด เสียงเชียร์นี่นะ กูไม่ได้ต่อยมวยนะเว้ยเฮ้ย
“ว้าว หุ่นดีมากๆ”
อ้าวไอ้เชี่ยนี่ เอาแล้ว จะมาลูบแล้วครับ
“อ๊ะๆ ไม่ดีๆครับ ผมให้ผู้หญิงสัมผัสดีกว่านะ”
เอาสิมึง เสียงคนโห่มันดังขึ้นทันทีครับ อยากแกล้งกูดีนัก สาวผมบอล์นชุดสีดำวิ่งขึ้นมาก่อนใครครับ โหนะเจ๊ ไวมาก
“ฉันต้องซื้อกลับไปให้สามีที่บ้านใช้โดยด่วนค่ะ มันสุดๆมาก”
เธอแย่งไมค์โครโฟนของพิธกรมาพูดครับ เสียงคนกรี๊ดกระหึ่ม
“หอมด้วยนะคะ”
อ้าวนะ เอาวะ ยังไงก็ผู้หญิง เธอก้มตัวลงสูดดมตามลำตัวของผม เขินเหมือนกันนะเว้ยเฮ้ย เอาแบบนี้เลย
“เอาล่ะครับๆ ให้นายแบบของเราได้พักก่อน เชิญด้านโน้นนะครับ สำหรับใครที่อยากจะถ่ายรูปร่วมกับพรีเซนเตอร์ของเรา”
เออ ดีก็ตอนนี้ล่ะ ผมรีบลุกครับแล้วติดกระดุมเหมือนเดิม
“เก่งมากทอมมี่ แก้ไขสถานการณ์ได้ดีมาก”
“เขานอกสคริปต์นะครับคุณลิซ”
ผมฟ้องครับ ไม่บอกกันก่อนนี่หว่าจะเตรียมตัว
“เดี๋ยวพี่ว่าเขาให้ แต่ท่าทางเรตติ้งกระฉูดนะจ๊ะทอมมี่ คุณพอลน่าจะพอใจมาก แบบนี้ท่าทางงานเปิดตัวจะผ่านฉลุย และน่าจะมีเรียกร้องเข้ามาอีก เตรียมตัวไว้เลยนะ”
มันน่าจะเป็นแบนั้นล่ะครับ โน่นไง ผมโดนลากไปตรงโน้นแล้ว สาวๆรุมถ่ายรูปเพียบ ตอนนี้ยิ้มได้ครับ โอยๆ ผมโดนรุมจนเวียนหัวไม่รู้ใครเป็นใคร แต่ขอบอกครับว่างานนี้เขาเชิญเฉพาะพวกดังๆในเมือง พวกมีชื่อเสียงนั่นล่ะครับเข้ามาในงาน แม้จะจัดในห้างก็ตามที แต่กั้นไว้มิดชิด ส่วนคนที่เดินห้างก็โน่นครับเกาะดูอยู่ชั้นบนเพราะตรงบริเวณจัดงานมันกลางโถงของห้าง คนมุงดูเยอะมากนะเท่าที่ตาผมมองเห็น เสียงกรี๊ดเอย เรียกชื่อผมเอย เหอๆ น้ำด่วนเลย จะอ๊วกออกมาแล้ว เวียนหัวจริงๆนะ
Written by eiky
-
จิ้มทันไหม
ขอไปอ่านก่อนนะคะ พี่อิ๊กกี้ ^^
ว้าววว ในที่สุดซันก็ได้เข้าไปอยู่ที่ร้านแล้ว ใกล้กันอีกนิดแล้วสินะ
พี่ปริ๊นจะเป็นตัวเชื่อมสองคนนี้รึป่าวน้าาา อิอิ
ต้อมตอนนี้ดูน่ารักมากก ดูผ่อนคลายดี ฮ่าๆๆ
คิดๆแล้วก็อยากกินขนมตาลเหมือนกันนะเนี่ยยย
ขอบคุณนะคะ พี่อิ๊กกี้ <3
-
อยากให้ซันมีความสุขมั้ง :z2:
-
ดังแล้วอย่าลืมตนนะต้อมเอ๊ย
กลัวใจเด็กหนุ่มๆจริงๆเลย :เฮ้อ:
-
นั่นๆๆ แววมาแล้วไง
ซันนี่xพี่ปริ๊น อิอิ
-
o18ต้อมนี่ชักจะดังใหญ่แล้ว
:กอด1:ซันนี่
-
พี่ปริ๊นงานนี้เป็นกามเทพตัวน้อยๆ(?)เถอะนะ
เชียร์ให้ต้อมกับซันได้กันเร็วๆ ฮ่าๆๆๆๆ
คุณแม่น่ารักเว่อร์ไปเปลี่ยนแปลง
-
อ่อยยยย
ดีใจที่ซันไปอยู่บ้านนั้นแล้ว
อย่างงี้ก็สนุกกก
พี่ปริ้นซ์ น่ารักมากอ่ะ อบโคตรๆ
^^
อ่อยยย นายแบบ!!
-
ดีใจจัง ซันนี่เริ่มมีความสุขแล้วซินะ
พี่ปริ้นน่ารักอ่ะ อยากจะฟัดแก้ม
:กอด1:
-
o18 o18 o18 o18
วันนี้ มา แบบ เบา ๆๆ น่ะ ^^
:bye2:
-
+1 ค่ะ
เย้ ดีใจจังย้ายมาอยู่ด้วยกันแล้ว
-
นั่นๆๆ แววมาแล้วไง
ซันนี่xพี่ปริ๊น อิอิ
555 ต้องเลี้ยงต้อยอีกนานเลย
-
เริ่มใกล้ชิด เดี๋ยวก็คงจะพูกพันธ์กัน
ว่าแต่มันจะไกล้ หรือไกลกันแน่เนี่ย ต้อมงานงอกไวเว่อร์
ปล. คุณอิ๊กค่ะ เค้าอยากอ่านพี่นายอีกอ่า ขอตอนหวีทๆกะพี่หลวงได้ป่าว :m13: นะ
-
ลูกต้อมดังใหญ่แล้ว งี้พี่นายเสียดายแย่อ่ะดิ :z1:
-
สงสารซันน้ำตาจะไหล
พอเหอะน้องเอ้ย เลิกเหอะ
มันไม่มีทางจริงๆ มองไม่เห็นว่าจะรักกันได้ยังไง
พอจริงๆ อย่างที่คิดไว้แหละดีซัน หาใหม่ สู้ๆ
-
อย่างน้อยซันก็ได้มาอยู่ใกล้ๆต้อม รอลุ้นว่าน้องซันจะกล้าสารภาพแบบมิเชลไม๊
หวั่นน้องต้อมเนี่ยดังแล้วจะมีมือสามมือสี่มือห้าเข้ามาวอแวนี่สิ
-
ต้อมดังใหญ่แล้วว :impress2:
สงสารซัน :monkeysad: จะรักกับต้อมยังไงเนี่ย :serius2:
รอต่อนะค้า :กอด1:
-
เอาอีกครับ
-
พี่อิ๊กโครงการเยอะมาก
แต่จะอ่านและติดตามทุกๆๆเรื่องครับ
ชอบแบบแรงๆๆ เพราะแนวนี้ผมว่าพี่ทำได้ดีและแรงจริงอะไรจริง
จะติดตามอ่านและอุดหนุนพี่อิ๊กน้าาารรักนะ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
ช่วงนี้ต้อมก็มีการเปลี่ยนแปลง และพัฒนาการในทุกๆด้านไปตามวัย ตามเวลา
และสถานะที่เป็นไปล่ะนะ ส่วนมากก็ไปในทางดีล่ะ ไม่อยากชมมันมาก เดี๋ยวมันเหลิง อิ อิ
ส่วนน้องซัน เมื่อได้มาอยู่กับคุณแม่ยุพินนี่ ถือว่าเป็นโชคดีของเค้าแหละ
เพราะคุณแม่ยุพินของคุณนายนี่ มีทั้งความเป็นนักสังคมสงเคราะห์ และคุณหมอจิตวิทยาอยู่ในตัวเอง
ก็ดูดิ ซันมาแค่แป๊บเดียว คุณแม่ก็สามารถบ่งหนองออกจากใจซันไปได้บ้างแล้ว
แถมคุณแม่ยังเป็นผู้มีความสามารถ ในการดึงศักยภาพของคน ให้แสดงออกมาเป็นที่ประจักษ์
อย่างที่น้องซัน กำลังค่อยๆแสดงศักยภาพของตนออกมาให้เห็นไง
อีกหน่อยเห๊อะต้อม แกต้องตะลึงในน้องซันคนใหม่แน่
-
ดังใหญ่แล้วนายแบบเอ๊ย
ยังไม่เห็นวี่แววที่จะรักกันได้เลยล่ะ
ซันนี่ชีวิตน่าสงสารนะ ถ้าไม่ได้กับต้อมก็อยากให้ได้เจอคนดีๆ แต่ได้กับต้อมอ่ะดีแระ มีคนกวนประสาทตลอดเวลา ไม่เหงาดี
-
ดังใหญ่แล้ว...
-
ซันนี่เริ่มจะน่ารักแล้วนะ หุหุ ><
-
อ่านแล้วแอบเวียบหัวแทนต้อม 5555 คนห่อก็แบบนี่แหล่ะ
ซันน่าจะมีชีวิตการเป็นอยู่ที่ดีขึ้น จิตใจจะได้แจ่มใสด้วย o13
-
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารน้องซันอ่ะค่ะ
แต่ก็รู้สึกว่าน้องก็ยังโชคดีบ้างที่ได้มาอยู่กับแม่ยุพิน
ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสเสมอนะซันเอ๊ย
-
อยากลูบอกน้องต้อมบ้างง่ะ เอิ้กๆ :z1:
รอตอนต่อไปค่า~
-
ดังแล้ว จะลืม พี่นาย ไหมเนี้ย น้องต้อม
-
แวะมาดูนักเขียนไฟแรง(มากๆ) อิอิ
โปรเจคเยอะไปป่ะ o13
-
ตอนนี้ดูซันสดใสขึ้เป็นกอง น้องปริ๊น็น่ารัก คุณแม่ยุพินก็ใจดี แถมอยู่ใกล้ต้อมอีกตังหาก
ซันจ๋าหนูโชคดีแล้วนะที่ได้อยู่กับครอบครัวดีๆแบบนี้
ปล.ช่วงนี้อ่านแล้วร้อนแปลกๆที่แท้เพราะคนแต่งไฟแรงนี้เอง 55 อิ๊กกี้ so hot :fire:
-
น้องซันน่าสงสารจังเลยครับ
ชอบครับ สนุกดี ขอบคุณนะครับ
-
เฮียของเราคงคิดมากแหงๆ เห็นซูบลงๆ เห้ออเจ๊นายแกจะเล่าสู่กันฟังกับซะมี ม่ะไหร่นะ
-
พี่อิ๊กคร๊าบบบบบบบบบบบ ขอพี่ปริ๊น 1 ที่คร๊าบบบบบบบบ เด็กอะไรน่ารักสุดๆ
ตะวัน ต่อไปนี้ขอให้มีแต่สิ่งดีๆนะ รีบเรียนให้จบ แล้วพาแม่ออกมาอยู่ด้วย แล้วถ้าจะให้ดีกว่านั้นก็ทำให้ตัวเองอยู่สูงกว่าไอ้พวกนั้นซะ
-
หวังว่าซันจะมีความสุขมาทดแทนความทุกข์ใจที่มีให้หมดไปนะ
อยู่ในสภาพแวดล้อมใหม่ๆ สภาพแวดล้อมที่ดีๆ แบบนี้ ทุกอย่างจะผ่านพ้นไป
ต้อม ดังใหญ่แล้วนะ หวังว่าพอดังแล้วจะไม่ลืมตัวตนของตัวเองนะ
มองคนใกล้ๆ ตัวบางก้อดีนะ อย่ามัวแต่มองคนที่เขาอยู่ไกลตัว
น้องปริ้นน่ารักไม่ไหวจะเคลียร์ ชอบมาก
รอตอนต่อไปฮับ ^^ :pig4:
-
กรี๊ดดดด รีบมาจ่ายค่าตัวพี่ปริ๊นซ์ หุๆ หุๆ :laugh:
กามเทพตัวน้อย?? 35 กก.เชี่ยวเหรอลูก กร๊ากก ท่าจะเลี้ยงดีจัด
ดูเหมือนว่าซันน่าจะเจอที่พักใจ อะไรๆน่าจะดีขึ้น :L2:
-
ชอบพี่ปริ๊น น่ารักจังนะ
-
น้องซันแลดูเป็นแม่ศรีเรือน
-
ขอทำใจกับความสัมพันธ์ของ คุณนาย-น้องต้อมก่อน
ยังไงก็อยากเห็น ทั้งคู่มีความสุขร่วมกัน :เฮ้อ:
-
ซันเอ้ยยยยยย มีความสุขบนความเจ็บปวดของตัวเองซินะ
อดทนไว้นะ หวังว่าวันนึงต้อมจะตาสว่าง!!
ปล.แอบเคืองนายอย่างแรง ไม่ปลื้มค่ะ ไม่ปลื้ม!!
-
ใกล้กันเข้ามาอีกนิดแล้ว คงจะได้เข้าสู่บรรยากาศกุ๊กกิ๊กแล้วใช่มั้ยคะ
-
ขอให้ซันนี่ทอแสงสดใสไปนานๆนะ
-
น้องซันเป็นแม่บ้านแม่เรือนดีนะครับ o13 o13 o13
-
รอรอรอ
-
เจอโดยบังเอิญ ดีใจมากที่คุณอิ๊กมาต่อ ไม่รู้ผ่านตาไปได้ยังไง ทนไม่ไหวเลยขอมาเมนท์ไว้ก่อน ขอเข้าไปอ่านก่อนนะครับ
-
กอดน้องซัน 1 ที
มีความสุขไวๆ นะ
น่าสงสารเกิน
-
สงสารเฮียอะ เฮียแกคงคิดมากและคงแอบน้อยใจที่ เจ๊นายแกแอบมีใจให้ไอ้ต้อม
เจ๊นายก็นะ น่าเห็นใจ ต้อมก็รักผัวก็ัรัก เฮ้อออออ แต่ในที่สุดวันที่รอคอยก็มาถึงวันที่ต้อมจะเปิดใจรับคนอื่นแต่ ตัวเองดั้นทำใจลำบาก เฮียคงแอบเห็นเจ๊แกคุยกะไอ้ต้อมบ้างเปล่าไม่รู้
ไอ้ต้อมก็นะ แม่ม หมั่นไส้!!!! :m31: :m31:
-
Scene 13
“ทอมมี่ มีข่าวดีจะบอก”
หลังจากนั้นไม่ถึงอาทิตย์ล่ะครับ งานผมเยอะมากช่วงนี้เกือบทุกวัน ก็งานเปิดตัวสินค้านั่นล่ะครับ หลังจากที่ไปงานวันนั้นก็งานงอกครับ เพราะคนที่ไปในงานอย่างที่ผมบอกว่ามีแต่ไฮโซของที่นี่ เหมือนพวกเขาจะติดต่อให้ผมไปร่วมงาน คิดดูนะแค่งานเลี้ยงต้อนรับลูกค้าของเขา ทั้งที่มันไม่เกี่ยวกับสินค้าหรือผลิตภัณฑ์ที่ผมเป็นแบบให้เลยนะ แต่เขาก็อยากให้ผมไปในงาน ดีเหมือนกันนะ ได้เงินพิเศษเยอะมาก คิดดูนะอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ผมรับเช็คเกือบห้าหมื่นแล้ว โว้ยเฮ้ย
“ครับคุณลิซ”
ผมงัวเงียรับโทรศัพท์เธอล่ะครับ มันสายแล้วแต่ผมกลับมาจากงานดึก ช่วงนี้ไม่ได้อาบน้ำกับเทวดาตัวน้อยของผมเลยนะ นี่ก็คงไปโรงเรียนแล้ว เฮ้อ ถ้างานแบบนี้มันจะทำให้ผมห่างจากครอบครัวผมเริ่มคิดหนักแล้วครับ
“นิตยาสาร เม็นส์ติดต่อมา พี่รับงานให้แล้วนะ”
“อ้าว เหรอครับคุณลิซ”
“แค่ขึ้นปกกับไส้ในไม่กี่แผ่น”
“ครับ”
ผมไม่รู้จะตอบหรือท้วงติงอะไรครับเพราะคิดไม่ออกมันยังสลึมสลืออยู่เลย
“แต่”
“ถอดเสื้อเหรอครับ”
“อิอิ จ๊ะ แต่ สามหมื่นนะทอมมี่”
“หา โอเคครับคุณลิซ เมื่อไหร่ครับ”
แหะๆ คงไม่ว่าผมงกเนอะ ไม่รู้เว้ย ช่วงนี้ผมหาเงินได้ ผมต้องทำให้เยอะที่สุด เรื่องเรียนผมก็ไม่ทิ้ง เพียงแต่ เหอๆ ผมเริ่มจะโทรมแล้วเท่านั้นเอง
“อะไรจ๊ะลูกต้อม”
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก่อนไปมหาฯลัยผมก็แวะไปที่ร้านล่ะครับ
“ผมให้แม่ครับ”
“หือ อะไรจ๊ะ ใส่ซองมาซะดิบดีเชียว”
คุณแม่เปิดซองออกดูล่ะครับ
“ต้อม ไม่เอาลูก ให้แม่ทำไม นี่มันน้ำพักน้ำแรงของเรา”
“ผมอยากให้คุณแม่ครับ เก็บไว้เถอะครับ”
“ต๊าย นี่เห็นแม่ขัดสนขนาดนั้นเหรอจ๊ะลูก”
คุณแม่ทำเสียงเหมือนจะให้ผมรู้สึกดีขึ้นที่จะไม่รับเช็คไปล่ะครับ แต่ไม่หรอกผมตั้งใจแล้ว
“คุณแม่รับไว้เถอะนะครับ ผมอยู่นี่เพราะบุญบารมีของคุณแม่กับคุณพ่อถึงอยู่อย่างสบาย ผมหาเงินได้ผมก็อยากให้คุณแม่ใช้”
“เราไม่ส่งไปให้แม่กับพ่อเราทางเมืองไทยล่ะลูก”
“ผมส่งแล้วครับ นี่เป็นอีกส่วนที่ผมตั้งใจจะให้คุณแม่”
“ต้อมลูก”
“คุณแม่อย่าปฎิเสธเลยนะครับ ผมขอร้อง คุณแม่เป็นแม่อีกคนของผม เวลาผมได้เงินมา หรือได้อะไรดีๆมาผมก็อยากให้แม่ของผมได้ชื่นชมกับมันบ้าง”
คุณแม่เงียบไปครับ ไม่ได้หรอกนะ รุกต่อ
“ถ้าคุณแม่ไม่ใช้เองก็เก็บไว้ให้พี่ปริ๊นกับพี่เจคก็ได้ครับ ถือว่าเป็นค่าขนมให้น้อง”
“ค่าขนมตั้งหกหมื่นเนี่ยนะลูก มันเยอะไป เยอะกว่ากำไรที่แม่ทำร้านอาหารอีกนะ”
“คุณแม่รับไว้เถอะครับ ได้โปรด”
ผมยกมือขึ้นไหว้แล้วครับ ท่าทางไม่ยอมง่ายๆ เสียงคุณแม่ถอนหายใจ ผมรู้ว่าฐานะของคุณแม่ไม่ได้ลำบากอะไรเลย เลี้ยงดูทุกคนที่มาพึ่งบารมีได้เป็นอย่างดีทุกๆคน แต่ก็นั่นล่ะครับ เก็บไว้อีกสักหกหมื่นมันคงไม่เป็นไร
“เรานี่เหมือนกันกับลูกชายตัวดีของแม่ยังกับกะแกะ ดื้อจริงๆ”
“ผมรักคุณแม่นะครับ วันหลังผมจะพาไปช็อปปิ้งที่ซานฟรานฯนะครับ ผมได้สิทธิ์ซื้อของลดราคามาเยอะมากๆ”
“จ๊ะ ตามใจเราก็แล้วกัน ขอบใจมากนะจ๊ะลูก ต้อมเป็นคนดี รักษาความดีของเราไว้นะ อยู่ที่ไหนก็จะไม่จม”
คุณแม่อวยพรให้ครับ ผมคงโชคดีทั้งวันล่ะวันนี้
“แล้วไอ้ซันล่ะครับแม่ไปเรียนแล้วเหรอ”
ผมมองหามันล่ะครับ ถ้ามีเรียนจะได้ไปด้วยกันเลย
“ยังจ๊ะ เห็นบอกมีเรียนตอนบ่าย ตอนนี้กำลังจัดจาน นี่รู้ไหมลูก ซันน่ะเขาเก่งมากนะ คิดทำเทียนอบให้แม่ด้วย ขนมที่ทำหอมน่ากินมาก ลองไปดูในครัวสิ อยู่กับแมวโน่นน่ะ”
ผมลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในครัวล่ะครับ
“ต๊าย น้องซัน เริ่ดมากค่ะ นี่ดอกเบญจมาศเหรอคะ บรรเจิดที่สุด”
เสียงพี่แมวครับ ผมเลยย่องเข้าไปเงียบๆ
“ใช้หัวไชเท้าทำเหรอจ๊ะ สวยมาก เผือกนี่ก็แกะสลัก โหเรานี่เก่งมากเนอะ”
“เป็นตัวอะไรเหรอพี่แมว ร้องเสียงดังเชียว”
ผมโผล่หน้าออกไปครับ มันกับพี่แมวหันมา
“เป็นรูปดอกกล้วยไม้จ๊ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะพ่อนายแบบดัง แหมวันก่อนพี่ไปซุปเปอร์มา รูปเรามีติดอยู่ทุกที่เลยนะ พี่เลยขอเขามาแผ่นนึง เนี่ยเซนให้หน่อยสิจ๊ะ อิอิ”
“ฮ่าๆ เห็นหน้าทุกวันยังจะอยากได้ลายเซนผมอีกเหรอพี่แมว”
“ไม่ได้หรอกจ๊ะต้อม เผื่อพี่เอาไปขายให้อีพวกครัวญี่ปุ่นติดกัน”
“อ่าฮะ หัวการค้านะเนี่ย”
มันยังเงียบอยู่ครับ
“ว่าไงมึง มีเรียนบ่ายเหรอ”
“อืม”
อ้าวนะ ไม่มองหน้าอีกเดี๋ยวเถอะ
“รายงานกูจวนเสร็จยัง”
“เสร็จเล่มนึงแล้ว เหลือวิทยาศาสตร์การกีฬา”
“อ้อ แล้วมึงจะไปมหาฯลัยกี่โมง”
“คงเที่ยงๆน่ะ”
เริ่มรำคาญแล้วครับ ถามคำตอบคำ
“ไหนคุณแม่บอกว่ามึงทำเทียนอบอะไรนะ เอามาลองชิมหน่อยสิ”
“อบควันเทียนจ๊ะน้องต้อม หอมมาก กลิ่นไม่เทียนธรรมดา น้องซันเอาดอกมะลิลงไปลอยก่อน หอมชื่นใจมาก นี่ค่ะ ทับทิมกรอบเดี๋ยวพี่ตักให้ชิม”
พี่แมวเดินไปยังที่เก็บของหวานล่ะครับ
“เป็นไรวะ ไม่ค่อยพูด”
ผมถามมันครับ
“ไม่มีไรนี่”
“นั่น เป็นแบบนี้อีกแล้ว ตามใจนะเว้ย กูสนใจแล้วนะ อย่ามาหาว่าไม่มีใครสนใจมึงล่ะ”
มันทำหน้าจ๋อยลงครับ ผมเดินออกไปข้างนอกดีกว่า เบื่อหน้ามัน
“เดี๋ยวสิ มึงมีเรียนกี่โมง”
“๑๑ โมง”
ผมตอบเสียงห้วนๆครับ ให้มันรู้ว่าผมไม่พอใจในกริยาอาการของมัน
“อ้อ ช่วงนี้ไม่ค่อยเจอมึงเลยนะ”
“ทำไม มึงคิดถึงกูเหรอ”
“อ๊ะ ไอ้บ้า ก็ไม่เจอก็ถามถึงนี่”
อ้าวนะ อายหน้าแดงอีกแล้ว ไหนบอกไม่เกย์ ท่าที่มึงอายเนี่ยล่ะเขาเรียกเกย์แตกสาวล่ะเว้ยไอ้ซัน ฮ่าๆ
“เออ เย็นนี้กูจะเล่นบอลนะ มึงรอกลับพร้อมกูก็ได้”
“เอ่อ แล้วตอนไปล่ะ จะไปยังไง”
“อ้าว ก็ไปตอนนี้เลยดิ มึงว่างก็ไปทำรายงานให้กูก่อน”
“เอ่อ”
“ไปเถอะจะ น้องซัน ทางนี้พี่จัดการเอง เตรียมทุกอย่างไว้ให้พี่หมดแล้วนี่จ๊ะ สบายมาก”
“เอ่อ”
“อย่ามัวแต่เอ่อ กูให้เวลา ๑๐ นาทีไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
ผมออกคำสั่งครับ แล้วเดินไปรับถ้วยขนมหวานมาจากมือพี่แมว มันทำหน้าเหมือนโดนบังคับ เออ ก็กูนั่นล่ะบังคับมึงอยู่เนี่ย ยังอีก
“พูดไรบ้างดิมึง จะเงียบอีกนานไหมเนี่ย”
พอขึ้นมาบนรถก็เงียบได้อีก ผมร้องเพลงแหกปากจนเสียงเริ่มจะแหบแล้วนะเนี่ย มันยังเงียบได้อีก ไอ้นี่มันยังไงของมันนะ
“ก็มึงร้องเพลงนี่ กูไม่อยากจะขัด”
“อ้าว ก็มึงเงียบไงกูเลยร้อง คุยมาดิ กูอึดอัดนะ”
“มึง เอ่อ มึงสบายดีเหรอ”
ผมหันขวับครับ ไอ้ควายเอ้ย ผมปล่อยก๊ากออกมา
“ไม่ถามล่ะว่าว่าวหรือยัง”
“ไอ้บ้า”
อายอีกแล้วครับ เออดี อายเยอะๆกูจะได้แกล้งให้หน้าแดงระเบิดออกมาเลยมึง
“ยังไม่ว่าวว่ะ อาทิตย์นี้ยุ่งชิบหาย มึงจะช่วยเหรอ”
“มึงนี่ ใครจะช่วย”
หน้ามันแดงจัดเลยครับ แหมนะ
“ซันเน่”
“อะไร”
ผมก็ทำเสียงกระเส่าออกไปล่ะครับ มองมันให้ตาเป็นประกาย
“สาวไปไหมเราน่ะ”
“ไอ้บ้า มึงสิแตกสาว ใครสาวกูไม่สาวนะ”
“ฮ่าๆๆ แหมทีบอกว่าสาวนะไม่ยอมรับนะมึง แล้วอายกูทำไมเนี่ย อย่าบอกนะว่ามึงชอบกูอีกคน”
อ้าว มันเงียบเลยครับ หันมามองผมเหมือนจะถามว่ามึงรู้ได้ยังไง
“ใครจะชอบมึง ปากหมาจะตาย”
“อ้าว ปากหมาๆแบบนี้ล่ะมีคนบอกชอบแล้วนะเว้ย”
“ใคร”
“ไม่บอก ปล่อยให้งง เออ เย็นนี้ไปกินข้าวกับกูไหม คุณลิซเขาให้บัตรกินฟรีมา อาหารทะเลตรงโกลเด้นเกทส์น่ะ”
ผมเปลี่ยนเรื่องครับ เดี๋ยวมันจะจุกตายเสียก่อน
“อืม”
“อืมนี่ไปหรือไม่ไป”
“ไปได้”
“อะไรวะ ไปได้ ตอบดีๆดิ”
“ไปคร้าบ คุณทอมมี่”
“เออ แค่นั้นล่ะ แต่ชุดมึงนี่ไม่ไหวมั้งเนี่ย เดี๋ยวกูพาไปซื้อใหม่”
“อะไร ร้านหรูขนาดนั้นเลยเหรอ”
ผมบอกชื่อร้านมันไปล่ะครับ มันนี่อ้าปากเลยนะ
“ไม่ไปดีกว่า มันหรูเกินไป”
“ไม่ได้ เปลี่ยนใจไม่ได้ ไม่งั้นกูชวนไอ้เบนไปแทนนะ”
“เออ ตามใจ”
“ไม่ได้ มึงนี่ยังไง ทำไมไปกับกูมันน่ารังเกียจมากเลยเหรอ”
“ปะ เปล่า”
“แล้วทำไมวะ”
“มันดูดีเกินไป มันไม่ควรเป็นกู”
เสียงมันนี่เศร้าได้อีก น่าเบื่อแล้วไอ้นี่ แหมไอ้ควายกูก็จนมาก่อน ตอนนี้กูก็ไม่ได้รวย แค่เป็นช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต ทำไมต้องคอยกักกันโอกาสของตัวเองด้วยนะผมไม่เข้าใจ ผมใช้ชีวิตแบบไม่ได้หวังจะรวย หรือทำตัวกระแดะไฮโซอะไรนะครับ แต่ผมไม่ชอบจริงๆเลยนะคนที่ชอบดูถูกตัวเองอย่างมันเนี่ย
“แล้วมึงคิดว่าใครดูดีเหรอในสายตามึงน่ะ คิดเองเออเองทั้งนั้น คนที่เขาหล่อเขาสวย เขารวยเพราะสังคมเป็นคนกำหนดทั้งนั้น มองดีๆก็คนเหมือนกัน เผลอๆคนที่มึงบอกว่าไฮโซนั่นน่ะ ค่าความเป็นคนน้อยกว่าคนที่บอกว่าไม่คู่ควรอย่างมึงเสียด้วยซ้ำ”
โมโหครับ ผมด่ามันเลย
“อ๊ะ”
“ไม่ต้องมาอ๊ะ ทำไมมึงต้องมองว่าตัวเองไม่มีค่า หรือมีค่าไม่พอด้วยวะ ทำไม ปมเยอะนักเหรอในใจมึงน่ะ คนอื่นเขาก็มีปม ไม่มีใครด้อยกว่าใครหรอกนะไอ้ซัน กูก็มาจากที่ที่มึงรู้ดี มึงยังเคยว่ากูเลยนี่ว่าเป็นแค่เด็กทุน แล้วยังไง กูไม่อาย กูภูมิใจในสิ่งที่กูเป็น กูไม่อาย แล้วนี่มาตั้งกฎเกณฑ์อะไรให้มันวุ่นวายวะ กูไม่เข้าใจ”
“กู ขอโทษ”
“ขอโทษทำไม มึงไม่ต้องมาขอโทษกูหรอกนะ ขอโทษตัวมึงเองจะดีกว่า ที่มึงตีค่าตั้งราคาให้มันน้อยจนเกินไปน่ะ”
“มึงไม่เข้าใจหรอกไอ้ต้อม”
“เออ กูไม่เข้าใจ แล้วมึงคิดว่ามึงเข้าใจตัวเองดีแล้วเหรอ สิ่งที่มึงเจอมากูพอรู้ กูเสียใจและคิดว่าถ้ากูเป็นมึงกูก็คงคิดว่ามันเป็นปมด้อยเหมือนกันนั่นล่ะ แต่กูคงไม่ทำเหมือนมึง เพราะกูจะคิดว่าอย่างน้อยกูก็มีแม่ที่รัก มีเพื่อนที่ดีอย่างกู ฮ่าๆ”
อ้าว หลุดครับหลุด เผลอชมตัวเอง หัวเราะออกมาเลยผม
“ไอ้บ้า”
“ตกลงไปกับกู ทำตามที่กูบอกเข้าใจไหม อ๊ะๆ อย่าพูดอะไร กูไม่อยากฟัง”
ผมบังคับมันล่ะครับ เฮ้อนะ ทำไมคิดว่าตัวเองมีปมอยู่คนเดียวด้วยวะ คนแบบนี้ก็มีด้วย ปมมันคือสิ่งที่ผ่านมาแล้ว มันจะติดอยู่ในใจก็ตามเถอะ เรากำลังอยู่กับชีวิตปัจจุบันอยู่นะ ไม่ได้เอาอดีตมาขี่คอให้มันหนัก ผมเชื่อเสมอว่าวันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวาน เชื่อผมเถอะ
*****
“รอกูแป๊บนะ เด่ยวกูไปอาบน้ำก่อน”
ซันมานั่งรอต้อมที่ข้างๆสนามฟุตซอลในโรงยิม อากาศภายนอกนับวันยิ่งเลวร้ายลงทุกที ความหนาวเย็นมันแผ่ปกคลุมไปทุกตารางนิ้ว แต่กระนั้นต้อมเองก็วิ่งมาบอกด้วยร่างที่เปียกโชกไปทั้งตัวด้วยเหงื่อ วันเองนั่งคิดทบทวนเกี่ยวกับคำพูดของต้อมทั้งครึ่งค่อนวัน จริงอย่างที่เขาพูดทุกอย่าง ที่ผ่านมามัวแต่คิดว่าตัวเองต่ำต้อยด้อยค่า จะมองหน้าเขาก็ไม่กล้ามองเต็มตา ไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่เอาแต่แหย่คนอื่นอย่างต้อมจะมีความคิดแบบนี้ด้วย
“อ่ะ ไปเลือกเอา”
ต้อมจอดรถในซานฟรานฯแล้วพาซันเดินเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ที่ตัวเองเป็นแบบแม้จะเป็นแบบให้กับผลิตภัณฑ์ดูแลผิวก็ตามที
“อะ ทอมมี่ นี่ทอมมี่นี่ ตายแล้ว”
เสียงหนักงานที่พอเจอหน้าของต้อมก็ร้องออกมาเสียงหลง
“สวัสดีครับ ผมมาซื้อเสื้อผ้าครับ พาเพื่อนมาซื้อ”
“ยินดีค่ะ เชิญเลยค่ะ ทางนี้คอลเล็กชั่นออกใหม่นะคะ”
ต้อมโดนรุมขอลายเซนซันเองเดินเลี่ยงออกมา หน้าตาดูจ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด
“ลองตัวนี้ดิมึง สีหวานๆดีนะ น่าจะเหมาะกับมึง”
ต้อมเองคอยมองอยู่ตลอดเวลา เพราะเข้าใจดีว่าเขาคงจะประหม่าที่มากับเขา
“บ้าเหรอ สีเหลืองมะนาวเนี่ยนะ มึงสิใส่”
“เอาไปลอง”
ต้อมออกคำสั่ง ทำตากวนๆใส่
“ไม่เอา”
“นะนะซัเน่ ลองหน่อย ซันเน่ใส่แล้วน่าร้ากแน่ๆเลยน้า”
ท่าทางของต้อมทำให้ซันเผลอยิ้มออกมา ยอมจับเสื้อที่เขายื่นให้ไปลอง
“พอแล้วล่ะ เสื้อสองตัวแล้ว”
“กางเกงล่ะ รองเท้าด้วย ผ้าใบเขาไม่ให้เข้านะเว้ยมึง”
ซันทำหน้าตาเกรงใจ แต่ต้อมเองยักคิ้วให้
“คุณครับ รบกวนหน่อยครับ เขาเลือกเสื้อผ้าไม่เป็น คือเราจะไปดินเนอร์ที่ร้านอาหารทะเล”
ต้อมบอกชื่อร้านไป พนักงานสาวก็ยิ้มฟังอย่างตั้งใจ
“ได้ค่ะ เดี๋ยวจัดการให้ ทางนี้เลยค่ะ”
เธอพาซันเดินตามเข้าไปด้านใน ส่วนต้อมก็แจกลายเซนอยู่บริเวณหน้าร้าน ตอนแรกคนที่เข้ามาเดินในร้านมีไม่มากนัก แต่พอรู้ว่ามีนายแบบมาอยู่ที่นี่ก็กรูกันเข้ามา
“อ้าว มาขอแต่ลายเซนแล้วไม่ซื้อเหรอวะเนี่ย”
ต้อมรำพึงออกมาเพราะดูๆแล้วไม่มีใครซื้ออะไรเลยจากร้าน
“อ้อ ขอโทษนะครับ เอาแบบนี้ ใครอยากจะได้ลายเซนพร้อมถ่ายรูปคู่กับผม เสื้อผ้าคอลเล็กชั่นนี้ ผมจะเป็นแบบให้นะครับ”
“ว้ายจริงเหรอคะทอมมี่”
สิ้นเสียงของต้อมสาวๆหนุ่มๆแท้เทียมก็วิ่งกรูไปแย่งกันเลือกเสื้อผ้า ชุลมุนวุ่นวายกันอยู่ สรุปว่าของเกือบเกลี้ยงร้าน เขากุเรื่องขึ้นมาเพื่อหลอกล่อคนให้ซื้อของนั่นเอง
“เร็วๆเลยมึง กูเหนื่อย”
พอปลีกตัวออกมาได้ต้อมก็รีบไปคว้าข้อมือของซันให้เดินไปที่จอดรถ
“ไม่ต้องจ่ายเงินเหรอ”
“ไม่ต้อง ของฟรี”
“หา”
“ไอ้นี่ กูเป็นแบบให้ร้านเขานะมึง เขาให้ใฟรี โน่นไงกูทำยอดให้เขาของหมดร้านเลยนั่นมึงไม่เห็นเหรอ”
“อ้อๆ”
ทำหน้างงๆ แต่ของที่ใส่อยู่กับตัว ถ้าให้ซื้อเองคงไม่มีทาง เพราะมันแพงมาก เงินจำนวนที่จะซื้อเอาไปทำอย่างอื่นได้ตั้งหลายอย่าง ตอนเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯไม่เคยเห็นค่าของเงิน อยากได้อะไรซื้อเอาตามใจ ของอะไรออกใหม่ต้องเป็นเจ้าของ ทั้งที่เรียนแค่มัธยม?
“โห หรูว่ะมึง”
พอต้อมจอดรถหน้าร้านซันก็เอ่ยออกมาทำตาโต
“มึงก็ดูดี คุณดูดีมากคร้าบคุณซันเน่”
ต้อมลากเสียงยาวล้อเลียน ซันเขินหน้าแดงอีกครั้ง เขาใส่กางเกงยีนส์คอลเล็กชั่นล่าสุดของทางร้าน เสื้อยืดสีเหลืองมะนาวทับด้วยแจ็กเก็ตสีดำมันเป็นเงา ผมทางร้านเขาก็ใส่แว็กทำทรงมาให้เรียบร้อย ส่วนต้อมใส่เสื้อยืดสีเขียวเข้ม ทับด้วยแจ็กเก็ตสีเทาเข้มๆ กางเกงยีนส์สีซีดๆของนายพลที่ให้แมวแก้เอวให้ เพราะนายพลเอวเล็กกว่าต้อมหลายนิ้วนัก รองเท้าของทั้งคู่เป็นรองเท้าหนังใหม่จากทางร้าน
“เป็นไงพอไหวไหม”
ต้อมเอ่ยขึ้นเมื่อนั่งลงริมหน้าต่าง โต๊ะที่เขาจองไว้เป็นโต๊ะริมสุด ไม่มีหลังคาเปิดโล่งมองเห็นอ่าวซานฟรานฯได้อย่างเต็มตา สะพานสีแดงอิฐนั้นทอดยาวอยู่แค่เอื้อม แสงไฟระยิบระยับสะท้อนกับผืนน้ำที่กระเพื่อมขึ้นลงงามวิจิตร บนโต๊ะก็มีแก้วใส่เทียนป้องกันแรงลมแสงเทียนนั้นระยิบวามวับอยู่สะท้อนรอยยิ้มของคนทั้งสองออกมาดังภาพวาดของจิตรกรเอก
“เหมือนกูกับมึงนัดเดทกันเลยเนอะ ฮ่าๆ”
พูดออกมาเล่นๆ แต่อีกฝ่ายยิ้มพึงใจ
“ขอบใจนะ”
“หือ เรื่องอะไร”
“ก็ที่พามาวันนี้น่ะ”
“ฮ่าๆ ถ้ากูไม่มีบัตรฟรี กูคงพามึงไปกินหมี่จีนร้านอาฮงนั่นล่ะวะ ฮ่าๆ”
“นั่นล่ะ ขอบใจที่ดีกับกูนะมึง”
เสียงจริงจังมากจนทำให้ต้อมลดเสียงหัวเราะลง
“คร้าบคุณซันเน่ เป็นเกียรติของผมคร้าบ”
รอยยิ้มของต้อมทำให้อากาศที่มันขมุกขมัวแจ่มใสขึ้นมา ในใจของซันมันกำลังเบิกบาน พออาหารมาส่งทั้งปูทั้งกุ้งตัวใหญ่ๆ ทั้งสองก็จ้วงกันแบบสนุกสนาน
“ไม่ต้องกั๊กนะเว้ย แดกเหมือนอยู่เมืองไทย ฮ่าๆ”
ต้อมใช้มือจับขาปูขึ้นแทะ ซันเห็นแล้วก็ยิ้ม ไม่ต้องเกร็งจับมีดจับส้อมให้เสียจริต เขาทำตามที่ต้อมทำทันที
****
“ทอมมี่เหรอ เป็นไงบ้าง”
กำลังกินอยู่เลยครับ มิเชลเธอโทรเข้ามา ดีนะที่โทรศัพท์มันเป็นแบบสัมผัส ผมเอานิ้วก้อยเลื่อนรับสายล่ะครับ เพราะเป็นนิ้วเดียวที่ไม่เปื้อน ฮ่าๆ
“อ้อ มิเชลเหรอ ก็ดี เรากินข้าวอยู่กับซันเน่”
“กับซันเหรอ”
เธอทำเสียงแปลกๆครับ
“อืม เธอล่ะ ทำไรอยู่”
“เรามีเรื่องจะบอกทอมมี่”
“อืม ว่าไงมิเชล ข่าวดีอีกเหรอ”
ฟังเรื่งตื่นเต้นจากเธอจนรู้สึกว่ามันธรรมดาไปแล้วครับ
“เราได้เป็นแบบให้ห้องเสื้อ”
“เฮ้ย จริงดิ”
เธอบอกชื่อของห้องเสื้อที่มาจากฝรั่งเศสออกมาล่ะครับ แบรนด์นี้ดังมากนะทั่วโลก โหนี่เธอก้าวหน้าไปไกลขนาดนี้เชียว
“จริงๆทอมมี่ เราดีใจมาก เขาติดต่อมาเมื่อเช้า นี่เราเข้าไปเซนสัญญามาแล้วนะ ดีใจที่สุดเลย”
“ดีใจด้วยนะมิเชล เธอสวยจริงๆ แล้วออกเมื่อไหร่”
“น่าจะสิ้นเดือนนะทอมมี่ อยากกอดทอมมี่จังเลย เราดีใจมาก”
“อื้ม”
ไม่รู้จะว่ายังไงนะ ฮ่าๆ ยังจำได้ เธอจูบผมในรถ ตื่นเต้นแทบบ้า พอคิดไปแล้วก็เคลิ้มเลยกู
“เออ ทอมมี่ วันนี่เขาบอกอะไรทอมมี่หรือเปล่า”
“หือ บอกไร”
ผมหันหน้าไปมองไอ้ซันครับ มันทำหน้าแปลกๆ ตึงๆยังไงไม่รู้
“อ้อ ไม่มีอะไร เรื่องงานเป็นไงบ้าง”
เธอก็ถามนั่นถามนี่ล่ะครับ นานพอสมควรกว่าจะวางสาย ถามว่าจะคุยกับไอ้ซันไหมก็ไม่คุย ก็เลยไม่รบเร้าเธอล่ะครับ
“มิเชลบอกว่ามึงจะบอกอะไรกูเหรอ”
ตอนขับรถกลับครับผมถามมัน ไอ้นี่นะสะดุ้งเลยนะ
“บอกอะไร บ้าเหรอ ไม่มีอะไรต้องบอก”
“อ้าวนะ พวกมึงนี่อะไรวะ เล่นอะไรกันอยู่วะ”
“บ้าเหรอ คงเรื่องรายงานล่ะมั้ง กูคิดว่าจะทำให้มึงไม่ทัน”
“อ้อ อ้าว ไหนบอกว่าเหลือเล่มเดียวไงวะ ไอ้นี่ ตกลงเอาไง”
“ก็คืนนี้ไง กูจะไปเร่งทำให้เสร็จเหลือไม่กี่สรุปก็เสร็จแล้ว”
“อ้อ ค่อยโล่งใจหน่อย เป็นไง วันนี้อิ่มไหมวะ คิดถึงร้านอาหารทะเลข้างถนนแถวสีลมเนอะ”
ผมก็เล่าย้อนความหลังล่ะครับ
“ร้านที่มึงชอบไปกินน่ะเหรอ ไม่เห็นอร่อย แพงด้วย”
“มันมีให้เลือกที่ไหนวะ ก็ส่วนมากไอ้อูมันเลี้ยง บ้านมันรวย ใกล้รถไฟที่สุดแล้ว เอ๊ะ แล้วมึงรู้ได้ไงว่าร้านไหน”
อ้าวนะผม ลอยละลิ่วไปกับมัน ลืมสงสัยไปเลย
“อ๊ะ ไม่รู้ก็เดาเอา มันมีอยู่ร้านเดียวนี่ละแวกนั้นน่ะ”
“ใครบอก สองร้านต่างหาก”
“นั่นล่ะ คงเป็นร้านใดร้านหนึ่งนั่นล่ะ มึงนี่อะไร กูจะไปรู้ได้ยังไงวะ”
“นึกว่ามีฌานวิเศษ ฮ่าๆ”
ถึงบ้านก็สามทุ่มกว่าครับ ร้านยังไม่ปิดผมก็เข้าไปช่วยคุณแม่ล่ะครับ เชื่อไหมร้านคนแน่นทุกวันเลยนะ ของขายหมดเกลี้ยงจริงๆ
“ว้าย นายแบบมาเสิร์ฟเองเลย ขอลายเซนหน่อยค่ะ”
นี่ล่ะครับ ไม่ได้โม้นะ แต่การเป็นนายแบบนี่ก็ดีแบบนี้ล่ะ อย่างน้อยผมก็ช่วยร้านคุณแม่ให้ดังที่สุดในเมืองนี้ ตอนนี้นะ ต่อไปก็ไม่รู้ แหะๆ
Written by eiky
ps. คิดว่าเรื่องนี้จะเขียนให้มันเบาบางที่สุดเพื่อนๆจะได้ไม่เครียด ไม่เศร้านะครับ รับประกัน แต่อาจจะมีคันๆหน่อยๆ ก็เรื่องของความรักนี่นาเนอะ มันก็ต้องมีหวานปนๆไปกับขม อะไรประมาณน้าน แหะๆๆๆ
อ้อ อีกอย่าง ตอนนี้ ผมเขียนให้โปรเจกต์ของ Rainbow นะคร้าบ ได้สีที่อ่อนที่สุด เขียนในแนวที่ไม่เคยเขียน อิอิ ว่างๆก็ลองไปสุ่มๆอ่านเดาเอาน้า รักกันจริงต้องเดาออกล่ะน่า หุหุ
ขอให้มีความสุขในวันเสาร์ครับ H a p p y S a t u r d a y !!!
-
^
^
^
เป็นปลื้ม ได้จิ้มคุณอิ๊ก
ตอนนี้เหมือนต้อมกับซันจะสวีทกันนะคะ อิอิ ได้อ่านเบาๆ ก็ดีแล้วค่ะ ไม่อยากเครียดมาก แต่ว่าต้อมกับซันจะได้คู่กันใช่ไหมคะ? มันเป็นเรื่องของต้อมกับซันใช่ไหมคะ? (ยังคงสงสัยค่ะ :laugh:)
จูจุ๊บคนอิ๊ก
-
มิเชลแอบหึงต้อทหรอ
:z3: :z3:
-
หรือมิเชลจะดีแตก
-
+1 ค่ะ
เมื่อไหร่ต้อมเค้าจะมองซันมากกว่าเพื่อนนะ
-
:กอด1:
-
ตื่นมาสายๆ(เป็นยัยแ...ขี้เกียจ) มาเจอนายต้อมขอน้องอิ๊ก
ตื่นมาได้อ่านเรื่องโปรดพอดี วันนี้ต้องเป็นBeautiful Saturday แน่เลย อิ อิ
น้องซัน..เมื่อไรจะเลิกคิดเลิกกดให้ตัวเองลงต่ำฮึ คนรายรอบน้อง
เค้าต่างก็เห็นคุณค่าในตัวน้องทั้งนั้น
แล้วถ้าน้องเองไม่ตระหนักในคุณค่าของตัวเอง
ไม่พยายามยกระดับตัวเอง น้องก็จะจมอยู่กับปมมืดๆเศร้าๆแบบนี้ไปตลอดแหละ
เป็นกำลังใจให้น้องซัเหมือนเดิมจ้ะ
-
ซันน่ารักอีกแล้ววววว
เมื่อไหร่ความรักจะมีแต่รสหวานน้า หวานปนขมนี่...เฮ้อ!
-
ทั้งคู่เริ่มมีใจให้กันมั่งยังน๊า อยากให้ตะวันไปเป็นนายแบบมั่ง
พี่อิ๊กค๊าบ หลอกอะไรกันหรือเปล่านี่ครับ ในสายรุ้งได้สีที่อ่อนที่สุด แต้วก็แต่งในเรื่องที่ไม่เคยแต่งหรอ หึหึหึ น่ารักเนาะพี่ใครนี่ขอจุ๊บพี่อิ๊กที :จุ๊บๆ:
-
วันน่ารักอีกแล้วววววว :pig4: :pig4: :pig4:
-
เมื่อไหร่ต้อมเค้าจะมองซันมากกว่าเพื่อนนะ
ผมว่าคงอีกนาน หรือไม่ก้อไม่มองซันมากกว่าเพื่อนไปเลย
เห็นด้วยกับรีที่ว่า หือมิเชลจะดีแตก :laugh: :laugh:
อยากให้ซันเน่มีความสุขอย่างแท้จริงสักที :pig4: :pig4:
-
กรี๊ด นายแบบต้อม อิอิ อยากเห็นตัวเป็นๆจังเลย
ซันนี่น่าสงสารมากอ่ะ เทใจมาทางซันทันที สู้ๆนะ o13
อุ๊ๆ อยากให้ทั้งสองคนก้าวหน้าเร็วๆจังเลย อยากให้หวานบ้าง กล้าๆหน่อยซันจร้า o13
-
ซันมั่นใจกว่านี้ ร่าเริงกว่านี้เมื่อไหร่นะ อิตาต้อมไปไหนไม่รอดหรอกเชื่อดิ
-
เอาใจช่วยน้องซันครับ ดูจากหน้าที่การงาน ต้อมกับมิเชล จะต้องโคจรมาพบกันบ่อยๆไม๊เนี่ย
ปล. คิดถึงพี่ปริ๊น นะครับ
-
เป็นกำลังใจให้น้องซัน เมื่อไหร่เค้าจะรักกันนา อยากเห็นซันนี่มีความสุข
ตอนนี้มิเชลไม่น่าไว้ใจ ชิส์
-
ซันเน่
สู้เค้านะลูกกก
-
ความสุขของต้อมคือได้แกล้งน้องซันเน่ :laugh:
-
:angry2: :angry2: :angry2:
เมื่อไร ซันเน่ จะ บอก รัก พ่อนายแบบ สักที่ .....
-
แว้กก หมั่นไส้มิเชลลงตับ
ซันเน่สู้ตายยยยยย อยากเห็นซันเน่ในชุดสีเหลืองมะนาวจังเลย
ใกล้ชิดกันแบบนี้คงมีโอกาสนะ ไม่ชอบให้มิเชลมายุ่งกับต้อมเลย :เฮ้อ:
ขอให้ไม่เศร้าอย่างที่คุณอิกกี้บอกเถ๊อะะ สาธุ!
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา
+1 จุ๊บบๆๆๆ
-
มาให้กำลังคนเขียนค่ะ
รอตอนต่อไป :กอด1:
-
ซันเน่สุ้เค้านะลูก
พี่อิ๊กคับ พี่บอกว่าได้รับสีออน่สุด
ไม่ใช่สีแดงแรงเทียนหรอกเหรอ
ยังไงแถลงทีซิคับนอนไม่หลับเลย :z3: :z3:
-
ซันเน่อิเจ๊เชียร์อยู่น้าาาา
-
ซันเน่น่ารักง่ะ
แล้วต้อมหัวการค้ามากเลยนะจ๊ะ คิคิคิ
-
ซันเน่สุ้เค้านะลูก
พี่อิ๊กคับ พี่บอกว่าได้รับสีออน่สุด
ไม่ใช่สีแดงแรงเทียนหรอกเหรอ
ยังไงแถลงทีซิคับนอนไม่หลับเลยquote/]
อารายชิน ใครว่าพี่เขียนแรงๆ ไม่น้า ออกจะเบาๆ หวานๆ อิอิ ปอร์เจกต์นั้นต้องไปเดาเอาเองน้า อิอิ เขามะให้บอก ฟามลับๆๆๆ แฟนกันจริงต้องจำกันได้สิน่า อุอิอุอิ
-
หนูมิเชล ได้ดีแล้วก็ไปไกลๆ :laugh: อย่าพยายามมาวนเวียนใกล้ต้อมเลย สงสารซัน
เหมือนซันจะดีขึ้นนิดหนึ่ง นิดหนึ่งจริงๆ ยิ่งต้อมดังเท่าไรดูเหมือนซันจะยิ่งน่าสงสารเท่านั้น :o12:
พ่อคิวปิดตัวน้อย รีบออกโรงช่วยพี่ซันเน่ด่วน ฮิๆ คิดถึงพี่ปริ๊นซ์ :-[
-
นับวันต้อมยิ่งเหมือนนาย ตอนนี้เหมือนเด๊ะอ่ะ ส่วนซันก็เหมือนต้อมสมัยก่อนแต่มืดมนกว่า
-
เกือบหลุดแล้วมั้ยล่ะซัน
ตกลงว่า มิเชล นี่ยังไง
จะดีใช่มั้ย??
แอบสงสัยนิดหน่อยน่ะ
เหอะๆ ,,
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข ฮิฮิ
ทั้งต้อมทั้งซันน่ารักมากๆเลยอ่าาา
แอบอยากให้ซันบอกชอบต้อมไปเลยย แต่ก็เข้าใจว่าคงจะยังไม่ถึงฟีลแห่งความกล้าในตอนนี้อ่ะนะ
รออ่านเรื่องนี้อย่างใจจดจ่อ ชอบที่ทั้งสองคนเริ่มได้ใช้เวลาร่วมกัน : )
-
เมื่อกี๊ไปแอบอ่านเพลิงกุหลาบมาค่ะ
น้องมิก็แอบคิดว่าคุณอิกกี้เขียนเหมือนกันนะ
-
โอ้ว ตาต้อมดังแล้ว รวยแล้ว งั้นเริ่มหาเมียโลด (เอาคนใกล้ๆ ตัวนะ อิอิ)
คันไม่เป็นไรค่ะคุณอิ๊กกี้ แค่คันเกาๆ เดี๋ยวก็หาย
แต่ท่ามาแบบน้ำตาหยดติ๋งๆ นี่ มันเรียนกลับคืนไม่ได้ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณค่ะ
-
แวะมากอดซันนี่ :กอด1:
-
+1 :L2: :L2:
-
ต้อมดังใหญ่แล้ว
พ่อนายแบบ ซันนี่รุกเลยอย่ามัวอายเด๋วอดนะ มีคนจ้องเยอะอยู่ด้วย
ปอลิง คิดถึงพี่ปริ้น >///<
-
มิเชลนี่ยังไง o18
ซันนี่ลุกโลดด :z1:
รอต่อนะค้า :o8:
-
o18
ญ่าเพิ่งได้มาอ่าน
ทำไมรู้สึกมีกลิ่นมาม่าตลบอบอวนยุตลอด
ต้อมเป็นายแบบซะแระ
ซันนี่ก็ปากแข็งงง
มิเชลนี่เธอว่าที่นางร้ายในอนาคตรึป่าว :z3:
-
อ่านทันแล้วครับ ดีใจกับต้อมจริงๆ หวังว่าต้อมจะเก็บตัวตนของตนไว้ได้ตลอดไป
ลุ้นกับซันด้วยว่าจะละลายสิ่งหุ้มตัวตนออกมาได้สำเร็จ จะได้เป็นแฟนกันหรือไม่ก็เรื่องหนึ่ง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการสร้างการยอมรับตัวเองให้ได้ เป็นกำลังใจให้
ว่าแต่คุณอิ๊กแต่งสีไหนนะครับ บอกสีอ่อน ใช้ฟ้าหรือเปล่าครับ
ป.ล. เปลี่ยนใจแล้วครับ น่าจะเหลืองมากกว่า 5555+
-
เป็นกำใจให้ซันต่อไป...
มิเชลนี่มาถามย้ำเรื่องซันจริง
+1 จ้า
-
มิเชลนี่ยังไง o18
ซันนี่ลุกโลดด :z1:
รอต่อนะค้า :o8:
เห็นด้วยค่ะ
-
น้องซันนี่เริ่มมีกำลังใจแระ...
เจ้าต้อมก็นะ...เสน่ห์แรงน่าอิจฉา...
รอวันที่มีความสุขมากกว่านี้.....
:L1: น้องอิ๊ก :กอด1:
กด + ให้น้องซันนี่แม่ศรีเรือน
-
ตายแล้วน้องซันของดิฉัน ตกมาอยู่หน้า2แระ ดันๆๆๆๆๆ อึ้บๆๆๆ
เจ้าต้อม อย่ามัวแต่ยุ่งถ่ายบ่งถ่ายแบบอยู่นั่น เหลือบตาดูคนข้างๆบ้างนะ
น้องซันน่ะออกจะน่ารัก ออกจะเป็นพ่อศรีเรือนขนาดนั้น เบิ่งตาดูบ้าง
-
S14
“เป็นไงบ้างพี่ ไม่ค่อยได้คุยเลยเนอะ ช่วงนี้ผมยุ่งตลอดเลยอ่ะ พี่สบายดีนะ”
นานแล้วล่ะครับที่ไมได้คุยกับเขา แต่ผมยังคงคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลานะ ไม่มีทางเปลี่ยนใจ
“อืม ก็ดี เดี๋ยวนี้ถามสบายดีบ่อยจังนะ ทำไม กลัวชั้นตายไปก่อนเหรอแก”
“บ้าพี่ ใครจะไปคิดแบบนั้น ทำไมอ่ะ ถามแบบนี้มันไม่ดีเหรอ”
“ไม่ใช่ไม่ดี แต่แกไม่เคยถามแบบนี้นี่ แต่เอาเถอะ โลกมันหมุนรอบตัวเองนี่นะ ท่าทางคงจะหมุนไวซะด้วย”
เอ่อ ที่แท้เพราะแบบนี้เองเหรอเขาถึงดูแปลกๆไป จริงสินะ แต่ก่อนผมไม่เคยถามแบบนี้เลย เขาคิดด้วยเหรอเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ เอ๊ะ ถ้างั้นก็แสดงว่า
“พี่คิดถึงผมเหรอ”
“ไม่ เรื่องอะไร ผัวชั้นก็มี จะคิดถึงแกทำไม”
“อ่านะ ไม่เชื่อหรอกนะ แววตาพี่มันฟ้อง”
“แหมทำเป็นเก่งนะอ่านตาคนอื่นออก แล้วตาตัวเองน่ะเคยอ่านบ้างไหม”
“โหยพี่ ใครจะไปอ่านตาของตัวเองออกผมไม่ใช่หมอดูนะ”
“เออๆ อย่านอกเรื่องแล้วตอนนี้เป็นไง เรื่องเรียนน่ะ”
“ก็ดีพี่ มีคนทำรายงานให้”
“ใคร”
“ก็ไอ้ซันไง ตอนนี้มันมาทำงานที่ร้านแล้วนะ”
“ชั้นรู้แล้ว แล้วทำไมไปใช้มันล่ะ แกไม่ทำเอง แล้วแบบนี้จะไปเรียนให้มันได้อะไร หา”
นั่นไงครับเจอบ่นแล้วผม มีความสุขแล้วครับ อิอิ
“ก็แหมนะพี่ ผมเขียนยังไม่คล่องนี่ จ้างมันอ่ะ ไม่ได้ใช้ฟรีๆ”
“ไอ้ต้อม นิสัยเสียนะ ส่งไปเรียนนะ ไม่ใช่ให้ไปทำอย่างอื่น จะเรียนไปทำไมถ้าเขียนไม่ได้อ่านไม่ออก หือ”
“อ่านะ มาเป็นชุด ก็มีแต่ช่วงนี้ล่ะพี่ งานเยอะอ่ะ”
“ถ้ามันกระทบการเรียน เลิกซะ อย่าให้ต้องเตือนอีก ไม่งั้นชั้นจะบินไปจัดการแกเอง”
“อ่า จริงเหรอ งั้นมาเลยดิ”
“ไปแน่ แต่จะต้องเป็นวันที่แกเสียใจที่สุด จำไว้ ไอ้ซันน่ะ อย่าไปแกลังมันมากนักนะ สงสารมันบ้าง ชีวิตมันก็แย่พอแล้ว แทนที่จะให้กำลังใจมัน นี่อะไร”
“พี่รู้ได้ไงว่าชีวิตมันเป็นไงอ่ะ”
“ชั้นรู้ก็แล้วกัน ไม่ต้องมาแถ”
อ้าวนะ ผมสงสัยแล้วครับ เขาพูดเหมือนเขารู้เลยนะ แต่คงเป็นคุณแม่ล่ะครับที่เล่าให้ฟังคงไม่มีใครหรอก
“ตอบช้าจังพี่นาย”
อีกหน้าต่างของจอคอมพิเตอร์ของนายพล
“แป๊บนะซัน พี่สังคายนาไอ้เพื่อนก่อน”
“ใครเหรอพี่”
การสนทนาของซันและนายพลเป็นไปผ่านการคีย์พิมพ์ข้อความ นายพลปิดเสียงเวลามีข้อความเข้า แม้จะส่องกล้องเปิดไมโครโฟนต้อมก็ไม่เห็นว่าอีกด้านนายพลคุยอยู่กับใคร
“อ้อครับ งั้นพี่เรียกมาก็แล้วกัน ผมขอทำรายงานก่อน”
“เดี๋ยวซัน ทำให้ไอ้ต้อมหรือเปล่า”
“เอ่อ ไม่ใช่หรอกพี่ ทำให้เพื่อนอีกคน เขาจ้างน่ะ”
“ขยันจังนะ”
“ทำไงได้พี่ ผมไม่อยากให้แม่ลำบากไปมากกว่านี้ ผมหาเงินเองได้แล้วนี่”
นับจากวันที่มาส่งต้อมที่นี่ ที่ซันขออีเมล์ไป แต่นายพลไม่สนใจจะแอดเพื่อนตามคำขอของซัน จนมารู้เรื่องเกี่ยวกับซันเมื่อเร็วๆนี้จากต้อม หลังจากนั้นนายพลก็คุยกับซันเรื่อยมา คุยจนรับรู้ได้ว่าซันเองมีใจให้ต้อม แม้ซันเองจะไม่ได้บอกออกมา
“แม่ครับนิตยาสารเมนส์เขาจะไปถ่ายที่อลาสก้าน่ะครับ ผมจะไปดีไหม”
ต้อมมาปรึกษากับคุณยุพินตอนเย็นวันพฤหัสหลังจากกลับจากมหาวิทยาลัย มีซันเดินตามมาแต่ซันเอาของขึ้นไปเก็บชั้นบนเพื่อจะได้ลงมาช่วยงานในครัว
“หือ ไม่หนาวแย่เหรอจะลูก”
“ก็หนาวครับ เขาเซ็ทตีมไว้แบบนั้น ผมไม่อยากไปเลย เพราะต้องไปค้างคืนน่ะครับแม่”
“ทำไมล่ะจ๊ะต้อม ไปสิลูก แม่เองก็ไม่เคยไป ถ่ายรูปมาฝากแม่ด้วยสิ”
“อ้าว คุณแม่ไม่ห้ามผมเลยเหรอครับ”
“ว้าย จะไปห้ามทำไมกัน ไม่ได้ไปฮาวายซะหน่อย แต่ถ้าไปฮาวายก็น่าจะดีนะ อิอิ”
“โธ่คุณแม่ครับ ห้ามหน่อยดิ”
“อ้าวนะ งั้นอย่าไปปฏิเสธเขาเลยนะลูก มันแปลกใหม่ดีออกแม่ว่า ภาพออกมาคงจะสวยน่าดูชม แม่จะซื้อเป็นคนแรกเลยนะถ้าหนังสือออกน่ะ”
ต้อมหัวเราะออกมาโผเข้ากอดคุณยุพิน
“แล้วไม่เอาใครไปเป็นเพื่อนเหรอลูก เขาให้ไปคนเดียวเลยเหรอ”
“เขาให้พาเพื่อนไปได้คนหนึ่งครับ คุณแม่จะไปกับผมไหม”
“อืม แม่คงไม่ไหวหรอก อยู่นี่ก็หนาวจะแย่อยู่แล้ว ไปโน่นเดี๋ยวโรคเก๊าแม่กำเริบจะแย่เอา”
“งั้นผมพาพี่ปริ๊นไปด้วยนะครับ”
“ไม่ดีหรอกลูก หนาวออก เวลาเราทำงานเดี๋ยวมันจะไปกวนเอา”
ต้อมนิ่งทำท่าคิด
“ซันล่ะ ซันจะมานี่หน่อย”
ต้อมไม่ได้ตกใจหรือแสดงท่าทางอะไรออกมามองตามคุณยุพิน เออนะให้มันไปด้วยก็ดีเหมือนกันเพราะคุยกันรู้เรื่องกว่าใคร เพราะถ้าจะชวนเบนจามินไปด้วยคงจะลำบากอยู่เพราะสื่อสารกันไม่ค่อยรู้เรื่อง
“ครับคุณแม่”
“ไปวันไหนนะลูกต้อม”
“พรุ่งนี้สายๆครับ”
“พรุ่งนี้น่ะจ๊ะ มีเรียนกี่โมง”
“ไม่มีเรียนครับ มีอะไรเหรอครับคุณแม่”
“ต้อมบอกซันสิลูก”
“ไปอลาสก้ากับกูไหมมึง”
ต้อมเอ่ยออกมา พอซันได้ยินก็ทำหน้าตกใจ
“ดูทำท่าเข้า ต้อมเขามีงานถ่ายแบบที่โน่นน่ะจ๊ะ ค้างคืน แม่อนุญาต ถือว่าไปพักผ่อน สวยนะอลาสก้า แต่หนาวไปหน่อยเท่านั้นเอง นี่ถ้าแม่สาวๆกว่านี้นะ แม่จะไม่ยอมให้ใครไปหรอกนะ”
“ตอนนี้ก็ยังสาวอยู่นี่ครับคุณแม่”
“นั่น โฮะๆ แม่รู้จ๊ะ สาวช่วงสุดท้ายไง ปล่อยให้แม่สวยอยู่ที่นี่ดีกว่าล่ะลูก เราเด็กๆไปเที่ยวกันเถอะ”
“เอ่อ จะดีเหรอครับคุณแม่”
“ดีซิจ๊ะ ทำไม่ล่ะลูกซัน”
“พรุ่งนี้ลูกค้าจองเยอะนี่ครับ ผมอยากจะช่วย”
“โถ พ่อซัน ยังมีใจห่วงร้านอีก น่าปลื้มใจจริงๆ อย่าห่วงไปเลยจ๊ะ แม่ติดต่อคนมาช่วยได้ เดี๋ยวให้พี่แพทย์เขาจัดการ เราน่ะไปเป็นเพื่อนลูกต้อมหน่อยเถอะ ปล่อยไปคนเดียวแม่ไม่ไว้ใจ”
“อ้าว ทำไมล่ะครับคุณแม่ ไม่ไว้ใจอะไรผม”
“ไม่ใช่ไม่ไว้ใจเรา แต่แม่ไม่ไว้ใจพวกสิงห์สาราสัตว์ที่มองลูกชายแม่ตาเป็นมันน่ะสิ ยิ่งพวกหัวแดงเห็นเรากำลังดังมันจะมาเกาะบารมีพาดังด้วยน่ะสิแม่ว่า”
“ฮ่าๆ คุณแม่ก็ ไม่หรอกครับ นายแบบต๋อกต๋อยอย่างผม ทำเป็นงานอดิเรกนะครับ ไม่ได้ทำจริงจัง เมื่อคืนพี่เขาก็ว่าอยู่ว่าถ้าเรียนตกจะให้เลิก”
“หนอย ไอ้นายน่ะเหรอ จะเรียนไปให้เก่งอะไรมากมาย แม่คนหนึ่งล่ะที่จะไม่ยอม อะไรลูกชายชั้นได้เป็นนายแบบทั้งที อย่าไปฟังมันมากไอ้นายน่ะ”
ซันนั่งฟังอยู่กำลังรวบรวมความคิด เมื่อคืนเหรอ แต่ก็หยุดความสงสัยไว้แค่นั้น
“คืนนี้เก็บของด้วยนะมึง อ้อ อย่าลืมเอาพวกของใช้ในห้องน้ำไปเผื่อกูนะ กูขี้เกียจเก็บ”
ต้อมบอกซันตอนร้านปิดแล้วหิ้วของที่คุณยุพินถือแล้วเดินไปที่รถ มีแมวกับซันออกมาส่งเพื่อที่จะปิดประตูร้าน
“หนาวโครตๆ”
ผมไม่รู้เลยนะว่ามันจะหนาวขนาดนี้ ให้ตายเถอะใครกันวะเป็นคนคิดคอนเซปส์เป็นบ้าไปแล้ว ให้ผมถอดเสื้อกลางภูเขาน้ำแข็งเนี่ยนะ เหอๆ ตายแน่ๆกู
“เอาเสื้ออีกไหมล่ะ”
ไอ้ซันครับ มันนั่งมาข้างๆ โหนะไอ้นี่หอบเสื้อผ้ามาแบบว่าไม่เกรงใจใครเลยว่างั้น แต่ก็ดีนะผมจะได้ใส่กับมันด้วย เริ่มไม่ไหวแล้ว พอเครื่องจะลงยิ่งหนาวครับ เหมือนอากาศภายนอกมันแทรกซึมเข้ามาประมาณนั้นล่ะ
“แต่พี่จองห้องพักไว้ห้องเดียวนะจ๊ะทอมมี่ นอนกับเพื่อนได้ไหม”
คุณลิซบอกตอนเราเดินออกมาจากสนามบินล่ะครับ
“ได้ครับคุณลิซ แฟนผมเองฮ่าๆ”
“ว้ายตาย อย่าไปพูดเล่นที่ไหนล่ะ เขาได้ยินมันจะเป็นข่าวไม่ดีนะทอมมี่”
อ้าวนะ พูดเล่นๆก็ไม่ได้ ผมนี่ท่าทางจะเล่นเยอะไปแล้วมั้ง คุณลิซดุตาเขียวเลยครับ
“แหะๆ โทษทีครับคุณลิซ เพื่อนผมเองล่ะ นอนด้วยกันได้ จริงไหมจ๊ะซันเน่”
“ดูทำเข้า เรานี่จริงๆเลยนะทอมมี่ เผื่อซันคิดจริงขึ้นมาจะแย่เอานะ”
“ไม่หรอกคร้าบ เนอะมึงเนอะ”
ผมก็แหย่ไปเรื่อยล่ะครับ แต่ไอ้ซันมันไม่เล่นด้วย เฮ้อนะ เออวะ ไม่เล่นก็ไม่เล่น
“โห ห้องสวยจัง”
มันทำท่าตื่นเต้นล่ะครับ ผมก็ตื่นเต้นนะ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ได้มาอลาสก้า ชาตินี้ไม่รู้จะมีโอกาสได้มาไหมถ้าไม่ได้ถ่ายแบบ ดีเหมือนกันแฮะ
“เออว่ะ มองเห็นพระอาทิตย์ด้วยนะมึงมาดูนี่สิ”
บานหน้าต่างบานใหญ่ล่ะครับ ผมว่าข้างหน้ามันน่าจะเป็นทะเลสาบนะ แต่มันขาวโพลนไปหมดเต็มไปด้วยนำแข็ง ต้นไม้ไม่มีเลยครับท่าน ขาวจนแสบตา
“ไหนๆ”
มันวิ่งมานั่งข้างๆผมตรงขอบหน้าต่างล่ะครับ เรามองพระอาทิตย์อยู่พอสมควรผมเริ่มแสบตาล่ะ
“อ๊ะ”
พอจะลุกมันก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าผม ทำหน้าแบบว่าหญิงมากไอ้ห่านี่
“ทำไม มึงอยากจะจูบกูเหรอ”
ผมพูดออกไปยิ้มๆครับ
“ไอ้บ้า ไปซะทีสิยืนนิ่งอยู่ทำไม”
“อ้าว ก็นึกว่าอยากจะจูบ จะได้ทำท่าเหมือนในหนังไงมึงไม่ดีเหรอ อิอิ”
“ทำเป็นเล่นไปนะ ใครจะไปจูบมึง”
“อ๊ะอ๊ะ ทำท่าเหมือนปากไม่ตรงกับใจนะนั่น ฮ่าๆ อยากจูบบอกนะ กูจะได้ฝึกลิ้นไว้ทำกับแฟน”
“ไอ้ควาย เยอะไปนะ กูไม่ใช่หนูทดลองของมึงนะ”
เอ่อ เออนะ ผมนี่เล่นมากปจริงๆล่ะครับ ลืมไปว่าคนเราคิดไม่เหมือนกัน
“เออ กูขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจว่ะ”
มันทำหน้าแปลกๆครับ คงไม่คิดว่าผมจะสำนึกผิด เอ้ย กูสำนึกผิดจริงๆนะเว้ยมึง
“เออ ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“แล้วถ้าจะทำจริงๆล่ะ”
ผมเดินไปประชิดตัวมันครับ
“”อ๊ะ ไอ้ต้อม”
“ฮ่าๆ คร้าบ ล้อเล่นน่า นี่มึง แตกสาวเยอะไปไหมเนี่ย ไหนบอกไม่ใช่เกย์”
“ไอ้ต้อม ไอ้ควาย กูไม่อยู่ก็ได้นะ”
“โอ๋ๆ งอนๆ มึงด่ากูบ้างดิวะ ทำไมปล่อยให้กูแกล้งมึงอยู่ฝ่ายเดียว”
“ก็มึงมันโรคจิต”
“หึหึ เพิ่รู้เหรอครับซันเน่”
ผมยิ้มทำตายั่วๆเดินเข้าไปใกล้ๆมันครับ มันนี่กลัวเลยนะถอยหนี
“จะไปหนาย มาให้ลงแส้ซะดีๆ ฮ่าๆ”
“ไอ้บ้า เล่นเยอะไปแล้วนะมึง”
“ฮ้า สบายจังเลยเนอะ ข้างในห้องมันอุ่นดีเหมือนกันนะเนี่ย”
ผมล้มตัวลงนอนกับเตียงล่ะครับ เล่นเยอะไปเหนื่อยแล้ว
“แล้วมึงมีถ่ายกี่โมงล่ะ”
“สามโมง”
“อีกชั่วโมงนึงนี่”
“อืม กูนอนก่อนนะ ปลุกด้วยล่ะ”
“งั้นกูออกไปเดินดูรอบๆโรงแรมนะ”
“อ้าว ไม่เฝ้ากูเหรอ”
“มึงไม่ใช่เด็กนะจะให้กูมาเฝ้าเนี่ย”
“อ้าวก็แม่กูบอกให้มึงมาคอยเฝ้ากูไง จำไม่ได้เหรอ”
“จิ๊”
ฮ่าๆ มันจนทางไปครับ ให้ตายเถอะ ไม่เคยมีใครสู้มือผมได้เท่าเขาเลยนะ คิดถึงจริงๆเลย
“ต้อมๆ ตื่นๆ จะบ่ายสามแล้วมึง”
ซันเขย่าตัวของต้อมเมื่อใกล้ถึงเวลา แต่ก่อนหน้านั้นเขายืนมองดูชายหนุ่มนอนหลับอยู่อย่างเป็นสุข เวลาเขาหลับแล้วไม่มีพิษไม่มีภัยใดๆ ดูเป็นคนอบอุ่นอย่างน่าประหลาด แต่พอเขาตื่นลืมตาขึ้นมาความกวนโมโหมันก็ฉายออกมาจากแววตา แต่ถามว่าชอบแบบไหน ชอบอย่างที่เขาเป็นนี่ล่ะ ชอบที่สุดแล้ว
“อืม จะสามโมงแล้วเหรอ อาบน้ำทันไหมเนี่ย”
“น่าจะรีบเข้าสิ”
“ไม่อาบดีกว่า หนาว”
“เขามีน้ำร้อนนะมึง”
“กว่าจะทำนั่นทำนี่ เดี๋ยวค่อยกลับมาอาบ”
“คุณลิซให้เวลาสิบห้านาทีนะ”
“ห้านาทียังได้ ฮ่าๆ”
ต้อมเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา ซันเองก็ยืนมองตามแผ่นหลังนั้นอยู่ตลอดเวลา
“มึงต้องไปด้วยนะ เอาของใช้ พวกครีมพวกของกินไปด้วยนะ เผื่อกูหิว”
“อืมๆ”
ทั้งสองเดินออกมาจากห้องแล้วลงลิฟท์ไปสมทบกับทางทีมงานด้านล่าง สถานที่ถ่ายทำต้องขับจี๊ปไปอีกไกลพอสมควร เป็นหน้าผาน้ำแข็งที่มีแดดยามเย็นสาดส่องมา คนเลือกโลเกชั่นก็ช่างสรรหา
“ซันนี่เอาชุดนี่ไปให้ทอมมี่เปลี่ยนให้พี่หน่อยสิจ๊ะ”
ลิซบอกกับซันเพราะต้อมเองกำลังแต่งหน้าทำผมอยู่ ซันเองเฝ้ามองดูอยู่ตลอดเวลา การทำงานของมืออาชีพแบ่งงานกันตามหน้าที่ ทีมจัดสถานที่มาก่อนหน้านี้แล้ว พอนายแบบมาถึงก็เข้าไปในซุ้มเพื่อแต่งหน้าทำผมให้เข้ากับตีมที่หนังสือต้องการ พอถึงเวลาถ่ายต้อมก็เดินออกไปยืนตรงจุดที่ช่างกล้องเลือกไว้แล้ว กางเกงยีนส์เก่าๆ ถลกขาขึ้นข้างหนึ่ง แต่อีกข้างยังอยู่เท่าเดิม ใส่รองเท้าบูทส์เหมือนคนงานในเหมือง ทาตัวให้เป็นสีแทนๆ ในมือถือค้อนเหมือนกำลังจะขุดน้ำแข็ง หน้าตาถูกแต้มด้วยสีดำเป็นทางๆ เหมือนคนงานที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ ตามตัวถูกพรมฉีดปด้วยน้ำให้เห็นเป็นเหงื่อ ต้อมทำท่าปาดเหงื่อด้วยแขน กางเกงยีนส์ที่ถูกดึงลงมาต่ำจนเห็นไรเส้นขน มันไม่ได้น่าเกลียดแต่อย่างใด แต่มันทำให้คนที่มองดูอยู่ทั้งหญิงทั้งชายใจเต้นแรง ต้อมเองทั้งหนาวทั้งสั่น แต่ก็กัดฟันทำหน้าที่ต่อไป
“เซ็กซี่มากทอมมี่ ดีมาก”
ช่างกล้องร้องบอกเวลาต้อมเปลี่ยนท่าโพสต์
“ไม่คิดเลยนะว่าทอมมี่จะมีรูปร่าง น่า อึ๋ยย ขนาดนี้”
ลิซทำท่าเหมือนแมวสาวเห็นปลาทู
“ครับคุณลิซ”
“ว้ายตาย พี่พูดเล่นน่ะจ๊ะซันนี่ แต่พี่ว่าสาวๆคงคิดเหมือนพี่นี่ล่ะ ฮอตแน่ๆไม่เชื่อคอยดู ดูดีกว่านายแบบหลายคนที่พี่เคยเห็นมาเลยล่ะ”
เซ็ทต่อไปเป็นการถ่ายฉากอาบน้ำ?
“ผมจะไม่แข็งตายเหรอครับคุณลิซ”
ต้อมเอ่ยขึ้น ตามตัวถูกคลุมไปด้วยผ้าห่มอย่างหนามีโกโก้ร้อนอยู่ในอุ้งมือ
“น้ำร้อนจ๊ะ สบายมาก”
“โหนะ ใครกันวะที่คิดตีมพวกนี้”
“อย่าว่าไปทอมมี่ เธอเตรียมตัวเป็นหนุ่มฮอตได้เลย จริงไหมคะไมเคิล”
พอดีกับช่างกล้องเดินเข้ามาหาต้อม
“ดูนี่ทอมมี่ เยี่ยมไปเลย แสงสวยมาก สุดยอด”
ภาพในกล้องที่เขาย้อนกลับให้ต้อมดูทำให้ต้อมอายจนหน้าแดง
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า”
“ขนโผล่ด้วย ฮะฮะ”
หัวเราะออกมาท่าทางเขินๆ
“เซ็กซี่ดีออก เซ็ทต่อไปต้องดึงลงต่ำกว่านี้อีกนะ”
“หา อะไรนะครับ”
ต้อมร้องเสียงหลง ซันเองก็หน้าแดงแทนไปด้วยเพราะฟังอยู่ตลอดเวลา
“ไม่โป๊ ก็มันเป็นฉากต้องอาบน้ำกลางภูเขาน้ำแข็งนี่ทอมมี่ รับรองนิตยาสารขายดีแน่ๆ”
“โอยๆ ผมอายว่ะคุณลิซ”
“เอาน่าทอมมี่ หกหมื่นนะ ไม่หักอะไรทั้งนั้น นี่หลังจากหักภาษีนะ”
“หา อะไรนะครับ”
ต้อมร้องออกมาอีกครั้ง เพราะค่าตัวทุกครั้งต้องไปจ่ายภาษีเอง ซึ่งภาษีของที่นี่หินกว่าที่ไหนๆใครๆก็รู้ จากแปดหมื่นจะเหลือจริงๆก็น่าจะห้าหมื่นได้
“ไม่ผิดหรอกจ๊ะ ถือเป็นโบนัส”
“จัดมาเลยครับ ไม่เห็นลูกชายผมเป็นพอ อิอิ”
ยิ้มออกมา หัวเราะอย่างร่าเริง ต้อมทำให้ทีมงานทำงานง่ายขึ้นมากเพราะเป็นคนไม่เรื่องมาก ให้ทำอะไรทำหมดเว้นแต่ไม่ยากจนเกินไป
“อ๊าย ใจพี่สั่นซันนี่”
ลิซครางออกมาเอามือทาบหน้าอก เพราะเป็นฉากที่ต้อมยืนอยู่ใต้ฝักบัวที่ทางทีมงานเซ็ทเอาไว้ มันเป็นน้ำอุ่นจนร้อน พอน้ำสัมผัสร่างกายควันก็พวยพุ่งออกมา ท่อนบนเปลือยเปล่าท่อนล่างยังเป็นกางเกงยีนส์ตัวเดิมแต่มันขาดวิ่นตั้งแต่ขาขึ้นไป หัวกางเกงดึงร่นมาครึ่งก้นเห็นขนที่เรียบลู่น้ำลงมาอย่างชัดเจน ตอนแรกต้อมเองก็เขินจัดแต่ก็ท่องว่าหกหมื่นๆ เขาจึงทำมันได้ การถ่ายเซ็ทนี้ไม่นานมากนักเพราะสงสารนายแบบ แม้น้ำจะอุ่นจัดแต่พอมันมากระทบตัวจริงแล้วมันก็ยังหนาวอยู่ดี ร่างกายจะปรับไม่ทันต้องรีบถ่ายให้เสร็จ
“สุดยอดทอมมี่ เยี่ยมมาก นายคือท็อปโมเดลแน่ๆ”
ช่างกล้องเอาภาพในกล้องมาให้ดูอีก แต่ต้อมขากรรไกรเริ่มกระทบกัน
“ดื่มนี่ก่อนมึงจะได้ดีขึ้น”
ซันชงโกโก้ร้อนมาให้อีกแก้ว ต้อมรับไปอังไว้ในอุ้งมือ
“กะ กูจะตายไหมเนี่ย”
ปากสั่นคางกระทบกันกึกๆ ต้อมมีผ้าห่มคลุมไว้หลายผืนในซุ้มคงจะเอาไม่อยู่ จึงย้ายให้ต้อมไปนั่งในรถจี๊ปแล้วเปิดอีตเตอร์ให้ความอบอุ่น
“จะทันแดดไหมคุณลิซ”
ช่างกล้องทำท่ามาเร่งเพราะต้อมพักนานแล้ว
“น่าจะทัน กำลังจะตกดินพอดีเลย เดี๋ยวไปดูให้นะคะ”
ลิซเดินไปที่รถ ซันเองก็รออยู่ด้านนอก
“ทอมมี่เป็นไงบ้าง”
“ไม่รู้เหมือนกันครับ น่าจะโอเคแล้ว”
“ทอมมี่ๆ ไหวไหม”
“อือ”
“ว้ายตาย นอนเหรอเนี่ย ฮิฮิ เหมือนเด็กๆเลยนะทอมมี่”
พอร่างกายมันอุ่นผ้าห่มหนาๆเขาก็ผล็อยหลับไป เสียงลิซหัวเราะเสียงดัง
“ตายแล้วๆ ต้องรีบไปทำผมใหม่นะเนี่ย นายแบบแอบนอน”
**
“ไหวไหมมึง”
ให้ตายเถอะครับ พอถ่ายเสร็จนี่ผมแทบจะจับไข้หนาวเข้ากระดูกจริงๆ โอยๆไม่ไหวๆ
“กำลังจะเป็นน้ำแข็งอยู่เนี่ย กูไปอาบน้ำก่อน ไม่ไหวๆ”
“มึงจะลงไปกินข้าวกับคุณลิซไหม”
“ไม่เอาดีกว่า มึงสั่งอะไรมาให้กูกินหน่อยสิ ไม่ไหวว่ะกลัวไม่สบาย”
“เอางั้นเหรอ ได้ๆ ไปอาบน้ำเถอะ”
จะว่าไปเอาไอ้นี่มาด้วยก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ อิอิ ผมแอบสั่งงานไปไปหลายอย่างแล้วเหมือนกัน ไม่ว่ากันเนอะ พออาบน้ำแล้วค่อยยังชั่วหน่อย เปิดน้ำร้อนอาบเลยครับท่าน
“มึงไม่ทาโลชั่นเหรอ เดี๋ยวผิวก็แห้งแตกหรอกมึง”
“ขี้เกียจ กูไม่ได้เอามา”
“เอาของกูไหมล่ะ”
“ทาให้ด้วยดิ”
“เยอะไปมึง”
“อ้าว กูทาหลังไม่ถึงนี่หว่า มาเร็วๆเริ่มคันแล้วเนี่ย”
ผมก็ยืนใส่บอกเซอร์ตัวเดียวนั่นล่ะครับ ยักคิ้วให้มัน อายหน้าแดงอีกแล้ว โหนะไอ้ไม่เกย์แค่นี้อาย
“อ่า เสียว”
“นี่”
พอมันเอาโลชั่นมาลูบหลังให้ผมก็นะ มันอยู่ในสันดานครับ ผมก็ทำเป็นครางขึ้นล่ะ
“ก็มือมึงนุ่มนี่หว่า เสียวนะว้อย”
“เวอร์ไปล่ะ จะให้เอาตีนทาให้ไหม”
“โว๊ะ เอาดิถ้ามึงชอบซาดิสต์ อิอิ กูได้ทุกชนิด”
“ไอ้นี่ ยืนดีๆสิ”
มันก็ค่อยๆทาหลังให้ผมล่ะครับ สบายจังเวลามีคนมาทำอะไรแบบนี้ให้น่ะ
“อ๊ะ”
“ทาข้างหน้าให้ด้วยดิ”
ผมหันขวับไปล่ะครับ มันที่จะถอยออกนะ ผมเลยจับบ่ามันไว้ ไอ้เตี้ยนี่ต้องแกล้งให้หนัก อ้าว หรือว่าผมเองวะที่เป็นซาดิสต์
“อายกูเหรอมึง”
มันก้มหน้าครับ แต่รู้ว่ามันอายเพราะหูมันแดงๆ
“ใครจะอาย ยืนดีๆสิ”
“อ๊ะ อย่าโดนหัวนมสิมึง เดี๋ยวของกูขึ้น”
“ไอ้บ้า กูยังไม่ได้แตะตัวมึงเลยนะ”
“อ้าวเหรอ ทำไมมันเสียวแว๊บๆวะ แหะๆ”
“เดี๋ยวทำขึ้นมาจริงๆหรอก”
อ้าวนะ เสียวสันหลังวาบเลยผม เล่นเยอะไปเป็นไงล่ะเจออิทธิฤทธิ์มันบ้าง
“ไม่เอาโว้ย”
“ก็อย่าพูดมาก”
“ไม่เอานี่ไม่เอามือนะ เอาปากเลยดิ”
“ไอ้ต้อม”
มันทำตาโตใส่ผมครับทำท่าจะเดินหนีไม่ได้หรอกนะ ผมจับบ่ามันไว้แน่น ตัวสูงก็ได้เปรียบแบบนี้ล่ะนะครับ
“ทารักแร้ด้วยดิ”
ผมยกแขนขึ้นทีละข้างครับ มันก็ยอมทำนะ เออดีว่ะ ไม่ต้องพูดเยอะ มันก็ลูบๆทาๆ ก้มหน้าตลอดเลยนะ
“ทาตรงนี้ด้วยดิ”
“นี่ มึงเป็นง่อยไง ทาเองดิ บ้าใครจะไปทาให้มึง”
ผมบุ้ยปากลงตรงกางเกงบอกเซอร์ผมล่ะครับ มันนี่อายครั้งที่ล้านแล้วมั้งเนี่ย ฮ่าๆ
“อ้าว นึกว่าอยากจะลองจับ มาทาเองก็ได้วะ”
“ไอ้ทุเรศ มึงไปทาในที่ลับตาคนหน่อยไม่ได้เหรอวะ มาทาอะไรตรงนี้”
พอมันยื่นขวดโลชั่นให้ผมก็เทใส่มือล้วงเข้าไปในกางเกงเลยล่ะครับ จะอายมันทำไม ไม่ถอดแล้วทาก็ดีแค่ไหนแล้ว
“อ้าวทำไมวะ กูชินแบบนี้นี่หว่า”
“เออกูลืมไปว่ามึงน่ะอย่างหนา”
“อ้าวด่ากูนี่หว่า เดี๋ยวเถอะมึง”
มันเดินไปโน่นแล้วครับเหมือนมันจะรู้ว่าผมจะเตะมัน
“มึงสั่งไรมากินวะ ทำไมยังไม่มาอีก”
“เดี๋ยวคงมาล่ะ สเต็กปลากับไก่”
“มึงกินกับกูไหม”
“กินดิ แต่กูสั่งพาสต้ามากิน”
“อ้อ กูอยากกินเบอร์เกอร์ว่ะมึง ไม่ได้กินนานแล้ว ว่าไปตั้งแต่มาอยู่ที่นี่เลยก็ได้นะ แฟนกูเขาไม่ชอบให้กิน”
ผมเดินวนอยู่รอบห้องล่ะครับ เหมือนหาอะไรทำ ไม่มีแป๊ะไรให้ทำเลย ผมเลยเดินไปนั่งลงบนโซฟาเปิดโทรทัศน์ดู
“อ้าวทำไมเงียบไปวะ ไม่คุยล่ะ คุยดิกูชอบคุย”
มันเงียบครับ หันไปหน้านี่งอเชียว เป็นห่าอะไรอีกเนี่ย
“เดี๋ยวกูไปตามอาหารก่อน”
“จะไปตามทำไม โทรฯไปดิ เออสั่งเบอร์เกอร์เพิ่มให้กูหน่อยดิ อยากกิน”
ผมก็เอนหลังสบายๆล่ะครับ ไม่ได้มองมัน เห็นแก่ตัวไปไหมเนี่ย ไม่หรอกนะ เพราะผมคิดว่าผมจะแบ่งค่าตัวให้ค่าขนมมันด้วย ไม่ได้อวดรวยนะอย่าเข้าใจผิด แต่ผมก็เห็นใจมันเหมือนกันนะที่มันทำงานหนัก ผมเองก็เคยทำงานหนัก ตอนนี้ก็ทำอยู่แต่รายได้ผมมันเยอะกว่ามันมาก ดีเหมือนกันนะที่คุณแม่ให้มันมาด้วย จะได้แบ่งให้มันเก็บไว้ใช้ด้วย เพราะฉะนั้นผมใช้มันก็ไม่แปลกเนอะ เพราะถือว่าคราวนี้ผมให้มันเป็นผู้จัดการส่วนตัว อิอิ ฉลาดจังผม
“มึงๆ อาหารมาแล้ว”
มันมาเขย่าตัวล่ะครับ ผมเผลอหลับไป เพลียเหมือนกัน ไม่อยากจะเชื่อว่ายืนแก้ผ้าให้เขาถ่ายรูปนี่จะเพลียขนาดนี้
“อืม มาแล้วเหรอ”
ผมหันไปมองโต๊ะเคลื่อนที่ที่วางอยู่กลางห้อง แล้วเดินลุกไปนั่งลงบนเก้าอี้
“มองจังวะ มองไรมึง”
มันมองผมครับ ผมก็ก้มลงสำรวจ อ้าว ลูกชายตื่น
“บ้าใครมอง กูดูทีวีโน่น”
“ไม่ใช่แอบดูเจี้ยวกูนะมึง”
“แหมทำยังกะกูอยากจะดูมากอย่างงั้นล่ะ ดีตาย”
“อ้าวไอ้นี่ ดีไม่ดีก็มีคนกลืนน้ำลายล่ะวะ”
มันหน้าแดงจัดกว่าเดิมครับ หนอยๆ กลืนน้ำลายเห็นๆ เดี๋ยวเถอะมึง
“มึงทาครีมให้หน่อยดิ กูจะนอนแล้ว”
พอกินเสร็จนั่งดูโทรทัศน์ก็เหมือนจะหลับ คิดว่าไปแปรงฟันล้างหน้านอนดีกว่าครับ
“ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนดิ”
เออวะ คราวนี้ไม่อิ๊อ๊ะ แบบนี้หน่อยค่อยคุยกันง่ายหน่อย ผมก็เลยเดินเข้าไปในห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟันล่ะครับ พอเสร็จก็กระโดดขึ้นเตียงนอนเลย
“อ้าวไม่ทาครีมล่ะมึง”
“ก็มาทาตรงนี้ดิวะ กูจะได้นอนไปเลย”
ผมห่มผ้าเรียบร้อยหลับตาพริ้มรอเลยนะจะบอก
“จิ๊ คร้าบคุณชาย”
“เบาๆนะน้อง นวดด้วยก็ดีนะ อิอิ”
มันไม่ตอบครับ แต่สักพักผมก็รู้สึกว่ามันกำลังทาครีมให้ผมอยู่ นวดเบาๆด้วยนะ อืม สบายจังเลย มือมันนุ่มดีนะเพลินดี
“มึงไม่นอนเหรอ”
“เดี๋ยวนอน เดี๋ยวกูจะโทรฯไปขอผ้าห่มเขา”
“อ้าวทำไมวะ”
“ก็กูจะนอนโซฟา”
“เฮ้ย ได้ไงวะ นอนกับกูบนเตียงนี่ล่ะ เป็นบ้าเหรอกูไม่ได้เป็นเจ้านะเว้ย”
“กูนอนดิ้น”
“สู้กูได้เหรอมึงน่ะ”
มันทำท่าอึกอักครับ ไอ้นี่มันอะไรของมันนะ
“นอนด้วยกันนี่ล่ะ เผื่อกูคิดถึงพี่ปริ๊นกูจะได้กอดมึง”
“กูไม่ใช่ตัวแทนของใครนะ”
“อ้าวๆ มีงอนๆ ไม่ได้โว้ย มึงนอนโซฟากูก็จะนอนโซฟา อย่าเรื่องมากกูไม่ชอบ”
ผมเสียงเข้มล่ะครับ มันไม่ตอบ เหมือนคิดหรืออายวะนั่น
“แต่อย่าลักหลับกูนะมึง อิอิ”
“ไอ้ต้อม แหมนะ”
“ฮ้าว นอนดีกว่า ง่วงโครตๆ”
ผมก็หลับตาปิดไฟหัวเตียงแล้วนอนล่ะครับ เหลือไว้อีกด้านให้มันเป็นคนปิด
“อืม”
รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆมาแตะที่ปากครับ ผมเป็นคนตื่นง่าย หลับไปแล้วนะเนี่ย
“จะลักหลับกูเหรอมึง”
ผมลืมตาขึ้นครับ หน้าไอ้ซันนี่อยู่ห่างจากผมไม่ถึงคืบ ไอ้ห่านี่แอบลักหลับกูชัวร์ๆ
“อ๊ะ บ้าเหรอ ยุงมันจับแก้มมึงน่ะ”
“ควายนะมึง อลาสก้าเนี่ยนะมียุง ไหน แล้วทำไมหน้าแดง มึงจูบกูเหรอ”
มันกระเด้งตัวหนีไปเกือบจะตกเตียงครับ ห้องมันมืดนะแต่ไฟในห้องน้ำยังส่องออกมา มันคงเปิดไว้ล่ะครับ เห็นเลยว่ามันกำลังจะทำอะไร อ่า ผมเสียความบริสุทธิ์ให้มันแล้วเหรอเนี่ย แว้ก บริสุทธิ์ตรงไหนวะ แหะๆ
“บ้าเหรอ กู เอ่อ กู”
“บอกมา มึงจูบกูเหรอ ทำไมเมื่อกี๊ปากกูอุ่นๆ”
“บ้าเหรอ กูไม่ได้ทำนะ อะไรของมึง นอนก็นอนไปดิ”
“ปากแข็งนะมึง”
ผมหันไปจ้องหน้ามันครับ ไอ้นี่เดี่ยวให้นอนโซฟาให้สมอยากซะเลย กลัวแล้วนะเนี่ย เผื่อมันลักหลับทำไงวะ ตายๆ
“ปากแข็งอะไร กูไม่ได้ทำ มึงจะมาบังคับให้กูทำได้ไงวะ”
“หนอยแน่ อยากทำไม่บอกดีๆวะ”
อ้าวกู ซะงั้น
“ใครจะไปอยากทำ ปากหนายังกะปลากะโห้”
“อ้าวไอ้นี่ ควายแล้วมึง มาว่ากูอีก”
“นอนเถอะมึง พรุ่งนี้มึงต้องถ่ายอีกไม่ใช่เหรอ”
แหมนะพอสู้ไม่ได้นี่เปลี่ยนเรื่องทันที หันหลังให้ด้วยนะนั่น เจอดีแน่มึง แบบนี้มันต้องแกล้งให้เข็ด
“อ๊ะ มึงจะทำอะไร”
ก็ไม่อะไรมากหรอกครับแค่กระเถิบไปกอดตัวมัน เอาหน้าซุกตรงซอกคอของมันแล้วหายใจแรงๆ
“ซันครับ ตัวหอมจังเลย”
“ไอ้บ้า ถอยไปนะ กูจะนอน”
“ก็นอนนี่ไงครับ หือ ทำไมตัวหอมจัง”
ไม่หยุดครับ ผมก็สูดดมไปตามคอมันนั่นล่ะ หอมจริงนะเพราะมันทาโลชั่น กลิ่นเดียวกันนั่นล่ะครับ แต่ผมก็นะเพิ่มเติมหน่อยมันจะได้แกล้งมันให้สะใจ
“ปล่อยนะ อ๊ะ อะ ไอ้ต้อม”
ตัวมันร้อนจนรู้สึกได้ครับ ถามผมว่าผมรู้สึกยังไงน่ะเหรอ ง่วงครับ ง่วงมาก ไอ้ห่านี่ปลุกกูนะมึง นี่ไงเจอหน่อยเลย
“ฮ่าๆ เจี้ยวแข็งเลยว่ะ ไหนบอกไม่เกย์ไงมึง โหยน่ากลัวว่ะ”
ผมก็ทะลึ่งไปจับของมันล่ะครับ เล็กๆนะนั่น เหอๆ
“ไอ้ต้อม ไม่เอาแล้วกูไปนอนโซฟาดีกว่า”
มันกระโดดลงจากเตียงครับ หน้าตามันไม่ได้โกรธผมเลยนะ เหมือนมันอายมากๆจนจะยิ้มออกมาประมาณนั้นล่ะครับ
“ไปไหนอ่า มามะ มาให้กอดหน่อยซันเน่”
ผมลากเสียงล้อเลียนมันครับ ตบเตียงแปะๆทำตาเยิ้มใส่ เป็นไงมึงลักหลับกูดีนัก
“ทำเล่นตลอดเลยนะมึง ไม่ตลกนะ”
“ใครทำเล่น เอาจริงนะเนี่ย มาดิมา เนี่ยเดี๋ยวปั่นให้ อิอิ”
“ไอ้ควาย นอนตายอยู่ตรงนั้นล่ะมึงน่ะ”
อ้าวนะ เหอๆ เออไม่มาก็ไม่มา จะว่าไปไม่ได้ช่วยตัวเองมาหลายวันแล้วเหมือนกันนะ อิอิ คิดว่าผมเป็นโรคจิตไหมเนี่ย ผมไม่ได้รังเกียจมันนะ แต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์นะ เห็นมันถอดเสื้อกับหุ่นแห้งๆผิวขาวๆของมันก็เฉยๆนะ แต่ตอนนั้นในรถกับมิเชลน่ะ ไม่อยากจะบอก พร้อมรบครับท่าน
Written by eiky
-
ต้อม เฮ้อ :เฮ้อ:
ซัน :sad4:
ไม่มีอะไรจะพูดแล้วค่ะ ไม่อยากเห็นซันนี่ต้องเจ็บปวดเลยอะ :o12: ตัดใจให้ได้นะลูกซัน
ขอบคุณอิ๊กกี้ค่ะ :กอด1:
-
:beat: ต้อมทำไมเป็นงี้ :เฮ้อ: สงสารซันมาก
-
เล่นแรงไปไหมด้อม
-
:เฮ้อ: เซ็งต้อม สงสารซันนี่
เป็นกำลังใจให้จ้ะ :กอด1:
-
เล่นมากไปมั้ยนายต้อม
เล่นกับความรู้สึกของคนอื่น ที่เขาแอบรักตัวเองอยู่นะนั้น
-
เฮ้อออ ต้อมแกเล่นกับความรู้สึกซันมากเกินไปแล้ว
-
อาจจะโดนเกลียดที่เม้นอย่างนี้ แต่
กุเกลียดเมิง...เชรี่ยต้อม หลายๆเรื่องด้วย :m15:
-
ไอ้ต้อม แก :angry2:
เอาความรู้สึกคนอื่นมาล้อเล่น มันทำเป็นอะไรที่ร้ายกาจมากนะเฟ้ย ยิ่งคนที่เราแอบรักด้วยแล้ว ไม่รักก็อย่ามาให้ความหวัง เข้าใจไหมแก ชิส์ ๆ :serius2:
-
จะโทษต้อมก็คงไม่ถูกนัก เพราะต้อมเองก็ไม่รู้ว่าซันแอบชอบ
ต้อมมันก็คงอยากจะแหย่ อยากจะแกล้ง ให้ซันมันหัวเราะบ้างอะไรบ้าง
แต่ก็นะ ... ถ้าต้อมมันรู้ มันอาจจะไม่เล่นไม่คุยกับซันแบบนี้เลยก็ได้
งืดดดดดดดด เครียดนะเนี่ย ซันเอ้ยยยย รักไปช้ำไปของแท้และแน่นอนเลย
-
ต้อมเอ้ย
แกล้งคนอื่นแบบนี้มันก็เกินไปแล้วนะ
คนเราจะแกล้งอะไรใครมันก็ต้องมีลิมิตบ้างอ่ะ เยอะไปมันไม่ดีหรอก
ยิ่งกับคนที่เค้ารู้สึกดีๆกับเราด้วยแบบนี้นะ
เฮ้ออออ สงสารซันจังเลยอ่าค่ะ
-
ถามจริง ต้อมไม่รู้เลยเหรอว่าซันคิดอะไร
เขินซะขนาดนี้
แอบจูบด้วย
เอิ่มมมม
ถ้าต้อมยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เค้าเดาว่า นายเอกคงไม่ใช่ซันแล้วหล่ะ
คงเป็น นายพล คึคึ
-
ต้อมขี้แกล้งว่ะ
โดนซันลักหลับขึ้นมาอย่ามาร้องนะตัวเอง
+1 ค่ะ
-
โอ้วว สงสารซัน :m15: :m15:
ต้อมนี่ก็ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
รอต่อนะค้า :3123: :3123:
-
จะโทษต้อมก็คงไม่ถูกนัก เพราะต้อมเองก็ไม่รู้ว่าซันแอบชอบ
ต้อมมันก็คงอยากจะแหย่ อยากจะแกล้ง ให้ซันมันหัวเราะบ้างอะไรบ้าง
แต่ก็นะ ... ถ้าต้อมมันรู้ มันอาจจะไม่เล่นไม่คุยกับซันแบบนี้เลยก็ได้
งืดดดดดดดด เครียดนะเนี่ย ซันเอ้ยยยย รักไปช้ำไปของแท้และแน่นอนเลย
ใช่ค่ะเห็นด้วยกับรีนี้ ต้อมมันไม่คิดอะไรกับซันเลย เพราะต้อมคิดว่าต้อมรักนายไง
ต้อมตอนนี้จึงไม่มีตาไม่มีใจให้ซันอยู่แล้ว
มีแต่ซันคิดไปอยู่คนเดียว แล้วยิ่งมาอยู่ใกล้ๆกันในบรรยากาศแบบนี้ ยิ่งเห็นใจซัน
จะหักอื่นขืนหักก็จักได้
หักอาลัยนี้ไม่หลุดสุดจะหัก
สาระพัดตัดขาดประหลาดนัก
แต่ตัดรักนี้ไม่ขาดประหลาดใจ
-
ต้อมนิสัยไม่ดีว่ะ ชอบแกล้งซัน
หลงรักซันเมื่อไหร่แล้วจะรู้สึก
-
หมันไส้น้องต้อมทำแหย่ๆ น้องซันจับฟัดไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราวเลย
รับรองน้องต้อมมันไก่อ่อน โดนทีเดียวก็ติดใจเราเองแหล่ะ
-
หมั่นไส้ต้อม
เล่นกับความรู้สึกคนอื่น
ตัดใจเลยซัน
หาคนใหม่ดีกว่า
ปล่อยให้นายต้อมไปอกหักกับพี่นายต่อไป
-
อิต้อมแก ย้ากกกกกกกกกก :z6: :z6:
ถ้าไม่ได้คิดอะไรกะเค้าก็อย่ามาทำตัวแบบนี้
:angry2: :angry2: :angry2:เข้าใจไหม
-
ต้อมเล่นเยอะอ่ะพักนี้...
ไม่รู้ว่าซันจะโดนแกล้งไปอีกนานเท่าไหร่ เดี๋ยวเหอะถ้ารู้ว่าซันเน่ชอบขึ้นมาต้อมจะทำไงน้อ
-
ต้อมนี่ทำทีเล่นทีจริงกับซันตลอด :เฮ้อ:
-
เข้าใจต้อมนะ ผู้ชายทะลึ่งก็แบบนี้ ปัญหาคือซันจะทนได้ถึงไหนมากกว่า เห็นใจๆ
ป.ล. ที่เคยทายอิ๊กไว้ว่าสีเหลือง.....ขอกลับคำพูดครับ อย่างอิ๊กนี่ต้องสีแดงเท่านั้น
-
ผมไม่ได้รังเกียจมันนะ แต่ก็ไม่ได้มีอารมณ์นะ เห็นมันถอดเสื้อกับหุ่นแห้งๆผิวขาวๆของมันก็เฉยๆนะ แต่ตอนนั้นในรถกับมิเชลน่ะ ไม่อยากจะบอก พร้อมรบครับท่าน
แหม!!! ใครมาพูดแบบนี้มันน่าจับขย่มให้หักนัก
ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้คุณอิ๊กกี้เป็นคนเขียน ไม่ค่อยได้อ่านอะไรแนวนี้จากคุณอิ๊กกี้ ชอบมากค่ะ
:จุ๊บๆ:+1 ให้เลยค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ต้อมแกกกกกกกกกก :beat: :beat: :beat: :z6: :z6:
สงสารซัน :m15:
-
ไอ้ต้อมมมมมมม
ชิส์ ,, มันแกล้งซันเน่ ได้ไงวะ ,,
แล้วขอร้อง อย่าเอาไปเทียบกะมิเชล
พลีส !!!
-
เพิ่งเข้ามาเจอเรื่องนี้ ขอกรี๊ดดดดดดดดดดดดด ดัง ๆ หน่อย
หลังจากอ่านคุณนายกับคุณหลวงจบไป
ตอนนี้ขอไปอ่านก่อน แล้วค่อยมากรี๊ดดดดดดดใหม่
น้องต้อมของช้านนนนนนนนนนนนนนนนน
-
เป็นเรื่องที่ต้องลุ้นจนตัวโก่งเลยทีเดียว
ตอนนี้เหมือนจะหวาน แต่ประโยคสุดท้าย แอบเซ็งต้อม
เมื่อไหร่จะรู้สึกกับซันสักทีเนี่ยยย ฮือๆๆๆ
สงสารซันอ่ะ ทั้งสุขทั้งทุกข์ปนๆกันไป
-
อย่างน้อยตอนนี้น้องซันก็มีพี่ให้ปรึกษาได้อีกคนคือน้องนาย...
ถึงจะเหวี่ยงหน่อยแต่ตรงได้ใจคงเตือนสติได้เยอะ....ดีจัง :กอด1:
ส่วนเจ้าต้อม...หมาหยอกไก่กะเอามันส์เอาฮาอย่างเดียว....
คงอีกนานละคู่นี้กว่าจะลงตัว.... :เฮ้อ:
:L2: น้องอิ๊ก :L1:
กด + ยาวสะใจดีมาก
-
สงสารซัน - -*
เริ่มจะไม่ปลื้มต้อมละนะ เล่นกับความรู้สึกคนอื่นเนี่ย
-
กรี๊ดพี่อิ๊กกี้ อยากได้นิตยสารฉบับอลาสก้าสักเล่ม มีขายไหมเนี่ย
หุหุ ตอนนี้มันเกินไปหน่อยไหมต้อม ฉลาดรู้ว่าซันอาย รู้ว่าซันเป็นเกย์ แล้วทำไมไม่รู้ว่าซันมันแอบรักใครว่ะ
สงสารซันแล้วอ่ะ กดเลยดีไหมซัน หุหุ
-
ต้อมเล่นกับความรู้สึกของซันมากเกินไป สงสารซัน
-
ต้อมอ่ะไม่รู้ไรเลย
น่าสงสารซันจัง
เฮ้ย!!!!
-
:z6: ซักทีเหอะวะ
แม่งหมั่นไส้ ทำมาเป็น ตอนกับมิเชลในรถพร้อมรบ
กุยยยย งั้นไปเล่นอย่างนั้นกับซันเน่ของฉันทำไม๊ !! :angry2:
โอยยยยยยย :beat: :beat:
หมั่นไส้ โว้ยยย รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
เพลียกับเจ้าต้อมจริง ๆ :เฮ้อ:
สงสารน้องซันอ่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ สนุกจริง ๆ
-
ตอนนี้น่ารักครับ
วันนี้มึนๆเม้นไม่ค่อยถูก
-
เง้อ เผินๆ เหมือนจะเป็นอะไรที่คืบหน้า
แต่กลัวตอนสุดท้ายจริงๆ เลย ว่าจะเป็นยังไง
ยิ่งอ่านชื่อเรื่องด้วยแล้ว ไม่อยากให้ตัวเองเดาถูก
ขอบคุณค่ะ
-
ส่วนตัวแล้ว ไม่อยากให้ต้อมคู่กับคนอื่นเลยถ้าไม่ใช่นาย มันรู้สึกเหมือนว่าต้อมกับนายเคยมีบุญร่วมกันมาก่อน
แม้แต่เดี๋ยวนี้ทั้งคู่ก็ยังรักกัน ไม่อยากให้พรากจากกัน อยากให้อยู่ร่วมกันทั้ง นาย หลวง แล้วก็ต้อม
เราเชื่อว่าพวกเขาสามารถทำได้ ทำให้รักสามเศร้ากลายเป็นความสุุขได้ อยู่ด้วยกันทั้งสามคนได้อย่างมีความสุข
ทั้งต้อมและหลวงเป็นคนมีเสน่ห์ ทำให้มีคนมาชอบมาหลงเยอะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้อมตอนนี้
มีคนมาชอบเยอะแต่เท่าที่ดูเขาก็ยังมั่นคงอยู่กับนายถึงแม้จะมีหวั่นไหวกับมิเชลไปบ้าง ไม่ว่ากันฮ่า ๆ ๆ
เป็นเพราะนายเองที่ขีดเส้นกั้นความสัมพันธ์ไว้ทำให้เป็นแบบนี้ อยากให้รักกันทั้งสามคนเลย...
กับซันนั้นก็สงสารนะ แต่ว่าที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวของเขาเอง ก็รู้ว่าตัวเองมีปมก็ยังตอกย้ำตัวเองด้วยการ
กระทำที่มันไม่เข้าท่า อยากให้ปรับเปลี่ยนตัวเอง ถึงแม้ว่ามันจะยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้
มองตัวเองว่ามีค่ามากกว่านี้แล้วสักวันจะมีใครสักคนที่เห็นค่าของซัน
ความคิดเห็นส่วนตัวเน้อ...หวังว่าคงไม่ว่ากันนะ อิอิ
:3123: :3123:เชียร์ต้อมสุดใจ สู้ ๆ นะต้อมพยายามเข้า เป็นกำลังใจให้ :L2: :L2:
ปล. :o8:แอบเขิลนิด ๆ แต่อยากบอกตั้งแต่เข้ามาในเล้ายังไม่เคยรีให้ใครเลย แต่ก็เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ พี่อิ๊กกี้สุโค่ยมาก ๆ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:ต้อมเล่นกับความรู้สึกซันมากเกินไปแล้ว
-
:serius2:
ไม่ชอบบรรยกาศแบบนี้เลย
อึดอัดอ่ะ
สงสารซันมากก
ตอนนี้ต้อมก็ฮอตสุดๆอ่ะ
ไหนจะพร้อมรบกับมิเชลอีก
เมื่อไหร่เค้าจะรักกัน
ทำไมมันดูไร้อนาคตแบบนี้ล่ะ
ญ่าอ่านมาเรื่องนี้มันอารมณ์เดียวกับ"สนิมน้ำค้าง"เลย "เรื่อยๆแต่แฝงไปด้วยความอึดอัด"
คิดว่าจะคอมเมดี้ซะอีก ผู้ชายอย่างต้อมกับลุคอบอุ่นมากกว่า
:z3: ขอโทษที่ญ่าเวิ่นเว้อ มันอินอ่ะ
-
ต้อมแกพร้อมรบกะมิเชล เฉยๆกับซันนี่แต่รักพี่นาย
สรุปแกเป็นอะไรแน่ เกย์ ไบ ผชแต่รักผชด้วยกัน
นิยามไม่ถูกเลย...... ล้อเล่ง......
จริงๆ ก็เข้าใจนะว่าต้อมยังเด็ก ยังต้องเรียนรู้ใจตัวเองอีกเยอะ ยังไม่ค้นพบตัวเอง
ที่พร้อมรบกับมิเชลก็เรื่องธรรมชาติของผชแถมต้อมยังเคยรู้สึกกระอักกระอ่วนกับการมีเซ็กซ์ของเกย์ ที่เฉยๆ กับซันนี่ ก็ซันนี่เป็นเพื่อนแถมยังไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นเกย์ จะให้ตั้งกับเพื่อนที่ประกาศว่าแมนก็จะกระไรอยู่
ส่วนพี่นาย ก็ต้อมทั้งรัก บูชาเทิดทูนซะขนาดนั้น มีโอกาสพี่นายจะรอด จะเหลือเหรอ
ดูเหตุการณ์แล้วเดาว่าคู่นี่น่าจะไม่แคล้วกันแต่จะมาในลักษณะที่ต้อมเผลอใจและคนที่จะปวดใจไม่แล้วคือซันนี่ :sad11:
:pig4:
ปล 1 คุณนายทำหน้าที่เป็นคิวปิดให้สองคนนี้ น่าจะสนุกนะว่าคุณนายเธอจะทำอย่างไรกับคู่นี้ต่อไป
ปล 2 คุณอิ๊คกี้ไหนบอกว่าจะมาแนวกุ๊กกิ๊กงัยคะ ทำไมมันออกแนวดราม่าอยู่เรื่อย
ปล 3 สงสารซันนี่ ความรู้สึกของหนูตอนนี้มัน never last แล้วก็ never end จริงๆ จะ last จะ end ได้อย่างไรในเมื่อนับวันความสนิทสนม ใกล้ชิดก็มากขึ้นทุกวัน เผยความในใจก็ไม่ได้ :เฮ้อ:
-
ทำไมต้อม ต้องเอาซันไปเปรียบกับ มิเชล ด้วย
:fire: :fire: :fire:
-
ต้อมเล่นแรงจริงๆ เฮ้อ
หนูซันตัดใจซะทีเถอะนะ ไม่อยากเห็นหนูเศร้า :monkeysad:
-
:beat: ต้อม!!!เยอะนะค่ะ เยอะนะเราช่วงนี้ นิสัย!! ชอบแกล้งซันนี่
แหย่นิดแหย่หน่อยไม่ว่า (รู้สึกนู๋ซันจะชอบด้วยซ้ำ55) แต่ไอ้การเอานู๋ซันไปเปลี่ยบกับคนอื่นนี่มันอะไรกัน :angry2:
ชอบทำร้ายจิตใจคนอื่นรึไงห่ะ ลืมแล้วรึไงที่พี่นายเคยสอน หัดเอาใจเค้ามาใส่ใจเราบ้างสิ แกล้งมากเดียวยุให้นู๋ซันปล้ำจิงเลยนิ ไม่สิยุให้จับกดเลยดีกว่า55
-
อย่างแรกนี่ขอ :z6: ไอต้อมชอบ แกล้งซัน
วันนี้ได้เข้ามาอ่านสักที วุ้นวายกับชีวิตเหลือเกิน
ยังสนุกและน่าติดตามเช่นเคย แต่ไอซันนี่อะไร
ชอบทำร้าจิตใจคนอื่นเข้านัก น่าให้ซันจบกดซะให้เข็ด
:laugh:
-
ต้อม แกต้องไปแย่งพี่นายมาคืนนะ 555
-
S15
รู้ไหมว่าการแอบรักใครสักคนมันทรมานมากแค่ไหน ไม่รู้ว่าเขาจะคิดยังไง ไม่กล้าแม้จะเอ่ยปากบอก ไม่กล้าแม้จะมองสบตาทั้งที่อยากจะมองจนใจจะขาด แอบรักเขานี่มันสะใจดีจริงๆนะ ผมชื่อซันครับ ที่มาที่ไปอย่าอยากรู้เลย ปมในใจมันเยอะมากมายเหลือเกิน ผมพยายามหนีมันไปให้ไกล แต่เหมือนยิ่งหนีปมเหล่านั้นมันยิ่งรั้งรัดผมเอาไว้แน่น ผมเป็นคนเห็นแก่ตัวนะที่ทิ้งแม่หนีมาเรียนที่นี่ ทั้งๆที่รู้ว่ามาเรียนที่นี่จะเจอกับอะไร ป้าของผมและสามีของป้า เขาไม่ได้มองว่าผมเป็นลูกหลานของเขาหรอกนะ แต่เหมือนว่าเขามองว่าผมเป็นตัวทำเงินสร้างรายได้ให้เขา เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เงินที่แม่ผมส่งมาให้ค่าเล่าเรียน ค่าอยู่ค่ากินที่ป้าเขาคิดคำนวณในแต่ละเดือน มันทำให้ผมไม่อยากจะกลับไปที่บ้านของป้าเลย สงสารแม่ สงสารจนอยากจะรีบกลับไปทำงานหาเงินใช้คืนแม่ พ่อ ถ้าพูดถึงพ่อที่จริงผมน่าจะภูมิใจนะที่มีพ่อเป็นถึงเจ้าเก่า นามสกุลของผมถ้าเอ่ยขึ้นมาไม่มีใครไม่รู้จัก แต่มันน่าภูมิใจเหรอถ้าหากว่าผมเป็นแค่ลูกเมียน้อย แต่ละปีผมเจอหน้าพ่อปีละไม่เกินสองชั่วโมง เงินทองที่พ่อฟาดหัวแม่มามันไม่ได้มีค่าอะไรเลยนะสำหรับผม เอาเถอะครับ ผมไม่อยากจะเล่าอะไรที่มันรันทดหดหู่ บางอย่างที่มันเจ็บปวด เราเก็บมันไว้คนเดียวก็น่าจะดีกว่าการที่บอกเล่าให้ใครได้ฟัง การระบายออกมันเป็นทางเลือกอย่างหนึ่ง แต่ผมทนได้ ทนมานานแล้ว ทนมาจนอายุ 19 ปีแล้ว จะทนต่อไปทำไมจะไม่ได้ จริงไหมครับ
“ซันเน่ อยู่หนาย”
แต่รู้ไหมว่าวันนี้ผมมีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้ คนที่ผมแอบรักอยู่ตรงนี้ เขาอยู่แค่เอื้อม ผมได้กอดได้สัมผัสเขาอย่างที่ใจปรารถนามานาน
“อาราย เรียกหาเหมือนเรียกแม่เลยนะมึง”
ผมเองก็เมาครับ เราดื่มหนักไปหน่อย ฉลองให้กับการที่มันทำงนสำเร็จ ผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรด้วยหรอกนะครับ แต่ผมมีความสุขจัง รู้ไหมทำไมผมถึงชอบมันมากขนาดนี้ ไม่รู้สิ ตอนนั้นผมอยู่ ม.4 ฟุตบอลเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างโรงเรียนผมกับโรงเรียนมันมีทุกปี แต่ปีนั้นผมเห็นว่าทีมของโรงเรียนมันมีมันนั่นล่ะที่โดดเด่นกว่าใคร เวลามันเล่นอยู่ในสนามมันน่ามองมากนะ มันมีเสน่ห์ บอกไม่ถูกเหมือนกัน โรงเรียนของผมเด็กส่วนมากที่เป็นเกย์คบกันออกหน้าออกตาอย่างเปิดเผย เพราะเป็นโรงเรียนชายล้วน ผมก็เคยทำ แต่มันไม่ได้มีความหมายอะไร เหมือนทำไปเพราะแฟชั่น แต่พอผมเห็นหน้ามันผมกลับชอบมันขึ้นมา ตอนนั้นแค่อยากลองคุย อยากรู้จัก เผื่อว่าจะได้คบกัน แต่รู้ไหมว่ามันเข้าถึงตัวได้ยากมาก ยากจริงๆ ท่าทางที่หยิ่งๆไม่สนใจใครยิ่งทำให้ผมอยากเข้าใกล้มันมากขึ้นทุกที
“หิวน้ำ ซันเน่ กูหิวน้ำ”
มันร้องครางขึ้นครับ ท่าทางมันคงจะเมามากและตอนนี้คงจะเวียนหัว ผมเองก็เวียนหัว แต่ยังพอมีสติมองดูมัน
“เดี๋ยว”
ผมร้องบอกมันไปแล้วเดินไปหยิบขวดน้าให้มัน
“ป้อน ป้อน”
ทำไมนะ ทำไมผมชอบมัน ยิ่งมันบังคับ ยิ่งมันใช้ผม ยิ่งมันแกล้ง ผมยิ่งชอบ เจ็บก็จะทน เจ็บเท่าไหร่ก็จะยอม ขอแค่นี้เอง แค่ได้อยู่ใกล้ๆแบบนี้ตลอดไป ผมยกคอมันขึ้นครับแล้วค่อยเอาปากขวดน้ำจ่อไปที่ปากของมัน
“มึงไม่อาบน้ำเหรอ”
มันส่ายหน้ามุดเข้าไปในผ้าห่ม ผมนั่งมองอยู่ด้วยใจที่เปี่ยมสุข แล้วผมก็ล้มตัวลงนอนข้างๆมัน สองคืนแล้วที่เรานอนด้วยกัน สองคืนที่ผมจะจำไปตลอด กลิ่นตัวของมัน ท่านอนของมันผมจดจำไว้ในหัวใจในส่วนลึกแล้ว
“เป็นไงบ้างซัน ไปอลาสก้าสนุกไหม”
พี่นายทักมาตอนที่เรากลับถึงคอนคอร์ด ผมตั้งใจจะลงไปช่วยงานพี่แมว แต่พี่แมวไม่ยอมบอกว่าเพิ่งจะกลับมาเหนื่อยๆให้ผมไปพักก่อน ที่นี่เหมือนสวรรค์สำหรับผม คุณแม่ดีกับผมมากๆ ทุกๆคน ไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อ พี่แพทย์ หลานสองคน พี่ๆในครัว พวกเขาทำให้ผมรู้จักคุณค่าของตัวผมเอง ที่แม้แต่ตัวผมเองยังหามันไม่เจอ แต่คนพวกนี้มองเห็น ผมมีความสุข มากจริงๆ
“หนาวมากพี่”
“แล้วไอ้ต้อมล่ะ เป็นไง”
เขาถามถึงต้อม ผมก็พิมพ์ข้อความไปแต่ก็ลบออก ไม่รู้ทำไม เสียดใจขึ้นมา
“ก็ดีพี่ มันก็กวนเหมือนเดิมนั่นล่ะ”
“ไม่ลักหลับมันเลยล่ะซัน”
“บ้าเหรอพี่ ผมไม่ได้”
“อย่าซัน อย่าปิดพี่ อิอิ คิดว่าพี่ไม่รู้เหรอ พี่เป็นใครจ๊ะ สายรายงานเรียบร้อยแล้ว”
ผมนิ่งไปครับ หน้าชาๆ ใจเต้นแรงขึ้นมา
“นี่พี่”
“เอาน่า ปรึกษาพี่ได้ พี่รู้วิธีดีๆที่จะเผด็จศึกมัน อิอิ”
“บ้าเหรอพี่ไม่เอาหรอก ผมไม่ได้”
“นั่น อีกแล้ว อะไร เราไมได้อะไร อย่าบอกว่าเราไมได้ชอบมันนะ พี่ไม่เชื่อ”
“ใช่พี่ ผมไม่ได้ชอบมัน”
ให้ตายเถอะ พี่นายพิมพ์เร็วมากครับ ผมนี่ขนาดรับจ้างเพื่อนๆพิมพ์รายงานยังไม่ทันเลย
“ซัน เอาดีๆ”
“จริงครับพี่”
“เหรอ ถามครั้งที่สอง”
“ไม่พี่ แน่นอน”
“แล้วมาทนเสียใจทำไมซัน แล้วเราทนเพื่ออะไร เสียบหูฟังหน่อย ไม่สะใจ”
เอ่อ ผมนี่เหมือนโดนมนต์สะกดเลยครับ
“เสียบยัง ทำไมไม่ได้ยิน”
เขาเร่งมาครับ ผมเลยต้องทำตาม
“ครับพี่”
“ไหนว่ามาซิ ว่าจะเอายังไงกับน้องพี่กันแน่”
“ไม่มีอะไรจริงๆพี่ มันเป็นเพื่อน เป็นแค่เพื่อน”
“แหมนะ แค่คำว่าเพื่อนยังละห้อยขนาดนี้ อะไรกันซัน นี่มันยุคไหนแล้ว จะมานั่งทำมีมารยาทกุลสตรีไทยอยู่ แล้วจะได้ไหมผัวน่ะ เอ้ย ได้ไหมแฟนน่ะ”
“เอ่อ”
“นี่ฟังนะซัน อย่าคิดว่าพี่กับต้อมมันมีอะไรกัน ไม่มี และจะไม่มีทางมี อะไรที่อยู่ในใจเราน่าจะเข้าใจดี พี่มีผัวแล้ว เอ้ย พี่มีแฟนแล้ว เขารักพี่มาก และพี่ก็รักเขามาก พี่กับไอ้ต้อมน่ะ ต้องให้เป็ดฟักไข่ที่อลาสก้าได้ก่อนนะถึงจะเป็นไปได้ ถ้าเราชอบมัน บอกมันนะซัน ถ้าไม่บอก มันไม่รู้หรอก เราก็น่าจะรู้ว่าไอ้ต้อมมันไม่ได้เป็นเหมือนพี่ มันไม่ได้เป็นเหมือนเรา แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะไม่มีสิทธิ์เป็น มันไม่ยากหรอกกับการที่จะบอกใครสักคนว่าเราชอบ คำว่าชอบพี่ว่าพูดง่ายกว่าคำว่าเกลียดอีกนะ”
เขาใส่มาเป็นชุดครับ ผมนี่ฟังแทบไม่ทัน พูดเร็วมาก
“ว่าไง เงียบเชียว เอ๊ะ พี่พูดเร็วไปหรือเปล่า”
“เข้าใจครับพี่ แต่มันไม่”
“นี่อีกแล้ว จะต้องให้ทำยังไง ซัน คนเราเกิดมามีใจเดียวนะ และถ้าหากใจนั้นมันจะรักใครสักคน มันจะชอบใครสักคน เราเป็นใครเหรอ ถึงจะไปปิดกั้นความรู้สึก มันจะเป็นไปได้หรือไม่ได้ ใจมันจะตัดสินเองไม่ใช่เรา”
“พี่ ก็เพราะผมรู้ไงว่ามันเป็นไปได้แค่ไหน”
“นั่นไง หึ ในที่สุดก็ยอมบอกออกมา อะไรกันซัน ทำไมทำให้โลกของตัวเองอึมครึมขนาดนี้ เราจะมีความสุขได้ยังไงถ้าหากมัวแต่คิดแบบนี้ นี่ถึงบอกมัน หรือแสดงออกไปว่าชอบมัน แต่ถ้ามันไม่ชอบก็เรื่องของมันสิ แต่พี่ว่ามันก็ยังดีกว่าเรามาเป็นอีแอบคิดเองเออเองแบบนี้นะ พี่เป็นกำลังช่วย ไอ้ต้อมน่ะท่าทางของมันรักใครรักจริง มันไม่วอกแวกหรอก”
“นั่นสิครับพี่ อย่างที่มันรักพี่ไง”
“โว้ย อะไรเนี่ย โอ๊ยชั้นล่ะปวดปาก นี่แก อะไรยังไง จะให้พูดอีกกี่ครั้ง เหนื่อยนะอะไรกันเด็กพวกนี้ ถ้าเราเชื่อใจตัวเองมากขนาดนั้น มั่นใจตัวเองมากขนาดนั้น ทำให้ตัวเองมีความสุขได้ไหมล่ะ หือ ทำให้ใจมันเบิกบานได้ไหม ดีกว่ามั่นแล้วมานั่งคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกละคร มีอะไรมากระทบใจหน่อยก็กระซิกๆ รอให้พระเอกเข้ามาโอ๋เหรอ”
เอ่อ ผมสะดุ้งเลยครับ พี่เขากรี๊ดออกมา กรี๊ดนี่ไม่ได้ออกเสียงเหมือนเขากรี๊ดดารานะครับแต่มันเป็นการที่ใครสักคนทนอะไรมานานๆแล้วมันไม่ไหวประมาณนั้น ผมนี่ตกใจแทบแย่
“ฟังนะ ฟังครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ ที่ไอ้ต้อมมันบอกว่ามันรักพี่น่ะซัน มันไม่ได้รักหรอก เพียงแต่มันไม่เคยเจอใครดูแลใส่ใจมันเท่าพี่มาก่อนล่ะมั้ง แต่สักวันมันจะรู้ตัวของมันเองว่ามันกับพี่เป็นได้แค่ไหน และสักวันมันจะพบคนที่มันรักจริงๆ นั่นก็อาจจะเป็นคนที่กำลังตัดพ้อต่อว่าตัวเองว่าไร้ค่าอยู่ตอนนี้ก็ได้”
คำพูดนี้เหมือนทั้งด่าทั้งให้กำลังใจ แต่ผมยิ้มออกมาครับ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมไอ้ต้อมมันชอบพี่นาย ผมยังชอบเลย ดูเป็นคนปากร้าย แต่ใจจริงแล้วเขาเป็นคนที่น่ารักมากทีเดียว
“เอ่อ”
“อะไรจ๊ะซัน ทำไมเงียบจัง นี่เวลาพี่คุยด้วยน่ะ เออ บ้าง ครับบ้างก็ได้นะ เหมือนพี่พูดกับคอมฯยังไงไม่รู้”
“เอ่อ ก็ผมพูดไม่ทันพี่อ่ะ”
“อ๊ะ น่าเกลียด นี่ว่าพี่พูดเร็วเหรอ พูดช้าก็ได้นะ ว่า ไง จ๊ะ ซัน คิด ตก หรือ ยัง”
“ฮ่าๆ พี่อ่ะ น่ารักๆ”
“ชั้นรู้ตัวนะ ไม่ต้องชมบ่อย ด่าบ้างอะไรบ้าง โฮะๆ เบื่อคำชม นี่เวลาเราหัวเราะแลว พี่เองยังรู้สึกได้เลยว่าเราน่ะเป็นคนน่ารัก ซัน ชีวิตคนเรามันไม่ยาวอย่างที่คิดหรอกนะ พรุ่งนี้อะไรจะเกิดขึ้นไม่มีใครรู้ พี่ว่าซันเองน่ารักมากนะถ้าเราจะหัวเราะ หรือใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ความทุกข์ขมขื่นเหมือนนางเอกในละครหลังข่าวน่ะ เก็บไว้บ้างก็ดี เปลี่ยนบทบ้าง อย่างพี่ไง รับแต่บทนางเอกมาเยอะ เซ็ง เลยมารับบทนางร้าย อิอิ”
“นะพี่ ฮ่าๆ เข้าใจพูดนะ ผมชอบพี่อีกคนแล้วล่ะ”
“นั่น อย่านะ อย่ามารักชั้น ชั้นมีผัวแล้ว”
ผมหัวเราะจนน้ำตาเล็ดเลยครับ มันเป็นเสียงหัวเราะที่ผมว่ามันออกมาจากใจจริงๆนะ เสียงหัวเราะที่มันหายไปจากปากของผมมานานแสนนาน พี่นายน่ารักมาก น่ารักมากจริงๆ ไม่แปลกหรอกที่ไอ้ต้อมมันจะรักของมัน นี่ขนาดผมคิดกับไอ้ต้อมเกินเพื่อน ผมยังชอบพี่เขาเลย จริงอย่างที่พี่นายพูด ชีวิตคนเรามันสั้นนัก แล้วทำไมเราจะเอาเวลาที่เหลือของชีวิตแบ่งไปให้ความทุกข์หรือเลือกที่จะใช้เวลาส่วนใหญ่ให้เสียไปกับมันล่ะ ทำไมไม่เลือกที่จะเป็นสุข ในเมื่อการที่ได้หัวเราะหรือยิ้มมันทำให้เราดูมีค่าขึ้นมา
“ขอบคุณนะครับพี่นาย ขอบคุณมากจริงๆ”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ พี่ยินดีเป็นที่ปรึกษาให้เรานะ กินมันให้ได้ไอ้ต้อมน่ะ อย่าปล่อยให้มันลอยนวล อิอิ”
“อ่านะ พี่ก็”
“มีอะไรพีเอ็มทิ้งมาไว้ก็ได้ ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างเลย ผัวกวนตลอดเลยอ่ะซัน อิอิ โอ๊ย เนี่ยต้องไปทำรีแพร์หน่อยแล้ว”
“คือไรอ่ะพี่”
“เอ่อ เอาเถอะ เดี๋ยวเราก็รู้ ของไอ้ต้อมก็ไม่น้อยนะ อิอิ พี่เคยแอบดู”
“บ้านะพี่”
รู้ไหม ผมไม่เคยคุยเอ็มกับใครแล้วมีความสุขเท่านี้มาก่อนเลย น้ำเสียงของพี่นายมันดูสดใสร่าเริง เขามองโลกในแง่ดีมากนะผมว่า แล้วผมล่ะ ทำไมไม่ทำเหมือนพี่เขา เผื่อว่าจะมีใครหันมามองผมบ้าง
“พี่แมว เหนื่อยไหม มาซันทำให้”
ผมเดินลงไปข้างล่างครับ เห็นพี่แมวกำลังแกะสลักแครอทอยู่ ผมสอนไว้ให้ทำแบบง่ายๆเป็นรูปหัวกระต่าย
“ไม่เป็นไรจ๊ะ อ้าวให้พักทำไมไม่พักล่ะจ๊ะน้องซัน เดี๋ยวคุณนายก็มาวีนพี่อีกหรอก”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้น โห แกะเก่งขึ้นเยอะเลยนะครับพี่แมว”
“ว้าย ก็ได้ครูดีนี่จ๊ะ เราหิวไหมพี่จะทำกับข้าวให้กิน อีกนานกว่าร้านจะเปิด”
“ไม่เป็นไรครับ พี่แมว พี่แมวไม่คิดถึงที่บ้านเหรอครับ”
ผมถามขึ้นล่ะครับ สองจิตสองใจเหมือนกันนะ เพราะกลัวถามไปแล้วมันจะไปสะกิดใจพี่เขา
“คิดถึงสิจ๊ะ คิดถึงมาก ลูกสาวพี่เพิ่งจะอยู่ ป. ๖ พี่โทรฯหาทุกวันล่ะ”
“แล้วแฟนพี่ล่ะครับ”
“แฟนก็อย่กับลูกน่ะจ๊ะ”
“พี่แมวไม่กลัว”
“ไม่หรอกจะซัน คนเรารักกันน่ะ เขาเอาใจรัก ไม่ได้เอาอย่างอื่นรัก ถ้าหากว่ามันจะเปลี่ยนใจหมดรักเราไป ไปมีคนอื่น พี่จะทำยังไงได้เนอะ แต่ก็ยังดีที่พี่มีลูกสาว เนี่ยปีหน้าพี่ก็ว่าจะกลับเมืองไทยแล้ว คิดถึงลูกไม่ไหวจ๊ะ”
“พี่แมวมองโลกในแง่ดีจังเลยนะครับ ไว้ใจแฟนมากๆด้วย”
“อ้าว ไม่ไว้ใจเราเองสิซันที่จะเป็นทุกข์ เรารักเขานี่ ต้องเชื่อใจ ถ้าหากว่าเรารักใครแล้วมัวแต่คิดนั่นคิดนี่ พี่ว่าเราไม่ได้รักเขาหรอก แต่เรากำลังหวงเขา เห็นเขาเป็นอย่างอื่นไม่ใช่คนรัก”
ผมพยักหน้ายิ้มให้พี่แมว ยิ่งรู้จัก ยิ่งอยู่ที่นี่นานๆ มันทำให้ผมเปลี่ยนมุมมองและทัศนคติได้มากทีเดียว ผมรักที่นี่ ผมรักครอบครัวนี้ จากหัวใจ
“พี่ปริ๊น ขี่หลังพี่ไหม วันนี้จะเป็นเสือ”
พอพี่ปริ๊นกลับจากโรงเรียนก็มีรถบัสมาส่งหน้ารานล่ะครับ หอบอะไรมาเยอะแยะพะรุงพรังเต็มไปหมด ผมเดินออกไปรับ นั่งลงแล้วผายมือออก
“อ่า จะเป็นเสือเหรอ อิอิ ไม่เอาอ่ะ อยากให้เป็นแมว”
“อ้าว เป็นแมว พี่ไม่หลังหักก่อนเหรอพี่ปริ๊น แมวมันตัวเล็กๆ เองน้า”
“อ่า ก็พี่ซันตัวเล็กอ่ะ อยากให้เป็นแมว เสือเดี๋ยวโดนกัด”
ผมหัวเราะครับ แล้วก้มลงหอมแก้มพี่ปริ๊น
“อ่า หอมแก้มอีกแล้ว ทำไมชอบมาหอมแก้มปริ๊นนะ คนนั้นก็หอม คนนี้ก็หอม แก้มปริ๊นยุ้ยๆแล้วอ่ะ”
“ก็พี่ปริ๊นน่ารักนี่ครับ มาๆ ขึ้นหลังแมวการ์ฟิวล์เร็ว”
“อิอิ ไปเล้ย เจ้าการ์ฟิวล์”
นี่คือความสุขหนึ่งที่ผมจะหาได้จากที่ไหนไม่ได้ง่ายๆ เทวดาตัวน้อย เทวดาจริงๆ
“ต๊าย ตาปริ๊นมาถึงก็มีคนให้ขี่หลังเลยนะ”
คุณแม่ก็คุยกับผมอยู่ก่อนหน้าล่ะครับ พอดีผมจะจัดจานให้แกดูอีกแบบ ใช้ของไม่เยอะ แต่ไปใช้พวกใบผักแก่ๆที่เราไม่ใช้มาแทน คุณแม่ชอบใจมากเพราะบอกว่านอกจากจะสวยแล้วยังรู้จักประหยัด แกชมผมใหญ่ ผมเองตัวลอยสิครับ
“คุณย่าๆ ปริ๊นอยากกินน้ำ”
“เดี๋ยวการ์ฟิวล์พาไปกิน จับแน่นๆน้าพี่ปริ๊น”
“ต๊าย เอากับมันนะนั่นเราน่ะซัน อิอิ ปั่นน้ำผลไม้ให้น้องหน่อยนะซัน แม่วานที เดี๋ยวหน้าร้านแม่ดูเอง”
“ครับคุณแม่ พี่ปริ๊นกินน้ำผลไม้เนอะ”
“กินๆ กินน้ำหวานๆนะ ไม่เอาเปรี้ยวๆ”
ปากก็พูดแต่ก็กระเด้งตัวไปมาอยู่บนหลังผม เหนื่อยเหมือนกันเพราะพี่ปริ๊นตัวหนักมาก แต่มันมีความสุขจังเลยครับ มีความสุขจริงๆ
“อ้าว พี่ปริ๊น ไปขี่ตั๊กแตนแบบนั้นพี่เขามีแรงเหรอนั่นน่ะ”
มาแล้ว มันมาแล้ว ยิ้มมาแต่ไกล
“อ่าพี่ต้อม หนายอ่าภูเขาน้ำแข็ง ไหนบอกจะเอามาฝากปริ๊นอ่ะ”
ดิ้นไปหาไอ้ต้อมครับ ใครให้ขี่หลังคงจะไม่เหมือนมัน เพราะไอ้ต้อมมันแข็งแรงตัวใหญ่ พาวิ่งพาเดินเหินได้โดยที่มันไม่หอบ แต่ผมนี่เริ่มหอบแล้วครับ
“อ้าว พี่แบกไม่ไหวนะคร้าบพี่ปริ๊น ไหนหอมหน่อยคิดถึงพี่ต้อมไหมเนี่ย”
“อ่า ไม่หอมนะ เมื่อกี๊พี่ซันก็หอม”
“อ้าว ก็คนละคนกันนี่นะ มาซะดีๆ เดี๋ยววันนี้เป็นนกอินทรีย์จะพาบิน”
“อ่า บินเหรอ เอาๆ”
“พี่ปริ๊น เดี๋ยวสิครับ ไปกินน้ำผลไม้ก่อน เดี๋ยวคุณย่าดุเอานะ”
ผมก็อยากมีส่วนร่วมครับ เลยพูดขึ้น
“อ่า พี่ซันไปทำให้ปริ๊นหน่อยนะ ปริ๊นจะนั่งนกอินทรีย์ อิอิ”
“ทำเผื่อกูด้วยดิมึง เอาหวานๆนะ”
“อ่านะ เอาน้ำไรอ่ะ”
“น้ำใจอ่ะ มีไหม”
“แหวะ มุขไหนเนี่ย เขาไปถึงดาวอังคารแล้วมึง”
“แหะๆ มีบ้างแหมมึงกูไม่ค่อยได้อัพเดท พร้อมไหมสหายน้อย นกอินทรีย์จะบินแล้วคร้าบ”
ผมยืนมองทั้งสองอย่างเป็นสุข ความสุขที่คงเปล่งประกายออกมาจากทุกทางของร่างกายผม ความสุขนี่มันเก็บไม่อยู่จริงๆนะ ผมเพิ่งจะรู้ตัว
“ฮ่า เหนื่อยๆ”
พอวิ่งเล่นเสร็จก็วิ่งขึ้นไปบนห้องผมล่ะครับ พี่ปริ๊นจะอาศัยนอนงีบที่ห้องผมก่อนร้านจะปิดแล้วค่อยกลับบ้าน หรือไม่ก็พี่แพทย์หรือคุณพ่อมารับไปก่อน แต่ส่วนมากจะงีบที่ห้องของผม มีไอ้ต้อมมันล้มตัวนอนอยู่ข้างๆ
“อ่ะน้ำๆ หวานๆนะพี่ปริ๊น”
ผมก็ถือเหยือกกับแก้วตามขึ้นไปครับ พี่ปริ๊นลุกมาแล้ว
“อ่า หวานๆ”
“อ่ะของมึง”
“ป้อนหน่อยดิ”
“อ๊ะ บ้าเหรอมึง”
“อ้าว ทีเมือ่คืนยังป้อนน้ำกูเลยนี่ ทำไมวะ อายพี่ปริ๊นเหรอ”
“บ้าเหรอ มาดิ”
“นั่นแน่ อิอิ พี่ปริ๊น พี่ปริ๊นขาดทุนแล้วล่ะ นี่พี่ต้อมมีคนป้อน”
“อ่า ไม่เอานะ พี่ซันทำไมไม่ป้อนปริ๊นบ้างอ่ะ”
“ฮ่าๆ มาครับมา กินเยอะๆจะฉี่แตกไหมเนี่ย”
“ปวดฉี่ก็มีห้องน้ำนะ”
ดูครับ นั่งทำตาปริบๆ ผมก็รินน้ำผลไม้ปั่นใส่แก้วให้แล้วนั่งลงข้างๆพี่ปริ๊นป้อนให้ หัวเราะใหญ่เลยครับคงชอบใจ ผมทำท่าลุกขึ้น
“อ้าวกูล่ะ”
“มึงโตแล้วนี่ กินเองดิวะ”
“อ่า เค้ายังไม่โตน้าตะเอง เค้าอายุเท่ากะพี่ปริ๊นน้า”
“พี่ต้อมเป็นไรเหรอ ทำไมทำท่าท่าประหลาดๆ”
“ฮ่าๆ สม”
“อ่าพี่ปริ๊น พี่ต้อมก็อยากให้มีคนป้อนบ้างอ่ะ พี่ปริ๊นช่วยพูดให้พี่ต้อมหน่อยดิ นะนะ”
“พี่ซัน ป้อนพี่ต้อมสิ ทำไมไม่ป้อนเหรอ”
เจอคำถามแบบนี้ทำเอาผมอมยิ้มออกมาเลยครับ นี่ถ้าผมกับมันกำลังทะเลาะกันอยู่แล้วมีพี่ปริ๊นด้วย ผมก็คงไม่โกรธใครหรอกครับ น่ารักจังเลย
“อ่ะ มาดิ ทำตัวยังกะเด็กๆนะมึง”
“ก็เค้าเด็กอ่ะ เนอะพี่ปริ๊นเนอะ”
มันทำท่าออดอ้อนครับ ผมก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มออกมา
“มึงรู้ไหมซัน”
“หือ”
มันทำเสียงเครียดครับ ผมนี่หุบยิ้มทันที
“อะไร”
“เวลามึงยิ้มแล้วมึงก็น่ารักดีนี่หว่า”
เอ่อ ผมนี่คงหน้าแดงขึ้นทันทีครับ อายมัน เพราะสายตามันมองผมแปลกๆ หรือว่ามันจะเริ่มพอมีใจให้ผมบ้างแล้ว อ๊ะ
ปล. อาจจะดูเขียนมั่วซั่วไม่มีแนวนะครับ ช่วงนี้นอนไม่พอ อารมณ์ไม่ค่อยแจ่ม เลยอาจจะทำให้นิยายดูอึมครึม แต่อย่างที่บอกว่ามันไม่ใช่ดราม่า แน่นอน แฟนๆที่เคยอ่านนิยายผมอาจจะพอรู้ว่ากว่าที่นายเอกกับพระเอกมันจะมารักกันนี่ก็นานพอสมควร แต่เรื่องนี้อาจจะนานหน่อย เพราะต่างคนต่างก็มีอะไรในใจเป็นของตัวเอง เหอๆ แล้วชาติไหนล่ะเนี่ย ใช่ไหม ไม่นานหรอกครับ เขียนนานผมเองก็สมองทึบไปไม่เป็นเหมือนกัน แว้กกก
รักนะ อิอิ แสดงออก
-
ต้อมน่ากลัวอ่ะ
-
ซันเริ่มสว่างขึ้นมานิดนึงแล้วนะลูก หลังจากที่มืดมัวมานาน
เอาให้เจิดจ้าสมชื่อยิ่งกว่านี้เลยนะซันนี่ :กอด1:
-
:L2: :กอด1:
-
นายเป็นที่ปรึกษาได้เยี่ยมจริงๆ
ดีแล้ว น้องจะได้ไม่เครียดเนอะ
ซันเน่ น่าสงสาร
-
:z13: :z13: :กอด1: :กอด1: น้องซันเริ่ม น่ารักขึ้นมาก ละ สู้ ๆ นะน้องซัน o13
-
เรื่องนี้พี่ปริ๊นทำไมน่ารักจังน่ากอดมากๆ
ไม่ต้องถึงกับรักเลยแต่ขาดไม่ได้นี้ดีกว่านะตะวัน
-
พี่นายรับหน้าที่เป็นศิรานีใช่ป่ะ
ตอนนี้พี่ปริ้นน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
ซันก็เริ่มเปิดตัวมากขึ้นแล้วด้วย
เป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กค่ะ
-
ตอนนี้น่ารักจังเลยค่ะ :-[
คิดถึงพี่นายน้า~ :impress2:
-
ซันรุกต้อมเลย ได้ที่ปรึกษา มือโปรขนาดน้านนนนนนน :laugh:
-
:-[อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสดใส สดชื่นมากเพราะไม่มีมาม่า อิอิ
น่ารักทุกคนเลยทั้งต้อม ซัน นาย และที่น่ารักที่สุดก็คือ พี่ปริ๊นซ์
-
ชอบที่พี่นายให้คำปรึกษาซันจังเลยอ่าค่ะ
ฟังดูจริงใจ และหวังดีต่อน้องจริงๆ
ปลื้มๆๆๆ
-
น่ารัก.....ชื่นใจ....ดีใจ..... :-[
เป็นเพราะทุก ๆ ตัวละครเลยทำให้เกิดอารมณ์นี้...
น้องนายใส่ซะกดคะแนนแทบไม่ทัน...
เตะต่อมอารมณ์เจียมเนื้อเจียมตัวของซันเน่ซะกระเจิง...
พี่ปริ้นเป็นกามเทพตัวน้อย...น่ารักน่าฟัดมาก...
ซันเน่จ๋า....ฮึด ๆ จับเจ้าต้อมปล้ำซะทีเหอะ อย่าปล่อยให้ลอยนวล(น้องนายว่า)
:L2: น้องอิ๊ก รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ :L1:
กด + ให้กับความสุข
-
อ่ะ พี่นาย กลายเป็น กามเทพ ซะแหละ
อ่า.....ขอหั้ยเป็นอย่างที่ซัน คิด เถอะ สงสวาร ซันแล้ว
แต่ถ้าต้อมยังไม่รัก หล๊ะ :z3: :z3:
สู้ๆ นะคร๊า
-
หวานๆแต่ไม่เลี่ยน
เหมือนสามคนพ่อแม่ลูกเลยแหะ สู้ๆซันทำแบบพี่นายบอกเลย กดโล้ดดดดด :z1:
-
ชอบนายจริงๆเลย โฮะๆๆๆ
เอานะซัน พยายามเข้า ไม่นานหรอกเด๋วก็ได้
ก๊ากกกกก
-
นายน่ารักอ่ะ มีมาให้คำปรึกษาซันนี่ด้วย
ซันนี่ก็เริ่มยิ้มได้เเล้วเนอะ ดีใจจัง
พี่ปริ้น จะน่ารักไปไหน :กอด1:
-
เอาใจช่วยน้องชันนี่เต็มที
เดินเครื่องเต็บสูบเลยคุณน้องง อิอิ
-
น้องซันบอกต้อมไปเลย :z1:
-
รู้แต่ว่านิยายคุณอิ๊กกี้ถึงจะยาว แต่ก็ยาวแบบไม่ยืดเยื้อ
เสน่ห์มันอยู่ตรงนี้แหละค่ะ o13
รอตอนต่อไปนะคะ
********
นกอินทรี ไม่ต้องมี ย์ นะคะ
มุกตลก ก สะกดนะคะ มุข นี้แปลว่า หน้า ปาก ทาง
-
ก่อนหน้านี้แอบเคืองนายแอบไม่ปลื้มเพราะเรื่องต้อม
แต่ตอนนี้โอเคละ กลับมารักนายเหมือนเดิมล่ะ อิอิ
ซันเอ้ยยยยยย สู้ๆนะ มีความสุขให้ได้ล่ะ อย่ายอมแพ้
-
โดนอย่างแรง o13 o13
:-[ :-[
-
คิดว่าต้อมคงยังไม่มีใจให้ซันหรอก คงแค่แหย่เล่นๆมากกว่าอ่ะ :เฮ้อ:
คงไม่ต้องรอนานหรอกนะค่ะ คุณอิ๊ก
ปล.+1 ให้พี่นายยยยยย น่ารักตลอดศก
-
ซัน พยายามเข้าเดี๋ยวก็สำเร็จได้ต้อมมาไว้ในครอบครองเองแหละ
ฮ่าๆ มีติวเตอร์ดีอย่างนายซะอย่าง อยากได้อะไรต้องได้มาอยู่แล้ว
หวังว่าต้อมจะเห็นอะไรดีดีในตัวซันไวไวนะ สงสารซัน...
ต้อมรักคนที่เขารักเราอาจจะดีกว่าก็ได้นะ ^^
:pig4: รอตอนต่อไปฮับ
-
พี่ปริ้นซ์มาแล้ว น่ารักเหมือนเดิมเป็นคิวปิดตัวน้อยให้พี่ต้อมกันพี่ซันเน่เป็นแฟนกันไวไวหน่อย
คิดถึงคุณนายสวนดอกไม้ เจอคุณนายร้านอาหาร พ่วงแม่น้องต้อม(เป็นคุณนายอะไรดีหว่า)อีกคนคงสนุก
พักผ่อนเยอะๆนะครับคุณอิ๊กกี้ :L2:
-
ท่าทางจะนานนะพี่อิ๊ก ฮาๆ :)
-
น่ารักอะ
เหนื่อยก็พักบ้างนะพี่อิ๊กโครงการเยอะเหลือเกิน
ดูแลสุขภาพด้วยนะคับ รักนะ :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
-
:oni2: ขอเป็น FC นิยายคุณ eiky ด้วยคนนะคะ
อยากให้ต้อมรักซันเร็วๆจังค่ะ :impress2:
ขอคุณสำหรับตอนที่ 15 ค่ะ :pig4:
-
เป็นกำลังใจให้ซันนี่ ขอให้กล้าสารภาพรักซักที :กอด1:
:L2: เป็นกำลังใจให้้คนเขียน +1 สำหรับความขยันที่ลงอย่างสม่ำเสมอจ้า
-
พี่ปริ๊นน่ารักค่ะ น่ารักมากกกส์ที่สุดในสามโลกเลยค่ะ อิอิ :impress2:
ต้อม :เฮ้อ:
ซัน :กอด1:
-
+1 ค่ะ
ลุยโลดซันนี่
-
เอาใจช่วยซันนี่
ุแต่ต้อมนี่ซิ :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณสำหรัีบนิยายสนุก ๆ ค่ะ :pig4:
-
น่ารักจริงๆ :oo1: :oo1:
รอต่อนะค้า :กอด1:
-
ซันน่ารักอีกแล้ว (พิมพ์แบบนี้กี่ครั้งแล้วเนี่ย 55+)
ครั้งนี้มาแนวน่ารักหน่อย ดีกว่าอึมครึมเยอะเลย ><
-
เหมือนจะดีขึ้น
-
เมื ่อไรต้อมจะเปิดใจซะที่เนี่ย เฮ้อ
-
ซันเน่ จัดการเลย
-
กรี๊ดดด น่ารักน่าชังที่สุด อ่านแล้วอยากกอด อยากหอมน้องปริ๊นบ้างจัง :กอด1:
........แอบรักเขานี่มันสะใจดีจริงๆนะ........
....ทำไมนะ ทำไมผมชอบมัน ยิ่งมันบังคับ ยิ่งมันใช้ผม ยิ่งมันแกล้ง ผมยิ่งชอบ เจ็บก็จะทน เจ็บเท่าไหร่ก็จะยอม.......
อ่านตรงนี้รู้สึกนู๋ซันเน่จะเป็นมาโซ ยังไงไม่รู้ เหมือนนู๋จะชอบถูกแกล้ง ชอบโดนทำร้าย เหมาะมากกับนายต้อมขี้แกล้ง
ตอนนี้มีคุณนายออกเยอะมาก (ชอบๆ) คุณนายสอนได้ดี โดยเฉพาะเรื่องนี้เหมาะจะสอนนู๋ซันนี่มากที่สุด :-[
"....จะมานั่งทำมีมารยาทกุลสตรีไทยอยู่ แล้วจะได้ไหมผัวน่ะ เอ้ย ได้ไหมแฟนน่ะ"
ปล. อ่านตอนนี้ท้ายๆแอบคิดคู่ปริ๊นซันนี่ ขึ้นมา55 ถ้าจริงคงน่ารักน่าดู
+1 พร้อมกอดอิ๊กกี้ :กอด1:
-
ชอบพี่ปริ๊น แต่ลุ้นตัวประกอบมากๆ
เป็นกำลังใจให้ อิ๊กกี้นะจ๊ะ แอบดีใจที่นางร้ายในดวงใจมารับบทกามเทพนะเนี่ยะ
-
คุณนายเธอออกตัวมาแต่ละทีสอนดีๆ ทั้งนั้น แรวงงงงงงงงง
ซันนี่ ก็เอาที่นายพลสอนไปปฏิบัติตามอย่างเร่งด่วนเลยค่ะ 555+
-
คืนนี้ไม่มาต่อหรอคะคุณอิ๊กกี้
เสียดายจังเลยค่ะ น้องมิต้องกลับไปเรียนแล้ว :เฮ้อ:
-
ซันครับ บอกไปเลย..ผลมันจะเป็นยังงัยก็แล้วแต่..อย่างน้อยเราก็ได้บอกไป...เป็นกำลังใจให้ อิ๊กกี้ และ ซัน ครับ
-
แอบมาดู
คิดถึงซันเน่ อิอิ
-
S16
“โหพี่ กว่าจะออนได้นะ รอนานมากๆ”
พอถึงบ้านผมก็เปิดคอมฯล่ะครับ ต้องทำงานเยอะมากช่วงนี้ เฮ้อนะ เรียนวิทยาศาสตร์นี่มันไม่ควรจะไปเป็นนายแบบเลยนะให้ตายเถอะ ไอ้เงินนั่นเราก็อยากได้ เรียนก็เป็นหน้าที่หลัก ส่วนที่ร้านอาหารช่วงนี้ไม่ได้ทำเลยครับ โชคดีนะที่มีไอ้ซันไม่งั้นผมคงรู้สึกแย่กว่านี้แน่ๆ มันเองก็ทำงานหัวปั่นเหมือนกันครับ ที่นี่เขาสั่งงานกันแบบว่า เหอๆ ตายกันไปข้างเลยล่ะ ใครไม่แน่จริงนี่ควรจะลาออกนะผมว่าเสียดายเงินค่าเรียนเปล่าๆ
“ก็ไม่ค่อยว่าง ว่าไง”
“โหย ฟังดูห่างเหินจังเลยอ่ะพี่ ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหรอ”
“อย่ามาอ้อมค้อม เป็นไงบ้าง สบายดีไหม”
นั่นไงครับ ประชดผมเหมือนเดิมอีกแล้ว คนแก่นี่ช่างจดช่างจำจังเลยนะ
“แหะๆ ยังโกรธเรื่องนี้อยู่เหรอพี่ ขอโทษน้า จุ๊บๆ”
“ใครโกรธ ชั้นไม่เคยคิดจะโกรธ ชั้นไม่ใช่เด็กอมมือนะแก”
“แต่อมอย่างอื่น อิอิ”
“ไอ้ต้อม เยอะนะแก มีอะไรว่ามา ช่วงนี้ชั้นยิ่งยุ่งๆเรื่องการทำดอกไม้สตาฟอยู่นะ”
“โหนะ คุยกันหน่อยก็ไม่ได้ ทำรีบตลอด ใช่สิ ไปกกไอ้นั่นล่ะสิ”
ลองประชดดูบ้างครับเผื่อว่าเรตติ้งมันจะดีขึ้นมาบ้าง
“แน่นอนก็ผัวชั้นนี่”
เอ่อ ผมนี่เหมือนเอาหินกระแทกใจยังไงอย่างงั้นเลยนะครับ จะประชดเขาไอ้เราสะอึกเอง
“เออ พูดเรื่องนี้ก็ดีแล้ว จะได้สะสางไปเลยทีเดียว เปิดไวเบอร์ซิจะโทรฯหา”
ตายแน่กู ถ้าเสียงเหี้ยมๆแบบนี้ผมโดนสวดแน่ๆครับ
“ว่าไงคร้าบ คิดถึงมากจนอยากได้ยินเสียงเลยเหรอ อิอิ ดีใจจัง”
“ต้อมฟังนะ”
เอ่อ เสียงเครียดมาเลยครับ ผมนี่เสียวสันหลังวาบๆ
“โห ทำไมทำเสียงเย็นชาจังอ่ะพี่ มีอะไรอ่ะ เรื่องไม่ดีไม่เอานะ”
“ไม่มีอะไรหรอกแก คิดมากไปได้ แค่จะบอกว่าพี่จะไม่ติดต่อเราแล้วนะ จนกว่าเราจะเรียนจบ”
“หา อะไรนะพี่ ไม่ได้นะ ไม่ได้”
ผมร้องเสียงหลงเลยครับ ใจลอยหายไปไหนไม่รู้ ในสั่นเต้นแรง หูฝาดไปแน่ๆ
“ก็ชั้นต้องมีอะไรทำบ้างสิแก จะมามัวคอยตามแกนี่ชั้นคงไม่ต้องทำอะไรกันพอดี อยากจะอยู่แบบเงียบๆกับธรรมชาติน่ะ ไม่ได้มีอะไรพิเศษ”
“ทำไมพี่ ไม่ได้นะ พี่จะทิ้งผมให้อยู่แบบนี้ไมได้ ผมจะอยู่ยังไง ผมจะอยู่ยังไง ผมต้องการได้ยินเสียงพี่ ผมแค่อยากคุยกับพี่บ้าง ผมขอโทษที่ผ่านมาผมหาเวลาไม่ได้ ผมไม่ได้ลืมสัญญาหรือเปลี่ยนไปเลยนะ ผมขอโทษที่วันนั้นถามพี่ไปแบบนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจ พี่อย่าทำแบบนี้เลยนะ ผมขอร้อง ผมจะอยู่ยังไง”
ร้องไห้สิครับ มันสะเทือนใจนะ ว่าแต่ไอ้ซันสาวแตก กูนี่ล่ะแตกสาวสะเทือนใจสิครับ ผมไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้
“ต้อมฟังนะ”
“ไม่ฟัง ทำไมพี่ นี่พี่ต้องการจะตัดผมออกจากใจใช่ไหม พี่ถึงทำแบบนี้ ถ้าพี่ไม่คุยกับผม ผมจะกลับเมืองไทย ไม่รู้ล่ะ ผมจะกลับจริงๆ ผมไม่มีค่าอะไรเลยเหรอพี่ พี่ไม่เคยสนใจผมเลยเหรอ เห็นผมเป็นแค่หมากของพี่ใช่ไหม สิ่งที่พี่ให้ผมน่ะ ผมไม่อยากได้ ผมแค่ต้องการพี่ ผมต้องการพี่คนเดียว”
“ต้อม”
“ทำไมพี่ ทำไม ผมทำอะไรผิดเหรอ พี่มีมันอยู่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมไม่เคยว่าอะไร แม้ผมจะเจ็บใจมากก็ตาม แต่ผมอดทน อดทนเพื่อพี่นะ ผมทำไปเพราะพี่นะ พี่รู้ไหม”
“ตามนั้นต้อม อย่าเวิ้นเว้อพูดเยอะ ทำไมไม่มีชั้นแล้วจะทำไม จะเรียนไม่จบเหรอ หรือจะกลับมาเมืองไทย คิดก่อนสิก่อนจะพูดน่ะ”
“ผมพูดจริง”
“นี่แก อย่ามานะ ชั้นไม่ยอมหรอก ต้องให้บอกละเอียดเลยเหรอว่าจะไปทำอะไรหา ชั้นแค่จะส่งดอกไม้สตาฟออกไปขาย มันจะยุ่งมากก็เท่านั้น ชั้นไม่อยากให้แกคิดมาก”
“แล้วทำไมพูดแบบนั้น ทำไมพูดกับผมแบบนั้น ไม่สงสารผมบ้างเหรอ ไม่เห็นใจผมบ้างเหรอ ผมรักพี่นะ ผมรักพี่คนเดียว”
“ต้อม งั้นวันนี้แค่นี้ก่อนนะ”
“พี่ ผมขอร้องอย่าทิ้งผมเลย อย่าทิ้งผม ได้โปรด”
“ทำไมนานจังพี่ ยุ่งเหรอครับ งั้นซันไปทำการบ้านก่อนนะ”
“เดี๋ยว แป๊บพี่ขอร้องไห้แป๊บ”
“หือ เป็นไรพี่”
ร้องไห้เหรอ ผมรีบพิมพ์กลับไปครับแต่พี่นายไม่ตอบ เลยต้องส่องกล้องไปเพราะเพิ่งไปซื้อมาเมื่อวันก่อน มันมีไมค์ในตัว พี่เขารับกล้องแล้ว
“พี่ พี่เป็นไรอ่ะ”
“มาดูชั้นทำไมเนี่ย คนเขาร้องไห้อยู่นะไม่ดีนะซัน”
“พี่เป็นไรอ่ะ ใครทำไรพี่ ร้องไห้ทำไม”
“ไม่มีอะไรหรอก พี่สะเทือนใจ ให้เวลาแป๊บได้ไหมซัน เดี๋ยวพี่มา”
“ได้ๆพี่ เดี๋ยวซันรอนะ”
ต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะภาพที่กล้องมันส่งมาทางผม พี่นายน้ำตาอาบสองแก้มเลยครับ กำลังเม้มปากอยู่เลย แกเดินหนีไปแล้ว ส่วนผมก็ร้อนใจสิ ไม่อยากเห็นใครร้องไห้ เห็นตัวเองร้องไห้มาพอแล้ว
“มาแล้ว พี่เป็นอะไรหรือเปล่า โอเคไหมอ่ะ”
“อืม โอเค เฮ้อ มา เราเล่าถึงไหนนะ”
“ก็เรื่องที่พี่บอกว่าจะให้ทำยังไงกับไอ้ต้อมไง”
“อ้อ อืม”
เอ่อ ต้องมีอะไรกับไอ้ต้อมแน่ๆ เพราะพอพูดถึงชื่อของมันพี่นายหลุบสายตาลงมองดูโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆมือ
“พี่นาย”
“หือ ว่าไงซัน”
“มีอะไรกันหรือเปล่าพี่”
“ไม่นี่ อ้อ ที่พี่บอกให้เราเผด็จศึกมันใช่ไหม อืม ถึงไหนนะ พี่บอกให้ทำอะไรนะ โทษทีพี่ลืม”
“พี่นาย ไหวไหมพี่ วันหลังค่อยคุยก็ได้นะ ท่าทางพี่จะไม่ไหวนะ”
“ไหวสิ แค่นี้เอง ทำไมจะไม่ ฮือๆๆ”
“พี่นาย”
อ้าวร้องไห้ออกมาแล้วครับ ตายล่ะสิผมจะปลอบยังไงดี
“พี่นาย เป็นอะไร พี่นาย”
“เจ็บจังเลย โว้ย อารมณ์เสีย อะไรเนี่ย ปิดกล้องได้ไหมซัน อย่ามาแอบบันทึกภาพแล้วเอาพี่ไปปล่อยตามยูทูปนะ พี่ไม่เอาเราไว้แน่”
“บ้าพี่ ใครจะทำ”
ฮ่าๆ พี่นายนะ ขนาดร้องไห้นะเนี่ยยังห่วงภาพพจน์ของตัวเองเลย
“พี่เป็นไรอ่ะ”
“ฮึ่ม เอาล่ะ นี่เวลาอยู่ใกล้ๆไอ้ต้อมน่ะซัน ควักล้วงมันบ้างก็ได้นะ มันไม่ว่าหรอก ปลุกเร้าอารมณ์มันหน่อยสิ”
“บ้าเหรอพี่ ผมอายนะ”
“นี่อายอีกแล้ว อะไร จะมาองมาอาย ก็ทำท่าเป็นผู้ชายด้วยกันนี่ล่ะ แต่มือไวไง จับนั่นจับนี่ เผื่อมันขึ้น จะได้ทำสเต็ปต่อไป”
“อ่านะ ใครจะกล้ามันไม่เตะผมเอาเหรอ”
“แหมซัน มันเตะมาเราก็เตะไปสิ จะไปกลัวอะไรไอ้ต้อมน่ะ มันโตแต่ตัวล่ะ”
“แล้วให้ทำไงอ่ะพี่”
แอบอายครับ อยากรู้เหมือนกันนะ ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมต้องหน้าหนาบ้างแล้วล่ะ อย่างน้อยมันก็ไม่เสียหายอะไรนี่นะ
“หลอกมันมาห้องดิ แล้วเราก็แต่งตัววาบหวาม”
“แหมพี่พูดซะ วาบหวามยังไงอ่ะ ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“แหมซัน ผู้ชายอย่างเรานี่ล่ะเขาทำน่ะ ยั่วผู้ชายไง อิอิ”
“ยังไงอ่ะพี่”
“ก็ ใส่กางเกงสั้นๆ บางๆ ไม่ใส่เกงใน เน้นโชว์แก้มก้นน่ะ”
“อ่า น่าเกลียด”
“นี่ อย่ามาน่าเกลียด ถ้าได้ผลขึ้นมาล่ะ จะว่ามันน่าเกลียดอยู่ไหม ชั้นมีผัวคนนี้ก็เพราะใส่กางเกงขาสั้นๆนี่ล่ะรู้ไหม ไอ้ต้อมน่ะมันไม่ได้ยุ่งกับใครมานาน มันก็ต้องมีบ้างล่ะ คึกน่ะ ลองดูๆ”
“เอ่อ”
“เออซันแค่นี้ก่อนนะ พี่เวียนหัว”
“ได้ๆพี่ ค่อยคุยกันใหม่”
พี่นายออกไปแล้วครับ ผมก็นั่งอมยิ้มอยู่ ท่าจะบ้าไปแล้วผม เดินไปที่ตู้เสื้อผ้ารื้อกางเกงขาสั้นออกมาหมดเลย แหะๆ ก็นะมีบ้าง ไม่มีเลยครับ ผมมีแต่กางเกงใส่นอนธรรมดา กับบอกเซอร์ไม่มีอย่างที่พี่นายบอกเลย ทำไงดีวะเนี่ย
เพิ่งรู้วันนี้เองว่าผมจะโดนทิ้ง เพิ่งเข้าใจมันวันนี้เองว่ามันเจ็บปวดยังไง เคยรู้สึกแบบนี้ตอนนั้น ตอนที่พี่เขาจะเลิกสัญญากับผม แต่มันไม่เจ็บเท่านี้เลย วันนี้เหมือนไฟที่ส่องทางผมมันดับลง ผมไม่รู้ว่าเขาพูดเล่นหรือต้องการเขี่ยผมออกจากใจจริงๆ แต่ผมเสียใจจังเลย ผมเจ็บปวดเหลือเกิน ผมนั่งอยู่หน้าคอมฯไม่ขยับไปไหน ร้องไห้ออกมา นั่งอยู่อย่างนั้น รู้ไหมที่ผมมาอยู่นี่ผมบอกไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วว่าผมมาเพราะเขา เพราะเขาคนเดียว อนาคตของผมมันอยู่ที่เขา ผมทำทุกอย่างไปเพราะเขา ผมโง่ ผมรู้ ผมตาบอดผมพอเข้าใจ แต่เข้าใจผมบ้างไหม รักน่ะ มันรักได้ทีละคนนะ เพราะว่าผมมีใจเดียว และใจดวงนั้นมันมอบให้เขาไปหมดแล้ว ไม่ว่าด้วยอะไร ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด เขาเป็นแสงสว่างที่ชี้นำทางผมเรื่อยมา แล้วหากวันนี้มันดับลง ผมจะทำยังไงดี ผมจะเดินไปทางไหนดี
“พี่ต้อม ร้องไห้เหรอ ทำไมอ่ะ”
พี่ปริ๊นตื่นเลยครับ เดินมาเกาะแขนผม ผมต้องรีบหลบหน้าเอามือปาดน้ำตาออกไปให้หมด
“ไม่ได้ร้อง พี่ต้อมเหนื่อยครับพี่ปริ๊น ตื่นแล้วเหรอ”
“อ่า ไม่เชื่อนะ ก็นี่อ่ะ น้ำตา ฮึกๆ ทำไมพี่ต้อมร้องไห้ ใครทำไรพี่ต้อมเหรอ ฮือๆ”
นั่นไงครับ เพราะแบบนี้ล่ะ พี่ปริ๊นจะเป็นแบบนี้ เห็นใครทำอะไรก็จะทำตาม แม้แต่ร้องไห้ หรือหัวเราะ ผมต้องดึงตัวขึ้นมากอดไว้ ให้ตายเถอะ พอกอดแล้วใจมันยิ่งล้า หมดแรงเลย
“พี่ต้อมไม่มีใครแล้วพี่ปริ๊น พี่ต้อมโดนทิ้งแล้ว”
ผมก็เป็นบ้าร้องไห้ออกมาล่ะครับ
“ฮือๆ ใครใจร้ายทิ้งพี่ต้อม ฮือๆ จะไปบอกคุณย่า”
“โอ๋ๆ ไม่เอาๆ อย่าไปบอกคุณย่านะครับพี่ปริ๊น ไม่เป้นไร พี่ต้อมโอเค”
เราสองคนกอดกันร้องไห้อยู่บนเก้าอี้แบบนั้น ผมเป็นคนบ้าคนหนึ่งที่กอดเทวดาตัวน้อย คิดเสมอมาว่าต้องกลับไปเอาเขาคืน คิดมาตลอดว่าเขาเองจะรอ หึหึ ควายเอ้ย รู้ทั้งรู้ เข้าใจอยู่เต็มอก แต่ทำไม ทำไมผมตัดใจไมได้เลย ทั้งๆที่รู้อยู่ว่าเขาไม่มีทางเลิกกับไอ้นั่น ทำไม ทำไมผมยังยึดมั่นอยู่ เพราะอะไร รู้ทั้งรู้ว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้น ถึงเขาจะเป็นคนที่มีบุคลิกแบบนั้นก็ตาม แต่ผมรู้ดีว่าเขาเองก็ยึดมั่นในรักไม่น้อยไปกว่าใคร เพราถ้าเขาเหมือนคนอื่นๆ วันนั้นเขากับผมคงมีอะไรกันไปแล้ว ผมไม่ดีตรงไหน ผมผิดอะไรเหรอ ผมก็รักของผม ใครจะมองยังไงผมไม่รู้ แต่หัวใจผม มีใครเข้าใจมันบ้างไหม วันนี้บอกจะไม่ติดต่อแล้ว แล้วผมล่ะจะอยู่ยังไงเคยคิดบ้างไหม เขาทำไมทำแบบนี้ ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง
“ต้อมลูก ทำไมวันนี้หน้าตาดูซูบๆ ไม่ได้นอนเหรอเรา”
ทาครีมที่คุณลิซให้มาแล้วนะเนี่ย คุณแม่ยังจับได้อีก
“นอนไม่หลับนิดหน่อยครับคุณแม่”
“อะไรนิดหน่อย นี่ถ้ามากไม่กลายเป็นหมีไปเลยเหรอพ่อคุณ มาๆ มานั่งนี่”
ตายห่ากู ผมโดนสอบแน่ๆ เพราะพี่ปริ๊นไปโรงเรียนก่อนผม น่าจะเล่าอะไรไปบ้างแล้ว
“ครับคุณแม่”
“มีอะไรเหรอเรา เล่าให้แม่ฟังได้ไหม”
นั่นไงครับ เฮ้อ ผมลำบากใจนะ อยากจะเล่าให้หมดจะได้ไม่ปวดตับอยู่แบบนี้ แต่เรื่องนี้ผมไม่รู้สิ ผมไม่อยากให้คุณแม่ต้องมาลำบากใจกับผมไปด้วย มันเป็นเรื่องของหัวใจ มันเป็นเรื่องที่ผมคงคิดเองเออเอง
“เอาเถอะลูก อย่าคิดอะไรมากเลย จะเอาอะไรกับสิ่งที่ผ่านมาแล้วนะ ตอนนี้เรามีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบเยอะแยะไปหมด ตั้งใจทำวันนี้ให้ดี วันพรุ่งนี้อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปได้เสมอ เชื่อแม่นะลูก”
“ครับคุณแม่”
“วันนี้ไปเรียนเหรอลูก”
“ครับมีเรียนเช้าครับ”
“แล้วซันล่ะ มีเรียนเหมือนกันไหม”
“ไม่ทราบสิครับ”
“ต้อมลูก”
ผมเงยหน้าไปมองตามเสียงของคุณแม่ล่ะครับ
“ตายแล้ว ไม่ได้นะ จะมาเป็นแบบนี้ไม่ได้ แม่ไม่ยอม ไอ้นายนี่มันอะไรของมัน ใช้ไม่ได้ คุยกันดีๆไม่ได้หรือไง มาทำให้ลูกชายชั้นเป็นแบบนี้ ไม่ได้นะ”
เอ่อ ผมอ้าปากค้างเลยครับ นี่คุณแม่รู้เรื่องจากเขาเหรอเนี่ย
“ไปเรียนเถอะลูก เดี๋ยวแม่มีเรื่องจะสังคายนากับใครบางคน เราไม่ต้องห่วง”
“เอ่อ ไม่มีอะไรครับคุณแม่”
“ไปเรียนเถอะลูก ทำตามที่แม่บอก หึ หลายอย่างแล้วนะลูกคนนี้ คอยดูนะชั้นจะเอาให้เข็ด”
คุณแม่ดันหลังผมให้ลุกขึ้นล่ะครับ ผมนี่ยืนงงอยู่เลย ทำไงดีวะเนี่ย เป็นเรื่องใหญ่โตแล้ว เฮ้อนะ
“มึงมีเรียนกี่โมงวะซัน”
ผมขับรถไปที่ร้านล่ะครับ เผื่อไอ้วันมันจะมีเรียนเช้าจะได้ออกไปพร้อมหัน
“มีสิบเอ็ดโมง อ่ะนี่รายงานมึงเพิ่งเสร็จ”
“โว๊ะ ดองนานไปไหมเนี่ย ฮ่าๆ ขอบใจๆ อ่ะนี่ของมึง”
นี่คือสิ่งที่ผมพอจะปกปิดทำออกไปได้ แสดงให้คนรอบข้างเห็นว่าผมยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทั้งที่ในใจมันเจ็บแทบตายอยู่แล้ว ผมยื่นซองใส่เงินให้มันล่ะครับ ตอนแรกจะให้เป็นเช็คแต่คิดไปคิดมาให้มันเป็นเงินสดนี่ล่ะ เผื่อมันจะเอาไปใช้อะไรจะได้ใช้ได้เลย
“หือ ทำไมมันหนาจังวะ มึงยัดกระดาษมาเหรอ”
“ไอ้นี่ มาดิกูจะไปเรียนเหมือนกัน ค่อยดู”
ผมพูดขึ้นครับ แล้วเดินไปขึ้นรถ
“เฮ้ย ไอ้ต้อม นี่อะไรกัน”
มันร้องเสียงหลงเชียวครับพอเห็นเงิน คงจะตกใจผมให้มันไม่ถึงหมื่นนะเวอร์ไปได้
“ของมึงน่ะ”
“อะไร ทำไมมันเยอะแบบนี้ ไม่ได้นะ กูรับไม่ได้”
“เอาเถอะน่า ค่าตัวมึงไงที่มึงพากูไปอลาสก้า เขาให้พิเศษมาเลยแบ่งให้มึง”
“ไม่ได้นะ มันเงินของมึง มึงจะมาให้กูเยอะแบบนี้ไม่ได้นะ”
“เว้ย เอาไปเถอะน่า กูให้ ถือว่ากูจ้างมึงทำรายงานให้ไง อิอิ”
มันยังจะอ้าปากพูดอยู่ครับ ไอ้นี่เงินนะเว้ย ไม่ใช่ของเน่า ไม่เอาๆอยู่ได้ ผมก็ทำท่าไม่สนใจมันล่ะครับขับรถไปเรื่อยๆ รู้ไหมพอเห็นอะไรรายทาง ที่ที่เขาเคยพาผมมา ครั้งแรกที่ก้าวเหยียบพื้นดินของที่นี่ ภาพของเขามันก็ผุดขึ้นมา มันเป็นแบบนั้นจริงๆนะครับ ผมคิดถึงเขา คำพูดเพียงไม่กี่คำ ทำไมมันทำร้ายใจผมได้มากมายขนาดนี้
“มึง เป็นไรไหมอ่ะ ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
ไอ้ซันมันถามขึ้นครับ อืมนะ นี่ผมเป็นอะไรไป
“ไม่นี่ ทำไมเหรอ”
“มึงหน้าเศร้าๆนะ มีเรื่องอะไรป่ะมึง”
“ไม่มี อย่าสนใจเลย”
ผมไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ไม่รู้จะคิดทำอะไร มันห่อเหี่ยว มันไม่มีกำลังใจ ถ้าหากว่าเขาเลิกติดต่อกับผมขึ้นมาจริงๆ ผมจะทำยังไง ผมจะต่อสู้เพื่ออะไร อย่าว่าผมเลยครับ ผมรู้ดีว่าเขาทำทุกอย่างเพื่ออนาคตของผมเอง แต่เคยคิดไหม ถ้าหากไม่มีเขา ผมจะมีวันนี้ไหม ไม่นะ ผมไม่คิดแบบนั้น ทุกอย่างมันเป็นเพราะผมมีเขาเท่านั้น แล้วถ้าหากไม่มีเขา โอ๊ย อะไรวะเนี่ย ปวดกบาล
“ว่าไงพ่อตัวดี”
เอ่อ ตกใจสิครับ ผมกำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่ม วันทั้งวันไปเรียนก็ไม่รู้เรื่องนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียวในโลกมืด ใครถามก็ไม่สนใจจะตอบ ไอ้ซันเองมันก็คอยถามแต่ผมจะบอกมันว่าอะไรล่ะ หึหึ
“อ่ะพี่ นี่พี่ไม่ทำแบบนั้นแล้วใช่ไหม”
“เออสิ แหมนะ คุณนายโทรฯมาด่าชั้นหูชาแล้วเนี่ย แกเป็นอะไรไปต้อม แค่จะไม่ติดต่อนะไม่ใช่จะตัดพี่ตัดน้อง ทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย”
อ้าวนะ เฮ้อนะ ผมสินะที่ผิด
“โหยพี่ ก็ผมทำใจไมได้อ่ะ พี่อย่ามาพูดแบบนี้กับผมสิ อย่ามาบอกว่าจะไม่ติดต่อ ผมใจไม่ดีนะ”
“จ้า พ่อคุณ เออๆ ไม่ตัดก็ไม่ตัด แหมนะ เป็นเยอะนะเรา”
“พี่ ถ้าหากว่าพี่จะให้ผมออกจากชีวิตพี่ อย่าทำแบบนี้เลยนะครับ วันหนึ่งถ้าหากว่าผมสู้ไม่ไหว ผมจะไปเอง อย่าไล่ผมเลย ขอร้องอย่าไล่ผมเลย”
“ต้อม”
ผมอดไม่ได้จริงๆนะครับ มันน้อยใจจังเลย ผมรักของผม เขาไม่รักน่ะผมรู้ รู้ดีแก่ใจ ถ้าไม่เข้าใจผมผมก็ไม่ได้ว่า แค่อย่าทำเหมือนผมเป็นตัวอะไรสักอย่างที่จะไล่ตะเพิดไปตอนไหนก็ได้ ผมก็มีหัวใจนะเว้ย
“นะพี่นะ ผมขอร้องล่ะ ได้โปรดอย่าไล่ผมไปไหนเลย ถ้าผมเหนื่อยแล้วผมจะหยุดเอง”
เขาเงียบครับ เหมือนได้ยินเสียงสะอื้นนะ แต่คงไม่ใช่หรอก
“นี่ อย่ามาดราม่าได้ไหมเนี่ย อะไรกันแค่บอกว่าจะไม่ติดต่อแค่นี้ ทำเหมือนจะจากกันเลยนะแก เวอร์ไปไหมเนี่ย”
“พี่นั่นล่ะทำให้ผมดราม่า ไม่รู้เหรอ”
“แหม เดี๋ยวนี้เก่งเนอะ ย้อนทุกคำพูด พอๆ อย่ามาฟูมฟาย ถ้าจะคุยก็อย่าเป็นแบบนี้ ชั้นก็พูดๆไปงั้นล่ะ อยากจะเห็นแกร้องไห้ อิอิ ต๊าย ไม่ยักรู้ เจ้าน้ำตาเหมือนกันนี่แกน่ะ”
“อ้าวนะ นี่พี่หลอกผมเหรอเนี่ย”
“เออๆ ไม่มีอะไรแล้วล่ะแก อย่าคิดมาก แหมนะทำเอาชั้นโดนสวดเลยนะแก”
ผมควรจะดีใจดีไหมเนี่ย คุณแม่คงโทรนไปว่าเขาล่ะครับ แต่ไม่รู้สิ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำหน้าหดหู่นะมันไม่ไหวจริงๆ
“ก็โดนซะบ้างดิ โทษฐานทีทำผมร้องไห้อ่ะ”
“แหมนะ แล้วชั้นล่ะ ทีชั้นร้องไห้ใครสนใจบ้าง”
“อ้าว นี่พี่ก็ร้องไห้เหรอ”
เขาอึกอักครับ หลุดปากออกมา
“ใคร ใครร้องไห้ เชิดใส่ คนอย่างนายพลน่ะเหรอจะเสียน้ำตา ไม่มีทาง นี่อย่าคิดมาก ตั้งใจเรียนแล้วออกมาทำงานจะได้หาเงินส่งให้พ่อแม่”
“โหยพี่ ทุกวันนี้ผมส่งให้พ่อกับแม่เดือนละสองครั้งนะ ให้เงินคุณแม่ใช้อีก เออพี่ผมแบ่งเงินให้ไอ้ซันมันด้วยนะ”
ผมเป็นคนความรู้สึกสั้นหรือเปล่าไม่แน่ใจนะที่เขาเรียก เสียใจนะ แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะ เสียงวี๊ดบึ้มของเขาผมก็รู้สึกดีขึ้นมาก มากทีเดียว
“เหรอ อืม แกก็ใช้ได้นะเนี่ย ดีแล้วล่ะ แบ่งปันมันบ้างไอ้ซันน่ะ เดี๋ยวมันจะหงอยตาย เออ ว่างๆก็พามันไปเที่ยวบ้างสิ พี่ว่าไอ้ซันมันก็น่ารักดีนะ”
“แหม พูดเหมือนคุยกับมันเลยเนอะ ตอนนี้มันดูโทรมๆ จะตาย”
“อย่ามาโทรม มันนั่นล่ะน่ารัก ชั้นมองไม่ผิด แกลองจีบมันสิต้อม เผื่อจะได้ไม่เหงา”
“พอเลยพี่ จะให้ย้ำอีกกี่รอบว่าผมไม่มีใจให้คนอื่น นอกจากพี่”
“เว้ย อารมณ์เสีย เดี๋ยวเอามีดกรีดหน้าตัวเองดีไหมเนี่ย หน้าตาดีนัก มีแต่คนมารุมรักรุมชอบชั้น เบื่อ เกลียดชั้นบ้างก็ได้ นี่ร้ายแล้วนะ ทำไมไม่เกลียด”
“ฮ่าๆ มีแบบนี้ด้วย ต่อให้พี่เอามีดกรีดหน้า ผมก็ไม่เปลี่ยนใจหรอกพี่ หึหึ”
“จ้า พ่อคุณ เออ แต่จะไม่ค่อยได้คุยบ่อยเหมือนแต่ก่อนนะต้อม อย่ามาดราม่าอีกล่ะ แหมนะ พอร้องไห้แล้ว หน้าตาแกนี่ตลกดีนะ อิอิ ชั้นชอบ”
“อ่าฮะ พี่จะคุยกับผมอาทิตย์ละครั้งผมก็ยังโอเคกว่าพูดว่าจะไม่ติดต่อก็แล้วกันล่ะพี่”
เขาเงียบไปครับ ก่อนจะวางสาย เราคุยกันอีกนิดหน่อย เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อยนึกว่าท้องฟ้ามันจะอึมครึมตลอดเวลานะเนี่ย
“พี่ต้อมๆ ทำไมยิ้มอ่า เมื่อคืนร้องไห้ แต่วันนี้ทำไมยิ้ม”
เทวดาตัวน้อยของผมเดินมากอดแขนแล้วเงยหน้ามองผมครับ ตาใสวิ้งๆ
“ก็วันนี้พี่ต้อมมีความสุขนี่ครับพี่ปริ๊น อิอิ มาขี่เครื่องบิน”
พอมีความสุขผมก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมสิครับ กว่าเราจะนอนก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ช่วงเวลาครึ่งวันที่ใจมันร้าว มันสมานคืนได้เร็วไวเพราะคำพุดของเขา แค่เพียงเสียงของเขา แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ไม่ขออะไรไปมากกว่านี้แล้ว
Written by eiky
Ps. มันค่อนข้างยืดเนอะ นี่ก็หลายตอนแล้วนะ แต่ไม่มีวี่แววว่าไอ้สองตัวนี้มันจะกุ๊กกิีกันเสียที อย่าเพิ่งเบื่อนะครับ กำลังปูทางมา อิอิ ปูนานมากกกกกกกกกก จากบางนาถึงพัทยาแล้วเนี่ย ฮ่าๆๆ ขอบคุณทุกคนนะครับที่อดทนกับนิยายเรื่องนี้ แว้กกกก
ขอให้มีความสุขนะคร้าบ นอนไวไวจะได้ไม่เป็นหมีแพนด้าเมหือนผ๊มมม
จุ๊บๆ
อิ๊กกี้
-
ต้อมก็ยังรักมั่นแต่นายพล อันที่จริงอยากเชียร์ 3p นะแต่สงสารหลวง
ฉะนั้นน้องซันที่รักไปล้วงๆๆ ยั่วๆๆ ต้อมหน่อยเร็ว
-
เกือบได้กินมาม่าซะแล้ว :pig4:
-
ซันสู้ๆๆหย่อย
-
ยังไม่เบื่อครับคุณอิ๊ก จะปูทางจากบางนาไปพัทยา ถึงเกาะเสม็ดก็ไม่ว่ากันครับ
ขอให้น้องต้อมกับหนูซันได้กันเป็นพอ
-
ปูมาถึงพัทยาแล้วเหรอ
งั้นเดี๋ยวน้องไปรอแถวเขมรนะ น่าจะเริ่มรักกันแถวนั้นพอดี อิอิ
-
ยังไม่เบื่อครับคุณอิ๊ก จะปูทางจากบางนาไปพัทยา ถึงเกาะเสม็ดก็ไม่ว่ากันครับ
ขอให้น้องต้อมกับหนูซันได้กันเป็นพอ
แหะๆ ไม่พลาดหรอกคร้าบ ซันเน่ เสร็จแน่ๆ แอบหมั่นไส้ส่วนตัว อิอิ เดี๋ยวสั่งให้ต้อมจัดหนักๆ หน่วงๆ เน้นๆ ดีไหมเอ่ย อิอิ
ปูมาถึงพัทยาแล้วเหรอ
งั้นเดี๋ยวน้องไปรอแถวเขมรนะ น่าจะเริ่มรักกันแถวนั้นพอดี อิอิ
อิอิ ที่ร้าก ไปรอหัวหินดีกว่าน้า เดี๋ยวจะพาไปทางนั้น อิอิ กินปูๆๆ
-
ปูทางมาเลยค่ะ ชอบอ่าน ไม่ต้องกังวลนะคะ แต่ขออย่างเดียว แค่ให้ซันกับต้อมได้รักกันก็เพียงพอแล้วค่ะ
จุ๊บๆ คุณอิ๊กเลยค่ะ จ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :กอด1:
เหตุการณ์คราวนี้อาจจะเป็นจุดหักเหให้ต้อมเริ่มมองซันแล้วน่ะสินะคะ กรี๊ด กรีดร้อง!!!!
-
พี่นายยังมีอิทธิพลต่อต้อมสม่ำเสมอ
แต่ก็ดีนะ ทำให้รู้ว่า ต้อมเป็นคนรักเดียวใจเดียวจริงๆ ชอบอ่ะ ไม่เจ้าชู้ดี ^^
รอตอนที่ซันจะยั่วต้อมล่ะ 55 อยากอ่านไวไว
พี่อิ๊กกี้ปูทางนานมากจริงๆอ่ะ แต่ก็ดีค่ะ ได้สะสมความรู้สึกทีละเล็กละน้อย ไม่เร็วเกินไป ชอบอีกนั่นเเหละ อิอิ
:กอด1:
-
วอนเหลือเกิน นายจัดให้ต้อมสัทีซิ
ชอบนายครับ ดูรั่วดี
ขอบคุณครับ
-
อืมมนะ ต้อมเอ้ยยยยย รีบๆเหนื่อยได้แล้ว หันมองคนข้างตัวบ้างเหอะ!!
ซันเน่~~ ลุยเลย กล้าๆหน่อย เอาให้ต้อมใจมันเหวี่ยงเล่นเลย!!!
-
รอร้อร้ เมื่อไหร่มันจะกิ๊กกันวะ :call:บนบานศาลกล่าวเลยดีไหม
-
:z2: :z2:ซันสู้ๆๆ
-
โว๊ะ อุตสาห์เชียร์ให้พี่นายทิ้ง ซะงั้นเลย :z2:
พี่อิ๊กกี๊ปูทางนานไปไหมเนี่ย จัดมาสักฉากเหอะ :call: :call:
ความคืบหน้าคู่นี้น้อยมาก เชียร์นานแล้วนะเนี่ย
-
ปูนานมากค่ะ
แต่ไม่เป็นไร รอได้
^^
อ่อยยย เห็นต้อมมั่นคง (?) กับนายแบบนี้แล้วชักสงสารซํน
หวังว่า กางเกงขาสั้นแบบไม่ใส่ กกน. จะช่วยได้
ก๊ากกกกก
-
ต้อมยังง๊องแง๊ง เหมือนตอนพี่นายมาส่งทีแรก ดราม่าพาพี่ปริ๊นร้องไห้ตามเลย ฮือ สงสารพี่ปริ๊น
ซันเน่เค้าเปลี่ยนไปเยอะแล้วนะพ่อนายแบบ และจะเปลี่ยนไปมว้าก ถ้าหากางเกงสั้นเสมอได้ หุหุ
-
เมื่อไหร่จะได้กุ๊กกิ๊กกานนนนนนนนน :z10:
-
ปูมาเลยค่ะ นานก็รอได้ ขอแค่ให้ต้อมกับซันได้กุ๊กกิ๊กกันก็พอ
:กอด1:
-
:3123:
-
เชียร์ให้ซันจีบต้อมติดเร็วๆ :z2:
-
รอปลายทางที่สุไหงโกลก
เพราะคาดว่าอีกนาน
โฮ อยากจะยกซันเน่ ให้คนอื่นซะจังเล้ย
เพลียใจกับซัมวัน
-
ซันเน่สู้ๆ
-
น้องอิ๊กจ๋า..พี่ไม่ได้เข้าเล้าเป็นสัปดาห์ ความคืบหน้าระหว่างซันกับต้อมยังไม่ถึงไหนเลยเนอะ
เอ้า..จ้ะปูต่อไปเรื่อยๆก็ได้จ้ะทางน่ะ สุดท้ายของทางสายนั้น ขอให้ซันเค้ามีความสุขล่ะกัน
ห่วงคนเดียวนี่แหละ ไอ้ต้อมน่ะ ชีวิตมันไม่ได้ทุกข์มากเหมือนซัน ไม่ค่อยห่วงมันเท่าไรหรอก
-
อีกละ เซ็ง แล้วนะพี่นาย
ส่วนตัวนะไม่สงสารต้อมซักติ๊ดตอนนี้
คืออารมณ์เคืองพี่นายกลบหมดอ่ะ
-
ปูไปนานๆก็ได้พี่อิ๊ก
จะได้รักกันมั่นคงออิิอิอิ ซึ่งนั่นก็หมายถึงจะได้อ่านนิยายเรื่องนี้ไปนานๆเฮ่อๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1:
-
อ่านแล้วยิ่งรักนาย พยายามให้น้องได้สิ่งที่ดีที่สุด
ว่าแต่...ใจคอจะให้น้องเป็นเกย์ให้ได้นะเนี้ย!!!!! 55555+
-
โหย เศร้า :sad4:
รอต่อค้า :z10:
-
แหม...ตอนแรกน้องนายทำดราม่าละ....
มาฟันฉับขาดสะบั้นกับต้อม...เล่นเอาสงสารต้อมเลยอ่ะ...
แล้ว...จะให้น้องซันเน่เสียบทันทีน่ะคงไม่ได้หรอก...
น้องเค้ายังต้องฝึกปรือฝีมืออีกเยอะจ๊ะ.....
รอ....ต่อไปว่าเมื่อไหร่เจ้าต้อมจะคิดได้...... :really2:
:L1: น้องอิ๊ก :L2:
-
ปู้ป็นเข่งจริงๆด้วยพี่อิ๊ก 5555
ตะวันสารภาพไปเลย เอาแบบพี่นายก็ได้ ยั่วมันเข้าใว้ แล้วมันจะตะบะแตกเองนั่นแหละ 55555
พี่นายสุดยอด555
-
ไหนๆก็ลงมาหัวหินแล้ว เลยมาสุราษบ้างก็ได้นะคะพี่อิ๊ค มาหม่ำหอยนางรมตัวโตๆกัน 555
ปล.รอวันที่ซันเน่จะใส่กางเกงขาสั้นยั่วไอ้ต้อม ฮื้ม~~~
-
สงสารต้อมเลยอ่ะ ตอนที่นายบอกจะเลิกติดต่อเนี่ย :m15:
แล้วก็เชียร์ซันให้เผด็จศึกต้อมได้โดยไว :impress2:
ขอบคุณสำหรับตอนที่ 16 ค่ะ :pig4:
-
แล้วมันจะเป็นอย่างไรต่อไป
ขอน้ำตาลเติมชีวิตหน่อยได้ไหมๆ อิอิ
ขอบคุณค่ะ
-
สงสารต้อมจังเลย
รักที่เธอไม่รัก ช่วยทำเป็นไม่รู้ ปล่อยให้ฉันนั้นรักเธออยู่เหมือนเดิมได้ไหม
นายใจร้ายจัง ส่วนซันเน่ก็ดราม่าได้อีก
ให้ต้อมเล่นพี่ปริ๊นซะเลย อามันเล่นตัวดีนัก
-
3p ได้มั้ยนะ?
ว่าแต่นายร้องไห้ทำไม?
-
ให้ต้อมคู่กับพี่นายไม่ได้จริง ๆ เหรอครับ แอบเชียร์ตั้งแต่ทำสัญญากันภาคแรกแล้วนะเนี๊ย
ขอให้ต้อมรักพี่นายต่อไปนะ พี่นายก็รักต้อมอย่าน้อยลงนะ
-
นายแลดูเสี้ยมซันหลายสิ่งอยู่นะ ก๊ากกกก :z2:
-
เฮียแก เป็นไงบ้างน้อ :m16:
-
ตามมาติดๆครับ
ชอบมากเลย อ่านทั้งสามเรื่องแล้วครับ ชอบทุกเรื่องเลย
-
ถึงเป็นมือใหม่หัดยั่วแบบซันเน่ แต่มีพี่นายสอนเองงี้แล้วมีรึต้อมจะรอด :-[ ดูอย่างคนสอนเป็นตัวอย่างดิ 55
-
จะรอดู ซันอ่อยๆๆๆๆๆๆๆๆ
:z1:
-
S17
เอาล่ะมันคงต้องถึงเวลาที่ผมจะลุยเสียที เป็นไงเป็นกัน อย่างน้อยผมก็ยังโชคดีที่มีพี่นายเป็นคนให้คำปรึกษา จะมามัวนั่งทางในสื่อสารทางใจให้ไอ้ต้อมมันสนใจคงไม่มีประโยชน์หรอกนะ เพราะจากท่าทางของมันแล้ว คงยาก ยากมาก แต่ผมจะไม่ละความพยายามไม่ว่าจะอย่างไร
“ยังไงต่อนะพี่นาย”
เดี๋ยวนี้ผมคุยกับพี่นายเกือบทุกวัน แกสมัครเมล์ใหม่แล้วให้ผมแอดเมล์นั้น เพราะพี่นายบอกว่ากลัวไอ้ต้อมมันจะจับได้
“ชวนมันมาห้องสิ แล้วก็อย่างที่บอกไปซื้อมายังกางเกงวาบหวามน่ะ”
“เอ่อ ซื้อมาแล้วพี่ เป็นกางเกงวิ่งอ่ะ สั้นมากๆ”
“นั่นล่ะ เราต้องมั่นใจ เอ๊ะ นี่เราขนขาเยอะไหมซัน”
“ไม่มีอ่ะพี่ มีหน้าแข้งนิดหน่อย”
“ดีมาก แว๊กออกซะ เอาให้เนียน”
“เอ้ย มันไม่เจ็บเหรอพี่”
“เจ็บก็ต้องยอม เจ็บแล้วได้ผัวน่ะ เอาไหม”
“อ่าพี่อ่ะ”
ดูพี่นายแกพูดมาแต่ละคำครับ ผมนี่อายหน้าแดงแล้วแดงอีก
“พอมันมาห้องก็พยายามยั่วมันให้เยอะๆ”
“ยังไงอ่ะพี่ ผมยั่วไม่เป็น”
“จิ๊ อะไรเนี่ย ให้สอนวิธีนั่งให้ด้วยไหมเนี่ย”
“นั่งไรอ่ะพี่”
“กรี๊ด ไอ้ซัน จะเป็นลม เออๆ ก็พยายามเอาหน้าไปใกล้ๆมัน สูดลมหายใจแรงๆ แต่ต้องมั่นใจนะว่าแกไม่มีกลิ่นปาก ปากเน่าจบข่าวนะเออ”
“อ้อครับ แล้วไงต่อ”
“ก็แอบแตะตัวมันบ้าง ถามว่าเมื่อยไหม จะนวดให้อะไรแบบนี้”
“ผมนวดไม่เป็นอ่ะพี่”
“โอ๊ย อ่อนมาก ซัน อ่อนจริงๆ ใครเขาให้นวดจริงจังวะ เขาเรียกนวดผ่อนคลาย อิอิ ลูบๆคลำๆน่ะเป็นไหม อะไรเนี่ย ไหนบอกมีแฟนตั้งแต่เด็ก นึกว่าจะแก่แดด แล้วตอนมีแฟนนี่ทำยังไงกัน”
“โหพี่อ่ะ ก็ตอนนั้นนอนเฉยๆอ่ะ”
“จ้า เริ่ด เอาล่ะๆ มาเริ่มใหม่ คิดไว้หลายๆแผนนะซัน การจะกินไอ้ต้อมพี่ว่าไม่ยากหรอก”
“แล้วลูบแล้วถ้ามันไม่เล่นด้วยอ่ะพี่”
“ไม่เล่นก็อย่าเพิ่งไปทำให้มันรู้ แผนสองก็มอมเหล้ามันไง อิอิ พี่เคยทำ”
“อ่าพี่อ่ะ”
“ทำไม อ้าว ช่วยไม่ได้ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกลนะซัน แต่พี่นานๆทำที เพราะพี่ดูดี อิอิ”
ผมมีความสุขมากเลยนะครับกับการที่ได้คุยกับพี่นาย ความทุกข์มันดูจะหายไปหมดเลย แกอารมณ์ดีมากๆ ดีจนมันแผ่มาถึงผม
“เออต้อม คืนนี้ไปช่วยกูค้นข้อมูลหน่อยสิ”
พอจะกลับจากมหาฯลัยผมก็เอ่ยชวนมันล่ะครับ ตอนแรกอายแทบแย่ ใจเต้นตึกตักล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
“ค้นไรวะ รายงานกูเสร็จแล้วนี่”
เอ่อ จริงสินะ
“อ้าว เทคโนฯเพื่อการกีฬาเขาให้ทำทีสิสต์ไม่ใช่เหรอ”
“โอ้ยมึง นั่นมันของปีสอง จะรีบไปทำไม”
“อ้าว ก็ต้องค้นเผื่อไว้สิ จะได้เสร็จเร็ว หรือมึงไม่อยากได้คะแนนดีๆ”
มันมองหน้าผมแปลกๆครับ
“มึงมีไรป่ะเนี่ย ท่าทางแปลกๆ จะหลอกกูไปมอมเหล้าป่ะวะ ฮ่าๆ”
เอ่อ ผมนี่สะอึกเลยครับ
“บ้า ใครจะมอมมึง ให้ฟรีๆกูยังไม่เอาเลย อย่าทำมาเป็นพูด”
“อ่านะ จริงหราซันเน่ อิอิ ไม่เอาแน่หรา”
มันก็เข้ามากระแซะผมล่ะครับ ชอบจัง อิอิ
“ไปๆรีบกลับ ไม่มาก็ไม่ต้องมา งั้นมึงไปจ้างคนอื่นให้เขาทำให้เลยนะรายงานวิชาต่อไปน่ะ ไม่ให้ความร่วมมือ”
“อ้าวนะ เออๆ ดูก่อนว่าปิดร้านกี่โมง ต้องบอกคุณแม่ก่อน เพราะถ้ากูอยู่กูคงไม่กลับบ้านล่ะ”
ผมดีใจนะ แอบยิ้มออกมา สาธุขอให้มันมา ได้นอนเฝ้าก็ยังดีวะ
“อ่ะ นั่นแน่ แอบยิ้มๆ มึงคิดไรป่ะเนี่ย”
“โว้ย ใครจะคิด มึงนี่อะไรอ่ะ แหมนะหล่อตายล่ะมึงน่ะ”
“หล่อไม่หล่อไม่รู้โว้ย แต่นิตยาสารเมนส์ หมดเกลี้ยงแผงภายในวันแรกที่วาง อิอิ มีบ้างเว้ย”
จริงของมันครับ มันดังมาก ที่มหาฯลัยมีคนพูดถึงเรื่องที่มันถ่ายแบบกันเกรียวกราว มีคนมาขอลายเซนมันด้วยนะ แต่ผมดูๆไป นายแบบหน้าใหม่ที่หล่อและดังอย่างมันแต่ตัวจริงของมันนี่กวนตีนมากๆ มันเป็นยังไงมันก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ ไม่เคยเปลี่ยน ไม่ถือตัว ไม่หยิ่ง เหมือนตอนที่เจอแรกๆ
“เออ ตกลงกูค้างกับมึงนะ กูขี้เกียจกลับพี่ปริ๊นนอนที่โกลเด้นเกทส์ ไม่กลับดีกว่า กลับไปก็ไม่มีคนกอด”
มันเดินมาบอกผมตอนร้านจะปิดครับ ผมนี่ โอ๊ย จะยิ้มทำไมเนี่ย เก็บอาการหน่อยสิวะ เดี๋ยวมันก็รู้กันพอดี
“อืม”
“แต่กูต้องไปส่งคุณแม่ก่อนล่ะ เดี๋ยวค่อยกลับมา มึงจะเอาหนังสืออะไรเพิ่มไหม ที่บ้านกูมี”
“เอ่อ เอาเกี่ยววิทยาศาสตร์สมัยใหม่มาก็ดี กูจะค้นเพิ่ม”
“อืมๆ มึงทำไปนะกูจะนอน”
“อ้าวนะ เออๆ”
บอกไปก่อนครับ เพราะเดี๋ยวไปชวนมันทะเลาะจะไม่ได้ทำอะไรสักที
“พี่นายๆ มันจะมาที่ห้องแล้ว”
ผมส่งบีบีไปหาพี่นายล่ะครับ ดีใจมาก รออยู่จนร้านปิดเก็บของเสร็จแกถึงตอบกลับ
“แผนหนึ่งเริ่มได้ รายงานผลด้วย อิอิ”
แกส่งกลับมา ผมต้องรีบไปอาบน้ำแล้ว จะขัดตัวให้เนียนซะหน่อย อิอิ
“ทำไมมึงอาบน้ำนานจังวะ เอาไส้ออกมาล้างเหรอ”
พอเปิดประตูเข้าห้องไปก็เห็นมันนอนอยู่บนเตียงแล้วล่ะครับ ผมนี่สั่นเลยอ่ะ ทำอะไรไม่ถูกเลย
“ก็อาบอ่ะ กูเปลี่ยนเสื้อก่อนได้ไหม”
“อ้าว เปลี่ยนก็เปลี่ยนไปดิวะ ทำไมอายกูเหรอ”
มันทำหน้ากวนๆเหมือนเดิม
“ไม่อาย แต่กูจะทาครีม”
“อ้าวทำไปดิ”
“แล้วมึงอาบน้ำแล้วเหรอ”
“อาบมาจากบ้าน”
มันยังจ้องผมอยู่เลยครับ
“ทาดิ กูจะดู”
“ไอ้บ้า ใครจะมาทาให้มึงดู หันไปดิ”
“ฮ่าๆ คนไม่ใช่เกย์เขาไม่อายหรอกนะ ซันเน่ ซันเน่ อาย แสดงว่าซันเน่เป็น อิอิ”
เอ่อ มันร้องเป็นเพลงออกมาเลยนะครับ ผมนี่นะ
“ไอ้ควาย ใครเกย์ กูไม่ชินว้อย”
“ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินเองล่ะ ฮ่าๆ”
“ออกไปก่อนได้ไหม”
“ไม่ออก”
“เออ กูออกเองก็ได้วะ”
สรุปผมต้องยอมแพ้มันครับ ที่จริงน่าจะเริ่มยั่วมันได้เลยนะ แต่ไม่เอาหรอก ผมยังไม่พร้อม กางเกงขาสั้นมากๆของผมยังไม่ได้สวมเลย ต้องเป็นไปตามที่พี่นายบอก ไม่งั้นแผนจะแตกเสียก่อน ผมก็ทาครีมใส่กางเกงขาสั้นจู๋ตัวนั้น ใส่เสื้อยืดบางๆ อิอิ เซ็กซี่ตรงไหนวะเนี่ย หนาวจะตายชัก
“เอ้ย มึงไม่หนาวเหรอวะ ใส่ซะสั้นบางเชียว”
“ไม่อ่ะ เฉยๆ”
ผมตอบออกไปครับ แล้วไปนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะคอมฯ ไม่หนาวเลย แต่ขนตั้งแล้วเนี่ยกู
“เตียงมึงนี่น่านอนนะ กูนอนก่อนนะ”
“อ้าวเดี๋ยวสิมึง”
ผมรีบร้องออกไปครับ อะไรจะรีบนอนไปไหนเนี่ย กูยังไม่ได้ยั่วเลย
“ทำไมวะ”
“ก็ ก็ มึงมาช่วยกูค้นตำราไม่ใช่เหรอ จะรีบนอนไปไหน”
“ไม่เอาเว้ย มึงนั่นล่ะทำ กูขี้เกียจ”
“จิ๊ แล้วจะมาทำไมเนี่ย มานอนเหรอ”
“เออดิ ทำไปๆ ซันเน่ อิอิ”
“ระวังเถอะ นอนดีนัก เดี๋ยวกูก็ลักหลับมึงหรอกนะ”
“มึงเคยทำแล้วนี่”
แอ่ก ตายเลยครับผม รีบหันหน้ากลับ ไปไม่ถูกเลยกู เอาไงดีๆ หนาวๆอยู่เมื่อครู่มันร้อนขึ้นมาทันที
“ก็จะทำอีก”
“เอาดิ ไม่ได้ว่าวมาหลายวัน ระวังน้ำท่วมนะเว้ย ฮ่าๆ”
“แหมทำเป็นพูดดีนะมึง เดี๋ยวกูก็ทำจริงหรอก”
“แว้ก ไม่เอาเว้ย กูล้อเล่นไปงั้นล่ะ กูจะเก็บความบริสุทธิ์ไว้ให้แฟนกูคนเดียว”
แหมนะ เรื่องนี้ผมก็เคยคุยกับพี่นายแล้วครับ เพราะผมรู้ว่าไอ้ต้อมมันรักพี่นายมาก แต่พี่นายก็บอกผมมาคำหนึ่ง
“แกเคยได้ยินไหมซัน รักแท้แพ้ใกล้ชิดน่ะ ชิดมันเข้าไป แนบเนื้อกับมันเลย อิอิ รับรอง คนเราน่ะไม่มีใครใจแข็งได้นานหรอกน่า”
ฮึ่ม เอาวะ ผมต้องสู้ ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“กูปิดไฟหัวเตียงนะมึง”
อ้าว มันจะนอนจริงแล้วครับ
“เออๆ เดี๋ยวสิมึง ตรงนี้มันยังไงนะ”
เอาวะ พี่นายเทรนมาครับ ผมต้องหน้าทนหน่อย ไม่อายๆ ไม่สั่น สูดลมๆ
“ไหน”
มันเงยคอขึ้นมาดูครับ ผมก็เลยเดินไปหามัน
“เนี่ย ให้เอาตรงไหนเข้ารายงาน มันสำคัญหมดทั้งหน้าเลยนะ”
ผมก็แกล้งเปิดหนังสือก้มลงไปใกล้ๆมันล่ะครับ
“เอาหมดนี่ล่ะ”
“เหรอ”
“อืม”
“มึง”
“หือ”
“ใกล้ไปป่ะ มึงแย่งกูหายใจนะ”
อ่า หน้าแดงเลยครับ รีบกระเด้งตัวออกมา
“นั่นแน่ ยั่วกูล่ะสิ”
“ไอ้ควาย ใครยั่ว ก็กูตาไม่ค่อยดีอ่ะตอนกลางคืน”
“หรา หราคร้าบ ซันเน่ อิอิ”
“อย่ามาล้อเล่นนะมึง กูมองไม่ค่อยเห็นจริงๆ”
“ก็ไม่ได้ว่าไรนี่ มีไรจะถามอีก”
“เอ่อ กินไวน์ไหม”
คือนะครับ มันไม่มีทางไปแล้วอ่ะ ถ้ามัวแต่นิ่ง โอกาสที่มันจะมาค้างกับผมนี่น้อยมากๆนะ ต้องทำอะไรสักอย่าง
“คึกไรวะ อยากแดกไวน์”
“เออน่า มันหนาว”
“อ้าว หนาวมึงก็ไปใส่เสื้อดิวะ ใส่อะไรบางๆ คิดว่าตัวเองเซ็กซี่ว่างั้น ไอ้แห้ง”
เอ่อ ผมนี่ทั้งเจ็บใจทั้งอาย ไอ้ควายนี่เดี๋ยวเถอะมึง
“ไอ้บ้า จะแดกไม่แดก”
“แดกก็ไปหามาดิวะ กูขี้เกียจลุก หนาวจะตาย อ่า ผ้าห่มอุ๊น อุ่น คาวๆนะผ้าห่มมึง นอนน้ำลายยืดป่ะเนี่ย”
“เปรตเถอะ เออๆ รอแป๊บ”
ไม่ใช่ผมยอมมันนะครับ แต่มันไม่มีทางไปจริงๆ มันกวนตีนไอ้โล่จริงๆ
“อ่ะ ของมึง”
“โห รินมาเต็มแก้วเลยนะ ใครเขารินไวน์แบบนี้วะ”
“แดกๆ ไปเถอะน่า กินเอามันไม่ได้กินเอาบรรยากาศ”
“โห คึกมากๆ คุณซันเน่”
“มาชนหน่อย”
โอ๊ย ผมจะเข้าใกล้มันยังไงเนี่ย พูดออกไปเลยดีไหม ไม่ดีๆ ตั้งตัวไม่ทัน ทำใจไม่ได้ ฮึ่ม อีกสักเฮือกวะ ลองดู
“มึงมาวแล้วเหรอต้อม”
มันเริ่มอ้อแอ้ครับ ไม่ต่างจากผมเลย ตอนนี้ผมคลานอยู่ข้างๆเตียงส่วนมันก็กลิ้งอยู่ข้างๆหน้าแดงก่ำแล้ว
“ม่ายมาว ครายมาว มึงล่ะมาว”
“มึงนั่นล่ะ หน้าแดงแล้วควาย”
“ด่ากูนะมึง”
มันจับแขนผมครับ อ๊ะ นี่คือโอกาส โผเข้าไปเลย
“เชี่ยกูจับเบาๆ ทำไมมึงมาทั้งตัวว้า”
“อ่า กูกูอ่อนไหวอ่า”
“สัด อ่อนไหวเชี่ยไร อย่านัวเนียนะเว้ย จับทำเมียน้า”
“เอาดิ เดี๋ยวกูจับมึงทำผัวเหมือนกันน้า”
อิอิ เข้าทางแล้วครับ ผมพยายามทำตาหวานใส่มัน
“ม่ายเอา ฮ่าๆ ไม่อยากมีเมียหลายคน”
อ้าวนะ ต้องยั่วครับ พี่นายบอกว่าให้ทำแบบนี้
“อ๊ะ คัน”
ตอนนี้ไม่อายนะ เพราะมันมึนๆ ผมก็เอามือทำท่าเกาที่ก้น อ่า อายจังเลย
“คันตูดเหรอ ฮ่าๆ กูเกาให้มะ”
“เอาดิ”
“เกาด้วยนี่นะ”
แอ่ะ ผมสะอึกครับ มันชี้ไปที่น้องชายมัน ไอ้ต้อมมันใส่กางเกงขาสั้นเป็นผ้ายืด คงไม่ได้ใส่กางเกงในเพราะปกติมันใส่แต่บอกเซอร์
“เฮ้ย มึงทำไรวะ”
อ้าวไอ้นี่ ก็บอกจะเกาให้เนอะ ผมก็โก่งให้เลยสิครับ อายจะตายเนี่ย
“ก็มึงอ่ะ จะเกาให้นิ”
“ฮ่าๆๆ ไอ้ซัน ควายๆ ไม่เอาๆ กูพูดไปงั้นล่ะ นอนดีกว่า อย่าลักหลับกูนะมึง”
โว้ย อะไรเนี่ย ผมนะอายไม่ใช่มัน อุตส่าห์ลงทุนโก่งให้ขนาดนี้ ไอ้ต้อม มึง
“ไอ้ควายหลอกกูนะมึง”
“ฮ่าๆ ทำไมวะ คันมากนักเหรอมึงน่ะ”
“ก็คันอ่ะ”
“ไหนบอกไม่เกย์ อึ๋ยย น่ากลัวว่ะมึงน่ะ อย่าทำไรกูน้า”
“สัด มึงมาล้อกูเล่นเองนะ ฮ่าๆ มึงนั่นล่ะอ่อน”
“อ้าวๆ เดี๋ยวทำจริงๆซะหรอก”
“ทำดิ กูไม่กลัว”
“แต่กูกลัว อิอิ นอนๆมึง พรุ่งนี้ไปเรียนแต่เช้า”
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำครับแล้วถือบีบีไปกดรายลานผลให้พี่นายรู้
“ไม่ได้ผลพี่ มันเมา”
รออยู่สักพัก
“อะไรกัน ซัน ลักหลับๆ”
“อ่าพี่ ผมก็เมา เนี่ยมึนๆ”
“อะไรของแกเนี่ย ไม่มีโอกาสแล้วนะ”
“ทำไงดีอ่ะพี่ ผมมึนจริงๆ”
“จะทำไรได้ล่ะ มึนก็ไปนอน กินยาแก้ปวดซะ เออ เดี๋ยวซัน ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ดิ”
“ทำไมอ่ะพี่”
คือตอนนี้นั่งรอแชตกับพี่นายนะครับในห้องน้ำ เริ่มจะรูสึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว
“อ้าว ก็ตั้งปลุกไว้ แล้วมาลักหลับมันไง”
“อ่าพี่นายอ่ะ เอางั้นเลยเหรอ”
“อ้าว ไม่เอางั้นแล้วเมื่อไหร่จะได้ผัว”
เอ่อ ผมไม่รู้จะต่อยังไงดีครับ ก็คุยกับพี่นายอีกนิดหน่อยล่ะครับ ไม่ไหวพอลุกมันดันมึนๆขึ้นมาอีก ผมล้างหน้าอีกครั้งแล้วเดินเข้าห้องไป เห็นมันนอนห่มผ้าอยู่ ทำไงดีวะกู ผมยืนมองอยู่พักหนึ่งครับ ทำใจ ตอนนี้ใจมันเต้นแรงมากๆ อาการมึนเมื่อครู่มันซ่อนแอบเข้าไปข้างในเลยนะ ตอนนี้หน้าร้อนผ่าวๆ ถ้าจะนั่งให้มัน ผมก็ไม่ได้ทำมานานแล้ว จะไหวไหมเนี่ย อืม ไปตรวจความเรียบร้อยในห้องน้ำอีกรอบดีกว่า อิอิ เพื่อความมั่นใจ ผมก็เดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบครับ ชำระล้างความสะอาดใหม่ เพื่อความมั่นใจล้างสองรอบ เวอร์ไปไหม อิอิ
“เอาวะ”
ผมปลอบใจตัวเองแล้วเดินออกมาอีกรอบ คราวนี้มันนอนตะแคง อ้าวก็ลำบากสิแบบนี้ ผมค่อยๆแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม ทำเหมือนะจะขโมยของประมาณนั้น ใจนี่ไม่ต้องพูดถึง ตอนนี้มันดังออกมาข้างนอกเลยก็ว่าได้ สูดลมๆ ต้องทำให้ได้ ผมแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้ว ตัวติดกับมัน อืม รู้สึกดีจังเลย ผมเลื่อนมือไปแตะที่แขนของมันเผื่อว่ามันจะยังมีสติอยู่ครับ แตะเบาๆ แต่มันก็ยังนิ่ง อืม เอาล่ะซัน ทนเจ็บเอาหน่อยก็แล้วกันนะ เพื่อการมีผัว เอ้ย การมีสามี ผมเลื่อนมือลงไปเรื่อยๆครับ ยิ่งโดนตัวมันอารมณ์ผมยิ่งกระเจิง ร้อนขึ้นหน้าเลยนะ เหงื่อเหมือนจะไหลออกมา
“อืม”
มันครางครับ คงไม่ใช่เสียวหรอกนะ เพราะผมเพิ่งจะแตะไปถึงหน้าท้องมันเอง เลื่อนลงไปอีก อ่า โดนน้องชายมันแล้ว ไม่ตื่นตัวมากนะ ทำไงดีๆ ต้องเผด็จศึก ผมก็เลื้อยจะลงต่ำละครับ
“แอ่ก อื้อๆ ไอ้ต้อมๆ”
ตายห่า มันเอาขามาพาดคอผมสิครับคงคิดว่าเป็นหมอนข้างหนีบเข้าไป หน้าของผมซุกอยู่เป้ามัน คือว่าจะถามว่าทำไมไม่เลียหรือทำอะไร คือมันหนีบเข้ามาแน่นเลยอ่ะครับ ขยับตัวไม่ได้เลย แขนผมก็อยู่ในลักษณะที่เหมือนคนจะกอดตัวเองเพราะเพิ่งจะเริ่มเลื้อยลงไป เฮ้อ กรรมของกูจริงๆ
แผนนี้มันล่มล่ะครับ เอาวะ ไม่เป็นไร มันต้องมีโอกาสสิวะ มันชอบแหย่ผมเล่น สักวันมันต้องทำจริงๆบ้างล่ะ คืนนั้นผมก็นอนอยู่ข้างๆมันท่านั้นล่ะครับ สูดกลิ่นน้องชายมันทั้งคืน คนที่เมามากคือผม เพราะมัวแต่อาย พออายก็ยก ฮึ สรุปนอนก่อนมันอีกครับ เซ็งตัวเองที่สุด แล้วมีประโยชน์อะไรเนี่ยกางเกงวาบหวามของพี่นายอ่ะ เอ๊ะ หรือว่าผมอ่อนหัดไปเอง
Written by eiky
ปล. มาแบบสั้นๆ อิอิ เขียนแบบกุ๊กกิ๊กม่ายเก่งอ่า คิดตั้งนาน เอาล่ะน้า มันคงถึงเวลาที่จะต้องกุ๊กกู๋กันซะที อิอิ
จ๊วบๆ เค้าติดนิยายเรื่อง กระดานดำ อ่าเพื่อนๆ อิอิ อ่านไม่ได้เขียนของตัวเองเลย อ่า อิอิ ร้ากพี่นัท
-
ก๊าก ๆๆๆ :m20:
โว๊ย ซันนี่ แน่ใจป่ะเนี่ยว่ายั่วแล้ว ไม่เนียนเลยอ่ะ ต้อมรู้ทันตลอด
ยั่วแบบไหนเนี่ย คนอ่านฮาทั้งตอนเลย หึหึ
ตอนหน้าเอาใหม่แล้วกันนะ อิอิ :z1:
-
ไปซุกอยู่ตรงนั้นแล้วคืนนั้นจะนอนหลับม๊าย~ซันนี่
ปล.ซันนี่อ่อนว่ะ
คุณอิ๊กติดเรื่องเดียวกับเราเลย แต่อยูคนละฝั่งนะ เราเชียร์โจ
-
ฮาว่ะ :m20:
เด็กน้อยหัดยั่ว
+1 ค่ะ
-
อ้าวไอ้ที่นั่งขนลุกก็เสียเปล่าเลยซิเนี่ย ซันเน่
-
หนักใจแทนน้องซัน น้องซันก็ไม่ใช่สาวมั่นเหมือนพี่นายเค้าอ่ะเนอะ
จะสำเร็จป่ะเนี่ย อ้ะ..เอาใจช่วยน้องซัน
-
โหยยย ลุ้นมากอ่ะ
พยายามเข้านะซันเน่
-
ขำทั้งตอน ก็ซันยั่วไม่ค่อยเก่งแถมต้อมก็รู้ทัน มันก็ไม่สำเร็จดิ
ต้องให้นายบินมาติวให้เลยป่ะเนี่ย 555
ยังไงก็เอาใจช่วยนะซัน กับปฏิบัติการ "รุกเพื่อรับ" มั่วละ 555
-
เป็นการยั่วที่ฮามากจริงๆ
-
โหย ท่าน ลุ้นยังกะซื้อหวย .........
ส่งสัย พี่น่ายต้องไปเทรน น้องซันี่กะมือวะแล้ว
-
ไปซุกอยู่ตรงนั้นแล้วคืนนั้นจะนอนหลับม๊าย~ซันนี่
ปล.ซันนี่อ่อนว่ะ
คุณอิ๊กติดเรื่องเดียวกับเราเลย แต่อยูคนละฝั่งนะ เราเชียร์โจ
เค้าชอบผู้ชายอบอุ่น จนร้อน แว้กกกก อิอิ
-
^
^
อิอิ ได้จิ้มตูดเฮียอิ๊กด้วย
*******************
ตอนนี้ฮามากมาย เชื่อใครไม่เชื่อดันไปเชื่อคุณนาย
ระดับมันต่างกันอยู่นะคะหนู
-
ซันเอ้ย อย่าไปเชื่อเจ้นายมากนะลูก
เอาที่เป็นตัวเองอะลูก
รักพี่ิอิ๊ก :m3: :m3:
-
อ่านไปลุ้นไป....สุดท้าย...รอต่อไปจ๊ะ
พี่นายเทรนซะ...เด็กน้อยก็ทำตามตำราเป๊ะ ๆ....
เจ้าต้อมมันก็นอนหลับสบายจริง ๆ...
รักแท้แพ้ใกล้ชิด....ซันเน่สู้ว๊อยยย.... :laugh:
:L2: น้องอิ๊ก :L1:
-
อีกเดียวนะพี่ซัน :pig4:
-
น้องซันก้าวหน้าไปอีกขั้น สู้ๆ
-
นอนดม...ทั้งคืน???
แค่คิดก็จุ๊กกะดุ๋ยแล้วค่ะ 555
-
โอ้ย ลุ้นอะ กุ๊กกู๋ด่วนคะพี่อิ้กกี้ :o8: :-[
-
เวรกรรม!! เป็นการลักหลับที่ทุลักทุเลมาก
หวังว่าตอนนี้คงไม่ได้เอาประสบการณ์ตรงมาเขียนนะคะ o18
-
:z3:
ต้อมไม่หวั่นไหวอะไรบ้างหรอเนี่ย
สงสารซันนี่จัง
-
อร๊ายยยยยยยยยย หน้าแนบเป้า
อิจฉา ซันเน่
-
ซันเน่ลงทุนมาก สู้เขานะ o13
-
พี่นายอ่ะ ขั้นเทพ
น้องซันอ่อนหัดเอง ถ้าเป็นพี่นายเค้าน๊ะ 555+ อ่อย สาดดดดด
o13 o13
-
:m20: :m20: :m20: :m20:
พี่นายนี่สุดยอดจริง ซันสู้ๆ นะอ่อยมันเยอะๆ
-
ฮ่าๆๆ
สงสารน้องซํนว่ะ
เกือบจะได้อยู่แล้วนะ
แต่ก็ไม่ได้ อ่อยยยย อ่อนหัดจ้ะหนู
ไม่เป็นไรนะ ,, เอาไว้คราวหน้า
ว่าปต่ตื่นมาจะเป็นไง ?
-
อ่าาา ตอนนี้ไม่เสียวแต่ฮ่าอ่ะ :laugh5:
สู้ๆ นะซันเน่ เผื่อตอนหน้าจะได้ :oo1:สักที 55555
ขอตัวไปส่อง :m32:ก่อนนะ :bye2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก :m20: :m20:
ฮามากอ่ะ ซันเน่ :laugh:
-
เมื่อไหร่มันจะสำเร็จเนี่ย ไม่ใจเลย :serius2: ลุ้นให้ต้อมคึกไวๆนะ
-
ซันนี่ ขึ้นเองเลยลูก อิอิ
-
ซันนี่น่ารักกกกกกกกกกกกกก
-
คำแนะนำของพี่นายนี่ช่าง.....น่าประทับใจจริงๆ
ซันฝึกไว้อีกนิดนะเดี๋ยวก็เทิร์นโปรเหมือนพี่นายเองแหละ :laugh: :laugh:
อ่านตอนนี้แล้วฮาอย่างเดียวเลย :laugh: :laugh:
-
:laugh: :laugh:
-
ซันต้องหัดจากพี่นายอีกเยอะ อิอิ :impress2:
-
สงสารซันนะ ก็คนมันไม่เคยนี่!!!!!!
-
อย่างขำอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
ตำแหน่งในการนอนเหมาะมาก
ว่าแต่เมื่อไรจะสำเร็จคะซันเน่
-
:jul3: :jul3: ฮามากตอนนี้
-
ยั่วยังเนี้ย
ต้อมรู้ทันตลอด
เมื่อไหร่จะได้ผัวอ่ะ
อิอิอิ
-
:m20: :laugh:
-
ก๊ากกก ฮาค่ะ
-
โครตฮาอ่ะ เหอๆ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เมื่อไรจะกด ซะที ฮ่าๆๆ
ต้อมตายด้านรึป่าวว :seng2ped:
-
ซันอ่อนอย่างนี้ เมื่อไหร่จะสำเร็จหล่ะเนี้ย
ลุ้นจนแข็ง เอ้ย...จนเหนื่อย
-
ฮาได้ใจเลยคับตอนนี้ 555555
ทีเล่นทีจริงเดียวก็เสร็จ 555
ชอบอันนี้จัง กางเกงวาบหวาม 55555
-
ฮ่าๆๆๆๆ
ซัน เมาของต้อม หรือเมาไวน์ :m20: :m20:
-
ขำก็ขำ สงสารก็สงสารซันเน่
นายต้อมทำไมมันรู้ทันไปหมดได้ไง ทีแต่ก่อนเนี่ยะ รู้ตัวช้าตลอดๆ
-
น้องซันจะปล้ำต้อมจริงเหรอ อ่อนซะขนาดนี้
-
S 18
ผมว่าไอ้ซันมันแปลกๆนะ ยิ่งช่วงนี้ดูมันกล้าขึ้นมากเลย แต่ก่อนผมแหย่มันน่ะเป็นเรื่องธรรมดานะ แต่มาพักนี้มันเล่นคืนนี่สิ เหอๆ หวาดๆเลยนะเนี่ย แต่ว่าไปไม่ใช่ว่าผมไม่รู้หรอกนะครับว่ามันคิดอะไรกับผมน่ะ ผมไม่ได้บื้อขนาดนั้นหรอกนะ จะว่าไปผมว่าผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรมันหรอกครับ อีกอย่างมันก็น่ารักดีนะ เห้ย อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ที่ผมไม่อยากให้มันคิดมากเรื่องผมก็เพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว ผมไม่อยากทำให้ใครเจ็บเพราะผมลำพังผมเจ็บคนเดียวผมก็พอจะรู้นะว่ามันทรมานแค่ไหน จะว่าไปผมเองคิดว่าผมไม่ใช่เกย์นะ ไบน่าจะใช่ แต่ก็ไม่แน่ใจอยู่ดี แต่ผมชอบเขาเพราะอะไรผมเคยบอกไปแล้ว แต่ก็แปลกใจตัวเองนะว่าทำไมผมถึงมีอารมณ์เวลาอยู่กับเขานะ แต่ทำไมกับไอ้ซันผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย ขนาดมันพยายามจะยั่วนะ แปลกไหม ผมว่าผมแปลกนะ แต่ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าผมจะพยายามรักษาระยะห่างระหว่างผมกับมันไว้ อย่างน้อยก็ปกป้องตัวมันเองไม่ให้มันเจ็บเพราะผม ไม่อยากทำแบบนี้เลยจริงๆครับ สงสารคนที่รักคนอื่น หรือคนที่มาเป็นมือที่สาม มาทีหลังเขา อย่างผม ตัวประกอบชัดๆ
“อ่า ทำไมมันเมื่อยๆตัวแบบนี้วะ”
พอผมตื่นขึ้นกะบิดขี้เกียจล่ะครับ แต่เอ๊ะ อะไรมันอยู่ตรงหว่างขากูวะเนี่ย
“เฮ้ย ไอ้เชี่ยซัน มึงทำไรกู๊”
ผมกระโดดออกจากเตียงทันทีครับ โหย ตายห่า มันลักหลับผมจริงๆเหรอเนี่ย ไอ้ห่านี่ ตายๆกู รีบจับลูกชายทันทีครับ บุบสลายบ้างหรือเปล่าเนี่ย
“หือ รายอ่ะ”
ดูครับดูยังมีหน้ามาทำตาปรือใส่ผมอีกนะ ถีบสักทีดีไหมเนี่ย
“เชี่ย มึงทำไรกู”
“หือ ทำไร อ๊ะ”
อ้าวนะ เหมือนมันเพิ่งจะรู้ตัวครับ ทำท่าอายเชียวหน้าแดงไอ้บ้าเดี๋ยวเถอะมึง
“หนอย เอาหน้าซุกเป้ากูขนาดนั้นยังมามีหน้าถามทำไร ไอ้นี่ มึงดูดของกูล่ะสิท่า กูว่าแล้วเชียวมันเสียวแปล๊บๆ”
“อ๊ะ บ้าเหรอ ใครดูด”
“มึงนั่นล่ะ กางเกงกูเนี่ย มึงดูสิ เป็นรอยด่างๆอ่ะ มึงไม่ดูดแล้วใครจะดูวะ”
ผมโวยวายครับ กางเกงมันไม่ได้ด่างหรอกครับผมเวอร์ไปงั้นล่ะ
“กูไม่ได้ดูดว้อย ถ้ากูดูดกูไม่ทำให้มันเปื้อนหรอกไอ้ห่า”
“เฮ้ย เชี่ยแล้วมึง”
“อ๊ะ”
ฮ่าๆ ไอ้นี่มันตลกดีนะผมว่า แหมนะ ผมก็ไม่ได้อะไรหรอกครับ ไม่ได้เสียหายแกล้งแหย่ๆมันไปงั้นล่ะ
“บ้าเหรอ ใครจะดูด ก็เมื่อคืนมึงล่ะหนีบหัวกูเข้าเป้ามึงเองนะ ช่วยไมได้”
“หา กูเนี่ยนะ ไม่มีทางเว้ย มึงแอบจะทำไรแน่ๆ”
“แหมไอ้บ้า มึงอย่าเข้าข้างตัวเองหน่อยเลย ใครจะไปอยากทำอะไรมึง”
“อ๊ะ อ๊ะ เมื่อกี๊ยังบอกถ้ามึงดูดนี่จะไม่ให้เหลือสักหยดไม่ใช่เหรอ อิอิ จริงหราซันเน่ งั้นลองหน่อยดิ”
มันอายครับหน้าแดงก่ำเลย เขินนะนั่น หนอยแน่ ไม่มีทางปล่อยให้มันลอยนวลครับ จัดการเลย
“อ่ะ กูยอมให้มึงทำก็ได้ มาดิ เนี่ยเพิ่งตื่นลูกชายกูยังไม่ลง เหมือนเมื่อคืนมึงดูดไม่เต็มที่นะ”
ผมก็แกล้งล้มตัวลงนอนบนเตียงเหมือนเดิมล่ะครับ ส่วนมันกระเด้งตัวออกไปอยู่อีกฝั่ง
“มาดิ”
ผมเห็นมันอายครับ สั่นแล้วครับท่านเหมือนมันทำอะไรไม่ถูก หึหึ ผมยิ่งชอบครับ แว้ก บ้าไปแล้วผม
“ไม่เอา”
“อ้าวทำไมล่ะซันเน่”
มันตัวเริ่มบิดแล้วครับ อิอิ ได้ผลๆ
“จะไปแปรงฟันก่อนอ่ะ อิอิ”
“สัด”
ผมนี่กระเด้งตัวลุกเลยครับ โหนะมัน เอาจริงเอาจัง นี่ผมเล่นเยอะไปไหมเนี่ย เอาไงดีวะ
“อ่านะ จะแปรงทำไมวะ มาเร็วๆ เดี๋ยวมันลง”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่มั่นใจ ในลมหายใจ”
“เว้ย งั้นก็ไม่ต้องแล้วเว้ย ลีลาท่ามาก กูไปอาบน้ำดีกว่า ว่าวเองก็ได้เว้ย”
ผมทำท่าลุกไปแล้วครับ ที่พูดแบบนี้เพราะป้องกันตัวเองไว้ก่อน ดูท่าไอ้นี่มันจะเอาจริงๆนะเนี่ย เห็นมันอายๆแบบนี้ เหอๆ เสือซ่อนลายดีๆนี่เอง
“อ่า ไม่ได้นะ”
“อ้าว”
ตวาดผมครับท่าน
“ไรของมึง”
“ไม่ยอมอ่ะ”
“แว้ก ไอ้ควาย มึงจะไม่ยอมอะไร มึงลีลาเองนี่หว่า ไม่เอาแล้วเว้ย น่ากลัวเชียวมึงน่ะไอ้ซัน ห่า นี่คราวหลังกูไม่มาแล้วนะ กลัวมึงข่มขืนกู”
“ไอ้บ้า ใครจะข่มขืน มึงชอบมาแหย่กูเองนะ หนอย คิดว่ากูอายๆแบบนี้แล้วมึงจะมาแกล้งกูเล่นๆเหรอ เจอของจริงเสือกกลัว”
“ใครกลัว กูไม่เคยกลัว”
“ไม่กลัวก็นอนลงดิ”
เอ่อ ผมนี่ชะงักเลยครับ เอาไงดีวะ
“เอ่อ”
“นอนลง”
แว้ก มันทำเสียงดุใส่ผมครับ โหยไม่เคยเจอ หน้ามันแดงมากนะ แต่เหมือนมันกำลังพยายามฝืนตัวมันเอง
“เฮ้ย นี่มึงเอาจริงเหรอ”
“เอาจริงสิ มึงล้อกูเล่นๆมานานแล้ว จะทำให้ดูซะทีว่ากูไม่ได้เล่นๆนะเว้ย”
“เฮ้ย ไม่ดีม้างมึง”
“ดี มึงจะไม่ดีอะไรล่ะ นอนเฉยๆนี่”
“อ่า ไม่เอาว่ะ กูไม่อยากให้มึงคิดมาก”
“กูไม่คิดมาก ทำไมมึงห่วงความรู้สึกกูด้วยเหรอ”
“ห่วงดิวะ มึงเป็นเพื่อนกูนี่ กูไม่อยากให้มึงเสียใจ กูรู้นะว่ามึงคิดยังไงกับกูน่ะ”
มันนิ่งไปครับ สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ตายห่านี่มันคิดมากอีกแล้วเหรอเนี่ย
“อืม งั้นกูขอโทษละกัน”
อ่าฮะ มีแบบนี้ด้วย
“ฮ่าๆ ซีเรียสไปได้ กูไม่ได้ว่าไรมึงนี่หว่า ชอบกูก็ดีกว่าเกลียดกูนี่”
“ใช่กูชอบมึง ชอบมานานแล้วด้วย”
เอ่อ คราวนี้ผมอึ้งรับประทานบ้างครับ มันไม่ได้มองหน้าผมหรอกนะ มันก้มหน้าอยู่แต่พอรู้ว่ามันคงไม่ได้ล้อเล่นแน่ๆ
“เอ่อ เออน่ากูพอรู้”
“มึงไม่รู้หรอก มึงไม่เคยรู้เลย”
แว้กก มันทำท่าเหมือนจะร้องไห้ครับ จ้องหน้าผมตามันนี่คลอไปด้วยน้ำตา
“เฮ้ย มึงร้องทำไมวะไอ้ซัน”
“ฮึกๆ กูแอบชอบมึงมาตั้งแต่อยู่ ม. ๔ มึงไม่เคยรู้หรอก กูชอบมึงมาตั้งนานแล้ว ชอบก่อนพี่นายอีก มึงรู้ไหม”
มันร้องไห้ครับแล้วฟุบลงเตียงสะอึกสะอื้น ผมยืนนิ่ง พอได้ยินแล้วใจมันหวิวๆแปลกๆนะ คือไม่ได้เคลิ้มไปกับมันหรอกนะครับ จริงที่ผมไม่เคยรู้ว่ามันแอบชอบผมมาตั้งนาน แต่มันไปแอบชอบกูตอนไหนวะเนี่ย เจอก็ไม่เคยเจอ เอ๊ะ หรือว่าตอนไปแข่งบอล โหย ไอ้ห่าเอ้ย
“เฮ้ยมึง”
ผมเดินไปตบบ่ามันเบาๆล่ะครับ เห็นใจมันแล้ว
“ไม่ต้องมาสนใจหรอก กูอยากทำให้มึงหันมามองกูบ้างเท่านั้น ทั้งๆที่รู้ว่ามึงไม่มีใจให้ใครนอกจากพี่นายคนเดียว กูมันโง่เอง กูมันบ้าไปเอง ไม่ต้องมาสนใจกู”
มันโวยวายครับ อ้าวไอ้นี่ คนเขากำลังจะปลอบเดี๋ยวตบกะโหลกร้าวเลยนี่
“จิ๊ มึงเงยหน้ามามองกูก่อนดิไอ้ซัน”
ผมเขย่าบ่ามันครับ แน้ มีปัดมือออก ตุ๊ดแตกได้อีกนะมึง
“จะมองไม่มอง”
“อะไร มึงจะว่าอะไรกู แค่นี้กูก็อายจะตายอยู่แล้ว”
มันเงยหน้าขึ้นมาแหวเสียงใส่ผม เห็นแล้วก็นะ ผมนะแทนที่จะสงสารมันนะ แต่จะว่าอะไรผมไหมผมตลกมันว่ะ หน้าตามันนี่ตลกมากๆ
“เออน่ามึง มาคุยกันก่อนดิ”
ผมพยายามทำเสียงให้เย็นๆ เพราะเห็นมันโวยวายแบบนี้แล้วถ้าผมไปโวยวายกลับคงจะไมได้เรื่องกันพอดี
“อะไร ว่ามาเลย ว่าเล้ย”
“อ้าวเฮ้ย ตกลงนี่มึงจะคุยไหมเนี่ย”
“คุยอะไรล่ะ กูบอกความรู้สึกกูออกไปแล้ว บอกมาสิว่ามันเป็นไปไม่ได้ มันไม่มีทางน่ะ กูรู้แล้วไม่ต้องมาย้ำ กูแค่ชอบมึง กูชอบมึงกูแค่อยากให้มึงรู้ กูไมได้ต้องการอะไรจากมึง กูแค่ โว้ยย ไอ้ควาย”
“นี่แน่”
“โอ๊ย”
ตบหัวมันเลยครับ หนอยแน่ เอาใหญ่ๆ ต้องให้ลงไม้ลงมือ แต่ไม่ได้ตบแรงหรอกครับ หมั่นไส้ ไอ้นี่กูยังไม่ได้อาปากจะพูดห่าอะไรเลยนะ ด่าเอาฉอดๆ
“ตบหัวกูไมอ่ะ”
“ไม่ตบมึงจะเงียงมั้ย ฟังกูบ้างดิวะ ทำไมกูจะไม่รู้ว่ามึงชอบกู แต่กูไม่เคยรู้ว่ามึงชอบกูตั้งแต่ ม. ๔ กูก็พยายามแล้วนะเว้ย แต่มึงต้องเข้าใจกูบ้างนะว่ากูไม่ใช่คนหลายใจ กูรักคนเดียว รักทีละคน แต่ก็ใช่ว่าอนาคตมันจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้”
เฮ้อ นะ ผมไม่ได้อยากพูดแบบนี้หรอกนะครับ กับเขาผมก็รู้ดี ทำไมผมจะไม่รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไร แต่ผมแค่ยืนหยัดให้กับความมั่นคงทางใจที่ผมมีเท่านั้น เขาเองก็คงมีใจให้ผม นี่ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ แต่ด้วยอะไรหลายอย่าง ผมว่าเขาเป็นคนมีความคิดนะ คือไม่ใช่เกย์มักมากเห็นใครมีแท่งหน่อยก็เอา แต่กับเขาผมว่ามันไม่ใช่ ไม่อย่างนั้นเขาจะส่งผมมาอยู่ที่นี่เหรอ ผมรู้สิครับ ผมรู้ดีตลอดเวลาที่ผ่านมา แต่ผมก็หลอกตัวเอง เฮ้อนะ
“นี่มึง มึงหมายความว่าไง”
มันทำท่าอึ้งครับ เหมือนไม่เชื่อ
“ก็อย่างที่บอก วันนี้กูรักเขามาก แต่มึงก็น่ะรู้ว่าอะไรมันเป็นอะไร กูก็ไม่ได้โง่นะเว้ย”
“แล้วมึงทำไม”
“อย่าถามว่าทำไม แล้วถ้ากูถามมึงกลับล่ะ ว่าทำไมมึงถึงชอบกูทั้งที่มึงก็รู้ว่ากูรักคนอื่น”
คราวนี้มันเงียบครับ ทำท่าเหมือนคิดอยู่
“แต่ไม่รู้ดิ วันข้างหน้ากูก็ไม่รู้หรอกนะเว้ยมึง เอาเป็นว่ากูขอบใจมึงนะที่มึงชอบกู แต่ถ้ามึงอยากให้กูชอบมึง มึงจะทนได้ไหมล่ะที่จะรอน่ะ”
มันทำตาโตขึ้นมาเลยครับ แหมนะไอ้นี่คงอยากกินกูจะแย่ หุหุ
“รอ รอได้ กูรอได้”
“แหม เก็บๆไว้หน่อยก็ได้นะมึง แสดงออกโจ่งแจ้งไปไหมวะ กูรู้หรอกว่ามึงอยากกินกูน่ะ”
“ไอ้บ้า”
มันอายครับ ตลกดีนะ ไอ้ซันจริงๆแล้วมันไม่ได้เป็นคนที่ดูแล้วน่าจะเก็บกดอะไรเลยนะ พอมันพูดมันยิ้มมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนะ เอ๊ะ ทำไมผมเริ่มมองว่ามันน่ารักวะเนี่ย เหอๆ อย่าบอกนะว่าเริ่มเป็นแล้วกู
“เออๆ วันนี้มึงมีเรียนป่ะ”
“มีบ้าไรล่ะ วันนี้วันอาทิตย์ ไรมึงจำวันจำคืนไม่ได้เลยเหรอ”
“อ้าวเหรอ ฮ่าๆ ไม่รู้เว้ย กี่โมงแล้วเนี่ย”
ผมถามแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกทีครับ ยังขี้เกียจอยู่เลย
“แปดโมงเอง”
“อืม นอนต่อก่อนนะ”
ผมก็หลับตานอนลงล่ะครับ สบายใจ ไม่ได้เครียดอะไร แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองผมอยู่วะเนี่ย
“มองไรวะ”
“อ๊ะ ก็มอง เอ้ย ไมได้มอง”
“อ๊ะ อ๊ะ มองเป้ากูล่ะสิ อย่านะมึง กูยังไม่พร้อม”
“ไอ้บ้า ใครจะมอง คิดว่าใหญ่มากนักรึไง”
“อ่าฮะ ใหญ่ไม่ใหญ่ไม่รู้เว้ย แต่มีคนเอาหน้ามาซุกทั้งคืนนั่นล่ะวะ ฮ่าๆ”
“ไอ้ต้อม ไอ้ควาย”
“มันกระโจนขึ้นเตียงมาล่ะครับ แหมนะตัวเท่าลูกแมวคิดจะมาขย้ำเสือใหญ่อย่างผมเหรอ ผมจับแขนมันบิดให้ตัวมันล้มลงโดยที่ผมแต่ผงกหัวขึ้นมาเองนะ
“อ๊ะ หายใจไม่ออก”
“กล้าเหรอมึงน่ะ ไอ้เปี๊ยก”
ผมทับร่างมันอยู่ล่ะครับ แต่ทันใด มันก็จ้องหน้าผม ผมก็จ้องหน้ามัน เราสบตากันอยู่แวบหนึ่ง แวบเดียวจริงๆนะ
“มึงแปรงฟันยังเนี่ย เหม็น”
“ควาย มึงเหมือนกันล่ะ พ่นออกมาแต่เช้า”
มันดันหน้าผมออกครับ หน้าแดงก่ำเลยมัน อิอิ ฮ้า สบายใจจัง นอนต่อดีกว่า
“ไอ้ควาย หลับไปเลยนะ กูจะได้มาลักหลับมึง”
มันพูดก่อนเดินออกไปนอกห้องล่ะครับ
“ถ้ามึงจะทำน่ะ มึงทำตั้งแต่เมื่อคืนแล้วไอ้ซัน ฮ่าๆๆ กูไม่กลัวหรอกเว้ย”
ผมก็งีบหลับไปจริงๆนั่นล่ะครับ แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไร พอสายๆเราก็ลงมาช่วยพี่แมวเปิดร้าน คุณแม่ยังไม่มา
“ทำไรครับพี่แมว”
ผมเดินไปหาแกครับเพราะเห็นแกกำลังปลอกเปลือกลูกอะไรสักอย่างอยู่
“มะละกอเม็กซิโกจ๊ะ เนื้อมันหวานๆหน่อย แต่น่าจะตำได้”
“หา อย่าบอกนะว่าพี่แมวจะทำส้มตำ”
ผมตกใจครับ สรรหาจริงๆ
“แน่นอนจ๊ะ เปรี้ยวปากมานานกินตำแครอทมันไม่ถึงยังไงไม่รู้ เนี่ยของพี่เตรียมครบแล้ว”
“ตำไทยน่ะเหรอพี่แมว”
ไอ้ซันมันก็สนใจเดินมาถามด้วยครับ
“น้องซันกับน้องต้อมจะกินตำไทยก็ได้นะคะ พี่แมวจัดให้ แต่ของพี่แมว อิอิ ปูปลาแดกเท่านั้น”
“หา เอามาจากไหนพี่แมว มีเหรอที่นี่”
“แหมน้องต้อมจ๋า ปลาร้าก็เอาปลาแซลม่อนนั่นล่ะจ๊ะมาหมัก รำไม่มีก็เอาจมูกข้าวสาลีแทน อิอิ ส่วนปูนาก็นี่ไงค้า ปูอลาสก้า”
“ฮ่าๆๆ มันจะลาวตรงไหนเนี่ยพี่แมว”
ผมหัวเราะครับ แหมนะพอเห็นเครื่องปรุงของพี่แมวนี่เป็นส้มตำไฮโซไปเลยล่ะครับ
“นั่นดิพี่แมว แต่ให้ซันช่วยไหม”
“คอยดูเถอะน่า เดี๋ยวจะเลียนิ้ว อิอิ พี่แมวรับประกัน”
ท่าทางแกมั่นใจมากล่ะครับ สรุปเราก็ช่วยกันตามที่พี่แมวบอก แต่สักพักคุณแม่ก็มาผมก็เลยเดินออกมารับเทวดาตัวน้อยของผม
“พี่ต้อมๆ เมื่อคืนไม่กลับบ้านนะ”
พออยู่บนหลังผมแล้วก็ก้มลงมาถามล่ะครับ
“พี่ปริ๊นก็ไมได้กลับบ้านนี่นา พี่ต้อมไม่มีคนกอดเลยไม่กลับไงครับ”
“อ้อ ก็พ่อนะ ไม่ให้ปริ๊นมา ปริ๊นล่ะอยากมาจะตาย”
“จริงเหรอจ๊ะพ่อตัวแสบ แหมนะ พ่อคุณ ไหนบอกจะนอนๆที่โน่นไง แกมโกงนะเราเนี่ยพ่อปริ๊น”
คุณแม่หัวเราะขึ้นล่ะครับ ผมเองก็หัวเราะ แต่เจ้าตัวน้อยขยับเท้าแล้วทำท่าเหมือนควบม้านั่นล่ะครับผมก็เลยออกวิ่งรอบๆร้าน
“ทำอะไรกันยะเธอ แมว”
คุณแม่เดินเข้าไปในครัวครับ
“อุ๊ยคุณยุ แมวว่าจะตำส้มตำให้น้องๆกินน่ะค่ะ”
“ต๊าย ส้มตำเหรอ ตำอะไรไปเอามะละกอมาจากไหน มีเหรอที่นี่ ชั้นเห็นมีแต่มะละกอสุก”
“มีค่า พอดีไปซุบเปอร์เห็นแมวก็เลยหยิบ ดีใจมาก”
“แล้วแน่ใจนะยะว่าลูกหลานชั้นจะไม่ท้องไส้พังเพราะส้มตำเธอเนี่ย”
“รับประกันค่าคุณยุ ของเนี่ยแมวหมักเองกับมือ แซ่บนะคะ ลองชิมหน่อยไหม”
“ว้าย อะไรกันยะ จะมาให้ชั้นชิมปลาร้า ไหนตักมาซิ”
เหอๆ คุณแม่ผมก็แบบนี้ล่ะครับ ปากพูดไปก่อนแต่มือก็ฉวยจับเอาช้อนมาแตะแล้ว
“อุ๊ย ใกล้เคียงเธอ นี่ๆ บอกเด็กวิ่งไปร้านเวียดนามหน่อยซิ”
“ทำไมเหรอครับคุณแม่ ให้ซันไปก็ได้ครับ”
“ไปซื้อหนมจีนลูก เอามาสักเข่งเล็กๆ เขาทำเอง”
“เอามาทำไมอ่ะครับคุณแม่”
ไอ้ซันมันสงสัยครับ ผมเองก็สงสัย
“ตำซั่วไงลูก อุ๊ย เปรี้ยวปาก เอาดีๆนะยะแมว ชั้นจะรอชิม ตักปลาร้าแบบหนักๆ ต่วงๆให้ชั้นเลยนะ”
“จัดไปค่าคุณยุ”
เหอๆ ผมนี่กลั้นหัวเราะแทบตาย หันไปมองไอ้ซันมันก็กลั้นหัวเราะ ก่อนที่จะเดินออกไปจากร้าน ผมเองก็พาพี่ปริ๊นเดินออกไปกับมันครับ
“พี่ซันๆ”
“ว่าไงครับพี่ปริ๊น วันนี้แก้มแดงเชียวหนาวเหรอครับ”
“ฮื่อ เมื่อคืนพี่ต้อมกอดพี่ซันเหรอ”
“เฮ้ย พี่ปริ๊น ทำไมถามแบบนั้น พี่ต้อมกอดพี่ปริ๊นคนเดียวน้าไม่ได้กอดใคร”
“อ่า ไม่เชื่อนะ ทำไมพี่ซันหน้าแดงอ่ะ กอดกันแน่ๆ อิอิ”
“เอ่อ ก็”
“เอาดีๆนะมึง”
ผมขู่มันครับ แต่ไอ้บ้าซันก็ดันอายขึ้นมาซะนี่ โหยนะพึ่งไม่ได้เลย
“เอ้ย พี่ปริ๊น ช็อกโกเล็ตๆ กินไหมป่ะพี่ต้อมพาไปซื้อ”
ร้านเบเกอรี่ของป้าซาแมนต้านั่นล่ะครับ เปลี่ยนประเด็นซะหน่อย
“อ่า กินๆ”
เด็กก็เด็กอ่ะนะ ไม่ว่าจะยังไง
“แต่พี่ต้อมกอดพี่ซันจริงๆเหรอ อิอิ อุ่นเหมือนกอดปริ๊นป่าว”
แว้กกก โอ๊ย ตายๆ เหมือนใครวะเนี่ย
“ไม่อุ่นหรอกพี่ปริ๊น พี่ซันเขาผอม ไม่จ้ำม้ำเหมือนพี่ปริ๊น”
“อ่าไหนบอกไม่กอดไง โกหกปริ๊นนะ อ้อ พี่ซันๆ”
พี่ปริ๊นกวักมือเรียกไอ้ซันที่หน้าแดงก่ำเดินตามมานั่นล่ะครับ นี่เด็กแซวมันยังอายเลยนะเนี่ยไอ้นี่อ่อนจริงๆ
“ครับ”
“พี่ซันกินเยอะๆดิ จะได้จ้ำม้ำเหมือนปริ๊น เวลาพี่ต้อมกอดจะได้อุ่นๆนะ”
“เอ่อ”
ผมได้แต่หัวเราะครับ ไอ้ซันนี่อายม้วนไปแล้ว พอเรากลับเข้าร้านพร้อมขนมจีนก็กินส้มตำของพี่แมวนั่นล่ะครับ ผมซื้อไก่ย่างเทริยากิจากร้านญี่ปุ่นมาด้วย แต่ร้านนั้นนี่ โหนะ แห่มาขอลายเซ็นผมใหญ่เชียว ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าผมน่ะดัง อิอิ เลยได้ไก่มาฟรีๆตั้งตัวนึงแน่ะครับ ไม่อยากจะคุย
“แซ่บบ”
พี่แมวออกปาก
“เริ่ดมากแมว อู๊ย คิดถึงเมืองไทยเลยนะเนี่ย เผ็ดร้อนถึงใจ”
คุณแม่ก็อีกคนครับ ผมก็ลองตักกินบ้าง กินตำปลาร้าปลาแซลม่อนนั่นล่ะครับ เพราะตอนเรียนอยู่ที่โน่นเพื่อนๆก็พากันไปกินบ่อยที่แยกทางลัดหลังโรงแรมมณเฑียร เอ้ย พูดชื่อโรงแรมเขาได้ไหมเนี่ย เอาเป็นว่าผมกินไม่เลือกครับ ไอ้ซันมันกินตำไทยใส่ปูอลาสก้าผมก็กินดะล่ะ ไมได้กินแต่ตำปลาร้า ตำซั่วของคุณแม่ผมก็กิน รสชาติมันคล้ายๆนะครับ ไม่เหมือนเสียทีเดียว
“แซ่บจริงๆพี่แมว”
“เห็นไหมคะ พี่แมวคอนเฟิร์มแล้วรับรอง อิอิ เอาอีกไหมคะคุณยุ”
“เอาอีกสักครกเธอ เอารสอ่อนกว่านี้หน่อยนะ หนมจีนนี่มันค้างคืนหรือเปล่าเนี่ย ทำไมชั้นรู้สึกว่ามันออกรสเปรี้ยวแล้ว”
“ไม่หรอกค่า ของหมักก็แบบนี้ล่ะค่ะคุณยุ รอแป๊บนะคะ แมวจะไปจัดมาอีกแบบแซ่บบลืมโลก”
พอกินส้มตำเสร็จผมก็ช่วยจัดร้านล่ะครับ วันนี้ไม่มีงานของคุณลิซผมบอกระงับไว้ก่อนละครับเพราะใกล้จะสอบเต็มที งานผมก็เยอะท่วมหัวสะสางไม่ทัน เหอๆ เงินก็อยากได้ เรียนก็อยากเรียนให้ได้ดีๆ เอาเข้าไปกู
“ซี๊ดดด”
ผมครางครับ ปวดท้องแปลกๆ
“เป็นไรมึง กูยังไม่ได้ทำไรเลยนะครางแล้วเหรออิอิ”
“ห่า มีอารมณ์มากวนตีนนะมึง ปวดท้องว่ะ”
“อ้าว เอาแล้วไหมล่ะส้มตำปูปลาแดกพี่แมวอ่ะ แล้วคุณแม่ล่ะ”
ไอ้ซันมันกำลังจะออกไปเสิร์ฟอาหารให้แขกครับ ผมเองก็เริ่มหน้าซีดแล้ว เฮ้ย ทำไมมันปวดบิดๆแบบนี้วะเนี่ย โอยๆ
“เฮ้ยไหมไหมมึง”
ผมทรุดตัวลงครับเอามือเกาะบาร์ตรงครัวไว้
“ไหวๆ ปวดขี้ว่ะ”
“เชี่ยไปดิวะ จะมาบอกทำไม”
ผมรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนเพื่อเข้าห้องน้ำครับ โอยไม่อยากจะเล่า มันทรมานมากๆ แสบตูดไปหมด
“ต้อม ท้องเดินใช่ไหมลูก โอย คุณแม่ก็ไม่ไหว นังแมว อยู่ไหนเนี่ย นังแมว”
“คุณแม่ พี่แมวก็อยู่ในห้องน้ำในครัวอยู่เลยครับ สงสัยท้องเสียเหมือนกัน”
“นั่น ว่าแล้วเชียว ไม่น่าเลย เพราะปากพาซวยแท้ๆ แซ่บมันก็แซ่บอยู่หรอก แต่ ว้าย มันมาอีกแล้วลูกซันรับแขกให้แม่ที”
เอาไปเอามาผมก็เข้าห้องน้ำไปสามรอบ คุณแม่สี่รอบ พี่แมวจองห้องน้ำเลยครับ ในครัวเขาชงเกลือแร่มาให้ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย ผมขึ้นไปนอนแผ่บนห้องไอ้ซัน หมดแรงเลยกู
“พี่ต้อมขี้แตก อิอิ”
พี่ปริ๊นครับมานอนดิ้นไปดิ้นมาข้างๆผมไม่ไปไหน มือน้อยๆคอยแตะตามตัว
“อือ พี่ต้อมเพลียอ่ะพี่ปริ๊นอยากกินน้ำส้ม”
“น้ำส้มเหรอ เดี๋ยวปริ๊นไปบอกพี่ซันให้นะ”
ดูครับ มันฉลาดนะไม่น้อยนะเนี่ย เหอๆ ไปได้จากใครมาวะเนี่ย พี่เจคก็ไม่เห็นเป็น พี่ปริ๊นเดินออกจากห้องไปแล้วครับ ผมก็หลับตานอนพัก เหนื่อยจริงๆให้ตายเถอะ มันเพลียมากๆ
“มึงๆ ไหวป่าว”
ไอ้ซันครับมันมาเขย่าตัวผม ผมก็ลืมตาขึ้น
“อือ”
“คุณแม่บอกถ้าไม่ไหวจะพาไปโรงบาลนะ ไหวป่าวมึง”
“ไหวๆ ไหนน้ำอ่ะ”
“อ่ะ”
มันพยุงคอผมขึ้นครับ แต่ความจริงผมไม่ได้ป่วยนะเว้ย แค่ขี้แตก
“อืมไม่เป็นไร เปลืองตังค์ ไหวๆ กินน้ำเยอะๆเดี๋ยวก็ดีขึ้นล่ะ”
“แน่ใจนะมึง”
“อืม”
“พี่ต้อมๆ เช็ดตัวดิ พี่ซันทำไมไม่เช็ดตัวให้พี่ต้อมนะ ตอนพี่ปริ๊นไม่สบายคุณย่าก็เช็ดตัวให้นะ”
“พี่ปริ๊น พี่ต้อมไม่ได้ป่วยคร้าบ พี่ต้อมท้องเสีย”
“หือ ไดอาเรี่ยเหรอ”
“คร้าบ”
“ก็เช็ดได้นะ ทำไมอ่ะ”
ยังไม่ยอมครับจับแขนไอ้ซันไว้
“เอ่อ”
อ้าวไอ้บ้านี่ดันอายซะงั้น
“เดี๋ยวตอนค่ำๆพี่ซันจะมาเช็ดให้ดีไหมพี่ปริ๊น ตอนนี้พี่ซันต้องลงไปช่วยข้างล่างอ่ะ”
“อ้อ ได้ๆนะ เดี๋ยวปริ๊นจะเฝ้าพี่ต้อมให้ อิอิ”
“ฮั่นแน่ มานอนให้พี่ต้อมกอดหน่อยเร็ว”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวปริ๊นติดโรคขี้แตกมาจากพี่ต้อม”
“ฮ่าๆ มานี่เลยพ่อตัวดี”
ผมก็ลากตัวมากอดล่ะครับ น่าฟัดจริงๆนะพี่ปริ๊นเนี่ย ผมรู้ครับว่าพี่ปริ๊นก็รักผมมากเหมือนกัน เพราะตลอดเวลาเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไม่เคยห่างเจอทุกวัน เว้นแต่บางวันเท่านั้น และเวลาผมกอดรัดฟัดเหวี่ยงพี่ปริ๊นก็ชอบนะ เพราะพี่ปริ๊นก็ชอบกอดแข้งกอดขาผม มันคือความสุขครับ ความสุขจริงๆ
ผมก็เผลอหลับไปล่ะครับตอนไหนไม่รู้ พี่ปริ๊นก็นอนอยู่ข้างๆ
“อือ”
ผมรู้สึกตัวตื่นครับเพราะเหมือนมีคนมาแตะตามหน้า
“ดีขึ้นไหมมึง”
ไอ้ซันนั่นเอง
“อือ ยังไม่ตายว่ะ”
“อ่านะ มาเดี๋ยวกูเช็ดตัวให้”
“ไอ้บ้า กูขี้แตกนะเว้ยไมได้ป่วย ไปเชื่ออะไรพี่ปริ๊น นี่ถ้าพี่ปรี๊นบอกให้มึงจูบกูมึงก็จะทำเหรอ”
“อือ”
“แว้กก ไอ้ควาย”
“อ้าว ถามดีนัก อย่าเสียงดังดิมึง เดี๋ยวพี่ปริ๊นก็จะตื่นหรอก ตกลงนี่มึงไม่ไปหาหมอใช่ไหม”
“ไม่ดีกว่า ดีขึ้นเยอะแล้ว แล้วคุณแม่ล่ะเป็นไงบ้าง”
“กินชาร้อนไปค่อยยังชั่ว พี่แมวก็ดีขึ้นแล้ว”
“หิวว่ะมึง ขี้ออกหมดท้องแล้วเนี่ย”
“กินข้าวหน่อยไหมล่ะ เดี๋ยวกูไปยกมาให้”
“ไม่อยากกินข้าวว่ะ อยากกินอะไรที่ไม่ต้องเคี้ยวอ่ะ”
“เรื่องมากนะมึง เออๆ เดี๋ยวไปต้มโจ๊กมาเผื่อพี่ปริ๊นด้วยละกัน ไม่ยอมลงไปไหนเลยเนี่ย เฝ้าแต่มึง”
“แน่นอนก็คนมันรักกันอ่ะนะ”
ผมพูดแล้วก็หอมลงที่แก้มป่องๆของพี่ปริ๊น พอหอมปุ๊บก็เอามือขึ้นปัดปั๊บ ฮ่าๆ เป็นไงครับเด็กผม
“อยากเป็นพี่ปริ๊นจังเนอะ”
อ้าว อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้นครับ
“ไปเลยๆ กูหิว จะมาอิจฉาเด็กทำไมเนี่ย”
“อ้าวก็ผู้ใหญ่มันไม่เห็นทำแบบนั้นบ้างอ่ะ”
“เว้ย ไอ้นี่ ผู้ใหญ่เขาก็ทำเยอะกว่านี้สิวะ”
“อ่า”
แว้กก ผมพูดอะไรออกไป มันยืนยิ้มทำตาหวานใส่ผมเลยนั่น ตายห่ากูปากเปราะดีนักเป็นไง เหอๆ
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. เอาน้องต้อมมาเสิร์ฟคร้าบ อิอิ ไม่รู้ยังไงนะ เขียนไม่ค่อยออกเท่าไหร่ ไปไม่เป็นเหมือนนิยายมันไม่เดินเรื่องยังไงไม่รู้ แหะๆ เค้ามึนๆอ่า เพิ่งเปลี่ยนรอบ ทนเอาหน่อยน้าคร้าบ
จุ๊บๆๆๆ
-
อ่า.... หายไปแป๊บหนึ่งกลับมา ก้าวหน้าน่ะซันเน่ ฮิๆ o18
ต้อมก็เหมือนกัน งานนี้สงสัย รักแท้จะแพ้ใกล้ชิด หุๆ :-[
พี่ปริ๊นซ์... มาหอมแก้มที เด็กอะไรน่าร๊ากกก ที่สูดดด :laugh:
-
" ไปไม่เป็นเหมือนนิยายมันไม่เดินเรื่องยังไงไม่รู้ "
:-[กระมิดกระเมี้ยนมาบอกว่า รู้สึกเหมือนกันค่ะ ไม่ค่อยไปไหนเลย
:pig4:
-
เมื่อไหร่มันจะเป้นรักแท้แพ้ยาสีฟันสักที รอวันนั้น :laugh:
-
โอ๊ววววว เริ่มละ แววหวาน โผล่แบบวับๆแวมๆ
-
o18
" ไปไม่เป็นเหมือนนิยายมันไม่เดินเรื่องยังไงไม่รู้ "
ญ่าแอบเห้นด้วยอ่ะ 555
ซันคงร้องเพลง ให้ชั้นรอแล้วได้อะไร ให้ั้นรอ ชั้นได้อะไร ไปพลาง 5555
-
ว้ายตาย ซันกล้าขึ้นเยอะนะนี่ ต้อมก้อนะใจอ่อนไวๆซะทีนะ :m20:
-
ขอบอกว่าครอบครัวนี้และคนที่ได้เข้ามาอยู่ในครอบครัวนี้น่ารักทุกคน ขอบอก
-
ซันนี่ฉบับปรับปรุง
แซ่บโดนใจจริงๆ ค่ะ o13
-
อร้ายยย ซันเน่ เริ่มรุกแล้วๆๆ
กรี๊ดดด น่ารักน่าฟัด พี่ปริ้นนน นายเจ๋งมาก ! เอาไปใจเราไป
ก้าวหน้าๆ รออ่านตอนต่อไปจ้า
+1 จุ๊บบบบ
-
อั๊ยย่ะ!! ซันเน่~~~~~~~~
วี๊ดดดดวิ้ววว ดีมากกกกค่ะลูกข๊าาาา
อายแล้วไม่ได้ผัว อย่าไปอายมันเลยยยย
คำสอนของพี่นาย สุโค่ย!
" ไปไม่เป็นเหมือนนิยายมันไม่เดินเรื่องยังไงไม่รู้ " (- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)(_ _)(- -)(_ _)
ไม่ให้ทนก็ทนจ้้าาาาาาา
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย
ซันน่ารักอะ
-
ตอนนี้ก็น่าร๊ากกกกกก
รักพี่ปริ๊น
รักซันเน่
รักไอ้ต้อมนิดหน่อย อิอิ
ไมพี่เจคของเค้าไม่มีบทเลยอ่า เอาแต่เล่นเกมส์แน่ๆ เลย
-
ส้วมมมมมตำทำพิษ ดีนะพี่ปริ๊นไม่ได้กินด้วย ไม่งั้นผอมแน่เลยพี่ปริ๊น
-
เริ่มจะหวานแล้ว
-
หืม ตกลงนอนไปทั้งอย่างนั้นเลยจริงๆเหรอ อ๊อกซิเจนพอเหรอนั่น
-
ดีจัง.....บอกให้ต้อมรู้ซะ..ต่อไปก็เป็นเรื่องของอนาคตนะซันเน่เนอะ...
ตอนนี้...ซันเน่เริ่มสดใสมากขึ้นแล้ว...แบบนี้เจ้าต้อมไม่เห็นว่าน่ารักก็ตาถั่วชัวร์ !
พี่ปริ้น.....น่ารักสุด ๆ ..ถามใส ๆ แป๋ว ๆโดนใจป้ามากกกก..จ๊ะ :กอด1:
:L2: น้องอิ๊ก :L1:
กด + ให้พี่ปริ้น กะ น้องซันเน่
-
โหยยยยยยยยยยย นึกว่าซันจะจัดการต้อมแล้วซะอีก ไม่น่าด่วนร้องไห้เลย >_<
แต่ก็ดี ต้อมมันก็รู้ตัวอยู่แล้วเรื่องของนายน่ะ คงหันมามองซันมากขึ้นแล้วล่ะ
-
" ไปไม่เป็นเหมือนนิยายมันไม่เดินเรื่องยังไงไม่รู้ "
:-[กระมิดกระเมี้ยนมาบอกว่า รู้สึกเหมือนกันค่ะ ไม่ค่อยไปไหนเลย
:pig4:
+1 ครับ เห็นด้วย 5555+
-
ทำไรเยอะกว่านี้
แล้วทำไรบ้างละ เขิล
-
น้องปริ๊นฉลาดจริงๆ
-
สารภาพรักแล้ว ฮิ้ว!!! :impress2:
เอาใจช่วยคุอิ๊กกี้ เดินหน้าเต็มสูบเลยค่ะ :กอด1:
-
เริ่มจะน่ารักแล้วอ่ะ
อร๊ายยยย
เขินวุ้ยยย
ยังไง ล่ะเนี่ย น้องซํนจะรอ น้องต้อมอย่าให้รอ นานนะ!!!
-
ขอให้น้องซันได้เป็นตัวจริงของต้อมไวๆอีกนิดนึงนะคะน้องอิ๊ก
555 น้องซันเค้ารอไหว แต่คนอ่านชักจะรอไม่ไหวแล้วคร้า
ความสัมพันธ์ดูไม่คืบเลยค่ะ แค่ค่อยๆขยับทีละนิดเอง
-
พี่ปริ๊นชนะเลิศ ชงเยอะๆ ลูก 555+
เริ่มมาแล้ว เจอพี่ปริ๊นบิ๊วเข้าไป
ขอบคุณค่ะ
-
Prince the Cupid ;D
-
.............. :m25: เลือด....เลือด ข้าต้องการ เลือด :m25: ..........
ขอฉากเลือด ด้วย
-
:L2:
-
หุหุ ซันนี่ก้าวหน้าแล้ว
ต้อมบอกให้รองั้นเหรอ อย่าให้รอนานนะต้อม
หยอกไปหยอกมาระวังหลงเขาเองนะพี่ต้อม อิอิ
-
ต้อมเริ่มแต๋ว 555+
:impress2:
-
:L2: :L2: :L2:
-
ผู้ใหญ่เค้าทำไรกันมั่งช่วยบอกหน่อยจิ :z1:
-
โอ้ยย
ลุ้นตัวโก่ง
ซันเน่ รุกบ่อยๆ หนักๆ
เด่วก้อเสร็จโจร ฮี่ๆๆๆ
-
ซันเน่สู้ๆ
อิต้อมเห็นซันเน่น่ารัก ก็รักซักทีเซ่่่
-
รักแท้แพ้ปลาแดกต่วงคะคุณพี่ :กอด1: :กอด1:
-
ได้เรื่องแล้วเว้ยๆๆๆๆ :pig4:
-
:jul3: :jul3:กินซะขี้แตก
:3123:
-
ต้อมเริ่มหลุด บ้างแล้ว55
น่ารักกันทุกคนเลย เรื่องนี้มีทุกรส(แม้รสปลาแดก) ขาดอย่างเดียวคือnc 55
-
เทรนเนอร์เค้าเมพ :m20:
น้องซันเลยเริ่มเลเวลพุ่งละ :laugh:
-
ณ เวลานี้ ต้องบอกซันเน่ว่า "ยั่วเท่านั้น ที่จะครองโลก" 5555
ต้องมีซักวันละนะที่ต้อมจะตกหลุมที่ซันเน่ขุดไว้ เอิ๊กกกกก
-
:L2: :pig4:
-
ซันน่ารักจังเลย ><
-
เข้ามารอคุณอิ๊ก เข้ามาลุ้นซันเน่ >_<
-
S19
ผ่านมาสองเดือนแล้ว ผมเพิ่งจะเข้าใจตัวเองว่าแท้ที่จริงแล้วผมต้องการอะไรจากไอ้ต้อมกันแน่ ไม่ใช่เพียงแค่ต้องการความรักจากมันหรอกนะครับ ไม่เพียงแค่ต้องการที่จะสัมผัสหรือครอบครองมันเท่านั้น ไอ้ต้อมเองมันรักษาระยะห่างระหว่างเราไว้ได้เป็นอย่างดี ไม่มากไม่น้อยเคยกวนตีนยังไงก็ยังเป็นอยู่ แต่ผมว่าสิ่งที่ผมต้องการจากมันคือแบบนี้ล่ะ ค่อยๆเป็นไปทีละน้อยไม่ต้องมากมาย แต่ละวันที่เราได้เจอหน้ากัน ผมได้คุยกับมัน ผมก็พอใจแล้ว ความสุขมันหาได้รอบตัวเราอย่างที่พี่นายบอกจริงๆ ผมยังคุยกับพี่นายอยู่ตลอดล่ะครับ เกือบทุกวัน แต่พี่นายบอกว่าเขาเริ่มจะถอยห่างออกมาจากไอ้ต้อมแล้ว ซึ่งผมก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงเพราะไอ้ต้อมมันมาบ่นกับผมประจำว่าเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้คุยกับพี่นายเท่าไหร่เลย เห็นใจมันเหมือนกัน แต่ผมว่ามันก็มองโลกในแง่ดีนะ เพราะมันไม่ได้ทำท่าเศร้าเหมือนคราวนั้นเลย
“พักนี้มึงไม่ค่อยได้คุยกันกับพี่นายเหรอต้อม”
ผมถามมันตอนไปมหาวิทยาลัยครับ เราไปด้วยกันทุกวันที่มีเรียน รถผมคืนป้าแล้วเพราะแกทวง อีกอย่างผมขี้เกียจจะฟังคำบ่นของสองคนนั่น
“เออดิ โทรฯไปก็บอกยุ่งตลอด เฮ้อ กูเริ่มทำใจว่ะ เขาคงจะพยายามตัดกูออกจากใจจริงๆ”
มันพูดออกมาครับสายตายังคงมองไปยังถนน แต่แววตาของมันเห็นแล้วสะท้อนใจให้นึกมาถึงตัวเอง
“เอาน่า พี่นายแกคงยุ่งแก คนเขาทำงานนี่นะ แล้วนี่มึงทั้งเรียนทั้งทำงานเยอะขนาดนี้มึงเอาเวลาที่ไหนไปคุยกับพี่เขาวะ”
“นั่นดิ หรือว่าเป็นเพราะกูยุ่งเองไม่รู้ว่ะ เวลามันไม่ตรงกัน ช่างเหอะ แล้วนี่มึงพร้อมหรือยัง สอบแลปวันนี้ห่ากูไม่มั่นใจเลยว่ะ”
วันนี้เรามีสอบแลปเคมีครับ การสอบของที่นี่จะแบ่งแยกไม่เหมือนที่เมืองไทย แต่ละภาควิชาจะกำหนดการสอบเองไม่เกี่ยวข้องกัน โชคดีมากที่อาทิตย์นี้สอบแค่แลปตัวเดียว
“ไม่มั่นใจอะไร ติวกูก็ติวให้”
“แหมมึง ก็เวลาสอบกูไม่ได้สอบห้องเดียวกับมึงนี่ ลอกไม่ได้ ฮ่าๆๆ”
“นะ เออ แวะกินไรก่อนไหมมึงเหมือนจะหิว”
“อ้าว ตอนเช้าพี่แมวทำกับข้าวก็ไม่แดกนะมึง กูไม่หิว”
“กูตื่นเต้นอ่ะ”
ผมอายล่ะครับ เมื่อเช้าพี่แมวเรียกให้กินแล้ว แต่มัวแต่ตื่นเต้นเรื่องสอบ นับเป็นการสอบวันแรก ผมก็เลยมีบ้างนิดหน่อย
“อ่านะ เออๆ เดี๋ยวแวะร้านเวเฟิลกูจะได้กินกาแฟด้วย ง่วงว่ะ”
รู้ไหมว่าผมมองมันตลอดเวลาเลยนะ ไม่ว่าจะไปไหน เว้นแต่ที่ร้านเพราะคุณแม่คงจะผิดสังเกต แต่ถ้าอยู่ข้างนอกแบบนี้ผมชอบมันจริงๆนะ ไอต้อมยิ่งมองผมว่ามันยิ่งดูมีเสน่ห์ ไม่น่าเบื่อเลย ยิ่งมองหัวใจมันยิ่งพองโต
“มองอีกล่ะ มองเข้าไป มองแล้วอิ่มไหมเนี่ย กูรู้เว้ยว่ากูหล่อ ไม่ต้องมองมากขนาดนั้น เดี๋ยวกูจะจืด”
นี่ไงครับ มันเองก็คงรู้ตัว ผมก็ได้แต่ยิ้ม
“ก็กูชอบมองของกูนี่”
ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงได้แต่อายอย่างเดียว แต่หลังจากที่ได้รับการเทรนเป็นอย่างดีจากพี่นาย ผมก็รู้สึกว่าบางอย่างในใจไม่จำเป็นต้องเก็บไว้คนเดียวเสมอไป บางทีการพูดออกไปอย่างน้อยนอกจากเราที่สบายใจแล้ว คนฟังมันอาจจะอยากได้ยินก็ได้ใครจะรู้ อิอิ
“คร้าบ มองเข้าไป เก็บไปช่วยตัวเองทุกวันเลยป่ะเนี่ยมึงน่ะ กูว่าแล้ว กูสะดุ้งตื่นบ่อยๆ อิอิ”
“ไอ้บ้า”
คราวนี้อายจริงๆล่ะครับ ไม่เคยชินเลยนะเวลามันพูดแบบนี้ แต่ก็ชอบนะ อิอิ
“เออ วันศุกร์นี้กูจะไปแอลเอนะ คุณลิซบอกว่ามีงาน”
มันพูดขึ้นในร้านที่เราไปนั่งล่ะครับ
“อืม ก็ดีแล้วนี่ คราวนี้ค่าตัวคงเยอะนะ แอลเอ อยากไปบ้างจัง ตอนนั้นที่มึง”
ผมหยุดครับไม่อยากจะพูดต่อ ไม่อยากจะรื้อฟื้นความหลัง
“อยากไปก็ไปดิ”
“บ้าเหรอ ไม่อยากเปลืองตังค์ค่าตั๋ว เสียดาย”
“งกนะมึง กูออกให้ คุณลิซให้พามึงไปด้วย เขาบอกอยากเจอ”
“หา จริงดิ ทำไมอยากเจอกูวะ”
“จะรู้เหรอวะ ไม่ไปถามคุณลิซเองล่ะ เห็นบอกว่าจะให้มึงไปช่วยทำอะไรสักอย่างนี่ล่ะกูไม่ได้ฟัง”
“อ่า จริงเหรอ”
“เออ ค่าตั๋วเขาออกให้ไม่ต้องห่วง แต่ไปแค่สองวันเองนะ นี่กูยังไม่ได้ขอคุณแม่เลยนะ เสือกรับงานไปแล้ว ฮ่าๆๆ”
“เดี๋ยวกูช่วยพูดให้”
“อ่านะ ทีแบบนี้ล่ะออกตัวนะมึง”
ดีใจจังครับ นับจากคราวนั้นที่แยกจากพี่นายที่แอลเอ ผมเองก็ยังไม่มีโอกาสได้ไปอีกเลย อยากไปมาก โดยเฉพาะถ้าไปกับไอ้ต้อมมันคงจะวิเศษมากทีเดียว
การสอบของเราผ่านไปด้วยดี แม้ไอ้ต้อมเองมันจะทำหน้าหงิกเพราะมันบอกว่ามันทำสูตรผิด แต่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมาก แต่แล้ววันแห่งความสุขของผมก็ดูจะมัวหมองลงทันทีเมื่อตอนเรากลับบ้านผมเห็นคุณป้าของผมกับลุงนั่งรออยู่ในร้าน ผมคงยังไม่ได้บอกสินะครับว่าป้าของผมนี่คือพี่สาวของพ่อนะครับ ไม่ใช่ทางแม่ของผม และนี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้ป้าของผมทำกับผมแบบนี้ เพราะถ้าหากว่าเป็นญาติฝ่ายแม่ ท่านคงไม่คิดกับผมแบบนี้ ท่านคงไม่คิดว่าผมเป็นเนื้องอกหรือกาฝากมาเกาะแข้งเกาะขาเขา
“อ้อ หายหน้าไปนึกว่าจะไปอยู่ไหน มาอยู่ที่นี่เองเหรอ”
ประโยคทักทายของป้าดังขึ้นทันทีที่ผมก้าวขาเข้าไปในร้าน มีคุณแม่นั่งรับหน้าให้อยู่ ผมรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูกไม่อยากให้ป้ามาที่นี่เลยนะ อายคุณแม่ อายทุกคน ไม่อยากให้ใครรู้ไปมากกว่านี้แล้วว่าชีวิตผมมันอุบาทว์มากมายแค่ไหน แต่ในเมื่อนี่มันคือความจริง ความจริงที่ผมต้องก้มหน้าทนรับมันไป ไม่ว่าจะยังไง
“สวัสดีครับป้า ลุง”
“เหอะ ติดต่อก็ไม่ได้ อะไรของแกซัน นี่คิดจะตัดญาติกับชั้นเหรอ แม่แกก็ไม่ส่งเงินมาแล้วมันหมายความว่ายังไง”
ป้าเริ่มแผดเสียงขึ้นสายตาที่มองมาทางผมมันทำให้ผมใจแป้วไปครับ ผมก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับใคร
“เอ่อ คุณคะ ใจเย็นๆก่อนสิคะ”
“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ นี่มันหลานชั้น นี่คุณจ้างมันเท่าไหร่มันถึงได้ปีกกล้าขาแข็งไม่ยอมกลับบ้าน เป็นแค่เด็กล้างจานในร้านมีปัญญาส่งเสียตัวเองเหรอ แกแน่ใจเหรอซันว่าแกจะไม่พึ่งบุญบารมีของชั้นน่ะ”
“เราไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะครับคุณป้า คุณแม่ขอโทษด้วยนะครับ”
“ต๊าย นี่เรียกกันคุณแม่เลยเหรอ นี่มันอะไรกันคุณ”
“นั่นสิ ทีอยู่กับเราเหมือนอมทุกข์ตลอดเวลา มาอยู่ที่นี่ดูมีความสุขขึ้นนี่ซัน”
ลุงผมพูดขึ้นบ้างครับ ผมเริ่มเม้มปากแน่น
“ค่ะ ที่ลูกซันเรียกอย่างนั้นมันก็ไม่แปลกหรอกค่ะ เพราะดิฉันคุยกับแม่ของลูกซันแล้ว ที่ลูกซันเรียกดิฉันว่าแม่มันถูกต้องแล้วล่ะค่ะ เพราะว่าดิฉันให้เกียรติลูกซันเหมือนลูกจริงๆ ไม่ได้ทำให้เจ็บช้ำหนำใจ”
“หนอย ชั้นไม่สนใจหรอกนะ จะเรียกอะไรกันก็เรียก แต่ที่มาวันนี้จะมาบอกว่า ที่ผ่านมาแม่แกยังจ่ายให้ชั้นไม่เพียงพอกับที่แกล้างผลาญไปนะไอ้ซัน”
ในที่สุด ป้าก็พูดออกมาครับ คำพูดที่ป้าคงอยากจะพูดอยู่ตั้งแต่แรกที่เจอหน้าผมแล้ว
“ตอนจะมาพ่อแกก็บอกให้ออกค่านั่นค่านี่ให้ ลำพังแม่แกส่งมามันไม่พอหรอกนะ นี่แกไม่รู้จริงๆหรือว่าของที่นี่แพง ลำพังเงินแค่นั้นจากแม่แกมันจะพอเอาไปทำอะไร ไอ้น้องชายเราบอกแล้วก็ไม่ฟัง ลูกเมียน้อยยังอยากจะเชิดหน้าชูตา เป็นยังไงล่ะ เชือ้ไม่ทิ้งแถว”
“ป้า”
ผมเม้มปากแน่น น้ำตาคลอขึ้นมา ตัวเริ่มสั่น จะด่าอะไรผมก็ได้นะ อย่าไปลามถึงแม่ผม ผมรับไม่ได้ ไอ้ต้อมมันมาจับบ่าผมไว้ครับ คงรู้แล้วว่าผมกำลังจะพูดอะไรออกไป
“คุณคะ นี่คุณเป็นป้าของลูกซันจริงๆเหรอคะ”
คุณแม่เห็นท่าผมจะไม่ไหวล่ะครับ จึงพูดดักขึ้นเพราะผมอ้าปากแล้ว
“ทำไมคะ ก็ชั้นนี่ล่ะป้าของมัน”
“อ้อ เหรอคะ ต๊าย ไม่ยักรู้ว่าคนที่มีสายเลือดเดียวกันเขาจะทำกับลูกหลานแบบนี้ นี่คุณรับเลี้ยงลูกซันเพราะเห็นเป็นธุรกิจหรอกเหรอคะ ตายจริง น่าอายที่สุด ไม่มีปัญญาทำมากินอย่างอื่นแล้วเหรอคะ ถึงมาขูดรีดเอากับเชื้อกับแถวแบบนี้ แล้วอีกอย่างอย่าพูดเลยค่ะว่าลูกเมียน้อยเมียหลวง เด็กมันไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย เด็กมันคือผลผลิตของความมักง่ายของคนรุ่นพ่อรุ่นแม่ ถ้าจะโทษ โทษความมักง่ายของน้องชายคุณไม่ดีกว่าเหรอคะ”
“ต๊าย นี่หล่อนเป็นใคร กล้าดียังไง”
“กล้าค่ะ กล้ามากด้วย ตอนนี้ดิฉันคุยกับแม่ของลูกซันแล้วว่าดิฉันจะเป็นผู้ปกครองให้ลูกซันเอง คุณอาจจะเสียรายได้ไปนะคะ แต่ดูท่าทางแล้วคงไม่จนปัญญาใช่ไหมคะ”
“กรี๊ด แก แกกล้าดียังไง”
“มีเยอะกว่านี้นะคะ”
“มันไม่ใช่ธุระอะไรของคุณนะ ซันเป็นกรรมสิทธิ์ของเรา”
ลุงผมพูดขึ้นครับ ที่คุณแม่พูดออกมาทำให้ผมอ้าปากค้าง ไม่คิดเลยว่าคุณแม่จะออกหน้าแทนผมขนาดนี้ แต่สิ่งที่ลุงพูดมันก็ทำให้คุณแม่หน้านิ่วขึ้นทันที
“ตายจริง เรียนจบชั้นไหนคะคุณ หน้าตาดูไม่น่าสมองทึบเลยนะคะ นี่มนุษย์นะคะ คุณมีสิทธิ์อะไรยึดครองเขาเป็นกรรมสิทธิ์ และถ้าคุณคิดว่าคุณมีกรรมสิทธิ์เหนือเขาจริง คุณปฏิบัติกับเขาแบบนี้เหรอคะ คิดมาได้ยังไง เมืองนี้คือเมืองที่ดิฉันคิดว่าผู้คนที่มาอยู่มีการศึกษากันนะคะ ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินประโยคนี้ออกมาจากปากของคุณ”
“แก ไปกลับคุณ เราจะได้เห็นดีกัน เราจะฟ้องร้อง คอยดู”
“ค่ะ เชิญ และขอความกรุณานะคะ ดิฉันเป็นคนไทยโดยสายเลือด ไม่ว่าจะไปอยู่ที่แห่งหนใดในโลกนี้ เชื้อชาติไทยมันก็ไม่เคยจาง การที่ดิฉันรับดูแลลูกซันมันก็ไม่ได้ลำบากอะไร เพราะคนไทยด้วยกันถึงแม้จะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันก็ตามที น่าสมเพชนะคะ คนที่มีสายเลือดเดียวกัน แต่กระแดะอยากเป็นคนสายเลือดอื่น เห็นคนในสายเลือดเป็นสินค้าเป็นธุรกิจไปได้”
“กรี๊ด อีนี่”
“ว้ายตาย จะพูดจะเอ่ยอะไร ไม่เกรงใจนามสกุลหน่อยเหรอคะคุณขา ได้ข่าวว่านามสกุลนี่เจ้าเก่าไม่ใช่เหรอคะ ต๊าย หรือว่าพอเป็นเมียฝรั่งแล้วเลือดผู้ดีมันจาง”
“แกคอยดู ไอ้ซัน แกกับแม่จะได้เห็นดีกัน”
“ไปค่ะ นั่นประตู อ้อ ถ้าจะฟ้อง ส่งเรื่องมาตามที่อยู่นี่นะคะ อย่าลืมนะคะว่าคนที่เปิดธุรกิจที่นี่ได้สองที่ และคาดว่าที่ที่สามกำลังจะตามมา เขาคงไม่สิ้นไร้ไม้ตอกหรือไม่มีหนทางจะสู้กับคุณหรอกนะคะ”
“แก”
ป้ากับลุงจูงแขนกันออกไปจากร้าน แต่ก่อนที่จะไปสองคนหันมามองหน้าผม สายตาที่เกลียดชังมองผมเหมือนมองสิ่งปฏิกูล แต่ผมชินแล้วล่ะครับ เพราะปกติแกสองคนก็จะมองผมแบบนี้อยู่ประจำอยู่แล้ว แต่คราวนี้ทำไมผมรู้สึกเสียวเข้าไปถึงในใจ คิดถึงแม่ขึ้นมา พลันน้ำตาก็ไหลออกมา
“ไอ้คนจัญไร แกมันอกตัญญูไอ้ซัน”
คำพูดตราหน้าก่อนที่ป้าจะเดินออกไปทำให้ผมหน้าชา
“ลูกซันมานี่มา”
คุณแม่กวักมือเรียกผมให้เข้าไปหาครับ ผมกำลังจะเดินเข้าไป แต่ความในใจที่มันพุ่งดีดออกมามันทำให้ผมไปไม่ถึงคุณแม่
“ฮือๆๆ”
“โถๆ มาลูกมา อย่าไปคิดมาก”
คุณแม่ปรี่เข้ามากอดตัวผมไว้ น้ำตามันหลั่งไหลออกมามากมาย เจ็บปวดใจเหลือเกิน นี่เองที่เป็นสาเหตุให้ผมเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายเสมอมา พ่อที่ดูเหมือนจะหวังดีกับผมเขาส่งผมมาอยู่กับป้า โดยบอกแม่ผมว่าป้าเป็นคนจัดการทุกอย่างให้ แต่ป้าเองก็เก็บคาเลี้ยงดูจากแม่ผมตลอดมา ผมควรจะภูมิใจเหรอ
“อย่าคิดมากลูก อย่าคิดมาก ป้าแบบนี้เขาไม่เรียกป้าหรอก อย่าไปสนใจ อย่าไปกลัว แม่จะดูแลเราเองนะลูก”
คุณแม่พยายามปลอบผม แต่ทำไมผมกลับรู้สึกเจ็บปวดมากกว่าเดิมอีก
“แม่ก็ไม่เคยเจอคนแบบนี้ นี่เขาไม่ทำมาหากินอะไรเลยเหรอเนี่ย หรือว่าเอาเงินที่แม่เราเคยส่งมาให้นั่นเองเหรอ”
ผมส่ายหน้าไม่รู้จริงๆ ว่าลุงกับป้าทำอะไรกัน เพราะปกติไม่เห็นออกจากบ้านไปไหน
“ไม่ต้องห่วงนะลูกซัน แม่คุยกับคุณแม่เราแล้ว ไม่ต้องห่วง แม่จะจัดการทุกอย่างเอง หนอยมาลูบคมเจ๊ยุพินแห่งซานฟรานฯเหรอยะ มา ลองกันสักตั้ง”
คุณแม่พูดขึ้นแล้วยิ้มให้ผม ขอบคุณมากจริงๆที่ดูแลผมเป็นอย่างดี อยู่ที่นี่ทำให้คนที่อยู่แต่ในโลกมืดได้เจอกับแสงสว่าง ความสุขที่ผมไม่เคยคิดว่าจะได้รับจากครอบครัวแต่ที่นี่ก็มอบให้ผม คำว่าความอบอุ่นจากครอบครัวที่ผมเคยคิดว่าในชาตินี้ผมคงจะไม่ได้สัมผัสกับมัน แต่ผมก็ได้รับจากที่นี่ขอบคุณมากจริงๆ ผมก้มลงกราบคุณแม่ทั้งน้ำตา
“โถพ่อคุณ วันนี้ไม่ต้องทำงานหรอกนะลูก อยากคุยกับแม่เราไหม เดี๋ยวแม่โทรฯให้”
“ขอบคุณมากนะครับคุณแม่ ขอบคุณมากที่ดูแลผม ขอบ”
ผมพูดต่อไม่ได้ครับ สะอื้นออกมา มันตื้นตันใจเหลือเกิน
“แม่ยินดีจ๊ะ ไม่ต้องคิดอะไรนะจ๊ะซัน ไหนพ่อต้อมเอาโทรศัพท์ให้แม่หน่อยซิ”
คุณแม่หันไปหาไอ้ต้อมครับที่ยืนมองผมอยู่ สายตามันส่งแววตาให้กำลังใจผมมา ผมมองเป็นอย่างนั้นนะ
“คุณศิเหรอคะ นี่คุณพี่เองนะคะ”
พอคุณแม่รอสายอยู่สักพักปลายสายก็รับ คุณแม่เปิดสปีกเกอร์ล่ะครับ ผมนี่เงยหน้าขึ้นแล้ว
“คะคุณพี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ โทรฯมาเวลานี้ มีอะไรหรือเปล่า ลูกซันไปทำเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”
น้ำเสียงของแม่ดูร้อนรนขึ้นมาทันที
“ว้าย ไม่เลยค่าคุณน้องศิ ลูกซันเป็นเด็กดีมาก แต่เมื่อกี๊คุณป้าของลูกซันมาอาละวาดที่นี่”
คุณแม่ทางฝั่งนี้พูดออกไปโดยไม่อ้อมค้อม ปกติผมก็เห็นว่าคุณแม่เป็นคนตรงๆอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะพูดตรงขนาดนี้ ไม่เยิ้นเย้อไม่พร่ำพรรณนา ยิงตรงประเด็น
“หา ว่าไงนะคะคุณพี่ ฮึกๆ นี่พวกเขาจะเอาอะไรกับลูกศิอีก พวกเขาต้องการอะไร”
“แม่”
แม่ผมร้องไห้ครับ เจ็บปวดไปถึงกลางใจ แค่ได้ยินเท่านี้แม่ก็ร้องไห้แล้ว แล้วผมล่ะจะอยู่ได้เหรอ
“แต่คุณน้องไม่ต้องห่วงนะคะ คุณพี่ตะเพิดไปแล้ว หนอยคงจะหมดบุญของคุณน้องที่ส่งให้แต่ก่อน เลยมาทวงจะเอาค่าเลี้ยงดูสมัยพระเจ้าเหา”
“คุณพี่ ศิขอโทษนะคะที่ก่อเรื่องให้ ไม่น่าให้พวกนั้นมายุ่งวุ่นวายกับคุณพี่เลย”
“ต๊าย อย่าพูดแบบนี้สิคะคุณน้อง คุณพี่คันปากมานานแล้ว วันนี้นับว่าเป็นคราวซวยของคุณป้าของลูกซันไป จัดไปชุดเล็กเองนะคะ ที่โทรฯมาวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะคุณน้อง แค่อยากจะย้ำกับคุณน้องอีกทีว่าลูกซันน่ะ คุณพี่ดูแลให้ ส่วนเรื่องที่เคยคุยกันลืมไปเลยนะคะ อย่าพูดให้คุณพี่ปรี๊ด เงินน่ะคุณพี่มีเยอะค่ะ ที่ลูกซันอยู่ที่นี่ก็ทำงานขยันขันแข็ง คิดทำนั่นทำนี่ให้ร้าน คุณพี่ว่าตอบแทนแค่นี้ยังน้อยไป เพราะคุณพี่เคยไปจ้างเขาคิดให้ มันฟันหัวคุณพี่แบะเลยค่ะ เพราะฉะนั้นคุณน้องห้ามนะคะ ห้ามพูดเรื่องเงินกับคุณพี่ เพราะถือว่าลูกซันเขาเอาความสามารถแลกกับการที่คุณพี่เป็นคนเลี้ยงดู”
คุณแม่พูดโดยไม่ปล่อยให้แม่ผมฝั่งโน้นได้พูดบ้างเลย มีแต่เสียงสะอื้นที่เล็ดลอดมา
“อ่ะลูกซันคุยกับแม่เขาหน่อย พ่อต้อมป่ะเราไปในครัวแมวเขาทำบัวลอยไว้ หิวไหมลูก”
คุณแม่ยื่นโทรศัพท์ให้ผมครับ แล้วลุกขึ้นหันไปมองไอ้ต้อมที่ยืนนิ่งอยู่
“ซันลูก อย่าคิดมากนะ ลูกซันยังมีแม่ ยังมีคนที่นี่ ที่นี่คือครอบครัวของลูกนะ”
คุณแม่บีบบ่าผมก่อนจะลุกขึ้น คำพูดที่ทำให้หัวใจของผมเต็มไปด้วยรอยยิ้มทั้งคราบน้ำตา
“แม่”
“ซันลูก แม่ขอโทษ แม่ขอโทษ ทุกอย่างมันเป็นเพราะแม่เอง”
“แม่ ซันไม่เป็นไรครับ แม่ไม่ต้องห่วง”
“แม่ไม่น่าฟังคำพ่อเลย แม่ไม่น่าให้ลูกไป”
“แม่ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ ซันไม่เป็นไร คุณแม่ที่นี่เขารักซัน รักซันอย่างที่ซันไม่เคยได้รับจากป้า แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ซันโอเค ซันจะตั้งใจเรียน”
“ซัน อยู่กับท่าน ท่านเอ็นดู อย่าทำตัวไม่ดีนะลูก อย่าเกเรนะ ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน เหนื่อยก็อดทนนะลูก”
“ครับแม่ ซันอยู่ที่นี่ซันมีความสุขมากครับ แม่ไม่ต้องห่วงนะ”
“จ๊ะ ได้ยินแบบนี้แล้วแม่ก็สบายใจ เงินพอใช้ไหมลูก เดี๋ยวแม่ส่งไปให้”
“ไม่ต้องหรอกครับแม่ คุณแม่ให้เงินผมใช้พอครับ อีกอย่างไอ้ต้อมมันก็แบ่งเงินให้ซันใช้ด้วย”
“หือ ทำไมล่ะลูก”
“ซันไม่เอาหรอกครับ แต่มันไม่ยอม”
“ดีแล้วลูก อย่าไปรับของใครโดยที่เราไม่ได้ทำอะไรให้เขา”
ผมคุยกับแม่อยู่สักพักล่ะครับก็วางเพราะเกรงใจคุณแม่ฝั่งนี้เพราะโทรฯต่างประเทศคงไม่ถูกเท่าไหร่ ลำพังคุณแม่ท่านเอ็นดูผมขนาดนี้ก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยากให้ใครมารับรู้เรื่องราวน่ารังเกียจเหล่านี้ของผมอีกแล้ว ผมเดินขึ้นห้องไปด้วยหัวใจที่อ่อนล้า ผมหมดแรงแม้ว่าจะรู้สึกดีขึ้นมากจากคำพูดและปลอบใจของคุณแม่ทั้งที่นี่และที่เมืองไทย แต่ผมไม่อยากจะเชื่อว่านี่มันคือชีวิตของผม และสิ่งที่แม่ผมต้องมาเผชิญ
“มึง โอเคป่าว”
เสียงไอ้ต้อมดังขึ้น มันคงตามขึ้นมาดู ผมเองไม่อยากให้มันเห็นสภาพของผมตอนนี้ ผมเองยังรู้สึกว่ามันน่าอายเลย ไม่อยากให้มันมาเห็นจริงๆ
“อืม”
ผมยังคงซุกหน้าอยู่ที่เดิมเพราะร้องไห้อยู่ พยายามหายใจเข้าให้มันลึกๆเผื่อว่าน้ำตามันจะหยุดไหล
“แน่เหรอวะ เอาน่ามึงคิดไรมากมาย มึงยังมีกูอยู่นะเว้ย”
“อืม ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไร มึงอยากกอดกูไหม”
เอ่อ มันมานั่งข้างๆผมครับ ผมนี่เงยหน้าขึ้นมามองมันทันที ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะถามผมแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมามันรักษาระยะห่างของเราไว้ได้ดีเสมอ ไม่เคยใกล้หรือห่างไป ผมเข้าใจมันดี แล้วนี่มันต้องการอะไร
“เอาน่ากูไม่คิดเงินหรอก กอดกูได้”
“ไม่เอา ยิ่งกอดมึงกูจะยิ่งคิดมากดิ”
ผมพูดออกไปทั้งน้ำตา
“อ้าวนะ กอดก็คือกอด มึงคิดอะไรมากมายเนี่ย เร็วๆดิ”
“มึงไม่คิด แต่กูคิดนี่ อ๊ะ ไอ้ต้อม”
มันดึงตัวผมเข้าไปกอดแล้วครับ ผมนี่ใจเต้นแรงกว่าเดิม เหมือนว่าลมหายใจมันหยุดไปชั่วขณะ
“มึงไม่ต้องห่วงหรอกน่า แค่นี้เอง ป้ามึงนิสัยไม่ดีนะกูว่า มึงอย่ากลับไปที่นั่นอีกดิ”
มันพูดครับ ผมนี่เริ่มสั่น ใจหนึ่งก็ดีใจ อกของมันอุ่นๆ ผมเบียดตัวเข้าหามันกอดมันไว้แน่นเหมือนไม่อยากจะให้มันหายไปไหน ไม่อยากจะให้มันหนีไปไหนอีกเลย
“กูรักมึงนะต้อม มึงรู้ไหม กูรักมึงนะ”
ผมพร่ำเพ้อออกมา เอาหน้าซุกลงตรงคอของมัน ตัวสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้น
“กูรู้ๆ นี่ไงอย่างน้อยมึงก็ยังมีคนที่มึงรัก กูไม่ทิ้งมึงไปไหนหรอกน่า”
“มึงอย่าทิ้งกูนะต้อม อย่าทิ้งกูนะ”
“เออน่า กูไม่ทิ้งมึงหรอก”
มีคนบอกว่า แม้ในที่มืดมิดเท่าใดมันย่อมจะมีแสงสว่างไม่มากก็น้อยเท่านั้นตราบใดที่เรายังมีแรงแห่งใจ ผมเข้าใจแล้วว่ามันเป็นยังไง ตอนนี้ผมเองก็มีแรงแห่งใจ แสงที่ผมได้แต่เฝ้ามองมันมานานแสนนาน ตอนนี้มันกำลังแผ่ความอบอุ่นมาสู่ใจของผม อุ่นเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ผมรู้ดีว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง มันทำแบบนี้เพียงเพื่อปลอบใจผม แต่อย่างน้อยมันก้ไม่ได้รังเกียจผม แค่นี้ก็พอใจแล้ว ผมสะอื้นหนักเข้าจนเหนื่อย ที่ร้องไห้ในตอนนี้ไม่ได้เสียใจเรื่องป้าแล้ว แต่มันเหมือนตื้นตันจนมันล้นออกมาทางตา ผมกอดมันแน่นจนตัวผมเองหายใจขัด และผมเองก็เหมือนสะอื้นจนหลับไป แต่อยากบอกให้รู้ว่ามันเป็นการร้องไห้ที่ผมรู้สึกเป็นสุขมากที่สุด
Written by eiky
-
^
ฮุๆ ได้เขี่ยเฮียอิ๊กอีกแล้ว
***************************
ต๊ายยย คนแบบนี้ยังมีเหลืออีกเหรอเนี่ย หน้าด้านหน้าทนใจบาปจริงๆ กับลูกกับหลานก็ทำกันได้
สงสัยมานานแล้วว่าบ้านอิพ่อน้องซันนี่เป็นผู้ดีตกยากเหรอคะ รวยแต่เปลือกอะไรแบบนี้เหรอ ดูลำบากลำบนกันเนอะ
ตอนนี้คิดว่าต้อมคงหวั่นไหวบ้างแหละ ความสงสารกับความผูกพันเป็นบ่อเกิดของความรัก
สงสารก็แต่น้องซันของเจ้ สู้ๆ นะลูกนะ
-
คุณแม่ยุพินสุดยอดคุณแม่แห่งปี
น้องต้อมก็เป็นเทียน(คงเป็นแท่งเทียนพรรษาใหญ่หน่อย)ส่องสว่างกลางใจน้องซัน
กระดึ๊บๆใกล้ความจริงมาอีกนิด รักกันไวไวน๊าาาาา
ว่าแต่มิเชลหายเงียบไปเลยเนอะ (หวายๆๆ ไม่ได้จุดประเด็นนะ แค่คิดถึงเฉยๆ ค่อยๆ :z10: จากไปอย่างเงียบๆ)
-
รอคุณแม่จัดหนักอิป้าลุงของน้องซันเน่ :m16:
-
ซันเน่ น่าสงสารจัง
คุณแม่เริ่ดดดดดดดที่สุดค่ะ
-
:sad11:อ่านแล้วอยากบอกว่า ซึ้งมากครับ
-
o13 สุดยอดไปเลยคุณนายแม่
ซันน่าสงสารอ่ะ :กอด1:
-
+1 ค่ะ
อ่านตอนนี้น้ำตาแตกเลย
สงสารซันนี่จัง
แต่อย่างน้อยก็รับกอดปลอบใจจากต้อมนะคะ
-
" แต่อยากบอกให้รู้ว่ามันเป็นการร้องไห้ที่ผมรู้สึกเป็นสุขมากที่สุด "
:monkeysad: เหมือนกันเลยค่ะน้องซันนี่
:pig4:
-
คุณแม่พี่นายนี่ชนะเลิศสมเป็นต้นฉบับพี่นายจริงๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนจะเห็นลางดีๆ เกี่ยวกะซันกะต้อมมั้ง :laugh:
แต่คุณแม่ คุณนายยังได้ใจเหมือนเดิมเลยนะคุณนายยุพิน o13
-
โว๊ะ แน่ใจว่านี่คือจิตใจมนุษย์ :angry2:
เหมือนต้อมจะแค่สงสารซัน :เฮ้อ: แต่ก็นะ หวังว่า จะเป็นเคส ความสงสารเป้นบ่อเกิดของความรักนะ
-
แม่ยุพิน เจ๋งมาก
ตอนนี้สงสารซันเซ่ น้ำตาไหลพรากเลย
โอ้ย มาม่าเกินจะทน
-
หวังว่าคุณนายยุพินคงจัดชุดใหญ่ให้น่ะครับ
-
สงสารซันอ่ะ คุณป้าใจร้ายมากอ่ะ
-
อิป้าไถนาบนหลังคนเหรอคะ ด้านเกินทนแล้ว
คุณแม่แจ่มค่ะรู้เลยนายพลได้นิสัยนี้มาจากไหน ฮ่าๆๆๆ
ต้อมปลอบซันเยอะๆ นะ จะได้ใกล้ชิดกัน อิอิ
-
ป้าซันร้ายมากอ่ะ บอกเลย
ชิส์ ทำกับหลานแบบนี้ได้ยังไงล่ะ
แย่อ่ะ !!!!
ต้อม ก็ดีนะ ที่คอยปลอบคอยอะไร
ซักวันมันจะดีขึ้น!! สู้ๆนะซันเน่
-
:sad4: :sad4: :sad4:
สงสาร ซันเน่ อ่าาาาาาา
-
ตอนนี้ต้อมน่ารักมากๆ
-
ไม่อยากจะเซด บ่อน้ำตาแตกตอนท้ายคับพี่ิอิ๊ก :monkeysad: :monkeysad:
-
ต้องให้คุณแม่จัดหนักหน่อยแล้ว ทั้งป้าทั้งลุงเลวพอกันเลย
-
ชีวิตน้องซันน่าสงสาร :m15:
-
เดี่ยวไปช่วยแม่ยุพินด่าเลยนิ นังป้ามหาภัย :fire:
:pig4:
-
คุณนายยุ ชนะเลิศศศศศศศศศศศศ
สงสารซันเน่จัง แต่ก็นะ เค้าว่ากันว่า ความสงสารเป็นบ่อเกิดของความรักช่ายมะ
เพราะฉะนั้น ต้อมต้องสงสารซันเน่เยอะๆน้าาาาาาาาาา
-
ซันเน่จ๋า....สู้ ๆ น้า..ฟ้าเริ่มใสแล้ว อยู่ในที่ดี ๆ กับคนดี ๆ...
ความสุขมีไม่รู้จักจบสิ้น....พี่ปริ้นเทวดาตัวน้อยมาปลอบใจพี่ซันเน่หน่อยเร๊ว...
:กอด1: คุณแม่ยุพิน...แรงงงงง..เหมือนน้องนายมาเองเลย o13
:L2: น้องอิ๊ก :L1:
-
พี่อิ๊กคับมีเรื่องจะบอกนะว่าเรื่องนี้มันเหมือนกับว่า
อ่านยังไงก็ไม่พอซักที
อยากอ่านแบบยาวๆนะคับพี่อิ๊ก
ชอบอ่านมาก ขออีกนะคับ
-
หุๆ.... งานนี้ไม่รอดแน่ๆ คนเราจะเห็นใจกันก็ยามทุกข์
งานนี้ต๋อมได้ใจซันเน่ของเราไปเต็มๆ ใจอ่อนกะเค้าแล้วชิมิต๋อม ฮิๆ ยอมให้กอดด้วย :o8:
แล้วไปแอลเอกันสองคน.... ปล้ำเลยซันเน่ เหอๆ :laugh:
Ps. คิดถึงน้า.....พี่ปริ๊นซ์ :impress2:
-
ฮื่อ :o12:สงสารซันเน่ โถ้ๆเรื่องเลวร้ายให้มันผ่านไปนะซันเน่ พรุ่งนี้ต้องดีกว่านี้แน่ ไม่เอาอย่าไปเสียน้ำตาให้คนเลวๆแบบนั้น
คุณแม่ยุพินดีที่สุดในโลกเลย อยากมอบโล่ผู้ปกครองให้จิงๆ
ส่วนคุณป้าของซันเน่ ทำไมใจร้ายอย่างนี้ ชาติตระกูล การศึกษาไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่ไหม ถ้าคนสันดานมันเสีย!!! :angry2:
ปล. No man/woman is worth your tearsand the only one who is, will never make you cry.
ไม่มีชาย หรือหญิงคนไหน มีค่าพอที่คุณจะต้องเสียน้ำตาให้
ส่วนคนที่มีค่าพอนั้น . . . เขาย่อมที่จะไม่มีวันทำให้คุณร้องไห้อย่างเด็ดขาด :กอด1:
-
อิป้ามหาภัยนิ :angry2: ต้องเจอลูกถีบ :z6: ต่อด้วย :beat: :beat:
.555555555 สบายใจฃ
-
ได้ใจมาก บทนี้ พี่อิกเขียนดีมากกก
-
น้องซันสู้ๆนะ
ใจเย็นๆๆๆ
-
+1 :monkeysad: :monkeysad:
-
ซันนี่ น่าสงสารอ่ะ :sad4:
คุณแม่น่ารักที่สุดเลย ชอบๆ สู้ๆค่ะอย่าไปยอมแพ้เขานะ
อ่านฉากนี้แล้วประทับใจอย่างสุดซึ้ง พี่อิ๊กกี้เก่งจริงๆ o13
-
ปล. No man/woman is worth your tearsand the only one who is, will never make you cry.
ไม่มีชาย หรือหญิงคนไหน มีค่าพอที่คุณจะต้องเสียน้ำตาให้
ส่วนคนที่มีค่าพอนั้น . . . เขาย่อมที่จะไม่มีวันทำให้คุณร้องไห้อย่างเด็ดขาด :กอด1:
Like!!!! ชอบมากเจงๆ อิอิ
-
ซันนี่ สู้ๆๆๆๆ
:impress3:
-
ค่ำคืนอันมืดมิดและเหน็บหนาวของซันกำลังจะผ่านไป
คนเราเมื่อมีความรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็ง และแกร่งกว่าคนที่อยู่ใกล้ตัว
ย่อมจะรู้สึกภูมิใจถ้าได้ฃ่วยเหลือปกป้องคนคนนั้น
ความรู้สึกของต้อมตอนนี้ คงเป็นเช่นนั้น คงอยากจะปกป้องดูแลซัน (ตอนนี้ในฐานะเพื่อน)
ต้อมได้ซึมซับเอาสิ่งดีๆจากนาย จากคุณแม่ยุพิน ในส่วนนี้(ความมีน้ำใจ ช่วยเหลือเกื้อกูลผู้อื่นโดยสุจริตใจ)อย่างเต็มที่ล่ะ
-
ตามพี่แก้วมาติดๆ
ทำไมน๊อ คนบางคนเค้าเขียนมาม่าแต่ไม่มีใครว่าเลย มีแต่จะเอาอีกๆ
ฮ่าๆๆๆๆ :haun5:
ไปแระ :oni1:
-
โอ๊ย ดราม่าจัดหนักเลยอ่ะ หนักแน่นในอารมณ์มากๆ
-
สะใจ คุณแม่ยุพินยอดมากๆ o13
-
ในที่สุดก็ได้มาตามอ่านเรื่องนี้ซะที
แต่ยังตามไม่ทันเลย ช่วงนี้ตัวขี้เกียจเกาะ(มากกว่าปกติ)
เลยอ่านแต่เรื่องสั้น ไม่ค่อยได้ตามเรื่องยาวเลย ฮ้าๆๆๆ
:L2: :pig4: :L2:
-
:fire: อิป้าแรงมากค่ะ เจ๊ยุพินต้อง :z6: :z6: ซักทีนะ o18เหอๆๆ
-
:เฮ้อ:นี่ล่ะชีวิตคน สงสารซัน
คุณแม่สุดยอด ต้อมปลอบซันดีๆนะ
-
ซันเน่ ทำไมรัดทดอย่างเน่ ฮือๆ
-
อ่านตอนนี้เเล้วร้องไห้ด้วยย ฮือ สงสารซัน
แต่สุดท้าย ป้าคนนั้นก็จะผ่านไป
ดีใจที่ต้อมดูแลซันอย่างดี ^^
:-[
-
น้องต้อมเริ่มเห็นใจซันแล้วล่ะ :z2:
:กอด1:
-
:sad4:
-
S20
เฮ้อนะ พอเห็นป้ากับลุงไอ้ซันแล้วผมล่ะเพลียใจ สงสารมันมากๆ ไม่เคยคิดเลยนะว่าป้ากับลุงมันจะเป็นได้มากขนาดนี้ ตอนนั้นที่มิเชลบอกผมก็ไม่คิดว่าจะเป็นมากขนาดนี้ พอเห็นกับตัวเองแล้วอนาถใจยังไงไม่รู้ ที่ผมกอดมันเพราะผมอยากให้มันกอดจริงๆนะครับ ไม่ได้ทำไปเพราะสงสาร เพราะอย่างน้อยเวลาแบบนี้มันควรจะมีคนทีสามารถกอดปลอบใจมันได้ อีกอย่างเวลาที่ผมอยากกอดบ้าง ผมก็จะได้กอดมัน ไม่ผิดเนอะถ้าคิดแบบนี้ เรามาอยู่ต่างบ้านต่างเมือง จริงอยู่ที่ผมมีคุณแม่ที่เป็นเหมือนเพื่อนและแม่ แต่นั่นมันก็ความโชคดีของผม ส่วนไอ้ซันมันไม่ได้สนิทกับคุณแม่ขนาดนั้น เอาเป็นว่าสิ่งที่ผมทำผมไม่ได้คิดอะไร นอกจากไม่อยากให้มันรู้สึกว่ามันไม่มีใคร อย่างน้อยก็ผมนี่ล่ะวะที่นั่งหล่อๆอยู่ข้างๆมัน อิอิ
“แล้วกลับเมื่อไหร่นะลูก”
คุณแม่ถามครับเรากำลังจะไปขึ้นเครื่องไปแอลเอ คุณลิซเอารถมารับที่หน้าร้านแล้ว
“คงเช้าวันอาทิตย์ครับคุณแม่”
“รักษาตัวด้วยล่ะลูก อย่าไปเถลไถล แอลมันไม่เหมือนบ้านเรานะ”
บ้านเราคุณแม่คงหมายถึงซานฟรานฯล่ะครับ
“คร้าบ ไม่ไปไหนหรอกครับคุณแม่ เสร็จงานคงจะหาอะไรกินนิดหน่อย”
“ซันล่ะลูก ดูแลกันดีๆนะ อย่าไปตามใจพ่อต้อมมากนักนะ”
“ครับคุณแม่”
มันมีสีหน้าดีขึ้นนะครับ เหมือนจะลืมเรื่องวันนั้นไปแล้ว เราสองคนก็ลาคุณแม่ไปขึ้นรถล่ะครับ พี่ปริ๊นคุณแม่ต้องเอาไปไว้ที่โกลเด้นเกทส์เพราะคงไม่ยอม คิดถึงอยากให้ไปด้วยเหมือนกัน แต่นะเอาไปคงไม่ได้ทำงานกันพอดี
“พร้อมหรือยังจ๊ะสองคน”
“พร้อมครับคุณลิซ แล้วนี่งานเริ่มวันไหนครับ”
“พรุ่งนี้จ๊ะทอมมี่ วันนี้ไปถึงที่โน่นก็น่าจะสองทุ่ม ให้พักผ่อนก่อน”
“อ่า ผมอยากไปตระเวนราตรีอ่ะครับ”
“ว้าย ไม่ดีๆ อยู่ในโรงแรมนั่นล่ะ เผื่อหน้าโทรมเข้าจะว่าพี่ได้”
“ฮ่าๆๆ ได้คร้าบ แต่ถ่ายเสร็จคุณลิซต้องพาผมไปตระเวนเลยนะครับ”
“ได้จ้า ซันนี่ เป็นอะไรไหมจ๊ะ ทำไมเงียบจัง”
คุณลิซหันไปถามมันล่ะครับ
“อ้อ เปล่าครับคุณลิซ ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะครับ”
“มันตื่นเต้นครับคุณลิซ ไอ้ซันมันไม่เคยไปแอลเอ เคยแต่ต่อเครื่อง”
“อ้อ เหรอคะ งั้นรอคืนพรุ่งนี้นะ พี่จะพาเที่ยว อิอิ”
ไปถึงแอลเอก็สองทุ่มกว่าครับ นั่งรถไปโรงแรมอีกถึงเกือบสามทุ่มเพราะโรงแรมอยู่แถวฮอลลีวูด ให้ตายเถอะ พอเครื่องมันจะร่อนลงผมมองลงมาแล้วใจหายล่ะครับ คิดถึงวันนั้น วันที่เขามาส่งผม คิดถึงขึ้นมาทุกอย่างมันยังแจ่มชัดอยู่ เหมือนว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานจริงๆนะไม่ได้เวอร์ งานที่ผมต้องถ่ายก็อยู่ที่ฮอลลีวูดครับ โรงแรมก็ไม่ไกลกันมากนัก พอเข้าพักผมก็ใจร้อนขึ้นมาอยากไปเดินดูนั่นดูนี่
“เร็วๆมึง ไปเดินดูแถวนี้หน่อย อิอิ”
“จะดีเหรอมึงไหนบอกมึงหิว”
“ไปหากินข้างหน้าดิวะ”
“แล้วคุณลิซล่ะ”
“ไม่รู้หรอกน่า ไปแป๊บเดียว เร็วๆ จะไปไหมเนี่ยมึง”
“เออๆ แป๊บดิ หยิบเอาเสื้อก่อน”
อากาศในเดือนพฤศจิกายนมันหนาวนะครับ หนาวมากเลยล่ะถึงจะไม่มีหิมะก็เถอะ ผมใส่เสื้อตัวหนาหลายตัว ส่วนไอ้ซันก็เหมือนกัน เรารีบออกจากโรงแรมไปทันที
เราก็เดินลงมาจากโรงแรมล่ะครับ มองซ้ายมองขวาหน่อยเผื่อเจอคุณลิซ จะไปไหนนะเหรอครับ ก็นะ ฮออลีวูด วอร์ค ออฟ เฟรม นั่นล่ะครับ อิอิ จะไปดู รอยมือรอยเท้าสตอลโลนขวัญใจผมซะหน่อย
“เอากล้องมาไหมมึง”
“อืมๆ”
ไอ้ซันมันวิ่งตามผมครับ ไอ้นี่ขามันสั้น ก้าวไม่ยาวเท่าไหร่ ผมเลยหยุดแล้วรอให้มันวิ่งมาถึงจึงลากแขนมัน
“อ๊ะ”
“มึงเดินช้าว่ะ มานี่”
มันไม่ตอบครับ ผมก็ไม่ได้สนใจ เราเดินลงจากโรงแรมชื่อเดียวกันกับที่ที่ผมจะไปนี่ล่ะ แล้วก็เดินออกไปยังถนน คนเยอะมากๆ ทั้งนักท่องเที่ยว ไหนจะคนในท้องที่อีก
“อ่ะ เดี๋ยวกูถ่ายรูปให้”
“มึงไม่ถ่ายเหรอ”
“ก็เปลี่ยนกันสิวะ มากูถ่ายให้ก่อน มึงหา รอยมือสตอลโลนให้กูหน่อยดิ”
“เยอะจะตายใครจะไปหาเจอ”
“เออน่า ช่วยกูดู”
“ไม่เอา กูจะไปดูไมเคิล แจ๊กสัน”
“อ่านะ จะแยกกันเหรอ”
ผมถามขึ้นครับ สายตาก็ก้มมองหาสิ่งที่ผมอยากจะเจอ
“อ่า ไม่เอาอ่ะ กลัว”
“ฮ่าๆ งั้นมึงก็มานี่”
ผมหัวเราะครับ หน้าตามันนี่กลัวจริงๆนะ ผมเลยยื่นมือไปให้มันจับ ใครจะมองก็มองไป ไม่สนว้อย กูหน้าตาดี ฮ่าๆๆ
“นั่นไงๆ”
ไอ้ซันมันเจอแล้วครับ ผมดีใจมากรีบปรี่เข้าไปดูทันที แทบจะเอาหน้าลงไปแนบกับพื้นถนนที่เป็นรูปดาวแล้วมือรอยมือของสตอนโลน ขวัญใจของผมเลยนะ
“ถ่ายให้กูหน่อย”
ผมก็บ้านั่นล่ะครับ เอาหน้าลงไปแทบจะแนบกับพื้นถนน
“อ่า คนเยอะจริงๆว่ะ มึงหิวยัง”
“นิดหน่อย กินไรดีมึง”
“อาหารจีนไหม ไม่ได้กินมานานแล้ว”
“อืมก็ดี มีเหรอวะ”
“เดินดูก่อนดิ น่าจะมีล่ะ อยากกินบะหมี่จีน”
ผมพูดครับ แล้วเราสองคนก็เดินต่อไปเรื่อยๆ จนทะลุไปไหนไม่รู้ เริ่มคนบางตา
“เฮ้ย กล้องๆ”
พอเดินมาหน่อยไอ้ซันมันก็ร้องขึ้นล่ะครับ ผมตกใจรีบหันไปมองเพราะมันเดินตามหลังผม พอคนไม่เยอะผมก็ไม่ได้จับมือมันแล้ว
“เฮ้ย”
ตายห่า มีคนวิ่งราวครับ มันวิ่งนำหน้าผมไปโน่นแล้ว ในมือมันมีกล้องของผม กล้องมืออาชีพเชียวนะว้อย ผมซื้อตอนอยู่ที่เมืองไทย ก็ตอนที่เขาให้เงินมานั่นล่ะครับ ผมชอบถ่ายรูปผมเลยเอาไปซื้อ เกือบสองหมื่นนะว้อย ไอ้เชี่ย ผมวิ่งตามทันที
“หยุด ๆ”
ผมวิ่งตามแล้วพยายามสังเกตสาวเท้าตามให้ทัน ไอ้ตัวผอมนั่นวิ่งเข้าซอกไปแล้ว ผมวิ่งตาม
“เอี๊ยดดด”
เบรคครับ ยางรองเท้าสึกไปเลยนะเนี่ย จะทำไมน่ะเหรอก็ในซอกตึกนั้นมีคนรออยู่อีกคน หน้าตานี่ เหอๆ โจรชัดๆ หนวดเครามันรุงรังเต็มหน้า
“ทำไม ยูอยากได้คืนเหรอ”
“เออสิวะ นั่นมันของกู”
“เข้ามาเอาดิ”
ในมือมันมีไม้ครับ ไอ้ซันวิ่งตามมาถึงแล้ว หนอยท้ากูเหรอ แต่นะมันมีไม้ทำไงดีวะ
“กูจะเรียกตำรวจ”
ไอ้ซันมันโพล่งขึ้นครับ
“หึหึ เอาสิ เอาเลย”
มันท้าครับ เดินเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม
“เฮ้ย นั่นตำรวจ”
ผมทำท่าตกใจร้องไปแล้วมองไปด้านหลังมัน คือดูหนังมาเยอะอ่ะนะครับ กลัวไหมก็กลัวนะ แต่ผมเคยบอกแล้วว่าของอะไรก็ตามที่เขาเป็นคนให้ มันจะต้องไม่มีทางเป็นของคนอื่นแบบนี้ ยิ่งวิธีแบบนี้ ข้ามศพกูไปก่อนเถอะมึง
“เฮ้ย”
“โอ๊ย ไอ้นี่”
พอมันสองคนหันไปผมก็ง้างเท้าขึ้นเตะมือมันที่ถือไม้ละครับ ไม่ให้มันตั้งตัวไม้ที่มันถือกระเด็นไปอีกด้าน ตะลุมบอลกันอยู่ แต่ท่าทางสองคนนี้จะเป็นขี้ยาไม่ค่อยมีกำลังเท่าไหร่นัก แต่นะมันก็ต่อยหน้าอกผมเหมือนกันนะ เจ็บชิบหาย แต่ผมพยายามหลับไม่ให้มันโดนหน้าล่ะครับ แต่เอาไปเอามา ไอ้ซันมันก็เข้ามาร่วมด้วย มันสองคนหนีไปแล้ว
“รีบกลับเถอะมึง เป็นอะไรไหม”
ไอ้ซันมันถามครับ ผมกำกล้องไว้แน่น
“ไม่”
“หน้ามึงโดนไรป่าว”
มันมองหน้าผมครับ เออนั่นสินะ ถ้าหน้ากูแหกนี่จบเลยนะเนี่ย
“มึงดูให้หน่อยดิ”
ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆมันครับ
“อืม ไม่นี่ แล้วตัวมึงอ่ะ”
มันก้มหน้าอายๆ จะอายทำไมวะเนี่ย หน้าแดงอีกแล้วไอ้นี่
“ตัวค่อยไปดูที่โรงแรม เดี๋ยวกูถอดให้ดู ตายแน่ๆ ถ้าคุณลิซรู้”
“นั่นสิ รีบกลับเถอะ เดี๋ยวพวกมันจะกลับมานะ กูเคยได้ยินมาว่าที่นี่เขามีเป็นแกงค์นะมึง”
“อืมๆ แล้วจะแดกข้าวไงวะเนี่ย”
“ไปสั่งกินที่โรงแรมดีกว่าว่ะ วันนี้ไม่ดีแล้วล่ะ”
ผมเชื่อมันครับ เรารีบนั่งแท็กซี่กลับทันที เออ อีกอย่างนะ ไอ้แท็กซี่นี่พอมันเห็นเราหัวดำๆนี่ ระวังมันโกงหน่อยก็ดีนะครับ แต่โชคยังดีที่ผมกับไอ้ซันพูดภาษาอังกฤษได้เหมือนคนบ้านมันนั่นล่ะมันเลยจะโกงไม่ได้ คิดจะพาผมอ้อมเหมือนแท็กซี่บ้านเรานั่นล่ะครับ แต่ผมบอกทางมันเองเลย เพระจำได้ตอนเดินมา ไม่ได้ปลาทองนะเว้ยเฮ้ย จำได้ดี
“ไหน เป็นรอยหรือเปล่ามึง กูดูหน่อย”
พอเข้าห้องไปมันก็ถามขึ้นล่ะครับ
“ไม่รู้ดิแต่โดนมันต่อยอยู่สองสามที”
ผมถอดเสื้อออกทีเดียวทั้งหมดนั่นล่ะครับ ไม่ว่าจะกี่ชั้นผมถลกออกหมดเลยทีเดียว
“อ่า มันช้ำอ่ะมึง ทำไงดี”
“หา ไหน”
ผมเดินไปดูที่กระจก ตายห่า ตรงเหนือหน้าอกเป็นรอยแดงๆแล้วครับ
“ต้องประคบน้ำอุ่นก่อนมึง เดี๋ยวค่อยเอาน้ำแข็งประคบอีกที”
“เออๆ งั้นกูไปอาบน้ำก่อน มึงสั่งข้าวให้หน่อยดิ เอาเบอร์เกอร์ก็ได้ ดูให้หน่อย คุณลิซรู้นี่กูซวยแน่ๆ”
ผมเริ่มเครียดครับ เพราะถ้าตัว หรือหน้าผมเป็นรอยขึ้นมานี่นะถ้าทางคนจ้างเขาไมพอใจมีหวังชวดแน่ๆ ความเสียหายทั้งนั้น แต่ว่าไปถ้าเอาแป้งพอกๆหน่อยก็คงหาย แต่นั่นมันก็ไม่ดีอยู่ดี เพราะตัวผมไม่ได้ขาวแต่มันเหลืองๆนี่สิ
“มานั่งตรงนี้ก่อนมึง เดี๋ยวอาหารก็มา กูจะทายาให้”
“หือ มึงไปเอามาจากไหนวะ”
“กูลงไปที่เคาท์เตอร์เมื่อกี๊ วิ่งออกไปซื้อมา ยาจีน เขาบอกได้ผลเร็ว มาเร็วๆ ต้องประคบก่อนแล้วค่อยทายา”
เออนะ เอากับมัน เร็วดีเหมือนกันนะไอ้นี่ ผมก็เดินไปนั่งลงข้างๆมันล่ะครับ ใส่บอกเซอร์ตัวเดียว มันก็เอาถุงน้ำร้อนมาค่อยๆแตะลงที่หน้าอก
“โอ๊ย เชี่ยร้อน”
“ร้อนเหรอ”
“เฮ้ย”
มันเอามืออังทั้งสองข้างครับ มันคงร้อนเหมือนกันแล้วทิ้งถุงน้ำร้อนลงบนพรม อ่า มันทำขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย
“เดี๋ยวก็อุ่น แป๊บนะ”
สายตามันห่วงใยผมจริงๆนะครับ ผมเพิ่งจะสังเกต ผมปล่อยให้มันทำไป มันก็เอาถุงน้ำร้อนมาแตะๆก่อนแล้วพอเนื้อมันชินกับความร้อนผมก็รู้สึกดีขึ้น
“เดี๋ยวเอาน้ำแข็งประคบอีกรอบ ไม่ให้มันช้ำ”
มันบอกครับแล้วลุกไปเอาน้ำแข็งที่ห่อผ้าเช็ดหน้าในห้องน้ำมาอัง ซี๊ดเลยสิครับท่าน เย็นไปถึงกระดูกสันหลัง พอเสร็จมันก็ทายาให้ นิ้วมันเกลี่ยเบาๆที่หน้าอกผม สายตามันจ้องมองอยู่บริเวณนั้น นิ้วมันวนบางเบาแทบไม่รู้สึกเลย
“ซัน”
ผมเรียกชื่อมันล่ะครับ
“หือ เจ็บเหรอ เบาแล้วนะ”
“ไม่ใช่ ขอบใจนะ”
ผมพูดครับ รู้ว่าน้ำเสียงมันเป็นยังไง แต่มันอายหน้าแดง อ้าวนะไอ้นี่
“ก็กูมาดูแลมึงนี่ ถ้ากูไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะ จริงไหม”
“นั่นล่ะ ไม่ว่ามึงจะมาด้วยอะไรก็ตาม กูขอบใจนะที่เฝ้ามองกูมาโดยตลอด”
ผมพูดออกไปครับ มันเม้มปากแน่นเลยคราวนี้
“มึงจะเชื่อไหม ต่อให้กูมองมึงอยู่แบบนี้ตลอดไป กูก็พอใจแล้ว ขอบใจมึงเหมือนกันนะที่ให้กูมอง”
เอ่อ มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมครับ แววตามันเยิ้มฉ่ำไปด้วยน้ำในตาที่เอ่อนองอยู่ ผมมองหน้ามันชัดๆอีกครั้ง มองให้ถนัดตา มันน่ารักดีนะผมว่า ยิ่งเวลามันยิ้ม แววตาของมันมีทั้งสดใสและหมองหม่นเจือปนกันอยู่ มันน่าค้นหา มันแปลก
“หลับตาดิ อย่าจ้องตากู”
ผมเอ่ยออกไปเบาๆครับ มันก็ทำตาม ว่าง่ายจังเลยวะไอ้นี่ ผมก้มหน้าลงไป คิดแล้วจะทำแบบนี้ คงไม่เป็นไร เพราะตอนนี้ผมไม่รู้ว่าที่จริงแล้วผมรู้สึกอะไรกันแน่ แต่รู้สึกว่าตรงกลางอกมันร้อนๆยังไงไม่รู้ มันเผยอปากเพราะมันเงยหน้า
“อ๊ะ มึง”
“มึงก็อยากให้กูทำแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
ตอนแรกผมว่าจูบปากมันล่ะครับ แต่คิดไปคิดมายังก่อนดีกว่า เพราะในเมื่อผมสับสนอยู่แบบนี้ไปทำแบบนั้นมันคงไม่ดี ผมแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของมันล่ะครับ อย่างน้อยก็ขอบคุณที่มันคอยดูแลผมมาตลอด
“อ่า”
มันส่ายหน้า
“มึงไม่ต้องคิดมากหรอกว่ากูจะทำเพราะอะไร แต่กูเต็มใจทำ รู้แค่นั้นก็พอ”
ผมรีบพูดครับก่อนที่มันจะคิดเลยไปไกล มันยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย ผมเอนหลังพิงโซฟา พอดีกับเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น ไอ้ซันมันจึงรีบวิ่งไปเปิดประตู อาหารมาส่งแล้ว มันดูแลผมดีจริงๆนะ อย่างอาหารนี่เหมือนกัน ไม่ได้มีแต่เบอร์เกอร์นะ มีสลัดผลไม้ผสมผักนิดหน่อยที่ผมชอบกิน มีนม มีน้ำผลไม้รวมมั้งท่าดูไม่ผิด
“มาๆกินๆ กูหิว”
ผมพูดออกไปแล้วเดินไปหยิบเบอร์เกอร์มากัดกินทันที
“มึงไม่ไปใส่เสื้อก่อนล่ะเดี๋ยวไม่สบายนะ”
“ยังไม่ได้ทาครีมนี่หว่า”
“ไม่ทาล่ะ”
“อ้าว มึงลืมเหรอว่ามึงต้องเป็นคนทานะ”
“อ่า”
มันอายครับ อายอีกแล้ว นะไอ้นี่ อะไรนิดหน่อยก็อาย อะไรของมันวะ
“งั้นมาทาก่อนดิ”
“มึงไปหยิบมาหน่อยดิ กูจะกินไปด้วยไม่ไหวหิวว่ะ”
มันไม่ตอบครับแต่มันเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเดินกลับออกมาพร้อมขวดโลชั่น ผมก็ยืนขึ้นล่ะครับกัดเบอร์เกอร์ไปด้วยยกแขนขึ้นมันก็เอาโลชั่นลูบตามเนื้อตัวผม ชินไหม ก็ไม่นะ แต่ทำไมวันนี้ผมรู้สึกหวิวๆวะ
“เฮ้ยๆ พอก่อนๆ เดี๋ยวกูทาเองก็ได้”
“ทำไมวะ”
มันถาม จะทำไมล่ะไอ้ห่า
“เจี้ยวกูตื่นว่ะ”
“ไอ้บ้า”
มันก็ก้มลงมองล่ะครับ แต่ก้มลงแป๊บเดียวแล้วอายหน้าแดงถึงหู เออวะ ทำไมลูกชายผมมันเสือกตื่นวะเนี่ย ตอนที่มันลูบโดนหัวนมผมหรือเปล่าวะ เฮ้ย บ้าไปแล้วๆ
“ว้าย เห็นไหมพี่บอกไม่ให้ออกๆ ไหนให้พี่ดูหน่อยซิ เป็นรอยออะไรมากหรือเปล่า นี่ถ้าเจ้าของสินค้าเค้ารู้เขายกเลิกเราได้เลยนะทอมมี่ ปล่อยให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
ไม่ว่ายังไงก็ต้องบอกล่ะครับ เฮ้อ ผมทำใจไว้แล้ว นี่มันไม่ใช่การมาเที่ยวนี่นะมันเป็นการทำงาน ผมดื้อเองล่ะครับ ผมก็เลยเปิดเสื้อให้คุณลิซดู
“อืม ไม่ค่อยเห็นรอยนี่ ทายามาแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“ทารองพื้นหน่อยก็คงไม่เห็น จำไว้นะทอมมี่ เนื้อตัวเรามีค่า อย่าเอาไปเที่ยวเล่นแบบนี้อีก เกิดอะไรขึ้นมามันจะลำบาก”
“ครับคุณลิซ”
แกก็บ่นเยอะเหมือนกันล่ะครับ ผมก็ได้แต่ฟังไอ้ซันเองก็ก้มหน้ามันไม่ผิดหรอกผมเองนี่ล่ะที่ดึงดันจะชวนมันออกไป พอแต่งหน้าแต่งตัวก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ เขาทารองพื้นให้ถ่ายออกมาแล้วไม่เห็นรอย การถ่ายให้กับสินค้าชนิดนี้ไม่นานมากครับเพราะถ่ายแต่ภาพนิ่ง ทางเจ้าของสินค้าเขาเองก็พอใจในผลงานที่ออกมา
“งั้นคืนนี้เจอกันทุ่มนึงที่ล็อบบี้นะจ๊ะทอมมี่”
“จะไปไหนครับคุณลิซ”
ผมถามเสียงเครียดครับ ความจริงอยากออกไปเที่ยวเหมือนกันนะ แต่มาคิดๆดูแล้ว บางทีผมก็ไม่น่าจะออกไปไหน ไม่รู้สิครับ
“ก็พี่จะพาไปบาร์ไงจ๊ะ อะไรกัน ทำหน้าเข้า ยังคิดเรื่องเมื่อคืนอยู่เหรอทอมมี่”
“นิดหน่อยครับ”
ผมมันพวกไม่มีปิดบังความรู้สึกอยู่แล้วล่ะครับ คิดยังไงก็บอกออกไปอย่างนั้น
“ว่าแล้วเชียว ฮ่าๆ ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ที่พี่บ่นไปก็มันเป็นผลประโยชน์ของเราทั้งนั้นนะทอมมี่ คิดดูสิถ้าหากเขายกเลิกขึ้นมาคนที่ซวยก็คือบริษัทนะ คุณพอลเขาคงไม่เอาพี่ไว้แน่ เพราะดูแลเราไม่ดี อีกอย่างเราต้องจ่ายค่าเสียหายให้เขาด้วยนี่สิ”
“ครับผมทราบครับ”
“เอาเป็นว่า ออกไปกับพี่ไม่ต้องกลัว พี่เป็นลูกค้าประจำของบาร์นี้ ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น อะไรกันทอมมี่ ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิ”
ผมก็เลยหัวเราะออกมาครับ ไม่ได้คิดมากหรอกนะ มันก็จริงของเขา บางทีอาจเพราะผมไม่ใช่มืออาชีพที่รับงานบ้างเป็นครั้งคราวเท่านั้นเอง
“มึงอย่าคิดมากเลยนะ คุณลิซเขาก็พูดถูกล่ะ”
“เออน่า กูไม่ได้คิดอะไรหรอก”
“แต่มึงทำหน้าดุมากเลยนะ”
“อ้าวเหรอ ไม่รู้ตัวว่ะ กูไม่ชอบให้ใครมาบ่นให้ว่ะ กูทำอะไรลงไปกูรู้ตัวล่ะน่า แต่มันก็ถูกของเขานั่นล่ะวะ เฮ้อ”
“เออน่า ไปอาบน้ำก่อนดิ เดี๋ยวกูทายาให้อีก จะได้หาย ยาเขาดีจริงๆนะ”
มันบอกครับผมเลยเดินเข้าห้องน้ำไป เรื่องไปเที่ยวขอไม่เล่านะครับ ไม่มีอะไรแค่ไปเที่ยวกินเหล้าแล้วกึ่มๆก็กลับ แต่รู้ไหมสถานที่ที่ผมเคยไปกับเขาวันนั้นมันยังคงเดิม วันวานที่ผมจดจำ อดีต ไม่ใช่สิ ใครบอกว่าเรื่องราวที่ผ่านมามันจะกลายเป็นอดีตกันนะ มันจะเป็นอดีตได้ยังไงในเมื่อในใจผมมันยังคงคิดถึงเขาอยู่ทุกวัน แสงไฟตามตึกรามบ้านช่อง กลิ่นอายของเมืองหนาว สายลมเย็นจัดที่พัดมาปะทะหน้า เขายังอยู่นี่อยู่เลย อยู่ในใจของผมนี่ไงไม่เคยจาง พอวันอาทิตย์เช้าก็ไปที่สนามบินกลับมาที่บ้าน
“พี่ต้อม อ่า ไปไหนมานะ”
พอเดินเข้าบ้านเทวดาตัวน้อยของผมก็วิ่งมาเกาะขาล่ะครับ ผมก็นั่งลงอุ้มตัวของพี่ปริ๊นขึ้นกอดหอมจนพอใจ
“ไปทำงานมาคร้าบพี่ปริ๊น คิดถึงพี่ปริ๊นจังเลย”
“อ้อนเชียวนะพ่อตัวดี พอดีเลย มาบังคับให้กินนมหน่อย ดื้อจริงๆ”
คุณพ่อยิ้มให้ผมล่ะครับ
“หือ ทำไมไม่กินนมล่ะครับพี่ปริ๊น เดี๋ยวตัวไม่โตน้า มาๆ มากินให้พี่ต้อมดูหน่อย”
“อ่ะ ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นไม่อยากกินนม คุณปู่ก็บังคับอ่า พี่ต้อมไปไหนไม่ให้ปริ๊นไปด้วยอ่า ฮึกๆ”
อ้าว ซวยแล้วผม หน้าเบ้แล้วครับ
“โอ๋ๆ ไปทำงานจริงๆคร้าบพี่ปริ๊น ไม่ได้ไปเที่ยว”
“ไม่เชื่อนะ พี่ซันก็ไปด้วยนะ ปริ๊นรู้”
“นั่น อย่าร้องไห้นะพี่ปริ๊น พี่ต้อมเขาไปทำงาน พี่ปริ๊นก็ต้องไปโรงเรียน นี่ล่ะลูกต้อม ไม่ยอมหลับยอมนอนร้องไห้ท่าเดียว ดูสินั่นน่ะ ตาบวม พ่อพูดยังไงมันก็ไม่ฟัง ย่ามันก็เอาไม่อยู่”
ผมใจหายเลยครับ ใจหนึ่งก็ดีใจนะที่พี่ปริ๊นติดผม แต่ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ ผมกอดตัวพี่ปริ๊นไว้แน่น
“โอ๋ๆ พี่ต้อมีของมาฝากพี่ปริ๊นน้า นี่ไงกันตั้มตัวใหม่ แฟนทาสติกโฟร์ พี่ปริ๊นชอบไม่ใช่เหรอ”
เทวดาตัวน้อยผละหน้าออกจากซอกคอผม ทำตาวาวๆทั้งน้ำตา
“ไหนอ่ะ”
“นี่ไง ไปกินนมก่อนนะครับพี่ปริ๊น เดี๋ยวเราขึ้นไปเล่นหุ่นยนต์กันบนห้อง เดี๋ยวพี่ต้อมให้พี่ปริ๊นเป็นมนุษย์หิน พี่ต้อมจะเป็นมนุษย์ไฟเอง”
ได้ผลครับ พี่ปริ๊นยอมไปกินนมแล้วเราก็ขึ้นไปบนห้อง ผมไม่เคยลืมเลยนะเวลาไปไหนมาไหนที่ที่ผมไม่เคยไป เห็นของดีๆ ของที่คิดว่ามันควรจะเป็นของใคร อย่างเสื้อผ้าสวยๆผมก็จะซื้อนั่นไงครับในถุงนั่นไง ผมจะส่งไปให้พ่อกับแม่ผมที่เมืองไทย น้องชายผมอีก ผมส่งไปทุกเดือนนั่นล่ะครับ คนละครั้งกับเงิน เงินส่งประมาณต้นเดือน ส่วนของฝากของกินผมส่งไปทีหลัง ไม่ว่าผมจะกินอะไรดีๆ ใส่เสื้อผ้าสวยๆ อยู่ในที่ๆดี ผมก็คิดถึงพ่อแม่ น้องผมตลอดไม่เคยลืม ผมมาจากตม ยังไงผมก็ไม่เคยลืม
“ยิ้มไรของมึง”
พอตอนเช้าผมไปรับไอ้ซันไปเรียนตามปกติล่ะครับ ช่วงนี้หนังสือของเราสองคนรวมกันเยอะมากๆ แม้จะมีไอแพดให้ดูดหนังสืออนไลน์นะแต่ผมไม่ค่อยชอบใช้เพราะคิดว่ามันไม่มีเสน่ห์อีกอย่างมันหนุนนอนเหมือนตำราไม่ได้ไงครับ อิอิ
“ไม่มีไรนี่ หน้าอกมึงเป็นไงบ้าง หายยัง”
อ้าวนะไอ้นี่ เจอหน้าผมแล้วยิ้มอายๆเชียวเป็นบ้าไรแต่เช้าวะเนี่ย
“หายแล้วล่ะเหลือรอยจางๆไม่มีปัญหา ไปยัง”
“อืมไปดิ”
“แดกไรยังวะ”
“กินแล้ว มึงล่ะ”
“ยังเลยว่ะ เมื่อเช้าตื่นมาไม่ทันพี่ปริ๊นเลยอดเลยกู”
“พี่ปริ๊นตื่นพร้อมมึงไม่ใช่เหรอ”
“กูเพลียๆน่ะ ไม่ตื่นพี่ปริ๊นกระทืบแล้วแต่กูไม่ตื่นเอง ฮ่าๆ เดี๋ยวแวะกินร้านเดิมก็ได้ว่ะ”
ผมออกรถไปจากร้านแล้วครับ อากาศมันหนาวเหน็บขึ้นทุกวัน หนาวของที่นี่มันไม่เหมือนบ้านเรานะครับ มันหนาวแบบว่าเหมือนเราอยู่ในช่องแช่แข็งขนาดใหญ่ มือเย็นหน้าชา อาบน้ำก็ต้องเป็นน้ำร้อนครับ พออาบเสร็จก็ต้องรีบโบกครีมทับไม่งั้นผิวแตกเลือดซิบๆเลยนะ
“มึงล่ะรู้สึกดีขึ้นบ้างยังวะ”
ผมหันไปมองมัน มันก็สบตาผมอยู่ไม่ถึงวินาทีแล้วเบือนหน้าออกนอกกระจก
“อืม คงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ”
“เอาน่ามึง คิดอะไรมาก คนเรามันไม่สิ้นไร้ไม้ตอกขนาดนั้นหรอกน่า สู้เว้ย”
“อืม ขอบใจนะมึง”
“หือ เรื่องไรวะ”
“ทุกๆอย่าง ถ้าไม่มีมึง”
“หยุ๊ดด อย่ามาชวนกูดราม่าแต่เช้า เตะเลยไอ้นี่”
“บ้า ฮ่าๆ มึงนี่นะ กูพูดจริงๆนะ ถ้าไม่มีมึง กูคงไม่มีแรงใจขนาดนี้หรอกนะ”
ผมนิ่งครับ รู้สึกแปลกๆ
“เอ่อ กูขอโทษ กูหมายถึงกูดีใจนะที่ได้รู้จักมึง มึงเป็นเหมือนต้นแบบให้กูอยากเป็นเหมือนมึงน่ะ ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”
“อืม นี่มึงเอากูเป็นแรงใจจริงเหรอวะ”
ผมอยากรู้ครับ หันหน้าไปถามมัน
“เอ่อ”
มันไม่ตอบครับแต่ก้มหน้าลงหยักหน้าเบาๆ
“ฮ่าๆ แสดงว่ากูก็เป็นเหมือนดาราเลยดิวะ ไอ้นี่ กูเขินนะเว้ย”
ผมหัวเราะออกมาครับ ไม่อยากให้มันเครียด ผมรู้หรอกน่าว่าอะไรมันเป็นอะไร เอาเถอะ ถ้าคนๆนั้นจะเป็นมันผมก็คงหนีไปไหนไม่ได้หรอกนะ แต่ไม่ใช่ในตอนนี้ เพราะตอนนี้ใจผมมันยังไม่ลืม มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นกับการที่เราโดนเขี่ยออกจากใจแล้วจะลืมอะไรเพียงข้ามคืน ไม่ใช่ผมครับ
เขียนโดย อิ๊กกี้
Ps... I'm back...even is not right but it's o.k....Sorry for keep you guy waiting...
Thank you!!
-
อูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หวาดเสียวแทนต้อมกะซํน ตอนโดนนวิ่งราวอ่ะ
ถ้ามันมีพวกมากกว่านั้นจะเกิดไรขึ้นเนี่ย
ปล.เป็นกำลังใจให้คุณ อิ๊กอยู่เสมอนะคะ
-
โอยยย ดีนะที่ต้อมไม่เป็นอะไรมาก ไม่งั้นโดนทางบริษัทเล่นเละแน่ๆ
เห้อออ ต้อมเริ่มหวั่นไหวกับซันแล้วสิ่นะ
เริ่มเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองแล้วเนอะซันเน่
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ สู้ๆคะคุณอิ๊กกี้
+1 จ้า
-
ตอนนี้ต้อมเริ่มเข้าใจ...เริ่มผ่อนคลายบ้างแล้ว...
น้องซันเน่อดทนรอหน่อยนะจ๊ะ...ให้เวลาเค้าหน่อยเนอะ
พี่ปริ้นนนนน.....น่ารักอ่ะ :กอด1:
:L1: น้องอิ๊ก :กอด1:
กด + ให้กำลังใจจ้า....
-
แอบสงสัยนิดหน่อย ทำไมต้อมต้องรู้สึกแปลกๆด้วยที่พี่ปริ๊นติดต้อมน่ะ??
-
:-[ต้อมเริ่มหวั่นไหวกับซันแล้ว แต่ก็ยังไม่ลืมนาย
นี่ล่ะหนาความรัก ยังไงก็เอาใจช่วยนะซันเน่
พี่ปริ๊นซ์ยังน่ารักไม่เปลี่ยน
-
ขอบคุณนะค่ะ :pig4:
-
มาดันด้วยคน :laugh:
-
ตกลงต้อมเนี่ยจะกับซัน หรือ กับพี่ปรินซ์กันนะ
ไม่อยากนึกต่อเลย ถ้าไอ้ขี้ยาพวกนั้นมีปืนหรือมีมีด ต้อมกับซันจะเป็นอย่างไร
-
พัฒนาการเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างน้องต้อมน้องซัน น่าชื่นใจ
มาเป็นกำลังใจให้คุณอิ๊กเหมือนเดิมครับ
-
หวานกันเบา เบานะคู่นี้ อิอิอิ :-[ :3123: :3123:
-
เมื่อไหร่หนอ ซันจะเข้าไปนั่งในใจต้อมซะที
-
โห นึกว่าจะ อะจึ๊กๆ กันซะอีกเนี่ย :z10:
-
o13 o13
ต้อมเริ่มเทใจให้ซันเน่ละ
-
เริ่มเห็นใจกันแล้ว ต่อไปก็ถึงเวลาเห็นอย่างอื่นแล้ว :z1:
-
โห ต้อมใกล้หล่ะใกล้ตกลงไปในหลุมที่ซันเน่หมั่นขุดทุกที เดียวนี้ซันเน่จับตัวนิดจับตัวหน่อยก็ชักมีอารมณ์หล่ะนะ ถือว่าพัฒนาขึ้นได้ใช่ไหมเนี้ยะ :haun5:
รีบตกไปเร็วๆเลยแล้วกันนะต้อมคนอ่านเชียร์กันจะแย่อยู่หล่ะ เชียร์ยิ่งกว่าสาวเชียร์เบีย+โคโยตี้ซะอีก(เชียร์ให้ได้กันอ่ะนะ55)
PS.กอดต้อนรับอิ๊กกี้ :กอด1:
-
มีรักครั้งใหม่แล้ว
รีบเปิดใจรับนะ
-
ต้อมมม
อีกไม่นานแน่ๆ :m20:
-
:กอด1: :กอด1: :L2:
-
เริ่มและนายต้อม
เริ่มจะแพ้ใจซันนี่ซะแล้ว
-
น้องต้อมเริ่มๆ จะใจอ่อนแล้ว :impress2:
-
รีบเปิดใจเร็วๆนะต้อม
-
พี่อิ๊กกกกกกกกกกกกกกก
อยากเห็นต้อมหึงซันอ่ะ จัดให้หน่อยสิ นะๆๆๆ
-
ดีใจที่ทุกคนเริ่มปรับตัวให้กันและปรับตัวเข้ากับสภาวะแวดล้อม
อ่านแล้วสบายใจดีครับ
-
คงไม่ใช่แบบว่า ต่อไปเกิดรู้สึกอะไรๆกับพี่ปริ้นนะ
โฮ แค่นี้ซันเน่ก้อน่าสงสารเกินจะทนแล้ว
อะฮึก อะฮึก
-
ตอนนี้น่ารักจังเลยอ่ะ
เหมือนจะหวาน (???)
ฮ่าๆๆ
ชอบๆๆๆ ตอนทำแผล ดูอิ๊อ๊ะอ่ะ เขินว่ะ !!!
พี่ปริ้นท์ สติลน่ารักมากนะ อ๊ายยย
-
เหมือนอิฐที่สร้างบ้าน ต้องคอ่ยๆก่อมันถึงจะมั่นคงเนอะ
ขอบคุณคับพี่ิอิ๊กอารมณ์นี้ชอบมากอะ :กอด1: :กอด1:
-
ต้อมเริ่มแล้ว เริ่มจะหลงรักซันแล้ว ><
-
อ่านถึงหน้า6แล้ว จะตามตอนต่อไปครับ :pig4:
-
ต้อม - ซันเน่ แอบไปเที่ยวกันสองคน งานนี้พี่ปริ๊นซ์เลยมึหึง!!! กร๊ากกกก :laugh:
-
:monkeysad:สงสารซันมากมาย คนมีปมในอดีต สิ่งที่จะช่วยให้หายได้
คือคนรอบข้าง ซันนี่นายรักต้อมนะดีแล้ว ถึงแม้ว่าต้อมจะเอาความรู้สึกของซัน
มาล้อเล่นแต่เชื่อว่าทุกอย่างนั้นมาจากใจเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรักษาระยะห่างไว้
แต่เชื่อว่า ความสัทพันธ์มันจะเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆๆจำไว้เรื่องนี้เราคือนายเอก เพราะพระเอกคือต้อม
นายพลนั้นมีส่วนอยู่บ้าง แต่เชื่อซันจะต้องรักษาและดูแลต้อมได้ และเชื่อว่าต้อมจะต้อง
ดูแลซันได้เหมอืนกันครับ สู้ๆๆนะครับซันนี่ ให้กำลังใจต้อมเสมอ และขอให้ผ่านไปได้
ปล.บทบาทของซันนี่มีมากขึ้นแล้ว สู้นะๆครับคุณเอกกี้ :L1: :pig4:
-
ตามทันแล้วๆ เย้ๆ :mc4:
ต้อมนี่รักมั่นคงดีจังนะ
แต่เวลาจะเลิกรักนี่ลำบากหน้าดู
ซันนี่สู้ๆ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก ฮ้าๆ :laugh:
เค้าเอาใจช่วยนะซันนี่...
:L2: :pig4: :L2:
-
ต้อมเริ่มหวั่นไหวกับซันนี่เเล้วใช่ไหม :really2:
-
S21
ผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองใช่ไหม ผมรู้สึกว่าไอ้ต้อมมันก็เริ่มที่จะมีใจให้ผมบ้างแล้ว ไม่รู้สิ ผมรู้สึกได้ ไม่เสียแรงที่พี่นายสอน ผมมีความสุขมาก มันมากจริงๆ มากจนผมกักเก็บมันไว้ในใจไม่ไหวอีกต่อไป ยิ่งมันชวนผมไปแอลเอด้วย ผมยิ่งดีใจ แม้ว่าเรื่องของลุงกับป้าที่เพิ่งจะเกิดขึ้นมันจะบั่นทอนหัวใจผมไปได้มากก็ตามที แต่แบบนี้นี่เองที่เขาบอกว่าแรงแห่งใจ แสงไฟในคืนมืดมิด ผมรู้แล้วว่ามันเป็นยังไง รู้ไหม เกิดมาครั้งหนึ่ง ไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกแบบนี้กับใครได้มากมายเท่านี้มาก่อน ตื่นก็คิดถึงเขา จะนอนจะนั่งก็เขา จดจำรายละเอียดต่างๆที่เขาทำ ร่างกายเขา ท่าทาง ทุกอย่าง แค่เขายิ้มมาครั้งเดียวผมก็เหมือนอยู่ได้อีกนานเป็นปี คำพูดทุกคำสัมผัสที่มันสัมผัสผมตอนที่อยู่แอลเอ ผมคงจะจำไปจนตาย รอยจุมพิศที่หน้าผากนั้น มันทำเอาผมสั่นไปทั้งตัวและหัวใจ ไม่เคยคิดไม่ได้คาดหวัง ผมมีความสุขมาก แค่นี้ล่ะที่ผมต้องการ พอคนเราไม่ได้คาดหวังในสิ่งที่เราคิดว่ามันสูงค่าเกินไป พอสิ่งนั้นมันเกิดขึ้น ทำไมหัวใจเราสั่นไหวไปได้มากมายขนาดนี้นะ ยิ่งเห็นเวลาที่มันเจ็บรู้ไหมผมรู้สึกว่าผมเองเจ็บไม่น้อยไปกว่ามัน ถ้าหากว่าสัมผัสใดที่ผมพอจะทำได้แล้วทำให้มันดีขึ้นผมอยากจะทำ
“เฮ้ย ตาลอยไปไหนวะ จิ้นถึงน้องชายกูอยู่เหรอมึง ฮ่าๆ ตานี่หวานฉ่ำเชียวนะเว้ย”
เสียงของมันดังขึ้น ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์วิมานที่แสนสุขของผม เรากำลังไปเรียนครับ วันนี้มีสอบอีกตัว มันสอบก่อนผมเพราะวิชาวิทยาศาสตร์เพื่อการกีฬาผมไม่ได้เรียน ส่วนผมมีสอบบ่ายๆ
“อ๊ะ ไรล่ะมึง ตกใจหมด”
“นั่นแน่ คิดไรอยู่แน่ๆ กูบอกแล้วว่าน้องชายกูมีดี ฮ่าๆ เห็นมะ มึงเอามาคิดมาฝันกลางวันเลยนะเนี่ย”
“บ้าเหรอ ทำไม กูจะคิดเรื่องอื่นไม่ได้บ้างเหรอ ทำไมต้องคิดว่ากูต้องคิดเรื่องมึงคนเดียว ไอ้บ้า เข้าข้างตัวเองไปแล้ว คนหลงตัวเอง”
“อย่ามาโกหกกูไอ้ซัน ถ้ามึงคิดเรื่องอื่นกูว่ามึงไม่ยิ้มหวานขนาดนี้หรอกนะ แต่นี่มึงตาลอยยิ้มหวาน คิดถึงไอ้นั่นกูแน่ๆ ฮ่าๆ”
แล้วจะให้ผมทำหน้ายังไง แล้วจะให้หัวใจผมเต้นไปในจังหวะไหนกันล่ะจริงไหม มันคือจังหวะที่ผมบอกกับตัวเองว่า “รัก”
“นะ มึงดูกูออกขนาดนี้เลยเหรอ”
“แน่นอน กูดูมึงออก กูรู้ว่ามึงเป็นตุ๊ด”
“เชี่ยต้อม”
“ฮ่าๆๆ”
“แล้วมึงล่ะ ว่าแต่คนอื่น”
“ไรวะ อย่างกูเขาเรียกชายรักชายโว้ย แต่มึงเขาเรียก ตุ๊ดรักชาย ฮ่าๆๆ”
“ไอ้บ้า หนอย”
“เฮ้ย อย่าจี้ ฮ่าๆ แว้กกก กูขับรถนะมึง”
ผมหยุดเอามือไปจี้เอวมันครับ เพราะรู้ว่าไอ้ต้อมมันบ้าจี้เห็นเล่นกับพี่ปริ๊นอยู่ประจำ มันหัวเราะจนหน้าแดง รถส่ายไปมาดีนะที่ไม่มีคันอื่นสวนมา ผมมัวแต่เขินมันครับเกือบพากันตายแล้วไหมล่ะ
“เออๆ โทษที มึงปากหมานี่หว่า มึงอ่ะชอบว่ากู”
ผมพูดแก้เขินให้ตัวเองครับ พยายามเป็นอย่างมากไม่ให้หน้ามันแดง แต่ยิ่งเหมือนพยายามยิ่งรู้สึกว่าร้อนหน้าผ่าวๆ ไอ้ต้อมมันชอบล้อให้ผมอาย แต่ผมเองก็ชอบนะ อิอิ
“อ้าว ไม่ว่ามึงแล้วกูจะว่าใครวะ ทำไมว่าไม่ได้เหรอ”
“ก็ไม่ใช่ เออๆ ว่ามาดิ กูยอมมึงทุกอย่างล่ะ”
“เฮ้ย จะดีเร้อ ทุกอย่างเลยจริงๆนะ”
มันทำเสียงแบบว่ายังไงดี แบบว่าหื่นๆนะครับสายตานี่ก็มองมาทางผม
“อ้าว ไม่ใช่แระ กลับคำพูด”
“นั่นกูว่าแล้ว คนเรานะ”
ไม่ว่าจะยังไงผมเรียกสิ่งที่ผมทำอยู่นี้ว่า “ความสุข” ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ ผมเข้าใจแล้วว่าผมเองไม่ได้ต้องการอะไรจากไอ้ต้อมมันหรอกนะครับ แม้แต่ความรัก แต่แค่ผมได้อยู่แบบนี้ เฝ้ามองมันอยู่แบบนี้ ผมพอใจแล้ว
“กูเอาชินนาม่อนนะ ลาเต้ร้อนด้วย อ่ะเงิน”
“ไม่เป็นไร วันนี้กูเลี้ยงมึงเอง”
พอเราใกล้ถึงมหาวิทยาลัย ไอ้ต้อมมันก็จอดที่ร้านประจำของเราล่ะครับ ต้องบอกว่าร้านประจำของเราเพราะทุกวันที่มีเรียนและเรามาด้วยกันมันต้องแวะที่นี่ก่อนเสมอ อย่างน้อยก็มีสิ่งนี้ที่ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่า “ของเรา”
“โหเว้ย รวยนะมึง งั้นเอาเพิ่มสองอันเลย ฮ่าๆ”
“อ้าวนะ คนเขาจะเลี้ยงน่ะ ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เกรงใจเขานะเว้ยมึง”
“ไม่มีเว้ย เกรงใจก็ไม่ได้แดกดิวะ ฮ่าๆ”
มันทำหน้ากวนมากครับ ผมนี่เม้มปากเลย แต่ทำไมรู้สึกดีจัง
“เออๆ”
มันเดินไปนั่งที่โต๊ะครับ ส่วนผมเดินไปที่เคาท์เตอร์ ร้านเขาไม่เสิร์ฟอาหารให้นะครับ เราต้องบริการตัวเอง อีกอย่างจะไปเรียกร้องเหมือนร้านที่บ้านเราไม่ได้หรอกนะครับ มันไล่ตะเพิดออกนอกร้านแน่ๆ ผมเดินไปสั่งของที่มันชอบกิน จะว่าไปผมเองก็แปลกใจนะว่าทำไมมันชอบกินแต่ชินนาม่อน ขนมปังอย่างอื่นมันก็ไม่กินเลยนะ กินได้ทุกวัน
“มึงสอบเสร็จแล้วจะไปรอที่ไหนอ่ะ”
ผมถามมันครับเพราะมันมีสอบเช้าอย่างที่บอก ส่วนผมมีสอบตอนบ่าย
“คงไปเตะบอลว่ะ สอบใกล้เสร็จแล้วนี่ ของกูเหลือตัวเดียว ฮ่าๆ”
“มึงไม่ไปอ่านหนังสือล่ะ ทวนๆหน่อยดิมึง”
“เออน่า แต่ที่ชมรมก็คงไม่มีคนหรอกนะกูว่า วันก่อนเข้าไปดูไม่เห็นมีสักตัว มันบอกจะอ่านหนังสือกันหมด เซ็งว่ะ”
“แหมนะมึง ตั้งใจเรียนสิจะได้จบไวไว”
“คร้าบ แหมนะบ่นเหมือนแม่เลยนะมึง”
“ไอ้บ้า”
ถึงแม้จะชอบที่มันล้อเล่นแบบนี้ แต่ผมไม่รู้สึกชินกับมันเสียที มันพูดขึ้นมาทีไรผมรู้สึกร้อนที่หน้าผ่าวๆอยู่ทุกครั้ง ทุกครั้งที่ได้จ้องมองมัน ใจมันเต้นแรงทุกทีไป นี่ผมรักมันจริงๆแล้วสินะ นี่น่ะหรือเขาเรียกว่าความรัก ความรักที่ผมรู้สึกว่าตัวผมมันพองออกมาเวลาที่อยู่ใกล้ๆมัน เพราะหัวใจมันพองโตดันร่างกายให้พองขึ้นจนจะลอย
ผมสอบเสร็จตอนบ่ายสามโมงกว่าๆเป็นวิชาที่ยากมากๆ วิทยาศาสตร์เคมี เล่นเอาผมหัวฟูออกมาเลยครับ ไอ้เบนจามินมันก็หัวฟูช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกับมันเลยเพราะมันอ่านหนังสือหนัก พอเห็นเบนจามินก็ทำให้ผมนึกไปถึงมิเชล เพื่อนอีกคนที่ผมถือว่าสนิทมากที่สุด แต่นับจากเธอไปแอลเอเราก็คุยกันน้อยมากๆ แทบจะนับครั้งได้เลย อากาศหนาวเย็นกว่าปกติมาก ท้องฟ้าที่อึมครึมอยู่ตลอดเวลาจะว่าไปแล้วไม่เห็นแสงพระอาทิตย์มาหลายวันแล้วเหมือนกันนะ ผมกดโทรศัพท์ไปหาไอ้ต้อมครับเพราะจะได้รีบกลับบ้านไปช่วยงานที่ร้านเพราะช่วงนี้เราออกโปรโมชั่นใหม่ลูกค้าเต็มร้านแทบทุกวัน ถึงแม้จะต้องอ่านหนังสือหนัก แต่งานที่ร้านผมก็ไม่เคยปล่อยให้คุณแม่หรือคนในร้านทำเอง ผมอยากจะตอบแทนที่คุณแม่ท่านปรานีผม
“เสร็จแล้วเหรอ”
มันกรอกเสียงมาครับ ผมยิ้มรอทันที
“อืม อยู่ไหนอ่ะ”
“กูเดินมาดูเกมว่ะ ว่าจะซื้อไปให้พี่เจค”
“อ้อ เดี๋ยวกูเดินไปหาจะได้ช่วยเลือก”
“เออๆ 54 นะ”
มันบอกชื่อถนนมาล่ะครับ ผมก็รีบเดินออกไปจากมหาฯลัยตรงไปหามันร้านเกมนี้ใครๆก็รู้จักล่ะครับ ผมใช้เวลาเดินอยู่ประมาณเกือบ 20 นาทีได้ พอถึงร้านเกมผมก็ผลักประตูเข้าไปเลยเพราะคิดว่าไอ้ต้อมมันคงกำลังเลือกเกมให้พี่เจคอยู่แน่ๆ ผมเดินวนจนทั่วร้านแต่ไม่ยักเจอไอ้ต้อม มันไปไหนของมันนะ ไอ้นี่เล่นไม่เลิก
“ไม่รับสาย”
มันจะเอายังไงของมันเนี่ย ผมกดโทรศัพท์หามันอีกสามครั้ง พอมันกดรับสาย
“มึงอยู่ไหนเนี่ย กูเดินหาทั่วแล้วนะ ไม่เล่นนะโว้ย ต้องรีบกลับนะ”
“พลั่กๆ ยูคิดจะลองดีใช่ไหม วันนั้นยูทำให้พวกไอต้องเข้าคุก วันนี้ขอเอาคืนหน่อยเถอะ”
“อ๊ากกก”
เสียงคนอื่นดังเข้ามาในโทรศัพท์ เสียงที่คุ้นหูผมเหลือเกิน เสียงร้องนั่นต้องเป็นเสียงของไอ้ต้อมแน่ๆ พอได้ยินผมสั่นไปทั้งตัวใจเต้นแรง ผมไม่พูดอะไรออกมา สมองมันคิดอย่างรวดเร็วว่าควรจะทำยังไงดี “ตำรวจ” คุณพอล คุณพอล ผมคิดได้แค่นี้ ผมจำได้ว่าคุณพอลคือคนที่จัดการทุกอย่างให้ตอนที่ผมมีเรื่อง เบอร์เขาอยู่ไหน ผมกดวางสายจากไอ้ต้อม แล้วผมก็ยืนหันหน้าหันหลังอยู่ไม่รู้จะทำอะไรดี มือเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาทั้งที่อากาศภายนอกมันหนาวเหน็บ ผมสั่น
“คุณพอล คุณพอลใช่ไหมครับ”
ผมกดโทรฯออกไปหาคุณพอลหลังจากที่หาเบอร์อยู่นาน ที่จริงมันมีอยู่แล้วในมือถือผมแต่ด้วยความร้อนใจผมหาไม่เจอเลย ไอ้ต้อมจะเป็นยังไงบ้าง ผมคิดออกมาทันทีว่าคนพวกนั้นเป็นใคร ผมเล่ารายละเอียดออกไปอย่างคร่าวๆ ผมพูดเร็วจนคุณพอลบอกให้ผมพูดช้าหน่อย
“อย่าเพิ่งเป็นไรนะไอ้ต้อม อย่าเพิ่งเป็นไรนะ”
ผมวิ่งออกจากร้านขายเกมวิ่งไปสอดส่องสายตาไปตามซอกตึก อยู่ไหนนะ อยู่ไหนกัน เม้มปากแน่นวิ่งออกไปตามถนน น้ำตาของผมเริ่มจะซึมออกมาแล้ว ขอได้โปรดเถอะ อย่าเป็นอะไรไปเลย ได้โปรด ผมได้แต่ภาวนาในใจ
“อ๊ากกก”
ผมหยุดกึกทันทีจนแทบจะล้ม เสียงร้องนั้นมันเสียงของไอ้ต้อม ใจหล่นหายไปอยู่พื้น ขามันไร้เรี่ยวแรงไปโดยปริยาย ผมยืนนิ่งอยู่นากว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้ ผมวิ่งเข้าไปในซอกที่มืดทึบนั้น
“เฮ้ย หยุดนะ”
ผมร้องออกไปเสียงหลง รู้ว่าเสียงของผมเองมันไม่ได้ทรงพลังอะไรมากพอที่จะทำให้คนสามคนที่ยืนล้อมวงซ้อมไอ้ต้อมอยู่หยุดได้ แต่ผมจะทำอะไรได้
“เสือกอีกคนแล้ว”
“เฮ้ นี่มันไอ้หน้าจืดนั่นนี่ มันเป็นต้นเหตุให้เราโดนจับ”
“ดี งั้นเล่นมันพร้อมกันเลย”
เสียงมันสามคนคุยกันสายตามองมาทางผม คนหนึ่งที่ตัวใหญ่สุดหน้าตาดูไม่ได้เพราะมันเต็มไปด้วยรอยสัก ผมเผ้าที่รกรุงรัง เสื้อผ้ามีกลิ่นโชยมาแต่ไกล มันก้าวเท้าเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว ผมถอยไปก้าวหนึ่ง แต่ก็ชะงักเท้าเอาไว้เพราะมองไปเห็นสภาพของไอ้ต้อม มันนอนตัวงออยู่กับพื้น มีเลือดไหลออกมาจากหน้า ท่าทางมันดูเจ็บปวดมากให้ตายเถอะ ผมรู้สึกเจ็บไปถึงหัวใจ ใจของผมมันเหมือนโดนบีบ ลมหายใจมันจุกติดอยู่แค่คอ มือไม้สั่น ปากสั่นรุนแรงจนแทบจะกัดริมฝีปากตัวเอง
“สัตว์”
ผมยกเท้าขึ้นยันไปที่หน้าอกมันทันทีที่มันปรี่เข้ามา แต่มันเซไปได้ไม่ไกลเพราะผมตัวเล็กกว่ามันมาก
“อึ๊ก”
ผมร่วงลงกับพื้นทันทีที่มันปล่อยหมัดกลับมาทันทีที่มันตั้งตัวได้ รู้สึกจุกทีท้องเจ็บเข้าไปถึงลิ้นปี่ ตัวผมงอลงร้องไม่ออก น้ำตาซึมอกมาผมไม่ละสายตาจากไอ้ต้อม
“มึงอยากลองดีใช่ไหมไอ้หน้าจืด”
มันมายืนอยู่ข้างๆตัวผม ง้างเท้าขึ้น ผมเห็นแค่นั้น หลังจากนั้นผมหลับตา
“ปี๊ดดดด หยุด นะ หยุดเดี๋ยวนี้ นี่ตำรวจ”
น้ำตาของผมไหลออกมาทันที ทั้งดีใจทั้งเจ็บระคนปนเปกันไปหมด ดีใจที่คุณพอลหาเราเจอ เจ็บที่โดนมันต่อย แล้วไอ้ต้อมล่ะ ไอ้ต้อม
“ต้อม ต้อม”
ผมได้สติลุกขึ้น สามคนนั้นมันกำลังวิ่งหนีไปอีกทาง
“ซันนี่ ดูแลทอมมี่ด้วยเดี๋ยวผมมา”
คุณพอลร้องสั่งผม เขาหยุดดูร่างของไอ้ต้อมที่นอนดิ้นไปมาอยู่บนพื้น คุณพอลมากับลูกน้องอีกสองคน เขาทั้งสามวิ่งตามไอ้คนใจโฉดนั้นไป
“ต้อม เป็นไงบ้าง ต้อม”
ผมเหมือนคนที่สิ้นแรงพลังทุกอย่างที่มีในร่างกาย ผมทรุดร่างลงแล้วคลานเข้าไปกอดตัวมันเอ้าไว้ เลือดเต็มหน้ามันเลย เลือดทั้งนั้น
“ต้อม ไอ้ต้อม ฮือๆ อย่าตายนะ อย่าตายนะ”
ผมร้องไห้ออกมา โง่ที่สุด ผมน่าจะรีบทำอะไรสักอย่างมากกว่ามานั่งฟูมฟายกอดมันร้องไห้อยู่แบบนี้ รถพยาบาล ต้องเรียกรถพยาบาล ผมคิดออก
“เดี๋ยวกูมานะต้อม อย่าเป็นไรนะ อย่าเพิ่งเป็นไรนะ”
ผมร้องไห้ ไม่รู้ว่าหลังจากนั้นผมทำอะไรลงไปบ้าง รู้แต่ว่าผมพยายามวิ่งออกไปที่ถนน แล้วเรียกให้คนช่วย
“ไม่ยอม แม่ไม่ยอม ยังไงแม่ก็ไม่ยอม พอลตกลงคุณทำอะไรให้ชั้นได้บ้าง”
โรงพยาบาลสินะ กลิ่นนี้ และเสียงของคุณแม่ที่ดังลั่นห้องกว่าใคร
“ใจเย็นๆน่าแม่ น้องมันไม่เป็นไรมากแล้วนะ แค่คิ้วแตกเองนะ”
“อะไรกันตาแพทย์นั่นลูกชั้นนะ นั่นน้องเรา แม่ไม่ยอม คิ้วแตกพูดมาได้ยังไง น้องมันเป็นนายแบบนะ คิ้วแตกแล้วใครเขาจะจ้าง ไม่ได้นะพอล ทำให้ถึงที่สุด พวกขยะสังคมแบบนี้เก็บไว้ให้รกเมืองทำไม ทำขั้นเด็ดขาดไม่อย่างนั้นชั้นจะเดินเรื่องเอง”
“เอ่อ ครับ ผมสัญยา ผมจะทำให้ถึงที่สุด”
“ภายในหนึ่งอาทิตย์ ไม่ใช่เดือน หรือปี เข้าใจที่ชั้นพูดใช่ไหมพอล หรือจะให้ชั้นเข้าไปหาผู้กำกับเอง”
“ได้ครับคุณยู”
“เอาน่าแม่ ไปดูน้องก่อนเถอะ”
“พี่ต้อมอยู่หนายนะคุณย่า”
“เอาพี่ปริ๊นออกไปก่อนตาแพทย์ แกอยากจะเห็นลูกร้องไห้เหรอ”
ผมมองการสนทนาของคุณแม่กับพี่แพทย์ คุณพ่อกับพี่เจคอยู่ข้างๆเตียงของไอ้ต้อมในห้อง เราทั้งหมดอยู่หน้าห้อง ผมไม่เป็นอะไรมากแค่มึนหลังจากที่หมอตรวจผมแล้วแค่โดนต่อยธรรมดาอย่างมากก็ช้ำไปสองสามวัน แต่ตอนนี้เหมือนสมองมันไม่ทำงาน ตื้อไปหมด
“ไม่ไปนะคุณย่า ปริ๊นจะไปดูพี่ต้อมอ่า พี่ต้อมอยู่ไหนอ่ะ”
พี่ปริ๊นเริ่มโวยวายแล้วครับ หน้าตานี่คงไม่มีใครเอาอยู่ น้ำตาเริ่มไหลออกมาอาบสองแก้มแดงๆแล้ว ผมเม้มปากแน่น
“เห็นไหม เฮ้อ อย่าร้องไห้สิคะพี่ปริ๊น เดี๋ยวพี่ต้อมเห็นเขาไม่สบายใจนะ หยุดๆพ่อคุณ”
“ฮึกๆ หยุดก็ได้นะ”
“ฮึกๆ”
“อ้าว พ่อซัน น้องหยุดเราร้องอะไรกัน”
ผมทนไม่ได้ครับ ไม่ไหวแล้ว ครอบครัวนี้เขารักกันมาก มากจนผมสะท้อนใจ แม้ว่าความรักนั้นมันจะเผื่อแผ่มาถึงผม แต่ผมเหมือนจะอิจฉาอยู่ในใจลึกๆ ยิ่งเห็นพี่ปริ๊นเสียน้ำตาผมยิ่งล้าไปไหนไม่เป็นเอาเสียเลย ในห้องพักผู้ป่วยคุณพ่อกับพี่เจคยืนอยู่ข้างเตียง เสียงคุยกัน หัวเราะดังแว่วออกมา
“ต๊าย ลูกชายชั้น ตายแล้วๆ ใครจะรับผิดชอบ ใคร ฮือๆ”
คุณแม่เป็นคนแรกที่โผเข้าไปกอดไอ้ต้อมครับ ผมเห็นสภาพมันแล้วก็อดที่จะเวทนาไม่ได้ ขาอ่อนหมดแรงอีกครั้ง เจ็บเสียดไปถึงใจ เหมือนใครเอามือล้วงเข้าไปในร่างแล้วบีบใจนั้นให้แตก เจ็บเหลือเกิน เค้าโครงหน้าเดิมของมันแทบจะไม่มีเหลือเพราะมันปูดบวมแดงไปทั้งหน้า เหนือคิ้วขวามีผ้าพันแผลพันเอาไว้มีรอยเลือดหรือยาซึมออกมาสีแดงๆ ใจหายแล้ว หายไปแล้วใจผม
“อ่า ฮือๆ ใครทำไรพี่ต้อมอ่า ใครทำหน้าพี่ต้อม ฮือๆ”
“โอ๋ๆ พี่ปริ๊นครับ พี่ต้อมไม่เป้นไรมากน้า แค่หน้าบวมๆนิดหน่อยเอง”
มันพูดออกมาครับ มันยังยิ้มให้ทุกๆคน ยังมีหน้ามายิ้มอีก
“โถพ่อคุณของแม่ แม่ไม่ยอมเด็ดขาด ไม่ว่าจะยังไง”
“ไม่เป็นไรครับคุณมะ”
“ไม่ได้ เราไม่ต้องพูดพ่อต้อม ห้ามมาขัดแม่นะ ห้ามเด็ดขาด เห็นไหมเป็นแบบนี้เพราะไอ้พวกขยะนั้นแท้ๆเห็นเราเป็นคนหัวดำมันจะมาทำแบบนี้ไมได้ ไหนบอกว่าเป็นเมืองที่เจริญแล้ว แม่ไม่มีทางยอม คอยดูเถอะนะ ให้มันรู้กันไปว่าอีหัวดำคนนี้ล่ะจะเอามันเข้าคุกไม่ให้ได้ผุดได้เกิดกันเลยทีเดียว”
คุณแม่กร้าวเสียงขึ้นครับ ไอ้ต้อมมันอ้าปากค้างยังพูดไม่ทันจบ
“พี่ต้อมเจ็บไหมอ่ะ ปริ๊นจับหน่อย”
“โอ๊ย เจ็บครับเจ็บพี่ปริ๊น”
พอพี่ปริ๊นเอามือไปแตะที่หน้าที่บวมๆของมัน ไอ้ต้อมมันก็ร้องขึ้นครับ ผมนี่น้ำตาไหลเลยนะ ปวดเข้าไปในใจ เม้มปากแน่น
“ตายแล้วพี่ปริ๊น อย่าไปจับแผลพี่เขาสิลูก”
“ฮือๆ ใครทำพี่ต้อมนะ บอกปริ๊น เดี๋ยวจะไปจัดการ”
“โถพี่ปริ๊น พวกมันตัวเบ้อเร่อน้า พี่ปริ๊นต้องกินให้เยอะกว่านี้ กินแต่ของมีประโยชน์จะได้ตัวโตๆเท่าพี่ต้อมไง เราจะได้ช่วยกัน”
“อ้อ ได้นะ คุณย่าพาปริ๊นไปกินอาหารเป็นประโยชน์หน่อย ปริ๊นจะตัวโต”
พูดทั้งน้ำตา ทุกคนในห้องนั้นยิ้มออกมา แม้แต่ไอ้ต้อมเอง ผมเองยังยิ้มออกมาแม้ในใจมันจะเจ็บปวดมากเท่าใดก็ตาม พี่ปริ๊นคือยอดดวงใจของเราทุกคนจริงๆ
“ป่ะงั้นออกไปกับปู่ เดี๋ยวปู่พาไปกินอาหารที่มีประโยชน์”
“พี่เจคไปกับคุณปู่ไหม ป่ะให้พี่ต้อมเขาพักผ่อน”
พี่แพทย์พยักหน้าให้พี่เจคที่ยืนมองไอ้ต้อมอยู่ตาละห้อย
“พี่เจค พี่ต้อมขอโทษนะครับ เกมเลยเละเลย เดี๋ยววันหลังพี่ต้อมซื้อให้ใหม่นะครับ”
ไอ้ต้อมมันพูดครับ
“ฮึกๆๆ ทำไมเขาใจร้าย พี่ต้อมไปซื้อเกมให้เจคเท่านั้นนะ ทำไมพวกเขาใจร้าย”
“โถๆ ไปตาแพทย์พาลูกออกไป พ่อซันวันนี้เราอยู่เป็นเพื่อนพ่อต้อมหน่อยนะ แม่จะกลับไปสถานีตำรวจ จะไปจัดการให้มันถึงที่สุด”
คุณแม่หันมาบอกผมครับ ผมรีบปาน้ำตาออกแล้วพยักหน้ารับทันที
“ครับ ผมจะเฝ้าให้เองครับ”
“แม่ไม่ยอมหรอกนะต้อม ไม่ว่าจะยังไง ถ้าหากตำรวจมันเดินเรื่องไม่ถึงไหน ฮึ ให้มันรู้ว่าคนอย่างชั้นจะไม่มีปัญญาทำอะไร คอยดูเถอะ”
คุณแม่พูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป ไอ้ต้อมทำหน้าเศร้าๆยังไงไม่รู้ครับ เสียงของคุณแม่เข้มแข็งดุดันมาก มากเสียจนผมรู้สึกว่าผมน่าจะมีแม่ที่มีบุคลิกแบบนี้บ้าง เพราะถ้าหากว่าแม่ผมเข้มแข็งเหมือนคุณแม่ที่นี่ เรื่องราวต่างๆที่แย่ๆมันคงไม่เกิดขึ้น แต่นั่นก็เถอะครับเพราะแม่ผมเป็นคนอ่อนโยน และถ้าแม่ผมไม่อ่อนโยนผมก็คงไม่มีวันนี้ ไม่มีโอกาสได้เจอผู้คนที่แสนวิเศษเหล่านี้
“ยังเจ็บอยู่ไหมมึง”
ผมเดินไปยืนข้างๆเตียง สายตามองตามตัวมัน หน้าอกมีรอยช้ำนิดหน่อยเหมือนโดนหวดด้วยไม้ หมอบอกว่าช้ำแค่ภายนอกไม่ถึงกับหัก แต่ว่าหน้ามันนี่สิครับ ผมนั่งลงข้างๆเตียงของมัน เอานิ้วยื่นไปจะแตะ แต่สั่นอยู่เพราะผมร้องไห้ออกมาแล้ว สะอื้นเกินจะเก็บเอาไว้
“อ้าว ร้องทำไมวะ กูไมได้ตายซะหน่อย”
“ยังจะมาพูดดีอีก เจ็บไหม เจ็บมากไหม”
ผมสะอื้นออกมาครับ พยายามจะไม่ร้องไห้ แต่ยิ่งเห็นสภาพมันยิ่งทรมานใจ ผมเอานิ้วไปแตะตามรอยช้ำนั้นแผ่วเบา กลัวว่ามันจะเจ็บ ยิ่งสัมผัสโดนยิ่งเสียดใจ มีคนเคยบอกว่าถ้าหากว่าเรารู้สึกว่าอยากจะเจ็บแทนคนที่เราชอบเขานั้นแสดงว่าเรารักเขามากมายแล้ว ใช่ครับ ตอนนี้ผมเองอยากจะเจ็บแทนมัน เป็นผมได้ไหมที่เป็นคนเจ็บอยู่ตอนนี้ ไม่อยากให้เป็นมันเลย
“กูไม่เป็นไรหรอกน่า แม่ง มันมาตั้งสามคน กูไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่งั้นนะกูไม่หมดสภาพแบบนี้หรอกนะจะบอกให้”
“แหมนะ ยังมาคุยอีก กระดูกไม่หักก็บุญหัวแล้ว”
“มึงก็โดนมันต่อยนี่ มึงเป็นไรไหมล่ะ”
ผมเม้มปากแน่น นี่มันยังห่วงผมอยู่อีกเหรอ ทั้งที่มันเจียนตายแบบนี้ ผมส่ายหน้า น้ำตาไหลออกมา
“เอาน่า มึงนี่ขี้แยจริงๆเลยนะ ไรวะ โดนแค่นิดเดียวเจ็บเหรอวะ”
“ไม่ใช่ กูไม่อยากให้มึงเจ็บเลย ไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้เลย”
“ซวยนี่หว่า แม่งเอ้ย อย่าให้เจอนะมึง”
“คงไม่เจอแล้วล่ะ เพราะคุณพอลคงจัดการให้ เพราะคุณแม่คงไม่ยอม”
“เฮ้อ เพราะกูอีกแล้ว สร้างเรื่อง เกรงใจคุณแม่จังว่ะ”
“เอาน่ามึง คุณแม่รักมึงมากนะ ท่านคงไม่ยอมหรอก”
ไอ้ต้อมมันเมินหน้าหนีไปทางอื่น ส่วนผมก็เลิกเอานิ้วเกลี่ยหน้ามันแล้วเพราะมันคงจะเจ็บ
“ขอบใจนะเว้ย”
มันพูดขึ้นครับ
“หือ”
“ถ้ามึงไม่ไปเจอกู กูคงตายไปแล้วล่ะ”
จะให้พูดอะไรออกมาดี จะให้เอ่ยคำใดออกมาจากปากดี มันถึงจะสาแก่ใจ มันถึงจะสัมผัสกับความรู้สึกที่ผมมีในตอนนี้ ผมสะอื้นหนักกว่าเดิม
“อย่าพูดแบบนี้ มึงอย่าพูดแบบนี้ กูไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายมึงหรอก แม้กูจะไม่มีกำลังอะไร แต่ถ้ามึงจะตาย กูจะตายก่อนมึงเอง”
“เฮ้ย ไอ้ซัน”
ผมทรุดตัวลงกับพื้น ไปไม่ได้ ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง คุณเคยไหมที่เห็นคนที่รักเจ็บ เจ็บจากอะไรก็ตาม หัวใจมันสั่นไหวยังไงไม่รู้ ผมเองคงจะรู้สึกอย่างนั้นอยู่ ผมรักมัน รักมันมากแล้วถ้าหากว่ามันเจ็บ ผมจะทนอยู่อย่างเป็นสุขได้ยังไง
“แต่กูก็ขอบใจมึงจริงๆนะเว้ย ขอบใจมาก ถ้าไม่มีมึง”
“พอแล้ว อย่าพูด แล้วถ้าไม่มีมึงล่ะไอ้ต้อม กูล่ะ กูจะอยู่ยังไง”
ผมโพล่งออกไป น้ำตาไหลอาบสองแก้ม
“มึงจะทำอะไร”
ผมร้องเสียงหลงเพราะมันเหมือนจะพยายามลุกจากเตียงขึ้นมา ผมรีบลุกขึ้นจากพื้นพอยืนขึ้นได้มันก็รีบคว้าตัวผมเข้าไปกอด กอด กอด มันกอดผม นี่มันกอดผมอยู่
“ขอบใจนะซันที่รักกู ขอบใจนะ ขอบใจมาก”
มันเอาหน้าซุกลงกับอกของผม ใจสั่น น้ำตาไหล ไม่ใช่ว่าเจ็บปวดแต่ผมดีใจ ผมดีใจเหลือเกิน
“กูรักมึงนะต้อม กูรักมึงนะ”
“เออ กูรู้ กูถึงได้ขอบใจมึงไง ขอบใจที่ยังยึดมั่นในตัวกู”
มันผละออกจากตัวผมแล้วมองหน้าผม ผมก็จ้องตามันทั้งๆที่น้ำตายังไหลอยู่เลย มันเอื้อมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้ออกจากหน้าของผม
“ไอ้ขี้แยเอ้ย อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องนะมึงน่ะ ฮ่าๆ”
“ไอ้บ้า ก็กูซึ้งอ่ะ”
“ซึ่งไรวะ ไอ้นี่กูพูดเรื่องจริง”
“นั่นล่ะ มึงทำให้กูซึ้งอ่ะ”
“อ่านะ ซึ้งแล้วร้องไห้สาวแตกเลยเหรอวะ”
“ไอ้บ้า แหมนะ ถ้าไม่เจ็บอยู่นี่กูเตะมึงไปนานแล้วนะ”
“อย่านะเว้ย เดี๋ยวกูฟ้องคุณแม่น้า อิอิ”
ผมยืนยิ้มมองมันอยู่ทั้งน้ำตา ไม่รู้สิวันนี้ผมรู้สึกสองอย่างมันเกิดขึ้นในวันเดียวอย่างแรกผมกลัวว่าผมจะเสียคนที่ผมรักไป อย่างที่สองคือความสุขใจ ผมถึงบอกไงว่าสำหรับผม แค่ได้เฝ้ามองมันอยู่แบบนี้ผมก็เป็นสุขมากพอแล้ว ผมรักมัน รักจริงๆ จากหัวใจ รักอย่างที่ผมคงจะเสกสรรปั้นแต่งให้ใจดวงนี้อีกไม่ได้อีกแล้วไม่ว่าจะกับใคร
เขียนโดย อิ๊กกี้
-
จะขอบคุณพวกเลวนั่นดีไม๊เนี่ย ที่ทำให้ต้อมกับซันเห็นใจกันเนี่ย อิอิ
ขอบคุณคุณอิ๊กกี้ครับ +1
-
จัดการเลยคุณแม่
โหยสงสารต้อม แล้วงานนายแบบจะทำยังไงเนี่ย
อีกอย่าง ถึงแม้จะเลวก็เหอะ แต่ดูท่าต้องขอบใจโจรมันนิดหน่อย
ที่ทำให้ต้อมใจอ่อนกับซันไปได้อีกนิดนึง ใกล้สมหวังแล้วนะซันนี่้
-
ค่อยๆรดน้ำและใส่ปุ๋ยความรักจะได้มั่นคง
:fire: :fire: :fire:
nc
nc
nc อยู่ไหนพี่อิ๊ก :fire: :fire:
-
ฟาดเคราะห์ไปนะต้อมเอ๊ยยยยยยย
ตอนต่อไปลุ้นให้ต้อมและซันเน่ตกร่องปล่องชิ้นกันซักทีนะคะ คิคิคิ
-
หน้านายแบบนะนั่งน่ะ :angry2:พวกแกทำอะร๊ายยยยยยย
แต่ต้อมก็เรื่องเปิดใจให้ซันมากขึ้นแล้วนี่นา
-
ได้ดูแลกันยามเจ็บ ความผูกพันเริ่มทอสายใยขึ้นเรื่อยๆ :laugh: ต้อมไม่รอดแน่ๆ แค่ว่า NC จะช้าเร็วต้องลุ้น :z1:
-
ต้อมโดนชุดใหญ่ซะแล้ว สงสารต้อม
แล้วทีนี้เครื่องมืทำมาหากินละจะทำไงเสียหายหรือเปล่า ขอให้แค่คิ้วแตกนิดเดียวนะ
ซันน่ารักขึ้นจริงๆ
พี่อิ๊กครับ ตอนต่อไปแต่งให้ต้อมหายเป็นปกตินะครับ ไม่อย่างนั้นไม่ยอม
-
จัดให้หนักเลยคุณแม่ :pig4:
-
มันเล่นไม่เลิก!!!!!
เลวจริงๆ :fire: :fire: :fire:
-
เจอแบบนี้ต้อมได้พักยาวแหงมๆ เพราะฉะนั้นก็มีเวลาจะสวีทวี้ดวิ้วกับซันเน่เยอะๆแน่ๆเลยเนอะะะะะะะะะะ
:z1: :z1: :z1:
-
ต้อมได้เห็นค่าความรักของซันยิ่งขึ้นไปล่ะ คราวนี้ต้อมคงมีใจให้ซันบ้างแหละ
"ความสงสารความเห็นใจเป็นบ่อเกิดแห่งความรัก" คำพูดนี้ก็ยังคงจะเป็นไปได้นะ สำหรับต้อม-ซัน
-
รักของซันคงส่งไปถึงต้อมแล้ว
-
คราวนี้ล่ะ สองคนนี้ๆได้สวีทกันซะที
วู้ววววววววว
-
:เฮ้อ: รอดมาได้หลายครั้ง สุดท้ายก็เจอทีน !!! ต้อมน่ะต้อม...
งานนี้คุณนายแม่คงจัดหนัก :fire:
ซันเน่เป็นห่วงขนาดนี้ สงสัยต้อมดิ้นไม่หลุดแน่ๆ หุๆ ดูแลใกล้ชิด o18
Ps. แอบเคือง....??? ทำพี่ปริ้นซ์ เจ้ ร้องไห้มาหลายตอนแล้วน่ะย่ะไอ้ต้อม :laugh:
-
:z3: :impress2: :impress2: หวานมากกกกกกกกก พัฒนาขึ้นเรื่อยๆเลย :3123: :3123:
-
เมื่อไรจะรักกันสักทีเนี่ย นานแล้วนะ :z3:
-
รอบนี้ถ้าเข้าคุกไปแล้วก็อย่าได้ออกมาอีกนะ :angry2:
*ทำไมตอนนี้ีรู้สึกอบอุ่นจัง :กอด1: :กอด1:
หรือเราเป็นมาโซหว่า? :laugh:
-
มานับวันรอความรักสุกงอม(?) :z1:
-
สงสารต้อมกับซัน :sad4:
-
พี่ปริ๊นร้องไห้ไม่ค่อยสงสารอ่ะ รู้สึกว่ามันน่ารักดี ให้มันร้องเยอะๆ อิอิ
แต่ตอนพี่เจคร้องนี่สิ น้ำตารื้นขึ้นมาเลย โถพี่เจคคคคคคคคคคค
เสียวเรื่องร้านชินนาม่อนอ่ะ ก็ความจริงมันไม่ใช่ร้าน "ของเรา" นี่นา ฮืออออออออออ
ถ้าวันนึงซันรู้คงกินไม่ลงอ่ะ
-
o22หน้านายแบบ จะทำไงล่ะทีนี้ เหมือนให้ความหวังซันเลยอ่ะ
ต้อมอาจจะไม่คิดไกลแต่ซันออกนอกโลกแล้วรู้ป่าว
-
กรี๊ดดดดดด
หน้าเละเลยน้องต้อม ,,
(ทุกคนดูเป็นห่วงหน้า) ฮ่าๆๆๆ
อ่อยยย ไม่เป็นไรนะ ฟาดเคราะห์ไปละกัน!!!
ตอนท้ายๆ เริ่มเห็นยใจกันแล้วนะ
-
(http://t1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcT5baiQ41S4eA_ePJmQ_cq2eqnJPgd97hjMgdRVcC6coz0xrNYl)
สถานที่ที่เราจะตามหาซันนี่ได้ในตอนนี้
-
ขอบคุณคุณอิ๊กกี้ครับ +1 :L2:
-
:L1:
-
รักกันนิดๆ แล้ว (หรือเปล่า)
แต่แลกมามาด้วยเลือดเชียวนะ
หายไวๆ นะต้อม
-
ต้นรักค่อยๆเจริญเติบโต ><
-
:m15:สงสารวันจังเลยครับ ซันพูดได้ใจมากๆเลย ขอให้ต้อมหันมารักซันบ้าง
อย่างน้องซันจะได้มีความหวัง หวังที่จะรักและหวังที่จะรอให้ใครซักคนนั้นหันมารัก
:pig4: :L1: :3123: :L2:
-
เค้าขอสารภาพ เค้าเพิ่งได้เข้ามาอ่านน้องต้อมอ่ะ :3123:
น้องต้อมมาอยู่อเมริกาไม่เท่าไรก็เป็นนายแบบดังซะแล้ว แต่กับซันเน่น้องต้องสู้ๆ มีเทรนเนอร์ดีอย่างพี่นายต้อมน่ะเสร็จแน่ๆ
-
อ่า แอบน้ำตาซึมด้วยคน
สงสารต้อมจัง แต่ก็ชอบตอนนี้ด้วย เหมือนได้รับรู้ว่ายังมีคนที่เป็นห่วงเรา
ขอบคุณนะคะ พี่อิ๊กกี้
:กอด1:
-
คุณแม่ขา เห็นด้วยค่ะ อย่าได้เอามันไว้น๊า :angry2:ไอ้ฝรั่งเฮงซวย
-
ซึ้งจนน้ำตาซึมเลยง่ะ
โชคดีที่ยังไม่เป็นอะไรมาก ซันนี่ดูแลที่รักดีๆ นะจ้ะ ^^
-
:sad4: :sad4:
ดีนะที่ซันไปเจอ
เห้ออออ
หวังว่าต้อมคงมองเห็นซันบ้างนะ
-
เกือบไปแล้วซิต้อม...เมืองอันตรายเกลียดคนหัวดำ...
หัวทองมันจะวิเศษซักแค่ไหนเชียว...คิดแล้ว :fire:
ซันเน่น่ารัก...น่าสงสาร...เกือบแล้วนู๋...อดทนหน่อยน้า... :กอด1:
:L2: น้องอิ๊ก :L1:
-
:o8:
ทำไมบรรยากาศชมพูฟุ้งแบบนี้เนี่ย :-[
-
น่าจะอีกไม่านเกินรอ :z1:
อยากอ่านจัง อิอิ
:กอด1:
-
ซึ้งอ่ะอิ๊กกี้ :monkeysad:
การที่มีคนรักเรา หรือเราได้รักใครนี้มันดีจริงๆมันทำให้คนธรรมดากลายเ็ป็นคนพิเศษขึ้นมาเลย
ต้อมกับซันเน่ค่อยๆผูกพันกันทีละน้อย ไม่ใช่ความรักที่หวานซึ้ง แต่มันเป็นความรักที่ลึกซึ้ง :L2:
-
2 ตอนรวดเลย
บอกได้คำเดียวว่าซึ้งมากๆ ไม่เศร้าแต่ซึ้งจับจิต :o12:
ยิ่งตอนที่ต้อมโดนทำร้าย แล้วซันบรรยายยิ่งซึ้งจริงๆ
ในที่สุดต้อมก็เริ่มเขวแล้ว อิอิ สู้ๆซันนี่อย่ายอมแพ้สู้ๆ o13
-
:t3:มารออ่านตอนต่อไปครับ เอาใจช่วยเสมอนะครับซันต้อม
-
น้องต้อมโดนขนาดนี้ยังหัวเราะอยู่ได้ดีจริงๆ
คุณแม่ก็สุดยอดมาก เอาพวกนั้นเข้าคุกไปเลย :m31:
-
เข้ามามีเรื่องจะสารภาพครับ
มีใครสังเกตไหมว่าพักหลังๆนี่ผมดูแปลกๆไป เอ๊ะ หรือว่าไม่ แหะๆ แต่ไม่รู้สิครับ บางคน เพื่อนๆคนอ่านเก่าๆ ที่เรื่องก่อนๆผมจะคอยตอบเมนต์แล้วเขียนหัวเขียนท้าย แต่พอมาเรื่องหลังๆไม่ค่อยมีโต้ตอบอะไรเลย อืม ผมรู้ตัวนะ แต่ว่าไม่ได้มีอะไรหรอกนะครับ ผมยังเหมือนเดิม แค่ช่วงนี้ผมย้ายบ้าน จาก อ่อนนุช ไปอยู่บางพลี เกือบถึงบางบ่อ แต่งานยังทำที่เดิม แว้กกก บ้าไปแล้ว
อยากจะตอบเมนต์นะ แต่พอเปิดดู ผมเหนื่อยมากๆ แต่ก่อนตอนตื่นจะเขียนได้เป็นตอนๆ แต่พักนี้ แค่ครึ่งตอนยังไม่ได้เลย
จะพยายามนะคร้าบ ไม่อยากให้เพื่อนๆคิดในแง่ที่ว่าพอผมมีคนรู้จักเยอะแล้วหยิ่งอะไรแบบนี้นะครับ
แว้กก ใครรู้จักผ๊มม ไม่มี๊ ยังเป็นคนเดิม เอ๋อๆ น่าร้ากๆ เหมือนเดิม อิอิ
ไม่มีไรมาก แค่แวะเข้ามาบอก
จุ๊บๆๆ
-
สู้ๆนะพี่ เคยคิดมาตั้งนานแล้วล่ะว่าต้องอยู่แถวอ่อนนุชแน่ๆ บรรยายซะละเอียดยิบเลยอ่ะ 55+
-
เป็นห่วง
พักผ่อนเยอะๆ น่ะครับ
แต่อย่าพักเยอะเกิน ตื่นมาทำงานบ้างน่ะครับ อิอิ
รอนิยายต่อไป :z2:
:กอด1:
-
S22
“ตายแล้ว หน้าทำไมบวมแบบนี้ ตายแล้วจะทำยังไงดี คุณพอลคะ เราจะทำยังไงดี”
เสียงคุณลิซล่ะครับ ผมนอนโรงพยาบาลแค่วันเดียว ความจริงมันไมได้เจ็บมากมายขนาดต้องนอนโรงพยาบาลนะ แต่คุณแม่ไม่ยอมครับ ผมเลยต้องตามใจ แต่วันนี้ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ผมนั่งอยู่ที่โซฟาเอนหลังเต็มที่ครับ คุณลิซยืนหน้าซีดอยู่ ไม่ยอมนั่งส่วนคุณพอลแกมองหน้าผมแล้วคิดอยู่
“มีแผลแค่ที่คิ้วขวาใช่ไหมทอมมี่”
เขาถามผมขึ้นครับ ปวดปากมากๆจะให้ตอบอะไรวะเนี่ย
“ครับ”
“อืม น่าจะไม่มีอะไร แต่คุณลิซผมต้องมั่นใจนะว่ารอยช้ำๆพวกนี้มันจะหายจนไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ คุณจะทำยังไงก็ได้”
คุณพอลหันไปสั่งคุณลิซครับ หน้าตาแกนี่เหี้ยมมากเลยนะขอบอก
“ได้ค่ะคุณพอลไม่มีปัญหา เรื่องหน้าบวมคงแก้ไม่ยาก แจ่เรื่องแผลเป็นนี่เมื่อกี๊ลิซเพิ่งคุยกับหมอมา เขาบอกว่าพยายามเย็บให้ดีที่สุดแล้วแต่ชิ้นเนื้อมันหลุดออกไป ไม่แน่ใจว่าจะเป็นแผลเป็นหรือเปล่า ต้องรอตอนตัดไหมน่ะค่ะ”
“ผมไม่สนใจหรอกนะว่าหมอเขาจะทำได้แค่ไหน ศัลยกรรมได้ก็ทำ อะไรกันของดีๆแท้ๆ ไม่ได้หรอกนะผมไม่ยอมหรอกนะ รับงานโฆษณาของรถไว้แล้ว ต้องรีบแก้ไขให้เรียบร้อยนะคุณลิซ”
“ค่ะๆ คุณพอลลิซจะจัดการให้”
คุณลิซแกก็มาจับนั่นจับนี่ที่หน้าผมล่ะครับ คุณพอลแยกไปคุยกับคุณแม่กับคุณพ่อต่างหากที่ห้องรับแขก ผมรู้สึกง่วงมากๆครับเพราะเร่งกินยา พอกินยาแล้วมันเหมือนง่วงมากๆ
“มาเช็ดแผลก่อนต้อม”
ไอ้ซันมันเดินตามเข้ามาในห้องครับ พอผมคุยกับคุณลิซสักพักแกก็แยกไปคุยต่อกับคุณแม่และคุณพอล ผมตั้งใจจะขึ้นมางีบสักหน่อย เดินผ่านกระจก ตอนแรกว่าจะไม่มองแล้วนะ แต่อดไม่ได้ พอยืนมองดูหน้าตัวเอง แว้กก ทำไมหน้ากูปูดบวมแบบเน้
“ทำไมมันบวมน่าทุเรศจังวะมึง ห่าเอ้ย ช้ำเลือดช้ำหนองแบบนี้กูจะมีหน้าที่ไหนออกไปเจอคนวะ”
“เออน่าเดี๋ยวมันก็หาย มาเช็ดแผลก่อนดิ มันสกปรก”
“จิ๊ เชี่ยเอ้ย กูไม่น่าเอาหน้าไปรับหมัดมันเลยว่ะ”
“แหมมึง มันเกิดขึ้นแล้วนี่ ตอนนี้ทำได้แค่รักษาให้มันหาย รอยบวมพวกนี้เดี๋ยวก็ยุบ แต่”
“แผลที่คิ้วเนี่ยเหรอ นั่นดิวะ แม่งหมอบอกมันเอาชิ้นเนื้อหลุดออกไปด้วยนะ คงเพราะสนับมือของมันแน่ๆ”
ผมสบถออกมาล่ะครับ รู้สึกไม่พอใจเลยที่คราวนี้ผมเป็นฝ่ายที่โดนเอง
“มาๆ อย่าเพิ่งพูดเช็ดแผลก่อน”
ไอ้ซันมองหน้าผมล่ะครับแล้วหยิบเอาสำลีชุบยารอไว้แล้ว
“เบาๆนะมึง”
“เออน่า แหมทีไปโดนต่อยนี่ไม่เห็นกลัวนะ กะอีแค่สำลีชุบยาทำเป็นกลัว”
“อ้าวไอ้นี่ มันแสบนี่หว่า”
มันยิ้มล่ะครับ ผมก็ยอม จะว่าผมบ้าไหมเนี่ยเหมือนผมพยายามอ่านสายตาของมันเลยนะ อิอิ สายตาที่มันคอยจับจ้องมองหน้าผม ผมอยากรู้จริงๆว่ามันคิดอะไรอยู่ สายตาที่เป็นแววประกายนั้น ข้างในมันคิดอะไรอยู่กันแน่
“เฮ้ย พี่นายโทรฯมา”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นล่ะครับ ผมผละออกจากการเช็ดแผลของมัน รีบลนลานไปคว้าเอาโทรศัพท์มากดรับสาย
“พี่”
“ต้อม เป็นยังไงบ้าง เห็นแม่บอกแกเข้าโรงบาลเหรอ เกิดอะไรขึ้น ทำไมต้อม พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปไหนมาไหนคนเดียว แล้วแผลมันจะหายไหม ทำไมต้อม ทำไมไม่ยอมฟังพี่บ้างเลย รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง”
อ่านะ ผมแค่พูดไปคำเดียวเองนะ มาเป็นชุด ผมดีใจว่ะ ดีใจมากๆ
“โหยพี่ ก็ไอ้เชี่ยพวกนั้นมันมาดักอ่ะ ผมจะไปซื้อเกมให้พี่เจคอ่ะ รอไอ้ซันด้วย”
“เลวที่สุด หนอย แล้วบริษัทเขาว่ายังไง นี่มันทำอะไรเราบ้าง เล่ามาให้หมดนะ”
“ก็หน้าบวมอ่ะพี่ คิ้วแตกด้วยอ่ะ”
“ห๊า คิ้วแตก ได้ยังไง ไมได้นะต้อมแล้วงานนายแบบเราล่ะ จะทำยังไง ตายแล้วๆ”
“ยังพี่ ยังไม่ตาย”
“นี่ไอ้ต้อม ยังมีหน้ามาเล่นอีกนะแก ถ่ายรูปมาด่วน ตอนนี้”
เอ่อ นี่คือคำสั่งสินะครับ ผมก็เอาโทรศัพท์ออกจากหู
“มึงถ่ายรูปหน้าเชี่ยๆของกูให้หน่อยดิ”
ผมหันไปหาไอ้ซันครับ มันยืนมองอยู่
“พี่นายอยากดูเหรอ”
“เออดิ คงจะรอด่ากูอยู่เนี่ย”
ไอ้ซันมันเม้มปากครับ สายตาแปลกๆ แต่ก็เหมือนมันถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์ไปจากมือผม
“แป๊บนะพี่นาย”
“อ้าว ซันเหรอ เออๆ ถ่ายๆมาเดี๋ยวคุยกับไอ้ต้อมเสร็จพี่จะคุยกับเรานะ”
“เปิดสปีกเกอร์เลยไหมอ่ะพี่”
“ไม่เป็นไรซัน รีบถ่ายมา พี่เปลืองเงินนะ ไม่ได้โทรฯไวเบอร์”
“อ้อ ครับๆ”
ไอ้ซันมันถ่ายรูปผมล่ะครับแล้วยื่นคืนให้ผม
“พี่ไม่โทรฯไวเบอร์อ่ะ จะได้ไม่เปลืองเงิน”
“ชั้นมีเงิน ไวบงไวเบอร์อะไรไม่สนใจ ส่งมาเร็ว”
อ่านะ ทีแบบนี้ทำเป็นไม่สนใจ ผมก็ส่งรูปหน้าผมไปให้เขาดูล่ะครับ รอไม่นานมาก
“ต้อม ฮึกๆ ทำไม ทำไมพวกมันทำถึงขนาดนี้”
เอ่อ เขาร้องไห้ครับ ผมนี่พูดอะไรไม่ออกเลยนะ ใจหนึ่งก็ดีใจนะเพราะเหมือนว่าเขาเป็นห่วงผม อีกใจก็ไม่อยากให้เขาร้องไห้เพราะผมเลย
“ก็มันคงแค้นอ่ะพี่ ตอนนั้นที่เอามันเข้าคุก”
“เลวที่สุด แต่ก็โชคดีแล้วล่ะที่มันไม่มีปืน ฮือๆๆ”
อ้าวนะ พอพูดมาถึงคำว่าปืนก็ร้องไห้เสียงดังครับ เสียงดังลอดออกไปจนไอ้ซันมันเดินเข้ามาหาผม
“พี่นายโอเคไหมมึง”
“คงจะตกใจว่ะ”
“ใครตกใจ ชั้นช็อกต่างหาก นี่รู้ไหมว่านักเลงที่โน่นเขาพกปืนกันนะต้อม เขามีปืนกันนะ มันจะเป็นยังไงถ้าพวกมันมีปืน หา มันจะเป็นยังไง โอย ไม่อยากจะคิด”
เสียงสะอื้นขาดๆหายๆฟังไม่ค่อยถนัด ทำให้ผมใจกระตุกไปได้เหมือนกัน ไอ้ซันเองก็เหมือนมันจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดครับมันบีบบ่าผมเบาๆ ผมหันไปมองเห็นมันน้ำตาซึมแล้ว
“จำไว้ อย่าไปไหนมาไหนคนเดียว อย่าพยายามเป็นเป้าล่อให้พวกมัน คนพวกนี้มันคอยหาโอกาสอยู่ตลอดเวลา เราอย่าได้เผลอ เพราะถ้าเผลอมันก็จะเป็นแบบนี้ คราวนี้นับว่าโชคดีมากแม้ว่าหน้าจะเยินขนาดนี้ก็เถอะ แต่คราวหน้าถ้าเกิดขึ้น โอ๊ยย อะไรเนี่ย หนอยอย่าให้ชั้นกลับไปนะ จะไปถล่มแม่งให้หมดเลย อารมณ์เสีย”
“ฮ่าๆๆ เอ้ย ลืมตัวพี่โทษทีๆ”
กร๊ากเลยสิครับ แหมนะ ตอนต้นประโยคไอ้เราก็คล้อยตามดีอยู่หรอกนะ แต่เอาไปเอามาไหงเป็นแบบนี้ไปได้
“นี่อย่ามาหัวเราะชั้นนะไอ้ต้อม ชั้นมีอิทธิพลพอตัวนะ แกไม่รู้เหรอ”
“คร้าบ รู้คร้าบ ผู้มีอิทธิพล ฟังแต่ชื่อก็น่ากลัวแล้วอ่ะพี่”
“เอ๊ะ นี่แกหมายความว่าไง อย่ามานะไอ้ต้อม เดี๋ยวเถอะ ชั้นจะบินไปจัดการ”
“โหยนะ สาธุ มาจริงๆเถอะ นั่งรอนอนรออยู่เนี่ย”
“หึ ต้อม ไปหาหมอนะ ให้คุณนายเธอพาไป เธอรู้จักร้านดีๆ แผลเป็นแค่นี้รักษาแป๊บเดียว แล้วก็ระวังตัวไว้ด้วย ถ้ามันจำเป็นจริงๆเดี๋ยวพี่ให้พี่แพทย์เอาปืนพกของพี่ให้เราพก”
“เฮ้ยพี่ นี่พี่มีปืนพกด้วยเหรอ”
“อ๊ะ แน่นอนชั้นเป็นใครล่ะ ใครมองหน้ายิงแม่งเลย อิอิ”
“เว้ย น่ากลัวว่ะพี่”
“ชั้นบอกแล้วนะว่าชั้นน่ะร้าย หนอยไอ้พวกนี้แค่จากมาไม่กี่ปีกำเริบเหรอ เดี๋ยวจะบินไปสยบให้หมดเลยนี่”
“โว๊ะ ตัวจริงเว้ยเฮ้ย”
“เออๆ ขอคุยกับซันหน่อยสิ”
“อ่ามีไรคุยกะมันอ่ะพี่ จีบมันเหรอ”
“อ๊ะแกไม่รู้เหรอ ชั้นจะเอามันเป็นน้อย”
“เว้ย ไม่ได้นะเว้ยพี่ น้อยเน้ยไรอ่ะ”
“เออน่า อย่าพูดมากเปลืองเงินชั้นนะแก”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะ ผมยิ้มตลอดเวลาเลยนะเวลาคุยกับเขาแม้ว่าหน้ามันจะตึงๆก็ตามที ผมมองไปยังไอ้ซันที่ยืนมองเราอยู่ ผมยื่นโทรศัพท์ให้มันครับ
“อ่ะ พี่เขาจะคุยกับมึง”
“กูเหรอ”
“เออ มึงนั่นล่ะ”
มันทำหน้าปกตินะ ทำไมวะไม่ตื่นเต้นบ้างเลยเหรอ มันหยิบโทรศัพท์แล้วจะเดินออกจากห้องไป
“อ้าวไม่คุยในนี้วะ”
“ไม่เอา กูอยากคุยเป็นการส่วนตัว”
“เฮ้ยได้ไงวะ ทีกูกูยังคุยให้มึงได้ยินเลยนะ”
“ช่วยไมได้ เดี๋ยวมา”
มันเดินออกไปแล้วครับ อ้าวเว้ย นี่ผมเสียโง่ให้มันเหรอเนี่ย ไอ้นี่แสบจริงๆ ผมก็นอนกระดิกเท้ารอล่ะครับ วันนี้พี่ปริ๊นยังไม่กลับจากโรงเรียน ตอนแรกจะไม่ไปนะ แต่ผมก็ต้องลงไปหลอกล่อเอาถึงยอม ผมก็นอนกระดิกเท้ารอไอ้ซันมาเช็ดแผลให้บนเตียงล่ะครับ ไม่นานมันก็เดินกลับเข้ามา
“อ่ะพี่นายอยากจะคุยกับมึง”
มันยื่นโทรศัพท์ให้ผมอีกครั้งครับ ผมก็กระเด้งตัวขึ้นนั่งแล้วรับโทรศัพท์มารับ
“คร้าบ โหยคราวนี้คุยนานนะเนี่ยไม่กลัวเปลืองเหรอเพ่”
“อืมต้อม ซันน่ะมองมันบ้างก็ดีนะ”
อ้าว ทำไมเริ่มต้นแบบนี้วะเนี่ย
“ทำไมอ่ะพี่ มันบอกไรพี่”
“มันไม่ได้บอกอะไรทั้งนั้นล่ะ แค่คุยพี่ก็รู้แล้วว่ามันคิดยังไงกับเรา คนที่อยู่ใกล้น่ะคือคนที่เราจะเห็นความเคลื่อนไหวของเขาได้มากที่สุดนะต้อม ไอ้ซันมันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหายน่ารักดีออกพี่ว่านะ ไม่ชอบมันบ้างเลยเหรอ”
“เฮ้ยพี่ ผมรักเดียวใจเดียว”
“รักเหรอ คิดทบทวนดูดีๆต้อม คำว่ารักน่ะมันควรจะใช้กับใคร พี่ว่าเราโตพอแล้วนะที่จะลองคิดทบทวนอะไรได้เอง ผ่านอะไรมาก็พอสมควร บางทีรักในอุดมคติมันก็ไม่ได้สัมผัสได้เสมอไปหรอกนะ แล้วเราจะไปคิดเพ้อฝันอะไรกับมันอีก ทำไมเราไม่มองสิ่งที่มันสัมผัสได้จริง สิ่งที่อยู่ใกล้ๆตัวเรา”
“นี่พี่พยายามจะพูดอะไร”
ผมเริ่มเสียงเครียดแล้วครับ ไอ้ซันเหมือนมันรู้มันเดินออกจากห้องไปแล้ว
“พยายามอะไร ชั้นไม่ได้พยายามอะไรทั้งนั้น แค่อยากให้แกรู้จักใจตัวเองมากกว่าต้อม”
“ผมรู้ดีพี่ว่าใจผมต้องการอะไร ผมบอกพี่ไปล้านครั้งแล้ว”
“อืม ยังปักใจอยู่เหรอ”
“ผมไม่มีทางเปลี่ยนใจ”
“เอาเถอะต้อม ที่พี่โทรฯหาเราไม่ได้อยากจะเริ่มเรื่องนี้หรอกนะ พี่พอรู้ว่าเราเป็นคนยังไง แต่ที่สะกิดเรื่องไอ้ซันไม่ใช่ว่ามันพูดหรือมันบอกอะไร แต่พี่แค่รู้สึกได้ เพราะว่าเมื่อกี๊ที่พี่คุยกับมัน แค่น้ำเสียงของมันพี่ก็รู้แล้วว่ามันน่ะห่วงเรามากแค่ไหน มากกว่าพี่เสียด้วยซ้ำ มันบอกพี่ว่ามันอยากจะเจ็บแทนเรา ต้อม คนที่อยากจะเจ็บแทนเราน่ะมีแค่พ่อแม่แล้วก็คนๆนี้เท่านั้นนะ ถ้าให้พี่เจ็บแทนเราเหรอ เชอะ ฝันไปเถอะ ถ้าหน้าชั้นบวมแบบนั้นชั้นยอมตายดีกว่านะจะบอกให้”
ผมอึ้งครับ ไม่ได้อึ้งเรื่องไอ้ซันแต่อึ้งในสิ่งที่เขาพูดออกมา เจ็บแปลบเข้าไปในใจ
“พี่ไม่ห่วงผมแบบนั้นบ้างเลยเหรอ”
“แล้วคิดว่ายังไง ถ้าไม่ห่วงจะโทรฯมาแล้วร้องไห้ฟูมฟายไหม ห่วงน่ะห่วงมากด้วย แต่มันคนละอย่างกับที่ไอ้ซันมันห่วง”
“ทำไมพี่”
ผมเริ่มน้ำตาซึมแล้วครับ
“เหตุผลมันมีอยู่ในตัวของมันเองอยู่แล้วต้อม พี่มีผัวแล้ว จะให้ย้ำอีกกี่รอบว่าพี่มีผัวแล้ว เราเองก็รู้ดี รู้ดีกว่าใครเสียด้วยซ้ำ พี่ควรจะถามเรามากกว่าว่าทำไม”
“ผมอยากจะทำตามสัญญา ผมแค่รักพี่มันผิดด้วยเหรอ”
“ต้อม สัญญาน่ะดีนะพี่ก็เห็นด้วย แสดงว่าเราเป็นคนใช้ได้ทีเดียว คนที่รักษาสัญญาคือคนที่ดี แต่คนที่ทำตามสัญญาคือคนบ้า สมัยนี้ไม่มีใครเขาทำตามสัญญาหรอกนะต้อม โลกมันหมุนเร็วเกินไป เห็นแก่ตัวบ้างก็ได้พี่ไม่ว่า”
ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดีครับ มันตื้อไปหมด ด้วยฤทธิ์ของยาด้วยอะไรหลายๆอย่าง เขาวางสายไปในที่สุด ผมนอนลงกับเตียงแหงนมองเพดาน ที่แห่งนี้คือที่ของเขา ที่แห่งนี้มันยังอบอวลไปด้วยมวลความรู้สึกต่างๆมากมาย ความรู้สึกของคนเรามันลบล้างง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ ถ้าหากว่ามันง่ายทำไมผมยังคงคิดถึงแต่เขาอยู่ หันไปทางไหนในตอนนี้ผมก็คิดเห็นแต่หน้าของเขา คำพูดของเขา ทำไมวะ
“โอเคไหมมึง”
ไอ้ซันมันเดินเข้ามาครับ ผมไม่อยากจะเห็นหน้ามันแล้วในตอนนี้ ไม่รู้ดิ ผมไม่อยากจะคิดอะไร ใจมันสับสนไปหมดแล้ว มันไม่ผิด มันดีมากๆเสียด้วยซ้ำ แต่ทำไมผมถึงไม่อยากจะแม้แต่จะคุยกับมันนะในตอนนี้
“มึง มาเช็ดแผลก่อนเถอะ”
“เดี๋ยวกูทำเอง”
“เอ่อ มึงเป็นไรเปล่า”
“ไม่ มึงออกไปเถอะ กูอยากจะนอน”
ผมนอนตะแคงข้างให้มันครับ ไม่อยากเห็นน้ำตามันให้ตายซิ เดี๋ยมันก็ร้องไห้
“อย่าคิดมากเลยนะมึง เรื่องที่คุยกับพี่นาย แม้กูไม่รู้ว่ามึงคุยอะไรกัน แต่ถ้ามันเกี่ยวกับกู มึงอย่าได้คิดมากเลยนะ กูไม่ได้ขออะไรจากมึง ไม่เคยคิดจะขอ แค่วันนี้ให้กูเช็ดแผลให้เถอะนะ เดี๋ยวมันจะติดเชื้อ”
เห็นไหมครับ น้ำเสียงของมันนี่บาดใจดีเหลือเกิน โว้ย เชี่ยไรวะเนี่ย
“มึงอะไรของมึงวะไอ้ซัน เดี๋ยวกูทำเอง”
ผมหันไปตวาดใส่มันครับ แต่ก็ต้องลดเสียงลงทันที เพราะมันนั่งลงข้างๆเตียง สายตาของมันว่างเปล่าเหลือเกิน ว่างจนผมสะท้อนใจ
“เช็ดเสร็จ กูก็จะไป”
มันมองหน้าผมนะแต่ทำไมผมไม่เห็นประกายตาของมันเลย นัยน์ตาของมันแห้งผากไม่มีน้ำหล่อเลี้ยง
“เฮ้ย นี่มึงเป็นไรวะ”
“เป็นตัวประกอบไง เอาเถอะ อย่าคิดเรื่องของกูเลย กูโอเค”
เชี่ยเอ้ย ผมกัดฟันแน่นครับ เพิ่งเสียดใจเอามากๆก็ตอนนี้เอง
“ถ้ามึงตัวประกอบ กูเองก็ตัวประกอบเหมือนกันล่ะวะ ตัวประกอบที่ไม่มีบทพูดเลย”
มันหลุบสายตาลงแล้วหยิบสำลีขึ้นมาชุบน้ำยาแล้วค่อยๆเช็ดบนใบหน้าของผม สัมผัสที่แผ่วเบาเหลือเกินมันทำให้ใจของผมไหวติง ไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้ในใจมันคิดอะไรอยู่ เห็นหน้ามันแล้วก็อดที่จะสงสารไมได้ ไม่ใช่สิมันไม่ใช่สงสารน่าจะเรียกว่าสภาพของมันช่างเหมือนกับสภาพของผมเสียเหลือเกินนี่สิถึงจะถูก
“ซัน กูถามจริงๆนะ มึงรู้สึกยังไงวะตอนนี้น่ะ”
ผมพูดออกไปครับ มันเม้มปากเหมือนพยายามจะไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา
“ไม่รู้สิ มันว่างๆ โหวงๆ เหมือนตอนที่จะมาที่นี่ครั้งแรก”
“ทำไมวะ”
“ก็ความรู้สึกที่เหมือนว่ามีใครสักคน แต่เอาจริงๆก็ไม่มีใครเลยน่ะสิ ไม่มีเลยสักคน”
เอ่อ มันน้ำตาไหลลงมาแล้วครับ ผมสะอึกเลย
“ซัน”
ผมดึงตัวมันมากอด ไม่รู้สินะ ผมไม่ได้ทำเพราะสงสารมันหรอกนะครับ ผมทำไปเพราะสัญชาติญาณ ผมเห็นใจมัน ผมเข้าใจเลยคำๆนี้ มันตอกลึกเข้าไปในใจ
“กูขอโทษนะเว้ย”
“มึงไม่ผิดหรอก มึงไมได้ทำอะไร”
มันสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดผมครับ ผมเองก็สะท้อนใจไปไม่น้อยไปกว่ามัน
“มึงมีกูนี่ไง มึงอย่าคิดสิว่ามึงไม่มีใคร”
“อย่าพยายามเลยต้อม อย่าพยายามเลย อย่าฝืนใจตัวมึงเอง”
มันครางออกมาครับ
“กูไม่ได้ฝืนใจตัวเอง แต่มึงเข้าใจกูนะเว้ย ว่ากูเองก็ต้องใช้เวลา มึงให้เวลากูได้ไหม มึงรอกูได้ไหม”
ผมพูดออกไปแล้วครับ อย่างที่ใจมันคิด ช่างแม่งมันวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ผมมารู้สึกตอนนี้เองว่ากับมันเองผมก็รู้สึกดีๆกับมันเหมือนกันนะ ไม่ใช่อิฐใช่ปูนนะเว้ย คนดีๆที่เขาทำดีกับเราน่ะ ผมจะมองไม่เห็นบ้างเลยเหรอวะ ผมไม่ได้ตาบอดนะเว้ย อีกอย่างสิ่งที่มันบอกผมให้พูดแบบนี้ไม่ใช่สมองครับ มันคือหัวใจ สิ่งที่มันทำไม่ใช่แค่ร่างกายและความรู้สึกที่มันรับรู้ แต่มันคือหัวใจที่มันสัมผัสได้
“อ่า นี่มึง”
“ไม่ต้องพูดอะไร อยู่แบบนี้ล่ะสักพัก”
ผมกอดมันแล้วลูบตามหัวของมันไปพลางๆ ไม่รู้สิ ตอนนี้ไม่รู้สึกว่ารู้สึกตะขิดตะขวงใจในการกอดมัน แต่กอดมันเพราะอยากจะกอดมันจริงๆ จริงอยู่ว่าผมอาจจะรักเขาอยู่มาก แต่อย่างที่เขาบอกให้มาลองคิดทบทวนดีๆว่าแท้จริงแล้ว รัก น่ะมันใช่รักหรือเปล่า ที่ผ่านมาเขาเองก็ดีกับผมมาก ไม่มีใครในโลกนี้จะทำแบบนี้ให้กับผมอีกแล้ว อย่าเพิ่งถามเลยครับว่ามันจะเป็นยังไงต่อไป เอาเป็นว่าตอนนี้ผมเองหยุดเดินก่อนสักพัก ลองหยุดแล้วหันมองรอบๆตัว บางทีคำว่า รัก ที่ผมอยากจะใช้กับเขา บางทีมันอาจจะเหมาะสมกว่ากับคนที่อยู่แค่ตรงนี้นี่เอง
“ทำไมวันนี้มึงพากูดราม่าจังวะไอ้ซัน เจ้าแม่ดราม่าเหรอมึงน่ะ”
พอกอดมันสักพักผมก็แหย่มันล่ะครับ ให้ตายซิผมไม่ชินเลยนะกับบรรยากาศอึมครึมมืดครึ้มแบบนี้น่ะ
“บ้า มึงนั่นล่ะเริ่ม”
“อ้าวนะ เว้ยมีแบบนี้ด้วย”
“อืม”
มันผละออกจากกอดของผมแล้วก้มหน้าลง
“อ้าวแล้วมึงจะไปไหน”
“ไปข้างล่าง”
“มึงเช็ดแผลให้กูเสร็จแล้วเหรอ”
“อืม”
“เสร็จห่าไร ทาแป๊บๆ ยังไม่ได้ทายาเลยนะมึง”
“อ่า เออจริงสิ ต้องทายา”
“อ้าวไอ้นี่เอ๋อเว้ยเฮ้ย”
“ก็มึงอ่ะ”
“อ้าวกูอีกล่ะ เออๆ มาทาเร็วๆ กูง่วง”
มันก็หยิบหลอดยาที่เป็นเจลใสๆขึ้นมาล่ะครับ
“มึง”
“หือ ไรอ่ะ”
มันอายครับ ทำไมวะ ผมก็คุยปกตินะเนี่ย แค่ทำเสียงกระเส่าออกไปนิดหน่อยเองนะ
“ทำไมขี้แยจังวะ”
“บ้าเหรอ เขาเรียกการระบายออกเว้ย”
“อ่านะ มีแบบนี้ด้วย เออ ต้องกินยาด้วยนะ กูง่วง”
“เออๆ”
“พี่ต้อมๆ อยู่ไหนนะ”
อ้าว มาแล้วครับเทวดาตัวน้อยของผม
“อ๊ะ ทำไมพี่ซันอยู่บนเตียงนะ กอดกันเหรอ อิอิ”
“บ้าเหรอพี่ปริ๊น พี่ซันทายาให้พี่ต้อมไม่ได้กอด”
มันอายจนหน้าแดงเลยนะครับ ผมก็ลุกขึ้นครึ่งตัวผายมือให้เทวดาตัวน้อยของผมวิ่งเข้ามา กอดให้สมรักเสียหน่อย
“อ่า ทำไมหน้าแด๊งแดงนะ ไม่กอดหรือว่าจูจุ๊บ”
“นั่นแน่ ไปแอบรู้มาจากไหนพี่ปริ๊น จูจุ๊บอะไรน้า”
ผมล้อเลียนครับ เพราะคุณแม่ไม่ชอบให้พี่ปริ๊นหรือพี่เจคแก่แดด แต่เด็กฝรั่งนี่ไวเท่าๆเด็กบ้านเรานั่นล่ะครับ เดี๋ยวสักแปดเก้าขวบมันก็มีแฟนแล้วคอยดูเถอะ
“อิอิ ก็พอรู้นะ พี่ต้อมหายหน้าบวมยังอ่า”
“ยังเลยคร้าบ เนี่ยรอให้พี่ปริ๊นมาเป่าให้อยู่
“อ้อ เป่าแล้วหายเหรอ”
ทำหน้างงๆ ปากก็เหมือนเคี้ยวอะไรอยู่นะ
“จริงดิ เนี่ยลองมาเป่าให้พี่ต้อมดิ ไม่เชื่อพรุ่งนี้หายเลย”
“อ่า ได้นะ”
ว่าแล้วก็ปีนขึ้นเตียงมาล่ะครับ ผมก็กอดตัวของพี่ปริ๊นไว้ ตอนนั้นที่ผมบอกว่ารู้สึกแปลกๆที่เห็นพี่ปริ๊นร้องไห้ให้กับผม ที่แปลกเพราะใจมันหวิวๆไงครับ แปลกที่ผมคงไม่ได้คิดไปเองว่านี่คือคนในครอบครัวของผม แม้ผมจะเป็นแค่คนที่มาพึ่งบุญบารมีของเขา แต่สิ่งที่ทุกคนทำกับผมคือผมรู้สึกว่าผมเป็นคนๆหนึ่งในครอบครัวนี้ ความรู้สึกที่แปลกคือผมตื้นตันใจ และไม่อยากเลยที่จะเห็นใครคนไหนต้องห่างไป
“เป่ายังไงนะ”
พี่ปริ๊นมองหน้าผมครับแล้วเอามือน้อยๆมาแตะ
“ฟู่ๆ”
“ว๊ะ อิอิ ปริ๊นกินเวเฟอร์อยู่อ่ะ อิอิ”
เอ่อ นะครับ จะหายไหมเนี่ยกูลืมไปเลยว่าพี่ปริ๊นกำลังเคี้ยวอะไรอยู่ เต็มหน้าสิครับท่าน ทั้งไอ้ซันทั้งพี่ปริ๊นหัวเราะ ผมเอามือลูบๆหน้าตัวเองเบาๆก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เฮ้อนะ ชีวิตถ้ามันไม่มีมุมมืดบ้าง เราก็จะไม่เห็นค่าของด้านสว่าง คงจะใช้ชีวิตแบบล่องลอยไร้ค่าไปวันๆสินะครับ ตอนนี้ผมกำลังเรียนรู้ด้านมืด แม้จะรู้ว่ามันหนาวเหน็บเยือกเย็นสักเพียงไหน แต่อย่างน้อยผมก็พอเห็นแสงที่จะชี้นำทาง เอาวะ ลองสักตั้งจะเป็นไรไป
Written by eiky
Ps. ช้าหน่อยน้า อิอิ อยู่ในช่วงปรับตัว ไม่รู้ปรับตัวอะไร แต่เล้าใหม่สวยดีเนอะ ชอบๆ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคร้าบ
จุ๊บๆๆๆ :L2: :กอด1:
-
รอตอนต่อไปครับ
-
สงสารซันเน่ แต่ก็นะ :เฮ้อ:
พี่ปริ้นน่ารักตลอดตลอดดดด
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ ค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
อ่านตอนแรกเค้าสงสารซันนี่อ่ะ
คำพูดเสียดแทงใจมากอ่ะ
-
เฮ้อ..... ซันเน่เหมือนจะดราม่าอีกรอบ :sad4:
ต้อมน่ะต้อม เลือกสักทางสิย่ะ พ่อหล่อเลือกได้ :angry2:
สุดท้ายพี่ปริ๊นซ์..... ออกมาตบมุขใช่ไหมลูก กร๊ากกกก :laugh:
-
ต้อมพร้อมที่จะเปิดใรบซันแล้วใช่มั้ย...ถึงจะต้องใช้เวลาในการรอแต่เชื่อว่า ซันก็พร้อมที่จะรอแน่ๆ
-
อ่านแล้วปวดใจทุกที
เพราะอินมากไปกับซันเน่
จะว่าไปต้อมก้อไม่ได้ผิดอะไรเลยเนอะ
แค่อะไรบางอย่างมันผิดที่ผิดเวลาเท่านั้นเอง
รอให้เวลา เยียวยาเป็นดีที่สุด
รออ่านฉากหวานแสบไส้อยู่นะจ๊ะอิ๊กกี้ อิอิ :z2:
-
ช้าๆ ได้พร้าเล่มงามนะค่ะน้องซัน :z1:
-
อดทนใว้ซัน..ไม่นานหรอกต้อมต้องรักซันแน่ๆ
-
ดูท่าจะมีฤกษ์ดีในอีกไม่ช้า :mc4:
-
พี่อิ๊กเหนื่อยรึเปล่า ยังOKแน่นะพี่ :กอด1:
ซันกับต้อม ความรักต้องการเวลาสินะ
พี่ปริ๊นซ์ยังน่ารักที่สุดเหมือนเดิม :-[
-
เย้ๆๆๆ
ใกล้แล้วนะซันเน่ !!!
เป็นกำลังใจให้ ,,
ชอบที่พี่นายพูดจังเลยอ่ะ
ที่ว่า "คนรักษาสัญญาเป็นคนดี แต่คนที่ทำตามสัญญาเป็นคนบ้า"
ต้อม ,, พยายามเข้านะ !!
-
ตอนนี้อ่านแล้วรู้สึกอยากจะร้องไห้ไปกับซัน
ตอนที่ซันบอกว่า เช็ดเสร็จกุก็จะไป
เหมือนซํนเริ่มจะทำใจแล้วอ่ะตอนนั้นนะ
-
>< พี่ปริ้นนี่เป็นตัวเอกใช่เปล่า 55+
-
แอบเสียน้ำตาเบาเบาให้ซัน เข้มแข็งไว้นะซันเอ้ยยย อีกไม่นานนี่แหล่ะ
เนอะๆ คุณอิ๊ก อิอิ
-
สงสารซัน แต่เหมือนจะเป็นลางดีอยู่ สู้ๆต่อไป ซันนี่ :impress2:
-
เข้ามามีเรื่องจะสารภาพครับ
มีใครสังเกตไหมว่าพักหลังๆนี่ผมดูแปลกๆไป เอ๊ะ หรือว่าไม่ แหะๆ แต่ไม่รู้สิครับ บางคน เพื่อนๆคนอ่านเก่าๆ ที่เรื่องก่อนๆผมจะคอยตอบเมนต์แล้วเขียนหัวเขียนท้าย แต่พอมาเรื่องหลังๆไม่ค่อยมีโต้ตอบอะไรเลย อืม ผมรู้ตัวนะ แต่ว่าไม่ได้มีอะไรหรอกนะครับ ผมยังเหมือนเดิม แค่ช่วงนี้ผมย้ายบ้าน จาก อ่อนนุช ไปอยู่บางพลี เกือบถึงบางบ่อ แต่งานยังทำที่เดิม แว้กกก บ้าไปแล้ว
อยากจะตอบเมนต์นะ แต่พอเปิดดู ผมเหนื่อยมากๆ แต่ก่อนตอนตื่นจะเขียนได้เป็นตอนๆ แต่พักนี้ แค่ครึ่งตอนยังไม่ได้เลย
จะพยายามนะคร้าบ ไม่อยากให้เพื่อนๆคิดในแง่ที่ว่าพอผมมีคนรู้จักเยอะแล้วหยิ่งอะไรแบบนี้นะครับ
แว้กก ใครรู้จักผ๊มม ไม่มี๊ ยังเป็นคนเดิม เอ๋อๆ น่าร้ากๆ เหมือนเดิม อิอิ
ไม่มีไรมาก แค่แวะเข้ามาบอก
จุ๊บๆๆ
[/tt]
น้องอิ๊กจ๊ะ พี่ว่าไม่มีใครคิดว่าน้องอิ๊กแบบนั้นหรอก FC น้องอิ๊กทุกคนย่อมรู้ว่าน้องอิ๊กงานเยอะทั้งงานหลวงงานราษฎร์
อย่าคิดมากนะน้องชาย เดี่ยวหน้าผากกว้างกว่าเดิม อิ อิ (ล้อเล่งเจ๋ยๆ)
เหนื่อยนักก็พักบ้าง อย่าคิดมากน้า :กอด1:จุ๊บ 2จุ๊บ เผื่อหายเหนื่อย อิ อิ
ทีนี้แหละนะ นายต้อมมันคงเข้าใจซันมากยิ่งขึ้น เพราะว่าตกที่นั่งเดียวกัน คงรู้แล้วว่าซันรู้สึกแบบใด
:กอด1:น้องซัน เผื่อใจที่เหน็บหนาวของน้องซันได้อุ่นขึ้นมาบ้าง
-
ดีแล้ว มองไปรอบๆแล้วจะเจอคนที่รักเรา
เปิดใจแล้วเรียนรู้สิ่งใหม่ๆของชีวิต :L2:
-
:กอด1: :L2: :L2: +1
-
:mc4: คิดได้ซะทีนะต้อม
-
สงสารซันนะ คือยิ่งถ้าได้ยินที่สองคนนั้นคุยกัน
น้องก็คงยิ่งรู้สึกเหมือนไม่มีที่จะยืน
เฮ้อออ ขอให้น้องดีขึ้นในเร็ววัน
-
น้องอิ๊กจ๊ะ พี่ว่าไม่มีใครคิดว่าน้องอิ๊กแบบนั้นหรอก FC น้องอิ๊กทุกคนย่อมรู้ว่าน้องอิ๊กงานเยอะทั้งงานหลวงงานราษฎร์
อย่าคิดมากนะน้องชาย เดี่ยวหน้าผากกว้างกว่าเดิม อิ อิ (ล้อเล่งเจ๋ยๆ)
เหนื่อยนักก็พักบ้าง อย่าคิดมากน้า :กอด1:จุ๊บ 2จุ๊บ เผื่อหายเหนื่อย อิ อิ
ทีนี้แหละนะ นายต้อมมันคงเข้าใจซันมากยิ่งขึ้น เพราะว่าตกที่นั่งเดียวกัน คงรู้แล้วว่าซันรู้สึกแบบใด
:กอด1:น้องซัน เผื่อใจที่เหน็บหนาวของน้องซันได้อุ่นขึ้นมาบ้าง
พี่แก้วววววว แว้กกก แอบมารู้ด้วยว่าหน้าผากกว้าง อิอิ มีแต่คนบอกเหมือนลิง อิอิ ลิงหล่อ หุหุ
หน้าผากกว้างแปลว่ามีดีใช่ไหมพี่ อิอิ
-
เอาปริ๊นมาปรับอารมณ์เหรอ โลกสว่างขึ้นทันตาเลย
-
พี่อิ๊กสู้ๆ เป็นกำลังใจให้เน้อ
:z6: อ้าวผิดอัน555 จะกอดๆ :กอด1:
-
อีกนิด อีกนิด เปิดอีกสักนิดนะน้องต้อม น้องซันจะได้มีความสุขสักที
คนอ่านก็รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ ลุ้นจนฉี่เหลืองแล้วเนี่ย
ปล. แอบคิดถึง หลวง ป้าแดน เจ้พัท
-
อยากร้องไห้ตามซันเลยอ่ะ :monkeysad:
-
เหมือนเป็นส่วนหนึ่งในแต่ละวันที่จะต้องเข้ามารออ่านเรื่องราวของซันและต้อม
อ่านไปทั้งเสร้าและสางสารซัน การรักเขาข้างเดียมันทรมานมากๆจนบางครั้งนี้
เจ็บเจียนตาย คอยคิดว่าเขาทำอะไรกับคนนั้น ค่ำนี้เขาจะมีไรกันไหม สารพัดที่จะคิด
เชื่อว่าตัวละครน่าจะเป็นเหมือนชีวิตคนเราครับ สู้ๆๆนะครับซันพี่เอาใจช่วย :pig4:
-
ชีวิตรัยทดจังตอนนี้ สงสารตวันจัง ให้รักแต่ไม่ได้รักตอบ สงสารมือที่ 2
-
อ่านแล้วรู้สึกสงสารซันเน่มากๆเลยอ่าค่ะ
ใจหวิวๆ มามะซันเน่ เดี๋ยวพี่สาวคนนี้ปลอบเอง~~~~
-
:monkeysad: :m15: :monkeysad:
เมื่อไหร่คู่นี้จะได้ลงเอยกัน
เอาน่า อุตส่าห์เป็นตัวประกอบทั้งคู่ละ ตัวประกอบ ก็ต้องได้กะตัวประกอบนั่นแหละ อิอิอิ :haun4:
-
โอ้ ใจเอ๋ย ทำอย่างไร(กระซิกๆ)
ต้อ มเหมือนจะเริ่มคิดได้ขึ้นมานิดนึงแล้ว ดีใจๆ :o8:
*ฮาพี่ปริ้นซ์ จากที่ซึ้งมาข้างบนนี่หายหมด :laugh: :laugh:
-
ซันเน่ อีกนิดเดียวก็จะกลายเป็นนายเอกแล้วล่ะ บทตัวประกอบน่ะทิ้งไปได้แล้ว o18
-
ต้อมพูดไม่คิดเลย สงสาซันจัง :pig4:
-
วุ้ย ซ๊อคไปเลยสิต้อม พี่นายบอกจะไม่เจ็บแทนอ่ะ
อืม ให้รอเหรอ ไม่ชอบคำนี้เลยแหะ หวังว่ารอแล้วมันจะได้อะไรกลับคืนมาด้วยนะ
ปล.เห็นคำพูดของซันแล้วก็สงสัย ว่าเรื่องนี้ใครกันแน่ที่เป็นตัวประกอบ ระหว่าง ซัน กับ ต้อม
-
ซันเน่ :sad4: สุ้ๆ ต้อมมันเริ่มเห็นแล้ว ความดีที่นู๋ทำ อย่าพึ่งท้อนะนู๋
ปล.เข้ามาแล้าเล้าส้วยสวย ต้องขอบคุณผู้ดูแลทุกคน :pig4:
-
หายกันไปนานทั้งคนเขียนและคนอ่าน
คนอ่านเรียนหนัก คนเขียนย้ายบ้านใหม่ ทำไมย้ายไปอยู่ซะไกลขนาดนั้นล่ะคะ o22
-
ต้อมทำตามเสียงหัวใจแล้ว :z1:
-
:z2: มาเต้นให้กำลังใจเฉยๆอ่ะ.... ^^
-
พี่ปริ๊นนี่ อิมเมจคล้ายๆน้องญี่ปุ่นรึป่าวอ่ะคะ?
เอ๋อๆ แก่นๆ น่ารักๆ เหมือนกันเลย :laugh:
-
น้องปริ้นซ์ น่ารักจังเลย
-
ความรู้สึกว่าเป็นคนในครอบครัวเดียวกันนี้มันสุดๆแล้วครับ
รักไหนจะสู้คนในครอบครัวรักกัน
-
เจ้าต้อมเริ่มก้าวมาสู่ความเป็นจริงทีละน้อยแล้ว....
ไม่ว่าน้องนายเลยนะที่ใช้วิธีสับ ๆ เคาะกระโหลกเจ้าต้อม...
แต่ถ้าวันใดเจ้าต้อมคิดได้...ซันเน่จะมีความสุขสุด ๆ
นิสัยเจ้าต้อมน่ะอย่างเท่เลยนะแมนได้ใจ....
พี่ปริ้นมาเร็วไปหน่อยเนอะ....แต่น่ารักมาแล้วสดใส :กอด1:
:กอด1: น้องอิ๊ค :L1:
กด + อ่านซะสะใจ..เป็นกำลังใจให้ทุก ๆ เรื่องจ๊ะ
-
ขอเป็นกำลังใจให้กับความรักของทั้งคู่ค่ะ (โอมมมมเพี้ยงงง จงลงเอยกันเร็วๆ ฮ่าๆ)
ขอบคุณสำหรับตอนที่ 22 ค่ะ :pig4:
-
มารออ่านและให้กำลังใจต้อมและซันครับเอกกี้ :L1:
-
เพิ่งจะได้อ่าน รีบวิ่งตามมาด้วยความไว
เมื่อไหร่จะได้ซั่มเนี่ย รออยู่นะ ฮ่าๆ
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
กอดกันอีกแล้วกิ้วๆๆๆ
น่าสงสารพี่อิ๊กจัง ถึงว่าช่วงนี้เงียบๆไปยังไงก็รักษาสุขภาพมั่งเด้อ
-
ตัวประกอบต้องคู่กับตัวประกอบเนอะ โดยมีเทวดาพี่ปริ๊นต์เป็นกามเทพตัวน้อยๆ สื่อรัก
-
S23
“ซัน พี่ฝากไอ้ต้อมด้วยนะ”
พี่นายพูดกับผมตอนที่ผมเดินออกมาจากห้องแล้วครับ ไม่อยากให้ไอ้ต้อมมันรู้ว่าเราคุยกันมานานแล้ว
“ครับพี่ นี่ผมก็กำลังจะทายาให้มัน”
“ซันอดทนหน่อยนะ ไม่ว่าจะยังไงพี่เชื่อมั่นว่าไอ้ต้อมมันไม่ใช่คนใจแข็งอะไรนักหรอก เราต้องอดทนนะ”
“ครับพี่ ผมจะอดทน”
ผมเริ่มเม้มปากครับ กำลังใจที่พี่นายให้มามันมากมายเสียเหลือเกิน ผมก็ซึ้งใจ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับกำลังใจจากพี่นายหรือตัวของผมเอง ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับไอ้ต้อมเพียงคนเดียว เพราะทางฝ่ายผมนั้นเทใจให้มันไปหมดแล้วจริงๆ หมดจนไม่มีเหลือ ไม่เผื่อใจ แม้จะค่อนข้างรู้ดีว่าอะไรมันจะเป็นไปในรูปแบบและทิศทางไหน
“อย่าคิดมาก แค่เวลาไปไหนมาไหน อย่าพยายามไปคนเดียวหรือปล่อยให้ไอ้ต้อมไปคนเดียว คนพวกนี้มันแค้นนานนะ มันไม่ยอมหยุดหรอก พี่รู้ดี”
“ครับพี่ ทุกวันนี้เราก็ไปไหนมาไหนด้วยกันประจำอยู่แล้วล่ะครับพี่”
“ดีแล้วซัน เอาล่ะ พี่ขอคุยกับไอ้ต้อมหน่อย”
ผมเดินกลับเข้าไปในห้องครับ แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้ต้อม ผมยืนฟังอยู่ห่างๆ ประโยคที่มันคุยกับพี่นายเสียดใจดีเหลือเกิน แต่ละคำที่มันเอ่ยออกมา มันตอกใจผมดีจริงๆ คนมันรักของมันสินะ ก็คงเหมือนผมที่รักมันไม่ว่ามันจะบอกยังไงว่ามันรักพี่นายมากแค่ไหน แต่หัวใจมันฟังเสียงของสิ่งใด หรือใครด้วยเหรอ นั่นสินะ
“โอเคไหมมึง”
ผมครางออกไป พยายามหลุบสายตาให้ต่ำไม่อยากให้มันเห็นสายตาที่กำลังปวดร้าวของผม พยายามแล้วนะ พยายามจะไปไม่คิด พยายามจะไม่ทำให้ใจตัวเองมันบอบช้ำ แต่ทำไมมันห้ามยากจังเลย
“เดี๋ยวกูทำเอง”
“เอ่อ มึงเป็นไรเปล่า”
“ไม่ มึงออกไปเถอะ กูอยากจะนอน”
มันหันหลังนอนตะแคงให้ผมทันที ใจผมหลุดลอยหายไปแล้ว มันคงจะเป็นแบบนิ้สินะ คนเขารักกันมากมายขนาดนี้ แล้วผมล่ะเป็นตัวอะไรในชีวิตเขา คาดหวังอะไรอยู่ ไหนบอกว่าจะไม่คิดไม่คาดหวัง แล้วนี่อะไร อะไรกัน แต่ผมคงไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะครับ เอาเถอะ ไหนๆก็เจ็บมาตลอดทางอยู่แล้ว ต่อไปอีกสักหน่อยมันจะเป็นอะไรไป ผมพยายามง้อมัน สิ่งที่ผมพูดออกไป ทำให้มันมันดึงตัวผมเข้าไปกอด ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะกอด แต่แค่มันกอด สัมผัสจากร่างกายมันถ่ายเทเข้ามาสู่ร่างกายของผม น้ำตามันก็ไหลออกมาแล้ว อดทนไม่ได้ ฝืนไมได้ ต้านไว้ไม่อยู่เลยแม้แต่วินาทีเดียว
“ไอ้ขี้แย”
มันตบหัวผมเบาๆ แต่ผมไม่ได้คิดว่ามันตบหัวผมเลยนะ แต่ผมเข้าใจว่ามันกำลังปลอบใจผมอยู่ ผมผละออกจากอ้อมกอดมันแล้วยิ้มทั้งน้ำตา จนพี่ปริ๊นกลับมาผมถึงลงมาจากห้อง วันนี้ผมต้องกลับไปนอนที่ร้าน ที่จริงมันก็เป็นปกติของผมอยู่แล้วที่ต้องไปนอนที่ร้าน แต่ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกไม่อยากไปจังเลยนะ อยากจะอยู่กับมันแบบนี้ไปนานๆ
“ถึงร้านยังวะมึง”
พออยู่บนห้องผมก็นอนแผ่ลงบนเตียง ยิ้มให้กับเพดานห้องอย่างเป็นสุข ทำไมวันนี้อะไรๆมันดูสวยงามไปเสียทุกอย่างนะ มันโทรศัพท์เข้ามาครับ ผมสะดุ้งแล้วหยิบออกมาดูปกติมีแต่เบนจามินที่โทรฯหาผมเรื่องเรียน แต่นี่ไอ้ต้อม
“เอ่อ เออ ถึงแล้ว”
“แดกไรยังมึง”
มันถามเสียงปกติของมัน แต่ทำไมหัวใจผมมันเต้นแรงขนาดนี้ รู้สึกร้อนหน้าไปหมดแล้ว
“กินแล้ว มึงจะนอนยัง”
“ยัง พี่ปริ๊นนอนหลับแล้ว กูอยากอาบน้ำว่ะ”
“อาบยังไม่ได้นะ แผลมันยังไม่แห้ง”
“แม่ง หน้าตึงเป็นบ้าเลยเริ่มเจ็บแล้วเนี่ย”
“เจ็บมากไหมมึง กินยาเพิ่มได้นะจะได้ไม่เจ็บ”
“ขี้เกียจว่ะ”
“อ้าว ไอ้นี่เดี๋ยวมันก็ไม่หายหรอกมึง”
“กูอยากให้มึงทำให้”
รู้ไหมในคืนมืดแม้แสงดาวเพียงริบหรี่มันก็มีค่ามากมายมหาศาล รู้ไหมทำไมผมถึงรักมันมาก ผมตอบออกมาเป็นคำพูดไม่ได้หรอกนะ แต่ตอนนี้ผมเม้มปากแน่นเพราะเหมือนตัวเองจะสำลักความสุขออกมา
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปทำให้แต่เช้า”
“อือ แต่กูหมายถึงทำอย่างอื่นนะ”
“ทำไร”
“ดู...ด”
“เชี่ยต้อม กูไม่คุยแล้วนะ ไอ้หื่น ไอ้บ้ากาม”
“ฮ่าๆๆ อ่านะทำไมต้องหน้าแดงด้วยวะซันเน่”
“ไอ้บ้า กูจะวางนะเว้ย”
“เออๆ กูจะนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้มาแต่เช้าล่ะมึง กูจะรอ อิอิ”
มันวางสายไปแล้วครับ ทิ้งให้ผมหน้าแดงเขินจัดอยู่เพียงคนเดียว มีความสุขมากนะ มากจริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันจะสวยงามเช่นนี้ กำลังใจที่เพิ่มมากขึ้นทำให้ผมมีพละกำลังที่จะต่อสู้ อย่างน้อยก็เพื่อหัวใจของผมเอง
“เบาๆนะมึง มันบวมมากเลยว่ะ”
พอตอนเช้าผมก็รีบไปหามันที่บ้านแต่เช้าครับ มันยังไม่ตื่นผมเลยต้องไปเข้าครัวช่วยคุณแม่เตรียมอาหารเช้า ส่งพี่เจคกับพี่ปริ๊นไปโรงเรียน ครอบครัวที่อบอุ่นผมว่ามันเป็นปราการต่อต้านสิ่งชั่วร้ายได้ดีกว่าความรักหรือความอบอุ่นไหนๆในโลกนี้นะ ผมยืนมองด้วยความสุขใจ ไม่ได้คิดไปถึงเรื่องของตัวเอง ผมผ่านมันมาแล้ว ตอนนี้ผมกำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมจะไม่ยอมหันหลังกลับไปมอง
“เดี๋ยวก็คงยุบ อ่ะเช็ดแผลก่อน”
ผมเอาสำลีชุบน้ำยาเช็ดแผลค่อยๆทาลงไปบนหน้าของมันครับ น้ำยาเช็ดแผลที่คุณลิซหามาพิเศษ มันอ่อนโยนใช้สำหรับใบหน้าโดยเฉพาะเพราะคุณลิซเองไม่อยากให้มีร่องรอยใดๆเหลือไว้บนใบหน้าของมัน ผมเองก็เช่นกันไม่อยากเห็นริ้วรอยบนใบหน้าที่หล่อเหลาของมันเลย
“ตาลอยอีกแล้ว เป็นไรมากป่ะมึง”
“บ้าเหรอ ไม่ได้ลอยกูคิดไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“เสร็จยัง กูอยากกินชินนาม่อนว่ะ”
“อืมๆ เสร็จแล้วเดี๋ยวกูไปซื้อมาให้ ทำไมมึงกินแต่ชินนาม่อนวะ อย่างอื่นก็ไม่กิน”
“กูชอบกินนี่หว่า เออน่า งั้นกูเข้าห้องน้ำแป๊บ”
มันลุกจากเตียงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำครับ ผมเองเก็บยาแล้วเดินกลับลงมาเพื่อจะเดินไปยังร้านขายขนมปังตรงหัวมุม ผมคอยเทียวไปเช็ดแผลให้มันอยู่นานเกือบเป็นอาทิตย์รอยบวมถึงยุบลงแต่แผลบนหัวคิ้วขวายังคงปิดผ้าอยู่ พอเสร็จจากดูแลมันผมก็ไปเรียนเอง มันให้ขับรถมันไปล่ะครับ ผมเพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่าทำไมมันถึงรักพี่นายมากมายขนาดนี้ มีอยู่วันหนึ่งที่ผมแวะเติมน้ำมันผมเลยถือวิสาสะเปิดเก๊หน้ารถ แค่เห็นก็สั่น ใจเต้นแรงทั้งๆที่รู้ดีอยู่แก่ใจ ควบคุมไม่ได้เลย ไม่ให้ไม่คิดไม่ได้เลย ผมนั่งสั่นเหมือนหายใจไม่ออกอยู่ในรถนานสองนาน รูปที่มันถ่ายกับพี่นายมันติดไว้เป็นเล่มหนา มือสั่นสะท้านตอนเปิดดู ไม่อยากจะเห็นแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเปิดดู ข้อความที่มันเขียนเอาไว้ทำให้ผมสะอื้นออกมาอย่างง่ายดาย ทำไมนะ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแต่ทำไมมันยังเป็นอยู่แบบนี้ นี่อะไรกัน ผมเป็นอะไร
“เป็นไรวะ วันนี้ทำไมมึงซึมๆ”
มันนั่งอยู่ที่ห้องรับแขกครับ ผมพยายามจะยิ้มและทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด
“ไม่นี่ มึงจะเช็ดแผลป่าว อาบน้ำยัง”
“เช็ดน่ะเช็ด แต่มึงบอกกูมาก่อนว่ามึงเป็นเชี่ยไร อย่ามาปิดกู”
มันขึ้นเสียงครับผมพยายามไม่สนใจ มันไม่มีอะไร ก็ผมรู้อยู่แล้วว่ามันรักพี่นายมากมายแค่ไหน รู้ดีอยู่แก่ใจ แล้วทำไม
“เดี๋ยวกูไปเอายาก่อน แป๊บนะ”
“เดี๋ยว ตกลงมึงจะบอกไม่บอกว่ามึงเป็นเชี่ยไรไอ้ซัน”
“กูไมได้เป็นไร”
“เออ ให้มันได้อย่างนี้ แม่งมีอะไรปิดกูตลอดแล้วคิดเองเออเองนะมึง เชี่ยว่ะ”
“ไม่มีไรหรอกน่า มึงคิดไรมาก ทำไมหน้าตากูมันดูเหมือนมีอะไรเหรอวะ”
“เออสิ ไม่งั้นกูจะคาดคั้นเอาจากมึงไหม”
ผมเงียบไปครับเพราะพูดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ทำไมนะไม่รู้จักเก็บความรู้สึกไว้ข้างในบ้าง ทำไมไม่รู้จักปกปิดความรู้สึกซ่อนมันเอาไว้บ้าง
“เดี๋ยวกูมา”
ผมเดินหนีไปอีกห้องเพื่อจะหยิบยามาทาให้มันครับ แต่พอถึงห้องนั้นแล้วผมก็ยืนนิ่งอยู่ ผมรักมัน แล้วผมก็รู้ดีว่าความรักนั้นผมไม่ต้องการอะไรตอบแทน ส่วนมันมันรักพี่นายอันนี้ผมเข้าใจดี ถ้าหากว่าความรักที่ได้มาจากการบังคับหรือแสดงท่าทีให้เขาสงสารมันจะเรียกว่ารักหรือ ผมคิดทบทวนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ในใจผมตอนนี้ ผมเป็นอะไร สมองคิดใจรู้แต่ทำไมมันบังคับไม่ได้เลย ให้ตายสิ
“ตกลงมึงจะบอกกูได้ยังว่ามึงเป็นบ้าไรวะ ทำหน้ายังกะส้นตีน”
ไอ้ต้อมมันยังถามอยู่ครับตอนที่ผมเช็ดแผลให้มัน
“ไม่มี”
“นั่น มึงจะเอาแบบนี้ใช่ไหมไอ้ซัน มึงรู้ไหมกูเป็นห่วงมึงนะเว้ย มีอะไรทำไมไม่เล่าให้กูฟัง”
ผมสะอึก เม้มปากแน่น
“ไม่มีอะไรหรอก แค่กูคงคิดไปเอง บางทีใจเรามันก็ยากเกินจะคาดเดา กูเองก็ไม่รู้ว่ากูเป็นอะไร แม้แต่ตัวกูกูยังไม่รู้เลยว่ากูเป็นอะไรแล้วกูจะเล่าให้มึงฟังได้ยังไง”
“แล้วมันเรื่องเกี่ยวกับอะไรล่ะวะ มึงลองว่ามาสิ”
“เกี่ยวกับมึง”
“อ้าว”
มันอ้าปากค้างครับ ผมเม้มปาก
“กูไปเห็นสมุดภาพของมึงในรถ กูไม่ได้อยากดูหรอกนะ แต่ไม่รู้สิ กูไม่ได้อยากคิดแบบนี้ กูรู้ดีว่าอะไรมันเป็นอะไร แต่ทำไมกูห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดวะ”
ผมเองคงไม่ปิดบังมันหรอกครับ ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ
“นี่มึงเปิดกูของกูเหรอวะ เชี่ย”
มันตวาดผมครับ
“กูขอโทษ กูไมได้ตั้งใจ”
เสียงมันถอนหายใจออกมาแรงๆ ทำให้ผมใจแป้วไปได้มากทีเดียว นี่ผมทำผิดมากใช่ไหม เรื่องส่วนตัวของมัน ถ้ามันจะโกรธมันก็น่าอยู่หรอกนะ
“เออๆ ไม่เป็นไรเว้ย ไม่มีความลับอะไรทั้งนั้นล่ะ มึงก็รู้ว่ากูรักเขามากแค่ไหน กูถึงบอกมึงไงว่ามึงรอได้ไหม มึงจะรอกูได้ไหม ให้ตัดใจถ้าเป็นมึงมึงทำได้ไหมล่ะ ถ้ากูจะบอกให้มึงตัดใจจากกูน่ะ ทำไม่ได้หรอกกูรู้ กูเองก็เหมือนกัน แต่กูก็รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไรเหมือนกัน อย่าคิดมากดิวะไอ้เชี่ย มึงนี่ชอบคิดเล็กๆน้อยๆ”
ถูกทุกอย่างที่มันพูด ผมได้แต่นิ่งฟัง นั่นสินะแล้วนี่อะไรกันวะ กุเป็นอะไรกัน
“มึงหึงกูเหรอวะ”
“อะ บ้าไม่ใช่ๆ”
“นี่ล่ะเขาเรียกหึง ห่า อย่าเพิ่งดิวะ กูยังไมได้เอามึงทำเมียซะหน่อยทำเป็นหึงไปได้”
“เชี่ยแล้วมึง”
ผมอายนะแต่ก็ยิ้มออกมาจนได้ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมรักมันได้ยังไง ทั้งๆที่รู้ว่าความจริงแล้วบางทีผมอาจจะไม่ได้มีมันอย่างที่คิดไว้ แต่ตอนนี้ถามว่ารักมันไหม มากครับ
“กูว่าแผลกูมันยุบแล้วล่ะว่ะ กูส่องกระจกเมื่อเช้าไม่มีรอยแล้ว”
มันเอามือขึ้นจับหน้าตัวเองครับ
“แต่คิ้วมึงมันยังไม่หายนี่”
“ช่างแม่งกูอยากไปเดินเล่น ไปไหมมึง”
“กูต้องกลับไปทำงานนะ”
“ก็ไปแป๊บเดียวไง กูอยากไปโกลเด้นเกทส์”
“อืม งั้นรีบไปดิ เดี๋ยวสาย”
สรุปเราก็ออกจากบ้านมาล่ะครับ ผมเป็นคนขับรถให้มัน ปกติรถมันมันไม่ให้ใครแตะเลยนะ แต่ผมก็ดีใจที่มันให้ผมขับไปเรียนแล้วยังขับให้มันนั่งอีก
“หาไรกินก่อนดีกว่าว่ะ กูหิว”
“อืม เดี๋ยวแวะคาเฟ่ข้างหน้า”
“เฮ้ยไม่เอา เดี๋ยวกูบอกทาง ร้านนี้มองเห็นสะพานเว้ย”
“อ้าวเหรอ เอองั้นมึงบอกทางมา”
มันดูร่าเริงมากครับ ไม่รู้สิผมชอบอยู่กับมันนะ ไม่ว่ามีอะไรมันก็ยังคงยิ้มได้ รอยยิ้มที่ผมรักและชอบมอง
“เออร้านนี้ล่ะมึง”
พอถึงมันก็ร้องบอกล่ะครับท่าทางมันดูตื่นเต้นมากเลยนะ ผมเองก็หาที่จอดรถพอเสร็จเราก็เดินเข้าไปในร้าน
“นั่งข้างนอกนะ”
มันเดินอ้อมไปอีกทาง มีคนนั่งอยู่ก่อนหน้าหลายคนทีเดียว มีทั้งจิบกาแฟกินขนมปังไปตามประสา มองเห็นสะพานจริงๆด้วย สวยมากครับ แม้จะไม่มีแดดส่องแต่ก็ยังสวยอยู่สีแดงเข้มๆนั้นมันตัดกับสีครามของน้ำทะเลได้เป็นอย่างดี
“เข้าใจหาที่นี่มึง”
“แน่นอน”
“มึงมาตอนไหนวะ ทำไมกูไม่ยักรู้”
“เขาพามา”
ผมรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที
“นั่น กูว่าแล้ว กูอยากจะให้มึงรู้ไงว่ากูมีความทรงจำอะไรไว้กับเขาบ้าง ไมได้พามาให้ช้ำใจนะเว้ย”
“กูไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“อ่านะ หน้ามึงมันฟ้อง กูไม่ได้เลวอย่างนั้นหรอกน่า มาๆนั่งจะยืนทำหอกไรวะ”
มันนั่งลงครับแล้วเปิดเมนูออกดู ผมก็เลยต้องนั่งตาม นั่นสินะความทรงจำบางเรื่องมันลบออกไม่ได้หรอกนะ ผมเองก็ยังมีร้านของเรา มันเองก็ต้องมีบ้างเป็นเรื่องธรรมดา หรือว่ามันพยายามจะบอกผมอยู่เพื่อที่จะให้ผมชินกับความรู้สึกแบบนี้
“กินเบอร์เกอร์ปูดิ อร่อยนะมึง”
“ไม่เอากูไม่ชอบปู”
“งั้นนี่ไงปลา กูสั่งลาเต้มากินก่อนดีกว่าว่ะอยากกินกาแฟ ไม่ได้กินนาน”
“อืมๆ”
ผมเปิดดูรายการอาหารไปเรื่อยๆครับ เรานั่งกินอาหารกันสักพักก็ออกจาร้านไป มันบอกให้ผมขับรถวนไปจอดใกล้ๆทะเล มันมีลานให้เดินเล่นล่ะครับพออดรถเสร็จเราก็เดินไปตามทางที่เขาทำไว้ คนเยอะเหมือนกันนะ ผมเดินตามหลังมันไปเรื่อยๆ
“เฮ้ย ให้สัญญาณแล้วนะทำไมไม่ทำ”
อยู่ๆมันก็หันมาพูดครับ ผมงง แต่พอเห็นว่ามันทำอะไรผมถึงกลับอายหน้าแดงเดินไม่ออกเลยทีเดียว มันยื่นมือขวามาพักไว้ที่เอวมันครับ มันกระดิกนิ้วทั้งห้าของมันพร้อมกัน นี่มันจะให้ผมจับมือมันเหรอ
“เร็วดิวะเดี๋ยวมึงหลงอีกไอ้เอ๋อ”
มันเดินต่อไปครับแต่มือยังคงอยู่ในท่าเดิม ผมใจเต้นแรงมาก หายใจออกมาเหมือนว่ามันร้อนอยู่ตลอดเวลา ผมรีบเดินไปให้ใกล้ๆมันมากที่สุด ยื่นมือที่สั่นเทาไปแตะมือมัน พอนิ้วของผมแค่สัมผัสกับมือของมัน มันก็กุมมือผมไว้ทันที สัมผัสนั้นมันวิ่งไปถึงใจผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวลอยตามมันไป หัวใจเอยมันพองโตยิ่งกว่าสิ่งใด ความรู้สึกเป็นสุขมันยากเกินจะบรรยาย มันบีบมือผมเบาๆ เราสองคนไม่พูดอะไรทั้งนั้นปล่อยให้สายลมทะเลพัดปะทะหน้าอยู่ กลิ่นกายมันที่ลอยมากับลมทำให้ผมใจสั่น ดีใจจริงๆ มีความสุขจริงๆ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วนะซัน แค่นี้ล่ะที่อยากได้ แค่นี้เองที่ต้องการ ความทรงจำของมันกับพี่นายผมจะไม่เอามาคิดอีกต่อไป เพราะว่าตอนนี้เองผมก็มีความทรงจำกับมันเหมือนกัน ความทรงจำที่มันจะฝังลงไปในใจของผมไปตลอดกาล
Written by eiky
ปล. มาแบบสั้นๆ ไม่รู้ทำไมเขียนยากมากๆ อิอิ พอกลับมาถึงบ้านก็ง่วงพอง่วงก็เลยนอน ตอนตื่นก็ต้องรีบออกมาทำงาน เฮ้อ จะเป็นอย่างนี้อีกนานไหมเนี่ยกรู
ขอกำลังใจหน่อยคร้าบ ที่ร้าก
จุ๊บๆๆ
-
:z13: คุณอิ๊กกี้
ค่อยๆพัฒนาดีขึ้นเรื่อยๆ อย่าเพิ่งให้มีอะไรเกิดขึ้นในช่วงนี้เลยนะ แอบหวั่นใจ
กว่าจะหวานกันได้นี่ ลุ้นแล้วลุ้นอีก
-
สั้นๆแต่มาถี่ๆแบบนี้ก็ไม่ว่ากันค่ะ อย่าคิดมาก
ต้อมเริ่มเปิดใจให้ซันมากขึ้นอีกนิดแล้วซิ รู้จักสังเกตสีหน้าท่าทางของซันแล้ว
-
แค่นี้ก้สุขใจ :L1:
-
ต้อมน่ารัก
ซันพยายามเข้านะ
-
แวะมารวบกอดทั้งต้อมทั้งซัน คุณอิ๊กด้วยอีกคน :กอด1:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
:จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ: :จุ๊บๆ:
กอดจูบลูบคลำเป็นกำลังใจให้ที่รักนะ
เหนื่อยก็พัก ทางนี้รอได้ ไม่เป็นไรหรอก สู้ๆ น้า
-
ค่อยๆนะ ค่อยๆผูกพันธ์กันไปจนวันนึงขาดกันไม่ได้
ต้อมก็จะค่อยๆลืมพี่นายได้ละมั้งนะ
-
เห็นด้วยกับความเห็นคุณDraCo_SLa13ค่ะน้องอิ๊ก
ค่อยเป็นค่อยไป จะดูเนียนกระชับแนบแน่น ไม่มีฟองอากาศ ไม่มีช่องว่าง
น้องซันเค้าเป็นคนเข้าใจอะไรๆดีอยู่แล้ว อดทนรอนะน้องซัน
ส่วน :กอด1:นี้ เป็นกำลังใจสำหรับน้องอิ๊กค่ะ
เห็นใจจริงๆค่ะ เดินทางจากที่พักถึงที่ทำงาน เหมือนกับการเดินทางไกล
-
ซันสู้ๆๆๆๆๆๆๆ
ต้อมเริ่มใจอ่อนแล้วววว
o13 o13 o13
จับมือกันแล้วด้วย อิอิ
-
:man1:
กอดพี่อิ๊กกี้ดีกว่า
-
วู้ หวานปนเศร้า
แต่ก็ถือว่าคืบหน้าหละนะ สู้ๆทั้งสองคน
พี่อิ๊กกี๊สู้ๆนะค่ะ
-
:pig4: :pig4:+1 :L2: :L2:
-
อีกไม่นานแล้วววววว ต้อมจะมีความสุขซะที รักคนที่เขารักเราน่ะ ดีที่สุดแล้ว ต้อม ^^
-
จะสมหวังแล้วใช่มั้ยซันเน่ ดีใจจังเลยอ่า
กอดพี่อิ๊คให้หายเหนื่อยค่าาาาา
-
ปาดน้ำตา ฮืออ
เป็นเค้านะ จะทำใจให้เลิกรักซะ
ขนาดอ่าน ยังเจ็บปวดขนาดนี้เลยเหอะ
เหมือนจะดี เหมือนว่าต้อมจะมีใจ
แต่สุดท้าย ซันก้อเป็นได้แค่ตัวประกอบจริงๆ อ่ะ
-
หวานปนเศร้า แต่ก็เริ่มดีขึ้นแล้วหล่ะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
น้องซันเน่...ความพอใจเล็ก ๆ ของน้อง..
ต่อไปต้องเป็นความจริงที่ยิ่งใหญ่แน่ ๆ :กอด1:
:L1: น้องอิ๊ก :L2:
เหน็ดเหนื่อยวันนี้เพื่อความสบายวันข้างหน้านะจ๊ะ
-
ชื่อ ซันเหมือนกัน ยิ่งอ่านยิ่งปวดใจT^T
เเต่ไม่เคยต้องทนเเบบในเรื่องนี้ เฮ้อ เศร้า มาต่อไวไวเน้อกำลังเศร้า :sad4: :sad4: :sad4:
-
:เฮ้อ: อย่างนี้แล้วเมื่อไร่ ซันเน่ จะก้าวผ่านกำแพงไปได้....
สูงจริงๆ กำแพงที่ชื่อคุณนายเนี่ย.... หึๆ o22
ให้เค้ารอนานๆ ___คาบไปกินแล้วจะรู้สึก
-
ขอให้พัฒนาการดี อย่างงี้ไปเรื่อยๆ
เชียร์อยู่นะ
อิอิ ^^
-
หวานกันเบา เบา :-[
-
พี่ต้อมน่ารัก
-
มันจึงเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า...
-
ุ^
^
เป็นความรัก ที่ทั้งซึ้งทั้งเหงาอยู่ด้วยกัน
.
.
>< ต่อเพลงจากเม้นท์บนค่ะ
น้องซันสู้ ๆ น้องซันสุ้ตาย
หวังว่าคงอีกไม่นานนะคะ ซันเน่คงจะสมหวังซักที
ขอบคุณค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ :3123:
-
ู^
^
^
คิดเหมือน2 รีข้างบนเลย อารมณ์นู๋ซันเน่ตอนนี้ตรงกับเพลงหน่วงสุดๆๆ ยิ่งฟังเพลงไปอ่านไป
โหอินสุดๆ ได้บรรรยากาศอึมครึมเลย เลยเอาลิ้งเพลงมาฝากค่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=7Bbpi5izg0s
ทุกๆครั้งที่เธอนั้นส่งรอยยิ้มเข้ามาทักทาย
ทุกๆครั้งที่เธอนั้นส่งสายตาเข้ามาหากัน
ทำให้ฉันนั้นแทบจะขึ้้นสวรรค์ ทั้งที่ยังยืนอยู่ตรงนั้น
ทุกๆครั้งที่เธอนั้นคอยส่งเสียง และทุกข้อความ
ทุกๆครั้งที่เธอนั้นคอยเฝ้าถาม และเป็นห่วงฉัน
ทำให้ฉันนั้นแทบจะดิ้น ดิ้นตายอยู่ตรงนั้น…
* แต่ติดที่ฉันนั้น ไม่ใช่เพียงคนเดียว
ที่ได้รับท่าทีที่แสนดีเหล่านั้น
** มันจึงเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข
เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกับเศร้า
เป็นความรักที่ทั้งซึ้งทั้งเหงาอยู่ด้วยกัน
จึงเป็นความรักที่มาพร้อมความอึดอัด
และเป็นความรักที่ไม่เคยเห็นภาพชัดๆ สักวัน
มีแค่ความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ
ข้างในใจของฉันเพียง..... คน ( ผู้ ) เดียว
ทุกๆครั้งที่มือของเรานั้นได้มาสัมผัส
ทุกๆครั้งที่เธอนั้นบอกความลับให้ฉันฟัง
รู้ไม่ว่าหัวใจของใจของฉัน มันแทบละลายอยู่ตรงนั่น
(*,**)
ฉันไม่รู้ ระหว่างเรานั้นคืออะไร
และไม่รู้ ต้องเป็นอย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหน
(**,**)
ข้างในใจของฉันเพียงผู้เดียว
อึดอัดในใจของตัวฉันเพียงผู้เดียว แค่... คนเดียว
:z10:
ปล. :กอด1:กอดอิ๊กกี้ให้กำลังใจ และเพลงนี้ให้อิ๊กกี้ http://www.youtube.com/watch?v=Ql5i3658yCM&feature=related
-
:กอด1: เป็นกำลังใจให้ทั้งซันนี่และอิ้กกี้
รอตอนต่อไปจ้า
-
เชียร์อัพค่ะน้องซัน สู้ๆ ตอนนี้ต้อมก็เอียงมาเยอะล่ะ อดทนรออีกนิดน๊า
:L2: ให้คุณอิ๊กกี้ค่ะ เครียดเหนื่อยก็พัก แต่อย่าหายไปนานๆ น๊า เค้าคิดถึง
-
กำลังตามอ่านอยู่ค่าาาา ตอนที่ 20 แ้ล้ว เย้ๆ
อีกนาน(มั้ง)กว่าต้อมจะหันมามองซัน
อ่านแล้วมันเจ็บปวดตามไปจริงๆ (นึกถึงตอนที่ตัวเองเคยแอบรักคนบางคน)
สงสารซัน สงสารต้อม
ตัวประกอบทั้ง 2 คน เชื่อว่าสุดท้ายยังไงตัวประกอบก็ต้องคู่กับตัวประกอบเนอะ
ในละครเรื่องหลัก...ที่มีพระเอกนายเอก และมีตัวประกอบ
ในขณะเดียวกัน ตัวประกอบก็มีละครที่เป็นเรื่องของตัวเองเหมือนกัน
มาอัพเร็วๆนะค้า ขอโทษด้วยที่ไม่ได้เม้นติดต่อกัน เพราะช่วงนี้กว่าจะเปิดคอมแต่ละที T T
-
อย่ายอมแพ้นะซันเน่ มันใกล้จะเป็นความจริงแล้ว
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
(http://widget.sanook.com/static_content/full/graphic/b62dbdcbc2f63827432399c5a14a8d4e_1206007005.gif)
-
ความเจ็บปวดที่ได้รับกันทั้งสองฝ่าย ทั้งต้อมและซัน ขอเอาใจช่วย
และขอให้ผ่านไปได้ แลขอให้ความรักของคนทั้งสองคนนี้สมหวังครับ
-
ช่วงเวลาอย่างนี้ทำไมมันยาวนานนักน้า จะก้าวไปข้างหน้าก็ไม่ได้ จะถอยหลังก็ทำไม่ลง เฮ้อ
-
อ่านไปน้ำตาจะร่วงไปด้วยเลย
ซันนี่ สู้ๆนะ
:L2: :pig4: :L2:
-
รอ ร้อ รอ ต่อไปครับ ๆ
-
ถ้ามีคนมาชอบซัน ต้อมจะหึงมั๊ยอ่ะ
-
ถ้ามีคนมาชอบซัน ต้อมจะหึงมั๊ยอ่ะ
ใช่ จะได้รู้ใจตัวเองซะที
-
คิดถึงอิกกี้
คิดถึงพี่ปริ๊นซ์
-
เมื่อไหร่จะมาต่อครับ คิดถึง ต้อม กับ ซัน แล้ว :call: :call:
-
:เฮ้อ:นึกว่าจะมาต่อแล้ว สบายดีไหมครับคุณเอกกี้
มารออ่านซันและต้อมครับ :L1:
-
ต้อมจ๊ะเกลียดอะไรมักได้อย่างนั้นนะจ๊ะ
ระวังซันนี่ให้ดีเชียว
-
อ่านแล้วมีความสุข ^^
-
ชอบพี่นายจังน่ารัก
ซันนี่ดูเหมือนจะเริ่มเปิดใจมากขึ้น
แบบนี้ได้เสร็จต้อมแน่
:กอด1: :L2: :กอด1:
-
ซึ้งไปมั๊ยเนี่ย
:monkeysad: :monkeysad:
ดีดีชอบบบ
อยากเห็นทั้งคู่หวานกันบ้าง
-
สู้สู้น่าซันเน่
:กอด1: :กอด1:
หวานกันเบาเบา
:L2: :L2:
-
อ่า เริ่มหวานเเล้วนะเนี่ยย
ชอบจังเลยค่ะ ซันก็อย่าคิดมากเลยนะ ต้อมตอนนี้เเมนมากกกกกกก อร๊ายยยย
-
:t3:มานอนรอซันต้อมครับ
คุณอิ๊กกี้ หายไปไหนนะ สบายดีไหมครับหรือว่าไปเลือกตั้ง
รออ่านเรื่องราวของคนทั้งสองนะครับ :L1:
-
โอ้วๆๆเป็นกำลังใจให้พี่อิ๊กครับ
-
อ่านทันแล้ว เย้ๆ
มาให้กำลังใจซันซัน
:L2:ใ้ห้กำลังใจคุณอิ๊กกี้ด้วยคะ
-
ประกาศสำคัญ...... คุณอิ๊กหาย!!!!! o22
:laugh: รออยู่น้าาาาา
-
เข้ามารอน้องซันกับน้องต้อมค่ะ
คิดถึงแล้ว กลับมาเร็วๆ นะคะ :3123:
-
คิดถึงอิ๊กกี้ :กอด1: ช่วงนี้งานหนักหรอค่ะไม่ค่อยเห็นใในเล้าเลย
ยังไงก็สุ้ๆนะ FCนิยายอิ๊กกี้รอได้และเป็นกำลังใจให้ :3123:
-
รอคร๊าบๆๆๆ เป็นกำลังใจให้นะครับพี่อิ๊กกี้ สู้ๆ ^^
-
อิ๊กกี้ หายไปไหน
กลับมาได้แล้วจ้า คิดถึงชะมัด
-
มารอ~~
คิดถึง~~
ย๊ากกกกกกกกกกกกก มาแล้ววววว
v
v
v
v
v
v
v
-
S24
“มันหายแล้วนี่หว่าหน้ากูน่ะ”
ผมพิจารณาดูหน้าของตัวเองหน้าบานกระจกล่ะครับ สองอาทิตย์แล้วนะมันก็สมควรแก่เวลาที่มันจะหายเสียทีผมทนหน้าบวมอยู่มาตั้งนานไม่ได้ออกไปไหนมันอึดอัดยังไงพิกล มีแต่ไอ้ซันมันมาคอยดูแล ไอ้เบนจามินมันเอาชีทสรุปวิชาต่างๆที่ยังเหลือสอบมาให้ เฮ้อ นี่ดีใจนะเนี่ยที่มันยอมหายเสียที
“อืม หายดีแล้วนี่ไม่เหลือรอยอะไรไว้เลย”
ไอ้ซันมันก็ชะเง้อหน้ามาดูล่ะครับ
“ไม่หายได้ไงวะคลินิกที่คุณลิซพาไปท่าจะแพง ไม่ดีก็คงโดนระเบิดไปนานแล้วล่ะมึง”
“อืมนั่นดิ แต่หัวคิ้วมึง เอ่อ”
นั่นสินะครับ แผลเป็นที่หัวคิ้วด้านขวายังเป็นรอยอยู่เลย ท่าทางมันจะลึกเหมือนกันนะเนี่ยเพราะแผลมันยังไม่ตกสะเก็ดดีเท่าไหร่ เริ่มคันๆแล้วครับ
“เดี๋ยวค่อยไปหาหมอเนอะ”
มันพูดต่อครับเพราะผมเพิ่งมองอยู่ที่หัวคิ้วอยู่ไม่ยอมวางตา
“คงไม่หรอกว่ะ เห็นหมอบอกว่าคิ้วน่ะคงเป็นแผลเป็นเพราะตอนที่หมอที่โรงบาลเย็บตอนแรกเขาไมได้ตัดชิ้นเนื้อที่อื่นมาแปะ ช่างแม่งเท่จะตาย มึงว่าไง”
“เท่บ้าไรล่ะ แล้วงานมึงล่ะ”
เออนั่นสินะ ผมนี่เครียดขึ้นมาทันทีครับ ตายห่าลืมคิดไปเลย เห็นว่าประมาณวันศุกร์คุณลิซจะพาผมไปเทสต์โฆษณา เฮ้อนะ อะไรวะเนี่ย
“เออน่ามึง เดี๋ยวมันก็จางๆไปเองล่ะน่า คิดไรมากมาย”
“เชี่ยนะมึง มาพูดให้กูคิดเองนะ”
“โทษที กูลืมตัว แล้ววันนี้มึงมีสอบไม่ใช่เหรอ พร้อมไหมมึง”
ผมพยักหน้าครับ ไม่พร้อมได้ไงก็นอนอ่านชีทไอ้เบนจามินทั้งวันทั้งคืน ผมก็อาบน้ำแล้วออกไปมหาวิทยาลัยพร้อมกับมันนั่นล่ะครับ เหมือนว่ามันจะสอบตัวสุดท้ายแล้ว
“เชี่ย ยากเป็นบ้ากูจะผ่านไหมเนี่ย”
พอสอบเสร็จผมก็บ่นอกมาเลยครับ หน้าตานี่คงดูไม่ได้
“อ้าว เราให้ชีทนายไปแล้วนะ ไม่ได้อ่านเหรอ”
ไอ้หัวฟูครับ หนอย
“แล้วนายทำได้เหรอ”
“เอ่อ ก็ไม่ว่ะ ยากจริงๆ”
แหมนะไอ้นี่ เดี๋ยวเถอะทำมาเป็นว่ากูนะมึง ผมคุยกับไอ้หัวฟูแป๊บเดียวครับแล้วเดินไปหาไอ้ซันเดี๋ยวมันจะรอนาน
“เป็นไงมึง ตัวสุดท้ายนี่ สบายตัวเลยนะ”
มันนั่งรอผมอยู่ที่เดิมครับ พักหลังไม่รอในมหาฯลัยแล้วมันออกมารอข้างนอกที่ร้านกาแฟ
“เออ สบายหัวหน่อย แต่ก็นะ แหมของมึงกูก็ต้องทำรายงานให้อยู่ดี จะสบายจริงเหรอวะ”
“เอาน่า ไปกลับยังวะ”
“เดี๋ยวซื้อช็อกโกแล็ตไปฝากพี่เจคกับพี่ปริ๊นก่อนดิ”
มันเดินไปสั่งเค้กล่ะครับผมก็นั่งลงที่นั่งตรงข้ามมัน มันกินช็อกโกเลตค้างไว้อยู่ เอาซะหน่อย อิอิ
“มึงไม่สั่งมากินอีกล่ะ ไปกินของกูทำไม”
“ไม มึงหวงเหรอวะ”
ผมทำหน้ากวนๆใส่มันครับ มันหน้าแดงทันที
“บ้า กูไม่เคยหวงของหรอกกับมึงน่ะ แต่มันเป็นของเหลือกูนี่ มึงไม่ชอบกินเค้กช็อกโกเลตไม่ใช่เหรอวะ กินได้เหรอ”
“ไม่ใช่ไม่ชอบแล้วจะกินไม่ได้นี่หว่า มันก็อร่อยดีนะ ทำไมมึงแดกเหลือเยอะจังวะ”
“อันนี้อันที่สอง อิอิ”
“โห ตายอดตายอยากมาจากไหนวะมึง”
“ก็รอมึงนานอ่ะ แล้วนี่มึงไม่รังเกียจเหรอ”
“ควาย กูไม่สนหรอก เสร็จยังจะได้รีบไป”
“อืมๆ”
ผมยื่นมือไปถือถุงขนมกับหนังสือจากมือมันครับตามความเคยชิน อ้าวแล้วมันจะถือไรวะเนี่ย ฮ่าๆๆ
“ตัวปลิวเชียวนะมึง”
“ก็มึงแย่งไปถือหมดนี่ไอ้บ้า เอามาดิจะช่วยถือ”
“ไม่เป็นไร มึงผอมเดี๋ยวไม่มีแรง อิอิ”
“ควายเถอะ กูมีแรง เอามาดิ”
“เอาน่าเดี๋ยวก็ถึงรถ”
ระหว่างทางมันก็ดูอารมณ์ดีขึ้นนะ มันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆนั่นล่ะครับ แต่ก่อนเหมือนมันมีอะไรในใจตลอดเวลา แต่เดี๋ยวนี้มันดูร่าเริงขึ้นเยอะ ก็ดีนะผมว่าเพราะผมไม่อยากให้มันเศร้าและชอบคิดอะไรเพียงคนเดียว อย่างน้อยมันก็ยิ้มได้แล้ว
“ไม่เห็นแดดนานแล้วนะมึง หนาวขึ้นทุกวัน ยิ่งใกล้คริสต์มาสยิ่งหนาวว่ะ”
มันเอ่ยขึ้นล่ะครับเพราะผมเปิดเพลง ทางสถานีเขาก็เปิดเพลงเกี่ยวกับเทศกาลมันเลยพูดขึ้น
“อืมนั่นดิ แม่งหนาวจัดจนไม่อยากจะอาบน้ำ”
“กูถึงว่าได้กลิ่นสาปๆแถวนี้”
“เชี่ยแระ กูแค่เปรยๆ กูไม่เคยไม่อาบน้ำเว้ย”
“อ่านะ จริงเหรอ แล้วตอนที่ไม่สบายล่ะ อย่ามาพูด”
“เชี่ยแล้วเจ็บขนาดนั้นใครจะไปอาบวะเดี๋ยวแผลก็ไม่แห้งสิควายเอ้ย”
“หนอยๆ โวยวายเชียวนะ แล้วคิ้วมึงเป็นไงบ้าง ยังตึงๆอยู่ไหม”
มันพูดแล้วยื่นหน้ามาครับ ผมจะหันไปยังไงล่ะนะเพราะขับรถอยู่
“เดี๋ยวค่อยดู ไม่ค่อยเท่าไหร่แล้วว่ะ แต่เวลาทำหน้ากวนตีนมันเจ็บๆ”
“ดีแล้วนี่ ไม่กวนตีนคนอื่นบ้าง แต่แบบนี้กูว่าก็ดีนะมึง อิอิ”
“แสรดด หมายความว่าไง ทำไมมึงทำหน้าแบบนั้น กูกวนตีนตรงหนายวะ”
“อ๊ะ แดดมึงแดด”
มันร้องขึ้นล่ะครับ แหมทำเสียงเหมือนเห็นดาวตกลงบนโลกก็ไม่ปานนะมัน ผมเองก็หันไปมองตามสายตาของมันล่ะครับ
“เออว่ะ แดดไรวะนั่นมีตอนนี้ จอดผึ่งแดดดีกว่า ตรงที่มันส่องมามันก็ข้างถนนดีๆนี่ล่ะครับ เป็นบ้ากันสองคนผมรีบเลี้ยวเข้าข้างทางเหมือนเป็นสวนดอกไม้ของใครไม่รู้ หาที่จอดเสร็จก็เดินกางแขนออกไปเลย
“อ่า แดดของกู”
“ดีใจจังเลยเนอะมึง ไม่คิดว่าจะเจอแดดเดือนนี้”
มันเดินตามมาล่ะครับ ผมก็ยืนหลับตานิ่ง มันมีความสุขจังเลยนะ แดดที่อุ่นไม่ถึงกับร้อน แดดอุ่นนั้นที่มันกำลังลามเลียใบหน้าและร่างกายของผม มันอบอุ่นอ่อนโยนเหลือเกิน
“อ้าว หายแล้วมึง ไปแล้วอ่ะแดด”
“อ้าว เชี่ย มาเร็วไปเร็วจังวะ กูยังไม่แห้งเลย”
“หือ มึงไปทำไรมา ไอ้เปียก”
มันล้อผมครับ
“เชี่ยเปรียบเปรยเว้ย ป่ะกลับเถอะ เดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วง”
เราเดินกลับไปที่รถแล้วตรงกลับไปที่ร้านครับ ทุกอย่างยังคงอบอวลไปด้วยความสุข ยิ่งใกล้จะถึงวันคริสต์มาสทุกอย่างยิ่งดูเพิ่มสีสันให้บรรยากาศมันดูอบอุ่นขึ้นมาจริงๆ เพราะผมรู้สึกได้เลยว่าคริสต์มาสที่นี่กับที่เมืองไทยมันไม่เหมือนกันเลย ไม่รู้สิครับเพราะคนพวกนี้เป็นต้นตำรับมั้ง หรือไม่ก็เพราะบรรยากาศที่หนาวเหน็บเกี่ยวไหมเนี่ย
“เอ้ย”
พอจอดรถขนของเดินตามไอ้ซันจะเข้าร้านไปผมก็ถึงกับผงะเลยครับ
“มิเชล”
ไอ้ซันเองมันก็ยืนนิ่งอยู่ครับ
“อะไรกัน ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะทอมมี่ ซันนี่ ตกใจมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
เธอยังคงสวยสดใสเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน ผมว่าสวยขึ้นกว่าเดิมมากทีเดียวล่ะ เพราะรูปร่างหน้าตาเหมือนผ่านการแต่งเติมจนสวย ผิวพรรณก็สวยน่ามองจริงๆให้ตายเถอะ
“อ่า เอ่อ นี่มิเชลมายังไง”
ผมพูดออกไปครับ กว่าจะพูดออกไปได้มันติดๆขัดๆยังไงไม่รู้
“ก็เราได้งานแถวนี้จ๊ะ เลยแวะมาเยี่ยม ซื้ออะไรมาเยอะแยะเชียว เป็นไงบ้างซันนี่ ดีขึ้นไหม”
เธอหันไปถามไอ้ซันครับ
“เข้าร้านก่อนดีกว่า คุณแม่คงอยากเจอเธออยู่เหมือนกัน”
ผมชวนครับ ไอ้ซันมันก็ยิ้มแห้งๆ
“ทอมมี่เข้าไปก่อนเถอะจ๊ะ เดี๋ยวเราขอคุยกับซันนี่แป๊บ เดี๋ยวตามเข้าไป”
อืมนะ ผมก็เลยต้องหอบของเข้ามาในร้านก่อนครับ จะว่าไปแล้วก็แอบดีใจนะที่ได้เจอมิเชลอีกครั้ง ก็เหมือนเจอเพื่อนที่เคยสนิทกันมากๆล่ะครับ มันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว ไม่รู้ทำไม คงเพราะผมอยู่กับไอ้ซันมากเกินไป ใกล้ชิดกับมันมากเกินไปนั่นเองล่ะผมว่านะ
“ตายจริง หนูมิไม่เจอตั้งนานสวยขึ้นเป็นกองเลย สวยมากจ๊ะ”
พอมิเชลกับไอ้ซันเดินเข้ามาในร้านเธอก็ยกมือไหว้คุณแม่เช่นเคยล่ะครับ คุณแม่ก็ทักทายตามปกติ ผมก็นั่งอยู่ด้วยไอ้วันมันเดินขึ้นห้องไปแล้ว ผมพยายามมองหน้ามันว่ามันอะไรยังไง แต่มันก็แอบก้มหน้าครับเลยไม่ทันมอง
“ก็เหมือนเดิมล่ะค่ะคุณแม่ แล้วคุณแม่สบายดีนะคะ ไม่ได้เจอกันนานเลยคิดถึงจังค่ะ”
“แม่สบายดีจ้า แล้วนี่ไปยังไงมายังไงจ๊ะแม่คุณ”
“พอดีหนูมีงานที่นี่ค่ะ เลยต้องมาถ่ายโฆษณาน่าจะประมาณสองวีคค่ะ หนูขอมาที่ร้านบ่อยๆเหมือนเคยนะคะคุณแม่”
“อุ๊ยตาย ยินดีเลยจ๊ะว่าแต่โฆษณาอะไรจ๊ะทำไมนานจัง”
“รถยนต์น่ะค่ะ”
หือ รถยนต์เหรอ
“จริงดิมิเชล เราก็จะถ่ายโฆษณาให้รถยนต์แต่ทางเจ้าของสินค้ายังไม่เห็นหน้าเราเลย พอดีมีเรื่องน่ะ”
ผมพูดขึ้นล่ะครับแล้วเอามือขึ้นลูบหัวคิ้วขวาของตัวเอง
“นั่นสิ เรากำลังจะถามว่าคิ้วไปโดนอะไรมา เป็นรอยเลยนะทอมมี่”
“ก็มีเรื่องนิดหน่อยน่ะจ๊ะ ดีนะที่หน้าไม่พังไปมากกว่านี้ แล้วหนูมิกินข้าวมาหรือยังจ๊ะ หิวไหม”
“นิดหน่อยค่ะ หนูหอบท้องมาหวังจะมาพึ่งอาหารฝีมือคุณแม่ กินที่ไหนก็ไม่อร่อยเหมือนที่นี่”
“ต๊ายปากหวาน งั้นรอเดี๋ยวนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะทำให้กิน วันนี้กินอะไรดี ผัดไทยดีไหม”
“ดีค่ะ หนูอยากกินมานานมากๆ ขอบคุณนะคะคุณแม่”
คุณแม่ลุกจากที่นั่งไปแล้วครับ ผมก็หันไปยิ้มให้มิเชล
“แล้วตกลงถ่ายตัวไหนเหรอมิเชล”
เธอก็บอกยี่ห้อรถออกมาล่ะครับ
“หา นั่นมันที่เราจะถ่ายให้เหมือนกันนี่ อ่า นี่เราจะได้ถ่ายคู่กันเหรอ”
ผมร้องเสียงหลงครับดีใจ
“จ๊ะ เรารู้ว่าใครเป็นพรีเซนเตอร์ก็เลยตกลงรับปากทันที ดีใจมากนะที่จะได้ถ่ายคู่กับทอมมี่”
“โหยนะ เรายังไม่รู้เลยว่าเขาจะเอาเราหรือเปล่า เธอดูแผลเป็นนี่ดิ ไม่แน่หรอกเขาอาจจะเปลี่ยนตัว”
“เราว่าไม่หรอกนะทอมมี่ แผลเป็นที่คิ้วของทอมมี่ไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหน เราว่ามันน่ามองดีออกนะ”
“หือ แผลเป็นเนี่ยนะ”
“อืม เราว่ามันทำให้ทอมมี่ดูมีเสน่ห์มากกว่าเดิมอีกนะ คือยังไงดี มันดูแมนกว่าเดิมอ่ะ”
“อ้าวที่ผ่านมาเราไม่แมนเหรอ”
“ไม่ใช่ๆ เราหมายถึงมันดูเหมือนแบดบอยน่ะ อิอิ”
เธอหัวเราะครับ ส่วนผมก็แอบเขินนิดหน่อย เออนะ แบดบอยเหรอ
“เราก็แบดบอยอยู่แล้วนี่ ฮ่าๆๆ แล้วเป็นไงบ้างเรื่องเรียน เราเพิ่งจะสอบเสร็จไปเกือบตาย”
“เราเรียนเหมือนกันแต่แค่ไปสอบอย่างเดียว ยากมากๆ เพราะต้องศึกษาเอง เวลาว่างก็ไปเรียนพิเศษให้เขาติวให้”
“อ้อ เปลืองเงินแย่เลยดิ”
“ก็นิดหน่อย พ่อเราอยากให้ทำงานด้วยเรียนไปด้วยจะได้เห็นคุณค่าของเงิน”
เรานั่งคุยกันอยู่สักพักล่ะครับ แต่ผมสงสัยว่าไอ้ซันทำไมมันไม่ลงมาซะที ขึ้นไปนานแล้วนะนั่น
“เออ ทำไมไอ้ซันมันไม่ลงมาซะทีนะ มันเป็นไรป่ะ”
“อ้อ ซันนี่เขาบอกเขาจะเข้าไปช่วยในครัวเลยน่ะจ๊ะทอมมี่ น่าจะอยู่ในครัวแล้ว”
“อ้อ”
ผมพยักหน้าครับ สักพักคุณแม่ก็เดินออกมา มีไอ้ซันมันเดินตามออกมาด้วย ในมือมันมีถาดใส่จานผัดไทยกับแก้วน้ำน่าจะเป็นน้ำมะตูม
“ลองชิมซิจ๊ะหนูมิเชล รสชาติมันจะยังเหมือนเดิมไหม”
“ขอบคุณนะคะคุณแม่”
“มึงไปไหนมาวะ”
ผมไปสะกิดถามมันครับ หนอยไอ้นี่ไม่ยอมมองหน้าผมเลย
“ก็ไปในครัว”
มันตอบเสียงห้วนๆ เอาแล้วครับ เริ่มรู้สึกได้ถึงสิ่งผิดปกติแล้ว
“แล้วไม่มาคุยกับมิเชลล่ะ”
“คุยแล้ว”
“เชี่ยเป็นไรวะ”
“เปล่า”
ผมเริ่มสงสัยหนักขึ้นไปอีกครับ เราคุยกันอยู่สักพักพอลูกค้าเข้าร้านก็ต้องทำงานแล้ว แต่วันนี้ลูกค้าฮือฮาเป็นพิเศษเพราะนางแบบดังกำลังช่วยเราเสิร์ฟอาหารอยู่นั้นทำให้ร้านวันนี้ดูแน่นขนัดไปเลยครับ ผมว่าผมดังแล้วนะเนี่ยเจอมิเชลเข้าไปผมจอดเลยครับ ฮ่าๆๆ
“เออวันนี้มึงเป็นไรวะเงียบๆ มีไรป่ะวะ”
พอปิดร้านผมก็เดินตามมันขึ้นไปบนห้องล่ะครับ ท่าทางนี่มีอะไรแน่ๆ
“ก็กูเป็นของกูแบบนี้อยู่แล้วนี่ ไม่มีอะไรหรอกน่ามึง”
“ไม่ต้องมาหลอกกู กูรู้ท่าทางมึงมันฟ้อง”
“ไม่มีอะไร”
“ไอ้เชี่ยนี่ ตกลงมึงมีอะไรวะ”
“อ้าวไอ้ต้อม กูบอกไม่มีก็ไม่มีสิ มึงจะมาเค้นเอาอะไรจากกู”
“เออๆ ตามใจเว้ย กูถามเพราะกูเห็นว่ามึงเงียบๆไป ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว”
ผมหยุดเดินตามมันครับ ไม่รู้จะเดินตามมันไปทำไม
“อ้าวแล้วมึงจะไปไหน”
“กลับดิวะ บรรยากาศไม่ดีกูไม่อยากอยู่”
ผมเดินหันหลังจะก้าวลงจากบันได
“แล้วมิเชลไม่บอกอะไรมึงเหรอ”
นั่นไงครับ ผมหันหลังกลับไปถอนหายใจ
“ไหนบอกไม่มีไรไงเชี่ย มึงนี่เป็นแบบนี้ตลอดเลยนะ จะให้กูบอกอีกกี่ทีว่ามีอะไรให้บอกกูมึงถึงจะยอมอ้าปากพูด”
ผมขึ้นเสียงครับ โมโหจริงๆนะกับการที่มันเป็นแบบนี้
“มึงจะให้กูบอกอะไรในเมื่อมันไม่มีอะไร”
“แล้วเมื่อกี๊มึงหมายความว่ายังไง”
“ก็มิเชลไม่ได้บอกอะไรมึงเลยเหรอ ว่ามิเชลอยากจะคบกับมึงน่ะ เขาชอบมึงมาตั้งนาน เขาไม่ได้บอกมึงเลยเหรอ”
มันขึ้นเสียงบ้างครับ แต่แววตาของมันนิ่งมาก
“เอ่อ”
ผมรู้แล้วนี่ครับ ผมเลยอึ้งๆนิดหน่อย
“ไม่ได้บอก”
“ก็นั่นล่ะ กูรู้ว่ามันไม่เกี่ยวกับกู แต่ที่มิเชลบอกกูเพราะเขาคงรู้ว่ากูชอบมึงอยู่”
“แล้วไงวะ”
“ก็ไม่มีอะไร กูแค่กำลังคิด”
“คิดเชี่ยไรอีก”
“คิดว่ากูจะทำยังไงดีน่ะสิ มึงจะให้กูทำยังไง”
“มึงจะต้องทำอะไร มึงก็อยู่เฉยๆของมึง กูรู้หรอกน่าว่ามึงรู้สึกยังไง มึงไม่เชื่อใจกูเหรอวะ”
มันนิ่งไปครับ เม้มปากท่าทางคงคิดจริงๆ
“ไม่ใช่กูไม่เชื่อใจมึง แต่กูว่ากูไม่เชื่อใจ มิเชล”
“แล้วมึงไม่เคยได้ยินตบมือข้างเดียวมันไม่ดังเหรอวะ คิดมากไปได้”
“อืม กูคงคิดมากไปล่ะ มึงกลับเถอะไม่มีอะไรหรอก”
ผมยืนมองมันเดินเข้าห้องไปครับ ส่วนผมก็เดินกลับลงมาด้านล่าง เฮ้อนะ มิเชลจะว่าไปตามความจริงผมก็ประทับใจในตัวเธอนะ ทั้งนิสัยน่าตามันโดนหมดเลย แต่ไอ้ซันเองพออยู่กับมันนานๆผมก็ว่ามันน่ารักดีนะ เอาล่ะสิกูงานเข้าจังๆเลย
Written by eiky
ปล. พับเพียบกราบงามๆ ขอโต๊ดค้าบบบ เฮ้อ พอดีมีงานเข้าอันเบ้อเร่อ เล่นเอาเสียศูนย์ไปหลายวัน คิดดูนะแค่จะเมนต์ตอบยังเมนต์ไม่ออก เขียนนี่ไม่ต้องพูดถึง พยายามเขียนแต่ไม่ได้เลยค้าบ มาแบบสั้นๆให้พอหายคิดถึง ช่วงนี้เป็นอะไรไม่รู้ ปีชงเหมือนมันจะมาชงเอาตอนกลางปีนะเนี่ย แว้กกกก
รักน้า จุ๊บๆๆ
-
มิเชล.................. จะกลับมาทำไม??
+1 :n1:
-
:z13: :z13:
-
เชื่อใจต้อมได้ไม๊เนี่ย
เครียดมิเชลจริง ๆ :เฮ้อ:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่ะ
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
คงต้องร้องเพลงนี้ให้มิเชล........กลับมาทำไม ฉันลืมเธอไปหมดแล้ว
คุณอิ๊กกี้กลับมาดีๆก็ไม่ได้เนอะ เอาเรื่องมาให้หนูซันซะงั้น
+1 ให้หายคิดถึง
-
ต้อมไม่ชัดเจนซักที น่าเบื่อ
-
ยังไงก้อให้กำลังใจซันเสมอ มิเชลคาดว่าน่าจะเป็นตัวร้ายนะครับเนี่ย
ในเมื่อสิ่งที่เธออยากได้คือต้อม และงานนี้ซันเป็นรอง ทุกอย่างเลย
แต่มีอย่างหนึ่งที่ซันไม่เป็นรองและคนอื่นอาจจะมองข้าม แต่เชื่อว่าต้อม
คงไม่มองข้ามสิ่งๆนี้ไปได้ คือ"ความดีที่ซันทำกับต้อมและไม่หวังผล"
ปล.คุณอิ๊กกี้ สู้ๆๆนะครับ เอาใจช่วยเสมอ ชงหรือไม่ขึ้นอยู่กับช่วงของวันเวลา
บางครั้งเราไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงได้ แต่อย่างน้อยมันคงได้รับผลกระทบน้อยที่สุด
:L1: :pig4: :3123: :L2:
-
แหมะ..ทอมมี่..หล่อเลือกได้นะยะ ต้องให้พี่นายจัดการซะแล้ว ชิ! :z6:
-
มิเชลกลับมาทำเอาซันเราเสียสูญเลย
-
เอาน่า ต้อมสู้ๆ ซันสู้ๆ อิ๊กกี้สู้
-
+1 ให้หายคิดถึง แล้วตกลงมิเชลมาทำให้บรรยากาศเสียชิมิ o18
-
รักสามเส้าแล้วเว้ยยยยย
ต้อม อย่าจับปลาหลายมือนะ
ป.ล. พักผ่อนด้วยนะครับ อย่าเครียดมาก เป็นห่วงครับ
-
หนูซันนี่ของช้าน แดดอุ่นๆ มาให้อุ่นแป๊บเดียว ความมืดความหนาวเย็นดูเหมือนจะอยากเข้ามาแทนที่ซะแล้ว
ไม่นึกนะเนี่ยว่ายัยมิเชลจะมาเป็นตัวปัญหา ให้น้องซันของดิฉันซะแล้ว
อยู่ที่นายต้อมแล้วล่ะว่า จะหนักแน่นพอไหม
เอาน่ะหนูซัน เป็นการพิสูจน์วัดใจต้อมมันว่า มันจริงจังกับหนูซันมากแค่ไหน
มันหนักแน่นมั่นคงแค่ไหน ถ้ามันไม่ ก็ "เจ็บอีกหนเป็นไรคงทนได้เช่นเดิม"
-
ซันสู้ๆ ถ้าต้อมมันโลเลก็ปล่อยมันไป ซันน่ารักๆยิ้มงามซักทีเดี๋ยวก็มีคนมาสนใจแล้ว
-
มาทั้งทีนึกว่าจะหวาน
พางานเข้าทั้งคู่เลยนะค๊า
ต้อมถ้านายโลเลเมื่อไหร่
:beat: :z6: :fire:
:angry2:มิเชลเอาไปไกลๆๆๆๆๆๆหน่อย
-
:pig4: :z2: :z2: :L2:
-
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
อ่านตอนนี้ช่วงแรกๆ :-[น่ารักมาก แต่พอเจอมิเชล อารมณ์สะดุดเลย
ก็คิดอยู่หรอกว่าสักวันเธอคงจะกลับมาแต่ยังไม่ได้เตรียมใจ
ซันนี่ตอนนี้อารมณ์หดหู่เลยไม่เป็นไรนะ :กอด1:
-
พ่อคนหน้าตาดี งานเลยเข้า ถ้าทำให้ซันน้อยใจละก็ ซวยแน่ :laugh:
-
กลับมา
ขอแค่อย่าได้ร้ายซันก็พอ :fire:
สู้ๆน้าลูก :m15: :man1:
-
หนูมิ
เธอมาพร้อมกับบททดสอบใหม่แน่เลย
ลางมาม่ากะลังจะมา (หรือเปล่า)
-
ซันนี่ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งคิดมากนะ
ต้อมก็ทำไรให้มันชัดเจนซะทีเซ่ :m16:
:L2: :pig4:ฯ :L2:
-
เจอเเบบนี้ ซัน ได้เจ็บอีกเเน่
คนโลเลก็ปล่อยมันไป คนอื่นยังมีอีกเยอะกลัวอะไร !!!!!!
Ps อินเกิน - -
-
อ้าวยัยนี้ยังไม่สาบสูญอีกเหรอ :a5:
สู้ๆนะจ้าพี่ิอิ๊ก ชงไม่ชงช่างมัน ทำอะไรทำให้สุด สุดท้ายเราก็จะได้ไม่เสียดายเมื่อมันผ่านไปแล้ว
-
....กลับมาทำไม ฉันลืมเธอไปหมดแล้ว
ความหวังที่เคยเพริดแพรว
ฉันลืมหมดแล้วไม่อยู่ในใจ
มันเป็นอดีต ไม่คิดจะฟื้นคืนใหม่
ดีแล้วต่างคนต่างไป
กลับมาทำไม ทำไมต้องมา....
วันนี้มาแบบเพลงย้อนยุค
เข้ากั๊นเข้ากันกับความรู้สึกที่เจอหนูมิตอนนี้55555
-
ตอนนี้ซันน้อยใจด้วย
มิเชลจะมาเป็นทางเลือกให้นายแบบต้อมเหรอ =w= ซันเจอตัวเป้งละ 55+
-
:3123:
-
กลับมาคราวนี้...ทำเอาอึ้งเลยนิมิเชล....
ซันเน่อย่าพึ่งเสียศูนย์นะนู๋...
ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังจริง ๆ นะจ๊ะ...
เอ้า...เจ้าต้อมขอความชัดเจนด่วน.. :laugh:
:กอด1:น้องอิ๊ก :L1:
กด + เพิ่มพลังให้ซันเน่กะน้องอิ๊กเน้อ...
-
พี่อิ๊ก คิดถึง
มิเชลอย่าเล่นอย่างนั้นดิครับมันไม่ดีนะ เป็นผู้หญิงน่ารักก็น่ารักให้ตลอดนะครับ
-
มิเชลยังอยู่อีกหรอ :pig4:
-
มิเชลกลับมาทำไม :serius2:
-
:o12:
จะดราม่าอีกรึป่าวววว
-
:angry2: หึๆ ไปๆมาๆ เหมือนว่าจะร้ายหลบในน่ะอิหนูมิเชล!!!
หรือว่าไม่ใช่ ยังไงคงต้องรอดู สู้ๆน่ะซันเน่...
บอกให้เค้าเชื่อใจ เชื่อได้ตายล่ะนายต้อม o22
Ps. พี่ปริ้นซ์.... คิดถึงน้าตัวเอง ฮิๆ
-
มิเชล น่าจะพูดอะไรกะซันมากกว่านั้นน่ะ ไม่งั้นน้องไม่หงอยขนาดนั้นหรอก
-
ไม่เอามิเชลๆๆๆๆๆๆ
-
มิเชล นี่ยังไง
ไม่ไว้ใจเลยจริงๆนะ
งื้อออ เธอพูดกับซันเน้ งี้ หมายความว่าไงวะ?
จะให้หลบเหรอ??
ยังไง ต้องรอดู ดีใจที่ต้อมไม่หวั่นไหวเท่าไร!!
^^
-
หวังว่ามิเชลแค่มาถ่ายแบบเสร็จแล้วก็ไปนะคะ o18
ซันเท่านั้นค่ะที่ต้อมต้องการ ชิมิๆ
ขอบคุณสำหรับตอนที่ 24 ค่ะ :pig4:
-
:serius2: ชะนีโผล่มาอีกแล้ว
-
งือ มิเชลมา
เอาแล้วสิรอบนี้เหมือนกลับมาแบบไม่ธรรมดา
ขอเถอะนะ ตอนเเรกก็ดีๆคราวนี้อย่ามาแบบนางร้ายเลย
ให้เขาคู่กันไปแบบไม่มีอุปสรรคเหอะ :call: :call:
-
ซันชิ่งทิ้งต้อมก่อนเลยเถอะ! แลดูปวดใจ T T
อยากให้ซันมีที่พึ่งอื่นบ้างง
-
อี๋ ~
หมั่นไส้ต้อมตะหงิด ๆ
อยากให้สักวันคนยอม คนตามไม่ใช่ซันบ้างเถอะ หน่อยแหน่ะ !
-
มิเชลกลับมาคราวนี้ถ้าจะไม่ดีซะหล่ะ นู๋ซันเน่ยิ่งเป็นคนชอบคิดมากอยู่ด้วย
ซันเน่อย่าคิดมากนะคิดน้อยๆอย่างต้อมมันบ้างชีวิตนู๋จะมีความสุขขึ้นเยอะ
ปล. :กอด1:คิดถึงอิ๊กกี้นะ ยินดีต้อนรับการกลับมาค่ะ
-
ต้อมมมม ไม่ได้นะ
ต้องซันซิ
-
ต่ออออๆๆ พี่อิ๊กกี้
รักกกกกกกกกกกกกกกกก
-
มิเชลอย่ามาทัมตัว แอ๊บ แถวนี้น๊ะ
แย่ง ต้อมไปล๊ะก้อ000000000................
-
กลับมาทำไมฉันลืมเธอไปหมดแล้ววววว :เฮ้อ:
-
มิเชลแอบร้ายชัวร์!!! :เฮ้อ:
สงสารซันนี่
-
S25
“มิเชล”
พอก้าวลงจากรถผมถึงกับอ้าปากค้างเพราะคนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าร้านคือมิเชล เหมือนว่ามือไม้มันสั่นขึ้นมาทันที ใจสั่น
“ซันนี่ สบายดีไหม คิดถึงจังเลย”
ผมได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มให้เธอ ไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไรหรือทำกริยายังไงออกไปดี
“มายังไงมิเชล”
“ก็มาหาไง คิดถึงไม่ได้เจอกันนาน แล้วทอมมี่อยู่ในรถเหรอ”
“มิเชล”
เสียงไอ้ต้อมครับ ผมเริ่มเม้มปากแน่น แต่ก็พยายามฝืนยิ้มไม่ให้ใครรู้ว่าในใจผมมันเริ่มหวั่นใจมากมายเพียงใด มิเชลคุยอยู่กับไอ้ต้อมสักพักแล้วไอ้ต้อมมันก็เดินเข้าร้านไปก่อน
“ซันนี่เราขอคุยด้วยหน่อยสิ”
น้ำเสียงที่เป็นปกติของมิเชลทำให้ผมหวั่น หวั่นใจจริงๆนะ ไม่รู้ทำไม
“อืม มีอะไรเหรอมิเชล เธอสวยขึ้นมากเลยนะ”
“ขอบใจจ๊ะ นายก็ดูสดใสขึ้นเยอะเลยนะซันนี่”
“อืม”
“เรื่องของทอมมี่น่ะซันนี่ ที่เราเคยบอกนายไปตอนนั้นจำได้ไหม”
ใจเต้นแรงขึ้นมา ผมเม้มปากแน่นพยายามครองสติให้อยู่กับตัว
“คือเราเองก็คิดมาตลอดนะ ตั้งแต่เราแยกไปอยู่แอลเอ ที่เราเคยบอกว่าเราจะยอมหลบให้ซันนี่น่ะ จำได้ไหม”
ผมได้แต่พยักหน้าครับ
“เรามาคิดๆดูแล้ว เราว่าเรื่องของหัวใจ ความรัก เราคงหลีกทางให้ใครไม่ได้หรอก ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นเพื่อนที่เรารักมากที่สุดก็ตาม ซันนี่เข้าใจเราใช่ไหม”
เหมือนกับว่าผมโดนตะคอกใส่หู เสียงที่ดังเกินกว่าที่โสตประสาทมันจะรับจะต้านไหว ผมหูอื้อไปชั่วขณะ ได้แต่เม้มปาก
“เราขอโทษนะที่ต้องมาบอกซันนี่แบบนี้ แต่เราอยู่ที่โน่นทำงานอย่างเดียว เราเองก็อยากมีใครสักคน และเราคิดว่าเราชอบทอมมี่มาก น่าจะมากพอๆกับซันนี่ เราไม่อยากให้มันผ่านเราไปโดยที่เราไม่ได้ทำอะไรเลย ซันนี่ๆ”
“หือ”
“ฟังเราอยู่หรือเปล่า เป็นอะไรไป”
“อืม ฟังอยู่ เราเข้าใจเธอนะมิเชล”
“ขอบใจมากนะจ๊ะซันนี่”
“แต่เราเองก็อยากให้เธอเข้าใจเราเหมือนกัน ว่าเราเองก็ชอบไอ้ต้อมมันมาก ไม่รู้สิ ถ้าเธอคิดว่าเธอคือคนที่ใช่สำหรับมัน เราจะหลบไปเอง แต่ทั้งนี้ก็ไม่ขึ้นอยู่กับตัวเราหรือว่าตัวเธอนี่ใช่ไหม”
“ใช่ เราเข้าใจ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของทอมมี่เพียงคนเดียว”
เรานิ่งกันไปทั้งคู่ครับ ไม่มองหน้ากันแต่เหมือนต่างฝ่ายกำลังคิดไปในทิศทางของตัวเอง ผมหวั่นใจแต่จะให้ผมทำอะไรไปได้มากกว่านี้ผมเองก็ยังไม่รู้ ผมเข้าใจเธอดี ผมก็เข้าใจตัวเองด้วยว่าผมเองต้องการอะไร ผมกับมิเชลสนิทกันมาก ตอนนั้นที่เราคุยกันที่สนามฟุตบอลในมหาวิทยาลัย ผมจำได้ดี จำได้ทุกถ้อยคำ แต่มาวันนี้เธอเองที่จะเป็นฝ่ายเดินกลับเข้ามา จะว่ากันไปตามเกมแล้วผมเองสินะที่จะสู้เขาไม่ได้ มิเชลเองเธอเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง ส่วนผม เอาเถอะยังไงเสียผมเองก็คงไม่ยอมแค่ก้มหน้าแล้วเดินหนีไป นับจากนี้ผมจะไม่ยอมกลับไปนั่งร้องไห้คนเดียวในห้อง ผมจะทำเท่าที่ผมจะมีปัญญาจะคิดอ่านได้ ไม่ว่าจะยังไง
“พี่นาย ว่างคุยไหมครับ”
เหมือนคนเห็นแก่ตัวนะ แต่ผมไม่รู้จะหันไปหาใครดีจริงๆ ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรเลยเพราะความรู้สึกที่มีต่อมันไม่ได้น้อยลงมีแต่เพิ่มขึ้น ถึงแม้ว่าผมเองจะได้ทำใจไว้บ้างแล้วในบางส่วน แต่ความรักมันแบ่งแยกหรือควบคุมห้ามมันได้ด้วยเหรอ ไม่รู้สิสำหรับผมผมทำไม่ได้ และนี่ผมก็ต้องหาคนปรึกษา และคนคนนั้นก็คือพี่นาย ทั้งที่รู้ว่าไอ้ต้อมมันรักพี่นายมากมายขนาดไหน และผมเองก็มีความรู้สึกว่าพี่นายเองก็มีใจให้ไอ้ต้อมไปไม่น้อยเลย แต่ด้วยอะไรหลายอย่างที่ทำให้พี่นายพยายามกันมันออกจากใจ ผมชื่นชมในตัวพี่นายมากไม่ว่าใครจะว่ายังไง แม้ปากจะร้ายแต่พี่นายเป็นคนที่มีจิตใจดีมากผมคิดนะ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นไอ้ต้อมเองผมว่าก็คงเป็นเหมือนเพื่อนๆผมที่เคยมีคนมาชอบ แล้วพอมีอะไรกันเสร็จมันก็จบ พอเราไม่ใช่เด็กมัธยมปลายมันก็ไม่มีความหมาย ผมยังเคยมีคนมายื่นข้อเสนอให้เลย เรื่องแบบนี้ทำไมผมจะไม่รู้ แต่พี่นายไม่ได้ทำอะไรกับไอ้ต้อมเกินเลยหรืออาจจะเกินเลยผมไม่รู้แต่คิดว่าคงไม่ แม้จะใช้มันทำในสิ่งที่พี่เขาอยากจะให้ทำ แต่พี่นายก็ทิ้งมันได้ง่ายดาย ฟาดเงินให้ก็จบ แต่นี่มันไม่ใช่พี่นายเป็นเหมือนคนในอุดมคติของผมก็ว่าได้ ทั้งเข้มแข็ง ทั้งอ่อนโยน มีเสน่ห์อย่างที่ในชีวิตนี้ผมจะไม่มีทางมี
“ว่าไงซัน”
ผมส่งวอทแอบไปล่ะครับรออยู่นานพอสมควร เพราะหลังจากที่เดินแยกจากมิเชลแล้วผมก็เดินขึ้นบนห้อง พยายามหาทางออกให้กับเรื่องนี้ ซึ่งมองไปทางไหนก็มีแต่ทางตัน ความอัดอั้นในใจที่มันพอกพูนยิ่งทำให้ผมจนหนทาง
“พี่นายเดี๋ยวซันโทรไวเบอร์หานะ ออนไว้ด้วย”
ผมส่งข้อความตอบกลับไป ในสั่นไหว ตอนนี้ไม่ได้เสียใจแบบที่จะฟูมฟายร้องไห้เสียน้ำตาแล้ว แต่มันเป็นความเสียใจที่เหมือนถ่วงให้หนัก ผมไม่ร้จะบอกว่าอะไรดี
“ว่าไงพ่อคุณ นี่มันดึกแล้วนะ”
“ขอโทษครับพี่ ผมไม่รู้จะปรึกษาใครดี”
“เรื่องไอ้ต้อมอีกล่ะสิท่า”
เพราะพี่เขารู้อยู่แล้ว หรือว่าพี่เขาเดาเก่งอันนี้ผมไม่รู้ แต่ผมสะอึกนิ่งเงียบไป
“ว่าไงล่ะซัน”
“ครับพี่ คือว่า มิเชลเขามาคุยกับซันวันนี้ เพิ่งคุย มิเชลบอกจะกลับมา เขาชอบทอมมี่มาก”
“หือ มิเชลนางแบบน่ะเหรอ”
“ครับพี่ ผมไม่รู้จะทำยังไงดี”
“อืม ซัน คิดอะไรอยู่ตอนนี้น่ะ”
“ไม่รู้ดิพี่มันตื้อๆ ผมเสียใจนะ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร มันมึนๆ”
“พี่เข้าใจความรู้สึกเรานะ แล้วมิเชลกลับมาเพราะจะมาแย่งไอ้ต้อมคืนจากเราเนี่ยเหรอ”
“ก็ไม่เชิงอ่ะพี่ แต่ซันกลัวอ่ะ ไม่รู้สิ กลัวว่า”
“ซันอย่าคิดมากสิ เรื่องแบบนี้จะไปว่ามิเชลเขาก็ไม่ได้หรอกนะ ทุกอย่างมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเราหรือว่ามิเชล แต่มันขึ้นอยู่กับไอ้ต้อม”
“ครับพี่ ซันเข้าใจครับ แต่ก็”
“ทำใจไม่ได้ใช่ไหม มันไม่ได้ยากหรอกนะซัน ถ้าเรามั่นใจว่าไอ้ต้อมมันจะไม่ไปไหน มันก็จะไม่ไปไหน เราดีพอที่จะทำให้มันอยู่มันก็จะอยู่ แต่ถ้ามันจะไปเราเสียใจพี่รู้นะ แต่ไม่รู้สิพี่ก็ไม่อยากให้เราคิดอยากจะครอบครองมันมาก เพราะถ้าคิดแบบนั้นเราเองนั่นล่ะที่จะทุกข์ใจ”
“ครับ”
“ไม่ใช่พี่ไม่สนับสนุนเรานะซัน แต่พี่แค่อยากจะถามว่ารักไอ้ต้อมมันเราทำเต็มที่หรือยัง พี่หมายถึงว่ารักมันเต็มที่แล้วหรือยัง โอ๊ย งง คือประมาณว่าเรารักมันน่ะ พี่ว่ามันก็รู้นะ แล้วเราทำอะไรไปบ้างนอกจากมานั่งคิด นั่งทำตัวน่ารักน่าเอ็นดู มากกว่าการที่จะเข้าไปถึงมัน แง้มใจมันน่ะ”
“ก็พยายามแล้วนะพี่ ช่วงที่มันไม่สบายซันก็อยู่กับมันตลอด”
“ดีแล้วล่ะซัน นั่นล่ะคือสิ่งที่พี่อยากรู้ ถ้าอย่างนั้นก็มั่นใจเถอะว่าไอ้ต้อมมันคงไม่ไปไหนหรอก พี่พอรู้จักมันดีว่ามันเป็นคนยังไง อย่าเอาเรื่องแบบนี้มาคิด รู้ไหม การแย่งผู้ชายเป็นเกมที่สนุกที่สุด อิอิ”
“บ้านะพี่ ซันไมได้อยากจะแย่งกับเพื่อนรักหรอกนะ”
“แล้วยังไง ไม่แย่งก็ยกให้มิเชลไปสิ ถอนตัวออกมาจะได้ไม่เจ็บตั้งแต่แรกเริ่ม แต่พี่ว่าคงยากแล้วล่ะเราน่ะ ถ้าอย่างนั้น ดีกว่าการที่เราจะมานั่งคิดเองเพ้อเอง เราอย่าไปยอมสิ อย่างน้อยพี่ว่าเรามีโอกาสได้ใกล้ชิดไอ้ต้อมมันมากกว่ามิเชลนะ เราก็เร่งทำคะแนนสิ”
“ครับพี่”
“ไอ้ต้อมนี่มันลงเสน่ห์อะไรมานะทำไมมีแต่คนอยากได้มัน อิอิ แหมนะแย่งกันเชียวน้องพี่เป็นไงล่ะ”
“อย่าว่าแย่งเลยพี่ ซันแค่อยากจะทำให้เต็มที่อย่างที่พี่นายบอกนั่นล่ะ”
“เริ่ด แบบนี้ล่ะซัน อย่าไปยอมสิ ชะนีนางสวยก็สวยไป เราก็ต้องมีของดีงัดออกมาสู้ เพื่อนก็ส่วนเพื่อน แต่เรื่องผออัวผัวนี่นะยอมกันไมได้หรอกนะ อิอิ จริงไหม”
“อ่านะพี่นายก็”
“นั่นล่ะซัน พี่ว่าที่มิเชลเขากลับมาเพราะเขาคงคิดจริงจังแล้วว่าอยากจะมีแฟน เพราะช่วงนี้พี่ว่าน่าจะช่วงพีคของเขานะ คงจะรู้สึกว่าทำงานเยอะไป เหงาอะไรประมาณนี้ และคนที่เขาชอบก็คงมีแต่ไอ้ต้อมก็เลยวกกลับมาไง”
ผมคุยกับพี่นายอยู่สักพักก็วางสาย เดินลงมาจากบนห้องแล้วเดินเข้าครัวไปเลยครับ พยายามทำให้ได้อย่างที่พี่นายบอก ผมไม่ใช่ว่าจะไม่รักเพื่อน เพื่อนอย่างมิเชลผมคงจะหาที่ไหนไม่ได้อีกแน่ และเหมือนกันเพื่อนอย่างไอ้ต้อม แถมยังมันเป็นคนที่ผมมีใจ ชาตินี้หรือชาติไหนผมถึงจะเจอ ในเมื่อผมคิดว่าผมเจอแล้ว ก็คงไม่ยอมถอยง่ายๆหรอกนะ
“คุณแม่ทำอะไรครับ ลงมือเองเลยเหรอครับ”
ผมถามครับเพราะเห็นคุณแม่กำลังผัดไทยอยู่
“อ้อ หนูมิน่ะจ๊ะลูกยังไม่ได้กินข้าวแม่เลยจะผัดให้หนูมิเขาหน่อย”
“อ้อครับ”
ในใจเริ่มคิดแล้ว ไม่รู้สิทำไมต้องให้คุณแม่ทำให้ด้วยนะ แต่เอาเถอะๆ ยังไงมิเชลก็เคยทำงานที่นี่ จะว่าไปแล้วมิเชลน่ารักมาก แม้แต่ผมเองยังเห็นว่าเธอน่ารักเลย แล้วนี่ผมเป็นอะไร อิจฉาเธอเหรอ ไม่ได้สิ ถ้าผมจะชนะใจไอ้ต้อมมันจะต้องมาจากสิ่งที่ผมมีและออกมาจากข้างในตัวผม ไม่ใช่ด้วยวิธีอื่น เพราะสิ่งที่ผมอยากได้รับก็คงเหมือนๆกับมิเชลนั่นคือความรักที่แท้จริงไม่ใช่ได้มันมาเพราะการแย่งชิง
“เดี๋ยวซันรินน้ำมะตูมให้นะครับ”
“ดีจ๊ะ เสร็จพอดียกออกไปพร้อมกันเลย เอาอุ่นๆนะลูกจะได้รู้สึกดีอากาศมันหนาว”
ผมไปรินน้ำมะตูมที่ต้มไว้ในกาใส่แก้วแล้วยกไปรวมกับจานผัดไทย พอมิเชลกินเสร็จเราก็คุยกันสักพักครับแล้วเราก็ทำงานตามปกติ พอร้านปิดผมก็เดินขึ้นชั้นบนไปเลยไม่รอคุยกับไอ้ต้อม ไม่รู้สิ ผมยังเห็นแก่ตัวอยู่ มันเดินตามมา ไม่ได้อยากจะบอกเลยนะว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะทั้งเย็นผมก็ตึงๆไปจริงๆนั่นล่ะครับ แต่เหมือนผมกำลังใช้ความคิดอยู่ว่าจะทำตัวยังไงให้ตัวเอง “น่ารัก” หรือ “มีเสน่ห์” อย่างที่พี่นายบอก คิดมากไปจนหน้าอาจจะบึ้งไปเลย
“มึงเป็นไรวะ หน้าตาไม่ดีเลย”
ไอ้ต้อมมันถามครับ
“ไม่มีไรนี่”
“อย่ามาไม่มีกูรู้จักมึงดี ทำหน้าแบบนี้มีอะไรแน่ๆ”
ผมพยายามไม่ต่อล้อต่อเถียงกับมันครับ เพราะยังไงเสียผมก็ต้องบอกมันอยู่ดี และในที่สุดผมเองก็ต้องบอกมันออกไป พอมันกลับไปแล้วผมเองก็ทรุดตัวลงนั่งกับเตียง ทำไมผมไม่ปั้นสีหน้าให้มันดูดีกว่านี้นะ ทำไมผมไม่เก็บอารมณ์บ้างแล้วที่ผมพูดออกไปไอ้ต้อมเองมันจะมองมิเชลยังไง นี่ผมเป็นอะไรไปแล้ว
วันคริสต์มาสอีฟมาถึงแล้วครับ แสงไฟที่อยู่ตามร้านรวงบ้านเรือนผู้คน ในร้านของเราเองก็ยังติดต้นสนปลอมต้นใหญ่ ไฟระย้าที่ประดับตกแต่งมันทำให้ผมหวนคิดถึงอดีต งานโรงเรียนที่ผมชอบ กลิ่นอายและบรรยากาศที่สวยงามของกรุงเทพฯ ไม่รู้สิแม้ที่นี่เองจะเป็นเมืองต้นแบบของประเพณีแบบนี้แต่คนที่นี่เองวันคริสต์มาสอีฟหรือวันคริสต์มาสจริงๆเขาจะอยู่กับครอบครัวกันเสียส่วนใหญ่ ไม่เหมือนที่เมืองไทยที่ผู้คนจะออกมาเดินตามห้างในตอนกลางคืน ตามถนนหนทางที่เปล่งประกายไปด้วยแสงไฟ คิดถึงจัง แต่ก็เถอะนะ ถึงแม้บรรยากาศที่โนจะสวยงามแค่ไหนก็ตามผมก็ยังไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้
“เหม่อไรมึง ตาลอยเชียว”
ไอ้ต้อมมันทักขึ้นครับ ผมสะดุ้งนิดหน่อยแล้วหันไปยิ้มให้มัน
“คิดถึงตอนเรียนที่โน่นน่ะ”
“อ่าฮะ คิดถึงตอนเด็กว่างั้น”
“ไอ้บ้า ตอนนี้กูก็ยังไม่แก่นะมึง”
“อ้าวเหรอ กูนึกว่าแก่แล้ว ฮ่าๆๆ”
“มึงสิแก่ กูยังไม่ ๑๙ เลยนะมึง”
“คร้าบ น้องซันเน่ เออว่าไปแล้วก็คิดถึงไอ้อูกับไอ้โป้งเหมือนกันนะ อืม ถ้าตอนนี้กูอยู่ที่โน่นจะเป็นยังไงบ้างนะ”
“นั่นสินะ ถ้ากู ไม่สิ ถ้าเรายังอยู่ที่โน่นวันนี้เรากำลังจะทำอะไรนะ”
“กูคงแดกเหล้าว่ะ ฮ่ๆๆ”
“อ่านะ พูดยังกะมึงกินเก่งงั้นล่ะ”
“หนอยแน่ ดูถูกนะมึง กูน่ะแชมป์นะเว้ยตอนเรียน”
“อ้าวเหรอ วันนั้นไวน์แค่นั้นทำไมเมา”
“เชี่ยแระ มึงนั่นล่ะที่เมา ฮ่าๆ หรือมึงจะดวลกะกู”
“เดี๋ยวดิ รอมิเชลก่อน มิเชลบอกจะมา”
ผมลองสังเกตดูสีหน้ามันครับว่ามันจะทำยังไง เลวมาก มันยิ้มอ่ะ
“ดีใจมากว่างั้นที่มิเชลจะมา”
“อ้าวธรรมดาเว้ย หรือว่ามึงไม่ดีใจ”
ผมได้แต่ถอนหายใจครับ
“ดีใจดิ ไปช่วยคุณแม่ดีกว่ามึง อาหารกำลังจะเตรียม วันนี้เราจะไปทำบาร์บีคิวกินที่บ้านมึงนี่”
“เออนั่นดิ ป่ะ”
ผมลุกขึ้นทันที ส่วนมันยังคงนั่งแช่มองต้นคริสต์มาสอยู่ครับ ลืมบอกไปวันนี้กับพรุ่งนี้ร้านเราหยุดนะครับ เพราะเปิดไปก็คงไม่มีลูกค้า
“ไม่ลุกล่ะมึง เร็วดิ”
“ช่วยหน่อยดิ ไม่มีแรง”
“อะไรของมึงไม่มีแรงอะไร บ้าเหรอไอ้ต้อม”
“อ่ะ”
มันยื่นมือมาให้ผมดึงครับ ผมก็ดึงมัน แต่มันไม่ยอมลุกทำตัวแข็งๆ
“ไอ้ต้อม มึงจะเอายังไงวะ จะลุกไม่ลุกเร็วๆ”
“ก็ออกแรงหน่อยดิวะ อะไรแค่นี้ทำไม่มีแรง”
“งั้นมึงลุกเอง”
“อ่านะ งอนๆ”
“ไม่ได้งอน มึงนั่นล่ะไอ้บ้า กูไปล่ะ”
“โอ๊ย เจ็บๆ เจ็บขา”
“เฮ้ย เป็นไรไหมมึง”
ผมรีบนั่งลงข้างๆมันครับเพราะมันทำหน้าตาเหยเกท่าทางคงเจ็บมาก
“อิอิ กูให้มึงนั่งไงกูจะได้ไปถึงก่อนมึง ซันเน่”
“ไอ้ต้อม”
มันวิ่งไปแล้วครับ ผมได้แต่เม้มปาก แล้วก็ยิ้มออกมา
“พี่ซันๆ ทำไมยิ้มคนเดียวนะ”
“อ๊ะพี่ปริ๊น ไปไหนมาครับ”
“ไปไหน ไม่ไปไหน มาหาพี่ซันนะ”
“หือมีไรป่าวครับพี่ปริ๊น”
“ปริ๊นอยากกินหนมปังไส้ช็อกโกเล็ตนะ อย่างที่พี่ซันเคยซื้อมาฝาก”
“เอ๋ อันนั้นมันเค้กไม่ใช่เหรอพี่ปริ๊นไม่ใช่หนมปังซะหน่อย”
“ก็ทำมาจากแป้งนะ ของชนิดเดียวกันก็คงเหมือนๆกัน”
ผมอดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม พี่ปริ๊นน่ารักเสมอไม่ว่าจะวันไหนเวลาไหน
“อ้อคร้าบ งั้นเราไปกันเลยไหม เดี๋ยวร้านป้าสแมนต้าจะปิดก่อน วันนี้วันอีฟด้วยเนอะ”
“นั่งลงสินะพี่ซัน”
“หือ นั่งแล้วก็ไมได้ไปสิครับพี่ปริ๊น”
“ไปสิ ก็พี่ซันนั่ง ปริ๊นจะขี่หลังไง ปริ๊นไม่อยากเดินนะ มันหนาว”
“ร้ายนะเรา อิอิ”
ผมหัวเราะออกมาครับ แล้วนั่งลงให้พี่ปริ๊นขึ้นขี่หลัง ผมไหวนะไม่ใช่ไม่ไหว จากที่หนาวๆผมร้อนเลย เพราะพี่ปริ๊นไม่ได้ขี่หลังปกตินะกระดุกกระดิกตลอดเวลา อันที่จริงความสุขมันก็ไม่ได้หายากเย็นอะไรนักหรอกนะผมว่า มันอยู่รายรอบตัวเรานี่เอง เราพยายามดิ้นรนไขว่คว้าหามาซึ่งคำว่าสุข แต่เรามองย้อนมาที่ตัวเราหรือยังว่าเราเปิดใจรับรอยยิ้มเล็กๆที่มันอยู่ใกล้ตัวหรือยัง นั่นสินะ ผมเองมันแต่เสียเวลาไปกับชีวิตที่ขมขื่น ทั้งที่บางทีผมอาจจะเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดคนหนึ่งก็ได้ เอาล่ะ สู้ไม่ถอยแล้วนะซัน
Written by eiky
ปล. มาแบบสั้นๆ อิอิ ไม่รู้อะไรยังไงนะครับช่วงนี้ มึนๆ ทนอ่านหน่อยน้า พยายามจะให้มันกุ๊กกิ๊กที่สุดแล้วล่ะเนี่ยอิอิ ไม่รู้กุ๊กหรือยัง หรือว่ามาแต่กุ๊ก กิ๊กยังไม่มา แว้กกกก
รักกัน
-
กลับมาทำไม ชั้นลืมเธอไปหมดแล้ววว
ปล. เฮียอิ๊กสู้ๆ เน้อ คิดซะว่าปีชงจะทำให้เรากลมกล่อม อิอิ
**********edit**************************
อ้าว เม้นเมื่อกี๊ของตอนที่แล้วนะคะ
มาใหม่ก็ไม่บอกล่ะ ฮู้
-
สู้สู้ซันเน่ :L1:
อย่ายอมแพ้ :กอด1:
-
มันกุ๊กกิ๊กไม่ออกเลยอะ บรรยากาศมันดูเหมือนจะไม่ค่อยปลอดโปร่งอะ
ถ้าจะให้กุ๊กกิ๊๊ก มันจ้องมี จิ๊จ๊ะ หน่อยจิ :laugh:
-
เปิดตัวสู้ศึกกันแล้วสินะ
จัดไปซันเน่
อย่ายอมแพ้
-
เครียดกับมิเชล
ต้อมเอ้ย ช่วยเลือกไวไวหน่อยเหอะ ลุ้นจนจะบ้าแล้วเนี่ยยย
-
ซันเน่สู้ๆๆ
-
ซันเน่ ลุยเลย สู้ ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
จะว่าไปมิเชลมาก็ดีเหมือนกันนะ
เป็นตัวกระตุ้นอย่างดีของน้องซันเน่เลยทีเดียว
จะได้ฮึดๆขึ้นมามั่ง คนอ่านก็รอจึกกระดึ๋ยจนเหงือกแห้งแล้วเนี่ย
-
ตอนนี้ต้อมซันน่ารักกุ๊กกิ๊กมากๆอ่ะ
-
:L1:
-
พี่ปริ้นท์ น่ารักมากเลยอ่ะ
^^
มิเชล มาแบบเรียบๆ ,, แต่หนักแน่น น่ากลัวจริงๆ
ฮ่าๆๆๆ ยังไงล่ะคราวนี้
ซันเน้สู้ๆ นะคะ
-
ตะวันสู้ๆนะเป็นกำลังใจให้
-
มิเชลก็แฟร์ดีมีการบอกซันให้รู้ตัวว่าฉันจะโดดมาแข่งแล้วนะ
-
:angry2:
หมั่นไส้ต้อม
หล่อเลือกได้นะพ่อคุณ
-
เอ่อ สั้นจริงๆด้วย
แต่ไม่เป้นไร มาต่อเรื่อยๆ ให้คนอ่านได้ยิ้มนิดๆ ก้โอเคแล้วค่ะ
พี่อิกกี้สู้ๆนะ รอตอนต่อไปอยู่น้า :L1:
:L2: :pig4: :L2:
-
:L2: :L2:
-
มาเป็นกำลังใจให้ซันนี่และอิ้กกี้ :กอด1:
รอตอนต่อไปจ้า
-
รอตอนต่อไปค่า.. ชอบเรื่องนี้มากๆแต่ไม่ค่อยมีเวลาอ่าน
เอาใจช่วยซ้นเน่.. อิอิ
รอวันที่ต้อมตัดใจจจจ...
-
จะว่าไป...มิเชลก็ไม่ผิดหรอกนะ
แต่ยังไงก็ไม่ปลื้มอยู่ดี ก๊ากกกกกกกกกก
-
ขอบคุณอิ๊กกี้คับ
ได้พี่ปริ๊นมาตอนจบ ทำให้ซันสดใสขึ้นทันตา หลังจากโดนมิเชลรีเทริ์นเข้าไป เพลียๆ
-
พี่นายศิราณีส่วนตัวของซันนี่เค้าละ
สู้ๆ นะจ๊ะ
-
อ่านมานานแล้วอะนะ :o8:
เพิ่งเข้ามาแจมว่า
ซันเน่ สู้ ๆ ไม่งั้นอดได้ปัวนะ
ต้อม จงใจอ่อนซะที เพี้ยง :เฮ้อ:
มิเชล มาทางไหนกลับทางนั้น จ้า :beat:
-
เป็นเรื่องที่รออ่านมานานมากๆเลยครับ ชบอตัวละครทุกตัวที่คุณอิ๊กกี้เขียนนะครับ
ไม่ว่าจะเรื่องไหนๆชอบมาก เป็นแฟนคลับหลงอ่านนิยายจนโงหัวไม่ขึ้นเลยอะ
ชอบต้อมมากๆตั้งแต่คบกับนายมาแล้ว จนมาถึงน้องซันเนี่ยยิ่งชอบเข้าไปใหญ่
แล้วไปหลงไหลตัวละครอีกตัวน้องโยและน้องเอ วกกลับไปเรื่องไม่มีนายเอกอีก
อ่านกันจนตาบวมตาแฉะเลยงานนี้ แต่ขอบอกว่าคุณเก่งมากครับอิ๊กกี้ขอชมจากใจ :pig4:
-
ซันเน่สู้ต่อไปนะ เราอยู่ข้างคุณ
ได้เวลาเอาจริงแล้ว 555
-
ได้ที่ปรึกษาระดับน้องนาย...มันไม่ธรรมดากันอยู่แล้ว
ซันเน่...ลุยโลด...มิเชลก็มิเชลเถอะ....อย่าได้แคร์ ....
สู้ ๆ เด้อ...สุดท้าย.. :จุ๊บๆ: พี่ปริ้นท์ อย่างแร๊งงงง..
:L1: น้องอิ๊ก :กอด1:
-
ดีแล้วซัน กล้าสู้กล้าลุย อย่ามัวคิดมาก
-
นู๋ซันเน่สู้ๆ อย่าไปกลัว กล้าๆเข้าไว้ต้อมมันไม่มีทางหนีไปไหนได้หรอกบุกมันเข้าไป :laugh:
-
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
พี่อิ๊กเมาค้างหรือป่าวอะ ถึงได้มึนๆ เด๋วเค้า :จุ๊บๆ:ที่หน้าผากอันกว้างใหญ่ไพศาลของพี่เดี๋ยวก็หายเนอะ
ถ้าจะให้ดีตอนหน้าเอานังมิเชลไปถ่วงน้ำที่เหอะๆๆขอบคุณครับ
-
ซันเน่ สู้สู้
:L2:
-
น้องซันสู้ต่อไป :z2:
-
พี่ปริ๊นโผล่ทีไร
ขโมยซีนต้อมซันทุกตอน :m20: :m20: :m20:
-
ซันเน่อย่ายอมแพ้นะ สู้ๆ
-
กรี๊สสสส ตามทันแล้วววว
ยัยมิจะมาแบบไหน เฮ้ออออ
ซันสู้ๆนะ ต้องอย่างนี้สิ อย่ายอมแพ้!!!
รู้สึกเหมือนต้อมยังตัดใจพี่นายไม่ได้ แต่จริงๆก็รู้สึกดีกับซันเน่อ่า เข้าใจความรู้สึกนี้คือ...มันสับสน
ปอลิง.เพ่อิ๊กขาาาา มาอัพเถอะค่า หนูรออยู่น้า >< :กอด1:
-
ซันเน่สู้ๆๆๆ มิเชลมาทำไมยะ -*-
-
คิดถึงซันเน่ๆๆ.....ซันเน่สู้เค้าน่ะจ๊ะๆๆๆๆ
-
ซันเน่ สู้ๆ
-
S26
เคยได้ยินเสียงของฤดูกาลไหมครับ เสียงที่พอได้ยินแล้วขนมันตั้ง ใจมันสั่นไหว เสียงที่ได้ยินคราใดความสุขสินะที่คนเราเรียกสิ่งนี้กัน มันก็ได้วิ่งเข้ามาในใจ มองไปทางไหนความสุขนั้นมันก็ฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ ผมชอบฤดูกาลแห่งการเฉลิมฉลองนี้ วันจวนจะสิ้นปี เพราะว่าอะไรน่ะเหรอครับ คงเหมือนที่ไอ้ซันมันพูด ตอนเรียนมัธยมผมอยู่กับเพื่อนๆ เรียนโรงเรียนคริสต์ ไม่น่าแปลกใจที่บรรยากาศเหล่านี้มันจะแทรกซึมเข้ามา ยิ่งตอนนี้ผมอยู่ในเมืองที่เป็นเหมือนต้นแบบของฤดูกาลนี้ ผมยิ่งคิดถึงวันเก่าๆครับ วันที่ผม ไอ้อู ไอ้โป้งไปเดินเตร่ที่หน้าเซ็นทรัลเวิร์ล แต่นั่นก็คงไม่มากเท่าวันนั้น วันที่ผมไปกับเขา
“พี่ต้อมดูอะไรนะ”
“เอ้ย พี่ปริ๊น ตกใจหมดเลยครับ ทำไมมาเงียบๆ”
“อิอิ อ่า รูปอานายนะ แล้วก็พี่ต้อมถ่ายที่ไหนเหรอ”
“ที่กรุงเทพฯครับ”
“ทำไมปริ๊นไม่เคยเห็น”
“ฮ่าๆ ก็พี่ปริ๊นไมได้ไปช่วงที่เขามีไฟสวยๆแบบนี้นี่ครับ เดี๋ยวพี่ต้อมเรียนจบจะพาไปดูเอาไหม”
“ไม่อ่ะ ปริ๊นอยากจะไปดูเอง อิอิ”
“นั่นแน่ ไม่สนใจพี่ต้อมแล้วซิเนี่ย”
“อิอิ ไม่ลืมนะ แต่ปริ๊นก็จะไปกับแฟนนะ ทีพี่ต้อมยังถ่ายกับแฟนเลย”
เอ่อ ผมหุบยิ้มทันทีครับ เขินพี่ปริ๊นครับ ผมรู้สึกหน้าร้อนๆขึ้นมาทันที นี่ขนาดพี่ปริ๊นยังแซวผมเลย แล้วคนอื่นล่ะเขาจะดูไม่ออกเลยเหรอ
“แฟนที่หนายพี่ปริ๊น พี่นายเขาเป็นพี่นะ”
“ก็ทำท่าเหมือนแฟนนะ ในรูปอ่ะ”
ตาใสๆก้มลงมาเกือบติดหน้าจอโทรศัพท์ครับ ผมยิ่งเขินไปใหญ่
“ไม่เอาล่ะ ไปกินหนมกันดีกว่าพี่ปริ๊น”
“ขี่หลังๆ”
“มาเลยพ่ออัศวินตัวน้อย เราจะไปรบกับข้าศึกกัน”
ผมก็ตบหลังตัวเองล่ะครับ เพื่อให้พี่ปริ๊นขึ้นมาขี่หลัง พอขึ้นหลังผมได้ก็หัวเราะชอบใจ ผมก็เลยต้องพาวิ่งเยาะๆออกไปนอกบ้าน หนาวมากครับ หิมะไม่ตกนะเห็นคุณแม่บอกว่าบางปีถึงจะตกหรือไม่ก็ช่วงเดือนมกราคม แต่แค่นี้ก็หนาวมากๆแล้วครับ เสื้อผ้าหนาๆทำให้คนแต่ละคนดูตัวใหญ่ๆกันทั้งนั้นยิ่งพี่ปริ๊นนะเหมือนตุ๊กตาหิมะเลยครับ แก้มนี้แดงแจ๊ดเลย พี่เจคอีกคน พวกเราทุกคนล้อมวงกันอยู่ตรงหน้าบ้านครับ พี่เจคกับพี่แพทย์กำลังง่วนอยู่กับการย่างบาร์บีคิว ส่วนคุณแม่กับคุณพ่อกำลังจัดโต๊ะอยู่ คุณพ่อเป็นคนอบไก่เองเลยนะครับ ผมคงต้องไปช่วยพี่แพทย์แล้วล่ะให้พี่เจคไปเล่นเกมต่อ ไอ้ซันเองมันทำสลัดอยู่ครับ ส่วนมิเชลยังไม่มาครับเดี๋ยวก็คงมา
“ต้อมๆ เอาถ่านมาให้พี่เพิ่มอีกหน่อยสิ มันไฟไม่แรงกว่าจะสุก”
พี่แพทย์เรียกครับ ผมก็เลยปล่อยพี่ปริ๊นลงจากหลัง
“อ่ะ พี่ต้อมจะทำไรนะ”
“ก็เอาถ่านให้พ่อแพทย์ไงครับพี่ปริ๊น มาครับลงมาก่อน”
“อยู่บนหลังก็ทำได้นะ”
“ไม่เอาๆ พี่ปริ๊นลงมาลูกเดี๋ยวก็เลอะนะ”
“ไม่เอาอ่ะ ก็ปริ๊นชอบอยู่บนหลังพี่ต้อมนะพ่อ”
“นั่นแน่ พ่อตัวดีลงมาซะดีๆ มาหาย่ามาปู่อบไก่เสร็จพอดี ห๊อมหอมพ่อคุณมาๆ”
“ไม่อยากกินไก่นะคุณย่า ปริ๊นจะกินบาร์บีคิว”
ผมได้แต่หัวเราะครับ ไมได้หนักหรือรำคาญนะ ดีใจเสียด้วยซ้ำที่พี่ปริ๊นติดผม
“ไม่เป็นไรครับพี่แพทย์ อ่ะเกาะแน่นๆนะพี่ปริ๊นเดี๋ยวม้าจะพาอัศวินไปเอาถ่านมาย่างบาร์บีคิว”
“นั่นไง ก็เล่นตามใจกันแบบนี้ไง ต้อมไม่ดีนะอย่าตามใจมาก เดี๋ยวเสียเด็ก”
พี่แพทย์ปรามครับ
“อะไรกันตาแพทย์ เสียดงเสียเด็กอะไรยะ เกาะๆไปเถอะลูก อิอิ ย่าเห็นแล้วมีความสุข นานๆจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้ รีบย่างเข้าเถอะเราน่ะ ย่างอยู่ได้นานสองนาน”
“อ่ะ แม่อ่ะ”
คุณแม่เข้าข้างผมครับ ผมก็เลยต้องพาพี่ปริ๊นวิ่งเหยาะๆไปเอาถ่าน เราสนุกสนานอยู่กับการย่างบาร์บีคิวพี่ปริ๊นก็เกาะอยู่บนหลังผมไม่ยอมลง ผมมีความสุขจริงๆนะ
“พี่ซันๆ สลัดไรนะ ทำไมไม่มีเจลลี่”
พอพี่ปริ๊นเห็นไอ้ซันเดินถือชามแก้วใส่สลัดมาวางบนโต๊ะก็หันไปร้องทัก
“ยังไม่ใส่ครับพี่ปริ๊น นี่ไงพี่ซันเตรียมไว้ให้พี่เจคกับพี่ปริ๊นแล้ว สีสวยๆอร่อยๆทั้งนั้นนะ ของโปรดของพี่ปริ๊นไงพี่ซันจำได้”
“อิอิ พี่ต้อม ทำไมไม่ยอมปล่อยให้ปริ๊นลงนะ อยากจะกินเจลลี่แล้ว ไม่อยากอยู่บนหลังแล้ว”
“อ้าว ฮ่าๆๆ โหยนะพอเบื่อก็ทิ้งกันเลยว่างั้น”
“อิอิ ลงๆ”
ดิ้นแด่วๆจะลงให้ได้ผมก็เลยต้องนั่งลงให้พี่ปริ๊นลงจากหลังครับ พอปล่อยลงก็วิ่งไปหาไอ้ซันกินเจลลี่อยู่อย่างสบายใจส่วนพี่เจคกินบ้างแต่สายตายังอยู่กับเครื่องเล่นเกมอยู่ติดเอามาก
“ใกล้เสร็จยังมึง เริ่มหิวแล้วนะ”
ไอ้ซันมันเดินมาหาผมครับหลังจากตักสลัดให้พี่ปริ๊นกับพี่เจคแล้ว
“จวนล่ะ มึงมาช่วยย่างหน่อยสิ พี่แพทย์ไปนั่งพักก่อนก็ได้ครับพี่ เดี๋ยวผมให้ไอ้ซันมันย่างเอง”
“ฮ่าๆๆ นึกว่าเราจะย่างนะต้อม เออได้พี่เริ่มหน้ามืดแล้วพออยู่ใกล้ๆไฟก็ดันร้อนซะนี่”
พี่แพทย์เดินไปนั่งรวมกับเด็กๆแล้วครับ
“เป็นไงมึง หน้าตาสดใสนี่ มีความสุขล่ะสิ”
ผมแหย่มันครับเพราะเห็นมันยิ้มอยู่ตลอดเวลา
“ก็นะ ขอให้มีความสุขบ้างเถอะ”
“อ้าว แล้วใครดึงขามึงไว้ล่ะ ไอ้นี่ แล้วมิเชลจะมาเมื่อไหร่วะ เริ่มหิวแล้วนะ”
พอเอ่ยถึงมิเชลมันก็เหมือนจะเม้มปากทันทีครับ อ้าวกูพูดอะไรผิดไปอีกเนี่ย
“เดี๋ยวคงมา”
“อืม ทำไมต้องกระแทกเสียงใส่กูด้วยวะมึง”
“ใครกระแทกเสียง กูเนี่ยนะ”
“เออ คุยอยู่กับหมามั้ง”
“ไอ้ต้อม”
มันถลึงตาใส่ผมครับ โอ๊ย กลัวตายล่ะไอ้นี่ตัวเท่าลูกหมา ผมก็ยักคิ้วใส่มันครับกลัวที่ไหนชอบแหย่มันเวลามันงอนแล้วผมว่ายิ่งน่าแกล้งนะ
“อ้าวหนูมิ มาแล้วเหรอลูก”
เสียงคุณแม่ร้องทักมิเชลทำให้เราหันไปมองครับ มิเชลมากับพ่อแม่ของเธอ มีกระเช้าไวน์มาด้วยหวานปากอีกล่ะ อิอิ
“สวัสดีครับ”
เราสองคนทักทายพ่อกับแม่ของมิเชลครับ มิเชลเธอยิ้มมาแต่ไกล
“ขอโทษนะคะที่มาช้าไปหน่อย พอดีคุณแม่มัวแต่เลือกไวน์น่ะค่ะ”
“อ้าว ไม่ได้สิจ๊ะ มาเยี่ยมบ้านคุณยุพินทั้งทีต้องมีไวน์ติดไม้ติดมือมาด้วย ได้ข่าวว่าชอบทานไวน์กันใช่ไหมคะ”
“อุ๊ยเกรงใจค่ะคุณน้อย ที่บ้านก็มีเป็นโกดังไม่น่าลำบากเลยนะคะ คราวหลังไม่ต้องนะคะ แหมดิฉันทำร้านอาหารนะคะคุณน้อย มาบ้านเจ้าของร้าอาหารทั้งทีคราวหลังอย่าเอาอะไรติดมือมานะคะ แค่มานี่ก็ดีใจแล้วค่ะ”
เราปล่อยให้ผู้ใหญ่เขาคุยกันไปครับ ส่วนเราสามคนก็แยกมาที่เตาย่างบาร์บีคิว
“หิวแล้วอ่ะ หอมจังเลยทอมมี่”
มิเชลเธอยิ้มให้ผมครับแล้วเข้ามายืนใกล้ๆ ส่วนไอ้ซันยืนอยู่อีกฝั่ง
“เราก็หิว กินเลยไหมเนี่ยเพิ่งเสร็จ”
“อืมดีเหมือนกัน ซันนี่ทำสลัดด้วยเหรอ หน้าตาน่ากินจังเลย”
“อืม เธอจะกินเลยไหมล่ะ”
แปลกนะครับ ผมสังเกตว่าไอ้ซันมันหงอยไปเลย เฮ้อนะ ผมเข้าใจมันนะพอจะรู้ว่ามันกำลังคิดและรู้สึกยังไงอยู่ในตอนนี้
“ดีจ๊ะ งั้นรบกวนซันนี่หน่อยนะ ฝีมือของซันนี่เราไม่เคยลืม ทอมมี่เคยลองชิมหรือยังจ๊ะ น้ำสลัดนี่อร่อยมากๆนะ”
“หือ เอ่อ เคยแล้ว ไม่เห็นอร่อยตรงไหน อิอิ”
“เออสิ”
มันกระแทกเสียงใส่ผมอีกครั้งครับแล้วเดินหนีไปเลย อ้าวไอ้นี่นะ
“ซันนี่เขามีอะไรหรือเปล่าทอมมี่เหมือนเขาจะงอนๆนะ”
“โอ๊ย อย่าไปใส่ใจมันเลยมิเชล มันก็แบบนี้ล่ะ ขึ้นๆลงๆ เอาแน่เอานอนไม่ได้”
“แล้วทอมมี่เป็นไงบ้าง ไปเทสต์หน้ากล้องแล้วหรือยัง เขาว่ายังไงบ้าง”
“ยังเลย รอให้พ้นปีใหม่ไปก่อนมั้ง เพราะคุณลิซบอกว่าหลังปีใหม่ค่อยจะพาไป แล้วมิเชลผ่านแล้วเหรอ”
“จ๊ะ เราเซนสัญญาแล้ว”
ผมได้แต่พยักหน้าครับ นี่ถ้าผมชวดงานนี้ไปก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ จะได้ถ่ายคู่กันทั้งที แต่เอาเถอะหน้าบากๆแบบนี้ใครเขาจะเอาไปเป็นพรีเซนเตอร์เนอะ
“ทอมมี่”
อยู่ดีๆเธอก็เอ่ยขึ้นครับ ผมไม่ได้หันไปมองเพราะกำลังง่วนอยู่กับการกลับไม้เสียบบาร์บีคิวอยู่
“หือ”
“เราชอบทอมมี่นะ”
“อือ ห๊า อะไรนะ”
ผมร้องเสียงหลงครับ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าเธอคิดยังไงกับผม คือพอจะรู้ล่ะครับผมก็ไม่ได้โง่ แต่ที่ร้องแบบตกใจเพราะไม่คิดว่ามิเชลจะพูดออกมาแบบนี้ แต่ก็ไม่น่าแปลกหรอกนะครับเพราะเธอเคยพูดมันออกมาแล้วครั้งหนึ่ง
“ก็เราอยากให้ทอมมี่รู้ ว่าเราคิดยังไง”
เธออายครับหน้าแดงแต่ยังจ้องตาของผมอยู่นะ เอ่อผมนี่สิเขินไปเลยครับ
“เอ่อ”
“เราเคยบอกทอมมี่แล้วนี่นะ แต่อยากจะย้ำอีกสักครั้งว่าความรู้สึกของเรายังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง”
“อื้ม”
ผมอายครับ ในใจมันเต้นแปลกๆยังไงไม่รู้เหมือนกัน ผมมองหน้าเธอ แววตาที่หวานฉ่ำ หวานเสียจนผมเองอดดีใจไมได้เลยนะ แต่ผมสูดลมหายใจเข้าปอดหันไปมองอีกทางไอ้ซันมันยืนมองอยู่เลยครับ สายตาของมันแม้จะไกลผมก็พออ่านออกว่ามันรู้สึกยังไงในตอนนี้ แววตาที่จ้องมองมาเหมือนว่ามันกำลังเจ็บปวดอยู่ไม่น้อย ไม่สิอาจจะมากๆอยู่ก็ได้ ในมือของมันถือจานสลัดอยู่แต่ผมเห็นว่ามันถือเอาไปวางไว้ข้างที่พี่ปริ๊นนั่งแต่ตัวมันยังยืนมองอยู่เลยครับ เอาไงดีวะเนี่ย
“อืม ขอบใจนะมิเชลที่เธอรู้สึกดีกับเรา ขอบใจนะ”
ผมพูดออกไปครับ
“จะขอบใจทำไมล่ะทอมมี่ ความรู้สึกของเราเป็นยังไงเราก็บอกมันออกไปแบบนั้น ทอมมี่ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”
เอาล่ะสิครับ ผมนี่ไงที่ตอนนี้ต้องกลายเป็นคนหนักใจ มากๆด้วยนะ
“อืมเราเข้าใจ แต่เราไม่อยากให้มิเชลคิดกับเราเกินเลยไปกว่า เอ่อ เพื่อนน่ะ”
ผมไปไม่ถูกแล้วครับ แต่ยังจ้องมองหน้าเธออยู่ ไอ้บ้าเอ้ยทำไมไม่ก้มหน้าวะ ใจคิดแบบนั้นนะครับแต่ร่างกายมันเหมือนว่าแข็งอยู่ให้ตายเถอะทั้งที่อาย ทั้งที่รู้สึกประหลาดแต่สายตาผมมันกลับอยากดูปฏิกิริยาโต้ตอบจากมิเชล เอาเข้าไปท่าทางจะเป็นโรคจิตแล้วผม และสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปจริงๆครับ เหมือนสะอึกและอ้าปากค้างไว้เหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา
“ทำไมล่ะทอมมี่”
“เอ่อ เราคิดว่าเรากับเธอคงเป็นได้ เอ่อ แค่เพื่อน ขอโทษนะมิเชล ขอบใจสำหรับความรู้สึกดีๆที่เธอมีให้เรา”
“หมายความว่ายังไงทอมมี่ นี่ทอมมี่มีคนอื่นในใจแล้วเหรอ”
จะให้ตอบออกไปยังไงดีล่ะเนี่ย ผมนี่สะอึกเลยครับ เฮ้อนะจะให้พูดบางอย่างในใจทั้งที่เจ้าของร่างกายอย่างเรายังไม่มีเหตุผลหรือคำตอบให้กับตัวเองนี่จะให้ทำยังไงดีนะ เพิ่งจะได้รับความลำบากใจมากๆก็คราวนี้เอง ผมเพิ่งจะเข้าใจนะว่ามันรู้สึกยังไง เหมือนน้ำท่วมปาก แบกหินไว้บนบ่าประมาณนั้นครับ หนักใจมากๆ
“อืม เราคิดว่าเรามีคนที่เราชอบอยู่แล้ว”
“ใครกันทอมมี่”
น้ำเสียงของมิเชลไมได้ดังมากนะครับ เธอถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนถูกกดด้วยลำคอก่อนจะเปล่งมันออกมา
“เราขอโทษ”
“ทอมมี่ เราไม่ได้อะไรนะ แค่อยากจะรู้ว่า ซันนี่ใช่ไหม คนที่ทอมมี่ชอบอยู่ในใจคือซันนี่หรือเปล่า”
เอ่อ จี้กูจังเว้ย บอกแล้วความในใจถ้าพูดออกมามันจะยังเป็นความในใจอยู่ไหมเนี่ย เว้ย เริ่มหนักใจมากกว่าเดิมแล้วครับ
“กินเถอะ เสร็จพอดี หิวไม่ใช่เหรอมิเชล”
“ทอมมี่ บอกเรามาเถอะ อย่างน้อยเราก็จะได้รู้ว่าใจของทอมมี่มีให้ใคร จะใช่คนที่เราคิดเอาไว้หรือเปล่าก็เท่านั้นเอง”
เธอยังคงไม่ยอมครับ จี้ผมเหลือเกิน ผมสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้ง มันหนักอึ้งในใจอย่างที่ไม่เคยเป็น การที่จะบอกรักใครสักคนผมว่ามันก็ยากแล้วนะถ้าคำว่ารักนั้นมันจะออกมาจากใจ แต่ผมว่าบอกให้เขาเลิกรักหรือเลิกชอบเรานี่มันยากกว่าหลายเท่านะ การที่เราจะทำลายน้ำใจที่เขามีให้มาด้วยคำพูดเพียงคำเดียว แล้วใจที่ให้มาล่ะ ผมสะอึกครับ พูดอะไรไม่ออกเป็นการหนักใจที่ไมได้เกิดขึ้นมานานแสนนาน จากวันที่เขาบอกเลิกกับผมวันนั้นผมเองก็เพิ่งจะรู้ว่าเขาเองก็คงจะลำบากใจไม่น้อย รู้ไหมครับว่าความรู้สึกของผมเองมันก็ไม่ได้ต่างไปจากเขาเลย ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่ แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมและเขามีอะไรบางอย่างที่ใครๆไม่อาจรับรู้ เพราะมันมีเพียงเราสองคนในช่องที่ขีดทับปิดมิดชิดไม่มีใครรับรู้ไม่มีใครมองเห็น มีแค่เรา เราสองคน เรื่องที่ไม่เคยบอกใคร แม้แต่ในนี้ผมก็ไม่เคยเล่า เขาเองก็ไม่เคยเล่าไม่เคยบอกใครเพราะมันเป็นความลับของเราสองคน เพียงแค่เราสองคน
แทนคำตอบผมพยักหน้าแต่สายตายังจ้องมองเธออยู่ อยากอ่านแววตาที่เธอกำลังจ้องมองมา ในแววตาที่สดใสนั้นมันค่อยๆหม่นหมองลงรื้นน้ำตามันค่อยๆนองออกมาก่อนที่เธอจะกระพริบตาไล่มันไปแล้วฝืนยิ้มออกมา
“ฮ่าๆ เป็นซันนี่จริงๆด้วย เรามีความสุขนะทอมมี่ อยากให้รู้ว่าเรามีความสุขที่ได้รู้ว่าคนที่ได้ใจของทอมมี่ไปคือซันนี่ ไม่ใช่ใครอื่น อย่างน้อยเราก็มีความสุข”
เธอพูดวกวนกลับไปกลับมา หน้าตายิ้มแย้มปกติแต่แววตานั้นมันปวดร้าวเกินจะบรรยาย แววตาที่ฉายออกมาทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ไม่มีอะไรออกมาจากปากเพราะในใจผมมันร้อนรน ผมจะทำยังไงดี
“เราขอโทษนะมิเชล เราขอ”
“อย่าขอโทษสิจะทอมมี่ เรื่องของหัวใจใครจะมาบีบบังคับกันได้ เราชอบทอมมี่ เราก็บอก ทอมมี่ชอบคนอื่นไม่ใช่เรื่องแปลก เราดีใจนะ และเสียใจ ดีใจที่คนคนนั้นคือซันนี่ เสียใจก็ที่ไม่ได้ความรู้สึกนั้นตอบกลับคืนมาก็เท่านั้นเอง”
ผมยอมรับน้ำใจของเธอมากครับ แมนมากๆ แมนจนผมเองต้องยอมก้มหัวให้เลย เธอใจเด็ดมากชอบก็บอกว่าชอบ ดีใจเสียใจไม่มีเม้ม ทำยังไงผมถึงจะทำได้อย่างเธอนะหญิงสาวที่น่ารัก หน้าตาสวยหาตัวจับยากอย่างเธอแถมยังมีใจห้าวหาญเกินชายบางคนเสียอีก
“แต่เราไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยนะมิเชล เราเสียใจ”
“ทอมมี่ การที่ใครสักคนมีความรู้สึกดีให้เรา ไม่ว่าจะเพื่อนหรือว่าใคร เราว่ามันเป็นข้อดีนะ อย่าเสียใจกับความรู้สึก เพราะอย่างน้อยเราเองก็ยังคงเป็นเพื่อนของทอมมี่กับซันนี่อยู่มันยังคงเดิม จริงไหม”
เธอฝืนยิ้มออกมาครับ ผมเองได้แต่พยักหน้า
“เราขอตัวแป๊บนะทอมมี่ รีบย่างล่ะเราเริ่มหิวแล้ว เราไปห้องน้ำแป๊บเดียว”
เธอพูดแล้วเดินไปเลยครับ ผมได้แต่มองตาม มิเชลเดินไปหาไอ้ซันแล้วสองคนก็เดินไปหลังบ้าน ผมเองยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“พี่ต้อมๆ มันดำๆแล้วนะ”
เสียงพี่ปริ๊นร้องทักมาครับ มือก็กระตุกขากางเกงผมอยู่
“เอ้ย ไหม้แล้วๆ”
ตายห่ากู มัวแต่เหม่อไหม้เกือบทั้งแถบเลยครับ ผมรีบเอาที่คีบคีบออกทันที
“ใจลอยไปไหนต้อม คิดอะไรอยู่”
พอดีพี่แพทย์เดินมาดูครับคงจะได้กลิ่น
“อ้อ คิดอะไรเพลินๆไปหน่อยครับพี่ เดี๋ยวผมย่างให้ใหม่นะครับ”
“ไหวไหมเรา นั่งพักก่อนไหมเห็นยืนอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ อาจจะร้อนไปหรือเปล่า”
“ไหวครับพี่แพทย์ ขอเวลาแป๊บเดียวครับ”
“ไปพี่ปริ๊น ไปกินต่อ”
“เร็วๆนะพี่ต้อม ปริ๊นอยากกินบาร์บีคิวนะ”
“คร้าบ เดี๋ยวขอเวลาแป๊บเดียวนะครับพี่ปริ๊น”
ผมต้องรีบเอามาย่างใหม่ครับ เพราะใช้ไม่ได้เกือบทั้งหมด ในใจก็คิดวกวนไปถึงมิเชล มิเชลคนเดียวเลยในตอนนี้ เห็นใจเธอมากเหลือเกิน จะว่าไปเธอไม่ดีตรงไหนกัน ผมเสียอีกที่คุณสมบัติไม่ถึงเธอ มิเชลทั้งสวยทั้งเรียนดี นิสัยดี น่ารัก ทุกๆอย่างมันรวมอยู่ในตัวเธอคนเดียว ใจคนเราเอยทำไมมันแปลกประหลาดแบบนี้นะ ผมได้แต่ถอนหายใจ จะให้พูดอะไรในสิ่งที่เราๆท่านๆรู้ดีอยู่แก่ใจ ร้อยคนปัญหาใจร้อยอย่าง ผมก็อีกอย่างหนึ่ง ความรู้สึกของคนเราบอกเล่าเป็นตัวหนังสือได้ด้วยเหรอ ผมไม่รู้สิบางอย่างมันยากเกินไปที่ผมจะเล่ามันออกมา เฮ้อ
“ต้อม”
ไอ้ซันมันเรียกผมครับ ผมหันไปมอง แววตาของมันก็เหมือนว่าหนักใจอยู่มากเช่นกัน แต่ในความหนักใจนั้นผมมองเห็นประกายบางอย่างอยู่
“อืม”
“โอเคไหมมึง”
“เออสิ ช่วยกูดูหน่อย เดี๋ยวไหม้อีก แล้วมิเชลล่ะ”
ผมมองหามิเชลเพราะไม่เจอเธอแล้วครับ
“อยู่ในห้องน้ำ มิเชลร้องไห้”
ผมเม้มปากแน่น เพิ่งรู้สึกตัวว่าเสียใจก็ตอนนี้เอง ผมกระพริบตาไล่น้ำตาไปให้พ้นจากเบ้าตา
“กูเข้าใจมึงนะต้อม ขอบใจนะ”
“อย่าพูดเลยว่ะ กูไม่รู้เหมือนกัน”
มันพยักหน้าครับก้มหน้าลง ผมไม่รู้ว่านี่เราสามคนกำลังทำอะไรกันอยู่ แต่รู้สึกแค่ว่ามันแย่จังเลยครับความรู้สึกแบบนี้ ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บหรือรู้สึกไม่ดีกับผมเลย ผมไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น ทุกอย่างมันเกิดที่ผมสินะ จะทำยังไงดี
“กูอยู่ข้างมึงเสมอนะต้อม”
“อืม ขอบใจมึง กูรู้”
“อย่าคิดมากเลยนะ ถ้าหากว่าวันนี้มึงตัดสินใจเลือก เอ่อ มิเชลไป กูก็คงจะพูดเหมือนกับมิเชล”
“มิเชลว่ายังไง”
ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นกว่าเมื่อครู่
“มิเชลเขาแสดงความยินดีกับกู แต่กูก็พอรู้ว่ามิเชลเองก็คงเสียใจอยู่ไม่น้อย มิเชลเป็นคนที่สวยน่ารัก เพียบพร้อมทุกอย่าง แต่มึงก็”
มันเม้มปากแน่นครับ ผมเองก็เข้าใจในสิ่งที่มันจะพูดออกมา
“ขอบใจนะมึง ขอบใจนะที่ยอมรับกู”
มันน้ำตาเอ่อนองเบ้าตาครับ เห็นแล้วก็ใจหาย แล้วอีกคนล่ะ จะเป็นยังไง
“ขอบใจที่ยอมเปิดใจให้กู ขอบใจนะต้อม”
“แล้วมึงจะเศร้าทำแป๊ะอะไรวะเนี่ย เชี่ยแระ ทำให้บรรยากาศหดหู่ไปได้ ควายนะมึง”
ผมหัวเราะขึ้นครับ ไอ้ซันมันทำหน้าเหวอๆแล้วก็หัวเราะออกมา ไม่รู้สิจะดราม่ามากๆมันไม่ใช่ผมหรอกนะ ในเมื่อผมตัดสินใจไปแล้วพูดออกไปแล้ว ถ้าผมรู้สึกว่ามันแย่ผมก็ควรจะมาแก้ไขมันสินะ ในเมื่อผมกับมิเชลเรายังคงเป็นเพื่อนกันอยู่ นั่นสิผมควรจะประคับประคองคำว่าเพื่อนของเราให้มันยาวนานแสนนานไม่ดีกว่าเหรอวะ จริงไหม
Written by eiky
P.s ไม่รู้สิเขียนมาถึงตอนนี้ถึงรู้สึกว่าสงสารผู้หญิงจังเลย ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรม แว้กกกก สงสารมิเชลอ่า เขียนเองบ้าเองนะเนี่ย เหอๆๆ ไม่รู้มันจะเป็นยังไงต่อไปเนอะ อิอิ นี่ไม่ใช่เรื่องดราม่าน้า แค่บีบๆนิดหน่อย พอหนทางเปิดเขาก็จะหวานกันเองล่ะน่า เนอะ อิอิ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคร้าบ ขอให้ความสุขกลับคืนไปสู่ทุกๆคน
จุ๊บๆๆๆ
-
:impress3:
เย้ๆๆๆๆ
รักกันล่ะ
-
เรา...ไม่เสียใจกับมิเชลหรอก ฮา
แสดงความยินดีกับซันด้วยนะ สำเร็จไปครึ่งทางแล้ว ไชโย
-
ในที่สุดน้องต้อมก็เลือกได้สักที
ส่วนมิเชลคาดว่าจะมีนายแบบสุดหล่อมาดามหัวใจให้นะ
-
อ่านมาถึงตอนนี้ ต้องบอกเลยว่าเราเป็นคนที่สวนกระแส :z2:
เพราะส่วนตัวแอบเชียร์พี่ปริ้นกับต้อม รอไม่กี่ปีพี่ปริ้นก็จะโึึตเป็นหนุ่ม อีกอย่างต้อมเองก็ยังเด็กด้วย
ส่วนซันกับมิเชลเราก็ยังไม่เท่าไหร่ เพราะเรายังชอบพี่นายอยู่
พี่นายเองก็ต้องเลือกทำแบบนี้ถึงแม้ว่าจะรักต้อมมากก็ํตามแต่ไม่อยากทำผิด
บอกเชียร์ซันอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พี่นายคงเจ็บปวดไม่น้อย
พี่อิ๊กกี้ค่ะ ถ้าต้อมจะมีใครขอเป็นพี่ปริ้นได้มั้ย
เวลาต้อมอยู่กัยพี่ปริ้นแล้วมีึวามสุขชอบอ่านด้วยละ ตอนนี้พี่ปริ้นยังเด็กเอง
คงต้องรอให้โตหน่อย พี่ปริ้นน่ารัก ขี้อ่อน เทวดาตัวน้อยจริงๆ :-[
สรุป คห ส่วนตัวคือไม่ชอบซัน กร๊ากกก
สวนกระแสคนเดียวเลยเรา :z3:
-
เป็นอีกคนนึงที่ไม่สงสารมิเชลนะ เพราะคาดว่ามิเชลต้องได้คนที่เพอร์เฟ็คกว่าต้อมแน่ๆ
เพราะฉะนั้นต้อมคู่กับซันน่ะดีแล้ว ฮาาาาา ((ลำเอียงเห็นๆเลย >_< ))
-
กรี้ดดดด :mc4: :mc4:ปิดซอยฉลองเลยค่ะพี่อิ้กกี้ขาาาาา อิต้อมเจ๋งมากกกก อิอิ โอ้ยยย หวานไปไหนนนนน :man1: :impress2:
-
ต้อมทำดีที่สุดแล้วล่ะ การพูดแบบตรงไปตรงมาในบางสถานการณ์
มันอาจทำให้ฝ่ายที่รับรู้เสียใจ แต่มันก็แสดงถึงความจริงใจนะ
-
มิเชลแมนมาก
กอดดด หนูมิ
-
อืม มิลเชลน่าสงสารอ่า
แต่ดีใจจังที่ต้อมตอบแบบนั้น ว่าแต่่ต้อมชอบซันจริงๆแล้วเหรอ ไม่รุอ่ะเรากังวลจัง
กังวลอะไรก็ไม่รู้
-
แบบนี้ซินะที่เค้าเรียกว่าแฟร์ๆ
สงสารมิเชลมั้ย มันก็สงสารนะคะ แต่ดีใจกับซันนี่มากกว่า เอ๊ะ ยังไง 555
-
ต้อมเหมือนหนักใจที่ตอบมิเชลไปอย่างนั้น เพราะอะไรอ่ะ
กลัวมิเชลเสียใจหรือกลัวความไม่แน่ใจของหัวใจตัวเองล่ะเนี่ย
-
มิเชลเดียวก็เจอตัวจริงนะ รักษากายและใจตัวเองให้ดีนะ
-
ต้อมคู่กับซันเน่ดีแล้วล่ะ
ส่วนมิเชล......ต้องมีผู้ชายที่ดีกว่าต้อมมาดามใจได้แน่ ๆ ฮ่า ๆ (ว่าต้อมไม่ดีซะงั้น ="=)
ต้อม & ซัน โย่ว!
-
ก็มิเชลทั้งจี้ทั้งบีบ...กดดันต้อมขนาดนั้น...
ยอมรับคำตอบไปเถอะ...ทั้ง ๆ ที่ต้อมเหมือนจะยังไม่แน่ใจ...
ยังไง ๆ ...ก็เชียร์ซันเน่คนเดียวแหละ....
พี่ปริ้นนน...ฉลาดเจ้าเล่ห์ไม่มีใครเกิน.. :กอด1:
:L1: น้องอิ๊ก :กอด1:
กด + ให้กับการตัดสินใจของเจ้าต้อม
-
เห็นใจทุกๆคนนะ เมื่อเพื่อนก้าวล้ำ้เส้นความเป็นเพื่อนออกไป
มันก็ต้องมีคนเจ็บตัวอย่างนี้และ
หวังว่าต้อมจะมั่นคงไปได้ตลอดนะ
-
บอกคนอื่นว่ามีซันในใจ แล้วเมื่อไหร่จะบอกซัน ด้วยตัวเองสักที อยากฟังคำหวานๆ :-[
กระซิบข้างหูเบาๆ พร้อมด้วยจูบลึกซึ้ง :o8: รอฉากนั้นของ ต้อม ซัน นะเนี่ย
เอาให้มันกุ๊กกิ๊กสักทีจิ นี่ทั้งเรื่อง อึมครึม หม่นหมอง มาค่อนเรื่องแล้ว :z3:
-
มิเชลแมนมากๆ
มิเชลแต่งกับพี่แพทย์เลยได้บ่ 555
-
เรื่องนี้ไม่มีตัวร้ายมาคอยขัดขวางเลยเนอะ
:กอด1: :pig4: :3123: :pig4: :กอด1:
-
:เฮ้อ: โล่งอกซะที เชียร์ ซันนี่สู้ๆ
มิเชล เราเข้าใจความรู้สึกนะ รักข้างเดียวมันเป็นยังไง
แต่สักวันต้องเจอคนที่ดีที่รักเธอนะมิเชล ..
ยังคงติดตามต่อไปนะ คุณอิ๊กกี้ o13
-
ดีใจกับซันด้วยนะ
-
ไม่ได้เข้ามาอ่านเสียนานเลย
พอเข้ามาอ่านก็ถึงตอนนี้เลยรู้ว่าตัวประกอบจริงๆ คือใคร
ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อนะคะ จะหวานหรือจะซ่า รออ่านตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ดีใจกับซันด้วยยยยย
แต่ว่าาาา ต้อมรีบๆหาคำตอบให้ตัวเองนะ
-
รีบเคลียร์หัวใจตัวเองได้เร็วนะต้อม จะได้มีความสุขกันทั้งสอง
ปล.พี่ปริ๊นน่ารักตลอดเลย
-
:เฮ้อ:หนึ่งอาทิตย์สำหรับการรอคอยการกลับมาของต้อมแลซัน เขาสองคนนี้อยู่
ในหัวใจเสมอและตลอดมา ขอบคุณครับอิ๊กกี้ที่เอาสิ่งดีมาเล่า ถึงแม้ว่ามันจะบีบ
คั้นหัวใจขนาดไหน แต่ยังชอบที่จะอ่สานและติดตามกันต่อไป หากว่าสงสารมิเชล
คนที่น่าห่วงใยที่สุดคือซัน เพราะซันเจ็บมาเยอะอีกอย่างมิเชลเขาต้องเจอคนที่ใช่
และมากกว่า แล้วซันละครับ จะทำแบบไหน และยังไงต่อไป :pig4:
-
ในที่สุดต้อมก้เปิดใจให้ซันซะที สู้ต่อไปนะซันเน่ นู๋มาถูกทางหล่ะ
ส่วมิเชล เริ๊ดค่ะ เป็นหญิงที่มีจิตใจแมนมากๆแมนกว่าชายบางคนซะอีก นู๋ต้องได้พบคนดีๆที่ใช่ในสักวันแน่ๆ :กอด1
ปล.คิดถึงอิ็กกี้ :L2:
-
อ่านตอนนี้แล้วจี๊ดเลย เจ็บหัวใจแทน น่าสงสารจังมิเชล
-
รักๆซันนี่ที่สุดดด :')
-
เค้าจะหวานกันแล้วใช่มั้ยยยยยย :impress2:
พี่ปริ้นน่ารักตลอดตลอด ชอบจัง
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุก ๆ ค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
แวะมาดันดีกว่า :z2:
-
ตอมเริ่มมีใจให้ซันนี่ละ โฮ๊ะๆๆ :mc4:
แต่อยากให้มีคนมาจีบซันนี่บ้างจังเลย
เผื่อว่าต้อมจะรู้ใจตัวเองมากขึ้น
แบบว่าเป็นการบีบให้ต้อมคิดเรื่องของซันนี่
มากขึ้นด้วย อิอิอิ (จะเป็นงั้นหรอ? เหอๆเพ้ออีกและ)
:L2: :pig4: :L2:
-
+1 :L2: :L2:
-
อ่าาา
ในที่สุดก็บอกมิเชลออกไปแบบนั้นแล้วสินะ
^^ โอเคนะมิเชล ชัดเจนนะคะ
ซันเน่ สู้ๆนะ
-
แม้จะยังคลุมเครือ แต่ก็ดีแล้วที่คืบหน้า :L2:
-
รู้ใจตัวเองแล้ว
ก็บอกให้ซัน
รับรู้ด้วยน๊า
จะได้มีความสุข
กันซักที
:L2: :กอด1: :L1:
-
รักกันแล้วววว
-
โอย..กว่าจะตามอ่านจบถึงหน้าสุดท้าย 555+
จากภาคแรก สู้ภาคต่อมา...ยังคงความสนุกได้เหมือนเดิมเลยนะครับ คุณอิ๊กกี้ :o8:
ปล.อยากเห็นต้อมง้อซันบ้างอ่ะ... :laugh:
-
จะเริ่มเข้าฤดุหวานหรือยังอ่า :z3:
:กอด1:
-
จริง
-
S27
ถ้าคนเราใช้ชีวิตอยู่บนความกลัว กลัวไปกับทุกๆสิ่งชีวิตเราจะพานพบกับคำว่าความสุขไหมนะ คงจะไม่สินะ ที่ผ่านมาผมใช้ชีวิตด้วยความกลัวมาโดยตลอด กลัวในทุกๆสิ่งทุกๆอย่างทั้งที่มันเกิดและยังไม่เกิด แล้วชีวิตผมมีความสุขไหม ไม่เลย มีแต่คิดเองเออเองเศร้าเองเพื่ออะไรผมก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ แต่นับจากที่เจอเขาที่นี่ สิ่งที่ผมเคยคิดไว้ฝันเอาไว้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะกลับกลายเป็นจริงขึ้นมา ตอนที่ผมจบมัธยมมาจากเมืองไทยคิดว่าชาตินี้คงไม่มีทางเจอกันแล้ว แต่พอเจอมันบนเครื่องและได้รู้ว่ามันจะมาเรียนเมืองที่อยู่ใกล้กับผม ผมดีใจมาก แต่มันก็ไม่ใช่คนที่ทำให้ความกลัวนั้นมันหายไปหรอกนะครับ เพราะยิ่งได้ใกล้ชิดมันได้เห็นตัวเป็นๆ ได้สัมผัสตัวมัน ผมกลับยิ่งกลัว กลัวอะไรน่ะเหรอก็อย่างที่รู้ๆกัน ไอ้ต้อมมันไม่ใช่คนขี้เหร่ ไม่เลย มันบุคลิกดีมาก อีกทั้งมันมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีใครเห็นใครก็ชอบ นั่นยิ่งทำให้ผมกลัวเข้าไปใหญ่ กลัวว่าคงได้แค่คิดแค่ฝันไปเท่านั้นทั้งที่ตัวมันอยู่ตรงนี้เอง แต่คนที่ทำให้ความกลัวของผมมันเจือจางลงไปได้มากๆคือพี่นาย พี่นายคือคนที่ทำให้ผมอยากจะสู้ หรือทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ผมฝันเอาไว้ แค่ได้ทำแค่นั้นก็มีความสุขมากแล้ว และยิ่งได้เห็นผลในสิ่งที่ผมทำลงไปผมยิ่งสุขใจ
“มึงเหม่ออะไรอีกแล้ววะ ไอ้เตี้ย เหม่อได้เหม่อดีนะมึง”
ไอ้ต้อมมันสะกิดผมครับ วันก่อนหน้าวันคริสต์มาสหลังจากที่ออกจากร้านเราก็แวะซุปเปอร์เพื่อซื้อของไปทำที่บ้านของคุณแม่
“ก็คิดไรเรื่อยเปื่อย”
“แหมๆ ลอยไปโน่นเลยนะมึง”
“เออๆ รีบซื้อเถอะจะได้รีบกลับกูหนาว”
“เออๆ เหลือแพรว่ะ เดี๋ยวมึงรอตรงนี้เดี๋ยวกูเดินไปดู”
“เอาแอปริคอทกับพีชมาด้วยดิเดี๋ยวกูจะทำสลัดให้พี่ปริ๊นกับพี่เจค”
มันเดินไปแล้ว ส่วนผมก็ยืมมองตามหลังของมันอยู่
“แวะสวนก่อนดีไหมมึง”
มันเอ่ยขึ้นครับตอนขับรถจะกลับไปยังบ้าน ผมมองหน้ามันทันที มาแปลกนะวันนี้
“มันจะช้าไหมล่ะมึง”
“แป๊บเดียวไง อยากดูต้นไม้”
หือ ผมมองหน้ามันแบบงงๆครับ มันนี่นะอยากจะดูต้นไม้ ข้างนอกหนาวจะตาย แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไร ดีเหมือนกันจะได้อยู่กับมันสองคน
“มาแปลกนะมึงวันนี้อ่ะ”
“แปลกไงวะ”
“ก็อยู่ดีๆอยากจะมาดูต้นไม้”
“ทำไมวะ กูอยากจะดูต้นไม้ใบหญ้าบ้างยี่มันแปลกมากเลยเหรอ ไอ้นี่”
“เปล่า ก็ดีไง อิอิ”
“แป๊ะเอ้ย ลงมาดิ ตรงนี้ก็น่านั่ง”
มันลงจากรถไปแล้วครับ ผมก็เลยตามลงไป อากาศด้านนอกมันหนาวเย็นมาก ไอหมอกแผ่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ จะมองดูยอดไม้ยังลำบากเลยนะ แต่มันบอกว่าอยากจะมาดูต้นไม้ ผมได้แต่ส่ายหัวครับ
“เฮ้อ ไม่น่าเชื่อนะว่าปีจะปีใหม่เราต้องมาอยู่ที่นี่กัน”
มันถอนหายใจแล้วนั่งลงบนม้านั่งครับ ผมก็เลยนั่งลงข้างๆมัน
“นั่นสินะ ถ้าตอนนี้เราอยู่ที่กรุงเทพฯเราจะทำอะไรกันนะ มึงว่าไหม”
“นั่นสิ กูว่าป่านนี้กูคงนัดดูหนังกับแฟนอยู่แน่ๆ จับมือกันในโรงหนัง ให้แฟนป้อนข้าวโพดคั่ว อิอิ”
ผมรู้สึกใจแป้วลงทันที ไม่รู้สิครับ
“งั้นไม่อยู่ที่นั่นล่ะดีแล้ว”
“อ้าว ทำไมวะ”
“ก็ถ้ากูกับมึงอยู่ที่กรุงเทพฯ ไม่รู้เราจะได้มารู้จักกันอย่างนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“ฮ่าๆ นั่นสิ กูคงไม่ได้รู้จักมึงสินะ”
“แล้วแฟนที่มึงจะจับมืออ่ะ มีแล้วเหรอ”
“โหยดูถูกว่ะ มึงดูหน้ากูดิ๊ หล่อออกจะตาย แฟนกูตรึมแน่ๆถ้ายังอยู่ที่โน่น”
“อ่านะ เออๆ มึงมันหล่อนี่นะ”
มันหันมามองผมครับ
“อ๊ะ”
“ทำไม จับมือมึงไม่ได้ไงวะ แค่นี้ก็หน้าแดง”
“เอ่อ ดะ ได้”
“แหมนะ ทำท่าเหมือนสาวแรกรุ่นเลยนะมึง”
“ควายเถอะ”
ผมจะชักมือกลับมาครับเพราะมันยื่นมือมากุมมือของผมไว้ วินาทีที่มือมันมาสัมผัสกับมือของผม มันรู้สึกร้อนเหมือนมันมีประจุไฟฟ้าติดมากับมือมัน ผมรู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูก พอเขินก็จะชักมือกลับแต่มันดึงมือเอาไว้ครับ ผมก็เลยนิ่ง อิอิ เราสองคนไม่พูดอะไรกัน ให้ความเงียบมันสื่ออะไรหลายๆอย่างในใจ ผมเองไม่ชอบบรรยากาศที่มันเงียบหรอกนะครับ มันอึดอัด แต่ตอนนี้ทำไมผมถึงได้รู้สึกดีจังเลย ไม่รู้สึกว่าอึดอัดเลยแม้แต่นิดเดียว เราสองคนนั่งจับมือกันอยู่ที่ม้านั่งอยู่อย่างนั้น อากาศรอบตัวที่หนาวเหน็บอาศัยไออุ่นจากคนที่นั่งข้างๆแผ่กระจายมา ไม่หนาวเลย กลับอุ่นลึกซึ้งไปถึงใจ
“ทำไมไปซื้อผลไม้นานจังนะพี่ซัน”
พอเรากลับถึงบ้านพี่ปริ๊นก็ออกมายืนรอครับ มองกี่ทีก็น่ารัก ไม่ว่าจะพูดหรือทำอะไร ผมชอบที่จะอยู่กับพี่ปริ๊นมากๆไม่รู้ทำไมครับ ปกติผมไม่ค่อยชอบเด็กนะเพราะรำคาญ แต่กลับพี่ปริ๊นนี่คนละเรื่องเลย น่ารักมากๆ
“ก็เดินเพลินไปหน่อยครับพี่ปริ๊น มีลูกแพรที่พี่ปริ๊นชอบด้วยนะ เดี๋ยวพี่ทำสลัดให้นะครับ เอาแบบอร่อยๆ”
“แล้วช้อกโกเล็ตอ่ะ อยู่ไหนนะ”
“ฮ่าๆ นี่ไง มานี่มาพี่ปริ๊น เดี๋ยวเราไปจัดต้นสนกันแล้วค่อยออกมากินสลัด ไปกินช็อกโกเล็ตก่อน”
“อิอิ ไหนนะพี่ต้อม”
ไอ้ต้อมพาพี่ปริ๊นเข้าไปในบ้านแล้วครับ ส่วนผมก็จัดของเตรียมทำสลัด เดินไปช่วยคุณพ่ออบไก่ด้วย คุณแม่เองก็วุ่นวายอยู่กับการจัดเตรียมช้อนจาน ส่วนพี่แพทย์ก็กำลังก่อไฟจะย่างบาร์บีคิวอยู่หน้าบ้านครับ อบอุ่นดีเหลือเกิน มองไปทางไหนก็เห็นแต่ความรักของทุกๆคนฟุ้งกระจายไปทั่ว ผมมีรอยยิ้มตลอดเวลาทีได้อยู่กับครอบครัวนี้
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
พอมิเชลมาถึงทุกอย่างก็เตรียมไว้พร้อมแล้ว พ่อกับแม่ของเธอก็มาด้วยครับ ผมคุ้นเคยกับครอบครัวของมิเชลดีเพราะมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆก็เคยไปที่บ้านของมิเชลมาแล้ว พ่อกับแม่ของเธอน่ารักครับ เวลาผมโดนป้ากับลุงดุก็ไปพึ่งพาอาศัยแกสองคนตลอดและที่บ้านของมิเชลก็เป็นที่พึ่งที่อบอุ่นให้ผมเสมอมา แต่ทั้งนี้คุณพ่อกับคุณแม่ของมิเชลไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับป้าและลุงของผมมากนัก เวลาท่านมาตามก็ไม่มีเสียงใดๆจากปากของพ่อแม่ของมิเชล ต่างจากคุณแม่ของไอ้ต้อมที่ท่านยอมเอาตัวของท่านออกกันไว้ ผมประทับใจมาจนถึงทุกวันนี้
“ทำสลัดเหรอลูกซัน น่ากินนะ”
“ครับคุณแม่ สบายดีนะครับ ไมได้เจอกันตั้งนาน”
“แม่ก็อยู่กับมิเชลที่แอลเอนั่นล่ะจ๊ะ ส่วนพ่อก็ทำงานอยู่ เราดูสดใสขึ้นนะ ท่าทางคุณยุพินจะดูแลดี”
“ครับคุณแม่ยุพินกรุณาผมมาก”
“ดีแล้วจ๊ะ แล้วนี่คุณแม่ที่เมืองไทยสบายดีไหม”
“ก็ดีครับ”
ผมยิ้มให้คุณแม่ของมิเชลแล้วทักทายกับคุณพ่อก่อนจะหันกลับมาทำสลัดต่อไป ส่วนมิเชลเดินมาทักผมนิดหน่อยแล้วก็เดินตรงไปหาไอ้ต้อมที่เตาย่างบาร์บีคิว ท่าทางของมิเชลทำให้ผมหวาดหวั่นในใจ พยายามแล้วนะที่จะไม่คิดอะไร แต่มันห้ามไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นสองคนนั้นใกล้ชิดกันหัวใจผมอ่อนระทวยไปเลย ยืนทำสลัดอยู่แต่ไม่ได้ทำอะไรเลยมือจับไม่พายไว้อย่างนั้นไม่ไหวติง สายตาผมยังจ้องมองทั้งคู่อยู่ด้วยความรู้สึกที่แปลกประหลาด นี่ผมหึงมันหรือนี่ ผมรู้สึกอิจฉาทั้งที่พยายามทำความเข้าใจกับตัวเองแล้ว แต่มันทนไม่ได้จริงๆครับ ผมเห็นไอ้ต้อมคุยอยู่กับมิเชลสักพัก ท่าทางของมิเชลกับไอ้ต้อมดูแปลกๆ แปลกจนใจผมสั่นเพราะกลัวว่ามิเชลจะพูดอะไร ผมรู้จักมิเชลดี เธอเป็นคนตรงๆ อยากพูดอะไรหรือรู้สึกอะไรก็พูดมันออกมาไม่มีปิดบัง กลัวใจเธอจริงๆ
“พี่ซันๆ ทำไมไม่ตักให้ปริ๊นซะทีนะ ยืนนิ่งอยู่”
เสียงของพี่ปริ๊นปลุกให้ผมตื่นจากภวังค์
“อะ ครับๆ เสร็จแล้วๆ โทษทีพี่ซันมองนั่นมองนี่เพลินไปหน่อย”
“มองใครนะ เห็นมองพี่คนสวยกะพี่ต้อมอ่ะ”
“เปล่าหรอกครับพี่ปริ๊น อ่ะลูกแพรเยอะๆอย่างที่พี่ปริ๊นชอบ”
“อิอิ เอาเยอะๆ”
พอตักให้พี่ปริ๊นเสร็จก็ตักให้พี่เจครายนั้นไม่ได้สนใจใครเลยเล่นแต่เกม พอตักให้ทั้งสองคนเสร็จผมก็วางโถแก้วใส่สลัดไว้ใกล้ๆพี่ปริ๊น ไม่มีแรงจะทำอะไรเลยบอกตามความจริง เหมือนว่าแรงของผมมันเหือดหายไปหมดแล้วกับภาพที่เห็น ใจเต้นกระตุกแรงจนผมไม่มีแรงจะยืนแต่ทำไมสายตามันยังไม่ยอมมองไปทางอื่น เพื่ออะไร
“ซันนี่ เราขอคุยด้วยหน่อยสิ”
ผมเฝ้ามองดูตลอดเวลา แม้ตอนที่มิเชลเดินผละออกมาจากไอ้ต้อม เธอเดินตรงมาหาผม สายตาของเธอทำไมมันถึงฉายความบอบช้ำออกมามากมายขนาดนั้นนะ ผมเห็นแปลบเข้าไปที่ใจมากทีเดียว ผมเดินตามเธอไปยังหลังบ้าน
“ซันนี่ เราดีใจด้วยนะ”
เธอเอ่ยขึ้นหลังจากที่หยุดอยู่ตรงกระถางดอกไม้หลังบ้าน สายตามองไปยังรั้วหลังบ้านผมเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อยืนในระดับเดียวกันกับมิเชล เหลือบสายตาไปมอง
“เรื่องอะไรเหรอมิเชล”
“เรื่องทอมมี่”
“หือ ดีใจกับเราเรื่องอะไรล่ะ เราไม่เห็นจะมีอะไร”
เคยได้ยินน้ำเสียงของคนจำพวกอย่างผมไหมครับ น้ำเสียงที่บอกไปว่าไม่มีอะไรแต่มันสั่นเครือเพราะมันมีอะไรอยู่ในน้ำเสียงนั้น
“ทอมมี่เขาเลือกซันนี่นะ”
ผมเงียบครับ เม้มปากแน่นไม่รู้ว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร
“ทอมมี่เขาบอกเราว่า เขาเลือกนายนะซันนี่”
“หา นี่หมายความว่ายังไงมิเชล”
ผมร้องเสียงหลงในใจมันเต้นผิดจังหวะ ใจหนึ่งดีใจ อีกใจหนึ่งทำไมมันแป้วหมดเรี่ยวแรงขนาดนี้
“เราถามทอมมี่เมื่อกี๊ เราถามว่าเราอยากจะคบกับทอมมี่ได้ไหม แต่ทอมมี่อบกว่าเขามีคนอยู่ในใจอยู่แล้ว และคนๆนั้นก็คือซันนี่”
ผมรู้สึกเหมือนเดินอยู่บนอากาศ ดีใจนะ แต่พอเห็นสายตาของมิเชลที่จ้องมองมาผมเองกลับสั่นไหว เพราะดวงตาคู่งามนั้นมันเคลือบไปด้วยม่านของน้ำตา
“มิเชล”
ผมได้แต่พูดชื่อของเธอ ไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกไปดี
“ยินดีด้วยนะ เราคิดไว้แล้วล่ะ ถ้าทอมมี่เลือกคนอื่นเราคงจะเสียใจมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เราก็รู้สึกยินดีกับซันนี่จริงๆนะ”
“มิเชล เราเสียใจนะ”
“เสียใจเรื่องอะไรซันนี่ เราโอเค เดี๋ยวเราไปห้องน้ำก่อนนะ”
เธอเม้มปากแน่น ตลอดเวลาที่เรารู้จักกันผมไม่เคยเห็นน้ำตาของมิเชลเลยสักครั้งเดียว ผมจะมองเห็นแต่รอยยิ้มที่ฉายออกมาจากดวงหน้าของเธอเสียส่วนใหญ่ ไม่เคยเลยที่จะเห็นดวงหน้าที่กำลังเพาะความเจ็บปวดไว้มากมายเช่นนี้ ผมได้แต่มองดูแผ่นหลังของเธอจนลับตาไป ยืนเหม่อดูรั้วหลังบ้าน ในหัวมันก็คิดรุมสุมกันไปหมด นี่ไอ้ต้อมมันบอกมิเชลไปอย่างนั้นจริงๆหรือ
“มึง ขอบใจนะ”
ผมใช้เวลาอยู่นานแสนนานกว่าจะเดินกลับออกมาหน้าบ้าน ผมเดินไปหามันที่ย่างบาร์บีคิวอยู่ สีหน้าของมันเองก็ดูเครียดมากเหมือนกัน ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะปฏิเสธคนอย่างมิเชลได้ มิหนำซ้ำมันมาเลือกคนอย่างผมเนี่ยนะ
“เรื่องไรวะ”
“ที่ เอ่อ ที่มึงบอกกับมิเชลน่ะ”
“อืม เขาพูดอะไร”
“ก็ไมได้ว่าอะไร แค่บอกว่ามึงเลือก เอ่อ นั่นล่ะ”
มันดูนิ่งลงมากครับเหมือนกำลังใช้ความคิด ส่วนผมใจเต้นแรงไม่รู้ว่าเพราะอะไร กลัวคำตอบที่ออกมามันจะเป็นแค่การล้อลเนเท่านั้นเอง
“เอาน่า แล้วมิเชลไปไหนล่ะ”
“ไปเข้าห้องน้ำ คงจะเสียใจมาก เพราะกูเห็นว่าเธอร้องไห้”
“อืม คงร้องไห้ล่ะ กูนี่แย่จริงๆเลยนะ”
“มึงไม่ผิดหรอกต้อม ไม่มีใครผิดหรอก เรื่องของหัวใจบังคับกันไมได้หรอกนะ”
“นั่นสินะ ลำบากใจเป็นบ้าเลยว่ะ”
“แต่ก็ขอบใจมึงนะ ขอบใจที่ยังมองเห็นกู ขอบใจที่ในสายตามึงไมได้มองข้ามกูไป”
ผมเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อออกมา หลากหลายความรู้สึกมันดันขึ้นมาจากใจเอ่อนองทางตา ผมพยายามหลุบสายตาลงต่ำไม่อยากให้มันเห็น
“เอ้ยไอ้นี่ แล้วมึงจะมาดราม่าทำแป๊ะอะไรวะ มาช่วยกูย่างนี่มา เมื่อกี๊กูทำไหม้หมดเลย”
มันเปลี่ยนเสียงครับ ผมต้องกลืนน้ำตาของตัวเองลงคอไปแล้วยิ้มออกมาได้ ผมมีความสุขนะ แต่ก็สงสารมิเชล สงสารไอ้ต้อม ความรักนี่มันทำให้คนเราเป็นไปได้มากถึงขนาดนี้เนอะ ผมช่วยไอ้ต้อมย่างบาร์บีคิวแล้วคอยเอาไปส่งให้ผู้ใหญ่กับเด็กๆ ส่วนมิเชลพอออกจากห้องน้ำมาเหมือนว่าเธอไปล้างหน้าล้างตา เธอเดินกลับมาหาเราด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ไม่เหมือนเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย ผมต้องยอมรับเลยว่ามิเชลมีใจที่หนักแน่นมากๆ ถ้าหากว่าเป็นผมเองที่โดนบอกปฏิเสธไป ผมเองคงไม่มีหน้าแม้จะมองกันได้ แต่ไม่เลยมิเชลพูดคุยกับไอ้ต้อมได้อย่างเป็นปกติที่สุด และกับผมเองเธอก็ยังคงทำเช่นเดิม นี่สิสิ่งที่ทำให้ผมลำบากใจได้มากกว่าสิ่งใด
“อ่า ปริ๊นจับได้ของคุณปู่นะ”
พอถึงเวลารวมตัวกันเพื่อจับของขวัญ พวกเราทั้งหมดก็รวมตัวกันอยู่ในห้องนั่งเล่นล่ะครับ ฮีตเตอร์ทำให้รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง
“ไหนแกะให้พี่ต้อมดูหน่อยสิครับพี่ปริ๊น”
“ไม่เอานะ ของปริ๊นต้องเป็นความลับ อิอิ”
“จะความลับอะไรพี่ปริ๊น ก็ปู่ซื้อผ้าพันคอให้ทุกๆคน”
“อ่า ไม่เอาอ่ะ ปริ๊นจะเอาหุ่นยนต์ ไม่เอาแล้วของคุณปู่”
“อ้าวมีแบบนี้ด้วยนะ”
พี่แพทย์แซวลูกชายสุดน่ารักเสียงหัวเราะดังครึกครื้นขึ้นมาทันที สรุปแล้วก็ยอมให้พี่ปริ๊นจับฉลากจนกว่าจะพอใจครับ ไอ้ต้อมมันซื้อหุ่นยนต์กันตั้มมาก็เพื่อพี่ปริ๊นนั่นล่ะครับ แต่มันไม่ยอมบอก พอเราจับฉลากเสร็จก็แยกย้ายกันไปตามกลุ่มอายุ ผมจับได้ของพี่แพทย์เป็นเสื้อสเว็ทเตอร์สีเขียวขี้ม้าก็สวยดีครับ สักพักมิเชลกับที่บ้านก็พากันกลับบ้านครับ ผม ไอ้ต้อมกับพี่ปริ๊นก็ขึ้นไปบนห้องครับ พี่ปริ๊นวิ่งขึ้นไปนอนเกลือกลิ้งอยู่กับไอ้ต้อมบนเตียง ห้องทั้งห้องติดไปด้วยไฟแสงสีเต็มไปหมด ผมยืนมองด้วยความรู้สึกที่โล่งอย่างประหลาด
“พี่ซันๆ ทำไมยืนนะ มานอนนี่นะ”
พี่ปริ๊นร้องเรียกผมครับ มือน้อยๆก็ตบเตียงแปะๆ ผมเดินเข้าไปแล้วก็ล้มตัวลงนอนข้างๆพี่ปริ๊น
“อิอิ เหมือนนอนดูดาวเลยนะ”
“ไหนดาวพลุโตอยู่ไหนนะพี่ปริ๊น”
ไอ้ต้อมมันถามขึ้นครับ
“ดาวพลูโตอยู่ห่างจากโลกมากนะ มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า พี่ต้อมไม่เข้าใจเหรอ”
“ฮาๆๆ สมน้ำหน้า”
ผมหัวเราะขึ้นทันทีครับ ไอ้ต้อมหน้าบึ้งเลย
“โหย นอกใจพี่ต้อมนี่นา ก็นี่ไงดวงเล็กๆโน่นไงดาวพลูโต”
“ไม่ใช่ๆ เราต้องมองเห็นด้วยกล้องเท่านั้นนะพี่ต้อม ไม่เข้าใจเลยจริงๆนะ”
ผมอดที่หัวเราะไมได้ครับ ไอ้ต้อมมันเห็นว่าสู้พี่ปริ๊นไม่ได้มันเลยหันมาเล่นงานผม
“นี่มึงขำกูเหรอวะ นี่แน่”
มันมาจี้เอวผมครับ พอพี่ปริ๊นเห็นก็ทำตาม ผมนี่ตัวงอหัวเราะจนน้ำตาไหล
“โอ๊ย ไม่เอาๆ ไม่เอาแล้ว เหนื่อยแล้ว”
“เป็นไงล่ะ หัวเราะกูดีนักนะมึง”
“พี่ซันหน้าแดงเลยนะ อิอิ ปริ๊นหิวอ่ะพี่ต้อม”
“เอ้ย ทำไมกินเก่งจังเพิ่งจะกินไปเมื่อกี๊ หิวอีกแล้วเหรอพี่ปริ๊น”
“หิวนะ ก็ปริ๊นกินนิดเดียว เขี่ยเล่นนะส่วนใหญ่”
“นั่นแน่ เดี๋ยวฟ้องคุณย่านะ”
“อ่ะ ไม่เอานะ ถ้าพี่ต้อมฟ้องคุณย่าปริ๊นจะไม่ให้กอด”
“โหยมาไม้นี้อีกแล้ว อ่ะๆ ไม่ฟ้องก็ไม่ฟ้อง เดี๋ยวพี่ต้อมให้พี่ซันไปเอาหนมมาให้ดีมะ อิอิ”
“อ้าว เกี่ยวอะไรกับกูเนี่ย ไรว้า”
ทั้งสองคนหัวเราะครับ แต่ผมก็เป็นคนเดินลงมาเอาขนมขึ้นไปให้พี่ปริ๊นล่ะครับ ไม่รู้สิมันมีความสุขจังเลย ความรู้สึกของคนเราแค่ไม่กี่เสี้ยววินาทีมันเปลี่ยนแปลงไปได้มาขนาดนี้เลยหรือ จากที่ผมหนักใจ เห็นใจเพื่อนรักอยู่นั้น ตอนนี้ผมกลับเบิกบานอย่างที่ไม่เคยเป็นเพราะในใจผมมันมีแต่ความสุข กลิ่นไอของบรรยากาศยิ่งเหมือนเติมเต็มความสุขนี้ให้มันมากขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว ขอบคุณความหนาว เพราะมีความหนาวผมถึงรับรู้ถึงความอุ่นของร่างกายของอีกคน ขอบคุณวันคริสต์มาสเพราะวันนี้ผมถึงเห็นค่าของไฟแสงสี ขอบคุณทุกๆอย่างที่อยู่รอบตัว เพราะที่มีวันนี้ก็เพราะสิ่งรายรอบตัวผมนี่เอง ขอบคุณจริงๆ
เขียนโดย อิ๊กกี้
P.s.. อิอิ ไม่มีเนื้อหาสาระอะไรนะค้าบ อ่านขำๆน้า อิอิ อย่าซีเรียสนะค้าบบบ
-
กรี๊ดดดดดดดดสงสารมิเชลนะ แต่ก้อยินดีกับซันนี่
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขตามซันนี่ดีจัง
-
แค่มาต่อก็ดีใจละค่า.....
ช่วงนี้นิยายที่ตามอ่านอยู่ไม่ค่อยอัปเลย
จะหาเรื่องใหม่อ่านก็ไม่รู้จะอ่านไร
อ่านอ่านแต่เรื่องสั้นซะเลย
ไม่ค่อยอยากอ่านเรื่องยาวเท่าไร
เลยเรื่อมหันไปอ่านนิยายจบแล้วเนี่ย
แต่ช่วงนี้ใกล้สอบ นิยายไม่ค่อยอัปก็เลยส่งผลดีซะงั้น555+
:L2: :pig4: :L2:
-
อยากอ่านหวานๆของคู่นี้ :impress2:
-
ยิ้มได้สักที เย้ ^^
ขอให้มิเชลเจอคนที่ดีไวไว นะคะพี่อิ๊กกี้นะ
-
พี่ปรินท์น่ารักจังน้า
-
>,<
น่ารักมากอ่าาาา
ชอบๆ มิเชล จะไปแล้วช่ะ? ฮ่าๆๆ
ยังหวาดระแวงเธออยู่ ,, แต่ถ้าเป็นงีก็โอเค เก๋ๆ ^^
พี่ปริ้นท์ น่ารักจริงๆนะ
-
น่ารักกกก ชอบบบบบบบบ
-
ตอนนี้มีความสุขแบบอบอุ๊นอบอุ่นค่ะ
-
น้องต้อมกับซันคงจะคืบหน้ากันซะทีนะทีนี้ :z1:
-
พี่ปริ๊น ขอหอมแก้มหน่อยนะ ขอฟัดพุงด้วยนะ
+1 ให้คุณอิ๊กกี้ นะ นะ นะ
-
รอฉากหวานๆ อยู่น๊า อิ๊กกี้
สู้ๆ ค่ะ+1
-
+1 เป็นกำลังใจครับ
ว่าแต่ เมื่อไหร่ ตัวประกอบจะสมหวัง :oo1: :oo1:ละครับ
อิอิ
-
:mc4: ซันเน่มีความสุขแล้วววววว
แอบรอฉากหวาน ๆ ด้วยอีกคนนะคะ
ขอบคุณคุณอิ๊กกี้นะคะ รอตอนต่อไปจ้า
-
เลือกได้ซะทีนะต้อม
แล้วก็ยินดีกับซันด้วย
โชคดีมีคนรักฉลองวันคริสต์มาสเลย :mc3:
-
ใครบอกไม่มีเนื้อหาสาระนะน้องอิ๊ก
ตอนนี้มันเป็นอารมณ์หวานนิดๆ อบอวลไปด้วยความสุขแบบครอบครัวต่างหาก
พี่ว่ามันเป็นการค่อยๆปูพื้นอารมณ์หวานๆของ น้องซันกะต้อมมากกว่านะ
แบบนี้แหละดี ให้ค่อยๆเป็นค่อยๆไป ความรักความเข้าใจค่อยๆเติมทีละนิด
มันจะแน่นแฟ้นกว่ารวดเร็ววูบวาบนะ
-
มีความสุขซะทีนะซัน
-
สงสารมิเชล
แต่ดีใจกับซันนี่
ที่จะสมหวังซักที
:กอด1: :pig4: :L1:
-
:L2:ขอบคุณครับ ทุกครั้งที่เข้ามาอ่านแล้วมีความสุขและเคล้าน้ำตาไปด้วย
แต่ดีใจที่ต้องเลือกซัน เพราะอย่างน้อยๆคนสองคนนี้เขาจะอยู่เคียงคู่กันตลอดไป :pig4:
-
เมื่อไหร่จะสวีทกับนะ ><
-
ฉากสุดท้ายเหมือนพ่อแม่ลูกเลยอะน่าลักอะ :กอด1:
-
:impress2:
ชัดเจนสักที
ยิ้มได้แล้วนะซันนี่
-
มิเชลเจ๋งมากเลยอ่า.. กรี๊ดดดด หญิงแกร่ง 5555
พี่ปริ๊นน่ารักจังเลยยย ชอบๆ เหมือนพ่อแม่ลูกกันเลย อิอิ
-
โล่งอกเลยกับความคิดของต้อม โล่งจริงๆ
-
:กอด1: น่ารัก....หวานเล็ก ๆ ...พี่ปริ้นสร้างสีสันตล๊อดดดด
ต้องขอบคุณมิเชลด้วยนะซันเน่...ที่ยอมรับความจริงได้..
และมองเห็นถึงคุณค่าของคำว่า"เพื่อน".... o13
:L1: น้องอิ๊ก :pig4:
ไม่ไร้สาระเลยน้องอิ๊ก...
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ
-
มีกุ๊กกิ๊กกันบ้างให้แฟนคลับได้ยิ้มก็โอเคแล้วค่า~~
-
S28
ไม่รู้สินะว่าผมตัดสินใจอะไรลงไป สายตาของมิเชลมันเหมือนทำลายหัวใจผม ไม่รู้จริงๆ แม้แต่ไอ้ซันเองสายตาของมันก็เหมือนตัดพ้อผมอยู่แม้ว่าผมจะตัดสินใจไปแบบนั้นแล้วก็ตาม ผมทำผิดใช่ไหม ผมรู้สึกไม่ดีเลยให้ตายเถอะ ผมมันน่าคบหาตรงไหนวะ เว้ย
“เปิดไวเบอร์หน่อยพี่ ผมอยากคุยด้วย”
เมื่อมาถึงทางตันผมจะมองหาใครล่ะครับถ้าไม่ใช่เขา ต้องเป็นเขาคนเดียวเท่านั้น
“นะพี่ ผมขอร้อง คุยไม่นานหรอก”
คือรอนานมากครับ ผมเดินไปเดินมาจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นบ้า พี่ปริ๊นยังนอนอยู่บนเตียง ไอ้ซันก็หลับไปแล้ววันนี้มันนอนที่นี่ครับ บนห้องของเรา
“ว่าไงแก มีอะไรอีก โลกจะแตก หรือไปทำใครท้อง”
ผมยิ้มได้ทันทีที่เห็นหน้าจอโชว์ว่าใครโทรฯเข้ามา
“โหยพี่อ่ะ กว่าจะโทรฯมาได้นะรอน๊านนาน”
“แหมไอ้ต้อม ชั้นต้องทำมาหากินนะ แล้วมีอะไรว่ามาเลย ทำดอกไม้ค้างอยู่”
“แหมนะ พี่”
ผมทิ้งระยะห่างของเสียงลดระดับของเสียงลงจากกระตือรือร้นเป็นอ่อนล้า ผมว่าเขาคงจะรู้
“อะไรต้อม เป็นอะไร”
ผมดีใจมากนะครับเพราะน้ำเสียงของเขามันสื่อออกมาทุกๆอย่างที่ผมอยากจะรู้
“มิเชลมาขอคบผมอ่ะ”
“อืม แล้วเราบอกปัดไปว่างั้น”
“อ้าวพี่รู้ได้ไง”
“ไม่ได้รู้ แต่อีแบบนี้มันต้องแบบนี้ทั้งนั้นล่ะ แล้วเราก็หนักใจอยู่เพราะว่าเราสงสารมิเชล และที่เลือกไอ้ซันไปก็ยังไม่เต็มร้อยกับมันใช่ไหม”
ผมสะอึกไปเลยครับ มันเป็นความในใจที่อยู่ส่วนลึกที่สุดไม่มีใครรู้แม้แต่ผมเองผมก็ยังไม่กล้าที่จะบอกกับตัวเองว่ามันเป็นแบบนี้ อย่างที่เขาพูดจริงๆ
“อ่ะ พี่”
“ชั้นเป็นใครต้อม เรื่องแค่นี้ทำไมชั้นจะไม่รู้ แล้วท่าทางของมิเชลเป็นไงบ้าง”
“ก็โอเคอ่ะพี่ แต่สมมองตาเธอแล้วสงสารอ่ะ มิเชลนะมีแต่คนอยากจีบล่ะผมว่า สวยก็สวย น่ารักก็น่ารัก ผมยัง เอ่อ”
“นี่แก อะไรอีกต้อม แล้วแกจะเอายังไง”
“เฮ้อ เนี่ยผมคิดไม่ตกอยู่เนี่ย ไอ้ซันก็สงสาร แต่พี่ก็น่าจะรู้ว่าผมเองถ้าจะรักผู้ชาย ผมรักพี่คนเดียว ใช่ว่ามันไม่ดีหรืออะไรแต่ผมไม่รู้ดิพี่”
“แล้วนี่ไม่ชอบมันบ้างเลยเหรอต้อม นานแล้วนะ”
“ก็ชอบพี่ แต่มันยังไม่ เอ่อ ยังไงดี”
“อืมพอจะเข้าใจ แล้วอะไรทำให้แกรักชั้นมากมายขนาดนั้นวะ ชั้นอกจะแรด แรงอีกต่างหาก”
“ฮ่าๆๆ คงจะนั่นล่ะพี่”
“ไอ้บ้า เดี๋ยวชั้นบอกให้ไอ้ซันเป็นเหมือนชั้นเอาไหมล่ะ”
“หือ นี่พี่คุยกับมันเหรอ”
“อ่า บ้า ใครจะคุย ไม่ได้คุยแต่ก็ถ้าแกอยากจะรักคนแรดๆแรงๆน่ะ ชั้นก็จะแนะนำมันให้ไง อะไรเนี่ย”
“มันก็ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่ คนอ่นผมไม่รู้ดิ ไม่รู้ทำไมผมถึงรักพี่มากขนาดนี้ แล้วพี่ตอบผมได้ไหมล่ะว่าพี่รักไอ้หลวงมันมากแค่ไหน แล้วเพราะอะไร”
“แหม เดี่ยวนี้มียงมีย้อนนะ ก็ผัวชั้นเขาเป็นคนดีรักเดียวใจเดียว ที่สำคัญใหญ่ อิอิ”
“นั่นมันเหตุผลของพี่ ผมรักพี่เพราะพี่เป็นพี่ ไม่ว่าพี่จะทำอะไรพูดอะไร พี่เป็นคนที่เติมเต็มในสิ่งที่ไม่เคยมีในชีวิตของผม และผมก็คงไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับผมอีกถ้าหากว่าผมไม่เจอพี่ ไม่ใช่ว่าที่รักพี่เพราะพี่หยิบยื่นโอกาสให้ แต่มันมากกว่านั้น เรื่องในใจพี่อธิบายออกมาเป็ฯคำพูดได้ด้วยเหรอ เยื่อในใจมันสามารถบอกออกมาเป็นคำนิยามได้ด้วยเหรอพี่”
“ต้อม”
น้ำเสียงผมคงจริงจังมากเกินไปเหมือนว่าเขาสะอึกไปเลยทีเดียว
“ผมคิดแบบนี้พี่ ที่รักพี่มันไม่มีเหตุผลหรอกนะ แต่พี่รู้ไว้นะว่าพี่เป็นคนแรกที่ได้หัวใจผมไป และผมก็ให้พี่ไปหมดแล้วด้วย”
“นี่แก จะดราม่าอีกนานไหม แล้วเรื่องของแกจะเอายังไง ชั้นรู้ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ตอนนี้แกจำไว้สิว่าความรักมันไม่ใช่คำตอบของทุกคำถามของชีวิต แกอยู่ตรงนั้นแล้วมองไปให้ไกล ความรักมันช่วยผลักดันเราก็จริง แต่จงใช้มันในทางสร้างสรรค์แกจะมาปักใจรักมันก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ แต่แกก็เอามันเป็นแรงผลักแกไปสิไอ้ต้อม ตอนนี้แกมีสังคมใหม่ มีเพื่อนใหม่มีคนที่ชอบ ตอนนี้อาจจะแค่ชอบแต่ต่อไปมันก็ไม่แน่ เปิดใจบ้าง เปิดลองให้คนอื่นๆเข้ามาในใจบ้าง บางทีคำพูดที่แกเพิ่งจะบอกชั้นมันอาจจะมีความหมายมากกว่าที่แกจะมาบอกชั้นนะ”
“แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง ผมคิดไม่ออก”
“มิเชลน่ะ ชั้นพอรู้ว่าเธอมีใจเข้มแข็งเพราะจากที่ได้ยินมา ไม่น่าเป็นห่วงหรอก ห่วงก็แต่ไอ้ซัน ต้อม ไอ้ซันมันมีปมมาแต่เด็กนะ มันแอบรักเรามาตั้งแต่มันอยู่ม.สี่จนถึงตอนนี้ มันตามเรามาโดยตลอด แล้วพี่ว่านะไอ้วันมันน่ารักออก เปิดใจให้มันบ้าง บางทีมันนั่นล่ะจะเป็นคนที่มาเติมเต็มในส่วนที่เหลือที่ขาดให้เรา ต้อม”
“พี่รู้ได้ยังไงว่ามันแอบชอบผมตั้งแต่อยู่ชั้น ม.สี่ มันยังไม่เคยบอกผมเลย แล้วนี่พี่”
“นี่อย่ามาสงสัย บอกแล้วใช่ไหมว่าชั้นเป็นใคร เรื่องที่อยากรู้ชั้นสามารถ อิอิ เอาล่ะ ตอนนี้ก็อยู่นิ่งๆแต่สายตาก็หันไปมองคนรอบข้างบ้าง ให้ใจมันได้รับรู้ว่ายังมีใครอยู่เคียงข้างเราอีกไหม เพราะบางทีเวลาเรามองไปข้างหน้ามากจนเกินไป คนข้างตัวเราใกล้แค่เอื้อมเราก็มองไม่เห็นเขาหรอกนะต้อม”
“เฮ้อ คนเราถ้าอยู่แบบไม่มีหัวใจก็ดีสินะพี่ รักทุกๆคนในฐานะตำแหน่งเดียวกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นก็คงดีจะต้องไม่ได้มานั่งเครียดอยู่แบบนี้”
“ต้อม ก็เพราะเราเป็นมนุษย์จิตใจคนยากแท้หยั่งถึงไง ถ้าหากเป็นแบบนั้นโลกนี้ก็คงมืดมนน่าดู มันดีแล้วที่คนเรามีความรักหลายแบบเพราะอย่างน้อยหัวใจเราก็ได้ใช้ความรักนี้เผื่อแผ่ให้ใครๆได้ไง ถึงแม้ว่าเราจะรับเขาไว้ในฐานะคนพิเศษได้เพียงคนเดียว แต่อย่างน้อยความรักมันก็ไม่เคยทำร้ายใคร”
“ครับพี่ ขอบคุณนะที่ยังยอมคุยกับผม ถึงแม้ว่าผมยังจะมึนๆอยู่ก็ตามเถอะ”
“ต้อม แกโตขึ้นเยอะนะ พี่ขอโทษที่ผ่านมาไม่ได้ติดต่อ แต่นี่ไงผลของการที่พี่ปล่อยให้เราได้เรียนรู้อะไรเองด้วยตัวของเรา เราโตขึ้นมากนะต้อมรู้ไหม”
“โตยังไงก็ยังอยากมีพี่อยู่ดีพี่”
“นะ วกมาเรื่องนี้อีกแล้ว เอาล่ะ ค่อยๆดูไป อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจอะไร คนเรามองกันดูกันแค่วันสองวันมันมองไม่เห็นอะไรมากนักหรอกนะ เปิดใจรับสิ่งใหม่ๆบ้าง แล้วเราจะรู้ว่าโลกนี้มันยังมีที่ว่างๆที่สวยงามอยู่เสมอ”
“ขอบคุณนะพี่”
ผมวางสายจากเขาไปแล้วครับแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง มองไปยังเตียงก็ยังเห็นร่างสองร่างนอนอยู่ อากาศภายนอกมันหนาวจริงๆครับ หนาวจนไม่อยากจะทำอะไรผมค่อยๆแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มแต่ผมเลือกที่จะนอนใกล้ๆไอ้ซัน อยากจะลองกอดมันดูว่าความรู้สึกมันจะเป็นยังไง มันนอนตะแคงหันหน้าไปทางพี่ปริ๊นที่นอนแผ่อยู่เต็มเตียง ผมค่อยๆเบียดกายเข้าไปใกล้ๆมันแล้วเอื้อมมือไปกอดตัวมัน
“อือ”
มันครางออกมาครับแล้วดิ้นนิดหน่อย ผมก็กระชับอ้อมกอดพอหลวมไม่ให้มันอึดอัด ความรู้สึกมันก็แปลกดีนะไม่เหมือนกอดพี่ปริ๊น แน่นอนไม่เหมือนกอดเขา แต่มันเป็นความรู้สึกอีกอย่างที่ผมไม่เคยรับรู้ ความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนสนิท แต่มันยังไม่ถึงคำว่าคนพิเศษ ไม่รู้สิครับผมไม่รู้จริงๆว่าจะอธิบายว่ายังไงเพราะผมเองก็ยังไม่รู้เลย
“อ่า ทำไมไม่กอดปริ๊นอ่า ทำไมกอดพี่ซันนะ”
ผมรู้สึกตัวขึ้นในตอนเช้าก็เหมือนพี่ปริ๊นจะมางัดแขนผมออกจากตัวไอ้ซันครับ ไม่พอนะปีนข้ามมาแทรกตรงกลาง ก็ผมนอนกอดของผมทุกคืนนี่นะ
“อือ อารายพี่ปริ๊น”
“อิอิ นอนนะ”
พี่ปริ๊นปีนมาแทรกตรงกลางระหว่างผมกับไอ้วันหันหน้ามากอดผมดันงุดๆอยู่อย่างที่เคยทำทุกเช้า ผมลืมตาขึ้นมองไปยังไอ้ซันมันอมยิ้มอยู่
“ยิ้มไรวะ ฝันดีเหรอมึง”
“อืม ฝันดีมากๆ”
“เวอร์แระ อย่าพูดดังดิวะเหม็นขี้ฟัน”
“ของมึงนั่นล่ะ”
“อ่ะ เหม็นทั้งสองคนนะ ปริ๊นอยู่ตรงกลางนะเหม็นกว่านะ อิอิ”
“นั่นแน่พ่อตัวยุ่งมากอดมา หนาวจังนะ”
ผมก็กอดรัดฟัดเหวี่ยงกับพี่ปริ๊นไปล่ะครับ ไอ้ซันมันก็อยากทำบ้างมันก็เลยมาร่วมกอดกันกับเรา สรุปก็กอดกันสามคนนัวเนียกันอยู่ครับ สำหรับผมไม่รู้สิครับกอดมันก็รู้สึกดีนะ ถ้าจะให้คบกับมันผมก็ไม่ได้อะไร หมายความว่าก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่แค่ขอเวลาผมหน่อยและนั่นล่ะครับผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะนานแค่ไหน ถ้ามันรอไหวผมก็โอเคครับ เห็นแก่ตัวผมรู้ แต่ในเมื่อผมเลือกมันทั้งที่มันก็รู้ว่าอะไรมันเป็นอะไรผมคิดว่ามันน่าจะเข้าใจผมไม่มากก็น้อย จริงไหมครับ
“ออกไปเดินเล่นกันไหมมึง”
พอเราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จลงไปข้างล่างคุณแม่เตรียมอาหารเช้าไว้ให้แล้วครับเพราะแกจะตื่นเช้ากว่าใครส่วนคุณพ่อก็นั่งจิบกาแฟดูข่าวอยู่ในห้องนั่งเล่น พอกินข้าวเช้าเสร็จเราก็ว่างแล้วเพราะวันนี้ร้านปิดไม่มีอะไรทำ
“ไปไหนล่ะ เขาปิดหมดไม่ใช่เหรอมึงวันนี้น่ะ”
“ก็ไม่ได้จะชวนไปที่มีคนนี่หว่า”
“หือ”
“ไปเดินดูทะเลไงควาย แค่นี้ทำหน้าตกใจกูไม่พามึงไปข่มขืนหรอกน่า”
“เฮอะ เอาซะทีเถอะ”
“ห๊า มึงว่าไรน๊ะ”
ผมเหมือนไม่ค่อยได้ยินครับเพราะมันครางอยู่ในลำคอ
“ไม่ได้ว่าไรนี่ แค่ถามว่าเออพาไปซะทีเถอะ”
“แหมๆ ทำมาเปลี่ยนคำพูด เมื่อกี๊อะไรไม่รู้ เอาๆ”
“ไอ้บ้า แล้วพี่ปริ๊นล่ะไม่พาไปเหรอ”
“โน่นอยู่ในห้องเล่นเกมกับพี่เจคอยู่โน่นคงไมไปหรอก เร็วดิเดี๋ยวออกมาเจอ หรือมึงจะให้กูพาพี่ปริ๊นไปด้วย”
“เออๆ”
“แหมนะ ทีแบบนี้ล่ะรีบเชียว”
ผมก็พามันขับรถไปเรื่อยๆล่ะครับเปิดเพลงร้องเพลงเหมือนคนบ้ากันสองคนในรถ เสียงผมเลวร้ายครับไม่อยากให้ได้ยิน แต่เสียงไอ้ซันมันเพราะดีนะ ใสๆฟังแล้วเพลินหูดี
“หมอกหรือว่าหิมะวะนั่นน่ะ”
ผมลดความเร็วของรถลงครับเพราะมันหม่นๆมองไม่เห็นอะไรเลยเปิดไฟหน้าแล้วนะ
“หมอกล่ะมึง ก็หนาวออกซะหขนาดนี้”
“เออนั่นดิ แม่งรู้งี้นอนซุกผ้าห่มอยู่ในบ้านดีกว่า สบายกว่าตั้งเยอะ”
“อ้าว แล้วชวนนะมึง”
“ไม่รู้ ดีกว่าอยู่บ้านเฉยๆ เผื่อมึงจะมีอะไรบอกกู”
“อะไร บอกอะไร ไม่มีหรอก”
“จริงหราซันเน่”
“ไอ้บ้า มึงล่ะมีอะไรจะบอกกูเหรอ”
“มีดิ”
มันหันขวับทันทีครับ
“อะไร”
ทำเสียงเขียวด้วยนะ
“เอ่อ”
ผมเม้มปากครับทำสีหน้าเครียดเข้าไว้
“มีอะไรไอ้ต้อมบอกมานะ มึงมีอะไรจะบอกกู”
“เอ่อ คือว่า เอ่อ กูคิดว่านะ”
มันทำตาโตใส่ผมครับ ผมก็สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกๆ
“กูว่ามึงน่ะ”
ผมหยุดครับแล้วหันหน้าออกนอกกระจก
“มึงกำลังจะพุดอะไรไอ้ต้อม บอกมานะ ถ้าเรื่องระหว่างกูกับมึง กูพอจะรู้ มึงไม่ต้องห่วงหรอก มึงบอกให้กูรอกูก็จะรอ มึงบอกให้กูทำอะไรกุก็จะทำถ้ากูทำได้”
“เอ่อ”
เสียงมันเครียดมากๆครับ
“แต่ไม่ต้องมาบอกกูได้ไหมว่าระหว่างกูกับมึงเราจะเป็น เอ่อ เว้ย เออๆ เป็นไปได้แค่นี้อ่ะ กูรู้กูเข้าใจ ให้เวลากูหน่อย มึงก็รู้ว่ากูชอบมึงมากแค่ไหน แต่สักวันมันจะมีหนทางไปของมันเองล่ะ กูจะไม่ร้องขออะไรจากมึง กูจะไม่ขอให้มึงทำอะไรให้กู แค่กูได้อยู่ตรงนี้แค่นี้เองนะไอ้ต้อม กูไม่ได้ขออะไรมากมายจากมึงเลย”
โอ้โหมาเป็นชุดครับ
“เยอะไปไหมมึง”
“เยอะเหรอ งั้นมึงจะให้กูทำยังไงล่ะ บอกกูมาดิ”
“ซัน กูว่า เอ่อ มึงน่ะ ตุ๊ดแตกขึ้นทุกวันๆแล้วนะ ฮ่าๆๆ”
มันอึ้งครับอ้าปากค้าง
“นี่ล่ะสิ่งที่กูจะบอกมึง ฮ่าๆๆ ซันเน่เป็นตุ๊ด ซันเน่ตุ๊ดแตก แตกๆๆๆ”
ผมร้องเป้ฯเพลงสิครับตอนท่อนท้ายประโยค
“ไอ้ต้อม”
มันตะเบ็งเสียงดังคับรถไม่พอครับโผเข้ามาทุบผมอีกนะ
“เฮ้ยกูขับรถอยู่นะมึง”
มันได้สติแล้วก็หน้าหงิกหน้างออยู่ หน้าตามันตลกดีนะครับเวลาโดนแกล้ง อายม้วนหน้าแดงไปเลย ส่วนผมน่ะเหรอก็สบายอารมณ์สิครับ อิอิ ได้แกล้งคนนี่นะ
Written by eiky
P.s. ยังคงล่องลอยเช่นเดิม หุหุ เขียนไม่ออกอ่าพ่อแม่พี่น้อง แงๆๆๆ เค้าต้องมีความรักชิมิ ถึงจะเขียนออก แหๆๆๆ อิอิ
-
^
^
^
จิ้ม
พี่อิ๊คกี้
-
เหมือนกระจ่างในความคิดขึ้นอีกหน่อยนะต้อม....
ได้น้องนายกระทุ้งขี้ตะกอนออกมาบ้างค่อยยังชั่วนิ...
เวลาคือตัวตัดสิน...แค่เปิดใจอย่าปิดกั้นเท่านั้น....
จริงไหมจ๊ะน้องอิ๊ก... :really2:
:กอด1: น้องอิ๊ก :L2:
กด + ให้น้องอิ๊ก...เปิดใจมองรอบตัวอาจเจอคนที่ใช่น้า..
-
ตอนนี้อารมณ์ตัวละครล่องลอยไปกับคนเขียนใช่ป่าว อิอิอิ
-
ต้อมเอ้ยยย
จะบอกก็รีบๆ :laugh:
กลัวจริงๆล่ะว่าจะมีใครมาจีบน้องซันไปต่อหน้าต่อตา :man1:
-
อ่านตอนนี้ก็ยิ่งสวสารซันเน่
เฮ้อ ~~
-
:m20:
มีใครมาจีบซันแล้วแม่จะหัวเราะให้ฟันหลุด
:man1: กอดพี่อิ๊กกี้
-
อยากให้ซันเน่มีหนุ่มมาจีบจัง
ต้อมมันจะได้ทำอะไรๆให้คืบหน้ากว่านี้ซะที :impress2:
ปล. น้องปรินซ์จะมีเรื่องเป็นของตัวเองมั๊ยคะนี่ อยากอ่านนนน ขอเป็นfcปรินซ์น้อยด้วยคน :-[
-
ล่ิองลอยต่อไปเถิดดดดด,,,
เหอะ !! จะคอยดูนะคะ
พี่นาย ยังให้คำปรึกษาได้ดี แม้จะมีแอบเชียร์เล็กๆ นะ
อ่อยยยย อยากให้ ซันเน่ กะ ต้อม สวีทหวานวี้ดวิ้วๆๆ อ่ะ
-
จะบอกว่าน่ารักดีมั๊ยน๊าตอนนี้ แต่พี่นายน่ารักเหมือนเดิม ไปกอดพี่ปริ๊นด้วยดีกว่า
-
เมื่อไรต้อมจะแน่ใจสักทีเนี้ย
เชียร์หนูซันเน่ต่อไป!
-
ต้อมอ่ะแน่ใจตัวเองสักทีเถอะ
สงสารซันนะ
-
ความรักอยู่รอบๆตัวเรา
อยู่ทุกมุม ทุกองศารอบตัวเรา
อยู่ที่ว่าเราจะหันตัวเองไปเจอกับความรักมุมไหนเท่านั้น :z2:
เลือกที่จะก้าวไปข้างหน้า หรือย้อนถอยหลัง หรือจะควานหาจากข้างๆก็ได้
:L3:
:กอด1:
-
หาหมู่แมลงหนุ่มๆ มาตอมซันนี่หน่อย จะดูปฏิกริยาไอ้ต้อม แม่ง ไม่ออกอาการสักที อยากรู้นัก
ของตายดิ้นได้ มีคนมากระตุก จะรู้สึกหึงหวงบ้างมั้ย :laugh:
-
ต้อมกวนอะ
รีบๆตัดสินใจนะต้อม
ซันเริ่มน่ารักขึ้นทุกวัน ระวังมีคนมาคาบไป อิอิ
-
+1 :L2: :L2:
-
โอ๊ย น้องซันจับปล้ำบนรถมันนั่นแหล่ะ อ้ำๆอึ้งๆ กิ๊กๆกั๊กๆ ยึกๆยักๆ ชักๆช้าๆ ระวัง ม ค ป ด นะ
-
ชอบพี่นายจัง
:L2: :pig4: :กอด1:
-
เอาซะทีเถอะต้อม เค้ารออ่านอยู่นะ :z1:
-
ฮือออ สงสารซันเน่
เหมือนจะดีขึ้น
แต่ก้อไม่ใช่
มืดมนจริงๆ
-
ต้อมเมื่อรัยจะรักซันเน่สักทีเนี่ย หา!!
-
ซันเอาค้อนทุบหัวแล้วลากมัีนไปข่มขืนเลยลีลานักไอ้ต้อมนิ :L2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าปริ๊นเหมือนญี่ปุ่นชะมัด555 นี่ถ้าลงท้ายด้วยเนะบวกกับความแสบสันต์เข้าไปอีกนิดนะใช่เลยยย
สนุกมากค่า รอตอนต่อไปนะ
-
เฮ้อ! ยังไม่รักซันเน่อีกเหรอ
-
และแล้ว..... แกก็ยังหาคำตอบไม่ได้อีกเหรอไ้ต้อม :angry2:
เหนื่อยใจแทนซันเน่จริงๆ..... :เฮ้อ:
พี่ปริ้นซ์.... น่าร๊ากกกกกก ฮิๆ
-
ซันเน่ เอ้ย รอ รอ รอ จนกว่าไอ้ต้อมจะรัก :เฮ้อ:
ซันเน่ ขอแผนพี่นายมาใช้รอบ สอง ซะดีมะ :z2:
กด + 1 ให้คุณอิ๊กค้า
-
เหนื่อยใจแทนน้องซัน
-
ถ้าจะให้ต้อมรู้ตัวเอง
คงต้องมีฝรั่งหล่อรวยที่มีดีกว่าต้อมแน่ๆ มาจีบซันซักคน
ความรู้สึกของต้อมมันคงชัดเจนขึ้นแน่ๆ
-
^
^
^
เห็นด้วยๆ กับรีข้างบน
ถ้ามีใคนซักคนมาแสดงตัวว่าชอบซันนี่อย่างชัดเจน
และเข้ามาจีบซันนี่อย่างจริงจังหละก็
ต้อมน่าจะรูสึกอะไรบ้าง จะได้รู้ใจตัวเองมากขึ้น
**และตอนนี้ก็น่ารักอีกแล้ว อิอิ :-[
:L2: :pig4: :L2:
-
:m15:จะให้รอไปถึงไหรครับต้อม ซันน่าสงสารมากมาย :monkeysad:
-
สนุก ม๊ากมาก ครั๊บ ป๋ม
-
ต้องรอให้ซัน "รอ" ต่อไปไม่ไหวรึเปล่า ต้อมถึงจะรู้และเข้าใจซะที... :o12:
รอตอนต่อไปนะครับคุณอิ๊กกี้... :L2: :L2:
-
หมั่นไส้ต้อมแบบบอกไม่ถูก แหมพ่อหล่อเลือกได้ :z6:
คอยดูนะอยากรู้นัก ถ้าซันเน่ไม่'รอ'แล้ว ต้อมมันยังจะทำตัว ชิวชิว หล่อเลือกได้อีกไหม
ปล.อิ๊กกี้ :กอด1: อย่าเหงาอย่าเศร้าไปเลย อยู่กับตัวเองชิวชิวดีกว่า ที่นี้มีรักให้อี๊กกี้ทุกคนเลยนะ :3123:
-
ต้อมนี่ก็โรคจิตชอบแกล้งซันเน่ตลอด แต่น่ารักดีนะ
-
ต้อมมันก็ปักอกปักใจอยู่แต่กับนายคนเดียว ไม่เหลียวหลังแลข้างบ้างเลย
ซันก็ต้องรอๆๆและรอ ต้อมคงไม่ให้ซันรอจนแก่นะแก
-
ยะฮู้ ในที่สุดมิเชลก็ไปดีใจที่สุด :z2: แปลกคนแทนที่จะเชียร์เพศเดียวกันแต่ช่างเหอะ เรื่องนี้คือข้อยกเว้น
หุหุ ต้อมพูดแบบนี้มีนัยอะไรรึเปล่า ปากบอกเลือกซันแล้วใจเลือกด้วยป่ะเนี่ย
รอๆๆ รอวันที่สองคนนี้รักกัน
ปล.อยากเห็นวันที่ซันทำตัวแรง ทำตัวยั่วต้อมบ้างอ่ะ o18
-
คิดถึงจังเลยยยยย
:z13: :กอด1:
-
เหมือนจะดี :เฮ้อ:
-
ครบ1อาทิตย์แล้วที่คุณอิ๊กกี้หายไป มาต่อได้แล้วนะครับ
-
มานั่งรอพี่อิ๊กกี้ต่อเรื่อง อิอิ คิดถึงพี่ปริ๊นแล้วอ่ะครับพี่อิ๊กกี้
-
คิดถึงแล้วนะคับ
มาต่อเร็วๆ
-
ตั้งนานแล้วต้อมยังไม่ชอบซันเน่อีกเหรอ
-
คิดถึงซันนี่กับต้อมคร้าบบบบบ เมือ่ไหร่จะมาสักทีน้อ
-
:กอด1: :L2:
-
S29
มีคนเคยบอกว่าถ้าหากเราหลับตาเราจะมองไม่เห็นสิ่งใดนอกจากความมืด ถ้าหากเราอยู่ในภาวะที่คับขันการหลับตาเป็นทางหนีที่ดีที่สุด ผมว่าไม่นะ สำหรับผมแม้ว่าผมเองกำลังหลับตาอยู่แต่ผมก็ยังคงมองเห็นสิ่งที่หัวใจผมมันเต้นเรียกร้องอยู่ เสียงของหัวใจ เสียงเต้นของหัวใจของมัน ยิ่งนานวันผมยิ่งรู้สึกว่าผมผูกพันกับมันมากขึ้นทุกที ยิ่งผ่านวันคืนไปด้วยกันอย่างเชื่องช้า แต่ผมกลับมองว่าเวลาที่มันเชื่องช้านี้เองที่มันมัดมันผูกผมไว้กับมันอย่างแน่นหนามี่ทางดิ้นหนีได้ ผมรักมัน รักจริงๆ รักหมดหัวใจ ไม่ว่าคำตอบมันจะออกมาในรูปแบบใด แค่นี้ผมก็มีความสุขมากๆแล้ว ความสุขที่ได้รักใครสักคนหมดทั้งหัวใจรักโดยที่ไม่ต้องรีรอสิ่งใด หัวใจที่เก็บรอที่จะรักมานานมันได้ทำหน้าที่ของมันอย่างเต็มที่ ผมรักมันครับ
“สวยดีนะที่นี่”
ผมพูดขึ้นครับมันยังคงพาผมมาที่ร้านเดิม ร้านที่มันเคยบอกว่ามันเคยมากับพี่นาย ตอนนั้นผมแอบคิดน้อยใจว่าทำไมมันถึงพามาร้านที่มันมากับคนอื่น คนอื่นที่มันรักมากมายเหลือเกิน แต่ตอนนี้ผมกลับเข้าใจมันดีว่าทำไม การที่เราจะลืมคนที่เรารักมากนั้นมันย่อมเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่การที่เราจะรับสิ่งใหม่เปิดใจให้กับคนอื่นคนใหม่ คนใหม่ที่จะก้าวเข้ามาก็ต้องทำใจยอมรับในสิ่งที่เขาเป็นอยู่แต่เติม ไม่รู้สิครั้งนี้ผมรู้สึกว่ามันอยากพาผมมาที่นี่จริงๆ ร้านเขาเปิดแค่ตอนหัวค่ำขายเบียร์กับของกินนิดหน่อย เพราะคิดว่าตรงบริเวณนี้ช่วงนี้เป็นเวลาที่ทำเงินมากทีเดียวเพราะนอกจากเราแล้วคนอื่นๆก็แน่นอออยู่เต็มร้าน
“สวยดิไม่งั้นจะพามาเหรอวะ นั่งตรงนี้ดีไหมมองเห็นสะพานพอดี”
ไอ้ต้อมมันรีบเดินเข้าร้านแล้วเดินไปนั่งตรงริมสุดครับ มองเห็นอ่าวซานฟรานฯกับสะพานสีแดงเก่าๆอยู่ไกลลิบลับเห็นบ้างไม่เห็นบ้างเพราะหมอกลงหนาจัด หนาจนคิดว่าหิมะน่าจะตกแน่ๆ
“ดื่มอะไรร้อนๆดีไหมมึง”
ผมเปิดดูรายการเครื่องดื่มที่เราถือเอามาด้วยตอนเดินเข้าร้านเพราะพนักงานเขาคงไม่พอที่จะมารอรับออร์เดอร์
“กินทำไมร้อนๆวะ วันนี้ขอหน่อยเถอะ เบียร์หน่อยไหมมึง”
“หือ มึงจะกินเหรอ”
“เออดิ อากาศดีๆแบบนี้ดวดเบียร์กันหน่อยดิวะ”
“เอาดิ”
ผมตามใจมันครับเพราะอากาศเย็นมากๆ กินเบียร์หน่อยก็คงดี
“อย่าให้เมานะมึงเผื่อกูเมา”
“อ้าว ทำไมล่ะ กูก็เมาเร็วนะมึงก็รู้”
“อ้าวอย่าให้มันเมาดิวะ แล้วใครจะขับรถกลับล่ำไอ้นี่”
ไอ้ต้อมมันพูดแล้วเดินไปหาพนักงานที่ง่วนอยู่กับการเสิร์ฟเครื่องดื่ม
“อยู่นี่สักพักเนอะค่อยกลับ”
“อืม ดีเหมือนกัน”
ผมพูดแล้วทอดสายตาออกไปนอกร้าน มองแผ่นน้ำสีครามแก่ๆที่มีไอหมอกลอยขึ้นมาอยู่จนขาวโพลนไปทั่วบริเวณ
“ในนั้นมันหนาวไหมนะ”
“เฮ้ย ไอ้บ้าหนาวดิวะ พูดอะไรแปลกๆ อยากจะลองลงไปแช่ไหมล่ะมึง”
ผมพูดขึ้นลอยๆครับ สายตาไม่ตกอยู่ที่ใด พอได้ยินมันตอบแบบนั้นผมก็หันไปยิ้มให้มัน
“ก็เห็นมันมีไอขึ้นนี่ ใครจะรู้ล่ะในที่ที่หนาวที่สุดอาจจะอุ่นที่สุดสำหรับใครบางคนก็ได้นะ”
“โหนะ มาแบบคารมคมคายนะวันนี้มึง แล้วตกลงพยายามจะสื่ออะไรเหรอวะ ฮ่าๆ”
“ไอ้บ้า ก็พูดลอยไปงั้นล่ะ อ่ะเบียร์มาแล้วชนกันหน่อย เนื่องใน”
ผมหยุดแล้วทำท่าคิดว่าเนื่องในโอกาสอะไรที่เราสองคนจะชนขวดเบียร์กัน
“เนื่องในโอกาสที่เรามีกันและกันไง”
ผมสะอึกมองมันเหมือนจะไม่เชื่อหูตัวเอง
“หือ มึง”
“เออน่า คิดมากนะมึง ก็ที่เราประคองกันและกันมา เนื่องในโอกาสที่มึงรอ เนื่องในโอกาสที่กูเปิดใจ เนื่องในโอกาสที่มีวันนี้ไงมึง”
มันยิ้มเห็นไรฟันสีขาว ผมเพิ่งจะมองว่ามันหล่อมากๆก็วันนี้เอง ม่านหมอกเบื้องหลังตัดกับเสื้อแจ็กเก็ตตัวสีฟ้าเข้มของมัน ใบหน้าที่มีไรหนวดเขียวขึ้นเหนือริมฝีปาก รอยยิ้มนั้นมันประทับทาบลงกลางใจของผม
“ขอบใจนะ”
“ขอบใจเช่นกัน ที่มึงรอ”
“นานแค่ไหนก็จะรอ ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะยังคงรอ”
“อืม เอ้า ดื่ม”
มันยกก้นขวดขึ้นกระดกเข้าไปหลายอึก ผมได้แต่มอง ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาที่มันเอ่อออกมา ดีใจ ไม่สิมันตื้นตันเหลือเกิน ไม่อยากจะคิดว่าสิ่งที่ผมทนรอคอยมานานแสนนานมันจะทำให้ผมเป็นสุขได้มากมายขนาดนี้
“มานั่งตรงนี้ดิมึง”
พอเบียร์หมดสองขวดอากาศก็เริ่มหนาวลงมากกว่าเดิม มันเรียกให้ผมไปนั่งข้างๆมัน ผมมองหน้ามันก่อนว่ามันเมาหรือเปล่า แต่หน้ามันก็แดงระเรื่ออยู่แบบนี้อยู่แล้วเป็นเรื่องปกติ ไม่อยากจะคิดอะไรมากแล้วผมลุกจากที่ตรงข้ามแล้วเดินไปนั่งข้างๆมัน
“ทำไมเหรอ”
“อ้าวก็เผื่อมึงหนาวไงจะได้กอด”
ผมรู้สึกว่าร้อนไม่รู้ว่าจากเบียร์ที่ดื่มเข้าไปหรือเพราะสิ่งที่มันกำลังจะทำหรือสิ่งที่มันเพิ่งจะพูดออกมา แต่ผมใจเต้นแรงหน้าแดงไปหมดแล้ว
“ไรวะ แค่นี้เมาแล้วเหรอวะ หน้าแดงเชียว”
ยิ่งลมหายใจที่มีกลิ่นของเบียร์อ่อนๆมันอุ่นๆเป่ามาใส่หน้าผมนั่นมันยิ่งทำให้อารมณืผมกระเจิดกระเจิงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
“อืม ก็ไม่ค่อยได้กิน”
“ตัวร้อนๆวะ ไม่สบายป่ะเนี่ย หนาวเหรอ”
ผมสะดุ้งเพราะมันเอามือมาโอบบ่าของผม ตอนนี้หน้าของมันอยู่ห่างใบหูของผมไม่ถึงเซ็นต์ ขนตั้งไปทั้งตัวอยากจะเอนตัวหลบแต่ตัวมันแข็งเสียจนผมต้องนั่งนิ่งๆ
“ไอ้ต้อม”
“หือ”
“ใกล้ไปไหม”
“ไม่นี่ ถ้าใกล้มันยิ่งกว่านี้นะมึง”
มันไม่แค่พูดนะครับมันยื่นปากของมันมางับใบหูของผม ให้ตายเถอะเรี่ยวแรงที่มีเหลือน้อยอยู่เต็มทีมันหมดไปในพริบตา ผมตัวอ่อนยวบลงทันที ใจเต้นแรงจนควบคุมไม่ได้แล้ว
“อ๊ะ มึงจะทำไร คนเยอะนะมึง”
“อ้าว คนเยอะแล้วไง สนเหรอวะ”
“อายคนบ้างดิวะ มึงไม่อายเหรอ”
“ไม่อาย อายทำไมกูไม่ได้ไปเหยียบหัวใครนี่หว่า”
ผมหมดทางจะสู้ครับ อายไหมมีบ้างนะ แต่ความรู้สึกในตอนนี้มันมากมายกว่าคำว่าอาย มันคือความรู้สึกของทุกๆอย่างในหัวใจ มันตื้นตันมันล้นออกมา ร่างกายที่เกินกว่าที่ผมจะประคับประคองให้มันเป็นปกติได้ ต้านไม่ไหวเลยจริงๆกับความรู้สึกแบบนี้
“แต่กูอายนะ คนเขาจะว่าเอา”
“ว่าเชี่ยไร นี่มันประเทศเสรี ถึงไม่เสรีแล้วยังไงวะ นี่มันเรื่องส่วนตัว ส่วนตัวน่ะเข้าใจ๋”
มันยิ่งเหมือนแกล้งผมครับเพราะมันกระแซะเข้ามาเบียดตัวผม ผมเองก็พยายามจะกระเถิบออกไปจนจะตกเก้าอี้อยู่แล้ว ที่จริงไม่มีใครสนใจมองหรอกครับ แค่ปรายตามามองเขาก็หันไป ต่างคนต่างไม่สนใจกัน
“หือ ว่าไงซันเน่ หือ”
มันเอาปลายจมูกยื่นผ่านซอกคอผมเข้ามา กระแซะเบียดเข้ามาจนมันถึงคอผมอยู่แล้ว
“นี่มึง กูอายเขา ไปข้างนอกนะ”
ไม่รู้สิครับ ชอบนะที่มันทำแบบนี้ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ผมรู้ว่ามันแกล้งผมเพราะพอจะรู้ว่าสภาพของผมตอนนี้หน้าคงจะแดง มือคงจะสั่น และตัวมันเองก็ยิ้มตาหวานฉ่ำอยู่แบบนี้ ผมรักมัน ในทุกๆตอนของมัน ผมรักมัน รักเพียงเพื่อจะตื่นมาเมื่อไหร่ก็เจอมัน
“กูไม่อายนิ ทำไมไม่อยากให้กูอยู่ใกล้ๆเหรอ”
มันผงะออกครับทำแววตาฉุนเฉียว
“มะ ไม่ใช่ แต่กูอายอ่ะ มึงไม่อายกูไม่รู้ แต่กูเขินนี่หว่า”
“นะ แต่กูชอบ กูชอบให้มึงเขิน อิอิ หน้าแดงๆ”
“ไอ้บ้า กลับรถเถอะ”
ผมไม่มองหน้ามันไม่รู้ว่าทำไม แต่ยังคงอายมันอยู่
“ทำไมมึงจะกลับแล้วเหรอวะเพิ่งมาเองนะมึง”
“เปล่า”
“อ้าวแล้วจะกลับไปที่รถทำไมวะ”
ผมสูดลมหายใจให้เข้าปอดก่อนที่จอตอบออกมา
“ก็มึงอยากทำอะไรจะได้ไม่อายคนไง”
“เชี่ย ฮ่าๆๆ มึงนี่นะ ทำไมทำตรงนี้แล้วมึงอายเหรอวะ”
“อายดิ กูยังมียางอายอยู่นะเว้ย”
“งั้นกูจะหอมแก้มมึงโชว์ฝรั่งเอาไหม”
“ไอ้บ้า ไม่เอา กูไปรอที่รถล่ะกัน”
ผมลุกจากที่แล้วเดินไปทันทีครับอายจนไม่รู้ว่าจะก้าวขาไหนออกก่อนกัน แต่มันมีความสุขจริงๆนะครับ ไม่คิดไม่ฝันว่าไอ้ต้อมมันจะทำแบบนี้กับผม ไม่เคยคิดว่าเราจะมาลงเอยกันได้แบบนี้ ชีวิตที่ดูเลื่อนลอยของผมมันเหมือนจะมองเห็นหลักที่ยึดเหนื่ยว หลักแห่งใจที่ผมเฝ้ามองมันมานานแสนนาน
“มึงหิวป่ะ”
พอเข้าไปอยู่ในรถผมเสียเองที่ตื่นเต้นจนหัวใจมันจะหลุดออกมาจากทรวงอก แต่ไอ้ต้อมมันยังคงยิ้มกริ่มเช่นเดิมไม่มีทีท่าว่ามันจะตื่นเต้นหรือประหม่าอะไรเลย
“ยังอ่ะ”
“แวะไปนั่งร้านอื่นไหมวะ”
“ไม่อยากไปแล้วอ่ะ อยากไปที่เงียบๆ”
“นั่นแน่ คิดแบบนั้นตลอดเลยสิมึงน่ะ”
“บ้าเหรอ ก็มีโอกาสอยู่กับมึงแบบนี้กูก็อยากอยู่เงียบๆบ้างสิวะ กูไม่ได้คิดอะไรลามกเหมือนมึงหรอก”
ผมตอบออกไปแต่ไม่มองหน้ามัน
“จริงหราซันเน่ อิอิ ไม่คิดจริงน้า”
“เออสิ กูไม่ได้คิดอกุศลแบบนั้นนะมึง”
“อ้าวเหรอ อิอิ ว้าแย่จัง”
“อะไรของมึง”
มันทำท่ากวนโมโหอีกแล้วครับ ผมจะเสียท่ามันเหมือนเมื่อครู่ไม่ได้ เพราะผมรู้ว่ามันชอบแกล้งให้ผมอายแล้วก็ไม่มีอะไรทั้งนั้น
“เออๆ เดี๋ยวกูพาไปเชิงสะพาน ท่าจะเงียบ วันนี้คงไม่มีใครออกมา แวะซื้อดอกไม้ไฟหน่อยดีไหมมึง”
“บ้าเหรอเดี๋ยวก็ดดนสอยหรอก”
“อ้าวจะสร้างบรรยากาศซะหน่อย”
มันทำตาชวนฝันครับ ผมเองก็แอบเหลือบตาไปมองมัน
“อยู่ไหนถ้ามีใจ บรรยากาศมันก็ดีเสมอล่ะ”
มันหันขวับแล้วยิ้มออกมาครับ
“โหนะ คมๆ เออๆ งั้นไปดูอ่าวตอนกลางคืนก็ดีเหมือนกัน”
มันขับรถออกมาสายตาที่มองไปยังถนนที่มีหมอกลงจัดจนมองแทบไม่เห็นทางนั้นมันมีประกายตาฉายแววออกมาประกายนั้นที่ทำให้ผมอุ่นใจ
“ต้อม”
ผมเรียกมันสายตาก็ยังจับจ้องมองหน้ามันอยู่
“หือ”
“กู....เอ่อ กู รักมึงนะ”
คงต้องพูดออกไปแล้วครับ ไม่มีเวลามากนักสำหรับเรื่องของหัวใจ ผมคิดว่านี่เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่ผมจะพูดคำๆนี้กับมัน แต่ไม่ว่ามันจะพูดอะไรออกมาผมก็ยินดีรับฟัง แค่ได้พูดในสิ่งที่มันเต็มอยู่ในใจตอนนี้ออกไปก็ดีใจแล้ว
“กูรู้แล้ว”
มันยิ้มให้ผมครับ แล้วมันก็ยื่นมือมาจับมือของผม นี่ผมไมได้คิดไปเองใช่ไหม ผมถือว่านี่มันแทนคำตอบของมัน พอแล้ว ไม่ขออะไรมากกว่านี้อีกแล้ว
“อืม แค่บอกอีกทีเพื่อให้แน่ใจเผื่อว่ามึงจะลืม”
ผมหลุบสายตาลง แอบถอนหายใจออกมาโล่งใจอย่างประหลาด ไอ้ต้อมมันบีบมือผมเบาๆแล้วเอานิ้วเกลี่ยๆที่หลังมือของผม
“ใครจะลืมคนที่รักเราลงวะ ไม่มีทางหรอก”
ผมชื่นฉ่ำหัวใจที่สุด ไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเป็นยังไง แต่รู้ว่าตอนนี้ผมรู้สึกดีที่สุด ขอบใจนะต้อม ขอบใจที่ยอมรับหัวใจของกู
Written by eiky
Ps. ขอโทษจริงๆนะครับที่ให้รอ เพิ่งกลับจากงานศพยาย ตอนนี้สั้นไปหน่อยนะครับ พยายามแล้ว ขอบคุณทุกกำลังใจครับ
-
มาแล้ว..ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ
-
ต้อมเริ่มทำตัวกับซันดีขึ้น หวานขึ้นมาหน่อย อิอิ :impress2:
------------------------------------------
แสดงความเสียใจกับคุณยายด้วยนะ
-
:o8:
รักกันแล้วโว้ยยยยยย
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ และขอให้อิ๊กกี้เดินทางปลอดภัยค่ะ
-
อ่านเเล้วเห้อออ. ดูต้อมยังไม่แน่ชัดด
แต่ก็อยู่ทางที่ดีขึ้น :)
-
แสดงความเสียใจด้วยนะ
******************
เริ่มมีบรรยากาศหวานๆละ><
-
โรแมนติกจังนะ
-
น่ารัก...เปิดใจให้กันแบบนี้...ไม่ช้าซันเน่ต้องพบกับความสุขแน่ ๆ
ต้อมกะซันเน่...มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะจ๊ะ..ชอบจัง :กอด1:
:L1: น้องอิ๊ก :L2:
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะจ๊ะ น้องอิ๊ก
-
ตอนนี้แอบหวานปนหื่น ชอบๆ o13
...................
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ
-
หวานจัง หวานจนน่ากลัว
-
><
เขินจัง ซันเน่ อายน่ารักมากจริงๆ
แต่ถ้าลับตาคน ก็ว่าไปอย่าง
ฮ่าๆๆ
อ่อยยยยย รักกันๆๆ
-
กูรักมึง พูดออกมาสักที :เฮ้อ:
ทีนี้ละจะได้รู้กันว่าไอ้ต้อมมันคิดอย่างไร :กอด1:
แต่คิดว่าไอ้ต้อมก็คงเหมือนกัน มันอาจรักซันเน่แล้วก็ได้ แต่มันแกล้งไม่บอก :z13:
-
:-[ :-[ หวานจังเลย ตอนนี้ แสดงความเสียใจกับคุณยายด้วยนะ ครับ
-
อบอุ่นมาก
:กอด1: :กอด1:
บอกไม่ถูก
เหมือนต้อมตอบรับแบบกลายๆ :impress2:
อิอิ
ซันยิ้มสู้นะลูก :-[
-
ขอแสดงความเสียใจเรื่องคุณยายด้วยนะค่ะ พี่ eiky :impress3:
-
ขอบคุณนะคะคุณอิ๊กที่มาต่ ซันนี่ให้ทั้งที่ ยังรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ขอบคุณจริงๆค่ะ
-
:กอด1: กอดคุณอิ๊กค่ะ
-
ใกล้กันอีกนิดแล้วน้องต้อมน้องซันเน่
-
ตอนนี้ต้อมน่ารักอ่ะ ดีแล้วที่เปิดใจ จะได้มีความสุขซะที
..........................
คุณอิ๊ก เสียใจด้วยนะคะเรื่องคุณยายน่ะ ^^
-
เริ่มก้าวหน้าไปเรื่องๆ แล้วนะซัน
***********************
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ เรื่องคุณาย
-
เสียใจด้วยนะคะอิ๊กกี้
แล้วก็ขอบคุณที่มาลงนิยายให้
กอดดด
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ
-----------------------------
ซันเน่สู้ๆ
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดีจัง มันไม่เชิงว่าหวาน
แต่น่ารัก แล้วก็ชื่นใจ ซึ้งหล่ะมั้ง
บรรยากาศดี บรรยายไม่ถูกอ่ะ
แต่อ่านแล้วยิ้มแก้มปริเลย :impress:
ปล.เสียใจด้วย เรื่องคุณยายค่ะ
:L2: :pig4: :L2:
-
ขอแสดงความเสียใจกับพี่อิ๊กด้วยครับ
แต่ตอนนี้ทำเอาหุบยิ้มไม่ลง
-
เหมือนต้อมจะเปิดใจขึ้นเยอะแล้ว สู้ๆนะซัน
-
เต็มที่และสู้ขาดใจดิ้น ขอได้แค่รักเท่านั้น
ถึงแม้ว่าจะเจ็บขนาดไหน ก้อยอมทนเพื่อรัก
ปล.ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับคุณอิ๊กกี้
-
เริ่มเปิดใจแล้วสิน่ะ
เดี๋ยวอีกไม่นานคงได้รักกันซ่ะที
:กอด1:
-
ให้กำลังใจซันเน่นะ สู้ๆจ้า
-
ค่อยๆรักกันเบาเบา
:L2: :กอด1:
-
แล้วเมื่อไหร่ต้อมจะบอกรักซันบ้างน้าาาา... :impress2:
ปล.เสียใจกับคุณยายด้วยนะครับ...
-
:L2: เป็นกำลังใจให้นะ
-
อร๊ายยยยย
น้องต้อมมมม
-
แสดงความเสียใจด้วยนะครับพี่อิ๊กกี๊
**************************
ขอแบบหวานๆมาเต็มๆเลยได้ไหมอะครับไม่ไหวแล้ว อิอิ
-
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะพี่อิ๊ก
-
จะจบแล้วววววววววววววววว T^T อยากให้มีงอลๆๆกันบ้างไรงี้
-
พี่อิ๊กครับ เสียใจเรื่องคุณยายด้วยนะครับ
ต้อมตอนนี้ดูดีขึ้นเยอะเลยจริงๆนะ
-
S End......
มีคนบอกว่าความรักที่ฝังใจมันยากที่จะลืม มันเป็นอย่างนั้นเหรอครับ แต่ผมก็ยังเชื่ออยู่อย่างหนึ่งเสมอนะ ว่าเวลารักษาทุกอย่าง รักษาแม้กระทั่งหัวใจที่มันบอบช้ำ ผ่านมาห้าปีแล้ว หลายๆอย่างในชีวิตผมเปลี่ยนไป ไม่รู้สิครับแต่ผมมองไม่เห็นสิ่งที่มันเปลี่ยนไปหรอกนะ เพราะผมใช้ชีวิตอยู่กับมันทุกๆวัน ดำเนินชีวิตไปเรื่อยๆไม่มีอะไรมาก ผมยังคงถ่ายโฆษณาบ้างครับ ไม่เยอะเหมือนตอนแรกๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ารอยแผลเป็นหัวคิ้วของผมมันจะทำให้ผมเป็นที่สนใจของเอเจ็นซี่เยอะกว่าเดิมอีก แต่ผมบอกคุณลิซว่าผมอยากจะตั้งจเรียนให้มากกว่านี้และผมอยากจะใช้เวลาอยู่กับคนที่ผมรักรวมถึงครอบครัวของผมที่นี่ด้วย สำหรับเขาผมก็คุยบ้างครับไม่มากเหมือนแต่ก่อน เขาค่อยๆเลือนออกไปจากใจ แต่ตอนนี้มีไอ้ซันมันเข้ามาแทนที่ อยู่กับมันทุกวันจนคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว
“แม่อยากให้ต่อโทนะลูก ยังไม่อยากให้กลับเมืองไทยตอนนี้ แม่ตั้งใจจะเปิดอีกสาขาที่แอลเอ จะให้เรานั่นล่ะที่เป็นคนดู”
คุณแม่พูดกับผมตอนเย็นครับ ครอบครัวนี้กลายเป็นครอบครัวของผมไปแล้ว ผมกล้าพูดได้เต็มปาก คุณแม่ คุณพ่อ พี่แพทย์ พี่เจคตอนนี้เป็นหนุ่มหล่อเฟี้ยว และอีกคนคือเทวดาตัวน้อยของผมแต่ตอนนี้ตัวสูงเกือบเท่าพี่เจคแล้วแต่พี่ปริ๊นก็ยังคงเป็นพี่ปริ๊นที่ผมรักเสมอมาไม่เคยแปรเปลี่ยน
“เปลืองเงินคุณแม่เปล่าๆครับ นี่ก็กว่าจะเรียนจบ”
“นั่น เอาอะไรมาพูด ไม่รู้ล่ะ แม่จะให้เรียน ไหนเราบอกว่าเราไม่ค่อยชอบวิทยาศาสตร์ไม่ใช่เหรอ แม่จะให้เรียนการตลาด พอไหวไหมล่ะลูก”
คุณแม่คือคนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านครับ แม้คุณพ่อจะนั่งคุยอยู่ด้วยก็ตามคุณพ่อก็จะแค่พยักหน้า หรือถ้าความเห็นไม่ตรงกันก็จะพูดออกมาแค่คำสองคำเท่านั้น
“เอ่อ คือผมเป็นห่วงที่โน่นน่ะครับ”
“ห่วงอะไรกันลูก ที่โน่นพี่นายเขาก็ดูให้นี่ บ้านที่ซื้อที่คลองสามก็โอเคนี่ น้องตั้มก็เรียนปีหนึ่งแล้วเราไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น”
ผมได้แต่ถอนหายใจครับ จะว่าไปชีวิตผมมันเดินทางไปรวดเร็วมากเหลือเกิน จุดเปลี่ยนที่เปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตของผมไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว ใครจะคิดว่าเด็กทุนนักกีฬาอย่างผมจะมาเรียนต่อถึงเมืองนอก และนี่กำลังจะตัดสินใจว่าจะต่อโทอีกเสียด้วย
“ตามนั้นล่ะลูก เรียนโทอีกไม่กี่ปีค่อยกลับไปเมืองไทย ตอนนั้นการงานเราก็สามารถเลือกได้เลย จบตรีไปเงินเดือนตำแหน่งก็เท่าๆกับคนที่จบที่โน่น ทำตามที่แม่บอกนั่นล่ะ นะคุณว่าไหม”
“นั่นสิพ่อต้อม จะรีบไปไหนอยู่กับพ่อกับแม่ก่อนสิ จะว่าไปก็เร็วเหมือนกันนะนี่จะห้าปีแล้ว”
เป็นครั้งแรกครับที่คุณพ่อเห็นดีเห็นงามไปกับคุณแม่ ส่วนผมไม่อยากอยู่ต่อแล้วครับอยากกลับไปทำงานหาเงินให้พ่อให้แม่เสียที อีกอย่างผมยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณของครอบครัวนี้เลย นั่นสินะผมคงต้องอยู่ต่อสิอย่างน้อยก็จะได้ตอบแทนบุญคุณของท่านบ้าง
“ว่าไงต้อม สบายดีเหรอ หายไปนานเลยนะเรา”
พอคิดอะไรไม่ออกจริงๆทำไมผมถึงคิดถึงเขานะ ก่อนหน้านี้ถ้ามีอะไรผมจะปรึกษาไอ้ซันตลอด แต่เรื่องนี้ไอ้ซันเองมันคงจะหนักใจเหมือนกันเพราะมันซื้อตั๋วจะกลับเมืองไทยแล้วครับ ผมไม่อยากให้มันคิดมากเรื่องที่ผมจะอยู่ต่อ
“ไม่ค่อยดีพี่ ผมจบแล้วนะ แล้วพี่ล่ะสบายดีไหม”
“อืมรู้แล้ว พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปรับปริญญาเราน่ะ พอดีต้องพาตั้มไปปฐมนิเทศด้วย ถ้าพี่ไปโน่นกลัวจะไม่มีคนพาน้องไป”
ผมนิ่งครับ จะว่าไปแล้วครอบครัวของคุณแม่กลับเมืองไทยทุกปีนะครับแต่ผมไม่ได้กลับด้วย นี่ห้าปีแล้วที่ผมไม่ได้กลับเมืองไทย มีปีที่แล้วที่แม่กับพ่อผมมาที่นี่ก็เขานั่นล่ะครับเดินเรื่องให้และเป็นคนจ่ายค่าตั๋ว น้องชายผมก็มา จะว่าไปแล้วเขาทำทุกอย่างเพื่อผมจริงๆนะ แต่เขาไม่เคยบอกหรอกครับต้องคนอื่นมาบอกผมถึงรู้
“ไม่เป็นไรพี่ก็แค่วันนึงเท่านั้น”
“พูดอะไรอย่างนั้นต้อม มันเป็นวันที่สำคัญที่สุดของเรานะ เอาเป็นว่าพอจบโทแล้วพี่ไปแน่ๆโอเคไหม”
“เอ๊ะ นี่พี่รู้เรื่องเหรอ”
ผมทำเสียงตื่นเต้นทันทีครับ
“อ๊ะ อ้อ ก็คุณนายเธอบอกไง ปรึกษากันว่าจะให้เรียนต่อโทดีไหม เพราะกลับมาตอนนี้เงินเดือนก็คงได้ไม่เยอะไง”
“ไม่ใช่พี่นะที่เป็นคนออกความคิดให้ผมเรียนโทต่อน่ะ”
“แหม อย่ามารู้ดีไปหน่อยเลยแก แล้วมีอะไรป่ะเนี่ยลงทุนโทรฯมาเองเลย”
“ก็เรื่องนี้ลี่พี่ ผมอยากจะปรึกษา ผมไม่อยากเรียนต่ออ่ะ เสียดายเงิน เกรงใจคุณพ่อกับคุณแม่ด้วย ตลอดห้าปีที่ผ่านมาผมก็รบกวนจะแย่อยู่แล้วนะ ถ้าอยู่ต่ออีกสองสามปีนี่จะชดใช้ยังไงล่ะถึงจะหมด”
“แล้วใครให้แกใช้คืนเหรอต้อม ให้ทำอะไรก็ทำไปเถอะน่า ทุกๆอย่างมันก็เพื่อตัวแกกับอนาคตของแกทั้งนั้นล่ะ ไม่ได้ทำเพื่อใคร”
“ก็รู้พี่ แต่ลำบากใจอ่ะ”
“ก็เงินที่ถ่ายแบบได้ก็เยอะอยู่นี่ ซื้อบ้านได้เป็นหลัง อะไรกันจะเรียนโทอีกไม่เท่าไหร่จะไม่ได้เลยเหรอ จะเก็บเงินไปทำไม ไปแต่งเมียเหรอ พี่ว่าเจ้าซันมันไม่ต้องการสินสอดหรอกนะ”
“เฮ้ยพี่”
ผมตกใจครับ เพราะผมไม่เคยบอกเรื่องผมกับไอ้ซันให้เขาได้รู้เรื่องเลย เขารู้ได้ยังไงกัน
“พี่รู้ได้ไง ใครบอก”
“เอาเป็นว่าพี่พอจะรู้ก็แล้วกันต้อม เห็นไหมพี่เคยบอกแล้วเวลานำพาทุกอย่างไป ทุกอย่างจริงๆ”
ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงของเขาอ่อนแรงลงมากครับ อ่อนแรงจนผมเองสะท้อนใจ
“นั่นสินะพี่ ตกลงพี่เห็นด้วยเหรอที่จะให้ผมเรียนต่อน่ะ”
“อืม เรียนโทนั่นล่ะดีแล้ว เราอยากจะเรียนอะไรก็ตามใจ รู้หรือยังว่าอยากจะทำอะไร”
“คุณแม่บอกอยากให้เรียนการตลาดพี่”
“ก็คุณนายเธอเห็นแกมีแววนั่นล่ะ การตลาดท่าทางจะรุ่ง หรือไม่ก็โฆษณาไปเลย เพราะท่าทางพี่ว่าแกมีทักษะเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้”
“พูดเหมือนพี่เป็นคนบอกคุณแม่เลยเนอะ”
“อ๊ะ แน่นอน”
“หือ”
“เอ้ย เปล่าๆ มีอะไรอีกป่ะแก พี่ยุ่งๆอยู่แค่นี้ได้ไหม”
ผมปล่อยให้เขาวางสายไปพร้อมกับความสงสัยที่ยังคลางแคลงใจอยู่ นี่เขาพูดเหมือนว่าเขาเป็นคนจัดการทุกอย่างในชีวิตของผมเลยนะ เขาจะมารู้ได้ยังไงว่าผมชอบเกี่ยวกับการโฆษณามากกว่าการตลาดหรือแม้แต่วิทยาศาสตร์ คุณแม่บอกเหรอ ไม่น่าจะใช่เพราะคุณแม่จะว่าไปแล้วตามใจผมมาก ไม่ว่าผมจะขออะไร เรื่องเรียนก็เหมือนกัน แต่ที่บังคับไปผมเองก็ยังงงๆว่าทำไมคุณแม่มาเด็ดขาดกับผมตอนนี้ เพราะเขาแน่ๆ
“ทำไมสีหน้าไม่ดีเลยมึง ไม่ดีใจเหรอที่จะได้กลับเมืองไทยแล้วน่ะ”
ไอ้ซันมันยังคงอยู่ที่ร้านเช่นเดิมครับ ร้านนี้ขึ้นชื่อติดลมบนไปแล้ว แต่ยอดขายสู้ที่ซานฟรานฯที่พี่แพทย์ดูอยู่ไม่ได้เพราะร้านนั้นติดอ่าวบรรยากาศดีกว่าลูกค้าแบบว่าต้องจองเป็นอาทิตย์เลยครับ ยิ่งคืนวันศุกร์เสาร์นี่ไม่มีที่เต็มตั้งแต่เช้าเลยล่ะครับ
“เฮ้อ มึงกูว่ากูคงไม่ได้กลับแล้วว่ะ”
ผมถอนหายใจออกมาครับนั่งลงข้างๆมัน พอพูดจบสีหน้ามันก็เจื่อนลงทันที
“อ้าว ทำไมล่ะ เรียนจบแล้วนี่ คุณแม่จะให้อยู่ช่วยงานเหรอวะ”
ไอ้ซันมันถามท่าทางคงอยากจะรู้ แต่ผมไม่อยากจะบอกเลย สงสารมันเหมือนกัน จะว่าไปเราสองคนกำลังอยู่ในช่วงที่เกินกว่าเพื่อน ใจผมเปิดรับมันมาเต็มตัวแล้วครับ
“ไม่ใช่หรอกว่ะ คุณแม่จะให้เรียนโทต่อ”
ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาครับลำบากใจมากนะ เพราะดูจากท่าทางและสีหน้าของมันแล้วผมเองก็รู้สึกว่ามันคงจะเสียใจอยู่มากทีเดียว
“อ้าวเหรอ ดีจัง ดีแล้วมึง คุณแม่ทำไปก็เพื่ออนาคตของมึงทั้งนั้น”
สิ่งที่มันพูดผมว่ามันแย้งกับสิ่งที่อยู่ในใจมันเหลือเกินครับเพราะน้ำเสียงมันแห้งเหือด ลีบตีบตันจนผมเองต้องหันไปมอง
“กูรู้ แต่กูก็อยากจะกลับคิดถึงที่บ้านเต็มทนแล้วมึง”
“ทนเอาหน่อยเถอะมึง อีกแค่สองสามปีเอง สองสามปีเอง”
มันเม้มปากครับ
“เฮ้ยมึง”
“กูรอได้ กูรอมึง กูจะรอ”
มันร้องไห้ครับ คงกลั้นไม่อยู่ผมรีบกอดตัวมันไว้ทันที เข้าใจมันดีครับว่าการที่ผมไม่กลับไปด้วย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราสองคนคุยกันไว้ว่าจะเจอกันทุกวันแม้จะทำงานแล้วก็ตาม หลายที่ที่ผมไม่เคยไปและมันไม่เคยไปเราว่าจะไปด้วยกันก่อนทำงาน ผมเข้าใจมันครับผมเองก็น้ำตาซึมได้แต่ถอนหายใจออกมาไม่รู้จะเอ่ยปลอบอะไรมันไปดี
“อย่าคิดมากเลยมึง กูจะกลับไปหามึงแน่นอน ไม่ต้องห่วง”
“กูกลัวจังเลยต้อม กูกลัว”
“ไม่เอามึง อย่าพูด ไม่มีอะไรหรอกน่า มึงก็รู้ว่ากูมั่นคงแค่ไหน ไม่ต้องกลัว”
ผมลูบตามแขนมันครับ มันก็สะอื้นไห้อยู่
“อย่าลืมกูนะต้อม อย่าทิ้งกูนะ กว่าเราจะรักกันได้มันไม่ง่ายนะ อย่าทิ้งกูนะ”
“มึง อย่าพูดแบบนี้สิ กูจะไม่ทิ้งมึงหรอก ไม่ต้องห่วง กูจะไม่มีทางลืมมึง”
นี่ถือเป็นคำสัญญาใช่ไหมครับ แต่ผมตั้งใจพูดออกไปอย่างนี้จริงๆ แต่จะว่าอะไรผมไหมว่าขณะที่ผมกำลังพูดแต่หัวใจของผมมันไม่ได้เต็มร้อยสักเท่าไหร่นัก ไม่รู้ว่าทำไม เพิ่งจะมาเป็นเอาตอนนี้เอง ไม่รู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมปล่อยเวลาผ่านไปเนิ่นนานขนาดนี้ นานเสียจนผมลืมว่าแท้ที่จริงแล้วหัวใจของผมมันเป็นของใครกันแน่
“ช่วงนี้หยุดเราก็กลับไปเมืองไทยก็ได้นี่ลูก ไปเที่ยวพักผ่อน กว่าจะเปิดเทอมก็อีกตั้งนาน”
“ปริ๊นไปด้วยได้ไหมอ่ะคุณย่า”
“อะไรพ่อคุณ ปิดเทอมแล้วเหรอเราน่ะ”
“อ่า ก็ลาได้นี่”
“ลาอะไรกันลูก เดี๋ยวจะสอบปลายเทอมแล้วนะเขาคงให้ลาหรอกนะ ไม่อยากเลื่อนเกรดเหรอ”
พี่แพทย์เสริมครับ ตอนเย็นเรานั่งรวมกันกินข้าวอยู่ อยู่ๆคุณแม่ก็พูดขึ้นมาคงเห็นว่าสีหน้าผมไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
“นั่นสิต้อมลูก ไปเที่ยวพักผ่อนบ้างเถอะ ทำงานกับเรียนอย่างเดียวเดี๋ยวจะเครียดเอา กลับไปเยี่ยมพ่อแม่ที่โน่น ไปให้พ่อแม่เห็นหน้าหล่อๆหน่อย”
คุณพ่อก็เสริมขึ้นมาอีกครับ ผมได้แต่นั่งมองแกงเขียวหวานไก่ในถ้วย
“ต้อม ไม่อยากกลับเมืองไทยเหรอลูก”
“อ้อ เปล่าครับคุณแม่ อยากครับ”
“งั้นเดี๋ยวแม่จัดการเรื่องตั๋วให้ก็แล้วกัน ท่าทางเราลอยๆยังไงไม่รู้พักนี้ ที่แม่อยากให้เรียนต่อไมได้เพราะแม่เห็นแก่ตัวแม่เองนะลูก ทุกอย่างที่ทำเพราะตัวเราทั้งนั้น แล้วแม่เองก็ไม่อยากให้เราเองคิดเรื่องเงินเรื่องจะเปลืองหรืออะไรเพราะต้อมคือลูกของแม่อีกคน เรื่องนั้นแม่กับพ่อไม่เคยคิด ไม่มีใครเคยคิด ต้อมเป็นคนในครอบครัวเรานะลูก”
ผมสูดหายใจเข้าปอดครับ สะอึกพูดไม่ออก
“อ๊ะๆ พี่ต้อมซึ้งอ่ะคุณย่า อิอิ ร้องไห้แน่ๆ”
“เอ้ย ไม่ร้องพี่ปริ๊น”
ผมหัวเราะขึ้นล่ะครับเพราะพี่ปริ๊นส่องก้มหน้ามาดูผม ไม่รู้ว่าก้มไปต่ำเท่าไหร่แต่รู้ว่าก้มจนมองไม่เห็นใคร มันตื้นตันใจเหลือเกิน ผมเคยคิดนะว่าผมเป็นใครกันนะในที่ตรงนี้ แต่ตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยมีใครในครอบครัวนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นคนอื่นเลย ผมดีใจเหลือเกินครับ
“เอาล่ะพี่ปริ๊นพาพี่ต้อมเขาไปซึ้งที ย่าเห็นแล้วย่าก็ซึ้งตาม อาทิตย์หน้าเป็นไงลูกเก็บข้าวของได้เลยนะ”
คุณแม่หัวเราะครับผมเองต้องเดินตามพี่ปริ๊นขึ้นห้องไป เด็กสิบขวบที่ตัวค่อนข้างสูงใหญ่ แต่ความน่ารักไม่เคยจางหายไปเลย
“ตอนนี้อยากให้พี่ต้อมให้ปริ๊นขี่หลัง แต่คงไม่ได้แล้วสินะเพราะปริ๊นหนักกว่าเดิม อิอิ”
“พี่ปริ๊นก็ให้พี่ต้อมขี่บ้างดิ พี่ต้อมแบกพี่ปริ๊นมาเยอะแล้วนะ”
“อ่า ไม่ดีๆ พี่ต้อมตัวใหญ่กว่าใครในบ้าน ปริ๊นได้หลังหักแน่ๆ อิอิ เฮ้อ พี่ต้อมไม่อยู่ปริ๊นคงคิดถึงพี่ต้อมมากๆเลยอ่ะ”
“ก็ไปด้วยกันสิพี่ปริ๊น”
“อยากไปจะตาย ติดสอบสิเนี่ย ทำไมเขาต้องมาสอบกันตอนนี้ด้วยนะปริ๊นไม่เข้าใจ”
“ฮ่าๆ อ้าวนะ ก็ยังไงก็จะได้ไปอยู่แล้วนี่นะพี่ปริ๊น อะไรกันพี่ปริ๊นกลับเมืองไทยทุกปีนะ แต่พี่ต้อมเพิ่งกลับนะคร้าบ”
“อ่า ปริ๊นคิดถึงอานายอ่ะ อยากนอนกับอานายเหมือนตอนที่กลับ”
ผมเงียบครับ เขาที่ใครๆก็หลงรัก ผมเองก็เช่นกัน ทำไมนะพอได้ยินชื่อนี้ทีไรหัวใจของผมมันกระตุกวูบทุกที ชื่อที่ทรงอิทธิพลกับหัวใจของผมเหลือเกิน
“พี่ต้อมรู้ไหมว่าพี่ตั้มอ่ะ อานายนะเป็นคนพาไปติวหนังสือ บ้านพี่ต้อมที่ไกลๆ หลังโตๆอ่ะ อานายก็เป็นคนเลือกให้นะ อิอิ ปริ๊นหลอกถามตอนอานายง่วงมากๆ”
“หือ จริงเหรอพี่ปริ๊น”
ผมทำเสียงสูงครับ ทำตาโตอยากรู้ขึ้นมาทันที
“จริงนะ พ่อพี่ต้อมที่ผ่าตัดที่หลังอานายก็เป็นคนหาโรงพยาบาลให้น้า อานายบอกว่านอนเฝ้าเปลี่ยนกันกับแม่ของพี่ต้อมอ่ะ แล้วที่พี่ตั้มสอบเข้ามหาฯลัยได้อานายก็พาไปติวเองเลยนะ เอ๊ะ นี่พี่ต้อมไม่รู้เหรอ”
เอ่อ ผมอ้าปากค้างครับ เคยสงสัยนะว่าทำไมเขารู้เรื่องผมเยอะมากๆ ทั้งที่พักหลังๆผมเองที่เป็นฝ่ายห่างออกไปจากเขา ห่างออกมาจนลืมไปเลยว่าผมเคยพูดอะไรกับเขาไว้ ห่างออกมาจนผมลืมไปเลยว่าผมมีเขาอยู่ในใจก่อนใคร
“แต่ที่อานายไม่ยอมมาที่นี่ก็เพราะอานายบอกว่าไม่อยากให้พี่ต้อมคิดถึงเมืองไทยมากไง เลยไม่มา ปริ๊นไม่เชื่อหรอกเนอะ อานายโกหก”
นี่แสดงว่าทุกๆอย่างที่นำพาชีวิตผมให้เดินไปในทิศทางนี้เพราะเขาทั้งนั้น เพราะเขาคนเดียวเลยหรือ ผมสะอึกจุกอยู่ตรงกลางคอพูดไม่ออก
ผมไปส่งไอ้ซันที่สนามบินครับ เราล่ำลากันตามปกติ ไอ้ซันมันก็ร้องไห้ตามเรื่องของมัน ผมเองก็เสียใจนะแต่ไม่ได้ร้องไห้ คงเพราะผมมีบางอย่างในใจที่มันยังคงคลุมเครืออยู่นั่นเอง
“รักษาสุขภาพดีๆนะมึง กินวิตามินทุกวันด้วย อย่ากินอะไรที่ไม่มีประโยชน์”
มันเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านในครับ
“เออน่า แหมนะมึงสั่งเหมือนแม่เลยนะ”
“ก็กูห่วงมึงนี่ กูไม่อยู่ใครจะดูแลมึง มึงยิ่งไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไหร่”
“เออน่า กูโตแล้วนะเว้ย กูดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องห่วงมึงเองนั่นล่ะ ดูแลตัวเองดีๆ อย่าขี้แยนักล่ะ”
“เออน่า กูไม่ได้เป็นแบบนี้ตลอดเวลาหรอกนะ มึงก็น่าจะรู้ กูเป็นแบบนี้เพราะมึงนะ”
เสียดใจ ได้แต่สูดลมหายใจ
“อืม มึงจะรอกูไหมวะซัน”
“รอสิ กูจะรอมึงคนเดียว มึงรีบเรียนให้จบนะแล้วรีบกลับไป กูจะรอ รอมึงคนเดียว”
พยักหน้า แทงทิ่มใจเหลือเกิน
“ไม่ว่าจะยังไงกูก็จะรอมึง มึงคนเดียวที่กูรัก”
เหมือนว่าผมเองก็เคยพูดประโยคทำนองนี้ เหมือนกับว่าคำพูดเหล่านี้ผมเองก็เคยพล่ามมันออกมาไม่เคยลืมเพราะมันฝังอยู่ในใจแต่ผมทำเป็นลืมมันไปเอง
“ดูแลตัวเองนะต้อม”
ผมพยักหน้าอีกรอบ ไม่อยากมองหน้าของคนที่อาบไปด้วยน้ำตาแต่ละสายตาไม่ได้เลยจริงๆ
“ต้อม”
“เข้าไปเถอะมึง เดี๋ยวตกเครื่องนะ”
“กูรักมึงนะ”
“กูก็รักมึง”
มันออกมาจากใจ จากส่วนหนึ่งของหัวใจ ผมผิดมากใช่ไหมถ้าจะบอกว่ามันไม่ใช่ทั้งหมดของหัวใจ มันแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น ผมเห็นแก่ตัวมากผมรู้ดี แต่ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ทำไมผมถึงกลายเป็นคนโลเลไร้ที่หมายปลายทางแบบนี้ เพราะอะไรทั้งที่คิดว่าตัวเองเป็นคนที่หนักแน่นคนหนึ่งแต่พอมาถึงตอนนี้ผมมันก็แค่ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจเหมือนคนอื่นๆ
“กูกอดมึงได้ไหม”
มันโผเข้ากอดผมครับ ผมเองก็กอดมัน เสียใจแล้ว ตอนนี้เองที่เพิ่งจะรู้สึกว่ากำลังจะเสียคนที่เรารักไป
“ไปได้แล้ว เจอกันที่โน่น เดี๋ยวกูตามมึงไป”
ผมดึงมันออกจากตัวก่อนที่มันจะตกเครื่องเสียก่อน
“ซัน”
ผมเรียกมันก่อนที่มันจะลับตาเข้าไปในห้องตรวจคนออกจากเมือง มันหันหน้ามา
“กูรักมึงนะ”
มันยิ้มทั้งน้ำตาแล้วพยักหน้าเดินหายวับเข้าไปในห้องนั้น ผมเองที่เป็นฝ่ายสะท้อนใจ ยืนคว้างอยู่กลางสนามบิน ไม่รู้จะเดินไปทางไหน ไม่รู้จะรู้สึกอะไรดี ทั้งเสียใจทั้งมึนหัวทึบใจเหนื่อย เสียใจที่มันกลับเมืองไทยไปแล้ว ต่อจากนี้ผมก็คงไมได้เจอหน้ามันทุกวันเช่นเคย จะว่าไปแล้วเพราะความใกล้ชิดที่ทำให้ผมมีใจรักมัน เจอมันทุกวันทำกิจกรรมด้วยกัน ไม่ว่าจะไปเรียนไปไหนก็มีมันไปด้วยตลอดเวลา ผมเหนื่อยมันปลอบมันให้กำลังใจ ผมอ่อนแรงมันคอยหาอะไรให้กิน แล้วผมเองทำอะไรให้มันบ้างนอกจากลังเลโลเลอยู่แบบนี้ สำหรับเขาผมพอจะรู้ว่ามันไม่มีอะไรมากไปกว่าคำว่าความห่วงใยของพี่กับน้อง แต่ทำไมตอนนี้ผมถึงไม่รู้เลยจริงๆว่าหัวใจผมมันต้องการอะไร จากใครกันแน่
To Be Continued
-
“เครื่องบินของสายการบินไทยจะลงจอดที่สนามบินสุวรรภูมิในสิบนาที ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านกลับที่นั่งและรัดเข็มขัดให้เรียบร้อย สายการบินไทยขอขอบคุณผู้โดยสารทุกท่านที่ได้ให้ความไว้วางใจ”
เสียงพนักงานบนเครื่องประกาศก่อนที่เครื่องจะร่อนลงจอดที่สนามของบ้านเกิดเมืองนอน ใจผมเต้นตึกตักก่อนหน้านี้นานแล้ว ตั้งแต่เห็นโพ้นทะเลสีดำในยามค่ำคืน ตั้งแต่มองที่หน้าจอว่าเข้าเขตราชอาณาจักรไทยแล้ว ห้าปีที่ผมจากไปจากบ้านเกิด ห้าปีที่ผมไปใช้ชีวิตอยู่ต่างแดนวันนี้กลับมาเยือนแล้ว ใจเต้น ขนลุกขึ้นมาทันที แสงไฟรายรอบสนามบินงดงามเหลือเกินถ้ามองจากมุมนี้บนเครื่องบิน ผมสูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ อากาศของประเทศแม่ ภาพที่คุ้นตา พอผมก้าวพ้นออกมาจากสนามบินก็ยืนนิ่งอยู่บนชั้นสี่ของอาคารสนามบิน ผมไม่เดินลงข้างล่าง ไม่มีเหตุผล ผมอยากจะมองอะไร สูดกลิ่นอะไรต่ออะไรเข้าไปในปอดเสียก่อน ผมห้ามคุณแม่ไม่ให้บอกเขาไม่ว่าจะยังไงว่าผมมาเที่ยวเมืองไทย ไอ้ซันเองผมก็ไมได้บอกมัน ผมอยากจะมาเงียบๆ กลับไปดูทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยเป็น เคยมา ที่ที่ผมคุ้นเคย
“ไปสาธรครับ”
ผมยืนอยู่นานจนรู้สึกว่าต้องไปจากที่นี่เสียที ผมเดินลงไปเรียกแท็กซี่ด้านล่าง จุดหมายปลายทางคือโรงเรียน หอพักที่ผมเคยอยู่ แม้รู้ว่าตอนนี้มันดึกมากๆแล้ว แต่ผมก็ยังอยากจะไปเห็น ผมมองทุกสิ่งทุกอย่างทีผ่านตาไปพยายามจดจำรายละเอียดทุกอย่างให้ได้มากที่สุดเท่าที่สายตาและสมองมันจะกักเก็บได้ กรุงเทพฯวันนี้เปลี่ยนไปพอสมควรจากระยะเวลาห้าปี แต่สิ่งเดิมๆที่ผมคุ้นตามันก็ยังคงอยู่ไม่เลือนหายไปไหน
“จอดหน้าโรงเรียนก็ได้ครับพี่”
ผมบอกแท็กซี่ไป โรงเรียนชายล้วนใจกลางเมืองที่ผมเคยได้ทุนมาเรียน ที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกๆอย่าง ผมลงจากรถแล้วเดินไปมองรั้วทางเข้าของโรงเรียนประตูบานเหล็กบานใหญ่ตอนนี้ถูกปิดสนิท ผมยืนมองให้สายตามองลอดช่องเหล็กนั้นเข้าไปด้านใน มองไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไรแต่ผมก็ดีใจที่ผมได้กลับมา
“ไปโรบินสันบางรักครับ”
ผมนั่งแท็กซี่ต่อไปยังที่ที่ผมบอก ที่ที่ผมกับเขาเจอกันครั้งแรก ที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกๆอย่างเช่นกัน ช่วงค่อนคืนเช่นนี้ถนนสายนี้แม้จะยังไม่หลับไหลแต่ผู้คนที่สัญจรไปมาก็นับว่าน้อยพอสมควรผมลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านแมคโดนัลด์สั่งเบอร์เกอร์มากินแล้วไปนั่งตรงที่ที่ผมกับเขาเจอกัน ผมจำได้ดี มันอยู่ในใจ ผมหยิบโทรศัพท์ออกมา อันเดิมที่เขาเคยซื้อให้ มันยังอยู่กับผมไม่ได้ไปไหน แล้วผมก็เอานิ้วจิ้มดูที่แฟ้มรูปภาพ ทำไมต้องมาดูตอนนี้ ทำไมต้องเป็นวันนี้ ผมไม่รู้ครับ แต่บางอย่างเก่าๆทำให้ผมอยากจะดู ภาพของผมกับเขามันยังอยู่ในเครื่อง ภาพที่ผมสมัยครั้งยังเรียนมัธยมปลายและเขา รอยยิ้มของผมสีหน้าของเขา “เรา”
“พี่ครับถามหน่อย ถ้าผมจะไปสระบุรีนี่ผมต้องไปนั่งรถที่ไหนครับ”
ผมถามพนักงานที่หน้าเคาท์เตอร์ เพราะนั่นคือจุดหมายปลายทางของผม ทำไมผมไม่กลับบ้านไปคลองสามหาพ่อแม่ก่อน ไม่รู้สิครับ ตอนนี้ผมมันเป็นคนหัวกลวงคิดอะไรไม่ออก พนักงานคนนั้นส่ายหน้าบอกไม่รู้ ผมก็พยักหน้าแล้วเดินออกมา คงต้องกลับบ้านแล้วล่ะถ้าอย่างนั้นไปตั้งต้นที่บ้าน อยากเจอพ่อกับแม่ใจจะขาด
“ไปคลองสามครับ”
ระหว่างทางผมก็นั่งมองออกไปนอกรถตลอดเวลา ผ่านตัวเมืองกรุงเทพฯออกมาแล้ว รถแท็กซี่พาผมวิ่งไปเรื่อยๆเหมือนเช่นความคิดของผมที่เอื่อยเฉื่อยแต่กลับค้านกับเสียงเต้นของหัวใจที่ระรัวแรง
“ตรงไหนน้อง”
“เอ่อ หมู่บ้านลลิลวิวครับ”
ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์แล้วบอกออกไป ผมรู้แค่นี้แต่บ้านผมอยู่หลังไหนผมไม่รู้ แต่คิดว่าจะโทรฯถามตั้มเอาเมื่อเข้าในหมู่บ้านแล้ว พอเข้าในหมู่บ้านผมก็ต้องลงกลางทางเพราะน้องไม่รับสาย มันคงจะนอนอยู่ นั่นสินะนี่มันตีสามเอง ผมจึงเดินไปเดินมาหาที่นั่งซึ่งก็คือริมทางเท้าในหมู่บ้าน
“เออตั้ม นี่พี่เองนะ พี่ต้อม”
พอเกือบจะตีห้าผมจึงลองโทรฯอีกรอบครับ
“หือ พี่ต้อม อือ หา พี่ต้อม พี่ต้อมอยู่ไหน”
ตอนแรกเสียงตั้มมันงัวเงียมากๆครับ แต่พอเหมือนมันเรียกสติมาได้มันก็ร้องออกมา พอผมบอกออกไปมันก็บอกมันจะมารับ ผมก็เลยยืนรอ ไม่นานนักผมก็เห็นรถยนต์วิ่งมาจากซอยข้างหน้า แต่ไม่คิดว่าเป็นรถของบ้านผมหรอกครับ
“พี่ต้อมๆ มายังไงทำไมไม่โทรฯมาบอกก่อน พ่อกับแม่ตื่นรอแล้วพี่ ขึ้นมาสิ”
ตั้มมันลดกระจกรถลงครับ นี่เรามีรถเหรอ ไม่เห็นมีใครเคยบอก อาร์ติสรุ่นใหม่
“รถใครตั้ม”
ผมถามน้องครับเพราะสงสัยคาใจมาก
“รถเราสิพี่ พี่นาย เอ่อ”
เหมือนมันจะหลุดปากออกมาครับผมทำตาโตใส่มันให้มันพูดให้จบ
“เอ่อ พี่นายเขาซื้อให้ เขาบอกว่าได้ราคาพิเศษเพราะพี่หลวงทำงานอยู่ที่ศูนย์อ่ะ”
“เอาเงินใครซื้อ”
“เอ่อ แล้วพี่เป็นไงไปไงมาไงอ่ะ ไม่เห็นโทรฯมาบอกเลย ตั้มเรียนปีหนึ่งแล้วนะพี่ สอบเข้าธรรมศาสตร์ได้นะ เรียนกฎหมาย อิอิ”
“อย่าเปลี่ยนเรื่องตั้ม เงินใคร เงินพี่ส่งให้ก็ไม่เยอะขนาดนี้นี่”
“แหมพี่ต้อม พี่นายเขาออกให้ก่อนอ่ะ”
ผมรู้สึกหงุดหงิดมากทันทีครับไม่รู้ว่าทำไม ผมรู้นะว่าเขาอาจจะหวังดีหรืออะไรก็ตามแต่ แต่นี่มันเกินไปเอาเงินมาฟาดหัวครอบครัวของผมแบบนี้ได้ยังไง
“อย่าอารมณ์เสียไปเลยพี่ บ้านเรานั่นน่ะพี่เขาก็ออกเงินครึ่งหนึ่งนะ”
“หา”
ผมร้องออกมาเสียงดังจนไอ้ตั้มมันขับรถส่ายไปมาเลยครับ
“ทำไม ทำไมไม่มีใครบอกพี่”
“ก็พี่นายเขาบอกไม่ต้องบอก เรื่องรถก็เหมือนกัน มีอะไรกันเหรอพี่”
นั่นสินะ น้องมันไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย ผมสูดลมหายใจเข้าปอด
“ไม่มีอะไร ใกล้ถึงบ้านยัง พี่อยากเจอพ่อกับแม่”
“นี่ไงบ้านเรา”
พอน้องบอกผมน้ำตาร่วงทันทีครับ ไม่ใช่ว่าชื่นชมกับบ้านที่หลังใหญ่โตที่น้องมันกำลังจะเลี้ยวรถเข้าไปหรอกนะครับ แต่ที่น้ำตาเอ่อเพราะพ่อกับแม่ผมยืนรออยู่หน้าบ้าน สีหน้าแววตาที่ปะทะกับไฟหน้ารถมันทำให้หัวใจผมหล่นไปกองอยู่กับพื้น
“ปลดล็อกประตูตั้ม”
ผมบอกออกไปเพราะน้องมันกำลังเลี้ยวรถอยู่ พอมันปลดล็อกผมก็กระโจนออกไปจากรถทันที
“พ่อ แม่”
ผมวิ่งเข้ากอดพ่อกับแม่พร้อมกัน น้ำตาเจ้ากรรมมันไหลออกมาอาบหน้า
“พ่อ แม่ ฮือๆ”
ผมกอดสมใจแล้วก็ผละออกมานั่งลงกับพื้นหน้าบ้าน ก้มลงกราบแทบเท้าพ่อกับแม่ทันที น้ำตามันหยดลงจนเปียกพื้น
“โถพ่อคุณของแม่ ใจจะขาด ต้อมลูก นี่ลูกจริงเหรอ ต้อม”
แม่ผมนั่งลงกอดตัวผมไว้สะอื้นไห้ไม่ต่างไปจากผม
“คุณพระคุณเจ้ารักษาลูก”
พ่อผม เกิดมาไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้เลยนะครับแต่วันนี้พ่อเองนั่งลงข้างๆแม่ปาดน้ำตาออกกอดกันแน่นสามคน
“ไปยังไงมายังไงต้อม ทำไมไม่บอกแม่ก่อนลูกแม่จะได้ไปรับที่สนามบิน”
เราสามคนนั่งกอดกันร้องไห้อยู่นานพอสมควรจนแม่ผมจูงมือเดินเข้าไปในบ้าน ท้องฟ้าเริ่มทอแสงเงินแสงทองแล้วครับแต่ไฟในบ้านก็ถูกเปิดให้สว่างผมมองสำรวจภายในบ้านอย่างลวกๆ บ้านของเราใหญ่โตพอสมควรเป็นบ้านสองชั้นที่มีพื้นที่บริเวณรอบบ้านที่พอจะปลูกไม้ดอกไม้ประดับได้ ชั้นล่างมีเครื่องเรือนอยู่ครบครัน การตกแต่งก็ทันสมัย
“ต้อมไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วงครับ อยากมาหา”
“หัวใจแม่จะวายตาย คิดถึงเหลือเกิน”
แม่ยังคงกอดผมอยู่ผมเองก็กอดแม่ พ่อนั่งอยู่ข้างๆจับมือผมอยู่ส่วนตั้มมันเดินไปเอาน้ำมาให้ครับ
“แม่สบายดีนะ พ่อหลังเป็นไงบ้าง”
ผมหันไปหาพ่อของผมที่ดูท่าทางสุขภาพดีขึ้นมากแล้ว
“หลังจากผ่าตัดก็ดีขึ้นเยอะลูก พี่นายเขาดูแลเป็นอย่างดี”
สายตาของผมฉายแววอยากรู้ขึ้นมาอีกครั้ง
“นี่พี่เขาทำให้เราทุกอย่างเลยเหรอพ่อ”
“พ่อ”
แม่ผมขึ้นเสียงครับเหมือนปรามเอาไว้
“เอ่อ ก็”
“อย่าปิดต้อมเลยครับพ่อ แม่ ต้อมอยากรู้ เหมือนพี่เขาจะดูแลเราทุกอย่าง ผมแค่อยากจะไปขอบคุณเขาเท่านั้นเอง”
“แค่ขอบคุณมันคงไม่พอหรอกลูกต้อม”
แม่ของผมเอ่ยขึ้นครับ ผมหันขวับทันที
“แม่หมายความว่าไง แค่ขอบคุณมันคงไม่พอ”
แม่ผมหลุบสายตาลงแล้วถอนหายใจออกมา
“คำขอบคุณมันจะเพียงพอเหรอลูก สำหรับคนที่ให้ชีวิตใหม่กับเรา พี่นายเขาไม่ขออะไรคืน ไม่เคยปริปากอยากได้อะไรคืน แม่เองเคยอ้อนวอนเข้าแล้วว่าอย่าทำให้เรามากมายขนาดนี้เพราะเวลาตอบแทนมันจะทำไม่ได้ แต่เขาก็บอกว่าที่ทำให้เพราะอยากให้เรามีชีวติที่ดีขึ้น ไม่อยากให้ต้อมต้องลำบากหรือเป็นห่วงคนทางบ้าน”
แม่ผมเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อนองออกมา ผมเองก็เม้มปาก คิดมาเสมอว่าที่เขาทำเพราะเขาหวังดีกับผม แต่สำหรับครอบครัวของผม ผมไม่เคยคิดว่าเขาจะใส่ใจมากมายขนาดนี้
“ทำไมพี่เขาทำขนาดนี้”
ผมครางออกมา หัวใจล่องลอยไม่รู้ตัวว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ในหัวมันสับสนไปหมดแล้ว ผมเคยรักเขามาก มันนานมาแล้ว แล้วมันก็หายไปพักใหญ่ ช่วงเวลาที่ผมอยู่กับไอ้ซันช่วงเวลานั้นเขาเองก็หายไปจากชีวิตของผม ผมคิดเสมอว่าเวลามันพรากทุกอย่างไปจากผม แต่ผมคิดผิดไปเอง ช่วงเวลาที่เขาหายไปเขาหันมาทางครอบครัวของผม เขายังคงห่วงใยผมผ่านทางครอบครัวที่ผมรัก แล้วผมควรจะทำยังไง ตอนนี้ใจของผมมันรักไอ้ซันไปแล้ว ส่วนเขา เว้ย นี่มันอะไรกันวะ
“พี่นายเขาเป็นคนดีมากนะลูก เขาดูแลเราดีมากๆ พ่อก็หายเพราะเขา งานเขายุ่งแค่ไหนเขาก็เจียดเวลามาหาพาไปหาหมอที่ดีที่สุด ส่วนน้องเขาก็พาไปเรียนพิเศษจนสอบเข้ามหาวิทยาลัยดีๆได้ จะเอ่ยปากทวงถามบุญคุณก็ไม่เคยมี มีแต่ให้พ่อกับแม่ทำตัวให้สบายอย่าคิดเรื่องค่าใช้จ่าย”
พ่อผมพูดขึ้นบ้างครับ ผมนั่งนิ่งในหัวก็คิดไปต่างๆนานา
“แล้วเงินที่ต้อมส่งให้ล่ะพ่อ”
เงินค่าแรงของผมที่ส่งให้ทุกเดือนนับว่าไม่น้อยนะครับ เพราะจากที่ผมไปถ่ายแบบถ่ายโฆษณามารายได้มันก็ไม่น้อยผมเองเก็บไว้ใช้นิดหน่อยเท่านั้นที่เหลือผมส่งมาทางบ้านหมด
“ก็ยังอยู่ในธนาคาร พี่นายเขาไม่ให้ใช้ เขาบอกเก็บไว้ให้น้องเรียนสูงๆ”
ผมเม้มปากแน่นกว่าเดิมน้ำตาเริ่มเอ่อนองตา
“แล้วบ้านล่ะพ่อ เขาจ่ายหมดเลยเหรอ”
“จ่ายครึ่งหนึ่ง พ่อเองก็ไม่ยอมหรอก แต่พี่นายเขาบอกว่าเงินมันหาใหม่ได้สำหรับเขาเงินไม่ได้มีค่าอะไรมากมายนัก เขาไม่อยากให้เราเอาเงินมาซื้อบ้านหมดแล้วไม่มีเงินเก็บ เขาเลยออกให้ก่อนครึ่งหนึ่ง”
“งั้นต้อมจะเอาเงินไปคืนเขาเอง มันมากไปนะพ่อ”
“แบบนั้นพ่อก็ไม่ว่าลูก พ่อเองก็ตั้งใจว่าแบบนั้น ทั้งบ้านทั้งรถเวลาลูกสองคนมีงานทำแล้วค่อยเอาไปคืนพี่นายเขา เขาเองก็คงไม่ว่า”
เราคุยกันอยู่จนสว่างครับ พอสว่างผมเองก็ได้เดินดูรอบๆบ้าน ยิ่งเห็นยิ่งปวดใจ เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะบ้านหลังนี้มันสวยเกินไป ไม่เคยคิดว่าบ้านสวยๆใหญ่ๆแบบนี้เราจะได้เป็นเจ้าของ ผมเริ่มร้อนรนในใจ
“จะไปไหนลูก”
ผมตั้งใจจะไปหาเขาที่สระบุรี ต้องเจอให้ได้ ไม่ว่าจะยังไง
“ต้อมจะไปหาพี่นายแม่ อยากเจอ”
“เดี๋ยวก่อนลูก แม่ตักกับข้าวให้ก่อน”
“หือ ทำไมล่ะแม่”
ผมสงสัยครับ ทำไมต้องมีกับข้าว แต่มันก็คงไม่แปลกอะไรมากนักเพราะถือว่าเป็นของฝาก
“ก็พี่นายเขาชอบเข้ามาที่บ้านทุกวันศุกร์ เขาชอบแกงไตปลาที่แม่ทำ แม่ทำไว้ตั้งแต่เมื่อวานลูก ตักไปให้พี่เขาหน่อย”
นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าผมเองที่เป็นคนที่ไม่เคยรู้อะไรเลย ผมขับรถออกจากบ้านตรงไปยังสระบุรี ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆเพราะใจร้อน ตอนแรกไม่ค่อยชินกับพวงมาลัยที่อยู่ด้านขวาแต่ผมก็ปรับสภาพได้ไม่นานนัก ผมจำทุกอย่างได้ดีแม้จะผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ตาม ยิ่งทางเข้าในสวนผ่านตา ภาพความทรงจำเก่าๆมันก็ผุดขึ้นมา ขนลุก ปวดใจ บ้านสวนหลังใหญ่มันยังคงสภาพเดินมีต่อเติมระเบียงกับชายคาเพิ่มเติม ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านก็ยังคงแผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาอยู่เช่นเดิม ใจเต้นแรง ผมเริ่มสั่น
“สวัสดีครับคุณแม่”
คนที่ผมเจอคนแรกคือคุณแม่ของพี่หลวงที่กำลังนั่งเลือกดอกไม้ปักแจกันอยู่โต๊ะหน้าบ้าน โต๊ะที่เราเคยกินบาร์บีคิวกัน ให้ตายเถอะ กลิ่นเก่าๆ ภาพเก่าๆมันตีกลับเข้ามาในสมองผมจนผมแทบจะไม่มีแรงยืน มันบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน ผมไม่ได้เจอเขามาห้าปีแล้ว ไม่คิดว่าความรู้สึกมันจะรุนแรงขนาดนี้ นี่ผ่านมาห้าปีแล้วเหรอ มันเหมือนนานแต่เวลานี้ผมว่ามันเพิ่งจะผ่านผมไปได้แค่ไม่กี่วันเอง
“มาหาใครจ๊ะพ่อหนุ่ม”
คุณแม่ยิ้มให้ผมครับ คงจะจำผมไม่ได้ ผมเลยยกมือไหว้แกแล้วยิ้มแห้งๆ
“คุณแม่จำผมไม่ได้เหรอครับ ต้อมไงครับ”
“ต้อม เอ ต้อม ว้ายตาย พ่อต้อมที่หัวเกรียนๆแต่ก่อนน่ะเหรอ ว้าย ตาเถรกินเหล้า เคล้านารี หล่อจังพ่อคุณของแม่ ไปยังไงมายังไง มาๆนั่งก่อนลูก ว้ายตายแล้วๆ”
คุณแม่ทำท่าคิดแล้วพอจำได้ก็ร้องออกมาครับ ท่าทางที่ทำให้ผมต้องยิ้มออกมาจากใจ คุณแม่เดินมาจับมือผมแล้วให้ไปนั่งลงที่แกนั่ง
“หล่อมากพ่อคุณของแม่ ตัวโตขึ้นเยอะ ผิวพรรณนึกว่าดารา ว้ายตายแล้ว ป้าแดนๆ น้องมามาดูน้องเร็ว”
คุณแม่ร้องออกมาหันเข้าไปในบ้าน สักพักพี่แดนก็เดินออกมา พี่แดนมองไกลๆดูแล้วแกคล้ำลงมากทีเดียวครับ แต่สีหน้าดูสดใสร่าเริงมากคงเพราะอยู่ในที่ที่อากาศดี
“ต้อม นี่ต้อมเหรอ กรี๊ด ขอแตกสาวหน่อยเถอะคุณแม่ ตายแล้ว หล่อมากต้อม หล่อลาก หล่อฟาดมากๆ ตายแล้วๆ ไปยังไงมายังไงพ่อคุณ”
อีกหลายคำที่ทั้งสองคนร้องสลับกันไปมาครับ คำพูดที่ทำให้ผมยิ้มและหัวเราะไปด้วย ดีใจนะ ดีใจมากที่ได้กลับมายืนอยู่ตรงนี้ที่เดิมที่ที่ผมเคยอยู่ ทุกๆอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่น้อย แล้วอะไรที่ทำให้ผมคิดว่าทุกๆอย่างมันเปลี่ยน อะไรที่ทำให้ผมคิดว่าเวลามันนำพาเอาทุกอย่างไปจากผม หรือทำให้ผมลืมเลือนไป ผมคิดไปเองใช่ไหม
“ดีใจที่สุดเลยต้อม นายมันเคยเอารูปที่เราถ่ายโฆษณามาให้พี่ดูนะ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นน้องพี่ ตัวจริงหล่อกว่าในรูปอีก”
“นั่นสิป้าแดน แม่เองตกใจมากนึกว่าดารามาจากไหน กรี๊ด คืนนี้อยู่ค้างนะลูกแม่จะจัดชุดใหญ่ ไม่ได้แล้วดีใจต้องป่าวประกาศ”
“ผมมาหาพี่นายครับคุณแม่ ไม่อยู่เหรอครับ”
“อ้อ ลูกนายเหรอ อยู่ในแล็ปในสวนน่ะลูก”
ผมทำหน้าสงสัยครับ
“อ้อ ก็นายมันสนใจทำดอกไม้สดสต๊าฟไงต้อม เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาก็เลยสร้างห้องทำงานให้มันในสวน วันๆก็อยู่แต่ในนั้นล่ะ พี่กับคุณแม่ต้องเป็นบ่าวให้มัน”
ผมพยักหน้าตามที่พี่แดนเล่าครับ
“เดี๋ยวพี่พาไป มันไม่สวยเหมือนก่อนแล้วนะต้อม โทรมเชียวเดี๋ยวนี้”
“ว้ายป้าแดนก็ ลูกนายก็ยังผ่องเหมือนเดิมล่ะจ้าลูกต้อม แค่มีริ้วรอยนิดหน่อยเท่านั้นเอง โฮะๆ”
“ครับ”
คนที่พาผมไปคือพี่แดนครับ เราเดินผ่านแปลงกุหลาบกับมะลิเข้าไปในสวน กลิ่นดอกไม้ส่งกลิ่นหอมปะทะจมูก มันพัดพาความทรงจำเก่าๆเข้ามาในหัวสมองของผม ภาพต่างๆที่เกิดขึ้นมันฉายอีกครั้งเลือนรางไม่แจ่มชัดเท่าใดนัก ผมมองเห็นหลังคาของห้องที่สร้างให้เขาอยู่ไกลๆ สายตาอ่านภาพใจก็เริ่มสั่น
“เราเดินไปเองนะต้อม พี่มาส่งแค่นี้ล่ะ เดี๋ยวพี่จะไปเตรียมอาหารเลี้ยงต้อนรับเรากับคุณแม่”
“เอ่อ ครับพี่”
พี่แดนพูดเหมือนว่ารู้ว่าผมเองก็อยากจะเจอเขาเป็นการส่วนตัว ขอบคุณนะครับพี่ ผมเดินต่อไปยังห้องนั้น พอไปยืนตรงหน้าอาคารชั้นเดียวเล็กๆที่สร้างขึ้นมาอยู่ท้ายสวน มีดอกไม้ต่างๆปลูกล้อมรอบกระจกบานใสทำให้ผมเห็นร่างของเขากำลังง่วนอยู่กับการทำอะไรสักอย่างในห้องนั้น ใจสั่น แรงไม่มีพอที่จะทำให้ผมก้าวเดิน ผมคิดเสมอว่าเขาได้เลือนหายไปจากใจแล้ว ไม่จริงเลยครับ ยิ่งเห็นเขาอยู่ต่อหน้าแบบนี้ ผมไม่มีทางไปเลย ใจมันสั่นจนควบคุมไม่ได้ ผมเป็นอะไรไป พลันเขาหันมาเจอ สิ่งที่ผมเห็นคือเขาอ้าปากค้างอยู่พักหนึ่งแล้วเหมือนปรับสภาพตัวเองแล้วเดินออกมา
To Be Continued
-
“ต้อม”
เขาเดินออกมาจากห้องยืนอยู่หน้าประตู ผมยืนนิ่งตัวชา เขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย มีเพียงผิวที่ดูคล้ำลงนิดหน่อย ผมยาวขึ้นแต่ไม่มาก แววตายังคงเหมือนเดิม ยังคงเป็นเขาคนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย
“พี่”
ผมครางออกไป ตอนนี้เองที่อยากจะวิ่งเข้าไปกอด ความรู้สึกที่ซ่อนหลบมุมอยู่ในซอกหลืบของใจมันดีดดันออกมาแสดงตัวอย่างชัดเจนว่าผมคิดอะไรอยู่
“มาเมื่อไหร่”
“อ่ะ เอ่อ มาเมื่อคืน”
เขาเดินตรงมาหาผมแล้วยิ้มให้ อย่ายิ้มได้ไหม อย่าได้ยิ้ม ด่าว่าอะไรผมก็ได้ แต่อย่ายิ้ม ผมใจจะขาด
“ทำไมไม่บอกว่าจะมา”
มือของเขาสัมผัสที่แขนของผม สัมผัสที่ทำให้ผมถึงกับสะดุ้งผมอยากจะร้องไห้ออกมาเขาเองสีหน้าก็ไม่ต่างจากผมเลยแต่เหมือนว่าเราสองคนกำลังสร้างกำแพงที่เข้มแข็งมากางกั้นม่านน้ำตาเอาไว้
“เอ่อ บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิพี่”
“นะ แล้วไปหาแม่มาหรือยัง”
“ไปมาแล้ว พี่สบายดีเหรอ ไม่เจอตั้งนาน”
“ก็อย่างที่เห็น แกล่ะสบายดีไหม แต่ท่าทางคงสบายดีสินะ”
“ก็ดีพี่ แล้วพี่กะอยู่นี่ไปตลอดเลยเหรอ”
“มานี่จะมาคุยเหรอ หรือว่ามาแค่เจอหน้าพี่แล้วก็ไป”
“หือ ทำไมถามแบบนั้นอ่ะพี่ อยากเจอ อยากคุยสิถึงมา”
“งั้นไปนั่งหลังห้อง เรากินกาแฟไหม”
“ลาเต้ร้อนนะพี่”
“อย่าบอกนะว่าใส่ชินนาม่อน”
“นั่นล่ะ”
ผมเม้มปากครับ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะเขาเองกินแบบนั้นและผมก็ได้มาจากเขา ผมเดินอ้อมไปด้านหลังที่เหมือนต่อเติมให้มันเป็นหลังคายื่นออกไปมีโต๊ะน่ารักตั้งอยู่มีเก้าอี้ไม้วางไว้สองตัว มีแจกันดอกไม้วางอยู่บนโต๊ะเต็มจนไม่มีที่จะวางของอย่างอื่น ผมนั่งลงด้วยหัวใจที่แปลกประหลาด ความรู้สึกกระชุ่มกระชวยความรู้สึกที่ดีมากๆมันแทรกซึมขึ้นมาตามตัว เต็มไปทั้งใจ
“แล้วจะมากี่วัน จะลงทะเบียนเรียนทันเหรอ”
เขาเดินกลับมาพร้อมแก้วกาแฟในมือสองแก้ว กลิ่นของลาเต้ร้อนผสมชินนาม่อนทำให้ผมหลับตาสูดกลิ่นนั้นเข้าปอดไปอย่างเป็นสุข
“ก็กะว่าสักสองสามอาทิตย์พี่ ใจจริง”
“อย่าพูดว่าไม่อยากเรียนต่อ ตัดสินใจไปแล้วนะ แล้วนี่จะไม่ไปเที่ยวไหนเลยเหรอ หรือว่ามาอยู่แต่กับพ่อแม่ที่กรุงเทพฯ”
“ก็คงไปๆมาๆ”
“หือ ไปๆมาๆไหน”
“กับที่นี่ไง”
เขานิ่งไปครับยกแก้วกาแฟขึ้นจิบเหมือนกำลังคิดว่าจะพูดอะไรต่อ
“อืม เป็นไงบ้างที่บ้านโอเคไหม”
“นี่ล่ะพี่เรื่องที่ผมอยากจะคุยกับพี่ เออ แม่ฝากแกงไตปลามาให้ด้วยนะ”
“เหรอ คุยเรื่องอะไรล่ะ ถ้าเรื่องบ้านกับรถ เรียนจบแล้วค่อยมาคุย”
เอ่อ ผมสะอึกไปครับ เขาเหมือนมองผมออกทุกๆอย่างเลย นี่ผมอ่านง่ายขนาดนั้นเชียวหรือ
“พี่ทำแบบนี้ทำไมอ่ะพี่ มันมากไปนะ มันเยอะเกินไป”
“เอาอะไรมาวัดว่ามันมากไปหรือน้อยไปต้อม สิ่งที่พี่ทำให้น่ะ พี่รู้ว่าพี่ทำได้แค่ไหน หรือให้ได้มากเท่าไหร่ ไม่คิดจะให้ฟรีนะอย่าคิดดีใจไป”
ผมอึ้งกว่าเดิมอีก
“ผมไม่เอาฟรีๆแน่พี่”
“ก็นั่นล่ะ ก็บอกแล้วไงว่าเรียนจบทำงานแล้วค่อยมาคุยกันเรื่องนี้ นี่มาถึงนี่จะคุยกับพี่แค่เรื่องนี้เองเหรอ”
เขามองหน้าผมจ้องตา จนผมเองรู้สึกว่าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ ผมสู้สายตาเขาไม่ได้จริงๆ
“ก็ เอ่อ ไม่ใช่แค่เรื่องนี้ แล้วพี่อยู่เบื้องหลังทุกอย่างเลยเหรอ ทุกๆอย่าง”
“แหมแก พูดเหมือนชั้นบงการอะไรอยู่อย่างนั้นล่ะ เวอร์ไปนะอยู่เบื้องหลัง อะไรล่ะที่แกหมายถึงน่ะ”
“ก็เรื่องเรียน เรื่องที่บ้าน ชีวิตของผม”
เขานิ่งไปครับ สูดหายใจเข้าปอดเหมือนกำลังจะพูดอะไรสวนออกมาแต่นิ่งไว้ก่อน
“เรื่องเจ้าซันด้วยนะ”
“หา หมายความว่าไงพี่”
“แล้วเรารู้สึกว่าพี่วุ่นวายกับชีวิตเรามากไปเหรอต้อม มันมากไปนี่คือวุ่นวายหรือว่าเข้าไปจัดการบงการกับชีวิตเรามากเกินไปเหรอ เออนั่นสินะ พี่ลืมไป ถ้าจะให้พี่หยุด เราไม่สะดวกหรืออึดอัดก็บอกนะ พี่จะหยุดเอง”
“ไม่พี่ บอกมาก่อนเรื่องไอ้ซันหมายความว่ายังไง”
ผมขึ้นเสียงครับ ในใจมันเต้นร้อนรุ่มไปหมดอยากจะรู้ขึ้นมา
“ก็ไม่มีอะไรมาก พี่แค่ฝากเจ้าซันให้ดูแลเรา ก็เท่านั้นเอง”
“พี่หมายความว่ายังไง”
“ไม่มีความหมาย แค่ให้เจ้าซันมันดูแลเรา ทำไปก็เพราะห่วงนะต้อม ไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่น”
“นี่พี่หมายความว่าพี่คุยกับมันเหรอ พี่รู้เรื่องของเรามาโดยตลอดเหรอ”
ผมขึ้นเสียงหนักกว่าเดิม สายตาคงจะเกรี้ยวกราดมากแต่เขากลับนิ่งสนิทไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด
“พี่ขอโทษนะต้อม พี่แค่อยากให้เรามีชีวิตที่ดี มันคงจะดูวุ่นวายเยอะไปสำหรับเรา แต่เข้าใจพี่ด้วยนะ”
“เข้าใจอะไร พี่นั่นล่ะเข้าใจผมบ้างไหม พี่ทำเหมือนผมไม่มีชีวิตเป็นสิ่งของ จะบงการอะไรก็ได้เหรอ แล้วความรู้สึกผมพี่จะให้ผมทำยังไง ไม่เห็นใจผมบ้างเลยเหรอ ผมจะทนอยู่กับความรู้สึกที่เสียใจยังไง พี่ยัดเยียดมันเข้ามาในชีวิตผม แล้วถีบผมออกจากใจพี่น่ะเหรอ พี่ทำได้ยังไง”
“พี่ขอโทษต้อม”
“พี่ทำทำไม ทุกๆอย่างที่ผ่านมาพี่ใช่ไหมที่พยายามจะกันผมออกจากชีวิต แล้วให้คนอื่นเข้ามา พี่ทำเหมือนผมไม่มีค่าอะไรเลย”
ผมร้องไห้แล้วครับ ทนไม่ไหว เขาเองก็เม้มปากแน่น
“ใช่พี่อาจจะดูบงการชีวิตของเรา แต่นั่นก็เพราะพี่อยากให้เรา”
“พอเถอะพี่ อยากให้ผมมีความสุข อยากให้ผมมีชีวิตที่ดี แล้วอะไรเหรอที่พี่คิดว่าดี การที่พี่กีดกันผมออกจากชีวิตของพี่ แล้วทำให้ผมรักคนอื่นน่ะเหรอ ทำทำไม พี่ทำทำไม”
“ต้อม”
เขาน้ำตาไหลออกมาครับ นิ่งอยู่ไม่พูดมีเพียงเสียงผมที่จะเบ็งใส่เขา
“พี่ใจร้ายมาก ผมเคยรักพี่มาตลอด แต่ไม่คิดว่าพี่จะเกลียดผมมากขนาดนี้ ผมไม่ได้ขออะไรขากพี่เลยนะ แค่ได้รัก แต่พี่ก็ทำให้มันเป็นแบบนี้ ผมเสียใจ”
“ต้อม แล้วเรารู้อะไรเหรอ หา เรารู้อะไรเกี่ยวกับพี่บ้าง เราคิดเหรอว่าพี่จะทนดูเราเฝ้าฝันถึงพี่โดยที่พี่ก็มีคนอื่น แล้วคิดเหรอว่าพี่จะมีความสุข ที่พี่ทำทุกอย่างก็เพื่อที่จะให้เราได้ก้าวเดินต่อไปโดยที่ไม่หันกลับมามองพี่ เรารู้เหรอว่าพี่ไม่เสียใจ เรารู้เหรอว่าพี่ไม่ทรมานปวดใจ พี่อยู่แบบนี้เราคิดว่าพี่เองมีความสุขมากนักเหรอต้อม รู้ไหมว่าการที่รักใครสองคนพร้อมกันน่ะ มันไม่ได้มีความสุขเลยนะ มันมีแต่ทุกข์ ทุกข์อย่างที่พี่เป็นอยู่”
เขาโพล่งออกมาครับน้ำตาเอ่อนองหน้า
“พี่รู้ได้ไงว่าผมจะมีความสุขโดยที่ไม่มีพี่”
“ตอนนี้เราก็ไม่มีพี่แล้วนี่ ซันล่ะ เราจะเอามันไปไว้ที่ไหน”
ผมสะอึกครับ มันเป็นแผนชั่วร้ายมากของเขา ร้ายเสียจนผมคิดคำพูดไม่ออก ที่แท้เขาเองเป็นคนดันไอ้ซันเข้ามาในชีวิตของผมโดยที่จะกันผมออกจากใจ ให้ผมรักคนอื่นเพื่อที่ผมจะได้ลืมเขาไปเสีย แต่มันได้ผลเหรอ อะไรในใจมันไม่ได้ลบง่ายดายถึงเพียงนั้นเขาเองก็น่าจะรู้ แต่ก็อย่างที่เขาว่า แล้วไอ้ซันล่ะ ตอนนี้ให้ผมบอกว่าผมไม่ได้รักมันก็ไม่ใช่
“พี่ เลวมาก”
“ต้อม”
เขาอ้าปากค้างครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าพูดแบบนั้น คำนั้นออกไปได้ยังไง แต่พอพูดแล้วถึงรู้ว่าผมพูดเกินไป
“เอ่อ ผมขอโทษ แต่พี่”
“พอเถอะต้อม เรื่องวันนั้นระหว่างเรายังจำมันอยู่เหรอ ลืมๆมันไปเสียบ้างนะ รกสมอง ดูสภาพพี่ตอนนี้สิ มีแต่จะแก่ไปข้างหน้า ส่วนเรากำลังเข้าสู่วัยหนุ่มเต็มตัว มีอะไรอีกหลายอย่างที่จะผ่านเข้ามาในชีวิต อย่ามองกลับมา สัญญาที่เคยให้ไว้พี่คิดว่าเราทำได้แล้ว พี่ดีใจมากที่เรายังคิดถึงพี่อยู่เสมอ พี่เองก็รักและปรารถนาดีกับเรามาตลอด แต่ว่าเราเองมีชีวิตอยู่กับความเป็นจริงนะต้อม ไม่ใช่ภาพในฝันหรือจินตนาการ นี่คือความจริง ความจริงที่เราสองคนต้องยอมรับมัน บางทีความในใจมันก็พูดออกมาหรือแสดงออกมาไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะเรียกว่าความในใจเหรอ ความในใจที่มีไว้ให้เราเจ้าของร่างเก็บไว้ในใจคนเดียว”
“พี่ ผมทำอะไรไมได้เลยใช่ไหม”
ผมครางออกมาครับ ปวดร้าวใจเป็นที่สุด วันนั้นที่เราพูดกันไว้หลังจากที่เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ผมมีอะไรลึกซึ้งด้วย ไม่ใช่แค่เพียงการมีอะไรกันภายนอก เพราะเขาเองบอกไม่หมดแต่เรามีอะไรกันลึกซึ้งกว่านั้นมาก มากเสียจนทำให้ผมอยากจะแย่งเขามาจากพี่หลวง ผมรู้สึกรักเขาตั้งแต่ตอนนั้น ไม่เคยคิดว่าผมเองจะรักผู้ชายไม่ว่าคนไหน แต่ผมก็รักเขาไปแล้ว ยอมมีอะไรกับเขาแล้ว เขาเป็นคนเดียวที่ผมมีอะไรด้วย แม้แต่ไอ้ซันเองผมยังไม่เคยมีอะไรเกินเลยไปมากถึงเพียงนั้น มันไม่ได้ฝังใจอะไรมากนักหรอกนะครับ แค่มันติดอยู่ในใจเสมอมาไม่เคยลบเลือนเท่านั้นเอง
“ทำได้สิต้อม เดินต่อไป เรายังมีครอบครัว ยังมีเจ้าซัน และที่สำคัญเรามีพี่เสมอ”
“ในฐานะพี่กับน้องใช่ไหม”
เขานิ่งครับเม้มปากแน่น
“ฐานะที่เกินกว่านั้นให้เก็บไว้ในใจเถอะนะต้อม พี่เข้าใจความรู้สึกเรา แต่ก็อยากให้เรารู้ว่าพี่เองก็เจ็บและทรมานไปไม่น้อยกว่าเราหรอกนะ”
“ผมถามพี่อีกอย่างเดียวพี่ อย่างเดียวจริงๆ”
เขาพยักหน้าครับ น้ำตาที่ไหลออกมาเขาไม่ได้ปาดหรือทำให้มันเหือดแห้งไปเลยปล่อยให้มันไหลออกมานองหน้าอาบแก้ม ยิ่งเห็นผมยิ่งปวดใจอยากจะเอื้อมมือไปเกลี่ยมันออกจากดวงหน้าที่ผมรักนั้น แต่ก็ได้แค่นั่งปวดใจอยู่แบบนี้
“พี่รักผมบ้างไหม เคยรักบ้างไหม”
ผมพูดออกไปพลันน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง อยากรู้อยู่อย่างเดียว อย่างอื่นไม่อยากจะรู้แล้ว
“รักสิต้อม รักมาก รักมาโดยตลอดไม่เคยจาง เราอาจจะไม่รู้ว่าพี่รักเรามากแค่ไหน แต่ขอให้รู้ว่าที่พี่ทำทุกอย่างก็เพราะพี่รักเรา รักเราเสมอมา แต่ก็อย่างที่พี่บอก ความรักบางทีมันก็ไม่จำเป็นต้องสมหวังหรือตามใจมันไปเสียทุกอย่าง พี่มีพี่หลวงแล้ว พี่ทำกับเขาแบบนั้นไม่ได้ พี่รู้ว่าพี่เลว แต่ก่อนที่เราจะด่าว่าพี่ ขอให้รู้ไว้ว่าพี่รักเรา”
ผมสะอื้นออกมาครับ ทุกสิ่งทุกอย่างที่มันคั่งค้างในใจมันหลั่งไหลออกมา ผมนี่โง่จริงๆเชียว โงเสียจนไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี ความสลับซับซ้อนของมวลแห่งความคิดและจิตใจมันยากที่จะเข้าใจโดยง่าย แต่ผมก็พอจะเข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้
“พี่รักเรา เราอยู่ในใจพี่เสมอ แต่พี่ก็อยากให้เราเดินต่อไปต้อม พี่ไม่มีทางจะทิ้งหลวงเพราะพี่ก็รักเขามากเช่นกัน และพี่ก็เชื่อว่าเราเองก็จะไม่มีทางทำอย่างนั้นกับเจ้าซัน พี่ผิดเอง ผิดตั้งแต่เริ่ม พี่เป็นคนสร้างเรื่องทุกอย่างขึ้นมาเอง พี่ขอโทษ”
“แล้วมันจะจบยังไงพี่ พี่อยากให้มันจบยังไง”
“ต้อม รู้ไหมว่าคนเรามีชีวิตที่ต่างกัน พี่บอกเราแล้วบางอย่างในใจมีเพียงเราคนเดียวเท่านั้นที่จะรับรู้และเข้าใจมัน มีเพียงแต่เรา และบางอย่างในใจไม่ใช่ว่ามันจะเป็นจริงหรือสุขสมหวังได้ทุกอย่างไป เราจะไม่มาจมอยู่กับความในใจนั้น พี่รู้ว่าพี่ผิดที่ดึงเราเข้ามาในวงโคจรทุเรศของพี่เอง พี่เสียใจมาก แต่สิ่งที่พี่บอกเราออกไปว่าพี่รักเรา มันก็คือความจริง ความจริงที่มันเป็นความในใจของพี่คนเดียว และพี่เองก็อยากให้เราเก็บมันไว้ในใจเหมือนกัน เราล่ะรักเจ้าซันมันไหมล่ะ รักบ้างไหม”
เขาถามกลับครับผมเม้มปากแน่น
“ครับพี่ มันเป็นคนดี”
“นั่นล่ะต้อม นั่นคือชีวิตจริงไม่ใช่ความในใจ ใจของเราสองคนมันมีปมมีรอยแผลแล้วและรอยแผลในใจของเราก็เกิดมาจากพี่ สิ่งที่พี่ทำก็เพื่ออยากให้มันลบเลือนไป หันไปมองคนที่เขารักเราและเราก็รักเขา ชีวิตจริงของเรามันต้องก้าวต่อไป พี่เองก็เหมือนกันกับเรานั่นล่ะ”
เราสองคนนั่งอยู่นานแสนนานจนบ่ายคล้อย อากาศที่เย็นสบายไม่ได้ช่วยอะไรเลย ในใจผมมันร้อนรุ่มอยู่ไม่มีวันทุเลาเบาบางลง แต่พอได้คุยมากขึ้นผมก็พอจะเข้าใจเขา เอาเถอะครับ อย่างน้อยเขาทำทุกอย่างก็เพราะเขารักผม ผมดีใจนะที่ได้ยินคำนี้ออกจากปากของเขา เพราะคิดเองมาเสมอว่าเขาคงไม่ได้รักผมไปมากกว่าการเป็นพี่น้อง แต่ก็นั่นล่ะครับอย่างที่เขาบอกว่าความรักของเขาที่มีต่อผมมันเป็นความในใจ ความในใจที่เขาเก็บมันไว้เบื้องลึกที่สุดของหัวใจ ปวดร้าวก็ตรงนี้เอง ผมเองก็หวนคิดไปถึงไอ้ซันมันครับ มันผิดอะไรไหม ไม่เลย มีเพียงแต่ผมเท่านั้นที่ดึงมันเข้ามา หรือมันเข้ามาเองผมไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้ผมเองก็รักมันเป็นห่วงมัน แม้ในใจของผมจะมีปม จะมีคนอื่นอยู่แทรกตรงส่วนลึดที่สุดของใจเช่นเดียวกัน
“แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไปเหรอพี่”
ผมไม่ร้องไห้แล้วครับ เราเริ่มคุยกันเป็นปกติไม่โวยวายไม่ตะเบ็งเสียงใส่กัน มีเพียงเสียงที่แผ่วเบาลอดออกจากลำคอผ่านไรฟันออกมา
“ก็ให้มันเป็นอย่างที่มันควรจะเป็น เราอยู่ได้ด้วยตัวเองตั้งห้าปีต้อม แล้วจะอยู่ต่อไปอีกก็ไม่น่าแปลก ความรู้สึกมันเลวร้ายก็จริงแต่มันฆ่าเราไม่ได้หรอกนะ เราก็ก้าวไปในทางของเรา ต่อจากนี้พี่เองก็จะไม่ทำอะไรลับหลังเราอีกต่อไปแล้ว ถ้าจะทำอะไรก็จะบอกตรงๆ เพราะเรารู้แล้วนี่ว่าพี่เองคิดอะไร ทำเพราะอะไร”
“เราจะไมมีโอกา..”
“คิดว่ายังไงล่ะ พี่บอกแล้วชีวิตจริงมันสลับซับซ้อน ไม่ดีเหรอที่มีพี่อยู่ส่วนลึกของใจ อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเราเองก็เจ้าชู้ไม่เบา อิอิ”
“บ้า ผมน่ะเหรอเจ้าชู้ พี่สิเจ้าชู้”
“ก็พี่เป็นนางร้ายนี่ต้อม ลืมไปแล้วเหรอ”
“ผมกอดพี่ได้ไหม”
“ไม่ได้ กอดทำไมให้มันรื้อฟื้นขึ้นมาอีก”
“แค่ครั้งเดียวพี่ ครั้งสุดท้าย”
เอาเถอะครับ ยังไงเสียผมก็เข้าใจอะไรหลายๆอย่างขึ้นมาบ้างแล้ว ที่อยากจะกอดก็เพราะอยากกอดจริงๆ กอดคนที่เรารักมันผิดตรงไหน แม้คนๆนั้นจะอยู่ส่วนลึกที่สุดของใจก็ตามที
“อืม”
ผมยืนขึ้นแล้วดึงตัวเขาเข้ามากอด รู้ไหมว่าผมรู้สึกอะไรอยู่ ผมรู้สึกรักเขาจนล้นใจ รักมากๆ แต่พอกอดไปสักพักผมก็ได้คิดว่านี่มันเป็นเพียงความฝันอย่างที่เขาบอก ความจริงชีวิตจริงของผมมันเป็นอีกอย่าง ผมมีอีกคนที่รอให้ผมกอดอยู่แบบนี้เช่นกัน คนที่เขารักผมด้วยหัวใจไม่ต่างอะไรจากผม ผมเองก็รักเขา รักเขามากเช่นกัน
“ขอบคุณนะพี่”
“อืม สบายใจขึ้นยังล่ะ”
“ก็ดีกว่าไม่รู้อะไร”
“อ่ะนะ รู้แล้วก็ดีแล้วนี่ แล้วนี่แกไม่หิวเหรอ บ่ายกว่าแล้วนะ”
“หิวดิพี่ ก็พี่อ่ะมัวแต่ชวนคุย”
“นะ ใครกันชวนคุย หิวก็ไปดิ มานั่งทำตาละห้อยเพื่อ”
“เวอร์แระพี่ ใครนั่งทำตาละห้อย แต่เอ๊ะพี่ ก้นย้อยๆป่ะเนี่ย”
“อ๊ะ ไหน ไม่มีทางชั้นขมิบทุกวัน”
เขาก็ทำท่าหันไปมองดูก้นตัวเองล่ะครับ ผมก็หัวเราะออกมา มันเป็นสิ่งเดิม มันเป็นความรู้สึกเดิม เฮ้อนะ ความรู้สึกเหล่านี้มันเป็นไปได้แค่นี้สินะ มันคงไปไกลสุดได้เท่านี้จริงๆ ระหว่างผมกับเขา
“ไอ้บ้า ออกจะเต่งตึง”
“แหมนะห่วงแต่เรื่องแบบนี้นะพี่อ่ะ”
“แน่นอน แกเดินก่อนสิ”
“อ้าวทำไมอ่ะ”
“เดี๋ยวแกก็จะว่านั่นว่านี่อีก เดินก่อนเลย”
“แหมๆ จะเดินดูคนเดินซ้ายขวาๆซะหน่อย อิอิ รู้ทันอีก”
“อย่ามาเร็วดิ ป่านนี้คุณแม่รอจะแย่แล้ว”
ผมสูดเอากลิ่นของสวนดอกไม้เข้าปอด พยายามมองทุกจุดที่เคยผ่านตา มันจะเป็นความทรงจำครับ ผมบอกตัวเองแบบนี้ ผมขับรถกลับตอนเกือบเย็น ไม่รอเจอพี่หลวงเพราะแกยังไม่เลิกงาน ผมเองก็ไม่อยากเจอเท่าไหร่นักหรอกนะ ไม่รู้สิ จุดหมายปลายทางต่อไปของผม คือคนที่จะครอบครองหัวใจของผม คนที่เป็นชีวิตจริงไม่ใช่เก็บเขาไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ
“ต้อม มึงอยู่ไหนเนี่ย นี่มันยังไม่เช้าเลยนะ โทรฯมาทำไมตอนนี้”
คือผมยังไมได้เปลี่ยนเบอร์หรืออะไรนะครับ เบอร์ก็ยังคงใช้เบอร์ที่โน่นโทรฯไปหามัน
“ก็กูนอนไม่ค่อยหลับคิดถึงมึงอ่ะ”
“อ่านะ เพิ่งเคยได้ยิน แล้วไม่ทำไรเหรอวันนี้อ่ะ หนาวไหมนี่โน่น”
“ไม่ค่อยเท่าไหร่ มึงล่ะ วันนี้จะไปไหน”
“ก็ว่าจะไปซื้อเสื้อผ้าหน่อยอ่ะ เพราะที่ขนมามีแต่หนาๆ ที่นี่ร้อนมากมึงก็น่าจะรู้”
“แม่เป็นไง สบายดีไหม”
“ก็ดี เดี๋ยวว่าจะพาแม่ไปด้วย มึงโทรฯมาไม่เปลืองตังค์เหรอวะ”
“ไม่เปลืองหรอก โทรฯหาแฟนต้องกลัวเปลืองด้วยเหรอวะ”
“อ่า มึงเป็นไรป่ะเนี่ย มาแปลกๆ”
“อ้าวนะ ทำไมวะแปลกตรงไหน”
“ก็มึงไม่เคยพูดแบบนี้นี่หว่า และที่สำคัญ มึงเรียกกูว่าไงนะ อิอิ”
ส่วนที่ผมต้องเติมมันให้เต็มคือตรงนี้เองล่ะครับ
“แฟนไง ทำไมมึงเขินเหรอ”
เสียงมันหัวเราะครับ ผมก็ยิ้มออกมาคิดถึงหน้าของมัน
“บ้านะมึงอ่ะ พูดแบบนี้กูก็เขินดิ”
“แล้วมึงจะไปไหน ซื้อเสื้อผ้าน่ะที่ไหนวะ”
“ว่าจะไปเดินพารากอนอ่ะ ไม่อยากไปตอนกลางวันร้อน”
“อ้อ ร้านไหนวะ”
“ก็น่าจะซาร่า ทำไมเหรอ”
“ก็ถามไง เอ้ มึงนี่ยังไง แล้วนี่มึงจะออกจากบ้านกี่โมง”
“ก็สักหกโมงอ่ะ มึงแปลกๆจริงๆว่ะ มีไรป่ะเนี่ย”
“ไม่มี๊ เออๆ แค่นี้ล่ะ คิดถึงกูป่าวมึงอ่ะ”
“ถามได้ คิดดิ”
“ดีมาก งั้นแค่นี้ก่อน เดี๋ยวกูโทรฯหาใหม่”
ผมวางสายไปแล้วรีบบึ่งรถไปยังที่ที่มันจะไปครับ ผมคงต้องเจอแม่ยายด้วยสินะ ตายห่าหน้าตายังเหมือนคนไมได้นอนอยู่เลยนะ เอาไงดีวะเนี่ย ตอนนี้เพิ่งจะออกจากสระบุรีเองมีเวลาอีกไม่นานนักกว่าจะไปถึงกลางเมืองผมรีบขับรถไปตามถนน ตอนนี้หัวใจมันเหมือนมีสิ่งใหม่ที่เฝ้ารออยู่ สิ่งที่ผมไม่เคยพูดกับมันเลยตั้งแต่รับมันเข้ามาในหัวใจ สิ่งใหม่หลังจากที่สะสางสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจมานานแสนนาน ถึงเวลาเสียทีที่ผมจะได้บอกกับมัน บอกออกไปจากใจจริงๆ
“อยู่ไหนวะเนี่ย”
ผมโทรฯเข้าไปหามันอีกรอบหลังจากที่จอดรถเสร็จ จากวันนั้นถึงวันนี้ไม่เคยคิดเลยนะครับว่าผมจะมีโอกาสทำแบบนี้ มีรถขับแม้จะไม่ใช่เงินผมก็ตาม เข้ามาที่พารากอนไม่ใช่มาเพื่อให้เขาซื้ออะไรให้ แต่มาที่นี่เพื่อที่จะมาหาคนที่ผมรัก คนที่จะเข้ามาในชีวิตจริง
“อยู่ที่ร้านซาร่า มึงล่ะอยู่ไหน”
“ก็ยังอยู่ที่บ้าน ร้านมันอยู่ชั้นไหนวะกูลืม”
“หือ ทำไมอ่ะ พูดเหมือนมึงอยู่ที่นี่ยังงั้นล่ะ”
“บ้าเหรอกูก็แค่อยากรื้อฟื้นความทรงจำนิดหน่อยเอง แล้วแม่มึงล่ะ”
“แม่บอกจะไปซื้อขนมที่ชั้นล่างน่ะ”
“อ้าว แยกกันเดินกับแม่เหรอวะ ทำไมปล่อยให้แม่เดินคนเดียว”
“ก็แม่กูไม่ชอบซื้อเสื้อผ้านี่หว่า ก็แวะมาดูแป๊บเดียวแม่ไปรอที่ร้านขนมเจ้าเดิมอ่ะ”
“อ้อๆ แล้วมึงไม่ดูหนังหน่อยเหรอวะ”
“บ้าเหรอมากับแม่จะไปดูได้ไง มึงรี่แปลกๆนะ ดูคนเดียวใครเขาดูกันหนังอ่ะ”
“อ้าวนะเผื่อมึงอยากดูไง ไอ้นี่แปลกยังไงวะ กูก็แค่ถาม”
“มีไรป่ะเนี่ยโทรฯมาถี่จนน่าสงสัย”
“มีดิ”
ผมพูดไปให้มันคิดครับ
“มีไร บอกมาสิ”
“กูคิดถึงมึง มึงไม่อยากจะเจอกูเหรอ”
“ก็อยาก แต่ก็เข้าใจมึงไง รอได้ กูก็รออยู่”
“มึงหันหลังกลับมาหน่อยสิ”
ผมยืนอยู่ด้านหลังมันแล้วครับ มีคนมองผมตั้งแต่เดินออกมาจากลานจอดรถแต่ไม่มากเท่ากับที่นี่ มองผมเหมือนผมเป็นดารา แต่เอ๊ะ ผมมันก็นายแบบนี่นะ อิอิ
“อ๊ะ ไอ้ต้อม”
มันหันหลังกลับมาอย่างที่ผมบอกครับ ผมยืนยิ้มให้มันแล้วยักไหล่ ส่วนมันทำหน้าเหมือนเจอผี ท่าทางคงจะตกใจมาก
“เป็นไง เจอผีเหรอมึง”
“อ่า นี่มึง มึงมายังไง”
“อย่าถาม เอาเป็นว่าตอนนี้กูอยู่ต่อหน้ามึง อยากกอดกูป่าว”
“อยาก อ๊ะ บ้าเหรอ คนออกเยอะแยะ”
“อิอิ กอดดิ ใครเขาจะว่ามึง มึงไม่กอดกูกอดนะ”
“บ้าเหรอ ไม่เอา กูยังต้องอยู่ที่นี่อีกนานนะ มึงกลับมาเหรอ”
มันทำเสียงดีใจมากครับ ผมก็ยิ้มให้มันจับมือมันไว้ ทำไมผมไม่รู้สึกอายนะ แต่ไอ้ซันมันหน้าแดงก่ำแล้วครับ คนก็มองกันเต็ม อะไรวะ ทำไมคนที่นี่เขาอยากรู้เรื่องชาวบ้านกันจังเลย
“พากูไปกราบแม่ยายหน่อยสิมึง”
“อ๊ะ บ้า”
“อ๊ะๆ ตุ๊ดแตกอีกแล้ว ทำไมเวลาอายแล้วหญิงจ๋าเลยวะมึง”
“ไอ้ต้อม ก็กูเขินอ่ะ มึงจะจับมือกูอีกนานไหมเนี่ย กูอายคนเขานะ”
“อายทำไม เดี๋ยวกูก็กลับเมกา ไม่สนเว้ย”
“กูล่ะ”
“เรื่องของมึง ฮ่าๆๆ”
“ไอ้บ้า”
มันสะบัดมือออกจากมือผมครับ ผมก็ตามแหย่มัน คนมองหรือไม่ไม่สนใจแล้ว ผมเดินตามมันไปหาแม่ของมันที่ชั้นล่าง
“สวัสดีครับแม่”
ผมยกมือไหว้เคยเห็นในรูปล่ะครับแม่ของมัน
“อ๊ะ ตายจริง นี่พ่อต้อมใช่ไหมจ๊ะ ตายแล้ว ตัวจริงหล่อกว่าในรูปที่แม่เคยเห็นเลยนะเนี่ย ไหนบอกจะเรียนต่อโทไงจะ นี่ไปยังไงมายังไง”
น้ำเสียงแม้ไม่เท่าคุณแม่ที่สวนดอกไม้แต่ก็โทนทำนองไปในทางเดียวกันล่ะครับ ผมยิ้มเต็มปาก
“ก็กลับมาพักผ่อนครับ มาเยี่ยมพ่อแม่ แล้วก็มากราบคุณแม่ด้วย”
“ตายจริงน่ารักจริงๆ กินข้าวกินปลามาหรือยัง แล้วจะอยู่กี่วันล่ะพ่อคุณ”
ผมก็ตอบคำถามของแม่ยายไปล่ะครับ แล้วเราก็เดินซื้อของ ผมไม่ได้ซื้ออะไรไม่มีของฝากเพราะมาแต่ตัว แต่ผมก็ถือของให้นะ ไอ้ซันมันเดินไม่ห่างจากผมเลย ส่วนผมก็เดินคล้องแขนคุณแม่ทำเหมือนแม่ตัวเอง เรื่องตีสนิทผู้ใหญ่ผมก็ไม่น้อยหน้าใครนะครับ อิอิ ผมว่าภาพของเราสามคนมันน่าดูนะ คนตัวใหญ่สุดคือผมเดินคล้องแขนแม่ ส่วนไอ้ซันมันเดินตามติดๆ หน้าตามันก็น่ารักอยู่แล้วส่วนผมก็ไม่ต้องบรรยายครับไม่ได้หลงตัวเองนะ ถ้าไม่อย่างนั้นผมจะได้ขึ้นปกนิตยาสารเหรอเนอะ อิอิ
“แล้วจะอยู่กี่วันล่ะคราวนี้”
ไอ้ซันมันถามขึ้นตอนที่กลับไปบ้านมันครับ ผมขับรถตามมันไป คุณแม่ทำกับข้าวให้กินอร่อยดีครับ รสชาติแบบชาววังแท้ๆของที่ทำก็ประณีตบรรจงแกะสลักเสียจนไม่กล้าเคี้ยวเลยนะ
“ก็สองสามอาทิตย์ล่ะ ต้องรีบกลับไปลงทะเบียน”
“แล้วจะไปไหนไหม”
“ก็ไปที่เราคุยกันไว้ไง หรือว่ามึงไปมาหมดแล้ว”
มันยิ้มครับ หน้าแดงก่ำ
“บ้าไม่มีมึงใครจะไปอ่ะ ก็รออยู่เนี่ย”
“ก็นี่ไงมาแล้ว เราจะเริ่มจากที่ไหนก่อนดี”
“แล้วแต่มึงอ่ะ ขึ้นเหนือล่องใต้กูไปได้หมด ขอแค่ไปกับมึง”
“อ่านะ ซัน”
“หือ”
ผมเรียกมันเบาๆครับแล้วกระแซะเข้าไปใกล้ๆมันอีก
“กูรักมึงนะ”
“หือ หา อือ”
“อ้าว เอาซักอย่าง ทำไมต้องตกใจด้วยวะ”
“ก็ กูแปลกใจ มาแปลกนะมึงน่ะ”
“แปลกยังไงวะ ก็เท่าที่ผ่านมากูไม่เคยแสดงออกหรือบอกมึงเลยว่ากูรักมึง ถึงจะบอกช้าไปหน่อยแต่ก็อยากให้มึงรู้ว่ากูรักมึงนะ รักมึงวันนี้และต่อๆไป มึงจะอยู่ในใจของกู”
มันเม้มปากครับ หันมามองหน้าผม แววตาแบบนี้ประกายแห่งตาที่มันสะท้อนแสงไฟมันทำให้ผมจับมือมันกุมไว้แน่น
“กูก็รักมึง”
“ไม่ต้องบอกหรอก กูรู้ วันนี้กูอยากจะบอกมึงเท่านั้นเอง รอกูนะซัน กูจะกลับมา อดทนอีกหน่อยนะ”
“ไม่ว่าจะนานแค่ไหน กี่วันกี่เดือนกี่ปี กูก็จะรอมึง รอมึงคนเดียว”
“อืม ทีนี้กูกอดมึงได้หรือยัง”
มันยิ้มครับแล้วโผเข้ามากอดผม ผมเองก็กอดมัน อยู่ตรงนี้ล่ะนะซัน อยู่ตรงอ้อมกอดกูนี่ล่ะนะอย่าไปไหน ที่ผ่านมากูเห็นแก่ตัวมาเยอะแล้ว วันนี้ ตอนนี้ ต่อจากนี้ กูจะกอดแค่มึง มีแค่มึงอยู่ในใจคนเดียว มึงคือความรักที่มันเป็นชีวิตจริง เรื่องจริงที่กูจะก้าวเดินไปกับมึง ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง
*-E N D-*
Written by eiky
-
:impress2:
-
น่ารักดีเรื่องนี้..สุดท้ายนายซันก็สมหวัง..เอ่อ.อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยเพราะเท่าที่อ่านมาเรื่องนี้ยังไม่มี NC :haun4:นะๆขอนิดนึง :-[
-
ว้าวจบแล้ว แต่ยังอ่านไม่จบ ขอบคุณพี่อิ๊กกี้จ๋า
-
มันทำได้จริงๆใช่ป่าวรักแบบเก้บไว้ในใจอ่ะ
โอ อินจัง
-
จบได้ประทับใจจริงๆครับ
ความรักมันต้องตามมาด้วยความเหมาะสมและเหตุผล
นายแย่งซีนไปเต็มๆเลย
ขอบคุณมากสำหรับเรื่องดีๆนะครับ :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
นำ้ตาซึมเลยตอนที่ต้อมเจอพี่นาย :monkeysad: ได้เห็นมุมมองความรักอีกรูปแบบหนึ่ง ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆอีกเรื่องนะคะ รอรวมเล่มนะคะ ตกลงจบจริงๆใช้ม้าย :o12:
-
จบเร็วมากๆเลยนะครับ อยากอ่านตอนพิเศษ และไม่คิดว่าจะจบเร้วขนาดนี้ :pig4:
-
จบแล้วเหรอ อยากอ่านอีก ขอตอนพิเศษด้วยนะครับ
-
ไม่มีอะไรจะพูด เสียใจแทนพี่หลวง
-
จบได้ดี เคลียร์ทุกเรื่อง
ต้องยอมใจซันเหมือนกันนะ น้อยคนล่ะจะรอได้ขนาดนี้
-
พี่อิ๊กหวัดดีครับ
พี่อิ๊กจบเรื่องนี้แบบน่ารักมากๆ อยากเจอคนแบบพี่นายมั่งจัง
แต่เสียดายนะครับ ต่อจากนี้จะไม่เจอพี่ปริ๊นแล้ว
รักทุกคนในครอบครัวพี่นายครับ เป็นคนดีจริงๆ
และอยากจะให้ต่อตอนพิเศษจนกว่าต้อมจะเรียนจบและได้กลับไปอยู่กับตะวันแบบจริงๆวักที
คงจะคิดถึงคนในเรื่องนี้ทุกคนแน่ๆ ขอบคุณครับพี่อิ๊ก
ปอลอ พี่ปริ๊นกับญี่ปุ่นน่ารักเหมือนกันมากๆ อิอิ
-
+1 ค่ะ ซึ้งมาก และขอบอก พี่นายไม่ทิ้งลายจริงๆ o13
-
เมื่อหน้า......ยิ้มตลอดเลย ><
จบน่ารักมากๆ ชอบมากเลย^^
ว่าแต่จะมีตอนพิเศษมั้ยอ่า อยากอ่าน><
-
ขอตอนพิเศษหน่อยค่า พี่อิ๊ก
-
จบแบบงดงามในหัวใจ นายก็เป็นปุถุชนคนหนึ่ง แล้วน้องต้อมก็เป็นเด็กดี น่ารัก ไม่ใช่เรื่องแปลกที่นายจะหลงรัก
แต่มนุษย์ต่างจากสัตว์ตรงศีลธรรมและความละอาย แม้จะรักต้อมแต่นายก็หยุดไว้เพียงแค่รัก ความรักของนายไม่ได้ทำร้ายใคร
มีแต่จะมอบสิ่งดีๆให้คนที่รักทุกคน ทั้งหลวง และต้อม ต่างก็ได้รับแต่สิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่นายจะมอบให้ได้
ตอนนี้คงถึงเวลา ที่ต้อมจะรู้จักรักและมอบแต่สิ่งที่ดีๆให้คนที่ตัวเองรักตอบแทนบ้าง ทั้งพี่นาย และซัน
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ค่ะ ลุ้นให้ซันได้รับความรักเต็มหัวใจเร็วๆนะจ๊ะ
-
ในที่สุดก็ถึงตอนจบของนิยายเรื่องนี้ จะว่าจบแบบแฮปปี้มันก็คงว่าได้ไม่เต็มปาก
แต่เป็นนิยายที่เรื่องราวจบลงแบบโปร่งโล่งใจ ไม่มีปมอะไรให้ติดขัดค้างคาใจ
มันสมจริงมากเลยนะน้องอิ๊ก นี่แหละชีวิตจริงๆ
เพราะความเป็นไปได้ในชีวิตของคนเราคือ
บางครั้งความรักของเรา ไม่ได้เกิดขึ้นได้กับคนๆเดียวนี่เนอะ
ดังนั้น เมื่อเราจำเป็นต้องเลือกคนที่เราจะต้องอยู่ด้วยตลอดไป
เราก็ต้องเก็บความรู้สึกทื่มีต่ออีกคน เอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดในใจเรา
เพื่อไม่ให้ไปทำร้ายคนที่เรารักอีกคน และเป็นคนที่เราเลือกที่จะอยู่ด้วยตลอดไป ใช่ไหมคะน้องอิ๊ก
:กอด1:ขอบคุณค่ะน้องอิ๊ก :L2:สำหรับนิยายดีๆและสนุกๆอีกเรื่อง
-
:impress3:
จบได้น่ารัก ความสัมพันธ์ทุกอย่างก็เคลียร์
แต่นะยังไม่มีNC ของสองคนนี่เลยนี่ :laugh:
-
น่ารักทีสุด
-
จบแล้ว ^_______^
-
จบแล้ววว แฮปปี้ๆ เรียบง่ายไร้NC 555+
ปล.รักคุณอึ๊ก จุ๊บๆ :L1: :L2:
-
จบแบบเจ็บๆ (สำหรับเราอ่ะนะ)
ไม่รู้สิ สงสารทุกคน
แต่มันก้อจบลงแล้ว
ขอบคุณมากนะคะอิ๊กกี้
-
จบแล้ววววว
แอบเจ็บปวด ที่นายรักต้อมแบบนั้น ((ความเห็นส่วนตัวนะ))
แอบสงสัยว่าสิ่งที่นายทำ หลวงรู้รึเปล่า ถ้ารู้หลวงคงเจ็บด้วยมั้ง?
สิ่งที่คาใจเราอีกอย่างคือ ต้อมกับนายมีอะไรลึกซึ้งกันด้วยเหรอ??
จำได้ว่าแค่เกือบๆเองนี่น่า .... นายมีอะไรกับต้อมบทไหน(เรื่องที่แล้ว)วานบอกหน่อย
จะกลับไปอ่านอีกรอบ เราต้องอ่านข้ามมาแน่ๆเลย >_<
-
อิ่ม.....เอม
หนุกมากๆเลยครับ แอบเครียดตอนพี่นายพูดกับต้อม แต่ก้อทำให้เข้าใจความรักมากขึ้นอีกแบบ แต่ชอบตอนที่ต้อมมายืนหลังซันแล้วซันหันไปเจออ่ะ กรี๊ดดดดดดดดด
ปล.พี่ปริ๊นยังน่ารักเหมือนเดิม
ปลล. รวมเล่มอีกนะครับ เค้าจะสอยมาครองอีก
-
เสียใจด้วยน่ะค่ะเรื่องคุณยาย
อ่า...... จบแล้ว ฮิๆ เกือบจะดราม่า แต่ก็อย่างว่า รักแรก o18
ยังดีที่คุณนายเป็นคนดี ไม่งั้นคงมี เราสามคนแน่ ฮิๆ :laugh:
ภาคต่อไปขอเป็นของ พี่ปรินซ์ ได้หรือเปล่าค่ะคุณอิ๊ก แบบว่าอยากอ่านมากกกกกก :L2:
-
จบแล้ววววว....ประทับใจจัง...
ลึกสุดใจ..ยังมีเงาของใครบางคนอยู่...
ก้าวต่อไป...อดีต..ปัจจุบันและอนาคตสามารถอยู่รวมกันได้...
ไม่ผิดอะไรใช่ไหมเนอะ... :กอด1:
น้องอิ๊ก....เอาหวาน ๆ เจี๊ยบบบบ...ของเจ้าต้อมกะน้องซันเน่
สักตอนได้ไหมจ๊ะ....แบบว่า...เหมือนยังไม่สุดใจยังไงไม่รู้นิ...
แต่ถ้า...อารมณ์ไม่มาแต่งไม่ออกก็ไม่เป็นไรนะ.... :L2:
:L1: น้องอิ๊ก :pig4:
+ เป็นกำลังใจให้น้องอิ๊กจ๊ะ
-
ปล. เรื่องนี้เขียนยากมากๆครับ ไม่รู้ทำไม ส่วนของต้อมพอเขียนออก แต่ส่วนของซันมันไปไม่เป็นเลยต้องตัดจบ เพราะผมไม่อยากให้เพื่อนๆรออ่านกัน
ชี้แจง...... มีคนแอบเห็นด้วยว่ามีตอนลึกซึ้ง อิอิ ที่จริง ขอสารภาพว่าผมเขียนบิดเบือนพล็อตเดิมไปเยอะเลยล่ะครับ
เรื่อง เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย วางพล้อตไว้ร้ายมาก ร้ายจนบางทีผมกลัวว่ามันจะเกิน ขอบเขตุของศีลธรรม มันไม่จรรโลงสังคมหรือคนที่อ่านอาจจะประนามว่ามันเกินไป ผมเลยเบี่ยงประเด็น แต่ทั้งนี้ก็เขียนในพื้นฐานของความต้องการที่แท้จริงของมนุษย์ อิอิ อันนี้มองจากเพื่อนๆของผมนะครับ และบางส่วนมาจากความคิดเห็นของผมเอง
เอาเป็นว่า คนเขียนเองก็เครียดมากที่เขียน กว่าจะจบลงได้ก็เล่นเอาเครียดไปเยอะเหมือนกัน
ผมตั้งใจว่าจะเขียนเรื่องนั้นอีกรอบ ในชื่อว่า เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย version Darkness อิอิ แต่คิดว่าคงจะนานหน่อย เพราะตอนนี้โครงการเยอะมากๆ ยังไงจะอัพเดทเรื่อยๆ นะครับ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: จบ แล้ววววววววว
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ค่ะ
:pig4: :L2:
-
ในที่สุดต้อมก็รักซัน อยากให้คู่นี้เขากุ๊กกิ๊กกันมากกว่านี้อ่ะ
ขอตอนพิเศษได้ป่ะ :กอด1:
:pig4:
-
อ๊าก จบแล้วเหรอ ไวจัง
จบได้ทั้งเศร้าและซึ้ง อึกๆ เลือกอารมณ์ไม่ถูกจริงๆ ไม่คิดว่าต้อมจะยังรักพี่นายอยู่และพี่นายเองก็รักต้อมอยู่
รักคนสองคนพร้อมกันแบบนี้ มันน่าเศร้านะไม่ชอบเลยอ่ะ แต่ก็ดีที่อย่างน้อยยังมีตัวจริงในชีวิตจริง
ส่วนอีกคนก็ให้อยู่แค่ในหัวใจ :m15: :sad11:
-
:กอด1: :กอด1: พี่อิ๊ก
ขอบคุณมากๆ นะคะพี่ จบแบบเข้าใจและอิ่มใจจริงๆ
-
จบซะแล้ววววว อยากอ่านต่ออีกทำไงดี 55555
ขอตอนพิเศษหวาน ๆ ด้วยน้าาาา
ขอบคุณคุณอิกกี้สำหรับนิยายสนุก ๆ ค่ะ :กอด1:
จะติดตามเรื่องอื่น ๆ ต่อไปนะคะ :pig4:
-
จบได้น่ารักมั้กมาก
ในที่สุดซันก็สมหวังในรักสักที
ยังไม่อยากให้จบเลย
:pig4:นะค๊า
-
น้องซันสมหวังแล้ว :impress2:
คุณนายเป็นคนดีมาก :impress:
-
ยอมรับว่าจบลงแบบตะขิดตะขวงใจนิดหน่อย เหมือนมีหนามมาทิ่มๆใจอยู่นิดๆอ่ะ
ยอมรับว่า ชอบอ่านเรื่องที่ตัวเอกเคลียร์หัวใจของตัวเองหมดจด
แต่อเจอแบบนี้ เลยหงุดหงิดนิดๆค่ะ
ยอมรับทฤษฎีที่ว่า รักมันออกแบบไม่ได้ แต่รู้สึกสงสารซัน ไม่รู้สิ ถึงบอกว่าต้อมจะค่อยรักซันหมดใจ
แต่ถามว่าเมื่อไหร่ล่ะ แล้วถ้าซันเกิดรู้ความจริงว่าเรื่องที่นายรู้สึกยังไงกะต้อม ซันจะไม่ยิ่งดิ่งลงเหวเร้ออ
แต่นั้นล่ะน้อออ ความรัก
-
ในที่สุดตัวประกอบคนนี้ก็มีความสุข และก็มีคู่เป็นของตัวเองนะ
อ่านไปๆนี่ คุณนายแกแม่พระที่สุดในสามโลกเลยอ่ะ สุดยอดคนเลย
-
จบแบบเคลียร์ๆ กันเลย ไม่มีอะไรให้ค้างคาในความรัก ทางเลือกนี้เหมาะสมแล้วทั้งพี่นาย พี่หลวง ต้อม และที่สุดคือซัน
ขอบคุณคุณอิ๊กกี้มากนะค่ะ ประทับใจเรื่องนี้ค่ะ
ปล. จบแล้วก็คิดถึงพี่ปริ๊นกันแย่สิพวกเราๆ ท่านๆ
-
จบแล้ว
จะมีตอนพิเศษให้ต้อมกะซันได้กุ๊กกิ๊กหวานแหววั่งไหมเนี่ยยยยยยยยยย
-
จบซะแล้ว :sad4:
เข้าใจความรู้สึกของต้อมแต่ก็อดสงสารซันไม่ได้
ค่อยๆรักแต่ยังไม่หมดใจ :o12:
อยากให้มีตอนพิเศษหวานๆของคู่นี้จัง
-
แล้วเค้าหล่ะต้อม เอาเค้าไปไว้ที่ไหน ฮือๆๆๆๆ
วิ่งไปกอดและซบไหล่คุณหลวง เอิ้กๆๆๆ
-
ความรักของพี่นาย กับต้อมมันสวยงาม แบบเก็บไว้
><
ดีจังที่ทั้งสองคนเข้าใจ และอยู่กับปัจจุบัน
ไม่งั้น คนเจ็บ คงเยอะเลยล่ะ ^^
ต้อมน่ารักมากนะ ซันเน่ ก็สมหวังแล้ว ดีใจด้วยจริงๆ
ทุกคนกำลังมีความสุข ณ ตอนนี้
เราก็มีความสุข
ขอบคุณนะคะ
^^
-
อึดอัดใจแทนจริงๆ...สามีก็รัก น้องก็รัก อร๊ายยย...
แต่ก็เหมือนที่คุณอิ๊กกี้บอกไว้ ต้องอยู่กับความเป็นจริง ส่วนฝันก็เก็บเอาไว้...
ขอบคุณนะครับที่แต่งมาให้จบแบบค้างคา(มันรู้สึกแบบนั้นไปเองง่ะ อิ๊ๆ)
ถึงแม้ว่าซันกับต้อมจะได้รักกัน แต่เหมือนยังค้างๆ ไงไม่รู้อ่ะ...
:L2: :3123: :กอด1:
-
จบแล้ว
สะเทือนใจเหมือนกันนะ
แต่ก็คิดว่านายทำถูกแล้วละค่ะ ไม่ต้องมีใครเสียใจ
อยากอ่านตอนพิเศษหวานๆ ของต้อมกับซันบ้างค่ะ
-
:mc4: :mc4:
:L2:
:กอด1:
-
จบแล้วจบแบบ happy ด้วย :pig4:
คุณอิ๊กกี๊ จะแต่งเรื่องไรอีกเปล่า จะติดตามค้า
:pig4: :pig4: :bye2: :bye2:
-
แม้จะน้ำตาซึม แต่มันคือความสุข...
-
นายทำดีกับครอบครัวต้อมมากจริงๆ
สุดท้ายต้อมก็ยอมรับที่จะรักซันแล้ว
แต่กว่าจะยอมรับได้ เป็นเรานะไปแล้ว
ต้องยอมรับนะว่าเรื่องนี้เราไม่ค่อยได้อ่าน
เพราะอ่านชื่อเรื่องแล้วรู้สึกสงสารต้อม
แต่พออ่านแล้วสงสารซันมากกว่าอีก
-
จบได้ดีมากค่ะ o13
จบแบบนี้ ชอบอ่ะค่ะ กินใจมากเลย :o8:
แต่ว่า เรื่องนี้คลีนมากเลยนะคุณอิ๊ก ไร้NC ฉากวาบหวิวก็ไม่มีเลยสักตอนนะเนี่ย :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. แอบอยากให้คุณอิ๊กแต่งเป็นเรื่องของพี่ปรินซ์ต่อจัง ถ้ามีนี่ก็คงจะฮาๆน่ารักๆน่าดูเลยอ่ะ :-[
-
ลุ้น สุดตัว ในที่สุดก็จบ รอฉากอัศจรรย์ ของต้อมกับซัน อยู่คับ :haun4:
ปล. อ่านแล้วแอบสงสัย ต้อมกับพี่นาย ไปได้กันตอนไหนหว่า.. o22
-
:bye2: ขอบคุณ คุณ อิคกี้ สำหรับนิยายดีๆนะคับ :impress2:
รวมเล่นเมื่อไหร่บอกนะคับ จะซื้อเก็บไว้ทั้ง เรื่องนี้ และเรื่องของคุณนายพล เลย
ยังติดตามผลงานอยู่ตลอดนะคับ
+1 ให้เลยคับ
-
พี่นายแอบเป็นวันทองยุคไซเบอร์นะเนี้ยะ
ไม่รู้ว่าการตัดสินใจของพี่นายจะถูกรึป่าว ที่เลือกจะรักคนหนึ่งคน ในขณะที่เก็บอีกคนไว้ในใจ
แต่สำหรับเรา เราถูกใจกับวิธีนี้ ความรักมันเกิดที่ใจแต่ต้องใช้สมองด้วย
ถ้าจะห้ามใจให้ไม่รักก็ไม่ได้ ก็ต้องรู้ว่าควรทำยังไง ต้องรู้ว่าควรจะเอาความรักนั้นไปวางไว้ตรงไหน ตรงที่ที่เหมาะสม
ที่จะไม่ทำให้ใครต้องเจ็บปวด......
รักที่จะไม่ทำให้คนที่เรารักทั้ง2คนเจ็บปวดมันยาก เราคิดว่าพี่นายทำถูกแล้ว o13
ยินดีกับนู๋ซันนี่ด้วย ที่ในที่สุดก็ได้เป็นตัวจริงของต้อม สมกับที่รอคอย และอดทน
แล้วก็นายต้อมรู้นะว่าควรทำยังไง.... ดูแลนู่ซันเน่ให้ดี ดูแลรักครั้งนี้ให้ดี (อย่าไปแกล้วนู๋ซันมากนู๋ซันชอบคิดมาก555 )
ความสุขอยู่ที่ตัวนายเองแล้วนะ
หลวงแม้ไม่มีบทแต่คนอ่านก็รักนะ555 :-[
ส่วนคุณนายแม่ๆทั้งหลาย พี่แพทย์ พี่เจค พี่ปริ๊น น่ารักที่สุดทุกคนอารมณ์ดี อบอุ่น คิดว่าถ้าเป็นคนจริงๆ อยู่ใกล้แล้วต้องมีความสุขแน่เลย^^
ปล.แม้อ่านแล้วจะรู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่แนวถนัดของอิ๊กกี้ แต่อยากให้รู้ว่าอ่านแล้วอบอุ่นหัวใจมากค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆอีกเรื่องนะค่ะ :กอด1:
ลป. เค้ามารอขอncด้วยคนนะอิ๊กกี้ ไหนๆก็ไหนๆหล่ะ :impress2:
-
ฮึก ฮึก เศร้าจริงๆเรื่องนี้ ซันจ๋า
-
จบจริงง่ะ งงๆ ไม่อยู่เพียงไม่นาน ทำไมมมมมม จบแล้วล่ะ
ป้าไม่ยอมมมมมม อยากอ่านอีกกกกกกกก
ขอของแถมอีกหน่อยได้ไหมคะอิก (กระซิกๆ)
-
จบแบบมีต่อยอดให้คิดต่อ ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีดีนะครับพี่อิ๊ก
จริงอย่างที่เจ้นายว่า ความรู้สึกในใจบางครั้งก็ต้องเก็บเอาไว้ในส่วนลึก เพราะชีวิตคนเราต้องอยุ่กับความเป็นจริงไม่ใช่ความฝัน
ขอบคุณครับ :L2: :กอด1:
หลังจากนี้จะมีเรื่องใหม่แนวนายเอกเป็นตัวร้ายอีกไหมครับ รู้สึกว่าอ่านของพี่แล้วมันร้ายได้ใจมากเลยอยากอ่านอีก
ถ้าให้ดีก็รวมเล่มน้องภูมิเร็วๆนะครับรออยู่
-
จบแล้วเหรอคะ
จากที่อ่านเรื่องนี้มาไม่รู้สึกสงสารใครเท่าซันเน่เลย ไม่ได้สงสารต้อมที่ต้องตัดใจจากพี่นาย แล้วก็ไม่ได้สงสารพี่นายที่ต้องตัดใจจากต้อมเหมือนกัน จบแบบนี้ก็ดีแล้วคะ พี่หลวงเขาำำไม่ได้ทำผิดอะไรไม่ควรที่จะต้องมาเสียใจอีก ซันเน่ต้องคอยต้อมตั้งนาน น่าสงสารมาก คนเราจะรอคอยใครได้สักคน ต้องเป็นคนที่รักมากจริงๆ นะ
แต่มีตอนพิเศษรึป่าวคะ รออยู่ๆ
-
น่าจะมีตอนพิเศษนะครับเนี่ย คงสนุกน่าดู :pig4:
-
ประทับใจจัง... :L2: :L2: :L2: :pig4: :pig4:
เรื่องนี้น่ารักสุดยอด ขนาดไม่มี ฉาก NC ยังน่าอ่านน่าติดตาม
ขอขอบคุณ อีกครั้งนะครับ ยังมีต่ออีกมัยครับ
-
ตกใจกับนิยาย จบแบบสายฟ้าแล่บ o22 :serius2:
-
อ่านมาตั้งแต่ นาย กับ หลวง และ เรื่องนี้ ก็ตามอ่านมาจนจบเช่นกัน ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆทั้งสองเรื่องครับ อ่านตอนจบแล้ว แอบสงสารตัวละครทุกตัวจริงๆ ทั้งนาย ทั้ง หลวง ต้อม ซัน ทุกคนล้วนมีปมในใจที่แอบเศร้ากันหมด แต่ก็ยังดี ที่จบแบบทุกคนสมหวังลงตัว o13
-
ยังหมั่นไส้ต้อมอยู่เลยอ่ะ
ตามซันบ้างเด้ รอซันบ้างเฮ้ย :angry2:
-
ตกใจ นึกว่า อ่านข้ามตอน ตัดตอนจบเร็วมากกกกกกกกก
ซึ้งดี แต่หลัง ๆ นี้รู้สึกมันขาด ๆ หาย ๆๆ อะ ยิ่งช่วงที่ ต้อม กะ วันคบกัน หายไปหมดเลย
ดผล่มาก็รักกันวะละ เซ็ง ๆๆ
-
My Commend. Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ”
อ่า...จบแล้วสินะ จบแล้ว ความรู้สึกตอนที่อ่านจบบอกตามตรงว่าบรรยายไม่ถูกเลยจริงๆ มันหลากหลายอารมณ์ หลากหลายความรู้สึก แต่จะพยายามค่อยๆกลั่นกรองมันออกมาเป็นตัวหนังสือให้ได้ (แต่ถ้าเขียนออกแล้วคงจะเขียนยาวเลย แฮ่ๆ)
ตอนอ่านช่วงต้นของ S End… ความรู้สึกมันหนัก ไม่ใช่หนักแบบกดดัน จะบอกว่าซึ้งก็ไม่ใช่ มันอัดอั้นเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ มันบอกไม่ถูก แต่น้ำตาปริ่มอยู่ขอบตาตลอด(อินมากอ่ะนะ) แล้วก็ประทับใจตรงฉากที่ต้อมกลับเมืองไทย ฉากที่ไปตามสถานที่ต่างๆในความทรงจำจนกลับมาที่บ้าน แล้วพอมาถึงฉากเปิดใจกับพี่นาย จากน้ำตาปริ่มขอบตาที่หายไปแล้วก็เขื่อนแตกน้ำตาไหลพรากสะอื้นเลย เป็นฉากที่หนักมากๆอีกฉากหนักกว่าช่วงแรก อ่านแล้วเหนื่อยมากตอนนี้ แต่สุดท้ายเรื่องค้างคาใจก็เคลียร์ลงได้ จนมาฉากที่ต้อมไปหาซัน เป็นฉากที่ทำให้ได้อมยิ้มกับความน่ารักของทั้งสองคน เหมือนเป็นฉากปลอบใจคนอ่านที่เจอดราม่ามาก่อนหน้านี้เลย รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นนิยายที่ดูสมจริงมากๆ พอๆกับเรื่อง“เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย”เลย แต่พี่อิ๊กกี้(ขอตีซี้เรียกพี่เลยแล้วกัน ตอนเม้นเรื่องนางร้ายเรียกคุณ แฮ่ๆ) พี่บอกว่าเรื่องนี้มันเป็นแนวคอมเมดี้ไม่ใช่หรอคะ หนูอ่านแล้วไม่ค่อยรู้สึกถึงคอมเมดี้เลย TT^TT น้ำตาร่วงหลายตอนเลย เพราะซันบ้าง เพราะต้อมบ้าง แต่ก็เป็นนิยายดีๆอีกเรื่องที่ควรค่าแก่การจดจำนะคะ
แล้วหนูก็ยังคงคอนเซพเดิม คืออ่านแล้วมีความรู้สึกสองแง่ที่ขัดแย้งกัน คือทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวละคร แต่ก็นะความรู้สึกของใครก็ของมัน เราคงไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้อย่างถ่องแท้ทั้งหมดหรอก แม้จะเป็นแค่ตัวละครก็ตาม (บางที่แม้ความรู้สึกของตัวเองคนเรายังไม่เข้าใจมันเลย) ขอยกตัวอย่างสักหน่อย
**********************************
“พี่รู้ได้ไง ใครบอก”
“เอาเป็นว่าพี่พอจะรู้ก็แล้วกันต้อม เห็นไหมพี่เคยบอกแล้วเวลานำพาทุกอย่างไป ทุกอย่างจริงๆ”
ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงของเขาอ่อนแรงลงมากครับ อ่อนแรงจนผมเองสะท้อนใจ
ตรงนี้อ่านแล้วทำให้รู้ว่า แม้จะผ่านมาห้าปีแล้ว แต่ความรู้สึกของพี่นายยังคงรักต้อม แม้จะดูว่าไม่น่าจะเป็นคนที่ฝังใจกับเรื่องนี้นานขนาดนี้ แต่แล้วก็คิดได้ว่าพี่นายก็เป็นคนที่จริงจังคนหนึ่งเหมือนกัน ไม่ได้เอาแต่เล่นไปวันๆสักหน่อย แล้วยิ่งกับคนที่มีความรู้สึกดีๆ รู้สึกรักด้วยแล้ว ยิ่งเป็นไปได้ยากที่จะลืมหรือตัดใจได้ขาด แล้วก็ยังมีอีกหลายฉากที่มีความรู้สึกสองแง่แบบนี้ ทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจ ซึ่งก็เป็นฉากหรือประโยคที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครออกมา
**********************************
“พี่ เลวมาก”
“ต้อม”
เขาอ้าปากค้างครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าพูดแบบนั้น คำนั้นออกไปได้ยังไง แต่พอพูดแล้วถึงรู้ว่าผมพูดเกินไป
ตอนนี้ที่ต้อมพลั้งปากไป เป็นฉากที่สะเทือนใจมาก คนอ่านอย่างเราอ่านแล้วยังอึ้งเลย แล้วถ้าเป็นพี่นายที่เจอเข้าเองจริงๆจะเป็นยังไง เข้าใจเลย ทั้งอึ้งทั้งเสียใจ พูดไม่ออกคิดอะไรไม่ออกเลย สะเทือนใจมากฉากนี้ หนูเลยสะอื้นซะชุดใหญ่เลย แฮ่ะๆ
แล้วก็ติดใจประโยคจบที่สุด
**********************************
มันยิ้มครับแล้วโผเข้ามากอดผม ผมเองก็กอดมัน อยู่ตรงนี้ล่ะนะซัน อยู่ตรงอ้อมกอดกูนี่ล่ะนะอย่าไปไหน ที่ผ่านมากูเห็นแก่ตัวมาเยอะแล้ว วันนี้ ตอนนี้ ต่อจากนี้ กูจะกอดแค่มึง มีแค่มึงอยู่ในใจคนเดียว มึงคือความรักที่มันเป็นชีวิตจริง เรื่องจริงที่กูจะก้าวเดินไปกับมึง ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง
*-E N D-*
สรุปช่วงสุดท้ายเป็นบทสรุปที่เคลียร์และซึ้ง แต่ก็แอบเศร้าประโยคสุดท้าย(ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง) แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันจะเป็นความทรงจำที่มีค่าและเราจะยิ้มออกมาได้เมื่อหวนคิดถึงมัน ไม่ใช้ยิ้มที่ฝืนทำ ไม่ใช่ยิ้มที่เศร้าด้วยจำยอม แต่จะเป็นยิ้มที่ประทับใจในความทรงจำเหล่านั้น
แล้วที่บอกว่าติดใจที่สุดที่ประโยคจบ(ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง) สุดท้าย...ทำไมถึงเอ่ยถึงพี่นายคนที่อยู่ในใจเป็นประโยคจบ มันทำให้รู้สึกว่าต้อมมีใจให้พี่นายมากกว่า สำคัญกว่ายังไงไม่รู้(ไม่รู้ว่ามีใครรู้สึกเหมือนกันไหม) น่าจะเอ่ยถึงซันเป็นประโยคจบ อยากจะให้เป็นอย่างนั้น แต่ในส่วนนี้ไม่ได้ติอะไรนะคะ เพราะมันเป็นความคิดของคนเขียนนิยายเรื่องนี้ ซึ่งอาจมีจุดประสงค์หรือต้องการจะสื่อถึงอะไรออกมา เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกส่วนตัวเวลาที่อ่านตอนนี้เท่านั้น
สุดท้ายและท้ายสุดจริงๆ ประโยคที่บอกว่า “เก็บอยู่ในส่วนลึกของใจ, ลึกสุดใจ, ก้นบึ้งของใจ” มันเป็นประโยคเรียกน้ำตาสำหรับหนูเลยค่ะพี่อิ๊กกี้ เจอแล้วน้ำตายิ่งร่วงหนักกว่าเดิมเลย นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีอีกเรื่องนึง แม้ว่าเนื้อเนื่องและการดำเนินเรื่องจะดูราบเรียบ แต่เนื้อหาสาระดีมากและสมจริงมากจนอดคิดไม่ได้ว่า มันเป็นเรื่องราวของใครรึเปล่านะ ชอบเรื่องนี้มากๆ ประทับใจหลายๆอย่าง ขอบคุณพี่อิ๊กกี้ที่เขียนนิยายเรื่องนี้ ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆของตัวละครออกมาให้พวกเราได้อ่านและประทับใจไปกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นและเป็นไปของตัวละคร ขอบคุณมากๆค่ะ ^_^
:L2: :pig4: :L2:
-
จบแล้วสินะนิยายที่รอคอยอีกเรื่อง แอบใจหาย พึ่งอ่านจบใหม่ๆตอนนี้พูดอะไรไม่ออก คิดถึงตัวละครมาก แอบสะท้อนใจและใจหาย
เห็นใจพี่หลวง เห็นใจพี่นาย เห็นใจซัน และก็เห็นใจต้อม มันจุกหน่วงๆบอกไม่ถูกจริงๆ แต่ก็ขอบคุณนะครับพี่อิ๊กกี้ ขอตอนพิเศษจัดมาเยอะๆนะครับ เป็นนิยายอีกเรื่องที่รักมาก ^^
ปล.ไหนตอนแรกบอกว่าเป็นแบบคอมเมดี้ เล่นชะนั่งลุ่นนั่งเคลียดเกือบทั้งเรื่อง เอาNC มาไถ่เลยนะครับ หึหึ
ปล.2 คิดถึง พี่ปริ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนน เทวดาตัวน้อยของผม
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
นีแหละคือชีวิตจริงของมนุษย์
บางครั้งคนที่เรารักที่สุด กลับไม่ใช่คนที่เราสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยได้..
เขียนได้แบบว่า ชอบมากเลยอะคะ
ปล.จัดNCน้องต้อมกะน้องซันให้หน่อยสิค่ะ อิอิ รออยู่ :z1:
-
คิดถึงพี่ปริ๊น
-
My Commend. Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ”
อ่า...จบแล้วสินะ จบแล้ว ความรู้สึกตอนที่อ่านจบบอกตามตรงว่าบรรยายไม่ถูกเลยจริงๆ มันหลากหลายอารมณ์ หลากหลายความรู้สึก แต่จะพยายามค่อยๆกลั่นกรองมันออกมาเป็นตัวหนังสือให้ได้ (แต่ถ้าเขียนออกแล้วคงจะเขียนยาวเลย แฮ่ๆ)
ตอนอ่านช่วงต้นของ S End… ความรู้สึกมันหนัก ไม่ใช่หนักแบบกดดัน จะบอกว่าซึ้งก็ไม่ใช่ มันอัดอั้นเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ มันบอกไม่ถูก แต่น้ำตาปริ่มอยู่ขอบตาตลอด(อินมากอ่ะนะ) แล้วก็ประทับใจตรงฉากที่ต้อมกลับเมืองไทย ฉากที่ไปตามสถานที่ต่างๆในความทรงจำจนกลับมาที่บ้าน แล้วพอมาถึงฉากเปิดใจกับพี่นาย จากน้ำตาปริ่มขอบตาที่หายไปแล้วก็เขื่อนแตกน้ำตาไหลพรากสะอื้นเลย เป็นฉากที่หนักมากๆอีกฉากหนักกว่าช่วงแรก อ่านแล้วเหนื่อยมากตอนนี้ แต่สุดท้ายเรื่องค้างคาใจก็เคลียร์ลงได้ จนมาฉากที่ต้อมไปหาซัน เป็นฉากที่ทำให้ได้อมยิ้มกับความน่ารักของทั้งสองคน เหมือนเป็นฉากปลอบใจคนอ่านที่เจอดราม่ามาก่อนหน้านี้เลย รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นนิยายที่ดูสมจริงมากๆ พอๆกับเรื่อง“เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย”เลย แต่พี่อิ๊กกี้(ขอตีซี้เรียกพี่เลยแล้วกัน ตอนเม้นเรื่องนางร้ายเรียกคุณ แฮ่ๆ) พี่บอกว่าเรื่องนี้มันเป็นแนวคอมเมดี้ไม่ใช่หรอคะ หนูอ่านแล้วไม่ค่อยรู้สึกถึงคอมเมดี้เลย TT^TT น้ำตาร่วงหลายตอนเลย เพราะซันบ้าง เพราะต้อมบ้าง แต่ก็เป็นนิยายดีๆอีกเรื่องที่ควรค่าแก่การจดจำนะคะ
แล้วหนูก็ยังคงคอนเซพเดิม คืออ่านแล้วมีความรู้สึกสองแง่ที่ขัดแย้งกัน คือทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวละคร แต่ก็นะความรู้สึกของใครก็ของมัน เราคงไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้อย่างถ่องแท้ทั้งหมดหรอก แม้จะเป็นแค่ตัวละครก็ตาม (บางที่แม้ความรู้สึกของตัวเองคนเรายังไม่เข้าใจมันเลย) ขอยกตัวอย่างสักหน่อย
**********************************
“พี่รู้ได้ไง ใครบอก”
“เอาเป็นว่าพี่พอจะรู้ก็แล้วกันต้อม เห็นไหมพี่เคยบอกแล้วเวลานำพาทุกอย่างไป ทุกอย่างจริงๆ”
ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงของเขาอ่อนแรงลงมากครับ อ่อนแรงจนผมเองสะท้อนใจ
ตรงนี้อ่านแล้วทำให้รู้ว่า แม้จะผ่านมาห้าปีแล้ว แต่ความรู้สึกของพี่นายยังคงรักต้อม แม้จะดูว่าไม่น่าจะเป็นคนที่ฝังใจกับเรื่องนี้นานขนาดนี้ แต่แล้วก็คิดได้ว่าพี่นายก็เป็นคนที่จริงจังคนหนึ่งเหมือนกัน ไม่ได้เอาแต่เล่นไปวันๆสักหน่อย แล้วยิ่งกับคนที่มีความรู้สึกดีๆ รู้สึกรักด้วยแล้ว ยิ่งเป็นไปได้ยากที่จะลืมหรือตัดใจได้ขาด แล้วก็ยังมีอีกหลายฉากที่มีความรู้สึกสองแง่แบบนี้ ทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจ ซึ่งก็เป็นฉากหรือประโยคที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครออกมา
**********************************
“พี่ เลวมาก”
“ต้อม”
เขาอ้าปากค้างครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าพูดแบบนั้น คำนั้นออกไปได้ยังไง แต่พอพูดแล้วถึงรู้ว่าผมพูดเกินไป
ตอนนี้ที่ต้อมพลั้งปากไป เป็นฉากที่สะเทือนใจมาก คนอ่านอย่างเราอ่านแล้วยังอึ้งเลย แล้วถ้าเป็นพี่นายที่เจอเข้าเองจริงๆจะเป็นยังไง เข้าใจเลย ทั้งอึ้งทั้งเสียใจ พูดไม่ออกคิดอะไรไม่ออกเลย สะเทือนใจมากฉากนี้ หนูเลยสะอื้นซะชุดใหญ่เลย แฮ่ะๆ
แล้วก็ติดใจประโยคจบที่สุด
**********************************
มันยิ้มครับแล้วโผเข้ามากอดผม ผมเองก็กอดมัน อยู่ตรงนี้ล่ะนะซัน อยู่ตรงอ้อมกอดกูนี่ล่ะนะอย่าไปไหน ที่ผ่านมากูเห็นแก่ตัวมาเยอะแล้ว วันนี้ ตอนนี้ ต่อจากนี้ กูจะกอดแค่มึง มีแค่มึงอยู่ในใจคนเดียว มึงคือความรักที่มันเป็นชีวิตจริง เรื่องจริงที่กูจะก้าวเดินไปกับมึง ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง
*-E N D-*
สรุปช่วงสุดท้ายเป็นบทสรุปที่เคลียร์และซึ้ง แต่ก็แอบเศร้าประโยคสุดท้าย(ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง) แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันจะเป็นความทรงจำที่มีค่าและเราจะยิ้มออกมาได้เมื่อหวนคิดถึงมัน ไม่ใช้ยิ้มที่ฝืนทำ ไม่ใช่ยิ้มที่เศร้าด้วยจำยอม แต่จะเป็นยิ้มที่ประทับใจในความทรงจำเหล่านั้น
แล้วที่บอกว่าติดใจที่สุดที่ประโยคจบ(ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง) สุดท้าย...ทำไมถึงเอ่ยถึงพี่นายคนที่อยู่ในใจเป็นประโยคจบ มันทำให้รู้สึกว่าต้อมมีใจให้พี่นายมากกว่า สำคัญกว่ายังไงไม่รู้(ไม่รู้ว่ามีใครรู้สึกเหมือนกันไหม) น่าจะเอ่ยถึงซันเป็นประโยคจบ อยากจะให้เป็นอย่างนั้น แต่ในส่วนนี้ไม่ได้ติอะไรนะคะ เพราะมันเป็นความคิดของคนเขียนนิยายเรื่องนี้ ซึ่งอาจมีจุดประสงค์หรือต้องการจะสื่อถึงอะไรออกมา เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกส่วนตัวเวลาที่อ่านตอนนี้เท่านั้น
สุดท้ายและท้ายสุดจริงๆ ประโยคที่บอกว่า “เก็บอยู่ในส่วนลึกของใจ, ลึกสุดใจ, ก้นบึ้งของใจ” มันเป็นประโยคเรียกน้ำตาสำหรับหนูเลยค่ะพี่อิ๊กกี้ เจอแล้วน้ำตายิ่งร่วงหนักกว่าเดิมเลย นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีอีกเรื่องนึง แม้ว่าเนื้อเนื่องและการดำเนินเรื่องจะดูราบเรียบ แต่เนื้อหาสาระดีมากและสมจริงมากจนอดคิดไม่ได้ว่า มันเป็นเรื่องราวของใครรึเปล่านะ ชอบเรื่องนี้มากๆ ประทับใจหลายๆอย่าง ขอบคุณพี่อิ๊กกี้ที่เขียนนิยายเรื่องนี้ ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆของตัวละครออกมาให้พวกเราได้อ่านและประทับใจไปกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นและเป็นไปของตัวละคร ขอบคุณมากๆค่ะ ^_^
:L2: :pig4: :L2:
ขอบคุณมากๆครับที่อ่านอย่างละเอียด รู้สึกว่าจะเป็นคนที่มองอะไรที่ผมซ่อนเอาไว้ได้แตกคนหนึ่ง อิอิ
อย่างที่บอกว่าตอนแรกตั้งใจจะเขียนให้เป็นคอมเมดี้ แต่ว่าผมก็ปูทางเอาไว้เขียนเรื่องที่ผมค้างคาใจ
ก็เรื่องนางร้ายนั่นล่ะครับ ที่จริงมันไมได้ตามพล็อตเสียทุกอย่าง แหะๆ ผมปรับเปลี่ยนนิดนห่อย ไม่หน่อยล่ะมากเลยทีเดียว
ที่จริงมันไม่ได้จะออกมาในรูปแบบนี้หรอกครับ ขอโทษเพื่อนๆที่ติดตามด้วยที่เพิ่งจะมาบอก
แต่เพราะเครียดเรื่องนางร้ายจริงๆตอนเขียน เลยพยายามเอาปมทุกอย่างมาคลายๆในเรื่องนี้
และอีกอย่างเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นภาคต่อของนางร้าย เพราะคนละแนว ซันเป็นคนที่ปั้นเขาขึ้นมาโดยที่ไม่มีบทให้ ใจร้ายเนอะ
แต่เอาเป็นว่าขอบคุณมากๆครับ ที่อ่านโดยตั้งใจและใส่ใจ
ขอบคุณมากๆครับ และหวังว่าจะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคร้าบ
ผลงานของผมโพสต์ที่นี่ที่เดียว ไม่ได้มีจุดประสงค์อยากจะโด่งดังหรือขายผลงานอะไรนะครับ
ผมเขียนเพราะว่าง ปกติชอบเขียนกลอนเล่นๆ แต่เขียนไเขียนมาเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาได้
พอมีเป็นเรื่องก็อยากจะเก็บเป็นเล่มเอาไว้ให้ลุกหลานดู ว่ามันมีญาติที่เพ้อได้ขนาดนี้ แว้กกก
ขอบคุณมากๆครับ ทุกคำติชม ขอบคุณจากใจ
-
คิดถึงซันเน่กับต้อมจังเลย
อยากอ่านตอนพิเศษ :กอด1:
-
อ่าาา จบแล้ว ซึ้งมากกกก
เป็นกำลังใจให้พี่เสมอนะค่ะ ไม่มีฉากอย่างว่าแต่มันก็เป็นอะไรที่อ่านแล้วมมีความสุขมากๆ
-
จบได้ดี
แต่แอบขัดใจแม่ยกต้อม-นาย
-
คุณอิ๊กรู้ไหมคะว่าดีใจมากที่หาภาคต่อเรื่องนี้เจอ :กอด1: :L2:
เพราะค้นหานิยายที่คุณอิ๊กแต่งทุกเรื่องเลยค่ะ
และครีมก็งมโข่งไปอ่านเรื่องอื่นไปอีกตั้งมากมาย
(ที่อ่านเรื่องอื่นหมายถึงอ่านของคุณอิ๊กนะคะ)
จบเมื่องผมรับทบเป็นนางร้ายก็ไปต่อน้องญี่ปุ่นเลยไปที่นี้ไม่มีนายเอก
กว่าจะหาเรื่องนี้เจอครีมสุ่มมั่วหาค้นนิยายที่แต่งโดยคุณอิ๊ก
จนไปเจอรายชื่อประกาศ SengPed Award 2010 ครั้งที่4
ถึงได้เจอเรื่องนี้โดยบังเอิน...ดีใจมากค่ะ :L2: :3123: :L1:
จะหาว่าบ้าหรือเปล่าเพราะยังไม่ได้อ่านแต่เข้ามาเม้นเลย
คืนนี้ขออ่านให้หนำใจเลยนะคะขอบคุณ...คุณอิ๊กที่แต่งนิยายดีๆๆออกมาให้อ่านนะคะ
:L2: :L2: :L2:
:กอด1:
-
จุบแล้วหรอเฮ้ออ
-
จบแล้ววววววววววว
อ่านแต่ละตอนลุ้นมาก มันบีบๆยังไงไม่รู้
ต้อมซัน น่ารักมากกกก กว่าจะรักกันได้ 555
สนุกมากๆคะ ^^
-
สงสารต้อม กับ น้างร้ายอ่ะ
ถึงจะไม่ได้รักกัน แต่ก้อยังเป็นความทรงจำของหัวใจ
.
.
.
ออกแนวรักแห่งสยามนะนี่ :sad4:
-
จบแล้วววว ในที่สุดก็อ่านจบแล้ว :) พี่คนเขียนยังคงสร้างความประทับใจไว้ได้เหมือนเดิม
เห็นด้วยกับบางความเห็นที่ว่าไม่มี NC ของต้อมกับซัน อิอิ , ประทับใจหลายตอนเลยครับเรื่องนี้
แต่ผมรู้สึกว่าแปลกๆ จริงๆ เพราะตัดฉากแปปเดียวจบเลย ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน ห้าๆ
แต่ยังไงก็ชอบเรื่องนี้นะครับ ขอบคุณที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ ออกมาให้ได้อ่านกัน ^______^ :pig4: :pig4: :L1:
-
:pig4:แอบสงสารนายอะ
-
พิเศษ ยอดดวงใจ
ทริปที่กรุเทพฯของผมก็เที่ยวตระเวนไปตามที่ต่างๆล่ะครับ มีไอ้ซันไปด้วยบางที่เพราะว่ามันต้องทำงาน มันเพิ่งจะได้งานในบริษัททำหนังอะไรสักอย่างที่ล่ะ ผมไปปาย เชียงใหม่ ลำปาง เชียงราย แต่ผมว่าจะข้ามไปหลวงพระบางไอ้ซันมันกลับมาก่อนครับตอนแรกผมก็ว่าจะกลับมาด้วยแต่ก็อยากจะเที่ยวเหลือเกิน
“มึงไม่ไปแน่เหรอวะ” ผมถามมันตอนมาส่งมันที่สนามบินที่เชียงใหม่
“ไปได้ไงก็เขาเรียกแล้วอ่ะ อยากไปจะตายยังอยู่ด้วยอยู่เลย”
“นั่นแน่ อยู่กับกูกูก็เพลียแย่เลยดิ กวนเอาๆ” ผมล้อมันครับ
“บ้าเหรอ พูดไรก็ไม่รู้ไปล่ะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะแล้วนี่กะจะไปกี่วัน” มันเปลี่ยนเรื่องหน้าเริ่มแดงขึ้นมา เวลามันอายแล้วน่ารักดีนะ
“สักอาทิตย์”
“นานไปป่าว” มันครางออกมา
“ทำไม มึงคิดถึงกูเหรอ” ผมได้ทีแซวเลยครับ
“อืม คิดถึงดิ รีบกลับมาเร็วๆล่ะ ไปล่ะนะต้อม” มันยิ้มให้ผมแล้วจะเดินเข้าไปด้านใน
“เดี๋ยวดิซัน” ผมร้องเรียกมันไว้ มันก็หยุดแล้วหันมา
“หือ อ๊ะ” ผมดึงตัวมันเข้ามากอดไว้ครับ กอดแน่นๆ
“อย่าลืมคิดถึงกูล่ะ” ผมเอามือขยี้หัวมันครับ มันยิ้มกว้างดีใจที่ผมกอดมัน คิดว่างั้นนะ
“ไม่เคยลืมหรอกน่า ต้อม”
“หือว่าไง” ผมยักคิ้วให้มันครับ
“กูรักมึงนะ”
“ต้องให้กูบอกกลับป่าวเนี่ย อิอิ” ผมแซวมันแล้วจับบ่ามันไว้
“ไม่เอากูไม่อยากให้มึงพูด แค่สิ่งที่มันทำกูก็รู้แล้วล่ะ”
“จ้า ไปได้แล้วเขาเรียกแล้วมึงเดี๋ยวตกเครื่องนะ” มันยอมเดินจากเข้าไปด้านในส่วนผมก็รู้สึกเคว้งๆเหมือนกันนะ ตลอดเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่อยู่กับมัน มีความสุขมากนะผมเหมือนว่าเต็มไปซะทุกอย่าง ตื่นมามีคนมองมีคนคุย ก่อนนอนมีคนกอด มันเอาใจผมดีมากๆ ไม่ว่าจะอยากทำอะไร ไอ้ซันมันรักผมมากผมรู้ดี ผมเองก็รักมันเหมือนกัน
“ครับแม่” แม่ผมโทรมาครับตอนที่ผมแวะกินข้าวซอยในตลาดหลังจากที่ส่งไอ้ซันมาแล้ว
“ไม่กลับมาเยี่ยมบ้านบ้างเหรอลูกต้อม แม่คิดถึง” แม่ผมครางออกมา เออ ตายห่ากูเที่ยวจนลืมบ้านไปเลย
“กลับดิแม่ จะกลับไปกอดแม่แน่นอน”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะลูก พ่อเขาบ่นถึงกลับมาเมืองไทยทั้งทียังไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยนะ” แม่ผมทวงครับผมเองเม้มปากแน่น เปลี่ยนแผนขึ้นมาทันที
“เอาวันไหนดีล่ะแม่ ตอนนี้ต้อมอยู่เชียงใหม่ แม่อยากได้อะไรไหม” ทำไมผมมันเห็นแก่ตัวจังเลยนะมาเที่ยวก็แทนที่จะพาแม่มาด้วย พ่อผมอีก น้องผมด้วย ผมคุยกับแม่อยู่ไม่นานก็วางสายแล้วตรงไปที่โรงแรมเช็คเอาท์ออกทันที เก็บของแล้วตรงไปที่สนามบิน บินกลับกรุงเทพฯในวันนั้นเลย ผมจะรักใครมากแค่ไหนก็ไม่ว่าหรอกนะแต่ผมต้องไม่ลืมที่ที่ผมมา ผมจะต้องจดบันทึกมันไว้ในหัวว่าผมมีพ่อแม่น้องที่ผมรักมากเช่นกัน
“พ่อต้อมอยู่ไหนลูก” ก่อนที่ผมจะขึ้นเครื่องก็มีสายต่างประเทศเข้ามาครับ คุณแม่ที่โน่น
“อ้าวคุณแม่ ครับต้อมอยู่ที่เชียงหใม่ครับ มีอะไรหรือเลป่าครับ” ผมถามออกไปเพราะคิดว่าน่าจะมีอะไร
“ทำไมต้องคิดว่ามีอะไรล่ะลูก แม่โทรหาลูกนี่ไม่ได้รึ” นั่นไงครับ กูนะกู
“อ้อเลป่าๆครับคุณแม่ ต้อมตกใจนี่นา คุณแม่ทำอะไรอยู่ครับพี่ปริ๊นนอนหรือยังครับ” ผมแถไปครับเดี๋ยวโดนเทศน์ยาว
“นอนอยู่เนี่ย แม่อยู่ที่กรุงเทพฯนะตอนนี้น่ะ มาหาแม่ได้ไหม”
“หา” ผมแหกปากออกมาเสียงดังครับ ตกใจสิเออ คุณแม่มาเมืองไทย ตั้งแต่เมื่อไหร่ ยังไงกันวะเนี่ย
“เบาๆหน่อยพ่อต้อมแม่แก่แล้วนะ เดี๋ยวหัวใจวายกันพอดี”
“ขอโทษครับคุณแม่ แล้วมากับใคร มาเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกต้อมเลย แล้วนี่คุณแม่อยู่ไหนครับ” ผมถามแบบลืมหายใจครับตกใจ ตื่นเต้น ดีใจ อะไรไม่รู้มันปนเปกันไปหมด คนที่สนามบินมองผมเป็นตาเดียว
“เพิ่งถึงนี่ล่ะจ๊ะ มากับพ่อปริ๊นสองคน”
“หา ทำไมมากันสองคน แล้วคุณพ่อ พี่เจค พี่แพทย์ล่ะครับ ทำไมคุณแม่มากับพี่ปริ๊นสองคน” ผมยังคงไม่ลดระดับเสียงลงเลย
“เอาเป็นว่ามาเอาคำตอบจากไอ้คนที่มันนอนอยู่นี่ล่ะกัน แม่อยู่ที่สุวรรณภูมิ ในโรงแรมนั่นล่ะลูก แม่ง่วง แล้วจะลงมาจากเชียงใหม่วันไหน ถ้ายังไม่มาแม่จะได้โทรหาพี่นายให้เขามารับ”
“ไปเลยครับๆ ตอนนี้ต้อมอยู่ที่สนามบินเหมือนกัน ต้อมว่าจะกลับไปชลบุรี”
“อ้าวเหรอ เออจริงสินะ งั้นแม่ไปด้วยแม่ไม่ได้วางแผนอะไรเลย มาก็เพราะเจ้าตัวดีคนเดียวแท้ๆ” คุณแม่บอกผมอมยิ้มครับ เอ๊ะ ทำไมพี่ปริ๊นถึงอยากมานะ เกิดอะไรขึ้น ผมรีบขึ้นเครื่องในใจเต้นตึกตักอยากให้เครื่องถึงกรุงเทพฯเร็วๆ พอเครื่องถึงประมาณบ่ายกว่าๆผมก็รีบตรงไปที่โรงแรมที่คุณแม่บอกทันทีครับ
“คุณแม่” ผมโผเข้ากอดครับดีใจมากเหลือเกิน คุณแม่เองยังตาปรือๆอยู่เลย
“เร็วดีเหมือนกันนี่ แม่เพิ่งจะงีบไปเอง โน่นเจ้าตัวปัญหา” คุณแม่บุ้ยปากไปทางพี่ปริ๊นที่นอนหลับอยู่บนเตียง ผมมองตามแล้วยิ้มออกมา
“มีอะไรเหรอครับคุณแม่”
“ก็พ่อปริ๊นสิไม่ยอม จะมาหาพ่อต้อม ใครเอาก็ไม่ฟัง ร้องไห้งอแง โรงเรียนไม่ไป ข้าวไม่กิน โอ้ย ไม่รู้มันไปเอานิสัยพวกนี้มาจากไหนกันนะ แม่ล่ะกลุ้ม มันบอกคิดถึงพ่อต้อม แม่ล่ะไม่ไหวจะเคลียร์เลยพามา” พอได้ยินผมยิ้มกว้างทันทีหัวใจมันพองโตดีใจจริงๆเลยให้ตายเถอะ
“แล้วทางโน้นล่ะครับ อีกไม่นานต้อมก็กลับแล้วนี่” ผมพูดออกมาเบาๆเพราะกลัวพี่ปริ๊นจะตื่น
“พ่อเจคน่ะสอบ ส่วนร้านก็ให้พ่อกับพี่แพทย์นั่นล่ะดู เฮ้อ แม่ล่ะเหนื่อยกับพ่อปริ๊นจริงๆ แล้วนี่จะไปชลฯกี่โมงล่ะลูก กินข้าวมาหรือยังพาแม่ไปกินหน่อยแม่หิว” คุณแม่ถามครับผมยังคงจับมือคุณแม่ไว้อยู่ไม่ปล่อยเรานั่งคุยกันที่โซฟาในห้องอยู่สักพัก ตอนแรกผมว่าจะมาถึงสนามบินแล้วตรงไปที่บ้านเลย คุณแม่เองก็เห็นดีด้วยแต่ขอกินข้าวกินปลาก่อนผมก็ไม่ว่าอะไรครับ
“อ่ะ พี่ต้อม มาทำไมนะ มาตอนไหน” พอตื่นขึ้นมาพี่ปริ๊นก็กระโดดลงจากเตียงวิ่งเข้ามากอดผมล่ะครับ ผมมีความสุขทุกทีเลยนะ มากๆ เทวดาตัวน้อยของผมอยู่ตรงหน้าแล้ว ผมเองก็กอดหอมจนหนำใจล่ะครับ
“ก็พี่ต้อมหายตัวมาหาพี่ปริ๊นไงครับ”
“อ่ะ โกหกนะ ปริ๊นไม่ใช่เด็กนะมาโกหก อิอิ” หัวเราะออกมากอดคอผมไว้แน่น
“พี่ปริ๊นล่ะมาที่เมืองไทยได้ไง ไหนบอกพี่ต้อมหน่อยซิ” ผมถามครับ
“ก็ไม่ได้อยากมานะ คุณย่าบังคับ”
“แน้ อะไรนะพี่ปริ๊น ใครบังคับใครกัน เป็นเด็กเป็นเล็กไปเอาคำพูดพวกนี้มาจากไหน ใครกันร้องไห้งอแง บอกไม่พามาจะไม่ไปโรงเรียนน่ะ”
“อ่า คุณย่านั่นล่ะ ปริ๊นไม่ได้พูดนะ ปริ๊นแค่ตามใจคุณย่า แหะๆ” แววตาของพี่ปริ๊นทำให้ผมกับคุณแม่หัวเราะผมกอดพี่ปริ๊นแน่นมีความสุขจริงๆเลย
“ดูเอาเถอะพ่อต้อม ไม่มีใครเกินหรอกพ่อคนนี้” คุณแม่หัวเราะแล้วเดินมาขยี้หัว
“พี่ต้อมคิดถึงปริ๊นเหรอ ทำไมนะ” เสียงใสๆเอ่ยขึ้นล่ะครับผมก็ก้มลงหอม
“หือ พี่ปริ๊นต่างหากคิดถึงพี่ต้อม พี่ต้อมไม่ได้คิดถึงซะหน่อย”
“อ่า ไม่ต้องมากอดปริ๊นนะ หึ” อ้าว งอนครับทำหน้าย่นๆใส่ผม
“โอ๋ๆ คิดถึงสิครับพี่ปริ๊น คิดถึงมากๆ คิดถึงทุกวันไม่มีคนนอนกอด”
“อ่ะ อย่ามาหลอกนะ แล้วทำไมกอดปริ๊นน๊านนานนะ ปริ๊นร้อนนะ” ฮ่าๆ ผมหัวเราะออกมาครับอุ้มตัวของเด็กน้อยขึ้นแล้วชวนคุณแม่ออกมากินข้าวที่ร้านอาหารในสนามบิน ผมมีความสุขจังเลยครับ ผมรักพี่ปริ๊นมาก มากจริงๆ อย่างที่ผมเคยบอกไปว่าอยู่ที่โน่นพี่ปริ๊นตัวติดผมตลอดเวลา ไม่ว่าจะกินจะนอน จะเข้าห้องน้ำแปรงฟันอาบน้ำ ผมมีพี่ปริ๊นอยู่ข้างกายตลอดเวลา เป็นเหมือนลูกผมไปแล้ว
“คุณย่าๆ เราจะนั่งรถไปไหนนะ” พอเราเหมารถจากโรงแรมให้ไปส่งที่บ้านผมพี่ปริ๊นก็ถามขึ้นล่ะครับ
“ไปบ้านพี่ต้อมไง ไปหาพี่ตั้ม จำพี่ตั้มได้ไหมน้องพี่ต้อมอ่ะ” คุณแม่บอกออกมาครับ
“อ้อ จำไม่ได้นะ แล้วมีปลาหมึกย่างเหมือนที่บ้านเราไหมพี่ต้อม” พี่ปริ๊นหันมาหาผมถามขึ้นมาแววตาใสปิ๊ง
“มีสิครับพี่ปริ๊น ตัวใหญ่ๆเดี๋ยวจะให้พี่ปริ๊นย่างกินจนอิ่มเลยนะ มีกุ้งด้วย”
“อ่า ปริ๊นอยากไปจับมันนะ”
“เดี๋ยวให้พี่ตั้มพาไปครับ”
“พี่ตั้มใจดีไหมนะพี่ต้อม”
“ใจดีสิครับ ใจดีกว่าพี่ต้อมอีกนะ”
“อ้อ อยากเจอพี่ตั้มนะ แล้วพี่ตั้มจะกอดปริ๊นไหมนะ” ดูเอานะครับไม่ให้ผมกอดผมนัวเนียจะให้ผมอยู่ได้ยังไง ผมว่าไม่มีใครน่ารักเกินพี่ปริ๊นอีกแล้ว ผมเจอเด็กมาก็เยอะนะแต่พี่ปริ๊นนี่เป็นเทวดาของผมจริงๆ พี่ปริ๊นคือยอดดวงใจของผมจริงๆ
“พี่ต้อมว่าคงไม่มีใครจะไม่อยากกอดพี่ปริ๊นหรอกน้า พี่ปริ๊นน่ารักจะตาย”
“ไม่เอานะ ปริ๊นไม่ใช่เด็กผู้หญิงนะ ไม่น่ารัก ฮึ” ฮ่าๆ ผมกับคุณแม่หัวเราะชอบใจ พี่ปริ๊นอยู่บนตักผมครับในมือก็แกะขนมกินปากก็พูดแจ้วๆอยู่ คนขับรถเองยังอมยิ้มคงไม่เคยเจอเด็กน่ารักขนาดนี้มาก่อน เราถึงบ้านตอนเย็นครับ บ้านผมเงียบเหมือนเคย สภาพดูดีขึ้นก็จากเงินที่ผมส่งมาให้พ่อต่อเติมบ้านนั่นล่ะครับ ดูเป็นสัดเป็นส่วนมากขึ้น มีอุปกรณ์เครื่องใช้ครบแล้วเพราะผมไม่อยากให้พ่อกับแม่ลำบาก ผมเห็นแม่ผมนั่งเมหือนกำลังจะเก็บปลาที่ตากไว้เก็บเข้าร่มเพราะแดดหมดผมรีบลงจากรถทันที
“แม่” ผมร้องออกไปวิ่งเข้าไปกอดแม่ แม่ผมเองก็ตกใจร้องไห้ออกมา
“ต้อม ลูก” ผมก้มลงกราบแม่ที่หน้าอก
“คิดถึงจังเลย พ่อไปไหนครับแม่”
“ตายแล้ว มายังไง ไหนบอกอยู่เชียงใหม่” แม่ผมยังคงน้ำตาไหลอยู่
“พ่อๆ ลูกมาแล้ว ลูกมาแล้ว” แม่ผมร้องออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยินดีปรีดา สักพักพ่อผมก็วิ่งลงมาจากบนบ้าน รวมทั้งตั้ม ผมผละจากแม่วิ่งเข้าไปกอดแม่น้ำตาผมไหลออกมา
“คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองลูก” พ่อผมบอกกอดตัวผมแน่น เราสามคนก็นัวเนียกันอยู่สักพักล่ะครับ
“สวัสดีนะครับ ชื่อปริ๊นนะ กอดปริ๊นบ้างนะ ปริ๊นอยากทำเหมือนพี่ต้อม” เสียงน้อยๆเอ่ยขึ้นครับ พี่ปริ๊นลงจากรถมามองดูเราตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้คุณแม่กำลังคุยกับคนขับรถเรื่องเบอร์โทรที่จะได้ติดต่อให้กลับมารับในวันที่จะกลับ
“ตายจริง พ่อหนู มาๆยายจะกอด” แม่ผมเห็นพี่ปริ๊นก็นั่งลงกอดตัวพี่ปริ๊น พี่ปริ๊นหัวเราะเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
“โตขึ้นเยอะนี่พ่อหนู แก้มแดงเชียว” พ่อผมพูดขึ้นบ้างครับนั่งลงข้างๆแม่ พี่ปริ๊นเห็นพ่อผมนั่งลงก็ดันมือแม่ผมออกกอดคอพ่อผมบ้าง พี่ปริ๊นทำให้แม่กับพ่อผมหัวเราะ
“สวัสดีค่ะคุณ สบายดีไหมคะ” คุณแม่เดินตามมาครับ
“ว้ายคุณท่าน” “ว้าย อย่าค่ะอย่ามาเรียกคุณท่าน ไม่เอาๆ เรียกคุณพี่ดีกว่า บ้านน่าอยู่นะคะไมได้มาซะนาน” คราวนี้ก็เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ล่ะครับพ่อแม่ผมต้อนรับคุณแม่อยู่หิ้วของพาเข้าบ้านไปแล้ว เหลือพี่ปริ๊นกับผมและตั้มอยู่ด้านนอก
“สวัสดีนะ ชื่อไรเหรอพี่น่ะ” ดูเอาครับเรื่อกลัวคนแปลกหน้านี่คงไม่มี ตั้มมันงงๆแต่ก็หัวเราะออกมา
“จำปริ๊นได้ไหมนะ ปริ๊นเคยมาตอนตัวเล็กๆนะ” ฮ่าๆ ผมยืนมองอยู่อมยิ้มเพราะพี่ปริ๊นไปเดินวนรอบๆตัวตั้ม น้องผมตัวสูงขึ้นมากแล้วผิวคล้ำแดดไปตามเรื่องมันเป็นหนุ่มแล้วนั่นเองครับ
“เอ่อ จำได้ พี่ปริ๊นตัวโตขึ้นนะ”
“อ้อ แต่ปริ๊นจำพี่ไมได้นะ พี่ไม่เห็นบอกชื่อเลยนะ พี่ชื่อไรนะ” มายืนต่อหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ไอ้ตั้มเกาหัวแล้วหัวเราะออกมา
“ชื่อตั้ม”
“อ้อ เป็นน้องพี่ต้อม อุ้มหน่อย” นั่นไงครับ ฮ่าๆ เจอแล้วล่ะไอ้ตั้ม พอได้ยินแบบนั้นไอ้ตั้มก็หันมามองหน้าผม มันคงไม่ค่อยได้เจอเด็กเท่าไหร่ครับเลยทำตัวไม่ถูกผมพยักหน้าให้มันให้ทำตาม ไอ้ตั้มมันก็นั่งลงจะอุ้ม
“ทำไมพี่ตั้มตัวสูงจังนะ ปริ๊นก็จะสูงๆแบบนี้ล่ะตอนโตขึ้นน่ะ” ไอ้ตั้มมันหัวเราะออกมาพี่ปริ๊นอยู่ในวงแขนของไอ้ตั้มแล้วครับ
“ทำไมมีหนวด ปริ๊นไม่เห็นมีนะ อันนี้ตุ่มอะไรนะ” พอไอ้ตั้มมันยืนขึ้นพี่ปริ๊นก็เริ่มสำรวจคนแปลกหน้าโดยการจับหน้าพลิกไปมา ไอตั้มเองได้แต่ยิ้ม
“สิวครับ” ไอ้ตั้มมันบอกออกมา
“ปริ๊นอยากมีแบบนี้นะ”
“ฮ่าๆ แก่แดดแล้วพี่ปริ๊น เดี๋ยวโตขึ้นก็มีเองล่ะ” ผมพูดขึ้นบ้างแล้วชวนน้องไปนั่งที่แคร่หน้าบ้าน
“อ่าไม่จริงนะ ก็ปริ๊นไม่เคยเห็นพี่ต้อมมีนะ ทำไมพี่ตั้มมี แล้วทำไมพี่ตั้มตัวดำๆนะ ขูดออกไหมนะ” ดูครับทำท่าเอามือถูตามแขนของไอ้ตั้มผมหัวเราะออกมาเสียงดัง ไอ้ตั้มเองก็หัวเราะ
“ไหนนะพี่ต้อมปลาหมึกตัวใหญ่ๆ ปริ๊นอยากจะจับ” พอเล่นสำรวจไอ้ตั้มจนเบื่อแล้วก็มองหาของเล่นใหม่ครับ
“พี่ปริ๊นอยากกินหลึกย่างเหรอ” น้องผมถามขึ้นครับ
“อยากกินนะ ไหนๆ” มองหาแล้วครับ
“ได้มาบ้างไหมตั้มหรือต้องไปที่ตลาด” ผมถามน้องครับ
“ต้องไปที่ตลาดล่ะพี่ต้อม เดี๋ยวตั้มไปเอง”
“ปริ๊นจะไปนะ ปริ๊นไปตลาดเป็น”
“นั่นแน่ ไปเป็นจริงเหรอพี่ปริ๊น เดี๋ยวไปบอกแม่ก่อน” ผมบอกแล้วขยี้หัวของพี่ปริ๊นเบาๆแล้วเดินเข้าในบ้านครับ
“จะไปตลาดกันเหรอ แม่อยากไปด้วยจังต้อม ไปกันไหมคะคุณน้อง คุณพี่อยากไปดูไม่ได้มาเมืองไทยนาน” คุณแม่หันไปชวนแม่ผมครับ
“ไปสิคะคุณพี่เดี๋ยวจะไปจ้างรถเขา” แม่ผมบอกแล้วทำท่าจะลุกไปจ้างรถเขาให้พาไป
“เออนั่นสิ พ่อต้อมพรุ่งนี้ไปหาเช่ารถมาไว้ใช้ดีกว่านะแม่ว่า ไปไหนมาไหนจะได้สะดวก ใบขับขี่ที่โน่นพ่อต้อมเอามาด้วยไหม” คุณแม่หันมาถามผมครับ
“เอามาครับคุณแม่” สรุปว่าแม่ผมไปจ้างรถกระบะข้างบ้านมาให้พาเราทั้งครอบครัวไปตลาดกันเว้นแต่พ่อผมที่อยู่บ้านเตรียมของและสถานที่รอครับ
“ว้ายคุณน้องปลาอะไรคะเนี่ยตัวใหญ่มาก” คุณแม่ผมร้องขึ้นแล้วจับมือแม่ผมเดินแยกไปต่างหากครับ แม่ผมดูมีความสุขมากเพราะคุณแม่ไม่ถือตัวเหมือนเป็นเพื่อนเก่ากันมานมนานชี้นั่นชี้นี่ให้กันดู ผมมองแล้วก็ได้แต่ยิ้มมีความสุขจริงๆ คนในตลาดก็มองกันเป็นเรื่องปกติ ผมเองก็เอ่ยทักยกมือไหว้กันจนมือเป็นระวิง เพราะคนในตลาดก็มีแต่คนรู้จักทั้งนั้น แต่คราวนี้แปลกเพราะเขาหากล้องหรือเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปผมด้วยสิครับ
“โหต้อม หล่อมากๆ หล่อกว่าดาราเสียอีก”
“หล่อขึ้นมากเลยต้อม เป็นยังไงบ้างลูก”
“กลายเป็นเด็กนอกไปแล้ว โว้ยมันหล่อจริงๆเลย อ่ะป้าให้ปลา” เสียงทักกันจอแจในตลาดครับ ผมก็ได้แต่ยิ้มเอ่ยตอบไป ได้ของมาเยอะมากโดยที่ไม่ต้องซื้อสักบาท ส่วนไอ้ตั้มมันอุ้มพี่ปริ๊นเดินตาม พี่ปริ๊นก็สนุกสนานกับการจะจับนั่นจับนี่
“นี่ลูกใคร ลูกไอ้ต้อมเหรอ ว้ายตายน่ารักน่าชังจังเลย” เสียงแม่ค้าในตลาดแซวครับ
“คุณยายๆ อันแดงคืออะไรนะ” พี่ปริ๊นเองก็ไม่มีเขินไม่อายใครถามก็ตอบสร้างความประทับใจให้กับคนในตลาดเหมือนเป็นดารา เอาไปเอามาคนล้อมกันเยอะกว่าผมเสียอีก
“อ่ะยายให้พ่อหนุ่ม น่ารักเสียจริง ขนมเปียกปูนกินเป็นไหมลูก”
“กินเป็นนะ ขอบคุณนะคุณยาย กินแบบไหน” ฮ่าๆ ไอ้ตั้มมันหัวเราะออกมา ตอนนี้พี่ปริ๊นยืนอยู่ตรงแผงขายขนมไทยของยายเลยนะ มือชี้ถามจนยายแกยิ้มหัวเราะชอบใจ ผมเองยืนมองอยู่ห่างๆเพราะคุยกับพี่ๆในตลาดอยู่
“กินแบบนี้จ้า อ่ะลองอร่อยนะของยายน่ะ” ยายยื่นขนมเปียกปูนให้พี่ปริ๊นอันหนึ่งแล้วก็สอนวิธีกิน
“อ้อ เหมือนกินโมจินี่นะ หวานๆ เอาอันนั้น สีเหลืองกลมๆนี่เขาเรียกอะไรนะคุณยาย หวานไหม” นั่งลงตรงแผงเลยครับ ไอ้ตั้มมันดูรักพี่ปริ๊นดีนะเพราะมันกอดตัวไว้อยู่ตลอดเวลา ใบหน้ามันพราวไปด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนที่เห็นก็เข้ามาทักเข้ามาจับพี่ปริ๊นก็ไม่ได้สนใจ เพราะความสนใจอยู่ที่ขนมตรงหน้า
“เม็ดขนุนลูกอร่อยนะ อ่ะยายสอนวิธีกิน”
“ไม่เอาๆ ปริ๊นกินเป็นนะ กินแบบนี้ๆ” ร้องห้ามยายไว้แล้วหยิบเม็ดขนุนมาเข้าปาก
“อ่า อาหร่อยนะหวานๆ”
“โอ้ย ไอ้ตั้มจะน่ารักน่าชังไปไหนเนี่ย ลูกไอ้ต้อมมันทำยังไง ได้มายังไง น่ารักเหลือเกินพ่อคุณเอ้ย” ยายแกร้องออกมาครับจับแก้มพี่ปริ๊นท่าทางคงชอบใจมาก ไอ้ตั้มเองก็ได้แต่หัวเราะ
“อ่ะลูกยายให้เอาไปกินนะ โตขึ้นอย่าลืมมาเยี่ยมยายล่ะ”
“มาบ่อยๆไม่ได้นะ ปรี๊นอยู่ตั้งไกล อิอิ เอคุณยายๆ ทำไมปากแดงๆนะ คุณยายกินหนมอะไร” เสียงยายหัวเราะชอบใจ
“ยายกินหมากพ่อคุณ”
“ปริ๊นอยากกินบ้างนะจะได้ปากแดงๆ” เอาเป็นว่าพี่ปริ๊นกลายเป็นขวัญใจของคนในตลาดไปแล้วล่ะครับ เดินไปแผงไหนได้ของมาเต็ม ไอ้ตั้มเองก็อุ้มไปนั่นไปนี่มันดูชอบนะ ส่วนผมก็เดินตาม วนคุณแม่กับแม่ของผมก็ได้ของมาเยอะเช่นกัน คืนนี้เราจะทำหมึกย่างกับอาหารทะเลเผากินกันครับ พอกลับมาถึงบ้านพ่อก็เตรียมของไว้รอแล้วผมกับไอ้ตั้มก็ช่วยกันส่วนคุณแม่กับแม่ผมก็เตรียมของที่จะทำกัน เรานั่งอยู่ที่แคร่หน้าบ้านพี่ปริ๊นเองวิ่งไปวิ่งมาไปวงนั้นวงนี้อยู่
“เห็นพี่นายบอกสอบเข้าลาดกระบังได้เหรอลูกตั้ม” คุณแม่ถามขึ้นตอนที่เรานั่งกินล้อมวงกันอยู่ครับ
“ครับ” ไอ้ตั้มตอบออกมามันยืดอกขึ้นด้วยความภูมิใจ
“สอบได้คณะอะไรนะลูก”
“วิศวฯครับ”
“ว้ายตายเก่งมาก เรียนให้สูงๆนะลูกเดี๋ยวแม่ให้พี่นายเขาดูแลเอง” คุณแม่ร้องออกมาผมเองก็ดีใจไปกับน้องด้วย เขาเป็นคนดูแลไอ้ตั้มทุกอย่างจริงๆดูแลเหมือนดูแลผมเลยนะ
“เกรงใจจังเลยค่ะคุณพี่”
“อย่าค่ะคุณน้อง ห้ามพูดขอร้อง คุณพี่เห็นเป็นลูกเป็นหลาน ส่งเสียเรียนแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาอะไร อยากไปเรียนเมืองนอกไหมลูกตั้ม” คุณแม่สนใจอยู่ที่ไอ้ตั้มมากเป็นพิเศษ
“ไม่ครับ ถ้าผมไปอีกคนพ่อกับแม่ก็ไม่มีคนอยู่ด้วย ผมไม่อยากไป” ไอ้ตั้มมันก้มหน้าลงพูดออกมา
“อืม ดีใจแทนคุณน้องจังค่ะ เอาเถอะลูกเรียนที่ไหนก็เหมือนกัน อยู่นี่ก็มีพี่นายคอยดูแลขาดเหลืออะไรก็บอก แม่ดีใจจริงๆ ตายแล้วลูกๆมีแต่คนเรียนเก่งๆ พี่ปริ๊นจำไว้นะเอาตัวอย่างพี่ต้อมกับพี่ตั้ม เรียนให้เก่งๆเมหือนพี่เขานะ” หันมาทางเทวดัวน้อยของผมที่กำลัวสตุกสนานกับการเล่นน้ำจิ้ม ไม่กินเท่าไหร่แต่เล่นเสียมากกว่า
“ไม่นะ ปริ๊นไม่เรียนเยอะหรอก ปริ๊นไม่อยากคิดเลขปวดหัวนะ ปริ๊นจะเรียนมาเป็นคนจับปลาหมึก ท่าทางสนุกกว่านะคุณย่า” เสียงพ่อผมหัวเราะขึ้นก่อนใคร
“อยากจับปลาหมึกให้ตาสอนก็ได้นี่ลูก ไม่ต้องไปเสียเงินเรียน” พ่อผมพูดขึ้นนานมากๆแล้วที่ไม่เคยเห็นพ่อผมหัวเราะยิ้มเต็มดวงหน้าแบบนี้
“อ่าจริงนะคุณตา ไปตอนนี้เลยนะ”
“นั่นไงคะคุณ อย่าไปเล่นด้วยเชียวพ่อคนนี้” คุณแม่แซว
“พี่ตั้มๆ ให้ปริ๊นนั่งขาหน่อยนะ ปริ๊นเมื่อย” พอเล่นเหนื่อยแล้วก็ปีนขึ้นตักไอ้ตั้มไปครับ ผมนี่ลืมกันไปแล้วมั้งเนี่ย
“เอาสิพี่ปริ๊น มาๆนั่ง” ไอ้ตั้มเองมันก็ชอบนะไม่เคยเห็นน้องตัวเองชอบเด็กเล้กๆเลยนะ ตัวผมเองก็เถอะครับไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ยกเว้ยอยู่คนเดียวนี่ล่ะ
“ลืมพี่ต้อมคนนี้ไปแล้วมั้งเนี่ยพี่ปริ๊น” ผมเปรยขึ้นบ้างครับลองแหย่ๆดู
“ไม่ลืมนะ แต่พี่ตั้มหน้าเหมือนพี่ต้อมปริ๊นก็คิดว่าเหมือนกันนะ พี่ต้อมอิจฉาเหรอ” ฮ่าๆ เด็กเหรอเนี่ยทำหน้าย่นใส่ผมอีก
“โหว่าพี่ต้อมด้วยคนเรา” ผมเอามือไปจับแก้มพี่ปริ๊น
“พี่ตั้มๆ พาปริ๊นไปอาบน้ำนะ”
“อ้าวไม่อาบกับพี่ต้อมแล้วเหรอ โหย น้อยใจอ่ะพี่ปริ๊น”
“ไม่เอานะ อาบกับพี่ต้อมหลายครั้งแล้วนะ อยากอาบกับพี่ตั้มนะ” ไอ้ตั้มมันทำท่าทางตื่นๆคงไม่เคย ฮ่าๆ ผมหัวเราะออกมา
“แล้วถามพี่เขายังเอ่ยว่าเจะยอมให้พี่ปริ๊นอาบด้วยไหมเนี่ย พูดเอาๆนะพ่อตัวแสบ” ผมแซวครับ ไอ้ตั้มมันมองหน้าผมหน้าซีด
“พี่ตั้มไม่ยอมเหรอ ทำไมนะ ทำไมไม่อาบน้ำให้ปริ๊น ปริ๊นตัวนิดเดียวนะอาบไว” เงยหน้าขึ้นมองไอ้ตั้มครับ ไอ้ตั้มยิ้ม
“เอ่อ พี่ตั้มไม่เคยครับพี่ปริ๊น”
“อ่า ไม่เคยอาบน้ำเหรอ ทำไมไม่อาบน้ำนะ ฟุดฟิดๆ” ทำท่าทางสูดดมตามตัวของไอ้ตั้มครับ
“ไม่ใช่ไม่เคยอาบน้ำ แต่พี่ตั้มไม่เคยอาบน้ำกับใครนี่ครับพี่ปริ๊น” ไอ้ตั้มมันตอบออกมาครับท่าทางอายๆ
“เห็นไหมพี่ปริ๊นพี่ตั้มไม่เคย สงสัยคงต้องอาบกับพี่ต้อมเหมือนเคยแล้วล่ะมั้ง”
“ไม่เห็นยากนะ เดี๋ยวปริ๊นสอนให้ อิอิ” หัวเราะออกมาเอิ๊กอ๊ากชอบใจ
“นั่นแน่เจ้าเล่ห์เหลือเกินนะ” ผมแซว สรุปก็ต้องเป็นผมไปอาบน้ำกับพี่ปริ๊นล่ะครับ เพราะไอ้ตั้มมันต้องไปช่วยพ่อดึงเรือเข้าฝั่ง พี่ปริ๊นเองก็พูดไปอย่างนั้นล่ะครับเอาเข้าจริงก็ติดผมมากกว่าใคร ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ อย่างตอนนี้นอนอยู่บนตักผมหลับปุ๋ยไปแล้ว เทวดาตัวน้อยจริงๆผมมองทีไรก็มีความสุขทุกที
“ท่าทางพี่ปริ๊นติดพี่ต้อมมากนะ” ไอ้ตั้มมันพูดขึ้นตอนจะเข้านอนครับ
“อืม พี่ก็ติดพี่ปริ๊นมาก พี่ปริ๊นเป็นเหมือนยาในยามที่พี่คิดถึงบ้าน ยามที่พี่หมดกำลังใจ”
“ตั้มก็ชอบพี่ปริ๊น น่ารัก” ไอ้ตั้มมันจับแก้มพี่ปริ๊นเบาๆ พี่ปริ๊นคงคันเอามือป่ายออก ไอ้ตั้มก็ยิ้มชอบใจ
“พี่จะกลับเมกาเมื่อไหร่” ไอ้ตั้มมันถามขึ้นครับ
“คงจะพร้อมกับคุณแม่ล่ะ พ่อกับแม่ดีขึ้นไหม พ่อไปหาหมอตรงตามนัดหรือเปล่าตั้ม” ผมเสียงขรึมขึ้น
“ครับพี่ ครอบครัวเราสบายขึ้นมากที่มีพี่นายเข้ามา เพราะพี่นายคนเดียว อย่างตั้มเองพี่นายก็พาไปสอบ พาไปนั่นไปนี่อยู่ตลอด เสื้อผ้าของใช้พี่นายก็ดูแลให้” ไอ้ตั้มมันพูดออกมาผมแอบถอนหายใจ คิดถึงเขาขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่นายเป็นคนดีมากๆ เราโชคดีนะพี่ตั้มว่า พี่เขาไม่ต้องการอะไรตอบแทนเลย พี่หลวงก็ดี ไม่คิดเลยว่าคนนอกอย่างพี่นายและครอบครัวจะดีกับเรามากขนาดนี้” คำพูดคำจาของไอ้ตั้มมันแสดงให้รู้ว่ามันโตขึ้นมากแล้วครับผมได้แต่พยักหน้า
“นั่นล่ะตั้ม เราเองก็ต้องตั้งใจเรียน อย่านอกลู่นอกทางให้สมกับที่พี่นายและครอบครัวเขาดีกับเราให้โอกาสเรา”
“ผมไม่มีทางเกเรหรอกพี่ต้อม พี่นายเขาสอนผมอยู่เสมอว่าให้ตั้งใจเรียนแล้วจบออกมาทำงานดีๆพ่อกับแม่จะได้สบาย”
“อืมดีแล้วตั้ม”
“ครอบครัวเรามีความสุขวันนี้ได้เพราะพี่นายนะตั้มว่า ถ้าพี่ต้อมไม่รู้จักกับพี่นาย เราก็คงไม่มีวันนี้” ไอ้ตั้มมันเอ่ยขึ้นครับ
“ขอบคุณนะพี่ต้อม”
“หือ เรื่องอะไรตั้ม” ผมงงครับเพราะอยู่ๆตอนนอนมันก็พูดขึ้นมากลางดึก
“ที่ทำให้ตั้มและพ่อกับแม่มีวันนี้ มีความสุข ขอบคุณนะพี่” ผมพยักหน้ากลางดึกครับ วันนี้เป็นอีกวันที่ผมรู้สึกเป็นสุขมากที่สุด เป็นสุขที่ได้เห็นครอบครัวของผมมีความสุข มีความสุขที่ได้รู้จักเขาไม่ว่าจะวันนี้จนมาถึงวันนี้ และมีความสุขมากที่ได้นอนกอดพี่ปริ๊นเทวดาตัวน้อยอยู่ตอนนี้ ยอดดวงใจของผม
เขียนโดย อิ๊กกี้
ปล. เอาตอนพิเศษมาลงให้อ่านกันแก้คิดถึงครับ ดึงพี่ปริ๊นขึ้นมาเขียนเพราะคิดว่าเขียนง่ายกว่าใคร ฮ่าๆๆๆ ที่เขียนตอนพิเศษขึ้นมาก็กลัวคนอ่านจะลืมด้วยประการหนึ่ง อีกประการก็โปรโมตหนังสือคร้าบ ฮ่าๆๆๆ บอกกันตรงๆ
ก็ตอนนี้ผมเปิดจองหนังสือของ น้องภูมิบุญอยู่นี่นา อิอิ ใครสนใจอยากจะเก็บสะสมและอยากอ่านเรื่องที่เขียนเพิ่ม แบบว่าไม่เคยอ่านที่ไหนมาก่อน ลืมบอกว่าหักมุมแบบว่าไม่มีใครคาดคิดนะครับผม อิอิ สนใจก็ตามลิ้งค์ได้เลยคร้าบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16234.0 (ftp://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16234.0)
(http://images.temppic.com/24-01-2012/images_vertis/1327369568_0.92280400.jpg)
-
มีความสุขนะตอนอ่านเรื่องของพี่ปริ้น
ต้อมคิดถึงพ่อแม่ ไม่ลืมตัวได้ก็ดี ตั้มนายเป้นเด็กดีจัง
:เฮ้อ: แต่ต้อม เคยคิดจะโทรไปบอกซันมั่งมั๊ยว่าไม่ได้ไปลาวแล้วอ่ะ
-
รักพี่ปริ๊นจัง...อยากรู้ว่าโตขึ้นจะเป็นยังไง
-
ขำพี่ปริ้นมากคับ เด็กอะไรน่ารักน่ากอดจริงๆ อ่านเรื่องนี้ทีไรก็รู้สึกอิ่มใจทุกที ขออีกนะคับ :D
-
ว่าแต่ ตั้มจะกินเด็กเปล่าอะ ฮิฮิสงสัย เผื่อมีคู่ใหม่ พี่ปริ้นกะตั้มไรเงี้ย(*0*)
-
ยังคิดถึงคุณอิ๊กกี้ น่า :กอด1:
อ่านแล้วชอบพี่ปริ้นจัง น่ารักมาก ๆ เลย :impress2:
จะมีตอนพี่ปริ้นโตมั้ย รออ่านนะ :call:
-
เอาใจช่วยเสมอนะน้องอิ๊กกี้ คิดถึงซันมากมาย
-
ตอนนี้อ่านได้ชิวๆเลยนะ
อ่านไปยิ้มไป สบายใจดี
พี่ปริ๊นยังน่ารักเหมือนเดิม
ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีตอนพิเศษซะแล้ว
เห็นหายไปนานเลย
แล้วจะตามไปอ่านเรื่องต่อไปนะคะ
:L2: :pig4: :L2:
-
พี่ปริ๊นซ์อย่าน่ารักมากสิค่ะ แค่นี้ปร้าก็หลงจะแย่แล้ว 555 พี่ปริ๊นซ์ขวัญใจมหาชน
แค่ต้อมกับตั้มคิดดี ทำดีแบบนี้พ่อแม่มีความสุข ครอบครัวพี่นายก็มีความสุขที่ได้เกื้อกูลกัน
-
อ่านแล้วก็หลงรักพี่ปริ๊นซ์ไปด้วยอีกคน
-
พี่ปริ๊นน่ารักอ่ะ
-
พี่ปรินซ์น่ารักเหมือนเดิม
-
พี่ปรินซ์น่ารักตลอด :กอด1:
-
เป็นเรื่องทีสนุกมาก อ่านแล้วได้แง่คิดเยอะ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง
o13 o13 o13 o13 o13
แต่ในตอนเหมือนจะบอกว่าตั้มเรียน กฎหมาย แล้วทำไมตอนพิเศษตั้มเรียนวิศวะ หว่า
-
อ่อยยยยย
พี่ปริ๊น น่ารักมากเลยอ่ะ
><
อ่านแล้วชอบ ก๊ากกกก
อยากอ่านแบบ โลลิค่อนเลยอ่ะ
อั้ยย่ะ เขินจัง ^^
-
เรื่องนี้ สดใสเพราะพี่ปริ๊นซ์ จริงๆ หลายๆช่วงที่อ่านแล้วมันอึนๆ พอมีพี่ปริ๊นซ์เข้ามามันทำให้ผ่อนคลาย
อิ๊กกี้ ไม่สนใจ แต่ง พี่ปริ๊นซ์กับพี่ตั้มเหรอ อยากอ่านอ่ะ
-
เรื่องนี้ สดใสเพราะพี่ปริ๊นซ์ จริงๆ หลายๆช่วงที่อ่านแล้วมันอึนๆ พอมีพี่ปริ๊นซ์เข้ามามันทำให้ผ่อนคลาย
อิ๊กกี้ ไม่สนใจ แต่ง พี่ปริ๊นซ์กับพี่ตั้มเหรอ อยากอ่านอ่ะ
ก๊ากกก ข้ามรุ่นกันไปหน่อยนิ รออ่านเรื่องใหม่นะครับผม กำลังร่างอยู่นิ
ตอนนี้ก็จองน้องภูมิเวอร์ชั่นสุดมันไปพลางๆก่อนนิ รับประกันช็อคและมัน 5555
-
>"< อยากอ่านฉากหวานๆ ของต้อมกะซัน
แบบยาวๆบ้างจังเลยยย ย ค่า
อิอิ
-
พี่ปริ๊นซ์ น่ารักมากๆ ตลอดๆเลย ทำไมน่ารักอย่างนี้ อยากกอดๆ :กอด1:
ต้อมก็นะเป็นเด็กดีสมกับที่ทุกๆคนคาดหวัง
ซันก็พบเจอหนทางที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขกับชีวิตซะที
ตอนจบก็แฮปปี้กันไปตามระเบียบ มีสุขสมหวังกันตามอัตภาพ
ขอบคุณ กับนิยายสนุกๆอีกเรื่องค่ะ :L2:
-
สนุก ๆ มาก ๆ ครับ
o13 :pig4: :L2:
-
รักพี่ปริ๊น....หลงเด็ก....5555+
-
อยากให้ ทำเป็นเล่มบ้างครับ เก็บไว้อ่านเป็นความทรงจำดีๆ อิอิ
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากค่ะ รักคนเขียน :กอด1:
-
เป็นเรื่องที่ดีมาก พี่อิ๊กกี้แต่งได้ดีมากๆ เลย
แต่........
จะเป็นไรไหมถ้าจะบอกว่ายังไงก็สนับสนุนสามพี หลวงนายต้อม ไม่เปลี่ยนแปลง อิอิ
-
กลับมาอ่ากี่ทีก็ชอบ อยากตอนที่เป็นตอนหวานสองคนนี้ยาวๆมั้ง 555
-
แปะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
สุดท้าย...ตั้งแต่ต้นจนจบ ยันตอนพิเศษ "ซัน" ก็เป็นได้แค่ตัวประกอบตามชื่อเรื่องจริงๆด้วย
จบจาก "เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย" ก็มาอ่านต่อเรื่องนี้ทันที คุณอิ๊กกี้เขียนดีเหมือนเดิม o13 เกิดความรู้สึกผูกพันกับตัวละครสูงทีเดียว --- แต่หลังอ่านเรื่องนี้จบมันแปลกๆ มีขมวดคิ้ว แม้บทบาทตัวเอกคงยังเป็น นายพล-ต้อม เหมือนเรื่องที่แล้ว
มองว่า การที่นายพลเข้ากุมบังเหียนชีวิตของต้อมและบุคคลแวดล้อม(ด้วยความประสงค์ดี จิตใจดี อันนี้เข้าใจ) สิ่งนี้โยงใยหัวใจต้อมไว้แน่นหนากว่าการรับรักเป็นแฟนกันซะอีกนะ --- นายยังรับบท "นางร้าย" ฉลาดแยบยลสไตล์ุคุณนายไฮโซเป๊ะเหมือนเคย เรื่องที่แล้วชั้นยกนางเป็น Idol เลยนะ จริงๆ ...แต่เรื่องนี้นางเลเวลอัพ กลายเป็น "เจ้าแม่จอมวางแผน" และ "สองรัก" ของแท้ //ผูกต้อมเอาไว้ ไม่ยอมตัดให้ขาด กะจะเก็บรักไว้ลึกๆในใจ...แต่ของแบบนี้ แค่มองลูกนัยน์ตา ก็เห็นไปถึงไหนๆแล้วแม่คุณ (คิดว่าสามีตาบอดรึไง!! แม่ยกคุณหลวงร้อนแทน :fire:)
งานนี้รู้สึกเจ็บปวดแทน หลวง กับ ซัน . . . ถูกรักแค่ครึ่งใจ ถ้าสองคนนี้รู้ความรักที่ซ่อนเร้นของ นาย-ต้อม(แม้จะลึกสุดใจและไม่เปิดโอกาสให้ตัวเองรับรู้...แต่คงปฏิเสธไม่ได้ว่า มันอยู่ตรงนั้น) คิดว่าจะรับได้มั้ย? รักที่ให้คืนกลับจะเต็มร้อยรึเปล่า? อยากรู้.... //วอนขอตอนพิเศษ สมานแผลใจคนอ่านจากคุณอิ๊กกี้ :o12:
แล้วถ้านายพลรักต้อมจริง แต่ไม่อยากครอบครอง อยากให้เด็กได้ดี ก็รอสิ วัดใจไปเลย รอจนมันเรียนจบเมืองนอก ก็จับทำแฟนจริงๆจังๆซะ ...อย่ามาบอกนะว่า ไม่อยากเลิกกับหลวงๆไม่ได้ทำอะไรผิด, คบกับต้อมไม่ได้ ไม่สมควร / ความไม่เหมาะสมระหว่างกันคืออะไร? ก็นางบอกว่ารักเท่าๆกันไม่ใช่เหรอ ...อายุ? ห่างแค่ 10 ปีเอง ชิลล์ๆนะสมัยนี้ / กลัวเด็กกลายเป็นเกย์ไปจริงๆเพราะนาง? งั้นทำไมส่งซันประกบล่ะ ยุส่งหนูมิชฯซะเลยน่าจะดีกว่า...นายจับซันให้ต้อม เพราะอยากเห็นต้อมอยู่ในสายตาตลอดเวย์ป่ะ? ซันสั่งได้ ควบคุมได้ อิอิ :oni3: //แต่ไม่ได้หมายความว่า นายนิสัยไม่ดีนะ ทั้งหมดทำด้วยหัวใจที่ดี แต่เอาผลกำไรสืบเนื่องเข้าตัวเบาๆ โดยมีความรู้สึกผิดเป็นตัวผลักดัน
ส่วนต้อม หล่อนรู้สึกรักหนูซัน(ของชั้น)แบบไหน? อารมณ์แทบจะเพื่อนสนิทอยู่ละ แค่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ แล้วก็มองว่า "น่ารักดี" แค่เนี๊ยะ!!! แรงดึงดูดระหว่างกันแทบจะเป็นศูนย์ //วอนขอ ตอนพิเศษ กระชับสัมพันธ์ทางกาย เพื่อเสริมสร้างกำลังใจแก่ผู้อ่านอีกหนึ่งดอก :pig4:
ชอบอ่านงานคุณอิ๊กกี้จะตามอ่านเรื่องอื่นต่อนะคุณ, ขอบคุณจริงๆ, ทำคนอ่านคนนี้อินมากนะ นิยายของคุณเนี่ย ช๊อบชอบ :L1:
ป.ล. ลึกๆแอบวางให้ ต้อม คู่ พี่แพทย์ อ่ะ, ไม่ก็...รอพี่ปริ๊นซ์โตก่อน ค่อยม๊วฟกัน //ถ้าเป็นสองคนนี้นะ นายพลแพ้พ่ายแน่นอน 555
-
ดีใจจัง ต้อมจะได้มีความสุข
มีคนดูแล ดีใจ ดีใจ
-
อีกครั้ง กับ รักพี่ปริ้น ที่สุดเลย
น่ารัก น่ารัก
-
กี่เรื่องกี่เรื่อง หลาน eiky ก็ทำให้คนแ่ก่มีความสุขจังเลย
:bye2: :bye2: :bye2:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ ไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียวว
สนุกมากกกก ค่ะ :L2:
-
ตามมาจาก เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย
เรื่องนี้ก็ไม่ทำให้ผิดหวังอีกเช่น สนุก น่าติดตามมาก
ยิ่งตอนจะจบ อย่างซึ้งอ่ะ ทั้งต้อม-ซัน ด้อม-พี่นาย ซึ้งมากๆเลย
ไม่รู้จะพูดอะไรครับมันบรรยายไม่หมด
นอกจากคำว่า "ยอดเยี่ยม" จริงๆ
น่าเอาเรื่องนี้รวมไปในตอนพิเศษของหนังสือ เมื่อผมรับบทเป็นนางร้ายด้วยนะครับ
อยากอ่านพี่ปริ๊นตอนโตเหมือนกัน อยากเห็นความแก่น ความน่ารักของปริ๊น แล้วก็อยากรู้ว่าคนแบบไหนที่ปริ๊นจะชอบได้
แต่งตอนพี่ปริ๊นเถอะ ขอร้องงงง
จะติดตามผลงานเรื่องอื่นๆต่อไปนะครับ
นิยายเรื่องนี้อิ่มมากครับ
-
รักใครสองคนพร้อมกันได้ แต่ คนหนึ่งมีไว้เพื่ออยู่ใกล้ๆอีกคนหนึ่งมีไว้เพื่ออยู่ในใจ :mew1:
-
จริงๆต้อมก็น่าสงสารทีเดียว
นายเล่นทำอะไรไม่บอกกล่าว บงการทุกเรื่องอยู่ข้างหลัง
ถึงแม้จะเพราะความรักความหวังดีก็เถอะ
เป็นเรา เราก็คงเคืองนะ
แบบว่า...เห็นตูเป็นตัวอะไรนิ??? 555+
แต่เอาเถอะ เพราะรักเพราะหวังดี ต้อมก็ให้อภัยได้อยู่แล้วล่ะ
เอิ่มม...แล้วก็รู้สึกหงิดๆในใจแทนคนของทั้งคู่ด้วยเหมือนกันนะ
รักคนนึงก็รัก แต่อีกคนก็รัก ฮ้าา~~เพลียละเกิน!!
แต่นั่นแหล่ะ...เมื่อเลือกแล้วก็คงต้องทำให้ดีที่สุดนะทั้งคู่ สู้ๆเข้าไว้
:pig4:
-
อืมนะ จะว่าไงดี ถ้าหลวงหายไปล่ะ ถ้านายไม่มีหลวงแล้วล่ะ นาย ต้อม ซัน จะจบยังไง ใครจะเจ็บ เฮ้อออ
คิดว่า เท่าที่อ่านจากเรื่องที่แล้ว นิสัยของนาย ถึงไม่มีหลวงแล้วแต่ก็คงไม่น่าจะคบกับต้อม นายเองที่ผลักซันให้ต้อมด้วย คงไม่อยากทำให้ซันต้องเจ็บเพราะตัวเอง ส่วนต้อม คงเข้าหานายหนักกว่าเดิม แต่ก็ไม่ทิ้งซัน สุดท้าย ซัน ที่รุ้เรื่องราวทุกอย่าง คงยิ่งระแวงความสัมพันธ์ นายกับต้อม มากกว่าเดิม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นายก็มีพระคุณ ต้อมก็เป็นคนที่รัก คาดว่าซันอาจจะเลือกถอยออกมาเอง ยอมเจ็บเอง หรือไม่ก็ ทนอ่ะนะ ทนจนกว่านายจะมีคนใหม่ ซึ่งยากอ่ะ ที่จะหาใครได้แบบหลวง เฮ้ออ ก็คงต้องยอมถอย นายกับต้อมคงไม่ยอม แต่ก็นะ ใครมันจะไปทนด้ายยยยยย ว่อยยยยยยยย ดีนะ ที่จบแบบนี้ ฉั้นล่ะสงสาร ซันหลวง แม่มม ซันหลวง ได้กันเองเถอะ ดีที่สวดดด 555
แต่ก็เข้าใจความรุ้สึก ต้อม นายนะ สถานการ๊์มันพาไปทั้งน้านน ฉั้นเป็นต้อม ฉั้นก็คงอดที่จะรักนายไม่ได้ แต่มันคืออ บุญคุณนะเฮ้ย ผู้ให้ชีวิตใหม่อ่ะ ตัวเทอว์ แต่ก็นะแถมเป็นครั้งแรกด้วยแหละ ที่มีคนอื่นมาทำอะไรให้แบบนี้ จะหวั่นไหวก็ไม่แปลก ส่วนนาย เจอต้อมมาบอกรักแบบนี้ทุกวันๆ แถมยังยอมทำตามทุกอย่าง ไม่หวั่นไหวก็แปลกประหลาดมหัศจรรย์อ่ะ เฮ้อออ
จบดีก่า ฉั้นล่ะ สับสนซับซ้อนในหัวไปหมด
คุณ eiky แต่งดีมากค่ะ เราอินมาก T__T จะติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปนะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
ตามมาจากเรื่องโน้น สนุกมากๆ ชอบพี่ปริ้นจังเลย
น่ารัก น่าฟัด ฮาๆๆๆ
-
หนุกดีอ่ะะะะะะ //want NC ซักตอน 555
-
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลยที่มาเขียนคอมเม้น ทั้งๆที่อ่านนิยายวายมาเยอะมากแล้ว(เลวมากกกกกก) ในใจเชียร์พี่นายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อยากให้เล่น 3P ไปเลย ชอบมากจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แต่ถึงยังไงก็คงไม่มีทางแล้ว ฮือออออออออ :hao5:
ขอบคุณมากๆเลยนะคะที่สร้างนิยายดีๆมาให้อ่านกัน ขอบคุณมากจริงๆคะ :mew6:
-
เป็นการจบ ที่ไม่อิงนิยาย หวานเลี่ยน เหมือนได้อ่านชีวิตที่มีหลายด้าน ไม่ใช่รักเดียวใจเดียว
แต่รู้สึกดีที่ตอนจบยังมีคู่กัน ไม่เศร้าเป็น สามเศร้า สี่เศร้า (รึเปล่า)
แต่ต้องบอกว่า สนุกนะค่ะ ชอบมากเลย
-
ในเรื่องนี้ที่เรามองคือทั้งต้อมและซันเป็นเหมือนตัวประกอบทั้งคู่ ต้อมเป็นตัวประกอบของคู่หลวงนาย ส่วนซันเป็นตัวประกอบของต้อมนาย แต่สุดท้ายเมื่อตัวประกอบทั้งสองตัวมาอยู่ร่วมกันเขาก็สามารถเป็นตัวจริงของกันและกันได้
ความรักมันสวยงามก็จริง แต่ไม่มีใครจะสมหวังไปทุกคนทุกเรื่อง ชีวิตมันก็เป็นแบบนี้ รักคนที่อยู่ด้วยในปัจจุบันนั่นไม่ได้หมายความว่าจะต้องลืมรักเก่าคนที่เคยรักฝังใจ ไม่จำเป็นต้องลืมเพียงแต่ต้องแยกมันออกจากปัจจุบันแล้วเก็บไว้ในใจลึก ๆ รู้เพียงแค่ตัวเราก็พอแล้วทำปัจจุบันให้ดีที่สุด
เราว่าเรื่องนี้จบแบบนี้คือดีที่สุดแล้ว เคลียร์ทุกอย่าง สุดท้ายทั้งซันและต้อมคู่กันเราว่ามันแฮปปี้นะ ในขณะที่ถ้าจะเป็น 3P หรือ4P มันไม่ใช่ทางของความรักคู่นี้ เพราะทั้งหลวงและนายค่อนข้างชัดเจน(ที่ชัดเจนนี่คือนายเลือกหลวงและหลวงก็รักนาย แม้ลึก ๆ นายจะแอบมีต้อมซุกซ่อนก็เถอะแต่ถือว่านายตัดสินใจเลือกตั้งแต่ที่ส่งต้อมไปเรียนนอกแล้ว) ถ้ามีต้อมเข้ามาแล้วต้องรับมาเป็น3p แล้วในอนาคตถ้ามีมาอีกล่ะไม่ต้องรับเพิ่มเป็น 5P 6Pเหรอ เพราะงั้นเราว่าจบแบบนี้ดีที่สุด ความรักไม่จำเป็นต้องสมหวัง แค่ครั้งหนึ่งเคยได้รักแค่นั้นก็พอแล้ว
ความรักของต้อม-นาย เรานึกถึงเพลงผ่านมาแค่ให้จำ ของพีท พีระ เลยค่ะ .......
......คนบางคนผ่านมาให้รัก ไม่ได้เกิดมาเพื่อคู่กัน
ทำได้แค่นี้เรื่องเธอกับฉันท่องไว้
คนบางคนผ่านมาแค่เขียนภาพเพื่อให้จดจำเอาไว้
แค่นี้ก็ดีมากแล้ว ได้มีความทรงจำที่แม้จะเจ็บก็สวยงาม
ขอบคุณคุณอิ๊กกี้นะคะ แต่งสนุกมากค่ะ
-
My Commend. Never last, Never end, รักสุดหัวใจแต่บทที่ได้คือ“ตัวประกอบ”
อ่า...จบแล้วสินะ จบแล้ว ความรู้สึกตอนที่อ่านจบบอกตามตรงว่าบรรยายไม่ถูกเลยจริงๆ มันหลากหลายอารมณ์ หลากหลายความรู้สึก แต่จะพยายามค่อยๆกลั่นกรองมันออกมาเป็นตัวหนังสือให้ได้ (แต่ถ้าเขียนออกแล้วคงจะเขียนยาวเลย แฮ่ๆ)
ตอนอ่านช่วงต้นของ S End… ความรู้สึกมันหนัก ไม่ใช่หนักแบบกดดัน จะบอกว่าซึ้งก็ไม่ใช่ มันอัดอั้นเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ มันบอกไม่ถูก แต่น้ำตาปริ่มอยู่ขอบตาตลอด(อินมากอ่ะนะ) แล้วก็ประทับใจตรงฉากที่ต้อมกลับเมืองไทย ฉากที่ไปตามสถานที่ต่างๆในความทรงจำจนกลับมาที่บ้าน แล้วพอมาถึงฉากเปิดใจกับพี่นาย จากน้ำตาปริ่มขอบตาที่หายไปแล้วก็เขื่อนแตกน้ำตาไหลพรากสะอื้นเลย เป็นฉากที่หนักมากๆอีกฉากหนักกว่าช่วงแรก อ่านแล้วเหนื่อยมากตอนนี้ แต่สุดท้ายเรื่องค้างคาใจก็เคลียร์ลงได้ จนมาฉากที่ต้อมไปหาซัน เป็นฉากที่ทำให้ได้อมยิ้มกับความน่ารักของทั้งสองคน เหมือนเป็นฉากปลอบใจคนอ่านที่เจอดราม่ามาก่อนหน้านี้เลย รู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นนิยายที่ดูสมจริงมากๆ พอๆกับเรื่อง“เมื่อผมรับบทเป็นนางร้าย”เลย แต่พี่อิ๊กกี้(ขอตีซี้เรียกพี่เลยแล้วกัน ตอนเม้นเรื่องนางร้ายเรียกคุณ แฮ่ๆ) พี่บอกว่าเรื่องนี้มันเป็นแนวคอมเมดี้ไม่ใช่หรอคะ หนูอ่านแล้วไม่ค่อยรู้สึกถึงคอมเมดี้เลย TT^TT น้ำตาร่วงหลายตอนเลย เพราะซันบ้าง เพราะต้อมบ้าง แต่ก็เป็นนิยายดีๆอีกเรื่องที่ควรค่าแก่การจดจำนะคะ
แล้วหนูก็ยังคงคอนเซพเดิม คืออ่านแล้วมีความรู้สึกสองแง่ที่ขัดแย้งกัน คือทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวละคร แต่ก็นะความรู้สึกของใครก็ของมัน เราคงไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นได้อย่างถ่องแท้ทั้งหมดหรอก แม้จะเป็นแค่ตัวละครก็ตาม (บางที่แม้ความรู้สึกของตัวเองคนเรายังไม่เข้าใจมันเลย) ขอยกตัวอย่างสักหน่อย
**********************************
“พี่รู้ได้ไง ใครบอก”
“เอาเป็นว่าพี่พอจะรู้ก็แล้วกันต้อม เห็นไหมพี่เคยบอกแล้วเวลานำพาทุกอย่างไป ทุกอย่างจริงๆ”
ประโยคสุดท้ายน้ำเสียงของเขาอ่อนแรงลงมากครับ อ่อนแรงจนผมเองสะท้อนใจ
ตรงนี้อ่านแล้วทำให้รู้ว่า แม้จะผ่านมาห้าปีแล้ว แต่ความรู้สึกของพี่นายยังคงรักต้อม แม้จะดูว่าไม่น่าจะเป็นคนที่ฝังใจกับเรื่องนี้นานขนาดนี้ แต่แล้วก็คิดได้ว่าพี่นายก็เป็นคนที่จริงจังคนหนึ่งเหมือนกัน ไม่ได้เอาแต่เล่นไปวันๆสักหน่อย แล้วยิ่งกับคนที่มีความรู้สึกดีๆ รู้สึกรักด้วยแล้ว ยิ่งเป็นไปได้ยากที่จะลืมหรือตัดใจได้ขาด แล้วก็ยังมีอีกหลายฉากที่มีความรู้สึกสองแง่แบบนี้ ทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจ ซึ่งก็เป็นฉากหรือประโยคที่แสดงอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครออกมา
**********************************
“พี่ เลวมาก”
“ต้อม”
เขาอ้าปากค้างครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่าพูดแบบนั้น คำนั้นออกไปได้ยังไง แต่พอพูดแล้วถึงรู้ว่าผมพูดเกินไป
ตอนนี้ที่ต้อมพลั้งปากไป เป็นฉากที่สะเทือนใจมาก คนอ่านอย่างเราอ่านแล้วยังอึ้งเลย แล้วถ้าเป็นพี่นายที่เจอเข้าเองจริงๆจะเป็นยังไง เข้าใจเลย ทั้งอึ้งทั้งเสียใจ พูดไม่ออกคิดอะไรไม่ออกเลย สะเทือนใจมากฉากนี้ หนูเลยสะอื้นซะชุดใหญ่เลย แฮ่ะๆ
แล้วก็ติดใจประโยคจบที่สุด
**********************************
มันยิ้มครับแล้วโผเข้ามากอดผม ผมเองก็กอดมัน อยู่ตรงนี้ล่ะนะซัน อยู่ตรงอ้อมกอดกูนี่ล่ะนะอย่าไปไหน ที่ผ่านมากูเห็นแก่ตัวมาเยอะแล้ว วันนี้ ตอนนี้ ต่อจากนี้ กูจะกอดแค่มึง มีแค่มึงอยู่ในใจคนเดียว มึงคือความรักที่มันเป็นชีวิตจริง เรื่องจริงที่กูจะก้าวเดินไปกับมึง ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง
*-E N D-*
สรุปช่วงสุดท้ายเป็นบทสรุปที่เคลียร์และซึ้ง แต่ก็แอบเศร้าประโยคสุดท้าย(ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง) แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันจะเป็นความทรงจำที่มีค่าและเราจะยิ้มออกมาได้เมื่อหวนคิดถึงมัน ไม่ใช้ยิ้มที่ฝืนทำ ไม่ใช่ยิ้มที่เศร้าด้วยจำยอม แต่จะเป็นยิ้มที่ประทับใจในความทรงจำเหล่านั้น
แล้วที่บอกว่าติดใจที่สุดที่ประโยคจบ(ส่วนความในใจที่มันยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป มันก็ยังจะคงอยู่อย่างนั้น เป็นความในใจที่ไม่อาจจะบอกใครแม้แต่ตัวของกูเอง) สุดท้าย...ทำไมถึงเอ่ยถึงพี่นายคนที่อยู่ในใจเป็นประโยคจบ มันทำให้รู้สึกว่าต้อมมีใจให้พี่นายมากกว่า สำคัญกว่ายังไงไม่รู้(ไม่รู้ว่ามีใครรู้สึกเหมือนกันไหม) น่าจะเอ่ยถึงซันเป็นประโยคจบ อยากจะให้เป็นอย่างนั้น แต่ในส่วนนี้ไม่ได้ติอะไรนะคะ เพราะมันเป็นความคิดของคนเขียนนิยายเรื่องนี้ ซึ่งอาจมีจุดประสงค์หรือต้องการจะสื่อถึงอะไรออกมา เพียงแต่มันเป็นความรู้สึกส่วนตัวเวลาที่อ่านตอนนี้เท่านั้น
สุดท้ายและท้ายสุดจริงๆ ประโยคที่บอกว่า “เก็บอยู่ในส่วนลึกของใจ, ลึกสุดใจ, ก้นบึ้งของใจ” มันเป็นประโยคเรียกน้ำตาสำหรับหนูเลยค่ะพี่อิ๊กกี้ เจอแล้วน้ำตายิ่งร่วงหนักกว่าเดิมเลย นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีอีกเรื่องนึง แม้ว่าเนื้อเนื่องและการดำเนินเรื่องจะดูราบเรียบ แต่เนื้อหาสาระดีมากและสมจริงมากจนอดคิดไม่ได้ว่า มันเป็นเรื่องราวของใครรึเปล่านะ ชอบเรื่องนี้มากๆ ประทับใจหลายๆอย่าง ขอบคุณพี่อิ๊กกี้ที่เขียนนิยายเรื่องนี้ ถ่ายทอดเรื่องราวดีๆของตัวละครออกมาให้พวกเราได้อ่านและประทับใจไปกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นและเป็นไปของตัวละคร ขอบคุณมากๆค่ะ ^_^
:L2: :pig4: :L2:
ขอบคุณมากๆครับที่อ่านอย่างละเอียด รู้สึกว่าจะเป็นคนที่มองอะไรที่ผมซ่อนเอาไว้ได้แตกคนหนึ่ง อิอิ
อย่างที่บอกว่าตอนแรกตั้งใจจะเขียนให้เป็นคอมเมดี้ แต่ว่าผมก็ปูทางเอาไว้เขียนเรื่องที่ผมค้างคาใจ
ก็เรื่องนางร้ายนั่นล่ะครับ ที่จริงมันไมได้ตามพล็อตเสียทุกอย่าง แหะๆ ผมปรับเปลี่ยนนิดนห่อย ไม่หน่อยล่ะมากเลยทีเดียว
ที่จริงมันไม่ได้จะออกมาในรูปแบบนี้หรอกครับ ขอโทษเพื่อนๆที่ติดตามด้วยที่เพิ่งจะมาบอก
แต่เพราะเครียดเรื่องนางร้ายจริงๆตอนเขียน เลยพยายามเอาปมทุกอย่างมาคลายๆในเรื่องนี้
และอีกอย่างเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นภาคต่อของนางร้าย เพราะคนละแนว ซันเป็นคนที่ปั้นเขาขึ้นมาโดยที่ไม่มีบทให้ ใจร้ายเนอะ
แต่เอาเป็นว่าขอบคุณมากๆครับ ที่อ่านโดยตั้งใจและใส่ใจ
ขอบคุณมากๆครับ และหวังว่าจะติดตามเรื่องต่อๆไปนะคร้าบ
ผลงานของผมโพสต์ที่นี่ที่เดียว ไม่ได้มีจุดประสงค์อยากจะโด่งดังหรือขายผลงานอะไรนะครับ
ผมเขียนเพราะว่าง ปกติชอบเขียนกลอนเล่นๆ แต่เขียนไเขียนมาเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาได้
พอมีเป็นเรื่องก็อยากจะเก็บเป็นเล่มเอาไว้ให้ลุกหลานดู ว่ามันมีญาติที่เพ้อได้ขนาดนี้ แว้กกก
ขอบคุณมากๆครับ ทุกคำติชม ขอบคุณจากใจ
มันหน่วงในใจมากช่วยมาต่วอีกนิดเถวะครับอยากให้ความรู้สืกของต้อมที่มีต่วชันมันชัดเจนขื้นกว่านี้บอกได้คำเดียวสงสานชันกะหลสวงมากที่คนที่บอกรักพวกเขาทั้งสองคนแบ่งใจไปรักคนอื่นมากกว่าที่รักตนเอง
-
สนุกมากจริงๆครับ ติดตามอ่าน ไม่รู้สิ ผมชอบแนวแบบนี้ดิ นิสัยมันคงตรงกับผม ผมเลยรู้สึกว่านี่แหละอารมณ์ของตัวละครนี้มันรู้สึก เจ็บ ดีใจ เสียใจ อย่างไร แค่ไหน แต่ความรู้สึกผม ผมว่านิสัย ซัน มันแปลกๆ จากปกติ ที่กลัวหลายๆอย่าง มาเจอแหล่งความรัก ก็พยายามไขว้คว้าเอาไว้ แต่สำหรับผมคิดว่าซันน่าจะมีอารมณ์กลัว กลัวว่าคนรักจะหาย ครอบครัวจะหาย ไม่อยากครอบครอง กลัวไปหมด #คหส่วนตัว และขออภัยด้วยหากติอะไรเกิดเลยไป
-
:mew1:
-
:กอด1: :L2:
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)