ซีนที่61 หึง!!“ไม่!!!......กูไม่ยอมปล่อยมึงไปไหนทั้งนั้น!!!!.......มึงคือชีวิตของกู!!!!.......มึงจะพรากชีวิตไปจากกูไม่ได้!!!!...............กูรักมึงนะ!!!!”ไอ้นภร้องไห้โวยวายกอดผมไว้แน่น….
“อะ…..ยอมละ…..เลิกแกล้งมึงก็ได้……นี่แหนะ” ผมหันไปหอมแก้มไอ้นภครับ
“วาฬ!!......นี่มึงแกล้งกูเหรอ!!!”
“ใช่!! กูแกล้งมึงคืน!!”
“เดี๋ยวนะ…..มึงรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่ากูแกล้งสมองเสื่อม จำมึงไม่ได้”ไอ้นภโวยวาย
“ใช่…..ก็ตั้งแต่แรกๆแล้วล่ะ”
“มึงดูออกได้ยังไง กูเล่นเนียนจะตาย……แถมบทนี้กูก็เคยเล่นจนได้รางวัลตุ๊กตาทองมาแล้วด้วย” ไอ้นภโวยต่ออย่างคนที่เริ่มเสียความมั่นใจ
“มึงอะเล่นเก่ง…..อันนี้กูไม่เถียง…..มึงเล่นดีจะตาย…..แต่ขอโทษนะ บทนี้ของมึงอะ กูเคยดูมาแล้ว” ผมตอบ
“เป็นไปได้ยังไง ไหนมึงบอกว่าไม่เคยดูกูแสดง”
“นั่นมันเมื่อก่อน……ก่อนที่กูจะรักมึง” ผมตอบพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“……………….” ไอ้นภเงียบไปและหน้าแดงด้วยความเขิน
“เรื่องนี้กูดูสองรอบ…..และกูก็จำได้ว่าตุ๊กตาทองที่มึงได้จากเรื่องนี้อยู่ในตู้รางวัลชั้น2ด้าน
ซ้ายมือ” ผมบอกมันต่อ
“นี่มึงช่างสังเกตุจนกูเริ่มกลัวแล้วนะ….ว่าแต่มึงไม่คิดเหรอว่ากูอาจจะความเสื่อมจริงๆก็ได้” ไอ้นภยังถามต่อ
“ตอนแรกกูก็คิดอย่างงั้น…..แต่กูก็มาเอ๊ะ ตรงที่มึงจับมือกูอยู่ตลอดเวลาน่ะสิ……คนที่ไม่รู้จักกันหรือจำกันไม่ได้ที่ไหนจะไปจับมืออีกคนตลอดเวลา…..ใช่ไหมล่ะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปพร้อมหอมแก้มมันอีกที……ทำเอาไอ้นภหน้าแดงด้วยความเขินไปมากกว่าเดิม
“เออๆๆๆ มึงชนะ กูยอมแพ้ก็ได้” ไอ้นภบ่นออกมา
“คนอย่างนภศูลเนี่ยนะ จะมายอมแพ้ง่ายๆ” ผมขำ
“กูก็ยอมมึงคนเดียวแหละ……เพราะกูรักมึงคนเดียว”
“ขอบคุณนะ”
“แล้ว…..มึงรักกูมั๊ย” ไอ้นภถามผมด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจอย่างที่สุด
“รักสิ….รักมากด้วยล่ะ” ผมตอบก่อนที่เราจะจูบกัน……มันเป็นจูบที่อบอุ่นที่สุดเท่าที่ผมจะจินตนาการถึงได้
…………………………………………………
หลังจากที่ไอ้นภบังคับให้ผมป้อนข้าวมันจนเสร็จ…..มันก็บังคับให้ผมเช็ดตัวให้มันต่อ…..ผมก็ได้แต่ทำตามที่มันขอครับ…..แว่บแรกที่มันถอดเสื้อให้ผมดู…..น้ำตาผมไหลออกมาเองทันที…..ตามตัวและแขนของมันมีรอยถลอกเต็มไปหมด……แถมบริเวณที่ช้ำก็เริ่มเขียวขึ้นให้เห็นได้ชัดเจน…..มันคงจะเจ็บมากแน่ๆ…..ผมเลยค่อยๆเช็ดตัวให้ไอ้นภอย่างระมัดระวัง….
“วาฬ……เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม ว่าทำไมวันก่อนถึงต้องหนีกูไป”ไอ้นภอยู่ๆก็โพล่งขึ้นมา…..ทำเอาผมหยุดเช็ดตัวมันโดยอัตโนมัติ
“คือ……” สาเหตุที่ผมควรตอบมันจุกอยู่ที่คอ
“ถ้าเป็นเรื่องบทละคร…...”ไอ้นภชิงพูดขึ้นมา
“……………..”
“……กูอยากให้มึงได้อ่านสิ่งนี้ก่อน…..ขอยืมมือถือมึงหน่อย” ไอ้นภพูดพร้อมแบมือขอมือถือผม…….ใช่สินะ…..มือถือมันหายไปไหนไม่รู้ตอนเกิดอุบัติเหตุนี่นา……ผมเลยยื่นมือถือของผมให้มัน…..ไอ้นภรับไปแล้วก็กดรหัสผ่านเข้ามือถือผมไปหน้าตาเฉยโดยที่ผมไม่ได้บอกรหัส…..เอากับมันสิ!!
“อ่านเมลพวกนี้นะ แล้วมึงจะได้เข้าใจ” ไอ้นภเปิดเมลของมันแล้วส่งให้ผมอ่าน
“…….นี่มัน…….”
สิ่งที่ไอ้นภยื่นให้ผมดู…..จริงๆมันคือบทละครทั้งเรื่องที่ผมไปอ่านเจอ……ในเมลนี้มันถูกเขียนไปจนเกือบเสร็จแล้ว……และที่สำคัญมันมีส่วนที่ถูกเขียนต่อไปหลังจากที่ผมอ่านถึง…….เนื้อเรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิด…..ดาราตกอับในเรื่องมีเหตุจำเป็นที่ทำให้ต้องโกหก…..สุดท้ายความจริงก็เฉลยว่าเค้ารักหนุ่มซื่อมาก……เค้าไปได้ทิ้งกันไปไหน……
“………ใช่…….มึงเข้าใจกูผิด……..กูไม่ได้จะบอกเลิกมึง……..” ไอ้นภพูดขึ้นมา
“……….นภ……...”ผมเงยหน้าขึ้นมามองตามัน
“มึงดูจากวันที่ได้นะว่าเมลนี้กูส่งให้ตัวเองและผู้กำกับเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว…..กูไม่ได้พึ่งเขียนมาแก้ตัวกับมึงนะ……” ไอ้นภอธิบายต่อ……ซึ่งก็จริงของมันครับ…..มันเป็นช่วงที่ไอ้นภมันหายไปไม่ค่อยได้ติดต่อผม….
“…….แล้วทำไมบทละครเขียนด้วยลายมือถึงอยู่กับมึงแค่หน้านั้นล่ะ…..”ผมถาม
“คืออย่างงี้นะ……ถ้ามึงย้อนดูไปเมลก่อนๆ….มึงจะเห็นว่ามันมีอยู่หลายเวอร์ชั่น….ซึ่งที่อันมึงอ่านเมื่อกี้มันคือเวอร์ชั่นล่าสุด…..จริงๆเดิมบทละครเรื่อง ‘ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรีย์วาย’ มันมีเนื้อเรื่องคงละอย่างกับเรื่องของกูกับมึงเลย…..ซึ่งกูไม่อิน…..กูไม่เชื่อ…..กูคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้…..กูเลยขอผู้กำกับเขียนบทเอง แก้ทุกอย่างใหม่ตั้งแต่ต้น…..เพื่อให้กูเชื่อ…..เพราะเรื่องของมึงกับกูมันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ”ไอ้นภพูดพร้อมกับจ้องตาผม….สายตาของมันกำลังทำให้ผมละลาย…..
“มึงเป็นนักแสดงมืออาชีพ…..บทไหนมึงก็ต้องเล่นได้เปล่าวะ” ผมเขินจนต้องหลบสายตาไอ้นภ
“ไม่ได้……เพราะตอนนี้กูไม่เชื่อในความรักอื่น…..กูเชื่อในความรักที่มีต่อมึงคนเดียว…...”
“……………………..” ผมเขินจนพูดอะไรไม่ออก
“……..ส่วนที่มึงเห็นในห้องอันนั้นคือส่วนที่กูร่างด้วยดินสอกำลังแก้ต่อเติมเพื่อจะให้เป็นเวอร์ชั่นอัพเดทอันใหม่…..แผ่นที่ต่อจากนั้นก็มีนะแต่กูให้ป้าสมทรงเอาไปส่งให้ทีมเค้าปรับปรุงแล้ว…….ถ้ามึงลองอ่านในเมลดีๆมันจะมีความต่างกับอันที่ร่างด้วยดินสออยู่….” ไอ้นภชี้เนื้อหาที่มันบอกให้ผมดู…..ก็จริงของมันครับ
“……..แล้วทำไมในเรื่องตรงนั้นมึงต้องทิ้งกูล่ะ……..” ผมถามมันบ้าง
“ก็กูกับมึงไม่ค่อยมีดราม่าเลยไง…..ตามเนื้อเรื่องมันควรมีดราม่าของมึงกับกูให้หักมุมบ้าง…..เดี๋ยวคนดูไม่อิน…..กูเลยเขียนมั่วๆลงไป…..ไม่นึกว่ามันจะเป็นสาเหตุให้เกิดดราม่าจริงๆขึ้นมาน่ะสิ” ไอ้นภตอบเสียงอ่อย
“มึงก็ดราม่าไป…..กูอ่านแล้วนึกว่ามึงหมายความอย่างงั้นจริงๆ” ผมโวยไอ้นภไปเบาๆ
“ขอโทษคร๊าบ” ไอ้นภยกมือขึ้นมาไหว้ท่วมหัว
“นี่ยังไม่นับเรื่องที่มึงเอาเรื่องของกูกับมึงไปเขียนเป็นบทละครทีวีอีกนะ มึงไม่กลัวกูโกรธเหรอ ถ้าอยู่ๆวันนึงกูไปเห็นเองจากละครที่มึงเล่นอะ”
“กูขอโทษ…..กูก็กะจะบอกมึงอยู่เหมือนกัน….แต่กูกลัวมึงไม่ยอม…..กูเลยกะว่าจะบอกมึงทีเดียวตอนกูเขียนเสร็จแล้วอะ”คราวนี้มันยกมือไหว้ท่วมหัวในระดับที่สูงไปกว่าเดิม
“จะมัดมือชกว่างั้น”ผมเหล่ตามองไอ้นภ
“แหะๆ….ก็ประมาณนั้น” ไอ้นภหัวเราะแห้งๆ
“เออๆๆ……แต่กูไม่อนุญาต”
“ขอบคุณ…..อ้าว…..ทำไมอะ….กูอุตส่าห์เขียนแทบตายนะ”ไอ้นภทำหน้าเหวอใส่
“ก็เรื่องของมึง…..มึงอยากเขียนเอง……ไม่ขออนุญาตก่อนก็ช่วยไม่ได้” ผมเมิน
“ทำไมอะ เรื่องมันน่ารักจะตายไป…..นะๆๆ……ยอมเถอะ…..นะ” ไอ้นภทำหน้าอ้อนถึงขีดสุด…..แมร่ง…..น่ารักสัดครับ….เลือดกำเดาจะพุ่ง….
“ไม่!!”
“ทำไมอะ……บอกเหตุผลมาหน่อยสิ…..ทำไมไม่ยอม”
“ก็……กูหึง!!!”
…………………………
ต่อตอนหน้าอะจิ
หัวข้อ: ++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64 (อ่าน 55764 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก